(Original PDF) Engineering Mechanics:

Statics, 8th Edition

Visit to download the full and correct content document:
https://ebooksecure.com/download/original-pdf-engineering-mechanics-statics-8th-edi
tion/
ENGINEERING MECHANICS

STATICS
J. L. MERIAM • L. G. KRAIGE • J . N . B O LT O N

EIGHTH EDITION
iv F o r ewor d

Mechanics Division of ASEE bestowed upon him the Archie Higdon Distinguished Educator
Award. The Carnegie Foundation for the Advancement of Teaching and the Council for Advance-
ment and Support of Education awarded him the distinction of Virginia Professor of the Year for
1997. In his teaching, Professor Kraige stresses the development of analytical capabilities along
with the strengthening of physical insight and engineering judgment. Since the early 1980s, he
has worked on personal-computer software designed to enhance the teaching/learning process
in statics, dynamics, strength of materials, and higher-level areas of dynamics and vibrations.
Welcomed as a new coauthor for this edition is Dr. Jeffrey N. Bolton, Assistant Professor of
Mechanical Engineering Technology at Bluefield State College. Dr. Bolton earned his B.S., M.S.,
and Ph.D. in Engineering Mechanics from Virginia Polytechnic Institute and State University.
His research interests include automatic balancing of six-degree-of-freedom elastically-mounted
rotors. He has a wealth of teaching experience, including at Virginia Tech, where he was the
2010 recipient of the Sporn Teaching Award for Engineering Subjects, which is primarily chosen
by students. In 2014, Professor Bolton received the Outstanding Faculty Award from Bluefield
State College. He has the unusual ability to set high levels of rigor and achievement in the
classroom while establishing a high degree of rapport with his students. In addition to main-
taining time-tested traditions for future generations of students, Dr. Bolton will bring effective
application of technology to this textbook series.
The Eighth Edition of Engineering Mechanics continues the same high standards set by
previous editions and adds new features of help and interest to students. It contains a vast col-
lection of interesting and instructive problems. The faculty and students privileged to teach or
study from the Meriam/Kraige/Bolton Engineering Mechanics series will benefit from several
decades of investment by three highly accomplished educators. Following the pattern of the pre-
vious editions, this textbook stresses the application of theory to actual engineering situations,
and at this important task it remains the best.

John L. Junkins
Distinguished Professor of Aerospace Engineering
Holder of the Royce E. Wisebaker ‘39 Chair in Engineering Innovation
Texas A&M University
College Station, Texas
 P REFACE

Engineering mechanics is both a foundation and a framework for most of the branches
of engineering. Many of the topics in such areas as civil, mechanical, aerospace, and
agricultural engineering, and of course engineering mechanics itself, are based upon the
subjects of statics and dynamics. Even in a discipline such as electrical engineering, prac-
titioners, in the course of considering the electrical components of a robotic device or a
manufacturing process, may find themselves first having to deal with the mechanics
involved.
Thus, the engineering mechanics sequence is critical to the engineering curriculum.
Not only is this sequence needed in itself, but courses in engineering mechanics also serve
to solidify the student’s understanding of other important subjects, including applied
mathematics, physics, and graphics. In addition, these courses serve as excellent settings
in which to strengthen problem-solving abilities.

P H I LO S O P H Y
The primary purpose of the study of engineering mechanics is to develop the capacity
to predict the effects of force and motion while carrying out the creative design functions
of engineering. This capacity requires more than a mere knowledge of the physical and
mathematical principles of mechanics; also required is the ability to visualize physical
configurations in terms of real materials, actual constraints, and the practical limitations
which govern the behavior of machines and structures. One of the primary objectives in a
mechanics course is to help the student develop this ability to visualize, which is so vital
to problem formulation. Indeed, the construction of a meaningful mathematical model is
often a more important experience than its solution. Maximum progress is made when
the principles and their limitations are learned together within the context of engineering
application.
There is a frequent tendency in the presentation of mechanics to use problems mainly
as a vehicle to illustrate theory rather than to develop theory for the purpose of solving
problems. When the first view is allowed to predominate, problems tend to become overly
idealized and unrelated to engineering with the result that the exercise becomes dull, aca-
demic, and uninteresting. This approach deprives the student of valuable experience in
formulating problems and thus of discovering the need for and meaning of theory. The
second view provides by far the stronger motive for learning theory and leads to a better
balance between theory and application. The crucial role played by interest and purpose in
providing the strongest possible motive for learning cannot be overemphasized.
Furthermore, as mechanics educators, we should stress the understanding that, at
best, theory can only approximate the real world of mechanics rather than the view that
v
vi P r e face

the real world approximates the theory. This difference in philosophy is indeed basic and
distinguishes the engineering of mechanics from the science of mechanics.
Over the past several decades, several unfortunate tendencies have occurred in engi-
neering education. First, emphasis on the geometric and physical meanings of prerequisite
mathematics appears to have diminished. Second, there has been a significant reduction
and even elimination of instruction in graphics, which in the past enhanced the visual-
ization and representation of mechanics problems. Third, in advancing the mathematical
level of our treatment of mechanics, there has been a tendency to allow the notational
manipulation of vector operations to mask or replace geometric visualization. Mechanics is
inherently a subject which depends on geometric and physical perception, and we should
increase our efforts to develop this ability.
A special note on the use of computers is in order. The experience of formulating prob-
lems, where reason and judgment are developed, is vastly more important for the student
than is the manipulative exercise in carrying out the solution. For this reason, computer
usage must be carefully controlled. At present, constructing free-body diagrams and for-
mulating governing equations are best done with pencil and paper. On the other hand,
there are instances in which the solution to the governing equations can best be carried
out and displayed using the computer. Computer-oriented problems should be genuine in
the sense that there is a condition of design or criticality to be found, rather than “make-
work” problems in which some parameter is varied for no apparent reason other than to
force artificial use of the computer. These thoughts have been kept in mind during the
design of the computer-oriented problems in the Eighth Edition. To conserve adequate
time for problem formulation, it is suggested that the student be assigned only a limited
number of the computer-oriented problems.
As with previous editions, this Eighth Edition of Engineering Mechanics is written
with the foregoing philosophy in mind. It is intended primarily for the first engineering
course in mechanics, generally taught in the second year of study. Engineering Mechanics
is written in a style which is both concise and friendly. The major emphasis is on basic
principles and methods rather than on a multitude of special cases. Strong effort has been
made to show both the cohesiveness of the relatively few fundamental ideas and the great
variety of problems which these few ideas will solve.

P E DA G O G I C A L F E AT U R E S
The basic structure of this textbook consists of an article which rigorously treats the
particular subject matter at hand, followed by one or more Sample Problems, followed by
a group of Problems. There is a Chapter Review at the end of each chapter which summa-
rizes the main points in that chapter, followed by a Review Problem set.

Problems
The 89 Sample Problems appear on specially colored pages by themselves. The solu-
tions to typical statics problems are presented in detail. In addition, explanatory and cau-
tionary notes (Helpful Hints) in blue type are number-keyed to the main presentation.
There are 1060 homework exercises, of which more than 50 percent are new to the
Eighth Edition. The problem sets are divided into Introductory Problems and Represen-
tative Problems. The first section consists of simple, uncomplicated problems designed to
help students gain confidence with the new topic, while most of the problems in the second
section are of average difficulty and length. The problems are generally arranged in order
of increasing difficulty. More difficult exercises appear near the end of the Representative
Problems and are marked with the triangular symbol c. Computer-Oriented Problems,
 P r e f a ce vii

marked with an asterisk, appear throughout the problems and also in a special section at
the conclusion of the Review Problems at the end of each chapter. The answers to all prob-
lems have been provided in a special section near the end of the textbook.
In recognition of the need for emphasis on SI units, there are approximately two prob-
lems in SI units for every one in U.S. customary units. This apportionment between the
two sets of units permits anywhere from a 50–50 emphasis to a 100-percent SI treatment.
A notable feature of the Eighth Edition, as with all previous editions, is the wealth of
interesting and important problems which apply to engineering design. Whether directly
identified as such or not, virtually all of the problems deal with principles and procedures
inherent in the design and analysis of engineering structures and mechanical systems.

Illustrations
In order to bring the greatest possible degree of realism and clarity to the illustra-
tions, this textbook series continues to be produced in full color. It is important to note that
color is used consistently for the identification of certain quantities:
• red for forces and moments
• green for velocity and acceleration arrows
• orange dashes for selected trajectories of moving points
Subdued colors are used for those parts of an illustration which are not central to
the problem at hand. Whenever possible, mechanisms or objects which commonly have a
certain color will be portrayed in that color. All of the fundamental elements of technical
illustration which have been an essential part of this Engineering Mechanics series of
textbooks have been retained. The authors wish to restate the conviction that a high stan-
dard of illustration is critical to any written work in the field of mechanics.

