Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε!

«Ο σοσιαλισμός
«Η ζωή χωρίς
την πάλη για το ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ είναι μια
αναγκαιότητα
σοσιαλισμό δεν της οργάνωσης
έχει νόημα»
Χ. ΠΟΣΑΔΑΣ
ΕΝΟΤΗΤΑ της ζωής»
Χ. ΠΟΣΑΔΑΣ

Περιοδική έκδοση του ΕΚΚ (τ-π), Ελληνικού Τμήματος της Ποσαδικής 4ης Διεθνούς
Ιούνιος-Αύγουστος 2021, αρ. φύλλου 117, 1,5 € http://pcr-posadista.blogspot.gr/
στιγμή, παγκόσμια. Μέχρι τώρα δεν μπό-
ΝΑ ΜΕΤΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΗ ΜΕΡΙΚΗ ΗΤΤΑ ΤΟΥ ρεσαν να κάνουν τον Γ’ Παγκόσμιο Πόλε-
ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΒΙΟΛΟΓΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ μο (ΠΠ), γιατί κύρια υπήρξε το αντίπαλο,
ΠΟΛΕΜΟΥ ΣΤΟ ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ ΣΕ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ αντιιμπεριαλιστικό ταξικό, επαναστατικό
και σοσιαλιστικό στρατόπεδο, ο σε όλους
ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ τους τομείς παγκόσμιος συσχετισμός
των δυνάμεων ανάμεσα στα δύο στρα-
ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ-ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ τόπεδα και γιατί ξέρουν ότι από τους δύο
ΕΚΠΡΟΣΩΠΩΝ ΤΟΥ, ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ προηγούμενους ΠΠ βγήκαν ηττημένοι
σε όλο τον κόσμο, με αποκορύφωμα τη
Όλες οι πολεμικές προετοιμασίες, εξο- στίνη, το Ιράκ, τη Λιβύη, τη Συρία, την νίκη της πρώτης Μεγάλης Σοσιαλιστικής
πλισμοί και δράσεις του καπιταλισμού-ι- Υεμένη, την Αφρική, τη Λατινική Αμερι- Ρώσικης Επανάστασης και τη δημιουργία
μπεριαλισμού στον κόσμο, όπως και κή και την Ασία κι εδώ και 20 χρόνια συ- της ΕΣΣΔ, στον Α’ ΠΠ και τη δημιουργία
στην Ελλάδα, συνοδεύονται με δικτα- γκεκριμένα στο Αφγανιστάν. Είναι μάλι- 20 νέων Εργατικών και 20 Επαναστατι-
τορικά μέτρα, ακόμα και στον τομέα της στα στο Αφγανιστάν που επίσης έδειξαν κών Κρατών μετά τον Β’ ΠΠ. Έτσι ξέρουν
υγείας, όπως έκανε και κάνει με τον τωρι- ότι δεν υπερασπίζουν καμιά χώρα από ότι ένας Γ’ ΠΠ θα σημάνει το τέλος του
νό βιολογικό πόλεμο: με τον Covid -που την τρομοκρατία, που άλλωστε την ορ- καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού και όχι της
κατασκεύασε και διέσπειρε στον κόσμο γανώνουν και την τροφοδοτούν οι ίδιοι, ανθρωπότητας, που αυτή θα πορευτεί
(αρχίζοντας από τον κύριο εχθρό του, το σαν συμπλήρωμα της κρατικής τρομο- άμεσα προς το σοσιαλισμό-κομμουνι-
Εργατικό Κράτος της Κίνας) και με τα πει- κρατίας και φασισμού που εξαπολύουν σμό. Είναι γι’ αυτό που o καπιταλισμός-ι-
ραματικά, κερδοσκοπικά, επικίνδυνα και σε όλο τον κόσμο. Αρκεί να δει κανείς μπεριαλισμός προετοιμάζει και θα κάνει
θανατηφόρα εμβόλια-, με την αντι-«υ- τις τωρινές δολοφονικές επιθέσεις αυτής τον Γ’ ΠΠ, αλλά «δεν μπορεί να τον κά-
γειονομική» -και όχι μόνο- δικτατορία κι της ιμπεριαλιστικής τρομοκρατίας στο νει όταν, όπου και όπως θέλει» (Χ. Ποσά-
απαγορεύοντας ταυτόχρονα τα επιστη- Αφγανιστάν, μετά την αποχώρηση των δας). Αλλά όσο υπάρχει αυτό το σύστη-
μονικά τεκμηριωμένα εμβόλια, όπως της αμερικανών, για να παραμείνουν αυτοί
Κίνας και της Ρωσίας. Και πάντα στρέφο- οι τελευταίοι εκεί μέσω του γνήσιου τέ- • Κούβα 4
νται ενάντια στην ταξική, επαναστατική κνου τους, της τρομοκρατίας.
και σοσιαλιστική πάλη των λαών και τα Σ’ αυτόν τον πόλεμο και φασισμό
κέντρα που τη στηρίζουν. έχουν υποστεί μια βαριά ήττα σε όλο τον • Αφγανιστάν 5
Δεν υπερασπίζουν καμιά χώρα ενά- κόσμο, που αποδείχνει για μια ακόμα φο-
ντια σε άλλη, όπως την Ελλάδα ενά- ρά ότι αυτός «ο κόσμος είναι ώριμος για • Αφγανιστάν, Ιράν
ντια στην Τουρκία, όπως ισχυρίζεται ο το σοσιαλισμό» (Χ. Ποσάδας). Ο τωρινός
ιμπεριαλισμός και οι κυβερνήσεις του πόλεμος ενάντια στην ανθρωπότητα εί- από Χ. Ποσάδας 7
σε ΗΠΑ-Γαλλία-Ελλάδα, για τις τωρινές ναι ταυτόχρονα μια παγκόσμια γενική
«αμυντικές» (δες επιθετικές) ιμπερια- δοκιμή για τον παγκόσμιο πυρηνικό πό- • Ιράν σήμερα 13
λιστικές συμφωνίες τους. Μάλιστα πο- λεμο που ετοιμάζουν ενάντια στην αν-
λύ περισσότερο σ’ αυτή την περίπτωση, θρωπότητα. Ανάμεσα στ’ άλλα να δουν • Αγγλία 17
γιατί Ελλάδα και Τουρκία είναι μέλη του ποια θα είναι η αντίδραση του κόσμου
πολέμου και φασισμού του ιμπεριαλι- σ’ έναν τέτοιο πόλεμο, όπου ο καπιταλι- • Ισπανία 19
στικού ΝΑΤΟ και -με την Ελλάδα κυρίως- σμός-ιμπεριαλισμός θα θελήσει κι εκεί
ταυτόχρονα προτεκτοράτο του αμερι- να τον συνδυάσει με τη δικτατορία και
κάνικου ιμπεριαλισμού. Άμεσα και μέσω το φασισμό (έναν φασισμό, ήδη και για • Αργεντινή σήμερα 21
των πολιτικο-στρατιωτικών εκπροσώ- πάντα, χωρίς πια καμιά κοινωνική βάση).
πων τους, αντίθετα, καταστρέφουν όλες Ιδιαίτερα το τί θα κάνει ο κόσμος στα ίδια • Αργεντινή, Χ. Ποσάδας 23
τις χώρες και τους λαούς τους, με πολέ- τα ιμπεριαλιστικά κέντρα-χώρες (ΗΠΑ,
μους (άμεσα και με υποκινούμενες από
τον ιμπεριαλισμό συγκρούσεις ανάμεσα
Ευρώπη -δες Γερμανία, Αγγλία, Γαλλία-,
Ιαπωνία).
• Κομμούνα Παρισιού
σε χώρες και εθνότητες), εισβολές, πρα- Παρόλο που και ο τωρινός -μετά τον από Β. Ι. Λένιν 26
ξικοπήματα και δικτατορίες, κατοχές, δο- Α’ και Β’ Παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλε-
λοφονίες, αποκλεισμούς, κτλ, όπως έκα- μο-, διαρκής ιμπεριαλιστικός πόλεμος εί- • Κομμούνα Παρισιού
ναν και κάνουν στην Κορέα, το Βιετνάμ, ναι σε πολλά μέρη του κόσμου, αυτός μέ-
την Κούβα, τη Γιουγκοσλαβία, την Παλαι- χρι τώρα γινόταν τοπικά και όχι την ίδια από Χ. Ποσάδας 28

ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ • 1
μα δεν έχει να κάνει τίποτε άλλο παρά να
κάνει το διαρκή πόλεμο και φασισμό (με
όλες τις μορφές τους), προετοιμάζοντας
ταυτόχρονα τον ΠΠ. Και ο τωρινός βιολο-
γικός πόλεμος και φασισμός είναι μια γε-
νική δοκιμή του. Και σ’ αυτή βγήκε ηττη-
μένος.
Αφού κατασκεύασε και διέσπειρε τον
ιό, άμεσα και ανοιχτά προσπάθησε να
τον στρέψει κύρια ενάντια στη ΛΔ της Κί-
νας που -μαζί με το Κομμουνιστικό Κόμ-
μα της και το σοσιαλισμό- είναι οι κηρυγ-
μένοι κύριοι εχθροί του ιμπεριαλισμού.
Ενάντια στο λαό της με τον ιό, αλλά και
προσπαθώντας να μειώσει το κύρος της
Κίνας στα μάτια του κόσμου, χαρακτηρί-
ζοντας τον Covid19 προβοκατόρικα -δια
στόματος του ίδιου του Τραμπ- «κινέζι-
κο ιό» και άρα, συμπερασματικά, «κομ-
μουνιστικό ιό». Ενώ την ίδια στιγμή o
ίδιος σήμαινε συναγερμό για την «εισβο-
λή του κομμουνισμού σε πανεπιστήμια,
κρατικές δομές, στον κινηματογράφο,
κτλ». Η μεγαλύτερη λοιπόν «γενική δοκι-
μή» του πολέμου έγινε στις ίδιες τις ΗΠΑ
και το λαό της. Και το αποτέλεσμα ήταν
η ήττα του Τραμπ, η πρωτοφανής συμ-
μετοχή των αμερικάνικων μαζών στις
εκλογές, για να τον ανατρέψουν, έτσι, η
μεγάλη άνοδος της Σοσιαλιστικής Αρι-
στεράς μέσα κι έξω από το Δημοκρατι-
κό Κόμμα και μόνο πραξικοπηματικά σ’
αυτό το Κόμμα απέκλεισαν το σοσιαλι-
στή Μπέρνι Σάντερς από την προεδρι-
κή υποψηφιότητα, αναγκάζοντάς τον σε
παραίτηση. Παραίτηση όμως που για την
ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστικής
πάλη των μαζών και όχι των εκλογικίστι-
κων σκοπιμοτήτων, μένοντας στα πλαί-
σια του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού
των ΗΠΑ και του Δημοκρατικού Κόμμα-
τος (πιστού υπηρέτη του συστήματος)
δεν έπρεπε να την κάνει.
Αλλά αυτή η «γενική δοκιμή» του πυ-
ρηνικού πολέμου που προετοιμάζουν
ηττήθηκε όχι μόνο στις ίδιες τις ΗΠΑ, αλ-
λά σε όλο τον κόσμο και στην Ελλάδα.
Ο βιολογικός πόλεμος και η αντι-«υγει-
ονομική» δικτατορία και τρομοκρατία,
όχι μόνο δεν τρομοκράτησε και δεν πτό-
ησε τους λαούς του κόσμου, αλλά αντί-
θετα η ταξική, επαναστατική και σοσια-
λιστική πάλη στον κόσμο εντάθηκε και
βάθυνε, παίρνοντας τώρα ανάμεσα στ’
άλλα την αναγκαία ιστορικά μορφή της
πάλης ακριβώς ενάντια στον πόλεμο
και το φασισμό του καπιταλισμού-ιμπε-
ριαλισμού: στη φάση της «ολοκληρωτι-
κής σύγκρουσης συστήματος ενάντια
σε σύστημα» για το «τελικό ξεκαθάρι-
σμα των λογαριασμών ανάμεσά τους»
και την «κατάργηση αυτού που απομένει
από το καπιταλιστικό σύστημα» (Χ. Πο-
σάδας). Αυτό που έγινε σε όλες τις χώρες
κέντρα αυτού του συστήματος -όπως το
είδαμε και το ζήσαμε και εδώ στην Ελ-
λάδα-, σε Ευρώπη και ΗΠΑ, ήταν η πλή-
ρης έλλειψη εμπιστοσύνης ακόμα και
στα εμβόλια των ιμπεριαλιστικών φαρ-
μακευτικών πολυεθνικών αυτών των χω-
2 • ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ
ρών, η απόρριψη και η άρνηση των λαών
τους απέναντι σ’ αυτά και η αναγκαστι-
κή, δικτατορική-φασιστική επιβολή τους
από το σύστημα και τις κυβερνήσεις-θε-
σμού του, μαριονέτες του κι όπως πά-
ντα αποδέκτες χρηματισμού. Θέλοντας
ταυτόχρονα να επιβάλλει ένα «υγειονο-
μικό» απαρτχάιντ, ανάμεσα σε εμβολι-
ασμένους και μη, την ίδια στιγμή που οι
λαοί αφήνονταν στο έλεος της λειτουρ-
γίας της οικονομίας του καπιταλιστικού
συστήματος -που πάντα βάζει τα κέρ-
δη πάνω από τους ανθρώπους κι αυτό
αποδείχτηκε και πάλι και πολύ περισσό-
τερο τώρα, ότι δεν πρόκειται ν’ αλλάξει
στα πλαίσια του καπιταλισμού-ιμπεριαλι-
σμού-, στο δολοφονικό συνωστισμό που
επέτρεψε σε χώρους δουλειάς και ζωής
τους, όπως στα μέσα μαζικής μεταφο-
ράς, καθώς και στο χρεοκοπημένο από
τις ιδιωτικοποιήσεις και την υποβάθμιση
υγειονομικό σύστημα.
Κανένας λαός, καμιάς χώρας-κέντρου
του συστήματος αυτού δεν στράφηκε
ενάντια στη Λαϊκή Κίνα, τον κύριο εχθρό
του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού, αλλά
όλες οι κινητοποιήσεις του κόσμου ήταν
ενάντια σ’ αυτό τον πόλεμο και το φασι-
σμό του και χωρίς καμιά διάκριση και δι-
άσπαση ανάμεσα σε εμβολιασμένους και
μη. Κι αυτό σε συνδυασμό μ’ ένα ανθρώ-
πινο, σοσιαλιστικό συναίσθημα συμπα-
ράστασης κι αλληλεγγύης, εθνικής και
διεθνικής, με επικεφαλής τις χώρες και
τους λαούς της Σοσιαλιστικής Κούβας
και της Λαϊκής Κίνας. ΕΙΝΑΙ ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΠΟΥ
ΤΟ ΚΥΡΟΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΓΚΗ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙ-
ΣΜΟΥ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΚΥΡΙΑ
ΣΤΙΣ ΙΔΙΕΣ ΤΙΣ ΧΩΡΕΣ ΚΕΝΤΡΑ ΤΟΥ ΙΜΠΕ-
ΡΙΑΛΙΣΜΟΥ. ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΔΕΝ ΜΕΙΩΘΗΚΕ
ΑΛΛΑ ΕΝΤΑΘΗΚΕ ΚΑΙ ΒΑΘΥΝΕ, ΣΑΝ ΚΑ-
ΘΕ ΦΟΡΑ ΚΑΙ ΠΙΟ ΕΠΕΙΓΟΝ ΚΑΘΗΚΟΝ.
Όπως σε κάθε μέχρι τώρα ιμπεριαλι-
στικό πόλεμο και δικτατορία-φασισμό,
εδώ και πάνω από έναν αιώνα, Η ΑΝΤΙ-
ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΕΙΧΕ ΚΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟ-
ΡΑ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ, ΩΡΙ-
ΜΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΔΙΕΞΟΔΟ. Είναι αυτή η
ωριμότητα και ταξική, επαναστατική και
σοσιαλιστική πάλη των λαών που μεγά-
λωσε και βάθυνε την ολοκληρωτική κρί-
ση αποσύνθεσης του καπιταλισμού-ι-
μπεριαλισμού και στην πανδημία: Ήττες
του σε όλο τον κόσμο και όχι μόνο στο
Αφγανιστάν. Προηγήθηκε το Brexit -προ-
άγγελος πολλών exit- και τώρα σχεδόν
διάλυση ακόμα και του ΝΑΤΟ, κτλ. Απο-
δείχτηκε βέβαια για άλλη μια φορά ότι ο
ιμπεριαλιστικός πόλεμος και φασισμός
«δεν θα πεθάνει από μόνος του, τσάκι-
σέ τον».
Επιβεβαιώνεται με τον πιο κατηγορη-
ματικό τρόπο αυτό που είχε αναλύσει και
προβλέψει ο Χ. Ποσάδας: «το κέντρο που
αποφασίζει στον ιμπεριαλισμό δεν είναι
ούτε καν οι ΗΠΑ-Πεντάγωνο και το ΝΑ-
ΤΟ, αλλά μηχανισμός που βρίσκεται πά-
νω από όλους αυτούς», όπως αποδείχνε-
ται από τη νέα συμμαχία AUCUS ενάντια
στη Λαϊκή Κίνα -και όλη την ανθρωπότη-
τα- που οργάνωσε αυτός ο μηχανισμός,
ανάμεσα στις ΗΠΑ, την Αγγλία και την
Αυστραλία. Όπου βέβαια δεν θα είναι
και πάλι αυτή η συμμαχία που θ’ αποφα-
σίζει, αλλά αυτός ο μηχανισμός, που θ’
αποφασίζει παρά -ακόμα και ενάντιά της
αν χρειαστεί, όπως έκανε κι ενάντια στο
ΝΑΤΟ-, στην άμεση προετοιμασία και ξέ-
σπασμα του Γ’ πυρηνικού ΠΠ.
Στο βαθμό που ο καπιταλισμός-ιμπε-
ριαλισμός συγκεντρώνεται και αποσυ-
ντίθεται οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά,
πολιτιστικά, ηθικά, ταυτόχρονα αποσυ-
ντίθεται αλλά ξανασυγκεντρώνεται και
ξαναοργανώνεται, σε ανώτερο συγκε-
ντρωμένο επίπεδο. Όχι τόσο οικονομικά,
όπου δεν μπορεί να το κάνει λόγω του
εντεινόμενου ταυτόχρονα οικονομικού
ανταγωνισμού μεταξύ τους, αλλά κύρια
στρατιωτικά-φασιστικά, που είναι ο μο-
ναδικός και αναπόφευκτος τρόπος για
να προσπαθήσει να επιβιώσει. Ο «νεκρο-
θάφτης» του, η παγκόσμια εργατική τάξη
και οι σύμμαχοί της, πρέπει και μπορούν,
χρησιμοποιούν και θα χρησιμοποιήσουν
όλα τα αναγκαία μέσα και μέτρα, οικονο-
μικά, κοινωνικά, πολιτικά, επιστημονικά,
πολιτιστικά, ηθικά και βέβαια στρατιω-
τικά, που διαθέτει και αναπτύσσει η αν-
θρωπότητα, για να τον «τσακίσουν», να
τον ανατρέψουν, σαν τη μοναδική διέξο-
δο προς την Διαρκή Πρόοδο και Ειρήνη.
Αυτή που για άλλη μια φορά -σε πόλε-
μο- τρομοκρατήθηκε, πτοήθηκε, υποτά-
χτηκε και τώρα ανοιχτά ταυτίστηκε με
τον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό ΗΤΑΝ ΚΑΙ
Σ’ ΑΥΤΟ ΤΟΝ «ΒΙΟΛΟΓΙΚΟ» ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ
ΦΑΣΙΣΜΟ Η ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΑΡΙ-
ΣΤΕΡΑΣ ΚΑΘΕ ΑΠΟΧΡΩΣΗΣ. Όπως το εί-
δαμε ολοφάνερα και στην Ελλάδα, μέσα
από την «εθνική ομοψυχία» ανάμεσα σ’
αυτή τη γραφειοκρατία και την κυβέρνη-
ση της δεξιάς, ακόμα και με τον «ομόψυ-
χο», από κοινού, εμβολιασμό τους, με τα
εμβόλια των ιμπεριαλιστικών πολυεθνι-
κών και όχι τα δοκιμασμένα επιστημονι-
κά εμβόλια της Κίνας και της Ρωσίας. Αντί
αυτή η γραφειοκρατία να μετατρέψει αυ-
τό τον πόλεμο και το φασισμό στη χώρα,
σε Διαρκή Σοσιαλιστική Επανάσταση,
μέσα από την ταξική, επαναστατική και
σοσιαλιστική πάλη -πράγμα που ο λαός
έδειξε ότι ήταν και είναι πάντα έτοιμος να
κάνει-, αυτή υποτάχτηκε στις πρωτοβου-
λίες και τις κινήσεις του συστήματος και
της κυβέρνησής του, έστω και με αντι-
στάσεις. Αντιστάσεις που δεν είναι παρά
μόνο ένα άλλοθι του κύριου εγκληματι-
κού πλάνου αυτού του συστήματος! Αντί
η γραφειοκρατία να καθοδηγήσει τη θέ-
ληση και την ωρίμανση του λαού ΩΣΤΕ
ΑΥΤΟΣ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΤΗΝ
ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΝΤΙ-
ΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ, ΠΡΟΩΘΩ-
ΝΤΑΣ ΑΜΕΣΑ ΤΙΣ ΕΡΓΑΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΛΑΪΚΕΣ
ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ-ΠΟΛΙ-
ΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΚΟΜΜΑΤΩΝ-ΣΥΝΔΙΚΑ-
ΤΩΝ-ΔΗΜΩΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ
ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΝΔΗΜΙΑ.
ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΤΗΝ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΚΑΙ
ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥΣ ΤΟΥ,
άφησε όλη την πρωτοβουλία σ’ αυτούς
και στους υποτακτικούς υπαλλήλους
τους «επιστήμονες».
Αλλά είναι τόσο ώριμες οι συνθήκες
για την ανατροπή του καπιταλιστικού
συστήματος, ώστε από αυτή τη συμμα-
χία και ταύτιση της γραφειοκρατίας μαζί
του δεν μπόρεσε να επωφεληθεί ο φασι-
σμός σαν κίνημα και μαζικό κόμμα -έξω
από τις φασιστικές δολοφονικές συμμο-
ρίες, που προσπάθησαν ακριβώς να χρη-
σιμοποιήσουν τους «αντι-εμβολιαστές»-,
όπως έγινε στον Β’ ΠΠ και με την άνο-
δο του ναζιφασισμού στην εξουσία στη
Γερμανία και την Ιταλία. Όταν η γραφειο-
κρατία, πριν και μετά τον πόλεμο εκείνο,
αντί να κάνει το Μέτωπο της Αριστεράς
και την Κυβέρνησή του στο δρόμο προς
το Εργατικό Κράτος και το σοσιαλισμό,
άφησε τον πόλεμο στα χέρια του δήθεν
«δημοκρατικού» καπιταλισμού-ιμπε-
ριαλισμού από τη μια και του ναζιφασι-
σμού που ο ίδιος γέννησε από την άλλη,
λες και επρόκειτο για δύο διαφορετι-
κά στρατόπεδα! Άλλο πράγμα θα ήταν
η αποκλειστικά τακτική και μόνο χρησι-
μοποίηση του «δημοκρατικού», ενάντια
στο ναζιφασιστικό καπιταλισμό-ιμπερια-
λισμό, μετατρέποντας άμεσα τον πόλεμο
σε σοσιαλιστική επανάσταση, όπως έκα-
ναν οι Λένιν-Τρότσκι-Μπολσεβίκοι.
Είναι γι’ αυτό που η αντίστροφη μέ-
τρηση που έχει αρχίσει, για την απομά-
κρυνση της ΝΔ από την κυβέρνηση, δεν
πρέπει ν’ αφεθεί στο αργό ή/και σταμα-
τημένο καπιταλιστικό ρολόι της γραφει-
οκρατίας της Αριστεράς και των συνδι-
κάτων, αλλά στο πάντα καινούργιο και
γρήγορο ιστορικό-κοινωνικό αντικαπι-
ταλιστικό ρολόι του εργατικού και λαϊ-
κού κινήματος, των Κομμάτων της Αρι-
στεράς και του Μετώπου Κομμάτων της
Αριστεράς-Συνδικάτων και της Κυβέρνη-
σής του. Αλλά ενάντια στις γραφειοκρα-
τίες τους, με νέες ηγεσίες, με άμεσα δη-
μοκρατική επέμβαση των μαζών παντού
-και μέσα στα Κόμματα της Αριστεράς-
και αντικαπιταλιστικό-αντιιμπεριαλιστι-
κό πρόγραμμα και πολιτική.
Είναι το ρολόι της ταξικής, επαναστα-
τικής και σοσιαλιστικής πάλης των μα-
ζών που κάθε τόσο ανατρέπει, ακόμα και
εκλογικά τη δεξιά στην Ελλάδα και σε
όλο τον κόσμο από την κυβέρνηση, αλλά
η γραφειοκρατία της αριστεράς κάνει το
παν και ξαναβάζει τη δεξιά στην κυβέρ-
νηση, τις περισσότερες φορές συνειδη-
τά, αντεπαναστατικά, στην προσπάθειά
της να συγκρατήσει τις μάζες στα πλαίσια
του συστήματος. Γιατί με τις Κυβερνήσεις
της Αριστεράς που κατακτούν, ακόμα και
εκλογικά, αυτές χρησιμοποιούν αυτή την
ευνοϊκή εκλογική κυβερνητική συνθήκη
και «παίρνουν πολύ αέρα» -έτσι το σκέ-
φτεται και η γραφειοκρατία αλλά «για να
τους κόψει αυτόν τον αέρα»- για να πά-
νε πολύ πιο μακριά από μια κυβέρνηση
στα πλαίσια του συστήματος, δηλαδή να
προχωρήσουν γρήγορα στην πορεία και
στη διέξοδο προς το Επαναστατικό κι Ερ-
γατικό Κράτος και το σοσιαλισμό. Και σ’
αυτή την πορεία να οικοδομήσουν την
επιστημονική σοσιαλιστική, πραγματι-
κά μαρξιστική-λενινιστική ηγεσία, που
θα καταργήσει το καπιταλιστικό σύστη-
μα και μαζί του τις γνήσιες πολιτικές ηγε-
σίες της δεξιάς και ακροδεξιάς, αλλά και
τις γραφειοκρατικές ηγεσίες της αριστε-
ράς. Κι αυτό και οι δύο τους βέβαια δεν
το θέλουν
Η δεξιά μπορεί να παραμένει στην κυ-
βέρνηση της χώρας γιατί το μονόδρο-
μο, στα πλαίσια του καπιταλισμού, που
εφαρμόζει, δηλαδή τα πολεμικά ιμπε-
ριαλιστικά σχέδια και δράσεις που υπη-
ρετεί στη χώρα και στον κόσμο και το
συνοδό φασισμό-δικτατορία των μο-
νοπωλίων -στους θεσμούς κι απευθείας
ενάντια στις μάζες της χώρας-, δεν μετα-
τρέπουν άμεσα σε Διαρκή Σοσιαλιστική
Επανάσταση τα Κόμματα της Αριστεράς
και τα συνδικάτα, αλλά πάνε πίσω από
αυτά τα σχέδια του υπάρχοντος συστή-
ματος, έστω και προβάλλοντας κάποιες
αντιστάσεις. Προσπαθούν να σώσουν
«οτιδήποτε αν σώζεται», αλλά δεν σώζε-
ται τίποτα για τις μάζες σε τέτοια κυρίαρ-
χα πλαίσια-σχέδια, σώζεται όμως έτσι η
γραφειοκρατία, που μόνο από τον καπι-
ταλισμό-ιμπεριαλισμό μπορεί να τροφο-
δοτεί και τα δικά της υλικά συμφέροντα.
Είναι ακριβώς γιατί «βρισκόμαστε
στην εποχή των Σοσιαλιστικών Επανα-
στάσεων» ήδη εδώ και πάνω από ένα αι-
ώνα, αυτών που καταργούν τον καπιτα-
λισμό-ιμπεριαλισμό και ταυτόχρονα εν
δυνάμει τη γραφειοκρατία, που αυτή η
τελευταία συμμαχεί, υποτάσσεται κι εν-
σωματώνεται πλήρως στον καπιταλιστι-
κό σύστημα και σε όλες τις εκφράσεις,
δομές και μορφές του. Κι όταν μπορέσει
οπισθοδρομεί ακόμα και Εργατικά Κρά-
τη, νικηφόρα αυτών των Σοσιαλιστικών
Επαναστάσεων, όπως έκανε στην ίδια
την ΕΣΣΔ. Αν ήταν στο χέρι της θα εξα-
φάνιζε τα ίδια της τα Κόμματα, όπως έχει
κάνει ήδη σε πολλές περιπτώσεις και σε
πολλές χώρες του κόσμου. Αν δεν γίνεται
παντού είναι γιατί τα Κόμματα αυτά και
τα συνδικάτα είναι κατακτήσεις της πά-
λης των μαζών που τα διεκδικούν και τα
στηρίζουν σαν δικά τους. Κι εδώ κι έναν
αιώνα αυτή η πάλη τους είναι όχι μό-
νο ενάντια -και για κατακτήσεις- στο κα-
πιταλιστικό σύστημα, αλλά και για την
αντικαπιταλιστική-αντιιμπεριαλιστική
και σοσιαλιστική πάλη, κατακτήσεις και
κοινωνικο-οικονομική διέξοδο στο Επα-
ναστατικό κι Εργατικό Κράτος.
Όλες οι γραφειοκρατικές ηγεσίες, ενώ
ξέρουν ότι υπάρχει ο προοδευτικός μο-
νόδρομος της ανατροπής του καπι-
ταλισμού-ιμπεριαλισμού, της ολοκλη-
ρωτικής κρίσης αποσύνθεσής του, του
πολέμου και του φασισμού του, για να
μπορέσει να υπάρξει η Διαρκής Πρόο-
δος και Ειρήνη, που είναι ο δρόμος προς
το σοσιαλισμό, είτε τον αποφεύγουν συ-
νειδητά, είτε τον προδίδουν όταν οι μά-
ζες και η επαναστατική, κομμουνιστι-
κή και σοσιαλιστική πρωτοπορία τους
τον επιβάλλουν. Στην πιο συγκαλυμμένη
περίπτωση τον αναβάλλουν αορίστως,
μέχρι να υπάρξει «επαναστατική κατά-
σταση», τη στιγμή που αυτό αντιφάσκει
ανταγωνιστικά με το γεγονός ότι ήδη
«βρισκόμαστε στην εποχή του περάσμα-
τος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλι-
σμό και των Σοσιαλιστικών Επαναστά-
σεων», εδώ και έναν αιώνα. Όπου όπως
έχουμε τονίσει, έτσι, «επαναστατική κα-
τάσταση» κι «επανάσταση» είναι έννοιες
ιστορικο-κοινωνικές που ταυτίζονται και
την ίδια στιγμή, σ’ αυτή ακριβώς την επο-
χή. Ενώ στην καλύτερη περίπτωση υπάρ-
χουν ηγεσίες (ούτε αυτό δεν αφορά την
έτσι κι αλλιώς αντιδραστική κι αντεπα-
ναστατική γραφειοκρατία) που είτε σε-
χτάρια-μαξιμαλιστικά, είτε οπορτουνι-
στικά-ρεφορμιστικά, δεν ξέρουν, ή/και
δεν μπορούν έτσι να προωθήσουν αυτό
το σοσιαλιστικό δρόμο-διέξοδο.
Ο καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός και οι
κυβερνήσεις του «καίνε» τις χώρες, μετα-
φορικά και πραγματικά -όπως έγινε στην
Ελλάδα το καλοκαίρι- και με την σντι-«-
πράσινη ανάπτυξη», ενάντια στη ζωή,
την εργασία και το περιβάλλον του κό-
σμου. Ταυτόχρονα με αφορμή τη δικτα-
τορία του ιμπεριαλιστικού Facebook,
ακόμα και το περιοδικό TIME του συ-
στήματος αποκαλεί το σημερινό καπι-
ταλισμό «καπιταλισμό της επιτήρησης».
Όπου βέβαια διαπιστώνει σ’ αυτή την
«επιτήρηση» το τέλος του, γι’ αυτό άλλω-
στε την κάνει, για να δει πώς θα επιβιώσει
με τον πόλεμο και το φασισμό, σίγουρα
όχι μόνο μ’ αυτόν του facebook!
Οι μάζες της Ελλάδας όχι μόνο δεν
πτοήθηκαν από την πανδημία και τις φω-
τιές, αλλά αντίθετα τις μετέτρεψαν σε
μια μεγάλη κινητοποίηση κι ενότητα λα-
ϊκή, ώστε ανάγκασαν ακόμα και την κυ-
βέρνηση της δεξιάς ν’ ανασχηματίσει τον
υπεύθυνο υπουργό Προστασίας (βλέπε
καταπίεσης) του Πολίτη, αντικαθιστώ-
ντας ένα στέλεχος της «σοσιαλιστικής»
γραφειοκρατίας (Χρυσοχοΐδη) με στέ-
λεχος της «κομμουνιστικής» (Θεοδωρι-
κάκο), ταυτόχρονα βέβαια ενισχύοντας
την ακροδεξιά-φασιστική πτέρυγα της
ΝΔ στην κυβέρνησή της! Και η γραφει-
οκρατία του ΚΚΕ δεν έκανε καμιά κατα-
δίκη του πρώην στελέχους της, για να
μη μάθουν τα νεότερα μέλη και στελέ-
χη του ΚΚΕ τί τους επιφυλάσσει αυτή η
γραφειοκρατία αν δεν την ανατρέψουν.
Από αυτά τα «ήθη και έθιμα» της γραφει-
οκρατίας δεν μπόρεσε να ξεφύγει και ο
Μίκης Θεοδωράκης -άλλωστε και πρώην
υπουργός της δεξιάς-, που με το θάνατό
του δεν τίμησε ούτε το ίδιο του το μεγά-
λο μουσικό έργο, εμπνευσμένο και από
τους αγώνες του λαού και προτίμησε να
παραδοθεί στο σύστημα και στους πα-
πάδες του και όχι στο λαό, σ’ έναν παλ-
λαϊκό αποχαιρετισμό του και ταυτόχρο-
να ξεσηκωμό-διαδήλωση ενάντια στο
σύστημα και στην κυβέρνηση της δεξι-
ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ • 3
άς, όπως έκαναν ενάντια στον Μητσοτά-
κη έστω και οι λίγοι αριστεροί αγωνιστές
που παραβρέθηκαν στην ακολουθία
στην εκκλησία. Διαδήλωση που θα ήταν
από τις πιο μαζικές. Σ’ ένα λαό που τον
θαύμασε και τίμησε όσο ήταν στη ζωή
και τον χρησιμοποίησε και θα συνεχίσει
να τον χρησιμοποιεί και μετά το θάνατό
του, στους αγώνες του!
Στις περισσότερες χώρες του κόσμου,
ιδιαίτερα της Ευρώπης και σίγουρα της
Ελλάδας, όπου υπάρχουν Κόμματα της
Σοσιαλιστικής, Κομμουνιστικής, Ριζο-
σπαστικής, Οικολογικής και Εξωκοινο-
βουλευτικής Αριστεράς, ή/και Επανα-
στατικά Εθνικιστικά-Αντιιμπεριαλιστικά
Κόμματα, αυτά ακόμα και εκλογικά εξα-
σφαλίζουν συνολικά πολύ πάνω από το
50% των ψήφων. Στην Ελλάδα μάλιστα
εδώ και δεκαετίες φτάνει το 60%. ποσο-
στό που κοινωνικά είναι πολύ μεγαλύτε-
ρο. Κάτι που σημαίνει ότι μπορούν να πά-
νε στη Λαϊκή Επαναστατική Κυβέρνηση
κι από εκεί στην Εργατική-Λαϊκή Εξου-
σία: Με Μέτωπο και Κυβέρνηση της Αρι-
στεράς, Συντακτική Συνέλευση, Άμεση,
Σοβιετική, Δημοκρατία, Εργατικός-Κοι-
νωνικός Έλεγχος παντού, Έλεγχος που,
έχοντας την πικρή εμπειρία και το συ-
μπέρασμα της αδυναμίας του καπιτα-
λισμού-ιμπεριαλισμού να ικανοποιήσει
ακόμα και τις ελάχιστες ανάγκες της ζω-
ής και της εργασίας του κι αντίθετα την
εμπειρία του διαρκούς αντιλαϊκού -με
όλα τα μέσα- πολέμου και φασισμού του
συστήματος, καταλήγει άμεσα στην ανά-
γκη και τη δυνατότητα, έτσι, των κρατι-
κοποιήσεων και του δημοκρατικά συγκε-
ντρωμένου σχεδιασμού της οικονομίας
προς όφελος του λαού. Αν δεν το κάνουν
είναι γιατί οι γραφειοκρατίες τους έχουν
ήδη εκφυλίσει ακόμα και τον οπορτουνι-
σμό-ρεφορμισμό και το σεχταρισμό-μα-
ξιμαλισμό τους, σε πλήρη ταύτιση με
τον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό το πρώ-
το δίδυμο και σε απομόνωση και καταδί-
κη όχι του συστήματος αλλά των άλλων
Κομμάτων της Αριστεράς, το δεύτερο δί-
δυμο, όπως έχουμε ήδη αναλύσει κι ανα-
φέρει και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε.
Τέτοιος, εκφυλισμένος οπορτουνισμός
και σεχταρισμός της γραφειοκρατίας συ-
νυπάρχουν, την ίδια στιγμή, ούτε καν σε
διαφορετικές φάσεις, όπως συνέβαινε
πριν, πάντα βέβαια σαν οι δύο όψεις του
ίδιου νομίσματος! Αλλά τα Κόμματα της
Αριστεράς, σαν Πολιτικά Όργανα που
είναι κατακτήσεις των μαζών, διώχνο-
ντας αυτές κάθε τόσο τις γραφειοκρατί-
ες τους, τα κάνουν να περνάνε μια «κρί-
ση ανόδου» τα Κομμουνιστικά και μια
«κρίση αναπροσανατολισμού» τα Σοσι-
αλιστικά (Χ. Ποσάδας), πάνω στις οποί-
ες κρίσεις (σαν αυτή που περνάει το ΠΑ-
ΣΟΚ) θα στηριχτούν οι κομμουνιστικές
και σοσιαλιστικές μάζες και η πρωτο-
πορία τους για να τα πάρουν στα χέρια
τους, ανατρέποντας μια και καλή τις γρα-
φειοκρατίες τους.
4 • ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ
Ανεπιφύλακτη αλληλεγγύη στο
Εργατικό Κράτος της Κούβας
Δήλωση της εφημερίδας «Ποσαδική
Φωνή»-Ουρουγουάη
14/7/2021
Η πλειοψηφία των αντιπροσώπων του
ΟΗΕ μίλησε για άλλη μια φορά για τον
τερματισμό των αμερικανικών κυρώσε-
ων ενάντια στην Κούβα, με 184 ψήφους
υπέρ και 2, των ΗΠΑ και του Ισραήλ, κα-
τά, εκφράζοντας έτσι σχεδόν ομόφωνα
την αναγνώριση της Κούβας για τον αλ-
ληλέγγυο και σαν δημόσιο αγαθό ρόλο
της στην ανθρωπότητα, ξεπερνώντας
έναν πλήρη αποκλεισμό, το μεγαλύτερο
στην ιστορία -άλλη μια ιμπεριαλιστική
γενοκτονία για πάνω από 60 χρόνια- αλ-
λά που επιβιώνει για και με όλους τους
λαούς του κόσμου, ειδικά τώρα, στην
καταστροφική καπιταλιστική πανδημία.
Αλλά το κατάφερε με το σοσιαλισμό και
την επιστήμη, δημιουργώντας επίσης τα
πρώτα εμβόλια της Λατινικής Αμερικής
(το Soberana και το Abdala, αναγνωρι-
σμένα από τον ΠΟΥ και με πολύ υψη-
λή αποτελεσματικότητα πάνω από το
92% ). Με την υποστήριξη και τον παρό-
μοιο σχεδιασμό τους με αυτά της Ρωσι-
κής Ομοσπονδίας και της Κίνας, αυτά τα
εμβόλια δεν είναι κερδοσκοπικά, αλλά
αποτελούν δημόσιο αγαθό της επιστή-
μης για την ανθρωπότητα.
Η Κούβα στέλνει ανθρώπινες ομάδες
υψηλής εξειδίκευσης σε αμέτρητες πε-
ριοχές του κόσμου για αλληλεγγύη εδώ
και πολλά χρόνια. Οι Κουβανικές Ταξι-
αρχίες της Επιχείρησης Milagro έδωσαν
το φως και το δικαίωμα να ΒΛΕΠΟΥΝ σε
εκατομμύρια ανθρώπους που έπασχαν
από καταρράκτη και άλλες ασθένειες
των ματιών, αποκαθιστώντας με πλήρη
αρμονία τη θεμελιώδη λειτουργία της
όρασης. Δίνοντας αγάπη, έλαβαν αγά-
πη από διαφορετικές γωνιές του πλα-
νήτη. Η Κούβα μεγαλώνει συνεχώς σε
κύρος κι αποτελεί παράδειγμα, σημείο
αναφοράς ανθρωπιστικής αριστείας σε
όλο τον κόσμο. Με αφορμή την παν-
δημία, έστειλε ταξιαρχίες αλληλεγγύ-
ης στην Ιταλία, την Αφρική κι αμέτρητες
περιοχές του κόσμου.
Είναι γι’ αυτό, λόγω της αξιοπρεπούς
αντίστασης της Κούβας στα σαμποτάζ
και στις απόπειρες των γιάνκηδων και
κυρίως λόγω της αξιοπρέπειας να παρα-
μείνει σταθερή και να προχωρήσει, πα-
ρά τις δυσκολίες που προκλήθηκαν από
τα 60 χρόνια του γενοκτονικού ιμπερια-
λιστικού αποκλεισμού, που σήμερα, ο
γιάνκικος ιμπεριαλισμός και ο ευρωπα-
ϊκός και παγκόσμιος καπιταλισμός, εξα-
πολύουν μια πολιορκία με ψέματα από
τα ΜΜΕ -τα οποία βέβαια δεν ξεγελούν
πια κανέναν-, αλλά επιδιώκουν να δι-
αστρεβλώσουν την αιτία του ιμπερια-
λιστικού αποκλεισμού για την έλλειψη
τροφίμων, φαρμάκων, πετρελαίου, ζω-
τικών υλικών για την οικονομία, καθι-
στώντας δύσκολη την καλλιέργεια ζα-
χαροκάλαμου και άλλων στοιχείων
απαραίτητων για την παραγωγή και τη
ζωή των κουβανικών μαζών.
Απευθυνόμαστε στον ουρουγουα-
νό λαό που έχει δεχτεί τόσα πολλά κα-
λά από την Κούβα και τη Βενεζουέλα, με
επικεφαλής τον Τσάβες και τον Κάστρο,
να επαναλάβει την ενεργό αγωνιστική
αλληλεγγύη, την παράδοση των δεκά-
δων χιλιάδων Επιτροπών Αλληλεγγύ-
ης με την Κουβανική Επανάσταση, που
αναπτύχθηκαν σε όλη την Ουρουγου-
άη, σε όλη την Αμερική και τον κόσμο. Ν’
αποκατασταθεί η UNASUR βασισμένη
στους μεγάλους αγώνες των λαών της
Χιλής, με τη λειτουργία της Συντακτι-
κής Συνέλευσης υπό την προεδρία της
διακεκριμένης συντρόφισσας Μαπού-
τσε, Ελίσα Λονκόν, τους μεγάλους μαζι-
κούς αγώνες του κολομβιανού λαού, το
συνέδριο των αυτόχθονων λαών στην
Κάουκα-Κολομβία, τις μεγάλες μαζικές
κινητοποιήσεις στην Αργεντινή, στους
γιορτασμούς του «το ποδόσφαιρό μας
είναι περονικό» και σε όλους τους μεγά-
λους αγώνες των μαζών.
Στην Ουρουγουάη, η τεράστια λαϊκή
συλλογή υπογραφών, που πραγματο-
ποιήθηκε σε γειτονιές, εργοστάσια, κέ-
ντρα σπουδών, κέντρα εργασίας, πλα-
τείες, σε όλη τη χώρα (περίπου 800
χιλιάδες υπογραφές για την επικύρω-
ση της διεξαγωγής δημοψηφίσματος
που επιβάλλει την ανάκληση του λεγό-
μενου LUC -νόμου έκτακτης ανάγκης- ο
οποίος περιέχει νεοφιλελεύθερα μέτρα,
που επηρεάζουν πολλά δικαιώματα που
κατακτήθηκαν στους μεγάλους αγώνες
του λαού της Ουρουγουάης.
Ο περουβιανός λαός, από τα πιο μα-
κρινά μέρη της χώρας, υπερασπίζεται
στους δρόμους την εκλογική νίκη του
Πέδρο Καστίγιο, τον οποίο η περου-
βιανή αστική τάξη δεν θέλει ν’ ανακη-
ρύξει σαν νόμιμο εκλεγμένο Πρόεδρο.
Έτσι αγωνίζεται όλη η Λατινική Αμερική,
χτίζοντας τα μαζικά λαϊκά όργανά της
κι αυτός είναι ο πανικός του γιάνκικου
ιμπεριαλισμού, γιατί αντιμετωπίζει την
πρόοδο της λατινοαμερικάνικης και πα-
γκόσμιας Διαρκούς Επανάστασης.
Είναι γι’ αυτό που αποκλείει την Κού-
βα επί 60 χρόνια, περικυκλώνει και δη-
μιουργεί προκλήσεις, καθημερινά, ενά-
ντια στη Ρωσία και την Κίνα, ενάντια στο
επαναστατικό προτσές στη Βενεζουέ-
λα. Βλέπει ότι δεν μπορεί πλέον να στη-
ρίξει τη γενοκτονία του Μπολσονάρο
στη Βραζιλία. Και την ίδια στιγμή που οι
αγώνες στους δρόμους σε όλη τη Βρα-
ζιλία εντείνονται, ο ιμπεριαλισμός κατα-
στρέφει το λαό της Αϊτής. Έτσι, η αυτο-
κρατορία είναι ανίσχυρη να σταματήσει
την επιρροή του Κουβανικού Εργατικού
Κράτους, της Κίνας και της Ρωσίας, του
Επαναστατικού Κράτους της Βενεζου-
έλας και χρησιμοποιεί μιντιακές συκο-
φαντίες, επιθέσεις με μη επανδρωμένα
αεροσκάφη και ένοπλους ενάντια στον
Πρόεδρο Μαδούρο και την επαναστατι-
κή πολιτικο-στρατιωτική δομή.
Πρέπει να οργανωθούμε σε όλη τη
Λατινική Αμερική, την Κεντρική Αμερι-
κή, όπως και ο λαός των ΗΠΑ, του Κα-
ναδά, οι ευρωπαϊκές μάζες, οι μάζες στη
Μέση Ανατολή, την Ασία, την Αφρική,
τη Ρωσική Ομοσπονδία, τη Λαϊκή Δημο-
κρατία της Κίνας, τα συνδικάτα, οι κοι-
νωνικές οργανώσεις, οι υπερασπιστές
του περιβάλλοντος, προετοιμάζοντας
ένα μεγάλο Συνέδριο των Λαών του Κό-
σμου, για την κοινωνική δικαιοσύνη και
το σοσιαλισμό. Ν’ ανοίξει μια παγκόσμια
συζήτηση όπου η ανθρωπότητα μπο-
ρεί να συμφωνήσει με τον εαυτό της,
καθώς θα θάβει την επιθετικότητα που
βασίζεται στην κοινωνική, πολιτική, φυ-
λετική κι ανάμεσα στα φύλα ανισότητα
κ.λπ. Αλληλεγγύη στους πληθυσμούς
που υφίστανται τη μόλυνση και το θά-
νατο από την πανδημία, παίρνοντας όλα
τα απαραίτητα μέτρα για τον τερματι-
σμό του ιού, εμβολιασμούς για την προ-
στασία μας, αλλά παίρνοντας και όλα τα
αναγκαία μέτρα και προωθώντας την
επιστημονική έρευνα, αφιερώνοντας
πόρους σ’ αυτόν τον στόχο.
