What Lies Beneath the Sand (CLS #5)

963K 17.3K 3K
by jonaxx
This is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events and
incidents are either the products
of the author's imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to
actual persons, living or dead,
or actual events is purely coincidental.
Do not distribute, publish, transmit, modify, display or create derivative works
fromor exploit the contents
of this story in any way. Please obtain permission.
-----------------------------------------
Warning: Explicit. May involve themes not suitable for minors. Read at your own
risk.
It is your choices that make you. Make the right choices now before it is too late.
2018.01.23 ooohh ?
P 1-1
Simula
782K 22K 25.3K
by jonaxx
Simula
He is the best artist. He knows how to color things like how it is supposed to be.
Na ang langit at dagat ay
asul. Ang mga dahon berde. Ang araw, dilaw. Ang mga ulap, puti.
Ang dugo, pula.
One color assigned perfectly on things...
And you don't question it because in your heart you know those things were colored
perfectly. Not just
because He wants it that way, but because it feels that way.
Tumingala ako. Isang lawin ang nakita kong matulin na lumilipad sa langit. Maybe,
hunting for food. Maybe,
enjoying the view.
Binaybay ng aking kamay ang mga halamang nakapalibot sa bukana ng isang matayog at
masikot na
tarangkahan. Gawa sa tanso at bukod sa totoong nakapalibot na baging, may iilan din
itong disenyong ganoon.
"Dito po, Ma'amDaniella," the driver lead the way.
Sumubsob ang gulong ng sasakyan sa putikan dahilan ng paglalakad ko patungo rito.
Mabuti na lang at hindi
na gaanong malayo ang nilakad.
"Pasensya na po talaga, Ma'am, ha?" ulit noong driver.
"Ayos lang po, Manong."
Nilingon ko ang tanaw pang sasakyan. Papaliko na ito rito nang nahulog sa putikan
ang gulong kaya iilang
hakbang na lang talaga at makakapasok na dapat kami. I admire people who say sorry
for things as small as
this. Because in my life, I seldomhear that word. For big things, what more for
things as small as this.
"Malapit na po pala tayo. Hindi naman po sobrang layo ng linakad natin. Dapat nga
po magpasalamat ako
kasi sinundo ninyo ako," I said.
Binati ko ang nagbabantay sa gate na pinasukan. He smiled at me and addressed me as
"Ma'amDaniella",
too.
Iginala ko ang mga mata ko sa looban. Nakalatag ang berdeng bermuda sa buong
bakuran ng pinasukan namin.
On each end, it was dotted with colorful flowers and trees. Sa kaliwang bahagi ay
tanaw ko ang gawa sa
tansong duyan at ang mga halamang nasa harap nitong inayos ayon siguro sa panlasa
ng maybahay.
I amnot normally a hateful person. In fact, I have thrived for years without
extremely hating anyone no matter
how much pain they inflected on me. Pero inakala kong magiging impyerno sa
pakiramdamang pagpunta rito
pero nagkamali ako. I thought I will hate it here but now I realized, I'mwrong.
P 2-1
Colors... I have always been fascinated with it. And how He knows how a color
feels. Na may mga bagay
din na hindi kaya ng iisang kulay dahil sa dami ng pakiramdam.
Na may mga bagay na dapat magkahalo ang kulay. Gaya ng papalubog na araw - kahel,
sa una, pula... asul...
itim. Itimang sa huli. Itimkapag wala na ang araw. Itimkapag lumubog na.
Paano Niya nalaman na iyon dapat ang kulay ng pagpapaalam?
Naglakad ako patungo sa duyang gawa sa tanso. Huni ng ibon, ingay ng gangis, at
yapak sa bermuda lamang
ang naririnig ko. The driver was already on his way to the large and elegant
mansion just beside where I
was.
Tama ang hinala ko. Naamoy ko kanina ang alat. Narinig ko rin ang hampas ng alon.
The mansion is beside a
wonderful long stretch of beach. Ang buhangin nito'y kulay puti. I smiled when I
saw it shine fromthe sun's
rays.
Some things are colored differently in different places. Ang buhangin ay puti. Sa
ibang lugar, dilaw. Sa iba,
abo.
At sa mga napuntahan ko, abo lamang ang kulay nito. I feel so happy when I saw the
white sandy beach, very
unlike what I ever saw my whole life.
"Ma'amDaniella?" narinig ko ang tawag ng driver galing malapit sa mansion.
"Opo!"
I snapped out of my dreamy reverie to go back and face what I should. Tinalikuran
ko ang pinong buhangin at
ang mangasul-ngasul na dagat para sa isang engrande at eleganteng mansyon.
The spanish inspired mansion is standing proudly with its majestic arched windows
and properly colored
walls. Nakatingala ako habang tinitingnan ang maingat at masalimuot na pagkakagawa
ng window frames at
bannisters ng mansyon. Ang magandang materyal na ginamit sa bubong nito ay agaw
pansin.
Natigil lamang ako nang nakitang papaliko na ako. Pagkaliko'y tanaw ko sa malayo
ang silungan ng kabayo.
May nagpapaligo roon sa isa sa mga ito, nilingon ako habang ginagawa. Maybe one of
their keepers.
"Dito po, Ma'amDaniella," the driver's voice resounded just meters away to my left.
Nilingon ko ang malaking pintuan. Bulawagan ito patungo sa tanggapan ng bahay. Old
hardwood chairs, and
floors decorated with swoosh and laces filled me. Para akong nakawala sa isang
sinaunang mansion way
back the medieval times or at least the 1800s.
Ilang baitang hagdanan at nakapasok na ako sa roon. Tumingala agad ako. I slowly
and deeply admired the
paintings up above, like the heavens opened up but not to welcome, but to condemn.
Tutok ang mga espada at
mga sibat nila. Wings so magical and pristine spread enough to emphasize that they
were angels.
A large chandelier hung just on the center of the whole large dancefloor. Sa tapat
ay isang magarbo at
engrandeng hagdanan, with red carpets on, bannisters in lazy curls, and porcelain
lions on each sides as
P 2-2
guards.
Sa taas naroon ang mga painting ng mga taong maaring may-ari rito. Some are so old,
some are new looking
and more intricate.
Ang mga muwebles ay purong misteryoso. Kung hindi kulay ginto, abo at kahoy naman.
"You're just on time, hija!" isang boses ang sumalubong sa akin.
An old lady came to kiss me. I awkwardly smiled back. Kahit siya'y nakangiti, hindi
ako makapaniwalang
natutuwa siya. She looks unpleased, probably because of her eyebrows and eyes. Her
pointed nose and curvy
lips told me that she was once a gorgeous lady when she was my age. Dahil ngayon,
kulubot man ang mukha
at abo man ang buhok, she's still more elegant and beautiful than anyone her age.
"Are you tired? You have the whole day to rest," anito.
A wine flute is on her hand. Hindi na katakataka na namumuhay sila ng marangya
rito. Fromthe gates down to
the smallest furniture of this house, I can say that they are old rich... and are
still so damn rich.
"Ayos lang po, Ma'am," sabi ko na agad niyang pinutol.
"Don't call me Ma'am!" bahagya kong nakita ang galit sa kanyang mukha ngunit agad
itong bumawi. "You may
call me Lola, hija. Or however you want to call your grandma! Hindi ka ba nasabihan
ni Matilda?"
Umiling ako, sinubukan kong mangiti pero hindi ko nagawa.
"What about the other things, were you informed?"
I don't know how to react.
I don't know what to do, actually.
I only know of two things right now. Una, kailangan kong tumira rito sa loob ng
dalawang buwan, o buong
summer. Pangalawa, kailangan kong makisama sa pakakasalan. With the latter, unsure,
because I never really
didn't care to ask about it.
She sighed and rolled her eyes. "Your Mumis cruel! Kung sana ay sinamahan ka niya
rito. Saan ba siya
nagbakasyon?"
"Sa Switzerland, po," sagot ko.
Tumango siya at pinasadahan ako ng tingin. Kinabahan agad ako. Nananantya at
nanunuri ang kanyang tingin.
Napatingin tuloy ako sa sarili ko.
I amwearing a white floral dress, strappy sandals, with my naturally straight brown
hair down. Napalunok
ako. I tried to hide my fast beating heart by smiling.
"It's been a long time since I last met you. You were just ten years old! Look at
you now!" sabay lahad niya
sa akin.
P 2-3
Lumapad lalo ang ngisi ko. Nawala saglit ang takot. Lalo na noong niyakap niya ako.
"You slightly resemble your mother now. Except that your eyes are a not..." her
face distorted. "as... chinky
as I remember. Well, nagbabago ang mga katangian over time."
Muli niyang ginala ang mga mata mula sa aking ulo hanggang paa.
"I hope you're not that tired yet. Hinihintay ko pang bumalik dito ang aking apo."
Tumango ako.
"Senyora," a uniformed housemaid went to us. Sumulyap ito sa akin bago nagsalita.
"Papasok na si Sir
Zamiel."
"Mabuti," matamang sagot ng matandang ginang.
Hindi pa nakakaalis ang kasambahay ay narinig ko na ang tunog ng yapak ng kabayo. A
man gracefully
maneuvered a shiny brown horse. Ang buhok ng kabayo ay sumayaw sa hangin dahil sa
biglaang pagtigil. The
man's movement equaled the gracefulness of the horse he's riding. Igting ang braso
at kamay, wala siyang
kahirap-hirap na bumaba roon.
One booted foot after another. He said something to the man in a buri hat before
finally turning to the large
mansion, where I am.
"Andito na siya. Ilagay ninyo ang meryenda sa terasa. Pagkatapos ihatid mo siya sa
kwarto niya, Petrina.
Pakisabi kay Mercedita na kailangan nang ihanda ang lahat para mamayang gabi."
"Sige po, Senyora."
Sumulyap ang babae, puno ng kuryusidad sa akin ang mga mata bago umalis para sundin
ang lahat ng inutos
sa kanya.
Pagkabaling ko sa lalaking kabababa lang ng kabayo ay nakita kong naglalakad na
siya patungo sa amin. With
brows furrowed, eyes immediately directed at me, agad akong kinabahan.
He's wearing a white t-shirt. Tamang yakap ito sa kanyang katawan, defining the
lines of his muscles fromhis
arms down to his torso. His faded jeans hung lazily on his belt, and the black
boots completed his whole
look.
Sporting a deep frown, and eyes hard and ruthless, hindi ko siya kayang titigan.
Isang tingin ko pa lang ay
nagagaspangan na ako. Marami akong nakilala nang lalaki, ang iba'y mas matanda sa
akin ng ilang taon,
siguro'y kasing edad niya, pero wala pa ako ni isang nakilalang mukhang walang
kahinaan. Ngayon pa lang.
He looked arrogant, forceful, and even violent. He's screaming of vigor, na
alamkong hindi ko
mapapantayan. And of hostility, that is scaring the shit out of me.
He is not masculine because of his well defined body, he's masculine because of the
bone structure and the
way he moved. Wala pa nga ay pinaparamdamniya na na siya ang awtoridad dito.
P 2-4
"Magandang umaga, hijo. Mabuti at nakauwi ka agad," bati ng matandang ginang sa
gilid ko.
Yumuko ako para pigilan ang mga iniisip. I know I shouldn't judge people pero hindi
ko maiwasan. Madalas
kasi tama ako sa mga iniisip ko.
He kissed the old lady then turned to me. Sumulyap ako sa kanya. His lips pursed.
He looks amused about
something pero kapag tinitingnan naman ang mga mata niya'y may panganib naman.
"And... this is?" his voice is almost a growl.
Hindi nga ako binigo ng espekulasyon ko. All of him... I mean... all of himis
screaming of force and power.
Even his voice.
Ngayon ko pa lang na appreciate na hindi ako ang para rito. Ngayon lang ako
talagang nagpasalamat na wala
naman talaga akong kinalaman dapat dito.
"This is Daniella Zaldua..." the old lady proudly presented me. "Your fiancee!
Daniella, this is my grandson,
Zamiel."
Parang nanunusok ang intensidad ng mga mata niya. Agad akong nagsisi kung bakit pa
ako narito. At kung
worth it ba ang lahat ng ginagawa ko. Huminga ako ng malalimat muling itinuon sa
isip na walang
mangyayari sa buhay ko, kung hindi ko ito gagawin. This is my last shot to a better
life. And I have no right to
question it.
Pinaupo kami sa terrace ng bahay. Puting bilugang lamesa sa aming harap na may
meryenda at juice. Nakaupo
ako ng matuwid habang ang tapat ko'y maluwag at tila walang pakealam.
He's looking at me while slightly touching his lips with his knuckles. Hindi
makapagtagal ang titig ko sa
kanya.
I was raised by my soft spoken mother. Marahan ang kanyang bawat haplos. Natuto rin
akong kumilos gaya
niya, sa hinhin at sa pagiging pormal. Though, we may not be as rich as this family
here, I know how to act
and talk that way. Pero ngayon... heto ako sa harap ng isang lalaking mula
pagkabata ay namuhay na
marangya, pero hindi pormal kumilos.
"How old are you?" he asked.
My heart raced. Hindi para sa rason na gaya ng mga sinasabi sa libro. In fact, I
don't believe that your heart
will ever race when you like a person. My heart raced because of fear... pero hindi
iyon kita sa aking mukha.
"Eighteen," sagot ko. Mali.
"Saan ka nag-aaral?" tanong sa akin.
Mas lalo akong kinabahan. But then maybe I should just go with what should be true,
right?
"La Salle, Business..." sagot ko.
He shifted on his chair. He tilted his head a bit making himlook more intense than
he ever was.
P 2-5
"Do you have a boyfriend?"
Nagtiim-bagang ako. I amjust not sure of this part. But, I answered...
"Wala."
"Took you long to answer that, huh?" he smirked. "Better break up with himnow or
he'll be sorry."
Nanuyo ang lalamunan ko. Buti na lang at agad nakabawi.
"I don't have one."
Umangat ang gilid ng kanyang labi. He looks amused again. "Then, shall I put your
things on my room?"
What?
"We are getting married soon. Wala nang dahilan para magpaliguy-ligoy pa tayong
dalawa. Are you virgin?"
My heated face boiled fromhis first sentence down to the last question. I knew it.
He's not only looking
ruthless and forceful, he's also vulgar and rude!
"I'mnot that kind of girl. Habang hindi pa tayo kasal, hindi ako tatabi sa'yo sa
pagtulog," diretso kong nasabi.
His hoarse laugh echoed inside the room. Nakita kong bumaling ang iilang abalang
kasambahay sa amin bago
nagkatinginan at nagpatuloy sa ginagawa.
Uminomako ng juice habang siya'y natatawa pa sa sagot ko. He licked his lower lip,
revealing its curve and
redness.
"You're of legal age. We're getting married this year. Don't worry, hindi kita
bubuntisin agad."
This spoiled, rude bastard thinks he can have it his way all the time!
Pakiramdamko'y sing pula ng kamatis
ang mukha ko dahil sa init na nararamdaman. My strong disgust of the vicious male
in front of me made me
realize that I will never, ever probably get along with him.
"I'msorry but I'mnot that type of girl. Wala tayong relasyon ngayon bukod sa
fiancee kita at magpapakasal
tayo. In the mean time, I don't care what you do to satisfy your own needs. And I
hope it has nothing to do
with me."
His brow shot up. His lips pursed a bit. Umigting ang kanyang panga bago tumayo at
iniwan ako roon.
Bumuga ako ng hininga pagkaalis niya. Ngayon pa lang, litung-lito na ako.
Dinala ako ng kasambahay sa kwarto ko. The four poster bed with white see through
net looks like it is made
for a princess. Malawak ang kwarto, tila hindi nagtipid sa espasyo. At ang maisip
na isa lamang ito sa mga
guestrooms nila ay parang nakakalula. That means, the master's bed and all the
other beds for Senyora's
grandsons were better than this?
Dinalhan ako ng lunch sa kwarto. Ag sabi'y gusto ni Senyora na magpahinga akong
mabuti para mamayang
P 2-6
gabi. And it was to my advantage... because seeing that Zamiel has an attitude like
that, I'mpretty sure the
other men were also like that.
Dumungaw ako sa bintana. Round tables covered with a white cloth dotted the front
and back yard.
Naghahanda sila para sa party na gaganapin ngayon bilang pag-aannounce sa
engagement namin ni Zamiel.
Alas kwatro nang pasukin ako ng kasambahay. Si Petrina, ang kasambahay na nagdala
sa akin dito kanina ay
may dala ngayong damit na susuotin.
"Ako po ang mag-aayos sa'yo, Ma'amDaniella."
Though I can certainly do that myself, I don't mind a company.
Naligo ako at nagbihis ng damit na dala ni Petrina. A red backless dress revealing
so much of my skin from
my shoulders to my back looked stunning on me. It is paired with a simple black
stilletos. Ngayon lang yata
ako makakasuot ng ganitong damit. As sexy and elegant as this.
Naupo ako sa harap ng tukador at nagsimula na si Petrina sa pagsusuklay sa aking
buhok. Tutok siya sa
trabaho, her small eyes were all on my hair. Her lips protruded pero hindi niya na
iyon napansin dahil
masyadong siyang abala sa pagsusuklay at pag-aayos sa aking buhok.
"Nag-iisang anak ba si Zamiel?" sa wakas ay natanong ko pagkatapos kong pagmasdan
ng mabuti si Petrina.
"Ah!" she smiled. "Dalawa po sila, Ma'am. Siya ang panganay."
I nodded. Nanatili ang mga mata ko sa aking mukha sa salamin. Ang cheekbones ko'y
na highlight ng mayos.
Ang kulay ng labi ko'y pink pero ngayo'y pinahiran ng marahang pula dahilan ng mas
lalong pagkakadepina at
pagkapal nito. My narrow nose made me look so much like my mother. Nadepina ang
aking mga mata ng
nakalatag na eyelashes, ngayong lalagyan ito ng mascara ay parang hindi ko na
makilala ang sarili ko.
"Dadalo ba ang mga magulang niya mamaya?" tanong ko.
"Opo, Ma'am. Kadarating lang nila kanina. Hindi mo pa po ba sila nakikilala,
Ma'am?"
Umiling ako.
"Si Sir Uriel at Ma'amLucianna Mercadejas. Hmmm. Hindi ako sigurado kung mabait,
Ma'am, pero
Mercadejas sila," iyon lamang ang description ni Petrina sa ime-meet kong mga tao
mamaya.
Well, that was informative. I'mnot even sure what kind of person they are.
"Wala si Sir Ali at Sir Ivo ngayon, Ma'am. Kaya ang magkapatid lang at siguro'y ang
kanilang mga
magulang."
Tama nga siya. Bago ako pinakilala sa lahat ay nagkita kami ng mga ito sa
pangalawang palapag ng mansyon.
Doon kami manggagaling bago ihayag sa lahat na ako ang fiancee ng nakakatanda sa
magkapatid.
"Hindi sumama ang Mommy mo?" tanong ni Uriel Mercadejas.
P 2-7
He looked arrogant and mean, hindi ko na pinagtakhan kung saan nagmana ang kanyang
anak. But then he was
never mean to me the whole time. Sana lang ay mali ako ng impresyon.
"Hindi po, Tito," sabi ko.
Suot ang isang itimna tuxedo, with a stubble mixed with colors gray and black, jaw
very defined, and
expanse still muscular, he stood there screaming mutely as the head of the house.
Ang kanyang asawa ay taas
noo na nakatingin sa akin, never smiling. Lucianna Mercadejas looks classic in her
french twist hair, white
elegant gown, and her husband as an accessory.
Naglahad siya ng kamay sa akin.
"I hope you enjoy the night. And I hope you get along well with my son, Zamiel,"
her voice was sexy even for
a woman her age.
Tinanggap ko ang kamay niya. Pagkatapos ay bumaling siya sa mas batang lalaki sa
likod.
"Kajik, where's your brother?" she asked coldly to his son.
"Nasa kwarto pa, po. Lalabas na rin iyon."
Mabilis ang naging pangyayari. Pagkalabas ni Zamiel ay bumaba na agad kami sa kung
nasaan ang bulwagan
at nasaan din nag-aantay ang ilang piling bisita nila. Everyone is wearing designer
clothes. Para nga itong
isang party na dinadaluhan ng mga elitista sa sobrang tahimik at pormal.
"Ladies and gentlemen, welcome to the engagement party of my Son, Zarrick Amiel
Mercadejas and Daniella
Alena Zaldua!"
Nagpalakpakan ang lahat. Ngumiti ako. Umalis sa aking tabi si Lucianna Mercadejas
at pumalit si Zamiel sa
akin.
Even wearing heels, hanggang tainga niya lamang ako. Hindi ko siya matingnan kahit
pa sumusulyap siya
paminsan minsan sa akin. And the formality was suddenly disturbed nang may malakas
na pumalakpak sa
likod. Humagalpak ang tabi ko at itinaas ang kamay bilang pag acknowledge sa grupo
ng mga lalaking
siguro'y kaibigan niya.
Pinaupo kami sa isang parihabang lamesa. Ang kapatid ni Zamiel ay nakihalo sa mga
lalaking binati niya
kanina kaya ang nasa lamesa'y kaming apat lang ng Senyora, at mga magulang. Kami
lang, oo. Dahil
pagkatapos kumain ng main dish kanina, tumayo na ito at umalis sa tabi ko. Hindi ko
alamkung nasaan at tila
wala ring pakealamang mga magulang at maging ang Lola.
"Magsaya ka, hija. Make friends. We invited almost all of Zamiel's friends. I'msure
you'll find some
interesting girls, who can be friends with you. Ang narito sa loob ay iilan lamang
sa bisita. The whole of
themis outside. You should go and dance, too!" himok ni Senyora Domitilla sa akin.
Tumango ako at ngumiti. Tumayo ako at nakihalo na rin sa mga tao. The eyes of the
people around are
meeting me with every step. Sila man ay kuryoso rin sa pagkatao ko. Pero hindi ako
umalis sa lamesang iyon
para makihalubilo...
P 2-8
Tuyong dahon ang naaapakan ko sa bandang ito ng mansyon. Tila malayo na ang sayawan
at tawanan,
natatabunan na ng ihip ng hangin at hampas ng alon.
Umalis ako roon para magpunta sa lugar na ito. Ang langitngit ng gawa sa tansong
duyan ay nagpabasag sa
katahimikan. Naupo ako sa dyuan at pinagmasdan ang mumunting ilaw galing sa mga
alitaptap.
Tumingala ako. The big round moon conquered the sky. There were no stars. Only
thick clouds around the
mystical full moon.
Gabi. Itim. Paano Niya nalaman na ang gabi ay itim? Na ang pakiramdamng gabi ay
gaya ng sa dilim?
Sa ibang pagkakataon may halong ibang kulay. Ngunit palagi - itim. Gaya ng gabing
ito.
Mararahang paghinga at halinghing ang narinig ko. Mababang baritono, pagkatapos, at
iilang tunog ng
paglalapat ng balat. Tumayo ako at nagpunta sa halamanan. Kumunot ang aking noo
habang sinisikap na
marinig kung ano ba talaga iyon.
"Shhh... Shhh... Ang ganda mo talaga..." the voice is thick but cajoling.
Para akong binuhusan ng malamig na tubig. Lalo na noong dumaan ang munting
alitaptap sa batuhang dungaw
ngunit dapat ay hindi tanaw sa sobrang dilim.
"Zamiel, it hurts... Ah!" ang pangalawang boses ay galing sa isang babae.
Napasinghap ako nang natanto kung anong ginagawa at bakit ganoon ang mga boses.
"Oh shit!" the girl hissed.
Narinig ko ang mga pagmamadali. Kumalabog ang puso ko. Imbes na umalis doon ay nag-
ugat ako sa takot na
kapag gumalaw ako'y malalamang may ibang tao.
But then, they knew. Kaya nga nataranta. Kaya rin inangat ni Zamiel ang sarili
galing sa batuhan. With coat
out, white long sleeves disheveled, lips so red, and eyes in heat and dangerous.
"What are you doing here, Daniella?"
Napakurap-kurap ako. Nalaglag ang panga habang hinahanap ang kasama niya pero
pinutol niya ang
paghahanap ko sa pagbara sa aking tingin.
He is biting his lower lip and looking so dangerously ready to strike. Ito ang
unang pagkakataong nawalan
ako ng kakayahang magsalita. Pinilit ko pa ang sarili kong gumalaw at talikuran
siya.
Marahas niya ang hinawakan sa braso at hinarap muli. Inilapit niya ang aking mukha
sa kanyang labi. Pumikit
ako ng mariin.
"Hinahanap mo ako?" he said coldly.
"B-Bitiwan mo ako, Zamiel!" utos ko, natatakot.
P 2-9
"Inistorbo mo ako sa ginagawa 'ko."
"Kaya nga bitiwan mo na ako! Aalis na ako!"
"Hm." He laughed mockingly. "Hindi naman yata iyon ang plano mo kanina. You wanna
watch, huh?"
I squirmed and struggled.
"Or do you wanna be her instead?" he whispered so softly. Tumindig ang balahibo ko.
Nalaglag ang panga ko. Parang naibalik ang buong lakas ko sa aktong panghihina rin
ng kanyang pagkakahigit
sa akin. I pushed himaway fromme hanggang sa nakawala ako. Hindi ko na binalik ang
tingin ko sa kanya at
tinuloy-tuloy ko na ang takbo ko.
"Ma'amDaniella?" narinig ko kung saan pero hindi ako tumigil.
Hindi ako tumigil, hindi lang dahil gusto ko paring makalayo, kundi rin dahil hindi
naman talaga ako sanay na
tawagin sa pangalang hindi akin.
I amnot Zamiel Mercadejas's fiancee. I amnot eighteen. And I amnot Daniella Alena
Zaldua.
OhMyyyyy? Ayos lang, bebe Ace ko! Mas maganda naman name mo atmas maganda ka kaysa
kayDaniella Feelingera! #rr
P 2-10
Kabanata 1
454K 18.1K 13.6K
by jonaxx
Kabanata 1
Galit
Tumikhimako. Inayos ko ng paulit-ulit ang aking damit at ang aking buhok habang
pilit na ngumingiti sa mga
nakasalubong kong bisita. Some lingering stares fromthe group of old people,
lalagpasan ko sana ngunit sa
huli ay hindi na nila napigilan.
"Daniella," an old bird-like lady called.
Ngiting-ngiti siya at sa tabi'y dalawa pang babae at may isang ginoo. Napangiti rin
ang mga kasama niya nang
nakitang sumali ako sa grupo.
"How's your Mom? Antagal na naming hindi nagkita ni Matilda..."
While she's reminiscing her experience, sa malayo ay nakita ko si Zamiel na
kakapasok lang sa bulwagan.
Tumikhimmuli ako at tumayo ng maayos. His eyes immediately flew to me, kahit pa
hinarangan ng iilang mga
kaibigang babae at lalaki.
"She's been traveling a lot since your father died. How long has it been, hija?"
Mapait akong ngumiti. Father, Engineer Teodorico Zaldua, died when I was twelve.
And that was four years
ago. Taon man ang lumipas, ang sakit ay parang kailan lang. At ang paghihirap ko'y
parang isang dekada
naman sa sobrang tagal ng pakiramdamko.
"Six years, po," sagot ko.
"Matagal-tagal na pala," sabi noong matandang ginoo. "But Matilda has not been
present in social gatherings.
Is she that busy?"
"Opo."
Natigil ako nang naramdaman ang paglapit ni Zamiel sa amin. Binigyan siya ng
espasyo ng matandang lalaki
sa tabi nito ngunit namili pa ito kung saan makakatabi ako.
"Oh, Zamiel, hijo. Andyan ka pala," sabi ng matandang ginang. "We we're talking
about Daniella's mother."
Zamiel looked at me with a menacing face. Kinabahan agad ako. What is he up to,
now?
"Sa engagement ng anak niya ay dapat narito siya pero nagbakasyon. Anong masasabi
mo roon?"
"Well, just as long as she comes to our wedding, I have no problem, Tita."
P 3-1
Naghagikhikan ang mga matatanda. Forgive me but I'mtrying my best to identify which
part of it was funny. Wala naman ata?
A big warmhand slowly caressed my waist. Naestatwa ako sa kinatatayuan ko. Nilingon
ko si Zamiel at
nakatingin lamang siya sa mga nagtatawanang matanda. What the hell is he doing?
"Speaking of engagement, hijo, I noticed Daniella doesn't have a ring yet?"
"Ah! Yes, Tita, gusto ko po kasing sa pribado ko siya bigyan noon," paliwanag niya
sa mga ito.
Nagmamadali kong hinawi ang kamay niya sa aking baywang dahilan kung bakit
nagkatinginan kami. He
leaned closer to me to whisper.
"Let's go."
Hindi pa nga ako nakakaalma ay humingi na siya ng paumanhin at tumulak na palayo sa
grupo, dala ako.
"What the hell are you doing?" mariin kong bulong.
He rolled his eyes lazily. Imbes na sagutin ako ay nilingon niya ang iilang bumati.
"Congratulations, Future Mr. and Mrs. Mercadejas!" tukso ng iilan pang matatanda.
"Thank you!" ani Zamiel.
Instead of frowning because of what is happening, napilitan akong ngumiti na rin
gaya ng ginagawa niya. May
isa pang humawak sa kamay ko para mapansin ko. Isa itong matandang babae na puro
ngiti rin.
"Bagay na bagay kayong dalawa, hija! Surely, you'll make such beautiful and
handsome offsprings!" anito.
Zamiel chuckled in a low tone. "Dahan-dahan lang po, Ma'am. Hindi po kami
nagmamadali. Ayos lang po
ang isa pagkatapos naming makasal."
Wow! This bastard!
Well, when I think about it, I really should stop overthinking. This is nothing
personal. Lahat ng ito, gaya
lahat ng bagay, maglalaho rin. Lalo na sa kalagayan ko ngayon. I just don't know
how it's going to be in the
end.
"Salamat po," sabi ko sa matanda.
Iilan pang guest ang sinalubong at binati kami. Some of themwere even young,
siguro'y ka edad lang ni
Zamiel. It took us an hour to finally walk towards the grand staircase and to see
his parents, and grandmother
on their table. Ngiting-ngiti si Senyora samantalang tipid naman ang ngiti ng Mommy
ni Zamiel.
Noong una, akala ko lalapit kami sa lamesa nila. Kalaunan napagtanto kong patungo
si Zamiel sa grand
staircase. What is this? He wants me to go upstairs and probably stay in my room?
Gusto ko naman iyon. I'mtired fromall of what happened today, pero alamko ring
hindi niya ako
P 3-2
pinapapunta sa kwarto ko para lang magpahinga. Hell, I doubt if he even cares that
I'mtired at all.
"Oh, saan na kayo?" agap ni Senyora.
We stopped midstep. He turned to their table.
"Ihahatid ko na po siya sa kanyang kwarto, pagod na po siya, Lola."
I knew it. This bastard knows his game. And you know what? The hell I care if he's
doing this for whatever
reason. Mas gusto ko ngang sa kwarto na lang ako.
"Ganoon ba?" malungkot na sinabi ni Senyora.
Ngumiti si Tita Lucianna sa akin. "Bukas ay aalis din kami ng Tito mo, Daniella.
I'mhappy that you and
Zamiel are getting along well, so far. We will visit you again soon."
"Sige po, Tita."
Kumawala ako kay Zamiel. His grip tightened. Nagkatinginan kami bago niya ako
pinakawalan ng tuluyan. I
went to his parent's table para magpaalamng mabuti.
"Good night, Tita, Tito..." sabi ko.
Tita Lucianna kissed me. Ganoon din si Senyora. Another smile before I finally went
to Zamiel. Tumango ito
sa mga magulang bago kami tumulak na palayo roon.
Nang tanaw pa ng lahat ay hinayaan ko siyang hawakan ako. Ngunit nang dumilimat
nasa pangalawang
palapag na kami ay lumayo ako sa kanya.
"Thanks for making it easy for me. Kahit na alamkong hindi dahil iniisip mong pagod
na ako..."
He smirked.
Kahit sa dilim, sa konting liwanag na dala lamang ng wall lamps, nadepina parin ang
kanyang itsura.
Nagpatuloy ako sa paglalakad, never glancing himagain because I can't help but
praise him. Boy, the Creator
has favored himso much to look like that even in the dark!
Isang marahas na higit pa ulit sa braso ko ang ginawa niya. Malapit na malapit na
ako sa pintuan ng kwarto
nang ginawa niya iyon. Para akong spring na napabalik at napaharap sa kanya dahil
sa ginawa. Uniformed
maids are doing their thing somewhere along the dark corridors while we're here
busy with an argument.
"Bakit? Ano sa tingin mo ang iniisip ko?" he drawled.
Sixteen years old with the height of most who are of legal age, I can definitely
lie about my age. Kung hindi
man ako magsisinungaling, people assume my age fromtheir perspective. At madalas,
mas higit iyon sa
sixteen. This is why this thing is easy for me. It is so easy to deceive people
like this.
Lahat ng nag-aakalang mas matanda ako sa tamang edad ko'y kung hindi'y nanliligaw,
nag-aalok ng kung anuano.
Boys my age are easy to turn down. Men sometimes won't understand. Kaya naman I can
say that I have
P 3-3
a bit of knowledge about men.
"Huwag na tayong maglokohan, Zamiel. And don't you ever hold me again with your
filthy hands," puna ko.
He pursed his lips. He looks really amused and it is pissing me off.
Hindi ko kailanman naisip na magtanong tungkol sa iaasal ko rito. I just assumed
I'd be my usual self. Hindi
ko alamkung ano talaga ang plano niya. Heck, I don't even know if I should
encourage the marriage or not.
Dapat ay magtanong ako mamaya.
"Are you bothered with it?"
Alamko agad ang ibig niyang sabihin. Apektado ba ako sa nakita ko? Wala nga akong
nakita, e. I did not see
themkissing or doing things. Nakita ko lang na magkalapit ang katawan nila, dahil
sa alitaptap na dumaan.
Bukod doon, wala na. Pero alamko kung ano mismo ang ginagawa nila roon. I've seen
nature inspire that
phenomenon. I've seen it in scientific documentaries, in books, in animals, and in
love themed movies.
"I have told you fromthe beginning na ayos lang sa akin kahit anong gawin mo
tungkol diyan. I don't care at
all, Zamiel."
"Fine. Mabuti na alamko ang iniisip ng mapapangasawa ko tungkol sa bagay na iyan."
An image of myself in a matronly dress, a hat, and some neighbors gossiping about
my cheating husband
flashed in my head. Pinilig ko ng bahagya ang ulo ko, surely, hindi na ako aabot sa
ganyan!
"Give me your hand," utos niya.
Hindi ko ginawa. He sighed. Kinuha niya ang kamay ko at itinutok ang isang singsing
doon. Bago pa ako
makapagprotesta ay pinadausdos niya na ang gold solitaire diamond sa aking ring
finger.
"Stay in your roomthe whole night. Don't sneak out. I will know," he said darkly.
"My pleasure," iritado kong sinabi sabay bawi sa aking kamay at pasok sa kwarto.
Ilang sandali akong naupo sa kama. Alamko ang gagawin ko roon ngunit sa mga
nangyari ay parang natigil
saglit ang mundo ko.
Dahan-dahan kong inalis ang lace sa likod ng aking damit ng nakabawi. Maingay parin
sa tawanan at tugtog
ang buong party. At paniguradong nakihalo na si Zamiel sa mga tao, ipinagpatuloy
ang naudlot na gagawin
kanina.
Gusto kong masuka. He's is the usual city boy bastard. I never thought he'd be that
type. In fact, mas
naimagine kong tahimik at seryoso ito pero ngayong nagkasama kami, hindi pa nag-
iisang araw, alamko na
kung gaano siya kagaspang at kabulgar.
I jumped a bit when someone knocked on my door. Agad na ito ang naisip ko ngunit
nang nagsalita ay
nabunutan ako ng tinik.
"Ma'amDaniella, si Petrina po ito. Nagpadala po ng gatas si Sir Zamiel dito dahil
matutulog ka na raw po?"
P 3-4
I sighed. I doubt he really did that. Baka naman si Senyora ang nagpadala? Mabuti
na ring nandito si Petrina
nang matulungan ako sa aking damit.
Pinapasok ko si Petrina. Nilapag niya sa lamesa ang isang tray ng gatas. Nang
nakitang naghihirap ako sa
pagtanggal ng damit ay tumulong siya. Standing in front of a mirror delicately
decorated with sculpted vines
and flowers, I saw her reflection slowly untying my lacy dress frombehind.
Tumikhimako bago nagsalita.
"Saan nag-aaral si Zamiel?" tanong ko.
"Tapos na po siya, Ma'am."
"Anong kurso?" tanong ko.
"Sa negosyo po 'yon, e. Dalawa po ang paaralan niyan. Dito po 'yan nag kolehiyo sa
Costa Leona. Pero ang
alamko may klase din siya sa Maynila."
Tumango ako. So that means he could be twenty three or so?
"Nagkagirlfriend na ba siya?"
Napatingin si Petrina sa salamin dahilan ng pagtatama ng aming mga mata. Bumaba ang
strap ng aking damit
hudyat na tapos niya nang nakalas ang nasa likod. She looked hesitant to answer my
question. Maybe because
she doesn't want me to think that her master is a crude womanizer.
"Huwag kang mag-alala. Alamkong babaero siya. I've seen himtonight with a girl. I
just want to know if he
ever had a serious relationship with a woman."
Nagngising-aso si Petrina. Kumikibot din ang kanyang labi tila ba tinutulak siyang
magsalita at konting hibla
na lang ang nagpipigil sa kanyang gawin iyon.
"Wala po! Kung sineryoso'y wala po ata siyang naging ganoon. Puro mga-" pinigilan
niya ang bibig at
ngumisi muli sa akin.
I smiled back at her. No need to cover up for you master. Maliwanag pa sa sikat ng
araw ang hanap ng
lalaking iyon. Kahit na hindi na magsalita, titigan mo lang. His body is screaming
of vigor, strength, and
energy. Where does he spend all of that supposed energy, kung ganoon? Hindi siya
kargador para mawalan
ng enerhiya sa pagtatrabaho. My wild guess says he's spending his great energy
towards something... as
pleasurable as... the three letter word.
"Pero h'wag kayong mag-alala, Ma'am! Loyal 'yan si Sir Zamiel sa'yo!" pampalubag
loob ni Petrina para
siguro hindi siya masisante kung sakaling lumayas ako dahil sa mga paninira niya.
I laughed mockingly. I don't think someone in this age is still using that word -
loyal. Loyal? The millenial
and metrosexual love knows that that word is extinct. Malapit nang maalis sa
diksyunaryo. Betrayal in
friendship, love, and all things is too usual that the virtues have long died.
Umalis si Petrina pagkatapos. Hinubad ko ang singsing na bigay ni Zamiel at tumulak
na sa bathroompara
P 3-5
makaligo. I opened my outdated phone to text her about my questions but instead,
iba ang sumalubong sa akin.
Isang tawag ang sinagot ko.
"Hello."
"Napag-isipan mo na ba, Ace?"
Auntie Tammy's voice echoed like a lullaby in a peaceful room. I can imagine her
drawing smoke fromher
cigarette while she offers me the world in exchange of other things.
"Auntie, hindi po talaga pwede," sabi ko.
"I know your limitations, hija. And besides, you're still a minor. It's a long way
to go!" alu nito.
"Hindi po talaga," sagot kong pinal.
"Ano ang pagkakakitaan mo ngayon, kung ganoon? Sayang ang pag-aaral mo. You worked
so hard for it and
now it's all gone," panunuya niya. Hindi ako naniniwalang nag-aalala siya sa pag-
aaral ko.
"Hindi na po talaga, Auntie."
"You know where to find me once you've made up your mind, Astherielle."
Wala nang pagpapaalamay pinutol niya na ang linya sa gitna naming dalawa. I sighed
and started staring at
my phone.
Para maipagpatuloy ang pangarap ko, kailangan kong kumita ng pera. The last thing
I'd ever turn to will be
my Auntie Tamara. Natatanging kapatid ni Mommy na matagal na akong pinipilit na
tumira sa kanya. I'd
rather do what Daniella wants than go to my Aunt.
Ilang beses kong tinawagan si Daniella habang naliligo ako. I want to ask her what
I should do. Gusto niya
bang makasal kay Zamiel? Mas malaki ang tsansang hindi, dahil kung gusto niya, ba't
niya ako pinadala rito?
Hindi siya sumagot kaya tinext ko na lang.
Ako:
Daniella, hindi ko alamkung paano pakitunguhan ang fiancee mo. Papakasal ka ba sa
kanya kalaunan o hindi?
Should I treat himwell or not?
It was a stupid question, actually. I immediately regret sending it. Dahil paano
magpapakasal si Daniella kay
Zamiel kung ang iniisip ni Zamiel ay ako si Daniella? Maybe she didn't want the
marriage. But will she have
the money if she refused this?
Walang sagot sa mga katanungan ko. Hindi siya nagreply kahit noong nakatulog na
ako. I almost forgot that
she's also on vacation and probably she didn't want to be disturbed. Lalo na't
kasama niya ang kanyang
boyfriend at ngayon lang sila magkakasama habang wala si Tita Matilda.
Nag-umaga na lang ay ganoon pa rin. I did not receive any text fromDaniella so I
decided to just carry on
P 3-6
and do things my way.
Sa unang umaga ko sa mansion ng mga Mercadejas, mag-isa akong kumain. Maagang
umalis ang mag-asawa
gaya ng sabi nila kagabi. Tapos nang nag-almusal si Zamiel at hindi pa nakakababa
ang kanyang kapatid.
Senyora Domitilla is still sleeping so I was all alone on their huge dining table.
Isang serbidora at si Petrina sa aking gilid, nag-aantay ng mga utos ko. Ganoon ka
rangya ang buhay ng mga
Mercadejas dito. I can only imagine their lives in Manila or in any other provinces
where they have
properties.
Pagkatapos kong kumain ay nagpasya akong magbasa ng libro. Dinala ko talaga ang
isang hindi ko pa
nababasa para malibang ako rito.
A classic novel by Alexander Dumas is about revenge and a bit of love. Nakaupo ako
sa isa sa mga grecian
couches ng bulwagan. Tanaw ang iilang mga tao na nag-aayos ng mga lamesa at upuan,
bakas ng party kagabi.
Binuksan ko ang libro sa pag-aakalang wala akong magiging distraction sa kahit ano.
Ngunit nang inangat ko
ang aking tingin at diretso sa labas ay may nakita, gumuho agad ang iniisip kong
oras para mag libang.
Zamiel, topless, in faded blue jeans, and some brown boots flashed in my eyes.
Diretso sa mga kuwadra sa
labas, pinapaliguan niya ang isang kabayo. Even fromafar, his skin is golden brown,
a bit too masculine for
my liking. Kumunot ang noo ko at bumaba ang tingin sa king aklat ngunit bumalik din
kalaunan sa konting
galaw ng imahe.
His shoulders were broad and powerful. His back muscles are well defined. The
groove of his spine is well
indented and below it, there were two twin dimples.
Humilig siya sa pintuan ng kuwadra at napalingon sa likod. I snapped out of it
dahil nagkatinginan na kami.
Tumayo ako at nagpasyang lumabas ng bahay at magtungo roon sa duyan.
His eyes bore to me intensely. Kung makatingin ay parang ako lamang ang nasa
paligid kahit na dinig na dinig
ko ang pambabaeng halakhak kung saan. A girl in her tube top and short shorts is
with him. She giggled noong
muntikan na siyang mabasa ng tubig dahil sa sariling gawain.
Iniwas ko ang aking tingin doon at dumiretso na sa daanan.
"Zamiel! Nababasa ako," sabay halakhak noong babae.
Nawala rin ang ingay nang nakalayo na ako. Naupo ako sa duyan at nagsimulang
magbukas muli ng libro.
For a while, I admired again the whole peacefulness of the place. Tanging ang ingay
lang ng mga dahon sa
puno ang naririnig, ang alon, at ang huni ng mga ibon. Konting galaw, ang ingay
naman ng kinakalawang na
tanso ng duyan naman ang maririnig mo.
I opened the book again and started reading a line or two when the giggles started
ringing in my ears again.
Huminga ako ng malalim. I prepared a lot of activities because I know I'd be bored.
I have a book, I brought
my sketchpad, pencils, pero kung ganito araw-araw ang paligid ay hindi ko alamkung
may magagawa ba ako
sa pagkakabagot.
P 3-7
"Ahhhy! Ano ba 'yan, Zamiel!"
I rolled my eyes and tried to read another line.
"Oh my gosh!!!"
I stopped and realized na walang pumapasok sa aking isipan. Hindi ko na kailangang
tingnan kung ano maaari
ang ginagawa nilang dalawa roon. I can imagine themplaying around with the water.
And the tall and curvy
girl would shriek everytime she gets wet. Tumayo ako at dumiretso sa kung saan ako
nakatayo kagabi bago
nahuli ni Zamiel.
That girl he's with right now could be that same girl yesterday. Well, the hell I
care. I just want some peace.
Nababalutan ng mga halaman ang batuhan, pwedeng bumaba rito ngunit dadaan muna sa
matarik at mabatong
parte. Nilingon ko ang kanang bahagi kung saan ka makakababa gamit ang gawang
hagdanan. But then that
would mean I will need to turn around the house before I could ever reach the
stairs.
Huminga ako ng malalimat hinawakan ang halaman bilang suporta sa sarili. Muntik na
akong dumausdos
dahil sa maling pagkakapwesto ng paa ngunit mabuti na lang at nakahawak sa matibay
na tangkay ng halaman.
Nabitiwan ko ang libro. Nauna itong bumaba sa batong hagdanan kaya mas nagmadali
ako.
Thankfully, nakababa ako ng walang sugat o anuman. The view and the feel of the sea
suddenly thrilled me.
Sana pala, kung alamko lang, nagdala rin ako ng damit panligo. Mukhang masaya
maligo rito. And I should
put that as one of my boredomkiller here.
Pinulot ko ang libro nang nakababa na sa hagdanan. Pinung-pino ang buhangin.
Tinanngal ko ang tsinelas ko
para maramdaman ito.
Nakalatag ang rockformation at limestones sa haligi ng hagdanan. Tumingala ako kung
saan makikita ang
manson. Binalik ko ulit ang tingin sa haliging binuo ng hangin, tubig, at panahon.
It looks majestic. Well,
everything that time creates will always look majestic.
Isang maliit at walang haliging kubo ang naroon. Tila ginawa lang para sa isang
araw na silong. Sa malayo
ay kumurba ang limestone dahilan kung bakit pwedeng sumilong sa isang maliit na
kweba.
Kung papipiliin ako sa dalawang silungan, pipiliin ko ang kweba. Dumiretso ako
roon, thinking of finally
having my small share of peace. Naupo ako sa buhangin at nagsimula ulit sa
pagbubuklat ng libro.
I digested it page after page until I heard that same giggle, palapit at mas lalong
lumalakas. Sinarado kong
muli ang aklat para matingnan ang pinanggalingan noon.
"Ligo na tayo, Zamiel!" sabi noong babae.
She hooked her armon Zamiel's neck. Hindi natinag si Zamiel, imbes ay hinawakan pa
nito ang baywang ng
babae bilang suporta. They shared one long kiss before the girl giggled again.
I don't think this was the girl last night. Takot iyong kagabi makita. Ngayon, ang
babaeng ito, parang walang
kahihiyan.
P 3-8
I remember Zamiel whispering sweet words to the girl last night. I bet he does that
to everyone. Every girl
he's ever kissed, touched, or do things.
I hate people like that. Sila ang dahilan kung bakit magulo ang mundo. The lie he
feeds the girl will make her
hope. And false hopes will echo bitter hearts... bitter hearts, anger... anger,
evil.
Sino ako para magsabi noon gayong nandito ako at nagsisinungaling din? Hinawakan ko
ang puti at pinong
buhangin. The giggles died down, nilingon ko sila ulit at nakita kong mas naging
mainit ang kanilang mga
halik. Pero natigil sila nang may nakita sa likod.
"Continue your thing. I just wanna take a dip," Kajik Mercadejas, Zamiel's brother
is walking directly to the
shore.
Binaba nito ang tuwalya. Nang nakita ako'y tumango at dumiretso na sa dagat.
"Maligo na rin tayo!" anyaya ng babae ni Zamiel.
For a while, they stayed in the hut. Samantalang si Kajik ay umaahon na.
Wala halos pinagkaiba ang magkapatid. Kung mayroon man, siguro sa pangangatawan
lang. Zamiel's body
looked more mature than Kajik's. Maybe, that's because he's older than him.
Nagulat ako nang lumapit si Kajik sa kung nasaan ako. With himis a large
randomshell. He smiled, and oh,
without the grimace look of his brother.
"Gusto mo? Nakita ko sa dagat," he said in a friendly tone.
Pinulot niya ang kanyang tuwalya at nilagay sa balikat. Pinunasan niya ang batok at
buhok habang inaabot sa
akin ang malaking shell. I smiled.
"Thank you! I've never seen a shell this big."
"Have you ever been to a beach?" kunot-noong tanong ni Kajik.
"Uh, oo. Pero hindi rin sa kasing gandang dagat na ito."
Binalingan niya ang mangasul-ngasul na dagat bago muli ako.
"Then, I guess you will enjoy it here. The sea is safe. Hindi rin mabato kaya hindi
ka masusugatan."
Tiningnan niya ang hinahawakan kong shell at iminuwestra niyang ilagay ko sa
tainga.
"Kung ilalagay mo 'yan sa tainga, maririnig mo ang dagat kahit na malayo ka pa
rito."
"Oh?" I said, a bit shocked.
Sinubukan ko iyon. Pinanood niya ako habang ginagawa. And yes, I heard the sea.
Pero hindi ako
nakasisiguro kung dahil ba iyon may dagat nga sa harap o talagang dahil totoo ang
sinabi niya.
P 3-9
"Try it inside the mansion, you'll see," ani Kajik nang siguro'y nakita ang
pagdududa ko.
I glanced at his brother and the girl. Nakita kong iritadong nakatingin si Zamiel
sa banda namin. I can't
concentrate here, anyway, so I'd go back and try the shell inside the mansion.
Tumayo ako. Umambang maglalakad na si Kajik pabalik ng mansion ngunit hinintay niya
ako. I immediately
concluded that the younger Mercadejas is a better man or a better person than the
older.
Sabay naming nilagpasan ang dalawa sa may kubo. Nakahalukipkip ang babae at 'di ko
na nilingon si Zamiel.
Pero bago pa ako makaakyat sa unang baitan ay natigilan na kaming pareho ni Kajik
sa baritonong tawag ni
Zamiel.
"Kajik, will you escort Bethany back. I just want a conversation with my fiancee,"
si Zamiel.
Nagkatinginan kami ni Kajik. But then he smirked and held out his hand for the
other girl. Ngumiwi ang
babae, mukhang hindi nagustuhan ang gustong mangyari ni Zamiel pero wala ring
nagawa.
Nag-ugat ako ng ilang saglit sa kinatatayuan. Kahit pa bahagyang binangga noong
Bethany ang balikat ko ay
nanatili akong nakatayo roon. Tumuwid sa pagkakatayo si Zamiel. He's not topless
this time. In fact, he's
wearing a white t-shirt.
His arms corded when he tried to cross it. Iniwas ko ang tingin ko roon at
naghahamon siyang tiningnan.
"What is it?"
"So... you fancy my brother, huh?"
Oh, the nerve of this guy. This is not jealousy. This is his ego talking. Iniisip
niya sigurong makukuha niya ang
lahat ng babae at walang maagaw sa kanya. Kaya naman ngayong nakitang nakipag-usap
lang ako saglit kay
Kajik, naapakan na agad iyon.
Well, it's my pleasure to step on his ego. Lalo na dahil ayaw na ayaw ko sa
kayabangan niya. Lalo na dahil
hindi ko kailanman magugustuhan ang tulad niya.
"So what if I fancy him?" my brow shot up.
Umawang ang bibig niya. He licked his lower lip. One large step towards me and
we're just inches apart.
Hinawakan niya ang braso ko, gaya ng ginawa niya kagabi at nilapit ako sa kanyang
mukha para makabulong.
"You are engaged to me," mariin niyang tinig.
I literally had goosebumps. Ang tanging naririnig ay ang hampas ng alon at ang
lamig ng kanyang baritonong
boses.
How dare he bring that argument up, by the way? Bakit? Kahapon at ngayon, hindi ako
nagreklamo sa mga
nakikita ko sa kanya. Kaya bakit siya nagrereklamo ngayon?
Gusto niya ata na loyal ako sa kanya pero kapag siya, pwedeng mambabae. Bakit? Boys
will be boys? No!
Men are unworthy if they cannot stay loyal. Ganoon din sa babae. This is an equal
world. I don't need another
P 3-10
bullshit about that!
Sinubukan kong kumawala ngunit masyadong mahigpit ang pagkakahawak niya.
"How can you say that? You... are engaged to me but you're allowed to have girls.
Pagkatapos ako,
interaction lang sa kapatid mo..." I said and immediately regretted it.
Bakit ko ba iyon dadalhin sa usapang ito. I don't fancy his brother but compared to
him, I definitely like his
brother more!
Umigting ang panga niya. Umismid naman ako sa kanyang reaksyon.
"Then, do you want himmore as your husband? Mas gugustuhin mong sa kanya matali,
kung ganoon?" dinig
na dinig na ang galit sa kanyang boses.
My fear heightened. I don't like himwhen he's serious or amused. He always looks
dangerous and vicious.
But when he's angry, he's threatening!
"And..." his voice suddenly turned into a sexy drawl. "Where is your damn ring? Why
are you not wearing it?
Huh?"
Nanuyo ang lalamunan ko. Nahahapo kong binawi ang aking braso sa kanyang
pagkakahawak. He looked at
me with the glaring intensity of his anger noong nakawala ako. Hindi na ako
nagsalita sa takot at kabang
pinaghalo. Basta'y tumakbo na ako palayo sa kanya at paakyat sa mabatong hagdanan.
Hindi ko na siya muling nilingon.
Hindi ko inakalang may mas hihigit pa sa galit at iritasyon ko sa kanya kagabi.
Hindi ko inakalang hindi pa
nag-iisang araw ay nadagdagan ang inis at galit ko sa kanya. At hindi ko rin
inakala na makakaramdamko ng
ganito katinding galit sa isang lalaki o tao sa buong buhay ko.
So 16 y.o. siya ngayon?? PINAGSESELOS NIYALANGKASI SI ACEKASO DI EFFECTIVEKAYAAYAN
SIYANGAYON ANG
SELOS NASELOS HAHAHA#RR
P 3-11
Kabanata 2
402K 17.8K 11.1K
by jonaxx
Kabanata 2
Alak
Nang naghapon ay naging abala umano ang magkapatid sa negosyo. Apparently, their
plant is near here at
dinig ko'y malaki iyon. Probably that is where their riches come from, huh. Sa
negosyo nilang semento na
alamkong nangunguna sa buong bansa ngayon.
There is nothing more awkward than dinner. Sa hapag, si Senyora Domitilla, Kajik,
Zamiel, at ako lang ang
naroon. Tahimik ang magkapatid samantalang hindi rin ako nagsikap na bumuo ng
usapan.
"Hija, anong ginawa mo buong araw? I hope you'll enjoy your every day here.
Although, pagkatapos ng kasal
ninyo ni Zamiel maaaring tumulak muna siya sa ibang bansa para sa pag-aaral, kaya
maiiwan kang talaga rito.
So it's better if you become familiar here."
Napalunok ako sa sinabi ng matanda. She looks and sounds so sure that it would
happen.
"I'll bring her wherever I go, Lola," Zamiel cut her off.
Napalingon ang matanda sa apo. Maging ako'y nilingon na rin ito. Nagkatinginan
kami. He's glaring at me.
Tumikhimako.
Madramang tumawa si Senyora Domitilla. "Well, paano ang pag-aaral niya, apo?
Daniella will pursue her
remaining years in college."
"She'll continue it in La Salle. When I leave for a week for school, I'll bring her
with me."
Napainomsa kopita ang matanda habang tinitingnan si Zamiel. Bakas ang kanyang tuwa
sa mukha, itinatago
lamang ng seryosong reaction. Meanwhile, Zamiel is looking at me intently. I don't
need to look at himto see.
His burning glare is evident.
"So there will be disruption of her classes, Zamiel? Anong masasabi mo, hija?"
"Uh, kung isang linggo l-lang naman po siya mawawala, ayos lang sa akin na maiwan
na lang ako para na rin
hindi ma istorbo ang pag-aaral."
"Your professor will understand. I can find ways to talk to the people around,"
mariing sinabi ni Zamiel kaya
ako napatingin sa kanya.
Ang lalaking ito talaga. Look at him. Why do you think he wants me to be with him?
What's his problem?
Bakit isang linggo lang ay 'di pa siya makapayag na maghiwalay kami?
P 4-1
Alamkong hindi naman ako iyong makakaranas noon pero kung ilalagay na ako nga,
kukwestyunin ko talaga
kung bakit niya ipagbabawal iyon.
"It's just a week. Surely, we both can afford to be away of each other for seven
days."
Isang halakhak ang narinig ko galing kay Kajik. He looked at his brother with an
amused grin. He probably
thinks that his brother is ridiculous for thinking that way. Syempre, kahit sino.
Kahit pa maraming pera at
kayang bayaran ng walang kahiraphirap ang pamasahe abroad at pabalik, you wouldn't
give so much effort in
doing that when you can see each other after seven days. Kung isang taon,
matatanggap ko. Pero isang linggo?
Come on!
Hindi na sumagot si Zamiel. Bumaba ang tingin niya sa kanyang pagkain, along with
that intense look.
Nagkatinginan kami ni Senyora.
"Oh, my dear grandson. You think college boys would interest your wife?"
"Tsss..."
What?
"I understand. Well, Daniella is a very good looking girl. And she's much younger
than you! She's yet to
explore her limits as a woman." Kumunot ang noo ni Senyora at bumaling muli sa
akin. "Nagkaboyfriend ka
na ba, hija?"
Why is this topic suddenly going here? Don't tell me it's true? Takot siyang maagaw
ako ng college boys?
Aba, syempre, mas gugustuhin ko siguro iyong college boy na walang pera pero loyal
naman kesa itong
maraming resources, gwapo, pero babaero.
I figured, through books and movies, that in choosing a potential life partner, the
most important thing you
should consider is loyalty and faithfulness. Bakit? Kung walang pera, kaya ninyong
magsikap dalawa. Kung
pangit, maganda naman ako. Pero kung babaero, hinding-hindi ka mapapanatag buong
buhay mo. And I guess
it is safe to say that everyone's goal in this life is not success, not financial
stability or freedom, and
definitely not material things... it is... in a very simple form: peace of mind.
Wala kang magiging hiling araw-araw kundi ang panatag na loob at payapang pag-
iisip. And having all the
material things in the world without the peace of mind is the saddest story that
life will ever tell. So no
thanks.
"Hindi pa po?"
"Not ever?"
Umiling ako para kumpirmahin ang naunang sagot.
Zamiel's eyes are burning my skin. His thick brows are almost in one line. Hindi ko
rin siya matingnan ng
maayos dahil nagiging uneasy na ako sa titig niyang ganito.
"Manliligaw, hija? I won't believe you never had one, too! Goodness! You look
better than the models on
P 4-2
TV! Makinis ka pa. Kung sabagay, manang mana sa kay Matilda."
"Ah, meron naman pong manliligaw."
Napasulyap ako kay Zamiel. His look remained stationary. Para akong iniinterogate
sa harap niya at kapag
nagkamali ako sa pagsagot ay malalagot ako.
"Ilan?"
Umawang ang labi ko at mabilis na nag-isip kung ilan ba iyon.
"Marami!" Senyora concluded. "And I bet fromgood families, too."
Pinaglaruan ko ang aking baso. Naalala ko ang mga nangyari noon, but then this is
not the right time to
reminisce.
"Is that what you're afraid of, hijo?" balik ni Senyora kay Zamiel.
Humalakhak muli si Kajik. "Galit talaga tayo sa kapwa nating..." hindi nito
tinuloy.
Nangiti ako dahil alamagad ni Kajik kung anong meron.
He's a playboy and a cheater kaya galit din siya sa mga playboy at sa mga cheater.
The main reason why he's
planning to always bring me with himwhen he goes abroad is not because he wants to
be with me all the
time, but because he's scared I might cheat.
"I'mnot the type who will cheat once I'mmarried."
Napainomsa kopita si Senyora Domitilla habang tinititigan ako. Umigting naman ang
panga ni Zamiel. Ano
pang problema niya? Does he want to really dominate the whole relationship? Kawawa
naman si Daniella
kung ganoon.
That was always the case everyday. Nagdaan ang mga araw at ganoon parin ang eksena.
Minsan, sila ni
Kajik ang may dalang babae, but I don't seemto see Kajik touching the girl he's
with. Kaya pinagpapalagay
kong kaibigan niya lang ang kasama niya.
Sa umaga, naghahanap ako ng payapang pwesto. Usually, the beach is fine with me.
Nagkaroon na rin ako ng
beach towel para maupuan sa ilalimnoong kweba tuwing nagbabasa ako o nagdodrawing.
Madalas wala ang magkapatid sa umaga at tanghalian. Nasa planta atang mga ganoong
oras. Kapag hapon
naman, madalas akong mag siesta. Yes. Itinuon ko diyan ang pagtulog dahil umuuwi
ang magkapatid, and
often times they are with girls.
Then, the night is easy. We sit in the dining area, eat together while Senyora will
ask themabout work.
"Ali told me you have other plans, Zamiel..." si Senyora pagkatapos ng mahabang
katahimikan sa hapag.
"Sigurado ka ba riyan? You know that's a big risk."
Nakatingin lang ako sa kanila, hindi maintindihan basta ang usapan ay patungong
negosyo.
P 4-3
"Eto po 'yong gusto ko. And it is worth the risk."
"That's so great. I just hope Ivo will think about it, too. I know you are capable
of running the business but
your grandfather's mind is already made up."
"Hindi rin po ako interesado. I won't prove anything just by being a successor of
Lolo's business."
Ngumiti ang matandang senyora. "Parehong pareho kayo ni Ali. Sana ganoon din mag-
isip si Ivo."
Kapag gabi, binibisita ako ni Petrina. She would bring me milk. Pinapatagal ko ang
pagpanhik niya sa
pamamagitan ng pakikipag-usap. Besides, I don't talk or interact much here.
Hindi ko namalayan ang mga araw. Hindi pa nagrereply muli si Daniella sa akin kaya
wala parin akong alam
kung paano dapat makitungo kay Zamiel. I'll just stick to what I know then?
Bumaba ako ng hagdanan, dala dala ang aking sketchpad at lapis. Hindi ko namalayang
Sabado na pala.
Isang lalaki ang nakasalubong ko nang pababa ako ng hagdanan. Messy hair, angelic
features, and a calm
aura... whoa! That's new in this mansion. Lahat ata ng binata na nakasalubong ko
rito (dalawa lang naman) ay
parehong may kakaibang aura. Kakaiba dahil parehong vicious at dangerous. This man
in front of me is a bit
different. His aura is screaming of gentleness and kindness. Ngumiti ito sa akin
nang nagsalubong kami.
"You must be Daniella?" sabi ng binata.
"Yes." Napalinga ako. Hindi nabanggit ni Petrina sa kin na may darating na isa pang
Mercadejas.
"I'mIvo," naglahad siya ng kamay. "Kadarating ko lang galing Maynila. I'msorry,
wala ako sa engagement
mo."
"That's okay. I was told you were busy," nangingiti kong sinabi.
Luminga-linga si Ivo. Pareho naming nakita ang iilang pagkain na dala ng mga
kasambahay. Hindi ko nga lang
alamsaan patungo ang mga ito.
"May konting salu-salo akong hinanda sa beach. I hope you can join us. I'mwith my
friends. Ipapakilala kita
sa kanila."
Tumango ako. "Sige. Thank you!"
Well, I amnot very much interested with parties. Siguro ay sa pagkakabagot ko'y
medyo uhaw na rin ako sa
panibagong pangyayari sa araw na ito. And a party with some people is a bit new so
might as well grab that
opportunity, huh?
Bumaba ako sa stone path kasama si Ivo. Nang nakita ko ang mga tao sa kubo ay
parang gusto ko nang
bumalik sa kwarto. There were other three boys and probably more girls. Tumingala
sila nang namataan kami
at nakita ko ang pagkakapawi ng ngiti ng ibang babae.
"Nakababa ka rin, Daniella," Kajik laughed at me. "Stop staying inside your room.
You'll get bored."
P 4-4
"Ipakilala mo ang fiancee mo, Kajik," pagkakamali ni Ivo.
Mas lalong natawa si Kajik at agad akong hinila para sa kanyang mga kaibigan.
"This is Daniella. Daniella, si..." binanggit niya ang mga pangalan ng mga naroon
ngunit hindi rin natapos.
"She's my fiancee, Ivo. Hindi kay Kajik," malamig na sinabi ni Zamiel.
"Oh! I'msorry. Hindi ko alam!" deklara ni Ivo sabay tingin sa akin.
Ngumiti ako. He looks so worried because of his mistake. "Ayos lang."
"Kilala na siya ng mga kaibigan natin. They were all there in our engagement day."
"Oh!" si Ivo muli na mukhang nakakaramdamna ng tensyon.
"Shall we enjoy everything instead?" isang babaeng nasa tabi ni Zamiel ang
nagsalita.
The rest agreed kaya nawala rin iyon. Tinapik ako ni Ivo at muling nagsorry. I
assured himna walang
problema roon.
May mga pagkain doon. Ang mga kaibigan nila'y naka bikini at mukhang handang maligo
sa dagat.
I suddenly regret coming here. Hindi ako makasabay sa kwento nila at sa tawanan.
Mas pinili ko pang
abalahin ang sarili sa pagkain para hindi na ako tanungin ng kung ano.
Some of their boy friends would look at me for a while, lalo na pag may joke. Maybe
to see if I would laugh
at their jokes. I would smile everytime, though. Pero hindi na rin sila nagtatangka
pang higitan pa ang
interaction sa eye contact. And of course, the girls... the girls are not very
friendly. Hindi rin naman siguro
pakikipagkaibigan ang pinunta nila rito kaya naintindihan ko iyon.
Sa isang malaking limestone sa likod lamang ng kubo ay naupo ako at pinagmasdan
sila. Nakakain na ako at
ngayo'y ang iilan ay tanaw na sa malayo na nagsasaya. Ivo is even with his friends
swimming.
Ang magkapatid naman ay nakaupo lang sa hinandang monoblock chairs na nagkalat.
Parehong may mga
kasamang babae ang dalawa. Ang kaibahan lang siguro'y mariing nakatingin si Kajik
sa dagat.
People who look lost at some things is a good subject. I still need improvements
when it comes to portraits
but I'mnot bad at it.
Pinili kong subject si Kajik, for Zamiel will probably take time. Hindi ko rin
alamkung bakit ko naisipang
gumihit ng tao gayong kahinaan ko naman iyon.
I made a quick sketch for Kajik. Nilingon ako nito at ngumiti.
"Swimming ka! Marunong ka bang lumangoy?" tanong nito.
"Wala akong pang swimming, e. 'Tsaka hindi rin ako marunong lumangoy."
P 4-5
"Oh?" Tumuwid siya sa pagkakaupo.
Now I can't finish my portrait dahil sa paggalaw niya. Binaba ko ang sketchpad at
bahagyang umismid.
Nakita niya ang reaksyon ko kaya tumayo siya at lumapit.
"Paturo ka! Pwede kitang turuan. 'Tsaka, pwedeng ibilin mo kay Petrina na kailangan
mo ng bikini," anito
sabay lapit sa akin.
"Sige, next time. Susubukan ko."
"Kajik! Daniella! Join us!" si Ivo.
Tumagaktak ang tubig galing sa buhok ni Ivo. Kumuha siya ng tuwalya tapos ang
cellphone para magtipa ng
kung ano bago muli bumaling at lumapit sa amin.
"Hindi siya marunong lumangoy, e," si Kajik.
Tumawa ako dahil sa kahihiyan.
"Pwede ka naman sa mababaw!" Ivo insisted.
"Wala akong damit."
"We should tell the maids to buy one for you, then," si Ivo.
Hindi ko namalayang tinitingnan na pala ni Kajik ang sketchpad ko. Binawi ko ngunit
hindi ko natuloy dahil
inilayo niya iyon sa akin. Ngayon pati si Ivo ay kuryoso na sa naroon.
"Oh wow! You're so good!" si Kajik, medyo mangha.
"This is Kajik, huh?" puna ni Ivo.
Uminit ang pisngi ko. Baka isipin ng dalawa na may gusto ako kay Kajik. Wala! I
just want to practice
portrait and that's it!
Ngumisi si Ivo. Bakas sa kanyang mata ang dami ng iniisip. Si Kajik naman ay panay
parin ang tingin sa
sketch na nasa kanya parin.
"Akin na! Nakakahiya! Nagpapractice akong magportrait, e. Kahinaan ko kasi," sabi
ko.
"Zamiel? Where are you going?"
Pansamantalang nawala ang tingin nila sa aking gawa dahil sa biglaang pagtayo at
pag-alis ni Zamiel sa
grupo. He went directly straight to the stone stairs and then he disappeared.
Hinabol siya ng kasamang babae
(na hindi na si Bethany).
Hilaw akong ngumiti nang napatingin muli ang dalawa sa akin.
"Ako naman! Ako naman!" sabi ni Ivo sabay porma.
P 4-6
Tumawa si Kajik. "Tapusin mo muna 'yong akin. Daya mo, Ivo!"
Nagtawanan kami roon. Akala ko'y may mapapansing kakaiba ang dalawa sa pag-alis ni
Zamiel pero nang
nakitang kong normal lang ang tungo nila ay wala naman siguro. Kahit pa noong
bumalik na ang busangot na
babae sa kubo ay wala ring nasabi ang dalawa.
"Si Zamiel?" tanong ng isa pang babae na kanina ay naliligo ng dagat.
Nagkibit ng balikat si Kajik at pinasadahan ng tingin ang mga bagong pagkaing
hinanda.
I made a new sketch for Ivo. Hindi na rin masama. Nakapagpractice pa ako sa
pagguhit.
Lumipas ang isa at kalahating oras ay hindi parin bumalik si Zamiel. Nakaligo na
ang lahat at ginawa na
akong tagabantay sa maaaring dumapo o kumain sa mga pagkain sa mesa, hindi parin
siya bumalik.
Bumalik si Kajik sa mesa nang nakitang may bagong pagkaing hinanda ang isa sa mga
kasambahay.
"Si Kuya, Wen? Nasaan?"
"Ay nasa kuwadra, po. Nagpapaligo ng kabayo."
"Huh?" Tumawa si Kajik. "E, may party kami rito tapos nandoon siya?"
Nagkibit ng balikat ang kasambahay at tumulak na.
Ngumuso ako at nagpatuloy sa pag-upo roon hanggang sa unti-unti na silang umahon.
Hindi naman gaanong
mainit pero bakas parin sa mga mukha nila ang pamumula. Huminga ako ng malalimnang
nakitang may
inumin nang hinanda.
"Ikaw, Daniella?" sabay bigay sa akin ni Ivo.
Umiling ako. "Hindi ako umiinom, e."
"Oh? You haven't tried even a bit?"
Umiling muli ako. Pero hindi ko maipagkakaila, medyo kuryoso rin ako roon. Hindi ko
nasusubukan dahil
wala akong panahon para mag aksaya ng pera para diyan. Hindi rin naman ako
pinapainomni Tita Matilda
kung sa bahay kahit maraming wine.
"I'msurprised!? Even wine?"
"Wala pa..." sabay ngiti ko.
Nagsalin si Kajik ng inumin sa kanyang baso. He mixed it with an orange juice.
Nagulat ako nang lumapit
siya.
"Try this for beginners. Don't worry. Isa lang para hindi ka masobrahan. Eighteen
ka na, hindi ka pa
nakakatikimnito? What about your debut? Did you have any? Kahit wine? Baka
nakalimutan mo lang?"
pagtataka nito.
P 4-7
Tinanggap ko ang inumin. Pilit kong inalala ang debut ni Daniella. Nag-inuman nga
sila noon! Shit! Pero
ako... bilang si Ace, hindi pa.
"Uh, no."
Mahirap magsinungaling sa hindi ko pa nararanasan kaya mas mabuting sundin ko ang
alamko... o ang hindi
ko alam.
"Masarap ba 'to?" pagdududa ko.
Tumango si Kajik. "Oo! Subukan mo!"
It's true, alright. Pero sa huli, pagkalunok ko ng lahat, may mainit na sensasyon
sa aking lalamunan hanggang
sa aking tiyan. It is slowly taking over my senses... my arms... my hand... and my
head. But overall, I amstill
okay.
Tumawa si Kajik. Kumunot naman ang noo ni Ivo.
"You immediately blushed!" si Kajik.
"It's her first time. That's enough," si Ivo.
"I know. I'mjust letting her drink one."
Tawanan at kwentuhan ang ginawa nila. Sa huli ay sumuko ako at nagpasyang
magpahinga. Medyo malakas
ata ang alak o talagang ganoon katindi kapag unang beses makainom. I feel a bit
warminside... and my head
is fuzzy.
"Mauna na ako sa inyo," sabi ko nang sa wakas ay nagkaroon ng tyempo.
Pumayag naman sila. Kajik is teasing me. Lasing na raw ako na agad kong
pinabulaanan. Sinabi ko lang na
ibabalik ko ang sketchpad at siguro'y mag si-siesta saglit.
Hiningal ako pagkaakyat sa stone stairs. Pakiramdamko ay may kinalaman ang alak sa
pawis at medyo
uneasy kong feeling. Umikot ako at dumiretso sa bulwagan.
Naroon nga si Zamiel sa kuwadra at nagpapakain ng kabayo kasama ang isang
tagapangalaga. Nagtama ang
tingin namin bago ako lumiko. He looks angry. Oh well, kailan ba siya hindi
nagmukhang galit at
nakakatakot? Milagro kapag dumating ang araw noon.
Lumiko ako at dumiretso sa kusina para makainomng tubig bago umakyat. I can always
call for Petrina but
I'mnot used to a life with a maiden so I can do it myself.
Walang tao sa malawak na kusina. Kumuha ako ng baso at naghanap ng dispenser para
makainom. Kasali pa
ang pag-iisip ng milagrong araw kung kailan magmumukhang maamo si Zamiel
Mercadejas. Naku! Puputi ang
uwak kung sakali.
"Nakainomka?"
P 4-8
Kamuntik ko nang nabitiwan ang baso ko sa gulat. Si Zamiel ay nasa malayong likod
ko nang nagsalita.
Napahawak ako sa dibdib sa kaba.
"Nakakagulat ka naman-"
"Nagtatanong ako kung uminomka ba?" he demanded an immediate answer that
I'msuddenly pissed.
Nakakainis talaga ang lalaking ito! Sino ba siya sa akala niya para makapagsalita
ng ganito? Para
makapagtanong at demand ng ganito?
I amnot a rude person but when someone is rude, I can't help but mirror the
attitude.
"Anong problema mo?" medyo nataasan ko ang boses ko. Hindi ko alamkung dahil sa
alak o talagang
napupuno na ako sa isang ito.
Lumipad ang mata niya sa sketchpad na nailagay ko sa nook malapit sa kanya. I saw
himlick his lips. Mas
nadepina ang pamumula nito dahil sa ginawa. He tilted his head giving me a good
look at his corded neck
and angled jaw.
His hair is falling a bit on his forehead, tanda na medyo nag overwork siya kanina
sa mga kabayo.
"Nagtatanong ako kung uminomka ba?" malamig at marahan niyang tanong.
"Ano naman ngayon kung Oo? Sino ka ba para kwestyunin iyan?"
Kitang-kita ko ang galit sa kanya. Agad akong nagsisi sa sinabi lalo na nang
lumapit siya sa akin. Malalaking
hakbang ang iginawad niya sa marmol na sahig para lang mabilis siyang makalapit. Sa
takot ko, akala ko'y
sasaktan niya ako. My heart thumped so fast that I thought my ribcage would break
apart.
"Ako ang mapapangasawa mo, kung hindi mo alam! Ngayon nagtatanong ako sa'yo dahil
responsibilidad kita
simula noong idineklara tayong dalawa!"
Oh this hypocrite?
"Hindi pa tayo kasal! And oh, shut up! You're not actually doing this because
I'myour responsibility! You're
doing this for yourself! For your ego! Ano? Ano?" hamon ko with matching facial
expression ng naghahamon.
"Naaapakan ba? Naapakan, Zamiel?"
I saw himinhale so deep I though he'd explode.
"You are my future wife! I will not tolerate this kind of attitude fromyou!"
Wow!
Really. Wow!
You have exceeded my expectations, Zamiel Mercadejas!
You are not just a hypocrite. You are also demanding and manipulative. I pity
Daniella so much. Buti na lang
P 4-9
pinili niya ang boyfriend niya ngayon.
"And you are my future husband! If I say I cannot tolerate this kind of attitude
fromyou, what are you going to
do? Huh?"
Nalaglag ang kanyang panga. Napatingin ako sa kanyang labi. Unti-unti niyang
inigting ang bagang habang
ganoon ang itsura. And I've never seen himmore vicious than right now. Nanliit ako
kaya hindi ko alamkung
anong pwersa ang nagpapatayo pa sa akin sa harap niya. Maybe it's the alcohol.
Totoo siguro pala ang sinabi
nilang nakakalakas daw ng loob ang alak.
"Anong ibig mong sabihin? Mas gugustuhin mong makasal sa iba, kung ganoon?" marahan
niyang sinabi.
"Oo! Mas gugustuhin ko! Ivo and Kajik are better men. Kajik is better than you! I
like himbetter! I'd rather
have himas my husband than you!"
A punch right through the granite nook made me tremble. Kumalabog ang buong kusina
at napapikit ako sa
takot.
Nang dumilat ako'y nakalayo na siya. Mabilis ang lakad niya palayo sa kusina kaya
nilubos-lubos ko na ang
lahat.
"Hindi ako nagrereklamo sa mga babae mo kaya wala kang karapatang mag reklamo sa
mga ginagawa ko.
Kung sinabi kong tumigil ka sa pambababae, gagawin mo? Huwag kang magmalinis,
ipokrito ka rin, e! Kapag
ako hindi pwede, ikaw pwede? Wala akong pake sa'yo kaya wala ka rin dapat na pake
sa akin!" I screamed
at the top of my lungs kahit pa nakaalis na siya ng kusina to God knows where.
Hiningal ako pagkatapos na magsalita. Pumikit ng mariin at sinapo agad ang aking
noo. Goodness! What was
that!? But damn, it feels so good to finally say it.
"A-Anong nangyari, Ma'amDaniella?" bungad ng nanginginig na si Petrina.
Lumabas din ang iilang kasambahay kasama ang mayordomang si Mercedita. The lady
looked at all the
housemaids. Ngumiwi ako at yumuko.
"Pasensya na po," sabi ko.
Tumango ang mayordoma sa akin. "Maayos sana ito, bago makarating sa Senyora."
"Pasensya na po talaga..." ulit ko.
Tiningnan niya ang sadya kong tubig na hindi ko halos nainombago niya inutusan si
Petrina na ihatid ako sa
kwarto kasama ang isang pitsel ng tubig.
At bago pa ako nakaakyat ay narinig ko na ang marahas na pagsakay ni Zamiel sa
kabayo paalis ng mansyon.
Tumingin si Petrina sa akin.
"N-Nakakatakot p-pala magalit si Sir."
Nagwalk out na hahahahahahaha kawnaman kasi bebezammy #rr OMGGGPARANGBETKO SI
ACEATKAJIK HAHAHAHAHA
P 4-10
Kabanata 3
364K 17.2K 12.4K
by jonaxx
Kabanata 3
Marriage
That night, he did not even try to glance at me habang kumakain kami ng dinner.
Tahimik lamang siya, at kung
hindi pa tatanungin ni Senyora Domitilla, hindi na talaga ata magsasalita.
"Nagpunta ka raw sa planta kaninang hapon, Zamiel? Why? You did not enjoy Ivo's
party?"
Hindi man lang sumulyap si Zamiel sa matandang nagtanong. He remained serious with
his food. Ivo's is
watching himclosely while eating.
"Nagkaproblema lang doon," Zamiel answered after a long stretch of silence.
"Ganoon ba, hijo? But you came home too late for Ivo's party."
"It's okay, Ma," si Ivo. "Mas importante ang planta."
Bumaling si Senyora Domitilla sa akin. She's finishing her glass of water.
Pagkatapos ay nilapag niya iyon sa
mesa bago nagsalita.
"Ikaw, hija, nag enjoy ka ba?"
Napatingin ako kay Zamiel nang matalimang naging baling niya sa akin. His dark eyes
glared at me making it
hard for me to even utter a word. Inilipat ko na lang ang tingin ko kay Senyora na
ngayon ay napasulyap din
sa apong titig na titig sa akin.
"Opo..." basag ko sa katahimikan. "Uh, Ivo's friends are so friendly."
"That's nice! I'mglad you get along well with their friends!"
"Magaling pala itong magdrawing si Daniella, La. Naisketch niya ako kanina, pati si
Ivo."
Namilog ang mga mata ni Senyora, gulat sa talentong tinatago ko. "Oh! Really?
That's great, Daniella!"
Tipid akong ngumiti. Kuryoso naman ang tingin ni Senyora sa akin. Kinabahan agad
ako.
"Where you always around you stepdad? He's also a great Engineer, right? Like your
father."
Kinagat ko ang dila ko para pigilan ang sarili sa pagsasalita. Thinking about my
family hurts me so. But then
the years of being under Tita Matilda's eyes made me stronger. Sa pamamahay na siya
ang masusunod, at sa
pagkawala ng aking ama, nawalan na ako ng puwang ng tuluyan. My education and needs
are ignored. Kaya
P 5-1
naman nangungulila ako ng husto sa aking mga magulang.
"Yes..." sagot ko.
"At mabuti't pumayag si Matilda to bring your stepdad's name, instead of your real
dad?"
"He's been good to me. I amgrateful for it," sagot ko.
Tumango si Senyora Domitilla at bumaling muli sa mga apo. Para akong nabunutan ng
tinik nang tumigil siya
sa pagtatanong.
"Anong ini-sketch niya, Kajik?" kunot-noong tanong ni Senyora.
"She made our quick sketches, Mama. Si Kajik at ako. Magaling siya. And she says
hindi siya magaling sa
portraits when she's really good," si Ivo sabay ngiti sa akin.
"She's humble, Ivo," si Kajik naman ngayon.
Tumikhimsi Zamiel at uminomng tubig bago tinulak ang sarili para makawala sa upuan.
Natahimik kaming
lahat at napatingala sa biglaang pagtayo ni Zamiel.
"I'mdone. Excuse me..."
"Hijo!" Senyora Domitilla's voice sounded furious for a moment ngunit agaran ding
naagapan. "What's
wrong?"
"Pagod ako, La. Aakyat na ako..."
Lumapit siya sa matanda para humalik bago dire-diretsong umalis sa dining area.
Napainomako ng tubig.
Kajik looked at me with an amused grin while Ivo's watching his Mom.
"Kanina pa hindi maganda ang mood noon. Hayaan ninyo na po," sabi ni Ivo.
Bumaling si Senyora Domitilla sa akin. Her eyes lingered for a while like she's
reading my mind. Tapos na
akong kumain kaya uminomna ako ng tubig. Medyo ginapangan ako ng guilt pero mas
nanaig parin ang
pagtatama ko sa aking sarili.
"Ayos lang ba kayo ni Zamiel, hija?" basag ng matanda.
Tumango ako at ngumiti. "Opo!" Kunwari.
"Higit isang linggo ka na rito pero hindi ko pa kayo nakikitang mag-usap ni Zamiel
maliban noong unang
araw mo rito."
Yumuko ako. Sukat sa tono niya'y pakiramdamko may alamna siya. Masyado ba kaming
maingay sa sigawan
namin ni Zamiel kanina sa kitchen?
"Uh, nag-uusap naman po... kami," I said guiltily.
P 5-2
"Narinig ko kay Mercedita, hija, na nag-away raw kayo ni Zamiel kanina sa kusina.
Totoo ba iyon?"
Oh wow. I'mright.
"Ah. Opo. Pasensya na po. Kasalanan ko rin."
Iniisip kong kapag sasabihin ko iyon ay matatapos ang lahat ng tanong ni Senyora
tungkol sa nangyari. Or
maybe, she can just suggest kung paano ko papakisamahan si Zamiel... pero hindi pa
ata siya tapos.
"Naku! Aalis pa naman kami ni Ivo. Kayong tatlo lang ang maiiwan dito kung may
gagawin kami kaya sana
naman ay magkasundo na kayong dalawa ng apo ko. You'll wed soon and I'msure it's
better to build a good
relationship while you are not yet married."
Tumango lamang ako. I can't believe I will endure this one, too. Hindi ko masyadong
naisip ang
consequences ng pagpayag kay Daniella sa gusto niyang mangyari. Iniisip ko lang ang
perang makukuha ko at
ang kakayahan nitong tustusan ang gusto kong i-pursue na kurso. My drive had been
money and its promised
future. Pakiramdamko noon, kaya ko ang lahat para rito.
"Talk to himand settle your fight," dagdag ni Senyora.
Tumango muli ako. "Sige po. Kakausapin ko siya bukas."
"Ano ba ang pinag-awayan ninyo, hija?"
Napatingin ako kay Ivo at Kajik na parehong tahimik at nakatingin lamang sa akin. I
don't know if they have
any idea. Kanina'y hindi nila napansin na galit si Zamiel pagka walk out nito.
"N-Nagreklamo po siya noong nalaman niyang uminomako."
Senyora groaned and Ivo laughed a bit.
"Really? Since when was he conservative with his girls, Kajik? I can't remember."
"Ivo!" banta ni Senyora. "This is defintely different fromall of his playthings.
This is his future wife? Bakit
at sino ba sa inyong dalawa ang nagpainomkay Daniella!?"
"Ayos lang po, Senyora. I was curious, too-"
"Ako po, Lola. We were just having fun and it was only a glass of it," si Kajik.
Umiling si Senyora bago bumaling sa akin. "Kailangang kausapin mo siya, hija. And
don't wait for another
day to settle a fight. Ngayon pa lang, matuto kayong dalawa na ayusin ang problema
bago matulog, hija. That
way, your relationship will be stronger. Don't wait for tomorrow to solve it."
Kinagat ko ang labi ko. Anong gagawin ko ngayon, kung ganoon? Para ma solve namin
ang "problem" namin
ni Zamiel?
If he just wasn't so arrogant, hindi na sana ito nangyari! Kung sana ay hinayaan
niya na lang ako, gaya ng
ginagawa ko sa mga ginagawa niya, wala sanang ganitong problema.
P 5-3
"Petrina!" nagulat ako sa tawag ni Senyora.
"Opo..." mabilis na dumalo si Petrina sa lamesa para sa sugo ng Senyora.
"Ihatid mo si Daniella sa kwarto ni Zamiel pagkatapos niyang kumain."
Po? I almost said that out loud. Is she serious?
Ngumiti ang matanda sa akin. "I hope you settle your problembefore the night ends."
I don't know what is it about her at kung bakit tila napapasunod talaga ako. Siguro
ay dahil wala naman
siyang ginawa kundi ang maging mabait sa akin. Wala siyang ibang intensyon bukod sa
pagkakasunod namin
ni Zamiel.
I left the dining table for Senyora's request. Kung tutuusin, pwede kong baliwalain
iyon pero masyado naman
yata akong abusado kung ganoon ang gagawin ko. I have to do it. And I have to do it
fast just so I can get this
over with.
Kumatok ako sa kwarto ni Zamiel. Si Petrina ay nasa likod ko. Kanina nang nasa
kwarto ako at nag-aayos,
inabangan niya talaga ako para maihatid dito. Nilingon ko si Petrina na ngayon ay
medyo kabado rin yata.
She's seen Zamiel's wrath a while ago and she's probably expecting that kind of
viciousness now.
"Dito lang po ako sa labas mag-aantay, Miss Daniella," si Petrina.
She stepped back to emphasize her choice. Kakatok muli sana ako nang biglang
bumukas ang pintuan.
Hindi ko alamkung alin ang naunang nangyari, ang pagkakakita ko ba sa kanyang
katawan, pagkakaamoy sa
kanyang bango, o ang pagkakapansin ko sa kanyang anyo. He looks dark especially
with the dimmed yellow
light on his background. Isang maliit na puting tuwalya ang nasa kanyang leeg. Basa
ang buhok niyang mas
humaba sa naalala ko kanina. His crouch defined the deep sculpted canals of his
upper extreme's muscles.
Nakahawak ang kamay niya sa pintuan at painsultong nakatitig sa akin. Paano kami
magkakaayos kung sa
simpleng titigan ay hindi ko na siya maarok?
Hindi na siya nagsalita pa. He opened the door of his roomwidely. Naglakad siya
papasok sa kanyang kama.
His gesture told me that I must go inside his room. Akala ko magtatalo pa kami at
hindi niya ako papasukin sa
mahiwagang kwarto niya.
Pinadaan ko ang mga mata ko sa buong kwarto. His roomwas definitely bigger than
mine. Isang king size bed
sa gitna, may nakalatag na itimna carpet sa sahig, at isang pintuan sa right
corner, probably leading to his
walk in closet and bathroom.
Kinuha niya ang kanyang cellphone sa kama at inilipat sa isang maliit na lamesa sa
gilid nito. And then he
opened the large windows that I could see the moon and the stars in the sky.
Bumaling siya sa akin.
Mumunting patak ng tubig ang tumulo sa magulo niyang buhok. Ang ilaw sa labas ay
nagpadepina sa bone
structure ng kanyang mukha and I can't help but compare himto the men I usually
imagine while reading a
book.
"Inutusan ka ni Lola?" panimula niya na siyang nagputol sa aking mga iniisip.
P 5-4
Mabilis kong nakalimutan kong paano nga ba ako nakumbinsi ng matandang pumarito.
"Look, ayaw ko ng gulo. I amnot rude. I can easily adjust to all kinds of people so
just tell me what or how
do you want this to work para hindi na tayo mag-away ulit."
He laughed mockingly. Nakapamaywang siya habang tumatawa. Nag-ugat ako sa
kinatatayuan at muling
narealize kung gaano ko siya ka ayaw. Umiling siya at panandaliang pinagpahinga ang
dila sa labi, licking it
thoroughly like a yummy desert. Tinikomko ang bibig ko.
Naglakad siya patungo sa maliit na mesa bago bumaling sa akin.
"Do you know why you're here in Costa Leona?"
Ilang saglit akong nalito sa sinabi niya. Of course, I know. I don't have to answer
that. I will look dumb.
"You're here to get to know me because we will marry each other before the year
ends," mataman niyang
sinabi.
Alamko 'yon. Anong problema niya?
"Do you honestly believe that we will work as husband and wife when you've just
told me who you want to
marry instead?" may pagbabanta sa tono niya dahilan kung bakit ako kinabahan.
He advanced. I was too rooted to even step back.
I ama calmand soft spoken person kaya naiistress ako sa mga taong gaya niya. Ayaw
ko sa mga masyadong
ma-energy at magalaw. And like my first impression of him, he really is brisk and
full of vigor. He's
stressing me out!
"Hindi ka narito para sumang-ayon lang sa inutos sa'yo! Nandito ka para gampanan
ang gagawin nating
dalawa sa buhay na ito!" he said angrily.
Aling parte ba roon ang hindi ko naintindihan? Hindi ko kasi alam.
"This is a serious matter! This is marriage and you're here like some negotiator
nodding at my grandma's
bidding! Tayong dalawa ang magsasama habang buhay at dapat ay ngayon pa lang, nag-
aaral ka na kung
paano maging magaling na asawa at magseryoso. But instead, you're wasting your time
entertaining other
men, flirting, and drinking..." he put emphasis on the last three words na tila ba
nakakadiri ang lahat ng iyon.
"Sandali nga..." pinigilan ko ang sarili ko pero hindi ko na nagawa pa. "Sino sa
atin ang hindi ito siniseryoso,
huh? Hindi ba ikaw itong maraming babae? I amhere to get to know you. And yes, I
got to know you a bit
well for a week of being here. At kahit Linggo, Zamiel, may kasama kang babae?
Tingin mo ginagampanan
mo rin ng maayos ang pagiging asawa mo sakin? Hindi!"
Umigting ang kanyang panga at wala siyang naidugtong. There! I fucking said it!
Hindi ko maintindihan kung ano ang pinaglalaban niya. Galit siya kasi sinunod ko
ang sinabi ng Lola niya?
Galit din siya dahil hindi ako nagseseryoso sa mga bagay na ito? Ano ba ang dapat
kong gawin para hindi
siya magalit? And hell, I won't bend for himwhen he can't even keep his hands off
his girls!
P 5-5
"You're a big hypocrite! All is fair, men and women. If you can entertain, why the
hell can't I? I'monly
eighteen and I haven't explored much! Kaya huwag mo akong pagbawalan kung kahit
ikaw na mas matanda'y
'di rin magawa!"
Ramdamko ang galit niya sa akin. He advanced more making me step back till his bed.
Ngayon ko lang
napansin kung gaano siya katangkad at kalaki. His expanse made me feel small even
at 5'5. Dahil nakalapit na
siya, nakatingala na ako sa kanya. Dark and brooding, his aura is screaming of
authority and menace. Para
akong trapped na small animal, sa harap may nagbabantang leon.
"Oh, you want to explore, huh? You don't understand the meaning of marriage. When
we are married, you are
forbidden to explore with other men. Kaya bakit hindi ka na lang mag-aral,
magpaturo kay Mercedita paano
magluto at paano mag-alaga ng asawa? No matter how much you explore, with my
brother, you're still going
to marry me in the end!"
Pumikit ako ng mariin, hindi maiintindihan kung ano ba talaga ang punto niya.
"I was not informed, Zamiel, na seryoso ka pala sa pagpapakasal nating dalawa.
Tuwing nakikita kitang
nambababae, hindi halatang nag-eensayo ka na rin pala sa pag-aasawa natin. Ano
'yong practice mo? Kung
paano magkaroon ng kabit?"
The gleaming anger in his eyes made me shut up. Sa takot ko'y pakiramdamko'y
sasaktan niya na ako! His
chest heaved. Tinalikuran niya ako, tila kinakalma ang sarili. Now that he's out of
my reach, I can finally
complete my rant. Saktan niya man ako, I could probably duck because he's far
fromme.
"Galit ka dahil mas gusto ko si Kajik kesa sa'yo? Syempre, I would like him. You're
an asshole, he's not!"
"What the fuck did you just say?" the cold baritone in his voice made my skin
tingle.
It was like hearing the mythical prince charming's voice only with a curse. Damn
it! Kasmbilis ng
pagkakasabi niya ang pagbaling. Natahimik muli ako, nanlalamig sa takot.
"He's with women, too! How dare you call me an asshole and skip him!" I shuddered
at his cold and angry
baritone.
"So you admit now, huh? Na asshole ka nga?" I said softly.
Hindi siya nagsalita. Nanatili lang ang madilimat malalimniyang mga matang
nakatingin sa akin.
Nararamdaman ko ang pagpipigil niya ng gigil. Nararamdaman ko ang galit na sasabog
na kung hindi ako
tumigil.
"You know what? Forget it! I don't think magkakasundo tayo eventually."
Tinalikuran ko siya. Hinablot niya ang aking braso at pinaharap ako. My heart
hammered violently in my
ribcage, slightly shaking my small frame.
"Why don't you fucking tell my grandmother how you want Kajik instead?"
Binawi ko ang braso ko sa kanya. "Oh, don't worry. I will!" I spat before finally
leaving himin his room.
P 5-6
Kumalabog ang pintuan pagkalabas ko. Hindi ko na nilingon muli ang kwarto niya o
kahit si Petrina.
Dumiretso na lang ako sa kwarto ko sa sobrang panggigigil at pagkakairita.
I hate him. I hate himso much! His attitude, his voice, his expression, his cursing
and crudeness... I hate
everything about him.
Sumakit ang ulo ko sa sagutan namin ni Zamiel. Hindi ko mabalikan ang lahat dahil
hindi ko maintindihan
kung ano ba talaga ang pinag-aawayan namin. Sa sobra kasing dami ng argumento,
hindi ko na mapagconnect
ang lahat. Hindi ko alamano ang puno't dulo.
Nakay Daniella man ang lahat ng kailangan ko para makapag-aral at makamit ang mga
pangarap ko,
nagpapasalamat parin ako ngayon na hindi ako siya.
"Paki sabi kay Senyora na okay na kami ni Zamiel," sabi ko kay Petrina at pumikit
ako ng mariin.
"Bakit padabog mong sinarado ang pintuan, kung ganoon, Miss?"
Huminga ako ng malalim. "Hindi pa kami masyadong magkasundo pero ayos na 'yon.
Nakapag-usap na kami,"
paliwanag ko bago umalis si Petrina sa aking kwarto.
Hindi parin sumasagot si Daniella sa aking tawag. Naiintindihan ko naman na abala
pa siya sa trip nila ni
Ashton. But, God, I need her help right now. I need to know what she wants me to
do!
Pakiramdamko'y parusa na ang bawat araw sa mansyon. Bukod sa kailangan kong
makisama kay Zamiel,
kapag nag-aaway pa kami'y sinasabi o sinusumbong pa ng mga kasambahay.
Petrina loosely braided my hair while I'mlooking at the stables frommy room.
Umagang-umaga pa lang,
naroon na si Zamiel. At umagang-umaga pa lang, naroon na rin si Bethany kasama ang
isa pang babaeng
kaibigan.
Dahil sa layo, hindi ko naririnig ang mga pinag-uusapan nila. I just saw Bethany
pulling Zamiel's arma while
ago. Nang hindi sumunod si Zamiel at nagpatuloy sa pagsusuklay sa kabayo'y
nagtawanan na lang ang dalawa
at patuloy na kinakausap at nilalandi si Zamiel.
"Ang mga babaeng 'yan talaga, Miss, mayayaman 'yan sa kabilang bayan, e, pero kung
umasta parang mga
mumurahin," si Petrina nang siguro'y napansin ang titig ko sa baba.
"They won't come here without anyone inviting them, Petrina. It's not only their
fault, kasalanan din ng lalaki
iyon."
"Pero, Miss, kahit na! Kung likas na malandi, aabusahan ang mga imbitasyon."
Nagtiim-bagang ako. Lumapit ang kasamang babae ni Bethany kay Zamiel at kumapit ito
sa braso ni Zamiel.
Zamiel looked at her. Hindi ko lang malaman ang ekspresyon niya pero dahil tumatawa
ang dalawang babae,
imposible namang nakasimangot ito, hindi ba?
"Sabihin mo nga, Petrina. Kung may asawa ka na at may naging kabit siya, kanino ka
magagalit?"
"Syempre sa kabit, Miss! Alamniyang may asawa 'yong tao, nilalandi niya pa!"
P 5-7
"Mali," sagot ko. "Hindi nangako ang kabit sa altar. Ang asawa mo ang nangako sa
altar kaya responsibilidad
niyang tuparin ang pangako niya. He should be blame not the other girl. The other
girl is evil. Your husband
was too weak, his love too shallow, that he can afford to break a holy promise."
Tumawa si Petrina. "Ilang taon ka ulit, Miss? Para kang matanda kung magsalita."
Ilang beses na akong nasabihan ng ganyan. Siguro ay dahil na rin sa buhay, hindi ko
na naranasang maging
spoiled teenager. I was ten when my mother died. My famous engineer father
dysfunctioned after her death.
Hindi niya na ako maalagaan dahil sa bisyo at depresyon. He loved me so much but he
was so weak without
my mother.
Ayaw niyang nakikita akong kulang sa aruga. Thinking he'd make up to me, he married
Daniella's Mom, Tita
Matilda, when I was eleven years old. Sa sumunod na taon, namatay si Daddy, leaving
me alone with Tita
Matilda and her daughter Daniella.
Hindi na raw ako kailangang mag-aral, sabi ni Tita. Mas nakakatulong daw ako sa
bahay, sa pagluluto, at
paglilinis. Daniella has everything she needs and wants. She was not cruel to me
unlike her mother, but she's
not very kind, too.
Pinilit kong mag-aral kahit pa ginagawa ng lahat ni Tita Matilda para matigil ako.
Nagbayad ng teacher para
ibagsak ako at mawalan ng scholarship. Scholarship na sinikap kong kunin bago
namatay si Daddy. Lumipat
ako sa pampublikong paaralan dahil sa nangyari. And she would not provide me
anything for school,
whatever I have, I earned all of it alone.
Ngayong nasa huling taon na ako sa senior high school, I want to pursue college
even when Tita Matilda
doesn't like it. Ang sabi niya, mag sekretarya na lang ako sa kompanya niya. O 'di
kaya'y mga trabahong
klerikal. I have no problemwith those jobs but I have my own dream.
I want to become an architect. Para matustusan ko ang buwan-buwan na bayarin,
kailangan kong sundin ang
pakiusap ni Daniella sa akin. Her allowance is roughly around a hundred thousand
pesos a month. Kaya alam
kong kaya niya akong bayaran sa ipinangako niyang halaga.
Is it worth it? Yes. No matter how hard this is going to be, education and dreams
will always be worth it.
Ang pagsisikap na mabuhay at makapag-aral siguro ang dahilan ng matanda kong pag-
iisip. I was once a
child but I didn't enjoy the process to adolescense. I immediately grew up as an
adult, never enjoying the
teenager years because of the responsibilities life has given me.
"I'mjust eighteen, Petrina," sagot ko.
Huminga ako ng malalimat tinalikuran na ang bintana. Kinuha ko ang sketchpad at
nagpaalamna na sa duyan
na muna ako uupo para makakuha ng inspirasyon sa susunod na iguguhit.
Pagkalabas ng kwarto ay naabutan ko si Kajik kasama ang tatlo pang lalaking
kaibigan. There were two other
girls, may dalang mga floaters ang mga ito.
"Daniella, great timing. Sumama ka sa amin magsi-swimming? Don't worry, we're not
drinking alchohol,"
Kajik winked.
P 5-8
Ipinakita ko sa kanya ang sketchpad at nagkibit ako ng balikat. Kaya naman nagulat
ako nang hinila niya ako
sa palapulsuhan. I can't help but really confirmhow Kajik is just way better than
his intense brother.
"Doon ka na lang magsketch, sige na. Sketch mo ang dagat!"
Now that he suggested it, okay din pala iyon. Bakit ba hindi ko iyon naisip?
Tumango ako at ngumiti.
"Sige!"
Hinila niya ako pababa. Sa bilis ng takbo niya sa stairs ay napabilis na rin ako.
Nasalubong pa namin si Ivo
na ngayo'y may kasama ring babae. Pababa rin daw sila sa beach kaya sumama na sila
sa amin.
Palabas ng bulwagan ay naririnig ko ang hagikhikan doon sa stables. Napawi ang
ngiti ko at naalala ko ang
pinag-usapan namin ni Zamiel kagabi. See? He really just did not get it.
"Sige na, Zamiel. Saglit lang naman, e..." ang isang babae na lang ang naiwan doon.
Hindi ko alamkung
nasaan na si Bethany at bakit naiwan na lang ang dalawa.
Hinahawakan noong babae ang braso ni Zamiel. He continued his thing pero nang
nasulyapan kami ay tumitig
siya sa amin. Nag-iwas agad ako ng tingin.
"Zamiel!" si Ivo. "Mamaya na 'yan! Baba tayo. Nandito si Aia!"
Hindi ko alamkung anong naging reaksyon ni Zamiel kasi panay na ang hila ni Kajik
sa akin patungo sa stone
stairs.
"Hayaan mo na, Ivo. Nandoon si Harriet, e." Tumawa si Kajik. "Baka may gagawin..."
malisyoso nitong
sinabi.
Nag-init ang pisngi ko sa narinig. Nanlamig naman ang aking tiyan habang naalala
muli ang pinag-usapan
namin kagabi. See? This hypocrite has time to educate me about being his wife when
he can't even be a good
husband? Tangina niya rin, e.
OMGGGGGGGGGGPunyeta mag sama kayo nimarem
P 5-9
Kabanata 4
383K 17.2K 9.5K
by jonaxx
Kabanata 4
Fiancee
Tahimik na naliligo si Kajik at ang mga kaibigan niya sa dagat. With some cute
looking floaters, they looks
so relaxed and calm. Ibang-iba sa pagligo nila kahapon na maingay at puro tawanan.
Umihip ang pang-umagang hangin sa aking buhok. Nilingon ko si Ivo na nakikipag-usap
sa isang babae.
Ngumiti ako. Sa paraan ng tinginan nila, pakiramdamko'y ni hindi nila napapansin
ang kahit ano sa paligid.
Not even the beautiful vast sea in front, or my watching eyes... they are both so
absorbed on their topic.
Nakaupo ako ngayon sa ilalimng batuhan, sa may bukana lamang ng kwebang limestone.
Bumaling ako sa
aking sketchpad at nagsimulang gumuhit ng babae at lalaki sa ilalimng kubo. I know
who it is. I will
probably never give justice to Ivo and the girl he's with but I want to try.
Dadaan pa ang tatlong minuto bago ako titinging muli para makakuha ng detalye sa
kanilang dalawa. Sa
pangalawang balik ng tingin ko ay nakita kong bumababa na sa batong hagdanan si
Bethany kasama ang
babaeng kaibigan kanina.
Parehong busangot ang kanilang mga mukha.
"Where's Zamiel?" si Ivo nang nakita ang dalawa.
"Ayaw sumama, e. Wala sa mood. Niyayaya ko ngang umalis ng mansyon o mamasyal sa
planta, ayaw din."
Bethany shook her head in disappointment. Naghubad ito ng damit hanggang sa bikini
na lang ang natitira.
Dumiretso ito sa beach ng medyo malalimparin ang iniisip.
Ang kasama niya naman ay ganoon din ang ginawa pero nakabawi na at malapad na ang
ngiti. Kumunot ang
noo ko at nagpatuloy na sa pagdo-drawing.
Naalala ko iyong sagutan namin kagabi. He said he wants me to be trained by their
mayordoma, si Mercedita.
Sa ano? Pagluluto at pag-aalaga ng asawa? Did he honestly believe that in the
twenty first century, wives stay
at home and do those things?
I know that maybe he means I should learn those things lalo na't ang alamniya
siguro sa akin ay spoiled at
mayaman, pero kung ang iniisip niya'y titira ako sa bahay namin ng walang ginagawa,
nagkakamali siya.
Besides, I don't need to learn that. I know how to cook.
Nilingon ko muli sina Ivo pagkatapos ng tatlong minuto at sa may barandilya sa taas
ay naaninag ko si
Zamiel. Looking grimand unpleased, he searched the whole scenery na tila ba kanya
ang lahat ng nakikita sa
P 6-1
baba.
"Zamiel!!!" I heard a screamfromone of the ladies who are with Kajik.
Nilingon kong muli si Zamiel. Akala ko bababa siya at sasali sa kanila pero
nanatili siyang nakatayo roon.
He bent over so his forearmcould rest on the stone bannisters. His stance is making
me a bit uncomfortable.
Kunot-noo kong pinagpatuloy ang aking sketch. Pilit kong inaalis sa isipan ko si
Zamiel at ang kanyang anyo
habang nandoon sa spot na iyon.
Ilang sandali ang lumipas, umingay nang may iilang lalaking dumating. Binalingan ko
si Zamiel na seryosong
nakatingin sa mga kaibigang dumating.
His friends weren't dressed for swimming, though. With boots and sneakers, long
maong pants, and t-shirts,
kumaway ang mga ito nang nakaapak na sa buhangin. Tinawag nila si Kajik at ang mga
babaeng kasama nito.
Sumulyap muli ako kay Zamiel na nakahalukipkip na ngayon. Hindi ko namalayan ang
biglaang paglapit ni
Ivo at ng kasama niyang babae sa akin. I was startled when I realized they're
already in front of me.
"Gusto mong mamasyal, Daniella?" Ivo asked in a low tone.
Tumango ako at bumaling sa babaeng kasama. She's smiling shyly. Iba, pati ang
damit, sa mga babaeng
kasama ni Kajik ngayon.
Binalingan ko ang mga naliligo at nakitang umahon na at sinisikop ang mga damit.
"Maglunch muna tayo." Tumingala si Ivo sa langit. "Hindi maaraw ngayon kaya pwedeng
mamasyal sa
planta. Isasama ka namin. I assume Zamiel will go with us, too, since he's handling
the plant while Ali is
busy."
Mabilis akong tumango kahit pa hindi maintindihan ang mga sinasabi ni Ivo. Isa lang
ang alamko ngayon,
makakapamasyal ako at magkakaroon ako ng bagong inspirasyon.
Pagbalik namin sa mansyon ay wala si Zamiel. Wala siya sa kuwadra at wala rin sa
sala. Nang kumain kami
kasama ang mga kaibigan nila, wala rin ito roon kahit pa pinapatawag sa kasambahay.
"Nasa kwarto po at naliligo. Hindi raw po siya sasama sa pamamasyal," ang isang
kasambahay ang nagbalita
kay Ivo.
"Ganoon ba..." nakatingin si Ivo sa akin ngayon, confused but still a bit certain
with his decision. "Alam
niyang kasama ka, pinili niyang hindi sumama. So this should be okay," Ivo
concluded.
Three other men, si Ivo, ang kanyang girlfriend, si Kajik, at ang apat babae ang
kasama namin sa hapag. Batid
kong iyon din ang isasama sa pamamasyal. Nawala iyong isang kasama ni Bethany
kanina, I bet she's with
Zamiel wherever he is.
As I've said, I'mnot very comfortable being with some but seeing Ivo's girlfriend
trying hard to interact
inspired me to do it, too. Hindi ako mahiyain gaya niya pero nakakaya niya naman
kaya mas lalong kaya ko.
P 6-2
"Magbibihis lang ako," paalamni Kajik nang patapos na kaming mananghalian.
Across me is Petrina, looking alert for anything I might need. Tumango ako sa kanya
bilang pagpapaalamna
aakyat din ako para makapagbihis. Certainly, my white dress shouldn't be for
roaming around their plant?
"May boots ka po ba, Miss?" tanong ni Petrina nang sumali sa paghahanap ng
maisusuot ko.
May long pants ako pero inisip kong kailangan kong ireserve iyon sa mas pormal na
mga lakad. I chose a
fitted maong shorts and a white t-shirt. Umiling ako sa tanong ni Petrina. Ngayon
ay nasagot na rin ang tanong
niya nang nakita ang tatlong pares ng sapatos sa cabinet.
Isang strapped sandals, isang ballet shoes, at isang stilletos na ibinigay sa akin
ng mga Mercadejas noong
ipinakilala ako.
"Miss, mabuti at hindi ka masyadong mamateryal na tao." Nagtaas siya ng kilay.
"Naalala ko ang mga
mayayamang kaibigan nina Sir Kajik, sobrang daming mga sapatos ng mga 'yan. Parang
hindi nakokontento sa
bilang ng lahat."
"Kung hindi naman kailangan, hindi ako bibili ng labis, Petrina."
Tinanggal ko ang pagkakabraid ng aking buhok. My straight hair curled at the ends,
at mas nadepina nito ang
kakaibang kulay ng aking buhok. Madaling dumalo si Petrina upang suklayin gamit ang
mga daliri ang buhok
ko.
"Wow! Mukha kang diwata, Miss!"
I smiled looking at my reflection. Habang tumatagal, mas lalong nadedepina ang
aking panga, making me
more like my beautiful mother. My face may not be as square, cheekbones not as
defined as hers yet, kahit
anong tingin ko sa salamin ay siya ang nakikita ko. Taliwas sa sinasabing si Tita
Matilda ang kamukha ko.
Sometimes, I think Daddy only married Tita Matilda because she looked a bit like my
mother. The only
difference is that she's taller, she's more voluptous, and a bit bolder. Mas simple
manamit si Mommy. Mas
marahan ding kumilos kumpara kay Tita Matilda na laging agaw pansin ang suot,
nakakulay pulang lipstick,
lashes made up, cheekbones high with make up, and hair jet black and in a french
twist.
"Maglagay ka kaya ng lipstick o kahit lipgloss? Hindi ka ba naglalagay ng kahit
ano?"
Tumingin kaming dalawa ni Petrina sa salamin. I licked my lips and it turned a bit
red.
"Ang ganda ng mga labi mo, Miss. Parang 'yong sa mga artista."
I smiled. Pakiramdamko niloloko na ako nitong si Petrina. With her matching emotive
expression while
praising me, I can't believe her words much.
She pouted her lips para maging kagaya ng sakin. Tiningnan niya ako at ginagaya ang
hugis ng labi ko. Mas
lalo akong natawa.
"Paano kaya 'yan, Miss? Gusto ko rin ng ganyan!" she exclaimed.
P 6-3
"Kung may ganyan ako, lalagyan ko lagi ng lipstick!"
Medyo natagalan ako sa kwentuhan namin ni Petrina. Mabuti na lang at hindi naman
ako nahuli. Si Ivo ang
huling nakapagbihis.
Napansin ko talagang nawawala iyong babaeng kasama ni Bethany kanina. Siguro ay
nakapili si Zamiel.
Hindi niya na pinili si Bethany kaya medyo busangot ang mukha nito ngayon. Ang
napili niya siguro ay iyong
kasama kanina. Oh, the nerve of himto speak of marriage when he can't even keep our
engagement pure?
Hindi ko sinusuot ang ibinigay niyang singsing. Anyway, I don't think it's a big
deal to Senyora Domitilla. I
doubt alamnila na may singsing kami dahil sa dilimniya lang naman iyon ibinigay.
"Let's go? We'll walk," si Ivo sabay tingin sa akin.
Siguro dahil ako lang ang first timer sa kanila. Mukhang sanay na silang lahat sa
gagawin. Tumango ako para
ipakitang walang problema sa akin ang paglalakad. I do that at home to school
whenever I'mshort of money,
anyway.
We crossed the highway. Sa simula pa lang ng paglalakad, kita ko na ang matatayog
na windmills sa mga
burol, hindi kalayuan. Kasabay ko sa paglalakad ang girlfriend ni Ivo at sa likod
namin ay ang dalawang
lalaking kaibigan nila.
Ivo's girlfriend knows how to maneuver her moves, kahit pa may iilang putik sa
nilalakaran namin. I'mtrying
my best to avoid the muddy and swampy parts but I'mnew to this so I couldn't do
much.
"Daniella, this is my great grandfather's land," si Ivo. "It stretches fromhere to
there..."
Itinuro niya sa akin ang napakalayong kawalan. I expect the mountains and the hills
were theirs, too. Nilingon
ko ang malayong kaliwa kung saan mas mayaman at mas mataba ang lupa. May barb wire
na nakapalibot
doon. It probably means it's not part of their property.
Tinanaw ko pa ang mas malayong dako at nakita ang nagtatayugang mga punong kahoy at
ang madilimna
madilimna kagubatan. Nanliit ang mga mata ko. Inilipat ko ang aking tingin sa mas
maaliwalas na parte, ang
lawak ng lupain ng mga Mercadejas.
"Kumusta si Lolo, Ivo?" si Kajik na bigla kaming nilingon.
"Maayos naman. Tutulak kami ng Maynila ni Mama sa lalong madaling panahon. She
misses mother."
Tumango si Kajik at nagpatuloy sa paglalakad.
Hindi ko na namalayan kung ilang minuto ang nilakad namin hanggang sa nakita ko ang
naglalakihang hugis
silindrong mga building.
My jaw dropped. Ngayon ko lang natanto kung gaano sila kayaman! Alamko na noon na
leading supplier sila
ng semento sa buong bansa pero ngayon lang talaga pumasok sa isipan ko ng husto ang
ibig sabihin nito.
"This is one of the seven plants we have in whole country. Hindi ito ang
pinakamalaki pero isa ito sa pinaka
una."
P 6-4
Napakurap-kurap ako. I can't believe it. Kajik, Ivo, Zamiel, and Ali (who I never
met yet) are the only heirs
of this large company. Money and resources must be very easy for them. They will
succeed without lifting a
finger! Mag-aaral sa kahit saang gustong paaralan, sa pinakamalalaki, de kalidad,
at mamahalin. Pagkatapos
mag-aral, pwedeng mamiling magtrabaho o hindi. Kung hindi man, ayos lang. Kung
magtatrabaho, may
trabaho agad sa kompanyang ito.
And while I amstruggling to earn money by whatever means, in front of me are men
who will never fail in
life. Wala silang patutunguhan kundi ang tagumpay. Magtapos man ako at magsikap,
dahil wala akong
resources, ilang taon pa kaya bago ko mapangalanan ang sarili kong matagumpay?
I can't help but suddenly realize how Zamiel is very inspired to study kahit pa
marami na silang pera.
Samantalang ang ibang mayaman ay puro lakwatsa lang ang ginagawa...
"Bakit hindi sumama si Zamiel?" tanong ng isa sa mga lalaking kaibigan ni Kajik.
Umakyat na sila sa isang burol ngayon. Sa malapitan ay nakita ko ang isa sa mga
naglalakihang windmills.
Sumunod ako habang ang lalaking kaibigan ay nakabuntot din.
"Hindi ko alam, e."
Humalakhak ito. Nilingon ko ang lalaki at nakita kong matamis ang kanyang ngiti.
The dimple in his left cheek
showed up. Naglahad siya ng kamay.
"You don't remember my name, I assume. I'mPeter."
Ngumiti ako. "Pasensya na. Marami kayo kaya hindi ko na maalala ang mga pangalan."
"Peter, let's go!" tawag ng isa pang babae na kasama ni Kajik.
Nilingon ko ito sa likod ko pagkatapos na sumenyas ni Peter na mauna na ito.
Lumapit siya sa amin at nagtaas
ng kilay sa akin. She had that insulting grimace at me. Kumapit siya sa braso ni
Peter at nakita ko kung paano
kinalas ni Peter ang kanyang kamay.
"Mauna ka na, Sophia. Nag-uusap pa kami."
Nagulat ang babae sa asta ni Peter ngunit agad ding nakabawi. Lumagkit muli at
tingin nito sa akin nang
nakalapit.
I cannot stress how amazed I amna kayang tanggihan ni Peter ang babaeng 'to. Walang
kapintasan ang mga
kasamang babae namin. I admit that they are good looking in their own ways, sexy,
and a bit daring, too. Mga
tipikal na anak mayaman na naglalaro kasama ang iilan ding anak mayaman.
She lifted my chin. Sa gulat ko'y kumalabog ang puso ko. She tilted my face.
"Sophia!" saway ni Peter ngunit lumapit din ang isa pang babae na kasama ni Kajik
sa amin.
She smirked and watched me carefully, too.
"Anong gamit mong foundation?" tanong sa akin ng may hawak sa baba ko.
P 6-5
Gusto kong tanggalin ang kamay niya pero wala naman siyang ginagawang masama bukod
sa pag iinvade ng
personal space. And with her question, I don't think she wants to inflict pain to
me.
"Wala."
She laughed mockingly. "BB cream? Concealer? Ano?" muli niyang sinuri ang mukha ko.
"Cheek tint?" dagdag tanong noong babaeng sumali.
"Ano 'yan?" umalingawngaw ang tinig ni Kajik galing sa taas ng burol.
Binitiwan ako ni Sophia at tiningnan ako mula ulo hanggang paa.
"Wala," sagot ko.
She softly slapped my face twice before she walked out.
"Imposible," bulong niya at umalis na.
Kinausap ni Kajik ang dalawa nang nakasalubong na niya. Ngumuso ako at tiningnan
ang bahagyang
pagtatalo.
"Ayos ka lang? Pasensya ka na," si Peter.
Tumango ako. "Ayos lang ako."
Ganoon din ang tanong ni Kajik sa akin nang nakaakyat na ako. He looked at me
intently, without humor, and
with much concern. Umiling ako at ngumiti na lang.
"Wala lang 'yon," sagot ko.
"Dito na kayo, Kajik..." tawag ni Sophia sabay tingin sa akin.
I amnot sure if she's being friendly or being a bitch. Or both. Well, it doesn't
matter.
Nagdala sila ng iilang finger foods at inumin. Sa tuktok ng burol, paanan ng
windmill, nilatag nila iyon para
makakain.
Tahimik akong umupo sa nakalatag na kulay berdeng damo. Pinagmasdan ko ang malawak
na lupain sa harap
at ang naglalakihang silindro sa kanan ko.
Ang anino ng malaking ulap sa aming taas ay nagsilbing tabing sa masakit na sikat
ng araw. Masaya silang
kasama. Bukod sa maraming jokes ay nagkakantahan pa dahil may dalang gitara ang isa
sa mga kaibigan ni
Kajik. They are also drinking but I did not dare drink with them.
Si Ivo at ang kanyang girlfriend ay may sariling mundo sa baba ko. Nakaupo rin sila
at nag-uusap ng
masinsinan. Nagulat ako nang may biglang umupo naman sa tabi ko. Nang nakitang si
Peter ay napabuntonghininga
na lang ako sa relibo.
P 6-6
I realized that Kajik and Ivo are both fine. Kahit parin pala mga kaibigan nila'y
ayos lang. Bakit ganoon?
Bakit si Zamiel may saltik sa utak?
"So you're Zamiel's fiancee, huh?" si Peter.
Tumawa na lang ako at hindi na kinumpirma. That was a rhetorical question, anyway.
"Like him?" he asked.
Sumulyap ako pero nairap na lang at nanatili muli ang mga mata sa malawak na
lupain.
"Oh! That's new. You don't like him?"
Hindi muli ako sumagot kaya nagpatuloy siya.
"Pero papakasal ka, 'di ba?"
Naisip kong isatinig ang matagal ko nang tanong. Hindi ko alamkung bakit mas madali
talang mag share sa
mga taong hindi mo masyadong kilala.
"Uso pa ba ngayon ang fixed marriage?" tanong ko.
"Well, yes. Apparently most of our families here believe in marriage for
convenience."
"Do you believe in that?" nagtaas ako ng kilay.
"Not really. But who cares. May ibang gusto ka ba? Susuwayin mo?"
Umiling na lamang ako. Ngayong iniisip ko ito, kung ako kaya talaga si Daniella o
ako talaga ang
mapapangasawa ni Zamiel, magpapanic kaya ako ngayon? Magbabayad din ba ako ng
babaeng rerepresenta
sa akin para makatakas? Susuwayin ko ba iyon? I wonder. I amnot panicking right now
because it's not me,
anyway. I won't be married to him, anyway. So I don't really care if we work out or
not...
"That's new, huh? Most of our classmates like Zamiel... most of the girls in
school, actually. At balita ko'y
kahit noong high school pa lang siya-"
I chuckled. "For the money, probably."
"It's not like the girls who likes himdon't have money. And I assume you're rich,
too, at hindi pera ang
importante sa'yo kaya ka hindi interesado sa marriage for convenience na ito?"
Nagkatinginan kami ni Peter. Wala akong masabi dahil hindi ko alamang sasabihin sa
parteng iyan. I amhere
to represent his real fiancee but sometimes, especially when Zamiel's too intense,
I forget things.
"I don't think it will work between us... Hindi kami magkasundo."
Tumango siya at ngumisi. "Well, in the end, it's your choice, I guess. Pwede kang
umayaw, hindi ba? Walang
magagawa ang kahit sino kung talagang aayaw ka."
P 6-7
Oo nga. Kung ayaw ni Daniella dahil mahal niya si Ashton, I'msure walang magagawa
si Tita Matilda, hindi
ba? Tita Matilda will never hurt Daniella. Tita Matilda will never stop giving her
money or so. Nag-iisang
anak siya ni Tita Matilda kaya hindi niya magagawa iyon kay Daniella.
Kapag tumawag siya, iyan ang sasabihin ko sa kanya. And if she's that determined to
just be with Ashton, I
amvery much willing to say no to Zamiel. I'mwilling to fail everyone, including
Senyora Domitilla, gaano
man siya kabait sa akin.
Hapon na nang natapos kami roon. Papalubog na ang araw. Gusto ko sanang saksihan
ang paglubog nito sa
burol, lalo na ngayong nag-aaway na ang kahel at dilimngunit nagyaya na si Ivo na
bumalik na kami.
Binalikan lang namin ang dinaanan kanina. Nang may narinig akong mga yapak ng
kabayo kung saan ay
bahagya akong luminga-linga. Riding horsebacks, I always remember Zamiel. At kapag
nariyan siya, saan
man ako, lagi na lang kaming nag-aaway.
Ang tawa ni Peter sa joke na kakasabi lang ay nalunod sa yapak ng mga kabayo.
Tumigil sina Ivo sa harap at
bumaling sa kananag bahagi kung nasaan ang tanaw kong lupain kanina. I felt
relieved when I realized it's not
Zamiel.
"Alis ka, Peter," dinig kong sabi ng lalaki.
I craned my neck to see who it is. Kaedad ni Zamiel o siguro'y mas matanda ng konti
ang nakasakay sa kulay
itimna kabayo. He looked at me with so much curiosity bago tumawa si Kajik.
"Anong nangyari, Raoul?" si Ivo na ngayon ay seryoso.
Tinitigan ako noong lalaki. Wearing a white t-shirt and a dark maong pants and
boots, he kinda reminded me
of Zamiel. With light dusting of black stubble on his face and the dark thick eye
brows and clean haircut, iyon
lang ata ang pinagkaiba nila. Nang hinila ang lubid sa kabayo ay gaya noong kay
Zamiel, his arms corded.
He pinched the bridge of his nose, mariing pinikit ang mga mata na tila ba masakit
iyon, at pagkadilat muli at
tumingin ng seryoso sa akin.
"Ano? Zamiel's fiancee. Don't tell me she looks like the Lady of The Light?" sabay
halakhak ni Kajik.
Umiling si Peter at hinawakan ang kamay ko para makapagpatuloy kami sa paglalakad.
"Fiancee ni Zamiel? Bakit hawak ni Peter ang kamay?" iyon lang ang nasabi nito bago
pinaliko ang kabayo at
muling umalis.
Hindi ko na narinig ang sagot ni Kajik dahil nauna na kami ni Peter.
"He's Zamiel's bestfriend," bulong ni Peter na parang sekreto iyon.
Marahan akong tumango at inintindi iyon.
Kajik rudely tore us apart. Nabitiwan ni Peter ang kamay ko nang dumaan si Kajik sa
harap namin at kinuha
ang kamay ko. He shot Peter a warning look before looking at me.
P 6-8
"Umuwi na tayo. Dumidilimna."
Tumango agad ako, medyo nagulat.
"Take the girls home," aniya sa kung sino man ang nasa likod ko.
"Mauna na kayo, Kajik. Ihahatid ko lang si Aia sa kanila."
Tumango si Kajik at tumingin sa akin. "Tayo na."
Hinila niya ako palayo sa grupo. Hindi siya tumigil sa paghila at paglalakad
hanggang sa nakarating na kami
sa kalsada. Hindi ako naging maingat sa paglalakad dahil bukod sa madilim, mabilis
din ang lakad ni Kajik.
"I'mso tired. I usually go there with my horse but ang dami natin kaya naglakad
nalang tayo. Ikaw?"
Medyo hinihingal pa ako. Tumawa si Kajik at umiling.
"I bet you're not used to walking that far, princess, huh?"
Natawa ako sa panunuya niya. "Sa concrete, oo. Pero sa putikan, hindi..."
Binaba ko ang tingin ko sa aking mga paa na puno ng putik. Parang sinapatos ko yata
ang putik. Hindi na
maitsura ang sandals ko. Nalungkot tuloy ako dahil paborito ko pa naman iyon. Isang
taon na iyon sa akin.
"Tara na. Gutomna ako!" wika ni Kajik.
Sumunod ako sa kanya. Nadagdagan pa ang putik nang palapit na kami sa mansyon. I'll
probably just wash my
feet before going inside the mansyon.
Pagkapasok namin sa gate, kahit madilim, natanaw ko agad ang medyo maliwanag na
kuwadra. It is unusually
crowded and well lit. Mabilis ang lakad ni Kajik patungo roon kaya naiwan niya ako.
Nakita ko agad si Zamiel kasama ang iilang trabahante nila. Nilingon niya kami at
nagtagal ang tingin niya sa
amin.
Lumapit si Kajik sa kuwadra. Bumati siya at sa huli ay nagpasyang dumiretso sa
mansyon dahil gaya ng sabi
niya, pagod siya at gutom. He smiled at me bago siya sumenyas na papasok na kami sa
loob.
"Maghapunan na tayo para makapagpahinga!" yaya ni Kajik.
Tumango ako, papalapit pa lang. Iniwan ni Kajik ang kuwadra. Pagkapasok sa mansyon
at habang papalapit
pa lamang ako ay narinig ko ang iyak ng kabayo. Nakatingin parin si Zamiel sa akin
ngunit nang umiyak ang
kabayo ay bumaling siya sa tinatrabaho.
The men inside the stables were a bit busy. Tumigil ako sa paglalakad at tumitig sa
kuwadra. Ano kaya ang
nangyayari?
Nilingon ko ang bulwagan, pagkatapos ay ang kuwadra muli. Nalilito ako kung papasok
na ba ako o titingin
muna kung anong pinagkakaguluhan nila roon.
P 6-9
My feet worked faster than my mind. Nauna itong naglakad patungo sa kuwadra. At
huli na nang natanto kong
mapangahas pala iyon.
Zamiel saw me coming. Tumuwid siya sa pagkakatayo. He was squatting when I first
saw him. Nakita ko rin
ang kabayong nakahiga na pinapalibutan ng mga trabahante nila.
"Ano pong nangyayari?" I asked, panicking.
May dugo sa hinihigaang dayami ng kabayo. Naghihingalo rin ito at mukhang
nahihirapan. Kinabahan agad
ako. I, sometimes, don't understand why I feel more for animals than most men.
"May sakit po ba siya?" tanong ko.
Nilingon lang ako ng mga trabahante. Ang pinakamatanda ay umiling at tumingin kay
Zamiel.
"Nanganganak siya," sagot nito.
"Ah!" Tumango ako at muling tiningnan ang kabayo.
Maybe she's in labor? Ngumiwi ako habang dinadama ang paniguradong sakit na
nararamdaman noong
kabayo.
Nakatitig si Zamiel sa akin. He's wearing gloves na ngayon ay unti-unti niyang
tinatanggal habang naglalakad
palabas sa kuwadra.
Luminga-linga ako. Parang ngayon ko lang napagtanto muli kung gaano kamali ang
pagpunta rito. Naghugas
siya ng kamay at nagsabon bago kinuha ang isang hose at lumabas.
Saan kayo galing?
Kasama mo na naman si Kajik?
I expected himto question me that way. Besides, his tongue stings a lot. He's crude
and ruthless. I won't even
be surprised if he calls me "malandi" here.
Umigting ang panga niya habang tinitingnan ako mula ulo hanggang paa. Ginawa ko rin
sa kanya iyon. He's
wearing a black v-neck t-shirt, faded maong pants that's a bit dirty, and black
leather boots.
With the yellow light fromthe stables, he looks like art. In fact, I can imagine
sketching him. Half of his face,
well lit. The other half, dark and mysterious. It is the scowl and the weary
expression that's hard to draw.
Nagulat at halos sumigaw ako nang pinaandar niya ang hose at itinapat sa akin.
"Ano ba?!" pagalit kong sinabi, ngayon medyo nakumpirma na ulit kung gaano ako
naiirita sa kanya.
Dumiretso siya sa akin at handang handa akong itulak siya kahit pa mag-away ulit
kami o magkagulo man
doon! Itinulak ko siya nang abot kamay na but his frame did not even flinch a bit.
My full energy is not enough
to move him!
P 6-10
Patuloy ang andar ng tubig sa hose. Huli ko nang naunawaan na hindi ang katawan ko
ang pinuntirya niya
kundi ang aking mga paa.
He squatted in front of me!
Namilog ang mga mata ko habang pinagmamasdan siyang halos nakaluhod sa paanan ko at
marahang hinaplos
ang aking binti pababa. Hindi ako nakahinga. I was so stunned that I couldn't even
tell himto stop!
Ang tamang paghaplos niya, nasa gitna ng marahas at malambot ay bahagyang nagkurot
sa puso ko. Nang ang
paa na ang hinaplos niya ay gusto kong tumakbo. Kung hindi lang ako nag-ugat sa
kinatatayuan ay kanina pa
ako kumaripas.
Sobrang dumi noon! The mud is so thick and already a bit dry because of the long
walks yet he's there trying
to clean it up with his bare hands!
My heart hammered making me flinch. It hurt so much. Parang gusto nitong kumawala
sa ribcage ko.
Napaatras ako bahagya ngunit hindi ko magawang tumakbo ng tuluyan. Nakadungaw lang
ako sa kanyang
buhok at sa kanyang malapad na likod. Hindi niya ako tiningala nang napaatras ako.
Nagpatuloy siya sa
ginagawa hanggang sa tuluyang nalinis pati ang aking sandals.
Tumayo siya at tinapon ang hose sa lalagyanan. Hindi siya makatingin sa akin.
His jaw is clenched tightly like he's controling something within himself. Umawang
ang bibig ko para
magsalita ngunit walang salita ang lumabas. Para akong nawalan ng lakas sa ginawa
niya.
Nakatitig ako sa kanya pero nasisiguro kong kung babaling siya sa akin ay iiwas
agad ako.
"Handa na ang hapunan. Kumain ka na at magpahinga," he uttered it in a cold slow
tone.
Awang parin ang bibig ko. Hindi ako agarang nakapagsalita kaya tumango na lang ako.
Nang nakabawi ay hindi na ako nag-alinlangan. Halos patakbo akong bumalik sa
mansyon. At hindi ang
dining area ang tinungo ko kundi ang aking kwarto.
I regret it... Pumikit ako ng mariin habang tumatakbo paakyat sa engrandeng
hagdanan.
Nagsisisi ako kung bakit nag-isip pa ako ng matagal kung tatanungin ko rin ba siya
kung naghapunan na ba
siya. Gusto ko siyang tanungin ngunit pakiramdamko'y tatanungin ko lang siya ng
ganoon, hindi dahil concern
ako kung kumain na ba siya, kundi dahil gusto kong suklian ang ginawa niya.
I shut the door close. Humilig ako sa pintuan at mas lalong natanto kung gaano
kabilis at lakas ang pintig ng
puso ko. Sa takbo ko lang ito. I closed my eyes at kinalma ko ang sarili ko.
ANO BAAAAYOKONGI SHIP SI KAJIK ATACE PERO HINDI KO MAPIGILAN Te kay ali yanwalang
ganyanan hahahaha
P 6-11
Kabanata 5
355K 16.3K 11.5K
by jonaxx
Kabanata 5
Conversation
"Habang nasa banyo ka kanina, Miss, nagpapatanong si sir Kajik kung sasama ka ba sa
kanila."
Umaga ng sumunod na araw ay naroon na si Petrina sa kwarto para magligpit at
tumulong na rin doon.
Kagabi, habang naghahapunan kami'y sinabi ni Senyora Domitilla na tutulak sila ni
Ivo pa-Maynila para
puntahan ang matandang Senyor. Bababa na ako para makapagpaalamnatagalan lang sa
sinabi ni Petrina sa
akin.
"Huh? Saan ba pupunta?" tanong ko.
"Aalis kasi si Senyora at Ivo. Ihahatid nila at sasama rin sila sa Caticlan kaya
mamamasyal na rin siguro.
Nasa sala pa naman si Sir Kajik kasama ang iilang kaibigan."
Tumango ako at bumaba na. Nakakahiya na tinanghali pa ako ng gising ngayon sa alis
ni Ivo at Senyora
Domitilla. Mabuti na lang at nang nasa hagdanan ako'y naroon pa si Ivo, Kajik, at
ang mga lalaking kaibigan
nila.
Pababa ako ay binabati na nila ako. Ngumiti ako sa kanila at nang tuluyang nakababa
ay nagsimula na si
Kajik.
"Sasama ka ba? Ayaw sumama ni Kuya. 'Tsaka kagigising niya lang din."
"Sumama ka na, Daniella," si Peter na ngiting-ngiti sa akin ngayon. "Sigurado akong
'di ka pa
nakakapamasyal doon."
Hindi pa ako nakakasagot ay napatingala na sila kay Senyora Domitilla na dala dala
ang mga gamit.
Nakabuntot ang dalawang bodyguard o driver at dalawa pang babaeng kasambahay.
"Aalis na kami ni Ivo, Daniella. I hope you enjoy it here. Uuwi rin naman agad
kami, siguro ay bago
magkatapusan."
Nang nagtapat ay nagbeso si Senyora sa akin. Hinawakan niya ang kamay ko at
ngumiti.
"Just call me whenever you need anything, hija. Hindi naman kami magtatagal sa
Maynila. And besides,
Zamiel is here to accompany you."
Tumango ako. Bago ko pa mabati si Senyora ay narinig na namin ang mga hakbang
galing sa hagdanan.
Zamiel in his usual t-shirt, maong, and boots came down. Basa pa ang buhok nito at
amoy na amoy ko pa ang
aftershave at ang panlalaking pabango. Tumuwid ako sa pagkakatayo lalo na nang
nailigid niya ang tingin
niya sa banda ko.
P 7-1
"Zamiel, good morning!" si Senyora nang nakita ang kabababang apo.
"Good morning. Ingat po kayo sa byahe," si Zamiel sabay halik sa pisngi ng matanda.
"Hindi ka ba talaga sasama?" si Kajik sa kanyang kapatid. "Isasama na namin si
Daniella."
"Hindi na," sagot ni Zamiel.
Hindi pa nga ako nakakasagot sa alok ni Kajik ay may konklusyon na agad siya. It is
tempting to come and go
with thembut for some reason, pagod pa ako sa sobrang interaksyon kahapon at gusto
ko ng tahimik na araw
lang para sa ngayon. Nasisiguro ko pa namang kasama nila ang mga kaibigang babae,
which I don't like very
much.
"Kajik, huwag mo nang isama si Daniella. Dito na lang sila ni Zamiel sa bahay. Kayo
na lang ng mga
kaibigan mo ang mamasyal," pigil ni Senyora.
Umawang ang bibig ko. Gusto kong magsalita ngunit hindi ko rin naman alamang
sasabihin dahil hindi ko
alampaano sasabihin kay Kajik na dito na lang ako. Pinisil ni Zamiel ang balikat ni
Senyora bilang
pagpapaalamna tutulak na siya sa dining area. When Senyora noticed it, she
immediately turned to me.
"Samahan mo na si Zamiel sa dining area, Daniella. Kajik, kayo na lang ng mga
kaibigan mo ang mamasyal."
"S-Sige po." I nodded then turn to Kajik. He smiled at me like it's no big deal.
Nagpaalamna ako na pupunta nang dining area. Naabutan ko agad si Zamiel doon na
pinagsisilbihan na ng
mga kasambahay. Kinuha niya ang garlic rice at nilagyan niya na ang kanyang
pinggan. Isang beses kaming
nagkatinginan at pareho ring nag-iwas ng tingin.
Naupo ako sa gilid niya. Siya'y nasa kabisera at tahimik na kumukuha ng pagkain.
Recalling what happened
last night, I did not even say thank you to him. I was to nervous to be at my
senses na hindi ko man lang
naappreciate ang kabutihang ginawa niya.
He's sporting a sarcastic look on his face. I don't know if he wants to torment me
for today or what. I hope
not. I find the gesture yesterday better.
Tahimik kaming kumain doon. Hanggang sa narinig na naming umalis na sila, nanatili
akong tahimik.
Sinusulyapan ko siya paminsan ngunit hindi dumadapo ang mga mata niya sa akin.
Pailalimniya akong tiningnan nang patapos na kaming kumain. Nang natapos ako'y
tumayo na siya at nagbilin
na ng kung anu-ano sa kasambahay.
I honestly don't have anything to do today. Naisip ko na lang na magsketch sa
umaga. Bibisitahin ko ang
bagong panganak na mga kabayo at baka mainspire din akong iguhit ang mga iyon.
Dala ang sketchpad ay dumiretso na ako sa kuwadra. Like what I'mexpecting, Zamiel
is there to attend to the
horses. Isang batang kabayo ang naroon sa kuwadra. Napatingin ako kay Zamiel na
seryosong nakatingin sa
mag-inang kabayo. His jawline defined and his eyes, serious.
P 7-2
Nalingunan niya ako habang nakatitig sa kanya. Nagtaas siya ng kilay at unti-unting
lumapit sa akin. I was
curious about the pony. I want to ask himif it's a girl or boy pero inunahan niya
ako ng matabang na salita.
"What are you looking at?" he said coldly.
Napakurap-kurap ako. The corner of his mouth twisted upward in a mocking smile.
Tumikhimako. Sa gulat
ko'y hindi ako nakapagsalita o ano man. Lumabas siya sa kuwadra at mayabang na
pumusisyon sa harap ko.
Nakahalukipkip siya at nakahilig sa haligi habang nakakainsulto akong tiningnan.
I can't believe he's making me uncomfortable. I have been around men and I've never
been this uneasy and
nervous before. At hindi ito nerbyos dahil may gusto ako sa kanya, nerbyos ito
dahil nararamdaman kong may
masama siyang binabalak.
Why I ever questioned his ability to be very dangerous is beyond me. Akala ko
maayos siya kagabi. At akala
ko rin na magiging maayos siya ngayon pero sa tono at itsura niya ngayon, binabawi
ko na ang lahat.
"Hm." A mocking smile escaped. "Sinabi mo na ba kay Lola ang gusto mong mangyari
bago sila umalis?"
I amat lost for words. I never thought I will ever have to rebutt to himagain. I
guess this will really be a
never ending fight between us.
"Anong ibig mong sabihin?"
"That you want my brother as husband, instead?" he said in a low and menacing tone.
Naitikomko ang bibig ko. Here we go again. I thought the gesture yesterday was a
peace offering or
something. Kinabahan pa ako at nag overthink pa ako ng husto tapos ganito ang
sasabihin niya kinaumagahan?
Tumitig ako sa kanya. Hindi ako makapaniwala dahil inasahan kong magiging mas
mabuti na siya sa akin
sukat kahapon. I must say, nothing is really perfect. Everything in this world is
flawed. Including this man
who looks perfect.
"Kung makatitig ka, iisipin kong ako na Mercadejas ang gusto mo, hindi ang kapatid
ko." He shook his head
in disappointment.
The mocking smile appeared again. Pakiramdamko'y pinapamulahan na ako ng mukha. Is
he suggesting that
I'mstaring at himtoo much? Well, maybe. Dahil hindi ako makapaniwalang nandito siya
at naghahamon na
naman sa harap ko.
Baby horseey ang kyotsmh
P 7-3
Kabanata 6
369K 17.9K 14.7K
by jonaxx
Kabanata 6
Old
Gusto kong bumalik. Hindi ako makapaniwalang wala si Zamiel doon gayong inasahan
kong naroon nga siya.
Lumiliit na ang isla habang lumalayo kami. Nilingon ko si Kajik na ngayon ay
katawanan na ang mga kaibigan
niya. Ayokong sumalida para lang hingin na pabalikin na ako sa mansyon. But then,
how do I explain this to
Zamiel?
Nag-ikot ako, refusing to believe that he really is not around. Nagtatawanan at
nag-iinuman ang mga kaibigan
ni Kajik. Tumigil ang yate hindi kalayuan sa isang maliit na isla. Kung wala lang
akong problema ay inabala
ko na ang sarili ko sa kakatingin doon pero I'mreally bothered.
