Άσκηση στα ρηματικά πρόσωπα

Στις παρακάτω παραγράφους να εντοπίσετε τα ρηματικά πρόσωπα που κυριαρχούν

και να δηλώσετε το επικοινωνιακό αποτέλεσμα που επιτυγχάνεται.

1. Έξω από το Α.Τ Αμπελοκήπων, όπου κρατήθηκε, ο κ. Διονυσίου ανέφερε: «Δεν

ήταν κάτι σοβαρό. Θα τα πούμε όταν τελειώσει η περιπέτεια. Ένιωσα μια ξαφνική
αδιαθεσία, και ήθελα να πάω στο νοσοκομείο, δε με αφήνανε να περάσω», είπε ο
τραγουδιστής, που όπως ανέφερε «δεν χτύπησα κανέναν αστυνομικό».

2. Το εκπαιδευτικό κίνημα αλλά και η πλειοψηφία των εκπαιδευτικών δεν έχουν

αντιληφθεί αυτή την εξέλιξη κι εξακολουθούν να βλέπουν το δέντρο και καθόλου το
δάσος ούτε πολύ περισσότερο την εξοντωτική εκχέρσωση του δάσους. Αντί να
αναγνωρίσουν τον πρωταρχικό ρόλο της Παιδαγωγικής και τον αξιακό πλούτο που
κουβαλάει η κριτικη Παιδαγωγική και η ουμανιστικη παιδεία (αλληλεγγύη,
αλληλοσεβασμός, συνεργασία, δικαιοσύνη, αρετή, κοινωνικότητα, αγώνας,
αμφισβήτηση, δημόσιο αγαθό κλπ.) έχουν μεταλλαχτεί σε φορείς αναπαραγωγής των
κρατουσών αξιών μέσα από τη λανθασμένη σύλληψη του σχολείου. Κάποιες αριστερές
παρατάξεις μάλιστα θεωρούν ότι η μορφή του πολεμικού συνδικαλισμού που
εφαρμόζουν (θεωρώντας ως ταξικό εχθρό άλλες παρατάξεις) και ο σκληρός ακτιβισμός
είναι η βασική γραμμή πλεύσης για μια προοδευτική πορεία στην εκπαίδευση, όταν η
κύρια μάχη γίνεται αλλού! Θέλουν να ξεχνούν ότι οι μεγάλες Μορφές της Εκπαίδευσης
στην ιστορία της χώρας ήταν Παιδαγωγοί και από την πλευρά της αστικής τάξης και
από την πλευρά της εργατικής τάξης.

3. Για να μην αυταπατώμεθα, μία από τις πρώτες θέσεις κατείχαμε και προ
μνημονίων(μαζί με άλλες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου που υποθάλπου δια βίου τα
εφηβικά σύνδρομα. Στην Ιταλία αποκαλούνται «bamboccioni» ή «mammoni», δηλαδή
παιδιά της μαμάς. Θυμάμαι ανέκαθεν τριανταπεντάρηδες φίλους ( ως επί το πλείστον
άνδρες) που επέλεγαν να μένουν με τους γονείς τους για την ασφάλεια του καθαρού
ρούχου, της φρεσκοστυμμένης πορτοκαλάδας και του ζεστού φαγητού ( πάντα με τη
σαλάτα δίπλα), καθότι “ μεγάλο πράγμα Όταν γυρνάω κουρασμένος από τη δουλειά να
μην παραγγέλνω delivery”. Κάποιοι δε εξ αυτών είχαν επιλέξει ένα είδος εθελουσίας
ημιαιχμαλωσίας. Μένω μόνος μου, αλλά π.χ. δεν έχω αγοράσει ακόμα πλυντήριο και
μεταφέρω τα άπλυτα στη μάνα μου. Ενίοτε όλη αυτή η κατάσταση περιβαλλόταν και από
έναν δυσώδη ιδεολογικό (ζουρλο) μανδύα. “ Είναι ένας τρόπος για να μην διαρραγεί η
σχέση μου με τη μάνα μου, νιώθει και αυτή ότι κάτι προσφέρει ακόμη”, “ Είναι μία αφορμή
για να βλέπω τους γονείς μου” κλπ.
4. Λοιπόν άκουσε. Σήμερα το πρωί, έλαβα μια ποιητική συλλογή από τη Θεσσαλονίκη
και σας διαβάζω ένα σημασιακό απόσπασμα. Το πνεύμα, ο νους ανθίζουν με τον Θαλή,
τον Θουκυδίδη, τον Πρωταγόρα, τους τραγικούς, την τόλμη του Θεμιστοκλή και του
Κολοκοτρώνη. Φίλοι και φίλες, αφιερώνω την ομιλία μου στον Έλληνα που μας έβγαλε από
τον οθωμανικό ζυγό και που πέθανε σαν σήμερα, στις 4 Φλεβάρη 1843, στον Θεόδωρο
Κολοκοτρώνη.