Να οργανώσουμε Συνελεύσεις, Δια-
δηλώσεις, Ηπειρωτική Στάση Εργασί-
ας -όπως είναι η αλληλεγγύη που κή-
ρυξε η PIT -CNT στην Ουρουγουάη- για
την υπεράσπιση της Κούβας, της Βενε-
ζουέλας, της Αϊτής, της Βολιβίας, της Αρ-
γεντινής, μαζί με τη Ρωσία, το Ιράν, την
Παλαιστίνη, την Κίνα, τη Βόρεια Κορέα
και όλες τις προοδευτικές δυνάμεις.
Έξω ο ιμπεριαλισμός από όλη την
Αμερική! Συντακτικές Συνελεύσεις και
Συμμετοχικά Συντάγματα στη Χιλή μα-
ζί με τους γηγενείς λαούς, Συμμετοχικές
Δημοκρατίες βασισμένες στα συνδικά-
τα, τις γυναίκες και τους νέους! Αντιιμπε-
ριαλιστικό και Αντικαπιταλιστικό Ενιαίο
Μέτωπο για τη ζωή και τον σοσιαλισμό!
Ουρουγουάη. - 12.7.2021
email: vozposadista.uruguay@gmail.com
ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ
3ΜΗΝΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ
Διευθυντής-Εκδότης-Υπεύθυνος Ύλης
Μιχάλης Μπούμης
Λεωφ. Δημοκρατίας 35, 14572, Δροσιά
Τηλ. και Φαξ 2108134278
e-mail: mijboumis@gmail.com
Αφγανιστάν: Η χρεοκοπία του ιμπεριαλισμού
και η προετοιμασία του πολέμου
Παρουσίαση
Δημοσιεύοντας αυτό το κείμενο έχου-
με να παρατηρήσουμε κριτικά ότι λείπει
σχεδόν εντελώς η ταξική πάλη: αστική τά-
ξη και ιμπεριαλιστές σύμμαχοί της από τη
μια, εργατική τάξη και σύμμαχοί της από
την άλλη, καθώς και η ανάγκη των κοινω-
νικών μετασχηματισμών, επιστρέφοντας
και ξεκινώντας από το ανυψωμένο σημείο
που είχε αφήσει τη χώρα η Κυβέρνηση των
Κομμουνιστών και η Σοβιετική Επέμβαση.
Όπως επίσης ότι είναι εντελώς λαθεμένη
η πρόταση: «θα τείνουν πάνω απ’ όλα να
βρουν μια θέση σ’ έναν νέο διεθνή καταμε-
ρισμό εργασίας, όπου η οικονομική ανταλ-
λαγή πραγματοποιείται με αμοιβαίο σεβα-
σμό ανάμεσα στους συνεργάτες». Αυτό
γίνεται μόνο όταν αυτή η «οικονομική
ανταλλαγή» γίνεται με Εργατικά και Επα-
ναστατικά Κράτη και όχι βέβαια με τον κα-
πιταλισμό-ιμπεριαλισμό.
Ταυτόχρονα και σ’ αυτό το φύλλο της
Κομμουνιστικής Ενότητας θα δημοσιεύ-
σουμε κείμενα του Χ. Ποσάδας πάνω στο
θέμα που διαπραγματεύονται οι σύντρο-
φοι, για να υπάρχει η μαρξιστική-λενινιστι-
κή-τροτσκιστική-ποσαδική καθοδήγηση
στα προτσές, που δεν αλλάζουν καθόλου
στο ταξικό περιεχόμενό τους και την ανά-
γκη και δυνατότητα της Διαρκούς Σοσιαλι-
στικής Επανάστασης και σχεδόν καθόλου
στις μορφές, που αναγκαστικά ορισμένες
αλλάζουν όσο αφορά κύρια τα πρόσωπα,
τους ηγέτες και τους πολιτικούς σχηματι-
σμούς.
Η αποχώρηση του στρατού του συ-
νασπισμού ΗΠΑ-ΝΑΤΟ από το Αφγανι-
στάν είναι μια χρεοκοπία του ιμπερια-
λισμού. Χρεοκοπία των πολιτικών του
στόχων να χρησιμοποιήσει ένα κράτος,
το Αφγανιστάν, σαν όργανο αποσταθε-
ροποίησης και πρόκλησης ενάντια στην
Κίνα, τη Ρωσία και το Ιράν. Χρεοκόπησε
στο να οικειοποιηθεί τον τεράστιο πλού-
το του Αφγανιστάν, που θα του είχε δώ-
σει ανταγωνιστικό πλεονέκτημα με την
ΕΕ, την Ιαπωνία και την Κίνα. Και τελικά
εξασθένησε την επιρροή του σαν ηγέ-
της του καπιταλιστικού στρατοπέδου.
Η εισβολή του 2001, με το πρόσχη-
μα του «πολέμου κατά της τρομοκρα-
τίας» ήταν ένα πλήρες φιάσκο. Οι ΗΠΑ
δεν είχαν το συμφέρον ή την ικανότητα
ν’ αναπτύξουν μια κοινωνική βάση στην
περιοχή, κάτι που θα τους επέτρεπε να
χρησιμοποιήσουν τη χώρα, όχι μόνο σε
λιγότερο χρόνο και πιο αποτελεσματικά,
αλλά και με καπιταλιστικές βάσεις, όσο
αφορά τη διακυβέρνηση της χώρας, να
εκμεταλλευτούν τον πλούτο της. Αντί γι’
αυτό αποφάσισαν τη λεηλασία και την
αποσταθεροποίηση με στρατιωτικά μέ-
σα κι έτσι αποδυναμώθηκαν και στρα-
τιωτικά, γιατί είναι αδύνατο να αποφα-
σίσουν σε τόσα μέτωπα. Η έξοδός τους
επιτάχυνε αυτό το προτσές, αφήνο-
ντας τον πολεμικό και ιατρικό εξοπλισμό
εγκαταλειμμένο.
Ο απολογισμός αυτού του πολέμου
ήταν αρνητικός για την αμερικανική κυ-
βέρνηση, η οποία έχει επενδύσει εκα-
τομμύρια δολάρια, υπέστη πολλές απώ-
λειες στο στρατό και άφησε πίσω της
ισοπεδωμένες πόλεις, θανάτους αμά-
χων, εξαθλίωση και πείνα στον πληθυ-
σμό, χωρίς καμία δομή για την ανάπτυ-
ξη της οικονομίας και την κοινωνίας. Η
μόνη δραστηριότητα ήταν η καλλιέρ-
γεια οπίου στην οποία αφοσιώθηκαν οι
πολέμαρχοι και οι Ταλιμπάν, οι οποίοι το
εξήγαγαν πέραν των συνόρων, ιδίως της
Τουρκίας και του Πακιστάν, ή το αντάλ-
λαζαν με όπλα με τον αμερικανικό στρα-
τό, που μαζί με τις βάσεις τις δικές τους
και του ΝΑΤΟ έπαιζαν το ρόλο του διακι-
νητή των ναρκωτικών.
Η Μέση Ανατολή ήταν μια μαύρη τρύ-
πα για την αμερικανική επιχείρηση, κα-
θώς έχει δαπανήσει περισσότερα από 6
δισεκατομμύρια ευρώ στους πολέμους
της περιοχής, με αρνητικά αποτελέσμα-
τα. Η ήττα στη Συρία, η αποτυχία της Σα-
ουδικής Αραβίας στον πόλεμο στην Υε-
μένη, η απώλεια του ελέγχου του Ιράκ,
η συνεχής ένταση ανάμεσα στην Παλαι-
στίνη και το Ισραήλ, καθώς και η έξο-
δος από το Αφγανιστάν, προκάλεσαν
την απώλεια της ιμπεριαλιστικής πρω-
τοβουλίας και όλου του κοινωνικού και
πολιτικού κύρους τους.
Σ’ αυτούς τους πολέμους, οι μισθο-
φόροι -αποβράσματα που προσλήφθη-
καν από μεγάλες εταιρείες, που αντικα-
τέστησαν έτσι τον αμερικανικό στρατό
στις πιο βρώμικες λειτουργίες (καταστο-
λή, δολοφονίες, βασανιστήρια)- έπαι-
ξαν σημαντικό ρόλο. Αντιπροσώπευαν
εκπαιδευμένες και καλά οπλισμένες πα-
ραστρατιωτικές δυνάμεις. Είναι αυτές οι
εταιρείες και οι κατασκευαστές όπλων
που πλούτισαν σ’ αυτόν τον πόλεμο. Αυ-
τό επιβεβαιώνει ένα συμπέρασμα που
διδάσκεται στις στρατιωτικές ακαδημί-
ες: στον πόλεμο αυτό που αποφασίζει
είναι το πεζικό! Με τους μισθοφόρους
ο Αννίβας έχασε τους Πουνικούς Πολέ-
μους με τη Ρώμη, οι ΗΠΑ έχασαν τον
Κόλπο των Χοίρων στην Κούβα και τώρα
χάνουν το Αφγανιστάν.
Αντίθετα, ο αφγανικός στρατός, χωρίς
καμία μορφή προετοιμασίας και κινή-
τρων και σε μεγάλο βαθμό αναλφάβη-
τος, δεν είχε κανένα άλλο στήριγμα έξω
από τα στρατεύματα του συνασπισμού
ΗΠΑ-ΝΑΤΟ. Αντιμέτωπος με την προώ-
ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ • 5
θηση των Ταλιμπάν, γρήγορα διαλύθη-
κε. Ένας τέτοιος στρατός δεν μπορεί κα-
νένας να ισχυριστεί ότι θα μπορούσε να
παλέψει για μια κυβέρνηση που επιβλή-
θηκε από τις ΗΠΑ και της οποίας η σημα-
ντικότερη ιδιότητα ήταν η διαφθορά και
η οποία γρήγορα έφυγε από τη χώρα,
μπροστά στην προώθηση των Ταλιμπάν.
Παρά την αποχώρηση αυτή, οι ΗΠΑ
και το ΝΑΤΟ θα τροφοδοτήσουν τρο-
μοκρατικές ενέργειες, όπως αυτή που
συνέβη στο αεροδρόμιο της Καμπούλ
και θ’ αναβιώσουν την Αλ Κάιντα και το
Ισλαμικό Κράτος, γιατί πρέπει να διατη-
ρήσουν ένα κλίμα έντασης και τρόμου,
σε μια προσπάθεια ν’ αποφύγουν την
αναπόφευκτη επιρροή του Ιράν, της Κί-
νας και της Ρωσίας στην περιοχή .
Από τη σοσιαλιστική φάση με
την επέμβαση της ΕΣΣΔ, στην
επιστροφή των Ταλιμπάν
Είναι πολύ σημαντικό να διαφορο-
ποιήσουμε αυτό που είναι εισβολή από
αυτό που είναι η επέμβαση. Η αμερικα-
νική εισβολή σάρωσε το Αφγανιστάν
κι εμπόδισε την ανάπτυξή του, ενώ το
1979 η επέμβαση της Σοβιετικής Ένω-
σης υποστήριξε την κυβέρνηση, κα-
θοδηγούμενη από τους κομμουνιστές
στην Καμπούλ και η οποία προώθησε
ένα πρόγραμμα κοινωνικού μετασχημα-
τισμού στη χώρα.
Το 1978, μια λαϊκή επανάσταση, με επι-
κεφαλής το Λαϊκό Δημοκρατικό Κόμμα
του Αφγανιστάν, ξέσπασε ενάντια σε μια
ετοιμοθάνατη μοναρχία, υποστηριζόμε-
νη από τους Βρετανούς και τους Αμερι-
κανούς. Είναι τότε που έπεσε ο Μοχάμ-
μαντ Ντουστ, ξάδερφος του βασιλιά
Ζαχίρ Σαχ. Οι μεγάλες βορειοαμερικα-
νικές εφημερίδες έδειχναν την έκπληξη
απέναντι σ’ αυτή τη δύναμη και το λαϊκό
χαρακτήρα της επανάστασης, με εκατο-
ντάδες χιλιάδες αφγανούς να βγαίνουν
στους δρόμους για να υποστηρίξουν τη
νέα κυβέρνηση.
Οι διαδοχικοί πρόεδροι Ταράκι, Αμίν,
Καρμάλ, και Νατζιμπουλάχ εφάρμο-
σαν κι ανέπτυξαν μια σειρά μέτρων που
προώθησαν τη λαϊκή συμμετοχή και
την κοινωνική, πολιτική και οικονομι-
κή ανάπτυξη της χώρας. Εξάλειψαν την
τοκογλυφία, πράγμα που ευνόησε τους
αγρότες, προώθησαν μια εκστρατεία
αλφαβητισμού, εφάρμοσαν μια εκτε-
ταμένη αγροτική μεταρρύθμιση. Δια-
χώρισαν το κράτος από τη θρησκεία,
εξάλειψαν την καλλιέργεια οπίου, νομι-
μοποίησαν τα συνδικάτα και ψήφισαν
νόμο για τον κατώτατο μισθό. Προώθη-
σαν ίσα δικαιώματα για τις γυναίκες, συ-
μπεριλαμβανομένων αυτών στην εργα-
σία και στο πανεπιστήμιο. Δεν υπήρξαν
ποτέ τόσες γυναίκες ακαδημαϊκές και
επαγγελματίες όσες σ’ αυτό το στάδιο
της λαϊκής διακυβέρνησης. Το ποσοστό
βρεφικής θνησιμότητας είχε μειωθεί, κα-
θώς μεγάλο μέρος του αστικού πληθυ-
6 • ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ
σμού είχε πρόσβαση σε υπηρεσίες υγεί-
ας. Ο αριθμός των γιατρών είχε αυξηθεί
και το προσδόκιμο ζωής αυξήθηκε από
33 σε 42 χρόνια. Αυτά τα μέτρα μείωσαν
τον γυναικείο αναλφαβητισμό και οι συ-
ντρόφισσες ενσωματώθηκαν όχι μόνο
στην οικονομική δραστηριότητα, αλλά
και στην υπεράσπιση του επαναστατι-
κού προτσές. Δημιουργήθηκε η RAWA,
μια οργάνωση που και σήμερα επιμένει
με την πάλη της για την υπεράσπιση των
διεκδικήσεων των γυναικών.
Ο ιμπεριαλισμός τροφοδότησε τότε
την αντίθεση των λεγόμενων Μουτζα-
χεντίν, παρέχοντάς τους όπλα και μέσα.
Οι ΗΠΑ δεν μπορούσαν να επιτρέψουν
ένα πείραμα σοσιαλιστικού προγράμμα-
τος να σταθεροποιηθεί και να εξαπλω-
θεί στο Αφγανιστάν, επηρεάζοντας και
τις άλλες χώρες της περιοχής. Η σοβιετι-
κή επέμβαση αποσκοπούσε στην τόνω-
ση και υποστήριξη ενός προτσές σοσι-
αλιστικού μετασχηματισμού στη χώρα.
Σε καμία περίπτωση δεν υπήρχε η πρό-
θεση προσάρτησης ή κυριαρχίας, αλλά
υποστήριξης του προγράμματος κοινω-
νικού μετασχηματισμού και πολιτιστι-
κής και κοινωνικής ανάπτυξης του Αφ-
γανιστάν. Η αποχώρηση του σοβιετικού
στρατού δεν οφείλεται σε στρατιωτική
ήττα, αλλά στην παγκόσμια συγκυρία
και στην κρίση στην ηγεσία του Εργατι-
κού Κράτους της ΕΣΣΔ. Η παγκόσμια πί-
εση και η κριτική και η απομόνωση από
τα κύρια Κομμουνιστικά Κόμματα, έπαι-
ξαν σημαντικό ρόλο σ’ αυτή την αποχώ-
ρηση, αλλά αυτό που αποφάσισε ήταν η
απώλεια της εμπιστοσύνης ενός τομέα
της ηγεσίας της Σοβιετικής Ένωσης στη
σημασία της αφγανικής εμπειρίας, στο
ίδιο το Εργατικό Κράτος και στην πάλη
για τον σοσιαλισμό. Η κρίση στην ΕΣΣΔ
και η αποχώρηση του σοβιετικού στρα-
τού επιτάχυναν το τέλος αυτής της φά-
σης ανάπτυξης στο Αφγανιστάν. Αλλά
ακόμη και σ’ αυτές τις συνθήκες, η Λαϊ-
κή Κυβέρνηση παρέμεινε για άλλα τρία
χρόνια. Η πτώση της το 1992 έκανε να
πισωγυρίσουν όλες οι κατακτήσεις που
έγιναν.
Η κυβέρνηση των Ταλιμπάν
είναι μειοψηφία στη χώρα
Αυτή η κατάσταση στο Αφγανιστάν
αντανακλάει μια οξεία κρίση του ιμπε-
ριαλισμού και των συμμάχων του σ’
αυτόν το στρατιωτικό τυχοδιωκτισμό.
Αποσύρονται για να προετοιμαστούν
για άλλες επεμβάσεις και για πόλεμο, αλ-
λά το κάνουν όλο και περισσότερο στις
χειρότερες συνθήκες, πολύ αποδυνα-
μωμένοι, γιατί βρίσκονται απομονωμέ-
νοι και χάνουν σημεία στήριξης. Οι ανα-
φορές τους στην περιοχή σήμερα είναι
το Ισραήλ, η Σαουδική Αραβία, ηττημέ-
νη κι αυτή στον πόλεμο στην Υεμένη, η
Τουρκία, το Κατάρ κι ένα ΝΑΤΟ με δια-
μάχες στο εσωτερικό του. Πρόκειται για
μια ανεπάρκεια απέναντι σ’ αυτή την
επιδείνωση της παγκόσμιας αντιπαρά-
θεσης, όπου στόχος τους ήταν να μετα-
τρέψουν το Αφγανιστάν σε θύλακα που
θα στήριζε την πολιτική τους για συνεχή
πρόκληση στην περιοχή.
Επιπλέον, η αντίθεση στην παντοδυ-
ναμία των Ταλιμπάν στη χώρα αυξάνε-
ται. Η αντίσταση του Μασούντ στα ανα-
τολικά και οι κινητοποιήσεις γυναικών
σε ορισμένες πόλεις, δείχνουν ότι οι μα-
θητές του Κορανίου δεν έχουν την πλει-
οψηφία και ότι κυριαρχούν χάρη στη
δύναμη που απορρέει από τη συμφωνία
της Ντόχα.
Οι συμφωνίες των Ταλιμπάν με την Κί-
να, τη Ρωσία και το Ιράν είναι σημαντι-
κές, γιατί γίνονται με βάση τις οικονομι-
κές ανάγκες του αφγανικού λαού, στις
οποίες οι Ταλιμπάν, χωρίς άμεση υπο-
στήριξη των ΗΠΑ, θα πρέπει να κάνουν
παραχωρήσεις. Μετά από 20 χρόνια πο-
λέμου, οι Ταλιμπάν πρέπει ν’ αντιμετω-
πίσουν καθήκοντα για τα οποία δεν είναι
προετοιμασμένοι, να αναδιοργανώσουν
την οικονομία της χώρας και γι’ αυτό θα
τείνουν πάνω απ’ όλα να βρουν μια θέ-
ση σ’ ένα νέο διεθνή καταμερισμό ερ-
γασίας, όπου η οικονομική ανταλλαγή
πραγματοποιείται με αμοιβαίο σεβασμό
ανάμεσα στους συνεργάτες. Χωρίς την
επέμβαση των ΗΠΑ ανοίγονται στην αφ-
γανική κοινωνία μεγάλες προοπτικές οι-
κονομικής και πολιτιστικής ανάπτυξης,
οι οποίες θα δεσμεύσουν τους Ταλιμπάν,
ή να δουν τί γίνεται στον 21ο αιώνα, ή να
εξαφανιστούν.
Ο πόλεμος έχει επηρεάσει ένα μεγάλο
μέρος του πληθυσμού, που ζει σε συν-
θήκες φτώχειας. Η κύρια πηγή επιβίω-
σης είναι η γεωργία, μέσω της καλλιέρ-
γειας σιταριού, καλαμποκιού, κριθαριού,
ρυζιού, λαχανικών, ξηρών καρπών, κα-
πνού και βαμβακιού. Η αμερικανική ει-
σβολή το 2001 ώθησε πολλούς αγρότες
να στραφούν στην καλλιέργεια παπα-
ρούνας (όπιο) για μεγαλύτερο κέρδος.
Το Αφγανιστάν είναι μια χώρα πλούσια
σε μέταλλα, όπως χρώμιο, ψευδάργυ-
ρο, χαλκό, βηρύλλιο, χρυσό, ασήμι, λί-
θιο και σπάνιες γαίες, καθώς και πετρέ-
λαιο και αέριο. Δεν χρειάζεται το όπιο
για ν’ αναπτύξει την οικονομία του και οι
συμβάσεις που έχουν υπογραφεί, ιδίως
με την Κίνα, πηγαίνουν προς αυτήν την
κατεύθυνση: εκμετάλλευση του πλού-
του της. Αυτό όμως πρέπει να συνοδεύ-
εται από την απαίτηση να διατηρηθούν
τα δικαιώματα που κατακτήθηκαν από
τις γυναίκες και όλο τον πληθυσμό κι
ένα αναπτυξιακό πρόγραμμα που παίρ-
νει υπόψη τις βασικές ανάγκες του πλη-
θυσμού: δρόμους, δημόσιες υπηρεσίες,
νοσοκομεία, ιδρύματα, σχολεία, στέγα-
ση, βελτίωση συνθήκες ζωής των αφ-
γανών, βάθεμα των δημοκρατικών δι-
καιωμάτων τους και να βγει η χώρα από
την καθυστέρηση και τη φτώχεια στην
οποία την έχει βυθίσει αυτός ο ιμπερια-
λιστικός πόλεμος.
Les Posadistes 14/9/ 2021
 Το κοινωνικό επαναστατικό προτσές στο Αφγανιστάν
και το Ιράν, η σοβιετική επέμβαση, η χρεοκοπία του
ιμπεριαλισμού και η αναγκαιότητα των κοινωνικών
μετασχηματισμών (τίτλος της σύνταξης, Α’ μέρος)
Σ’ αυτή τη συνεδρίαση θα συζητήσου-
με τα πιο σημαντικά προβλήματα του
παγκόσμιου επαναστατικού προτσές,
την κρίση του καπιταλισμού, την κρίση
των ΚΚ, την κρίση στο Ιράν και στο Αφ-
γανιστάν και τις προοπτικές που ξανοί-
γονται σε παγκόσμια κλίμακα.
Είναι σημαντικό να παρακολουθού-
με συνεχώς, ενδελεχώς και αδιάκοπα
αυτό το προτσές, που εκφράζεται στην
κρίση του καπιταλισμού στο Ελ Σαλβα-
δόρ και στην κρίση της περιοδείας του
Βανς, που έχει μια πολύ μεγάλη σημα-
σία και να δούμε τα αίτια αυτής της κρί-
σης, που είναι η ασιγουριά του καπιτα-
λιστικού συστήματος, που εκφράζεται
στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό.
Ο ανταγωνισμός συνεχώς οξύνεται και
φτάνει στο σημείο να βάζει σε κίνδυνο
την ομοιογένεια του καπιταλιστικού συ-
στήματος απέναντι στον ιστορικό τα-
ξικό, αλλά και συγκεκριμένο πολιτικό
εχθρό, που είναι τα Εργατικά Κράτη (ΕΚ).
Αυτό δεν συνέβη ποτέ στην ιστορία.
Είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει. Κι
αυτό γιατί ο παγκόσμιος συσχετισμός
των δυνάμεων ενεργεί όλο και πιο ευ-
νοϊκά για την αναγκαιότητα της προό-
δου της ιστορίας, δηλαδή της αντικαπι-
ταλιστικής πάλης, της προόδου των ΕΚ
και της προόδου της επανάστασης. Αυ-
τό βάζει μια σειρά από προβλήματα και
συμπεράσματα, όσο αφορά τη μορφή
με την οποία προχωράει η πρόοδος, τη
μορφή με την οποία προχωράει το Αφ-
γανιστάν, τη μορφή με την οποία προ-
χωράει το Ιράν, τη μορφή με την οποία
προχωράει το Ελ Σαλβαδόρ. Είναι τρεις
διαφορετικές μορφές, αλλά που έχουν
τον ίδιο στόχο. Δεν έχουν τον ίδιο βαθ-
μό συνείδησης. Στο Ιράν η ηγεσία έχει
ένα περιορισμένο βαθμό συνείδησης,
πιο ανυψωμένη είναι η συνείδηση στο
Ελ Σαλβαδόρ και πολύ πιο αντιπροσω-
πευτική και γνήσια είναι στο Αφγανι-
στάν, γιατί έχει πιο κοντινές σχέσεις με
τη Σοβιετική Ένωση (ΣΕ).
Όλα αυτά είναι νέα προβλήματα. Δίνο-
νται μ’ αυτή τη μορφή γι’ αυτό είναι νέα.
αλλά όσο αφορά το περιεχόμενο και την
ανάπτυξη, είναι προβλήματα που δημι-
ουργούνται σ’ αυτή τη φάση της ιστο-
ρίας, γιατί εκφράζουν τον παγκόσμιο
συσχετισμό των δυνάμεων. Δεν πρόκει-
ται για τη μια ή την άλλη χώρα. Είναι ο
παγκόσμιος συσχετισμός των δυνάμε-
ων ανάμεσα στα ΕΚ και τις καπιταλιστι-
κές χώρες αυτός που παροτρύνει τόσο
στη μια μεριά όσο και στην άλλη, την
πάλη και την ανάπτυξη των κοινωνικών
αγώνων, σύμφωνα με το κοινωνικό κα-
θεστώς που τους καθοδηγεί, ΗΠΑ ή ΣΕ.
Λοιπόν, απ’ όλο αυτό το προτσές δεν
υπάρχει ούτε μια χώρα που ν’ ακολουθεί
το παράδειγμα των ΗΠΑ. Ούτε μία. Στην
Αφρική, στην Ασία και στη Λατινική Αμε-
ρική, οποιαδήποτε χώρα ξεσηκώνεται,
ξεσηκώνεται ενάντια στον καπιταλισμό.
Δεν υπάρχει καμία που να ξεσηκώνε-
ται ενάντια στη ΣΕ, για ν’ αποκαταστή-
σει τον καπιταλισμό, όπως η Αιθιοπία, το
Βιετνάμ, η Καμπότζη, δεν ξεσηκώνονται
για να πουν: «Ήδη κουραστήκαμε με το
σοσιαλισμό» ή ότι «θέλουμε να επιστρέ-
ψουμε στον καπιταλισμό». Κανένας δεν
λέει στον Κάρτερ: «θέλουμε να γυρίσου-
με κοντά σου». Αντίθετα, όταν ακούνε
τον Κάρτερ να μιλάει βγάζουν σπυρά-
κια.
Για να μπορέσουν να προχωρήσουν οι
πιο καθυστερημένες χώρες δεν υπάρχει
άλλη μορφή. Δεν μπορούν να προχωρή-
σουν με τη μέθοδο του ανταγωνισμού
με το καπιταλιστικό σύστημα. Δεν μπο-
ρούν να προχωρήσουν. Ήδη έχει κλείσει
όλος ο δυνατός κύκλος για να μπορέσει
ν’ ανυψωθεί μια χώρας ακολουθώντας
το παράδειγμα της Γαλλίας,, της Βόρειας
Αμερικής, της Γερμανίας, ή της Αγγλίας.
Ο καπιταλισμός ήδη καταρρέει κι έχει
μόνο μια δύναμη, αυτή του να εμποδίσει
άλλες χώρες, που προσπαθούν ν’ ανα-
πτυχθούν, στην Αφρική, στην Ασία και
στη Λατινική Αμερική -ή ακόμα και στην
Ευρώπη, όπως στην Ισπανία- από το να
μπορέσουν να τον ανταγωνιστούν. Γιατί
αν ο καπιταλισμός επιτρέψει τον αντα-
γωνισμό, θα χρεοκοπήσουν οι μεγάλες
καπιταλιστικές χώρες. Για να ζήσουν λοι-
πόν αυτές, πρέπει να εμποδίσουν τους
άλλους ν’ αναπτυχθούν. Και το κάνουν
με το φυσικό, ανισόμετρο και συνδυα-
σμένο τρόπο της οικονομίας, της πολιτι-
κής και του πολέμου. Αυτές είναι αρχές
που επαληθεύονται καθημερινά.
Το Ιράν έδιωξε το σάχη, αλλά δεν επα-
ναπαύθηκε σ’ αυτό. Αναδιοργανώνει
την κοινωνική ζωή και προγραμματίζει
μια νέα κοινωνική ζωή. Όχι για να συνε-
χίσει με τα μέτρα του σάχη στην οικονο-
μία, αλλά για να τη μετασχηματίσει. Εί-
ναι μια επανάσταση που μετά από ένα
χρόνο και μερικούς μήνες δεν έχει ακό-
μα ένα καθορισμένο πρόγραμμα, έχει
όμως πολλές πόρτες ανοιχτές για ν’ ανα-
πτύξει την οικονομία. Δεν υπάρχει ούτε
ένας σημαντικός τομέας στο Ιράν που
να παρουσιάζει ένα πρόγραμμα καπι-
ταλιστικής ανάπτυξης. Ούτε ένας. Αν
υπάρξει κάποιος που θα το κάνει θα πέ-
Χ. Ποσάδας, 23-2-80
σει την ίδια στιγμή, γιατί δεν υπάρχει κα-
μιά προοπτική για κάτι τέτοιο. Το ίδιο και
στο Αφγανιστάν. Το Αφγανιστάν ήταν
ένα φέουδο. Κανονικά, για χώρες σαν
το Αφγανιστάν, μιλάει κανείς για «τριά-
ντα γαιοκτήμονες», αλλά στο Αφγανι-
στάν ήταν μόνο τέσσερις αυτοί που κυ-
ριαρχούσαν στη χώρα. Η ΣΕ έχει ανάγκη
να επεκτείνει τη σοβιετική πρόοδο στον
κόσμο. Όχι να εξάγει τη γραφειοκρατία,
αλλά να επεκτείνει τη σοβιετική πρό-
οδο, παρ’ όλο που για μια φάση το κά-
νει με τη γραφειοκρατία. Αλλά αυτό που
καθορίζει την πορεία της προόδου δεν
είναι η γραφειοκρατία αλλά η πραγμα-
τική πρόοδος της κάθε χώρας. Για παρά-
δειγμα της Λετονίας. Η Λετονία ενσω-
ματώθηκε στη ΣΕ. Δεν ήταν σοβιετική
από την αρχή. Ανήκε στη Ρωσία αλλά εί-
χε αποσχιστεί. Λοιπόν, δεν υπάρχει ούτε
ένας Λετονός που να ζητάει την ανεξαρ-
τησία και την ελευθερία, να είναι ελεύ-
θερος για να ζει στους πάγους. Μένουν
στη ΣΕ. Και ο πάπας τους ρωτάει:
-«Μα έχετε την ελευθερία;»
-Και τί μ’ αυτό;
-«Μα πώς αφού δεν έχετε δικαιώματα
σαν εθνότητα; Είστε Λετονοί».
- Είμαστε όμως πολύ καλά. Έχουμε τα
πάντα ενώ πριν δεν είχαμε τίποτε. Στην
οικογένειά μου κανείς δεν ήξερε να δια-
βάζει και να γράφει, αλλά μετά τον πό-
λεμο είχαμε μια τέτοια ανάπτυξη, που
τώρα όλοι ξέρουμε να γράφουμε και να
διαβάζουμε. Εγώ είμαι γιατρός και για
το χωριό μου είναι ένα γεγονός. Είναι η
πρώτη φορά που υπάρχει ένας γιατρός.
-«Και είσαι ευχαριστημένος αφού σου
λείπει ο θεός;»
-Δεν έχω καμιά ανάγκη από το θεό.
Αυτό δεν το δημοσιεύει ο καπιταλιστι-
κός τύπος, αλλά το δημοσίευσαν οι σο-
βιετικοί. 0 κόσμος δεν ενδιαφέρεται για
την ανεξαρτησία. Είναι πραγματικά ανε-
ξάρτητος: ζει, εργάζεται, δημιουργεί τέ-
χνη, μπορεί να σπουδάσει, υπάρχουν
σπουδές και επιστημονική ζωή, ανα-
πτύσσεται η χώρα, υπάρχουν μέσα συ-
γκοινωνίας κι επικοινωνίας και στα πιο
μικρά χωριά υπάρχει τηλέφωνο. Οι Λε-
τονοί έχουν δικαιώματα στη ζωή μέ-
σα από το ΕΚ. Ενώ σε χώρες όπως το
Πόρτο Ρίκο -πού βρίσκεται στα χέρια
των γιάνκηδων- όχι μόνο υπάρχει οπι-
σθοδρόμηση, αλλά υπάρχουν και συ-
νεχείς δολοφονίες και μια καθυστέρη-
ση μορφωτική, οικονομική, κοινωνική
κι επιστημονική. Όλες οι χώρες που βρί-
σκονται κάτω από την κυριαρχία των
γιάνκηδων και του ιμπεριαλισμού έχουν
ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ • 7
πορνεία, αλκοολισμό, ναρκωτικά, δο-
λοφονίες, για παράδειγμα το Πόρτο Ρί-
κο, που είναι προϊόν του πορτορικανού
αστικού στρώματος που αναπτύχθηκε
από τον ιμπεριαλισμό. Αντίθετα, σε κα-
νένα ΕΚ, ακόμα και στο πιο καθυστερη-
μένο, σ’ αυτό με την πιο μικρή οικονο-
μική δύναμη, δεν υπάρχουν ναρκωτικά,
πορνεία, αλκοολισμός, δολοφονίες κι
εγκλήματα, ή κι αν υπάρχουν είναι σε
αναλογία 1:10.000 σε σχέση μ’ αυτά που
υπάρχουν στην καπιταλιστική κοινωνία.
Αυτοί που μιλάνε για διαφωνίες, δεν
αναφέρονται σ’ αυτό. Ο Ζαχάρωφ λέει
ότι δεν τον αφήνουν να μιλήσει. Τί θέ-
λει να πει; Ενάντια στη ΣΕ. Όχι εναντία
στη γραφειοκρατία, αλλά ενάντια στη
ΣΕ, ενάντια στη μορφή και την κοινωνι-
κοοικονομική διάρθρωση της ΣΕ. Οι δι-
αφωνούντες φεύγουν και δεν συνεισφέ-
ρουν με καμμιά ιδέα στην πρόοδο της
ιστορίας. Οι τροτσκιστές που διώχτη-
καν από τη ΣΕ ή δολοφονήθηκαν την
εποχή του Στάλιν, συνεισφέρουν με Ιδέ-
ες στην ανάπτυξη της ιστορίας. Αντίθε-
τα ο Ζαχάρωφ και οι όμοιοί του δρουν
με βάση τα ατομικά τους συμφέροντα ή
τα συμφέροντα της τάξης που αντιπρο-
σωπεύουν. Οι τροτσκιστές, οι ποσαδικοί
ενεργούν σύμφωνα με τα αντικειμενι-
κά συμφέροντα της ανθρωπότητας. Όχι
για να εκδικηθούν, ούτε για να σταθούν
υπεροπτικά απέναντι στην εξουσία, όχι
για να εκδικηθούν την εξουσία και να εκ-
φράσουν έτσι το ατομικό τους συμφέ-
ρον, αλλά για να εκφράσουν το ιστορι-
κό κοινωνικό συμφέρον της προόδου
της ιστορίας.
Όλο αυτό το προτσές είναι αυτό που
καθορίζει την πορεία της προόδου της
ιστορίας σ’ αυτή τη φάση. Αυτό πρέπει
να συζητηθεί. Ούτε οι κομμουνιστές, ού-
τε οι σοσιαλιστές, ούτε τα ΕΚ συζητούν
έτσι. αλλά στα ΕΚ μπορεί να μη συζητιέ-
ται αυτό και να μην υπάρχει ένα καθορι-
στικό πρόγραμμά, αλλά υπάρχει ένα πο-
λιτικό, κοινωνικό, οικονομικό, ακόμα και
στρατιωτικό πρόγραμμα για την πρόο-
δο. Το Αφγανιστάν αποτελεί μέρος αυ-
τού.
0 πρίγκηπας Σιχανούκ (αυτός που θα
μπορούσαμε να τον ονομάσουμε «αυ-
τός που γυρνάει στον κόσμο ζητιανεύο-
ντας για λίγο φαγητό»), πήγε στην Κίνα,
στη Βόρεια Κορέα, στη Γαλλία, ζητώ-
ντας υποστήριξη. Έκανε επίσης μια συμ-
φωνία με τον Πολ Ποτ (πού φαίνεται ότι
τον έχουν δολοφονήσει γιατί δεν ακού-
γεται πλέον τίποτε γι’ αυτόν).Τώρα φτά-
νει να δηλώσει ότι αρνείται κάθε συμ-
φωνία με το κίνημα του Πολ Ποτ, με
τους κόκκινους Χμερ. Τους καταγγέλ-
λει σαν δολοφόνους, ενώ την ίδια στιγ-
μή δεν κάνει καμμιά καταγγελία για το
Βιετνάμ. Κατηγορεί αυτούς τους τύ-
πους σαν δολοφόνους του μισού πλη-
θυσμού της Καμπότζης κι επίσης εκεί-
νους που τους υποστήριξαν, που είναι οι
κινέζοι. Καταγγέλλει όλους εκείνους που
πλάθουν παραμύθια με τους κόκκινους
8 • ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ
Χμερ, που είναι δολοφόνοι. Κάνει δηλα-
δή μια υποχώρηση, αναζητώντας υπο-
στήριξη στο Βιετνάμ και λέγοντας ότι
πιστεύει ότι πρέπει να γίνει στην Καμπό-
τζη μια ουδέτερη κυβέρνηση, αλλά που
να κλείνει στο σοσιαλισμό. Παρουσιάζε-
ται σαν ουδέτερος, αλλά το σημαντικό
είναι ότι επιτίθεται στον Πολ Ποτ και σ’
αυτούς που τον στηρίζουν. Ο τύπος λέει
ότι απευθύνεται έμμεσα στην Ταϊλάνδη,
αλλά υπάρχει κάτι παραπάνω από τη Τα-
ϊλάνδη, γιατί και η Κίνα υποστήριξε τον
Πολ Ποτ.
Αυτό δείχνει όλη την αποσύνθεση του
μηχανισμού που εξόπλισε ο καπιταλι-
σμός στην Καμπότζη, γιατί στην Καμπό-
τζη δεν υπάρχει πλέον καμιά σύγκρου-
ση. Ο τύπος μετέδωσε τις δηλώσεις
ορισμένων βορειοαμερικανών επιστη-
μόνων που πήγαν στην Καμπότζη. Ένας
από αυτούς δήλωσε ότι δεν μπορεί να
πει ότι είδε ανθρώπους να πεινάνε, αλλά
αντίθετα αυτό που μπορεί να πει είναι
ότι δεν υπάρχει πείνα και ότι είδε τουλά-
χιστον 500 σχολεία ανοιχτά και τα παι-
διά να πηγαίνουν στο σχολείο. Ο ίδιος εί-
ναι ενάντια στο Βιετνάμ, αλλά αυτό το
είδε. Στάλθηκε από τον ΟΗΕ για να δει
αν υπάρχει πείνα και δεν την είδε πουθε-
νά. Είδε τα παιδιά στο σχολείο να σπου-
δάζουν και να τρώνε. Ήδη τέλειωσε όλη
αυτή η ιστορία της Καμπότζης και όλων
αυτών -όπως ο ιταλός ριζοσπάστης ηγέ-
της Πανέλλα ή ο γάλλος φιλόσοφος
Μπερνάρ Ανρί Λεβύ- πού θέλησαν να τη
χρησιμοποιήσουν ενάντια στη ΣΕ και το
Βιετνάμ.
Η κρίση όλων αυτών που θέλουν να
κάνουν αυτή την πολιτική, του Λεβύ, του
Γκαρωντύ, του Καρίγιο (ΓΓ του ΚΚ Ισπανί-
ας τότε, σημ. μεταφρ.), προέρχεται από
το ότι δεν έχουν κατανόηση, δεν έχουν
θέση, δεν έχουν πολιτική κι οργάνω-
ση για ν’ ανταποκριθούν στη μορφή με
την οποία δίνεται το προτσές. Έχουν μια
αντίληψη αντίθετη. Η δική τους αντίλη-
ψη είναι η δημοκρατική. Πιστεύουν ότι
φτάνει κανείς στο σοσιαλισμό διαμέσου
της δημοκρατίας. Δεν βλέπουν τη δημο-
κρατία σαν μια μεταβατική φάση δημο-
κρατικών δικαιωμάτων μέσα στην τα-
ξική πάλη. Τοποθετούν τη δημοκρατία
έξω από την ταξική πάλη. Γι’ αυτούς η
ταξική πάλη είναι η πάλη στο εργοστά-
σιο, για τις μισθωτικές αυξήσεις και όχι
η πάλη για τις αντικαπιταλιστικές αρχές,
που γι’ αυτούς είναι μαξιμαλισμός. Προ-
τίθενται να κάνουν προόδους στον κρα-
τικό μηχανισμό, να κάνουν μεταρρυθμί-
σεις και μέσα από τις μεταρρυθμίσεις να
μετασχηματίσουν τον κρατικό μηχανι-
σμό. Πιστεύουν ότι ο κρατικός μηχανι-
σμός μπορεί να μεταρρυθμιστεί και να
μετασχηματιστεί.
Ο καπιταλιστικός κρατικός μηχανι-
σμός μπορεί να μεταρρυθμιστεί -εν μέ-
ρει- αλλά όχι να μετασχηματιστεί. Μπο-
ρεί κανείς να τον μεταρρυθμίσει εν
μέρει, όσον αφορά τις λειτουργίες του
και τους στόχους του, ή ν’ αυξήσει το
βάρος της κοινωνίας πάνω σ’ αυτόν. Αλ-
λά σε μια καθορισμένη φάση η άρχου-
σα τάξη που εξουσιάζει το καπιταλιστι-
κό κράτος, όταν δει ότι δεν μπορεί να
το εξουσιάσει με κοινοβουλευτικά ή
συνταγματικά μέσα, καταφεύγει στην
αντεπανάσταση. Και στο μεταξύ χρη-
σιμοποιεί το αστικό κράτος σαν βάση
και στήριγμα της καπιταλιστικής ζω-
ής, για παράδειγμα στην Ιταλία. Όλες
οι μεγάλες απάτες -που είναι τεράστιες-
έχουν γίνει μέσα στο καπιταλιστικό κρά-
τος (όχι δημοκρατικό άλλα καπιταλιστι-
κό). Τα δημοκρατικά δικαιώματα είναι
μια κατάκτηση μέσα στο καπιταλιστι-
κό κράτος, αλλά αυτό που καθορίζει την
πορεία δεν είναι τα δημοκρατικά δικαι-
ώματα, αλλά το καπιταλιστικό κράτος.
Αυτές είναι οι πιο στοιχειώδεις αρχές του
Μαρξ και του Λένιν, καθώς και οι εμπει-
ρίες από τη Ρώσικη Επανάσταση και από
όλες τις άλλες επαναστάσεις, ανάμεσα
στις οποίες και οι πιο πρόσφατες, της Νι-
καράγουας και του Ελ Σαλβαδόρ. Η δη-
μοκρατία δεν είναι ένα όργανο αιώνιο.
Είναι ένα όργανο που ο καπιταλισμός
οφείλει να παραχωρήσει για να μπορεί
να υπάρχει. Διαφορετικά θα παρότρυ-
νε ένα πιο γρήγορο επαναστατικό προ-
τσές. Μ’ αυτόν τον τρόπο προσπαθεί να
κερδίσει χρόνο. Αυτός είναι ο παγκόσμι-
ος συσχετισμός των δυνάμεων, μέσα σ’
ένα προτσές ανισόμετρο και συνδυα-
σμένο. Στην Ιταλία ο καπιταλισμός έχει
κάνει κάθε είδους απάτες, όπως στην
περίπτωση Καλτατζιρόνε, όπου έχουν
κλέψει τεράστια ποσά. Αν αθροιστούν
όλες οι απάτες που έχουν γίνει, είναι σαν
να έχουν κλέψει τον ιταλικό προϋπολο-
γισμό 100 χρόνων. Αυτό είναι ένα απο-
τέλεσμα του καπιταλιστικού κράτους
και όχι του «δημοκρατικού» κράτους.
Δεν υπάρχει ούτε στο περιεχόμενο, ού-
τε στη μορφή, ούτε στη λειτουργία ένα
δημοκρατικό κράτος, αλλά ένα καπιτα-
λιστικό δημοκρατικό κράτος. Αντίθετα,
το ΕΚ για να ζήσει οφείλει να είναι δη-
μοκρατικό. Διαφορετικά δεν μπορεί να
ζήσει. Αλλά η βάση της δικής του δημο-
κρατίας είναι η αντικειμενική οικονομι-
κή, επιστημονική, κοινωνική και ανθρώ-
πινη ανάπτυξη, ενάντια στην οποία είναι
το καπιταλιστικό σύστημα. Αυτό, για να
ζήσει δεν μπορεί να κάνει μια οικονομι-
κή, κοινωνική, επιστημονική και ανθρώ-
πινη ανάπτυξη προς όφελος του λαού,
πάρα μόνο προς όφελος των καπιταλι-
στών. Δεν μπορεί λοιπόν να μιλάει κα-
νείς αφηρημένα για δημοκρατικό κρά-
τος, αλλά για δημοκρατικά δικαιώματα
που έχουν κατακτηθεί και τα οποία πρέ-
πει να υπερασπίσουμε.
ΤΟ ΙΡΑΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ Ν’
ΑΝΑΠΤΥΧΘΕΙ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ
ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ
Όλο αυτό το προτσές τώρα οξύνεται.
Η μορφή με την οποία οξύνεται εκφρά-
ζεται στο Ιράν, στο Αφγανιστάν, αλλά
επίσης και στο Ελ Σαλβαδόρ. Μπορεί να
έχουν διαφορετική όψη, διαφορετικές
μορφές, διαφορετικά περιεχόμενα και
διαφορετική σημασία ή κοινωνικό και
οικονομικό βάρος, αλλά είναι όλα προ-
τσές που με κάθε τρόπο ξεφεύγουν από
τη δυνατότητα να βρουν λύση μέσα στο
καπιταλιστικό σύστημα. Δεν μπορούν
να λυθούν τα προβλήματα μέσα στον
καπιταλισμό, ούτε οικονομικά, ούτε κοι-
νωνικά, ούτε μορφωτικά
Το επαναστατικό προτσές στο Ιράν
πάει προς αυτή την κατεύθυνση. Για ν’
αναπτυχθεί, για να προοδεύσει, το Ιράν
δεν μπορεί να το κάνει κάτω από το κα-
πιταλιστικό σύστημα. Έστω κι αν μια
ηγεσία έχει ένα πρόγραμμα μορφωτι-
κής και κοινωνικής ανάπτυξης, αυτό
δεν μπορεί να το κατορθώσει κάτω από
το καπιταλιστικό σύστημα. Γιατί όλο το
ενεργητικό, όλα τα μέσα, όλες οι οικονο-
μικές πηγές, η μορφωτική και κοινωνική
απασχόληση και όλο το οικονομικό, κοι-
νωνικό και στρατιωτικό δυναμικό, θα δι-
ατεθούν στο να υπερασπίσουν την ατο-
μική ιδιοκτησία, μικρούς πυρήνες, στον
ανταγωνισμό τους με το παγκόσμιο κα-
πιταλιστικό σύστημα. Και για να μπορέ-
σει το Ιράν ν’ αντιμετωπίσει το συναγω-
νισμό με το παγκόσμιο καπιταλιστικό
σύστημα, οφείλει να μειώσει το βιοτικό
επίπεδο σ’ ένα σημείο πολύ κατώτερο
από το τωρινό. Διαφορετικά δεν μπορεί
να συναγωνιστεί.