"Let's swim?"
Napaigtad ako sa biglaang pagsasalita ni Peter sa gilid ko. He's all smiles and
topless, ready for a dip.
Nagtatalunan na rin ang mga kaibigan ni Kajik sa malalimna dagat habang tumigil ang
yate roon.
"Hindi ako marunong," sagot kong wala sa sarili.
Tinuro ni Peter ang kulay orange na salbabida sa dagat. May lubid iyong nakakonekta
at nakatali sa yate kaya
kung sakaling sasakay doon ay hindi rin lalayo o mawawala. It is tempting,
actually. Kung wala lang akong
ibang problema ay ginawa ko na. I know I won't enjoy that because of what
I'mthinking right now.
"Meron noon. And I won't leave your side-"
"Peter, tara na! Huwag mo nang ayain si Daniella," I almost blurted out a big thank
you for Kajik's
interruption.
"Sorry. Wala rin kasi akong pampalit," sabi ko kay Peter.
Tumango siya at naintindihan naman. They all jumped and had fun. Nanatili naman ako
sa yate, panay ang
dasal na sana ay umuwi na kami. It is very impossible so maybe I should just pray
for Zamiel's nerve. Sana
naman hindi kami magtalo ulit. I don't like him, alright. I hate him, in fact. Pero
ayaw ko namang lagi kaming
nagtatalo.
Gusto kong kalmahin ang sarili ko. Lalo na noong nagdaan na ang isang oras doon at
hindi parin sila
nagpaplano na umalis. Pakiramdamko marami pa kaming pupuntahan at mas matatagalan
pa.
I suddenly wish I had his number just so I could text him. Hindi na iyon kailangan
dahil nakatira naman kami
sa iisang bahay pero sa mga panahong ganito...
P 8-1
Napawi ang kaba ko nang umandar ang yate. Pero nang narinig ko na lilipat lang sa
tanawin ng isa pang isla
ay para akong mahihimatay. Maingay sa tawanan at biruan ang lahat samantalang
tahimik na akong
nagpapanic.
"Ayos ka lang? Next time you should join us," si Kajik na ngayon ay basang-basa na
at kaaakyat lang sa yate.
Tumango ako. "Nag-enjoy din naman ako sa tanawin," I lied.
Truth is, pakiramdamko'y constipated na ako. Gustong gusto ko na talagang umapak sa
buhangin at umakyat
sa mansyon. I amdeeply bothered. Hindi ako mapakali at makapagrelax.
Even with the relaxing view in front, the setting sun looking like embers on fire,
hindi ko parin makuha ang
payapang pag-iisip. Kahit pa anong kumbinsi ko na ayos lang iyon at kapag mag-
eexplain ako'y maiintindihan
naman siguro ako ni Zamiel.
"Nagpahanda ako ng barbecue sa bakuran. Doon na tayo mag dinner!" anunsyo ni Kajik
dahilan kung bakit
naghiyawan ang mga kaibigan niya.
Hinawakan ko ang bakal na railings at dinama ang hangin. I really want to go back
now, ayaw ko lang
magpaimportante at irequest iyon mismo kay Kajik. Pakiramdamko pa namang kapag
iniisip niyang
namomroblema ako dahil doon, ako pa ang magiging dahilan ng pagbalik namin ng wala
sa oras.
"You okay? Sea sick?" si Peter na may dalang beer ang lumapit sa akin.
Umiling ako. I probably look very constipated para isipin niyang sea sick ako.
"Mag enjoy ka! Want some beer?"
Ipinakita niya ang kanyang dala at agad na umamba na kukuha ng isa pa para sa akin.
Agad ko siyang
pinigilan at inilingan.
"Huwag na..."
Mamaya kapag naamoy ako ni Zamiel na uminomay madagdagan lang ang galit niya sa
akin. I remember his
reaction when I had one shot of their drink days ago. Ayokong lumala pa lalo ang
galit niya sa akin pag balik.
"Bakit? Hindi mo pa na tatry o hindi mo gusto? May matamis na beer roon," anito.
Umiling ako. "Ayos lang ako. Huwag na."
We had a little chat while the yacht sailed back. Hindi ko mapalalimang topic
namin. Puro oo, hindi, at
siguro lang ang naisasagot ko kay Peter dahil masyado akong okupado sa mangyayari.
Para akong nabunutan ng tinik nang lumipat na kami sa maliliit na bangka dahil
tumigil na ang yate at pabalik
na kami. Only a little light fromthe setting sun is lighting our way. The waves and
the ocean looks scary in
the dark but I'mtoo scared of Zamiel's reaction to even care.
"Gutomna ako!" one of the girls said nang nakaapak na kami sa buhangin.
P 8-2
Inunahan ko sila sa pag-akyat. Kinabahan agad ako. Madilimna at siguradong kanina
pa siya nag-aantay sa
akin. Hindi ko aasahan na tuloy kami sa lakad namin dahil gabi na, pero inasahan
kong nasa kuwadra siya
gaya ng lagi kong nakikita.
And yes, he was there! He was squatting and feeding the pony. Nang namataan niya
ako'y tumayo siya at
inabala ang sarili sa lubid. Palapit na ako sa kanya at lubusan na ang kaba nang
bigla siyang tumalikod at
dumiretso sa bulwagan.
Nalaglag ang panga ko at natigil ako sa paglalakad. Sinundan ko siya ng tingin
habang sa likod ko ay ang
kadarating lang na mga kaibigan ni Kajik.
"Zamiel! Hindi ka sumama! Ang saya kaya namin!" sabay kapit noong isang babae sa
braso ni Zamiel.
Natigil si Zamiel sa paglalakad dahil sa ginawa ng babae.
"I'mbusy," sagot niya.
"E 'di sumama ka na lang samin ngayon sa pagbabarbecue?"
"I have things to do. Enjoy yourselves..." anito.
"Oh! What has happened to you, Zamiel? Simula ata noong engaged ka na, lagi ka nang
hindi sumasama."
He smirked. Napakurap-kurap ako. Hinila ako ni Kajik patungo sa harap ng mansyon
dahilan kung bakit hindi
ko na narinig pa ang sinagot ni Zamiel sa mga babae.
"Marunong ka bang mag barbecue!?" tanong ni Kajik sa interesadong tono.
I really hate to disappoint people. I don't want to reject Kajik's interesting
offers pero may kasalanan talaga
ako.
"Halika! Magbarbecue tayo!" anyaya ni Kajik sabay turo sa isang parihabang barbecue
grill.
Lumapit na ang mga kaibigan ni Kajik doon. Kajik is smiling at me, expecting me to
be hyped up but I had to
tell himsomething.
"I can't join you for tonight," sabi ko.
Tumigil siya sa paglalakad at nagtaas ng kilay. "Bakit?"
"I have things to do," palusot ko.
"Oh! Ayos lang. May hapunan naman sigurong niluto but if you're done with the
things you need to do, you
can always join us here."
"Okay. Thank you. Papasok na ako."
Nagpaalamna rin ako sa iilang kaibigan niya. They all expressed their
disappointments but I'mreally
determined to go back to the mansion, kahit pa hindi ko naman talaga alamkung paano
ko sisimulan iyon.
P 8-3
Sinalubong ako ni Petrina ng mga tanong pagkapasok ko sa bulwagan.
"Miss, hindi ka ba sasali sa barbecue party nila? May hapunan naman na handa pero
inisip kong sasali ka
roon, lalabas na sana ako."
"Hindi na, Petrina. Handa na ba ang hapunan?" tanong ko.
"Opo, Miss."
Sumunod si Petrina sa akin patungo sa dining area. Dire-diretso ang lakad ko kahit
pa hindi ko pa alamkung
ano ang sasabihin ko kay Zamiel. Bahagya lang bumagal ang lakad ko nang naroon na
sa pintuan at nakikita
ko na ang likod niya. Nakaupo siya sa kabisera at sa tapat ay ang hapag.
Dumiretso ako sa kanang upuan, kung saan ako madalas umuupo kapag siya ang nasa
kabisera. Hinila ko ang
upuan at naupo na roon. Nanatili ang mga mata ni Zamiel sa pagkain samantalang
nakatingin naman ako sa
kanya.
Suminghap ako at tumuwid sa pagkakaupo. Kumuha ako ng ulam, bilang distraction para
makapag-isip ako
saglit kung paano ko sisimulan ito.
"Ba't 'di ka na lang doon kumain kasama sila?" naunahan niya ako.
Sumulyap ako sa kanya. He acknowledged my look with a cruel smile.
"I'msorry. Akala ko kasama ka sa yate."
Bumalatay sa kanyang mukha ang iritasyon. Umiwas ang mga mata niya kahit pa
nakatitig parin ako. It was
like he's telling me my explanation isn't enough.
"Uh... Did you wait?"
I immediately regret my question. Lalo na noong nag-angat siya ng titig sa akin. He
sneered at my question.
"What do you think?"
"We can do it... uh... some other day, when you're free..."
"When I'mfree? Do I look busy to you? Ikaw, when are you free?"
"Uh... pwedeng bukas-"
"Sigurado ka na ba riyan? I don't want to wait while you're hanging out with Kajik
and your other men."
Oh my gosh? We're doing this again?
"I thought you were there!" mariin kong sinabi pero hindi na siya sumagot.
Nagpatuloy lang siya sa pagkain.
Naalala ko tuloy na ayaw niyang nagtatalo kami habang kumakain. Siya naman ang
nauna, ah? Tinapunan niya
ako ng matalimna tingin, ganoon din ako sa kanya.
P 8-4
Nagsinghapan ang mga naroong serbidora. Natanaw ko rin ang sulyap ni Petrina sa
amin bago ako nagpatuloy
na lang sa pagkain.
Ilang subo ay umingay ang dining area sa yapak ni Kajik at sa mga anyaya niya.
"Dito pala kayo kumakaing dalawa! May barbecue kami sa labas! Sama ka, Kuya?"
Tumingin ako kay Zamiel. His eyes met mine, as well. Hindi niya ako nilubayan kahit
noong sinagot niya ang
kapatid.
"Hindi na," he said without tearing out eye contact.
"Ikaw, Daniella? Let's go! We have enough for everyone."
I smiled. "Busog na ako rito, Kajik. Okay na ako. Kayo na lang muna."
"Oh! Too bad." Pagkatapos ng sinabi ni Kajik ay nagtawag na siya ng kasambahay at
nag-utos na ng kung anuano.
Nagpatuloy kami sa pagkain. Tahimik siya kaya tahimik din ako. I'd rather not talk.
I know he's short
tempered at baka magsigawan lang kami kapag pinahaba ko pa ang usapan.
Sa sobrang tahimik ay naging awkward na. Mas nadepina ang halinghing ng mga
serbidora na paniguradong
nag-aabang sa away naming dalawa.
"Bukas ng umaga, pagkatapos nating mag-almusal, pupuntahan natin ang tinutukoy ko,"
aniya nang patapos na
kaming kumain. "Petrina..."
"Po!" agarang tugon ni Petrina.
"Siguraduhin mong 'di makakalimutan ni Daniella ang usapan namin. Huwag mong
hintayin na ako ang
magpaalala sa kanya," he said with a dangerous tone.
"Opo!"
I'mhappy that it turned out well. Kahit pa iniisip kong baka hindi kami tuluyang
nag-away dahil pinipigilan
niya dahil lang nasa harap kami ng mga pagkain at mga kasambahay.
Gusto kong tingnan kung naroon ba siya sa bakuran pagkatapos kumain. Baka nakisali
sa siya sa mga iyon
pero hindi ko na ginawa. Imbes ay dumiretso na lang ako sa kwarto ko para dumungaw
sa bintana.
Ilang sandali akong tumitig sa mga naroon bago ko nakumpirma na wala si Zamiel
doon. Dumungaw din si
Petrina sa bintana nang nakitang panay ang dungaw ko. Halos maihulog ko na ang
sarili ko sa kakatingin.
"Sinong tinitingnan mo, Miss?"
Mabilis akong bumalik sa kwarto at tiningnan ng masama ang nakatokang kasambahay sa
akin. She usually
tucks me in my bed. Naisip ko tuloy na kung may babaeng kapatid o pinsan si Zamiel
ay paniguradong may
laging kasamang kasambahay din.
P 8-5
"Galit na galit si Sir Zamiel kanina. Hindi ka pala sumipot sa usapan n'yo kaya
siya nagalit?"
Naupo ako sa aking kama at nagsimulang magsuklay ng buhok. I'mdone with my night
bath and I'mpreparing
to sleep. Hinihintay na lang siguro nitong si Petrina ang pagtulog ko.
"Anong ginawa niya?" tanong ko.
"Pinahanap ka niya sa buong mansyon. Pinagalitan niya nga si Mang Kardo, iyong
bangkero, dahil siya ang
nagbalita na sumama ka kina Si Kajik. Buti 'di kayo nagkasigawan ulit, Miss. Akala
namin nina Frida na
magkakasigawan kayo sa hapag kanina, e!"
"Frida?" kunot noo kong tanong.
Ngumisi si Petrina. "Ah! Iyong kasambahay din na nandoon sa hapag kanina."
"Akala ko kasi sumama siya roon sa mga babaeng nasa yate kaya..."
"Ay naku, Miss! Hindi po ganyan si Sir Zamiel!" Malapad ang ngisi ni Petrina.
Nanliit ang mga mata ko. Alamkong nagsisinungaling siya. Napawi ang ngiti niya nang
siguro'y napagtantong
hindi niya ako maloloko rito.
"Ayos lang sana kung hindi ko nakita ang abilidad niya sa babae. I know he's a
playboy, Petrina. No need to
hide it fromme and blame it on those girls."
Hilaw na ngumisi si Petrina. "Pero Miss, base sa mga pagtatalo ninyo ni Sir, parang
may nararamdaman
akong kakaiba. Hindi siya ganyan sa mga babae niya, e. Wala siyang pakealamsa mga
iyon."
Nanliit ulit ang mga mata ko. I wonder if she's told to feed me this.
"Pa iba-iba pa! Kahit sa Maynila, Miss. Pampalipas oras lang yata ang mga babae sa
kanya."
"Tsss. Tigilan mo 'ko, Petrina. Sinasabi mo sa aking iba ang turing niya sa akin sa
mga naging babae niya? Of
course. Maybe because I'mnew to him. Or he hasn't win me yet."
Nasisiguro ko iyon. Humans and their tendencies... it is always certain that once
we all get used to
something, we'd want more or something else.
"Hindi, Miss. Ang sinasabi ko, kahit na ganyan si Sir, alamkong seryoso siya sa
pag-aasawa. Siguro nga
naglalaro 'yan ng babae dahil alamniya na irereto rin siya sa huli. At ikaw iyon!"
Huminga ako ng malalimat sinulyapan na lamang ang aking cellphone. Aside
frommessages fromsome of
my friends, wala nang iba pa roon kahit galing kay Daniella.
Humiga ako sa aking kama at nilingon si Petrina. I smiled at her while she nodded
and grinned back. I
suddenly wonder, paano kung malaman nila na hindi ako si Daniella? Paano kung
malaman ni Petrina? Ni
Kajik? Ni Senyora? Ni... Zamiel?
Maaga akong ginising ni Petrina sa sumunod na araw. Binuksan niya ang kurtina ng
mga bintana para
P 8-6
maarawan ang aking silid. Nagtungo naman ako sa banyo kahit sobrang antok pa.
I love searching about Architects and their works in Google. Pakiramdamko
nakakapaglakbay ako kung
saan-saan dahil sa internet. But nothing will ever beat seeing it live in front of
my eyes so this means so much
to me.
Pagkatapos maligo ay bumaba na ako. Ang sabi'y tulog pa si Kajik dahil matagal
silang natapos kagabi kaya
si Zamiel na naman ang kasama ko sa hapag.
Like our usual dines, the awkward silence filled the air. Tanging ang mga kubyertos
lamang ang naririnig.
Miminsan ay sumusulyap siya sa akin. Napapatingin din ako sa kanya.
"You can't ride a horse till the Hidalgo's..." paunang sabi niya.
"Akala ko ba tuturuan mo ako?"
One perfect brow shot up. "You can't be good at that immediately."
Well, I can't help but note that he's right. Bukod sa hindi pa ako nakakasakay ng
kabayo kailanman, hindi pa
ako sigurado sa balanse ko kaya mas mabuti na ring hindi ganoon.
Bumalik ako sa kwarto para maghanda. Siya'y dumiretso sa labas, siguro sa kuwadra.
Pagkatapos kong
maghanda ay lumabas na rin ako ng mansyon.
I saw himat the stables petting the dark brown horse he rode on the first time I
saw him. Nilingon niya ako at
lumigid agad ang mga mata niya sa suot ko.
I'mwearing my usual sandals and a white spaghetti dress. His dark eyes narrowed.
Agad akong napatingin sa
suot ko dahil may ipinapaghiwatig ang titig niya.
"You're wearing that?"
"What's your problemwith my dress?"
He licked his lips slowly before he answered. Mamulamula ang kanyang labi nang
sumagot.
"Sasakay tayo kay Alegro. Wala ka bang ibang damit?"
"I thought we won't go horseback?" giit ko.
Umikot ang mga mata niya tila nawawalan ng pasensya sa argumento ko. Naglahad na
lamang siya ng kamay
at hindi na nagtanong pa tungkol sa aking damit.
Tiningnan ko ang kabayo. The massive brown horse is tall and proud in front of me.
Normally, ayaw kong
sinasakyan ang mga hayop pero ang makita ang kabayong ito sa harap ko na handa at
tila bakal ay tinanggap
ko na. But wait... I'll have to part my knees for its back, right?
Nag-aalinlangan akong tumingin kay Zamiel. His mouth twisted in amusement. Bumundol
ang kaba sa aking
P 8-7
dibdib sa takot sa pagsakay.
He groaned when he realized I won't put my hand on his. Dalawang kamay ang
pinasikop niya sa aking
magkabilang baywang. He could span my waist with just his hands. Napatili ako at
napahawak sa braso niya
nang inangat niya ako sa kabayo!
"Oh my gosh!?" protesta ko nang nasa ibabaw na ng kabayo.
He chuckled. Nag-init ang mukha ko sa takot at kahihiyan. Hindi ko mabitiwan ang
kamay niyang naroon.
"Baka mahulog ako, Zamiel!?"
"Relax. Alegro's used to this."
Kinuha niya ang kamay ko at hinawakan niya iyon. Kapit na kapit ako sa kamay niya.
Lalo na't hindi ko
makuha ang balanse ko dahil nakasampa akong patagilid. Hindi parte ang mga binti at
hindi sa harap
nakatingin.
In a swift motion, sumampang mag-isa si Zamiel sa kabayo. The horse moved a bit
making me shriek again.
Ang mga ibon sa mga puno ay nagsiliparan sa ingay ng sigaw ko.
"Oh... Damn!" he said with so much amusement.
"Sabi mo hindi tayo sasakay ng kabayo!" naiiyak kong sinabi nang gumalaw pa ulit
ang aming sinasakyan.
Pilit ko siyang nilingon. His menacing smirk is plastered on his face. Kinuha niya
ang lubid upang
maniubrahin ang kabayo habang hawak parin ng kanang kamay niya ang kamay ko.
Nakita ko ang iilang trabahante na nag-aalala na rin sa mga sigaw ko. Zamiel's just
there laughing like a
frigging idiot behind me.
"Alis na kami," paalamniya sa mga ito habang unti-unti nang napalapit ang kabayo sa
gate.
Binuksan ng gwardya ang gate. Nakalabas na kami at mas lalong naging lubak ang
daanan kaya mas lalong
pakiramdamko'y mahuhulog na ako.
"Zamiel!" panay ang tawag ko. "Mahuhulog na ako!"
Binaba niya ang magkahawak na kamay namin. Pinirmi niya ito sa aking hita para
pigilan ako sa
pagkakahulog o sa ano mang ilusyon kong ganoon.
"Don't worry, you won't fall," he said with so much amusement.
Ni hindi na mahalaga sa akin kung saan kami dumaan. Mas concern ako sa posisyon ko
at sa takot kong
mahulog!
He manuevered the rope a bit making the horse gallop faster. What the hell?
Mas lalong hinigpitan ni Zamiel ang pagkakahawak sa akin. Binitiwan niya ang kamay
ko kaya kumapit na
P 8-8
lamang ako sa braso niya. His arms corded as the horse galloped faster.
"Ano ba! Zamiel, tumigil ka nga!" iritado kong sinabi.
He chuckled again. "If I had known we'd get closer like this, I would've done this
the first day..." he
whispered.
Sinipat ko siya ng matalimna tingin. He gave me an intriguing grimace. Binaba ko
ang tingin ko sa kanyang
braso na nanatili roon sa aking hita. Oh, damn him! Tsansing pa!
"Get your armoff me!" sabi ko.
"You'll fall kung hindi ko gagawin 'to," nangingiti na siya.
Umirap ako.
"Ugh! Zamiel! We can just walk, alright?"
Tinanggal niya ang braso niya sa hita ko. Naramdaman ko agad ang takot dahil sa
walang kasiguraduhang
pagkakaupo ko roon. Kumapit muli ako sa braso niya at ako na mismo ang nagbalik
noon doon!
"See?" he said cockily.
Nagpupuyos ako sa iritasyon habang sakay sa kabayo. Hininaan niya na ang talon nito
pero hinayaan ko na
lang din ang braso niya sa hita ko.
"You pervert!" akusa ko sa kanya.
Humagalpak siya. "I didn't touch you anywhere private..."
"My thighs are private, for your information."
"Well, that's right! They are..." bulong niya.
Hindi ko na magawang umusod pa kahit noong inilapit niya na ang labi niya sa akin.
"Sa akin, hindi. I'myour husband-"
"Future husband! Hindi pa tayo kasal kaya hindi pa!"
"Wanna move our wedding date this month? Hmm?"
Laglag panga ko siyang nilingon. His lazy eyes and disarming smile made me shake my
head in disbelief.
"Shut up!"
Gusto kong magalit pero wala naman sa lugar. Kung magpumilit akong kumawala sa
kanya ay baka kung ano
pang mangyari sa akin. Mahulog pa ako rito. And he's enjoying this so much... I
know because he can't stop
himself fromsmiling.
P 8-9
"Medyo distansya pa... So... shall we talk more?"
"Whatever, Zamiel."
Tss. He's enjoying this very much. Damn him!
"Did you enjoy the yacht?" tanong niya.
Did I enjoy the yacht? Actually hindi. But I'd rather die than tell himthat. For
sure he'll hold it against me and
my decisions. Baka nga magyabang pa siya na dapat sumama na lang ako sa kanya
kahapon kesa roon.
"Ayos lang. I've never been to a yacht before."
"We can have it for our honeymoon. Do you wanna sail?"
Biglang nanuyo ang lalamunan ko. Hindi ko alamkung anong isasagot ko. He's looking
forward to our
wedding samantalang...
"Uh... Pwede rin."
"Why? Do you have a place in mind for our honeymoon?" he whispered lethally.
Tinapunan ko siya ng matalimna tingin. "I don't think about that much, Zamiel. Ikaw
na lang ang mag-isip,
tutal ay ikaw naman itong maraming karanasan."
"You're lucky I know how to please a lady. Hindi ako magkukulang sa'yo sa parteng
'yan ng pagsasama
natin."
This man. I can't believe him. Kung paano napunta sa makamundo ang usapan naming
dalawa ay hindi ko na
pinagtataka. The first time we met, he asked me if I'mvirgin. Ngayon ito ang pinag-
uusapan namin?
"So are you telling me na magkukulang ako sa'yo dahil wala akong karanasan? You're
just justifying all your
sexploits."
He laughed so hard I could feel himshaking behind me. Ngumuso ako para magpigil ng
ngiti.
"Hindi mo na kailangan ng karanasan. I'll provide you the experience, Daniella. You
won't need another
men."
Umirap na lamang ako. Zamiel Mercadejas, very territorial and jealous. Pwede raw
siyang mambabae pero
ang kabiyak, hindi. Hay naku.
Bumagal ang takbo ng kabayo. Isang haliging napapaligiran ng baging ang nakita ko.
A tall rustic brass gate is
standing in between the walls covered with thick vines.
"Eto na ba 'yon?" tanong ko, binalewala ang panunuya niya kanina.
Dumaan kami sa parteng gubat sa kanang bahagi ng mansyon. At sa dulo pala niyon ay
ang ganitong klaseng
bahay. In front of the rustic gate is a bumpy road to the highway.
P 8-10
Hindi ko na matanggal ang titig ko sa makalumang gate. I expected the whole house
to be basque-inspired and
I was right. Sa gate palang nito ay alamko ng ganoon nga.
Bumaba si Zamiel sa kabayo. Naglahad siya ng kamay sa akin. Ipinatong ko ang kamay
ko sa kanya pero sa
huli, mukhang hindi siya kuntento, hinawakan niya muli ako sa baywang at walang
kahiraphirap na binaba. I
glared at himfor doing that again. He only sneered and turned to the house.
"Ito pinakamatandang mansyon dito sa Costa Leona. It's been renovated many times so
I can't say V.A.
Hidalgo is the sole designer of it. Probably his father or whoever fromtheir
family."
Tumapat ako sa gate nila. May kadena roon at sa gitna ay isang malaking kandado.
Although seeing the whole
house of a celebrated Architect is enough fromhere, iba parin ang makita iyon ng
malapitan.
"Their ancestors designed our mansion, too," ani Zamiel sa aking likod.
Tumango ako. That explains it.
The glory of this house is still there despite its unmaintained state. Mas malaki
ang mansion ng mga
Mercadejas pero hindi maipagkakailang mas mahiwaga ang isang ito. The walls are
probably bricks and
hardwood. The roof is in deep red. May dalawang mukhang tore sa magkabilang panig
ng bahay. I wonder
what it looks like in front of the sea?
Lumapit si Zamiel sa gate. Namilog ang mga mata ko nang nakitang walang kahirap-
hirap niyang binuksan
ang kandado.
"What are you doing?" I hissed. Natatakot akong may tao sa loob kahit mukhang wala.
Natatakot din akong
maakusahan pa ako ng trespassing dito.
"Let's go inside."
"Pano 'yong nakatira?"
"Walang nakatira rito. The heirs are gone."
Kumunot ang noo ko. The brass croaked at his forceful entrance. Gusto ko siyang
pigilan ngunit huli na ang
lahat.
Ang hanggang tuhod na talahib ay makapal. Ang nakapalibot na mga halamang matatayog
na at makakapal na
dahil sa hindi pagkakamaintain ay nagpadagdag pa sa hiwaga.
I can imagine a beast living inside of the mansion. Lalo na noong nakita ko ang mga
letra at salitang halos 'di
mabasa na nakaukit sa mga dingding nito.
Zamiel walked towards the house's window, tila ba alamna alamniya na rito. Kahit na
walang tao ay
umiihip parin ang hangin sa maputing kurtina na nasa bintana nito.
Tumingala ako para tingnan ang maingat at magulong disenyo ng mga tore at ng mga
dingding.
Hinawakan ko ang barandilya ng terasa sa bahay na iyon. The old furniture made of
ironwood is still
P 8-11
standing proudly on its balcony. Ultimo ang silya at ang bilugang lamesa ay
detalyado ang pagkakagawa. I'm
pretty sure that it was made by the famous celebrated architect.
Sa sobrang pagkakamangha ko sa buong mansyon, hindi ko na namalayan na nakapamulsa
si Zamiel na
nakatingin sa akin. Mouth protruding, gaze maliscious, naputol ang aking isipan. He
swallowed hard before
uttering a question that shook me.
"How old are you again?" the gruffness in his voice resounded.
Isang malakas na pintig ang ginawa ng aking puso at hindi na nasundan. Pakiramdamko
ay namatay na ito sa
kaba.
May nakita ba siyang nagsasabing hindi ako ang sinasabi kong ako?
"I-I'meighteen..." nanginig ang tinig ko.
Umihip ang hangin. Ang tanging narinig ko ay ang mga dahong nakikiisa sa direksyon
nito. Iniwas ko ang
tingin ko at nagkunwaring inabala ang sarili ko sa mga kasangkapang naroon.
"You look like a child to me..." wika niya.
I smiled... and hoped that my smile did not give any hint about the lies I'mtelling
him.
so si vince di pa nahahanap? *Astherielle, youmean charot
P 8-12
Kabanata 7
407K 16.9K 11.9K
by jonaxx
Kabanata 7
Noise
Imbes na libangin ko ang sarili ko sa masalimuot na pagkakagawa ng lumang mansyon,
naging ukupado ang
aking utak sa huling sinabi niya. Naglakad ako sa gilid ng bahay at iniwan siya
para matakasan ang mga titig
niyang nagpapakaba sa akin.
Daniella did not want to be engaged at a young age, more so to a man she's never
met. Iyak siya nang iyak
lalo na't masaya siya kasama si Ashton. When Tita Matilda revealed it to her just
months ago, nagrebelde
siya ng patago. She asked for my help in exchange for money and support.
Kung titimbangin kong mabuti, mas gugustuhin kong maniwala at manalig kay Daniella
kesa kay Auntie
Tamara. Kumapit ako kahit pa alamkong mali ang gagawin. The only thing in my mind
is the money and what
it could bring to me, that's all.
We deleted our social media accounts. Lalo lang akong naniwala na tatalab ang lahat
ng ito nang sinabi ni
Tita Matilda na matagal na mula ng nagkita sila ni Lucianna Mercadejas at ng
matandang Senyora Domitilla.
Daniella was younger then. At dahil magkahawig si Tita Matilda at si Mommy, hindi
narin naging kataka-taka
ang resemblance naming dalawa ni Daniella.
Kasing tangkad ko si Daniella. While her body is more voluptuous while I'mpetite,
her curves are on the
right places. Pareho kaming maputi, though I think she's got warmundertones while I
have cool. Her eyes are
hooded, mistulang chinky. It made her cute and angelic looking. My eyes is hooded,
as well. Pero habang
tumatagal ay lalong nadedepina ang pagiging almond shaped nito, gaya ng kay Mommy.
Noon, kapag magkasama kaming dalawa, napagkakamalan kaming magkapatid. She didn't
mind. Pero kapag
nasa bahay kami at may mga bisita, I was nowhere near her sister. Wearing my old
dresses while serving the
visitors, I would sometimes get their attention. Ayaw ng ganoon ni Tita Matilda
kaya inuutusan niya na lang
akong manatili sa kusina at ipaubaya sa iba ang trabaho.
"Dito muna tayo para makita mong mabuti ang buong bahay," sunod ng boses ni Zamiel
sa aking likod.
Tumango ako at tumingala sa tore nito. This is indeed foreign inspired. Sa tore pa
lang at sa balkonaheng
sakop ata ang buong unang palapag, masasabi kong hindi ganito ang karaniwang bahay
sa Pilipinas. People
here are too scared to be a victimof thieves. Ang bahay na ito, nagsusumigaw ng
karangyaan pero parang
tinatanggap din ang lahat ng maaring lumapastangan. Though covered with wooden
dividers right now, for
sure kung may titira rito, puting kurtina lang ang ilalagay diyan bilang seradura
ng buong haligi.
Napalingon ako sa likod nang may narinig na tunog galing sa sahig ng balkonahe.
Naghila ng upuan si Zamiel
doon at pinaharap sa malayong dalampasigan. Naupo siya roon at tumingin na lamang
sa akin.
Hinayaan ko siya. Besides, I shouldn't act too conscious. Lalo na't may nahalata
siya kanina.
P 9-1
"Do you plan on taking the course after you graduate?" he asked.
Abala ako sa pagdama ng mga masalimuot na ukit sa barandilya ng balkonahe. Each
bannister is different
fromthe other. I wonder who sculpted it.
I love contemporary art. Iyong nababagay sa modernong panahon ngayon pero hindi ko
maiwasang hindi
mamangha sa ancient at classic art na meron ang bahay na ito.
"I'mnot sure," sagot ko kay Zamiel.
"Well, if you will. You can take it a year after. I want a child after your
graduation."
Wow. Wait lang. Napabaling ako sa kanya. He looks amused. Nakataas ang isang kilay
at nakakurba ang labi
sa paraang nanunukso.
Umakyat ako sa balkonahe upang malapitan siya. His eyes traveled down my body.
Tumikhimako at
nakaramdamng hiya. He shifted a bit fromhis seat. He tilted his head before he
finally looked at my face.
He checked me out! Damn him! Mapagkakamalan akong eighteen pero ang katawan ko'y
kulang pa sa kurba
hindi katulad ng kay Daniella.
"Actually, I want to procreate after the wedding but I know you're serious with
your studies kaya hindi na
muna. But expect we'll still explore in bed a lot."
Pinandilatan ko siya. He smirked.
"Wala ka na ba talagang ibang nasa isip kundi iyan?"
He shifted on his seat again, tila handa sa maaaring sabihin ko sa kanya.
"You played with girls so much all your life na ngayon ay kahit fiancee mo, gusto
mong paglaruan."
His face turned grim. Iniwas ko ang tingin ko sa kanya. Everytime he's angry or
just serious, parang
nadadagdagan ng milya milya ang layo ng edad naming dalawa. He looks very
intimidating and dangerous
that I couldn't even bring myself to say anything.
"Bakit mo nasabing paglalaruan kita? We will get married so we will procreate.
That's the reason for it."
May sasabihin sana ako pero masyadong korny. Tingin ko ay pagtatawanan niya ako
kaya hindi ko ginawa.
The reason for marriage is love.
Oh, come on, Ace! Alamnating hindi iyon kasali rito kaya huwag mo nang pilitin.
Besides, hindi ka naman
talaga si Daniella so wala ka dapat pakealamkung mahalin ka ng lalaking ito o
hindi. It doesn't matter.
"At paano ko malalaman na hindi nga ako katulad ng ibang babae mo?"
He laughed mockingly. Napawi naman ang nagbabadya kong ngisi.
P 9-2
"I will be your husband, that's the difference between you and the other women. Why
are we talking about
them, by the way?"
"Because you talk about marriage like you are taking it seriously."
"I amtaking it seriously." His face darkened.
"Then you're giving up your affair with other women?"
Umigting ang kanyang panga. Kumurap ako ng marahan at umiling. The silence
stretched and I know what it
means.
"Yes." His mouth tightened.
Napabalik ang mga mata ko sa kanya. Hirap na hirap, huh? Ang tagal sinagot. Pinilig
ko ang ulo ko para ituon
sa isip na wala naman talaga akong pakealamsa opinyon niya sa kasalang ito.
"Give up your affair with other men, too," dagdag niyang nagpagulat sa akin.
"Do I look like someone who has an affair with other men to you?"
Dikit na ang kanyang mga kilay at tumulis na ang labi dahil sa namaling iritasyon
galing sa kanya.
"I'mnot like you Zamiel," wala sa sarili kong sinabi.
"Then why can't you wear our engagement ring?"
Napatingin ako sa aking mga daliri. Iyan ba ang sukatan para sa kanya? Na kapag
suot ko iyon, ibig sabihin
loyal ako? I'mnot sure if he's petty or just old fashioned.
"Fine. I'll wear it."
Iniligid kong muli ang mga mata sa kabahayan. I amwell aware that he's watching me
while I'mdoing that.
Nanunuri ang kanyang tingin. Imbes na kabahan ako ay kinalma ko na lang ang sarili
ko.
Tumayo ako para tingnan muli ang paligid.
"I'mgonna teach you how to ride a horse, pagkatapos nating mananghalian... pagbalik
natin sa mansyon."
"Alright. So I won't have to ride with you..." I smirked.
"You think I'll let you ride one when we decide to go somewhere esle?"
"Para saan ang pagtuturo mo sa akin kung hindi mo pala ako papayagan?" I turned to
himwith so much
amusement in my tone and eyes.
"Hanggang bakuran ka lang. Kapag lalabas tayo, isasakay kita. Hindi ka pwedeng
mangabayong mag-isa."
Umirap ulit ako. Nakatayong humalukipkip sa kanyang harap. His eyes drifted again
on my body for a little
P 9-3
while. Nanuyo ang lalamunan ko pero hindi ko mapigilan ang ngiti.
"You really think I'mthat weak? I won't learn how to do it?"
Hindi ko alampero matapang ako pakinggan sa sinabi ko kahit pa matagal ko nang
alamang kahinaan ko sa
pagbabalanse ng kahit ano. I never learned how to ride a bike, or anything very
adventurous. Matuto naman
siguro akong sumakay sa kabayo pero tuwing naiisip ko ang unang sampa ko kanina,
tingin ko'y hindi ko pa
yata kakayanin mag-isa. It would take probably a year for me to get used to riding
a moving animal.
"No. You will learn but I'd rather have you with me."
Ngumuso ako at pilit na tinitigan siya pabalik. His icy stare is making my legs
weak. Siguro ay ang
nagpapatapang lang talaga sa akin ay ang kasinungalingang ako nga si Daniella.
Her name is power. I feel in control because I know that she has power because of
her money and her social
status. Astherielle may be witty but I don't have enough resources to question
anyone in a higher social status
like Zamiel.
Iniwan ko siya sa mansion at gumala na ako sa bakuran nito. Sa harap ng
dalampasigan, unti-unting napanot
ang talahib. Nagkalat na ang bakas ng buhangin dahilan kung bakit ang mga puno na
lang ng niyog ang
nangahas na nanubo.
The sound of the waves crashing on the shore is very much like how it is back in
the Mercadejas Mansion.
Lumingon ako pakanan kung saan banda kami nanggaling at nakita ko ang distansya
nito sa mala higanteng
limestone, kung saan aakyat patungo sa Mansion. It's a bit far. Kung lalakarin ay
paniguradong nakakapagod.
Mainit man o hindi.
Naupo ako sa buhangin at tumingala. The weather is weird. Mainit pero sa malayo ay
kita ko ang dilimng
ulap. Siguro'y sa malayo ay umuulan? O naghihintay ang mga ulap na iyan na mapuno
para bumuhos kalaunan.
Wala sa sarili akong gumawa ng bundok ng buhangin. Nababa ko lang ang tingin ko
nang narinig ang marahas
na yapak ng bota ni Zamiel. Naupo siya sa aking gilid at wala pa mang sinasabi ay
nangingiti na ako. I find it
amusing. I don't know why.
Napawi ang ngiti ko nang naramdaman ko siya sa aking likod. Bumundol ang aking
kaba, hindi sa takot, kundi
sa gulat nang naramdaman ang katawan niya sa likod ko.
"What are you doing?!" sabay tulak ko sa kanya.
He held out his hands as if telling me he's innocent. Umusod ako palayo.
"Where do you expect me to sit? Far fromyou? Come on, Daniella. We're engaged!"
depensa niya.
He is damn hopeless. Kaya natatawa na lang ako sa ginagawa niya.
"Zamiel!"
"Fine!" He chuckled.
P 9-4
Umatras siya ng ilang dipa pero nasa likod ko parin. Tinapunan ko siya ng matalimna
tingin, naabutan ko
naman siyang mapupungay ang mga mata at nakangisi habang tinitingnan ako.
Binaluktot ko ang aking binti at niyakap ang aking tuhod. Patuloy kong pinaglaruan
ang buhangin.
"Anong gagawin natin ngayon?" he asked that in a very maliscious way.
"Shut up, Zamiel."
He chuckled again. "Bakit? May masama ba sa tanong ko?"
I gave hima wry smile pagkatapos ay muling inabala ang sarili sa buhangin.
"Unless you have something very maliscious in mind, huh?"
"Ugh! Ang manyak mo! Tumigil ka nga!"
A bark of laughter escaped fromhim. Lumapit siya at naramdaman kong muli ang
kanyang dibdib sa aking
likod. Imbes na magprotesta ay pumikit na lang ako at suminghap. He is really damn
hopeless.
I wonder if I could ever get used to him. Or I could tolerate his crudeness... pero
dalawang buwan lang
naman, 'di ba? Actually, even less.
"I'mnot! I'masking an honest question. Inaakusahan mo akong manyak, wala naman
akong sinabing masama."
Umiling na lamang ako at nagpatuloy sa ginagawang bundok na buhangin. Natigilan ako
saglit nang pati siya'y
tumulong. His large hand patted the mountain of sand beside us. Taas ang kilay ko
habang pinagmamasdan
ang kamay niya sa ginagawa.
"You don't know how to swim, right?"
Hindi ako sumagot. Nanatili ang mga mata ko sa buhanging inaayos namin. Ngayon,
mistulang isang palapag
na parihabang cake na ito.
"I heard you say that while you were talking to my brother. Hindi ka pa nakakaligo
sa dagat dito?"
"Hindi pa..."
"I'll buy you a swimwear," pagak nitong sinabi.
"I can swimwith my t-shirt and clothes on."
"Though, I'd like that better lalo na kapag may kasama tayo... ayos lang din sa
akin na magsuot ka ng bikini
once in a while. Unless you're not comfortable with it."
"Hindi pa ako nakakapagsuot noon."
Tumigil ako sa ginagawa at patagilid na hinilig ang ulo sa aking tuhod para
matingnan siya. Taas noo niya
akong binalingan.
P 9-5
I can't help but notice our position. If someone ever saw us in this position, they
would think we are real
lovers. Hindi maiisip na nireto o inayos lang ang relasyon, kundi totoo.
"You should try it. Pero dapat ako lang ang naroon lalo na sa unang suot mo ng
ganoon."
"You are so possessive, Mercadejas. Are you like that to your other women?"
He groaned dramatically. Hinayaan niya ang ulo niyang bumagsak na tila napapagod sa
tanong ko. Hay naku!
Ganyan talaga kapag may iniiwasang mga tanong, hindi ba? Ang daming palusot at
pagpapapogi!
Tinulak ko siya para bumalik ang tingin niya. Slowly, he opened his eyes teasingly.
Kahit pa anong pilit kong
bigyan siya ng matalimna tingin ay hindi ko magawa.
"There will be no other women fromnow on."
I groaned and laughed.
"I don't do that with other girls. The hell I care what they do."
"I bet. Siguro malupit ka sa kanila. You hurt themmercilessly-"
"What kind of hurt are you talking 'bout?" his brow shot up.
What the hell? Agad kong nakuha ang ibig niyang sabihin dahilan kung bakit nag-init
ang mukha ko. Sa init ay
tinakpan ko na lamang ito. Hinawakan niya ang mga kamay kong pinangtakip ko sa
aking mukha. Natatawa
niya itong tinanggal kaya iniwas ko na lang ang aking mukha sa kanya.
"What I mean is their feelings, Zamiel!" giit ko.
He gave another bark of laugher while holding my hand. "They don't have feelings
for me. Don't worry, it's
always a mutual understanding on that part. Kung gusto nilang gamitin ako sa gusto
ko ring paraan, with no
feelings involved, then I'll be glad to oblige."
Oh how I wish he is a one-girlfriend-at-a-time kind of man... pero hindi. He's a
lethal and ruthless playboy...
I wonder if there will ever be a salvation for men like him.
"Bakit ba ito ang gusto mong pag-usapan nating dalawa? Let's leave it all behind
now and look forward to
our future together."
Wow! Future together!? Wala sa mukha niya ang pagseseryoso, huh? Wala sa itsura
niya na mahalaga pala sa
kanya ang pagpapakasal at pamilya. I wonder if this will last? Well, I shouldn't
waste my time thinking about
that.
Nagpatuloy na lang ako sa pagpatong ulit ng buhangin sa aming ginagawa. Ang mga
gilid ay nahukayan na ng
medyo malalimpara lang magawa namin itong nagmistulang cake sa aming gilid.
"Besides, my experiences will be of great use to you. Isipin mo na lang na naghanda
ako para sa'yo..." patuya
niyang sinabi.
P 9-6
"Oh, here we go again!" I rolled my eyes.
"Ikaw, hindi mo na kailangang maghanda sa parteng iyan. Instead, you should learn
how to take care of me,
properly."
"Oh yeah?" hamon ko.
"Yes! Because I know how to take care of you... samantalang ikaw, you haven't been
with a boyfriend,
right?"
"If you're telling me I should learn to cook and clean the house, Zamiel, ikaw din
dapat. Isa pa, are you going
to marry me so you could have a personal maid?"
"Of course not. We will have househelpers. And I know how to cook and clean the
house, Daniella. Ibang
pag-alaga ang gusto ko galing sa'yo." He whispered the last sentence dahilan kung
bakit kami nagkatitigan.
He licked his lower lip without tearing the eye contact apart. Naiinis ako dahil
hindi ko magawang titigan
siya ng matagal. The heat fromhis body behind me is too hot to ignore. The heat
fromhis eyes is too hot to
miss, too. Bumaling ulit ako sa buhangin na para bang ito ang nagpapawi sa
nararamdaman kong repleksyon
ng ipinapakita niya.
It's so unfair how he could look at me straight in the eyes without failing while I
couldn't even last for
seconds.
"I will learn that eventually..." sabay tapik ko sa pangalawang palapag ng ginagawa
namin sa buhangin.
"I guess you're right," he drawled lazily before he participated again in creating
our little sand castle.
Huminga ako ng malalimat inayos pa ang mga bagong buhanging ipinatong niya.
"I guess I just can't wait..." he whispered.
Bahagya akong natigilan. Gusto kong isipin na may malisya ang sinabi niya. Gusto
kong isipin na iba ang ibig
sabihin. But even when I think about it that way, I can't help but be stunned... a
bit.
Para maiba ang usapan ay nilingon ko ang hukay namin sa gilid. Habang tumatagal ay
mas lalo itong mahirap
hukayin. Kaya niya pero kapag ako ang gagawa ay halos wala na akong mahukay pa.
Siguro lupa na
kalaunan? O mga bato? Hindi ako sigurado. But he keeps on digging it without
hesitation just so we could put
more sand on our castle.
"That's enough. This castle is fine," sabi ko.
"We can make it bigger."
Nilingon ko siya. Seryoso siya, walang bahid ng humor o ano man sa mukha.
"Kuntento na ako d'yan. Mahirap na ring hukayin ang buhangin."
"I can still do it but... if you wanna stop, then we will..."
P 9-7
Tinulak ko ang pinaghirapan naming sand castle sa tila wormhole nitong gilid. Kahit
nakita niya ang
ginagawa ko ay hindi siya sumali sa paggiba ng kastilyong buhangin. Hinayaan niya
akong sirain ko iyon at
ibalik sa hinukayang butas.
"Umuwi na tayo?" anyaya ko nang nakuntento na sa ginawa.
I looked at himagain while he is watching me with those lazy and brooding eyes.
Tumango siya at naunang
tumayo. He held out his hand for me. Tinanggap ko ito at inangat niya ako.
Hindi yata ako kailanman masasanay. Noong inangat niya muli ako para makasakay sa
kabayo ay napasigaw
ako sa kaba at sa biglaang ginawa niya. Panay ang pananakit ko sa braso niyang
nanatili parin sa aking hita
pagkabalik. He didn't flinch at my slaps. Kaya naman nang napansin ang magaang
latag ng kanyang balahibo
sa bisig ay iyon na ang pinagdiskitahan ko.
I curled it with my finger and slightly pulled it. He groaned painfully dahilan
kung bakit agad akong nagsisi at
naguilty.
Pero nang nilingon ko siya na tila nagdadrama lang sa sakit ay nagsisi naman ako sa
pagkakaguilty.
"You're so violent. Paano na lang ako nito sa magdadaang taon sa atin?" he groaned
again in "pain".
"You're a bad actor!" sabi ko.
"It's true! I can only imagine the pain I'll go through in the coming years." He
smirked devilishly.
Hindi ko alamkung saan nanggagaling ang tila nangingiliting ngisi ko. Tinawanan ko
na lang siya buong
byahe namin pabalik sa mansyon.
Tahimik kaming dalawa pagpasok sa bulwagan. Nauna ako patungo sa loob ng dining
area dahil sinalubong
ako ni Petrina.
"Miss, Sir Zamiel, handa na po ang tanghalian ninyo. Kakatapos lang kumain ni Sir
Kajik at nasa planta siya
ngayon kasama ang mga kaibigan."
Tahimik din kami sa pagkain. Ayaw ko ring magsalita masyado lalo na't alamkong
iisipin ng mga serbidora
na puro away ang gagawin namin ni Zamiel. Parang nahihiya ako kapag binigo ko
sila... o makitang
nagkakasundo na kami.
Well, not that nagkakasundo na talaga kami. I still hate his guts and his
crudeness. But then... I don't know.
"Magpahinga ka muna. Later, I'll teach you how to ride a horse," sabi niya.
Tumango ako at sumang-ayon. Kahit hindi masyadong mainit ay sumakit parin ang ulo
ko sa bahagyang
pagkakabilad. A little nap would do to bring my energy back. But will he take a
nap, too?
"Saan ka naman pagkatapos ng tanghalian?" tanong ko ngunit agad ding minataan si
Petrina na ngayon ay
napakurap-kurap.
Nakita ko rin ang pagkakatinginan ng ibang naroon. Pagbaling ko kay Zamiel ay
naabutan ko rin siyang
P 9-8
tiningnan ang mga kasambahay na tiningnan ko rin kanina.
I shifted uncomfortably on my seat. He smirked when he probably realized why
I'muncomfortable.
"I'll be in your room?"
"What?"
Isang singhot at naubo si Petrina sa aking harapan. Nasamid yata siya sa sariling
laway dahil imposible
namang may nilunok siyang iba gayong nakatayo lang siya sa aming harapan.
Uminit ang pisngi ko. Zamiel laughed hoarsely making some other maids crane their
necks for any
commotion.
"Kidding. Bibisitahin ko ang planta. Huwag ka nang sumama dahil mainit. Matulog ka
na lang at pagbalik ko,
tuturuan na kita."
Nanatili ang talimng tingin ko dahil sa pasaring niya kanina. He smiled boyishly
before drinking his water.
Kaya naman nang natapos kaming kumain at napag-isa kami ni Petrina ay iyon na ang
bukambibig niya.
"Mabuti naman at nagkakaigihan na kayo ng batang don, Miss Daniela."
Natawa ako roon. "Nagkakaigihan? Basta't hindi na kami nagkakasagutan, yun lang
'yon."
Pumasok ako sa kwarto. Sumunod si Petrina para ayusin ang mga kurtina para
makapagsiesta na ako. Kinuha
ko ang aking sketchpad at nahiga na sa kama pagkatapos mag toothbrush. Pagod at
antok ako pero ayaw kong
mawala sa isipan ko ang itsura ng mga kasangkapan sa binisita naming bahay kaya
iginuhit ko iyon bago
umidlip.
I admit it. I amglad with the current state of our relationship. Nakakapagod
makipagtalo sa kanya at
nakakapigtas ng pasensya tuwing naiinis ako. Mabuti na rin na kahit nakakairita
siya at ayaw ko parin sa
kanya, medyo may improvement naman kami.
Nakaupo ako sa tatlong palapag na hagdan sa bulwagan, alas dos pa lamang ng hapon.
Wala pa si Zamiel at
ala una raw ng umalis ito patungong planta.
Nakapangalumbaba ako. Kahit na isang oras lang higit ang tulog ko ay gising na
gising na ako kaya naman
bumaba na ako at naupo roon.
"Anong oras po ba dumarating si Zamiel kapag pumupunta siyang planta, Kuya?" tanong
ko nang may
dumaang hardinero.
Luminga-linga ang mang bago ako sinagot. "Hindi ko po matukoy, Miss. Pero pwede
nating ipatawagan sa
planta para malaman niyang naghihintay ka na rito?"
"Ay naku! Huwag na po!" nagising ang diwa ko sa alok ni Kuya. Siyempre ayaw kong
isipin niya na hinintay
ko siya rito, 'no!
P 9-9
Ilang singhap at buga ng hininga ko na iyon at wala parin siya. Ilang mga
trabahante na rin nila ang dumadaan
sa harap ko at nag-alok na tawagan ang opisina ng planta pero hindi ako pumayag.
When I heard the galloping of his horse, Alegro... at nang nilingon din ako nang
naunang mga nakakita sa
kanya ay tumayo na ako.
"Andito na pala siya, Miss!" deklara ng hardinero.
Akala niya siguro'y tatakbo ako patungo kay Zamiel pero nagkakamali siya. Imbes ay
tumakbo ako papasok
ng bahay, papasok sa dining area, at sa kitchen... kumuha ako ng pitsel ng juice sa
ref kahit pa hindi naman
ako uhaw.
"Ako na po, Miss," alok ng kasambahay na naroon.
"Kaya ko naman," sagot ko at nagsalin na ng tubig sa baso.
Mabilis ang paghabol ko sa hininga dahil sa biglaang pagsprint nang narinig si
Alegro. Kinalma ko muna ang
sarili ko bago ko tuluyang uminomng juice.
Pagkainomko'y siyang pagsungaw ni Zamiel sa kusina. The devilish smirk is already
plastered on his face.
Kamuntik na akong magaya kay Petrina, ngayon lang ay juice ang makakasamid sa akin!
"Nag-antay ka raw sa 'kin?" mayabang niyang deklara.
"Hindi naman..." kunot noo kong sagot. "Nabagot lang ako."
Lumapit siya sa akin. Kahit pa kababa lang ng ininomna juice ay nanuyo agad ang
lalamunan ko. Ilang beses
kong binalikan ng tingin ang kanyang katawang papalapit. Gusto kong tumakbo pero
mamatay muna ako bago
niya malamang naduduwag ako kapag lumalapit siya.
Though for sure my face is a give away... I can feel it heating up frommy cheeks
down to my neck. Shit!
Tumayo siya sa gilid ko. Ako, nakaharap sa granite nook kung nasaan ang pitsel at
baso na pinangalahatian
ko. Siya ay nakaharap sa akin at tila nanghihimasok na naman sa personal space ko.
Hindi ko siya nilingon. Diretso ang tingin ko habang inaangat muli ang baso para
makapagkunwaring iinom
muli.
"Sorry," he said before snatching the half glass of juice.
Napatingin ako sa kanya. Sinimangot ko ang aking mukha para hindi niya makita ang
nararamdaman ko
ngayon.
"Your entertainment is my responsibility as your husband."
Inubos niya ang juice ko at nilapag sa harap ang baso.
"Hanggang alas tres ako minsan sa planta, unless there's a problem. Call the office
if you want me home,
already."
P 9-10
"I can't do that!" giit ko.
"You can. You're my wife, Daniella. I'll do everything you want."
Ngumuso ako at bahagyang nagkunot ang noo. Daniella... it is starting to get to me.
It is starting to... annoy me.
"Let's go. I'll teach you how to ride a horse..."
Hinila niya ako palabas doon at nagpatianod na lamang ako. And the remaining days
of that week was spent
that way only in a different circumstance. Everytime he calls me using Daniella's
name, it would get to me.
Parang may inuusig ang pangalang iyon sa akin dahilan ng panandalian kong
pagkakatulala minsan kahit pa
magkasama kami.
I ama slow learner when it comes to anything involving the body. Salungat sa kay
Zamiel na tila laging puno
ng lakas at kakisigan. His energy and vigor is new to me. Simpleng galaw niya'y
nasstress ako sa bilis at
gaspang. It's like noise to my calmsoul... like stormto my serene mind... and
tragedy to my peacful heart.
Napabangon ako galing sa pagkakahiga sa bathtub. Bigla kasing tumunog ang aking
cellphone... para sa isang
tawag na hindi ko inasahan sa gabing iyon.
Pinahid ko sa tuwalya ang aking kamay nang nakita ang pangalan ni Daniella sa
screen. I clicked it to answer
the call.
"Daniella..." sabi ko sa kabilang linya, kinakabahan.
CUTENYO KALMALANGTAYO KAHITKILIGNAKILIGNA??
P 9-11
Kabanata 8
391K 20.3K 14.5K
by jonaxx
Kabanata 8
Kiss
"Hi, Ace! How are you?" she sounds so happy.
Sa background ay naririnig ko ang musikang puno ng percussion. Hindi ko alamkung
saan siya nagpunta. Ang
alamko lang ay magbabakasyon sila ni Ashton habang ako ang tutulak sa Costa Leona
para magpanggap
bilang siya.
"F-Fine, Daniella. Ikaw? Ilang araw kitang tinawagan para..."
She chuckled.
I can't believe she's so relaxed. Hindi ko rin maintindihan kung bakit ako kabado
gayong siya lang naman ito.
"Pasensya na. I'msuper busy with Ashton, sa bakasyon namin."
She laughed again, para bang may kumikiliti sa kanya. I forced my uneven breathing
to calmdown habang
abala ito sa kung sino mang gumugulo sa kanya.
"Kumusta? Nalaman ba nila?" bakas parin ang tawa sa kanyang tinig.
"Hindi..."
"I told you! Hindi nga nila mamumukhaan! I only met Tita Lucianna and the old
woman. I was so young back
then! I'msure hindi na nila ako mamumukhaan!"
Hindi ako nakapagsalita. Umahon na lamang ako sa bathtub at dinrain na ang tubig.
Kinuha ko ang bathrobe at
itinapis iyon sa aking sarili habang nag-aantay sa dagdag ni Daniella.
"So... how was it? Were they good to you? Do you have any problems?"
"I want to know what's your plan about this."
Lumabas ako sa banyo at chineck ang pintuan. Sinigurado kong sarado at lock ang
seradura para walang
basta-bastang makapasok. Lumapit din ako sa mga bintana at unti-unting sinarado
iyon isa-isa.
"Are you going to show up or what? Tutuloy ka ba sa kasalan-"
"Oh, Ace! Isn't it obvious? May boyfriend ako. Kung magpapakilala ako riyan,
hihiwalayan ako ni Ashton.
P 10-1
Hindi ako interesado sa fixed marriage at alammo 'yan."
"So ibig mong sabihin ay hindi ka tutuloy dito? What do you want me to do, then?"
pabulong ko nang sinabi.
"Sisirain ko ba ang image mo para-"
"Nababaliw ka na ba? Of course, not! If you refuse the marriage right now,
matutunugan 'yan ni Mommy. She
will probably fly back to Manila! Kaya makisama ka riyan!" she laughed
horrendously.
"What?"
"By the end of summer, you will go back to Manila to study. E 'di magkakahiwalay
kayo ng fiancee ko. Ang
usapan ay by the end of the year pa ang wedding so we will have to wait. Pagkabalik
mo sa Manila, maguusap
na kami ni Mommy na hindi ako papakasal sa lalaking iyan. Isa pa..." lumambing ang
boses niya.
"When everything turns well, I can get married to Ashton para lang talagang hindi
ako makasal sa lalaking
iyan."
Napabuntong-hininga ako. Thank God, she has a plan. Hindi ako masyadong bulag sa
iniisip niya ngayon
dahil sa sinabi niya. At ang malamang siguro'y tama lang itong ginagawa ko ay nag-
alu sa akin.
"By June, I will give you what I promised. Kaya labas ka na sa magiging away namin
ni Mommy pagbalik ko
sa Manila."
"Okay..." mahinahon kong tugon.
She chuckled again. Parang may pinapahiwatig siya sa akin o ano.
"Kumusta? How's my fiancee? Hindi ko pa siya nakikita pero based on my mother's
explanations, he
graduated his degree in that province. AmI correct?"
Hindi ako nakasisiguro sa sinabi ni Daniella dahil ang alamko'y may inaral din siya
sa Manila. But, yes, I
also have heard that he studied here.
"Yeah..."
Hinarap ko ang tukador at sinimulang suklayin ang aking buhok. The simple solitaire
diamond ring is on the
dresser waiting to be worn. Simula noong iginiit ni Zamiel na suotin ko iyon,
sinusuot ko na araw-araw. Sa
gabi'y hinahayaan ko ito roon.
"Oh my gosh! I can't believe Mommy prefers that man over Ashton who's froma good
university! Kung
yaman ang pag-uusapan, I'd rather have the city boy rich kesa diyan sa mga
porbinsyanong 'yan!"
Hindi ako nakapagsalita. Naupo ako sa upuan ng dresser. Wala sa sarili kong
pinaglaruan ang singsing
habang nakikinig sa humyaw ni Daniella sa kabilang linya.
"And the looks? Sunburned skin, I bet?"
"Yeah..."
Kinagat ko ang labi ko. I did not lie. It's true. Zamiel is golden tan and probably
because of the heat here in
P 10-2
Costa Leona.
"See? And the face?"
Hindi ko alamkung bakit sa tanong niyang iyon ay para akong isdang kay tagal na
nabuhay sa lupa at biglaang
pinakawalan sa dagat. I can swimproperly and excitedly in it when it comes to
describing Zamiel's physical
features.
I would probably start on his eyes. Malalimang kanyang mga mata at mahahaba at
makurba ang pilikmata.
His eyes are brooding and dangerous along with the hard features of his bone
structure. His sardonic look is
defined more by his thick eyebrows and curved lips.
Sa buhok naman, dahil wala akong mapagkukumparahan kundi si Ashton. Ang masasabi
ko'y mas mahaba ang
buhok ni Zamiel. When he's riding a horse and is not caring of his hair, sometimes
it would fall to his
forehead making it seemlonger than it is when he's all made up. And something about
it's length is making
himmore masculine for me.
Kung ang pananamit ang pag-uusapan, he dresses well and clean. Well-groomed but not
to the point of vanity
like what the city boys are portraying nowadays. O baka na rin siguro dahil sa
kanyang tikas at mukha dahilan
kung bakit ko nasasabing lalaking lalaki siya. He's tall. His height is
proportioned to his body mass. He's
massive, with all the firmmuscles in their right places. He is golden tan, making
himvicious.
At hindi ko na isasali ang kanyang ugali. His crudeness and ruthlessness is hard to
ignore.
Sa dami ng naisip ko, wala akong nasabi kundi...
"Uh, ayos lang."
She exploded into another laughter. "You are so kind to admit it! Well, iba naman
tayo ng taste, as you can
see. Hindi ko lang din siguro bet ang taste mo o 'di kaya, talagang ayaw mo lang
aminin na para kang
magpapakasal diyan sa ganoong klaseng lalaki."
Gumapang ang iritasyon sa akin. How can she say that? How can she judge Zamiel
without looking at him?
She's not interested, I know, kaya hahayaan ko siya. She loves Ashton so much that
I don't think she'll bother
with Zamiel.
"At ang ugali?"
"Uh, we don't get along that well very much," pag-amin ko.
"Bakit?" nagsisimula na naman siya sa kanyang pagtawa.
"Hindi ko gusto ang ugali niya."
"Hindi siya mabait?"
"I couldn't tell."
"Mayabang? Feeling gwapo? Ano?"
P 10-3
Hindi ako nagsalita. Hinilamos ko na lang ang aking palad sa aking mukha.
"You can do it, Ace. Matiisin ka naman. And oh, the things you do for money."
Pumikit ako ng mariin. It's not the money. It's the things it can get me... the
things it can pay...
"So... ipagpatuloy mo lang 'yang ginagawa mo. Maybe if you have time you can send
me a picture of you
two? Para may mapagtawanan naman tayo."
"Oh... okay."
"Sige. Nasa labas kami ni Ashton ngayon. We're partying here. It's so cool. Anyway,
sige na. Just text me
when you need anything. I can't answer your call much, I'mvery busy with Ashton."
"Okay," ulit ko sa huling sinabi.
Naputol ang linya namin. Binaba ko ang cellphone bago tuluyang padarag na humiga sa
aking kama.
Nakatingin ako sa kisame habang iniisip ang mga sinabi ni Daniella sa akin.
I guess, I just have to deal with the coming days. It will pass soon and I will
forget it all.
"Good morning, Miss Daniella!" bati ni Petrina kinaumagahan.
Nakatulugan ko na ang pag-iisip kagabi. Bumangon ako para pagbuksan si Petrina. I
locked the door of my
roomyesterday, the reason why she couldn't get in. Ganunpaman ay napansin ko ang
saya sa tinig ni Petrina
kahit pa halos hindi ko naman siya marinig sa likod ng pintuan.
I opened the door and the first thing I saw is her wide smile. Ipinakita niya sa
akin ang mga dala, sa baba ay
mayroon din noon. Nakahilera ang malalaking paperbag na nagsusumigaw ng mga brand
ng damit at kung
anu-ano pa.
Pumasok si Petrina kasama ang mga paperbag. Pinanood ko lang siya habang
binabalikan ang iba pa noon sa
pintuan.
"Ano 'yan?" tanong ko.
"Pinabili po 'yan ni Sir Zamiel sa Maynila. Sekretarya ata ni Madame Lucianna ang
namili niyan. Dumating
na kanina kaya dinala ko rito."
"Para saan?"
Tiningnan ko ang loob ng mga bag at nakita ko ang iba't-ibang klase ng damit,
sapatos, boots, at swimwear.
"Sa'yo, Miss!"
Huminga ako ng malalim. The guilt crept within me but it was short-lived. I have to
just go with the flow. Ito
ang dapat na mangyari kaya ayos lang.
Naligo ako at nagbihis. I've decided to try the dark pants he's given me.
Surprisingly, it fits perfectly. Pinares
P 10-4
ko iyon sa brown boots na madalas niyang sinusuot.
For the past few days, madalas siyang pumapasok sa planta ng umaga hanggang alas
tres ng hapon. Hindi
kailanman siya nalate pa sa alas tres. Minsan naman ay hindi siya pumapasok sa
umaga, siguro ay kapag wala
masyadong gagawin. And everytime he's home, I will have that privilege to ride the
horse around their front
and back yard. Iyon ang pinagkakaabalahan namin tuwing nariyan siya.
Ngayon, nasisiguro kong papasok siya ng umaga. But then to let himknow that I
appreciate his efforts and
gifts, sinuot ko parin iyon para man lang makita niya ito sa agahan namin.
Like usual, Kajik isn't with us for breakfast. Ang sabi'y nag ja-jogging daw ito ng
madaling araw kung hindi
man tatanghaliin sa gising. For today, nasa labas siya at nagjo-jogging sa
dalampasigan. Kaya sa hapag ay
kaming dalawa lang ulit ni Zamiel.
His lips twitched at the first sight of me. I'mwearing a small white v-neck t-
shirt, a dark maong pants, and
the brown boots. Lahat ng ito ay galing sa regalo niyang dala ni Petrina kanina.
"Thank you. Hindi ka na sana nag-abala," paunang sabi ko nang nakita ang titig niya
sa suot ko.
"You should get used to that."
Sumimangot ako at umupo sa aking upuan. Ang mga serbidora ay naglagay na ng iilan
pang dagdag ulamsa
aming harap.
"I can buy my own clothes!"
"Not yet. Nag-aaral ka pa kaya iyon ang pagtuonan mo ng pansin. Your clothes and
other things will be my
responsibility."
Umismid ako. "I'mnot a materialistic person, Zamiel. Kaya kahit na paulit-ulit ang
magiging damit ko habang
nag-aaral, ayos lang sa akin."
Nagkibit siya ng balikat at hindi na sumagot. Pakiramdamko'y hindi siya magpapatalo
sa usaping ito pero
para matigil ako sa kakangawa ay hindi na niya dinugtungan pa. Lalo pa't
nagkakatinginan ulit ang mga
serbidora na para bang nag eexpect na ng panibagong gyera sa gitna naming dalawa.
"By the way, sa planta ako hanggang alas tres."
Tumango ako. I expected that.
"Can I try and ride a horse?" singit ko kahit hindi pa siya natatapos sa
pagsasalita.
The coldness in his eyes is screaming of disapproval. Tumikhimsi Petrina dahilan
kung bakit napatingin ako
sa harap. Pumikit ito ng mariin, parang sinasabihan akong huwag nang iinsist ang
opinyon ko dahil kahit
kailan hindi naman pumayag si Zamiel na mag-isa ako sa ganoon.
"Maliligo tayo ng dagat pagbalik ko mamaya," balewala ni Zamiel sa suhestyon ko.
"Okay. So buong araw akong tutunganga at mag-aantay ng alas tres, pagdating mo?
Please let me ride a horse
P 10-5
while you're not around. Naka ayos nga ako ngayon para makasakay ako, e."
Sa totoo lang, takot parin ako sa pagsakay. I cannot ride a horse alone yet.
Kailangan may nagbabantay at
siguro'y alamat nararamdaman iyon ni Zamiel. That's the reason why he's not
allowing me to do it.
"You can sketch whatever you want. You also have access to our library so you can
read."
Muntik na akong masamid sa iniinomkong tubig. Hindi naman natinag si Zamiel. Tunog
pinal lagi ang tono
niya.
"I can't sketch for... like... seven hours! Kahit tatlumpong minuto lang ng
pagsusubok sa kabayo, please? You
can ask a worker to guide me if you're that doubtful!"
"Paano kung mahulog ka ng wala ako? Please, stop insisting it. I amnot going to let
you," pinal niya ulit na
sinabi.
"Zamiel! Kaya nga may trabahante kang gigiya sa akin, 'di ba? I can draw for two
hours, read for another
hour, sleep for two hours, imagine my idle moments?"
"I let you ride a horse, Daniella, when I'maround. Kahit pa pagbalik ko mamaya ay
isasakay kita sa kabayo.
Kaya-"
I rolled my eyes. "I thought you say you're responsible for my entertainment?
Susubukan ko lang naman, e.
'Tsaka may titingin naman sa akin. Even if you ask themto report to you? Kung anong
oras akong nagsimula at
natapos!"
Nanliit ang mga mata niya. "At kapag nakasakay ka na at gusto mong magtagal pa,
wala akong magagawa
dahil iyon ang gusto mo?"
"Hindi! I promise you! It will only be for thirty minutes!"
Hindi siya nagsalita. Sinulyapan ni Zamiel ang mga serbidora na naeestatwa na at
mukhang handa nang
maging human shield kung sakaling mag-away kami ni Zamiel.
"Fine."
"Yes!"
The servers sighed at the end of our conversation. Hindi iyon gusto ni Zamiel. His
mouth tightened and his
face looked hard. I smiled at him. Wala rin siyang nagawa.
Pagkatapos naming kumain ay nakita ko siyang kinakausap ang mga trabahante sa
kuwadra. Noong una ay
tiningnan ko lang sila, kalaunan ay lumapit na ako para marinig kung anong mga
bilin ni Zamiel.
"Tumawag kayo agad kung may mangyari. Hindi siya pwedeng lumabas, hindi pa siya
gaanong marunong."
"Opo!" tugon ng trabahante.
Nilingon ako ni Zamiel. I smiled but he just gave me his usual grimface. Natawa na
lang ako.
P 10-6
"Uuwi rin ako."
Iyon nga ang ginawa ko. Pagkaalis ni Zamiel ay nagpasya akong gumuhit muna. Sa
lilimng mga nagtatayugang
punong kahoy, naiguhit ko ang mga kasangkapang nakita ko sa bahay ng mga Hidalgo.
The different
bannisters, the tables, the chairs, complete with their intricate designs.
Sa huli ay gumawa ako ng sarili kong disenyo. And because I like modern art, I gave
a contemporary touch to
it. Uminit dahilan kung bakit nagpasya akong bumalik sa mansyon. I never thought
the sun could shine bright
that day. Paano ba naman kasi, gaya noong nakaraang may pag-ulan, may madilimna
parte ng ulap sa
malayong dagat.
Pagkatapos kong libangin ang sarili sa pagguhit, nagpatulong na ako sa pagsakay sa
kabayo. Narealize kong
mahirap palang sumampa lalo na't nasanay akong tinutulungan o binubuhat ni Zamiel.
I want to ask the
workers to at least lend me a hand while I'mtrying to ride on the horse pero
nahihiya ako. Nobody also dared
to do it until the oldest worker tried. Ganoon din sa pagbaba ko pagkatapos ng
tatlumpong minuto.
Nananghalian akong mag-isa. Minsan umuuwi si Zamiel kapag tanghalian pero iyon ay
kung babanggitin niya
bago umalis. Kanina'y wala siyang sinabi kaya nasisiguro kong sa planta na rin siya
nananghalian.
Sinubukan kong matulog ngunit hindi ako makaidlip kahit saglit. Kaya imbes na
manatili sa kwarto ay bumaba
na lang ako at naupo sa sala. Thinking I could probably read, instead, dinala ko
ang aking libro.
Ilang pahina pa lang ay naagaw na ang pansin ko sa tunog ng isang sasakyang papasok
sa bakuran ng mga
Mercadejas. I remember Kajik is out with their pick-up. Nilingon ko ang bintana at
nakita ang pagbabalik
nito.
Bumukas ang mga pintuan at tawanan agad ang narinig ko. I realized Kajik is with
his friends again.
Nakita ko sila sa bulwagan. Umaliwalas ang mukha ni Peter nang nagtama ang mga mata
namin. Binaba ko
ang aklat at nginitian ko na lang sila.
Sukat sa naalala ko, ang mga babaeng kasama nila ay iyong tingin ko'y mababait.
Huling pumasok si Kajik na
agad kinausap ni Peter.
"Daniella!" si Kajik.
Ngumiti ako. May sinabi si Kajik sa kasambahay, mukhang may pinapakuhang kung ano
sa kusina bago
dumiretso sa aking tabi.
Ganoon din ang ginawa nI Peter, kasama ang dalawang babaeng nagtatawanan lang.
"Mabuti pa sumama ka sa amin saglit?" si Kajik.
"Saan naman?"
"Pupunta lang kami saglitkina Peter. I bet you'll stay here for the whole
afternoon, huh? Isang oras mahigit
lang naman. Hindi tayo magtatagal," anyaya ni Kajik.
Nakatayo si Peter at nakangiti sa gilid. Hindi niya na dinagdagan ang sinabi ni
Kajik, nagtataka tuloy ako.
P 10-7
Hindi naman siya naging mahiyain sa akin noon.
"It's his birthday and we're leaving for a quick vacation this evening. Bago iyon,
may celebration sa bahay
nila kaya pupunta sana tayo. I can text my brother. Sasama dapat siya pero dahil
busy sa planta, hindi naman
siguro iyon magagalit kung isasama ka saglit."
"Uh, hinintay ko kasi si Zamiel na makauwi, e."
"Mamaya pa 'yon! Kung ganoon ilang oras kang mag-aantay dito?" si Kajik sa gulat na
tono.
"You've been busy for the past few days. Hindi ka na nga sumasama sa amin tapos
ngayong kaarawan ko,
ayaw mo parin?" tunog nagtatampo si Peter.
"Sorry, pero next time na lang siguro ako sasama."
May ibinigay na isang malaking box kasambahay kay Kajik. He then declared how
hungry he is. Nangiti ako
ngunit napawi rin nang bumaling si Peter sa akin.
"I thought we're friends..."
"We are, Peter. Pero kasi, hihintayin ko si Zamiel. May usapan kasi kami mamayang
alas tres."
"Alas tres! It's still one in the afternoon, Daniella! Hindi tayo lalagpas ng isang
oras doon. 'Tsaka, aalis kami
kaya kailangan naming umuwi rin ng mas maaga!" si Kajik.
Nilingon ako ng mga babaeng kaibigan nila. Tumango ang isa sa kanila at ngumiti sa
akin. Siguro ay ang
tanging konsolasyon lang dito ngayon ay hindi si Harriet o si Sophia o si Bethany
ang kasama nilang mga
babae.
Kinuha ni Peter ang kamay ko at hinila ako patayo.
"I promise, uuwi ka kaagad. Kailangan ko lang magpakita sa parents ko saglit bago
kami tumulak nila
patungong Boracay," anito.
"But I have to be home before three in the afternoon," giit ko.
Tumango si Peter. "Of course! Kailangan din kasi naming umalis bago mag alas
kuwatro o alas singko kaya
sige na! It's my birthday, Daniella."
The moment we left the mansion, I immediately regreted it. Iniisip kong
maiintindihan ni Zamiel iyon dahil
kaibigan ko naman sila kahit paano. Iniisip ko rin na ayos lang dahil kumpara noong
unang linggo ko rito,
naging maayos na ang samahan namin ni Zamiel. Hindi na muli kami nagkasigawan o ano
man. Besides,
wearing our engagement ring, he will probably realize that I'mnot "cheating" on
himlike what he's always
concluding.
Nagsisi lamang ako nang labing limang minuto na ang nagdaan ay hindi parin kami
nakakarating kina Peter.
Hindi ko alamna taga ibang bayan pala siya kaya naman inabot pa ng tatlumpong
minuto bago kami
nakarating sa kanilang bahay.
P 10-8
Their mansion is big. Not as big as the Mercadejases but I think it is still large
compared to the other houses
I've seen through the whole trip.
Tahimik ang kanilang mansion. Wala masyadong tao at kami lang ang naroon bukod sa
kanyang Mommy at
Daddy. I don't think his parents are fromhere, too. Para bang umuwi lang ang mga
ito para sa birthday ni
Peter.
Tahimik akong kumain. Nakampante ako nang narinig ko si Peter na nagpapaalamna sa
kanyang mga
magulang para sa birthday trip nila.
It is still two fifteen and if we go now, we'd be home before three in the
afternoon.
Nang pinayagan siya ay pinakain pa kami ng panghimagas. Overall, unlike what
happened in the yacht, I feel
less guilty now. Siguro dahil na rin iyon sa improvement ng relationship namin ni
Zamiel.
"Nice boots. Ngayon lang kita nakitang nakadamit ng ganyan. Where are your
dresses?" tukso ni Peter sa
akin.
Humalakhak ako. "Bigay 'to ni Zamiel."
"Oh! Some sort of couple things, huh?" tukso naman ni Kajik sa akin.
Nagtawanan sila. Uminit ang pisngi ko ngunit nakabawi rin sa huli.
"Kajik, did you text Zamiel?"
Tumango si Kajik.
"Nagreply ba?"
Umiling ito habang umiinomng softdrinks. "Hindi iyon nagrereply basta nasa trabaho.
Hindi bale, uuwi na
rin naman tayo ngayon."
Naging kampante ako nang umuwi nga kami sa tamang oras. Pero gaya ng mga panahong
nagmamadali ka,
isang pangyayari ang hindi namin inasahan.
Bumuhos ang napakalakas na ulan hindi pa man kami nakakalayo sa kina Peter. Sa
sobrang lakas ay
kinabahan ako. Hindi na kasi namin makita ang daanan kahit pa mabilis na ang wiper.
"Tumigil muna tayo! Mamaya ma disgrasya pa tayo!" sabi ng isa sa mga kaibihgan
nilang babae.
I can't help but agree with her. Gusto ko mang umuwi ay ayaw ko namang may
mangyaring masama sa akin.
Sa buong buwan na ito, ngayon pa lang umulan ng ganito ka lakas. Umaambon minsan sa
isang linggo pero
hindi tuluyang bumubuhos. Siguro ay napuno na ang mga ulap.
Sa sobrang tagal ng malakas na buhos ng ulan, hindi ko na namalayang pasado alas
tres na. Bumabaha ng
konti ang kalsada sa sobrang lakas ng ulan.
"Baka hindi tayo makaabot sa lakad natin, ha?" sabi noong katabi ko.
P 10-9
"Kaya 'yan," si Peter.
Kajik tried to start the engine again. Ngunit hindi na siya nagpatakbo ng sobrang
bilis gaya kanina. Binagalan
niya ito para lang hindi kami madisgrasya lalo na't wala talagang makita sa
kalsada.
"Magpark ka na lang kaya muna, Kajik," I suggested.
Nakakatakot kasi talagang wala kaming nakikita. Mabuti na lang at pagkatapos ng
ilang minuto ay humina ang
ulan. The flooded roads are now visible. Ganunpaman ay nanatiling marahan ang takbo
ng sasakyan and it's
fine with me.
Alas kwatro nang nakauwi kami sa mansyon. Ako lang ang hinatid nila dahil tutulak
na sila sa kanilang trip.
Mabilis kong binuksan ang pintuan ng sasakyan pero bago ako nakalabas ay nilingon
ako ni Kajik galing sa
driver's seat.
"Sorry, Daniella. Natagalan tuloy tayo."
"Ayos lang. Hindi mo kasalanan. Tama ka naman, e. Natagalan lang tayo dahil sa
ulan, Kajik."
"Thanks, Daniella. Yayayain sana kita sa trip na ito but I'msure hindi ka papayag,"
si Peter naman.
Ngumiti ako. "Happy birthday. Sana ma enjoy mo. Next time na lang ako dahil may
gagawin pa."
Siguro ang nagpaalu na rin sa akin ay ang katotohanang imposibleng matuloy kami ni
Zamiel ngayon sa
pagsu-swimming. Hindi parin humuhupa ang ulan kaya baka sa susunod na araw na
kaming maligo sa dagat.
Kumaway ako sa kanila pati sa mga kasamang babae. Pagkababa ay pinayungan agad ako
ni Petrina at iginiya
patungo sa bulwagan. Nilingon ko ang sasakyan na nagbabacking para makalabas na rin
sa gate.
"Si Zamiel? Nakauwi na ba, Petrina?" tanong ko nang nagpatuloy kami patungo sa
bulwagan para
makasilong.
"Oo, Miss. Nakauwi na siya kanina pero umalis din."
Nagulat ako sa sinabi ni Petrina. I wonder if there's a problemin the office?
Umuulan, ah? Baka nga meron?
Dahil kaya sa ulan?
"Galit ba siya?" tanong ko at unti-unting umakyat para makapagbihis.
Medyo putikan na ang boots ko at kahit pa pinayungan ay nabasa parin ako ng konti.
Mamaya sisipunin pa ako
dahil sa pagkakabasa kaya magbibihis na lang muna habang wala pa si Zamiel.
"Hindi ko alam, Miss, e. Bakit? Nag-away kayo?"
Umiling ako. "Hindi ba siya pumasok sa mansyon?"
"Hindi, e. Hanggang kuwadra lang siya. Nangabayo 'yon pag-alis. Nag-aalala nga si
Aling Mercedita dahil
umulan ng malakas tapos umalis si Zamiel."
P 10-10
"Pakitawag ako kapag dumating siya. Magbibihis lang ako."
"Sige, Miss."
Nagbihis ako at nag-ayos. Wearing my dress and my slippers, bumaba ako sa bulwagan
nang hindi parin
kumakatok si Petrina. Dumiretso ako sa balkonahe ng bahay para makita kung may
dumating ba o wala. Nang
nakitang wala ay bumalik ako sa bulwagan para matingnan naman ang kuwadra.
Malakas parin ang ulan pero hindi singlakas noong tumigil kami dahil wala nang
makita.
Gusto kong magtanong sa mga nagtatrabaho roon pero dahil umuulan pa, hindi ako
makalapit. Sa sofa na lang
ako naghintay. Pinilit kong ipagpatuloy ang pagbabasa pero walang pumapasok sa
isipan ko.
I wonder if he's angry with me? If he is, how will I explain it?
Sabi na nga ba, e! Dapat hindi na ako umalis. Pero kung hindi ako umalis, hindi rin
naman kami matutuloy sa
pagligo dahil umulan ng malakas. Kung galit siya, ang kinagagalit niya ba ay sumama
ako kay Kajik at Peter?
Tiningnan ko ang singsing na suot ko. Wala ba siyang tiwala sa akin? O kahit sa
kapatid at kaibigan niya?
They are nice to me as a friend. Alamdin ng dalawa na kami ni Zamiel ang
magkakatuluyan kalaunan kaya
alamnila kung saan sila lulugar. Zamiel is overreacting.
Kung ilalagay ko ang sarili ko sa sapatos niya at makita ko siyang may kasamang
ibang babae, magtatampo
rin naman ako. Well, that's because the girls he's with are not my friends. I don't
know if these girls love him
as a friend or as something else kaya hindi ko rin makumpara.
"Daniella," malamig na tawag ng matandang ginang sa akin, hindi kalayuan.
The whole household is calling her Mercedita. Tipid itong ngumiti at tumango sa
akin.
"Kumain ka na ng hapunan. Baka mamaya pa si Zamiel at baka may problema sa planta,"
anito.
"Ah. Uhm... Hindi pa po ako nagugutomkaya aantayin ko na lang siya."
Tumango ang matanda. "Sige, pero ang pagkain mo ay nakahanda na. Kapag gutomka na'y
dumiretso ka na sa
dining area para makakain na. Kung may kailangan ka'y tawagin mo ang mga serbidora
at pagpapahingahin ko
lang sila saglit."
Lumakas lalo ang ulan. Hindi ito humupa. Humihina lang pero lalakas ulit kalaunan.
Alas sais y media nang
tuluyan itong tumila. Madilimna. Dinig sa mansyon ang mas umigting na tinig ng
gangis sa kagubatang hindi
kalayuan. Huminga ako ng malalim. Hindi parin ako nakakaramdamng gutom. Sa bagay,
kakakain lang namin
kina Peter.
I wonder where they are now? I hope they are doing fine wherever they are.
Ang tinig ng talon ng kabayo ang gumising sa diwa ko. Isang hudyat ng pagbaba ng
kung sino ang nagpakaba
sa akin. Wala nang ibang pwedeng dumating kundi si Zamiel kaya natuliro ako.
Pabagsak na yapak ang narinig ko pagkatungtong niya sa bulwagan. Ngumiti ako at
hindi na muna tumayo
P 10-11
ngunit nilagpasan lang ako ng tingin niya. Napawi agad ang tingin ko. I know that
smug look on his face.
"Zamiel!" tawag ko nang dire-diretso ang lakad niya patungo sa dining area.
Nag-iiwan siya ng basang marka sa mga apak niya. Basang basa siya. His hair looked
longer than when it is
dry. Ang katawan ay bumakat sa puting damit. Mas lalong dumilimang kanyang maong
dahil sa pagkakabasa.
Ang bota ay putikan at ganoon din kabasa.
Tumayo ako at hinabol siya pero hindi ko naabutan. Ang malalaking hakbang niya ang
kumain sa distansya
patungo sa dining area at diretso sa walang taong kusina.
"Zamiel!" ulit ko. "Sorry!"
I figured it is better to explain it and not wait for his questions. Ayaw kong nag-
aaway kami kaya kailangan
ko nang mag-explain. Alamko ang kasalanan ko.
Tumigil ako nang nakita siyang nasa ibang side na ng lamesa sa dining area para
magsalin ng tubig. Isang
kasambahay na may dalang malinis na tuwalya ang lumapit para siguro ibigay sa kanya
pero inagaw ko iyon.
"Ako na..." sabi ko.
Tumango ang kasambahay at nagkukumahog na umalis. Kumunot ang noo ko at sinundan
iyon ng tingin.
Pakiramdamko'y may kinakatakutan siya. Narealize ko agad nang bumaling ako kay
Zamiel.
"Sumama ka ulit sa kay Kajik at Peter?" pauna niyang sinabi. His tone is grimly
mocking each word.
"Birthday kasi ni Peter. Tinext ka naman ni Kajik, ah? 'Tsaka... hindi rin tayo
matutuloy dahil umulan ng
malakas."
Unti-unti akong lumain. Sumimsimsiya sa tubig na sinalin niya at padarag din itong
nilapag dahilan kung
bakit natigil ako.
"May usapan tayong dalawa, Daniella! Kung ganito ang mangyayari lagi sa usapan
natin, ano sa tingin mo ang
magiging reaksyon ko? Paano kung hindi umulan ng malakas, hindi ka tutupad sa
usapan?"
"Kung hindi umulan, nakauwi na ako rito ng alas tres!" Nagpatuloy ako sa paglapit
ng marahan sa kanya.
I saw his eyes darkened when he realized I'mcoming closer to him. The rain water is
dripping on his hair
down to his body. Hindi man lang siya nag-abalang magpatuyo bago pumasok sa mansyon
nila. Oh this
spoiled and authoritative man!
"And I thought we had a deal about this?"
Nakuha ko agad ang gusto niyang sabihin. I've been waiting for that, actually.
Binaba ko ang tuwalya at umirap ako.
"They are just my friends, Zamiel. Alamng dalawa na magpapakasal tayo kaya tumigil
ka na sa pagdududa
mo. Kung mag-aasawa na ba tayo, hindi na ako pwedeng makipagkaibigan sa iba?"
P 10-12
Hindi siya nakapagsalita. His jaw clenched tight like he's suppressing something.
Nagpatuloy ako sa
paglapit.
"It's not like I'mflirting with them-"
"But you like Kajik," he said without looking at me.
Gusto kong matawa. How can a man of his age give off that boyish vibe. Kung hindi
ko lang nakita ang
pagdaan ng galit at panganib sa mukha niya ay matatawa na ako.
"I like himas a friend. He's good to me gaya ni Peter."
Nakalapit na ako ng tuluyan sa kanya. Nanatiling dugtong ang kanyang makapal na
kulay at nakausli bahagya
ang labi. Pinigilan ko ang ngiti ko dahil alamkung galit na galit siya.
"I'msorry. I just think it is unfair that I couldn't make friends with other people
just because we're engaged."
"So you allow me to be friends with other women?"
Kung iniisip niyang lumandi sa ibang babae, choice niya na 'yon. Naiinis ako pero
sa huli, hindi rin naman
magiging kami kaya hindi ko na pinagtuonan pa iyon ng pansin. Oh, Ace... I know
once you see himwith his
bitches, you'd probably fume like a mad woman.
"Friends lang. You're not allowed to flirt or more. I didn't flirt with Peter or
Kajik."
"Tsss..." his eyes turned grimand menacing. Parang sarkastiko itong tumingin sa
akin.
Gusto ko siyang suntukin sa inasal niya pero inirapan ko na lang ulit siya.
"Unless gusto mong magflirt sa ibang babae gaya ng mga ginagawa mo noon bago ako
dumating dito, bahala
ka..." hamon ko.
"I won't do that."
Ngumiti ako at unti-unting inangat ang tuwalya. His eyes trailed on the towel.
Nanatili siyang matigas na
nakatayo sa harapan ko. Marahan kong idiniin ang tuwalya sa kanyang buhok, to dry
them. His lips parted and
he looked at me intently while I'mbusy doing that.
"You can be friends with other women pero hindi ka pwedeng lumandi. Ganoon din ako,
'di ba? But I know
I'mat fault... nahihiya lang kasi ako dahil birthday ni Peter at ilang araw ko na
silang hindi gaanong
napapansin."
Hindi siya nagsalita. Nanatili siyang nakatitig sa akin habang pinapatuyo ko ang
buhok niya gamit ang
tuwalya.
"I'msorry. Hindi ko inasahan na uulan at matatagalan kami. Hindi ka raw nagreply
kay Kajik. Dapat sinabi
mo na bawal akong sumama para malaman ko na ayaw mo pala."
Hindi parin siya nagsalita. Bumaba na ang kamay ko sa kanyang balikat pero may
tumutulo parin sa buhok
P 10-13
niya kaya binalik ko iyon. Marahang inangkin ng palad niya ang aking baywang. He
pulled me closer to him
fromthe small of my back.
Natigilan ako. Abot-abot ang tahip ng puso ko nang napagtantong ngayon lang kami
naging ganito ka lapit. I
know what kind of man he is at kung nagbibiro pa siya'y kanina ko pa siya tinulak
at pinalayo. Pero nang
nakita kong seryoso at mapupungay ang mga mata niya ay hindi ko na nagawa.
I rested my palms on his massive chest.
"Saan ka ba galing at bakit ka ginabi? Nakauwi na ako rito kanina pang alas kwatro
at hinintay kita. Nagalala
ako."
His jaw clenched more. Nagkatinginan kami. The intensity of his serious eyes is too
much. Matapang ako
pero naduduwag akong tumitig sa mga mata niya kapag ganito ka seryoso.
"Sorry. Are you... m-mad at me?"
Binagsak ko ang tingin ko sa kanyang dibdib nang hindi ko na nakayanan ang mga mata
niya. He searched for
my line of vision just so we would retain our eye contact pero iniwas ko parin. Ang
lakas ng pintig ng puso
ko. Uminit ang pisngi ko at pinagdasal kong hindi niya iyon naririnig.
"Yes," he whispered while searching for my eyes.
"I said I'msorry."
Inangat ko muli ang kamay ko para ipagpatuloy ang pagpupunas sa kanya.
"Fuck," he said softly. "You know I can't stay mad at you... Damn!"
Bigong-bigo siya. Binaba niya ang kanyang mukha at pinatakan ang labi ko ng isang
halik.
Sa sobrang gulat at pagkamangha ko ay natigil ang oras para sa akin. Nangatog ang
aking binti at pakiramdam
ko'y natunaw iyon. Kung hindi niya sapo ang baywang ko ay kanina pa ako napaluhod.
His kiss felt like a feather on my lips. Ngayon ko lang narealize na gaano man ka
tigas ang lahat ng bahagi ng
katawan niya, kahit ang mga mata, may itinatagong lambot siya. And that is his
lips... His kiss feels like a
mellow song whispering in my ears, making me smile.
For the second time, he kissed me again this time a bit longer and deeper. Iba sa
naunang malambot niyang
halik, but nevertheless, it is still soft and caressing.
It's my frigging first kiss and I don't know what to say or what to feel. Basta't
kabado ako at nanghihina.
He stopped after the second kiss. I saw himlick his lips before putting his
forehead on mine. He crouched
habang ako'y inaangat niya ng konti para lang maabot.
"Is that your first kiss?" he asked hoarsely.
Kumawala ang hinga sa akin pagkatapos ay marahang tango. Akala ko ay tutuksuin niya
ako. Hinintay kong
P 10-14
sumilay ang ngisi sa kanyang labi pero hindi nangyari. Imbes ay umigting ang
kanyang panga, tila galit o may
pagsisisi.
"Good. And it will be your only."
Shit. Para akong nilalagnat sa init na naramdaman ko sa aking mukha.
Hinayaan ko ang tuwalya sa kanyang balikat. Hindi ko na mabalikan iyon dahil sa
gulat.
"Akin ka. Buong araw. Bukas," deklara niya bago ako pinakawalan.
SANAOL ????
P 10-15
Kabanata 9
377K 18.6K 12K
by jonaxx
Kabanata 9
Still
Is this worth it?
I was up all night thinking about that. Para ito sa aking kinabukasan, hindi ba?
Walang mas mahalaga pa sa
pangarap at ginhawa. Is there another way to get my dreams without doing this?
Sumagi ang isang tao sa isip
ko pero sa huli ay pinutol ko ang kaisipang iyon.
Pagkagising ko kinaumagahan ay may nararamdaman akong kung ano sa aking tiyan. It
was like a hollow
space tickled by thousands of feathers. Ang sinag ng araw ay pumasok na sa aking
silid ngunit hindi gaya
noong nakaraan, mas mahina ito. Parang pinipigilan ng mga ulap.
Bumangon ako at ilang saglit na natulala habang nakaupo lang sa aking kama. Kabado
ako, unang mga minuto
pa lang ng paggising. I've never felt this way before. Kahit pa sa mga araw na
alamkong iinsultuhin at
pagagalitan ako ni Tita Matilda, hindi ako nakaramdamng ganitong kaba.
Pumasok na ako ng banyo pagkatapos at naligo. Noon pa man, maalaga na ako sa aking
katawan. But for
some reason, there are placed that don't mean a thing to me before. Ngayon parang
importante na ang lahat...
Isang oras akong nagtagal sa banyo, making Petrina grow impatient outside. Mabuti
at hindi ko naisarado ang
pintuan ko kaya nakapasok parin siya sa silid.
Wearing one of the clothes he gave me, lumabas ako ng banyo at nagsuklay ng buhok.
"Ganda ni Miss Daniella!" tukso ni Petrina. "Kaya pala natagalan sa banyo."
I smiled without looking at her to cover up my guilt. Natagalan nga ako sa banyo at
bago iyon sa dati kong
ginagawa.
"Nag-aantay na si Sir Zamiel sa baba, Miss. Mag-aagahan na kayo."
"Si Kajik?" I asked without even thinking.
Ang tanging gusto ko lang ay makasama rin si Kajik sa hapag na iyon. Of course not
because I like Kajik,
pakiramdamko lang na kung naroon siya'y magiging hindi awkward ang pagkain.
Kagabi kasi hindi kami masyado nakapag-usap ni Zamiel. Tapos ngayon, hindi ko yata
kakayanin na ganoon
ulit lalo na't magdamag kong inulit-ulit ang nangyari kahapon. Bumaba ang tingin ko
sa repleksyon ng aking
labi sa salamin. Alamniya, syempre, na unang halik ko iyon. I did not move or do
anything with my lips
when his touched mine.
P 11-1
Uminit ang pisngi ko.
"Wala si Kajik, Miss. Hindi pa nakakauwi. Bakit?" nag-aalalang tanong ni Petrina.
"Wala lang."
Sa mga palabas, gumagalaw ang naghahalikan. Their lips part and sometimes they tilt
their heads. Kahapon
ay nanatiling estatwa ako, hindi naibahagi ang labi, at walang imik. That is the
give away why he realized
that it was my first kiss.
"Naku, Miss! Marinig ka ulit ni Sir Zamiel na hinahanap si Sir Kajik, baka mag-away
ulit kayo."
Nilingon ko si Petrina. I shrugged my shoulders and smiled. Pagkatapos ay tumulak
na pababa. Mamaya o
ngayon, parehong haharapin ko si Zamiel kaya kabado man ay wala na akong magagawa.
"Huwag na huwag mong babanggitin 'yan kay Sir, Miss. Para naman hindi na ulit kayo
mag-away," pangaral
ni Petrina sa akin habang bumababa ako ng hagdanan.
"Hindi nga, Petrina," sagot ko para mapanatag siya.
"Pero Miss, totoo ba talaga na gusto mo si Sir Kajik?" marahang tanong nito habang
hinahabol ako.
Umiling ako. I gave Petrina a wry look before finally walking towards the dining
area. Kailangan niya nang
manahimik kung hindi ay maririnig kami ni Zamiel. Nakuha niya naman agad iyon kaya
hinawakan niya ang
bibig bago sumunod sa akin.
"Morning," Zamiel greeted with a suppressed grin on his face.
Uminompa siya ng tubig. Naupo ako at tumingin na lang sa aking pinggan.
"Good morning," bati ko pabalik.
Kahit anong subok kong tumingin sa kanya ay hindi ko magawa kaya inabala ko ang
sarili ko sa pagpupulot ng
mga ulampatungo sa aking pinggan. His eyes are all on me. Kahit nakaupo ako,
pakiramdamko'y nakalutang
ako.
"Hindi ako papasok sa planta ngayon," aniya.
Tumango ako at sinubo na ang bacon na nilagay ko sa aking pinggan
"Naligo ka?"
Napabaling ako sa tanong niya. Ngayon ko lang napagtanto na dapat pala hindi na.
But I won't dare come here
and eat with himwithout taking a bath! Shit!
"O-Oo."
His lips twitched playfully. Hindi na naman ako makatagal sa titig niya. Ngayon ko
lang narealize na dapat
hindi ako nag-abala pang maligo dahil usapan namin kahapon na sa umaga ay maliligo
kami ng dagat!
P 11-2
"Hindi naman mainit sa labas kaya kung mamaya pa tayo maligo ng dagat, ayos lang.
We'll stay on the beach.
Nakapili ka na ba ng susuotin mo sa mga binili kong bikini?"
Pakiramdamko ay masasamid na ako sa pinaghalong kaba at iba pang hindi
maintindihang bagay.
"Uh, yup."
"Which one?" he asked in an indulgent tone.
"Uh, the one with a black bottomand striped top?" sabi ko kahit na sa totoo lang ay
suot ko na iyon sa ilalim
nitong long dress na pwedeng gawing cardigan dahil sa disenyo nito sa harap.
I spent the whole thirty minutes inside the bathroomto make sure that I look okay
wearing the bikini.
Komportable naman ako habang nasa loob ako ng bathroom. Hindi ko lang sigurado kung
kaya ko iyon sa
open space, lalo na kapag nakatingin si Zamiel!
Inutusan niya na ibaba ang iilang pagkain sa hinandang plastic tables and chairs sa
beach. Mas lalo tuloy
akong na pressure. I thought it is going to be spontaneous pero nagpahanda pala
talaga siya ng mga ganoon.
Dala-dala ang aking sketchpad, bumaba kami ni Zamiel sa hinagdanang bato. Sa malayo
pa lang ay nakita ko
na ang nakahandang pagkain sa lamesa. May dalawang silya roon. Walang serbidora,
kami lang dalawa. May
mga tuwalya rin at isang nakalatag na aztec designed sarong.
Kinuha ko ang sarong sa likod ng silya at dinala sa lilimng mga punong kahoy. Wala
akong intensyong maupo
sa hinandang lamesa lalo na't kakakain lang namin at may mga pagkain doon. Nilingon
ko si Zamiel habang
umaamba akong mag iindian sit.
"Mamaya na ako malili-"
Tumikhimako at bumaling sa karagatan. He removed his shirt dahilan ng pagkakatigil
ko sa pagsasalita.
Huminga ako ng malalimng makabawi.
"... Maliligo."
Pinagpatuloy ko ang pag-upo. Nilagay ko sa aking kandungan ang sketchpad at
nagsimulang maglagay ng
linya. Sumulyap ako kay Zamiel nang nakita kong palapit siya sa akin.
"Mauna ka nang maligo, kung gusto mo," sabi ko nang naramdamang naupo siya sa
tabing likod ko.
I waited for himto settle down while my heart is wildly beating. Napapikit ako nang
naramdaman ang
balahibo ng mga binti niya sa aking magkabilang hita. His forearms rested on my
knees and his head made its
way to my left shoulder.
Hindi ko alamna posibleng maging sobrang kabado at sobrang galak sa iisang
pagkakataon.
"What are you drawing?" he asked like nothing is happening.
Gusto kong punahin ang ginagawa niya. I can create a fit about his invasion of
personal space but I didn't.
Natuyo yata ang mga salita sa aking isipan.
P 11-3
"The beach," sagot ko at ipinagpatuloy na lang ang ginagawa.
"Nandyan ba tayo?" his tone sounded playful.
"I can put us here," sabay tuldok ko sa ibabang-kanan na bahagi ng sketchpad, tama
lang sa kung nasaan kami
dapat sa ginagawa ko.
"Okay. I'll watch you do it."
Hindi ako madalas nag-eerase ng mga guhit pero ngayon ay parang napapadalas ang
gamit ko sa pambura.
Marahan niya pang hinawakan ang lapis na gamit ko, parang tiningnan ang pangngalan
nito. Hinayaan ko siya
at nagpatuloy.
"Do you use that specific brand?" he asked.
"Yup."
After a while, he sighed while I continue to put more and mor details to the
drawing.
"Gusto mong magshift sa kursong mas gusto mo?"
Natigil ako sa sinabi niya. Nilingon ko siya ng bahagya at nakita kong mapupungay
ang mga mata niyang
nakatitig pabalik sa akin.
"You want architecture, right?"
Saglit ay naisip ko ang pag-aaral ko. Ang dahilan kung bakit ako nandito.
"You won't have to think about your business. Pwede kitang turuan pagdating diyan.
And I can also manage
that, if you want me to. I want you to pursue your dreams."
Parang kinukurot ang puso ko sa sinabi niya. Natulala ako sa kanya, pinilit ko ang
sarili kong ngumiti pero
hindi ko magawa.
"Only if you like, though."
"Hindi pwede. May sarili kayong business, 'di ba? You can't handle our business."
"Hindi sa akin ipapamana ang MERC. Isa pa, kung sa akin man, hindi ko rin iyon
gusto. I have other things in
mind. Along with that, kaya kong hawakan ang negosyo ninyo. Basta ipangako mo sa
akin na kukunin mo ang
pangarap mong kurso."
Is he serious? Napatingin ako sa dinodrawing ko.
Galit at iritasyon ang naramdaman ko para sa sarili ko. Para kay Daniella na rin.
Pero sa huli ay para ulit sa
sarili ko.
I judged himfromthe very beginning. Yes, he is a playboy. Yes, he is an asshole.
But how could I forget that
every one of us has both darkness and light within us? Na kahit gaano pa kasama ay
may kabutihan din.
P 11-4
Gaano kabuti ay may kasamaan din...
Galit ako kay Daniella dahil paano niya nagagawang balewalain ang ganitong lalaki.
Yes, he's not all good
but he's not all bad, too.
I may hate his intensity and aura, but I would love to like his thoughtfulness.
Kahit pa sabihing para sa akin
man o sa ibang babae iyon.
"Hindi na," sagot ko dahil ano man ang gusto ko, wala iyong halaga. I'mnot
Daniella. His thoughtfulness is
displaced.
"Oh, well. Ayos lang din. If you want to pursue that as a second course, it's okay
with me. Basta kapag
natapos ka sa kurso mo ngayon, we'll have a child first before you pursue the
next." He chuckled.
Umirap ako. I feel silly. Nagdrama pa ako dahil sa mga sinabi niya sa huli ay ito
pala ang iniisip niya.
"Why do you want a child so much? You are still young!" sabi ko.
"Ilang taon ba ako pagkagraduate mo ng college? I won't be this young so it is just
right!" deklara niya.
Nagkibit ako ng balikat at nagpatuloy sa pags-sketch.
"Unless you want other things... like exploring with other men?" paratang niya.
Tumigil ako at binaba ko ang sketchpad. "Bakit ba 'yan ang iniisip mo sa akin, huh?
Gawain mo kasi 'yan
kaya iniisip mong gagawin ko rin!"
His left armslowly snaked on my waist. Kinuha naman ng kanang kamay niya ang
sketchpad at nilagay ulit sa
aking kandungan. Akala niya hindi ko napapansin ang ginagawa niya dahil sa
distraction ng sketchpad.
Nagtaas ako ng kilay at napangisi. This bastard knows his game well, huh?
"I know what you are doing, Zamiel!"
"What?" he asked innocently.
Hinawakan ko ang kamay niyang inosente ring nakapahinga sa aking baywang. Tali lang
ang nagpipigil sa
bestida kong maipakita ang looban. Dahil sa malikot niyang kamay bahagya iyong
nasisira.
"Oh please! Tsansing ka!"
Bahagya niyang inilayo ang kamay niya sa aking baywang. Inirapan ko siya.
"We're getting married soon. Sa susunod, higit pa riyan ang gagawin ko."
Oh his logic, right?
"Pero hindi pa tayo kasal kaya 'tsaka na."
"The kiss yesterday was even closer than this. Hindi ka naman nagreklamo."
P 11-5
Pumikit ako ng mariin at sinukuan na ang sketch namin. Tinabi ko iyon. Kinuha niya
agad. Pati ang lapis ay
kinuha niya dahilan ng pagkalas niya sa pagkakayakap. He leaned closer to me that I
felt his warmchest.
"I was shocked."
"After it, bakit wala akong narinig na reklamo sa'yo? Noong dinner o kahit kaninang
breakfast? Magreklamo
ka nga ngayon," hamon niya.
What? This damn bastard! Ngumuso ako at tiningnan kung paano niya hinawakan ang
lapis. Humalakhak siya
nang wala akong sinabi. Uminit ang pisngi ko at nanlamig agad ang tiyan. I feel
guilty and mortified. Hindi
ako makapagreklamo dahil... ayos lang 'yon.
"You don't know how to kiss, huh?"
"What?" naiirita kong pigil.
Nahihiya na nga ako pinopoint out niya pa ang mga bagay na ganoon!
"You have to part your lips so I could kiss you thoroughly," aniya.
Sinapo ko ang mukha ko sa kahihiyan. Pakiramdamko ay hindi ko na siya ulit
matitingnan ng walang malisya
dahil sa mga pinagsasasabi niya. Mabilis ding sumagi sa isipan ko kung ganito kaya
siya sa ibang babae.
Mabilis din akong nainis sa mga naging babae niya. What the hell is happening to
me?
"If you think I don't know how to kiss, h'wag mo na akong halikan ulit, kung
ganoon!" iritado kong sinabi.
A bark of laughter is shaking himafter my cold declaration. Mas lalo lang akong
nahiya at nairita. Hindi ko
nga lang magawang mainis ng husto sa kanya. Imbes ay natatawa na lang din ako sa
sarili ko.
"No. In fact, we should practice. Don't worry, we have a lifetime ahead of us. We
can take it slow."
"Kamanyakan lang talaga ang nasa utak mo no?"
Tiningnan ko ang pagpapatuloy niya sa guhit ko. His strokes were hard and sharp,
ibang iba sa akin. And he's
not bad at drawing at all!
"We were talking about your course until you changed the topic," he drawled.
"Ako pa ang nagchange ng topic? You switched into wanting a child so we changed the
topic!"
"Anong manyak sa gusto kong magkaanak na tayo? There's nothing wrong with that,"
giit niya.
Natigil siya sa pagdodrawing kaya naramdaman ko na medyo seryoso siya roon. Oh my!
This bastard wants a
child immediately. Hindi ko maimagine ang sarili ko. Buti na lang at hindi ako si
Daniella.
"Why do you want a child so much, anyway..." mahinahon kong tanong.
Naramdaman niya iyon. Nakita kong nagpatuloy siya sa pagdodrawing.
P 11-6
"Gusto ko lang. Kasal na naman tayo kaya ano pang hihintayin natin, 'di ba?"
"I can't have fun when we have a child. Alammo ba kung gaano kalaking
responsibilidad ang pag-aanak?"
Tumigil ulit siya. Pakiramdamko'y may nasabi akong masama.
"Do you think I'll get you pregnant na hindi ko alamanong ibig sabihin ng
pagkakaroon ng anak? And what do
you mean by have fun? Hindi ka ba masisiyahan na may anak na tayong dalawa?"
"No... I mean, you know... without the responsibility of being a mother, yet. Pero
kung may anak tayo,
masisiyahan ako syempre. Wala na akong hihilingin pa roon. But I'mstill so young,
Zamiel. I'll build my
career, have fun with friends, sleepovers and chitchat..." hindi ko alamkung nakuha
niya ba ang ibig kong
sabihin.
Hindi siya nagsalita.
"Alammo 'yon?"
Nilingon ko siya. Tumango naman siya at tila tinitimbang ang lahat ng bagay.
Nagsisi agad ako. Bakit ko nga
ba pinakealaman ang gusto niyang mangyari? I won't carry out that so dapat
tumahimik na lang ako at
hinayaan siyang pangarapin ang bagay na iyon.
"I'll make sure you do all of that..." he whispered.
Hindi na ako nagsalita. Dapat talaga hinayaan ko na lang siya.
"I'll just wait till you want a child, then? Happy?"
Shit. Bakit ba ayaw ni Daniella sa kanya?
"My mind can change. Malayo pa naman 'yon," bawi ko.
Kinuha niya ang sketchpad at ipinagpatuloy ang ginagawa. Unti-unti akong napagod sa
kakatuwid ng upo
dahilan kung bakit bahagya na akong humilig sa kanya. He erased something then
stopped drawing again.
"What do you mean by have fun, by the way? Party?"
"Party?" tanong ko habang nakapikit ang mga mata.
"Clubbing with your friends? Get drunk?"
"I don't do that."
"Tsss. Sa pasukan ninyo, tutulak din ako ng Manila."
Shit! Nagulat ako roon.
"Bakit anong gagawin mo roon?"
P 11-7
Kita ko rin ang gulat at galit sa kanyang mga mata. Kabadong kabado ako.
Pakiramdamko ay hindi
mangyayari lahat ng plano ni Daniella! Akala ko ba rito lang siya? Hihintayin niya
ang tamang buwan na
makasal kami? At sa mga buwang hindi kami magkikita, si Daniella na ang bahala kay
Tita Matilda!
"Bakit ka natataranta? I bet you really have plans to party with..."
"Wala!" agap ko.
The smug look on his face made me tremble. The he smirked devilishly.
"Pupuntahan kita sa Manila madalas. Kapag naroon ako, I'll drive you to school and
back to your home. I'll
be with you during parties. At kapag nakauwi ako rito, you are obliged to tell me
whatever you're doing."
Shit.
"Fine, Zamiel!"
Para matakasan ang usapan ay kumalas ako sa kanya at tumayo. Hinayaan niya naman
ako. Nanatili siyang
nakaupo roon, tinitingala ako.
"I'll try to take a dip."
Naglakad ako patungo sa dagat. Dinapuan ako ng hiya sa katotohanang kailangan kong
magtanggal ng bestida
para makaligo. And I know that Zamiel is expecting me to wear the bikini he's
given.
Nakaramdamako ng pinaghalong hiya at kaba. Kung si Daniella lang sana ang narito,
hindi na siya
mahihirapan. She's got all the curves in their right places while I don't.
Nasisiguro kong nakakita na si Zamiel
ng mga napakagandang katawan sa mga babaeng nakasama niya, natatakot akong biguin
siya sa katawan ko.
In the end, it won't matter. Iyon lang ang kaisipang umalo sa akin.
I removed my dress. Nang dumapo ito sa buhangin ay naglakad na ako ng diretso sa
dagat.
Ang lamig ng tubig at ang hampas ng alon ang bumati sa akin. Palayo ay lumalalimang
tubig. Nang narating
ko na ang hanggang dibdib ay binalik ko ang tingin ko sa dalampasigan. Zamiel
remained on our sarong. His
intense brooding eyes are still all on me while he remained there sitting like
I'min between him.
Pinasadahan ko ng daliri ang aking buhok at nilagay sa kanang balikat. Binuntong-
hininga ko ang takot at
kahihiyan. Okay lang ito, Ace. Ayos lang ito.
Bakit ba ako mag-iisip ng maraming bagay. Overthinking will not get me anywhere
because in the end, I don't
have to think. Si Daniella ang dapat na nag-iisip at hindi ako.
Tumayo si Zamiel. Kumabog lalo ang puso ko.
Dahan-dahan ay lumapit din siya sa dagat. Dahan-dahan, palapit nang palapit sa akin
hanggang sa pwede na
siyang lumangoy.
The way my heart is beating hurt. My ribcage is shaking too much.
P 11-8
Isang hawak ng kamay sa aking baywang ang naramdaman ko. Kasabay ng pangalawang
kamay ang pag-ahon
ni Zamiel sa aking harapan.
He inhaled while the seawater dripped on his hair down his body. Inangat niya ang
baba ko. He crouched a
bit.
"Part your lips," he breathed.
Namilog ang mga mata ko. That's when I realized that my body has been serving a new
master. My lips
parted a bit gaya ng gusto niyang mangyari. He licked his lips before tilting his
head to kiss me more.
Napapikit ako sa ginawa niya. Marahas na tumambol ang puso ko. The smothering of
his lips were at first
slow and tender... habang tumatagal ay lumalalimat pumipirmi ito. And one flick of
the tongue made me gasp
softly. Ang init sa aking katawan ay kumalat na parang tubig na natapon.
He stopped, then. Hinahabol ko ang aking hininga. Napatingin ako sa kamay kong
nakakapit ng mariin sa
kanyang braso. Like I was holding on for my dear precious life.
His face turned grimand dark. He tilted his head again and I saw how clenched his
jaw was. Hindi ko alam
kung bakit tila galit siya. Uminit ang pisngi ko at agad nakaramdamng
pagkakainsulto.
"What? Are you angry? Did you get your hopes up? You know I don't know how to
kiss!" namutawi sa aking
labi pagkatapos ng nakakastress na pag-ooverthink at maraming beses na pagkapahiya.
Hinampas ko ang braso niya at magmamartsa na sana palayo sa kinaroroonan namin nang
bigla niya akong
hinila pabalik.
"I'mnot angry. I'm..."
Iginapos niya ako sa kanyang mga bisig. Hindi ako makagalaw. Nanghihina ako kaya
hinayaan ko siyang
gawin iyon. Sobrang lakas ng pintig ng puso ko na ikinakahiya ko ito kung
maramdaman man niya. Especially
now that his forearmis all over my chest.
He's what? He's... I felt a hard thing, like a steel, just behind me.
"What?" tanong ko, kinakabahan.
"Shush..." he stopped me.
Ano 'to?
I'mstill young but I've been reading books. I've been drawing things. Including the
human body, gaya ng mga
ginagawa ng mga classic na paintors at artists. I know this.
"What is it-" pilit ko siyang nilingon.
"Shush... please stay still and be quiet."
Ano? Magsasalita pa sana ako pero sige, hinayaan ko siya. We stayed like that for
minutes. Agad kong
P 11-9
naappreciate ang katahimikan at ang tanawin sa harap namin. Ang limestones, ang
mansyon, ang buhangin,
ang mga puno ng niyog, ang dagat, ang alon, ang malayong dako na punong puno
tropikal na kagubatan at kung
anu-ano pa.
"Tama nga ang size na pinabili ko sa bikini mo. Small."
Nang-iinsulto siyang tumawa. Pilit kong kinalas ang kanyang kamay sa iritasyon at
kahihiyan. This bastard
really knows how to piss me off after a moment of peace and silence with him!
Hindi ako nakawala gaya ng pinangarap at sinubukan. Tila bakal ang kamay at bisig
niyang nakapalibot sa
akin. And I hate how territorial and possessive it feels for me. I hate how he
thinks he can control all of this,
all of me, when the truth is... he can't control anything. The circumstance... the
truth... this life...
"Bitiwan mo nga ako!" sabi ko.
"You're petite," he chuckled again.
Umirap ako. "Oh? Is that why you poked me with your thing down there, Zamiel?"
Gumaralgal ang tawa niya at mas lalo pa akong niyakap patalikod. Umirap muli ako at
umiling.
"Ano? Ha?" hamon ko pa.
Wala na siyang nasabi. He laughed out so loud that I think all the enchanted things
of the peaceful place fled.
Ibinaon niya ang kanyang mukha sa aking batok bago ilang mura ang pinakawalan.
OMYGHADI REMEMBEREDKNOXXHAHAHAHAHAHAHHASHET
P 11-10
Kabanata 10
396K 18.7K 8.1K
by jonaxx
Kabanata 10
Good Night
Kapag masaya ka, mabilis na lumilipas ang mga araw. Magdadaan ang bawat araw na
parang hanging hindi
mo mamamalayan.
Gaya ng pangako niya, hindi niya ako ipapasakay ng kabayong mag-isa. Kaya naman
alas tres y media ng
hapon, pauwi kami sa kanilang mansyon galing sa planta'y nakasampa ulit ako sa
kabayo niya.
"Stop wriggling," panunukso niya sa ginagawa kong paggalaw.
"Bilisan kasi natin! It's going to rain! Tingnan mo ang langit?"
"Hindi 'yan..." marahan niyang sinabi.
Hindi ko alamkung saan siya nakatingin. Pagkatingala ko tila gabi na sa sobrang
dilimng mga ulap. Wala na
ring mga ibon kaya positibo akong uulan na talaga.
He can make the horse gallop faster. Hindi ko man gusto iyon dahil pakiramdamko'y
mahihirapan ang
kabayo, pare pareho rin naman kaming mas lalong mahihirapan kung maabutan kami ng
ulan kaya mas mabuti
sanang bilisan.
Nakarinig ako ng konting kulog dahilan kung bakit ko siya nilingon.
"Narinig mo 'yon? Uulan na!" I pointed out but he was just lazily maneuvering the
horse like we are walking
in a park.
"Magmadali man tayo, maabutan parin tayo. Can't you just admire the view of the
fields and the forest from
here?"
Napalingon ako sa kaliwa't kanang maberdeng tanawin. The other side of Costa Leona
is really different. I
wriggled again to remind himthat we're not here for a site seeing.
Ilang beses niya na ako nadala sa planta nila kapag may trabaho siya. Ilang beses
ko na ring naappreciate ang
tanawin. Sure I will always appreciate it gaano man kadaming beses ko na iyong
nasilayan pero hindi ito ang
panahon para diyan. Babagyo nga yata, e!
We're both wearing jeans and brown boots. Marahang nagbabanggaan ang sapatos namin
bawat kabig ng
kabayo. I rolled my eyes. Pakiramdamko ay sinasadya niya na bagalan. Wala naman
akong reklamo noong
nakaraan dahil hindi naman uulan noon.
P 12-1
"Zamiel!" saway ko nang unti-unti nang naramdaman ang malalaking patak ng ulan.
"Why are you scared of the rain? It's okay."
"Bilisan mo na!" pagalit kong sinabi.
I know the rain is okay. Ayos lang din na mabasa ng ulan kaso iniisip ko pa lang
ang suot ko, parang
nahihirapan na ako. With all the boots and jeans, I don't think it is fine to get
wet with the rain wearing it.
Pero wala na akong nagawa dahil unti-unti nang bumuhos ang ulan. And that's when
Zamiel decided to let the
horse leap faster.
"Ayan tuloy!" sabi ko.
Unti-unting nanuot sa aking damit ang lamig ng ulan. He leaned closer to me dahilan
ng pagtama ng likod ko
sa kanyang dibdib. Naramdaman ko ang pinaghalong init galing sa kanya at lamig
galing sa ulan.
"Kumapit ka," sabi niya.
Hinawakan ko ang matigas niyang braso na nakahawak sa lubid ng kabayo. I won't fall
kahit pa hindi ako
kumapit sa kanya. His forearms are too rock hard and firmin between me. He is not
giving me a chance to
slip or fall fromthe horse gaano man kabilis ang magiging takbo nito.
Pumikit ako ng mariin dahil ang mga patak ng ulan ay marahas na tumatama sa aking
mga mata. It is scary to
ride on a fast moving horse, in the midst of the rain, with eyes closed.
Pakiramdamko ay maaarin akong
tumama sa mga bato, mahulog sa bangin, o tumilapon sa putikan. It's a reckless
thing to do... something that
only Zamiel could make me do.
"Zamiel! Slow down!" nakapikit kong tugon.
Mas lalong dumiin ang kapit ko sa kanyang braso. Alamkong hindi ako mahuhulog,
hindi niya ako hahayaang
mahulog, pero kailangan ko paring kumapit.
"It's fun like this."
Shit! He even finds all of this dangerous things entertaining!
Pareho kaming basang-basa na. Sumilip ako sa pamamagitan ng isang mata at nakita ko
na delikado ang
dinadaanan namin. I suddenly wonder if Zamiel's eyes are closed, too. Marahas ang
patak ng mga ulan, e.
"Slow down for God's sake, Zamiel! Basang basa na tayo!"
His chuckle were drowned by the sound of the pouring rain.
"Why are you scared of the rain anyway. Basa na tayong dalawa kaya hayaan mo na."
Wala na akong nasabi. Kahit naman makipagtalo pa ako sa kanya ngayon wala na akong
magagawa. And he
won't slow it down because he likes the thrill of it.
Nawala ang nakadagan sa aking puso nang naaninag ko na ang tansong gate ng mansyon.
Hinilig ko ang
P 12-2
katawan ko sa kay Zamiel na nasa aking likod para makapagrelax. Tumatawa na siya sa
pagkakapagod ko.
"Nakakainis ka! Paano kung may nangyaring masama sa atin?"
"You just can't trust me."
"Umuulan at maputik, Zamiel. Ano sa tingin mo ang iisipin ko?"
Nakapasok na kami ngayon sa bakuran. Hiningal ako sa pag-aalala roon, ah. Unti-unti
nang tumitila ang ulan.
Nasasayangan man sa damit ay wala na rin akong magagawa. Sumilong man o hindi,
parehong mababasa
kami.
Bumaba siya sa kabayo at naglahad ng kamay sa akin. I tried to go down on my own
but he just won't let it.
Hindi niya talaga kayang hindi ako alalayan sa baywang at bahagyang iangat para
makababa. Sa tuwing
ginagawa niya iyon, natatameme ako ng ilang saglit. Lalo na sa mismong paglapag
niya sa akin sa lupa.
Nakayuko siya. Ang hininga'y tumatama sa aking noo. Hindi naman ako makaangat ng
tingin dahil alamko
kung paano siya tumitig sa mga ganitong pagkakataon. His hand remained on my waist.
Tumigil ang ulan kaya
wala dapat dahilan kung bakit 'di ko siya titingalain pero hindi ko ginawa.
"Pumasok ka na, linisan ko lang saglit si Alegro," aniya.
Pinandilatan ko siya at umiwas na para makalma ang sarili. Sinundan niya ako ng
tingin. I smirked. Kinuha ko
ang hose at agad na pinadaloy ang tubig sa katawan ng kabayong puno ng putik
ngayon.
Umiling siya at lumapit sa akin, umaambang kukunin ang hose kaya umiwas ako at
itinapat iyon sa kanya. I
laughed when he ducked for it.
Bumukas ulit ang gate dahilan ng pagkakawala ko sa concentration. Nilingon ko iyon
at nakita ko ang pick-up
na gamit nina Kajik noong umalis sila. At dahil sa distraction ay nahuli ako ni
Zamiel. His arms snaked
around me pagkatapos ay hinuli niya rin ang hose na dala ko. Inagaw niya iyon sa
akin, hindi na ako
nanlaban. Lalo na noong nakita kong bumukas na ang mga pintuan ng sasakyan nila at
isa-isang lumabas.
Tumikhimako at bahagyang naglakad palayo sa kabayo. Nahihiya akong naabutan pa
kaming ganito - basa at
marumi. Ngumiti na lang ako bilang pagwewelcome sa pagbabalik nila.
"Hi! Nagpaulan ka, Daniella?" si Kajik sabay tingin sa aking katawan.
Lumabas si Peter sa front seat at sa likod ay ang mga babaeng dala. Peter smiled at
me and his eyes traveled
on my body, too. Napatingin tuloy ako sa damit kong basang basa.
"Oo, e-"
Zamiel hooked his forearmloosely on my neck. Tama lang para mapaatras ako at
mapalapit sa kanya. Uminit
ang pisngi ko lalo na nang nakita ang gulat sa mga mata ng mga kaibigan nila.
Kitang-kita ko ang bahagyang
pagkakatigil ni Peter. Si Kajik ay wala namang reaksyon, parang sanay na siya.
"How's the vacation?" kinain ng baritonong boses ni Zamiel ang dapat na sasabihin
ko.
P 12-3
"Fine." Nagtaas ng kilay si Kajik at nagpigil ng ngiti. "We're exhausted.
Magpapahanda lang ako ng
meryenda. Nagutomdin kami sa byahe."
"Go and tell Mercedita to cook for all of you."
Kajik nodded then smirked bago tumuloy na sa bulwagan. Tumango rin si Peter sa amin
bago marahang
sumunod kay Kajik kasama ng dalawang babae.
Hindi man lang kinalas ni Zamiel ang kanyang braso. Ako pa mismo ang kumalas noon
nang nakitang wala na
sila. Tinapunan niya ako ng matalimna tingin bago tinalikuran at tinapat na sa
kabayo ang hose. He's
suddenly grumpy? Ako nga dapat ang magalit dahil bigla niya na lang akong hinila
palapit sa kanya?
Nagmartsa ako patungo sa kanya. Protruding lips and thick brows almost meeting, he
silently washed away
the dirt fromAlegro's body and legs. Nagtaas ako ng kilay. Kahit pa medyo giniginaw
ay hindi ko siya
magawang iwan doon para magbihis na.
"Anong problema mo?" tanong ko.
Sinipat niya ako ng isang beses. He only tilted his head just to give me another
view of his grumpy face.
Hindi ko nakayanan. Napangiti na ako. Akala ko gumaganda at gumugwapo ang mga taong
ngumingiti. Hindi
ako na orient na may mas lalong gumugwapo pala kapag galit?
"Nagseselos ka na naman?" I asked, smirking.
Naggalawan ang muscles sa kanyang mukha at nang 'di ako tinitingnan ay sumagot
pa...
"Ba't ka lumalayo kapag nakatingin sila? You fancy hima lot, huh?"
What? Hindi ko mapigilan ang mas lalong paglapad ng aking ngisi. I can't believe
that he's seen my awkward
action. Tama siya. Bahagya akong lumayo sa kanya dahil nahihiya akong makita nila
ang nangyayari sa
relasyon namin. But at the same time, I think welcoming themlike that is a good
idea!
"Iwewelcome ko sana sila, Zamiel. Napakaseloso mo! Hindi ba napag-usapan na natin
'to?"
Napawi ang kunot sa kanyang noo. Siguro ay naalala ang huling pag-uusap namin.
Parang may lumukob na
mainit sa aking puso habang tinitingnan siyang unti-unting naalu. Then he eyed me
dangerously. Nagtaas ako
ng kilay pero imbes na may sasabihin pa ako, hindi ko na nagawa. Hawak ang aking
palapulsuhan ay hinigit
niya na naman ako palapit sa kanya.
Tumama ako sa kanyang dibdib. He locked me with his arms. Nanatili siyang nagliligo
sa kabayo at dahil sa
gulo ko'y bahagya kaming nababasa ng tubig.
"So what if I want you on my arms while we welcome them, huh?"
"Ang sabihin mo nagseselos ka na naman!"
"Tsss..."
Pinakawalan niya ako. Pabiro ko siyang matalimna tiningnan.
P 12-4
"Umakyat ka na sa kwarto mo at magbihis. Ipapaakyat ko kay Petrina ang maaga mong
hapunan. Malamig ang
balat mo. Baka magkasakit ka pa..." aniya.
I pouted. Kahit na narinig ko ang utos niya ay hindi ako gumalaw sa kinatatayuan
ko. Dahil... paano siya?
Hindi pa siya aakyat?
"Ikaw? Dito ka pa?"
Nakita ko kung paano siya bahagyang nagulat sa tanong ko. His lips parted and then
he looked at me. He
turned the hose off. Pagkatapos, walang imik na ibinalik ito sa lalagyanan. May
binilin siya sa trabahante
bago bumaling sa akin. His face serious even when I can't stop smiling.
"Umakyat na tayo," aniya.
Tumango ako at tumalikod para mauna na sa paglalakad. I then felt his hand picking
up mine. Naungusan niya
ako dahil sa pagkakatigil ko bahagya.
Natigil din ako sa gitna ng pagsinghap. Hindi ko alamkung magpoprotesta ba ako o
hayaan siya. Sa huli ay
hinayaan ko siya. Ang pagiging seryoso niya sa ginawang iyon ang dahilan ng
pagkapit din ng kamay ko sa
kanya.
Nakita ko ang gulat sa mga mata ng kasambahay na nakita. Si Petrina ay pumwesto
agad sa paanan ng
engrandeng hagdanan para hintayin kami. She looks constipated while suppressing a
smile.
"Basang basa kayo, Sir. Eto po," sabay lahad ng isang tuwalya noong isang
kasambahay.
Kinuha iyon ni Zamiel at isinuot sa aking likod. I smiled while he remain very
serious. Gusto ko siyang
punasan noon pero pareho lang naman kaming aakyat sa mga kwarto namin kaya ayos
lang siguro.
"Petrina, dalhan mo ng hapunan si Daniella sa kwarto."
"O... Opo!" si Petrina at agad na tumalikod para kumuha siguro ng pagkain sa
kusina.
Tahimik kaming umakyat sa hagdanan. Sa huli ay binuksan niya ang pintuan ng kwarto
ko at naghintay na sa
aking pagpasok.
"Thanks," sabi ko.
"Magpatuyo ka agad. Dito ka na kumain."
"Kakain ka rin sa kwarto mo?"
He nodded. I nodded back before we finally parted.
Tulala ako habang nasa bathtub. Nilunod ko ang sarili hanggang labi. Pinagmamasdan
ko ang pag-alon ng
tubig dahil sa aking paghinga.
Hindi ko kailanman naisip na magtatanong ako sa gitna ng ginawang ito. Noon akala
ko hindi ako tatablan ng
guilt sa ginagawa ko dahil para naman iyon sa pera at sa aking kinabukasan. Ngayon
pilit kong inaalala ang
P 12-5
ibang paraan para makakuha ng pera at matustusan ang aking pag-aaral.
Auntie Tamara's name keeps on bugging me. But in the end, ang tanging nagpapabago
sa isipan ko ay ang
pagkakasimula ko rito. Nasimulan ko na lang din ito, tatapusin ko na, hindi ba?
And maybe... Zamiel's kindness and thoughtfulness is not really for me. It is for
Daniella. It is for his real
fiancee. Kung si Daniella ang narito, nasisiguro kong ganoon parin ang gagawin ni
Zamiel. Nasisiguro kong
ganito rin siya ka thoughtful. Nothing is really for me.
Kung may gusto man ako sa mundong ito, ang pag-aaral iyon. That is the only way to
save myself fromthe
hell I've had since my father's death. Kapag nakapagtapos ako, pwede na akong
magtrabaho. Mababayaran ko
na ang pagkakabuhay ko sa mundong ito. And if luck is kind, I can even be as
successful as the people I look
up to.
Lumabas ako ng banyo na papalubog na ang araw. Naroon na ang pagkain ko sa lamesa.
Nakatingin ako sa
salamin sa aking tukador habang sinusuklayan ni Petrina ang aking basang buhok.
I sneezed for the nth time. Inirapan ko ang sarili ko. I don't remember being
sporty ever since. Kaya naman
madalas din akong dapuan ng sakit. Ayaw ko pa namang magkasakit dito. Kung sana ay
pwedeng ipagpaliban
iyon at iresume na lang kapag nasa Manila na ako ay hiniling ko na.
"Naku! Baka ubo at sipon na 'yan, Miss," si Petrina.
"Wala lang 'to. Iinomlang ako ng maraming tubig," sabi ko.
"Bakit ba kasi kayo nagpaulan ni Sir Zamiel? 'Tsaka saan kayo galing?"
"Sa Planta lang. Naabutan kami ng ulan sa daanan."
Tipid at makahulugang ngisi ang ipinakita ni Petrina sa akin. Kumunot ang noo ko at
hindi na rin naiwasan
ang pagngiti.
"Ang sweet sweet n'yo na ni Sir Zamiel, Miss! Masayang masaya ako para sa inyo!"
Wala akong naisagot kundi ngisi na lamang. Pakiramdamko ay pinupuri ako kahit pa
hindi naman talaga ako
si Daniella.
"Nararamdaman ko na seryoso si Sir Zamiel sa'yo! Nahulog na ba siya, Miss? Nag I
love you na?"
Uminit ang pisngi ko at umiling na lang. "Petrina, sa sitwasyon namin, hindi na
kailangan 'yon."
"Anong hindi, Miss? Pero kahit anong sabihin mo, huli na yata lahat dahil mukhang
mahal na mahal na ni Sir!
Hindi siya ganoon sa ibang babae! Naku noon? Parang basura lang turing niya sa mga
babae!"
Umirap at at suminghap. Alamko na ang parteng iyan sa pagkatao niya. I amnot a
master of mankind's
tendency but I wonder if it is really possible to have a playboy change that way. O
baka naman ngayon lang
ito dahil bago pa kami? Kalaunan ay balik siya sa dating gawi?
Nagpasalamat ulit ako na hindi ako si Daniella kung sakaling totoo man ang
negatibong kaisipang iyon.
P 12-6
Pagkatapos ng maraming pangaral ni Petrina ay nagpaalamna siya. Kumain na lang ako
sa aking lamesa
habang tinitingnan ang unti-unting pagkabuhay ng mga ilaw sa labas ng mansyon.
Masakit ang ilong ko at
panay parin ang pagbahin ko. Ayaw kong magkasakit. Magpapadala na lang ako ng
maraming tubig at siguro'y
gamot kay Petrina.
Habang kumakain ay nakita kong umilaw ang cellphone ko. I don't bring it wherever I
go. Madalas ay dito
lang ito sa kwarto kaya madalas ding naaabutan kong patay na. Ngayong kaka charge
ko ay nakita ko agad ang
tawag ni Daniella.
"Hello," sagot ko sabay baba sa mga kubyertos.
"Hello, Ace... Kumusta ka riyan?" she sounds a bit weak.
"Ayos lang. Ikaw?"
Hindi ito agad sumagot. Parang may ginawa pa ito o nilayuan pa bago nagpatuloy. She
also sighed first
before answering.
"Tumawag nga pala si Mommy sa matandang senyora riyan."
"A-Ano?" Kabado agad ako.
"Pero ayos lang kasi wala naman ata diyan iyon, 'di ba? Nasa Manila raw. Kinumusta
ako ni Mommy sa
kanya."
"Anong sagot?"
"Maayos daw. Nagkakaigihan daw kayo, actually," Daniella chuckled weakly.
Hindi ko na nadugtungan. Baka nasabi iyon ni Senyora ayon sa mga balita galing sa
mga kasambahay.
"Zamiel Mercadejas, right?" tanong ni Daniella. "May picture ka na niya?"
"Uh, wala, e. Iniiwan ko kasi ang phone ko kapag..."
She sighed again. "Gusto ko sanang tingnan ang profile niya sa Facebook kaso hindi
tayo pwedeng mag log in
doon. 'Tsaka..."
The silence stretched. Alamko kung kailan may problema si Daniella at ganitong
ganito siya kapag ganoon.
Noong humingi siya ng pabor sa akin ay tinitigan niya ako ng ilang minuto, tahimik,
at nanghihina bago
tuluyang nasabi ang gusto.
"Anong problema?" tanong ko.
"Gagamitin ko sana ang Facebook ni Ashton para makita ang profile niyan kaso...
ayaw niyang pahawak ng
phone."
Oh.
P 12-7
"Don't worry. I'll send a picture of him. Susubukan ko siyang kuhanan bukas," sabi
ko para lang hindi siya
malungkot.
"That's not my point. I'mcurious about himbut I'mnot very interested, Ace. Alammo
ang stand ko riyan at
hindi ko talaga type ang mga probinsyano." Pang ilang buntong hininga niya bago
nagpatuloy. "My point is...
bakit ayaw ipahawak ni Ashton ang kanyang cellphone?"
Nasapo ko ang noo ko.
"I know I shouldn't ask you because you have less experience sa mga serious
relationships pero you've been
his friend. Bakit kaya ganoon? Ano sa tingin mo? May tinatago ba siya sa akin?"
"H-Hindi ko alam. Sa pagkakakilala ko naman kay Ashton, hindi siya ganyan. He's a
good friend-"
"Then why can't he let me see his damn phone then? Nag-away kami kanina dahil
diyan. Naiinis ako."
Naubo ako. Uminomna lang ako ng tubig at nagpatuloy si Daniella.
"Tingin mo may ibang babae siya? O may nililihimsa akin? Wait... do you still text
each other?"
"Hindi. I don't use my phone that much."
"I wonder what he's keeping? Hay..." now she sounds so upset.
The silence between us stretched. Naghanap ako ng pwedeng maipayo kay Daniella.
"Mabuting tao naman si Ashton. Hindi ka niya lolokohin kaya baka he only values his
privacy. Ayos lang
'yan-"
"You know what's worse? Sabi ko sa kanya na magpapakasal kami pero ang sabi niya'y
masyado pa kaming
bata para sa kasal!" nanginig ang boses ni Daniella.
Humikbi siya. Tumahimik ako at pinakinggan ang pag-iyak niya.
Hindi ko alamkung mabait ba si Daniella o mas mabait siya kumpara lang kay Tita
Matilda? I can't decide
which. Though as far as I can remember, I was never angry with her. Hindi siya
naging malupit sa akin sa
ilang taon naming pagkakasama. Kapag may kailangan siya ay sa akin siya humihingi
ng tulong. Ang
kumpyansa niya sa akin ay hindi mapapantayan and I always make sure that she's in
full confidence on me, as
well. She's my sister, after all. Hindi man sa dugo, pero sa pangalan.
She's not my father's daughter but my father owned her. She's not a Zaldua but my
father gave her that name.
Hindi ako nag-aalaga ng sama ng loob. Hindi ako nagdidilig ng galit. Sa kay Tita
Matilda man o sa kay
Daniella. Lalo na kay Daniella na hindi ako pinagmalupitan at hindi rin
pinagtanggol sa kung ano mang pang
aalipusta ng kanyang ina.
"Tama naman 'yon," sabi ko. "You're still young."
"Pero kung mahal niya ako, it doesn't matter when we're going to marry each other!
Bukas man o sa mga
P 12-8
susunod na taon, 'di ba?"
If only she fell for Zamiel instead, they'd both be happy. Zamiel will be very
happy to move the wedding as
soon as possible. Gusto rin kaya ni Daniella na magkaanak? Kung gusto niya ay
masasabi ko nang
magkakasundo talaga sila ni Zamiel.
I listened to her cry over the phone. I listened to her rants until she's
exhausted. Binaba niya ang cellphone.
Nakahiga na ako sa kama, nilalamig at masakit ang katawan.
Isang katok ang narinig ko galing sa labas ilang sandali ang lumipas. Bumangon agad
ako sa pag-aakalang si
Petrina para mautusan itong kumuha ng gamot. But when I opened the door and saw
Zamiel in front of it,
parang nagbalik ang lakas ko ng panandalian.
He did not speak. Imbes ay iginala niya ang mga mata niya sa loob ng kwarto ko
hanggang patungo sa lamesa.
"Kumain ka na?" tanong niya.
"Uh, yup."
Wearing a comfortable looking white shirt and a black shorts, may dala siyang
parisukat na box at may kulay
pulang ribbon sa gitna. He rested his left hand on the door making it part wider.
Nagtaas ako ng kilay sa
ginawa niya. Kabado sa kung ano mang iniisip niya.
"What are you doing?"
Nagtaas siya ng kilay pabalik ngunit may naglalarong ngiti sa kanyang labi.
"You're not allowed to sleep here, Zamiel. Go back to your room!"
Hindi pa ako natatapos sa aking sinabi ay nagsimula na siyang tumawa.
"You pervert!" he accused me. "Hindi ang kama mo ang pinunta ko rito. I'd drag you
to my roomif I wanted
to sleep with you. I'mhere to give you this?"
Kunot noo kong tinanggap ang dala niyang gift. Wala akong ideya kung ano iyon pero
nang mahawakan ko ang
matigas nitong katawan ay namilog ang mga mata ko.
We finished our drawing. Dinagdagan niya pa nga ng detalyeng sand castle iyon sa
tabi. Ako na ang nagfinish
at kinuha niya iyon para ipaayos daw. Tingin ko ay ito iyon.
He looked satisfied at my reaction. Mabilis kong hinubaran iyon at nang nakitang
isa nga iyong frame ay
namangha ako. It was wonderfully made and enhanced. At sa pinakababang kanan nito
ay may matutulis,
pahaba, at italikong letra na tingin ko'y sulat kamay ni Zamiel.
Z. A. and D. A. Mercadejas.
Napawi ang ngiti ko.
"Do you like it?"
P 12-9
Pilit kong binalik ang ngiti ko pag-angat ng tingin pagkatapos ay tumango ako. He
poked my nose.
"Enough of your pervert thoughts. I won't always visit your roomfor that."
Huminga ako ng malalimat umirap. "You can't blame me. You always give me that
impression, Zamiel."
He grinned boyishly making himhotter by the minute. Kung hindi ko lang talaga
niloloko ang sarili ko
ngayon. Napawi rin agad ang ngiti niya, nagulat ako nang 'di niya dinugtungan ang
tukso ko.
"Namumungay na ang mga mata mo. Magpahinga ka na."
I was startled when I realized that even that small detail... he knew. He. Knew.
That. Something. Is. Up.
Hindi man niya alamang dahilan ay nararamdaman niya.
"Sige na. Hindi mo ako maloloko sa mga biro mo. Matulog ka na at pinagod yata kita
sa araw na 'to."
I smiled. "Thanks for this. I love it."
Binaba niya ang kamay niya. Hindi siya tumango o kinumpirma man lang ang sinabi ko.
"Close the door and rest tight."
I nodded and slowly closed the door between us. Nanatili ang mga mata niya sa akin,
sharp and alert.
Naninimbang siya at nararamdaman ko ang dami ng ideya sa utak niya. I opened it
slowly back and smiled at
him.
"Good night. Matutulog ka na rin ba?" hindi ko na napigilan
Baka kasi bumaba pa siya at makisali sa kina Kajik. O may iba pa siyang gagawin?
Umiling siya. "I'll stay in my roomand try to sleep, too. Do you want that?"
Shit.
"Yeah," hindi ako makatingin sa kanya.
"Then I'll do that."
awwwJONAXXBOYYAN E, WHATDO YOUEXPECT?
