Postokolonijalizam, multikulturalizam i nacionalni identitet

Nakon ostvarene nezavisnosti od Britanije 1947. nova suvjerena Indija je rodjena. Kako je oduvijek bila dragulj krune Britanskog carstva tako gubitak Indije predstavlja jedan od kljunih momenata u istoriji Britanije. Moe se rei da je to bio trenutak kada je carstvo poelo da se raspada. Ostaci kolonijalizma su imali veliki uticaj kako na bive kolonije tako i na samu Britaniju i njenu poziciju u novom svijetu nakon 1945. kao i na mijenjanje prirode domicilnog stanovnitva. Izraz postkolonijalizam je iskovan da bi definisao ovo novo stanje drave i mnotvo predavanja i teorija je odrano da bi se objasnilo stanje i pristupilo uticaju ove ogromne promjene na svetskoj politikoj sceni. Britanija je nastavila da odrava veze sa bivim kolonijama preko Commonwealth-a, to je uticalo na stanje migracija i predstavljalo znaajnu odliku Britanskog stanovnitva u godinama tokom drugog svetskog rata. Nakon 1950. Britanija se razvila u jednu multikulturalnu naciju kako su se ljudi doseljavali iz juno-istone Azije, Afrike, sa Kariba i raznih strana svijeta i tako se formirali kao lanovi jedne zajednice u odredjenim djelovima Britanije. Ova doseljavanja nisu bila lagan proces, a imala su veliki uticaj na Britaniju i njenu kulturu. Mnogi djelovi zemlje, gdje su se pridolice naseljavale su bili ve preoptereeni, tu se i domicilno stanovnitvo borilo sa slabom ekonomijom i socijalnim problemima. Tako da su pojedine etvrti pruale otpor pridolicama, uglavnom zbog uvodjenja rasnih kartica koje su bile napravljene da bi se stvorio nepotreban strah od prenatrpanosti pridolicama medju domicilnim Britancima. Tako je Enoch Powell 1968. odrao, sada ve ozloglaen govor , Krvave rijeke upozoravajui na opasnosti imigracije. Medjutim, u stvarnosti su one bile postepene i manjinske etnike grupe u Britaniji nisu bile zastupljene vie od 8%. Politiki stav prema migracijama se je mijenjao i kolebao tokom godina i pokuavao da se preobrazi iz ideje da sva ta prilagodjavanja budu u Britanskom smislu kao eljeni rezultat, do modela multikulturalizma, gdje bi drutva imigranata imala i zadrala svoje kulture dok bi se prilagodjavala Britanskoj. U stvarnosti, iskustvo sa imigrantima tei ka donoenju miksa asimilacije i multikulturalnosti, to je oito zavisilo od drugih stvari kao to su pol, klasa i religija. Uz ovaj proces su se dogodili periodi gdje su se poveale tenzije izmedju etnikih zajednica,uglavnom u unutranjosti grada. Primjeri su nam pobune koje su se desile u Brixton-u, Chapeltown-u, Toxteth-u i Moss Side-u , ranih 80-tih i Bradford-u, Burkley-u i Odham-u 2000-tih. Kriviti ove izlive popularizovanog nasilja zbog rasnih problema je prei preko mnotva razliitih klasnih faktora, socijalnih problema i siromatva kao i veza izmedju drutva i nadlenih organa. Kakogod, negodovanje grupa koje se sjedinilo oko etnikog identiteta i prisustvo politikih partija desnog krila kao to su Nacionalni front 70-tih i 80-tih i Britanska Nacionalna Partija poslednje dvije decenije su pogorale ve kljuale tenzije u drutvu.

