Αρ.

Φύλλου 12
URL: http://diadromespress.blogspot.com
e-mail:diadromes.byron@gmail.com

Διανέμεται Δωρεάν ΜΗΝΙΑΙΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΟΡΓΑΝΟ ΓΕΝΙΚΩΣ

2. Σημείωμα έκδοσης - Μαύρο Πρόβατο 10. Φράχτες παντού

3. Τείχη - Βλέποντας το χρόνο να περνά
4. Τα κεφτεδάκια - Υπατία
5. Δασαρχείο Υμηττού
6. Φραγμοί στη γνώση & στη ζωή
7. Επιστολές
8-9. Οι συντάκτες των Διαδρομών και οι μπάρες
11. Τρεις κηδείες και ένας γάμος
12. Κάτσε κάτω από τη μπάρα- Λέξεις...
13. Ποτέ μη κόβεις τα νύχια σου Παρασκευή
14. Μουσικές Διαδρομές - Δρομολόγια
15. Ποιήματα σκέψεις & λόγια...
16. Καλλιτέχνες του Βύρωνα
 Αρ. Φύλλου 12
2

Μάντρες, συρματοπλέγματα, τείχη, φράκτες, μπάρες, κάγκελα. Όλα φτιαγμένα

από τον άνθρωπο. Τα μακρά τείχη της αρχαίας Αθήνας, τα Θεοδοσιανά της Πόλης, η “μά-
ντρα” του Μεσολογγίου. Να κρατήσουν κάποιους απ΄ έξω και να μας προστατέψουν, καταπώς το ερμη-
νεύει η ιστορία, από τους εχθρούς.
Μα και άλλα, που φτιάχτηκαν για να “προστατέψουν” τους μέσα από τον εαυτό τους, από το ταξίδι στο όνειρο.
Έλεγαν πως είναι και αριστεροί παναθεμά τους.
Όλα έπεσαν, είτε από τους έξω, είτε από τους μέσα, αλλά έπεσαν.
Όμως δεν μάθαμε. Συνεχίζουμε να πιστεύουμε στα τείχη και στα κάγκελα. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, στο Ισρα-
ήλ, στο Γιβραλτάρ και σε λίγο και ΄δω. Ο χορτάτος δυτικός κόσμος νομίζει πως έτσι θα καθαρίσει.
Η φτώχεια, η πείνα, οι πόλεμοι, οι φυσικές καταστροφές από το βιασμένο κλίμα, θα ωθούν όλο και πε-
ρισσότερο στην απελπισία και την απόγνωση την ανθρώπινη ύπαρξη. Η διαλυμένη αξιοπρέπεια,η
μάχη για τη ζωή που πολλές φορές χάνεται στο “ταξίδι”, οι ψυχές που εκλιπαρούν τη
στοργή και την αλληλεγγύη, θα μας κτυπούν καθημερινά την πόρτα.
Όσο αυτά παραμένουν άλυτα, τόσο οι μπάρες θα μεγαλώνουν
στα σύνορα αλλά και μέσα μας

ΜΑΥΡΟ ΠΡΟΒΑΤΟ
Ο Emet Aziz ήταν 44 χρονών, Αιγύπτιος στην καταγωγή, κόπτης
στο Θρήσκευμα.Είχε έρθει μετανάστης στην Ελλάδα από το 1992.
Δούλεψε σε οικοδομές, σε συνεργείο αυτοκινήτων, φαναρτζίδικο και
σε άλλες εργασίες. Τα τελευταία 10 χρόνια καθάριζε τζάμια σε διάφορα
συνεργεία άλλοτε με αυτασφάλιση, το τελευταίο διάστημα μάλλον
ανασφάλιστος.
Ήταν παντρεμένος, πατέρας 3 παιδιών και η σύζυγός του είναι εγκυμονούσα
και περιμένει το τέταρτο παιδί τους. Η οικογένειά του ζει πλέον στην Αίγυπτο
σε μια πόλη 250 χιλιόμετρα περίπου Βόρεια του Καϊρου.
Σκοτώθηκε την Κυριακή 19 Δεκεμβρίου πέφτοντας στον ακάλυπτο από
τον τρίτο όροφο του κτηρίου όπου στεγάζονται υπηρεσίες του Υπουργείου
Εργασίας. Η κηδεία του πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη 23 Δεκεμβρίου
2010 στο χωριό του. Θα αναρωτιέστε γιατί επέλεξα τον Emet Aziz για μαύρο
πρόβατο ετούτη τη φορά. Πρώτα από όλα γιατί ένιωσα μια μεγάλη ενοχή κάτι
σαν να κουβάλησα τις τύψεις όλης της κοινωνίας που στον 21ο αιώνα έχει
επιστρέψει σε ένα νέο
τ ύ π ο δουλεμπορίου και το
βασικότερο αρνείται να το δει σαν
τέτοιο. Αναπτύσσονται θεωρίες και
γράφονται κείμενα επί κειμένων για τους
μετανάστες που δημιουργούν προβλήματα
στην χώρα μας, που τους χρεώνουμε την
εγκληματικότητα, την βρωμιά και την δική
μας ανασφάλεια. Και τα εργατικά ατυχήματα που τους
στοιχίζουν την ζωή δεν απασχολούν τις ήρεμες συνειδήσεις μας γιατί απλά
είναι δικαιολογημένες απώλειες του ακήρυχτου πολέμου. Ας αφήσουμε λίγο
την σκέψη μας να μαζέψει όλα τα κομμάτια του πάζλ των ημερών. Η κυβέρνηση
στήνει νέο τείχος για να εμποδίζει την είσοδο μεταναστών. 2ΟΟ μετανάστες
ξεκινούν απεργία πείνας για να αποκτήσουν νόμιμα χαρτιά παραμονής. Οι
πολίτες του Αγίου Παντελεήμονα και όχι μόνο ανησυχούν, αγανακτούν με την
δική τους φτώχεια και στοχοποιούν τους πιο αδύναμους. Ο κ. Μιχαλολιάκος
και οι όμοιοι του βρίσκουν ευκαιρία να εκκολάψουν το νέο αυγό του φιδιού
και να μας κάνουν να ξεχάσουμε ότι πρόκειται για ανθρώπους που φυσικά
θα ήθελαν να μείνουν στην πατρίδα τους, μαζί με τους συγγενείς και τους
φίλους τους. Ξεχνάμε ότι με την μεγάλη οικονομική κρίση που βιώνουμε κάθε
μέρα ετοιμάζουμε την νέα γενιά των δικών μας μεταναστών που φυσικά δεν
θέλουμε να αντιμετωπιστούν με ρατσισμό, να δουλεύουν ανασφάλιστοι και
με λιγότερα δικαιώματα από τους κατοίκους των αντίστοιχων χωρών. Αυτό
που θέλω να πω με όλα ετούτα είναι πως πρέπει να γίνουμε πιο απαιτητικοί
από αυτούς που ασκούν την επίσημη μεταναστευτική πολιτική και να
απαιτήσουμε να δοθούν πραγματικές λύσεις με σεβασμό στα ανθρώπινα
δικαιώματα. Το μυαλό μας όμως οφείλουμε να το κρατήσουμε καθαρό και
να σκεφτόμαστε πίσω από την είδηση. Πίσω από την είδηση του εργατικού
ατυχήματος του Αζίζ υπήρχε ο άνθρωπος ο εργατικός, ο ταλαιπωρημένος, ο
ημιπαρόανομος, ο απόβλητος, ο μη ενσωματωμένος, ο αόρατος, αυτός που
προσπαθούσε να ζήσει την οικογένεια του που για να είμαστε ειλικρινείς για
καμιά από αυτές τους τις ιδιότητες δεν έπρεπε να βρεθεί στο κενό.
URL: http://diadromespress.blogspot.com
e-mail:diadromes.byron@gmail.com
3
...στην Κοινωνία

Τείχη
Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.
Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη•
διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
Α όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.
Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Ανεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
Σκηνή 1
Το ακούσαμε και αυτό. Και φρίξαμε. Στην κατασκευή ενός φράχτη, μήκους 12,5
χιλιομέτρων, στην περιοχή της Βύσσας θα προχωρήσει η ελληνική πολιτεία, σε
μία προσπάθεια να βάλει «φρένο» στην εισροή μεταναστών από τα χερσαία
σύνορα Ελλάδας-Τουρκίας. Φρίξαμε γιατί η χώρα μας γκρέμιζε τα τείχη της
πόλης για να τιμήσει τους Ολυμπιονίκες της, στο συλλογικό μας ασυνείδητο
κυριαρχούν -παρόλο τον εκμαυλισμό μας τα τελευταία χρόνια- ο σεβασμός στην
διαφορετικότητα, το πνεύμα το ανυπότακτο, το ταξίδι κυριολεκτικά και μεταφορι-
κά. Η ίδια χώρα είναι που διαθέτει εκατομμύρια ομογενείς σπαρμένους σε όλο
τον κόσμο, που καμαρώνει γιατί σε κάθε απομακρυσμένη γωνιά του πλανήτη
βρίσκεται και ένας Έλληνας, η ίδια χώρα δια των νομίμων εκλεγμένων κυβερνώ-
ντων της, ανακοινώνει τις προδιαγραφές του φράχτη με μεγάλους σιδερένιους
δοκούς τοποθετημένους χιαστί, ύψους περίπου 2,5 μέτρων και προσαρμοσμέ-
νες σε αυτούς τρεις σειρές, η μία πάνω στην άλλη, μεγάλα και κυκλικά αγκαθω-
τά συρματοπλέγματα. Σε συγκεκριμένα σημεία θα τοποθετηθούν και θερμικές
κάμερες για τον εντοπισμό των δουλεμπόρων και των οικονομικών μεταναστών.
Οι αντιδράσεις φορέων της περιοχής, της διεθνούς αμνηστίας και απλών αν-
θρώπων δεν έλαβαν φυσικά καμία δημοσιότητα. Για μια ακόμη φορά δεν ακού-
γονται οι φωνές που μιλούν για την αναποτελεσματικότητα του μέτρου, μιας και
οι «λαθρέμποροι του ονείρου» απλά θα συνεχίσουν το «έργο» τους και απλώς
θα μεταφέρουν και θα αφήνουν τους μετανάστες στην παρέβρια περιοχή, κι όχι
στα χερσαία σύνορα. Και αρχίσανε και στα δικτυακά blogs αστειάκια «μήπως
παιδιά δεν το φτιάχνουν για αυτούς που έρχονται αλλά για να μην φύγουμε εμείς
όταν θα το θέλουμε;». ερώτημα είναι στην περίπτωση σαν αυτή του Δημοσθένη τι μπορεί να συμβεί
με τον κάθε ανύποπτο νέο που δεν έχει πίσω του καμιά συλλογικότητα να τον
Σκηνή 2 στηρίξει πρώτα από όλα κοινωνικά και ηθικά και σε επόμενο επίπεδο να φέρει
Η αντιτρομοκρατική στήνει επιχειρήσεις στις οποίες σε ρόλο τρομοκράτη η ίδια, το θέμα στην δημοσιότητα και να απαιτήσει να σταματήσει ο αυταρχισμός και η
καταλύει κάθε έννοια δικαιώματος για τα άτομα που συλλαμβάνει ως ύποπτα. τρομοκράτηση των πολιτών ενεργών και μη.
Φορμίωνος ώρα 4.30 το απόγευμα. Άντρες οπλισμένοι και χωρίς κανένα διακρι-
τικό στα ρούχα τους «απαγάγουν» τον Δημοσθένη Παπαδάτο φίλο και σύντρο- Αυτές οι δυο σκηνές φαινομενικά άσχετες μεταξύ τους απλά μου έδωσαν την
φο μας ως ύποπτο και τον οδηγούν με όλο το πακέτο προσφορών τους ξύλο, αφορμή για να σκεφτώ πόσο ανελαστικά είναι τα όρια της δημοκρατίας μας
βρισιές, χειροπέδες, στον 12ο όροφο της ΓΑΔΑ όπου τον υποβάλουν σε μια νέα και πόσο ελαστικές οι συνειδήσεις μας. Ξαναδιάβασα με μανία το ποίημα του
σειρά ψυχολογικών βασανιστηρίων μέχρι να διαπιστώσουν κανά δίωρο μετά Καβάφη και αφέθηκα να νιώσω αυτό το «Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών
ότι απλά έκαναν λάθος. Και τον αφήνουν ελεύθερο χωρίς κανένα ίχνος μετα- ή ήχον. Ανεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.» Είναι καιρός να ξανα-
μέλειας, χτίζοντας και ένα πλέγμα επικοινωνιακών υπονοούμενων ότι υπήρχε σκεφτούμε όλοι τι είναι αυτό που τους λείπει ακριβώς, η συναίνεση ή η ψυχή
και «κάποιος λάκκος στη φάβα» με αφορμή την ταυτότητα που είχε βρει στον μας;
δρόμο λίγη ώρα πριν την απαγωγή του. Και για την φιλήσυχη κοινωνία μας το Πόπη Σταυροπούλου

ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΝΑ ΠΕΡΝΑ

Μετά από τριάντα χρόνια ευημερίας η κοι-
νωνία μας φαίνεται πιο κλειστή, πιο φοβισμένη, πιο
απόλυτη. Είμαστε καχύποπτοι, αντιστεκόμαστε σε
κάθε αλλαγή, προτιμούμε το αδιέξοδο από οποιαδή-
ποτε λύση.
Ίσως φταίει το γεγονός ότι τόσα χρόνια δε
λύσαμε κανένα πρόβλημα, κλειστήκαμε στο φρούριό
μας, υψώνοντας τα τείχη και βουλώνοντας τα αυτιά.
Καλλιεργήσαμε την ηττοπάθεια και τον συμβι-
βασμό. Πέσαμε στην παγίδα του αδιέξοδου.
Τώρα αλλάζουν όλα με τέτοια ταχύτητα , που
χάνεις τον προσανατολισμό σου. Σήμερα που μοι-
άζει ο ελληνικός λαός να μην ακούει τους «σοφούς»
να εξιστορούν τις ντροπές του, πρέπει να ανακτή-
σουμε τη χαμένη αισιοδοξία μας.
Απαιτούνται υπερβάσεις στις συμπεριφορές
, στις νοοτροπίες, ανατροπές στη στάση αντιμετώ-
πισης των πραγμάτων. Μπορούμε και επιβάλλεται
να ξεπεράσουμε κάθε περιορισμό, αρκεί να αντι-
μετωπίσουμε τα προβλήματα με θέληση και χωρίς
παρωπίδες.
Υπάρχουν άπειροι τρόποι . Πρέπει να ανοί-
ξουμε νέα μονοπάτια, να ανακαλύψουμε άλλους
τρόπους σκέψης, να ανατρέψουμε δεδομένα και
να αναλύσουμε τα προβλήματα από άλλες οπτικές
γωνίες , να ξορκίσουμε όλα τα ιδεολογήματα, που
προέκυψαν ανά καιρούς. Είναι απλό και δύσκολο
ταυτόχρονα.
Τελικά το θέμα κάθε είδους περιορισμού είναι,
όπως πάντοτε, πολιτικό αγαπητοί μου διαδρομιστές.
Δεν υπάρχει ένας δρόμος και μια λύση.
Ο φόβος που κυριαρχεί πάντα στην αν-
θρώπινη φύση μας κάνει να αμφισβητούμε , να αμ-
φιβάλλουμε και να υψώνουμε συνεχώς τείχη. Αυτό
ακριβώς εκμεταλλεύεται το κοινωνικό σύστημα, για
να μην το αμφισβητούμε.
Ο νους, όμως, σε όλη την ανθρώπινη ιστο-
ρία έχει αποδείξει ότι καταφέρνει να ξεπερνάει κάθε
είδους εμπόδια. Γιατί να βάλουμε όρια σε κάτι που
μοιάζει φτιαγμένο να ξεπερνάει τα όρια; Άλλωστε τα
όρια γι αυτό το λόγο ακριβώς υπάρχουν, για να τα
ξεπερνάς.
Όταν όμως τα ξεπεράσεις, φαίνεται να συσπει-
ρώνονται αυθόρμητα μικρά ρεύματα για να τιμωρή-
σουν τους αρνητές.
Τα θαύματα πιστεύω ότι προκύπτουν από κο-
ρυφαία υπέρβαση των ορίων από έναν λεοντόκαρ-
δο, που δε φοβάται «να ανταγωνιστεί τα ουράνια και
να καεί από το φως των αποκαλύψεων».
Ας γκρεμίσουμε τα τείχη. Δεν ξέρω τι θα
βγει. Παρ’ όλα αυτά πρέπει να καλωσορίσουμε το
νέο με ενθουσιασμό.
Β. Πάγκαλος
 Αρ. Φύλλου 12
4
...στην Κοινωνία