P 12-10
Kabanata 11
395K 19.5K 12.5K
by jonaxx
Kabanata 11
Sick
What a bad time to be sick. Galit ako sa sarili ko nang nagising ako ng madaling
araw dahil sa panginginig.
Gusto kong kontrolado ko ang sarili ko pero kapag talaga tinatamaan na ng sakit,
hindi ko kayang mapasunod
ang katawan ko.
Puyat na puyat ako. Pasikat na ang araw nang natigil ako sa panginginig at
nakatulog ulit. Inaapoy ako ng
lagnat at ayaw kong bumangon dahil pakiramdamko, mahihilo ako.
Nagising ako kinabukasan sa biglaang paghawi ni Petrina sa kurtina ng kwarto. She
was humming an old feel
good tune. Gustuhin ko mang bumangon, sa sakit ng ulo ko ay hindi ko magawa.
Dinilat ko nalang ang mga
mata ko.
"Puyat na puyat, Miss, ah? Kanina pa si Sir Zamiel sa silong nag-aantay,"
maligayang tukso ni Petrina sa
akin.
I nodded. Sinubukan kong bumangon ngunit napadaing ako sa sakit ng aking ulo. I
stilled for a moment.
"Anong nangyari, Miss?" si Petrina sabay upo sa aking kama.
Ang kanyang palad ay dumapo ng diretso sa aking noo. Suminghap siya sa unang dapo
pa lang nito. Binaba
rin niya sa aking leeg bago tuluyang nagdeklara.
"May lagnat ka!"
"Ayos lang ako," sabi ko para pigilan siya pero bago pa ako makababa sa kama ay
kumaripas na siya paalis
ng kwarto.
Umiiling ako at dumiretso na sa banyo. Nag-ayos ako ng ilang sandali. Takot akong
lumala kaya nagdalawang
isip pa ako kung maliligo ba ako o hindi pero dahil sa init na nararamdaman ko sa
aking katawan, minabuti
kong ganoon.
"Miss Daniella? Miss Daniella?" tawag ni Petrina.
Kanina ko pa narinig ang pagdating niya. Binalewala ko iyon, akala ko'y makakapag-
antay siya. Ngayon
parang nawalan na ng pasensya kaya kinatok na ako.
Bumuti ang pakiramdamko dahil sa pagligo. Kahit na mainit parin ang balat ko'y
kahit paano nawala ang
pawis at lamig kanina pag gising. When I opened the door, the first one I saw was
Zamiel's serious eyes.
"Uh, Miss, dinala ko rito ang pagkain mo. Kailangan mong magpahinga," singit ni
Petrina nang nakitang
lumabas ako.
P 13-1
Naglakad si Zamiel patungo sa akin. Hinawakan niya ako sa noo pagkatapos ay
ipinadapo ang likod ng palad
sa aking leeg. I smiled just to conceal what I'mfeeling but he saw no humor in it.
"Petrina, pakisabi kay Mercedita na tawagan si Dr. Fuentebella."
"Zamiel, wala lang 'to. Mabilis talaga akong dapuan ng lagnat pero agad ding
nawawala. Pahinga lang ang
katap-"
"Pakibilisan, Petrina."
"Sige po, Sir..."
Sumulyap si Petrina ngunit agaran ding umalis. Tinagilid ko ang ulo ko at tinitigan
si Zamiel. I thought he'd
find it funny but he's all too serious for it.
"Doon ka na sa kama mo kumain. May iba ka bang gustong kainin bukod sa mga niluto?
Sabihin mo at
magpapaluto ako."
Tiningnan ko ang mga pagkaing dala ni Petrina. Umiling ako kay Zamiel at dumiretso
na sa aking kama.
I admit it. Gaano ko man kagustong balewalain ang lagnat ko, alamko sa sarili ko na
gusto kong magpahinga
ng mabuti. Kung sabagay, mas masayang mabilis akong maayos kesa sa pekein ko na
lang ang aking
pakiramdam.
Naupo ako sa kama. Agad na tinabunan ni Zamiel ang aking katawan hanggang baywang.
Ngumisi ako sa
ginawa niya. He's really determined to make me rest.
"Dito lang ako. Ayos na?" sabi ko.
Hindi siya nagsalita. Kinuha niya ang tray at inilagay sa isang bed table. Umupo
siya sa tabi ng kama ko at
dinama ang mangkok ng sabaw. Hindi ko mapigilan ang ngiti ko habang tinitignan
siyang seryoso at halos
nagsisisi. Why do I find himmore handsome everytime he's this way? I can imagine
people who will trigger
his anger just so they could see himthis handsome.
"Ako na niyan. Late ka na sa trabaho mo."
"Hindi ako magtatrabaho ngayon."
"Huh? Zamiel, ayos lang. Ganito talaga ako."
"This is my fault. Nabasa ka kahapon dahil sa akin."
Mas lalong lumapad ang ngisi ko. Mas lalo tuloy siyang nabadtrip. Halos iripan niya
na ako nang nakitang
nakangiti ako.
"I had fun. It's worth it."
Umigting ang kanyang panga at hinalo saglit ang mabangong sabaw. Hindi siya
makatingin sa akin.
P 13-2
"Stop talking and eat."
Sinubukan kong kunin sa kanya ang kutsara pero iniwas niya ang kamay niya at
tinapunan na lamang ako ng
masamang tingin. Tumigil ako at hinayaan siyang subuan ako.
Ang init ng sabaw ay kumalat kaagad sa aking sikmura. I feel like there is nothing
more comforting than a hot
soup when I'msick. Patuloy niyang ginawa iyon dahilan ng pag-unat ng katahimikan.
Only our breathing and his light blow everytime he lifts a tablespoon full of soup.
Pagkatapos ng sabaw ay
paunti-unti niya akong pinakain ng kanin at ng ulam.
Suminghot ako nang naramdaman ang pagbabara ng ilong dahil sa sipon. Binaba niya
ang kutsara at
napatingin na sa akin.
"Ganito ako lagi magkasakit. Umaayos naman ako kinabukasan," sabi ko.
Pumasok ang isa pang kasambahay na may dalang thermometer at kung anu-ano pa.
Sumunod naman ang
mayordomang si Mercedita na dumiretso na rin sa akin para tingnan ang aking noo at
leeg.
"Inaapoy siya ng lagnat, Zamiel. Ang mabuti pa'y painumin muna siya ng gamot habang
nag-aantay tayo kay
Dr. Fuentebella?"
"Sige. Papunta na ba siya rito?"
"Oo."
Si Petrina ang nagcheck sa aking temperatura. Pinainomnaman ako ni Zamiel ng gamot
pampawala ng lagnat
kahit pa paulit-ulit kong sinabi na simpleng ubo at sipon lang iyon gaya ng mga
nagdadaang sakit ko.
Nobody listened to me. Kahit pa anong ulit ko sa pag eenumerate ng mga gamot na
posibleng pampawala
nitong nararamdaman ko ay hindi niya pinagtutuonan ng pansin dahil gusto niya
doktor ang tumingin sa akin.
"You're not listening to me. Ayos na ang mga over the counter na gamot nito,
Zamiel. Nagkakaroon ako ng
ubo't sipon sa amin iyon lang ang iniinomko."
"Kung ganyan ang turing mo sa katawan mo sa inyo, ibahin mo na ngayon. Hindi ako
matatahimik hangga't
walang titingin sa'yo na propesyunal."
"Iinomlang naman ako ng gamot pagkatapos ay magpapahinga ng buong araw. You can go
to work and come
back later this afternoon, I assure you I will be fine pagbalik mo."
I smiled to prove a point but like usual, he didn't listen.
Pakiramdamko tuloy umaarte ang katawan ko. Dahil noong dumating na ang doktor ay
mas lalo akong nagapoy.
Inubo ako. Mainit na rin ang buga ng aking mga mata dahilan ng mabilis na
pagkakapagod.
Binaba ni Dr. Fuentebella ang kanyang stethoscope pagkatapos itong ipalapat sa
aking likod. Ang lalaking
doktor ay nasa mga late thirties or early forties. Mukha ring kilala ng buong
pamilya dahil kahit si Kajik na
ngayon ay nasa hamba ng pintuan ay maamo ang tungo rito.
P 13-3
"Kapag hindi bumaba ang lagnat niya bukas, Zamiel, tawagan mo ako."
"Hindi ba siya ididiretso sa ospital ngayon, Doc?" si Zamiel.
Gusto kong umapila pero naunahan na ako ni Kajik.
"Kuya, it's just influenza. We can all have. Pahinga lang ang kulang, hindi ba,
Daniella?"
Nagtaas ng kilay ang doktor kay Zamiel. Nanatili namang nakatitig si Zamiel sa
doktor.
"Kajik is right, Zamiel. I do not recommend that one unless magdalawang araw o
higit pa ang kanyang lagnat.
Stay calm, hijo. She needs that. She needs rest, too, so I suggest you all let
her."
"Petrina, Frida, ilabas ninyo na ang mga gamit. Pagpahingahin natin si Daniella ng
mag-isa."
Tumango ako dahil pakiramdamko, iyon nga ang kailangan ko. Buong umaga at tanghali
yata silang pabalikbalik
sa kwarto ko. Pakiramdamko tuloy bedridden ako dahil sa mga nag-aalala.
Kinalas ni Kajik ang kanyang halukipkip at kinausap na ang doktor.
"Daniella, matulog ka na lang muna. Petrina will come here every hour to check on
you," si Kajik.
Sumabay si Mercedita sa Doctor samantalang nilingon ni Zamiel ang kapatid.
"Huwag na. Hindi ako aalis sa kwarto niya. Ako na ang magbabantay dito."
Shit. Paano ako makakatulog niyan? I amnot comfortable enough to let himwatch me
sleep! Pakiramdamko'y
mas lalo akong lalagnatin o hindi makakapagpahinga kapag nandito siya. Syempre,
hindi ko iyon sasabihin!
"Sige. Bahala ka. Aalis na kami para makapagpahinga siya ng maayos."
Sinarado na nila ang pintuan at natira si Zamiel doon. He looked at me with
curiosity in his eyes. Ngumuso
ako. Hindi ako dadalawin ng antok nito.
Naupo siya sa isang upuan sa gilid ng aking kama.
"Magpahinga ka na."
Hindi ako gumalaw. Nanatili akong nakatingin sa kanya habang ang kumot ay
nakapatong sa buong katawan
ko.
"Ayos lang ako ng mag-isa rito. Matutulog lang naman ako."
"I'll stay here. I want to watch over you."
"Maayos na ako bukas."
Hindi siya nagsalita. Muli ay pinadapo niya ang kanyang palad sa aking ulo. His
palmis rough pero magaan
ang pagdapo ng palad niya sa aking noo. Marahan niyang binaba ito sa aking pisngi.
He cupped my face
P 13-4
gently. Dumaan ang takot at panghihina sa kanyang mga mata ngunit agad ding
nakabawi. Pakiramdamko
tuloy guni-guni ko lang 'yon.
"I'msorry," he said gently.
Umiling ako. "This is nothing. And I had fun yesterday kaya kung bibigyan ako ng
pagkakataong ulitin iyon,
uulitin ko 'yon. Magpapabasa ako sa ulan ulit. Gaya ng ginawa natin kahapon."
Naggalawan ang muscles sa kanyang mukha. Nararamdaman ko ang pagpipigil niya.
I laughed weakly. "Zamiel, you are over reacting. Trangkaso lang 'to."
"Kapag lumala ito bukas, magpapaospital ka," banta niya.
I laughed again. "You are over reacting!"
"I don't care what you say, Daniella."
"Fine then. Magpapaospital ako. Pagtatawanan tayo ni Dr. Fuentebella kapag sinugod
ako na ubo't sipon lang
meron. Pagtatawanan ka niya."
"Wala akong pakealam. Ang gusto ko ay gumaling ka."
Unti-unting nanghina ang ngiti ko. Lalo na noong marahan niyang hinawi ang tikwas
ng buhok na bahagyang
tumatabon sa mukha ko. The way his hand tenderly caressed my hair fromits roots to
tips made me weaker
and weaker. Namungay lalo ang mga mata ko.
"Sleep now, please," he whispered gently.
"Over acting, Zamiel," bulong kong mahina.
"Panatagin mo ako, kung ganoon. Magpahinga ka para hindi ako natatakot ng ganito,"
his words were
drowned by the darkness of sleep.
Lumala ang aking ubo nang umulan sa hapon at gabi. Lumamig kasi lalo kaya puro kain
at pahinga lang ang
nagawako buong araw.
Zamiel never left my room. Kung umalis man siya ay hindi ko na namalayan iyon.
Siguro ay sa gitna ng mga
pagtulog ko. Tuwing nagigising ako at bago matulog laging siya ang una at huli kong
nakikita.
I slept again after dinner. Pinagpawisan na ako ng husto ngunit nariyan parin ang
lagnat ko. Hindi ito bumaba
o nawala man lang kahit na consistent ang pag-inomko ng gamot. Hindi ko na rin
makausap si Zamiel dahil
kahit anong biro ko, hindi niya na pinapatulan.
Malamig ang naging gabi. Kumot at comforter na ang ipinatong sa akin para malabanan
ang lamig ko pero
gininaw parin ako ng siguro'y mga maagang madaling araw. Hindi ko mapigilan ang
panginginig ko. Kahit
anong position ay giniginaw ako.
"Daniella," it was Zamiel's voice but I'mtoo preoccupied with what I'mfeeling to
even open my eyes for
P 13-5
him.
I heard himcurse a lot habang inaayos ang kumot at comforter ko. Ang init galing sa
aking gilid hanggang sa
aking binti ay kumalat dahilan ng pagkalma ng aking panginginig. Ang buga ng init
din sa aking pisngi ang
dahilan ng unti-unti kong pagtigil. Mainit na bagay ang umangkin sa aking tiyan at
kahit nanginginig parin ay
unti-unti na akong nakapagpahinga.
Siguro ay dahil sa buong araw akong natulog, maaga ako nagising. Tilaok ng manok
ang narinig ko galing sa
malayong labas pero wala pang init o sinag ang nakikita kong pumasok sa silid. Gabi
pa... o madaling araw.
Ang lamig ay nanunuot sa aking balat ganunpaman ay hindi na ako giniginaw.
Sweat trickled down my forehead. Nararamdaman ko rin ito sa aking likod. Wala na
akong lagnat. Ang sakit
sa ilong at lalamunan ay hindi na rin ganoon kalala.
Bumaba ang tingin ko sa mainit na bagay sa aking tiyan at binti at nakita ko ang
braso at binti rin ni Zamiel na
nakapalupot sa aking katawan. Tahimik akong napatalon at napasinghap. Agad kong
pinigilan ang sariling
sumigaw sa gulat lalo na nang narinig ko ang marahan na hinga ni Zamiel sa kaliwa
ko.
Slowly I turned my face to the left. Tumama agad ang dulo ng ilong niya sa aking
pisngi dahilan kung bakit
inilayo ko ang aking tingin para mas makita siya.
Namimilog ang mga mata ko sa pagkakamangha. Nakayakap siya sa akin buong gabi
habang natutulog ako!
Kaya pala ay nakaramdamako ng init kagabi! It was his body!
Gagalaw sana ako para magising siya pero pinigilan ko ang sarili ko.
Huwag, Ace. You don't see himsleeping this peaceful that much so just stay still
and take it all in. Ang
bahagyang kunot sa kanyang kilay na tila ba nagagalit kahit tulog, ang kurba ng
kanyang mga pilikmata na tila
dekorasyon, ang kanyang marahang paghinga, ang kanyang labing manipis at
mamulamula... lahat ng iyan,
isasaulo ko.
Binaba ko ang tingin sa aking tiyan kung nasaan ang kanyang braso. His protruding
veins made himlook more
masculine and menacing. His rough hand on my waist is possessive. At ang marahang
haplos ng maninipis na
balahibo sa kanyang binti ay nakakawit sa akin na para bang angkin niya ako ng
buongbuo.
Ang pintig ng aking puso ay parang tambol na nakikisali sa bawat haplos ng aking
mga mata sa kanya.
Nakawala ang kanang kamay ko at gamit iyon ay hinaplos ko ang kanyang buhok malapit
sa noo.
I smiled. Tinitigan kong muli ang payapa niyang mukha kahit pa medyo masungit itong
tingnan. Hindi kita ang
pagiging mapaglaro niya habang tulog siya.
Marahan kong hinawakan ang kanyang braso. Agad akong kinabahan dahil baka magising
ko siya pero ang
tanging ginawa ng tulog na si Zamiel ay ang paghigpit lamang ng panibagong hawak sa
aking baywang.
Huminga ako ng malalimat nagpasalamat na hindi pa siya nagigising. I want to watch
himthis way.
Nalungkot ako bigla nang naisip na baka kaya hindi siya agarang nagising dahil sa
sobrang puyat. Anong oras
kaya siya natulog kagabi?
Baka mamaya siya naman ang magkasakit?
P 13-6
Kapag nagkasakit siya, talagang hindi ko rin siya iiwan sa kwarto niya. I would
probably blame myself, too.
Kasi kung magkakasakit siya ngayon, dahil iyon sa akin. Nahawa ko siya at hinayaan
ko pang magpuyat.
I can imagine himconvincing me that he's okay. I can imagine myself getting angry
at himfor not caring much
about his health. Pareho kaming dalawa ng reaksyon kapag nagkasakit ang isa.
Napawi ang ngiti ko sa ilang minutong paninitig sa kanya.
Unti-unting suminag ang kahel sa aking silid. The color that is beating darkness is
slowly creeping in my
roomand I know... it is the end of the cold and dark night. Isang tanda na dapat ay
masaya pero hindi ko alam
kung bakit nawala ang ngiti sa aking labi.
I never thought anyone could wish for more darkness. I never thought I could wish
for a longer and deeper
night.
Nagsimula na ang huni ng mga kulasisi sa labas. Iilang yapak ng siguro'y mga
trabahante na rin ang narinig ko
habang tumatagal ang sikat ng araw. I'mstill here watching Zamiel's peaceful face
closely.
How I wish...
Dahan-dahan ay gumalaw ang kanyang mga mata. Mas lalong kumunot ang noo at
naramdaman ko ang
paggalaw din ng kanyang kamay. He's awake!
Kinabahan agad ako. Hindi ko alamkung anong gagawin ko pero bago pa makapag-isip ay
dumilat na siya.
His hand flew frommy waist then to my neck and forehead.
"Morning," he said huskily.
Pinilit kong huwag mangiti. Tinanggal ko ang kamay niya sa aking tiyan ngunit sa
bigat nito ay hindi ko
tuluyang nagawa.
"Gumising na tayo. Tanghali na," sabi ko.
Imbes na sundin ako'y mas lalo niyang hinila ang katawan ko palapit sa kanya. His
nose touched my ear and
his hot breath is on my neck.
"Magpahinga ka pa para tuluyan kang maging maayos," he whispered.
"I'malready fine, Zamiel!"
Tinulak ko siya palayo sakin pero masyado siyang malakas kaya hindi ako makawala.
Marahan kong
hinampas ang kanyang braso ngunit 'di parin siya natinag kaya kinulot ko ang
kanyang balahibo sa aking
hintuturo at marahang hinila.
He groaned on my ears. Humalakhak ako sa halos pagmamakaawa niya roon.
"Sige na. Gutomna ako, Zamiel."
P 13-7
"Kanina ka pa ba gising?" he whispered. Parang winawala ang usapan para hindi ako
makawala, ah?
"Oo."
"You watched me while I was asleep?" nahimigan ko ang paglalaro sa tono niya.
"Of course, not! Nakapikit ako the whole time. Hindi ako makagalaw sa hawak mo.
Sige na. I'mhungry..."
Muli niyang pinasada sa aking leeg ang kanyang palad. Parang hindi siya
nakukuntentong malaman na maayos
na ako, ah.
"It's still early. Let me sleep more, please," he whispered again habang mas lalo
akong niyayakap.
"Ayan ka na naman. Tsansing na naman!" tukso ko.
"Ganito rin naman tayo lagi kapag kasal na tayo."
Oh, great! His logic is always so funny and selfish. Gigiit pa sana ako pero
pinakawalan niya akong bigla at
lumayo siya sa akin. Ibinaon niya ang mukha sa unan. He switched into prone
position. May multo ng ngiti sa
kanyang labi. Bumangon agad ako dahil sa pagkakataon.
"Ipadala mo rito ang agahan nating dalawa. Huwag na tayong bumaba," he said while
his eyes are closed.
"Okay."
Tumayo ako at dumiretso na sa pintuan. In fairness, wala nang sakit sa aking ulo at
hindi na rin ako
nilalagnat. Sumungaw ako sa pintuan pagkabukas at may nakita akong kasambahay sa
hindi kalayuan.
Nagpupunas ito ng muwebles sa pasilyo. Nang nakita akong nakatingin ay lumapit.
"Paki sabi po kay Petrina na ihatid na lang dito ang agahan namin ni Zamiel. Dito
na kami kakain."
"Sige po, Miss," sabi nito at tumulak na.
Sinarado ko ang pintuan at nilingon si Zamiel na nanatiling ganoon ang posisyon. He
opened his eyes once
but he closed it again. Hindi na naman yata antok ang isang ito, e. Puro palusot
lang.
I also noticed that he's topless. Ang lukot na comforter ay nasa baywang niya
pababa kaya kita ang kanyang
likod at braso.
"Maliligo muna ako."
Kumuha na ako ng mga damit at pumasok na sa banyo. Sa ilang sandali ko roon, huli
na nang namalayan kong
hindi magkamayaw ang ngiti ko habang naliligo.
Mas lalong bumuti ang pakiramdamko nang nakaligo na. Saktong paglabas ko ng banyo
ang siyang pagkatok
din ni Petrina sa pintuan. Nanatiling nakahiga si Zamiel, pikit ang mga mata pero
alamkong hindi siya tulog.
Pinagbuksan ko si Petrina. Kitang-kita ko ang paglikis ng mga mata niya nang nakita
ang ayos ni Zamiel sa
magulo kong kama.
P 13-8
"Pakilagay na lang sa lamesa, Petrina," sabi ko para makita niyang naroon ako sa
harap. Para kasing kay
Zamiel lang siya nakatingin.
"O-Oo naman, Miss Daniella!"
Mabilis ang hakbang ni Petrina patungo sa lamesa. Isang beses niyang nilingon ang
aking kama bago niya
nilapag ang tray at dumiretso na sa akin ulit. Naroon parin ako sa pintuan, hawak
ang door handle para
maisarado ko iyon pagkaalis niya.
Nang nakita ni Petrina ang pag-aabang ko ay nagkukumahog na rin siyang umalis.
"Tawagin ninyo lang po ako, Miss, kung may kailangan pa."
Tumango ako. "Thank you."
Pagkalabas niya, sinarado ko na ang pintuan.
Nagpapatuyo ng buhok gamit ang tuwalya ay lumapit na ako sa aking kama. Umuga iyon
dahilan ng pagdilat ni
Zamiel. Umayos siya sa pagkakahiga at inipit ang braso sa gitna ng kama at unan sa
ulo.
He then crouched para maabot ako. Pinalupot niya ang kamay sa aking braso at
marahan akong hinila na para
bang gusto niyang mahiga ulit ako.
"Zamiel, kumain na tayo."
Hinawakan ko ang pisngi niya to make sure that he is okay and just pretending to be
sleepy. Wala naman
siyang lagnat kaya nakumpirma ko kaagad. Imbes na tatanggalin ko na ang kamay ko ay
hinawakan niya ito at
dinala sa labi para mahalikan ang aking palad.
Naestatwa ako sa ginawa niya. Parang may mainit na kamay ang humawak sa puso ko.
Sakit ang nagdaan
doon na tila hanging gustong kumawala.
"My wife smells so good. Naligo ka ba para mabango paggising ko?"
Binawi ko ang kamay ko at inirapan siya. Napakafeeling din talaga ng isang ito, no?
Sanay na sanay talagang
nagpapaimpress sa kanya ang mga babae! Nakakainis na nakakatawa!
"Kidding."
Tatayo na sana ako para kunin ang bed table pero nahila niya ako pahiga kaya
bumagsak ako sa dibdib niya.
"But it's true, you smell so good."
"Tss! Zamiel, kukunin ko na ang pagkain natin. Gutomna ako."
Pinakawalan niya ako at hinayaang asikasuhin ang aming agahan. Bumangon siya.
Nasulyapan ko ang kabuuan
ng kanyang dibdib. Nahulog ang lupi ng comforter hanggang kanyang hita. It revealed
the bone and muscle
structure on his lower abdomen. Napakurap-kurap ako. I've seen himtopless before
but never this "less".
P 13-9
He tilted his head kaya ako napatingin din sa kanyang mukha. Ngumisi siya at alamko
agad kung bakit. He
saw me checking his body out.
Nanginginig ang kamay ko nang dinala ko ang bed table patungo sa aking kama. Lalo
na noong nakitang nagaapoy
ang kanyang mga mata.
"K-Kumain na tayo," sabi ko. Nauutal pa! Shit!
Lumapit siya bahagya. Nakaupo na ako sa kama at hindi ako makagalaw lalo na nang
tinabi niya ang bed
table para maabot ako.
Hinigit niya ako palapit pa lalo sa kanya. He hooked his hand at the back of my
bent knees para lang
maipatong niya ang mga paa ko sa kama.
"What are y-you doing?" sabi ko.
"Stop stealing glances. I amyours, kaya titigan mo ako hanggang kailan mo gusto."
Umirap ako at pinigilan ko ang ngiti. He licked his lips at natigil habang
nagkakagat ng pang-ibabang labi.
Ilang sandali kaming nagkatitigan bago niya hinawakan ang paa ko at pinagtabi iyon
sa kanyang gilid. His
thighs were spread apart and I'min between him.
"What do you want?" tanong niya at iminuwestra ang pagkain.
Ngumuso ako at kinuha na ang tinidor at kutsilyo para hiwain ang ulam. Sa gilid ay
nararamdaman ko ang titig
niya sa akin habang ginagawa ko iyon. Sinubo ko ang pagkain at marahang nginuya.
Gosh! Nacoconscious
ako ng husto!
"I'mglad you're fine now," he whispered and rested his nose on my left cheek.
Bumaba ang kanyang ilong hanggang sa aking leeg. I shivered when I felt his
breathing on it. Yumuko ako ng
bahagya at binaba ang mga kubyertos.
"I've never been so bothered my whole life. Ayokong magkasakit ka ulit."
The emotion I'mfeeling is so overwhelming that I had to find a way or another
topic. Hindi ko kayang
manatiling tahimik pagkatapos ng sinabi niya. Pakiramdamko ay masasaktan ako.
Pakiramdamko, hindi ko
makakaya.
"Wait till I get pregnant and carry your child. Kung takot ka na noong nilagnat
lang ako, paano na kung
manganganak ako?" ilag ko sa sinabi niya.
Hindi siya nagsalita. Naramdaman ko na lang na humigpit ang yakap niya sa akin.
"You're right. Damn! I'd probably lose my mind."
Parang lumala pa yata ang naramdaman ko kaya natahimik na lang ako. Sinubukan kong
kunin ang kubyertos
kahit pa nanginginig na ang kamay ko. Hirap akong lumunok lalo na sa katahimikang
ibinibigay niya. Para
bang inisip niyang mabuti ang lahat. Parang lumalimng husto na hindi niya na
madugtungan pa ang sinabi
P 13-10
kanina.
"Oh damn! You're right. Fuck!" dinig na dinig ko ang frustration sa kanya. "Baka
mapagiba ko ang ospital
kapag nasaktan ka."
Natawa ako pero hindi siya. He sounds so serious... looks so serious. Kaya bumawi
ako.
"It's years away. Magbabago ang nararamdaman mo. Don't worry."
"I will be bothered just the same," he sighed.
Lumayo ang mukha niya sa akin na para bang nanantya ng aking magiging reaksyon.
"Magdaan man ang maraming taon, pareho lang iyon."
Tumango ako para makita niyang naiintindihan ko ang sinasabi niya. Kahit pa sa
gitna ito ng paninikip ng
aking dibdib ay sumang-ayon na ako.
"Magdadaan ang mga taon, ayaw ko paring nasasaktan ka."
Oy shett. PengengZamiel diyan oh.?? Uhg cuteeee????
P 13-11
Kabanata 12
334K 18K 11.4K
by jonaxx
Kabanata 12
Fall
"Hello?" ulit ko nang walang sumagot sa kabilang linya.
Si Daniella ito ngunit hindi siya sumasagot. Tanging mga malalimna halinghing at
singhot lang nag naririnig
ko galing sa kabilang linya. Kinabahan agad ako.
I've known Daniella for years now. She may be spoiled but she's also soft hearted.
Mabilis siyang umiyak,
mabilis matakot, mabilis malungkot... dahilan kung bakit madalas ko siyang
pinagbibigyan. Pero hindi ang
pabor na ito. This favor is not because I feel for her, it is for the money and
solely for it.
Kung hindi ako nangailangan ng pera, hindi ako papayag na pumunta rito upang
magpanggap. Kahit pa iyakan
niya ako at awayin, hindi ko gagawin.
"Daniella?" I said softly.
Isang hikbi ulit ang pinakawalan niya bago nagsalita sa kabilang linya.
"Ang dami-dami kong problema, Ace. Hindi ko na alamkung anong gagawin ko," she
said.
I admit it. The first thing that came into my mind is her ability to pay me for
what I'mdoing for her. Naisip
kong kapag nagalit si Tita Matilda sa kanya, baka hindi niya bigyan si Daniella ng
pera. Kapag nabuking
kami... no, don't think about that. I cannot afford that. Hindi ko kakayanin kung
mabuking kami.
Pareho kaming malalagot ni Daniella. Siya, maaring putulan ng bank accounts. Ako,
baka palayasin. That
would be a double kill for me. Wala na ngang matutuluyan, wala pang pera para
makapag-aral.
Hindi kami pwedeng mabuking ni Tita Matilda.
"Anong nangyari?" concerned kong tanong.
"Si Ashton! Nag-away kaming dalawa dahil pinipilit ko na makasal kami!"
I sighed. Thank God! Akala ko malala pa riyan ang problema niya. Akala ko madadamay
pa ako.
"Ayaw niya. I get it, alright! Naiintindihan ko kung bakit hindi pa pwede ngayon
pero ano ba naman iyong
sumagot siya sa tanong kung kailan?"
Sinapo ko ang aking noo habang nakahiga sa aking kama. My doors are locked, gaya ng
madalas kong
ginagawa kapag tumatawag si Daniella.
P 14-1
"Hayaan mo na. Maghintay ka na lang kung kailan. Hindi kayo dapat nagmamadali."
"I broke up with him!" she cried more.
What?
"Nairita ako, Ace, e. Para na ring inamin niya na hindi niya iniisip na
magpapakasal kami, 'di ba?"
"Tapos?"
"We're still here in Boracay but I went out of our room. Kumuha ako ng isa pang
roomdahil sa away namin."
"Naku! Ayusin n'yo 'yan."
"Ewan ko sa kanya! Nasa point na ako na iniisip kong marami pang ibang lalaki
diyan! Kung hindi siya
seryoso sa akin, e 'di huwag!"
Napapikit ako. I have to remind myself that their relationship shouldn't mean
anything to me. Concern lang
ako sa nararamdaman ni Daniella at wala ng ibang rason. Dahil may iba akong
naiisip... may ibang
nararamdaman.
"Tapos si Mommy..."
Kinabahan agad ako sa tinukoy niya. Hindi ako nakakibo sa paghihintay ng
idudugtong.
"She wants a picture of my fiancee! I don't know what for, Ace!" she cried.
Kinagat ko ang labi ko. Hindi ko pa nakukuhanan si Zamiel. Bukod sa nagkasakit ako,
nawala rin sa isipan ko
na kailangan ko nga pala iyong gawin.
"Nagdududa ba siya?"
"Hindi ko alam, Ace. She's mad because I told her I can't. Na hindi kami magkasama
ngayon kaya pinagalitan
niya ako!"
Hindi ako nakapagsalita. This is scaring the shit out of me. Tita Matilda is scary.
She'll do everything to
destroy people she doesn't like. Kung nakaya niya akong paputulan noon ng
scholarship kahit na wala akong
ginagawang masama sa kanya, paano na lang ngayon?
Tita Matilda is a known socialite in her days. Namatay ang husband niya dalawang
taon bago namatay si
Mommy. I don't think my father loved her. Mukha lang ni Tita Matilda ang gusto ni
Daddy. She looks like my
mother at an angle. Dad's firmis not doing well anymore pagkamatay ni Mommy. Daddy
was so depressed.
Ang konsolasyon lang sa pag-aasawa niyang muli ay ang tulong ni Tita Matilda sa
firm.
"I need his picture so I can send it to Mommy kapag kinontact niya na muli ako,"
wika ni Daniella kahit na
bahagya parin siyang sumisinghot.
"Okay. I will send it to you."
P 14-2
"If you're worried na mabuking tayo, huwag kang mag-alala, hindi. At kung sakaling
mabuking man, I will
still give you the money I promised."
"Hindi tayo pwedeng mabuking," mariin kong sinabi.
"I know, alright. Just in case, Ace."
"Hindi pwede," ulit ko.
I agreed to this plan expecting a perfect execution. Hindi kami pwedeng mabuking ni
Tita Matilda. Kung
mabubuking kami, ano ang mangyayari sa akin. Even with the money, she will pursue
me wherever I go para
lang masiguro na babagsak ako. Bakit ko alam? Hindi pa ba sapat na explenasyon ang
nangyari sa
scholarship ko noon?
Hindi ako nanghingi ng pera sa kanya, tinutupad ko rin ang mga gusto niyang gawin
ko sa bahay, pero hindi
pa rin siya kuntento. She wanted me out of that school, too. And she got what she
wanted.
"Send me the picture of my fiancee para hindi na magduda si Mommy. Send it to me
now."
It's thirty minutes past three in the afternoon. Hindi pa nag-aalas tres ay kinatok
na ako ni Petrina para
ibalitang nakauwi na si Zamiel galing sa planta.
Bumangon ako. Iniisip siguro ni Zamiel ay tulog pa ako kaya hindi na rin ako
binisita pa sa kwarto. I have to
go to himand take a picture of himfor Daniella.
Lumabas ako ng kwarto at dumiretso pababa sa bulwagan. Hindi pa nakakalabas ng
mansion ay naririnig ko
na ang malambing na boses ng babae, paniguradong galing sa kwadra.
"Zamiel naman, e. Hindi ka naman ganito noon, ah? Saglit lang tayo. Miss ko na
mamasyal sa beach ninyo."
Nagpustahan ako sa utak ko kung sino sa mga babae ni Zamiel iyong malanding
nagyayaya sa kanya. I have to
think fast so I bet on Bethany. Dalawang segundo lang at nakita ko na ang itsura ng
babae at napagtantong
wala sa mga kilala kong naging babae ni Zamiel iyon.
"Come on! I'mnot always here in town. Sa Manila, hindi ka naman mahirap yayain ah?
What happened to
you?"
Naaninag ko si Zamiel na nag-aayos ng mahabang lubid. Nakasilo ang lubid sa kanyang
balikat hanggang siko
habang inaayos niya iyon. Abalang abala siya. Ang kulot-kulot na babaeng nasa tabi
ay malapad ang ngisi at
mapang-akit ang mukha. Wearing a cropped top and jean skirt, her sweet smile is
sending so many
maliscious signals to the uninterested Zamiel Mercadejas.
Hmm? Hindi ba talaga interesado?
Tumigil ako para makita pa ang kanilang interaksyon.
"Czarina, I already told you-"
"Sus! I didn't know you're a loyal boyfriend? Ni hindi ko alamna you were capable
of being one, actually.
P 14-3
Kaya sige na! I bet you're not really official. Nireto ka lang? So what if you come
with me for a moment,
Zamiel..." she said sweetly.
Humalukipkip ako. The intense anger I'mfeeling made me smile evilly. I would break
her neck one day.
"Papayag na 'yan! Payag na 'yan!" tukso noong babae nang humaba ang katahimikan kay
Zamiel.
"I'mnot up for any games anymore. Go home. I have things to do," si Zamiel.
"Zamiel, nireto ka lang naman. Even if you have fun with other girls, you will
still end up with your fiancee.
Kaya ano pang problema mo?"
I shifted uncomfortably. Sinabi niya lang naman ang palihimkong naiisip. The
marriage will not keep him
fromother girls. Alamniyang kami ang magpapakasal sa huli, magloko man siya o
hindi. Kaya bakit nga ba
tinalikuran niya iyon sa higit isang buwan ko rito?
Fears like this is because we are just beginning or maybe dahil hindi pa siya
nagsasawa ang naiisip ko sa
bawat nagdadaang araw. Hindi ko nga lang pinagtuonan ng pansin dahil sa huli, hindi
rin naman kami
magpapakasal. That is not my problemanymore.
"I don't want to go, Czarina. Sonny, ihatid mo siya palabas," sabi ni Zamiel sa
isang trabahante.
"Oh my gosh! Are you throwing me out? Come on, Zamiel!"
Lumapit si Czarina kay Zamiel at nanghipo sa braso. Isang hakbang ang nagawa ko
unconsciously, the reason
why the girl looked my way. Nakataas ang kilay niya, nagtataka kung sino ako.
Zamiel removed her hand on
his armpagkatapos ay nilingon din ako.
For a fleeting moment, naestatwa ako roon. Kalaunan ay nagpasyang nagmumukha akong
tanga kaya huminga
ako ng malalimat nagkunwari na naglalakad-lakad lang. Lumiko ako sa kaliwang bahagi
ng bulwagan at
dumiretso sa hinagdanang bato.
"Daniella!" Zamiel called but I heard Czarina's voice.
"Is that your fiancee?"
Nawala na ang usapan nila nang mas lalo akong nakababa sa hinagdanang bato. Ang
marahas na atake ng
hangin ang nagpasabog sa aking buhok. Tanaw ang maaraw na kalangitan ngunit malamig
na panahon,
pakiramdamko, malapit nang magtapos ang tag-araw.
Nang nakaapak na ako sa buhangin ay narinig ko na ang tawag ni Zamiel sa akin,
siguro'y galing sa taas.
Dumiretso lang ako sa paglalakad hanggang sa ilalimng limestones. Naupo ako sa
lilimat nilingon na lamang
ang hinagdanang bato kung nasaan siya.
Isang tingin sa kaliwa bago sa kanan. Nakita niya agad ako. Pinasadahan ko ng mga
daliri ang aking buhok at
tumingin na lamang sa dagat.
I heard his fast footsteps. Parang nag jog siya ng kaunti patungo sa akin bago
marahas na naupo sa aking gilid.
He sighed and looked at me. Nanatili naman ang mga mata ko sa dagat.
P 14-4
"It was nothing," unang sinabi niya.
Nahihimigan ko sa boses niya ang pagsisisi. Nang nilingon ko siya ay nakitaan ko
naman ng guilt. Why is he
guilty? It doesn't matter.
"Pinauwi ko na 'yon. Kanina pa, actually. Makulit lang talaga siya."
"Stop explaining. Ayos lang," sabi ko.
Naiwan sa ere ang paghinga niya ng malalim. His lips parted and he rested his
tongue on his lowerlip.
Napatingin ako roon pero agad ding binalik sa dagat.
"Anong ayos lang?" now he sounds offended.
Nilingon ko ulit siya. The sudden irritation in his eyes is dripping like acid.
Ngumuso ako. No matter how
hard I try to supress things, I just really lose it when it comes to him.
"It's not okay. I don't want you to see me with other girls. I don't want you to
get jealous. Ayaw ko rin namang
mambabae kaya gusto kong mag explain dahil ayaw kong mag-away tayo."
Sakit jusq OMYGHADSHE FELL.
P 14-5
Kabanata 13
359K 17K 13.7K
by jonaxx
Kabanata 13
Truth
Binigay ko kay Daniella ang picture. Kinuhanan ko si Zamiel ng palihimhabang nasa
dagat kami. Malayo
man at medyo magalaw ay iyon na ang pinakamaayos na kuha. Ayaw kong kuhanan siya ng
picture na alam
niya. I don't even want himto see my phone. Baka pa usisain niya ako at mabasa niya
ang mga usapan namin
ni Daniella.
Nilipat ko ang tingin ko sa sunod na kuwadro na naroon sa dingding ng opisina sa
planta nina Zamiel. There
were four portraits of Mercadejas men on the walls. Si Ivo ang naroon sa
pinakakaliwa. Sunod nito ay ang
pinsan ng magkapatid, siguro'y si Ali. Sunod si Zamiel. Sa kanang bahagi ay si
Kajik.
Among the four men, si Ivo ang may pinakamaamong mukha. Aside sa siya lang din ang
nakangiti, his eyes
were twinkling and happy. Ali, looks too serious and uptight. Ganoon din ang
magkapatid. Zamiel has a
badboy air in him. Parang hindi gagawa ng mabuti at laging may masamang binabalak.
Ngumiti ako. Tama 'yon. Lagi naman siyang may masamang binabalak, e.
Humilig ako sa kanyang swivel chair at tiningnan ang malaking mapa ng planta sa
kanang bahagi ng haligi. Sa
tabi nito ay ang pangkalahatang mapa ng buong lalawigan.
Sa araw na ito, sumama ako kay Zamiel sa trabaho. I was bored and he promised to
bring me to the Hidalgo's
mansion again pagkatapos ng trabaho niya.
I'malready wearing another piece of the swimwears he gave me. Sa ilalimng aking
spaghetti dress ay iyon.
Bumukas ang pintuan at pumasok si Zamiel. His brow shot up when he saw me ogling at
their pictures again.
"Tapos ka na?" tanong ko.
Lumapit siya sa lamesa at yumuko ng bahagya. Ang pinapasayaw sayaw kong swivel
chair ay pinigilan niya.
Hinawakan niya ang armrest dahilan kung bakit pumirmi ito. And then one peck on my
lips without further
ado.
"Yeah. Medyo natagalan. May kinausap ako," he said.
Tumango ako. Hindi makapagsalita dahil bahagyang nagulat sa ginawa niya. I would
probably never get used
to his moves. Ever.
"Uuwi pa ba tayo?" tanong niya.
"I'malready wearing my bikini. Ikaw? May kukunin ka ba sa mansyon?"
P 15-1
Umiling siya.
"Hindi ka ba maliligo?"
"I'll fish while you are swimming."
Oh. Well, actually... sige. Ayos lang.
Humalakhak siya nang nakita siguro ang naguguluhan kong mukha. He pulled my swivel
chair to the side and
he squatted in front of me. The strange feeling I always have whenever he's doing
things is here again.
Bumibilis na naman ang tibok ng puso ko.
"Gusto mo mag swimming din ako kapag nags-swimming ka?" tanong niya.
Umirap ako. "Akala ko lang na maliligo ka rin."
He chuckled. "You're clingy."
"I'mnot!" naooffend kong agap.
"It's okay. I like it."
"Tss. Tayo na nga! Ang dami mo pang sinasabi, e."
Tumayo ako. Sinundan ako ng mapaglaro niyang mga mata bago rin siya tumayo. May
kinuha siyang gamit sa
lamesa bago sumunod sa akin sa pintuan para makapanhik na kaming dalawa.
Sakay kay Alegro ay tinahak ulit namin ang daanan paalis ng planta. At dahil hindi
na kami babalik ng
mansyon, dumiretso na rin kami sa gubat sa tabi ng tarangkahan.
Tahimik ang kagubatan. Hindi gaya ng una naming punta roon, mas mabagal ang lakad
ni Alegro. Siguro ay
sinasadya na rin ni Zamiel para mas humaba pa ang aming usapan.
"You will grill a fish?" tanong ko.
"You want me to?"
"Syempre, mangingisda ka. Anong gagawin mo sa isda? Gagawin mong pet?"
He chuckled lazily. "I'll grill it, then."
"May dala ka bang lighter o posporo?"
"I have exceptional survival skills, Daniella. I can make fire with just stones and
all."
Hindi ko nakukwestyunin iyon. Sa itsura niya pa lang, ramdamko na pwede nga siyang
myembro sa palabas
na Survivor.
"But it's not the Flinstones era, Zamiel. Meron ng posporo at lighter para mas
mapadali ang gagawin mo."
P 15-2
"Maghahanap ako sa mansyon ng mga Hidalgo. Baka nga meron doon."
Kumunot ang noo at nilingon siyang bahagya. "Hindi ba talaga tayo mapapagalitan?
Are you close with the
caretaker?"
"Mayordoma ng kaibigan ko ang caretaker nila. Kaya, oo, hindi tayo mapapagalitan."
"Kaibigan? Raoul?"
He only sighed so nilingon ko siya. Nagtaas siya ng kilay sa akin. The menacing
face is back again.
"Nakita ko siya noong kasama ko sina Peter at Kajik. He's the one in horseback at
the other side of your land,
right?"
"You like him?"
"Uh, in terms of looks," napaisip ako.
"So you like him..." malamig niyang sinabi.
"Oh my gosh, Zamiel. Napakaseloso mo!"
"Tsss..."
Our ridiculously nonsense conversation went on and on hanggang sa nakarating kami
sa mga Hidalgo.
May nakatagong fishing rod doon sa mga kagamitan. Mukhang alamna alamni Zamiel ang
mga pasikut-sikot
dito. I can imagine himspending his boring afternoons fishing alone, or with his
friend, or with Kajik, or
with girls. Ngayon, ako na ang kasama niya.
His eyes drifted on me when I started stripping para makapagswimming. Tumigil ako
nang nakitang seryoso
siya sa paninitig.
"Pagkauwi ni Ivo, hindi ba magyayaya ulit 'yong magswimming tayo? Sasama ba tayong
dalawa?" tanong ko.
Umiling siya. "I'mnot yet ready."
"Ready for what?" gulo kong tanong.
"You exposing your skin in front of other people."
I laughed mockingly at him. Talaga ba? Like I said, all is fair in everything.
Walang karapatang pagbawalan
ng lalaki ang mga babae. Pwes, kung pagbabawalan niya ako, pwede ko rin siyang
pagbawalan, hindi ba?
He went topless in a blink of an eye. Nakabrown boots parin siya, bahagyang
nanghuhukay ang spike nito sa
buhangin.
"Zamiel, hindi pwedeng ganyan. Men and women should be equal."
P 15-3
"I know. I'mjust not ready. Baka sa susunod, pwede na."
Umiling na lamang ako at nagpatuloy na sa ginagawa. Kahit na nakababad lang naman
ako sa dagat, nag-enjoy
parin ako. Looking at the serene horizon and the calmtorquoise water made me forget
what is waiting for me
in the coming days.
Sari-saring mga sitwasyon ang nabuo sa utak ko. Ang pinakagusto ko lamang ay iyong
pagsunod ni Daniella
sa aming plano.
Pero madalas, hindi naman talaga ganoon ang nangyayari. At minsan, ang katotohanan
ay hindi paunti-unti.
Hindi ka bibigyan ng pagkakataong maging handa... Dadating lang 'yan ng kusa at
malakas. Parang bumagsak
galing langit at walang prenong lumagapak sa lupa.
LAGI NMN EHAHAHAHAHAHAAHHAYuq nashet??????
P 15-4
Kabanata 14
292K 16.7K 12.6K
by jonaxx
Kabanata 14
Fiancee
"Ayos lang po ako," sabi ko sa mga dumalong trabahante.
Meanwhile, the security guard is already talking to Daniella. Binigay ko ang lubid
ng kabayo sa trabahante at
dire-diretso na akong naglakad patungo sa gate.
"Anong kailangan mo, hija?" naabutan kong tanong ng guard.
"I'mDaniella's friend. I want to see her," sabi ni Daniella sabay tingin sa akin.
Nilingon ako ng guard. Tumango ako rito at hinayaan niya nang lumapit ito sa akin.
Niyakap ako ni Daniella
ng mahigpit at nanginginig namang nilingon pabalik ang mansyon.
"I missed you! And oh my gosh, this house is huge and pretty!" deklara ni Daniella.
Nilingon ko ang guard na pinagmamasdan kami. Hinawakan ko ang kanyang siko at
hinila patungo roon sa
may duyan, palayo sa mga taong nagmamasid.
Wala si Senyora Domitilla sa ngayon. Sabi'y may binisita. Kajik is out as usual and
Zamiel is in his office.
Ako at ang mga tauhan lang ang naroon sa mansyon ngayon at sa kauna-unahang
pagkakataon ay nagpasalamat
ako na ganoon nga.
Nagpatianod siya sa hila ko. Bagaman nakangisi si Daniella, ako naman ay hindi
magkamayaw ang kaba.
"Anong ginagawa mo rito?" I asked when we finally are near the swing.
Malayo ang distansya noon sa mismong mansion. Mag-usap man kami sa katamtamang
boses ay hindi kami
maririnig ng kung sino mang naroon. Mas lalo pa kung hihinaan ko ang boses ko gaya
ng ginagawa ko ngayon.
"What?" she laughed mockingly. "Visiting you..."
Naglakad siya palapit muli sa mansyon. Nanatili naman ako sa kinatatayuan. Tumigil
siya at nilingon ako.
Naglakad siya pabalik at patungo sa duyan.
Ano ang plano niya? Are we still pursuing the plan? Horrifying thoughts of betrayal
made me more nervous.
Surely, she's not going to do anything like it, right? Abot-abot ang pagbundol ng
kaba sa aking puso.
She playfully run her fingers on the cold brass chains of the swing. Nakaplaster
parin sa kanyang labi ang
hindi magkamayaw na ngiti, may halong mangha.
P 16-1
"You never told me their mansion is exceptionally beautiful," her tone is almost an
accusation.
"You never asked. Hindi ko rin alamna hindi mo alam."
"Goodness. I've never been here. This is my first time."
Naupo siya sa duyan at tiningala muli ang mansion. Alamkong namamangha talaga siya
sa disenyo ng
mansyon. Nilingon niya rin ang halamanan na sa tataas ay ang malayong dagat at
pagtatagpo ng langit na lang
ang nakikita kapag sa ganitong distansya.
"And is that a beach?" she asked.
"Daniella," I whispered. "Why are you here and where is Ashton?"
Nakita ko ang biglaang pagpapalit ng ekspresyon niya sa mukha. Noong mas bata kami,
mas halos pareho ang
mukha namin. Ang ibang bisita, mga bagong nakilala, lalo na noong buhay pa si
Daddy, inaakalang si Tita
Matilda talaga ang tunay kong ina dahil bukod sa magkamukha, magkamukha rin kami ng
"panganay" na anak.
Her straight brown hair is in ponytail today. Bakas sa kanyang mukha ang light
make-up na suot, konting gloss
at pampahaba pa ng pilik-mata. Ang suot ay inaasahan para sa isang turistang galing
sa isla. A cropped
yellow spaghetti strap top and a faded short shorts. She has a small backpack
behind her. Naisip ko tuloy
kung nasaan ang kanyang maleta gayong hindi ito umaalis ng hindi dala ang
sandamakmak na damit.
"He went hope, the coward," she said with so much bitterness na agaran ding
naglaho. "Anyway, it doesn't
matter now."
"Anong ibig mong sabihin? What about our plan!?" natataranta na ako.
She smiled again. Naiirita na ako pero wala ako sa posisyon para makaramdamnoon.
Huminga ako ng
malalimat yumuko.
"Where are the people here? Zamiel and his grandma? Are they inside the mansion?"
"No. May lakad ang Senyora at si Zamiel ay nasa trabaho."
"Trabaho? Saan?" nilingon niya ang gate.
Kinabahan ako at napalingon din. Akala ko'y umuwi ito ng mas maaga sa inaasahan ko.
Nang nakitang wala
ay huminga ako ng malalimat bumaling ulit kay Daniella. And she's already looking
at me with that
ridiculous grin on her face. Tumaas ang kilay niya bago nagsalitang muli.
"You look so scared."
Shit. Paano ako hindi matatakot? Nagpapanggap akong siya tapos pumunta siya rito?
Is she out of her mind?
"Bakit ako hindi matatakot? Pumunta ka rito. Mabubuking ako!"
"Mabubuking ako. May I remind you, Ace, that you have no liability here. These are
all my mistakes so you
shouldn't worry about it."
P 16-2
Pumikit ako ng mariin at tumango. She's right. Wala akong kasalanan. Kung
mabubuking kami, siya ang
masisisi dahil siya naman ang may pakana. I'mjust her puppet. I'mjust here so she
could use me.
"Kaya huwag ka nang mag-alala."
"Paano iyong plano natin? What are we going to do?" tanong ko, naguguluhan na.
"Well, I revised the plan."
Shit. I did not see this coming. May takot ako sa ganito pero hindi ko inakalang
mangyayari nga.
"What is your revised plan, then?"
"Hmmm. I've been thinking..."
Tumayo siya at umikot sa mga gumamela. Hinawakan niya ang isang bulaklak at
hinaplos ng ilang sandali
bago tuluyang nagsalita.
"Wala na kami ni Ashton. The coward refused to marry me. It broke my heart, Ace.
Pero narealize ko na
hindi ako dapat nag-aaksaya ng panahon sa isang taong hindi ako pinapahalagahan."
Marami akong gustong sabihin gaya ng...
Maaaring pinapahalagahan siya ni Ashton, it's just that today is not the right time
to get married yet. They are
so young. They have things to prove to each other.
After all, the only true love is the one that can endure time, distance, and pain.
It is the only love that inspires
art. It is the only love that should be presented in front of Him.
Ang magpadalos-dalos ngayon ay hindi maganda. Lalo na dahil wala pa naman silang
napapatunayan sa isa'tisa.
But who amI to judge Daniella's opinion, it is hers. My opinion is mine and I
shouldn't shove it to her
mouth just so she'd understand.
"I'mthinking, my decisions could be wrong and too fast," dugtong niya.
Huminga ako ng malalim. Tila ito ang matagal ko nang isinasantabi sa isipan, unti-
unting nangyayari.
"My mother's decisions were for the better."
Hinarap ako ni Daniella. Alamko na agad.
Kinailangan ko pang paalalahanan ang sarili ko, na narito ako para sa isa at isa
lamang na dahilan.
Everything else doesn't matter. I need to be objective because I came here that
way.
Alamko rin na kahit anong gawin ko, wala parin akong magagawa.
"And she's coming home. Bago pa siya makauwi at maabutan ka, kailangan na nating
ituwid ito, Ace."
Tumango ulit ako. I've always been objective in life, pero ngayon sobrang hirap
maging ganoon ulit. Pinilit
P 16-3
ko ang sarili ko. Kailangan kong magpakatatag dahil mahina ako. Mahina pa ako.
"Anong gagawin natin?"
She smiled with so much satisfaction.
"Wala kang gagawin. Let me handle everything."
"Daniella, I came here and lied to everyone of them. Kay Zamiel, sa kanyang
kapatid, sa kanyang Lola, sa
kanyang ama't ina... maging sa mga kasambahay. Hindi pwedeng-"
"I was the one who lied, Ace. I made you lie so it is my fault. Huwag ka nang mag-
alala. Ako na ang bahala
sa lahat ng pagpapaliwanag."
Nalaglag ang panga ko. I have so many words but they got lost before I could speak.
"Imagine the things I'mrisking here just to own up to my mistakes. I can always
accuse you of lying and
identity theft but..."
"What?" halos pasigaw kong sinabi.
Minsan kasi sa sobrang pag-iisip ko, naiisip ko iyon. Those thoughts were so
private that I did not dare to
admit it to myself. Hindi ko pwedeng husgahan si Daniella ng ganoon. I've been with
her for years and so far
she did not do anything to deserve my cruel judgements. Pero ngayon, para itong
bangungot na unti-unting
nagkakatotoo.
She laughed mockingly and shook her head.
"Tingin mo gagawin ko sa'yo 'yon? Don't think so ill of me, Ace. I'mnot my mother,"
she said.
Pero hindi parin napanatag ang loob ko. I fear the unknown. I fear her
capabilities. I fear her so much that I
just suddenly want to run away.
"Anyway, let's talk about my plan."
Hindi na ako nagsalita. I have lost all the gleaming hope somewhere. Tingin ko nga,
guni-guni lang 'yon.
"Magpapakilala ako bilang kaibigan mo for the time being. I want to get to know my
fiancee. At kapag
nagustuhan ko, I will own up to my mistakes."
Hindi ako makakibo. Hindi ako makapaniwala.
"I don't know how long will it take me so we have to be patient. I need to know if
he's kind, or cool, or
whatsoever."
"Paano ako?"
"Paano ikaw? Huwag kang mag-alala, Ace. My checks are already ready. After my
confession, you are to
leave this place and go back to Manila."
P 16-4
Kinagat ko ang labi ko. Iyon naman talaga ang importante, 'di ba?
"Just as promised, I give you half million for this job. But since I changed my
mind... at malaki ang
possibility na magagalit si Mommy sa atin... sa'yo... I will double it so you can
find a place to stay. Probably
away fromour house."
Pagdating ko rito, ang pera ang tanging nasa isip ko. Ngayon, ni hindi na sumasagi
iyon.
"So we both have to pretend first. And when I decide, I will confess to Zamiel and
his grandmother... and all
the people you lied to. I will own up to the mistakes and make sure you're not
going to be blamed. Ayos ba?"
"How are you going to confess? What if they won't believe you, Daniella? What if...
What if..."
"Ako na ang bahala diyan. You will be around my confession to justify that it is
all my fault, Ace. Happy?"
Dapat ay umayos ang pakiramdamko sa assurance niya pero bakit ni konti ay walang
natatanggal sa
nagpapabagabag sa akin?
"Aamin ako na inutusan kitang gawin ito dahil ayaw kong pakasal. Ngayon ay
naintindihan ko na kung para
saan ang kasal na ito, ang mabuting idudulot nito para sa amin, at ang pagtanggap
ko sa desisyon na ito."
"Magagalit sila sa atin-"
"I will make sure that the blame will all be mine. It's obvious. Kung ako sila, sa
nag-utos ako magagalit,
hindi sa utusan. After the confession, and before you leave, I will give you the
check. Kukuha rin agad ako ng
plane ticket at ikaw na ang bahala sa sarili mo sa Maynila. I guess the money can
do things for you just so
you won't see mother while she's angry at us."
Dahan-dahan along tumango. Nawawalan ng ibang rason at paraan. This is the only way
out. This is the truth.
There is no need to accept it because in the first place, we can't deny the truths.
"Tandaan mo, just go with flow. The right to confession is not in you, Ace. Ako
lang ang magsasabi ng totoo
kung kailan ko gusto."
"Paano kung matatagalan ka sa pagdedesisyon... kung... magugustuhan mo siya?"
"E 'di matagalan? Just until I decide, you have to deal with that."
"Paano kung hindi mo siya magustuhan?"
"I have to marry him, still. I know now why mother wants this. They are huge in the
construction industry.
There's no other way, I think," she said.
Wala akong nasabi na. Wala akong sasabihing mahalaga. Wala akong masasabi na
makapagbagao riyan o sa
kahit ano.
"Well, so are you saying na walang tao mansyon na iyan?"
"Meron. Mga kasambahay nila. Si Kajik, 'yong kapatid ni Zamiel ay may nilakad din."
P 16-5
Nilingon niya ang gate ng mansyon. Humalukipkip siya at marahang naglakad bago
nagsalita ulit.
"Tour me around it. I want to see how big is the estate. Also, magpapakilala ako
bilang Alena, my second
name so it's not a lie anymore. You'll tell themI'myour friend. I'mstaying in a
hotel near here kaya uuwi rin
ako mamaya pagkatapos mo akong mapakilala sa mapapangasawa ko."
Napalunok ako.
"I noticed they have a beach front, too. Sayang at hindi ako nagdala ng swimwear.
Well, the hotel's beach
front is already spoiling me."
Sumusunod ako sa paglalakad niya patungo sa front yard. Pinagtitinginan kami ng mga
trabahante at guard. Wala parin akong kibo. Masyadong mabilis ang lahat.
"Ang ganda ng buhay mo rito, huh, pa sakay-sakay ka lang ng kabayo. Who taught you
how to ride a horse?
Ang mga trabahante?"
Binalingan ako ni Daniella. Tumango ako. She smiled sweetly again then it's
suddenly gone.
"What are you waiting for, Daniella? Tour me. Ikaw ang mauna, dahil wala akong
alamdito!" deklara niya.
Nataranta akong tumango at nauna na sa paglalakad. Suminghap ako. Minsan, hindi ka
na bibigyan ng
pagkakataong mag-adjust. You have to just suddenly do things you fear to do.
Because you cannot really
control anything.
"Kuwadra ng mga kabayo."
"Ilang kabayo ang meron sila?"
"Hindi ko binilang."
Tumango siya at tumingala sa mansyon.
"This is their mansion. Designed by an architect native of this province..."
patuloy ko habang lumalapit kami
sa bulwagan.
Bakas sa mukha ni Daniella ang pagkakamangha sa mga muwebles at sa kisame noon. She
mimicked what I
probably looked like the first time I came here. I admired the whole mansion for
its majestic beauty. All the
paintings and the swirls, all the antiques and the classic touches... all of it
takes me back to the time when
everything in this world was simple.
"This is where our engagement party was held."
"Did they hire photographers for it?"
Nagulat ako roon. Naisip ko ang mga pictures na siguro'y nasa internet o kung saan
man. Baka makita iyon ni
Tita Matilda! Bakit hindi ko iyon naisip noon.
"Well, it usually takes time to release photos like that especially when the
photographer is a professional one
P 16-6
kaya hindi pa alamni Mommy ngayon."
Hinawakan niya ang isa sa grecian inspired sofas.
"If my hunch is right, that would probably be published on lifestyle magazines
unless they want a private and
elite party."
"Paano 'yon? Anong mangyayari?"
"That's why I need to decide fast para hindi naman mapahiya ang pamilya nila kung
sakaling ganoon nga ang
mangyari."
"Miss Daniella... meryenda, po!" si Petrina na bahagyang natigilan nang nakitang
may kasama ako.
Sabay pa naming nilingon ni Daniella ang tumawag. It's her instinct because it's
her name, after all. Punongpuno
ng kuryusidad ang mga mata ni Petrina nang nakitang may kasama akong babae. Siguro,
bukod sa hindi
niya ito makilala bilang babae ni Zamiel, hindi rin siya sanay na may kaibigan ako
rito.
"Petrina, kaibigan ko, si Alena."
"M-Magandang umaga, Miss Alena. Saan ko ilalagay, Miss Daniella, ang meryenda? Sa
terasa ba?" si
Petrina.
Nagkatinginan kami ni Daniella. She smiled on me before finally setting for an
answer I have to execute.
"I want to see your room," she declared.
"Sa kwarto ko na lang, Petrina."
Petrina nodded and went immediately to the grand staircase. Nang nasa tuktok na ay
bumaling si Daniella sa
akin.
"My goodness, you have a handmaiden?" natutuwa niyang sinabi.
"She just assists me in the things that I do, that's all."
Nauna na akong maglakad sa kanya sa engrandeng hagdanan. Sumunod naman siya sa
akin.
"That's still a handmaiden, right? And goodness, this is a fancy staircase. At
ilang chandelier meron ang
bahay na ito bukod sa pinakamalaking nasa gitna? Ilan din ang kwarto at gaano
alaki? I bet you have a
bathroomin your room, at guestroompa 'yon? Pang ilang guestroomang kwarto mo?"
Hindi ko masagot lahat ng tanong ni Daniella dahil hindi ko naman naisip na
mahalaga pala na malaman ko
ang mga bagay na iyon.
"I bet these are real gold figures?" turo niya sa mga kasangkapan sa pasilyo. "And
my... these antiques are
worth a fortune, for sure!"
Daniella's father was one of the greatest engineers of all time in the country.
Iilang mga pampublikong
P 16-7
imprastraktura na ang nagawa nito. Hanggang ngayon ay ginagamit pa at matibay pa.
Her grandfather was
once the head of a department related to construction, the reason why her father
landed on some of the biggest
projects for the country.
Kilala ang pamilya nila ngunit maagang namatay ang kanyang ama. Kung mas mahaba ang
naging buhay nito,
baka pa mas marami pa itong nagawa. Father was a great engineer. He owns a
firminspired by my mother.
My father's strengths were always praised by the large foreign companies making
himone of the best in the
private sectors.
Ang pagpapakasal ni Daddy kay Tita Matilda ay naging tungkol sa pag-aalaga sa akin
pero kung iisipin ang
banda ng pera, Tita Matilda has more money than us but her money was not
regenerating anymore. Hindi
kami ganoon kayaman gaya nina Tita Matilda ngunit paangat ang firmkahit pa noong
namatay si Mommy.
Tita Matilda invested on the firmdahilan ng pagkaka maintain nito kahit pa hindi na
ganoon ka aktibo si
Daddy. She hired new good engineers and architects. Hindi man malaki ay may ibubuga
parin.
At ngayon, ang ikinakabuhay ng firmay ang mga magagaling na na hire ni Tita
Matilda, at ang koneksyon niya
sa departamentong pang imprastraktura. My father may have left me money but his
money is growing right
now because of Tita Matilda's connections. Kaya kahit paano ay nakakatulong talaga
si Tita sa amin. Hindi
ko ipagkakaila 'yan.
"This is my room," deklara ko nang nakalapit na sa pintuan.
Pagkabukas ay nakita ko na ang tray ng pagkain sa lamesa. Wala na si Petrina,
siguro ay bumaba para
magdagdag ng pagkain.
Nilingon ko si Daniella na ngayon ay nilalapitan ang aking kama. Naupo siya roon,
tinatantya kung gaano
kalambot ang kutson. Nilingon niya rin ang bintana at dumungaw siya roon. Naglakad
siya patungo sa
bathroomat iginala ang mga mata.
"Wow! You have a bath tub. And this is a guestroom, right?"
"Yes."
Tumango siya. She looks so pleased with the details of the room.
She checked the dresser and saw some expensive perfumes and lotions, iilan sa bigay
ni Zamiel noong namili
siya.
"Bulgari?" Inamoy niya iyon. "Sinong nagbigay?"
Parang may nagbara sa aking lalamunan. Hindi ko siya agad nasagot.
"An Estee Lauder cream? Do you use this?"
"Uh, minsan."
"Sinong nagbigay nito?" now she sounds a bit tensed.
P 16-8
"Si Zamiel," pag-amin ko.
Nanliit ang mga mata niya at agad bumaling sa aking closet. She run through my
usual shirts until she found
the other branded clothes... at iyong dress na suot ko sa engagement. Her eyes
widened when she saw the tag.
"He has some good taste, huh. Classy and expensive."
Pati ang mga sapatos ko'y tiningnan niya. Hindi na niya sinabi pa ang brand ng mga
naroon pero alamkong
namamangha siya.
"I bet it's the handmaiden or his mother or a secretary who choose everything. Sa
mamahalin lang nag
shopping."
Kumatok si Petrina at pumasok para dagdagan ang aming pagkain. Natahimik kami.
Nagpatuloy naman si
Daniella sa panunuri sa mga bagay sa aking kwarto. Nang nakita ang bagong dating na
pagkain ay nilapitan
iyon ni Daniella at tinikman. Ngumiti si Petrina sa kanya.
"Ilang cook meron kayo?" tanong ni Daniella.
"Uh, tatlo po."
"Oh? And exactly how many maids are here?"
Natagalan si Petrina sa pag-iisip o pagbibilang kung ilan kaya nagkibit-balikat si
Daniella.
"Nevermind. That many dahilan kung bakit 'di mo masagot agad. You may go now," she
said.
Nilingon ako ni Petrina. Nagulat ako nang nakitang nakatingin lang ito sa akin. I
realized that maybe she was
told not to take orders fromother people aside sa miyembro ng pamilya at sa akin.
"It's okay, Petrina. You may leave us now."
Iniwan kami ni Petrina gaya ng utos ko. Nang tuluyang nawala ito ay umiling si
Daniella at tumawa.
"Titingnan ko ang itsura niya kapag malalaman niya nang ako ang mapapangasawa ng
kanyang amo. Hm."
She then turned to me.
"Where is his room?"
Habang tumatagal, para na akong sinasakal. Itinuro ko kay Daniella ang silid ni
Zamiel. Tinanong niya rin
ako kung nakapasok na ba ako kaya sinabi kong hindi. She then smiled and made me
tour her to the other
rooms I know.
She was pleased because the study and library is large and that they have a drawing
room. Pati noong nag
lunch kami ay hindi nakatakas ang puri niya sa taga luto at sa dami ng pagkaing
ihahanda kahit mag-isa naman
ako dapat na kakain.
In the afternoon I thought she'd go back to her hotel pero nagpatour pa siya sa
akin sa beach ng naroon.
P 16-9
Kailangan lang naming bumaba at ayon na pero hindi siya nakuntento. She also wanted
to go and see the
priced Windmills of Costa Leona, na pinagawa at ideya raw ng mga lolo nina Zamiel.
"Ilang windmills ito?"
"Hindi ko alam, Daniella," sabi ko nang nasa daanan na kami patungong planta.
I will not encourage her to go to the plant. Bukod sa malayo iyon, hindi rin ako
handa. Hindi pa ako handa.
But does the world really care when I'mready or not? It did not care if I was ready
for Daniella's arrival.
"Hindi mo siya natanong? You don't talk that much, do you?"
"Uh... Yeah..."
She smiled again.
"At itong lupaing ito, kanila?" turo niya sa mga burol kung nasaan ang
nagtatayugang windmills.
"Oo."
"Where is their cement plant? Have you been there?"
"Oo pero malayo iyon. Kailangan nating mangabayo. Kung lalakarin ay baka magreklamo
ka lang."
"Oh. Right. I prefer he show me that, instead so let's just go back to the mansion,
then? Anong oras ang uwi
niya?"
"Alas tres."
Dumungaw si Daniella sa kanyang wrist watch. She was pleased to know that three in
the afternoon is just
fifteen minutes fromnow.
"Let's go back to the mansion now. I have to use your bathroomand dresser."
Sinunod ko rin iyon na parang robot. I want to defy her right now but I know I have
no chance. Gaano man
kalakas ang fighting spirit ko, kung hindi pabor sa akin ang panahon at
pagkakataon, hinding-hindi ako
magtatagumpay.
Pinagmasdan ko siyang nags-spray sa buhok. Naglagay din siya ng make up sa mukha.
Marami siyang nilagay
pero kaonting pagbabago lang meron. She knows how to make it look natural even with
all the products.
She smiled at me on the mirror. Ngumiti ako pabalik. Nanlalambot ako. My heart
skipped a beat when I
heard the brass gates open and the coming of the galloping horse.
Dumungaw ako sa bintana at nakita si Zamiel na sakay nito. Natigilan ako.
The truth, Ace, doesn't wait till you are ready. The truth will come even when your
guard is down. All you
have to do is brace it. All you have to remember is the reason for your lies. All
you have to think about is
your future. And these lies are not your future.
P 16-10
"Sinong tinitingnan mo?" si Daniella sabay dungaw din sa baba.
Binibigay ni Zamiel ang lubid sa tauhan. Daniella giggled.
"That's him, right?"
"Yes."
"Introduce me to him, Ace. I want to see if my fiancee is worth a try."
He is.
TANGINANAKITANYALANGYUNGPICTURENI ZAMIEL E PUTANAIIYAK AKO HUHU
P 16-11
Kabanata 15
340K 17.8K 28.6K
by jonaxx
Kabanata 15
Envy
Sabay kaming bumaba ni Daniella sa hagdanan. Gaya ng madalas, hindi pa pumapasok si
Zamiel sa mansyon
at nanatili na lamang sa kuwadra. Nakatalikod siya sa amin nang nakalabas kami sa
bulwagan. My heart
hammered like a mad man.
Zamiel turned and his eyes drifted fromme to Daniella who's behind me. Parang
sinaksak ang puso ko nang
nakita kong tumingin siya roon. Binalik niya sa akin muli ang titig bago hinarap
kami ng husto.
"Uh, Zamiel. This is Alena, my friend..." may idudugtong pa sana ako pero naglahad
na ng kamay si Daniella
kay Zamiel.
"It's nice to meet you. Zamiel Mercadejas, right?" she smiled sweetly.
Tinanggap ni Zamiel ang kamay ni Daniella. He smiled at her and nodded.
"Yes. Hmm. I'msurprised. You have a friend fromCosta Leona, Daniella?" sabay tingin
ni Zamiel sa akin.
Gustong magsalita ni Daniella. Suminghap siya st umiling.
"She's from Manila-"
"Yes. I'mnot fromhere. Kababakasyon ko lang at nalaman kong nandito siya kaya
pinuntahan ko. And I've
heard fromher that she's staying on a nice estate. I got curious so here I am."
Nagkibit ng balikat si Daniella kay Zamiel. Zamiel walked past Daniella just to
come near me.
"Nagmeryenda na ba kayo? Let's go inside so your friend could eat."
Tumango ako. Nauna na si Zamiel sa loob. Sumunod naman ako pero bago makapaglakad
ay hinila ako
pabalik ni Daniella.
"Oh my gosh, he's hotter in person," she whispered.
Tumango ako at wala nang nasabi. Sumunod kami kay Zamiel na agad nag-utos sa mga
kasamabahay. Umupo
siya sa upuan sa terasa at hinawakan ang backrest ng katabing upuan niya nang
nakatingin sa akin. He's telling
me to sit beside him.
Ginawa ko iyon. Hindi ko alamkung napansin ni Daniella iyon pero mukhang wala naman
siyang pakealam.
Naupo siya sa harap namin. Tumayo rin agad para tumingin sa labas ng terrace bago
naupong muli.
"You have a pretty estate. Plus, the beachfront is exceptional!" papuri ni
Daniella.
P 17-1
Zamiel smiled at me before finally speaking.
"So, my wife has toured you around?"
Kitang-kita ko ang ilang sandaling pagkakabalisa ni Daniella sa tinukoy ni Zamiel.
Then she laughed
mockingly. Napainomng tubig bago siya nagsalitang muli.
"Well, yes. But... I didn't know Daniella's already married?"
Sinipat niya ako. Isang lengwaheng alamkong ginagamit niya kapag may bisita sa
aming bahay noon.
"We will get married soon so she has to get used to me calling her my wife. Pareho
lang iyon," sagot ni
Zamiel.
"Oh! But you're not yet married. Right, Daniella?"
"Hindi pa," sagot ko, hindi na rin nagiging kumportable.
Hinawakan ni Zamiel ang aking kamay. He leaned towards me and whispered something.
Habang nangyayari
iyon ay tinititigan ni Daniella ang aming mga kamay at pinagmasdan ang kilos.
Kinabahan agad ako.
"We will marry each other so what's the difference?" he whispered.
Ngumisi siya at bumaba ang kanyang mata sa aking labi. I amas firmand hard as a
statue while he's doing
that. Tumikhimsi Daniella dahilan ng agarang pagbaling ko. Nakataas ang kilay niya,
marahan akong inirapan
pagkatapos ay tumingin kay Zamiel.
"I'msurprised that my friend here agreed to a marriage for convenience. She's
braver back in Manila."
Zamiel chuckled. Napawi ang naglalarong ngiti sa labi ni Daniella at napalitan lang
ng pagkamangha.
"She's still brave now. Bakit naman siya tatanggi sa alok kong kasal? There is
nothing to lose and everything
to gain."
Sumimsimsi Zamiel sa isang basong tubig. Daniella's lips parted. Yumuko ako. She's
starting to like him.
And it's not just because of his looks, I'msure.
"I don't know. I just thought na hindi siya mabilis maipapakasal. I just remeber
her being close with a friend
of mine back home."
Sumulyap si Zamiel sa akin. Kumunot naman ang noo ko.
"Ashton is a nice guy. Froma good university and definitely handsome. Madalas
silang magkausap, hindi ba,
Daniella?"
Hindi ko maitanggi iyon dahil iyon ang totoo. Nilingon ko si Zamiel na ngayon ay
kunot ang noo.
"We are just friends. Nothing more. That's all."
P 17-2
Zamiel shifted on his chair. He looked at me with a playful warning in his eyes.
Umiling ako. Sa ibang
pagkakataon ay magpapaliwanag ako, kahit sino pa ang nasa harap. Pero iba ito...
Daniella. The real
Daniella is in front of us and there is nothing to explain.
"Oh well. Lahat naman diyan nagsisimula. Anyway, Daniella told me that you work?"
Tumango si Zamiel. Hindi pa ata nakakabawi sa huling narinig.
"Where do you work?"
"We have a cement plant few miles away fromhere. I manage just almost all the
operations of the plant. Sa
ibang planta, iba naman ang nangangasiwa."
"That's huge. Interesting."
Daniella leaned towards the table giving us a good view of her cleavage. Her
voluptuous body could really
do wonders for any man's interest. Hindi na ako magtataka kung maging si Zamiel ay
ganoon.
"Why don't we visit that plant? I've never been to a cement plant before," si
Daniella.
"Gagabihin na tayo."
"Tomorrow, then?"
Nakatingin na lamang ako sa aking baso. I don't want to interrupt. I don't want to
feel bitter when I see
Zamiel's eyes gleaming with lust for Daniella.
Bata pa ako, I reminded myself. Pera ang kailangan ko para mabuhay at makapag-aral.
Iyon lang dapat ang
iisipin ko. Sa huli, maagaw ang lahat pero hindi ang edukasyon. I need to invest on
things that can't be taken
away fromme.
"Do you have things to do tomorrow, Daniella?" si Zamiel.
"Wala naman," sagot ko.
"That's a done deal then. Anong oras ba? Also, can we swimon the beach, Daniella?
Mag-isa kasi ako sa
hotel, e, kaya mas masaya kung dito ako magswimming."
"Oo naman."
"Zamiel?" she turned to him.
"Sure thing. I'll ask Mercedita to bring some food down the beach tomorrow. Para sa
inyong dalawa."
"That's great! Pero... hindi ka kasama?"
Nasulyapan ko ang bigong mukha ni Daniella. Umiling si Zamiel.
"I have work to do."
P 17-3
"Oh! Pilitin mo siya, Daniella. Minsan lang naman, hindi ba?" natatawang sinabi ni
Daniella.
Tinitigan ko ang matamis na ngiti ni Daniella sa harap. Parang dudugo ang mga mata
ko sa bottled up anger.
Something that I shouldn't feel. I don't have the right to get angry. In the first
place, this life is not mine.
"Please, Zamiel."
Nagtaas ng kilay si Zamiel. He grinned evilly before he twisted his lips.
"I really can't say no to my wife."
"Then that's good! I'mexcited!" deklara ni Daniella.
Napabaling kami sa bulwagan nang nakitang humilera ang ilang kasambahay. Pumasok si
Senyora nang hindi
namin namalayan ang pagdating ng sasakyan.
Tumayo kami ni Zamiel para batiin na ito. Tumayo na rin si Daniella at gumaya sa
amin.
Nagmano at humalik si Zamiel sa matandang donya at ganoon din ang iminuwestra ng
matanda sa akin. I did
the routine to before she finally turned to the third person of our crowd.
"This is Alena, Senyora. Kaibigan ko," sabi ko.
Senyora smiled. Her eyes did not linger on her na para bang hindi siya importanteng
pagtuonan ng pansin.
"Is Kajik around?"
"Kadarating lang po, Senyora," sagot ng isang kasambahay.
"Good. Ask himwhat he wants for dinner. Zamiel, Daniella..." then she only smiled
to the real Daniella.
"Magapahinga na muna ako. Enjoy the sunset, my dear."
Tumulak na si Senyora kaya nilingon ko si Daniella. I know that she probably felt
insulted by the people's
lack of interest and importance for her.
Sumunod ang iilang kasambahay sa kay Senyora. Ang iba'y sinalubong ang pagdating ni
Kajik. Like the my
routine, I introduced Daniella as Alena to him.
"Nice to meet you," Kajik said. "Dito na tayo maghapunan kung gusto mo."
"Ah! Hindi na. I will go back to my hotel," nag-aalinlangang sinabi ni Daniella.
Tumango si Kajik at hindi na namilit pa. "Kuya, father wants the reports. Are you
done with it?"
Umiling si Zamiel. "Gagawin ko ngayon."
Hinawakan ni Zamiel ang aking baywang at yumuko siya para mabulungan ako.
"I'll leave you and your friend for now. See you on dinner and after that. We have
things to talk about."
P 17-4
"H-Huh? Talk about what?" bulong ko.
Matalimniya ang sinipat. "About your city boy..."
I can't believe him. Iniwan kami ni Daniella sa bulwagan. Umalis ang magkapatid,
siguro'y patungo sa study.
Nilingon ko si Daniella at naabutan ko ang kanyang pilit na ngiti habang
nakahalukipkip.
"What were you whispering about?"
Umiling ako. "Nagpaalamlang na aakyat na sila ng kapatid niya," sagot ko naman.
Umirap siya at suminghap.
"Babalik na ako sa hotel ko at baka tumawag na si Mommy. I also have to arrange
schedules."
Sumulyap siya sa taas ng hagdanan bago bumaling sa akin.
"Tumupad ka sa usapan kung hindi wala kang matatanggap ni piso," she said as
parting words before she left.
Papalubog ang araw nang nasa kwarto ako, mag-isa. I took my luggage out. Wala sa
sarili kong inayos ang
aking mga damit. This is the moment just before losing and leaving. Iyong tipong
alammo na matatalo ka na.
Hindi ka na lumalaban at sumusuko na lang.
This is not Daniella's fault. I have no right to get mad at her. Kasalanan ko 'to
dahil pumayag ako kahit alam
kong mali.
Naramdaman ko ang pagiging makasarili niya kanina pero sino ako para husgahan siya?
Sino ako para
sawayin siya? This is her life I amtaking. It is normal for her to envy the life
she gave away. Ako na
pumayag sa gusto niya, sa pagsisinungaling, ay parehong may kasalanan tulad niya.
I'mnot clean. I'mnot
honest. I'mnot kind.
"Where is your friend?" si Senyora nang nasa hapag na kaming lahat.
Pagkatapos mag-usap ng magkapatid tungkol sa negosyo ay si Senyora na mismo ang
naghanap noon.
"Umuwi na po," sagot ko.
"Oh! I thought she'll eat her dinner here. Where is she staying?"
"Sa isang hotel daw po malapit dito."
"Oh! Though any friend of you is our friend, too. You may offer her a guestroom,"
si Senyora sa banayad na
boses.
"Uh. Okay, po," sagot ko.
"Well, if she's staying at The Coast, I tell you. Pareho lang ang dagat namin dito
sa dagat nila roon. Might as
well let her swimon our beach front, instead."
P 17-5
Tumango ako. "Iyon nga po ang plano namin bukas."
"That's great! I can arrange for your food. Zamiel," bumaling si Senyora kay
Zamiel.
"Po."
"Daniella has a friend. You should put an effort of pleasing them. Magpahanda tayo
bukas. Ibaba ang mga
pagkain pagkaligo ninyo. Ilang buwan na rin akong hindi nakakapahinga sa tapat ng
dagat, sasali ako sa inyo."
"Okay po, Lola."
"Should I invite friends, La? It sounds like a beach party to me," si Kajik.
Tumawa si Senyora pero bago pa nakapagsalita ay naunahan na ni Zamiel.
"You can't. Not Peter or anyone. You can invite your girls."
Nag-ngising aso si Kajik. "Ikakasal ka na, babae parin ang iniisip mo?"
"That's not because I like girls, Kajik. I just definitely hate Peter."
Kajik laughed. Ganoon din si Senyora. Umiling si Zamiel at ngumisi na rin. Yumuko
ako at nangiti na rin.
Pansamantalang nakalimutan ang nagbabadyang problema. Zamiel caressed my shoulders
slowly with his
resting hand behind my chair.
"Anyway, Ivo is asking for your opinion, Zamiel. About a matter involving the
company," baling ni Senyora
sa ibang usapin.
"Si Ali ang tanungin niya. He left me the plant, Lola, even when I don't want it."
"You can just teach himthe things that you know, hijo. Alammo namang hindi
magkasundo si Ivo at Ali,
hindi ba?"
Their conversations went on. Tahimik naman akong nakikinig. Hindi ko halos magalaw
ang pagkain ko.
Lumipat kami sa terasa pagkatapos kumain. Doon na nila pinagpatuloy ang usapin
habang kumakain ng
panghimagas. Zamiel's armis around me like usual. At kung wala lang nagpapabagabag
sa akin ay naenjoy na
ako sa pagtitingin ng mga bituin sa langit.
It was almost nine in the evening when we decided to call it a night. Umakyat ako
at dumiretso sa kwarto
nang bigla akong hinila ni Zamiel.
"Ano ba!?" gulantang kong sinabi.
"Let's talk."
He dragged me to his room. I did not exactly fight him. Nagpatianod lang ako kahit
pa iba ang sinasabi ko.
Nang nakapasok kami sa kanyang medyo madilimna kwarto ay sinarado niya agad ang
pintuan. He snaked his
P 17-6
arms around me the reason why I started wriggling.
Sumalampak siya sa kama at ako naman ay sa kanyang hita.
"Zamiel, what the hell are you doing?"
He chuckled and then inserted his hand on my chest. Para akong mahihimatay sa
ginawa niya. Tumigil ito sa
mismong puso ko. Siniko ko siya sa sikmura dahilan ng pagpirmi niya sa mga kamay
ko.
"You're scared I might bed you tonight, huh? I just want to talk."
"Then don't drag me like that!" giit ko.
"I told you we're going to talk. Ang tahimik mo kanina, ah?"
Sinubukan kong tumayo pero pinigilan niya ako sa pamamagitan ng pagyakap.
"Who's the man your friend is talking about? You have a lover left in Manila?"
Oh my gosh. Sa lahat ng nangyayari, ito parin ang big deal sa kanya? I thought he'd
realize that I'mnot the true
Daniella?
"Hindi ba sinabi kong kaibigan ko lang 'yon?"
"She made it sound like you have something romantic going on."
"You think I'll come here and let you marry me kung may iba akong mahal, huh?"
Shit. I've gone too far with the words. Tinikomko ang bibig ko.
"Hmmm..." he breathed.
Kinalma ko ang sarili ko. Yumuko ako at nagpaalala na dapat ay hindi ko na dagdagan
pa ang mga iyon.
"So you're letting me marry you because you're in love with me?"
Hindi ako sumagot. Hindi rin niya ako pinilit pang magsalita. Nanatili kaming
ganoon.
Tinabunan ng kanyang malaking kamay ang aking kamay. He then fitted his fingers
inbetween mine.
Nanghihina ang mga daliri ko habang ang kanya'y humihigpit ang hawak.
"Do you swear you're not in love with someone else."
But it is true, Ace. You are not in love with anyone else.
"I swear..." marahan kong sinabi kahit na parang kinakatay na ang puso ko.
"You should swear," aniya sa isang seryosong tono.
Ilang sandali pa ang lumipas bago siya huminga ng malalim.
P 17-7
"I'msorry," he said.
Nagulat ako roon. My heart is melting for him. At ikinalulungkot ko na
nagsinungaling ako. Na ang lahat ng
ito ay para sa pera lang.
"I've never been possessive of anything. Not the attention of my parents, of other
people... not our riches and
our properties... not our money or our name... only of you. I have only been
possessive of you."
I smiled because I know, saan man ako mapunta, ilang taon ang magdadaan, at gaano
ka daming sakit ang
mararamdaman ko... I will always remember all of his tender words. I will carry it
deep within my heart. In
places I won't dare admit. In secret and hopes. In dreams and imagination.
"Anong oras daw tayo babalik sa mansyon, Ace?" tanong ni Daniella habang nakatayo
at titig na titig sa
larawan ni Zamiel sa dingding.
Nasa loob kami ng opisina ngayon at gaya ng alok ni Zamiel kahapon, pinaunlakan
niya kami rito. Daniella is
in her cropped brown off shoulder top and a short shorts too. May dala parin siyang
backpack na bumagay sa
kanyang katawan.
"Alas dos."
Kadarating lang namin dito ngayon. Naglunch muna kami sa bahay bago tumulak dito.
Natagalan tuloy si
Zamiel.
Daniella turned to me. Her eyes drifted on my hand that's on Zamiel's desk. Lumapit
siya at ngumisi.
"Feel na feel mo, huh?"
Nakita ko ang bahagyang pagkakagulat niya nang nakita ang diamante sa aking daliri.
"Is that your engagement ring?"
I tried to hide it but it's too late. Naramdaman niya rin ang ginawa ko kaya
nilahad niya ang kanyang kamay.
"Patingin."
I sighed and slowly removed it frommy finger. Kinuha niya iyon at sinubukan sa
kanya pero halos hindi iyon
pumasok. Nang tuluyang pumasok ay tinaas niya ang kanyang kamay.
"This looks so good on me." Nilingon niya ako.
"Daniella, I think you should give it back-"
"Bakit? Sa'yo ba 'to? This should be mine if I didn't hire you."
Namilog ang mga mata ko.
"Kung makapagdesisyon ka na, bibigyan ka naman niya niyan!" medyo tensyonado kong
giit.
P 17-8
"Kung sabagay," she said playfully. "At ayaw ko rin namang tumanggap ng pinaglumaan
ng iba."
Pilit niyang tinanggal ang singsing at itinapon sa desk ni Zamiel. She smiled.
"Daniella, stop it," I whispered habang pinupulot ang singsing at nilalagay pabalik
sa aking daliri.
"Stop what?" natatawa niyang sinabi.
"You are making all of this like a joke. We will break the people's trust-"
"I will break the people's trust, not you. Ako ang may kasalanan. Hindi ko naman
talaga kasali sa picture,
Ace. Kaya may karapatan ako kung paano pakitunguhan ang lahat ng ito."
"I lied for you. How can you say that I'mnot involved?"
"Ayaw mo noon? I'msaving your ass here."
Bumukas ang pintuan dahilan ng pagtigil namin sa pagtatalo. Daniella's lingering
stare at me sent shivers
down my spine. Zamiel smiled and went directly to me. He kissed my forehead habang
ako'y nanatili ang titig
sa nakatingin sa amin.
Tinalikuran niya kami bago lumabas ng opisina.
"Tara na? I'mdone," Zamiel said.
Tumango ako at ngumiti. Zamiel tilted his head as if he saw something strange in
me. Mas lalo kong
pinalapad ang aking ngiti.
"Do you have a problem?" he asked.
Umiling ako. "Nothing. Let's go?" sabay tayo ko.
His eyes lingered on me but he never said a word. Kahit pa noong sumakay na kami sa
sasakyan. Ako sa front
seat at si Daniella sa backseat.
Hindi kami magkakasya sa kabayo kaya pinili ni Zamiel na magsasakyan kami. At mas
mabilis man ito, mas
matagal parin ang uwi dahil iikot pa sa isang diversion road bago tuluyang mapadpad
sa highway.
"Nakapamasyal na kayo sa buong probinsya?" tanong ni Daniella bilang pagbasag sa
katahimikan.
Umiling ako.
"Hindi pa. Pero ipapasyal ko rin siya sa susunod," si Zamiel.
"Gusto kong sumama."
Napatingin si Zamiel sa akin. Hindi ako nakakibo. Hell, I don't even know what my
expression looks like.
"Ilang araw pala ang bakasyon mo?"
P 17-9
"I can always extend my vacation whenever I like it even when I'mstaying in an
expensive hotel."
Nilingon ako ni Zamiel. Parang may gusto siyang sabihin sa akin pero hindi tinuloy.
Alamko mismo kung ano
iyon. Hindi na ako nagsalita.
"So anyway, today, we are swimming right? Hindi ba hindi ka marunong magswimming,
Daniella? Paano
'yan? Kami lang ni Zamiel ang maliligo, kung ganoon?"
Shit.
My sanity is hanging on to a piece of fiber. Malapit nang mapigtas ang pasensya ko.
Inalala ko ulit ang lugar
ko dahilan ng pagkalma.
"Sure," sabi ko sa iritasyon.
Tumawa si Zamiel. "Pwede siya sa hindi malalim. And besides, lumalimman. Hahawakan
ko siya para hindi
malunod."
"Oh that's hassle on your part, huh?"
"Hindi naman. Gusto ko nga 'yon, e," Zamiel confessed maliscously.
He looked at me dangerously. Ayaw ko nang lingunin si Daniella. This will be really
awkward.
Pagdating namin sa mansyon ay didiretso na dapat sa bulwagan ngunit tinawag si
Zamiel ng isang trabahante
sa kuwadra dahilan ng paglapit nito roon. I was already nearing the mansion when I
stopped to look at
Zamiel's business. Nakita iyon ni Daniella dahilan ng paglapit niya sa mga lalaking
nag-uusap.
"What's wrong?" narinig kong usisa ni Daniella.
Zamiel explained to her what's happening. Napalunok ako. Tumango si Zamiel at
tumulak na pagkatapos
magpaalam. Sumunod si Daniella, making sure that their walking pace is the same.
"Magpapaturo ako next time kung paano sumakay ng kabayo," si Daniella nang narinig
ko na ang pinaguusapan.
"Daniella can teach you that. She rides good now," si Zamiel.
"Oh? But she's new to horseback. Hindi ba dapat iyong experto ang nagtuturo?"
"She's already good at it. Don't worry," giit ni Zamiel.
Sumulyap ako kay Daniella at nakita ko ang pagnguso niya at pagkunot ng noo. I
sense she's going to fire back
but it's too late. Zamiel called for Mercedita to ask about Senyora's plan for
today.
At gaya ng sinabi ni Senyora, may handa nga sa beach front. May mga sun lounger na
hinanda at naroon na
siya kasama si Kajik na kakaahon lang sa dagat.
"Happy?" bati ni Kajik kay Zamiel sabay pakita ng naroon.
P 17-10
Wala siyang dala, ni babae. Si Senyora, ang dalawang kasambahay at si Petrina
lamang ang naroon. Naupo si
Kajik, tumutulo ang mga patak ng dagat sa kanyang katawan. Nagsalin din siya ng
juice sa kanyang baso.
"Thanks for the effort."
"Yeah. Thanks for the warning. I don't want our friends to lose their front teeth,"
sabay tawa ni Kajik.
"Shh. Stop it, you two. Kajik..." si Senyora.
Senyora is half lying on her sun lounger. She's wearing a dark sun glasses.
Nilingon niya kami at nginitian.
"I forgot how relaxing this feels."
"Magandang hapon po, Senyora," si Daniella.
Tumango lang ang matanda at bumaling ulit sa akin. "Daniella, mamaya ka na lang
maligo at medyo mainit pa.
Paunahin mo na lang ang kaibigan mo kung gusto niya."
Kinagat ko ang labi ko. I know she means well but for Daniella to hear that, I
think she will get even more
offended. Nakita ko ang blankong ekspresyon ng aking step-sister. Nilapag niya ang
kanyang bag sa lamesa at
agarang tinanggal ang damit.
Iminuwestra naman ni Zamiel ang isang sun lounger sa akin.
"Zamiel, wanna join me?" Daniella said in a very sweet tone.
Napalingon si Senyora sa kanya. Yumuko ako.
"No. Mamaya na ako kapag kasama ko na si Daniella," sagot ni Zamiel.
Anger passed on Daniella's face. Mas lalo lang akong nanlamig. Tumabi si Zamiel sa
aking sun lounger at
nang nalingunan kami ni Daniella ay umiling ito at dumiretso na siya sa dagat.
A heavy sigh fromSenyora Domitilla broke the silence.
"Anong trabaho ng mga magulang noon, Daniella?" Senyora asked.
Shit.
"Uh, her father died when she w-was young, p-po. M-May business ang kanyang Mommy."
"Hmm. Just like you, right."
Kabadong kabado ako. Mabuti na lang at hindi niya na dinugtungan. Bumaling siya sa
isang kasambahay at
nang hingi ng kung ano.
The clouds are covering the sun but Senyora Domitilla still finds it too sunny.
Nilamon ni Kajik ang isang
piraso ng pagkain bago niya tinungo ang hinandang jetski roon. Zamiel then curled
his arms on me.
Pinagmasdan ko si Daniella na naglalakad sa mababaw na parte. Her all red stringed
bikini is so bold that it
P 17-11
made her look paler than usual.
"Let's rest first gaya ng ginagawa ni Lola," Zamiel groaned behind me.
Pero nanatili akong nakaupo hanggang sa umahon muli si Daniella. She smiled after
probably twenty minutes
of swimming. Namumula na ang kanyang balat. Napawi ang ngiti niya nang nakita ang
kamay ni Zamiel sa
aking tiyan.
I saw a gleamof anger in her eyes nang nahagip niya ako ng tingin pero dumiretso
siya sa lamesa para
makainomng cucumber juice.
"Swimming na tayo," yaya niya sa akin.
Nilingon ko si Zamiel na kadidilat lang. Tumango ako sa kanya bilang pagsang-ayon
kay Daniella. Nilapag ni
Daniella ang kanyang baso at sinulyapan ang matandang natutulog sa sun lounger bago
bumalik sa dagat.
I removed my dress. Ang suot ko ay isa muli sa mga bikini na binigay ni Zamiel.
Zamiel removed his t-shirt,
too. Sabay na kaming naglakad sa dagat. Nauna ako pero sinasabayan ako ni Zamiel.
When he realized that
I'mwalking too fast, kinuha niya ang kamay ko at hinawakan.
Nakita ko si Daniella sa malayo, nakatingin at hindi mabasa ang ekspresyon.
We stopped when the water was on my shoulder level. Si Daniella naman ay lumangoy
pa palayo sa kung
saan, siguro'y hindi ko na kayang puntahan.
"Dito tayo!" yaya niya.
Umiling si Zamiel at hinarap ako. "Let's just stay here," sabi niya at umambang
yayakapin ako.
Alamkong kaya niya pang lumayo pero mas pinili niyang samahan ako.
"Zamiel! Hindi ka ba marunong lumangoy?" si Daniella.
Ngumisi si Zamiel. "Marunong."
"Sige nga. Languyin mo hanggang dito?"
"I can't. Daniella likes it here!" Zamiel shouted back.
Hinawakan ko ang braso ni Zamiel. May mga salitang gustong kumawala sa akin pero
ayaw ko. Ayaw ko.
Ayaw kong pakawalan.
"Just leave her for a moment and show me if you can swimtill here! Come on!"
Daniella said in a frustrating
tone.
Huminga ng malalimsi Zamiel at hindi parin gumalaw. Nagkatitigan kami. I smiled at
himweakly.
"Kailan ba uuwi ang kaibigan mo?"
P 17-12
Umiling ako at natawa sa ganitong uri pa ng pangyayari. Damn this bastard! He
really knows how to make me
look like an idiot.
He smiled back.
"Zamiel! Come on!" Daniella screamed. She sounds so frustrated.
Umikot ang mata ni Zamiel at agad nang nawala para tugunan ang gusto ng aking
kaibigan. I saw himswim
the distance expertly. I heard Daniella's shrieks and giggles as she braced
Zamiel's arrival near her.
"Ang galing mo!" bati niya nang umahon si Zamiel sa harap niya.
Zamiel smiled and did not wait for her approval for another dive. Namangha ako nang
nakitang lumangoy
siya pabalik sa akin. Kumapit siya sa aking baywang bago umahon. Pinasadahan niya
ng kamay ang kanyang
buhok bago tumingala at huminga ng malalim.
Nang tumingin ako sa kanyang likod upang hanapin si Daniella ay nakita kong wala na
ito roon. My heart
skipped a beat but then it started to hammer when I saw her near us, too.
"Ace, tayo na," she said coldly.
Binalewala iyon ni Zamiel pero ako, para na akong yelo na unti-unting humulas.
"Astherielle! Ang sabi ko, umahon na tayo," pagalit at pinal na ulit ni Daniella at
naglakad na paahon sa
dagat.
HAHAHAHAHA!!! ISIGAW MO ZAMIEL ISIGAW MO HAHAHAHAHA!!! DIE FREAKINGUGLYBITCH!!!
DIE!! AYTANGINA
LAGLAGAN BES?
P 17-13
Kabanata 16
300K 19.1K 21.1K
by jonaxx
Kabanata 16
Darkness
Kabadong-kabado ako. Zamiel did not seemto realize what just happened. Sumunod ako
kay Daniella
dahilan ng pagsunod ni Zamiel sa akin.
Hinawakan ni Zamiel ang palapulsuhan ko. I can sense that he doesn't want to go.
Nagpatuloy parin ako, kahit
ganoon. Wala nang kibo si Daniella at base sa tono niya kanina, hindi ko alamkung
tama pa bang suwayin
siya.
"Let's stay here for a bit, Daniella, please?" Zamiel finally uttered.
Sinipat kaming dalawa ni Daniella. Her eyes were cold and angry. Sa akin iyon
nakadirekta ngunit binaling
niya rin kay Zamiel.
"She's not Daniella. She's not your fiancee."
Sa likod ko si Zamiel at hindi ko siya nilingon. I just know that he didn't speak.
And Daniella's way of
looking at himchanged froma scowl into a sweet smile. Ibig lang sabihin noon,
nakuha niya ang gustong
reaksyon kay Zamiel. Hindi ko magawang lingunin ito.
Bumalik sa paglalakad si Daniella patungo sa mga sun lounger. Sumunod ako pero
nahila pabalik ni Zamiel.
"Anong ibig mong sabihin. Anong ibig niyang sabihin?" he asked coldly.
Nilingon ko siya. Ang galit at pagsusumamo ay magkahalo sa kanyang mukha. Parang
nilulukot ang puso ko. I
want to beg himto listen but he removed my hand fromhis hold.
"Anong ibig sabihin noon?"
"Zamiel, Ace," padabog ang pagkakabigkas ni Daniella sa aking pangalan.
"Magpapaliwanag ako sa harap ni
Senyora Domitilla. Come with me."
Huminga ako ng malalimat sumunod sa paglalakad. Hindi sumunod si Zamiel. Hindi ko
na siya nilingon.
Yumuko na lamang ako.
Kumuha si Daniella ng tuwalya at nagsimulang mag punas sa katawan at buhok. Kumuha
rin ako ngunit
itinapis ko lamang iyon sa akin.
"Oh, tapos na kayo?" Senyora Domitilla asked while removing her sunglasses.
Nilingon ni Daniella si Zamiel na ngayon pa lang naglakad pabalik sa amin. His eyes
were fixed on me. Nagiwas
na lamang ako ng tingin.
P 18-1
"Magpapakilala po ulit ako. My name is Daniella Alena Zaldua, daughter of Matilda
Zaldua," panimula ni
Daniella.
Kumunot ang noo ni Senyora Domitilla. Kitang-kita ko ang pagbabadya ng masasakit na
salita para kay
Daniella pero hindi natuloy dahil nagpatuloy ito.
"This right here... is Ace Zaldua, my stepsister, the daughter of Engineer
Teodorico Zaldua and his wife,
Dorothea Zaldua, who died years ago."
Walang nagsalita. Zamiel was so attentive he couldn't speak and Senyora Domitilla
seems confused.
"I'msorry. I did something very wrong fromthe very beginning-"
"You're lying," dinig ko ang galit sa boses ni Zamiel.
Bumangon si Senyora at naupo para mas makinig. Umiling si Daniella kay Zamiel.
"Ayaw kong pangunahan sa pagpapakasal kaya imbes na humarap dito ay umalis ako,
naglayas. My
stepsister, Ace, is willing and available kaya para may pumunta rito, at hindi
malaman ni Mommy na wala
ako, siya ang pumalit sa akin."
"These are all lies!" Zamiel exclaimed.
Umiling ulit si Daniella, ngayon magkaharap na ang dalawa. "Sinamantala ko ang
katotohanang hindi ninyo
pa ako nakikita simula noong nagdalaga ako. We only met once, Senyora. And I was so
young then, you
couldn't possibly realize what I would look like when I turn eighteen."
"What are you talking about, stupid girl? Daniella!" sigaw ni Senyora sabay tingin
sa akin.
Nangilid ang luha sa aking mga mata. I don't want to fool them. Sa halos dalawang
buwan ko rito, hindi ko
maitatanggi na napamahal na ako, kahit paano.
"I amDaniella, Senyora," bawi ni Daniella. "Alamkong magagalit kayo sa akin dahil
sa ginawa ko pero sana
maintindihan ninyo na ginawa ko lamang iyon dahil ayaw kong pakasal sa isang taong
hindi ko naman kilala.
Now, I'mhere to make amends. I amvery truly sorry for fooling you all."
"I don't believe you!" giit ni Zamiel sa isang boses na punong-puno ng nakamamatay
na asido.
Kinuha niya ang tuwalya at hinagilap ang aking palapulsuhan para mahila ako pero
hindi ako nagpatianod.
The feeling of revealing everything terrified me, but it is also freeing. It freed
me.
Hinawakan ni Daniella ang kamay ni Zamiel na nakawak sa akin. Sa gulat ni Zamiel sa
hindi ko pagsunod ay
nanghina siya at mabilis nakalas ang kanyang kamay.
"I amyour fiancee. I amDaniella Zaldua. I only hired her to fool everyone. Now I
realize why we have to
marry each other and I take responsibility for it-"
"Tatawagan ko si Matilda at tingnan natin!" banta ni Senyora kay Daniella.
P 18-2
"You may call my mother if that's the only way, Senyora."
"Daniella!" sa takot ko ay nasaway ko siya.
Zamiel's eyes are like cold silver cutting through me. Kinagat ko ang labi ko at
yumukong muli.
"Anong ibig sabihin nito, Daniella!" sa akin na nakaharap si Senyora ngayon.
She walked towards us until she's only a meter away fromme.
"Is this true!?" sigaw ng matanda sa akin.
Huminga ako ng malalim. My heart ached so bad but my tears couldn't fall. Siguro
dahil alamnila na kahit na
masakit ito, kailangan kong pagdaanan ang lahat.
"Opo," banayad kong sinabi.
Katahimikan ang bumalot sa amin. Hindi ko na kailangan pang tingnan ang reaksyon ng
mga nakakarinig para
malaman kung galit sila.
"Don't lie to me," Zamiel's cold tone sent shivers down my spine.
Pinantayan ko ang titig niya dahil kailangan ko iyon. I need himto see me confess
the lies I fed them.
"She is Daniella Zaldua. I amAce Zaldua-"
"Huwag kang magsinungaling sa akin!!!" he screamed so loud that even Senyora
Domitilla got so shocked.
Napalitan ang galit ng takot at kaba sa mukha ng matanda.
"Please, Zamiel. It is my fault, not hers. I was so desperate. I paid her for it.
Ginawa niya lang iyon dahil
gusto niya ang pera. Ako lang ang may kasalanan dito dahil kung hindi ko siya
inalok, hindi rin naman siya
mapupunta rito."
Nilingon ni Zamiel si Daniella. His eyes lingered on her. Hindi makapagsalita si
Senyora sa gulat parin at
takot.
"I amyour fiancee. I amthe real Daniella. I'msorry for fooling you. Inutusan ko
lang si Ace dito dahil gusto
kong tanggihan si Mommy pagbalik naming Manila pero kalaunan na realize ko na
politikal nga ang kasal na
ito. Kailangan sa negosyo," nagkibit ng balikat si Daniella.
Zamiel's dangerous eyes looked more vicious now that it's flushed. Umigting ang
kanyang panga at
humakbang ng isa, lalapit sa akin na parang hindi.
"Binayaran ka para rito?" tanong ni Zamiel.
Hindi ako tumango. Yumuko lang ako at nilukot ang lupi ng aking tuwalya.
"Sagutin mo ako! Binayaran ka para lokohin kami? Binayaran ka para lokohin ako!?"
P 18-3
Napapikit ako sa sobrang lakas ng boses niya. Wala ni isang nagsalita. I can hear
Zamiel's heavy breathing.
Pakiramdamko, sa galit niya ngayon, kayang kaya niya akong saktan. My knees are
trembling in fear. Hindi
ko rin siya kayang tingnan dahil pakiramdamko'y tatakbo ako sa takot.
"Anong nangyari?" natigil pa ata si Kajik sa pagje-jetski dahil sa sigawang
naririnig.
Dahan-dahan akong tumango.
"I paid her half million for this job. In fact..."
Umikot si Daniella at kumuha ng kung ano sa kanyang maliit na bag. Inilahad niya sa
harap ko isang papel na
naglalaman ng ticket ko pabalik ng Maynila at ang isa'y cheke na napirmahan niya at
may tamang halaga gaya
ng pinag-usapang dagdag.
"Eto na 'yon, Ace. Gaya ng plano. Tumupad ako. I'msorry," si Daniella.
Napalunok ako at tumango. I came here for the money. Hindi ko inisip ang
consequences at para roon,
magbabayad ako. Eto ang kabayaran. I will hurt myself hurting these people who
trusted me.
Nanginginig ang kamay kong tinanggap ang mga ibinigay ni Daniella sa akin. She
smiled.
"Good."
May kinuha ulit siyang papel sa kanyang bag. She gave one to Senyora Domitilla.
Tinitigan iyon ng matanda
at ang isa'y dapat kay Zamiel pero hindi nito tinanggap kaya nagpaliwanag na lang
si Daniella.
"Patunay ito na ako ang tunay na Daniella Alena Zaldua. Here is a copy of my birth
certificate, my highschool
diploma, my school IDs and family picture. Here is Ace's school ID," ipinakita ni
Daniella ang aking ID.
Kinuha ni Zamiel ang kopya ng mga papel ni Daniella. He looked down on it was his
enemy. Umawang ang
labi niya kalaunan nang siguro'y natantong nagsinungaling nga kami.
"Anong problema?" si Kajik na napatingin na rin sa hawak ng kanyang lola.
"I know it's a bad start but I hope you all understand that it's not easy for an
eighteen-year-old girl to give in
to a marriage she did not like. Nagawa ko lamang ito out of desperation. At dahil
gusto ni Ace na kumita ng
pera at kaya niyang gawin ang panloloko para roon, sinamantala ko iyon."
"Kung ganoon, sino itong impostorang ito?" si Senyora nang nakabawi.
"She's my step sister, po. She works in our house along with the maids."
Shit. Nag-angat ako ng tingin kay Senyora at nakita kong nanlalaki sa gigil ang
kanyang mga mata.
"She's only sixteen. Doesn't have enough money since her parents died and is
desperate for it,"
"Daniella..." I warned her weakly.
She only smiled. "I don't think anyone could do a better job than her. Walang
papayag kahit pa gaano kalaki
P 18-4
ang halaga ng ibibigay ko-"
Natigil si Daniella nang lumapit si Zamiel sa kanya at binalik ang mga papel.
Without a word, he walked out
of the scene. Yumuko akong muli. Hindi ko siya kayang tingnan na umaalis.
"Your mother will hear about this! This is such a disgrace! The pictures will be
out soon at hindi pala ikaw
iyon? Pinahiya mo kami sa lahat!" si Senyora.
"I know, Senyora. But I'mwilling to confess to all the people and I amalso positive
they would understand.
In fact, I think I will even get their attention for it-"
"Tapos na ang lahat! Napahiya na kami! Kanino pala ipapakasal ang apo ko? Sa
babaeng ito? Na walang
pinag-aralan at menor de edad! Isang malaking iskandalo!"
"I will confess to the media-"
"And they think they would believe you? Iisipin ng lahat na ipapakasal namin ang
apo ko sa isang..." Senyora
Domitilla stopped and looked at me with disgust.
Namamanhid ang buong katawan ko. Kajik still looks confused.
"I will tell themthat I changed my mind because I realize that Zamiel is such a
good man. Like a true
Mercadejas. That I've fallen for him. That I no longer want this marriage only for
convenience, but also for
our happiness, for our love."
Tinitigan ko ang ticket ko pabalik ng Maynila. Mamayang gabi agad ito. Sa distansya
ng mansyon sa airport
nito, ngayon pa lang ay dapat nag-aayos na ako ng gamit.
"I will talk to your mother about this!" giit ni Senyora Domitilla.
Napangunahan na ako ng panghihina kesa sa takot na malaman ni Tita Matilda ang
tungkol dito. She's out of
the country, anyway. I will have time to encash this check and look for a place to
stay before she goes back to
Manila.
"Opo. You can. I'mprepared. Aamin na rin po ako sa kanya at tinatanggap ko ang
kasalanan ko."
Tumalikod si Senyora at naglakad na paakyat sa hinagdanang bato. Tiningnan kami ni
Kajik bago siya
sumunod sa kay Senyora.
Hindi alamng mga kasambahay ang gagawin sa mga pagkaing nakalatag. Nag-alinlangan
pang magdesisyon
ang isa na iakyat na. Samantalang si Petrina ay lumuluha at nanatiling nakatayo sa
likod lang ng mga sun
lounger.
"Tumupad ako sa usapan kaya tumapad ka rin," baling ni Daniella sa akin.
Hindi ako nakapagsalita. May iilang masasakit na salita akong narinig pero bukod
doon ay tama siya.
Tumupad siya sa usapan. Inako niya ang kasalanan. She protected me, somehow.
She smirked. Humalukipkip din siya at hinintay ang reaksyon ko.
P 18-5
"Magbalot ka na ng gamit para hindi ka maiwan ng eroplano. Hindi na kita kukunan pa
ng bagong flight kung
maiiwan ka niyan, ha. Ang laki na ng gastos ko sa'yo kaya makontento ka riyan."
I amtoo speechless to say anything. I amsad and angry. Pero wala akong maisusumbat
dahil tumupad siya sa
usapan at ginusto ko rin ito. I willingly agreed to this so what is there to regret
and be angry about?
Umakyat na rin ako. Sinundan ako ng tingin ni Petrina na ngayon ay nagpupunas ng
luha pero hindi ko na siya
nilingon pa.
I continued walking. Pagdating ko ng bulwagan ay walang naroon. Umakyat ako ng
hagdanan, sumunod si
Petrina.
Tiningnan ko ang kwarto ni Zamiel sa pasilyo at nakitang may dalawang nag-aabang na
kasambahay roon.
Dumating pa si Mercedita na sumulyap lamang sa akin bago nakisali sa mga iyon.
Pumasok ako ng kwarto at hindi na nagtagal pa. I wiped the sticky seawater off my
body. Kumuha ako ng
damit at pumasok na ng banyo. Si Petrina ay nanatiling nakatayo sa paanan ng aking
kama, hindi malaman ang
gagawin.
Wala sa sarili kong pinalitan ang aking underwear at nagbihis na rin ng damit.
Hindi ko na sinuklay pa ang
buhok ko. Lumabas na ako roon at nagsimula ulit na magligpit ng illan pang gamit.
"M-Miss..." Petrina croaked after a few moments of silence.
Tumigil ako at nilingon ko siya. Her tears won't stop falling. I did not cry the
whole time. Masakit.
Nagbabadya lagi ang luha. Pero hindi ako umiyak. And here is Petrina, crying for me
like she saw my pain...
or... I pained her.
"I'msorry," amin ko.
"Totoo ba 'yon?"
I smiled weakly bago tumango. Umiling si Petrina.
"Bakit?"
Kinagat ko ang labi ko at umiling ulit.
"Kailangan ko ng pera," sabi ko at nagpatuloy sa pagliligpit ng gamit.
Suminghap si Petrina. Bago pa madugtungan ang sinabi ay bumukas ang pintuan at
pumasok si Daniella roon.
"Leave us," utos nito kay Petrina.
Petrina is hesitant to execute it. Nakita ko ang titigan nila ng ilang saglit bago
yumuko ang kasambahay at
tuluyan nang pumanhik at lumabas ng pintuan.
Nagkibit ng balikat si Daniella at naupo na sa kama. Nagpatuloy naman ako sa
pagliligpit. Iniiwan ang damit
na binigay ni Zamiel at kinukuha lamang ang akin.
P 18-6
Natigil ako nang nakita ang isang frame na itinabi ko roon. It was our sketch of
the beach with us sitting on
the sand.
"By the way, narinig ko na gustong magtawag ni Senyora Domitilla ng mga pulis. I
stopped her and save your
ass."
Marahas kong binalingan si Daniella.
"Bakit ako ipapapulis? Hindi ba utos mo 'to? Sumunod lang ako?"
"Kaya nga. But..." she smiled again. "You know. I'mthe daughter of Matilda Zaldua.
You're not. Kaya mas
iisipin nilang ikaw ang masama."
Unti-unting namuo ang galit sa akin pero imbes na mag-aksaya ng panahon ay
nagpatuloy na lamang ako sa
pagliligpit. Nilapag ko sa sahifg ang frame at tinanggal ko rin ang aking singsing.
Ang dalawang ito ang
pinakamahalaga para sa akin. Pero hindi ko dadalhin iyon... Binigay iyon ni Zamiel
sa akin na ako si
Daniella. Hindi iyon para sa akin. Lalong hindi rin para sa pinagpanggapan ko.
"No thank you?" patuyang sinabi ni Daniella.
Hindi ako sumagot. Sinipat ko lang siyang muli.
"Hay. I'msorry to say na baka rin hindi ka maihatid sa airport. You see. They are
still angry. Ikaw na bahala
sa sarili mo. Sa bahay ka na rin tumuloy mamaya. Ako na ang bahala sa kanila rito.
I will atone for my lies...
pay for it here." She tilted her head. "Why do you look so grimwhen you're not
really at fault?"
"Tingin mo madali ang ginawa ko? I lied to them, Daniella."
"Don't tell me you've grown to feel for themin a span of one month? Ang bilis mo
namang maattach? And
besides, hindi ba pera naman talaga ag gusto mo?"
There is no point in arguing. Hindi niya alamdahil wala siya sa kalagayan ko. She
paid me to lie for her.
Hindi siya ang mismong nagsinungaling at nanloko. Hindi siya ang araw-araw na
nandito at nakaranas sa
kabaitan ng lahat. Ako.
Tumayo ako at inangat na ang aking bagahe. Kinuha ko rin ang frame. Sa ibabaw noon
ay ang aming
engagement ring na tinanggal ko. I've decided to give it back to Zamiel.
"I want a new room. The sheets here are already dirty," sabay haplos niya sa kama.
Nang bumaling siya sa akin ay nagpahiwatig pa siya ng pagkakagulat.
"Aalis ka na?"
"Obviously," sagot ko.
"Hmm. Bye, Ace. I'll just hang around here for a moment to contemplate. Paki tawag
ang handmaiden mo
pagkababa mo."
P 18-7
Hindi na ako nagsalita. Diretso na ang pagtungo ko sa pintuan nang napuna niya ang
mga iniwan ko.
"Hindi mo 'to dadalhin ang ibang magagandang damit?"
"Hindi 'yan akin," huling sinabi ko bago sinarado ang pintuan sa gitna namin.
Nilingon kong muli ang malayong pintuan ng kwarto ni Zamiel. I wonder if he's
inside. Wala na ang mga
kasambahay at sina Mercedita roon. Hindi man ako sigurado, sinubukan ko parin. I
gathered all my remaining
courage to walk towards his room.
Nang tuluyan na akong nakalapit ay kinatok ko na iyon. Tatlong katok bago ko binaba
ang aking kamay.
Nagtagal at walang bumukas, kakatok na sana ako ulit pero bumukas ito at bumungad
sa akin si Zamiel.
He wasn't surprised of my presence. He was just there, standing, staring at me with
cold and dangerous eyes.
Muli kong naramdaman ang takot kanina. Takot na baka masaktan niya ako sa galit.
Dahil sa titig niya pa
lang, nag uumapaw na ang karahasan. Pinaaalalahanan ako kung anong klaseng lalaki
talaga siya. The cold
brute who is ruthless and forceful.
Nanginginig sa takot ang kamay ko nang inangat ko ang kuwadro na may nakapatong na
engagement ring.
Inipon ko na ang lakas ng loob ko para rito dahil alamko, hindi na kami magkikita
pa ulit.
"I'mreturning these-"
"Nagsinungaling ka ba sa akin?" tanong niya.
Yumuko ako at tumango. I heard his heavy sigh.
"Totoo ba na para sa pera!?" now his tone got forceful.
"Totoo," amin ko.
"Magkano para magsinungaling ka? Magkano ka, kung ganoon?!" he blatantly asked.
Pumikit ako sa sobrang takot sa malakas niyang boses. Ang sakit ay nanunuot sa
aking buto pero tiniis ko
iyon. May kasalanan ako.
"And is it true..." mas mahinahon niyang sinabi.
But something about his cold and soothing tone that is scaring me more. Para bang
kalmado siya pero
sasabog na. Para bang iyong munting pagtigil ng oras bago mo maramdaman ang sakit
sa mga sugat.
"That you're just sixteen?"
"I'mjust sixteen," sagot ko sa nanginginig na boses.
Binalot kami ng katahimikan. Nakatingin na ako sa kuwadrong nasa ere parin, hindi
niya tinanggap. Kalebel
lang iyon ng kanyang dibdib.
"You are disgusting," wika niya sa tono na nagpangatal sa akin.
P 18-8
Shit.
"I'msorry. Aalis na ako, Zamiel. Ibabalik ko na itong-"
He hit the frame with the back of his left hand. Parang kulog na kumalabog ang
frame habang natapon naman
ang singsing na ibinigay niya sa akin noon. My hand felt the force of his hit.
Nanginig ako ng husto sa takot.
Sa takot dahil pakiramdamko, ako ang pisikal niyang sinaktan. Binaba ko ang
nanginginig kong kamay at
inangat ko ang tingin ko sa kanya.
"Leave, child! I don't want to see you again!" his voice thundered.
Talagang umakyat ang iilang katulong dahil sa narinig na pagkakabasag ng kuwadro at
sigaw ni Zamiel sa
akin.
Padabog na sinarado ni Zamiel ang pintuan creating another thunderous boom.
Nanatiling nakatayo ang mga
kasambahay, walang nangahas na lumapit at tumulong sa akin. Pinulot ko ang
nagkalasug-lasug na bahagi ng
kuwadra. Tayo, upo, tayo, upo, habang paisa-isa kong kinuha ang mga iyon sa harap
nila.
Ang huli kong pinulot ay ang engagement ring. Lumunok ako at nagsimula nang
maglakad patungo sa
hagdanan.
Pinanood lang ako ng mga kasambahay. Dumiretso na ako palabas ng bulwagan. Wala
nang pagpapaalaman
pa.
Pero nagpasya ako na bago ako umalis, ililibing ko sa buhangin ang mga ito, kasama
ng alaala ng aking mga
pagkakamali at mga sakit na ako rin ang nagdulot.
Bumaba ako sa hagdanang bato. Nang nasa buhangin na'y nilapag ko muna ang bagahe
para maghukay.
I promise to myself that I would work hard just so I could reach my dreams. Ito na
ang pinakamalalang
pwede kong gawin. The rest will be easy. Lahat ng mga pwede kong gawin para makamit
ang aking gusto ay
magiging madali na dahil nagawa ko na ang pinakamahirap.
Tinulak ko ang bundok ng buhangin pagkatapos kong ihulog ang mga piraso, kasama ang
singsing. At sa huli,
parang walang nangyari. Parang walang nilibing. Sana ganon din ang mga alaala. Na
kapag nagdaan at
nailibing na, hindi na babangon at magpapaalala ulit.
Papalubog ang araw nang nakasakay ako ng pampublikong van patungo sa airport.
Tulala ako buong byahe.
Maging nang nasa terminal na, hindi ako nakaramdamng pagkakagutom. Tulala lang ako
sa lahat.
When I boarded the plane, that's when I realized that it sucks. It sucks to be so
helpless. It sucks to be me.
Hindi ako kailanman nagreklamo sa ibinigay sa aking buhay, gaano man kadilimay
nakikitaan ko parin ng
kulay. Pero ngayon... habang umaangat ang eroplano at iniiwan ko ang isang lugar na
minahal ko, naghangad
ako na sana ako na lang si Daniella. Sana hindi ako naghihirap. Sana ay kaya kong
tuparin ang mga gusto ko
sa isang iglap.
My tears rolled down my eyes when someone whispered in my mind.
P 18-9
"You are loved by your mother and father pero naghahangad ka ngayon na maging ibang
tao?"
I felt so guilty. Nagalit ako sa sarili ko. Nagalit ako dahil naiinggit ako sa
buhay niya. Naiinggit ako sa mga
kaya niyang gawin. Naiinggit ako na abot kamay lang ng ibang tao ang mga pangarap
na papakamatayan ko.
Nanghihina na ako pagkadating sa bahay. Madilimna at tulog na siguro ang mga
kasambahay. May susi ako
kaya nakapasok parin hanggang sa aking kwarto. I turned the lamp on. Tinapon ko ang
bag ko sa gilid at
sumubsob na sa kama.
I thank God for the exhaustion. Makakatulog ako dahil sa pagod. Natatakot akong
hindi dahil sa dami ng
iniisip at iniiyakan ko ngayon, pakiramdamko'y hindi na ako makakapagpahinga pa.
Inabot ko ang lampshade sa gilid ng aking kama.
Akala ko noon, pagka uwi ko galing sa probinsyang iyon ay masisiyahan ako. Akala ko
tapos ang problema
ko pagnakauwi na at natapos ko na rin ang sinugong misyon ni Daniella pero
nagkamali ako.
I turned the lamp off. The darkness consummed the roomlike how it consummed my life
fromthat moment...
till this day.
TANGINANGYAN?????? ANGSAKET PUTA
P 18-10
Kabanata 17
307K 18.9K 11.8K
by jonaxx
Kabanata 17
Night
Hindi ko na alamkung panaginip na ba iyon o imahinasyon parin. I want something so
bad that even when my
body is tired, my mind can't stop thinking about it.
Ginamit ko ang pera na ibinigay ni Daniella para makapag-aral sa gusto kong kurso.
Umalis ako sa bahay at
naghanap ng matitirhan. Kaya ko ang mag-isa. Hindi ko kailangan ng gabay nino man
para maging
responsable.
Nang nakapagtapos ako ay naghanap ako ng maayos na trabaho. Pinagbutihan ko dahilan
ng mga mabilisang
promosyon hanggang sa nakabili na rin ako ng sariling matitirhan.
The details were very vivid. The evolution of the clothes I wear, the small but
efficient apartment where I
live, and the few friends I would probably earn... kahit paano naibsan ang sakit at
naging abala ako roon.
But sometimes, things won't fall the way you expect themto be.
"Walang hiya ka!"
Nagising ako kinaumagahan sa sigaw na iyon. Kasabay pa ang paghila sa buhok ko
dahilan ng pagkakahulog
ko sa aking kama.
By instinct, nahawakan ko agad ang kamay ng humihila sa buhok ko. Tita Matilda's
furious eyes is the first
thing I see.
"Ambisyosa ka rin, e!" she continued while dragging my hair.
"Tita! Tita!" I pleaded.
Nadala ako ng kanyang paghila. Sobrang sakit ng ulo ko dahil sa paghila niya sa
aking buhok. My heart
pounded loud. Takot na takot ako. Hindi ko alamkung panaginip ba ito o ano. Pero
ang pisikal na sakit na
nararamdaman ko ay totoo.
Binagsak ako ni Tita Matilda sa sahig sa labas lamang ng kwarto ko. Mabilis akong
bumangon at bahagyang
lumayo para hindi niya na ako maabot.
"Anong ginawa mo, huh? May mukha ka pang ihaharap dito pagkatapos ng lahat?"
Tears rolled down my cheeks. The physical pain she inflicted matched the emotional
pain I amgoing through.
Ang iilang kasambahay ay nasa hagdanan namin, nanonood at natatakot.
Hindi ako kailanman pinagbuhatan ng kamay ni Tita Matilda. Kahit pa masakit siyang
magsalita, hindi niya
P 19-1
ako kailanman sinabunutan o kahit sinampal. This is the first time I saw her this
angry and this violent.
"Tita, si Daniella ang nagsabi noon dahil ayaw niyang pakasal. Gusto niya si
Ashton-"
Gamit ang isang kamay ay kinulong ni Tita Matilda ang aking mukha. Hindi ako
nakapagpatuloy sa
pagsasalita. Ramdamko sa hawak niya ang panggigigil. My jaw and neck hurt so bad.
Lalo na noong inangat
niya ako at pinilit na mag lebel pero hindi niya nagawa.
"Sinungaling ka! Nag-aalaga pala ako ng ahas dito? Walang hiya ka!" marahan niyang
sinabi.
"Nag-aalaga? Bakit? Inalagaan mo ba ako? Ako lang ang nag-alaga sa sarili-"
She pushed me with all her strength. Tumama ang likod ko sa dingding at agad akong
gumapang pagilid para
mas makalayo sa kanya.
"At nanunumbat ka pa? Pinatira kita rito dahil naaawa ako sa'yo!"
"Pinatira? Bahay namin 'to! Bahay 'to ni Daddy! Ako ang tunay niyang anak kaya wala
kang karapatan na
isumbat 'yan sa akin. It was not out of your mercy!"
"Ah ganoon? Akala mo hindi kita mapapalayas? Huh?"
Marahas siyang pumasok sa kwarto ko. Namilog agad ang mata ko sa kaba. Susundan ko
sana pero bago pa
ako makapasok ay itinapon niya na ang maleta na dala ko. Sa isang kamay niya ay ang
cheke na ibinigay ni
Daniella sa akin.
Shit.
"Mukha ka talagang pera, 'no? Manang mana ka sa ina mo."
"Tita, please... Hindi na po ako manggugulo. Hindi na ako babalik dito. Please..."
I begged.
Naglakad siya palapit sa akin. Umaatras naman ako sa takot. She is leading me to
our wide glass staircase. I
amaware of what she may be planning but I have to get the check.
"Para sa ganitong halaga, nanloko ka? At sinuway mo ako? Sinusubukan mo talaga ako,
'no?"
Nanliit ang mga mata ni Tita Matilda. She's dressed nicely with heels. Pakiramdamko
ay kadarating niya
lang galing abroad. Ang malas ko naman talaga. Kinaumagahan agad ng pagdating ko ay
siyang pagdating
niya?
I refuse to acknowledge that these are my karma. Dahil kung karma lang din, bakit
ang iba'y hindi
dinadalawan nito? Tita Matilda has been so hard on me but she never had her dose of
karma. She is always
lucky.
Karma doesn't come to everyone. I don't believe in it.
"Tita, please... maawa ka. Hindi na po ako magpapakita sa inyo. Please."
P 19-2
"Talagang hindi ka na magpapakita! At sisiguraduhin ko na masisira 'yang buhay mo,
Astherielle!"
Sa isang iglap ay pinagpira-piraso niya ang cheke. Paulit-ulit niyang pinunit ito
hanggang sa mistulang abo na
lang ang bawat piraso. Hinagis niya iyon sa ere. Kasabay ng paghulog nito ay ang
buhos ng aking luha.
Tinulak ako ni Tita Matilda dahilan ng bahagyang pagkahulog sa isang baitan ng
hagdanan. Humawak ako sa
railing para hindi tuluyang mahulog.
"Tita..."
Baka may paraan pa? Kung ididikit ko ang mga piraso?
Lumuhod ako para sikupin ang mga piraso. Sinipa niya ang kamay ko pero
ipinagpatuloy ko.
"Tandaan mo, Ace. Hindi kita titigilan hangga't pareho pa tayo ng hinihingaan. I
want you out of my sight!
Never come back again!" she declared.
Nang nakuha ko na ang halos lahat ng piraso ay kinuha ko narin ang aking maleta at
tumakbo na ako palabas
ng bahay, umiiyak. I can hear Tita Matilda's scream.
"Wala kang mapupuntahan. Sisiguraduhin ko 'yan! You were here because I ama
merciful step mother!
Sinusubukan mo ako kaya iyan ang napala mo!"
Lumabas ako ng gate at tumakbo na sa kalsada ng village. Nanginginig ang kamay ko
nang nilagay ko ang mga
piraso ng cheke sa bulsa ng bag. Nagalit pa ako sa sarili ko dahil may iilang
nahulog habang tumatakbo ako at
ang ilan naman ay nasa sa aking luha.
Huminga ako ng malalimat pinalis ang aking luha. Pinuno ko muli ng hangin ang aking
baga para tuluyan ng
makalma. Walang magagawa ang pag-iyak. Kailangang magsimula ulit kahit hindi pa
handa.
Tumulak na ako paalis sa village. I know that Tita Matilda's words are true. She
will destroy me. At wala
akong ibang pag-asa kundi ang nagkapira-pirasong papel na ito.
Bumili ako ng glue sa kakarampot na perang dala ko. I charged my phone in a
convenient store while looking
at the food in its fridge. Napalunok ako at nagsimula na sa pagdudugtong ng mga
piraso.
Nang nagkaroon na ng baterya ang aking cellphone ay si Daniella ang unang tinawagan
ko. She did not
answer my phone call so I texted her.
Ako:
Pinunit ni Tita Matilda ang cheke. Please, help me. Saan ko pwedeng ma claimang
pera?
Nagpatuloy ulit ako sa pag dudugtong pero sa huli ay nagmukha lang itong kaliskis
na may mga bahaging
nakakalbo. Hindi na mahanap at nasisiguro kong naiwan iyon sa bahay.
Pagod kong tiningnan ang cheke. I guess I really have no choice but to try it.
Pagkatapos ko sa convenient
store ay pumunta na ako sa pinakamalapit na bangko. Mahaba ang pila at gutomna ako
pero tiniis ko iyon.
Kailangan kong malaman kung may pag-asa pa ba.
P 19-3
"Anong nangyari? Bakit ganito? Hindi ito pwede," sunod-sunod na sabi ng teller sa
akin.
"Miss, baka po pwede. Pinunit po kasi ng Tita ko. Galit kasi siya sa akin at-"
"Naku hindi ito pwede, Miss, e. Ako ang papagalitan nito kaya sorry talaga."
"Baka po kapag tinawag ninyo ang manager o ano. Baka payagan niya po?"
"Hindi talaga, e. Pagagalitan lang ako kasi inentertain pa kita kahit na ganyan ang
itsura ng cheke mo. Tingnan
mo, 'yong mga numero hindi kumpleto. Kaya paano 'yan? Hindi talaga pwede."
Nanghihina akong naging palaboy. Madungis na ako, walang ligo, at gutom. Funny how
everything changed in
a blink of an eye. I can go to some of my friends but I don't want to bother them.
Going to Ashton might
complicate things more. Baka lalong hindi ako replyan ni Daniella kapag nalaman
niya.
I used the last of my money to go to an apartment where Auntie Tamara is. May rason
kung bakit hindi ako
pinagkatiwala ni Daddy sa kanya. Alamko iyon. Naiintindihan ko. Pero gaya ng sabi
ko, wala nang mas
hihigit pa sa ginawa ko sa Costa Leona. That was the worst for me. Nothing else.
Tatlong andana ang apartment na tinutuluyan ni Auntie Tamara. Balita ko, isinangla
ito sa kanya. Balak
niyang bilhin pero wala siyang ganoong halagang pera.
The whole building is painted with white. At kita ang katandaan nito base sa
pintura. Pero naisip ko, kung
maayos namang makulayan ito, hindi na rin masama.
Kinatok ng security noong apartment ang isa sa mga pintuan sa pangatlong andana.
Ang sabi ay doon daw
nakatira si Auntie Tamara.
The door opened and revealed my Aunt. Namumungay ang mga mata niya, tila kagigising
lang. Nang nakita
ako ay namilog ito. Nagpasalamat siya agad sa sekyu.
"Anong nangyari sa'yo?" she pulled me in and closed the door.
Ganoon na siguro kasama ang itsura ko dahil ganoon ang bati niya sa akin. Kinuha
niya ang bag ko at nilapag
sa sofa. Dumiretso siya sa kusina nang hindi winawala ang tingin sa akin.
"Saan ka galing, Ace? Bakit... Sinong may gawa sa'yo nito? Pinalayas ka?"
Kinagat ko ang labi ko. My lips are very dry. Lumapit ako sa kanya at iginala ang
mata sa kusina para sa
tubig. Hindi ko na kailangang magsalita. Nilapag niya na ang isang baso ng tubig sa
aking harap at nag-ayos
na rin ng pagkain.
Auntie Tamara is my mother's younger sister. Like my mother, she is blessed with
natural beauty. Isang bagay
na tingin ko'y ginagamit niya sa kanyang bentahe. Her body is not voluptuous but
her curves were
proportionate - ito ang madalas na pinapangarap ng lahat. Hindi sobra at hindi rin
kulang. Her skin is
porcelain fair at walang kapintasan. Her hair is silky. Her face sultry and
mysterious. Pareho sila ng mga
mata ni Mommy, isang bagay na tingin ko'y mamamana ko rin.
Wala akong naririnig na may boyfriend man lang siya. I just know that she is living
alone. Her lifestyle is the
P 19-4
main reason why Daddy preferred Tita Matilda over her.
Pinakain niya ako roon. Nakinig siya sa pagkukwento ko tungkol sa nangyari. Habang
sinasabi ko iyon, kita
ko sa mukha niya ang pagkakamuhi. She did not interrupt me, though. She bottled her
anger up until I'mdone
talking.
She ran her hand throuh her hair as she once more sucked on her cigarette. Binuga
niya ang usok sa gilid.
"Napakawalang hiya talaga niyang madrasta mo..." kalmado niyang sinabi pero
nararamdaman ko ang kaba
niya.
Ipinakita ko sa kanya ang cheke na inayos ko kanina. Umiling siya at pumikit.
Pakiramdamko ay alamniyang
wala itong pag-asa. But it is my only hope right now.
"Huwag kayong mag-alala, Auntie. Aalis ako rito," pampalubag loob ko.
Ang huling banta sa akin ni Tita Matilda ay ang pagtigil sa pag-aaral sa malaking
unibersidad na iyon. Kapag
hindi ako tumigil, tatanggalan niya ako ng scholarship. I didn't believe then pero
kinabukasan, ganoon nga ang
nangyari.
Alamni Auntie Tamara ang kakayahan ni Tita Matilda. Her late husband gave her so
much power in the
public and private sectors. She can always tap her alta friends whenever she wants
something done. Ayaw
kong madamay si Auntie Tamara.
"No," ani Auntie sa pinal na tono.
"Pumunta lang po ako rito para manghiramng pera. I don't have money for food. Kapag
tumawag na si
Daniella sa akin at bigyan ako ng paraan-"
"Do you honestly think that will happen?" putol ni Auntie.
"She has to! Tumupad ako sa usapan namin, Auntie! Kaya tutupad din siya."
"Ace, hindi lahat ng tao gaya mo. Hindi ibig sabihin na dahil nagpakabait ka,
magpapakabait sila sa'yo. She
will never reply to you. She will never contact you again. I doubt if that account
is still there, actually. By
now, Matilda has closed that just so you won't have a choice. Hindi sa may choice
ka ngayon sa itsura pa
lang ng cheke mo."
Parang gumuho ang mundo ko sa sinabi ni Auntie Tamara sa akin.
"Ang bruhang Matilda na 'yan. The house should be atleast yours pero hindi na ako
magugulat kung napaikot
niya rin ang Daddy mo bago ito namatay. She probably convinced her to sign a
contract about that!"
"Baka magreply pa si Daniella!"
Sinubukan kong tawagan ulit ito. Patuloy iyon habang nag-uusap kami ni Auntie
Tamara. Umiling si Auntie at
bumuga ulit ng usok. She snorted when we both heard the operator telling us that
the other number cannot be
reached anymore.
P 19-5
"Dito ka na lang sa akin. Pag-aaralin kita."
"Sa anong kapalit, kung ganoon?" mataman kong sinabi dahil alamko mismo kung ano
ang hihingin niya sa
akin.
She can bend the rules. She's good at that sa industriyang ito kaya paniguradong
kahit sixteen pa ako, kaya
niya akong ipasok.
"Look. Do you honestly think I will let that happen to you?"
Hindi ako kumibo. What could be worse, right?
Hindi ko nga lang matanggap parin na naging walang silbi ang pera ko dapat galing
Costa Leona. Sana pala
hindi na ako umuwi ng bahay. But then maybe Tita Matilda will close that account
before the bank opens so
what is the point?
"My goal is to finally claimthis apartment mine kaya nag-iipon ako ng pera, Ace.
With you here, I will still
need help. Sana maintindihan mo at ang magagawa mo sa akin ay ang magtrabaho-"
"At anong trabaho ang maibibigay mo?"
"You can wait. I'msure. I amnot asking you to be like my girls but I know you can
serve the tables?"
Bago pa ako makapagsalita ay may kumatok na sa pintuan ng silid. Tumigil si Auntie
Tamara at inupos ang
sigarilyo sa ashtray. Dumiretso siya sa pintuan. Sumungaw naman ako para makita
kung sino ang posibleng
bisita niya.
Namilog ang mga mata ko nang nakitang mga pulis ang kumatok. May naririnig akong
iyakan sa labas.
Napatayo ako.
"Ano 'yan, Auntie?" tanong ko at lumapit para marinig ang usapan.
"Wala nga sabi, e! I have their files and they are not minors anymore!"
pakikipagtalo ni Auntie sa mga pulis.
May isang nakamata sa akin sa loob. Pilit na itinulak ng mga pulis ang pintuan
dahilan ng pagkakapasok nila.
Agad nila akong pinalibutan.
"Hindi siya kasali! She's my niece!" gumaralgal ang boses ni Auntie Tamara.
"Anong meron?" tanong ko nang hinawakan ako sa braso ng dalawang pulis.
"Nakatanggap kami ng lead. Sa presinto na kayo magpaliwanag!"
I saw my Aunt in chains after what the police said. Pumiglas ako ngunit ang
matatandang ito ay masyadong
malakas para makapanlaban pa ako.
"Hindi ito pwede! Legal kami! My boss can vouch for this!" Auntie Tamra declared
but the police ignored
her.
P 19-6
Parang nag slowmotion sa akin lahat. Ang pagpupumiglas at ganti ni Auntie Tamara. I
saw her face twist like
a beautiful mad woman in chains. I saw her hair disheveled artistically. Nilingon
ko ang grupo ng mga
babaeng nakatira sa ilan pang silid doon. Yumuko ang iilan para hindi makita ang
mukha ng mga taong
nanonood sa amin.
"Ang bata pa niyan, ah?" bulong ng mga usisero nang dumaan ako kasama ang dalawang
pulis.
"Akala ko ba legal sila diyan at walang menor de edad?"
I don't know what to do. I stopped doing anything. Pinanood ko lang lahat ng
nangyari hanggang sa presinto.
Napanood ko ang unti-unting pagpapauwi ng mga babaeng naroon. Napanood ko rin ang
pakikipagtalo ni
Auntie Tamara sa mga pulis. Napanood ko ang pagdating ng dalawang mas nakakatandang
babae upang
magsilbing taga payo ni Auntie.
"Sigurado kang hindi ka kasali sa mga iyon?" tanong ng pulis sa akin.
Tumango ako. "Kadarating ko lang po sa apartment na iyon ni Auntie Tamara. Galing
po ako sa amin,"
paliwanag ko.
Sa malayo ay tiningnan ko kung paano tinuro-turo ni Auntie ang hepe ng pulis.
Napanood ko ang pagpipigil ng
dalawang babae sa kanya. May binulong iyong unang dumating. Natigil si Auntie sa
pagsisigaw at bumaling
sa babae.
Umatras ang matanda nang nakitang sa kanya naman nakadirekta ang galit ni Auntie.
Pinigilan siya noong
kasama niyang babae pero nagpatuloy parin siya.
"Makukulong 'yang Auntie mo. Mabuti pa, umuwi ka na sa inyo," sabi ng pulis nang
nakita ang titig ko sa
pagtatalo.
"Po? Bakit siya makukulong?" tanong ko.
Hindi siya sumagot. Bumaling ulit ako kay Auntie na ngayon ay hinawakan na ng mga
pulis at hinila na
patungo sa maliit na kulungan ng presintong iyon.
Tumayo ako at dumiretso sa hepe na pinapalibutan din ng mga pulis.