Special Features
We have retained the following hallmark features of previous editions:
• All theory portions are constantly reexamined in order to maximize rigor, clarity,
readability, and level of friendliness.
• Key Concepts areas within the theory presentation are specially marked and high-
lighted.
• The Chapter Reviews are highlighted and feature itemized summaries.
• Approximately 50 percent of the homework problems are new to this Eighth Edition.
All new problems have been independently solved in order to ensure a high degree of
accuracy.
• All Sample Problems are printed on specially colored pages for quick identification.
• Within-the-chapter photographs are provided in order to provide additional connec-
tion to actual situations in which statics has played a major role.

O R G A N I Z AT I O N
In Chapter 1, the fundamental concepts necessary for the study of mechanics are
established.
In Chapter 2, the properties of forces, moments, couples, and resultants are developed
so that the student may proceed directly to the equilibrium of nonconcurrent force sys-
tems in Chapter 3 without unnecessarily belaboring the relatively trivial problem of the
equilibrium of concurrent forces acting on a particle.
viii P r e face

In both Chapters 2 and 3, analysis of two-dimensional problems is presented in Sec-

tion A before three-dimensional problems are treated in Section B. With this arrangement,
the instructor may cover all of Chapter 2 before beginning Chapter 3 on equilibrium, or
the instructor may cover the two chapters in the order 2A, 3A, 2B, 3B. The latter order
treats force systems and equilibrium in two dimensions and then treats these topics in
three dimensions.
Application of equilibrium principles to simple trusses and to frames and machines is
presented in Chapter 4 with primary attention given to two-dimensional systems. A suf-
ficient number of three-dimensional examples are included, however, to enable students to
exercise more general vector tools of analysis.
The concepts and categories of distributed forces are introduced at the beginning of
Chapter 5, with the balance of the chapter divided into two main sections. Section A treats
centroids and mass centers; detailed examples are presented to help students master
early applications of calculus to physical and geometrical problems. Section B includes the
special topics of beams, flexible cables, and fluid forces, which may be omitted without loss
of continuity of basic concepts.
Chapter 6 on friction is divided into Section A on the phenomenon of dry friction and
Section B on selected machine applications. Although Section B may be omitted if time is
limited, this material does provide a valuable experience for the student in dealing with
both concentrated and distributed friction forces.
Chapter 7 presents a consolidated introduction to virtual work with applications lim-
ited to single-degree-of-freedom systems. Special emphasis is placed on the advantage of
the virtual-work and energy method for interconnected systems and stability determina-
tion. Virtual work provides an excellent opportunity to convince the student of the power
of mathematical analysis in mechanics.
Moments and products of inertia of areas are presented in Appendix A. This topic
helps to bridge the subjects of statics and solid mechanics. Appendix C contains a sum-
mary review of selected topics of elementary mathematics as well as several numerical
techniques which the student should be prepared to use in computer-solved problems.
Useful tables of physical constants, centroids, and moments of inertia are contained in
Appendix D.

SUPPLEMENTS
The following items have been prepared to complement this textbook:

Instructor’s Manual
Prepared by the authors and independently checked, fully worked solutions to all
problems in the text are available to faculty by contacting their local Wiley representative.

Instructor Lecture Resources

The following resources are available online at www.wiley.com/college/meriam. There
may be additional resources not listed.
WileyPlus: A complete online learning system to help prepare and present lectures,
assign and manage homework, keep track of student progress, and customize your course
content and delivery. See the description at the back of the book for more information, and
the website for a demonstration. Talk to your Wiley representative for details on setting
up your WileyPlus course.
 P r e f a ce ix

Lecture software specifically designed to aid the lecturer, especially in larger class-
rooms. Written by the author and incorporating figures from the textbooks, this software
is based on the Macromedia Flash platform. Major use of animation, concise review of the
theory, and numerous sample problems make this tool extremely useful for student self-
review of the material.
All figures in the text are available in electronic format for use in creating lecture
presentations.
All Sample Problems are available as electronic files for display and discussion in
the classroom.

ACKNOWLEDGMENTS
Special recognition is due Dr. A. L. Hale, formerly of Bell Telephone Laboratories, for
his continuing contribution in the form of invaluable suggestions and accurate checking
of the manuscript. Dr. Hale has rendered similar service for all previous versions of this
entire series of mechanics books, dating back to the 1950s. He reviews all aspects of the
books, including all old and new text and figures. Dr. Hale carries out an independent
solution to each new homework exercise and provides the authors with suggestions and
needed corrections to the solutions which appear in the Instructor’s Manual. Dr. Hale is
well known for being extremely accurate in his work, and his fine knowledge of the English
language is a great asset which aids every user of this textbook.
We would like to thank the faculty members of the Department of Engineering Science
and Mechanics at VPI&SU who regularly offer constructive suggestions. These include
Saad A. Ragab, Norman E. Dowling, Michael W. Hyer, and J. Wallace Grant. Scott L.
Hendricks has been particularly effective and accurate in his extensive review of the
manuscript and preparation of WileyPlus materials.
The following individuals (listed in alphabetical order) provided feedback on recent
editions, reviewed samples of the Eighth Edition, or otherwise contributed to the Eighth
Edition:

Michael Ales, U.S. Merchant Marine Amelito Enriquez, Canada College

Academy
Joseph Arumala, University of Maryland
Eastern Shore
Eric Austin, Clemson University
Stephen Bechtel, Ohio State University
Peter Birkemoe, University of Toronto
Achala Chatterjee, San Bernardino
Valley College
Jim Shih-Jiun Chen, Temple University
Yi-chao Chen, University of Houston
Mary Cooper, Cal Poly San Luis Obispo
Mukaddes Darwish, Texas Tech University
Kurt DeGoede, Elizabethtown College
John DesJardins, Clemson University
Larry DeVries, University of Utah
Craig Downing, Southeast Missouri
State University
William Drake, Missouri State University
Raghu Echempati, Kettering University
Sven Esche, Stevens Institute of
Technology
Wallace Franklin, U.S. Merchant Marine
Academy
Christine Goble, University of Kentucky
Barry Goodno, Georgia Institute of
Technology
Robert Harder, George Fox University
Javier Hasbun, University of West Georgia
Javad Hashemi, Texas Tech University
Robert Hyers, University of Massachusetts,
Amherst
Matthew Ikle, Adams State College
Duane Jardine, University of New Orleans
Mariappan Jawaharlal, California State
University, Pomona
Qing Jiang, University of California,
Riverside
Jennifer Kadlowec, Rowan University
x P r e face

Robert Kern, Milwaukee School of Blayne Roeder, Purdue University

Engineering
John Krohn, Arkansas Tech University
Keith Lindler, United States Naval Academy
Francisco Manzo-Robledo, Washington
State University
Geraldine Milano, New Jersey Institute
of Technology
Saeed Niku, Cal Poly San Luis Obispo
Wilfrid Nixon, University of Iowa
Karim Nohra, University of South Florida
Vassilis Panoskaltsis, Case Western Reserve
University
Chandra Putcha, California State
University, Fullerton
Eileen Rossman, Cal Poly San Luis Obispo
Nestor Sanchez, University of Texas,
San Antonio
Scott Schiff, Clemson University
Joseph Schaefer, Iowa State University
Sergey Smirnov, Texas Tech University
Ertugrul Taciroglu, UCLA
Constantine Tarawneh, University of Texas
John Turner, University of Wyoming
Chris Venters, Virginia Tech
Sarah Vigmostad, University of Iowa
T. W. Wu, University of Kentucky
Mohammed Zikry, North Carolina
State University

The contributions by the staff of John Wiley & Sons, Inc., reflect a high degree of pro-
fessional competence and are duly recognized. These include Executive Editor Linda Ratts
(recipient of the John Wiley Global Education Editor of the Year Award for 2013), Senior
Production Editor Suzie Chapman, Senior Designer Maureen Eide, and Senior Photograph
Editor Lisa Gee. We wish to especially acknowledge the long-term production efforts
of Christine Cervoni of Camelot Editorial Services, LLC, as well as the proofreading of
Helen Walden. The staff members of Aptara, Inc., including production manager Jackie
Henry, are recognized for their composition work. The talented illustrators of Precision
Graphics continue to maintain a high standard of illustration excellence.
Finally, we wish to state the extremely significant contribution of our families for the
patience and support over the many hours of manuscript preparation. Dale Kraige has
managed the preparation of the manuscript for the Eighth Edition and has been a key in-
dividual in checking all stages of the proof. In addition, both Stephanie Kokan and David
Kraige have contributed problem ideas, illustrations, and solutions to a number of the
problems over the past several editions.
We are extremely pleased to participate in extending the time duration of this text-
book series well past the sixty-five-year mark. In the interest of providing you with the
best possible educational materials over future years, we encourage and welcome all com-
ments and suggestions. Please address your comments to kraige@vt.edu.