Πάντα θεωρούσα τα κεφτεδάκια της γιαγιάς μου τα νοστιμότερα και τα πιο με- ενέργειας και τώρα είμαι
ζεκλίδικα. Καλοτηγανισμένα με μπόλικο κρεμμύδι και σκορδάκι, μικρά στο μέγε- συνταξιούχος. Ε ρε γλέ-
θος, να πηγαίνουν με τη μία στους αισθητήρες της γεύσης. Για συνοδεία είχαμε ντια. Τι ήθελα και το ΄πα;
το ουζάκι τότε. Η γιαγιά όμως μας άφησε χρόνους και μαζί και τα κεφτεδάκια Έγινε της αλεπούς ο θά-
της. Όχι πως δεν βρήκα στο πέρασμα των χρόνων εναλλακτικές λύσεις, αλλά νατος. Δεητζής δηλαδή.
να ρε παιδί μου εκείνα ήταν το κάτι άλλο. Ναι. Α ρε κοπανατζήδες,
Σήμερα λοιπόν που είναι της μόδας το τσίπουρο και τα απανταχού καφενεία βολεμένοι, παίρνετε ένα
γίνανε και μεζεδοπωλεία, μπορεί να σταθείς τυχερός και να πέσεις σε καλούς σκασμό λεφτά, μας έχετε
μεζέδες ενίοτε δε και σε καλά κεφτεδάκια. Να λοιπόν που τα κεφτεδάκια της ταράξει στις απεργίες.
Μαρίας μας έφεραν στο τραπέζι του καφενείου της για “ένα” τσίπουρο. Στρογγυ- Να καταργηθεί η μονιμό-
λοκαθίσαμε λοιπόν ένας τζαμάς, ένας αλουμινάς, ένας “ειδικός” στις αποφράξεις τητα, να καταργηθεί το
και ένας συνταξιούχος σήμερα πια του ΙΚΑ . Η κουβέντα πολύ γρήγορα έφτα- εφάπαξ, να καταργηθεί
σε στα προβλήματα που έχει φέρει η τρισκατάρατη κρίση. Μια κρίση θα έλεγα η απεργία, που κόβετε το
πρώτα απ΄ όλα αξιών που μας έχει σβερκωθεί εδώ και καιρό και μετά η οικο- ρεύμα στον κοσμάκη και το Κολωνάκι το αφήνετε απ΄ έξω. Κοιτώντας για τελευ-
νομική και πολιτική που κάνανε την εμφάνιση τους τελευταία. Τέλος πάντων για ταία φορά τα κεφτεδάκια προσπάθησα να εξηγήσω για το δικαίωμα στην απερ-
τα κεφτεδάκια όμως ήρθαμε. Αμ δε. Η πρώτη μπαταριά έσκασε και βρόντηξε. Οι γία, τι σημαίνει βαρέα και ανθυγιεινά, ότι η ΔΕΗ δεν είναι δημόσιο και ζει από
δημόσιοι υπάλληλοι είναι τεμπέληδες. Όπα. Γιατί ρε φίλε; Γιατί ο κουνιάδος μου τους δικούς της πόρους. Άσε τη σάλτσα. Εμείς μπορούμε να απεργήσουμε; Όχι
ο Τρύφωνας που δουλεύει στο δήμο μετά τις 10 πίνει μπύρες. Και ΄μεις πίνουμε Εμείς μπορούμε να πάρουμε εφάπαξ; Όχι. Εμείς πληρωνόμαστε βρέξει χιονίσει;
τσίπουρα. Ναι αλλά εμείς χάνουμε το μεροκάματο. Ποιο μεροκάματο; αφού το Όχι. Ε τότε να κοπούν όλα.
μαγαζί σου είναι ανοικτό απέναντι. Ξέρετε τώρα. Αυτό το πάμε απέναντι για ένα Ξανά προσπάθεια να εξηγήσω ότι έτσι που το πάμε στο τέλος όλοι θα βγούμε
τσίπουρο. Ε, αυτό. Δεύτερη μπαταριά. Οι δημόσιοι υπάλληλοι πατώσανε οικο- χαμένοι. Ξανά παρατηρήσεις για να κάνουμε ησυχία και τα κεφτεδάκια να κρυ-
νομικά τη χώρα. Όπα. Γιατί ωρέ αδέρφια; Γιατί είναι πολλοί. Μα, σε αναλογία ώνουν στο τραπέζι.
είναι από το χαμηλότερο ποσοστό στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ναι αλλά παίρνουν Δεν άντεξα άλλο. Δεν κατέφερα να συνεχίσω. Με τα νεύρα τσατάλια σηκώθη-
πολλά. Μα μόνο το 10% του ελλείμματος οφείλεται σε δημόσιες δαπάνες και το κα, αποχαιρέτησα τους “αγανακτισμένους πολίτες”, τα κεφτεδάκια της Μαρίας,
50% σε φοροδιαφυγή Ναι αλλά παίρνουν και εφάπαξ. Και σένα τι σε χαλάει; τίναξα τη σάλτσα και βγήκα έξω. Στο κεφάλι μου γύριζαν όλα ανακατεμένα; Το
Γιατί εγώ δεν παίρνω. να έχεις άγνοια για κάτι δεν είναι κακό, τo να μην θέλεις ν΄ ακούσεις όμως;
Εδώ άρχισε να χαλάει το κλίμα και να έρχονται τα πρώτα σύννεφα μαζί με Τα κατάφεραν να μας βάλουν να φαγωθούμε; Και ποιος θα βγει κερδισμένος;
τις παρατηρήσεις να κάνουμε σιγότερα από τους υπόλοιπους θαμώνες. Ζήτησα Ποιος αλήθεια πιστεύει ότι θα σωθεί άμα ψοφήσει ο γάιδαρος του γείτονα; Μου
συγγνώμη και ταυτόχρονα άλλη μια μερίδα κεφτεδάκια. Όπως σας προείπα η ΄ρθε στο μυαλό η παροιμία “Της στραβής ψ@λής οι τρίχες της φταίνε”. Για τρα-
Μαρία τα φτιάχνει πολύ ωραία. Σκέφτηκα ότι θα μας συνεπάρει η μοσχοβολιά βάτε στον καθρέφτη και θα μας δοθεί ξανά η ευκαιρία. Μόνο να ξέρετε την άλλη
τους και θα αλλάξουμε κουβέντα. Αμ δε. Τα κεφτεδάκια στη μέση του τραπεζιού φορά δεν θα την γλιτώσουν τα κεφτεδάκια. Αν θα τη γλιτώσουμε εμείς; από μας
να μου σπάνε τη μύτη και ΄μεις το βιολί μας. εξαρτάται.
Εσύ τι δουλειά κάνεις; Εγώ δούλεψα σε σταθμούς παραγωγής ηλεκτρικής Κείμενο-φωτό Γιώργος Τζανίνης

ΥΠΑΤΙΑ
Κάθε μέρα, κάθε ώρα περιμένουμε ν’ ακούσουμε στα
δελτία του Κόκκινου τα τελευταία νέα από την «Υπα-
τία». «Το κτίριο της οδού Υπατίας» είπε ο Ανδρέας
Λοβέρδος στην περιβόητη συνέντευξη τύπου, όπου
το χαρακτήρισε «βόμβα λοιμώξεων για τη δημόσια
υγεία». Λες και μιλούσε για τη γιάφκα της οδού
τάδε…
26η μέρα απεργίας πείνας με τα λιποθυμικά επει-
σόδια να αυξάνονται στο κτίριο «Υπατία». Χτες, με-
τανάστης κατέρρευσε την ώρα που μίλαγε ζωντανά
στον αέρα, από το κτίριο «Υπατία». Υπάρχει ανάγκη
για διαθέσιμα αυτοκίνητα στην «Υπατία».
Υπατία. Ακούγοντας αυτό το όνομα θυμάμαι αυτόμα-
τα, συνειρμικά την κυρία Υπατία που είχε το ουζερί
στην περιοχή «Κουρέντι» στη Χαλκίδα όταν ήμουνα
παιδί. Από τότε δεν είχα ξανακούσει αυτό το όνομα.
Μετανάστες ήταν κι εκείνοι, επαναπατρισθέντες από
την Νότια Αφρική, Γιοχάνεσμπουργκ νομίζω. Όχι
δεν είχαν κάνει λεφτά.
Εγώ τους γνώρισα όταν ήμουν περίπου 7 χρονών.
Με την κόρη τους ήμουνα συμμαθήτρια. «Πάμε στης
Υπατίας» έλεγαν οι μεγάλοι… Ήταν τον καιρό που
οι γονείς μας, ε, δεν το πολυσκεφτόντουσαν το τα-
βερνάκι, πόσο μάλλον ένα ταβερνάκι της γειτονιάς.
Εγώ, δεν ήθελα και τόσο να πηγαίνω. Ένιωθα άβο-
λα να με σερβίρει η συμμαθήτριά μου, που παιδάκι
βοηθούσε στο μαγαζί.
Ναι ήταν μετανάστες, επαναπατρισθέντες και όχι
δεν είχαν καταφέρει να ενταχθούν πλήρως στη μι-
κρή κοινωνία μας, τότε. Θυμάμαι η κυρία Υπατία και
ο άντρας της ήταν άνθρωποι κλειστοί, λίγο απόμα-
Η κυρία Υπατία δε ζει πια. Έχει πεθάνει αρκετά χρό-
κροι, ίσως λίγο θυμωμένοι ή απογοητευμένοι. Όσο
νια τώρα. Πέθανε νέα, χτυπημένη από τον καρκίνο
για τα παιδιά τους, όταν ήρθαν στο σχολείο μας, για
και νομίζω όχι δικαιωμένη από τη ζωή της, από τους
μας ήταν «ξένοι». Ο γιος μεγαλύτερος – στην ηλικία
προσωπικούς της αγώνες. Γιατί ήταν αγωνίστρια.
του αδερφού μου, η κόρη μια ηλικία και μια τάξη με
Η άλλη «Υπατία» που γνώρισα αυτές τις μέρες, το
‘μένα. «Ζουλού», αυτό έγινε το παρατσούκλι τους.
κτίριο «Υπατία» στεγάζει μέσα του Αγώνα Ζωής και
Κάποιος από τους μεγαλύτερους το είπε κάποια
Αξιοπρέπειας. Μεγαλείο ψυχής και δύναμης από αν-
φορά, το τσίμπησαν μετά και οι μικρότεροι και στο
θρώπους που αποφασισμένοι, αψηφούν το θάνατο.
τέλος έμεινε και στα δύο παιδιά. Παρατσούκλι που
Και ευτυχώς συγκεντρώνει όλο και περισσότερη
τους το φώναζαν συχνά πυκνά˙ γιατί τα παιδιά εκτός
αλληλεγγύη. Όλο και πιο ενεργή υποστήριξη. Και
από αφέλεια και αθωότητα έχουν και σκληράδα με-
πρέπει η «Υπατία» να σημάνει και δικαίωση! Όχι
γάλη και πονηριά. Οι δάσκαλοι προσπαθούσαν να
μόνο μια προσωρινή λύση για τους απεργούς πεί-
το κόψουν αλλά ίσως - μάλλον –, δεν προσπαθού-
νας συνανθρώπους μας, αλλά απαρχή για πρωτο-
σαν αρκετά. Όχι δεν είχαν ενταχθεί.
βουλίες, με πρώτη την κατάργηση του απαράδεκτου
Αργότερα, το ουζερί το έκλεισαν και μετά δεν ξέρω
«Δουβλίνο ΙΙ»
και πολλά πράγματα.
Ειρήνη Μόκα
Ποιον ενδιαφέρουν οι συναισθηματικές αυτές και
ενοχικές ίσως αναμνήσεις μου; Δεν ξέρω.
URL: http://diadromespress.blogspot.com
e-mail:diadromes.byron@gmail.com
5
...στον Υμηττό

Ταραταντζούμ! που έχουμε ακόμα δασαρχεία είναι θαύμα.