"Bakit po siya makukulong? Wala po siyang ginawang masama. Kung ako po ang problema
ninyo, hindi
naman po ako kasali sa kanila!"
Tumitig lamang ang hepe sa akin. A man in his late thirties, fit, and demanding
looking twisted his lips.
"She's my only guardian left. Please, wala pong ginawang masama si Auntie!"
"May protocol akong sinusunod, hija. Kahit ako, ayaw ko siyang makulong," anito
sabay tingin sa isang
papel.
"Pero bakit ganoon?" giit ko.
"She won't be jailed for long. Ang mabuti pa, umuwi ka muna sa inyo. Hindi ka sa
kanya nakatira, hindi ba?"
P 19-7
Binalewala ko ang sinabi ng hepe at dumiretso na sa kulungan kung nasaan si Auntie.
Naroon pa ang
matandang babae na inaway niya kanina. May pinag-usapan sila at kitang-kita ko ang
talimng tingin ni Auntie
sa kanya kahit pa nasa loob ito ng rehas.
Lumapit ako at nang lumipat ang tingin ni Auntie sa akin ay napatingin din ang
matandang babae. Her golden
bushy hair danced. Isang beses niya akong pinasadahan ng tingin mula ulo hanggang
paa bago binalik kay
Auntie Tamara ang mga mata.
"Pasensya na, Tamara. Kailangan ko ng pera," anito.
Umalis din agad ito. Hindi na sumagot si Auntie. Parang napagod na sa
pakikipagtalo. Lumapit si Auntie sa
rehas. Ganoon din ang ginawa ko. Parang pinipiga ang puso ko habang tinitingnan
siya sa loob.
She smiled at me even when her eyes were sad.
"Makinig ka."
Kinagat ko ang labi ko para mapigilan ang luha.
"Si Tita Matilda ba ang may gawa nito?" tanong ko dahil iyon lang ang tangi kong
naisip.
Pumikit siya bago nagpatuloy. "Bumalik ka sa apartment. Kunin mo ang mga damit ko.
Ilagay mo sa maleta.
Kunin mo rin ang pera kong naroon. Magbabayad ako rito."
"B-Bakit pa kailagan kong ilagay sa maleta ang damit mo?" tanong ko.
"Pinapaalis ako ng may-ari sa apartment. May bibili na raw."
Nanuyo ang lalamunan ko. Seriously? The moment I stepped on that apartment, this
happened?
"Si Tita Matilda ba?" I croaked.
"Putang inang babaeng 'yan," she snapped.
"Sorry, Auntie," nanginginig kong sinabi.
Umiling siya. "Lilipat tayo."
"Hindi tayo titigilan ni Tita Matilda."
"Sundin mo na lang ang sinabi ko, Ace," aniya.
There is just no other way around it. Kung aalis ako, tapos ko nang sinira ang
buhay ni Auntie Tamara. It is
only right to correct what I did. Bukod din sa wala akong mapupuntahan, kailangan
din ni Auntie Tamara ng
sandalan.
Nangingilid ang luha ko pagkalabas ng presinto. Malamig ang gabi. Naglakad ako
pabalik sa apartment.
Kinuha ko ang mga sinabi ni Auntie Tamara sa akin. Ang kaisipang si Tita Matilda
ang bumili nitong lumang
P 19-8
building ay nagpakaba sa akin. Paano kung nandito siya? Paano kung sasaktan niya
ulit ako?
Nagmadali ako sa paghagilap ng mga gamit ni Auntie. Kinuha ko rin ang pera kung
saan niya sinabing meron
at inilagay ko sa kanyang maleta.
Nanghinayang ako sa iba pang kasangkapan kaya pinasok ko ang mga iyon hanggang sa
napuno ang mga
maleta naming dalawa. Bumalik ako sa presinto at dumiretso na kay Auntie Tamara.
I did not sleep that night. She paid for whatever violations only they could
understand. Madaling araw nang
nakalabas siya. Kitang-kita ko ang panghihina niya at ang pagkukunwari niyang
malakas pa sa harap ko. I
know because I've done that, too.
"I'msorry," ulit ko nang niyakap ako ni Auntie.
She did not assure me that it is okay and I like it. Because I know that it
isn't... It will never be.
"Aalis tayo," aniya.
"Saan?" tanong ko.
She caressed my hair fromroots to tips before finally saying it.
"Hindi tayo titigilan ni Matilda."
"Hindi ako titigilan ni Tita. Kung sana hindi lang ako pumunta sa'yo, sana-"
"Stop it. I amyour rightful guardian. Not her. Kahit pa anong mangyari ang
importante nasa akin ka, ayos
lang."
"What about your apartment? What about your work?"
"The owner is my friend. She'd let me go and take me back whenever I want to. Galit
na galit pa si Matilda
ngayon kaya pahuhupain natin iyon. Magpapakalayo tayo..."
Tumango ako, hindi inalintana ang ibig sabihin noon. That maybe, my dreams are
farther now than ever. The
more we escape the problems, the further my dreamis. Waa na rin akong magagawa. Sa
ngayon. Bukas, baka
meron.
Nakatulog ako sa mahabang sakay ng bus. Nagising na lang ako nang sumikat ang araw
at tumama sa aking
mukha.
Nilingon ko ang bintanang puno ng bulubundukin at tanim. We are heading to far
north. Auntie Tamara's boss
has a property there. Rest house umano at doon nagdesisyon si Auntie na
pansamantalang manirahan kasama
ko.
Tiningnan ko ang cellphone para sa mensahe ni Daniella pero wala parin. Huminga ako
ng malalimat nagulat
nang biglang nagsalita si Auntie kahit nakapikit.
"I researched..." she said.
P 19-9
"A-About what?"
"Ano nga ulit ang gusto mong kurso pagkakolehiyo?"
"Architecture. But..." yumuko ako.
Last night, I lost all hope to achieve my dreams. Ang naisip ko na lamang ay ang
pagkabuhay. To live and
make ends meet. Gaano ko man kagusto mag-aral at mangarap, mukhang imposible iyon
sa buhay ko ngayon.
The darkness I'mseeing is infinite.
"It's okay. Hindi na muna ako mag-aaral para makapagtrabaho-"
"No, it's not okay," putol ni Auntie sabay dilat at tingin sa akin.
"Hindi na importante iyon, Auntie."
"Niloloko mo lang ang sarili mo, Ace. Alamkong gusto mo. I still have money. Pag-
aaralin kita at bubuhayin
kita. I cannot assure to send you to a popular school but I assure you I will do my
best para makapag-aral
ka."
Ngumiti ako habang tinitingnan si Auntie. My tears pooled when I realized that no
matter how dark things are,
there will always be light. Hindi parin ako sinukuan ng buhay kahit paano.
"Ayoko pong maubos ang pera ninyo para sa akin. Alamkong may patutunguhan dapat
iyan at
pinagtatrabahuan ko dapat ito."
"Ace, makinig ka. Ako na lang ang pamilya mo rito. Maaasahan mo ako. Maasahan ba
kita?"
Tumago ako. "Syempre po."
"Good. Then this what I give you. Dadamayan kita sa problema mo. Ganoon ka rin sa
akin. Tayong dalawa
na lang."
Hinawakan niya ang kamay ko. Nangahas na tumulo ang luha na agad kong pinalis.
Tumango ako at sumangayon
sa kanya.
Pinagmasdan ko sa harap ang papalubog na araw. Gaya ng pagtatapos nito, ang
pagtatapos din ng pagbabalik
tanaw ko. Kulay kahel ang araw, nagaya ng mangasul-ngasul na dagat, at pati na rin
ng buhangin. Everything,
turned bright and dark orange. The sunset here is the most picturesque sunset I
have ever seen my whole life.
Mas maganda pa sa Costa Leona. O siguro, mas pabor ako rito dahil dito na ako
tumira sa nagdaang panahon.
Mabagal na mabagal nagdaan ang panahon. Gaano ko man kagustong magmadali, naging
sobrang bagal ng
bawat araw ko rito sa Sta. Ana.
Umihip ang hanging galing sa Pasipiko dahilan ng pagsabog ng buhok ko. I have drawn
the sunset here so
many times. At sa lahat ng naiguhit ko, walang paglubog na pareho ang mukha. They
are all different.
Mabagal ang pagtatapos ko sa kolehiyo. Bukod sa malayo ang eskwelahan, hindi rin
naging sapat ang pera
P 19-10
namin ni Auntie Tamara. She worked on a fish market, like the usual work of the
people in here. Tumigil din
ako ng isang taon nang nakita kong hirap na kaming tugunan ang lahat ng
pangangailangan. Nag full time ako
sa isang flowershop.
The next year, she got so angry with me. Ang sabi ni Auntie, kailangan kong
magtapos agad dahil babalik na
kaming Maynila kung sakali man. Kailangan ko nang mag-aral muli. Kaya nagbalik ako
sa pag-aaral, mabagal
parin lalo na't nagpart time parin ako sa flowershop na iyon.
It took me about six years before I could finish a degree. And that degree isn't
even what my dreamis... pero
ayos lang. Ganoon talaga ang buhay. Bukod sa malayo ang paaralang nag ooffer ng
ganoon, mahal pa ang
tuition kumpara sa State University na pinasukan ko.
Sa daanan galing sa rest house patungo sa flowershop ay ang pagawaan ng mga
furniture. I have fallen in love
with drawing and designing furniture in all forms. Be it wooden, plastics, and
more...
Tiningnan ko ang isang calling card na ibinigay sa akin noong isang businessman na
bumisita sa pagawaan.
He liked my works. Sa dalas ko kasi sa pagawaan, hinamon ako ng may-ari na gawan
sila ng disenyo. I did. I
even helped with the making of the craft and they were so pleased. Unang beses nila
ang napakalaking offer
na iyon galing sa isang malaking kompanya.
Sa sobrang gusto ng may-ari noong disenyo ay bumisita ito sa maliit na pagawaan
dito. Doon ko siya
nakilala. He offered me a job on their company but I was still in school back then.
Ngumiti ako. The faint hope I'mfeeling makes me happy. Hindi pa nga nangyayari,
pag-asa pa nga lang,
masaya na ako.
But I heard he's looking for an architect. I'mnot an architect. I major in
drafting. I've donw woodworking for
two years but if they want the degree, then I might not be hired.
"Hindi ka na bumalik, ah?" boses ni Auntie Tamara sa likod ko.
Nagkaroon ng munting salu-salo sa resthouse. Nagpalechon si Auntie dahil graduation
ko kanina. Marami
paring tao roon at pumuslit lang ako saglit para tingnan, sa huling pagkakataon,
ang paglubog ng araw dito.
Ngumiti ako at binalewala ang tanong niya.
"Sasama na talaga ako, Auntie."
"You can wait here. Hindi pa irerelease ang papeles ninyo. Kagagraduate mo lang,
Ace."
"Magtatrabaho ako sa'yo," sabi ko sabay lingon.
She had been offering me that job ever since. I never said yes. Alamkong unfair
iyon sa kanya. Utang ko
lahat ng ito. Tulong niya ang lahat ng ito pero ako, hindi ko siya matutulungan
kahit sa iilang maliit na bagay?
"At least until I find a better job."
"Sigurado ka?" she smirked.
P 19-11
Tumango ako.
"Baka naman hindi ka na maghanap ng trabaho pag nakita mo magkano ang kikitain mo,
Ace?"
Umikot ang mata ko at ngumisi na lang. She didn't age. Baka naman bampira ito si
Auntie. Sobrang ganda
niya parin. Marami siyang naging manliligaw pero wala siyang sinagot ni isa. At sa
tuwing may aakyat ng
ligaw sa akin, lagi niyang binabara.
"Mas gusto kong magtrabaho sa gusto kong linya, hindi bale kung konti ang kikitain
ko."
Tumango siya. "Tiba-tiba ako sa'yo, panigurado."
Huminga ako ng malalimat ibinalik ang mga mata sa papalubog na araw. After the slow
and colorful day is
the brightest hour. Sunset, I think, is the most beautiful hour of the day. Even
better than sunrise. Pero ang
kasunod ng pinakamagandang oras ng araw ay ang dilimng gabi.
I've never fallen in love with the dark night. Not even when there is a moon. Not
even when the stars are
bright. Maybe, I did, once. But I will never again.
deep I like herrr!!!??
P 19-12
Kabanata 18
368K 19.3K 15.3K
by jonaxx
Kabanata 18
Future
Judson blocked my way. Patungo na sana ako sa kwarto ko para ihanda ang gamit pero
nasa pintuan siya,
nag-aabang.
Sadyang ginutay-gutay ang lupi ng kanyang puting sleeveless, gaya ng madalas na
ayos niya rito. I smirked at
him, hindi niya naman magawang ngumisi.
"Tuloy ka ba talaga? Pwede mo namang hintayin muna ang papeles mo bago ka umalis."
"At kailan pa 'yon? Lalo na kung kukumpletuhin pa? Mahuhuli ang iba, maaga naman
ang iba. Hindi na ako
makakapaghintay, Jud."
He is one of those who trained me. Madalas ko siyang nakikita noong huling taon ko
sa Senior High School
pero ilang taon pa ang lumipas bago kami tuluyang nag-usap. He's one of the best in
woodwork sa maliit na
shop na pinag-ensayuhan ko.
He's been good to me. Madalas din siya rito sa bahay, bumibisita at randomdays.
Auntie Tamara would
sometimes invite himover. Masasabi kong isa siya sa mga naging close kong kaibigan
dito sa amin.
I have a few friends back in school pero hindi nagtatagal ay nawawalan din ng
communication. Bukod sa
malayo ang bahay namin, pahinu-hinto rin ako ng pag-aaral. Hindi ko na usual
classmates ang madalas kong
kasama sa isang classroom. Minsan, mas bata pa sila sa akin dahil nahuli na ako sa
batch ko.
"You should try to get a certificate for it," payo ko kay Judson.
Matagal ko na siyang niyaya. Highschool lang ang tinapos niya dahil sa hirap ng
buhay. Pagkatapos noon ay
puro pagtatrabaho na ang inatupag. Magaling siya kaya sayang kung hindi siya
magsisikap na magkaroon ng
certificate o ano mang panghahawakan sa linya ng trabaho niya.
"Kontento na ako sa kung anong meron ako. Wala naman akong ibang kailangan na hindi
ko nakukuha sa
pagtatrabaho."
Alamkong iyon ang isasagot niya sa akin. Iba-iba lang siguro talaga ang mga tao.
Ilang beses na kaming
nagtalo riyan. He always assumes that I have material things I want, dahilan ng
kagustuhan kong magtrabaho
sa Manila at maghangad pa ng higit. Pwede naman daw akong manatili rito sa Cagayan
at mamuhay ng
payapa.
I think about everything he's told me almost every night. Ano nga ba talaga ang
gusto ko pa gayong hindi man
P 20-1
marangya, mabuti naman ang buhay namin dito. Hindi nga lang amin ang resthouse,
pwede namang kumuha at
umupa ng isang kwartong matatawag ko talagang akin.
But maybe, we are all somewhat made differently. Some people wants to stay where
they are and be happy,
some, like me, finds the meaning in life by the challenge of uncertainty. Iba-iba
ang mga tao. The beauty of
the differences is often neglected by many. But fromhere, I can see that it is
devastatingly beautiful.
Tinapik ko ang braso niya at pumasok na sa kwarto.
"Imbitahin mo na lang ako kung ikakasal ka na o may binyag na gaganapin, uuwian
kita rito," tukso ko.
For the past seven years, I've been courted by different boys. Minsan, hindi ko
maintindihan dahil ilang araw
ko palang nakikilala at nasa mga dalawampung salita pa lang ang nasasabi ko sa
kanila, naghahayag na ng
pag-ibig. But maybe, it is somewhat linked to the differences, as well.
Bakit ako? Ilang taon ko nang kilala si Judson at lagi pa kaming magkasama kahit
saan, bakit hindi ko
mahanap sa sarili ko iyon?
Dumaan sa isip ko ang isang tao pero agad kong isinantabi iyon. Paano mo naman iyon
majujustify, Ace?
Sige nga? Hindi nga iyon nagdalawang buwan, e. Pumikit ako. Oo na. Bata pa ako
noon. Vulnerable pa kaya
agad nahulog ang loob ko.
"Ace, magpaalamka na kina Aling Goring. Uuwi na raw sila," biglang pumasok si
Auntie sa kwarto ko.
Tumango ako at ginawa nga iyon. Nagpaalamna rin ang ibang bisita. Samantalang si
Judson naman,
nanghiramng tricycle para maihatid kami sa terminal pagkauwi na ng lahat.
"Oh, Jud, nasabi mo na ba kay Ace 'yang nararamdaman mo?" patuyang sinabi ni Auntie
Tamara nang hinatid
ko na ang huling bisita namin.
"Naturn off ako, Auntie. May gusto pala akong iba," ganti ni Jud.
Umirap ako at ngumisi ulit. Lagi akong tinutukso ni Auntie Tamara kay Judson. Hindi
naman ito kailanman
nagsabi ng nararamdaman pero hindi ko maipagkakaila na higit pa sa kaibigan ang
pag-aalala niya sa akin
minsan.
Duda ko, mas sinasabi ni Judson ang nararamdaman kesa kay Auntie. Pero hindi ako
kailanman pinilit ni
Auntie rito kahit pa tingin ni Auntie ay mabuting tao naman ito.
"Baka naman kaya ka talaga pupunta ng Manila, Ace, dahil sa mayamang Samaniego'ng
iyon?"
Umirap ako. I can almost predict all his words. I'msure that's what they all think.
Yes. Maybe.
"Oo. Umaasa ako na kahit na hindi ako qualified sa hinahanap nila, pwede parin
akong makapasok sa
kompanya kahit paano."
"Sus! Parehong trabaho lang pala ang hanap mo. Ba't 'di ka pa rito?"
"Ang sabihin mo, Jud, gusto mo rito lang si Ace para magkasama kayo."
P 20-2
I saw Judson's eyes twinkle. Nangingiti siya pero pinipigilan niya dahil sa
panunukso ni Auntie.
"Asus!" tukso ulit ni Auntie.
"Hindi, ah! Tingin ko lang may masamang binabalak iyong Samaniego'ng iyon!" giit ni
Jud.
"Lahat naman ng lalaking lumalapit sa akin, tingin mo may masamang binabalak. Kahit
nga classmate ko na
nagpapaturo lang ng assignment, e," sabi ko.
"Iba 'to ngayon, Ace."
"Kung may masamang binabalak siya, dapat kinuha niya na ako kahit hindi akma ang
kurso ko sa hinahanap
nila."
"Kahit na!" hindi siya nagpatalo.
"Tama na nga 'yan. Sige na at baka magbago pa ang isip ko. Kailangan na nating
tumulak, Ace," si Auntie
habang inaayos ang mga tirang pagkain sa mesa.
Ang caretaker ng resthouse ay dumating na. Sila na ang bahala sa tirang pagkain at
sa mga hugasin. Auntie
Tamara just can't wait for the morning. Ipinatawag na kasi siya ng boss niya. Ilang
buwan kasing nagsara ang
club dahil nagkaproblema sa management. Papalit-palit din ng management noong
nawala si Auntie kaya
gusto na nilang bumalik ito.
Sinakay ni Judson ang mga gamit namin sa tricycle na hiniramniya. Pumasok na rin
ako sa kwarto para
magbihis.
Kumpleto na kami ni Auntie. May baon para sa byahe, may dalang tubig, mga gamot, at
plano pagdating ng
Manila.
Sabi ni Auntie, nakahanap ng bagong apartment ang may-ari ng Club. Isasangla ito
ulit kay Auntie pero ang
plano naman ni Auntie ay ang bilhin iyon.
We still don't have enough money. Just enough, actually, for the ride back to
Manila, and food for a few days
of stay. Mag ca-cash advance nga si Auntie pagtungtong niya roon para lang
matugunan ang iba pang
pangangailangan sa apartment, e.
"Bye, Judson!" maligaya ko siyang kinawakan.
He only raised his hand as he watched us in serious eyes. Naupo na ako sa upuan ng
bus at nanatiling
kumakaway sa kanya sa bintana.
When the bus decided to go, unti-unting lumiit si Judson hanggang sa nawala. 'Tsaka
lang ako tumigil sa
pagkaway noong nawala na ito sa aking paningin.
Siniko ako ni Auntie Tamara. Nilingon ko siya.
"Hindi mo ba sinagot?" tanong niya.
P 20-3
"Sinagot? Hindi siya nanligaw," sagot ko.
"Hay..."
Tinitigan ako ni Auntie. Nagtaas ako ng kilay.
"Hindi ba obvious na may gusto ang tao sa'yo?"
"Hindi niya sinabi."
"Alamkong alammo. Hindi mo lang din talaga siya gusto kaya wala kang pakealam."
"Auntie, mahalaga sa akin si Jud," bawi ko.
"But you don't like himromantically, right? He likes you. I can see that."
Inangat ko ang gilid ng aking labi at hindi na sumagot pa. I really don't know how
to deal with confessions
and courtships. Kaya masaya ako na kung ganoon nga ang nararamdaman ni Judson sa
akin, mabuti na lang at
hindi niya sinabi pa sa akin.
Judson is five years older than me or so. I'mnot sure. Basta't noong unang apak ko
sa Sta. Ana, nasa lumber
na siya. Ngayong paalis na ako, naroon parin siya.
He's tall and very dark. Ganunpaman, he's fairly good looking. Girls fromthe
flowershop drool at him. Sabi
nila, higit pa si Judson sa mga artistang mestizo. They all find himhot. They envy
me for being close to him.
Minsan, nagpasya nga silang mag-aral ng woodwork nang sinabi kong doon ko siya
naging kaibigan.
But the drive of those who wants to learn for a shallow cause is less than the
drive of those who are
passionate. Judson saw that in themand realized it eventually. They all had their
hearts broken, naroon
naman ako para umalo.
He's the heartbreaker of Sta. Ana. Kahit mga anak ng may kayang pamilya ay
nagpapapansin sa kanya. And
he's so good at remaining very mysterious by remaining calmand oblivious to
everything.
"Nakiusap nga siya kanina sa akin," si Auntie.
"Na ano?"
Nilingon ako ni Auntie at pinatay niya ang hawak na tablet.
"Na huwag kitang ipasok sa club."
I smirked. Ilang sandali pa akong tumingin kay Auntie. Kahit ilang beses na niyang
sinabi sa akin ang tungkol
sa nature of work doon ay parang hindi parin nanuot sa kokote ko. Siguro ay hindi
ko lang siniseryoso kasi
hindi ko kailanman naisip na magtrabaho roon.
"We can't blame people. It has a bad image, Auntie. Like you can't blame father for
not trusting me to you."
"Ayos lang kung hindi ako pinagkatiwalaan ng Daddy mo. Pero ag pagkatiwalaan niya
ang bruhang iyon?
P 20-4
Iyon ang hindi maayos, Ace."
Natigilan ako. I wonder what happened to themnow. Wala akong naging balita kay Tita
Matilda at kay
Daniella sa loob ng pitong taon. Hindi rin ako nacurious man lang. I just assumed
that everything went
smooth for themafter that.
Siguro, nagpakasal si Zamiel at Daniella. Siguro, may anak na sila ngayon. Siguro,
masaya na si Tita
Matilda. Siguro, hindi niya na kami iisipin pa.
I don't trust her forgiveness even when all her hopes and dreams came true. Kaya
pagdating naming Manila,
hindi ako magpapakita kay Tita Matilda. I will try my best to make my life far
fromtheirs. Iiwas ako sa
kompanyang may direct link kay Tita Matila, o sa MERC.
Galit si Zamiel sa akin. Hindi niya ako sinaktan ng pisikal pero alamkong konting
tulak na lang, he'd kill me
for what I did. I don't want to trigger his anger kaya sisiguraduhin kong iba ang
mundong gagalawan namin.
Daniella's promised money never came. Hindi na rin niya ako kinontact sa nagdaang
panahon. At hindi ko na
inisip ang perang iyon kahit pa pamalit iyon sa aking dignidad noon.
"Anong sagot mo kay Jud?" tanong ko.
"Hindi ko maipapangako dahil ikaw mismo, gustong magtrabaho roon."
"Tss. This is the waiting, you are talking about, right?"
Auntie Tamara smiled and turned her tablet on. Tiningnan ko ang pagsisimula ng
isang website na may isang
puting de pakpak na kabayo sa isang stance na naghahayag ng awtoridad. The mythical
creature, I remember,
is a friend of the Muses.
"Hmm. It depends on what you want."
"Auntie," napabangon ang ulo ko sa upuan.
"Ace, you will be a waitress, yes. But I just want you to know that there are
different types. Ang isa, iyong
madalas sa club namin. They are sometimes housed in our apartments. The other
groups are just plainly
companions for executives. Meaning..."
"I'd like the waitress part, Auntie," sabi ko.
She scrolled down the website. Isa itong sekretong site na kailangan pa ng password
bago makapasok. Hindi
basta-basta ang pagbibisita roon at may iilan pang kilalang mga artista at modelo
ang kabilang sa
"companions" na tinutukoy ni Auntie.
Sa madaling salita, Escorts.
"It's an executive and legal companionship, Ace. We have a lawyer and you will sign
a contract," now she
sounds so businesslike gaya ng madalas kong marinig sa kanya tuwing nanghihikayat
doon.
Kumunot ang noo ko nang nakita ang iilan pang hindi masyadong sikat na artista at
modelo. I can't believe
P 20-5
they are part of it. Parang wala sa mukha nila.
"Pwede mong tanggihan ang kontrata kung may hindi ka nagustuhan. At ang hindi rin
sumusunod sa patakaran
ay kinakasuhan at pinagbabayad. But so far, nobody had the audacity to break our
rules since we are the best
in the country!"
Gusto kong pumalakpak pero masyadong seryoso si Auntie Tamara sa mga sinasabi niya.
"Nobody has broken the rules because the rules are simple. Kung ilalagay kos a
rules na bawal akong halikan
habang sinasama ako ng tao sa kanyang mga business ventures, tingin mo kaya niya
'yon? People pay for that
to do things-"
"Men pay for it to hear compliments and refreshing ideas fromgirls who are not
involved in their business.
Tingin mo maliit na bagay lang iyan para sa ating mahihirap pero para sa mga
mayayaman, it's a breath of
fresh air. It's the world to them. They'd pay thousands, hundred thousands, just to
have a companion who can
make themsmile while they are under pressure."
Heto na naman kami at nagtatalo tungkol doon.
Pero naisip ko lang, hindi naman siguro ako ipapahamak ni Auntie Tamara. But the
thought of having to work
as an "escort" who's actually just a "comapanion" daw is very wrong. Papasa pa ang
waitress.
"Believe it or not, Ace. Sa sobrang hectic ng trabaho ng mga businessman, kaya
nilang magbayad sa simpleng
kausap lang. Kasabay kumain. Katawanan."
"Where are their wives, anyway? Bakit kailangan ng ibang babae?"
"Sometimes, dead? Sometimes, separated, boring, naggers, and some wala pang asawa."
I can imagine the dirty old men line up. I have nothing against old men but I have
something against old men
who are pervs.
"Alammo, Auntie. Kaya walang reklamo kasi wala naman sa kontrata siguro na bawal
humalik? Bawal
hawakan? Bawal magsex?" binulong ko ang huling salita.
"Well, some have that on their contracts. Wala ring nagreklamo kasi sumusunod ang
clients. It depends on
you. Kaya kung gusto mong ilagay 'yan, pwede nating ilagay."
"Pano kung ako ang client at hindi ko iyon sundin?"
"We check the clients background first. Mga history ng kung anu-ano... bago namin
ibigay."
"I don't trust that," sabi ko.
"I'mnot blaming you for not trusting it."
"I don't trust people who go to clubs and pay for women."
Humalakhak si Auntie at sinarado ang tablet. Hinilig niya ang ulo sa backrest ng
upuan.
P 20-6
"You'll be surprised that even the most dignified men in the country could do
that."
Umiling ako at ginaya na lamang siya para makatulog na sa byahe.
It was a long, long journey. Pangalawang byahe ko palang ito sa ganoon kalayo. Una
ay iyong umalis kami ng
Maynila, ngayon naman ang pagbabalik.
Auntie Tamara's new apartment is better than her old. Bukod sa hindi marumi ang
gilid ng apartment, malapit
din ito sa kalakhan ng syudad. The walls are painted with earth colors and the
sides have stone walls.
Kitang-kita ko ang pagkakamangha ni Auntie Tamara roon.
Naisip ko tuloy kung magkano kaya ito at kaya kaya naming pag-ipunan na bilhin ito?
I also wonder if she'd
stop working in that club kapag nabili na niya ito?
"Hindi ko yata maaafford ito," aniya sabay iling.
Nasa gate parin kami noon. Hindi pa pumapasok sa sobrang pagkakamangha.
"Sa deductions pa lang na matatamo ko para sa pagkakasangla nito... hay... kung
pwede lang talaga na bilhin
ko na lang agad ito..."
"Kapag ba nabili mo 'yan, titigil ka na sa Club, Auntie?"
Tumango siya. "Syempre. I'd rather stay home. Pamamahalaan ko 'yan at mag-aantay na
lang ako sa
pagbabayad ng mga rerenta."
Ngumisi ako. Ang galing siguro kung mabibili nga namin ito. Someday, I'll buy her
things. I know things
won't fall the way you expect themto, pero siguro naman kapag magsisikap ako kahit
maliit na bahay lang at
negosyo, magagawa ko.
Magkano naman kaya ito? Roughly twenty million? Or probably more?
Tiningnan ko ang paligid. Mga establisyemento. Pwede itong matutukoy na komersyal
na lupa kaya mas
lalong mahal. Pero makakaattract din ng mas marami dahil nga sa lokasyon nito.
Kumpara sa dating mistulang
squatter ang mga kapit-bahay.
Pumasok kami ni Auntie Tamara sa tinukoy na lugar niya. We're on the third floor,
just like before. Pero
namamangha parin ako sa pagiging bago ng buong building.
Ayon sa boss ni Auntie, magkakapatid daw ang may-ari nito. Nag-away away kaya hindi
na malaman kung
kanino mapupunta ang kita kaya binenta na lang para maghatihati na lang sila sa
kabuuan.
Natulog ako habang si Auntie ay namalengke at bumisita na rin sa kanyang boss.
Pagkagising ko ay nilista ko
kaagad ang mga kakailanganin sa apartment. Kama lang yata ang meron doon. Well, at
least may kama, 'di
ba?
It has two rooms and one bathroom. Ganoon daw lahat ng roomdoon.
Pagkauwi ni Auntie ay nagluto na kami ng pagkain. Wala kaming TV kaya paulit-ulit
akong nakinig sa mga
P 20-7
kwento niya. Sabi niya'y TV ang una niyang bibilhin sa cash advance niya dahil baka
raw mabaliw siya sa
sobrang boring dito.
I wrote my plans, too. Magtatrabaho ako sa Club bilang waitress. Pagkatapos ng mga
isang linggo, at kapag
alamko na kung paano pumunta, pupuntahan ko ang opisina ng mga Samaniego.
Narealize ko, sanay na sanay na ako sa buhay ko sa Sta. Ana. Matutuwa si Jud kapag
nalamang hindi ako
nakakapag-adjust dito sa Manila. Hindi ko nga lang sasabihin iyon sa kanya dahil
alamko, magbabago pa ito
dahil kailangan kong masanay.
Pinasadahan ako ng tingin noong boss ni Auntie mula ulo hanggang paa. Ang sabi ni
Auntie, hired na raw ako
bilang waitress sa club. Sa pangalawang gabi kasi namin sa syudad, kinailangan na
naming magtrabaho.
Papasok pa lang kami kanina, kinakabahan na ako. With the name and the statue of
that mythical creature, a
winged stallion, in front of the establishment, para akong binagsakan na talagang
dito ako magtatrabaho.
Mabuti na lang at close pa nang pumasok kami. Wala pang tao bukod sa mga tagalinis.
The tables were all
clean and the chairs were properly arranged. Ang entablado ay may mga poles, gaya
ng nakikita ko sa movies
na itsura ng mga club na ganito.
The interior, however, is very elegant. Kaya naman naniniwala ako na hindi mga
basta-basta ang nagiging
kliyente nila. But nonetheless, it is all the same.
"Sigurado ka bang waitress mo ipapasok ang pamangkin mo, Tamara?" tanong ng
matanda.
The old woman is very familiar. Siya iyong unang umalis noong gabing nakulong si
Auntie. Siya pala iyong
boss.
Her jet black hair is in ponytail. I'mguessing her age is around early fifties. Sa
kanyang lamesa ay isang bag
na alamkong isa sa pinakamamahalin sa buong mundo. She look so elegant. Kung sa
ibang pagkakataon at
lugar kaming nagkakilala, hindi ko iisiping sa ganito siya kumikita.
"You might consider our escort program, hija."
Umiiling na ako sa alok ng matanda. Tumawa si Auntie Tamara bilang pahiwatig na
hindi ako papayag diyan.
Tumayo ang matanda, mukhang determinadong alukin ako pero inunahan ko na siya.
"I'mhere to be a waitress po."
"Kikita ka ng malaki. You're young and very beautiful," sabay hawak niya sa aking
buhok.
"Ma'amSonja, hindi rin ako payag sa alok mo. I want my niece to just wait for us."
"Bakit?" she turned to Auntie Tamara. "How young is she?"
"I'mtwenty three," sagot ko.
"Hindi na masama," ang matanda.
P 20-8
"Huwag na, Ma'am."
"Ayaw ko pong pagkakitaan ang katawan ko. Marami pang ibang trabaho na pwede bukod
diyan," sabi ko
dahilan ng paglingon ulit ng matanda.
"Oh, Tamara, you did not tell her about our exclusive offer?"
"She knows, Ma'am. She's not interested."
"You're witty, hija. And that's what we need. I can put your profile along with
those who are limiting their
services. Pwede ka bilang companion lang, hindi na ang... ibang bagay," parang
nahihiya pa siyang banggitin
ang makamundong salita.
"I'mnot interested, po," sabi ko.
"Pity..." deklara niya bago bumalik ulit sa desk.
Nagkatinginan kami ni Auntie Tamara at ngumisi siya sa akin.
"Men pay even six digits for that face and witt. Someday you will learn to use that
to your advantage.
Pumunta ka na sa locker at kumuha ng uniporme ninyo ngayong gabi. Violet, the
captain of the waitresses,
will teach you what to do."
Tumango ako at tinalikuran na sila para puntahan na ang tinukoy.
So far, Violet is a good captain. Hindi ako nakakasense ng masamang vibes sa kanya.
She's a friend to the
other waitress. Nakakaramdamdin ako ng matinding bonding galing sa kanila.
Magaganda at mga maalaga sa katawan ang mga kasama kong waitress. Mga rebonded
straight ang buhok at
puro magaganda ang hubog ng katawan. Nag-aaral pa ang mga ito at gaya ko'y
natatagalan din sila dahil
pahintu-hinto. Mahirap talaga ang buhay.
"Here's your order, sir," sabi ko sa isang grupo ng mga matatandang japanese
executive na naroon sa isa sa
mga lamesang ako ang maghahandle.
Umalis ako agad. Besides, their eyes are fixed on the lewd dancers in front.
Minsan, natutulala ako habang
tinitingnan ang nangyayari sa entablado. I wonder if the dancers like what they are
doing? May luha kaya sa
likod ng ngiti nila? Paano kung masaya sila sa ginagawa nila? Posible kaya iyon?
"Ace," tawag ng isa sa mga waitress na hindi ko pa masaulo ang pangalan.
"Yes?"
"Pwede bang ikaw muna roon sa table ko? Niyaya kasi ako noong isang matanda."
"Okay."
The waitresses are not allowed to entertain the clients. Pwedeng kausapin at
makipagtawanan pero ang ibang
bagay ay nakareserba lamang sa mga entertainers.
P 20-9
Nilapag ko ang order ng mga lalaki sa table na iyon. Hindi ako masyadong nakikipag-
eye contact pero nakita
kong may nakatitig sa aking isa. Sumulyap ako ng isang beses.
"Anything else, sir?" tanong ko sabay dasal na sana wala na.
Nagbigay ng tip ang iba sa akin. Tinanggap ko naman iyon. Nakakagulat makakita ng
malalaking halaga
bilang tip lang sa isang waitress.
"Bago ka rito, 'no?" tanong noong kanina pa nakatitig.
Ngumiti ako. "Yes, sir."
"Upo ko muna rito..." anyaya niya.
"We have entertainers for that, Sir. I will call one, right now."
Hindi na ako naghintay ng pagsang-ayon niya. Alamkong umapila man siya, hindi ko
parin siya pagbibigyan.
So for the five nights I worked there, I've learned how to outsmart the men who are
hitting on me. So far,
wala namang nantsa-tsansing. Kung meron man, may bouncer naman. Papanig sa amin
dahil strictly waiting
lang ang gagawin ko. Ang entertainers na ang bahala sa pag-upo at pagsaliw sa mga
kliyente.
In fairness, I realized that I expected the worst. Akala ko makakakita ako ng
liveshow sa mga tables. Akala
ko palaging may basag-ulong mangyayari pero wala naman, so far. The regulars seemto
understand the rule
of the establishment.
If you want to do things with the entertainer, you pay and live the premises.
Auntie Tamara is nowhere to be
found. Ang alamko, in charge siya sa pagchi-check sa entertainers at sa Escorts.
Escorts are not found in the establishments, as well. Nasa site lang ang pictures
nila at ang mga
pinakamayamang guests lang ang makakapasok doon.
I cannot deny na sobrang laki talaga ang tip na natatanggap ko sa pag wi-waitress
doon. Kahit paano,
nakakabili kami ng mga bagay para sa apartment. Kumot, unan, rice cooker, ref, at
kung anu-ano pang
importante.
"Sa may BGC 'yan, 'di ba?" tanong ni Violet sa akin sa gitna ng aming shift.
Ngayon lang ako naglakas loob na magtanong kung paano makakarating sa opisina ng
mga Samaniego.
"Violet!" tawag sa kanya dahilan ng pagkakaputol ng usapan tungkol sa pagsasakay ko
ng MRT at jeep bago
makarating sa Bonifacio Global City.
"Maya na," sabay diretso niya sa tumawag.
Nakita ko ring may isang grupo ng lalaki ang nagtatawag ng waitress. Pinuntahan ko
iyon. The seven men
who are in the front sofa are probably around early thirties. Siguro ay may
bachelor's party? Ganoon naman
lagi ang dahilan ng pagpunta ng mga ganyang edad dito.
P 20-10
"Good evening, gentlemen. May I take your order?" I confidently asked.
Isa-isa kong tiningnan ang mga lalaking naroon. Natigil ako nang nakita ang
pagtuwid ng upo ng isang
pamilyar na lalaki.
"Ms. Zaldua?" he asked and shot his brow up.
Muntik nang natigil ang mundo ko nang napagtanto sa dilimkung sino iyon. I
amwaiting for the order of my
future boss, Caleb Samaniego! Shit!
EANO BAYAN SI CALEBLANGPALAHAHAHAHAHAHAAHALAOMGGH
P 20-11
Kabanata 19
333K 18.5K 24K
by jonaxx
Kabanata 19
Agreed
He is the youngest of the bunch. Napatingin tuloy ang mga nakakatanda sa kanya
ngunit kitang hindi nagulat na
may kilala siya.
"Mr. S-Samaniego?" nauutal kong sinabi.
"Nasa Manila ka? Dito ka nagtatrabaho?" nag-uunahan ang mga tanong ni Caleb
Samaniego sa akin.
Binaba ko ang order formpara tuluyan nang makipag-usap sa kanya.
"Manager po kasi ang Tita ko rito, uh..." Pinasadahan ko ng tingin ang mga
kasamahan niyang tahimik naman
at hindi nanunukso.
Uminit ang pisngi ko nang narealize ang uniporme ko para sa gabing iyon. We are
sailors for that night. Not
just simple sailors, but of course the sexy sailors. Mistulang cosplay ng isang
hentai na palabas ang aming
itsura. But then again, this is my job.
"Teka lang. Nagulat ako. Ilang buwan ka na rito? Bakit hindi ka nagpunta ng
opisina?"
Tumayo si Mr. Samaniego. Tumabi ang mga kaibigan niya. Naupo siya sa dulong gilid
para mas mabilis
akong maabot. Kinabahan ako. We are allowed to talk to the clients only when we
permit themto talk to us.
Kapag magreklamo, 'tsaka lang aaksyon ang mga bouncers.
"Uh, isang linggo pa lang po ako rito sa Manila. Hindi ko kasi alamkung anong
sasakyan patungo roon."
Shit! Our first meeting place here in Manila is inside the unfortunate place. I
expected it inside his HR's
office or something. Masyado talaga akong matayog kung mag expect!
A bark of laughter escaped fromhis mouth. Napangisi rin ako kahit pa nakakaasiwa na
na rito kami nagkita.
May sumasayaw pang hubo't hubad sa harap.
"I can drive you to our office. When are you available?"
Namilog ang mga mata ko. Ang posibilidad na makuha ako sa kompanya nila at makaalis
dito ay naaaninag
ko na.
"Uh, D-Day off ko po bukas. Pero nakakahiya, Sir."
Tinapik ni Mr. Samaniego ang gilid ng kanyang upuan. Agaran akong umupo roon para
makausap ko siya ng
P 21-1
maayos.
"It's okay. Totoong namangha ako sa gawa mo. Even my cousin likes your work so it
is only right to present
you to him. Anyway, I'mserious, Ms. Zaldua."
Ngumiti ako. Nakakahiya pero minsan talaga kailangan isantabi iyon para lang
makaahon sa buhay.
"Sige po, Sir. Kaso lang, wala pa po akong mga papeles. Kagagraduate ko lang at
hindi pa marerelease ang
mga documents. I'malso not an Architect-"
"That's fine. The skill is what I like. Kung ako ang papipiliin, I will hire you in
our company but I'mnot the
only one who's going to decide that. Siguro kung ipapakilala kita sa ibang
magdedesisyon noon, we can
convince them."
Tumango ako.
"I'll get your number so we can talk more about it." Pinasadahan niya ng tingin ang
paligid. "And not here, at
least."
"Sige, po."
Ibinigay ko ang numero ko sa kanya pagkatapos ay tumayo na. Bago ko kinuha ang
order nila ay may pahabol
pa ako.
"Kapag po ba pupunta ako roon, anong susuotin ko?" tanong ko.
Nanliit ang mga mata niya at tumingin agad sa damit ko. Nahiya tuloy ako. Kailangan
ko kasi ng
impormasyon. Ayon sa undergrad studies, may mga dapat suotin sa interviews kaya
inisip kong mag dress or
mag corporate attire.
"You may wear something fashionable. Dress and heels? My cousin likes fashionable
women. Mas
magbibigay ka ng magandang impresyon sa kanya kung magustuhan niya ang suot mo."
"Sige po, Mr. Samaniego."
He smiled and turned to his friends. Nagtanong siya kung may-oorderin ba kaya siya
natukso.
"Akala ko kailangan na nating magtawag ulit ng ibang waitress, e," anito.
"No, sir. I can do the job. I'msorry for the delay."
The man's eyes lingered on me. I can sense something else. Sabihin na lang nating
sa ilang araw ko rito,
mabilis akong natuto kung paano masasabing may ibang sadya ang isang tao sa akin.
"How much is your service for the whole night?" tanong noon.
I smiled professionally. Halos nasamid si Mr. Samaniego sa narinig.
"We have entertainers if that's what you want, Sir. Magtatawag po ako para makita
n'yo."
P 21-2
"I'd like you," he insisted.
"Pare," Mr. Samaniego interrupted.
Tumawa ang katabi dahil sa matalimna titig ni Mr. Samaniego. He shrugged and then
shook his head.
"I'mkidding, Caleb. I'msorry, Miss."
Tipid akong ngumiti at tinalikuran na ang lamesa nila. Kung hindi ko lang kilala si
Mr. Samaniego ay kanina
ko pa iniwan ang table na iyon.
So for the whole night, I served their table. May mga piniling entertainers at may
mga specific type ang mga
ito. Ang sabi ni Violet, may dalawa sa grupo nila ang regular dito. Meaning, hindi
sila narito para sa isang
bachelor's party or whatnot. They're here because it is a hobby.
"Hindi ako makapaniwala," sabi ko kay Violet noong nanatili na kami sa counter para
mag-abang ng
magtatawag.
Ang ibang waitress ay abala sa kani kanilang mga table. Katatapos ko lang magserve
sa isa pang table na
nakatoka sa akin.
"I never thought I'd see that man here," wala sa sarili kong sinabi.
Wala akong alamsa mga iniisip ng mga lalaki. Paano pa ng mga katulad nilang abala
sa mga negosyo at kung
anu-ano pa. Pero ang pang-unawa ko sa mga taong nagpupunta rito ay ang mga taong
naghahanap ng
panandaliang aliw. I don't want to judge but my respect is a bit indented for the
men who pay for such things.
"Hmm. Kilala mo?" si Violet.
"He will be my boss if I get hired in their company."
"Hindi mo talaga masasabi, Ace. Even the most dignified men come here. Even the men
you least expect..."
naalala ko ang sinabi ni Auntie Tamara sa sinabi ni Violet. "Alin ba d'yan?"
"The one with the white long sleeve polo," sabay tingin ko sa kanilang sofa.
"Ah. I don't think he's a regular here, though. Baka unang punta niya rito. Iilang
kasama niya lang ang
madalas. Baka nagkayayaan. Bakit? Bumaba ba ang tingin mo sa magiging boss mo sa
pagpunta niya rito?"
Hindi ko rin alamkung bakit ganoon. Nagkibit na lang ako ng balikat. Maybe I should
change my perception.
Besides, I work here. Dapat nga si Mr. Samaniego ang makaramdamng ganoon sa akin.
Bakit dito ka
nagtatrabaho? Are you an entertainer? An escort? And would he believe if I say no?
Pinagkamali pa nga ako
ng kaibigan niya bilang isang trabahanteng pwedeng itable?
"Hindi," sagot ko kay Violet sabay tingin.
She smiled and shot a brow up.
"You learn fast." Iginala nito ang mga mata sa aking katawan. "You are prettier
than the escorts of Miss
P 21-3
Tamara. Hindi ka ba papasok doon?"
Umiling ako. That's a ridiculous question.
"You'd make a great deal of money. All you have to do is be a companion with the
clients. Para sa meetings,
conventions, isang gabi, o isang linggo, depende sa pinagkasunduan."
"Bakit lahat kayo parang nangungumbinsi sa akin na gawin iyan? I'mnot up for it,
Violet."
"Bakit? Virgin ka pa?" mapaglaro ang ngiti sa kanyang labi.
Hindi ako sumagot. Nakita ko na lamang ang panlalaki ng mga mata niya at pagbilog
ng labi.
"Virgin ka pa!?" napalakas ang sigaw niya.
Nakita ko ang paglingon ng malapit na mesa sa amin. The men eyed me curiously.
Kalaunan ay nahaluan na
iyon ng makamundong pagnanasa. May nakita akong umiinomsa kanyang baso, may kandong
na entertainer,
pero sa akin ang malagkit na mga mata.
She smirked when she realized what she did. Umiling ako at nagpaalamna papasok muna
sa loob at
magpapalamig.
"Tubo lang, Tamara? Hindi sapat ito!" narinig kong sinabi ng kausap ni Auntie sa
madilimna pasilyo malapit
sa opisina.
Tumigil ako sa paglalakad para tingnan sila. Nakatalikod ang babaeng kausap ni
Auntie. Kita naman sa
mukha ni Auntie ang pagkakadismaya at pagsusumamo.
"Magagawan ko ng paraan 'yan, Letty. Bigyan mo lang ako ng panahon," si Auntie.
"Sana nga. Sayang at pinagkatiwalaan kita ng ilang taon, mauuwi lang lahat sa
ganito."
The old woman walked out. Pumikit si Auntie at yumuko. Ilang sandali siyang
nanatiling ganoon bago
pumasok sa kanyang opisina.
Natapos ang gabing iyon at wala na akong inisip kundi ang kinabukasan. Mr.
Samaniego texted me early in
the morning. Ilang oras lang yata ang tulog ko noon pero determinado parin akong
magising at tugunan ang
mensahe.
Caleb Samaniego:
Just tell me where I will pick you up. We can go to the office at 1pm.
Sinabi ko sa kanya ang aking address. Pagkatapos noon ay nagluto na at kumain.
Naligo ako at namili ng
damit ni Auntie Tamara.
Kagabi kasi noong sinabi ko sa kanya ang tungkol sa nangyari, inalok niya ako ng
damit. She's still sleeping
right now and she's given me the permission to go inside her roomand open her
closet.
P 21-4
Namili ako ng mga damit. Wala siyang corporate attire at puro dresses lang ang
naroon. Magaganda iyon at
mukhang mga mamahalin ang iba. Hindi ko na inisip pa kung saan galing ang mga iyon
basta't namili na ako
roon.
"Try the light pink," narinig kong napapaos na boses ni Auntie Tamara galing sa
kanyang kama.
Nilingon ko siya at nakita kong nakapikit pa ang isa niyang mata. I smiled.
"Nakapagluto na po ako, Auntie. Kumain ka na rin, po," sabi ko.
She groaned and went back to sleep.
Pinasok ko ang isang dark blue dress sa kanyang closet at kinuha ang ayon sa
kanyang babagay sa akin. It is a
lacy light pink dress. Konserbatibong tingnan lalo na't long sleeves at ang
neckline ay sa disenyong hollow
out. Ang tupi sa leeg, cuffs, waistline, at skirt nito ay mayroong karagdagang
eleganteng disenyo sa parehong
kulay.
Pinulot ko rin ang isang simpleng beige na stilletos na tingin ko'y babagay roon
bago umalis sa kwarto ni
Auntie.
Hindi ko maalala kung kailan ako huling nag-ayos na inabot ng ilang oras. Hindi
naman bongga. My hair is
down with the clips on both sides, I added a round and elegant earring, at
hiniramko na rin ang isang clutch
para bumagay.
Saktong alas dose y media ay natapos na ako. I was also pleased to receive Mr.
Samaniego's message by that
time.
Caleb Samaniego:
I amnow parking below your apartment.
Ngumiti ako at lumabas na sa apartment. Nakita ko kaagad ang isang puting sasakyan
sa baba na kapaparking
lang.
Bumaba ako at dumiretso na roon. Bago niya ako pinagbuksan ng pintuan ay ilang
saglit na nanatili ang mga
mata niya sa akin. Ngumisi ako nang nakitaan ko siya ng pagkamangha.
"Wow. You clean up nicely," he said. "Not that you aren't beautiful even with
simple clothes..."
Ngumiti ako. "Thank you, Sir. Gusto ko lang talaga na pagbutihan para matanggap ako
sa trabaho."
He smiled and held the door open for me. Sa byahe ay masarap kausap si Mr.
Samaniego. Bukod sa marami
siyang topic tungkol sa trabaho, narealize kong concern din talaga siya sa
pagkakapasok ko roon.
"Just call me Caleb. Huwag nang Mr. Samaniego," aniya.
Hindi ko maitatanggi na may appeal si Caleb Samaniego. He's the usual city boy
rich, reminding me of
Ashton. I wonder where he is now, though.
P 21-5
Maputi ito at may mapupulang labi. He is tall. His hair cut is clean and his eyes
bold and doe.
"I really like your works. Ipinakita ko na sa pinsan ko ang portfolio mo noon at
nagsave na rin ako ng
ganoong copy para sa meeting n'yo ngayon," anito.
Tumango ako.
"I just hope he agrees with me. We don't always agree with each other so, baka
mahirapan tayo. Sana lang,
maintindihan niya ang sinasabi ko."
"Siya ba ang HR?" inosente kong tanong.
"No. He's the Chief Executive Officer of our company."
Nalaglag ang panga ko sa sinabi niya. "I'msorry... Akala ko..." Mas lalo akong
kinabahan.
Ngumisi siya. "Huwag kang mag-alala."
He parked his car in the basement of a very tall building. Pumasok kami sa lobby at
agaran kong nakita ang
napakaraming abalang mga tao na papasok at palabas sa building. Napatingin pa nga
ang ibang nag-uusap sa
amin. Kinabahan agad ako. Mabuti na lang at iginiya ako ni Mr. Samaniego sa
daraanan.
Hinawakan niya ang baywang ko, I did not mind. I sensed he only wants to guide me
where I should go.
Pumasok kami sa elevator at may iilang mga mata akong nakitang nagulat.
"Good morning, Sir Caleb," bati ng iilang nandoon.
"Morning," sabi niya at pumasok na kami.
Hindi ko maalala kung saang palapag iyon pero alamkong nasa pinakamataas. Iilan pa
kasing stop ng
elevator para sa pagpasok ng iilang empleyado. Iilan din ang bumati kay Mr.
Samaniego sabay tingin sa akin.
Nang nasa tamang palapag na kami ay binati ulit kami ng iilan pang abalang
empleyado. They are busy but it
seems like they have time to watch and talk about us. Binalewala ko na lang iyon at
sumunod na sa isang
puting double doors kung saan ang opisina ng CEO.
Kabado ako pero hindi ko ipinapakita iyon sa aking mukha. Pagkapasok ay nakita ko
agad ang dalawang naka
itimna pigura sa magkabilang gilid ng isang maputi at pakahong lamesa. The CEO is
sitting directly at the ray
of the sun making himlike some god to me.
"Amer," paunang sabi ni Mr. Samaniego bago umikot ang swivel chair para makita
kami.
Naka all black ang isang payat na lalaki sa kanyang swivel chair. The make up on
his face revealed so much
of his gender and choice. When he smiled, I realize that this won't be easy.
"This is Ms. Zaldua. I trust you've read her portfolio that's on your table right
now?"
"Yes, yes, Caleb."
P 21-6
Tumayo ang CEO at naglakad patungo sa harap ng kanyang lamesa. Humilig siya roon at
humalukipkip.
"I know you can tell that she has talent. Ang problema lang ay hindi siya qualified
sa gusto mo. She's not an
architect."
"Let her speak," utos nito sabay tingin sa akin.
Ngumiti ako. Parang tambol na ang puso sa sobrang kaba.
"My name is Astherielle Seraphine Zaldua. I'mfromSta. Ana, Cagayan Valley-"
"You graudated Industrial Technology? Anong magagawa ng kurso mo sa kompanya ko?"
tanong niya.
"She knows woodworking and she's good at designing, can't you see?" putol ni Mr.
Samaniego.
"Caleb, I want my designers with the degree. Kaya hindi ko siya maipapasok sa gusto
mo. Go on..." utos sa
akin.
"I major in drafting, po. Nakapagtrabaho rin po ako sa maliit na furniture shop sa
Sta. Ana. Alamkong hindi
po ako Architect. It saddens me that I couldn't really take my dreamcourse. I
wanted to become one. Sa hirap
ng buhay, hindi ko po naabot iyon. Nevertheless, I amhappy with what I have
achieved so far. Papangarapin
ko parin po ang trabahong iyon pero sa ngayon, kahit anong trabaho na related sa
course ko ay ayos na po sa
akin."
Nakatingin siya sa dress ko ngayon. Mr. Samaniego snorted.
"Hire her on the Architect's guild, Amer."
"Narinig mo ba? Ayos lang sa kanya ang-"
"You made our good architects go! Sa ating kalaban! At ngayon wala kang gagawin?
Hindi ka maghahanap ng
pamalit na alammong may talent din? What the hell, Amer? Have you seen your
achitect's designs? The
materials?" tumaas ang boses ni Mr. Samaniego.
Hindi na ako nagsalita. May away yata sa pagitan ng dalawa.
"It doesn't matter-"
"What the hell? We are losing this competition."
"You are imagining things, Caleb!" giit ng CEO.
"We used to be the greatest of this field and now you let others shine? Someone who
is new to this? Damn
you!"
"They deserve it. It was managed very well," puri ng CEO sa kung ano.
"Ano? Nagagwapuhan ka kaya mo hinahayaan? You know that company cheated on us! Pero
sino pa ang
magtataka roon, hindi ba? Alamnatin ang kakayahan niya at ikaw mismo, hinayaan
lang!"
P 21-7
"We are still the number one, Caleb! Stop it!"
"You know the dirty tricks of the other company. Offering our good architects..."
umiling si Mr. Samaniego.
"Hayaan mo na," marahang sinabi ng CEO.
"Hayaan? Can't you feel the competition? Kaya ka dapat bumaba sa lugar mo, e. Puro
iyan ang pinapairal
mo."
"We are still the best of our field, Caleb! Hindi mo kasi naiintindihan na walang
kompetisyong nagaganap. I
let themtake our good architects because their designs don't match our vision! Do
you know our vision? It is
to provide quality furniture to the poor and the marginalized!"
I amawkwardly standing in front of them. Sinusubukan kong huwag magparamdamni hinga
dahil baka
mamaya ay ako naman ang awayin nila.
"That means, I have to have architects who knows our vision. Who creates crafts
that are nice BUT made of
local inexpensive materials! Iyon 'yon, Caleb. Iyon ang 'di mo maintindihan."
"Tinanggihan tayo ng napakaraming mga hotelier dahil diyan!"
"Oo! Dahil sino ba ang mga hotel na iyon? The five stars hotel? Amans? Zariyah
Leviste? My God! They
want the premium, exported iron woods for even just the mere door of their hotel
rooms! Kaya hindi talaga
nila tayo pipiliin dahil ang target market natin ay ang masang Pilipino at ang mga
four star hotels below who
cannot afford our competitors mark!"
Kitang kita ko ang disappoinment sa itsura ni Mr. Samaniego. Umiling siya at
tumigil na sa pakikipagtalo.
"I have seen her designs and all of it is pretty." Ngumiti sa akin ang CEO. Tumango
naman ako. "Intricate and
very difficult. Isang bagay na tingin ko'y mabibili talaga ng mga malalaking hotel.
Kaya lang, kung gusto mong
pumasok sa amin, kailangan mong matutong magdisenyo ng maganda pero simple. Iyon
ding lokal ang
materyal na gagamitin. So we can mass produce the furniture."
Tumango ako at naintindihan na baka ang tinutukoy ni Mr. Samaniego na kompanya ay
gumagawa ng mga
mamahaling furniture na export quality at kung anu-ano pa.
"So you can be an apprentice to my Architects. May I see your documents?"
Napatingin ako kay Mr. Samaniego. Huminga ito ng malalimbago nagsalita.
"Kukunin ko pa po dahil hindi pa narerelease," sagot ko.
"Ay. Kagagraduate mo lang?" nanlaki ang mga mata ng CEO.
Tumango ako. Tumingin siya kay Mr. Samaniego.
"I need her documents. I have to wait until we have it before hiring her. We have
to abide and respect the
rules of the company no matter how much I want to hire her, Caleb."
P 21-8
Tumango ako dahil naiintindihan ko talaga iyon. This is already more than enough
for me. Ang malaman na
may isang kompanya na willing akong kunin at ihire, ayos na sa akin. Tumango rin
pabalik sa akin ang CEO
pahiwatig ng pagkakasundo namin.
"You know what, Caleb. Their company is very good. They don't see us as their
competitors. Premiumclass
exports ang ginagawa nila. They did not pirate our Architects-"
"Tss. They did. Alamkong mandaraya talaga ang mga iyan. You know their history."
"Bahala ka kung ano ang isipin mo."
Bumaling sa akin ang CEO. Ngumiti siya.
"You are hired once you give me your credentials. I hope it will be soon."
Hinintay ko si Mr. Samaniego sa labas ng opisina. Kinailangan kasi nilang mag-usap
noong pinsan niyang
CEO bago lumabas. Niyaya rin ako ni Mr. Samaniego na kumain kami sa labas bilang
celebration para sa
pagkakahire ko kahit hindi sa posisyong gusto niya.
Sumang-ayon naman ako roon. Kaya nang lumabas siya ay tumayo na agad ako sa upuan
para salubungin niya.
Hindi ko alamkung guni-guni ko lang ba o ano pero pinagtitinginan talaga kami ng
mga empleyado ng
building na iyon. Mabuti na lang at patapos na at paalis na rin kami.
"Hindi talaga ako maalamsa mga restaurants kaya ikaw na ang bahala, Sir," sabi ko.
"Stop calling me that. Just Caleb, Ms. Zaldua."
"Then stop calling me Miss Zaldua, too. Just Ace."
Pinagtawanan na lang namin ang nangyari noon. He explained to me what happened
between the two
companies. I felt bad for their company actually.
"Palihimna hinikayat ng kakumpetisyon ang mga magaling na architects namin kaya
lumipat."
"Ang pangit naman kapag ganyan. Hindi ba pwedeng mag-antay na lang ang kabilang
kompanya ng magaapply
din sa kanila na architect?" sabi ko.
"Kaya nga. Hinayaan lang ni Amer. That's the reason why I sometimes disagree with
his choices. Sa mga
meetings, kapag ang kausap ay nagugustuhan niya. You know, gwapo, matipuno, at kung
anu-ano pa. Ngingiti
lang iyon at sasan-ayon agad!" giit niya.
"But you have a say, right?"
"Yes, I have. I amthe Chairman of the Board. But it's just frustrating to have to
deal with these problems just
because he's attracted to the competitors."
"Baka may relasyon sila?" usisa ko.
P 21-9
Humagalpak si Caleb ng tawa. "Wala. Kapag lang nagu-gwapuhan siya. Kahit na sino,
actually. Kung
competitor niya ako, naisahan ko na siya," nagyayabang niyang sinabi.
Tumango ako at tumawa.
"See? I even got you!"
We both laughed the whole ride to an expensive fine dining restaurant. Pagkapasok
pa lang ay napawi na ang
ngiti ko nang nakita ang isang pamilyar na mukha.
A dark handsome man with a light stubble and in his tux is looking at me. May
dalawang lalaking nakasunod
sa kanya na tingin ko'y bodyguards. His intense eyes bore into me like I amin debt
of himor something.
Yumuko agad ako at nagpasalamat na lumiko si Caleb para sa naka reserve na lamesa
sa aming dalawa.
Raoul Riego, that's what I remember. Hindi ko na masyadong maintindihan ang mga
sinasabi ni Caleb dahil
sa kaba ko. I imagine Zamiel walking in front of me. Paano kung siya iyon?
Sa huli, nakabawi ako at inisip na hindi naman siya at paniguradog wala na kaming
pananagutan sa isa't-isa. I
have paid for my sins and that's it. I did not enjoy the expected money and I have
suffered financially for
years.
Nilingon ko kung nasaan siya kanina at hindi ko na ito nakita. Siguro naman, hindi
na niya ako naalala, hindi
ba?
Hinatid ako ni Caleb sa apartment pagkatapos kumain at nag-inuman ng wine
pagkatapos ng araw na iyon.
Nagpasalamat ako sa kanya, sa tulong niya at inalok niya agad ako na lumabas kami
minsan ulit. I assured
himI will make time for himand said goodbye.
Nakatulog ako sa araw na iyon sa kaisipang puno ng pag-asa. I imagine myself
resigning on the club and
starting to work under the Samaniegos. Ang saya siguro kapag ganoon na, hindi ba?
Kailangan nang ma
release ang documents ko! Excited na ako.
Sa sumunod na gabi ay duty ko ulit. Nakapagpahinga na ako ng mabuti at energized na
energized ang
pakiramdamdahil sa pagkakakuha ng trabaho sa mga Samaniego.
"Ace," si Violet pagkatapos kong magserve ng isang inumin sa aking lamesa.
"Yes, captain?" ganado kong sinabi.
"Pinatawag ka ni Miss Tamara sa opisina niya."
"Okay..."
Dumiretso na ako sa opisina ni Auntie. Sa bawat salaming nadadaanan ay nakikita ko
ang New York Bunny
attire namin sa gabing iyon. Pumasok ako at naabutan si Auntie na naninigarilyo at
nag-aabang sa akin.
"Pinatawag mo raw po ako, Auntie?" sabi ko at sinarado ang pinto.
Tumango siya at humithit muli sa kanyang sigarilyo.
P 21-10
"Anong meron, po?"
"Ace..." she trailed off.
Nilingon ko ang salamin at tiningnang muli ang sarili.
"I got you a big job."
Kunot noo ko siyang nilingon.
"I'msorry."
"Anong job? Na hire ako sa Samaniego, Auntie. Ano po 'yan?" concern kong tanong.
"No. This isn't a regular job. I mean... the..." ngumiwi siya at binuhay ang
kanyang tablet para ipakita sa akin
ang aking picture.
It's a picture taken frommy graduation ball just this year. Naka spaghetti strap
ako na dark blue dress.
Nakalugay ang aking buhok at may kulot-kulot sa dulo. I have light make up for the
ball. I wonder why she is
showing me this.
"Escort job," dagdag niya.
"Escort job! Bakit? Escort ba ako?" naguguluhan kong tanong.
"I'mso sorry, Ace. Kahapon kasi, may natanggap akong tawag na naghahanap ng
escort."
Shit. Ano 'to? Go on, Auntie. What the hell!
"I showed the website. Pero you know, may specific na hinahanap."
"Tapos?" kabado kong tanong.
"So I brainstormed. Offered our highest paid escorts. And even tried the new ones.
Nakapag recruit pa ako
ng marami pero wala talagang napili."
Hindi ako nakapagsalita pa. I amso nervous that I lost the words. Pakiramdamko
alamko na kung ano ang
sasabihin ni Auntie.
"Even the fresh faces did not pass the standards. Ang hirap kasing tanggihan, Ace.
Malaki ang ibabayad, e."
Pakiramdamko nag-ugat ako sa sahig.
"Kaya lang inisip ko walang makakapasa na escort namin. Tinawanan ko na lang. Kahit
mga artista at sikat na
modelo, ayaw. Iyong madalas na mamahalin, ayaw. So for fun... I kind of sent your
picture and..."
"And?!"
"He wants you."
P 21-11
"Auntie!" sigaw ko.
"I know, Ace. I'msorry..." nanginginig na sinabi ni Auntie. "I refused, of course.
Kailangan natin ng pera
pero alamkong ayaw mo kaya inayawan ko rin. But he insisted and offered me eight
figures for you, Ace.
And do you know that the biggest offer ever is just six figures?"
"At dapat ba masaya ako dahil diyan, Auntie?! Binugaw mo ako!"
"Ace! Hindi!"
Sa galit at paninibugho ay nahampas ko ang mesa ni Auntie. Hindi ako kailanman
nagalit sa kanya at ayaw
kong maging bastos pero sa ngayon, hindi ko na napigilan.
I remember my father. I remember why he never trusted her. I remember why he chose
Tita Matilda as my
guardian. Tama siya? Shit!
"Ace, marami akong utang at ayaw mo sa trabaho rito. Give your services and you
won't have to come here
everynight. I would even stop if that happens!"
Fuck!
"Naririnig mo ba ang sinasabi mo, Auntie!? You want me to spend time with a
stranger for the eight figures
you are talking about!? Ako? Ako na pamangkin mo? Anak ng Ate mo?"
I saw her eyes glint with unshed tears pero hindi ko alamkung bakit wala akong
simpatyang nararamdaman.
"You don't have to have sex with him! Or kiss and touch him, Ace! I made sure he
knows that and he agreed,
still! He offered a larger amount, even! Hindi ko maintindihan but it's true! He
even transferred the money
immediately!"
"Fuck! And you agreed? You agreed for me?!" halos pumiyok ang boses ko sa
kasisigaw.
I amso damn frustrated. Para akong mamamatay sa sakit na mismong pinagkatiwalaan
kong tao ay ganito.
"Ace, I'msorry. Nasilaw ako. Inisip ko makakaalis na tayong dalawa rito kung
pumayag ako."
"Ikaw na lang kung gusto mo!" bastos kong nasabi dahil hindi ko na talaga
napigilan.
"Nagamit ko ang pera. Binayad ko sa ibang utang ko at... I even paid for the
apartment's-"
"What the fuck!" sigaw ko at tinalikuran na siya sa sobrang galit at disappoinment.
"Ace, please..." she cried.
Padabog kong sinarado ang pintuan sa gitna naming dalawa.
Sizamiel. hahahaha Amore????
P 21-12
Kabanata 20
371K 20.5K 21.2K
by jonaxx
Kabanata 20
Paid
I rushed back to the hall after a few moments inside the bathroom. Iniyak ko ang
frustration ko kay Auntie
Tamara. I heard her cry the moment I went out of her office. Hindi ako
makapaniwalang kahit pa galit ako sa
kanya ay nakaramdamparin ako ng nangangalabit na awa.
Ginawan ko ng paraan at eksplenasyon ang ginawa niya sa aking utak. I still refuse
to believe that she is using
me. But I know she is!
Nagamit niya ang pera. Gaano kalaking halaga kaya ang nagamit niya? I wonder if I
can pay it back? But if
it's around a million or so, I don't think I can. Mas malakas pa naman ang kutob ko
na nasa ganoong mga
halaga nga. Is it enough to pay for even half of the apartment since she mentioned
it?
I convinced myself that this should be okay. Na hindi naman siguro ako ipapahamak
ni Auntie Tamara. She
cares for me. Sa pitong taon naming magkasama hindi niya ako kailanman binigo. Sa
mga project kong
mamahalin, hindi siya kailanman nagreklamo. Binibigay niya ang pera, nahihirapan o
natatagalan man. She
never once told me that she couldn't provide and now... one request and I couldn't
do the same.
Iba kasi ito. Ibang intensidad ng request. This is not a simple project. This is
like selling my soul to the devil.
Minsan ko na itong ginawa para sa pera at iyon na ang pinakamasamang nagawa ko.
I want to believe that I still should trust Auntie Tamara. Na talagang sasamahan ko
lang bilang companion
ang kung sino mang nagbayad para sa akin. But... amI sure that he is not expecting
me to have sex with him?
Kung ganoon kalaking halaga ang ibinayad, he will expect it.
Gaya ng sabi ni Auntie, six figures ang pinakamahal na nabayaran ng kliyente para
sa isang escort. And I'm
sure they've done more than laugh, talk, and hold hands! Kaya imposibleng iyon lang
din ang gusto ng kliyente
sa akin.
Ayaw kong isipin iyon pero nangailangan ako ng pang-alu sa pananaw ko sa isang
taong naging sandalan ko,
itinuring na magulang, at nirespeto ko ng maigi sa loob ng ilang taon.
"May I take your order, Sir?" wala sa sarili akong lumapit sa harap na sofa para
makakuha ng order sa
naroon.
Sa laki ng sofa, dalawa lang ang lalaking naroon. Hindi ko na inabala ang pag-angat
ng tingin. Pero nang
walang sumagot sa dalawa ay tumingin na ako.
"Hmm. We'd like two shots of whiskey, please?" a familiar man said and I
immediately remember him.
P 22-1
Raoul. Shit.
Para akong nabingi nang nakita kung sino ang nakatitig sa aking harapan, katabi
lamang ng nakilala kong
lalaki.
The intense brooding eyes feels so familiar and foreign at the same time. Para bang
kilalang kilala ko ang
mga matang iyon noon at ngayo'y sa dami ng nangyari, hindi ko na alamkung saan
magsisimula. My heart
hurt.
My thoughts scattered in different places. Nagkakarerahan ang mga salita sa aking
utak. Bakit sila nandito? Is
he going to make use of our entertainers services? Are they regulars? Anong gagawin
ko!? Hindi ko inasahan
'to!
Nakaupo siya ngunit nakita ko ang pagbabago sa kanyang pisikal na anyo. His body
was already mature back
then but right now it aged with grace and power. I memorized every bit of his face
back then, but right now I
don't know if I memorized it right. Thick eyebrows intensified his dark and
mysterious eyes. Ang labi, na
napatunayan kong tanging bahagi sa kanyang katawan na malambot ay ganoon parin na
hindi.
His hair is a bit longer than what I remember and it suited himvery well. His
masculinity is heightened by
his stance on that sofa: parte ang magkabilang tuhod na tila ba nagdedeklara ng
kanyang teritoryo. Ang
kanyang pangangatawan ay hindi ko na makilala. He looked beautifully virile, in the
same wild and powerful
way his horse, Alegro, is.
He is wearing a white long sleeve polo folded on his forearm. Para akong nanibago
dahil sa pagkakaalala
ko'y t-shirt at maong madalas ang kanyang imahe. But then again, the changes of his
physique is extremely
bold. He's dressed nicely bilang isang businessman sa isang metro city, yet, there
is nothing metrosexual
about him. Actually, like before, his air is screaming of lethal manliness.
Nakalimutan ko sa oras na iyon kung paano talaga ang naramdaman ko sa kanya noon.
Nawala ng parang bula
ang aking alaala at napalitan nitong bago na masyadong masidhi at mapangahas. I
can't believe it. Was it
always this ardent? Did it always make me tremble seeing himthis close? At ganito
na lang ba ang takot ko
sa intensidad niya noon?
"R-Right away, Sir," sabi ko nang nakabawi.
Diretso kong naisip ang gagawin pero nagulat ako nang naglagay si Zamiel ng isang
itimna card sa harap
nang hindi inaalis sa akin ang tingin.
"I'd like you here beside me, too. Get another waitress," Zamiel demanded.
Huminga ako ng malalimkahit na sobrang sakit na ng dibdib ko. My heart is hammering
like a madman
wanting to escape fromprison.
The hurt intensified when the realization dawned on me. He's paying me to sit
beside him. Kung ibang lalaki
ang nagsabi noon ay binabalewala ko lang pero ngayong siya, para akong nasampal sa
katotohanan. Iniisip
niyang bayaran ako. Iniinsulto niya ako sa pamamagitan noon. Magkano ako...
I'mdisgusting because my
dignity can be bought.
P 22-2
May karapatan ba akong magreklamo sa insulto niya when it's true fromthe very
beginning?
"We have entertainers, Sir. I will get you some right away-"
"Ikaw ang gusto ko," sabi niya na nagpapigtas agad sa maiksi kong pasensya sa
gabing iyon.
"I amnot for sale."
"I already paid you," he said in a deeper and darker voice than I remember.
Para akong binuhusan ng malamig na tubig. I stepped in front of him. Natakot agad
ako lalo na nang nakitang
hindi man lang siya nagulat sa paglapit ko. A clap thundered when my palmmet his
cheek. His face only
tilted a bit.
Mabilis na dumalo ang bouncers pero agad na tumigil sa hindi malamang dahilan. I
walked out of the hall.
Diretso sa counter at ibinigay kay Violet ang aking order formpara makaalis doon.
"Anong nangyari?" sunod-sunod ang katanungan ng mga kasamahan ko pero wala na akong
pinansin.
I was trembling so hard I think I'll have a heart attack. Dumaan ako sa mga opisina
at naabutan kong lumabas
si Ma'amSonja, siguro dahil may nagreport na security team.
I totally forgot the viciousness and vulgarity of his mouth. I totally forgot that
he's crude and ruthless in all
things. Na sa galit niya sa akin, ipapamukha niya ng paulit-ulit kung ano talaga
ako sa paningin niya: isang
bayaran simula't sapul.
"Anong nangyari, hija?" pagalit niyang sinabi.
I held out my hand hoping to stop her fromtalking.
"May binastos ka raw?" paratang nito.
"Magpapalamig po muna ako sa labas-"
"Makakaltasan ka sa gabing ito. Hindi pa tapos ang shift mo," anito at binalewala
ko na. Kahit pa ubusin niya
ang sweldo ko sa gabing ito.
Diretso ang lakad ko palabas ng backdoor. Hindi ko pa kailanman nasubukan na
lumabas sa establishment na
nakauniporme ng ganito pero wala na akong pakealamsa ganoon.
Saktong paglabas ko ay may nag-abang agad na humila sa akin. I shrieked,
immediately, sa sobrang gulat at
kaba. When I saw who it was, nawalan na ako ng tinig.
Marahas at mariin ang hawak niya sa aking siko. Hinaklit ko ang braso ko at nang
nakalas ay natigilan din
ako.
He's looking at me intently and slowly. The way his eyes moved frompart to part,
para niya akong muling
inaalala. Because maybe he forgot what I looked like...
P 22-3
Matalimko siyang tiningnan pabalik. The way he insulted me way back and the way he
insulted me tonight is
a reflection of how he really perceives me. Masisisi ko ba siya? Hindi. Noon,
ginawa ko iyon para sa pera.
Ganoon din ito ngayon kaya ang insultong iyon ay panunuya niya sa akin.
Hating hati ako. Kalahati sa akin gustong ayusin at ibalik ang aking dignidad sa
pananaw niya. Na I'mmore
than money... more than the materialistic girl he is thinking about. That I'mdoing
my best to earn and I am
determined to succeed sa paraang hindi nag-iinvolve ng pagbibenta ng makamundong
serbisyo.
Pero ang kalahati ay halos wala nang pakealam. Para saan pa, Ace? Let himthink ill
about you. Let himbe
angry. Let himthink that you are nothing but a materialistic girl. After all, anong
halaga niya sa buhay mo?
Bakit kailangan mong ayusin ang tingin niya sa'yo?
Noon pa nadungisan na ang tingin niya sa akin. Bakit ko pa itatama ang pananaw
niyang paniguradong nagugat
na sa utak niya. Kung iyon ang tingin niya sa akin, ayos lang. Ang mahalaga naman
ay ang tingin mo sa
sarili mo. Marangal ang trabaho mo at nagsisikap ka. You are not like him, born
with the resources. Na kahit
hindi magtrabaho ay mananatiling may pera at nabibili ang lahat. You are poor. Your
way up is like a ladder.
You reach it step by step. Everything you do is a step to your dreams.
Huminga ako ng malalimat umambang babalik na papasok sa backdoor. Nagsisi ako agad
bakit pa ako
gumawa ng komusyon pero nahila niya agad ako.
He eyed me fromhead to foot. His lips were apart
"You're done for tonight," he said in a voice so lush, and so foreign to me.
"You're not my boss," sagot ko.
"Binayaran ko na ang gabi mo kaya huwag ka nang pumasok. Iuuwi kita sa inyo."
Marahas kong hinaklit ang braso ko sa iritasyon. Kahit pa anong kumbinsi ko sa
sarili ko na hindi na dapat
ako naiinsulto, hindi ko parin magawa. It still gets to me.
"Hindi ako bayaran. At mas lalong hindi ko kailangan ang tulong mo para makauwi na
ako!"
I removed the ridiculous bunny ears on my head and the tail behind me. Nakaligid
lang ang mga mata ni
Zamiel sa akin, wala siyang imik habang nakaawang ang labing tiningnan ako. Slowly,
his dark eyes
narrowed. I saw a sheen of anger in them. The insult I'mreceiving fromthe way he
looks at me is terrifying.
Para akong dinudurog sa puntong nawalan na ako ng pag-asang maayos pa ang imahe ko
sa kanya.
It doesn't matter, Ace. Temporary people like himdoesn't matter. If he thinks I
amcheap, then so what? Bakit
ba malaking bagay pa iyon sa akin? He's just another maniac client who thinks he
can buy everything.
Hantad ang hita at dibdib ko. Sa ibang pagkakataon ay hindi ko kayang maglakad man
lang para pumara ng
taxi ngunit iba ito ngayon. Nilagpasan ko si Zamiel at dumiretso ako sa kalsada
para magtawag ng taxi. May
agarang tumigil para ipasakay ako.
Natatakot na akong bumalik. Bukas, kapag bumalik pa ako para magtrabaho, natatakot
akong makita ulit ako
ni Zamiel doon at mainsulto niya ulit ako. I can imagine himgetting back at me
every opportunity he can get.
P 22-4
Hindi ko na nilingon pa ang kinatatayuan ni Zamiel. Pinaalalahanan ko rin ang
driver na gusto ko sanang mas
mabilis ang pag-uwi ko.
Sa loob ng taxi ay hinawakan ko ang kamay ko. Nanginginig pa ito ngayon. Umawang
ang labi ko nang hindi
ko na kinaya ang pagpipigil ng paghinga.
Dahil, Ace, alammo kung bakit big deal sa'yo ang pananaw niya? Dahil... hindi mo
maitatanggi. Mahal mo
siya. Nakakalungkot na hanggang ngayon. Nakakalungkot na sa dami ng insulto at sa
baba ng pananaw niya
sa'yo, hindi mo parin magawang magalit ng tuluyan. You are even blaming yourself
for his insults.
I doubt he would believe it, though. I doubt anyone would believe it. At alamko na
wala akong pag-asa,
walang maniniwala at hindi ko na kailanman mababago ang mga nangyari na noon.
Humikbi ako. My tears fell easily. Kung sana nagmahal na lang ako sa isang taong
kapantay ko, sana hindi
ganito.
Pinunasan ko ang luha ko at muling binuo ang sarili. Everything I do should be for
myself. Sa ilang taon ko
rito sa mundo, napagtanto kong ang sarili ko lang ang kakampi ko. If I please
others, in the end they will hurt
me for my other mistakes. Ikaw lang mag-isa rito, Ace. Kaya tulungan mo ang sarili
mo sa abot ng makakaya
mo.
Tumigil ang taxi sa tapat ng building ng apartment. Binayaran ko gamit ang tip na
natanggap ko kanina at wala
nang pag-aalinlangang pumasok doon.
I cried myself to sleep. In nights like this, I always conclude that the only
person I can lean on when times are
hard is myself. At the end of the day, mag-isa parin ako. Kung hindi ko tatatagan
ang loob ko, magiging
mahina ako. Ayaw ko ng ganoon.
Gising na ako alas nuwebe ng umaga kinabukasan. I heard Auntie Tamara's voice
behind the door.
"Ace, gising ka na? Nagluto ako ng almusal," aniya.
Hindi ako lumabas. Namumugto ang mga mata ko.
Paulit-ulit niya akong kinatok at pinaalalahanan pero hindi ko parin siya hinarap.
She usually wakes up late
pero iba yata ang araw na ito dahil maaga siya. Madalas din akong maaga pero
sinadya kong magpatanghali
ngayon.
Alas dose na nang lumabas ako. Naabutan ko si Auntie Tamara na nakaupo sa lamesa at
kumakain. Isang
pinggan ang para sa akin sa tabi niya. Kamuntik na siyang nasamid nang nakita ang
bigla kong paglabas sa
pintuan.
"Ace, kain ka na..."
Hindi ako kumibo. Dumiretso na ako roon at kumuha ng baso para magsalin ng tubig.
Uminomako bago
naupo sa lamesa para makakain. Hindi ko siya tiningnan man lang kahit na alamkong
nakatitig siya sa akin sa
buong pagkakataon.
"I heard what happened last night. Uh, nag explain na ako kay Ma'amSonja na wala ka
sa sarili dahil may
P 22-5
pinagtalunan tayong dalawa. Hindi naman siya nagalit at ibibigay niya parin daw ang
sweldo mo sa gabing
iyon."
"Hindi na ako babalik doon," agap ko.
Sa gilid ng mga mata ko ay nakita ko ang pagtango ni Auntie Tamara. Naintindihan
niya ang desisyon ko. I
know that it will be harder without work here. Mag-isa siyang magtatrabaho para sa
aming dalawa gaya
noon. Maghahanap na lang din ako ng ibang trabaho na walang kontrata para kung
sakaling dumating na ang
mga dokumento ko, makakapagtrabaho na ako agad sa mga Samaniego.
"Ayaw ko na ring bumalik doon, Ace. Hindi na tulad ng dati ang nararamdaman ko sa
trabahong iyon," she
explained.
Hindi ako nagsalita dahil pakiramdamko alamko kung ano ang idudugtong niya.
"May paraan para pareho tayong tumigil na. The money will be enough to buy the
whole building, so we can
only rely on the tenant's rent-"
"You are still pushing this, Auntie?" pagod kong sinabi.
Hinawakan niya ang kamay ko. I stiffened. Kitang-kita ko ang nakakadiring
pagsusumamo at pagmamakaawa
sa kanyang mukha. How can one be so beautiful and so devastating at the same time?
"Ace, gusto ko lang namang maging maayos ang buhay natin dito. I have debts and I
have to pay themfast or
else, hindi ko na mababayaran ang mga iyon. Hindi ako makakapag ipon sa perang
kinikita ko dahil doon.
Gustuhin ko mang umalis sa club, hindi rin pwede dahil doon tayo kumikita. This is
the only way-"
"The only way? Ibubugaw mo ako para magkapera ka?!"
"I just want to provide a better living for you. Kung mag-isa ako, Ace, ayos lang
sa akin ang kahit ano pero
nandito ka at-"
"Ako ang pinapagtrabaho mo para magkapera tayo! Ayos lang, Auntie kung hindi ganyan
ang trabaho! Pero...
what the hell?"
"I made sure that the client is really trustworthy. Ace, believe me. Hindi kita
ipapahamak. Nag downpayment
na ako para sa deed of sale nitong building. Kapag may titulo na ako, hindi na
natin kailangang magbayad pa
at pwede ka ring pumili ng kwarto mo kung gusto mong bumukod sa akin."
Hindi ako kumibo. I amso disappointed. No matter how safe she thinks this is, I
still amvery disappointed.
Nataranta niyang kinuha ang isang short brown envelope sa gilid niya. Umiling ako
nang nakitang binuksan
niya iyon para maipakita sa akin ang kontrata.
"Here is the contract. You can see thatit includes the clauses I demanded. No
kissing and no sex. When the
companion says "no", the client will abide. Ace, he promised he only wants you as
companion on his
business trips."
"What if I say no?" hamon ko sa iritasyon ko kay Auntie.
P 22-6
Bumagsak ang kanyang balikat at ibinalik niya ang mga dokumento sa loob ng brown
envelope. Nakitaan ko
agad siya ng pagkabigo at pagkakabalisa.
"I'll have to find a way to pay back the money I used."
Pumikit ako ng mariin. Ni TV nga hindi namin mabili. Sumasakit ang ulo ko sa
problemang ito.
"I hope you can help me with it, Ace. Gusto ko lang naman talagang makaalis na
tayo-"
"Alammo naman pong hindi ako pumapayag sa pag eescort, hindi ba? What made you
think that I will say
yes to this, Auntie?" I said in frustration.
"Because I really hope you can trust me. I've been in this field for many years. I
know when the client is
trustworthy or not. I always trust the contract, Ace."
Huminga ako ng malalimat tiningnan ko na lamang ang pagkain ko. Nawalan yata ako ng
ganang kumain.
"If you do this, we won't have to go back to the club again. At matagalan man ang
dokumento mo, pwede nang
hindi tayo magtrabaho," si Auntie sa isang manghang tono.
At kapag hindi ako papayag, sigurado akong makukulong siya dahil pareho kaming
walang pambayad sa
halagang maaaring nagastos niya.
"I'msorry, Ace. I was so desperate for money. I want to give you a better life
here. Ginasta ko kaagad dahil
akala ko maiintindihan mo. Akala ko gusto mo rin 'to. Dahil ito talaga ang gusto
ko, noon pa man. I know I
can be charged of estafa and all that if you say no but I believed you wouldn't."
Labag sa kalooban kong pinulot ang brown envelope. Nagpatuloy si Auntie Tamara sa
pagsasabi ng
makakapagpakumbinsi sa akin. Nothing will ever convince me to say yes pero ang
utang na loob ko sa kanya
at ang kaalamang hindi niya mababayaran ang magiging utang niya kung sakali ang
tanging nagtutulak sa akin.
Plus the part that I don't want to go back to the club again.
Binuksan ko ang envelope at binasa ng mabuti ang bawat clause. Nakita ko nga roon
ang mga kondisyon.
Nakita ko rin ang halaga ng pagbili sa magiging serbisyo ko bilang companion sa
loob ng ilang araw para sa
isang business trip.
I have to have my own suite if we go to hotels. I amallowed to use my phone
whenever I want to. The club is
to call the client and the companion everyday to check if the rules were followed.
Any excess hours will be
paid, as well.
And my services costs P30,000,000. Nagtiim-bagang ako.
"Magkano ka, kung ganoon?" I can hear Zamiel's voice echoing in my head.
Nagtaka tuloy ako kung ganito ba talaga sa mundong ito. Are the people that lonely
to pay that amount just for
a companion?
"You are the highest paid so far. At tingin ko, hindi 'yan mapapantayan magdaan man
ang taon. Nine hundred
thousand pesos ang pinakamalaking naging offer ng pinakamahal naming escort, Ace.
Hahatiin natin ang
P 22-7
matitira sa pagbili ko nitong building. Ipapangalan ko sa'yo 'to, Ace. I want to
assure myself that you are okay
even when I'mnot around."
Whatever she says doesn't matter to me. Gaano man kaganda ang naging dahilan niya.
Gaano man kabuti ang
intensyon niya. Walang makakapag justify sa gagawin kong pagpapakababa at
pagpapakamura.
"And should I be proud and happy for this, Auntie?" malamig kong tanong.
"I'msorry," she bowed guiltily.
Binasa ko ang bawat pahina at sa huli, alamkong wala akong magagawa. Alamdin ni
Auntie iyon. She used
it to her advantage. Wala na talagang mapagkakatiwalaan sa panahon ngayon.
Hindi ko alamna may mas ididilimpa pala sa kadilimang taglay ng club. Nasa
maliwanag akong apartment
pero ang tanging nararamdaman ko ay ang kadiliman na bigay ng magiging desisyon ko
para rito.
Tumuwid sa pagkakaupo si Auntie nang nakitang pinulot ko ang ballpen at tiningnan
na ang huling pahina,
kung nasaan ang kumpletong pangalan ko.
Beside it is the name of the client.
Zarrick Amiel Mercadejas.
What. The. Fuck.
The bastard!
Pumikit ako ng mariin. The pain stabbed my heart a million times. Sinapo ko ang noo
ko, dala ang ballpen na
ipampipirma ko sana. Siguro, iniisip ni Auntie ngayon na nag-iisip akong mabuti
kung pipirmahan ko ba ito.
What is he up to? He wants to insult me? Hindi pa ba sapat ang dating pang-iinsulto
niya sa akin para
mabayaran ko ang panlolokong ginawa ko sa pamilya nila?
Recklessly, I opened my eyes and signed the contract immediately without thinking
more.
Kung gusto niyang insultuhin pa ako hanggang sa madurong niya ako ng husto, subukan
niya. Hahayaan ko
siya. Pagbabayaran ko ang lahat ng nagawa ko. And I will never touch his money.
Auntie Tamara's got plans
with that, anyway? Aalis din ako rito, kapag may pera na ako. I will never touch a
single penny fromhim.
Suminghap si Auntie Tamara. I can almost hear her big "Yes" pero hindi niya sinabi.
"Are you sure about this, Ace?" tanong niya, imbes.
"Do you want me to erase my signature on that, Auntie?" sarkastiko kong nasabi.
She smiled and hugged me. Hinayaan ko siya pero nang binitiwan niya ako ay tumayo
ako at umalis na sa
lamesa at dumiretso na ulit sa kwarto.
I texted our School's Registrar. Alamkong malabo pa pero nagbaka sakali ako.
P 22-8
Ako:
Good noon, po, Ma'am. Magtatanong lang po ako kung marerelease na po kaya ang
Transcript of Records ko
at Diploma ngayon?
Paulit-ulit kong inisip kung ano maari ang nangyari sa loob ng ilang taon. Did he
marry Daniella? Is he bored
with their marriage or do they just both want to get even with me? Kasali ba si
Daniella sa plano niyang ito?
Do they want to torment me over and over again?
Ano man ang mangyari, sisiguraduhin kong babangon ako. I will work hard and live a
normal life. Hindi na
ako mangangarap ng matayog, gusto ko lang magkaroon ng maayos na buhay. I've
learned that dreaming too
much is not for the people with no resources. Kailangan sa mundong ito, alammo kung
hanggang saan ka
lang. Kung hanggang saan lang ang "tagumpay" na tutukuyin mo.
"These are the things you will bring. Ako na ang nag-ayos para sa'yo," si Auntie
Tamara nang naabutan ko
siya sa sumunod na araw na nag-iimpake ng mga damit sa isang bagong luggage.
Hindi ko alamkung kailan iyon pero base sa pagiging abala ni Auntie, malapit na
iyon. I don't care about the
clothes I will wear. I don't even think about packing for it.
Hilaw na ngumiti si Auntie Tamara nang nakita ang distaste sa mukha ko. She looks
foolish. Excited sa
mangyayaring kapahamakan sa akin.
Hindi ko alamkung mas maganda bang kilala ko ang magiging kliyente o hindi. I
probably would rather have
someone I don't know than Zamiel who just wants to torment me. Pero ano mang pag-
iisip ang gagawin ko,
hindi na mapipigilan pa ito.
Caleb Samaniego:
Hi, Ace! Are you free tomorrow night? Just want to invite you to hang out with us
in a party.
Mabagal kong binasa sa utak ko ang text ni Caleb habang kaharap si Auntie na
pawisan na sa pag-iimpake
para sa akin.
"You are to wear something dressy tomorrow," si Auntie Tamara.
Nag-angat ako ng tingin dahil sa sinabi niya. Huminga siya ng malalim.
"I prepared your clothes and shoes. Mamili ka lang," dagdag niya.
Hindi ako kumibo. She sighed and went to me. Naupo siya sa tabi ko at hinawakan
niya ang kamay ko. Hindi
niya alamna ibinibenta niya ako sa isang taong matindi ang pagkakamuhi sa akin. I
wonder if she'd change
her mind if I tell her that Zarrick Amiel Mercadejas is Daniella's husband?
"Tawagan mo ako araw-araw o kung may kailangan ka. I will be right here, waiting
for your call," she
assured me.
Mapait kong nilingon si Auntie.
P 22-9
"Promise, Auntie. This is the last time you betray me like this..." sabi ko.
Kita ko ang panlalaki ng mga mata niya at pagtulo ng kanyang mga luha. Yumuko siya.
Tumulo ang mga luha
niya sa aking kamay.
I trusted you. Akala ko nagkamali si Daddy sa iniisip niya sa'yo pero narealize ko,
tama pala siya. Gusto
kong sabihin iyon pero hindi ko maipagkakaila na nasasaktan ako ngayong nakikita ko
siyang umiiyak.
Ako:
Hindi ako pwede, Caleb.
Caleb Samaniego:
Oh. When is your day off, then?
Ako:
I will be gone for days. I'll just text you kung nakauwi na ako.
Caleb Samaniego:
Okay. Let's keep in touch.
Ako:
Sure.
Ang sabi ni Auntie Tamara, walang inclusive dates na nakalagay o sinabi ang
kliyente. Kaya noong nalaman
nito na pumayag ako, mabilisan siyang gumawa ng oras para mangyari iyon. Oh the
desperation to get back at
me, right?
Ang huling pagkakataon na naging ganito ako ka dressy ay noong graduation ball ko.
Si Auntie Tamara ay
tumulong sa paglalagay ng make-up and she's the best in that field. She knows
everything concerning about
looking good and formal.
Sinusuklay niya ang buhok ko sa likod bilang finishing touches sa itsura.
I'mwearing a darkblue halter top
long gown, with a long slit, and black stilletos. Ang sabi'y magkikita kami ni
Zamiel sa isang mamahaling
hotel ngayon.
A black SUV will pick me up fromhere at doon na siya sa hotel restaurant mag-
aantay. The bastard!
Baka may meeting sila roon o party? Kabado ako tuwing naiisip ko na makikita ko si
Daniella at Tita
Matilda. But then I guess even when I see them, they can't touch Auntie Tamara
anymore. May pera na si
Auntie. Hindi na basta-bastang mapapaalis sa apartment, hindi tulad noon.
Ako? Ako na ang bahala sa sarili ko. Tingin ko, hindi naman maiimpluwensyahan ni
Tita Matilda si Caleb.
Caleb is a good man. I don't think he'll turn his back on me just because someone
told himto.
P 22-10
Pumasok ako sa isang itimna SUV, alas tres ng hapon sa tamang araw. May dalawang de
unipormeng lalaki
ang sumundo sa akin. Isa ang driver at ang isa'y siguro'y bodyguard.
Mahaba ang naging byahe dahilan ng pag-igting ng kaba ko. At nang tumigil ang SUV
sa sinabing hotel ay
pinagbuksan na ako ng bodyguard at naglahad ito ng kamay sa akin.
He smiled on me. I couldn't smile back because I know what's next. Beyond the
staircase and the fancy glass
walls of the premiumhotel, I saw Zamiel standing in his dark tux. Ang paraan ng
pagtitig niya ay nagpatindig
sa balahibo ko. Isang hakbang at naramdaman ko ang pamamanhid ng tuhod ko, isang
bagay na sa kanya ko
lang talaga mararamdaman.
The door opened for him. Lumabas siya at naglahad ng kamay sa akin. I amwell aware
of the eyes of people
looking at us. Nagtiim-bagang ako. I imagine himmocking me right now. I imagine his
thoughts: I paid for
you so fucking do my bidding.
Tinanggihan ko ang kamay niya. Nilagpasan ko siya at naglakad ako paakyat sa hotel
nang walang umaalalay.
This is what you fucking paid for, bastard.
hahahafiercelove ut just wat ithought huhu
P 22-11
Kabanata 21
366K 19.8K 26.8K
by jonaxx
Kabanata 21
Pera
Sa labas ay mistulang kahon ng ginto ang building. Sa loob naman, halos ganoon din
ang mga muwebles at
sahig. Kumikinang kahit ang dingding at ang matatayog na pundasyon nito. Every
corner there is a uniformed
chandelier in the color that accented the whole place.
Sa bawat sulok din, may nag-aantay na usherettes na gumigiya sa bawat lakad namin.
They are wearing fancy
uniformed dresses and smiles. They are expecting the guests to smile back but I
have no time to stretch my
lips as of the moment.
Pumasok kami ni Zamiel sa ginintuang lift at iginiya ulit kami ng kasama niyang
usher sa rooftop na isa sa
mga restaurant ng hotel.
Sa isang hiwalay na lamesa kami pinaupo. Malapit iyon sa tanawin ng buong syudad at
tanaw ang magiting na
araw na umaamba ng paglubog. The view is breathtaking. The wind is blowing
exquisitely slow. Tuwid
akong naupo sa harap ni Zamiel habang pinapanood ang pagbuhos ng wine sa wine glass
sa harap namin.
Hindi ko siya tiningnan though his eyes is all on me like I'd slip if he'd stop
looking. Nang natapos ang waiter
sa pagsasalin ng wine ay hindi na ako nag-alinlangan pa. Pinangalahatian ko agad
ang wine glass. Kung kaya
ko lang inumin ng buo ay ginawa ko na. I need this for my nerves.
"Thank you," Zamiel said curtly.
Umalis ang waiter at iniwan na kaming dalawa mag-isa. Iginala ko ang mga mata ko sa
paligid at mukhang
pinasadya talaga na ihiwalay ang lamesa namin sa iilan pang naroon. I thought
there's a business meeting or
convention going on? Hindi ba roon niya ako isasama? Ipapakita at isasalida niya
ako sa mga kaibigan at
kasosyo? Or is he going to the casino? Isasama niya ako roon para may pumalakpak sa
kanya kapag nanalo
siya?
Thirty million para sa taga palakpak pag nanalo! Funny.
"You won't have to work on that club anymore," he said darkly.
Inilipat ko ang tingin ko sa kanya. His brooding eyes is hypnotic. Hindi ko
magawang tumagal nang walang
nararamdaman kaya mabilis kong binawi ang tingin ko.
Ang sinabi niya ang tunay kong gusto pero hindi ko kayang sumang-ayon sa kanya ng
harapan.
"Why do you assume you know what I have to do?" balik ko sa kanya.
"Iyon ba ang gusto mong gawin?" now he sounds a bit pissed.
P 23-1
Mas nairita pa ako sa tinig niya kesa sa sinabi niya. Bakit siya magagalit? Totoo
naman ang sinabi ko! How
come he shows up here, pay and insult me, and claimthat he knows what I'll do?
"Bakit mo gustong malaman ang gusto kong gawin?"
"Is this what you were dreaming of? To become an escort and bed men for a living?"
acid dripped with his
voice.
Gustuhin ko mang sigawan siya at igiit na hindi iyon ang nangyayari, nagbalik ulit
sa kaisipan ko na hindi ko
na kailangang magpaliwanag sa kanya. Hindi ko na kailangang linisin ang pangalan
ko. I amnot here to
please him.
"If it is then you're out of that. Besides, ikaw? Ito ba ang gusto mo? Where's your
wife? Are you cheating on
her? Are you bored? Is she nagging you?" patuya kong sinabi ang dalawang huling
tanong.
Umigting ang panga niya at nararamdaman ko na kailangan ko nang tumahimik. I've
known himwell at alam
kong wala siyang preno. Hindi siya pisikal na nananakit pero who knows, kung
nagtagal pa ako sa mansyong
iyon...
Sa katahimikan at sa pagpipigil niya ay inubos ko ang wine sa aking baso. I saw
himlook at the glass with so
much indignation. Binaba ko iyon at lumapit agad ang waiter galing sa malayo para
salinan ang baso ko.
"Thank you," I said before he left again for his spot.
Napatingin ako kay Zamiel. He showed every sign of losing temper. He's glaring at
me like a provoked bull.
"Is it true that you escorted a businessman just a few days ago?" duro ni Zamiel.
Bahagya pa akong nag-isip. Of course, not! He's my first and fucking last customer!
Pero bakit niya nasabi
iyon? What's my recent activity? Oh!
I took a sip again. Tiningnan ko ang baso at napagtantong medyo nahihilo na ako ng
konti sa kaiinom.
"Stop drinking!"
Nilapag ko ang baso at binalingan na ulit ang galit na si Zamiel.
"Why are we talking about my job?"
Hindi siya sumagot. Nanatili ang nagngangalit niyang tingin sa akin. I wish I can
say I couldn't care a whit of
his anger.
"Bakit doon ka nagtatrabaho? Wala ka bang ibang mapasukang marangal at pinili mo
talaga roon?"
Nagtiim-bagang ako. Kahit anong ilag ko sa mga tanong niya, tumatama ito sa akin.
"Ito ba ang pag-uusapan natin the whole time we're here? Dinala mo ako sa
mamahaling lugar na ito para
pag-usapan ang trabaho ko. Dapat doon na lang tayo sa club nag-usap," patuya kong
sinabi.
P 23-2
Natigil ako nanglumapit ang iilang waiter para ilatag sa amin ang pagkain. The
first course looks delicious.
Doon ko na lang itinuon ang mga mata ko kahit na alamkong titig parin si Zamiel sa
akin.
Hindi kami nagsalita ng ilang sandali. I started eating the appetizer after another
sip of the wine. Ibinaling ko
ang buong atensyon ko sa papalubog na ngayon na araw sa gilid namin ni Zamiel.
Nag-aagawan sa spotlight ang kahel at dilaw. Konting pula sa baba na siyang
nagpatingkad ng husto. Naagaw
ang atensyon ko ng isang babaeng naka corporate look ang lumapit sa aming lamesa.
"Sir, just want to confirmif you're going to the party-"
"No. Confirmmy absence for the next days, as well," putol ni Zamiel at agad
iminuwestra ang pag-alis na
dapat ng babae.
Nagtaas ako ng kilay.
Party? We're not going there, of course. Kasama niya ako at baka makilala pa na isa
akong escort doon. But...
isn't that what he wanted? To humiliate me?
"Ano bang ginagawa natin dito bukod sa gusto mo akong ipahiya?"
"We're eating here. Unless you want to do other things."
Nanliit ang mga mata ko sa sinabi niya. Bulgar siyang magsalita kaya ikinabit ko
agad ang huling
pangungusap sa mga bulgar na kaisipan.
"We can shop or go to a bar just downstairs," marahan niyang dagdag na nagpataka sa
akin.
Shop? Go to a bar? Where is the expected convention? Okay. Kung ipapahiya niya ako,
hindi naman
kadudaduda ang mga binanggit niyang lugar para sa pagpapahiya sa akin.
"Did you hire me so we'll shop and go to a bar?" tanong ko.
Hindi siya nagsalita. He's just constantly clenching his jaw.
"Sa pagkakaalala ko, sinabi mo sa akin noon na hindi na dapat ako magpakita sa'yo.
Did you really mean it?
If you did, why are you paying me millions now just for companionship? For what,
Zamiel? Humiliation?"
"Sino ang hindi magagalit sa ginawa mo? You used me to get what you wanted-"
"Kaya ba ako naman ang ginagamit mo ngayon?" I spat.
"You fooled me and my family, you evil wench! Why would I want to see you again?!"
singhal niya.
"Why did you see me again, then?"
"To informyou that I can afford you no matter how expensive you are. At kung hindi
ako, walang ibang
hahawak sa'yo!"
P 23-3
Nanginginig ang kamay ko. Gusto ko siyang abutin at sampalin pero sa agwat namin ay
hindi ko iyon
magagawa. Bago ko pa maangat ang wineglass ay hinawakan niya na ang kamay ko para
pigilan iyon. His
hand firmly gripped mine and the glass to stop me fromwhatever I'mplanning.
"Now, I paid you to come with me. Hindi kita binayaran para guluhin ang mga araw
ko."
"Pumili ka sana ng iba kung iyon ang gusto mo."
Mabilis kong inalis ang kamay ko sa wineglass at tumahimik na. Lumapit ulit ang
waiter para ibigay ang
sunod na course. Pumayapa ang ere sa amin ni Zamiel. Walang nagsalita. Nilingon ko
ang nawala nang araw
at nakita ang pagpapalit ng dilim.
Pilit kong inaalis sa utak ko ang insulto at iritasyon para sa lalaking nasa harap
ko kaya inabala ko ang sarili
sa tanawin.
The night here in the metro looks so good. Hindi ko iyon kita simula nang bumalik
ako dahil lagi akong sa
club nagsisimula at nagtatapos ng gabi. Strobe lights decorated the club. The smell
of alcohol, vomit, and sex
perfumed its air. Ngayon ko lang tuluyang na appreciate ang gabi sa isang malagong
syudad.
Maraming ilaw galing sa building. The streets are lit with the fast moving lights
fromvehicles. Nagmistulang
ugat ang mga iyon, at ang mga sasakyan ang dugong dumadaloy. Malamig ang ihip ng
hangin. Malamyos
nitong hinaplos ang aking mukha. Ang tanging nagpapainit sa akin ay ang iniinomna
wine.
"Let's stop talking about the past," he said casually nang mapag-isa muli kami. "I
want you to assure me that
you're not going back to that club again."
Sabihin niya man o hindi, talagang hindi na ako babalik doon. Maging si Auntie
Tamara, salamat sa perang
bigay niya. But I won't rely on his money. Magtatrabaho ako at magsisikap ng mag-
isa.
"If you want to work, I will give you a position in the company-"
"No, thanks. Kaya kong maghanap ng trabaho mag-isa. I'malready hired."
"Where?" he asked.
"Bakit ba kailangan mong malaman?" iritado ko nang tugon.
Bakit ba parang gusto niyang makealamsa buhay ko? Bakit gusto niyang malaman lahat?
"I can hire an Industrial Technology major in drafting graduate regardless if
there's a transcript or not," he
said abruptly na ikinagulat ko.
Hindi lumabas ang salita sa aking labi. Hindi ko alamkung paano niya nalaman ng buo
ang kurso ko at ang
problema ko sa kawalan pa ng dokumento.
"You can start immediately so you won't have to work in that fucking club."
What the hell?
P 23-4
"Paano mo nalaman ang kurso ko?" naguguluhan kong tanong.
Uminomsiya ng wine. He licked his lips indulgently. I was quickly distracted. Damn
him!
"You bastard! You did a background check?" asik ko.
"Just correcting my mistake years ago," he drawled lazily na siyang mas lalong
nagpaangat sa iritasyon ko.
"At anong nalaman mo?" duro ko pabalik.
"Huwag tayong magtalo sa harap ng pagkain."
He started eating. Hindi naman ako makakain. Sobrang higpit ng hawak ko sa mga
kubyertos habang siya'y
normal na kumain lang ng main course.
Ilang subo lang ang nakain ko dahil hindi ako gutom. Paano ako magugutomkung puro
nasa utak ko ay itong
lalaking ito na nasa harap ko.
"Is that all you're going to eat for the main course? Kaya namamayat ka," he
smirked.
At nagawa niya pang insultuhin ang pangangatawan ko. Kumain ako ng maayos at pilit
na nilunok ang pagkain
habang matalimdin siyang pinagmamasdan.
The dessert is served after the main course. It's a brownie with an icecreamon top
and some fruits on the
sides. Pagkaiwan ng waiter sa amin ay agad na nagsalita si Zamiel.
"Turn down the offer of that company," he started.
"Ayaw ko nga. Nakapasok ako roon dahil nakita nila ang talent ko. And why do you
want me to work on your
company? Hindi ba ayaw mo na akong makita?"
He chuckled evilly. Sumimsimsiya sa kanyang wine at nakakalokong dinilaan ang
kanyang labi. Nagtaas ako
ng mga kilay nang napuna ang paglala ng kanyang... intensidad.
"Why would I want to see a liar and a scam!" mariin niyang sinabi na agad tumatak
sa akin.
"Then why did you see me now? Dapat hinayaan mo na lang ako sa buhay na pinili ko!
Hindi ka na
nakikialamng ganito!"
Napawi ang ngiti niya. The hurt fromthe insults he's telling me is now overflowing.
Ang resulta ay ang
pamamasa ng gilid ng aking mga mata. I want to walk out on himpero mas gusto kong
makipagtalo sa kanya.
Nasasayangan ako sa oras na pwede ko siyang makausap at mainsulto pabalik.
"You're my liar and my scam," he said in a darker tone.
Mabilis ang hininga ko. My heart hammered on my chest causing my ribcage to ache.
Mabilis ang taas-baba
ng dibdib ko dahil sa pagtatalo naming dalawa.
"Where is your wife? Or fiancee? Hobby mo ba ang pagpunta sa mga club na ganoon?
Are you so lonely and
P 23-5
so insatiable that you can't be content with her?"
"I guess so."
Fuck you, Zamiel Mercadejas.
I gritted my teeth and down my second glass of wine. Lumapit muli ang waiter para
magsalin ng isa pa.
Zamiel shook his head to stop him.
"Maglagay ka pa," utos ko.
Nilingon ng waiter si Zamiel. Nagkatinginan naman kami ngunit sa huli ay tumango
siya at hinayaan ang
waiter na dagdagan pa ang shot ko.
"You cheating, bastard! I should thank the heavens na hindi ako ang naging fiancee
mo. Baka wasak na wasak
ako ngayon 'pag nakita ko ang asawa ko na nagbabayad ng babae kahit na nandyan
ako."
"How would you know?" he said.
Umiling ako at inubos ng diretso ang pangatlo kong wine glass. Bumalik ang waiter
para magsalin ulit sa
aking baso.
I'mnot alcoholic but I think I really need this one. Besides, hindi ko inakalang
masarap pala ang mamahaling
wine!
"Let's go to a bar," utos ko nang natantong kung gusto kong makatulog ngayong gabi,
higit pa sa iniinomko
ang dapat kong inumin.
"Iyan ba ang natutunan mo sa trabaho mo?" his voice is stone-cold.
I smiled sweetly at him. "Why do you assume that I learn this because of work?
Alammo ba kung ilang
linggo, buwan, o taon ako roon?"
"Barely two weeks," he answered.
Fucking bastard. Pinaimbestigahan yata ako nito! Napawi ang ngiti ko at tumayo
habang iniinomang wine.
Hinablot niya sa aking kamay iyon nang naubos ko ang sangkapat.
"Stop it," wika niya at hinawakan na ang siko ko para maigiya ako palayo roon.
"Where are we going? I said I want to go to a bar, Zamiel."
Kunot-noo niya akong iginiya palayo sa lamesa. May mga sinenyas siya sa waiters
doon pagkatapos ay
marahan na akong tinulak papasok sa indoor restaurant at diretso na sa elevator.
"Saan tayo ngayon?" tanong ko nang nakapasok na kaming dalawa. "Bitiwan mo nga
ako!" puna ko naman sa
kamay niyang nasa siko ko parin.
Years have passed but he's still taller than me. Kung hindi ako nagkakamali,
hanggang leeg o baba niya lang
P 23-6
ang tuktok ko. Even with heels and some inches plus my height years ago. And he's
huge, like his natural
built.
Hinubad niya ang kanyang coat. Bahagya akong lumayo ng bahagyang naeskandalo sa
biglaan niyang ginawa.
He looked at me with those ridiculously obscene eyes habang inaangat niya ang cuffs
ng longsleeves para
maitupi iyon hanggang malapit sa siko.
"We're not going to the hotel! I want to go to the bar!" sabi ko na agad kong
pinagsisihan. Heck, I sound like a
struggling squirrel!
"We are! Just you wait! We will go there on my fucking terms!" he said the curse
delectably dahilan ng
pagkurap-kurap ko.
Nagtaas siya ng kilay at tumunog na ang lift. His hand snaked on my waist. Iginiya
niya ako palabas ng lift
kahit na panay ang tingin ng mga papasok sa amin.
"Zamiel!" I heard someone call him. "Hi!" isang babae.
Nilingon ko pero dinagil niya ang ulo ko gamit ang balikat para hindi ko makita
kung sino iyong nagsalita.
Lumayo ako sa kanya. Tumigil siya nang nakita ang ginawa ko. He tilted his head,
expressing his authority
and his frustration.
"Do you wanna go to that bar or you wanna go to our suite?" banta iyon.
"Our suite!" I exclaimed.
Nilapitan niya ako at sinubukang hagilapin ang aking siko para maigiya muli ako.
Ang tanging nagpipigil sa
akin na itulak siya ay ang kaalamang may mga matang nakatingin. He's quite famous
in places like this, huh?
Where the elites are?
"Ang sabi'y may sariling suite ako! Hindi tayo mag-iisa ng suite!" mababa ngunit
mariin kong boses habang
naglalakad kami sa gitna ng lobby at patungo sa bar na tinutukoy niya.
"Wala na akong pera. Inubos ko na sa'yo. Stop whining about that."
What the heck?
"And you think I will believe that? Labag ito sa kontrata, ah!"
"Magbabayad ako ng danyos sa mga lalabagin ko, huwag kang mag-alala!"
"And you just said wala ka nang pera pambayad sa suite ko!"
He groaned in frustration. Natigil ako sa pakikipagtalo nang napalapit na kami sa
double doors ng bar na
tinutukoy niya. He's greeted by the ushers and usherettes as "Mr. Mercadejas"! That
means, he's always here!
Nakatingin na sa akin ang iilang naroon sa siguro'y pagtataka. Sinabi niya sa mga
ito na gusto niya ang VIP
lounge at iginiya nga kami roon.
P 23-7
Isang malaki at malawak na sofa sa gitna tapos kaming dalawa lang ang naroon.
"Thank you," he said before the usherette left us.
Agad na dumating ang waiter para maglagay ng cocktails doon. Hindi pa nga kami
nakakapag-order.
Naupo si Zamiel sa gitna ng tatlong metrong sofa. And his hand is already guiding
my hips to sit very close
beside him.
Naupo ako isang dangkal ang layo sa kanya. Hindi niya tinanggal ang kamay niya sa
baywang ko at sinipat
niya ako ng tingin.
"This is a huge sofa. And you expect me to sit so close beside you?" I reasoned.
He tilted his head and clenched his jaw again. Umusod siya sa tabi ko at napapikit
na lang ako sa ginawa
niya. Damn him.
Nilapit niya ang mukha sa akin para makabulong. The music is loud but I'msure I can
hear himif he'll talk
normally.
"Please, don't be difficult. You know you have no other way around this."
Umirap ako at agad nagtaas ng kamay para makuha ang atensyon ng waiter. Nakatitig
si Zamiel sa akin
habang nagtatawag ako. The waiter immediately went to us.
"Any Cabernet Merlot, and cognac, please," si Zamiel na ang nagsabi sa waiter ng
iinumin ko.
Umalis din ang waiter para tugunan ang inutos. Marahan ko namang inabot ang
cocktail sa harap namin at
tinikman iyon. It's fruity pero kalaunan ay uminit na agad ang tiyan ko sa alak
nito.
"Do you drink a lot?" he whispered while I took another sip.
Ang ilong niya'y kumiliti na sa tainga ko dahilan ng bahagyang pagtindig ng aking
balahibo. Nilingon ko siya.
"Hindi ba iyan kasama sa impormasyon mo sa akin?"
Ilang pulgada lang ang layo naming dalawa. Nakakasindak tingnan siya ng ganito
kalapit. Parang lumulundag
ang puso ko para maabot ang lalamunan. Binaba ko ang cocktail para maabala ang
sarili. I caught him
smirking like a fucking idiot.
"Nilalasing mo ba ako?" narealize ko sa huli.
He chuckled. Idiniin niya ang kamay niya sa aking baywang. Kinagat ko ang labi ko
at kunot-noong binalingan
siya. Why is this suddenly feeling light?
"I ordered the wine with the lesser alcohol content and you accuse me that. Should
I order juice for you,
then?"
Umirap ako at bumaling sa cocktail. Aabutin ko ulit sana iyon nang biglang may
dumaang tatlong babae. They
P 23-8
are also wearing something dressy and with full make up. Puro matatangkad at
halatang mga alta.
"Hi Zamiel! I knew it! Ikaw nga ang nakita kong pumasok kanina!" puna noong babae
at naupo pa sa isa sa
sofa sa gilid.
"Hi Zamiel! Long time no see? I thought you're abroad!?"
"Umuwi ka for Ali's wedding, right?"
Parang choir na nag-uunahan ang mga tanong ng magagandang dilag. Napatingin pa ang
dalawa sa akin mula
ulo hanggang paa, stopping on Zamiel's hand on my waist.
"Yup, Glaiza," Zamiel said casually.
"But are you leaving again soon?"
"No," sabay iling ni Zamiel. "I'll be here for long. I'll take care of my
business."
"Oh!"
Napatingin ng sabay ang tatlo sa akin. Nilingon ko tuloy si Zamiel sa pagtataka at
nakita kong nakatingin din
ito sa akin.
"Well, anyway, see you around!" sabi noong Glaiza sabay pasada ng tingin sa aming
napakalaking VIP
lounge bago umalis ang tatlo na nagbubulong-bulungan.
"Of course! Pano ko ba nakalimutan ang bisyo mo sa mga babae?" panimula ko kahit pa
nilapag ng waiter ang
mga wine glass namin at nagsasalin pa.
"Those are not my girls. They're just family friends," aniya.
Umirap ako. "No need to explain. Naalala ko lang naman."
Huminga siya ng malalimat uminomna sa pandak na basong may lamang inumin na gusto
niya.
Pinangalahatian ko naman ang wine ko.
"Cancel your position on that company," ibinalik niya ulit ang kanina pang namatay
na topic.
"Why do you assume that I want to work on your company?"
"Then don't work."
Matalimko siyang nilingon. Is he kidding me? Ang malikot na mga ilaw at ang
iniinomko'y nakakaapekto na
sa paningin ko. I'd probably pass out if I keep this pacing. Good. I'd rather sleep
mindlessly tonight.
"Are you kidding? Wala kang magagawa. Sa kompanyang iyon na ako papasok."
He got another sip fromhis liquor at naamoy ko agad iyon sa kanya. Napalunok ako at
nag-iwas ng mukha.
Something about himand the alcohol he's drinking is making my stomach flutter.
Maybe the musk and
P 23-9
perfume he's wearing plus the erotic scent of liquor...
Nilingon ko ang dancefloor na may iilan nang nakatayo at nagsasayaw. They are
dancing slowly and
elegantly, very unlike the girls I saw in the club where I work.
"No dancing," puna niya sa tinatanaw ko. "Kapag antok ka na, aakyat na tayo sa
suite. Maaga pa tayo bukas."
"Saan ba tayo bukas?" baling ko sa kanya.
"We're leaving for Batangas."
"Batangas!"
Naisip ko tuloy ang mga damit ko. I wonder if Auntie Tamara packed normal clothes.
Ang nakita ko lang ay
puro mga formal clothes, e.
"Bakit tayo pupunta roon?"
Kinabahan ako nang napagtantong pwede yatang doon galing patungo sa Costa Leona. I
don't want to go back
there.
"I don't want to be with you. Ikaw na lang kung gusto mong bumalik sa Costa Leona!
Ang usapan ay sa
convention or meeting mo with business partners at iba pa!" maagap kong pigil.
"We are not leaving for Costa Leona."
"Then where?"
"You will see tomorrow."
Umiling ako at uminommuli ng wine. Lumapit muli ang mukha niya sa akin para
makabulong. His breath is a
mixture of the cognac and musk. Para akong nanghihina sa nararamdaman ko. Why amI
drawn even to that
small bit of him?
"Leave that company," ulit niya.
Ang kulit din ng isang ito. Hindi pa nakakalimutan ang pagkakabilang ko roon, ah!
"Your attracted to that son of a bitch, hmm? Kaya ba pumayag ka maging escort niya?
Shit. Here we go again.
Si Caleb Samaniego ang tinutukoy niya at iniisip niyang naging escort ako noon?
Bakit? Dahil ba nakita
kaming magkasamang dalawa?
"Hindi ba iyan kasali sa pinaimbistiga mo? I amnot a fucking escort!"
Contradictory, Ace. Bakit ka narito at kasama siya kung totoong hindi ka escort,
huh?
P 23-10
"So that means sa akin ka lang pumayag?" may bahid ng tudyo ang kanyang tinig.
Iritado ko siyang nilingon. He's boosting his ego again like what happened before.
Ganyang ganyan siya,
hindi ba? Na walang ibang lalaki, at siya lang? Ano bang makukuha niya sa kaisipang
iyan? Just the self
confidence?
I amtorn between ruining his self confidence and feeding it until he's done with
me.
Mas gugustuhin ko pang isipin niyang pumayag ako dahil sa pera kesa sa pumayag ako
dahil gusto ko siya. Wala roon ang dahilan ko pero kung sasabihin ko ang totoo,
alamkong magkakaroon lang ulit ako ng
attachment sa kanya at iyon ang ayaw kong mangyari.
Inubos ko ang isa pang baso ng wine bago siya sinagot. Wala akong pakealamkung
lumapit ang waiter para
magsalin ulit.
"Your offer is good. Who could resist that?"
Umalis na ang waiter at mabilis agad akong uminom. Zamiel noticed the small gap
between us so he pushed
me closer against himagain.
"Pera lang ba talaga ang mahalaga sa'yo? If you want money, I can give you more."
I couldn't blame himkahit na para akong dinudurog sa sinabi niya.
"Sa'yo na 'yan. Nakukuntento naman ako."
"Ako, hindi. Gusto ko pa ng higit," he said huskily.
Lumapit siya kaya tinulak ko siya palayo sa akin. Ininomko ang isa pang baso at
agad na tumayo.
Naramdaman ko ang epekto ng pag-inomnang umalon ang paningin ko pero nagawa ko
paring tuloy-tuloy na
maglakad paalis doon. I heard himdown his shot before finally stalking me out.
Naungusan niya ako pagkalabas. Hinatak niya ako sa lift at nagpatianod na lang ako.
I can sense the anger on
his grip. Nilingon ko siya nang nakapasok na kami sa loob. Hindi ko alamkung dahil
ba sa pagwo-walk out
ko o sa ibang bagay.
I need to sort out my feelings. Sinira ko ang sarili ko sa paningin niya pero
nasasaktan ako dahil doon. Ano
ba talaga, Ace? But then amI allowed to get confused?
I don't want himto think ill of me pero para saan pa iyon? Wala rin namang
mangyayari kahit anong pabango
ko pa kaya mas mabuting husgahan niya ako ng ganito.
"Sa sofa ako matutulog!" I declared when I saw the large suite.
Isa lang ang bed pero may sofa naman. Kita ang view ng buong syudad pero hindi ko
na maappreciate iyon
dahil masyado nang magulo ang utak ko sa alak at sa mga iniisip.
I walked towards the sofa to sleep but he groaned and pulled me to the bed.
P 23-11
"Ayokong katabi ka!" mariin kong sinabi.
"Hindi ako tatabi sa'yo. Ako ang sa sofa. Happy?" balik niya.
I glared at him, content of his decision. Sa huli ay inabot ko ang paa ko para
kalasin ang stilletos kong medyo
mahirap tanggalin. Suminghap si Zamiel at lumuhod sa harap ko para tanggalin ang
kabilang stilletos.
Tumigil ako at tiningnan siya sa ginagawa. The way his fingers slowly grazed my
heel made me shiver.
Tumayo siya at nagsimula nang maghubad ng longsleeves.
Nagkatinginan kami nang tuluyan niyang nahubad ang dulo ng longsleeves. He removed
it in front of me
revealing the taut and hardened muscles rippling down his body. They bulged and
flattened on the right
places. Nalalatagan ng maninipis at itimna balahibo ang kanyang dibdib gaya ng
braso. His expansive
shoulders sharpened down to a lean waist carpeted with sculpted abs. Sa baywang ay
nakausli ang malalim
na linya sa korting V, pababa sa itinatago sa namumukol na gitna ng pantalon.
I saw his eyes leered on me. Iniwas ko agad ang tingin kahit na positibo na ang
pamumula ng aking mukha
base sa temperaturang nadarama.
"Good night. I'll stay up for a while. Hindi yata ako makakatulog ngayon," sabi
niya bago tumalikod at
lumapit sa refrigerator sa 'di kalayuan para kumuha ng inumin.
Galawanmo talagazam. #rr hule hahaha
P 23-12
Kabanata 22
384K 20.8K 20K
by jonaxx
Kabanata 22
Whore
That night, akala ko makakatulog ako ng maayos. Pero dilat na dilat ako habang
umiinomsi Zamiel na tanaw
ang kabuuan ng kalakhang Maynila.
I heard himanswer some phone calls. Some business, and some were personal. A call
that caught my
attention is when he sighed slightly for it.
"Daniella," he whispered.
Nilingon niya ako at naagapan ko ang pagkakabuking niya sa tunay kong estado. He
thinks I'masleep.
Ganunpaman, wala siyang tiwala kaya pinili niyang lumabas ng suite para sagutin ang
tawag.
Unti-unti akong dumilat. Sa lahat ng mga insultong natamo ko sa kanya sa gabing
iyon, para akong batong
hindi natatablan. Nasasaktan man pero nakakabawi rin. Naiiyak pero hindi umiyak.
But when I heard his crooning voice answer that call, para akong sinaksak ng
paulit-ulit. I've been fine for
years without him... forgetting him... forgetting everything. But fromthat moment,
when I heard his voice
answer that phone, parang sinampal sa akin ang mga pribado kong pinangarap noon.
I once wanted to be Daniella just so I could easily get my dreams and the man I
love. I envy her life. I envy
every bit of her. At ngayon, parang nagbabalik iyon. Ang kaibahan lang,
nakapagtapos na ako at sobrang baba
ng tingin ni Zamiel sa akin. Gaya noon, imposible ang lahat.
I was silent when we had our very early breakfast. Madaling araw pa nang pinaserve
ni Zamiel sa suite ang
pagkain. Tahimik ako na naligo at nagbihis para sa byahe. My eyes are bloodshot
because of the unstoppable
tears last night.
Hindi ko alamkung anong oras siyang bumalik sa suite para matulog o kung natulog ba
siya pero nakatulugan
ko na lang ang iyak ko at wala pa siya. Siguro ay natagalan ang usapan nila. The
topic must be interesting. O
baka naman ako ang topic nila? Do they want to seek revenge and this is their way
of payback?
Para saan, Daniella? You wanted me to do that to him. I only obliged.
Panay ang tingin ni Zamiel sa akin habang wala sa sarili akong naglipit noong dress
na sinuot ko. Maging
nang kumain kami.
"We're going to Romblon," sabi niya sa gitna ng katahimikan.
Tumango at nagpatuloy sa pagkain.
Hindi na rin siya nagsalita. Nagpatuloy ang pagmamasid niya sa akin hanggang sa
sumakay kami sa isang itim
P 24-1
na SUV. We are escorted by three men and a driver. I bet those are his bodyguards.
Madilimpa nang tumulak kami pa-Batangas kaya natulog na lamang ako. I'mshort of
sleep and my eyes is
sore fromthe crying.
"I'll lay your seat back," a whisper crooned me.
Dumilat ako at inangat ang ulo ko para hayaan siyang gawin iyon sa upuan namin.
Bago ako pumikit ay nakita
kong tumitig siya kahit madilim. Hinayaan kong hilahin na ako ng antok at hindi ko
na inalintana ang
pagmamasid niya.
Umaga na nang nagising ako ng marahan. The van is still moving but not at a fast
pace gaya ng nakatulugan
ko. And I'mon Zamiel's shoulders. Gamit ang mga mata ko'y tinalunton ko ang dulo ng
ugat sa kanyang braso
at sa dulo ay nakita ko ang mga daliri naming nakapilipit. His thumb slightly
brushing mine.
Mabilis kong kinalas iyon at mabilis din akong bumangon. He was startled because of
my sudden movement.
Umusod ako palayo sa kanya at palapit sa bintana ng van.
I've heard more hurtful words than the words he has told me. Pero kung ang
pagbabayad na tinutukoy niya ay
ang pananakit sa akin sa paraang iyon, magtatagumpay siya. No need to humiliate me.
Just hurt me that way
and I assure himhe'll laugh in the end.
"W-We're here," may pag-aalinlangan sa tono niya.
Napansin ko nga na nasa port kami. May mga lantsa at mga barko kung saan-saan pero
pinapasok ang van sa
ibang area noon.
"Are you hungry?" he asked even when he knows we did our breakfast before coming
here.
Umiling lang ako. Binuksan na ang pintuan at linabas na ang mga gamit namin. The
driver and the one on the
front seat remained samantalang ang dalawa'y mukhang sasama sa kung saan kami
pumunta.
Pagkalabas ay nakita ko agad ang isang puting yate. I remember their yacht years
ago. I amnot sure kung ito
ba iyon o hindi. Mas malaki iyon sa naaalala ko pero hindi ko naman masabi dahil
hindi ko iyon nakitang
nakadaong ng ganito sa isang port.
"I have a rest house in Romblon. We'll stay there," imporma ni Zamiel.
Tumango ako at nagsimula ng maglakad. Napatingin ako sa dibdib kong bahagyang kita
ang cleavage. I'm
wearing a floral longsleeve jumpshorts. Longsleeves man, tinipid naman sa dibdib at
sa shorts. And the
sandals are new, siguro galing sa perang ibinigay ni Zamiel kay Auntie Tamara. It's
a brown stringed
hanggang baba lang ng tuhod.
Sinuklay ko ang buhok ko gamit ang aking mga daliri. Mamasa masa pa ito galing sa
pagligo kaninang
madaling araw. I blow dried it but not fully dahil nagmamadali na kami kanina.
Pagkaapak ko sa hagdanan ng yate ay nagulat ako nang hinawakan ni Zamiel ang kamay
ko. Instead of creating
another row with him, hindi ko na tinuloy. Binalewala ko iyon at hinayaan siyang
alalayan ako pag-akyat
doon. Mabilis ko ring kinalas nang nakaakyat na.
P 24-2
Napagala ang tingin ko sa wooden floor ng palapag na iyon. Sa gitna ay may lamesa
at upuan at sa gilid
naman ng barandilya ay may kulay gray na sofa. I'mnot sure if this is their yacht
years ago or they made
changes?
"Napasok na namin ang mga bagahe ninyo sa kwarto, Sir."
Tumango si Zamiel at narinig ko na ang pagsisimula ng pagmamaniubra sa yate.
"We'll fush for lunch. Itigil ninyo mamaya para makakuha tayo ng isda," utos niya.
Iniwan ko siya roon at nilapitan na ang barandilya. The yacht is slowly parting
with the port. Pinanood ko
ang bawat hampas ng alon at bawat paglayo naman ng yate.
"There's a TV inside the suite. May jacuzzi rin. Animhanggang pitong oras ang byahe
patungo roon," si
Zamiel na agad na nasa gilid ko.
Hindi ko na siya sinagot. Natulala na lang ako sa unti-unting lumiliit na lugar sa
harap namin. Malaki ang mga
barko tingnan sa malapit pero kapag distansyang ganito ay tila kay liit. The
greenish waters started to become
blue and then torquoise... and so on.
"Are you okay?" Zamiel's voice is laced with so much concern. I know it's all fake.
Hinawakan niya ang baywang ko. Bumaba agad ang mga mata ko roon sa kamay niya.
Binalingan ko siya at
tinanguan ng marahan bago iniwan para tingnan ang kanang bahagi ng barandilya.
The cold morning wind is blowing hoarsely. Sa malayo ay kita ko ang mga secluded
fishponds ng lalawigan.
Funny how I'mhere with himeven after everything. Sadly, alamkong narito ako to
satisfy his anger. I can't
wait for this to end.
Hindi ko alamkung ilang sandali akong nanatiling nakatitig sa karagatan. It
reminded me so much of Sta. Ana.
At hindi ko maiwasang isipin na noong nasa Sta. Ana naman ako, wala akong ibang
maalala sa karagatan
kundi ang dagat ng Costa Leona. And for years I have learned to love Sta. Ana more
than Costa Leona.
Maybe because Costa Leona has scarred my heart. Sta. Ana never hurt me no matter
the stormand the rough
seas.
Tumigil ang yate sa gitna ng karagatan. The torquoise waters is tempting me. Natuto
akong lumangoy sa Sta.
Ana sa tulong ni Auntie Tamara. I learned it the hard way. She was a ruthless
teacher. Tinutulak ako sa
parteng malalim, only relying on her swimming skills. Minsan ay sinubukan kong
dayain siya at
magkunwaring nalulunod na sa pagod kong matuto pero hindi siya naniniwala. She'd
let me drown for real
before finally saving me.
"We'll fish for our early lunch. You want to try it?" si Zamiel.
Umiling lamang ako. Ilang saglit siyang nanatili sa likod ko bago tuluyang nawala
para samahan ang iilang
tauhan na siyang mangingisda rin para sa amin.
Bumaba ang tingin ko sa barandilyang kinatatayuan ko. Ito ang parte ng yate kung
saan inaasahang aahon ang
kung sino mang lalangoy roon. How timely it is to find it gayong naisipan kong
lumangoy.
P 24-3
Pinilas ko ang cleavage ng aking damit. I'mwearing a bikini. For some reason,
Auntie Tamara packed more
bikinis than underwears kaya noong nalaman ko kung saan kami tutungo ngayon, bikini
na lang ang
pinangdamit-loob ko.
I unclasped the pins of my sandals, too. Agad nahulog ang strings at nakawala ang
mga paa ko. Hinulog ko
panghuli ang jumpshort bago tuluyang nagpakawala sa sarili sa dagat. Bago tuluyang
bumagsak ay narinig ko
ang isang sigaw. But it's too late to decipher it when I'malready under the cold
water.
I dived deeper and saw the peaceful reef below it. Sa mga ganitong tanawin ko lagi
naappreciate ang ginawa
sa akin ni Auntie Tamara. Kung hindi niya ako marahas na tinuruang lumangoy, baka
hindi na rin ako natuto
pa. Sometimes, the lessons are learned the hard way.
Sumabog ang kanang bahagi ng tubig dahilan ng paglingon ko. Zamiel's quick swimming
shocked me. Bago
pa ako makapagprotesta ay naipalupot niya na ang kamay niya sa akin at naisampa
niya na ako sa isang kulay
orange na salbabida.
"What the fuck are you thinking!?" his voice is that of the sky's wrath.
Huminga ako ng malalim. Pinaghalong kaba sa nangyari at kaba sa kay Zamiel ang
naramdaman ko. He
harshly covered my stomach with his corded arms. He lifted me up swiftly, sinampa
sa mainit na sahig ng
yate.
Nakita ko sa gilid ang pagkakaabala ng crew at bodyguards na naroon. They were all
shocked and are
already waiting on the bannisters near us. Pero nang nakitang umangat na si Zamiel
sa yate ay huminga ang
mga ito ng malalimat bumalik sa kung saan sila nangisda.
"I'mtrying to swimhere!" giit ko.
"Swim?!" he whirled. "Nababaliw ka na ba? Paano kung may mangyaring masama sa'yo!
Hindi ka marunong
lumangoy!"
Nagulat ako roon. Bumangot ang nagngingitngit na galit sa kalooblooban ko at
napatayo ako. Kinuha niya ang
tuwalya at sinubukan niyang lumapit sa akin pero lumayo ako sa kanya.
"Marunong na akong lumangoy!" sigaw ko na nagpagulat sa kanya.
Agaran din siyang nakabawi. Nakita ko ang pagdaan ng sakit sa kanyang mga mata pero
tingin ko ay guni-guni
lang iyon. Agad itong napalitan ng galit.
"Do not assume that you know everything about me just because you've done your
research or stalk. Clearly,
wala kang alam!" asik ko, punong puno ng kahulugan.
Kasabay ng kanyang pagkurap ang pagkahulog ng tubig dagat. His lips parted for
words but I did not expect
themto fall that easily.
"Then tell me! Tell me what I missed the whole seven years!"
"Akala ko ba alammo? Hindi ba nagresearch ka naman? O baka naman alammo talaga pero
nagbubulagbulagan ka kasi mas nangingibabaw ang kagustuhan mong makaganti!"
P 24-4
Tinalikuran ko siya ngunit hinaklit niya ang braso ko para magkaharap ulit kami. I
was taken abacked by the
sorrow and pain on his eyes. Hindi ko maalala kung kailan ko siya nakitang naging
ganito kahina ang itsura. I
think I never saw himwear this eyes. Ngayon lang. Ngayon lang sa loob ng ilang
taon. Ngayon lang
pagkatapos ng lahat.
Binawi ko ang kamay ko pero hindi ko na magawa dahil mariin ang hawak niya sa akin.
I can almost feel his
fingers marking my arms because of the tight grip.
"Why would you wanna know? Para malaman mo kung ano ang mga kahinaan ko? Para
madurog ninyo ako ni
Daniella?"
Namilog ang mga mata ni Zamiel. I can sense that he got affected by the mention of
her name.
"Pwes! Durugin n'yo na ako ngayon, Zamiel! I amhere now out in the open in your
face! Vulnerable and easy
to hurt! What the fuck are you waiting for? No need to spend another dime to go to
whatever island you
have!"
Hinila niya ang siko ko pabalik sa kanya. Nanlaban ako pero sa panghihina ay
bumigay rin.
"Let's start, then," he said while hugging me tight.
Kinalas niya ang yakap ko. Gusto kong umalis sa harap niya pero nag-ugat ako roon.
Hot tears trickled down
my face. Salamat sa tubig dagat at hindi halata ang pagtangis ko ngayon.
"Astherielle Seraphine Zaldua."
Namilog ang mga mata ko at napaangat ng tingin sa kanya. He looked at me with so
much fire in his dark
eyes. Mabagal na inangat niya ang tuwalya at malamyos na ipinadapo sa aking pisngi.
"March 9, Pisces. Daughter of Engineer Teodorico Zaldua and Dorothea Zaldua. De La
Salle Zobel scholar."
My mouth dropped open.
"Transferred after a disqualification."
Pilit kong pinigilan ang paghinga para mapigilan ang luha pero hindi ko nagawa.
Nagpatuloy ang pagpupunas
niya sa aking buhok ngayon. He pinched every bunch of hair through the towel while
uttering the words
slowly.
"Napunta sa akin at nakawala agad. Lived in Sta. Ana, Cagayan Valley with Tamara
Figueroa. Graduated
Industrial Technology major in Drafting this year. Worked on an expensive club.
Now, back in my arms
again."
He swallowed hard before finally settling on my eyes. Basang basa pa siya at
pakiramdamko'y natuyo ako sa
ginawa niyang paghaplos.
"Tell me more." Umiling siya. "I only know a few facts about you and it will never
be enough."
"Bayarang babae. Liar and scam. Binayaran ni Daniella Zaldua noon ng isang milyon
para manloko.
P 24-5
Binayaran din ni Zamiel Mercadejas ng tatlumpong milyon para maging escort. Ba't
'di mo sinali? Alammo
naman 'yon, diba?" nanginig ang boses ko.
Bumalatay sa kanyang mukha ang galit na hinaluan ng pagsusumamo. Sa galit ko
pabalik ay nagawa kong
kalasin ang aking kamay sa kanyang pagkakahawak.
Tinalikuran ko siya at umambang papasok sa loob ng yate pero bago ko magawa iyon ay
nayakap niya na ako
ng marahan galing sa likuran. Tumigil ako. His face is buried deep on my shoulders.
Ang tubig dagat sa
kanyang katawan ay dumikit sa akin at ang init na dulot ng kanyang balat ay humele
sa aking katawan. It's like
cradle making me very comfortable. Hindi lang ako sigurado kung ganoon din ang
nararamdaman niya.
"I don't care what you've done. I don't care what you'll do," he muttered.
Kinagat ko ang labi ko. Sana totoo 'to. Sana pwede 'to. Sana... Sana...
"Do you know things about me?" he asked slowly.
Ngumuso ako dahil wala talaga akong alamsa kanya. I did not even care to check his
whereabouts on social
media and lifestyle magazine just to keep in track. Ni hindi ko alamna magku-krus
pa ang landas namin.
Akala ko, hindi na ulit kami magkikita. Na matatapos ang buhay kong ito na hindi na
makakabalita pa sa
kanya.
"No," I said with all honestly.
I heard himbreathe harshly. Binawi ko at natantong sasabihin ko na rin ang
nararamdaman ko.
"Zarrick Amiel Mercadejas. An insatiable husband to Daniella Alena Zaldua-"
"Wrong."
"Content husband, then? But for some reason found himself in a men's club wanting
to pay for the services of
a cheap whore-"
He groaned harshly. Mas lalo ring pumulupot ang mga braso niya sa aking katawan at
umangat ang isang
kamay niya para takpan ang aking bibig pero binaba ko iyon.
"Paid thirty million pesos to an unknown escort-"
"Wrong."
"To Astherielle Seraphine Zaldua just to escort himfor days in his rest house-"
"Wrong."
"Anong mali roon? Tama naman."
Hindi siya nagsalita. Nakapagtataka dahil madalas ay sumasagot naman siya.
"Let's get this over with, Zamiel. Let's have a deal," matapang kong sinabi.
P 24-6
Hindi parin siya nagsalita. Nanatili siyang nakayakap sa akin, ayaw akong pakawalan
kahit na paniguradong
nilalamig na siya. Inangat niya ang kanyang mukha, seems attentive to whatever I
have to say.
"After this, you'll leave me alone."
Hindi siya umimik kaya ipinagpatuloy ko.
"Isipin mo ang gusto mong isipin sa akin at iisipin ko ang gusto kong isipin sa'yo
para wala tayong
problema."
Parang nilulukot ang puso ko habang sinasabi iyon. My thoughts is deeply rooted on
the realization that even
when all of these are true, Daniella is married to himor is bound to marry himone
day. I will never be
accepted by his elite rich family. Nadungisan ko na ang pangalan ko ng ilang beses
sa buhay na ito, isang
bagay na hindi ko na kaya pang linisin.
"Hundred thousand each time you try to see me again," sabi ko na parang tinutulak
ang sarili sa bangin.
Suminghap siya.
"Five hundred thousand if you try to talk to me again," sabi ko.
"If that's the case then should I transfer all my accounts on your name now? I'll
use every damn penny I have
just to get fucking close to you."
I laughed mockingly even when the pain is excruciating. Huminga ako ng malalimat
dahan-dahang kinalas
ang yakap niya sa akin.
Guard your heart, Ace. No matter how good people are, there will always be a bad
side. Daniella, Auntie
Tamara, Caleb, Judson, Zamiel is no exeption. Do you remember the night you cried
yourself to sleep? Do
you remember that it's just you? Do you remember that you were alone that night?
Ganoon din sa susunod na
mga gabi, kapag natanto mo na kasinungalingan ang lahat ng ito.