Blacksburg, Virginia Princeton, West Virginia

 C ONTENTS

CHAPTER 1
I N T R O D U C T I O N T O S TAT I C S 3

1/1 Mechanics 3
1/2 Basic Concepts 4
1/3 Scalars and Vectors 5
1/4 Newton’s Laws 7
1/5 Units 8
1/6 Law of Gravitation 12
1/7 Accuracy, Limits, and Approximations 13
1/8 Problem Solving in Statics 14
1/9 Chapter Review 18

CHAPTER 2
F O R C E S YS T E M S 23

2/1 Introduction 23
2/2 Force 23
SECTION A TWO-DIMENSIONAL FORCE SYSTEMS 26
2/3 Rectangular Components 26
2/4 Moment 39
2/5 Couple 50
2/6 Resultants 58

xi
xii Co nte nts

SECTION B THREE-DIMENSIONAL FORCE SYSTEMS 66

2/7 Rectangular Components 66
2/8 Moment and Couple 75
2/9 Resultants 89
2/10 Chapter Review 100

CHAPTER 3
EQUILIBRIUM 10 9

3/1 Introduction 109

SECTION A EQUILIBRIUM IN TWO DIMENSIONS 110
3/2 System Isolation and the Free-Body Diagram 110
3/3 Equilibrium Conditions 121
SECTION B EQUILIBRIUM IN THREE DIMENSIONS 143
3/4 Equilibrium Conditions 143
3/5 Chapter Review 160

CHAPTER 4
STRUCTURES 169

4/1 Introduction 169

4/2 Plane Trusses 171
4/3 Method of Joints 172
4/4 Method of Sections 184
4/5 Space Trusses 193
4/6 Frames and Machines 200
4/7 Chapter Review 220

CHAPTER 5
DISTRIBUTED FORCES 229

5/1 Introduction 229

SECTION A CENTERS OF MASS AND CENTROIDS 231
5/2 Center of Mass 231
5/3 Centroids of Lines, Areas, and Volumes 234
5/4 Composite Bodies and Figures; Approximations 250
5/5 Theorems of Pappus 261
SECTION B SPECIAL TOPICS 269
5/6 Beams—External Effects 269
5/7 Beams—Internal Effects 276
5/8 Flexible Cables 288
5/9 Fluid Statics 303
5/10 Chapter Review 321
 Co n t e nt s xiii

CHAPTER 6
FRICTION 331

6/1 Introduction 331

SECTION A FRICTIONAL PHENOMENA 332
6/2 Types of Friction 332
6/3 Dry Friction 333
SECTION B APPLICATIONS OF FRICTION IN MACHINES 353
6/4 Wedges 353
6/5 Screws 354
6/6 Journal Bearings 364
6/7 Thrust Bearings; Disk Friction 365
6/8 Flexible Belts 372
6/9 Rolling Resistance 373
6/10 Chapter Review 381

CHAPTER 7
V I R T UA L W O R K 391

7/1 Introduction 391

7/2 Work 391
7/3 Equilibrium 395
7/4 Potential Energy and Stability 411
7/5 Chapter Review 427

APPENDICES

APPENDIX A
AREA MOMENTS OF INERTIA 434
A/1 Introduction 434
A/2 Definitions 435
A/3 Composite Areas 449
A/4 Products of Inertia and Rotation of Axes 457

APPENDIX B
MASS MOMENTS OF INERTIA 469

APPENDIX C
SELECTED TOPICS OF MATHEMATICS 470
C/1 Introduction 470
C/2 Plane Geometry 470
C/3 Solid Geometry 471
C/4 Algebra 471
C/5 Analytic Geometry 472
xiv Co ntents

C/6 Trigonometry 472

C/7 Vector Operations 473
C/8 Series 476
C/9 Derivatives 476
C/10 Integrals 477
C/11 Newton’s Method for Solving Intractable Equations 479
C/12 Selected Techniques for Numerical Integration 481

APPENDIX D
USEFUL TABLES 485
Table D/1 Physical Properties 485
Table D/2 Solar System Constants 486
Table D/3 Properties of Plane Figures 487
Table D/4 Properties of Homogeneous Solids 489

INDEX 493

PROBLEM ANSWERS 497

ENGINEERING MECHANICS

VOLUME 1

STATICS

EIGHTH EDITION
 Image Source/Ditto/AGE fotostock

Structures which support large forces must be designed with the principles of mechanics foremost in mind. In this
view of New York, one can see a variety of such structures.
1 CHAPTER OUTLINE
I NTRODUCTION
TO S TATICS

1/1 Mechanics
1/2 Basic Concepts
1/3 Scalars and Vectors
1/4 Newton’s Laws
1/5 Units
1/6 Law of Gravitation
1/7 Accuracy, Limits, and Approximations
1/8 Problem Solving in Statics
1/9 Chapter Review

1/1 M E C H A N I C S
Mechanics is the physical science which deals with the effects of
forces on objects. No other subject plays a greater role in engineering
analysis than mechanics. Although the principles of mechanics are few,
they have wide application in engineering. The principles of mechanics
are central to research and development in the fields of vibrations, sta-
bility and strength of structures and machines, robotics, rocket and
spacecraft design, automatic control, engine performance, fluid flow,
electrical machines and apparatus, and molecular, atomic, and sub-
atomic behavior. A thorough understanding of this subject is an essen-
tial prerequisite for work in these and many other fields.
Mechanics is the oldest of the physical sciences. The early history of
S. Terry/Science Source

this subject is synonymous with the very beginnings of engineering.

The earliest recorded writings in mechanics are those of Archimedes
(287–212 B.C.) on the principle of the lever and the principle of buoy-
ancy. Substantial progress came later with the formulation of the laws
of vector combination of forces by Stevinus (1548–1620), who also
formulated most of the principles of statics. The first investigation of a
dynamics problem is credited to Galileo (1564–1642) for his experiments Sir Isaac Newton
with falling stones. The accurate formulation of the laws of motion, as
well as the law of gravitation, was made by Newton (1642–1727), who
3
4 Ch a pte r 1 Intr oduc t i on t o St at i c s

also conceived the idea of the infinitesimal in mathematical analysis. Sub-

stantial contributions to the development of mechanics were also made
by da Vinci, Varignon, Euler, D’Alembert, Lagrange, Laplace, and others.
In this book we will be concerned with both the development of the
principles of mechanics and their application. The principles of mechan-
ics as a science are rigorously expressed by mathematics, and thus
mathematics plays an important role in the application of these princi-
ples to the solution of practical problems.
The subject of mechanics is logically divided into two parts: statics,
which concerns the equilibrium of bodies under action of forces, and
dynamics, which concerns the motion of bodies. Engineering Mechan-
ics is divided into these two parts, Vol. 1 Statics and Vol. 2 Dynamics.

1 /2 B A S I C C O N C E P T S
The following concepts and definitions are basic to the study of me-
chanics, and they should be understood at the outset.
Space is the geometric region occupied by bodies whose positions
are described by linear and angular measurements relative to a coordi-
nate system. For three-dimensional problems, three independent coordi-
nates are needed. For two-dimensional problems, only two coordinates
are required.
Time is the measure of the succession of events and is a basic quan-
tity in dynamics. Time is not directly involved in the analysis of statics
problems.
Mass is a measure of the inertia of a body, which is its resistance to
a change of velocity. Mass can also be thought of as the quantity of mat-
ter in a body. The mass of a body affects the gravitational attraction
force between it and other bodies. This force appears in many applica-
tions in statics.
Force is the action of one body on another. A force tends to move a
body in the direction of its action. The action of a force is characterized
by its magnitude, by the direction of its action, and by its point of ap-
plication. Thus force is a vector quantity, and its properties are dis-
cussed in detail in Chapter 2.
A particle is a body of negligible dimensions. In the mathematical
sense, a particle is a body whose dimensions are considered to be near
zero so that we may analyze it as a mass concentrated at a point. We
often choose a particle as a differential element of a body. We may treat
a body as a particle when its dimensions are irrelevant to the descrip-
tion of its position or the action of forces applied to it.
Rigid body. A body is considered rigid when the change in distance
between any two of its points is negligible for the purpose at hand. For
instance, the calculation of the tension in the cable which supports the
boom of a mobile crane under load is essentially unaffected by the small
internal deformations in the structural members of the boom. For the
purpose, then, of determining the external forces which act on the boom,
we may treat it as a rigid body. Statics deals primarily with the calcula-
tion of external forces which act on rigid bodies in equilibrium. Determi-
nation of the internal deformations belongs to the study of the mechanics
of deformable bodies, which normally follows statics in the curriculum.
 A rt i c l e 1 / 3 S c a l a rs a n d Ve ct or s 5

1/3 S C A L A R S AND V E C TO R S
We use two kinds of quantities in mechanics—scalars and vectors.
Scalar quantities are those with which only a magnitude is associated.
Examples of scalar quantities are time, volume, density, speed, energy,
and mass. Vector quantities, on the other hand, possess direction as well
as magnitude, and must obey the parallelogram law of addition as de-
scribed later in this article. Examples of vector quantities are displace-
ment, velocity, acceleration, force, moment, and momentum. Speed is a
scalar. It is the magnitude of velocity, which is a vector. Thus velocity is
specified by a direction as well as a speed.
Vectors representing physical quantities can be classified as free,
sliding, or fixed.
A free vector is one whose action is not confined to or associated
with a unique line in space. For example, if a body moves without rota-
tion, then the movement or displacement of any point in the body may
be taken as a vector. This vector describes equally well the direction and
magnitude of the displacement of every point in the body. Thus, we may
represent the displacement of such a body by a free vector.
A sliding vector has a unique line of action in space but not a unique
point of application. For example, when an external force acts on a rigid
body, the force can be applied at any point along its line of action without
changing its effect on the body as a whole,* and thus it is a sliding vector.
A fixed vector is one for which a unique point of application is speci-
fied. The action of a force on a deformable or nonrigid body must be speci-
fied by a fixed vector at the point of application of the force. In this
instance the forces and deformations within the body depend on the point
of application of the force, as well as on its magnitude and line of action.