Για ν’ αναπτυχθεί η ζωή στο Ιράν πρέ-
πει ν’ αναπτυχθεί η γεωργία και η κτη-
νοτροφία, έτσι ώστε να δημιουργηθούν
οι βάσεις για τη δευτερογενή μετατρο-
πή της γεωργοκτηνοτροφίας για την
τροφοδοσία του λαού. Πάνω σ’ αυτή τη
βάση θα μπορέσει ν’ αναπτύξει και την
υπόλοιπη οικονομία. Η ατομική ιδιο-
κτησία αυτό δεν μπορεί να το κάνει. Για
να το κάνει, ακόμα κι αν είχε το χρήμα,
οφείλει ν’ ανταγωνιστεί και να συναγω-
νιστεί τον παγκόσμιο καπιταλισμό. Αλλά
αυτός έχει τη δυνατότητα να βάλει στα
προϊόντα τη μισή τιμή από αυτή που
μπορεί να βάλει το Ιράν. Αντίθετα, κρα-
τικοποιώντας τη γη και προγραμματίζο-
ντας την παραγωγή -έστω κι αν δεν είναι
τα πάντα εθνικοποιημένα, ή κι αν όλη η
παραγωγή δεν είναι συλλογική αλλά σε
συνεταιριστική, αλλά με τη γη κρατικο-
ποιημένη, εθνικοποιημένη-, τότε μπορεί
να συναγωνιστεί με τον καπιταλισμό.
Γιατί τότε η παραγωγή δεν καθορίζεται
από τη συσσώρευση του κέρδους αλ-
λά από τις ανάγκες του λαού και από
ένα μέρος από τη συσσώρευση που εί-
ναι αναγκαία για τη λεγόμενη επανατο-
ποθέτηση στην παραγωγή.
Αυτές είναι αρχές και όχι επιθυμίες ή
προγράμματα. Το Ιράν δεν είναι το ίδιο
με τη ΣΕ. Στη ΣΕ και μάλιστα από την αρ-
χή, η γη εθνικοποιήθηκε κι ακόμα είναι
εθνικοποιημένη, έστω κι αν δίνεται σε
ατομική εκμετάλλευση. Ήταν η πρώτη
εμπειρία της ιστορίας. Έπρεπε να ξεκι-
νήσουν από τη μισοφεουδαρχική εποχή
του τσάρου. Γιατί παρ’ όλο που το 1861
έγινε η αγροτική μεταρρύθμιση, γενικά
παρέμειναν όλες οι μορφές γαιοκτησίας
που είναι συγγενικές με τη φεουδαρχία,
γιατί αυτή η μεταρρύθμιση έγινε για ν’
αναπτύξει την οικονομία, αλλά μπόρε-
σαν να γίνουν πολύ λίγα. Αντίθετα τώ-
ρα υπάρχουν 20 ΕΚ και η ολοκληρωτική
κρίση του καπιταλιστικού συστήματος.
Δεν είναι μια κρίση από την οποία μπο-
ρεί στη συνέχεια να βγει το σύστημα. Εί-
ναι μια κρίση ολοκληρωτική. Ο καπιτα-
λιστής πλέον δεν μπορεί να περιμένει
ότι το καπιταλιστικό σύστημα θ’ αναλά-
βει μετά από αυτή την κρίση. Αυτή είναι
η τελευταία κρίση και η τελευταία φάση
του καπιταλιστικού συστήματος, για-
τί υπάρχουν 20 ΕΚ και 20 Επαναστατικά
Κράτη. Κάθε χώρα, ακόμα και η πιο μι-
κρή -ανάμεσα στ’ άλλα βάζουμε το πα-
ράδειγμα του Ελ Σαλβαδόρ-, για να προ-
οδεύσει, αναζητάει το μετασχηματισμό,
γιατί κάτω από το καπιταλιστικό σύστη-
μα δεν υπάρχει ανάπτυξη. Δεν μπορεί
να συναγωνιστεί τον καπιταλιστικό κό-
σμο, γιατί δεν υπάρχει η προηγούμενη
διάρθρωση, δεν υπάρχει η προηγούμε-
νη οικονομική δύναμη. Γιατί οποιαδήπο-
τε μεγάλη καπιταλιστική χώρα παράγει
πιο φτηνά από τις μικρές χώρες, από κα-
πιταλιστική άποψη. Έτσι οι μικρές καπι-
ταλιστικές χώρες βρίσκονται τσακισμέ-
νες μέσα στον παγκόσμιο συσχετισμό
των τιμών. Και ταυτόχρονα υπάρχει η
συνείδηση ότι μια χώρα είναι δυνατό να
περάσει από τη μισοφεουδαρχική φάση
κατ’ ευθείαν στη φάση του ΕΚ, που είναι
ένα από τα απαραίτητα στοιχεία για την
πρόοδο της ιστορίας.
Προηγούμενα, στον προηγούμενο
πόλεμο, δεν υπήρχε αυτό το φαινόμε-
νο, ούτε στο Ιράν, ούτε στη Λατ. Αμε-
ρική, γιατί ακόμα δεν ήταν ώριμο το
προτσές. Οπωσδήποτε και στην προη-
γούμενη φάση υπήρξαν συγκλονισμοί,
για την προώθηση της Λατ. Αμερικής:
Περόν, Χιλή, Βραζιλία, Μεξικό, Βολιβία.
Ήταν ένα ολόκληρο προτσές, καθοδη-
γούμενο και προσανατολισμένο προς
αστικές μορφές. Ήταν ο αστικός εθνικι-
σμός. Το πιο βαθύ προτσές, αυτό που εί-
χε τους πιο βαθιούς δεσμούς με την κοι-
νωνία, ήταν το κίνημα του Περόν και
ακόμα και σήμερα, το περονικό κίνημα
είναι το πιο προχωρημένο εθνικιστικό
κίνημα της Λατ. Αμερικής. Τα κινήματα
όμως της τωρινής φάσης, παρ’ όλο που
ξεκινάνε από πολύ πιο καθυστερημένες
βάσεις από αυτές της Αργεντινής, απο-
κτούν το χαρακτήρα των επαναστατι-
κών αντικαπιταλιστικών κοινωνικών με-
τασχηματισμών. Αυτό το προτσές δεν
άρχισε τώρα, αλλά ήδη έχει αρχίσει με
κινήματα σαν αυτό του Περού, που στην
αρχή είχε ένα πρόγραμμα βαθιών κοι-
νωνικών μετασχηματισμών. Χρεοκόπη-
σε, οι στρατιωτικοί δεν στάθηκαν ικανοί
να κατανοήσουν ότι πρέπει να ενώσουν
τη στρατιωτική δύναμη με το πρόγραμ-
μα των κοινωνικών μετασχηματισμών
και την επέμβαση των μαζών, αλλά το
πρόγραμμά του ήταν αρκετά βαθύ.
Το τωρινό πρόγραμμα, αυτό που
υπάρχει στη Νικαράγουα και στο Ελ Σαλ-
βαδόρ -και προηγούμενα στην Κούβα-,
δείχνει ότι δεν υπάρχει πλέον ανάγκη να
διανυθεί όλη αυτή η διαδρομή από εθνι-
κιστικά κινήματα τύπου Περόν, αλλά
μπορεί κανείς να περάσει άμεσα στους
κοινωνικούς μετασχηματισμούς, που ο
λαός τους δέχεται. Η εμπειρία του Ιράν
και του Αφγανιστάν δεν είναι νέα στην
ιστορία. Υπάρχει η εμπειρία της Κούβας,
της Νικαράγουας, του Ελ Σαλβαδόρ και
του 1934-36 του Κάρντενας στο Μεξικό,
που πήρε μέτρα κοινωνικών μετασχη-
ματισμών, τα πιο βαθιά που είχαν παρ-
θεί μέχρι εκείνη τη στιγμή και που δεν
ήταν προϊόν μιας κοινωνικής επανάστα-
σης: εθνικοποίηση του πετρελαίου, των
σιδηροδρόμων, του νερού και του ηλε-
κτρισμού. Στο Μεξικό όμως ήταν που
αποδείχθηκε και ο περιορισμός αυτών
των μέτρων. Με αυτά τα μέτρα το Με-
ξικό απελευθερώθηκε εν μέρει από τον
ιμπεριαλισμό, αλλά δεν εμπόδισαν, στο
εσωτερικό του Μεξικού, την αστική τά-
ξη να οργανωθεί και ν’ αναπτύξει την
αστική εξουσία. Έτσι η πρόοδος που σή-
μαιναν τα μέτρα του Κάρντενας περιο-
ρίστηκε σε σχέση με τη προοπτική της
οικονομικής ανάπτυξης που είχε το Με-
ξικό. Αλλά το κίνημα του Κάρντενας εί-
χε μεγάλη σημασία κι αυτό συνδέεται
με το γεγονός ότι η κυβέρνηση του Κάρ-
ντενας ήταν η μόνη κυβέρνηση στον
κόσμο που δέχθηκε τον Τρότσκι. Κι όταν
ο Τρότσκι έφτασε στο Μεξικό τον υπο-
δέχθηκε ένα εκατομμύριο κόσμος, που
πήγε να υποδεχθεί στο πρόσωπο του
Τρότσκι τη Ρώσικη Επανάσταση.
Σήμερα χώρες που σε ιστορική σύ-
γκριση είναι άπειρα πιο καθυστερημέ-
νες απ’ ότι ήταν το Μεξικό- το Ελ Σαλ-
βαδόρ ή η Νικαράγουα- περνάνε κατ’
ευθείαν στους κοινωνικούς μετασχημα-
τισμούς: κρατικοποίηση, προγραμμα-
τισμός της παραγωγής, κρατικοποίηση
της τράπεζας και άλλων και διατίθενται
να λύσουν ένα από τα πιο δύσκολα προ-
βλήματα της ιστορίας. Η Νικαράγουα,
που το μεγαλύτερο μέρος του πληθυ-
σμού της το είχε αναλφάβητο, εξαφα-
νίζει μέσα σε έξι μήνες τον αναλφαβη-
τισμό. Οι λαοί του κόσμου το βλέπουν
αυτό. Οι ηγέτες πιστεύουν ότι αυτό δεν
βαραίνει, αλλά οποιαδήποτε χώρα του
κόσμου βλέπει ότι η Νικαράγουα, που
είχε το μεγαλύτερο μέρος του πληθυ-
σμού της αναλφάβητο, τελειώνει μ’ αυ-
τό το πρόβλημα. Και η Κούβα είχε ένα
τεράστιο αριθμό από αναλφάβητους
κι έχει εξαφανίσει αυτό το πρόβλημα.
Εμείς προβλέπαμε ότι μέσα σε ένα χρό-
νο θα μπορούσαν να τελειώνουν με τον
αναλφαβητισμό και να ενώσουν τον
παππού των 90 χρόνων με τον εγγονό
του των 10 χρόνων, αυτόν που θα του
δίδασκε να μιλάει και να γράφει. Έτσι κι
έγινε. Και τώρα στη Νικαράγουα γίνεται
ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ • 9
το ίδιο. Αυτό είναι μια τεράστια πρόο-
δος στην ιστορία και στο Ιράν αυτό το
ξέρουν όλοι. Όχι γιατί ο ένας το διηγεί-
ται στον άλλον, αλλά γιατί από μόνο του
έχει έναν τεράστιο αντίχτυπο και δίνει
κοινωνική σιγουριά. Οι λαοί δεν αισθά-
νονται μειονεκτικοί γιατί δεν ξέρουν την
αλφάβητο κα γιατί δεν ξέρουν να γρά-
φουν και να διαβάζουν, αλλά βλέπουν
ότι σε μικρό διάστημα μπορούν να μά-
θουν να γράφουν και να διαβάζουν και
θέλουν να ζήσουν και να συμμετέχουν
στη ζωή. Αυτό υπάρχει σε όλο τον κό-
σμο, συμπεριλαμβανομένου και του
Ιράν.
Τα γεγονότα της Νικαράγουας και του
Ελ Σαλβαδόρ αναπτύσσουν επαναστα-
τική επιρροή, όσο αφορά τις βασικές
πλευρές, τη σιγουριά των καθυστερη-
μένων λαών στο να μάθουν να γράφουν
και να διαβάζουν και να καθοδηγούν τη
κοινωνία. Μία από τις αιτίες που διατη-
ρούσαν την καθυστέρηση των λαών,
που κρατούσε τους λαούς μακριά από
την κοινωνική και πολιτική ζωή, ήταν
ο αναλφαβητισμός, η έλλειψη μόρφω-
σης και γνώσεων. Τώρα η Νικαράγουα,
το πρώτο που κάνει, είναι να μάθει τον
κόσμο να γράφει και να διαβάζει. Αυτό
σημαίνει ότι οι λαοί είναι ώριμοι και θέ-
λουν να συμμετέχουν στην οικοδόμηση
της ζωής. Δεν είναι μια ατομική επιθυ-
μία, αλλά για να μπορούν να συμμετέ-
χουν στην οικοδόμηση της ζωής, με ιδέ-
ες, με εμπειρίες, με παραδείγματα, για
να δώσουν την υποστήριξή τους στην
πρόοδο της ιστορίας, Ο καπιταλισμός
δεν το παίρνει υπ’ όψη του αυτό και εν
μέρει ούτε και τα ΕΚ. Τα ΕΚ κατά κάποιο
τρόπο είναι υποχρεωμένα να το παίρ-
νουν υπ’ όψη τους, γιατί είναι ένα από τα
παγκόσμια σημεία στήριξής τους. Αλλά
όταν λαοί τόσο καθυστερημένοι, όπως
αυτοί της Νικαράγουας, του Ελ Σαλβα-
δόρ και της Γουατεμάλας, αποφασίζουν
ν’ ανατρέψουν την υπάρχουσα εξουσία
και υιοθετούν ένα πρόγραμμα αλφαβη-
τισμού, είναι γιατί είναι διατεθειμένοι να
επέμβουν στην οργάνωση της κοινωνί-
ας. Αυτό δίνει μια τεράστια ώθηση στην
πρόοδο της ζωής, πράγμα που πριν δεν
υπήρχε. Κι αυτό είναι αποτέλεσμα του
παγκόσμιου συσχετισμού των δυνάμε-
ων, που είναι ευνοϊκός στην πρόοδο της
ιστορίας. Του παγκόσμιου συσχετισμού
των δυνάμεων και της ανισόμετρης και
συνδυασμένης ανάπτυξης.
Ο χαρακτηρισμός ανισόμετρη και
συνδυασμένη σημαίνει ότι η μέχρι τώ-
ρα ανάπτυξη του Ελ Σαλβαδόρ και της
Νικαράγουας είναι πολύ ανισόμετρη σε
σχέση με την ανάπτυξη της ΣΕ (όπως και
του Ιράν επίσης), αλλά ξεκινώντας από
πάρα πολύ φτωχές συνθήκες, χωρίς οι-
κονομικά μέσα, χωρίς όπλα, χωρίς μόρ-
φωση, χωρίς αλφαβητισμό, αναζητούν
να εξισωθούν γρήγορα με την πιο ανα-
πτυγμένη χώρα. Δηλαδή ξεκινώντας
από την πιο ανισόμετρη ανάπτυξη ανα-
ζητούν να συνδυαστούν με το πιο ανα-
10 • ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ
πτυγμένο προτσές. Αυτό γιατί υπάρχει η
παγκόσμια επιρροή. Αυτό είναι που κα-
θορίζει αυτή τη φάση της ιστορίας. Ανά-
μεσα στ’ άλλα καθορίζει το Ιράν.
Η ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΤΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ
ΔΙΑΡΘΡΩΣΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΟΤΣΕΣ
ΤΗΣ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗΣ ΤΗΣ
ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ
Το Ιράν δεν καθορίζεται από τους
εσωτερικούς αγώνες. Εκεί διαδραμα-
τίζονται τα γεγονότα, αλλά είναι η πα-
γκόσμια επιρροή αυτή που καθορίζει.
Οι ιρανικές μάζες βλέπουν, ακούνε και
αισθάνονται την πρόοδο της ιστορίας,
το κάθε τι που συμφέρει για την ανά-
πτυξή τους. Καθώς δεν υπάρχει προη-
γούμενη μόρφωση, καθώς δεν υπάρχει
προηγούμενος αλφαβητισμός, καθώς
δεν υπάρχει προηγούμενη οικονομική
και κοινωνική ανάπτυξη, είναι αναγκαίο
ένα χρονικό διάστημα, γιατί δεν υπάρ-
χει ηγεσία. Αν υπήρχε ηγεσία θα συνέ-
βαινε ότι συνέβη και στη Νικαράγουα. Η
Νικαράγουα, περισσότερα από 40 χρό-
νια βρισκόταν κάτω από το Σομόζα και
τις συνεχείς δολοφονίες. Ο Σομόζα ήταν
ο μοναδικός κύριος του 45% του πλού-
του της χώρας και οι γιάνκηδες ήταν οι
κύριοι σύμμαχοί του. Ο λαός όμως δεν
τρομοκρατήθηκε. Οπωσδήποτε η Νικα-
ράγουα δεν είναι ένα θεμελιώδες στρα-
τηγικό σημείο για τον παγκόσμιο συσχε-
τισμό των δυνάμεων, όπως είναι το Ιράν
και το Αφγανιστάν, αλλά κοινωνικά είναι
θεμελιώδης.
Η Νικαράγουα, που είναι μια χώρα πά-
ρα πολύ μικρή και οικονομικά δεν έχει
μεγάλη σημασία, επηρεάζει όλη τη Λ.
Αμερική. Κάθε λατινοαμερικάνικη χώ-
ρα βλέπει τη Νικαράγουα σαν παρά-
δειγμα. Αυτό δείχνει ότι η πρόοδος της
ανάπτυξης των επαναστατικών αγώνων
δεν προωθείται από την ανάγκη του φα-
γητού, της δουλειάς ή της ζωής, αλλά εί-
ναι μια αντικειμενική αναγκαιότητα για
να μπορέσει να οικοδομηθεί η πρόοδος
της οικονομικής, κοινωνικής και μορφω-
τικής ζωής. Το Ιράν βρίσκεται μπροστά
στο ίδιο πρόβλημα.
Στο Ιράν δεν υπάρχει κανένας τρόπος,
καμιά μορφή που να μπορεί να επιτρέψει
την κοινωνική πρόοδο, αν δεν περιέχει
τους κοινωνικούς μετασχηματισμούς.
Το Ιράν δεν έχει ένα διαρθρωμένο αστι-
κό στρώμα. Αυτό που υπάρχει είναι πο-
λύ μικρό και δεν έχει βάρος στο προ-
τσές της ανάπτυξης της οικονομίας της
χώρας και κατά συνέπεια δεν μπορεί να
έχει πρωτοβουλίες. Στο συσχετισμό της
με τον παγκόσμιο καπιταλισμό, η ιρανι-
κή αστική τάξη είναι φτωχή κι αδύναμη.
Έχει ανάγκη από τον κρατικό μηχανισμό
για να την προστατεύει, αλλά την ίδια
στιγμή οι μάζες και οι διανοούμενοι του
Ιράν βλέπουν ότι σε όλο τον κόσμο η οι-
κονομία κάτω από τον καπιταλισμό οδη-
γεί στην οπισθοδρόμηση.
Οι διανοούμενοι έχουν μια θεμελιώδη
σημασία για το Ιράν, γιατί το βάρος της
εργατικής τάξης είναι πολύ μικρό και το
βάρος του Κομμουνιστικού Κόμματος
είναι επίσης πολύ μικρό. Όπως στη πρώ-
τη φάση της ΣΕ, το βάρος των διανοού-
μενων είναι αποφασιστικό. Στη ΣΕ οι δι-
ανοούμενοι είχαν συμμαχήσει με την
εργατική πρωτοπορία και με εργοστά-
σια που είχαν μια τεράστια συγκέντρω-
ση προλεταριάτου, που έφτανε τους 40
χιλιάδες εργάτες σε ορισμένα εργοστά-
σια, πράγμα που δεν υπάρχει στο Ιράν.
Αυτό το πολύ μεγάλο προλεταριακό κοι-
νωνικό βάρος ήταν η βάση του Μπολ-
σεβίκικου Κόμματος, ήταν το αποφα-
σιστικό κέντρο των Μπολσεβίκων. Στο
Ιράν δεν υπάρχει μια τέτοια συγκέντρω-
ση κι ένα τέτοιο βάρος στην οικονομία
της χώρας, αλλά οι διανοούμενοι με τη
σειρά τους έχουν μια τεράστια εμπειρία
και μια σιγουριά που τους έχει δώσει η
πρόοδος της ΣΕ και των υπόλοιπων ΕΚ.
Έχουν σημεία στήριξης για ν’ αναπτύ-
ξουν τη σιγουριά, για ν’ ανοικοδομή-
σουν το Ιράν, για ν’ αναπτύξουν το Ιράν,
πράγμα που δεν μπορεί να γίνει κάτω
από τη μορφή της ατομικής ιδιοκτησί-
ας, αλλά οφείλουν να υιοθετήσουν τις
μορφές της συλλογικής, της κρατικοποι-
ημένης ιδιοκτησίας. Ο καπιταλισμός δεν
έχει ούτε τη δύναμη, ούτε την ικανότη-
τα και κατά συνέπεια δεν έχει ούτε την
πρωτοβουλία και δεν μπορεί να συνα-
γωνιστεί τον υπόλοιπο κόσμο. Έτσι ο δι-
ανοούμενος δέχεται μια τεράστια επιρ-
ροή που τον προωθεί -επειδή υπάρχει ο
παγκόσμιος συσχετισμός των δυνάμε-
ων και η ανισόμετρη και συνδυασμένη
ανάπτυξη- στο ν’ αναζητήσει κοινωνι-
κές μορφές ιδιοκτησίας και παραγωγής
που δεν είναι καπιταλιστικές, για να μπο-
ρέσει να προωθήσει την πρόοδο. Αυτό
προέρχεται από μια φυσική επιρροή πά-
νω στο διανοούμενο και δεν είναι προ-
ϊόν ούτε της σοβιετικής προπαγάνδας
τής «σοβιετικής επιβολής» , ούτε και της
κομμουνιστικής προπαγάνδας. Υπάρ-
χει μια φυσική επιρροή πάνω στο διανο-
ούμενο, γιατί βλέπει τον κόσμο, βλέπει
τη Νικαράγουα. Δεν είναι ένα συμπέρα-
σμα που «επιβάλλεται» από τους σοβιε-
τικούς, αλλά ένα μορφωτικό κι επιστη-
μονικό συμπέρασμα.
Την πρώτη περίοδο στη ΣΕ, από τους
500 ηγέτες του μπολσεβίκικου κόμμα-
τος οι 480 ήταν διανοούμενοι. Υπήρχαν
πολύ λίγοι εργάτες. Δεν υπήρχε η δυνα-
τότητα για τον εργάτη για να μπορέσει
να φτάσει να γίνει ηγέτης. Ήταν οι δια-
νοούμενοι, κερδισμένοι μέσα από τη
κατανόηση, την επιστήμη και τη μόρ-
φωση, στην αναγκαιότητα των κοινωνι-
κών μετασχηματισμών. Και στο Ιράν, για
ν’ αναπτυχθεί η χώρα, είναι αναγκαίο να
προγραμματίσει. Είναι μια χώρα χωρίς
πολιτική ηγεσία, χωρίς κοινωνική ηγεσία
και κατά συνέπεια χωρίς μαζική ηγεσία.
Και δεν υπάρχουν επίσης ούτε και ορ-
γανωμένα μαζικά κινήματα. Τα κινήμα-
τα σαν τους Φενταγίν και τους Μουτζα-
χεντίν, δεν είναι αντιπροσωπευτικά του
ιρανικού λαού. Αντιπροσωπεύουν ένα
μέρος, αυτό που αισθάνεται ότι έχει πε-
ρισσότερα μέσα και μεγαλύτερη δυνα-
τότητα να κινητοποιηθεί, να οργανωθεί
και να επέμβει, άλλα δεν αντιπροσω-
πεύουν ακόμα τον ιρανικό λαό.
Το Ιράν για να προοδεύσει έχει ανάγκη
ν’ αναπτύξει την οικονομία, τη μόρφω-
ση και την επιστήμη. Όχι γιατί αυτό εί-
ναι αναγκαίο για τον ένα ή τον άλλο τρό-
πο παραγωγής. Είναι αναγκαίο για την
παραγωγή, αλλά προπάντων είναι ανα-
γκαίο για την κοινωνική ανάπτυξη του
κόσμου, που ήδη έχει την ωρίμανση γι’
αυτό. Ο λαός του Ιράν δεν θα δεχθεί ού-
τε θα ευχαριστηθεί με την ανάπτυξη μό-
νο της οικονομίας, αλλά θ’ αναζητή-
σει την κατάλληλη κοινωνική μορφή. Θ’
αναζητήσει μορφές που θ’ ανταποκρίνο-
νται στην αναγκαιότητα και την κατανό-
ηση του κόσμου, που έχει δίπλα του τη
ΣΕ και όλο τον κόσμο που εξελίσσεται
προς το σοσιαλισμό. Οι ηγέτες του αστι-
κού στρατοπέδου καθώς και οι θρησκευ-
τικοί ηγέτες δεν παίρνουν υπ’ όψη τους
αυτό το προτσές. Οι θρησκευτικοί εν μέ-
ρει το παίρνουν υπ’ όψη, γιατί οφείλουν
να αισθανθούν ότι μαζί με τα θρησκευ-
τικά ενδιαφέροντα υπάρχουν οι κοινω-
νικές ανάγκες και ότι αυτές προοδεύουν.
Κι ανάμεσα στις κοινωνικές ανάγκες δεν
είναι μόνο το φαγητό και ο ύπνος, αλλά
και η μελέτη, το διάβασμα, η μάθηση και
η οικοδόμηση. Αυτή η πρόοδος υπάρχει
στο Ιράν. Υπάρχει η γυναίκα ντυμένη στα
μαύρα, σκεπασμένη από πάνω μέχρι κά-
τω από τα μαύρα, έτσι που να φαίνεται
μόνο το πρόσωπο, αλλά που επαγρυπνεί
με το τουφέκι στο χέρι και που δεν αντι-
προσωπεύει απλά και μόνο μια γυναίκα,
άλλα συμβολίζει το γεγονός ότι η ανε-
ξαρτησία και η κοινωνική απελευθέρω-
ση της γυναίκας προχωράει και μάλιστα
πολύ καλά. Είναι ακόμα περιορισμένη,
γιατί η επανάσταση έχει ένα μόνο χρό-
νο ζωής και για τίποτε άλλο. Αλλά αν μέ-
σα σ’ ένα χρόνο η γυναίκα στο Ιράν κα-
τορθώνει να περάσει από το ρόλο της
υποταγμένης και της σκλάβας, στο να
επαγρυπνεί αυτή την κοινωνική πρόο-
δο της ιστορίας με το τουφέκι και με την
ιδέα, είναι γιατί κάθε εμπόδιο που πάει
να μπει στην ενσωμάτωση της γυναίκας
στην κοινωνική πρόοδο του Ιράν θ’ ανα-
τραπεί από την αντικειμενική αναγκαι-
ότητα του να προοδεύσει κοινωνικά το
Ιράν. Κάθε πρόοδος που θα τείνει ν’ αφή-
σει έξω τη γυναίκα, το παιδί ή το νέο, θ’
απορριφθεί. Ήδη υπάρχει μια κατανόη-
ση στο κόσμο. Όλη η ιρανική καθυστέ-
ρηση που έκανε έτσι ώστε ο γάμος να εί-
ναι ένας θεσμός εξαρτώμενος από την
εξουσία του σάχη, από τους μουσουλ-
μανικούς νόμους εφαρμοσμένους από
το σάχη, για να εξουσιάζει κοινωνικά, ξε-
περνιέται.
Αλλά δεν υπάρχει ηγεσία, δεν υπάρ-
χει κόμμα, δεν υπάρχει κομματική ζωή,
δεν υπάρχει προγραμματική ζωή, δεν
υπάρχουν συνεδριάσεις, δεν υπάρχουν
συνελεύσεις, δεν υπάρχει μια δημόσια
συνδικαλιστική ζωή. Κατά συνέπεια, η
πρόοδος του Ιράν περιορίζεται. Από την
άλλη μεριά όμως μπορεί κανείς να με-
τρήσει την τεράστια πρόοδο που υπάρ-
χει στο Ιράν, από το ότι ένα χρόνο με-
τά την επανάσταση, καμιά δύναμη δεν
μπόρεσε να περιορίσει, να κάνει να οπι-
σθοδρομήσει ή να εγκαταλειφθεί η θέ-
ληση για την αντικαπιταλιστική πρόοδο.
Πρέπει να δούμε αυτό το προτσές, δεί-
χνοντας πως οι αντεπαναστατικές δυ-
νάμεις που προσπαθούν να συγκρατή-
σουν την πρόοδο του Ιράν χρεοκοπούν.
Στο Ιράν διαμορφώνεται τώρα ένα προ-
τσές. Δεν υπάρχει στο Ιράν μια πολιτική
ηγεσία. Διαμορφώνεται τώρα. Δεν υπάρ-
χουν κοινωνικές βάσεις για μια αστική
ηγεσία, αλλά η αστική τάξη προσπαθεί
να βαρύνει, να βάλλει μέσα στα κοινω-
νικά και πολιτικά κινήματα τις δυνάμεις
της, πράγμα που θα της επιτρέπει να βα-
ρύνει και ν’ αποφασίζει.
Στο Ιράν δεν υπάρχει μαζικό πολιτικό
κόμμα. Οι κομμουνιστές είναι ένα μικρό
κόμμα. Δεν υπάρχει ένα πολιτικό κίνη-
μα με παράδοση. Αυτό που έχει κάποια
παράδοση, το ΚΚ, είναι μικρό. Το εθνι-
κιστικό κίνημα του Μοσαντέκ έχει δια-
λυθεί. Υπάρχει ένα προτσές σε ανάπτυ-
ξη που διαρθρώνεται. Είναι αλήθεια ότι
έχει μια μεγάλη επιρροή η μουσουλμα-
νική ηγεσία, αλλά είναι μόνο επιρροή και
μάλιστα παροδική. Δεν είναι μια αποφα-
σιστική επιρροή. Για να συγκρίνουμε αυ-
τό το προτσές με τις υπόλοιπες αραβι-
κές χώρες, ας πάρουμε το παράδειγμα
της Αλγερίας. Και στην Αλγερία η ηγεσία
έχει μουσουλμανική καταγωγή. Φτάνει
στο να ψηφίσει ότι μέσα σε έξι χρόνια η
επίσημη γλώσσα θα είναι η αραβική και
η επίσημη εκπαίδευση θα γίνεται απο-
κλειστικά στην αραβική γλώσσα. Αλλά
το 80% του αλγερινού λαού, των διανο-
ούμενων, μιλάει γαλλικά και αραβικά. Τα
αραβικά που μιλάει ο πληθυσμός της Αλ-
γερίας είναι διαφορετικά από τα κλασσι-
κά αραβικά. Και η μόρφωση έγινε κύρια
μέσα από τη γαλλική γλώσσα. Η Αλγερία
είναι ανάμεσα στις αραβικές χώρες εκεί-
νη όπου υπάρχει μια πιο βαθιά κοινωνι-
κή ανάπτυξη. Σε ορισμένες θεμελιώδεις
όψεις ο ρόλος της κοινωνίας είναι πιο κα-
θοριστικός από της θρησκείας. Η Αλγε-
ρία διατίθεται να οικοδομήσει το σοσια-
λισμό, κάτω από μουσουλμανική ηγεσία,
αλλά το σοσιαλισμό. Το σοσιαλισμό του
Μαρξ και όχι του Μωάμεθ. Η Νότια ‘Υε-
μένη διατίθεται να οικοδομήσει το σο-
σιαλισμό. Και κει επίσης είναι μουσουλ-
μάνοι. Μουσουλμανικό μονοπώλιο, έξω
από την επιρροή των ιδεών, έξω από την
κοινωνική επιρροή, δεν υπάρχει. Υπάρ-
χουν πολλές μουσουλμανικές χώρες
που κατευθύνονται προς το σοσιαλισμό,
ανάμεσά τους η Αλγερία. Η Αλγερία λοι-
πόν στο Σύνταγμά της λέει ότι στόχος
της είναι να οικοδομήσει τη σοσιαλιστι-
κή κοινωνία. Η μουσουλμανική επιρροή
είναι σημαντική, αλλά όχι καθοριστική.
Γιατί το να διδάσκονται τα αραβικά δεν
είναι αυτό που καθορίζει το πολίτικό και
κοινωνικό πρόγραμμα. Μπορεί η γλωσ-
σά να είναι αραβική, αλλά ο στόχος εί-
ναι μια σοσιαλιστική κοινωνία και όχι μια
κοινωνία μουσουλμανική. Μια σοσιαλι-
στική κοινωνία μουσουλμάνων. Αυτό θα
επηρεάσει το Ιράν.
Πρέπει να πάρουμε υπ’ όψη ότι στο
Ιράν δεν υπάρχει παράδοση μεγάλων
κομμάτων ή μεγάλων μαζικών κινημά-
των. Το κίνημα του Μοσαντέκ ήταν ένα
μικρό μαζικό κίνημα, αλλά πολύ παροδι-
κό. Πέθανε πριν καν γεννηθεί. Στο Ιράν
η αστική τάξη, μη έχοντας δύναμη, δεν
μπορεί να είναι ένας σημαντικός παρά-
γοντας, που θα μπορούσε να εμποδίσει
την κοινωνική ανάπτυξη της οργάνωσης
της ζωής της χώρας. Το πρόβλημα κα-
τά συνέπεια είναι να δούμε ότι όλη αυ-
τή η τωρινή φάση είναι παροδική. Όπως
για παράδειγμα η εκλογή του Μπανί Σα-
ντρ, πού δεν είναι κάτι το καθοριστικό,
αλλά μια παροδική διέξοδος. Δεν υπάρ-
χουν ομάδες, τάσεις ή ρεύματα σταθε-
ρά, με σταθερή υποστήριξη. Ο στρατός,
η διάρθρωση του στρατού, είναι το πιο
σταθερό πράγμα που διαθέτει ο καπι-
ταλισμός στο Ιράν. Από την ίδια τη φύ-
ση του καπιταλιστικού κράτους, τα τρία
κέντρα του είναι ο στρατός, η αστυνομία
και ο κρατικός μηχανισμός. Δεν συμβαί-
νει το ίδιο με το πανεπιστήμιο. Η τερά-
στια πλειοψηφία στο χώρο του πανεπι-
στημίου είναι ενάντια στον καπιταλισμό.
Στο Ιράν δεν υπάρχει ούτε πολιτική, ούτε
συνδικαλιστική ζωή. Δεν υπάρχουν μαζι-
κά συνδικάτα με σημασία και με βάρος.
Είναι συνδικάτα με μικρό κοινωνικό βά-
ρος. Και υπάρχει πολύ λίγη ζωή από τη
μεριά των εργατικών κομμάτων. Το ΚΚ
κάνει μια πολύ περιορισμένη ζωή για να
μπορέσει να βαρύνει στη χώρα. Για λό-
γους ταχτικής, αλλά και από πολιτικό πε-
ριορισμό, ζει αρκετά περιορισμένα την
πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας.
Οι μουσουλμανικοί τομείς έχουν δύνα-
μη και μπορούν ν’ αποφασίζουν στ’ όνο-
μα της θρησκείας, αλλά δεν μπορούν
να επιβάλλουν ένα κοινωνικό πρόγραμ-
μα. Δεν μπορεί ν’ αναπτυχθεί το Ιράν
στ’ όνομα του Μωάμεθ, ούτε με τις θρη-
σκευτικές εντολές. Ο συσχετισμός που
υπάρχει στον κόσμο δεν επιτρέπει ν’
αναπτυχθεί ένα τέτοιο συμπέρασμα. Οι
χώρες που ζουν υποταγμένες στη θρη-
σκευτική ζωή δεν έχουν καμιά κοινωνική
ή πολιτική ανάπτυξη: η Σαουδική Αρα-
βία, το Κουβέιτ, η Ιορδανία. Δεν έχουν
καμιά κοινωνική, πολιτική ή επιστημο-
νική ζωή. Ζουν στραγγαλισμένες. Παρ’
όλα αυτά στη Σ. Αραβία είχαμε την κα-
τάληψη του τεμένους. Κι από τις πληρο-
φορίες που υπάρχουν από αυτή την κα-
τάληψη κι απ’ αυτή τη σφαγή, φαίνεται
ότι ήταν μια εξέγερση αντίστασης στην
εξουσία των σαουδαράβων βασιλιάδων.
Το τέμενος δεν χρησιμοποιήθηκε για να
συνεδριάσουν, αλλά για να καταφύγουν.
ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ • 11
Η εξέγερση στη Σ. Αραβία δεν ήταν κά-
τι το περιστασιακό, αλλά μια έκφραση
της αγωνιστικής θέλησης του λαού, που
έμεινε περιορισμένη σ’ αυτή την ενέρ-
γεια γιατί δεν υπάρχει μια πολιτική ηγε-
σία. Αλλά όταν υπάρχει μια τέτοια απο-
φασιστικότητα για σύγκρουση -ήταν
χιλιάδες κι όχι μια μικρή ομάδα-, είναι
γιατί υπάρχει η επιρροή του κόσμου πά-
νω στη Σ. Αραβία, η επιρροή της αντικα-
πιταλιστικής πάλης και της πάλης για το
σοσιαλισμό. Στο Ιράν αυτή η επιρροή εί-
ναι πολύ ανώτερη.
Στο Ιράν δεν υπάρχει πολιτική ηγεσία,
δεν υπάρχει πρόγραμμα, δεν υπάρχει
μια οργάνωση της πολιτικής ζωής, που
θα επέτρεπε ν’ αναπτυχθούν οι εμπειρί-
ες, οι συγκρίσεις με άλλα προτσές και η
ανταλλαγή ιδεών. Αυτό γίνεται στο πα-
νεπιστήμιο. Δεν υπάρχει μια ανταλλαγή
γνωμών, ιδεών και δημοσιεύσεων, δεν
υπάρχουν συνεδριάσεις, συνελεύσεις
και συζητήσεις και δεν υπάρχει ένα βά-
ρος από τη μεριά του συνδικαλιστικού
κινήματος. Πρέπει να γίνει έτσι ώστε να
επεμβαίνει το συνδικαλιστικό κίνημα.
Οι θρησκευτικές εντολές δεν μπορούν
να υποκαταστήσουν τις κοινωνικές ανά-
γκες. Το να θέλει κάποιος να υποταχθεί
στα συμπεράσματα του ισλαμισμού, δεν
ανταποκρίνεται σ’ αυτή τη φάση της
ιστορίας, γιατί υπάρχει μια επιστημονι-
κή, μορφωτική και κοινωνική πρόοδος,
που ξεπερνάει τον περιορισμό οποιασ-
δήποτε θρησκευτικής εντολής. Οι χώρες
που υποτάσσονται στα θρησκευτικά συ-
μπεράσματα είναι οι πιο καθυστερημέ-
νες. Η Σ. Αραβία, το Κουβέιτ, η Αίγυπτος,
είναι χώρες χωρίς καμμιά ανάπτυξη κι
επίσης χωρίς διανοούμενους. Σε όλες
αυτές τις χώρες υπάρχει μια πολύ μικρή
διανοητική ανάπτυξη. Αντίθετα στο Ιράν
υπάρχει μια μεγάλη διανοητική ανάπτυ-
ξη, υπάρχει ένα μεγάλο βάρος των δια-
νοούμενων και υπάρχει η επιρροή της
ΣΕ πάνω στο Ιράν.
Οι τωρινές εκλογές είναι μια πρώτη
προσπάθεια να δώσουν μια συνταγματι-
κή τάξη στο Ιράν, μια τάξη που θα υπο-
τάσσει όλο τον κρατικό μηχανισμό. Αλλά
αυτό δεν σημαίνει ότι ο κρατικός μηχα-
νισμός θ’ αποφασίζει σαν αντιπρόσωπος
και σαν υπηρέτης, στ’ όνομα των συμφε-
ρόντων του καπιταλισμού. Δεν σημαίνει
ότι θα γίνει αποκλειστικά έτσι. Οπωσδή-
ποτε η αστική τάξη προσπαθεί να δώσει
μια συνταγματική μορφή, πριν τραβη-
χτεί από τη σοβιετική επιρροή, διά μέ-
σου των φοιτητών και του ΚΚ. Προσπα-
θεί να δώσει μια αστική συνταγματική
τάξη. Αλλά η αστική τάξη δεν έχει δύνα-
μη, δεν έχει οικονομικό βάρος και κατά
συνέπεια, οι συνταγματικές διαδικασί-
ες δεν θα μπορέσουν να ενισχύσουν, να
σταθεροποιήσουν, ή να δημιουργήσουν
έναν αστικό μηχανισμό. Οφείλουν να ξε-
κινήσουν από το ότι το ηγετικό αστικό
στρώμα που υπάρχει είναι αδύναμο και
ότι μπροστά στα μάτια του λαού, της μι-
κροαστικής τάξης και των διανοούμε-
12 • ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ
νων εμφανίζεται σαν ληστρικό, δολοφο-
νικό, αδύναμο κι ανίκανο ν’ αναπτύξει
την οικονομική, κοινωνική και μορφωτι-
κή ζωή της χώρας.
Υπάρχουν όλες οι συνθήκες, ώστε μέ-
σα σε μια περίοδο, όχι άμεσα, να γίνει μια
επέμβαση για να δημιουργηθεί ένα μαζι-
κό κίνημα που θα προωθήσει τους κοι-
νωνικούς μετασχηματισμούς και την κοι-
νωνική πρόοδο στο Ιράν. Κάτω από την
ατομική ιδιοκτησία αυτή η πρόοδος δεν
μπορεί να γίνει. Ο παγκόσμιος συναγω-
νισμός συντρίβει το Ιράν. Αυτή τη στιγμή
ο πλούτος βρίσκεται στα χέρια ορισμέ-
νων βιομήχανων, χρηματιστών ή εμπό-
ρων. Το Ιράν πρέπει ν’ αναπτυχθεί οικο-
νομικά. Υπάρχει η θέληση, το βάρος των
διανοούμενων και ταυτόχρονα υπάρχει
η εμπειρία των μαζών. Σ’ ένα χρόνο οι
ιρανικές μάζες έκαναν μια εμπειρία που
αντιστοιχεί με 40 προηγούμενα χρόνια,
γιατί την έκαναν μαζί με τη ΣΕ και μαζί
με την ανάπτυξη άλλων επαναστάσεων
στον κόσμο κι έτσι αισθάνθηκαν ισχυ-
ρές και ικανές για ν’ ανατρέψουν το σά-
χη. Οι μάζες αισθάνονται ότι δεν ήταν
ο ιμάμ Χομεϊνί αυτός που καθόρισε αυ-
τό το προτσές, αλλά η δική τους θέληση.
Η ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ
ΣΥΛΛΗΨΗΣ ΤΩΝ ΟΜΗΡΩΝ ΣΤΟ ΙΡΑΝ
Η κράτηση των γιάνκηδων ομήρων
δεν είναι μια απλή επίδειξη ισχύος ενά-
ντια στον ιμπεριαλισμό, δεν είναι μια φι-
λονικία με τον ιμπεριαλισμό. Είναι μια,
εμπειρική ακόμα, μορφή της αντιιμπε-
ριαλιστικής πάλης. Είναι η έκφραση μιας
θέλησης που εκφράστηκε από χιλιάδες
και χιλιάδες φοιτητές, που θέλουν, μέ-
σω της κράτησης των ομήρων, να δια-
δηλώσουν το αντιιμπεριαλιστικό μίσος
τους. Όχι αντισοβιετικό, αλλά αντιιμπε-
ριαλιστικό μίσος. Παρ’ όλο που η δεξιά
προσπαθεί να χρησιμοποιήσει αυτή την
κράτηση για να συγκρατήσει το προτσές
σε θρησκευτικά συμπεράσματα, το προ-
τσές αυτό χαρακτηρίζεται από το ότι δεν
βασίζεται σε μια θρησκευτική αρχή, αλ-
λά σε μια κοινωνική. Είναι ένα μέσο πά-
λης, όχι πολύ ανυψωμένο, αλλά ούτε και
πολύ καθυστερημένο. Μέσα από τους
ομήρους θέλουν να καταδικάσουν το
γιάνκικο ιμπεριαλισμό. Έστω κι αν δεν εί-
ναι μια άμεση οικονομική και κοινωνική
καταδίκη, σ’ αυτή την ενέργεια υπάρχει
μια καταδίκη στο δολοφονικό ρόλο του
γιάνκικου ιμπεριαλισμού. Η έλλειψη κόμ-
ματος πριν και τώρα, η έλλειψη συνδικα-
λιστικής και πολιτικής ζωής, η απουσία
οργάνωσης της πολιτικής ζωής, επιτρέ-
πει αυτά τα κινήματα. Στην προοπτική
τους αυτά τα κινήματα δεν έχουν μια
μεγάλη σημασία. Η κράτηση των ομή-
ρων δεν είναι σημαντική, αλλά η θέλη-
ση και ο στόχος αυτής της δράσης είναι
σημαντικός, γιατί είναι μια καταδίκη στο
γιάνκικο ιμπεριαλισμό, γιατί επεμβαίνει
και κατασκοπεύει τη χώρα. Γιατί; Για να
την εμποδίσει ν’ αναπτυχθεί.
Δεν είναι μια μέθοδος πάλης πολύ
ανυψωμένη, αλλά πρέπει να δούμε τί
είναι το Ιράν και από πού ξεκινάει. Αυ-
τή η μέθοδος, αυτή η μορφή πάλης έχει
σαν στόχο να υπερασπίσει τη χώρα από
το γιάνκικο ιμπεριαλισμό. Δεν είναι μια
μορφή εμπειρική, άτακτη και κτηνώδης.
Είναι εμπειρική από την άποψη ότι δεν
υπήρχε ούτε πρόγραμμα, ούτε πολιτική,
ούτε ηγεσία, αλλά ο στόχος είναι να χτυ-
πήσει το γιάνκικο ιμπεριαλισμό. Δεν εί-
ναι μια δράση που κατευθύνεται ενάντια
στα ΕΚ, αλλά ενάντια στο γιάνκικο ιμπε-
ριαλισμό. Παρ’ όλο που τομείς της δεξιάς
θέλουν να τη χρησιμοποιήσουν, οι στό-
χοι αυτής της δράσης είναι εξ ολοκλή-
ρου αναγκαίοι και πρέπει να τους υπο-
στηρίξουμε.
Ο σάχης πρέπει να επιστρέψει για να
δικαστεί από τον ιρανικό λαό. Όλος ο
πλούτος που έχει κλέψει ο σάχης πρέπει
να επιστρέψει στο Ιράν. Αυτό είναι μια
αρχή για τον υπόλοιπο κόσμο. Αν σε άλ-
λο μέρος του κόσμου δεν έγινε κάτι τέ-
τοιο, είναι γιατί δεν υπήρχε μια τέτοια
κατάσταση. Οι γιάνκηδες μέσα σε μικρό
χρονικό διάστημα θα πάθουν τα ίδια και
στη Λατ. Αμερική. Ο Σομόζα δεν βρίσκε-
ται στις ΗΠΑ, γιατί οι γιάνκηδες ήξεραν
ότι θα πάθαιναν τα ίδια. Θα τους έπιαναν
ομήρους για ανταλλαγή. Ο Σομόζα έχει
κλέψει πολλά δισεκατομμύρια δολάρια
και ο σάχης άλλα τόσα, που είναι ένα
μέρος του πλούτου του Ιράν. Κατά συ-
νέπεια είναι νόμιμα τα μέτρα που παίρ-
νει ο ιρανικός λαός για ν’ αποκαταστήσει
τον πλούτο που πήρε μαζί του ο σάχης,
κάτω από την προστασία του γιάνκικου
ιμπεριαλισμού. Η μέθοδος που χρησιμο-
ποιείται με τους ομήρους δεν είναι η κα-
λύτερη, ούτε είναι πολιτικά σημαντική,
αλλά είναι μια μέθοδος πάλης.