Pumasok ako sa loob ng yate. May isang tamang laki ng roomdoon na tingin ko'y iyong
suite namin. Nakita
ko ang aming mga bagahe sa cabinet at kumuha ako roon ng underwear na pamalit.
Binuksan ko ang isa sa dalawang pintuan nito at nakita ko ang tinutukoy ni Zamiel
na jacuzzi. It's a 2 by 2
wide jacuzzi, just perfect for the size of the bathroom. Napapaligiran ito ng
reflective mirror. Kita ko ang
labas ngunit paniguradong hindi ako kita sa loob.
The water is already bubbling, tila pinaandar bago pa tumulak ang yate. I soaked
myself in there for a few
moments that stretch into minutes.
When I got satisfied with the relief and the comfort I got fromthere, nakabathrobe
akong lumabas sa
bathroom.
Hindi ko pa nga natatali ng maayos sa baywang ang roba ay nanginig na ang kamay ko
sa nang nakita si
Zamiel sa kama, nakaupo at medyo seryoso.
His eyes glistened with savage anger and confusion. And damn, I think he's only
wearing his boxers.
P 24-7
Nakapatong ang puting tuwalya sa kanyang hips hanggang hita. Hantad ang kanyang
binti at dibdib. Ang buhok
niya'y basa parin. Nagkalat ang tulo nito sa kama. Naisip ko tuloy kung paano na
lang magpapahinga kung
basa ang kamang meron kami rito.
He looked at me with soulful eyes. Tila nanantya at nambabasa ng mga mata. Nag-iwas
ako ng tingin at
kumuha na ng damit sa loob ng aking luggage. Namili pa ako roon at wala paring imik
si Zamiel. Nanatili
siya sa kama.
Nang nakapili na ako ay nilingon ko siyang muli.
"Basa na ang kama. Paano ako magpapahinga?" I said.
He licked his parted lips before he slowly stand up. Ibinalik ko agad ang tingin ko
sa kanyang mga mata nang
nakitang nahulog sa kamay niya ang tuwalya at boxers nga lang talaga ang suot! Damn
him!
Ngayon ang sahig naman ang nababasa niya. Hindi yata siya nagpunas sa sarili niya.
Hinablot ko ang tuwalya sa kanyang kamay. Sinubukan niyang labanan pero hindi
gumamit ng lakas kaya wala
siyang nagawa.
I sighed and started drying his longer hair. Sumulyap ako sa kanya at nakita ko ang
titig niya sa akin. And it
hurts to see himthat serious... like he is memorizing every bit of me... like he
knows that in this lifetime, we
really are not meant to be. O guni-guni ko lang siguro iyon. We declare the things
we want to happen.
Ngumiti ako at pinagpatuloy ang ginagawa. Isang alaala ang umawit sa aking isipan.
"Ba't 'di ka nagpunas? Nabasa tuloy ang kama at sahig," I said lightly.
"I'msorry," he said the words deeply.
Natigilan ako ng ilang sandali bago nagpatuloy. Gusto kong magsalita pero 'tsaka na
pag nakabawi na ako.
Paniguradong manginginig pa ang boses ko ngayon.
Binaba ko ang tuwalya sa kanyang dibdib. The light dusting of damp hair clung on
his skin while I'mwiping
it. His hardened chest is properly chiseled and very manly na kahit anong lamig ay
mainit parin sa
pakiramdam.
"I'mhungry? Are they done f-fishing?" sabi ko nang nakabawi.
"Yes."
Tumango ako at binaba na ang tuwalya.
"Kakain na ako sa labas," paalamko.
"Can you wait outside. I'll just change for a bit."
Tinitigan ko siya. Dama ko ang bahagyang kaba niya. Hindi ko inakalang sa kauna-
unahang pagkakataon ay
makikita ko na siya, a full grown Zamiel Mercadejas, a bit hesitant with his
decisions.
P 24-8
"Gusto kong sabay tayong kumain," mariin at sugurado niyang dugtong.
Tinalikuran niya ako at dumiretso na papasok sa bathroomng walang imik. Naupo ako
sa kama gaya ng
paghihintay niya sa akin kanina.
And for the first time since seven years ago, I feel okay. I feel content. I feel
fine. I want my days to never
end. I want to just live this life over and over again until the end of this
lifetime.
Ngumiti ako. How ironic. I'mhappy in the arms of the only person who can wreck me
into millions of pieces.
mygggggaaaaawd hahahaha mygaddd
P 24-9
Kabanata 23
471K 22.6K 31.2K
by jonaxx
Kabanata 23
Lifetime
Kumain kami sa lamesang naroon habang mabilis na tumatakbo ang yate sa gitna ng
karagatan. We have
grilled fish and tinola for early lunch. Nasa loob naman cabin ang tatlong crew na
kasama at ang dalawang
bodyguard ay nasa harap ng yate, nag-eenjoy din sa tanawin.
Marahas na hinihipan ng hangin ang aking buhok habang kumakain kami kaya itinali ko
iyong maluwag sa
dulo ng aking buhok para hindi na lumipad.
I'mwearing a black floral spaghetti-string dress and another bikini inside.
Narealize kong hindi ko
masyadong gusto ang mga ipinadalang underwear ni Auntie Tamara sa akin. Kung alamko
lang na
magkakaganito ay ako na mismo ang nag-impake para sa sarili ko.
"You're still planning to go for a swim?" tanong ni Zamiel sa kalagitnaan ng
pagkain namin.
Napatingin tuloy ako sa aking damit. The deep v neck of the spaghetti dress
revealed a bit of what I'm
wearing inside. Well, hindi niya mapupuna iyon kung 'di niya tititigan ng mabuti.
Kumunot ang noo ko nang
natantong tumititig at pinag-iisipan ni Zamiel ang parteng iyan sa akin.
"No. I... I'mjust short of underwear," sabi ko.
Tumango siya at uminomng tubig. "I don't want you to swimon deep waters like that."
"Marunong na akong lumangoy."
"Even so..." agap niya. "May beach sa rest house ko, it will all be for us, no
other people, and it's safer.
Doon na lang tayo maligo, kung gusto mo."
Sumang-ayon naman ako. Sa bagay, nakakatakot nga ang lumangoy sa sobrang lalim. But
then we all feed
fromour own fears. We like the thrill of it. O ako lang. At ibang tao.
"What are you going to do for the remaining hours of travel?" he asked curiosly.
Nilingon ko ang kalakhan ng sofa malapit sa barandilya. Wala akong ibang maisip
kundi umupo at mag-enjoy
sa tanawin doon. Ayaw kong matulog sa loob ng kwarto. It's not everyday that
I'mable to ride a yacht so
lulubusin ko na.
Itinuro ko kay Zamiel ang sofa. Tumango ito, naintindihan agad ang gusto kong
iparating. So for the remaining
hours of the travel time, we spent it on that sofa. Nakaidlip din ako sa sobrang
hangin at relaxing sa
pakiramdam.
I sensed our arrival when the engine of the yacht slowly changed its gear.
Pagkagising ko ay nagulat ako't
P 25-1
nasa loob na ako ng kwarto. Siguro ay dinala ako ni Zamiel rito nang nakatulugan ko
ang tanawin.
Lumabas ako ng kwarto at nakita ko ang dami ng mga barko at lantsa sa labas.
Mukhang nasa port kami ngunit
hindi pa humihinto ang yate. In fact, it is acquiring speed again.
"We'll be there in fifteen minutes," si Zamiel nang nakita ang paglabas ko.
Kinusot ko ang mga mata ko at tumango na. Bumalik ako sa kwarto para mag-ayos at
magligpit na rin ng mga
gamit para hindi na ako magmadali mamaya.
And after a few minutes, we are there. Inilipat ang aming mga gamit sa isang mas
maliit na bangka. Ganoon
din kami ni Zamiel dahil hindi makakadaong ang yate sa beach.
Nang nagsimula nang umandar ang bangka ay iginala ko na ang mga mata ko sa hitik na
tanawin ng bayang
iyon. The beach feels so nostalgic. Like Sta. Ana, like Costa Leona, but I know
this is different. The shores
are dotted with huge rocks and limestones. The color of the sea looks regal fromthe
boat. Palapit kami sa
shore ay mas lalong tumitingkad ang kulay at nang unti-unting dumaong ang bangka ay
naaninag ko kaagad ang
maputing pebbled sand nito.
Naunang bumaba si Zamiel. Naglahad agad siya ng kamay sa akin. Tinanggap ko iyon at
mas inabala ang
sarili sa tanawin.
Isang bahay ang nakatayo sa hindi kalayuan. Natatangi iyon dahil sa paligid ay wala
akong nakitang ni isa.
"Let's go," si Zamiel na ginambala ang isipan ko.
Tumango ako at sumama na sa kanya. Hinatid ng crew ang aming mga gamit sa paanan ng
resthouse pero
agaran ding umalis ang mga iyon, hindi ko alamkung saan ang punta.
Binuksan ni Zamiel ang pintuan. Hindi ko alamkung bago ba iyon o luma. I just know
that its interiors and the
furniture are all new looking. Hindi rin ito sobrang laki gaya ng mansyon nila sa
Costa Leona pero tama lang
ang dalawang palabag bilang resthouse ng isang taong maraming ari-arian gaya ni
Zamiel.
"Wala bang nakatira rito?" tanong ko sa pagtataka.
"May caretaker ako pero hindi siya rito nakatira."
Veranda ang nakapaligid sa buong unang palapag ng bahay. Sa labas naman ay purong
kagubatan at maliit na
bakuran. Pumasok si Zamiel sa bahay upang ipasok na ang aming mga gamit samantalang
sinuyod ko naman
ang buong terasa.
There's a stable with two horses. Isang kulay brown at isang puti. Naalala ko tuloy
si Alegro, ang kabayo ni
Zamiel sa Costa Leona. I wonder if he's still alive? Or he's still in Costa Leona?
Inubos ko ang oras ko sa pagmamasid sa tanawin. Lahat yata ng sulok ay
nakakalibang. Sa harap, kita ang
naglalakihang bato at mangasul-ngasul na dagat. Sa magkabilang gilid ay kagubatan
naman at sa likod ay ang
bakuran, mga kabayo, maliit na gate, at mga bulaklak.
Pakiramdamko nasa ibang mundo ako. Pakiramdamko, hindi ako sa buhay na ito nakatira
at napunta ako sa
P 25-2
dimensyon kung saan kaming dalawa lang ni Zamiel.
Nilingon ko ang mga muwebles at napansin ang iba't-ibang disenyo ng mga upuan sa
veranda. The loungers
are made of plastic or fiber. Ngunit nang lapitan ko ang isang may kakaibang
disenyo na upuan ay nakita kong
gawa ito sa kahoy. Pinasadahan ko ng mga daliri ang kumpol ng maliliit at
silindrong kahoy na siyang
kabuuan ng silya o sofa na narito. Puti ang kutson at kakulay ng kahoy naman ang
ibang parte.
I tilted my head to analyze what the design is all about. To me, it looks like a
peanut. Pero tatlo ang alon nito.
I tilted my head more and realized that it looks like a wave. Its curl and swirl is
relaxing like the waves in
front of the rest house.
Lumipat ang mata ko sa sunod na mga upuan at natantong iba at magulo rin ang
disenyo ng mga ito. Kailangan
ng masinsinang pag-iisip.
"You know how to woodwork, right?" boses ni Zamiel ang nasa likod ko.
Nilingon ko agad siya at binalewala ang tanong. Itinuro ko ang magandang silya na
nakita ko.
"It's nice. Alon ba ito?" tanong ko.
He smirked and nodded. "We export these furniture-"
"You make furniture?" gulantang kong tanong. Ngayon ko lang natanto ang job offer
niya.
"Yes. It's just actually accidental," aniya sabay upo roon sa along sofa.
Malaki ang sofa ngunit nang naupo siya ay lumiit ito. His huge frame is
intimidating. Kalebel ng paningin niya
ang tiyan ko ngayon. I saw his eyes glance my chest before settling on my eyes.
"May lupain ang Mama rito kaya pinalaki namin ni Kajik at naisipan kong magtayo ng
rotomoulding
company."
Kumunot ang noo ko.
"So we supply the big companies and the government with any plastic products,
fromlarge storage tanks to
boats and more. Kalaunan, gumawa ng sun loungers, at iba pang kaya ng rotomoulding
hanggang sa napadpad
sa furniture. We export more of our products now."
Sinipat niya ako. A playful smile is on his lips. Mukhang satisfied siya na
nakikita akong namamangha sa mga
sinasabi niya.
"Hindi kalayuan ang planta rito. We'll go there when we have time and if you want
to see," he said cockily.
Hindi ako nakapagsalita. Tiningnan ko pa ang iilang silya at lamesa na naroon at
natantong high end nga lahat
ng ito. The designs were well thought and everything is intricately made. Walang
wala ang mga gawa namin
dito. This is highly advanced.
Naisip ko ang mga disenyong nagawa ko noon. Minsan ay hindi ko kayang itranslate
ang disenyo sa papel o
sa digital sa makatotohanan. Maybe because we have limited woodworking materials!
Tapos ngayon,
P 25-3
malalaman ko na kayang gawin ang mga ganito kahirap na disenyo?
Wala sa sarili kong hinaplos ang gitna ng isang lamesang may mga paang geometric
figures. This is really
export material. Not that the country shouldn't have these but this is definitely
for five star hotels and the
likes.
Napatalon ako nang naramdaman ang init ng kamay ni Zamiel na marahang humawak sa
aking palad. He
pulled me back to him. Nang napaatras ako sa kanya ay hinila niya naman ako paupo
sa sofa na inuupuan
niya.
"Leave that company. I can give you a better position in mine if you want," he
whispered slowly.
Umiling ako. "Nakilala ko ang CEO nila. He's kind and I don't want to fail him.
Ayos na ako roon. Besides,
these are export qualities. I'mnew to this field. Kailangan ko ng experience. Hindi
pwedeng malalaking
proyekto agad ang kaharap ko."
Tumayo ako at bumitiw sa kanya. Lumapit ako sa pintuan papasok ng bahay at
palihimsiyang nilingon.
Mariin ang pikit ng kanyang mga mata at umiigting ang panga habang nakayuko na tila
ba nabigo sa kung ano.
Ayaw ko mang mangiti ay hindi ko kaya. The smirk escaped on my lips. Pumasok ako
para hindi niya ako
naabutang nakaganoon.
"Zamiel? Saan ang kwarto ko?" tanong ko sabay tingala sa isang wooden stairs
paakyat.
Paniguradong nasa taas ang mga kwarta. Sa tamang lawak nito, hindi ako naniniwala
na isa lang ang kwarto
sa itaas! It mus be at least three! Or say, two?
"Hindi pa tapos ang ibang guestroom. Ang kwarto ko pa lang ang magagamit," sabi
niya galing sa labas.
Umirap ako. I knew it. Sa paraan niya pa lang noong nasa hotel kami? Walang pera?
Pero kaya magbayad ng
danyos?
Namamangha pa ako sa mga muwebles nang pumasok si Zamiel at nagpasya akong tumulak
na sa kusina.
Alamko namang wala akong takas sa kanya pero hindi ko rin alamkung bakit nababalisa
ako pag nariyan
siya kaya pinipilit ng katawan kong tumakas.
"Anong kakainin natin mamayang hapunan?" tanong ko sabay bukas sa ref na puno naman
ng mga produkto.
Mukhang may tagalinis at bantay nga siya rito, ah?
"What do you want?" he asked, nasa likod ko kaagad. "I can cook."
Magpipresenta sana akong magluto pero mas maganda nga namang siya na ang magluto.
Baka kapag ako ang
magluto, umaligid pa siya rito sa kusina.
"Kahit ano."
"You want seafood?" tanong niya at nagsimula nang kumuha ng mga kakailanganin sa
ilan pang kabinet.
He looks damn enthusiastic. Nasabi niya sa akin noon na marunong niyang magluto
pero hindi ko inakala na
P 25-4
marami siyang alam. Para sa isang lalaki na namuhay na nakahiga sa salapi, napaka
responsable naman ng
mga magulang niya para ituro rin ang pagluluto. Well, maybe he's living alone in
Manila and that's one basic
survival skill. More important than swimming.
"Kahit ano," sabi ko at umambang lalabas ng kusina.
"Where are you going?" now he sounds offended.
Why? Did he expect me to hang around him? To sit on the nook and watch himcook?
"Sa labas lang. Magpapahangin. Ikaw naman ang magluluto, 'di ba?" sabi ko.
Tumango siya pero ang mga mata'y misteryoso at mukhang maraming iniisip. I think he
even looks pleading
but maybe I'mmaking it all up, huh.
Lumabas na ako at naglakad-lakad na. Hindi gaanong mahaba ang beach dahil sa
naglalakihang limestone na
nakapaligid. The cove is just approximately a kilometer wide. Wala akong nakikitang
ibang bahay bukod sa
resthouse ni Zamiel. Puro kagubatan lang ang palibot dito. Ganito rin ang Costa
Leona noon pero mas mahaba
nga lang ang beach doon.
Naupo ako sa buhanginan at naisip kung madalas ba si Zamiel dito. I heard fromthose
girls that he went
abroad. At kapag umuuwi ba siya rito, may kasama kaya siyang babae? Perhaps,
Daniella? My heart hurt at
the thought.
I'mlike the whore in the picture. Iyong binibenta sa isang lalaki bago ito ikasal.
Preparing himfor the forever
marriage is offering. Umiling ako at naalala ang mga sinabi ni Zamiel sa akin sa
yate.
The yacht is nowhere to be found. Siguro ay nasa port iyon at maghihintay lang sa
magiging senyas ni Zamiel
bago bumalik dito.
Huminga ako ng malalim. Baka nga last adventure na ito ni Zamiel. Baka hindi pa
sila kasal ni Daniella.
Baka pinahiramlang ni Daniella ang oras bago sila ikasal. To finally try me after
all the years. At sa huli,
babalik si Zamiel sa kanya.
How nice, right? And fucked up.
Ilang sandali akong nanatili roon hanggang sa muling paglubog ng araw. Nagiging
kahel na ang langit at
nagsisimula na ang pagbaba ng araw. Wala sa sarili kong hinaplos ang buhangin sa
gilid. May mga puting
bato itong kasama. May naalala agad ako. The treasures I buried along with my
stubborn heart one afternoon
in the shores of Costa Leona.
Nasaan na kaya iyon? Nabulok na? Wala na 'yon. Hindi na mahahanap. Kaya tama lang
na kalimutan na rin
ang lahat.
"I'mdone," Zamiel made me almost screamsa biglaan niyang sinabi.
Lilingunin ko na sana siya pero naupo na agad siya sa likod ko, slightly impairing
me of my personal space.
Kumalabog ang puso ko lalo na nang hawakan niya ang aking kamay. Tumayo ako at nag-
isip agad ng palusot.
P 25-5
"Kakain na ako, kung ganoon!" deklara ko.
Matalimang titig niya sa akin. His dangerous eyes are like daggers aiming for
bull's eye.
My eyes widened a fraction at his viciousness. Napigil sa lalamunan ko ang paghinga
nang pilit niya akong
hinila para lang bumagsak sa kanyang kandungan.
"You're avoiding me," he said coldly when he finally realized what I'mdoing.
"Hindi, Zamiel. Inisip ko lang na dapat na tayong kumain," palusot ko nang 'di siya
tinitingnan.
"Magsasabay tayo mamaya. I'mpretty sure the food can wait," wika niya.
Bago pa ako makapagsalita ay pinagsalikop niya na ang mga daliri naming dalawa. He
bent his knees to jail
my body in between him. At ang kanyang mga braso ay kinukulong na rin ang aking
magkabilang balikat.
Napayuko ako ng konti nang idiniin niya ang dibdib sa aking likod at ipinilit niya
ang malaking sarili sa aking
leeg. I remember leaning on himeverytime we're in this position years ago pero
ngayon, hindi ko magawa.
Alsa ko ang katawan ko at hindi ako naging komportable sa presensya niya. It's just
so different.
Ilang sandali ang lumipas na puro paghinga lang namin ang naririnig. Nahihirapan
akong mag-adjust sa
ginagawa niya sa akin. Nag-aaway pa kami kagabi at ngayon ay ganito na siya.
"You did not pursue architecture because the school is far, right?" biglaan niyang
sinabi.
Nanliit ang mga mata ko habang sinasalubong ang liwanag ng pababang haring araw.
"Yup. Mahal din," sagot ko.
He sighed heavily. Ngumuso ako at sinulyapan ang hati ng mukha niyang nakikita ko
sa posisyong ito.
Ako lang baang nakaisip sa part natoh naang cute niAstherielle? putangina pano ka
P 25-6
Kabanata 24
625K 24.6K 32.9K
by jonaxx
Kabanata 24
Galit
Palipat lipat ako ng direksyon sa kama. Hindi ako makatulog. Zamiel took his laptop
out at nanatili siya sa
nook para gawin ang trabaho niya.
I amnot sure if he's sleeping here or not. Sana ay hindi. Hindi ako kumportable at
baka mas lalong hindi ako
makatulog.
Tiningnan ko ang cellphone ko at nakita ko ang iilang missed calls galing kay
Auntie Tamara. Tatlong
mensahe rin ang pinadala niya, siguro ay nag-alala na nang hindi ako sumagot sa
tawag.
Auntie Tamara:
Okay ka lang ba d'yan?
Auntie Tamara:
Nasaan ka na? Ayos ka lang ba? Kumusta?
Auntie Tamara:
Kumusta, Ace? Nasaan na kayo?
Ayaw ko sana siyang replyan. Hati parin ako sa desisyon niya pero mas nangingibabaw
ang malasakit ko.
Ayaw ko naman bigyan si Auntie ng rason para hindi mapanatag gayong ayos lang naman
ako rito.
Ako:
I'mfine, Auntie. Nasa Romblon po ako.
We texted. I filled her with some details about the trip and that's all. Ilang
sandali lang ay dinalaw na ako ng
antok at nakatulog din. Nag tanong siya sa akin kung kumusta ang "kliyente". Noong
binanggit niya iyon, para
akong kinilabutan. Binayaran ako ni Zamiel para sumama sa kanya rito pero hindi
yata bumabaon sa utak ko
ang ibig sabihin noon. Noong nabanggit niya ang katagang iyon, 'tsaka ko lang
natanto na pera nga pala ang
dahilan.
Maaga akong natulog kaya maaga rin ang gising ko. I'malone in the room, like what I
expected. Bumangon
ako, naligo, at nagbihis. Ngunit bago pa ako nakapagsuot ng kahit anong damit ay
gusto ko nang maiyak.
Lahat ng laman sa loob ng aking maleta ay puro damit na mapang-akit. Dapat ay
inisip kong mabuti ito bago
P 26-1
ko pa hinayaan si Auntie Tamara na mag impake para sa akin! Ngunit paano naman ako
makakapag-impake
noon kung gulantang pa ako? Ni ayaw kong gawin ito! Ngayong nandito na ako,
mapipilitan na akong magsuot
nitong mga damit na gusto ni Auntie Tamara!
Walang shorts o maong na pants. Puro dresses at pa konswelo na lang iyong
longsleeves na nasuot ko
kahapon! All that's left are the sweetheart necklines and spaghetti straps. Ni
hindi man lang ako binigyan ng
ispasyo upang huminga. Lahat ng iyon, paniguradong hapit sa katawan ko.
Oh! There's maong! Inangat ko ang nakita ngunit nang natantong mini skirt iyon ay
nabigo agad ako.
I would rather wear a top and a skirt than a dress. Sumasakit ang ulo ko sa mga
natirang damit. Hindi naman
kami magtatagal dito pero hindi ibig sabihin noon na ayos lang kung magdamit ako
nitong mga ibinigay ni
Auntie Tamara.
Pati ang mga underwear na pinadala niya ay hindi ko inasahan. In different colors
are the lace butterfly
panties. Iyong iba may ribbon pa. At may pair din ang mga ito ng bra.
Kinuha ko ang natatanging skin tone na panty at strapless bra doon para bumagay sa
isusuot kong kulay puting
tube top at maong mini skirt. Ano kaya ang nasa isip ni Auntie habang iniimpake ang
mga ito?
Wala na akong nagawa. Besides, they all perfectly fit me. Huminga ako ng
malalimhabang pinagmamasdan
ko ang mukha ko sa salamin. Is this the less revealing among all of the clothes I
have?
Bumaba na ako pagkatapos magbihis. Amoy ng kape at breakfast ang unang umatake sa
ilong ko. Nilingon ko
ang nakabukas na pintuan at naaninag ko kaagad si Zamiel na nangangabayo, umagang-
umaga.
Nang nakita niya ako ay mabilis niyang tinigil ang kabayo. Dumiretso naman ako sa
kusina para magsalin ng
kape galing sa coffeemaker. Iginala ko ang mga mata ko sa pagkaing nakalatag sa
lamesa: egg benedicts.
Alamko iyan. Minsan na akong nakakain niyan pero hindi ko alamkung paano gawin. Ang
tanging alamko ay
mahirap iyan at hindi basta-bastang ginagawa.
Pumasok si Zamiel. Sa pintuan pa lang ay nakita ko na na pawisan siya sa ginawa
kanina. Nagpupunas siya
ng kamay. His gray t-shirt is a bit damp fromthe sweat. The roomsuddenly feels
small because of his six feet
and so inches height. Dahil sa pawis ay mas lalong nadepina ang bahagyang sunog sa
araw na balat. It made
himlook manlier than any city boy. Iniwas ko ang tingin ko sa kanya dahil
nagmumukha na naman akong
isdang pinakawalan sa tubig.
Astherielle Zaldua, an expert of Zarrick Amiel Mercadejas' sexy descriptions. Damn
you, Ace! Hypocrite!
"Good morning," aniya.
Nilebel ko ang tingin ko sa kanya habang tinitimplahan ang kape ko. He's looking
intently at my clothes.
Bakas sa kanyang mukha ang pamilyar na ekspresyon. He's pacing angrily towards the
dining table.
"Morning," sagot ko at naupo na sa wooden table na paniguradong isa sa masterpiece
ng kanilang kompanya.
"We're going to the factory today. Mangangabayo tayo," he said calmly. Pakiramdamko
ay may idudugtong
pa sana siya pero hindi niya na ginawa.
P 26-2
Naupo na rin siya sa harap ko. Alamkong kapag mangangabayo, gusto niyang naka maong
pants ako pero
wala na siyang magagawa sa ngayon.
"Wala akong ibang damit. I have no maong pants and this is the only one appropriate
for it."
Tumango siya at kumuha na rin ng tasa para magsalin ng kape roon. Naupo siya sa
harap ko. Kumiha na rin
ako ng luto niya at sinulyapan siya bago hiniwa ang parte para makakain.
"We'll go to the rotomoulding factory first bago sa woodwork. Magkalapit lang naman
ang mga iyon."
Pagsubo ko sa niluto niya ay hindi ako makapaniwalang masarap. I mean, surely he
has some disadavantage
in himlike hindi marunong magluto o ano pa pero? Sige, sabihin nating ang
pagkaplayboy niya na ang
mismong disadvantage niya?
"Wanna try our woodworking facility? I can teach you a few things."
"You know how to do it?" gulat kong tanong.
"I don't want to venture in a business na ako mismo hindi marunong sa gawain."
Kaya iyon nga ang ginawa namin. Pagkatapos kumain ay naligo muna si Zamiel sa
kwarto samantalang inubos
ko naman ang oras sa pagsusuri sa mga furniture na hindi ko nalapitan kahapon. Even
the lights and
chandeliers are made of wood. Paniguradong galing din ito sa kompanya niya! And
it's all amazing!
Bumaba si Zamiel pagkatapos maligo. Wearing a dark maong pants, a white t-shirt,
and a Timberland boots,
we are now ready to go to the factory. Lumabas ako para tingnan ang mga kabayo at
alamko agad ang
desisyon niya.
"Isang kabayo lang ang dadalhin natin," aniya.
I understand. Umalis ako ng Costa Leona na hindi gaanong natuto sa pangangabayo.
Ilang taon na rin ang
lumipas at kung noon, araw-araw akong nakakasakay ay hindi pa ako marunong, paano
na lang ngayon?
Kinuha ni Zamiel ang kulay brown na kabayo. I remember his large horse back in
Costa Leona. Ganito rin
iyong si Alegro. Ganitong kulay at kasinglaki rin.
Nilingon niya ako nang lumapit. Sasabihin ko na sana na kaya kong umakyat sa kabayo
na mag-isa pero hindi
ko na ginawa.
Inalsa ko ang paa ko at nilagay sa stirrup. Hinawakan ko rin ang upuan sa saddle
bilang suporta pero bago ko
pa maangat ang sarili ko ay nahawakan na ako ni Zamiel sa baywang.
"I can do it!" sigaw ko nang inangat niya ako ng walang kahirap-hirap at sinampa sa
kabayo sa pambabaeng
paraan.
Matalimko siyang tiningnan. Binalewala niya ang titig ko at sumampa na rin siya
dahilan ng bahagyang
paggalaw ng kabayo.
Dahil matagal na akong hindi nakakasakay ay bahagya akong kinabahan sa paggalaw.
Mabuti na lang at
P 26-3
mabilis na ikinulong ako ng braso ni Zamiel para hindi mahulog. Imbes na magreklamo
ay inabala ko na lang
ang sarili ko sa pag-aayos ng mini skirt na bahagyang umaangat dahil sa pag-upo ko.
He immediately put his left armon my thighs to cover it more. Sinipat ko ulit siya.
Sinalubong lang ako ng
seryoso at suplado niyang itsura.
Hindi na ako nagreklamo. Kung hindi niya rin naman gagawin iyon ay posible pa akong
makitaan. And gosh,
the horror of it. Skintone pa naman ang panty na suot ko!
The horse started galloping out of the house's gate. Matalahib ang magkabilang
daanan. Mabato naman ang
mismong dinadaanan ng kabayo kaya mabagal ang pagkabig.
Bawat pagkabig ay bahagya ring bumababa ang tube top ko! Why the hell would Auntie
Tamara give me
these kind of clothes? Ayos lang naman ito pero nakikita niya ba ang madalas kong
damit sa bahay? Hindi
naman ganito, ah?
I heard Zamiel groan in the middle of all the galloping. Tumuwid ako sa pagkakaupo
at inayos ang tube top
ko. Inangat ko hanggang kili-kili at inayos na rin ang buhok kong bahagyang
tumatama sa dibdib niya.
Inangat niya ang braso niya at inilipat sa aking dibdib. His forearmis now touching
the base of my boobs.
Lumagapak agad ang maugat niyang braso sa tampal ko.
"What are you doing?" Bastard.
"Your cleavage is showing. Bumababa ang suot mo," seryoso niyang baling.
"Inaayos ko naman. Remove your forearmthere!"
He tilted his head. Medyo kita ko ang iritasyon sa kanya. Iniisip ko pa kung
nagpapalusot ba siya sa
pananantsing o totohanang nababadtrip siya sa nangyayari.
Bigla niyang tinigil ang kabayo. Napahawak ako sa braso niya nang hindi malaman
kung paano balansehin
ang sarili.
Inilipat niya ang lubid sa kanang kamay at siya na mismo ang umangat sa tube top
ko. Sa gulat ay namilog ang
mga mata ko. I froze when his finger slowly touched a bit of my chest.
Ngumuso ako at tinulungan siya sa ginagawa. My whole body is suddenly tingling for
some reason. Binaba
niya ang kamay at ngayon ang miniskirt naman ang inaayos niya. Nilingon ko siya at
nakita kong nakaawang
na ang kanyang mga labi at namumungay ang kaninang galit na mga mata.
"Don't c-comment on my clothes. Women can wear whatever they want to wear,"
inunahan ko na siya bago
muling kinabig ang kabayo.
"Uh-huh. And I'll probably die young because of the frustration."
Huminga ako ng malalimat tiningnan na lang ang tila walang katapusang kagubatan na
nakikita ko sa aming
harap.
P 26-4
"Wala bang nakatira rito?" tanong ko dahil wala talaga akong makitang ni isang
kahit kubo man lang.
"This is already part of our land. Walang ibang nandito kundi ang mga factory."
Napansin kong muli ang pagbaba ng aking tube top. Hindi naman siguro ako tuluyang
mahuhubaran dahil may
kinakapitan naman. Bababa lang siguro iyan sa isang certain level kaya pinanood ko
na lamang muna ito.
Useless kasi kung aayusin ko gayong mukhang malayo layo pa ang byahe. Wala pa akong
factory o kahit
warehouse lang na nakikita sa malapit.
Zamiel transfered the rope again on one hand. Hindi niya na tinigil ang kabayo at
siya na mismo ang nagangat
sa tube top ko. I watch his fingers effortlessly put the hemback in place for a few
moments. Walang
nagsasalita sa aming dalawa. Ang tanging alamko ay nagsisimula nang kumalabog ang
puso ko.
Looking back, I know I have loved himinnocently. I like his thoughtfulness despite
the prejudices I have for
him. He's harsh, arrogant, a playboy, pero tuwing kaming dalawa lang at nalalaman
ko ang mga iniisip niya,
parang nabubulag ako sa lahat ng hindi ko gusto sa kanya. I wonder if he's like
that on his women? Naalala ko
noon, narinig ko siya habang may kababalaghang ginagawa. His crooning voice and
praises marked my mind.
That's how he makes love. He showers you praises that will melt your heart.
Taon ang nagdaan, I amnot anymore sure if I have loved himinnocently, still.
Malinaw sa nararamdaman ko
ngayon na hindi na ganoon ang sitwasyon. The fire he's lit years ago is still
shining bright today. At dahil
narito siya, tila lumalalimat mas lalong nagbabaga iyon. Nagiging kumplikado tuloy.
Isang sobrang mabato na daan ang nadaanan namin dahilan ng pagtama ko sa kanyang
dibdib. Napapikit ako
sa bahagyang sakit na naramdaman. Mabilis na inangat ni Zamiel ang kanyang kamay
para pigilan ako sa
pagkawala sa kanyang dibdib.
His armis slightly squeezing my chest to help me stay put. Alamkong ginagawa niya
lang iyon para hindi ako
mahulog o tumama muli kung saan pero abot-abot ang tahip ng puso ko sa pagkakahawak
niya. I can feel the
hypersensitivity of my skin when his armslightly brushed my bud.
Huminga ng malalimsi Zamiel. Naramdaman ko ang pag-angat-baba ng kanyang dibdib
habang nakadikit ako
roon. Ilang sandali ang nakalipas ay naaninag ko na ang mga naglalakihang
establisyemento na siguradong
factory nila.
Maraming gumulo sa utak ko pero wala na akong nasabi. Bumaba si Zamiel. May isang
trabahante agad na
naglahad ng kamay para sa lubid.
"Magandang umaga, Sir," anang sekyu.
"Magandang umaga," bati pabalik ni Zamiel bago ako hinawakan sa baywang.
Humawak na rin ako sa palapulsuhan niya. Just in case he'd immediately lift me up
and put me down pero
hindi nangyari. Ilang sandali pa siyang matalimna tumingin sa katawan ko. Alamko
agad ang ibig niyang
sabihin. Inayos ko ang tube top ko. Siya naman ang umayos sa miniskirt ko. When he
got satisfied, 'tsaka pa
lang niya ako binaba.
I inhaled the musk and minty scent he had. He sighed heavily before turning towards
the security guard.
P 26-5
Inayos ko ang buhok ko at pilit na inabala ang sarili sa tanawing naroon para hindi
na maisip pa ang nangyari.
Phew. That was one long ride. I cannot imagine doing that again later.
Nang nailayo na sa amin ang kabayo ay lumapit na si Zamiel sa akin. Para akong
timang na nababalisa habang
lumalapit siya. I don't know why I'msuddenly more conscious of everything.
"So this is the f-factory?" sabi ko para bawasan ang kaba ko.
"Yeah," sagot niya sabay hawak sa kamay ko.
He licked his lower lip for a moment. Naglakad din siya palapit sa pinakamalapit na
warehouse at wala na
akong nagawa kundi ang magpatianod.
"This is the rotomoulding factory," panimula niya habang lumalapit kami.
Maraming trabahante roon. Bukod pa sa marami ring makina. Sumunod ako sa kanyang
paglalakad sa
kalagitnaan mismo ng malaking warehouse. Panay ang bati sa amin ng mga trabahanteng
kung hindi ako
nagkakamali ay nasa 20s-40s ang age range.
Namamangha ako sa mga finished products. Nakakita ako roon ng kayak, tangke, at iba
pang mga bagay na
gawa sa plastik. But instead of focusing on that, I cannot really help but notice
how he's brushing my thumb
with his.
Hindi ako makaformulate ng itatanong tungkol sa negosyo dahil sa masyadong
pinamunuan ang utak ko ng
kung anu-ano. And everytime our eyes meet, he won't say a thing but I can sense it
in him, too. Nangungusap
ang kanyang mga mata tuwing nagkakatinginan kami. Nauuna siyang mag-iwas ng tingin
dahilan ng pagkalma
ko rin.
"W-Wala ka bang opisina rito?" sabi ko sa gitna ng pangangapa ng maaring gawing
topic.
Uminit agad ang pisngi ko nang nakitaan ko siya ng mapaglarong ngiti. I blinked
profusely and wished that he
didn't notice my nervousness.
"Meron sa huling warehouse."
Tumango ako at lumabas na kami roon sa pangalawang pintuan. Ilang metro ang layo sa
warehouse na iyon ay
isa ulit na warehouse. Iilang truck ang nakita ko na nakapark doon. I bet those
trucks transport the products
out of here.
Pumasok ulit kami sa pangalawang factory at nakita na ang iba't-ibang gawa rin sa
plastic na furniture.
Tables, chairs, umbrellas, most of themare for beaches. Kung mayroon mang hindi ay
hindi naman halata na
gawa sa plastic.
Sa kalahati ng building na iyon ay narinig ko na ang ingay ng woodwork. Lumebel ang
paglalakad namin nang
nakita ko ang paghihiwa ng mga kahoy sa kanilang makinarya. His grip loosened up.
Napalingon ako sa
ginawa niya pero huli na ang lahat at binitiwan niya na ako. Mabilis akong naggala
roon para makita ang mga
ginagawa ng trabahante. Sumunod si Zamiel na nangungumusta sa nadadaanan.
P 26-6
Tama nga ang hinala ko. The machine used back in Sta. Ana is outdated. Ang narito
kina Zamiel ay ang mga
makinang hindi ko pa nakikita kailanman. Mayroong lumang makina pero hindi ito ang
pangunahing
pinananggagawa nila.
Ilang sandali ang lumipas ay napadpad din kami sa mismong pagawaan na ng wooden
furniture. Most are
hand crafted. Marami ang trabahante rito kumpara sa rotomoulding.
Tumigil ako para pagmasdan ang ginagawa ng lahat. The workers smiled at me, I
smiled back.
"Magandang umaga po, Sir, Ma'am..." sabi ng isang binatilyo na naroon.
"Magandang umaga," sagot ko at itinuon sa ginagawang lamesa ang tingin.
Zamiel's hands snaked on the space in between my tube top and my mini skirt.
Ramdamko sa balat ng aking
tiyan ang gaspang ng kanyang kamay. Suminghap ako at binaba ang tingin sa kanyang
braso na naroon.
"I'll just check on some things. Do you wanna stay here for a moment?" sabi ni
Zamiel.
Tumango ako. Tumitig siya sa akin ng ilang sandali bago tumuloy na sa sinasabi.
Nang nakaalis na siya ay
lumapit na agad ako sa binatilyo para makita ng mabuti ang ginagawa niya.
I bent a bit to see how he is handcrafting each stick. Pinagkumpol niya iyon kaya
hinawakan ko ang
hinahawakan niya.
"Gusto kong subukan," sabi ko.
"Medyo mahirap po, Ma'am," sabay ngisi ng binatilyo.
Ngumiti ako. Naalala ko si Judson sa kanya. Ganyan din ang unang sinabi ni Jud sa
akin noon. Mahirap daw.
"Susubukan ko parin."
Gamit ang dalawang kamay ay hinawakan ko ang isang kumpol ng mahahabang stick doon.
Dahan-dahan
namang binitiwan ng binatilyo ang kaninang hawak para maikumpol din ang nasa
unahan. So far, I'mdoing
great. Kahit pa nanginginig na ang kamay ko. Mahirap pala talaga. Kailangan ng
lakas para maayos mong
maikukumpol iyon.
Binalikan ng binatilyo ang kamay ko nang natanto niyang masyado na akong
nanginginig.
"Ayos ka lang, Ma'am?"
"Oo! Sige, ipagpatuloy mo na ang ginagawa mo. Kaya ko 'to! Promise!" tuwang tuwa
kong sinabi.
Pinikit ko ang isang mata ko. Nahihirapan na ako pero gusto kong mapatunayan sa
sarili ko na kaya ko nga
ang ginagawa sa factory na ito. Some of the workers stopped to watch what I'mdoing.
Sa huli ay hindi ko nakayanan kaya nabitiwan ko at kumalat agad ang kumpol dahilan
ng pagtawa noong
binatilyo.
P 26-7
"Sorry!" agap ko at pinagpupulot ko na ang mga kumalat.
Paluhod akong naupo para gawin iyon kahit na pinigilan ako ng binata para siya na
ang kumuha. Lumuhod din
siya para kunin ang mga kumalat. His face turned so red and his smile so hard to
hide.
"Okay lang, po, Ma'am."
"Tulungan kita," sabi ko.
Hinawakan ng binatilyo ang kamay ko. Napatingin ako sa kanya at nakita ko ang hilaw
na ngiti niya
sinamahan ng pamumula. Pilit kong tinanggal ang kamay ko sa hawak niya pero pareho
kaming nahirapan
dahil parehong ayaw naming mabitiwan ulit ang kumpol.
"What are doing?" Zamiel's cold voice echoed.
Mabilis akong tumayo at nangingiti pang mag-explain sa kadarating lang.
"Sinubukan ko. Hindi ko pala kaya. Huwag mo siyang pagalitan dahil kasalanan ko,"
agap ko.
But then Zamiel's already made up his mind. I can see the pure steel on his eyes as
he looked at the poor boy
trying to get a hold of the sticks. Tila alamna ng mga naroon ang mangyayari
dahilan ng pagtigil nila sa
pakikiusyuso. Napawi na rin ang ngisi ng binatilyong ginambala ko at nagseryoso na
lang sa pagpulot ng
kumpol.
"Ayusin mo ang trabaho mo-"
Hinila ko na paalis doon si Zamiel. His tone is not only dangerous, it was lethal.
Ayaw kong tratuhin niya ng
ganoon ang mga trabahante niya lalo na't bata pa iyon. Hindi niya naman kasalanan.
Kasalanan ko naman.
"Stop it," I whispered.
Nagtagumpay ako sa paglayo sa kanya roon pero ang diin ng mga mata niya ay naiwan
sa binatilyo. Hinila ko
pa siya palayo pa lalo roon.
"Tara na nga!" yaya ko.
"Why are you always dense towards the people who are interested with you?" ngayon
sa akin niya naman
idinirekta ang galit niya.
"Anong interested with me? That boy is your worker, Zamiel!"
"You think people care about that?"
"You're overreacting! Nagtawaan kami syempre kasi nakakatawa. Hindi ibig sabihin na
dahil nagtawanan
kami, may gusto na agad siya sa akin! You always think the worst of people, maybe
because you're like that!"
"I'mnot! I just know when they want a woman!" pagtatalo namin.
Umirap ako at umiling na lang.
P 26-8
"You are overreacting, Zamiel! Kung totoo man ang sinabi mo, ano ngayon kung may
magkagusto sa aking
ibang lalaki?"
He turned to me furiously. Nagtaas ako ng kilay at inirapan na siya ng harap-
harapan. I saw his jaw clench. I
always dig my own grave. Natatakot ako kapag galit siya pero hindi ko naman
mapigilan ang sarili sa
pagsagot sa mga sinasabi niya.
"Kung may magkagusto sa akin, e 'di maayos! It's my chance for love. It's time for
me to date a man," sabi ko
at inunahan na siya sa paglalakad papasok sa naunang factory.
Hindi ko na alamkung anong ekspresyon niya pero base sa pagmamartsa ng kanyang
boots at sa katahimikan
ay nasisiguro kong badtrip siya. But he needs to understand that kapag nakabalik na
kami sa Maynila,
balewala na ang lahat ng ito. Magpapatuloy ako sa aking buhay, ganoon din siya.
Wala nang susunod pa rito
gaya ng sinabi ko sa kanya.
No matter how much he's told me yesterday afternoon, hindi parin maiaalis na tama
siya sa mga paratang niya
sa akin. Naging bayaran akong babae. Binayaran niya ako para sumama sa kanya rito,
labag man sa akin.
Kaya akong bayaran dahil wala akong pera.
I want to seek and love people who are my equal but in our case, we aren't so it is
safe to say that we are not
compatible.
"You're dating me!" he declared in a hard tone.
Pinagtitinginan kami ng mga trabahante. Napalakas pa ang boses niya dahilan ng
pagkapahiya ko. Dirediretso
ang lakad namin palabas.
"I'mnot! You paid me!" I said when we're both safe out of the factory.
"You're not going to date anyone else just because of that!" sabi niya.
"Stop being so possessive. Wala ka sa lugar, Zamiel. Binayaran mo lang ako sa
panahong ito. Pagbalik natin,
hindi na ako magpapabayad para sa dagdag na panahon at hindi na rin ako
interesadong makipagkita sa'yo."
Hinila niya ako para magkaharap kami. My answers were not really well thought
about. Halos wala sa sarili
ko nga iyon sinagot pero nang nakita ko siyang puno ng sakit at galit ang mga mata
ay agad akong naguilty.
"We're now dating!" he said in a hard tone.
"We're not! I hate you!" sabi ko.
Akala ko may sasabihin siyang kung ano. I prepared myself for the parade of angry
words but it didn't come.
Imbes ay mahina siyang lumapit sa akin. My heart hurt seeing his once playful smile
gone and replaced with a
sorrowful look.
"We'll change that. I will do my best-"
Umiling ako, gitna pa lang ng sinabi niya.
P 26-9
"Umalis na nga tayo."
He sighed heavily. Nakita ko ang pagyuko niya ng ilang sandali bago lumapit sa
akin. Inangat niya ako ng
marahan patungo sa kabayo bago siya sumampa sa likod ko. Pinanood ko siya sa
ginagawa niya habang
tahimik siya at mukhang maraming iniisip.
His face darkened and I amreminded of how beautiful he is everytime he's serious or
angry. I cannot tell
kung alin ang mas gusto ko sa kanya, iyong nakangiting Zamiel o iyong galit. His
eyes resembled the darkness
of the sky when there's a storm, dinipena pa ng kanyang makapal na kilay.
"We'll never work out. I will never like you," dagdag ko.
Naramdaman ko ang pagdiin niya sa aking katawan sa kanya. Ang kanyang braso ay nasa
aking dibdib na, ang
isa ay sa likod. He's alreading hugging me in place.
"We will work out. I'll prove that to you," bulong niya habang niyayakap ako at
nagpapatuloy sa pagkabig ang
kabayo.
"I want a man who's my equal-"
"I amyour equal."
"No, you are not," sabi ko.
Marahas niyang binilisan ang kabig ng kabayo dahilan ng bahagya kong pagkakadulas
sa saddle. Kung hindi
dahil sa yakap niya ay kanina pa ako nahulog, panigurado.
"What the fuck are you doing?!" angil ko pero pinagpatuloy niya.
My tube top is already falling. Ang maong ng miniskirt ay unti-unti naring
umaangat. Hindi ko maayos-ayos
ang tube top dahil ang braso niya ay nagkukulong sa kamay ko pababa.
"Zamiel!" tawag ko.
Hindi ko alamkung sinasadya niya ba na bilisan ang patakbo dahil sa galit niya o
ano. Nanlaki ang mga mata
ko nang may nakita akong iilang trabahante na papasok sa gate ng factory. My tube
top is already revealing
most of my chest at hindi ko maayos ayos dahil sa bilis ng patakbo ni Zamiel.
"Zamiel!" tawag ko na sinabayan niya agad ng pagtulak sa akin padarag sa kanyang
dibdib.
Dumikit ako sa kanyang dibdib habang unti-unting inaayos ang damit ko. Ang isa
niyang kamay ay
naramdaman ko sa aking hita na nakahawak at tinatabunan iyon. Pumikit ako ng mariin
at ibinaon na ang
mukha sa kanyang dibdib.
Kahit pakiramdamko'y wala na ang mga nakasalubong at nakalayo na kami, ayaw ko nang
umahon at
tumingin sa daanan. I felt so exposed and I'mso embarrassed!
Zamiel cursed and pushed me more on him. Ikinulong niya ako sa kanyang bisig sa
kabuuan ng byahe habang
ang kamay niyang isa ay nasa hita ko, inaayos ng mabuti ang aking mini skirt.
P 26-10
Nang bumagal ang kabayo ay 'tsaka lang ako dumilat. I'mso flushed and dizzy
fromwhatever I'mfeeling
while I'mon his arms. Tiningala ko siya at nakita kong diretso ang mga mata niya sa
aking dibdib.
"I'msorry," he whispered.
Namilog ang mga mata ko nang nakitang hindi natatanggal ang tingin niya sa aking
damit. Nang dinungaw ko
iyon ay nakita kong hantad na ang aking dibdib. Bago ko pa iyon maitago ay inayos
na ni Zamiel ang aking
damit. His middle finger brushed my peak skin-to-skin at halos mapapikit ako sa
elektrisidad na
naramdaman.
Kinagat ko ang labi ko at nagsikap na hindi mag-angat ng tingin sa kanya para hindi
niya malaman ang
nararamdaman. Pero ano nga ba ang hindi mapapansin ni Zamiel sa akin? Alamniya yata
lahat ng tungkol sa
akin.
Marahan niyang hinaplos ang kabilang dibdib ko. His fingers immediately found the
peaks of my mound.
Ngumuso ako at natantong eksperto talaga ang isang ito! I hate that about him. I
hate his history with women
and how much he's probably bed for years.
"What are you doing..." I half heartedly struggled.
His crude curse almost made me faint.
He crouched to reach for my left ear. Inilayo ko iyon sa kanya dahil sa
pangingiliti. Tumindig ang balahibo
ko.
He inserted his hand on my chest, gaya ng ilang beses niya nang ginawa. Hinawakan
ko agad ang
palapulsuhan niya para alisin iyon doon dahil alamko kung anong mararamdaman niya
roon.
"Why is your heart beating so fast then? Hindi ba ayaw mo sa akin?" he said softly.
Hindi ako makasagot. Nilingon ko siya para pakitaan ng matalimna mga mata pero
mapupungay na ang mga
mata ko. I cannot make my eyes throw daggers at him. Lalo na noong ibinaba niya ang
kamay niya sa aking
dibdib.
My peak hardened at his touch. I want to stop himpero walang boses ang lumabas sa
aking labi. Yumuko
siya at siniil ako ng halik. I want to act impassive but when I felt his tongue
dart inside my mouth, hindi ko na
napigilan ang pagpakawala ng marahang daing.
He stopped and looked at me. Nakangisi siya at ang mga mata'y punong-puno ng
pagnanasa. I blinked once,
para sana ibalik muli ang sanity ko pero hindi ko nagawa. The way his finger played
with my peak made me
weak in all parts.
Dahan-dahan kong binaba ang namumungay kong tingin sa kanyang kamay na nasa aking
dibdib. Nang nakita
niya iyon, he mercilessly dragged my tube top down to reveal what I have been
hiding. Inilipat niya ang
kamay niya sa kabilang dibdib ko at agaran akong napatago sa kanya.
My shameless parts are taut and pointing. Uminit ang pisngi ko. He chuckled at
that. Binaba niya ang kamay
niyang nasa dibdib ko kanina patungo sa aking tiyan.
P 26-11
"Zamiel..." I called. Imbes na ihayag ang pagtigil ay naging pagmamakaawa ang tono
ko.
His mouth immediately covered mine. His kiss is so deep and thorough. It distracted
me fromthe truth that he
is sliding his hand down my thighs and in between it. Tumigil kami para makasinghap
pero agad din niyang
ibinalik ang mapaghanap na mga halik.
One touch against the thin cloth of my underwear, he immediately knew.
"Oh fuck," he whispered in between kisses. "You're horny."
Sa pagkapahiya ay bahagya ko siyang naitulak. Walang lakas kaya hindi ako gaanong
napalayo.
"Zamiel, please..." banayad kong nasabi.
"Please what?" nagtatanong siya pero ang kamay niya'y abala.
I have never been touched there. Kaya naman nang naramdaman ko ang walang
kahiraphirap niyang paghawi
sa aking panty at ang pagdampi ng mainit at malaki niyang daliri sa akin ay para
akong lumangoy sa dagat ng
kamunduhan.
I felt what he is talking about. I amso wet that I can almost hear the soaking of
his finger. He chuckled.
Tuluyan na akong nangunyapit sa balikat niya habang ginagawa iyon sa akin. He
nipped my ear slightly nang
itinago ko na ang mukha ko sa kanyang dibdib while clinging into him.
His finger seeked entrance in me. Dahil nahihirapan ay marahas niyang inangat ng
bahagya ang dulo ng aking
palda para mas komportable niyang magawa iyon.
"Zamiel," I called but I'mtoo weak for any addition.
"Yes, baby," he whispered.
Tila gatilyo ang tawag na iyon sa akin. Hindi ko na napigilan ang sarili ko nang
marahan niyang ipinasok ang
daliri. Pain and pleasure mixed. Impit ang naging pag-ungol ko nang naramdaman ang
paulit-ulit na ginawa
niya sa akin. His curse thundered when I clung to his arms roughly. Pakiramdamko ay
nagmamarka ang mga
kuko ko sa kanyang braso sa sobrang diin noon.
His sex is poking on my stomach while I'mfacing himand embracing him. Bumilis din
ang kanyang paghinga
habang ginagawa niya iyon sa akin. Habang tumatagal ay mas lalong hindi ko
mapigilan ang mga pag-ungol.
My voice curled the moment he's forcefully pushing a finger inside of me, soaking
it with my wetness, and
pulling it out to tease my folds. Para akong nagdidiliryo habang ginagawa niya iyon
sa akin. Para akong
inaapoy ng lagnat habang ginagawa iyon. To my horror, I ameven slowly rocking
myself against his hand on
his rhythm.
Dumiin lalo ang pangungunyapit ko nang naramdaman ang sensasyong hindi ko pa
kailanman nararanasan. He
is pleasuring me with hard rapid strokes, making me abandon my thoughts and
inhibitions. I amaware of
nothing but his skilled fingers fucking me senseless while mounted on a frigging
horse!
I was jarred by the sudden pulsating feeling deep within me. Sumabog ito kasabay ng
pagsigaw ko. I pushed
P 26-12
his hand away fromme to save face. I don't want himto feel it happening. My body
convulsed in the middle
of the rapturous sensation. Nanghina ang kamay ko. Nabitiwan ko ang pagkapit sa
kanya at kung hindi niya
ako hawak ay malamang gumulong na ako sa damuhan!
"Fuck!" he cursed violently.
Mabilis siyang bumaba na hawak pa ako. Inangat niya ako sa kabayo at pinabayaan
niya ito roon, hindi na
tinatali. His movements are urgent and forceful. Marahas niya akong sinampa sa
barandilya ng terasa sa
kanyang bahay. On our side is the vast green forest. Sa harap naman ay ang tahimik
na dagat. Pero sa aming
dalawa, walang tahimik. The loud thud of my heart and the way he strip his clothes
is almost as deafening.
Pinahilig niya ako sa haligi ng terasa habang naghuhubad siya ng t-shirt. I licked
my soft lips. Naramdaman
ko ang pamamaga nito sa marahas na halik ni Zamiel.
Pagkatapos niyang maghubad ay inatake niya agad ako ng halik. His hand traveled
down my tube top. He
brought it down to my belly. Hindi ko rin alampaanong hindi ko naramdaman nang
binuksan niya ang aking
maong. My feet is hanging on the bannisters of the terrace. Bumagsak ang maong kong
palda sa sahig at
sinundan agad ng pag-angat ni Zamiel sa akin para tuluyang mahubad ang panty.
His booted foot stepped on my panty's wet center and brought it all the way down in
one swift motion.
Napahawak ako sa kanyang dibdib. His bare and hairy chest is rough and hot. Iniwan
niya ang labi ko para
makapag-ipon pa ng hangin. Dumilat ako para makita siya. A forceful and angry
Zamiel is what I saw.
Nangigting ang panga at namumula ang malapad na dibdib.
He pulled my long hair back making me arch a bit. My mouth dropped open and as if
on cue, he conquered it
with his. He sucked on my lips and on my tongue. His force excited me beyond my
comprehension.
My moaning started again. Hinawakan niya ang magkabilang dibdib ko. He roughly
kneaded themmaking me
stop the kissing to focus on it. His lips then traveled on my neck. The dark tide
of desire is drowning my
reason and sanity. Imbes na iwasan siya ay mas nagbigay pa ang katawan ko.
His hot and wet mouth covered my nipple. Gusto ko siyang itulak palayo pero wala na
akong lakas para
diyan. I was moaning so hard when he sucked and bruised on it alternately. Liquid
heat gushed in between my
thighs especially when I saw himsucking on my breast. He is enjoying every damn bit
of it! The obscene
sexuality of his movement is making me feverish.
"Zamiel, oh, I want..."
Marahas at padarag niyang hinubad ang kanyang sinturon. He didn't care to inject
any tenderness on his
movements because the urgency is too strong. He opened his zipper and his
compelling flesh sprang free.
Namilog ang mga mata ko. I have seen this on movies and on our minor subjects and I
did not expect to see it
this robust in person! Hindi pa ako nakakabawi ay pinalupot niya na ang kamay niya
sa akin bilang suporta.
His arousal is excruciatingly painful against my stomach.
I wailed and pushed himaway sa takot at sa paghupa ng init dahil sa nakita ko.
Hinawakan niya ang kamay ko at marahang itinabi para mahalikan niya ako.
P 26-13
"I have longed for you for so fucking long... You're not slipping away fromme
again," he said before sealing
my lips with a kiss.
Imbes na magstruggle ay mas nagawa ko pang yakapin siya habang humahalik. The pain
I'mfeeling on my
stomach is immediately drowned by the continuing pleasure. I felt his finger
caressed my bud. Natigil agad
ako sa paghalik.
He bent a bit to look at our private parts. Naliliyo rin akong tumingin. I saw
himdirecting the head of his
savage arousal. He guided the broad head of his proud member into place.
Natigilan ako. Ang puwersa ng pagpasok niya sa akin ay pinaghalong sakit at sarap.
Iyon ang una. He began
pushing himself in me with a low growl in each thrust.
Dahan-dahan ko rin naramdaman ang sakit. Nalukot ang mukha ko at ang init na
kanina'y nagbabaga ay parang
binuhusan ng malamig na tubig. I screamed so loud when his extremely thick shaft
made its way in me.
Sinasabunutan ko na si Zamiel sa sobrang sakit.
Hinawakan niya naman akong mabuti. Para akong sinampay sa kanyang malapad na
balikat nang nawalan ako
ng lakas sa sakit na naramdaman.
"It hurts, Z-Zamiel," iyak ko.
He kissed my ear and nipped on it. Hinagod niya ang aking likod nang hindi
gumagalaw.
"I'msorry," he whispered and kissed my ear. "I'msorry... I'msorry..."
Suminghap ako at pinunasan ang sarili kong luha. Nagpatuloy ang mababaw niyang
halik sa aking tainga. Ang
kiliting naramdaman ay parang baga na pinapaypayan para maging apoy ulit. Nang nag-
init ulit ako ay
sinubukan kong gumalaw only to be disappointed by the pain I felt.
"I'll wait," he whispered.
But I can't. Kahit na masakit ay kumapit ako sa init na naramdaman. I rocked
himslowly.
"Stay put, Astherielle!" he growled.
Inangat ko ang ulo ko at kinagat ang labi habang marahang sinasayaw ang balakang sa
ritmong itinuro niya sa
akin.
"Zamiel, I'm..."
"Shush," he whispered pero narinig ko sa boses niya ang desperado niyang panlalaban
para sa kontrol. Ang
pagsisikap ay tumatakas sa kanyang namamaos na boses.
Hinalikan niya ako. I'mnot responsive with his kisses anymore. My focus is on his
enormous shaft in me.
And myself trying to get used to him.
I moaned when he slightly rocked me back and forth. Ginaya ko pa ang ginagawa niya
kahit pa pinirmi niya
ang aking balakang sa inuupuan. I shuddered in his arms when I felt himmove
painfully inside me. Nawalan
P 26-14
ako ng lakas pero huli na ang lahat.
My moans were too loud for himto keep his control. Nadurog ang binuo ni Zamiel na
kontrol para hindi ako
masaktan. He pushed me back and forth making the porch creak at the sound of each
thrust.
Napaiyak ako sa sobrang sakit. He pounded on me relentlessy. His movements were
violent, salungat sa
walang lakas kong hawak sa kanya. I clenched my hands and fisted on his hair for
strength but he was too
forceful to make me hold on to him.
"Ang sakit, Zamiel," I cried.
"Shh..." he whispered and licked his lips.
Bumaba ang kanyang kamay sa aking hita habang patuloy niya akong tinutulak. He
pounded on me while his
hand played with my sensitive bud and creamy folds. Gamit ang hinlalaki at
hintuturo ay binuksan niya ang
nakatiklop sa akin.
"What are you..."
Hindi ko na natuloy. Napasinghap ako nang unti-unting napalitan ang aking pag-iyak
ng mga ungol. He
carressed the bud just above the entrance while his shaft pounded on me so hard.
"Come for me again," he whispered.
Mabilis at matindi ang bawat pagtulak niya sa akin. Nayayanig ang terasa sa bawat
labas at pasok niya. At
ang kaninang nabuhusang init ay ngayo'y naglalagablab na. He caressed my folds
thoroughly forcing me to
orgasm.
I screamed when I finally felt it. Iniwan ako ng kanyang kamay habang nanginginig
ang buong katawan ko.
Inilipat niya ang kamay sa aking baywang. The force of his two hands on me while
he's pounding straight is
too much. But I'min the midst of pleasure that I did not mind the force and the
hammering of his thick shaft on
me.
He growled and stiffen after a few jarring moments of thrust. Tumingala siya.
Pulang-pula ang kanyang
dibdib at namamaga ang kanyang mga ugat sa braso. Bumagal siya at pumikit ng
mariin. He bit his lower lip
as I felt his fluid pour inside me, with some of it dripping on my thighs down my
legs.
Sumampay ulit ako sa balikat niya, hinang hina at halos walang malay.
Niyakap niya ako ng mahigpit habang hinihingal pa siya. Ibinaon niya rin ang
kanyang mukha sa aking balikat
habang tinatalunton ang linya sa aking likod.
He cursed softly. Hinahabol ko pa ang hininga ko at nanatili nang nakapikit. Sana
ay ihatid niya na lang ako
sa kwarto para makapagpahinga. I amcompletely worn out.
"Fuck this! Kahit anong galit ko, mahal na mahal parin kita," he whispered but
I'mtoo tired to even process
it.
Grabesobrang hot HAHAHAHAHAHAHAMISS KO NANAMAN SI ELIJAH???
P 26-15
Kabanata 25
464K 20.3K 16.4K
by jonaxx
Kabanata 25
Engagement
Unti-unti kong dinilat ang mga mata ko. Ang sinag ng panghapong araw ay naaaninag
ko sa iilang muwebles
hindi kalayuan. The smell of soup attacked my senses first. Ilang sandali akong
nanatiling nalulunod sa puting
kumot ng kama. Pinoproseso ko ng mabuti ang nangyari kanina bago ako nakatulog.
I inhaled heavily when the memories flashed again in my mind. My gosh, Ace! What
have you done? Hindi
ko masisisi si Zamiel doon dahil ako mismo'y walang nagawa. I wanted it as bad! I
could not stop myself
fromkissing himback. I could not even formulate the right things to say, imbes ay
hinikayat ko pa siyang
gawin iyon!
Naramdaman ko ang pag-init ng aking pisngi nang naalala ang mga ginawa niya sa
akin. Ganoon ba talaga
siya? I expected himthat way but it still shocked me. At pumayag pa talaga ako na
roon? It's my first time
pagkatapos ay sinampa niya lang ako sa barandilya ng terasa. Pinaupo at doon na
ginawan, hindi na
nakapasok sa bahay o kahit sa sofa man lang? Damn, Zamiel Mercadejas!
Narinig ko rin ang pagsinghap ng tinatalikuran kong katabi. Bago pa mag full blast
ang kaba ko ay
naramdaman ko na ang kamay niyang pumalupot sa aking kumot. He climbed on my left
shoulder and his head
perfectly fitted on my shoulder blades. Pinatakan niya ng halik ang aking leeg. I
pouted my lips and closed my
eyes.
"You missed lunch. Dinala ko rito ang pagkain mo," Zamiel whispered.
His hand forced entrance on my chest. Inangat ko ang kaliwang braso ko para
pagbigyan siya. He then rested
his nose on my neck, his breathing tickled me a bit. Napapikit ako ng marahan
habang dinadama ang balat
niya sa akin. Hindi man nanunukso ang kamay ay kinikilabutan ako sa ayos nito sa
akin. Agarang nagliyab ang
apoy na inupos ilang oras lamang ang lumipas.
"I'mstill tired," napapaos kong sinabi.
He chuckled sexily on my ear.
"Hmm, but you have to eat. I will help you," he said huskily.
Pumikit ako at dinama ang sakit sa katawan ko. My thighs feel stretched and I'msore
deep. Gusto ko na lang
matulog at magising na maayos na.
Naputol ang mga iniisip ko sa biglaang pagtunog ng cellphone kung saan. He groaned
and removed his hand
on my chest para abutin ang cellphone sa side table ng lamesa.
P 27-1
"I need to take this call," he said.
Bumangon siya at umalis ng kama.
"Yes, what is it?" iyon ang narinig ko.
Ang malapad niyang likod ang nakita ko habang inaayos niya ang tray kung nasaan ang
pagkain ko. The
muscles on his wide shoulders sent shivers down my spine. Tila siya isang medieval
warrior na handang
sumabak sa isang battleground sa porma pa lamang ng muscles niya.
His spine is majestically indented and below it are the twin dimples can fairly
remember. Hindi iyon naalis
sa utak ko kailanman. Ang bawat parte ng katawan niya ay nasaulo ko ng husto. When
I was younger, I would
think of himas someone with that perfect body. Namamangha ako tuwing naiisip ko
siya. Pero noong medyo
tumanda ako ng ilang taon, tuwing naiisip ko ang katawan niya, hindi ko na kayang
hindi mamula. My insides
would beat hard and the heat will always spill within me.
Ngayong nandito siya sa harap ko at naiisip ko ang ginawa niya sa akin kanina,
nagiging tubig ang lahat ng
parte sa katawan ko. Nakakalimutan ko ang sakit at wala na akong ibang gusto kundi
ang mangyari pa ulit
iyon!
"Ano?!" his voice thundered.
Napabangon ako sa pagkakaalarma. Inangat niya ang isang bedtable at nilapag niya sa
aking kama. Kahit na
alamkong wala pa akong kain, hindi parin ako ginugutom.
Itinapis ko ang kumot sa aking dibdib at inangat ang tingin sa kanya. Tumayo siya,
at sumulyap sa akin.
Hinilot niya ang kanyang sentido bago ako tinalikuran at umalis sa silid.
Ano kayang problema? Sa negosyo?
Tumunganga ako ng ilang sandali habang tinitingnan ang niluto ni Zamiel para sa
akin. Dinungaw ko rin ang
dibdib ko para makitang wala parin itong saplot. Mas lalo kong inangat ang kumot
para makita ang baba. I'm
now wearing a red panty!
Sinapo ko ang noo ko nang natantong siya ang nagsuot niyan sa akin habang tulog
ako. Hindi ko naalalang
may sinuot akong ano. Basta't sumampay na lang ako sa kanyang balikat at inangat
niya ako roon para madala
rito.
Huminga ako ng malalimat pinansin na ang pagkain. Dalawang subo sa mainit na sabaw
ay para akong
hinihele. Ngayong nakakain ng konti ay napagtanto kong gutompala talaga ako!
Nagpatuloy ako sa pagkain. Hindi pa bumabalik si Zamiel sa kwarto. Inasahan ko na
may problema nga
talaga ata sa business nila dahil mukhang gulantang at galit siya sa sinabi ng
tumawag. Ipinagkibit-balikat ko
iyon.
A phone vibrated on the side table. Nilingon ko iyon at nakitang cellphone ko nga
pala ang naroon. Kinuha ko
iyon at tiningnan ang tawag ni Caleb sa akin. I remember himtelling me to keep in
touch. Ito na siguro iyon.
"Hello?" sabi ko sabay tingin sa pintuan.
P 27-2
Wala pa naman si Zamiel. May kausap parin siguro.
"Good afternoon, Ace! Are you available today?" tanong niya sa isang business-like
tone.
"Uh, hindi Caleb. Pasensya na. I will text you once I'mfree."
"Oh! I was just about to tell you that the board granted the mass hiring. Naisingit
kasi kita roon at
pinapagreport na sa office ang mga hired applicants bukas. Can you report?"
My eyes widened at that. Napainomako ng tubig sa sobrang excitement na naramdaman.
Marami akong
tanong. Paano ang dokumento ko? Hindi ibig sabihin na dahil kilala ako ni Caleb,
pwede na akong ma hire ng
wala iyon, hindi ba? Though, this is great, great news for me!
"Uh, Baka sa makalawa na? Sorry, pero wala kasi ako. I'msorry..." paulit ulit akong
nag apologise para
roon.
Ako na nga ang nangangailangan, ako pa itong makatatanggi? Maybe I can convince
Zamiel to go home
tonight or something? Hindi ko alampero para sigurado, tatanggihan ko ang
pagrereport bukas at sa
makalawa ang ipapangako ko.
"Are you sure na pwede ka sa makalawa? Bukas kaya, nandyan ka? I want to personally
give you your job
description and contract." tanong niya.
"Oo!" agap ko kahit na hindi pa naman talaga ako sigurado. I'mjust gonna convince
Zamiel.
"I'msorry for the short notice, Ace. We just heard that our competitors are sneaky.
Nangungumbinsi na naman
daw ng ilang aplikante namin."
"Don't worry, Caleb. Buo ang desisyon ko sa inyong kompanya at I doubt kung
matatanggap din ako ng kabila
gayong wala pa akong papeles."
"Well, we can't tell. Sige. Should I expect you to report, then? And tomorrow, we
can see each other?"
"Yes. Yes!" ulit ko.
Humagikhik si Caleb. Siguro ay natawa sa excitement ko. Natawa rin ako.
"Okay, Ace. Got to go. See you soon."
"See you!" sabi ko at pinutol na ang linya sa gitna namin.
I finished my meal immediately para makabangon na at makausap si Zamiel tungkol sa
pag-uwi. We need to
go home. Kung hindi mamaya, bukas!
Naghanap ako ng bra at kinuha na ang kahit anong dress sa aking maleta para masuot.
Sa aking balat nakita ko
ang ebidensya ng karahasang nangyari kanina. Mamula-mula ang iilang bahagi ko.
Hindi na ako nagtataka
kung bakit pa masakit ang katawan ko. Lumabas ako sa kwarto at dumiretso na sa
hagdanan para masabi sa
kanya ang gusto kong mangyari.
P 27-3
"Look, Daniella. We'll talk once I'mback, okay? Bukas!" banayad ang boses ni Zamiel
at kung hindi pa
tahimik ang buong bahay ay hindi ko iyon maririnig.
Isang baitan pababa ay umatras ako pabalik sa pangalawang palapag. His voice got
drowned by the distance.
Siguro ay lumabas siya ng bahay para mas makausap pa ng masinsinan si Daniella sa
kabilang linya.
Yumuko ako. Kumalat sa looban ko ang pait na agad ko ring isinantabi. For years, I
have learned how to put
that pain away and prioritize other things. Hindi ako binigo ng desisyon na iyon.
Ang pagdadamdamsa sakit
ay maglulumpo sa akin sa pagpapatuloy sa buhay.
Uuwi kami bukas, sigurado ako roon. Hindi ko na kailangang pakiusapan si Zamiel.
Narinig ko kung paano
niya pinangakuan si Daniella noon. Our business here is done. I gave myself to
himand maybe that is his
whole idea for this...
Pumasok ulit ako sa kwarto at itinabi na ang bedtable sa lamesa. Huminga ako ng
malalimat tinabunan na
lang ang sarili ng kumot.
He fucked me like I'ma whore he paid. Sinampa lang sa terasa at doon na ginawan. I
wanted it as bad but
thinking about it now, minus the hear of desire, I realize how ugly it sounds. At
siguro sa dinami ng babaeng
nakama niya, umabot naman sa kama ang lahat ng iyon. He even showered thempraises
they deserve, right?
Bumukas ang pinto at pumasok siya roon. Blanko na ang utak ko nang umuga ang kama
pagkaupo niya roon.
"May iba ka bang gustong gawin? Uuwi na tayo bukas ng umaga kaya we should savor
our last afternoon
here," aniya.
I knew it. Tumango ako.
"Maybe I'll swimlater. Magpapahinga muna ako ng ilang sandali," sabi ko.
Yumuko siya at inabot ang aking mukha para mapatakan ako ng halik sa labi. Isang
dampi pa lang ng halik at
bahagyang pagkagat sa aking labi, para na ulit akong nasusunog. I can't believe it!
What's wrong with you,
Astherielle? Wala ka na ba talagang ibang gusto kundi ang pagnasaan ang lalaking
ito? You're not even
happy! You're just lusting over him!
"I'd do you again but you're still sore," he whispered.
Nahihilo na naman ako habang tinitingnan siyang mabuti, malapit ang mukha sa akin.
His body is in a
territorial stance. Ang dalawang kamay ay nasa magkabilang side ng hinihigaan kong
kama, kinukulong ako.
"Shut up, Zamiel," sabi ko nang 'di ko siya tinitingnan.
Uminit ang pisngi ko. Gusto kong itulak siya sa galit at iritasyon. Sa kawalang
pag-asa. Pero nang
nagkatinginan kami, I realized that whatever happened, it's worth it. This island,
this house, is a fantasy with
him. I will deal with the reality of us pagbalik na namin sa Manila. Ngayong
nandito pa kami, I will indulge
myself with him. Because I know that when we go back to Manila, everything will be
back to normal. Ako sa
trabaho, siya kay Daniella.
I gave myself to the only man I have ever loved. The man I can't have. Ano man ang
mangyari, hindi ako
P 27-4
magsisisi.
"I amyour first, and I will be your only one," he whispered. "Remember that."
Ngumiwi ako sa sinabi niya. Sa ngayon, oo. Sa ngayon, hindi ko pa maisip ang sarili
kong magmahal ng iba
kaya maaaring tama siya. He is my first and only.
Life goes on. I've seen my life changing right before my eyes. May mga bagay na
pinapaniwalaan ko noon,
hindi na ngayon. Kaya sa huli, ang panahon ang magsasabi kung siya nga lang ba
talaga ang mamahalin ko sa
buhay na ito.
The whole seven years we're apart, I have only ever loved him. But I don't want to
assume that my love for
himwill last a lifetime. May pag-asa pa akong makapagmahal ng iba. May pag-asa pa
na tumibok ang puso
ko para sa iba. Sa isang taong kapareha ko. Sa isang taong hindi ko na kailangan
pang abutin dahil dati na
siyang abot-kamay.
We spent the remaining hours on the beach, watching the sunset.
Kanina pa kami rito naliligo at hindi pa umaahon. Hindi kita sa likod ang bahay
dahil nasa may batuhan kami.
Our bodies submerged on the torquoise waters of Romblon. Ang tanging nagbibigay sa
akin ng init bukod sa
sikat ng araw ay ang kamay niyang nakapalupot sa akin sa aking tiyan.
Dahan-dahan niya akong tinutulak sa kanyang dibdib para makahilig pero hindi ko
ginagawa. He groaned
when he realized that I amnot going to depend on him.
"What are you thinking?" tanong niya.
"Magtatrabaho na ako sa makalawa," sabi ko.
He sighed. "Do you really want to work there? Ayaw mo ba talaga sa kompanya ko?"
"Magkikita tayo lagi pag sa kompanya mo ako magtatrabaho."
Natigil siya at hinarap ako. Nakuha niya agad ang buong atensyon ko.
"We will see each other. Kahit pa hindi ka magtrabaho sa akin," sabi niya at
naglakad palapit sa akin.
Umatras ako. I said I will indulge myself while we're here pero tumatakas parin ang
pait sa akin. Tumama
ang likod ko sa batuhan dahilan ng agad niyang pag hila sa akin palapit sa kanya.
Nilagay ni Zamiel ang
kanyang kamay sa batuhan, announcing his territories again on me.
I tilted my head. Seryoso siya at halos galit na habang tinatantya ang ekspresyon
ko. I smiled. Itinigil ko na
ang pagsasalita para hindi na kami magtalo pa habang nandito.
Nilagay ko ang mga kamay ko sa kanyang balikat. Bumagsak ang tingin niya sa aking
braso at sinundan niya
iyon ng nakaawang ang labi. Marahan kong hinagod ang kanyang braso at balikat. His
sensual breathing
slowly became labored. Nang nag angat siya ng tingin sa akin ay kitang-kita ko sa
kanyang mga mata ang
nakakapasong pagnanasa. I'msure my eyes reflected his.
P 27-5
Inangat ko ang sarili ko para mapatakan siya ng halik sa labi. He did not respond.
Imbes ay nanatili siya sa
ganoong ayos, matigas at mapuwersa. His dense body is really an opposite to mine.
Para akong munting
babasagin tuwing tinatabi sa kanya.
"Why won't you kiss me back?" my tone curled deeply like a full grown woman's
voice. Maging ako'y
pinanindigan ng balahibo sa tono ko.
"Give me the assurance that I want," hamon niya.
Ngumuso ako at tumingin na lamang sa kanyang dibdib. Hinagod ko ang kanyang dibdib
na nalalatagan ng
maninipis na balahibo.
Dumidilimna dahil kalahati na ng araw ang nakalubog. Tumingkayad ako para maabot
ang kanyang labi at
mapatakan siya ng isang halik. I smiled.
"Why can't you?" his voice was hard.
I sighed. "Let's not ruin our sunset."
"I want the assurance, Astherielle. I want a relationship with you."
Shit! Para lang itong pinapapili ako kung aling buhay ang gusto ko: iyong madali o
mahirap. Hindi ako bobo
para piliin ang mahirap.
"I want to see you every day. I want to date you."
"Nasabi ko na sa'yo ang opinyon ko, Zamiel."
"That you hate me? You don't want me?"
Bigo ko siyang tiningnan.
135. Makiusu kumu?????????????? Tubig alat ba? Kirot niyan?????? Ako ang nasasaktan
P 27-6
Kabanata 26
407K 21.1K 21.6K
by jonaxx
Kabanata 26
Lose
Ayaw ko na siyang makita at makausap pa.
Patalikod akong nahiga sa kama pagkatapos ng dinner namin ni Caleb. Hinatid niya
agad ako sa apartment
dahil sa dadaluhang party. Ibinaon ko ang aking mukha sa unan. Basang-basa na ito
sa luha na bumabagsak sa
aking mga mata.
Fromthe very beginning, he never pretended to be someone else. Alamko na playboy
siya at alamko rin na
pisikal siya. Alamko ang lahat ng iyon, and yet I still let myself fall deeply mad
at him.
I have long accepted things like these. Na sa simula pa lang, hindi na talaga ako
pwede kahit pa pilitin ko pa.
Pero bakit hindi ko parin mapigilan ang masaktan. Ang tanging konsolasyon na lang
dito ay umiiyak ako sa
loob lang ng aking kwarto, ng walang nakakaalam. Mas mabuti na rin ito. Ayaw kong
malaman ng ibang tao
na nasasaktan ako. Mas madaling kalimutan ang isang bagay kapag wala nang ibang
nagpapaalala sa'yo sa
sakit.
"Ace?" katok ni Auntie ang sumunod sa tawag galing sa likod ng aking pintuan.
Quickly, I wiped my tears away. Suminghot ako at hinayaang patay ang ilaw habang
binubuksan ang pinto.
Ngunit nang tuluyan kong nabuksan ay nakita ko agad ang pag-aalala sa mga mata ni
Auntie habang tinititigan
ako. May dala siyang nakatuping mga damit.
"Uh, Ace, binilhan nga pala kita ng mga damit. Alamkong wala ka masyadong damit
pantrabaho mo kaya
kanina binilhan kita habang may lakad ka."
Tumango ako nang 'di siya tinitingnan at tinanggap ko iyon.
"Salamat."
Isasarado ko na sana ang pintuan pero pinigilan ako ni Auntie Tamara at malawak
niyang binuksan ito.
"Sandali nga. Anong nangyari sa'yo? Don't tell me fired ka sa trabaho na
magsisimula pa lang bukas?"
Shit. She noticed!
"Hindi naman, Auntie. Pagod lang ako."
Sumulyap ako sa kanya at nakita kong hindi bumenta sa kanya ang sinabi ko.
Nanliliit ang kanyang mga mata
P 28-1
habang tinitingnan akong mabuti.
"Sabihin mo nga sakin. Anong nangyari sa Romblon?"
Umiling ako. I don't want to talk about it kahit pa agresibo ang tono ni Auntie
ngayon. Determinadong
malaman ang buong istorya.
"Is that man the reason why you can't open your heart for anyone else for the past
years, Astherielle?"
I laughed mockingly. I really don't want to talk about it. Nakakatawa rin talaga
ang sinabi ni Auntie. Heart
daw. There is nothing between us that involves the heart. Kung ano man iyon,
makamundong pagnanasa lang
at wala ng iba. I declared to have fallen for himbut then could we really identify
our true feelings? Paano
kung hindi pala ito pagmamahal? Paano kung pagnanasa lang ito na mas lalong pina
igting ng apoy sa
nangyari doon sa isla?
Love, my ass, Ace. How will you know anyway?
Iyon lang ang pang-alu ko sa aking sarili. Tears won't stop falling but at least I
can now control my mind.
I left Auntie Tamara hanging that night. Kinailangan ko ring matulog ng maaga. Alas
otso ang pasukan doon at
ang pinakamahabang biyahe ko galing dito ay nasa tatlumpong minuto hanggang isang
oras. But I intend to
leave the apartment by six in the morning. Takot akong totohanin ni Zamiel ang
sinabi niyang susunduin ako
kahit na tingin ko'y malabo na iyon ngayon.
"Ang aga mo naman yata. Alas otso pa ang pasok mo, 'di ba?" Auntie Tamara is wide
awake at four thirty in
the morning!
Nagulat ako roon. Akala ko tanghali na itong nagigising lalo na't wala na kaming
trabaho tuwing gabi.
"Alas sais ako aalis," sabi ko at dumiretso na sa banyo para makaligo.
I should be happy and energized right now. Unang araw ko sa isang desenteng trabaho
pero parang ang bagal
kong kumilos sa bathroom. Masyado akong maraming iniisip. The only thing that's
probably kept me going is
the knowledge that I don't Zamiel to come here and see me.
"Auntie, kapag hinanap ako ni Zamiel Mercadejas dito, paki sabi na huwag niya na
akong gambalain pa. I
have so many things to do and I'mnot interested with him."
Napakurap-kurap si Auntie, puno ng pagtataka ang mga mata. Medyo madilimpa sa labas
pero handa na
akong pumasok.
"Okay. Though, I've seen himin pictures but can you properly describe me the man,
Ace? Para hindi ako
malito?"
"Well, tall, and..." nangapa ako sa salita.
Humalukipkip si Auntie at naghintay sa idudugtong ko.
"Masculine. But he'll probably wear a suit so hindi gaanong kita. He's not very
friendly looking. He's
P 28-2
intimidating and brooding. Makapal ang kanyang kilay at malalalimang mga mata. His
lips red and thin.
Tama lang ang haba ng kanyang buhok. His stubble is not very visible but you can
tell if you're close
enough."
"How close?"
Tumikhimako nang natantong may halong panunuya ang sinabi ni Auntie. Tumaas ang
kanyang kilay at
tumango na.
"Okay. I understand now. Gwapo, kung ganoon. Sige, naiintindihan ko."
I sighed heavily before finally closing the door. Sinanay ko ang sarili ko sa
distansya ng building sa aming
apartment. Hindi naman ganoon kalayo kahit pa may konting traffic na. Though
I'msure if I leave the
apartment a bit later, mali-late talaga ako dahil sa traffic.
My very first time in in the office is seven o'clock. Wala pa masyadong tao kahit
sa lobby kaya inasahan kong
maghihintay ako sa lobby ng palapag kung nasaan ang Samaniego Industries.
Dalawang palapag ang nasasakupan ng Samaniego Industries sa 30-storey building na
iyon. Sakop nila ang
28th and 29th floor ng nasabing building. Ang alamko, the executives are in the
29th floor (naroon si Amer at
siguro ang opisina na rin ni Caleb), ang iba naman gaya ko ay nasa 28th floor.
"Astherielle Seraphine Zaldua," sabi ko sa babaeng nasa lobby ng 28th floor.
Handa na akong mag-antay sa sofa pero noong umiling ang babae at ngumiti sa akin ay
natanto kong informed
na rin sila na may bagong papasok sa opisina.
"No need to wait, Ma'am. Handa na ang cubicle mo. Tatawagin ko lang si Architect
Lagdameo, iyong head
mo."
Tumango ako. May sinabi ang babae sa tanggapan sa kanyang intercom. Ilang sandali
akong tumunganga roon
bago ko unti-unting napagtanto.
Architect Lagdameo?
Bago ko pa maidugtong ang mga puzzle piece ay isang pamilyar na mukha na ang
lumapit at yumakap sa akin.
I was so stunned that I couldn't move. Is this serious.
"Kumusta na, Ace? I missed you! Where have you been?" sunod-sunod ang sinabi ni
Ashton sa akin.
Wala akong nasabi. Naguguluhan ako habang nakangiting tumitingin sa kanya habang
naroon kami. He
laughed at my reaction.
"Noong nalaman ko na ikaw ang tinanggap ni Caleb Samaniego bilang apprentice ko,
hindi mo alamkung
gaano ako natuwa! Bigla ka na lang nawala sa mansion ng mga Zaldua! Tita Matilda
told me that you lived
with your Aunt sa probinsya pero hindi ko inasahan na magkikita tayo rito!"
Halu-halo ang naramdaman ko. Galak sa pagkakakita ko ulit sa dating kaibigan, kaba
dahil alamkong may
ugnayan sila noon ni Daniella, pagtataka kung bakit dito siya nagtatrabaho gayong
alamko may sarili silang
P 28-3
firm. This is just unbelievable. Hindi ko tuloy ma proseso ang paghatid niya sa
akin sa cubicle ko dahil
masyado kaming maraming pinag-usapan.
"Kumusta na?" he's all smiles.
The boyish Ashton Lagdameo did not change at all. Kung may pagbabago man sa kanya
ay iyong katangkaran
at kakisigan niya lang. Aside fromDaddy, he's one of those who inspired me to
pursue architecture. Lagi
akong nakakatanggap ng praises sa kanya noon tuwing nakikita niya ang disenyo at
sketches ko. He said ang
kailangan ko na lang talaga ay ang matuto ng siyensya ng arkitektura para kumpleto
na ang skill set ko.
"We got bankrupt kaya heto... nagsisimula ulit ako," he smiled at me habang
ineexplain sa akin kung paano
siya napadpad sa mga Samaniego.
Titig na titig parin ako sa kanya. Hindi ako makapaniwala hanggang ngayon. Tumawa
siya nang napansin ang
titig ko.
"Don't look at me like that, Ace..." his face reddened.
"I'msorry, Ashton. Hindi ko inasahang magkikita tayo rito. And my gosh! You're my
direct boss!"
"Technically, yes. Nakita ko ang portfolio mo, Ace. Lahat ng disenyo mo, magaganda!
And nasabi roon na
kaya mo mismong gawin ang mga iyon with the proper materials, right? I can't
believe you've grown this
much!"
Humalakhak ako at niyakap ulit siya. I really amvery happy to see himagain. Hindi
ko inasahan na magkikita
pa kami pagkatapos ng ilang taon at maraming trahedya.
"Well? Nagkita na ba kayo ni Daniella at Tita Matilda?"
Shit.
"Hindi... pa..."
Tumawa siya. "I broke up with Daniella that summer. Sinabi niya rin sa akin na may
mahal na siyang iba
kaya pinutol na namin ang ugnayan. After that, hindi na ulit kami nagcommunicate.
Masaya si Tita Matilda sa
nangyari. Kung hindi lang dahil sa kuryusidad ko tungkol sa'yo, hindi na ulit kami
mag-uusap ni Daniella. I
asked her where you were years ago, and they all told me you were with your Aunt."
Tumango ako. "Sa Sta. Ana, Cagayan ako tumira ng ilang taon. Kababalik ko lang dito
sa Manila."
Literally the whole morning is probably for our catching up. Wala na kaming ibang
ginawa kundi ang magusap.
Ang malaman na hindi na siya konektado kina Daniella at Tita Matilda ay nagpagaan
sa loob ko.
"Architect Lagdameo," nagulat ako sa biglaang tinig ni Caleb kung saan.
"Sir," si Ashton sabay ngiti kay Caleb.
"Nasabi mo na ba kay Ace kung anong mga gagawin niya rito?"
P 28-4
"Ah! Sasabihin pa lang po."
Caleb's curious eyes looked at us pero mas nagtagal kay Ashton. Kinabahan tuloy
ako.
"Sabihin mo na sa kanya ang trabaho. I want you to train her properly. We have big
projects coming,"
mariing sabi ni Caleb.
"Yes, sir."
"Ace, kung may problema ka, nasa 29th floor ang office ko."
"Okay, Sir."
He tilted his head and showed signs of disapproval. "Caleb."
I smiled and laughed awkwardly. "Sorry, Caleb."
Nagkatinginan kami ni Ashton pero para wala nang masabi si Caleb ay nagsimula na
agad ang pagtuturo niya
sa akin sa mga gagawin ko. I amtasked to produce and produce new designs for the
furniture. Si Ashton ang
mag aapprove sa designs ko.
Hanggang walang proyekto na kailangan, ang gagawin ko ay mag disenyo ng kahit ano.
Kapag may proyekto
naman, susundin namin ang gusto ng kliyente.
Ashton also told me that the clients are usually private hoteliers and the
government, bukod pa sa mga
produktong nilalagay nila sa mismong store ng SFurnitures.
I was introduced to some of my colleagues, too. Mga propesyunal ang mga narito at
tingin ko'y ako lamang
ang bago. I got flattered when I realized that they all knew me as someone who is
good at designing. Ang
disenyo ko kasi ang kinuha ng iilang kliyente nila noon kaya hindi sila
makapaniwalang narito ako ngayon.
When lunch came, bumaba kami ng ilang floor para sa cafeteria. Ilang beses ko
kayang naisip sa mga oras na
iyon na masaya ako't nakapagtrabaho ako rito. I like it here. The people are
friendly to me. Lahat ngumingiti,
aside pa sa instant celebrity ako dahil sa mga disenyo ko.
Alas tres nang nagbreak ulit kami sa hapon. Bumaba ulit kami sa cafeteria kasama
ang iilang mga katrabaho.
Though, Ashton is my only close colleague, nakakasabay naman ako sa iilan.
Alas singko nang natapos ang trabaho ko. Mag-oover time ang iilan sa katrabaho ko.
Nahiya tuloy akong
umalis ng maaga pero si Ashton na ang nagsabi.
"Habang bago ka pa, umalis ka ng maaga. Dahil kapag nagsimula na tayo sa proyekto,
isasabay na kita." He
winked at me.
Ngumiti ako at umiling. Nagligpit na ako ng gamit para makaalis na rin doon.
Bumaba ako ng building na medyo magaan na ang loob. I like it here. The workplace
is nice and the people
seems friendly. Nasa lobby na ako at palabas na ng building nang natigilan ako.
P 28-5
Nag-iisip ako kanina kung paano uuwi pagkatapos ay namilog na lang ang mga mata ko
sa nakita. Zamiel
Mercadejas is attracting too much attention in front of the building's glass doors
and walls, and without even
trying! Nakatingin ang mga tao sa kanya at ang iilan ay bumabati rin.
Hindi ko alamkung ano sigurado kung ano ang ginagawa niya rito pero ayaw ko nang
subukan pa. Aatras na
sana ako para makatakas. Perhaps, sa likod daraan? O pwede ring sa basement kahit
wala naman akong
sasakyan.
"Ace?" Caleb's voice echoed behind me.
Ayaw kong makisabay kay Caleb at ayaw ko siyang perwisyuhin pero iyon na lang ang
tanging naiisip ko sa
ngayon. How I wish he'd offer me a ride, instead. Para lang maiwasan si Zamiel.
"Ah! Hi!" I awkwardly said.
"Uuwi ka na? Tamang-tama pauwi narin ako. Gusto mong sumabay."
Those words are music to my ears. I want to avoid the confrontation I will have
with Zamiel. Natatakot
akong masumbatan ko siya ng kung ano pagkatapos ay malalaman niya lang ang
hinanakit ko sa engagement
niya. I want us to just fall apart without any explanations. I don't want to hear
it fromhim, anyway. At ayaw
ko ring gawan siya ng kahit ano dahil wala naman dapat na iexplain pa sa kanya.
"Ayos lang ba?" nahihiya kong tanong.
"Of course!" nangingiti na si Caleb habang iginigiya ako sa basement.
Sa ibang daanan dumaan si Caleb kaya hindi na ako nangamba na makikita kami ni
Zamiel. Palinga-linga pa
ako nang hindi pa kami nakakalayo sa kaba.
"Pasensya na talaga, Caleb. Nakakahiya talaga."
"Ayos lang. I could actually get used to this. Madadaanan naman ang inyo pauwi sa
amin."
Hindi na ako nakadugtong dahil abala na ako. I checked my phone for any messages
and I saw Auntie
Tamara's message for today.
Auntie Tamara:
Pumunta rito 'yong si Mr. Mercadejas! Aba, Ace, 'di mo sinabi sa akin na sobrang
gwapo pala noon! Nagulat
ako! Hindi ako nakapagsalita masyado. Sinabi ko lang na umalis ka na!
Kinagat ko ang labi ko. Auntie Tamara is not very reliable! Shit! She doesn't take
this seriously!
"Anyway, magkakilala pala kayo ni Architect Ashton Lagdameo?"
"Uh, yup. Childhood friends kami ni Ashton."
"Kaya pala medyo close na agad kayo. That's good. That will create a healthy
environment at work."
P 28-6
Hindi ko masabayan ang mga sinasabi ni Caleb dahil medyo balisa pa ako. Kahit na
wala naman ay
naiimagine kong susundan kami ni Zamiel o ano.
My phone beeped. Kamuntik ko nang mabitiwan iyon nang nakitang unknown number iyon.
Hindi na
kailangang magpakilala ng nagtext dahil pakiramdamko alamko na kung sino iyon.
Unknown Number:
You done?
This is... no doubt.
Nag-iisip pa ako ng isasagot nang bigla ulit akong napatalon sa biglaang tawag na
narinig ko. I switched it to
silent mode. Napalingon si Caleb sa akin.
"You okay?" Caleb asked.
Tumango ako. "Uh..."
Sa pangangapa ko ng topic para lang makalimutan ni Caleb ang pagkakabalisa ko,
napili ko pa iyong mga
pinag-usapan namin kagabi.
"So... Kumusta ang party kagabi?"
Kinagat ko agad ang labi ko. What the hell, Ace? Ang galing mong pumili ng topic!
May pagkamasokista ka
talaga.
"Well... it was awkward? What can I say..." humalakhak si Caleb.
"Uh. Bakit?" kuryoso na tuloy ako.
Pero bago niya ako masagot...
"And... we're here," deklara ni Caleb nang nakadating na kami sa apartment.
Ngumiti ako sa kanya at nagdalawang isip pang magtanggal ng seatbelts. Marami akong
gustong itanong sa
kanya tungkol doon pero nakakahiya naman kung makichismis ako gayong nandito na
naman ako sa apartment.
"Thank you! And sorry ulit sa istorbo."
"Ano ka, Ace. Walang anuman! We can actually do this everyday. Iyon ay kung 'di ako
busy."
Kumindat siya sa akin. Ngumiti ako at nagpasalamat ulit bago lumabas at kumaway ng
wala sa sarili.
It's his engagement yesterday. Ang kapal talaga ng mukha ni Zamiel. May gana pa
akong sunduin sa opisina
gayong engaged na pala siya. Napakawalanghiyang sinungaling talaga ng isang iyon. I
hate himto bits. I hated
himbefore, right now I amso disgusted with him.
"How's first day? Natanggap mo ba ang text ko?" si Auntie Tamara habang umiinomng
kape.
P 28-7
"Ayos lang."
Huminga ako ng malalimat naupo na sa sofa. Sinipat ko agad siya nang naalala ang
text niya kanina.
"Kapag pumunta pa ulit iyon dito sabihin mo sa kanya wala akong panahon sa kanya."
Nagngising-aso si Auntie. "In fairness! Ang gwapo gwapo naman noon, Ace. Parang may
liwanag na
pumasok dito sa loob pagkabukas ko ng pintuan para sa kanya. I was so stunned that
I couldn't straight."
Umirap ako at umiling. Dumapo ang kamay ni Auntie sa kanyang bibig para pigilan ang
pamumuri.
"Sorry. Don't worry, next time, mumurahin ko na 'yon para umalis dito."
Ngumuso ako at tumingin ulit sa cellphone sa mensahe ng unknown number.
Unkown Number:
You're out of the building. Are you home?
I did not reply. Tulala ako habang tinitingnan ang bagong install na TV sa harap
ko. Hindi ito naka-on pero
nakatitig ako roon.
"Gutomka na ba? Pasensya na. Galing akong mall, bumili ng TV kaya ngayon lang
nakapagluto."
"Ayos lang, Auntie. Hindi naman ako gutom."
"Buksan mo ang TV. Papakabit pa ako ng cable pero may local channels naman..."
Hindi ako gumalaw. Nanatili akong nakatitig doon habang nagluluto at pasulyap-
sulyap naman si Auntie
Tamara sa akin.
"Nga pala, pupunta si Renato ngayon..."
Inangat ko ang titig ko kay Auntie. Nag-iwas naman siya at tiningnan ang niluluto.
Tumango ako ng wala sa
sarili. Tumunog ang door bell namin at agad kong nakitang nag-ayos si Auntie ng
buhok. Natataranta niyang
inayos ang pagkain kaya tumayo na ako.
"Ako na, po."
Nilapitan ko ang pintuan para buksan. Inasahan kong si Renato ang makakasalubong
ko, hindi si Zamiel na
naka puting longsleeves at seryoso ang tingin. My traitor heart skipped a beat.
Sinubukan kong isarado muli
ang pinto pero hinawakan niya iyon sa itaas. His force is too much that I couldn't
even move to close the
door.
"What are you doing here?" malamig kong salubong sa kanya.
He licked his lips. Kita sa mukha niya ang pagkakaintindi sa mood ko ngayon.
"I was worried with you-"
P 28-8
"I don't need your worry."
"Sino 'yan, Ace?" si Auntie na agad yatang nakumpirma nang nilapitan.
"Magandang gabi, po," bati niya kay Auntie.
"Fuck off, Zamiel..." pilit akong huminahon.
His lips parted, amazed by the intensity of my anger.
"What's wrong?" sa matigas na ingles.
Para akong kinilabutan lalo na noong humakbang siya papasok at hinawakan ang siko
ko. Umatras ako sa
takot na maapektuhan niya ako sa kanyang paghawak. Hinaklit ko ang kamay ko para
makawala sa kanyang
hawak.
Si Auntie Tamara ay bumalik sa kusina. Naririnig ko ang pagkakataranta niya sa
niluluto.
"Sige. Pasok ka para magkaliwanagan na tayong dalawa..." sabi ko, handa na sa mga
sasabihin ko.
Pinapangunahan na ako ng matindi kong galit. I can't hold it anymore. Nakatayo
siya, sa likod ay ang sofa.
Tensyunado siyang nakatingin sa akin. Nanatili naman akong nakatayo. Lumalayo ako
sa kanya dahil ayaw
kong nahahawakan niya ako.
"Come here," banayad niyang sinabi sabay abot ng kamay.
Umiling agad ako. Hindi ko maitago ang pait sa akin.
"Let's talk about your bullshits."
He tilted his head. His eyes were brooding and his stance is everything that I
want. Fuck!
"Gusto kong malaman mo na hindi mo na kailangang gawin ang kahit ano para sa akin
dahil tapos na ang
kontrata natin."
He sighed. "We talked about that back in Romblon-"
"I lied to you just so you stop annoying me!"
Kitang-kita ko ang dumaang sakit sa kanyang mukha. Hindi siya nakapagsalita. Umirap
ako at hindi na binalik
ang tingin sa kanya. Hindi ko maintindihan kung bakit sa dami ng atraso niya sa
akin, sa galit ko sa kanya,
para paring may humahawak sa puso ko.
"Naiintindihan mo ba, Zamiel? I did that only because you paid me to do it!"
"I did not pay you to make love to me-"
"Thirty million and you think I did not understand what was that for? Tapos na ang
ilang araw na binayaran
mo, kaya huwag ka nang magkunwari na ayos tayong dalawa dahil hindi!"
P 28-9
"I call bullshit on that..." mahinahon niyang sinabi.
"Then call it whatever you want to call it! Pero sana respetuin mo ang desisyon ko!
Ayaw ko nang makita ka!
I hate you. I hate you so much! How many times do I have to tell you that before
you understand!?"
Hindi siya nagsalita. Yumuko siya, nakaawang ang labi.
"We can talk without the shouting..." Humakbang siya palapit sa akin at masuyong
hinawakan ang kamay ko.
Hinaklit kong muli ang kamay ko at itinulak siya ng malakas. Nagulat ako nang
bahagya siyang napaatras at
muntik na siyang napaupo sa sofa. The lump in my throat grew.
"Hindi, Zamiel! Hindi mo kasi maintindihan! I don't want you here with me! Gugulo
ang buhay ko kapag
nandito ka kaya sana lubayan mo na ako!"
Suminghap siya at lumapit muli. He looks so miserable that I have to close my eyes
and imagine himwith
Daniella to renew my anger.
"Come on, baby, what's this all about?"
"Bakit 'di mo maintindihan? Ilang beses kong uulit-ulitin na tungkol nga ito sa
atin! Na ayaw ko ng ganito!
Huwag mong ipilit ang sarili mo sa akin, Zamiel! You think I don't know what you're
planning? I know pero
pinagbigyan lang kita sa islang iyon para matapos ang lahat!"
His eyes widened at that.
"What plan are you talking about-"
"Don't bullshit your way around here! Sinungaling ka! I don't want to hear
anything-"
"Nagmamadali ako kahapon pauwi dahil nalaman ko na may ginawang party para sa
akin."
"Engagement party, you mean? Get out!" I shouted till my voice is strained.
Suminghap si Zamiel at sinubukan ulit akong lapitan.
"Please, let's stop the shouting. Baby, please, we won't solve anything if we raise
our voice-"
"Get. Out. Zamiel!" sabay turo ko sa pintuan. "I don't want to see you again."
Kumunot ang noo niya at yumuko siya. Ilang sandali siyang huminga ng malalimhabang
ako'y mabilis na ang
paghinga. I swear I can see red, right now. Gusto ko siyang itulak pero nanginginig
ako sa sakit at sa galit.
"It was a surprise birthday party for me by Daniella. Hindi tinuloy ang engagement,
Ace..." he whispered.
Kinagat ko ang labi ko. Buhol-buhol na ang nasa utak pero kailangan kong panindigan
ang lahat.
"Get out now! I don't care, Zamiel!"
P 28-10
Tumango siya nang 'di tumitingin sa akin.
"Can I stay for a little while. I don't think I can drive."
Parang pinipiga ang puso ko habang naririnig ang boses niyang pilit. Nakayuko siya,
hindi ko makita ang mga
mata.
"No! Get the fuck out of here!"
He bit his lower lip before nodding a bit. Hindi niya na ako tiningnan pagkatalikod
niya.
"Have a good night-"
Sinarado ko ang pintuan ng walang pag-aalinlangan sa takot na maunahan ako ng mga
luha sa pagtulo.
Pumikit ako ng mariin. All the shades of black is the only thing I see while I
squeezed my hands together for a
prayer. Please, guide himwhile he drives. I can lose himin my life but I don't want
to lose himin this world.
Bakit ang dali lang sa kanya na itaboy ako noon? Pero ngayong ako ang nagtataboy sa
kanya, nagkukumahog
pa ako pabalik sa kwarto para makita sa bintana kung maayos nga ba siyang nakaalis.
This is so fucking
unfair!
Grabe xa!!!!!! But healready lost his world. Isn't it?
P 28-11
Kabanata 27
352K 18.2K 12.3K
by jonaxx
Kabanata 27
Sister
I was tensed the whole night. Wala akong ibang maisip kundi ang pag-uwi ni Zamiel.
Walang
makakapagbalita sa akin kung maayos ba siyang nakauwi. Nagkulong ako sa kwarto at
lumabas lamang
kinabukasan ng kailangan ko nang magtrabaho.
Hindi ako ginulo ni Auntie Tamara. Pakiramdamko, narinig niya lahat ng sinabi ko
kagabi. Minsan kapag
naaabutan ko siyang nakatingin sa akin, nag-iiwas siya. I feel like she wants to
tell me so many things but she
won't dare yet. At least not when it's still fresh for me.
Nakibalita ako sa TV at sa ibang officemates ko tungkol sa maaaring nangyari.
Tingin ko, malalaman naman
ni Caleb kung may masamang nangyari nga. On Thursday, sinadya kong magpagabi para
maabutan siya.
Inanyayahan ako ni Ashton na sumakay sa sasakyan niya pauwi pero tinanggihan ko at
nagkunwaring may mga
design na tatapusin kahit na hinihintay ko lang talaga si Caleb.
Hindi ko alampaano ko itatanong kay Caleb ang tungkol kay Zamiel. Ni hindi ko
alamkung paano matutungo
ang topic namin doon. That's when I realized that we really are not in the same
world.
"Magdinner muna tayo bago umuwi?" si Caleb.
I amnot that interested to have dinner with himbut I guess more time with himwill
increase my chance to
talk about Zamiel.
"Sige," sabi ko.
He smiled boyishly at niliko na ang sasakyan sa isang restaurant malapit lamang sa
opisina.
"Ano bang tinatrabaho ninyo ni Architect Lagdameo at bakit matagal kang nakauwi
ngayon?" tanong niya.
Ngumiti ako. "Just a few designs. Wala naman masyadong project, e."
"That's good. Amer is still abroad for some things kaya ang pending projects,
maaaring hindi matapos sa
linggong ito. Baka next week, when he's back."
I nodded. "Ayos lang. Alamnaman ni Ashton. Naghahanda naman kami kung sakaling
matutuloy nga ang
project na naka line up."
"How do you find your colleagues, by the way? Perrie? Bobby?" he asked.
"Their very nice to me. And I'mhappy na sa teamnila ako napunta dahil mababait sila
sa akin. Lalo na si
Ashton."
P 29-1
The dinner was served. Caleb was friendly with me. Laging mabait at hindi kailanman
naging masama sa
akin kahit sa trabaho. Though, I saw himslightly strict with colleagues pero sa
akin ay maluwang naman.
"I've seen your recent works and I loved it all. Iniisip kong ilagay sa bagong
factory na gagawin namin sa
Bulacan."
Ngumiti ako. "Matutuloy pala 'yon?"
"Yes. We have actually decided. We need a new factory. May opisina roon at
tanggapan kaya iniisip kong
ilagay ang ibang gagawin mong furniture doon."
I amflattered with what he said pero hindi kaya sinisingit niya lang talaga ang
gawa ko? Sa isang linggo ko
sa Samaniego, alamko ang kalidad ng mga produkto nila. They were all for the mass
production of quality
and affordable furniture. My designs were slightly a deviation fromtheir vision and
products.
Kaya pala hindi agad nakapagdesisyon si Amer Samaniego na kunin ako. Kahit pa
nagustuhan niya ang
disenyo ko, alamniyang kakailanganin ang mga iyon ng masalimuot na paggawa. I
amtrying my best to
slightly downgrade the designs. Iyon din kasi ang sabi ni Ashton sa akin para
bumenta ito sa market namin.
"May showroomkasi roon kaya kailangan ng magagandang furniture mismo sa mga
opisina."
"Exactly how large is the factory?" Nanliit ang mga mata ko.
"Thirty four thousand squaremeters."
Padarag kong nabitiwan ang mga kubyertos ko. According to my research, that's going
to be one of the largest
factories they will have. Ngumisi si Caleb at mayabang na tumango. Alamniyang
alamko na malaki nga ang
itatayo nilang ito.
"We are actually..."
Kumunot ang noo niya at nagpatuloy sa pagkain.
"... Do you remember Daniella Zaldua? Iyong sabi kong pinuntahan naming party noong
nakaraan?"
I froze. Alamkong mahirap tunguhan ang topic doon pero nagulat ako nang dinala niya
ngayon dito ngayong
ang pinag-uusapan naman namin ay trabaho. What about her? Shit!
"We are letting themconstruct the whole factory. Their engineering firmis quite big
now simula noong iyong
boyfriend niya na ang naging direktor. They were quite big before but now, they're
booming."
Napakurap-kurap ako sa nasabi niya. Boyfriend? Zamiel is the director of the Zaldua
Engineering firmnow?
The bastard! Siguro ay pagkatapos nilang ma engage ay may merging na naganap. Hindi
ba iyon naman talaga
ang gusto ni Tita Matilda? Zaluda Engineering will be under MERC. Ibig sabihin,
bukod sa mas
makakaattract ang pangalan, may sandalan pa sa ibang supplies at factories. But
then Zamiel has his own
company now! Ibig sabihin...
Gusto kong magalit pero nanghina na lang ako. Their plans are all clear to me now.
Nag-aksaya nga talaga si
P 29-2
Zamiel ng milyones para maipamukha sa akin ang lahat. He only said those sweet
words to get me. Mabuti na
lang at ipinagtabuyan ko siya. I look wounded but at least I have my pride. And you
know pride can do
wonders for the systemof the lost.
He offered me a slot on his company because he knows I'd reject it. Bukod pa roon,
siguro pa konswelo na
lang sa akin sa dami ng nangyari sa akin sa nagdaang panahon.
"May merging bang naganap?" wala sa sarili kong tanong habang hinihiwa ang karne sa
pinggan.
"I'mnot sure about that but I guess diyan na nga patungo iyon. Ganyan naman lagi
ang nangyayari. Mas
lumalakas kasi ang negosyo kung ganoon."
One thing is for sure that night, Zamiel is fine. Wala na atang ibang pumasok sa
isipan ko sa lahat ng mga
kwento ni Caleb. Ilang beses niya akong niyaya ring lumabas kasama siya at ang mga
kaibigan niya at sinagot
ko naman siya ng maayos.
Kinawayan ko ang palayong sasakyan ni Caleb pagkatapos niya akong ihatid sa
apartment. Huminga ako ng
malalimat agarang binaba ang nakaangat na gilid ng labi. Nagsimula na akong
maglakad pabalik sa
apartment.
It was eight in the evening. Nasabi ko kay Auntie Tamara na hindi na ako kakain sa
bahay dahil lumabas kami
ni Caleb. Naabutan ko naman siya na nakahilig sa barandilya habang umiinomng kape
sa ilalimng wall lamp
ng aming silid.
Pilit akong ngumiti at humalik sa kanya.
"Wow! That was the first smile since..." mapaglaro siyang ngumiti sa akin.
Ngumiti ulit ako at pagod na sumandal sa barandilya. I'mwearing the corporate
attires she bought for me.
Luckily, may mga jacket naman kaya kahit anong sexy pa ng looban, kaya ko paring
suotin. The skirts were
also bearable.
Pinaglaruan ko ang susi ng apartment. Kinuha ko sa bag iyon para sana buksan ang
pintuan pero narito pala si
Auntie sa labas. Ang buwan ay bilugan sa itaas ng madilimna langit. How can a
simple color light the
darkness up like that. Hindi man gaya ng araw na tuluyang sinasakop at inaalis ang
dilim, kaya parin ng
buwan na magbigay ng tamang ilaw sa gabi.
"Are you okay now?"
Tingin ko ngayon lang talaga niya ako tinanong pagkatapos ng ilang araw. Ngayon
niya lang ako kinausap.
Puro paninimbang lang ang ginawa niya noong nakaraan.
"Is that your boss?" Nanliit ang mga mata niya.
"Yeah."
"Not bad."
Nagkatinginan kami.
P 29-3
"Dreamko 'yan noon. Makapangasawa ng boss ko. You know..." Nagkibit siya ng balikat
at tumingin sa
kanyang kape. "Kaya 'di ako nakapag-asawa. Ang sabi nga nila, if you dreamabout
something a lot, it will
never come to you. Tama rin. Kasi lahat ng pinangarap ko, paulit-ulit kong inisip.
Sa huli, lahat din hindi
nagkatotoo..."
Nanginig ang boses ni Auntie Tamara. Natulala naman ako. Natatakot akong tingnan
siya. Parang may kung
anong sakit akong naramdaman sa puso ko para sa sinabi niya.
"I imagine myself married to a business tycoon. May mga anak, tatlo... masaya.
Mayaman. Sa huli... wala."
"Siguro 'yan ang dahilan kung bakit hindi rin ako naging architect gaya ng
pinangarap ko? Masyado kong
pinangarap iyon ng paulit-ulit?" sabi ko.
Tumawa si Auntie at sumimsimsa kanyang kape. Nagkatinginan kami.
"Enough of the drama. Naalala ko lang ang pangarap ko noong bata pa ako."
"Auntie, hindi po 'yan ang nangyayari sa amin ng boss ko-" I said defensively.
"I know. Hindi ko naalala iyon dahil nakita kitang lumabas sa sasakyan ng boss mo.
Naalala ko iyon noong
dumating iyong lalaki rito at sinigawan mo."
Umikot ang mata ko at pinirmi ko na lang sa buwan.
"He's a business tycoon. Nakausap ko na iyon sa telepono bago ako umo-o. I imagined
he was good looking.
I saw his picture on the details pero noong nakita ko siya sa personal-"
"Auntie!"
"To make this story short, Ace. I wanna ask. Tama ba ang narinig ko noong nagtatalo
kayo. You gave your
self up to him?"
Hindi ako sumagot. Bumuntong-hininga lang ako.
"Did you use protection?"
Napatingin ako kay Auntie at pinandilatan ko siya. Of course that's her concern.
"Dinatnan ako pag-uwi ko rito noon. I'mnot pregnant."
She smiled and then supressed it. Sinipat ko siya kaya mas pinagbutihan niya ang
galit-galitang ekspresyon.
Imbes na magsalita pa siya ay natigilan siya nang nakita namin ang pagdating ng
isang lumang pick-up. She
groaned when she saw himopen the apartment's gate and went inside.
Ngumisi ako bilang ganti sa kanya.
"So? What happened to the tycoon?" panunuya ko kay Auntie.
P 29-4
Siya naman ang umirap ngayon. Umiling ako at dumiretso na sa pintuan para makapasok
at makapagkulong na
sa kwarto para hindi na makaistorbo sa kanila ni Renato.
I admit it. On Saturdays, we stay home and pass time. Kapag kakatok si Renato,
nagmamadali akong pumunta
sa pintuan para tingnan kung sino iyon. And each time I see himsmile a bit when I
open the door, my heart
sinks.
Sinundan ako ng tingin ni Auntie Tamara pagkatapos kong pagbuksan si Renato ng
pintuan at nakalimutan ko
nang bumati nang nakita ko ito.
"Expecting someone?" Auntie teased.
Umiling ako at pinanatili ang mga mata sa TV.
"Saan ka pupunta?" nag-iba ang tono ni Auntie nang bumaling siya kay Renato.
Patungo ito sa kanyang kwarto. May dala pa itong pasalubong na ice creamat donuts
na nilapag niya sa
lamesa. He held his hand up, looking innocent.
"Ang sabi mo sa kwarto-"
"Diyan ka sa lamesa maghintay!" Sipat ni Auntie sabay baling sa akin.
Ngumuso ako. Lagi siyang nag-eeffort sa aking ipakitang disente ang samahan nila ni
Renato. Kahit pa unang
kita ko sa kanilang dalawa ay hindi gaanong disente ang ayos nila. Well, I give her
a better grade for the
effort. Baka iniisip niyang gagayahin ko ang mga kababalaghan niya kapag nakita ko.
O baka ayaw niya lang
ipakita na gusto niya rin ang lalaki. Either way, I don't mind.
"Your designs got approved, Ace!" si Bobby, isang payat at kulot na lalaki sa aming
teamang nagdeklara.
"Talaga?" nangingiti kong sabi.
"Oo, Ace!" kumpirma ni Perrie, isa ring ka teamna babae at sinadyang kulay puti ang
buhok.
"Finally?" natatawa kong sinabi.
Ilang designs ko na ang nadisapprove ni Ashton dahil nga sa kakumplikado ng mga
iyon. Ngayon, sa wakas
ay naayos ko na! May dalawang proyekto kami. Ang isa ay isang major project, ang
pangalawa ay renovation
or pagpapalit lang ng furniture.
"Congrats!" bati ng dalawa sa akin.
Lumabas si Ashton sa opisinang pinanggalingan at naglahad agad ng kamay. Tumayo ako
at tinanggap iyon.
He pulled me in for a hug. Nagulat ako pero pinagbigyan ko siya.
"You are learning, Ace."
"Thanks to you!" sabi ko.
P 29-5
Magtatatlong linggo na ako rito. Nakatikimna rin ako ng sweldo at wala na akong
hihilingin pa. Bukod sa
paminsan-minsang pagkakatulala ay hindi ko na inisip pa ang ibang bagay. Tutal,
magaling naman ako riyan,
'di ba? Ang isantabi iyon.
Nagtatawanan kaming apat na nagtungo sa isang round table sa gitna ng opisina.
Halos wala ang ibang
empleyado dahil breaktime pa. Pinili ko namang dito na lang kumain ng snack para
maka save at ganoon din
yata si Ashton nang naupo kami roon.
"Bili muna kami ng pagkain. Babalik din kami, Architect?" paalamni Perrie na
tinanguan naman ni Ashton.
Ngumiti ako kay Ashton nang naiwan kaming dalawa. He smiled back, shook his head in
disbelief.
"Your first project here is successful. At natanggap din ang iilang pinasa mo! The
meeting for the approval
will be later today or on Monday! We should celebrate!" si Ashton.
"Happy birthday, too!" dugtong ko na nagpagulat sa kanya.
"You remembered?!"
His eyes widened. Kitang-kita ko ang galak sa kanya. His angelic face turned
friendlier when his lips curved
for a smile.
Nagkasundo kami ng ka teamko na sa restaurant na namin babatiin si Ashton sa
birthday niya pero hindi ko
na napigilan. Lahat kasi bumati na sa kanya bukod na lang sa aming tatlo na kanyang
team. I felt guilty.
"Of course, Ashton."
"Kaya ako manlilibre mamaya dahil diyan. Pati na rin sa tagumpay ng unang project
mo rito."
Humagalpak ako sa tawa pero halos mabilaukan ako nang nakita kung sino ang nasa
lobby.
In a bright red dress, black bag, and black stilletos, dumating siya roon at
nahanap niya ang mga mata namin
ni Ashton. She smirked once before she finally entered the office without breaking
the eye contact.
Daniella Alena Zaldua, my step-sister, did not change. Hindi man ako nakatayo. I
assume our height is the
same. Kumurba ang katawan ko ngunit her obvious curves is an eye catcher. Ang
itimat mahaba niyang buhok
ay mariing nakatali sa tuktok ng ulo. She confidently strode towards us dahilan ng
abot-abot kong kaba.
"Hello, sister," sabay ngisi niya pagkatapos tinitigan ng mariin si Ashton.
"What are you doing here, Daniella?"
She smiled sweetly at her ex boyfriend.
"Bakit, Ashton? You think I'll pick a fight? You think para sa'yo? Uh... No no...
By the way, Happy birthday
nga pala."
Hindi ko pa maproseso ng mabuti na narito nga siya sa harap ko. Huminga ako ng
malalim. What could be her
motive of coming here? Si Ashton? Si Caleb? Si Amer? May business ba sila rito?
Damn it.
P 29-6
"Don't worry. I'mjust here for my sister. Long time no see..." she smiled.
Pinasadahan niya ng daliri ang lamesang inuupuan namin. Hindi ko alamkung ano
talaga ang nararamdaman
ko para kay Daniella. Galit, pero hindi dahil sa nangyari noon kundi dahil sa
inggit ko sa kanya. She paid me
properly years ago. Hindi ko maipagkakaila iyon. Kung meron man akong kinamumuhian,
si Tita Matilda
iyon.
"It's good to see you, Daniella," I said as I gritted my teeth.
She smiled. Nilahad niya ang magkabilang braso para sa isang yakap. Nag-aalinlangan
naman akong tumayo
at tumanggap pero sa huli ay ginawa ko. I hugged her loosely while she hugged me so
tight.
"Hmm. I miss you, Ace."
Tinagilid niya ang ulo niya.
"I can see that you're doing very well here..."
Pinasadahan niya naman ng tingin ang buong opisina. Ganoon din ang ginawa ko. Ang
kaba ko ay hindi na
magkamayaw. I amstill torn about my opinion for her. Ayaw kong magalit na inggit
lang ang nararamdaman
kaya pinilit kong maging kaswal sa kanya.
I want to bring up what happened years ago but I know it's useless.
"You like this job, Ace?" tanong niya.
"I'mdoing quite well here."
"Bakit ka pa nagpaMaynila? Hindi ba masaya ka naman sa kung saan ka galing?" now
her voice turned vile.
Hindi ako nakapagsalita. Ayaw kong magalit. Ayaw kong magalit.
"Hindi ka ba makakapagtrabaho sa probinsyang pinanggalingan mo, Ace? At kailangan
pa talaga rito?"
"Anong masama kung dito ko gustong magtrabaho? I-I'mnot meddling with you and Tita
Matilda anymore,
Daniella-"
"Oh really?" her sarcasmis dripping around each letter.
Natahimik ako.
"You're not meddling when you offered Zamiel your services as an escort?"
Fuck?
"Daniella!" Ashton's voice thundered.
Mabuti na lang at breaktime. Kung may tao man na tumingin ay nasa malayo lang at
hindi narinig ang pinaguusapan
namin.
P 29-7
"Napakasinungaling mo! Tama na 'yan!"
"Shut up, Ashton. Wala kang alam. Bakit 'di mo tanungin ang pinakamamahal mong
Astherielle?"
Napakurap ako. Namumuo na ang bukol sa lalamunan.
"You shut up. Why don't you leave?" banta ni Ashton.
"My fiancee has the power. You make me leave here, you'll get fired so shut. The.
Fuck. Up," banta ni
Daniella na nagpatahimik kay Ashton.
Ngayon ay sa akin naman tumingin si Daniella. Ngumiti ulit siya, gaya ng ginagawa
kapag alamniyang
nakakaagrabyado siya. Now, I don't envy her anymore. I amseeping with anger as I
looked at her.
"Nabasa mo ba ang kontrata mo rito, Ace?"
What the hell?
"It says there... no employee shall bring dishonor to the whole Samaniego company.
Dishonor meaning iyong
mga gawaing nakakahiya, ilegal, at nakakasira ng reputasyon."
"Anong gusto mong mangyari, Daniella?" I cut her off because I realize where she's
going with this.
Hinaplos niya ang buhok ko. Hindi ako gumalaw. Punong-puno lang ako ng galit at
pagkamuhi.
"Guess what? Zamiel is now the Director of Zaldua firm. Pumayag siya dahil alamniya
na kami rin sa huli.
You were just played, Ace, gaya noon."
She laughed hysterically. Iniwas ko ang buhok ko sa kanya. Gustong-gusto ko siyang
itulak pero natatakot
akong tama siya. Kung kliyente namin sila, masisisante ako rito kapag may ginawa
akong masama sa kanya!
Kahit pa kaibigan ko si Caleb!
"And you? I want you out of our sight. Ayaw kong kapag lilingon ako'y nakikita kita
sa mga gilid-gilid ng
buhay kong 'to. Go back to your province, live there, marry a carpenter, and live a
happy life. Busog ka na
naman sa milyong binayad ni Zamiel sa'yo para lang makuha ka, 'di ba? Kaya ano pang
tinatrabaho mo rito-"
"Wala akong ginagawang masama sa inyo, Daniella! Hindi ako pumunta sa bahay o sa
kompanya para
maningil sa kung anong ginawa ninyo sa akin noon. I amliving peacefully here! Kayo
ang nanggugulo sa
akin!" naiiyak kong sumbat.
"Hindi kita guguluhin kung hindi ka bumalik! Bobo ka ba? Ang sabi ko, ayaw kitang
makita rito! Kahit pa sa
putikan, Ace! Kaya umuwi ka sa probinsya mo kung ayaw mong sabihin ko sa mga boss
mo kung anong
klaseng babae ka!"
"Bakit mo pa ako papakealaman? I swear I won't bother you! I will avoid you two-"
"That isn't enough for me!" nanggagalaiti niyang sinabi.
Hinawakan ako ni Ashton at inatras dahil nakikita niya na lubusan na ang galit ni
Daniella sa akin.
P 29-8
"Leave this city! Leave and never come back! Never show your face to us again!" she
screamed.
Naaalala ko iyong sinabi ni Tita Matilda sa akin noon. Naaalala ko rin kung paano
ako nagmakaawa noon.
But then, unlike before, I have a degree. Maaagaw ang kahit ano sa akin pero hindi
ang edukasyon.
"Nananahimik ako rito, Daniella! Hindi ako nanguguli sa inyo ni Tita Matilda kahit
pa ang dami kong sama
ng loob sa inyo! Pinalayas ako ni Tita at wala kang ginawa! Ikaw na inasahan ko at
pinagkatiwalaan ko!"
"I don't care what you think of me, Astherielle. Hindi mo ba ako narinig?" mas
kalmado niyang sinabi
ngayon. "Umalis ka rito o malalaman ng lahat ang pinaggagagawa mo-"
"Walang maniniwala sa'yo, Daniella!" Ashton spat.
Tumango si Daniella. "Wala? Talaga? Paano sila hindi maniniwala sa katotohanan?
Ashton, your beloved is
a whore. Ano pa bukod sa pantitable at pagsama sa labas ang ginagawa mo, Ace? Hindi
pa kita nakitang
sumayaw doon sa entablado pero-"
"Stop it, Daniella!" I desperately pleaded.
"I talked to the general manager of that Club, Ace. Madame Sonja, is it? And guess
what? I've seen you in
full costume..." natatawa niyang sinabi. "Bilang isa sa mga babae roon. Tinable ka
nga ni Caleb Samaniego,
'di ba?"
What the fuck? I amso lost for words. Nanuyo ang lalamunan ko at nanginig ang mga
kamay ko.
"Nilabas ka rin ata niya, ayon sa sabi-sabi. At syempre, madali kang makapasok doon
dahil mismong tiyahin
mo, iyon ang gawain. Bugaw mo nga, 'di ba?"
Nanginginig na sampal ang iginawad ko sa kay Daniella. Iniwas agad ako ni Ashton.
Bumaling siya sa amin,
namumula ang mga mata at medyo nagulo ang buhok.
"Galit ka sa katotohanan, Ace? Ano kayang sasabihin ng mga magulang ni Caleb
Samaniego kung malaman
nila na tinable ka niya, at ikinama, tapos kinuha pa rito. Kaya pala may special
treatment ka dahil gabi-gabi
ka palang bayaran."
"Fuck you, Daniella!"
Pinigilan ako ni Ashton nasampal ulit si Daniella. Umatras siya. I see no other
color right now but red and
revenge. Pero namimili talaga ang tadhana ng taong pagbubuntungan. Bakit kaya ako
ang laging pinipili
gayong ilang beses na naman akong nasaktan?
"Resign and leave or I'll send this to your bosses."
Nilapag niya sa round table ang isang brown envelope na lumuluwa ng mga larawan ko
sa iba't-ibang
costume. Me in western cowgirls, in bunny costume, in leopard, in every little
thing I wore in that frigging
club.
At kapag isasali pa ang testimonya ni Madame Sonja na paniguradong tatango sa
tanong na iyon, wala nga
akong kawala. Caleb Samaniego will fall with me, too. Kahit pa walang katotohanan.
I amaching so much
P 29-9
for the people who will suffer for me.
"Besides, wala kang magagawa. Kapag nakita nila ito, bukod pa sa sisisantehin ka
agad dahil sa mga
kalaswaang pinaggagawa mo, masisira mo rin ang reputasyon ng boss mo. You whore!"
She smiled sweetly. Inayos niya ang kanyang buhok at niligid ang matalimna tingin
sa aming dalawa ni
Ashton.
"I'll be back soon. Sana, wala ka na rito pagbalik ko. O 'di kaya'y nakapag-isip
isip ka na ng makakabuti
sa'yo, Ace."
Marahan siyang kumaway bago tuluyang umalis. Ngumiti pa siya sa mga papasok kong
kasama.
Nagkatinginan kami ni Ashton. Pareho kaming gulat pa at medyo maputla.
"Hay! Mabuti na lang nakababa kami kanina bago pa dumami ang tao," sabi ni Bobby
sabay upo sa harap
namin.
Tinitigan nila kami habang nanatili kaming nakatayo at gulat pa ni Ashton.
"O? Anong nangyari sa inyo?"
I did not expect to see Daniella here. Lahat ng sinabi niya, hindi ko inasahan. Ni
hindi ko inasahan na
hanggang ngayon ay hindi niya parin maatimna makita ako. Hindi naman ako nagpakita,
ah? Pumunta siya rito
para sadyain ako. Para sabihin sa akin na gusto niyang lumayo ako.
Paano ko gagawin ito?
"Are you okay?" tanong ni Ashton ilang oras ang lumipas.
Pareho kaming tahimik. Sa cubicle ko, wala akong magawang matinong disenyo dahil
isa lang ang nasa isip
ko. Ayaw kong masira ako sa mata ng mga tao pero kakayanin ko kung iyon ang
mangyayari. Ang hindi ko
makakaya ay ang masira si Caleb dahil sa akin.
Hindi totoo ang paratang niya kay Caleb! But then would anyone believe me if that's
the case? Lalo na dahil
kinuha ako ni Caleb dito at may special treatment na ginagawa? Fuck!
"Yeah..."
Tumitig si Ashton sa akin. He dragged the swivel chair beside my cubicle. Nilagay
niya ang kamay niya sa
aking tuhod at bahagya akong nilapit sa kanya.
I sighed and looked at him. Punong-puno ng pag-aalala ang mga mata nI Ashton.
"Ace, please tell me she's lying..."
Kinagat ko ang labi ko. Hindi ko alamkung saan magsisimula sa pag-eexplain kay
Ashton sa lahat.
"Hindi ako tinable ni Caleb, Ashton. At lalong hindi niya ako binili."
P 29-10
His expression didn't change. Nanliit ang mga mata niya.
"But... yes, it's true. Nagtrabaho ako sa Club na iyon-"
"You're an escort?" mahina ngunit may diin ang kanyang tinig.
"I escorted only one-"
"What the hell, Ace!" tumaas ang boses niya.
Yumuko ako at pumikit ng mariin. I know he'd be shocked and angry. Ilang oras kong
inisip ng pabalik-balik
ang magiging reaksyon niya sa narinig galing kay Daniella.
"Why the hell did you-"
"What's wrong here, Architect Lagdameo?" pormal ang boses ni Caleb nang bigla
siyang nagsalita sa aming
likod.
Napaatras ako ng bahagya ngunit hindi binitiwan ni Ashton ang tuhod ko. Nilingon
niya lang si Caleb at sa
paraan ng titig nito'y naramdaman ko kaagad ang tensyon.
"Just our personal problems," sa tonong may halong galit sinalubong ni Ashton si
Caleb.
Nakita ko ang agarang pagpapalit sa ekspresyon ni Caleb. Kung kanina'y ayos pa,
ngayon ay mukhang untiunti
na siyang naiinis. Nilingon niya ako.
"Good afternoon, Sir," pormal kong sinabi. Guilty dahil nasa kamay ko ang tadhana
ng reputasyon niya.
"Mr. Samaniego, nandito na po si Mr. Mercadejas para sa meeting ninyo."
Lumundag ang puso ko nang narinig ko iyon. Hindi ko na namalayang lumigid agad ang
mga mata ko sa
paligid at agad ko ring nahanap ang hinahanap ko! Zamiel, in his fresh haircut, and
perpetual scowl, is
standing near the entrance of the whole office. May kasama siyang isang babae at
isang lalaki. Ang isang
babaeng nasa mga late thirties na ang tumawag kay Caleb.
Palipat-lipat ang tingin ni Zamiel sa akin, kay Ashton, at kay Caleb. Unti-unti
naman akong lalong umatras
kay Ashton para mabitiwan niya ang tuhod ko. He noticed it. Binalik niya sa akin
ang nagtataka at nagaalalang
titig.
Unti-unting gumapang sa aking loob ang kaba. I have not seen himin weeks and to see
himagain right now is
a relief. Alamkong nabalitaan ko na dapat kung may mangyaring masama sa kanya pag-
alis niya sa apartment
pero iba parin ang makita siya ng harap-harapang ganito.
I looked at himagain. He's scowling. Galit na galit siya habang tinitingnan ako at
ang mga kasama. I felt the
guilt, immediately. Dapat nga ako pa ang magalit, 'di ba? I told himto fuck off and
here he is. I know this is
probably business matters pero imbes na magalit ako dahil nagpakita siya, ibang
klaseng relief pa ang
naramdaman ko.
Pinilig ko ang ulo ko at itinabi ang salungat na opinyon. Inalala ko ang pagpunta
ni Daniella kanina at ibinaon
P 29-11
sa aking puso lahat ng mga sinabi niya. Kaya pala nandito si Daniella kanina.
Pupunta rin dito si Zamiel.
Baka naman kasama niya, hindi nga lang pumasok dito?
"Architect Lagdameo, send your teamin the conference room. We have an urgent
meeting," malamig na sabi
ni Caleb.
Zamiel's eyes bore into me intensely. He tilted his head and I saw the muscles on
his jaw moved violently.
Tinalikuran niya kami at sumunod ang dalawang kasama palabas ng opisina.
"Sir," tumayo si Ashton para umalma.
Nag overtime kami the whole week para lang makauwi ng maaga ngayong Biyernes, sa
birthday ni Ashton,
tapos alas kuatro y media na't may urgent meeting pa. I know how Ashton feels. But
I'mmore concerned with
Zamiel's appearance here.
My heart is pounding so hard against my ribcage. Para akong nasusuka na nahihilo
habang hinahagilap ang
gamit. Ganoon din ang ginawa nina Bobby at Perrie sa hindi kalayuan. Siguro ay
narinig nila ang utos ni
Caleb sa amin.
"I know you'll be out with the whole group here..." anunsyo ni Caleb sa mga kasama
sa opisina.
Tumango ang iilang kasama ni Ashton na architect. All of us are invited and it's
pretty big. If Caleb asked us
to spend more time in the office tonight, mapupurnada ang lakad namin.
"Don't worry, this meeting is going to be brief," Caleb promised before he exited
our floor.
Matalimna tumitig si Ashton sa labasan. Nilingon niya kami pagkatapos.
"Bring your presentations," utos niya na sinunod naman namin agad.
Nahihilo na ako sa kaba pasakay pa lang kami ng lift. Hindi ko tuloy maintindihan
kung bakit parehong
excited si Bobby at Perrie na ngayon ay katabi ko. Hindi na ako makasabay sa
sobrang kaba. I feel like
Daniella is on that meeting and I'mscared for Caleb. Amer will be there, for sure
at kapag nalaman niya ang
banta ni Daniella sa akin ay patay kami.
Plus Zamiel is there, too. My heart is madly and irrationally beating hard whenever
he's fucking concerned
and I hate it.
Fuck!
SERVES YOUBITCH/rr Urur threatened kasi nay kabalastugan kayongmag ina mga mukhang
pera hayop /rr
P 29-12
Kabanata 28
390K 20K 19.9K
by jonaxx
Kabanata 28
Private
Isa-isa kong tiningnan ulit ang mga picture na nilapag ni Daniella kanina sa harap
namin ni Ashton. Stolen
shots iyon ng pagwi-waitress ko sa club. It's the CCTV shots pero kahit na
madilimay may isang angulo na
kita ang mukha ko.
Nahahapo ko iyong pinunit ng paunti-unti bago pinasok sa loob ng envelope. I intend
to burn it once I'm
home. If she has these kind of evidence, ano ang magiging panama ko? Ayos lang kung
ako lang. Kung
idadamay niya ang reputasyon ni Caleb, hindi ko na alam.
Para akong lumulutang sa hangin sa kaba noong pumasok kami sa conference roomsa
tamang palapag.
Namilog ang mga mata ko nang nakitang kokonti lang ang naroon. Daniella isn't even
there!
Si Zamiel, kasama ang dalawa kanina... si Caleb, si Amer, at kami ng team.
Mabilis na sinet-up ni Bobby ang kanyang laptop sa nakaantabay na flatscreen sa
harap namin. Lumapit ako
at ibinigay ang harddrive kung nasaan ang aming iilang kakailanganin. Hindi ako
mapakali. Kahit na walang
tulong sa pagsiset up ay nakatayo ako roon katabi ni Bobby at Perrie.
"Ace, sit here," utos ni Ashton sabay hila sa katabing swivel chair.
Tumikhimsi Caleb. Sumulyap ako sa mga taong nasa long table. Nakita ko ang
pagsulyap ni Amer sa pinsan
pagkatapos ay balik ulit sa akin. The guilt crept within me. Hindi ko na yata
kayang magkunwari na ayos pa
ako.
"So... magbabago kayo ng furniture sa bar ninyo?" si Caleb sabay tingin sa kay
Zamiel na tahimik na nakatitig
sa akin.
Tumikhimako at lumapit na kay Ashton. Sumulyap ako kay Amer na ngayon ay nakatingin
na rin sa akin.
"Yes. As I've said," Zamiel drawled on his seat.
"Bakit dito sa amin gayong may-"
"We supplied themthe first time, Caleb. It's only right na bumalik sila sa atin
para kumuha ng furniture."
Bumaling naman si Amer kay Zamiel. "I guess yours are really that expensive, huh?"
"Not really. I just realized I like a design here."
"Understandable, Zamiel. We have a few new designers," si Amer na ngayon ay tunog
natutuwa na.
Bumaling si Amer kay Ashton na ngayon ay mukhang naguguluhan din.
P 30-1
"Architect Lagdameo, don't worry, this is only brief. I know it's late but I also
know you are prepared..."
sumulyap si Amer sa akin habang pabalik-balik na hinehele ang sarili sa swivel
chair. "Mr. Mercadejas is
revamping the furniture of a Class A bar for a friend," Amer infomed us. "I believe
you have your designs
already?"
Tumango si Ashton at tumayo na. Naupo na si Perrie sa tabi ko at sinundan naman ni
Bobbie pagkatapos.
Huminga ako ng malalimat bahagyang sinulyapan si Zamiel.
Nakatuko ang kanyang kamay sa armrest ng swivel chair habang pinaglalaruan ang
labi. Nakatingin siya sa
akin at nang nakitang sumulyap ako ay umayos siya sa pagkakaupo at seryosong
tumingin sa harap.
"These are our new collection. ," Ashton drawled as he scanned through the pictures
of our new designs.
Nasa harap ko ang hardcopy ng mga designs. I know it is my duty to give it to the
client but then I'm
chickening out right now. Hindi ko alamkung bakit.
"Ace, paki bigay kay Mr. Mercadejas ang hardcopy," si Ashton.
Tumango ako at wala na sa sariling kinuha ang mga kopya at nagmartsa patungo sa
malayong upuan ni
Zamiel. Nang inangat ko ang tingin ko sa kanya ay nakatitig siya sa akin, hindi
nakikinig sa mga sinasabi ni
Ashton.
Hindi ako nagsalita. Kumunot ang noo ng babaeng sekretarya ni Zamiel sa medyo
bastos kong pagkakalagay
sa hardcopy. Hindi naman iyon padabog pero siguro dahil wala akong imik, hindi niya
nagustuhan.
"Which one is your design for this collection?" Zamiel asked coldly.
Pakiramdamko dinig ng mga naroon ang pintig ng puso ko. Tumigil si Ashton nang
narinig ang sinabi ni
Zamiel. Bumaling naman si Amer at Caleb sa amin dahil sa nangyari.
"Uh."
Lumapit ako. Nanginginig ang kamay kong itinuro sa hardcopy ang disenyo ko.
"This one, S-Sir."
I want to curse on myself so bad. Nagtaas siya ng kilay at masuring tiningnan ang
gawa ko. He licked his lips
and tilted his head. Lahat kami ay nag-aabang sa isasagot niya.
"I'll take your design. It's a done deal, Amer."
Pumikit ako ng mariin at agad na nagmartsa pabalik sa upuan. Pumalakpak si Amer at
tumawa. Tumayo
naman si Caleb at si Ashton ay bumalik na sa tabi ko.
"It's an honor to have a client like you, Zamiel. But I'mstarting to think that
this is not because you believe in
our competence," si Amer sabay sulyap muli sa akin. "Anyway, happy birthday,
Ashton. You and your team
should be celebrating today."
"Thank you, Sir!" sabay sabay na puri ni Bobby at Perrie kay Amer.
P 30-2
Alamkong mabuti ang sinabi niya pero hindi ko talaga maproseso sa utak ko.
"That was one hell of a brief meeting. Adjourned, then," si Amer muli na mukhang
tuwang-tuwa sa kung ano.
Tumayo si Zamiel. Hinintay niya ang mga sekretaryang maayos ang mga dadalhin.
Tumayo rin si Amer at
agad na kinausap ang sariling sekretarya.
Bobby closed his laptop. Kinuha ko naman ang hard drive nang lumapit si Caleb sa
akin.
"Shall we go home?"
"Isasama ko na siya, Sir," Ashton slightly sounded angry.
Namilog ang mata ko nang natantong mas nagdududa na siya ngayon sa relasyon namin
ni Caleb dahil sa
nalaman galing kay Daniella.
Bago ko pa mapigilan ang namumuong tensyon sa dalawa ay nakita ko nang dumaan si
Zamiel sa gilid ko,
paalis doon, screaming with so much authority and power.
"Thank you, Sir," ulit ni Bobby at Perrie kay Zamiel na hindi niya man lang
sinulyapan.
Sinapo ko na lang ang noo ko. Hindi ko alamalin ang unang iisipin ko sa lahat ng
ito. Sa huli ay pagod kong
tiningnan ang aking mga kamay. Should I start to enumerate all of my problems?
Walang imikan kami ni Ashton nang ihatid niya ako sa bahay. Magbibihis lang daw
siya at babalikan agad
ako para sabay na kami sa kakainang restaurant sa BGC.
May plano ang grupo na surprise birthday sa kanya pagdating doon. Napag-usapan
namin kanina kaso nawala
na sa isipan ko. Sa dami ba naman ng nasa utak ko.
"You'll come to my party, right? Even after..."
