“At pinangalanan ng lalaki ang lahat ng

mga hayop, at ang mga ibon sa

himpapawid, at ang bawat ganid sa
parang.” –GENESIS 2:20

- Ayon sa bersong ito, magagamit

kasabay ng pagkalalang sa tao ay
ang pagsilang din ng wika na
ginagamit sa pakikipagtalastasan.
- Teoryang nahalaw mula sa banal na
kasulatan
- Nagkaroon ng panahon kung saan ang
wika ay iisa lamang. Napag isipang
magtayo ng isang tore upang hindi na
magkawatak watak at nang mahigitan ang
panginoon.
- Nang nalaman ito ng panginoon,
bumaba siya at sinira nag tore
- Dahil rito nagkawatak watak na ang
mga tao dahil iba iba na ang wikang
kanilang binibigkas kaya nagkanya-kanya
na sila at kumalat sa mundo.
 DI NG DO YUM-YUM
NG OH
PO
OH
TA- PO
RA-
RA-
BO
OM
- DE
-AY YO-HE-HO
OW
-W
W
TA-TA BO
Nagsimula sa panggagaya ng mga
tunog na nalilikha ng mga hayop at
kalikasan.
Sa teoryang ito, sinasabing ang lahat
ng bagay sa kapaligiran ay may
sariling tunog na kumakatawan dito.
Ginaya raw ng mga sinaunang tao ang
mga tunog ng kalikasan.
Sinasabi sa teoryang ito na dahil ang tao ay may taglay na
damdamin at kapag nasapol ang damdaming
ito, nakapagbubulalas siya ng mga salita kaakibat ng
nararamdamang tuwa, lungkot, takot, pagkabigla,
at iba pang uri ng damdamin.
Teoryang nagsasaad na ang tao
ay bumabanggit ng mga salita
kapag siya’y gumagamit ng
pisikal na lakas.
Ang ta-ta ay paalam o “goodbye” sa Pranses
na binibigkas ng dila nang pababa-pataas
katulad ng pagkampay ng kamay. Ang
teoryang ito ay nagsasabing ang kumpas o
galaw ng kamay ng tao ay kanyang
ginagawa upang magpaalam.
Pinaniniwalaang Aramaic ang unang
wikang ginamit sa daigdig. Ginamit
ito ng mga Aramean, ang mga
sinaunang taong naninirahan sa
Mesopotamia at Syria.
Pinaniniwalaan ng teoryang ito na
ang tao ay natututong bumuo ng
mga salita mula sa mga ritwal at
seremonya na kanilang ginagawa.
Nagmula ang wika sa
panggagaya raw ng tao sa iba’t
ibang galaw ng mga bagay sa
paligid sa pamamagitan ng
kanyang bibig na kalaunan ay
may kaakibat ng tunog at ang
mga tunog ay nilapatan ng
kahulugan.