Όλοι αυτοί οι ξεδιάντροποι αντιφρο-
νούντες, που κατηγορούν τη ΣΕ κι επι-
τίθενται ενάντια στη σοβιετική επέμβα-
ση στο Αφγανιστάν, γιατί δεν τολμούν
ν’ αντιμετωπίσουν τους μουσουλμά-
νους φοιτητές που κρατούν τους ομή-
ρους, πράγμα που «δημοκρατικά» και
«νομοθετικά» δεν μπορεί να γίνει; Κι αυ-
τό επίσης είναι μια «επίθεση ενάντια στα
ανθρώπινα δικαιώματα». Γιατί δεν δια-
μαρτύρονται; Είναι γιατί και δεν το δια-
κινδυνεύουν να ανακατευτούν με τους
ιρανούς φοιτητές, το φοβούνται και για-
τί δεν έχουν δίκιο. Εμείς υποστηρίζου-
με την επιθυμία, τη θέληση και τη διεκ-
δίκηση των μουσουλμάνων φοιτητών,
που ζητάνε την επιστροφή του σάχη και
του πλούτου του, που είναι ένας πλού-
τος που ανήκει στον ιρανικό λαό και που
τώρα βρίσκεται στα χέρια του γιάνκικου
ιμπεριαλισμού. Γιατί ο πλούτος του σάχη
είναι ένα μέρος του πλούτου του ιμπε-
ριαλισμού, που χρησιμοποιεί αυτές τις
πηγές για την προώθηση των στόχων
του.
Αυτή είναι μια μέθοδος πάλης, όχι κα-
νονική, δεν είναι μια πολιτική ή προ-
γραμματική μέθοδος πάλης, αλλά είναι η
μορφή με την οποία δίνεται η πάλη, χρη-
σιμοποιώντας όλους τους τρόπους για
να προωθηθεί η πάλη, γιατί δεν υπάρχει
άλλη δυνατότητα. Το ίδιο συμβαίνει και
στο Αφγανιστάν. Η σοβιετική επέμβαση
είναι πιο νόμιμη, γιατί οι σοβιετικοί επεμ-
βήκανε ακολουθώντας ένα αναγκαστι-
κά λογικό συμπέρασμα. Το Αφγανιστάν
ήταν ένα κέντρο των φεουδαρχών που
είναι ενάντια στη πρόοδο, ενάντια στη
μόρφωση, ενάντια στην επιστήμη, ενά-
ντια στην τέχνη κι ενάντια στην οικονο-
μική ανάπτυξη. Όλη η ηγετική καμαρίγια
αυτό ήταν. Ο ιμπεριαλισμός -πρώτα οι
άγγλοι και μετά οι γιάνκηδες-διατηρού-
σαν αυτή την καθυστέρηση, γιατί μέσα
από την κοινωνική, οικονομική, επιστη-
μονική και μορφωτική καθυστέρηση,
μπορούσαν να κάνουν συμφωνίες με
τα ηγετικά στρώματα. Τους έδιναν δώ-
ρα, επιχορηγήσεις, τους προστάτευαν
στρατιωτικά, για να έχουν γεωστρατη-
γικές βάσεις στην επίθεσή τους ενάντια
στη ΣΕ. Δεν μπορεί να παίρνει κανείς το
Αφγανιστάν σαν μια αφηρημένη εδαφι-
κή θέση. Το Αφγανιστάν αποτελεί μέρος
του παγκόσμιου προτσές της προόδου
της ιστορίας, ή της οπισθοδρόμησής
της. Στα χέρια της ΣΕ αποτελεί μέρος της
προόδου, στα χέρια του γιάνκικου ιμπε-
ριαλισμού αποτελεί μέρος της οπισθο-
δρόμησης.
Δεν είναι σωστό ότι πρέπει να συζη-
τάμε πάνω στις μορφές, ούτε ότι το κα-
θοριστικό είναι η μορφή, ούτε πάνω στο
πώς επενέβησαν οι σοβιετικοί. Αυτό δεν
είναι σωστό. Ποτέ η μορφή δεν είναι πιο
σημαντική από το περιεχόμενο. Μπορεί
η μορφή να μην είναι η κοινή, αλλά αν
προωθεί το αναγκαίο για την πρόοδο πε-
ριεχόμενο, χαρακτηρίζεται ακριβώς από
το στόχο που επιδιώκει, που είναι η πρό-
οδος. Και στο Ιράν η μορφή της κράτη-
σης των ομήρων δεν είναι η κανονική,
η μορφωτική ή η ιπποτική, αλλά είναι η
μορφή που υιοθετεί ο ιρανικός λαός για
να πολεμήσει τον ιμπεριαλισμό. Η μορ-
φή του να μπουν στο Αφγανιστάν είναι
αυτή που βρήκαν εκείνη τη στιγμή οι σο-
βιετικοί κατάλληλη για να επέμβουν και
να εμποδίσουν τους γιάνκηδες ν’ απο-
κτήσουν μια στρατιωτική βάση. Είναι
έτσι που πρέπει να συζητάμε.
Το Αφγανιστάν πάει προς την πρόοδο
ή προς την οπισθοδρόμηση. Ας πάρουμε
το παράδειγμα της Τσεχοσλοβακίας. Οι
σοβιετικοί επενέβησαν στην Τσεχοσλο-
βακία. Ο καπιταλισμός λέει ότι το έκα-
νε αυταρχικά και δικτατορικά. Δεν είναι
αλήθεια. Δεν το έκαναν ούτε αυταρχι-
κά, ούτε δικτατορικά. Αν ήταν έτσι, αυτό
θα εκφραζόταν στο ότι θα αναζητού-
σαν ένα στόχο ενάντια στο τσεχοσλοβά-
κικο λαό. Αν το είχαν κάνει δικτατορικά
θα ήταν για να επιβάλλουν τα κοινωνι-
κά και οικονομικά συμφέροντα της ΣΕ
ενάντια στην Τσεχοσλοβακία. Λοιπόν,
από το 1968 μέχρι σήμερα, δηλαδή μέ-
σα σε δώδεκα χρόνια, η Τσεχοσλοβακία
αναπτύχθηκε οικονομικά, μορφωτικά,
κοινωνικά, συνδικαλιστικά και αθλητι-
κά, περισσότερα από μορφωτικά, αθλη-
τικά. Πού υπάρχει το αυταρχικό συμφέ-
ρον; Πού είναι η δικτατορική επιβολή;
Είναι μέθοδες γραφειοκρατικές, αλλά οι
γιάνκηδες έχουν μέθοδες δολοφονικές
κι όχι γραφειοκρατικές και ταυτόχρονα
έχουν στόχους δολοφονικούς. Το Πόρ-
το Ρίκο είναι ένα παράδειγμα, το Βιετνάμ
ένα άλλο και η Νικαράγουα επίσης. Όλοι
οι αντιφρονούντες της ΣΕ που ζητάνε
την απελευθέρωση των πολιτικών κρα-
τουμένων και των επιστημόνων, σαν τον
Ζαχάρωφ, τα κρύβουν όλα αυτά και κρύ-
βουν επίσης το Ιράν. Αν ο γιάνκικος ιμπε-
ριαλισμός υπεράσπιζε τα αντικειμενικά
συμφέροντα της ελευθερίας, θα άφηνε
το Ιράν ν’ αναπτυχθεί. Τα όπλα που πά-
νε στο Πακιστάν δεν είναι μόνο ενάντια
στο Αφγανιστάν αλλά και ενάντια στο
Ιράν. Το Πακιστάν είναι ένα κέντρο ορ-
γανωμένο από το γιάνκικο ιμπεριαλισμό,
για να εμποδίσει την επαναστατική πρό-
οδο στο Ιράν, στη ΣΕ, στην Ινδία, στην
Ελλάδα. Αυτή είναι η ουσία. Τα όπλα που
πάνε στο Πακιστάν δεν είναι μόνο για να
πουληθούν, δεν είναι μια εμπορική συ-
ναλλαγή, αλλά είναι μια αντεπαναστα-
τική κοινωνική συναλλαγή, που έχει σαν
σκοπό να συντρίψει τον ιρανικό λαό και
να προετοιμάσει βάσεις για να επιτεθούν
στο Αφγανιστάν και στη ΣΕ. Αντίθετα, με
τους σοβιετικούς το Αφγανιστάν οφείλει
να προοδεύσει. Η βάση για να γίνουν δε-
χτοί οι σοβιετικοί είναι να προοδεύσει η
χώρα, έτσι όπως και η βάση για να γίνουν
δεχτοί οι σοβιετικοί στη Λιθουανία, στην
Εσθονία και στη Λετονία, ήταν το ότι αυ-
τές οι χώρες προόδευσαν. Από μόνες
τους αυτές οι χώρες δεν μπορούσαν να
προοδεύσουν, ούτε και το Αφγανιστάν κι
ούτε και η Ινδία μπορεί να το κάνει κάτω
από τη κυριαρχία των φεουδαρχών.
Το μίσος των φεουδαρχών προς την
Ιντίρα Γκάντι οφείλεται στο ότι έχει
ένα πρόγραμμα κοινωνικής ανάπτυ-
ξης, περιορισμένο, φτιαγμένο από αστι-
κή άποψη, αλλά είναι ένα πρόγραμμα
κοινωνικής, μορφωτικής και οικονομι-
κής ανάπτυξης. Ταυτόχρονα στην Ινδία
υπάρχουν τρεις επαρχίες που διευθύνο-
νται από τους κομμουνιστές και που εί-
ναι οι πιο αναπτυγμένες επαρχίες της Ιν-
δίας. Το πρόγραμμα της Ιντίρα Γκάντι
είναι ένα πρόγραμμα οικονομικής και
κοινωνικής ανάπτυξης τύπου Περόν. Δεν
είναι το ίδιο με του Περόν, αλλά είναι αυ-
τού του τύπου. Και μάλιστα όχι της πρώ-
της περονικής φάσης, αυτής που ενίσχυε
την αστική τάξη, αλλά αφορά μια φάση
όπου η Ινδία οφείλει ν’ αναπτυχθεί, έχο-
ντας τρεις επαρχίες να διευθύνονται από
κομμουνιστές, Ανάμεσα στις άλλες και
τη Βεγγάλη. Και είναι κομμουνιστές που
δεν είναι ούτε φιλοσοβιετικοί, ούτε φιλο-
κινέζοι, αλλά που κλίνουν περισσότερο
προς τη ΣΕ παρά σε οτιδήποτε άλλο.
συνεχίζεται στο επόμενο φύλλο της ΚΕ
Στο Ιράν οι μάζες
υπερασπίζονται το
επαναστατικό κράτος
(του ανταποκριτή μας στο Ιράν)
Αυτό το άρθρο έγινε μετά τις γενικές
εκλογές της 18ης Ιουνίου 2021 στο Ιράν.
Μετά από αυτές τις εκλογές, ο δικαστής
Εμπραχίμ Ραϊσί έγινε πρόεδρος, αντικαθι-
στώντας τον Χασάν Ρωχανί, ο οποίος δεν
δικαιούνταν άλλη θητεία. Έχοντας δεχτεί
ένα ισχυρό σοκ από αυτό το αποτέλεσμα,
οι ηγέτες των μεγάλων καπιταλιστικών χω-
ρών δεν επικοινώνησαν με τον Ραϊσί για
να τον συγχαρούν. Οι εφημερίδες τους τον
περιγράφουν σαν «υπερσυντηρητικό» για
να δείξουν την οργή τους ενάντια σ’ αυτόν
το νέο ηγέτη στο Ιράν, που είναι αντίθετος
με τις καταστροφικές «μεταρρυθμίσεις»
που επιβάλλονταν από τον ιμπεριαλισμό
-όπως η πρόσβαση στη FATF (Ομάδα Χρη-
ματοοικονομικής Δράσης αποτελούμενη
από 39 χώρες-μέλη)- που είχε προωθήσει
για ψήφιση στο κοινοβούλιο ο Ρωχανί.
Η έννοια του Επαναστατικού Κράτους
αναπτύχθηκε από τον σύντροφο Χ. Ποσά-
δας, σε πολλά έργα του, συμπεριλαμβανο-
μένου του «Το Επαναστατικό Κράτος και η
Μετάβαση στο Σοσιαλισμό»..
Το Ιράν είναι ένα
επαναστατικό κράτος
Το να εξηγήσει κανείς τι είναι ένα Επα-
ναστατικό Κράτος είναι πιο δύσκολο
από το να εξηγήσει το αστικό κράτος
ή το Εργατικό Κράτος. Επειδή δεν είναι
ούτε το ένα ούτε το άλλο, είναι λίγο το
ένα και λίγο το άλλο, σε μια κατάσταση
πολύπλοκης και ταραχώδους μετάβα-
σης, αλλά με μια επαναστατική ηγεσία
που έχει την εμπιστοσύνη και την υπο-
στήριξη των μαζών. Τα πράγματα περι-
πλέκονται όταν η αστική τάξη επικρατεί
σε ορισμένα όργανα εξουσίας του, όπως
γινόταν στην περίπτωση της κυβέρνη-
σης Ρωχανί στο Ιράν.
Επί 8 χρόνια, η κυβέρνηση Ρωχανί διέ-
λυσε ή υπονόμευσε πολλές κατακτήσεις
του επαναστατικού κράτους και ιδιαίτε-
ρα εκείνες της κυβέρνησης του Αχμα-
ντινετζάν. Το κράτος με τον Ρωχανί έχει
ιδιωτικοποιήσει μεγάλο αριθμό επιχει-
ρήσεων του δημόσιου τομέα κι έχει αυ-
ξήσει δραστικά τις κοινωνικές διαφορές.
Αυτό έχει υπονομεύσει την εμπιστοσύ-
νη των μαζών στους θεσμούς της εξου-
σίας και στο ίδιο το επαναστατικό κρά-
τος, βυθίζοντας τη χώρα σε κατάσταση
έκτακτης ανάγκης, μεταξύ ζωής και θα-
νάτου. Παρόλα αυτά το Ιράν έχει δια-
τηρηθεί, όπως η Βενεζουέλα ή η Συρία,
αλλά με σοβαρή υποβάθμιση και με το
σχηματισμό ενός πλούσιου και δουλι-
κού αστικού στρώματος πίσω από πολ-
λά όργανα του καπιταλισμού.
ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ • 13

Ιράν και ιμπεριαλισμός
Το Ιράν υπέστη μια σοβαρή εσωτε-
ρική κι εξωτερική αιμορραγία, τέτοια
που έκανε τη χώρα να γονατίσει. Αλλά
ο ιμπεριαλισμός έχει παραλύσει, απο-
τυγχάνοντας στα σχέδιά του, όπως στη
Συρία και σε πολλά άλλα μέρη. Αν δεν
υπήρχε η εσωτερική κρίση του ιμπερια-
λισμού και η πόλωση του κόσμου σε βά-
ρος του, ποιος ξέρει αν το Ιράν δεν θα
είχε εκραγεί, χωρίς καν να χρειαστεί ο
ιμπεριαλισμός να κάνει μια στρατιωτική
επέμβαση.
Ένα Επαναστατικό Κράτος δεν κρίνε-
ται μόνο από την περισσότερο ή λιγό-
τερο σημαντική ποσότητα κρατικοποι-
ημένων αγαθών. Ούτε κρίνεται από τον
περισσότερο ή λιγότερο αντικαπιταλι-
στικό χαρακτήρα της κυβέρνησής του.
Αυτό που έχει σημασία είναι η πολύ με-
γάλη ανάγκη του ιμπεριαλισμού να βγά-
λει το ιρανικό αγκάθι από το πόδι του
μια για πάντα.
Αυτό έγινε πολύ σαφές με τις μαζικές
επιθέσεις του Ντικ Τσένεϊ ενάντια στο
Ιράν (2007), οι οποίες ωστόσο απέτυ-
χαν λόγω των εσωτερικών συγκρούσε-
ων στο εσωτερικό της CIA. Το Ιράν δεν
υποφέρει από απουσία δημοκρατίας
με την τυπική έννοιά της. Δεν παραλεί-
πει να υποστηρίζει εξεγέρσεις, κινήμα-
τα κι επαναστάσεις σε γειτονικά επανα-
στατικά κράτη, όπως η Συρία, ο Λίβανος
ή το Ιράκ. Υποφέρει από την αδυναμία
της σχετικά κλειστής αγοράς του, σε σύ-
γκριση με την παγκόσμια τάξη του καπι-
ταλιστικού συστήματος.
Ο παγκόσμιος καπιταλισμός σκοπεύ-
ει να συνεχίσει να εδραιώνει την παγκό-
σμια κυριαρχία του. Επιβάλλει ασφυκτι-
κά εμπάργκο στο Ιράν, τα οποία η FATF
ενισχύει με τον έλεγχο των εμπορικών
πλοίων και με το χρηματιστικό εμπάρ-
γκο. Η απόφαση για συμμόρφωση με
τα αιτήματα της FATF πάρθηκε από την
προηγούμενη κυβέρνηση του Ρωχανί,
αλλά τώρα αμφισβητείται από άλλους
φορείς εξουσίας που αντιτίθενται σ’ αυ-
τή.
Το σύστημα FATF λέει ότι καταπολε-
μάει το ξέπλυμα χρήματος, το παράνο-
μο εμπόριο και την κυκλοφορία χρημά-
των σε βαλίτσες. Αλλά στο Ιράν, αυτό το
σύστημα επιτρέπει στον ιμπεριαλισμό
να επιβάλει τις κυρώσεις του στις εμπο-
ρικές και τραπεζικές συναλλαγές της χώ-
ρας. Ο ιμπεριαλισμός το χρησιμοποίησε
για να σταματήσει τα ιρανικά πετρελαι-
οφόρα με ξένη σημαία, να αιχμαλωτί-
σει τα πληρώματά τους και ν’ αρπάξει
το πετρέλαιο που μετέφεραν. Ο ιμπερια-
λισμός δεν μπορεί ν’ αφήσει ήσυχο το
Ιράν. Θέλει το Ιράν νεκρό, κατεστραμμέ-
νο και αναδιοργανωμένο για τα δικά του
συμφέροντα. Όλα αυτά κάνουν το Ιράν
ένα επαναστατικό κράτος.
Στο Εργατικό Κράτος υπάρχουν όρια
14 • ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ
που επιτρέπουν στην πολιτική επανά-
σταση να το κάνουν ικανό ν’ αναγεννη-
θεί. Αυτό ισχύει και για το επαναστατικό
κράτος: δεν είναι ούτε λαϊκό, ούτε κοι-
νωνικό ή σοσιαλιστικό, αλλά παροδικό,
επαναστατικό, αμφιταλαντευόμενο και
αμφίβολο, έτσι ώστε αν σταματήσει, πέ-
φτει. Για να γίνει το Ιράν αναπόσπαστο
κομμάτι του παγκόσμιου καπιταλιστι-
κού συστήματος, πρέπει να κάνει ένα
βίαιο κι αιματηρό άλμα προς τα πίσω. Η
ύπαρξη όλων αυτών των αντίθετων δυ-
νάμεων σημαίνει ότι δεν μπορεί να επι-
τευχθεί αυτό με απλή σταδιακή οπισθο-
δρόμηση.
Η κυβέρνηση Ραϊσί και η τοκογλυφία
Το μίσος και η εχθρότητα των καπιτα-
λιστικών κρατών απέναντι στο Ιράν με-
ταφράζεται στο γεγονός ότι, εκτός από
την Αυστρία, για τους δικούς της λό-
γους, οι άλλοι δεν έχουν αναγνωρίσει
τον Ραϊσί σαν νέο πρόεδρο της Ισλαμι-
κής Δημοκρατίας. Μέχρι στιγμής ούτε
τον έχουν προκαλέσει, για να του δώ-
σουν χρόνο να σχηματίσει μια κυβέρνη-
ση «μετριοπαθούς κέντρου» βασισμένη
στη συνηθισμένη «μικτή οικονομία», σε
μια ανοιχτή αγορά, στην ανάπτυξη του
ελεύθερου εμπορίου στον κόσμο. Μέ-
σα από τα πολλά ελεύθερα λιμάνια και
τις «ειδικές κι ελεύθερες οικονομικές ζώ-
νες».
Αν η τοκογλυφία είναι ο ιστός σήμε-
ρα, οι τράπεζες είναι η αράχνη που απο-
μυζά το χυμό από τα παραγωγικά μέρη
της χώρας. Επιτρέπουν την τωρινή κα-
τάσταση μιας τεράστιας συγκέντρωσης
χρηματιστικού κεφαλαίου σε λίγα χέρια.
Ο Αχμαντινετζάν εκτιμάει ότι περισσό-
τερο από το 70% του πληθυσμού ζει κά-
τω από το όριο της φτώχειας στο Ιράν
και ένα άλλο μέρος ζει σε απόλυτη φτώ-
χεια, χωρίς καν ένα γεύμα την ημέρα.
Στο μεταξύ, αυτή η κερδοσκοπική και
δολοφονική αστική τάξη, που φούσκω-
σε κατά τη διάρκεια του πολέμου, φαί-
νεται ότι δημιουργήθηκε για τον ειδικό
σκοπό της εξάλειψης ή του αποκλει-
σμού κάθε επαναστατικού ανταγωνι-
στή. Παρόλα αυτά δεν μπόρεσε ποτέ να
ολοκληρώσει το αντεπαναστατικό έργο
της. Δεν κατάφερε ποτέ να θέσει όλες τις
αντιφάσεις κάτω από τη διαχείριση του
καθεστώτος της ιδιωτικής ιδιοκτησίας.
Αντιφάσεις υπάρχουν σε όλα τα όργα-
να και σφαίρες εξουσίας, τράπεζες, δα-
νειστές, αρπακτικά κεφάλαια, διπλό νό-
μισμα, μαύρη αγορά. Κινούνται από το
χρηματιστήριο και τις αξίες του συναλ-
λάγματος, ως την πτώχευση μικρομε-
σαίων αποταμιευτών, τις εισαγωγές-ε-
ξαγωγές και το λαθρεμπόριο μεγάλης
κλίμακας στην αστυνομία και τον στρα-
τό.
Το Ιράν έχει πιάσει τον πάτο σε πολλές
περιπτώσεις, όπως όταν ο Ραφσαντζα-
νί «έκανε τον Χομεϊνί να πιει το κώνειο»
όπως ειπώθηκε. Δεν είναι τυχαίο ότι
πριν από 16 χρόνια ο επαναστάτης Αχ-
μαντινετζάν κυνήγησε τον Ραφσαντζανί
για να σώσει τη χώρα από τη χρεοκοπία
και ν’ αναδιατάξει εν μέρει τα πράγματα.
Για να εμποδίσουν τον Αχμαντινετζάν
να προχωρήσει περισσότερο, οι αντίπα-
λοί του πήγαν ν’ αναζητήσουν τον Ρω-
χανί. Αυτή η σκοτεινή φιγούρα είναι πά-
ντα στη σκιά, πάντα αντεπαναστατική
και πάντα στο πλευρό του αδυσώπη-
του και αδηφάγου Ραφσαντζανί. Η πρώ-
τη κυβέρνηση Ρωχανί πριν από 8 χρόνια
διέκοψε τις σχέσεις με όλα τα επαναστα-
τικά κράτη και κυβερνήσεις. Έκλεισε τον
«Αγωγό της Ειρήνης» που επρόκειτο να
προμηθεύσει φυσικό αέριο στο Πακι-
στάν και την Ινδία. Διέκοψε τις σχέσεις
με τη Συρία, τη Βολιβία, τη Βενεζουέλα,
τη Βραζιλία. Εκμεταλλευόμενος την κρί-
ση στην Ουκρανία, ο Ρωχανί πούλησε
φυσικό αέριο σε ευρωπαϊκές χώρες μέ-
σω μεγάλων εταιρειών όπως η Total και
η Exxon Mobile.
Αλλά ούτε αυτή η πολιτική μπόρεσε
να σταθεί. Στη δεύτερη θητεία της, η κυ-
βέρνηση Ρωχανί συνέδεσε τη ζωή ή το
θάνατο της χώρας με την πυρηνική συμ-
φωνία, καταστρέφοντας γρήγορα αντι-
δραστήρες και φυγοκεντρητές, ανοίγο-
ντας τις πόρτες στην κατασκοπεία και
την παρακολούθηση, εγκαταλείποντας
τον έλεγχο της βιομηχανίας.
Αν πρόκειται τώρα να έλθει η ανα-
γκαία εξέγερση, αυτό οφείλεται στον
χαρακτήρα του επαναστατικού κρά-
τους, όπου οι μάζες δεν έπαψαν ποτέ να
ελπίζουν, ακόμη κι όταν οι ηγέτες τους
βάζουν σε κίνδυνο τη ζωή τους. Ακόμη
κι όταν η κυβέρνηση ενεργούσε φανε-
ρά σαν το εκτελεστικό όργανο των σφε-
τεριστών, οι ιρανικές μάζες δεν έπαψαν
ποτέ να θεωρούν το κράτος σαν δικό
τους. Το αν οι μάζες θα μπορέσουν ν’
απαντήσουν έγκαιρα στις χειρουργικής
ακρίβειας επιθέσεις των αξιωματούχων
εναντίον τους, αυτό μένει να το δούμε.
Posadists Today, 12/7/2021
Σχετικά με αυτό το άρθρο του
ανταποκριτή μας στο Ιράν,
με ημερομηνία 30/6/2021:
Πρώτα απ’ όλα, το Επαναστατικό Κρά-
τος σαν κράτος-εξουσία δεν έχει τίποτα
από το Εργατικό Κράτος και είναι αστι-
κό κράτος –αν και «όχι καθαρά καπιτα-
λιστικό» (Χ. Ποσάδας), γιατί, σαν καπι-
ταλιστικό σύστημα, περιέχει ήδη στο
εσωτερικό του, από τότε κιόλας που εμ-
φανίστηκε, τον ανταγωνιστή του και τε-
λικά ταξικό νεκροθάφτη του, την εργα-
τική τάξη και κατά συνέπεια όλους τους
αγώνες και τις κατακτήσεις αυτής της ερ-
γατικής τάξης και των συμμάχων της. Και
στη συνέχεια, σ’ ένα πραγματικό Επανα-
στατικό Κράτος «προϊόν της Τοπικής και
Παγκόσμιας Δυαδικής Εξουσίας» (Χ. Πο-
σάδας) προκύπτει ότι δεν είναι «καθαρά
καπιταλιστικό» -με κάθε τρόπο καπιταλι-
στικό αν και όχι «καθαρά»-, γιατί περιέχει
μορφές και δομές, ειδικά στην οικονο-
μία (κρατικοποιήσεις) που δεν ευνοούν
το εθνικό και παγκόσμιο καπιταλιστικό
σύστημα ή/και περιέχουν αντικαπιταλι-
στικά και αντιιμπεριαλιστικά μέτρα. Αλ-
λά στους θεσμούς της πολιτικής εξου-
σίας-κράτους η αστική τάξη κυριαρχεί
σε όλα (στις τρεις εξουσίες, νομοθετική,
εκτελεστική, δικαστική και βάσει του Συ-
ντάγματός της). Κι όπως έδειξαν οι δά-
σκαλοι Μαρξ-Ένγκελς-Λένιν-Τρότσκι και
γι’ αυτό έδειξε και ο Ποσάδας, ΤΟ ΠΡΩ-
ΤΑΡΧΙΚΟ ΣΕ ΜΙΑ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑ-
ΣΤΑΣΗ -και όχι οποιαδήποτε Επανάστα-
ση, αντικειμενική και σωστή σε κάθε
περίπτωση- ΕΙΝΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑ-
ΣΤΑΣΗ, ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΝΑ ΣΥΝΤΡΙΒΕΙ ΑΥ-
ΤΗ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ
ΤΑΞΗΣ -ΟΙ ΘΕΣΜΟΙ-ΚΡΑΤΟΣ ΤΗΣ- ΚΑΙ
Ν’ ΑΤΑΚΑΤΑΣΤΑΘΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ,
ΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ -ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑ-
ΤΙΚΗ- ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ, ΤΟ ΕΡΓΑ-
ΣΤΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ. Μόνο μ’ αυτή την ανα-
τροπή μπορεί όχι μόνο να ξεκινήσουν
και να προχωρήσουν, αλλά και να δια-
σφαλιστούν οι δομές και οι μορφές της
κρατικοποίησης, του εργατικού ελέγ-
χου και του συγκεντροποιημένου και
σοβιετικού δημοκρατικού σχεδιασμού
κι έτσι διασφαλιστεί το ότι θα ευνοηθεί
ολόκληρη την κοινωνία, πράγμα που εί-
ναι και ο τελικός στόχος του Εργατικού
Κράτους και του Σοσιαλισμού-Κομμου-
νισμού, στην αταξική κοινωνία. Κι επι-
πλέον, χωρίς αυτή την ανατροπή, η αστι-
κή τάξη, με τα θεσμικά της όργανα και
την ιδιωτική ιδιοκτησία που εξακολου-
θεί να κατέχει μπορεί, ήδη μπόρεσε και
θα μπορέσει να πισωγυρίσει το Επανα-
στατικό Κράτος προς «καθαρά καπιτα-
λιστικό», επαληθεύοντας όλο και περισ-
σότερο τις προβλέψεις του Χ. Ποσάδας.
Μια απόδειξη αυτού του ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΟΥ
όσο αφορά τις κρατικές σχέσεις, είναι ότι
ο Λένιν, στη Νέα Οικονομική Πολιτική
του, χαρακτήρισε, με επαναστατική τόλ-
μη, την οικονομική διάρθρωση της ΕΣΣΔ
σαν «κρατικό καπιταλισμό» (του Εργατι-
κού Κράτους στην πολιτική εξουσία του)
και ότι μόνο ο Τρότσκι κι ενάντια στους
λεγόμενους «κρατικοκαπιταλιστές» τρο-
τσκιστές, είναι αυτός που, μετά από την
πρακτικά καθολική -έστω και βίαιη- κρα-
τικοποίηση που έκανε ο Στάλιν, είχε εξα-
λείψει αυτόν τον χαρακτηρισμό της
ΕΣΣΔ στην οικονομία.
Πράγμα που δείχνει ότι υπάρχουν πά-
ντα δύο ποιότητες κράτους, αστική ή ερ-
γατική και σ’ αυτό το πεδίο «τρίτος δρό-
μος δεν υπάρχει». «Τομείς των θεσμών,
όπως και κυρίως του στρατού, μπορούν
να κερδιστούν στην Επανάσταση-Επα-
ναστατικό Κράτος, ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΣΑΝ ΘΕ-
ΣΜΟΙ» (Χ. Ποσάδας).
Ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι στη διαθή-
κη του -τελευταίες μέρες- ο Χ. Ποσάδας
και μάλιστα σε μια φάση όπου η Μερι-
κή Αναγέννηση και η Ιστορική Επανα-
συνάντηση των Κομμουνιστικών Κομμά-
των και των Εργατικών Κρατών (ποτέ της
γραφειοκρατίας) με τον μαρξισμό-λενι-
νισμό ήταν σε πλήρη εξέλιξη, είπε δύο
πράγματα πιστεύουμε από τα πιο σημα-
ντικά και πλήρως επαληθευμένα: Ακόμα
και «τα Εργατικά Κράτη είτε βαθαίνουν
και επεκτείνονται ή οπισθοδρομούν -πό-
σο αλήθεια δυστυχώς επαληθεύτηκε
ήδη από το 1989!- κι επίσης ότι «η σοβι-
ετική γραφειοκρατία σημειώνει πρόοδο
σε διάφορες όψεις -κυρίως υποστηρίζο-
ντας την παγκόσμια επανάσταση- εξα-
ναγκασμένη από το παγκόσμιο επανα-
στατικό προτσές και από την πρόοδο
των Εργατικών Κρατών και γιατί αν δεν
το κάνει, οι τροτσκιστές θα πάρουν την
εξουσία!».
Αυτός είναι ο λόγος που ο Πούτιν, ενά-
ντια σ’ αυτή την «τροτσκιστική», μαρξι-
στική-λενινιστική προοπτική της Ρωσι-
κής Ομοσπονδίας, επιτίθεται ξανά στον
Λένιν, πριν το έκανε ενάντια στον Λέ-
νιν και τον Τρότσκι! Αυτό συμβαίνει για-
τί στη Ρωσική Ομοσπονδία ο Λένιν και ο
Τρότσκι εμφανίζονται παντού, ενάντια
στον Πούτιν, υποστηρίζοντάς τον στο
μεταξύ ενάντια στον ιμπεριαλισμό, όπως
εν μέρει ήδη κάνουν σωστά τα Κομμου-
νιστικά Κόμματα της Ρωσίας. Πόση εί-
ναι η επαλήθευση του δασκάλου, που
εμείς πρέπει να τη διαδώσουμε! Με τον
αναγκαίο κι εφικτό στόχο, όπως πάντα,
να προωθήσουμε αυτό το αναγκαίο και
εφικτό προτσές της Ανασυγκρότησης
και της Αναγέννησης της ΕΣΣΔ και την
Ιστορική Επανασυνάντηση των ΚΚ και
του Παγκόσμιου Κομμουνιστικού Κινή-
ματος με τον μαρξισμό-λενινισμό και να
μην μένουμε πίσω από την τωρινή γρα-
φειοκρατική και αστική -στους θεσμούς-
ηγεσία της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Στη-
ριζόμενοι εμείς στην κομμουνιστική κι
επαναστατική πρωτοπορία της Ρωσίας,
στις σοβιετικές μάζες και τον σοβιετι-
κό στρατό, στην κρατικοποιημένη δομή
σε τμήματα της οικονομίας της και στα
Κομμουνιστικά και Αριστερά της Κόμ-
ματα, για ένα Ενιαίο Μέτωπο και Κυβέρ-
νηση, για αυτήν την Ανοικοδόμηση της
ΕΣΣΔ, του Εργατικού Κράτους. Και φαί-
νεται σχεδόν καθαρά ότι στη Ρωσική
Ομοσπονδία είναι απαραίτητη βασικά
μόνο η Πολιτική Επανάσταση -ενάντια
στην αστική και γραφειοκρατική εξου-
σία- και όχι τόσο η Κοινωνική Επανά-
σταση, που έχει ήδη γίνει, οι μάζες και ο
στρατός τους και σε μεγάλο βαθμό η οι-
κονομία δεν την χρειάζονται, είναι πάντα
ζωντανή εκεί και ταυτόχρονα υποστηρί-
ζοντας τη σημερινή Ρωσική Ομοσπονδία
και την ηγεσία της ενάντια στον παγκό-
σμιο ιμπεριαλισμό-καπιταλισμό, σ’ αυ-
τό χωρίς όρους. ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ
ΥΠΟΨΗ ΟΤΙ ΤΟ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟ ΚΑΙ ΣΟ-
ΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗ-
ΤΑΣ ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΚΡΑΤΗ ΤΗΣ
ΛΑΪΚΗΣ ΚΙΝΑΣ, ΤΗΣ ΚΟΥΒΑΣ, ΤΗΣ ΛΔ
ΤΗΣ ΚΟΡΕΑΣ, ΤΟΥ ΒΙΕΤΝΑΜ, ΣΤΑ ΟΠΟΙΑ
ΥΠΑΡΧΕΙ, ΑΝ ΚΑΙ ΙΔΙΟΜΟΡΦΑ, Η ΕΡΓΑΤΙ-
ΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΚΡΑΤΟΣ, ΜΕ ΤΑ ΚΟΜ-
ΜΟΥΝΙΣΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ!
ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ ΤΑ ΚΡΑΤΗ, ΠΡΟΠΑΝΤΩΝ
Η ΚΙΝΑ, ΠΟΥ ΒΑΡΑΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΚΑΘΟΡΙ-
ΖΟΥΝ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΕΣ
ΠΡΟΟΔΟΥΣ ΤΗΣ ΡΩΣΙΚΗΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙ-
ΑΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΑΝΟΙΚΟΔΟΜΗ-
ΣΗ ΤΗΣ ΕΣΣΔ, ΠΑΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ
ΤΩΡΙΝΗ ΗΓΕΣΙΑ -ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ Σ’
ΕΚΕΙΝΕΣ ΤΙΣ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ,
ΠΟΥ ΖΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΝΑ ΖΟΥΝ. ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ
ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΠΟΥ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ
ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΠΑΝΤΩΝ Η
ΚΙΝΑ ΚΑΙ «ΤΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜ-
ΜΑ ΤΗΣ» όπως διακηρύσσουν καθημε-
ρινά οι εκπρόσωποί του, ο πρόεδρος
των ΗΠΑ, το Πεντάγωνο, το ΝΑΤΟ, η ΕΕ
κ.λπ. και «ο μηχανισμός που είναι πάνω
απ’ όλους αυτούς» (Χ. Ποσάδας) και τους
συντονίζει, όταν μπορεί.
Μπορούμε και πρέπει να πούμε ότι,
από τη στιγμή που λείπει η ΕΣΣΔ, «οι
αποφάσεις παίρνονται στο Πεκίνο», αν
και γρήγορα από κοινού με τη Ρωσι-
κή Ομοσπονδία. Δείτε τώρα τι συμβαί-
νει στο Αφγανιστάν -όπου η ρωσική αρ-
κούδα και ιδιαίτερα ο κινέζικος δράκος
μπαίνουν (ή μάλλον ξαναμπαίνουν) από
άλλη πλευρά- και σε όλο τον κόσμο, ενά-
ντια στον παγκόσμιο ιμπεριαλισμό-καπι-
ταλισμό.
Τώρα, βάλτε όλα αυτά σ’ αυτή τη φά-
ση της ΜΕΤΑΒΑΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙ-
ΣΜΟ ΣΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ, όπου η «Παγκό-
σμια Δυαδική Εξουσία» μετατρέπεται
όλο και περισσότερο σε «σύγκρουση
και τελικό ξεκαθάρισμα των λογαρια-
σμών συστήματος ενάντια σε σύστημα,
με την ολοκληρωτική κρίση αποσύνθε-
σης, πολέμου και φασισμού του καπιτα-
λισμού-ιμπεριαλισμού», όπως έδειξε ο Χ.
Ποσάδας, όπου αυτός ο καπιταλισμός-ι-
μπεριαλισμός, όλο και περισσότερο, δεν
μπορεί να επιτρέψει ούτε μερικά χρόνια,
μήνες, μέρες, μερικές φορές και ώρες
Επαναστατικού Κράτους κι αν μπορέσει
(στον παγκόσμιο και προπάντων εθνικό
συσχετισμό των δυνάμεων) το κάνει να
οπισθοδρομήσει γρήγορα, με πραξικο-
πήματα κάθε είδους, «κοινοβουλευτικά»,
«εκτελεστικά -ανάμεσα στ’ άλλα στρατι-
ωτικά-«, «δικαστικά», βασιζόμενος σ’ αυ-
τούς τους αστικούς θεσμούς αυτού του
Επαναστατικού Κράτους (χρησιμοποιώ-
ντας πάντα τη γραφειοκρατία κάθε από-
χρωσης), με δολοφονίες, αποκλεισμούς,
επιθέσεις, εισβολές, κατοχές κ.λπ., επα-
ληθεύοντας με τραγικό τρόπο, μέσα σε
λίγα χρόνια και σχεδόν σε όλες τις χώρες
της Λατινικής Αμερικής και σε όλο τον
κόσμο όσα έχει αναλύσει και προβλέψει
και πάνω σ’ αυτό ο Χ. Ποσάδας.
Ήδη ο καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός
έχει μετατρέψει, στις ίδιες τις δικές του
κεντρικές χώρες, εδώ και έναν αιώνα
και περισσότερο, τη λεγόμενη «αστική
δημοκρατία», αυτή των τριών εξουσι-
ών, σε μία, τη δικτατορία των μονοπω-
λίων. Μόνο αυτό μπορεί να «επεκτείνει»
το καπιταλιστικό σύστημα στον κόσμο.
Και καθώς κάθε ιστορικο-κοινωνικό πε-
ριεχόμενο παίρνει διάφορες μορφές, αυ-
τό το δικτατορικό περιεχόμενο και ταυ-
ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ • 15
τόχρονα ο πόλεμος του καπιταλιστικού
συστήματος, παίρνει επίσης διάφορες
μορφές, όπως είναι τώρα ο βιολογικός
καπιταλιστικός-ιμπεριαλιστικός πόλε-
μος και η δικτατορία του Covid, που βα-
ραίνει, με τέτοιο τρόπο, σε όλες τις χώ-
ρες, ιδίως εκείνες που δεν είναι Εργατικά
Κράτη, όπως αποδείχθηκε σε όλο τον κό-
σμο.
Είναι μέσα σ’ αυτά τα παγκόσμια πλαί-
σια της σύγκρουσης και της Δυαδικής
Εξουσίας συστήματος ενάντια σε σύ-
στημα (ανεξάρτητα από τις ηγεσίες τους,
ηγεσίες που τελικά είναι αυτές που υπό-
κεινται σ’ αυτά τα πλαίσια και όχι το αντί-
θετο -αν δεν είναι συνειδητές, επιστη-
μονικά, επαναστατικά σοσιαλιστικές,
μαρξιστικές-λενινιστικές ηγεσίες, που
μόνο σαν τέτοιες μπορούν να καθορί-
σουν τα πλαίσια του προτσές-) που μπο-
ρούμε και πρέπει να χαρακτηρίζουμε
όλα τα κράτη του κόσμου. Το πιο κοντι-
νό στην αλήθεια κομμάτι αυτού του άρ-
θρου του ανταποκριτή μας στο Ιράν, σε
σχέση με τον χαρακτηρισμό του Ιράν
σαν Επαναστατικό Κράτος είναι: «Ο ιμπε-
ριαλισμός δεν μπορεί ν’ αφήσει το Ιράν
ήσυχο. Θέλει το Ιράν νεκρό, κατεστραμ-
μένο και αναδιοργανωμένο για τα δικά
του συμφέροντα. Είναι όλα αυτά που κά-
νουν το Ιράν επαναστατικό κράτος». Ση-
μαίνει ότι ο ιμπεριαλισμός βλέπει ότι το
Ιράν δραπετεύει και αντιτίθεται στα σχέ-
διά του για παγκόσμιο πόλεμο και φασι-
σμό και προσεγγίζει το αντιιμπεριαλιστι-
κό, αντικαπιταλιστικό και σοσιαλιστικό
στρατόπεδο σ’ αυτή την Παγκόσμια Δυ-
αδική Εξουσία, αντικειμενικά, χωρίς την
κατάλληλη ηγεσία γι’ αυτό. Αλλά είναι
ακριβώς η έλλειψη μιας τέτοιας ηγεσίας
και ό, τι μεταδίδει ο ανταποκριτής μας,
τα γρήγορα πηγαινέλα μπρος-πίσω, που
αμφισβητούν αυτόν τον χαρακτηρισμό
του Ιράν σαν Επαναστατικό Κράτος. Άλ-
λο πράγμα είναι το γεγονός ότι σ’ αυτή
τη σύγκρουση και τελικό ξεκαθάρισμα
των λογαριασμών καπιταλισμού-σοσι-
αλισμού, το Ιράν βρίσκεται πραγματικά
στο αντιιμπεριαλιστικό στρατόπεδο. Κι
επιπλέον, όπως έδειξε ο Χ. Ποσάδας, σ’
αυτή τη φάση, κάθε χώρα που δεν είναι
μέρος των τωρινών σχεδίων πολέμου
και φασισμού (με όλες τις μορφές τους
και τώρα χωρίς καμιά κοινωνική βάση)
του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού, δεν
ευνοεί το δικό της και το παγκόσμιο κα-
πιταλιστικό σύστημα κι αντίθετα, ευνο-
εί την αντιιμπεριαλιστική πάλη και κα-
τακτήσεις. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι
όλο και περισσότερο, η παγκόσμια σύ-
γκρουση και Δυαδική Εξουσία συστή-
ματος ενάντια σε σύστημα παίρνει την
παροδική μορφή -ιδίως στρατηγική, πο-
λιτική, τακτική και δράσης- του αντιιμπε-
ριαλισμού ενάντια στον ιμπεριαλισμό,
όχι ακόμη προγραμματική και συνειδη-
τά σοσιαλιστική, αν και στο κοινωνικο-ι-
στορικό περιεχόμενο είναι σοσιαλιστική
σ’ αυτόν τον αντιιμπεριαλισμό της. ΤΟ
ΣΤΑΔΙΟ ΤΗΣ ΜΕΤΑΒΑΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑ-
16 • ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ
ΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΣΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ, ΕΞΑΙΤΙΑΣ
ΤΗΣ ΕΛΛΕΙΨΗΣ ΤΕΤΟΙΑΣ ΗΓΕΣΙΑΣ, ΠΑΙΡ-
ΝΕΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΜΟΡΦΗ. ΑΛΛΑ ΑΥΤΟ ΔΕΝ
ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΤΟ ΙΡΑΝ ΕΙΝΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑ-
ΤΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ, όπως πολύ περισσότερο
δεν είναι το Ιράκ και ο Λίβανος, όπως πι-
στεύω από λάθος αναφέρονται σαν τέ-
τοια σ’ αυτό το άρθρο του ανταποκριτή.
Πολλές χώρες, η πλειοψηφία τώρα,
αστικές, ακόμα και «καθαρά καπιταλιστι-
κές», μερικές φορές περνάνε στο αντιι-
μπεριαλιστικό στρατόπεδο, αντικειμε-
νικά, προσεγγίζοντας την Κίνα και τη
Ρωσία, μετά επιστρέφουν στο ιμπεριαλι-
στικό στρατόπεδο κ.λπ., σ’ αυτή τη σύ-
γκρουση και τον πόλεμο, που καθορίζει
σε όλες τις χώρες του κόσμου. Η τάση,
φυσικά, είναι η κλίση προς το αντιιμπε-
ριαλιστικό στρατόπεδο κι αυτή είναι η
πιο σημαντική ευνοϊκή συνθήκη για όλο
το πραγματικά επαναστατικό κι επιστη-
μονικά σοσιαλιστικό πρόγραμμα, στρα-
τηγική, πολιτική, τακτική και δράση, το
«Κόμμα-Σοβιέτ-Διεθνή» (Χ. Ποσάδας) σε
όλες τις χώρες, περιοχές, ηπείρους. Και
γι’ αυτό ο ιμπεριαλισμός επιταχύνει και
βαθαίνει την προετοιμασία και τη δρά-
ση του παγκόσμιου ατομικού πολέμου,
όπως κάνει -σωστά απέναντι σ’ αυτό- και
το αντιιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, με
επικεφαλής τη Λαϊκή Κίνα και τη Ρωσική
Ομοσπονδία, κέντρα και υποστηρικτές
αυτού του αντιιμπεριαλιστικού στρατο-
πέδου.
