Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε!

«Ο σοσιαλισμός
«Η ζωή χωρίς
την πάλη για το ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ είναι μια
αναγκαιότητα
σοσιαλισμό δεν της οργάνωσης
έχει νόημα»
Χ. ΠΟΣΑΔΑΣ
ΕΝΟΤΗΤΑ της ζωής»
Χ. ΠΟΣΑΔΑΣ

Περιοδική έκδοση του ΕΚΚ (τ-π), Ελληνικού Τμήματος της Ποσαδικής 4ης Διεθνούς
Δεκέμβριος ‘23-Φεβρουάριος ‘24, αρ. φύλλου 127, 1,5 € http://pcr-posadista.blogspot.gr/
ΓΕΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ τούχων, στρατιωτικών, κτλ, συνεχείς,
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΠΟΛΕΜΙΚΗΣ μαζί με τις εσωτερικές της αντιφάσεις,
ΚΑΙ ΦΑΣΙΣΤΟΕΙΔΟΥΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΤΗΣ ΔΕΞΙΑΣ αντανάκλαση των εσωτερικών αντιθέ-
σεων και της αποσύνθεσης του καπιτα-
ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΩΘΗΣΗ ΤΟΥ ΕΝΙΑΙΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ ΚΑΙ λισμού-ιμπεριαλισμού.
ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΜΕ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ- Η «ιμπεριαλιστική πυραμίδα» καταρ-
ρέει και συντρίβεται, αποκαλύπτοντας
ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ πλήρως τη δολοφονική φύση και όπλα
ΚΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ της, μέσα από αυτά τα ερείπιά της, χρη-
ΚΑΙ ΝΑΖΙΦΑΣΙΣΜΟ ΤΩΝ ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ σιμοποιώντας αυτά τα όπλα καθημερι-
νά, μήπως σώσει κάποια από αυτά τα
Οι μερικές και γενικές απεργιακές, ναστατική λαϊκή δημοκρατική, αμε- ερείπια, απέναντι στην «πυραμίδα» της
όσο και οι κινηματικές κινητοποιήσεις σο-δημοκρατική ανατροπή της πολε- αντίπαλης και ανατρεπτικής του, τα-
που πραγματοποιούνται σε όλη τη χώ- μοχαρούς και φασιστοειδούς, όσο και ξικής, επαναστατικής και σοσιαλιστι-
ρα και καθημερινά στην Ελλάδα, μέ- καταρρέουσας έτσι κι αλλιώς κυβέρ- κής-κομμουνιστικής ανθρωπότητας.
ρος των αντίστοιχων κινητοποιήσεων νησης της δεξιάς: κυνικά εγκληματικής Είναι μάλιστα ένα τομέας αυτής της αν-
στην Ευρώπη, είναι τόσο αντικειμενι- πολεμικής, πρωτοπόρου των σχεδίων θρωπότητας, από την κομμουνιστική
κά, όσο και συγκεκριμένα, διεκδικητι- και των δράσεων του ιμπεριαλισμού, κορυφή της, αυτή της κομμουνιστικής
κά, ανυψωμένες μορφές της ταξικής των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ, ενάντια στην αν- πρωτοπορίας και ηγεσίας των Κομμου-
πάλης των εργαζομένων ενάντια στην θρωπότητα, στην Ουκρανία, τη Μέση νιστικών Κομμάτων της Κίνας και της
ολοκληρωτική κρίση αποσύνθεσης, Ανατολή και όλο τον κόσμο. Με κύριο Ομοσπονδιακής Ρωσίας, αλλά και των
παρασιτισμού, κερδοσκοπίας, πολέ- στόχο του τους υπερασπιστές αυτής πρώην Σοβιετικών Δημοκρατιών και
μου και ναζιφασισμού του καπιταλιστι- της ανθρωπότητας, τη Ρωσική Ομο- των Κομμουνιστικών, Εργατικών κι Επα-
κού συστήματος, στην ακροτελεύτια σπονδία, τη Λαϊκή Κίνα και τους συμμά- ναστατικών Σοσιαλιστικών Κομμάτων,
φάση του, αυτή του ιμπεριαλισμού. Και χους τους. Σ’ ένα Διαρκή, όσο και άμεσα
βέβαια ενάντια στη στυγερή πολεμική στο προσκήνιο, Γ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο
και φασιστοειδή κυβέρνηση Μητσοτά- (ΠΠ), που σημαίνει και θα σημάνει τη γι- • Αφιέρωμα στον Λένιν
κη, «βασιλικότερη του βασιλιά» ιμπε- γάντωση και βάθεμα του ταξικού, επα-
ριαλιστικού καπιταλισμού. Ακριβώς πο- ναστατικού και σοσιαλιστικού-κομμου- με κείμενα Λένιν, Τρότσκι,
λύ λίγο πριν την οριστική κατάργηση νιστικού στρατοπέδου, που έχει πάρει Ποσάδας, 4η Διεθνή 3-19
αυτού του συστήματος και των υπηρε- αναπόφευκτα τη μορφή του αντιιμπε-
τών του από την ιστορία της ανθρωπό-
τητας, που όπως πάντα, ήταν και θα εί-
ριαλιστικού. Ενάντια στον ΑΝΑΠΟΦΕΥ-
ΚΤΟ (Μαρξ-Ένγκελς-Λένιν-Τρότσκι-Πο-
• Παλαιστινιακό Κράτος
ναι ιστορία της ταξικής πάλης ανάμεσα σάδας) πόλεμο και ναζιφασισμό του από Χ. Ποσάδας 20
στους εκμεταλλευτές και τους εκμεταλ- ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού.
λευόμενους, όσο υπήρχαν και υπάρ- Η εγκληματικότητα αυτής της κυβέρ- • Κρίση ιμπεριαλισμού,
χουν τα συστήματα της εκμετάλλευσης νησης δεν είναι μόνο η άμεση συμμετο-
ανθρώπου από άνθρωπο, τα συστή- χή της στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και Μέση Ανατολή
ματα της ατομικής ιδιοκτησίας, με τε-
λευταίο, πριν την οριστική εξαφάνιση
ναζιφασισμό, έχοντας αυθαίρετα κηρύ-
ξει ανοιχτά τον πόλεμο άμεσα ενάντια
από Χ. Ποσάδας 21
όλων, το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό στη Ρωσική Ομοσπονδία, ενάντια στη
σύστημα. Και η κατάργησή του έχει ξε- λαϊκή θέληση αλλά και τους αστικοδη- • Αργεντινή 22
κινήσει και βαθύνει από το, πάνω από μοκρατικούς θεσμούς (όλους κι αυτούς
έναν αιώνα αναδυθέν και αναδυόμενο διεφθαρμένους άλλωστε), αλλά και η • Λούλα-Γάζα 26
καθημερινά, σαν ανάγκη, δυνατότητα, καπιταλιστική κερδοσκοπική και διε-
επικαιρότητα και υλοποίηση και τελικά φθαρμένη προμελετημένη και “εξ αμε- • Γαλλία 27
νικηφόρο σοσιαλιστικό-κομμουνιστικό λείας” εγκληματικότητα στο εσωτερικό
σύστημα. της χώρας, με άπειρα δολοφονικά συμ-
Μερικές και Γενικές Απεργίες στον βάντα, με πρόσφατο μεγαλύτερο στα • Αγγλία 29
ιδιωτικό και δημόσιο τομέα και μ’ ευ- Τέμπη. Είναι αυτή η εξωτερική κι εσωτε-
καιρία το γιορτασμό της Πρωτομαγιάς ρική πολεμική και δολοφονική δραστη- • Έγκλημα Ισραήλ στη Γάζα 31
2024 πρέπει ν’ ανυψωθούν ταξικά και ριότητά της ο κύριος παράγοντας της
πολιτικά με τη Γενική Πολιτική Απεργία αποσύνθεσης και της κατάρρευσής της, • Ράφα-τέλος Νετανιάχου 32
Διαρκείας, μέχρι την κινηματική, επα- παραιτήσεις υπουργών, άλλων αξιωμα-

ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ • 1
του Κουβανικού και Βορειοκορεάτικου
Εργατικού Κράτους, των Εργατικών κι
Επαναστατικών Κρατών όλου του κό-
σμου, μέχρι την κομμουνιστική, σοσια-
λιστική κι επαναστατική βάση, όχι μό-
νο των Κομμάτων της Αριστεράς αλλά
και της κοινωνίας. Είναι αυτός ο τομέας
της κοινωνίας που καθοδηγεί όλη την
Πυραμίδα της Ταξικής, Επαναστατικής
και Σοσιαλιστικής-Κομμουνιστικής Πά-
λης της Ανθρωπότητας, ενάντια στην
«ιμπεριαλιστική πυραμίδα», για να την
καταργήσει και να την αντικαταστήσει
κι όχι για να συμβιώσει και να ενσωμα-
τωθεί σ’ αυτή, όπως αντιμαρξιστικά-α-
ντιλενινιστικά, αντεπαναστατικά και
αντικομουνιστικά πιστεύει και προπα-
γανδίζει τρισάθλια και προδοτικά η ηγε-
σία του ΚΚΕ, ότι ήδη έχει γίνει μία και
μοναδική «ιμπεριαλιστική πυραμίδα»!!!
Αυτό προσπάθησε να το κάνει πριν, τώ-
ρα και μετά, η προδοτική γραφειοκρα-
τία της Αριστεράς, κάθε απόχρωσης
-πριν καταργηθεί κι αυτή μαζί με την
κατάργηση του καπιταλισμού-ιμπερια-
λισμού που την τροφοδοτεί- προσπα-
θώντας να εφαρμόσει στη χειρότερή
της εκδοχή την «ειρηνική συνύπαρξη»
ανάμεσα στα δύο συστήματα, καπιτα-
λισμός-σοσιαλισμός. Χωρίς βέβαια να
το πετύχει ποτέ, παρά μόνο τη δική της
συνύπαρξη, σαν γραφειοκρατία, με το
καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστη-
μα, που τώρα στην «τελική αναμέτρη-
ση ανάμεσα στα δύο συστήματα» (Χ.
Ποσάδας), ταυτίζεται ανοιχτά μαζί του
σε όλα του τα σχέδια και δράσεις. Το
ίδιο έκανε η γραφειοκρατία στον Β΄ ΠΠ
και σε άλλοτε άλλο βαθμό στον Α΄ΠΠ,
το ίδιο κάνει και θα κάνει και τώρα, στον
Γ΄ ΠΠ, όπου πιάνεται γερά από τον κα-
πιταλισμό-ιμπεριαλισμό, για να μην την
καταργήσει ο σοσιαλισμός-κομμουνι-
σμός.
Με την ανύπαρκτη «ουδέτερη» δή-
θεν στάση της απέναντι στον σε πλήρη
εξέλιξη Γ’ ΠΠ, η γραφειοκρατία του ΚΚΕ
προσπαθεί να διαπαιδαγωγήσει και να
προετοιμάσει τα μέλη του ΚΚΕ για την
ίδια προδοσία που έκανε απέναντι στον
Β΄ΠΠ, όπου προτίμησε τη «συνύπαρξη»
με το υπάρχον σύστημα, παρά τη σοσι-
αλιστική επανάσταση. Τότε εν μέρει το
πέτυχε, αλλά τώρα σε σύντομο χρονικό
διάστημα η γραφειοκρατία θ’ ανατρα-
πεί -μαζί με το σύστημα όπου «συνυ-
πάρχει»- από τα ίδια τα μέλη του Κόμ-
ματος και κυρίως από τις πάντα «ώριμες
για το σοσιαλισμό» (Χ. Ποσάδας) ελλη-
νικές μάζες. Τότε εν μέρει το πέτυχε
γιατί είχε το στήριγμα της σταλινικής
γραφειοκρατίας στην ΕΣΣΔ και στον
κόσμο, που πρόδωσε τη σοσιαλιστική
επανάσταση παντού και την ανέτρεψε
όπου μπόρεσε. Τώρα ο μαρξιστικός-λε-
νινιστικός, επαναστατικός, κομμουνι-
στικός και σοσιαλιστικός τομέας της
ανθρώπινης πυραμίδας, με κέντρο τη
Λαϊκή Κίνα και τη Ρωσική Ομοσπον-
δία (κοινωνικά, στη βάση, σοβιετική και
κομμουνιστική) και τα Κομμουνιστικά
Κόμματά τους, στηρίζουν την αντιιμπε-
ριαλιστική-αντικαπιταλιστική και σοσι-
2 • ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ
αλιστική πάλη κι επανάσταση στον κό-
σμο, αλλά ακόμα και τις καταπιεζόμενες
κι εκμεταλλευόμενες από τον ιμπερια-
λισμό καπιταλιστικές χώρες, για να μπο-
ρέσουν να προοδεύσουν αντιιμπεριαλι-
στικά!!!
Δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά
κι έτσι, όπως σε όλα τα εκμεταλλευτικά
καθεστώτα, δουλοκτησία, φεουδαρχία,
καπιταλισμός, υπάρχουν Δύο Ταξικές
«Πυραμίδες» ανταγωνιστικά αντίθετες
(ή η μία ή η άλλη) και σε καμία περίπτω-
ση μια, «μία, ιμπεριαλιστική» τώρα, ακό-
μα κι αν το ήθελαν και το θέλουν, μάλι-
στα το διαπιστώνουν (!)- δες του ΚΚΕ-,
κάποιες προδοτικές γραφειοκρατίες,
όλων των αποχρώσεων και τρισάθλιων
ειδών. Και ταυτόχρονα δεν κάνουν τί-
ποτα για να την ανατρέψουν -αφού γι’
αυτούς είναι μία μεν αλλά ιμπεριαλιστι-
κή-, αλλά αντίθετα «συνυπάρχουν» και
το πολύ πολύ κάνουν οικονομισμό και
διεκδικήσεις απέναντί της!
Είναι Δύο οι Πυραμίδες, είναι οι «Δύο
Πλευρές της Ιστορίας»: Από τη μια η
«μη σωστή», άδικη, κακή, εγκληματική
«πλευρά», αυτή της τάξης των εκμεταλ-
λευτών, πάντα καταπιεστικών, οπισθο-
δρομικών, δολοφονικών και πολεμικών,
που διαδοχικά καταργείται από την πυ-
ραμίδα της επόμενης εκμεταλλεύτριας
τάξης. Κι από την άλλη η «Σωστή Πλευ-
ρά της Ιστορίας», η ανταγωνιστικά αντί-
θετη Πυραμίδα, αυτή των εκμεταλ-
λευόμενων μαζών, που επαναστατούν
πάντα για να καταργήσουν το προη-
γούμενο εκμεταλλευτικό καθεστώς της
ατομικής ιδιοκτησίας και το πετυχαί-
νουν. Μέχρι την τωρινή «Σωστή Πλευ-
ρά της Ιστορίας Ανθρωπότητας», αυ-
τή της Διαρκούς, Αέναης, Ειρήνης και
Προόδου της, που με καθοδηγητική τά-
ξη την προλεταριακή και το Κόμμα της,
καταργεί μια για πάντα τις εκμεταλλεύ-
τριες τάξεις, στην αταξική, σοσιαλιστι-
κή-κομμουνιστική κοινωνία. Εκεί που
έτσι αυτοκαταργείται σαν «Πυραμίδα»
ταξική, για να μετασχηματιστεί σ’ ένα
ανυψωμένο μέχρι το Σύμπαν Αρμονικό
Παγκόσμιο και Υφήλιο Οικοδόμημα, αυ-
τό της παγκόσμιας κομμουνιστικής αρ-
χής: «ο καθένας σύμφωνα με τις ικανό-
τητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις
ανάγκες του». «Καταργείται το βασίλειο
της ανάγκης κι επικρατεί παντού το βα-
σίλειο της ελευθερίας» (μαρξισμός).
Οι μάζες και οι λαοί όλου του κό-
σμου είναι ώριμοι για το σοσιαλισμό»
(Χ. Ποσάδας). Οι αντικειμενικές συνθή-
κες ήταν ώριμες γι’ αυτόν ήδη από τις
πρώτες δεκαετίες του περασμένου αιώ-
να (Λένιν-Τρότσκι) γι’ αυτό και έγινε, νι-
κηφόρα, η Ρώσικη Σοσιαλιστική Επανά-
σταση, αλλά και υπήρξαν και υπάρχουν
πολλά Εργατικά Κράτη (Σοσιαλιστι-
κά). Οι λαοί του κόσμου δεν μπορού-
σαν παρά ν’ «αντανακλάσουν αυτή την
αντικειμενική πραγματικότητα» (μαρ-
ξισμός, διαλεκτικός ιστορικός υλισμός)
και να ωριμάσουν σοσιαλιστικά-κομ-
μουνιστικά. Είναι η γραφειοκρατία της
αριστεράς που συγκράτησε, συγκρα-
τεί, πρόδωσε και προδίδει αυτή των
ωριμότητα των μαζών, στην προσπά-
θειά της να συνυπάρξει και να ταυτι-
στεί με το σωτήρα της, το καπιταλιστι-
κό σύστημα. Αυτό δεν σήμανε και δεν
σημαίνει ότι δεν είναι αναγκαία τα Κόμ-
ματα της Αριστεράς, ιδιαίτερα τα Κομ-
μουνιστικά Κόμματα, για να μετατρα-
πεί αυτή η ωρίμανση των μαζών για το
σοσιαλισμό σε σοσιαλιστική-κομμουνι-
στική υλοποίηση. Αυτό έκανε ο Λένιν,
με το Μπολσεβίκικο Κόμμα, με το Ερ-
γατικό Κράτος, τα Σοβιέτ και την Κομ-
μουνιστική Διεθνή. Τον οποίο Λένιν
θυμόμαστε, αποκαθιστούμε και τιμού-
με και προσπαθούμε να εφαρμόσου-
με στα 100 χρόνια από το θάνατό του
και στον οποίο αφιερώνουμε μεγάλο
μέρος της τελευταίας έκδοσης του πε-
ριοδικού μας Κομμουνιστική Ενότητα.
Το έκανε για την επέκταση και το βάθε-
μα του σοσιαλισμού σε όλο τον κόσμο.
Σήμερα μέσα, αναπόφευκτα και Μετα-
βατικά, από τα Μέτωπα και τις Κυβερ-
νήσεις της Αριστεράς, Κομμουνιστικής,
Σοσιαλιστικής, Οικολογικής, Εξωκοινο-
βουλευτικής, Επαναστατικής Αντιιμπε-
ριαλιστικής Εθνικιστικής, το Παγκόσμιο
Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο και τη Νέα
Κομμουνιστική Διεθνή. Με ταξική, επα-
ναστατική και σοσιαλιστική πάλη και
πόλεμο, ενάντια στον πόλεμο και το να-
ζιφασισμό του ιμπεριαλιστικού καπιτα-
λισμού, για την ανατροπή του -και μέσα
από αυτόν τον πόλεμο- και για την οικο-
δόμηση των Επαναστατικών και Εργατι-
κών Κρατών και του σοσιαλισμού-κομ-
μουνισμού παγκόσμια και βέβαια στην
Ελλάδα. Όπου άμεσα αυτό περνάει από
την ανατροπή της κυβέρνησης Μητσο-
τάκη, που κυνικά, αντιδημοκρατικά κι
εγκληματικά έχει επιλέξει ανοιχτά κι
έμπρακτα την πολεμική και ναζιφασι-
στική «πλευρά της ιστορίας» και μάλι-
στα την ενισχύει με κάθε τρόπο, στην
Ελλάδα, ευρωπαϊκά και παγκόσμια.
Κάθε φορά και περισσότερο, η αποχή
των μαζών στις εκλογές στις χώρες των
ιμπεριαλιστικών ενώσεων, δηλαδή των
ληστρικών-πολεμικών-ναζιφασιστικών
συμμοριών ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ, δείχνει αυτή
τη σοσιαλιστική ωρίμανσή τους και την
αγωνιστική θέλησή τους ν’ ανατρέψουν
αυτό σύστημα κι αυτούς που το υπηρε-
τούν. Και ταυτόχρονα αυτή η αποχή δεί-
χνει την καταδικαστική κι ανατρεπτική
στάση τους ενάντια στη γραφειοκρατία
της αριστεράς, όλων των αποχρώσε-
ων, που προμελετημένα ή/και «εξ αμε-
λείας» δεν κάνουν τίποτα για να το ανα-
τρέψουν. Αντίθετα συνυπάρχουν και
ταυτίζονται μ’ αυτό. Πολύ περισσότερο
αυτό εκφράζεται στις εκλογές για το ευ-
ρωπαϊκό κοινοβούλιο του ιμπεριαλιστι-
κού πολέμου και ναζιφασισμού. Αυτή, η
τέτοια αποχή, θα εκφραστεί και πρέπει
να εκφραστεί και στις προσεχείς ευρω-
εκλογές, που θα σημάνει ένα «βήμα -τα-
ξικής- πάλης» έξω κι ενάντια σ’ αυτή τη
«φωλιά ληστών». Ο Λένιν, που τιμούμε
σήμερα και πάντα, χαρακτήρισε «φω-
λιά ληστών» την Κοινωνία των Εθνών,
προκάτοχο του ΟΗΕ, φανταστείτε πώς
θα χαρακτήριζε το ευρωκοινοβούλιο!!!

ΑΠΟΚΑΘΙΣΤΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΙΜΟΥΜΕ ΤΟΝ ΛΕΝΙΝ
100 χρόνια από το θάνατό του
Ο ΤΡΟΤΣΚΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΛΕΝΙΝ
Λένιν, Βλαντιμίρ Ίλιτς Ουλιάνοφ,
(22 Απριλίου 1870 – 21 Γενάρη 1924)
Δημοσιευμένο στις 22/4/2021
στη Νέα Προοπτική
[Ο Λένιν, ο] ιδρυτής και το καθοδηγη-
τικό πνεύμα των Σοβιετικών Δημοκρα-
τιών και της Κομμουνιστικής Διεθνούς,
ο μαθητής του Μαρξ τόσο στη θεω-
ρία όσο και στην πράξη, ο ηγέτης του
μπολσεβίκικου κόμματος και ο οργα-
νωτής της επανάστασης του Οκτώβρη
στη Ρωσία, γεννήθηκε στις 9 Απριλί-
ου 1870 στην πόλη Σιμπίρσκ, τώρα Ου-
λιάνοφσκ. Ο πατέρας του, Ίλια Νικολά-
γιεβιτς, ήταν δάσκαλος. Η μητέρα του,
Μαρία Αλεξάντροβνα, της οποίας το
πατρικό όνομα ήταν Μπεργκ, ήταν κό-
ρη ενός γιατρού. Ο μεγαλύτερος αδελ-
φός του (γεν. 1866) μπήκε στους «Ναρο-
ντοβόλτσι» (κίνημα για την Ελευθερία
του Λαού) και συμμετείχε στην αποτυ-
χημένη προσπάθεια [κατά του τσάρου]
Αλέξανδρου Γ΄. Γι’ αυτό το λόγο εκτελέ-
στηκε στα 22 του. Ο Λένιν, τρίτος σε μια
οικογένεια έξι παιδιών, ολοκλήρωσε το
Γυμνάσιο του Σιμπίρσκ το 1887 κερδί-
ζοντας το χρυσό μετάλλιο. Η εκτέλεση
του αδερφού του, σφράγισε ανεξίτηλα
τη συνείδησή του, βοηθώντας τον να
προσδιορίσει τη μετέπειτα ζωή του.
Το καλοκαίρι του 1887 μπήκε στο Πα-
νεπιστήμιο του Καζάν για να σπουδά-
σει νομική, αλλά αποβλήθηκε το Δεκέμ-
βριο της ίδιας χρονιάς για συμμετοχή σε
μια συγκέντρωση φοιτητών και εξορί-
στηκε στην επαρχία. Οι επαναλαμβανό-
μενες αιτήσεις του το 1888–9 για άδεια
να επανέλθει στο Πανεπιστήμιο του Κα-
ζάν ή να του επιτραπεί να πάει στο εξω-
τερικό για να συνεχίσει τις σπουδές του
συνάντησαν την απόρριψη. Το φθινό-
πωρο, ωστόσο, του επιτράπηκε να επι-
στρέψει στο Καζάν, όπου ξεκίνησε τη
συστηματική μελέτη του Μαρξ και συ-
νήψε αρχικά σχέσεις με τα μέλη του
τοπικού μαρξιστικού κύκλου. Το 1891
πέρασε τις νομικές εξετάσεις του Πανε-
πιστημίου της Πετρούπολης και το 1892
άρχισε να ασκείται ως δικηγόρος στη
Σαμάρα. Εκείνη τη χρονιά και την επό-
μενη εμφανίστηκε για υπεράσπιση σε
αρκετές δίκες. Η ζωή του, ωστόσο, ήταν
γεμάτη κυρίως με τη μελέτη του Μαρ-
ξισμού και την εφαρμογή του στη διε-
ρεύνηση της πορείας της οικονομικής
και πολιτικής ανάπτυξης της Ρωσίας και
στη συνέχεια ολόκληρου του κόσμου.
Το 1894 μετακόμισε στην Πετρούπο-
λη, όπου ήρθε σε επαφή με εργάτες και
ξεκίνησε το προπαγανδιστικό του έργο.
Σ’ αυτήν την περίοδο ανήκουν οι πρώ-
τες του πολεμικές που στρέφονταν ενα-
ντίον των ναρόντνικων, οι οποίοι δίδα-
σκαν ότι η Ρωσία δε θα γνωρίσει ούτε
τον καπιταλισμό ούτε το προλεταριά-
το. Αυτά [τα κείμενα] πέρασαν από χέρι
σε χέρι σε χειρόγραφη μορφή. Λίγο αρ-
γότερα, ο Λένιν ξεκίνησε μια θεωρητική
πάλη ενάντια στους διαστρεβλωτές του
Μαρξ, στο νόμιμο Τύπο. Τον Απρίλιο του
1895 ο Λένιν πήγε για πρώτη φορά στο
εξωτερικό με την πρόθεση να συνάψει
σχέσεις με την εκεί μαρξιστική ομάδα,
γνωστή ως “Освобождение труда –
Οσβομπoζντένιε Τρουντά” «Απελευθέ-
ρωση της Εργασίας» (Πλεχάνοφ, Ζασού-
λιτς, Άξελροντ). Με την επιστροφή του
στην Πετρούπολη, οργάνωσε την πα-
ράνομη «Ένωση Πάλης για την Απελευ-
θέρωση της Εργατικής Τάξης,» η οποία
γρήγορα έγινε μια σημαντική οργάνω-
ση, συνεχίζοντας την προπαγάνδα και
την αγκιτάτσια μεταξύ των εργαζομέ-
νων και ερχόμενη σε επαφή με τις επαρ-
χίες. Το Δεκέμβριο του 1895 ο Λένιν και
οι στενότεροι συνεργάτες του συνελή-
φθησαν. Πέρασε το 1896 στη φυλακή,
όπου μελέτησε την πορεία της οικονο-
μικής ανάπτυξης της Ρωσίας. Τον Φε-
βρουάριο του 1897 εξορίστηκε για τρία
χρόνια στην επαρχία Γενισέι στην ανα-
τολική Σιβηρία. Το 1898, παντρεύτηκε
τη Ν. Κ. Κρούπσκαγια, σύντροφό του
στη δουλειά της Ένωσης της Πετρού-
πολης και πιστό ταίρι του στα υπόλοιπα
26 χρόνια της ζωής του και του επανα-
στατικού αγώνα. Στη διάρκεια της εξο-
ρίας του ολοκλήρωσε το σημαντικότε-
ρο οικονομικό του έργο, την Ανάπτυξη
του Καπιταλισμού στη Ρωσία, με βάση
μια ολοκληρωμένη και συστηματική
μελέτη μιας τεράστιας μάζας στατιστι-
κού υλικού (1899). Το 1900 ο Λένιν πή-
γε στο εξωτερικό στην Ελβετία με την
πρόθεση να οργανώσει, με την ομάδα
«Απελευθέρωση της Εργασίας», την έκ-
δοση μιας επαναστατικής εφημερίδας
που προοριζόταν για τη Ρωσία. Στο τέ-
λος του έτους, τα πρώτα τεύχη της εφη-
μερίδας Искра (Ίσκρα – Σπίθα) εμφα-
νίστηκαν στο Μόναχο, με το σύνθημα
«Απ’ τη σπίθα στη φλόγα!» Ο στόχος της
εφημερίδας ήταν να δώσει μια μαρξι-
στική ερμηνεία των προβλημάτων που
αντιμετώπιζε η επανάσταση, να δώσει
τις πολιτικές λέξεις-κλειδιά του αγώνα
και να οργανώσει σ’ αυτή τη βάση ένα
συγκεντρωτικό «υπόγειο» επαναστατι-
κό κόμμα των Σοσιαλδημοκρατών, το
οποίο, επικεφαλής του προλεταριάτου,
θα ξεκινήσει τον αγώνα ενάντια στον
Τσαρισμό, θα ξυπνήσει τις καταπιεσμέ-
νες μάζες και, πάνω απ’ όλα, τα πολλά
εκατομμύρια αγρότες…
Τον Οκτώβριο του 1905 ξεκίνησε η
πανρωσική απεργία. Στις 17 του μήνα
ο Τσάρος εξέδωσε το μανιφέστο του
για το «Σύνταγμα». Στις αρχές Νοεμβρί-
ου ο Λένιν επέστρεψε στη Ρωσία απ’
τη Γενεύη, και ήδη, στο πρώτο του άρ-
θρο, κάλεσε τους Μπολσεβίκους, ενό-
ψει της νέας κατάστασης να αυξήσουν
το πεδίο δράσης της οργάνωσής τους
και να φέρουν στους κόλπους της ευρύ-
τερους κύκλους εργαζομένων, αλλά να
διατηρήσουν τον παράνομο μηχανισμό
τους εν αναμονή των αντεπαναστατι-
κών χτυπημάτων που ήταν αναπόφευ-
κτα. Τον Δεκέμβριο ο Τσαρισμός άρχισε
να αντεπιτίθεται. Η εξέγερση στη Μό-
σχα στα τέλη του Δεκέμβρη, στερού-
μενης της υποστήριξης του στρατού,
χωρίς ταυτόχρονες εξεγέρσεις σε άλ-
λες πόλεις και επαρκή απόκριση απ’ τις
περιφέρειες της χώρας, γρήγορα κατε-
στάλη.
Στα γεγονότα του 1905 ο Λένιν δια-
κρίνει τρία κύρια χαρακτηριστικά: (1)
την προσωρινή κατάκτηση απ’ το λαό
της πραγματικής πολιτικής ελευθερί-
ας, πραγματικής υπό την έννοια ότι
δεν περιοριζόταν απ’ τους ταξικούς του
εχθρούς, εκτός από και παρά τους ισχύ-
οντες νόμους και θεσμούς˙ (2) τη δημι-
ουργία νέων και ακόμη μόνο εν δυνάμει
οργάνων της επαναστατικής εξουσίας
με τη μορφή των Σοβιέτ αντιπροσώπων
των εργατών, στρατιωτών και αγροτών˙
(3) τη χρήση βίας από το λαό εναντίον
εκείνων που την είχαν χρησιμοποιήσει
εναντίον του. Αυτά τα συμπεράσματα,
από τα γεγονότα του 1905, έγιναν οι κα-
τευθυντήριες αρχές της πολιτικής του
Λένιν το 1917 και οδήγησαν στη δικτα-
τορία του προλεταριάτου με τη μορφή
του Σοβιετικού Κράτους.
Η καταστολή της εξέγερσης του Δε-
κέμβρη στη Μόσχα έριξε τις μάζες στο
παρασκήνιο. Στο προσκήνιο ήρθε η φι-
λελεύθερη αστική τάξη. Ξεκίνησε η
εποχή των δύο πρώτων Δουμών. Εκείνη
τη στιγμή, ο Λένιν διατύπωσε τις αρχές
της επαναστατικής εκμετάλλευσης των
κοινοβουλευτικών μεθόδων σε άμεση
σύνδεση με την πάλη των μαζών και ως
μέσο προετοιμασίας για μια νέα επίθε-
ση.
Τον Δεκέμβριο του 1907 ο Λένιν έφυ-
γε απ’ τη Ρωσία, για να επιστρέψει μό-
νο το 1917. Τώρα (το 1907) ξεκίνησε η
εποχή της νικηφόρας αντεπανάστα-
σης, διώξεων, εξορίας, εκτελέσεων και
μετανάστευσης. Ο Λένιν ηγήθηκε του
αγώνα ενάντια σε όλες τις παρακμιακές
τάσεις μεταξύ των επαναστατών˙ ενα-
ντίον των Μενσεβίκων, συνηγόρων της
διάλυσης του «παράνομου» κόμματος –
εξ ου και είναι γνωστοί ως «λικβινταρι-
στές» – και της αλλαγής των μεθόδων
δουλειάς σε καθαρά νόμιμη στο πλαί-
σιο του ψευδο-συνταγματικού καθε-
στώτος˙ εναντίον των «συμφιλιωτών»
που δεν κατάλαβαν την ολοκληρωτική
αντίθεση μεταξύ Μπολσεβικισμού και
Μενσεβικισμού και προσπάθησαν να
ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ • 3
πάρουν μια ενδιάμεση θέση — ενάντια
στην τυχοδιωκτική πολιτική των Σοσια-
λεπαναστατών οι οποίοι προσπάθησαν
να αντισταθμίσουν την αδράνεια των
μαζών με την ατομική τρομοκρατία˙ τέ-
λος, ενάντια στη στενή κομματικότητα
ενός μέρους των Μπολσεβίκων, των λε-
γόμενων «οτζοβιστών», που ζητούσαν
την ανάκληση των σοσιαλδημοκρα-
τών βουλευτών από τη Δούμα στο όνο-
μα της άμεσης επαναστατικής δράσης,
αν και οι συνθήκες εκείνη τη στιγμή
δεν προσφέρονταν γι’ αυτό. Σ’ εκείνη
τη σκοτεινή εποχή ο Λένιν έδειξε πολύ
έντονα ένα συνδυασμό των δύο θεμε-
λιωδών ιδιοτήτων του – ότι ήταν ένας
αδιάλλακτος επαναστάτης στην ουσία,
ενώ παρέμενε ρεαλιστής που δεν έκανε
λάθη στην επιλογή μεθόδων και μέσων.
Ταυτόχρονα, συνέχισε μια εκτεταμέ-
νη εκστρατεία ενάντια στην προσπά-
θεια αναθεώρησης της θεωρητικής
βάσης του Μαρξισμού στην οποία βα-
σίστηκε ολόκληρη η πολιτική του. Το
1908 έγραψε μια μεγάλη πραγματεία
που ασχολούνταν με θεμελιώδη ζητή-
ματα της γνώσης και στρεφόταν ενά-
ντια στην ουσιαστικά ιδεαλιστική φιλο-
σοφία του Μαχ, του Αβενάριου και των
Ρώσων οπαδών τους, οι οποίοι προ-
σπαθούσαν να ενώσουν τον εμπειρι-
οκριτικισμό με το Μαρξισμό. Με βά-
ση μια βαθιά και περιεκτική μελέτη της
επιστήμης ο Λένιν απέδειξε ότι οι μέθο-
δοι του διαλεκτικού υλισμού όπως δια-
τυπώθηκαν από τους Μαρξ και Ένγκελς
επιβεβαιώθηκαν πλήρως απ’ την ανά-
πτυξη της επιστημονικής σκέψης γενι-
κότερα και της φυσικής επιστήμης ειδι-
κότερα. Έτσι, ο συνεχής επαναστατικός
αγώνας του Λένιν, μέσα στον οποίο δεν
έχασε ποτέ τις μικρότερες πρακτικές
λεπτομέρειες, πήγαινε χέρι-χέρι με τις
εξίσου συνεχείς θεωρητικές του αντιπα-
ραθέσεις, μέσα στις οποίες έφτασε στα
μεγάλα ύψη των συνολικών γενικεύσε-
ων…
Ο Λένιν είχε προετοιμαστεί για την
πάλη του σε διεθνή κλίμακα όχι μόνο
απ’ τη βαθιά του γνώση του Μαρξισμού
και την εμπειρία του απ’ τον επαναστα-
τικό αγώνα και την κομματική οργά-
νωση στη Ρωσία, αλλά κι απ’ τη στε-
νή του γνωριμία με το εργατικό κίνημα
σε όλο τον κόσμο. Για πολλά χρόνια πα-
ρακολουθούσε στενά τις εσωτερικές
υποθέσεις των σημαντικότερων καπι-
ταλιστικών κρατών. Μιλούσε άπται-
στα αγγλικά, γερμανικά και γαλλικά, και
μπορούσε να διαβάσει ιταλικά, σουηδι-
κά και πολωνικά. Η ρεαλιστική φαντα-
σία του και η πολιτική του διαίσθηση
του επέτρεπαν συχνά να διαμορφώ-
νει μια πλήρη εικόνα από μεμονωμένα
φαινόμενα. Ο Λένιν ήταν πάντα σθενα-
ρά αντίθετος στη μηχανιστική εφαρμο-
γή των μεθόδων μιας χώρας σε μια άλ-
λη, και διερευνούσε και αποφάσιζε για
ζητήματα σχετικά με επαναστατικά κι-
νήματα, όχι μόνο στις διεθνείς αλληλε-
πιδράσεις τους, αλλά και στη συγκεκρι-
μένη εθνική τους μορφή.
4 • ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ
Η επανάσταση του Φλεβάρη του 1917
βρήκε το Λένιν στην Ελβετία. Οι προ-
σπάθειές του να φτάσει στη Ρωσία συ-
νάντησαν την αποφασιστική εναντίω-
ση της βρετανικής κυβέρνησης. Κατά
συνέπεια αποφάσισε να εκμεταλλευ-
τεί τον ανταγωνισμό των αντιμαχόμε-
νων χωρών και να φτάσει στη Ρωσία
μέσω της Γερμανίας. Η επιτυχία αυτού
του σχεδίου έδωσε την ευκαιρία στους
εχθρούς του Λένιν για μια σκληρή εκ-
στρατεία συκοφαντίας, η οποία, ωστό-
σο, ήταν αδύνατο να τον εμποδίσει να
αναλάβει την ηγεσία του κόμματός του
και λίγο μετά της επανάστασης.
Το βράδυ της 4ης Απριλίου, βγαίνο-
ντας απ’ το τρένο, ο Λένιν έβγαλε μια
ομιλία στο Φινλανδικό Σταθμό στο Πέ-
τρογκραντ. Επανέλαβε και ανέπτυξε τις
κατευθυντήριες ιδέες τις ημέρες που
ακολούθησαν. Η ανατροπή του Τσαρι-
σμού, είπε, ήταν μόνο το πρώτο στάδιο
της επανάστασης. Η αστική επανάστα-
ση δε μπορούσε πλέον να ικανοποιή-
σει τις μάζες. Το καθήκον του προλετα-
ριάτου ήταν να εξοπλιστεί, να ενισχύσει
τη δύναμη των Σοβιέτ, να ξεσηκώσει τις
περιφέρειες και να προετοιμαστεί για
την κατάκτηση εξουσίας στο όνομα της
ανοικοδόμησης της κοινωνίας σε σοσι-
αλιστική βάση.
Αυτό το ευρύ πρόγραμμα δεν ήταν
μόνο ανεπιθύμητο σε όσους ασχολού-
νται με τη διάδοση του πατριωτικού
Σοσιαλισμού, αλλά και ξεσήκωσε την
αντίθεση μεταξύ των ίδιων των Μπολ-
σεβίκων. Ο Πλεχάνοφ χαρακτήρισε το
πρόγραμμα του Λένιν «τρελό». Ο Λέ-
νιν, ωστόσο, έχτιζε την πολιτική του όχι
στις κλίσεις και τις απόψεις των προσω-
ρινών ηγετών της επανάστασης, αλλά
στις σχέσεις των τάξεων και τη λογική
των μαζικών κινημάτων. Προείδε ότι η
ανεμπιστοσύνη στην αστική τάξη και
την προσωρινή κυβέρνηση θα αυξα-
νόταν καθημερινά, ότι το Μπολσεβίκι-
κο κόμμα θα αποκτήσει την πλειοψηφία
στα Σοβιέτ και ότι η εξουσία θα περά-
σει στα χέρια του. Η μικρή καθημερινή
Πράβδα έγινε με τη μία στα χέρια του
ένα ισχυρό μέσο για την ανατροπή της
αστικής κοινωνίας.
Η πολιτική του συνασπισμού με την
αστική τάξη που ακολουθείται απ’ τους
σοσιαλπατριώτες και η απελπισμένη
επίθεση που οι Σύμμαχοι ανάγκασαν
τον Ρωσικό Στρατό να κάνει στο μέτω-
πο – και οι δύο ξεσήκωσαν τις μάζες και
οδήγησαν σε ένοπλες διαδηλώσεις στο
Πέτρογκραντ τις πρώτες ημέρες του
Ιουλίου. Ο αγώνας ενάντια στο Μπολ-
σεβικισμό έγινε πιο έντονος. Στις 5 Ιου-
λίου χονδροειδώς πλαστά «έγγραφα»
δημοσιεύθηκαν απ’ τις αντεπαναστατι-
κές μυστικές υπηρεσίες. Αυτά φιλοδο-
ξούσαν να αποδείξουν ότι ο Λένιν ενερ-
γούσε υπό τις διαταγές του γερμανικού
γενικού επιτελείου. Το απόγευμα «έμπι-
στα» αποσπάσματα που κλήθηκαν από
το μέτωπο απ’ τον Κερένσκι και τους
Καντέτους αξιωματικούς απ’ τις περιο-
χές γύρω από το Πέτρογκραντ κατέλα-
βαν την πόλη. Το λαϊκό κίνημα συντρί-
φτηκε. Το κυνήγι εις βάρος του Λένιν
έφθασε στο αποκορύφωμά του. Τώρα
άρχισε να δουλεύει «παράνομα», κρυμ-
μένος πρώτα στο Πέτρογκραντ σε μια
εργατική οικογένεια και στη συνέχεια
στη Φινλανδία˙ κατάφερε, ωστόσο, να
διατηρήσει επαφή με τους ηγέτες του
κόμματος.
Οι μέρες του Ιουλίου και τα αντίποι-
να που ακολούθησαν προκάλεσαν μια
έκρηξη ενέργειας των μαζών – η πρό-
βλεψη του Λένιν αποδείχθηκε σωστή
σε κάθε περίπτωση. Οι Μπολσεβίκοι
κέρδισαν την πλειοψηφία στα Σοβι-
έτ του Πέτρογκραντ και της Μόσχας.
Ο Λένιν απαίτησε αποφασιστική δρά-
ση για να καταληφθεί η εξουσία και
από πλευράς του ξεκίνησε έναν αδιά-
κοπο αγώνα ενάντια στις δισταγμούς
των ηγετών του κόμματος. Έγραψε άρ-
θρα και φυλλάδια, επιστολές, και επίση-
μα και ιδιωτικά, εξετάζοντας το ζήτημα
της κατάληψης της εξουσίας από κάθε
γωνία, απορρίπτοντας τις αντιρρήσεις
και διαλύοντας τις αμφιβολίες. Ζωγρά-
φισε μια εικόνα μετατροπής της Ρωσίας
σε ξένη αποικία, αν συνεχιζόταν η πο-
λιτική του Μιλιούκοφ και του Κερένσκι,
και προέβλεψε ότι θα παραδώσουν συ-
νειδητά το Πέτρογκραντ στους Γερμα-
νούς για να καταστρέψουν το προλετα-
ριάτο. «Ή τώρα ή ποτέ!» επανέλαβε σε
παθιασμένα άρθρα, επιστολές και συ-
νεντεύξεις.
Η εξέγερση κατά της Προσωρινής Κυ-
βέρνησης συνέπεσε με το άνοιγμα του
δεύτερου Συνεδρίου των Σοβιέτ στις 25
Οκτωβρίου. Εκείνη την ημέρα, ο Λένιν,
αφότου κρυβόταν για τρεισήμισι μήνες,
εμφανίστηκε στο Σμόλνι κι από κει προ-
σωπικά κατηύθυνε την πάλη. Στη νυχτε-
ρινή συνεδρίαση της 27ης Οκτωβρίου
πρότεινε, κατά τη σύνοδο του Συνεδρί-
ου των Σοβιέτ, ένα σχέδιο διατάγμα-
τος για την ειρήνη που ψηφίστηκε ομό-
φωνα και ένα άλλο για τη γη, το οποίο
εγκρίθηκε με ένα κατά και οκτώ αποχές.
Η πλειοψηφία των Μπολσεβίκων, υπο-
στηριζόμενη απ’ την αριστερή πτέρυ-
γα των Σοσιαλεπαναστατών, διακήρυξε
ότι η εξουσία ανήκε πλέον στα Σοβιέτ.
Διορίστηκε το Σοβιέτ των Λαϊκών Επι-
τρόπων, με επικεφαλής τον Λένιν. Έτσι,
ο Λένιν πέρασε κατευθείαν από την ξύ-
λινη καλύβα, όπου κρυβόταν λόγω των
διώξεων, στη θέση της ανώτατης εξου-
σίας.
Η προλεταριακή επανάσταση εξα-
πλώθηκε γρήγορα. Έχοντας αποκτή-
σει τη γη των μεγαλοτσιφλικάδων, οι
αγρότες εγκατέλειψαν τους Σοσιαλεπα-
ναστάτες και υποστήριξαν τους Μπολ-
σεβίκους. Τα Σοβιέτ έγιναν κύριοι της
κατάστασης, τόσο στις πόλεις όσο και
στις περιφέρειες της χώρας. Υπό αυ-
τές τις συνθήκες, η συντακτική συνέ-
λευση που εξελέγη τον Νοέμβριο και
συνεδρίασε στις 5 Ιανουαρίου εμφανί-
στηκε ως ολοφάνερος αναχρονισμός.
Η σύγκρουση μεταξύ των δύο σταδί-
ων της επανάστασης ήταν τώρα κοντά.
Ο Λένιν δεν δίστασε ούτε μια στιγμή.
Το βράδυ της 7ης Ιανουαρίου, η Ρωσι-
κή Κεντρική Εκτελεστική Επιτροπή, με
πρόταση του Λένιν, εξέδωσε διάταγμα
για τη διάλυση της Συντακτικής Συνέ-
λευσης. Η δικτατορία του προλεταριά-
του, είπε ο Λένιν, σήμαινε το μεγαλύτε-
ρο δυνατό βαθμό πραγματικής και όχι
απλώς τυπικής δημοκρατίας για την ερ-
γατική πλειοψηφία του λαού. Γιατί τους
εξασφάλισε την πραγματική δυνατότη-
τα να αξιοποιήσουν τις ικανότητές τους,
βάζοντας στα εργατικά χέρια όλα αυ-
τά τα υλικά αγαθά (κτίρια για συναντή-
σεις, τυπογραφεία και ούτω καθεξής)
που στερούμενη αυτών η «ελευθερία»
παραμένει κενή λέξη και ψευδαίσθηση.
Η δικτατορία του προλεταριάτου κατά
την άποψη του Λένιν είναι απαραίτητο
στάδιο για την κατάργηση των ταξικών
διαιρέσεων στην κοινωνία…
Η εξάντληση που οφειλόταν στην
υπερβολικά σκληρή δουλειά εδώ και
πολλά χρόνια κατέστρεψε την υγεία του
Λένιν. Η σκλήρυνση χτύπησε στις εγκε-
φαλικές του αρτηρίες. Στις αρχές του
1922 οι γιατροί του τού απαγόρευσαν
την καθημερινή δουλειά. Απ’ τον Ιού-
νιο ως τον Αύγουστο η ασθένεια σημεί-
ωσε ταχεία πρόοδο και για πρώτη φο-
ρά άρχισε να χάνει, αν και παροδικά, τη
δύναμη του λόγου. Στις αρχές Οκτωβρί-
ου η υγεία του είχε βελτιωθεί τόσο πολύ
που επέστρεψε για άλλη μια φορά στη
δουλειά, αλλά όχι για πολύ. Η τελευταία
δημόσια ομιλία του τελειώνει με την έκ-
φραση της πεποίθησής του ότι «απ’ τη
Ρωσία υπό τη ΝΕΠ θα προκύψει η Σοσι-
αλιστική Ρωσία».
Στις 16 Δεκεμβρίου έμεινε παράλυ-
τος στο δεξί χέρι και πόδι. Ωστόσο, κα-
τά τη διάρκεια του Ιανουαρίου και του
Φεβρουαρίου, υπαγόρευσε ακόμη ορι-
σμένα άρθρα μεγάλης σημασίας για
την πολιτική του κόμματος σχετικά με
την πάλη ενάντια στη γραφειοκρατία
στα Σοβιέτ και στην κομματική οργά-
νωση˙ για τη σημασία της συνεργασίας
στη σταδιακή ένταξη των αγροτών στη
σοσιαλιστική οργάνωση˙ για τον αγώνα
κατά του αναλφαβητισμού˙ και τέλος
για την πολιτική για τις εθνότητες που
καταπιέζονταν απ’ τον Τσαρισμό.
Η ασθένεια προχώρησε και έχασε
πλήρως τη δύναμη του λόγου. Το έργο
του στο κόμμα έφτασε στο τέλος του,
και πολύ σύντομα η ζωή του επίσης. Ο
Λένιν πέθανε στις 21 Ιανουαρίου 1924,
στις 6:30 μ.μ., στο Γκόρκι, κοντά στη
Μόσχα. Η κηδεία του ήταν η ευκαιρία
για μια ανεξάντλητη εκδήλωση αγάπης
και θλίψης εκ μέρους εκατομμυρίων.