Conventions for Equations and Diagrams

A vector quantity V is represented by a line segment, Fig. 1/1, hav- V
ing the direction of the vector and having an arrowhead to indicate the
θ
sense. The length of the directed line segment represents to some conve-
–V
nient scale the magnitude Z V Z of the vector, which is printed with light-
face italic type V. For example, we may choose a scale such that an
arrow one inch long represents a force of twenty pounds. Figure 1/1
In scalar equations, and frequently on diagrams where only the mag-
nitude of a vector is labeled, the symbol will appear in lightface italic
type. Boldface type is used for vector quantities whenever the directional
aspect of the vector is a part of its mathematical representation. When
writing vector equations, always be certain to preserve the mathematical
distinction between vectors and scalars. In handwritten work, use a dis-
tinguishing mark for eachn
vector quantity, such as an underline, V, or an
arrow over the symbol, V, to take the place of boldface type in print.

Working with Vectors

The direction of the vector V may be measured by an angle ␪ from
some known reference direction as shown in Fig. 1/1. The negative of V

*This is the principle of transmissibility, which is discussed in Art. 2/2.

6 Ch a pte r 1 Intr oduc t i on t o St at i c s

V2 V
V2 V
V2

V1 V1 V1
(a) (b) (c)

Figure 1/2

is a vector 2V having the same magnitude as V but directed in the

sense opposite to V, as shown in Fig. 1/1.
Vectors must obey the parallelogram law of combination. This law
states that two vectors V1 and V2, treated as free vectors, Fig. 1/2a, may
be replaced by their equivalent vector V, which is the diagonal of the
parallelogram formed by V1 and V2 as its two sides, as shown in Fig. 1/2b.
This combination is called the vector sum and is represented by the
vector equation

V 5 V1 1 V2

where the plus sign, when used with the vector quantities (in boldface
type), means vector and not scalar addition. The scalar sum of the mag-
nitudes of the two vectors is written in the usual way as V1 1 V2. The
geometry of the parallelogram shows that V ? V1 1 V2.
The two vectors V1 and V2, again treated as free vectors, may also be
added head-to-tail by the triangle law, as shown in Fig. 1/2c, to obtain the
identical vector sum V. We see from the diagram that the order of addi-
tion of the vectors does not affect their sum, so that V1 1 V2 5 V2 1 V1.
The difference V1 2 V2 between the two vectors is easily obtained
by adding 2V2 to V1 as shown in Fig. 1/3, where either the triangle or
V1 V1 parallelogram procedure may be used. The difference V9 between the
–V2 two vectors is expressed by the vector equation
V′ –V2
V′
V9 5 V1 2 V2

Figure 1/3 where the minus sign denotes vector subtraction.

Any two or more vectors whose sum equals a certain vector V are
said to be the components of that vector. Thus, the vectors V1 and V2 in
Fig. 1/4a are the components of V in the directions 1 and 2, respectively.
It is usually most convenient to deal with vector components which are
mutually perpendicular; these are called rectangular components. The

y′
2 y
V V V
Vy′
V2 Vy
θ
1 x
V1 Vx
Vx′ x′
(a) (b) (c)

Figure 1/4
 A rt i c l e 1 / 4 N e w t o n ’ s L a w s 7

vectors Vx and Vy in Fig. 1/4b are the x- and y-components, respectively, of

V. Likewise, in Fig. 1/4c, Vx9 and Vy9 are the x9- and y9-components of V.
When expressed in rectangular components, the direction of the vector
with respect to, say, the x-axis is clearly specified by the angle ␪, where
Vy
␪ 5 tan21
Vx
A vector V may be expressed mathematically by multiplying its
magnitude V by a vector n whose magnitude is one and whose direction
coincides with that of V. The vector n is called a unit vector. Thus,

V 5 Vn

In this way both the magnitude and direction of the vector are conve- z
niently contained in one mathematical expression. In many problems,
particularly three-dimensional ones, it is convenient to express the rect- k
angular components of V, Fig. 1/5, in terms of unit vectors i, j, and k,
which are vectors in the x-, y-, and z-directions, respectively, with unit V
Vzk
magnitudes. Because the vector V is the vector sum of the components in
the x-, y-, and z-directions, we can express V as follows: θy j y
θz

V 5 Vxi 1 Vy j 1 Vzk Vy j
θx
We now make use of the direction cosines l, m, and n of V, which are de-
Vx i
fined by
i
x
l 5 cos ␪x m 5 cos ␪y n 5 cos ␪z
Figure 1/5
Thus, we may write the magnitudes of the components of V as

Vx 5 lV Vy 5 mV Vz 5 nV

where, from the Pythagorean theorem,

V 2 5 Vx 2 1 Vy 2 1 Vz 2

Note that this relation implies that l2 1 m2 1 n2 5 1.

1/4 N E W TO N ’ S L AW S
Sir Isaac Newton was the first to state correctly the basic laws gov-
erning the motion of a particle and to demonstrate their validity.*
Slightly reworded with modern terminology, these laws are:
Law I. A particle remains at rest or continues to move with uniform
velocity (in a straight line with a constant speed) if there is no unbal-
anced force acting on it.

*Newton’s original formulations may be found in the translation of his Principia (1687)
revised by F. Cajori, University of California Press, 1934.
Another random document with
no related content on Scribd:
gehangen, bleef hij buiten slapen. Het was reeds laat in den nacht, toen
men binnen in de hut den buiten gebleven tochtgenoot hoorde roepen
en smeeken, binnen te mogen. Maar zij antwoordden: „Neen, nu
[184]kunnen wij niet open doen. Je moet de gevolgen van je weigering
maar dragen!”

Toen zij nu des morgens buiten kwamen, zagen zij, dat er van hun
metgezel niets anders dan de beenderen was overgebleven. De
vleermuizen hadden hem inderdaad geheel droog gezogen. 111

No. 47. Legende van Mapajawari of de uitroeiing der

menscheneters. (C.)

Penalo ame weipiompo. Eertijds, voor nog de grootvader van mijn

grootmoeder geboren was, leefden er talrijke Indianen langs de oevers
der Coppename. Zij waren gelukkig, want overal kwam het wild talrijk
voor en in de kreken en rivieren krioelde het van visschen.

Omstreeks dezen tijd leefden aan de Coppename een Kalienja,

Mapajawari geheeten en zijn vierjarig zoontje Kenaime. Mapajawari
was een visscher, die vooral uitmuntte in het zetten van springmanden*
voor Anjoemara’s*.

Eens op een dag nam Mapajawari zijn zoontje mede, om hem deze
manier van visschen te leeren. De manden had hij geledigd en,
tevreden over de vangst, had hij zich aan den oever te slapen gelegd,
terwijl Kenaime zich met zwemmen vermaakte.

Het begon langzamerhand laat te worden, en toen de kleine jongen,

verlangend terug te gaan, zijn vader riep, kreeg hij geen antwoord. De
vader bleef doorslapen.

Toen Kenaime nu den pot, waarin de Anjoemara’s gekookt moesten

worden, met water vulde, zag hij, toen hij het oog over de rivier liet
gaan, tot zijne verbazing een korjaal met Roodhuiden naderen. „Vader”,
riep hij verschrikt, „daar komen Itioto’s*”. Maar Mapajawari stoorde zich
niet aan het geroep en bleef doorslapen, en Kenaime, bevreesd voor
het ongewone, klom in een boom, [185]ook om beter naar de Itioto’s te
kunnen kijken. Kort daarna waren zij nabij en landden zij op de plaats,
waar Mapajawari lag te slapen, en nog voor Kenaime goed begreep,
wat er gebeurde, lag zijn vader zielloos neêr.

De Itioto’s sneden daarop het hoofd van Mapajawari af en hingen het

op aan een tak, slechts eenige schreden verwijderd van de plaats, waar
Kenaime zich verscholen hield. Het lichaam van den verslagene sneden
zij in stukken en deze wierpen zij in den pot, die bestemd was voor de
Anjoemara’s.

Sprakeloos van ontzetting zag Kenaime dit vreeselijke schouwspel aan.