Ταραταντζούμ!
Ιδρύθηκε Δασαρχείο Υμητ-
τού! Μια αδικία ετών αποκα-
θίσταται. Ο Τρελός μας απο-
λαμβάνει επιτέλους ισότιμη
θέση ανάμεσα στα υπόλοιπα
βουνά που περικλείουν το
λεκανοπέδιο. Ο Υμηττός απέ-
κτησε από 1-1-11 το ολόδικo
του Δασαρχείο, τον δικό του
Δασάρχη, τους δικούς του
δασοφύλακες.
«Δικαίωση για τις
προσπάθειες του Συνδέσμου
Προστασίας και Ανάπτυξης
Υμηττού (ΣΠΑΥ) και του Δή-
μου μας αποτελεί η δημιουρ-
γία δασαρχείου Υμηττού»
αναφέρεται στον διαδικτυ-
ακό τόπο του Κέντρου Προ-
στασίας Δασών & Φυσικού
Περιβάλλοντος (!!!) Βύρωνα.
Ο δήμαρχος Βύρωνα και πρόεδρος του ΣΠΑΥ, πιο μετριόφρων αλλά αρκετά
αισιόδοξος, δηλώνει ότι η ίδρυση του Δασαρχείου «ανταποκρίνεται σε ένα πά-
γιο αίτημα για το οποίο παλεύουμε εδώ και χρόνια. Το νέο δασαρχείο μαζί με
τα δύο δασονομεία θα συμβάλλει αποφασιστικά στην προστασία των δασικών
εκτάσεων του Υμηττού, ενώ παράλληλα θα αποσυμφορήσει και το δασαρχείο
Πεντέλης»
«Η κυβέρνηση, πιστή στις δεσμεύσεις της και με αταλάντευτη την προ-
σήλωσή της στις αρχές της αειφόρου ανάπτυξης και της προστασίας του πε-
ριβάλλοντος, ίδρυσε το Δασαρχείο Υμηττού.» θα μπορούσε να λέει το σχετικό
ρεπορτάζ στην κρατική τηλεόραση.
Ευτυχώς τέτοιες κορόνες δεν αλίευσα πουθενά. Μόνο μια δήλωση του
Ειδικού Γραμματέα Δασών στην «Καθημερινή»: «Πρόκειται για μια πολύ θετική
εξέλιξη. Σε συνδυασμό με το νέο προεδρικό διάταγμα για τον Υμηττό θα ισχυρο-
ποιήσει την προστασία του βουνού». Πολύ μετριοπαθής δήλωση, δεν βρίσκετε;
Κι είναι να αναρωτιέται κανείς γιατί μια τόσο σημαντική (λέμε τώρα…)
εξέλιξη περνάει στα ψιλά. Γιατί δεν έσπευσε η πολιτική ηγεσία του ΥΠΕΚΑ να
κομπορρημονήσει; Προφανώς γιατί γνωρίζουν ανάγνωση.
Διαβάζοντας λοιπόν, το σχετικό Προεδρικό Διάταγμα (ΠΔ 135/2010,
ΦΕΚ228/τ. Α’/27-12-10 για τους δύσπιστους), ανακαλύπτουμε το εξής ενδιαφέ-
ρον: Το Δασαρχείο θα στελεχώνεται με τον Δασάρχη, δυο δασοπόνους και 3
δασοφύλακες! Όποιος φαντασιωνόταν επιστήμονες δασολόγους να μελετούν τη
διαχείριση του δάσους, της χλωρίδας και της πανίδας του και στρατιές δασο-
φυλάκων και δασονόμων να οργώνουν το βουνό και να προλαμβάνουν τις αυ-
θαιρεσίες εν τη γενέσει τους, ας γυρίσει πλευρό. Για το (αν)αρμόδιο Υπουργείο
Εσωτερικών, όλα τα δασαρχεία της Αττικής θα πρέπει να έχουν την παραπάνω
στελέχωση. Και πολύ τους είναι. Στην εποχή του μνημονίου και της τρόικας, και
Όσο για τις αρμοδιότητες, εδώ το ΥΠΕΣ μας επιφυλάσσει μια ακόμα
έκπληξη. Το Δασαρχείο μας έχει ακόμα λιγότερες αρμοδιότητες από τα υπόλοι-
πα της χώρας, τα οποία επίσης χάνουν αρμοδιότητες. Φτάνει να αναφέρω ότι
το Τμήμα εκτέλεσης δασοτεχνικών έργων ΔΕΝ έχει την αρμοδιότητα εκτέλεσης
των δασοτεχνικών έργων (άρα και της διαχείρισης των πόρων του Πράσινου
Ταμείου-άλλη πονεμένη ιστορία αυτό).
Οι κακόπιστοι λένε ότι το εν λόγω νομοθέτημα είναι άλλο ένα βήμα προς την
απόλυτη αποδιοργάνωση της (δημόσιας) δασικής υπηρεσίας μέχρι της πλήρους
διάλυσής της. Οι καλοπροαίρετοι ανταπαντούν ότι απλώς οι συντάκτες του Π.Δ.
είναι εντελώς ηλίθιοι! Μη με ρωτάτε αν είναι καλύτερο να σε κυβερνούν φαύλοι
ή ηλίθιοι, δεν έχω απάντηση.
Βέβαια, από μόνη της η ύπαρξη δασαρχείου έστω και επαρκώς στε-
λεχωμένου, δεν αρκεί. Η δασική υπηρεσία εδώ και δύο δεκαετίες καρκινοβατεί.
Ουσιαστικά έχει καταργηθεί και δεν το ξέρει. Πέραν της αποδυνάμωσής της από
πλευράς προσωπικού και αρμοδιοτήτων και της πενιχρής χρηματοδότησής της,
μια σειρά νομοθετημάτων έχει αλλάξει το πλαίσιο προστασίας των δασών και
του φυσικού περιβάλλοντος γενικότερα. Ευτυχώς αντέχει ακόμα το άρθρο 24 του
Συντάγματος (για πόσο ακόμα;)
Κι όποιος γνωρίζει στοιχειωδώς οικολογία, αντιλαμβάνεται ότι όπου υπάρχει
πτώμα, μαζεύονται και τα όρνια.
Όσοι υποκριτικά θλίβονται με την απαξίωση της (δημόσιας, μην τον ξεχνάμε
αυτό) δασικής υπηρεσίας, ας μας πουν: Πόσα κονδύλια έχουν διατεθεί στην
κάθε αυτόκλητη και αυτοαποκαλούμενη «προστάτιδα του δάσους» οργάνωση
από τότε που η δασική υπηρεσία κατέβασε ρολά. Τι ποσά έχουν διαχειριστεί οι
Δήμοι και οι Νομαρχίες όλα αυτά τα χρόνια για έργα προστασίας των δασών και
τι έργα έχουν γίνει. Πόσο κοστίζουν οι εθελοντικές αναδασώσεις του ΣΚΑΪ και
τα εθελοντικά ποτίσματα του ΣΠΑΠ (όποιος τόσο καιρό νόμιζε ότι μας έρχεται
τσάμπα ο εθελοντισμός, να αναθεωρήσει άμεσα).
Και πόσοι από τους παραπάνω Ρομπέν των Δασών ετοιμάζονται να πάρουν
θέση στον Φορέα Διαχείρισης του Υμηττού (ο οποίος σταδιακά θα υποκατα-
στήσει τη δημόσια δασική υπηρεσία). Και για όσους δεν το γνωρίζουν, οι Φ.Δ
είναι Ν.Π.Ι.Δ. δηλαδή πρόκειται για ένα ακόμα βήμα προς την ιδιωτικοποίηση
των δασών.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η ίδρυση ενός ακόμα Δασαρχείου, χωρίς προσωπικό,
χωρίς αρμοδιότητες, χωρίς χρηματοδότηση, χωρίς ισχυρά νομικά εργαλεία και
το βασικότερο, χωρίς η ασκούμενη πολιτική να στηρίζει την προστασία του φυ-
σικού περιβάλλοντος, μόνο ως ανέκδοτο μπορεί να εκλαμβάνεται.
Επί του πιεστηρίου: Φημολογείται ότι το σχετικό Προεδρικό Διάταγμα θα τρο-
ποποιηθεί στο επόμενο διάστημα. Ενδεχομένως να γίνουν κάποιες βελτιώσεις,
ωστόσο η δασική πολιτική που ασκείται δεν αλλάζει, κι όταν αλλάζει είναι επί
το χείρον. Να το έχουμε αυτό υπόψη μας πριν αρχίζουμε να κόβουμε κορδέλες.
Νατάσα Βαρουχάκη
Δασολόγος

