ΕΙΝΑΙ

ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ
ΛΟΓΙΚΗ
ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ
ΤΟ ΑΜΟΡΦΟ
ΤΟ ΑΜΟΡΦΟ ΣΤΗΝ ΛΟΓΙΚΗ ΤΟΥ ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ
ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΦΙΟΛΟΣΟΦΙΑ

Ορισμός:
1. Εάν Α → Β και όχι Α ↔ Β τότε το x είναι Άμορφο, εάν x όχι Α → Β. Εδώ το
Άμορφο ορίζεται ως Άρνηση της Άρνησης.
2. Εάν Α → Β και Α ↔ Β τότε Α διάφορο γενικά κατηγορουμένου Β
(ΑΒ). Εδώ το Άμορφο ορίζεται σαν η Υπόσταση που δεν έχει Ύπαρξη,
εάν η Συνείδησή δεν έχει Κατηγορούμενα, δεν μπορεί ως Υπόσταση να
οριστεί. Σαν την Μορφή να είναι το γεγονός που δεν γίνεται αντιληπτό.
Ωστόσο η μεταβλητή x υπάρχει εφ΄ όσον παίρνει μέρος στις λογικές
πράξεις ενός κλειστού πεπερασμένου συστήματος. Είναι μόνο μια
υπόσταση για το σύστημα, που προσδιορίζεται έξω απ΄ αυτό.
3. Εάν το σύστημα Αναφοράς είναι σαφώς ορισμένο και Άπειρο (Απείρων
κατηγορικών σταθερών Δομή) και είναι: x διάφορο καθολικά και υπαρξιακά
για το Άπειρον Σύστημα, τότε x είναι απροσδιόριστο. Εάν x π.χ. είναι
πληροφορία ή Μορφή ή γεγονός είναι μη αντιληπτό. Του Πλαστικού
Χώρου σάν Άπειρη Δομή διαπιστώνεται και ανιχνεύεται η Ύπαρξή αλλά
παραμένει Άμορφος, σαν το γενικό εμπεριέχον χωρίς κανένα
εμπεριεχόμενο, χωρίς καμία Μορφή μέσα στον Πλαστικό Χώρο που να τον
προσδιορίζει.
Ποια ιδιότητα ή κατηγορούμενο μπορούν να έχουν το Έρεβος ή το Χάος,
πέραν του γεγονότος ότι αποτελούν μεταχρονικές Υποστάσεις ;
4. Εάν ο x – Υπόσταση Αρνείται το Εἶναι και Αρνείται και το Γίγνεσθαι (όχι
Α→Β - Εἶναι, όχι Α ↔ Β - Γίγνεσθαι και x όχι Α → Β, όχι Α ↔ Β) τότε το x
αποτελεί την άρνηση στην άρνηση της διαλεκτικής Πορείας. Αρνείται και
το Σχέδιο και το Χρώμα. Αρνείται και τον Ρυθμό της Ευθείας (του Εἶναι) και
τον Ρυθμό της Καμπύλης (του Γίγνεσθαι) σαν αρνητική συνέχεια,
διαλεκτική ο ένας του Άλλου. Αρνείται και τα ψυχρά χρώματα (του Εἶναι)
και τα θερμά, πύρινα (του Γίγνεσθαι). Καταστρέφει και την Δομή σαν μια
αλυσίδα Αρνήσεων που εγγυώνται την Διαλεκτική Συνέχεια.
Εδώ δεν πρόκειται για διάφορο, όπως η απαρχής, μη προσδιορίσιμη
 υπόσταση. Πρόκειται για μια άρνηση του Γίγνεσθαι που με την σειρά του
αρνείται το Εἶναι. Πρόκειται για το Άμορφο σαν μια τέλεια, Απόλυτη
Άρνηση και η υπόστασή του θέλουμε να περάσει διαλεκτικά σε ύπαρξη, σε
προσδιορισμούς, σε θέση, χωρίς ωστόσο να μπορούμε να ανιχνεύσουμε
που ποιοτικά θα οδηγήσει. Θα οδηγήσει σε νέους Κοσμικούς Ρυθμούς,
πρωτόφαντους; Θα ξεπεραστούν οι παλαιοί; Το μόνο που στηρίζει την
θέλησή μας είναι το ότι θα κινηθούμε διαλεκτικά, μετά από μια μακρά
πορεία καταστροφής των πάντων, ξεκινώντας από την Απόλυτη Άρνηση,
που αν αμφισβητήσουμε την διαλεκτική μας, θα αποβεί στείρα.