Alamko ang tinutukoy niya. Pareho kaming nawalan ng gana dahil kay Daniella. Mas
nawalan din siya ng
gana nang nalaman niya ang tungkol sa akin. Maybe his opinion of me has changed or
something?
"Of course, Ashton. Pasensya ka na sa nangyari, huh?" sabi ko.
Tumango siya. Agaran kong binuksan ang pintuan ng kanyang sasakyan para makaakyat
na sa apartment.
Nagbihis ako at naligo. I had no time to talk to Auntie Tamara lalo na't hindi siya
lumalabas sa kwarto niya.
Nakapagpaalamna ako tungkol sa pag-alis ko noong nakaraan kaya sinigawan ko na lang
siya galing sa labas.
"Auntie, may lakad po ako ha."
Lumabas siya sa kwarto pagkatapos kong magsabi. Sinuri niya ako, ganoon naman ako
sa kanya. She's
wearing a loose shirt and her messy hair. Nagtaas siya ng kilay at nilapitan ako.
Nagulat ako nang pinarte niya pa ang cleavage sa damit ko.
P 30-3
"Ganito siya suotin, Ace," turo niya habang inaayos iyon.
Kumunot ang noo ko at binabalik sa dating ayos ang damit. I'mwearing a black off
shoulder sweetheart
neckline top. Hapit ito sa balingkinitan kong katawan at ang palda ay hanggang hita
lang.
Nasa kama ko na 'to pagkauwi ko kanina at pakiramdamko ang ibig sabihin ni Auntie
roon ay iyon ang suotin
ko. I don't know much about dressing up for a party so I believe in everything
she's saying. Pwera na lang sa
pagpapakita ng cleavage. That's her style, not mine.
Hinatid ako ni Auntie sa labas. Nakita niya rin kung sino ang kumuha sa akin, si
Ashton. Kunot-noong
tumango si Auntie. Nalaman ko agad ang opinyon niya. Maybe she's thinking na si
Caleb ang kukuha sa akin,
tapos ngayon ay iba pala.
"Have a great night, Ace!" sabi niya.
Pagkalayo namin sa apartment, tahimik ulit kami ni Ashton. Mukhang may
malalimsiyang iniisip. Pinagdasal
ko na sana hindi siya nag-iisip ng tungkol sa nangyari. It's his birthday and I
feel like I ruined it.
Pagdating sa restaurant ay naroon na nga ang grupo. We're all in all fifteen to
twenty people. Composed of
the five teams under the Samaniego furniture. They surprised Ashton with a cake and
a birthday song.
Pagkatapos ay kumain na kami ng sabay sa isang mamahaling buffet.
I like the feeling of blending in with the normal people. Pakiramdamko tuloy,
kailangan kong lubusin iyon.
I'mscared of Daniella's threats. I'mscared that I'mleaning more on leaving the
company than staying.
Wala na bang magtatagal na trabaho? Naisip ko tuloy kung mahahawakan pa ba ako ni
Daniella kung bumalik
ako sa club? Maybe. Nagawa niya ngang kunin ang mga pictures ko sa CCTV. Her
connections are
widespread.
"Ang tamlay mo, ha!" si Perrie na ngumiti sa akin sa tabi ko.
"Hindi naman. Kinakabahan lang," sabi ko.
"First time mong lumabas? Mag bar?"
Kung hindi ako nag-isip ay napatango na ako. This isn't my first time. My first
time was with Zamiel. That
night when he's poured out his anger towards me...
"Saan ka unang nakapunta?" Ashton asked. "At kailan?"
Nagulat ako noong narealize na nakikinig pala siya sa pinag-uusapan.
"I don't remember the bar's name. Just recently. Simula noong... dumating ako
rito."
"With a client?" the tone of his voice was hard.
Napabaling ako sa kanya. Alamko ang ibig sabihin niya. Bumaling din agad siya sa
tawanan ng ibang mga
kasamahan namin kaya hindi ko na nadugtungan. Ngumiti si Perrie sa akin, hindi
nakuha ang ibig sabihin ng
tanong ni Ashton.
P 30-4
Alamkong magbabago ang tingin niya sa akin dahil doon. He was gentle the whole
time, though. Inaalalayan
niya ako patungo sa bar at hindi rin minsan ay hinahawakan niya ako sa baywang para
hindi mapalayo sa
kanya.
Isang kasinglawak ng sofa namin ni Zamiel ang nakareserved para sa amin. We went
inside that bar at around
nine in the evening. Nakaupo kaming lahat doon habang siniserve ang mga inumin.
Katabi ko si Ashton at si
Perrie at Bobby naman sa kabila. Sa dami namin, hindi ko na alamkung kaninong
kwento makikinig.
Ang dilimng buong bar ay nahahaluan ng iba't-ibang kulay na pinilit ipasok dito.
Funny how I loved the
colors so much. I feel like I was once their master and now I'mnot anymore.
Imbes na makipag-usap ay tumitig na lang ako sa paligid. Drinks poured and I sipped
once. Hard iyon, hindi
gaya ng ininomnaming wine ni Zamiel sa bar na iyon.
Why do I think about that bastard all the time? Come on, Ace! He's insulted you,
fucked you senseless, and
he's basically your poison. Tanga ka talaga, 'no? Pwede ka namang mamili at
magmahal ng ibang hindi
kumplikado. Perhaps Ashton, or Caleb, or Judson, but you're choosing the bastard
Zamiel Mercadejas! Tanga
ka talaga!
Sana pwedeng turuan ang tangang puso. Ang bobo rin kasi ng mga puso, e. Hindi
natuturuan. Sa bagay, kaya
nga puso kasi hindi utak.
Natawa ako sa sariling iniisip. Hindi ko na namalayan kung nakailang inumin na ako.
"Let's go and dance!" anyaya ng isang babaeng architect sa lahat.
Dumami na kasi ang tao at may iilan nang nagsasayawan. Nakihalo ang iilan sa amin
pero marami parin
kaming nagpaiwan.
"Kailan ka ba magkakagirlfriend ulit, Ashton? O may girlfriend ka na?" tanong ng
isa pang taga kabilang
team.
Ashton's hand snaked around my waist. Napatuwid ako ng upo. Naghiyawan agad sila.
"Sinasabi na nga ba, e! Childhood sweethearts kayo 'no?" tukso nila.
Tumawa ako. Ashton sniffed on my ear. Naamoy ko agad ang alak sa kanya. He's drunk?
"Hindi, ah? Magkaibigan lang kami," deklara ko.
"I was secretly in love with her," he declared back shamelessly.
Laglag panga ang mga naroon sa lamesa. Nagtikhiman sila. Ang ilan ay ginawa iyong
cue ng pag-alis para sa
dancefloor. Tinampal ko naman si Ashton para tumigil siya. Nagawa ko pang tumawa
para ibsan ang
awkwardness but he remained a bit too intimate with me.
"Maiwan na muna namin kayo," nangingiting sabi nila.
"Uy saglit lang!" tawag ko para mapigilan sila pero hindi sila nagpapigil.
P 30-5
Sa kalagitnaan ng awkwardness ay naigala ko ang tingin ko sa buong parte ng bar.
Pagkatingala ko ay nakita
kong nakayuko at nakadungaw sa barandilya ang isang pamilyar na imahe.
In his white long sleeve polo and I gather a dark slacks, Zamiel's eyes found mine.
Mukhang kagagaling lang
sa trabaho at dumiretso siya rito. Nakahawak siya ng isang basong may lamang inumin
habang mariing
tinitingnan kami sa baba. He looked at us like some god and we're the poor mortals.
Hindi man lang siya nagulat sa pag-angat ko ng tingin. Imbes ay nagawa niya pang
bahagyang magshift sa
kinatatayuan.
"Let's dance, Ace..." Ashton hissed.
Kumuha ulit ako ng inumin pagkatapos ay umiling na kay Ashton.
"Why not?" he said breathily.
"Later," sabi ko, palusot para tumigil siya.
"Bakit hindi ngayon?" Ashton asked.
Sumulyap muli ako sa taas. Zamiel's with a girl now. Kumunot agad ang noo ko.
Tiningnan ko ng maayos ang
babaeng kasama niya at kahit sa malayo at sa dilimay alamkong hindi si Daniella
'yon. Some morena girl
with a frigging cleavage.
Kinakausap niya si Zamiel. Ang buong atensyon ng babae ay nakay Zamiel pero ang mga
mata naman ni
Zamiel ay nasa akin. Nagtaas ako ng kilay.
Akala ko ba may fiancee siya? Bakit siya nandito sa isang bar at may ibang babaeng
kasama? And more
importantly, why is he here? Hindi ba sinabi ko sa kanya na ayaw ko siyang makita?
Sinasadya niya ba 'to?
Nilingon ko ang mapilit na si Ashton. He smiled at me. Medyo namumungay na ang mga
mata niya. Hindi ko
nasundan kung gaano karami ang nainomniya pero lahat ng nag-ooffer ay kinukuha
niya.
Tumingala ulit ako. Kung kanina ay nasa kaliwang side ni Zamiel iyong babae, ngayon
naman, ibang babae
ang nasa kanan niya. My blood boiled when I realize that he's just playing again.
Naaalala ko noon, iba-iba
na lang ang babae niya.
"Come on, Ace," Ashton said.
Nilagok ko ang pang-ilang shot ko at inangat ang kamay para ipakita sa kanyang
hindi pa ako interesado.
Bumalik si Perrie sa upuan. Nagpasalamat agad ako sa presensya niya. I don't want
to be left alone with
Ashton. Not when he's drunk.
"I wanna go to the bathroom. Saan ba ang bathroomdito?" tanong ko kay Perrie.
"Uh, may powder roomsa floor na ito, Ace, pero mas malinis ang pinuntahan ko
kanina."
Tumayo ako. Ashton's hand remained on me. Huminga ako ng malalimat sa huli ay
binitiwan niya ako nang
nabigyan siya ng inumin ng isa pang kaibigan.
P 30-6
"Saan ka ba nag CR?" tanong ko kay Perrie.
Tinuro niya ang taas. Napatingala ulit ako. Zamiel's eyes are still on me. He looks
so dangerously sinful from
there. Kabado ako pero kaya ko pang umakyat diyan para magpunta sa comfort room.
"Okay, Perrie, thank you..." sambit ko.
I sauntered my way to the spiral staircase. Pagkaakyat ko lang natantong medyo
nahihilo na ako sa ilang baso
ng alak na nainom.
Marami ang tao sa itaas. They were more tamed than the ones on our floor. Bago pa
ako makadiretso sa
bathroomay humarang na si Zamiel sa akin. Pinandilatan ko agad siya. Tinagilid ko
ang ulo ko.
"Why are you here? Are you stalking me? Hindi ba sinabi ko sa'yo na ayaw kong
makita pa kita?"
His lips protruded. Pakiramdamko ay nagtatago siya ng ngiti. He tilted his head
cockily before his lips
pursed for an answer.
"I'mtrying to socialize. I'mnot stalking you."
He made it sound like I assumed too much. Uminit ang pisngi ko sa pagkapahiya at
tinulak ko siya para
makadaan ako pero hindi niya ako hinayaan. Hindi ako makatingin sa kanya.
Naghahanap ang aking mga mata
sa baba habang inaangat niya naman ang aking baba para magtama ang aming tingin.
His eyes drifted on my dress. The agonizing way he looked at me made me rethink of
my Aunt's taste.
Although, I feel comfortable so this might be okay.
His dark eyes left my body and settled on my face. Napadaan ang pagkabigo sa
kanyang ekspresyon pero
baka guni guni ko lang 'yon.
"Tss..." I tilted my head so he won't see my expression.
Tumigil siya at umatras ng bahagya dahilan ng pagkakaagaw niya sa atensyon ko.
Standing just beside me is Zamiel Mercadejas. And to stand beside himis to brace
for all the curious eyes
around us. Iilang babae ang nakatingin at nag-uusap-usap. I was very sure that the
topic was us. Tanga na lang
ang hindi makakahalata noon.
Iginala ko pa ang mga mata ko kung saan saan at ganoon talaga ang nakita ko. What
is he, some god here?
Truly, his aura is intimidating. Nakatayo nga lang siya sa tabi ko ay nararamdaman
ko na na center of
attention na kami. Binuhay ko ang galit na kanina ko pa inaalagaan para lang sa
sitwasyong ganito. And no, I
won't back down no matter how intimidating he is right now.
"Ganyan ka pala kahit na may fiancee ka na? Nambababae ka parin?"
His eyes widened. My eyes drifted to his lips, they were in a sensual grimline.
When he shifted his weight, I
felt the familiar feel of energy simmering in him. Noon, ayaw na ayaw ko talaga sa
kanya dahil masyado
siyang masigla para sa akin. I find his energy draining. I find himtoo much for me.
Now, I can feel it again.
P 30-7
Nakakatawa dahil hindi ko siya ayaw dahil sa mga nangyari. Ayaw ko sa kanya sa mga
dahilang tulad ng
pag-ayaw ko sa kanya noon. Mali dapat. Dapat ayawan ko siya ngayon dahil sa
maidudulot ng presensya niya
sa buhay ko. Truly, alcohol can break your system.
Nilapag niya ang inumin sa isang tray ng lumapit na waiter bago sumagot.
"I don't have a fiancee," sabi niya. "At hindi ako nambababae."
"Don't bullshit me around this again, Zamiel. Alamko na kayo na ni Daniella. Hindi
ba ikaw nga ang
Direktor ng firmngayon dahil may merging na naganap? Don't bullshit me again,"
damang dama ko ang galit
sa tinig ko.
Pumikit siya ng marahan. He sensually bit his lower lip like he's holding back
something else. Huminga siya
ng malalimat dumilat. He clenched his jaw before he responded.
"Have you seen our engagement in papers, then? Or is it just rumors, you hear?
I'mnot engaged with her."
Naiinis ako hindi dahil sa sagot niya. Naiinis ako dahil kahit paano
nakaramdamparin ako ng konting relief
doon. Seriously, Ace? Just that and you're fine?
Didiretso na sana ako patungo sa bathroom. Hindi naman talaga ako naiihi. I just
want to get out of Ashton's
sight pero ngayon nandito naman kay Zamiel.
Zamiel put his hand around my waist. Muntik na akong napatili sa gulat nang
naramdaman ang hininga niya sa
aking leeg.
"Come here and let's talk."
"Bitiwan mo nga ako," I said.
Huminga siya ng malalimat matalimakong tiningnan. Napatingin ako sa paligid. May
iilang nakatitig sa
amin. May isa pang napatayo sa kanyang inuupuan dahil sa nakita. Para bang sobrang
nakakagulat na makita
si Zamiel na may hawak na babae sa gitna.
"Zamiel, is that your girlfriend?" a man fromsomewhere asked.
His jaw clenched. Sumulyap ako sa likod niya para makita kung sino ang nagtanong
pero hinabol niya ang
tingin ko at ginamit ang katawan para matabunan ang titingnan.
"Let's talk somewhere private-"
"What private are you talking about?" maagap akong umapila.
Naiisip ko na kung pribado ay baka ano pang mangyari sa amin. Hindi naman sa hindi
ako nagtitiwala sa
sarili ko pero natatakot akong... uh... makumbinsi ni Zamiel na... alammo na.
Fuck!? Why amI thinking about that?
Anyway, he doesn't mind if the place is private! He even fucked me in public, for
Pete's sake!
P 30-8
Bahagya kong nakitaan ng paglalaro ang kanyang mga mata. Mas lalong nag-init ang
pisngi ko. I know he can
tell. Nag-iwas pa ako ng tingin sa kanya sa kahihiyan ulit. Hinayaan ko siyang
igiya ako sa dulong bahagi ng
barandilya para mawala sa tingin ng mga taong naroon.
Although, I saw themturning their heads toward us. Tinigilan ko ang pagtutulak kay
Zamiel dahil sa tuwing
ginagawa ko iyon, mas lalo niya lang akong iniipit sa kanya.
"This is what I mean by private, Astherielle? Bakit? Saan satingin mo ang pribadong
gusto ko?" aniya nang
naroon na kami sa dulo, malayo sa pandinig ng mga tao, dinudungaw ang lahat ng
nagsasayawan pati na rin
ang mga sofa.
Umikot ang mata ko at hindi na siya nilingon. "Mali ako. You don't mind if it's
private or public..." nasabi ko
bago ko pa napigilan ang sarili ko.
He groaned and chuckled a little. Napasulyap ako sa kanya. Matalimko siyang
tiningnan pero pilit iyon. I
wish he didn't chuckle. I wish he didn't have sense of humor. Damn it!
"You always assume I want that to happen between us, huh..."
Bahagya akong nainsulto at napahiya roon. Bakit tunog paratang iyon na gusto kong
may mangyari sa amin?
At ayaw niya? Ganoon ba? The anger sufficed again. Humalukipkip ako at umatras pero
naroon na ang braso
niya sa likod ko.
The cold rough wall is on my left side. Nakatuko ang kamay niya roon bilang
pagkukulong kung sakaling
maisipan kong umatras at tumakas. Nilingon ko siya. His expressive eyes is watching
me carefully and
heavily.
Ngumuso ako at diniretso ang tingin sa dami ng tao sa kabilang banda ng bar. Fine.
I won't assume that he
wants it. Then what does he want now? Why are we here in this secluded area?
"Kaya ba dinala mo ako rito dahil ayaw mong makita ng mga tao na may kasama kang
ibang babae gayong si
Daniella naman ang talagang pakakasalan mo?"
He groaned. "Kung si gusto ko pa siyang pakasalan, bakit hindi ko siya pinakasalan
noon, hmm?"
Natahimik ako sa sinabi niya. Nanatiling diretso ang mga mata ko habang siya'y
nakatitig sa akin.
Isang waiter ang lumapit at naglahad ng tray ng inumin. Umiling si Zamiel dito pero
agad akong kumuha ng
isa.
He eyed me warningly pero ginawa ko parin. He sighed heavily. Umalis ang waiter at
ngayon may inumin na
ako na hawak. Sumimsimako roon at naramdaman ang epekto nito nang dumaloy sa aking
lalamunan.
"I don't know with you. Maybe you have other plans."
"Yes, I definitely have other plans."
Nagkibit ako ng balikat.
P 30-9
"Maybe you still want to play with girls-"
"Bakit handa kitang pakasalan noon, kung gusto ko pang maglaro?"
Natahimik ako roon. Napasimsimako sa inumin nang natantong wala akong maisasagot sa
kanya.
"Ako naman..." he whispered sensually.
I licked my lips. Nararamdaman ko ang katawan niya sa likod ko. I don't understand
why we attract each
other so much when I hate himso much, too.
"I'mproud of what you have achieved so far. You're really good at drafting. I
really want you under me..."
Hindi ko maitatago ang pag-init ng aking puso. To hear himsay the first few words,
pakiramdamko ay
nasabitan ako ng medalya. Zamiel is proud of me! He is proud of my small
achievements! But the euphoria
was shortlived.
I laughed mockingly. "Is that one of your strategies para pabagsakin ang Samaniego
furniture? Kumuha ng
empleyado nila para higitan sila?"
"There is no competition. Fromthe very start, the companies are in a different
scope. Kanino ka ba nakikinig
sa mga ganyan? Caleb Samaniego?" his tone turned vile at the mention of my boss'
name.
"Caleb is a nice guy."
"Hindi ko sinabing masama siyang tao. But maybe you're just exaggerating things.
You think Amer would let
me meet with himkung ganoon nga ang nangyayari?"
Umirap ako. "Amer is gay. He finds you hot..."
Tumingala siya. He groaned lazily bago madramang yumuko. His desperation is
dripping bad.
"Pinagbibigyan ka lang nun."
"If you're to be a head of the company and you find someone hot, would you say yes
to everything, then?"
inangat niya ang matalimna tingin sa akin.
Nagtaas ako ng kilay. "Why will I be head of the company?"
"Just answer my damn question, Astherielle! Iyan ba ang batayan sa'yo?"
"That's Amer's s-side, n-not mine!" Tumingala ako para mag-isip. "Syempre hindi.
Siya 'yon! Hindi ako!"
sabi ko.
"Good. Though, I will definitely appoint myself as executive director if anything
happens..." I didn't
understand the drawl. "I don't trust your answer that much. You hesitated."
I pouted and sipped on my drink again. I amwell aware that he is looking at my each
move. Sa lapit niya sa
akin, halos tumama na ang ilong niya sa aking pisngi. Ni hindi ko na siya
nililingon para hindi kami mas
P 30-10
lalong maglapit.
"You like hot boys, huh? I don't think the boys you're with are good-looking,
though. Sino 'yong nakahawak
sa'yo kanina sa baba?" tunog interrogation naman siya ngayon. "Architect, n'yo?"
"Ex ng fiancee mo."
Kumunot ang noo niya. Naramdaman kong hindi niya agad nakuha kung sino ang
tinutukoy ko. Hindi niya ba
alamna si Daniella ang fiancee niya? Bastard! Don't tell me he's oblivious to
almost everything? I suddenly
wonder kung alamniya ba na pinagtitinginan kami ng mga babaeng nangangarap sa kanya
kanina?
Matalimniya lang akong tinitigan.
"Kaya ba, special treatment ka kanina. Is that the boy Daniella was talking about.
Your childhood
sweetheart?"
"Childhood sweetheart!"
"Right. He's not your childhood sweetheart. Just someone you dumped. I was your
childhood sweetheart."
Muntik na akong masamid sa sinabi ni Zamiel. Humagalpak ako sa tawa. Sinulyapan ko
siya at nakita kong
seryoso talaga siya sa sinabi niya.
"I was a child, then. You were already old, Zamiel. Baka nakakalimutan mo na
matanda ka na noong naging
tayo?"
He cocked his head to the other side. Ngumuso siya, kitang-kita ko ang tinatagong
ngisi. Tumikhimako at
pumormal.
"I mean, noong inakala mong fiancee mo ako!" giit ko.
Hindi siya nagsalita. Imbes ay inipit niya pa lalo ako sa dingding. He removed his
hand on the wall at inilipat
niya iyon sa barandilya. He closed the space between us. I felt his warmchest
behind me. Ang kanyang
kamay ay gumawa ng paraan na makalusot sa gitna ng aking baywang at braso.
Kinagat ko ang labi ko at pumikit. Naramdaman ko ang hininga niya sa aking tainga.
He caressed my stomach
for a little while. Dumilat ako para tingnan ang kamay niyang malamyos na hinahagod
ang aking baywang.
Tinagilid ko ang ulo ko. Maybe it's the alcohol but I feel like everything is just
right. I feel like everything is
in their rightful place. Everything... I mean even our intertwined fingers.
"Do you really mean it? That you don't want to see me again?" his words were marked
with finality.
Pakiramdamko, sa oras na umo-o ako, hinding hindi ko na siya makikita ulit. Hindi
ako sumagot. Inangat ko
ang isang kamay na may inumin para makainomako.
"Will you stop drinking?" he whispered.
Ubos ko na ang inumin kaya noong kinuha ni Zamiel at nagtawag siya ng waiter para
sa tray ay hinayaan ko
P 30-11
siya. Sinubukan kong umabot ng isa pang inumin pero agad niyang pinaalis ng marahas
ang naghihintay na
waiter.
"I wanna drink more!" medyo umaalon na ang tingin ko.
I pulled the hair on his forearmto prove a point. He sighed and hugged me tighter.
Kinagat ko ang labi ko at
hinayaan siyang hagkan ako patalikod. Sa ginawa ko sa kanyang balahibo, naaalala ko
ang nakaraan. That
was my favorite move on him.
"I want to get over you..." his husky voice is music to my ears. Kung hindi lang
masakit ang mga kataga.
Bittersweet. My heart ached but the sweetness of those words stopped the hurting.
"Then stop seeing me."
Pumikit ako ng mariin. I set aside all the complications and the other things.
Dinama ko lang siya gaya ng
pagdama ko sa kanya noon. Gaya ng paglimot ko noon na hindi naman talaga ako si
Daniella.
"I did not see you for years. You think it was effective?"
Umiling ako at ngumiti. My heart is beating fast, nakakahilo. O baka sa ininomko
lang.
Ilang sandali kaming nanatiling ganoon. Ilang sandali ko rin bago natantong
maaaring pinaghahanap na ako
dahil hindi na nakabalik pagkatapos magpaalamna pupunta ng bathroom. Humikab ako.
Kung ako ang
papipiliin, gusto ko nang umuwi. I'mnot really fond of parties but they are
tolerable.
"You're sleepy."
"Hmm. Medyo lang."
Kumalas ako sa kanya. He looked worried when I did it.
"Bababa na ako. Baka hinahanap na nila ako."
"I can drive you home instead. You're tipsy."
Umaalon na ang tingin ko pero ayos pa naman. Kaya ko pa ang sarili ko. Isa pa, ayaw
kong isipin ng mga
kasama ko na bigla-bigla na lang akong nawawala.
"Huwag na, Zamiel. I can handle myself. Nakakahiyang umuwi kung ang mga kasama ko
ay ayaw pang
umuwi," I said.
Iniwan ko siya roon. I can't believe we managed to talk about things peacefully.
Gumaan ang pakiramdamko
habang pababa ako ng hagdanan. Mas lalong lumalimang gabi ay mas lalo namang naging
wild ang mga tao.
The dancing were extreme and almost majority of the people were drunk. Dumiretso
ako sa sofa namin.
Nakita kong naroon pa rin ang iilan sa mga katrabaho ko. Ashton was still there,
too. Nang nakita niya ako ay
agad siyang nagalit.
P 30-12
"Where have you been, Ace? I was worried!" tumayo si Ashton, galit, palapit ngunit
hindi natuloy.
Nakita kong lumagpas ang tingin niya sa akin. Narealize ko agad kung bakit nang
naramdaman ko ang init ng
malapad na kamay ni Zamiel sa aking baywang.
"G-Good evening, Mr. Mercadejas..." parang sabay-sabay na bumati ang mga nasa
lamesa namin sa
dumating.
Oh shit. What the frigging hell?
"I'll drive her home. She's sleepy," he declared.
"Ah! Sure, po."
"Sure, po!"
"Take care po kayo, Sir!"
Nag-uunahan ang mga katrabaho ko sa pagsagot habang hindi makaimik si Ashton doon.
Kahit na ganoon ay
nakikita ko sa mga mukha nila ang confusion. I felt bad for Ashton. It's his
birthday and they all expected us to
be a thing. Alamko namang mali iyon pero inisip kong hindi dapat ganito. And
definitely not involving
Zamiel!
Pinagsalikop ni Zamiel ang aming mga kamay. Kitang-kita ko ang pagbagsak ng mga
tingin nila sa aming
kamay bago ko hinarap si Zamiel para makaalis kami.
"Take care and have a good night, too..." Zamiel's formal farewell to my colleagues
before he snatched me
out of there.
AngGgmo ah! Feeling boyfriend ang peg?"Noong naging tayo"HAHAHHAYIEE #RR
P 30-13
Kabanata 29
506K 19.8K 26K
by jonaxx
Kabanata 29
Drunk
Umaalon ang tingin ko habang palabas kami ng bar. Ilang beses akong muntikan nang
nadapa sa sobrag
pagkakahilo. Kung hindi lang ako hawak ni Zamiel ay kanina pa ako humandusay. He
cursed so loud when he
saw me holding another man's armfor support. Busangot tuloy siya nang nakalabas na
kami.
His luxurious black car is so flashy in front of the bar's building. Agaw-pansin sa
mga pumapasok at
lumalabas sa bar pero tila walang pakealamsi Zamiel sa mga iyon. Pinagbuksan niya
ako ng pinto. Pumasok
naman ako at iginala ang mga mata sa looban noon.
Purong itimang lahat ng interiors ng sasakyan. Lahat ng butones maging ang
dashboard ay ganoon din. Ang
gitna ng manibela ay may simbolong pakpak. I stopped glaring at it when he slid
smoothly on the driver's
chair.
Tinitigan niya ako. Tumikhimako nang hindi natagalan ang mainit niyang titig.
"What?" tanong ko.
He sighed. Inabot niya ako at muntik na akong mapapikit. May iba akong inakala pero
nabigo ako nang ang
seatbelts pala ang iniisip niya. His lips pursed and I saw a ghost of a smile, pero
agad ding ginawang
simangot.
Nang inayos niya na rin ang kanyang sarili ay 'tsaka lang ako nakahinga ng maayos.
"Sakit ng ulo ko," reklamo ko habang nakapikit.
"Tsss. You just won't stop drinking."
"I like alcohol. Kung marami akong pera, bibili ako ng marami. O baka rin gabi-gabi
akong nasa bar," wala
sa sarili kong sinabi.
Hindi siya nagsalita kaya dumilat ako para tingnan siya. Zamiel's hooded figure
sent shivers down my spine.
Mas lalo siyang naging intimidating ngayong nakatitig siya sa daanan at may shadow
ang mukha. When the
muscles on his jaw moved, kinilabutan muli ako. He looks like sex and danger
personified. Wala pang
sinasabi ay alammo nang bulgar at malupit siyang lalaki.
My instincts never failed me. He's the most crude and most ruthless man I've ever
met.
His large hands made the sports car's steering wheel look small. At ang
pagkakahapit ng mamahaling tela ng
kanyang longsleeves na tinupi hanggang siko ay tamang tama lang sa kanyang frame.
His adam's apple moved
when he swallowed hard. Bumalik muli sa kanyang kamay ang aking mga mata. A wild
memory flashed in my
P 31-1
mind. Parang nagliyab agad ang North Pole dahil doon.
What has fucking happened to you, Astherielle? Nababaliw ka na yata!
I groaned and shut my eyes tight to stop my crazy thoughts. Dumilat ulit ako para
sulyapan si Zamiel na
mukhang wala namang alamsa mga naiisip ko. I moped. Bakit ba wala siyang interes?
Hindi ba niya
nararamdaman ang nararamdaman ko?
I moaned a little bit habang nakapikit. I opened an eye to see if he's reacting
pero ang naabutan ko lang ay ang
paggalaw ng panga niya at ang pag adjust niya sa gearstick. His hand remain there
while he's driving fast for
EDSA's wide and uncongested road.
Sumulyap siya sa akin, matalimang tingin. Ngumuso ako at nagkunwaring walang ibang
motibo. He clicked
his neck once and continued the driving without the talk.
Halos magmartsa ako palabas ng kanyang sportscar nang nakita ang aming apartment.
He really meant it. At
hindi ko alamkung anong kinababadtrip ko.
"Bye! Thanks!" sabi ko nang nakitang lumabas pa siya sa sasakyan.
"Ihahatid kita sa taas," aniya.
Hinayaan ko siya sa gusto niyang mangyari. Each step on the staircase is a pain in
my ass. Kaya niya siguro
naisipan akong ihatid at iakyat talaga kasi alamniya na mahihirapan ako. Sa
pangalawang hagdanan ay
muntik na akong nabuwal. Mariin siyang nagmura ng malutong nang hinawakan niya ako
galing sa muntikang
pagkakadapa.
I arched my back a little bit. He sighed heavily and finished all the steps till
our floor. Damn it! Can't he
understand my gestures? Nababaliw na yata ako. Sinimangutan ko siya at nauna na
akong naglakad patungo sa
aming pintuan.
Bago pa ako makalapit ay bumukas ito at iniluwa roon si Auntie Tamara at si Renato.
The timing fucking
sucks! I saw how Auntie Tamara's eyes widened when she saw who I'mwith.
"The party's over?" sa akin ang tanong na iyon pero kay Zamiel siya nakatingin.
"Yup," sabi ko.
Nagkatinginan kaming apat sa labas ng apartment. Zamiel smiled curtly at them.
"Good evening, Ma'am, Sir..." he said politely.
"Zamiel, right?" si Auntie Tamara na dikit na dikit ang mga mata sa kasama ko.
"I'mTamara. And this is Renato."
"Nice to meet you..."
Naglahad siya ng kamay para sa dalawa. Pareho naman nila itong tinanggap. Renato is
silently looking at me
P 31-2
and on Zamiel. Lumapit naman si Zamiel sa akin at hinawakan ang kamay ko para mas
mapalapit pa ako sa
kanya.
"Good night," bulong niya sa akin.
Hindi ko na napigilan ang pagnguso. "Text me when you're home."
Zamiel nodded before turning to Auntie and Renato. Pormal siyang nagpaalamsa dalawa
bago umalis. Hindi
tuloy natuloy sa pag-alis si Renato dahil sa nangyari. Pareho nila akong tiningnan.
"Nagkaayos na kayo?" usisa ni Auntie.
Umiling ako at pumasok na lang sa loob para makasilip ulit sa bintana para sa pag-
alis ni Zamiel. Saktong
pagdating ko ng kwarto at pagsilip ko ay siyang pag-alis ng sportscar. Kahit pa
nakainomako at medyo hilo
ay nagawa kong magbihis ng pantulog sa kahihintay sa text niya kung sakaling
nakauwi na siya.
Pagkahiga ko ay sakto namang pagkatext niya. I suddenly wonder if he's alone in his
room. Hindi kaya
magkasama sila ni Daniella? O may ibang babae siya? Oh my gosh, what is wrong with
you, Ace?
Zamiel:
I'mhome.
Ako:
Okay.
Hindi ako agarang nakatulog sa pag-aakalang may idudugtong siyang reply. At nang
nakatulog naman ako at
nagising kinabukasan ay para akong uod na binudburan ng asin sa pagbangon para
makita kung nakatulugan ko
ba ang pagtitext namin!
What the heck?
He did not reply anything last night.
Nagkakape ako habang tinititigan ang cellphone. May iilang texts na galing sa mga
katrabaho ko at wala pa
ako ni isang nirereplyan sa kanila.
Natigil si Auntie sa sasabihin nang may kumatok sa pintuan. Tulala kong tiningnan
ang aking mug na may
lamang kape. I amexpecting it to be Renato so sitting here with a messy hair and
without taking a bath should
be okay, I think.
"Good morning!" isang pamilyar na baritonong boses ang narinig ko galing sa labas
na papasok na ngayon.
Parang nagscramble agad ang senses ko. Zamiel Mercadejas, tall and massive, is on
our door with food on
hand. Para akong isdang nahuli at bumagsak sa lupa sa hindi ko alamna gagawin.
"Why are you h-here?" natataranta kong sabi. Hindi ko malaman kung iinompa ba ako
ng kape o kakaripas na
sa kwarto ko.
P 31-3
He's already dressed. Kahit sa malayo ay naamoy ko ang kanyang mamahaling pabango.
And here I am, pretty
sure with dirt on my face and messy hair. Malas ko pa at ang kwarto ko'y sa tabi ng
TV kaya makikita niya
muna ako ng buo bago ako makapasok at makapagmukmok.
I can't make eye contact with him. Not now when I'mlooking like a potato.
"Good morning!" bati niya sa akin.
Sa gilid ng mga mata ko ay nakita kong palapit siya. My plan was to go inside my
roomand lock myself in.
Magbibihis ako at mag-aayos. Gusto kong magmura at magsisi kung bakit walang banyo
sa loob ng kwarto ko
ngunit bago pa ako makapasok ay pinulupot niya na ang braso niya sa aking baywang.
"Zamiel," I slightly pushed himaway fromme, conscious of my self.
"I just wanna check if you're now sober," namamaos niyang sinabi.
Pinandilatan ko siya at pinilit kong kumawala pero hindi ko magawa. His armis all
it really takes for me to
stop whatever I'mdoing.
"Magbibihis muna ako. Mag-antay ka diyan sa sala," sabi ko.
"I can't stay long," agap niya na nagpatigil sa akin.
Parang may gumuho sa looban ko pero hindi ko na pinahalata sa kanya iyon. Nagkibit
na lang ako ng balikat.
"Okay."
"I have a meeting with someone this morning. Sa hapon hanggang gabi ay may
kakausapin naman ako."
Kitang-kita ko ang paninimbang sa titig niya sa akin. Tumango ako ng marahan para
ipakita sa kanyang hindi
niya na kailangang mag-explain sa akin. That it doesn't matter and I don't really
care at all.
"Okay," I tried hard to sound indifferent.
"I will text you my whereabouts," aniya.
Umikot agad ang mata ko. "Kagabi nga, hindi mo sinabi kung nasaan ka na, e!"
His lips pursed at that. "I texted you and you replied to me."
"Pagkatapos?" hamon ko.
"I was already home. Where else will I go?" lito niyang sinabi.
"Anong ginagawa mo sa inyo, kung ganoon?"
Itinago niya ang kanyang ngiti sa pamamagitan ng seryosong ekspresyon. Mas lalo
tuloy akong nairita. His
eyes turned menacing. Kumalabog tuloy ang puso ko dahil alamna alamko ang mga
matang iyan. Those evil
and dangerous eyes were the same eyes I fell in love with back in Costa Leona.
P 31-4
"You like me now, huh?" mas bumaba pa ang boses niya nang huminahon siya.
"Of course not!" Hindi ko siya matingnan.
"I went inside my bathroomfor a cold shower. Tapos ay natulog ako ng mag-isa sa
kama ko."
Kumunot ang noo ko. Alamko. Hindi niya na kailangan pang sabihin iyan lalo na't
nakikinig si Auntie Tamara
sa amin.
"I'll text you what I'mdoing the whole time, then. Stay here in your apartment. No
partying when you're not
with me."
Pasalampak akong naupo sa sofa pagkatapos kong maligo noong umalis na si Zamiel.
Nilapag naman ni
Renato ang mga dalang pasalubong para sa amin. He smirked and looked at me. He's
silently listening and
understanding whatever is happening with my life. Mabuti na lang at tahimik siya
dahil masyadong maraming
sinasabi si Auntie.
"That man is literally just waiting for whatever you want himto do, Ace!" kanina pa
itong sermon ni Auntie.
"It's complicated," sagot ko.
"Sa dami ng problema mo. Bakit kaya hindi ganito ang gawin mo?"
I listened for maybe a good solution to my problem. Pero lagi kong pinagdududahan
ang mga motibo ni
Auntie. I can't help it. I know her.
"Marry Zamiel Mercadejas and see what happens next?"
"Are kidding me?" malamig kong sagot.
"For a change! Ang dami mong problema kaya tuluyan mo 'yang isa mong problema."
"Baka mapalayas tayo sa apartment na 'to. You know Tita Matilda. She has
connections even when we have
money now, she has more."
"Alamko. Inaabangan ko ngang harangan ang papeles nito sa Registry of Deeds, e.
Wala naman."
"Wala pa!" sabi ko.
"But can she really do that if you're a Mercadejas already?"
"Hindi ko pakakasalan si Zamiel, Auntie. Lalo na para diyan. Mas lalong kumplikado
iyan. His parents won't
like me. His grandmother will probably kill me-"
"My goodness, Ace! He's not a boy! For sure he can protect you fromall of that-"
"Oo nga," si Renato na titig na titig sa passionate kong Auntie. "Ikaw? Bakit hindi
mo ako pinakasalan noon?"
Matalimang tingin ni Auntie na bumaling kay Renato. Hindi na ulit nasundan ang mga
sinasabi ni Auntie
P 31-5
dahil mukhang nawalan na siya ng gana na talakayin pa ang subject na iyon dahil sa
sinabi ni Renato.
The awkwardness is so contagious that I had to go inside my roomand stay there for
the rest of the weekend.
Hinihintay ko rin ang mga mensahe ni Zamiel sa akin na siguro'y meron sa bawat
isang oras.
Kabado ako magtrabaho pagdating ng Lunes. They all witnessed what happened last
Friday at hindi man
nagtatanong sa cellphone, alamkong pinag-uusapan na nila iyon.
Medyo nahuli ako. Seven thirty ako nakatime in sa trabaho at nang dumating ako sa
cubicle ay napansin kong
naroon na sila lahat.
"Good morning, Ace!" bati ng mga katrabaho ko.
"Good morning!"
Iilang makahulugang tingin ang iginawad sa akin. Nobody would dare ask what is it
but my teammates Bobby
and Perrie. Makahulugan akong nginitian ni Perrie samantalang si Bobby ay parang
may inaabangan.
Lumapit si Ashton sa akin at nilapag niya ang iilang mga dokumento.
"Good morning, Ashton!" bati ko."
"Tapusin mo 'yan ngayon," malamig niyang sinabi at umalis agad.
My jaw dropped at that. Nakita kong lumabas siya ng opisina. Pagkaalis ay
nagkatinginan agad ang iilang
katrabaho ko.
"Badtrip siya simula pa lang pagdating ko," si Perrie.
Napalunok ako. Ngumisi si Bobby.
"Boyfriend mo si Mr. Mercadejas?" tanong ni Bobby.
Halos mabali ang ulo ko sa kakailing. Ang nasa kabilang teamay sumungaw na rin sa
banda namin.
"Ace, ang gwapo gwapo ni Mr. Mercadejas! Kabibirthday lang nun, 'di ba? Ibig
sabihin nandoon ka sa
birthday niya?"
Umiling ako. Ngayon, halos lahat na yata ang nakikiintriga.
"Nabadtrip si Ashton noong umalis ka kasama 'yon! Nagulat kami!"
"Oo nga! Grabe, Ace!"
"Are you related to the Zalduas?"
Halos magpasalamat ako nang agad na bumalik sa loob si Ashton dahilan ng
pagkakalimot ng lahat sa
kanilang mga tanong. They resumed on their posts at mga mata na lang ang pinag-
uusap.
P 31-6
"Wala ka pang nagagawa?" malamig na buntong ni Ashton sa akin nang nakitang hindi
ko pa na-o-on ang
computer ko.
"Ah. Wait lang. Bibilisan ko, Ashton," sabi ko sabay pindot sa computer para
mabuhay.
Nagkatinginan ang mga katrabaho ko. They all smirked but I'mnot happy about it.
Kinakabahan tuloy ako.
Mabilis kong piniga ang creative juices ko para sa mga proyektong pinapagawa ni
Ashton. Is he serious? Ang
kapal nitong lahat at kailangan kong matapos ng isang araw?
Dalawang oras na at iilan pa lang ang natapos ko. Humikab ako dahil masyado na
akong nakatutok sa
computer. I stretched my hands. Palabas na ang mga katrabaho ko para sa morning
break nang narinig ko ang
iilang mga hagikhikan ng mga babaeng naroon.
Hindi ako nagbreak dahil kailangan kong trabahuhin ang mga sinabi ni Ashton. Just
when I'mabout to finish
another one, I heard the choruses of greetings frommy colleagues.
"Good morning, Mr. Mercadejas!"
"Good morning, Sir!"
"Pleasant day, Sir!"
Mabilis akong lumingon sa likod ko lalo na nang nakitang sa banda ko sila nag-
greet. Zamiel, with a frappe
and a sandwich on hand is just inches away frommy table.
"Why are you here?" gulantang kong sinabi sabay tayo.
Sumulyap ako sa lamesa ni Ashton at nakita kong matalimsiyang nakatitig sa amin.
Ang iilang mga
kasamahan ko ay nakita agad ang tensyong namumuo. Meanwhile, Zamiel is oblivious to
everything he's
causing here.
Nilapag ni Zamiel ang pagkain at ang kape sa aking lamesa. Ibinalik niya naman ang
kamay niya sa kanyang
slacks. He was huge that nobody in the office would ever fail to notice his
presence.
"Napadaan lang," aniya.
"Napadaan lang?" Is he joking? Dadaan talaga rito sa opisina ko.
Sumulyap muli ako kay Ashton bago umalis doon. Ngayon ay ginaya na ako ni Zamiel
pero nanatili ng ilang
sandali ang titig niya sa aming head architect.
Itinulak ko siya palabas para matanggal doon. Sumunod naman siya at bigla kong
naalala ang ayos ko sa ayos
ni Auntie Tamara nang itinulak niya si Renato noon.
Nasulyapan ko ang repleksyon ko sa salaming dingding. My lips are red and my skin
almost paperwhite. My
straight hair is falling messily after countless of fingercombing.
"You're causing so much ruckus in that office, Zamiel. Why are you here?"
P 31-7
"Bakit hindi ka bumaba? Breaktime ninyo, 'di ba?" parang hindi niya narinig ang
sinabi ko.
"I have so many projects to do."
"Maybe your architect is giving you a hard time, huh?" Ngayon ay mukhang may
malalimsiyang iniisip.
Ayaw ko nang alamin pa iyon. I groaned and pushed himto the lift. I hope he gets
the signal but he's too
engrossed with his thinking that I had to explain what I want.
"Sige na! May trabaho pa ako, Zamiel!"
The elevator's door opened. Itinulak ko na siya papasok doon ng tuluyan. He looks
so mad and defeated at the
same time nang tuluyan nang sumarado ang pintuan ng lift. Napabuntong-hininga ako
pagkaalis niya.
Pakiramdamko, nabunutan ako ng tinik.
Bumalik ako sa trabaho. Dinagdagan ni Ashton ang pile ng dokumento sa akin.
Natigilan ako bago naupo
dahil sa gulat. Dumarami ang trabaho ko!
Ayaw kong isipin na tama si Zamiel pero wala akong ibang eksplenasyon. Marami rin
ang trabaho ng mga
kasamahan ko pero hindi ganito karami sa ibinigay ni Ashton sa akin.
Hindi muna ako nagreklamo. The sandwich Zamiel gave me was big and a bit heavy.
Pwede nang pang lunch
kaya nabusog ako at pinagpaliban ko ulit ang lunch.
Caleb even asked me to eat with himfor the lunch break pero tinanggihan ko dahil sa
trabaho.
"Kaya?" tanong ni Perrie na tinutulungan na ako sa iilan.
Hindi ko kaya. Iyon ang realidad. Pero ayaw kong mauna ang pagrereklamo ko kesa sa
paggawa kaya inuna
kong subukang gawin hanggang sa nag alas kuatro na at hindi pa ako nagkakalahati.
Sinulyapan ko si Ashton na nanatiling seryoso sa sariling trabaho.
Inisip kong mag overtime na lang pero kahit pa siguro umabot ako ng madaling araw,
hindi ko ito matatapos.
I've decided to confront himabout this.
Tumayo ako at lumapit sa kanyang lamesa. Pinagmasdan kami ng iilang katrabaho at
pakiramdamko, alam
nila ang sadya ko.
"Ashton..."
His eyes leveled on me. Kitang-kita ang pangingilap sa kanyang mga mata.
"Uh, I know hindi ako pwedeng magreklamo pero gusto ko lang malaman mo na hindi ko
ata kakayaning
matapos ang pinapatrabaho mo sa akin ngayon."
"Mag-overtime ka, kung ganoon."
What the hell?
P 31-8
Hindi ko kayang magalit ng lubusan sa kanya dahil hindi siya kailanman naging
malupit sa akin.
"Susubukan ko pero tingin ko ay hindi talaga kaya," sabi ko.
"Subukan mo muna bago sabihin 'yan."
I had no choice. Umuwi na sina Perrie at Bobby na parehong naaawa sa akin.
Kinawayan ko sila at inassure
na ayos lang ito. Kung kailangang alas diez na ako makauwi para rito, gagawin ko.
Alas sais na ng gabi at hindi parin ako nangangalahati. This is mission impossible!
"I'msorry," nagulat ako nang narinig ko ang boses ni Ashton sa likod ko.
Nilingon ko siya at nakita kong nakatitig siya sa monitor ng aking screen. Maybe he
realized that he's too hard
on me. Or this is mission impossible?
"Nagtatampo ako sa'yo..." aniya at naupo sa bakanteng swivel chair sa tabi ko.
Ngumiti ako at hinarap siya.
"I know. I'msorry for your birthday. Hindi ako nakapagsayaw sa'yo at nauna pa akong
umuwi. I felt bad...
actually."
Tipid siyang ngumiti. "Never mind that workload. Dinner tayo. Bumawi ka sakin."
Pakiramdamko ang narinig ko lang sa sinabi niya ay ang pagbalewala sa trabaho kong
sandamakmak ngayon.
Kinuha ko agad ang bag ko para ipakita sa kanyang willing ako. Ngumiti ako at
tumango.
"Sige ba! Saan tayo?"
We went to a grill and bar somewhere in BGC. Hindi gaya ng restaurant na kinainan
namin noong birthday
niya, mas laid back ito. They also serve drinks and the ambiance is cozy. Dimang
lights at may bandang
tumutugtog.
"I'mreally sorry, Ace. Nagtampo lang talaga ako sa ginawa mo noong birthday ko."
Kinagat ko ang labi ko at guilty na ngumiti.
"Ako ang dapat mag sorry. That was so insensitive of me."
Nanliit ang mga mata niya. Nagsimula kaming kumain at naramdaman ko agad ang mga
tanong niya base sa
ekspresyon niya.
"Zamiel Mercadejas is Daniella's fiancee, right?"
Kahit na ilang beses nang sinabi ni Zamiel sa akin na hindi iyon totoo, it always
gets to me. Alamko kasi
noon pa na ganoon nga. Ako mismo ang nakasaksi noon. Kumpirmado ko. The only thing
that's keeping me
sane is Zamiel's assurance and the realization that he did not marry Daniella after
all those years, gaano niya
P 31-9
man kagusto nang makasal.
"Why are you with himthat night?"
Yumuko ako at nanghagilap ng sagot sa dagat ng mga salita sa utak ko.
"Is he your client, too? Gaya ni Caleb Samaniego?" he concluded.
Hindi ko alamkung kukumpirmahin ko ba iyon o hindi. Ngumiti na lang ako.
"Nag-iba ba ang tingin mo simula noong nalaman mo nag escort ako?"
Hindi siya nagsalita. Zamiel paid me 30 miliion. Kahit sabihing si Zamiel lang ang
naging "kliyente" ko,
pareho parin iyon. I was an escort. Nobody would probably believe that it's just
Zamiel. Hindi ko naman
masisi si Zamiel dahil sa huli, pirma ko ang dahilan kung bakit nangyari nga iyon.
Kung hindi ako pumirma,
hindi rin naman mangyayari.
"Hindi naman," si Ashton pero alamko ang totoong sagot. "Let's not talk about that
now. Magsaya na lang
tayo. Hindi ba sabi mo, babawi ka?"
Sumang-ayon ako sa gusto niya. Kumain kami at nag-usap. Medyo tungkol sa nakaraan
ang lahat ng pinagusapan
namin.
After eating, he ordered a bottle of vodka. The fruity shots of vodka is a bit too
much for me pero hindi ko na
inalintana dahil gumaganda na ang usapan namin ni Ashton.
"Well, pinilit ako ni Daniella na magpakasal kami. Sinabi ko sa kanya noon na bata
pa kami."
Tumango ako. "Tama. Though, I hope you did not break apart because of that. Natural
lang na mangarap
makasal ang isang eighteen years old, Ashton."
"Why? Nangarap ka bang makasal sa parehong edad?" he smirked.
Actually, sixteen ako nang pinangarap ko 'yon.
"We broke up that summer, Ace. She suddenly turned cold. Akala ko dahil sa pag-ayaw
ko pero noong
kinumbinsi ko siya na gusto ko rin hindi nga lang sa parehong edad, umayaw parin
siya. Sinabi niya sa aking
may iba siyang mahal kaya nakipagbreak na agad ako."
Ito yata iyong umalis si Daniella at nagpuntang Costa Leona.
"Sino raw ang mahal niyang iba?" I fished out for information.
"I assume it's Zamiel Mercadejas?" uminomsi Ashton ng vodka.
I knew it. She liked him. Isang send ko lang sa picture ni Zamiel, dumiretso na
agad si Daniella sa Costa
Leona.
"Pero hindi ko alam'yon noong kakabreak lang namin. I heard her claimthat she's
engaged to him."
P 31-10
"Were you there? Sa engagement party nila?" pasaring ko habang umiinomng vodka.
"No. Wala naman akong naririnig na engagement party pero iniisip kong ganoon talaga
kapag fixed marriage.
Hindi na ata kailangan iyon."
Fixed marriage for seven years? Kung ako ang ka fixed marriage ni Zamiel, kailan
kaya ang naging kasal
namin? Oh my... stop hoping, Ace. By now alammo na dapat kung saan talaga ang lugar
mo.
You've been paid because you are rat poor. Nagsisikap ka ring magtrabaho kasi wala
ka ngang pera.
Napasok pa sa club para parin sa pera. Ayaw kong isipin ang perang hawak ni Auntie
Tamara dahil hindi
iyon akin kahit pa sa akin binayad.
You are definitely an inch to the slums. Ang panama ko lang ay ang pinag-aralan ko
at wala ng iba. Kaya
nagsisikap ako para sa sarili ko. Ang mangarap na mapantayan si Zamiel para bumagay
sa kanya ay sa
susunod na buhay na lang.
"But then, we don't know. Daniella is pretty wild in bed. I'msure it's only a
matter of time now before they
get married and have kids," bawi ni Ashton.
Napainomulit ako. Napangalahatian na namin ang isang bote ng vodka. Iniisip kong
may trabaho pa kami
kaya kailangan na naming umuwi. Tiningnan ko ang cellphone ko pagkatapos ng ilang
oras na pag ignora at
ang huling nakita ko ay ang oras na 9:30PM bago ito namatay.
"Shit! I'mdead batt!" sabi ko.
Ashton chuckled.
"Hayaan mo na. Sino naman ang itetext mo?"
Sinandal ko ang ulo ko sa likod ng upuan ko. Sino ang itetext ko? Shit! Si Zamiel!
Para akong natauhan at agad na tumayo. Nagulat si Ashton sa ginawa ko.
"Let's go home, come on!" anyaya ko sabay kuha sa bag at tayo.
Nakainomna ako ng ilang beses na pero ngayon lang ako natamaan ng ganito. Hindi ako
makalakad ng
maayos sa pagkakahilo. Napahawak ako sa lamesa dahil halos magdilimang paningin ko.
Natawa ako, hindi na makapag-isip ng maayos.
"Oh... Anong nangyari?" Ashton teased.
Hinawakan niya ako. His armsnaked around me. Ang isang kamay ni Ashton naman ay
kinapitan ko. Natawa
na naman ako.
"Nahihilo ako," sabi ko.
"Uuwi na tayo? Maaga pa."
P 31-11
"May pasok pa tayo bukas, Ashton. Paano iyong mga pinagawa mo?"
"Ayos lang 'yon. Hmm. But, I guess, you're right. We should go home."
My thoughts are incoherent. Laking pasasalamat ko sa sinabi ni Ashton. Uuwi na
talaga kami. Nag black out
ako palabas doon. Hindi ko naalala kung paano kami nakalabas at nang muli akong
nadatnan ng wisyo ay
nasa parking area na kami sa BGC. Katabi ko ay ang sasakyan na ni Ashton.
"Nahihiya akong iuwi ka sa inyo ng ganito. Sa amin ka na lang magpalipas ng gabi,"
ani Ashton.
Umiling ako. "Hindi naman mahigpit si Auntie Tamara kaya hindi iyon magagalit."
"Sige na, Ace. Sa bahay ka na lang matulog. Ako ang bahala sa'yo..." he said
softly.
Naramdaman ko ang hininga niya sa aking batok. Pumikit ako ng mariin at bahagyang
umiwas sa kanya.
Binuksan ni Ashton ang pintuan ng sasakyan niya.
Umiling ako. I need assurance na sa apartment nga ang punta namin at hindi sa
kanila!
"Ashton, sa apartment ako uuwi."
He chuckled and moved closer to me. Ang mukha niya ay malapit na sa akin. I'mtoo
tired to open my eyes
kaya nanatili akong pikit.
"Iuuwi rin kita bukas, Ace," he whispered and I felt his wet lips brushing mine.
TamaNato IBXIGSIHSIHOJFOJDIGW
P 31-12
Kabanata 30
603K 23.1K 23.7K
by jonaxx
Kabanata 30
Triggered
The warmwater feels so refreshing on my skin. Nang unti-unting humawak ang tubig sa
aking ulo ay mas lalo
akong nahimasmasan. I feel very comfortable and relaxed. Kung hindi ko lang naalala
ang huling alaala ko ay
hindi na ako dumilat.
Sa pagkakaalamko, hinahalikan ako ni Ashton kanina sa parking lot ng pinuntahan
namin. After that, I can't
remember a thing!
Pilit kong dinilat ang pagod kong mga mata. I saw that I was inside a large
bathroom. I was sitting inside a
bathtub full of warmwater! Ang mga puting baldosa na namamantsahan lang ng tila
kulay abong ugat ang
nakapaligid sa buong banyo. I couldn't help but notice the fine interiors of the
bathroom. I have never seen a
bathroomas large and as artistic as this. Puti ang lahat bukod lamang sa isang
linyang baldosa sa
kinaroroonan ng shower tube.
May halaman sa malayong corner ng malawak na bathroom. Isang halaman ulit ang
nakapatong sa sink. Isang
malaking salamin ang isa sa apat na dingding nitong malaking banyo.
The huge oval shaped bathtub is hanging loosely farthest to the bathroom's large
door. Bago ko pa mapuri ang
lahat ng narito ay bumangon na ako.
Si Ashton. Dinala niya ba ako sa kanila o sa isang hotel? And... oh my gosh! I
squinted down at my naked
body covered with warmwater and thick bubbles of the tub. He stripped my dress off!
Anong gagawin ko? May nangyari ba sa amin ni Ashton?
My head fell back. My mind is still fuzzy and clouded because of the alcohol.
Sinubukan kong iangat ang
sarili ko para makaahon pero hindi ko magawa. Mukhang dumadaloy parin sa akin ang
tindi ng ininomnamin.
Pumikit ako ng mariin nang naalala ko ang mukha ni Ashton na medyo lasing na habang
pilit na hinahalikan
ang aking labi. May nangyari ba sa amin habang wala akong malay o wala akong
maalala?
The door opened and immediately, I gathered more bubbles on the tub to cover up my
naked body. Mas lalo
rin akong lumubog. Tanging ang ulo ko lang ang sinalba ko para makita at
makaprotesta sa kay Ashton kung
sakaling siya ang pumasok. To my horror, though, Zamiel Mercadejas walked in, with
a robe and towel in
hand.
Namilog ang mga mata ko. He walked with so much viciousness that I suddenly feel
like a prey waiting to be
devoured.
P 32-1
"Asan si Ashton? Bakit ikaw ang nandito?" maagap kong tanong, kahit na nahihirapan.
Gosh! I amdrunk!
Nilagay niya ang roba at ang tuwalya sa lalagyanan. Nanghagilap ulit ako ng bubbles
para matabunan ang
aking katawan. He's wearing his slacks, and a white longsleeves polo, na hinubad
niya naman at nilagay sa
gilid. Sa itsura niya, mukhang kagagaling niya lang sa opisina. Anong ginagawa niya
rito, kung ganoon?
"Would you rather have himhere, then?" his voice was controlled but his eyes were
angry and brooding.
Napakurap-kurap ako sa sagot niya. Pero asan nga si Ashton? I can't remember
anything after that kiss! Damn
it!
"Get up!" he said ruthlessly.
Matalimko siyang tiningnan. Humawak ang isang kamay ko sa gilid ng bathtub. Ang isa
naman ay itinabon ko
sa aking dibdib. Huli ko na natanto na dapat hindi ko siya sinusunod. Getting up
would mean he'll see me
very naked. Hindi man sinasadya, hindi nakayanan ng nanghihina kong kamay ang pag-
angat sa aking sarili.
Muntik na akong madulas pababa sa bathtub.
"Fuck!" Zamiel cursed harshly.
May pinindot siya para madrain ang tubig sa tub. I panicked, immediately. The
thought of letting himsee my
naked body is terrifying. Pero bago pa ako nakapag protesta ay inangat niya na ako
gamit ang tuwalya.
"What the hell?!" sigaw ko sabay tulak sa kanya palayo.
But a man his calibre, solid and hard, wouldn't be fazed by my mere drunken push.
Pumiglas ako sa kanyang
bisig. I'mnaked and wet. Pinalupot niya lang sa akin ang tuwalya. He put me down on
the granite counter
sink. Ang inuupuan ko ay ang tuwalyang pinalupot niya sa akin kanina. Ang
magkabilang dulo ay nasa aking
balikat. Hinawakan ko iyon para hindi matanggal.
Tumalikod siya para kumuha ng isa pa.
He looks so serious and hot at the same time. Nagkasalubong ang mga kilay niya
habang tinitingnan ako.
Pakiramdamko tuloy may malaki akong kasalanan.
Hinilig ko ang ulo ko sa dingding sa gilid. I smiled as he looked at me with
piercing eyes. I feel so flushed.
Iniwas niya naman agad ang tingin. Ibinaling niya iyon sa tuwalya.
"You're still wet..." aniya pagkatapos ay unti-unting binuksan ang nakapalupot na
tuwalya sa akin.
I hesitated for a moment but his serious eyes made me realize that he really has no
other motive other than
wiping all the water away frommy body. Gaya lang noong nakaraan, 'di ba? Wala rin
siyang ibang naiisip
kaya wala ring nangyari? Well, he's been with so many women na hindi na siya
nagugulat pa sa katawan ng
kahit na sino. Kahit pa sakin.
Maluwag na nakaekis ang aking mga braso sa aking dibdib. His hand made its way to
my neck down to some
corners of my wet chest. Kinagat ko ang labi ko nang naramdaman ang dampi ng
tuwalya sa aking dibdib.
Lalo na nang naramdaman ko rin ang init ng kanyang kamay.
P 32-2
"You've bed so many woman that this doesn't shock you at all, huh?" wala sa sarili
kong sinabi.
His jaw clenched. Hindi siya nagsalita at nagpatuloy ang pagpupunas niya sa akin.
His thumb accidentally
grazed a nipple. Napapikit ako. Ni hindi ko namalayan na unti-unti kong binaba ang
nakaekis kong braso. The
towel passed by my underboob swiftly. Kinagat ko ang labi ko. The irrational desire
I've kept for days is
now very awake. Pagkatapos noon ay tumalikod siya.
Para akong nainsulto sa ginawa niya. Kinuha niya ang bathrobe. Alamkong ipapasuot
niya na sa akin iyon.
Ano ang sunod? Pauuwiin? Ihahatid sa bahay na parang walang nangyari?
Bakit? Ano bang nangyari, Ace? What the hell?
Tinanggal niya ang nakalagay na tuwalya sa aking likod. Hinayaan ko naman siya. I
amnow aware of his
cold stare. Pinantayan ko naman iyon. Ngumuso siya at inayos na sa likod ko ang
roba. Iminuwestra niya ang
kaliwang butas para sa kamay pero hindi ko sinunod ang gusto niyang mangyari. My
stare got colder and I
can sense he noticed what I'mtrying to do.
Ganunpaman, wala siyang pakealam. Hinawakan niya ang kamay ko para ipasok sa loob
ng roba pero iniwas
ko iyon. Now I got his full attention.
Of course, I don't rate a replay.
He's been with so many women, some were probably amazing in bed. Baka disappointed
siya sa akin. Like...
that's it? Nothing special? Para akong sinampal sa sarili kong mga iniisip.
"Sana hinayaan mo na lang ako kay Ashton," sabi ko kahit na hindi ko naman talaga
iyon gusto.
"Why?" Nakita ko ang nag-aalab na galit sa kanyang mga mata. "So you can act this
way with him?"
"Oo!" pagalit kong sigaw.
Now he looks so triggered. Humakbang siya palapit sa akin, his eyes narrowed and
bloodshot. He tilted his
head to the other side, parang naghahamon. Kaya kong pantayan ang reaksyon niya.
Inekis ko ulit ang braso ko
sa aking dibdib.
"Tutal, ayaw mo naman sa akin, 'di ba? Hinahayaan mo lang ako! Wala kang ginagawa!"
Paulit-ulit na umigting ang kanyang panga habang tinitingnan ako. Mas lalong
umiinit ang galit niya. I can
almost see his eyes twinkle with angry and bloodshot tears for me. The thick
muscles of his chest and his
arms made me tremble in fear and desire at the same time. Kung hindi lang
nangingibabaw ang galit at
pagkapahiya ko ay hindi ko na nakayanan.
"I don't mean much to you! Probably why you just fucked me on your terrace, not on
your bed! Probably why
you did not shower me sweet words, hindi gaya ng ginawa mo noon kay Bethany o kung
sino man 'yon! Mine
were just the crude remarks! Tapos ngayon, wala ka man lang reaksyon!" I almost
screamed every word.
Kumunot ang noo niya at ilang saglit na dinilaan ang labi bago pumikit. He gave one
thunderous bark of
laughter. Namilog ang mga mata ko sa sobrang gulat sa pagkakatawa niya. Kung
napahiya na ako kanina, mas
lalo na ngayon! Sa galit ko, wala akong ibang mapagbuntungan kundi ang balahibo sa
kanyang dibdib.
P 32-3
I curled some on my index finger and pulled it to hurt himphysically. Tumigil siya
sa pagtawa at ininda ang
sakit doon. Hinawakan niya ang aking kamay at binaba. Nagpumiglas ako sa galit.
He's still smiling savagely
and his eyes were still bloodshot and angry.
"Napakawalang hiya mo! You asshole!"
Tinulak ko siya pero nahawakan niya ang dalawa kong kamay. Pakiramdamko para akong
nahuli at kahit
anong gawin ko ay hindi ako makakawala. Nilapit niya ang mukha niya sa akin habang
pinaparte ang
magkabilang kamay ko. The bathrobe fell on the granite sink behind me. Now I feel
so damn exposed.
"You're too in lust with me, I don't want that."
"I amnot!" giit ko at pinilit muling kunin ang mga braso para maisarado ang
nakalantad na sarili.
"I don't want you staying just for the sex."
"You're just creating excuses para makalimutan ko 'yong mga ginawa mo!"
He pulled my right hand farther just so he could pull my body closer. Nagulat ako
at natahimik dahil sa
ginawa niya. Mas inilapit niya rin ang mukha niya sa aking tainga. His breathing is
tickling me.
"Fine, yes. I lust for you, too much, too. If that isn't obvious enough. Hindi na
kita nadala sa kama."
Mabilis ang hininga ko sa pekeng galit habang pinapakinggan siya.
"I was so turned on to even think about the bed. And you know, I've never been that
turned on my whole life.
Even back when I was a teenager."
Umirap ako at pilit na nagconcentrate.
"But that doesn't mean I couldn't restrain myself fromyou. Gusto ko, nababaliw ka
sakin, hindi dahil sa kama.
Sa ibang bagay, Astherielle."
His intense brooding eyes bore into me. Hindi ko matagalan iyon kaya iniwas ko ang
tingin ko. Nilapit niya
ang kanyang braso sa tinitingnan ko para maibalik ko ang tingin ko sa kanya. My
heart is pounding so hard in
my chest. Kung napapansin niya man iyon, hindi niya pinapahalata.
"And as for the sweet words, my poor baby wants..." he drawled sexily.
Ngumuso ako at nag-iwas ng tingin sa kanya.
"The only thing I want that time is to make love to you. I couldn't think straight.
Sa huli ko na nasabi ang
nararamdaman ko para sa'yo. Were you too tired to hear it? Hmm?"
My lips protruded more. Hindi na ako makatingin sa kanya lalo na ngayong titig na
titig siya sa akin.
"Then, why aren't you turned on now?"
"You'll accuse me of being a playboy. I don't like that," bulong niya.
P 32-4
Hindi na ako kumibo. The cold is slowly touching my body. I feel so exposed in
front of himand I don't think
it affects himat all. Wala na akong saplot at nariyan parin siya, nakatingin lang
at walang ginagawa.
"So you're not turned on..."
He sighed heavily. Binaba niya ang mga kamay ko at hinawakan niya ang magkabilang
side ng inuupuan ko.
He locked me in between him.
"Fuck! You are so drunk," he pointed out. His voice hoarse and miserable.
Hinilig niya ang kanyang mukha sa aking leeg. His breathing was fast and heavy.
Nang dumampi ang kanyang
katawan sa aking dibdib, naramdaman ko kaagad ang init. The sensation I felt when
his heat brushed my
peaks made me purr. My nipples hardened at the touch of his heated skin.
"I don't think I can ever bear to see you kiss another boy," he whispered.
Namilog ang mga mata ko. Naroon ba siya kanina? Nakita niya kami?
"Ayaw ko naman talagang halikan siya, Zamiel. Nagulat na lang ako sa-"
"That's why you shouldn't drink when I'mnot around, right?" he said warningly.
My peaks brushed his hairy chest again. This time, they hardened so bad. The
sensation I'mfeeling against
his skin was out of this world. Pakiramdamko, wala na talagang ibang
makakapagparamdamsa akin ng
ganito kundi siya.
He shifted a bit. My knees felt the steel-hard shaft under the expensive material
of his slacks. Kinagat ko ang
labi ko para mapigilan ang pagngisi.
"You're turned on," I whispered on his ear.
He shifted his weight more towards me.
Sinubukan kong hagilapin ang naramdaman ko kanina pero nahuli niya ang kamay ko
bago ko pa lang
mahawakan ang kanya. Ipinako niya iyon sa granite countertop. He groaned angrily on
my ear and bit it softly.
"Zamiel, please..." bulong ko, halos dasalan siya.
He cursed softly. Dinala niya ang kanyang labi sa akin. He sucked on my lips
violently, like a punishment for
a sin. Pero nababaliw na talaga yata ako dahil kahit na ganoon ay mas lalo pa akong
nagliyab.
He opened my lips with his and he forcefully entered my mouth with his tongue. I
was moaning like a total
mad woman while he's kissing me with no holds barred. He sucked my tongue habang
ang dalawang kamay
niya ngayon ay parehong inaangkin na ang aking dibdib.
Napaliyad ako. I snaked my arms around his nape to encourage his kisses. He hissed
when he realized what
I'mdoing.
Namamaga ang labi ko nang binaba niya ang halik niya sa aking panga at sa aking
tainga.
P 32-5
"Akin ka lang, naiintindihan mo?" he whispered.
His lips travelled down my neck. I craned to give himmore access. I ama crying mess
because of the way
his thumb is playing with my twin peaks.
"Sa akin ka lang," bulong niya. Ang bawat salita ay klaro at may diin.
Bumaba ang isang kamay niya galing sa aking dibdib patungo sa gitna ng aking hita.
His finger brushed my
folds indulgently. Tumigil siya sa ginagawang paghalik. Mariin akong pumikit habang
dinadama ang
ginagawa niya sa akin.
Kinagat ko ang labi ko. His large finger slowly dipped within me, I trembled
uncontrollably at the
anticipation. Nag-init din ang pisngi ko sa kahihiyan nang natantong masyado nga
yata talaga akong
nababaliw sa kanya. Damn it, his finger is immediately dripping with one slow dip!
Dumilat ako at nakita ko siyang titig na titig sa mapupungay kong mga mata. He
looks so pleased to see me so
sleepy and horny. Ilang beses ba talaga ako mapapahiya sa gabing iyon? Reality hit
me hard when I realized
what I've done! Nababaliw ka na talaga, Ace? Narinig mo ba lahat ng mga pinagsasabi
mo?
And look at his face right now? You pleased himso much with all the things you've
said! Ano kayang iniisip
ni Zamiel ngayon? Na ganyan ka na karupok sa kanya?
I pushed his hand away fromme to save face. His head tilted. Umiling siya.
"Oh no, baby, you're not backing down now."
Muli niya akong hinawakan doon. I wanna look at himwith conviction. Na ayos lang
ako at hindi ako
nababaliw sa kanya pero hindi ko magawa. Unti-unting hinihila ang aking mga talukap
ng kasakiman para sa
kanya. Kagat ang pang-ibabang labi ay napahawak ako sa kanyang braso bilang suporta
sa ginagawa niya sa
akin.
His fingers glided in and out of me while he's enjoying the look on my face: trying
hard to look formal and
fine when I'mnothing but a pleasured mess.
"Ah... Zamiel..." I moaned when I felt the desire consume me.
Tumigil siya at nawala rin siya sa pagkakahawak ko. Nagulat ako roon. Napadilat ako
ngunit hindi pa saglit
ay hinila niya na ang magkabilang binti ko. He brought me to the edge of the
granite sink. He kneeled in front
of me. He was huge that even when he's kneeling, his head still leveled with my
thighs.
The sight of himkneeling in front of me, with my thighs draped over his shoulders
mortified me. Pero bago
ko pa maisigaw ang pangalan niya sa protesta ay naramdaman ko na ang gusto niyang
gawin.
He gently opened the folds between my legs and his tongue delved in it. Mariing
pumikit ang mga mata ko
habang tumitingala sa klase klaseng sensasyong ibinibigay niya sa akin ngayon.
"What the hell are you-" I couldn't damn finish the question because his tongue is
already sucking and kissing
my folds.
P 32-6
He expertly licked my sensitive flesh. His pace quickening. He alternated between
shallowly flicking his
tongue against my bud and the long dive of his tongue deep within me. Naramdaman ko
kaagad ang mabilis na
panghihigpit sa kalooblooban ko. It was like my body is bracing something very big.
My muscles tightening
with every delve of his hot and wet tongue.
Naramdaman ko ang marahang tinik ng nipis na balahibo sa kanyang panga. The
intensity of his kisses and his
sucking was too much. I'mtorn between wanting himto do it over and over again, and
the embarrassment of
its reality.
Kailangan ko ng makakapitan. Napasabunot ako sa kanyang buhok habang walang tigil
niyang ginagawa iyon
sa akin. My head fell back as he ground me into him, his tongue going deeper. I
felt the liquid gushing within
me.
"Ah!"
Lumayo ako ng bahagya ngunit marahas niya akong pinigilan, kung hindi man ay mas
lalong inilapit sa kanya
na kung wala siya sa harap kong nakaluhod ay nabuwal na ako.
One long suck on my bud and I let out a long erotic moan. The earth shattering
release made me convulse and
twist so hard that I want him, for the nth time, out of there! But he held me in
place, nagpatuloy siya sa
paghalik sa akin doon, sucking my fluid till the last drop.
When the last wave dropped, my head fell back weakly. He stopped and chuckled.
Dumilat agad ako dahil sa
halakhak niya. I saw himsleepily and devilishly looking at me, pleased with what
he's done with me.
He crouched to kiss my stomach. He showered me smooth and shallow kisses all the
way up to my twin
mounds. Marahang halik ang iginawad niya paangat sa aking dibdib. He twirled his
fingers between my
nipple. Ang apoy na natupok kanina ay hindi ko na napigilan ulit. The spark is
slowly turning into a wildfire,
sinusunog ang natitirang rason at pagpipigil sa akin.
Umawang ang bibig ko. Quickly, I cupped his thick shaft protruding on his dark
slacks. Natigil siya sa
nakakalokong paghalik para tingnan ang ginagawa ko. He tried to remove my hand on
his but I sensed it was
a half-hearted gesture.
Nag-angat siya ng tingin sa akin. Now, all humor gone and with only passion and
desire in his eyes. I stroked
him, gaya ng ginagawa niya sa loob ko, only now I'musing my hand.
"Zamiel, I want..."
His lips parted and he tilted his head. Bumagsak din ang tingin niya sa aking
kamay. Nakita ko ang pamumula
ng kanyang leeg at dibdib. His veins protruded and his neck corded.
Another stroke and he lost it. He forcefully scooped me fromthe counter top.
Nagpaubaya ako ng buo sa
kanya. Inangat niya ako at marahas na nilapag sa kama.
Napadilat ako. His large roomis only illuminated by the dimlights of his lamp.
Without further ado, he covered my body with his. Gamit ang dila'y pinaglaruan niya
ang aking dibdib. His
other hand reached for me and grabbed my nipples. His fingers squeezed and twisted
it. I cried loud when I
P 32-7
realized the sensation intensified!
Umangat ang halik niya sa aking leeg. I moaned when I felt his tongue graze my
neck. His thick shaft is like
steel on my stomach. Sa tuwing bumababa ito at nararamdaman ko sa gitna ng aking
mga hita ay hindi ko
mapigilan ang pag-angat ko sa sarili ko. I can't help but mimic a familiar
rhythmhe's taught me before.
"What the fuck are you doing?" He groaned and stopped my movements but I was too
wild with ecstasy.
"Oh... I'mgonna..."
He frantically unbuttoned his slacks and removed his boxers. He grunted when he
freed his erection. My eyes
widened, hindi nasasanay sa kalakhan nito.
He grounded himself in between me. Hinawakan niya ang aking baywang para maposisyon
ng maayos.
He then pressed his naked flesh on me. It felt larger than our first time!
Napapikit ako sa sakit na naramdaman. Ngunit humabol ang mga kakaibang sensasyong
nagiging pamilyar na
sa akin. He stretched me unbearably. Halos mapunit ang labi ko sa kakakagat sa
pagpasok niya. It was so
painful. I remember our first time.
He cursed loudly when he filled me to the brim. Pinatakan niya ako ng isang halik.
Gusto ko siyang tingnan
pero hindi na ako pinapayagan ng mga mata ko. I was too lost to focus on anything
but the pain and pleasure
he's giving me.
I shuddered when he left me hollow only to thrust back again, filling me to the
stock. My voice curled when I
realized that the pleasure frompain was too much too handle. Hindi ko ata
kakayanin.
He cursed loudly again, triggered by my moans.
Unti-unting bumilis ang kanyang paglabas-pasok. He pushed me a little harder that I
felt his thick member
being embraced by my muscles because of the raving pleasure. Hindi ko na napigilan.
I met his every thrust,
encouraging himto make it faster, assuring himthat I amnot hurt.
He grunted and stopped. Umahon siya para hawakan ang balakang ko.
"Stop or I'mgonna spill fast," he said brutally.
Dumilat ako. Kitang-kita ko ang pagpipigil niya. He's sweating even with the full
blast air conditioning.
Biting my lower lip hard, I moved back and forth teasing his shaft for more.
Nakitaan ko ng paghahamon ang mga mata niya. Furious and lustful eyes were directed
on me as he spread
my legs wider apart. And because I couldn't spread more, he pushed my left foot
with his right. Ang isang
tuhod niya ay nakaluhod, ang isa'y angat para maipirmi ang paa ko sa kama gamit ang
paa niya.
For leverage, his hands grabbed for my waist. Habang ginagawa niya ang lahat ng
iyon, nagpatuloy ako sa
panunuya sa kanya. It felt good to be in control of the thrusting. And he seems to
be so annoyed or impatient
because of it. Kaya naman nang sinubukan ko ulit ay kinagat niya ang labi niya at
mariing hinawakan ang
P 32-8
aking baywang.
He then pounded on me so hard and fast that my moans sounded like waves in every
thrust!
His thrust became more frantic, like a steel hammer. He looked like a beast, taking
control over me, pounding
me so hard till I'mmoaning loudly and shamelessly.
My head is hitting the bed's cushion headboard. Hindi na nakayanan ng mga unan. Sa
pagkakaalamko,
kanina'y nasa dulo pa kami nitong kama, ngayon ay halos umangat na ako sa bilis at
lakas ng bawat pagtarak
niya.
His corded neck is flushing at sa paraan ng pagtingin niya sa katawan naming nag-
iisa sa bawat bilis at lakas
ng ginagawa niya, para akong itinulak sa pinakamataas na bangin. My body burst into
millions of pieces as I
felt the spasms of another shivering release. I let out an undulated moan.
He cursed loud. His patience and hard-earned control splintered as he thrusted
faster and harder until I felt
his juice spill inside of me, as my body is still convulsing.
Pareho kaming hinihingal. Dinaganan niya ako. My weak arms snaked around him,
trying to embrace and
cuddle. I feel so flushed na pakiramdamko'y gusto ko na lang siyang angkinin at
yakapin buong gabi.
His harsh breathing is still on. His skin was damp with sweat. I felt it when he
embraced me but I couldn't
care less. Ibinaon niya ang kanyang mukha sa aking balikat. He inhaled my scent
while his arms snaking
around me in a territorial stance.
"You're not getting away fromme. I'll make sure of that," banta ang bawat pagbigkas
ng salita.
Nginaako naman zamiel???? Zamiel!????
P 32-9
Kabanata 31
480K 19.2K 16.1K
by jonaxx
Kabanata 31
Ever
Sore and sleepy, I laid on bed with Zamiel. He took me over and over again.
Ganunpaman, hindi nagbago ang
intensidad ng mga sumunod sa nauna. In fact, he actually felt more intense and more
ruthless the succeeding
times.
He embraced me tightly. Pikit ang kanyang mga mata pero alamko na hindi siya tulog.
"Where is Ashton?" I said as I suddenly wondered about him.
I amso sore. I tried to move so I could get up but my muscles won't cooperate.
Nakadagan din si Zamiel sa
akin. Ang isang braso ay nakabalot sa aking dibdib, ang isang binti ay nakatabon sa
aking mga hita. His face
is on my neck. Naramdaman ko ang pagdilat niya at ang pagtitig sa akin habang
malamyos na hinahaplos ang
aking buhok.
"Why do you keep asking about him?" he whispered hoarsely.
Bakit? Kasi wala akong maalala. Zamiel Mercadejas finding me and bringing me in his
condo smells fishy.
Nasaan sa picture si Ashton kung ganoon?
Not that I wanted Ashton to be there. Gusto ko lang malaman kung paano nangyari ang
lahat ng ito gayong
nasisiguro kong tama pa ang wisyo ko hanggang sa nagblack out ako.
"Because... the last time I remember, I was with him!" giit ko nang natantong iba
pa ang ikinagagalit niya sa
tanong ko.
"Stop thinking about him. You're in bed with me and all you think about is that
asshat!"
For revenge, I curled the hair on his chest with my finger. Sinubukan niyang
pigilan ako sa ginawa pero huli
na ang lahat. He groaned but he can't hide his smirk.
"Stop it. Napapanot na ang dibdib ko!" sinulyapan niya ang kanyang dibdib habang
hawak ang aking kamay.
Ngumisi siya while I tried to look at himwith dagger eyes. Tumatakas nga lang ang
pagngisi ko dahil sa
huling sinabi niya. Napapanot? Seriously? Ugh, Zamiel! Mabilis akong bumawi sa
pagkakatuwa.
"I want to know, Zamiel. What did you do to him? He's still my friend-"
"He was kissing you! You call that your friend?"
"We were both drunk!"
P 33-1
"That's not enough reason. Stop justifying it! He could've done worse!"
"I amnot justifying it. I'mnot defending him. Sinasabi ko lang na maaring hindi
sinadya iyon."
"You are not allowed be kissed by another man, Astherielle! More so, forced by that
asshat!"
Nanliit ang mga mata niya, tila may naintindihang hindi maganda sa akin.
"Tingin mo sobrang bait ng mga taong nakapaligid sa'yo? You think he doesn't have
any motive to kiss you
other than his being drunk? And you're fucking justifying it! Mas lalong hindi ka
pwedeng uminomo umalis
mag-isa!"
Pumikit ako ng mariin. Our arguments really escalate quickly. Alamko naman iyon.
Hindi ko nagustuhan ang
ginawa ni Ashton sa akin pero kahit paano, kuryoso ako kung nasaan siya? Knowing
Zamiel, I just really
hope he's not in a morgue. Oh my gosh! That terrified me! Bakit ba iyon ang naisip
ko? AmI still frigging
drunk?
"Ano nga kasi ang nangyari sa kanya? I just want to know, Zamiel!"
Nilingon ko siya. He looked hestitant on telling me whatever the hell happened. Mas
lalo lang tuloy akong
natetense. Ano kaya talaga at bakit ayaw niyang sabihin? Kung wala naman ay pwede
niya namang sabihin
iyon. That only means...
"He's home now. Now will you stop mentioning him?"
He pulled me closer to him. He feels like a male animal territorial of his prey. In
his large frame, around his
arms, I feel so small and so protected. Ngumuso ako habang binababa ang kanyang
malaking braso na halos
tabunan pati ang labi ko.
"Gusto ko lang naman-"
"Enough."
"E 'di panatagin mo ako-"
"I did not kill him. Happy?"
Ugh! I groaned but I know he's exaggerating it. And I'mtoo drunk that I think the
worst of him.
His skin smells like expensive perfume and musk. His nose is touching my cheek and
his hot breath teasing
my jaw and neck. Marahan ko siyang nilingon. Half way, I saw himwatch me with
curious eyes. Kumabog
ang puso ko. Iniwas ko kaagad ang tingin ko.
I remember all the things that I did that night. All the words I said. Para akong
nabuhusan ng malamig na
tubig. Nababaliw na talaga yata ako. Bakit ko ba iyon sinabi sa kanya? I teased
himtoo much. Ano na lang
ang iisipin niya?
Noon, hindi ako naniniwala na makakagawa at makakapagsabi ka ng mga bagay na hindi
normal sa'yo kapag
lasing ka. Now, I proved that theory right. In a very hard way. Damn it!
P 33-2
Ano kaya ang iniisip niya tungkol sa akin? Uminit ang pisngi ko nang naisip ang
napakaraming maaring
paratang niya sa akin kung sakali.
"Uuwi na ako. Anong oras na?" sabi ko para mabasag ang katahimikang nagpatakot sa
akin.
"You're too sore to do that. You should just rest. Ihahatid kita bukas sa opisina
mo."
"Hinahanap ako ni Auntie Tamara, Zamiel," giit ko.
"She'll be fine. Just tell her you're sleeping here. We'll get married soon,
anyway."
By instinct, I pulled some of the thin hair on his chest again. Mabilis niyang
sinikop ang kamay ko at
marahang pinigilan sa ginagawa. He chuckled.
"I'mnot marrying you!"
Kumunot ang noo niya pero pinalagpas parin ako.
"Not yet, at least. We will marry soon-"
Muli kong sinubukan na bunutin ang balahibo niya pero dahil sakop ng kamay niya ang
kamay ko, hindi ko
nagawa. Imbes ay niyakap niya pa ako lalo, as if the embrace wasn't tight enough.
"I'mnot!"
Pinatakan niya ng halik ang aking pisngi. Bago nilapit pa ang mukha sa aking
tainga.
"You have to. I amin love with you."
Parang may kumurot sa puso ko sa lamig ng pagkakasabi niya noon. Walang bakas na
humor ang bawat salita
at ang tono. Ni hindi rin siya nag-abang sa magiging reaksyon ko. Nanatiling
nakabaon ang kanyang mukha sa
aking leeg na tila ba natatakot sa magiging dugtong ko.
"What about me, then? You said you'll let me marry the man I love?"
Hindi siya nagsalita. For a few moments, nakakabinging katahimikan ang naghari.
Hawak niya ang kamay ko
habang nakapalupot siya sa akin. He did not speak or react for a few moments. He
did not look at me. He
remained on my neck.
"Who are you in love with, then?" he asked huskily.
Hindi ako sumagot. Hindi na rin niya ako pinilit. Nanatili akong nakatingin sa mga
daliri kong ginawa kong
palusot para hindi siya malingunan. Hindi rin naman niya hinagilap ang mga mata ko
para mapilitan akong
sumagot.
"You'll fall out of him. You will fall for me," he whispered.
Kinagat ko ang labi ko. Nanatili siya sa posisyon, never looking at me for some
reason. I remained beside
him, as well. Nanghihina at hindi makagalaw ng tuluyan sa pagkakahawak niya.
P 33-3
I suddenly wonder if I could ever fall in love with someone else after him. I
amhopeful, though. Pero ang
huling sinabi niya ay nagpatakot sa akin. It sounds like he's cursing and dooming
me. Sa estado ko ngayon
nakakatakot na iyon nga ang mangyari. Kung hindi pa man nangyayari na.
Pinikit ko ang mga mata ko. Pansamantala kong kinalimutan ang mga nangyayari. I
just want to treasure this
moment with him. Baka kasi huli na 'to. Baka kasi hindi na ito mauulit. Pinagbigyan
ko ang puso ko kahit sa
gabing ito lang. Pinagbigyan ko ang sarili ko dahil alamko, he'll eventually
realize that I won't do much good
for him. Anyway, he got his fair taste of me. There is no regrets, right?
Kinabukasan, una kong nakita sa paggising ko ay ang mapupungay niyang mga mata. I
immediately withdrew
fromhis stare because I know I probably look like a potato. Imbes na hayaan niya
akong lumayo ay hinila
niya ako palapit sa kanya.
"Zamiel!" agap ko. "Magtatrabaho pa ako! Uuwi pa ako para makapagbihis!"
Sinulyapan ko ang digital clock niya at nakitang alas sais na ng umaga. Kung
gagawin ko pa ang mga sinabi
ko'y walang duda, malilate na ako. Pero hindi bale nang malate kesa sa hindi
pumasok.
"I bought you clothes so you won't have to go home. Nasa lamesa."
"Bought me clothes? Kailan?" tanong ko, medyo nagulat.
Nilingon ko ang maliit na lamesa. I saw fresh and clean white towels along with a
black corporate dresses,
and a set of underwear.
"Pinabili ko lang," dagdag niya.
Ilang sandali akong nag-isip habang tumititig siya sa akin. Sa bagay, mas ayos nga
iyon. Hindi ako malilate
kung sakaling susuotin ko ang pinamili niya.
"I charged your phone, too so you can call your Aunt," his tone was a bit hesitant.
Kumunot ang noo ko. He twisted his lips sexily. Tumingin siya sa kawalan na tila ba
may iniisip at
sasabihing hindi ko magugustuhan.
"I just don't know your passcode."
"You don't have to know my pin code to charge my phone!"
Bumalikwas ako. His grip loosened up kaya nagawa kong bumangon. Hawak ang kumot sa
aking dibdib,
nilapitan ko ang cellphone ko sa side table ng kama. I checked Auntie Tamara's
texts. Napansin ko rin na
walang text si Ashton doon kaya napaisip ako.
I dragged the comforter down as a cover up for my nakedness. Nilingon ko si Zamiel
na nakabusangot na
nakatingin sa akin. His massive body is sprawled on his king size bed. The bed
looked small because of him.
He's wearing his black boxers only. His muscles were on the right places. He looks
hard and strong because
of it. Well.. actually he feels hard and strong. Uminit ang pisngi ko sa naiisip.
Ang liit ng kama para sa kanya. Paano kaya kami nagkasya roon?
P 33-4
I also noticed the interiors of his room. Sa ilalimng kama ay may ilaw pa. The
curtains are still closed kaya
hindi pumapasok ang ilaw sa labas ng mga bintana.
Kinuha ko ang cellphone ko at naglakad palapit sa malaking bintana. I opened the
long thick curtains to
reveal the view of the skyscrapers and the buildings below. Binalik ko ang tingin
ko sa kama at nahagip ng
mga mata ko ang kinakaladkad kong puting comforter. Binalik ko ang tingin ko kay
Zamiel na ngayon ay
seryoso lamang na nakatingin sa akin.
I typed in a message on my phone for Auntie Tamara.
Ako:
Auntie, sorry kagabi. Hindi ako nakauwi. Nasa condo po ako ni Zamiel.
I scrolled up to see her messages. She flooded my phone with worried texts.
Auntie Tamara:
Astherielle! Magpapablotter na kami ni Renato! Mag text ka naman!
Auntie Tamara:
Mamamatay ako ng maaga sa'yo! Please text me where you are!
Auntie Tamara:
Where are you?
Auntie Tamara:
Do not fucking scare me.
Auntie Tamara:
Zamiel Mercadejas texted me. You're with him?
Auntie Tamara:
Please tell me you're safe.
Inangat ko ang tingin ko kay Zamiel. His soulful eyes is still on me. He really
looks so good when he's
serious and angry. Hindi ko maiwasan ang pagpupuna roon.
"Tinext mo si Auntie kagabi?"
"Yes. You fell fast asleep without texting her, so..."
Marahan akong tumango at nilingon na ang banyo. My face heated when I remember what
he did to me last
night. Mas lalo lang nag-init nang natanto ko ang lahat ng mga sinabi ko.
P 33-5
Nang hindi siya tinitingnan, kinuha ko ang tuwalya at ang iilang damit na nasa
lamesa. With the comforter
enveloping my body, I immediately went inside his large bathroom. Alamkong
nakatitig siya sa lahat ng
ginagawa ko kaya naman nang nakapasok ako sa banyo ay para akong nabunutan ng
tinik.
I checked on the clothes he's bought. Not bad. Pinili ko ang itimna sleeveless
dress. Mas simple kasi iyon sa
ibang naroon. The others would make me look like the CEO of the company imbes na
empleyado lamang.
Ilang sandali pa akong natulala sa loob ng banyo. The image of us in heated desire
last night is bothering me.
Nababaliw na talaga yata ako. Zamiel is right. Alcohol is not good for me. I get
really... damn!
I turned the shower on in full blast sa pag-asang kasabay ng pag-agos ng tubig ay
ang pag-agos din ng alaala
ko kagabi pero walang silbi iyon. The whole time I'msoaping my body with his
familiar bath gel, I
remember the places he kissed. At sa pagkakaalala ko, wala siyang pinalagpas na
sulok. He kissed me
thoroughly, as if he worshipped every bit of it.
Mas lalo ko lang naramdaman ang awkwardness sa sarili ko pagkatapos kong maligo,
nang naibalik na ng
tuluyan ang katwiran ko. He's prepared a toothbrush for me last night, iyon ang
ginamit ko kanina sa banyo.
Pagkalabas ko ay naabutan ko siyang nakatingin sa labas ng bintana habang may
kausap sa cellphone. Ang
tanging saplot niya ay ang maliit na puting tuwalya na nasa kanyang baywang.
Nagtiim-bagang agad ako. His body is covered with well cut and thick muscles I only
see on magazines and
TV. Nilingon niya ako nang naramdaman ang paglabas ko sa banyo. Then his eyes never
left me even when
he's seriously talking on the phone.
Sinuklay ko ang buhok ko. Pinanatili ko ang tingin ko sa salamin habang ginagawa
iyon. But I amvery much
aware of his eyes on me. Even after the phone call.
Marahan naman siyang dumiretso sa banyo pagkatapos ilapag ang cellphone sa maliit
na lamesa sa gilid
lamang ng kama. He closed the bathroom's door so he could take a bath. Para ulit
akong nabunutan ng tinik.
Bakit ba tensyonado ako pag nasa pareho kaming kwarto? Lalo na pag nakatingin siya?
Nagpatuloy ako sa pagsusuklay. Kinuha ko ang bag na dala ko kahapon at naglagay na
rin ng make up na
naroon.
Nag-almusal kami sa kanyang dining area. He asked for a roomservice food. Siguro ay
dahil na rin sa
pagmamadali na. Ginawan niya ako ng kape habang nakaupo ako sa lamesa. Pinapanood
ko siya, in his crisp
white long sleeves and dark slacks. Diretso ang tingin niya sa akin pagkatapos ng
ginawa.
Nilapag niya agad sa tabi ng aking pagkain ang kape. Tahimik kaming nag-almusal.
Pagkalabas namin ng
condo niya, nagsimula na ang mga tawag sa kanya. He's a busy man, I realized.
Though, of course he will be.
He's a tycoon with a company dealing with different businesses.
"Thank you," I awkwadly said when he parked in front of the building. Hindi
nagtagal ang byahe dahil
mukhang nasa BGC lang din naman ang condo niya, hindi gaya sa apartment namin ni
Auntie.
"Ihahatid kita sa opisina mo," sabi niya habang ibinibigay sa valet ang susi ng
sasakyan.
Aangal na sana ako pero mukhang wala na akong magagawa. He made up his mind and the
dangerous look in
P 33-6
his eyes told me that there is no stopping him. Bahala na. Hindi naman siguro mag-
iisip ng masama ang mga
tao. Iyon na lang ang inisip ko.
Ngunit pagkapasok pa lang namin sa lobby ay makabali leeg na. His complete suit and
his arrogant air is so
noticeable. He's so flashy without even trying. Dire diretso ang lakad ko.
Mumunting butil ng pawis ang
naramdaman ko dahil sa tensyon galing sa mga nakatingin sa amin.
Ayos lang ito. Nasa likod ko lang naman siya, hindi ba?
That's why when I felt his large hand on my waist, I quickly stiffened. Ang mga
mata ng mga tao ay diretsong
bumaling sa akin. His possessive stance amazed themso much. Lalo na noong napansin
ni Zamiel ang
pagbilis ng lakad ko. He quickly pulled me closer by the waist so I'd stop my
sudden sprint.
Kunot noo ko siyang nilingon. Nang nakitang mas galit pa siya ay huminga na lamang
ako ng malalim. He
pulled me back to himmaking some employees sigh heavily.
Pumasok kami sa lift. Marami ang pumasok din doon, dumidikit ang mga mata sa aking
likuran, kung nasaan
siya. His hand rested on my stomach to keep me in place - so close to him.
"I know what you're doing," he whispered.
Iilang empleyado na malapit sa amin ang sumulyap. Nagpakawala lamang ako ng hininga
at hindi na
dinugtungan pa ang sinabi ni Zamiel.
"You're ashamed people would see us together?"
Kinagat ko ang labi ko lalo na noong sinulyapan na talaga ako ng babaeng nasa tabi
ko. She looks a bit
shocked. Narinig niya siguro ang bulong ni Zamiel. Can't he hold it and wait till
we're alone? Kahit na
bumubulong siya'y naririnig siya ng mga katabi namin.
Tumunog ang lift sa tamang floor at dumiretso ako palabas. Sumunod si Zamiel. Hindi
ko na tiningnan ang
reaksyon ng mga kasama namin dahil alamko na iyon.
Sa lobby ay mabilis ang paglingon ng mga naroon. Pumikit ako ng mariin sa kaba.
"Good morning, Ace! And... Zamiel?" sinalubong kami ng pamilyar na boses.
Nalingunan ko sa gilid ng glass door si Caleb. He's in his suit and a bit shocked
with our sudden entrance.
Kahit na ang bati niya'y naging hudyat ng agarang pagkakabawi.
"G-Good morning, Caleb!"
Natigil ako sa pagmamadali para batiin si Caleb. Caleb's eyes drifted behind me,
where Zamiel is.
"Coincidence or?" he said with a mocking tone.
"Hinatid ko siya rito, Caleb," may diing sinabi si Zamiel.
Caleb's mouth formed into an "O". His playful eyes met mine before he turned to
Zamiel again.
P 33-7
"I hope you are not trying to steal another company's asset-"
"I'mnot, Caleb. Although, I would like to get her under me..."
Siniko ko si Zamiel dahil nararamdaman ko ang pagkawala ng biro sa ekspresyon ni
Caleb. Napalitan iyon
ng galit.
"Sige na. You should go, Zamiel," sabi ko nang napapansin ang tensyon sa dalawa.
Dinungaw ako ni Zamiel. Si Caleb naman ay titig na titig sa aming dalawa. Zamiel
crouched, just enough to
reach for my forehead.
"I'll pick you up later. Don't bother for lunch. My secretary will come here to
give you food, 'kay?" Then he
kissed me languidly.
Halos mapapikit ako ng mariin nang hinaplos niya ang siko ko at dumiretso na
palabas ng aming floor.
Caleb's eyes stayed on Zamiel until he's not seen anymore. Bumaling siya sa akin,
nanliliit ang mga mata.
"Is he... courting you to be one of his designers, Ace?"
Ngumuso ako at marahang naglakad. Sumunod naman si Caleb papasok ng opisina. Ang
mga mata ng mga
kasama ko'y nasa akin ngayon. Tuwing susulyap si Caleb ay agad naman silang
babaling sa ginagawa.
"Hindi naman, Caleb," sabi ko.
"Inamin niya kanina. Don't tell me you're thinking about it?"
Nakalapit na ako sa lamesa ko nang nilingon ko si Caleb. Mabilis akong umiling para
ipakita na hindi ko iyon
kailanman naisip. Although Zamiel really did invite me on his company. But for some
reason, tingin ko hindi
naman iyon dahil gusto niyang makipagkompetensya sa kabilang kompanya.
"Nope, Caleb. Trust me."
Nanatiling kunot ang noo nito. Ilang sandali naman ay umaliwalas at napalitan ng
mas kuryosong ekspresyon.
"Does this mean... he's..."
Umiling agad ako dahil alamko kung ano ang ibig niyang sabihin. He smirked at my
reaction.
"I really hope not. I know men in my circle, Ace. And Zamiel Mercadejas is the most
ruthless playboy of all.
Though, I'msure you won't fall for that trap. Matalino ka. I have high expectations
of you."
I could not react. Lalo na noong tumango siya at tumalikod para umalis. Hindi niya
na hinihintay ang magiging
reaksyon ko. It was like he was so confident that I will never really do something
bad for myself.
Napabuntong hininga ako at naupo. I opened the computer without thinking.
Tinutukso na ako ng mga katrabaho ko pero wala akong magawa kundi ang bigong
umiling. Ilang minuto pa
ang lumipas bago ko naisip si Ashton! I glanced at his office and saw that he
wasn't there!
P 33-8
"Perrie, si Ashton?" tanong ko sa katabi kong kanina pa nangingiti sa akin.
"Ah!? Lumabas 'yon, eh." Itinuro nito ang pintuan.
Tumango naman ako. Nabunutan ulit ako ng tinik. Well, at least he's here, right?
He's okay.
Umabot pa ng ilang minuto ang pag-iisip ko kay Ashton. I couldn't concentrate much
on my work because I
want to talk to him. Nag-aabang ako sa pintuan, baka sakaling siya na ang papasok
pero lumipas pa ang iilang
abalang katrabaho, walang Ashton na nagpakita.
Pagkatapos ng isang oras na pagsulyap sa pintuan, parang nabuhay ang kaluluwa ko
nang nakita ang busangot
na Ashton. May band aid sa kanyang kanang pisngi at ang kaliwang mata ay namamaga.
Laglag panga ay
tumayo ako para batiin siya at humingi ng paumanhin.
Nag-uunahan lahat ng iniisip ko. I hope Zamiel did not do that to him! Oh my gosh!?
"Ashton..." tawag ko nang nakalapit siya.
Tumayo pa ako para makausap siya ng maayos pero iniwas niya ang tingin niya sa
akin.
"Gawin mo na ang trabaho mo," malamig niyang sinabi at nilagpasan ang lamesa ko.
Nanatili akong nakatayo. Sinundan ko siya ng tingin. Diretso rin ang lakad niya
patungo sa kay Bobbie. May
sinabi siya roon. Tinanguan naman siya ni Bobbie. He then went straight to his
table. Bumagsak ako sa upuan
ko.
He's cold. He's angry of me? Hati ang opinyon ko sa kanyang naging reaksyon.
Sinulyapan ko ulit si Ashton at
naabutan ko siyang umiwas ng tingin sa akin.
This can't go on like this. Ayaw kong may ganito sa trabaho. We shouldn't have
personal issues. I don't get
why he's angry when in the first place, I should be. Kahit paano, tama si Zamiel.
We were drunk but Ashton
was wrong in forcing me to kiss him!
Iyong mga pasa? Hindi kaya si Zamiel ang may gawa noon? Posible iyon pero ayaw kong
mamaratang.
There's nothing I can do but ask Zamiel if he did it, right?
I took my phone out. Nagtipa ako ng mensahe para kay Zamiel.
Ako:
Did you punch Ashton?
Kalalapag ko lang ng cellphone ko at kahahawak sa computer mouse nang may iilang
anino akong nakita sa
kanang bahagi ng tingin ko. Unaware, nag-angat ako ng tingin para sa posibleng
kliyente o boss na naroon.
Perrie and Bobbie were both looking at whoever was there.
Parang natigil ang mundo ko nang nakita kung sino ang naroon. In her ash gray dress
and a black Hermes bag,
hair jet black in a french twist, Tita Matilda is standing proudly just beside me.
Her scowl told me that her
presence means something bad. Pagkatapos ng ilang taon, pupunta siya rito sa harap
ng lamesa ko, bakit hindi
P 33-9
magiging masama ang sadya niya? Siguradong masama iyon.
Behind her is Daniella in her flesh colored dress and hair long and down.
"So, you're still here, huh?" Daniella said in a mocking tone.
Napatayo ako. Natatakot akong umupo lang sa tabi ng mga ito. Mas gusto kong
nakatayo na malayo. I feel like
I need to defend myself. Gumapang ang kaba sa akin at tila nabuhusan ng malamig na
tubig ang aking tiyan.
"Daniella, please, I'mhere for work-"
"Hindi ba pinalayas na kita? Bakit nandito ka pa?" Tita Matilda's hard voice
shocked me.
After seven years, I heard her talk again. Mas lalong nadepina ang takot ko. My
fear of her was buried deep
within and her voice was the shovel that is digging the grave. Nag-uumalpas ang
kaba ko at kahit anong tago
ko ay hindi ko magawa.
"Natatakot ka?" Tita Matilda's eyebrow twitched.
Kunot-noo at seryoso ko siyang tiningnan. Gusto kong panindigan na hindi ako
natatakot.
"Dapat kang matakot, hindi ba? Kasi alammo kung ano ang gusto ko at alammo kung ano
ang kaya kong
gawin."
Some of my officemates were already looking at us. Ayaw kong dito kami nag-uusap.
Kung sana pwedeng
humingi ng time out at mag-usap kami sa mas pribado pero kitang kita sa mga mata ni
Tita Matilda na hindi
siya mapipigilan. And if talking here will shame me, she will talk here without
hesitation. She will even be
glad to shame me in front of all.
"Bayaran ka! Hindi mo ba nakita ang mga larawan na pinadala ko? That will reach the
higher ranks of this
company! They will all learn that you're a whore... an abomination of this
company's integrity-"
"Tita, hindi po ako nanggugulo sa inyo ni Daniella. Bakit n'yo pa kailangang gawin
ito? I amnot-"
"You heard what I said to you, Ace. We want you to leave this place. Can't you
understand that? Bakit 'di ka
na lang bumalik doon sa Sta. Ana?" si Daniella.
"I don't understand why you're doing this!" pagalit kong sinabi.
The tears pooling in my eyes were not of pain but of anger. Sa galit ko at sa
kagustuhan kong maintindihan
nila ako, hindi ko na mapigilan ang sariling emosyon.
"Hindi ako nagreklamo na pinaalis ako! Hindi ako nagreklamo na ginulo n'yo si
Auntie Tamara! Hindi ako
nagreklamo na ayaw n'yo akong pag-aralin at tinanggalan ng karapatan sa kahit anong
pinaghirapan ng mga
magulang ko! Hindi ko kayo hinabol para sa kahit ano pero bakit kayo nanggugulo!?"
I screamed until I
realize that maybe... maybe it's Zamiel.
Siya ang dahilan ng lahat ng ito. Ayaw ni Tita Matilda at ni Daniella na makasama
ko siya. Even as a friend.
Even to see himeven for a bit because they think I'ma threat!
P 33-10
Tinitigan ko ang galit na mukha ni Tita Matilda. She looks so furious. Her wrinkles
were showing and her
lips were in a thin line. Nanliit ang mga mata niya nang nakita ang marahas kong
pagtitig.
"The meeting will start in a while. I heard..." tunog ng takong ang narinig ko
galing sa pintuan.
"Good morning, Madame!" nag-uunahan ang mga katrabaho ko.
"Good morning, Ma'am!"
Palapit ito sa aming tatlo. Nilingon ko kung sino iyon at pakiramdamko'y mabubuwal
ako sa kinatatayuan ko
dahil sa kaba. Senyora Domitilla is strutting inside the office with her white and
red floral dress and her own
big black Hermes bag. Dalawang nakaitimna lalaki sa magkabilang side, tingin ko'y
bodyguards niya.
She looked at me with disgust before settling her eyes on Tita Matilda and
Daniella. Humalik si Daniella sa
pisngi ng matandang senyora bago mayabang na sumulyap sa akin. It was like she's
telling me that she's so
powerful now. That I mean nothing and she means everything to everyone.
"Amer Samaniego is already in the conference room, Matilda. Why waste your time
here?"
"Andito pala kasi ang magaling kong katulong."
Senyora Domitilla turned to me. All her disgust is gone. Just her plain hard and
indifferent expression. Gusto
kong magsalita pero wala akong masabi. I remember her being good to me. My last
memories of her were not
that good but... umaasa akong kahit paano ay maaalala niya na hindi naman ako
naging masama sa kanya at sa
kanyang mga apo.
"Buhay pa pala ang manlolokong ito," she uttered with pure but calmrage.
Para akong nabuhusan ng malamig na tubig sa sinabi niya.
"Kaya nga, Senyora. We want her gone fromthis company. I hope Amer will realize
that he has a bad taste
for employees."
Narinig ko ang pagkabog ng pintuan. Mga yapak ni Ashton na palapit sa amin ang
narinig sa mga sumunod na
tahimik na segundo.
"Oh! Kaya naman pala. Her boyfriend is working here, Daniella. Kaya pala rito rin
siya nagtatrabaho," Tita
Matilda said.
"Ano pong kailangan ninyo?" Ashton said in a formal tone.
Nagtagal ang tingin ni Senyora Domitilla kay Ashton. Puno ng poot at pandidiri ang
titig niya rito. She
scowled. Bumagsak ang tingin niya sa akin.
"I will make sure you're both removed fromhere," she said with finality.
"Senyora..." agap ko. "Huwag po, please. I'mnot doing anything wrong..."
Tumakas ang pag-asa ko sa aking tinig pero nang nilingon niya ako ay natanto kong
wala na dapat akong
P 33-11
inaasahan.
"Bayaran ka. Nakakahiya ka. May gana ka pang magpakita rito... ganyan na ba ka
kapal ang mukha mo?"
"Nilalandi niya si Zamiel, Senyora. May boyfriend na nga siya, nanlalandi pa!"
deklara ni Daniella.
Umiling ako kay Senyora Domitilla. I can't stop myself fromhoping that she will
eventually believe me.
The pure loathing in her face electrified. Kung nakamamatay lang ang tingin, kanina
pa siguro ako
pinaglalamayan dito. Nanindigan ako. Umiling ako ng paulit-ulit.
"Hindi ko po boyfriend si Architect Lagdameo. Lalayo po ako kay Zamiel. I want this
job, please... I will try
my best to never see you-"
"It's not enough, Ace! We want you to leave Manila!" si Tita Matilda.
Nahahapo akong umiling.
"But you won't right? Because your dreams are here? What are your dreams anyway? To
marry Zamiel
Mercadejas?"
"Hindi po, Tita! Nagkakamali kayo sa tingin ninyo sa akin-"
"That's enough!" si Senyora Domitilla naman. "I will make sure the company will
fire you! And no company
will ever hire you! Ever!"
"Senyora, hindi po totoo 'yon..." pagmamakaawa ko.
"Even the smallest company here in Manila and the near cities will never hire you.
Naiintindihan mo?"
Tita Matilda smirked. Kitang kita ko ang tagumpay sa kanyang ekspresyon.
"Know your place, rat!" si Daniella sabay irap at sunod sa dalawang naunang nagwalk
out.
ADHHYJKGDF HAHAHAHAHAHHAHA
P 33-12
Kabanata 32
340K 20.8K 16.2K
by jonaxx
Kabanata 32
Last Will
Hindi pa ako nakakabawi sa pagpunta nilang tatlo sa opisina ay nilapitan na ako ng
sekretarya ni Amer.
Pinagtitinginan ako ng mga kasama ko. Iilan sa kanila, alamkong gustong magtanong
kung ano ang ibig
sabihin noon. Iilan din siguro ang natantong related ako sa mga Zaldua na may-ari
ng Zaldua Firm.
"Miss Zaldua, Amer Samaniego wants you in his office."
Noong una gusto kong tumanggi. Hindi ba may meeting sila? Ibig sabihin naroon din
sina Tita Matilda at
Senyora Domitilla? I don't want to face themagain. Especially after that big blow
on my face.
"Ngayon din, po."
Tumango ako bilang tugon. Pagod akong tumayo. May sinabi si Ashton para pigilan ako
pero hindi na
rumihistro sa utak ko. Kung sinabi ni Amer na pupunta ako sa opisina niya, pupunta
ako. He's my boss.
Fear welled in my stomach when I realize that it could be about it. Baka naman
sisisantehin niya na ako gaya
ng binanggit ni Senyora Domitilla. Saan ako pupulutin na hindi ako abot ng
kapangyarihan nila? Kahit sa club
ay paniguradong mahahawakan nila sa leeg si Madame Sonja. I have nowhere to go!
Damn it!
My fear and loathing intensified when I got into the right floor. Alamkong nasa
conference hall sila pero
iginiya ako ng sekretarya sa kabilang side, kung nasaan ang opisina ni Amer. Sa
sobrang kaba ko, hindi na
ako makapag-isip ng matino.
Binuksan ng sekretarya ang pintuan. Pumasok ako at iniwan niya kami ni Amer doon.
Amer is looking at me intently on his swivel chair. Sabi ni Senyora Domitilla
kanina, nasa conference hall na
raw si Amer. Kung ganoon, hinayaan niya ang tatlo sa meeting nila. I don't know
what their meeting is all
about but I'msure it's for business. Ang babaw naman siguro kung tungkol sa akin...
pero... hindi ako
makapaniwalang naiisip kong posible ngang iyon ang dahilan.
"Good morning, Miss Zaldua," Amer said after a long stretch of silence.
Tumango ako at yumuko.
"Good morning, po."
Tumingin siya sa gilid na dingding na tila iniisip pang mabuti kung paano
sisimulan. He moved his swivel
chair back and forth. Pagkatapos ng ilang saglit ay tumigil siya at huminga ng
malalim.
"May meeting ako ngayon with the Zaldua Firmfor the making of our thirty four
thousand square meter place.
P 34-1
Sila kasi ang kukunin namin para gumawa noon."
Tumango lamang ako. Para akong hihimatayin sa kaba. Ano ang magagawa ko kung
sabihin ni Amer na gusto
niya akong mag resign sa kompanyang 'to, ano nga ba ang magagawa ko. I will fight
for my right? As an
employee, may karapatan akong kwestyunin kung bakit ako sisisantehin gayong wala
akong ginagawang
masama. But then what about my involvement with the escort services plus the truth
that I still don't have my
files fromschool?
Hindi ko maipagkakailang may grounds nga sila na sisantehin ako sa kompanyang ito.
"Si Caleb pa ang naroon para kausapin si Mrs. Zaldua at ang kanyang mga kasama."
Tumayo si Amer. Nagtungo siya sa isang glass table na may inumin at nagsalin sa
kanyang wineglass. It's
either he's taking his time or he just didn't know how to break it to me.
"How are you related to the Zalduas?" tanong niya.
Alamkong balang araw, itatanong ito sa akin. Hindi ko nasagot ng maayos noon si
Caleb. Marami naman
kasi ang pareho ng apelyido.
"Matilda Zaldua is my step mother, po."
"You're the daughter of Engineer Teodorico Zaldua, right? The real daughter?"
"Yes..."
Pumikit ng mariin si Amer na tila ba may pagkakamaling nagawa. Dumilat siya para
sumimsimsa hawak na
wine glass bago binaling ang atensyon sa akin at humalukipkip.
"I know I shouldn't ask you personal things, nor meddle with your private life, but
I don't have any other
choice now."
The anticipation is killing me. Hirap na hirap ata siya na hindi niya madiretso sa
akin.
"Ako man ang head ng kompanyang ito, my father and my uncles are still part of the
corporation as investors.
Especially my father, Ms. Zaldua. Kung ako ang papipiliin, I will never let
politics affect my decisions. Pero
hindi ko maipagkakaila na kung hihingin na ng ama ko ang isang bagay, hindi na ako
makakatanggi."
Shit. I think Senyora Domitilla and Tita Matilda asked his father, instead. Hating
hati ako. Gusto kong
intindihin si Amer pero hindi ko matanggap na matatanggal ako ng ganoon lang.
"AmI going to get fired? Sir, please, no. Wala akong ginagawang masama. Ginagawa ko
naman ang trabaho
ko-"
"They have evidence of you working inside a night club."
"Dati iyon. Bago po ako nakuha rito."
"And they said that my cousin, Caleb, was once your customer?"
P 34-2
What the hell? Umiling ako.
Hindi ko alamkung paano pa ipagtatanggol ang sarili ko roon. Will he believe me,
anyway? Will these
influential and powerful people believe someone as small as me?
"Hindi po. Kahit tanungin ninyo pa si Caleb. Hindi po kailanman nangyari iyon-"
"You have a picture with himin an expensive restaurant?" nagtaas ng kilay si Amer.
"That was after you accepted me in the company. He treated me and that's all!"
Sumimsimulit si Amer sa kanyang wine glass. Naglakad siya palapit sa malaking
salamin, dinungaw saglit
ang kitang mga building bago bumaling sa akin.
"I believe you, Miss Zaldua."
Bumalik siya sa kanyang swivel chair. He settled in and then he sighed heavily.
"Pero hindi ko matatanggihan ang ama ko. It is his decision to terminate your
employment in this company."
"Sir, please po. I will work harder for this!" Damn, I sound so desperate.
"I can only ammend it, Miss Zaldua. His memo is to terminate you immediately. I
request you to find and
recommend a good employee for me bago ka matanggal sa pwesto mo."
Hindi ako nakapagsalita. Hindi ko alamkung makukuntento na ba ako sa alok niya o
luluhod pa ako rito
huwag lang ako tanggalin.
"Sir, baka naman-"
"I really want you as an employee. Kaya lang, wala talaga akong magagawa sa
desisyon ng ama ko. Eto lang
ang kaya kong gawin para sa iyo. To extend it for days so you won't have to deal
with it right now," he said
miserably.
Kitang-kita sa mukha niya na bigong bigo rin siya. Kahit pa natatabunan ang mukha
ng make up ay nababakas
parin ang stress.
"Wala po akong ginagawang masama sa kompanyang ito. O kahit sa mga taong gustong
manira sa akin! They
all just want me gone, without reasons! I tried my best not to see themagain
because I know they'll hate me,
hindi ako nanggugulo sa kanila, pero ganito?"
"Recently, I heard rumors about you and Zamiel Mercadejas."
Shit.
Umiling agad ako. "Wala pong namamagitan sa amin ni Zamiel."
Kumunot ang noo ni Amer.
P 34-3
"At hindi po iyon ang dahilan nina Tita Matilda at Daniella. Gusto lang talaga nila
akong umalis ng Maynila."
"Say it could affect their decisions. Besides, si Domitilla Mercadejas ang tumawag
kay Dad kaya ito
nagdesisyon ng pinal tungkol sa'yo. It is the old lady that wants you out and for
sure she has her reasons, it's
for Zamiel."
"Pero Sir..." bigo kong agap.
"Walang namamagitan sa inyo? Are you really sure?"
Kinagat ko ang labi ko at yumuko. Hindi ko kayang harap-harapang tanggihan ang
nararamdaman ko sa isang
taong gaya ni Amer. He's done nothing bad to me. Tinutulungan niya pa nga ako.
I need more practice with my lies. I need to be a better liar!
"Well, if you say so, Miss Zaldua. But..."
Tumayo si Amer at naglakad palapit sa akin. His thin suit is all black, gaya ng
madalas niyang suot. His small
frame is screaming that he's chosen his own gender, samahan pa ng make up sa mukha.
"I will give you a chance to explain your side," aniya na nagpaangat ng tingin sa
akin.
Explain my side? To whom? To Tita Matilda, Daniella, and Senyora Domitilla? Una
kong naisip kung
hahayaan ba nila si Amer na gawin iyon. Sunod ay ang kaba ko. They will never hear
my explanations. Mas
lalo lang silang magagalit.
But if I amdoomed to have nothing and lose more, then I will drain all my energy
para lang maipagtanggol
ang sarili ko. Kahit pa alamkong wala nang patutunguhan 'to, I'll take every chance
I can get to voice out my
feelings and my decisions for this.
"Are you willing to?"
"How amI going to do that?" nalilito kong tanong.
"The meeting is exclusively for the firmand the chairman, kasama si Caleb. I will
invite you in that meeting
and you will tell themwhatever you want to tell them."
Napaawang ang labi ko. Hindi ko maiwasan ang pag-iisip ng tungkol kay Amer. Paano
siya? But then he's
chairman, he can't be touched. Kahit pa sabihing pagagalitan siya ng ama niya,
hindi siya gaya kong mabilis
matiris.
"Sinabi mo sa aking wala kayo ni Zamiel, sabihin mo sa kanila. Sabihin mo rin lahat
ng pinagdaanan mo,
kung gusto mo. I will give you that time. Ayaw kong sisantehin ka nang hindi
binibigyan ng pagkakataong
magpaliwanag sa mga taong galit sa'yo."
Kahit pa alamkong 'di ako pakikinggan, I will grab this chance to fight. Matapang
akong tumango. Tumango
rin si Amer sa akin.
"Good. Done deal."
P 34-4
At naglakad siya patungo sa pintuan, hudyat na dapat ko siyang sundan. Kabadong
kabado ako. Pero hindi
gaya noong unang kita ko kay Tita Matilda kanina, mas may lakas ako ngayon. Siguro
dahil alamko na huling
tsansa ko na 'to. Na matatanggal ako sa trabahong ito kahit pa lumaban man ako o
hindi. Lalaban ako dahil
pakiramdamko, magsisisi ako sa huli... kung bakit ko hinayaang pangunahan ako ng
takot.
And if there is a chance to keep this job, I will do everything. Even if it will
pain me. That is what I amsure
of.
Binuksan ni Amer ang puting double doors na paniguradong papasok sa conference
room. I've never been
here. This is my first time.
Isang mahabang lamesa ang bumungad sa akin. Nakaupo si Caleb sa malayong kabisera
at inaasahang uupo si
Amer sa malapit na kabisera. Tita Matilda and Senyora Domitilla is sitting on the
left side while Daniella is
on Amer's right.
Kanina pa walang ngiti si Senyora Domitilla, nanatiling busangot ang kanyang mukha
nang nakita ako. While
Daniella and Tita Matilda were both smiling a bit. Their expression changed when
they saw me grace the
room.
"Good morning, everyone. Sorry for that," si Amer.
Sinarado ng sekretarya ang pintuan sa likod ko. Hindi na ako uupo. Pakiramdamko ay
hindi na kailangan.
Dito lang ako sa likod ni Amer. Pagkatapos kong depensahan ang sarili ko ay aalis
na ako rito.
"I amactually expecting Zamiel Mercadejas in this meeting but-"
"He won't be here, Amer. He trusts my leadership as his future wife kaya hinayaan
niya na kami rito," putol
ni Daniella.
Ngumisi si Amer pero agad ding nakabawi. Nakita niya ang titig ni Tita Matilda at
Senyora Domitilla sa
akin. He turned to me. Iminuwestra niya ako bago pabirong nagsalita.
"This is Astherielle Zaldua, my employee..."
Kunot-noong humilig si Caleb sa kanyang swivel chair, lito sa ginagawa ni Amer. But
then this is also to
save his name... to clear it before it breaks out as a hideous rumor. Naging mabait
si Caleb sa akin at kung
isusukli ko sa kanya ang pagdudungis ng pangalan, wala akong kwentang kaibigan.
"What are you doing, Amer? I believe you know my request?" mariing tanong ni
Senyora.
Parang humalukay ang tiyan ko sa kaba. Gusto kong magsalita pero hinayaan ko muna
sila.
"I know Senyora, in fact, I went back to my office to tell her about the situation.
She's fired. Although, I am
asking for an intern fromher bago ko siya tuluyang patalsikin-"
"Anong ibig mong sabihin, Amer?" gulat na tanong ni Caleb.
"Can't you see, Amer? If you fired her immediately, hindi na magiging kumplikado
ito kaya bakit mo pa
dinala ang babaeng ito rito?" painsulto akong hinagod ng tingin ni Senyora
Domitilla.
P 34-5
Unti-unti namang namutawi ang ngiti sa mukha ni Tita Matilda. While Daniella looked
at me with an eyebrow
shot above to confirmmy inferiority.
"Although, I take my father's commands diligently, I have my own ways.
"She's fired, Amer?" Tumayo si Caleb sa gulat ngayon.
Nakakalokang tumawa si Tita Matilda. "Of course, she should be! Kung pwede lang
pati ang boss ay
matanggal dahil sa ginawa ay..." makahulugang tiningnan ni Tita Matilda si Caleb.
"That's enough, Tita! Hindi 'yan totoo!" pigil ko.
Hindi ko na kayang makinig habang pinaparatangan niya si Caleb na ganoon. Wala
siyang alamkaya bakit
siya magsasalita ng ganyan. Pure confusion is on Caleb's expression. Tahimik naman
si Amer habang
tinitingnan ang mga taong nasa harap namin.
Humakbang ako palapit sa lamesa. Nagpupuyos ang aking damdamin at pinipigilan ko
ang galit ko. I have to
set it aside to think clearly. This is my last chance to say everything. I have
nothing to lose, anyway.
"Hindi totoo? Alin dun?" Hinampas ni Tita Matilda ang lamesa at tumayo siya sa
panggigigil.
"The manager said that it's true! Sinungaling ka rin, e. Nagsisinungaling ka para
tabunan ang kamalian mo at
manatili ka sa kompanyang ito?"
"Yes, it is!" natakot ako sa sarili kong boses.
Natahimik silang lahat. Kahit pa kabado ako ay buo parin ang boses ko. Hindi
gumagaralgal ko nanginginig.
"Nagtrabaho ako sa isang night club bilang waitress."
"That's not what I heard-"
"The picture you presented was me in my usual uniformbilang waitress sa night club
na iyon dahil wala
kaming pera. Marangal iyon na trabaho-"
"Marangal? You were an escort just like your filty Aunt!"
"I was, yes, it is true!"
"Kita mo na..." sabay baling ni Tita Matilda kay Senyora Domitilla.
Senyora's face hardened. I can sense her blood boiling but that did not stop me
fromtelling the truth.
"Naging escort ako! Zamiel offered Auntie Tamara a large sumof money. Bago ko pa
nalaman iyon, nagastos
na ni Auntie ang milyon o higit. Wala kaming pera pambayad doon! Nagalit ako kay
Auntie pero alamko sa
sarili ko na wala ring magagawa ang galit ko. I accepted Zamiel's offer and that's
it-"
"You liar! Pati ang boss mo rito, hindi ba?" sumulyap si Auntie kay Caleb.
P 34-6
"No!"
"Anong ibig sabihin nito?" si Caleb.
"Tinulungan ako ni Caleb sa kompanyang ito. He treated me for dinner and that's it.
He knows I'monly a
waitress! Hindi ko kailanman-"
"Wala akong pakealamsa eksplenasyon mo. Isa lang ang alamko. Bayaran ka. You are
targetting Zamiel just
so-"
"I amnot! Bakit hindi si Zamiel ang kausapin ninyo? Why don't you tell himto leave
me alone!" I shouted.
Nanlalaki ang mga mata ni Tita Matilda. Tumayo si Daniella, ngayon ay mabilis ang
bawat hininga at galit na
rin.
"Malandi ka! Inaakusahan mo pa ang fiancee ko na lumalapit sa'yo!? Bakit siya
lalapit sa'yo? You cheap
whore!" she spat.
I turned to her. Bawat bigkas niya ng salita ay naaalala ko kung paano ako
nagsakripisyo noon para sa gusto
niyang mangyari. Hindi ko inakalang pagkatapos ng pagbibigay respeto at halaga ko
sa kanila, ganito ang
aabutin ko.
"Iskwater ka! Nangangarap ka sigurong umangat sa sosyedad kaya ganoon, ano? Guess
what, he'll never like
you. Guni-guni mo lang ang mga naiisip mo. Gusto ka lang paghigantihan noon.
Because he's so angry with
you, all those years... Kaya 'wag ka nang mangarap, Ace."
"She probably thinks he's been waiting for her for years. Baka nga, Ace. Para
saktan ka sa ginawa mong
panloloko..." humagalpak si Tita Matilda.
"Bakit hindi ninyo sabihin sa kanyang layuan ako, kung ganoon? Bakit ako ang
ginugulo ninyo!? I did not offer
my services to him! I did not even know how he knew that I was working there!"
"Sinasabi mo bang hinahabol ka ni Zamiel? Ilusyunada ka rin, 'no?" si Daniella.
"Ang sinasabi ko lang, Daniella, imbes na ako ang pagbuntungan mo, bakit hindi mo
kausapin si Zamiel?
Pigilan mo siya, kung ganoon! Stop himfromleaving your side! Stop himfromgoing to
me. Dahil sa totoo
lang, nananahimik ako rito! I just want to work hard for myself. Ayaw kong may
binabanggang ibang tao. Did
you ever see me near your village? O kahit sa building man lang ng opisina ninyo?
Hindi! Dahil ayaw ko na
ng gulo!"
"Why couldn't you push himaway, then? Pinapatulan mo kasi!" naiiyak na sigaw ni
Daniella sa akin.
Now this is becoming so ridiculous. I find it so shallow. Hindi ako makapaniwalang
sa harap ng mga taong
ito, pinag-aawayan namin ni Daniella ang atensyon ni Zamiel.
"Is this the reason why you want me to leave this company? Is that it?" nanliliit
ang mga mata ko.
Ayaw ko nang dugtungan pa ang kahibangan niya. Ayaw ko nang tudyuin pa siya sa
takot niyang maagaw ko si
Zamiel sa kanya.
P 34-7
I just want to know... is that the reason why they want me fired... or even leave
Manila. Si Zamiel ba talaga
ang rason? Na kahit si Tita Matilda ay gigil na gigil na itulak ako palayo?
Maiintindihan ko si Senyora Domitilla. Maybe she did not want a filthy cheap girl
like me ruining his
grandson's future.
"To leave Manila, Ace," pagtatama ni Daniella.
"Is this the reason, Daniella? You're scared I'mgoing to take Zamiel away fromyou?"
Walang nagsalita. Caleb shifted his weight. Tumikhimsi Senyora Domitilla at kumurap
kurap. Natameme
naman si Daniella at Tita Matilda, isang bagay na ikinagulat ko pero ginawa kong
pagkakataong masabi ng
tuluyan ang mga gusto kong sabihin.
Daniella shifted her weight, too. Kumurap-kurap siya at huminahon.
"C-Choose then. Staying here... or Zamiel."
Kinagat ko ang labi ko. Zamiel is the main reason why they are making my life hell
for me, huh?
"You think I'mnot pushing himaway kaya mo ako pinapasisante rito at pinapaalis sa
buong syudad, is that
it?"
Walang nagkumpirma. Natahimik lang silang lahat.
"Then, I will. I want to chase my dreams, not some guy."
No matter how much I love him. I know he's not for me. Matagal ko nang tanggap ito
noon pa. Siguro ay ang
pagkakamali ko lamang ay ang pagbibigay sa sarili ko sa iilang pagkakataon namin.
"I will choose my dreams over anything. At salamat sa inyo dahil itinuro n'yo sa
akin kung gaano kahalaga
ang bagay na ito. Fine. If it is Zamiel and my job here, I amchoosing my job. Just
promise me to go and tell
Zamiel to never see me again. Na hindi ko siya kailanman nagustuhan," mataman kong
sinabi.
Sumungaw sa magkabilang sulok ng aking mga mata ang mga butil ng aking luha. Kung
anong tapang ko
kanina, ganoong hina ko naman ngayon habang sinasabi ang pinakamalaking
kasinungalingan sa talambuhay
ko.
Parang iyong pagsisinungaling ko lang noon kay Zamiel. Noong sinabi ko sa kanyang
kasinungalingan lahat ng
trato ko. Dahil ang totoo, that's the most raw feeling I ever had in this life
time. Minahal ko siya noon, ng
walang hadlang at pagbabawal. Minahal ko siya na parang ako si Daniella, ang
kanyang mapapangasawa.
Minahal ko siya ng husto kahit pa alamkong sa huli, masasaktan ako at hindi na
mabubuo pa ulit.
"At hinding hindi ko siya magugustuhan. Sabihin n'yo sa kanya na tigilan na ako.
Sabihin n'yo na I never
really cared for him... I never liked him... and I will never like him... so he
should stop trying. Sabihin mo."
"I will tell... him..." banayad na sinabi ni Daniella.
"Then, can I keep my job here?"
P 34-8
Marahang tumango si Daniella. Nilingon ko si Amer na ngayon ay nasa malapit kong
likod para ipakita sa
kanya na kahit paano, nagkaliwanagan na. Pero imbes na kausapin si Amer ay nawalan
na ako ng boses nang
nakita ko si Zamiel sa nakabukas na pintuan.
His cold, cold stare is like steel puncturing me. Kung kinakabahan ako kanina,
walang panama ang kabang
naramdaman ko sa galit at panganib na hatid ng tingin niya sa akin.
"A-Apo, I thought you're busy with something else?" narinig ko ang pagtayo ni
Senyora Domitilla.
"Yes, I ambusy," mariing sinabi ni Zamiel at bahagyang tumabi.
His jaw clenched. Nagtagal ang galit niyang titig sa akin pero binawi rin. Nilingon
niya ang papasok na isang
matandang lalaking nakawheel chair, kasama nito sa likod, ang nagtutulak na naka
all white na nurse, at isa
pang mas batang lalaki sa tabi nito na may dalang iilang folders.
"Anong ibig sabihin nito!?" parang kulong ang boses ni Tita Matilda.
"Mommy," sabay pigil ni Daniella kay Tita Matilda.
Namilog ang mga mata ko nang nakita kung sino ang nakawheel chair na kasama ni
Zamiel. This is Attorney
Ildefonso Palomar, father's legal counsel! Nag-angat ng tingin ang matanda sa akin.
Pilit siyang ngumisi kahit
na kitang-kita ko ang paghihirap.
Sa pagkakaalala ko, hindi siya ganito ka tanda. Kung sabagay, ilang taon na ang
lumipas. He looks well,
however, with the wheelchair and some tubes on him, I realized that he's not.
"Attorney Palomar..." pabulong kong sinabi.
"It's nice to see you again, Ace. I'mglad you remember me..."
"What's happening?" naglakad si Caleb palapit sa akin.
Sinundan siya ng tingin ni Zamiel pero agad din itong nag-iwas. Nanatiling tahimik
si Amer habang si Tita
Matilda ay nagpapanic at si Daniella ay nagpipigil.
"I'msorry, natagalan. I was abroad for my heart transplant. But... I hope it's not
too late to read the last will
and testament of Engineer Teodorico Zaldua..." pagkatapos ay bumaling ito sa kay
Tita Matilda at Daniella,
with pure distaste on his face.
"Stop it," hindi na napigilan ni Tita ang sarili. "I amthe rightful owner of that
firm! Ako ang nagpalago noon
kaya kahit na sole proprietor siya, ako parin ang may karapatan kumpara sa kay...
kay..."
"Sa anak niya, Matilda?" dugtong ni Attorney Palomar.
Nanlalaki ang mga mata ko nang natanto kung ano ang ibig sabihin noon. Nilingon ko
si Tita Matilda na
ngayon ay naiiyak ngunit galit na tumingin sa akin.
"How dare you, Ace! Wala kang utang na loob kay Mommy!"
P 34-9
Nanginig ang labi ko. Hindi ko lubos ma proseso kung ano talaga ang ibig sabihin ng
lahat ng ito. I turned to
the attorney once again.
"Sole proprietor? A-Ano po ang last will ni Daddy, Attorney?" maingat kong tanong.
"Let's go now, Mommy. Iyan naman kasi ang mahalaga kay Ace, e. She doesn't care
about people and
relationships. All she cares about is the money. Mas pipiliin niya iyon. You heard
her, right? Probably the
main reason why she said yes to-"
"Shut up, Daniella! I want to know what is my father's last will!" putol ko.
Tingin ko, alamko na. What the fuck?
Yiiiieeee! I knewit! I lab lab youAmore!!! Surprise mothafucker
P 34-10
Kabanata 33
385K 20.3K 19.8K
by jonaxx
Kabanata 33
Claim
Engineer Teodorico Fabre Zaldua founded the Zaldua Firmin July 2000 as a sole
proprietorship engineering
and construction firmwith office at Quezon City. Nakasaad sa last will ng ama ko
ang aking pangalan bilang
natatanging tagapagmana ng lahat ng kanyang ari-arian.
The Zaldua Firmis mine, including all the assets within the company. Warehouses,
cranes, mixers, trucks,
and many other more. Our home in that exclusive village in Quezon City is mine,
too. Nakasaad din doon na
habang bata pa ako, si Tita Matilda ang pansamantalang mag-aalaga sa negosyo, until
my age of coming. All
of the properties are mine by the age of twenty one. And guess what? I'mtwenty
three now, that only means
one thing...
"This is unfair! I treasured that company for years! I ambasically the reason why
it is so big now!" si Tita
Matilda iyon pagkatapos basahin ng apprentice ni Attorney Palomar ang last will.
Hindi ko maproseso ng mabuti. My jaw dropped when I heard it all and I'mstill so
shocked right now.
Nagpakahirap ako kahit na akin pala ang lahat ng iyon? Pinaghirapan ko, ultimo pag-
aaral ko kahit na
ganoon? I did not even wish for the most expensive school, kaya bakit ako
pinagbawalan?
Bakit ako pinagkaitan?
"All the properties can be immediately transferred two years ago," sumulyap si
Attorney Palomar kay
Zamiel. "Bumagal lang ang proseso dahil sa kondisyon ko."
"Zamiel, you are the director of the firmnow. I believe you can do something about
this?" kalmanteng sinabi
ni Senyora Domitilla.
Hindi na mahalaga sa akin ang mga sinasabi nila. Ni hindi ko na inisip ang
presensya nila roon. Masyado
akong nakulong sa pag-iisip na pagkatapos ng ilang taon, malalaman ko na ang
kompanyang iyon ay akin.
Dinungaw kong muli ang mga dokumentong ipinakita sa akin ng matandang attorney
kanina. Nanginginig ang
mga kamay ko habang hawak ko ito. Paulit-ulit ko mang basahin ang nakasaad ay hindi
ko lubusang
maintindihan.
"Wala siyang alam! Paano niya patatakbuhin ang kompanya? It will definitely f-
fail!"
Napaangat ako ng tingin kay Tita Matilda. She looks so disturbed and moved. Nang
titigan ko siya'y kumalma
siya at kung hindi ako nagkakamali ay nakitaan ko siya ng takot. But then Daniella
probably did not
P 35-1
understand what was happening.
"Zamiel is still the director! We agreed on it! Kaya siya ang mamamahala dahil wala
kang alam!" si
Daniella.
"Even so... Astherielle Seraphine Zaldua is the sole owner of the Zaldua Firm. The
process has begun.
Hihintayin ko ang gagawin mo, Ace. You may visit my firmfor further questions."
Tumayo si Senyora Domitilla. Nilingon ni Tita Matilda at Daniella ang matanda.
"Zamiel, stay away fromthe feud. You have work to do." Nilingon niya ang magpinsang
Samaniego na
parehong tahimik at nakikinig lamang. "The meeting is postponed until further
notice."
Inayos ni Tita Matilda ang kanyang bag. Nilingon niya ako gamit ang galit na mga
mata pero agad ding
ibinalik sa matandang abogado. Attorney Palomar looked amused.
"I will file a reconsideration!" sabi ni Tita Matilda bago sumunod sa umalis na si
Senyora Domitilla.
Daniella turned to me with tears in her eyes. Umiling siya, mukhang sobrang
disappointed sa akin. I looked at
her with nothing but indifference.
"That won't change a thing," sabi niya, tinutukoy maaari ang relasyon nila ni
Zamiel. "Keep your promise and
remain dignified."
Sumunod din ito sa dalawang nakatatanda. Zamiel moved towards the old attorney.
Bumaling naman ang
matanda at ngumiti.
"Thank you," Zamiel said in a hard tone.
Bumaling si Zamiel sa akin. Bumalatay sa kanyang mukha ang lamig. He looked
businesslike.
"Do you wish to rearrange the organization or will it operate the same until you
decide?"
Ang biglaang pagbagsak ng awtoridad sa akin ay nakakagulat. Ni sa panaginip, hindi
ko inaasahan na balang
araw ay ako ang magbibitiw iilang kautusan. My brain blacked out and I don't know
what to say to him.
"I won't rearrange it," sabi ko ng nakabawi.
He nodded curtly then turned to the old attorney again.
"Let me escort you back, Attorney. I'msorry to disturb you."
Hindi ko alamkung ilang sandali akong tulala sa loob ng opisinang iyon. Naupo si
Caleb sa pinakamalapit na
upuan, titig na titig sa akin. Paulit-ulit naman ang buntong hininga ni Amer habang
pinagmamasdan akong
gulat pa sa nangyayari.
Nang natauhan ako ay humingi agad ako ng dispensa. I was too preoccupied with so
many things. Lalo na
nitong papel na hawak ko.
P 35-2
"Pasensya na po."
"No, it's okay. I'll give you today to think about what happened," si Amer na
iminuwestra ang upuan sa tabi
ko.
"I didn't know you're related with the Zalduas... Or... more like... the real
Zaldua," si Caleb na bakas parin sa
mukha ang gulat.
Naupo ako sa iminuwestrang upuan ni Amer. Nanghihina ang mga tuhod ko. Wala akong
lakas na tumayong
mag-isa sa gitna ng mga nalaman.
"So... this means, even when you're fired, you still have work, huh?" si Amer.
"You should rearrange the organization. Zamiel Mercadejas is the director now,
pinalitan niya ang Tiyahin
mo. And he's also the fiancee of Daniella Zaldua so if you want to get rid of
them-"
"She shouldn't, Caleb. Kahit paano, may nagawa naman si Matilda para sa kompanya."
"Did you hear what that woman said?"
Gaya ng magpinsan, nagtatalo rin ang utak ko. Hindi ko sila makausap ng maayos
dahil tinatanggap ko pa ang
lahat.
Naglakad ako pabalik sa aking lamesa ng wala sa sarili. Hindi ko alamkung paano
kumalat ang tungkol sa
pagkakasisante ko pero pagpasok ko pa lang sa aking floor, iyon na ang unang tanong
sa akin.
"Bakit ka sinisante?"
"Are you okay, Ace?"
The questions flooded. Wala akong masagot. Hindi ko alamkung magliligpit ba ako ng
gamit in preparation
of my leave for this company or what.
"My offer still stands, Miss Zaldua. I'mtrue to my words so if you're uncomfortable
working on your own
company, tatanggapin kita rito sa mga susunod na araw. And also, if you want to
recommend someone, you
may. Tulong ko na 'yan sa'yo," si Amer na sinundan pala ako hanggang sa palapag
namin.
Tumango ako.
Hindi ko tinapos ang araw ko sa opisina. Bukod sa ayaw kong harapin ang mga tanong,
kailangan ko ring
isiping mabuti ang mga susunod na hakbang ko ngayong nalaman ko na ang katotohanan.
"Oh? Nagtrabaho ka ba? O kagagaling mo lang sa condo ni Zamiel?" si Auntie Tamara
ang sumalubong sa
akin.
Naabutan ko silang nagmemeryenda ni Renato sa kusina. Sa sobrang pag s-space out ay
wala sa sarili akong
nagmano at tumitig lamang kay Auntie.
"Anong nangyari sa'yo?" she sounds so worried when she saw my reaction.
P 35-3
Naupo ako sa sofa. Iniisip ko kung paano sisimulan ang pagpapaliwanag sa kanya.
It shocked her to the core. Pinaratangan niya si Daddy bilang tanga dahil sa
inakala naming piniling desisyon
nito na si Tita Matilda ang mamahala sa lahat ng aming ari-arian. She bashed Dad
for being "too in love"
with someone who only looks like my mother.
She laughed hysterically when it dawned on her.
"Hindi nga, Ace? Is this serious?"
"Si Attorney Palomar na ang nagsabi sa akin, Auntie."
"You should go and confirmit again on his law firm," si Renato na kanina pa tahimik
na nakikinig.
Tumitig ako sa lalaki. He looks so serious. Ibinigay ko kay Auntie Tamara kanina
ang mga papel. Pinasa niya
ito kay Renato.
"Double check it. Pag-aralan mo rin ang organization. Don't rearrange it until you
know how everything
works."
Nagulat ako sa advise niya. Pakiramdamko maalamsiya sa mga ito. Tumango ako at
tumingin kay Auntie
Tamara. Nagtaas ng kilay si Auntie at iniwas ang tingin sa akin, tila may
tinatagong kung ano.