Hij zag, hoe de Itioto’s het gekookte en op den barbakot geroosterde
vleesch van zijn vaders lichaam aten en hoe zij zich, verzadigd, voor
den nacht begonnen in te richten, en eindelijk, na schildwachten te
hebben uitgezet, zich ter ruste begaven.

Den geheelen nacht bleef Kenaime, bibberend van angst en koude, in

den boom verborgen, en toen het licht werd, staarde hij vol ontzetting in
de gebroken oogen, die hem uit het hangende hoofd van zijn vader
tegenblikten.

Den volgenden dag verlieten de Itioto’s de plaats, en toen zij uit het oog
van Kenaime verdwenen waren, daalde hij van den boom af, zette het
hoofd van zijn vader in een pasrie* en toog hij er mede op weg naar zijn
moeder. Deze weende, wrong zich de handen, maar het hielp niets. De
vrienden van den verslagene trokken er onmiddellijk op uit om hem te
wreken, maar de moordenaars waren verdwenen, en op de plaats
vonden zij slechts gebroken en afgekloven beenderen.

Kenaime begroef het hoofd van zijn vader in het woud en bedekte de
plek met een grooten steen.
De vierjarige zoon van Mapajawari was van dien dag af geheel
veranderd. Hij lachte niet meer, en wanneer zijn [186]makkertjes vroolijk
oelana* speelden, zat hij in een hoek der hut droomerig te staren naar
den kant van waar de Itioto’s gekomen waren.

Jaren verliepen er, gedurende welke Kenaime tot een schoonen

jongeling opgroeide. Geen zijner stamgenooten overtrof hem in het
zwaaien met den apoetoe* of in het verduren van pijnen 112. Zijn pijlen
misten nimmer het doel, terwijl hij zich op meesterlijke wijze wist te
dekken tegen de pijlen der vijanden.

De oude moeder van Kenaime had nu sedert eenigen tijd groote

hoeveelheden cassave verzameld, om paiwarri te bereiden, want er zou
feest gevierd worden. Uitnoodigingen daarvoor waren overal
rondgezonden in den vorm van touwtjes met knoopen 113, zoodat op den
dag van het feest een menigte Roodhuiden zich in het dorp van
Kenaime ophielden.

Lustig werd er op los gedronken. De kalebassen met drank gingen

onophoudelijk van hand tot hand. Men juichte, men braakte, men zong,
tot opeens te midden der algemeene feestvreugde Kenaime verscheen,
den pas opgegraven schedel van Mapajawari omhoog houdend. Te
midden der feestvierenden zette hij hem op den grond neêr, en den
strijdknots opheffende, brulde en hitste hij den strijdzang en danste hij
den strijddans.

„Jakono”* riep hij, „wie helpt mij thans mijn vader te wreken?” Alle
aanwezige jongelingen sprongen op, en het [187]voorbeeld van hun
vriend volgende, zwoeren zij den dood aan de moordenaars van
Mapajawari. Allen dansten nu den knotsdans en zongen den zang; er
werd gebruld, gehitst, gesist, gekropen, evenals Tijgers en
Worgslangen. De jongelingen waren in Kenaima’s* veranderd.

De piaimannen togen onmiddellijk aan het werk en spoedig was ook de

verzekering gekregen van den Dubbelgeest, dat de strijd goed zou
afloopen.

In twee groote Kanoa’s* verlieten de strijders, allen gewapend met

vergiftige pijlen en voorzien van knotsen ter dikte van kleine
boomstammen, de plaats, waar de moord op Mapajawari geschied was.
Elke drie dagen ging een berichtgever naar het dorp terug, zoodat men
daar steeds op de hoogte bleef van wat er onderweg gebeurde. Geen
vuur werd op den tocht ontstoken en steeds stonden schildwachten op
den uitkijk.
 In twee groote kanoa’s verlieten de strijders … de plaats, waar
de moord op Mapajawari geschied was.—Zie blz. 187.

De strijders hadden nu de dorpen der Itioto’s, de zoogenaamde

Pawana*’s, bereikt. Deze waren echter van hun komst verwittigd en
liepen hen tegemoet, uitroepende: „Wij hebben Mapajawari niet
gedood, wij waarschuwden zelfs tegen den moord, zoodat wij bijna zelf
zijn opgegeten. Zij, die den vader van Kenaime hebben opgegeten,
moeten jelui zoeken in de dorpen der Jawa-Konejenje*. Maar deze
menscheneters beschouwen ons als vrienden, zoodat we u als vrienden
tot hen zullen leiden.”

Zoo gezegd zoo gedaan. Te zamen met de Pawana’s bereikten de

wrekers na een maan* de dorpen der Itioto’s. Reeds van verre hielden
allen de knotsen omhoog, uitroepende: „Vrede, vrienden!”

De Itioto’s niet wetende, wie de vreemde krijgslieden waren, ontvingen

hen met open armen. Zelfs werd ter hunner eere een feest gevierd.

Kenaime echter gaf zijn vrienden last, op het feest niet te drinken, en te
wachten op het sein, dat hij hen [188]te middernacht zou toeroepen. Dan
moesten zij opspringen en den strijd beginnen.

De Itioto’s dronken lustig door, tot ze allen smoordronken waren, maar

de Caraïben en Pawana’s waren nuchter gebleven, daar zij den drank
ongemerkt uit de kalebassen op den grond hadden uitgegoten. Zij
hielden zich echter of ook zij beneveld waren en, zoodra de Itioto’s
hunne hangmatten hadden opgezocht, wisten de gasten van hen
gedaan te krijgen, dat ieder een Caraïb of een Pawana bij zich nam,
nadat deze voorgewend hadden, naar warmte te verlangen in den
koelen nacht. Zoo lag aan het einde van het feest een nuchtere Caraïb
of Pawana naast een dronken menscheneter, wachtende op het
afgesproken sein van hun aanvoerder.

Eensklaps weerklonk een vreeselijk gebrul en een holle stem riep

donderend de woorden:
„Mapajawari joepoebombo toetoeroetoe”.

Het was Kenaime, die in den hollen schedel van zijn vader den aanval
blies. Alle Caraïben en Pawana’s sprongen op. De dronken Itioto’s
trachtten te vluchten, doch van alle kanten klonk het brullend en
hitsend: Sla dood, verworg, mik op den neus; geen genade; spaar
vrouwen, noch kinderen, noch grijsaards. En te midden van het
verschrikkelijke bloedbad toeterde Kenaime voortdurend in den schedel
van zijn vader.

Slechts enkele, ik geloof zes, Itioto’s ontsnapten, om de tijding der

nederlaag naar de verder gelegen dorpen over te brengen. Mapajawari
was gewroken. De overwinnaars sneden de hoofden der verslagen
Itioto’s af en hingen ze op aan de takken der omliggende boomen. In
het midden zetten zij den schedel van Mapajawari op een staak, opdat
hij zou kunnen oordeelen over de wraak van zijn zoon.

Zonder verdere ongevallen bereikten de strijders weder hunne dorpen,

waar zij met vreugde ontvangen werden. [189]Feesten volgden elkander
op. Jonge meisjes bezongen hun moed en ouden van dagen prezen
hun list.

En sedert dien tijd hebben de kannibalen zich nooit meer aan de

Coppename vertoond. 114

No. 48. Migratie-legende van den Kasi’hta-stam der Creek-

Indianen,

verteld door Chekilli, Keizer der Roven- en Beneden Creek-Indianen, te

Savannah in Georgia in het jaar 1735, in tegenwoordigheid van den
Gouverneur Oglethorpe, van Koning Antichi, Hoogste opperhoofd van
de stad der Cowetaws, van andere Koningen en van dertig krijgers.
Op zekeren dag opende de Aarde zich in het Westen, waar haar mond
is. De Aarde brak open en de Cussitaws traden uit haar mond te
voorschijn 115, en vestigden zich in de nabijheid. Maar de Aarde begon
angstig te worden en haar kinderen op te eten. Dientengevolge
begaven de Cussitaws zich westwaarts. Eenigen van hen keerden
echter terug en kwamen weder op de plaats, waar zij geweest waren,
en zetten zich daar neêr. De meesten bleven echter achter, daar zij
zagen, dat het zoo het beste was. Hunne kinderen werden echter door
de Aarde opgegeten, [190]zoodat ook zij, geheel ontmoedigd, den kant
uitgingen, waar de Zon uit de Aarde opstijgt.

Op hun tocht kwamen zij aan een modderige, dicht begroeide, vuile
rivier, kampeerden er en bleven er één nacht over. Den volgenden dag
zetten zij hun reis voort en kwamen zij reeds den anderen dag aan een
roode, als bloed uitziende rivier. Zij bleven aan deze rivier en leefden
gedurende twee jaar van haar visschen; maar er waren daar lage
rivierstanden, wat hen niet beviel, en waarom zij er niet wilden blijven.
Zij gingen toen naar het einde van die bloedige rivier en hoorden toen
een geluid als van den donder. Zij begaven zich vervolgens naar de
plek, van waar het geluid kwam. In het eerst zagen zij een rooden damp
en daarna een berg, die donderde; en op dien berg hoorden zij een
geluid, alsof hij aan het zingen was. Zij zonden er toen menschen heen,
om te zien wat dat was; het bleek een groot vuur te zijn, dat in de
hoogte spoot en dat een zingend geluid maakte. Deze berg noemden zij
Koning der Bergen. Hij dondert nog tot op dezen dag en de menschen
zijn er bang voor.