Με το Άμορφο καταλήγοντας στο τέλος μιας μακράς πορείας,
ξαναγυρίζουμε στο θετικά διακείμενο, Άμορφο της Αρχής. Κάναμε ένα
κύκλο μεταμορφώσεων. Το σίγουρο είναι ότι ξαναμπαίνουμε σ΄ ένα νέο
Κύκλο.
5. Θα ξαναβρεθούμε με τον πηλό και με την φωτιά στα χέρια, σαν τον
Νεολιθικό Κεραμουργό.
Αλλά αυτός ο πηλός θα είναι το νέο υλικό που θα ανανεώσει, που θα
οδηγήσει από την Αποδόμηση στην Αναδόμηση (DECONSTRUCTION)
(RECONSTRUCTION);
Και η νέα φωτιά – «ενέργεια;» - τις υπάρξεις. Τι κατηγορούμενα θα δώσει
στην ελεύθερη μεταβλητή «x»; Ποιος θα είναι ο νέος Χώρος που θα κινηθεί
ο «x»; Αλλά τι είναι αυτός ο «x»; Είναι μία υπόσταση που μπορεί να
κινηθεί στην Απόλυτη Άρνηση, την έλλειψη κάθε κατηγορουμένου, την
έλλειψη κάθε προσδιορισμού.
6. Καταστρέφοντας την Δομή, την STRUCTURA της Μορφής οδηγούμαστε
στο Άμορφο; Πως μπορούμε από ένα Άμορφο που όλο και διευρύνεται να
οδηγηθούμε σε νέες Δομές;
Αλλά το Ιστορικό Γίγνεσθαι του γενικευμένου Πλαστικού χώρου περιέχει
μορφές που εξελίχθηκαν, όντας διαλεκτικά αντίθετα. Στην αρχαϊκή περίοδο
του Βυζαντίου, η Βασιλική παρά τον έντονο συμβολισμό της θριαμβικής
πορείας προς την κόγχη, δεν ολοκληρώνει την γενική συμβολική Δομή της
διατηρώντας το ξυλεπίστεγο.
Η νέα Δομή, το Κιβώριο θα προκύψει οργανικά όταν ολοκληρωθεί ο
συμβολισμός του Δόγματος και αντανάκλασή του γίνει η Βασιλική μετά
τρούλλου.
Έτσι στην Παλαιοχριστιανική περίοδο, εκείνο που ενεργοποιεί την νέα
Μορφή, το DECONSTRUCTION, είναι η Ιδεολογικά αναγκαία μορφή, ως
κατηγορία στην εξέλιξη της Γενικής Μορφής. Το Άμορφο στην Βασιλική
παρουσιάζεται στην ξύλινη στέγη εσωτερικά.
Ωστόσο το νέο υλικό και ο νέος τρόπος κατασκευής δίνουν την αρχή για
την Σύγχρονη Αρχιτεκτονική. Οι γυμνές μορφές του Πουρισμού των αρχών
του αιώνα είναι τα διαλεκτικά αντίθετα των μορφών του τελευταίου
Εκλεκτικισμού. Κι αυτό το διακρίνει και ο LeCorbusier στις «αρχές» του.
Στην Μοντέρνα Αρχιτεκτονική δημιουργεί νέες Δομές με βάση την νέα
τεχνικά αναγκαία μορφή του υλικού και του τρόπου κατασκευής του.
Στην εντελώς σύγχρονη εποχή, στο Μετα – μοντέρνο κίνημα, οι
θεμελιωτές του διδάσκουν την επιστροφή στα διάφορα ιστορικά στυλ,
άλλων εποχών σε ελεύθερη και δημιουργική εφαρμογή τους. Έτσι το
δομημένο περιβάλλον άρχισε να διαμορφώνεται με βάση έναν νέο
Εκλεκτικισμό του Ιστορικού στυλ, εμπλουτισμένο με μερικά επί μέρους
διαλεκτικά αντίθετα, καθώς και με το DECONSTRUCTION.
Η καλλιτεχνικά αναγκαία μορφή των ιστορικών στυλ, του νέου ιστορικού
Εκλεκτικισμού, που αντιμάχεται το Διεθνές στυλ των Μοντερνιστών, είναι η
κινητήριος δύναμη για την αναδιάρθρωση της Μορφής του
Αρχιτεκτονήματος.