"What are you planning now, then? Palamig muna? You want to-"
Matapang akong umiling.
Sa ilang oras kong pagmumuni-muni, sa gulat ko, at sa lahat ng nangyari, hindi ko
hahayaang patagalin ng
pag-iisip ko ang pagbangon ko galing sa lahat ng ito. The company is mine. My
father's company is mine. Wala nang kailangang isipin pa. Takot ako, oo. Dahil
hindi ako maalamsa negosyong ito. I don't even know
the basics of it. Inisip kong kung kumuha ako ng kalinyang kurso, siguro ay may
ibubuga ako. Pero dahil
pinagkaitan ako, wala. Pinagkaitan ako ng mga taong pilit na inaagaw ang dapat
pala'y sa akin.
Kaya bakit ako hihinto? Pansamantala man?
Hindi ako hihinto.
I will claimwhat's mine. Kahit pa wala akong alam. Kahit pa mahihirapan ako. I will
not let themreign over
the properties my parents gave me. I will not let people like themrule it for
another day.
"Anong plano mo, kung ganoon?"
"Uuwi ako sa bahay," untag ko.
Namilog ang mga mata ni Auntie. Sumulyap siya kay Renato, nagbabakasakaling
mapigilan ko pero hindi ito
kumibo.
"Delikado iyan!" si Auntie.
P 35-4
"Sasamahan ninyo ako."
Umiling si Auntie at nagsimula ng tumawa sa pagkakabaliw. "No... No... No way. Baka
duraan ko lang si
Matilda pag nagkita kami."
"Tamara..." punong-puno ng awtoridad ang boses ni Renato.
Natigil si Auntie sa mga sinasabing pagtanggi.
"Auntie, please..."
"Ace, we have this building. Even without that house, we'll live-"
"So you're telling me na hahayaan ko na lang sila roon? Sa bahay ni Mommy at
Daddy?"
Pumikit ng mariin si Auntie Tamara, problemado sa desisyon ko. Pero buo ang loob
ko.
"Fine. If you won't come with me, ako na lang!"
She groaned. "Sandali lang. Papalayasin mo ba sila sa bahay na 'yon?"
Hindi ko alamang sagot doon. Alamko kung ano ang hinihintay na sagot ni Auntie pero
hindi ko
maipapangako sa kanya iyon.
"I don't know. Bahala na."
"Make an appearance in the company's office, too. Bago pa nila malason ang isipan
ng mga empleyado roon,
Ace," si Renato ulit na ngayon ay nakatayo at nakahalukipkip na.
Iniisip kong subok lang talaga siguro ng panahon si Renato kaya alamniya ang mga
gagawin. Well, I think it
is normal to know things about an organization, right?
Tumango ako, desidido sa gagawin.
Mag-iimpake ako ng mga damit. Sa oras na makabalik ako sa bahay, hindi na ako
aalis. Doon ako titira, hindi
para ipakita sa mag-ina ang kakayahan ko, pero para bawiin ang pinaghirapan ng mga
magulang ko.
Soon, I will go to their office and call for an urgent meeting with the employees.
Hindi ko alamkung may
ngipin ba akong gawin iyon o ano. Basta alamko, iyon ang kailangan at dapat kong
gawin.
Tumayo ako at dumiretso na sa aking kwarto. Sinundan agad ako ni Auntie Tamara.
"Ace, are you sure? Ang demonyong mag-inang iyon ay masama-"
"That doesn't mean I will give the company to them, Auntie," sabi ko habang
nagliligpit ng gamit.
Padarag siyang naupo sa kama ko habang pinagmamasdan akong hinahalungkat ang aking
closet.
"And oh my gosh, you're living there?"
P 35-5
"I amasking you to come with me. Mahihirapan ako, Auntie, kaya gusto kong
suportahan mo ako-"
"You are asking me to live with that monster, Ace!" giit niya.
Nagpatuloy ako sa pagliligpit ng gamit. Kung ayaw ni Auntie, wala na akong
magagawa. Buo na ang desisyon
ko.
"Ace..." nagmamakaawang tawag ni Auntie Tamara.
I stopped and turned to her.
"Hindi ko pinangarap ito, Auntie. This never crossed my mind at all pero eto siya.
Eto ang nangyayari. The
company and all the properties of my parents are mine. I have to claimit. Lalo na
dahil hindi karapat-dapat
ang mga nakikinabang nito sa ngayon. I won't let Tita Matilda and Daniella claimit
for me!"
She exhaled heavily. Nagpatuloy ako sa pagliligpit ng gamit.
"Ace..."
"I'msorry, Auntie. I understand that this building is dear to you kaya ayaw mong
sumama. Bibisitahin na lang
kita rito kapag nagkaoras ako."
She groaned in frustration. Ilang buntong hininga pa bago siya tumayo.
"I cannot let you do this alone. Sasama ako. Isasama rin natin ang tauhan ni
Renato. Manlalaban ang mga iyan
at hindi ko kayang isipin ang gagawin nila kapag mag-isa ka," she said.
Tumigil ako at bumaling muli sa kanya. I nodded in approval. She shook her head in
dismay.
"Magbibihis lang ako at mag-iimpake na rin."
"Thank you," I sincerely said.
She smiled weakly before she rolled her eyes. "Ayaw ko mang harapin ang impaktang
iyon, gusto ko naman
siyang makitang nakalugmok. Hindi ko hahayaang ma manipula ka nila, Ace. Mabait ka,
hindi gaya nila. Kaya
alamkong kahit na ikaw na ngayon ang mas may karapatan, natatakot akong magiging
kahinaan mo ang
kabaitan mo."
Umiling ako. Hindi nila magagawa sa akin iyon. Hindi ako magpapamanipula.
"Hindi 'yan mangyayari, Auntie."
Time came like a whirlwind. Sa iisang iglap, nagbago ang lahat. Sa iisang iglap,
nalaman ko na ako pala
dapat ang nasa kalagayan nina Tita Matilda at Daniella.
I will consider the things they did for the company. Pinaghirapan din nila iyon
kaya hindi ko sila kayang
paalisin... sa ngayon.
Sa bahay naman, hindi ko sila papalayasin. I will take my usual roomand I will give
Auntie Tamara a large
P 35-6
guestroom. Hindi ko palalayasin ang mag-ina dahil hindi ako gaya nila. Wala man
silang karapatan doon,
hindi ko sila sapilitang ibabasura. I ambeyond that.
Nagdala si Renato ng mga kasama bilang proteksyon namin. Si Auntie Tamara naman ang
tumawag sa
Palomar Law Firmpara kumpirmahin muli ang tungkol sa last will ni Daddy at kung ano
pa ang gagawin para
tuluyan nang makuha ang mga dokumento. She's set a meeting for me while I sit on
Renato's car hanggang sa
lumiko ito sa aming village.
Memories suddenly hit me.
Dito ako lumaki. Tinalikuran ko ito nang nawalan ako ng pag-asa. I was so young
then. Naaalala ko ang
paglalakad ko palabas ng village. Naaalala ko na huling naglakad ako rito, ang
tanging iniisip ko lang ay ang
mabuo ang tsekeng pinunit ni Tita Matilda.
I feel filthy. Pakiramdamko para akong tuta na walang mapuntahang bahay pero
nagpatuloy parin ako. Nang
nakapagtapos at umunlad ang buhay, hindi ako bumalik para maningil. I did not even
think about coming here
a bit. Sinikap kong magpatuloy nang hindi na ulit nililingon ang masakit na
kahapon. Only to find out na lahat
ng ipinagkait sa akin, akin naman pala.
Ang perang pinunit, hindi ko na dapat pang pinaghirapan. Ang bahay na iniwan, hindi
ko pala dapat
hinahayaan.
Tumigil kami sa labas ng gate. Ang mansyon naming bahay ay nanatiling engrande.
Siguro ay taon-taon
pinapaayos ang pintura at iba pa. The front yard garden looks alive and well so for
sure the backyard is that
way, too.
Hindi na ang dating guard namin ang nagbabantay kaya naman lumapit ito sa gate,
busangot ang mukha at
nagsisimulang manakot sa aming pagdating.
"Anong kailangan n'yo? Hindi umaasa ng bisita ang mga Zaldua."
"Aba't..." umapila agad si Auntie Tamara pero pinigilan siya ni Renato.
"Good afternoon. I have here a memo and testament regarding this property."
Ibinigay ni Renato ang papel sa security guard bago bumaling sa akin.
"Mga Zaldua ka d'yan. They are not the real Zaldua..." bulong-bulong ni Auntie
Tamara na mabilis na
nahighblood.
"This is Astherielle Seraphine Zaldua, daughter of Engineer Teodorico Zaldua and
Dorothea Zaldua. Sila
ang tunay na may-ari nitong bahay."
"Tatawagan ko lang po ang amo ko," diskumpyadong sagot ng sekyu.
"Pakisabi na rin na may kasama syang mga pulis."
Kumunot ang noo ng sekyu sabay pasada ng tingin sa mga naka uniporme sa likod ko.
Hati ako roon. I feel
like I shouldn't fight for my spot like this. Pero para sa habilin ng mga magulang
ko, gagawin ko ang lahat
P 35-7
mabawi lang ang lahat ng ito.
"Pasensya na po pero bilin na huwag kayong papasukin," sabi ng sekyu pagkatapos ng
isang tawag, siguro'y
galing sa loob.
Naroon kaya si Tita Matilda sa loob? Umuwi ba agad siya rito pagkatapos ng nangyari
sa mga Samaniego?
"Pakibasa po ng mabuti ang dokumento-" pinutol ng sekyu si Renato.
"Pasensya na po pero hindi talaga pwede."
"Nandyan ba si Tita Matilda sa loob?" tanong ko at lumapit sa malaking tansong gate
namin.
I will not stop or back down now. I will not wait until Tita Matilda arrives and
approves my arrival. This
house is mine. Hindi ko kailangan ng permiso para pumasok. Hindi ko kailangang
magtagal sa likod ng
tansong barikadang ito.
"Hindi talaga pwedeng pumasok."
"Manong, kilala n'yo po ba ang tunay na may-ari ng bahay na ito? Nakita n'yo po ba
ang titulo man lang nito-"
"Hindi po," he said dismissing me. He looks so annoyed with me and he's not willing
to listen anymore.
Nagtiimbagang ako. Nilingon ni Renato ang mga kasamahan niya sa likod pero hindi
ako tumigil. Naglakad
ako palapit pa sa gate. Hinawakan ko ang maninipis na tanso habang nilalapit ang
mukha roon.
"Manong, ako po ang tunay na anak ng may-ari nitong-"
"Pasensya na po, Ma'am. Hindi ka kilala ni Ma'am Matilda."
Fuck.
I understand that he's just doing his job. He's doing it very well, actually.
"Paki basa po ang mga dokumento. Hindi naman po ako papayagang magdala ng mga pulis
dito kung hindi
aprubado ng gobyerno o ng saligang batas-"
"Umalis na lang kayo! Naiirita na ako, ha? Sabi kong hindi pwede, e!" now his voice
was raised.
"Aba't huwag kang magsalita ng ganyan sa pamangkin ko!" sigaw ni Auntie Tamara.
The security guard's neck craned to see who it is. Napakurap-kurap ito nang nakita
si Auntie.
"Manong, hindi po kami manggugulo. Pakitawag na lang po si Tita Matilda, o..." sabi
ko.
"Hindi nga sabi pwede, e! Ang kulit n'yo ah! Akala n'yo natatakot kami sa mga
pulis?" now his voice hurled.
Lumapit ang iilang trabahante. Isang security guard pa ang tumulong, ang hardinero,
at iilang mga
kasambahay. Some of the househelps were our old househelps. Ang hardinero ay kilala
rin ako.
P 35-8
"Ace!" tawag ng iilan.
"Umalis na kayo!" sigaw ng sekyu ulit.
Ngumiti ako sa mga nagpakitang kasambahay at hardinero. I even tried to stick my
hand in so I could hold
those who were shocked and happy pero tinampal ng sekyu ang aking kamay.
"What the hell?!" Auntie Tamara screamed.
Narinig ko ang iilang yapak ng mga kasamahan ni Renato. I even heard the clicking
of, I think, guns.
"Sisisantehin ka sa oras na mabawi na ang bahay na ito! Nasisiguro ko 'yan! Tangina
mo!" pahisteryang
sigaw ni Auntie Tamara habang inilalayo ako sa gate.
Hindi nakapagsalita ang dalawang sekyu. The maids were afraid, ang iba'y
nakikitingin na lang.
"Siya ang anak ni Engineer, Rommel! Papasukin mo siya..." sabi ng pinakamatandang
kasambahay namin.
"Ang bibilis din naman talaga ng radar ng mga hampas-lupang gaya n'yo, ano?" boses
ni Tita Matilda ang
nasa likod ng mga kasambahay.
Anger welled deep within me. Hindi pa siya nakakapagbihis. Mukhang galing pa siyang
trabaho. Tumabi ang
mga nakiusisang kasambahay, pati ang mga sekyung naroon. Ngumisi si Tita Matilda
habang tinitingnan
kaming nasa labas at walang magawa kundi manatili roon.
"I will claimwhat's mine, Tita. Alammong wala kang magagawa kundi magbigay dahil
ito ang nakasaad sa
mga dokumento," kalmado kong sinabi.
Tiningnan ni Tita Matilda ang mga kasamahan ko. She looked at Auntie Tamara with
disgust while I can hear
my Aunt muttering curse words.
"Talaga ba, Ace? Tingin mo wala akong m-magagawa?" naririnig ko ang takot sa boses
niya pero kaya niya
paring mag mayabang at mas manakot. "Hindi mo kami mapapaalis sa mansyong ito."
Umiling ako. "I ambeyond that. Hindi ko kayo papalayasin. I just want to claimit.
Don't worry, until your
death, I will let you stay here."
Matalimakong tinitigan ni Tita Matilda. Itinuro niya ako.
"Once Daniella marries Zamiel, we will leave this ugly mansion, a-anyway," mas lalo
kong nahimigan ang
kanyang takot.
"Open this, then. If you won't, we will. At huwag mong hintayin na magbago ang isip
ko sa pagpapatira sa
inyo rito, Tita. Baka mapaaga ang paglipat ninyo sa mga Mercadejas kung sakali."
Ngayon, kahit pa magmayabang siya ay hindi niya na maitago ang kaba. Napakurap-
kurap si Tita.
Nagkatinginan sila ng security guard at tila alamagad ng guard ang gagawin.
The two guards slowly opened the gates. Pagalit na tumalikod si Tita Matilda para
mambastos. Sumilay ang
P 35-9
ngiti sa akin nang unti-unting nabahagi ang tansong barikada sa harap.
"Schedule a meeting tomorrow morning, Tita. For the whole firm. I won't be there, I
have other things to do,
so I amcounting on you. Tell themwho the real owner is, then I will let you take
your part on-"
"Walang hiya ka! May parte talaga ako sa kompanya kahit anong sabihin mo-"
"Walang kwenta ang parte mo, Tita, kung iisipin kong mabuti ang lahat ng ginawa
n'yo sa akin noon!"
Nawala ang tapang sa kanyang mukha.
"Tell the whole organization that I will start to fill my post on Monday. I need an
office. Pakisabi na rin kay
Daniella para malaman niya," pahabol ko.
Sumulyap si Tita Matilda sa akin para sa pahabol niya rin.
"My daughter will not sleep here fromnow on. She'll live with Zamiel Mercadejas.
Hindi kakayanin noon na
makasama ka sa iisang bubong," bago siya tuluyang nakadiretso sa malaking bukana
papasok ng bahay.
Nagtagis ang bagang ko nang agaran ang pagbuo ng mga kulay sa aking utak. The image
of Zamiel in tangled
sheets with Daniella filled my mind.
"Ano?!" dagdagan pa ng gulat na tanong ni Auntie Tamara. "She's... what the hell,
Ace? Hahayaan mo ba 'to?"
"It's her fiancee, anyway..." mariin kong tugon. "Kakausapin ko po muna ang mga
kasambahay. Choose a
guestroom, Auntie..." sabi ko para walain ang usapan doon.
"Pero, Ace! Anong klaseng..."
Iniwan ko si Auntie roon na lito. I get that her impression of Zamiel probably
changed. I don't care. I have
other things to do. Mas marami pa ang problema ko at mas importante pa ang iba.
Zamiel is my least priority. In fact, he's not a priority. I will stand by my
decision.
Though I admit, despite my hectic problems, hindi ko maiwasan ang pag iisip sa
huling sinabi ni Tita
Matilda.
Takot si Renato na iwan kami ni Auntie Tamara sa mansion na mag-isa. Kahit pa
pinanatag ko siya sa
pagsasabing kilala ako ng iilang kasambahay. So I let himstay with Auntie Tamara
without her approval.
"Ace! Kaya kong ipagtanggol ang sarili ko! Kaya kitang ipagtanggol!"
"Auntie, sige na po. Maayos naman ang intensyon ni Renato. Wala namang mawawala-"
"Then at least give himanother guest room!" kumurap-kurap si Auntie Tamara sa
sinabi niya.
Nagkasalubong ang kilay ko sa pagtataka. "Bakit?"
"Anong bakit? Hindi dapat nag-iisang kwarto ang babae at lalaki!"
P 35-10
Umirap ako. I know what she means. It is true. However, I did not expect to hear it
fromher. Hindi ko alam
kung nagkukunwari lang ba siya, o ayaw niya lang talagang makasama si Renato, o
ipinapakita niya sa akin na
maayos at matino naman siyang Auntie.
"Haaay!" pati ba ito problema ko pa? "Fine! Choose a guestroomfor him."
Hindi na ulit lumabas si Tita Matilda kahit pa noong gumabi na. Pinadala niya
lamang ang pagkain niya sa
kanyang kwarto habang kaming tatlo naman ngayon ang nasa hapag.
The househelps look happy. It's clear that they weren't treated very well kaya
ngayong kami na ang naroon at
nakikita nilang maayos ang tungo, tuwang tuwa sila.
"Hindi ka pa pupunta sa opisina mo bukas?" tanong ni Renato.
Tumango ako. "Si Tita Matilda na muna ang ipagdedeklara ko tungkol sa akin. Babalik
muna ako sa Law
Firmni Attorney at siguro'y pag-aaralan ko muna ang organization."
"I'msure Zamiel can help you with that," si Renato ulit.
"Naku!" agap ni Auntie. "Huwag ka nang umasa sa manlolokong iyon! He's with
Daniella right now kaya nga
wala pa iyong bruha rito, e! Tanggalin mo nga iyon sa poste niya, Ace!"
"Tamara, he's the director because of his skill. To remove himnow habang hindi pa
alamni Ace paano
patakbuhin ang kompanya-"
"Wala akong pake! Gwapo lang siya pero manloloko pala! Ganyan talaga ang mga
tycoon! Masaya kahit na
ibasted may nakareto naman kaya okay lang!" hindi ko maintindihan ang
pinaghuhugutan ni Auntie.
Inirapan niya si Renato. Si Renato naman ay napainomng tubig at natahimik na
lamang.
Mas lalo ko tuloy naramdaman ang pagtanda ko. Bigla ko na lang pasan ang mundo.
Pati ata si Renato at
Auntie Tamara ay pasan ko rin. Para silang mga teenager na nagliligawan na ewan.
After dinner, we toured the house. Tatlong house helper ang sumama sa amin para
gawin iyon. Ipinakita rin
sa amin ang dati naming library at study na ayon sa kanila'y nililinisan madalas
kahit na walang gumagamit.
Pareho kasing umuuwi si Daniella at Tita Matilda rito para lang matulog at kumain.
They are mostly in social
events, abroad or whatnots.
"Madalas din po kasi si Ma'amDaniella kay Zamiel Mercadejas, Ma'am..." kwento ng
pinakabatang
kasambahay.
Tumango ako kahit pa nararamdaman ko ang pagkakamuhi. While Auntie Tamara is
starting her litany of
curses for Zamiel again.
"Wala talaga, oh! Hindi pa umuuwi kahit alas nuwebe na! So totoo nga!" si Auntie
Tamara nang sa wakas ay
naupo kami sa tansong mga upuan sa backyard garden ng bahay.
It feels good to really be back here. Naaalala ko noong buhay pa si Mommy. We used
to have a picnic here
P 35-11
and I would play with my toys while she enjoys her tea below the shade of our
decorative trees.
Kung hindi lang sana binabanggit ni Auntie si Zamiel at Daniella, tuloy tuloy na
ang pag-iisip ko sa nakaraan.
She's right, though. Daniella is not back here. Maybe it's true, then.
Kinuha ko ang cellphone ko at nakitang may mensahe galing kay Zamiel. My heart
leapt but when I saw how
businesslike the text was, ibinalik ko ang indifference ko para rito. I reminded
myself that while I got excited
for his text, he might be sleeping with Daniella tonight.
Utang na loob, Ace! Panindigan mo naman 'yan! Hindi ito importante kaya huwag mo
nang isipin.
Zamiel:
I will call a meeting for the whole organization tomorrow. Will you be there?
Kanina niya pa ito tinext. Ngayon pa lang ako magrereply.
Ako:
No.
Nagulat ako sa agaran niyang pagrereply. Halos hindi ko pa nabababa ay nagreply na
si Zamiel.
Zamiel:
Okay. We'll have a meeting with some clients. I hope you can come by then.
Ako:
Kailan ba?
Zamiel:
I'll send you a full schedule of the meetings. For now, I can represent you.
Ako:
Ipasend mo na lang sa sekretarya ko. That's not your job.
Hindi siya nakapagreply agad. Dalawang beses kong dinungaw ang cellphone ko bago
naupo sa tabing upuan
ni Auntie Tamara.
Tiningala ko ang dami ng mga bituin sa langit. Funny how my most private thoughts
include some terrifying
things... like... hindi kaya pati ang pagkakasundo, nagkamali rin? Hindi kaya ako
talaga ang pinagkasundo kay
Zamiel at hindi si Daniella?
Nahihibang na talaga yata ako. Sobrang dami na ang ibinalik sa akin ng tadhana pero
nanghihingi pa ako ng
sobra sobra pa.
P 35-12
I hope I won't think about that again. I have to be strong for this new
opportunity. Hindi iyon akin para isipin.
Zamiel:
Okay.
Nilapag ko ang cellphone ko sa lamesa. Nilingon ako ni Auntie Tamara.
"Aayusin ko ang bank accounts ko," sabi ko sabay lingon kay Auntie Tamara.
"Ibabalik ko ang pera ni
Zamiel."
KItang-kita ko ang pag-ahon ng dibdib ni Auntie Tamara. Naramdaman ko ang pagsisisi
niya. I amnot
blaming her, anymore. Tapos na iyon. Isa pa, ako naman ang pumayag sa huli kahit pa
sabihing napilitan ako
dahil nagasta niya ang pera.
"Ayaw kong magkautang ng loob sa kanya," tanging nasabi kong rason.
The mornings were awkward. Pagkagising ko, pagtatalo at tarayan ni Tita Matilda at
Auntie Tamara ang
naaabutan ko. Renato looks so stressed as he held Auntie's shoulders para lang
mapigilan itong sugurin si
Tita.
"I will leave now for work. Huwag kayong magkakalat dito..."
Nagtagal ang tingin ni Tita Matilda kay Renato. She flipped her long hair at
supladang umalis sa harap ng
dalawa. Nang nakita ako ni Tita Matilda ay nilagpasan niya lang ako.
Sinundan ko ng tingin si Tita. No need to remind her of the meeting and my office.
Sinabi na rin naman ni
Zamiel na magpapameeting siya ngayon.
"Anong nangyari?" tanong ko sabay upo sa hapag.
Padabog ding umupo si Auntie Tamara, inaalalayan ni Renato kahit pa binabalikwas
naman niya ang kamay
nito.
"I just hate that old bitch," she said without further explanations.
I guess I'll have to deal with that everyday, then. Hindi ako makapaniwalang
mabilis talaga ang pangyayari.
Kailanlang ay sa apartment ako gumigising, ngayon nandito na.
Unang ginawa ko sa araw na iyon ay ang bisitahin ang puntod ni Mommy at Daddy. I
did not have a chance to
visit their graves before because it is near the village. Natatakot akong makita si
Tita Matilda kapag napunta
ako roon. Funny why I think she'll see me when I don't think she visits the grave
of my father.
Then, I went to Attorney Palomar's law firm. Kasama ang isa sa lawyer-apprentice
niya, pumunta kami sa
bangko para kausapin ang head tungkol sa mga funds ni Daddy.
"Naiprocess na po ito two years ago, noong nag twenty one ka po, Miss Zaldua," sabi
ng attorney.
Tumango ako. "Okay, po. So ano ang gagawin ko ngayon?"
P 35-13
It's transferred immediately. In fact, kakatapos lang noon. Just last week. Nagulat
naman ako. Inasahan kong
marami pang gagawin.
Bumili ako ng laptop. Kasabay noon ang follow-up ni Amer sa akin at wala akong
ibang maisip kundi si
Judson. Though he only has a senior high experience with drafting, and nothing
more.
Amer:
I'mfine with that. Bring himto me.
Sa sumunod na araw, tinawagan ko si Judson. Inabala ko rin ang sarili ko sa pag-
aaral sa organizational chart
ng aming firm. The secretary sent me the complete chart and functions of everyone
in it.
Managing Director, Zarrick Amiel Mercadejas. Walang post si Daniella at wala rin
kay Tita Matilda. They
are so confident, huh? Kung sa bagay...
Hindi umuwi si Daniella. Madalas ko na lang marinig si Tita Matilda na kausap ito
sa cellphone habang
tumatawa.
"I'mglad you like it there, hija. Send my regards to Zamiel..." malambing na sinabi
ni Tita sa kanya.
Pokerfaced ako lagi tuwing naririnig ko iyon pero hindi naman kaya ni Auntie Tamara
na manahimik. Arawaraw,
mas lalo siyang nagagalit kay Zamiel. Hindi ko na alamkung paano pa siya
papakalmahin sa opinyon
niya rito.
"Get the Executive Director post," si Amer nang bumisita ako sa Samaniego at
nagkausap kami sa opisina
niya.
I had to go back and explain what happened to my colleagues. Hindi nila lubusang
naintindihan o hindi lang
talaga sila makapaniwala. Ako rin naman. Hindi ko pa lubusang maisip ngayon ang
nangyayaring ito. That's
why the opinion of those in the field matters so much to me.
"Tama lang na hindi mo ni reassign. You still don't know how this works and Zamiel
is a good businessman,"
si Amer.
"You just like him, Amer," si Caleb naman na nasa likod ko.
Tumayo ako. For four days now, pinag-isipan ko ang susuotin sa lahat ng mga lakad
ko. Ang sabi kasi ni
Auntie Tamara, I need to look like a boss - far frommy image weeks ago.
I'mwearing stilletos, a white longsleeves and deep v-neck bodycon dress. Kanina'y
pinuri ako ni Amer sa
pagbabago sa akin. Now Caleb is watching me closely.
"Though, I'msticking with that. I won't reassign him, at least-"
"Ace... you do know that Zamiel Mercadejas is bound to marry Daniella, right? Hindi
naman kaya
maibabalik sa kanila ang lahat kapag hinayaan mo siyang mamuno imbes na ikaw? I can
help you with the
decision making for free! Promise!" si Caleb.
P 35-14
"Kahit pa magkatuluyan sila, hindi mawawala ang katotohanan na akin ang kompanya.
Zamiel is just my
employee and that's all. The assets and liabilities are under my name. His
impressive leadership won't
change that."
Lumapad ang ngisi ni Amer at nag slow clap para sa akin. Uminit ang pisngi ko.
"You are a fast learner. Ipagpatuloy mo lang 'yan!"
Ngumiti ako. I can't believe I found friends in them. I appreciate Amer and Caleb's
help. Ni hindi ko inasahan
na ganito ang mangyayari.
"Asan na ang ipinangako mong magaling din mag draft, Ace? Papag-aralin ko iyon,
kung sakaling gusto niya."
Ngumiti ako. "Luluwas siya sa Linggo. I will bring himin my first office
appearance-"
"Hmmm. Meeting natin iyan, 'di ba? Zamiel told me that the meeting will be in your
conference roomfor our
thirty four thousand squaremeter warehouse."
Tumango ako. "Doon ko na lang din siya dadalhin, kung ganoon?"
Amer smirked. "Okay. I'mfine with that. Does he have a place to stay, anyway?"
May nahimigan akong kung ano sa boses ni Amer. Mabilis akong tumango.
"He'll stay in my apartment-"
"Boyfriend mo? Pamalit kay Zamiel?" humagalpak siya sa tawa.
Natawa rin ako. "Hindi naman. He's an old friend back in Sta. Ana..."
"Tsss. Magaling ba talaga 'yan, Ace?" si Caleb naman.
Tumango ako at tipid na ngumiti.
For some reason, talking with the people who are good in business boosts my
confidence. Reading about the
chart and the functions supported what I've learned fromthem. At nalaman ko rin
kung gaano na talaga kalaki
ang business ngayon. It is the leading firmwhen it comes to constructing large
public buildings. Mga
warehouse, gymnasiums, at marami pang iba. The operations even expanded in Visayas.
Kaya naman hindi
ko masabing walang kwenta ang ginawa ni Tita Matilda. She did good. I can't believe
it.
"Judson!" bati ko nang inanyayahan ni Auntie Tamara si Jud, umaga ng Lunes.
Kabadong-kabado ako kanina pa lang paggising. Ngayong nakita ko ang kaibigan,
naibsan ang kaba ko.
Today is my first office appearance. I'mphysically ready but not mentally.
Niyakap ko si Jud. Wearing a simple white t-shirt and a faded jeans, walang nagbago
sa kanya. Samantalang
titig na titig siya sa akin dahil siguro sa suot ko.
I'mwearing one of Auntie Tamara's personal choice of dress. Isang puting haltertop
bodycon dress na
P 35-15
walang saplot ang likod. Iyon ang pinili ko dahil iyon ang pinakabalot ang harapan.
The rest were all deep vnecks
and the likes. This one is sexy at the back and formal in front, kaya ayos lang.
"Ibang-iba ka na, ah!?" natutuwang sinabi ni Jud.
Tinampal ko siya sa balikat. Noong tumawag ako sa kanya, sinabi ko ang tungkol sa
nangyari kaya hindi ko
na kailangang magpaliwanag pa.
"Buti pumayag ka na lumuwas, Jud!" si Auntie Tamara habang pinipresinta si Renato
para maipakilala.
"Oo naman, Auntie. Miss ko na si Ace, e..." Ngumiti si Jud sa akin. I grinned. I
missed him, too.
"Ay naku! Kayo na lang! Hindi na ako boto doon sa lecheng ex boyfriend ni Ace, e.
Kayo na nga!" tukso ni
Auntie Tamara.
Sinipat ko si Auntie na agad namang tumahimik at ngumiti. I smiled at Judson again.
"Kung sasagutin ako, bakit hindi?" pasaring ni Jud habang umuupo sa tabi ni Auntie
Tamara.
Hahahaha! Bigyan na ng istorya yang siTitaat Renato ??tangina,eury, kaibiganmo
ohHAHAHAHAHHAAHHA
P 35-16
Kabanata 34
415K 21.4K 22.5K
by jonaxx
Kabanata 34
Again
I did not prepare for this.
Pagkalabas pa lang namin sa sasakyan ni Renato ay mabilis na dinumog ako ng mga
reporters. I was so
shocked. I did not expect to be treated that way. Noong una, akala ko nagkamali
sila pero kalaunan, nang
sinisigaw na ang pangalan ko natanto kong ako nga ang tinutukoy nila.
I forgot that Daniella and Tita Matilda lived a very social lifestyle. They are at
the top of the social pinnacle
that's probably why a bunch of reporters are here for a quick interview.
"Miss Astherielle Zaldua! One question, please, Ma'am..."
"Ma'am, where have you been? Abroad?"
"Is it true that Matilda Zaldua claimed the company even when it's not hers?"
"Miss, are you suing them?"
"Miss Zaldua, are you still friends with Daniella Zaldua?"
Sunod-sunod ang mga tanong. Dahil kasama ko si Judson, na gulat din sa nangyari,
ginawan niya ng paraan
para hindi makalapit ang mga reporters.
"Is that your boyfriend, Miss Zaldua?"
Ibang klaseng pang-iintriga ang tinamo ko papasok pa lamang sa building. Kabadong-
kabado tuloy ako. Hindi
ko alamkung dapat bang ignorahin ang mga reporter o kausapin para manahimik.
"Miss Zaldua, what are you wearing? Where do you usually hang out?"
Oh my gosh. These people really think that I amjust like my steps. Siguro, kung
hindi ako pinagkaitan. Ang
hindi nila alam, namuhay akong mahirap pa sa daga for the past years.
"Miss Zaldua, is it true that Matilda Zaldua is a fraud?"
"Miss Zaldua, are you engaged with Zamiel Mercadejas?"
Sa lahat-lahat ng mga tanong na ibinato, sa tanong lamang na iyon ako napalingon.
Judson covered me to stop
P 36-1
the crowd. May security rin na nag-abang sa akin at agad pumalibot dahilan ng hindi
ko pagkakakita sa
reporter na nagtatanong.
"May pictures po kasi!"
"Tara na, Ace. Ang dami palang tao rito! Big time ka pala!" si Judson na namamangha
rin sa nangyayari.
I had no choice. Mabilis akong pumasok sa building. The security teamwere there.
Nang nakita ako'y parang
naliwanagan ang lahat ng naroon.
Isang balingkinitan at maputing babae ang lumapit sa akin. She's all smiles and her
attire is corporate.
"Good morning, Miss Astherielle Zaldua! My name is Daphne, your secretary."
Ngumiti ako at iginala ang tingin sa buong lobby.
Ilang taon na akong hindi napapadpad dito pero alamko parin ang pasikot-sikot, iyon
nga lang marami ang
nagbago. The building looks more modern. Lumaki ang lobby at mas lalong gumanda ang
interiors.
"How was your morning, Ma'am? Sorry for the trouble outside, natunugan po kasi ng
press ang nangyari at
magpapapress conference po mamaya."
Nagulat ako roon. What? What press conference? What is this all about?
Okay, Astherielle... kumalma ka. I amnew to this life but I won't let themsee it.
Taas noo akong tumango.
Nakataas ang kilay ko paggala muli sa lobby at puro nakangiting empleyado ang
nakikita ko.
"My morning's fine. Where is my office?" mataman kong tanong.
"Oh! I will lead the way, Ma'am..."
Tumango ako at sumunod sa kay Daphne. Sumunod na rin si Judson sa aking likod.
Nalingunan iyon ni
Daphne dahilan ng bahagyang pagkunot ng noo.
Ang lahat ng naroon sa mga gilid ay panay ang bati sa akin. Mas lalo lang tuloy
akong naging tensyunado. But
then like how I fooled people before, I know how to look confident even when my
insides are in deep shit.
Tinanguan ko ang bawat bumabati sa akin but the smile came out smaller than how it
should be.
"Ang ganda niya!" puri ng mga nadadaanan ko.
"Is that her boyfriend?"
"No! She's engaged with Zamiel Mercadejas."
What? Binalewala ko 'yon. It maybe usual in this life, right?
Pumasok kami sa lift. Si Daphne ang pumindot ng tamang palapag at nilingon niya
ulit kami ni Judson.
"Do you want coffee, tea, or just water, Ma'am?"
P 36-2
"I'mfine with coffee," sabi ko sabay tingin sa repleksyon ko sa salaming nasa
elevator.
I look stoic and stiff. I squared my shoulders. Nakapalan yata ni Auntie Tamara ang
eye shadow ko, I look
too serious or something.
"How about your... uh... friend, Ma'am?" si Daphne.
Nilingon ko si Judson at pinagtaasan ng kilay para masagot ang tanong. He got
stunned a bit. Napakurapkurap
siya at napalunok bago sumagot.
"Wala na. Ayos lang a-ako..." si Jud.
Bumukas ang pintuan ng lift at lumabas na kami. Daphne started walking towards the
lobby. Gaya ng
inaasahan ko, walang tao roon. The office of the executives is located in an
exclusive floor, wala rito ang
mga empleyado. Iminuwestra ni Daphne ang isang pintuan at nauna akong pumasok doon.
Malaki ang lamesa, sa likod ay ang tanawin sa labas, at may iilang halaman ang
naroon. It is decorated
minimally and I like it.
Maayos din ang pagkakalagay ng mga papel sa lamesa. Naupo agad si Judson sa sofa
habang tinatanaw akong
lumalapit sa aking swivel chair. Wow! I can't believe I'mreally here! That this is
mine. These are all mine!
Nanatiling nakatayo si Daphne malapit sa pintuan. Sa kanyang kamay ay ang isang
maitimna organizer
habang nakangiti siyang pinagmamasdan akong umupo. Taas noo kong pinasada muli ang
mga mata sa buong
opisina.
"This is fine," deklara ko nang nasiyahan naman kahit paano sa nakikitang office.
I thought Tita Matilda would make my worklife hell and give me a small office.
"Ma'am, uh, the clients and all the other involved guests are waiting for you in
the conference room. Doon ko
na lang po iseserve ang coffee?"
"Oh?"
Shit! Parang lalabas ang puso ko sa kaba nang narinig ko iyon. I imagine the
conference roomto be filled
with big people! Kung noong naroon ako kina Amer ay kami lang, mas marami
panigurado ngayon.
Tumayo ako at hindi muli pinahalata ang kaba.
"Can you tell me the names of the people I amexpecting in the conference room,
then?"
"Okay, po. First, Managing Director Zamiel Mercadejas."
Shit... Well, I expected himto be there, pero para akong uod na binudburan ng asin
nang nakumpirma iyon.
Naroon na kaya siya? Or is he going to be late, grand entrance? And will he enter
with Daniella?
"Sino pa?" I probed when I noticed she's waiting for me to probably faint.
P 36-3
"Uh, Mrs. Mercadejas, the Director's mother po. And Madame Domitilla Mercadejas..."
Why are these people here? Oh shit! Oh shit! Oh no shit!
Hindi ko pa nakikita si Lucianna Mercadejas pagkatapos ng panlolokong ginawa ko!
And what will fucking
happen now that they're in that conference room? Pagtutulungan ba ako roon? Hindi
naman siguro. Amer will
be there. Caleb will be there. I will be fine.
Kinalma kong muli ang sarili ko.
"Mr. Amer Samaniego and Mr. Caleb Samaniego... Miss Daniella Zaldua and Mrs.
Matilda Zaldua. We also
have the leader of our Administrative Department..."
Nagpatuloy siya, binabanggit ang mga pangalang napag-aralan ko noong nakaraang
linggo.
"For the Project Department, we have Engineer John Paul Mercado. For the Finance
Department, we have
Miss Ameena Macaraeg..."
Marami pa siyang binanggit habang dire-diretso ang lakad ko palabas ng opisina.
Siya ang pumindot sa
tamang palapag ng conference hall. Nang tumunog ang lift ay parang sasabog ang
dibdib ko sa kaba.
Hindi ko alamkung nasaan ang hall, bago o hindi ko lang maalala talaga kung saan
iyon kaya nauna si
Daphne patungo roon. Naglalakad pa ay may iilan nang nakangiting empleyado sa akin.
I bowed curtly and
smiled at them, most were men as expected.
Binuksan ni Daphne ang puting double doors. Bilib na talaga ako sa sarili ko. I
have never been this nervous
my whole life but I ampretty sure it did not show on my face. Bawat hakbang ko
papasok, para akong
nililipad ng hangin. Nanlalamig ang mga kamay ko at kung hindi ko pipigilan ang
sarili ko, baka manginig na
ako sa kaba. Ang kaisipang iyon ang mas nagpaigting sa pagpapanggap kong hindi ako
kabado.
Nakaupo si Zamiel sa kabisera ng mahaba at malaking lamesa ng room. It is full of
people. Dalawa lang yata
ang upuang walang tao, ang kabilang kabisera at ang katabi nito.
When he saw me enter the room, he languidly bore his eyes frommy head to toe. He
tilted his head a bit, nag
iwas ng tingin. Bumaling siya sa papel sa harap, bago umigting ang panga.
"Dito ka na lang, Jud," sabi ko nang nakitang nagdadalawang-isip ang kaibigan kong
pumasok.
Maybe Judson felt intimidated. Mali pala na sinama ko siya rito. He looks hesitant
to join me. Kung siguro'y
walang ibang taong nanonood sa amin ay baka kanina niya pa pinili na sa labas na
lang maghintay.
Binalik ni Zamiel ang tingin sa akin. Nagtagal ito kay Judson na naupo na ngayon.
Nagsitayuan ang iilang mga
naroon para batiin ako.
"Ladies and Gentlemen, this is Miss Astherielle Serpahine Zaldua," si Daphne ang
nagbasag ng katahimikan.
"Miss Zaldua, it's nice to finally meet you," a man in his late twenties held out
his hand.
Ngumiti ako at tinanggap ang kamay ng lalaki. Sumunod na rin ang iba.
P 36-4
Nahagip ng tingin ko ang pamilya ni Zamiel na naroon nga. Titig na titig si
Lucianna Mercadejas sa akin at
kung meron mang nagpakaba pa lalo sa akin doon, siya iyon. Behind her is a
bodyguard standing erect.
Sumimsimsi Lucianna Mercadejas sa kanyang tubig, hindi parin tinatanggal ang tingin
sa akin.
Sa tapat ni Domitilla Mercadejas at Lucianna Mercadejas ay si Daniella at Tita
Matilda. Nakabusangot ang
mukha ng mag-ina. Daniella looked so pissed. Para saan ba? Hindi ba si Zamiel naman
ang gusto nila? Nasa
kanila naman? Isn't she living in Zamiel's condo?
Napatingin ako kay Zamiel ngayon. Iniwas niya agad ang tingin niya sa akin, kunot
noong ibinaling iyon sa
papel na nasa harap niya, tila may binabasang hindi maganda.
Patuloy naman ako sa pagngiti sa mga nakikipagkamayan at bumati sa akin. Tumayo si
Amer, hindi kalayuan
sa inuupuan ko. Si Caleb ay nanatiling nakatingin sa akin, he smiled slowly when he
noticed me looking at
him.
"Shall we start the meeting. I believe some of you have a press conference later,
mas mabuting matapos ito
ng maaga..." si Amer na siyang nagpaupo na rin sa mga naroon.
Tumango ako. We all settled down. Nilapag naman ni Daphne ang kape sa aking mesa.
Hindi ako
makadiretso ng tingin dahil sa tapat na kabisera ay si Zamiel. Sumimsimako sa kape
at nagsimulang tumingin
sa bawat pahina ng proyektong para sa warehouse na gagawin nina Amer.
"Okay, then. Good morning..." marahang humalakhak si Tita Matilda.
Naagaw niya agad ang atensyon ng lahat. Amer settled down but I saw himwatch Judson
beside me.
"I did not expect a full table today dahil huling meeting namin ay kami lang naman
ang nakipagkasundo sa
Samaniego Industries," panimula ni Tita na tila may kung anong kahulugan. "But
anyway, we have Madame
Domitilla Mercadejas and Lucianna Mercadejas, imbitado sila sa press conference na
gaganapin mamaya."
Natigil siya dahil sa bulong-bulungan. Hindi ko nilingon ang mga nagbubulung-
bulungan. Nanatili ang mga
mata ko kay Tita Matilda na bahagyang napawi ang ngiti siguro dahil sa negatibong
implikasyon nito.
"We called for a presscon to introduce the changes of the firm."
Tumikhimsi Lucianna Mercadejas at yumuko. Napabaling si Tita sa kanya at napawing
muli ang ngiti nito.
"Anyway, let's all celebrate the come back of my step daughter, Astherielle
Seraphine Zaldua..."
Tanguan at marahang palakpak ang iginawad sa akin. Ayaw ko sanang ngumiti dahil
hindi ko nagustuhan ang
nagpakilalang muli sa akin pero nakisama ako. Daniella remained indifferent.
Nakahalukipkip siya at
busangot ang mukha habang tinitingnan ako.
"Thank you for the warmwelcome, Tita Matilda," mariin kong sinabi. Kung may galit
man ako ay hindi
halata dahil nagawa kong ngumiti.
I may not like her but this is definitely not the time to fight. Tumayo ako. Now
their attention is all on me.
"It's nice to finally carry out what my parents wanted me to do," panimula ko.
P 36-5
Abot-abot ang tahip ng aking dibdib. Nahagip ko muli ang tingin ni Zamiel. Nariyan
na naman ang titig niya,
iyong tipong may ginawa kang masama at hindi siya natutuwa. His presence
intimidated me to the core even
when I amstanding here as the head of themall.
"Maaring natagalan ako ng ilang taon, pero sisiguraduhin kong hinding hindi ko
iiwan ang kompanyang ito. I
have laid out my plans for the expansion and in time, kapag naabisuhan na ako na
tama lahat ang gagawin ko,
I will call for a meeting to informall of those who will be directly involved. I
will treasure your opinions,
too."
Tumikhimako, hindi na kaya ang katahimikan at ang titig ni Zamiel na papatay yata
sa akin.
"Before we start the meeting for the Samaniego Industries, I'd like to announce
that there will be no
movements in the organization... for now. So... I acknowledge Zamiel Mercadejas as
the Managing Director
of Zaldua Firm."
Tumango si Daniella, like a proud wife for her husband. Ganoon din ang ginawa ni
Tita Matilda at halos
pumalakpak ito sa desisyon ko.
Zamiel shot his brow up. Tumuwid siya sa pagkakaupo at tinagilid ang ulo. His lips
twitched sexily.
Nagdadalawang-isip tuloy akong umupo. Bahagya akong pumikit ng mariin nang
natantong masyado akong
nagpahalata roon.
"Thank you for that, Miss Zaldua. Let's start with the deal for the Samaniego
Industries. Before you is the
hard copy of the plans for the proposed thirty-four square meter plant project in
Bulacan with the duration of
15 months."
Napatingin ako sa mga papel na tinutukoy ni Zamiel. Kahit pa ilang araw kong pinag-
aralan ang function ng
kompanya, hindi ko lubos pa maisip kung paano namin gagawin iyon sa loob ng fifteen
months. I honestly
don't know how to start.
Will I informthe carpenters? Of course not! Anong carpenters, Ace? What the hell?
Why amI leader of this
when I don't even know all of these?
Of course, may teams, right? Anong gagawin ko? Aaprubahan ang budget? Paano ko
malalaman kung tama? I
have engineers, right? I don't know. Oh my!
Zamiel continued with his technical terms. He mentioned the overview of the whole
project.
"Ace," malamig na tawag ni Tita Matilda sa akin.
Taas noo ko siyang binalingan. "Po?"
"Do you know what our scope in this project is?"
What? What scope? I amliterally panicking in my mind pero ang mukha ko ngayon ay
walang ekspresyon.
Kung meron man ay painsulto kong tiningnan si Tita Matilda.
She knows I don't know much about this yet and she's attacking that weakness!
P 36-6
"Design and Construction, Mrs. Zaldua," malamig na sambit ni Zamiel sabay tingin
kay Tita Matilda. Napawi
ang ngiti ni Tita.
Suminghap ako at muling bumaling sa papel ngunit agad ding naagaw ni Amer ang aking
tingin.
"How about the Mechanical works, Zamiel?" si Amer na mukhang businesslike na
ngayon.
"I will wait for an exclusive meeting with Miss Zaldua. We will talk about it," si
Zamiel sabay tingin sa akin.
What? I shifted uncomfortably on my seat. Bukod sa wala akong alamtungkol doon,
nakakastress pa ang titig
ni Zamiel sa akin.
"Zamiel, are you saying that the meeting will be exclusive sa inyong dalawa lang?"
Nilingon ni Tita ang mga
kasamahan niya sa lamesa, tila nanghihingi ng kakampi.
All of those who were there did not react or agree with her kaya nilingon ni Tita
si Daniella.
"Oh, don't worry, Tita. I won't let that happen. I will make sure everyone who is
concerned will be in that
meeting," agap ko, puno ng sarcasmang sinabi.
"Concerned, do you mean the ones in the organization, Miss Zaldua?" banayad at
kalmante ang boses ni
Lucianna Mercadejas.
Para akong nabilaukan nang narinig iyon. Hindi ko inasahan na makikisali siya sa
usapan. Kung kanina ko pa
naitatago ang kaba ko, ngayon, hindi ko na yata magawa.
"I-Ideally, Ma'am. But I acknowledge Tita Matilda's eye for business, she may come
if she wants to."
Nagtagal ang tingin ni Lucianna Mercadejas sa akin. Tumikhimako para maitago ang
naramdaman.
Ikinakahiya ko ang pagkakautal kanina sa pagsagot.
"Shall we proceed with the designs and construction. Engineer John Paul, you may
take the floor," utos ni
Zamiel.
Tumayo ang Engineer na nagpakilala sa akin kanina. He nodded and smiled at me
before he left his seat for
his presentation.
Sumulyap ako kay Zamiel. Hindi ko inasahan na kakautos niya pa lang sa empleyado ay
nakatuon na ang
pansin niya sakin. Sumimsimmuli ako sa kape at nakinig na lamang.
Sinusubukan kong intindihin lahat ng mga sinasabi. Maiintindihan naman pero kapag
masyado nang teknikal,
hindi ko na alam. Though, I remained attentive with the presentation. I nodded like
I know what it means.
Amer is always asking questions and the presentors can provide answers, kung hindi
man, si Zamiel ang
sasagot. Kinalabit ako ni Judson habang nagsasalita ang isa pang Engineer. I leaned
my head closer to himso
I can hear what he's going to say.
"Ang hirap pala rito. Dito ba ako magtatrabaho?" Judson whispered.
P 36-7
Ngumisi ako at umiling.
"Your boss will be Amer Samaniego, the one in black tux..." sabi ko habang
tinitingnan si Amer bilang
hudyat na iyon ang tinutukoy ko.
Nilingon iyon ni Judson. Nahagip naman ng tingin ko si Zamiel na hindi na nakikinig
sa nagsasalita. Nakatitig
lang siya sa akin.
Nilipat ko ang mga mata ko kay Lucianna Mercadejas na pasimpleng nag-iwas ng tingin
pagkatapos pinanood
ang mga galaw ko.
"I agree with it. What do you think, Caleb?" si Amer, pagkatapos ng pangalawang
presentation.
"It's a done deal," si Caleb sabay ngiti sa akin.
I nodded and smiled at him, too.
Tumayo ang dalawa. Nagtayuan din ang mga inhinyero namin para makipagkamayan.
Tumayo na rin ako para
magbigay pugay sa mga nagpresent.
"Congratulations!" sabi ko isa-isa sa mga Engineer.
Tumayo si Tita Matilda. Amer turned to her. Tita smiled but she did not offer her
hand. Ganoon din si
Daniella.
"Let's go, Lucianna, let's talk in my office," anunsyo ni Tita Matilda.
Tumayo na rin si Zamiel at naglahad ng kamay kay Amer at Caleb. Pagkatapos niya sa
dalawa ay ang mga
inhinyero naman. Hindi sumunod si Lucianna Mercadejas sa kay Tita Matilda palabas,
kaya ganoon din ang
ginawa ni Daniella.
"I'mreally glad to meet you. I know your father. We were friends since college,"
sabi ng isa sa
pinakamatandang officer sa organisasyon.
Ngumiti ako sa lalaki. Agaran namang inagaw ng iilan pang inhinyero ang aking
atensyon. Binati ko sila
hanggang sa unti-unti nang nagsilabasan ang iilang panauhin.
"Miss Zaldua..." Amer voice curled.
Sumulyap siya kay Judson at alamko na agad ang ibig niyang sabihin. I smiled.
"Dito muna tayo. This deal between our company should be celebrated! I can't
believe na empleyado kita
noong nakaraan tapos ngayon sa inyo na kami nakikipagdeal!" si Amer.
Humalakhak ako. Naglahad ng yakap si Amer kaya niyakap ko siya pabalik. "Ako rin. I
can't believe it..."
"Let's go out later tonight, then?" si Caleb naman.
Then Amer's eyes drifted on the man beside me again.
P 36-8
"Ah! This is Judson. Siya ang tinutukoy kong kaibigan ko back in Sta. Ana. He
taught me woodworking and
he knows drafting, too."
"Hello! Nice to meet you, Judson!" makahulugang ngumiti si Amer.
Jud smirked and held his hand out. Sumulyap siya sa akin. Tinanguan ko siya to
assure that Amer's fine.
Lumapit si Caleb sa amin, malaki ang ngisi.
Naubos na ang mga tao sa conference room. Ang tanging natitira ay si Lucianna
Mercadejas at ang kanyang
bodyguard, si Daniella, at Zamiel na nakatayo hindi kalayuan sa amin.
Nasulyapan ko si Lucianna Mercadejas, her stare really gets me. Napapawi ang ngiti
ko at nakakaramdam
ako ng guilt.
"Daniella, let's go..." malamig na utos nito dahilan ng paglingon ni Amer.
"Madame! It's nice to see you again..." ngayon ay doon naman si Amer bumati.
"It's nice to see you again, too, Amer. I'msorry for meddling with the meeting. I
only got invited so..."
"It's okay, Madame! It's actually an honor! Nasaan si Senyora?"
"She's in Matilda's office, I guess. Let's go, Daniella..." utos niyang muli.
"Pero tita, si..." nilingon ni Daniella si Zamiel.
Nag-aalala niyang nilingon si Zamiel. My stomach churned when I saw how her eyes
twinkled hopefully
when she turned to Zamiel. Nasa likod ko ito kaya hindi ko kita kung ano rin ang
ekspresyon ni Zamiel.
Mapait akong ngumiti. Gusto kong patuyang sabihin na sumama na si Zamiel. Ano pang
hinihintay niya rito e
kami lang naman dapat ni Amer, Caleb, at Judson ang nag-uusap.
"Zamiel, let's go.. What about the presscon.." Daniella's desperate voice
resounded.
"Hayaan mo na siya, Daniella. Let's just go..." mariing sinabi ni Mrs. Mercadejas.
"I won't come. It's your mother's presscon. Not mine. I have business here..."
Napabaling ako kay Zamiel dahil sa huling sinabi. Kanino siya may business? Kay
Amer?
"Let's go, Daniella," utos ni Mrs. Mercadejas at nauna nang lumabas.
Walang nagawa si Daniella. She turned to me with sorrowful eyes, tila nagmamakaawa.
Kunot-noo ko siyang
tiningnan. Bago siya tumalikod ay nakitaan ko ng bahagyang pagtulo ng luha.
I harshly turned to Zamiel again. Sa akin na ang titig nito, his lips are pressed
in a thin line. His eyes were a
bit too dangerous na hindi ko kayang pantayan.
Hindi niya ba nakita ang nangyari? Oh, this man. He's so used toying with girls
that he didn't understand
P 36-9
what's wrong with Daniella?
Tumikhimsi Caleb at lumapit sa akin.
"Ace, later, okay?" anito na hindi ko agarang nakuha. Huli na nang natanto kong ang
celebration pala iyon na
tinutukoy niya.
"Oo! We have to celebrate for this unexpected turn of events!" si Amer sabay baling
kay Judson. "Anyway,
hindi na rin kami magtatagal dahil may appointment pa kami mamaya but... Judson
will come with me, right?"
"Uh..."
Nagkatinginan kami ni Judson. Kunot-noo na ang kaibigan ko habang palipat-lipat ang
tingin niya sa amin ni
Zamiel.
"Hindi niya nga pala alamkung paano uuwi galing sa kompanya patungo sa apartment-"
"Hindi ba susunduin mo ako?" si Judson.
"Ay, huwag na! I have a limo! Ihahatid na kita sa apartment n'yo..." si Amer.
"Tss... It's a Monday, Amer. Let's just go. We have so many things to do..." si
Caleb sabay tapik sa balikat ng
pinsan.
"Let's go, Jud?"
Nagngising aso si Amer sa akin sabay tingin sa lalaking nasa likod ko, si Zamiel.
He waved at Zamiel, too.
"Bye Zamiel!" si Amer.
"I'll reserve the VIP, later. Doon na lang tayo magkita," si Zamiel, hindi ko
maintindihan.
"Oh? Sasama ka?"
Nalaglag ang panga ko. Sinong nag imbita sa kanya? Pero wala na akong magagawa.
Amer is so thrilled that
Zamiel will be there with us, too.
"Sige! We'll be there by eight, probably," si Amer.
"Susunduin ba kita-"
"Ako na ang magdadala sa kanya roon, Caleb," mariing sinabi ni Zamiel.
Kinagat ko ang labi ko. Tumawa si Amer at hinila na si Judson palayo sa amin pero
hindi nagpahila ang
kaibigan ko. He stayed there and looked at us with curiosity.
"Hindi ka sasama?" tanong ni Judson sabay sulyap kay Zamiel.
A large warmhand filled the small of my back. Dahil walang saplot doon, ramdamna
ramdamko ang tigas at
P 36-10
init ng kanyang palad laban sa aking likod. He stepped forward and stood beside me,
tila nagdedeklara ng
kanyang posisyon sa buhay ko.
"N-No, Jud. D-Dito kasi ako nagtatrabaho."
Napakurap-kurap ako sa pagkakautal.
"Let's go, Jud!" maligayang sabi ni Amer hanggang sa tuluyan niya nang nahila si
Jud paalis doon.
Sumunod si Caleb na taas ang isang kilay at may nanunuksong ngisi kay Zamiel.
Umiling siya at tuluyan nang
umalis kasama ang naunang si Amer at Judson. Nang nasarado ang pintuan ay nagsimula
na rin akong
maglakad palabas doon.
I don't like it whenever we are alone in a tight space like this. Oo, malawak ang
roompero pakiramdamko
sobrang liit nito para sa aming dalawa.
"Let's talk," he said as he stalked me out of the room.
"Anong pang pag-uusapan natin?"
Dire diretso ang lakad ko. Malapit na ako sa pintuan nang bigla akong napabalik
dahil sa hila niya sa aking
palapulsuhan.
"What the?" pagalit kong sinabi nang muntik nang naglaho ang poise ko sa ginawa
niya.
Igting ang panga at madilimang mga mata nang tinitigan niya ako. Hindi siya natakot
kahit pa pinakitaan ko
siya ng galit.
"I want us to talk alone."
Binawi ko ang kamay kong hinahawakan niya at humalukipkip ako. I tilted my head.
"Para saan pa? Sana imbes na ganito, sumama ka na lang kay Daniella para sa
presscon ninyo-"
"I did not invite the press today," kalmante niyang sinabi. "Who is that boy you're
with?"
Mas lalo lang nag-alab ang galit ko sa tanong na iyon. Sino siya para kwestyunin
iyon? As if he did not have
anyone with him, too!
"Judson, iyong taga Sta. Ana na kaibigan mo?" Nagulat ako sa pagiging tama ng
sinabi niya. "Bakit siya
nandito?"
"That's none of your business, Zamiel."
"Apparently, it is. Where you are concerned is my business."
Uminit ang pisngi ko sa sinabi niya. Humakbang siya palapit sa akin. Parang naging
jelly ang mga tuhod ko.
"Excuse me? I'mnot your business! Ang mabuti pa, bumalik ka na lang kay Daniella.
Naiiyak na iyon kanina
P 36-11
dahil ayaw mong sumunod, kawawa naman. Nagsawa ka ba dahil gabi gabi na kayong
magkasama sa condo
mo?"
Gusto ko siyang tuksuhin pero naging tubig pait ang bawat bigkas ko sa salita. His
eyebrows met and a ghost
of a playful smirk crossed his lips.
"Why do you always want to talk about her?"
"I don't. Ikaw? Bakit lagi mong iniiwasan ang usaping 'yan? Guilty ka?"
Napaatras ako ngunit nang naramdaman ko ang isang lamesa sa bandang baywang,
natanto kong wala na
akong aatrasan pa. I told you I didn't like it when Zamiel is around me in a tight
space.
"She's not in my condo. Nasa bahay siya kasama ang mga magulang ko, and I rarely go
home."
Umirap ako. Humakbang pa siya. I felt his shoes on the sides of my stilletos, tila
kinukulong ako. He
crouched slowly, ang magkabilang kamay ay nakatuko sa magkabilang parte ng lamesa.
Napalunok ako. Hindi
ba you're good actress, Ace? Try to act like you don't care, damn it!
Hindi ko magawa. I aminhaling himtoo much. Our distance make me dizzy and I
ampanicking.
"You're the only one who made it to my condo," malambing niyang sinabi.
His eyes slowly visited every corner of my body. Hinanap niya ang mga mata ko sa
bawat iwas ko ng tingin.
Napapalapit ang ilong niya sa akin dahil sa ginagawa.
His breathing is kind of labored and I can't stop the fast beating of my heart.
"Liar!" depensa ko para hindi mahalata ang kaba. "Kaya nga hindi ka nagparamdamng
ilang araw, 'di ba,
kasi abala ka sa kanya?!"
He looks so serious but I can feel that he's hiding a smirk or something. Mas
lalong nasisilaban ang galit ko
dahil natutuwa pa siya sa mga sinasabi ko.
"Your words stung bad, I had to stop and think if you ever mean them," napapaos
niyang bulong.
Napaawang ang labi ko nang naisip iyong mga sinabi ko kay Daniella. I have been
blunt and brutal. He heard
it all? Alamkong totoo naman na mas pipiliin ko ang trabaho ko pero ang iba roon ay
depensa ko na lamang
para pagtakpan ang sariling nararamdaman.
"And I regret it so... I missed you all week and you show up here beautiful and
sexy," may pagsisisi sa boses
niya.
Nawalan ako ng sasabihin. Kinagat ko ang labi ko. Hindi ko mapantayan ang tingin
niya.
"I wish I had the right... fuck," he muttered.
"Liar!" Tanging nasabi ko.
P 36-12
He stopped for a while. Nanatiling titig sa akin. The deafening silence made my
insides churn more. I don't
like this. Tibok lang ng puso ko ang naririnig ko.
He leaned closer to me. His breathing blew the small strands of my hair near my
ears. Para akong kinikiliti
nito.
I felt himstiffen. Mas lalong tumigas ang kanyang dibdib. Naramdaman ko iyon kahit
pa may suot siyang tux.
His musky scent smells like home. His color makes me feel so safe.
"I always mean what I say, Astherielle. Isang beses lang akong nagsinungaling
sa'yo..."
Namilog ang mga mata ko. So... he did lie. Alin doon? Tinulak ko ang kanyang dibdib
ngunit kahit buong
lakas ang gamitin ko ay hindi siya natinag ng kahit konti. His massive body is
dominating and I feel so small
beneath him.
"Sabi na nga ba, e. Alin doon? Noong sinabi mo na hindi ka engaged kay Daniella? Oh
please, everyone
knows it's true-"
"I amnot engaged with her," pagtatama niya.
Umirap ako at muli siyang itinulak pero gaya ng dati, hindi ko magawa.
"Leave, child... I don't... want... to see you... again..." he whispered so slow na
pakiramdamko ay nanghina
ang katawan ko.
Hindi ako nagsalita. Yumuko ako nang naaalala iyon. Ang mga kamay kong kanina'y
tumutulak sa dibdib
niya'y nagpapahinga ngayon doon. I remember his words like it was just yesterday.
Naaalala ko ang galit na
ipinamalas niya noong nagkita muli kami pagkatapos ng ilang taon, walang pinagkaiba
sa galit na ibinigay
niya sa araw na nalaman niyang impostor ako.
"I was angry with you. For lying to me. Your lies made me fall in love. Hard and
bad."
Shit.
"Kahit pa narinig ko lahat ng sinabi mo noong nakaraan... when you said you never
cared for me... you never
liked me... and will never like me... I amstill... fucking..."
Kinagat ko ang labi ko. Naaalala ang hamon kay Daniella. It's true, though. I want
Daniella to tell Zamiel that
para tumigil na si Zamiel sa akin. Hamon iyon. But... I never meant it. Kung may
totoo man akong sinabi roon,
iyon ay ang pagpili ko sa trabaho ko.
"Crazy for you."
He licked his lower lip sensually. His jaw clenched and his eyes soulful and
mysterious. Parang may bagyo
na humahagupit sa looban, hindi ko mabasa ang tunay niyang nararamdaman.
My heart sank. I feel the red hot slowly fading into an old rose. The loneliness in
his voice made me shiver.
P 36-13
"I don't think I'll get over you anytime soon so..." he said miserably.
Ilang sandali ang lumipas ay huminga siya ng malalimat umatras ng isang hakbang sa
akin. Nagulat ako roon.
I feel like... I feel like... somehow... the distance is... stretching a bit.
May sakit na dumaan sa aking puso. Gustuhin ko mang balewalain ay hindi ko na
magawa. The hurt is too
much na pakiramdamko ay nagmamaterialize ito sa pamamagitan ng kaba... ng takot...
na baka...
"Let's go... I'll take you to your office," his husky voice made my heart hurt a
little more.
Hinawakan niya ang baywang ko. Marahan akong tumango at inayos ang palda ng damit
ko. Hinawakan niya
rin ang straps ng halter ko at tila pinilit na pagtagpuin ito para matabunan ang
likod ko. He stopped when he
realized that it's made that way.
The fear I amfeeling is so extreme. Hindi ko alamkung ano ang sasabihin ko kay
Zamiel. Hindi ko rin alam
kung ano ba dapat ang dugtong niya roon bago siya nagyayang lumabas kami para sa
opisina.
Bago ko pa maisip ng maayos ang lahat ng iyon ay inatake na kami ng bumabahang
reporters. Nasa lobby sila
at iilang security ang pumigil sa kanilang pagsugod. Zamiel immediately covered me,
while his bodyguards
covered him, too.
"Mr. Mercadejas, Mr. Mercadejas... Mrs. Mercadejas told us that you were engaged
with Miss Astherielle
Zaldua years ago, is it true?"
Napaangat ako ng tingin kay Zamiel. Iniisip kong tatanggihan niya pero mukhang ang
priority niya ngayon ay
ang makapasok kami sa lift at makadiretso na sa opisina.
"Miss Zaldua! Pictures of you two fromyears ago were found in an underground site.
Kayo po ba talaga
iyon? It's in an engagement party. Mrs. Mercadejas told us in the presscon that it
is true! That it happened
seven years ago pero wala na po siyang dinugtong. Hingin ko lang po, Ma'am, ang
opinyon ninyo."
Pakiramdamko, ako lang ang concerned sa mga sinasabi ng media. Zamiel did not mind
it. His security,
didn't, too. His mother confirmed the authenticity of a picture somewhere? May
kumalat? Hindi ko
maintindihan kung alin ang una kong iisipin.
Sa sobrang dami ng mga lumalapit ay halos yakapin na ako ni Zamiel, huwag lang ako
tumama sa nakapalibot
na bodyguard. He embraced me sweetly that I amsure the pictures of our engagement
party years ago will
meet its updated version.
"This is a long engagement, kailan po ba kayo magpapakasal?"
"Ngayon bang nakabalik na si Miss Zaldua sa Firm, magpapakasal na po ba kayo?"
"Mr. Mercadejas, I'mfroma Lifestyle Magazine, can we schedule and interview po
about your long
engagement with Miss Astherielle Zaldua?"
Inangat ko ang tingin kay Zamiel. He looks serious. His eyes were vicious, walang
bakas ng reaksyon sa mga
sinabi ng reporters. Hell, I don't think he even cares about the fast spreading
rumors about our long
engagement and how his mother confirmed it!
P 36-14
Totoo. I mean, I don't think Lucianna Mercadejas had any other choice! Nakita niya
siguro na ako talaga
iyong nasa picture kaya wala siyang nagawa kundi umoo na. Dahil ako naman talaga
iyon!
Kung may ipapakita sa akin na picture na ganoon, pakiramdamko ganoon din ang
isasagot ko.
Pumasok kami sa elevator. Zamiel held me close to himwhile the cameras clicked so
fast.
"I know it's late but Congratulations, Miss Zaldua! Bagay po kayo!"
"Mr. Mercadejas! When is the wedding?" maligayang mga mukha ng reporter ang nakita
ko sa labas ng
elevator bago ito sumarado.
Oh. Wow. Now... I'mengaged to himagain. What the hell?
HAHAHAHHAPUTAomyghad !!!??
P 36-15
Kabanata 35
461K 21.6K 17.7K
by jonaxx
Kabanata 35
Deny
"No need to buy lunch, Ma'am. Mr. Mercadejas ordered for you before he left," si
Daphne, pagkatapos kong
magtanong tungkol sa menu ng cafe.
Hindi ko na kasi namalayan ang oras. I was so busy reading all the sheets in front
of me that I forgot about
lunch.
Umalis si Zamiel kanina para sa isang meeting sa kanilang kompanya. May opisina
siya rito pero ang sabi ni
Daphne kanina ay hindi naman daw iyon dito namamalagi. In fact, meeting lang iyon
pumupunta rito.
"Oh. Okay..."
"Pinapaakyat ko na po rito. Do you want anything else, Ma'am?"
"Wala na. Thank you," sulyap ko sa kanya.
Okay. Sa totoo lang, hindi ko alamkung handa ba talaga akong pangunahan ang
kompanya. There are
proposals fromclients requiring my approval. At sa iilang papel na nabasa ko, iyong
may approval lang ni
Zamiel ang inaaprubahan ko.
Tingin ko, pwede kong ireview ang mga hindi niya kinuha pero natatakot ako dahil
hindi ako maalamsa
ganito.
Lumipas pa ang isang oras at ganoon parin ang ginagawa ko sa mga papel. My phone
beeped and saw a
message fromZamiel. Kunot-noo kong pinulot ang cellphone ko para basahin iyon.
Zamiel:
Did you eat your lunch?
Ako:
Yup.
Ikaw? Huminga ako ng malalim. Hindi ko kayang dugtungan iyon.
Zamiel:
I'll let you choose your food tomorrow. Sorry for meddling.
I have no problemwith his choice of food for me kaya bakit niya ititigil iyon?
Huminga ako ng malalim. Of
P 37-1
course, I should have a choice, right? I'man independent lady with a company to
manage. Dapat responsable
na ako. Pangarap ko iyan noon pero bakit parang contradicting na itong nararamdaman
ko ngayon?
Nabibigo pa ako dahil ititigil niya ang pagbibigay ng pagkain.
Tinitigan ko ang cellphone ko. His reply feels dismissive. Parang wala na akong
pwedeng ma ireply kundi
"okay". Naaalala ko noong huli akong nagreply ng "okay" sa kanya. Hindi na rin siya
nagreply, e.
My phone beeped again at para akong batang tinawag sa recitation nang nakita kong
galing ulit iyon kay
Zamiel.
Zamiel:
What are you doing?
Shit. He texted again?
Kanina, noong nag-usap kami sa conference room, akala ko... akala ko... he actually
sounded confused and
tired. Tired of me, huh?
Kaya naman ngayong nakita kong nagtitext siya ng ganito, para akong nililipad ng
hangin.
Ako:
Reading the approved proposals. Ikaw?
Pumikit ako ng mariin. Dinikit ko ang mukha ko sa aking lamesa. Stop acting like a
child, Ace! You should be
damn respectable and not like a teenager!
Umahon ako at inayos ang sarili. Zamiel's thirty years old. He can find a better
woman a bit older than me.
Say... Twenty six? Iyong pormal at hindi bata mag-isip. Oh my gosh!
Sumagi sa isip ko si Zamiel na hinahawakan ang baywang ng ibang babae. I've never
seen himhold
Daniella's armor waist. At ngayong naiisip ko iyon, para akong kinakatay.
Zamiel:
Meeting with a client for furniture designs.
Naalerto ako roon dahil sa furniture. That is my strength and definitely not this
firm. Lalo na noong sinabi ni
Zamiel sa akin kanina ang proseso para gawin itong... I forgot the term. He said he
wants to invest here and
some large companies want to buy shares, too.
Dumudugo ang ilong ko sa mga sinabi niya kanina. He suggested that I read a book
about it. Naroon sa shelf
malapit dito. Gosh, will I understand and learn this? Pero naniniwala naman ako sa
kakayahan ni Zamiel kaya
paniguradong kung anong sinuggest niya, iyon ang tama.
Bago pa ako makapagtipa ng sagot ay tumunog na ang intercomm. I'mguessing there's
another reporter out
there asking Daphne if I really got engaged with Zamiel. Kanina kasi, may nagtanong
kung ako raw ba iyong
P 37-2
nasa picture.
I saw the pictures and yes, it is indeed me. Hindi ko maitatanggi dahil high
definition photos iyon ng
engagement namin sa Costa Leona.
"Ma'am-"
Hindi na natapos si Daphne sa pagsasalita. Basta't sumabog na lang bigla ang
pintuan. Iniluwa nito ang
nanggagalaiti at umiiyak na si Daniella.
"I don't need approval! Fuck you!" she screamed.
Mabilis na tumakbo si Daphne para pigilan si Daniella sa biglaang pagpasok. Tumayo
ako sa gulat pero agad
ko ring sinenyasan ang sekretarya na ayos lang iyon.
"I'msorry, Ma'am-"
"Bakit ka nagsosorry? I have the right in this company! She's not the only Zaldua
here!" sigaw ni Daniella sa
sekretarya ko.
Sumenyas ulit ako kay Daphne na iwan na kami. She nodded and closed the door.
Nakatayo ako pero nanatili
akong nasa harap ng lamesa. Based on Daniella's sudden outburst.
Tinuro niya ako. Ang mga luha sa kanyang mga mata ay mabilis na bumubuhos.
Namumugto rin ang mga ito at
ang ilong ay sobrang pula na dahil sa pag-iyak.
"Walang hiya ka! May gana ka pang magsabi na engaged kayo ni Zamiel!"
I calmly blinked, sabay ang pagbuntong-hininga.
"I did not say that-"
"You're not true to your words! Hindi ba nagkasundo tayong dalawa? Pinili mo ang
trabaho! Eto na, Ace!
Mas sobra pa sa hiningi mo! Na sa'yo na ang posisyon kaya bakit pati si Zamiel ay
kinukuha mo!"
It sounds like utang na loob ko pa sa kanila ang kompanyang ito. Sige, hindi ako
magrereklamo. They have
money here. Pinalago pa nila ito.
"Calmdown, Daniella. Why don't you go to Zamiel and-"
"Fuck you!" she screamed so loud I can hear her vocal cords vibrate. "Kinuha mo ang
bahay! Ang negosyo!
Ngayon si Zamiel!"
What the hell? Why amI blamed for this?
"Did you tell himwhat I told you, then?" sabi ko, tinutukoy ang mga masasakit na
salitang nabitiwan ko para
kay Zamiel.
Kahit pa hindi niya na naman iyon kailangan sabihin kay Zamiel dahil narinig niya
naman yata iyon noong
P 37-3
pumasok siya. I just want to remind Daniella that I told her what to do.
"Napakawalang hiya mo, Ace! Pagkatapos ng ginawa namin ni Mommy para sa'yo..."
Natigilan ako roon. Unti-unting nauubos ang pasensya ko dahil sa mga paratang niya
sa akin.
"Ang landi-landi mo! Kahit noon pa man! Wala kang utang na loob-"
"Walang utang na loob? Come on, Daniella! Huwag mong isumbat sa akin iyan. I did
not tell the media how
cruel your momtreated me! Pwedeng pwede kong sabihin na pinalayas ako sa sarili
kong bahay! Na
nagpakalayu-layu ako dahil maging si Auntie Tamara ay dinadamay n'yo! I can always
tell themhow you two
threatened me just weeks ago, pero hindi!"
"At iyan ang dahilan? Iyan lang ang dahilan kaya mo inaagaw si Zamiel ngayon? Huh?"
she sounds so
disappointed of me.
I groaned. Frustrated ako sa mga argumento niya. Inisip kong maaring desperada lang
talaga siya. Mahal niya
si Zamiel at natatakot siyang maagaw ko ito kaya lahat ng pwede niyang sabihin ay
sinasabi niya sa ngayon.
"I amnot taking Zamiel away fromyou. You're hallucinating, Daniella-"
"Anong hindi? Kinakalat mo na engaged ka sa kanya?"
"Hindi ko kinakalat! They were asking if I was that girl in the picture. Anong
gusto mong sabihin ko? Ikaw
'yon? E, obvious na ako 'yon! Don't worry, the next reporter, ieexplain ko na
inutusan mo ako at ikaw talaga
ang engaged kay Zamiel-"
"Oo! Para masira ako? Malaman ng lahat na binayaran kita! Don't you dare say that!"
tumaas muli ang boses
niya.
What the hell? Then what will I do now?
"Then... how can I help you, Daniella?" kalmado kong sinabi dahilan ng mas lalong
pag-iyak niya.
"I hate you! Mang-aagaw ka talaga! Dati ka pang ganyan! Inaagaw mo noon si Ashton
sa akin. Pagkatapos si
Zamiel. Ngayon, dahil kita mong mahal na mahal ko si Zamiel, binabalikan mo ulit?"
Sinapo ko ang noo ko. Pilit kong iniisip pa ang pwede kong gawin para sa kanya.
Iiwasan ko ba si Zamiel?
Tell himhurtful words again? Parang bumabaliktad ang sikmura ko habang naiisip ang
mga mata niya kanina.
He looks so devastated and sorrowful. Pakiramdamko, hindi ko kakayaning tumitig sa
mga mata ni Zamiel at
sabihin ulit iyon.
"Napakawalang hiya mo, Ace! Tinulungan kita noon. Tumupad ako sa usapan natin. Pero
ikaw?"
"Daniella..." marahan kong tawag.
"Shut up! Sinungaling ka! Napakawalang hiya mo!"
Pagkatapos ay tinalikuran niya ako at mabilis na lumabas sa aking opisina,
humahagulhol. Sinundan ko siya
P 37-4
ng tingin, nag-iisip ng pwedeng sabihin pero nang natantong wala, yumuko na lamang
ako.
Isang nag-aalalang Daphne ang nakita ko sa bukana ng pinto. Mas stressed pa siya
tingnan kesa sa akin.
"Ma'am, sorry po. Hindi ko siya dapat papapasukin kaso nagpumilit siya at-"
"It's okay. Hindi siya ibang tao. She's my stepsister. She's one of your boss, too,
so..."
"Bilin po kasi ni Mr. Mercadejas na utos mo lang ang sundin ko. Na ikaw lang po ang
boss ko..."
Oh that man!
"Anyway, it's okay, Daphne. Don't worry about it."
Tumango siya at pinasadahan ng tingin ang opisina. Siguro, iniisip niyang may
nabasag o nasirang mga gamit
dahil sa sigaw ni Daniella kanina. Nang nakumpirma niyang wala ay nagpaalamna siya
na babalik na sa
kanyang lamesa.
Ilang saglit pa akong tumayo roon, iniisip ang lahat ng mga sinabi ni Daniella.
What can I do, then? Gosh!
Should I just think about work first?
Naupo ako sa aking swivel chair. Nalingunan ko ang cellphone kung saan may huling
mensahe ni Zamiel sa
akin. Tinabunan ko na lang ng palad ang aking mukha para pigilan ang sariling
magreply sa kanya.
It's okay. Work hours naman kaya kung hindi ako magreply, may dahilan naman.
Though, truth is...
Bumuntong hininga ako at binuklat ang iilan pang babasahing proposal para
magsimulang magbasa at
magreview. Bago pa pumasok sa utak ko ang mga binabasa ay may kumatok na sa aking
pintuan.
Bumukas ito at si Daphne ulit. She looks problematic pero pinagpatuloy niya parin.
Tumango ako para
ipakita sa kanyang ayos lang kung may kailangan siya.
"Ma'am, Madame Mercadejas wants to see you right now."
My world stopped. Pagkatapos ng tinamo kong mga masasamang salita kay Daniella,
ngayon kay Senyora
naman. Hindi ako umiyak sa mga sinabi ni Daniella. I was too frustrated to
concentrate on the pain pero kung
si Senyora ang magsasalita ngayon, pakiramdamko, hindi ko kakayanin.
"O-Okay..." sabi ko at sinarado ang binabasa para makapaghanda sa ano mang ihahain
ni Senyora Domitilla.
Tumabi si Daphne at nakita ko si Senyora Domitilla sa kanyang likod. Pormal at taas
noo ang ekspresyon ni
Senyora. Kabado agad ako. Tumayo ako para bumati.
"Magandang hapon po..." mahina ang boses ko.
Hindi ko alamkung paano ko imumuwestra sa kanya ang upuan sa harap. Parang hindi
bagay sa kanya na
pinapaupo sa sofa man. Daphne closed the door, naramdaman ko ang urge na tawagin
siya pabalik at
makiusap na huwag kaming iwan pero hindi iyon tama.
P 37-5
Pinasada ni Senyora ang kanyang mga mata sa muwebles ng silid. She's wearing a
creamcolored whole
dress. Her hair is in a bun and her lips, matte of brick red. Nakakanginig ang
tunog ng bawat paglapat ng
takong niya sa sahig. Ito lamang ang maririnig bukod pa sa tambol ng puso kong
gustong tumakbo palayo.
"You fit perfectly here..." panimula niya habang ginagala parin ang mga mata sa
iilang abstract paintings na
naroon.
Gusto kong magpasalamat pero natatakot akong sarcasmiyon kaya hindi ako nagsalita.
Nilingon niya ako,
siguro dahil na rin sa katahimikan ko.
"Who would've known you'd clean up well and can even manage the company well,"
anito.
Napakurap-kurap ako sa sinabi ng matanda. Is this true or should I brace for
painful words later?
"Well, anyway..."
Bumalik siya sa harap ng lamesa ko at naupo sa isa sa mga upuan doon. Napalunok
ako. Hindi ko talaga alam
ang gagawin pero I find it rude to stand while she is sitting down so I sat on my
swivel chair. I was so
careful not to move much, I might offend her in some ways.
"You're reading some proposals, I can see."
I nodded. Tuyot parin ang lalamunan para sa mga salita.
"Nakabasa ka ba riyan noong kliyente n'yo na may project sa Aklan? The one
involving my grandson's
rotomoulding company?"
"Uh... Y-Yes, po. Meron."
"Hmm. Zamiel is hesitating about it but I recommend you get that project. Kilala ko
ang may-ari at maayos
naman ang terms. Maybe, Zamiel just wants to visit the site first with your expert
engineers so he can confirm
that it is really fine."
"Uh, yes, I think I remember that, po. Zamiel noted that the site should be checked
thoroughly," sabi ko
habang halos magpanic sa paghahanap noong nabasa ko kaninang proposal.
"You won't have a problembringing your engineers there. I suggest you also go.
Pwede itong unang hands on
activity mo for the company." Nakangiting tumango si Senyora Domitilla.
I nodded, too, wanting so bad to agree with her.
Maaaring naging masakit ang mga natamo kong salita galing kay Senyora pero
naiintindihan kong dahil
lamang iyon sa pagsisinungaling ko noon. She didn't want a girl like me for her
grandson. A scamand a liar...
"Sige po. I will check on it..."
"Zamiel can help you understand it more. The engineers survey the land before they
start the project. Ibig
sabihin, they might need to stay in that place for days. Although, I'msure your
company has budget for the
accommodation of your employees but I can suggest you house themin our mansion?"
P 37-6
She smiled again. Hindi ako makapaniwala sa sinabi ni Senyora Domitilla. She
offered their mansion for us!
Lokohan ba ito? May kapalit ba o baka naman aapihin ako roon?
Hindi ako makapagsalita kahit pa halata sa kay Senyora na hinihintay niya ang
sasabihin ko.
"Tumira ka na roon noon. It improved in the past years, not that it needed much
improvement. Do you agree?"
"O-Of course, Senyora. Ayos lang po... But... I'mnot quite sure if that's okay.
Makakaabala po kami."
"Hindi, hija!" her tone is very assuring. "I will be very glad, actually. Marami
kaming kasambahay and our
cooks are very good! We have guestrooms with bathroomfor each!"
Is this a promotion? Are they planning on making their mansion a resthouse or
hotel? Hindi ko alam.
"Plus... matutuwa silang maligo sa dagat ng Costa Leona. They can have the beach
for themselves, unlike if
you stay in hotels. Maraming ibang guests at hindi tahimik. Kaya I suggest, hija,
doon na kayo tumira sa
mansion."
"O-O... sige po. I will suggest that, too. Kapag... napag-usapan na po namin iyan."
"That's good," she nodded, pleased.
Biglang tumahimik. Mas lalo lang akong nanlamig at nagpanic. Nang naalala ang
tamang paggalang sa bisita
sa opisina ay hindi na ako nagdalawang isip na mag offer sa kanya.
"Uh, Senyora, would you like coffee, tea, or juice? Anything?"
"Tea will do, hija. Alammo namang may katandaan na..." humalakhak siya.
I awkwardly smiled, too. Pinindot ko ang intercompara matawag si Daphne at sinabi
ko na ang kailangan ni
Senyora. Magt-tsaa siya, ibig sabihin magtatagal pa talaga siya rito?
Sana bumukas ang lupa at kainin na lamang ako.
"I'minto healthy living now. Can't even drink wine that much. Ayaw ko lang
pagbawalan ang sarili ko dahil
paborito ko iyon!"
"Ah!" Humalakhak akong pilit. "But I guess you have regular visits with your
doctors-"
"Yes! Of course, hija. Kaya nga, as much as possible, I want my grandsons to settle
fast. I wanna see their
children."
Now, this is so awkward. Tumango ako at nag relax. So this is what she's here for?
Kumatok si Daphne at pumasok para sa request na tsaa ni Senyora. Nilapag ni Daphne
sa isang maliit na
lamesa at agad namang kinuha ni Senyora. She played with the teabag's string as she
started her drawl about
life.
"Tumatanda na ako at simple na lang ang hiling ko sa mga oras ko sa mundong ito,
and that is to see my
P 37-7
grandsons happy."
Mas lalo akong kumalma. Mas nakakatakot kasi iyong wala akong alamsa pinunta niya
rito. Ngayon, at least
alamko na kung ano talaga ang sadya niya.
"Tingin ko po, maiintindihan ka ni Zamiel kung sasabihin mo po 'yan. I think he
loves and respect you so
much that he'd understand all your wishes. And Daniella is ready for that life
ahead of her..." mapait kong
sinabi para lang hindi na maulit pa ang pagtatalo sa unang araw ko sa opisinang
ito.
"Oh no..." Umiling si Senyora. "They never got engaged..."
What? Kahit alamko, nagulat parin ako. Nakakagulat na mismong si Senyora ang umamin
na hindi nga
engaged ang dalawa.
"Honestly, we tried but it just didn't work. Bukod sa tapos na ang engagement ninyo
noon ni Zamiel, my
grandson is just not willing to do it again with any other girl."
Napatikhimako roon. Engagement namin ni Zamiel? Should I start saying sorry again
for that? Magsisimula
na sana ako pero may mga dugtong pa siya.
"Ako rin naman. Honestly, it is awkward to suddenly do another engagement
pagkatapos malaman ng lahat ng
kilala namin na engaged na kayong dalawa. Noong umalis ka, my friends talked about
you and the wonderful
engagement night you two had in Costa Leona. Kaya naisip kong hindi maganda na
uulitin iyon sa mukha ng
ibang babae."
Wait? But Daniella should be engaged to Zamiel, right? Litong lito na ako sa ibig
sabihin ni Senyora.
"Iyong pagkakasundo ko at ni Lucianna na ipakasal ang panganay na anak sa anak ni
Matilda noon, that's
nothing but words. Not legally binding, at all. Kung may mas legal man sa pangakong
iyon at sa engagement
party ninyo ni Zamiel, I think we both agree that the engagement party was more
legit, right?"
I can now guess what this means pero hindi ko pa kayang aminin iyon kahit sa sarili
ko. Tototo ba ito? Not
that I want it but...
What the hell? Is this happening?
"You faced our family friends and you are the face they all remember."
"Uh, Senyora... uhm... Kagagaling lang po kasi ni Daniella rito kanina and she's
not very pleased with-"
"Ay naku, hija! We all go through heartbreaks! Just in her case, she never got her
assurance fromthe start..."
What???
Hindi ko na maitsura ang ekspresyon ko habang tinatanggap ang mga salita ni
Senyora.
"Anyway, for the good of all, I think Zamiel's leadership will do good in your
company. You will need his
business instinct. I also heard that you're good at furniture! You know drafting
and woodworking?"
P 37-8
"O-Opo... Oo naman po."
"Well, you can certainly do that in Zamiel's company! Alammo bang nag eexport siya?
His furniture are
export quality! A resort in the Carribean even ordered fromhim!"
I want to pretend that I'mshocked. Talaga namang outstanding ang achievement na
iyon pero hindi iyon ang
priority kong isipin ngayon. It's actually her presence here and her real motive!
Sumimsimsiya sa kanyang tsaa at nag simulang tumango.
"Dusit Thani, name it. His furniture is storming the world. Kung sasali ka pa sa
kompanya niya, saan kaya
kayo makakarating, 'di ba?"
Tumango ako, parang interesado. Maaring interesado pero mas interesado talaga ako
sa kung ano ang ibig
niyang sabihin.
"So you can do more for his company while he can do so much more for yours. That's
a give an take
relationship. Fair enough for the both of you? What do you think?"
Mabilis akong tumango sa takot na madismaya siya sa opinyon ko. Tama naman pero...
Ano ba talaga 'to?
"This is a very good idea! Strengthening both the companies through merging."
"Po?"
Humagalpak sa tawa si Senyora Domitilla. Sinasabi ko na nga ba, e. Joke time lang
lahat ng sinabi niya.
"Don't worry, I think if it will happen, you both can take it slow since marami
pang aayusin sa mismong
organization, hindi ba? But I amlooking forward to it."
Tumayo siya at ngumiti. Napatayo rin ako dahil nararamdaman ko na aalis na siya.
Lumapit siya bigla sa akin
at hinawakan niya ang aking balikat. Sa sobrang gulat ko, natuyong muli ang aking
lalamunan.
"Alamng lahat na engaged na kayo ni Zamiel, the news of any merging won't shock
thembut if you're not
willing to, I don't think Zamiel will force you. But I'msure he'll offer you his
company. A piece of advice,
hija, if he does, pumayag ka. That will be good for you since it is your strength,
right? I know you want to
maximize your talent and his company will give you that."
Napaawang ang labi ko. Bago pa ako makapagsalita ng kung ano ay nakipagbeso na si
Senyora sa akin.
"I'msorry for being hard on you. I was just disappointed for my grandson. I hurt
for himso much. I hope you
can forgive me," banayad niyang sinabi.
"Uh... It's o-okay. I understand, po."
Masaya siyang tumango at ngumising muli.
"I hope once you two decide on the dates, ako ang una ninyong sasabihan."
P 37-9
Dates for what?
"And, hija, please don't mention this to Zamiel. Sana huwag mong sabihin na pumunta
ako rito o nag-usap
tayong dalawa tungkol sa lahat ng pinag-usapan natin."
Parang bagyo si Senyora na umalis sa silid ko. Mabilis at parang walang nangyari
kahit na ngayon, sirangsira
na ang utak ko.
Buong hapon akong naging preoccupied sa lahat ng mga binitiwan niyang salita.
Zamiel's face will always
flash in my mind and it sent shivers down my spine. My heart hurt so much pero
abnormal yata dahil
nagagawa ko pang ngumiti. It hurts even when it's happy. Or it is so happy that it
hurts.
Bakit ako matutuwa? Bakit masaya? Nababaliw na talaga yata ako!
"Are you okay, M-Ma'am? Do you need anything?" si Daphne nang naabutan akong
nakahilata ang ulo at mga
braso sa lamesa ko.
Magliligpit siya ng ininumang tsaa ni Senyora at kanina pa ako rito walang nagawa
at nakaganito lang.
Nevermind the poise... I amliterally weak because of everything.
My phone beeped. Tiningnan ko ito at nakitang may mensahe galing kay Amer.
Amer:
Sabay na rin tayo mag dinner mamaya before we head for the club.
I replied weakly.
Ako:
Okay.
Nanatili akong ganoon sa aking lamesa. Hindi man lang naiidlip kahit konti dahil sa
dami ng iniisip. Hindi ko
na namalayan ang pagdaan ng oras. Naging manhid na rin ako na dapat pala
sinasabihan ko si Daphne na
huwag na akong antayin dahil nababaliw na ako rito.
It's six in the evening and my secretary is still here.
"Ma'am, Mr. Mercadejas is here, uh..." aniya sa intercom.
Napabangon ako sa kaba. Agad na napacheck sa salamin at mabilis ding nagsalita.
"Five minutes. I have to get ready first," sabi ko dahil kailangan ko pang
magsuklay at mag retouch bago ko
siya makita ulit.
Fuck! Kung ninerbyus ako noon tuwing nagkikita kami, ngayon para akong magkakaheart
attack! Pagkatapos
ng mga nangyari sa araw na 'to, bakit mas triple ang kaba ko kapag nariyan siya!?
Bakit parang guilty pa ako?
Bakit parang may nililihimako? Damn!
P 37-10
"Are you okay? You're not feeling well?" Zamiel's husky but commanding voice made
me jump frommy
chair. Siya ang nagsalita sa intercom.
Mas lalo akong nagmadali sa pag-aayos. Hindi ako nagsalita pabalik. I powdered my
nose, put on lipstick,
put blush a bit, comb my hair... lahat na!
"We can just tell Amer you'll celebrate some other time."
Napawi ang pagmamadali ko when I responded. I had to be cold and calm. Dapat hindi
niya mamalayan kung
ano man ang nararamdaman ko at ang nagbago dahil sa araw na ito.
"I'mfine," malamig kong sinabi pagkatapos ay kinagat ang labi.
"Then... may I come in?"
Shit. Shit!!!
"Sure," malamig ulit na response.
Kinuha ko ang powder ko at nagkunwaring nananalamin habang marahang inilalapat ang
powder sa gilid ng
aking pisngi. Bumukas ang pintuan. Tuwid na tuwid ang pagkakaupo ko, kalmado,
pormal, at parang walang
problema kahit pa parang bulkang sasabot ang puso.
Zamiel removed his coat and loosened his tie. Nakatitig siya sa akin. Nilapag niya
ang kanyang coat sa likod
ng sofa at marahan siyang naglakad palapit sa akin. His massivity is so hard to
ignore kaya napabaling din
ako sa kanya kahit na pakiramdamko'y lumalabas ang usok sa aking tainga.
"I heard fromDaphne you were tired. You might want to go home and rest..." he
drawled.
"No, I'mfine..."
Inangat ko ang tingin ko sa kanya. Tatlong segundong titigan ay para na akong
hihimatayin. Nanginig ang
kamay ko at agad kong pinutol ang titig ko sa kanya.
"I also heard the reporters were annoying you. You can deny para tumigil na
sila..."
Oh. Ngumuso ako, parang may gumuho sa loob ko sa sinabi niya. Gusto kong magalit.
Bakit? Hindi ba ako
naman 'yon? Pero baka iniisip niya na naiinis ako dahil sa intriga.
"Okay lang..." sabi ko. "Let's go?"
Tumayo ako, binalewala ang pagguho ng kalooblooban dahil sa sinabi niya. Bakit?
Ayaw niya ba roon?
Maybe he thinks I never wanted it, anyway. Na ayaw na ayaw ko iyon. Kasalanan ko
naman, I pushed him
away every flying chance I had. Now he thinks everything I said is true... hindi ko
nga lang mabawi-bawi.
Aatakehin yata ako sa puso kung sakali.
I walked towards him. Nanatili siyang nakatayo at nakatitig sa akin. Sobrang sakit
ng ribcage ko sa sobrang
bilis at lakas ng tibok ng aking puso at dahil lang iyon sa titig niya. Paano pa
kaya kung nag-usap na kami?
Fuck!
P 37-11
It's really true, huh? Lies come easy, the truth is so hard to say.
May bago nafrenny siamerah. Asan sieuryyyyyyy Sabay ganun am. Kalokatongmatandang
to.
P 37-12
Kabanata 36
464K 23.1K 15.1K
by jonaxx
Kabanata 36
Feelings
Hindi ko alamkung ano talaga ang tunay na motibo ni Senyora Domitilla kanina sa
opisina. Did she really
forgive me or she realized that I amrich? Hindi sila naghihirap at nasisiguro kong
kayang mas yumaman at
umunlad pa ni Zamiel without my help or anyone for that matter. But maybe Senyora
wants a rich wife for her
grandson para... hindi ko alam? For the name? For the honor it can possibly bring?
To show off?
It's horrifying to think that I don't consider it to be a big deal. Nababaliw na
talaga yata ako. Gusto ko pa
talaga, huh?
Sabay kaming lumabas ni Zamiel sa lift, patungong lobby. Iilang empleyado ang
lumilingon habang
naglalakad kami. I'mtrying hard not to show signs of uneasiness. Lalo na dahil
diretso ang lakad ni Zamiel,
halatang sanay sa atensyon ng mga taong nasa paligid. I don't think he even notice
the stares of the people.
Binigay ng valet ang sasakyan ni Zamiel. The valet opened the shotgun's door for
me. Nanatili naman si
Zamiel doon, hawak ang baywang ko para igiya ako sa loob.
Nilingon ko siya, nagdadalawang isip sa pagsakay sa magara niyang luxury car. He
tilted his head. His eyes
full only of me.
"Changed your mind?"
Umiling ako. "No. Naalala k-ko lang. Sabay na raw tayong magdinner nina Amer," sabi
ko.
Hawak ang pintuan ng sasakyan at ang isang kamay ay nasa aking baywang, marahang
tumango si Zamiel.
"Okay, then... We will," malambing niyang sinabi.
Two camera clicks made me blink profusely. Hindi na ako nagdalawang isip pa sa
pagbaba at pagpasok sa
kanyang sasakyan. Zamiel closed the door and searched for the photographers. May
sinabi siya sa nakaabang
na guards at kumilos agad ang mga ito.
Umikot si Zamiel at mabilisang sumakay sa kanyang sasakyan. I put my seatbelts on.
Sumulyap siya sa
ginawa ko bago ginawa rin iyon sa kanya. Pagkatapos, hindi na siya nag-alinlangan
pang umalis.
Naiwan ang mga mata ko sa building. Tinitingnan ko kung naroon pa ba ang iilang
media na kumuha ng
picture sa amin kanina. Hindi ko inasahang kahit gabi na, meron paring natitira sa
kanila.
Hindi kami mga artista. Maaring maraming interesado sa buhay ng mga Mercadejas pero
hindi ko inasahan na
may ganoon ka sugid kung makapangalap ng impormasyon.
"Sorry about that," Zamiel said.
P 38-1
Umayos ako sa pagkakaupo at bumaling sa kanya. "You have a showbizlife, huh?"
Sumulyap siya sa akin. Nang binalik sa kalsada ang mga mata ay nanatiling seryoso.
"They usually stop once they get the answers they want," sabi ni Zamiel.
Oh. Tumango ako. Hindi ba nasagot na ni Lucianna Mercadejas ang mga tanong kanina?
Kulang pa ba iyon?
Kailangan bang kami pa ang iinterview?
Hindi ko na dinugtungan. Ayaw kong pag-usapan namin ang tungkol sa pagharap sa
media. Ayaw kong
humarap, actually. Kung tatanungin ako, baka wala lang akong masagot.
Are you engaged to Mr. Mercadejas?
No.
Pero hindi po ba may engagement party kayo noon?
I can imagine the stress I'll go through explaining what happened without dragging
Daniella's name. At kapag
aamin naman ako na engaged nga kami para wala ng follow up questions, ano na lang
ang sasabihin ni Zamiel
at ng pamilya niya?
Isinantabi ko ang lahat ng mga iniisip nang nakarating na kami sa restaurant kung
saan nag-aantay si Amer.
Ang engrandeng lugar na iyon ay nagsusumigaw ng kayamanan. The proud display of
opulence amazed me.
Purong kristal at ginto ang nakapalibot sa mismong lobby ng hotel. Marmol na sahig,
kumikinang at halos
walang alikabok, ang tinatapakan namin.
Of course I did not make a fool of myself by looking like an idiot, ogling at every
corner. Hindi ito ang unang
pagkakataon kong napunta sa ganitong klaseng lugar. Though I must say, the first
one was probably when
Zamiel hired me as his escort.
What an unconventional way to remember my first time, huh?
"This way, Sir," a girl in the usual nationalistic uniformguided us towards the
entrance of a huge ballroom
dotted with buffet tables.
Dire-diretso ang lakad namin patungo sa isang malaking lamesa. Si Caleb at Amer
lang ang naroon. Siguro ay
napagod si Judson sa unang araw niya sa trabaho kaya hindi na rin nakapunta rito.
"Hello!" si Amer sabay beso sa akin nang nakita ang pagdating.
Tumango si Caleb kay Zamiel. Tahimik naman kaming naupo sa mga silyang naroon. The
dinner was
immediately served.
"Did you know that the reporters came all the way fromyour building to mine, just
to interview me about
hiring you weeks ago?" panimula ni Amer sa akin.
P 38-2
"I'msorry..."
"Ayos lang. Ganoon talaga pag may pinagkakaguluhan sa industrial side. Especially
of course..." he smirked
at Zamiel.
"Did you answer them?" tanong ni Zamiel.
"Some questions, yes. Ang iba, hindi."
Kung saan-saan napapadpad ang mga mata ni Amer. Sinundan ko ang line of vision niya
at nakakita ako ng
iilang mukhang mga prominenteng tao na nakatingin sa lamesa namin.
"See? I know why the reporters are that eager to get any info. Zamiel is one of the
most eligible and hottest
bachelor right now. Ang mga alta, nagkukumahog na mapili but... he has no
girlfriend, and no-"
"Tss. Stop it, Amer. You're giving her so many ideas..." si Zamiel, pagkatapos ay
uminomng tubig.
"I really thought you're engaged with Daniella, Zamiel. Inisip kong tama naman ang
narinig ko. She made
your last birthday celebration possible, right?" si Caleb, tunog panunuya.
"We were there..." si Amer, nanlalaki ang mga mata nang may maalala. "But I don't
really think Daniella is
Zamiel's fiancee. Habang walang engagement, hindi ako naniniwala. A family with the
calibre like the
Mercadejas won't let a chance for an engagement party slip away."
Natahimik ako. Hindi ko naman alamang mga nangyari diyan dahil hindi kami pareho ng
mundo. Right now, I
feel like an outsider being introduced of my supposed world. Baguhan ako sa lahat
ng ito.
Naisip ko tuloy kung gaano ako pinagkaitan ni Tita Matilda sa lahat ng ito. I did
not wish for anything
extravagant. I just want a decent home and a formal education, hindi niya ibinigay
sa akin. Para siguro hindi
ko malaman, para hindi ako maalamsa pagpapatakbo ng kompanya, at para maisahan ako
kalaunan.
"Late si Zamiel dumating! Buti dumating nga dahil ang dinig ko'y out of town ka
noon, hindi ba?"
"It was my mother and Daniella's plan. Daniella said my mother will be disappointed
if I didn't show up. We
were out of town, it was a surprise so I didn't know."
"We? We were out of town? Out of town with who?"
Tumikhimako. Hindi sumagot si Zamiel. Palipat-lipat ang tingin ni Amer sa amin bago
siya madramang
naghinagpis.
"You were out with her, Zamiel?" kumpirma ni Amer.
"Yes. Let's not talk about this."
Nagngising-aso si Amer habang pinagmamasdan kaming dalawa. He giggled. Kahit pa
noong nagsimula na
kaming kumain ay hindi parin maalis ang ngisi niya.
"Well, curious lang naman ako. Don't worry, we won't tell anybody about it, Zamiel.
Actually, ang iniisip ko
P 38-3
lang talaga ay kapag nalaman ng media ang trabaho mo bago ka napadpad sa companya
namin, Ace..."
seryosong sinabi ni Amer sa akin.
Iyon pa. If that news breaks out, mas lalala pa ang lahat ng ito. Though if Tita
Matilda and Daniella spreads
that, malalaman ang dahilan ng paghihirap ko. Malalaman na pinalayas nila ako kaya
tingin ko ay tatahimik
ang mga iyon tungkol doon.
"Why did you work there, anyway?" si Caleb.
Madilimang tingin ni Zamiel nang bumaling siya kay Caleb. Kunot-noo naman si Caleb
na tumingin kay
Zamiel.
"It's convenient. Hindi naman masama ang maging waitress..." marahan kong sagot.
"Waitress? Sa mga pinagpuputok ni Matilda, iba ang trabahong iyon, Ace."
"It was my fault. I requested for her. I was her one and only customer for that.
Can we stop talking about
this?" si Zamiel.
Amer's mouth formed into a big O. Napainomnaman ng wine si Caleb habang tinitingnan
ako.
"How much did he offer? A million or two?" pabirong bulong ni Amer sa akin.
"Amer..." parang kulog ang boses ni Zamiel nang sinabi niya iyon.
Napaawang ang bibig ko, magsasalita na sana para isiwalat kung magkano ang binayad
ni Zamiel pero dahil
sa galit nito, hindi ko na tinuloy. Sinulyapan ko si Zamiel at nakita kong seryoso
siya habang tinitignan ang
kanyang wineglass, tila nawalan ng ganang kumain.
Their next topic is about business. Nakinig lamang ako sa kanila. Nagulat pa ako
nang nakitang mabuti naman
ang naging usapan ni Zamiel at Caleb tungkol doon. I never thought they can manage
a good conversation.
Sa restaurant palang, may iilan nang lumapit sa amin. Lalo na noong palabas na
kami. Iilan ang pumapansin
kay Amer sabay sulyap sa kasama, may isa namang lumapit at pumunta sa amin ni
Zamiel.
A girl went to us. She's not familiar to me pero tingin ko'y kilala ni Zamiel iyon.
Zamiel politely greeted. The
girl turned to me with all smiles.
"Hello! We were never really formally introduced and I don't think you remember
me?" sabi noong babae.
Doon pa lang, nagulat na ako.
"This is Tana, Astherielle," si Zamiel nang siguro'y nakita akong lito.
"I'mTana!" masayang naglahad ng kamay ang babae.
Tinanggap ko naman iyon, though I really don't remember her.
"My family got invited on your engagement party seven years ago? I remember you
wearing a fancy red
P 38-4
dress. Gandang ganda ako sa'yo and I told myself that Zamiel really knows how to
pick a girl, huh? Indeed,
you are very stunning until now," maligaya niyang sinabi.
"Ah!" I awkwardly laughed. "Uhm, thank you!"
"Sorry for disturbing," aniya nang naramdaman ang awkwardness ko. "I was just
really excited when I saw
you both. Just got home fromGermany, e."
Zamiel's hand landed on my waist na para bang trabaho na nito ang doon manatili.
"No... no, it's okay!" agap ko.
She smiled sweetly at me again before she waved to us goodbye. Tumango si Zamiel at
mabilis akong
tinabunan sa iilan pang nagtatangkang lumapit sa amin.
Naisip ko tuloy, ano kayang iniisip ng mga taong hindi updated sa mga nangyari?
Inisip nila na nagpakasal na
kami ni Zamiel pagkatapos ng engagement. Iilan ang nag-iisip din na may anak na
kami?
Papasok na sa isang engrandeng club, lagi kaming napapatigil. Madilimat maingay ang
music, gaya ng una
kong pasok noon sa pinuntahan namin ni Zamiel. I realized that in this life, almost
all of my first times were
with Zamiel. Lahat...
Amer's busy socializing with some other people. Caleb's chatting with some girls,
too. They seemvery
comfortable with this lifestyle. At home na at home samantalang nag oobserve lamang
ako sa lahat ng
nangyayari at si Zamiel, nasa gilid ko man ay marami ring kilala.
"Uy hello! Hi!" iilang babae ang lumapit sa amin para bumati.
Kanina ko pa nakikita ang iilang titig kay Zamiel pero konti lang ang lumalapit
gaya nitong ngayon. Siguro
dahil malapit ito sa pamilya ni Zamiel.
"Congrats on your engagement!" bati noong babae.
"This is Zyra. She was also in our engagement party," paliwanag ni Zamiel.
"Ah! Hi!" nahihiya kong bati.
"So it is true? Zamiel is engaged?" sabi ng katabi niyang mukhang mataray na babae
at kanina pa nakatitig kay
Zamiel.
"Of course! Ang tagal na noon, actually. I was a fresh grad when we went to their
ancestral home to witness
the engagement," mayabang na sabi noong si Zyra sa kasama.
Her friend scowled at her. Binalik ni Zyra ang tingin sa akin at ngumiting muli.
Iilan pang ganoong pangyayari. I realized some of the regulars of these clubs were
also the people who got
invited in our engagement years ago. Siguro nasa mga apat ang nagpahayag ng
experience sa Costa Leona.
Dalawa doon, lalaking kaibigan pa ni Zamiel.
P 38-5
Nakarating din kami sa pinakamalaking lounge ng buong bar. In front of us is the
dancefloor. Nagsisimula
nang sumayaw ang mga ilaw salin sa tunog ng electronic music sa lugar. Sa gitna
agad naupo si Zamiel. He's
holding me close to him, expecting me to sit beside him.
Naupo na rin ako sa tabi niya. Si Amer ang tabi ni Zamiel, si Caleb naman ang nasa
banda ko.
Iilan pa ang nakipag-usap kay Amer. Most of them, pretending to be really
interested even when I can see
their eyes watching Zamiel's move closely. Nilingon ko si Zamiel na nakahilig sa
sofa. I expect himto be
looking at the girl pero mali ako.
Mapupungay ang mga mata niyang nakatingin sa likod ko. His hand is slowly
carressing my waist and my
back.
Nagtatawanan na sina Amer. Si Caleb naman ay unti-unting nakahanap ng babae.
Pinaupo niya iyon sa tabi
niya at mukhang may pinag-uusapan na silang importante. Wine and hard liquor were
served in front of us.
Drinks poured in and the music is starting to get me.
"Hi Zamiel! Nice too see you here again," hindi na napigilan noong babaeng kausap
ni Amer.
Amer slowly looked at us then resumed to another animated conversation with the
same girl. Sumulyap si
Zamiel sa babae at pagod na tumango bago bumaling ulit sa akin.
"Zamiel," another girl approached behind us. "Raoul is near our table. Lika,
puntahan natin?" maligayang
sabi ng isang chinita at maputing babae.
Napatuwid ako sa pagkakaupo, naghahanda sa pag-alis ni Zamiel.
"Just send my regards to him," Zamiel said lazily then he looked at me again.
Awkward na nanatiling nakatayo ang babae roon, medyo napahiya bago hinawi ang buhok
at nakihalo na sa
mga nagtatawanang kaibigan.
Nilingon ko ulit si Zamiel.
"Bakit hindi ka sumama sa kanya?"
"What will I do with Raoul?"
Nagkibit ako ng balikat at bumaling sa nakalapag na inumin sa lamesa. Tumuwid sa
pagkakaupo si Zamiel. I
felt his chest behind me. I moved forward a bit just to put some distance between
us pero ang kamay niyang
nasa baywang ko ang tumulak sa akin pabalik sa dating distansya namin.
My breath hitched when I felt his whole chest on my back. He firmly put his hand on
my stomach just to put
me in place.
"I know what you're thinking. Don't drink," he whispered slowly.
Ngumuso ako, halos hindi makagalaw dahil sa mga pagkakahawak niya sa akin. His
other hand rested on my
right thigh. Hirap na akong huminga at masyado na akong nababagabag sa kanyang
hawak.
P 38-6
"Why? Inuuhaw ako. Konti lang naman," sabi ko.
Kahit pa alamko na ang dahilan noon, tinanong ko parin. He's probably still upset
with what happened the
last time I got drunk. Naiintindihan ko naman. Nakakatakot din namang mangyari ulit
iyon. Naparami lang
naman din ako noon.
He called for a waiter. Lumapit agad ito sa amin. At papalapit ito, hindi ko kayang
hindi pansinin ang iilang
mga matang nagmamasid sa lahat ng galaw namin.
"Let's order juice for you. What do you want?"
Nakangiti ang nag-aabang na waiter sa amin. Kunot-noo akong nag-isip ng juice na
iinumin.
"I'mfine with pineapple juice..." sabi ko sa kanya.
Nag-angat siya ng tingin sa waiter. "Pineapple juice, please."
"Noted, sir. Anything else?"
Zamiel motioned none. Umalis ang waiter kaya nilingon ko ulit si Zamiel. I saw
himget a shot of whatever's
in front of us. Ininomniya ng tuluyan ang isa at naamoy ko kaagad ang alak sa
kanyang hininga.
I shivered when I realized that even the scent of whiskey is attractive for me.
Dahil lang sa kanya galing?
What the hell? AmI this smitten of him?
"By the way, nareview ko ang iilang proposal at..." I started to distract myself
frommy inappropriate
thoughts of him.
He put the glass back on the table. Binalik niya rin sa aking hita ang kamay niya.
"I saw... well... one you have to review, too. Iyong proyekto sa Panay Island. I
find it... okay..."
nagdadalawang-isip kong sinabi.
AmI that good to decide about this? Hindi kaya ipapahamak lang ako ng opinyon ni
Senyora? Was it meant to
shame me or what? Pero hindi naman tinanggihan ni Zamiel ang offer na iyon, ibig
sabihin gusto niya pero
may ilang problema lang?
"And, uhm... it's a big project."
Hindi ako makatingin ng diretso sa kanya. Bukod kasi sa hindi ako sigurado sa
pinagsasasabi ko, titig pa siya
sa akin.
"I saw your note about the need to survey it again. Ayos lang. Pwede naman nating
ipadala roon ang mga
engineer, hindi ba? And... you know..."
Uminit ang pisngi ko nang natanto ang susunod na sasabihin. This sounds so biased.
"We can house themin your mansion. Pero magbabayad naman ang kompanya! Pero... kung
ayaw mo naman,
pwedeng sa hotel na lang. May ibang hotel naman siguro roon, hindi ba?" tuloy-tuloy
ang sinabi ko dahil sa
P 38-7
kaba.
He did not respond immediately. Tumitig lang siya sa akin, nakikiramdamsa lahat ng
mga sinasabi ko.
"Well, I'msure meron. Marami naman siguro at baka mas malapit pa," sabi ko nang
nanatili parin ang titig
niya sa akin.
He looked amused with something, the reason why my heart is racing double time.
"Okay. I'd let our engineers live in our mansion while the project is going on. No
need to pay for it."
Oh! That's great!
"That will be a big help for the... hmmm... finance. And uhm, I'mthinking I could
do this hand's on. Sasama
na rin ako sa kanila."
Fuck! I forgot to ask if he'll be there too? Nag aassume na ako masyado na iyon
lang ginagawa niya! He has a
company to take care of! For sure he can't be free for my firmall the damn time.
"Uh-huh..."
"So... I will stay in your mansion, too..." I trailed off, gustong idagdag ang
tanong kung naroon ba siya kung
sakali.
"Hmm. Okay, then. I'll arrange the schedules immediately."
Shit. He might not be there anyway. Hindi na lang siguro ako magtatagal doon kung
wala siya.
Astherielle! You should be there for work! Hindi para sa ibang bagay! Kailangan
kong matuto kung paano
ang lahat ng ito! Hindi ko pwedeng ihalo ang personal na mga problema sa trabaho.
"Hello, Zamiel! Hi!" a prominent showbusiness and media host went to our table with
his entourage of pretty
girls.
Tumayo si Amer para bumati roon. A man, bald and in his mid forties is making a
scene in front of us. He's
wearing an all black outfit, and even in the shell of a man I know Eve lies in
himinside. Tumayo rin si Caleb
at nakita ko ang malamyos na bati nito para roon. Tumayo rin si Zamiel para
magpahayag ng pagbati. Kilala
ko lamang ang lalaki bilang isang showbiz personality pero hindi kami magkakilala
sa personal.
Ganunpaman, tumayo ako para sa pakikipagpormalan.
"Congratulations in your engagement! I knew you were engaged for a long time ago
but I just assumed it is to
Daniella?"
Lumingon ang lalaki sa akin at ngumiti. I smiled back.
"Kung hindi n'yo mamasamain, papaunlakan n'yo ba kung sakaling magsusulat ako para
sa isang first class
magazine tungkol sa inyo? A little interview will do... about confirming your
engagement, Miss Zaldua?" ako
ang puntirya ng lalaki.
P 38-8
Tumango agad ako bago pa makaapila si Zamiel. "We'll set a schedule."
"Thank you!" Then the man turned to Zamiel. "Isa na naman ang nalagas sa listahan
ng Manila's most eligible
bachelors! Oh wait... come on let's take a picture."
Nagtawag agad ng photographer si Amer nang nakitang naghahanap ito ng mapagbibigyan
ng cellphone para
sa picture. The man positioned himself in between us. Inakbayan niya ako, ganoon
din si Zamiel. Mabilis ang
naging pangyayari. Dalawang picture at binitiwan niya na agad kami.
"I'mlooking forward to the interview, Zamiel. I heard, wala pa kayong
pinapaunlakan?"
"Yes, I will eventually set the schedule," ani Zamiel.
His entourage were busy laughing and watching us fromafar. Iilan ang pasulyap-
sulyap kay Zamiel sabay
tingin sa akin, tila nangungumpara ng kung ano. I held my head up and remained
composed. Zamiel's hand
slowly caressed the small of my back. When he unconsciously noticed our distance,
he pushed me to close
whatever is between us.
After the slight commotion, nagpaalamna ang showbiz personality at unti-unti nang
lumapit sa kabilang
lamesa kung saan may kilala rin. Some of his entourage remained for a chat with
Caleb or Amer. Naupo si
Zamiel, sinunod ko naman siya, hindi pa nakakalma sa biglaang pakikihalubilo sa mga
kaibigan nila.
"You sure with what you just said?"
Uminit ang pisngi ko. Alamko kaagad kung ano ang ibig niyang sabihin.
"You indirectly confirmed that we're engaged by telling themyou'd schedule an
interview."
Ngumuso ako. Alamko ang ginawa ko kanina. Gusto kong magpalusot at sabihing iyon
naman ang paniniwala
ng lahat pero sa tono niya, naramdaman kong hindi niya ako titigilan hanggat hindi
niya makumpirma na
ganoon nga ang iniisip ko.
"Why? Are you engaged with anyone else? Perhaps, Daniella?"
He winced at that. "I don't even like your step sister."
"Then... what's wrong with it?" matapang kong sinabi.
His eyes lingered on me. The menacing stare he usually sported is surfacing a bit,
making me tremble. His
fingers slowly tapped the small of my back. He drew circles in it languidly at wala
akong magawa kundi ang
ipakitang ayos pa ako, hindi pa naman nahihimatay.
I need to clear things up with Daniella and Tita Matilda. I know I said I won't
marry Zamiel, pero sa
sitwasyon ngayon na tila agaran na ang pag-aassume ng lahat na kami nga ang
magpapakasal, backed up with
the pictures of our engagement years ago, what else can I do?
What else can I do, your ass, Ace! You're just making an excuse for this stupid
act!
"I mean... I know your family believes in marriage for convenience. I think... it
is really convenient, too,"
P 38-9
sabi ko, hindi na alamang mga pinagsasasabi at ang nais talagang ipahiwatig.
"Convenient to marry me?" he asked huskily.
Napalinga-linga ako sa paligid. How awkward it is that we're talking about this
matter here. Sinikop niya ang
mga kamay ko. Bumagsak ang tingin ko sa aking hita, kung saan naroon ang aming mga
kamay.
"Yes..." labas sa ilong kong sabi. "Well, I'd have to consult this with Daniella
and Tita Matilda yet, pero... I
will need your expertise in running a company I barely know about. You will need my
expertise in drafting
and woodworking..." pormal kong bulong, maging ako hindi makapaniwala sa mga
sinasabi.
Hindi siya nagsalita. I can sense the heat of his stare just inches away fromme. I
did not dare take a peek of
him.
"People think we're already engaged. It will be very... very hard to take it back.
Masisira pa sina Tita
Matilda kung sakaling uungkatin pa ang dahilan ng lahat."
"So you're marrying me because of my expertise in the business? Huh?" the slight
amusement in his tone
didn't escape my ears.
Napaawang ang bibig ko. Diretso ang tingin sa dancefloor kung nasaan ang
nagsasayawang mga tao.
Napakuha ako sa kalalapag lang na juice ng waiter sa harap. I sipped on it a bit,
alibi para hindi na
makadugtong pa.
"Mahirap akong asawa, Astherielle..."
I laughed mockingly. "You didn't warn me about that years ago. Hmm. Pero sige...
bakit mahirap kang
asawa?"
His large hand rested on my thigh. Pilit niyang pinaglapit ang bahagyang nakabahagi
kong mga hita. I was
unconsciously sitting loosely and I realized he's been so attentive with my every
move.
"I'd stick myself wherever you are concerned. I'll meddle with all the things in
your life."
Kinagat ko ang labi ko. Why I'msuddenly so alert and happy with what he just said
is beyond me.
"And... I ama fucking jealous husband. Can you handle that?"
Parang tinarakan ng punyal ang puso ko. Nag-uumalpas ang sakit nito.
"I thought we're m-marrying for convenience?" I reminded himto save my panicking
face.
"Convenience, my fucking ass. You know that's not the case for me."
His lips made its way to my shoulder blades. He rested his chin on it. I bit my
lowerlip, aware of his
intimacy towards me.
Did he just ask me if I can handle him? He's literally all over me even before
everything happened. He
manipulated his way in the club to get to me. He used my Aunt's weakness to buy me
for thirty million. Sige
P 38-10
nga... paano akong hindi masasanay sa lahat ng pakekealamniya sa buhay ko?
O baka naman... hindi ito sanayan. Maybe... I like himmeddling with my life. I need
himto meddle wherever
I'mconcerned even when I can independently do those things.
"D-Do... you still have feelings for me?" banayad kong tanong habang hinahawakan
ang isang baso ng juice.
Parang dinadasalan at sinasamba ko iyon habang pinagpapahinga ang baso sa aking
hita. Ang kamay niya'y
nanatiling nakahawak sa aking kaliwang hita, slightly pulling it so my legs won't
be apart for even a
centimeter.
"No..." he whispered softly and weakly.
Nagpakawala ako ng marahang hininga. Tinitigan ko ang pineapple juice sa aking
baso. Sa lahat ng nangyari
sa amin, I would understand if he's lost his feelings for me. Ang hindi ko lang
maintindihan ay sa mga sinabi
niya at sa mga kilos niya, pakiramdamko, hindi kailanman nagbago. Maaaring nahaluan
ng galit noon, pero
kung may ibinago man, mas lumala lang ang intensidad.
"Feelings fade away..." napapaos niyang sinabi.
He sighed heavily before he buried his face more on my neck.
"...this doesn't. No matter how hard I try."
EverytimeI do r-reading, pa ulit ulitakong naiin lovesajonaxx boys???? Nito ko lang
narealize, Caleb is the newBrandon. Hahahahha.
Pambangsang extra
P 38-11
Kabanata 37
478K 23.7K 23.9K
by jonaxx
Kabanata 37
Family
On his third shot, his breath smells like whiskey. Ganunman ay parang naaaddict ako
sa kakaamoy sa kanya.
Luckily, I don't need to beg much to smell his breathing. He had spent all his damn
time breathing near my
neck or my ear. Nakikiliti ako at minsan ay nanghihina sa nararamdaman.
His left hand rested on my left thigh. His other hand holding the glass. Kung hindi
naman ito nakahawak sa
baso, naglalaro naman sa aking mga daliri.
Si Amer kasama ang iilang mga kaibigang babae ay nasa dancefloor na, nagsasayawan.
Kanina niya pa ako
niyaya roon pero umiiling lang ako dahil bukod sa nakakahiyang kasayawan ang hindi
ko gaanong kilala,
masyado ring nakapalupot si Zamiel sa akin. I don't think he'd let me go.
"Come on, Ace! Let's have fun! Girl, mas malala pa sa sayawan ang gagawin natin
kapag despedida de
soltera mo na!" he squealed
Umiling ulit ako at ngumiti. "Maybe later..."
Tumawa siya at nagpatianod na sa mga kaibigan niya.
"I wanna join them," sabi ko habang nakatitig kina Amer.
"I can't let my wife go on dancing with total strangers."
Napabaling ako sa bulong ni Zamiel. Ang mapupungay niyang mga mata at seryoso
niyang ekspresyon.
"I'mnot yet your wife."
Ngumuso si Zamiel, hiding an amused grin. Hindi ko alamkung ano ang kinakatuwa niya
roon.
"You will be. We just resumed our engagement," he whispered.
Kinagat ko ang labi ko. His words are music to my ears. Marami akong naaalala dahil
sa mga sinasabi niya
ngayon. Mga alaalang pilit kong isinantabi at itinakwil sa nagdaang mga panahon.
Lagi kong iniisip na hindi ako ang sinabihan niya ng mga salitang iyon. It was
meant for Daniella. Tuwing
iniisip kong ganoon, the excruciating pain would always get me. Kaya iniignora ko
lahat ng kaisipang
ganoon.
"Ang sabi mo noon..." I said while playing with his fingers on my thigh.
He's attentive. Tahimik at interesado lang sa sasabihin ko ngayon.
P 39-1
"I can't explore when we are married. So that means I can still explore while we
aren't."
Nilingon ko siya. Naggagalawan ang muscles sa kanyang panga. I can sense his
overwhelming self control
taking over. Binagsak ko muli ang tingin ko sa kanyang kamay. I caressed his
fingers again, excuse para hindi
magtagal ang tingin ko sa kanyang nag-aapoy na mga mata.
"I'myour fiancee. That means, I'myour boyfriend right now."
"Well, about that. I'll have to see if it is a good idea-"
"It is! You can't run the firmalone. I still have to teach you so many things."
"You can just teach me minus the promise of marriage," patuya kong sinabi.
"Then, I won't teach you a damn scrap."
Ngumuso ako at marahang pinisil ang mga daliri niya. Is he blackmailing me?
"You're blackmailing me."
"I'll have you whatever it takes."
I sighed. Nakaupo ako pero para akong lumulutang sa saya. May ganito ba?
Binablackmail na nga, masaya pa
ako? But then... he was happy even when I was lying to himyears ago.
"Kaya ba nag-aksaya ka talaga ng thirty million?"
Hindi siya nagsalita.
"Dapat pala naningil ako ng mas malaki. Or tinotoo ko ang sinabi kong patakaran ko
na magbabayad ka
tuwing nagkikita at nagkakausap na tayo?" Tumaas ang isang kilay ko pagkatingin sa
kanya.
"I don't fucking care. I'll get you even if it costs a fortune."
Umirap ako, tinatago ang ngisi. Now I realize I'mhappier here in the sofa than on
the dancefloor.
"Kung tinotoo ko 'yon, baka naghihirap ka na..." banayad kong sinabi.
"Hindi pa. Tama lang hanggang sa mapakasalan kita."
Hinuli niya ang takas kong buhok at nilagay niya sa likod ng aking tainga. Marahan
ang kanyang haplos. Lalo
na nang dumantay ang kanyang daliri sa aking panga hanggang baba.
"And if your rules stand still even if we're married, I'll work hard everyday just
so I can afford to see you
everyday."
I smirked. Pinandilatan ko siya dahil imposible iyon. I don't believe it is
seriously possible. Hindi ko rin
namang hahayaang ganoon. Huminga ako ng malalimat marahang hinaplos muli ang
kanyang daliri.
P 39-2
"I'mnot like that, Zamiel."
"Good to hear that or my ass will be so poor fromwanting to see and touch you all
the fucking time."
I chuckled. Pinadaan niya ang ilong niya sa aking tainga kaya natigil ako sa
halakhak. His move sent shivers
down my spine. I really hope he didn't have any sense of humor. Damn him!
"Now... Do you know the rules when you're in a relationship?" pagpapatuloy niya.
Kunot noo akong umiling.
"I've never been in a relationship. How will I know?" Hindi ako sigurado kung ano
ang tinutukoy niya.
"Makes me wonder how stupid are your male friends in that province. I'll climb a
damn mountain for you."
Uminit ang pisngi ko. Damn you, Zamiel! Binobola yata ako nito pero...
"I have suitors."
"I know but none of themimpressed you, huh?"
Dahil sa'yo!!!
"Meron naman..."
"Sino?" Humigpit ang hawak niya sa hita ko. I can see the blood behind my skin
forming around his fingers.
"Why are we talking about this? I just want to join Amer on the dancefloor?" sabi
ko nang napansin ang
tinunguhan ng usapan.
He groaned and loosened up a bit.
"You may but you have to take note of your husband's rules first."
"What is it?"
Ilang saglit pa siyang nag-isip. Nilingon ko siya at nakita ko ulit ang madilimat
mapupungay niyang mga
mata.
"You're not allowed to flirt with boys. You're not allowed to be touched... more so
kissed... Those are the
rules and more..."
Well, those are basic rules. I was waiting for himto say "you're not allowed to
talk with boys". Ayos lang
naman pala. Pero... more? Let's not ask about that. Ngayon pa lang hindi ko na
kayang isipin pa kung ano pa
ang dugtong.
"No dancing with boys."
"Amer is gay," sabi ko.
P 39-3
Bago ko pa madugtungan ay nakita ko nang lumapit si Amer sa amin. Kumuha siya ng
isang shot ng inumin sa
lamesa at nilagok iyon. He turned to me again. He reached his hand out.
"Let's go! Come on!" excited niyang sinabi.
Tumayo agad ako. Zamiel's hand remained on my waist. Kahit pa noong tumayo ako ay
tila ayaw akong
pakawalan. Hinablot ako ni Amer at hinila na patungo sa dancefloor. Tumawa ako at
nagpatianod na lang.
"Ano ka ba? Huwag kang paloko roon kay Zamiel! Itatali ka niya soon tapos ngayon pa
lang taling tali ka na?
Let's have fun!"
Then Amer turned to her girl friends. He introduced me to them. Iilan ay nakilala
ko na bilang kaibigan din ni
Zamiel na dumalo noon sa engagement party namin noon. I thought we are going to
talk about it but I was
wrong. Nagpatuloy sa pagsasayaw at tawanan ang lahat.
Hindi pa ako kailanman nakapunta sa mga ganito. The closest thing to this were our
acquaintance parties and
graduation ball. Sumasayaw naman ako pero hindi kasing husay at kasing sanay ng mga
kaibigang babae ni
Amer.
Buti na lang at hindi naman ako pinapabayaan ni Amer. Hinawakan niya ang isang
kamay ko habang
sumasayaw siya. That inspired me to move and grind a little. Hanggang sa naghahamon
na siya sa akin.
Tumawa ako at pinatulan na rin ang ginagawa niya. Nilingon ko ang lounge namin kung
saan ko iniwan si
Zamiel kanina. I saw Raoul on our table, too. He's talking to Zamiel habang si
Zamiel naman ay nakatitig sa
akin.
Seryoso si Raoul sa mga sinasabi niya. Zamiel's also listening close but his eyes
were on me. Marahan
niyang ginagalaw ang shot niya habang ginagawa iyon.
Na awkward tuloy ako. Zamiel is watching me seriously and I cannot even dance
properly. Si Amer lang
talaga ang nagpapawala sa awkwardness ko.
Nagpakitang gilas si Amer sa pinakanakakaeskandalong sayaw niya. The girls cheered
for himwhile he's
pointing at me, naghahamon. Umiling ako, nahihiya at umaatras sa hamon niya.
"You'll miss this chance, Ace! Huwag mong sabihing sa harap ka lang ni Zamiel
sasayaw?"
The image of me dancing in front of Zamiel in a dark roomwas very vivid. I groaned
and closed my eyes at
that. Nagtawanan sila.
Nilingon ko si Zamiel, walang alamsa pinag-uusapan namin. Nakita kong lumagok ulit
siya ng isa pang shot.
Ganoon din si Raoul.
Some were cheering for me and others were waiting for my "performance". Umatras ako
pero hinila ako
pabalik ni Amer. I think he's already very drunk. Kung papakitaan ko siya ng kahit
isang move lang, siguro ay
matitigil na ito.
At the beat drop, I accepted the challenge. Hawak ko ang aking baywang. I moved my
butt side to side. I
grinded my booty down habang pataas ang kamay ko sa aking buhok. They all squealed!
I laughed and
P 39-4
stopped.
Pumalakpak si Amer at sa huli ay niayakap ako. He whispered something incoherent.
Pinakawalan niya rin
ako. Mas lalong umingay ang grupo at ang music kaya noong sinabi kong babalik na
lang muna ako sa lamesa.
Hinayaan niya naman ako. Nagulat na lang ako nang nakita ko si Zamiel na nakatayo
na roon. I smiled at him
as I walked towards them. Nilingon ko si Raoul. He raised a glass for me as a
formof toast. Tumango ako,
'tsaka niya ininomiyon.
Sinalubong ako ni Zamiel ng hawak sa baywang. Naupo ako kaya sumunod na rin siya,
nakatitig parin sa
akin. Sumulyap ako kay Raoul at nakita kong madilimang mga mata niyang
pinagmamasdan kami.
"That's enough dancing for tonight," bulong ni Zamiel.
"Easy, Zamiel. You'll scare her if you're too possessive..." si Raoul sabay kindat
sa akin,
Hindi ko maalala kung nagkaroon ba kami ng interaksyon nitong kaibigan ni Zamiel o
hindi pero pakiramdam
ko hindi na siya iba. Kahit pa hindi naman talaga kami kailanman naging
magkaibigan.
"Based on experience, I guess? Is your girlfriend scared?" patuya kong sinabi para
kay Raoul.
Nilagok niya ang isang shot. His dark brows met and his face twisted darkly.
"So you assume I'mpossessive?" seryoso nitong tanong sa tanong ko rin.
His eyes drifted somewhere on the dancefloor. Pumirmi ito roon ng ilang sandali.
"Hmm..." Zamiel ran his fingers through my hair. "Bakit? Hindi ba?"
Sumulyap ito kay Zamiel bago tumayo. Inayos nito ang damit bago lumingon sa amin
para magpaalamsaglit. We stayed silent for a while, watching Raoul disappear
through the shadows of the people on the dancefloor.
Nakita ko rin kung paano siya halos sambahin ng na dadaanan nila. Lahat ng babaeng
naroon, kinakausap
siya. Halos gaya rin ng nangyayari tuwing si Zamiel.
Umiling na lamang ako. No wonder they are best of friends, huh?
I can't believe I'msaying this but I had an awesome night! Ala dose na nang
nakarating ako sa bahay. Si
Zamiel ang naghatid sa akin doon. He knows I amback in our house. Hindi ko nga lang
alampaano niya
nalaman.
Malapad ang ngiti ko pagkapasok sa bahay. Hinintay ko pa kanina na umalis si Zamiel
bago ako pumasok.
The lights were already dimand I'mexpecting everyone to be asleep but I was wrong.
Dalawang hakbang
papasok sa bahay ay sugod ni Daniella ang sinalubong ko.
Namumugto ang mga mata niya, magulo ang buhok at walang ni ano mang make up.
Tinulak niya ako habang
siya'y umiiyak at naghihisterya. I almost fell, kung nakainomako'y paniguradong
hindi ko na naayos pa ang
balanse ko.
P 39-5
"Fuck you!" she screamed.
Umatras ako at inayos ang sarili. She tried to push me again pero umilag ako.
"Napakawalang hiya mo! Hindi ba nag-usap na tayong dalawa?! At talagang kinalat mo
pa talaga na fiancee
mo si Zamiel, huh!"
Pinandilatan ko siya. I amalready gettig frustrated. I should be sleeping now. May
trabaho pa bukas pero
imbes ay narito ako at nakikipag-away pa sa naghihisteryang Daniella.
"Everyone assumed that I amengaged to himbecause of the pictures! Hindi ba sinabi
ko naman sa'yong
pwede nating-"
"You confirmed it with the media!" gumaralgal ang boses niya.
Fine. I admit it. I amat fault, too. Pero ano nga ba ang pwede kong gawin para sa
kanya kung ayaw niyang
umamin ako sa totoong nangyari noon?
"Because you don't want me to tell the truth, Daniella! Ano ba ang gusto mong gawin
ko?"
Tears fell down on Daniella's eyes. Narinig ko ang mga yapak ng kung sino galing sa
pangalawang palapag at
nakita ko agad si Auntie Tamara, naka pulang roba.
"Anong nangyayari?" si Auntie.
Iilan pang yapak at nakita kong lumabas na rin si Renato at si Tita Matilda.
Sumugod muli si Daniella.
Tumakbo pababa si Auntie Tamara pero bago pa niya kami mapatigil ay naitulak ko na
si Daniella palayo sa
akin.
"Bakit ka ba nandito? Hindi ba nasa bahay ka nila? Why don't you ask his mother to
help you out-"
"Shut up!" pulang-pula ang mga mata niya. "Ang daya mo! Just because it's your face
in the pictures doesn't
mean his mother agrees with you!"
Dumalo si Tita Matilda sa kanya. Hinawakan ni Tita ang balikat ng anak. Ganoon din
si Auntie Tamara sa
akin. Lumapit na rin si Renato sa amin.
"Oo nga! Who says his mother agrees with me?"
"Pinakalat mo na magpapakasal kayo! Pinakalat mo na totoong fiancee mo siya! Napaka
kapal ng mukha mo
gayong binayaran lang kita noon!"
Her logic is frustrating me so much. Alamkong frustrated lang din siya kaya hindi
niya maayos ang lahat ng
opinyon niya but this is too much.
"Oo at ano ngayon!? Totoo namang ako nga iyong nasa pictures, 'di ba? If you want
to stop the spread of that
news, why don't you tell the media that it's supposed to be you!"
"You think I can do that when even his mother is already trying to get rid of me,
huh?" umiiyak niyang sumbat
P 39-6
sa akin.
Namilog ang mga mata ko. Tumawa si Auntie Tamara.
"Iyon naman pala, e," Auntie Tamara said.
"Shut up you little..." sigaw naman ni Tita Matilda.
"Ano?" si Auntie Tamara naman ngayon, naghahapon.
Oh my gosh! This is so toxic and difficult. Pumagitna ako sa nagsisimulang away ni
Tita Matilda at Auntie
Tamara. I acknowledge that Tita Matilda and Daniella shouldn't be left with
nothing, kahit pa gaano nila ako
pinahirapan noon. Kahit paano, they have a fair share of all the assets my father
has. Pero hindi ko naman
yata kayang ganito kami araw-araw!
"Will you all please stop it!?" I shouted at them.
Nakita kong umatras si Tita Matilda. Humawak ulit siya sa balikat ng umiiyak na
anak. Yumakap si Daniella
sa kanya, humahagulhol.
"Auntie, let me handle this..." sabi ko bago bumaling sa mag ina.
Hanggang galit na tingin lang ang kaya ni Tita Matilda sa akin. Nagpupuyos siya
pero bukod doon ay wala na
siyang sinabi.
"Daniella, if Zamiel's mother doesn't want you around, bakit sa akin mo binubunton
iyon? Bakit hindi sa
kanya? Bakit hindi mo isumbat iyon sa nanay ni Zamiel? At bakit hindi mo naman
tinutulungan, Tita
Matilda?"
"You bitch!" sigaw ni Daniella.
"Shhh..." pigil naman ni Tita Matilda.
"Can't you see? No matter how much you try to prove to me that you're Zamiel's
fiancee, paano ako
maniniwala kung mismong si Zamiel ay tinatakwil ka! Even his momfor that matter!
Hindi kaya nag-iilusyon
ka lang talaga?!"
Bumangon si Daniella at muling tinuro-turo ako.
"Walang hiya ka! Binayaran lang kita-"
"Oo! Binayaran mo ako! Nagsisisi ka na ba? Huh?"
Natahimik siya. I can see the fresh tears forming in her eyes.
"I was in need of money because you all deprived me of my education!"
Sumulyap ako kay Tita Matilda na ngayon ay parang kuting kung makayuko.
P 39-7
"Kung tutuusin, pwede kong isiwalat iyan lahat sa media! Lahat ng pambubwisit n'yo
sa akin pero hindi ko
ginawa, hindi ba? Dahil bukod sa naaawa ako sa inyo, kahit paano may malasakit
parin ako para sa babaeng
pinili ni Daddy pagkatapos ng Mommy ko!"
My voice shivered when I remembered my parents. Pero agad akong nakabangon.
Hinawakan ako ni Auntie
Tamara sa kamay pero hindi ko pa kailangan ng pagpipigil.
"Now, Daniella. If you wish so much to marry Zamiel, may tanong ako sa'yo... Paano
mo siya pakakasalan
kung ayaw ng mga magulang ni Zamiel sa'yo? Kung ayaw ni Zamiel sa'yo? Huh?"
"Mang-aagaw ka! Binayaran lang kita noon! Pinagsamantalahan mo ang panahong
ibinigay ko sa'yo! Utang
mo sa akin lahat ng 'yan!" she screamed.
Pagod ko siyang tiningnan. Ako na ang napagod sa kakatingin sa kanyang
panggagalaiti. She likes Zamiel so
much. I bet she likes himmore than she liked Ashton way back.
"Ilang buwan 'yong binigay mo sa akin? Dalawa? Ikaw? Ilang taon kong iniwan si
Zamiel sa'yo? Bakit wala
paring nangyayari?"
"Napakawalang hiya mo..." nanghihina niyang sinabi.
"You know fromthe very beginning, right? You just couldn't accept it. Hanggang
ngayon, hindi mo matanggap
kaya sa akin mo sinisisi ang lahat."
"Ang kapal ng mukha mo!"
Umiling ako sa kanya. Humakbang ako ng isang beses para kunin ang nahulog kong
purse. Nang matuwid na
nakatayo ulit ay huminga ako ng malalim.
"You don't want me to tell the media that you paid me to pretend for you years ago.
I can't deny my pictures
on that engagement. Zamiel's mother doesn't want you around. Zamiel, too. You
should've realized this a long
time ago."
"Kung bakit ka pa kasi bumalik, 'di ba? Sana hindi ka na lang bumalik!"
Kinagat ko ang labi ko. Tita Matilda stopped her fromsaying anything more.
"Para ba hindi n'yo maibigay ang mana ni Daddy sa akin?"
"Para hindi mo maagaw si Zamiel!" pagtatama ni Daniella sa sinabi ko.
I smiled weakly again. This is so tiring. I'd rather sleep. I need to end this
fast.
"Kahit naman hindi ako bumalik. I don't think he'll marry you. Because if he wanted
to, he would've done that
a long time ago-"
"You whore! Bayaran ka!" tanging panama niya.
"I'mmarrying Zamiel," sabi ko sabay ilag sa kanila.
P 39-8
"A-Ano?" Nanghihinang sigaw ni Daniella habang naglalakad na ako patungong
hagdanan.
I heard Auntie Tamara's laugh somewhere. Hindi naman nakapag react si Tita Matilda.
Tanging si Daniella
lang itong humila sa akin dahilan ng paglingon ko.
Hinila niya ako pababa hanggang sa napaluhod na siya sa sahig.
"No! No! No... please, Ace! No! Please!" pagmamakaawa niya.
I ammoved. Not because she looks pitiful but because I remember myself begging for
the things I have now. I
remember trying my best to please themall just so I can have my precious education.
Naaalala ko kung paano
ako nalugmok sa putikan kahit pa ginawa ko naman ang lahat. Naalala ko rin na ilang
linggo ang lumipas ay
ilulugmok nila ulit sana ako. Kung hindi ko lang pinairal ang tapang ko, nakauwi na
sana ako sa Sta. Ana
ngayon, nagdurusa at sira ang lahat ng pangarap.
"You can marry Caleb Samaniego instead. He's also rich!" paliwanag ni Daniella
habang nakaluhod siya sa
paanan ko.