Όλο και περισσότεροι τομείς του αστι-
κού στρατοπέδου βλέπουν ότι ο καπι-
ταλισμός-ιμπεριαλισμός δεν μπορεί να
τους προσφέρει τίποτα παρά μόνο ό,τι
εντάσσεται μέσα στα πολεμικά και φασι-
στικά του σχέδια και τίποτα για τη διατή-
ρηση κι ανάπτυξη των αστικών χωρών
τους, ακόμη και των «καθαρά καπιτα-
λιστικών» χωρών τους. Και ταυτόχρο-
να βλέπουν ότι το αντιιμπεριαλιστικό
στρατόπεδο, με επικεφαλής την Κίνα και
τη Ρωσία, μπορεί και τους στηρίζει, σαν
χώρες, σε διμερείς και πολυμερείς σχέ-
σεις, σε συμμαχίες που είναι ήδη ανοι-
χτές. Αυτό δημιουργεί συνθήκες αλλα-
γής στρατοπέδου, αλλά όχι σταθερές
για τη μετατροπή αυτών των χωρών σε
Επαναστατικά Κράτη, έστω και για μι-
κρό χρονικό διάστημα. Γιατί ο καπιτα-
λισμός-ιμπεριαλισμός δεν το επιτρέπει
και ταυτόχρονα δεν υπάρχουν έστω κατ’
ελάχιστο έντιμες ηγεσίες - γιατί οι περισ-
σότερες είναι αστικές και γραφειοκρατι-
κές- για να βλέπουν τα συμφέροντα των
λαών και των χωρών τους και όχι τα δι-
κά τους. Αυτός είναι ο λόγος που περνά-
νε συνεχώς από τη μια πλευρά στην άλ-
λη, σ’ αυτή την παγκόσμια σύγκρουση.
Και ιδιαίτερα, όταν βλέπουν ότι μια επα-
νάσταση των μαζών βάζει σε κίνδυνο τα
ταξικά και γραφειοκρατικά τους συμφέ-
ροντα, επιστρέφουν στο καπιταλιστι-
κό-ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο για να
σωθούν. Σαν «διδακτική» πρόταση, θα
λέγαμε ότι σ’ αυτό το συνολικό, επιτα-
χυνόμενο, γρήγορο και βαθύ παγκόσμιο
προτσές, για το Ιράν και άλλες χώρες, το
περισσότερο που μπορούμε να πούμε
είναι ότι «δεν είναι καθαρά Επαναστατι-
κά Κράτη», όπως συμβαίνει λόγω των ιδι-
ωτικοποιήσεων που πραγματοποιήθη-
καν από τις ηγεσίες του Ιράν και που ο
ανταποκριτής μας περιγράφει. Και ταυ-
τόχρονα δεν περιγράφει τί έκαναν και
τί κάνουν οι Φρουροί της Επανάστασης
μπροστά σε αυτό, αν κινητοποίησαν ή
όχι τις μάζες και γιατί δεν είχαν επιτυχία.
Και σε τελευταία και πιο σημαντική ανά-
λυση, όπως έδειξε ο Χ. Ποσάδας, ο χα-
ρακτηρισμός του Επαναστατικού Κρά-
τους δεν έχει καμία σημασία, αν δεν είναι
για να καθορίσει τα τακτικά, πολιτικά και
προγραμματικά καθήκοντα στην πορεία
προς το Εργατικό Κράτος. Απ’ ό, τι γνω-
ρίζουμε και μπορούμε να δούμε σ’ αυτό
το άρθρο και ιδιαίτερα στο τέλος του «…
Το αν οι μάζες θα μπορέσουν ν’ αντιμε-
τωπίσουν έγκαιρα τις χειρουργικής ακρί-
βειας επιθέσεις των «αξιωματούχων» του
Ιράν εναντίον τους, αυτό παραμένει άλ-
λο θέμα…», καμιά ηγεσία, θεσμός, θρη-
σκεία, αίρεση κλπ, δεν ανταποκρίνεται
στην «ωρίμανση των ιρανικών μαζών για
το σοσιαλισμό», όπως είχε δείξει ο Χ. Πο-
σάδας, στο κείμενό του «ΤΟ ΠΡΟΤΣΕΣ
ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΣΤΟ
ΙΡΑΝ ΚΑΙ Ο ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΣΥΣΧΕΤΙΣΜΟΣ
ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ», 29/1/1979 και σε όλο
του το έργο πάνω στο Ιράν, το οποίο εί-
ναι σαν να γράφτηκε σήμερα, αλλά-
ζουν τα ονόματα των ηγετών του, αλλά
δεν αλλάζει το περιεχόμενο και οι μορ-
φές αυτού του προτσές, που απαιτούν
το μαρξιστικό-λενινιστικό-τροτσκιστι-
κό-ποσαδικό πρόγραμμα, απέναντι στις
επιθέσεις των «αξιωματούχων» του Ιράν
ενάντια στις μάζες. Κι αυτό δεν είναι «άλ-
λο θέμα», αλλά το ΑΝΑΓΚΑΙΟ ΚΙ ΕΦΙΚΤΟ
ΘΕΜΑ, ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΔΡΑ-
ΣΗ ΤΩΝ ΓΝΗΣΙΩΝ ΗΓΕΣΙΩΝ ΤΩΝ ΜΑ-
ΖΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΟΙΚΟΔΟΜΗΘΟΥΝ
ΚΑΙ ΝΑ ΕΠΕΜΒΟΥΝ ΚΑΙ ΓΙΑ ΔΡΑΣΗ ΔΙΚΗ
ΜΑΣ, όπως δόθηκε από τον Χ. Ποσάδας
σ’ αυτό το κείμενο στο οποίο αναφερό-
μαστε. Κι από ένα τέτοιο τέλος του άρ-
θρου του ανταποκριτή μας έπρεπε να ξε-
κινήσουμε, ο ίδιος και εμείς. Χωρίς αυτό,
αυτό το άρθρο συνδυάζει όψεις πολιτι-
κής της ουράς και σεχταρισμού απέναντι
στο αντικειμενικό προτσές και τις ηγεσί-
ες του, όπως είναι και η γενική γραμμή
αρκετών άρθρων πολλών συντρόφων.
Με τη σειρά τους, οι ιρανικές μάζες συ-
νεχίζουν την επαναστατική αντιιμπερια-
λιστική-αντικαπιταλιστική πάλη τους κι
ενάντια στις επιθέσεις των «αξιωματού-
χων» του Ιράν και για να πάνε πολύ πιο
μακριά από ένα «όχι καθαρά Επαναστα-
τικό κράτος» ακόμη κι από ένα Επανα-
στατικό Κράτος, σε σοσιαλιστική κατεύ-
θυνση. Στηριζόμενες στο αντικειμενικό
Παγκόσμιο Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο,
το οποίο πρέπει και μπορεί να γίνει συ-
νειδητό και μέρος της Παγκόσμιας Διαρ-
κούς Σοσιαλιστικής Επανάστασης.
Η σύνταξη της ΚΕ

ΒΡΕΤΑΝΙΑ-ΜΕΓΑΛΕΣ ΕΛΠΙΔΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ
ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ
Στις 14.8.2021, ο Κεν Λόουτς διώχτηκε
από το Εργατικό Κόμμα, γιατί «δεν απο-
κήρυξε τα μέλη των Εργατικών που είχαν
ήδη διωχτεί» και γιατί κατήγγειλε το «κυ-
νήγι μαγισσών» στο Κόμμα.
Ο Κεν Λόουτς απέρριψε ταυτόχρο-
να, με αγανάκτηση, την πρόσκληση που
του έγινε, ότι θα μπορούσε να παραμεί-
νει στο Κόμμα αν αποκηρύξει τους Κορ-
μπινικούς (από τον πρώην αρχηγό των
Εργατικών Κόρμπιν και της αριστερής
πτέρυγάς του) συντρόφους του. Από την
πλευρά της ηγεσίας του Στάρμερ αυτή η
πρόσκληση στον Λόουτς για προδοσία,
δείχνει την απουσία πολιτικών αρχών και
ηθικής πίσω από τις διαγραφές. Ο Στάρ-
μερ δεν είναι μόνο ότι δεν ψάχνει για ένα
σχέδιο διαφορετικό από το σχετικά σοσι-
αλιστικό σχέδιο του Κόρμπιν, αλλά απλά
δεν θέλει κανένα σοσιαλιστικό σχέδιο,
παρά να κρατήσει τα πράγματα όπως εί-
ναι. Αλλά αν οι Εργατικοί έγιναν ισχυροί
προτείνοντας σοσιαλιστική αλλαγή το
2015-16, είναι γιατί αυτή η σοσιαλιστική
αλλαγή είναι αναγκαία. Κι όσους Κορμπι-
νικούς κι αν διώξουν δεν μπορούν να το
αλλάξουν αυτό.
Η εγκληματικότητα της
συντηρητικής κυβέρνησης:
Από την αρχή της πανδημίας, ο Μπό-
ρις Τζόνσον προετοιμάστηκε να εγκατα-
λείψει τον πληθυσμό στον Covid19, μέσα
από αυτό που αποκάλεσε «ανοσία αγέ-
λης». Και το προώθησε αυτό, ακόμη κι
όταν του είπαν ότι εκατοντάδες χιλιάδες
θα πεθάνουν. Κι έκανε πίσω μόνο όταν κι-
νητοποιήθηκαν εναντίον του δάσκαλοι,
γονείς και γιατροί. Σαν ηγέτης του Εργα-
τικού Κόμματος, ο Στάρμερ, υποτίθεται
στην αντιπολίτευση, δεν κατήγγειλε αυ-
τό το εγκληματικό σχέδιο των Συντηρη-
τικών. Αντί γι’ αυτό, απέλυσε τη Ρεμπέκα
Λονγκ Μπέιλι, από το σκιώδες υπουρ-
γείο της, γιατί υποστήριζε τους δασκά-
λους. Για να κρύψει τον αντεργατικό φα-
νατισμό του, της επισύναψε μια ψευδώς
κατασκευασμένη κατηγορία αντισημιτι-
σμού.
Ο αριθμός των συντρόφων των Εργα-
τικών που αναστέλλεται ή διαγράφεται
η κομματική τους ιδιότητα, πρέπει να εί-
ναι πάνω από 1000. Οι περισσότεροι από
αυτούς είναι βασικοί τοπικοί και εθνικοί
ηγέτες, των οποίων οι θέσεις καταλαμβά-
νονται αμέσως από τους δεξιούς ρεβαν-
σιστές, που περίμεναν στη σειρά. Πολλοί
αριστεροί σύντροφοι «πειθαρχούν» μέ-
σα από τη διεφθαρμένη χρήση του IHRA
[1], ενός λεγόμενου «χαρακτηρισμού»,
του οποίου η επινόηση από το «πειθαρχι-
κό» του κόμματος έγινε μόνο όταν ο Κόρ-
μπιν έγινε αρχηγός του κόμματος. Έχει
γίνει πλέον αδίκημα για απόλυση η υπο-
στήριξη συντρόφων που κατηγορούνται
ψευδώς για αντισημιτισμό ή απαιτούν
την επιστροφή του Κόρμπιν στο Κόμμα.
Στις 20.8.21 (ημέρα της επίδειξης του νέ-
ου σήματος του κόμματος) το Εργατικό
Κόμμα δημοσίευσε μια λίστα με τέσσερις
οργανώσεις του, που τώρα είναι υπό ανα-
στολή και απαγόρευση λειτουργίας τους.
Η σχέση συντρόφων μ’ αυτές τις οργα-
νώσεις, ακόμα και αναδρομικά, μπορεί
να τους αποκλείσει από το Κόμμα.
Ο Κεν Λόουτς και οι ταινίες του είναι
λαμπρές σε όλο τον κόσμο, στη Βρετα-
νία και στο Εργατικό Κόμμα. Υπερασπίζει
τους Παλαιστίνιους και καταγγέλλει το
εγκληματικό καθεστώς του απαρτχάιντ
στο Ισραήλ. Στη διαγραφή του Κεν Λό-
ουτς, η ηγεσία του Στάρμερ δεν συμβιβά-
ζεται μόνο με τους Συντηρητικούς, αλλά
και μοιράζεται μαζί τους τη διεστραμμέ-
νη αντίληψή τους ότι οι ζωές των Παλαι-
στινίων δεν έχουν σημασία.
Το Εργατικό Κόμμα έχασε περίπου
150.000 μέλη από την αποχώρηση του
Κόρμπιν (Απρίλιος 2020). Αριστεροί και
σοσιαλιστές σύντροφοι κυρίως, αντιτί-
θενται στους ιμπεριαλιστικούς και αποι-
κιακούς πολέμους στο Ιράκ και το Αφ-
γανιστάν. Θέλουν να δουν το τέλος του
να διαιρεί ο βρετανικός ιμπεριαλισμός
την Ιρλανδία και υποστήριξαν τον Κόρ-
μπιν. Πολλοί αισθάνθηκαν απογοητευμέ-
νοι και έφυγαν, αλλά το Κόμμα εξακολου-
θεί να διατηρεί περίπου 430.000 μέλη. Η
μεγάλη υπερίσχυση της δεξιάς πτέρυ-
γας στο Κόμμα έχει διώξει πολλούς συ-
ντρόφους, αλλά παρακινεί άλλους να
παραμείνουν στη θέση τους. Να μείνουν
και να ενώσουν. Σήμερα, το Dont ’Leave
Organize (DLO) (Μην Πάψεις να Οργανώ-
νεσαι) ανασυντάσσει πολλές από τις αρι-
στερές τάσεις των Εργατικών. Δύο συν-
δικαλιστικές οργανώσεις έχουν ενταχθεί
στο Μέτωπό τους, ενώ γίνονται σημαντι-
κές συζητήσεις σε όλα τα μεγάλα συνδι-
κάτα, σχετικά με την υποστήριξη αυτή.
Το Μομέντουμ βρίσκεται σε κρίση, αλλά
μπορεί να ενταχθεί αργότερα εκεί.
Η αποσύνθεση του δεξιάς
των Εργατικών:
Υπάρχουν πολλά δεξιά στρώματα των
Εργατικών πίσω από τον Στάρμερ. Ο άμε-
σα αστικός-ιμπεριαλιστικός κύκλος γύ-
ρω από τον Τόνυ Μπλερ, τον Πέτερ Μά-
ντελσον ή τη Μάργκαρετ Χοτζ δεν είναι
μεγάλος, αλλά τα μέλη του καταλαμβά-
νουν θέσεις επιρροής στο Κόμμα και το
Κράτος. Όταν είναι Εργατικοί βουλευτές,
κάθε προσπάθεια αντικατάστασής τους
περιγράφεται συστηματικά σαν «δεσπο-
τική» στον Τύπο. Παρ’ όλα αυτά η πολιτι-
κή τους δύναμη είναι σε ύφεση, ιδιαίτερα
με το φιάσκο της υποστήριξής τους στον
πόλεμο του Ιράκ και του Αφγανιστάν. Το
μίσος τους για τον Κόρμπιν αποκάλυψε
τον τρόμο τους για οτιδήποτε πλησιάζει
το σοσιαλισμό. Στις εκλογές όπου ο Κόρ-
μπιν ήταν υποψήφιος για πρωθυπουργός
(2017, 2019), φλέρταραν με τους Ελεύθε-
ρους Δημοκράτες και ο Μάντελσον δή-
λωσε ότι εργάζεται καθημερινά για ν’
αποτύχει ο Κόρμπιν.
Το Κόμμα δεν μπήκε ποτέ στον κόπο
να επιπλήξει τον Μάντελσον γι’ αυτή την
ανηθικότητα (και την άλλη ανηθικότητα
να καλέσει να ψηφιστούν οι Ελεύθερους
Δημοκράτες), αλλά οι κριτικοί του Μπλερ
και του Μάντελσον διαγράφονται! Αυ-
τό αποκαλύπτει έναν πολιτικό και ηθικό
εκφυλισμό στο Κόμμα. Με τον ίδιο τρό-
πο που ο βρετανικός ιμπεριαλισμός γί-
νεται απαίσιος κι εκφυλισμένος στο πα-
γκόσμιο προσκήνιο, αυτό το αστικό
ιμπεριαλιστικό στρώμα των Εργατικών
γίνεται απαίσιο κι εκφυλισμένο στο Κόμ-
μα. Ο αντι-Κόρμπιν ανταγωνισμός τους
είναι πλέον τόσο πολύ βαθύς ώστε τώρα
παραδέχονται ότι βοήθησαν τους Συντη-
ρητικούς να φτάσουν στην κυβέρνηση κι
επομένως είναι υπεύθυνο για τη δολοφο-
νία δεκάδων χιλιάδων ηλικιωμένων στα
Κέντρα Φροντίδας Ηλικιωμένων. Καθώς
απομακρύνει την προοπτική των Εργατι-
κών από αυτήν του Σοσιαλισμού, αυτό το
αστικό- ιμπεριαλιστικό στρώμα των Ερ-
γατικών παραδίδει τον ρόλο και την ταυ-
τότητα του Εργατικού Κόμματος στη σά-
πια καπιταλιστική τάξη.
Υπάρχει επίσης υποστήριξη στον Στάρ-
μερ στις δομές του Κόμματος και στην
κορυφή των Συνδικάτων. Όπως και η κα-
πιταλιστική τάξη, αυτές οι γραφειοκρατί-
ες φοβούνται τη δύναμη της εργατικής
τάξης. Για να υπερασπίσουν τον εαυτό
τους, δεν μπορούν πλέον να διαπραγμα-
τευτούν για τα ψίχουλα της αυτοκρατορί-
ας, όπως παλιά. Δεν υπάρχουν πια ψίχου-
λα αυτοκρατορίας, παρά μόνο χρέος 2,7
τρισεκατομμυρίων λιρών. Αντιμέτωπη
με την ξαφνική έκρηξη των σοσιαλιστι-
κών ιδεών, όσο ήπια και αν ήταν, η γρα-
φειοκρατία του Κόμματος (με πρωταγω-
νιστή τον Στάρμερ) καταφεύγει σε βίαια
μέσα, όπως η διαγραφή του Κεν Λόουτς.
Αυτή η γραφειοκρατία κατήργησε την
ελευθερία του λόγου στο Εργατικό Κόμ-
μα και τώρα επιτίθεται στην ελευθερία
του λόγου και στα Συνδικάτα (με την επί-
θεσή του στον Ίαν Χόντσον της Ένωσης
των Αρτοποιών). Για ν’ αποδείξει τα αντι-
κοινωνικά διαπιστευτήριά της, η ηγεσία
του Στάρμερ κυματίζει τη σημαία της συ-
νταγματικής μοναρχίας και του βρετανι-
κού ιμπεριαλισμού, δηλώνοντας ότι η Ιρ-
λανδία πρέπει να παραμείνει διαιρεμένη.
Ο ρόλος των Εργατικών και
ο Σοσιαλιστικός Στόχος:
Η τέχνη του Κεν Λόουτς και οι ιδέες
του τοποθετούν την εργατική τάξη και
την αγάπη για τον άνθρωπο στο επίκε-
ντρο της ζωής. Σ’ αυτό που αυτοαποκα-
λείται «Εργατικό», αντίθετα, επικρατεί σι-
ωπή για τη δολοφονία των ηλικιωμένων
στα γηροκομεία. Οι απαγορεύσεις ενά-
ντια στην Εργατική Αριστερά δείχνουν
ότι το «Εργατικό» είναι πλέον ένα κόμμα
ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ • 17
που δεν υποστηρίζει τις αξίες της εργα-
τικής τάξης. Αυτές οι αξίες χτίστηκαν μέ-
σα από αιώνες αγώνων της εργατικής τά-
ξης, για το δικαίωμα των εργαζομένων ν’
αντιμετωπίζονται σαν ανθρώπινα όντα
και όχι σαν κτήνη της εργασίας. Οι αξίες
της εργατικής τάξης διατηρούνται πολύ-
τιμες στις ιδέες και τις ταινίες του Κεν Λό-
ουτς. Το να τον διώξουν από το Κόμμα εί-
ναι σαν ν’ απομακρύνουν αυτό το Κόμμα
από την εργατική τάξη και τον σοσιαλι-
σμό.
Αλλά στη βάση των Συνδικάτων, στους
χώρους εργασίας και στο ίδιο το Κόμμα
(όπως στο Μπαθ για παράδειγμα), η δια-
γραφή του Κεν Λόουτς δεν γίνεται απο-
δεκτή. Και δεν είναι καθόλου αποδεκτός
ο εγκληματίας Τόνι Μπλερ, που είναι
ελεύθερος να γίνει πλούσιος, τη στιγ-
μή που για τον εγκλεισμό του θαρραλέ-
ου Ασσάνζ βοήθησε ο ίδιος ο Στάρμερ.
Για όλα αυτά μερικοί από τους υποστηρι-
κτές του Κόρμπιν εγκατέλειψαν το Κόμ-
μα, εξαιτίας αυτής της ηθικής και πολιτι-
κής αποσύνθεσης, αλλά για τον ίδιο λόγο
άλλοι παραμένουν στο Κόμμα για ν’ αντι-
σταθούν και να οργανωθούν ενάντια σ’
αυτή την αποσύνθεση.
Το Εργατικό Κόμμα είναι εν μέρει ερ-
γατικό κόμμα που βασίζεται στα συν-
δικάτα. Εκατοντάδες χιλιάδες υποστή-
ριξαν τον Κόρμπιν για το σοσιαλιστικό
μετασχηματισμό -μερικοί μάλιστα από
αυτούς Εβραίοι, που έχουν το ηθικό
ανάστημα να υπερασπίζουν τους Παλαι-
στίνιους- μαζί με πολλούς εργαζόμενους,
διανοούμενους, ακαδημαϊκούς και καλ-
λιτέχνες, όπως ο Κεν Λόουτς. Η παρου-
σία τους στο Κόμμα, έστω και τώρα, μαρ-
τυρεί την ελπίδα και τη δυνατότητα, ότι
ο παραδοσιακά «Εργατικός» ρόλος του
Κόμματος θα μπορούσε ακόμη και τώρα
να προσαρμοστεί σ’ ένα ρόλο «Σοσιαλι-
στικό-Εργατικό».
Τα στοιχεία της αποσύνθεσης και της
φθοράς στην τωρινή αστική ηγεσία του
Κόμματος αντανακλούν τη σήψη και τη
φθορά της καπιταλιστικής τάξης που αυ-
τή η ηγεσία αγκαλιάζει. Ο θάνατος των
ηλικιωμένων, η διαγραφή του Κεν Λό-
ουτς και η συνεχιζόμενη φυλάκιση του
Ασσάνζ αυτό δείχνουν. Υπάρχει εξαχρεί-
ωση -ακόμη και με όρους του επίσημου
Εργατικού Κόμματος- όπου ο Μάντελσον
προτιμούσε μια νίκη των Συντηρητικών
από μια νίκη του Κόρμπιν και παρ’ όλα
αυτά δεν του έγινε ποτέ ούτε επίπληξη
γι’ αυτό. Αλλά αυτό συμβαίνει στις κορυ-
φές και στις αστικές και γραφειοκρατικές
δομές του Κόμματος. Αυτό δεν συμβαί-
νει στην εργατική τάξη και στις συνδικα-
λιστικές οργανώσεις, όπως η Unite, όπου
η πάλη συνεχίζεται ενάντια στο «απόλυ-
ση κι επαναπρόσληψη» και για την ανα-
γνώριση συνδικάτων στην Amazon σε
συμμαχία με τους εργαζόμενους της
Amazon στις ΗΠΑ και τη Γερμανία.
Ν’ απομακρύνουμε τη σήψη
του Κόμματος και να μην
την παρακάμπτουμε:
18 • ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ
Ορισμένοι σύντροφοι λένε ότι, μπρο-
στά στον Στάρμερ και τη σήψη στις δο-
μές του Κόμματος, η εργατική αριστερά
και η συνδικαλιστική βάση θα πρέπει να
σκεφτούν να υποστηρίξουν τελικά την
απομάκρυνση των Συνδικάτων από το
Εργατικό Κόμμα και τη δημιουργία ενός
Σοσιαλιστικού Κόμματος. Χρειάστηκαν
γενιές αγώνα για τη δημιουργία ενός ενι-
αίου συνδικαλιστικού κέντρου και ενός
ενιαίου μαζικού εργατικού κόμματος στη
Βρετανία. Πουθενά αλλού δεν έχει συμ-
βεί αυτό το επίτευγμα στον καπιταλιστι-
κό κόσμο. Από το Πετερλώ (1819, σφαγή
από το ιππικό διαδηλωτών, που διαδήλω-
ναν για μεταρρυθμίσεις στο κοινοβούλιο,
στην περιοχή του Αγίου Πέτρου στο Μά-
ντσεστερ) στους Μάρτυρες του Τολπού-
ντλ (6 εργάτες γης καταδικάστηκαν κι
εξορίστηκαν) και τους Χαρτιστές (Κίνη-
μα με τα 6 σημεία του Χάρτη του Λαού,
δεκαετίες 1830-1850, ), το 1848, τον Καρλ
Μαρξ και την επιρροή της Κομμούνας
του Παρισιού (1871), τη Γενική Απεργία
του 1926, τις γενικές εκλογές του 1922,
όταν οι κομμουνιστές Σαπουρτζί Σακλα-
τβάλα και Γουώλτον Νιουμπόλντ εκλέ-
χτηκαν και οι δύο σαν υποψήφιοι του
Εργατικού Κόμματος κλπ. Για να μην ανα-
φέρουμε τις μαζικές παραχωρήσεις που
αναγκάστηκε να κάνει ο καπιταλισμός
στην οργανωμένη βρετανική εργατι-
κή τάξη μετά τον Β ‘Παγκόσμιο Πόλεμο.
Παίρνοντας υπόψη όλα αυτά, η βρετα-
νική εργατική τάξη είναι πολύ πιο πιθα-
νό να θέλει να αφαιρέσει τη σήψη από το
Κόμμα της παρά να θέλει να απομακρυν-
θεί από αυτό.
Η Ρωσία και η Κίνα περικυκλώνονται
στρατιωτικά από τον παγκόσμιο ιμπερια-
λισμό με σκοπό τον παγκόσμιο πόλεμο
εναντίον τους με πυρηνικά όπλα. Σε τέ-
τοιες παγκόσμιες συνθήκες, η βρετανική
εργατική τάξη είναι πιο σίγουρο από πο-
τέ ότι θα εκτιμήσει το συγκεντρωτισμό
των Συνδικάτων και του Κόμματός της.
Αν ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός
στη Βρετανία δεν ήταν εξαιρετικά πιεστι-
κός και ίσως επικείμενος, οι αντισοσιαλι-
στικοί τύποι γύρω από τον Στάρμερ θα
σήκωναν τα μανίκια τους. Γιατί είναι τόσο
πρόθυμοι να διώξουν την αριστερά και
τις σοσιαλιστικές ιδέες; Είναι γιατί ο σο-
σιαλιστικός μετασχηματισμός όχι μόνο
έρχεται, αλλά έρχεται μέσω των Συνδικά-
των και του Εργατικού Κόμματος.
Σύντροφοι αναρωτιούνται πώς μπορεί
ν’ αλλάξει το Κόμμα, αφού οι εσωτερι-
κές δομές του Κόμματος είναι κλειστές κι
έχουν επιβάλλει τη σιωπή; Αλλά μήπως
δεν ήταν οι εσωτερικές δομές του Κόμ-
ματος αυτές που κάλεσαν 180.000 βρε-
τανούς να γίνουν νέα μέλη του Κόμματος
το 2016; Το κίνημα του Κόρμπιν, από τα
κάτω, τον επέβαλε στην ηγεσία των Ερ-
γατικών, κυρίως μέσα από τα Συνδικά-
τα και από επαναλαμβανόμενες εργα-
τικές και αντιπολεμικές κινητοποιήσεις.
Στο Εργατικό Κόμμα μπορεί ν’ ανοίξει και
πάλι ένα προτσές κοινωνικού μετασχη-
ματισμού αν το DLO κι ακόμη ευρύτε-
ροι τομείς της Εργατικής Αριστεράς αρχί-
σουν να εργάζονται (όπως ήδη προτείνει
ο DLO) τόσο έξω όσο και μέσα στο Κόμ-
μα. Για το σκοπό αυτό, πρέπει να πλησι-
άσουν όλο και περισσότερο τις συνδικα-
λιστικές βάσεις και όλους τους αγώνες,
όπως εκείνους των ενοικιαστών κι εκεί-
νων των οποίων τα επιδόματα πρόκειται
να μειωθούν. Να συγκροτηθούν Εργατι-
κές Επιτροπές στις επιχειρήσεις, Τοπικές
Επιτροπές, μαζί με τους αγωνιστές άλ-
λων σοσιαλιστικών οργανώσεων. Αυτό θ’
απαιτήσει ένα ιδιαίτερο Εργατικό Κόμμα.
Δεν είναι σωστό να προτείνουμε στα
Συνδικάτα ν’ αποχωρήσουν από το Εργα-
τικό Κόμμα:
Αν τα Συνδικάτα αποφασίσουν ν’ απο-
χωρήσουν, αυτή θα είναι μια δική τους
επιλογή. Αλλά από την πλευρά της Ερ-
γατικής Αριστεράς, ο σκοπός πρέπει να
είναι να βοηθήσει τα Συνδικάτα να εκ-
καθαρίσουν το Κόμμα, μέσα κι από την
εκκαθάριση των ίδιων των Συνδικάτων.
Μ’ αυτή την έννοια ήταν τα Συνδικάτα
που σταμάτησαν μια Διάσκεψη των Ερ-
γατικών για να περάσουν την Ανοικτή
Επιλογή (ανάκληση βουλευτών) στο Ερ-
γατικό Κόμμα. Το καθήκον δεν είναι να
απομακρυνθούν τα Συνδικάτα από τους
Εργατικούς, αλλά να ενισχύσουν τους
δεσμούς Εργατικού Κόμματος-Συνδικά-
των στους εργατικούς και λαϊκούς αγώ-
νες και να μη μένουν στις στενές επαφές
των γραφειοκρατιών τους.
Η ηγεσία του Στάρμερ στρέφεται επι-
θετικά ενάντια στη σοσιαλιστική αλλα-
γή, αλλά δεν είναι πουθενά γραμμένο ότι
το Κόμμα θα τον ακολουθεί πάντα. Είναι
πιο πιθανό ότι τελικά θ’ αντικατασταθεί
από έναν ηγέτη καλύτερα διατεθειμένο
απέναντι στην εργατική τάξη, ιδιαίτε-
ρα όταν ξεκινούν και πάλι νέοι και σημα-
ντικοί μαζικοί αγώνες. Στη Σκωτία, οι Συ-
ντηρητικοί θεωρούν ότι οι Πράσινοι που
μπήκαν στην κυβέρνηση του SNP (Σκω-
τικού Εθνικού Κόμματος) είναι «εξτρεμι-
στές». Αυτό συμβαίνει γιατί για τους Συ-
ντηρητικούς οτιδήποτε στ’ αριστερά του
επίσημου Εργατικού Κόμματος (όπως ο
Κόρμπιν) αποτελεί απειλή για το ασταθές
και καταρρέον καπιταλιστικό σύστημα.
Οι Συντηρητικοί δεν φοβούνται τόσο
τους εργαζόμενους, ούτε καν τους Εργα-
τικούς. Φοβούνται κυρίως το εκτός επο-
χής καπιταλιστικό τους σύστημα. Αυτό
αφήνει ακόμα έναν χώρο, έστω και προ-
σωρινό, όπου η εργατική τάξη και οι συν-
δικαλιστικές δυνάμεις πρέπει να βρουν
έναν τρόπο για να κάνουν να βαρύνουν
οι σοσιαλιστικοί στόχοι τους στο Εργατι-
κό Κόμμα.
Posadists Today, 30.8.21. Αυτό το
κείμενο αναθεωρήθηκε στις 4.9.21
[1] IHRA-Διεθνής Συμμαχία Μνήμης του
Ολοκαυτώματος, δημιουργήθηκε από τον
Κένεθ Στερν, για να καθορίζει τον αντι-
σημιτισμό. Τον Ιανουάριο του 2020, απο-
καλύφθηκε η κατάχρηση αυτού του
χαρακτηρισμού για να καταπνίξει τον φι-
λο-Παλαιστινιακό λόγο.

Οι εκλογές στη Μαδρίτη και η
χρεοκοπία (;) της αριστεράς
από PosadistasHoje,Βαρκελώνη, 21/5/2021
Οι εκλογές της 4ης Μαΐου στη Μαδρί-
τη σήμαναν μια σημαντική άνοδο για τη
δεξιά και μια παροχή οξυγόνου για το
Λαϊκό Κόμμα (PP), μετά τα καταστροφι-
κά αποτελέσματά του στην Καταλονία.
Η υποψηφία του στη Μαδρίτη, η Αγιού-
σο, διπλασίασε σχεδόν τις ψήφους, φτά-
νοντας τις 65 έδρες, πολύ κοντά στην
απόλυτη πλειοψηφία.
Το Σοσιαλιστικό Κόμμα (PSOE) έχα-
σε περισσότερες από 250.000 ψήφους
σε μια πολύ αδύναμη εκστρατεία αντι-
πολίτευσης (στην ήδη πρόεδρο της Συ-
νέλευσης της Κοινότητας της Μαδρί-
της Αγιούσο), χωρίς πρωτοβουλίες. Ο
Γκαμπιλόντο, ο υποψήφιός του, άλλα-
ζε τη στρατηγική του από τη μια στιγ-
μή στην άλλη, πράγμα που μπέρδευε
τους ψηφοφόρους και δεν έδινε ένα σα-
φές σχέδιο. Επιπλέον δυσκολεύτηκε από
την έλλειψη σταθερότερης και πιο απο-
φασιστικής πολιτικής για την υγεία της
κεντρικής κυβέρνησης του σοσιαλιστή
Πέντρο Σάντσεζ (PSOE).
Το Λαϊκό Κόμμα, με μια ψηφοθηρική
τοποθέτηση για την υπεράσπιση των
θέσεων εργασίας και προωθώντας το
άνοιγμα ξενοδοχείων (μπαρ και εστια-
τορίων) παρά την κατάσταση της παν-
δημίας, τράβηξε έναν τομέα των λαϊκών
τάξεων, που το οδήγησαν στο να είναι η
πρώτη δύναμη σε εργατικές συνοικίες,
αν και εκεί το άθροισμα των ψήφων της
αριστεράς το ξεπέρασε.
Το Κόμμα Περισσότερη Μαδρίτη, του
Ερεχόν -διάσπαση του Unidas Podemos
(Ενωμένες Μπορούμε)- , έκανε μια εξαι-
ρετική αντιπολίτευση, με προτάσεις, ιδι-
αίτερα στον τομέα της υγείας, που προ-
ωθήθηκε από την υποψηφία του, γιατρό
Μόνικα Γκαρσία. Αυτό είχε σαν αποτέλε-
σμα την απόκτηση της δεύτερης θέσης
στις εκλογές, ξεπερνώντας και το Σοσι-
αλιστικό Κόμμα.
Το Μπορούμε, με πολύ χαμηλή επιρ-
ροή στο δήμο της Μαδρίτης, αύξησε τις
ψήφους του, παρά τη φρικτή παρουσία
του Πάμπλο Ιγκλέσιας κι έφτασε στις 10
έδρες, γεγονός που του επέτρεψε να ξε-
περάσει την πρόκληση του να μείνει χω-
ρίς εκπροσώπηση, όπως έδιναν οι δη-
μοσκοπήσεις.
Αυτές οι εκλογές ήταν αυτές με τη
μεγαλύτερη συμμετοχή, 76,25% ή
3.644.000 ψήφοι, όπου το PP έλαβε 44%
και 65 έδρες. Οι Ciudadanos (Πολίτες)
καταποντίστηκαν όπως αναμενόταν, χά-
νοντας 500.000 ψήφους που πήγαν όλες
στη δεξιά. Λόγω της συγκέντρωσης στη
δεξιά, η ακροδεξιά, η VOX αυξήθηκε πο-
λύ λίγο, διατηρώντας πρακτικά τις ίδιες
έδρες..
Πρέπει να πάρουμε υπόψη ότι αυτή
η κατάσταση είναι προσωρινή. Πολλές
από τις ψήφους της Αγιούσο είναι δανει-
σμένες και δεν υπάρχει καμία εγγύηση
ότι θα σταθεροποιηθούν, αν και υπάρ-
χει μια πολύ ισχυρή δομή της δεξιάς στη
Μαδρίτη, που κληρονομείται από τα 40
χρόνια του Φρανκισμού. Σ’ αυτό προ-
στίθεται η πολιτική και προγραμματική
ευθραυστότητα της Αριστεράς -βασικά
της σοσιαλιστικής- η οποία δεν έχει προ-
σφέρει καμιά εναλλακτική λύση για την
πρόοδο, μετασχηματίζοντας την κοινω-
νική κρίση που βάθυνε με την πανδημία.
Η κρίση του ισπανικού
καπιταλισμού και τα Ευρωπαϊκά
Κεφάλαια Ανάκαμψης
Τα πολύ οξυμμένα προβλήματα κα-
τανάλωσης και απασχόλησης καθορί-
ζουν την τρέχουσα κρίση. Η ανεργία θε-
ωρείται σαν κάτι το φυσικό, σαν μέρος
της λειτουργίας του συστήματος. Ο κα-
πιταλισμός στην Ισπανία δεν μπορεί να
προσφέρει μια διέξοδο γιατί ο συναγω-
νισμός και ανταγωνισμός του στην πα-
γκόσμια αγορά οδήγησαν σ’ αυτή την
κατάσταση.
O ERTES (ο Προσωρινός Κανονισμός
Εργασίας) και οι στηρίξεις που παρείχε
αυτή η σοσιαλιστική κυβέρνηση, έχουν
χρησιμεύσει για την προσωρινή ανα-
κούφιση της κρίσης, αλλά παρ’ όλα αυ-
τά, το συνεχές κλείσιμο επιχειρήσεων
και οι απολύσεις έχουν σαν συνέπεια
την αγωνιστική απάντηση και αντίστα-
ση από το εργατικό κίνημα και άλλους
τομείς.
Αυτό συμβαίνει στις υπεργολαβί-
ες των SIEMENS, Petronor, AIRBUS,
MOVISTAR, στην υγεία, την παιδεία και
τα κοινωνικά κινήματα όπως των συντα-
ξιούχων..
Τα Κεφάλαια Ανάκαμψης της ΕΕ ση-
ματοδοτούν αυτή την εύθραυστη κα-
τάσταση στην οποία βρίσκεται ο ευρω-
παϊκός καπιταλισμός, ειδικά μετά την
πανδημία κι έχουν σαν σκοπό την ενί-
σχυση των κερδών των επιχειρήσεων.
Η αποκαλούμενη πράσινη, ψηφιακή
και ροζ ανανέωση είναι υπό αμφισβή-
τηση γιατί οι μεταρρυθμίσεις που πρό-
κειται να πραγματοποιηθούν δεν προσ-
διορίζονται. Τα πιο σημαντικά κεφάλαια
θα κατευθυνθούν στις μεγάλες επιχει-
ρήσεις: ENDESA, Iberdrola, Repsol, Suez,
Naturgy, Petronor κ.λπ.
Η μεγαλύτερη επένδυση είναι στην κί-
νηση: ηλεκτρικά αυτοκίνητα και σιδη-
ροδρομικές μεταφορές και όχι σε μια
νέα βιομηχανία κοινωνικά απαραίτητων
αγαθών και υπηρεσιών. Η ψηφιοποίη-
ση θα βελτιώσει την ανταγωνιστικότη-
τα, αλλά θ’ αυξήσει τη συγκέντρωση της
οικονομίας σε μεγάλες επιχειρήσεις, γε-
γονός που θα επιβραδύνει την οικονομι-
κή ανάπτυξη.
Η κορύφωση του τομέα των υπηρε-
σιών, όπως UBER, Cabify, Glovo κ.λπ.,
θα οδηγήσει στην εργασιακή επισφά-
λεια. Οι επενδύσεις στον τομέα της οι-
κοδομής θα ευνοήσουν το να συνεχίσει
να εξαρτάται η ισπανική αγορά από τις
κατασκευές και τις υπηρεσίες, ιδίως τον
τουρισμό.
Τα Ευρωπαϊκά Ταμεία θα δημιουργή-
σουν μεγάλο δημόσιο χρέος. Η ΕΕ έχει
εκδώσει ομόλογα για τη χρηματοδό-
τηση αυτού του προϋπολογισμού, των
οποίων ο λογαριασμός θα πρέπει να
εξοφληθεί σε 5 ως 30 χρόνια. Θα πρέ-
πει επίσης να πάρουμε υπόψη ότι το
Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης,
που ανεστάλη λόγω της πανδημίας, θα
συνεχιστεί και θα περιλαμβάνει περικο-
πές στις δημόσιες επενδύσεις.
Τα κράτη οφείλουν να εφαρμόσουν
ένα σχέδιο μεταρρύθμισης που θα οδη-
γήσει σε μείωση των συντάξεων, που εί-
ναι ένας από τους θεμελιώδεις στόχους
τους, λόγω του υψηλού κόστους τους,
καθώς και σε μείωση των επενδύσεων
σε υπηρεσίες υγείας, εκπαίδευσης και
κοινωνικές υπηρεσίες, που θα θιγούν.
Η αύξηση του χρέους θα δικαιολογεί
τη μείωση των δημόσιων υπηρεσιών και
όχι την κατάργηση της Εργατικής Με-
ταρρύθμισης, που είναι ενάντια στους
εργαζόμενους.
Απέναντι σ’ αυτή την κατάσταση
απαιτούνται κοινωνικές προτάσεις, φο-
ρολογική μεταρρύθμιση για τη φορολό-
γηση των υψηλότερων εισοδημάτων και
έλεγχο και αναδιάρθρωση χρέους. Πρέ-
πει να συνεχιστούν οι διαδικασίες για τη
επιστροφή στις Περιφέρειες του νερού
και η εθνικοποίηση των στρατηγικών
τομέων: επικοινωνίες, τράπεζες, ηλε-
κτρική ενέργεια, φυσικό αέριο και με-
ταφορές. Αυτό είναι το πρόγραμμα που
πρέπει να συζητήσουν και να υπερασπί-
σουν τα αριστερά κόμματα και τα συν-
δικάτα και θα είναι η μόνη εγγύηση μιας
εναλλακτικής λύσης σ’ αυτή την πολιτι-
κή, κοινωνική και οικονομική κρίσης.
Η πολιτική κρίση και η παραίτηση
του Πάμπλο Ιγκλέσιας
Κατά τη δέκατη επέτειο του κινήμα-
τος 15Μ (Αγανακτισμένοι) οι στόχοι που
υπεράσπισε και από τους οποίους τρο-
φοδοτήθηκε σε μεγάλο βαθμό το Κόμ-
μα της Αριστεράς Podemos εξακολου-
θούν να ισχύουν, αλλά δεν έχουν βρει
τις καταλληλότερες οργανωτικές δια-
δρομές και μορφές για το αντικαπιτα-
ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ • 19
λιστικό τους πρόγραμμα, έτσι ώστε η
αμφισβήτηση του συστήματος να επε-
κταθεί.
Η κρίση του Podemos, που στις πρώτες
μέρες του υπεράσπισε αυτή την εναλλα-
κτική λύση, οφείλεται στην εγκατάλειψη
των αρχικών προτάσεών του και στη συ-
νέχιση μιας εκλογικίστικης και σοσιαλ-
δημοκρατικής πορείας. Αυτό οδήγησε
στο να χάσει έδαφος επιρροής, καθώς
οι πιο μαχητικοί τομείς το εγκατέλειψαν,
λόγω έλλειψης δημοκρατικής λειτουργί-
ας ώστε να μπορούν να εκφραστούν, να
συζητήσουν και ν’ αναζητήσουν πολιτι-
κές εναλλακτικές λύσεις.
Η εγκαθίδρυση της Κυβέρνησης Συ-
νασπισμού με το PSOE είναι έκφρα-
ση μιας ιστορικής ανάγκης, αλλά τα μέ-
τρα που πάρθηκαν, όπως η αύξηση του
κατώτατου μισθού, η κοινωνική ασπί-
δα κατά της πανδημίας, η ΕΡΤΕΣ, η βο-
ήθεια στους αυτοαπασχολούμενους και
το Ελάχιστο Ζωτικό Εισόδημα (που τελι-
κά αφορούσε πολύ μικρό ποσοστό του
πληθυσμού) δεν ήταν αρκετό για ν’ αντι-
μετωπίσει την κοινωνική και οικονομική
κρίση που αντιμετωπίζουν οι λαϊκοί το-
μείς.
Οι διαφορές με το PSOE και η πίεση
από την αστική τάξη εμπόδισαν την ανά-
κληση του νόμου φίμωσης, της Εργατι-
κής Μεταρρύθμισης, της Ρύθμισης των
μεταναστών και της τιμής των ενοικίων.
Οι εξώσεις δεν αποφεύχθηκαν, ούτε μει-
ώθηκε η επισφάλεια της εργασίας. Πα-
ρά τη βοήθεια που δόθηκε στις επιχει-
ρήσεις, δεν μπόρεσε ν’ αποφευχθεί το
κύμα των απολύσεων που ανακοινώνο-
νται, συμπεριλαμβανομένων περισσότε-
ρων από 8.000 υπαλλήλους του τραπεζι-
κού ομίλου La Caixa.
Το Podemos δεν είχε την ικανότητα και
την πολιτική σιγουριά να προωθήσει τα
συμφωνηθέντα μέτρα και πρόβαλε τις
διαφορές με το PSOE μόνο στο θεσμικό
πλαίσιο, χωρίς να καταφύγει ή να στηρι-
χθεί στην κινητοποίηση του εργατικού
κινήματος και των κοινωνικών κινημά-
των. Αυτή η επέμβαση εξασθένισε την
πολιτική ζωή του Κόμματος, οδήγησε
στην εξάντληση των στελεχών και προ-
κάλεσε αντιπαραθέσεις και διασπάσεις,
συμπεριλαμβανομένης της δημιουργίας
του Περισσότερη Μαδρίτη, του Ερεχόν
(συνιδρυτή του Podemos) και του Περισ-
σότερη Χώρα στην Ανδαλουσία. Αυτή η
κατάσταση και οι εκλογές στη Μαδρίτη
οδήγησαν στην παραίτηση του Πάμπλο
Ιγκλέσιας.
Είναι αναγκαίο να βγάλουμε συμπερά-
σματα από όλη αυτή την περίοδο και να
επανεκκινήσουμε το Podemos και την
αριστερά, οργανώνοντας μια συζήτη-
ση για την αριστερά, τα συνδικάτα και
τα κοινωνικά κινήματα, για να συμφω-
νήσουμε μια λύση που θα έχει σαν στό-
χο να μετασχηματίσει την κοινωνία, για
να βάλει την παραγωγή και τον πλού-
20 • ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ
το στην υπηρεσία της εργατικής τάξης
και των λαϊκών τομέων. Χωρίς ένα πρό-
γραμμα εθνικοποιήσεων το Μέτωπο της
Αριστεράς δεν μπορεί να οικοδομηθεί,
ούτε να επιλυθεί αυτή η βαθιά κρίση του
συστήματος.
Ο βομβαρδισμός της Γάζας από την
ισραηλινή κυβέρνηση και το στρατό,
με τη δολοφονία περισσότερων από
220 Παλαιστινίων, συμπεριλαμβανο-
μένων 50 παιδιών, συγκλόνισε όλη την
ανθρωπότητα, που κινητοποιήθηκε
ενάντια σ’ αυτό το νέο έγκλημα. Οι δι-
αδηλώσεις στις ΗΠΑ και η αμφισβήτη-
ση της κυβέρνησης από δημοκρατικούς
τομείς έβαλαν τον Μπάιντεν σε μια δύ-
σκολη κατάσταση. Ο Νετανιάχου έκανε
μια απόδραση από το προσκήνιο, για ν’
αποφύγει την πτώση του.
Η απόρριψη αυτής της νέας απόπει-
ρας για καταστροφή του Παλαιστινια-
κού λαού πρέπει να διευρυνθεί και να
βαθύνει. Ν’ απαιτήσουμε η Ευρωπαϊκή
Ένωση να διακόψει κάθε σχέση με το Ισ-
ραήλ και η ευρωπαϊκή αριστερά και οι
συνδικαλιστικές οργανώσεις να διαδη-
λώσουν σε υπεράσπιση της πάλης και
της αυτοδιάθεσης της Παλαιστίνης.