Το κύριο έργο της ζωής του Λένιν
ήταν η οργάνωση ενός κόμματος ικα-
νού να πραγματοποιήσει την επανά-
σταση του Οκτώβρη και να κατευθύνει
την οικοδόμηση του Σοσιαλισμού. Η θε-
ωρία της προλεταριακής επανάστασης
-οι μέθοδοι και οι τακτικές που πρέπει
να ακολουθηθούν- αποτελεί το θεμελι-
ώδες περιεχόμενο του λενινισμού που
ως διεθνές σύστημα αποτελεί το απο-
κορύφωμα του Μαρξισμού. Ο μονα-
δικός στόχος του Λένιν γέμιζε τη ζωή
του απ’ τις σχολικές του μέρες κι έπει-
τα. Δε δίστασε ποτέ στην πάλη ενάντια
σε εκείνους που θεωρούσε εχθρούς
της εργατικής τάξης. Στον παθιασμέ-
νο αγώνα του δεν υπήρξε ποτέ κανένα
προσωπικό στοιχείο. Πραγματοποίη-
σε ό,τι θεωρούσε ότι είναι οι απαιτήσεις
μιας αναπόφευκτης ιστορικής διαδικα-
σίας. Ο Λένιν συνδύαζε την ικανότητα
να χρησιμοποιεί την υλιστική διαλεκτι-
κή ως μέθοδο επιστημονικού προσανα-
τολισμού στις κοινωνικές εξελίξεις με τη
βαθιά διαίσθηση του πραγματικού ηγέ-
τη.
Η εξωτερική εμφάνιση του Λένιν δι-
ακρινόταν από απλότητα και δύνα-
μη. Ήταν μεσαίου ή μάλλον κάτω απ’
το μεσαίο ανάστημα, με τα πληβειακά
χαρακτηριστικά του σλαβικού τύπου
προσώπου, φωτισμένα, ωστόσο, με δι-
απεραστικά μάτια˙ και το δυνατό μέτω-
πό του και το δυνατότερο κεφάλι τον
διέκριναν σημαντικά. Ήταν ακούρα-
στος στη δουλειά σε απαράμιλλο βαθ-
μό. Οι σκέψεις του ήταν το ίδιο συγκε-
ντρωμένες είτε βρισκόταν στην εξορία
της Σιβηρίας, είτε στο Βρετανικό Μου-
σείο, είτε σε συνεδρίαση των Λαϊκών
Κομισάριων. Έβαζε την ίδια υποδειγμα-
τική ευσυνειδησία στις διαλέξεις σε μια
μικρή ομάδα εργατών στη Ζυρίχη και
στην οργάνωση του πρώτου Σοσιαλι-
στικού Κράτους στον κόσμο. Εκτιμού-
σε και αγαπούσε τις επιστήμες, την τέ-
χνη και τον πολιτισμό, αλλά δεν ξέχασε
ποτέ ότι ακόμα αυτά τα πράγματα απο-
τελούν ιδιοκτησία μιας μικρής μειονό-
τητας. Η απλότητα του λογοτεχνικού
και ρητορικού του στιλ εξέφραζε την
ακραία συγκέντρωση των πνευματικών
του δυνάμεων, σε ένα μόνο στόχο. Στις
προσωπικές του επαφές ο Λένιν ήταν
ήρεμος, ευγενικός και προσεκτικός, ει-
δικά προς τους αδύναμους και τους κα-
ταπιεσμένους και προς τα παιδιά. Ο
τρόπος ζωής του στο Κρεμλίνο ήταν λί-
γο διαφορετικός απ’ τη ζωή του ως εμι-
γκρέ στο εξωτερικό. Η απλότητα των
καθημερινών του συνηθειών, ο ασκη-
τισμός του σε σχέση με το φαγητό, το
ποτό, τα ρούχα και τα «καλά πράγματα»
της ζωής γενικά δεν προέρχονταν στην
περίπτωσή του απ’ τις λεγόμενες ηθικές
αρχές, αλλά προκύπτανε επειδή η πνευ-
ματική εργασία και η έντονη πάλη όχι
μόνο απορροφούσαν τα ενδιαφέροντα
και τα πάθη του, αλλά του έδιναν τόσο
έντονη ικανοποίηση που δεν άφηναν
περιθώρια για δευτερεύουσες απολαύ-
σεις. Οι σκέψεις του δε σταμάτησαν πο-
τέ να εργάζονται στο έργο της απελευ-
θέρωσης των εργατών μέχρι τη στιγμή
της τελικής του αποχώρησης.
Λέον Τρότσκι
Μετάφραση από τα αγγλικά Γιαν. Σιμ.
Βλαντιμίρ Λένιν
Γράμμα προς το συνέδριο
(Η Διαθήκη)
Βιβλιογραφικές Σημειώσεις
Το «γράμμα προς το συνέδριο» του Λέ-
νιν, που έμεινε στην Ιστορία, και όχι τυ-
χαία, σαν «Η διαθήκη» του, γράφτηκε καθ’
υπαγόρευσή του, από τις 23 έως τις 29 Δε-
κεμβρίου 1922, με μία μικρή προσθήκη
που έγινε τον Γενάρη του 23. Η ιστορία
του κειμένου αυτού που έγινε προσπά-
θεια να αποκρυφτεί από το παγκόσμιο ερ-
γατικό κίνημα για πάνω από τρείς δεκαε-
τίες είναι λίγο πολύ γνωστή, και εκτίθεται
στα κείμενα που την συνοδεύουν εδώ.
Στα ελληνικά πρωτοδημοσιεύτηκε το
κεντρικό μέρος της (Κείμενο της 24 Δεκ.
και υστερόγραφο της 4 Γενάρη), στο φύλ-
λο 3-4 (Μάρτης Απρίλης 1928) του Σπάρ-
τακου, που εξέδιδε η ομάδα του Πουλιό-
πουλου, σε μετάφραση πιθανότατα του
τελευταίου. Ξαναδημοσιεύτηκε σε άλλη
μετάφραση το 1956 από τον Βαγγέλη Σακ-
κάτο, με ένα εισαγωγικό σημείωμα. Από
την «επίσημη αριστερά» πρωτοδημοσι-
εύτηκε, απ’ όσο ξέρουμε, γύρω στο 1975-
77 («τελευταία γράμματα και άρθρα», Εκ-
δόσεις Σύγχρονη Εποχή). Είναι ίσως και η
πρώτη φορά που δημοσιεύτηκε το πλή-
ρες κείμενο στα ελληνικά. Η μετάφραση
αυτή έχει δύο ελαττώματα: Πρώτα, ότι ο
μεταφραστής δεν μπόρεσε να αντιστα-
θεί στον πειρασμό να ‘διορθώσει’ τον Λέ-
νιν. Έτσι, το σημείο όπου ο Λένιν λέει ότι
«Δεν έπρεπε όμως να γίνει εκμετάλλευ-
ση του επεισοδίου εκείνου ενάντια στους
δύο αυτούς, παρόμοια όπως δεν πρέπει
να γίνει ενάντια στον Τρότσκι εκμετάλ-
λευση του μη μπολσεβικισμού του», έγι-
νε: «όμως παράλληλα δεν μπορούμε να
ρίξουμε όλη την ευθύνη προσωπικά πάνω
τους, όπως την ρίχνουμε στον Τρότσκι για
τον μη μπολσεβικισμό του». Το δεύτερο
πρόβλημα αυτής της μετάφρασης είναι
οι σημειώσεις, που όχι απλά δεν βοηθάνε
τον αναγνώστη, αλλα κάνουν τα κείμενα
(και την ιστορία τους) ακατανόητα, προ-
σπαθώντας να τους αφαιρέσουν την ου-
σία τους, που είναι η πάλη ενάντια τόσο
στην γραφειοκρατικοποίηση του κόμμα-
τος και του κράτους, που ο Λένιν είχε δι-
ακρίνει πριν απο οποιονδήποτε άλλο, όσο
και προσωπικά στον κύριο πολιτικό εκ-
φραστή της γραφειοκρατίας, τον Στάλιν.
Για το κομμάτι της Διαθήκης που είχε
δημοσιευτεί στον Σπάρτακο, ακολουθή-
σαμε την μετάφραση αυτή (Από την επα-
νέκδοση «Σπάρτακος-Αριστερή αντιπολί-
τευση του ΚΚΕ, Κείμενα 1928» που έγινε το
1982 από τις εκδόσεις Ουτοπία). Το υπό-
λοιπο μεταφράστηκε από το αγγλικό κεί-
μενο που υπάρχει στο site μας από τον Αλ-
φόνσο Πάγκα.
ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ • 5
 Το εισαγωγικό σημείωμα του Β. Σακκά-
του, το πήραμε απο το φυλλάδιο «Παντε-
λή Πουλιόπουλου: Τρότσκι, ένας μεγάλος
του μαρξισμού», που εκδόθηκε γύρω στο
1993 από τον σύλλογο Παντελής Πουλιό-
πουλος.
Η μεταφορά του κειμένου σε ψηφιακή
μορφή, ο εκσυγχρονισμός της ορθογρα-
φίας, καθώς και η μορφοποίηση (HTML
markup) έγινε το 1999 από τον Αλφόνσο
Πάγκα για το Αρχείο των Μαρξιστών στο
Internet (Marxists’ Internet Archive).
Αντί για πρόλογο
Στο 20ό συνέδριο του Κομμουνιστι-
κού Κόμματος της ΕΣΣΔ η Ιστοριογρά-
φος Πανκράτοβα ζήτησε τη δημοσίευ-
ση ακόμη ανέκδοτων κειμένων του Λένιν.
Στο ίδιο συνέδριο ο Μικογιάν, στο τέλος
της έκθεσής του αναφέρθηκε στους φό-
βους του Λένιν, λίγο πριν πεθάνει, για ένα
ενδεχόμενο σχίσμα στο Κόμμα. Αυτές οι
δύο απόψεις έχουν το εξής χαρακτηρι-
στικό, ότι αναφέρονται στο ντοκουμέντο
του 1923 που είναι γνωστό στην ιστορία
του εργατικού κινήματος με το όνομα «Δι-
αθήκη του Λένιν». στις 13 του Μάη 1956
η «Κομσομόλσκαγια Πράβδα» («Νεολαιί-
στικη Αλήθεια») δημοσίευσε μερικά απο-
σπάσματα της Διαθήκης αυτής - ότι ανα-
φερότανε στον Στάλιν - παραλείποντας τα
σχετικά με τον Τρότσκι και τους άλλους
ηγέτες του Μπολσεβίκικου Κόμματος.
Έτσι η «Διαθήκη του Λένιν», στο πλήρες
της κείμενο, είναι άγνωστη μέχρι σήμερα
στο σοβιετικό λαό και τους οπαδούς των
Κ.Κ. σε ολόκληρο τον κόσμο.*
Η Διαθήκη αποτελείται από δύο κεί-
μενα, ένα χρονολογούμενο από το Δε-
κέμβρη του 1922 και ένα υστερόγραφο
γραμμένο τον Γενάρη του 1923. Αυτό το
ντοκουμέντο λοιπόν υπαγορεύτηκε λί-
γο μετά τη δεύτερη προσβολή της αρρώ-
στιας που επρόκειτο από τότε να εμποδί-
σει το Λένιν να ξαναβρεί την πολιτική του
δραστηριότητα ως το θάνατό του που
επήλθε ένα χρόνο αργότερα (στις 21 του
Γενάρη 1924). Από την εποχή εκείνη ο Λέ-
νιν υπαγόρεψε ακόμα μερικές σημειώσεις
και το άρθρο «Καλύτερα λιγότερα και κα-
λύτερα» που στρεφότανε εναντίον της
ανερχόμενης γραφειοκρατίας και της Ερ-
γατικής και Αγροτικής Επιθεώρησης, επι-
τροπάτου που διηύθυνε ο Στάλιν
Η Διαθήκη αναφέρεται προπάντων στις
προσωπικές σχέσεις των κυριότερων ηγε-
τών της εποχής εκείνης και στον κίνδυ-
νο του σχίσματος στο Κ.Κ. Διαφυλάχθηκε
από τη γυναίκα του Λένιν και τις γραμ-
ματείς του μέχρι το θάνατό του. Για πρώ-
τη φορά το γράμμα αυτό έγινε γνωστό
στην ολομέλεια της Κ.Ε. το Μάη του 1924.
Μα από τα τέλη του 1922 στην Κ.Ε. κυρι-
αρχούσε πιά η «τρόικα» Ζηνόβιεφ-Κάμε-
νεφ-Στάλιν. Αυτή αποφάσισε να κρατήσει
το Στάλιν στο πόστο του και να μην ανα-
κοινώσει το ντοκουμέντο στο προσεχές
συνέδριο του Κ.Κ. Η «Διαθήκη» δεν άρ-
γησε να κυκλοφορήσει παράνομα στην
ΕΣΣΔ από την αριστερή αντιπολίτευση
του Τρότσκι. Στο εξωτερικό δημοσιεύτηκε
6 • ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ
για πρώτη φορά από τον Μαξ Ήστμαν στα
1925-26 με πρωτοβουλία του.
Ο Στάλιν δεν αμφισβήτησε ποτέ την
ύπαρξη της «Διαθήκης» και σε μερικές πε-
ριπτώσεις χρησιμοποίησε ορισμένες φρά-
σεις της στην κατοπινή του πάλη εναντίον
του Ζηνόβιεφ και του Μπουχάριν. Ωστόσο
απαγόρευσε αυστηρά την κυκλοφορία
του εγγράφου αυτού στην ΕΣΣΔ, όσοι δε
από τους αντιπολιτευόμενους της αριστε-
ράς (τροτσκιστές) συλλαμβάνονταν πάνω
στην κυκλοφορία του, εκτοπίζονταν στη
Σιβηρία ή και τουφεκίζονταν.
Δίνοντας σήμερα στη δημοσιότητα
ολόκληρο το κείμενο της Διαθήκης του
Λένιν, νομίζουμε ότι βοηθάμε στην απο-
κατάσταση της τόσο ταλαιπωρημένης
αλήθειας μέσα στο εργατικό κίνημα
*Σύμφωνα με νεώτερες πληροφορί-
ες δημοσιεύτηκε ολόκληρη στο σοβιετι-
κό περιοδικό «Κομμουνιστής» στις 30-6-
1956
Βαγγέλης Σακκάτος, 1956
I. [23/12/1922]
Θα πρότεινα να γίνουν μία σειρά αλ-
λαγές στην πολιτική μας δομή σε αυ-
τό το συνέδριο
Θέλω να σας μιλήσω για τα θέματα
στα οποία δίνω την μεγαλύτερη ση-
μασία.
Στην κορφή της λίστας βάζω μία αύ-
ξηση του αριθμού των μελών της Κε-
ντρικής Επιτροπής σε μερικές δωδε-
κάδες, η ακόμη και εκατό. Η γνώμη
μου είναι ότι χωρίς αυτή τη μεταρ-
ρύθμιση η Κεντρική μας Επιτροπή θα
διέτρεχε μεγάλο κίνδυνο αν η πορεία
των γεγονότων δεν είναι ευνοϊκή για
μάς (και αυτό είναι κάτι στο οποίο δεν
μπορούμε να βασιζόμαστε)
Ύστερα, σκοπεύω να προτείνω το
συνέδριο να δώσει σε μερικές από της
αποφάσεις της Κρατικής Επιτροπής
Σχεδίου νομοθετική ισχύ, συμφωνώ-
ντας από αυτή την άποψη τις επιθυ-
μίες του σύντροφου Τρότσκι - ως ένα
βαθμό και υπό ορισμένες συνθήκες
Όσο αφορά το πρώτο σημείο, δηλ.
την αύξηση του αριθμού των μελών
της Κ.Ε., πιστεύω ότι πρέπει να γίνει
για να αυξήσει το κύρος της Κεντρι-
κής Επιτροπής, να γίνει μία σε βάθος
δουλειά βελτίωσης του διοικητικού
μας μηχανισμού και να εμποδίσει να
αποκτήσουν υπερβολική σημασία για
το μέλλον του Κόμματος συγκρούσεις
ανάμεσα σε μικρές ομάδες της Κεντρι-
κής Επιτροπής.
Μου φαίνεται ότι το Κόμμα μας έχει
κάθε δικαίωμα να ζητήσει από την ερ-
γατική τάξη 50 με 100 μέλη της Κ.Ε.
και ότι μπορεί να της τα πάρει χωρίς
να κάνει κατάχρηση των πόρων της
τάξης αυτής.
Μία τέτοια μεταρρύθμιση θα αύ-
ξανε σημαντικά τη σταθερότητα του
Κόμματός μας και θα βοηθούσε τον
αγώνα του ενάντια στην περικύκλωση
από εχθρικά κράτη ο οποίος κατα την
γνώμη μου πρέπει, και κατα πάσαν πι-
θανότητα πρόκειται, να ενταθεί σημα-
ντικά στα αμέσως επερχόμενα χρόνια.
Πιστεύω ότι η σταθερότητα του Κόμ-
ματός μας θα γινόταν χίλιες φορές με-
γαλύτερη από ένα τέτοιο μέτρο.
II. [24/12/1922]
Όταν λέω σταθερότητα της Κεντρι-
κής Επιτροπής του Κόμματος, εννοώ
ότι πρέπει να πάρουμε μέτρα για να
αποφύγουμε ένα σχίσμα, όσο είναι
δυνατό να παρθούνε τέτοια μέτρα.
Είχε, φυσικά, πολύ δίκιο ο αντεπανα-
στάτης αρθρογράφος της «Ρούσκα-
για Μίσλ» - φαντάζομαι ότι είναι ο Σ.
Ε. Όλντενμπουργκ - όταν στον πόλεμό
του ενάντια στη Σοβιετική κυβέρνη-
ση έβαζε τις ελπίδες του πρώτα πρώ-
τα σε ένα σχίσμα του Κόμματός μας,
και ύστερα κερδοσκοπούσε επάνω σε
σοβαρές διχογνωμίες μέσα στο Κόμ-
μα μας για να σπρώξει σε σχίσμα. Το
Κόμμα μας στηρίζεται σε δύο τάξεις.
Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο είναι δυνα-
τό να κλονιστεί η σταθερότητά του
και, αν δεν μπορέσει να υπάρξει καμ-
μιά συμφωνία ανάμεσα στις δύο αυτές
τάξεις, η κατάρρευση του Κόμματος
είναι αναπότρεπτη. Σε μια τέτοια πε-
ρίπτωση θα ήταν άσκοπο να πάρουμε
οποιαδήποτε μέτρα ή καν να εξετά-
σουμε γενικά τη σταθερότητα της Κε-
ντρικής Επιτροπής μας. Σε μια τέτοια
περίπτωση κανένα μέτρο δεν θα ήταν
ικανό να μας προφυλάξει από ένα σχί-
σμα. Ελπίζω όμως σταθερά πως τού-
το είναι τόσο πολύ μακρινό ενδεχόμε-
νο, πως είναι τόσο απίθανο να συμβεί,
ώστε να μην είναι ανάγκη να κάνου-
με λόγο γι’ αυτό. Εκείνο που με απα-
σχολεί είναι η σταθερότητα σαν μια
εγγύηση από ένα σχίσμα στο κοντινό
μέλλον και επιθυμώ να εκθέσω εδώ
μερικές παρατηρήσεις που έχουνε κα-
θαρά προσωπικό χαρακτήρα.
Πιστεύω οτι ένας βασικός συντελε-
στής στο ζήτημα της σταθερότητας
από την άποψη αυτή είναι η προσωπι-
κότητα δύο μελών της Κεντρικής Επι-
τροπής, του Στάλιν και του Τρότσκι. Οι
σχέσεις ανάμεσα σ’ αυτούς τους δύο
ισοδυναμούν κατά τη γνώμη μου με
κάτι παραπάνω από το μισό του κιν-
δύνου ενός σχίσματος, ο οποίος είναι
δυνατό να αποτραπεί. Φρονώ οτι θα
μπορούσαν να αυξηθούν οι πιθανό-
τητες αποφυγής του σχίσματος, αν ο
αριθμός των μελών της Κεντρικής Επι-
τροπής αυξηθεί από 50 σε 100. Από τό-
τε που ο Στάλιν έγινε Γενικός Γραμμα-
τέας του Κόμματος, συγκέντρωσε στα
χέρια μία τεράστια δύναμη. Δεν είμαι
εντελώς βέβαιος πως κατορθώνει πά-
ντοτε να χρησιμοποιεί τη δύναμη αυ-
τή με αρκετή σύνεση. Από το άλλο μέ-
ρος ο Τρότσκι, όπως το απόδειξε στον
αγώνα του ενάντια στην Κεντρική Επι-
τροπή απ’ αφορμή του ζητήματος του
Επιτροπάτου της Συγκοινωνίας, δια-
κρίνεται όχι μόνο για τις εξαιρετικές
ικανότητές του - ως πρόσωπο είναι το
δίχως άλλο ο πιό ικανός σύντροφος
μέσα στη σημερινή Κεντρική Επιτρο-
πή - αλλά διακρίνεται επίσης και για
την πάρα πολύ μεγάλη αυτοπεποίθη-
σή του καθώς και για την τάση του να
τραβιέται πολύ από τη διοικητική όψη
των ζητημάτων. Οι ιδιότητες αυτές
των δύο ικανότερων μελών της ση-
μερινής Κεντρικής Επιτροπής θα μπο-
ρούσε, χωρίς αυτοί να φταίνε, να οδη-
γήσουνε σε σχίσμα, και, αν το Κόμμα
μας δεν πάρει κανένα μέτρο για να
αποφύγει το σχίσμα, αυτό θα μπορού-
σε να επέλθει αναπάντεχα. Δεν θέλω
να χαρακτηρίσω τις προσωπικές ιδι-
ότητες και των άλλων μελών της Κε-
ντρικής Επιτροπής. Υπενθυμίζω μόνο
ότι το επεισόδιο Ζηνόβιεφ-Κάμενεφ
τον Οκτώβρη δεν ήτανε τυχαίο. Δεν
έπρεπε όμως να γίνει εκμετάλλευση
του επεισοδίου εκείνου ενάντια στους
δύο αυτούς, παρόμοια όπως δεν πρέ-
πει να γίνει ενάντια στον Τρότσκι εκ-
μετάλλευση του μη μπολσεβικισμού
του (δηλαδή του γεγονότος ότι ο Τρό-
τσκι ίσαμε το καλοκαίρι του 1917 βρι-
σκότανε έξω από το Μπολσεβίκικο
Κόμμα - σ.τ.μ)
Από τα πιο νέα μέλη της Κεντρικής
Επιτροπής, θα ήθελα να πω λίγα λόγια
για τον Μπουχάριν και τον Πιατάκωφ.
Κατά τη γνώμη μου είναι οι πιο ικανοί
ανάμεσα στους νέους, και σχετικά με
αυτούς πρέπει να έχουμε υπόψη ότι
ο Μπουχάριν όχι μόνο είναι ο πολυτι-
μότατος και σημαντικότατος θεωρη-
τικός του Κόμματος, αλλά και σωστά
μπορεί να θεωρείται σαν το αγαπη-
μένο παιδί όλου του Κόμματος. Μο-
λοντούτο οι αντιλήψεις του με πολύ
μεγάλες αμφιβολίες μπορούνε να χα-
ρακτηριστούν ως εντελώς μαρξιστι-
κές. Έχει κάτι το σχολαστικό επάνω
του, δεν έμαθε ποτέ την διαλεκτική
και ακόμη πιστεύω ότι ποτέ δεν την
κατάλαβε εντελώς.
[Συνέχεια, 25/12/22]
Ο Πιατάκωφ δίχως αμφιβολία δια-
κρίνεται για τη δύναμη της θέλησής
του, και για την ικανότητά του, απο-
κλίνει όμως πάρα πολύ στη διοικητική
όψη των πραγμάτων, ώστε να μη μπο-
ρεί κανείς να τον εμπιστεύεται σ’ ένα
σοβαρό πολιτικό ζήτημα. Τις παρατη-
ρήσεις αυτές τις κάνω με την προϋπό-
θεση πως οι προαναφερόμενοι ικανοί
και πιστοί σύντροφοι μπορούνε να
βρούνε την ευκαιρία να συμπληρώ-
σουνε τις γνώσεις τους και να διορθώ-
σουνε τις μονομέρειές τους.
[προσθήκη, 4/1/1923]
Ο Στάλιν είναι πολύ απότομος και
το ελάττωμα αυτό, που είναι εντελώς
ανεκτό στις προσωπικές σχέσεις κομ-
μουνιστών αναμεταξύ τους, δεν είναι
ανεκτό για κείνον που κατέχει τη θέση
του Γενικού Γραμματέα. Γι’ αυτό, προ-
τείνω στους συντρόφους να βρουν
ένα μέσο να βάλουν στη θέση του κά-
ποιον άλλο, ο οποίος σχετικά με τον
Στάλιν να έχει τούτο το χαρακτηρι-
στικό, να είναι πιο υπομονετικός, πιο
ανοιχτόκαρδος [1] και πιο ευγενικός
απέναντι στους συντρόφους και να εί-
ναι λιγότερο δύστροπος. Το ζήτημα
αυτό μπορεί να φαίνεται σαν μικρο-
λογία. Μα πιστεύω πως άμα το ιδού-
με από την άποψη της αποφυγής ενός
σχίσματος και από την άποψη των
σχέσεων Στάλιν και Τρότσκι, δεν είναι
καθόλου μικρό, ή καλύτερα είναι ένα
τέτοιας λογής μικρό πράγμα που αρ-
γότερα μπορεί να έχει αποφασιστική
σπουδαιότητα.
III. [Συνέχεια, 26/12/1922]
Η αύξηση των μελών της Κ. Ε. στα
50 ή ακόμη και τα 100 πρέπει κατά τη
γνώμη μου να εξυπηρετήσει διπλό ή
και τριπλό σκοπό: Όσο περισσότερα
μέλη έχει η Κ.Ε. τόσο περισσότεροι θα
εκπαιδευτούν στη δουλειά της και τό-
σο θα ελαττωθεί ο κίνδυνος σχίσμα-
τος εξαιτίας κάποιας αδιακρισίας. Η
ένταξη πολλών εργατών στην Κ.Ε. θα
βοηθήσει τους εργάτες να βελτιώσουν
τον διοικητικό μας μηχανισμό, που εί-
ναι πολύ κακός. Στην ουσία τον κλη-
ρονομήσαμε από το παλιό καθεστώς,
γιατί ήταν απολύτως αδύνατον να τον
αναδιοργανώσουμε σε τόσο μικρό δι-
άστημα, ειδικά σε συνθήκες πολέμου,
λιμού κλπ. Γι’ αυτό σε αυτούς τους
«κριτικούς» που δείχνουν τα ελαττώ-
ματα του διοικητικού μας μηχανισμού
ειρωνικά ή με κακοήθεια, μπορούμε
με ηρεμία να απαντήσουμε ότι δεν
καταλαβαίνουν γρυ από τις σημερινές
συνθήκες της επανάστασης. Είναι πα-
ντελώς αδύνατο μέσα σε πέντε χρόνια
να αναδιοργανωθεί κατάλληλα ο μη-
χανισμός, ειδικά κάτω από τις συνθή-
κες που έγινε η επανάστασή μας. Εί-
ναι αρκετό ότι μέσα σε πέντε χρόνια
δημιουργήσαμε έναν νέο τύπο κρά-
τους, στον οποίο οι εργάτες ηγούνται
των αγροτών ενάντια στην αστική τά-
ξη. Και σ’ ένα εχθρικό διεθνές περι-
βάλλον, αυτό από μόνο του είναι ένα
γιγαντιαίο κατόρθωμα. Αλλά η γνώση
αυτού σε καμμιά περίπτωση δεν πρέ-
πει να μας τυφλώνει στο γεγονός ότι,
στην πραγματικότητα πήραμε τον πα-
λιό κρατικό μηχανισμό από τον τσά-
ρο και την αστική τάξη και ότι τώρα,
με την έλευση της ειρήνης και την ικα-
νοποίηση των στοιχειωδών αναγκών
απέναντι στο λιμό, όλη μας η ενέργεια
πρέπει να στραφεί στην βελτίωση του
διοικητικού μηχανισμού.
Πιστεύω ότι μερικές δωδεκάδες ερ-
γατών, όντας μέλη της Κεντρικής Επι-
τροπής μας, μπορούν καλύτερα από
οποιονδήποτε άλλο να αναλάβουν το
έργο του ελέγχου, της βελτίωσης και
της αναδιοργάνωσης του κρατικού
μας μηχανισμού. Η εργατοαγροτική
επιθεώρηση, στην οποία ανατέθηκε
αρχικά αυτή η λειτουργία, αποδείχτη-
κε ανίκανη να την φέρει σε πέρας, και
μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνον σαν
«παράρτημα» ή, κάτω από ορισμένες
συνθήκες, σαν βοηθός αυτών των με-
λών της Κεντρικής Επιτροπής. Κατά τη
γνώμη μου, οι εργάτες που θα γίνουν
δεκτοί στην Κ.Ε. θα πρέπει να προέρ-
χονται κατά προτίμηση, όχι από αυ-
τούς που έχουν μακρά θητεία στα όρ-
γανα των σοβιέτ, (σ΄ αυτό το κομμάτι
του γράμματός μου, όπου λέω εργά-
τες συμπεριλαμβάνω και τους αγρό-
τες), γιατί αυτοί οι εργάτες έχουν ήδη
αποκτήσει τις παραδόσεις και τις προ-
καταλήψεις αυτές, ενάντια ακριβώς
στις οποίες είναι επιθυμητό να παλέ-
ψουμε.
Τα μέλη της Κ.Ε. που προέρχονται
από την εργατική τάξη, πρέπει να
προέρχονται κυρίως από ένα στρώ-
μα κατώτερο από αυτό που στην τε-
λευταία πενταετία έχει προαχθεί στην
δουλειά στα όργανα των σοβιέτ. Πρέ-
πει να είναι πιο κοντά στους εργάτες
και τους αγρότες της βάσης, που όμως
να μην πέφτουν στην κατηγορία των
έμμεσων ή άμεσων εκμεταλλευτών.
Πιστεύω ότι παρακολουθώντας όλες
τις συνεδριάσεις της Κ.Ε. και του Πολι-
τικού Γραφείου, και διαβάζοντας όλα
τα ντοκουμέντα της Κ.Ε., τέτοιοι εργά-
τες μπορούν να αποτελέσουν ένα επι-
τελείο αφοσιωμένων οπαδών του σο-
βιετικού συστήματος, ικανό πρώτον,
να δώσει σταθερότητα στην ίδια την
Κ.Ε. και, δεύτερον, να δουλέψει απο-
τελεσματικά για την ανανέωση και τη
βελτίωση του κρατικού μηχανισμού
...
VII. [Συνέχεια, 29/12/1922]
Αυξάνοντας τον αριθμό των μελών
της Κ.Ε. πιστεύω ότι πρέπει επίσης,
ή ίσως κυρίως, να αφιερώσουμε την
προσοχή μας στο πώς θα ελέγξου-
με και θα βελτιώσουμε τον διοικητικό
μας μηχανισμό, ο οποίος δεν αξίζει τί-
ποτα. Γι΄ αυτό πρέπει να χρησιμοποι-
ήσουμε τις υπηρεσίες καλά καταρτι-
σμένων ειδικών, και το καθήκον της
ανεύρεσης αυτών των ειδικών πρέ-
πει να ανατεθεί στην εργατοαγροτική
επιθεώρηση.
Πώς θα συνδυάσουμε αυτούς τους
ειδικούς, άνθρωπους με κατάλληλη
μόρφωση, με τα νέα μέλη της Κ.Ε.; Αυ-
τό το πρόβλημα θα πρέπει να λυθεί
στην πράξη. Μου φαίνεται ότι η εργα-
τοαγροτική επιθεώρηση, (σαν αποτέ-
λεσμα της εξέλιξής της και της έκπλη-
ξής μας για την εξέλιξή της), οδήγησε
γενικά στην κατάσταση που βλέπου-
με τώρα, δηλαδή σε μία μεσοβέζι-
κη κατάσταση ανάμεσα σε ένα ξε-
χωριστό επιτροπάτο και μία ειδική
λειτουργία των μελών της Κ.Ε., ανά-
μεσα σε ένα όργανο που εποπτεύει τα
πάντα και ένα ολιγάριθμο σώμα πρώ-
της τάξεως ελεγκτών, που πρέπει να
είναι καλοπληρωμένοι (αυτό είναι ιδι-
αίτερα απαραίτητο στην εποχή μας
που το κάθε τί πρέπει να πληρώνεται
και οι ελεγκτές απασχολούνται άμεσα
στα όργανα όπου πληρώνονται καλύ-
τερα).
Αν ο αριθμός των μελών της Κ.Ε. αυ-
ξηθεί με τον κατάλληλο τρόπο, και αν
περάσουν από εκπαίδευση στην κρα-
τική διοίκηση, χρόνο μετά τον χρόνο,
με την βοήθεια ειδικών με υψηλό επί-
πεδο κατάρτισης και μελών της εργα-
τοαγροτικής επιθεώρησης με μεγάλο
ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ • 7
κύρος σε κάθε τομέα, τότε πιστεύω
ότι θα μπορέσουμε να λύσουμε με
επιτυχία αυτό το πρόβλημα, πράγμα
που δεν έχουμε μπορέσει να κάνουμε
για τόσο μεγάλο διάστημα.
Για να συνοψίσω, το πολύ 100 μέλη
της Κ.Ε. και όχι πάνω από 400-500 βο-
ηθοί, μέλη της εργατοαγροτικής επι-
θεώρησης, με καθήκον να επιθεω-
ρούν κάτω από τη διεύθυνσή τους.
Σημειώσεις
(1) Στις μεταφράσεις του Σπάρτακου
και της Σύγχρονης Εποχής χρησιμο-
ποιείται εδώ η λέξη «ανοιχτόκαρδος».
Η μετάφραση του Β. Σακκάτου του
‘56 χρησιμοποιεί τον όρο «ειλικρινής»
που είναι πιο κοντά στο πρωτότυπο.
Στην αγγλική μετάφραση χρησιμοποι-
είται ο όρος «loyal» που σημαίνει πι-
στός, αφοσιωμένος.
Γράμμα προς τον Τρότσκι, 5 Μαρτί-
ου 1923
Άκρως Απόρρητο, Προσωπικό
Αγαπητέ Σύντροφε Τρότσκι:
Είναι ένθερμη παράκληση μου ότι
εσύ πρέπει να αναλάβεις την υπε-
ράσπιση του Γεωργιανού ζητήματος
στην Κ.Ε. του Κόμματος. Αυτό το ζή-
τημα είναι τώρα κάτω από “διωγμό”
από τον Στάλιν και τον Dzerzhinsky,
και δεν μπορώ να βασιστώ στην αμε-
ροληψία τους. Εντελώς αντιθέτως. Θα
ένιωθα άνετα εάν συμφωνούσες να
αναλάβεις την υπεράσπισή του. Εάν
πρέπει να αρνηθείς για οποιοδήπο-
τε λόγο, επέστρεψε το όλο ζήτημα σε
εμένα. Θα το θεωρήσω σημάδι ότι δεν
δέχεσαι.
Με τους καλύτερους συντροφικούς
χαιρετισμούς
Λένιν
Προς το σύντροφο Στάλιν, 5 Μαρτί-
ου 1923
Άκρως Απόρρητο, Προσωπικό
Αντίγραφο προς τους συντρόφους
Kamenev και Zinoviev
Αγαπητέ Σύντροφε Στάλιν:
Ήσουν τόσο αγενής ώστε να καλέ-
σεις τη σύζυγό μου στο τηλέφωνο και
να χρησιμοποιήσεις κακή γλώσσα. Αν
και σου είχε πει ότι ήταν διατεθειμένη
να το ξεχάσει, το γεγονός ωστόσο έγι-
νε γνωστό μέσω αυτής στον Zinoviev
και στον Kamenev. Δεν έχω καμία
πρόθεση να ξεχάσω τόσο εύκολα τι
έχει γίνει εναντίον μου, και είναι πε-
ριττό να λεχθεί ότι ό,τι έχει γίνει ενα-
ντίον της συζύγου μου θεωρώ ότι έχει
γίνει εναντίον μου επίσης. Σε ρωτώ,
επομένως, να το ξανασκεφτείς εάν εί-
σαι διατεθειμένος να ανακαλέσεις αυ-
τά που είπες και να ζητήσεις συγγνώ-
μη, ή εάν προτιμάς οι σχέσεις μεταξύ
μας να διακοπούν.
Με σεβασμό δικός σου,
Λένιν
8 • ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ
ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΤΩΝ 50 ΧΡΟΝΩΝ
ΥΠΑΡΞΗΣ ΤΗΣ ΕΣΣΔ. ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ
ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ
ΕΝΙΑΙΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ Σ’ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΑΣΗ ΤΗΣ
ΤΕΛΙΚΗΣ ΛΟΓΟΔΟΣΙΑΣ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΑΥΤΟΥ
ΠΟΥ ΑΠΟΜΕΝΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ
αποσπάσματα
… Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΟΣ ΦΟ-
ΡΟΣ ΤΙΜΗΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟΝ Κ. ΜΑΡΞ ΚΑΙ
ΣΤΟ Φ. ΕΝΓΚΕΛΣ, ΙΔΡΥΤΕΣ ΤΟΥ ΕΠΙΣΤΗ-
ΜΟΝΙΚΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ.
Πριν 50 χρόνια εγκαθιδρύθηκε το
πρώτο Εργατικό Κράτος. Σ’ αυτή την
επέτειο, ο δικός μας πρωταρχικός φό-
ρος τιμής, απευθύνεται στον Κ. Μαρξ
και το Φ. Ένγκελς. Η εγκαθίδρυση του
πρώτου Εργατικού Κράτους, είναι η
ιστορική επιβεβαίωση των ιδεών, του
προγράμματος, της πολιτικής και των
στόχων τους. Στο πέρασμα των χρόνων,
η ανάπτυξη του καπιταλισμού, της ταξι-
κής πάλης, τροποποίησε τις μορφές της
πάλης, αλλά όχι το βάθος, το στόχο, ή το
βασικό ιστορικό πρόγραμμα. Η ύπαρ-
ξη του πρώτου Εργατικού Κράτους, τα
50 χρόνια του, δίνουν την πρώτη και πιο
μεγάλη ιστορική επιβεβαίωση της προ-
βλεπτικής ικανότητας του ανθρώπινου
όντος. Κανένας άλλος, κανένα άλλο ον
στην ιστορία, δεν μπόρεσε να προβλέ-
ψει, όπως έκανε ο Κ. Μαρξ, 100 χρόνια
πριν, την ανάγκη και τη δυνατότητα, την
σίγουρη αναγκαιότητα και την ιστορι-
κά επιβεβαιωμένη ήδη δυνατότητα, του
σοσιαλισμού, την ανάγκη και τη δυνατό-
τητα να εγκαθιδρυθεί ένα νέο Κράτος,
που θα καταργούσε τις τάξεις, μια νέα
μορφή κοινωνίας που θα καταργούσε τις
τάξεις. Είναι ο Μαρξ και ο Ένγκελς που
το πρόβλεψαν αυτό. Δεν υπάρχει καμιά
άλλη επιστημονική ικανότητα ανώτερη
απ’ αυτή. Όλες οι άλλες μορφές, βάσεις,
ή όψεις της επιστήμης, είναι κατώτερες.
Γιατί διαπραγματεύονται όψεις και προ-
βλήματα περιορισμένα, δευτερεύοντα,
ή καθορισμένα. Ο Μαρξ και ο Ένγκελς
εξέτασαν ένα πρόβλημα, που ήταν ακό-
μα ανάγκη να επιβεβαιωθεί, να έχουν τις
αποδείξεις, τα γεγονότα και τις ιστορικές
βάσεις. Γιατί ακόμα ο καπιταλισμός δεν
είχε αναπτυχθεί. Πριν λοιπόν καν ανα-
πτυχθεί ο καπιταλισμός, ο Μαρξ έκανε
αυτή την πρόβλεψη. Στην προβλεπτι-
κή του ικανότητα αποδείχτηκε η ιστο-
ρική του σιγουριά σε δυο θεμελιώδεις
βάσεις της ανθρώπινης προόδου: πρώ-
τα ότι η αντικειμενική ανάπτυξη της αν-
θρώπινης ιστορίας, είναι η ανάπτυξη
της ανάγκης για την πρόοδο και δεύτε-
ρο ότι ο φορέας αυτής της ανάγκης για
πρόοδο και της πορείας προς το θρίαμ-
βο, είναι η εργατική τάξη. Τα δυο ιστο-
ρικά ντοκουμέντα που θεμελιώνουν και
διαβεβαιώνουν αυτή την ιστορική πρό-
βλεψη, είναι το «Κεφάλαιο» και το «Κομ-
μουνιστικό Μανιφέστο». Την ίδια στιγ-
Χ. ΠΟΣΑΔΑΣ, 22/10/1967
μή που αποτίνουμε φόρο τιμής στη 50ή
επέτειο του Εργατικού Κράτους, αποτί-
νουμε τον πιο πλήρη και βαθύ ιστορικό
φόρο τιμής στο Μαρξ και τον Ένγκελς,
στο «Κεφάλαιο» και το «Κομμουνιστικό
Μανιφέστο». Πρέπει να είναι στο μυα-
λό όλων των επαναστατών του κόσμου
αυτή η ικανότητα ιστορικής πρόβλεψης
και ταυτόχρονα υπομονής. Ο Μαρξ πρό-
βλεψε ένα ιστορικό γεγονός, που ίσως
ο ίδιος δεν επρόκειτο να δει και να με-
λετήσει. Αλλά είχε τη σιγουριά ότι ήταν
αναγκαίο και δυνατό κι ότι ήταν έτσι για-
τί ήδη υπήρχε το όργανο, που ήταν η ερ-
γατική τάξη. Ήταν η ύπαρξη της εργατι-
κής τάξης αυτή που έδωσε την ιστορική
σιγουριά, πάνω στη δυνατότητα της οι-
κοδόμησης του σοσιαλισμού. Το πρώτο
Εργατικό Κράτος, που ιδρύθηκε το 1917,
είναι με τη σειρά του η ιστορική επιβε-
βαίωση των οργάνων που είναι ανα-
γκαία για να οργανωθεί η επανάσταση,
η ανάπτυξη και ο θρίαμβος της επανά-
στασης και το διαρκές νόημά της. Είναι
αναγκαίο να αποκατασταθούν αυτές οι
αντιλήψεις, γιατί δεν έχουν συστημα-
τοποιηθεί, γενικοποιηθεί κι αναπτυχθεί
από τις ηγεσίες που υπάρχουν στα Εργα-
τικά Κράτη, ούτε από τους κινέζους και
τους κουβανούς, που ανάμεσά τους εί-
ναι οι πιο προχωρημένοι. Το πρώτο Ερ-
γατικό Κράτος απόδειξε την αναγκαιό-
τητα της οργάνωσης του Κόμματος, του
Μπολσεβίκικου Κόμματος. Της οργά-
νωσης ενός επαγγελματικού Κόμματος
επαναστατών. Επαγγελματικό σημαίνει
να αφοσιώσει τη ζωή του στο στόχο και
την πάλη για την ανατροπή του καπιτα-
λισμού και την οικοδόμηση του Εργατι-
κού Κράτους και του σοσιαλισμού. Αυτό
είναι το επαγγελματικό Κόμμα. Να πει-
θαρχεί, να συγκεντρώνει τη θέληση και
την ιστορική απόφαση του κάθε ατό-
μου, γύρω από τ’ αντικειμενικά γεγο-
νότα και να το φέρνει σ’ επικοινωνία μ’
όλη την ανθρώπινη ιστορία, ώστε να εί-
ναι η πηγή που θα του δίνει την ιστορική
ατομική ικανοποίηση, που είναι η μόνη
γνήσια ικανοποίηση, γιατί εκφράζει την
ιστορική συλλογική ανάγκη της ανθρώ-
πινης προόδου. Και σαν συνέπεια αυτό
δημιουργεί τις ανεξάντλητες κι αξεπέ-
ραστες βάσεις της ανθρώπινης θέλη-
σης κι αποφασιστικότητας για το θρίαμ-
βο. Αλλά αυτό ήταν ανεπαρκές χωρίς το
πρόγραμμα, την πολιτική και την ιστορι-
κή επιβεβαίωση, ότι πρόγραμμα, πολιτι-
κή και στόχοι ήταν σωστοί και ότι ήταν
δυνατό να επιτευχθούν. Αυτός είναι ο
ιστορικός ρόλος του Λένιν.

ΛΕΝΙΝ ΚΑΙ ΤΡΟΤΣΚΙ, ΟΙΚΟΔΟΜΟΙ ΚΙ
ΟΡΓΑΝΩΤΕΣ ΤΟΥ ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΙΚΟΥ
ΚΟΜΜΑΤΟΣ, ΤΗΣ ΘΕΛΗΣΗΣ ΤΩΝ
ΜΑΖΩΝ ΝΑ ΘΡΙΑΜΒΕΥΣΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟΥ
ΣΟΒΙΕΤΙΚΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ.
Έτσι όπως ο Μαρξ και ο Ένγκελς, το
«Κεφάλαιο» και το «Κομμουνιστικό Μα-
νιφέστο», είναι η ιστορική βάση που
επέτρεψε την εγκαθίδρυση, τη σιγου-
ριά για την εγκαθίδρυση του πρώτου
Εργατικού Κράτους, τα όργανα για την
οικοδόμησή του, ονομάζονται Λένιν
και Μπολσεβίκικο Κόμμα. Το Κόμμα των
επαγγελματιών επαναστατών, το αφο-
σιωμένο στην πάλη για την καταστρο-
φή του καπιταλιστικού συστήματος και
για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού.
Να οικοδομηθεί το Μπολσεβίκικο Κόμ-
μα σήμαινε συγκεντροποίηση, συγκε-
ντροποιημένη θέληση, κατάργηση των
ατομικών επιδιώξεων και να αποδείξει
κανείς στην πράξη, ότι σωστή και ανα-
γκαία για την ανθρώπινη πρόοδο ατομι-
κή επιδίωξη, μπορεί να υπάρξει μόνο με
τη συλλογική επιδίωξη για την ανθρώπι-
νη πρόοδο. Το Μπολσεβίκο Κόμμα απο-
δείχτηκε το πιο ισχυρό όργανο που ένω-
σε την ατομική θέληση κι απόφαση για
πρόοδο, με τη συλλογική απόφαση και
θέληση για την ανθρώπινη πρόοδο. Κι
αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να πραγ-
ματωθεί η ατομική θέληση κι επιθυμία
για την ανθρώπινη πρόοδο. Είναι ο μό-
νος τρόπος για να είναι η ατομική θέ-
ληση σωστή και αναγκαία για την ιστο-
ρία. Μπολσεβίκικο Κόμμα, πρόγραμμα,
πολιτική και στόχοι, αυτό είναι ο Λένιν,
ο Μαρξ κι ο Ένγκελς, το «Κεφάλαιο» και
το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο». Ο Λένιν
είναι το Μπολσεβίκικο Κόμμα, το Κόμμα
των επαγγελματιών επαναστατών, που
ενοποιεί την ιστορική θέληση κι αποφα-
σιστικότητά τους να πάρουν την εξου-
σία, να οικοδομήσουν το σοσιαλισμό, να
κάνουν το αναγκαίο πρόγραμμα για να
ενοποιήσουν την προλεταριακή πρωτο-
πορία, ώστε αυτή να καθοδηγήσει τον
καταπιεσμένο κι εκμεταλλευόμενο λαό
και να οικοδομήσει το σοσιαλισμό. Αλλά
την ίδια στιγμή που σημαίνει τη θέληση
του Κόμματος να πάρει την εξουσία και
να οικοδομήσει το σοσιαλισμό, σημαίνει
ότι έχει κι ένα ιστορικό σημείο στήριξης,
για να μπορέσει να κάνει αυτό το ιστο-
ρικό καθήκον, που είναι οι μάζες και η
εμπιστοσύνη σ’ αυτές. Η επίμονη και συ-
νειδητή προετοιμασία για την κατάλη-
ψη της εξουσίας. Αυτή ήταν η προετοι-
μασία του Λένιν επί 12 χρόνια, μετά την
εμπειρία του 1905, βλέποντας ότι ήταν
αναγκαίο να διορθωθούν τα λάθη και
οι παραλείψεις που υπήρξαν τότε. Λάθη
και παραλείψεις που ήταν αποτέλεσμα
του ότι η ιστορική κατανόηση κι επιβε-
βαίωση ήταν ακόμα ανεπαρκής. Ήταν
ανεπαρκής η εργατοαγροτική συμμα-
χία και η ιστορική ωρίμανση. Αυτή η ήτ-
τα δεν ανάκοψε το Λένιν, δεν τον σύ-
ντριψε. Εξαφάνισε και σύντριψε όλους
τους άλλους επαναστάτες, που απογο-
ητεύτηκαν από το ότι η εργατική τάξη
δεν τράβηξε με το μέρος της τους αγρό-
τες κι από το ότι εργάτες, στρατιώτες κι
αγρότες δεν πήραν την εξουσία. Ο Λέ-
νιν κατανόησε την ανάγκη για διόρθω-
ση, διόρθωσε και προετοίμασε το Κόμ-
μα και το 1917 αυτό πήρε την εξουσία.
