Wykonala -Krasnikova Hanna

Kierunek – pielegniarstwo
I rok niestacjonarne SR nabor
2023
Laseroterapia.(№60)
 Spis treści.
1. Trochę historii na temat lasera.
2. Co to jest laser?
3. Jak powstaje światło lasera (zjawisko)?
4. Podział laserów
1. Ze względu na moc;
2. Ze względu na rodzaju ośrodka czynnego;
3. Ze względu na długość fali;
5. Laseroterapia – działanie terapeutyczne
1. Wpływ promieniowania laserowego (o mocy do 500 mW) na tkanki
2. Metody wykonywania zabiegów laseroterapii
3. Jakie zastosowanie maja lasery
6. Dawkowanie – dobór parametrów promieniowania laserowego
7. Laseroterapia w bliznach
8. Zasady bezpieczeństwa dotyczące fizjoterapeuty i pacjenta
9. Wymogi dotyczące pomieszczenia zabiegowego
10. Zabieg
11. Wskazania
12. Przeciwwskazania
 Trochę historii na temat lasera.
Wiązka światła laserowego zabłysła po raz pierwszy w roku 1960, ale pierwsze kroki na
drodze do stworzenia lasera poczyniono dużo wcześniej. Wszystko zaczęło się w roku 1917,
kiedy słynny uczony Albert Einstein stwierdził, że jest możliwe pobudzanie najmniejszych
cząsteczek materii - atomów, do emisji światła. Okazało się to wtedy bardzo trudne do
sprawdzenia. Musiało minąć wiele lat, zanim udało się tego dokonać. Przełom nadszedł, gdy
trzech amerykańskich naukowców, Charles Townes, James Gordon i Herbert Zeiger, odkryło
sposób pobudzania atomów do emisji nie światła, ale mikrofal. W roku 1954 skonstruowali
pierwszy maser (Microwave Amplification by Stimulated Emission of Radiation -
wzmacnianie mikrofal przez wymuszoną emisję promieniowania) - urządzenie emitujące
silną, dającą się sterować wiązkę mikrofal. Osiągniecie to zachęciło wielu naukowców do
prób budowy laserów, czyli maserów emitujących światło zamiast mikrofal. Pierwszym,
któremu się to udało, był amerykański naukowiec Theodore Maiman. 15 maja 1960 roku
pobudził do emisji pierwszej wiązki światła laserowego pręt z rubinu, umieszczony wewnątrz
potężnej lampy błyskowej. Wraz z tym jaskrawym impulsem głęboko czerwonej barwy
rozpoczęła się era laserów.
 Co to jest laser?
Laser – urządzenie emitujące promieniowanie elektromagnetyczne z zakresu
światła widzialnego, ultrafioletu lub podczerwieni, wykorzystujące zjawisko
emisji wymuszonej. Promieniowanie lasera jest spójne, zazwyczaj
spolaryzowane i ma postać wiązki o bardzo małej rozbieżności. W laserze
łatwo jest otrzymać promieniowanie o bardzo małej szerokości linii
emisyjnej[a], co jest równoważne bardzo dużej mocy w wybranym obszarze.
 Jak powstaje światło lasera?

W laserze zachodzi zjawisko emisji wymuszonej. Na czym ono polega? Wyobraź sobie atom w stanie wzbudzonym.
Jeden z jego elektronów znajduje się na orbicie wyżej od podstawowej. Kiedy spada na niższą, emituje foton. Gdy
taki foton pada na inny wzbudzony atom, zachodzi zjawisko emisji wymuszonej – elektron przechodzi na niższą
orbitę i emituje drugi foton, taki sam jak ten, który trafił w atom. Pierwszy foton nie jest przy tym pochłaniany, są
więc dwa identyczne fotony, które trafiają w kolejne atomy i powodują emisję następnych fotonów. W wyniku tego
zjawiska wkrótce otrzymujemy strumień bardzo wielu identycznych fotonów – czyli światło lasera.
 Podział laserów
Ze względu na moc:
małej mocy (1 – 6 mW);
średniej mocy (7 – 500 mW);
dużej mocy (powyżej 500 mW).

Do zabiegów fizykoterapii stosuje się najczęściej

niskoenergetyczne lasery biostymulacyjne, w których moc jest nie
większa niż 500 mW.

Ze względu na rodzaju ośrodka czynnego:

gazowe;
cieczowe;
półprzewodnikowe;
na ciałach stałych.

Ze względu na długość fali:

nadfiolet (do 400 nm);
pasmo widzialne (400 – 780 nm);
podczerwień (powyżej 780 nm).
Laseroterapia – działanie
terapeutyczne
Laseroterapia posiada szeroki
zakres zastosowań, ponieważ
wykazuje działanie:

przeciwzapalne;

przeciwbólowe;

przeciwobrzękowe;

usprawniające mikrokrążenie;

przyspieszające regenerację tkanek;

stymulujące procesy immunologiczne.

 Wpływ promieniowania laserowego
(o mocy do 500 mW) na tkanki:
 wzrost syntezy ATP, DNA, RNA;

 wzrost aktywności pompy sodowo-potasowej;

 zwiększenie potencjału czynnościowego błony komórkowej;

 podwyższenie poziomu endorfin;

 usprawnienie odpływu limfy z obszaru stanu zapalnego;

 zwiększenie ilości wapnia i beleczek kostnych;

 przyspieszenie metabolizmu w komórce (wzrost liczby mitochondriów);

 zwiększenie fagocytozy.
 Metody wykonywania
zabiegów laseroterapii

• metoda kontaktowa – głowica lasera dotyka ciała pacjenta, można

stosować ucisk w celu pogłębienia penetracji lub ucisk przerywany z
ruchem posuwistym przy leczeniu obrzęków;

• metoda bezkontaktowa – głowica lasera w odległości do 1 cm od

ciała pacjenta;

• technika labilna – przesuwanie głowicy po ciele pacjenta;

• technika stabilna – naświetlanie punktowe.