I shook my head. Pitiful.
"I ammarrying Zamiel Mercadejas," ulit ko.
"Ace! Mahal ko siya! Please... huwag mong gawin sa akin 'to. Magkapatid tayong
dalawa!"
Slowly, I bent my knees to see her on the same level. She looked very hopeful.
Lumapit si Tita Matilda sa
amin but she didn't dare question a thing. Nagpapanic naman si Auntie Tamara nang
nakita ang ginawa ko.
"Ace naman! Huwag ka masyadong mabait!" then her voice died down when I saw Renato
near her.
Huminga ako ng malalimbago bumaling muli kay Daniella. Colors of soft lavender and
pink feels like this.
Isang haplos para sa kapatid. Haplos galing at para sa pamilya. Funny how after all
those years of pain, I still
can feel it for them.
"I was a literal slave to your family. Your family. Because you never treated me as
one. I was your slave.
Katulong. And even so... I was willing to catch a bullet for you. I tried my best
even when you never did.
Kaya ngayon, if we really are sisters like you claimto be. It is your turn to bend
and give."
Umahon ako at tumayo. Imbes na may matanto at maramdaman ang sakit sa mga salita ko
ay tinulak lang ako
ni Daniella. A tear escaped on me when I realized that they never really treated me
as family, huh?
"Walang hiya ka! Hindi tayo kailanman magkakasundo! Fuck you, Astherielle! Mang-
aagaw ka!" she
screamed.
Nagpatuloy naman ako sa pag-akyat sa hagdanan. Hindi ko na ulit nilingon pa silang
naroon sa unang
palapag. Kahit pa anong tawag at anong sakit man ang sabihin ni Daniella. Kahit pa
tinawag na rin ako ni
Tita Matilda para matulungan sa hinaing ang anak.
Whatever you say. I amsure now. I ammarrying Zamiel Mercadejas. I don't need to
consult to anyone. I am
marrying himperiod.
P 39-9
I ammarrying himfinally. And for real.
??????????????????????
P 39-10
Kabanata 38
497K 21.6K 17.8K
by jonaxx
Kabanata 38
Kiss
Surprisingly, nakatulog naman ako ng mabuti kahit pa ganoon ang nangyari. Due to
exhaustion or peace of
mind, alinman ang rason, masaya ako. Though I can tell it is because of the latter.
When I woke up, my heart
is not heavy.
Ngayon ko lang natanto na sa nagdaang mga taon, hindi ako kailanman nakaramdamng
ganitong contentment.
And I'mhappy to feel it today, despite everything that's happening.
Agaran ding nawala ang katahimikang natamo ko nang paglabas ng kwarto ay naririnig
ko na ang kung anong
sigawan sa baba. I sighed when I realized that it is Auntie Tamara and Tita
Matilda.
"Ang mahirap sa'yo, Tamara, napakaselosa mo..." tunog tudyo ang boses ni Tita
Matilda roon.
Bumababa ako sa staircase habang naririnig ko ang sagutan.
"Ang sabihin mo, nanlalandi ka na naman!"
Humagalpak si Tita Matilda. "Nanlalandi? Says the whore who-"
"Tumahimik kang bruha ka!"
Iilang tili galing sa mga kasambahay ang narinig ko. I heard Renato mutter
something. Tumingala ako at
huminga ng malalim. Nang lumiko para sa dining area sa harap lamang ng bukanang
hardin ay nakita ko sila
roon.
Tita Matilda looked satisfied and happy. Si Auntie Tamara naman ay nanggagalaiti,
umagang umaga. Renato
is holding her arm, trying to stop her fromhurting Tita Matilda. Nang nakita ako ni
Tita Matilda ay agad nagiba
ang kanyang ekspresyon. Taas noo niyang tinungo ang kabisera sa kabila ng lamesa,
knowing that the
other one is for me.
Uminomsiya ng tubig nang naupo habang sumusugod pa si Auntie Tamara. Tinuro niya si
Tita Matilda at
kitang kita ko ang galit nito.
"Mapagpanggap ka! Kapag nandyan si Ace, tahimik ka!"
"Anong nangyayari, Auntie?" banayad kong tanong.
Nanatili akong nakatayo malapit sa silya ko. Hindi muna uupo habang hindi pa
naliliwanagan sa nangyayari
rito.
P 40-1
"Ace, I'msorry. It's my fault," si Renato.
Nilipat ko ang tingin sa lalaki. He looks regretful. Nagulat ako dahil sa pag-amin
niya. How is he involved
here anyway?
"I need the help so I called Renato and that's all," si Tita Matilda naman ngayon.
"You dirty old-"
"Tamara!" Renato's voice thundered.
Palipat-lipat ang tingin ko sa kanilang tatlo. Bumaling si Auntie Tamara kay
Renato. I saw a glint of anger in
her eyes. Renato looks calmand weary at the same time.
"Auntie, it's early in the morning. Kumain muna tayo," sabi ko.
Hinawakan ni Renato ang braso ni Auntie Tamara. Binawi ni Auntie Tamara iyon at
padarag na naupo sa tabi
ko. Renato looked so sad and lonely for a moment. Nang nakita kong nakabawi ay
naupo ito sa tabi ni Auntie.
Sumulyap sa kay Auntie na nagsisimulang kumuha ng pagkain sa ekspresyong galit at
iritado.
Tahimik akong naupo at hinayaan ang lahat. I still need to think about my work pero
nabigo ako dahil hindi pa
yata tapos ang bangayan.
"I don't understand your problemTamara. Tumulong lang ang mabait na si Renato sa
ginagawa ko sa hardin.
You are clearly over reacting..." si Tita Matilda.
Natigil ako sa pagsubo nang nakita ang pandidilat ni Auntie kay Tita.
"You really think I'ma fool for not noticing all your stupid advances on him, huh?"
Tahimik akong nagpatuloy sa pagkain habang nakikinig sa mga mararahang pasaring.
"Tamara, don't do this in front of the-" Renato whispered.
"Wala kang pakealamkung kailan ko pipiliing gawin ito! Ang mabuti pa! Magsama
kayong dalawa-"
"Auntie, what's wrong? Can't we chill?" putol ko.
Dumating si Daniella galing siguro sa kanyang kwarto. She looks fine though her
eyes were a bit puffy. She
glared at me before sitting on her supposed chair.
Okay. Ganito yata ang eksena araw-araw rito? Hindi ko mapipilit na maging maayos
ang lahat pero habang
hindi ko pa napagpaplanuhan ang mga susunod na gagawin ay kailangan naming magtiis
muna sa arrangement
na ito.
"Good morning, hija. Eat..." ani Tita Matilda sa anak.
Hindi naman umimik si Daniella. Kumuha lang siya ng pagkain at tahimik na kumain na
rin.
P 40-2
"May pinagmanahan talaga, 'no?" Auntie Tamara murmurred.
"Anong sinabi mo?" ngayon si Tita Matilda naman ang galit.
Hindi na nagsalita si Auntie Tamara. Nagpatuloy siya sa pagkain habang si Renato
naman ay nakatitig at
mukhang nawalan ng gana sa panunudyo ni Auntie.
"Look... you might be threatened. Hindi mo naman talaga siya gusto, 'di ba? But
it's convenient to have
someone like himto fulfill your worldly needs kaya wala kang pakealam. Ngayong
nakikita mong may ibang
babaeng nagkainteres ay 'tsaka mo lang narealize kung gaano siya ka importante
sa'yo?" si Tita Matilda.
"So you are interested with him? Kaya ba nagkukunwari kang nahihirapan sa hardin
kasi alammong
tutulungan ka niya-"
"Auntie?" pigil ko ulit.
Kitang-kita ko ang naeeskandalong mukha ni Tita Matilda. She blushed.
"No. Ace!" iritadong sambit ni Auntie. "Habang tinutulungan siya ni Renato, she
tried to touch his arms and
his chest! Akala niya hindi ko nahuli 'yon!"
"Oh you-"
What the hell?
"If you all don't try to live together in this mansion then I amgonna throw someone
out of here!" iritado kong
sinabi.
"I'mwilling to go back to my apartment, Ace. Mag-isa!" si Auntie Tamara.
Kita ko ang alarma sa itsura ni Renato. He shifted uncomfortably on his seat.
Tiningnan niya ako na tila may
gustong sabihin pero hindi niya masabi sa harap ng maraming tao. I nodded to
acknowledge whatever it is.
"Hindi ikaw, Auntie. Tita Matilda, kung hindi mo pipigilan ang bangayan ninyong
dalawa, mapipilitan akong
paalisin kayo rito!"
"You can't do that to us!" si Daniella.
"Apparently, I can. If I wish to. But I don't!" agap ko.
Natahimik sila. Si Tita Matilda na magsasalita na sana ay tinikomna rin ang bibig.
"This house is mine. You have a share in the assets of the company but not of this
house. You're here at my
mercy, my respect, and my hopes that it will soon be alright. Pero kapag patuloy
n'yong guguluhin ang bahay
na ito, I'd give you your fair share of assets so you could get your own house!"
"I'mwilling to go, Ace. Kahit iwan na si Renato rito," si Auntie naman ngayon na
mas lalong nagpairita sa
akin.
P 40-3
"Not you, Auntie. Settle your fight with Renato. I'msure it's all a
misunderstanding."
Sumulyap ako kay Renato. Nakita ko ang palihimniyang pagpapasalamat sa sinabi ko.
Walang nagsalita sa
kanila. Ni si Auntie Tamara na kanina lang ay mukhang maraming sasabihin.
After a few moments, the eating resumed. Nobody dared to talk about anything.
Huminga ako ng malalim.
Kung hindi ako magmamatigas, hindi ko makokontrol ang mga ito. I hate to say it but
I feel like it is also my
responsibility to stop themfromkilling each other.
"Good morning..." naninimbang agad ang tingin ni Zamiel nang pumasok ako sa kanyang
sasakyan.
Tahimik naman ang bahay nang umalis ako pero hindi ko parin maialis sa isipan ko na
kailangan ko talagang
ayusin 'to. This can't go on like this.
"Morning," bati ko kay Zamiel nang nakapasok na.
I saw himscan my clothes. Napatingin din tuloy ako. I'mwearing a white v-shaped
spaghetti top, black
pencil cut skirt and coat. He pursed his lips for a moment before he leaned closer
to me for a swift and subtle
kiss.
Naestatwa ako ng ilang sandali. Pinaandar niya naman ang sasakyan habang binabawi
ko pa ang aking wisyo.
Umagang-umaga pinagpapawisan ako ng malamig dahil sa ginawa niya. Tumikhimako at
tumuwid sa
pagkakaupo.
Sumulyap siya sa akin habang nililiko ang sasakyan.
"You have a problemat home?" aniya na parang walang nangyari.
Big deal masyado sa akin ang ginawa niya pero parang wala lang naman iyon sa kanya.
O baka naman agad
na siyang naka adapt sa "buhay fiance" naming dalawa? Kahapon ko pa nga lang
kinumpirma na payag ako sa
kasal. Mabilis ding mag adjust 'tong si Zamiel, huh?
"Bumalik na si Daniella sa amin," sabi ko bilang paliwanag.
"And?" agap niya na parang hindi na nag-isip kung ano maari ang mangyayari kung
nariyan si Daniella.
"Well, she's a-a bit broken hearted. She's in love with you..." maliit ang boses ko
nang nasabi ko iyon.
I saw himlook steadily on the street. Wala siyang sinabi kahit pa noong lumiko ulit
ang sasakyan niya at
dumiretso pa hanggang sa natraffic. I don't think he'll ever say anything about it.
Sumulyap siya sa akin kaya
nagtagpo ang aming tingin.
"I hope this isn't an introduction to call this off?" he said in a lazy drawl.
Nagulat ako roon dahil iyon agad ang inisip niya. My words were caught mid air,
hirap akong magsalita.
"N-No... I'mjust telling you that in case..."
"In case of what? I don't love her, if that's what you're trying to say."
P 40-4
Ngumuso ako. "Siya dapat iyong pumunta roon sa Costa Leona, Zamiel, hindi ako. Kung
siya ang una mong
nakita, baka rin siya ang minahal mo."
"I don't think so..." he said in a hard tone.
"You want to marry someone when we met. That means you could marry anyone," sabi
ko.
"I did not want to get married until I saw you..." he said like it was nothing.
Ngumuso ako. Talaga ba? He's a notorious playboy way back. Maiintindihan ko kung
totoo ang sinasabi niya
ngayon. Marriage should scare him. It will force himto be loyal, imbes na
makasungkit ng marami pang
babae.
"And like I would believe that? You had girls even after we were introduced! May
babae ka nga sa mismong
engagement party natin, e." Umirap ako at umiling.
He smiled wickedly. Hindi na siya sumagot kaya hindi na rin ako nagsalita. See? Oh
the playboy in him!
Alamkong tama ako sa mga hinala ko. Sinubukan kong maging sport doon pero hindi ko
magawa.
Nagpupuyos agad ang damdamin ko.
Umiling ako nang nakarating na kami sa building. Isang valet ag nag-aabang para sa
amin. Hindi pa nga
namamatay ang engine ay binuksan ko na ang pintuan ng sasakyan para maunang
makalabas. Bahagyang
sumama ang umaga ko dahil sa pinag-usapan namin ni Zamiel.
"Hey..." he said lazily.
All the "good mornings" fromthe employees were directed at us. Iilan ay mas
puntirya si Zamiel. Para bang
himala na nandito siya sa building umagang-umaga. Mabilis ang lakad ko pero
pagkatapos ng limang hakbang
ay napabalik ako at padarag na bumagsak sa kanyang dibdib.
Uminit ang pisngi ko. People are looking at us like we bring the show. And Zamiel
is very good at making
everyone notice us.
"I won't let you have a bad morning." He chuckled.
Sumulyap siya sa valet at may hinagis dito. Hindi ako makawala dahil hawak niya ang
palapulsuhan ko.
Hindi ko rin matanggal ang kamay ko dahil ayaw kong gumawa ng kumosyon. Baka isipin
ng mga tao na nagaaway
kaming dalawa.
When he turned to me, binitiwan niya ang palapulsuhan ko at inilipat niya ang
kanyang kamay sa aking palad.
Dahan-dahan ay pinagsalikop niya ang aming mga daliri sa isa't-isa.
Matalimko siyang tinitigan pero hindi na rin nanlaban. Nagpatuloy kami sa
paglalakad sa lobby ng building.
"Good morning, Miss Zaldua and Mr. Mercadejas!" bati ng iilan nang pumasok ako sa
elevator.
Ngumiti ako sa mga bumati. I caught Zamiel looking at my skirt with intense glare
bago pumasok at tumabi sa
akin sa elevator. Mas lalo ko rin siyang tiningnan ng masama dahil sa ginagawa
niya.
P 40-5
His jaw clenched and slowly his hand crawled on the small of my back. He pulled me
closer to him.
Nagpakawala ako ng malalimna hininga at bahagyang iniwas ang sarili roon. May
natitira pang inis sa pinagusapan
namin sa kotse tapos ngayo'y kung maka porma siya tila walang problema.
"My secretary will send you the files of the organizer's suggested suppliers for
our wedding. There's a
portfolio of the best wedding gown designers local and international on your desk
now."
I cannot believe him. Dito niya pa talaga naisipang pag-usapan iyan? Napapatingin
ang mga tao sa amin.
They probably couldn't believe that it is really happening!
"Okay," sabi ko para matigil na siya.
Dumantay ang kanyang kamay pababa. Ngumuso ako at nilingon ulit siya. I can only
imagine our marriage!
Papasok kaya kami sa trabaho kung mag-asawa na talaga kami? My goodness!
"Pick one that won't reveal much..." pahabol niya.
An employee shamelessly smirked at us. She blushed. Napayuko naman ang iilang
nakarinig din. Zamiel just
can't shut his darn mouth about it, huh!
Lumabas kami sa tamang palapag. Ang mga nasa tanggapan ay bumati agad para sa amin.
I nodded and
greeted themback habang panay lang ang sunod ni Zamiel sa akin. Kahit pa noong
pumasok na ako sa opisina
ko ay nakasunod parin siya.
Agad na umalis si Daphne. Nagtimpla siya ng kape at hinatid niya iyon pero nang
nakitang kasama ko si
Zamiel ay nagkukumahog nang umalis ito sa silid. Ano kayang utos nitong isang ito
at bakit ganoon?
Mabilis naman ang lakad ko patungo sa swivel chair ko. Sinara ni Daphne ang
pintuan. Bago pa lang ako
makaikot sa lamesa ay hinigit muli ni Zamiel ang palapulsuhan ko.
"Ano ba?!" pagalit kong sinabi dahil kanina niya pa ginagawa sa akin 'to.
Bago ko siya masimangutan ay napatili na ako. Parang bumaliktad ang sikmura ko sa
takot. Napakapit ako sa
kanyang braso. Walang kahirap-hirap niya akong inangat sa baywang. His massive
hands maneuvered the
move. Nilapag niya ako sa aking mesa, marahas na inalis ang mga dokumentong naroon.
"What the hell are you doing, Zamiel!" sigaw ko sabay tampal sa kanyang braso.
Hindi siya natinag. Imbes ay ikinulong niya ako roon. Ang dalawang kamay ay nasa
magkabilang parte ng
lamesa, pinapagitnaan ang aking pagkakaupo. Even when I'malready sitting on that
table, hindi ko parin
naungusan ang tangkad niya. Our eyes only leveled. He tilted his head cockily.
Uminit ang pisngi ko sa lapit namin at sa ginawa niya.
"Tsk tsk..." he shook his head. "My wife is having a bad morning."
"Oo! Dahil sa'yo! Ang mabuti pa magtrabaho ka na! Marami pa akong tatapusin dito!"
Iniwas ko ang tingin ko
sa kanya pero hinahabol niya saan man ito magtungo.
P 40-6
"Masama pala ang loob mo noong may mga babae ako?"
I can't believe he is asking me that! Sino ba ang sasaya doon?
"Bakit? Ano ba dapat ang gagawin ko kung may babae ka? Matutuwa?"
His laughter roared like thunder. Pakiramdamko ay dinig na dinig iyon sa labas,
ayaw lang pumasok ng kahit
na sino para maicheck kung ano ang nangyari dahil syempre kaming dalawa ni Zamiel
ang nasa loob!
My face heated ten times more because of his laughter. Tinulak ko siya pero ni
isang dipa man, hindi siya
magalaw.
"On our engagement day you were making out with some randomchic! Tapos sa mga
sumunod na araw, tig
dadalawang babae ang meron ka!"
Ngumuso siya, tinatago ang ngiti. Tuwang tuwa siya na parang joke ang sinasabi ko.
"Ang daya mo rin, 'no?" patuya niyang sinabi. "Gusto mong patay na patay agad ako
sa'yo pagkatapos ng
unang kita natin? Of course I tried to fucking get over you! Unang kita pa lang
natin, gusto na kitang
pakasalan. I can't be that easy, right?"
What? That's bullshit!
"And how is the development of that ambition?" I asked cockily.
His eyes narrowed for a moment, tila nagulat sa confident kong linya. Then, he
groaned. Tumingala siya at
pumikit, ipinapakitang frustrated siya kahit na nakangisi naman. He's just acting
that he's problematic when
the truth is he likes everything that's happening.
Pagkadilat ay mapupungay na ang mga mata niya.
"How arrogant..." he whispered and tilted his head.
His lips twitched. Bumagsak ang mata niya sa aking labi. Bumagsak ang tingin ko sa
kanyang dibdib, hindi ko
siya matingnan ng diretso sa mga mata niya.
"Alammong hindi kita makakalimutan 'no?" paratang niya sa akin.
Ngumuso ako at pilit na kinunot ang noo.
"You predicted my fall. You know I can never forget you," he whispered lowly.
Nanatiling iwas ang tingin ko kahit pa diretso ang mga mata niya sa akin.
"If you saw Daniella first-"
"I would've broken the engagement," maagap niyang sinabi.
I bit my lower lip.
P 40-7
"You arrogant woman," he whispered. "You're fully informed of your control over me
and you're using it to
your advantage, huh?"
Hindi ako nagsalita. Nanghihina ako. His tone and his words sound like a lullaby.
Parang gusto kong ganito
na lang kami buong araw.
Damn it! Sinasabi ko na nga bang hindi ito magandang ideya!
"Aantayin ko ang araw na mabaliw ka rin sa akin, Astherielle."
He sniffed on my neck. Napatuwid ako sa pagkakaupo at bahagyang hinayaan siyang
gawin iyon sa aking
leeg.
"You'll fall so hard. And I'll make sure you won't get over me."
Gusto kong ngumisi. Ngumisi dahil hindi na ako sigurado. Is he threatening me? Para
saan? At kung
makapagsalita siya'y parang hindi pa ako lunod na sa kanya. Well, he doesn't know.
I suddenly wonder how
he'd feel the moment I tell himthe truth. Ngayon pa lang ay para na akong uod na
binudburan ng asin tuwing
naiisip ang reaksyon niya.
"And how will you do that?" hamon kong muli, tinatago ang pagkakatuwa.
"I'll show you. Pakasalan mo muna ako."
You wise asshole!
Umayos siya sa pagkakatayo, alamniya ang dulot niya sa akin at alamniya rin kung
ano ang gagawin para
masikil ako. Umatras siya at tinuro ang mga nakalatag sa lamesa ko.
"Pick and start planning for your dress. Our wedding organizer will drop by some
time today."
Ganoon ang nangyayari sa nagdaan pang mga araw. Zamiel would always pick me up at
home tapos ihahatid
sa trabaho. Kukunin niya rin ako sa hapon at ihahatid sa bahay tuwing gabi.
True enough, the wedding preparations started. Wala pang date at iba pang detalye
dahil iniisip ko pang
mabuti ang lahat. We also scheduled a dinner with his parents. Iyon ang
ikinakastress ko pero dahil parehong
nasa ibang bansa pa ang kanyang mga magulang, bahagyang maantala iyon.
Mabilis kong binasa ang aprubado kong proyekto sa Aklan. Matagal na pala iyon,
naantala lang dahil sa pag
aapruba ni Zamiel. It seems promising, gaya ng sinabi ni Senyora Domitilla. Plus,
it's a good experience for
the firm. Ibig sabihin sobrang nag eexpand na dahil pati sa Visayas ay may proyekto
na talaga kami.
"Ilang araw ka po roon, Ma'am?" tanong ni Daphne pagkatapos ilapag ang kape.
"Hindi ko alam. It's not specified here but I'll wait when the project is done."
"Project?" Napatingala si Daphne.
"I mean surveying..."
P 40-8
Damn! Hanggang ngayon ay blanko parin ang utak ko sa mga gawin dito sa firm. Zamiel
did not teach me a
thing yet. Pero sinunod ko naman ang mga sinabi niyang gawin kong reformsa mismong
structure ng
kompanya. But I must admit that I'mstill weak with the technicalities.
Tumango si Daphne at nagpaalamnang lumabas.
I canceled some meetings for the surverying. Bukas ang alis ko patungong Costa
Leona. Hindi ko nga lang
alamkung kasama ba si Zamiel doon. Wala naman siyang sinabi. I just know that he's
busy for the past few
days. Ang dami niyang meetings.
Because of our endless banters, I forgot to ask Zamiel if he'll be with me
tomorrow. Bukod pa sa nakakahiya
namang magtanong lalo na't busy siya. Paano kung hindi pala siya kasama? E 'di
parang mapipilitan siya kasi
tinanong ko na? Baka isipin niyang gusto ko ngang naroon siya?
Buong araw kong inisip ang dapat kong gawin. Well, kung sa bagay... fiancee niya
ako. May karapatan akong
magtanong o kahit pa magdemand?
The thought of demanding himto come with me sent shivers down my spine. AmI
serious? The hell?
Tumayo ako at iniwan ang mga trabaho sa desk. Hapon na at tapos ko na binasa ang
nakalaan para sa araw na
ito. The rest will be through emails starting tomorrow.
Gumala ang isipan ko sa pag aaya sa kanya na pumunta kami ng Costa Leona. At kung
darating ang parents
niya sa makalawa at uuwi rin sila sa probinsya, tama lang na doon na ganapin din
ang pag-uusap tungkol sa
kasal.
Wow. This is really serious, huh?
And maybe... I can also tell him... about my feelings? I waited a bit. Naghanap ng
araw na hindi na
masyadong komplikado ang lahat, nagpalipas ng init sa media, at sinugurado ang
smooth transition ng lahat. I
think it's time to tell himthings...
Iniisip ko palang para na akong matutunaw. I don't think I can handle his reaction.
"Miss Zaldua, a friend of yours is here..." si Daphne sa intercom.
"Sino?" tanong ko.
"Uh, si Judson daw po."
Napabuntong-hininga ako. Akala ko kung sino.
"Sige, papasukin mo."
Tumuwid ako sa pagkakatayo at nagrelax. Si Judson lang pala.
Hinanda ko ang ngiti ko para sa pagpasok ng kaibigan. When the door opened, I
smiled wider for him.
"Oh Jud, how's work?" tanong ko na agad umurong nang nakita ang kanyang ekspresyon.
P 40-9
A furious Judson walked straight towards me. Hindi na ako nakaatras pa o naka
adjust man lang sa kanyang
naging reaksyon.
Diretso siya sa akin, hinihingal, at galit.
"Totoo ba?!" his voice echoed.
"N-Na ano?" tanong ko, hindi pa makuha kung bakit ganito lamang ang galit niya.
"Nagtrabaho ka raw sa isang club?"
Now... where the hell did he get that? In his office? Kay Amer? Hindi naman siguro
ipagkakalat iyon ni
Amer, 'di ba? Someone fromtheir office? Caleb? Ashton?!
"Jud-"
"At customer mo 'yang si Zamiel Mercadejas at ikakasal na kayo ngayon?!"
Whoa! Whoa! Wait lang.
"Jud, there are so many things you don't know about. Calmdown and I will explain it
to you."
He's my friend. Noon pa man, hindi ako masyadong makwento sa dating buhay ko sa
Maynila at sa nangyari
rin sa akin sa Costa Leona. I kept it within myself. Not a secret but not a news to
be shared, too.
"Kung ganoon, ano? Ito ba ang pangarap na pinunta mo rito sa Maynila? Ang makaakyat
sa tuktok sa
pamamagitan ng pagiging pokpok!?"
Naantala ang paghinga ko sa ere sa mga sinabi niya. His words hurt but I don't
blame him. Wala siyang alam.
Hindi ko sinabi sa kanya lahat.
"The company is frommy father, Jud. At hindi ako pokpok. Hindi ang pagpapakasal ko
kay Zamiel ang
dahilan na nakuha ko ulit ang-"
"Pero bakit ka magpapakasal sa kanya? Huh? Wala akong makitang ibang rason, Ace!
Alamkong matayog
ang pangarap mo sa buhay pero hindi ko inasahang ganito kababa ang kaya mong gawin
makamit lang lahat!"
He stepped closer to me. Umatras ako at umilag sa kanyang galit.
Alamkong nasabi niya lang iyon dahil sa kanyang galit at dahil na rin hinayaan kong
wala siyang alam. I
didn't take his words against him, imbes ay naghanap ako ng paraan para
maipaliwanag sa kanya ng mabuti
ang lahat.
"Huwag mo akong talikuran, Ace! At ano itong mga nakikitang larawan ng engagement
n'yo? Ipinangako kang
ipakasal sa kanya? Hindi mo sinabi sa akin?!"
"I'msorry, Jud. I know you were a friend to me and I couldn't share everything
about myself yet. Siguro ay
dulot na rin ng lahat ng experience ko."
P 40-10
The anger in his eyes is so evident. Nagpatuloy parin ako.
"Zamiel was part of my past. We've known each other for a long time and I've been
once engaged to him-"
"At hindi mo kailanman binanggit sa akin iyon?" tunog akusasyon iyon.
Hindi ako nakapagsalita. I feel bad for him. Seeing himangry made me feel guilty.
Naisip kong masyado nga akong naging sarado sa mga tao. Sa mga kaibigan, at kahit
pa sino. I felt like
everyone is going to hurt me so I shut people out. I don't show themmy real
emotions. Reason why I hardly
show and tell Zamiel my real feelings for him.
Namulat ako ngayon sa mga pagkakamali ko dahil sa mga sinabi ni Jud. Ano pa nga ba
ang magagawa ko
ngayong tapos na ang lahat. The damage has been done and I cannot correct it
anymore. The only thing I can
do is to apologize for my actions...
"I-I'msorry, Jud-"
"Tinuruan kita, Ace! Lahat ng kailangan mong malaman, itinuro ko sa'yo! Hindi kita
kailanman binigo kahit pa
hindi ko alamkung ano ba talaga tayo. Pero sana hindi mo nilihimsa akin 'yan! Na
ipinangako ka pala! Sana
hindi mo ako ginawang tanga!"
Yumuko ako at tumango. I feel so guilty.
"I'mreally sorry, Jud-"
"Magpapakasal ka ba sa kanya dahil ipinangako kayo sa isa't-isa at para na rin sa
negosyo mo?"
Kinagat ko ang labi ko at umiling.
Mas lalo siyang nagalit. He stepped forward. Hindi ako umatras. Gusto kong
panindigan ang sinabi ko sa
kanya. Hindi ako takot na panindigan ang pag amin.
"Hindi ako naniniwala. Kilala kita. Matayog ang pangarap mo. Ginagamit mo ang
lalaking iyon para umakyat
ng husto?"
"Jud, no..." marahan kong sinabi.
He's been nothing but good to me. Kaya naman hindi ko na kayang gawan siya ng mali.
Hindi ko kayang
pagsalitaan siya ng masama. Ako ang may pagkukulang sa kanya.
"Mahal ko si Zamiel. Alamkong hindi ko kailanman nasabi sa'yo ang lahat ng ito.
I've been very secretive.
Not only to you but to everyone who dared to offer me friendship. I'msorry for
that. My life has been so full
of betrayals that I chose not to tell everyone everything."
Tumango siya at yumuko. Kinagat ko ang labi ko. I adore Jud so much. I like himso
much for being so true to
me. For being a friend and a teacher. Pero may mga bagay na hindi ko kayang
ipaliwanag. May mga
kailangan ang puso na walang makapagdidikta.
P 40-11
There are things we cannot control.
Things we wanted to control but we'll always fail in the end.
Huminga ng malalimsi Judson. Nakakabinging katahimikan ang bumalot sa amin bago
siya yumuko at biglaan
akong siniil ng mariing halik.
My eyes widened at his sudden move. Pero hindi ako nanlaban dahil naramdaman ko ang
pagwawakas ng
kung ano sa kanya. Like it is the end to whatever he started in him. A finale to
everything he just said to me.
Tumagal ang halik dahilan ng pag angat ng kamay ko, naghahandang itulak ang
kaibigan kahit pa nasasaktan
ito. Pero bago ko pa magawa ay bumukas ang pintuan at pumasok si Zamiel doon.
Jud stopped kissing me to see whoever got in. Nakita ko agad ang nag-aalab at tila
bagyong apoy na galit sa
mga mata ni Zamiel. I know his kind of anger and I've memorized everything about
him. Agaran ang
pagpagitna ko sa dalawa. I find Jud easy to tame but Zamiel... will always be
Zamiel.
ahahahahaiiihhh ?? HAHAHAHAHAHA.. hype kazamiel!
P 40-12
Kabanata 39
439K 25.5K 31.8K
by jonaxx
Kabanata 39
Years
I'mlucky I did not have to see the end of it. Bago pa tuluyang masugod ni Zamiel si
Judson, umalis na ito.
Angry, Zamiel tried to run after him. Kung hindi lang ako pumagitna para pigilan
siya ay nagkagulo na siguro.
Ni hindi ko maalala kung ano ang mga sumunod kong ginawa. Mabilis ang naging mga
pangyayari. Ni hindi
ko na napanatag pa si Daphne noong panay ang hingi niya ng tawad. She quickly
realized what happened. I
don't blame her, though. Hindi niya na kailangang magpaalamkapag si Zamiel naman
ang papasok.
I bit my lower lip. Tahimik kami sa loob ng sasakyan niya. Hindi niya pa
pinapaandar ito kahit na tatlong
minuto na kami rito sa loob. Ayaw ko ring umalis na kami.
"Zamiel, I'ms-sorry," nanginig ang labi ko.
Mas lalong humigpit ang pagkakahawak niya sa manibela ng sasakyan. Diretso ang
tingin niya sa labas at
seryoso. I don't know how to explain it to him, I just know that I need to.
"Friends lang kami ni Judson. Iyong nakita mo kanina, wala lang 'yon."
"Wala lang ang halikan?" nilingon niya ako.
I want to take it lightly. Like tell himthat it's just a swift kiss but I know it's
wrong. Pwede ko ring gawing
dahilan na dapat hindi siya magalit dahil mag-aasawa lang naman kami para sa
pangalan pero hindi ko
magawa. Who amI fooling, anyway?
"No... I mean..." napalinga-linga ako, baka sakaling makahanap ng tamang salita.
"You mean what?"
My mind went blank. Hindi ko alampaano ieexplain sa kanya ng mabuti ang lahat.
"You didn't push himaway. You let himkiss you and now you tell me that's nothing?"
he accused me.
I let Judson kiss me because I thought it's the right thing to do. He was furious
and broken because of the
things I didn't tell him. Akala ko tamang paraan ang hayaan siyang humalik. Now, I
know it isn't. And that's
not because Zamiel caught us!
"You like him?"
"N-No!" agap ko.
"Bakit mo hinayaang halikan ka-"
P 41-1
"Zamiel, it's just my way of farewell to himsince I'mgetting married to you-"
"That's fucking bullshit!" malutong niyang sinabi.
Kinagat ko ang labi ko at agad na narealize kung gaano kamali ang nasabi ko.
"I'mnot attracted with him, Zamiel," desperada kong paliwanag.
"When you said goodbye to me, many times, I remember you didn't kiss me at all.
Sinabi mo iyon ng diretso. Why is he treated differently?"
I really have nothing to say. Kung meron man, takot na akong magkamali. Lalo na
ngayong nagagalit na rin
ako sa sarili ko dahil sa mga binitiwan kong salita.
"Tsss..." he sighed heavily.
Mas lalo pang humigpit ang kapit niya sa manibela. Pakiramdamko paaandarin niya na
ang sasakyan at wala
nang aasahan pang eksplenasyon galing sa akin.
With all my guts and might, inipon ko iyon para sabihin ang tatlong salitang dapat
matagal ko nang binanggit
sa kanya.
"I love you..." sabi ko habang nakapikit.
I perfectly know how wrong it is to say that as of the moment but I have no other
words to say. Unti-unti
akong dumilat para makita ang reaksyon niya.
Awang ang labi, nakatingin siya sa akin. Nang nakabawi ay agad niyang tinikomito. I
saw a ghost of a smile
pero parang guni-guni ko lang iyon. Kunot noo niyang iniwas ang tingin sa akin.
Nanatili ang kanyang mga
mata sa harap. His lips rose a bit and the engine of his car roared to life.
I just said "I love you". Narinig niya ba iyon? Bakit wala siyang imik? Bakit
parang hindi niya narinig?
For a few moments, nanatili akong nakatitig sa kanya habang siya ay nagmamaneho. I
saw himserious and
almost furious while driving. Ni hindi ko na alamkung nasaan na kami o pinapauwi
niya na ba ako. Kung
gusto niyang huwag na muna akong umuwi, ayos lang sa akin. Sa condo niya na ako
matutulog sa gabing ito.
Kabado ako. Sa byahe, hindi ko parin alamkung ano ang reaksyon niya. Base sa
ekspresyong nanatili namang
galit, hindi ko na siya ginambala pa.
I just know that he stopped talking and accusing me so something might be up? O
baka nag-iisip pa siya kung
maniniwala ba siya sa akin gayong lahat ng ipinakita ko ng nakaraan ay taliwas sa
sinabi ko ngayon.
"I'll email you your ticket for tomorrow. Maaga ka bukas," aniya at naramdaman ko
ang pagbagal ng
sasakyan.
Napalinga ako at nakitang nasa bahay na ako. Hinatid niya ako sa amin at wala na
kaming pinag-usapan pa
kundi iyon.
P 41-2
Wala sa sarili akong lumabas ng kanyang sasakyan. Nilingon ko siya para tingnan ang
ekspresyon niya pero
nanatili siyang seryoso at ang mga mata ay nasa kalsada.
"Uh, h-hindi ka ba sasama bukas sa Costa Leona?"
"I have an important meeting."
I know, right? Isa pa, kompanya ko ito kaya dapat mas maging responsable ako. This
should not be his first
priority. Kahit na inasahan ko iyon, parang may gumuho sa akin. Ngumuso siya.
"I'll be there in the afternoon with the team. Mauna ka na roon."
Parang may umilaw sa utak ko pagkasabi niya noon. Pupunta siya! I could not hide my
happiness. Pero ilang
sandali ay muli kong naalala ang katahimikan niya.
Nakatayo na ako sa labas. HIndi ko na sinasarado ang pintuan ng kanyang sasakyan
para humaba pa ang oras.
Baka lang may nakalimutan siyang sabihin. O baka may dapat pa kaming pag-usapan.
My phone rang. Sa ingay nito, pakiramdamko naiistorbo ang kabahayan. Natagalan pa
ako sa paghalukay sa
bag ko para mahanap iyon at noong nakita ay pinutol ko agad ang tawag. Regardless
of who's calling. And in
this case, it's Jud. I amnot in the mood to talk to him. Hindi lang dahil kaharap
ko si Zamiel ngayon.
Lumunok ako at pinasok ulit ang cellphone sa bag. Pagkabalik ng tingin ko kay
Zamiel, nakita kong sinundan
niya ng tingin ang cellphone ko, nagkakasalubong ang mga kilay. He sighed heavily.
Nang nagkatinginan kami
ay hindi ko nakayang titigan siya pabalik. Iniwas ko ang tingin ko dahil masyado
akong guilty.
Tumunog ulit ang cellphone ko para sa isang text. Bumaling si Zamiel sa harap at
tinagilid ang ulo. He
renewed the engine's life.
"Good night," bilin niya.
Mabilis ko namang sinarado ang pintuan bago niya pinaandar ng mabilisan ang
sasakyan.
"T-Take care!" napasigaw ako para marinig kahit pa lumayo na at umalis.
Pinagbuksan siya ng gate. Walang pag-aalinlangan niyang pinaharurot ang sasakyan.
Bumuntong-hininga ako.
Ilang sandali pa akong nanatili roon, hindi makagalaw sa dami ng iniisip nang bigla
akong nakarinig ng
halakhak.
I instantly know who it was. I turned around lazily so I could get to my roombut
Daniella's smirk is the first
thing I saw.
"I know what happened today," aniya. "Did you call off the engagement already?"
Umirap ako at nagpatuloy sa pag-akyat. Wala akong panahon makipaglokohan sa kanya.
Hindi ngayong
nagkakabuhol-buhol pa ang isipan ko.
"Pinagpalit mo agad si Zamiel sa madungis na iyon?"
P 41-3
Madungis?
"Buti hinatid ka pa niya? Oh, the gentleman in him. He's probably thinking of
calling off your engagement
now after you're seen kissing that dirty man in your office?"
Saan niya nakuha ang balitang ito? Is she calling Judson dirty? Not that anything
matters to me as of the
moment. Tama na ang pag angkin ni Zamiel sa lahat ng iniisip ko. Hindi ko na kayang
bigyan pa ng puwang
ang ibang bagay.
"Naroon sa sala si Judson, kausap ang Auntie mo. He shared to us what happened in
your office. Yuck! Ang
pangit ng pinalit mo kay Zamiel, Ace." She laughed hysterically.
"Ace..." si Jud sa likod ni Daniella, kadarating lang galing sa loob ng bahay.
I groaned inwardly. I don't know if I can handle themright now. Daniella talking
shit... and Judson...
whatever he wants here.
Nagkatinginan ang dalawa. Tensyong namagitan dahil mukhang narinig yata ni Jud
lahat ng sinabi ni Daniella
pati ang pangmamaliit nito. Napakagat labi si Daniella at napaatras, medyo nakitaan
ko ng takot nang matindi
ang titig ni Jud sa kanya. Nagpatuloy naman ako sa pag-akyat sa hagdanan, pagod
para sa ano mang sirko na
handog ng dalawa.
"I'msorry for what happened," panimula ni Jud nang 'di pa nilulubayan ng tingin si
Daniella. Sa huli ay
bumaling ito sa akin.
Tumango ako. I truly accept his apology. It's also my fault, anyway. I let himkiss
me. But honestly, I don't
have time to talk about it right now.
"Naiintindihan ko ang gusto mong iparating sa akin. Ginawa ko lamang iyon dahil
gusto kong-"
"It's okay, Jud..." mariin kong sinabi at tumigil sa pag-akyat para masabi ang
tunay na hinaing. "I understand,
too. I don't blame you. Gusto ko na lang magpahinga sa ngayon. Gabi na... pwede ka
ring dito na matulog.
Marami kaming guestrooms-"
"Ace, I'mreally sorry."
Tumango ako. "Yes, I know. I'mnot ending this right now because I hate you." I
smiled. "Pagod ako at may
gagawin pa ako bukas. Pasensya na rin at hindi ko mapauunlakan kung gusto mong pag-
usapan pa iyon. Wala
na sa akin iyon. Kasalanan ko rin. Kaya kalimutan mo na..."
Walang nagsalita sa dalawa. Dumiretso na ako papasok sa bahay at patungo sa aking
kwarto.
Buti na lang, hindi naman ako ginulo nino man. Though before I went inside my room,
I heard Auntie Tamara
inviting Jud to sleep here instead. I also heard Daniella's protest. Sinarado ko
ang pinto ng kwarto at
hinayaan nang datnan ng antok.
Alas dose y media ay gising parin ako. Hindi ako nakaramdamng kahit anong
pakiramdamkundi ang kaba
lang. Lalo na noong natanggap ko na sa aking Email ang ticket ko para bukas.
P 41-4
Tuloy-tuloy ang pasok ng sasakyan sa mansion ng mga Mercadejas kinabukasan.
Pagkalabas ko ay muli kong
naalala ang kauna-unahang naramdaman ko pagdating ko rito noon.
Ang kulay berdeng mga dahon sa taas ng mga puno ay lumalagaslas dahil sa malakas na
ihip ng hangin. The
brown birds chirped on their nests. Ang mga pula, kahel, at dilaw na mga bulaklak
na namumukadkad sa mga
halamang naging haligi ng buong propyedad ay ang tanging matitingkad na kulay roon.
The rest were greens,
browns, and dark reds.
"Hija!" halos umulyaw ang boses ni Senyora Domitilla Mercadejas pagkalabas sa
bulwagan.
The rest of her househelps went out to see me, too. Una kong nakita si Mercedita,
ang kanilang mayordoma.
Sunod ay isang mas may edad na Petrina. Nanlaki ang mga mata ni Petrina at halos
nalukot ang mukha sa
pagpipigil ng damdamin nang makita ako. Napatakbo pa siya patungo sa amin.
"How's your flight?" sabay beso ni Senyora Domitilla.
Her warmwelcome reminded me of years back, when the same treatment was given to me.
She expected me
to be Zamiel's fiancee. Now, I amhere, too, as Zamiel's fiancee.
"Ayos lang po," sabi ko sabay tingin kay Petrina.
"Hello po, Miss..." Daniella, sa isipan kong dugtong.
"Hi, Petrina. It's nice to see you again."
Nalukot ang mukha at hindi na nakayanan ang damdamin. Niyakap niya na ako ng walang
pag-aalinlangan.
Ngumiti si Senyora at binigyan kami ng iilang sandaling katahimikan. At the back of
my mind, inisip ko ang
muli naming pagkikita ni Petrina at ng mga taong narito. Pero hindi ko kailanman
naisip na magkakatotoo nga.
"Masaya rin ako, Miss. Akala ko talaga hindi na tayo magkikita ulit!"
Bumitiw siya at pinunasan ang mga luha. Napangiti ako. She aged a bit. Mas naging
mature sa mukha pero sa
pangangatawan ay halos parehas lang.
"You'll have plenty of time catching up with her, Petrina. Mabuti pa, ayusin mo ang
kwarto niya sabay sa
paghatid ng mga bagahe."
"Sige po, Senyora!" ganadong balik ni Petrina.
Pinanood ko siyang nagmamadaling bumalik sa bahay. Their other househelps greeted
me, too. Si Mercedita
ang nagpakilala naman sa mga bago. Pagkatapos noon ay naiwan ulit kami ni Senyora
na mag-isa patungong
bulwagan.
"Nga pala, hija, I'mwondering why Zamiel did not travel with you?"
"Ah. May meetings pa po kasi siya."
"Oh, though, iyon nga pero nasabi kasi ni Uriel sa akin na medyo mainit daw ulo
niya sa meeting ayon sa
sekretarya. Naisip ko lang... k-kung... may problema ba sa inyo?" nag-aalinlangang
sinabi ni Senyora.
P 41-5
Tiningnan ko lang ang bawat yapak ko. Hindi ko alamkung ikukwento ko ba kay Senyora
o hindi. Though it is
better if our problems will be just in between us.
"Alammo kasi, hija. Hindi sa nanghihimasok ako pero kilala ko ang apo ko. I could
not admit this to myself
before but right now I've come to realize that he's been so uptight for years after
the failed engagement. Kaya
alamko na problema n'yo lang ang makakapag-init ng ulo niya."
Nag-angat ako ng tingin kay Senyora. Umiling agad siya.
"But you don't have to tell me about your problems. Just know that I'mhere whenever
you need someone for
it, okay? Magpahinga ka muna, hija at tutulong ako sa paghahanda sa ilan pang
darating na bisita."
"Sige po."
Hinayaan niya naman akong umakyat sa dating kwarto. Petrina is so happy to guide me
back to my usual
room. Walang pinagbago ang kwarto bukod sa inayos pa ang mga muwebles at
pinintahang muli ang mga
haligi.
"Naaalala mo ba noon, Miss? Dito rin po ang kwarto n'yo noon! Sobrang saya ko nang
sinabi ni Senyora na
engaged na ulit kayo ni Sir Zamiel!"
Naupo ako sa kama at pinasadahan ng tingin ang bawat bagong muwebles na naroon.
Binalik kong muli kay
Petrina para mangitian siya.
"Oo..."
"Grabe ang iniyak ko noong umalis ka! Ayaw na ayaw namin kay Ma'amDaniella!
Feeling! 'tsaka papansin
kay Sir Zamiel!"
Ngumiti ako.
"Hindi nga iyon pinapansin ni Sir, e. Pero 'yon lang, medyo suplado rin kasi si Sir
nun..." patuloy niya sa
kwento.
Nakinig pa ako, kung hindi lang natigil dahil sa isang marahang katok. The door
creaked open and I saw who
it was.
"Sir K-Karius!" medyo nanginig ang boses ni Petrina nang nakita si Kajik sa
pintuan.
Tumayo ako at agad na sinalubong ang dating kaibigan. I cannot ignore the changes
in his physique and even
his expression. Ngayon, pakiramdamko mas hawig niya na si Zamiel, mas seryoso at
mas madilim. Even so,
I know that he's the same Kajik I know years ago so I was real confident to attack
himwith a hug.
He chuckled when I hugged himtight.
"Welcome home! Pero pinayagan ka ba ng kapatid kong mangyakap ng ibang lalaki?"
Bumitiw ako at nginitian na lamang si Kajik. His face darkened and his eyes became
more menacing.
P 41-6
"Kumusta ka na? Sabi ni Zamiel, you're already married!" I pointed out.
Napawi ang ngiti niya. Tanging ang madilimna mga mata ang natira. "Why don't we
talk about your upcoming
marriage, instead?"
I tilted my head at that answer. Parang may kung ano. He didn't deny it. I thought
Zamiel was bluffing, I guess
he wasn't. But Kajik doesn't want to talk about it either.
"Or magpahinga ka muna. Kadarating mo lang, 'di ba? Nasa baba ako mamaya magkita na
lang tayo roon. I'm
sure you miss riding horseback?"
It's a hint na ayaw niyang pag-usapan iyon kaya tumango na lamang ako.
"Okay. Magpapahinga lang ako saglit at magbibihis na rin. Bababa ako pagka
tanghalian."
Iyon nga ang ginawa ko. Umalis si Kajik at naiwan kami ni Petrina sa kwarto.
Ikinwento ni Petrina lahat ng
nangyari sa nagdaang panahon na wala ako. Lahat ng mga detalye tungkol sa
pakikipagsapalaran ni Daniella
na makuha ang mahal na atensyon ni Zamiel.
Naligo ako at nagpatuloy siya sa katatalak sa kwarto. But I never heard her mention
Kajik's wife or even his
wedding. I'mcurious but I know I shouldn't meddle with things.
"Hmmm. Dito rin ba nakatira ang asawa ni Kajik, Petrina?" tanong ko sa kalagitnaan
ng mga kwento niya.
For the first time since we met again, she stopped talking without effort. Hirap
siyang magsalita. Torn
between wanting to answer my question and now wanting the question itself.
"Nevermind..." agap ko.
Bumaba kami para sa tanghalian. Si Senyora at Kajik lamang ang kasabay kong kumain
kaya nakumpirma
kong hindi yata rito nakatira ang asawa ni Kajik. Hindi na rin ako nakiusyuso pa.
Especially that Senyora
Domitilla is already talking about my wedding.
"Did you choose a gown already? What about the date, napag-usapan n'yo na ba ni
Zamiel?"
Napainomako ng tubig sa mga binatong tanong ni Senyora. Nakapili na ako ng gown. Sa
date, wala pa kahit
na preparado na ang mga dokumento namin ni Zamiel. Or maybe Zamiel changed his mind
after last night?
Parang may gumuho sa puso ko nang naisip ang posibilidad na iyon.
"Hija?" medyo kabado rin ang tanong ni Senyora.
Napatingin ako kay Kajik na ngayon ay umiinomng tubig habang tumitingin na rin ng
seryoso sa akin.
"Pag-uusapan pa po ulit namin ni Zamiel 'yon."
"Bakit? Hindi ba kayo nag-uusap? You see each other everyday, right?"
I saw Petrine in front of us looking worried. Binaba ni Kajik ang inumin at ngumisi
na.
P 41-7
"Nag-away kayo?"
Huminga ako ng malalim. Hindi ko alamkung kukumpirmahin ko iyon o hindi.
"Break up, perhaps?"
"No way!" agap ni Senyora. Naalarma sa suhestyong sagot ni Kajik.
Hindi ako nakasagot. Now Senyora looks so worried.
"I mean..." kinalma ni Senyora ang sarili. Napainomna rin siya ng tubig at ilang
sandaling nag focus sa
kanyang paghinga.
"Misunderstanding lang po..." sabi ko para maibsan ang kaba niya.
Kajik chuckled. Sumulyap siya sa bintana kaya napalingon na rin ako. I saw a few
drops of rain outside.
Umiling siya.
"Nga pala... I promised we'd go horseback but it's raining a bit. We'll do that
when the rain stops, is that
okay?"
Tumango ako.
Hindi na muli nagsalita si Senyora. Kabado ito sa misunderstanding namin ni Zamiel
kaya si Kajik na lamang
ang nagkwento. He's here for a vacation. He has a condo in Manila but he's very
busy with so many things
kaya hindi kami nagkaroon ng pagkakataong magkita roon.
I suddenly wonder if his wife is in his condo? Hindi ba sumama rito? Busy ba? Pero
nagbabakasyon siya
kaya dapat natural na kasama niya ang asawa?
We resumed our talk on the terrace. Umuunti ang patak ng ulan pero habang umaambon
pa ay pareho kaming
hindi willing na mangabayo. Lagpas ala una ay panay na ang tingin ko sa gate para
sa darating. Si Senyora ay
naging abala sa handaan para sa mga inhinyerong isasama ni Zamiel rito.
"I highly doubt you're marrying my brother for the company," biglang sinabi ni
Kajik.
Uminit ang pisngi ko. Sa huli ay bumuntong hininga, sumuko sa kahit ano pang
pagtanggi.
"Or you made himbelieve you're marrying himfor that?"
I chuckled mockingly. "He can't be that dense to realize that, right?"
"Realize what?" medyo gulat na tanong ni Kajik.
Magkapatid nga talaga sila. Did he expect me to agree to marry someone just for the
company? Oo, kailangan
ko si Zamiel para sa kompanya pero sa dami ng nangyari, kung hindi ko siya mahal,
hindi ko siguro maiisip
na pakasalan siya.
"That you're marrying himbecause you love him?" he sounds a bit surprised at that.
P 41-8
Makahulugang tingin lang ang binigay ko kay Kajik.
"Damn, woman! You're probably showing himmixed signals. I heard you pushed himaway
last time. Mahal
mo naman pala?"
Wow. He's updated.
"That's a different story. Your grandma didn't want me for him. What choice do I
have?"
"Your choice. Hindi naman si Lola ang magdedesisyon kung ikaw nga ang pakakasalan
ni Kuya."
Napaangat ako ng tingin sa kanya. Nag-iwas naman siya at binaling ang atensyon sa
baso kahit pa
nagpapatuloy sa pagsasalita.
"Maybe you're not showing my brother much about your real feelings. That's
sometimes the cause of
misunderstandings..."
Wow. Wait lang... May problema ba siya sa marriage niya. Imbes na isatinig ang mga
iniisip ay lumingon na
lang ako sa gate. He's right, though. I don't show Zamiel much about my feelings.
Kaya ba kahit na sinabi ko
na kagabi ay tila hindi siya naniniwala? O wala man lang reaksyon? Baka naman
napagod na siya sa akin?
"They're here..." Kajik declared when we both saw their van entering the gates.
Napatayo ako roon. Nakita ko rin ang isang pick up sa likod ng van. Pakiramdamko'y
sila na nga ito.
Thye househelps lined up, something usual in this mansion. Tumayo na rin si Kajik
para salubungin ang
pagdating mga bisita. Nagkukumahog na rin akong sumunod, kabado at umiinit na ang
pisngi.
"We'll horseback when the rain stops, okay?" si Kajik nang nakitang medyo lumakas
muli ang ulan.
Iilang kasambahay ang lumabas para magbigay ng payong sa mga lumabas sa van. May
tatlo naman doong
may dalang tuwalya, kung sakali sigurong basa ang mga bisita. Si Senyora Domitilla
naman ay nasa harap,
ngiting ngiti para matanggap ang mga bisita.
Para akong nakalutang sa anticipation at kaba. Nilingon ako ni Petrina, isa siya sa
may hawak ng tuwalya.
Nilakhan niya ang mga mata niya kaya lumapit pa ako sa bukana ng bulwagan upang
makita ang paglabas ng
mga panauhin.
Some of themwere wet. Iilang inhinyero namin ang bumati sa akin. Pero naghanap ang
mga mata ko kay
Zamiel na kabababa lang sa pick-up at medyo basa rin. He refused the offer of
umbrellas and pointed one of
our engineers without it. Tumakbo siya patungong bukana at walang pag-aalinlangan
kong kinuha ang tuwalya
na hawak ni Petrina.
"Welcome home, hijo! Pasensya na at noong tumulak ang mga sasakyan ay hindi pa
umuulan kaya hindi
nakapaghanda..." si Senyora kay Zamiel na sa akin naman ang titig.
My heart is beating so fast and loud. Lalo na noong nagtungo na ako sa kanya para
punasan ang tubig ulang
nanuot sa kanyang balat at buhok.
P 41-9
"Welcome everyone! I'mso glad you're all here. Feel at home, gentlemen..." bati ni
Senyora at binalewala na
kami.
Kahit na hindi naman siguro, pakiramdamko'y nanonood sa amin ang lahat. Zamiel's
eyes bore into Kajik and
then back to me. Nanatili na iyon sa akin hanggang sa makalapit ako. My heart is
tingling with so many
sensations. Pakiramdamko ay pinipigilan kong huminga ng mabilis at malakas kahit pa
kailangan ko iyon sa
sandaling iyon.
Pinipigilan ko rin ang lakas ko sa bawat dampi ng tuwalya sa kanyang pisngi at
leeg. Pinipigilan kong
maghuramentado sa harap ng nakatingin at sa harap ni Zamiel na nakatitig lamang sa
akin.
Sinalubong ko ang patak ng ulan sa dulo ng kanyang buhok. Naramdaman ko ang init ng
kanyang balat ng
bahagyang dumampi ang aking daliri sa kanyang leeg. I blushed furiously when I
realized what I'll do a few
seconds fromnow. Pagkatapos kong marahang mapunasan ang kanyang mukha ay
tumingkayad ako para
maabot ang kanyang labi.
I gave himone sweet kiss before proceeding with what I'mdoing.
"How's your flight?" I asked confidently like nothing happened.
Fuck!!!
"Fine. Yours?" he said huskily.
Tumindig ang balahibo ko sa lalimng kanyang tinig. I can sense the tension and his
internal fret.
"Fine, too. Kumain ka na?"
Para akong mahihimatay kahit sa simpleng tanong ko lang! Ni hindi ko siya matingnan
kahit na siya ay nanatili
ang tingin sa akin. Mabuti na lang at inaabala ko ang sarili ko sa pagpupunas sa
kanyang dibdib.
"Yes. You?" he asked back.
"Tapos na rin," sagot ko at natantong wala nang ibang maitatanong pa.
Tumango ako at biglang napanghinaan. Binaba ko ang tuwalya at bahagyang umatras.
Bago ako makalayo ay
hinawakan niya ang palapulsuhan ko. My heart jumped so hard I think I'll have a
heart attack!
"Nasa kwarto natin ang mga gamit mo?"
Sa gulat ko ay napaangat ako ng tingin sa kanya. He's looking ruthless and forceful
but deep inside, I know of
his gentleness and affection. Akala ko noon, his being ruthless and vulgar are the
things I will hate the most
on him, pero nagkamali ako. Iyon pa ang naging dahilan mabaliw ako sa kanya.
"H-Hindi. I guess Senyora thinks it's inappropriate because we're not married."
His jaw clenched. Nilingon niya ang iilang kasambahay at agad nag anunsyo.
"Pakilipat ang gamit ng asawa ko sa aming kwarto."
P 41-10
Isang tingin lang ay umatras na si Petrina at iilang kasambahay para sundin ang
naging utos. Senyora
Domitilla, on the other hand, is busy pushing the engineers to eat another lunch
kahit pa tapos na umano silang
kumain.
Naging successful naman siya. Nadala niya ang mga ito sa kusina. Tinapik ni Kajik
ang balikat ni Zamiel, tila
pagpapaalamna maiiwan niya na kami. Lumingon muna ito sa akin.
"Horseback when the rain stops, huh?"
Tumango ako at ngumiti. Zamiel's grip tightened. I know why. Nilingon ko siya.
"I don't know how to ride a horse anymore. Can I ride with you instead?"
I blushed again when I realized what happened the last time we did that. Ngayon,
sinabi ko lamang iyon dahil
bukod sa iyon naman talaga ang totoo, ayaw kong magselos siya.
"Fine. Let's go to our room. I'll just change..." sabi niya at hinila na ako
paakyat sa engrandeng hagdanan.
Binitiwan niya lamang ako nang nakapasok na kami sa kwarto niya. His roomis a bit
bigger. I don't
remember coming here in daylight kaya medyo nanibago pa ako sa looban.
Naghubad siya ng damit. I looked away fromhis naked back and concentrated on the
room's interior, instead.
Nang nakapagbihis na siya ng bagong t-shirt ay 'tsaka ko lang ibinalik ang tingin
ko sa kanya.
Wearing a dark blue v-neck shirt, inayos niya ang kanyang buhok at naupo sa kama.
In front of himis a huge
mirror. Nanatili akong nakatayo malapit sa pintuan. He turned to me with serious
and ruthless eyes.
His hair is messy. Medyo basa parin kasi ito kaya lumapit ako sa kanya. Sa
paglalakad ay para akong
lumulutang pero tiniis ko ang nararamdamang paghuhuramentado para lang maipadama sa
kanya, ayon kay
Kajik, ang aking nararamdaman.
Madaling maabot ang kanyang buhok lalo na ngayong nakaupo siya sa kama. Marahan
kong inayos ito sa
paraang gusto ko. Combing the strands with my own fingers while he's looking up at
me.
"Are you still mad at me?" tanong ko, nakatingin lamang sa kanyang buhok.
Naramdaman ko ang kanyang braso at kamay na yumapos sa aking hita para mas mahigit
pa ako sa gitna ng
kanyang mga binti. Hinayaan ko siyang gawin iyon kahit pa kabadong kabado ako,
hindi mapakali, parang
mahihimatay.
"Yes."
Natigil ako sa pagsuklay dahil sa sagot niya. Napaatras ako ng bahagya. Naramdaman
niya iyon kaya
hinigpitan niya pa lalo ang yakap sa aking hita at binalik niya ako sa dating
distansya.
"But I told you I love you..." sabi ko na tila iyon ang sagot sa away naming
dalawa.
He groaned, his frustration very evident. Hinila niya ako pababa sa kanya. He bent
my knees forcefully but
gently. Napayakap ako sa kanyang leeg sa gulat. I shrieked when he lifted me up and
put me down in between
P 41-11
him. Ang magkabilang tuhod ay nasa magkabilang gilid ng kanyang baywang.
"You crazy woman. You really think I'd recover that fast after seeing you kiss
another man?"
Uminit ang pisngi ko.
"And you didn't even protest? I thought violence was for savages, I was wrong.
Dahil noong nakita kitang
hinalikan ng iba, wala akong ibang maisip kundi maging bayolente sa lalaking
kahalikan mo!"
Kinagat ko ang labi ko.
"And what was your reason? A farewell kiss? Fuck that. You're not doing that. Sa
kaibigan man o kahit
kanino."
"I know... I was wrong, I'msorry."
Suplado siyang umiwas sa akin ng tingin. Ngumuso ako lalo at tinagilid ang ulo para
mahanap ang titig niya
pero iniwas niya lang lalo.
"I said I love you and you act like it's nothing..."
"Tss. Paasa ka..." he murmurred without looking at me.
Nagulat ako sa sinabi niya. Hindi ko na napigilan ang ngiti. Lalo na nang nakita
kong bahagyang nag-iba ang
kulay niya at tila may naiisip na kinokontrol lamang.
"You don't believe me?!"
Umawang ang kanyang labi pero hindi siya nagsalita. Tinikomniyang muli iyon.
"Gosh, Zamiel. We fucked and all that..."
Naagaw ko ang atensyon niya. He put his index finger on my lips. Tinanggal ko agad
iyon. He doesn't want
my vulgarity.
"Made love..." he corrected.
Umirap ako at nagpatuloy lamang. "...I couldn't and didn't do it with other man
because it's you who I love
tapos ngayon, hindi ka naniniwala? Manhid ka rin 'no?"
"You made sure I remember how much you hate me so I couldn't forget about it
easily."
"And you think I'll really marry you for the company, huh?"
"I don't care, anymore. I just wanna be married to you."
Umiling ako at natawa na lamang sa kanya. Bahala ka na nga, Zamiel! Nang nagtama
ang aming tingin ay
nakita kong seryoso siya. Napawi ang tawa ko. I felt his hand snaked on the small
of my back. My heart
pounded so fast and hard. Pakiramdamko ay naririnig niya iyon. I don't like how
this feels. I don't like this
P 41-12
intimacy. It's making me dizzy.
"Hmm. But is it true, though?" marahan niyang sinabi sa akin. "You're in love with
me."
Bastard! Sabing oo, e! Kumalas ako sa kanya para magpaliwanag. Tumayo ako at
tumalikod pero imbes na
hayaan akong makawala ay hinigit niya ako pabagsak sa kanyang kandungan. I saw how
hard I fell on his
thighs and how tight he snaked his arms on my body. Kahit ang mga braso ko ay ayaw
niyang makawala.
"You're in love with me..." ulit niya.
Sa harap namin ay isang malaking salamin. The intensity and passion his eyes is
showing off in our reflection
made me dizzier. Hindi ko na kayang tumingin pa sa posisyon namin.
Hindi pa siya nakuntento nang nakitang nakakawala pa ang binti ko. He put his legs
together just to trap my
legs. Para hindi na talaga ako makawala ng kahit konti.
"Yeah..." I whispered.
He chuckled near my ear. Kinagat ko ang labi ko. Ang napapaos niyang halakhak ay
nagpatindig sa balahibo
ko.
"What happened to all those I-will-never-like-you things?"
Nagkibit ako ng balikat.
"You want to marry me because you're in love with me, huh?" he whispered near my
neck.
Nag-iwas ako ng tingin para mabigyan siya ng tamang espasyo sa aking leeg.
"Yes," sagot ko.
"Kailan lang 'to?" he murmurred.
"Back when I was sixteen..."
Natigil siya sa kanyang pagsinghot sa aking leeg. His embrace became tighter, tila
ba wala na siyang plano
pang pakawalan ang kahit anong parte ng katawan ko simula noon.
"That's bullshit!" malutong niyang bulong.
"I didn't lie with my feelings for you, Zamiel. Lahat ng sinabi ko, totoo. Bukod
lang sa pangalan ko at sa
katotohanang magpapakasal ako sa'yo. But I know we can't be together. I was so
young and-"
"Fuck! I could wait till your eighteen!" agap niya na para bang mababago pa namin
ang nakaraan kung sinabi
ko lang sa kanya na totoo iyon noon.
Umiling ako. "Iba ang estado natin noon, Zamiel. I'mnot like you-"
"I don't fucking care a bit of your status, Astherielle! You can be a beggar for
all I know, I'd marry you
P 41-13
anyway! Bakit sinabi mo saking nagsinungaling ka?" he said painfully.
Kita ko ang titig niya sa aking mukha dahil sa repleksyon namin sa salamin.
"So you'd push me away?" sabi ko. "Because that's what you should do."
Umigting ang panga niya.
"And how is your pursuit of that ambition, hmmm?" He said sarcastically. "Did you
get rid of me?"
"No..."
"Damn you, woman! We lost years!"
"We have years ahead of us, Zamiel. That is what's important," I said in a very
calmway.
Natigil si Zamiel. He sighed heavily and rested his chin on my shoulder. Hinawakan
niya ang mga kamay ko
bago hinalikan ang aking balikat ng matagal.
"Kung ganoon, huwag na nating patagalin pa ito. Hindi ko na kayang maghintay pa
ulit."
I bit my lower lip. His words were marked with warning and finality.
"If I can have you now, I'll have you immediately, Astherielle. This long
engagement is over by the end of the
week."
Huminga ako ng malalim.
"I'mtired of hearing Zaldua on your name when it should've been Mercadejas a long
time ago."
Kayafeeling niandra wala kang pakesa kanya... Ali, Zamiel, pakitiruan ito
Relatesiya hahahahaano howwill youmakeandrastay?????
P 41-14
Kabanata 40
553K 25.3K 22.2K
by jonaxx
This is the final chapter. Thank you for being with me in the journey of my baby
Zamiel and Astherielle. See
you on the next installment! (did not proofread. sorry)
---
Kabanata 40
Worth Living
Tanaw ang marahang sikat ng araw sa malayo at ang malawak at kalmadong karagatan,
binaba ko pa ang
katawan ko para tuluyang malunod sa asul na dagat. Kabado ako ngayon. Zamiel did
not waste another time
for our marriage. Gumawa siya ng oportunidad na makasal kami rito sa Costa Leona
gamit ang kapangyarihan
ng pamilya at ng mga dokumentong natapos namin sa Maynila.
With only a few trusted people watching us sign a legal contract that will bind us
together, he did not dare
tell even Senyora Domitilla about it. Iniisip niya kasing matatagalan ito dahil
gugustuhin pa ng matanda ang
engrandeng handaan.
Not that he didn't want that, anyway. He wants our wedding grand but he won't let
another week pass by
without marrying me so he did it his way. Tuloy parin ang kasal namin sa Maynila,
iyon nga lang hindi alam
ng lahat na kasal na kami dito pa lang.
Inangat ko ang daliri ko kung saan naroon ang kulay gintong singsing na
napalilibutan ng diamante, our
wedding ring.
I remember how this finger was once enveloped by an engagement ring. Bumaling ako
sa kabilang parte ng
tanawin, sa mga buhangin ng Costa Leona, kung saan ko huling nakita ang singsing na
iyon.
I did not mention it to Zamiel. It is time to forget about the painful past and
look forward to the future.
Anyway, he's given me a better promise. Better than what we had years ago.
Hindi ko nga lang maiwasang maalala ang unang tibok ng bata kong puso noon. That
even with my rational
mind, I still fell for someone out of reach. Even when I know he's not for me, I
still couldn't stop myself from
hoping for us.
Kasama pa noon ang regalo niya sa akin. Isang kuwadro ng guhit naming dalawa. A
scene at this very place
with us two in the background... where it all started.
Nanatili ang mga mata ko roon hanggang sa nakita ko si Zamiel sa taas ng hagdanan.
He leaned on the
P 42-1
concrete bannisters before he decided to go down.
Sumama ako sa trabaho ng ilang araw. Ngayon, pinili niyang huwag na muna akong
isama dahil bukod sa
gagabihin daw ng husto ang mga tauhan, uuwi pa ang kanyang Mama at Papa ngayon.
Plano na rin naming
sabihin sa kanila na nagpakasal na nga kami noong nakaraan. I can imagine Senyora
Domitilla's reaction.
Wearing a white v-neck t-shirt and a dark maong pants, with his usual brown boots,
para akong ibinabalik sa
dating buhay naming dalawa. Napaisip tuloy ako kung ano nga ang nangyari kung kami
talaga ang
nagkatuluyan noong una pa lang.
Yumuko siya nang nasa buhangin na at pinulot ang aking tuwalya. Umahon ako at
naglakad pabalik sa
dalampasigan para salubungin siya.
Umihip ang hangin. Halos manginig ang likod ko nang naramdaman ko iyon. Sumayaw ang
kanyang buhok
dahil sa hangin, and for the nth time, I find himmore attractive and mysterious
than ever. Ang kaibahan lang...
ngayon... alamkong... akin siya.
His soulful and ruthless eyes is all on me. Wala rin siyang kahit anong ekspresyon
kundi pagseseryoso
habang tinitingnan akong umaahon. And even when I married him, I still don't
understand why my heart is
jumping up and down thinking that he's watching me with only a white bikini on me.
His eyes burned a bit for a moment. Humakbang siya palapit sa akin, tila hindi
kuntento sa pacing ng lakad ko
patungo sa kanya. Nang nakalapit ay agad niya akong niyakap gamit ang tuwalya.
"You got bored?" tamang hula niya.
Buong araw akong walang ginagawa. Abala ang lahat sa pagdating ng mag-asawang
Mercadejas. Kabado
ako habang tinitingnan ang lahat na abala roon kaya bumaba na ako rito para
makapagswimming.
"Slightly. Tapos na ang trabaho?" tanong ko.
He nodded.
Naupo kami sa sarong na dala ko kanina. Nilapag ko iyon sa buhangin kasama ang iba
ko pang gamit. He
looks so out of place here on the shore. Jean-clad and with his boots, iba sa
madalas nakikitang suot ng mga
taong nasa dalampasigan. But this is their land and he just got home fromwork, and
it is my normal sight of
himsince the very beginning.
Pinagdikit ko ang mga binti ko, takot na baka mabasa ang kanyang maong. Kahit
nakapagpunas sa tuwalya ay
medyo basa parin ako.
He positioned himself behind me. I'min between his thighs, bilanggo ng kanyang mga
binti. Nagulat ako nang
hinatak niya ako palapit pa sa kanya. Sinadya ko pa namang gawan ng distansya sa
takot na mabasa pati ang
damit niya.
"Mababasa ka, Zamiel," I warned.
"My parents just boarded their flight..." sabi niya, balewala ang warning ko.
P 42-2
Tumuwid na lang ako sa pagkakaupo para hindi na tumama pa ang basang tuwalya sa
kanyang dibdib. Inayos
ko pa ang tuwalyang nakagapos sa aking katawan para hindi talaga siya madampian ng
basang tela. He
effortlessly pushed my chest back dahilan ng pagtama muli ng basang likod sa
kanyang dibdib. Dinagdagan
niya pa ng lalong pag kulong sa mga binti ko. I feel like a small animal lured and
imprisoned by a wild beast.
Nag-angat ako ng tingin sa kanya, suko na sa gusto niyang mangyari pero nag-aalala
parin na mabasa siya.
"Hindi pa natin nakausap ang Mama at Papa mo tungkol sa kasal. What if they don't
agree with it?"
Hindi ko alambakit hindi ko na inisip ang reaksyon ng Mama at Papa ni Zamiel
tungkol sa amin. Pakiramdam
ko ay ang mahalaga lang ay ang opinyon ni Senyora Domitilla. And since the old lady
highly agrees with it,
everything is fine. Ngayong pauwi ang Mama at Papa ni Zamiel dito, ngayon ko lang
natanto kung gaano ka
nakakatakot iyon.
"Does the opinion of other people still matters to you? They won't throw a party
years ago if they didn't like
you, anyway," si Zamiel.
"Iba 'yon. They think I was the one promised for you, Zamiel."
Natahimik siya. Ang kaliwang kamay niya ay hinagilap ang aking kamay. Binitiwan ko
ang lupi ng tuwalya
para matanggap ang kamay niya. My heart is beating so wild as I watch himleisurely
kissing my ring finger
like it's his most fragile possession.
"You are the one promised for me," he whispered.
Ngumuso ako para pigilan ang ngiti. I know he's speaking figuratively. Like someone
out there promised us
together. Like the Maker of colors, the Master of the seas, the Ruler of worlds.
"And you promised yourself to me. Naniningil lang ako, Astherielle."
"Your parents think we're just engaged. Hindi kasal. Ibig sabihin, kung ayaw pala
nila sa akin, may paraan pa
para-"
Natigilan ako sa kalagitnaan ng pagsasalita nang nakita ko kung ano ang ginagawa
niya. Tutok ang isang
pamilyar na singsing sa parehong daliri kung nasaan ang gintong singsing namin.
Namilog ang mga mata ko at nalaglag ang panga. Bakit nasa kanya?
Tuwing naiisip ko ito, akala ko nasa kailaliman na ng buhangin. Na gaya ng panahon
at ng batang pag-ibig,
naibaon na ito. Na gaya ng kahapon, kailangan ng kalimutan upang makapagsimula na
ng bago.
Now that I amseeing it here, slowly sliding on my ring finger, I couldn't help but
remember how true all my
promises were. Na kahit pa lokohin ko ang sarili ko, na hindi iyon totoo at ginawa
ko lang lahat ng iyon para
sa pera at sa kagustuhang mag-aral, nananaig parin ang patunay na totoo ang bawat
salita, haplos, at halik ko
sa kanya.
Tears pooled in my eyes. Zamiel kissed me below my ear then he whispered...
"Wala ng paraan pa. You are engaged and married to me."
P 42-3
I amso lost for words. He smirked even when I saw his eyes blur in slight pain
fromall the happiness we're
feeling. Parang repleksyon lang ng naluluha kong mga mata ngayon.
"S-Saan mo 'to nakuha?" nanginginig na boses kong tanong.
His eyes traveled on my body. I twisted a bit when I asked himthat question kaya
bahagya ring gumalaw ang
aking tuwalya. He snaked his arms on my waist para maayos ang tuwalya at matabunan
ang katawan ko.
Balewala talaga sa kanya kung mabasa man siya o hindi.
"Saan mo 'yan iniwan?" he said in an accusing tone.
Kinagat ko ang labi ko nang naalala iyon. But then how did he know about it?
"Ibabalik ko sana 'to sa'yo bago ako umalis noon, 'di ba? Inisip ko baka gusto mong
ibigay kay Daniella. You
refused to accept it so I had to do it..."
"You really think it is that easy for me to accept another girl after you, huh?
That's yours. And stop talking
about Daniella. Away natin ang nangyari noon, stop dragging other people's name."
Gumaan ang puso ko sa hindi malamang dahilan. I chuckled. Tinitigan ko ang mga
singsing sa daliri ko. I can
imagine another ring for our wedding in Manila. I'msure Zamiel won't take that
opportunity to put another
ring on me.
"Away? Away na umabot ng ilang taon?" patuya kong sinabi.
"Yeah..." bulong niya.
Ngumiti ako. I can sense that he really believes it is just a simple
misunderstanding. He was just angry. And I
was hopeless.
"So we really did not break up for you, huh?"
"Yes," siguradong agap niya.
Hinawakan niya ang kamay ko. Slightly resting his arms on the sides of my arms and
his elbows near mine.
Pinaglaruan niya ang mga daliri ko. Pareho naming pinagmamasdan ang dalawang
singsing na bumubuo sa
amin.
"I never had any relationship after you..." bagsak niyang bulong.
"Did you try to have one, though?" kalmado kong usisa.
"I lost all interest for it..."
My lips twitched. His thumb is stroking my ring finger. Marahan at tila nanghehele
ang kanyang bawat
haplos.
"Maybe you've changed your sexual preferences?" sabay tawa ko.
P 42-4
I can feel his chest booming a bit.
"Maybe we should try and see if I have? Hmm?" banta niya sabay dikit niya pa lalo
sa aking katawan sa
kanya.
I felt himflinch behind me, hard and painful. Marahan ko siyang tinampal sa braso
sabay tawa pero pinirmi
niya ako sa kanyang katawan.
"Stop squirming or I'll take you here," banta niya ulit sabay gapos sa mga kamay
ko.
Nagpumiglas pa lalo ako habang tumatawa. Nahulog ang tuwalya dahilan ng mabilis
niyang pagkuha roon at
pag yakap muli sa akin gamit ito.
"I almost forgot that you'll like that. You won't take that as a threat, huh?"
"Ewan ko sa'yo, Zamiel! Baliw ka ba? May makakita sa atin dito!" humihinahon kong
tawa.
"You think I'mscared someone will see us?" puno ng banta ang boses niya.
"People will see me naked!" sabi ko, inaatake ang possessiveness niya sa akin.
Tumigil siya at mas lalong niyakap ako. His lips found their way to my neck. He
sniffed and kissed it for a
long while. Mabilis at malakas ang pintig ng puso ko. Sinusubukan kong huminahon
pero mahihirapan talaga
yata ako.
"Umuwi tayo ng Romblon pagkatapos ng honeymoon."
Umirap ako dahil alamko, sa islang iyon niya lang ako magagawan ng pantasya niya ng
hindi siya
nangangamba sa makakakita sa akin. Oh gosh, I should've realized that I have a
husband so vital and full of
life. Na... sobra sobra rin ang energy niya... sa kahit anong parte ng relasyon.
"Baka buntis na ako pagkatapos ng honeymoon?" sabi ko sabay tingin sa kanya.
Natigilan siya. Hindi ko alamkung saan siya nagugulat, normal naman ang sinabi ko.
"You're not taking the pill or whatever?"
"Do you want me to?" tanong ko.
"Of course not!" he said with so much conviction. Halos galit pa nga sa akin. "I
thought you were because
you hated me so. You want my sex but never want my commitment." inosente niyang
dagdag.
Ang yabang din talaga ng isang ito! He really knows his strengths and he's using it
to his full advantage.
"No... I'mnot taking the pill."
"My hunch is probably right. You're already pregnant with my baby," sabay halik
niya ulit sa aking leeg.
Tinampal ko ulit siya. Kinunot ko ang noo ko pero hindi ko mapigilan ang ngiti.
Damn himand his crazy
P 42-5
antics!
"We don't know that! Ayaw mo bang mamuhay muna na tayong dalawa lang?" It's a
stupid question because I
know fromthe very beginning he wanted it so bad.
"Matagal na kitang gustong buntisin, baka nakakalimutan mo?" may halong galit na
sinabi niya.
Umirap ako at bumuntong-hininga na lamang. I'mhopelessly in love with all of his
crazy. Natatawa na naman
ako pero dahil seryoso siya ay pinigilan ko na lang ang sarili ko.
I would probably never get tired of our small conversations. Paano pa ang mga deep.
Kahit siguro mga away
ay matutuwa ako.
"Mabuti na lang pala talaga hindi ako iyong pinagkasundo sa'yo, kung ganoon. I
won't graduate!" giit ko.
"You will with any course you like..." sabi niya na para bang nag po-promote ng
life insurance kung
nagpatuloy lang kami noon.
"I'mhappy with the course I studied, anyway, kaya ayos lang," bawi ko naman.
"Hmm. Well, you can take Industrial Technology, too, so there's nothing much to
regret if we married
earlier."
Hay naku, Zamiel! Tinutulak niya talaga na maganda ang buhay ko kung ako nga ang
pinagkasundo sa kanya.
"And I'll wait till you graduate before I'll get us pregnant," seryoso niyang
bulong.
Hindi ako nakapagsalita nang natantong baka ilang beses niyang ibinaon sa isipan
niya ito. Naaalala ko pa
naman noon kung paano niya pinagplanuhan ng mabuti ang magiging future naming
dalawa. He's clearly pages
ahead of me in terms of planning our future. It made me so guilty. It made his pain
more deep-seated. Kaya
naiintindihan ko kung bakit sobra sobra ang galit niya sa akin noon.
For a man like himto commit and to plan for the future, only to be fooled with
lies, is such a devastating
news.
"I imagine helping you with your assignments for school. Sa condo natin ka
nakatira, at araw-araw kitang
ihahatid sa unibersidad na papasukan mo."
Parang dudugo ang labi ko sa kakakagat habang iniisip ngayon na iyon nga sana ang
nangyari. Somehow,
thinking and dreaming about what could have been makes me happy and emotional right
now.
"And you'll get jealous with my boy classmates for sure."
"Hmmm. Maybe?" he kissed my ear. "But you'll kiss me and assure me I'mthe only one
so..."
Parang nilulukot ang puso ko habang iniisip kung paano siya umasa na ganoon nga ang
mangyayari. And how
many times he got so disappointed with the way I treated himjust because I was a
coward for a long time. I
was a coward because I'mscared of the pain. The pain given by other people. The
pain that I was so sure he
can give me.
P 42-6
"B-Baka magkasuntukan pa kayo ng lalaking kaklase ko, kung sakali," tinago ko ang
nanginginig kong boses
sa isang tawa.
"I don't punch boys. Violence is for savages... Hmmm... But, I don't like seeing
you touched by any man. Kiss,
more so..." he said lazily.
"Baka hindi ka rin sasaya, Zamiel. Busy ka. Busy naman ako sa pag-aaral. Your
dreamof a married life
won't be that happy if it happened earlier."
"I don't dreamof a married life. I dreamof being married to you. Magka iba iyon.
Kaya ano ang dahilan kung
bakit hindi ako sasaya, Astherielle?" seryoso niyang sinabi. "Unless you won't be
happy with me?"
Tears fell down my eyes like an overflowing stream.
"Of course, I will be happy with you!"
I squeezed me tighter. He wiped my tears with his thumb. Kahit na basa ako, ang
init ng katawan niya ang
nagbigay sa akin ng pansariling init. Like a home in a cold night. I didn't feel
cold at all. Naisip ko tuloy,
kung ganoon din ba siya? O baka siya naman ang nilalamig dahil sa binibigay niyang
init sa akin.
Inayos niya ang buhok ko. Hinagilap ang bawat tikwas na basa ay nilagay sa kanang
balikat ko para lang
tuluyan niyang maangkin ang aking balat sa kaliwa.
He gave me a soft kiss on the cheek where my tears were just a while ago.
"Then we will be happy..." sabi niya.
I twisted my lips again to finally tell himwhat I'mthinking. "Ayos lang, Zamiel.
Baka hindi mo naabot ang
mga pangarap mo kung tayo nga ang nagkatuluyan agad. You have your own company
right now, Zamiel. You
have the status and all that. Maybe that's because of what happened between us. At
kung nagkatuluyan nga
tayo noon, baka lahat ng 'yan wala sa'yo. Naabot mo lahat ng pangarap mo, kaya ayos
lang."
He renewed our entertwined fingers. Mas humigpit ang hawak niya sa akin.
"Ikaw lang ang pangarap ko, Astherielle," he whispered valiantly.
He sighed heavily. Ganoon din ako. Tumigil na sa pagsasalita dahil pakiramdamko
sasakit muli ang puso
kapag pinantayan pa ang sinabi niya.
"Whether I'll have you earlier or later, as long as I will have you... my dreams
are true..."
Ni hindi ko na namalayan ang pagpapahinga ko sa kanyang dibdib. I gave himmy full
weight while we sit
there and watch the waves touch the shore. Gaya ng ginagawa ko sa kanya noon,
tuwing sumasakay ng
kabayo. Pinapaubaya ko sa kanya ang sarili ko habang siya'y tuwid na nakaupo, hindi
alintana ang dagdag na
bigat para sa kanya.
I cherished the silence between us. Na ang tanging maririnig ay ang alon sa aming
harap at ang aming
paghinga. Wala nang pangamba sa kahit ano pang magiging problema dahil alamko,
basta magkasama
kaming dalawa, malalagpasan ko ang lahat.
P 42-7
I rested my legs a bit. Ang kanang binti ay hinayaan kong tumihaya galing sa
pagkakahukod. Accidentally, his
right hand fell on my thighs, brushing a my underwear a bit. I couldn't stop myself
frompurring softly.
Naramdaman ko ang pagbaling niya sa akin.
Uminit ang pisngi ko at bahagyang inalis ang kanyang kamay sa akin. Afraid he might
realize how my mood
just suddenly changed.
Nailayo ko na ang kamay niya ngunit ipinilit niya ang pagbalik. This time, he's so
bold in touching me slowly
and passionately.
"Zamiel..." marahan kong sinabi.
"Shhh..." he chuckled and continued doing it.
Mas lalo lang uminit ang pisngi ko. I shut my thighs close so I can stop himbut my
half-hearted attempt were
futile. Hawak ang kabilang binti ko, nanonood si Zamiel sa aking naliliyong
ekspresyon habang patuloy na
hinahagod iyon. The only thing in between his finger and my womanhood is the thin
cloth of my bikini.
"May makakita... s-sa atin, Zamiel..." I warned himwith a tone that's
unrecognizable.
He covered my body immediately but continued doing it like nothing's going on.
Napatingin ako sa kanya,
batid kong namumungay na ang mga mata ko dahil sa ginagawa. When his finger
skillfully maneuvered my
undies and find its way to my naked flesh, bahagya akong napadaing.
Alamkong medyo malakas iyon lalo na dahil humalakhak siya, tuwang tuwa sa naging
reaksyon ko! I bit my
lowerlip to stop my screams especially now that he's slowly teasing my folds, but
never going all out.
I'msoftly whimpering and curling on him. Ni hindi siya natinag sa mga pagkakayanig
ko. Nanatili siyang
tuwid at nagpapatuloy sa ginagawa, tila ba alamna ang lahat ng pwedeng mangyari.
His other hand slid past the towel. He teased my twin peaks alternately and even in
between the wet cloth, I
amso turned on for it.
"I'mcrazily in love with you..." he whispered.
I rested my head on his shoulders, nawawalan ng lakas na maniubrahin ang bawat
parte ng katawan. I amno
longer the master of my body. It is already Zamiel! Damn!
He teased and teased my folds and my peaks until I couldn't stop myself
frommoaning. Ni hindi ko na inisip
na nasa pampublikong lugar kami. Ni hindi na ako nangamba pa na may makakita man sa
aming kahit sino.
For this time, I think we're alone. I hoped we're alone. I'mhappy to be alone with
him... in this world...
always.
One touch in the bud and I was screaming and weak. A chuckle on my ear made it more
intense. Tinabunan
ko ang mukha ko ng mga palad para pigilan ang sigaw at ang mga ekspresyong
nararamdaman ko lang talaga
sa kanya.
He hugged me so tight while my body is still convulsing and shattering.
P 42-8
"And my only dreamis to make you as crazily in love with me, Astherielle. And I'll
do it in any way..." he
whispered.
"Sir?" isang sigaw galing kung saan ang nagpadilat at nagpabalik sa aking wisyo.
I immediately panicked. Kahit pa si Zamiel ay lumingon lamang sa likod na tila ba
hindi big deal kung may
makakita man sa amin o wala.
"Shit! Zamiel!" I whispered when I heard more voices.
"Pinapatawag na po kayo. Dumating na po si Ma'amat Sir..." sabi ng isa pang
kasambahay bukod sa tumawag
kanina.
Ilan ba silang inutusan at bakit parang may audience pa kami.
"Susunod na kami," kalmadong sinabi ni Zamiel.
"Okay, po," sagot pabalik ng mga kasambahay.
Nang nawala ang mga tinig ay nasapo ko na lang ang noo ko.
"They saw us?!" naaalarma kong sinabi.
"Nope. Don't worry."
"They saw us!"
"You're facing the sea, Astherielle. They think you're just resting on me..." he
assured me pero nanatili ang
takot sa isipan ko.
Nakita niya iyon sa mukha ko kaya muli siyang humalakhak.
"I won't let themsee you. Though, why does it matter anyway?"
He hugged me tight fromthe back. Lumilipad parin ang utak ko sa nangyari.
"We're married. I love you," aniya na parang iyon lang ang sagot para may dahilan
ang lahat ng ginawa
namin. "Stop looking guilty. It's oaky..."
"Dumating na ang parents mo. Haharap na ba agad tayo? I probably looked like a
woman who's just got
finger fucked!" natataranta kong sinabi.
He groaned. Kunwaring pagod na pinabagsak ang ulo.
"Where did you learn your foul words?"
"How do we call that? Finger loved?" inosente kong sinabi.
Isang malakas na hagalpak ang binitiwan niya. Like a beast roaring of laughter.
Naistorbo yata ang kalikasan
P 42-9
sa lakas ng ugong ng malalimniyang tawa. Uminit ang pisngi ko at tumigil na lang sa
pagsasalita dahil
pinagtatawanan niya na ako sa mga ideya ko.
"Oh you..." umiling siya at nagpatuloy sa pagtawa hanggang sa inangat na ako
patayo.
To make things worst, hindi na talaga nag-antay pa ang parents niya na tawagin
galing sa kwarto o ng
hapunan. Nanatili sila sa bulwagan, naghihintay sa pagdating namin ni Zamiel. Hindi
pa nakakapagbihis si
Uriel at Lucianna Mercadejas. Both in all black jackets and sophisticate airport
attires.
Mabuti na lang at bago pa kami makapasok ay nabigyan na ako ng bathrobe ni Petrina.
Iyon lang ang suot ko
habang si Zamiel ay ang white v-neck, maong, at bota. Even Senyora Domitilla looks
spectacular in her long
night dress.
"Is it true, Zamiel?" ang banayad at kalmadong boses ni Lucianna Mercadejas ang
nauna. "You're already
married?"
All of themwere very expectant of us. Nakita ko pa ang pagkakagulat sa mukha ni
Senyora Domitilla.
Nanlalaki ang mga mata at halos magpoprotesta na kay Lucianna. Pero nang nagsalita
si Zamiel ay natapos
agad ang pagtitipon.
"Magbibihis lang kami. Kagagaling niyang maligo sa dagat. Baka magkasakit siya kung
matatagalan pa. Let's
talk about it through dinner."
With a dropped jaw and an alarmed expression, this time for a different reason,
Senyora Domitilla turned to
us.
"So it's true? Kailan? Civil? Why? What about the party? Church?"
Hinigit na ako ni Zamiel bago pa ako makasagot sa matanda. I heard her groaning and
almost crying
dramatically over it.
Kabado na tuloy ako. His parents didn't seempleased. Dinaluhan lang ni Lucianna
Mercadejas ang
matandang senyora sa huling tingin ko.
Naligo at nagbihis ako. Naghintay lamang si Zamiel sa akin sa kama. Nang natapos
ako'y nakita kong kasama
niya sa kama ang kuwadrang kanina lang ay nasa isipan ko.
The frame is new but the drawing and the colors inside were the same. Hinukay niya
talaga ito sa buhangin,
e! I know for sure!
"I buried this along with the ring in the hopes that I will bury our memories,
too!" sabi ko.
"And was it successful?" nagtaas siya ng kilay.
Umiling ako.
"I'll dig all your memories up. You won't forget me..."
I smiled widely and jumped to hug him. Wala nang mas isasaya pa ang buhay ko kapag
kasama ko siya. I
P 42-10
don't care if we remember everything in the past... the lies and the pain... the
only important thing is whatever
we will have in the future together.
"Where are we going to put it?" he asked like it's a normal thing for us.
Luminga ako at itinuro ang isang espasyong kulang sa kuwadra. Hinalikan niya ang
tungki ng ilong ko.
"Okay. I'll put it there after dinner..."
Still so high of everything that's happening, hindi ko na namalayan ang oras.
Nakita ko na lamang na madilim
na sa labas at nasisiguro kong kailangan na naming maghapunan. I made an affort to
not look guilty with
whatever we did back on the shore. Naglagay ako ng make up at inayos na rin ang
buhok.
The awkward silence on the dining table filled us. Paulit-ulit ang iling ni Senyora
Domitilla habang halos
nagpapahayag ng disappointment sa ginawang kataksilan ni Zamiel.
Zamiel's father talked first. Small talks about business. Para siguro gumaan ang
tensyon. Si Kajik na nasa tabi
ng Senyora ay nakikisali na rin. Lucianna, on the other hand, is boldly looking at
me like I'msome puzzle she
has to solve.
Nakita ko pa kung paano bumagsak ang mga mata niya sa aking mga singsing habang
umiinomng tubig.
"Son, what about the wedding plans in Manila?" her first question made me feel
better.
Ang suhestyon ng sinabi niya ay tila tanggap na magpapakasal kami. I sighed
heavily.
"Tuloy po iyon, Mama," malalimna boses ni Zamiel.
"You cannot wait?" patuloy nito.
"Yes..." Zamiel said like it's nothing.
Kajik chuckled. Uminit ang pisngi ko. Bumaling si Lucianna sa akin.
"At pumayag ka?" she asked me.
Kabado akong yumuko. Her air is intimidating. She's screaming of class and elegance
that I cannot just
answer himwith whatever's on my mind.
"That your wed with himwithout a party and a proper dress?" she voiced out her
concern.
"I'm... okay with anything simple, Madame," agap ko.
She withdrew her intense look. Binaling niya naman ito ngayon sa anak.
"I'mnot," si Zamiel naman. "Kaya nga magpapakasal kami sa Maynila. I just want to
do... it... immediately."
"Well, it is not yet late to celebrate, Lucianna. Let's just prepare for a party
tomorrow," si Uriel Mercadejas
naman iyon.
P 42-11
"That's a good idea, anak! Iyon nga ang gagawin natin! I have to plan it out now
and call our friends!"
nagbalik muli ang interes ni Senyora sa sinabi ng anak.
Nakita kong ngumiti at tumango si Lucianna Mercadejas. Then she looked at me with a
smile on her face.
"Astherielle, you have to understand that the wedding of my son shouldn't be simple
like what you're content
of. With all the things that happened between you two, I don't understand why
you're fine with a simple
ceremony."
Bahagya akong natawa para sa aking sarili.
"Madame-"
"And it's not Madame... or Tita. It's Mama for you."
Hindi ko na naipagpatuloy ang sasabihin sa gulat sa sinabi ni Lucianna Mercadejas.
Sumimsimsiya sa
kanyang kopita, nangingiti.
"Through the years, I know I'ma good judge of character. I deeply regret how I let
my sons marry the woman
we chose for them. Kabilang iyong pagkakasundo ko kay Zamiel kay Daniella. But I
judged you poorly after
the news of you fooling us for a million," sabi nito.
Ngumiti ako. "Totoo po iyon. I lied for money dahil hindi ko po alamna mayroon na
ako noon. Pinagkaitan
po ako ng edukasyon. Pakiramdamko po na pera ang kailangan ko para makalaya at
makapag-aral."
She nodded cooly like she already knows that. Naramdaman ko ang marahang palupot ng
braso ni Zamiel sa
aking baywang.
"I know. I'msorry to hear that. I never want to break my promises to anyone. Even
to those who are hated. Or
to those who have wronged us. I cannot break my promise to Matilda..." aniya.
Napawi ang ngiti ko sa pahayag. Pakiramdamko alamko na kung saan ang tungo nito.
Napabaling ako kay
Zamiel na ngayon ay namumungay ang mga matang nakatitig sa akin. Like nothing could
ever go wrong even
when his mother is telling us she can't say no to Tita Matilda.
"Pero hindi ang anak ko ang nangako kay Matilda. Ako ang nangako kaya ako ang hindi
tutupad. My son is
free to break my promise and credibility as long as it is for his happiness..."
My mini heart attack faded. Ngumiti si Lucianna Mercadejas. Isang tila bulong na
halik ang iginawad ni
Zamiel sa akin. Assuring me fromall my doubts and fears. I smiled genuinely.
"I know he will love you that way, anak... despite the flaws, and the pain you gave
each other..." she said,
directed on me.
"Even more than that..." Zamiel murmurred.
Huminga ng malalimsi Lucianna Mercadejas, tila nanghihinayang sa pag-ibig na kayang
ibigay ng anak sa
akin. My heart hurts because of the words frommy mother-in-law.
P 42-12
"Yes, Zamiel..." tila may pahiwatig na alamniya ang kakayahan ng anak. "May you
both love each other that
way," baling niya sa akin.
Akala ko kanina, nang naibigay ni Zamiel ang singsing at ang kuwadrong simbolo ng
mga alaala, sakit, at
kasinungalingang ibinaon ko dati sa buhangin ng Costa Leona, iyon na ang
pinakamasaya sa lahat. Nagkamali
ako.
Mabilis akong tumango. Pinigilan kong tumulo ang mga luha. I smiled and nodded
crazily because I definitely
will... love himmore than that!
Mas may isasaya pa pala sa araw at buhay na ito.
And it is to realize that we have to be loved and accepted, not by everyone, but by
ourselves. I now accept
all my mistakes and flaws in the past. Wala nang ibabaon pa sa limot dahil lahat ng
iyon naging dahilan para
maging ganito ako ngayon. Lahat ng pagkakamali ay naging aral.
A life worth living is a life of truth and acceptance... of oneself... of your
reality... and of the people you
love. This is the life I intend to live with Zamiel fromthis day on.
bebi?? HAHAHHAHAHAHAHHAHAHAHAANO BAYAN
P 42-13
Wakas
539K 28.5K 47.3K
by jonaxx
Ito na po ang Wakas ng What Lies Beneath The Sand. Ito po ang huli kong post para
sa story na ito.
Maraming salamat sa pagbabasa hanggang dito. May you all realize that darkness is
not the end, but only part
of the process called life. So... Carry on. No matter how hard it is.
---
Wakas
"Maeengaged ka na raw, 'di ba?" tanong ni Mona habang nakatayo sa aking harap.
I amspacing out here. Kanina pa kami nandito, nagkakatuwaan, pero wala akong ginawa
kundi ang matulala
paminsan-minsan.
I put my hand on Mona's butt, the way she wants it to. Kanina pa ito paulit-ulit na
lumalapit sa akin at palagi'y
nagsisimula ng usapan. Tumingala ako sa kanya. Trying to get my lost appetite back.
"Engaged, my ass."
"Ayaw mo?" Raoul asked as he downed a familiar liquor.
Tumuwid ako sa pagkakaupo at tinanggap ang bagong salin ng alak. Kahit na hindi na
pinansin ay nagpatuloy
si Mona sa gilid ko. Naupo siya roon at kumapit na sa aking braso.
"Who wants to be engaged, anyway? We're too young for that," si Kajik.
"Oo nga. That will only mean na hindi na tayo makakapag ganito, hindi ba?" Mona
caressed my forearm
indulgently. "Pero pwede rin... your fiancee won't bother if she doesn't like you.
Wala rin siyang magagawa
kung ito talaga ang gusto mo."
Tumango ako. Tama si Mona. At kung sino man ang fiancee ko, nasisiguro kong
napipilitan lang siya para sa
pera. She won't take this seriously. And if by chance she'll like me, hmm, that's a
different story. I can be of
use to her. I'll definitely give her what she physically wants. Just as long as she
won't meddle with how I
want my life to be lived.
Inangat ko ang madilimna likido at galing doon tiningnan ko ang sapa sa harap
namin. This is my life. Bland.
Brown and dark, over and over again. Like the color of sex and booze. Brown and
black. Brown for the
booze. Dark and black for the sex. I like it that way all the time. I'mnot
complaining at all.
Hindi ko alamna ang mga kulay na iyon, may ibang kahulugan. Ang mga kulay na iyon,
hindi ko magugustuhan
simula nang binanggit ko ang pangalang hindi sa kanya.
Days after I met my fiancee, my view of life turned upside down. That fucking fast.
P 43-1
"I'msorry. Hindi ko inasahan na uulan at matatagalan kami. Hindi ka raw nagreply
kay Kajik. Dapat sinabi
mo na bawal akong sumama para malaman ko na ayaw mo pala," she said sweetly.
This girl.
Hinila ko siya palapit sa akin. She got startled a bit pero nagpatuloy siya. Hinuli
ang dulo ng aking basang
buhok para mapunasan ng dahan-dahan. Seryoso siya habang ginagawa iyon. Her chinky
eyes full of sweet
mysteries. Ang malambot niyang mga kamay, dahan-dahang humahaplos sa akin. At saan
ko man siya
hawakan, wala akong maisip kundi ang takot na baka mabasag ko siya at masaktan.
She smells like fresh peonies. Her hair is so soft. Her eyes never wanting to get
caught by my stare. And her
actions, sweet and lovely.
"Saan ka ba galing at bakit ka ginabi? Nakauwi na ako rito kanina pang alas kwatro
at hinintay kita. Nagalala
ako," malambing niyang sinabi.
Tumindig ang balahibo ko. I just suddenly want to claimher mine. Mark her mine. She
will be mine, anyway.
She will carry my name, be my equal, and have me all the same. And I will be hers,
for all time.
"Sorry. Are you... m-mad at me?"
Bumagsak ang tingin niya sa aking dibdib. I searched for her vision because I want
her eyes on me all the
time. At least while she's rewiring my whole system.
Ayaw kong makasal? Talaga lang, ha? Anong meron sa pagpapakasal ang hindi ko gusto?
Dahil matatali ako?
Nasaan na iyong sinasabi kong bawal siyang makealamsa buhay ko? Syempre,
makekealamsiya. Dahil ako,
makekealamdin ako sa kanya. We will be one before this year ends. I will be commit
to only her. I'mtired of
the games, anyway. I'mtoo old for that.
Talagang magpapatali ako! Talagang magpapakasal. Papakasalan ko siya. She's so
young, just eighteen, and
ready to marry me. So I will give her what she wants. Get married and be a happy
woman for the rest of her
life... with me.
"Yes," I whispered breathily.
"I said I'msorry."
Tunog nagtatampo siya pero sa pagpupunas, alamkong bigo at nagpapatalo na. Kinagat
ko ang labi ko habang
tinitingnan siya, submissive and almost miserable.
Yes, baby. I want your submission but that doesn't mean you're gonna be miserable.
You'll like it. You'll love
it bad.
"Fuck. You know I can't stay mad at you... Damn!"
Hinanap ko ang kanyang labi para halikan ng marahan. One kiss and I knew it's her
first. Para akong
nababaliw sa pag-iisip na ako lang ang hinayaan niyang ganito. And her kind of
girl, this is not because we'll
P 43-2
get married soon. She likes me! She might even be falling for me!
She's very beautiful. It's almost impossible na hindi pa siya nakakahalik hanggang
ngayon. And she's here
now, letting me kiss her. Letting her husband kiss her.
Tumigil ako pagkatapos ng pangalawang halik. I licked my lips and crouched so our
forehead will touch.
"Is that your first kiss?" napapaos ang boses ko.
Tumango siya. To hear that it is, is a different story. Hindi siya nahihiyang
aminin sa akin na ako nga ang
tangi niyang halik. At simula ngayon, ako lang. Dahil hindi ko hahayaang magsawa
siya sa akin. Hindi ko
hahayaang magkaroon siya ng oras na maghanap ng iba. Magsisikap ako na makontento
siya sa akin buong
buhay namin.
"Good. And it will be your only."
Won't marry, my ass. Now, I'mfucking planning of our future together! I'mplanning
of building my life with
her. I can't waste time here playing around! Dapat, ngayon pa lang, naghahanda na
ako para sa pamilyang
bubuuin namin! Ngayon pa lang, nagsisimula na akong magnegosyo, hindi para sa
sarili ko, kundi para sa
amin, at para sa mga magiging anak namin!
"Akin ka. Buong araw. Bukas," deklara ko.
There is no need to calmdown. Ayos lang na isipin kong mabuti ang kinabukasan namin
dahil doon naman
talaga ang tungo namin. She's okay with marrying me. Ang sabi niya, gusto niyang
makapag-asawa ng lalaking
mahal niya. Well, I have six months to pursue her and make her realize that she's
in love with me. Kaya
sigurado akong ikakasal nga kami sa taong iyon.
"What are your plans, Zamiel?" my father asked me once while I was at work.
Ang sabi sa computer, nasa bahay lang siya sa Maynila. He's alone in the video but
I'msure my mother is just
around, wanting to hear what I have to say.
"I know you, son. Alamkong hindi ka pa handa sa buhay na ganito pero gaya ng sabi
ng Lola mo, this is an
essential part of your growing up. You will eventually learn to love that girl.
Your mother thinks she'll make
a great wife. Although, a little bit too young for you but..."
"I'mfine, Papa..." mataman kong sinabi.
"You're fine..." ulit niya, medyo nagulat sa sinabi ko.
Tumango siya, tila pinoproseso pa ang sinabi ko. I chuckled and started with my
plans.
"We'll go back to Manila before June so I can start with my masters."
"Masters!" ulit ni Papa, gulat ulit.
"She's determined to finish her studies first bago kami bumuo ng pamilya kaya
naisip ko, habang abala siya
sa pag-aaral, mag-aaral na rin ako. We'll probably graduate together."
P 43-3
"Hmm. Wow! Okay... ano pa?"
"I'll also need to process her papers para sa pagpapalit ng apelyido niya para
hindi na siya mahirapan sa
university. My condo is a bit far fromher school so baka rin lumipat kami.
Maghahanap muna ako.
Magtatanong din ako sa kanya kung gusto niya ba ng condo o bahay talaga."
"What about you? Malapit ang condo mo sa opisina?"
"I'll just adjust my time. Isa pa, I'll drive her to her school everyday kaya baka
huli na ako papasok sa
trabaho araw-araw, Papa."
"You are thinking about this, Zarrick..." medyo manghang sinabi ni Papa. "You like
your fiancee that much,
huh?"
Ngumisi lang ako at natahimik. Like is an understatement.
I smirked, remembering all of that in just a blink. Parang kailanlang, nangyari ang
lahat ng iyon. Parang
kailanlang...
"We were so young when you two got engaged! Ngayon, nandito ulit kami para sa after
wedding party ninyo!
You two did not even give us some closure! Dapat ay nagpakasal talaga kayo sa harap
namin!" sabay tawa ni
Mona, Peter's wife.
After our lunch, my parents and my grandma decided to host a party. Hindi nga nila
kaya na walang party
pagkatapos ng kasal. Kaya naman nang nalaman nilang kasal na kami, mabilisan ang
pagpaplano at informal
na ang pag-invite ng guests.
"Oh, we will," sabay ngiti ni Astherielle sa kanila.
Pinalupot ko ang aking braso sa kanyang baywang at hinigit siya palapit sa akin.
Peter grinned and nodded. He's watching us closely. Probably shocked that we found
each other again after
all those years.
"We'll send you the invites soon. We'll have our grand wedding in Manila," sabi ko
nang hindi tinatanggal
ang tingin sa maganda kong asawa.
She's all smiles as she greeted our guests. Ilang taon na ang lumipas nang tahimik
at seryoso niyang
sinasalubong ang mga guests namin. Ngayon, nandito siya, kumportable at nakangiti.
Her smile gives color to my world. Simula pa noong una, at hanggang ngayon. She
made me realize how dull
my life was with just all the blacks around. Itinuro niya sa akin na ang itimay
hindi lamang para sa alak at
lupa, ito rin ang kulay ng sakit... ito rin ang kulay ng pagpapaalam.
Alamko. Dahil iyon lang ang naging kulay ng mundo ko simula nang umalis siya.
I closed my curtains right after I saw her burying the sketch and the ring beneath
the sand. Hindi ko
tatanggapin ang mga iyon. Pinaniwala niya ako sa mga kasinungalingan niya!
P 43-4
I fucking asked her if she lied with everything! Kinumpirma niya sa harap ko na
ganoon nga!
Ibig bang sabihin noon, lahat ng sinabi niya sa akin, kasinungalingan? Her
feelings, her want to marry me, her
hopes and dreams, our future plans? Kasinungalingan iyon lahat?
And I fucking fell in love with someone way younger than me! Hirap na ngang isipin
noon na eighteen siya,
ngayon mas lalo na! She's just fucking sixteen! Man, I could get sued for that!
It's just so sick and disgusting.
I have never liked someone that young. Noong akala kong eighteen siya, iyon pa nga
ang pinakabatang
nagustuhan ko tapos malalaman ko na mas bata pa siya sa pinapaniwalaan kong edad
niya!
Fuck that! Disgusting!
Disgusting, your ass, Zamiel.
"Where are you going, Zamiel?" Daniella, the real one, asked.
I ignored her. Hindi ko kayang magsinungaling sa sarili ko. Maaaring galit ako sa
babaeng iyon pero hindi ko
kayang magbulag-bulagan sa nakita kong paglilibing niya sa singsing namin kahapon!
She didn't even want to
keep it! For memories sake? Talagang isosoli niya sa akin, at nang hindi ko
tinanggap, nilibing niya!
Ano 'yon? Ililibing na lang ang lahat ng ganoon kadali?
Nahukay ko ang nilibing niya kahapon pagkatapos ng dalawang oras na paghahanap. I
almost lost all my
hopes to get it back again but here I am, relieved that I have them. Hindi ko nga
lang alamkung ano ang
dahilan ng paghukay at pagkuha ko sa mga iyon. Ang alamko lang, hindi ko kayang
inilibing lang ang mga ito
ng ganoon. Hindi ko matanggap na kahit alaala man lang, hindi niya kayang dalhin
kung saan man siya
pupunta.
"You know what, Zamiel. I have news for you..." Raoul said in a very intriguing
tone.
For years, I tried to forget about her. For years, I concealed how much I regret
everything that happened. Na
pwede naman suwayin ko ang mga magulang ko at sabihing siya ang gusto ko. Just wait
till she's eighteen and
then we'll marry each other, right?
But then I realized she lied to me.
She lied to you, Zamiel. Niloko ka para sa pera. Kaya kahit anong gawin ko, hindi
na mababago ang
katotohanang nagsinungaling lang siya sa akin. Para saan? Para magustuhan ko siya?
Ni hindi niya man lang inisip na kaya ko namang ibigay ang perang iyon sa kanya,
nagpakatotoo lang sana
siya. Damn it! Fuck, why amI thinking this way? Anong pwedeng ibigay ang perang
iyon? Hindi ko
matatanggap kung pera nga lang ang habol niya sa akin. At mas lalong hindi ko
tanggap na batang bata pa
iyon. That's sick and illegal. So for goodness' sake, I should stop thinking about
her every fucking time.
"What is it?" I tried to sound not interested.
Wala itong balitang hindi sinasabi agad sa akin. Isa lang ang alamkong ibabalita
niya. Sigurado ako roon.
P 43-5
"She's in Sta. Ana, Cagayan, according to my sources-"
"I don't fucking care..." agap ko.
"Maraming manliligaw..." agap niya rin na parang alamkung saan ako dapat
tinututukan.
Binalingan ko siya. He smirked and downed another shot. Madilim. Narito kami sa
isang bar, kasama ang
napakaraming kaibigan, inaaliw ang sarili, pero sa huli ay ito ang pag-uusapan.
"I don't care," paninindigan ko ito.
"Hmm. Fine."
"Why do you have news about her anyway?" medyo umahon ako sa kinauupuan nang
natanto iyon.
Is he secretly stalking her?
Padarag na nilapag ni Raoul ang kanyang iniinom. Alamniya agad ang iniisip ko.
"Nagkataon lang," aniya at tumayo na parang pinal na ang kanyang naging sagot.
Oh, right. He's searching for someone so...
Wala akong pakealam. Maraming manliligaw? Bakit? Ilang taon na ba iyon ngayon? I
mentally counted her
age. She's... well... nineteen?
She's of legal age!
"Tsss..." umiling ako at nilagok ulit ang isa pang shot ng alak.
Tinitigan ko ang baso, itinapat sa mga kulay na nagsasayawan sa harap. She's
nineteen now, with suitors
parading in front of her. Hindi katakataka. I'd marry her immediately on her
eighteenth... if the circumstances
were perfect. And if she were true to me.
Damn!
"Akala ko ba wala kang pakealam?" Raoul said when one of the investigators revealed
some things about
Astherielle Seraphine Zaldua.
"Just checking..." sabay iwas ko ng tingin at baling sa mga papel na kahahatid lang
ng inupahan kong
imbestigador.
Nasa opisina ko siya ngayon. He's watching his phone closely while comfortably
sitting on the sofa of my
office. Binasa ko ng isa-isa ang mga pahina na tungkol kay Astherielle.
Why will her father leave her with nothing? Kahit ang bahay man lang nila? Why will
he give everything to
her step mother?
"Hindi naman malupit ang ama niya sa kanya, hindi ba?"
P 43-6
Raoul's eyes darted on me. He smirked. Parang ngiting tagumpay dahil ngayon
kumbinsido na siya na
pagkatapos ng ilang taon, interesado parin ako sa babaeng nanloko sa akin.
"My... my..." he shook his head. "Gusto mo yatang maloko ulit, ah?"
Ngumuso ako at muling binasa ang lahat. Through thorough investigation, I have
learned about the secrets of
her life. How her father only wanted to protect her innocence and how her step
mother played with
everything.
"Why don't we plan for your engagement with Daniella already?" si Tita Matilda,
isang dinner pagkatapos
kong malaman ang lahat.
I stopped myself fromsaying bad things. Sumimsimako sa wineglass at hindi agad
sumagot.
"After all, you two are of age..."
Daniella smiled sweetly. I ignored her. Nag-angat ako ng tingin kay Tita Matilda.
Hindi pwedeng malaman
nila ang tungkol sa pakikialamko sa mga ari-arian ng mga Zaldua. I have to earn
their trust. Their trust... but
definitely not through the engagement.
I amalready fucking engaged!
"Oo nga, Zamiel..." singit ni Mama sabay ngiti.
"I have so many plans involving the company. That's my priority for now."
"W-Well, tha'ts... that's great. I mean... para rin iyan sa future n'yo,
Daniella..."
I really don't know what's my real purpose for all of these. Nababaliw na talaga
yata ako. I amangry with her
for using me, until now, but I amalso solving her problemfor her.
"Don't you think you're wasting your time on that?" si Raoul habang hinihilig ang
ulo sa sofa.
Katatapos lang namin sa isang meeting. He has some free time and he decided he's
spending it here in my
office. Matalimko siyang tiningnan.
Katatawag lang ng doktor ni Attorney Ildefonso Palomar, ang lawyer ng mga Zaldua.
He's still not fit to do
his job and I might wait for months before he'll recover fromhis operation. And
yes, after almost seven
years, here I amstill trying to solve the mystery of the Zaldua assets.
Mali. I'mnot trying to solve it anymore. I solved it. Nalaman ko na ang
pinakamalaking asset sa kompanyang
iyon ay sa nag-iisang anak ni Engineer Teodorico Zaldua at Dorothea Zaldua. The
house belongs to her, too.
She's not supposed to live like that because she has money.
"Sige nga... Anong mangyayari kapag napatunayan mo nga? Sasabihin mo sa kanya?" I
equalled Raoul's hawk
like eyes.
"Probably," sabay iwas ko ng tingin.
P 43-7
"And what do you think will happen? She'll run back to you? Thank you for saving
her from-"
"I'mjust wondering, Raj. I'mnot stupid. She fooled me for money. At hindi ko na
siya tatanggapin pa dahil sa
ginawa niya. Ayaw ko nang maulit pa iyon! We won't work anymore..." mariin kong
sinabi para matigil na
siya.
He sighed. I can almost hear his smirk on it. Matalimko siyang tinitigan. Gusto
niya talagang makita na tama
ang hinala niya. Na ginagawa ko ang lahat ng ito para mabalik si Astherielle sa
akin. Well, he's wrong. I'm
not doing this for that.
"Sa bagay. Ayaw niya na rin siguro sa'yo. Well, her new job is in full bloom. Hindi
ka na rin papansinin
noon, kung talagang pera ang habol niya sa'yo..."
He smirked evilly. Ano ang ibig niyang sabihin? Job in full bloom? What? Her
involvement with the furniture
thing back in Cagayan Valley?
"Bakit?" hindi ko na napigilan.
"Well, I saw her with Caleb Samaniego in some hotel."
In Cagayan Valley? Caleb Samaniego? Hindi ako nakagalaw. It's confusing. O baka
naman niloloko lang ako
ng isang ito?
Nagkibit balikat si Raoul na para bang wala lang ito. Normal thing.
"According to some, she's working in this high end escort company. Probably how
Caleb knew her... hired
her... you know... hindi ba sa imbestigasyon mo, nalaman mong iyong Auntie niya'y
ganoon ang trabaho-"
"You're kidding me..." kalmado kong sinabi. Hindi ko alambakit parang natatawa pa
si Raoul ngayon.
"No, I'mnot. You might want to ask Gino. Kasama siya noong nagpunta sila ni Caleb
sa club. Caleb called
her. Tinable-"
"Fuck! You're kidding me!" napatayo ako sa galit.
Umahon si Raoul at ngayon seryoso na. Kahit anong isip ko na maaaring niloloko lang
ako nito, hindi ko
kayang hindi magduda. Her Aunt is working there so it's not possible! At hindi ba
kaya niyang gawin ang
kahit ano para sa pera? Niloko niya nga ako para sa pera? Kaya bakit hindi ito,
hindi ba?
"Apparently, I'mnot."
Tumayo si Raoul, inaayos ang coat, at umaamba ng pag-alis.
"Which club?" I asked.
Tinable siya ni Caleb Samaniego? At lumabas sila? Saang hotel? Did he... I feel
like I'mlosing my mind
now. Hanggang ngayon ba, pera parin? Naghihirap siya kaya ganoon ang trabaho niya?
She's fucking rich!
Hindi ko pa man mapapatunayan ngayon dahil sa kanyang attorney, kailangan niyang
malaman na iyon para
matigil na siya sa kahibangan niya!
P 43-8
"I thought you don't care about her anymore?" Raoul said in a playful tone.
Unfortunately, I'mnot playing here. "Tell me," malamig kong sinabi.
He smirked. Nagdidilimlalo ang paningin ko. This is bullshit. I won't take this.
"Kung pera lang pala ang problema niya..." hindi ko na natuloy sa sobrang
frustration.
"... marami ka naman niyan?" dugtong ng kaharap ko.
Matalimkong ibinalik sa kanya ang aking titig pero hindi na ako nagprotesta.
Tumango siya.
"I'll send you the details about it later," he said as farewell bago umalis ng
aking opisina.
Hindi na ako nag-alinlangan pang pagbuntungan ang mga bagay sa harap ko. Kumalabog
ang buong opisina ko
sa kulog ng mga gamit na nabasag at nahulog.
"Sir? A-Are you okay?" My secretaries immediately opened my door.
I clicked my neck. Kinalas ko rin ang necktie at pumikit ng mariin habang nakaharap
sa bintana sa likod lang
ng aking lamesa.
Here I am, working my ass off, trying to solve her problems while she's just
there... whoring? Trying men.
Exploring.
Kung galit ako sa kanya noon, mas lalo na ngayon. Nag-uumapaw ang galit ko. Sobra-
sobra.
Kailangan kong makita siya roon. Hindi pwedeng sabi-sabi lang ang papaniwalaan ko.
But then when I
closed that deal for thirty million, I realized it is really true! Nagtatrabaho nga
siya roon bilang escort! And
for just thirty million? You cheap... I groaned my frustration and downed another
liquor.
"I want Astherielle Zaldua. She's your escort, right?" I said confidently.
Kausap ko ang kanyang Auntie sa kabilang linya.
"Uh, sorry, Sir, but she's not a-available."
What the hell? So she is an escort? I gritted my teeth.
"If you want, I can send you more of our most private escorts."
"She's not available? Ang dami bang customer niya? I want her and no one else-"
"Sir, meron po kami si Jeanne Michel o pwede rin po si Kirsten Cruz-"
"How much are they?"
"Ah!" now she sound relieved. Akala niya siguro kukunin ko ang mga binanggit na
artistang kabilang yata sa
agency. I just want to know how much they're paid. "One hundred thousand a night,
po. Kirsten just new to
P 43-9
this so... she's four hundred-"
Astherielle Zaldua for four hundred fucking thousand? Look at what you've become!
Damn it!
"Thirty million for Astherielle Zaldua."
"What?" gulantang niyang sigaw. "I mean... Sir... Uh... Well..." Tumatawa na ng
pahisterya ang Auntie niya
ngayon.
"I want her for at least three to five days. Give me your account and I will
immediately transfer the money-"
"Sir... May exclusive rules po kasi iyong si... uh... Astherielle. Maraming bawal
kaya-"
"I don't care."
"Bawal po siyang... ano... Actually, I have her contract."
What the fuck? She even has a contract? She's legit part of this fucking agency?
Gusto kong ibato ang
telepono.
"Sabi rito... uh... she's not allowed to have any sexual intercourse... and
uhmm..."
Hinilot ko ang sentido ko. Hindi ko alamkung mapapanatag ba ako ngayong nalaman
kong maaaring walang
nangyari sa kanila ni Caleb Samaniego o magagalit parin dahil sa trabahong
pinapasok niya.
Wait? I really believe that nothing happened between them? This industry is dirty
as fuck! We can't tell if
that's true!
"Marami po kasing bawal-"
"Thirty million for her. I want her. I won't deal if it's not her. And yes, send me
that contract. Wala akong
pakealamkung maraming bawal sa kanya. Gusto ko, siya," mataman kong sinabi.
"Oh... Okay. Sige po. I will also send you the account number. I need to make sure
if you can pay half of it so
I can reserve her-"
"I will pay in full, immediately. My secretary will call you back for your bank
account," mariin kong sinabi
at binaba ang telepono.
I pinched the bridge of my nose to stop myself fromthe maddening anger I have. This
is not happening, right?
She's not in that escort company! Fuck!
I just booked her! Kaya kasali nga siya!!!
Purong galit at poot ang umahon sa aking puso nang nagkita kami. Pero kalaunan,
gaya noon, napapaikot niya
talaga ako ng husto. There's just something about her... and I don't understand.
Tinitigan ko siya habang natutulog. She looks so peaceful. Papunta kami ngayon sa
kung nasaan ang aking
yate. I planned all of these. Dadalhin ko siya sa Romblon, ipapakita ko sa kanya
ang nakahiligan niya. Maybe
P 43-10
we'll both begin to understand each other again kapag may nakita siyang
pagkakapareho namin.
Her head fell on my shoulder. Ngumuso ako at kumunot ang noo. Marahan kong
hinawakan ang kanyang
kamay. Her soft hand is doing wonders to me.
"Kung sana sinabi mo sa'kin noon na pangalan mo lang ang pinagsinungalingan mo,
sana naging tayo agad..." I
whispered, while she's sleeping. "I can wait till you're eighteen..."
Pero ang tanong, mahal niya ba ako? Ilang beses niyang sasabihin sa akin na hindi?
At ilang beses kong
susubukan? Hindi ko alam.
Napaatras ako nang tinulak niya ako ng buong lakas. I amtoo stunned. She's
frustrated and angry in front of
me. Kung hindi ko lang lolokohin ang sarili ko, pwede kong masabing halos nandidiri
siya sa akin.
"Hindi, Zamiel! Hindi mo kasi maintindihan! I don't want you here with me! Gugulo
ang buhay ko kapag
nandito ka kaya sana lubayan mo na ako!"
"Come on, baby, what's this all about?" napapaos kong sinabi pagkatapos kong
subukan ulit.
"Bakit 'di mo maintindihan? Ilang beses kong uulit-ulitin na tungkol nga ito sa
atin! Na ayaw ko ng ganito!
Huwag mong ipilit ang sarili mo sa akin, Zamiel! You think I don't know what you're
planning? I know pero
pinagbigyan lang kita sa islang iyon para matapos ang lahat!"
Namilog ang mga mata ko. I have never hurt so much in my life. Una pa iyong inamin
niyang nagsinungaling
siya. Sunod naman ay noong nalaman kong nag-eescort siya. Ngayon, ito na yata ang
pinakamasakit.
Bakit ganoon, kung ganun? Why did she kiss me so passionately back in Romblon?
Because we're too
consenting adults? At tao lang siya't nakakaramdamdin ng ganoon? That's bullshit! I
know her! She's not that
kind of girl who'd let the tide of desire run her mind! Sigurado akong mayroon
siyang nararamdaman sa akin!
"What plan are you talking about-"
"Don't bullshit your way around here! Sinungaling ka! I don't want to hear
anything-"
"Nagmamadali ako kahapon pauwi dahil nalaman ko na may ginawang party para sa
akin," nabasag ang boses
ko.
Kabadong kabado ako habang tinitingnan ang galit sa kanya. I'mnot losing her again.
She's not drifting away
fromme again!
"Engagement party, you mean? Get out!" she screamed.
Suminghap ako at hinagilap ang mga siko niya para makalma.
"Please, let's stop the shouting. Baby, please, we won't solve anything if we raise
our voice-"
"Get. Out. Zamiel! I don't want to see you again."
Huminga ako ng malalim. My last resort is to tell her that I'mresearching about her
family. That the firm
P 43-11
might be hers or she has a right to most of the assets... para lang masalba ang
sarili ko... para naman makitaan
niya ng maganda ang lahat ng ginagawa ko.
"It was a surprise birthday party for me by Daniella. Hindi tinuloy ang engagement,
Ace..." I whispered,
trying to control the situation.
"Get out now! I don't care, Zamiel!" she shouted.
Kinagat ko ang labi ko. Nanginginig ang aking mga kamay.
In this life, you don't get to have everything that you want. No matter how hard
you're working for it. Kahit pa
ayusin mo ang mga problema niya... kahit pa isugal mo pati ang pangalan mo, pera,
yaman, at dignidad.
If she says no... she can't take it back just because you're doing things for her.
That's unfair.
Kaya naman, wala akong ginawa kundi ang pagbigyan siya sa lahat. But I'mnot a heart
of stone... and she's
the only person who can hurt me so bad.
"Zamiel," banayad na boses ni Mama sa unang araw ni Astherielle sa opisinang dapat
sa kanya.
Maaga ako roon. Wala pang tao. My parents were invited but I never thought they'd
really appear. Of course,
concerned sila. It was late when they all realized that Tita Matilda fooled
someone. Hindi man kami ang
niloko, nanloko parin siya. Pinagkaitan niya ang totoong tagapagmana ng firm.
"Yes..." sabi ko, medyo hindi mapakali.
I want everyone to fall into their perfect place for her. Firmand house, ayos na.
Opisina, ayos na rin. Mga
empleyado, ayos na rin. I will give her an efficient secretary and all of her
employees know her strength and
weaknesses. Baguhan siya sa larangan na ito kaya iintindihin iyon ng lahat. For
further questions, everyone
should direct it to me. I don't want her to be stressed when she'll realize that
this job is too much.
Nagkatinginan kami ni Mama. Just one look and I know she's trying to reach my
thoughts. Alamniyang hindi
ko sasabihin ang kahit ano sa kanya. Lalo na sa bandang ito ng buhay ko.
"Son... I know this day means so much to you... I don't want to ruin it..."
Kinabahan ako sa sinabi ni Mama. Ano maari ang pwedeng sumira rito? I already told
Lola that I'mnot
marrying Daniella Zaldua. Sinabi ko na rin na hindi ako naging klaro sa simula pa
lang dahil gusto kong
magkaroon ng kaugnayan sa kompanya nila. I pretended to be interested with the
firmand its function because
I want to get the highest position in it for Astherielle.
"What is it?" kabado kong tanong.
"You know... ang mga pictures kasi noon..." hindi siya agad nagpatuloy, tila
tinatantya ako.
"Pictures ng?"
P 43-12
Mabilis kong inisip kung ano maaari ang makakasira sa araw na iyon. Pictures? Ano
ba bukod kay Daniella
at kay Tita Matilda? They are both easy to deal with. They have no power to
anything. My grandma gave up
on them. Wala na silang kakapitan pa.
"Pictures ng engagement n'yo..."
Engagement namin years ago?
Naalala ko kung paano pinigilan ni Mama na ipublish ang mga iyon sa magazine dahil
sa kahihiyang idudulot
nito sa amin. Naaalala ko kung paano binayaran ang mga photographer para manahimik.
"Kumakalat kasi ngayon. And... everyone is assuming that you're engaged with her."
Fuck! This could ruin it!
"Are you still going to do the presscon?" tanong ko.
Kita kong medyo naguluhan siya sa naging tanong ko. Hindi niya naintindihan kung
ano ang koneksyon noon.
"Yes, son. Why?"
"Clear her name. Sabihin mo po na hindi totoo iyon."
"I thought you love her?" nagtaas ng kilay si Mama.
Natigilan ako roon. Hindi ko kailanman sinabi sa kanya iyan. Funny how she knows
things. Nanatili ang titig
ko sa kanya, hindi kinumpirma at hindi rin pinabulaanan.
"Hindi ba mas maganda iyon, Zamiel? Na maisip ng lahat na kayo talaga ang engaged?
Especially that it's
true. You got engaged to her. Just a different name. But who can deny those
pictures? That's definitely her. Wala masyadong ibinago sa mukha niya, Zamiel. Just
a bit of her body and height. But the face... all the
same."
"I don't want to pressure her, Mama. Just deny it. She might get upset kapag
nalaman niya iyan."
She tilted her head. Hindi na ulit nagsalita. Hahayaan ko na siya riyan. Dahil kung
ako ang tatanungin noon,
hindi ko rin yata maitatanggi. I was engaged to her. I amstill engaged to her. At
least for me.
"Mr. Mercadejas, ano pong masasabi ninyo sa mga pictures na kumakalat. Engagement
n'yo raw iyon ni Miss
Astherielle Zaldua years ago. Is it true?"ang tanong na ito ang sumalubong sa akin
nang nagsidatingan na ang
mga panauhin.
Nilagpasan ko lang ang napakaraming reporters. Diretso na ang lakad ko patungo
conference roompara sa
meeting. Hindi ko sasagutin ang mga tanong.
I think it's a blessing in disguise that the news spread that way. Everyone assumed
that we really are still
engaged. Lalo na dahil naging malabo ang sagot ng pamilya ko sa conference tungkol
sa parteng iyon. So
everyone just assumed that we're keeping it a secret.
P 43-13
"Welcome home, hijo! Pasensya na at noong tumulak ang mga sasakyan ay hindi pa
umuulan kaya hindi
nakapaghanda..." my Grandma declared.
Naabutan ko siyang kahalikan ang "kaibigan" niyang nakilala sa Sta. Ana. I amhalf
blaming myself for that,
though. Hindi niya sana nakilala iyon kung noon pa lang ay tinulungan ko na siya.
Damn it! Talagang pati
iyan, ipinagkakasala ko pa sa sarili ko!
I just can't stay mad at her. I'll just erase the memory of her kissing another
man. She's marrying me soon,
anyway. Sinabi niya ring mahal niya ako kaya kakalimutan ko na lang iyong nangyari.
Nagkatinginan kami. I can sense her defensive stance. Alamniyang galit ako sa
ginawa niya. Kinuha niya ang
tuwalya. My eyes widened a bit when I realized what she'll do.
"Welcome everyone! I'mso glad you're all here. Feel at home, gentlemen..."
Damn it! I always fall for her moves!
Tinagilid niya ang ulo niya at marahan akong pinunasan gamit ang tuwalya. Kanina'y
nilalamig ako dahil sa
tubig-ulan, ngayon may init sa aking batok na agad na kumalat sa lahat ng parte ng
katawan.
I exhaled slowly trying to calmmyself down. She really knows how to wrap me around
her little finger.
Hinayaan kong maglakbay ang mga mata ko sa kanyang maninipis na balikat, sa kanyang
dibdib, sa kanyang
labi, kanyang mga mata... She caressed my face languidly and I'mdone.
Lalo pa noong tumingkayad siya para maabot ang labi ko. Her hot kiss made me
completely forget everything.
Pakakasalan kita. Hindi ka uuwi nang hindi ka tali sa akin.
"How's your flight?" she asked confidently.
"Fine. Yours?" Lumapit ako ng konti dahil naaatat na akong mapag-isa kami.
"Fine, too. Kumain ka na?"
This is the feeling of comfort and home that I wanted years ago. This exact feeling
of someone I'min love
with caring for me. Simple things like this. Ito ang hiningi ko noon. Ito ang
pinlano ko para sa amin. Gumuho
lang nang sinabi niyang nagsinungaling siya.
"Yes. You?"
"Tapos na rin."
I nodded at that. Baby, we are both ready for this. It's only the papers that's
missing now. She's my wife. I am
married to her.
"Nasa kwarto natin ang mga gamit mo?"
Kita ko ang gulat sa kanyang mga mata. But then she relaxed after that...
P 43-14
"H-Hindi. I guess Senyora thinks it's inappropriate because we're not married."
Nagtagis ang bagang ko at binalingan ang mga kasambahay.
Looking back at it all, parang ang dali lang ng nangyari. I shed tears, wrecked my
own heart, to try and make
her life whole. Hindi ako nag-iisip noon ng kapalit pero umaasa rin ako na meron
nga.
I smirked. Nakawala siya sa akin kanina habang kausap ang iilang kakilala. But
I'mnot worried. She looks
fine. She's enjoying the party, actually.
Tinitigan ko siya. Ang kanyang kulay champagne na damit ay kumikinang. Its train is
half meter behind her.
She looks stunning and cute as she entertained some of our invited friends.
Huminga ako ng malalimat nilapitan sila. Kausap niya ang iilang mga kaibigan ko at
si Kajik.
"It is only right that you marry himafter what he did! My gosh, it's heroic!"
excited na sinabi ni Mona.
Ngumuso ako at bumaling sa inumin. Nagpatuloy parin ako sa paglapit.
"Of course. Pinaghirapan 'yan ng husto ng kapatid ko," panunuya ni Kajik.
Ang tinutukoy nila'y ang pag-aabala ko sa sarili kong malaman ang tungkol sa
sekreto ng assets ng mga
Zaldua. It's not a secret anymore. At least not to my friends.
"And he did not expect any in return, ha!"
How they all got it right is a mystery to me. Oo, pinaghirapan ko. Pero habang
magkasama kami, I realized
it's not that hard. I can do it over and over again. I can even deal with more
painful scenarios just so I can
have her in the end.
Pumikit ako ng mariin habang inaalala ang lahat. Naging abala kami buong buwan
dahil sa kasal at maraming
party na dinaluhan. We are bound to go abroad for our honeymoon but she asked for
Romblon, pinagbigyan
ko. Syempre.
She's satisfied with everything now. Nasa condo ko na siya nakatira. Her Aunt
Tamara and Renato is living
on their mansion. Ganoon din si Tita Matilda, Daniella, at iyong... "kaibigan"
niyang si Judson. The building
they bought is now all for rent. Mabuti na lang at nagkasundo naman ang mga
relatives niyang manatili sa
iisang bubong. Their mansion is big, anyway. They can go on for days without seeing
each other so they
should be good.
Ang importante sa akin, nasakin siya at wala siyang inaalalang maliliit na problema
sa kanila.
Dumilat ako at nakita ang kulay ng langit. The horizon is full of embers on fire
because of the setting sun. I
could not ask for more. This is the life I want - the life with her.
Nakatalikod siya sa akin. Hanggang baywang niya ang tubig at ang buhok ay hindi pa
basa dahil kakalapit
niya lang sa akin dito.
"I like this view so much... the setting sun..." she said.
P 43-15
"Yeah... me, too..." sabi ko, hindi dahil gusto ko rin iyon, kundi dahil sa tanawin
ko, kasama siya.
Nilingon niya ako. Tipid siyang ngumiti. Hindi ako makangiti pabalik. Lumapit siya
sa akin. Her red bikini is
revealing so much of her skin. I should be concerned if we were in a public resort
but since we're here in my
resthouse, hindi na ako nagreklamo.
Inabot niya ang aking leeg. She hooked both of her hands on my nape. Tiningala niya
ako, nakangiti.
"Zamiel..." she said in a soft tone.
Hindi ako kumibo. Nanatili ang mga mata ko sa kanya kaya nagpatuloy siya.
"Do you believe that I love you?" she suddenly asked.
My heart started pounding. For whatever reason. Tumango ako, pilit na kinalma ang
sarili.
"Y-Yes..." napapaos ang boses ko.
Ngumuso siya at kinagat ang labi. Hinawakan ko siya sa baywang at inilapit pa sa
akin.
"Do you think I married you just because you made my life better?"
My lips parted to say something. Sa huli ay umiling lamang ako. My heart is still
pounding.
"I'msorry..." she whispered and caressed my face.
Her hand is so soft on me. Para akong hinihele. I could close my eyes and feel her,
kung hindi lang ako
kabado sa mga sinasabi niya ngayon.
"I'msorry for all the hurtful words. I'msorry if you think that I married you just
because of all that you've
given me... or all that you've lost because of me..."
Hinawakan ko ang kamay niya at dinala ko sa aking labi para masuyong mahalikan. She
looks so hurt and
sad. Nakangiti pero malungkot kaya hindi ko maintindihan.
"It's okay. I have you, anyway..." I assured her.
"No..." umiling siya.
Binitiwan niya ang kamay ko at muling hinawakan ang pisngi ko.
"I want you to remember this, Zamiel. Remember it clearly..." she said, her voice
hoarse and broken.
Suminghap ako at nag-iwas ng tingin sa kanya. I cannot believe this woman! Even my
most private thoughts,
alamniya. Alamniya... lahat ng kahinaan ko.
"I have loved you ever since. Back when I was just sixteen. I was just bitter
because of my life. But... you
know... I have loved everything about you."
P 43-16
Iniwas ko ang mukha ko sa kanyang haplos. Her hand and her soothing voice is too
much to take.
"Your thoughtfulness... your vulgarity and ruthlessness, I have loved your
perfection and flaws."
Pumikit ako ng mariin, trying to hide the materializing pain in my eyes. Nakakasaya
ang sinabi niya pero
parang winawasak ang puso ko.
"And just recently, I have fallen more in love with you. And it's not for the
things you've done, Zamiel. Kaya
huwag na huwag mong isipin, at ilihimsa akin, na nagdududa ka sa p-pagmamahal
ko..." she cried.
Dumilat ako, never minding my own tears just so I can wipe hers. Hinayaan niya
akong gawin iyon.
"I have hurt you because of my bitterness and insecurities. Naging malupit ang
buhay sa akin-"
"Let's forget about that. We'll start a new life together," sabi ko.
"No... I want to remember it all, Zamiel. Dahil kung hindi dahil sa lahat ng iyon,
hindi kita makikilala."
Hindi ako nagsalita. Patuloy kong hinaplos ang kanyang pisngi para sa mga luhang
tumutulo.
"Hindi ako bulag sa mga ginawa at sinabi ko sa'yo. I know of your pain... like how
you know mine."
Yumuko ako para mahuli ang labi niya. I'mfine now. I'massured. She should stop it.
I can't stand to see her
crying. Mas nasasaktan ako kapag nakikita siyang umiiyak.
"You have lost so much loving me, now I'mgiving you back all the love you lost..."
she whispered.
"That doesn't work that way, Astherielle. I'mnot asking you to-"
Natigil ako nang iginiya niya ang aking kamay sa kanyang tiyan. She smiled sweetly
even through the tears.
I'mstanding there, stunned and surprised. Nagkatitigan kaming pareho habang hawak
niya ang kamay ko at
hawak sakop ng aking palad ang kanyang tiyan.
Is this what I think it is?
Is that what I've been hoping for since the day I fell for her?
Is this fucking true?
Hindi ako makangiti sa sobrang saya. Hindi ako makagalaw sa sobrang saya. At hindi
ko maintindihan kung
bakit kahit masaya ako ay parang pinipiga sa sakit ang puso ko.
Nanatili ang mga mata ko sa kanya kahit pa noong umiyak na siya at tumango bilang
kumpirmasyon sa akin.
"You're not asking me, but I will love you... everything of you, and our little
one, Zamiel."
Nanginig ang kamay kong hinawakan muli ang kanyang tiyan. Tumingkayad siya at
agresibo akong hinalikan.
My wife is pregnant! Can you fucking believe that? My dreams coming true, finally!
P 43-17
"Tutuparin na natin lahat ng pangarap at pangako natin sa isa't-isa..." she
whispered. "I wanted a family with
you so, too..."
Marahan ko siyang hinila palapit pa sa akin. I attacked her lips with equal hunger.
She smiled at that. Tumigil
ako sa huli para lang muling hawakan ang kanyang tiyan. Tinitigan ko ito.
Wala pa namang nakikitang pagbabago pero alamko... nararamdaman ko. I tilted my
head as I watched her
cute stomach. Inangat ko rin ang tingin ko sa kanya. Suminghap ako. Uminit ang
aking puso habang
dinaramdamang aming magiging anak.
I kissed her better. I kissed her tenderly and wildly at the same time.
"I'mso in love with all of you, Zamiel. Your ruthlessness, very much..." her voice
is so soft and tender.
Nagpatuloy ako sa mga maiinit at mapaghanap na halik sa kanyang leeg. I swear my
excitement is to the moon
that I can't get enough of her. My kisses is just not enough for what I'mfeeling.
She moaned when I reached her nipples. She's as hard as acorn now, hindi ko pa nga
siya nahahalikan ng
mabuti! Damn it! She's pregnant! I can't just take her now. Kahit pa nanginginig na
ako sa kasabikan, hindi
pwede!
"No... You're pregnant... Our..."
"Nagtanong ako. Ayos lang daw..." humagikhik siya.
Nagtagis ang bagang ko. I can't believe this woman. Umiling ako pero natigil nang
hinalikan niya. She flicked
her tongue inside of me. Idiniin ko ang sarili ko sa kanya para malaman niya na
hindi ako nagbibiro. I saw
her smile and blush.
"You have become a pervert, my wife..." bulong ko sa kanyang tainga.
She chuckled sexily. "Hmm. Sino kayang nagturo?"
"I'ma changed man," I said cockily.
Pinandilatan niya ako at ngumisi. "But I want the ruthless Zarrick Amiel..."
Oh fuck! Damn!
I scooped her butt and moved her closer to me.
"Please, baby..." she whispered softly.
Tumindig ang balahibo ko at inangat na siya galing sa dagat.
"You really know how to make me lose control, huh?"
She shrieked when I started to kiss her neck slowly. I will make love to you the
way you want, Astherielle. I
will be a good husband to you, always. At ngayong magkakaanak na tayong dalawa, I
will be a good father to
P 43-18
our children. I promise you that.
I'll promise you that everyday.
You painted my life with so many colors. You made me realize that black, no matter
how painful and dark, is
a color, too. Na ang pagpapaalam, tulad ng kulay nito'y, may hangganan din sa
huli... liliwanag din. The lies
you buried and the goodbyes we said to each other were just part of our life in the
future together.
Today, our future starts with my hand on your stomach, other hand around you... and
my lips on yours.
I will protect you and our future children. I will love you more and more each
passing day, Ace. Remember
that.
Fave ofcostaleonaseries so far?????????????????????????????????????????? Galing!
P 43-19