6
ΦΡΑΓΜΟΙ ΣΤΗ ΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΣΤΗ ΖΩΗ
«Νέος νόμος για σχολείο – πανεπιστήμιο»
Έχει πλέον γίνει αντιληπτό από όλους ότι η
Δημόσια παιδεία είναι ένας από τους μεγάλους
ΑΣΘΕΝΕΙΣ της κοινωνίας μας.
Με κυρίαρχα προβλήματα
- Την ανεπαρκή χρηματοδότηση
- Τη στρεβλή και επιφανειακή γνώση χωρίς κρι-
τική σκέψη
- Το εξεταστικό σύστημα – λαιμητόμο – στη-
ριγμένο στην αποστήθιση – που εξοντώνει
ψυχολογικά και κοινωνικά τον έφηβο και την
οικογένεια του.
- Το μεγάλο ποσοστό μαθητικής διαρροής
μέχρι το λύκειο, από τα ασθενέστερα κυρίως
στρώματα χωρίς στοιχειώδη μέτρα εκπαιδευτι-
κής και κοινωνικής στήριξης των μαθητών
- Τη διάσπαση του ενιαίου χαρακτήρα της βα-
σικής γνώσης με τα γενικά και επαγγελματικά
λύκεια.
- Την επιστημονική – εκπ/κη και οικονομική
υποβάθμιση των Εκπ/κων
- Τη μεγάλη εργασιακή – επαγγελματική ανα-
σφάλεια για όλους τους νέους μετά το τέλος
των σπουδών.
Η κατάσταση όλα αυτά τα χρόνια – από
τη μεταπολίτευση και μετά έχει δημι-
ουργήσει ένα διαχρονικό μορφωτικό
κοινωνικό έλλειμμα που σε συνδυ-
ασμό με τις βασικές λειτουργίες της
καπιταλιστικής οικονομίας αποτελούν
μια από τις βασικές αιτίες της «παθο-
γένειας» της ελληνικής κοινωνίας σ’
όλες της τις εκφράσεις, στερούν από
τη χώρα την «ψυχή» της ανάπτυξης.
Σήμερα με δεδομένη την οξύτητα των
προβλημάτων στην Παιδεία μέχρι
τώρα, έρχεται ένας συνδυασμός αλλα-
γών με όχημα την οικονομική κρίση, που
θα δημιουργήσει συνθήκες κατάρρευσης
και ξηλώματος του δημοσίου χαρακτήρα της
Παιδείας.
- Είμαστε ήδη στο «κόκκινο» όριο της πλήρους
αποδιάρθρωσης και απορρύθμισης του ελλη-
νικού σχολείου.
- Με κυριότερα χαρακτηριστικά:
- Την παραπέρα μείωση των δαπανών για την
παιδεία στο πλαίσιο του «καταστροφικού»
προγράμματος σταθερότητας της κυβέρνησης
(μνημόνιο) με συνέπειες:
Α) Λιγότερα έσοδα για τις λειτουργικές δα-
πάνες των σχολείων
Β) μείωση του ρυθμού ανέγερσης σχολικών
κτιρίων
Γ) συγχωνεύσεις τμημάτων – περισσότεροι μα-
θητές στα τμήματα (30αρια)
Δ) Συγχωνεύσεις σχολικών μονάδων
Ε) Μείωση των προσλήψεων νέων Εκπ/κων
Στ) Κτύπημα των εργασιακών σχέσεων των
Εκπ/κων – περισσότεροι καθηγητές σε δύο ή
τρία σχολεία – περισσότεροι με ελαστικές σχέ-
σεις εργασίας (ωρομίσθιοι) αναγκαστικές απο-
σπάσεις σε άλλες περιφέρειες.
Ζ) Μείωση των μισθών και αύξηση του χρόνου
εργασίας των Εκπ/κων χωρίς ταυτόχρονα ου-
σιαστική επιμόρφωση.
Η) Καμία πρόσληψη διοικητικών υπαλλήλων
στις σχολικές μονάδες όπως και κοινωνικών
ψυχολόγων, με τους Εκπ/κους να καλύπτουν
τα κενά εκ των ενόντων και το σχολείο να υπο-
λειτουργεί.
- Η διοικητική μεταρρύθμιση μέσω του «Καλ-
λικράτη» της ψευδεπίγραφης «αποκέντρωσης»
που πέρασε, σε συνδυασμό με τις αλλαγές
...στην Παιδεία
στη διοίκηση της εκπαίδευσης, το νόμο για
το «νέο» σχολείο και το πανεπιστήμιο που θα
επιχειρήσει να περάσει το υπουργείο παιδείας
θα φέρουν το τελειωτικό χτύπημα στη δημόσια
Παιδεία προωθώντας ακραία νεοφιλελεύθερα
μέτρα δοκιμασμένα ήδη σ’ άλλες χώρες ΗΠΑ,
Μ. Βρετανία με τραγικές συνέπειες:
Με κύρια χαρακτηριστικά
- Συγκρότηση Ειδικών Εκπ/κων Συμβουλίων
στο επίπεδο της περιφέρειας
από εκπροσώπους παραγω-
γικών – κοινωνικών φορέων
που θα καθορίζουν μέρος του
προγράμματος σπουδών,
θα επιλέγουν και θα αξιολο-
γούν το Εκπαιδευ-
τ ι κ ό
υλικό, θα επι-
λέγουν το βοηθητικό διδακτικό και διοικητικό
προσωπικό, θα χρηματοδοτούν τη σχολική
ζωή, εξασφαλίζοντας πρόσθετους πόρους.
- Καταργείται ο ενιαίος χαρακτήρας των σπου-
δών, της υποχρεωτικής Εκπ/σης αφού ένα
μέρος των αναλυτικών προγραμμάτων θα δια-
φοροποιείται κατά περιφέρεια ανάλογα με τις
επιδιώξεις της αγοράς και τις κατευθύνσεις των
επιχειρήσεων.
- Στο πρόγραμμα σπουδών του «νέου» λυκεί-
ου θα επιχειρηθεί μέσα από το συνδυασμό
υποχρεωτικών μαθημάτων (γλώσσα – αγγλικά
– γυμναστική) και των επιλεγόμενων να υπο-
βαθμιστεί ακόμα περισσότερο η γενική μόρφω-
ση μία που βασικοί κλάδοι επιστημών δεν θα
διδάσκονται για όλους τους μαθητές.
- Το σχολείο θα επιδιώκει να συμπληρώσει
τη λειψή κρατική χρηματοδότηση για να λει-
Αρ. Φύλλου 12
τουργήσει βρίσκοντας πόρους από χορηγούς
– σπόνσορες – διαφήμιση προωθώντας «και-
νοτόμες εκπαιδευτικές δράσεις» με ενίσχυση
του επιχειρηματικού πνεύματος και της αντα-
γωνιστικότητας με τις άλλες σχολικές μονάδες.
- Οι εργασιακές σχέσεις των Εκπ/κων θα ελα-
στικοποιηθούν πάρα πέρα με τελικό στόχο την
υπογραφή ατομικής σύμβασης εργασίας και
την κατάργηση της μόνιμης και σταθερής δου-
λειάς. Στην πορεία αυτή θα επιδιωχθεί η «αξι-
ολόγηση» των εκπαιδευτικών και του σχολείου
να γίνεται από τη μια με βάση τα αποτελέσματα
των εξετάσεων των μαθητών από την άλλη στο
κατά πόσο πετυχημένα προωθούν τις «καινο-
τόμες δράσεις που θα φέρνουν και το χρήμα
για τη λειτουργία του σχολείου. Είναι προ-
φανές ότι σε ένα τέτοιο πλαίσιο λειτουργίας
του σχολείου θα κυριαρχεί η ανταγωνιστι-
κότητα και η αλληλοϋπονόμευση στις σχέ-
σεις των εκπαιδευτικών, θα διαμορφώνεται
το πρότυπο του υποταγμένου Εκπ/κου με
χειραγωγημένη συνείδηση, του Εκπ/κου
που θα «πλασάρει» την εμπορευματο-
ποιημένη και κατευθυνόμενη γνώση
χωρίς δυνατότητες συλλογικών αντι-
στάσεων και διεκδικήσεων.
- Θα διατηρηθεί η διαίρεση της λυκει-
ακής βαθμίδας σε γενική και επαγγελ-
ματική/τεχνική ενισχυμένη η δεύτερη
με στοιχεία επαγγελματικής κατάρτι-
σης σύμφωνα με τα συμφέροντα και
τις επιδιώξεις των τοπικών επιχειρήσεων.
- Η εισαγωγή διπλών κεντρικών εξετάσε-
ων για το Εθνικό Απολυτήριο με θέματα
από Τράπεζα θεμάτων θα διατηρήσει
και θα διευρύνει την παραπαιδεία την
ιδιωτική Εκπ/ση και την οικονομική αι-
μορραγία των οικογενειών.
- Το «κερασάκι στην τούρτα» σε μια τέτοια
προοπτική είναι οι εξαγγελίες για «ψηφιακή»
τάξη για την κυριαρχία δηλ. του ηλεκτρονικού
μέσου στην Εκπ/κη διαδικασία. Είναι δεδομένο
ότι οι νέες τεχνολογίες δημιουργούν νέες δυ-
νατότητες και ταυτόχρονα κρύβουν σοβαρούς
κινδύνους ανάλογα με την χρήση τους. Αν δεν
υπάρχει ο ενιαίος βασικός κορμός της γενι-
κής παιδείας και η δυνατότητα με την πα-
ρέμβαση του Εκπ/κου η γνώση ν’ αφομοι-
ώνεται με κριτικό τρόπο και σε βάθος μέσα
από τις επιστημονικές διαδικασίες της ανά-
λυσης και της σύνθεσης τότε το όλο εγχείρη-
μα του «νέου» «ψηφιακού» σχολείου μπορεί
να εκφυλισθεί στη πρόσληψη εξειδικευμένης
υπερπληροφόρησης με μονόπλευρο προσανα-
τολισμό και οι Εκπ/κοι σε χειριστές της μεθο-
δολογίας για την απόκτηση της πληροφορίας.
Το αποτέλεσμα αυτών των μεταρρυθμίσεων
αποτελεί την ολοκλήρωση μιας εδώ και χρόνια
επιχειρούμενης απαξίωσης της γνώσης ως δη-
μόσιο αγαθό και διασύνδεσής της (νόμος για
ΑΕΙ) με ένα πολύπλοκο προσωποποιημένο και
εξατομικευμένο σύστημα (πιστωτικές μονάδες)
μιας αγοραίας λογιστικής ώστε η γνώση να
μετατρέπεται σε ένα «μετρήσιμο» εφόδιο για
καλύτερη εξαγορά της μετέπειτα μισθολογικής
κλίμακας, του καλύτερου “deal”, της καλύτερης
«επιλογής» μέσω ατομικής εργασιακής σύμβα-
σης του «ευέλικτου» και αναλώσιμου μελλοντι-
κού νέου εργαζόμενου.
Με βάση τα παραπάνω, είναι φανερό ότι και η
Παιδεία όπως και όλοι οι τομείς της οικονομι-
κής και κοινωνικής ζωής είναι σε κρίσιμο σταυ-
ροδρόμι.
Επειδή όμως το σχολείο και η Παιδεία
είναι το μέλλον της κοινωνίας – το σήμα κινδύ-
URL: http://diadromespress.blogspot.com
e-mail:diadromes.byron@gmail.com
νου ακούγεται ολοένα και πιο δυνατά.
Ακόμα βέβαια δεν έχει συνειδητοποι-
ηθεί πλατιά ότι σε τελική ανάλυση αυτό που
«παίζεται» σήμερα είναι αν, για τα παιδιά μας,
για το μέλλον, θα υπάρχει κοινωνία με τα χα-
ρακτηριστικά της συνοχής, συνεργασίας, αλ-
ληλεγγύης, δημοκρατίας, δικαιοσύνης ανοικτής
στη πρόοδο και την εξέλιξη ή θα κυριαρχήσει η
κοινωνία του ατομισμού, της ανασφάλειας, της
ανεργίας, του καταναλωτισμού, της διαφθοράς
του ανταγωνισμού, του κέρδους των λίγων εις
βάρος των πολλών.
Αν περάσει η ιδιωτικοποίηση της Δη-
μόσιας Παιδείας, και η γνώση από κοινωνικό
αγαθό γίνει εμπόρευμα, και ο μαθητής εξαρ-
τημένος, ατομικός καταναλωτής, χωρίς μόνιμη
και σταθερή εργασία τότε μπαίνουμε στο Νέο
Μεσαίωνα και ο χειμώνας θα είναι μακρύς.
Το ζητούμενο για όλους εμάς είναι να
βρούμε τους τρόπους και τους δρόμους για να
κάνουμε ακόμα πιο μαζικές και αποτελεσματι-
κές τις αντιστάσεις μας.
Σημαντική ώθηση στην αποτελεσματικότητα
των αγώνων θα δώσει η προβολή και δημόσια
συζήτηση ενός πλαισίου κοινών στόχων για
το σχολείο των αναγκών μας. Σαν συμβολή
σε αυτό το διάλογο προτείνουμε το παρακάτω
πλαίσιο:
1. Ουσιαστική χρηματοδότηση της Δημό-
σιας Εκπαίδευσης.
2. Ένα Λύκειο (στη θέση των Γενικών και
ΕΠΑΛ) που θα παρέχει ολοκληρωμένη γενική
μόρφωση και προεπαγγελματικά εφόδια (τε-
χνολογική γνώση) για όλους τους μαθητές.
3. Ουσιαστικές αλλαγές στο περιεχόμε-
νο σπουδών και στις μεθόδους διδασκαλίας
με στόχο την εμβάθυνση και την ανάπτυξη της
κριτικής σκέψης.
4. Οργάνωση ενός αποτελεσματικού δη-
μόσιου-δωρεάν συστήματος Μεταλυκειακής
Επαγγελματικής κατάρτισης με ενιαίο σχεδια-
σμό και σύνδεση με τη 12ετή υποχρεωτική εκ-
παίδευση.
5. Συνεχής και ολοκληρωμένη επιστημο-
νικά επιμόρφωση των καθηγητών με ουσιαστι-
κή οικονομική τους στήριξη, καθώς και δημι-
ουργία νέων θεσμών στήριξης της διδακτικής
πράξης, συλλογικά, κατά ειδικότητα, σε συνερ-
γασία με τους μαθητές και τους σχολικούς συμ-
βούλους.
6. Το νέο σχολείο στα πλαίσια ενός δι-
ευρυμένου σχολικού ωραρίου, θα καλύπτει με
επάρκεια πολιτιστικές και αθλητικές δραστηρι-
ότητες, ξένες γλώσσες, ενισχυτική διδασκαλία,
χρήση Η/Υ γι’ αυτό και πρέπει να ενισχυθεί με
νέο διοικητικό προσωπικό και ψυχολόγους.
Οι απόφοιτοι ενός τέτοιου Λυκείου θα επιλέ-
γουν ή επαγγελματική κατάρτιση και αγορά
εργασίας ή συνέχιση των σπουδών στην τριτο-
βάθμια εκπαίδευση με ανοικτή πρόσβαση.
Στο μεταβατικό στάδιο μέχρι τη δημιουργία
αυτού του σχολείου, η εισαγωγή των μαθητών
στα ΑΕΙ – ΤΕΙ θα γίνεται μετά την αποφοίτηση
τους με εξετάσεις με την ευθύνη της δευτερο-
βάθμιας εκπαίδευσης, σε περιορισμένο αριθμό
μαθημάτων, με συντελεστές βαρύτητας ανά κύ-
κλο σχολών, με πολλαπλές ευκαιρίες και χωρίς
φραγμούς.
Στους μήνες που έρχονται:
- Ένα νέο ριζοσπαστικό διεκδικητικό μορφωτι-
κό – πολιτιστικό κίνημα πρέπει να είναι η απά-
ντηση μας.
- Στα σχολεία και τις σχολές, στις συνοικίες
της πόλης γονείς – μαθητές- Εκπ/κοι πρέπει να
βρεθούμε να συζητήσουμε και να παλέψουμε.
Οι δρόμοι μας περιμένουν…
Β. Τζαφάς
Αντιπρόεδρος ΕΛΜΕ Ν. Αθήνας
ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ
ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ Γιάννη Βουρβαχάκη
Μετά το για τρίτη φορά ατυχές αποτέλεσμα των
δημοτικών εκλογών για το πασοκ στον Βύρωνα
και με την εκφρασμένη θέση του Παν. Κόνσου-
λα ότι δεν θα είναι ξανά υποψήφιος χαράζει μια
καινούργια μέρα για την δημοκρατική παράταξη
Πρέπει να δημιουργηθεί ένας πόλος σκέψης και
έκφρασης που να εκφράζει την τοπική κοινωνία
και που να μην πηγάζει από κομματικούς σω-
λήνες, χωρίς εξαρτήσεις και δεσμεύσεις.
Με νέα πρόσωπα που να μην τα χαρακτηρίζει
η συναλλαγή και τα μπρος πίσω (κατεβαίνω
– δεν κατεβαίνω) που να μην τους βαραίνουν
<<αμαρτίες>> του παρελθόντος
Πρέπει να αφουγκραστούμε την κοινωνία του
Βύρωνα σε μια δύσκολη συγκυρία και μέσα
από συζήτηση μετά από μαζικές συμμετοχικές
διαδικασίες να μπορέσουμε να δημιουργήσου-
με ένα σχήμα ελπιδοφόρο για το αύριο με
όραμα και προοπτική. για τον Βύρωνα.
Πρέπει όλοι μαζί να ανοιχτούμε στην κοινωνία
να μιλήσουμε μαζί της, να ζωντανέψουμε την
ελπίδα και όσον αφορά τον επικεφαλής αυτής
της κίνησης
ας επιτρέψουμε στην κοινωνία του Βύρωνα να
την αξιολογήσει και να την επιβάλλει
7
Η ΚΡΙΣΤΑ ΝΙΚΟΛΑ Σπουδάστρια Δημοσιογραφίας
μας έγραψε:
Έτος μηδέν προδιαγράφεται το 2011, καθώς η χώρα
μας βρίσκεται μπροστά στην κορύφωση της κρίσης.
Ήρθε η ώρα να αναδειχθούν πλήρως τα επίδικα του
Μνημονίου και του Καλλικράτη. Παρόλα αυτά, εμείς
που θέλουμε να βλέπουμε πάντα το ποτήρι του μέλ-
λοντος μισογεμάτο ζητήσαμε από τον Άγιο Βασίλη
να χαράξει νέους ορίζοντες το νέο έτος.
Πως θα πραγματοποιηθεί η ευχή μας; Είναι απλο.
Είναι στο χέρι μας!
Ο δρόμος είναι το όραμα και η προσπάθεια. Ζω στο
Βύρωνα.
Ο Βύρωνας είναι μια μικρή, αγαπημένη για μένα
πόλη που θέλω να βελτιώσω το ζην και το ευ ζην
μέσα σε αυτήν.
Η αλήθεια είναι πως καθημερινά βιώνουμε το τέλμα
στο οποίο έχει περιέλθει η Τοπική Αυτοδιοίκηση,
κατά κύριο λόγο εξαιτίας της οικονομικής εγκατάλει-
ψης εκ μέρους του κράτους. Από την άλλη και εμείς
είμαστε μέρος μιας σκληρής κοινωνίας που ο καθέ-
νας κοιτάει πως θα τη βολέψει. Αλλά μέσα σε αυτή
τη κοινωνία πρέπει να δούμε τι κάνουμε για κάτι
καλύτερο. Το καλύτερο εξαρτάται πρώτα απ εμάς,
τους ώριμους πολίτες. Με αυτοπειθαρχία θα έπρεπε
ο καθένας ξεχωριστά να επιδιώξει να προσαρμόσει
τον τρόπο ζωής του με τις υποχρεώσεις που του επι-
βάλλει η χώρα. Η τήρηση των νόμων, η διαχείριση
των απορριμμάτων, ο σεβασμός του περιβάλλοντος,
η λογική στην κατανάλωση η αίσθηση ευθύνης και
αλληλεγγύης είναι στοιχεία που θα πρέπει να εμπε-
δωθούν στη καθημερινότητα μας.
Όταν ο κάθε πολίτης της κοινωνίας συνειδητοποιή-
σει τα παραπάνω οι προοπτικές για ένα αξιοπρεπές
αύριο είναι πολλές., οι προοπτικές για κάτι καλύτε-
ρο, για μια σύνθεση, σε κάτι νέο συλλογικό, ομα-
δικό, ελπιδοφόρο, αποτελεσματικό. είναι δυνατή. Σε
αυτό παίζει ρόλο η σωφροσύνη όλων των πολιτικών
δυνάμεων όπως και η διάθεσή τους να προσφέρουν.
Το ίδιο ισχύει για όσους έχουν δημόσιο κύρος απο
τους συνδικαλιστές και τα ΜΜΕ μέχρι την Εκκλησία.
Και επειδή το μέλλον ανήκει σε εμάς που ονει-
ρευόμαστε, στη νεολαία αυτού του τόπου, δηλώ-
νουμε ότι θα αγωνιστούμε μέχρι το τέλος. Μέχρι
τη νίκη (όσο και αν κάποιοι παρουσιάζουν τη
νεολαία ως απούσα, παρακινούμενη από συμφέ-
ροντα, βολεμένη).
Εγώ οραματίζομαι έναν τόπο που να παρέχει στους
νέους ανθρώπους όλα εκείνα τα ερεθίσματα, ούτως
ώστε αντί να τους στρέφει στην αστυφιλία, να τους
κρατά στα κύτταρα του, προσβλέποντας σ΄ένα ελπι-
δοφόρο μέλλον. Για πόλεις ανθρώπινες με κοινωνι-
κή αλληλεγγύη.
Ας ενωθούμε όλοι μαζί λοιπόν νέοι, μικροί, μεγάλοι
για μια άλλη κοινωνία που είναι εφικτή (τόσο σε
τοπικό αλλά και σε γενικό επίπεδο). Αυτό είναι το
μήνυμα που θέλω να στείλω στη νέα δημοτική αρχή
του Βύρωνα καθώς και στις αρχές όλης της Ελλάδας
(μαζί με τις ευχές μου για καλή δύναμη και κουρά-
γιο).
 Αρ. Φύλλου 12
8

Επιλογή Κ. Πανόπουλος

ΟΙ ΜΠΑΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΑΣ

Μπαράκι, χαμηλός φωτισμός, αδιάφορη μουσική και φόντο τα μπουκάλια με
ποτά πίσω απ’ τη μπάρα.
Η ατμόσφαιρα μάλλον αδιάφορη, θέλει να σου δώσει την αίσθηση ότι αποτελείς
ένα ακόμη στοιχείο σε κάποιο πίνακα της εποχής του ρεαλισμού, εκεί όπου ο
ζωγράφος έχει στόχο να αναπαραστήσει την πραγματικότητα, λες και, ο ίδιος,
είναι φωτογραφική μηχανή.
Να μεταφέρει τη μιζέρια και τη σκοτεινιά του χώρου.
Να σβήσει κάθε φως που θα μπορούσε να αποτελέσει ελπίδα, σπίθα ζωής.
Να βγάλει στον καμβά όλους τους φόβους των θαμώνων, τις αποτυχίες, τον
πόνο, τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες που χάνονται στην αδηφάγα καθημερινότητα.
Στα τραπέζια καθισμένοι, κουρασμένοι, οδοιπόροι μιας άδικης ζωής.
Κάπου στο βάθος, ένας βιοτέχνης που σκέφτεται το φπα κι απέναντί του ένας
οδηγός νταλίκας που έχει μήνες να πάρει αγώγι.
Πως να κρυφτείς απ’τα παιδιά Δίπλα μου ένας δημόσιος υπάλληλος σε απόγνωση, συνομιλεί χαμηλόφωνα με
Επιλογή Π. Σταυροπούλου τον εαυτό του. Δεν ξέρω γιατί αλλά έχω την αίσθηση πως τα χώνει σε κάποιο
τύπο που παλιά έτρωγε μαζί του.
Στην άκρη της μπάρας ο καφετζής της γειτονιάς.
Βρε πως αλλάζουν οι καιροί. Μέχρι πριν λίγους μήνες κοίταζες τις τσέπες τους
κι αναρωτιόσουν «τι διάολο είν’ αυτό που φουσκώνει εκεί μέσα?» και σήμερα
ακούς το χαρακτηριστικό ήχο κερμάτων που αλλάζουν θέση χωρίς αποχρώντα
λόγο.
Κάπου εκεί μέσα κι εγώ να περιμένω με ανυπομονησία την έκρηξη που αργεί. Κι
όσο αυτή καθυστερεί, κι όσο ο ζωγράφος δεν αλλάζει τεχνοτροπία σκέφτομαι τη
μπάρα, που με χωρίζει απ’ την αγαπημένη μου stolisnagia.
Αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που με εμποδίζει να γεμίσω άλλη μια φορά το ποτήρι
μου?
Αναρωτιέμαι ποιος είναι ο ρόλος του μπάρμαν. Να με εξυπηρετήσει ή να με
εμποδίσει να βάλω το ποτό μου?
Αναρωτιέμαι αν οι πελάτες πηδάγανε πάνω απ’ τη μπάρα και γεμίζανε τα ποτή-
«Ο τόπος μας είναι κλειστός. ρια τους, χωρίς την άδεια του μπάρμαν, τι θα γινόταν. Αρκεί ο μπάρμαν για να
Το
μαύρες Συμπληγάδες. Στα λι ν κλείνουν οι δυο τους εμποδίσει να το κάνουν?
μάνι
τεβούμε ν’ ανασάνουμε βλέπ α την Κυριακή σαν κα- Τι έγινε που βάλανε τις μπάρες στα διόδια? Όταν ο κόσμος αγανάκτησε τις
ουμε να φωτίζουνται στο άνοιξε και συνέχισε την πορεία του.
ηλιόγερμα σπασμένα ξύλα απ
ό
ωσαν σώματα που δεν ξέρουν ταξίδια που δεν τέλει-
Τι θα γίνει με το σύρμα του ¨συντρόφου Παπουτσή¨? Ο απεγνωσμένος μετανά-
πια πως ν’ αγαπήσουν».-
Σεφέρης Επιλογή Μ. Βλαδιμήροβιτς

