Ignacy Łukasiewicz był polskim farmaceutą, wynalazcą i przemysłowcem, uznawanym za pioniera

przemysłu naftowego. Urodził się 8 marca 1822 roku w miejscowości Zaduszniki koło Lwowa, w
ówczesnym Królestwie Galicji i Lodomerii. W 1856 roku, wraz z partnerem Janem Zehem, założył
pierwszą na świecie kopalnię ropy naftowej w Bóbrce. Ich największym osiągnięciem było opracowanie
metody destylacji ropy naftowej, co umożliwiło produkcję oświetlenia naftowego, znacznie
wygodniejszego i bezpieczniejszego od tradycyjnego oświetlenia gazowego czy naftowego.

Działalność Łukasiewicza przyczyniła się do dynamicznego rozwoju przemysłu naftowego w Galicji oraz
do poprawy jakości życia wielu ludzi, umożliwiając im korzystanie z tańszego i bardziej dostępnego źródła
światła. Poza tym był także zaangażowany w inne przedsięwzięcia, m.in. w produkcję parafiny, leków i
farb.

Ignacy Łukasiewicz zmarł 7 stycznia 1882 roku w Lwowie, pozostawiając po sobie dziedzictwo jako
innowator i przedsiębiorca, którego wkład w rozwój technologii naftowej pozostaje niezapomniany. Jego
praca wpłynęła na przemianę społeczną oraz technologiczną nie tylko w Polsce, ale również na całym
świecie.