“Samahang Europeo o kaisahang Europeo ay isang supranasyonal at intergubernamental na unyun ng 27 Malaya at demokratikong bansang kasapi. Ang Unyon Europeo ay ang pinakamalaking kompederasyon ng mga malayang estado, na itinatag sa ilalim ng pangalang iyon noon 1992 ng kasunduan sa pagkakaisa ng Europa o tinawag na treaty of Maastricht. Ang kasunduang Schengen ay nagpaalis ng mga kontrol sa pasaporte para sa ilang mga estadong kasapi, at ang pagsusuring pang-adwana ay inalis rin sa maraming mga interior na hangganan sa UE, na gumawa sa isang ekstento isang nag-iisang espasyo ng mobilidad para sa mga mamamayan ng UE na manirahan, mag biyahe, mag trabaho at mamuhunan. LAYUNIN NG EUROPEAN UNION -makilala at mapatatag ang bansang Europa. Isninaalng-alang dito ang karapatang pantao -masiguro ang kalayaan< seguridad at pagpapairal ng hustisya sa bawat bansang kaanib -maitaguyod Ang ekonomiya at panlipunang kaunlaran. Hindi lamang pang ekonomiya kabilang na rito ang pangangalaga sa likas na yaman ang pangkabuuang kaunlaran. Ang pagkakaroon ng single market ang Euro ORGANIZATION OF AMERICAN STATES (OAS) Ang paniwala ng isang pandaigdigang unyon sa Bagong Daigdig ay unang inilunsad sa panahon ng pagpapalaya ng mga Amerikano sina José de San Martín at Simón Bolívar na, sa 1826 Kongreso ng Panama (na bahagi pa rin ng Colombia), ang nagmungkahi ng paglikha ng isang liga ng mga republika ng Amerika, na may isang pangkaraniwang militar, isang mutual defense agreement, at isang supranational parliamentary assembly. Ang pulong na ito ay dinaluhan ng mga kinatawan ng Gran Colombia (na binubuo ng modernong-araw na mga bansa ng Colombia, Ecuador, Panama at Venezuela), Argentina, Peru, Bolivia, United Provinces ng Central America, at Mexico ngunit ang kagalang-galang na pinamagatang "Treaty of Union, League, at Perpetual Confederation "sa huli ay pinatibay lamang ng Gran Colombia. Ang panaginip ni Bolívar sa lalong madaling panahon ay lumambot sa digmaang sibil sa Gran Colombia, ang pagkakahiwalay ng Gitnang Amerika, at ang paglitaw ng pambansa sa halip na New World ay nakikita sa bagong mga independiyenteng republika ng Amerika. Ang pangarap ni Bolívar ng pagkakaisa ng Amerika ay sinadya upang mapag-isa ang mga bansa ng Hispanic Amerikano laban sa mga panlabas na kapangyarihan sa kalagitnaan ng 1930s, inorganisa ng Pangulo ng Estados Unidos na si Franklin Delano Roosevelt ang isang inter-American conference sa Buenos Aires. Ang isa sa mga item sa kumperensya ay isang "Liga ng mga Bansa ng Americas", isang ideya na iminungkahi ng Colombia, Guatemala, at ng Dominican Republic. [4] Sa kasunod na Inter-American Conference para sa Pagpapanatili ng Kapayapaan, 21 mga bansa ang nangako na manatiling neutral sa pangyayari ng isang salungatan sa pagitan ng alinmang dalawang miyembro. [5] Ang karanasan ng Ikalawang Digmaang Pandaigdig ay naniwala sa mga hemispheric na pamahalaan na ang unilateral na pagkilos ay hindi makatiyak ng teritoryal na integridad ng mga bansang Amerikano sa kaganapan ng panlabas na pagsalakay. Upang matugunan ang mga hamon ng pandaigdigan na salungatan sa mundo pagkatapos ng digmaan at maglaman ng mga kontrahan sa loob ng hemisphere, pinagtibay nila ang isang sistema ng kolektibong seguridad, ang Inter-American Treaty of Reciprocal Assistance (Rio Treaty) na nilagdaan noong 1947 sa Rio de Janeiro. Ang Ikasiyam na Internasyonal na Kumperensya ng mga Amerikanong Estado ay ginanap sa Bogotá sa pagitan ng Marso at Mayo 1948 at pinangunahan ng Kalihim ng Estado ng Estados Unidos na si George Marshall, isang pulong na humantong sa isang pangako ng mga miyembro upang labanan ang komunismo sa kanlurang hemisphere. Ito ang kaganapan na nakita ang kapanganakan ng OAS na nakatayo ngayon, na may pirma ng 21 na mga bansa sa Amerika ng Charter ng Organisasyon ng mga Amerikanong Bansa noong ika-30 ng Abril 1948 (mula noong Disyembre 1951). Sinang- ayunan din ng pulong ang American Declaration ng Mga Karapatan at Mga Tungkulin ng Tao, ang unang pangkalahatang instrumento ng karapatang pantao sa mundo.