Έργα graffiti –με τη μέθοδο

το
καλλιτέχνη και πολιτικού ακ υ stencil- του Βρετανού
τιβ
στο τείχος της ντροπής στη ιστή Banksy,
Ένα χαμόγελο πίσω από τα Επιλογή Δ. Κόκαλης Δυτική όχθη
κάγκελα (Αύγουστος 2005) www.banks
y.co.uk/
 URL: http://diadromespress.blogspot.com
e-mail:diadromes.byron@gmail.com
9

στης θα δειλιάσει μπροστά σ’ αυτό, όταν το διακύβευμα της παραμονής του

είναι η ίδια του η ζωή?
Αναρωτιέμαι τι διάολο γίνεται με όλους αυτούς τους φράχτες, όλα αυτά τα
εμπόδια, τι στόχο έχουν και ποιος τα βάζει?
Κι όσο αναρωτιέμαι, τόσο δυσκολεύομαι να πιστέψω πως τα ίδια τα εμπόδια
είναι αυτά που μας εμποδίζουν.
Κι ενώ εγώ βυθίζομαι σ’ αυτές τις τόσο αντιερωτικές σκέψεις, ο ζωγράφος μας
επιτέλους αποφασίζει ν’ αλλάξει τεχνοτροπία κι αρχίζει να ρίχνει στον καμβά
άναρχες πινελιές. Ο πίνακας αλλάζει όψη κι ο ρεαλισμός του εξαφανίζεται σε
ποταμούς χρώματος. Η νέα εικόνα ανήκει πλέον στο φωβ. Το «αγρίμι – φωβ»
κυριαρχεί και έχει σάρκα και οστά.
Είναι μια χορεύτρια σε στύλο !!!
Ένα κορμί βγαλμένο από τις 1001 νύχτες, που με τις αισθησιακές κινήσεις του
τροφοδοτεί τη λίμπιντο των θαμώνων.
Η σεξουαλική πρόκληση, βρίσκει γόνιμο έδαφος στις αντρικές φαντασιώσεις
κι αλλάζει τα πάντα στο χώρο.
Ακόμη και τα κέρματα σταματούν την κίνησή τους και προσηλώνονται στο θέ- Φωτογραφία Γ. Τζανίνης
εις και
αμα. ...και τώρα με τι χέρια να ‘ρθ
τα.
Και τώρα φίλε μου τι λες? Με ρωτά ο μπάρμαν, λες και τόση ώρα άκουγε τις να μ’ αγγίξεις μεσ’ από τη σί εξάνδρου
σκέψεις μου. Άρης Αλ
Κι άντε εσύ Σωτήρη να του εξηγήσεις πως όλα είναι στο μυαλό μας.
Άντε τώρα να του πεις ότι οι φράχτες και οι μπάρες είναι ΜΟΝΟ ΣΥΜΒΟΛΑ.
Άντε να του συζητήσεις πως τις μπάρες τις βάζουν, αυτοί που θέλουν να ορί-
σουν τους όρους της συνδιαλλαγής.
Πως τις βάζουν αυτοί που έχουν συμφέρον, να ζούμε με τους δικούς τους κα-
νόνες.
Κι άντε να χάσεις το θέαμα εξηγώντας , πως ΤΑ ΕΜΠΟΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ
ΜΑΣ.
Πως για ν’ αλλάξουμε τη μίζερη ζωή μας πρέπει να βγάλουμε το φράχτη από
μέσα μας.
Τον κοιτάζω λοιπόν με νόημα και μια μικρή δόση ευτυχίας.
Έχεις δίκιο φιλαράκι, του απαντώ, η τελευταία μπάρα που θα ρίξουμε είναι ο
στύλος της χορεύτριας, γιατί κι αυτός υπάρχει για να καθορίσει το ύψος των
ερωτικών μας φαντασιώσεων.
Σωτήρης Παπαμιχαήλ

Εκεί έξω,μας περιμένει η νί Επιλογή Β. Πάγκαλος

Επιλογή Σ. Παπαμιχαήλ

κη.
Πέρα από τα συρματοπλέγματ
α ζο
εξαιρέσεις που επιβεβαιώνου υν οι
ν τον κανόνα.

λθόν, τρέχει ο ιδρώτας

...Χείλη μισάνοιχτα στο παρε λλον...
μέ
στο παρόν κι οι θύμησες στο ίξω την ενοχή μου Επιλογή Β. Τζαφάς
Θα πιεις μαζί μου? θέλω να
πν anksy.co.uk/
Σ. Π. ...θα σχεδιάσουμε το δικό μας αύριο www.b
 Αρ. Φύλλου 12
10
...στην Κοινωνία

συνταξιούχοι, οι άνεργοι, οι φτωχοί, οι τοξι- τους.

κομανείς του ιστορικού κέντρου……πολλοί Όταν θέλεις να λέγεσαι ευαίσθητος δεν χορηγείς πο-
άνθρωποι με πολλά προβλήματα λιτικό άσυλο με το σταγονόμετρο (1% εγκρίσεις επί
Γεμίσαμε «λαθρομετανάστες» ουρλιάζουν των αιτούντων σε σχέση με 20% στην Ε.Ε.)
τα ΜΜΕ, αντιστρέφοντας τη λογική σειρά Όταν μιλάς για αίσθημα ασφάλειας δεν φαντάζεσαι
«άνθρωποι με πρόβλημα» σε «πρόβλημα ένα φράχτη που αποκλείει – ούτε αυτό κατορθώνει-
οι άνθρωποι». Χωρίς συζήτηση για τα αί- τους «απέξω».
τια, χωρίς ενημέρωση για τις ευρωπαϊκές Όταν θέλεις πραγματικά να λύσεις προβλήματα δεν
συνθήκες (βλ. Συνθήκη Δουβλίνου 2) αφή- παίζεις επικοινωνιακά παιχνίδια δήθεν ρεαλισμού
νουν τη κουβέντα και το προβληματισμό να με πρωταγωνιστή την καταστολή.
μαραζώνουν πάνω σε φράχτες και στην Αν θέλεις να μιλήσεις με το πρόβλημα πρέπει να
επιχειρηματολογία του Καρατζα-φύρερ και ξεκινάς από την Αλληλεγγύη, την υπεράσπιση του
του άλλου original φύρερ που «κοσμεί» το δικαιώματος, και όχι να διαχειρίζεσαι την υστερία
Όταν άκουσα τον Παπουτσή να εξαγγέλλει τον φρά-
νέο δημοτικό συμβούλιο της Αθήνας. μίας δηλητηριασμένης από το φόβο και το μίσος
χτη στον Έβρο σκέφτηκα «πλάκα κάνεις» ;
Από την άλλη το πρόβλημα διογκώνεται και η «αγο- ,κοινωνίας.
Ο πάλαι ποτέ ηγέτης του φοιτητικού κινήματος, ο τε-
ρά» αναλαμβάνει το έργο της, με την εκμετάλλευ- Αν θες να λέγεσαι άνθρωπος, διαλέγεσαι με ανθρώ-
λευταίος πρόεδρος της συγχωρεμένης ΕΦΕΕ, ονει-
ση των ανέστιων μεταναστών , τη δημιουργία γκέ- πους και όχι με «αγέλες» «λαθρομεταναστών» όπως
ρεύεται φράχτες, τείχη, ηλεκτροφόρα σύρματα.
το, όπου η εξουσία ασκείται από συμμορίες και το απαξιωτικά τσουβαλιάζονται οι άνθρωποι που ανα-
Ότι σιχαμένο μαθαίνουμε από την ιστορία του Βερο-
μαύρο χρήμα από πορνεία και ναρκωτικά γίνεται το γκάστηκαν ή επέλεξαν να αφήσουν το σπίτι τους με
λίνου, του Μεξικού, του Γιβραλτάρ, του Ισραήλ, της
τοπικό ΑΕΠ. την ελπίδα κάτι καλύτερου από τη μιζέρια.
Λευκωσίας και δεν ξέρω πού αλλού, οι «από εδώ»
Όταν θες να μιλήσεις σοβαρά, δεν βολεύεσαι στο
να θέλουν να εμποδίσουν τους «από εκεί» να περά-
Για αυτό τους στοιβάζουν κατά δεκάδες σε διαμερί- «πέρα από τον φράχτη μου και όπου θέλει ας είναι»,
σουν στον παράδεισο και τούμπαλιν, οι «από εκεί»
σματα στον Άγιο Παντελεήμονα και αλλού με κατά γιατί τότε το μόνο που θα καταφέρεις είναι να δικαι-
να πρέπει να κρατήσουν όσους περισσότερους
κεφαλή ενοίκιο, αυτό που λέμε στα οικονομικά «κατά ωθεί το σύνθημα πολλών αντιρατσιστικών διαδηλώ-
μπορούν στη κόλαση που ευθύνονται οι «από εδώ».
κεφαλή εισόδημα» κυριολεκτικά.. σεων…Στις νάρκες (και στους φράχτες πλέον) του
Πραγματικά «πλάκα κάνεις»;
Ο ιδιοκτήτης βέβαια δεν έμενε ποτέ εκεί, απλά το Έβρου, στο πάτο του Αιγαίου, κρύβεται η ασφάλεια
Πώς προκύπτει τελικά το πρόβλημα των «από εδώ»;
αγόρασε ή το υπενοικίασε για ένα κομμάτι ψωμί του κάθε Ευρωπαίου.
και παραπέρα πως προβάλλεται ως μέρος της λύ-
όταν άρχισε η υποβάθμιση της περιοχής και τώρα
σης ένα συρματόπλεγμα που θα περιφράξει και θα
χτίζει φούρνο με το εισόδημα που απολαμβάνει. ΥΓ1. Όταν ξεκίνησα να γράφω το άρθρο δεν είχε ξε-
περιφρουρήσει την ευδαιμονία μας, την ασφάλεια
Μπορεί να τους παρέχει και κανένα μεροκάματο-χω- κινήσει η απεργία πείνας των μεταναστών στη Νομι-
μας, την «φυλή» μας από τους μελαψούς και επιρ-
ρίς ΙΚΑ εννοείται αφού είναι «λαθραίοι»-ώστε να το κή . Το ότι το γεγονός καταγράφηκε σαν κατάληψη
ρεπείς στην εγκληματικότητα «λαθρομετανάστες».
παίζει και φιλάνθρωπος στο καφενείο. της Νομικής από «λαθρομετανάστες» μαζί με τους
Είπα λαθρομετανάστες και σκέφτομαι πότε πρω-
Ωραία όλα αυτά θα πει κάποιος αλλά τι προτείνεις ; εγχώριους «συνοδοιπόρους» τους που τους «υποκί-
τάκουσα αυτή τη κακόηχη και ανιστόρητη λέξη που
Συμφωνώ με όλα αυτά θα πει ένας δεύτερος αλλά νησαν», σημαίνει ότι έχουμε χάσει τη μπάλα …
προσπαθεί να περιγράψει, με πονηρούς σκοπούς,
τώρα τι κάνουμε ; ΥΓ2 .Η απόφαση του Δ’ Τμήματος του Συμβουλίου
όλους όσους περνάνε τα σύνορα χωρίς χαρτιά .
Να πάς μια βόλτα στο άγιο Παντελεήμονα να δεις τι της Επικρατείας για το «Δίκαιο του αίματος» στην
Πριν χρόνια, όταν ακόμα τα μυαλά μας δεν είχαν
σημαίνει πρόβλημα, θα πει ένας τρίτος. απόκτηση της ελληνικής ιθαγένειας ,σημαίνει ότι αρ-
πάθει ομαδική υστερία, χρησιμοποιούσαμε τον όρο
Το παράξενο είναι ότι τις ίδιες ερωτήσεις κάνουν και χίζουμε να χάνουμε και το παιχνίδι…
πρόσφυγας, οικονομικός μετανάστης, γνωρίζοντας
οι αρμόδιοι κυβερνητικοί παράγοντες κατηγορώντας
προφανώς ότι οι μετακινήσεις πληθυσμών οφείλο-
τους αριστερούς ότι δεν έχουν προτάσεις, όταν δεν Κώστας Πανόπουλος
νται σε μεγάλες μεταβολές οικονομικών, κλιματικών
τους προτρέπουν να τους πάρουν
συνθηκών ή, ακόμα χειρότερα, στο ξέσπασμα πολε-
στα σπίτια τους.
μικών συγκρούσεων στα διάφορα μήκη και πλάτη
Προτάσεις έχουν κατατεθεί πολ-
του ταλαιπωρημένου μας πλανήτη.
λές από πολλούς(της αριστεράς
Το αυτονόητο δηλαδή . Αυτό που μαθαίναμε στο
συμπεριλαμβανομένης). Προτά-
σχολείο για την ιστορία του ανθρώπινου είδους
σεις που ,αναγνωρίζουν ότι ριζι-
ήταν ότι οι πληθυσμοί μετακινούνται. Τελεία και
κή λύση στο μεταναστευτικό δεν
παύλα.
μπορεί να υπάρξει σε μία μόνο
Ξαφνικά λοιπόν αυτά άλλαξαν, ενώ τα κεφάλαια τα-
χώρα ιδίως όταν αυτή με ευθύνη
ξιδεύουν με ένα enter στον υπολογιστή, οι ανθρώπι-
τρίτων έχει μετατραπεί σε «απο-
νες ζωές βαφτίζονται «λαθραίες» όταν αναγκάζονται
θήκη ψυχών», αφού όσοι περ-
να αναζητήσουν αλλού τη τύχη τους.
νούν τα σύνορα εγκλωβίζονται
Η ερμηνεία της ιστορίας γίνεται με όρους μόλυνσης
σε αυτή ασχέτως προορισμού.
από το διαφορετικό-έχουν άλλη κουλτούρα λένε κά-
ποιοι- δεν έχουν καθόλου κουλτούρα λέει η Άννα
Εγώ ειδικός δεν είμαι ,απλά με
Νταλάρα, ως αρμόδια υφυπουργός αλλά αναρμόδια
τη μικρή μου πείρα καταλαβαίνω
για θέματα πολιτισμού και κουλτούρας .
ότι όταν λες «μεταναστευτική πο-
Κάποιοι άλλοι έχουν βάλει το θέμα της χωρητικό-
λιτική» μιλάς για μία πολιτική για
τητας: «είναι πολλοί ,δεν χωράει άλλους η χώρα»,
τους μετανάστες και όχι εναντίον
όπως πολλοί είναι και οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι
URL: http://diadromespress.blogspot.com
e-mail:diadromes.byron@gmail.com
11
...στην Κοινωνία
Τρεις κηδείες και ένας γάμος