Όταν μιλάει κανείς για τη Ρώσικη Επανά-
σταση, πρέπει να μιλάει και για μια ολό-
κληρη ιστορική περίοδο 17 χρόνων, από
τα οποία τα 12 αφιερώθηκαν στο να οι-
κοδομήσουν, πάνω στη βάση των λα-
θών του 1905. Η ιστορική υπομονή του
Λένιν αφορούσε μια περίοδο μικρότε-
ρη απ’ αυτή του Μαρξ και του Ένγκελς,
αλλά είχε την ιστορική σιγουριά ότι οι
μάζες θα στέκονταν ικανές να πάρουν
την εξουσία. Έπρεπε να περιμένουν την
ιστορική ευκαιρία. Το Κόμμα σήμαινε το
αναντικατάστατο όργανο γι’ αυτό.
Μαζί με τον Λένιν ήταν ο Τρότσκι.
Ο Λένιν οικοδόμησε το Μπολσεβίκικο
Κόμμα και το ενοποίησε. Αλλά το ίδιο
δεν επαρκούσε για να πάρει την εξου-
σία, χωρίς μια πιο πλατιά από το ίδιο το
Μπολσεβίκικο Κόμμα, βάση. Ήταν ανα-
γκαία η ενσωμάτωση του Τρότσκι με
την Επαναστατική Διεθνιστική του ομά-
δα και μ’ ένα σωστό πρόγραμμα που εί-
χε, ίδιο μ’ αυτό των μπολσεβίκων και
που από τη στιγμή που ενώθηκε με τους
μπολσεβίκους, μετατράπηκε στην ομά-
δα με τους καλλίτερους μπολσεβίκους,
όπως έλεγε ο ίδιος ο Λένιν: «από τη στιγ-
μή που ο Τρότσκι ενσωματώθηκε στο
Μπολσεβίκικο Κόμμα, δεν υπάρχει καλ-
λίτερος μπολσεβίκος απ’ αυτόν». Αν ο
Τρότσκι μπόρεσε να γίνει μέσα σε τόσο
σύντομο χρονικό διάστημα ο καλλίτε-
ρος μπολσεβίκος, είναι γιατί μέσα στον
Τρότσκι, στην πολιτική του, στο πρό-
γραμμά του, στους στόχους του και στις
μεθόδους πάλης, υπήρχε ο μπολσεβί-
κος. Έλειπε η τυπική ενσωμάτωση του
ίδιου και της ομάδας του στο Κόμμα και
τίποτε άλλο. Ο Λένιν έλεγε επίσης ότι
ήταν παράλογο να θέλουν ορισμένοι να
χρησιμοποιούν το μη μπολσεβίκικο πα-
ρελθόν του Τρότσκι. Το μη μπολσεβίκι-
κο δεν σήμαινε και αντιμπολσεβίκικο
παρελθόν. Η αντίληψη του Τρότσκι ήταν
ταυτόσημη μ’ αυτή του Λένιν, σ’ όλες τις
θεμελιώδεις όψεις. Συνέπιπταν, εναρμο-
νίζονταν και ενώνονταν στην υπεράσπι-
ση και την υποστήριξη όλων των επανα-
στατικών θέσεων…
ΤΟ ΣΟΒΙΕΤ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΠΛΗΡΕΣ
ΟΡΓΑΝΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ
ΕΞΟΥΣΙΑΣ
Οι μάζες δημιούργησαν τα σοβιέτ κα-
τά τη διάρκεια της εμπειρίας του 1905.
Με τη δική τους πρωτοβουλία και στη-
ριγμένες σε παλιότερες εμπειρίες αμοι-
βαίων σχέσεων και αλληλοβοήθειας
στους αγροτικούς συνεταιρισμούς, οι
μάζες δημιούργησαν τα σοβιέτ, οργανι-
σμούς όπου συσκέφτονταν, αποφάσιζαν
κι εκτελούσαν, όπου συγκεντρώνονταν
οι εργάτες, οι αγρότες, οι στρατιώτες και
οι διανοούμενοι, συζητούσαν, αποφά-
σιζαν κι εφάρμοζαν. Τα σοβιέτ έδειχναν
μ’ αυτό τον τρόπο ότι ήταν οργανισμοί
ανώτεροι απ’ όλους όσους υπήρχαν, για-
τί συγκέντρωναν και τις τρεις λειτουργί-
ες: τη συζήτηση, την απόφαση και την
εκτέλεση, ενώ στο καπιταλιστικό σύ-
στημα πρόκειται για τρεις κλάδους, ή
«εξουσίες» διαφορετικές: τη νομοθετι-
κή, την εκτελεστική και τη δικαστική,
πράγμα που επιτρέπει στον κάθε τομέα
του καπιταλισμού να επεμβαίνει για να
τορπιλίζει, να αγνοεί και να εξαπατάει τη
λαϊκή θέληση. Στα σοβιέτ δεν υπήρχε η
δυνατότητα να εξαπατιέται η λαϊκή θέ-
ληση, γιατί ήταν οι ίδιες οι μάζες που συ-
ζητούσαν, αποφάσιζαν κι εφάρμοζαν. Οι
ίδιες αποφάσιζαν και έλεγχαν. Αποδεί-
χτηκαν σαν το πιο ισχυρό όργανο της
ιστορίας. Το όργανο για την ενοποίηση
των μαζών όλης της χώρας, που στάθη-
κε ικανό, μέσα σε τρία χρόνια να ενώσει
σε μια ψυχή, όλες τις μάζες της χώρας
και να γίνει το στήριγμα του Εργατικού
Κράτους και της ανάπτυξής του.
Τα σοβιέτ απόδειξαν ότι ήταν τα κοι-
νοβουλευτικά και ταυτόχρονα εκτελε-
στικά όργανα, που συνένωναν τη θέ-
ληση των μαζών στην εξάσκηση της
εξουσίας. Ενθάρρυναν και παρότρυναν
το δημιουργικό πνεύμα των μαζών και
εξίσωναν με έναν επακριβή και οργανι-
κό τρόπο τα δικαιώματα όλων των επα-
ναστατών, που αγωνίζονταν για να προ-
ωθήσουν τη Ρώσικη Επανάσταση. Τους
εξίσωναν όλους στο δικαίωμα να συζη-
τήσουν, να αποφασίσουν και να εφαρ-
μόσουν. Ήταν τα πιο ανυψωμένα όργα-
να, που συνένωναν τη θέληση, έδειχναν
την ανάγκη και τη δυνατότητα να ενω-
θεί η θέληση, η απόφαση και η ικανότη-
τα, γύρω από τις όψεις και τις αποφάσεις
που άρμοζαν περισσότερο στο συλλο-
γικό συμφέρον. Δεν υπήρξε άλλο όργα-
νο στην ιστορία ανώτερο από τα σοβι-
έτ. Δεν υπήρξε, δεν υπάρχει κι όπως λέει
ο Τρότσκι, είναι δύσκολο και στο μέλλον
η ιστορία να δημιουργήσει ένα ανώτερο
όργανο.
Τα σοβιέτ απόδειξαν ότι ήταν τα κέ-
ντρα που οργάνωναν όλο το ενεργητι-
κό της κοινωνίας, που ανάπτυσσαν τη
δημιουργική ικανότητα, έτσι που ο κά-
θε κάτοικος της ΕΣΣΔ αισθανόταν ότι
συμμετείχε, καθοδηγούσε και καθόριζε
τη ζωή της χώρας. Αισθανόταν ότι κα-
θόριζε κι εκτελούσε. Τα σοβιέτ έβγαζαν
από τη μέση κάθε άλλο όργανο ενδιά-
μεσο, που απόκλειε, εμπόδιζε, έκρυβε,
ή σαμποτάριζε τα επαναστατικά συμπε-
ράσματα των μαζών. Ήταν τα όργανα
που επρόκειτο να συγκεντροποιήσουν,
όπως και συγκεντροποίησαν, την αγω-
νιστική θέληση του λαού και όλη τη δη-
μιουργική του ικανότητα. Γιατί όλα συ-
ζητιούνταν εκεί και στη συνέχεια δεν
αφηνόταν σε άλλο όργανο η εκτέλεση
της απόφασης. Αυτό το έκανε το ίδιο
το σοβιέτ. Το ανάλογο με την κάθε του
φύση σοβιέτ, το τοπικό σοβιέτ κ. τ. λ. Τα
σοβιέτ που υπάρχουν τώρα στην ΕΣΣΔ,
δεν έχουν τίποτα το κοινό με τα αρχικά
αυτά σοβιέτ. Είναι μόνο η καρικατούρα
ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ • 9
τους. Αλλά και μόνο το γεγονός ότι η σο-
βιετική γραφειοκρατία είναι υποχρεω-
μένη να τα ονομάζει ακόμα σοβιέτ, δεί-
χνει ότι είναι αναγκασμένη να σέβεται
ακόμα τις παραδόσεις, για να μη δείξει
στα μάτια του σοβιετικού λαού ότι σπά-
ει με την παράδοση που σήμαινε το όρ-
γανο που οργάνωσε την ανάπτυξη του
Εργατικού Κράτους, το όργανο που θυ-
μίζει στις σοβιετικές μάζες ποια ήταν η
βάση της ανάπτυξης της σοσιαλιστικής
δημοκρατίας. Είναι μέσα από τα σοβι-
έτ που όλος ο σοβιετικός λαός άσκησε
το δικαίωμα της προλεταριακής δημο-
κρατίας. Συζήτησε, δέχτηκε, κριτίκαρε,
απόρριψε, έδωσε ιδέες. Όπου οι πιο δια-
φορετικές ιδέες για την προώθηση ενός
μέτρου και μιας ανάπτυξης οικονομικής
και πολιτικής, εσωτερικής και διεθνούς,
δεν προκάλεσαν καμιά διάσπαση, διαί-
ρεση ή ρήξη, γιατί οι μάζες έβλεπαν ότι
συζητούσαν το πώς να καθοδηγήσουν,
πώς να βρουν τον καλλίτερο τρόπο για
να βάλουν τα πράγματα σ’ έναν άλλο
δρόμο, που έπρεπε ακόμα να μάθουν
και που ήταν γεμάτος από αντιθέσεις.
Έτσι οι μάζες είδαν ότι σ’ αυτό το όργα-
νο μπορούσαν να συζητήσουν τις πιο δι-
αφορετικές θέσεις, χωρίς ρήξεις, διαιρέ-
σεις, ή διασπάσεις.
Το όργανο, το σοβιέτ, απόδειξε ότι
ήταν αυτό που ένωνε τη δημιουργική
θέληση των μαζών, μέσα από την ανταλ-
λαγή διαφορετικών γνωμών, γιατί όλες
καθορίζονταν από τον κοινό στόχο: να
προωθήσουν την επανάσταση. Ήταν το
όργανο, το κέντρο που τραβούσε όλη τη
θέληση, τις γνώμες, την κριτικές, τις σκέ-
ψεις και τις παρότρυνε, αφού επέτρεπε
την ανάπτυξη της ατομικής δημιουργι-
κής ικανότητας του καθενός, τους συνέ-
νωνε όλους κι έδινε σαν αποτέλεσμα τη
συλλογική δημιουργική ικανότητα του
σοβιετικού λαού, εκφρασμένη στη συλ-
λογική θέληση της σοβιετικής κυβέρ-
νησης. Αυτό ήταν το σοβιέτ, στα εφτά
πρώτα χρόνια της Ρώσικης Επανάστα-
σης, όταν ο σοβιετικός λαός αισθάνθη-
κε ότι ήταν το όργανο που του επέτρε-
πε να ενωθεί, να αισθανθεί όλος σαν μια
ψυχή, χωρίς διαφορές και διαχωρισμούς
και χωρίς εμπόδια ανάμεσα στα συμφέ-
ροντα του Κράτους, την πολιτική του
Κράτους και τα συμφέροντα του λαού.
Ο λαός έβλεπε ότι τα συμφέροντα ταυ-
τίζονταν, γιατί συμμετείχε και καθόριζε.
Ότι είχε την ικανότητα να διορθώσει, να
συγκρατήσει, ή να προωθήσει.
Μετά το 1924 τα σοβιέτ καταργήθη-
καν κι αντικαταστάθηκαν από τους μη-
χανισμούς. Ήδη ο λαός δεν επεμβαίνει.
Στην τωρινή Σοβιετική Ένωση δεν υπάρ-
χει ούτε καν η καρικατούρα των σοβιέτ,
δεν υπάρχουν. Υπάρχει το όνομα και τί-
ποτε άλλο. Η μορφή των πανσοβιετι-
κών βουλευτών δεν είναι ούτε καν μια
καρικατούρα των σοβιέτ. Δεν έχει τίπο-
τα το κοινό με τα σοβιέτ. Είναι απλά ένα
αστικό κοινοβούλιο, που δε συνεδριά-
ζει ούτε καν σαν αυτό το αστικό κοινο-
βούλιο. Γιατί η γραφειοκρατία δεν μπο-
ρεί να επιτρέψει το ελεύθερο παιχνίδι
10 • ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ
των αντιθέσεων, όπως το επιτρέπει ο κα-
πιταλισμός. Αυτός που διοικεί επιβάλ-
λει κι αυτό δεν έχει τίποτα το κοινό με
τα σοβιέτ. Είναι υποχρεωμένοι να δια-
τηρούν τις εκλογές, αλλά που είναι μια
παρωδία εκλογών και ταυτόχρονα δια-
τηρούν το όνομα των σοβιέτ, για να δι-
ατηρήσουν τις παραδόσεις και να μην
παρουσιαστούν στα μάτια του λαού σαν
εχθροί αυτών των παραδόσεων: των σο-
βιέτ, που ο σοβιετικός λαός τα αισθάν-
θηκε σαν τα δικά του όργανα κι ελπίζει
να ξαναγυρίσει σ’ αυτά για να προχω-
ρήσει, τη στιγμή που η γραφειοκρατία,
από το ίδιο της το συμφέρον, θα είχε κα-
ταργήσει ακόμα και το όνομά τους, για-
τί της είναι περιττά. Ανάμεσα στην αυτο-
νομία των επιχειρήσεων, τη συμφιλίωση
με τον καπιταλισμό, την αντικειμενική
κι έμπρακτη συμμαχία της σοβιετικής
γραφειοκρατίας με τον ιμπεριαλισμό
συμμαχία που εκφράζεται στην παρε-
μπόδιση της παγκόσμιας ανάπτυξης της
επανάστασης, τη συμμαχία που υπάρ-
χει ανάμεσά τους, με τη συμφωνία πάνω
στα πυρηνικά όπλα, που είναι μια πραγ-
ματική συμμαχία, ανάμεσα σ’ όλα αυτά
και στην ύπαρξη των σοβιέτ, δεν υπάρ-
χει τίποτε το κοινό! Ανάμεσα στην αυτο-
νομία των επιχειρήσεων, την ανάπτυξη
των καστών και των διαφόρων κατηγο-
ριών διαχειριστών, προγραμματιστών,
λειτουργών κι εργατικής αριστοκρατίας,
που όλοι τους έχουν μισθό εφτά, δέκα κι
εκατό φορές μεγαλύτερο απ’ αυτό του
εργάτη, την εποχή του Λένιν δεν υπήρχε
καμιά διαφορά, και στα σοβιέτ, υπάρχει
μια διαμετρική αντίθεση! Γιατί τα σοβι-
έτ, η λειτουργία τους θα εμπόδιζε αυ-
τή τη διαφοροποίηση στους μισθούς.
Θα εμπόδιζε τη λειτουργία των διαχειρι-
στών και των λειτουργών, σαν κατηγορί-
ες. Δε θα υπήρχαν.
Στη ΕΣΣΔ της εποχής του Λένιν δεν
υπήρχαν ούτε προγραμματιστές, ούτε
διαχειριστές, ούτε διοικητές. Δεν υπήρ-
χε αυτό. Ήταν το προλεταριάτο, με τις
εργοστασιακές επιτροπές, αυτό που κα-
θόριζε τη λειτουργία των εργοστασίων.
Και ο ρόλος του διαχειριστή, με τη γρα-
φειοκρατική του έννοια, του να πρέ-
πει να ασκεί κάποιος το ρόλο του λο-
γιστή, δεν ήταν κανένας ξεχωριστός
ρόλος, κάποιας κατηγορίας ανθρώπων
που στέκονταν πάνω από το εργοστά-
σιο. Το ίδιο ίσχυε και για το στρατιωτι-
κό ηγέτη, για το στρατιωτικό αξιωματι-
κό. Αυτή του η θέση δεν του πρόσθετε
κανένα δικαίωμα πολιτικό, κοινωνικό,
οικονομικό, ανώτερο απ’ αυτό των μα-
ζών. Γι’ αυτό και την εποχή του Λένιν και
του Τρότσκι δεν υπήρχε ο στρατιωτικός
χαιρετισμός, ούτε η υποταγή στη στρα-
τιωτική ιεραρχία. Έξω από την άσκηση
της στρατιωτικής δράσης, όπου υπήρ-
χε ανάγκη από οργανωμένη πειθαρχία,
για να υπάρχει εναρμόνιση κι έτσι ήταν
αναγκαία η διοίκηση, έξω από εκείνη τη
στιγμή, ο στρατιωτικός είχε τα ίδια δι-
καιώματα, είχε τις ίδιες κοινωνικές υπο-
χρεώσεις, την ίδια υποταγή στην κοι-
νωνία, όπως και ο απλός στρατιώτης.
Ήταν ο Τρότσκι αυτός που κατάργησε
το στρατιωτικό χαιρετισμό και τα αξιώ-
ματα. Την εποχή του Λένιν και του Τρό-
τσκι δεν υπήρχαν στρατηγοί, διοικητές,
ναύαρχοι. Ήταν απλά σύντροφοι αξιω-
ματικοί, που ασκούσαν το αξίωμά τους
την περίοδο της στρατιωτικής τους λει-
τουργίας, δηλαδή την περίοδο του πο-
λέμου. Έξω απ’ αυτό δεν υπήρχε καμιά
διαφορά. Ήταν απλοί πολίτες, σαν όλους
τους άλλους και που ήταν υποχρεωμέ-
νοι να σκουπίζουν, να εργάζονται, να
φτιάχνουν σπίτια και να συμπεριφέρο-
νται σαν ίσοι προς ίσους σε όλους τους
στρατιώτες. Δεν υπήρχαν διαφοροποιή-
σεις κατά κατηγορία. Αυτά είναι τα σοβι-
έτ. Γι’ αυτό ο Στάλιν και οι τωρινοί ηγέτες
της σοβιετικής γραφειοκρατίας κατάρ-
γησαν τα σοβιέτ. Γιατί αυτά καταργούν
τις διαφοροποιήσεις κατά κατηγορία.
Οι κινέζοι αυτοεπαινούνται τώρα για τη
Μορφωτική Επανάστασή τους, δείχνο-
ντας ότι παλεύουν για την ισότητα. Να
ποια ήταν η μπολσεβίκικη ισότητα!
Μέσα στην ιστορική ικανότητα του
Μαρξ και του Ένγκελς, να προβλέπουν
την αντικειμενική ανάπτυξη της αν-
θρωπότητας, ήταν και το ότι ή διαλε-
κτική ιστορική μέθοδός τους στηρι-
ζόταν στην επιστημονική κατανόηση
του υλιστικού αντικειμενικού προτσές
της ιστορίας και της διαλεκτικής μορ-
φής της εξέλιξής του, δηλαδή της μορ-
φής: θέση, αντίθεση και σύνθεση. Είναι
μέσα σ’ αυτό το προτσές που με τη σει-
ρά του υπήρχε ένα άλλο προτσές, όπου
δίνονταν μια σειρά από φάσεις και πε-
ριόδους, στις οποίες ήταν αναγκαίο να
επέμβει ο άνθρωπος για να μπορέσει να
το κατανοήσει και να το κυριαρχήσει. Η
διαλεκτική μέθοδος του Μαρξ στηριζό-
ταν σ’ ένα από τα πιο σημαντικά συμπε-
ράσματα, μέσα σ’ όλη την ανθρώπινη
ιστορία: στη θέληση και στην ικανότητα
της εργατικής τάξης να θριαμβεύσει. Θέ-
ληση και ικανότητα που ξεκινούσαν από
το ρόλο που είχε το προλεταριάτο στην
οικονομία κι από την ιστορική του ανά-
γκη να θριαμβεύσει. Ο ρόλος του προ-
λεταριάτου στην οικονομία, του επέτρε-
πε να αποχτήσει την ιστορική σιγουριά
να αποφασίζει και να τραβάει κοντά
του τις υπόλοιπες τάξεις, τους αγρότες,
τους φοιτητές, τους στρατιώτες. Το σο-
βιέτ ένωνε αυτή την απόφαση και επέ-
τρεπε ώστε με το κύρος του το προλε-
ταριάτο, παρ’ όλο που ήταν η μειοψηφία
στο σοβιέτ, σε σχέση με τους αγρότες,
τους φοιτητές και τους στρατιώτες, να
μετατρέπεται σε προσανατολιστικό όρ-
γανο, από την ιστορική του ικανότητα
να πείθει και να αποφασίζει. Γιατί το όρ-
γανο, το σοβιέτ, συζητούσε την ανάγκη
της επανάστασης. Δε συζητούσε οποιο-
δήποτε πρόβλημα, ούτε οποιαδήποτε
ασήμαντη ανάγκη. Συζητούσε τα προ-
βλήματα της ανάπτυξης του Εργατικού
Κράτους, ό, τι αναφερόταν σ’ αυτά.
Σ’ αυτή τη συζήτηση, σ’ αυτή την ιστο-
ρική ανάγκη, το προλεταριάτο επέβα-
λε την ικανότητά του και την ιστορική
του θέληση, γιατί αυτή η ιστορική του
θέληση να θριαμβεύσει αντανακλού-
σε, έκφραζε, περιείχε την ανάγκη όλου
του υπόλοιπου πληθυσμού να προο-
δεύσει η ανθρώπινη κοινωνία. Το σοβι-
έτ ήταν η μορφή που έκφραζε τη θέλη-
ση, την ικανότητα και την πρόβλεψη του
Μαρξ, όταν υποστήριζε στο «Κομμουνι-
στικό Μανιφέστο» την ιστορική ανάγκη
του προλεταριάτου να τραβήξει κοντά
του, να οργανώσει και να καθοδηγήσει
τις υπόλοιπες εκμεταλλευόμενες μάζες.
Αλλά έπρεπε να υπάρχει το όργανο: Το
μπολσεβίκικο Κόμμα είχε τη σιγουριά και
την εμπιστοσύνη. Χωρίς το Κόμμα δεν
υπάρχει εξουσία. Χωρίς το Κόμμα δεν
υπάρχει το όργανο για την οικοδόμηση
του σοσιαλισμού. Και η ιστορία της Ρώ-
σικης Επανάστασης δείχνει ότι το Κόμμα
ήταν το όργανο που οργάνωσε τις μάζες
στην πάλη για την εξουσία. Η επιστη-
μονική προβλεπτική ικανότητα του Λέ-
νιν και μετά του Τρότσκι, τους επέτρεψε
να δουν και να κατανοήσουν, τους επέ-
τρεψε να χρησιμοποιήσουν σε κάθε φά-
ση, σε κάθε βήμα, την ταξική δύναμη, τη
δύναμη, τη θέληση και τη ψυχική διάθε-
ση των εργατικών, φοιτητικών, αγροτι-
κών και στρατιωτικών τομέων. Τους επέ-
τρεψε να ενώσουν, να τραβήξουν κοντά
τους και να ανυψώσουν όλους αυτούς
τους τομείς. Η ζωντανή εφαρμογή του
διαλεκτικού υλισμού στη συγκεκριμένη
φάση, στις συγκεκριμένες αντιθέσεις και
στις φάσεις που αποτελούσαν το προ-
τσές: θέση, αντίθεση και σύνθεση, επέ-
τρεψε στο μπολσεβίκικο Κόμμα να είναι
το όργανο που μετρούσε, αισθανόταν,
ζούσε και ήταν γερά δεμένο με το λαό,
με τα διάφορα χαρακτηριστικά, την ικα-
νότητα, την επαναστατική αποφασιστι-
κότητα και τη θέληση των μαζών.
Για την ανάπτυξη της σοβιετικής κοι-
νωνίας και του κάθε Εργατικού Κρά-
τους, είναι αναγκαίο το όργανο που επι-
τρέπει την επέμβαση των μαζών, για να
ελέγχουν και να εμποδίζουν τη γραφει-
οκρατικοποίηση, το σφετερισμό και την
ιδιοποίηση, από τη μεριά του ηγετικού
μηχανισμού του Κόμματος και του Κρά-
τους, που από τη φύση του τείνει να μπει
πάνω από την κοινωνία. Αλλά βασικά
για να οργανώσει, να καθοδηγήσει και
να μπορέσει να προωθήσει τις δημιουρ-
γικές δυνάμεις της κοινωνίας. Όχι μό-
νο στην παραγωγή και στα οικονομικά
πλάνα, αλλά στα πλάνα της κοινωνίας.
Τα οικονομικά πλάνα που δε συνοδεύο-
νται από την πνευματική ανάπτυξη και
την ανάπτυξη των συναισθημάτων και
της συνείδησης, πεθαίνουν.
Η καπιταλιστική κοινωνία δεν ενδια-
φέρεται να ανυψώσει τα συναισθήμα-
τα και τη συνείδηση του κόσμου, για-
τί στηρίζεται στο ατομικό συμφέρον κι
αυτό συγκρούεται με το συμφέρον των
άλλων. Γι’ αυτό κάθε φορά και περισ-
σότερο εξοπλίζεται με το στρατιωτικό
και αστυνομικό μηχανισμό, γιατί είναι
η απάντησή της μπροστά στην αντί-
δραση του λαού. Αντίθετα το Εργατικό
Κράτος, για να αναπτυχθεί, οφείλει να
ανυψώσει και να ενοποιήσει τα κομμου-
νιστικά συναισθήματα κι αυτό επιτρέπει
κατά συνέπεια στο λαό να αποφασίζει,
να βαραίνει, να δίνει ιδέες, να διορθώνει,
να στηρίζει, στην ίδια την πορεία. Δεν
πρόκειται μόνο για έναν έλεγχο, αλλά
για ένα κομμουνιστικό συναίσθημα, που
ώριμο καθώς είναι, βρίσκει το τί συμφέ-
ρει στον καθένα. Αυτό που συμφέρει
στον καθένα, συμφέρει και σ’ όλους. Το
κομμουνιστικό συναίσθημα αναπτύσ-
σεται πολύ πιο πριν από την παραγωγή
και την οικονομική ικανότητα οποιου-
δήποτε Εργατικού Κράτους, γιατί η αν-
θρώπινη συνείδηση προχωράει πολύ
πιο γρήγορα απ’ ότι ο παραγωγικός μη-
χανισμός. Ενώ το ανθρώπινο ον δεν έχει
λύσει ακόμα τα προβλήματα της οικο-
νομίας, ήδη στο Βιετνάμ ζουν με μορφή
σοσιαλιστική και ο Φιντέλ Κάστρο, παίρ-
νοντας το πρόγραμμα των τροτσκιστών,
που μέχρι χτες έλεγε ότι ήταν αποκρου-
στικό, αναγγέλλει ήδη μια σειρά από μέ-
τρα κατάργησης του υλικού κινήτρου,
ανάμεσα στ’ άλλα των μισθών.
Το σοβιέτ είναι το όργανο που οργα-
νώνει το συναίσθημα και τη συνείδηση
της κοινωνίας, το όργανο που ελέγχει
και που δημιουργεί την ικανότητα ορ-
γάνωσης της κοινωνίας. Είναι το όργανο
που κάνει όλο τον πληθυσμό να αισθά-
νεται ικανός μπροστά σε οποιαδήποτε
ηγεσία, μπροστά σε οποιαδήποτε ενδε-
χόμενα, όπως είναι οι ανάγκες του πο-
λέμου, ή μια κοινωνική καταστροφή. Το
όργανο που επιτρέπει στον καθένα να
αισθάνεται κυρίαρχος κι επίσης επιτρέ-
πει στις δυνάμεις της κοινωνίας να επεμ-
βαίνουν. Κατά συνέπεια δεν υπάρχουν
αντιπολιτευόμενοι στο εσωτερικό του.
Όχι μόνο ταξικοί αντιπολιτευόμενοι, δη-
λαδή τύποι που έχουν αντίθετα συμφέ-
ροντα, αλλά και αντιπολιτευόμενοι που
θα μπορούσαν να βαρύνουν διανοητι-
κά. Γιατί αν υπάρξουν διαφορετικές ιδέ-
ες, καθώς το συμφέρον είναι κοινό, συ-
ζητιούνται και στη συνέχεια η λογική
καθορίζει ποια είναι η καλλίτερη κι όλος
ο κόσμος τη δέχεται. Όλος ο κόσμος συ-
ζητάει, βλέπει ότι μπορεί να συζητάει
και να αποφασίζει, ότι η διανομή γίνε-
ται στα ίσα, έστω κι αν ο ένας τρώει πε-
ρισσότερο από τον άλλο, αν έχει μεγα-
λύτερη ανάγκη. Απλά έχει μεγαλύτερη
ανάγκη, με βάση τη λογική κι όχι γιατί
αρπάζει περισσότερα για να συσσωρεύ-
σει. Ο γραφειοκράτης στη ΕΣΣΔ έχει με-
ρικά σπίτια κι αυτοκίνητα κι ένα μισθό,
εκατό φορές μεγαλύτερο απ’ αυτό του
εργάτη. Απολαμβάνει διακοπές και δι-
αθέτει μέσα ιατρικής περίθαλψης, που
δε διαθέτει ο εργάτης. Φτιάχνει ρούχα
στην Αγγλία και τη Γερμανία. Ο Κρού-
τσεφ πήγαινε στην Ιταλία για να φτιάξει
ρούχα. Αυτός δεν είναι κομμουνισμός.
Υπάρχουν προνόμια. Γι’ αυτό ο γραφει-
οκράτης διατηρεί την αστυνομία, για να
πηγαίνει ενάντια στους εργάτες κι όχι
ενάντια στους ληστές, που μπορεί να
υπάρχουν στην ΕΣΣΔ.
Το σοβιέτ έχει σαν ιστορικό ρόλο όχι
μόνο να είναι ένα όργανο ελέγχου, αλλά
και της προετοιμασίας της συνειδητής
ανάπτυξης και της κομμουνιστικής συ-
ντροφικότητας, γιατί αναπτύσσεται μέ-
σα σε σχέσεις κομμουνιστικές, που επι-
τρέπουν να προοδεύσουν πιο γρήγορα
αυτές οι σχέσεις της συντροφικότητας
και της συνειδητής ανάπτυξης, απ’ ότι
οι οικονομικές σχέσεις. Κατά συνέπεια,
η διανομή, η κατάργηση του μισθού,
η ανάπτυξη της σοσιαλιστικής ηθικής,
του σοσιαλιστικού κινήτρου, προχωρά-
ει πιο γρήγορα από την οικονομία. Αυ-
τή είναι η ιστορική ανωτερότητα της με-
ταβατικής φάσης. Και μ’ αυτή την έννοια
καταργούνται τα όργανα καταπίεσης
και καταναγκασμού του καπιταλιστικού
κράτους κι αντικαθίστανται από το ρόλο
των μαζών. Καταργείται η βάση που επι-
τρέπει να αναπτυχθεί η γραφειοκρατία,
σαν όργανο επαγγελματικής εξάσκησης
της εξουσίας. Καταργείται γιατί η κοινω-
νία αποδείχνει ότι μπορεί να αναπτύξει
και να αναπτυχθεί από μόνη της. Για να
κάνει ένα οικονομικό πλάνο η γραφειο-
κρατία το κάνει με τους τεχνικούς, για-
τί η ίδια είναι ανίκανη να το κάνει. Έτσι
πρέπει να δημιουργήσει τους τεχνικούς.
Κι αυτοί με ποια συνείδηση, ποια αντί-
ληψη και ποιο συμφέρον το κάνουν; Κά-
νουν ένα πλάνο διανομής με βάση τον
κανόνα στον καθένα σύμφωνα με ό, τι
είναι ικανός κι από τη στιγμή που η γρα-
φειοκρατία έχει την εξουσία, κάνουν ένα
πλάνο σύμφωνα μ’ ότι συμφέρει σ’ αυτή.
Αντίθετα στη σοβιετική κοινωνία,
όταν τα σοβιέτ λειτουργούν, το πλάνο
της παραγωγής συζητιέται στα εργο-
στάσια, στα εργαστήρια, στο συνδικάτο,
στο στρατό, σε κάθε χώρο συγκέντρω-
σης και λειτουργίας των σοβιέτ. Συζητιέ-
ται το πλάνο της οικονομίας. Μπορεί να
το παρουσιάσει το Κόμμα ή η Κυβέρνη-
ση, ή μπορεί να το παρουσιάσει ένα συν-
δικάτο, αλλά συζητιέται και στη γενική
συζήτηση αποφασίζεται: αυτό πρέπει να
γίνει. Και καθορίζονται οι τιμές, οι μισθοί
και τί πρέπει να παραχθεί. Η γραφειο-
κρατία παράγει κουστούμια, τσάντες
και αυτοκίνητα για το ελεύθερο παιχνί-
δι της αγοράς, δηλαδή για την οικονο-
μία της αγοράς, γι’ αυτόν που μπορεί
να αγοράσει. Ποιος μπορεί να τ’ αγορά-
σει όλα αυτά; Η ομάδα των 15 εκατομ-
μυρίων γραφειοκρατών. Γι’ αυτούς προ-
ορίζονται. Στα συνδικάτα συζητιέται κι
αποφασίζεται: όχι, δεν πρέπει να κάνου-
με ούτε αυτοκίνητα, ούτε κουστούμια.
Αντί γι’ αυτοκίνητα, να κάνουμε μαζικά
μέσα συγκοινωνίας και μέσα μεταφο-
ράς. Τί το θέλουν το ατομικό αυτοκίνη-
το; Δεν είναι τίποτε άλλο από μια καπι-
ταλιστική αυτοϊκανοποίηση. Είναι το
συναίσθημα της ατομικής ιδιοκτησίας
και το να σκέφτεται κανείς για τον εαυ-
τό του, χωρίς να ενδιαφέρεται για τίπο-
τε άλλο. Σε τί χρησιμεύει το ατομικό αυ-
τοκίνητο; Αντί γι’ αυτό να γίνουν τραίνα,
λεωφορεία, φορτηγά, μετρό. Γι’ αυτό και
το σοβιέτ δεν είναι απλά ένα όργανο
ελέγχου. Είναι ένας οργανωτής της με-
ταβατικής κοινωνίας, του ελέγχου, της
οικονομίας και του κομμουνιστικού συ-
ναισθήματος, που επιτρέπει κατά συνέ-
ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ • 11
πεια να ανυψωθεί πάνω από την οικο-
νομία. Τότε είναι που η ανυψωμένη ήδη
κοινωνική συνείδηση, κυριαρχεί πάνω
στην οικονομία. Δίνει μια τεράστια ιστο-
ρική σιγουριά, οποιεσδήποτε κι αν είναι
οι συνέπειες του πολέμου, ή των κατα-
κλυσμών και κερδίζει την υπόλοιπη αν-
θρωπότητα.
Ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΗΣ ΡΩΣΙΚΗΣ
ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ Η
ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ
ΤΟΥ ΟΡΓΑΝΟΥ ΠΟΥ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ ΝΑ
ΟΙΚΟΔΟΜΗΘΕΙ Η ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ
ΚΟΙΝΩΝΙΑ: ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ
Ο θρίαμβος της Ρώσικης Επανάστα-
σης είναι ο θρίαμβος της επιστημονι-
κής προετοιμασίας, της επιστημονικής
οικοδόμησης του οργάνου, του επιστη-
μονικού οργάνου, που έχει σκοπό να οι-
κοδομήσει επιστημονικά το μέλλον. Ένα
τέτοιο όργανο είναι το σοβιέτ, που έδει-
ξε ότι έπαιξε ένα ρόλο απαράμιλλο και
μοναδικό, το ρόλο των κοινωνικών σχέ-
σεων, που επιτρέπουν να ενώνεται και
να επεμβαίνει όλη η δημιουργική ικα-
νότητα του λαού, χωρίς φόβο και χωρίς
κίνδυνο. Γιατί ο λαός επεμβαίνει στο σο-
βιέτ, για να προωθήσει την επανάσταση.
Και με την άμεση επέμβασή τους εκεί,
οι μάζες κάνουν τον πιο πλήρη έλεγ-
χο, από τα κάτω, από την πηγή της κά-
θε συζήτησης, της κάθε πρότασης, ή
της κάθε αντιπολίτευσης. Κι όταν υπάρ-
χει μια πρόταση, αντιπολίτευση, ή τά-
ση βλαβερή, που οι μάζες αισθάνονται
ότι τις βάζει σε κίνδυνο, την απομακρύ-
νουν, την καταργούν, ή την κερδίζουν.
Είναι το όργανο που διαβουλεύεται, συ-
γκρίνει, ενώνει κι εφαρμόζει τη θέληση
των μαζών. Κι αυτή η θέληση των μα-
ζών δε ξεπηδάει άμεσα, απλά και μό-
νο μέσα από τη συνεδρίαση του σοβι-
έτ. Είναι το Μπολσεβίκικο Κόμμα, που
μέσα από το σοβιέτ έκανε φανερή κι αι-
σθητή τη θέλησή του, την αποφασιστι-
κότητά του και την οργανική ικανότητά
του, να το οργανώνει και να το ανυψώ-
νει στο να γίνει ένα μέλος του Εργατικού
Κράτους και της πορείας προς το σοσι-
αλισμό. Κι όλες οι τάσεις που ακόμα δεν
κατανοούσαν την επανάσταση, που δεν
την αισθάνονταν, αμφιταλαντεύονταν,
φοβούνταν και ήταν αναποφάσιστες,
ήταν αποφασισμένες για την ανατρο-
πή του καπιταλισμού, αλλά στη συνέ-
χεια αμφιταλαντεύονταν μπροστά στο
μέγεθος του καθήκοντος, λόγω της κα-
πιταλιστικής περικύκλωσης, της πείνας
και των χιλιάδων θανάτων από την πεί-
να καθημερινά, κερδήθηκαν μέσα από
το σοβιέτ, γιατί αυτό τους έδινε σιγουριά
κι εμπιστοσύνη. Γιατί στο σοβιέτ βάραι-
νε η εργατική τάξη και η μπολσεβίκικη
πρωτοπορία, προ πάντων η μπολσεβί-
κικη νεολαία και η παλιά μπολσεβίκικη
πρωτοπορία του Λένιν.
Σ’ αυτή τη φάση, η πρωτοπορία του
Λένιν και του Τρότσκι κέρδισε όλο το
λαό, του έδωσε εμπιστοσύνη και σιγου-
ριά κι έτσι θριάμβευσαν. Ήταν η επι-
12 • ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ
στημονική προετοιμασία του Κόμματος
και η οργανωμένη επιστημονικά θέλη-
ση που το έκανε αυτό. Επιστημονικά
δεν σημαίνει σπουδές στο πανεπιστή-
μιο. Επιστημονικά σημαίνει να βασίζε-
σαι στην αντικειμενική πραγματικότη-
τα, να συμπεραίνεις με βάση αυτή την
πραγματικότητα ποιες είναι οι δυνατό-
τητες και να οργανώνεις τις δυνάμεις για
να επέμβεις στην πορεία που χάραξες.
Να ξέρεις να βάζεις σε τάξη το χρόνο,
τις φάσεις και το πότε θα συγκεντρώσεις
τη θέληση και τις αποφάσεις, για να κά-
νεις να προχωρήσει το προτσές. Κι είναι
μ’ αυτό τον τρόπο που ο Λένιν ήταν ο οι-
κοδόμος του Μπολσεβίκικου Κόμματος
κι ο οργανωτής της θέλησης των μαζών
να θριαμβεύσουν. Ο Λένιν και ο Τρότσκι
ήταν οι οργανωτές του Εργατικού Κρά-
τους. Και οργάνωση του Εργατικού Κρά-
τους σήμαινε οργάνωση του προγράμ-
ματος της οικονομικής του ανάπτυξης,
των οικονομικών του σχέσεων και των
σχέσεών του σε παγκόσμια κλίμακα.
Εκείνη την περίοδο, το 1917, το σοβιε-
τικό Εργατικό Κράτος ήταν πολύ αδύνα-
μο. Ήταν χωρίς παραγωγικές δυνάμεις,
χωρίς τρόφιμα, χωρίς μεταφορικά μέ-
σα, χωρίς μηχανές, όλος ο παραγωγικός
μηχανισμός είχε καταστραφεί από τον
ιμπεριαλιστικό πόλεμο και στη συνέ-
χεια από τον πόλεμο ενάντια στους γερ-
μανούς και τον εμφύλιο πόλεμο. Έπρε-
πε την ίδια στιγμή να οργανωθεί και να
αναπτυχθεί η οικονομία κι επίσης να ορ-
γανωθεί η πολεμική οικονομία. Έπρεπε
να οργανωθεί ο στρατός που θα αντι-
μετώπιζε τον εμφύλιο πόλεμο και τους
γερμανούς. Και μέσα σ’ όλα αυτά, η με-
γαλοφυία του Τρότσκι ενώθηκε μ’ αυτή
του Λένιν και μαζί ανάπτυξαν τα κυριό-
τερα ντοκουμέντα των 4 πρώτων Συνε-
δρίων της Κομμουνιστικής Διεθνούς και
τα προγράμματα της οικονομικής ανά-
πτυξης του σοβιετικού Εργατικού Κρά-
τους. Συνδύασαν τον πόλεμο, τον εμφύ-
λιο πόλεμο και την εσωτερική πολιτική
πάλη. Εκείνη τη στιγμή, το 1917, η κατά-
σταση αντιστοιχούσε με ένα σημερινό
ατομικό πόλεμο. Αρκεί να διαβάσει κα-
νείς τα σχόλια των δημοσιογράφων για
τις μέρες της επανάστασης, για να δει
τις μεγάλες ελλείψεις μέσα στις οποί-
ες ζούσαν, την πλήρη έλλειψη εφοδίων.
Έπαιρναν τις κουρτίνες για να φτιάξουν
ρούχα, γιατί δεν υπήρχαν. Ο Λένιν και ο
Τρότσκι έπαιρναν ένα φλυτζάνι τσάι, πι-
κρό, όπως όλος ο κόσμος και αρνούνταν
να δεχτούν τη ζάχαρη που τα υπόλοιπα
μέλη του Κόμματος ήθελαν να τους δώ-
σουν. Αυτοί δέχονταν να πάρουν μόνο
τη μερίδα τους, ένα φλυτζάνι τσάι κι ένα
κομμάτι ψωμί, όπως όλος ο κόσμος. Αυ-
τό δίνει ένα μέτρο για τις ελλείψεις που
υπήρχαν. Και δίνει επίσης ένα μέτρο για
την τεράστια πίεση που ασκούσαν αυ-
τές οι ελλείψεις πάνω στο σοβιετικό λαό
και που έτειναν να τον απομακρύνουν
από την επανάσταση και να αναζητήσει
να λύσει ο καθένας το πρόβλημά του.
Ήταν μια πίεση που έτεινε αντικειμενικά
να απομακρύνει το λαό από το συλλογι-
κό συμφέρον για την πρόοδο της επα-
νάστασης και να τον κάνει να αναπτύ-
ξει το υποκειμενικό, ατομικό συμφέρον
και να αναζητήσει στήριγμα και βοή-
θεια από την αντεπανάσταση, ή μια λύ-
ση όπως όπως.
Αλλά το Μπολσεβίκικο Κόμμα, μέσα
από το πρόγραμμα, την πολιτική και τη
δημιουργία των πολιτοφυλακών, τράβη-
ξε κοντά του και οργάνωσε το λαό, ορ-
γάνωσε τη θέλησή του να θριαμβεύσει
και τον έκανε να θριαμβεύσει, μέσα στη
μεγαλύτερη ένδεια που είχε γνωρίσει
μέχρι τότε η ανθρώπινη ιστορία. Μπο-
ρεί να συγκριθεί μόνο μ’ αυτή του Βιετ-
νάμ σήμερα. Για τέσσερα ολόκληρα χρό-
νια, μέσα σε συνθήκες ανηλεούς πάλης,
μπόρεσε να αντισταθεί, να αντέξει και
να αναπτυχθεί, γιατί υπήρξαν τρεις ιστο-
ρικές συνθήκες. Η πρώτη ήταν η ύπαρξη
του Μπολσεβίκικου Κόμματος. Η δεύτε-
ρη, η λειτουργία των σοβιέτ. Και η τρίτη,
η πάλη του παγκόσμιου προλεταριάτου,
που εμπόδισε τον καπιταλισμό να χρη-
σιμοποιήσει και να ενώσει όλες του τις
δυνάμεις, για να συντρίψει το σοβιετικό
Εργατικό Κράτος. Τρεις ιστορικές συν-
θήκες! Κι απ’ αυτές τις τρεις ξεπήδησε
ταυτόχρονα και η τέταρτη, που επέτρε-
ψε να στηριχτεί η ΕΣΣΔ, που ήταν η Κομ-
μουνιστική Διεθνής. Η Κομμουνιστική
Διεθνής, που ήταν η επέκταση του σο-
βιετικού Εργατικού Κράτους, μέσα από
το πρόγραμμα, την πολιτική και την ορ-
γάνωση των Κομμουνιστικών Κομμάτων
και της πάλης στον κόσμο, για την προ-
ώθηση της σοσιαλιστικής επανάστασης.
Χωρίς την Κομμουνιστική Διεθνή των
4 πρώτων Συνεδρίων, δε θα υπήρχε η
ΕΣΣΔ. Η Κομμουνιστική Διεθνής ήταν
η συνέχεια, η επέκταση του Εργατικού
Κράτους στον κόσμο, που έδρασε σαν
το οργανωτικό κέντρο της παγκόσμι-
ας επαναστατικής πρωτοπορίας και των
επαναστατικών Κομμουνιστικών Κομ-
μάτων. Ήταν η παγκόσμια εξαγωγή της
επανάστασης, με τη πιο καθαρή και πλή-
ρη μορφή σ’ αυτή τη φάση. Πιο καθαρή,
γιατί αναζητούσε να προωθήσει την πά-
λη των μαζών στην κάθε χώρα και πλή-
ρη, γιατί αναζητούσε να κάνει να βαρύ-
νει όλη η εμπειρία και η ικανότητα του
σοβιετικού Εργατικού Κράτους, για να
κάνει να θριαμβεύσει η επανάσταση και
στον υπόλοιπο κόσμο.
Κάθε νέο ιστορικό καθεστώς έχει ανά-
γκη να επεκτείνει, να απλώσει την ύπαρ-
ξή του, από μια βιολογική ανάγκη. Για
να έχει σημεία στήριξης και να αναπτυ-
χθεί, ώστε να εξασφαλίσει την ύπαρξή
του. Γιατί για να συνεχίσει να υπάρχει,
έχει ανάγκη από συνθήκες που θα του
επιτρέψουν να σταθεροποιηθεί, να ανα-
πτυχθεί, να αναπαραχθεί. Η Κομμουνι-
στική Διεθνής των μαζών ήταν ο λογικός
στόχος, που τον έλεγαν φανερά οι κομ-
μουνιστές. Ο Λένιν και ο Τρότσκι, έλεγαν
στις μάζες: Η Κομμουνιστική Διεθνής
έχει σκοπό και καλεί τις μάζες του κό-
σμου, να ανατρέψουν το καπιταλιστικό
καθεστώς και η ΕΣΣΔ βάζει το στρατό
της στη διάθεση του παγκόσμιου προ-
λεταριάτου. Κι έτσι έκανε στην Πολωνία
όπως κι έτσι συζήτησαν να το κάνουν
στη Γερμανία. Αν δεν το έκαναν εκεί, εί-
ναι γιατί οι στρατιωτικές συνθήκες δεν
τους το επέτρεψαν. Στην Πολωνία το
έκαναν. Η στρατιωτική αποτυχία στην
Πολωνία δεν οφείλεται σε στρατιωτικό
τυχοδιωκτισμό, αλλά στο ότι η ανάπτυ-
ξη των επαναστατικών δυνάμεων στην
Πολωνία ήταν ανεπαρκής και τίποτε άλ-
λο. Δεν ήταν μια αποτυχία, δεν ήταν ένα
ιστορικό λάθος, ή προχειρότητα, αλλά
ο φόβος των επαναστατικών δυνάμεων
μέσα στην Πολωνία, έκανε ώστε να μη
σταθούν ικανές να αντιδράσουν έγκαι-
ρα, όταν υπήρχαν οι συνθήκες για να το
κάνουν. Αυτός είναι ο Προλεταριακός
Διεθνισμός.
Από την εποχή του Μαρξ μέχρι τη 3η
Διεθνή, υπήρξε μια ολόκληρη πορεία
στην ιστορία, όπου η επαναστατική πο-
λιτική κατά περιόδους εξαφανίστηκε.
Ανάμεσα στ’ άλλα εξαφανίστηκε η πα-
γκόσμια αντίληψη για την ταξική πά-
λη και κατά συνέπεια η αντίληψη του
Προλεταριακού Διεθνισμού. Ο Προλε-
ταριακός Διεθνισμός στηρίζεται στην
αντίληψη της παγκοσμιότητας της ταξι-
κής πάλης, ότι είναι αναγκαία η επέμβα-
ση και η υποστήριξη της πάλης των μα-
ζών, οποιαδήποτε κι αν είναι η μορφή
της, η φάση και ο στόχος της. Ότι είναι
αναγκαία η βοήθεια και η υποστήριξη,
άμεση ή έμμεση, στην παγκόσμια εργα-
τική τάξη, για να θριαμβεύσει ενάντια
στην αστική τάξη της κάθε χώρας. Αυ-
τή η υποστήριξη δεν έχει ούτε όρια, ού-
τε τυποποιημένες μορφές. Μπορεί να εί-
ναι μέσα από τα κείμενα του μαρξισμού,
ή μέσα από μια οικονομική βοήθεια.