Djela Brick Lane -Monica Ali, i The Buddha of Suburbia -Hanif Kureishi su iznijela detalje rasno-motivisanog nasilja koje se vrilo na nedunim pripadnicima etnikih grupa. Britanska knjievnost je predstavljala kulturoloko mjesto u kojem su bila pomijeana kako iskustva imigranata tako i politikih negodovanja. Postojala je odredjena koliina pregovaranja oko tradicije Engleskog romana koji se koristio. Jedna od dilema postkolonijalne fikcije je bio stav prema kolonijalizovanom pisanju koje naginje ka literalnim paradigmama i vrijednostima kolonijalizovane nacije. Kako je Edvard Said rekao, knjievnost je daleko od neutralne forme prikazivanja u procesima koji su podrazumijevali izgradjivanje i odravanje carstva. Saidov istonjacki model pokazuje kako su niz predavanja, ukljuujui i knjievnih , sluila da se definie pozicionirana superiornost Zapada u vezi sa ljudima orijentalne kulture i ovo se moe odnositi na sve kolonijalizovane nacije irom Britanske Imperije. Jedan od ciljeva postkolonijalne knjievnosti je bio da se ponovo oformi nain na koji su etnike manjine bile predstavljene u Britanskoj knjievnosti. Ovo je uticalo i na razvitak onog to se zove Blak British fikcija. Ono to treba biti iskazano jeste da postoje oigledni problemi koji su uspjeli ujediniti razliite pisce kao to su Monica Ali, Hanif Kureishi, Courttia Newland, Caryl Phillips, Salman Rushdie i Zadie Smith pod jedno okrilje. Ipak, njihovi romani su se bavili problemima multietnike prirode savremene Britanije. Za jednog postkolonijalnog pisca kao to je Bill Ashcroft, Garteh Griffits i Helen Tiffin, engleski je u jednom smislu predstavljao jezik opresora i mnogi od ovih pisaca su se borili sa tim. U svom djelu Shame, Salman Rushdie kroz glas jednog od likova govori:This Angrezi(English) is which I am forced to write dok u romanu Zadie Smith, jedan od karaktera kaze Only the immigrants speak Queens English these days. Jo jedan od kljunih faktora koji su uticali na nacionalni identitet je podjela moi u Britaniji, posebno u godinama od 1997. kotska ima svoj parlament, Vels i Sjeverna Irska svoje skuptine sa odredjenom koliinom pravne moi. Novi osjeaj nacionalnog identiteta koji su ove politike promjene iskovale nisu poele 1997 i na neki nain raspodjela moi je bila odgovor na osjeaj odvojenosti raznih nacija u Engleskoj. Odluke koje su donoene zbog identitetskih pitanja kolonijalista i postkolonijalista su, dakle, mogle da se odnose i ukljue sve nacije u Ujedinjenom Kraljevstvu. Do odredjene granice, pisci iz kotske, Velsa i Sjeverne Irske su se nali u slinoj postkolonijalnoj poziciji u posebnoj nacionalnoj literaturi su traili nain da se razlikuju od Engleske kao i nametljive homogene Britanske kulture. kotski pisci, kao to su James Kelman i Irvine Welsh su u prvom planu stavili korienje kotskog standardnog jezika(kolokvijalnog) da bi se razlikovali od ostatka Britanije. Korienje dijalekta svojstvenog jednoj naciji je bio jedan od ciljeva postkolonijalnog pisanja. U Kelmanovom slucaju, narodski jezik je koriten da bi se tekst kulturoloki i jeziki odvojio od Engleskog zamjenjujui ga kotskim kontekstom. Na ovaj nain, pisanje postaje politiko u samoj sintaksi i izboru rijei. Niall Grffits u svom djelu Sheepshagger opisuje savremeni Vels i nain na koji je on vidjen od strane Britanaca.

Kako je bilo stanje sa problemima nacionalnog identiteta kompleksno tako je bila i sama unutranja vladavina Britanije. Richard Bradford je primijetioini se da unutar ovih ostrva razlike u odvajanju identiteta, konflikti i odsjeci su bez granica. Pojedine ideje koje su iznikle iz postkolonijalne teorije su bile dosta korisne u pokuaju analziranja pomenutih razlika. Jedan od ovih je koncept hibridnosti Homi Bhabha i onoga to on naziva treom dimenzijom. Hibridnost se odnosi na nain na koji se dvije ili vie kultura kombinuje u kolonijalnim i postkolonijalnim odnosima, a pritom se i odbijaju privilegije bilo kojoj strani. Na taj nain, odnos moi koji podrazumijeva tipinu hijerarhiju je izbjegnut. Ovo se moe odnositi i na nivo rasnog identiteta, ali ono to je bitno u kulturolokom smislu je da ta ideja tree dimenzije odredjuje mjesto gdje kultura koja odbacuje opozicioni okvir, u kojem su rasa i ideja etnikog porijekla esto djelovale,vlada. Trea dimenzija je nova hibridnost, ali takodje sadri osjeaj dvojnog nasledstva koje je i doprinijelo njenom osnivanju. Druga teorija,koja je dokazana kao korisna jeste koncept novih manjina-Stuart Hall. Hall identifikuje 2 trenda u istorijskom razvitku rasne politike, prvo kada su crnci postali bitni predstavnici kulturnog identiteta i politici otpora protiv rasizma u Britaniji. Ovo je ukljuivalo zahtjevno korienje crnakih stereotipa u savremenoj literaturi i kulturi, proces koji je poeo 1950. i dalje traje. Takodje je zagovarao razvitak neega to je postalo Black British umjetnost. Drugi dodatak se razvio iz ovog i prepoznao da u praksi postoji dio marginalizovanih pozicija, injenica koja komplikuje ideju ujedinjenog crnog subjekta naspram bijelog. U Novim manjinama Hall pie da postoji potreba da se prepozna to crnci i da je to u sutini politiki i kulturalno konstruirana kategorija i da ogromna razlika i diferencijacija istorijskog i kulturalnog iskustva crnih subekata...neizbjeno podrazumijeva slabljenje ili blijedjenje pojma rasa. Ovo vodi ka onome sto Hall naziva kao rang novih manjina koje se bore sa ne samo rasnim problemima ve i klasnim,problemima roda, seksualnim kao i problemima mladih. U dodatku, crni subjekat je sam po sebi raznovrsnost razliitih pozicija i odredjenih istorija. Kako Hall primjeuje, nije vie istinito ili korisno priati o monolitnim rasnim kategorijama kao to su crna i bijela kada je u stvari veina britanskog stanovnitva spoj razliitih identiteta koji predstavlja sklop ovih kategorija. Veliki je broj pisaca koji su imigrirali u Britaniju iz bivih kolonija ili su djeca takvih imigranata a koji su dali veliki doprinos artikuliui njihova iskustva i saoptavajui nam na razliite naine njihov pogled na Britaniju 50-tih godina. Medju njima su Sam Selvon, Edward Brathwaite, V.S. Naipul, Wilson Harris, Salman Rushdie, Zadie Smith, Monica Ali