Α. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν
έχουν απονεμηθεί τα βραβεία Oskar. Ίσως η ταινία
του Γιώργου Λάνθιμου “Ο Κυνόδοντας” να είναι από
τις επιτυχούσες στις βραβεύσεις της κινηματογραφι-
κής ακαδημίας των Ηνωμένων Πολιτειών.
Ωστόσο θα ήθελα να σταθώ με λίγα λόγια σ΄ αυτή
την εξαιρετική ταινία. Ούτε κινηματογραφικός κριτι-
κός είμαι, ούτε κάποιος ειδικός γύρω από το σινεμά.
Θα σας μιλήσω από καρδιάς όμως. Αυτό ίσως είναι
στο κάτω κάτω για τους “αδαείς” το διαβατήριο για
το ταξίδι στην τέχνη.
Λιτό, μεστό, τολμηρό στις ερωτικές του σκηνές όχι
από ροζ αποχρώσεις αλλά από την δική του “αλή-
θεια”, με στιγμές σκληρές και βίαιες που σε σοκά-
ρουν, χωρίς glamurιές, με πρωταγωνιστές που σε
αφοπλίζουν με την υποκριτική τους και με μια λάμψη
στην άκρη του τούνελ το σημαντικότερο. Μακάρι να
τα καταφέρει.
Δεν ξέρω αν θα βγούμε στους δρόμους να πανη-
γυρίσουμε μια τέτοια Ελληνική διάκριση αν τελικά
βραβευτεί. Σίγουρα όμως θα έχει επιβεβαιώσει “ότι
ευτυχώς που υπάρχει και η τέχνη για να μπορούμε
να αντέξουμε την πραγματικότητα”.
Β. Συναντήσαμε χθες τη φίλη μας τη Φανή, ένα κορί-
τσι σαν τα κρύα τα νερά, που μας χωρίζει κοντά μια
γενιά αλλά που αυτό δεν εμποδίζει τις ανατροπές,
τις ροές των λέξεων και των συναισθημάτων. Σπου-
δαγμένη στην Ελλάδα και στη Γαλλία στη φιλολογία,
έχοντας ιδιαίτερη αγάπη στη λογοτεχνία, ψάχνει για
δουλειά. Ελάχιστα μαθήματα σε παιδάκια, κάνα δυο
ταξίδια σαν ξεναγός και η μάχη που δίνει για να με-
ταφράσει Γαλλική λογοτεχνία. Διακόσια μετρημένα
βιογραφικά έχει στείλει σε εκδοτικούς οίκους σε όλη
την Ελλάδα. Όχι μόνο απάντηση δεν πήρε αλλά σε
μία και μοναδική εισέπραξε και το “ποιος θα διαβά-
σει σήμερα κυρία μου Γκιστάβ Φλωμπέρ”. Μάλιστα.
Κρίμα για την κατάντια που μας οδήγησαν, κρίμα για
τη Γαλλική λογοτεχνία, κρίμα για τη Φανή μας.
Γ. Θα θυμάστε το μέτρο που είχε πάρει ο Αντρέας
6 με 8 να μην πληρώνουμε εισιτήριο στις συγκοινω-
νίες. Τι λέγαμε τότε; Kοινωνική πολιτική με τζάμπα
εισιτήριο σε βάρος του οργανισμού συγκοινωνιών
που “έμπαινε” μέσα οικονομικά. Τι λέμε τώρα; Δεν
πληρώνω δεν πληρώνω. Ωραία. Υπέρογκες αυξή-
σεις. Συμφωνώ. Δεν πληρώνω δεν πληρώνω όμως,
ποιος ζημιώνει; Και τι κάνουμε; Συμφωνία με τους
εργαζόμενους και τα σωματεία τους στα ΜΜΜ για
έκδοση εισιτηρίων με μηδενική αύξηση. Αυτά θα
χρησιμοποιούν οι πολίτες και τα χρήματα με ευθύνη
των συνδικάτων θα πηγαίνουν στην εταιρία. Έτσι
απλά.
Δ. Τι γίνετε ρε παιδιά εκεί κάτω στην Κουμουν-
δούρου; Γιατί βάζετε στο στόμα των ανθρώπων τα
επιχειρήματα που λένε οι απέναντι; Γιατί κάνετε την
ευλογία κατάρα; Γιατί αυτοστοχοποιείστε; Δεν αντέ-
χετε ούτε το 3%;
Κείμενα -φωτό Γιώργος Τζανίνης

Ημέρα Γυναίκας: επαγρύπνηση και εφησυχασμός…

8 Mάρτη ημέρα αφιερωμένη στην γυναίκα. Και βγαίνει ο αντρικός πληθυσμός
παραπονούμενος και σκεπτόμενος ότι αυτή η μέρα είναι μια επιλογή που προ-
σπαθεί στη βάση της αποφυγής διαχωρισμού να εισάγει μια νέα; Ή επίσης
εμείς τις γυναίκες τις αγαπάμε όλες τις μέρες του χρόνου και δεν θέλουμε επε-
τείους και άλλες αηδίες για να τιμήσουμε τη μάνα μας, την μάνα των παιδιών
μας, την γκόμενα μας ρε αδελφέ. Η αλήθεια είναι ότι έχουν κάποιο δίκιο αν
την ημέρα την δούμε επετειακά όπως την ημέρα προστασίας των δασών σε
συνέχεια αποψιλώσεων, φωτιών και άλλων μαζικών δασικών καταστροφών.
Επίσης πιστεύω ότι η μέρα υπάρχει για υπενθύμιση των αγώνων γυναικών
σε όλο τον πλανήτη για ισότητα σε δουλειά, δικαιώματα, αμοιβές και ελεύθερη
διαχείριση του εαυτού τους. Και σε τελική ανάλυση ας πούμε ότι η ημέρα κα-
ταλήγει σε ένα φιάσκο. Όμως δεν είναι φιάσκο ότι στην Ελλάδα του 2011 αυτό
που πλήττετε πάνω από όλα είναι και πρώτα από όλα είναι η κοινωνική πολιτι-
κή που κατά κύριο λόγο έχει στο κέντρο της την γυναίκα και τις δυσκολίες που
αντιμετωπίζει στην καθημερινότητα της. Όταν κόβονται επιδόματα, κλείνουν οι
παιδικοί σταθμοί, μειώνεται το προσωπικό τους, συγχωνεύονται σχολεία και
γενικότερα οι γυναίκες είναι πρώτες στην λίστα των απολύσεων και της ανερ-
γίας. Αν λοιπόν η μέρα έγινε αφορμή να σκεφτούμε λίγο σοβαρά τι κοινωνία
θέλουμε και τι περιεχόμενο δίνουμε στο ρόλο του καθένα μας μέσα σε αυτή,
η μέρα πέτυχε. Αλλιώς κρατάω τις ευχές από τον φίλο μου τον Αλέξη και το
τηλεφώνημα του Θοδωρή να διαμαρτυρηθούμε για την απαράδεκτη διαφήμιση
γνωστής εταιρείας που παρουσιάζει μια όμορφη, συμπαθητική και νοικοκυρά
γυναίκα μπροστά σε ένα περιποιημένο τραπέζι να είναι στο μυαλό του άντρα
της σαν ένα ελαττωματικό εμπόρευμα που μπορεί να το επιστρέψει όποια ώρα
θέλει. Τα συμπεράσματα δικά σας και εμείς να μας χαιρόμαστε…
Πόπη Σταυροπούλου

12
ΚΑΤΣΕ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗ ΜΠΑΡΑ
Είναι βέβαιο ότι ο προπονητής της Εθνικής ομάδας
άρσης βαρών Χρήστος Ιακώβου, όταν προέτρε-
πε τον Πύρο Δήμα στους Ολυμπιακούς, να κάτσει
κάτω από την μπάρα, δεν μπορούσε να προβλέψει
ότι η συγκεκριμένη φράση θα γνώριζε τόσο μεγάλο
σουξέ. Είναι αλήθεια ότι είναι μία φράση που σου
δίνει την αφορμή να γράψεις γύρω από αυτήν πολλά
πράγματα. Είτε σοβαρά είτε αστεία.
Δεν είναι μόνο οι μπάρες που υπάρχουν παντού
στη ζωή μας. Δεν είναι μόνο ότι καλούμαστε είτε
να τις σηκώσουμε, είτε να τις πηδήξουμε, είτε να τις
σπάσουμε, είτε να καθίσουμε πάνω τους. Είναι ότι
συνήθως υπάρχει και κάποιος που δίνει το σύνθη-
μα. Είναι αυτός που σου βάζει το πρόβλημα και εσύ
πρέπει να το λύσεις. Τις μπάρες, άνθρωποι τις βά-
ζουν και άνθρωποι τις βγάζουν.
Δεν είναι η μπάρα το θέμα. Είναι το επιχείρημα
που βρίσκει ο καθένας για να την βάλλει και το
θάρρος και το ανάστημα που βρίσκει ο άλλος για
να την βγάλει.
Και διαχρονικά πάντα βρίσκονται και οι δύο πλευ-
ρές.
Θα ασχοληθώ με την μπάρα που σήκωσε ο Πύ-
ρος Δήμας, η οποία μάλιστα είχε και πολλά κιλά.
Αν αφήσουμε στην άκρη την αθλητική πλευρά, ότι
δηλαδή είναι ένα άθλημα με το οποίο ασχολείσαι
για να γυμνασθείς, θα δούμε ότι υπάρχει η πλευρά
αυτών που βάλανε το εξής πρόβλημα στον αθλητή.
Αν θέλεις να γίνεις διάσημος, να βγεις από την αφά-
νεια και την ανυποληψία λόγω και της καταγωγής
σου και να αποκτήσεις χρήματα, τότε κάτσε κάτω
από την μπάρα. Με οποιοδήποτε τίμημα και οποι-
οδήποτε ρίσκο. Και αυτός τα έκανε όλα. Σήκωσε,
όπως λένε και όλη την Ελλάδα μαζί με την μπάρα,
δίνοντας μια πρόσκαιρη χαρά στους Έλληνες. Τους
έδωσε και ένα παράδειγμα. Ότι άμα γυμνασθείς και
έχεις πίστη – τα άλλα που σας έρχονται στο μυα-
λό ας τα αφήσουμε είναι άλλο ζήτημα – μπορείς να
σηκώσεις βάρη. Άμα δε, έχεις και καλό προπονητή,
που σε εμψυχώνει και σε βοηθάει ακόμα καλλίτερα.
Βγαίνεις μετά και λες «οι κόποι και οι θυσίες μου δεν
...στην Κοινωνία
πήγαν χαμένοι». Με την βοήθεια του προπονητή μου
και του θεού – πάντα χρειάζεται ο θεός στη μέση –
κατόρθωσα και σήκωσα την μπάρα με τα βάρη και
έκανα και το λαό υπερήφανο.
Αλήθεια στις μέρες μας τι γίνεται; Στόχους μας βά-
λανε. Προπονητές μας βρήκανε. Προπονημένοι φαί-
νεται πως είμαστε. Η πίστη μας λείπει και η βοήθεια
του θεού, που μάλλον σε τέτοιες περιπτώσεις μας
ξεχνάει. Και κάτσαμε κάτω από την μπάρα. Και μας
προσθέτουν συνέχεια βάρη. Και ο Παπανδρέου συ-
νέχεια μας παροτρύνει. Για να γίνουμε διάσημοι.
Να δείξουμε και στους υπόλοιπους ότι μπορεί να
αντέξουν αν προπονηθούν καλά. Βέβαια όπως και
στην περίπτωση του Πύρου Δήμα, υπάρχουν κά-
ποιοι που από αυτήν την ιστορία βγάζουν τεράστια
κέρδη. Έτσι θα γίνει και τώρα. Εμείς θα σηκώσουμε
τις μπάρες με τα βάρη και άλλοι θα γίνουν πλουσι-
ότεροι.
Πρέπει να πάρουμε τις μπάρες στα χέρια μας και να
τους πάρουμε στο κυνήγι. Για φανταστείτε τον Πύρο
Δήμα, την ώρα που του λέει ο Ιακώβου «κάτσε κάτω
από την μπάρα», να γυρίσει και να του πει: « Με
ζάλισες ρε φίλε. Άμα θέλεις έλα να κάτσεις εσύ κάτω
από την μπάρα. Εγώ δεν μπορώ άλλο». Αρκεί να το
πιστέψουμε.
Ο Noam Chomsky έχει πει ότι το σύστημα κάνει τα
άτομα να πιστέψουν ότι αυτά και μόνον αυτά είναι
ένοχα για την κακοτυχία τους, εξαιτίας της ανεπάρ-
κειας της νοημοσύνης τους, των ικανοτήτων ή των
προσπαθειών τους. Έτσι, τα άτομα αντί να εξεγεί-
ρονται ενάντια στο οικονομικό σύστημα, υποτιμούν
τους εαυτούς τους και νιώθουν ενοχές, κάτι που
δημιουργεί μια γενικευμένη κατάσταση κατάθλιψης,
της οποίας απόρροια είναι και η αναστολή τής δρά-
σης. Συμπέρασμα: Μην κάθεστε κάτω από μπάρες.
Μπορεί να πέσουν να σας πλακώσουν. Πάρτε τες
στα χέρια σας και πιστέψτε ότι μπορείτε να τις χρη-
σιμοποιήσετε αλλιώς.
Δημήτρης Κόκαλης
Αρ. Φύλλου 12
Από το βιβλίο του Τάκη Nαστούλη
«Δε μύρισα τα νύχια μου»
Όταν ο Πλάτωνας πήγε ηλικιωμένος για τελευ-
ταία φορά στην Ολυμπία, του έγινε μοναδική
υποδοχή, γιατί στα νιάτα του ήταν ξακουστός
ακοντιστής και νικητής δυο φορές στα Πύθια
και μια φορά στα Νέμεα.
Καμιά τιμή στην αρχαιότητα δεν ε(χε την αξΙα
του τίτλου «Ολυμπιονίκης».
Οι νικητές, όταν γύριζαν στην πόλη τους, ε[χαν
το δικαίωμα να φορούν πορφύρα και στεφάνι,
γκρέμιζαν ένα μέρος του τείχους της πόλης,
για να περάσει η πομπή τους και έστηναν το
άγαλμά τους στην αγορά.
Οι Ολυμπιονίκες της Σπάρτης πολεμούσαν
κοντά στο βασιλιά.
Στην Αθήνα τους έτρεψαν δωρεάν, μέχρι να
πεθάνουν, όπως ακριβώς γινόταν και με τους
μεγάλους άνδρες του Πρυτανείου.
Λίγο προτού οι αθλητές μπουν στο στίβο,
πολλοί θεατές απ’ έξω από το Στάδιο έβαζαν
μεγάλα στοιχήματα, για τον ένα ή τον άλλο
αθλητή, όπως γίνεται σε πολλές περιπτώσεις
και σήμερα.
Πολλοί ακόμη πήγαιναν στα διάφορα μαντεία,
για να μάθουν το νικητή.
Οι «μάντισσες» , .. Βουτούσαν» τότε τα νύχια
τους σ’ ένα υγρό, καμωμένο από δαφνέλαια,
ύστερα τα έβαζαν κοντά στη μύτη τους κι έπε-
φταν σ’ ένα είδος καταληψίας.
Τότε ακριβώς έλεγαν και το όνομα του νικητή.
Από το περίεργο αυτό γεγονός έμεινε ως τα
χρόνια μας η φράση:
.. «δε μύρισα τα νύχια μου»,
που τη λέμε συνήθως, όταν μας ρωτούν για
κάποιο γνωστό συμβάν, το οποίο εμείς δεν
έχουμε μάθει.
«Ομόνοια»
Η λέξη Ομόνοια, που είναι αρχαία λέξη, θα πει
το να ομονοεί κανείς με τους άλλους, να μην
τσακώνεται.
Η Ομόνοια είναι αρχαία ελληνική θεότητα,
κόρη του Σωτήρα και της Πραξιδίκης και αδελ-
φή της Αρετής και που προσωποποιεί την
ομόνοια των πολιτών.
Όμοια θεότητα είχαν και οι Ρωμαίοι, που την
έλεγαν .. Κονκόρντια».
Στο κέντρο της Αθήνας υπάρχει η πλατεία Ομο-
νοίας, το όνομα στην οποία δόθηκε το 1862,
που τότε τη λέγανε πλατεία Λουδοβίκου, από
το όνομα του πατέρα του, του βασιλιά Όθωνα.
Το όνομα στην πλατεία δόθηκε, γιατί σε κείνο
το μέρος συμφιλιώθηκαν οι πολιτικά αντίπα-
λες παρατάξεις των ‘ορεινών’ και των ‘πε-
δινών’
URL: http://diadromespress.blogspot.com
e-mail:diadromes.byron@gmail.com
13