Μπορεί να είναι μέσα από επεμβάσεις
σε Συνέδρια και συνεδριάσεις κομματι-
κές και συνδικαλιστικές, ή μέσα από την
αποστολή όπλων, ή και την άμεση απο-
στολή στρατευμάτων. Δεν έχει φόρμες
ο Προλεταριακός Διεθνισμός. Έχει στό-
χους και οι στόχοι καθορίζουν τις μορ-
φές. Η επέμβαση, η μορφή της επέμβα-
σης, καθορίζεται από τη φάση και τους
στόχους.
Ο Μαρξ και ο Ένγκελς, όταν οργάνω-
σαν την 1η Διεθνή, τη βάσισαν πάνω
στην ιστορική αντίληψη ότι η ταξική πά-
λη είναι παγκόσμια, ο σοσιαλισμός είναι
παγκόσμιος. Κι αυτή η αντίληψη βασι-
ζόταν στην παγκόσμια διάρθρωση του
καπιταλισμού, του παγκόσμιου καταμε-
ρισμού της εργασίας και της κοινωνίας.
Ο Τρότσκι πρόβλεψε, με βάση τις ιστο-
ρικές εμπειρίες που ήδη είχαν γίνει, τις
μορφές που θα έπαιρνε αυτό το προ-
τσές: Ότι ήταν δυνατό να παρθεί η εξου-
σία σε οποιαδήποτε χώρα του κόσμου,
ακόμα και στις καθυστερημένες, ανα-
πτύσσοντας τη σοσιαλιστική επανάστα-
ση και το Εργατικό Κράτος. Κι ότι η βα-
σική γραμμή αυτού του Κράτους, για να
μπορέσει να αναπτυχθεί, ήταν να ανα-
ζητήσει να επεκτείνει την επανάσταση
σε παγκόσμια κλίμακα. Η Ρώσικη Επα-
νάσταση του 1917 επιβεβαίωσε πλή-
ρως αυτή την ιστορική πρόβλεψη του
Τρότσκι, όπως την είχε εκθέσει στο βι-
βλίο του «1905», που γράφτηκε το 1905
κι όπου διατύπωσε τις θέσεις της Διαρ-
κούς Επανάστασης. Πάνω σ’ αυτή την
αντίληψη στηρίχτηκε ο Λένιν και με το
Μπολσεβίκικο Κόμμα το 1917 πήρε την
εξουσία.
Τις κυρίαρχες τάξεις δεν τις πείθει κα-
νείς. Τους επιβάλλεται. Οι κυρίαρχες τά-
ξεις δεν εγκαταλείπουν το πεδίο της
ιστορίας, παρά μόνο με τη βία. Και με τη
βία πρέπει να ανατραπούν. Το αντικειμε-
νικό συμφέρον της ανθρώπινης προό-
δου απαιτεί τη βία. Έτσι όπως η επιστή-
μη προχωράει με τη βία κι επιβάλλεται,
με τον ίδιο τρόπο για να προχωρήσει και
η επανάσταση και για να οικοδομηθεί ο
σοσιαλισμός, πρέπει να επιβληθούν. Για-
τί ο καπιταλισμός δε θα επιτρέψει την
ανάπτυξή τους. Καμιά επανάσταση δε
θριάμβευσε με βάση τη θέληση μιας
μειοψηφίας. Κανείς δεν είπε κάτι πιο πα-
ράλογο απ’ αυτό. Το Μπολσεβίκικο Κόμ-
μα ήταν μια μικρή μειοψηφία στην τσα-
ρική Ρωσία, έτσι όπως και ο Μαρξ ήταν
μια μειοψηφία της μειοψηφίας, μέσα
στο παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα
εκείνης της εποχής. Το Μπολσεβίκικο
Κόμμα αριθμούσε το πολύ 100 χιλιάδες,
σε μια χώρα 130 εκατομμυρίων ανθρώ-
πων. Αλλά αυτή η μικρή μειοψηφία έκ-
φραζε τα συναισθήματα, τις ανάγκες και
τη θέληση του λαού, ανάμεσα στ’ άλ-
λα και τη θέλησή του να θριαμβεύσει.
Όταν μια μικρή μειοψηφία μπορεί και
θριαμβεύει απέναντι σε μια πλειοψηφία,
από πού παίρνει μια τέτοια δύναμη; Εί-
ναι γιατί ανταποκρίνεται σε μια ιστορική
ανάγκη και θέληση. Ο Προλεταριακός
Διεθνισμός στηρίζεται σ’ αυτό. Την εξά-
πλωση και την επέκταση της επανάστα-
σης σε άλλες χώρες, ποτέ κανείς δεν την
έκανε, ποτέ ο Λένιν, ο Τρότσκι και τώ-
ρα η 4η Διεθνής, δεν την εννόησε σαν
μια μερική απόφαση, σαν την απόφαση
μιας ομάδας, που πάει να επιβάλλει, να
τραβήξει, ή να υποτάξει τις μάζες άλλων
χωρών. Ο Λένιν, ο Τρότσκι και η 4η Διε-
θνής σήμερα, μαθαίνοντας από το Μαρξ
και τον Ένγκελς, εννόησαν και εννοούν
τον Προλεταριακό Διεθνισμό, την εξα-
γωγή της επανάστασης, σαν την προώ-
θηση με όλα τα δυνατά μέσα, της πάλης
των μαζών. Κι όταν ακόμα η ηγεσία είναι
μια παροδική μειοψηφία, ήδη είναι πλει-
οψηφία, γιατί έχει το επαναστατικό πρό-
γραμμα, την πολιτική και τους στόχους.
Η απόδειξη βρίσκεται στο ότι η επα-
νάσταση ποτέ δε θριάμβευσε με κοινο-
βουλευτικό τρόπο. Η θέληση των μαζών
δεν μπορεί να εκφραστεί, παρά με περι-
ορισμένο, περιοδικό και παροδικό τρό-
πο, μέσα από μορφές όπως είναι οι απερ-
γίες, οι συνελεύσεις, οι συνεδριάσεις, οι
στάσεις εργασίας, οι εκλογές. Αλλά πώς
αλλιώς μπορεί να εκφραστεί η θέληση
των μαζών; Πώς μπορεί κανείς να ξέρει
αν οι μάζες είναι διατεθειμένες ή όχι να
θριαμβεύσουν; Είναι αυτό που εκφράζε-
ται στις απεργίες, τις στάσεις εργασίας,
τις κινητοποιήσεις, τη δηλωμένη αντίθε-
ση στην κυβέρνηση, την κατάληψη ερ-
γοστασίων, τη σύλληψη ομήρων, την
υποστήριξη στα εργατικά κόμματα, που
τα θεωρούν κέντρα που πρέπει να προ-
ωθήσουν. Σημαίνει ότι υπάρχουν οι συν-
θήκες για την κατάληψη της εξουσίας. Σ’
αυτές τις συνθήκες, με το να κάνεις έκ-
κληση στις μάζες και να τις βοηθήσεις
να πάρουν την εξουσία, να επέμβουν
για να πάρουν την εξουσία, τις βοηθάς
να συγκεντροποιηθούν, να αποχτήσουν
συνείδηση γύρω από τις δυνατότητες
και γύρω από το τί πρέπει να κάνουν για
να πάρουν την εξουσία. Αυτοί που είναι
ενάντια σ’ αυτό είναι οι αστοί. Κι επίσης
οι ρεφορμιστικές και συμφιλιωτικές ηγε-
σίες.
Στη μόρφωση συμβαίνει το ίδιο. Στη
φεουδαρχική εποχή ο καπιταλισμός, μέ-
σα από τη μόρφωσή του ανάπτυξε την
ανώτερη πειστική του ικανότητα. Αλλά
όταν υπήρξε η ανάγκη να επιβάλει αυτή
την ανώτερη πειστική ικανότητα (ενά-
ντια στη φεουδαρχία, σημ. μετ.), ανα-
γκάστηκε να χρησιμοποιήσει τη βία. Κι ο
καπιταλισμός ό, τι κάνει το κάνει με τη
βία. Κάνει την εξαγωγή της αντεπανά-
στασης. Ο ΟΕΑ (Οργανισμός Αμερικα-
νικών Κρατών) είναι εξαγωγή της αντε-
πανάστασης. Το ΝΑΤΟ είναι εξαγωγή της
αντεπανάστασης. Και ο στρατός του Ισ-
ραήλ είναι εξαγωγή της αντεπανάστα-
σης. Δεν έχει άλλο τρόπο να διευθύνει
και να ενεργεί στην ιστορία. Όταν υπάρ-
χει η ιστορική κατανόηση και η ικανό-
τητα για να προωθηθεί η αναγκαία η
πρόοδος και υπάρχουν τα όργανα και
η εμπειρία για να προχωρήσει, τότε τό-
σο η επιστήμη και η μόρφωση, όσο και
η επανάσταση, έχουν την υποχρέωση
να επιβάλουν, να προσελκύσουν και να
αποφασίσουν. Γιατί οι δυνάμεις δεν κι-
νούνται με τη θέληση μιας μειοψηφίας,
αλλά με την επιβολή της θέλησης της
πλειοψηφίας του λαού με τη βία.
Η Ρώσικη Επανάσταση έβαλε άμεσα
σαν στόχο να επεκτείνει την παγκόσμια
επανάσταση. Και το έκανε. Δε θριάμ-
βευσε, αλλά ούτε απότυχε, γιατί εμπό-
δισε τον παγκόσμιο καπιταλισμό να τη
συντρίψει. Επαναλαμβάνουμε ότι χωρίς
την τεράστια προσπάθεια της παγκό-
σμιας εργατικής τάξης, χωρίς την πάλη
της εκείνη την εποχή, χωρίς τις απεργί-
ες, τις καταλήψεις εργοστασίων, χωρίς
τα επαναστατικά κινήματα της Ευρώ-
πης, χωρίς την πολιτική και μορφωτική
μεταρρύθμιση που έγινε στη Λατινική
Αμερική, κάτω από την επιρροή της Ρώ-
σικης Επανάστασης, ο παγκόσμιος καπι-
ταλισμός θα εύρισκε τις συνθήκες για να
ενώσει τις δυνάμεις του, για να συντρί-
ψει το βασικό εχθρό όλων τους, των Γερ-
μανών, των Άγγλων, των Γάλλων και των
Αμερικάνων: τη Ρώσικη Επανάσταση. Ο
ιμπεριαλισμός δε βρήκε την ιστορική
δύναμη να ενώσει τις δυνάμεις του και
να τραβήξει κοντά του τους λαούς ενά-
ντια στη Ρώσικη Επανάσταση, γιατί η
παγκόσμια εργατική τάξη ήταν ενάντιά
του. Γι’ αυτό και ο γαλλικός στόλος που
πήγε στη Μαύρη Θάλασσα για να βομ-
βαρδίσει τα λιμάνια της Κριμαίας, στρά-
ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ • 13
φηκε ενάντια στον ίδιο το γαλλικό ιμπε-
ριαλισμό. Στράφηκε ενάντιά του, μετά
από τις εκκλήσεις του Λένιν και του Τρό-
τσκι. Ο Τρότσκι κάλεσε τους στρατιώ-
τες να στρέψουν τα πυρά τους ενάντια
στους αξιωματικούς τους και να πάρουν
τη γη στη χώρα τους. Γι’ αυτό ο γερμα-
νικός ιμπεριαλιστικός στρατός διαμαρ-
τυρήθηκε στις συνομιλίες στο Μπρετ
Λιτόφσκ, ότι οι μπολσεβίκοι, κάτω από
την καθοδήγηση του Τρότσκι, χρησιμο-
ποιούσαν μεθόδους που δεν ήταν «ανα-
γνωρισμένες» στον πόλεμο. Κι όταν
ένας δημοσιογράφος τους ρώτησε: «Μα
ποιες μεθόδους χρησιμοποίησε;», αυτοί
είπαν: «κάνει έκκληση στους αγρότες να
στραφούν ενάντια στους αξιωματικούς
τους». Ο Τρότσκι τότε είπε: «Και στρέ-
φονται, έ!». Γιατί καλούσε τους αγρό-
τες στην επανάσταση. Αυτοί οι μέθοδοι
αποτελούν μέρος της πιο μεγάλης προ-
όδου της ιστορίας. Έτσι θριάμβευσε η
Ρώσικη Επανάσταση.
Όλες αυτές τις αξιολογήσεις πρέπει να
τις κάνουμε και να βασιστούμε σ’ αυτές,
γιατί σύντομα η ιστορία θα ξαναδείξει
την αναγκαιότητα αυτών των μεθόδων,
που τις εξαφάνισαν και τις εγκατάλει-
ψαν τα Κομμουνιστικά Κόμματα, οι γρα-
φειοκρατίες των Εργατικών Κρατών και
όλες οι ηγεσίες των εργατικών κομμά-
των. Από τότε μέχρι σήμερα, ο καπιταλι-
σμός βρίσκεται σε αποσύνθεση και κα-
τάρρευση. Τα Εργατικά Κράτη, η ΕΣΣΔ
αναπτύχθηκαν. Η ιστορική δύναμη της
ΕΣΣΔ μετατράπηκε από πολιτική, επα-
ναστατική ιστορική δύναμη, σε οικονο-
μική, στρατιωτική δύναμη. Η σημερινή
ιστορική φάση είναι διαφορετική, στη
μορφή, απ’ αυτή του 1917 ως 24. Αλλά
στο βάθος είναι ίδια. Πρόκειται για την
ιστορική σύγκριση ανάμεσα στον κα-
πιταλισμό και το σοσιαλισμό. Αυτή τη
φορά πρόκειται για την τελική λογο-
δοσία, δηλαδή τη φάση όπου οι τάξεις
και τα κράτη, δεν έχουν πια άλλο ιστο-
ρικό χρόνο για να επιβιώσουν. Από το
1917 ως το 1924 (το θάνατο του Λένιν),
το Εργατικό κράτος απόδειξε την τερά-
στια, χωρίς όρια ικανότητά του. Σχεδόν
χωρίς όρια, γιατί η γραφειοκρατία ήδη
αναπτυσσόταν. Αυτή η χωρίς όρια ανά-
πτυξη έφτασε σε τέτοια επίπεδα και ικα-
νότητα προόδου και θριάμβου, που δεν
έχουν όμοιό τους στην ιστορία.
Βγαίνοντας μέσα από την ερήμωση
της Ρωσίας, χωρίς σιδηροδρόμους κι
εργοστάσια, είχαν καταστραφεί σχεδόν
όλα τα εργοστάσια, λίγα στάθηκαν όρ-
θια, με αφανισμένο το ανθρώπινο υλικό
και την εργατική ομάδα, την πρωτοπο-
ρία του Μπολσεβίκικου Κόμματος, περι-
κυκλωμένη και πολιορκημένη από τον
παγκόσμιο καπιταλισμό και πιεσμένη
από την αγροτιά, σε σχέση με τον τρό-
πο της εκμετάλλευση της γης, η Ρώσικη
Επανάσταση έδειξε μια τεράστια ικανό-
τητα και στάθηκε ικανή να αντέξει αυτή
την καπιταλιστική περικύκλωση και να
ζήσει επί εφτά χρόνια με την πιο πλήρη
και καθαρή μορφή, όσο αφορά τα όργα-
να της εγκαθίδρυσης και της διάρθρω-
14 • ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ
σης του σοβιετικού Εργατικού Κράτους.
Ένα άλλο σημείο, που δείχνει ποια πρέ-
πει να είναι η ιστορική απόφαση και το
ιστορικό σημείο στήριξης, για να μπο-
ρέσουν να λυθούν τα προβλήματα μιας
καθυστερημένης χώρας και για να μπο-
ρέσει να ενοποιηθεί η θέληση του προ-
λεταριάτου να προωθήσει την ανάπτυ-
ξη της χώρας προς το σοσιαλισμό, είναι
η εθνικοποίηση της γης. Οι μπολσεβίκοι
εθνικοποίησαν άμεσα τη γη, την έδωσαν
στους αγρότες και την κολεκτιβοποίη-
σαν, σαν ένα μέτρο για να τραβήξουν
την αγροτιά και να τη συγκεντρώσουν
γύρω από την υποστήριξη του Εργατι-
κού Κράτους, για να σταθεροποιήσουν
την εργατοαγροτική συμμαχία. Μ’ αυτό
ο Λένιν έλυσε μια από τις πιο θεμελιώ-
δεις εξισώσεις, που δεν μπόρεσε να λύ-
σει η επανάσταση του 1905 και που η
ιστορία έμαθε ότι είναι μια από τις θε-
μελιώδεις βάσεις που είναι αναγκαίες
για την ανθρώπινη πρόοδο: την εργα-
τοαγροτική συμμαχία. Τις βάσεις της ερ-
γατοαγροτικής συμμαχίας. Το προλετα-
ριάτο παίρνει την εξουσία και δίνει τη
γη στους αγρότες. Η αγροτιά βλέπει στο
πρόσωπο του προλεταριάτου τον σύμ-
μαχό της και το στηρίζει πολιτικά και κοι-
νωνικά. Να πώς λύθηκε, με απλή μορφή,
ένα από τα θεμελιώδη προβλήματα της
ιστορίας. Μια άλλη, από τις πιο σημαντι-
κές επίσης όψεις και προβλήματα που
πρέπει να λυθούν στην ιστορία και που
έλυσαν οι μπολσεβίκοι, ήταν το πρό-
βλημα των προθεσμιών, των ρυθμών
και των φάσεων της ιστορίας. Μετά τον
τσάρο, τη μοναρχία και το ρωσικό απο-
λυταρχισμό, η αστική τάξη αισθανόταν
σαν δικό της το δικαίωμα να πάρει την
εξουσία. Φαινόταν ότι ακόμα δεν υπήρ-
χε βιομηχανική ανάπτυξη, δεν υπήρχαν
προλετάριοι, δεν υπήρχε προλεταριακή
κοινωνική δύναμη ικανή να καθοδηγή-
σει την κοινωνία, το προλεταριάτο ήταν
μικρό, μια ελάχιστη μειοψηφία σε σχέση
με την κοινωνία. Και η αστική τάξη ήταν
διατεθειμένη να πάρει την εξουσία και
να χρησιμοποιήσει τη δύναμη του προ-
λεταριάτου και των μπολσεβίκων, μέ-
σα από τους μπολσεβίκους. Ένα μέρος
της μπολσεβίκικης ηγεσίας, καθοδηγού-
μενο, ανάμεσα στους άλλους κι από το
Στάλιν, υπόκυψαν, υποτάχτηκαν κι απο-
δέχτηκαν τον καπιταλιστικό ισχυρισμό,
ότι ανήκε και στην αστική τάξη ένας χώ-
ρος στην ιστορία, για να διευθύνει την
κοινωνία, μέχρι να αναπτυχθεί η βιομη-
χανία. Αυτή η φράξια του Μπολσεβίκι-
κου Κόμματος αποδέχτηκε τη φάση της
αστικοδημοκρατικής επανάστασης. Η
μεγαλοφυία του Λένιν και του Τρότσκι,
που αλληλοσυμπληρώνονταν, είναι ότι
αυτοί είδαν, όπως και ο Μαρξ και ο Έν-
γκελς, τους ρυθμούς, τις προθεσμίες
και το δυναμισμό της ιστορίας. Γιατί εί-
δαν ότι το προλεταριάτο μπορεί να ήταν
μια μικρή μειοψηφία, αλλά είχε το όργα-
νο που θα το μετάτρεπε σε πλειοψηφία,
είχε το Μπολσεβίκικο Κόμμα. Κι αυτή η
μικρή μειοψηφία, μέσα από το Κόμμα,
αυτό το Κόμμα, το πρόγραμμα και τον
επαναστατικό του στόχο, αντανακλού-
σε κι αντιπροσώπευε τη θέληση όλου
του έθνους και διεκδικούσε από τον κα-
πιταλισμό την κατάληψη της εξουσίας,
για να λύσει αυτή τα προβλήματα, που
ο καπιταλισμός όφειλε να τα είχε λύσει
στη δική του ιστορική φάση.
Το προλεταριάτο πήρε την εξουσία
και η μικρή μειοψηφία, με το πρόγραμ-
μά της και μέσα από την εργατοαγρο-
τική συμμαχία, κέρδισε την αγροτική
υποστήριξη, απόσπασε την αγροτική
υποστήριξη από τους καπιταλιστές και
σε μια μικρή περίοδο 9 μηνών, πέρασε
από την αστικοδημοκρατική στην προ-
λεταριακή επανάσταση. Από την πτώση
του τσάρου, τη Συντακτική Συνέλευση
και τα σοβιέτ, στην κατάληψη της εξου-
σίας από τους μπολσεβίκους. Είναι μια
από τις ιστορικές δράσεις και γεγονότα,
που πολύ δύσκολα μπορεί να συγκριθεί
με άλλα. Εννέα μήνες! Είναι σ’ αυτό το δι-
άστημα όπου εκφράστηκε όλη η ιστορι-
κή ικανότητα κι ο ιστορικός ρόλος του
Κόμματος και σε τελευταία ανάλυση το
διαλεκτικό προτσές και η ικανότητα του
Κόμματος να το κατανοήσει και να ξέ-
ρει να επέμβει στις αναγκαίες προθε-
σμίες, τους ρυθμούς και τις φάσεις αυ-
τού του αντιφατικού προτσές. Να ξέρει
να επέμβει, να οργανώσει το Κόμμα, να
κερδίσει τις μάζες, να μεγαλώσει το Κόμ-
μα, να κρατήσει τις μάζες και να κερδί-
σει την αγροτιά και τους στρατιώτες. Και
μάλιστα σε μια εποχή όπως εκείνη, όπου
το Μπολσεβίκικο Κόμμα ήταν ένα μικρό
Κόμμα και οι δεσμοί που το κρατούσαν
ενωμένο και του έδιναν ιστορική σιγου-
ριά, ήταν μόνο το πρόγραμμά του, η σι-
γουριά του ότι θα θριαμβεύσει και η
πρακτική που προώθησε όλη τη περίο-
δο, από το 1905 ως το 1917.
Είναι σ’ αυτή τη φάση που συνέβησαν
δύο θεμελιώδη γεγονότα, που είναι χρή-
σιμα για τη σημερινή και την αυριανή
ιστορία. Είναι το κέρδισμα των αγροτών
και των στρατιωτών και η συγκράτη-
ση της βιασύνης ενός τομέα των μαζών
να πάρουν την εξουσία. Οι μπολσεβίκοι
τον συγκράτησαν, τον σταμάτησαν, χω-
ρίς να τον κάνουν να εγκαταλείψει την
επαναστατική του θέληση να πάρει την
εξουσία, αλλά να την κρατήσει για μια
κατοπινή φάση της πάλης. Είναι οι λε-
γόμενες «μέρες του Ιούλη», όπου η κυ-
βέρνηση του Κερένσκυ, επωφελούμενη
από μια ευκαιρία κι από τους μενσεβί-
κους, παρότρυνε τις κινητοποιήσεις των
μαζών, για να πάρουν την εξουσία στην
Πετρούπολη, παρ’ όλο που ήταν απο-
μονωμένες από την υπόλοιπη χώρα. Οι
μπολσεβίκοι βγήκαν να συγκρατήσουν
τις μάζες, για να μην εξαπολυθούν εκεί-
νη τη στιγμή να πάρουν την εξουσία, να
αναβάλουν την κατάληψη της εξουσίας,
χωρίς να εγκαταλείψουν την επαναστα-
τική αυτή απόφαση. Μόνο το Μπολσε-
βίκικο Κόμμα το έκανε αυτό και ήταν ο
Λένιν και ο Τρότσκι που το καθοδήγη-
σαν. Το Μπολσεβίκικο Κόμμα συγκράτη-
σε προσωρινά την προλεταριακή πρω-
τοπορία και τους στρατιώτες.
 Ο Λένιν από την κρυψώνα του κι ο
Τρότσκι καθοδηγώντας το σοβιέτ της
Πετρούπολης, συγκράτησαν τις μάζες,
διατηρώντας σ’ αυτές τη θέληση να πά-
ρουν την εξουσία, ώστε να τη μετατρέ-
ψουν σε πράξη στη συνέχεια. Τρεις μή-
νες μετά πήραν την εξουσία. Αυτή είναι
μια από τις πιο μεγάλες εμπειρίες και μα-
θήματα της ιστορίας, γύρω από την ικα-
νότητα δράσης του Κόμματος, το βάρος
και την ιστορική σημασία του ρόλου
του Κόμματος. Χωρίς Κόμμα δεν υπάρ-
χει εξουσία για την οικοδόμηση του σο-
σιαλισμού. Μπορεί να παρθεί η εξουσία,
αλλά δεν μπορεί να οικοδομηθεί ο σοσι-
αλισμός χωρίς το Κόμμα. Και μέσα στα
7 αυτά χρόνια, από το 1917 ως το 1924,
η ΕΣΣΔ έζησε την πιο πλήρη δημοκρα-
τία μέσα σ’ όλη την ανθρώπινη ιστορία.
Την πιο πλήρη. Όλος ο λαός της ΕΣΣΔ
συζήτησε, πρότεινε, κριτίκαρε, δέχτηκε,
απόρριψε, έκρινε, μπόρεσε να επέμβει
μ’ όλη τη δημιουργική του ικανότητα.
Μπόρεσε να ακούσει και να αισθανθεί,
να ενώσει τη γνώμη, το σχόλιο και την
ανάλυση τη δική του, μ’ αυτή του Κόμ-
ματος και να διαμορφώσει την κοινή
γνώμη μέσα από τα σοβιέτ, στα εργο-
στάσια και στον κάμπο. Τα σοβιέτ από-
δειξαν ότι είναι το κέντρο που ενώνει,
που δημιουργεί και παροτρύνει τη δημι-
ουργική ικανότητα των μαζών κι αυτές
έτσι αισθάνθηκαν γεμάτες δύναμη και
άντεξαν τα εφτά πρώτα χρόνια της πεί-
νας και της απόγνωσης, που ήταν απο-
τέλεσμα της έλλειψης τροφίμων, αγα-
θών, εργαλείων δουλειάς. Άντεξαν την
πίεση που σήμαιναν οι χιλιάδες και χι-
λιάδες νεκροί καθημερινά, από το λιμό.
Δε μείωσαν και δεν εγκατάλειψαν τη θέ-
λησή τους. Τα σοβιέτ τους έδειχναν ότι
το Εργατικό Κράτος ήταν δικό τους, ότι
μπορούσαν να το καθορίζουν, μπορού-
σαν να αποφασίζουν και όλες οι θυσίες
ήταν γι’ αυτό. Γιατί οικοδομούσαν έναν
κόσμο όπου μπορούσαν να αποφασί-
ζουν και ήδη από την αρχή ήταν όλοι
ίσοι μπροστά στις θυσίες και τις προ-
σπάθειες. Είναι τότε που βγήκε για πρώ-
τη φορά το μεγάλο ιστορικό συμπέρα-
σμα του ηθικού κινήτρου.
ΤΟ ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΚΑΙ Ο
ΛΕΝΙΝ ΕΝΩΣΑΝ ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ
ΚΑΙ ΤΗ ΘΕΛΗΣΗ ΤΩΝ ΜΑΖΩΝ
ΝΑ ΠΡΟΟΔΕΥΣΟΥΝ. Ο ΤΡΟΤΣΚΙ
ΟΡΓΑΝΩΣΕ ΤΟΝ ΚΟΚΚΙΝΟ ΣΤΡΑΤΟ
ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΔΑΦΙΚΕΣ ΠΟΛΙΤΟΦΥΛΑΚΕΣ.
Χιλιάδες και χιλιάδες επαναστάτες
αφιέρωναν μέρες ολόκληρες στη δου-
λειά, χωρίς ωράριο και μισθό. Χιλιάδες
μπολσεβίκοι έδιναν το παράδειγμα στη
δουλειά, για να παροτρύνουν την παρα-
γωγή, έκαναν τη θυσία του να εργάζο-
νται στο μάξιμουμ και να ζητούν το μί-
νιμουμ, για να αναπτυχθεί το σοβιετικό
Εργατικό Κράτος. Απόδειξαν ότι οι μά-
ζες είναι ικανές να κάνουν τις μεγαλύτε-
ρες θυσίες, χωρίς να ζητούν, ή να απαι-
τούν τίποτε ατομικά. Η συνείδησή τους
καθορίζει τις ανάγκες τους. Παρ’ όλο
που βιολογικά και φυσιολογικά υπήρ-
χε η ανάγκη να βρουν τροφή, η συνεί-
δηση αντιστάθμιζε με την κατανόηση
την έλλειψη τροφίμων, όπως κάνουν τώ-
ρα οι μάζες του Βιετνάμ, όπως κάνουν
οι μάζες σε κάθε επανάσταση, ή στις
απεργίες και τις στάσεις εργασίας, όπου
προτιμούν να πεινάσουν, μαζί με τις οι-
κογένειές τους, παρά να σπάσουν το μέ-
τωπο πάλης. Αυτό έκαναν οι μπολσεβί-
κοι. Αυτές οι ιστορικές εμπειρίες είναι
ένα πρόγραμμα δράσης. Αφήνουν ήδη
εμπειρίες επιβεβαιωμένες από την ιστο-
ρία. Αυτό είναι η Ρώσικη Επανάσταση.
Δεν είναι απλά 50 χρόνια. Είναι η εμπει-
ρία που επιβεβαιώθηκε από την ιστο-
ρία, ότι αυτός είναι ο δρόμος που πρέ-
πει να ακολουθηθεί. Είτε από την Κούβα,
είτε από την Κίνα. Αυτός είναι ο δρόμος
που θα αναγκαστούν να ακολουθήσουν.
Η κρίση στην Κίνα και στην Κούβα εκ-
δηλώνεται, γιατί λείπει το επαναστατικό
Μπολσεβίκικο Κόμμα, προετοιμασμένο
από πριν. Οι μπολσεβίκοι στην πιο επι-
κίνδυνη φάση, στη φάση της παγκόσμι-
ας καπιταλιστικής περικύκλωσης, χωρίς
όπλα και σαμποταρισμένοι και εξαρτώ-
μενοι από στρατιωτικούς που προέρχο-
νταν από τον τσαρισμό, στάθηκαν ικα-
νοί να τραβήξουν το ρωσικό πατριωτικό
συναίσθημα των στρατιωτικών στην
υπηρεσία της επανάστασης. Τώρα οι
κομμουνιστικές ηγεσίες, όπως οι κινέζοι
κι εν μέρει οι κουβανοί, παροτρύνουν τα
εθνικιστικά πατριωτικά και εν μέρει σο-
βινιστικά συναισθήματα. Πράγμα που
σημαίνει ότι παροτρύνουν συμφέροντα
κάστας, τάξης, ή τομέα. Σημαίνει ότι μα-
ζεύουν ανθρώπους που έχουν τον ατο-
μικό, υποκειμενικό στόχο, να υπερασπί-
σουν τ’ ατομικά τους συμφέροντα, στ’
όνομα του έθνους, της χώρας.
Οι μπολσεβίκοι στάθηκαν ικανοί να
τραβήξουν στρατηγούς και άλλους
στρατιωτικούς του τσάρου, στο να βά-
λουν τις επιστημονικές στρατιωτικές
γνώσεις τους στην υπηρεσία της ανά-
πτυξης της Ρωσίας, δηλαδή του σοσιαλι-
σμού. Οι κινέζοι είναι μόνο μακρινοί μα-
θητές των μπολσεβίκων. Όλοι αυτοί που
μιλούν για το έργο του Μάο Τσε Τουνγκ
και για την ικανότητα του Μάο και του
κινέζικου Κομμουνιστικού Κόμματος
να κερδίσει στρατιωτικούς του εχθρού,
πρέπει να δουν ότι είναι μακρινοί μαθη-
τές των μπολσεβίκων. Γιατί οι κινέζοι κέρ-
δισαν στρατιωτικούς σε μια φάση, όπου
ο καπιταλισμός απόδειχνε ότι ήταν αυ-
τός ο περικυκλωμένος και πολιορκημέ-
νος από την παγκόσμια επανάσταση, το
1948. Οι μπολσεβίκοι ήταν στο μοναδικό
Εργατικό Κράτος του κόσμου και σε μια
χώρα, τη πιο καθυστερημένη της Ευρώ-
πης. Ήταν ένα μικρό Κόμμα, χωρίς προ-
ηγούμενες εμπειρίες και σε μια φάση
όπου ακόμα το καπιταλιστικό σύστημα
φάνταζε σαν μια πανίσχυρη δύναμη και
τα Σοσιαλιστικά Κόμματα ήταν τα στη-
ρίγματα των καπιταλιστικών κρατών.
Αντίθετα όταν πήραν την εξουσία οι κι-
νέζοι, ήδη η ανάπτυξη της επανάστασης
είχε προχωρήσει και ήδη ο Χίτλερ και ο
Μουσολίνι είχαν συντριφτεί από τις μά-
ζες του κόσμου.
Αυτή η εμπειρία κι αυτά τα συμπερά-
σματα, αυτή η ικανότητα του Μπολσε-
βίκικου Κόμματος να κερδίσει στρατιω-
τικούς, εισήγαγε μια νέα εμπειρία στην
ιστορία: αυτή των πολιτικών επιτρόπων.
Το πώς να χρησιμοποιηθούν δυνάμεις
που έρχονται από το εχθρικό στρατό-
πεδο και να γίνουν χρήσιμες, ενώνοντάς
τες σ’ ένα προοδευτικό συμφέρον, με
βάση το εθνικό τους συναίσθημα, όχι
πατριωτικό, αλλά εθνικό, που δεν είναι
το ίδιο. Το πατριωτικό συναίσθημα είναι
ένα συναίσθημα κάστας, τάξης, ενώ το
εθνικό συναίσθημα είναι το αποτέλεσμα
μιας προηγούμενης φάσης, που κατά-
γεται από το ταξικό καθεστώς και βασί-
ζεται στην ακόμα ανεπαρκή μορφωτι-
κή διαμόρφωση των μαζών και μπορεί
κανείς να το χρησιμοποιήσει και να το
παροτρύνει, για να εξυπηρετήσει αντι-
κειμενικά την πρόοδο. Αυτή είναι η δι-
αφορά ανάμεσα στο εθνικό και το πα-
τριωτικό. Και γι’ αυτό ο Τρότσκι έγραψε
εκείνο το άρθρο πάνω στο «Εθνικό του
Λένιν». Δηλαδή ο Λένιν ήξερε να παίρνει
τα βασικά χαρακτηριστικά του ρώσου
και να τα βάζει σε τάξη, να τα οργανώ-
νει και να τα προσανατολίζει προς την
πρόοδο της σοσιαλιστικής επανάστα-
σης. Είναι μια κατάκτηση και μια συμβο-
λή των μπολσεβίκων στην ιστορία. Είναι
μια συμβολή του Τρότσκι.
Από το μηδέν και χωρίς καμιά οικο-
νομική βάση, περικυκλωμένος από τον
καπιταλιστικό κόσμο, ο Τρότσκι δημι-
ούργησε τον Κόκκινο Στρατό, τον πιο με-
γάλο στρατό σ’ όλη την ιστορία! Τον πιο
μεγάλο στρατό, που είχε να αντιμετωπί-
σει τρία χρόνια εμφυλίου πολέμου κι άλ-
λα τόσα πολέμου με τον ιμπεριαλισμό
και παρ’ όλα αυτά θριάμβευσε! Θριάμ-
βευσε με το τίποτα! Ξεκίνησε από έναν
αποκαμωμένο στρατό, όπου οι αγρότες
εγκατέλειπαν το μέτωπο και δεν ήθελαν
να πολεμήσουν άλλο. Ήθελαν «Ειρήνη,
Ψωμί και Γη». Κι ο Τρότσκι παρ’ όλα αυτά
τους οργάνωσε και πήγαν στο μέτωπο
να πολεμήσουν άλλα τρία χρόνια, για να
υπερασπίσουν τη Γη. Ήξερε να οργανώ-
νει τις δυνάμεις, ακόμα και τους στρατι-
ωτικούς που κέρδιζε από τον τσαρισμό.
Άλλη μια συμβολή του Τρότσκι, άλλο
ένα δημιούργημα του Τρότσκι μέσα στην
ιστορία, ήταν ο σχηματισμός των εδαφι-
κών πολιτοφυλακών. Για να εμποδίσει
το επαγγελματικό βάρος του στρατού,
τις ιδιαίτερες κι ελιτίστικες απαιτήσεις
και τα συμφέροντα κάστας του στρα-
τού, το κοινωνικό και πολιτικό βάρος
της κάστας του στρατού και ταυτόχρο-
να για να χρησιμοποιήσει τις στρατιωτι-
κές δυνάμεις του στρατού, δημιούργησε
τους πολιτικούς επιτρόπους στο στρα-
τό. Αλλά αυτό δεν αρκούσε. Έπρεπε να
συνδυάσει τον πόλεμο με την παραγω-
γή. Έπρεπε να εμποδίσει τη διαμόρφω-
ση ενός επαγγελματικού στρατού, που
θα βάραινε πάνω στην κοινωνία και θα
επιβαλλόταν με κοινωνική και πολιτι-
κή μορφή. Γι’ αυτό ο Τρότσκι δημιούρ-
ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ • 15
γησε τις εδαφικές πολιτοφυλακές, που
έκαναν ανώτερη τη στρατιωτική ικανό-
τητα του επαγγελματικού στρατού και
ταυτόχρονα διατηρούσαν την παραγω-
γή. Οι εδαφικές πολιτοφυλακές ήταν μια
δημιουργία του Τρότσκι. Απόδειξε έτσι
την ιστορική ικανότητα του διαλεκτι-
κού υλισμού, του μαρξισμού. Ο Τρότσκι,
που στην καταγωγή του δεν ήταν στρα-
τιωτικός, αλλά διανοούμενος, υπήρξε ο
μεγαλύτερος οργανωτής στρατού στον
κόσμο. Δεν υπήρξε κανένας άλλος ανώ-
τερος, ή που να μπορεί να συγκριθεί μα-
ζί του, υπολογίζοντας κανείς και τις συν-
θήκες και τα ελάχιστα μέσα στα οποία
μπορούσε να υπολογίζει κι ότι είχε να
αντιμετωπίσει άμεσα τον εχθρό. Σε άλ-
λες ιστορικές εποχές υπήρξαν μεγάλες
στρατιωτικές ιδιοφυίες, όπως ήταν ο
Ναπολέων. Αλλά ο Ναπολέων είχε όλα
τα μέσα και διεύθυνε την αστική επανά-
σταση, που εκείνη τη στιγμή θριάμβευε.
Ήταν σχετικά εύκολο γι’ αυτόν.
Ο Τρότσκι οργάνωσε ένα στρατό μέσα
από την ήττα του. Είχε να αντιμετωπίσει
δυνάμεις άπειρα ανώτερες και να τραβή-
ξει και να οργανώσει δυνάμεις που μέ-
χρι χτες ζητούσαν την ειρήνη! Κι αυτός
τις οργάνωσε για τον πόλεμο! Οργάνω-
σε και παρότρυνε τη δημιουργική ικανό-
τητα των αγροτών, που μέχρι μια μέρα
πριν τους ενδιέφερε μόνο να γυρίσουν
στη γη τους. Παρ’ όλα αυτά τους εμφύ-
σησε τη θέληση να θριαμβεύσουν. Αυτό
το κατάφερε με το συνδυασμό του Κόμ-
ματος, των σοβιέτ και του στρατού. Κόμ-
μα, σοβιέτ και στρατός! Αυτές τις ιστο-
ρικές δημιουργίες τις έκαναν ο Λένιν, ο
Τρότσκι, το Μπολσεβίκικο Κόμμα και οι
ρωσικές μάζες και απόδειξαν στην πρά-
ξη την πρόβλεψη του Τρότσκι, ότι ήταν
δυνατό να θριαμβεύσει η σοσιαλιστι-
κή επανάσταση σε οποιαδήποτε χώρα
του κόσμου και να γίνουν γρήγορα απο-
δεχτοί και να αφομοιωθούν από τις μά-
ζες οι οργανισμοί της, που οι μάζες τους
προωθούν γιατί βλέπουν ότι σ’ αυτούς
είναι οι ίδιες που καθορίζουν, αποφασί-
ζουν και διευθύνουν. Αυτό σημαίνουν τα
50χρονα του Σοβιετικού Κράτους. Κι αυ-
τά τα 7 πρώτα χρόνια, από το 1917 ως το
1924, δημιούργησαν στη συνέχεια ένα
άλλο ιστορικό γεγονός.
ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΕΤΡΟ ΤΟΥ ΣΟΒΙΕΤΙΚΟΥ
ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΗΤΑΝ ΝΑ
ΕΠΕΚΤΕΙΝΕΙ ΤΗ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ
ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝΤΑΣ
ΤΗΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ
ΔΙΕΘΝΗ ΤΩΝ ΜΑΖΩΝ.
Η Κομμουνιστική Διεθνής των μαζών
έδειξε ότι ήταν το κέντρο που επέκτει-
νε το Εργατικό Κράτος στον κόσμο και
που αναζητούσε να οργανώσει την επα-
νάσταση, με βάση την εμπειρία της και
την ικανότητά της. Έδειξε ότι το καθή-
κον της επανάστασης, του μοναδικού
Εργατικού Κράτους, ήταν να απευθυν-
θεί στις μάζες του κόσμου και να τις κα-
θοδηγήσει με την εμπειρία της, με την
ικανότητά της και το βάρος της, στο
16 • ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ
να εκπληρώσουν την ιστορική ανάγκη
να ανατρέψουν τον καπιταλισμό. Αυτό
ήταν η Κομμουνιστική Διεθνής των μα-
ζών. Στη συνέχεια, το 1943, ο Στάλιν διά-
λυσε την Κομμουνιστική Διεθνή. Τη διά-
λυσε, σαν αντάλλαγμα για τη συμμαχία
με τον παγκόσμιο καπιταλισμό. Τα τω-
ρινά Κομμουνιστικά Κόμματα, ακόμα
και οι κινέζοι και οι κουβανοί, σιωπούν
μπροστά σ’ αυτό το εγκληματικό γεγο-
νός της ιστορίας. Το πρώτο πράγμα που
έκανε η Ρώσικη Επανάσταση, ο Λένιν
και ο Τρότσκι, ήταν να οικοδομήσουν
την Κομμουνιστική Διεθνή των μαζών!
Το πρώτο πράγμα που έκανε ο Μαρξ
ήταν η 1η Διεθνής! Και μετά το θρίαμβο
της επανάστασης, το πρώτο όργανό της
ήταν η Κομμουνιστική Διεθνής! Για να
αναπτύξει την ιστορία. Τώρα οι ηγεσίες
της επανάστασης καταφεύγουν η καθε-
μιά στον εαυτό τους. Δεν έχουν ούτε την
ιστορική αντίληψη και την κατανόηση
του προγράμματος και του στόχου, ούτε
και την εμπιστοσύνη στις μάζες. Έχουν
εμπιστοσύνη στους μηχανισμούς. Ο Λέ-
νιν και ο Τρότσκι, το Μπολσεβίκικο Κόμ-
μα και η μπολσεβίκικη πρωτοπορία της
ΕΣΣΔ, είχαν εμπιστοσύνη ότι οι μάζες
του κόσμου θα δέχονταν το πρόγραμμα.
Είναι καθήκον της κάθε νέας οργάνω-
σης στην ιστορία, όπως ήταν η Ρώσικη
Επανάσταση, να αναζητήσει να αναπτυ-
χθεί, να αναζητήσει σημεία στήριξης για
να επεκταθεί και να αναπτυχθεί. Πρό-
κειται για την οικονομία και την κοινω-
νία κι όχι για οτιδήποτε πράγμα. Για να
αναπτυχθεί μια νέα μορφή οικονομίας,
η οικονομία του Εργατικού Κράτους στο
δρόμο προς το σοσιαλισμό, έχει ανάγκη
από παγκόσμια σημεία στήριξης. Και
είναι μια ιστορική ανάγκη να επεκτα-
θεί. Μέσα από την Κομμουνιστική Διε-
θνή των μαζών αυτό αναζητούσαν να
κάνουν. Χάρις σ’ αυτό, χάρις στην ανά-
πτυξη των Κομμουνιστικών Κομμάτων
και της πάλης των μαζών στον κόσμο,
σπρωγμένης ανάμεσα στ’ άλλα από
την Κομμουνιστική Διεθνή των μαζών,
ο παγκόσμιος καπιταλισμός εμποδίστη-
κε στο να επέμβει μ’ όλη του τη δύνα-
μη. Η μεγάλη επιρροή της επανάστασης
αποδείχτηκε με το ότι ο γαλλικός στό-
λος στη Μαύρη Θάλασσα έκανε στρο-
φή 180 μοιρών. Το ίδιο έκανε και ο ουγ-
γρικός και ο τσεχοσλοβάκικος στόλος.
Η κοινωνική ανωτερότητα της Ρώσικης
Επανάστασης κέρδισε και τράβηξε τους
ναύτες. Η Κομμουνιστική Διεθνής έκανε
στο εξωτερικό, ό, τι η Ρώσικη Επανάστα-
ση έκανε στο εσωτερικό. Ήταν το λογι-
κό σημείο στήριξης που αναζητούσε για
να επεκταθεί. Τα σημερινά Κομμουνιστι-
κά Κόμματα και η σοβιετική γραφειο-
κρατία εγκατάλειψαν την Κομμουνιστι-
κή Διεθνή. Ο καθένας τους έχει κι ένα
συμφέρον τοπικό. Αρνούμενες την Κομ-
μουνιστική Διεθνή, λόγω των γραφειο-
κρατικών συμφερόντων τους, που είναι
αντίθετα στην ανάπτυξή της, η καθεμιά
απ’ αυτές τις γραφειοκρατίες έχει εθνι-
κά συμφέροντα. Με κάθε μορφή είναι
εχθρικές με την Κομμουνιστική Διεθνή,
γιατί αυτή σημαίνει την αντικειμενική
ανάπτυξη της επανάστασης, που αντι-
προσωπεύει τα συμφέροντα των μα-
ζών κι όχι της γραφειοκρατίας. Αλλά κά-
θε επανάσταση σε τελευταία ανάλυση
οφείλει να δείξει το ιστορικό της δικαί-
ωμα μέσα από το πρόγραμμα, την πολι-
τική και τους στόχους. Στα εφτά πρώτα
χρόνια, η Ρώσικη Επανάσταση απόδει-
ξε το νόμιμο δικαίωμά της στην ιστορία.
Μέσα σε εφτά χρόνια μετασχημάτισε τη
Ρωσία και τη νοοτροπία του ρώσου και
πέρασε από τους ανθρώπους των σπη-
λαίων, στα πιο προχωρημένα ανθρώ-
πινα όντα, μέσα σ’ όλη την ανθρώπινη
ιστορία. Ένας ολόκληρος λαός 130 εκα-
τομμυρίων, πέρασε στη γνώση, τη μόρ-
φωση, τη κυριαρχία της κοινωνίας, τη
σιγουριά στον εαυτό του, όσο κανένας
άλλος λαός στην ιστορία δεν μπόρεσε
να το κάνει. Μέσα σε λίγα χρόνια, ένας
λαός από τους πιο καθυστερημένους
της ιστορίας και με έναν αναλφαβητι-
σμό σχεδόν τον πιο μεγάλο μέσα σ’ όλα
τα καπιταλιστικά καθεστώτα της Ευρώ-
πης, έδειξε μια τεράστια ανωτερότητα.