Η κριτική μας σ’ αυτό το άρθρο,
με ποσαδική-τροτσκιστική
επιχειρηματολογία:
Δεν υπάρχει καμιά χρεοκοπία της Αρι-
στεράς, τόσο στη Μαδρίτη όσο και σε
όλο τον κόσμο. Η πλήρης υποταγή της
γραφειοκρατίας της αριστεράς στον κα-
πιταλισμό-ιμπεριαλισμό προκάλεσε τη
«χρεοκοπία» αυτής της γραφειοκρατίας,
ειδικά στο να μπορεί να συγκρατεί το
επαναστατικό προτσές και κίνημα. Αλλά
υπάρχει πάντα, μέχρι το Εργατικό Κρά-
τος και το σοσιαλισμό, μια «Κρίση Ανό-
δου» στην κομμουνιστική αριστερά και
μια «κρίση αναπροσανατολισμού» στη
σοσιαλιστική αριστερά (Χ. Ποσάδας).
Κι αν σε ορισμένα κόμματα της αριστε-
ράς υπήρξε, όπως προέβλεψε ο Χ. Πο-
σάδας και μια «κρίση αποσύνθεσης»
λόγω της επιβολής σ’ αυτά των γραφειο-
κρατιών τους, ταυτόχρονα εκατοντάδες
Κόμματα της Αριστεράς και Νέες Ηγε-
σίες τους άνθησαν. Αν κάποιος σύντρο-
φος, ακόμα κι αν δεν αισθάνεται πλέον
σαν ποσαδικός-τροτσκιστής, πιστεύει
κάτι διαφορετικό, έντιμα, πρέπει να δι-
καιολογήσει αυτή την εγκατάλειψη της
Ποσαδικής αντίληψης γι’ αυτή τη φά-
ση της ιστορίας, για παράδειγμα αν θε-
ωρεί ότι βρισκόμαστε «σε άλλη φά-
ση» κι όχι στη φάση ΤΗΣ ΜΕΤΑΒΑΣΗΣ
ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ-ΙΜΠΕΡΙΑΛΙ-
ΣΜΟ ΣΤΟΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ-ΚΟΜΜΟΥΝΙ-
ΣΜΟ (Τρότσκι-Ποσάδας) -όπως προ-
σπάθησε να θεωρητικοποιήσει ο JH και
χρεοκόπησε-, πρέπει ν’ αναλύσει και να
παρουσιάσει τα ταξικά, αντικαπιταλιστι-
κά-αντιιμπεριαλιστικά επιχειρήματα και
συμπεράσματά του. Διαφορετικά περ-
νάει στο εχθρικό ταξικό στρατόπεδο,
ακόμη και χωρίς να το γνωρίζει, χωρίς
να το θέλει (σε ορισμένες περιπτώσεις
το θέλει), ή τουλάχιστον δίνει αναπνοές
και χρόνο και χώρο, «στάδιο», σ’ αυτό το
σύστημα.
Νομίζω ότι, στην καλύτερη περίπτω-
ση, τέτοια άρθρα είναι έκφραση του
«παλιού τροτσκισμού», που ταλαντεύε-
ται ανάμεσα στον αριστερισμό και τον
οπορτουνισμό και σε κάθε περίπτωση,
στην πράξη πάει πίσω από τις γραφει-
οκρατικές ηγεσίες (ακόμη και κριτικά-
ροντάς τες ή όχι), οι οποίες αντίθετα εί-
ναι η ανταγωνιστική, ταξική αντίθεση
(στο καπιταλιστικό σύστημα, όπως στην
Ισπανία) με τα Κόμματά της, είναι δηλα-
δή ενάντια στα Κόμματά της. Μέρος αυ-
τής της γραφειοκρατίας ήταν αυτή του
Πάμπλο Ιγκλέσιας, απέναντι στον οποίο
μέχρι πρόσφατα κάποιοι σύντροφοι
έκαναν πολιτική της ουράς και τώρα τον
παρουσιάζουν σαν «αποκρουστικό»,
πράγμα που καθώς ήταν ο ηγέτης των
Podemos, αν δεν διευκρινίζεται ότι εί-
ναι «αποκρουστικός» σαν γραφειοκρά-
της, αυτό το «αποκρουστικό» πηγαίνει
σε ολόκληρο το Κόμμα, με έναν αριστε-
ρίστικο τρόπο της χειρότερης έκδοσης.
Αντίθετα, οι μάζες ψήφισαν, ακόμη και
σε μεγαλύτερο, έστω κατά λίγο, ποσο-
στό τους Podemos.
Αυτό το άρθρο μετράει τις ψήφους
κάθε αστικού κόμματος και της αρι-
στεράς, ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟ ΠΩΣ ΨΗΦΙΣΑΝ ΚΑΙ
ΓΙΑΤΙ ΨΗΗΦΙΣΑΝ ΕΤΣΙ ΟΙ ΜΑΖΕΣ. ΠΟΙΑ
ΗΤΑΝ Η ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΩΝ ΜΑΖΩΝ,
ΠΟΥ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΕ ΜΕ ΜΙΑ ΑΣΤΙΚΟΔΗ-
ΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΨΗΦΟΦΟΡΙΑ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ
ΤΟΠΙΚΗ. ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ, ΕΔΕΙΞΑΝ, ΟΠΩΣ ΠΑ-
ΝΤΑ, ΤΗΝ ΩΡΙΜΑΝΣΗ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟ ΣΟ-
ΣΙΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣ-
ΣΟΤΕΡΟ ΣΥΝΔΥΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΑΛΗ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ, ΜΕ ΤΗΝ
ΠΑΛΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΙΣ ΝΕ-
ΕΣ ΗΓΕΣΙΕΣ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΚΟΜΜΑΤΑ, ΟΠΩΣ
ΕΙΝΑΙ ΤΩΡΑ ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ
ΜΑΔΡΙΤΗ. Ανεξάρτητα από τις παρο-
δικές ηγεσίες τους, που αποδείχνονται
γρήγορα γραφειοκρατικές -όταν δεν εί-
ναι ήδη από την αρχή-, κάτι που οι μάζες
δεν γνωρίζουν ή/και δεν το παίρνουν
υπόψη -και σωστά- για την ανάγκη της
ψήφου ενάντια στη δεξιά και το σύστη-
μα και προσπαθούν να τις προωθήσουν,
πριν γίνουν γραφειοκρατικές.
Η πλειοψηφική ψήφος στην Αριστερά
στις εργατικές και λαϊκές ζώνες αναφέ-
ρεται σ’ αυτό το άρθρο μ’ εκείνο το «πα-
ρά το ότι», πράγμα που διογκώνει τη ση-
μασία της ψήφου στη δεξιά στις άλλες
ζώνες, σ’ έναν αριστερισμό και οπορ-
τουνισμό της χειρότερης έκδοσης. Και
το χειρότερο είναι ότι δεν αναφέρεται
πουθενά ΑΥΤΗ Η ΨΗΦΟΣ ΣΑΝ ΤΑΞΙΚΗ
ΠΟΛΩΣΗ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ
ΚΑΙ ΤΗ ΔΕΞΙΑ ΚΙ ΑΚΟΜΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ
ΠΟΛΩΣΗ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΗΝ «ΕΛΕΥΘΕ-
ΡΙΑ» ΚΑΙ ΤΟ «ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ-ΚΟΜΜΟΥ-
ΝΙΣΜΟ», ΟΠΩΣ ΗΤΑΝ Η ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΗ
ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΤΗΣ ΔΕΞΙΑΣ!!! Και οι μάζες,
στο κέντρο της ισπανικής αστικής τά-
ξης, τη Μαδρίτη, ψήφισαν το σοσιαλι-
σμό-κομμουνισμό, σε ψήφο που ΚΟΙΝΩ-
ΝΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΠΙΟ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΚΗ! Κι
έπρεπε να δώσουμε πρόγραμμα, στρα-
τηγική, πολιτική, τακτική, δράση για τη
ΜΕΤΑΒΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ-Ι-
ΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ ΣΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ-ΚΟΜ-
ΜΟΥΝΙΣΜΟ ΣΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΑ, που δεν εί-
ναι μόνο «κοινωνικοί μετασχηματισμοί»
γενικά κ.λπ. Στηριζόμενοι στα κείμενα
του Χ. ΠΟΣΑΔΑΣ!!! και δημοσιεύοντάς
τα πάνω στην Ισπανία
Αυτό το άρθρο που δημοσιεύτηκε στο
PosadistasHoje δεν παίρνει υπόψη ότι
ΟΙ ΙΣΠΑΝΙΚΕΣ ΜΑΖΕΣ ΨΗΦΙΣΑΝ ΕΠΙΣΗΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΒΙΟΛΟΓΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ ΤΟΥ
ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ-ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ, που
σαν έναν από τους κεντρικούς στόχους
του έχει (όπως πάντα) να τρομοκρατή-
σει, ν’ αποπροσανατολίσει, να υποτά-
ξει και να ενσωματώσει ακόμα περισ-
σότερο τις γραφειοκρατικές ηγεσίες της
αριστεράς σ’ αυτό το σύστημα, πράγ-
μα που γενικά το κατάφερε, ενώ οι μά-
ζες του κόσμου δεν σταμάτησαν στιγμή
τους αγώνες και τις ταξικές, επαναστατι-
κές και σοσιαλιστικές κατακτήσεις τους
και μαζί με το Κινέζικο Εργατικό Κράτος,
τη Σοσιαλιστική Κούβα και τη Ρωσική
Ομοσπονδία ενάντια σ’ αυτόν τον ιμπε-
ριαλιστικό ιό, με εμβόλια και φάρμα-
κα σωστά και όχι επικίνδυνα και κερδο-
σκοπικά του ιμπεριαλισμού. Κι εμείς εδώ
στην Ελλάδα, στα κείμενά μας έχουμε
καλέσει την Αριστερά, όπως κι απένα-
ντι σε κάθε καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστι-
κό πόλεμο, να μετατρέψουμε κι αυτόν
το βιολογικό πόλεμο και φασισμό, σε
Σοσιαλιστική Επανάσταση, ξεκινώντας
από τις Εργατικές και Λαϊκές Επιτροπές,
για να πάρουν την πάλη ενάντια στον ιό
στα χέρια τους και να μην την αφήσουν
στα χέρια του συστήματος. Εξηγώντας
ότι αυτό το σύστημα κάνει πόλεμο και
φασισμό ταυτόχρονα (χωρίς κοινωνική
βάση τώρα). Δείτε όλα τα κατασταλτικά
κι εκμεταλλευτικά μέτρα του συστήμα-
τος σε όλες τις καπιταλιστικές και ιμπε-
ριαλιστικές χώρες σ’ αυτή την «πανδη-
μική» περίοδο.
Καλούμε τους συντρόφους να έχουν
την ποιότητα να δεχτούν μια τέτοια κρι-
τική και να δημοσιεύσουν ένα άλλο άρ-
θρο σχετικά με αυτό το θέμα και με βά-
ση, αν το θεωρούν χρήσιμο, αυτή την
κριτική μας.
Η σύνταξη της ΚΕ
Οι προκριματικές εκλογές (PASO*)
που συγκλόνισαν την Αργεντινή
Της Helena Iono, από τη διαδικτυακή τοποθεσία PosadistasHoje.com
Τι συνέβη στις εκλογές PASO
Στις Εθνικές Εκλογές του 2019 όταν
εκλέχθηκαν οι Αλμπέρτο Φερνάντεζ και
Κριστίνα Κίρχνερ, το Μέτωπο Όλων (στο
οποίο ηγούνται) πήρε το 47,70% (στις
PASO) και 48,24% (στις Εκλογές), ενώ
το δεξιό PRO-JxC 31,80% (PASO) και 40,
28% (Εκλογές). Στις PASO του Σεπτεμ-
βρίου 2021 το Μέτωπο Όλων πήρε 31%
(PASO) και το PRO-JxC 40%. Στις 14 Νο-
εμβρίου θα διεξαχθούν οι Εκλογές. Το
PRO-JxC δεν αύξησε τις ψήφους του σε
σύγκριση με το 2019, δεν υπήρξε κανέ-
νας θρίαμβος του μακρισμού (από ηγέτη
της δεξιάς Μάκρι). Υπήρξε, πράγματι, μια
εκλογική ήττα για το Μέτωπο Όλων. Με-
γάλο μέρος του εκλογικού σώματος δεν
ψήφισε και η αριστερά (Αριστερό Μέτω-
πο) με 5,8% αυξήθηκε και κεφαλαιοποίη-
σε μέρος της εσωτερικής κριτικής προς
την κυβέρνηση. Αλλά με τη συμμετοχή
μόνο του 68% των ψηφοφόρων (το 2019
ψήφισε το 81%), η πιο σημαντική κριτική
προήλθε από την αποχή των φτωχοποι-
ημένων πληθυσμών των συνοικιών, των
ανέργων και αποκλεισμένων, που επλή-
γησαν σοβαρά από τις συνέπειες της
πανδημίας και την ανεπάρκεια των απα-
ντήσεων στην οικονομία των χρηματι-
στηρίων.
Δεν υπάρχουν ενδείξεις για δεξιά
στροφή του εκλογικού σώματος, αλλά
διοχέτευση της εσωτερικής κρίσης του
PRO-JxC σε πρόσωπα όπως στον μπολ-
σοναρικό Μιλέι, ή στον Ριζοσπάστη (UCR)
Μάνες, κατασκευασμένα από τα κοινωνι-
κά δίκτυα και τα fakenews με σημαία τη
δήθεν «αντι-διαφθορά , την «αντι-καρα-
ντίνα», «αντιρωσικό εμβόλιο», «αντι-Βε-
νεζουέλα» κι από τα συνήθη ηγεμονι-
κά και πραξικοπηματικά μέσα (Clarin, La
Nación). Στην Περιοχή του Μπουένος Άι-
ρες πολλοί ψηφοφόροι τάχθηκαν υπέρ
του Μάνες σε τοπικό επίπεδο, αλλά ψή-
φισαν το Μέτωπο Όλων σε εθνικό επί-
πεδο. Συνολικά η δεξιά δεν αυξήθηκε σε
ψήφους σε σύγκριση με το 2019. Αλλά το
ανησυχητικό είναι ότι το Μέτωπο Όλων
έχασε 3,7 εκατομμύρια από την εκλογική
της βάση, η οποία δεν ψήφισε.
Η εξασφάλιση πλειοψηφικών εδρών
στο Κογκρέσο είναι απαραίτητη για την
έγκριση αποφασιστικών μέτρων όπως
η Δικαστική Μεταρρύθμιση. Η κυβέρ-
νηση του Αλμπέρτο Φερνάντεζ αντιμε-
τωπίζει μια μεγάλη πρόκληση, όχι μόνο
το να επιστρέψει εκλογικά τον Νοέμβριο
(κάτι που δεν είναι βέβαιο) αλλά κυρίως
να επιταχύνει το εθνικό και λαϊκό σχέ-
διο για το οποίο εκλέχτηκε, ν’ αντιμετω-
πίσει την πολυεθνική χρηματιστική δύ-
ναμη και να καταργήσει το σχεδόν 50%
του πληθυσμού στην περιοχή της ακραί-
ας φτώχειας τα επόμενα 2 χρόνια, απένα-
ντι στον κίνδυνο επιστροφής του μακρι-
σμού το 2023.
Η επιστολή της Κριστίνα Κίρχνερ
βάζει τάξη και αλλαγές
Η αντιπρόεδρος Κριστίνα Κίρχνερ
μπήκε γρήγορα στο προσκήνιο, λίγο με-
τά τ’ αποτελέσματα της εκλογικής ήτ-
τας της κυβέρνησης στις προκριματικές
εκλογές PASO, στις 12 Σεπτεμβρίου κι
εξέφρασε δημόσια την αξιολόγησή της,
μέσω της Επιστολής της με τίτλο «Όπως
πάντα ... ειλικρινά», με μια αντικειμενική
προειδοποίηση, κριτική , αλλά εποικοδο-
μητική για την αναθεώρηση και τις επεί-
γουσες αλλαγές που πρέπει να γίνουν
από την προεδρική διοίκηση του Μετώ-
που Όλων: «Όταν πήρα την απόφαση να
προτείνω τον Αλμπέρτο Φερνάντεζ σαν
υποψήφιο πρόεδρο όλων των αργεντι-
νών, το έκανα με την πεποίθηση ότι ήταν
ο καλύτερος για την πατρίδα μου. Απλά
ζητώ από τον Πρόεδρο να τιμήσει αυτήν
την απόφαση. Αλλά, το πιο σημαντικό,
και πάνω απ’ όλα, να δείξει ότι τιμά τη θέ-
ληση του λαού της Αργεντινής».
Ταυτόχρονα με την παγκόσμια τρα-
γωδία της πανδημίας, από την αρχή της
διοίκησης του Μετώπου Όλων, όλες οι
κοινωνικές ανισότητες στην ήδη κατε-
στραμμένη γη και την αλλοτριωμένη οι-
κονομία που άφησε πίσω του ο μακρι-
σμός επιταχύνθηκαν. Παρά την επιτυχία
των υγειονομικών μέτρων της τωρινής
κυβέρνησης, οι κοινωνικές ανάγκες και
οι ανεπάρκειες δεν μπορούν να συγχω-
ρήσουν τις καθυστερήσεις και τις αδυνα-
μίες κι απαιτούν μεγαλύτερο ρυθμό θε-
μελιωδών διαρθρωτικών αλλαγών στην
Αργεντινή.
Η επιστολή της Κριστίνα Κίρχνερ έβα-
λε τάξη και ταυτόχρονα μια παύση, έστω
και προσωρινή, σε μια ανοιχτή κρίση
και με ανεξέλεγκτες μεταβλητές, αν δεν
σταματούσε επειγόντως. Το άμεσο απο-
τέλεσμα της επιστολής ήταν ν’ αλλάξει
το υπουργικό συμβούλιο και να αντικα-
τασταθούν υπουργοί, ανταποκρινόμε-
νη στην προειδοποίηση που έκανε από
το τέλος του 2020 στην ομιλία της στην
Λα Πλάτα, σχετικά με «κυβερνητικούς
αξιωματούχους που δεν εργάζονται».
Ένας από αυτούς, στον οποίο αναφέρε-
ται στην επιστολή της, είναι ο Υπεύθυνος
Επικοινωνίας και Τύπου Χουάν Πάμπλο
Μπιόντι, μόλις απομακρύνθηκε, αφού εί-
χε αφήσει τη στρατηγική επικοινωνιακή
ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ • 21
δύναμη της κυβέρνησης με τον κόσμο
σε λήθαργο, για σχεδόν 2 χρόνια. Οι νέοι
υπουργοί, ξεκινώντας από τον Γραμμα-
τέα του Υπουργικού Συμβουλίου Χουάν
Μανζούρ, είναι στην Αγροτική Πολιτική,
στη Δημόσια Ασφάλεια, τις Εξωτερικές
Σχέσεις, την Παιδεία, την Επιστήμη και
την Τεχνολογία κι εκφράζουν μια περονι-
κή ενίσχυση, με προβολή στις κιρχνερι-
κές κυβερνήσεις. Μένει να δούμε.
Τα πρώτα βήματα του νέου υπουργι-
κού συμβουλίου δείχνουν, τουλάχιστον,
μεγαλύτερο δυναμισμό και υπόσχονται
νέα μέτρα. Ένα από αυτά μόλις ανακοι-
νώθηκε για την πρόωρη συνταξιοδότη-
ση με το 80% της αξίας της, μετά από
30 χρόνια εργασίας, ευνοώντας ως και
30.000 ηλικιωμένους, άνεργους, γυναί-
κες (55 ως 59 ετών) και άνδρες (60 ως 64
ετών). Από την άλλη πλευρά, η κύρια έκ-
κληση της αντιπροέδρου αναφέρεται όχι
μόνο στην αλλαγή προσώπων στην κυ-
βέρνηση, αλλά στην οικονομική και κοι-
νωνική πορεία που πρέπει να εστιάσει
ξανά στις ανάγκες των πλέον αποκλει-
σμένων τομέων του λαού της Αργεντι-
νής, θύματα της οικονομικής καταστρο-
φής που προκλήθηκε την εποχή του
Μάκρι και με την καταστροφή της παν-
δημίας. Προπάντων με δράσεις και διαρ-
κή διάλογο με τις συνοικίες, τα συνδικά-
τα και στους δρόμους.
Η εκλογική ήττα δεν ήταν συνέπεια
της οικονομικής πορείας γενικά. Μετά
από δύο χρόνια διακυβέρνησης και με
μια πανδημία στη μέση, δεν μπορεί κα-
νείς να σκεφτεί ότι ο λαός δεν ψήφισε για
ν’ απορρίψει την οικονομική πορεία. Αυ-
τό είναι ένα θέμα που θα πρέπει να συ-
νεχίσει να συζητείται, όπως και το γεγο-
νός ότι η κυβέρνηση δεν αποφάσισε για
τις προθεσμίες, τους ρυθμούς και το πρό-
γραμμα, για να βγάλει τη χώρα από την
καθυστέρησή της. Η εκλογική ήττα έχει
πιο συγκεκριμένες αιτίες, όπως η έλλει-
ψη λύσεων για τη ζωή και την εργασία
των τομέων που έχουν πληγεί περισσό-
τερο κατά τη διάρκεια της πανδημίας.
Έτσι αυτό μπορεί ν’ αντιστραφεί σε μεγά-
λο βαθμό. Όχι τόσο μέχρι τις εκλογές του
Νοεμβρίου, αλλά κατά τη διάρκεια των
επόμενων 2 ετών αυτής της κυβέρνη-
σης. Αυτοί οι τομείς δεν παραμελήθηκαν
γιατί αυτή ήταν η πρόθεση του Μετώπου
Όλων, αλλά γιατί έλειπε ο συντονισμός,
ο ρυθμός των δράσεων, με αποτέλεσμα
την ανεπάρκεια -παρά το γεγονός ότι
υπήρξε υποδειγματική επάρκεια στον
τομέα της υγείας, στον εμβολιασμό ενά-
ντια στην πανδημία (το 80% του πληθυ-
σμού έχει ήδη εμβολιαστεί ενάντια στον
Covid)-. Αλλά τα επιδόματα, όπως το IFE
(για άτυπους εργαζόμενους) ή το ATP
(για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και το
εμπόριο) κόπηκαν πρόωρα κι όταν έφτα-
σε το δεύτερο κύμα δεν εφαρμόστηκαν
ξανά. Αυτές οι άτυπες κατηγορίες της οι-
κονομίας και οι άνεργοι αισθάνθηκαν ότι
22 • ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ
η κυβέρνηση τους είχε αφήσει πίσω.
Ο υπουργός Οικονομίας Γκουζμάν λέ-
ει ότι οι δαπάνες έχουν φέτος επεκτα-
θεί. Είναι σωστό αλλά ανεπαρκές. Κι αυτό
που η Κριστίνα αναφέρει στην επιστολή
της, ότι υπήρξε αναπροσαρμογή, ανα-
φέρεται στο γεγονός ότι οι δαπάνες θα
έπρεπε να έχουν δώσει προτεραιότητα
στους τομείς που υπέστησαν περισσότε-
ρες ζημιές από την πανδημία, γιατί από
εκεί προήλθε η απόρριψη της κυβέρνη-
σης. Σίγουρα, η οικονομική κατεύθυνση,
συμπεριλαμβανομένων των διαπραγμα-
τεύσεων για το χρέος με το ΔΝΤ, πρέπει
να συζητηθεί, αλλά δεν ήταν η αιτία αυ-
τής της εκλογικής ήττας. Αξίζει κανείς να
διαβάσει κάποιες αναλύσεις όπως αυτές
του Αλφρέντο Ζαϊάτ για να δει πιο βαθιά
το οικονομικό ζήτημα.
Πώς να προχωρήσουμε
στην Αργεντινή; Επείγοντα
συγκεκριμένα μέτρα:
Ποια είναι η τωρινή συζήτηση; Τι πρέ-
πει να συμβεί τώρα για ν’ ανακάμψει από
αυτήν την κατάσταση; Κατά πρώτο λό-
γο να διασφαλιστεί ότι οι αλλαγές που
έγιναν να βαθύνουν την πορεία και χω-
ρίς να εξαρτώνται από το αποτέλεσμα
των εκλογών του Νοεμβρίου. Να συνεχί-
σει η φροντίδα στους πιο παραμελημέ-
νους τομείς, με μεγαλύτερο έλεγχο του
πληθωρισμού και των τιμών. Η ασταμά-
τητη αύξηση των τιμών είναι εξαιρετι-
κά σοβαρή. Σχετικά με το τελευταίο ελά-
χιστα έχουν γίνει κι αυτό που έγινε δεν
είχε αποτέλεσμα. Οι ομάδες που μονο-
πωλούν τις τιμές πιστεύουν ότι το ποσο-
στό κέρδους είναι κάτι ανέγγιχτο. Σαν να
ήταν ένα ανέγγιχτο δικαίωμα ιδιοκτησί-
ας. Αντί γι’ αυτό, μπορούμε να το αγγί-
ξουμε! Ναι, πρέπει ν’ αγγιχτεί! Και η κυ-
βέρνηση, πάνω σ’ αυτό αντίθετα, είναι
προσκολλημένη σε συμφωνίες για τον
καθορισμό ορισμένων διατιμημένων
προϊόντων κλπ .., σε μέτρα που εξαρτώ-
νται από την καλή θέληση αυτών που
καθορίζουν τις τιμές. Στο μεταξύ το με-
γαλύτερο μέρος του πληθυσμού είναι
χωρίς δουλειά, δεν μπορεί ν’ ανοίξει επι-
χειρήσεις, άλλες έκλεισαν εντελώς, η κα-
τανάλωση μειώθηκε, οι τιμές συνέχισαν
ν’ αυξάνονται και η επιδότηση κόπηκε. Η
επίλυση του ζητήματος της αύξησης των
τιμών (τρόφιμα, ρούχα και βασικά κατα-
ναλωτικά προϊόντα) είναι ζωτικής σημα-
σίας για τη χώρα. Εκεί εκφράζεται η ανά-
γκη ν’ αντιμετωπιστούν οι χρηματιστικοί
τομείς, οι τομείς της μονοπωλιακής οικο-
νομίας και της αλυσίδας της κερδοφο-
ρίας, που αντιστέκονται στην ισχύ του
κράτους. Είναι επείγον να κινητοποιή-
σουμε τη χώρα, να δημιουργήσουμε θέ-
σεις εργασίας, να ελέγξουμε τις τιμές, να
δημιουργήσουμε την εσωτερική αγορά,
τη βιομηχανική κι επιστημονική ανάπτυ-
ξη, να ελέγξουμε το εξωτερικό εμπόριο,
έτσι ώστε τα έσοδα σε ξένο νόμισμα ν’
αυξηθούν και να σταματήσει η κερδο-
σκοπία, το λαθρεμπόριο και η μη τιμο-
λόγηση και τα έσοδα ν’ αυξηθούν πάνω
από τον πληθωρισμό, κάτι που υποσχέ-
θηκε η κυβέρνηση και δεν πέτυχε αυτά
τα δύο χρόνια.
Οι εκλογές αποκαλύπτουν τις
κυκλικές κρίσεις στον περονισμό
Η επιστολή της Κριστίνα Κίρχνερ φέρ-
νει στο φως μια κρυφή συζήτηση μέσα
στην ηγεσία του Μετώπου Όλων. Αλλά
αυτές οι κρίσεις στον περονισμό δεν εί-
ναι κάτι νέο, ούτε χρειάζεται ν’ ανησυ-
χούμε. Βρίσκεται στην ίδια την ουσία του,
από τις καταβολές του, καθώς ο περονι-
σμός ήταν και συνεχίζει να είναι ένα πο-
λυ-ταξικό κίνημα. Αυτό σημαίνει ότι μέσα
στον περονισμό υπήρχε και συνεχίζει να
υπάρχει η ταξική πάλη, ανταγωνιστικές
συγκρούσεις, κάτι που δεν υπάρχει στα
δεξιά και στις διαφορετικές παραλλαγές
της. Όπως υπάρχουν δύο ταξικά μοντέ-
λα στη χώρα, υπάρχουν και στον περο-
νισμό. Είναι γι’ αυτό που οι συγκρούσεις
ήταν συχνά ανταγωνιστικές, όπως συνέ-
βη στη δεκαετία του 1970. Ο Περόν ήταν
χωρίς αμφιβολία ο μόνος ηγέτης που κα-
τάφερε να έχει κύρος και στη δεξιά και
στην αριστερά στο ίδιο το κίνημά του, το
περίφημο «εκκρεμές» κίνημα. Αλλά, τελι-
κά, ήταν πάντα οι περονικές μάζες αυτές
που δημιούργησαν τις βαθύτερες κρί-
σεις στην ηγεσία του, τόσο με την άμεση
επέμβασή τους στους δρόμους, στις κι-
νητοποιήσεις και τις απεργίες (ακόμη και
στην εποχή του Περόν) όσο και στις ψη-
φοφορίες. Αυτό έγινε και τώρα.
Ο κιρχνερισμός, με τον Νέστορ και την
Κριστίνα, εγκαινίασε μια νέα φάση πε-
ρονισμού, ενισχύοντας την οικοδόμηση
μιας πολιτικής ηγεσίας που υποστηρίζε-
ται από την εργατική μάζα, από ένα σύ-
νολο τομέων της περονικής και λαϊκής
αριστεράς κι ενάντια στους τομείς της
περονικής και διεφθαρμένης συνδικαλι-
στικής δεξιάς. Αντίθετα, πριν από αυτό,
ο Μένεμ προσπάθησε να οικοδομήσει
μια περονική ηγεσία που υποστηρίχθηκε
από την περονική δεξιά, τους μονοπωλι-
ακούς καπιταλιστικούς τομείς κι απέτυχε.
Απόδειξη αυτού είναι ότι όταν έγιναν οι
εκλογές το 2003, ο Μένεμ πήρε μόνο το
24%, ενώ η Κριστίνα, μετά τον θρίαμβο
του Μάκρι, πήρε μέρος στις εκλογές και
το Μέτωπο Όλων κέρδισε. Αυτό σημαί-
νει ότι η εκλογική ήττα του 2015 δεν ήταν
μια χρεοκοπία του περονισμού, αλλά μια
εκλογική ήττα του. Αλλά παρόλο που ο
κιρχνερισμός δημιούργησε μια σταθερή
πλειοψηφία που αντιπροσωπεύει το κα-
λύτερο κομμάτι του περονισμού και άλ-
λων δυνάμεων, δεν μπόρεσε να λύσει την
αντιπαράθεση με τους ίδιους τους τομείς
του, αυτούς που, μέσα στον περονισμό,
εδραίωσαν τη συμμαχία τους με τη δεξιά,
με τη χρηματιστική ολιγαρχία και τα μο-
νοπώλια της χώρας. Δηλαδή δεν ήταν σε
θέση να τη λύσει, παρά μόνο επιβράδυ-
νε την ενίσχυση αυτών των τομέων κα-
τά την εποχή του μακρισμού. Στο μεταξύ
η Κριστίνα Κίρχνερ έγινε η αδιαμφισβή-
τητη ηγέτης των περονικών μαζών, στην
πιο λαϊκή κι αριστερή ουσία του του πε-
ρονισμού ενσωματώνοντας τομείς που
δεν προέρχονται μόνο από τον περονι-
σμό, αλλά που αποτελούν μέρος τομέ-
ων που αντιπροσωπεύουν εθνικά και λα-
ϊκά συμφέροντα, όπως τους ριζοσπάστες
βουλευτές Λεοπόλδο Μορό και Λεονάρ-
ντο Σαντόριο, και τον Κάρλος Χέλλερ
από το Αλληλέγγυο Κόμμα. Αυτοί είναι
σε συντονισμό με τον Άξελ Κικίλλοφ και
τον Μάξιμο Κίρχνερ, νέους ηγέτες με ευ-
ρύ πολιτικό όραμα και κοινωνική υπο-
στήριξη, οι οποίοι εγγυώνται δεσμούς με
τα κινήματα των συνοικιών, με θρησκευ-
όμενους τομείς (Πατέρες με επιλογή την
υποστήριξη των φτωχών) και συνδικάτα
και φοιτητές.
Η ίδρυση του Μετώπου Όλων ήταν
ένα αναγκαίο όργανο για να νικήσου-
με το μακρισμό. Η πρόταση όσο αφο-
ρά την εκλογική τακτική του υποψήφιου
διδύμου Αλμπέρτο-Κριστίνα, βασίστη-
κε στην ιδέα ότι «Μόνο με την Κριστίνα
δεν ήταν αρκετό, αλλά χωρίς αυτήν εί-
ναι αδύνατο». Αλλά στο βαθμό που μια
τέτοια συμμαχία χρειαζόταν να ενσωμα-
τώσει τομείς του Ανανεωτικού Μετώπου,
πολιτικά πιο εύθραυστου και ταλαντευ-
όμενου μπροστά στην συγκεντρωμένη
οικονομική δύναμη, ο κιρχνερισμός συ-
νάντηση δυσκολίες στην προώθηση των
αναγκαίων μετασχηματισμών που υπο-
σχέθηκε στην προεκλογική εκστρατεία.
Η νίκη στις εκλογές είναι δυνατή με μια
ευρεία προοδευτική συμμαχία, αλλά η
πρόοδος ενός εθνικού και λαϊκού προ-
γράμματος απαιτεί μεγαλύτερη κρατική
ενδυνάμωση σε σχέση με το χρηματιστι-
κό κεφάλαιο και την ολιγαρχία, συνοδευ-
όμενη από λαϊκή υποστήριξη και κινη-
τοποίηση. που συγκρατήθηκε από την
πανδημία. Τώρα αυτή η κεντρική δύναμη
του περονισμού προαναγγέλλει να κατέ-
βει ενωμένη. Άλλες προοδευτικές κυ-
βερνήσεις στη Λατινική Αμερική, όπως
και στην Αργεντινή, προχώρησαν προς
τα εμπρός ή προς τα πίσω σε άλλες ιστο-
ρικές στιγμές, ανάλογα με το αν υπήρχε
ή όχι η ισχυρή λαϊκή ηγεσία την κατάλλη-
λη ιστορική στιγμή. Πρόκειται για μια πο-
λύ μεγάλη πρόκληση για την Αργεντινή,
στην οποία θα μπορέσουν να συμπέσουν
τα πεπρωμένα της Βραζιλίας, με τον Λού-
λα και με μια νέα CELAC και UNASUR που
θα στηρίζονται στη Βενεζουέλα και την
Κούβα και στα νέα προτσές στη Βολιβία
και το Περού.
(*) PASO: Προκαταρτικές, Ανοιχτές,
Ταυτόχρονες και Υποχρεωτικές Εκλογές
ΟΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΟΥ ΕΚΛΟΓΙΚΟΥ
ΘΡΙΑΜΒΟΥ ΤΟΥ ΠΕΡΟΝΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ
Ο θρίαμβος των μαζών στις εκλογές
στην Αργεντινή είναι αποτέλεσμα του
παγκόσμιου προτσές της επανάστασης.
Ο θρίαμβος του Βιετνάμ επηρέασε αυ-
τήν τη δράση των μαζών, έστω κι αν σ’
αυτή τη χώρα υπήρξε μικρή κινητοποί-
ηση σε υποστήριξη του Βιετνάμ, γιατί τα
συνδικάτα όπου ηγείται η δεξιά του πε-
ρονισμού ήταν αντίθετα σ’ αυτό. Παρό-
λα αυτά αυτό δεν μπόρεσε να εμποδίσει
διάφορα συνδικάτα να οργανώσουν συ-
ναντήσεις, συγκέντρωση χρημάτων, συ-
νελεύσεις και να εγκρίνουν ψηφίσματα
σε υποστήριξη του Βιετνάμ κι επίσης τα
Μαχητικά Συνδικάτα να κάνουν δηλώ-
σεις στις δημοσιεύσεις τους υπέρ του Βι-
ετνάμ, ενώ ούτε οι περονικές συνδικα-
λιστικές ηγεσίες, ούτε οι ίδιες οι μικρές
ομάδες που ονομάζονται σοσιαλιστές ή
επαναστατικές, δεν έχουν κυκλοφορή-
σει την παραμικρή δήλωση υποστήρι-
ξης. Αν και δεν μπόρεσαν να επέμβουν
άμεσα οι μάζες της Αργεντινής, παρό-
λο που ούτε οργανώθηκαν, ούτε κλήθη-
καν από την ηγεσία τους να δηλώσουν
υπέρ και να υπερασπίσουν το Βιετνάμ,
αισθάνθηκαν κι έζησαν όλη τη ζωή του
Βιετνάμ .
Οι αργεντινές εφημερίδες δημοσίευ-
αν όλο το προτσές στο Βιετνάμ. Στα ερ-
γοστάσια, στις συνοικίες, σε συνέδρια,
σε συνεδριάσεις, σε γήπεδα ποδοσφαί-
ρου, σε όλες τις δραστηριότητές τους, οι
μάζες συζήτησαν το Βιετνάμ. Ήταν πα-
ρόν στα συναισθήματά τους, στη συνεί-
δησή τους. Τους ενθάρρυνε, τους έδωσε
εμπιστοσύνη στη δραστηριότητα που
είναι έτοιμες ν’ αναπτύξουν σήμερα.
Αυτός ο θρίαμβος είναι μέρος του
προτσές της αποφασιστικότητας των
μαζών της Αργεντινής που δέχτηκαν
την επιρροή του θριάμβου των μαζών
του Βιετνάμ. Αυτό τις ώθησε να ψηφί-
σουν ενάντια στο καπιταλιστικό σύστη-
μα. Το Βιετνάμ βάρυνε, επηρέασε στην
Αργεντινή, ενθαρρύνοντας τις μάζες
να επέμβουν ενάντια στη Στρατιωτική
Χούντα.
ΟΙ ΜΑΖΕΣ ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΤΗ
ΔΙΑΡΘΡΩΣΗ ΤΟΥ ΠΕΡΟΝΙΣΜΟΥ
Οι αργεντινοί μάζες δεν είχαν ούτε
ηγεσία, ούτε πολιτική ζωή, ούτε κόμμα
ικανό να τους δώσει έναν προσανατολι-
σμό, κείμενα, μια γραμμή, ένα πρόγραμ-
μα, εκτός από πολύ γενικές δηλώσεις.
Είχαν πολύ γενικές δηλώσεις, χωρίς πρό-
γραμμα, που δεν καλούσαν στην αντι-
καπιταλιστική πάλη. Αλλά οι μάζες
προώθησαν αυτούς τους αγώνες, ανυ-
Χ. ΠΟΣΑΔΑΣ, 14/3/1973
ψώθηκαν, διάρθρωσαν την ταξική συ-
νείδηση και θέλησή τους κι άλλαξαν τη
διάρθρωση του περονισμού, είναι αυτές
που τον έκαναν ν’ αλλάξει. Έδωσαν στον
περονισμό τη μορφή που παίρνει σήμε-
ρα, που είναι το πρόγραμμα της Χου-
έρτα Γκράντε και Λα Φάλντα, αυτό το,
γενικά, αντιιμπεριαλιστικό και αντικα-
πιταλιστικό πρόγραμμα. Αυτά τα προ-
γράμματα δεν προέρχονται από την επί-
σημη ηγεσία του περονισμού, αλλά οι
μάζες την ανάγκασαν να τα αποδεχθεί.
Με τη σειρά του αυτό το προτσές αλ-
λάζει την περονική ηγεσία. Παράδειγμα
η μεγάλη πάλη που οδήγησε στην εκ-
καθάριση ηγεσιών όπως αυτή του Πα-
λαντίνο και του Κορία. Αυτές οι αλλαγές
πρέπει να είναι για μας μια βάση για να
πείσουμε ένα μέρος της περονικής ηγε-
σίας, το οποίο δεν πρέπει να το αντι-
μετωπίζουμε σαν αστικό, αλλά σαν μια
ηγεσία μ’ ένα πολύ μέτριο πρόγραμμα,
αλλά με αρκετά μεγάλες φιλοδοξίες. Αυ-
τή η ηγεσία ανακοινώνει στους κόλπους
της αλλαγές, που μπορεί να είναι πολύ
σημαντικές.
Αυτή η άνοδος των περονικών μαζών
προωθήθηκε από το παγκόσμιο επανα-
στατικό κίνημα κι ανάμεσα στ’ άλλα από
το θρίαμβο της Χιλής, του Περού, του
Μεξικού, του Παναμά, που αποτελούν
μέρος αυτού του προτσές της παγκόσμι-
ας επανάστασης. Πρέπει να επιμείνουμε
στο να δείξουμε τη φύση του προτσές
στην Αργεντινή. Όλα τα αστικά κόμμα-
τα έχουν αποτύχει. Αυτές οι εκλογές δεί-
χνουν την ωριμότητα όλου του πληθυ-
σμού της χώρας, καθοδηγούμενου από
το προλεταριάτο, εκφράζοντας την πα-
γκόσμια επανάσταση. Τρεις από τους
κύριους υποψήφιους εμφανίστηκαν μ’
ένα αντιιμπεριαλιστικό πρόγραμμα και
ο Μανρίκε όφειλε να παρουσιάσει ένα
πρόγραμμα που ονομάστηκε «λαϊκίστι-
κο». Κανείς δεν τόλμησε να υπερασπι-
στεί τον αντι-περονισμό, κανένας από
αυτούς! Αυτό δείχνει ξεκάθαρα την απο-
τυχία τους.
Οι μάζες στάθηκαν ικανές να παραμεί-
νουν ενωμένες, με συνοχή, δομημένες
μέσα στο ταξικό κίνημα, χωρίς να σκορ-
πιστούν, χωρίς να σπάσουν την ταξική
τους ενότητα και δημιουργώντας μαχη-
τικά συνδικάτα και κινήματα αντιπολί-
τευσης ενάντια στη γραφειοκρατία της
Εργατικής Συνομοσπονδίας. Το προλε-
ταριάτο έχει πραγματοποιήσει μεγάλες
απεργίες, μεγάλες κινητοποιήσεις, με-
γάλες στάσεις εργασίας. Όλα αυτά δι-
ατήρησαν τη συνοχή της τάξης και τη
δεκτικότητά της στην επιρροή της πα-
ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ • 23
γκόσμιας επανάστασης. Ο θρίαμβος
των μαζών στην Αργεντινή είναι το απο-
τέλεσμα της παγκόσμιας επανάστασης.
Βασισμένες σ’ αυτό το προτσές της
παγκόσμιας επανάστασης, οι περονι-
κές μάζες αποδείχτηκαν ικανές να δια-
τηρήσουν, να δεχτούν και να μεταδώ-
σουν αυτή την επιρροή στην υπόλοιπη
χώρα. Διατήρησαν τη συνοχή τους, την
ταξική τους συγκέντρωση, τα συνδικά-
τα τους. Καθοδήγησαν τη χώρα στο να
ψηφίσει τους περονιστές, παρά το γεγο-
νός ότι έμειναν δεκαοκτώ χρόνια χωρίς
ηγεσία, κάτω από τεράστια πίεση, παρά
τα στρατιωτικά πραξικοπήματα και την
καθημερινή δολοφονική καταστολή του
στρατού και της αστυνομίας. Επιπλέον
πετυχαίνουν αυτόν τον θρίαμβο με συν-
δικαλιστικά όργανα που θα βαρύνουν
αποφασιστικά στην επόμενη φάση. Δεν
ήταν έτσι στη φάση του Περόν. Είμαστε
δεμένοι μ’ αυτό το προτσές.
Η Ποσαδική 4η Διεθνής καθοδήγη-
σε συνειδητά αυτό το προτσές. Τώρα
επενέβη με κριτική υποστήριξη στο
FREJULI (Απελευθερωτικό Μέτωπο Δι-
καιοσύνης). Οι Κομμουνιστές αρνήθη-
καν να επέμβουν στα περονικά συνδι-
κάτα, παρόλο που εμείς επεμβαίναμε
εκεί πάντα. Οι Κομμουνιστές σχημάτι-
σαν πρώτα το MUCS (Κίνημα Συνδικα-
λιστικής Ενότητας και Συντονισμού),
στη συνέχεια την Ιντερσιντικάλ κι απέ-
τυχαν. Επίσης απέτυχαν με την «Εθνική
Συνάντηση των Αργεντινών» ή με άλλες
προηγούμενες συσπειρώσεις, στο βαθ-
μό που δεν μπόρεσαν να κατανοήσουν
το εθνικιστικό προτσές και τις περονικές
μάζες. Στάθηκαν ανίκανοι να αισθαν-
θούν ότι αυτές οι μάζες ήταν επαναστα-
τικές κι αναζητούσαν την επανάσταση.
Η περονική ηγεσία, στις μέρες των Πα-
λαντίνο και Κορία, δεν μπόρεσε να επι-
βάλει το αστικό πρόγραμμα στις μάζες.
Είναι αυτές που επέβαλαν ένα αντιι-
μπεριαλιστικό πρόγραμμα στην ηγε-
σία τους. Είναι μ’ αυτή την εμπιστοσύνη
που στάθηκαν ικανές ν’ αλλάξουν την
πορεία που ακολούθησε η ηγεσία τους
και μπόρεσαν να το κάνουν γιατί υπήρ-
χε ένα επαναστατικό προτσές σε πα-
γκόσμια κλίμακα και γιατί το περονικό
προλεταριάτο ήταν από πριν αντιιμπε-
ριαλιστικό και αντικαπιταλιστικό.
ΤΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ ΔΙΑΤΗΡΗΣΕ
ΤΗ ΣΥΝΟΧΗ ΤΟΥ
Όλα αυτά αποδείχνουν την αποτυ-
χία όλων των τάσεων που πίστευαν
στην αποσύνθεση του περονικού προ-
λεταριάτου. Δεκαοκτώ χρόνια μετά την
αποχώρηση του Περόν, πίστευαν ότι το
προλεταριάτο είχε αποσυντεθεί. Έδειξε
ότι είχε διατηρήσει την ταξική του ενό-
τητα. Το ίδιο προτσές υπάρχει και στο
παγκόσμιο εργατικό κίνημα, στην Ιτα-
λία, τη Γαλλία, την Αγγλία. Είναι το ίδιο
24 • ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ
παντού: οι μάζες διατηρούν την ταξική
τους ενότητα. Όλο αυτό το φαινόμενο
είναι νέο στην ιστορία. Η ταξική ενότη-
τα υπήρχε πάντα, αλλά ποτέ όσο σ’ αυ-
τή τη φάση, με τόσο βάθος, άμεσα στο
δρόμο προς την εξουσία.
Χωρίς ηγεσία οι μάζες στην Αργεντινή
προώθησαν την πάλη στο συνδικαλιστι-
κό πεδίο. Τα συνδικάτα έπαιξαν το ρόλο
του κόμματος, τον αντικατέστησαν. Σή-
μερα επίσης τον αντικαθιστούν. Είναι γι’
αυτό που είναι τα συνδικάτα που κέρδι-
σαν στις εκλογές με τη νίκη του περο-
νισμού. Το κόμμα μας αναπτύσσεται σ’
αυτό το προτσές με κύρος κι έχει επηρε-
άσει τις μαρξιστικές τάσεις, οργανώνει
τις μαρξιστικές τάσεις, ενώ το Κομμουνι-
στικό Κόμμα της Αργεντινής έχει παρα-
μείνει απομονωμένο από τις μάζες, πι-
στεύοντας ότι είναι ηλίθιες και ο Περόν
φασίστας.
Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Αργε-
ντινής πρέπει να βγάλει συμπεράσματα
από την αποτυχία του. Καλούμε την ηγε-
σία του κι ολόκληρο το κόμμα ν’ αλλά-
ξει, να συνειδητοποιήσει ότι υπάρχουν
αγκυλωμένοι τύποι στους κόλπους του,
που έχουν μια λαθεμένη αντίληψη της
πολιτικής, που δεν μπόρεσαν να προε-
τοιμαστούν στη μαρξιστική κατανόη-
ση του προτσές. Το Κομμουνιστικό Κόμ-
μα δεν κατανόησε ποτέ ότι αυτό είναι
το προτσές της ιστορίας. Δεν κατανόη-
σε ποτέ τον περονισμό. Χωρίς το μαρ-
ξιστικό όργανο κάνει χαρακτηρισμούς
με γραφειοκρατικό και αλαζονικό τρό-
πο. Επίσης δεν κατανοεί ότι οι μάζες που
δεν πήγαν στο Κομμουνιστικό Κόμμα
είναι επαναστατικές, αντιιμπεριαλιστι-
κές, αντικαπιταλιστικές. Η απόδειξη εί-
ναι αυτός ο θρίαμβος στις εκλογές, όταν
το Κομμουνιστικό Κόμμα δεν μπόρεσε
ν’ αναπτυχθεί κι έφτασε να υποστηρί-
ξει ακόμα και υποψήφιους όπως οι Αλέ-
ντε-Σουέλντο. Πρέπει να αναθεωρήσει
την πολιτική του, να προετοιμαστεί και
να οργανωθεί για να κατανοήσει αυτό
το προτσές και να μελετήσει τον μαρξι-
σμό.
Είναι ο ρόλος των συνδικάτων που
έχει διατηρήσει και διαπαιδαγωγήσει
την τάξη να ασκεί όλη τη δραστηριό-
τητά της, να διατηρεί την επιρροή της
στην μικροαστική αστική τάξη. Η ηγε-
σία των περονιστών δεν πραγματοποί-
ησε καμία κομματική δραστηριότητα,
καμία δραστηριότητα ταξικού κόμμα-
τος, ούτε έδρασε σαν κόμμα αντιιμπε-
ριαλιστικής προπαγάνδας, εκτός από
έναν πολύ εμπειρικό τρόπο. Παρόλα αυ-
τά έχουν ξεπεταχτεί αντιιμπεριαλιστι-
κές τάσεις, που μάλιστα κατευθύνονται
προς το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα.
Τώρα αναπτύσσουν τον λεγόμενο «εθνι-
κό σοσιαλισμό», δείχνοντας έτσι την
πλήρη επιρροή της παγκόσμιας επανά-
στασης. Αν δεν ήταν έτσι, θα διατηρού-
νταν στο απλό επίπεδο του περονισμού.
Δεν είναι πλέον ο περονισμός της γενι-
κής φάσης του, αλλά αυτός της πρώτης
φάσης του Περόν, όταν καθόρισε ένα
πρόγραμμα απαλλοτρίωσης του ιμπε-
ριαλισμού. Αυτή η πρόοδος βασίζεται
τώρα σ’ ένα άπειρα πιο ευνοϊκό προτσές
της Λατινικής Αμερικής και του κόσμου,
που δείχνει την ανάγκη να το παίρνου-
με υπόψη στην επέμβασή μας. Πρέ-
πει να επέμβουμε μ’ αυτή την προοπτι-
κή και να υπογραμμίσουμε το ρόλο των
συνδικάτων. Πρέπει επίσης να πάρουμε
υπόψη το ρόλο του κόμματός μας, που
προσανατολίστηκε σ’ αυτό το προτσές
υποστηρίζοντας τα περονικά συνδικά-
τα, ενώ το Κομμουνιστικό Κόμμα απο-
μονώθηκε στα δικά του σεχταριστικά
συνδικάτα. Επιπλέον ήταν πολιτικά και
οργανωτικά λάθος. Κατέληξε να στηρί-
ξει την υποψηφιότητα των Αλέντε-Σου-
έλντο, που πήρε το 7% των ψήφων και
που δεν έχει προοπτική, ενώ οι μάζες εί-
ναι οργανωμένες σ’ αυτό το προτσές και
θα βαρύνουν και θ’ αποφασίσουν.
Όλα αυτά εκφράζουν το βάρος της
παγκόσμιας επανάστασης, την επιρροή
της Χιλής, του Περού, του Μεξικού, της
Ουρουγουάης. Το περονικό κίνημα επη-
ρέασε με τη σειρά του τους άλλους. Αν
οι περονικές μάζες είχαν υποκύψει στην
Αργεντινή, αν είχαν αφεθεί ν’ αποδιορ-
γανωθούν από την καταστολή, όλη η
υπόλοιπη λατινοαμερικάνικη αστική τά-
ξη και ο ιμπεριαλισμός θα αισθάνονταν
δυνατοί. Οι μάζες άντεξαν κάνοντας γε-
νικές απεργίες, αυξάνοντας τον αριθ-
μό των στάσεων εργασίας. Αν και ήταν
εσωτερικά διαιρεμένες στο περονικό
συνδικαλιστικό κίνημα, για να σχημα-
τίσουν διαφορετικές τάσεις, δεν έσπα-
σαν ποτέ την ταξική τους συνοχή. Ακό-
μη και χωρισμένες σε πολλές τάσεις, με
δημόσιες αντιπαραθέσεις, διατήρησαν
την ταξική τους συνοχή, με απεργίες
ανά τομείς, ανά περιοχή, στην Κόρδοβα,
το Τουκουμάν, στην επαρχία του Μπου-
ένος Άιρες και σε ολόκληρη τη χώρα.
Τα έχουν διατηρήσει όλα αυτά αποδεί-
χνοντας μια πολύ ανυψωμένη ωριμότη-
τα για μια Εργατο-Αγροτική Κυβέρνηση.
Οι συνθήκες υπάρχουν για μια Λαϊκή Κυ-
βέρνηση βασισμένη στα Συνδικάτα (ΛΚ-
ΒΣ). Πράγματι, τι είναι όλα αυτά; Τι είναι
ο Κάμπορα; Είναι μια ΛΚΒΣ, αναπτύσσο-
ντας τις συνθήκες για την Εργατο-Αγρο-
τική Κυβέρνηση.
Ενώ εμείς αναλύαμε τη ΛΚΒΣ, όλες οι
άλλες τάσεις, κομμουνιστικές και άλλες,
φιλοδοξούσαν να κάνουν συμμαχίες με
τομείς που απέχουν πολύ από την υπο-
στήριξη και το συμφέρον των μαζών. Το
βλέπουμε σ’ αυτή την τωρινή συμμα-
χία του Κομμουνιστικού Κόμματος με
παλιούς καριερίστες πολιτικούς όπως
οι Αλέντε-Σουέλντο, που θέλουν να κά-
νουν καριέρα με μια αντιιμπεριαλιστική
έκκληση, τη στιγμή που η αστική πολι-
τική έχει χρεοκοπήσει. Είναι μια επιλογή
σαν αυτή του Φροντίζι. Κανένας από αυ-
τούς δεν ήταν οργανωτής του μαζικού
κινήματος.
Πρέπει να υπογραμμίσουμε τη δρα-
στηριότητα του κόμματός μας, που
ήταν πολύ σημαντική. Κάλεσε στην πά-
λη για τα προγράμματα των Χουέρτα
Γκράντε και Λα Φάλντα και για την ορ-
γάνωση της τάξης. Για χρόνια προπα-
γάνδιζε αυτή την ενοποίηση, αυτό το
αντιιμπεριαλιστικό πρόγραμμα, ενώ η
«Εθνική Συνάντηση των Αργεντινών»
του Κομμουνιστικού Κόμματος περιο-
ρίστηκε σ’ ένα πρόγραμμα δημοκρατι-
κών διεκδικήσεων, που δεν ξεπέρασε το
απλό νόμιμο δικαίωμα της ψήφου στο
Κομμουνιστικό Κόμμα. Το προτσές που
έχει αναπτυχθεί είναι πολύ διαφορετικό,
πολύ διαφορετικό από ό, τι περίμεναν.
Τα Κομμουνιστικά Κόμματα της Αργεντι-
νής και του κόσμου πρέπει ν’ αναθεωρή-
σουν τις λαθεμένες αντιλήψεις τους. Δεν
έχουν προετοιμαστεί διανοητικά, θεω-
ρητικά και πολιτικά για να κατανοήσουν
αυτό το προτσές. Πηγαίνουν πίσω του. Η
απόδειξη είναι ότι προγραμματικά ήταν
ενάντια σ’ αυτό το προτσές, ότι προώ-
θησαν την «Εθνική Συνάντηση των Αρ-
γεντινών», ενώ δεν έβλεπαν και αγνοού-
σαν το γεγονός ότι έστρεφαν την πλάτη
τους στο μαζικό κίνημα που θα θριάμ-
βευε ενάντιά τους. Κατά τη διάρκεια αυ-
τής της περιόδου η Ποσαδική 4η Διε-
θνής αναπτύχθηκε.
Το κόμμα μας είναι το μόνο που έχει
κατανοήσει αυτό το προτσές. Όλα τα
υπόλοιπα τροτσκιστικά κινήματα είτε δι-
αλύθηκαν, είτε έγιναν αντάρτικο, ιδεαλι-
στές ή πολιτικοί της καριέρας. Όλοι αυ-
τοί οι αντάρτικοι τύποι όπως οι ομάδες
του Μορένο, ο βετεράνος σοσιαλισμός
του Κόραλ, ο Αμπελάρντο Ράμος, έχουν
χρεοκοπήσει. Πίστευαν ότι το προλετα-
ριάτο ήταν ανόητο κι ότι θα έτρεχε πί-
σω τους, γιατί προπαγάνδιζαν το αντι-
καπιταλιστικό πρόγραμμα, γιατί έκαναν
αντικαπιταλιστικές δηλώσεις. Αυτοί εί-
ναι τόσο τσαρλατάνοι που είναι ανίκανοι
να κάνουν οτιδήποτε, που είναι ανίκανοι
να κατανοήσουν, να οργανώσουν, να αι-
σθανθούν τις μάζες. Δεν έδωσαν ούτε
μια ιδέα, ένα πρόγραμμα, μια πολιτική.
Δεν κατανόησαν επίσης το προτσές της
παγκόσμιας επανάστασης, ενώ οι μάζες
το κατανόησαν. Αισθάνθηκαν την πρό-
οδο της επανάστασης και γι’ αυτό αι-
σθάνθηκαν δυνατές στην Αργεντινή.
Αυτές οι ομάδες δεν ήταν άλλο από
ερασιτέχνες ψαράδες, που πίστευαν
ότι θα έπιαναν το προλεταριάτο με το
αγκίστρι, γιατί -σύμφωνα με αυτούς- εί-
χε αποπροσανατολιστεί. Δεν μπόρεσαν
να κατανοήσουν ότι ήταν καλά ενωμένο
και συγκεντροποιημένο, γι’ αυτό άντεξε
μια απομόνωση δεκαοκτώ χρόνων χω-
ρίς να εγκαταλείψει. Και τί έγινε μ’ αυτές
τις αντάρτικες ομάδες; Πού βρίσκονται
μέσα σ’ ένα τέτοιο προτσές; Πού βρί-
σκονται οι βομβιστές και οι απαγωγείς
στις τάξεις τους; Τι αποτέλεσμα είχαν; Τι
πέτυχαν με τις βόμβες τους; Τι πήραν με
τις βόμβες τους; Υπηρέτησαν σαν προ-
βοκάτορες πράκτορες τον ιμπεριαλι-
σμό, ενώ οι μάζες στα συνδικάτα τους
νίκησαν το στρατό, το μοναδικό όργανο
του καπιταλισμού στην Αργεντινή.
Ένα προτσές που θα προχωρήσει πο-
λύ γρήγορα έχει ανοίξει, γιατί ο στρατός
είναι η μόνη δύναμη που έχει ο καπιταλι-
σμός. Η διαίρεση, η αποσύνθεσή του, θα
διευκολύνει στο εσωτερικό του περονι-
σμού το προτσές της ανάπτυξης επανα-
στατικών αντιιμπεριαλιστικών τάσεων
καλά συνειδητοποιημένων.
ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΘΟΥΝ ΤΑ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΑΠΟΠΕΙΡΑ
ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΥ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑΤΟΣ
Ο θρίαμβος των μαζών στην Αργεντι-
νή, υποστηρίζοντας τον περονισμό, εί-
ναι ένα πολύ μεγάλο χτύπημα ενάντια
στο στρατό. Μετά από δεκαοχτώ χρόνια
προσπαθειών να καταστρέψει τις μάζες
και να εμφανιστεί σαν η μόνη δύναμη
ικανή να ηγηθεί, ο στρατός αποδείχνει,
μετά από αυτόν τον θρίαμβο των μαζών
στις εκλογές, ότι είναι αδύναμος και ανί-
κανος. Αυτός ο θρίαμβος είναι μια σφή-
να που μπήκε στο εσωτερικό του, που
θα τον καταστρέψει και θα την διαλύσει.
Αντίθετα θα ενθαρρύνει τις εθνικιστικές
τάσεις, θα τις κάνει να αισθανθούν ότι
είχαν δίκιο και θα προωθήσει την ανά-
πτυξή τους προς ανοιχτά αντιιμπεριαλι-
στικές θέσεις. Αυτή είναι μια από τις αι-
τίες του προτσές της αποσύνθεσης που
θα παραχθεί άμεσα στους κόλπους του
στρατού.
Πρέπει να περιμένουμε χτυπήματα
από τον στρατό. Η δεξιά δεν πρόκειται
ν’ αποδεχτεί τον περονικό θρίαμβο. Ο
ιμπεριαλισμός θα προσπαθήσει να χρη-
σιμοποιήσει μέρος του στρατού για να
συγκρατήσει τις μάζες, ενώ διαπραγμα-
τεύεται για να συγκρατήσει την άνοδο
του περονισμού. Γι’ αυτό τα συνδικάτα
πρέπει να ενεργούν ανεξάρτητα, απορ-
ρίπτοντας κάθε επέμβαση του ιμπερια-
λισμού, που θα προσπαθήσει να συ-
γκρατήσει με υποσχέσεις βοήθειας. Θα
προσπαθήσει να επέμβει χρησιμοποιώ-
ντας οποιοδήποτε ρεύμα, συμπεριλαμ-
βανομένου του περονισμού, για να συ-
γκρατήσει.
Τα συνδικάτα πρέπει ν’ απορρίψουν
αυτή την προσπάθεια. Ο τρόπος για να
γίνει αυτό είναι να προωθήσουν το πρό-
γραμμα των κρατικοποιήσεων, του σχε-
διασμού της οικονομίας, του εργατικού
ελέγχου, της επέμβασης των συνδικά-
των, έτσι ώστε η οικονομία να οργανώ-
νεται σύμφωνα με τις ανάγκες των μα-
ζών κι όχι σύμφωνα με το καπιταλιστικό
κέρδος. Πρέπει επίσης να προωθήσουν
την ανάπτυξη του εμπορίου ανάμεσα
στις χώρες της Λατινικής Αμερικής και
την ενοποίηση της Λατινικής Αμερικής
μέσα από το προτσές του Επαναστα-
τικού Κράτους. Πρέπει ν’ απευθύνου-
με έκκληση στις μάζες της Βραζιλίας ν’
ανατρέψουν τη δολοφονική στρατιωτι-
κή δικτατορία.
Το 1965 σ’ ένα κείμενο θέσαμε ότι το
προτσές στην Αργεντινή θα έπαιρνε δύο
μορφές, συνδικάτα και στρατός κι ότι
ήταν δυνατός ένας συνδυασμός και των
δύο, δηλαδή ένας τομέας του στρατού
θα μπορούσε να συνδεθεί με τα συνδι-
κάτα. Πρέπει να δούμε ότι η πάλη είναι
παγκόσμια και ότι αυτό το παγκόσμιο
προτσές θα έδινε στα συνδικάτα το κα-
θοριστικό κι αποφασιστικό βάρος. Ο
στρατός είναι πολύ αδύναμος, έχει χάσει
τη δύναμή του, την ικανότητά του. Κι αυ-
τό που του μένει δεν τον κάνει ανώτερο
από το προλεταριάτο, του οποίου η ικα-
νότητα παραμένει πιο σημαντική, όπως
μόλις έδειξε μ’ αυτόν τον εκλογικό θρί-
αμβο. Αυτό θα το παροτρύνει να συνεχί-
σει. Αυτό το προτσές θα επηρεάσει άμε-
σα το κίνημα στην Ουρουγουάη, αλλά
και στη Βραζιλία.
Πρέπει να περιμένουμε μια αντίδραση
από τη βραζιλιάνικη αστική τάξη, από
το γιάνκικο ιμπεριαλισμό μέσω της Βρα-
ζιλίας. Θ’ αντιδράσουν για να προσπα-
θήσουν να κάνουν ένα μέτωπο ενάντια
στον περονικό θρίαμβο, συμπεριλαμβα-
νομένης και μιας απόπειρας πολέμου.
Οι Ποσαδικοί-Τροτσκιστές ήμασταν οι
μόνοι που υποστήριξαν ότι ο εμφύλιος
πόλεμος ήταν το πιο σημαντικό καταφύ-
γιο που θα χρησιμοποιούσε ο ιμπερια-
λισμός ενάντια στη Χιλή. Μήπως δεν εί-
ναι αυτό που προετοιμάζει; Ακόμα κι αν
δεν μπορεί να το κάνει όπως θέλει, θα
εξαπολύσει ενέργειες εμφυλίου πολέ-
μου, όπως έκανε ήδη με την «πορεία με
τις κατσαρόλες». Πρέπει να αναμένεται
ότι ο γιάνκικος ιμπεριαλισμός, μέσω της
βραζιλιάνικης αστικής τάξης, θα εξαπο-
λύσει ενέργειες πίεσης και πρόκλησης
ενάντια στην αστική τάξη και το στρατό
στην Αργεντινή, ώστε να αποδυναμώ-
σει τον θρίαμβο του περονισμού. Έτσι
θα ενεργήσει.
Πρέπει να καλέσουμε να οργανωθεί
μια δραστηριότητα στη Βραζιλία και σε
όλη τη Λατινική Αμερική, για να ενω-
θεί ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Πρέπει
να καλέσουμε για ένα παγκόσμιο ενιαίο
μέτωπο για να διώξουμε τον ιμπεριαλι-
σμό από τη Λατινική Αμερική, να καλέ-
σουμε τις μάζες, το στρατό, τους διανο-
ούμενους της Βραζιλίας να μην αφεθούν
να χρησιμοποιηθούν από τον ιμπεριαλι-
σμό και το βραζιλιάνικο στρατό σ’ αυτή
την πρόκληση. Αντίθετα να καλέσουμε
για ένα ενιαίο μέτωπο για την ανατροπή
του ιμπεριαλισμού και την ενοποίηση
της οικονομίας της Λατινικής Αμερικής.
Οι περονικές μάζες πρέπει να καλέ-
σουν για ένα κίνημα για την Ενιαία Λα-
ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ • 25
τινοαμερικάνικη Συνομοσπονδία εργα-
τών, αγροτών, μικροαστών, φοιτητών.
Πρέπει ν’ απευθύνουν εκκλήσεις στο
στρατό, σε όλους τους τομείς των τε-
χνικών, των επαγγελματιών που υπηρε-
τούν στο κράτος, να συνεργαστούν και
να ενταχθούν σ’ αυτό το ενιαίο αντιιμπε-
ριαλιστικό μέτωπο, να ενώσουν τη Λα-
τινική Αμερική, για να μπορέσει ν’ ανα-
πτύξει την οικονομία σχεδιάζοντάς την.
Αυτός είναι ο δρόμος της ανάπτυξης
της Λατινικής Αμερικής: η Ενιαία Εργα-
τική Συνομοσπονδία της Λατινικής Αμε-
ρικής.
Πρέπει να υποστηρίξουμε τον θρίαμ-
βο των μαζών της Αργεντινής με διαδη-
λώσεις, συγκεντρώσεις, συνεδριάσεις,
συνελεύσεις μέσα στα εργοστάσια. Πρέ-
πει να σχηματίσουμε επιτροπές συνοικι-
ακές, εργοστασιακές, έτσι ώστε η εξου-
σία να επιστραφεί στον Κάμπορα και η
δραστηριότητα να αναπτυχθεί προς την
εξουσία των μαζών στηριζόμενη στις
συνοικίες και τα εργοστάσια.
Πρέπει να συζητήσουμε ώστε οι μάζες
να βαρύνουν με τη μορφή οργανισμών
μέσα στο περονικό κίνημα. Ο αστικός
τομέας θα θελήσει να εμποδίσει τις μά-
ζες να βαρύνουν και να μιλήσουν. Θα
προσπαθήσει να κρατήσει τη νεολαία
μακριά. Είναι κατά συνέπεια αναγκαίο
ν’ ασκηθεί πίεση ώστε να έχει μεγαλύτε-
ρο βάρος στη ζωή του κινήματος, με το
αριστερό πρόγραμμα που αυτή έχει τώ-
ρα. Αυτοί οι τομείς της νεολαίας μιλάνε
στα φυλλάδια τους για τον «εθνικό σο-
σιαλισμό», «για την απαλλοτρίωση του
ιμπεριαλισμού». Είναι ένα αρκετά προ-
χωρημένο πρόγραμμα.
Είναι αναγκαίο να προωθήσουμε το
καθήκον του να πείσουμε, να διαπαιδα-
γωγήσουμε το περονικό κίνημα, παίρνο-
ντας υπόψη ότι η ηγεσία του έχει αστική
καταγωγή, ότι είναι αστική, αλλά ότι η
εμπιστοσύνη της στο αστικό μέλλον εί-
ναι πολύ αδύναμο, όπως και στο Περού.
Επίσης ότι ενώ είναι αστική ηγεσία, είναι
αναγκασμένη να επιτρέψει τη μετάβα-
ση σε τομείς που δεν δέχονται το μέλ-
λον μόνο σαν αστικό. Πρέπει επίσης να
πάρουμε υπόψη το γεγονός ότι η ηγε-
σία των περονιστών φοβάται ν’ αντι-
μετωπίσει τον στρατό, την αστική τά-
ξη, την ολιγαρχία κι ότι θ’ αναπτυχθούν
πολλές τάσεις συμβιβασμού. Πρέπει λοι-
πόν ν’ ασκήσουμε πίεση ώστε η νεολαία
να επέμβει μέσα από τα συνδικάτα. Είναι
αναγκαίο να βαρύνει άμεσα, σαν νεο-
λαία, στο περονικό κίνημα, ώστε να μην
την εκμηδενίσουν. Πρέπει να τονιστεί ο
θεμελιώδης κι απόλυτα αποφασιστικός
ρόλος των συνδικάτων. Είναι αυτά που
μόλις αποφάσισαν γι’ αυτόν τον θρίαμ-
βο. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει
άλλος οργανισμός συγκέντρωσης των
μαζών.
Είναι αναγκαίο να διατηρηθεί η συνδι-
καλιστική ανεξαρτησία και οι υποψήφιοι
26 • ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ
με συνδικαλιστική καταγωγή που εκλέ-
χθηκαν να συνεχίσουν να λειτουργούν
στο συνδικαλιστικό κίνημα για να επη-
ρεάσουν το περονικό κίνημα, να παρο-
τρύνουν την Βουλή των Αντιπροσώπων
να υιοθετήσει αντιιμπεριαλιστικούς νό-
μους, απαλλοτρίωσης και σχεδιασμού
της οικονομίας, μονοπώλιου του εξωτε-
ρικού εμπορίου, ενοποίησης της Λατινι-
κής Αμερικής για το διώξιμο του ιμπε-
ριαλισμού.
Συγχαίρουμε και χαιρετίζουμε το κόμ-
μα μας στην Αργεντινή για την υπέρο-
χη εκλογική εκστρατεία που προώθησε,
για την εξαιρετική αποφασιστικότητα
που επέδειξε να επέμβει σ’ αυτό το προ-
τσές, έτσι όπως αυτό αναπτύσσεται. Εί-
ναι πλέον αναγκαίο να περάσει σε μια
φάση δραστηριότητας ανώτερη από
την προηγούμενη. Το Κόμμα πρέπει να
προετοιμαστεί πολιτικά, να εμβαθύνει
την κατανόησή του για να επέμβει, έτσι
ώστε οι περονικές μάζες -στα συνδικάτα
και στη νεολαία- να μην αφεθούν ν’ αλ-
λοτριωθούν από τον θρίαμβο που μόλις
κατέκτησαν. Πρέπει να προετοιμαστούν
ν’ αντισταθούν, να ελέγξουν το στρατό,
καλώντας να τον ανατρέψουν αν δεν θε-
λήσει να παραδώσει την εξουσία. Εάν ο
στρατός επιστρέψει την εξουσία, οι μά-
ζες πρέπει να οργανωθούν με τέτοιο
τρόπο ώστε να βαρύνουν με το αντιιμπε-
ριαλιστικό πρόγραμμα απαλλοτρίωσης,
με το πρόγραμμα της Χουέρτα Γκράντε
και της Λα Φάλντα. Το πρόγραμμα του
Κάμπορα πρέπει να εφαρμοστεί, για-
τί περιλαμβάνει ορισμένα σημεία από
τα προγράμματα Χουέρτα Γκράντε και
Λα Φάλντα. Χωρίς να προβάλλουμε ότι
αυτό το πρόγραμμα πρέπει να εφαρμο-
στεί πλήρως άμεσα, πρέπει να το προ-
παγανδίσουμε και να το προωθήσουμε
και η νεολαία και τα συνδικάτα -και όχι
το Κοινοβούλιο- να ασκούν τον έλεγχο
της εφαρμογής αυτού του προγράμμα-
τος, ανεξάρτητα από τη λειτουργία του
Κοινοβουλίου.
Είναι αναγκαίο να προωθηθεί ένα
πρόγραμμα κοινωνικών διεκδικήσεων,
που να αφορά τις συνθήκες εργασίας,
ταυτόχρονα με τον εργατικό έλεγχο πά-
νω στην παραγωγή. Τα συνδικάτα πρέ-
πει να είναι προετοιμασμένα να ελέγ-
χουν την οικονομία, να προτείνουν τις
αναγκαίες επενδύσεις, να ελέγχουν και
να σχεδιάζουν τη διαδικασία της παρα-
γωγής, την εμπορευματοποίησή της, να
οργανώνουν τον έλεγχο όλων αυτών. Τα
συνδικάτα πρέπει να επεμβαίνουν ανε-
ξάρτητα από τον κυβερνητικό μηχανι-
σμό, υποστηρίζοντας παράλληλα την
περονική κυβέρνηση.
Πρέπει να καλέσουμε όλο τον πληθυ-
σμό, όπως την μικροαστική τάξη που
ψήφισε τους Αλέντε-Σουέλντο, τους αρι-
στερούς τομείς, το Ριζοσπαστικό Κόμμα,
να συμμετάσχουν σ’ αυτό το προτσές.
Χ. ΠΟΣΑΔΑΣ, 14/3/1973
Β. Ι. ΛΕΝΙΝ
Στη μνήμη της
Κομμούνας*
Πέρασαν σαράντα χρόνια από τον
καιρό της ανακήρυξης της Παρισινής
Κομμούνας. Σύμφωνα με τα καθιερωμέ-
να, το γαλλικό προλεταριάτο τίμησε με
συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις τη μνή-
μη των αγωνιστών της επανάστασης της
18ης Μάρτη 1871 και στο τέλος του Μάη
θα καταθέσει ξανά στεφάνια στους τά-
φους των κομμουνάρων που εκτελέστη-
καν, των θυμάτων της φοβερής «βδομά-
δας του Μάη» κι επάνω στους τάφους
τους θα δώσει και πάλι όρκο να παλέψει
ακούραστα ως τον πλήρη θρίαμβο των
ιδεών τους, ως την πλήρη αποπεράτω-
ση του έργου που μας κληροδότησαν.
Αλλά γιατί το προλεταριάτο, όχι μόνο
το γαλλικό, αλλά και όλου του κόσμου,
τιμά στο πρόσωπο των αγωνιστών της
παρισινής Κομμούνας τους προδρό-
μους του; Και ποια είναι η κληρονομιά
της Κομμούνας;
Η Κομμούνα γεννήθηκε αυθόρμητα.
Κανένας δεν την είχε προετοιμάσει συ-
νειδητά και σχεδιασμένα. Ο αποτυχημέ-
νος πόλεμος με τη Γερμανία, τα βάσα-
να τον καιρό της πολιορκίας, η ανεργία
στις γραμμές του προλεταριάτου και η
καταστροφή της μικροαστικής τάξης,
η αγανάκτηση των μαζών ενάντια στις
ανώτερες τάξεις και ενάντια στις αρχές
που είχαν δείξει πλήρη ανικανότητα, ο
υπόκωφος αναβρασμός στους κόλπους
της εργατικής τάξης, που ήταν δυσαρε-
στημένη με την κατάστασή της και επι-
δίωκε ένα άλλο κοινωνικό σύστημα, η
αντιδραστική σύνθεση της Εθνοσυνέ-
λευσης, που αποτελούσε κίνδυνο για
την τύχη της δημοκρατίας, όλα αυτά
και πολλά άλλα μαζεύτηκαν, με αποτέ-
λεσμα να σπρώξουν τον πληθυσμό του
Παρισιού στην επανάσταση της 18ης
Μάρτη, η οποία παρέδωσε απροσδόκη-
τα την εξουσία στα χέρια της Εθνοφρου-
ράς, στα χέρια της εργατικής τάξης και
της μικροαστικής τάξης, που είχε προ-
σχωρήσει σ’ αυτήν.
Αυτό ήταν ένα γεγονός πρωτοφανές
στην Ιστορία. Ως τότε η εξουσία βρισκό-
ταν συνήθως στα χέρια των τσιφλικά-
δων και των καπιταλιστών, δηλαδή σε
εντολοδόχους τους, που συγκροτούσαν
τη λεγόμενη κυβέρνηση. Ύστερα όμως
από την επανάσταση της 18ης Μάρτη,
όταν η κυβέρνηση του κ. Θιέρσου με
το στρατό της, την αστυνομία και τους
υπαλλήλους της έφυγε από το Παρίσι, ο
λαός έμεινε κύριος της κατάστασης και
η εξουσία πέρασε στο προλεταριάτο.
Στη σημερινή όμως κοινωνία, το προ-
λεταριάτο, που οικονομικά είναι υπο-
δουλωμένο στο κεφάλαιο, δεν μπορεί
να κυριαρχήσει πολιτικά, αν δε σπάσει
τις αλυσίδες του που το κρατούν δεμέ-
νο στο κεφάλαιο. Και να γιατί το κίνημα
της Κομμούνας όφειλε να πάρει αναπό-
φευκτα σοσιαλιστική χροιά, δηλαδή να
επιδιώξει την ανατροπή της κυριαρχίας
της αστικής τάξης, της κυριαρχίας του
κεφαλαίου, την καταστροφή των ίδιων
των θεμελίων του σημερινού κοινωνι-
κού καθεστώτος.
Στην αρχή το κίνημα αυτό ήταν πάρα
πολύ μπερδεμένο και ακαθόριστο. Προ-
σχώρησαν σ’ αυτό και πατριώτες που
έλπιζαν ότι η Κομμούνα θα ξαναρχίσει
τον πόλεμο ενάντια στους Γερμανούς
και θα τον φέρει σε νικηφόρο τέρμα.
Το υποστήριξαν και οι μικροί καταστη-
ματάρχες που τους απειλούσε η κατα-
στροφή αν δε δινόταν αναστολή στην
εξόφληση των γραμματίων και στην
καταβολή των ενοικίων (η κυβέρνη-
ση δεν ήθελε να δώσει αυτήν την ανα-
στολή, όμως η Κομμούνα την έδωσε).
Τέλος, στις αρχές το συμπαθούσαν εν
μέρει και οι αστοί δημοκράτες που φο-
βούνταν ότι η αντιδραστική Εθνοσυνέ-
λευση («η χωριατιά», οι άξεστοι τσιφλι-
κάδες) θα επαναφέρει τη μοναρχία. Τον
κύριο όμως ρόλο στο κίνημα αυτό τον
έπαιζαν, φυσικά, οι εργάτες (ιδίως οι χει-
ροτέχνες του Παρισιού), ανάμεσα στους
οποίους τα τελευταία χρόνια της Δεύτε-
ρης αυτοκρατορίας είχε γίνει δραστή-
ρια σοσιαλιστική προπαγάνδα και πολ-
λοί απ’ αυτούς ανήκαν και στη Διεθνή.
Μόνον οι εργάτες έμειναν ως το τέλος
πιστοί στην Κομμούνα. Οι αστοί δημο-
κράτες και οι μικροαστοί γρήγορα ξέκο-
ψαν απ’ αυτήν: Τους πρώτους τους φό-
βισε ο επαναστατικοσοσιαλιστικός, ο
προλεταριακός χαρακτήρας του κινή-
ματος, οι δεύτεροι ξέκοψαν όταν είδαν
ότι ήταν καταδικασμένο σε αναπόφευ-
κτη ήττα. Μόνο οι Γάλλοι προλετάριοι
υποστήριζαν άφοβα και ακούραστα τη
δική τους κυβέρνηση, μόνο αυτοί μάχο-
νταν και πέθαιναν γι’ αυτήν, δηλαδή για
την υπόθεση της απελευθέρωσης της
εργατικής τάξης, για ένα καλύτερο μέλ-
λον όλων των εργαζομένων.
Εγκαταλειμμένη από τους χτεσινούς
της συμμάχους και χωρίς καμιά υποστή-
ριξη, η Κομμούνα έμελλε αναπόφευ-
κτα να ηττηθεί. Όλη η αστική τάξη της
Γαλλίας, όλοι οι τσιφλικάδες, οι χρημα-
τιστές, οι εργοστασιάρχες, όλοι οι με-
γάλοι και οι μικροί κλέφτες, όλοι οι εκ-
μεταλλευτές ενώθηκαν εναντίον της.
Η αστική αυτή συμμαχία, που υποστη-
ριζόταν από τον Βίσμαρκ (αυτός απε-
λευθέρωσε από τη γερμανική αιχμαλω-
σία 100.000 Γάλλους φαντάρους για να
υποτάξουν το επαναστατημένο Παρί-
σι), πέτυχε να ξεσηκώσει τους καθυστε-
ρημένους αγρότες και την επαρχιακή
μικροαστική τάξη ενάντια στο παρισινό
προλεταριάτο και να κυκλώσει το μισό
Παρίσι μ’ ένα σιδερένιο κλοιό (το άλλο
μισό ήταν μπλοκαρισμένο από το γερ-
μανικό στρατό). Σε μερικές μεγάλες πό-
λεις της Γαλλίας (Μασσαλία, Λυών, Σεντ
- Ετιέν, Ντιζόν κ.ά.) οι εργάτες έκαναν
επίσης απόπειρες, όμως αυτές κατέλη-
ξαν γρήγορα σε αποτυχία. Και το Παρίσι,
που ύψωσε πρώτο τη σημαία της προ-
λεταριακής εξέγερσης, αφέθηκε στις δι-
κές του μόνο δυνάμεις και καταδικάστη-
κε σε σίγουρη καταστροφή.
Για να νικήσει η κοινωνική επανάστα-
ση πρέπει να υπάρχουν τουλάχιστον
δύο όροι: Υψηλή ανάπτυξη των παρα-
γωγικών δυνάμεων και κατάλληλη προ-
ετοιμασία του προλεταριάτου. Το 1871
όμως και οι δύο αυτοί όροι δεν υπήρ-
χαν. Ο γαλλικός καπιταλισμός ήταν ακό-
μη αδύνατα αναπτυγμένος και η Γαλλία
ήταν τότε χώρα κυρίως των μικροα-
στών (βιοτέχνες, αγρότες, μικροκατα-
στηματάρχες κ.ά.). Από την άλλη μεριά,
δεν υπήρχε εργατικό κόμμα, δεν υπήρχε
προετοιμασία και μακρόχρονη εξάσκη-
ση της εργατικής τάξης που στη μεγά-
λη πλειοψηφία της δεν καταλάβαινε και
πολύ καθαρά τα καθήκοντά της και τους
τρόπους της πραγματοποίησής τους.
Δεν υπήρχε ούτε σοβαρή πολιτική ορ-
γάνωση του προλεταριάτου, ούτε μαζι-
κά συνδικάτα και συνεταιριστικές ενώ-
σεις...
Το βασικό όμως που έλειψε από την
Κομμούνα ήταν ο χρόνος, η ελευθερία
να εξετάσει προσεκτικά την κατάστα-
ση και να καταπιαστεί με την εφαρμο-
γή του προγράμματός της. Δεν πρόφτα-
σε η Κομμούνα ν’ αρχίσει το έργο της,
και η κυβέρνηση, που είχε εγκατασταθεί
στις Βερσαλίες, άρχισε, με την υποστή-
ριξη όλης της αστικής τάξης, τις πολεμι-
κές επιχειρήσεις ενάντια στο Παρίσι. Και
η Κομμούνα έπρεπε να σκεφτεί πρώτ’
απ’ όλα για την αυτοάμυνά της. Και ως
το τέλος, που επήλθε στις 21 - 28 του
Μάη, δεν είχε καιρό να σκεφτεί σοβαρά
για τίποτε άλλο.
Ωστόσο, παρά τις τόσο δυσμενείς
συνθήκες, παρά την ολιγόχρονη ύπαρ-
ξή της, η Κομμούνα πρόφτασε να πάρει
κάμποσα μέτρα, που είναι αρκετά για να
χαρακτηρίσουν το πραγματικό της νόη-
μα και τους πραγματικούς της σκοπούς
(...)
Όλα αυτά τα μέτρα έδειχναν αρκετά
καθαρά ότι η Κομμούνα αποτελεί θανά-
σιμη απειλή για τον παλιό κόσμο, το θε-
μελιωμένο στην υποδούλωση και στην
εκμετάλλευση. Γι’ αυτό η αστική κοινω-
νία δεν μπορούσε να κοιμηθεί ήσυχα
όσο στο δημαρχείο του Παρισιού ανέ-
μιζε η κόκκινη σημαία του προλεταριά-
του (...)
Ύστερα από έξι περίπου χρόνια από
την καταστολή της Κομμούνας, όταν
πολλοί μαχητές της έλιωναν ακόμα στα
κάτεργα και στις εξορίες, στη Γαλλία άρ-
χιζε κιόλας ένα νέο εργατικό κίνημα. Η
καινούρια σοσιαλιστική γενιά, πλου-
τισμένη με την πείρα των προδρόμων
της, που δεν ήταν όμως καθόλου απο-
γοητευμένη από την ήττα τους, άρπαξε
τη σημαία που έπεσε από τα χέρια των
μαχητών της Κομμούνας και την έφερε
με πεποίθηση και τόλμη μπροστά με τα
συνθήματα: «Ζήτω η κοινωνική επανά-
σταση! Ζήτω η Κομμούνα!». Και ύστερα
από άλλα δύο χρόνια, το νέο εργατικό
κόμμα, με τη ζύμωση που ανέπτυξε στη
χώρα, υποχρέωσε τις κυρίαρχες τάξεις
να απελευθερώσουν τους αιχμαλώτους
κομμουνάρους που βρίσκονταν ακόμη
στα χέρια της κυβέρνησης.
Τη μνήμη των μαχητών της Κομμού-
νας την τιμούν όχι μόνο οι Γάλλοι ερ-
γάτες, αλλά και το προλεταριάτο όλου
του κόσμου. Γιατί η Κομμούνα δεν πά-
λευε για κάποιο τοπικό, είτε στενά εθνι-
κό σκοπό, αλλά για την απελευθέρωση
όλης της εργαζόμενης ανθρωπότητας,
όλων των ταπεινών και καταφρονεμέ-
νων. Η Κομμούνα, σαν πρωτοπόρος μα-
χητής της κοινωνικής επανάστασης,
απέσπασε τη συμπάθεια του προλετα-
ριάτου παντού όπου αυτό υποφέρει
και αγωνίζεται. Η εικόνα της ζωής και
του θανάτου της, η μορφή της εργατι-
κής κυβέρνησης, που πήρε και κράτη-
σε στα χέρια της πάνω από δύο μήνες
την πρωτεύουσα του κόσμου, το θέαμα
της ηρωικής πάλης του προλεταριάτου
και τα μαρτύριά του μετά την ήττα, όλα
αυτά ανέβασαν το ηθικό εκατομμυρίων
εργατών, αναπτέρωσαν τις ελπίδες τους
και τράβηξαν τη συμπάθειά τους προς
το μέρος του σοσιαλισμού. Η βροντή
των κανονιών του Παρισιού αφύπνισε
τα πιο καθυστερημένα στρώματα του
προλεταριάτου, που ήταν βυθισμένα σ’
ένα βαθύ ύπνο και έδωσε παντού ώθη-
ση στο δυνάμωμα της επαναστατικής -
σοσιαλιστικής προπαγάνδας. Να γιατί
το έργο της Κομμούνας δεν πέθανε, ζει
μέχρι σήμερα στον καθένα από μας.
Η υπόθεση της Κομμούνας είναι υπό-
θεση της κοινωνικής επανάστασης,
υπόθεση της ολοκληρωτικής πολιτικής
και οικονομικής απελευθέρωσης των
εργαζομένων, είναι υπόθεση του παγκό-
σμιου προλεταριάτου. Και με την έννοια
αυτή το έργο της Κομμούνας είναι αθά-
νατο.
* Β. Ι. Λένιν, Άπαντα τ. 20, σελ. 224 -
229, εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή»
Από Ριζοσπάστη 18/3/2021
ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ • 27
 ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΩΝ 150 ΧΡΟΝΩΝ ΤΗΣ ΠΑΡΙΣΙΝΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΑΣ
Η Κομμούνα του Παρισιού, ο μαρξισμός, η σοσιαλιστική επανάσταση,
η οικοδόμηση του Εργατικού Κράτους και ο σοσιαλισμός
2ο, τελευταίο μέρος
Η ΚΟΜΜΟΥΝΑ ΚΑΙ Ο
ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΚΟΣ ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ
Η Κομμούνα του Παρισιού έδει-
ξε ότι ο διεθνισμός δεν είναι μια αρ-
χή που καθορίζεται μόνο από την πο-
λιτική κατανόηση, την αλληλεγγύη,
αλλά είναι τόσο αναγκαία όσο και η
ίδια η ζωή. Είναι ένα λογικό και ανα-
γκαίο αποτέλεσμα του προτσές της
επανάστασης κι όχι μόνο το προϊόν
μιας στάσης συνειδητής αλληλεγγύ-
ης. Αυτή η στάση είναι οπωσδήποτε
μια μορφή έκφρασης της επανάστα-
σης, αλλά ο προλεταριακός διεθνι-
σμός προκύπτει από το κοινό συμφέ-
ρον στην πάλη για την καταστροφή
της καπιταλιστικής εξουσίας και την
οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Αυ-
τή η κοινή πάλη δημιουργεί τα κοινά
συναισθήματα της ισότητας και της
αδελφοσύνης στην ανθρωπότητα. Ο
σοσιαλισμός μπορεί να οικοδομηθεί
μόνο σε παγκόσμια κλίμακα και η συ-
νείδηση, οι σχέσεις, τα συναισθήματα
πρέπει να επεκταθούν σε παγκόσμιο
επίπεδο. Από εκεί προκύπτει η διεθνι-
στική έννοια της επανάστασης. Δεν
είναι μια υποχρεωτική αλληλεγγύη.
Η ιστορική επιστημονική βάση αυ-
τής της αρχής είναι ότι ανταποκρίνε-
ται σε μια παγκόσμια ανάγκη. Επίσης
οι ιδέες, οι σχέσεις, ο στόχος, η σκέ-
ψη πρέπει να είναι παγκόσμιες. Καθώς
η επανάσταση δεν μπορεί να πραγμα-
τοποιηθεί παγκόσμια παντού, βρίσκε-
ται σ’ ένα Διαρκές προτσές. Αργότερα
η Διαρκής Επανάσταση απέκτησε ένα
νέο χαρακτήρα στις αναπτυσσόμενες
χώρες. Αλλά ακόμη και στις πιο ανα-
πτυγμένες χώρες, η επανάσταση εί-
ναι Διαρκής. Θριαμβεύει σε μια χώρα,
αλλά πρέπει να συνεχιστεί και ν’ απο-
τελέσει τον πρώτο κρίκο στη γιγάντια
αλυσίδα της ανάπτυξης της επανά-
στασης: Ο προλεταριακός διεθνισμός
δεν είναι η εκπλήρωση ενός συνειδη-
σιακού καθήκοντος, προϊόν της δια-
παιδαγώγησης ή της αφομοίωσης δι-
δαγμάτων, αλλά είναι μια ιστορική
αναγκαιότητα. Ο σοσιαλισμός πρέπει
να είναι παγκόσμιος, γιατί στόχος του
είναι να εξαλείψει την ανθρώπινη κα-
ταπίεση και να καθιερώσει την αδελ-
28 • ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ
φοσύνη, τα συλλογικά αδελφικά συ-
ναισθήματα της ανθρωπότητας, την
ενότητα της παγκόσμιας διάρθρω-
σής της. Είναι από όλο αυτό που προ-
έρχονται οι αρχές της αλληλεγγύης,
οι οποίες στη συνέχεια εφαρμόζονται
συγκεκριμένα, εν μέρει ή γενικά. Αυ-
τές είναι οι αναγκαίες αρχές και η συ-
νείδηση απλά καθορίζει την εφαρμο-
γή τους.
Είναι η οικονομία που καθορίζει το
προτσές της ιστορίας. Διαρθρώθηκε
προς όφελος του συστήματος της ιδι-
ωτικής ιδιοκτησίας και με τέτοιο τρό-
πο ώστε ο σοσιαλισμός να μπορεί να
θριαμβεύσει μόνο σε παγκόσμια κλί-
μακα. Από εκεί προκύπτει η ανάγκη
για την παγκόσμια διάρθρωση του
σοσιαλισμού και κατά συνέπεια για
τον προλεταριακό διεθνισμό. Αλλά
η συνείδηση, ξεκινώντας από αυτήν
την ιστορική αναγκαιότητα μιας οι-
κονομικής πραγματικότητας και από
μια κοινωνικο-οικονομική διάρθρω-
ση, επεκτείνεται κι ανυψώνεται πάνω
από αυτή την πραγματικότητα και δι-
άρθρωση. Ο μαρξισμός είναι η συνει-
δητή μορφή κι αντιπροσώπευση αυ-
τού του προτσές. Γι’ αυτό ο Λένιν είπε:
«Αυτή η επανάσταση θα είναι ο Φά-
ρος που θα φωτίζει τον κόσμο», «αν
μας συντρίψουν, θα θριαμβεύσουμε
αύριο». Ο μαρξισμός επεξεργάζεται
το λογικό συμπέρασμα της ιστορικής
αναγκαιότητας και μετατρέπεται σε
αρχή. Δεν πρέπει να περιμένει μέχρι
να θριαμβεύσει για να εφαρμοστεί. Οι
κομμουνιστές αποφεύγουν αυτό το
πρόβλημα, αυτά τα συμπεράσματα.
Πρέπει να δείξουμε ότι ο Λένιν και
πριν από αυτόν οι Κομμουνάροι, είχαν
σαν στόχο τους τον θρίαμβο του σοσι-
αλισμού. Αλλά οι Κομμουνάροι παρέ-
μειναν περιορισμένοι, γιατί δεν είχαν
ούτε την κατανόηση, ούτε τα μέσα
για να το πετύχουν. Αλλά η Κομμούνα
του Παρισιού συγκέντρωσε την υπο-
στήριξη όλου του κόσμου, γιατί αντι-
προσώπευε τα συναισθήματα της ισό-
τητας και την ανθρώπινη επιδίωξη να
μπει τέλος στην καταπίεση. Η ανάπτυ-
ξη της οικονομίας, του πολιτισμού και
της επιστήμης ήταν ήδη αρκετή για
να δώσει αυτή τη σιγουριά για την
ανάγκη της ισότητας και της δικαιο-
σύνης. Είναι γι’ αυτό που όλος ο κό-
σμος υποστήριξε την Κομμούνα. Και
Χ. ΠΟΣΑΔΑΣ, 15-2-1971
όλη η αστική τάξη –αυτά τα τσακάλια
όπως τα αποκάλεσε ο Μαρξ- γιόρτα-
σαν όταν συντρίφτηκε Κομμούνα. Ο
Μαρξ, αντί ν’ αρχίσει να κάνει κριτι-
κή στην Κομμούνα, αφοσιώθηκε στο
να κάνει μια ολόκληρη κριτική πο-
λιτική ανάλυση, συνοδευόμενη από
εγκώμια στους Κομμουνάρους κι εκ-
φράζοντας όλη του την αγάπη και το
σεβασμό γι’ αυτούς. Οι Κινέζοι είναι
περήφανοι που πολέμησαν με ξύλινα
όπλα. Αλλά οι Κομμουνάροι έλεγαν
«Μακάρι να είχαμε και ξύλα…».