Ποτέ μην κόβεις

τα νύχια σου Παρασκευή
Συνήθως δεν με βλέπουν, απλά με αντιλαμβάνονται. σόσκονη είναι το τραγούδι που έχει μείνει χρόνια στο Top Ten
Συνήθως πιάνω τον κώλο των αντρών & τις θηλές αναπαύ- του Box Office, θα πάρω σύνταξη, μειωμένη βέβαια.
των γυναικών. Οι άντρες τρελαίνονται ευχάριστα εται στην Ως τότε πιστεύω στην βλακεία των ανθρώπων &
όταν τους πιάνω τον κώλο, πιστέψτε με, οι γυναίκες σχισμή όταν πιστεύεις σε κάτι πρέπει να δέχεσαι και τις συ-
δεν τρελαίνονται πάντα ευχάριστα όταν στρίβω την του. «Να νέπειες του
ρώγα τους σαν να ψάχνω ραδιοφωνικό σταθμό που ήμουν τυ- Και για να σας πω την αλήθεια το όνομα μου είναι
να παίζει μονίμως Ρέμο. Συχνά χαστουκίζουν τον χερή να ΤΟΙΧΟΣ.
αέρα… με κοίτα- Δημήτρης Νότας
Βέβαια μόλις καταλάβουν ποιος είμαι όλοι γίνονται γε λίγο ο
χαρούμενοι, φορώντας ένα χαμόγελο που με τυφλώ- Γιώργος» *ντετερμινισμός: αιτιοκρατία, τα πάντα στον κόσμο
νει, αφού ασφαλώς ρυθμίσουμε πρώτα το θέμα του σκέφτεται, γίνονται με μια αιτιώδη συνάφεια. Δεν υπάρχουν
φύλου μου. ο Γιώργος ανεξήγητα ή τυχαία γεγονότα
Σπανιότερα, όταν οι περιστάσεις το απαιτούν, παίρ- που δοκι- **Θεωρία των Πιθανοτήτων: κλάδος των μαθηματι-
νω σάρκα & οστά, επιλέγω πάντα να είμαι κοντός & μάζει την κών που ασχολείται με την ανάλυση τυχαίων γεγο-
αλλήθωρος εξαντλώντας την γοητεία μου στα απα- τύχη του στο μπαρμπούτι. Έστριψα την ρώγα της, νότων. Είναι θεμέλιο της στατιστικής & αποδεικνύει
στράπτοντα 31 δόντια μου & σε ένα φούσκωμα στο ορθώθηκε, πήρε θάρρος, τον πλησίασε νιαουρίζο- πως τα τυχαία γεγονότα παρουσιάζουν στατιστικά
παντελόνι. ντας, μου αρέσει να προσφέρω. μοτίβα που μπορούν να μελετηθούν & να προβλε-
Με λένε Φορτούνα, είμαι ένα γλυκό αγόρι, γιος άλ- Στις αρχές του 20ου αιώνα συνέβη ραγδαία εξέλιξη φθούν
λωστε του Ερμή & της Αφροδίτης & έχω μια δίδυμη στην μαθηματική επιστήμη, η τυχαιότητα άρχισε να ***Φαταλισμός: μοιρολατρία, ο κάθε άνθρωπος έχει
αδερφή που χρησιμοποιεί όχι το λατινικό της όνομα με σπρώχνει στο χείλος της ανυπαρξίας, η θεωρία ένα δοσμένο πεπρωμένο, τα πάντα είναι καθορισμέ-
όπως εγώ, αλλά το ελληνικό, θέλει να την φωνάζουμε των πιθανοτήτων** απέκτησε πιστούς, έχανα ακόμα να & τυχαία
Τύχη. Φοράει πάντα μανδύες αφήνοντας το ένα της περισσότερο έδαφος. ****Θεωρία του Χάους: μελετά την συμπεριφορά μη
στήθος σε κοινή θέα, άτιμο θηλυκό η αδερφή μου, Κουβαλάω πάντα μαζί μου δύο μικρές γάτες, τις κρύ- γραμμικών δυναμικών συστημάτων που κάτω από
κερδίζει όλες τις ματιές, τις καυλωμένες των αντρών, βω μέσα στο βρακί μου, έτσι εξηγείται και το εξόγκω- ορισμένες συνθήκες μπορούν να προκαλέσουν
τις παρακλητικές των γυναικών. Το ελληνικό μου μα, πετάω την μαύρη γάτα μπροστά από ένα κύριο χάος. Τα συστήματα αυτά είναι ντετερμινιστικά &
όνομα είναι Τύχος αλλά με την λάθος ορθογραφία, που συνεχώς κερδίζει στο πόκερ. Αναστατώνεται, επομένως εύτακτα υπό μια έννοια
φαινόμενο συχνό στους κύκλους που περιφέρομαι φωνάζει, «μην γίνεσαι φαταλιστής***» του λέω, «δεν
στο βασίλειο των Βλακών, το όνομα μου με κάνει είμαι φαταούλας» μου απαντάει, απελπίζομαι.
ελαφρά δυσπρόσιτο. Είμαι ο αγαθός Δαίμονας που Σύμφωνα με την Θεωρία του Χάους**** ακόμα και
μεσολαβεί μεταξύ ανθρώπων & Θεών αν & οι Θεοί το χάος, ο κακός χαμός, προκαλείται από μια αιτία
τον τελευταίο καιρό είτε λόγω μοναξιάς, είτε λόγω που οι απλοί άνθρωποι δεν
σκατοναρκισσισμού (αυτό θεωρώ πιθανότερο), μπορούν να ερμηνεύσουν.
άφησαν τα ουράνια & σουλατσάρουν ανάμεσά μας Όταν μου μιλάνε για αυτή την
σαν δευτεροκλασάτες βεντέτες. θεωρία τους ρίχνω μία στο
Σήμερα κόβω βόλτες σε ένα πάρτυ που γίνεται επει- κεφάλι με ένα πέταλο αλόγου
δή ένα δίποδο ονομάζεται Ιωάννης & είναι η ονομα- που κουβαλώ πάντα μαζί μου.
στική του γιορτή. Το γεγονός πως πριν από αυτή την Είναι σημάδι καλοτυχίας!
γιορτή μεσολάβησαν Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά & «Γιατί να είμαι τόσο άτυχος;»
Φώτα, έχει μετατρέψει την αγέλη σε χοντρή, κατα- αναρωτιέται ένας δανδής της
θλιπτική & υπερφίαλη κινούμενη μάζα ανάμεσα σε φάπας μπροστά σε μια νεαρή
μπουφέδες, καναπέδες & ένα τραπέζι που χαρτοπαί- μούτζα της καλής κοινωνίας
ζουν μερικοί Ντόναλντ & ελάχιστοι Γκαστόνε. Μου που τον πληροφορεί πως εί-
αρέσουν οι πάπιες, γευστικότατες, αλλά περισσό- ναι ήδη παντρεμένη. «Γιατί
τερο συμπαθώ το ανθρώπινο είδος, το θεωρώ καλο- κόβεις τα νύχια σου ημέρα
συνάτο & εφόσον το θεωρώ ως τέτοιο (ανεξάρτητα Παρασκευή, βόδι» λέω & απο-
αν ψεύδομαι), δέχομαι & τις συνέπειες της καλοσύ- ρημένοι ψάχνουν να βρουν
νης τους. από πού προέρχεται η ένρινη
Σήμερα αποφασίζω να πλησιάσω ανθρώπους που φωνή μου. Υπάρχουν ακόμα
φοράνε πράσινα ρούχα, είναι μια νέα τακτική που ζώα που πιστεύουν σε μένα,
υιοθέτησα για να μην βολοδέρνω αριστερά & δεξιά κοιτάει έντρομος τα νύχια του,
σπαταλώντας ενέργεια, διαλέγω χρώμα, εντοπίζω δαγκώνω μια παρανυχίδα
τους πελάτες μου. στον αντίχειρά του, με έκανε
«Γαμώ την ατυχία μου» ψιθυρίζει μέσα από τα χα- χαρούμενο.
λασμένα του δόντια ένας ευτραφής κύριος που μό- Όταν οι άνθρωποι πάψουν να
λις τράβηξε από 22 & κάηκε. Τον ακουμπώ τρυφερά πιστεύουν στην Τύχη ή όπως
στον ώμο, τον ηρεμώ, η Ατυχία είναι μια ξαδέρφη κάποιοι λένε «θελήσουν να
μου περίπου στα κιλά του, μια χαρά θα γαμηθούν. πάρουν την Τύχη στα χέρια
Στις αρχές του 18ου αιώνα κάποιοι σάχλες ανακά- τους» τότε όχι μόνο κινδυνεύ-
λυψαν τον ντετερμινισμό*, την σχέση αιτίας – αιτια- ει η αδερφή μου από βιασμό
τού, για κάθε τι που γίνεται υπάρχει κάποιος λόγος αλλά & εγώ.
διεκήρυτταν, είχαν αρχίσει τα βάσανά μου, άρχισα Όταν η γνώση αυξηθεί πλησι-
να γίνομαι έκπτωτος. άζει το τέλος μας.
Πλησιάζω μια κυρία με έκπτωτο στήθος, η πράσινη Όταν το «ρίξε μια ζαριά καλή
μπλούζα της δεν μπορεί να το συγκρατήσει ενώ χρυ- & για μένα ρε ζωή» πάψει να