Hier ontmoetten zij toen menschen van drie verschillende stammen. Zij
hadden iets genomen en gered van het vuur van den berg en op
dezelfde plaats leerden zij ook planten en vele andere dingen kennen.

Uit het Oosten kwam toen een wit vuur naar hen toe, dat zij echter niet
wilden gebruiken.
Van Wahalle kwam toen een vuur, dat blauw was; maar ook dit wilden
zij niet gebruiken.

Uit het Westen kwam daarna een vuur, dat zwart was; en ook dit beviel
hen niet.

Ten laatste kwam er een vuur uit het Noorden 116, dat [191]rood en geel
was. Dit mengden zij met het vuur, dat zij van den berg hadden
genomen en dit is het vuur, dat zij nog dagelijks gebruiken; ook dit zingt
somtijds.

Op den berg was een paal, die voortdurend heen en weêr ging en een
geluid gaf; maar zij konden de manier niet vinden, om hem tot rust te
brengen. Ten slotte namen zij een moederloos kind en sloegen het
tegen den paal, totdat het dood was. Zij namen nu den paal op en
steeds dragen zij dien nog met zich, als zij ten strijde trekken. Deze
paal was gelijk een houten tomahawk*, die zij nu nog in den strijd
gebruiken en nog altijd van hetzelfde hout gemaakt wordt.

Zij vonden hier ook vier 117 planten of wortels, die voor hen hunne
deugden bezongen en openbaarden. Ten eerste: Pasaw, de
ratelslangwortel; ten tweede: Micoweanochaw, de roode wortel; ten
derde: Sowatchko, die als wilde venkel groeit en ten vierde:
Eschalapootchke, kleine tabak.

Deze planten, vooral de Ratelslangwortel en de Kleine Tabak,

gebruiken zij als de beste medicijn voor reinigingsdoeleinden op hunne
púskita*. Gedurende deze pustika vasten zij en brengen zij offers aan
de eerste vruchten.

Sedert zij de weldaden van deze planten leerden kennen, hebben

hunne vrouwen op bepaalde tijden een apart vuur en zonderen deze
zich dan voor de zuivering van de mannen af. Als zij dit nalaten, zal de
kracht der vier planten verloren gaan en zullen de vrouwen niet gezond
blijven.
In die tijden ontstond er nu een strijd over de vraag, wie de oudste der
stammen was en wie van hen alles regelen zou. Zij kwamen ten slotte
overeen, dat, daar [192]zij tot vier stammen behoorden, zij vier palen
zouden planten en deze met een soort klei rood zouden kleuren, die
eerst geel is en door branden rood wordt. Zij zouden daarna ten strijde
trekken en de oudste zou die zijn, welke zijn paal met de scalpen der
vijanden het eerst van onderen tot boven zou hebben bedekt.

Allen probeerden het nu en de Cussitaws waren de eersten, die hun

paal bedekten en wel zóó dik, dat van het hout niets te zien was.
Daarom werden de Cussitaws door allen als de oudste stam
beschouwd. Den Chickasaws gelukte het, ook hun paal te bedekken en
daarna ook den Atilamas; maar de Obikaws konden hun paal slechts tot
kniehoogte bedekken.

In dien tijd leefde er nu een groote vogel, blauw van kleur, met een
lange staart en vlugger dan de arend. Deze vogel verscheen iederen
dag en doodde en at een van het Indianenvolk op. Daarom besloten zij,
een beeld te maken in den vorm eener vrouw, en dit zetten zij op den
weg van den vogel neêr. De vogel kwam terug, droeg het beeld weg, en
behield het langen tijd, tot hij het eindelijk terugbracht. Zij lieten toen het
beeld alleen, in de hoop, dat het iets zou voortbrengen. Na langen tijd
kwam er een roode rat 118 uit te voorschijn en daarom gelooven zij, dat
de vogel de vader van de rat is.

Er werd toen raad met de rat gehouden, ten einde te beslissen, hoe zij
haren vader zouden kunnen dooden. De vogel had boog en pijlen en er
werd besloten, dat de rat de boogpees zou doorknagen, zoodat de
vogel zich niet meer zou kunnen verdedigen. Zoo gezegd zoo gedaan,
en het volk kon toen den vogel dooden. Deze vogel noemen zij Koning
der vogels. Zij denken, dat ook de [193]arend een koning is, en zij
dragen daarom zijn veeren, als zij ten strijde trekken of vrede sluiten.
Wanneer hun vijand met witte veeren en een witten mond nadert en als
een arend schreeuwt, mogen zij hem niet dooden.
Zij verlieten nu deze plaats en kwamen aan een wit voetpad. Het gras
en alles in het rond was wit, en zij waren vast overtuigd, dat hier
menschen moesten geweest zijn. Zij kruisten nu het pad en sliepen in
de nabijheid. Daarna keerden zij terug, om te zien welk soort pad en
welk volk het was, dat hier was geweest, daar zij geloofden, dat het
voor hen beter zou zijn, het pad te volgen. Zij volgden het pad en
kwamen aan een kreek, Coloosehutche genoemd (Coloose-kreek),
omdat het hier rotsachtig was en er dampen opstegen.

Zij kruisten het pad nu in de richting der zonopkomst en kwamen bij een
volk en aan een stad, Coosaw geheeten. Hier bleven zij vier jaar. De
Coosaws klaagden, dat een wild beest op hen aasde, dat zij
menscheneter noemden of leeuw 119 en dat het in een rotsspelonk
verblijf hield. De Cussitaws zeiden, dat zij het beest zouden zien te
dooden. Zij groeven een kuil en legden er een net van hickory-bast
naast. Daarna bedekten zij den kuil met kruislings er over heen gelegde
takken, zoodat de leeuw hen niet zou kunnen volgen; en, naar de plaats
gaande, waar hij zijn leger had, wierpen zij een tooverrammelaar in het
hol. De leeuw kwam toen in grooten angst te voorschijn en vervolgde
hen door het struikgewas heen. Zij vonden het toen beter, dat er een
zou sterven en namen daarom een moederloos kind en wierpen het
voor het beest, toen het nabij den kuil kwam. De leeuw besprong het
slachtoffer en viel in den kuil, waarover zij nu het net heenwierpen, en
waarna zij het beest met vlammend hout konden dooden. Zijn
[194]beenderen bewaren zij tot heden toe; aan één zijde zijn zij rood, aan
de andere blauw.

Daar de leeuw gewoon was, om de zeven dagen een uit het volk te
dooden, bleven zij, nadat zij het beest hadden gedood, nog zeven
dagen op deze plaats. Ter herinnering aan zijn dood vasten zij, wanneer
zij zich tot den oorlog voorbereiden, zes dagen lang 120 en trekken er
den zevenden dag op uit. Als zij de beenderen meenamen, zouden zij
geluk hebben.
Na vier jaar verlieten zij de Coosaws en kwamen zij aan een rivier, die
zij Nowhawpe noemen (nu Callisihutche). Zij bleven er twee jaar en
daar zij geen koren* hadden, leefden zij van wortels en visch; zij
maakten bogen, en pijlpunten vervaardigden zij van bevertanden en
steen. Gespleten riet gebruikten zij als messen.

Zij kwamen toen, steeds verder trekkend, aan een kreek, die zij
Wattoohawka- (Whooping-) kreek noemden, om het geschreeuw van
kraanvogels*, die daar in menigte waren. Hier sliepen zij één nacht.

Den volgenden dag bereikten zij een rivier, waarin een waterval was,
die zij Aphoosa pheeskaw noemden. Zij trokken de rivier over en
kwamen aan een hoogen berg, waar menschen woonden, die zij voor
de makers van het witte pad hielden. Zij maakten nu witte pijlen,
waarmeê zij hen beschoten, om te zien of het goede menschen waren.
Maar het volk nam hunne witte pijlen, verfde die rood en schoot op hen,
om te zien of zij goede menschen waren.

Toen zij deze aan hun Hoofdman toonden, zei deze, dat dit geen goed
teeken was; wanneer de pijlen, die zij terugschoten, wit waren geweest,
hadden zij er heen moeten gaan en eten aan hun kinderen moeten
brengen; maar nu zij rood waren, deden zij beter te vertrekken. Doch
enkelen hunner togen op weg, om te zien wat voor menschen zij waren.
[195]Zij vonden er echter ledige hutten en zagen een spoor, dat naar de
rivier leidde; daar zij echter geen spoor aan de overzijde zagen,
geloofden zij, dat het volk in de rivier gegaan was en niet weêr te
voorschijn zou komen.

Op deze plaats is een berg, Moterell geheeten, die een geluid maakt als
een trom 121. Zij denken, dat het volk daar nu woont. Aan alle kanten
hooren zij het geluid, als zij ten strijde trekken.

