СОФИСТИ

Софистите биле научници, филозофи

кои се појавиле во петтиот и четвртиот
век п.н.е. тие давале часови по
филозофија за хонорар. Со софистите
грчката филозофија е конечно
отворена за јавноста, претходно тие
биле регулирани најмногу за елитата,
затворени и езотерични, првенствено
била наменета за студентите.
Според софистите традиционално
правото е нешто што надворешно
обврзува без внатрешна етичка
обврзувачка сила,туку само
надворешна принуда.

Според Протагора правноста значи не

потекнува од самоволието на
луѓето,туку се образува во заедницата
и во меѓусебното влијание на
нејзините членови
Горгија од Леонтин на Сицилија.Тој
бил убеден во големата моќ на
бесседништвото на реторскиот Логос.

Говорништвото ги бодри ставовите на

останатите луѓе,ги магепсува и
опчинува.

Рчитоста е како норебна вештина а

говорништвото има незаменлива
вредност во политичкиот живот и
судството и секаде каде што има
некаков спор.
Протагора и Горгија треба да се
сметаат за духовни зачетници на
софистиката но вистинските основачи
на софистичкото учење за
вистинската природа
се:Хипија,Антифонт,Тразимах,Каликал
е.

На сите им е заедничка осовната

особина дека се спротивставувале на
природата на законот.
Хипија учел дека номос ги тиранизира
луѓето и дека ги тера да чинат многу
ствари кои противречат на физис.

Според Хипија законите се некорисни

за мудрите кои се истовремено и
доблесни граѓани и кои се однесуваат
по начелата кои ги содржи физис.
Исклучително демократски погледи
изразува софистот Антифонт во
ставот кој гласи : Ние ги почитуваме и
цениме само оние кои потекнуваат од
отмени семејства но не и оние кои се
од обично потекло.

Тоа може да се види по природата

нужно заедничка за сите луѓе,при што
не се разликуваат ни варварите од
хелените.
Тразимах упатува на тоа дека законите
го зацврстуваат правото на моќникот и
ги штитат интересите на оние кои
владеат.

Политичкиот реализам извира ос

неговото учење кога тврди дека во
политиката не царуваат доблести и
идеали,туку она што ним им е
спротивно, како мал престапник.
Ликофрон и Алкидам ги бранат
угнетените и слабите,тврдјќи дека
номос игра единствено улога ан редар
кој го одржува миот и сигурноста.

Каликале ја критикува демократијата,

зошто сите граѓани ги смета за
еднакви, и така спротивно на
Антифонт, тврди дека меѓу нив
постојат природни големи разлики.