Η ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ ΤΗΣ ΕΣΣΔ ΕΠΕΤΡΕΨΕ
ΤΟ ΣΦΕΤΕΡΙΣΜΟ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ
ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ,
ΔΙΑΛΥΟΝΤΑΣ ΤΟ ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΙΚΟ
ΚΟΜΜΑ ΤΟΥ ΛΕΝΙΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΤΡΟΤΣΚΙ
Αλλά ταυτόχρονα η απομόνωση της
Ρώσικης Επανάστασης επέτρεψε να ξε-
φυτρώσει η γραφειοκρατία. Η ήττα της
Γερμανικής, της Πολωνικής, της Αυστρι-
ακής, της Ουγγρικής και στη συνέχεια
της Κινέζικης Επανάστασης, επέτρε-
ψε να ξεφυτρώσει η γραφειοκρατία. Ο
θάνατος των κυριότερων επαναστατι-
κών στελεχών του Μπολσεβίκικου Κόμ-
ματος, το εκμηδένισε. Ορισμένοι πέθα-
ναν στον εμφύλιο πόλεμο. Η οργάνωση
της πάλης για την εξουσία, το ίδιο το
προτσές, η ανάπτυξη της δραστηριό-
τητας του Κόμματος, στηρίχτηκε στην
εμπιστοσύνη που υπήρχε στα κυριό-
τερα και βασικότερα στελέχη του Κόμ-
ματος. Ήταν μια ομάδα. Δεν υπήρχε
ιστορικός χρόνος για να διαμορφωθεί
κάτι περισσότερο από μια ομάδα. Αυτή
η μικρή ομάδα που συνόδευσε το Λένιν
και στη συνέχεια το Λένιν και τον Τρό-
τσκι, ήταν η μπολσεβίκικη επαναστατι-
κή πρωτοπορία, από παλιούς και νέους
αγωνιστές. Αυτοί ήταν τα σίγουρα και
τα βασικά στοιχεία, στα οποία το Κόμ-
μα μπορούσε να έχει εμπιστοσύνη. Όλοι
οι υπόλοιποι ήταν καινούργια στοιχεία,
που μόλις είχαν μπει στο Κόμμα και δεν
είχαν τη σιγουριά, την ικανότητα και τη
συνέχεια των παλιών στελεχών. Από τη
στιγμή που πάρθηκε η εξουσία, η πλει-
οψηφία αυτών των παλιών στελεχών
αφοσιώθηκε στο καθήκον του να οργα-
νώσουν τη χώρα. Απομακρυσμένα από
το κέντρο και μοιρασμένα σε διαχειρι-
στικά, τεχνικά, ή στρατιωτικά καθήκο-
ντα, είχαν αποκλειστεί από τη ζωή του
Κόμματος. Κι ένα άλλο κομμάτι των πα-
λιών στελεχών πέθανε στον πόλεμο και
στον εμφύλιο πόλεμο. Ο βασικός πυ-
ρήνας που οργάνωσε ο Λένιν, ο πυρή-
νας που πήρε την εξουσία και την καθο-
δήγησε και τράβηξε με το μέρος του το
λαό, κατά ένα μεγάλο μέρος του αποδε-
κατίστηκε. Το Κόμμα αναγκάστηκε τό-
τε να καταφύγει σε στρατιωτικούς που
μόλις είχαν ενσωματωθεί και δεν είχαν
τη σιγουριά και την πολιτική και ιστορι-
κή μπολσεβίκικη ικανότητα των παλιών
στελεχών, της ομάδας που εν μέρει είχε
πεθάνει κι εν μέρει είχε αφοσιωθεί σε δι-
αχειριστικά, οικονομικά, ή στρατιωτι-
κά καθήκοντα κι έτσι είχε αποκλειστεί
από τη ζωή του Κόμματος. Αυτό επέ-
τρεψε να αναρριχηθεί ένα στρώμα από
καινούργιους ανθρώπους, που κατά ένα
σημαντικό μέρος ήταν τεχνικοί και διά-
φοροι λειτουργοί, αναγκαίοι στον κρα-
τικό μηχανισμό. Αυτοί ενσωματώθηκαν
στο Κόμμα και μαζί με τη συντηρητική
και οπορτουνιστική πτέρυγα του Κόμ-
ματος, αποτέλεσαν τη βάση της γραφει-
οκρατίας. Η γραφειοκρατία στην ΕΣΣΔ
δεν ξεφύτρωσε ξαφνικά. Ξεφύτρωσε μέ-
σα από τις ιστορικές συνθήκες, ανάμεσα
στ’ άλλα απ’ αυτή την ιστορική συνθήκη
και τα χαρακτηριστικά που αναφέραμε,
που εμπόδισαν την παλιά μπολσεβίκι-
κη ομάδα να συνεχίσει να έχει στα χέρια
της το Κόμμα. Επέτρεψε κατά συνέπεια
στους αριβίστες να βρουν μια πλατιά
κοινωνική βάση, για να αναπτύξουν την
οπορτουνιστική τους πολιτική. Αυτή η
πολιτική μπόρεσε να έχει μια βάση απο-
δοχής. Είναι η βάση που στήριξε στη συ-
νέχεια την πολιτική του Στάλιν, του σο-
σιαλισμού σε μια μόνο χώρα και της
συμμαχίας και της συνύπαρξης με την
αστική τάξη. Δεν μπορεί κανείς να μιλή-
σει για την ιστορία της Ρώσικης Επανά-
στασης, χωρίς να περιλάβει το πώς ξε-
φύτρωσε η γραφειοκρατία. Ξεφύτρωσε
από την αντίφαση ανάμεσα στην ανά-
πτυξη της Ρώσικης Επανάστασης, την
ανάπτυξη του Μπολσεβίκικου Κόμμα-
τος και στην εξαφάνιση όλης της ηγεσί-
ας του και την εθνικιστική πολιτική, που
ήταν αντίθετη από την μπολσεβίκικη
πολιτική του Λένιν και του Τρότσκι. Αυ-
τή είναι η ιστορική αιτία. Οι μπολσεβίκοι
δεν μπορούσαν να περιμένουν να δια-
μορφωθεί πρώτα ένα Κόμμα πιο δυνατό
και ισχυρό, αλλά έπρεπε να το κάνουν
αυτό στην ίδια την πορεία. Και η ίδια η
πορεία δεν έδωσε ιστορικό χρόνο και
προθεσμίες για να οργανωθεί το Κόμμα
με μεγαλύτερο αριθμό στελεχών, να γί-
νει πιο δυνατό και να υπολογίζει σε πιο
πλατιές και σταθερές βάσεις στο λαό,
απ’ αυτές που υπολόγιζε το Μπολσεβίκι-
κο Κόμμα. Η κατοπινή αποτυχία της επα-
νάστασης στη Γερμανία, την Ουγγαρία,
την Πολωνία, τη Ρουμανία, την Ιταλία, η
αποτυχία των επαναστάσεων όλη εκεί-
νη την περίοδο, επέτρεψε να σταθερο-
ποιηθεί ένας ολόκληρος συντηρητικός
τομέας, που είχε ενσωματωθεί στο Κόμ-
μα και που δεν είχε ούτε τη συνείδηση,
ούτε τη θέληση, ούτε την παράδοση,
ούτε την εμπιστοσύνη και τη σιγουριά
στην επαναστατική πολιτική. Κατά συ-
νέπεια ήταν πιο λογικό γι’ αυτόν, να δε-
χτεί το πιο απλό, το πιο εύκολο στοιχείο
που τον ένωνε με την έννοια του σοσι-
αλισμού, που ήταν ο σοσιαλισμός μέσα
στην ίδια την ΕΣΣΔ. Αυτή ήταν η βάση
της κατοπινής οπορτουνιστικής και συμ-
φιλιωτικής πολιτικής της ηγεσίας του
Μπολσεβίκικου Κόμματος, μέχρι που το
εκμηδένισε και μετασχημάτισε την επα-
ναστατική και διεθνιστική του πολιτική,
σε μια πολιτική εθνικιστική, οπορτου-
νιστική και συμφιλιωτική με το καπιτα-
λιστικό σύστημα. Δεν υπάρχει κανένας
μυστηριώδης λόγος σ’ αυτό το προτσές
της αποσύνθεσης του Μπολσεβίκικου
Κόμματος. Δεν ήταν το Εργατικό Κρά-
τος υπεύθυνο, δεν ήταν αυτό που προ-
κάλεσε τη διάλυση του Μπολσεβίκικου
Κόμματος. Ήταν αυτές οι ιστορικές συν-
θήκες που δόθηκαν εκείνη τη στιγμή. Αν
δεν έπαιρνε την εξουσία το Μπολσεβίκι-
κο Κόμμα περιμένοντας να αυξηθεί πε-
ρισσότερο το ιστορικό του βάρος, θα εί-
χε περάσει η ιστορική φάση. Έπρεπε να
πάρει την εξουσία και να περιμένει στη
συνέχεια την αντικειμενική ανάπτυξη.
Αυτή είναι μια επιστημονική πλευρά,
διαφορετική από αυτές που αφορούν
τον ανθρώπινο οργανισμό ή τα άστρα,
δηλαδή σταθερά στοιχεία. Τα ιστορικά
στοιχεία είναι παροδικά και η ιστορία τα
προσφέρει μια φορά και πρέπει να ενερ-
γήσεις. Αν δεν ενεργήσεις εκείνη τη στιγ-
μή, αυτά περνούν. Γι’ αυτό είναι σημαντι-
κή και θεμελιώδης η ανάλυση αυτής της
φάσης όπου γεννήθηκε και σταθερο-
ποιήθηκε η γραφειοκρατία. Είναι σ’ αυ-
τή την περίοδο που αποδείχνεται η έλ-
λειψη μιας μεγαλύτερης θεωρητικής και
πολιτικής προετοιμασίας των νέων στε-
λεχών που έρχονταν στο Μπολσεβίκικο
Κόμμα και που επέτρεψαν στη συνέχεια
στην παλιά μπολσεβίκικη ομάδα, καθο-
δηγούμενη από το Στάλιν, να στηριχτεί
πάνω σ’ αυτό και να δικαιολογήσει όλη
την πολιτική της. Δηλαδή τη συμφιλιω-
τική πολιτική, το διώξιμο του Τρότσκι,
τον αφανισμό των επαναστατών μπολ-
σεβίκων και στη συνέχεια, το 1935 ως
το 1937, τον αφανισμό όλης της μπολ-
σεβίκικης πτέρυγας που καθοδήγησε το
Κόμμα στην επανάσταση και στην κατά-
ληψη της εξουσίας, όλης της πτέρυγας
που προετοίμασε και πήρε την εξουσία.
Αυτή η πτέρυγα δεν είχε τις ποιότητες
του Λένιν και του Τρότσκι, αλλά ήταν
επαναστάτες κομμουνιστές, που ήταν
πεισμένοι για τον κομμουνισμό και ήταν
αυτοί που οργάνωσαν το Κόμμα για να
πάρει την εξουσία. Στη συνέχεια υποχώ-
ρησαν και υιοθέτησαν οπορτουνιστι-
κές και δεξιές θέσεις, αλλά παρέμειναν
κομμουνιστές και δεν ήταν πράκτορες
του καπιταλισμού, όπως είχε αποδει-
χτεί σε άπειρες περιπτώσεις, στις συζη-
τήσεις που είχαν γίνει μέσα στο Μπολσε-
βίκικο Κόμμα. Συζητήσεις του Λένιν και
του Τρότσκι ενάντια σ’ αυτή την παλιά
ομάδα, πάνω στα βασικά προβλήματα
της επανάστασης, όπου χρησιμοποιού-
ταν ακόμα και ειρωνεία και ήταν μια πο-
λεμική οξυμένη και σοβαρή. Αλλά πολε-
μική που είχε σκοπό να βρει το δρόμο.
Ήταν η πρώτη επανάσταση στον κόσμο,
όπου το παγκόσμιο προλεταριάτο έπρε-
πε ακόμα να δει αν και πώς ήταν δυνατό
να πάρει την εξουσία και να αναμετρή-
σει τις ιστορικές του δυνάμεις με τον κα-
πιταλισμό.
Ο καπιταλισμός φαινόταν ότι είχε
μια ακατανίκητη δύναμη, αλλά η Ρώ-
σικη Επανάσταση τον ανέτρεψε κι έτσι
το παγκόσμιο προλεταριάτο είδε ότι
ήταν δυνατό να ανατρέψει τον καπιτα-
λισμό, ότι ήταν αναγκαίο να το κάνει και
η μορφή για να το κάνει ήταν να οργα-
νώσει το Κόμμα. Αυτό ήταν το ιστορικό
παράδειγμα και η σιγουριά που έδωσε
η Ρώσικη Επανάσταση στο παγκόσμιο
προλεταριάτο. Πριν από τη Ρώσικη Επα-
νάσταση, πριν την κατάληψη της εξου-
σίας, το παγκόσμιο προλεταριάτο έπρε-
πε ακόμα να περάσει μέσα απ’ αυτή την
ιστορική εμπειρία, που ήταν μια επι-
στημονική επιβεβαίωση ότι ήταν δυνα-
τό να παρθεί η εξουσία. Ότι η οικονομι-
κή, κοινωνική, πολιτική και στρατιωτική
ισχύς του καπιταλισμού στηριζόταν πά-
νω σε πήλινα πόδια. Ότι ήταν ψέμα πως
ήταν ακατανίκητη. Ότι ένας καλοστημέ-
νος στρατιωτικός μηχανισμός μπορού-
σε να νικηθεί από το προλεταριάτο της
πιο καθυστερημένης χώρας της Ευρώ-
πης, όπως ήταν η Ρωσία. Αυτό ήταν το
ιστορικό παράδειγμα και η επιβεβαίωση
του Μαρξ και του Ένγκελς. Αυτό ήταν το
ιστορικό καθήκον που έπρεπε να κάνει
εκείνη τη στιγμή το Μπολσεβίκικο Κόμ-
μα και δεν έπρεπε να την αφήσει να πε-
ράσει.
Στη συνέχεια όλη η ιστορία του Μπολ-
σεβίκικου Κόμματος αλλοιώθηκε από
το Στάλιν και την ομάδα που αυτός δια-
μόρφωσε. Την αλλοίωσε για να δείξει ότι
ήταν ανάγκη να προσαρμοστεί στις πε-
ριστάσεις, όπως αυτές διαμορφώθηκαν
μετά τη Ρώσικη Επανάσταση. Να προ-
σαρμοστεί στη συμμαχία με τον καπι-
ταλισμό. Ο Λένιν μπορούσε και το ‘17 να
προσαρμοστεί, αλλά δεν το έκανε. Αυ-
τός κατανόησε σε βάθος ότι μπορούσε
να χρησιμοποιήσει τις μάζες. Ο Στάλιν
δε χρησιμοποιούσε τις μάζες. Στηριζό-
ταν στους μηχανισμούς, γιατί δεν αντα-
ποκρινόταν στην επαναστατική θέληση
των μαζών, αλλά στην οπορτουνιστι-
κή ομάδα και διάρθρωση του Μπολσε-
βίκικου Κόμματος, όπως αυτή αντικατά-
στησε την παλιά επαναστατική ομάδα.
Ήταν τότε που το Μπολσεβίκικο Κόμ-
μα έπαψε να είναι Μπολσεβίκικο Κόμμα.
Γιατί η βάση που το χαρακτήριζε ήταν η
επαναστατική του πολιτική, η επέμβαση
του Κόμματος, ο έλεγχος του Κόμματος,
οι επαναστατικοί στόχοι, η ένοπλη επα-
ναστατική πάλη για την κατάληψη της
εξουσίας, η καταστροφή του καπιταλι-
σμού, η οικοδόμηση του σοσιαλισμού,
με τον μοναδικό τρόπο που υπήρχε: με
τα σοβιέτ και με την επέμβαση των μα-
ζών. Διαφορετικά δεν υπάρχει σοσιαλι-
σμός.
Ο σοσιαλισμός αποδείχνει την ιστορι-
κή ανωτερότητά του, από την κοινωνική
ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ • 17
του ανωτερότητα κι όχι μόνο από την οι-
κονομική. Η οικονομία είναι η βάση για
να αναπτυχθεί η κοινωνική ανωτερότη-
τα κι αν δεν το δείχνει αυτό, τότε δεν εξυ-
πηρετεί. Η καπιταλιστική Γερμανία έχει
ένα προτσές οικονομικής αύξησης ανώ-
τερο από την ΕΣΣΔ. Από την άποψη της
αύξησης της αγροτικής παραγωγής, ο
αμερικάνικος ιμπεριαλισμός έχει μια αύ-
ξηση εφτά φορές μεγαλύτερη από αυτή
της ΕΣΣΔ. Στις ΗΠΑ το ποσοστό του πλη-
θυσμού που εργάζεται στον κάμπο είναι
μόνο το 5%, στην ΕΣΣΔ το 33%. Οικονο-
μικά είναι ανώτερες οι ΗΠΑ, αλλά κοινω-
νικά όχι, γιατί η διανομή του πλούτου και
των δικαιωμάτων είναι ανώτερη στην
ΕΣΣΔ. Η ιστορική σύγκριση, η ιστορι-
κή δικαίωση του Εργατικού Κράτους και
του σοσιαλισμού, δε βασίζεται στην οι-
κονομική του ανωτερότητα, αλλά στην
κοινωνική, που στη συνέχεια αντικαθι-
στά την οικονομική ανωτερότητα και γί-
νεται το βασικό κέντρο για την ανάπτυ-
ξη και της οικονομίας και της κοινωνίας.
Και η κοινωνική ανωτερότητα αποδεί-
χνεται με την πλήρη επέμβαση της κοι-
νωνίας, όπου το Κράτος, η ηγεσία και οι
μάζες δε φοβούνται να επέμβουν. Δεν
υπάρχουν ταξικές διαφορές, εμπόδια,
διαφοροποιήσεις και αντιφάσεις, αλλά
υπάρχει το κοινό ταξικό συμφέρον, χω-
ρίς την ανάγκη για καταπίεση και κατα-
στολή, για εκφοβισμό κι επιβολή. Έτσι
η κοινωνία αναπτύσσεται καταργώντας
όλα τα στοιχεία που σέρνουν μαζί τους
και την καταστολή και που σημαίνουν
την εκμηδένιση ενός σημαντικού μέ-
ρους της δημιουργικής ικανότητας της
κοινωνίας.
Ο καπιταλισμός κατορθώνει να στη-
ρίζεται εμποδίζοντας την ανάπτυξη της
κοινωνίας, εμποδίζοντας τη δημιουργι-
κή ικανότητά της, γιατί δεν έχει συμφέ-
ρον. Αυτός δεν ενδιαφέρεται για τίποτε
άλλο έξω από την ανάπτυξη του καπιτα-
λιστικού συστήματος και του συμφέρο-
ντος της ατομικής ιδιοκτησίας. Κάθε τι
που βλάπτει αυτό, κάθε τι που το βάζει
σε αμφισβήτηση, το αλλοιώνει, ή δίνει
προοπτική διαφορετική από αυτή της
ατομικής ιδιοκτησίας, ο καπιταλισμός το
εκμηδενίζει. Εκμηδενίζει τη σκέψη, την
επιστήμη, τη τέχνη, οποιαδήποτε δη-
μιουργία, ή έμπνευση, εκμηδενίζει την
κοινωνική ικανότητα της κοινωνίας κι
επιτρέπει μόνο εκείνη που αναπτύσσει
και στηρίζει την καπιταλιστική εξουσία.
Στη σοσιαλιστική κοινωνία συμβαίνει το
αντίθετο. Στο Εργατικό Κράτος, που εί-
ναι η μεταβατική φάση, συμβαίνει επί-
σης το αντίθετο. Σημαίνει ότι το Εργα-
τικό Κράτος και ο σοσιαλισμός, από την
ίδια τους τη φύση, έχουν συμφέρον που
ταυτίζεται με το λαό και πηγάζει από το
λαό και γι’ αυτό ενσωματώνουν όλο το
λαό και κατά συνέπεια καταργούν όλο
το σύστημα της επιβολής….
Χ. ΠΟΣΑΔΑΣ, 22/10/1967
18 • ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ
Ο Λένιν είναι η οικοδόμηση του
Μπολσεβίκικου Κόμματος, του Εργατικού
Κράτους και του σοσιαλισμού
Les Posadistes, Γενάρης 2024
Αυτό το άρθρο για τον Λένιν γράφτη-
κε με αφορμή τα εκατό χρόνια από τον
θάνατό του. Μας φαίνεται σημαντικό
να θυμηθούμε το θεμελιώδη ρόλο που
έπαιξε στο θρίαμβο της Ρωσικής Επα-
νάστασης και κατά τα πρώτα χρόνια
της Σοβιετικής Ένωσης. Ιδιαίτερα στην
τωρινή περίοδο όπου υπάρχουν βαθιές
διαφορές στο κομμουνιστικό κίνημα.
Το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα μόλις
εξέδωσε ένα ειδικό τεύχος της Ουμανι-
τέ με τίτλο «Τι να κάνουμε με τον Λένιν,
100 χρόνια μετά τον θάνατό του». Αυτό
το άρθρο είναι το πρώτο σε μια σειρά
που καλύπτει θεμελιώδη σημεία από τα
έργα του Λένιν και τις αρχές του, που τα
θεωρούμε συμβολή στους διάφορους
προβληματισμούς και συζητήσεις που
βρίσκονται σε εξέλιξη.
Το ν’ αποκαθιστάς τον Λένιν σήμερα
σημαίνει ν’ αποκαταστήσεις τη σημα-
σία των πρώτων επτά χρόνων της Ρω-
σικής Επανάστασης και να επιβεβαιώ-
νεις ότι η μεγάλη ποιότητα του Λένιν
και ο ιστορικός του ρόλος ήταν να κα-
τανοήσει τη σημασία της οικοδόμησης
του Κόμματος στην πάλη για την εξου-
σία και την οικοδόμηση των Εργατικών
Κρατών.
Τα κείμενά του, τα βιβλία, τα άρθρα,
τα συνέδριά του είχαν σαν στόχο ν’ ανα-
πτύξουν τις καλύτερες ποιότητες στους
αγωνιστές και να τους δώσουν αυτοπε-
ποίθηση ώστε να τη μεταδώσουν στην
εργατική τάξη και να την προσελκύ-
σουν στην πάλη, που στόχος της είναι
ο σοσιαλισμός.
Σε κάθε στιγμή της ιστορίας, υπάρ-
χουν προτσές, πολιτικές και προγράμ-
ματα, που πρέπει να καθοριστούν, κα-
θώς και μέσα που απαιτούνται για την
ολοκλήρωση αυτών των καθηκόντων.
Ο Μαρξ και ο Ένγκελς αφιερώθηκαν
στην ανάπτυξη της διαλεκτικής σκέ-
ψης, στη γνώση του προτσές της φύσης
και της ιστορίας, προκειμένου να μπο-
ρέσουν να οργανώσουν τον μετασχη-
ματισμό της κοινωνίας. Κι αυτή η κατα-
νόηση του προτσές ήταν να κατανοηθεί
η ταξική πάλη. Γι’ αυτό ο μαρξισμός δεν
είναι μόνο ένα εργαλείο που προορίζε-
ται για την κατανόηση της πορείας των
γεγονότων, αλλά και για την οργάνωση
των δυνάμεων για την ανατροπή του
καπιταλισμού και την οικοδόμηση του
σοσιαλισμού.
Αυτός είναι ο λόγος που ο Καρλ Μαρξ
έγραψε το Κομμουνιστικό Μανιφέστο
και οργάνωσε την Πρώτη Διεθνή, για να
εγγυηθεί ότι ο σοσιαλισμός ήταν εφι-
κτός. Ο Λένιν στηρίχτηκε πάνω σε αυ-
τή τη δραστηριότητα και κατάλαβε ότι,
για να εφαρμόσει τις αρχές και την προ-
οπτική που υπέδειξε ο μαρξισμός, το
Κόμμα ήταν αναγκαίο.
Μέχρι τότε στη Ρωσία τα κόμματα
που υπήρχαν ήταν μαχητικά, αλλά δεν
είχαν πρόγραμμα εξουσίας. Ο αγώνας
τους βασίστηκε σε διεκδικήσεις, αλλά
όχι στον ιστορικό ρόλο της εργατικής
τάξης, είχαν μόνο τη θέληση να βελτιώ-
σουν τις συνθήκες του πληθυσμού απέ-
ναντι στην καταπίεση και την καταστο-
λή του τσαρικού καθεστώτος.
Η ανάπτυξη του Ρωσικού Σοσιαλδη-
μοκρατικού Κόμματος οφείλεται σ’ αυ-
τό το ιστορικό πλαίσιο και παρόλο που
ο οργανωτής του Πλεχάνοφ το έκανε με
βάση τον μαρξισμό, η ηγεσία του Κόμ-
ματος δεν έλαβε υπόψη την πολιτική
συμμετοχή της εργατικής τάξης, τη συ-
ζήτηση και τη δραστηριότητά της, για-
τί δεν έδωσε στον εαυτό της την προο-
πτική του ν’ ανατρέψουν τον τσαρισμό.
Έλειπε η επαναστατική πολιτική για να
οικοδομηθεί το κόμμα κι αυτό έκανε ο
Λένιν.
Όπως λέει ο Χ. Ποσάδας, «ο ιστορικός
ρόλος του Λένιν ήταν αυτός του οικοδό-
μου του Κόμματος, που ήταν το κέντρο
ικανό να οργανώσει τη θέληση εκατομμυ-
ρίων ανθρώπων ν’ αλλάξουν την κοινωνία
και μέσω του Κόμματος να τους ενώσει
στη θέληση να πάρουν την εξουσία και να
οικοδομήσουν το Εργατικό Κράτος μέσω
των Σοβιέτ».
Γι’ αυτό είναι αδύνατο ν’ αναλυθεί
η δραστηριότητα του Λένιν χωρίς το
Κόμμα και χωρίς τα Σοβιέτ, που σήμαι-
ναν τη σοσιαλιστική δημοκρατία, μέ-
σω της οποίας το προλεταριάτο επενέ-
βη σαν άρχουσα τάξη, μεταδίδοντας σε
όλες τις μάζες εμπιστοσύνη στο Εργα-
τικό Κράτος και στο σοσιαλιστικό μέλ-
λον. Το Σοβιέτ ήταν ένα όργανο συζή-
τησης, ανταλλαγής ιδεών, στο οποίο η
επέμβαση της πρωτοπορίας επηρέα-
σε και εξύψωσε πολιτικά ολόκληρη την
κοινωνία.
Το Σοβιέτ έγινε έτσι όργανο συζήτη-
σης, ενιαίου μετώπου, με όλα τα τμήμα-
τα του πληθυσμού κι εφαρμογής όσων
συζητήθηκαν και συμφωνήθηκαν. Αλ-
λά για να λειτουργήσει και να είναι ευ-
κίνητο κι αποφασιστικό, χρειαζόταν το
Κόμμα, τα κομμουνιστικά στελέχη που
θα έφερναν τις προτάσεις, την επανα-
στατική πολιτική, για να προσελκύσουν
όλες τις μάζες.
Ο Λένιν αφοσιώθηκε στην οικοδόμη-
ση του Μπολσεβίκικου Κόμματος, στη
διαπαιδαγώγηση στελεχών για να κα-
τανοήσουν τη δομή του καπιταλισμού,
τις εσωτερικές του κρίσεις και το επίπε-
δο συμμετοχής κι αντιπαράθεσης του
εργατικού κινήματος και της κοινωνί-
ας συνολικά σ’ αυτόν. Ήταν αναγκαίο
να διασφαλιστεί η σιγουριά των με-
λών και να προετοιμαστούν για ν’ αντι-
μετωπίσουν όλα τα ενδεχόμενα. Η μό-
νη εμπειρία πάλης για την εξουσία ήταν
η Κομμούνα του Παρισιού, με μια πολύ
σύντομη ζωή, χωρίς να υπάρχουν άλλες
εξίσου βαθιά προτσές Δυαδικής Εξουσί-
ας.
Αν ο Λένιν δεν είχε προετοιμάσει το
Κόμμα, η ήττα της επανάστασης του
1905 θα είχε αποθαρρύνει το Μπολσε-
βίκικο Κόμμα. Ήταν ένα πολύ σημαντι-
κό πλήγμα, αλλά οι Μπολσεβίκοι μπό-
ρεσαν να βγάλουν συμπεράσματα για
τα αίτια αυτής της οπισθοδρόμησης
κι εστίασαν στην οργάνωση του Εργα-
το-αγροτικού Μετώπου και στην οικο-
δόμηση της επαναστατικής ηγεσίας. Το
προλεταριάτο δεν είχε χάσει την εμπι-
στοσύνη του σαν τάξη και είχε μάθει
από την ήττα να συντονίζει την πάλη
του με την αγροτιά.
Μετά το 1905 το Κόμμα αναγκάστη-
κε ν’ αλλάξει τακτική και επαναστατική
δράση λόγω της μείωσης των αγώνων
και της καταστολής της τσαρικής αστυ-
νομίας. Ετοιμάστηκε ν’ αντιμετωπίσει
νέες προκλήσεις. Ο Λένιν οργάνωσε τη
συζήτηση μέσα στο κόμμα, το έκανε να
ζήσει αυτή την εμπειρία και τα μέλη με-
τέδωσαν τα συμπεράσματά τους στην
εργατική τάξη, μεταδίδοντάς της αυτά
τα μαθήματα, συμβάλλοντας στην ωρί-
μανσή της κι ανυψώνοντας την ηγετική
της ικανότητα στο να καθοδηγήσει το
αγροτικό κίνημα, τους διανοούμενους,
τη μικροαστική τάξη.
Μπροστά στην ανάγκη ν’ ανταπο-
κριθεί στη συζήτηση μέσα στο επα-
ναστατικό κίνημα της εποχής και στην
πολεμική των τάσεων μέσα στο Σοσι-
αλδημοκρατικό Κόμμα, ο Λένιν έγραψε
θεμελιώδη κείμενα όπως «Τι να Κάνου-
με; » το 1902 και «Ένα βήμα μπρος, δύο
βήματα πίσω» το 1904, ανάμεσα στ’ άλ-
λα.
Η Πρώτη Διεθνής σκόπευε να δώσει
σιγουριά στην εργατική τάξη ότι ήταν
ικανή να οργανώσει και να καθοδηγή-
σει ολόκληρο τον εκμεταλλευόμενο
πληθυσμό. Δεν μπόρεσε να επεκτείνει
την επιρροή της γιατί εξαφανίστηκε. Η
Δεύτερη Διεθνής ήταν μια ρεφορμιστι-
κή οργάνωση που άφησε στην άκρη τις
εμπειρίες του Μαρξ, του Ένγκελς, της
Παρισινής Κομμούνας και των αγώνων
του προλεταριάτου που είχαν συμβεί
μέχρι τη δημιουργία της.
Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος
έδειξε τις αντιφάσεις του καπιταλιστι-
κού συστήματος και όλες τις αδυναμί-
ες του, καθώς και την έλλειψη κύρους
πάνω στον πληθυσμό. Υπήρχαν προ-
ϋποθέσεις για την αντιμετώπιση του
καπιταλισμού, αλλά ήταν αναγκαίο να
κατανοηθεί το βάθος της κρίσης του
συστήματος και η ανάγκη να επωφελη-
θεί το Κόμμα από αυτές τις συνθήκες.
Το Μπολσεβίκικο Κόμμα ήταν έτοι-
μο να χρησιμοποιήσει όλες τις δυνάμεις
και να τις κατευθύνει προς έναν στόχο:
την ανατροπή του τσαρικού καθεστώ-
τος και την οικοδόμηση του Εργατικού
Κράτους. Οι Μπολσεβίκοι με την επέμ-
βαση του εργατικού κινήματος και με
επικεφαλής τον Λένιν και τον Τρότσκι
κέρδισαν τους αγρότες με το σύνθημα
«ψωμί, ειρήνη και γη».
Για να επιτευχθούν αυτοί οι στόχοι,
ήταν θεμελιωδώς αναγκαίο να δοθεί
ένα τέλος στον πόλεμο και ταυτόχρονα
να μεταδοθούν σε ολόκληρο το ευρω-
παϊκό εργατικό κίνημα οι προθέσεις του
Εργατικού Κράτους. Έτσι καθυστέρησε
η ειρηνευτική συμφωνία για να φανούν
οι μιλιταριστικές προθέσεις των γερμα-
νών. Η Συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόφσκ
υπογράφηκε στις 3 Μαρτίου 1918 ανά-
μεσα στη Ρωσία και τις κεντρικές δυ-
νάμεις και τερμάτισε έτσι τη ρωσική
συμμετοχή στον Α’ Παγκόσμιο Πόλε-
μο. Ήταν μια ειρήνη που επιθυμούσαν
ο Λένιν και το Κόμμα των Μπολσεβίκων
για ν’ ανταποκριθούν στις ανάγκες του
πληθυσμού. Η συμφωνία ολοκληρώ-
θηκε με τη Γερμανία, την Αυστροουγ-
γαρία, την Οθωμανική Αυτοκρατορία
και τη Βουλγαρία, εξαιτίας των στρατι-
ωτικών και οικονομικών δυσκολιών της
αναδυόμενης επανάστασης.
Ο ρωσικός πληθυσμός ζούσε στη
φτώχεια και την εξαθλίωση κάτω από
το τσαρικό καθεστώς και οι επιπτώσεις
του πολέμου προστέθηκαν σ’ αυτήν
την κατάσταση. Στη συμφωνία, η Πο-
λωνία, η Λιθουανία και η Λευκορωσία
παραχωρήθηκαν στη γερμανική αυτο-
κρατορία και η Ρωσία αναγνώρισε την
ανεξαρτησία της Ουκρανίας, της Εσθο-
νίας, της Λετονίας και της Φινλανδίας.
Αφού επιτεύχθηκε ο στόχος της ειρή-
νης, ήταν αναγκαίο να επιλυθεί το πρό-
βλημα της αγροτικής παραγωγής. Αυ-
τός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Λένιν
ανέπτυξε τη NEP (Νέα Οικονομική Πο-
λιτική), της οποίας στόχος ήταν να δη-
μιουργήσει έναν σύνδεσμο ανάμεσα
στην αγροτική οικονομία κι αυτή που
ήταν οργανωμένη στα εθνικοποιημένα,
κοινωνικοποιημένα εργοστάσια και στα
«σοβχόζ» (αγροκτήματα του κράτους).
Στα πρώτα χρόνια της επανάστασης,
η αγροτιά υποβλήθηκε σε βαρείς φό-
ρους για ν’ αντιμετωπιστεί ο πόλεμος,
πράγμα που αύξησε τη φτώχεια τους.
Η ηγεσία των Μπολσεβίκων αποφάσισε
ότι ήταν καιρός να κάνει παραχωρήσεις
και να προσελκύσει τον μικροαγρότη.
Ήταν για να καλυφθούν οι ανάγκες της
αγροτικής οικονομίας που δημιουργή-
θηκαν μικτές εταιρείες που συγκέντρω-
ναν ιδιώτες καπιταλιστές και κομμουνι-
στές.
Το πάρσιμο της εξουσίας και η οικο-
δόμηση της Σοβιετικής Ένωσης άνοι-
ξαν ένα στάδιο βαθιάς δημοκρατίας
στο Εργατικό Κράτος. Τα Σοβιέτ ήταν
η βάση για την προσέλκυση όλου του
πληθυσμού και τη διασφάλιση της
εγκαθίδρυσης της δικτατορίας του
προλεταριάτου.
Η Σοβιετική Ένωση και το Μπολσεβί-
κικο Κόμμα αφιερώθηκαν στη διαπαι-
δαγώγηση ενός πολύ σημαντικού το-
μέα της παγκόσμιας προλεταριακής
πρωτοπορίας, μέσα από τη λειτουργία
του Εργατικού Κράτους και την οικο-
δόμηση της Τρίτης Διεθνούς. Ο Λένιν,
ο Τρότσκι και η πρωτοπορία των Μπολ-
σεβίκων υπολόγιζαν στις μάζες του κό-
σμου, στο ν’ αποδεχτούν το πρόγραμ-
μα του Εργατικού Κράτους. Καθήκον
της ήταν ν’ αναπτύξει και ν’ αναζητή-
σει σημεία στήριξης για να επεκταθεί το
Εργατικό Κράτος.
Η θεμελιώδης λειτουργία της Τρί-
της Διεθνούς ήταν να συντονίζει και να
οργανώνει τα Κομμουνιστικά Κόμμα-
τα του κόσμου και τις εκμεταλλευόμε-
νες μάζες στην πάλη για την εξουσία.
Η δραστηριότητά της βασίστηκε στις
εμπειρίες και τα οργανωτικά συμπερά-
σματα της Πρώτης Διεθνούς του Μαρξ
και του Ένγκελς, με στόχο τη μετάδο-
ση της δραστηριότητας του Μπολσεβί-
κικου Κόμματος και των Σοβιέτ σε ολό-
κληρο το παγκόσμιο κομμουνιστικό κι
επαναστατικό κίνημα.
Η παράλυση της Τρίτης Διεθνούς, με-
τά το θάνατο του Λένιν και την εκδίω-
ξη του Τρότσκι και άλλων ηγετών, επέ-
τρεψε την απομόνωση της ΕΣΣΔ και
τον σφετερισμό της πολιτικής εξουσίας
από τη γραφειοκρατία, που προέκυψε
από ιστορικές συνθήκες (ήττα της επα-
νάστασης στη Γερμανία, Πολωνία, Αυ-
στρία, Ουγγαρία και Κίνα στη συνέχεια),
που έκαναν ν’ αναπτυχθεί μια συμφιλι-
ωτική και οπορτουνιστική πολιτική.
Ο Λένιν αντιπροσωπεύει τον πιο ολο-
κληρωμένο επαναστατικό ηγέτη. Η
σκέψη και η δράση είχαν φτάσει σε μια
τέλεια ισορροπία. Το Κόμμα είναι το έρ-
γο του, που τον έκανε σημαιοφόρο του
παγκόσμιου προλεταριάτου. «Συγκε-
ντρώνει την αντιπροσώπευση της επα-
ναστατικής σκέψης και την ανυποχώρητη
δράση της προλεταριακής τάξης. Χρησι-
μοποίησε την πλούσια εμπειρία του δι-
εθνούς εργατικού κινήματος, μετέτρε-
ψε την ιδεολογία του σε μοχλό δράσης κι
ανέβηκε στον πολιτικό ορίζοντα με το με-
γαλείο του. Είναι η φιγούρα του Λένιν, του
μεγαλύτερου ανθρώπου της επαναστατι-
κής μας εποχής». Έτσι τον χαρακτήρισε
ο Τρότσκι στο άρθρο του «Ο πληγωμέ-
νος Λένιν» του 1918.
ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ
3ΜΗΝΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ
Διευθυντής-Εκδότης-Υπεύθυνος Ύλης
Μιχάλης Μπούμης
Λεωφ. Δημοκρατίας 35, 14572, Δροσιά
Τηλ. και Φαξ 2108134278
e-mail: mijboumis@gmail.com
ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ • 19

Η ΙΔΡΥΣΗ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ
ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΠΡΟΤΣΕΣ
Χ. Ποσάδας, 19/2/1978
Η πρόταση για τη δημιουργία ενός
Παλαιστινιακού Κράτους, έστω και μι-
κρού, μικροσκοπικού και στη συνέχεια
ανυψωμένου, αν ήταν έτσι απλά δεν θα
υπήρχε πρόβλημα. Το θέμα είναι ότι αν
το αναγνωρίσουν σαν μικρό κράτος εί-
ναι ακριβώς για να μην αναπτυχθεί. Εί-
ναι για να το εξουσιάσει η μεγάλη αστι-
κή τάξη, να το οργανώσει και να το
εκμηδενίσει.
Αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή
είναι ότι η πρόταση πάνω στο Παλαι-
στινιακό Κράτος πρέπει να γίνει με νέο
τρόπο. Δεν είναι πλέον πρόβλημα όπως
πριν -που εν μέρει συνεχίζεται και τώ-
ρα- ότι οι Εβραίοι και οι Παλαιστίνιοι
έχουν τα ίδια δικαιώματα να παραμεί-
νουν και να ζουν εκεί. Τώρα πρόκειται
για το σύνολο της ταξικής πάλης, που
σημαίνει ότι οι Παλαιστίνιοι πρέπει ν’
αντιμετωπίσουν, ταυτόχρονα, Άραβες
και Εβραίους, ενωμένους αντιδραστι-
κά για να εμποδίσουν την πρόοδο της
ιστορίας. Δεν είναι το ίδιο με πριν. Και
η στάση της Συρίας είναι ασταθής. Ο
Άσσαντ ήταν τόσο αντιδραστικός όσο
και ο Μπέγκιν και δεν αποκλείεται να
ξανακάνει το ίδιο. Όλοι τους κινούνται
σπρωγμένοι και με την τάση να ενω-
θούν μπροστά στον αντικειμενικό κίν-
δυνο να ξεπεραστούν από την επανα-
στατική πάλη. Και πολύ περισσότερο
από τον Άσσαντ, είναι ο Σαντάτ, με έναν
καπιταλιστικό τρόμο. Αλλά όλοι έχουν
κάτι κοινό, όπως είχαν και πριν, γι’ αυ-
τό όλες αυτές οι χώρες έχουν σχέσεις.
Τα σπάνε στις 8 το βράδυ και στις 6 το
πρωί τα ξαναφτιάχνουν, απομακρύ-
νουν τον πρέσβη και πριν φύγει φτάνει
άλλος, δηλαδή πράγματα από την ται-
νία «αδερφοί Μαρξ». Σε μια εβδομάδα
απομάκρυναν τον πρέσβη και τον ξανά-
φεραν κι αυτό έγινε περίπου έξι φορές.
Το πρόβλημα επομένως δεν μπαί-
νει πλέον με τον ίδιο τρόπο όπως πριν.
Ακόμα και υπολογίζοντας τους Παλαι-
στίνιους, όσο και τις αστικές εθνικιστι-
κές τάσεις αλλά αρκετά αριστερές στη
Σαουδική Αραβία, ή στο Κουβέιτ. Υπο-
λογίζουμε κι εμείς σ’ αυτούς. Αλλά μό-
νο με ένα Παλαιστινιακό Κράτος -χω-
ρίς περισσότερα- δεν είναι το μέσο για
την επίλυση της κατάστασης. Ένα μικρό
Παλαιστινιακό Κράτος πρέπει τουλάχι-
στον να έχει το δικαίωμα στην αυτοδι-
άθεση, στις δημοκρατικές ελευθερίες
και ν’ απευθύνεται στις εβραϊκές μάζες.
Άρα η τωρινή φάση απαιτεί την ένωση
Παλαιστινίων και Εβραίων κι αυτών με
όλες τις αραβικές μάζες. Πρέπει να γίνει
έκκληση γι’ αυτήν την ενότητα και να
περιμένουμε την απάντηση μ’ αυτή την
έννοια, γιατί διαφορετικά οι Παλαιστίνι-
οι θα πνιγούν.
Η Μέση Ανατολή γίνεται αυτό που
ήταν τα Βαλκάνια. Η ιστορική διαφο-
20 • ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ
ρά που υπήρχε στα Βαλκάνια συνίστα-
ται στο ότι την εποχή των βασιλιάδων
υπήρχαν παρόμοιες διαμάχες και ο κα-
πιταλισμός το έκανε αυτό για να μην
μπορέσει κανείς να φτιάξει μια μεγάλη
χώρα και να κυριαρχήσει. Και τώρα, εί-
ναι Εργατικά Κράτη, τι αλλαγή!
Πριν οποιαδήποτε πρόοδος, όπως
αυτή που σημειώθηκε τώρα στην Αιθι-
οπία, θα την είχαν εξαφανίσει γρήγορα
και το ίδιο στην περίπτωση του Ιράκ. Ο
Σάχης του Ιράν θα είχε εξαφανίσει ολό-
κληρη τη χώρα, αλλά τώρα δεν μπο-
ρεί, αναγκάζεται να χαιρετήσει τους
Σοβιετικούς. Αν και είναι σαν φίδι, οφεί-
λει να χαιρετήσει τους Σοβιετικούς. Και
τα ρεσιτάλ των ποιητών σε διαμαρτυ-
ρία ενάντια στον Σάχη δεν είναι μόνο
μια ανάπαυλα, αλλά και έκφραση της
πολιτικής ζωής μέσω της ποίησης, κα-
θώς δεν έχουν άλλη μορφή. Όταν στο
Ιράν φτάνουν σ’ αυτό το επίπεδο είναι
γιατί υπάρχει αρκετή δύναμη ενάντια
στο Σάχη. Βλέπουν ότι η χώρα μπο-
ρεί ν’ αναπτυχθεί, που είναι αυτό που
προτείνουμε εμείς. Βλέπουν ότι η χώ-
ρα μπορεί ν’ αναπτυχθεί κι αυτό τους
τραβάει, κατά συνέπεια μπαίνουν στο
προτσές. Πώς να μείνουν περιμένοντας
να δημιουργήσουν ένα Εργατικό Κρά-
τος; Είναι μια φάση και οι Σοβιετικοί
τους υποστηρίζουν. Ο Σάχης βλέπει τον
ανταγωνισμό όλων αυτών των στρωμά-
των και ότι για να συνεχίσει να υπάρχει
πρέπει να εθνικοποιήσει τις κύριες πη-
γές πλούτου: σίδηρο, χάλυβα, πετρέ-
λαιο, ορυκτά -το Ιράν είναι πολύ πλού-
σιο σε ορυκτά-.
Εμείς είμαστε υπέρ ενός Παλαιστινια-
κού Κράτους, αλλά ταυτόχρονα κάνου-
με μια έκκληση στις μάζες του Ισραήλ
και στον υπόλοιπο αραβικό κόσμο δεί-
χνοντας ότι αυτό το κράτος θα είναι
εντελώς ασταθές. Αυτή τη στιγμή δεν
υπάρχει χώρος για την ιστορική ανά-
πτυξη ενός Παλαιστινιακού Κράτους.
Το πρόβλημα πρέπει να μπει με πο-
λύ ανώτερο κι εκτενέστερο τρόπο, γιατί
τώρα γίνεται ένα μέτωπο της αραβικής
αντίδρασης και η ενοποίηση της αρα-
βικής και εβραϊκής αντίδρασης του Ισ-
ραήλ. Οι Παλαιστίνιοι δεν μπορούν να
το αντιμετωπίσουν μόνοι τους, γιατί τό-
τε το μικρό κίνημα υπό τον Αραφάτ θα
συντριβόταν και δεν θα είχε πεδίο δρά-
σης. Και θα ήταν επίσης εξαπάτηση για
τις παλαιστινιακές μάζες, να πιστέψουν
ότι μ’ αυτόν τον τρόπο μπορούν να
έχουν τη λύση. Όλα αυτά πρέπει να συ-
ζητηθούν με τους Παλαιστίνιους.
Αυτό πρέπει να περιλαμβάνει την πά-
λη για την απελευθέρωση από το σιω-
νισμό, τον ιμπεριαλισμό και την αραβι-
κή αστική τάξη. Δεν πρόκειται για μια
υποταγή στην αναμονή για αλλαγή της
τωρινής κατάστασης, αλλά για το ποιες
είναι οι συνθήκες κάτω από τις οποίες
θα υπάρξει το Παλαιστινιακό Κράτος;
Μπορεί να είναι ένα κέντρο, σύμφωνοι.
Σ’ αυτήν την περίπτωση, αυτό το κέ-
ντρο πρέπει να ενωθεί με την Αλγερία
-ιδιαίτερα την Αλγερία- και άλλες αρα-
βικές χώρες -για παράδειγμα τη Συρία-
αλλά στο βαθμό που επιτρέπουν την
ανάπτυξη αγώνων για πρόοδο, διαφο-
ρετικά δεν θα καταλήξει σε τίποτα. Δεν
έχει νόημα ένα νέο κράτος που ν’ αντα-
γωνίζεται μέσα στο καπιταλιστικό σύ-
στημα. Ένα νέο κράτος, για μια παλαι-
στινιακή υπηκοότητα, που δεν στοχεύει
στην κατάργηση του καπιταλισμού στη
Μέση Ανατολή δεν έχει στόχο, δεν έχει
προοπτική, ούτε έχει τη δυνατότητα
ύπαρξης. Αυτά τα συμπεράσματα πρέ-
πει να συζητηθούν.
Ας δούμε τί συμβαίνει με το Μέτωπο
Πολισάριο της Δυτικής Σαχάρας, ποιος
είναι ο στόχος του; Να κάνει μια μεγά-
λη χώρα; Για να οικοδομηθεί μια μεγάλη
χώρα πρέπει ν’ αναπτυχθεί οικονομικά
και ν’ ανταγωνιστεί άλλες χώρες. Και οι-
κονομικά δεν έχουν προοπτική. Η γέν-
νηση αυτών των χωρών στα πρόθυρα
της κατάρρευσης του καπιταλιστικού
συστήματος δεν μπαίνει πλέον όπως
πριν, αλλά συνδέεται με την ιστορική
συνθήκη ότι ο πόλεμος πλησιάζει. Έρ-
χεται ο πόλεμος και δίνεται η προϋπό-
θεση για να μπορέσουν να ενωθούν ή
και ν’ αναπτυχθούν σαν Εργατικά Κρά-
τη. Έτσι η οργάνωση σε ανεξάρτητο
κράτος πρέπει να εξυπηρετήσει αυτόν
τον σκοπό. Δημιουργώντας ένα ρεύμα
που έχει την πολιτική ικανότητα να ορ-
γανωθεί για το σκοπό αυτό. Όχι για να
γίνει μια νέα πατρίδα. Δεν έχει ιστορικό
νόημα, δεν έχει στόχο ή προϋποθέσεις
ν’ αναπτυχθεί ούτε οικονομικά, ούτε
κοινωνικά, ούτε κατά συνέπεια γλωσ-
σικά. Όλα αυτά είναι πολύ σημαντικά.
Ιδιαίτερα αν σκεφτεί κανείς ότι ο καπι-
ταλισμός κινείται προετοιμάζοντας τον
πόλεμο.
Ανάμεσα στις εκτιμήσεις που κάνουν
οι Παλαιστίνιοι υπάρχουν οι πατριω-
τικές, οι τοπικές, οι εδαφικές, αλλά όχι
οι ιστορικές, αυτές δηλαδή που ξεπερ-
νάνε κάθε συμφέρον και οποιεσδήποτε
εδαφικές, γλωσσικές και θρησκευτικές
συνθήκες, είτε αραβικές είτε εβραϊκές.