 Jakie zastosowanie mają lasery?
• W technice – Ponieważ można nimi spawać i idealnie ciąć
metal.

• W informatyce – Ponieważ do odsłuchania np. muzyki z płyty

potrzeba lasera, który znajduje się w komputerze i czyta płyty.

• W chirurgii – Ponieważ można przeprowadzać bezkrwawe

operacje.

• W stomatologii – Ponieważ można nimi wyleczyć i

zapobiegać próchnicy.

• W dermatologii – Ponieważ za pomocą lasera można robić

różne zabiegi.

• I w wielu innych dziedzinach.

 Dawkowanie – dobór parametrów
promieniowania laserowego
Bardzo ważne jest natężenie. To ilość energii promieniowania na jednostkę powierzchni
(dawka). Całkowita dawka powinna wynosić nie więcej niż 200 J. W przypadku małych
dzieci i osób w podeszłym wieku stosuje się dawki mniejsze o 30-60%.

Poniżej przedstawiono optymalne dawki w zależności od stanu.

• przewlekły: 6 – 20 J/cm2
• podostry: 3 – 6  J/cm2
• ostry: 0,1 – 3  J/cm2
Kolejną ważną sprawą jest długość fali, ponieważ do płytkiej penetracji (naświetlanie
skóry i śluzówki) stosuje się sondę czerwoną; 500 – 760 nm, natomiast do
głębszej penetracji – sondę podczerwoną: 800 – 950 nm.

Częstotliwość zawiera się w przedziale 1 – 6400 Hz (niektóre aparaty posiadają zakres

do 10 000 Hz). Zazwyczaj stosuje się częstotliwość nie większą niż 5 000 Hz. Niższe
częstotliwości wykorzystywane są w stanach ostrych, wyższe – w przewlekłych.
 LASEROTERAPIA W BLIZNACH
Laseroterapia wpływa korzystnie na tworzenie i poprawę struktury włókien
kolagenowych typu I i II. Promieniowanie przyspiesza również proliferację i
aktywność fibroblastów.

Badania wykazały, że naświetlanie laserem biostymulacyjnym korzystnie

wpływa na wygląd blizny pooparzeniowej i pomaga uniknąć nadmiernego
bliznowacenia. Zmiany stają się bardziej miękkie i elastyczne, dochodzi do
zmniejszenia świądu i bólu, a struktura skóry ulega poprawie.

Spore znaczenie ma także czas rozpoczęcia leczenia, ponieważ blizny nie

starsze niż 12 miesięcy po serii zabiegów wykazują większą poprawę w
porównaniu z bliznami starszymi.

W przypadku blizn zaleca się zastosowanie 10-15 zabiegów w serii, przy

czym zabieg może być przeprowadzony zarówno punktowo, jak i z
wykorzystaniem sondy.  W zależności od rodzaju blizny i jej wielkości,
stosuje się dawkę od 2 do 10 J/cm2.
 Zasady bezpieczeństwa dotyczące
fizjoterapeuty i pacjenta

• wszystkie osoby znajdujące się w pomieszczeniu zabiegowym

powinny mieć okulary ochronne z osłoną boczną;

• terapeuta nie powinien mieć na sobie metalowych, błyszczących

ozdób;

• osobę pracującą z laserem obowiązują okresowe badania okulistyczne.

Wymogi dotyczące pomieszczenia zabiegowego

• ściany powinny być matowe, jasnego koloru;

• zabiegi laseroterapii wykonuje się w specjalnie

przeznaczonym do nich pomieszczeniu;

• znaki ostrzegawcze na drzwiach oraz napis

„Promieniowanie laserowe. Bez wezwania nie
wchodzić”.
 Wskazania
• stany zapalne tkanek miękkich;

• nerwobóle;

• mięśniobóle;

• rany, odleżyny, uszkodzenia i choroby skóry;

• stany pourazowe narządu ruchu;

• stany zapalne stawów i tkanek okołostawowych;

• zmiany zwyrodnieniowe;

• zespół cieśni nadgarstka;

• ostroga piętowa;

• dna moczanowa.
 Przeciwwskazania
•nowotwory;

•ciąża;

•nadczynność tarczycy;

•stosowanie na gałki oczne oraz gruczoły wydzielania

wewnętrznego;

•ostre choroby bakteryjne, grzybicze i wirusowe;

•padaczka;

•krwawienie z przewodu pokarmowego;

•wysoka gorączka;

•menstruacja (zabiegi w dolnej części brzucha i okolicy

lędźwiowo-krzyżowej).
 Bibliografia
1. Sieroń A., Pasek J., Fizykoterapia w praktyce, część II,
Wydawnictwo Elamed, Katowice 2014.

2. Mika T., Fizykoterapia, Wydawnictwo Lekarskie PZWL,

Warszawa 1996.

3. Kwolek A., Zwolińska J., Weres A., Wpływ dawki

terapeutycznej na skuteczność laseroterapii nisko- i
wysokoenergetycznej (HILT), Acta Bio-Optica et
Informatica Medica, 3/2011.