5. Η μόνη λύση κατά την άποψή μου είναι να αφήσουμε τους Σκοπιανούς να πιστεύουν
στον εθνικό τους μύθο και παράλληλα εμείς να παραμένουμε πάντα πιστοί και ανένδοτοι
στην ελληνικότητα της Μακεδονίας. Και να μην συμφωνήσουμε ποτέ ότι υπάρχει μία άλλη,
νόθα Μακεδονία. Γιατί αν το κάνουμε είναι σαν να θέλουμε να βγάλουμε εμείς στα μάτια
μας με τα ίδια μας τα χέρια.

6. Η Δημοκρατία όμως δεν είναι κάτι δεδομένο. Η Δημοκρατία δεν παραχωρείται.

Κατακτιέται. Η κουλτούρα της Δημοκρατίας διαμορφώνεται μέσα από συνθέτες και συχνά
αντιφατικές διαδικασίες. Και αυτή την κουλτούρα της Δημοκρατίας καλούμαστε να
κατακτήσουμε και σήμερα. Αλλά ας μην εφησυχάζουμε. Να θυμόμαστε πάντα ότι η
Δημοκρατία είναι ένα διαχρονικό αίτημα, αλλά η ίδια η Δημοκρατία και οι θεσμοί της είναι
πάντοτε ιδιαίτερα εύθραυστη. Εναπόκειται, λοιπόν, σε όλους μας να την προστατεύουμε
στις καθημερινές μας σχέσεις, στο σπίτι, στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο. Να την
προστατεύουμε από τον κίνδυνο της γραφειοκρατικοποίησής της.

7. Αγαπητοί απόφοιτοι, ή, επί το ορθότερο, αγαπητοί συνάδελφοι!

Ολοκληρώνεται σήμερα τυπικά και εορταστικά ένας ακόμη κύκλος - για τους
περισσότερους ίσως ο τελευταίος - της μακρόχρονης θητείας σας στα έδρανα της
μάθησης. Η κοινωνία, οι οικογένειές σας και ο καθένας και καθεμιά από σας έχετε
επενδύσει πολύ χρόνο, κόπο και οικονομικά μέσα για την επίτευξη και αυτού του
στόχου. Με την αποφοίτηση σας, εισέρχεστε πια στην κυρία φάση της επαγγελματικής
σας ζωής για τις επόμενες δεκαετίες. Δυστυχώς, η νέα αυτή αρχή για σας έμελλε να
συμπέσει με μία αβέβαιη και ασταθή κατάσταση για την Ελλάδα.