14
Bronx, Νέα Υόρκη. Χοντρές αλυσίδες με ένα κρεμα-
στό σήμα δολαρίου στην άκρη, όπλα, φαρδιά πα-
ντελόνια και ιαχές Yo. Σίγουρα κομμάτια μιας Rap
- Hip Hop κουλτούρας, που βρίσκει και αυτή το χώρο
της στον μουσικό χάρτη. Βέβαια όλα αυτά τα κλισέ
αποτελούν ένα στιλιστικό trick και χάνουμε την ου-
σία του πράγματος. Hip - Hop ίσον αντίδραση, μία
μεγάλη φωτιά που καίει μέσα σου, όπως και κάθε
άλλο είδος μουσικής που κατατάσσεται στα αντι-
δραστικά.
Μαζεμένα γύρο από το βαρέλι με αυτή τη φωτιά
να σιγοκαίει, 12χρονα και 13χρονα μαυράκια, περι-
μένουν υπομονετικά να κερδίσουν την εμπιστοσύνη
των μεγαλύτερων, να έρθει η ώρα τους να ζήσουν
και αυτοί τον μύθο του Notorious, του 2Pac και του
Snoop. Όχι και οι καλύτερες συνθήκες να μεγαλώνει
ένας πιτσιρίκος, ίσως όμως λίγο καλύτερα από το
να είναι ένα Warchild.
Κάτω από χειρότερες συνθήκες κάπου εκεί στο Σου-
δάν, μεγάλωσε ο Emmanuel Jal, ένα πραγματικό
Warchild (παιδί του πολέμου) που όμως αυτή η φλό-
γα που έγραψα παραπάνω έκαιγε μέσα του. Ας τον
γνωρίσουμε.
Στα μέσα της δεκαετίας του 80, όταν ήταν περίπου
7 ετών, ο πατέρας του τάχθηκε στο στρατό του Σου-
δάν (S.P.L.A.). Στρατιώτες πιστοί της κυβέρνησης
σκότωσαν τη μητέρα του και έτσι μέλη του S.P.L.A.
τον πίεσαν να μπει στην ομάδα τους. Με τη χρήση
ναρκωτικών ουσιών και στρατιωτική πειθαρχία, τον
εκπαίδευσαν μαζί με άλλα παιδιά, ώστε να γίνουν
«δολοφόνοι πολεμιστές - παιδιά στρατιώτες».
Ύστερα από ένα μικροκακούργημα που διέπραξε
οδηγήθηκε στη φυλακή όπου υπέστη άγριο ξυλο-
δαρμό και άλλες κακουχίες από τους φύλακες. Το
πρώτο σημάδι ότι ίσως αλλάξει η ζωή του, ήταν η
γνωριμία με έναν φυλακισμένο ο οποίος του έμαθε
ότι η μουσική δίνει κουράγιο και θάρρος στις καρδι-
ές και απαλύνει τον πόνο.
Όταν αποφυλακίζεται βρίσκει ευκαιρία και ξεφεύ-
γει από τον πόλεμο στο Σουδάν και πάει σχολείο
στην Κένυα για να αποκτήσει την μόρφωση που πά-
ντα ήθελε, ενώ παράλληλα άρχισε να καλλιεργεί τις
ικανότητες του ως ράπερ.
ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΠΑΙΡΝΕΙΣ ΤΙΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ
ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΟΥ;
ΚΑΝΑΜΕ ΕΙΔΙΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΜΕ ΤΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΔΙΑΝΟΜΕΩΝ
(ΤΟ ΠΙΣΤΕΨΕΣ;) ΔΕΝ ΚΑΝΑΜΕ ΑΛΛΑ
ΘΑ ΒΡΟΥΜΕ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΣΤΙΣ ΦΕΡΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ ΣΟΥ.
ΕΝΗΜΕΡΩΣΕ ΜΑΣ ΣΤΕΛΝΟΝΤΑΣ
Ε-MAIL: diadromes.byron@gmail.com
Η΄ ΠΑΡΕ ΜΑΣ ΤΗΛΕΦΩΝΟ 6936 640250
Καλλιτέχνης Emmanuel Jal
The Warchild
Δεν χάνει την ευκαιρία και σχηματίζει μαζί με ντό-
πια παιδιά το Group Jaeem και ξεκινάει να γράφει
και να τραγουδάει χριστιανική μουσική. Έτσι άρχι-
σε να γίνεται πολύ δημοφιλής στη μικρή κοινωνία.
Αργότερα γράφει το Gua που σημαίνει δύναμη στα
αραβικά και ειρήνη στη μητρική του γλώσσα, το
οποίο του απέδωσε παγκόσμιο ενδιαφέρον. Είναι
γραμμένο συνδυάζοντας αγγλικά και αραβικά και
είναι σαν μια προσευχή προς τιμή των πολλών θυ-
μάτων του Σουδάν.
Από το 2005 έχει 3 στούντιο άλμπουμ (Ceasefire,
Gua, War Child), επίσης η μουσική του χρησιμοποι-
ήθηκε στην ταινία Blood Diamond και το 2008 τρα-
γούδησε για τα 90στα γενέθλια του Μαντέλα. Βέβαια
δεν λείπουν και οι πιο εμπορικές συνεργασίες του
όπως αυτή με την Alicia Keys, βέβαια πάντα στα
πλαίσια των σκοπών που ο Emmanuel Jal πρεσβεύ-
ει. Γενικά, έχει χρησιμοποιήσει τη μουσική του ως
πλατφόρμα για την παγκόσμια δράση ως εκπρόσω-
πος της Παγκόσμιας Αμνηστίας, της Oxfam, αλλά
και για λογαριασμό της International Action Network.
Ακόμα και σήμερα επισκέπτεται πολλά σχολεία μι-
λώντας στη νεολαία για τη βία των όπλων, καθώς
και σε εκπροσώπους της αμερικανικής κυβέρνησης
και των Ηνωμένων Εθνών με στόχο αυστηρότερων
μέτρων για το εμπόριο των όπλων.
Τι κι αν από παιδί-στρατιώτης έγινε ένας πετυ-
χημένος καλλιτέχνης, ο ίδιος δεν θεωρεί την ιστορία
του μοναδική γι’ αυτό και στον επίλογο του βιβλίου
του αναφέρει ότι, όλοι έχουν να πουν μια ιστορία και
εγώ λέω τη δική μου γι’ αυτούς που δεν μπορούν,
είμαι ακόμα ένας στρατιώτης, πολεμάω με χαρτί και
την πένα μου για ειρήνη μέχρι να πεθάνω.
Ανδρέας Μαραγκός
Αρ. Φύλλου 12
Για την ιστορία των ονομάτων των δρόμων της Πόλης μας
Επιμέλεια: Μαρία Βλαδιμήροβιτς
Ηρώς Κωνσταντοπούλου:
Η Ηρώ Κωνσταντοπούλου, γεννήθηκε στις
16 Ιουλίου 1927 και εκτελέστηκε στις 5 Σε-
πτεμβρίου 1944 σε ηλικία 17 χρονών. Ήταν
αγωνίστρια της εθνικής αντίστασης.
Οι γονείς της ήταν από την Σπάρτη. Η ίδια
γεννήθηκε κι έζησε στην Αθήνα. Ήταν μαθή-
τρια Γυμνασίου και οργανωμένη στην ΕΠΟΝ,
όπου είχε αναπτύξει έντονη απελευθερωτική
δράση, παρά το νεαρό της ηλικίας της. Μι-
λούσε τέσσερις γλώσσες.
Δύο φορές συλλήφθηκε, ξυλοκοπήθηκε, βα-
σανίστηκε, αλλά αφέθηκε τελικά ελεύθερη.
Λίγο πριν την αποχώρηση των Γερμανών,
όμως, συμμετείχε στην ανατίναξη ενός τρέ-
νου που μετέφερε πυρομαχικά και έτσι συνε-
λήφθη, για τρίτη –και τελευταία- φορά, στις
31 Ιουλίου 1944.
Εκείνη τη μέρα είχε τελειώσει τις απολυτή-
ριες εξετάσεις του Γυμνασίου. Στις 2 μετά τα
μεσάνυχτα, οι χιτλερικοί, με τα ελληνόφωνα
όργανά τους, σπάνε την πόρτα της, στην
οδό Βεΐκου 57. Την οδηγούν στο άντρο των
βασανιστηρίων της οδού Μέρλιν.
Η Ηρώ φτύνει κατάμουτρα και μπατσίζει τον
«Ελληνα» μεταφραστή. Επί τέσσερα μερόνυ-
χτα τη βασάνιζαν να μαρτυρήσει τους συνερ-
γάτες της. Δε μίλησε. Την έστειλαν στο Χαϊ-
δάρι, στην απομόνωση και σε συνέχεια στο
θάλαμο των μελλοθανάτων (Ιούλης 1944).
Στις 5 Σεπτεμβρίου του 1944, μαζί με άλλους
49 κρατούμενους, οδηγήθηκε στο Σκοπευτή-
ριο Καισαριανής.
Δεκαεφτά σφαίρες καρφώνονται στο κορμί
της απ’ τους φασίστες, για τα δεκαεφτά της
χρόνια, για «παραδειγματισμό», είπαν οι χιτ-
λερικοί...
«Υπομονή κι υπομονή,
καρτέρι και καρτέρι
και τούτος ο Σεπτέμβριος
τη Λευτεριά θα φέρει».
Ένα από τα τετράστιχά της, λίγο πριν εκτε-
λεστεί.
URL: http://diadromespress.blogspot.com
e-mail:diadromes.byron@gmail.com
Αυτές τις μέρες δίνονται μάχες, μικρές και μεγάλες,
απο ανθρώπους που σηκώνουν το κεφάλι ψηλά κι
αντιστέκονται στην υποδούλωση της σκέψης, της
ψυχής, στο βιασμό της λογικής, της αξιοπρέπειας
και της δημοκρατίας, στην απαξίωση της ανθρώπι-
νης ύπαρξης, στην αλαζονεία των ισχυρών, στον κυ-
νισμό και την αδιαφορία των βολεμένων, στην ισο-
πεδωση της ηθικής, στους μηχανισμούς της λήθης
και της υποταγής.
Κι έχουν όλο το σύστημα και τα κοράκια του απέ-
ναντί τους.
Κάποιοι δίνουν τη μάχη κοιτάζοντας το χάρο στα
μάτια. Καποιοι ίσως γιατί δεν έχουν πια τίποτε να
χάσουν. Πολλοί γιατί καίγεται η ψυχή τους για ελευ-
θερία και δικαιοσύνη. Μιλάω για αυτούς, τους λί-
γους, που γίνονται πολλοί
Γιατί αυτοί είναι το φως στα σκοτάδια που ζούμε.
Αναφέρομαι στους 300 μετανάστες απεργούς
πείνας και δίψας. Στους εξεγερμένους λαούς του
αραβομουσουλμανικού κόσμου. Στον εξεγερμέ-
νο λαό της Κερατέας. Στα κινήματα των πολιτών
που έγιναν ποτάμι ενάντια στα άδικα χαράτσια
των μεγαλοεργολάβων των εθνικών οδών.
Στους εργαζόμενους που ξαναβρίσκουν το βη-
ματισμό των διεκδικήσεών τους μέσα από την
αυτοοργάνωση, τη συλλογικότητα και την αλλη-
λεγγύη
Σε αυτούς αφιερώνω στίχους και λόγια ποιη-
τών/συγγραφέων που φώτισαν κάποτε τα σκοτά-
δια της δικής τους εποχής.
Μενάλαος Λουντέμης
Αν δε βρεθεί να πεθάνει κανείς για τη λευτεριά τότε
θα πεθάνει η ίδια η λευτεριά.
Φτηνά τη Λευτεριά δεν την πουλούν πουθενά. Ούτε
και τη χαρίζουνε. Όσοι την πήραν χάρισμα τη
χαράμισαν.
από τα «Θυμωμένα στάχυα»
Το καπάκι του ματιού το ’χει ο άνθρωπος για να
σκεπάζει το μάτι του σαν κοιμάται, όχι σαν είναι
ξύπνιος!
από το «Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα»
* Το 1956 κι αφού ήδη έχει περάσει 8 χρόνια στην
εξορία, μεταφέρεται στην Αθήνα για να δικαστεί -με
την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας- για το βιβλίο
του «Βουρκωμένες μέρες» και συγκεκριμένα για το
διήγημα «Οι λύκοι ανεβαίνουν στον ουρανό»
Ο Λουντέμης καλείται να απολογηθεί και κάνει μια
αναδρομή στη ζωή του και περιγράφει μαζί με το
δράμα το δικό του το δράμα ενός ολόκληρου λαού.
Όταν φτάνει να περιγράψει το δράμα του παιδιού
του όταν ο ίδιος βρισκόταν στη Μακρόνησο ο πρό-
εδρος παρατηρεί: «Απορώ ... πώς δεν υπογράψατε
μια δήλωση για να σώσετε από τη δοκιμασία εσάς
και το παιδί σας...».
Και ο Λουντέμης απαντά: «Χρειάστηκαν εκατομμύ-
ρια χρόνια για να γίνουν τα τέσσερα πόδια δύο. Δεν
θα τα κάμω πάλι τέσσερα εγώ!»
Τάσος Λειβαδίτης
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι
για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους , θα φωνάξεις
τα χείλη σου θα ματώσουν απ’ τις φωνές
Το πρόσωπό σου θα ματώσει απ’ τις σφαίρες
μα δε θα κάνεις ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου θα ‘ ναι μια πετριά
στα τζάμια των πολεμοκάπηλων.
Κάθε χειρονομία σου θα ‘ναι
για να γκρεμίζει την αδικία.
Δεν πρέπει ούτε στιγμή να υποχωρήσεις,
ούτε στιγμή να ξεχαστείς.
Είναι σκληρές οι μέρες που ζούμε.
Μια στιγμή αν ξεχαστείς,
αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται
στη δίνη του πολέμου,
έτσι και σταματήσεις
για μια στιγμή να ονειρευτείς .
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα
θα γίνουν στάχτη απ’ τις φωτιές.
Δεν έχεις καιρό, δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί και να πεθάνεις
για να ζήσουν οι άλλοι.
Θα πρέπει να μπορείς να θυσιάζεσαι
ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να στέκεσαι
μπρος στα ντουφέκια!
15
Κωστής Παλαμάς
[...] Κάλλιο φυτρώστε αγραγκαθιές
Και κάλλιο ουρλιάστε, λύκοι,
Κάλλιο φουσκώστε ποταμοί,
Και κάλλιο ανοίχτε , τάφοι,
Και , δυναμίτη, βρόντηξε
Και σιγοστάλαξε αίμα
Παρά σε πύργους άρχοντας
Και σε ναούς το ψέμα.
Των πρωτογέννητων καιρών
Η πλάση με τα’ αγρίμια
Ξανάρχεται. Καλώς να’ ρθη.
Γκρεμίζω την ασχήμια…
Εν κατακλείδι:
Ναζιμ Χικμέτ
[...] Μολύβι ο καιρός κι ο άνεμος πικρός,
βάλτε όλοι σκοπό ν’ αλλάξει ο καιρός.
Φωνάζω κι ας καώ κι εγώ σαν τον Κερέμ:
Αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ,
αν δεν καούμε εμείς ν’ ανάψει πυρκαγιά,
πώς θέλεις να γενεί να φύγει η σκοτεινιά.
Για να λάμψει η νύχτα πώς θέλεις να γενεί,
αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ.
Υ.Γ. Αφιερώνω, τέλος, αυτή
την άτσαλη σελίδα σκέψεων
και στίχων «δανεικών» σε
όλους αυτούς τους αγωνιστές
και τις αγωνίστριες που με τη
ζωή τους πότισαν κάποτε την
ελπίδα της ανατροπής και το
όραμα για μια άλλη κοινωνία.
Λείπει σήμερα ένα τραγούδι
για την ελευθερία γραμμένο
από εμάς.
Μαρία Βλαδιμήροβιτς
* οι φωτογραφίες είναι χαρακτικά της Βάσως
Κατράκη

16
...στην Τέχνη
ΝΙΚΟΣ ΑΓΓΕΛΙΔΗΣ
Γεννήθηκε το 1957 στην Αθήνα αλλά από το 1987 ζει και εργά-
Κ α λ λ ι τ έ χ ν ε ς του ΒΥΡΩΝΑ
ζεται στο Βύρωνα. Τελείωσε τη Σχολή Καλών Τεχνών στην
Αθήνα με δάσκαλο τον Παναγιώτη Τέτση. Παράλληλα στην ίδια
σχολή παρακολούθησε μαθήματα φορητής εικόνας και νωπογρα-
φίας. .Δούλεψε σαν καθηγητής καλλιτεχνικών στη μέση εκπαί-
δευση για έξη χρόνια την οποία στη συνέχεια εγκατέλειψε για να
ασχοληθεί αποκλειστικά με τη ζωγραφική. Έχει στο ενεργητικό
του έως τώρα εννέα ατομικές εκθέσεις και πολύ περισσότερες
ομαδικές, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Τα έργα του, παρα-
στατικά και αφηγηματικά, διακρίνονται από έντονο συμβολισμό
με σουρεαλιστικές νύξεις και ανατροπές. Δημιουργεί ένα δικό
του εικαστικό σύμπαν γεμάτο από προσωπικά βιώματα που όμως
δεν εμποδίζουν την επικοινωνία αλλά αποδεικνύονται κοινοί
τόποι με τους θεατές- αποδέκτες των έργων του.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΤΗ ΖΩΗ:
Θα μπορούσα να πω ότι η Τέχνη είναι επεξεργασία της ζωής
και των φαινομένων της με σκοπό την προσέγγιση της ουσίας.
Μία προσπάθεια του καλλιτέχνη για δημιουργία αποστάγματος
που προσφέρεται στο θεατή για κοινωνία. Το θαυμάσιο είναι ότι
υπάρχουν τόσα πολλά αποστάγματα, όσα και οι ιδιοσυγκρασίες
των καλλιτεχνών. Η Τέχνη είναι μία περιοχή που η πλήξη δεν
Αρ. Φύλλου 12
έχει θέση.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ:
Στη χώρα μας η παιδεία έχει πάρει κατεύθυνση πραγματιστι-
κή και ωφελιμιστική προσπαθώντας να καλύψει τις ανάγκες
της κοινωνίας και της αγοράς. Όμως η φαντασία, η ανάγκη για
δημιουργία και έκφραση και η γενικότερη καλλιέργεια είναι συ-
νιστώσες εξ’ ίσου σημαντικές για την ολοκλήρωση του ατόμου.
Φοβάμαι πως δημιουργούμε μονοδιάστατους ανθρώπους, ότι κι
αν σημαίνει αυτό για τους ίδιους και για το σύνολο.
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΣΤΗΝ ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙ-
ΟΙΚΗΣΗ:
Η τοπική αυτοδιοίκηση είναι ένας φορέας που θα μπορούσε να
καλύψει εν μέρει το εκπαιδευτικό κενό. Λίγο -πολύ όλοι οι δήμοι
έχουν οργανώσει καλλιτεχνικά εργαστήρια αλλά αυτό δεν είναι
αρκετό. Πιστεύω ότι διαλέξεις ή σεμινάρια Τέχνης από καλλι-
τέχνες ή άλλους εδικούς, θα διευκόλυναν στην προσέγγισή της
και θα βοηθούσαν κάπως στην άνοδο της γενικής καλλιέργειας.
ΜΙΑ ΚΑΛΗ ΙΔΕΑ:
Να οργανωθούν πολιτιστικοί περίπατοι για μικρές ομάδες δη-
μοτών σε μουσεία, αρχαιολογικούς χώρους, γκαλερί Τέχνης, με
ξεναγήσεις και κατάλληλα καταρτισμένους ανθρώπους για συ-
νοδούς.
ΜΙΑ ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ:
Nα παιδαγωγούν με παράδειγμα τους ίδιους και όχι με νουθεσίες.
Έχουν καθήκον να προσφέρουν ερεθίσματα, να σπέρνουν χωρίς
να τους απασχολεί αν και πότε θα βλαστήσει κάτι...
Επιμέλεια Ελένη Βασιλοπούλου