16-6-19

ΣΗΜΕΡΑ Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ

Ξύπνησα από έναν ύπνο χωρίς όνειρα. Μου έχουν λείψει τα όνειρα, αν και ποτέ δεν του
έδινα σημασία και τις περισσότερες φορές ήταν πολύ αλλόκοτα για να προσπαθήσω έστω
να τα καταλάβω. Από την ένταση του πονοκεφάλου μπορούσα να μαντέψω πως ήταν νωρίς
το μεσημέρι. Ανακάθησα στο κρεβάτι, ίσα που να φτάνω το ποντίκι του υπολογιστή, κι
αφού άνοιξα ελάχστα τα μάτια μου, χωρίς να τα τρίψω ακόμη, είδα πως ήταν μία παρά
τέταρτο. Με το άλλο μου χέρι μέτρησα τις 5 ώρες που είχα κοιμηθεί· ήταν αρκετές. Με
κινήσεις ακριβείας έψαξα ένα τραγούδι, το Faded του Alan Walker και αφού ρύθμισα και την
ένταση εκεί που την ήθελα και το έβαλα στο repeat, ξάπλωσα ανάσκελα και έκελισα τα μάτια
μου πάλι. Τι ωραίο κομμάτι! Με γεμίζει τόσα συναισθήματα που μου ‘ρχεται να κλάψω.
Παύω να σκέφτομαι και να αναλύω, απλά νιώθω. Μόλις το χορτάσω θα σηκωθώ από το
κρεβάτι και θα κατακτήσω ξανά τον κόσμο. Όχι για να τον αποκτήσω, ούτε για να τον
εκδικηθώ ή να του αποδείξω οτιδήποτε, απλά για να γίνω ένα μαζί του. Τι ωραίο τραγούδι!
Όλες οι τέχνες μου αρέσουν, η μουσική όμως είναι για μένα μια ανάγκη βασική, όπως για
παράδειγμα το φαγητό. Αν έπρεπε να επιλέξω να περάσω μια μέρα νυστικός ή να μην
ακούσω ούτε μισό τραγούδι, τότε θα διάλεγα βεβαίως το πρώτο. Η μουσική εκφράζει αυτά
που οι λέξεις δεν μπορούν να εξηγήσουν, όπως είπε κάποτε ο Ουγκό. Όταν ακούει κανείς το
κατάλληλο μουσικό κομμάτι την κατάλληλη στιγμή τότε το καταλαβαίνει αυτό αμέσως,
παύει να σκέφτεται και παραδίδεται άνευ όρων στην τέχνη και τα συναισθήματα που την
ακολουθούν. «Σήμερα η ζωή είναι ωραία», σκέφτηκα καθώς σηκωνόμουν αργά από το
κρεβάτι. Είχαν περάσει είκοσι λεπτά μέχρι να ανοίξω επιτέλους για τα καλά τα μάτια μου.