8. Ο πολίτης σήμερα αποδεικνύεται «άπολις», που θα πει: αποκλεισμένος από τα

της πόλεως και της πολιτικής, τα «κοινά». Δεν το αντιλαμβάνεται, επειδή του έχουν
περάσει σαν αυτονόητο ότι μετοχή στα κοινά είναι η πληροφόρηση για τα κοινά, η
ενημερότητα. Τον βομβαρδίζουν, ώρες ατελείωτες κάθε μέρα, με «ειδήσεις»
εξόφθαλμης αναξιοπιστίας και μικρονοϊκής προπαγάνδας. Χώρια τα «πάνελ» πολιτικής
ανάλυσης, όπου, για να εκπροσωπούνται όλα τα κόμματα της συμπαιγνίας, βιάζεται η
νοημοσύνη, η σοβαρότητα, συχνά και η αισθητική του τηλεθεατή.
9. Όλοι συνελήφθησαν απροετοίμαστοι από τη νέα έξαρση του Μακεδονικού. Το
πολιτικό σύστημα, τα μέσα ενημέρωσης, Ακόμη και οι ίδιοι οι διοργανωτές του
συλλαλητηρίου στη Θεσσαλονίκη δήλωσαν έκπληκτοι από τον όγκο και τον παλμό του.
Εκεί που όλοι νόμιζαν πως η εθνική μας θέση ήταν η σύνθετη ονομασία για όλες τις
χρήσεις, χιλιάδες άνθρωποι φώναξαν το “Όχι στον όρο Μακεδονία και στα παράγωγά
του”, παρά το γεγονός ότι οι περισσότεροι από αυτούς θεωρούν ότι αυτή η ανελαστική
θέση του 1992 τελικώς υπονόμευσε τον σκοπό για τον οποίον διαδηλώνουν.

10. Στρώματα συμβάντων επικάθονται πάνω στα παλιά, και ο χρόνος ρέει, όλο και
πιο γρήγορα. Ίσως γιατί τον μετράμε μόνο ως ζημία ή ως όφελος (κέρδισα χρόνο,
έχασα χρόνο). Γιατί είμαστε κολλημένοι στην πεπατημένη, γιατί αναβάλουμε τα
επίπονα και αρνούμαστε να κοιτάξουμε κατά πρόσωπο τα προβλήματα. Γιατί
σχολιάζουμε ακατάπαυστα αδιαφορώντας για όσους σκέφτονται διαφορετικά και
υποτιμώντας την ανάγκη για αποδείξεις, γιατί οι γνώμες κατασταλάζουν αβασάνιστα
χωρίς κατάθεση χρόνου και κόπου, γιατί ο δημόσιος διάλογος έχει υποβαθμιστεί σε
πινγκ πονγκ κοινοτυπιών. Γιατί το τοπίο είναι θολό από τις συνεχείς κυβερνητικές
αντιφάσεις με την ταυτόχρονη διατήρηση πολλών ρόλων. Γιατί η ενημέρωση
περιορίζεται στη σύλληψη και μετάδοση του στιγμιαίου. γιατί γαντζωνόμαστε στο
παρόν και εκεί αυτοπεριοριζόμαστε, ο χρόνος άλλαξε στην αντίληψή μας αφότου
εγκαταλείφθηκε η ιδέα του μέλλοντος ως συνώνυμο μιας συναρπαστικής προοπτικής
(το ίδιο και η πολιτική, που διαχειρίζεται επιφανειακά, βραχυπρόθεσμα τα
προβλήματα, πολιτική ανοιχτή στο μέλλον δεν υφίσταται, μόνο προβλέψεις για το
απώτερο μέλλον). Επιστρέφουμε λοιπόν διαρκώς στο παρόν, όχι της συμφιλίωσης των
παραδόσεων, της σύγκλισης των εμπειριών, της συνένωσης όλων των στιγμών,
παλιών, νέων, αλλά σε ένα τώρα που περνά μέσα από τον μηδενισμό, την άρνηση,
χωρίς αληθινή χαρά, χωρίς ταυτότητα. Μακριά από τη σκέψη ότι ο χρόνος είναι
αλλαγή, ρήξη, μνήμη.