Οι τωρινές προσεγγίσεις πρέπει να
σχετίζονται με τα προβλήματα αυτής
της φάσης της ιστορίας. Γι’ αυτό η συ-
ζήτηση με τους συντρόφους πρέπει να
είναι για να δημιουργηθεί η πεποίθη-
ση ότι οι πολιτικές ηγεσίες αποφεύγουν,
συγκρατούν, περιορίζουν τη συζήτηση,
προτείνοντας: «την πατρίδα, την πατρί-
δα, το πεπρωμένο της χώρας». Εμείς λέ-
με, σε ποιες συνθήκες θα δημιουργή-
σουμε μια χώρα; Για ποιον; Συμφέρει
βέβαια από την άποψη ότι μπορεί να
κάνει δύσκολη την επέμβαση του κα-
πιταλιστικού συστήματος, αλλά ταυτό-
χρονα ολόκληρη η αραβική αστική τά-
ξη ξαμολιέται για να δημιουργήσει και
να ενισχύσει ένα αστικό στρώμα που
πνίγει όλους τους άλλους. Στο μεταξύ
δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να ανα-
πτυχθούν είτε η Παλαιστίνη, είτε η Ιορ-
δανία, η Λιβύη ή η Συρία σαν ανεξάρ-
τητες χώρες η μια από την άλλη. Δεν
υπάρχει καμιά δυνατότητα, ούτε καμιά
ανάγκη.
Είναι αναγκαίο ν’ αναπτύξουμε τις
αναλύσεις, τα κείμενα, συνδέοντάς τα
με το προτσές που ξετυλίγεται σ’ αυ-
τή τη φάση, γιατί διαφορετικά καταλή-
γει κανείς να βασίζεται στο πατριωτικό,
θρησκευτικό, ή αραβικό εθνικιστικό συ-
ναίσθημα. Και δεν είναι αυτός ο ιστορι-
κός ρόλος της χώρας. Και ποιος είναι αυ-
τός ο ρόλος; Είναι αναγκαίο λοιπόν να
γίνει μια συζήτηση γι’ αυτό το θέμα. Η
χώρα μπορεί να περάσει από μια φάση
παλαιστινιακής πατρίδας, αλλά πρέπει
να υπάρξει μια ηγεσία που ν’ ανταπο-
κρίνεται στην ενοποίηση του προτσές,
σε μια οικονομική βάση που να επιτρέ-
πει στη χώρα ν’ αναπτυχθεί. Διαφορε-
τικά ζουν στη φτώχεια και σ’ αυτές τις
συνθήκες ένας μικρός αστικός πυρή-
νας κυριαρχεί στα πάντα. Πρέπει να συ-
ζητήσουμε την ανάγκη για τη μορφωτι-
κή ανύψωση των μαζών και την άμεση
επέμβασή τους. Όχι πρώτα η μόρφωση
και μετά η επέμβαση, αλλά ταυτόχρο-
να. Να προχωρήσουν λοιπόν έτσι ώστε
οι μάζες να έχουν χρόνο να επεμβαί-
νουν και ν’ αναπτύξουν ρεύματα, τά-
σεις. Δείχνοντας ενεργό ενδιαφέρον γι’
αυτό το θέμα.
Η παλαιστινιακή πατρίδα σε τι χρησι-
μεύει; Για να ικανοποιήσει λίγους Παλαι-
στίνιους ή για ν’ ανυψώσει τη ζωή όλων;
Αν δεν ανυψώσει τις συνθήκες ζωής των
Παλαιστινίων, δεν μπορεί να χρησιμεύ-
σει. Μ’ έναν τρόπο, που αν και δεν είναι
ίδιος, παράγει ένα παρόμοιο πρόβλη-
μα ταυτότητας μ’ αυτό που συμβαίνει
με το ζήτημα της γλώσσας των Κέτσουα
και Αϊμαρά στη Βολιβία. Δεν υπάρχει
χώρος για ένα έθνος Κέτσουα ή Αϊμα-
ρά. Ό,τι σχετίζεται με τη γλώσσα πρέπει
να λαμβάνεται υπόψη και ν’ αναπτύσ-
σεται σαν μέσο προόδου, ανύψωσης
της ζωής. Στην πρώτη φάση της ΕΣΣΔ,
στην επικράτεια της οποίας μιλούσαν
32 γλώσσες, οι Μπολσεβίκοι καθιέρω-
σαν μια κοινή γλώσσα για ολόκληρη τη
Σοβιετική Ένωση. Έτσι ώστε ο καθένας
μπορεί να μιλήσει στη γλώσσα του, αλ-
λά αυτή με την οποία επικοινωνούν και
μεταδίδουν την ανάγκη για πρόοδο εί-
ναι η κοινή σοβιετική γλώσσα.
Είναι νέα προβλήματα που πρέπει να
συζητηθούν και στα οποία πρέπει να
εμβαθύνουμε, σύμφωνα με τις γραμ-
μές που περιγράφουμε. Στο Κουβέιτ
για παράδειγμα, που έχει μικρό πληθυ-
σμό, αυτοί που διοικούν είναι τέσσερις
κλέφτες. Και εισάγουν νερό, όταν με
τον πλούτο που έχουν θα μπορούσαν
να μετατρέψουν τον ωκεανό σε πόσι-
μο νερό. Την ίδια στιγμή έχουν αυτοκί-
νητα στα οποία με το πάτημα ενός κου-
μπιού σερβίρουν καφέ, τσάι, φαγητό.
Κι όμως ο κόσμος στερείται το νερά-
κι. Πρέπει να το συζητήσουμε όλο αυ-
τό! Όχι με μια ανάπτυξη της συζήτησης
με βάση την απόρριψη, αλλά το ότι αυ-
τό που συμβαίνει στερείται παντελώς
λογικής. Για όλα αυτά πρέπει ν’ αναπτυ-
χθεί ένα ρεύμα.
Δεν είμαστε ενάντια σε ένα Παλαιστι-
νιακό Κράτος, αλλά αναλύουμε για να
εξηγήσουμε τί πρέπει να υπηρετεί αυτό
το κράτος. Το να γίνει μια «μεγάλη χώ-
ρα» δεν έχει πλέον νόημα. Κι ακόμα πε-
ρισσότερο, να θέλουν να το κάνουν σε
μια έρημο, όπου θα τους δοθεί το χειρό-
τερο έδαφος που υπάρχει. Αλλά ακόμα
κι έτσι μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν
μέσο για την ανάπτυξη ενός κέντρου
ενότητας για την πάλη των αραβικών
μαζών και για την αναζήτηση ενότητας
με τις ισραηλινές μάζες ενάντια στο κα-
πιταλιστικό σύστημα. Αλλά το Παλαι-
στινιακό Κράτος δεν μπορεί να το κά-
νει αυτό μόνο του, πρέπει να υπολογίζει
στις άλλες αραβικές χώρες και πρέπει
να είμαστε πολύ ξεκάθαροι σχετικά μ’
αυτό. Θα υπάρξει εσωτερική αντίστα-
ση, γιατί ορισμένοι Παλαιστίνιοι ηγέτες
προβάλουν ένα πατριωτικό συναίσθη-
μα χωρίς νόημα, σαν να είναι η πατρίδα
που πρόκειται να λύσει τα προβλήματα.
Η πατρίδα δεν έχει τίποτα και δεν τους
δίνουν τίποτα, τους δίνουν μια άδεια
επικράτεια και να πρέπει να ιδρύσουν
μια χώρα εξαρτημένη από την αραβι-
κή βοήθεια. Έτσι θα τους δώσουν μια
κυβέρνηση, ηγεσία, κίνημα, αστυνομία
-όλα αραβικά, όχι δικά τους- για να λει-
τουργήσουν σαν ενδιάμεσοι με τις αρα-
βικές χώρες.
Ο πόλεμος στην Αιθιοπία δείχνει ότι
η αστική τάξη θα κάνει ό,τι μπορεί για
να εμποδίσει οποιαδήποτε διάρθρω-
ση, οποιοδήποτε προτσές ν’ αναπτυ-
χθεί σ’ επαναστατικές συνθήκες ή σε
αγώνες για κοινωνικούς μετασχηματι-
σμούς. Έτσι, αν δεν παρθεί αυτό υπόψη,
δεν μπορεί να μπει κανένα άλλο ζήτημα
ανεξαρτησίας χωρών, πατρίδας, πληθυ-
σμού, είτε είναι η Μαυριτανία αυτή, είτε
το Μαρόκο. Κι ότι η κρίση στην Τυνησία
εκφράζει μια ανύψωση της κατανόη-
σης, της απόφασης του προλεταριάτου,
που θα έχει τεράστιες συνέπειες σε όλη
την υπόλοιπη Αφρική. Η κυβέρνηση
έκανε μια σφαγή, αλλά η πρόοδος δεν
μετριέται με τους νεκρούς αλλά με τη
θέληση που είχαν οι εργατικές μάζες. Κι
όταν έρθει η εξέγερση, έρχεται ενάντια
και στην ίδια την ηγεσία και θα συνεχί-
σει και θα ενισχύσει το Κομμουνιστικό
Κόμμα της Τυνησίας, το οποίο είναι ένα
μικρό κόμμα.
Η εξέγερση στην Τυνησία, η κατάστα-
ση στην Παλαιστίνη, αυτή στην Αλγε-
ρία, δείχνουν ότι υπάρχει ένα προτσές
που δεν είναι μόνο παλαιστινιακό, ούτε
τυνησιακό, αλλά είναι σε όλη την Αφρι-
κή. Αυτό θα συνεχιστεί και θα ενισχύσει
επίσης την Αλγερία.
Η εξέγερση στην Τυνησία δεν τελείω-
σε, την περιόρισαν με μια σφαγή, αλλά
υπάρχει ήδη μια αρκετά υψηλή ανάπτυ-
ξη της πάλης του προλεταριάτου. Όταν
φτάνει σε τέτοιο ύψος, είναι γιατί η πί-
εση και η ωρίμανση του προτσές είναι
ήδη πολύ υψηλή. Πράγμα που δείχνει
ότι η φιλο-σιωνιστική αραβική αστική
τάξη και ο ιμπεριαλισμός δεν μπορούν
ν’ ανεχθούν ένα κίνημα απελευθέρω-
σης και κοινωνικού μετασχηματισμού.
Και δείχνει ταυτόχρονα ότι δεν υπάρ-
χουν περιθώρια αστικής ανάπτυξης
οποιασδήποτε μικρής χώρας. Πρέπει να
προωθηθεί η μορφή της Ομοσπονδίας
και στη συνέχεια μια μεγαλύτερη επέ-
κταση μέσα από Συνομοσπονδίες. Πρέ-
πει επίσης να ληφθούν υπόψη οι ρίζες
των χωρών. Για παράδειγμα, στο Μέτω-
πο Πολισάριο μιλούν τα ισπανικά και τα
αραβικά και σε άλλες χώρες τα αραβι-
κά και τα γαλλικά. Δηλαδή μιλούν δια-
φορετικές γλώσσες σε κάθε μέρος και
δεν έχουν μια κοινή καταγωγή. Αντί-
θετα υπάρχει μια κοινή εμπειρία για τις
μάζες που βλέπουν πώς το Βιετνάμ βγή-
κε από την καθυστέρηση, εθνικοποιώ-
ντας, κρατικοποιώντας, για ν’ αναπτύ-
ξει την οικονομία.
Χ. ΠΟΣΑΔΑΣ, 19/2/1978
ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ
ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ
ΤΗ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ
Χ. ΠΟΣΑΔΑΣ 3/5/1981
Υπάρχει μια πτέρυγα του αμερικάνι-
κου ιμπεριαλισμού που θέλει να συνε-
χίσει την πολιτική του Κάρτερ και μά-
λιστα πηγαίνοντας ακόμα πιο μακριά.
Αυτή την πτέρυγα τη διευθύνει ο Κέν-
νεντι. Είναι αυτοί που πήγαν στην Αγκό-
λα για να επενδύσουν. Από την άλλη με-
ριά η στάση της Αγκόλα αποτελεί μέρος
της γενικής πολιτικής των σοβιετικών.
Ο καπιταλισμός θέλει να παρουσιάσει
αυτή τη στάση της Αγκόλα (1), σαν μια
προσπάθειά της να «ανεξαρτητοποιη-
θεί» από τη Σοβιετική Ένωση και δεν εί-
ναι έτσι. Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός
κάνει ελιγμούς και καταστρώνει σχέδια
που τα παρουσιάζει με διάφορες μορ-
φές, όπως για παράδειγμα «έρχονται οι
σοβιετικοί, φεύγουν οι σοβιετικοί…»,
με σκοπό να τρομοκρατήσει, να φοβί-
σει, να εξαπατήσει την ευρωπαϊκή αστι-
κή τάξη και να τη σπρώξει στα δικά του
σχέδια.
Αντίθετα, αυτό που πρέπει να λέγε-
ται ξεκάθαρα είναι, για παράδειγμα, ότι
η δολοφονική και καταπιεστική πολιτι-
κή του κράτους του Ισραήλ, δεν διαφέ-
ρει σε τίποτα από την πολιτική των ναζί.
Παρόλα αυτά, σήμερα η ανθρωπότη-
τα καταθέτει στεφάνια στους νεκρούς
επαναστάτες της Γερμανίας κι όχι στον
Χίτλερ. Οι δολοφόνοι που διευθύνουν
το Ισραήλ, όχι ο ισραηλινός λαός, αλ-
λά οι αστοί εβραίοι δολοφόνοι, θέλουν
να κάνουν να ξαναγεννηθεί το αρχαίο
εβραϊκό μίσος ενάντια στους υπόλοι-
πους ανθρώπους. Αυτό προσπαθούν
να κάνουν αυτοί. Δεν υπάρχει κανένας
ιστορικός λόγος γι’ αυτή τη συμπερι-
φορά της ηγεσίας του Ισραήλ. Όχι του
Λαού, αλλά της ηγεσίας και μέρους του
πληθυσμού που ανήκει στους αστούς.
Το Ισραήλ δεν είναι μια χώρα που δια-
μορφώθηκε φυσιολογικά. Είναι μια χώ-
ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ • 21
ρα που επινοήθηκε από τα έξω, με ένα
συγκεκριμένο σκοπό: Να είναι αυτό που
ήταν ο Λόρενς της Αραβίας στην επο-
χή του, αυτή τη φορά χωρίς τον Λόρενς
και χωρίς την Αραβία και χωρίς καμιά
δυνατότητα για έναν παρόμοιο ρόλο.
Γιατί εκτός από την αντίσταση του αρα-
βικού λαού υπάρχουν οι εσωτερικές δυ-
σκολίες κι αντιθέσεις του καπιταλιστι-
κού συστήματος, που δεν είναι ίδιες μ’
αυτές τις εποχής του Λόρενς της Αρα-
βίας. Όλοι όσοι έχουν γράψει πάνω σ’
αυτό, εγκωμιάζοντάς τον σαν ένα τύ-
πο με πολύ μεγάλες ποιότητες, αγνο-
ούν ότι ήταν η εποχή στην οποία ζού-
σε αυτή που του επέτρεψε να κάνει ό,τι
έκανε. Ήταν η εποχή όπου οι χώρες της
Μέσης Ανατολής, της Λατινικής Αμε-
ρικής και της Ευρώπης βρίσκονταν σε
ανάπτυξη. Έτσι δινόταν αυτή η δυνα-
τότητα για έναν Λόρενς. Σήμερα όχι.
Σήμερα οποιαδήποτε χώρα, όπως το
Κουβέιτ, αν θέλει να είναι σίγουρη, συμ-
μαχεί με την ΕΣΣΔ. Πλέκει εγκώμια στην
ΕΣΣΔ και της λέει: «από κοινωνική άπο-
ψη έχουμε διαφορές, αλλά μη φεύγεις
από εδώ».
Οι αμερικάνοι στέλνουν το σημερινό
Λόρενς της Αραβίας, τον Κίσινγκερ, που
δεν έχει να φέρει μαζί του τίποτε άλλο
έξω από τρεις γυμνές γυναίκες, 44 πορ-
νογραφικά περιοδικά κι εκατό χιλιάδες
μπουκάλια ειδικού ουίσκι. Η γελοία εμ-
φάνιση του Κίσινγκερ είναι προπάντων
συνέπεια του πιοτού και της ανάμει-
κτης σεξουαλικής ζωής του. Η όψη του
είναι αποτέλεσμα όλης αυτής της ζω-
ής. Είναι αναγκασμένος να δίνει και ορι-
σμένες υποσχέσεις για κανόνια και για
χρήματα, αλλά οι αντιθέσεις του καπι-
ταλιστικού συστήματος εκφράζονται
τώρα στη Μέση Ανατολή, προπάντων
στο γεγονός ότι η Σαουδική Αραβία και
το Κουβέιτ, δύο χώρες που ήταν σίγου-
ρες για τον καπιταλισμό, βλέπουν ότι με
τους αμερικάνους έρχεται ο θάνατός
τους. Οι αμερικάνοι αν επεμβαίνουν
στη Σαουδική Αραβία, αναπόφευκτα
το κάνουν για να τη χρησιμοποιήσουν
ενάντια στους σοβιετικούς, ενάντια στο
Αφγανιστάν, ή ενάντια στο Ιράν. Και το
συμφέρον τους στην ίδια τη Σαουδική
Αραβία είναι να εξουσιάσουν το πετρέ-
λαιο, ώστε να μην εξαρτώνται από άλ-
λους. Οι άραβες το βλέπουν αυτό και
είναι κάτι που οδηγεί σε πολιτική σκέ-
ψη ορισμένους από τους δολοφόνους
που διευθύνουν αυτές τις χώρες. Αυ-
τό δείχνει ότι οι αντιθέσεις του καπιτα-
λιστικού συστήματος δεν έχουν λύση.
Δεν βρισκόμαστε πλέον στον περασμέ-
νο αιώνα, όπου οι μεγάλες δυνατότη-
τες για ανάπτυξη αυτών των χωρών, κα-
θόριζαν και τη δυνατότητα να βρεθούν
λύσεις. Σήμερα δεν υπάρχει καμιά ανά-
πτυξη για τον καπιταλισμό, δεν υπάρχει
χώρος για να επενδύσει. Σήμερα αντί-
θετα είναι οι σοβιετικοί αυτοί που, διά
μέσου της Αγκόλα, λένε σ’ έναν τομέα
των αμερικάνων: «σου πουλάω λίγο πε-
τρέλαιο…».
Στις ΗΠΑ έγινε μια διαδήλωση 25 χι-
λιάδων ανθρώπων ενάντια στην κυβέρ-
22 • ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ
νηση Ρήγκαν. Υπήρχαν άνθρωποι κά-
θε κατηγορίας, αλλά οι πιο πολλοί ήταν
οι 15 χιλιάδες νέοι, ανάμεσά τους πολ-
λοί ομοφυλόφιλοι, που έλεγαν: «είμα-
στε ομοφυλόφιλοι, αλλά είμαστε ενά-
ντια στην επέμβαση στο Ελ Σαλβαδόρ
και θέλουμε ο κάθε λαός να κάνει αυτό
που θέλει κι ό,τι κάνει είναι καλό». Δεν
πρόκειται πλέον για μια επιρροή των μι-
κρών χωρών πάνω στη μεγάλη, αλλά
είναι τα Εργατικά Κράτη αυτά που προ-
ωθούν το προτσές της ιστορικής μορ-
φωτικής ωρίμανσης των μαζών, σε χώ-
ρες τόσο καθυστερημένες κοινωνικά,
όπως είναι οι ΗΠΑ.
Όταν ο Μπρέζνιεφ κάνει αυτή τη δή-
λωση, («θέλουμε να συζητήσουμε και
να διαπραγματευτούμε, αλλά απέναντι
σε οποιαδήποτε απειλή ή κίνδυνο για
τη ΕΣΣΔ, θα διαλύσουμε τους εχθρούς
μας»), δεν είναι ένας παλληκαρισμός
ή απειλή. Απευθύνεται σε όλο αυτό το
στρώμα του πληθυσμού των ΗΠΑ, ακό-
μα και σε τομείς του καπιταλισμού, που
ξέρουν καλά ότι θα συμβεί και σ’ αυ-
τούς ό,τι συνέβη και στους γερμανούς:
όποιος κι αν κερδίσει τον πόλεμο, αυτοί
θα εξαφανιστούν. Απευθύνεται επίσης
στην ευρωπαϊκή αστική τάξη, για να
κερδιστεί χρόνος και για ν’ αναπτύξουν
στο μεταξύ οι σοβιετικοί την επανάστα-
ση στον κόσμο. Γιατί το να κερδιστεί
τώρα χρόνος για τους σοβιετικούς, δεν
σημαίνει να κάνουν ό,τι έκανε ο Στάλιν,
δηλαδή να διατηρήσουν το «στάτους
κβο». Ο ίδιος ο Στάλιν δεν στηρίχτηκε
μόνο στο «στάτους κβο», αναγκάστη-
κε ν’ αναπτύξει την ΕΣΣΔ, διαφορετικά
δεν θα κέρδιζε τους ναζί. Ο Στάλιν ανα-
γκάστηκε να εφαρμόσει το Πρόγραμμα
της Αριστερής Αντιπολίτευσης κι επί-
σης οι κομμουνιστές εργάτες, οι κομ-
μουνιστές τεχνικοί και στρατιωτικοί,
που ήταν η τεράστια πλειοψηφία της
χώρας, το εφάρμοσαν, αγνοώντας τον
Στάλιν. Υπήρχε επίσης η ηλιθιότητα του
Χίτλερ και του καπιταλιστικού συστή-
ματος, που πίστευαν ότι όλο αυτό το
δυναμικό της ΕΣΣΔ δεν υπήρχε. Οι κα-
πιταλιστές υπολόγιζαν ότι μόλις ο Χίτ-
λερ έμπαινε στην ΕΣΣΔ, θ’ ανατρέπο-
νταν όλα. Αυτό όχι μόνο το πρόβλεπαν
στις προφορικές συζητήσεις τους, αλ-
λά το έχουν διατυπώσει και σε βιβλία.
Οι καπιταλιστές πίστευαν πολύ σ’ αυ-
τό, γιατί δεν μπορούν να κατανοήσουν
ότι ο κομμουνισμός είναι μια αναγκαι-
ότητα της ζωής. Τον βλέπουν σαν έναν
ελιγμό της μιας ή της άλλης χώρας, για-
τί δεν μπορούν να κατανοήσουν ιστο-
ρικά αυτό το προτσές. Αν το κατανοού-
σαν θα πέθαιναν.
Αν φτάσουν να κατανοήσουν το προ-
τσές της ιστορίας, θα παραμείνουν
αδρανείς, όπως εν μέρει αδρανής είναι
ο Ρήγκαν. Δεν ανοίγει το στόμα του πα-
ρά μόνο για να πει: «θα μειώσουμε τις
κοινωνικές δαπάνες κατά τόσο ποσο-
στό του προϋπολογισμού, σε σας και
σε σας δεν θα δώσουμε ούτε δεκάρα,
στους άλλους θα τα δώσουμε όλα». Δη-
λαδή ο Ρήγκαν είναι μια μηχανή απάτης
και θανάτου.
(1). Αναφέρεται στην πρόσκληση που
έκανε η Κυβέρνηση της Αγκόλα σε αμε-
ρικάνικες και δυτικές επιχειρήσεις για
να επενδύσουν στην εκμετάλλευση του
πετρελαίου της χώρας. Παρά τη θέλη-
ση της κυβέρνησης Ρήγκαν, μεγάλες
αμερικανικές επιχειρήσεις πετρελαίου
ανταποκρίθηκαν σ’ αυτή την πρόσκλη-
ση.
Χ. ΠΟΣΑΔΑΣ 3/5/1981
Σκέψεις για την εκλογική
ήττα της Ένωσης
για την Πατρίδα (UP)
στην Αργεντινή
Posadistas Hoje
Συντακτική Ομάδα, 6/2/2024
Υπάρχει μια αποτυχία στην πολιτι-
κή ηγεσία του περονισμού, την οποία η
Κριστίνα μόνη της δεν μπόρεσε να συ-
γκεντρώσει όπως στη δεκαετία της δι-
οίκησης των κιρχνεριστών. Είτε λόγω
των φανερών διαφορών με τον ρεφορ-
μισμό του Αλμπέρτο Φερνάντεζ, είτε
λόγω έλλειψης ομάδας και εποικοδομη-
τικής εσωτερικής συζήτησης. Είτε λό-
γω αντικειμενικών γεγονότων όπως η
δικαστική δίωξη που επέβαλε η εξω-
χώρια οικονομική ολιγαρχία, ιδιοκτή-
της των ηγεμονικών ΜΜΕ, που στηρίζει
μια επίθεση στην αντιπρόεδρο Κίρχνερ
(της οποίας επίθεσης οι πρωτεργάτες,
ατιμώρητοι, περνούν τώρα από το Κο-
γκρέσο της Αργεντινής). Είτε αυτό οφεί-
λεται στην ημιτελή Μεταρρύθμιση της
Δικαιοσύνης και στην αποτυχία έγκαι-
ρης διόρθωσης της κατεύθυνσης της
οικονομίας υπέρ μιας διανεμητικής και
αντιπληθωριστικής πολιτικής. Η μετα-
τόπιση από τον Γκουσμάν στον Μάσσα
άρχισε να βάζει φρένο στο ΔΝΤ κι άνοι-
ξε τις πόρτες στην Κίνα και τις BRICS, με
βελτιωμένη την επικοινωνία και τις σχέ-
σεις με τις μάζες. Αλλά κι αυτό έγινε κα-
θυστερημένα, δεν έφτασε στην ώρα
του. Η ταχύτητα στη λήψη αποφάσεων
μετράει πολύ σε περιόδους πολέμου.
Η καθυστέρηση της πολιτικής των
κρατικοποιήσεων ήταν μοιραία. Η επι-
τάχυνσή της ήταν αναγκαία, με την κα-
τασκευή του αγωγού φυσικού αερίου
Nestor Kirchner. Το θέμα της Vicentin
(εταιρεία αγρο-εξαγωγική) και η ανά-
γκη για ένα κρατικό μονοπώλιο στη
διανομή τροφίμων και στο εξωτερικό
εμπόριο ήταν επίσης αναγκαία, για ν’
αντιμετωπίσει τον υψηλό πληθωρισμό
που προκαλείται από τα χρηματοπι-
στωτικά μονοπώλια. Η δεξιά κατάλαβε
τί σήμαινε η προέλαση του Μάσσα, τον
κίνδυνο και πραγματοποίησε το εκλο-
γικό πραξικόπημα. Ένας φασίστας και
σιωνιστής φιλελεύθερος, ενάντια στο
κράτος και την κοινωνική δικαιοσύνη,
ανέλαβε καθήκοντα στην Αργεντινή,
με κοινοβουλευτικά δημοκρατικά μέ-
σα. Ένα «ήπιο» πραξικόπημα που ανοί-
γει τον δρόμο για ένα βίαιο και ταξικό
πραξικόπημα.
 Στο επικοινωνιακό ζήτημα, υπήρ-
ξε ανεπαρκής χρήση των δημόσιων
και θεσμικών τηλεοράσεων, αλλά και
των κοινωνικών δικτύων, της λεγόμε-
νης «τεχνητής νοημοσύνης», που απο-
τελούν πολεμικά όργανα της νέας επο-
χής και δεν έχουν ληφθεί αρκετά υπόψη
στην πολιτική μάχη. Είχαν προβλεφθεί
οι κίνδυνοι της κοινωνικής δυσαρέσκει-
ας, αλλά όχι το εύρος της σιωπηλής εκ-
στρατείας στα μέσα κοινωνικής δικτύ-
ωσης, στα Tik-toks του μίσους και των
ψεμάτων κατά του κιρχνερισμού, που
χειραγωγούνται από ειδικούς διαμορ-
φωτές γνώμης της CIA και την αυτοκρα-
τορία σ’ αυτή τη νέα εποχή, δηλητηριά-
ζοντας τις συνειδήσεις. Αυτό που είναι
βέβαιο κι ανακοινώθηκε στην εναρκτή-
ρια ομιλία του Μιλέι είναι ότι «οι προ-
σαρμογές σοκ είναι αναπόφευκτες».
Στην ομιλία του προετοίμασε το εκλογι-
κό του σώμα ότι δεν θα κάνει τίποτα απ’
αυτά που είχε υποσχεθεί, καθώς φταί-
ει η «κιρχνερική κληρονομιά», το «δεν
άφησαν λεφτά!». Ήταν ξεκάθαρο από
το χέρι με χέρι των οπαδών, στους δρό-
μους, στα μαγαζιά, στις γειτονιές και
στη νεολαία (χρήστες κινητών τηλεφώ-
νων), ότι ο περονισμός έχανε τη πολιτι-
στική μάχη της βάσης.
Η ρητορική μίσους κατά των κιρχνε-
ριστών, το «τέλος του περονισμού» πα-
ραμένει σαν φιλελεύθερη σημαία στο
Κοινοβούλιο. Αυτό ήταν και συνεχίζει
να είναι το επίκεντρο των επεμβάσεων
από επίσημους και πουλημένους βου-
λευτές για την υπεράσπιση του DNU
(Ψηφίσματος Έκτακτης Ανάγκης) του
Μιλέι. Δεν κάνουν καμία αναφορά ή
εξήγηση για να υπερασπίσουν του νό-
μους που περιέχονται στο «λεωφορείο»
ή στο Ψήφισμα. Τίποτα για το παρόν και
το μέλλον του έθνους. Μόνο μιλάνε για
την «καταραμένη κληρονομιά του κιρ-
χνερισμού», πλαστογραφώντας δεδο-
μένα, για να δικαιολογήσουν εκατοντά-
δες νέους νόμους που λεηλατούν το
κράτος, πουλάνε την εθνική κυριαρχία,
καταστρέφουν δικαιώματα κι εφαρμό-
ζουν κοινωνική καταστολή.
Η Βραζιλία είναι επίσης ένα παράδειγ-
μα για το πώς το πρόβλημα της επικοι-
νωνίας και των ψευδών αφηγημάτων
δεν έχει λυθεί. Έχει γίνει πράξη με τη νί-
κη του Μπολσονάρο (2018). Ο μπολσο-
ναρισμός, με την υποστήριξη των ευ-
αγγελικών, δεν έχει πεθάνει. Βρίσκεται
στην αποπολιτικοποίηση του λαού και
οπλισμένος με τις πολιτοφυλακές του
μίσους και της διακίνησης ναρκωτικών.
Τώρα, με την οικογένεια Μιλέι, θ’ ανα-
θαρρήνουν στη Βραζιλία. Ο Λούλα και
το PT (Κόμμα των Εργαζομένων) πρέπει
να επιταχύνουν τα βήματά τους. Πρέ-
πει ν’ αγωνίζονται ασταμάτητα ενάντια
στον χρόνο για τα επόμενα 3 χρόνια.
Εκτός από την επανέναρξη της λειτουρ-
γίας των κοινοτικών τηλεοράσεων και
ραδιοφώνων, πρέπει να υπάρξει έλεγ-
χος και στο διαδίκτυο. Το Ανώτατο Δι-
καστήριο δεν έχει κερδίσει ακόμη τη
νομική μάχη ενάντια στους πράκτορες
των αποσταθεροποιητικών fake news.
Η αληθινή δικαιοσύνη πρέπει να σπά-
σει αμετάκλητα την ατιμωρησία της φυ-
λής Μπολσονάρο. Πάρτε το παράδειγ-
μα του συστήματος δικαιοσύνης της
Αργεντινής, που δεν λειτούργησε για
να εμποδίσει την ελεύθερη κυκλοφο-
ρία των υποκινητών της επίθεσης στην
πρώην αντιπρόεδρο Κριστίνα Κίρχνερ.
Έτσι αυτοί επέστρεψαν στην κυβέρνη-
ση και την εξουσία.
Η πολιτικο-πολιτισμική μάχη για την
πραγματικότητα των καταπιεσμένων
λαών πρέπει να βασίζεται σε τεχνολο-
γικές εξελίξεις, μακριά από τον έλεγχο
των ΗΠΑ. Η Κίνα κερδίζει ήδη δύναμη
σ’ αυτόν τον τομέα. Μορφή και περιε-
χόμενο πρέπει να συμβαδίζουν. Είναι
απαράδεκτο να πεθαίνουν οι αλήθειες
κάτω από τα λείψανα της σφαγής του
παλαιστινιακού λαού και της Χαμάς στη
Γάζα. Και οι λόγοι για την επέμβαση της
Ρωσίας του Πούτιν στην Ουκρανία να
μην φτάνουν ποτέ. Ενώ στην Ευρώπη η
ρωσική Sputnik TV και το RT καλύπτουν
τον αέρα σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες.
Η μάχη είναι στα δίκτυα επικοινωνίας,
στον αιθέρα, αλλά και στους δρόμους.
Η Βραζιλία, με τον Λούλα μιλώντας από
την Βίλα Ευκλείδης, δεν πρέπει να χά-
σει την ευκαιρία να ξαναρχίσει τη μά-
χη χέρι χέρι σε γειτονιές, σε βασικές κα-
θολικές εκκλησιαστικές κοινότητες, με
συμμετοχικούς προϋπολογισμούς σε
δήμους του PT και συμμαχικούς (θέμα
των επόμενων δημοτικών εκλογών). Να
προωθηθεί η συμμετοχική δημοκρατία,
παράλληλα με την αντιπροσωπευτική
δημοκρατία (εκλογές). Οι βουλευτές και
οι σύμβουλοι πρέπει να είναι αυτοκρι-
τικοί εκφραστές και οικοδόμοι των μέ-
τρων της κυβέρνησης Λούλα.
Το θέμα είναι πολύ περίπλοκο, η εξέ-
λιξη των πολιτικών μέτρων και αντιδρά-
σεων απρόβλεπτη και οι ρυθμοί και οι
προθεσμίες στη χώρα βρίσκονται υπό
το κράτος της έντασης του πολέμου
ενάντια στον παλαιστινιακό λαό στη
Γάζα και των κινδύνων έκρηξης του Γ’
ανεξέλεγκτου και ατομικού παγκόσμι-
ου πόλεμου. Η εκλογή του Μιλέι έρχε-
ται σε αντίθεση με τις προσπάθειες για
ειρήνη και με τις γιγαντιαίες παγκόσμι-
ες διαδηλώσεις για την Παλαιστίνη και
που σηματοδοτούνται από την κατα-
δίκη της γενοκτονίας του Ισραήλ από
το Διεθνές Δικαστήριο (C.I.J.). Η αργε-
ντινή φιλελεύθερη αυταπάτη στο Ντα-
βός πάει έναν αιώνα πίσω, ενώ οι ίδιες
οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις της Ευ-
ρώπης, σε κρίση, εξεγείρονται ενάντια
στη μείωση του κράτους πρόνοιας λό-
γω του πολέμου του ΝΑΤΟ. Ο Λούλα,
έχοντας επίγνωση ότι η Βραζιλία, όπως
και η Λατινική Αμερική, είναι σε πολι-
ορκία από τον πόλεμο κυριαρχίας των
χρηματοπιστωτικών εταιρειών ενά-
ντια στις εθνικές κυριαρχίες και τις ζω-
ές του βραζιλιάνικου λαού, δεν δίστα-
σε να υποστηρίξει τη Νότια Αφρική στο
C.I.J. ενάντια στο Ισραήλ. Η συνέχιση
του πολέμου ενάντια στη Γάζα προχω-
ράει προς την καταστροφή της ανθρω-
πότητας. Οι προληπτικοί πόλεμοι και η
εμπλοκή της Ρωσίας, της Κίνας και του
Ιράν στην Υεμένη είναι αναπόφευκτες.
Η ανακοίνωση του DNU στην Αρ-
γεντινή, χωρίς καμιά «επείγουσα ανά-
γκη» και σε αντίθεση με τις ανάγκες των
φτωχών, των εργαζόμενων και των συ-
νταξιούχων, ανταποκρίνεται στην από-
γνωση και τον εταιρικό επείγοντα χα-
ρακτήρα του μεγάλου κεφαλαίου. Και
το κύμα αντικοινωνικών και αντισυ-
νταγματικών νόμων, στις πρώτες μέ-
ρες της διακυβέρνησης του Μιλέι, όπου
ο ίδιος βρίσκεται σε διακοπές και οικο-
γενειακές γιορτές, ακολουθεί το ρυθμό
και τη σκληρότητα του πολέμου. Όπως
πολλοί είπαν: Ο Μιλέι είναι και Ζελένσκι
και σιωνιστής.
Θα έπρεπε ν’ αναλογιστούμε τα όρια
αυτής της κατάστασης που «επικρέμε-
ται», σε σχέση με τη δημοκρατική εκλο-
γική μάχη. Με τη συνεχή εναλλαγή δε-
ξιών και προοδευτικών κυβερνήσεων
έχει εξαντληθεί η αστική και κοινοβου-
λευτική δημοκρατία. Η κοινοβουλευτι-
κή δημοκρατία τοποθετεί μια φασιστι-
κή κυβέρνηση στην Αργεντινή ενάντια
στο κράτος και την κοινωνική δικαιοσύ-
νη. Πώς σπάει αυτό στην πορεία προς
μια Λαϊκή Κυβέρνηση και μετά προς το
Επαναστατικό Κράτος, απουσία μιας
ηγεσίας όπως αυτή του αντισυνταγμα-
τάρχη Ούγκο Τσάβες; Πώς μπορεί να
γίνει αυτό, με άθικτη Δικαιοσύνη και
χωρίς επανεκπαίδευση των Ενόπλων
Δυνάμεων; Ο Χ. Ποσάδας έγραψε πολ-
λά γι’ αυτό το θέμα. Αυτή τη στιγμή η
Βενεζουέλα, στα 25 χρόνια της Μπο-
λιβαριανής Επανάστασης, αντιστέκε-
ται και δίνει το καλύτερο παράδειγμα
σ’ αυτή την κατεύθυνση. Η επανεκκίνη-
ση της στρατιωτικής εθνικιστικής συνι-
στώσας (όπως προηγούμενα του Τόρ-
ρες στη Βολιβία και του Αλβαράδο στο
Περού) που υπάρχει σήμερα στη Βενε-
ζουέλα, δυστυχώς δεν αποτελεί μέρος
της συζήτησης της πρωτοπορίας στην
Αργεντινή, τη Βραζιλία και άλλες χώ-
ρες της Λατινικής Αμερικής. Η Αφρική,
με την Μπουρκίνα Φάσο, τον Νίγηρα
και το Μάλι, επανάφερε αυτό το θέμα,
με τον Πούτιν, στην Αγία Πετρούπολη.
Η έκκληση για υπεράσπιση των νη-
σιών Μαλβίνες ήταν ένα σημαντικό
σημείο στο εκλογικό πρόγραμμα του
Σέρχιο Μάσσα. Η Κριστίνα και πριν ο
Νέστορ Κίρχνερ, ήταν ευαίσθητοι στο
να μιλήσουν και να προσπαθήσουν να
προωθήσουν ένα εθνικιστικό στρατι-
ωτικό ρεύμα. Υπήρχε η περίπτωση του
στρατηγού Μιλάνι, που θεωρείται «γο-
ρίλας» από την υπερ-αριστερά. Ο Μι-
λάνι υποστηρίχθηκε από την Κριστί-
να Κίρχνερ στη Διοίκηση των Ενόπλων
Δυνάμεων. Η εθνική κυριαρχία, η υπε-
ράσπιση του ορυκτού πλούτου, του λι-
θίου, οι κρατικοποιήσεις, απαιτούν τη
δράση αυτού του στρατιωτικού στοι-
χείου. Γιατί από την άλλη πλευρά, στις
ΗΠΑ, η Λάουρα Ρίτσαρντσον από τη
Νότια Διοίκηση, απειλεί και η στρατι-
ωτική δεξιά και οι συνεργοί των γενο-
κτονιών στην αντιπροεδρία της Αργε-
ντινής, αναλαμβάνουν ξανά θέσεις στις
ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ • 23
Ένοπλες Δυνάμεις.
Κινδυνεύει η Πατρίδα και η Εθνική
και Λαϊκή Κυριαρχία των λαών της Λα-
τινικής Αμερικής! Ο Γκουστάβο Πέτρο
στην Κολομβία καλεί σε λαϊκή κινητο-
ποίηση ενάντια στο συνεχιζόμενο πρα-
ξικόπημα. Οι προοδευτικές και αριστε-
ρές δυνάμεις στη Λατινική Αμερική δεν
πρέπει να τρομοκρατηθούν από την
εκστρατεία των ΜΜΕ ενάντια στη Βε-
νεζουέλα του Μαδούρο και την Κούβα
του Μιγκέλ Ντίαζ-Κάνελ. Δεν πρόκει-
ται για την υπεράσπιση της Βενεζουέ-
λας και της Κούβας μόνο ενάντια στον
αποκλεισμό, αλλά επειδή αποτελούν
καθοριστικά κέντρα στην οικοδόμηση
του Λατινοαμερικανικού Αντιιμπερια-
λιστικού Μετώπου μαζί με την Κίνα-Ρω-
σία. Η συγκρότηση των BRICS και οι νέ-
ες φλέβες που άνοιξαν για την κινεζική
διαδρομή είναι οι λόγοι για τον πόλεμο
και τα πραξικοπήματα των ΗΠΑ. Ο Μι-
λέι δήλωσε σε ποια πλευρά βρίσκεται.
Πρέπει να δούμε αν θα μπορέσει να το
εφαρμόσει στην πράξη.
Ο σάκος με τις γάτες και τα διαφορε-
τικά συμφέροντα και τομείς του κεφα-
λαίου που συγκεντρώνονται πίσω από
αυτήν την κυβέρνηση Μιλέι, εκφράζο-
νται με την ποικιλία των νόμων και τα
αταίριαστα χέρια που τους γράφουν
και στο DNU. Πρόκειται για μια λεηλα-
σία στο μοίρασμα μιας απροσδόκητης
εξουσίας, μέσω εκλογικής νοθείας. Η
στήριξη των ψηφοφόρων του Μιλέι εί-
ναι μόλις 30%, που δεν είναι λίγο, αλλά
δεν αντιστοιχεί στο 55% του δεύτερου
γύρου με τη στήριξη του μακρισμού.
Αυτό το 30% είναι από έναν ταλαντευ-
όμενο τομέα της κοινωνίας, που έκανε
αυτή την επιλογή από κούραση, λόγω
της έλλειψης λύσεων στα προβλήματα,
σε 8 χρόνια κυβερνήσεων που δεν έκα-
ναν τίποτα γι’ αυτά. Ψηφίζουν δεξιά, αλ-
λά δεν είναι ιδεολογικά δεξιοί. Η γενική
απεργία που προωθείται από τα συνδι-
κάτα στην Αργεντινή και η μαζική δια-
δήλωση στις 24 δείχνουν ότι δεν θα εί-
ναι εύκολο για τον Μιλέι να κυβερνήσει.
Ο περονισμός δεν έχει πεθάνει και δεν
θα αργήσει το 30% των ψηφοφόρων
του Μιλέι να του γυρίσει την πλάτη.
Η πρώτη πολιτική ήττα
του Μιλέι: απόσυρση
του νόμου «Λεωφορείο»
(μέτρα άκρατου
φιλελευθερισμού) στο
Κογκρέσο και ο κόσμος
στους δρόμους
Posadistas Hoje
Κύριο άρθρο, 9/2/2024
Η κοινοβουλευτική απόπειρα πραξι-
κοπήματος του Μιλέι με τον Νόμο «Λε-
ωφορείο» χρεοκοπεί: μετά από μέρες
συζήτησης στο Κογκρέσο, η σημερινή
κυβέρνηση υφίσταται την πρώτη της
πολιτική ήττα, γιατί πρέπει να τον επα-
24 • ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ
ναφέρει στο σημείο εκκίνησης, με τις
Διακομματικές- Διακοινωνικές Επιτρο-
πές. Η ξαφνική μέθοδος επιβολής έκτα-
κτων ψηφισμάτων και νόμων λεηλασίας
της Πατρίδας και του λαού της Αργεντι-
νής, οδηγεί στο να μην μπορούν οι ίδιοι
οι σύμμαχοί του να εξασφαλίζουν τα
συμφέροντά τους, ιδιαίτερα οι κυβερ-
νήτες των επαρχιών και οι βουλευτές,
τους οποίους ο Μιλέι περιέγραψε σαν
προδότες και παραβάτες. Η μαχητική
συνοχή και ενότητα των βουλευτών της
Ένωσης για την Πατρίδα )UP) και του FIT
(Μέτωπο της Αριστεράς και των Εργα-
ζομένων) ήταν καθοριστική, αλλά πά-
νω απ’ όλα ήταν η φωνή των δρόμων, η
γενική απεργία και η μαζική διαδήλωση
εργαζομένων και συνταξιούχων στην
οποία κάλεσαν στις 24 Ιανουαρίου οι
CGT/CTAs (Εργατικές Συνομοσπονδίες)
και πολλά συνδικάτα. Σε μια αντίσταση
των αριστερών και αυθόρμητων κινη-
μάτων μπροστά στο Κογκρέσο, ενάντια
στο Νόμο του Μιλέι, παρόλη την κατα-
πίεση. Έδωσαν το σύνθημα ότι ο περο-
νισμός και η μνήμη είναι εδώ.
Αυτή η υποχώρηση από τους υπο-
στηρικτές του nόμου έρχεται την ίδια
στιγμή που ο Μιλέι φτάνει στο Ισραήλ
(ήδη καταδικασμένο στο Διεθνές Δικα-
στήριο για τη γενοκτονία 30.000 Παλαι-
στινίων στη Γάζα) και περιγράφει τη Χα-
μάς σαν τρομοκρατική και «σύγχρονο
ναζισμό». Κι ανακοινώνει την απόφα-
σή του να μεταφέρει την πρεσβεία της
Αργεντινής στην Ιερουσαλήμ, με άμε-
ση απόρριψη από τον Αραβικό Σύνδε-
σμο. Αυτή είναι δική του απόφαση κι όχι
της χώρας. Είναι μια μεγάλη πρόκληση
πολέμου κι εσωτερικής αποσταθερο-
ποίησης της Αργεντινής, με δικτατορι-
κό τρόπο, χωρίς συναίνεση και θεσμική
συζήτηση. Ταυτόχρονα, εγκαταλείπει
μια χώρα, την Αργεντινή, στις φλόγες,
με μια χιλιομετρική ουρά φτωχών αν-
θρώπων, για τους οποίους έκλεισε λα-
ϊκά συσσίτια, με την ανακοίνωση της
αβάσταχτης αύξησης 250% στα εισι-
τήρια των αστικών συγκοινωνιών και μ’
ένα εκρηκτικό Κογκρέσο που κατέληξε
να τον καταψηφίσει, σπάζοντας τη συμ-
φωνία της διακυβέρνησης.
Η ήττα είναι πολιτική. Μένει να φα-
νεί πόσο διατεθειμένη είναι να κάνει πί-
σω η κυβέρνηση. Λίγο μετά τη διαδή-
λωση στις 24 Ιανουαρίου, ο Καπούτο
είχε ήδη αποσύρει φορολογικά άρθρα
από το DNU. Η αντιπολίτευση (UP) επι-
σήμανε ότι επρόκειτο για μερική υπο-
χώρηση και με πολλές παγίδες. Οι πόρ-
τες έμεναν ανοιχτές για τρία πράγματα:
Αρμοδιότητες με Ανάθεση (που επιτρέ-
πουν στον Πρόεδρο να θεσπίζει νόμους
χωρίς την έγκριση του Κογκρέσου), Ευ-
ελιξία για την ανάληψη χρέους και Ιδι-
ωτικοποιήσεις (Ταμείο Εγγύησης της
Βιωσιμότητας).
Αυτά τα νευραλγικά σημεία για την
ενίσχυση της ηγεμονικής εξουσίας
που υποστήριζε ο Μιλέι, ήταν παράγο-
ντες για υποχωρήσεις, διαφωνίες, ειδι-
κά στον τομέα των «ιδιωτικοποιήσεων»,
που έκαναν το νόμο να πάει πίσω. Οι
συντριπτικές ομιλίες από τη μεριά της
UP, όπως του προέδρου Τζέρμαν Μαρ-
τίνεθ και του βουλευτή Λεάντρο Σαντό-
ρο (UP) ενάντια στο DNU άφησαν μα-
χητικά σημάδια. Τελικά αυτός ο νόμος,
που είχε ξεκινήσει με 664 άρθρα, μειώ-
θηκε στα 220, απέτυχε στην Ολομέλεια
κι επανήλθε στο σημείο μηδέν
Ο σάκος με τις γάτες των διαφορε-
τικών συμφερόντων και των τομέων
του συγκεντρωμένου κεφαλαίου εκ-
φράζεται στην ποικιλία των διαφορε-
τικών χεριών που βρίσκονται πίσω από
τη σύνταξη του χρεοκοπημένου νόμου
«Λεωφορείο» και του DNU. Οι ψηφοφό-
ροι του Μιλέι στον πρώτο γύρο ήταν
μόνο 30%. Δεν είναι λίγο, αλλά δεν αντι-
στοιχεί στο 55% των ψήφων στον δεύ-
τερο γύρο, που έγινε με τη στήριξη του
μακρισμού. Αυτό το 30% είναι από έναν
τομέα της κοινωνίας που έκανε αυτή
την επιλογή λόγω εξέγερσης, κούρα-
σης και ανεπίλυτων εκκρεμών προβλη-
μάτων. Ψηφίζουν δεξιά, αλλά δεν είναι
ιδεολογικά δεξιοί. Η κριτική και η απο-
γοήτευση στην εκλογική βάση αυτής
της κυβέρνησης είναι ήδη ορατές.
