Back at the office the solicitor called with a new piece of evidence that had come to light.

Το ιδρωμένο του δάχτυλο χτυπά επίμονα το κουμπί. Με το άλλο χέρι πασχίζει να χαλαρώσει
τον κόμπο της γραβάτας του. Η φωνή της βοηθού ακούγεται με αλλοιωμένη μεταλλική χροιά
από το ηχείο της ενδοεπικοινωνίας.
«Με θέλετε κάτι;»
Βγάζει από το τελευταίο συρτάρι το ασημένιο φλασκί και κατεβάζει δυο γουλιές.
«Ποιος… ποιος άφησε αυτόν τον φάκελο;»
Κοιτάζει ξανά το ανυπόγραφο σημείωμα και τις φωτογραφίες πάνω στο δρύινο γραφείο με το
αγαλματάκι της τυφλής Θέμιδας.
«Εννοείτε τον μεγάλο κίτρινο φάκελο που ήρθε το πρωί; Ένας νεαρός τον άφησε, δεν είπε
όνομα».
Κατέβασε μονορούφι ό,τι είχε απομείνει στο φλασκί. Σκούπισε τους χοντρούς κόμπους ιδρώτα
στο μέτωπό του, έριξε μια ματιά στις τελευταίες αχτίδες του ήλιου που τρύπωναν στο δωμάτιο
κι έβγαλε το κινητό.
«Πρέπει να συναντηθούμε. Η υπόθεση θα καταρρεύσει».