Zij volgden de rivier, tot zij aan een waterval kwamen, waar zij hooge
rotsen zagen; en op de rotsen vonden zij bogen. Nu geloofden zij, dat
het volk, waarvan het witte pad afkomstig was, daar woonde.
Op hunne tochten hadden zij steeds twee verkenners, die zij vóór de
hoofdmacht vooruit lieten gaan. Deze verkenners bestegen een hoogen
berg en zagen van daar een stad. Zij schoten toen witte pijlen in de
stad, maar het volk schoot weêr roode terug.

Toen begonnen de Cussitaws angstig te worden en besloten zij de stad

aan te vallen, zoodat zij dan allen een woning zouden hebben, als zij
haar genomen zouden hebben.

Zij wierpen steenen in de rivier om haar te kunnen overgaan, namen de

stad, waarvan de bewoners platte hoofden hadden, en doodden allen
op twee na. Toen zij deze, die gevlucht waren, achtervolgden, troffen zij
een witten hond aan, die zij neêrsloegen. Daarna zetten zij de
vervolging voort, maar de vluchtelingen ontkwamen. Zij hadden toen
een wit pad bereikt, en zagen de rook van een stad. Nu dachten zij, het
volk gevonden te hebben, dat zij zoo lang gezocht hadden. Dit is de
plek, waar nu de stam der Palachucolas woont, van welke
Tomochichi 122 afkomstig is. [196]

De Cussitaws naderden met bloedige voornemens, maar de

Palachucolas gaven hun zwarten drank, als een teeken van
vriendschap en zeiden tot hen: „Onze harten zijn wit, en de uwen
moeten ook wit zijn en jelui moeten de bloedige tomahawk* neêrleggen
en je lichamen toonen als een bewijs, dat zij altijd wit zullen zijn.” Maar
niettemin bleven zij voor den tomahawk gestemd; de Palachucolas
wisten hen echter te overreden en begroeven het wapen onder hun
slaapplaatsen. De Palachucolas gaven hun ook witte veeren en stelden
hun voor, een gemeenschappelijk Hoofd te kiezen.

Sedert dien tijd leven beide stammen eendrachtig samen. Één deel
vestigde zich aan de eene oever der rivier, een ander deel aan de
andere. De Indianen aan de eene oever zijn de Cussitaws, die aan de
andere de Cowetas. Zij vormen nu één volk, dat de voornaamste
steden der Boven- en Beneden Creek-Indianen bewoont 123.
Toch kunnen de Cussitaws, die eerst den rooden rook en het roode
vuur zagen en bloedige steden maakten, hun roode harten niet
verlaten, die echter nu aan de eene zijde wit, aan de andere zijde rood
zijn.

Zij weten nu, dat het witte pad het beste is geweest. Want hoewel
Tomochichi een vreemdeling was, zien zij nu in, dat hij hen goed heeft
gedaan. Want hij kwam om den grooten Koning te zien met gouverneur
Oglethorpe en hem te hooren vertellen, en zij hadden geluisterd en
geloofden het verhaal. [197]
1 Zie voor de beteekenis der sterretjes achter de woorden bladz. 6 onderaan. ↑
2 Voor de kenmerkende verschillen tusschen mythen, sagen, legenden enz.,
verwijs ik den lezer o.a. naar „Woordkunst” door M. A. P. C. Poelhekke. ↑
3 Zie: Alfred Russel Wallace (Travels on the Amazon and the Rio Negro 📘,
Chapter IX, Londen 1853), Dr. Herman ten Kate, „Schetsen en stemmingen” l.
c. en Dr. H. van Cappelle, „Bij de Indianen en de Boschnegers van Suriname” blz.
383. ↑
4 In Suriname bezigt men het woord parel voor pagaai. In den Engelschen tekst
staat „paddle my cano”. ↑
5 Slot van een gedicht van Wallace (l. c.) den later zoo beroemd geworden
Engelschen natuuronderzoeker, die een tijd lang onder de Arowakken aan de
Orinoco verblijf heeft gehouden. Dit gedicht, dat ik in het Nederlandsch heb
trachten over te zetten, is hem uit de pen gevloeid in een toestand van
verontwaardiging over het leven in de „beschaafde wereld”. ↑
6 De vertellingen zijn ontleend aan:

H. W. Brett (B.)—No. 17.

C. van Coll (Co, b en a)—No. 29 en 39.
F. P. en A. P. Penard (P, a.)—No. 38 en 40–47.
Albert I. Gatschet (Ga.)—No. 48.
Walter E. Roth (R.)—Alle overigen.

7 In den noordelijken vorm der fabel is voor de excrementen van beide dieren het
uitbraaksel der hen vervangende dieren in de plaats gekomen. ↑
8 Dit geloof komt zelfs nog bij stadsnegers van Suriname voor (zie C. b. blz.
185). ↑
9 Bij alle stammen wordt de zon mannelijk gedacht. ↑
10 Deze voorstelling leert de Indianen weder als natuurdichters kennen; want
treffen wij deze vergelijking van de maansikkel met een wapen—het
uitgangspunt hunner dichterlijke phantasie—ook niet bij poëtisch aangelegde
zielen in het „beschaafde” Europa aan, die behoefte hebben gevoeld, ieder op
hunne wijze de tallooze wonderverschijningen in de natuur te bezingen?
In dit verband treffen o.a. eenige regels in een der gedichten, van Augusta Peaux,
de Nederlandsche natuurdichteres, die 40 jaren na Jacques Perk hare gedichten
liet verschijnen en waarin van een „Dennenboom in den avond” wordt gezegd:

„Een den staat met donker gebogen hoofd

Onder de kromme kling van de maan:
Een sombere dweper, een fatalist,
Een donkere slaaf, die kwaad heeft gedaan.

De maankling boven zijn hoofd is blank,

Blinkend en scherp in de groote lucht.
Roerloos staat hij voor ’t purpergordijn
van den avond, fanatiek, ducht
Geen dood”.
enz.