Το υπόλοιπο 25% που προέρχεται
από τη μακρική υποστήριξη σ’ αυτή
την κυβέρνηση, προέρχεται από την
παραδοσιακή, αντιπερονική δεξιά, που
εκφράζεται εδώ και δεκαετίες στη χώ-
ρα, αλλά η οποία σήμερα ψηφίζει Μιλέι,
όχι επειδή συμφωνεί απόλυτα μ’ αυτό
που προτείνει, ούτε μ’ αυτά που εφαρ-
μόζει, αλλά περιμένει να φθαρεί γρήγο-
ρα ώστε ο μακρισμός να γίνει ο πραγ-
ματικός κυρίαρχος. Ο Στουρτσενέγκερ,
η Μπούρλιχ και ο Καπούτο, είναι συμμέ-
τοχοι στην κοινωνική οικονομική κατα-
στολή του 2001, στην αβυσσαλέα χρέω-
ση με το ΔΝΤ (2018). Όλοι, αναστημένοι
και μπερδεμένοι, μέσω Μιλέι.
ΟΙ Μάκρι/Καπούτο έχουν ήδη ένα
εναλλακτικό σχέδιο Β, σε πλήρη ανά-
πτυξη, το οποίο δεν εξαρτάται από το
κοινοβουλευτικό τσίρκο του νόμου «λε-
ωφορείο». Μεταξύ DNU και νόμου «λε-
ωφορείο», ανεξάρτητα από την τύ-
χη τους, που μπορούν ν’ ανακοπούν
από το Νομοθετικό ή το Δικαστικό Σώ-
μα, υπάρχει ήδη ένα τσουνάμι μέτρων
που συζητούνται κι εφαρμόζονται: πε-
ρικοπές στη δημόσια απασχόληση, ερ-
γασιακά δικαιώματα, συνταξιοδότηση,
αυξήσεις 250% στα εισιτήρια της συ-
γκοινωνίας, ενεργειακά τέλη. Στη ρίζα
όλων βρίσκονται οι ιδιωτικοποιήσεις
41 εταιρειών (μερικώς διασωθείσες,
YPF, Banco Nação, Arsat, Nucleoelétria)
όπως οι Αερογραμμές, τα Ταχυδρομεία,
η δημόσια TV, το νερό (AySa), επιστη-
μονικοί φορείς, οικονομικές περικο-
πές στην τέχνη, τον πολιτισμό και εκ-
παίδευση. Επίσης ιδιωτικοποίηση στον
τομέα των υποδομών, της κατασκευ-
ής του αγωγού φυσικού αερίου Νέ-
στορ Κίρχνερ, της εξερεύνησης λιθίου,
της ναυσιπλοΐας, για να μην αναφέρου-
με τις απειλές περικοπής του ομοσπον-
διακού προϋπολογισμού στις επαρχίες
(πολιτείες), ταπεινώνοντας κυβερνήτες
που σε αρκετές περιπτώσεις αντιστέκο-
νται.
Διαδηλώσεις και λαϊκή αντίσταση
Δυστυχώς στο εθνικό και λαϊκό στρα-
τόπεδο υπάρχει έλλειψη ηγεσίας. Αλ-
λά πρέπει να θυμόμαστε ότι 11,5 εκα-
τομμύρια ψήφισαν υπέρ του Μάσσα
(UP) κι αυτή είναι μια πολύ ομοιογε-
νής βάση, που θα οδηγήσει σε αλλα-
γές ή προόδους στη συνδικαλιστική και
πολιτική ηγεσία του περονισμού, που
ήδη υπάρχουν και είναι πολύ σημαντι-
κές, ιδιαίτερα στην επαρχία του Μπου-
ένος Άιρες με τους Άξελ Κικίλοφ, Χουάν
Γκραμπουά, Λεάντρο Σαντόρο και μια
σειρά αριστερών δημάρχων και συνδι-
καλιστικών ηγετών και υπάρχουν πολ-
λοί κι έχουν προτείνει βαθιές αλλαγές
στην οικονομική και κοινωνική δομή
της χώρας.
24 Ιανουαρίου – Γενική απεργία
Σημειώστε τη σημαντική πρόοδο με
τη διοργάνωση της πρώτης γενικής
απεργίας που κάλεσε στις 24 Ιανουα-
ρίου η CGT, οι δύο CTA, η ATE (εθνική
και της πρωτεύουσας) (Εργατικές Συνο-
μοσπονδίες στον ιδιωτικό και δημόσιο
τομέα) και όλες οι εργατικές συνδικαλι-
στικές οργανώσεις, που υποστηρίχτηκε
από τη μαζική διαδήλωση περίπου 600
χιλιάδων ανθρώπων προς το Εθνικό Κο-
γκρέσο, ενάντια στον DNU και το νόμο
«λεωφορείο», υπολογίζοντας περισσό-
τερους από 1 εκατομμύριο ανθρώπους,
συμπεριλαμβανομένων όλων των πό-
λεων της χώρας. Ήταν το πρώτο χτύ-
πημα στη φιλελεύθερη κυβέρνηση,
στις πρώτες 44 μέρες της. Μόνο ο μα-
ζικά οργανωμένος λαός μπόρεσε να
επιβάλει τη χρεοκοπία του πρωτόκολ-
λου καταστολής της Μπούρλιχ, παρά
τις προσπάθειες να εμποδιστεί η άφιξη
των λεωφορείων των διαδηλωτών και
τον αποκλεισμό της ιστορικής γέφυρας
Πουεϊρεντόν. «Η χώρα δεν πουλιέται»
ήταν το κεντρικό σύνθημα.
Την ιστορική αυτή μέρα, αξιοσημεί-
ωτη ήταν η συμμετοχή των λεγόμενων
αυθόρμητων και των συνελεύσεων της
γειτονιάς. Το ίδιο με τις αυθόρμητες δι-
αμαρτυρίες της νύκτας της 20ής Δε-
κέμβρη, δέκα μέρες μετά την ανάληψη
των καθηκόντων του Μιλέι. Παραβρέ-
θηκε ένας τεράστιος αριθμός συνταξι-
ούχων ηλικιωμένων, καλλιτεχνών και
κινημάτων για τη Μνήμη, την Αλήθεια
και τη Δικαιοσύνη. Στη σκηνή, δίπλα
στους ηγέτες της CGT (Ντάγιερ και Μο-
γιάνο), μίλησε η εκπρόσωπος των Mα-
νάδων της Πλατείας του Μάη (Τάτι Αλ-
μέιδα). Η μεγάλη υποστήριξη από το
διεθνές συνδικαλιστικό κίνημα υποδή-
λωνε επίσης την επίγνωση της ακραίας
σοβαρότητας του εκλογικού αποτελέ-
σματος στην Αργεντινή. Αυτό πρέπει να
καταγραφεί. Υπάρχουν τεράστιες μάζες
άτυπων εργαζόμενων, στη νέα καπιτα-
λιστική εποχή της εργασιακής εκμετάλ-
λευσης, με την άτυπη εργασία μέσω Δι-
αδικτύου, με τις ντελίβερι αγορές, τα
ταξί Uber, τους μη καταγεγραμμένους,
ή χωρίς συνδικάτα, που ήταν οι ψηφο-
φόροι του Μιλέι και που θα μπορούσαν
να συμμετάσχουν στις επόμενες δια-
δηλώσεις. Οι περονικές και συνδικαλι-
στικές ηγεσίες πρέπει να δουν πώς να
τους προσελκύσουν σ’ ένα ενιαίο σχέ-
διο για μια χώρα με κράτος χωρίς απο-
κλεισμούς.
Έξι μέρες αργότερα, μπροστά από
το Κοινοβούλιο, όπου συζητούνταν και
ψηφίζονταν ο νόμος «λεωφορείο», μια
τεράστια κίνηση των δυνάμεων ασφα-
λείας (ομοσπονδιακή, συνοριακή και
αστυνομία της πρωτεύουσας) κατέστει-
λε σκληρά με σφαίρες από καουτσούκ,
μοτοσικλέτες και ειδικά δακρυγόνα,
μια μικρή αλλά δίκαιη και ειρηνική δι-
αδήλωση αριστερών κομμάτων (FIT,
PO, MTS) και κινημάτων της γειτονιάς,
ανεξάρτητων δημοσιογράφων και φω-
τογράφων, συνταξιούχων, νέων και γυ-
ναικών. Οι μάσκες και η περούκα του
«νεανικού», μαλακού εκλογικού πραξι-
κοπήματος του Μιλέι έχουν πέσει. Τώ-
ρα έχει ντυθεί ανοιχτά σαν ο «Εξολο-
θρευτής», ελεύθερος να καταστείλει
κυβερνήτες, βουλευτές και συνδικαλι-
στές ηγέτες. Όλοι αυτοί είναι «η κάστα»
για τον Μιλέι (έτσι ονόμαζε προεκλογι-
κά τους περονιστές και συνδικαλιστές
ηγέτες).
Η δυσαναλογία του μηχανισμού
ασφαλείας (κυρίως λόγω ομοσπονδια-
κών εντολών) δείχνει ότι είναι αποφα-
σισμένοι να επιβάλουν το κυβερνητικό
σχέδιο με βάναυση καταστολή, μπρο-
στά στην πολιτικοκοινωνική αδυναμία
του Μιλέι, που μόλις έχει αρχίσει. Η ψεύ-
τικη αστικοδημοκρατική διαδικασία ξε-
σκεπάζεται. «Καταστολή και σφαίρες!»
όπως προτείνουν αυτοί οι φιλελεύθε-
ροι. Ένα κατασταλτικό σόου, έξω από
το Κογκρέσο, για να τρομοκρατεί, να
κρύβει και να εξασφαλίζει στο εσωτε-
ρικό του την επείγουσα έγκριση νόμων.
Τώρα που το «λεωφορείο» έπεσε, τους
νόμους θα προσπαθήσουν να τους πε-
ράσουν μέσα από διατάγματα και έκτα-
κτους νόμους τύπου DNU.
Προφανώς, αυτό που συνέβη με τη
νίκη του Μιλέι και την παραμόρφωση
της δημοκρατικής διαδικασίας, μ’ ένα
DNU αντικοινωνικών και αντεθνικών
νόμων, όπου το κέντρο είναι η παραχώ-
ρηση των εξουσιών στην εκτελεστική
εξουσία, συγκλίνει προς ένα πραξικό-
πημα της συγκεντρωμένης οικονομικής
εξουσίας, των ηγεμονικών ΜΜΕ και του
δικαστικού σώματος. Η φωτογραφία
της προεδρικής ορκωμοσίας του Μιλέι
δεν ήταν τυχαία, γυρίζοντας την πλά-
τη του στο Κογκρέσο και με τη συμμε-
τοχή του Μπολσονάρο και του Ζελέν-
σκι. Είναι αυτός ο ίδιος ο Μπολσονάρο
που τώρα πρόκειται να συλληφθεί σαν
πραξικοπηματίας στη Βραζιλία. Η οπι-
σθοδρόμηση του νόμου «λεωφορείο»
είναι μια πολιτική ήττα για την κυβέρ-
νηση, στην προσπάθειά της να κατα-
λάβει τη Βουλή, πετώντας στα σκουπί-
δια κάθε θεσμικό όργανο, κάθε ντροπή,
κανονισμούς, νόμους, τον αστικό κώδι-
κα και το Σύνταγμα. Η δημοκρατία πα-
ραμένει υπό διωγμό, με τη συμπαιγνία
της κεντροδεξιάς, τους πουλημένους
και ορισμένους προδότες του περονι-
σμού. Κερδίστηκε μόνο μια μάχη. Τώρα
είναι ανάγκη ν’ ανατραπεί το DNU και
να εδραιωθεί η πολιτική ηγεσία.
Υπάρχει μια μεγάλη εσωτερική συζή-
τηση για την ανοικοδόμηση του περο-
νισμού, για την κάθαρση από τη μενε-
μική (από τον Μένεμ) νεοφιλελεύθερη
παραμόρφωσή του, ενσωματώνοντας
ένα νέο κοινωνικό κίνημα που επωφε-
λείται από τις καλύτερες εμπειρίες που
τον δημιούργησαν (κυβέρνηση Περόν,
περονική αντίσταση μετά το πραξικό-
πημα, Κάμπορα στη δεκαετία του ‘70
και τα 12 χρόνια του Νέστορα και της
Κριστίνας Κίρχνερ), αλλά που σήμε-
ρα περιλαμβάνει νέους πολιτικούς και
συνδικαλιστικούς τομείς, που ξεπερ-
νούν τον περονισμό και βασίζονται σ’
αυτόν για να προχωρήσουν, όπως είναι
και η ηγεσία των τραπεζικών, ή ακόμα
και η υπεραριστερά, όπως το FIT -που
αγνόησε την έκκληση για λευκές ψή-
φους στις εκλογές-, κοινωνικές οργανώ-
σεις κι επίσης ο αλφονσινιστής (από τον
Αλφονσίν) βουλευτής, Λεάντρο Σαντό-
ρο (UP), που πήρε μια εξαιρετική ψήφο
για δήμαρχος στην πόλη του Μπουέ-
νος Άιρες. Αυτά είναι τα νέα, νεαρά στε-
λέχη, όπως και ο Κικίλοφ και ο Γκρα-
μπουά, που αναλαμβάνουν τη σκυτάλη
του οδηγού, όπως προτείνει η Κριστίνα
Κίρχνερ.
Όλα δείχνουν ότι η 24η του Μάρτη, η
αντίσταση στο Κογκρέσο (συμπεριλαμ-
βανομένων των βουλευτών των UP/FIT
που βγήκαν στην πλατεία για να υπερα-
σπιστούν τους διαδηλωτές) και οι αυ-
θόρμητες διαμαρτυρίες, θα είναι μόνο
η αρχή μιας αυξανόμενης κινητοποίη-
σης μαζών, συνδικάτων και αυθόρμη-
των πολιτών, στην πορεία προς την οι-
κοδόμηση μιας νέας ηγεσίας στο μαζικό
κίνημα. Περονικοί και μη τομείς ενωμέ-
νοι στο λαϊκό αγώνα. Ο Μιλέι κέρδι-
σε τις εκλογές σε μεγάλο βαθμό μέσω
των social media και της «τεχνητής νο-
ημοσύνης». Αλλά δεν μπορεί να συνε-
χίσει να κυβερνά με Twitter και λεκτική
βία. Ο κίνδυνος ν’ αντικατασταθεί από
το μακρισμό, που υποστηρίζει τον αντι-
πρόεδρο Βιγιαρουέλ, προμηνύει προ-
σαρμογές με πραγματική βία.
Αυτή τη φορά η πραγματική κάστα
(με Μιλέι ή χωρίς Μιλέι) το πάει πιο γρή-
γορα από το 2016, όπως προτείνει ο Μά-
κρι. Η αντιπολίτευση αντιδρά με δυνα-
μικούς λόγους, αλλά η αναισθησία και η
ψυχρότητα με την οποία θέλουν να πε-
ράσουν αυτά τα αντιλαϊκά μέτρα υπο-
δηλώνουν ότι οδεύουν προς μια σύ-
γκρουση άμεσα ταξική, τάξη ενάντια σε
τάξη, στην οποία η εργατική τάξη και ο
κόσμος της εργασίας είναι αρκετά ευά-
λωτοι κι απαιτούν πολιτική ηγεσία, πα-
ρά το ότι υπάρχουν οργανωμένες πα-
ραδόσεις και δυνάμεις. Είναι καιρός για
την ένωση και για την ανάληψη από τα
συνδικάτα όλου του εύρους των προ-
γραμμάτων Χουέρτα Γκράντε και Λα
Φάλντα όπου οι εργαζόμενοι ήταν πρω-
ταγωνιστές στην υπεράσπιση του κυρί-
αρχου και λαϊκού Κράτους.
ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ • 25

Ο Λούλα αφύπνησε την ανθρωπότητα και τον πολιτικό
κόσμο για να τερματιστεί η γενοκτονία του Ισραήλ
Posadistas Hoje
Συντακτική Επιτροπή, 25/2/2024
Ο Λούλα, με την ταξική του συνείδη-
ση και
​​ την ανθρώπινη αγάπη, ύψωσε
την κραυγή και συγκέντρωσε τη βού-
ληση μεγάλου μέρους των πολιτικών
δυνάμεων και των λαών του κόσμου, να
σταματήσει η γενοκτονία του Ισραήλ
στη Γάζα, εξισώνοντάς την με κάτι χει-
ρότερο από το Ολοκαύτωμα. Μια σφα-
γή χωρίς πόλεμο των αντίπαλων στρα-
τών, απλά μια σφαγή άοπλων γυναικών
και παιδιών σ’ ένα στρατόπεδο εξόντω-
σης των Παλαιστινίων. Στις 134 μέρες
της επίθεσης του Ισραήλ, περισσότε-
ροι από 35.858 άνθρωποι δολοφονήθη-
καν κι εξαφανίστηκαν, 12.660 παιδιά και
8.570 γυναίκες σκοτώθηκαν και 130 δη-
μοσιογράφοι δολοφονήθηκαν.
Η φωνή του Λούλα είχε μεγαλύτερη
ηθική και πολιτική εμβέλεια από την
καταδίκη της γενοκτονίας του Ισραήλ
από το Διεθνές Δικαστήριο. Μετά την
απόφασή του, η οποία ενισχύθηκε στην
Αιθιοπία, να συνεισφέρει στην κυρί-
αρχη ολοκλήρωση των λαών της Αφρι-
κής, αυξήθηκε η πεποίθησή του να πει
ένα Αρκετά! Η ανθρωπότητα δεν μπο-
ρεί να προχωρήσει κλείνοντας τα μάτια
στην αδικία και τη βαρβαρότητα ενά-
ντια στον παλαιστινιακό λαό.
Ο Λούλα επέλεξε έναν αγώνα με τον
διεθνή σιωνισμό και τους εκπροσώ-
πους του στη Βραζιλία. Όμως, έχει επί-
γνωση του ρόλου του στην ιστορία.
Η αντιμετώπιση της συμμορίας του
Μπολσονάρο και της συγκεντρωμένης
οικονομικής δύναμης που τη στηρίζει,
απαιτεί βάθος και εύρος δράσης. Οι επι-
θέσεις που έχει υποστεί από την ακρο-
δεξιά και τα φιλοσιωνιστικά συντηρητι-
κά ΜΜΕ που θέλουν τον Λούλα να είναι
υποταγμένος στις αποφάσεις της αυτο-
κρατορίας, συμμάχου του Ισραήλ, είναι
συνεχείς Η πρόσφατη απόπειρα επίθε-
σης στο Μέγαρο Αλβοράδα δείχνει την
επείγουσα ανάγκη να ενισχυθεί η προ-
σωπική ασφάλεια του Λούλα
Ήταν έξι χρόνια Μπολσονάρο και
στενών σχέσεων και συγγενειών με τον
ισραηλινό σιωνισμό. Το Κογκρέσο απει-
λεί να μην ακολουθήσει το κάλεσμα του
Λούλα, υπολογίζοντας στην αδυναμία
προσωπικοτήτων από τον ίδιο τον χώ-
ρο του, όπως του Ζακ Βάγκνερ. Μόνο οι
άνθρωποι στο δρόμο μπορούν να υπε-
ρασπιστούν τον Πρόεδρο Λούλα, για να
πολεμήσουν την ηγεμονική εξουσία και
να επιβάλουν τη μετασχηματιστική και
επαναστατική πορεία μιας Λαϊκής Κυ-
βέρνησης.
Είναι καιρός να καταλάβουμε τί ση-
μαίνει ιστορικά ο πόλεμος της Παλαι-
στίνης ενάντια στο Ισραήλ, όπως έχουν
ήδη κάνει διανοούμενοι με μεγάλο
θάρρος και αξία. Δεν βλάπτει να επανα-
λάβουμε τους προβληματισμούς τους,
ώστε η ανθρώπινη λογική να υπερνική-
26 • ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ
σει την τεράστια θλίψη που προέρχεται
από τόσους πολλούς ανυπεράσπιστους
θανάτους στα εδάφη της Παλαιστίνης.
Πρέπει λοιπόν να ληφθούν μέτρα. Υπο-
στηρίξτε τις αποφασιστικές στάσεις
προσωπικοτήτων όπως ο Λούλα.
Ιστορική εκτίμηση
Παρόλο που η ιστορία είναι ιστορία
πολέμων, η ανθρωπότητα έχει κάνει πο-
λύ δρόμο για να πείσει τον εαυτό της
ότι μπορούμε να επιτύχουμε ένα επί-
πεδο ειρήνης στον κόσμο. Γιατί η Χα-
μάς εκτόξευσε πυραύλους στο ισραηλι-
νό έδαφος, γνωρίζοντας ότι το Ισραήλ
θα χρησιμοποιούσε όλη τη στρατιωτική
του ισχύ για να καταστρέψει τη Γάζα και
να σκοτώσει χιλιάδες Παλαιστίνιους; Εί-
ναι ένας πόλεμος ανάμεσα σε άνισους.
Και τα ανθρώπινα όντα έχουν ένα όριο
στην υπομονή της ταπείνωσης, της κα-
ταπίεσης και της σφαγής, δεν βρίσκουν
άλλη εναλλακτική από το να εξαπολύ-
σουν μια επίθεση για να δείξουν στον
κόσμο πόσο καταπιέζονται. Κι αυτό χω-
ρίς ν’ αποκλείεται η υπόθεση ότι η ισ-
ραηλινή κατασκοπεία γνώριζε γι’ αυτήν
την επίθεση της Χαμάς, αλλά επέτρεψε
την επίθεση για να μπορέσει να εφαρ-
μόσει το παλιό σχέδιο του Ισραήλ εξό-
ντωσης του παλαιστινιακού λαού και
κατοχής όσων απομένουν από τα εδά-
φη του. Έχει γίνει ήδη φανερό παντού
ότι η 11η Σεπτεμβρίου στις ΗΠΑ οργα-
νώθηκε από το «κρυφό κράτος» τους,
για να πυροδοτήσει στη συνέχεια την
εισβολή στο Αφγανιστάν και την κατα-
στροφή της Λιβύης και του Ιράκ.
Με το ίδιο σκεπτικό έγινε η δημιουρ-
γία της σύγκρουσης στην Ουκρανία,
με Πρόεδρο τον Ζελένσκι, σιωνιστή
εβραίο. Παρά την ιστορία του Ολοκαυ-
τώματος, ο Ζελένσκι δεν διστάζει να
χρησιμοποιήσει φασιστικές ενέργειες
όπως ο Χίτλερ. Για να μην έχουμε αυτα-
πάτες σχετικά με αυτό, το επιτελείο του
Χίτλερ περιλάμβανε αρκετούς εβραί-
ους συνεργάτες.
Ο ΟΗΕ αναγνώρισε επαίσχυντα το
Κράτος του Ισραήλ, με την υπόσχεση
δημιουργίας του Κράτους της Παλαιστί-
νης, που δεν έγινε ποτέ. Τα πάντα έγι-
ναν υπό την αιγίδα βραζιλιάνου, του
Οσβάλντο Αράνια (προεδρεύων της ΓΣ
του ΟΗΕ τότε, που με μηχανορραφί-
ες συνέβαλε ενεργά στην αναγνώριση
του Ισραήλ, σημ. μεταφρ.). Επιπλέον, το
Ισραήλ κατέχει παλαιστινιακό έδαφος,
προκαλώντας αποκλεισμό που οδήγη-
σε σε κατάσταση φτώχειας για ολόκλη-
ρο τον πληθυσμό, ειδικά για τους νέους
που από τη γέννησή τους έζησαν στη
φτώχεια.
Το Ισραήλ δημιουργήθηκε για να είναι
ένα φυλάκιο των ΗΠΑ στη Μέση Ανατο-
λή. Για να χαρακτηρίσει κανείς το Ισρα-
ήλ και το λαό του πρέπει να προσέξει.
Οποιαδήποτε θέση ενάντια στο Ισραήλ
ονομάζεται αντισημιτισμός. Ένα τέχνα-
σμα που χρησιμοποιούν συχνά οι ισρα-
ηλινοί σιωνιστές για να μπερδέψουν το
μυαλό όσων δεν γνωρίζουν τη διαφορά
ανάμεσα στις δύο έννοιες: ο αντισημιτι-
σμός σημαίνει προκατάληψη και μίσος
ενάντια στους εβραίους, ενώ ο σιωνι-
σμός είναι ένα αποικιακό και ρατσιστι-
κό δόγμα, ένα ρεύμα που θέλει να μετα-
σχηματίσει το κράτος του Ισραήλ σ’ ένα
εθνικό κράτος φυλετικής υπεροχής.
Ο σιωνισμός δεν αντιπροσωπεύει την
πλειοψηφία του εβραϊκού λαού, ο οποί-
ος είναι ενάντια στη σφαγή των Παλαι-
στινίων και υπέρ της αναγνώρισης των
παλαιστινιακών εδαφών σαν έθνος. Γί-
νονται διαδηλώσεις σε διάφορα μέρη
του κόσμου από εβραίους, ενάντια στο
δεξιό σιωνισμό και για την υπεράσπιση
δύο κρατών. Όπως επίσης υπάρχουν δι-
αδηλώσεις από τους λαούς του κόσμου
ενάντια στη σφαγή του παλαιστινιακού
λαού από το Ισραήλ. Αυτό ήταν καθο-
ριστικό, ειδικά στην Ευρώπη, ασκώντας
πίεση στις αστικές κυβερνήσεις τους,
οικοδεσπότες του ΝΑΤΟ, που αναγκά-
ζουν τους λαούς τους να πληρώσουν
το κόστος του πολέμου του Ζελένσκι
και του Νετανιάχου. Δεν ήταν τυχαίο ότι
το Διεθνές Δικαστήριο αναγκάστηκε να
καταδικάσει τη γενοκτονία του Ισραήλ.
Είναι αλήθεια ότι όλοι αυτοί οι πόλε-
μοι τροφοδοτούν την πολεμική βιομη-
χανία στις ΗΠΑ. Η έξοδος από την κρίση
του αγγλοαμερικανικού καπιταλισμού
σημαίνει να βάλει την πολεμική μηχα-
νή σε λειτουργία. Η εξυπηρέτηση των
συμφερόντων του αγγλοαμερικανικού
ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού σημαί-
νει καταστροφή της Ρωσίας, της Κίνας
και του Ιράν, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει
αποδυνάμωση της Ευρώπης, του υπό-
λοιπου κόσμου και αύξηση του χρέους
των ΗΠΑ σε επίπεδα που δεν έχουν ξα-
ναδεί, ώστε ο κόσμος να χρηματοδοτή-
σει την επιβίωσή τους.
Η ανάλυση πάνω στο ριζοσπαστικό
δεξιό σιωνισμό στον κόσμο σημαίνει
να τοποθετηθεί κανείς στην πολιτική
στιγμή του σύγχρονου καπιταλιστικού
κόσμου. Στην πραγματικότητα, το λε-
γόμενο «βαθύ κράτος» έχει όνομα και
διεύθυνση. Δείτε την περίπτωση της
Βραζιλίας. Ήταν ο σιωνιστικός τομέας
που «αγόρασε» την Εθνική Σιδηρουργι-
κή Εταιρεία (Μπέντζαμιν Στάινμπρουχ).
Ο Νταβίντ Ζιμπερσζτάιν τοποθέτη-
σε και «αγόρασε» μετοχές της Πετρο-
μπράς στο Χρηματιστήριο της Νέας
Υόρκης και ιδιωτικοποίησε τα πετρο-
χημικά εργοστάσια της Petrobrás, ενώ
ήταν Γενικός Διευθυντής της ANP (Εθνι-
κής Εταιρείας Πετρελαίου). «Αγόρα-
σε» την Εταιρεία Βάλε ντο Ρίο Ντότσε.
«Αγόρασε» μέρος της Ελετρομπράς. Ο
Φάμπιο Σβάρτσμαν ήταν επικεφαλής
της Βάλε όταν συνέβησαν οι περιβαλ-
λοντικές καταστροφές στη Μαριάνα
και στο Μπρουμαντίνιο. Ο Χόρχε Λέ-
μαν είναι ο ιδιοκτήτης της Αμπέβ (ποτά)
και ήταν επικεφαλής της Λόχας Αμερι-
κάνας (αλυσίδα λιανικής), όταν υπήρ-
ξε ζημιά 40 δισεκατομμυρίων ρεάλ. Η
BlackRock, ένας σημαντικός επενδυ-
τής στη Βραζιλία, έχει επικεφαλής τον
σιωνιστή εβραίο Λάρι Φινκ, με μερίδιο
στη Βάλε. Και τέλος κατέχουν τις κύριες
τράπεζες στη χώρα.
Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που επένδυ-
σαν πολλά στην εκστρατεία του Μιλέι
στην Αργεντινή. Ο Μιλέι δεν υπολόγι-
σε μια χώρα, ολόκληρη Αργεντινή, που
συγκλονίστηκε από διαδηλώσεις και γε-
νική απεργία, στη μέση της συζήτησης
στο Κογκρέσο για το DNU (Διάταγμα
Επείγουσας Ανάγκης) και τους οπισθο-
δρομικούς νόμους ενάντια στους ερ-
γαζόμενους και την κυριαρχία της χώ-
ρας, για να επισκεφτεί τον Νετανιάχου
και να καταδικάσει τη Χαμάς σαν «τρο-
μοκρατική» και υποσχόμενος να με-
ταφέρει την πρεσβεία της Αργεντινής
στην Ιερουσαλήμ. Μια πρόθεση που
απορρίφθηκε από τον Αραβικό Σύνδε-
σμο, τη στιγμή μάλιστα που το Διεθνές
Δικαστήριο καταδίκασε τη γενοκτο-
νία του Ισραήλ. Είναι οι ίδιοι που επιμέ-
νουν να φιμώσουν την πρώην πρόεδρο
Κριστίνα Κίρχνερ και να τη διώξουν με
την υπόθεση Νίσμαν και την υπογραφή
του «Μνημονίου Συναντίληψης με το
Ιράν», για τη διερεύνηση της επίθεσης
στη συναγωγή της AMIA. Είναι οι ίδιοι
που άνοιξαν τις πόρτες για την άφιξη
του Άγγλου Ντέιβιντ Κάμερον στα Νη-
σιά Μαλβίνες, λέγοντας ότι θ’ ανήκουν
στην Αγγλία «για πάντα».
Αντιμετωπίζουμε αρκετούς πολέ-
μους στον κόσμο, που έχουν σκοπό να
συγκρατήσουν την πρόοδο του σοσι-
αλισμού, αυτού που υπερασπίστηκαν
εβραίοι όπως ο Μαρξ και ο Τρότσκι,
που προώθησαν τον τροχό της ιστο-
ρίας, δίπλα σε μεγάλους εβραίους επι-
στήμονες όπως ο Δαρβίνος, ο Φρόιντ,
ο Αϊνστάιν και μουσικούς όπως ο Μπε-
τόβεν. Αυτό, χωρίς βέβαια να αγνοεί-
ται η τεράστια συμβολή των μη εβραί-
ων στην πολιτική, την επιστήμη και τον
διεθνή πολιτισμό. Ο ίδιος ο λαός του Ισ-
ραήλ βάζει ένα «όχι πια» στη συνενοχή
που επέβαλαν οι κυβερνήτες του στο
Ολοκαύτωμα ενάντια στους Παλαιστί-
νιους. Η εσωτερική απόρριψη του Νε-
τανιάχου είναι 90%. Υπάρχει αντίσταση
στα σχέδια των σιωνιστών. Οι αμερικα-
νο-εβραίοι αντιτίθενται ακόμη και στην
ύπαρξη του κράτους του Ισραήλ. Έτσι
διαδήλωσαν στη Νέα Υόρκη. Ο ίδιος ο
Μπάιντεν, σε προεκλογικό κλίμα, αντι-
μετωπίζει ένα λαό που έχει ήδη απορρί-
ψει ότι είναι αυτός ο ίδιος ο δράστης του
πολέμου στο Βιετνάμ και του βομβαρ-
δισμού της Χιροσίμα. Και ο Μπλίνκεν,
όταν έφτασε στη Βραζιλία, δεν μπόρε-
σε ν’ αντιμετωπίσει τον Λούλα.
Στη συνάντηση της G20 στο Ρίο ντε
Τζανέιρο, «κρυφές δυνάμεις» ήθελαν
να απειλήσουν την άφιξη του Ρώσου
Λαβρόφ και ν’ αποσταθεροποιήσουν
τη συμμαχία Λούλα-Πούτιν σε θέμα-
τα ειρήνης. Αλλά ο καγκελάριος Μά-
ουρο Βιέιρα έκανε για τον Λαβρόφ μια
αεροπορική βόλτα κι επιβεβαίωσε την
κυρίαρχη θέση της Βραζιλίας ως εξής:
«Η Βραζιλία δεν δέχεται έναν κόσμο στον
οποίο οι διαφορές επιλύονται με τη χρήση
στρατιωτικής βίας. Ένα πολύ σημαντικό
μέρος του κόσμου έχει κάνει μια επιλογή
για την ειρήνη και δεν δέχεται να εμπλέ-
κεται σε συγκρούσεις που προωθούνται
από ξένα έθνη. Η Βραζιλία απορρίπτει την
αναζήτηση ηγεμονιών, παλαιών ή νέων.
Δεν είναι προς το συμφέρον μας να ζού-
με σ’ έναν κατακερματισμένο κόσμο». Ο
δημοσιογράφος Πέπε Εσκομπάρ ανα-
λύει προσεκτικά το πλαίσιο των υποκει-
μενικών δυνάμεων αυτής της στιγμής
που οδήγησαν στη θέση του Λούλα. Ο
Λούλα είναι εκπρόσωπος των δομών
κι ενός επιπέδου συμφωνίας που έχει
ήδη επιτευχθεί ανάμεσα στη Βραζιλία,
την Κίνα, τη Ρωσία και τις BRICS υπό την
προεδρία της Ντίλμα Ρούσεφ.
Γίνονται βαρβαρότητες. Θέλουν να
γυρίσουν πίσω την ιστορία, αλλά η
ιστορία δεν θα το επιτρέψει. Υπήρξαν
περίοδοι βαρβαρότητας, αλλά η αν-
θρωπότητα έχει ήδη εμπειρίες από το
1917, στη Ρωσία, με τον Λένιν και τον
Τρότσκι, για το πώς να μπει τέλος στην
καταπίεση. Σοσιαλισμός ή βαρβαρό-
τητα! Θέλουν να σταματήσουν την Κί-
να, που δείχνει ότι είναι δυνατό να οικο-
δομηθεί μια σοσιαλιστική κοινωνία για
χιλιάδες ανθρώπους, διορθώνοντας το
σχεδιασμό, κάνοντας λάθη και διορθώ-
νοντάς τα, αλλά πάντα προχωρώντας
μπροστά. Ο σοσιαλισμός είναι ακόμη
ένα προτσές προς οικοδόμηση και οι
εμπειρίες βρίσκονται σ’ εξέλιξη, με με-
γάλη επιτυχία.
Η ανθρωπότητα οικοδομεί τις ηγεσί-
ες της σε όλη την ιστορία της. Δημιουρ-
γεί δομές για έναν πολυπολικό κόσμο,
προωθώντας νέες ηγεσίες και όργανα
παγκόσμιου συντονισμού, με αντιιμπε-
ριαλιστική πολιτική, όπως μια νέα Δι-
εθνή, όπου ο Λούλα θα παίξει θεμελι-
ώδη ρόλο. Ο Ούγκο Τσάβες κάλεσε για
μια νέα Διεθνή που θα συντόνιζε το
Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο με κυβερ-
νήσεις σοσιαλιστικών χωρών, εθνικι-
στικές και λαϊκές κυβερνήσεις, μαζί με
ηγεσίες κοινωνικών κινημάτων, εργατι-
κά-αγροτικά κινήματα, συνδικάτα, αρι-
στερές θρησκευτικές ομάδες, φοιτητές,
καλλιτέχνες, εθνικιστικό και επαναστα-
τικό στρατιωτικό προσωπικό όλου του
κόσμου.
Δεν θα μπορέσουν να σταματήσουν
την πορεία της ιστορίας. Είναι αλή-
θεια ότι ο βορειοαμερικανικός ιμπε-
ριαλισμός κατάφερε να καταστρέψει
το Ιράκ, τη Λιβύη, το Αφγανιστάν, μέ-
ρος της Συρίας και τώρα έχει προκαλέ-
σει τον πόλεμο στην Ουκρανία. Όλα αυ-
τά όμως με βάση τη βία και ενάντια στη
λογική. Η Κίνα δείχνει στον κόσμο ότι
μπορεί να προοδεύσει με βάση τη λο-
γική, χωρίς να εξαιρεί τη βία, βασισμέ-
νη σε μια κοινωνική υποστήριξη για
μια σχεδιασμένη σοσιαλιστική οικονο-
μία, μ’ ένα Εργατικό Κράτος. Η ενότη-
τα Κίνας-Ρωσίας είναι ζωτικής σημασί-
ας. Ο Λούλα ξέρει ότι δεν είναι μόνος.
Η Ρωσία, με τον Πούτιν, έχει ήδη δώ-
σει το πράσινο φως, επεμβαίνοντας σε
υπεράσπιση του λαού της Ουκρανίας
στο Ντονμπάς. Αυτό είναι που μετράει
στην ιστορία. Αυτό είναι που θα βγάλει
την ανθρωπότητα από τη βαρβαρότη-
τα του καπιταλισμού.
Διαβάστε το κείμενο του Χ. Ποσάδας
με θέμα «Η ίδρυση του Παλαιστινιακού
Κράτους και το παγκόσμιο επαναστα-
τικό προτσές» της 19/02/78 του οποίου
οι αντιλήψεις για τις προοπτικές υπερά-
σπισης ενός Παλαιστινιακού Κράτους
παραμένουν πλήρως έγκυρες. «…Εμείς
είμαστε υπέρ ενός Παλαιστινιακού Κρά-
τους, αλλά ταυτόχρονα κάνουμε μια έκ-
κληση στις μάζες του Ισραήλ και στον
υπόλοιπο αραβικό κόσμο, δείχνοντας ότι
αυτό το κράτος θα είναι εντελώς ασταθές.
Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει χώρος για την
ιστορική ανάπτυξη ενός Παλαιστινιακού
Κράτους.
Το πρόβλημα πρέπει να μπει με πολύ
ανώτερο κι εκτενέστερο τρόπο, γιατί τώ-
ρα γίνεται ένα μέτωπο της αραβικής αντί-
δρασης και η ενοποίηση της αραβικής και
εβραϊκής αντίδρασης του Ισραήλ. Οι Πα-
λαιστίνιοι δεν μπορούν να το αντιμετωπί-
σουν μόνοι τους, γιατί τότε το μικρό κίνη-
μα υπό τον Αραφάτ θα συντριβόταν και
δεν θα είχε πεδίο δράσης. Και θα ήταν επί-
σης εξαπάτηση για τις παλαιστινιακές μά-
ζες, να πιστέψουν ότι μ’ αυτόν τον τρόπο
μπορούν να έχουν τη λύση. Όλα αυτά πρέ-
πει να συζητηθούν με τους Παλαιστίνιους.
Αυτό πρέπει να περιλαμβάνει την πάλη
για την απελευθέρωση από το σιωνισμό,
τον ιμπεριαλισμό και την αραβική αστική
τάξη…».
Η Γαλλία εντείνει τη
στροφή της από τη
δεξιά στην άκρα δεξιά
Les Posadistes, 29/2/2024
Εδώ και αρκετούς μήνες η Γαλλία ακο-
λουθεί μια ολοένα και πιο δεξιά πολιτι-
κή, στην οποία η ακροδεξιά έχει πρωτα-
γωνιστικό ρόλο. Αυτή η κατάσταση έχει
επιδεινωθεί από τις 7 Οκτωβρίου 2023
και την επίθεση της Χαμάς στο Ισραήλ,
όπου ο κυρίαρχος λόγος βλέπει κάθε κι-
νητοποίηση για υποστήριξη του παλαι-
στινιακού λαού σαν αντισημιτική επίθε-
ση και υποστήριξη της τρομοκρατίας.
Η εμπόλεμη κατάσταση στη Μέση
Ανατολή επιτείνει την αυταρχική επέμ-
βαση της γαλλικής κυβέρνησης, με μια
θέση που οριοθετείται από το «δικαί-
ωμα του Ισραήλ να αμύνεται». Δεν κά-
νει καμία αναφορά στις φρικαλεότητες
που υπέστη ο παλαιστινιακός πληθυ-
σμός για δεκαετίες, λόγω της πολιτικής
του αναγκαστικού αποικισμού της περι-
οχής, ενώ ολόκληρος ο κόσμος γνωρί-
ζει τα εγκλήματα και τη γενοκτονία που
διέπραξε εναντίον του η ισραηλινή κυ-
βέρνηση.
Οι θεμελιώδεις ελευθερίες δέχονται
επίθεση στη Γαλλία από εκείνους που
πριν από λίγο καιρό υποστήριζαν τη δι-
ατήρηση των δημοκρατικών ελευθερι-
ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ • 27
ών και το καθήκον να εμποδίσουν την
ακροδεξιά. Η πραγματικότητα είναι συ-
γκαλυμμένη, μέρος της αριστεράς και
ειδικότερα η Ανυπότακτη Γαλλία δαι-
μονοποιείται λόγω της άρνησής της να
χαρακτηρίσει τη Χαμάς σαν τρομοκρα-
τικό κίνημα και όλα γίνονται για να διχά-
σουν και η παγκόσμια κατάσταση χρη-
σιμεύει σαν πρόσχημα για την επιβολή
νέων νομοσχεδίων που αντιβαίνουν
στις θεμελιώδεις ελευθερίες, πριν υπε-
ρασπιζόμενες.
Το νομοσχέδιο «μετανάστευση,
ένταξη και άσυλο».
Το νομοσχέδιο για τη μετανάστευ-
ση, την ένταξη και το άσυλο που πρό-
τεινε ο υπουργός Εσωτερικών Νταρμα-
νέν, βάζει τέλος στην καθολικότητα των
δικαιωμάτων και της ισότητας των αλ-
λοδαπών και θεσμοθετεί ακόμη πιο πε-
ριοριστικά μέτρα από τους προηγού-
μενους νόμους. Πηγαίνουν προς την
κατεύθυνση της ξενοφοβίας και της
«μεγάλης αντικατάστασης» (της Ευρώ-
πης από μη λευκούς κατοίκους, σημ. με-
ταφρ.) που βάζουν ορισμένα ακροδεξιά
κινήματα, με επίκεντρο τον αγώνα κατά
του ισλαμισμού. Για παράδειγμα, είναι η
«εθνική προτίμηση» και η έκπτωση της
ιθαγένειας, μέτρα προσφιλή στην Εθνι-
κή Συσπείρωση (πρώην Εθνικό Μέτω-
πο), τα οποία αμφισβητούν το δικαίωμα
γης, διαμονής, ασύλου και την οικογε-
νειακή επανένωση. Πρόκειται για μέτρα
που διευκολύνουν τις άμεσες απελά-
σεις, την κατάργηση της ιατρικής βοή-
θειας και του δικαιώματος πρόσβασης
στην υγεία και που ταυτόχρονα περιο-
ρίζουν τις δυνατότητες φιλοξενίας και
προστασίας των ανηλίκων.
Η πολιτική κρίση οδήγησε στη διαι-
τησία του Συνταγματικού Συμβουλί-
ου, που ακυρώνει 35 άρθρα του νόμου.
Αλλά στην πραγματικότητα η ακύρω-
ση αυτή αφορά μόνο σ’ αυτό που ονο-
μάζουμε «νομοθετικούς καβαλάρηδες»
(εμβόλιμα νομοσχέδια σε άλλο, κύριο,
σημ. μεταφρ.), δηλαδή σε όλα όσα προ-
στέθηκαν από τους βουλευτές και που
δεν είχαν καμία σχέση με το στόχο του
αρχικού εγγράφου. Η αριστερά το χαι-
ρέτισε αυτό σαν νίκη, αλλά πού είναι
αυτή; Τίποτα δεν έχει γίνει για ν’ απο-
σαφηνιστεί η κατάσταση και να μειωθεί
η αυστηροποίηση των όρων παραμο-
νής των αλλοδαπών στη Γαλλία, πράγ-
μα που ουσιαστικά ήθελε ο Νταρμανέν
κι εξακολουθεί να κατοχυρώνεται στο
νόμο.
Οι έντονες συζητήσεις στην Εθνοσυ-
νέλευση για το νομοσχέδιο και η ανα-
θεώρηση από το Συνταγματικό Συμ-
βούλιο δεν εμπόδισαν την ψήφισή του
στις 26 Ιανουαρίου, με τη συμμαχία της
δεξιάς και της ακροδεξιάς. Αυτή η κα-
τάσταση σήμανε μια ακραία πολιτική
κρίση: αντιθέσεις και ρήγματα αποκα-
λύφθηκαν μέσα στο Σοσιαλιστικό Κόμ-
μα, τη μακρονική (από τον Μακρόν)
δεξιά και το κόμμα της Αναγέννησης,
αλλά και τους κεντρώους του Μόντεμ,
28 • ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ
που οδήγησαν σε πολλές παραιτήσεις
υπουργών. Σε ορισμένες περιφέρειες
και διαμερίσματα, αιρετοί αξιωματού-
χοι δήλωσαν ότι αρνούνται μέτρα που
είναι σύμφωνα με την «εθνική προτί-
μηση», ότι δεν θα εφαρμόζουν το νόμο
όσον αφορά εκείνα που περιορίζουν τις
κοινωνικές παροχές, όπως τα επιδόμα-
τα αυτονομίας, για το λόγο ότι πρόκει-
ται για καθολική βοήθεια.
Η ψήφος των Ρεπουμπλικάνων και
της Εθνικής Συσπείρωσης υπέρ αυτού
του νόμου θεωρήθηκε σαν ιδεολογική
νίκη της ακροδεξιάς. Αλλά δεν θα λύσει
κανένα από τα προβλήματα που ανακύ-
πτουν σήμερα στον κόσμο, με τους πο-
λέμους και τις συνέπειες της κλιματικής
αλλαγής, που θα οδηγήσουν σε τρομε-
ρές ανθρώπινες καταστροφές, αναγκά-
ζοντας τους πληθυσμούς να εγκαταλεί-
ψουν τις χώρες καταγωγής τους και να
βρουν τα μέσα για να επιβιώσουν αλ-
λού.
Το ξενοφοβικό μίσος στο οποίο βα-
σίζεται αυτός ο νόμος σημαίνει τελι-
κά την υποβάθμιση των δικαιωμάτων
όλων. Η κατάσταση έκανε ορατές τις
βίαιες ενέργειες των εξτρεμιστικών και
νεοναζιστικών κινημάτων που ένιωσαν
ενισχυμένα να δράσουν στο φως της
μέρας και με πλήρη ατιμωρησία. Προ-
κάλεσαν σημαντικές ζημιές σε αρκετές
πόλεις, στοχεύοντας δημάρχους, μέ-
σω επιθέσεων ή παρενοχλήσεων, ωθώ-
ντας ορισμένους σε παραίτηση, αλλά
άλλους σε δομές ενώσεων προστασίας
μεταναστών.
Ο υπουργικός ανασχηματισμός γίνε-
ται σ’ αυτό το πλαίσιο κρίσης. Ο νέος
πρωθυπουργός, Γκάμπριελ Ατάλ, διόρι-
σε 4 δεξιές προσωπικότητες σε υπουρ-
γικές θέσεις, αντί να ευνοήσει τη στή-
ριξη στον Μακρόν και στο κόμμα του
Αναγέννηση, επιτείνοντας περαιτέρω
την ανησυχία και την πολιτική κρίση
εντός της πλειοψηφίας. Περίπου σαρά-
ντα βουλευτές της αριστερής πτέρυγας
της Αναγέννησης κι όσοι ήταν αντίθε-
τοι στον μεταναστευτικό νόμο έχουν
αποστασιοποιηθεί και μιλούν για τη δη-
μιουργία μιας νέας κοινοβουλευτικής
ομάδας που θα είναι αυτόνομη.
Η οργή του αγροτικού κόσμου
Η έκφραση της δεξιάς είναι επίσης αι-
σθητή στην εκμετάλλευση της οργής
των αγροτών από την αρχή του έτους.
Το κίνημα με επικεφαλής το κυρίαρ-
χο δεξιό αγροτικό σωματείο, την Εθνι-
κή Ομοσπονδία Αγροτικών Ενώσεων
(FNSEA), με την υποστήριξη των Νέ-
ων Αγροτών (JA), απαίτησε την ανά-
γκη ανατροπής των διοικητικών προτύ-
πων και των κανόνων του δικαιώματος
στο περιβάλλον, αυτού που αποκαλούν,
σαν σε καρικατούρα, «τιμωρητική οικο-
λογία», για ν’ αναθεωρήσουν την Κοινή
Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ) και τις συμφω-
νίες ελεύθερων συναλλαγών που υπέ-
γραψε η Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτή είναι
η θέση που εκφράζουν μεγάλοι όμιλοι
και πολυεθνικές στον κλάδο της αγρο-
διατροφής, της μαζικής διανομής, των
μεγάλων ιδιοκτητών. Σ’ αυτό το κίνη-
μα προστέθηκε και ο Αγροτικός Συντο-
νισμός, ακόμη πιο δεξιά, που προέβη σε
εξαιρετικά βίαιες ενέργειες ενάντια σε
αγαθά και ανθρώπους.
Η οργή των αγροτών δεν είναι νέα, εί-
ναι αποτέλεσμα των φιλελεύθερων δη-
μόσιων πολιτικών και οδηγιών της Ευ-
ρωπαϊκής Ένωσης, που δεν βάζουν στο
επίκεντρο το κοινωνικό ζήτημα και το
γεγονός ότι οι αγρότες πρέπει να μπο-
ρούν να ζουν με αξιοπρέπεια από την
εργασία τους. Κάτι τέτοιο θα σήμαι-
νε ανάπτυξη μιας άλλης αντίληψης της
κοινωνίας, που καθιστά δυνατό τον
επαναπροσδιορισμό των σχέσεων με-
ταξύ παραγωγών, μεταποιητών, διανο-
μέων, προκειμένου να εξισορροπηθούν
τα πράγματα, να δράσουν στις συν-
θήκες του χρέους καθώς και στις συν-
θήκες εργασίας των αγροτών, όπου ν’
απομακρυνθούν από το να δίνουν όλη
τους τη ζωή στην παραγωγή.