Τι θέλω να κάνω άραγε σήμερα; Θα μπορούσα να κάνω έναν καφέ και να αναλωθώ σε ένα
βιντεοπαιχνίδι που με διασκεδάζει που και που. Όχι, αυτή η μέρα δεν πρέπει να σπαταληθεί
έτσι.Θα έπρεπε να συνεχίσω την επιμέλεια του βιβλίου μου μπας και τελειώσει ποτέ, αλλά
ούτε. Σήμερα νιώθω πολύ αδύναμος για να πειθαρχήσω στον εαυτό μου, θέλω μονάχα να
φύγω. Έτσι η απόφαση να πάω στην θάλασσα είναι η μοναδική που βγάζει νόημα. Αυτή η
επιθυμία, με σύμμαχό της ένα αίσθημα καθήκοντος δεν μου δίνουν άλλη επιλογή. Ψάχνοντας
ανάμεσα στα τραγούδια μου βρήκα τελικά εκείνο που δεν ήξερα πως θέλω να ακούσω, κι
αυτό εκείνη τη στιγμή μου μοιάζει σαν το μοναδικό δίπλα σε τόσα άλλα. Παίζει το Children
of The Sun των Nightstalker κι εγώ σταματάω να ετοιμάζω την τσάντα μου μόνο επειδή ο
τραγουδιστής με αναγκάζει να γκαρίξω μαζί του πως : “We’ re gonna live forever” και η κάθε
λέξη δίνει ολοένα και μεγαλύτερη έκταση στο χαμόγελό μου καθώς βγαίνει απ’ τα χείλη μου.
Πετσέτες, πορτοφόλι, κινητό, η Λολίτα του Νομπόκοβ που αγόρασα χτες κι είμαι ήδη
έτοιμος. Ψάχνω μόνο την φανέλα μου, θέλω να την φορέσω σήμερα μα δεν την βρίσκω.
Περιφέρομαι άσκοπα μέσα στο δωμάτιο κι εξετάζω κάθε φορά τα ίδια σημεία που
υποτίθεται πως θα έπρεπε να είναι. Φταίει η γιαγιά μου που εισβάλει εδώ μέσα σαν δει ότι
λείπω και τακτοποιεί τα πράγματα, σκέφτομαι αμέσως. Ορίστε, τώρα λείπει κι ο
στρατιωτικός μπερές μου, και το μαύρο καπέλο που μοιάζει με εκείνο του Michael Jackson.
Αυτά δεν τα χρειάζομαι, δεν τα φοράω ποτέ, δεν ξέρω καν πόσοι μήνες μπορεί να έχουν
περάσει ώσπου να καταλάβω την απουσία τους, όμως θα ‘πρεπε να βρίσκονται στην θέση
τους. Πηγαίνω στο διπλανό σπίτι, αυτό της γιαγιάς μου και αρχίζω γρήγορα γρήγορα τα
παράπονα. Γνωρίζω εκ των προτέρων πως δεν θα θυμάται που τα έχει βάλει, αλλά όσο μιλάω
τόσο μεγαλώνει η αμφιβολία μου πως εκείνη ευθύνεται τελικά για τούτη την αναταραχή.
Βγαίνω τόσο απότομα όσο είχα μπει πριν λίγα λεπτά με ένα αίσθημα δικαίωσης και
ανωτερότητας ίσως απέναντι σε μια γυναίκα με προθέσεις μονάχα ευγενικές. Δεν είχα
καταλάβει ακόμα πως ήταν κι αυτή άλλη μια δικαιολογία για να εξηγηθεί μια επιπλέον
χαοτική πτυχή της ζωής για την οποία φυσικά δεν θα μπορούσα να ευθύνομαι εγώ. Βάζω το
μαγίο μου χωρίς να έχω σκοπώ να κολυμπήσω, αλλά «που ξέρεις», σκέφτομαι. Ψάχνω τα
καφέ παπούτσια που έχω για την θάλασσα μα δεν τα βρίσκω ούτε αυτά. Αρκετά ασχολήθηκα
όμως με όλα τούτα, φοράω τα πρώτα μποτάκια που βρέθηκαν μπροστά μου και βγαίνω έξω
χωρίς να επιτρέπω στον εκνευρισμό μου περισσότερο χώρο. Η ομορφιά της μέρα
επιβεβαιώνει την ορθότητα της απόφασής μου. Γιατί δεν το κάνω αυτό κάθε μέρα; Τι βλάκας
θεέ μου! Μόλις βάζω μπροστά την μηχανή όλες οι σκέψεις διαλύονται εκτός από μια :
«Φύγαμε μωρό μου.». Οι δρόμοι είναι άδειοι αλλά το τελευταίο που θέλω είναι να πατήσω το
γκάζι. «Φρόνημα κούκλα μου» τραγουδάω στην ψυχή μου σαν άλλος Παπακωνσταντίνου και
χαιδεύω το γκάζι τόσο απαλά λες και να ‘ταν εύθραυστο. Γι’ αυτό την αγόρασα την
μοτοσυκλέτα. Για να κάνει τα χατήρια της ψυχής μου, κι εκείνη σήμερα θέλει να απολαύσει
την διαδρομή, όχι τον προορισμό. Σαν έφτασα δεν το σκέφτηκα δεύτερη φορά. Όχι για μένα
σήμερα. Από μακρυά έβλεπα την πολυκοσμία και φανταζόμουν την φασαρία που θα έκαναν
όλοι τούτοι. Πέρασα από δυο ακόμη χωριά και τελικά σταμάτησα στο τρίτο. Όταν πάτησα
την άμμο ήξερα ακριβώς τι ζητούσα : ένα δέντρο κοντά στην θάλασσα.