(Zie een artikel van J. Reddingius in Groot Nederland van Augustus 1925). ↑
11 Een der leden van ons personeel gedurende de Expeditie door de
Binnenlanden van het Surinaamsche district Nickerie (C. b.), een Hollander van
geboorte, werd door deze boschgeluiden bijzonder aangegrepen. Telkens hoorden
wij hem in zijn hangmat verzuchtingen slaken als: „To be or not to be”; „Home
sweet home”. Voelde hij de slechte voorteekens?—Drie dagen na onzen terugkeer
in de stad overleed hij. ↑
12 Een dergelijk geloof treft men bij de negers aan. Hier noemt men onthouding
van een bepaald voedsel: treef. ↑
13 Bij de Caraïben aan de Cottica in Suriname (C.a.) geschiedt het planten van
Cassave door de mannen. ↑
14Het werkje van de Gebroeders Penard (P.) bevat van deze beeldspraak talrijke
voorbeelden. Onder deze komen er wellicht voor, die den lezer gezocht
voorkomen. De omstandigheden, die dezen schrijvers ten deel zijn geworden,
hebben er toe geleid, dat zij de Benedenlandsche Indianen beter hebben leeren
kennen, dan menig ander. ↑
15 Wanneer de Caraïben door sommige schrijvers menscheneters genoemd
worden (de titel van het boekje van de Penards (P. a.) is misleidend), dan komt
dit, omdat zij eertijds de gewoonte hadden, hunne buitgemaakte vijanden op te
eten, meenende hierdoor den moed van den tegenstander in zich op te nemen. Dit
gebruik bestond nog een vijftiental jaren geleden bij Indianenstammen in het
Amazone-gebied, o.a. bij de Mangeroma-Indianen, die aan de grens van Peru en
Brazilië wonen, en onder welke Algot Lange (In the Amazon Jungle 📘. C. P.
Putnam’s Sons. New York and London 1912) de feestelijke, doch minder
smakelijke viering van de overwinning in een strijd met Peruanen heeft
bijgewoond, die, op roof naar hunne vrouwen en dochters, het gebied der
Mangeroma’s hadden betreden.
Na den strijd, waarin geen der twintig Peruanen het er levend afbracht, werden de
handen en voeten der verslagenen afgehakt, naar de hutten gebracht en aan de
verschillende families rondgedeeld om gekookt te worden.
Dat deze Indianen dat deden, zegt de schrijver, was slechts het voldoen aan een
eeuwenouden, religieusen ritus, en tegenover dit ons toeschijnend afschuwelijk
gebruik is het wel treffend, het afscheid te lezen, waarmede hij de schets van zijn
verblijf van vijf weken te midden dezer „menschenetende” [44]Indianen besluit.
„How wonderful was this farewell! It was my opportunity for acknowledging that the
savage heart is by no means devoid of the feelings and sentiments that
characterise more elevated, so called civilised individuals”.
De „beschaafde” mensch heeft deze gewoonte, om zijn vijand op te eten reeds
sedert de oudste praehistorische tijden verlaten en bepaalt er zich slechts toe, zijn
verlangen, om dit te doen, te uiten met van iemand, die hem moreel kwaad heeft
gedaan, te zeggen: „ik zou hem wel willen opvreten”.
Een man van rijpe ervaring, die over een groot deel van het tegenwoordige
menschdom in hetgeen men gewoon is „de beschaafde wereld” te noemen, zeer
slecht te spreken is, zei mij, toen ik dit onderwerp met hem besprak: Deze lust
komt hoe langer hoe meer bij mij op! ↑
16 Hier wordt een verklaring gegeven van den z.g. Dubbelgeest. ↑
17 Boa constrictor. ↑
18 Op een reis door Auvergne in 1910 vernam ik uit betrouwbaren bron, dat dit
gebruik zelfs nog op het granietplateau van Limousin bestond. ↑
19Mocht zulks in de maatschappij, die men gewoon is, tegenover de
zoogenaamde „wilden”, beschaafde maatschappij te noemen, immer zoo
wezen en niet zoo vaak juist het tegendeel voorkomen! ↑
20Gedurende de Nickerie-expeditie in 1900 (C. b.) bracht slechts een neger, die
bij de Indianen was opgevoed en er alleen met pijl en boog op uittrok, naar het
kampement aan de rivier of in het oerwoud geregeld wild van de jacht mede. ↑
21 The American race, New-York 1891. ↑
22 Volgens Brinton (L. c.) is het ontwijfelbaar, dat de algemeene richting, waarin
het Amerikaansche ras zich verspreid heeft, zoowel in Noord- als in Zuid-
Amerika van Noordelijke breedten naar de Tropen heeft plaats gehad en van de
groote bergketenen in het Westen naar het Oosten en dat, zooals een Indiaansch
opperhoofd hem heeft verzekerd, de geesten der dooden steeds daarheen
terugkeeren, vanwaar zij gekomen zijn, d.i. waar de zon nederdaalt.
Deze kundige schrijver merkt terecht op, dat deze volksverhuizingen doorgaans
niet in grooten getale, volgens een vooruit beraamd plan, zullen hebben plaats
gehad, doch voet voor voet, familie na familie, wanneer de oude jachtgronden
uitgeput of de landen te dicht bevolkt raakten. Hier uit leidt hij den grooten
ouderdom van het Indiaansche ras af, waarvoor nog vele andere feiten pleiten,
vooral de cultuurgewassen, die sedert onheugelijke tijden door de Indianen
gekweekt zijn en van welke velen, zooals de maïs, de cassave en de tabak eerst
veel later bij andere volken bekend zijn geworden, en wier wilde stamplanten niet
weer terug te vinden zijn. In verband hiermede mag er op gewezen worden, dat
het verhaal, dat onder No. 30 voorkomt, van de herkomst van de tabak vertelt over
zee, dus vermoedelijk uit noordelijk gelegen streken. ↑
23Daar de Arowakken deze streken bewoonden, reeds lang voordat de Caraïben
het land binnendrongen, schijnt deze legende van ouderen oorsprong te zijn
dan de voorgaande Legende van Letterhoutstomp. ↑
24 Ook nu nog zien de Indianen niet tegen lange tochten op. Tijdens ons verblijf te
Nickerie, de hoofdplaats van het gelijknamig district, maakte ik kennis met een
twintigtal Indianen, die met al hun hebben en houden, huisdieren niet te vergeten,
stadwaarts waren gekomen, om op 31 Augustus de viering van den verjaardag
onzer Koningin bij te wonen. Het waren Indianen, die gevestigd waren aan de
monding der Karapana-kreek, twee en een halven dag varens van de stad
gelegen, en wier dorp wij op onzen daarna ondernomen tocht geheel verlaten
vonden. ↑
25 Natuurbeschouwingen Leiden 1850. ↑
26Of kust hier gebruikt is om het te laten rijmen op rust? Of heeft de vertaler niet
geweten, dat hier een oord bedoeld wordt aan den bovenloop der Orinoco, het
gebied der watervallen en stroomversnellingen? ↑
27 Het neêrstortende water van den waterval. ↑
28 In tegenstelling met de gewone woonhuizen, die aan twee zijden geheel open
zijn, bewoont de piaiman, en wanneer het bij uitzondering een vrouw was, de
piaivrouw, een gesloten hut. ↑
29 Zie blz. 27. ↑
30 De Indianen kunnen in de vormelooze vleezige massa van den Alligator (het
Amerikaansche krokodillengeslacht), die niet kan worden uitgestoken,
onmogelijk een tong herkennen. Herodotus, die eveneens een goede
waarnemer van den krokodil is geweest, beweert ook, dat dit dier geen tong bezit,
waarom de krokodil bij de Egyptenaren het zinnebeeld van geheimzinnigheid was.
Bij den stam der Akawai-Indianen (Engelsch Guyana) heerscht het geloof, dat de
tong van den Alligator eertijds lang en buigzaam is geweest; dat Makoenaima* bij
de schepping zijn vuur was kwijt geraakt, dat door de maroedi (een zwarte vogel,
Penelope sp.) was ingeslikt; en dat, toen hij er overal naar ging zoeken, en de
beesten (ook hier worden de vogels tegenover de andere dieren geplaatst) hem
hadden verteld, dat de alligator, dien zij allen verafschuwden, er mee op den loop
was gegaan, hij met geweld alligator’s muil heeft geopend, om het vuur te zoeken,
en daarbij den tong, die hem in den weg zat, heeft uitgerukt. ↑
31 Pisangs*. ↑
32 Deze zin is fatsoenshalve veranderd. ↑
33 Volgens de tradities der Caraïben hebben de Boschgeesten een grooten afkeer
voor zoete pataten. ↑
34 In de geheele folklore der Indianen van Guyana is dit het eenige, wat nog
herinnert aan het scalpeeren, welk wreedaardig gebruik vroeger ook bij de
Indianen van de drie Guyana’s, evenals bij andere Indianenstammen van Zuid-
Amerika, geheerscht heeft. ↑
35 Alleen wanneer hij voor meerdere dagen op de jacht gaat, neemt hij zijn vrouw
meê. ↑
36 Merkwaardige beeldspraak! ↑
37 Zonder maïsplant kan de schimmel, die op deze cultuurplant woekert, niet
leven. ↑
38 Wanneer men een aap barbakot, buigen de vingers zich, tengevolge der
spiercontractie, sterk om. ↑
39 Het dier loopt dus op den buitenkant van zijn klauwvormige nagels, en de
punten der nagels, die bij het graafwerk dienst doen, ondervinden geen druk. ↑
40 Hoewel de miereneter niet aanvalt, wanneer men hem ongemoeid laat, wordt
hij, als hij zich verdedigen moet, door zijn ontzettende kracht een gevaarlijke
tegenstander, die zijn aanvaller met zijn groote sikkelvormige nagels den buik
tracht open te rijten. ↑
41Deze dierenfabel, die de verwisseling der excrementen tot onderwerp heeft, is
volgens Von der Steinen uit Noord-Amerika afkomstig, waar de Coyote (prairie
„wolf”) met een beer het uitbraaksel verwisselt; ook het motief van het
oogensluiten ontbreekt hier niet. ↑
42De tegenwoordige Indianen der benedenlanden van Guyana hebben
doorgaans slechts één vrouw. Een piaiman wordt gerekend er meer te mogen
hebben. ↑
43 Dit doet, volgens Walter E. Roth, denken aan den beenderloozen Held Kòn
van de Yoenka-Indianen van Peru. ↑
44 Zie bldz. 27. ↑
45 Wood-skin, zooals er in den Engelschen tekst staat, is een eenvoudige kano,
gemaakt van repen boombast. ↑
46 Walter E. Roth, aan wien wij deze mythe ontleenen, merkte de Indiaan, die
hem deze vertelde, op, waarom de vrouw niet naar het Oosten, dus de zon
tegemoet, trok. Hij antwoordde, dat zij de zon juist wilde ontmoeten, waar hij weêr
naar de aarde nederdaalt, aan den verren horizon. ↑
47 Zie blz. 19. ↑
48 De Pakaraima-keten in Britsch-Guyana. ↑
49 Flambouw. ↑
50 De komeet of staartster. ↑
51 Volgens Th. Koch-Grünberg voorzien de kinderen der Indianen aan de
Boven-Aiuri hun pijlen met een dop van zwarte was. ↑
52 Vampier*. ↑
53 Een Indiaan overkomt dit niet licht, daar de zon zijn kompas is. ↑
54 Zie blz. 36. ↑
55 Zie „bekoring” in Inleiding, blz. 36. ↑
56Walter E. Roth, aan wien ik deze vertelling ontleen, vroeg aan de vertelster,
waaraan de jongen bemerkte, dat er iets zou gebeuren? Zij antwoordde, dat
wanneer kinderen en jonge menschen ver van hun woonplaats zijn, zij doorgaans
angstig en zenuwachtig zijn. ↑
57 Zie blz. 41. ↑