ΘΕΜΑ 2

Γράψτε μία κωμική ιστορία με τη μορφή εσωτερικού μονολόγου εμπνευσμένη από

την ακόλουθη ρήση:
Όλα τα δάκρυα είναι εγωιστικά. Είναι η πραγματική ενσάρκωση του εγωισμού.
[Αντρέι Ταρκόφσκι, «Σμιλεύοντας τον χρόνο»]
Μην παραλείψετε να δώσετε τίτλο στην αφήγησή σας (έκταση 250-400 λέξεις).

«Η μυστική συνταγή»

Αυτή τη φορά νομίζω πως το παράκανα. Έπρεπε να βάλω πιο λίγο. Ναι, ξίνισε μάλλον.
Δεν το κατάλαβαν όμως. Όπως πάντα, εντυπωσιάστηκαν από τη μοναδική γεύση. «Μα τι
βάζεις;», ναι σιγά μη σας πω. Η άλλη γκούγκλαρε να βρει τα πιο σπάνια μπαχαρικά, να το
παίξει έξυπνη. «Το βρήκα! Κοκούμ έβαλες!» Μιλιά εγώ. «Άτζοβαν; Ασαφετίδα; Σουμάχ;» Αχ,
πώς μ’ αρέσει να τους βασανίζω! Και καλά τους κάνω, αφού είναι τέτοιοι. Αντί να γευτούν μ’
όλο τους το είναι μια αίσθηση που δεν έχουν ξαναδοκιμάσει, είναι περίεργοι. Θέλουν να το
λύσουν κι αυτό το μυστήριο. Μη μείνει τίποτε που δεν ξέρουν. Αμ δε. Δεν θα σας πω που να
σκάσετε. «Ω, μα μην είσαι τόσο εγωίστρια», μου λέει ο άλλος «μοιράσου το, μην το κρατάς για
σένα μόνο». Καλώς τον. Έλα, μίλα μου για εγωισμό, κύριε πρώην. Βέβαια, είμαστε
πολιτισμένοι εμείς. Τραπεζώνω κάθε Κυριακή τον πρώην με την νυν του. Τι ανωτερότητα!
Πού νά ‘ξεραν την ηδονή που νιώθω καθώς τους βλέπω βδομάδα τη βδομάδα, μήνα το μήνα, να
φθείρονται, να ρουτινιάζουν, να συνηθίζουν τα μούτρα τους. Κάθε Κυριακή, το ίδιο μενού:
κρέας κοκκινιστό με λαχανικά. Και κάθε Κυριακή, διαφορετική γεύση. Έχει σκάσει η μαντάμ,
που το παίζει και σπουδαία μαγείρισσα. Να της πω, λέει, το μυστικό, να του το φτιάχνει κι
αυτή. Αμ δε. Και που νά ‘θελα, δηλαδή, δε γίνεται. Φεύγουν, στα τσακίδια! Τι θα βάλω την
άλλη Κυριακή; Η «σοδειά» του ’96 ήταν καλή. Είχε γεύση από τζίντζερ και κάρδαμο. Ναι,
πλούσια σοδειά. Τότε που… Ω, παιδί μου! Πόσα δάκρυα μπορεί να χύσει ένας άνθρωπος; Δεν
έφτασε ένα μπουκαλάκι μόνο. Πιάνουν ολόκληρο το ράφι. Από κάτω όλα τ’ άλλα.
Τακτοποιημένα, ταξινομημένα ανά χρονιά, με τις ετικέτες τους. 1997: ανακατεμένα δάκρυα με
αίμα από κομμένες φλέβες. 1998: προσθήκη στο μείγμα με κοκτέιλ χαπιών. 2002: πότιζα πρώτα
το σφουγγαράκι με ξύδι και μετά σφούγγιζα τα δάκρυα. Τότε που πιωμένος με χτυπούσες.
Σταγόνα σταγόνα τα στάλαζα στο μπουκαλάκι. 2007: χωρισμός, πάλι ξύδι (και λίγο λεμόνι).
2010: ερωτεύτηκες, λέει, πάλι, ξανάνιωσες, λέει. Μάλιστα, εμπλουτισμένο μείγμα με φτυσιές
και κατάρες. Πόσο τους άρεσε σήμερα!