Περπάτησα μέχρι την άκρη της και βρήκα το σημείο που ήταν σίγουρα κρατημένο μόνο για
μένα σήμερα. Η ρίζα του δέντρου έχει τόση απόσταση από εκεί που σκάει το κύμα που ίσα
ίσα χωράει την απλωμένη μου πετσέτα. Στέκομαι μια στιγμή για να απολαύσω το αεράκι που
το μετατρέπει η σκιά του δέντρου σε δροσερό και τις θαλασσινές πιτσιλιές που μου
προσφέρουν εκείνα τα κύμματα που ορμάνε δυνατότερα από τ’ άλλα. Ανοίγω το βιβλίο μου
και αρχίζω το διάβασμα. Από την πρώτη κιόλας γραμμή με συνεπαίρνει και η συνέχεια
γίνεται μόνο καλύτερη. Τόσο μοναδική γραφή, και τι πρωτότυπο στυλ, μα πόσο ενδιαφέρον
θέμα. Στις τρεις ώρες που πέρασα σήμερα μαζί του πρόλαβα να ερωτευτώ, να μισήσω, να
αηδιάσω, να συγχωρήσω, να κατακρίνω, να γελάσω, να στοχαστώ και να αναρωτηθώ, να
καταλάβω και να γεμίσω απορίες. Θα μπορούσα να συνεχίσω να παραθέτω αυτά που ένιωθα
καθώς διάβαζα, μα φοβάμαι πως κάτι τέτοιο θα έκανε τούτη την εξιστόρηση πληκτική. Το
μόνο που με εμπόδιζε να απολαύσω το βιβλίο μου ορισμένες στιγμές ήταν ένα βοτσαλάκι που
δεν είχε κατορθώσει ακόμη να σταθεροποιηθεί και χόρευε στους ρυθμούς των κυμάτων.
Πότε πότε χρειαζόταν να διαβάσω την ίδια πρόταση ίσα με δέκα φορές ώσπου να μ’
αποφυλακίσει το παιχνιδάκι τους. Τελικά αποφάσισα να τους κάνω τη χάρη, άφησα το βιβλίο
κάτω κι έμεινα εκεί να κοιτάζω εκείνο το βοτσαλάκι για ένα χρονικό διάστημα που μου είναι
αδύνατο να προσδιορίσω.

Κάθε κύμα κάλυπτε και λίγο από την ηχορύπανση που προκαλούσαν οι λουόμενοι, τα
μαγαζία στο βάθος και η κίνηση του δρόμου μακρύτερα.. Τελικά το μόνο που επιτρεπόταν να
φτάσει στα αυτιά μου ήταν το τραγούδι της θάλασσας. Όταν μάθεις να καταλαβαίνεις αυτά
που έχει να σου πει τότε είναι πολύ δύσκολο να βρεις καλύτερη παρέα. Η μέρα μου
συνεχίζόταν με περισσότερο διάβασμα μέχρι που ο ήλιος αποφάσισε πως είχε έρθει η στιγμή
για να ξεκινήσει κι αυτός την δική του βουτιά, και το δέντρο δεν μπορούσε πια να με
προστατεύσει. Μάζεψα τα πράγματά μου και πήγα να βρω την μηχανή μου. Επόμενη στάση
το διπλανό χωρίο για μερικές μπύρες και το ηλιοβασίλεμα που εκεί είναι πιο μεγαλοπρεπές
από οπουδήποτε κι αν το έχω απολαύσει. Βρέθηκα σε ένα πολύ όμορφο μαγαζί που ταίριαζε
απόλυτα με την χαλαρότητα της διάθεσής μου. Άνοιξα το βιβλίο μου με μεγάλη όρεξη να
διαβάσω ακόμη λίγο για την ιστορία της Λολίτας μα δεν κατάφερνα να συγκεντρωθώ.

Σκεφτόμουν όλα αυτά που γράφω τώρα, και τα σκεφτόμουν τόσο έντονα που δεν μπορούσα
να κάνω διαφορετικά παρά να τα γράψω. Κουβαλάω κάθε φορά στην τσάντα μου ένα
τετράδιο για κάτι τέτοιες στιγμές, αλλα όχι σήμερα. Περιπλανήθηκα λιγάκι μέσα στο χωριό
ώσπου τελικά βρήκα ένα μαγαζί που μπορούσε να μου πουλήσει ένα καινούργιο. Καλύτερα
έτσι. Καλύτερα να γεμίσουν οι πρώτες σελίδες του με την χαρά μου. Η ώρα έχει πάει 21:10
και με τους ρυθμούς που γουστάρω σήμερα τα ενενήντα λεπτά που απομένουν μέχρι να πάω
στην δουλειά μου φτάνουν με το ζόρι. Θα ενδώσω στην δροσιά που θα μου προσφέρει ακόμη
μια μπύρα, θα μαζέψω όσες στιγμές προλαβαίνω ακόμα από τούτη τη μέρα και θα γυρίσω
στο σπίτι. Το Faded στο τέρμα των ηχείων μοιάζει ο μοναδικός τρόπος για να τελειώσει το
ταξίδι μου καθώς θα ετοιμάζομαι για το επόμενο. Εύχομαι να χαμογελάς κι εσύ, αγαπητέ
συνοδοιπόρε, καθώς το διαβάζεις αυτό, όπως κάνω κι εγώ από το πρωί. Καλό σου βράδυ.
Καλή τύχη. Σήμερα, η ζωή είναι ωραία.