Η συγκέντρωση λειτουργεί και στον
αγροτικό κόσμο. Περισσότερα από
100.000 μικρά αγροκτήματα έχουν εξα-
φανιστεί στη Γαλλία τα τελευταία δέκα
χρόνια. Οι μικρές δομές δεν μπορούν
ν’ ανταγωνιστούν τους μεγαλοαγρότες,
που ασχολούνται με την εντατική γεωρ-
γία, όπως είναι οι μεγάλοι καλλιεργητές
δημητριακών και τεύτλων και τα στοι-
χεία δείχνουν ότι το 20% των αγροτών
είναι κάτω από το όριο της φτώχειας,
ενώ τα κέρδη της αγροδιατροφικής βι-
ομηχανίας έχουν υπερδιπλασιαστεί,
από 3,1 σε 7 δισ. ευρώ.
Η εντατική γεωργία χρησιμοποιεί φυ-
τοφάρμακα για να αυξήσει την παρα-
γωγή, καταστρέφοντας οικοσυστήμα-
τα, σκοτώνοντας τη βιοποικιλότητα
και ό,τι είναι ζωντανό, συμπεριλαμβα-
νομένων των ίδιων των αγροτών, που
αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα
υγείας με τη χρήση φυτοφαρμάκων με
υγειονομικές συνέπειες, με τη ρύπαν-
ση του αέρα και του νερού και πεθαί-
νουν πρόωρα από σοβαρές ασθένειες.
Σύμφωνα με έκκληση που κυκλοφόρη-
σαν πρόσφατα 13 αλληλασφαλιστικές
εταιρείες, 23 εκατομμύρια Γάλλοι πά-
σχουν από χρόνιες ασθένειες και καρ-
κίνους λόγω της έκθεσης σε φυτοφάρ-
μακα (από τα 60.000 τόνους από αυτά
που χρησιμοποιούνται ετησίως) αλλά
και στον αμίαντο (200.000 τόνοι υπάρ-
χουν ακόμα σήμερα στα κτίρια).
Υπάρχει ζωτική ανάγκη για μια άλ-
λη πολιτική γύρω από την αγροτική
γεωργία, η οποία να επιτρέπει την υγι-
εινή διατροφή του πληθυσμού, με βά-
ση δίκαιες τιμές για τους αγρότες, κάτι
που υπερασπίζεται η Αγροτική Συνο-
μοσπονδία και άλλες συνεταιριστικές
δομές, που επιδιώκουν ν’ αποκτήσουν
γη για την εγκατάσταση νέων αγροτών,
που θέλουν να οργανωθούν γύρω από
νέες, πιο αλληλέγγυες εργασιακές σχέ-
σεις.

Κινητοποίηση των Νέων
Αγροτών στη Γαλλία
Η νέα κυβέρνηση βρέθηκε μπροστά
σε μια κρίση στον αγροτικό κόσμο, με
την υποχρέωση να διαχειριστεί τους
αποκλεισμούς των δρόμων από τρα-
κτέρ, τις εναποθέσεις κοπριάς μπροστά
από δημαρχεία, νομαρχίες και διοικητι-
κά κτίρια. Έτσι τα μέτρα που παίρνονται
για την ικανοποίηση των αγροτών αντι-
βαίνουν στα μέτρα που απαιτούνται για
την οικολογική μετάβαση: επιστροφή
στη χρήση απαγορευμένων φυτοφαρ-
μάκων, παύση του σχεδίου Ecophyto,
εγκατάλειψη δεικτών που επιτρέπουν
τη μέτρηση των δόσεων των δραστι-
κών ουσιών που χρησιμοποιούνται ανά
εκτάριο, μείωση στις προθεσμίες μιας
προσφυγής ενάντια στην εγκατάστα-
ση μεγα-λεκανών νερού σε δύο μήνες,
απλοποίηση διοικητικών και περιβαλ-
λοντικών μέτρων.
Έτσι οι αγρότες που συνδέονται με
το FNSEA (Εθνική Ομοσπονδία Εργα-
τών Αγροτών) ικανοποιούν μέρος των
αιτημάτων τους, αλλά με τί αντίτιμο!
Τα κινήματα που αγωνίζονται για το πε-
ριβάλλον, ιδίως ενάντια στην ιδιωτικο-
ποίηση του νερού από τους ίδιους τους
αγρότες, με την εγκατάσταση μεγάλων
λεκανών νερού, έχουν τιμωρηθεί με βα-
ριές ποινές, που κυμαίνονται ως και αρ-
κετά χρόνια φυλάκισης, επειδή τόλμη-
σαν να πραγματοποιήσουν ενέργειες
που δεν είχαν κανένα σκοπό να είναι βί-
αιες. Τα δύο μέτρα δύο σταθμά είναι αυ-
τά που εφαρμόζει η κυβέρνηση στη φι-
λελεύθερη πολιτική της, ιδιαίτερα στην
περίπτωση των κινητοποιήσεων των
αγροτών.
Η Ευρώπη και το πλησίασμα
των ευρωεκλογών
Κατά συνέπεια γινόμαστε μάρτυρες
ενός σημαντικού βήματος προς τα πί-
σω στη Γαλλία, αλλά και σε ευρωπαϊ-
κό επίπεδο, όπου ασκείται πίεση από τη
δεξιά και την ακροδεξιά. Αυτό ισχύει για
το έργο για την «αποκατάσταση της φύ-
σης», το οποίο υπονομεύεται από οδη-
γία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, με
την πρόταση της Ευρωπαϊκής Επιτρο-
πής να εγκρίνει εκ νέου του ζιζανιοκτό-
νου γλυφοσάτης, για μια περίοδο δέκα
ετών και μια πιθανή εισαγωγή στη χώ-
ρα γενετικά τροποποιημένων προϊό-
ντων νέας γενιάς. Αυτά τα μέτρα έχουν
την υποστήριξη πολυεθνικών όπως η
Unilever, η Nestlé, η Coca Cola. Είναι
ολόκληρο το «Πράσινο Σύμφωνο» που
τίθεται υπό αμφισβήτηση, επειδή έχει
χαρακτηριστεί υπερβολικά περιοριστι-
κό από αυτές τις μεγάλες ομάδες, που
κατέχουν την εξουσία στον αγροτικό
τομέα.
Τα καπιταλιστικά συμφέροντα είναι
αυτά που επιτάσσουν, μέσα σ’ ένα κλί-
μα κρίσης και έλλειψης ελέγχου της κα-
τάστασης, όπου ο λαός ξεσηκώνεται
παντού, προωθώντας πολυάριθμους
αγώνες για την απόκτηση καλύτερων
συνθηκών διαβίωσης και για την αντι-
μετώπιση των επιπτώσεων της κλιμα-
τικής αλλαγής. Οι αγρότες εκφράζουν
την οργή τους σε μεγάλο μέρος ευ-
ρωπαϊκών χωρών: Γερμανία, Πολωνία,
Ρουμανία, Ολλανδία, Ισπανία, Βέλγιο.
Δελτίο τύπου από 6 ευρωπαϊκά συνδι-
καλιστικά κέντρα αναφέρει μια κατά-
σταση που έχει καταστεί μη βιώσιμη, η
οποία θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο
την επιβίωση των παραγωγών στην ΕΕ.
Ενόψει των ευρωεκλογών φαίνεται
ότι προς το παρόν μόνο η ακροδεξιά
μπορεί να κάνει προεκλογική εκστρα-
τεία. Αυτό φαίνεται από τη δημιουργία
συμμαχιών μεταξύ ακροδεξιών κομ-
μάτων σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες,
όπως η Ιταλία, η Ισπανία, η Πολωνία, η
Ολλανδία, η Ουγγαρία και η Σλοβακία,
προκειμένου να κερδίσουν τον μέγι-
στο αριθμό ψήφων και εδρών στο Ευ-
ρωκοινοβούλιο. Μέρα με τη μέρα οι δη-
μοσκοπήσεις επιδιώκουν να δείξουν ότι
το αποτέλεσμα αυτών των εκλογών του
2024 βρίσκεται στα χέρια λαϊκίστικων
και ακροδεξιών κινημάτων, με ποσο-
στό που θα ήταν περίπου το 30% των
ψήφων.
Η κρίση επιδεινώνεται μέσα στα πλαί-
σια του πολέμου προ των πυλών της Ευ-
ρώπης και τον ανταγωνισμό που αντι-
προσωπεύουν οι εισαγωγές αγροτικών
προϊόντων από την Ουκρανία, που
προκαλούν πτώση των τιμών κι επη-
ρεάζουν το εισόδημα των αγροτών.
Παρόλα αυτά η Ευρώπη ψήφισε έναν
προϋπολογισμό 50 δισ. ευρώ για όπλα
στην Ουκρανία, με την υποστήριξη με-
γάλων βιομηχανικών ομάδων, σε βάρος
των κοινωνικών και περιβαλλοντικών
συνθηκών, χωρίς τη συγκατάθεση των
κοινοβουλίων κι ακόμη λιγότερο των
λαών. Κι αυτές οι ίδιες χώρες έχουν ακό-
μα το θράσος ν’ ανακηρύσσονται οι μο-
ναδικοί υπερασπιστές των δημοκρατι-
κών ελευθεριών!
Ο Υπουργός Οικονομίας Μπρούνο
Λεμέρ ανακοίνωσε στις 18 Φεβρουα-
ρίου άμεσες περικοπές του προϋπολο-
γισμού στις χορηγούμενες πιστώσεις
ύψους 10 δισ. ευρώ, που επηρεάζουν
όλους τους τομείς -νεολαία και κοινοτι-
κή ζωή, λειτουργία του κράτους, εθνική
εκπαίδευση, οικολογική μετάβαση, πο-
λιτισμός κ.τ.λ.-, για να επιτευχθεί ο στό-
χος της μείωσης του ελλείμματος και
να ληφθεί υπόψη «το νέο γεωπολιτικό
πλαίσιο» σχετικά με την Ουκρανία και
τη Μέση Ανατολή. Δεν είπε τίποτα όμως
για τη συμφωνία συνεργασίας που υπε-
γράφη μεταξύ Γαλλίας και Ουκρανίας,
μετά τις δεσμεύσεις της G7 στην τελευ-
ταία σύνοδο του ΝΑΤΟ, η οποία αφο-
ρά 3 δισεκατομμύρια σε πρόσθετη βο-
ήθεια δέκα ετών, που προορίζεται για
την Ουκρανία στον πόλεμό της ενάντια
στη Ρωσία.
Σε αυτά τα πλαίσια, όπου η δεξιά ακο-
λουθεί τα χνάρια της Εθνικής Συσπεί-
ρωσης, η οποία υπερασπίζεται δύο από
τα αγαπημένα της θέματα -την καταπο-
λέμηση της μετανάστευσης και της οι-
κολογικής μετάβασης- και όπου ο Μα-
κρόν και η κυβέρνησή του δείχνουν
ξεκάθαρα την επιθυμία τους να προ-
χωρήσουν στην κλιμάκωση του πολέ-
μου, θα περίμενε κανείς μεγάλο αριθμό
αντιδράσεων από τα αριστερά κόμμα-
τα. Αλλά αυτές αργούν να έλθουν λό-
γω της μεγάλης σύγχυσης που επιδει-
κνύουν στις θέσεις τους πάνω σ’ αυτά
τα ζητήματα, που δεν είναι μόνο γεω-
πολιτικά, αλλά αφορούν τη στρατηγική
για την ανατροπή του καπιταλιστικού
συστήματος και την οικοδόμηση μιας
άλλης κοινωνίας βασισμένης στις αξίες
του σοσιαλισμού.
Η αριστερά στη Γαλλία είναι εντελώς
διχασμένη σ’ αυτές τις εκλογές, καθώς
δεν έχει βρει καμιά συμφωνία για να
προωθήσει μια λίστα συσπείρωσης. Αυ-
τό δίνει την εντύπωση μιας ορισμένης
παραίτησης ενώ η κρίση του καπιταλι-
σμού δεν ήταν ποτέ τόσο βαθιά.
Στη Μεγάλη Βρετανία
να ενωθούν οι
δυνάμεις ενάντια
στον Στάρμερ γύρω
από ένα πρόγραμμα
Posadists Today – 9/3/2024
Από τη στιγμή που η Ρωσία έδειξε
στον κόσμο ότι είχε το θάρρος και την
αποφασιστικότητα ν’ αντιμετωπίσει τις
στρατιωτικές προετοιμασίες του πα-
γκόσμιου καπιταλισμού ενάντια στη
Ρωσία και την Κίνα, η εργατική τάξη και
οι μάζες του κόσμου ενθαρρύνθηκαν.
Το 2023 και το 2024 ήταν μια περίο-
δος απεργιών στις περισσότερες μεγά-
λες καπιταλιστικές χώρες και ειδικότε-
ρα στη Βρετανία. Στην Αφρική το Μάλι,
ο Νίγηρας και η Μπουρκίνα Φάσο έχουν
σημειώσει πρόοδο στην εκδίωξη του
γαλλικού ιμπεριαλισμού. Η ιρακινή κυ-
βέρνηση απαίτησε την αποχώρηση των
αμερικανικών στρατευμάτων κατοχής.
Και η αντιαποικιακή αλληλεγγύη πήρε
νέα μορφή όταν οι Χούτι της Υεμένης
είπαν στους παγκόσμιους καπιταλιστές
ότι ο καλύτερος τρόπος για να προστα-
τεύσουν τα πλοία τους ήταν να σταμα-
τήσουν να εξοπλίζουν και να χρηματο-
δοτούν την αποικιακή γενοκτονία του
Ισραήλ ενάντια στη Γάζα.
Είναι ο αντιαποικιακός αγώνας που
συνεχίζεται σε όλο τον κόσμο. Αυτό δεν
είναι αυστηρά επαναστατικό, με κομ-
μουνιστικούς όρους, αλλά είναι επα-
ναστατικό όσον αφορά τον βρετανικό
ιμπεριαλισμό, με πολύ βαθιές επιπτώ-
σεις στο Εργατικό Κόμμα.
Διωγμένος από τον κόσμο υλικά και
πολιτικά, ο ιμπεριαλισμός -η τελική φά-
ση του καπιταλισμού- απαντάει με μί-
σος, άλλωστε έτσι κι αλλιώς πάντα σαν
καθεστώς μίσους. Νιώθοντας την ηγε-
μονία του ν’ αμφισβητείται, αποσύρε-
ται στον εαυτό του με τη μορφή πο-
λυεθνικών. Δημιουργεί μια παγκόσμια
ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ • 29
μορφή κρατικής εξουσίας που υποτάσ-
σει τις μικρότερες καπιταλιστικές χώ-
ρες. Συγκεντρώνει τα παγκόσμια οικο-
νομικά και προσπαθεί να κρατήσει τον
πρώην αποικιακό κόσμο κάτω από την
επιρροή του δολαρίου, των κυρώσεων
και του χρέους του. Αυτός ο ιμπεριαλι-
σμός έχει μετατραπεί πια σε μια παγκό-
σμια στρατιωτική δύναμη συγκεντρω-
μένη κυρίως στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ.
Στις 8 Φεβρουαρίου, η Γερουσία των
ΗΠΑ ενέκρινε ένα πακέτο βοήθειας
95,34 δισεκατομμυρίων δολαρίων για
τη φιλο-ναζιστική κυβέρνηση της Ου-
κρανίας, καθώς και για τη γενοκτονική
κυβέρνηση του Ισραήλ και την υποστή-
ριξη της Ταϊβάν ενάντια στην Κίνα. Οι
λίγοι ηγέτες αυτής της παγκόσμιας δύ-
ναμης θεωρούν τους εαυτούς τους κύ-
ριους κάθε χώρας, όπως φαίνεται από
το σχέδιό τους να στείλουν μια κενυά-
τικη αστυνομική δύναμη στην Αϊτή. Αν
και λιγοστεύουν σε αριθμό, τα μέλη αυ-
τής της μικρής ομάδας κρατούν ολό-
κληρο τον κόσμο στο έλεος των ατομι-
κών τους όπλων.
Στη Γάζα, οι ΗΠΑ επιβάλλονται στο Ισ-
ραήλ με το σχέδιό τους για θαλάσσιους
πλωτήρες (για να στείλουν δήθεν βοή-
θεια). Οι ΗΠΑ έχουν ήδη επιβληθεί στη
Γερμανία με τη διακοπή της παροχής
ρωσικού φυσικού αερίου. Επιβάλλονται
ακόμη και στο Ηνωμένο Βασίλειο, με το
δικαίωμα που τους παραχώρησε αυτό
ν’ αποθηκεύουν τις ατομικές τους βόμ-
βες B61-12 στα σιλό του Λέικενχεθ (πε-
ριοχή Σουφόλκ), κατά παράβαση του
NPT (Συνθήκη Μη Διάδοσης των Πυρη-
νικών). Οι διάφορες καπιταλιστικές χώ-
ρες το δέχονται αυτό γιατί εξυπηρετεί
και τα συμφέροντά τους. Για να υπερα-
σπιστούν τους εαυτούς τους από το λαό
τους και την εργατική τάξη τους, καλω-
σορίζουν αυτή τη πολιτική επιβολής
από τη μεριά της Βόρειας Αμερικής και
μάλιστα συμβάλλουν ενεργά σ’ αυτήν.
Αυτό συνέβη όταν ο Μπόρις Τζόνσον
πήγε στην Ουκρανία για να κάνει τον
Ζελένσκι να εγκαταλείψει οποιαδήπο-
τε σχέδια για μια ειρηνευτική συμφω-
νία με τη Ρωσία. Αυτό είναι μέρος του
πολέμου που διεξάγει το καπιταλιστικό
καθεστώς, για να προσπαθήσει να δια-
τηρήσει την κυριαρχία του στον κόσμο.
Αυτή η κρίση του καπιταλισμού δεν
είναι μια συνηθισμένη κρίση, που συ-
νοδεύει τον πληθωρισμό, τον αποπλη-
θωρισμό και τις αποτυχίες του αντα-
γωνισμού. Είναι η ίδια η ύπαρξη του
καπιταλιστικού καθεστώτος που διακυ-
βεύεται Πίσω από την απελπισία του να
μην χάσει την παγκόσμια ηγεμονία του,
αυτό το καθεστώς δεν μπορεί πλέον να
κρύψει τον φόβο του κι ότι δεν μπο-
ρεί να ζήσει χωρίς να ρουφήξει τις ζωές
των άλλων. Πράγματι, το κεφάλαιο και
η συσσώρευση κεφαλαίου μπορούν να
υπάρχουν μόνο στη βάση της λεηλασί-
ας μακρινών εδαφών, των πόρων τους,
των μέσων ζωής τους, της υγείας των
ανθρώπων, της γης και του πλανήτη και
της ίδιας της ζωής. Το Διαρκές Προτσές
της πάλης για την αντιαποικιακή απε-
30 • ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ
λευθέρωση προμηνύει μια εποχή, ίσως
όχι τόσο μακρινή, που η βρετανική οι-
κονομία για παράδειγμα -στερούμενη
από κάθε λάφυρα της αυτοκρατορίας–
θα πρέπει ν’ αλλάξει την ίδια της τη δο-
μή και ν’ αρχίσει να παράγει για να κα-
λύψει τις ανθρώπινες ανάγκες.
Το Εργατικό Κόμμα είναι ένας πυλώ-
νας του καπιταλισμού μέσα στην εργα-
τική τάξη. Η παγκόσμια κρίση του κα-
πιταλισμού και ο φόβος του Εργατικού
Κόμματος να χάσει τον έλεγχο του κό-
σμου του, εκφράζεται στη σιωπή του
για οτιδήποτε σχετίζεται με τη Γάζα και
τα εγκλήματα του Ισραήλ. Η ρίζα αυ-
τής της κρίσης μέσα στο Εργατικό Κόμ-
μα βρίσκεται στην αδυσώπητη πρόοδο
της αντιαποικιακής απελευθερωτικής
πάλης στον κόσμο. Αυτή είναι η σημα-
σία του παλαιστινιακού αγώνα. Η κινη-
τοποίηση της βρετανικής εργατικής τά-
ξης και των μαζών για την υποστήριξη
των Παλαιστινίων το δείχνει τέλεια. Δεν
είναι τυχαίο ότι στις βρετανικές διαδη-
λώσεις εμφανίστηκε ένα νέο σύνθημα:
«αποαποικιοποίηση!».
Το Εργατικό Κόμμα έδιωξε και απώ-
θησε εκατοντάδες χιλιάδες σοσιαλιστές
και αντιαποικιακά μέλη της εργατικής
τάξης. Αυτό έχει αποδυναμώσει τους
συνδικαλισμένους εργάτες, σε βαθμό
που ενίσχυσε τις συνδικαλιστικές γρα-
φειοκρατίες που συνεννοούνται με τον
ιμπεριαλιστή Στάρμερ (ο τωρινός ηγέ-
της του Εργατικού Κόμματος). Αυτό έχει
αποδυναμώσει τους διοικητικούς, ακα-
δημαϊκούς και πνευματικούς τομείς,
όπου οι αντιαποικιακοί εργάτες έχουν
χάσει τις θέσεις τους, ακόμη και τις δου-
λειές τους, λόγω ψευδών κατηγοριών
για αντισημιτισμό, επειδή καταδίκασαν
το Ισραήλ και υπερασπίστηκαν τους
Παλαιστίνιους.
Αλλά ταυτόχρονα, αυτή η αποδυνά-
μωση έδωσε δύναμη στη δημιουργία
πολυάριθμων κινημάτων και ρευμά-
των έξω από το Εργατικό Κόμμα. Τώρα
αναζητούν τρόπους για να διορθώσουν
αυτή την κατάσταση. Διεκδικούν το δι-
καίωμα στην πολιτική οργάνωση, σε
συνθήκες αυξανόμενης πολιτικής, δικα-
στικής και κρατικής καταστολής. Εβδο-
μαδιαίες μαζικές διαδηλώσεις έχουν γί-
νει αναγκαίες για ν’ αποκτήσουν, ή ν’
ανακτήσουν το δικαίωμα να εκφρά-
σουν τη δίψα για αλήθεια και ανθρώπι-
νη αξιοπρέπεια.
Οι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι
που βγαίνουν στους δρόμους κάθε Σάβ-
βατο εκφράζουν τη χαρά τους που νιώ-
θουν δυνατοί, όλοι μαζί και την αγωνία
τους που δεν μπορούν να σταματήσουν
πιο άμεσα τη σφαγή και την εξόντω-
ση των Παλαιστινίων. Σε κάθε τοποθε-
σία και εκλογική περιφέρεια, υπάρχουν
ομάδες εργαζόμενων (μαζί με άλλα μέ-
λη του πληθυσμού) που απαιτούν το δι-
καίωμα να κατονομάζουν τους εγκλη-
ματίες που επιτίθενται στη Γάζα, χωρίς
να δαιμονοποιούνται, να απειλούνται
(1), ή να μένουν χωρίς πολιτική εκπρο-
σώπηση και στο έλεος των φασιστικών
ομάδων.
Πολλές από αυτές τις νέες αντιαποι-
κιακές και αντιιμπεριαλιστικές οργανώ-
σεις προσβλέπουν στη δημιουργία ενός
«νέου μαζικού κόμματος της εργατικής
τάξης». Μιλούν για την ανάγκη αντι-
κατάστασης του Εργατικού Κόμματος
που συχνά θεωρούν νεκρό και για θά-
ψιμο. Αυτό μπορεί να μην είναι εντελώς
δίκαιο, με την έννοια ότι τα συνδικάτα
δεν έχουν αποσυνδεθεί μαζικά από το
Εργατικό Κόμμα. Δεν υπάρχει λόγος να
μπερδεύουμε το Εργατικό Κόμμα, που
είναι ένας χώρος όπου τα συνδικάτα εί-
ναι ακόμα οργανωμένα και ταυτόχρο-
να έχει μια ηγεσία που δεν είναι μόνιμη.
Και μάλιστα όταν μια από τις ηγεσίες
του ήταν και ο Κόρμπιν. Υπάρχει επίσης
το γεγονός ότι αν ο Στάρμερ «εκλεγεί»
στην κυβέρνηση στις επόμενες εκλο-
γές φέτος, δεν θα μπορεί καν να κυβερ-
νήσει αυτό το καπιταλιστικό σύστημα
όπου τίποτα δεν λειτουργεί πια.
Ορισμένες από τις διάφορες αριστε-
ρές ομάδες και οργανώσεις που προ-
έρχονται γενικά από το Εργατικό Κόμ-
μα, αναζητούν μια εναλλακτική λύση
στην ηγεσία του Στάρμερ. Συχνότε-
ρα, ωστόσο, αναζητούν μια εναλλακτι-
κή λύση απέναντι στο ίδιο το Εργατικό
Κόμμα. Οι επιθέσεις που έχουν υποστεί
στο εσωτερικό του κόμματος σε ολό-
κληρη τη χώρα τείνουν να τις φέρουν
πιο κοντά μεταξύ τους, σε εθνικό επίπε-
δο. Θα είναι λοιπόν λογικό να εναρμονί-
σουν την εκλογική τους τακτική σε κά-
θε ζώνη και να βγάλουν συμπεράσματα
σε εθνικό επίπεδο.
Το σημαντικότερο πλεονέκτημα μιας
τέτοιας διαδικασίας ενοποίησης εί-
ναι ότι θα μπορούσε να γίνει μια εθνι-
κή πολιτική πλατφόρμα για την εξαγω-
γή συμπερασμάτων από την εμπειρία
του Κόρμπιν, υιοθετώντας ένα συνε-
κτικό αντιαποικιακό πρόγραμμα τώρα,
προβλέποντας μια αναδιοργάνωση των
δομών της οικονομίας της χώρας, έτσι
ώστε να μην εξαρτάται πλέον από την
αυτοκρατορική λεηλασία. Και γι’ αυ-
τό πρέπει ν’ αρχίσει ν’ αναπτύσσεται η
ικανότητα του ενεργού πληθυσμού να
παράγει για να καλύψει τις ανθρώπινες
ανάγκες κι όχι πλέον για να εξάγει προς
όφελος εκείνων που είναι ήδη πλούσιοι
και που δεν επενδύουν καν σ’ αυτά που
χρειάζονται οι άνθρωποι.
Η προσπάθεια ενοποίησης αυτών
των διαφορετικών ομάδων και οργα-
νώσεων δημιουργεί συνθήκες όπου οι
πολιτικοί περιορισμοί της ηγεσίας του
Κόρμπιν μπορούν να εντοπιστούν και
να αποφευχθούν στο μέλλον, είτε αυτό
επιτυγχάνεται τελικά εντός, είτε εκτός
του Εργατικού Κόμματος. Δεν υπάρχει
λόγος ν’ αφήσουμε για ένα πιο μακρινό
μέλλον την ανάπτυξη των ιδεών, που εί-
ναι πιο πιθανό να ενοποιήσουν όλες τις
αυθεντικές σοσιαλιστικές τάσεις. Αυ-
τές οι ιδέες περιλαμβάνουν την ανά-
γκη υιοθέτησης μιας κοινής αντιΝΑΤΟ-
ϊκής θέσης σε εθνικό επίπεδο, για την
ανύψωση και την ενοποίηση των αντι-
πολεμικών οργανώσεων, την πρόταση
κρατικοποίησης των εταιρειών κοινής
ωφελείας και των Big Four (4 μεγάλων
ελεγκτικών εταιρειών) (2), καθώς και
την κατάργηση της κληρονομικής μο-
ναρχίας. Δεν είναι ένα κομμουνιστικό
πρόγραμμα, αλλά περιέχει πτυχές απα-
ραίτητες για ένα Εργατικό Κράτος στη
Βρετανία.
Οι εργατικές παραδόσεις στη Βρετα-
νία είναι σοσιαλδημοκρατικής καταγω-
γής, αλλά η σοσιαλδημοκρατική προο-
πτική του καπιταλισμού «με ανθρώπινο
πρόσωπο» είναι νεκρή. Αυτό σημαί-
νει ότι πρέπει να παρουσιαστούν ομά-
δες και τάσεις, ακόμη σε συγκρότηση,
με ισχυρή προγραμματική προοπτική,
ώστε να μην παραμείνουν δέσμιες μιας
ιδεαλιστικής, απραγματοποίητης προσ-
δοκίας ειρήνης και προοδευτικών με-
ταρρυθμίσεων μέσα στον καπιταλισμό.
1 -Η Χαμάς έχει ανακηρυχθεί επίσημα
τρομοκρατική ομάδα. Η υποστήριξη
προς τη Χαμάς μπορεί να οδηγήσει σε
συλλήψεις, έρευνα του σπιτιού και του
υπολογιστή του ατόμου από την αστυ-
νομία και άλλες κυρώσεις.
2 -Οι τέσσερις μεγάλες πολυεθνι-
κές ελεγκτικές εταιρείες είναι: Deloitte,
Ernst & Young, PriceWaterpriceCooper
και KPMG Ltd.
Η εγκληματική
επίθεση στη Γάζα και η
δολοφονική λειτουργία
του κράτους του Ισραήλ
Les Posadistes, 29/2/2024
Πέντε μήνες έχουν περάσει από την
έναρξη της εγκληματικής επίθεσης στη
Γάζα, σαν αντίποινα για την επίθεση της
Χαμάς στο ισραηλινό έδαφος. Παρά το
γεγονός ότι γνώριζε για τις προετοιμα-
σίες, η κυβέρνηση Νετανιάχου επέτρε-
ψε αυτή την επίθεση στα συνοριακά κι-
μπούτς για να τη χρησιμοποιήσει σαν
δικαιολογία για να διαπράξει αδιάκρι-
τες δολοφονίες παιδιών, γυναικών και
γενικότερα του παλαιστινιακού πληθυ-
σμού.
Αυτό που φαινομενικά ξεκίνησε σαν
μια αντιπαράθεση με την πολιτοφυλα-
κή της Χαμάς και μια προσπάθεια ανά-
κτησης των ομήρων, μετατράπηκε άμε-
σα σε γενοκτονία, μια εθνοκάθαρση
που συγκλόνισε όλη την ανθρωπότη-
τα. Εκατομμύρια άνθρωποι έχουν κι-
νητοποιηθεί σε όλες τις ηπείρους για
να υποστηρίξουν τον αγώνα του πα-
λαιστινιακού λαού, καταδικάζοντας τη
δολοφονική επίθεση του Ισραήλ. Ορ-
γανώθηκαν εκδηλώσεις, συνέδρια, συ-
ζητήσεις και κοινωνικά δίκτυα για να
καταγγείλουν αυτό το έγκλημα και να
ζητήσουν την κατάπαυση του πυρός.
Αυτό που φαινομενικά ξεκίνησε σαν
αντιπαράθεση με την πολιτοφυλακή
της Χαμάς και μια προσπάθεια ανάκτη-
σης των ομήρων αποδείχθηκε μια κατα-
στροφή.
Ο βομβαρδισμός της Λωρίδας της
Γάζας από το Ισραήλ ήταν πιο κατα-
στροφικός από τον βομβαρδισμό της
Γερμανίας κατά τη διάρκεια του Β’ Πα-
γκοσμίου Πολέμου και η ισχύς των βομ-
βών που έπεσαν στη Γάζα υπερβαίνει
τον βομβαρδισμό της Χιροσίμα και του
Ναγκασάκι.
Το 70% των σπιτιών καταστράφηκαν
και δεν τηρήθηκαν οι κανόνες που κα-
θιερώθηκαν σε όλους τους πολέμους,
που αποτρέπουν επιθέσεις σε πολίτες
και σε ιδρύματα υγείας και εκπαίδευ-
σης. Η σκληρότητα του κράτους του Ισ-
ραήλ, με το πρόσχημα της εκκαθάρι-
σης της Χαμάς και της ανάκτησης των
ομήρων, είναι τέτοια που θέλει να εξα-
φανίσει τη Γάζα από προσώπου γης και
να καταλάβει το παλαιστινιακό έδαφος
από τη θάλασσα και τα αποθέματα πε-
τρελαίου και φυσικού αερίου.
Περισσότεροι από 30.000 Παλαιστί-
νιοι έχουν σκοτωθεί, ανάμεσα στους
οποίους περισσότερα από 12.000 παι-
διά, και 8.000 αγνοούνται κάτω από
τα ερείπια. Τα περισσότερα σχολεία
και πανεπιστήμια καταστράφηκαν ολι-
κά ή εν μέρει. Μεταξύ των νοσοκομεί-
ων στη Λωρίδα της Γάζας, όλα σχεδόν
είναι εκτός λειτουργίας, όπως και τα πε-
ρισσότερα κέντρα υγείας. Το μόνο ενα-
πομείναν νοσοκομείο δεν είχε αναι-
σθησία, ούτε ιατρικές προμήθειες, με
το Ισραήλ να εμποδίζει τις προμήθειές
του μέσω της διάβασης της Ράφα. Από
τα περισσότερα από δύο εκατομμύρια
Παλαιστίνιους στη Λωρίδα της Γάζας, το
80% έχουν μετακινηθεί στο εσωτερικό
της Λωρίδας της Γάζας κι εγκατέλειψαν
τα σπίτια τους λόγω της απειλής των ισ-
ραηλινών βομβαρδισμών.
Η σφαγή που διαπράττεται στην Πα-
λαιστίνη θα έχει αντίκτυπο σε όλες τις
αραβικές μάζες που κινητοποιήθηκαν
για να την υποστηρίξουν. Η απάντηση
των Χούτι της Υεμένης, έστω και με λί-
γα μέσα, με επιθέσεις σε πλοία που δι-
ασχίζουν την Ερυθρά Θάλασσα, εκφρά-
ζει την αποφασιστικότητα σημαντικών
τομέων μέσα στις αραβικές χώρες, που
δεν μπορούν ή δεν εκφράζονται μέσα
στις ίδιες τους τις χώρες.
Το Ισραήλ είναι ένα κράτος που εφευ-
ρέθηκε από τον ιμπεριαλισμό, που δεν
γεννήθηκε σαν αποτέλεσμα της οικο-
νομικής ανάπτυξης στην περιοχή, αλλά
έλαβε όλα τα οικονομικά, τεχνολογικά
και προηγμένα όπλα. Έγινε ένα στρα-
τιωτικό κέντρο, που στόχος του ήταν ν’
αποτρέψει την ανάπτυξη της αραβικής
επανάστασης.
Οι στρατιωτικές δυνατότητες του Ισ-
ραήλ δεν έχουν καμία σχέση με τον
πληθυσμό και την οικονομία του. Αρ-
χικά ήταν μια συμφωνία ανάμεσα στις
ΗΠΑ και τη σοβιετική γραφειοκρατία
με τον Στάλιν και που υποστηρίχθηκε
από όλα τα κομμουνιστικά κόμματα.
Αλλά η εγκληματική πολιτική του κρά-
τους του Ισραήλ δεν θα μπορούσε να
διατηρηθεί χωρίς την ύπαρξη των αρα-
βικών μοναρχιών της Ιορδανίας, της Σα-
ουδικής Αραβίας και του Μαρόκου, που
σήμερα δεν αναμειγνύονται και παρα-
μένουν απαθείς μπροστά σε μια τέτοια
θηριωδία.
Ο ιμπεριαλισμός είναι το θεμελιώδες
στήριγμα του Ισραήλ, που το έχει υπο-
στηρίξει από τη δημιουργία του με όλα
τα μέσα και με τις τελευταίες τεχνολο-
γίες όπλων. Παρόλο που επέκρινε δη-
μόσια τον Νετανιάχου και ζήτησε κατά-
παυση του πυρός, έστω και μερική, δεν
σταμάτησε ποτέ να προμηθεύει στρα-
τιωτικά τον ισραηλινό στρατό. Η απο-
στολή τροφής για την ανακούφιση της
πείνας στη Λωρίδα της Γάζας δεν είναι
τίποτα άλλο από ένα ξέπλυμα, μπροστά
στην επιρροή της Γάζας στις αμερικανι-
κές μάζες και στο πλησίασμα των εκλο-
γών στις ΗΠΑ.
Η παλαιστινιακή ηγεσία στη Δυτική
Όχθη βρίσκεται σ’ ένα προτσές οπισθο-
δρόμησης και συμφιλίωσης, υποτασσό-
μενη στις ευρωπαϊκές αστικές τάξεις,
εξαρτώμενη οικονομικά από αυτές κι
αντιμετωπίζοντας τον τομέα της Χαμάς,
αφήνοντας στην άκρη ένα μεγάλο μέ-
ρος των ιστορικών αιτημάτων του πα-
λαιστινιακού λαού.
Τα προτσές στη Συρία, το Ιράκ, το
Ιράν, την Υεμένη και τη Χεζμπολάχ στο
Λίβανο εκφράζουν την ανάγκη να ξα-
ναρχίσει στη Μέση Ανατολή το προτσές
των εθνικοποιήσεων και της επέμβα-
σης των μαζών για τον μετασχηματισμό
της κοινωνίας, παρά τις αντιφάσεις των
ηγετών τους.
Δεν πρόκειται για θρησκευτικό πό-
λεμο, αλλά για έκφραση της όξυνσης
της ταξικής πάλης σε μια περιοχή που
ξεφεύγει από τον έλεγχο του ιμπερια-
λισμού. Η ανησυχία μέρους της ευρω-
παϊκής αστικής τάξης να ζητήσει κατά-
παυση του πυρός, δείχνει τον φόβο να
παρασυρθεί από αυτή τη σύγκρουση
σε μια παγκόσμια αντιπαράθεση.
Παρά την καταστροφική κατάσταση
στην Παλαιστίνη λόγω της έλλειψης νε-
ρού, τροφίμων, φαρμάκων, η Ευρωπα-
ϊκή Ένωση, η οποία επέβαλε γρήγορα
κυρώσεις στη Ρωσία για τη στρατιωτι-
κή επιχείρηση στην Ουκρανία, δεν έχει
λάβει καμία απόφαση, ούτε για απο-
κλεισμό, ούτε για κυρώσεις. Απέναντι
στο Ισραήλ υπάρχουν πολύ περισσότε-
ροι λόγοι, λόγω της γενοκτονίας που δι-
απράττει.
Δεν υπάρχει καμία πιθανότητα στα-
θεροποίησης ενός παλαιστινιακού κρά-
τους στη Μέση Ανατολή. Αυτή η από-
φαση δεν θα έλυνε το πρόβλημα γιατί
το νέο κράτος δεν θα είχε δημοκρατι-
κά δικαιώματα και δυνατότητα αυτο-
διάθεσης. Θα ήταν μια αδύναμη δομή,
περικυκλωμένη και απειλούμενη από
τον ισραηλινό στρατό. Επιπλέον είναι
αδύνατο ν’ αναπτυχθεί οικονομικά μια
ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ • 31
χώρα εν μέσω της κρίσης και της συ-
γκέντρωσης του καπιταλισμού και προ-
ετοιμασίας του για πόλεμο. Για να προ-
χωρήσει ένα παλαιστινιακό κράτος θα
πρέπει να πραγματοποιήσει κοινωνι-
κούς μετασχηματισμούς, κάτι που εί-
ναι αδύνατο στην παρούσα κατάστα-
ση. Η προοπτική θα ήταν αυτή μιας
Ομοσπονδίας Αραβικών Χωρών, που θ’
απαλλοτριώσει τον ιμπεριαλισμό και θα
προωθούσε μέτρα για την οικοδόμηση
μιας νέας κοινωνίας.
Η απόφαση της Νότιας Αφρικής και
άλλων χωρών που την υποστήριξαν, να
καταγγείλουν το Ισραήλ ενώπιον του
Διεθνούς Δικαστηρίου για γενοκτονία
και η διακοπή των σχέσεων με το Ισρα-
ήλ από τη Βραζιλία και την Κολομβία εί-
ναι πολύ σημαντική. Οι κινητοποιήσεις
στην Κούβα, τη Βενεζουέλα, τις ΗΠΑ και
άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής
δείχνουν την ενότητα και την υποστή-
ριξη στην αντίσταση και τον αγώνα των
παλαιστινιακών μαζών.
Μεγάλες διαδηλώσεις στη Βρετανία,
τη Γερμανία, τη Γαλλία και τις περισ-
σότερες ευρωπαϊκές χώρες εκφράζουν
την απόρριψή τους για τις πολιτικές της
Ευρωπαϊκής Ένωσης, σε μεγάλο βαθμό
ευθυγραμμισμένης με αυτές των ΗΠΑ,
απαιτώντας:
Καταδίκη αυτού του εγκλήματος που
διέπραξε το Ισραήλ και να καταστεί
υπόλογη η κυβέρνηση Νετανιάχου.
Ταύτιση με την καταγγελία, που έγι-
νε από τη Νότια Αφρική και άλλες χώ-
ρες ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου,
της γενοκτονίας που κάνει το κράτος
του Ισραήλ
Άμεση αναστολή των παραδόσεων
όπλων και του εμπορίου με το Ισραήλ,
καθώς και της στρατιωτικής συνεργα-
σίας
Οικονομικές κυρώσεις μέχρι το τέλος
της κατοχής
Μποϊκοτάζ των ισραηλινών προϊό-
ντων και επιχειρήσεων
Διακοπή των σχέσεων με το Ισραήλ
Για την πλήρη αυτοδιάθεση του πα-
λαιστινιακού λαού
Τα κοινωνικά κινήματα, τα συνδικά-
τα, τα αριστερά κόμματα, το φοιτητι-
κό κίνημα και οι διανοούμενοι πρέπει
να επέμβουν πιο βαθιά και να ζητήσουν
κατάπαυση του πυρός, αποχώρηση του
ισραηλινού στρατού από τη Γάζα και εί-
σοδο ανθρωπιστικής βοήθειας για να
μετριαστούν οι καταστροφικές συνέ-
πειες αυτής της γενοκτονίας.
32 • ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ
Ράφα, η αχίλλειος πτέρνα του Νετανιάχου
Posadistas Hoje
Συντακτική Επιτροπή, 13/2/2024
Ήταν άλλες εποχές όπου, στην αρ-
χή του «Μεγάλου Πολέμου», οι Οθω-
μανοί συνέτριψαν τους Αρμένιους που
δεν μπορούσαν να ξεφύγουν. Οι Οθω-
μανοί στη συνέχεια πήγαιναν από ήτ-
τα σε ήττα. Είχαν ήδη χάσει την Αίγυπτο
από τους Βρετανούς, τον Λίβανο από
τους Γάλλους και άλλες χώρες και εδά-
φη. Με την οικονομία σε ερείπια και το
ηθικό σε χαμηλό σημείο, έδρασαν από
απελπισία και λίγο αργότερα κατέρρευ-
σαν μαζί με την τσαρική αυτοκρατορία.
Ηθικά, το Ισραήλ βρίσκεται στην ίδια
κατάσταση. Άνθρωποι που το εγκατα-
λείπουν, άλλοι που απελπίζονται, ή που
αναγκάζονται ν’ απομακρυνθούν από
τα σύνορα, επιβλήθηκαν κυρώσεις σε
εποίκους, διχασμένοι ηγέτες, που επι-
τίθενται στον Νετανιάχου ή απειλούν
να εγκαταλείψουν τη συμμαχία και ο
Μπάιντεν που πάει προς την αντίθετη
κατεύθυνση. Τώρα η ιταλική εφημερί-
δα Κορριέρε ντε λα Σέρα αναφέρει επί-
σης ότι ο Μπάιντεν και ο Νετανιάχου
βρίσκονται σε τροχιά σύγκρουσης και η
σύγκρουση γίνεται για τη Ράφα (*). Ο
Νετανιάχου μπλοφάρει από απελπισία.
Είναι το τελευταίο πράγμα που μπορεί
να πει για να τρομοκρατήσει, ενώ προ-
τείνει ένα σχέδιο, για να δοκιμάσει πώς
να το κάνει.
Υπάρχουν ένα εκατομμύριο Παλαι-
στίνιοι στη Ράφα, στα σύνορα με την
Αίγυπτο. Οι μαζικοί βομβαρδισμοί δεν
θα ήταν αρκετοί. Πρέπει να τους σπρώ-
ξουν στην Αίγυπτο με το πεζικό, από
ξηρά. Είναι όμως εξαντλημένοι κι έχουν
χαμηλό ηθικό. Αποσύρουν συνεχώς
τάγματα από τη Γάζα. Ο «σατανάς» προ-
τείνει να μελετήσει «ένα σχέδιο» απέ-
λασης, για να τους εκδιώξει. Δεν ξέρει
τι να κάνει και η Αίγυπτος έχει κινητο-
ποιήσει το στρατό. Το Ισραήλ έφτασε
κάποτε στη Διώρυγα του Σουέζ, αλλά
αποχώρησε με αντάλλαγμα την απο-
στρατιωτικοποίηση του Σινά. Μόνο η
αστυνομία θα μπορούσε να είναι εκεί.
Αλλά έχουν τανκς μπροστά στα σύνο-
ρα.
Ο Μπάιντεν μπορεί να κατηγορεί
τον Αλ Σίσι για το κλείσιμο της διάβα-
σης, αλλά η κατάσταση πάει πέρα από
τις παράλογες κι αβάσιμες κατηγορί-
ες. Ο κόσμος είναι τελείως διαφορετι-
κός από το 1915. Τότε, με τους Αρμέ-
νιους, συνέβη η γενοκτονία τους γιατί
ο κόσμος ήταν μισοκαταστραμμένος.
Κανείς δεν μπορούσε να βοηθήσει τον
αρμενικό πληθυσμό. Είναι καιρός που ο
Νετανιάχου έχει ξεμείνει από δύναμη.
Διαθέτει αεροπορία και πυρηνική ενέρ-
γεια. Στρατιωτικά, θα μπορούσε να δη-
μιουργήσει μια κατεστραμμένη γη, αλ-
λά δεν είμαστε όπως στη Δρέσδη (**).
Στη Ράφα υπάρχουν περισσότεροι από
ένα εκατομμύριο άνθρωποι. Δεν υπάρ-
χει αναλογία. Ακόμα κι εκεί, παρά τις
αμερικανικές εντολές, οι Άγγλοι πιλότοι
αρνήθηκαν να βομβαρδίσουν τη Δρέσ-
δη για δέκα ημέρες. Η Ιαπωνία είχε ήδη
ηττηθεί όταν ο Τρούμαν χρησιμοποίη-
σε την ατομική βόμβα. Οι ισραηλινές
πυρηνικές κεφαλές, όσο «καθαρές» κι
αν είναι, προορίζονται να εκτοξευθούν
μακριά από τα σύνορα κι όχι μέσα στα
πόδια τους.
Αν και φαίνονται σαν δύο διαφορε-
τικές δυνάμεις και καταστάσεις, τα συ-
στήματα μεταξύ πατέρα και γιου είναι
δοχεία επικοινωνίας. Αν οι Αμερικανοί
ήταν αποφασισμένοι, θα σταματούσαν
την πολεμική μηχανή. Ο πραγματικός
πόλεμος βρίσκεται στις ίδιες τις ΗΠΑ,
αλλά ακόμη κι εκεί, πώς θα επιτρέψουν
οι πολεμοκάπηλοι τη χρήση πυρηνικής
ενέργειας ή τον μαζικό βομβαρδισμό
της Ράφα; Δεν θα μπορέσουν να πεί-
σουν τους Αιγύπτιους ή τους Παλαιστί-
νιους. Πάνε για να περικυκλώσουν τη
Ράφα, ενώ βρίσκονται στην τελευταία
τους αγωνία.
Ακόμα κι αν δεν υπάρχουν ακριβείς
κι αληθινές πληροφορίες για την κατά-
σταση, η οποία είναι υπερβολικά κινη-
τή και αντιφατική, γενικά ο Νετανιάχου
μπλοφάρει και αυτό το στοίχημα πάει
εναντίον του. Το Ισραήλ μόλις υπέστη
μια ισχυρή πολιτική ήττα όταν καταδι-
κάστηκε από τη συντριπτική πλειοψη-
φία του Διεθνούς Δικαστηρίου για γε-
νοκτονία στη Γάζα. Οι Σαουδάραβες
κάλεσαν σε έκτακτη συνεδρίαση το
Συμβούλιο Ασφαλείας και οι αμερικανι-
κές βάσεις στη Συρία δέχονται συνεχώς
επίθεση και η Ερυθρά Θάλασσα συνεχί-
ζει να βλάπτει τις οικονομίες των δυτι-
κών χωρών. Το επείγον της κατάστασης
υπάρχει, αλλά μόνο για να μπει τέλος
στη φανατική τρέλα της σιωνιστικής
κυβέρνησης του Ισραήλ.
S.B.
Ανταποκριτής στην Ιταλία
(*) Η Ράφα είναι μια παλαιστινιακή πό-
λη στη Λωρίδα της Γάζας, που συνορεύ-
ει με την Αίγυπτο και που διοικείται από
το Παλαιστινιακό Κράτος.
(**) Η Δρέσδη της Γερμανίας, το 1945,
υπέστη τέσσερις διαδοχικές επιθέσεις
από βρετανικές και αμερικανικές αερο-
πορικές δυνάμεις πριν από τη ναζιστική
συνθηκολόγηση. Δεκάδες χιλιάδες νε-
κροί.