Να ποιο είναι το συμπέρασμα που
πρέπει να βγει: πρέπει να δείξουμε
πώς η Κομμούνα του Παρισιού εκπλή-
ρωσε μια ιστορική συνθήκη. Ήταν η
πρώτη μεγάλη επανάσταση που απέ-
δειξε ότι είναι αναγκαίο να καταστρα-
φεί ο καπιταλιστικός μηχανισμός, να
εγκατασταθεί ο προλεταριακός μη-
χανισμός της επανάστασης, βασισμέ-
νος στην προλεταριακή δημοκρατία,
με τη μορφή των σοβιετικών οργανι-
σμών και πρέπει υπάρχει το Κόμμα.
Το Κόμμα ενοποιεί, συγκεντρώνει, συ-
γκεντροποιεί, καθοδηγεί όλο το λαό.
Πρέπει να μαθαίνουμε από την ιστο-
ρία. Η Κομμούνα του Παρισιού δεν
θριάμβευσε. Αλλά το προλεταριάτο
δεν ένιωσε συντριμμένο, εξαφανισμέ-
νο από αυτήν την ήττα. 40.000 Κομ-
μουνάροι σκοτώθηκαν και ταυτόχρο-
να εκατοντάδες δολοφονήθηκαν στο
Περ Λασαίζ. Χιλιάδες απελάθηκαν.
Αυτό δεν σήμανε ότι η εργατική τά-
ξη καταστράφηκε. Ετοιμάστηκε για
το επόμενο βήμα στη φάση που ερ-
χόταν. 10 χρόνια αργότερα, η πρώτη
συνεδρίαση της Σοσιαλιστικής, 2ης
Διεθνούς πραγματοποιήθηκε στο Πα-
ρίσι. Η εργατική τάξη κατάλαβε ότι
έπρεπε να κάνουν την Κομμούνα, αλ-
λά με διαφορετικό τρόπο. Και ταυτό-
χρονα έδειξε τη μεγάλη πρόοδο που
πραγματοποίησε κι ακόμα και το κρι-
τικό συναίσθημα την παρότρυνε. Από
εκείνη την εποχή το αναρχικό κίνη-
μα μειώθηκε σε βάρος και διαλύθηκε
Η εργατική τάξη ανυψώθηκε και δη-
μιούργησε τα Σοσιαλιστικά Κόμμα-
τα και στη συνέχεια ανέπτυξε το μαρ-
ξισμό. Ο μαρξισμός φάνηκε για μια
στιγμή να διπλώνεται σ’ ένα συρτάρι
κι ότι δεν είχε πρόσβαση στην ιστο-
ρία, αλλά αναπτύχθηκε μετέπειτα στη
Ρωσία, με τον Λένιν, το 1905 και 1917.
 Η Παρισινή Κομμούνα ήταν κατά
πρώτο λόγο η πρώτη παγκόσμια ιστο-
ρική δοκιμή, που επιβεβαίωσε την
αναγκαιότητα της επιστημονικής με-
θόδου για την οικοδόμηση του οργά-
νου της εξουσίας. Το 1905 και το 1917
επιβεβαίωσαν αυτή τη δοκιμή.
Ο κόσμος κινείται από τις ιδέες. Οι
ιδέες επιτρέπουν να βρίσκονται τα
υλικά μέσα, να δημιουργούνται, να
οργανώνονται, να χρησιμοποιούνται,
να μετασχηματίζονται. Αυτές είναι το
θεμελιώδες. Είναι αυτές που δημιούρ-
γησαν τη Σοβιετική Ένωση.
Ο μαρξισμός είναι το πιο πλήρες όρ-
γανο της ύπαρξης, γιατί κατανοεί την
πραγματικότητα και δίνει ιδέες για να
τη μετασχηματίσει. Οι μηχανές, τα πιο
σημαντικά επιστημονικά μέσα, δεν
επιδρούν πάνω στην πραγματικότη-
τα. Είναι η νοημοσύνη που τα δημι-
ουργεί και τα χρησιμοποιεί για να με-
τασχηματίσει την πραγματικότητα. Η
επιβεβαίωση της αναγκαιότητας του
μαρξισμού είναι το πιο σημαντικό συ-
μπέρασμα της Παρισινής Κομμούνας:
έδειξε την αμείλικτη ανάγκη του ορ-
γάνου που κατανοεί την ιστορία, ορ-
γανώσει τις δυνάμεις που επιτρέπουν
να ενεργήσουν σ’ αυτή την ιστορία, ο
μαρξισμός είναι αυτό: είναι το όργανο,
η μέθοδος της ερμηνείας και της ορ-
γάνωσης των δυνάμεων της ιστορίας.
Γιορτάζουμε την Κομμούνα του Πα-
ρισιού γιατί έδειξε ότι οι καταπιεζό-
μενες μάζες, καθοδηγούμενες από το
προλεταριάτο, είχαν το θάρρος, την
απόφαση, την ωριμότητα και τη διά-
θεση να σαρώσουν τα πάντα μπροστά
τους, αλλά όχι ακόμα να οικοδομή-
σουν μια νέα κοινωνία. Δεν μπορού-
σαν να το κάνουν γιατί δεν είχαν τα
μέσα. Το πρόβλημα παραμένει το ίδιο
σήμερα. Μπορούμε να πάρουμε την
εξουσία ακόμα και χωρίς Κόμμα, αλλά
χωρίς αυτό δεν μπορούμε να οικοδο-
μήσουμε το σοσιαλισμό. Οι μάζες της
Κομμούνας έχουν δείξει ότι ήταν ικα-
νές, χωρίς Κόμμα, χωρίς συγκέντρω-
ση και συγκεντροποίηση σ’ ένα συ-
γκεκριμένο Κόμμα που θα πάλευε για
την εξουσία, να καθοδηγήσουν και ν’
αποφασίσουν να πάρουν την εξουσία.
Αλλά δεν μπορούσαν να την κρατή-
σουν, να την οικοδομήσουν και να πε-
ράσουν από εκεί στο Εργατικό Κρά-
τος. Ο κύριος λόγος για αυτό είναι ότι
αυτό το βήμα δεν ήταν ακόμη ώριμο,
αλλά επίσης έλειπε το αναγκαίο όρ-
γανο. Θα μπορούσαν να έχουν δημι-
ουργήσει μια φάση, διατηρώντας τον
εαυτό τους σαν δημοκρατικό κίνημα,
για να κερδίσουν χρόνο. Όπως είπε ο
Μαρξ, η Κομμούνα θα μπορούσε να
κερδίσει χρόνο, να επεκταθεί, επιτρέ-
ποντας έτσι τη ριζοσπαστικοποίηση
των νέων στρωμάτων και να δράσουν
σε όλη την Ευρώπη, ανάμεσα στ’ άλλα
στη Γερμανία. Αλλά δεν το έκανε για-
τί έλειπε το Κόμμα. Ήταν το Κόμμα βα-
σισμένο στον μαρξισμό που πήρε την
εξουσία το 1917.
Η Κομμούνα του Παρισιού δεν εί-
ναι ένα ιστορικό ατύχημα. Είναι μια
μορφή προόδου της ιστορίας. Η επα-
νάσταση είναι η πιο λεπτή επιστήμη.
Τα λάθη της επανάστασης μπορούν
να προκαλέσουν μια συγκράτηση για
εκατοντάδες χρόνια. Η επιστήμη μπο-
ρεί να κάνει λάθος και να προκαλέσει
την καταστροφή του καπιταλιστή που
έκανε επενδύσεις, όπως και το θάνα-
το μερικών ανθρώπων. Αλλά η απο-
τυχία της επανάστασης επιτρέπει ή
μπορεί να επιτρέψει τη συνέχιση των
δεσποτικών καθεστώτων, που εμπο-
δίζουν την ανθρώπινη πρόοδο, προ-
καλώντας πόλεμο, θάνατο, δυστυχία,
πείνα. Η επιστημονική ποιότητα, στην
πληρέστερη και ανώτερη μορφή της,
είναι η προετοιμασία της οργάνωσης
της ανθρωπότητας για τη συνειδητή
πρόοδό της. Ο μαρξισμός δίνει αυτήν
την απάντηση. Η εμπειρία, η δοκιμή,
η επαλήθευση ήταν αναγκαία στοι-
χεία. Η Κομμούνα του Παρισιού ήταν
η πρώτη δοκιμή. Είναι από αυτήν που
προέκυψε το Κόμμα. Αλλά ποιο Κόμ-
μα; Πώς να οργανωθεί; Ποια είναι η δι-
άρθρωσή του; Ποια είναι η λειτουργία
του; Πώς συνδέεται με τον υπόλοι-
πο πληθυσμό; Η Κομμούνα του Πα-
ρισιού βρέθηκε μπροστά σε όλα αυ-
τά τα προβλήματα: υπήρχε έλλειψη
χρόνου, έλλειψη σύνδεσης ανάμεσα
στους εργάτες και τους αγρότες. Αλ-
λά πάνω απ’ όλα, ήταν αναγκαίο να
καθοριστεί τι είδους Κόμμα ήταν ανα-
γκαίο, πώς να το κάνει να λειτουργεί.
Δύο όψεις αυτού του πιο ολοκλη-
ρωμένου επιστημονικού οργάνου
στην ιστορία είναι ιδιαίτερα σημα-
ντικές: ο συγκεντρωτισμός και η πει-
θαρχία. Δεν πρόκειται για καταστατι-
κές αρχές. Πρόκειται για απαραίτητες
ανάγκες της ιστορίας. Χωρίς συγκε-
ντρωτισμό και πειθαρχία δεν μπορού-
με να οργανώσουμε τη θέληση, δεν
μπορούμε να συγκεντρωθούμε, ού-
τε να αποφασίσουμε να δράσουμε
με συντονισμένο και οργανικό τρό-
πο, τη στιγμή που αυτό είναι αναγκαίο
και δυνατό. Δεν είναι απαραίτητο να
έχουμε όλα τα υλικά μέσα. η Επανά-
σταση του 1917 δεν τα είχε, ούτε οι Κι-
νέζοι. Αλλά ο συγκεντρωτισμός και η
πειθαρχία επιτρέπουν την κατανόηση
της πορείας της ιστορίας και τη γνώση
της οργάνωσης των δυνάμεων για τον
προσανατολισμό και τη χρήση τους
προς όφελος της προόδου.
Πρέπει να κάνουμε εκκλήσεις σε
όλα τα Κομμουνιστικά Κόμματα για να
συζητήσουν όλες αυτές τις εμπειρίες
πάνω στα όργανα και την ανάπτυξη
της εξουσίας και να τις εφαρμόσουν
στην τωρινή κατάσταση. Υπάρχουν
διαφορές ανάμεσα στο 1871, το 1905,
το 1917 και σήμερα, διαφορές στη
μορφή αλλά όχι στην ουσία, στο βά-
θος. Το πρόβλημα παραμένει το ίδιο:
Να καταστραφεί ό, τι απομένει από το
καπιταλιστικό καθεστώς και να οικο-
δομηθούν τα Εργατικά Κράτη. Γι’ αυτό
πρέπει να δουν τι συνέβη στην Κομ-
μούνα του Παρισιού και ποιες είναι
οι αρχές που ξεπήδησαν από αυτήν.
Η δημοκρατία; Ναι, αλλά, ποια δημο-
κρατία; Τι συζητήσεις έγιναν; Οι Κομ-
μουνάροι συζητούσαν τα πάντα. Δεν
υπήρχε Κόμμα αλλά όλοι συζητού-
σαν. Αυτή ήταν η πρώτη προσπάθεια
και αρχή του Σοβιέτ. Αλλά αργότερα,
στη Ρωσία, υπήρξαν πραγματικά Σο-
βιέτ. Γιατί τα Κομμουνιστικά Κόμμα-
τα δεν το λένε αυτό; Ήταν στη Ρωσία
που τα Σοβιέτ έδειξαν το ρόλο τους.
Τα Κομμουνιστικά Κόμματα κρύβουν
αυτή την εμπειρία, αυτό το ιστορικό
συμπέρασμα, από τις μάζες. Πρέπει
να τα καλέσουμε να μιλήσουν ανοι-
χτά γι’ αυτό. Ο καλύτερος φόρος τι-
μής στην Κομμούνα είναι να δείξου-
με ότι έδωσε τις πρώτες δοκιμές που
είναι αναγκαίες για την πρόοδο της
ιστορίας και το παράδειγμα του ιστο-
ρικού θάρρους της εργατικής τάξης,
που είναι μια από τις αναγκαίες προ-
ϋποθέσεις για το θρίαμβο της επανά-
στασης. Όπως είπε ο Μαρξ: «Θάρρος,
τόλμη και πάλι τόλμη». Οι Κομμουνά-
ροι έδειξαν πολύ περισσότερα. Οι πί-
νακες των Κουρμπέ και Ντωμιέ δεί-
χνουν τα παιδιά και τις ηλικιωμένες
γυναίκες που συμμετείχαν, που εργά-
στηκαν.
Τα διδάγματα της Κομμούνας του
Παρισιού, η Ρωσική Επανάσταση,
τα δεκαέξι Εργατικά Κράτη και
η ανάγκη των Σοβιέτ και της
Κομμουνιστικής Διεθνούς
Η Κομμούνα του Παρισιού εξέφρασε
μια τεράστια δύναμη. Ήταν η πρώτη
εμπειρία με την οποία το προλεταριά-
το εμφανίστηκε ικανό να εκπληρώ-
σει το ρόλο του στην ιστορία. Δεν φο-
βήθηκε. Είχε το κύριο όπλο: τις ιδέες.
Είχε τις γενικές ιδέες, αλλά δεν ήταν
ακόμη οργανωμένες. Ήταν η πρώτη
μεγάλη εμπειρία της ταξικής δράσης
για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού.
Ήταν η πρώτη δοκιμή της θεωρίας,
του προγράμματος, της ικανότητας
της εργατικής τάξης, του προβλήμα-
τος που πρέπει να λύσουμε, δηλαδή:
τί είναι ο σοσιαλισμός, τί είναι το Ερ-
ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ • 29
γατικό Κράτος, ποιο Κράτος θα οικο-
δομήσουμε, πώς θα οικοδομήσουμε
το Κράτος αμέσως μετά την ανατρο-
πή του καπιταλιστικού κράτους; Ποια
χρονικά όρια υπάρχουν από εκεί μέ-
χρι το σοσιαλισμό; Ποια είναι τα πολι-
τικά, κοινωνικά και οικονομικά μέτρα
που απαιτούνται για την οικοδόμηση
του Εργατικού Κράτους και την πο-
ρεία προς τον σοσιαλισμό; Δεν υπήρ-
χε προηγούμενη εμπειρία. Σήμερα
όμως υπάρχει μια εμπειρία: αυτή της
Ρωσικής Επανάστασης.
Η Ρωσική Επανάσταση και οι άλλες
επαναστάσεις δείχνουν ήδη ποιοι εί-
ναι οι κανόνες, ο δρόμος, το πρόγραμ-
μα, η πολιτική που πρέπει να ακο-
λουθηθεί. Δεν είναι πλέον ανάγκη να
αναφερόμαστε στην Κομμούνα του
Παρισιού, αλλά στα Εργατικά Κράτη,
για να αποκτήσουμε την εμπειρία για
το πώς οικοδομείται το Εργατικό Κρά-
τος και η πορεία από το Εργατικό Κρά-
τος στο σοσιαλισμό.
Δεν είναι σωστό να μιλάμε για «σο-
σιαλιστικά κράτη», όπως κάνουν τα
Κομμουνιστικά Κόμματα. Υπάρχουν
Εργατικά Κράτη. Το Κράτος εξ ορι-
σμού σημαίνει μια μορφή καταπίε-
σης και καταστολής που στρέφεται
ενάντια στην εχθρική τάξη, με σκο-
πό, στην περίπτωση του Εργατικού
Κράτους, την οικοδόμηση του σοσια-
λισμού. Το Εργατικό Κράτος έχει σαν
προγραμματική βάση και σαν στόχο
την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Εί-
ναι ένα Κράτος που διευθύνεται από
τους εργάτες, με την αντίληψη και το
στόχο της οικοδόμησης του σοσιαλι-
σμού. Στον σοσιαλισμό δεν θα υπάρ-
χει κράτος, γιατί οι ταξικοί ανταγω-
νισμοί, οι ανισότητες στην διανομή,
στους μισθούς, θα καταργηθούν.
Στο Εργατικό Κράτος, η ιδιοκτησία
ανήκει στο Κράτος, αλλά η διανομή
γίνεται ακόμα με τη μορφή μισθών,
δηλαδή αστικά, γιατί γίνεται «στον
καθένα σύμφωνα με τις ικανότητές
του». Στον σοσιαλισμό δεν θα υπάρ-
χει κράτος, γιατί όλες οι ανισότητες
θα εξαλειφθούν, συμπεριλαμβανομέ-
νης της διανομής «στον καθένα σύμ-
φωνα με τις ικανότητές του». Η διανο-
μή θα γίνεται «στον καθένα σύμφωνα
με τις ανάγκες του». Αυτό θα είναι δυ-
νατό, όχι μόνο γιατί θα υπάρξει αφθο-
νία, αλλά και γιατί θα το καθορίσει η
συνείδηση. Οι οργανώσεις των μαζών
θα καταστέλλουν όλες τις γραφειο-
κρατικές, διοικητικές, αλαζονικές, άνι-
σες μορφές διανομής. Το Εργατικό
Κράτος είναι ένα βήμα προς την οικο-
δόμηση του σοσιαλισμού. Αναπτύσ-
σει όργανα εξουσίας που βασίζονται
στην κανονική, φυσική λειτουργία
των ανθρώπων, από τις συνοικίες, τα
30 • ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ
οικοδομικά συγκροτήματα, τα συνδι-
κάτα και τα εργοστάσια.
Στο σοσιαλισμό τα συνδικάτα δεν
θα είναι αναγκαία. Για ποιο λόγο θα
χρησιμεύουν; Είναι οργανώσεις που
προέκυψαν από την ταξική πάλη. Στο
μέτρο που στο Εργατικό Κράτος προ-
χωρούν τα μέτρα προς την οικοδό-
μηση του σοσιαλισμού, το συνδικάτο
χάνει τη σημασία του. Γιατί υπάρχουν
συνδικάτα στα Εργατικά Κράτη; Γιατί
υπάρχει ακόμη ανισότητα, προγραμ-
ματισμός, διανομή και ηγεσία που δεν
ανταποκρίνεται στην ισότητα. Μπο-
ρεί να υπάρχουν ακόμη ανάγκες, αλ-
λά αν υπάρχει ισότητα οι ανάγκες
μοιράζονται. Γιατί υπάρχουν μισθολο-
γικές διαφορές στο Εργατικό Κράτος;
Γιατί ένας ηγέτης του Κόμματος πρέ-
πει να κερδίζει δέκα φορές περισσό-
τερα από έναν εργαζόμενο; Γιατί ένας
μηχανικός, ένας αρχιτέκτονας, ένας
τεχνικός, ένας στρατιωτικός να κερ-
δίζει περισσότερα από έναν εργαζό-
μενο; Ποιες σημαντικές λειτουργίες
επιτελούν; Ο σοσιαλισμός τείνει στο
να εξισώσει! Αλλά τα συνδικάτα εξα-
κολουθούν να υπάρχουν στα Εργατι-
κά Κράτη γιατί εξακολουθεί να υπάρ-
χει ανισότητα. Στο σοσιαλισμό δεν θα
υπάρχουν πια. Τα συνδικάτα χρειάζο-
νται ακόμη για να υπερασπίσουν τα
δικαιώματα των εργαζομένων ενά-
ντια στη γραφειοκρατική εξουσία.
Αλλά ταυτόχρονα είναι ανεπαρκή.
Από μόνα τους δεν μπορούν να περι-
ορίσουν, ούτε να λύσουν τα προβλή-
ματα της υπεράσπισης των εργαζόμε-
νων απέναντι στη γραφειοκρατία και
την ανισότητα. Η σοβιετική λειτουρ-
γία είναι αναγκαία γιατί κάνει δυνα-
τό τον σχεδιασμό, την καθοδήγηση,
τη διανομή με ισότιμο τρόπο. Ο ρό-
λος του συνδικάτου θα χάσει σημα-
σία στο μέτρο που προχωράει η μα-
ζική επέμβαση του κόσμου, μέσα από
οργανισμούς που προέρχονται από
τις συνοικίες, τα συγκροτήματα, την
ύπαιθρο, τα εργοστάσια. Είναι οι ορ-
γανισμοί που συνδέονται με τη ζωή
του κόσμου και που λύνουν αυτά τα
προβλήματα κι έτσι θα είναι επίσης
και στο σοσιαλισμό. Ο σοσιαλισμός
δεν χρειάζεται ένα κράτος, ούτε όρ-
γανα καταστολής.
Ο βασικός ρόλος του Εργατικού
Κράτους είναι να οργανώσει την επα-
νάσταση, την εμπειρία, να μεταδώσει
τις εμπειρίες παγκόσμια. Δεν υπάρ-
χουν διάφορες μορφές για την οικο-
δόμηση του σοσιαλισμού. Υπάρχει
μόνο μία: η μοναδική δύναμή του βρί-
σκεται στους οργανισμούς που οικο-
δομούν το σοσιαλισμό, δηλαδή στα
Σοβιέτ, στη λειτουργία των συνδικά-
των, στον εργατικό έλεγχο στα ερ-
γοστάσια. Αλλά τα συνδικάτα, ο ερ-
γατικός έλεγχος στα εργοστάσια,
κατευθύνονται στο να υπερασπίσουν
με αδιαλλαξία το Εργατικό Κράτος, τη
διανομή, το σχεδιασμό, την παραγω-
γή, σύμφωνα με τα συμφέροντα του
Εργατικού Κράτους κι όχι τα γραφειο-
κρατικά συμφέροντα. Για να συζητούν
επίσης το σχέδιο παραγωγής: τι πρέ-
πει να παραχθεί; αυτοκίνητα ή σπί-
τια; Το ατομικό αυτοκίνητο σε τι χρη-
σιμεύει; Εξυπηρετεί αυτόν που μπορεί
να το αγοράσει, δηλαδή το γραφειο-
κράτη, τον εξειδικευμένο εργάτη, τον
ηγέτη του κόμματος ή το στρατιωτι-
κό, όλους με υψηλούς μισθούς. Αυτό
αντιστρατεύεται το δίκιο και τη λογι-
κή! Αντίθετα, χτίζοντας σπίτια, δρό-
μους, ηλεκτρικές εγκαταστάσεις για
όλο τον πληθυσμό, το Εργατικό Κρά-
τος μήπως χάνει οικονομικές, κοινω-
νικές ή στρατιωτικές δυνάμεις; Καμιά!
Κερδίζει δύναμη, μέσα από το συναί-
σθημα της δικαιοσύνης, της ισότητας,
της δημιουργικής θέλησης και ικανό-
τητας των μαζών, που δίνουν ιδέες,
γνώμες και αναλύσεις! Να τι πρέπει να
συζητηθεί.
Η Κομμούνα του Παρισιού δεν μπο-
ρούσε να το συζητήσει αυτό. Δεν μπό-
ρεσε να λύσει τα βασικά προβλήματα:
να πάρει και να διατηρήσει την εξου-
σία. Πρέπει λοιπόν να μελετήσουμε
τις εμπειρίες των πρώτων 7 χρόνων
της Ρωσικής Επανάστασης, των επα-
ναστάσεων στην Ευρώπη, την Κούβα
και την Κίνα. Να ποιες εμπειρίες πρέ-
πει να συζητήσουμε.
Το Σοβιετικό Εργατικό Κράτος δη-
μιούργησε έναν από τους βασικούς
οργανισμούς, που η Κομμούνα δια-
κήρυξε αλλά δεν μπορούσε να οικο-
δομήσει: την Κομμουνιστική Διεθνή.
Αυτό αποτελεί το βασικό οργανισμό
του συντονισμού, του συγκεντρωτι-
σμού, της μετάδοσης, της διάδοσης
και της γενίκευσης της επαναστατικής
εμπειρίας, της ιστορικής σιγουριάς,
της επεξεργασίας της επαναστατικής
μαρξιστικής σκέψης. Να τι πρέπει να
συζητηθεί τώρα. Η Κομμούνα ήταν δι-
ατεθειμένη να το κάνει αυτό, αλλά δεν
μπόρεσε να το κάνει. Δεν μπόρεσε να
κρατήσει την εξουσία. Οι Κομμουνά-
ροι δεν είχαν κατανοήσει τα βασικά
στοιχεία: δεν κατέστρεψαν τα καπιτα-
λιστικά όργανα, δεν αντικατέστησαν
τους καπιταλιστικούς μηχανισμούς με
τους επαναστατικούς. Επιπλέον δεν
είχε ακόμα ανοίξει η φάση γι’ αυτό το
καθήκον. Η Κομμούνα δεν μπορούσε
να εξετάσει το πρόβλημα της οικοδό-
μησης του Εργατικού Κράτους. Σήμε-
ρα υπάρχουν 16! Δεν πρέπει λοιπόν
να σταματήσουμε στην Κομμούνα
σαν να ήταν η πιο σημαντική εμπει-
ρία, η πιο τολμηρή δράση, το πιο ανυ-
ψωμένο παράδειγμα της ικανότητας
της επαναστατικής σκέψης. Όχι! Είναι
το Σοβιετικό Εργατικό Κράτος το πιο
ανυψωμένο παράδειγμα! Να τι πρέπει
να συζητηθεί.
Το Σοβιετικό Εργατικό Κράτος
άντεξε τα επτά χρόνια της πολιορ-
κίας από τον παγκόσμιο καπιταλι-
σμό. Πάλεψε επί τρία χρόνια ενάντια
στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστη-
μα. Μπόρεσε να στηρίξει το Εργατι-
κό Κράτος κάνοντας έκκληση στις
μάζες του κόσμου να ξεσηκωθούν
ενάντια στον καπιταλισμό, οργανώ-
νοντας το πρόγραμμα της Κομμουνι-
στικής Διεθνούς, καλώντας τις μάζες
του κόσμου να πάρουν την εξουσία
σε κάθε χώρα, με το όπλο στο χέρι,
αποδείχνοντας ταυτόχρονα την κοι-
νωνική και οικονομική ανωτερότητά
του. Οι μάζες της Σοβιετικής Ένωσης
έδειξαν παντού καθαρά ότι αγωνί-
ζονταν για το μέλλον της ανθρωπό-
τητας και κάλεσαν τις μάζες του κό-
σμου να πάρουν την εξουσία. Αυτός
είναι ο προλεταριακός διεθνισμός: να
μπαίνει στην υπηρεσία των αναγκών
της παγκόσμιας επανάστασης. Η Ρω-
σική Επανάσταση δεν μπόρεσε τότε
να επεκταθεί περισσότερο, λόγω των
ιστορικών συνθηκών, όπως και η Κομ-
μούνα του Παρισιού, αλλά δεν κατα-
στράφηκε. Αντίθετα, οι εκκλήσεις της
ΕΣΣΔ και η λειτουργία της Κομμουνι-
στικής Διεθνούς επέτρεψαν στις μά-
ζες του κόσμου να δημιουργήσουν
τις μορφές, τις ομάδες, τα απαραίτητα
όργανα -μικρά αλλά ισχυρά- για να κι-
νητοποιήσουν τις εκμεταλλευόμενες
μάζες και να προωθήσουν μια τερά-
στια πρόοδο της ανθρωπότητας.
Μια ουσιαστική όψη της τεράστι-
ας προόδου που σημείωσε η Ρωσική
Επανάσταση ήταν η ώθηση που έδω-
σε στην Ασία, την Αφρική, τη Λατινική
Αμερική. Προώθησε επαναστάσεις,
πολιτικές και κοινωνικές προόδους.
Πρέπει να συζητηθούν όλα αυτά. Πώς
να ξαναχτιστεί αυτή η δύναμη σήμε-
ρα; Πώς να οργανωθούν σήμερα πο-
λιτικά και προγραμματικά οι δυνάμεις
της εξουσίας για να συντρίψουν ό,τι
απομένει από το καπιταλιστικό σύ-
στημα;
Να ποιο είναι το συμπέρασμα που
πρέπει να βγει από την εμπειρία της
Παρισινής Κομμούνας, αυτά που η
ίδια η Κομμούνα δεν μπόρεσε να υλο-
ποιήσει. Αυτό πρέπει να γίνει σήμερα
για να συνεχιστεί η Κομμούνα. Η Κομ-
μουνιστική Διεθνής ήταν η βάση της
υποστήριξης για το Σοβιετικό Εργα-
τικό Κράτος. Προκάλεσε κινήματα,
τάραξε τα νερά, έδωσε πνευματική
ώθηση, μια ανάπτυξη διανοουμένων
και επαναστατικών ιδεών σε όλο τον
κόσμο. Προκάλεσε το βάθεμα της πά-
λης των μαζών σε όλο τον κόσμο. Μεί-
ωσε την ικανότητα και τη δύναμη της
αστικής τάξης και τις προσπάθειές της
να καταστρέψει το Εργατικό Κράτος.
Ο πάλη της ανθρωπότητας
για να συμφωνήσει με τον
εαυτό της, για να καταστρέψει
τον καπιταλισμό και να
οικοδομήσει τον σοσιαλισμό
Σήμερα πρέπει να συζητηθεί το
πού βρισκόμαστε. Γιατί το Εργατι-
κό Κράτος μπόρεσε να ξεπεράσει τη
φάση του Στάλιν; Πώς άντεξε τη φά-
ση της κρίσης και των διώξεων; Κα-
τά τα πρώτα επτά χρόνια της Ρωσικής
Επανάστασης και στην Κομμούνα του
Παρισιού, δεν διώχθηκαν οι επανα-
στατικές ιδέες, η επαναστατική σκέ-
ψη και θέσεις. Δεν καταπίεσαν αυτούς
που, ενώ ήταν ενάντια στην ηγεσία,
είχαν επαναστατικές θέσεις. Η ηγεσία
της Κομμούνας ήταν ένα σύνολο επα-
ναστατικών ρευμάτων και τάσεων.
Ο Μαρξισμός έχει αποδείξει ότι είναι
αναντικατάστατος σαν μέθοδος, αλ-
λά ήταν αναγκαίο να τονωθεί και να
παροτρυνθεί η ανάπτυξη των συζη-
τήσεων, των θέσεων και της σύγκρι-
σης των επαναστατικών ιδεών. Αυτό
το συμπέρασμα είναι θεμελιώδες.
Γιατί παρά την παγκόσμια πολιορ-
κία του καπιταλισμού, τα πρώτα επτά
χρόνια της Ρωσικής Επανάστασης
ήταν η βάση για μια τεράστια άνοδο;
Γιατί ακολούθησε μια πτώση; Κατά τη
διάρκεια των πρώτων επτά χρόνων η
λειτουργία της ΕΣΣΔ γινόταν με βά-
ση τα Σοβιέτ. Αργότερα αυτά καταρ-
γήθηκαν. Αυτό πρέπει να συζητηθεί. Η
ΕΣΣΔ σχεδίαζε την οικονομία, την πα-
ραγωγή, διατηρούσε το μονοπώλιο
του εξωτερικού εμπορίου. Γιατί έχουν
αλλάξει αυτές οι αρχές μέσα στα άλ-
λα Εργατικά Κράτη; Στην πρώτη φά-
ση δεν υπήρχε οικονομία της αγο-
ράς στην ΕΣΣΔ. Κάτω από την ηγεσία
του Λένιν και του Τρότσκι, το Σοβιετι-
κό Εργατικό Κράτος υπεράσπισε αυ-
στηρά το μονοπώλιο του εξωτερικού
εμπορίου και απολάμβανε τη μεγαλύ-
τερη εσωτερική δημοκρατία, την πιο
ολοκληρωμένη ζωή γύρω από ιδέ-
ες, την πλήρη ανεξαρτησία των συν-
δικαλιστικών οργανώσεων. Γιατί όλα
αυτά υποχώρησαν μετά; Στο ίδιο το
προτσές της Ρωσικής Επανάστασης κι
όσο διαρθρωνόταν το Εργατικό Κρά-
τος, ο Λένιν και ο Τρότσκι συζήτησαν,
με το μεγαλύτερο πάθος των μεγαλύ-
τερων επαναστατών αυτού του αιώ-
να, τη λειτουργία των συνδικάτων στο
Εργατικό Κράτος. Μέσα στις χειρότε-
ρες συνθήκες και οι δύο υπεράσπισαν
το ίδιο πράγμα: ο ρόλος των συνδικά-
των είναι να προωθήσουν το Εργατικό
Κράτος. Παρά τις τεράστιες δυσκολί-
ες, δεν σταμάτησαν τη συζήτηση των
ιδεών, τη διαμόρφωση της επαναστα-
τικής σκέψης. Αυτό βοήθησε στην τό-
νωση της δημιουργικής ικανότητας,
στη διατήρηση της εμπιστοσύνης και
της σιγουριάς. Έτσι μπόρεσαν να αντι-
μετωπίσουν την παγκόσμια συμμαχία
του καπιταλισμού για να τους συντρί-
ψει.
Πρέπει να συζητηθούν όλα αυτά.
Γιατί αυτό δεν υπάρχει πλέον σήμε-
ρα; Γιατί υπάρχουν διαφορές ανάμε-
σα στα Εργατικά Κράτη, χωρίς ιστορι-
κό ή συγκεκριμένο λόγο; Οι διαφορές
που υπάρχουν οφείλονται σε γραφει-
οκρατικά, μη επαναστατικά συμφέ-
ροντα. Πρέπει να συζητηθεί το γιατί
αυτών των διαφορών κι όχι να συζη-
τηθεί αφηρημένα η Κομμούνα του
Παρισιού, ο ηρωισμός και το ιστορικό
μεγαλείο των Κομμουνάρων.
Η δράση των Κομμουνάρων αποτε-
λεί μέρος της ιστορίας! Συγκεκριμενο-
ποιήθηκε κατηγορηματικά και ιστορι-
κά στη Ρωσική Επανάσταση και στη
συνέχεια, με μειωμένο τρόπο, σε άλ-
λες επαναστάσεις. Οι μάζες του κό-
σμου αποδείχνουν καθημερινά τη θέ-
λησή τους να πάρουν την εξουσία. Η
ανθρωπότητα επιδιώκει να συμφωνή-
σει με τον εαυτό της. Μια συγκεκρι-
μένη εμπειρία: πρόσφατα στο Λάος
ο γιάνκικος ιμπεριαλισμός ηττήθη-
κε από την ανθρωπότητα. Είναι όλη η
ανθρωπότητα που επενέβη εκεί, είναι
αυτή που παροτρύνει, υποστηρίζει,
επηρεάζει και ωθεί την επανάσταση
και αποδυναμώνει τη διάρθρωση και
τη λειτουργία του καπιταλιστικού συ-
στήματος, την κάνει ν’ αμφιβάλλει και
ν’ αμφιταλαντεύεται. Επηρεάζει τους
στρατιωτικούς, τους πολιτικούς, τους
οικονομολόγους και τους επιστήμο-
νες. Τους κερδίζει στις ιδέες του δίκιου
και της λογικής και στην ανάγκη να
μπουν στην υπηρεσία της ανθρωπό-
τητας. Αυτό αποδυναμώνει το γιάνκι-
κο μηχανισμό, τον κάνει ν’ αμφιταλα-
ντεύεται, αυξάνει την ανασφάλειά του
και παροτρύνει και ωθεί τις μάζες, μέ-
σω των Κομμουνιστικών και Σοσια-
λιστικών Κομμάτων, των καθολικών
αριστερών και των εθνικιστικών κι-
νημάτων και ενθαρρύνει τις δυνάμεις
που πάνε ενάντια στην καταστολή και
την καταπίεση.
Να τι πρέπει να συζητηθεί για να
βγουν συμπεράσματα. Η μαζική Κομ-
μουνιστική Διεθνής είναι αναγκαία,
όπως και το Ενιαίο Μέτωπο όλων
των Εργατικών Κρατών, η πλήρης και
ανοιχτή συζήτηση όλων των προβλη-
ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ • 31
μάτων των Εργατικών Κρατών, χωρίς
φόβο και χωρίς κανένα όριο.
Η συζήτηση πρέπει να τείνει να ωθεί
τη σοσιαλιστική επανάσταση, το αντι-
ιμπεριαλιστικό και αντικαπιταλιστικό
Παγκόσμιο Ενιαίο Μέτωπο, την ανά-
πτυξη των Εργατικών Κρατών, την
εξάλειψη των μισθολογικών ανισοτή-
των, την κατάργηση των γραφειοκρα-
τικών και αλαζονικών οργάνων, την
αποκατάσταση των Σοβιέτ, τη συν-
δικαλιστική δημοκρατία, την προλε-
ταριακή δημοκρατία στο Εργατικό
Κράτος, την ανεξαρτησία των συνδι-
καλιστικών οργανώσεων, την ασυμ-
βίβαστη υπεράσπιση του Εργατικού
Κράτους. Πρέπει να γίνει μια δημόσια
συζήτηση σε όλο το παγκόσμιο ερ-
γατικό κίνημα για να καταστρέψει ό,
τι απομένει από το καπιταλιστικό σύ-
στημα.
Ο ιμπεριαλισμός ετοιμάζεται για
ατομικό πόλεμο. Έχει κάνει αποτυχη-
μένες δοκιμές και προσπαθεί να βρει
τη στιγμή για να τον εξαπολύσει. Δεν
το έχει κάνει ακόμα γιατί φοβάται τις
άμεσες συνέπειες της καταστροφής
του.
Φοβάται επίσης την εξέγερση του
βορειοαμερικανικού λαού. Αν ο λαός
αυτός αντιστέκεται σήμερα στον πό-
λεμο του Βιετνάμ, αύριο θα είναι ακό-
μη χειρότερο γι’ αυτούς. Ο βορειο-
αμερικανικός λαός είναι ευαίσθητος
στις παγκόσμιες επιρροές της επανά-
στασης. Είναι ένα από τα βασικά μέ-
ρη της ανθρωπότητας που έκαναν να
ηττηθεί ο ιμπεριαλισμός στο Λάος. Η
αντίστασή του στον πόλεμο είναι μέ-
ρος των δυνάμεων που φοβίζουν και
εμποδίζουν τον ιμπεριαλισμό να έχει
εσωτερική συνοχή.
Δεν μπορούμε να συζητήσουμε
αφηρημένα την Κομμούνα του Παρι-
σιού. Είναι μια φάση στην ιστορία της
οργάνωσης της σκέψης, της επανα-
στατικής πολιτικής οργάνωσης, των
ιστορικών εμπειριών για την οικοδό-
μηση του σοσιαλισμού. Να τι πρέπει
να συζητήσουμε και ποια είναι τα συ-
μπεράσματα που πρέπει να βγάλου-
με.
Πρέπει να οικοδομηθεί η Κομμου-
νιστική Διεθνής. Είναι αναγκαίο να
εγκατασταθούν τα επαναστατικά δη-
μοκρατικά σοσιαλιστικά όργανα στα
Εργατικά Κράτη, να προωθηθεί μια
τέτοια προκαταρκτική συζήτηση στα
Κομμουνιστικά Κόμματα. Είναι ανα-
γκαίο να προωθηθεί αυτή η συζήτη-
ση, με ανταλλαγή και αντιπαράθεση
ιδεών και θέσεων. Αυτό δεν σημαίνει
καμιά αποδυνάμωση των Κομμάτων.
Αντίθετα, τα κάνει σοβαρά, δυνατά,
ανοιχτά σε ιδέες. Τέτοιες είναι οι ιδέ-
ες που οικοδομούν τον κόσμο, αυτές
32 • ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ
που επιτρέπουν να κατανοηθεί η πο-
ρεία της ιστορίας, της οικονομίας, της
κοινωνίας, της επιστήμης, της πολιτι-
κής και της συγκέντρωσης με βάση
την επαναστατική σκέψη.
Τα όργανα, η ικανότητα, η υλική
πρόοδος της ύπαρξης είναι αποτέλε-
σμα ιδεών. Πρέπει να συζητήσουν όλα
τα Κομμουνιστικά Κόμματα την ανά-
γκη για το αντιιμπεριαλιστικό και αντι-
καπιταλιστικό Παγκόσμιο Ενιαίο Μέ-
τωπο όλων των Εργατικών Κρατών,
των Κομμουνιστικών και Σοσιαλιστι-
κών Κομμάτων, των εθνικιστικών και
των αριστερών χριστιανοδημοκρατι-
κών κινημάτων, όλων των Εργατικών
Κρατών ανάμεσά τους. Σ’ αυτό πρέ-
πει να δοθεί μεγαλύτερη σημασία από
ό,τι στο εμπόριο με τα καπιταλιστικά
κράτη. Ο προγραμματισμός ανάμεσα
σε όλα τα Εργατικά Κράτη είναι ανα-
γκαίος. Πρέπει να σχηματιστεί ένα Ενι-
αίο Μέτωπο Κομμουνιστικών, Σοσι-
αλιστικών, αριστερών καθολικών και
εθνικιστικών κομμάτων από όλο τον
κόσμο, για να καταστρέψει ό,τι απομέ-
νει από το καπιταλιστικό σύστημα, να
προετοιμαστεί για ατομικό πόλεμο, εί-
τε έχοντας την πρωτοβουλία γι’ αυτόν
είτε για ν’ απαντήσει στην πρωτοβου-
λία του ιμπεριαλισμού όταν εξαπολύ-
σει τον πόλεμο, περνώντας από τον
ατομικό πόλεμο στη συνέχιση της οι-
κοδόμησης του σοσιαλισμού.
Όλη η ανθρωπότητα ήδη θέλει το
δίκιο και τη λογική, θέλει να ζει σύμ-
φωνα με το δίκιο και τη λογική κι όχι
να υποτάσσεται στις οικονομικές ανά-
γκες. Οι λαοί του Βιετνάμ, του Λάος,
της Καμπότζης και της Μέσης Ανα-
τολής δεν ζουν σύμφωνα με τις οικο-
νομικές ανάγκες, αλλά σύμφωνα με
τη συνείδηση, τη λογική και το δίκιο
τους. Η ανθρωπότητα αισθάνεται αυ-
τή την ανάγκη ν’ ανατρέψει τον ιμπε-
ριαλισμό και να προοδεύσει.
Μια αποφασιστική απόδειξη αυτού
είναι οι αγρότες, που περνάνε απευ-
θείας από τη φεουδαρχία στο συνε-
ταιρισμό ή και την κολεκτιβοποίηση
της γης. Είναι προϊόν της παγκόσμι-
ας επιρροής των Εργατικών Κρατών,
των Επαναστατικών Κρατών, της επα-
ναστατικής πάλης των μαζών του κό-
σμου. Να πώς συνεχίζεται η Κομ-
μούνα του Παρισιού. Αυτό πρέπει να
συζητηθεί. Ο Λένιν και ο Τρότσκι συ-
ζητούσαν έτσι. Ακόμα και τη στιγμή
που ο εμφύλιος πόλεμος βρισκόταν
σε πλήρη εξέλιξη και η Σοβιετική Ένω-
ση βρισκόταν σε πλήρη περικύκλωση
από τον καπιταλισμό, αναζητούσαν
τις καλύτερες ιδέες, για να επέμβουν
στο Μπρεστ-Λιτόφσκ, ή να εισβάλουν
στη Γερμανία ή την Πολωνία, ή να βο-
ηθήσουν την παγκόσμια επανάστα-
ση. Είπαν: «Η Σοβιετική Ένωση είναι
ένας Φάρος της παγκόσμιας επανά-
στασης», γιατί καθοδηγούνταν από το
μαρξιστικό συναίσθημα και συνείδη-
ση κι όχι από περιφερειακά γραφειο-
κρατικά συναισθήματα ή για να υπε-
ρασπίσουν ένα ηγετικό κομματικό
στρώμα. Δεν είχαν κανένα πρόβλημα
να υπηρετήσουν την παγκόσμια επα-
νάσταση και να οργανώσουν το επι-
στημονικό όργανο που αντιπροσώ-
πευσε η Κομμουνιστική Διεθνής.
Πρέπει να χαιρετήσουμε και να τι-
μήσουμε το γιορτασμό των Κομμου-
νάρων. Αλλά ταυτόχρονα πρέπει να
αισθανθούμε ότι αυτοί αντιπροσω-
πεύονται στο θρίαμβο της παγκόσμι-
ας επανάστασης, μέσα από δύο θεμε-
λιώδεις όψεις: την ιστορική απόφαση
να επωφεληθούν από τη στιγμή και
την απόφαση να υπερασπίσουν μέ-
χρι τέλους αυτό που κατακτούσαν.
Αυτές είναι οι αναγκαίες συνθήκες για
το θρίαμβο και την πρόοδο της ιστο-
ρίας. Όπως ο επιστήμονας δεν μπορεί
να κάνει ένα πείραμα και να το εγκα-
ταλείψει στη μέση, έτσι κάνει και η ερ-
γατική τάξη. Πρόκειται για ένα από τα
βασικά θεμέλια του μαρξισμού. Από
εκεί ήταν που ο Μαρξ ξεκίνησε για
να μπορέσει να επεκτείνει και να ενι-
σχύσει το ιστορικό συμπέρασμα για
την ανάγκη της εξουσίας της εργατι-
κής τάξης και του συγκεντροποιημέ-
νου Κόμματος. Αυτά είναι τα διδάγ-
ματα της Παρισινής Κομμούνας: η
ανάγκη να καταστραφεί ο καπιταλι-
στικός μηχανισμός και να μετασχημα-
τιστεί αντικαθιστώντας τον με έναν ει-
δικό μηχανισμό του προλεταριάτου.
Είναι η ανάγκη του σχεδιασμού της οι-
κονομίας και της λειτουργίας της μέσα
από την προλεταριακή δημοκρατία
και η ανάγκη της επέκτασης της επα-
νάστασης. Οι Κομμουνάροι δεν το κα-
τάλαβαν αυτό, ο Μαρξ πολύ καλά. Η
επιβεβαίωση και η ανάπτυξη της μαρ-
ξιστικής μεθόδου και η επιβεβαίωση
αυτού του επιστημονικού οργάνου
ήταν μια ουσιαστική συνέπεια της Πα-
ρισινής Κομμούνας, μαζί με την εκκα-
θάριση όλων των ατομικιστικών επα-
ναστατικών ρευμάτων.
Η Τέταρτη Διεθνής καλεί τα Κομ-
μουνιστικά Κόμματα του κόσμου να
συζητήσουν αυτές τις θέσεις, αυτά τα
συμπεράσματα, που είναι η συνέχεια
της Κομμούνας του Παρισιού.
ΖΗΤΩ Η ΠΑΡΙΣΙΝΗ ΚΟΜΜΟΥΝΑ!
ΖΗΤΩ Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗΣ
ΣΤΗ ΡΩΣΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ
ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΛΛΕΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ,
ΣΤΟΝ ΜΑΡΞ, ΤΟΝ ΕΝΓΚΕΛΣ,
ΤΟΝ ΛΕΝΙΝ ΤΟΝ ΤΡΟΤΣΚΙ ΚΑΙ
ΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ 4Η ΔΙΕΘΝΗ!
Χ. ΠΟΣΑΔΑΣ, 15-2-1971