Σαν συμπέρασμα θα μπορούσαμε να οδηγηθούμε στην διαπίστωση πως
οι νέες Μορφές, ή RECONSTRUCTION, δεν θα γίνει με νέες Δομές, αλλά
με νέες επί μέρους αναγκαίες μορφές, κατηγορίες της Γενικής Μορφής.
Το νέο υλικό, η νέα ιδεολογία, η νέα καλλιτεχνική αντίληψη, μπορούν να
επηρεάζουν την Υπόσταση της Μορφής, ώστε να προκύψουν στον
Πλαστικό χώρο νέες μορφές. Με την Αποδόμηση, την συνειδητή
καταστροφή της Δομής (προσδοκώντας σε μια Αναδόμηση)
καταστρέφουμε μόνο ένα μέρος της Μορφής, ίσως το πιο σημαντικό αλλά
ποτέ ολόκληρη την Μορφή.
Και η Γενική Μορφή έχει σαν κατηγορίες την Λειτουργικά αναγκαία μορφή,
την τεχνικά αναγκαία Μορφή, την καλλιτεχνικά αναγκαία Μορφή, την
κοινωνικά, ιστορικά, οικονομικά, αναγκαία Μορφή, ή οποιαδήποτε άλλη
στην οποία θα μπορούσε να μας οδηγήσει.
Για να οδηγηθούμε σε μια αποδόμηση, στην πλήρη καταστροφή των επί
μέρους αναγκαίων μορφών, στην καθολική επικράτηση του Άμορφου,
στην αρχή καταστρέψαμε την κανονικότητα, μετά τα φέροντα και τα
φερόμενα και τέλος η τεχνολογία μας επέστρεψε την καταστροφή του
Κατασκευαστικού Συστήματος. Αλλά θα μπορέσουμε να καταστρέψουμε
την Ιδεολογικά αναγκαία Μορφή, τώρα, την εποχή του τέλους των
Ιδεολογιών; Ή η νέα Ιδεολογία θα εγκολπωθεί το Άμορφο, εφόσον η
Οικονομικά αναγκαία Μορφή δεν καταστρέφεται, εφόσον το καλλιτέχνημα
οδηγείται στην ευρύτερη περιοχή παραγωγής Δομημένου περιβάλλοντος,
στην παραγωγή οικονομικών αξιών;
Για να ξεπηδήσει το νέο οδηγούμεθα στην Καταστροφή, στο Άμορφο.
Οδηγούμεθα στο Μηδέν, στο Τίποτε, καθόσον το Εἶναι βρίσκεται στην
Λήθη, κι όχι στην Α – λήθεια. Αλλά το παιχνίδι είναι επικίνδυνο. Μαζί με το
ποιούμενο μπορεί να καταστρέψουμε και το ποιείν.
Στο Άμορφο το Εἶναι μεταπίπτει στο Τίποτε. Και με το Λογικό ορισμό, που
δώσαμε το Άμορφο αρνείται το Εἶναι, το Άμορφο αρνείται το Γίγνεσθαι.
Στην μετάπτωση γενικότερα του Εἶναι σαν μες – στην Ιστορία Εἶναι , το
Εἶναι οδηγείται στο Τίποτε. Αυτή είναι η γενικότερη θεώρηση του Εἶναι,
που την διαπιστώνουμε στα επιμέρους.
Έτσι το Άμορφο στην Κβαντομηχανική έγινε Αβέβαιο και Απροσδιόριστο.
Η ύλη ανιχνεύεται με το πιθανόν που στέκεται μεταξύ του δυνατού και του
Πραγματικού. Το αίτιο – αιτιατό παύει να ισχύει. Σιγά – Σιγά πέφτουν όλα
τα παλιά ιστορικά a priori χωρίς να ξέρουμε με τι να τα αντικαταστήσουμε.
Το Εἶναι στο Τίποτε. Και εμείς γιγνόμεθα μες στην ιστορική διάστασή μας
άμορφοι ως προς το Τίποτε.
Πότε θα έλθει η νέα οντικοποίηση του Εἶναι μες – στην Ιστορία; Πότε θα
οδηγηθεί στην Α – λήθεια;
Καταστρέφοντας μορφές του Εἶναι ως Παρείναι Γιγνόμεθα ως τα άκρα.
Και όταν θα έχουν καταστραφεί όλα θα Γιγνόμεθα απέναντι σ΄ ένα Τίποτε
σαν ηλίθιοι θεοί.
Το Εἶναι εκδικείται. Συντρίβει.