ROZWIZYWANIE BELEK

Zadanie S-1. Znale siy przekrojowe M, Q, N w punkcie C podanej belki.

Zadanie S-2. Dla podanej belki napisa rwnania i sporzdzi wykresy si przekrojowych M,
Q, N.

Zadanie S-3. Dla podanej belki napisa rwnania i sporzdzi wykresy si przekrojowych M,
Q, N.

Zadanie S-4. Dla podanej belki napisa rwnania i sporzdzi wykresy si przekrojowych M,
Q, N.
Zadanie S-5. Dla podanej belki przegubowej sporzdzi wykresy si przekrojowych M, Q, N.

Zadanie S-6. Dla podanej belki przegubowej sporzdzi wykresy si przekrojowych M, Q, N.

Przykad 1. Znale siy przekrojowe M, Q, N w punkcie C podanej belki.

1. Obliczenie reakcji.
Obliczajc reakcje, korzystamy z trzech rwna statyki:

Ukadajc rwnania statyki wygodnie jest stosowa ukad rwna nie sprzonych, tzn. z

kadego rwnania obliczamy tylko jedn niewiadom. W przypadku jednego ciaa sztywnego

(jedna tarcza, belka bez przegubw) zawsze jest to moliwe. Dziki ukadowi rwna nie

sprzonych rozwizanie jest szybsze a bd popeniony w jednym rwnaniu nie przenosi si

na rwnania pozostae.

Aby sprawdzi poprawno obliczenia reakcji postpujemy odwrotnie - ukadamy takie

rwnanie w ktrym wystpi wszystkie reakcje. W naszym przykadzie moe to by na

przykad rwnanie momentu wzgldem punktu D o wsprzdnych D(2,1).

Powysza niedokadno jest dopuszczalna wynika bowiem z zaokrgle poczynionych przy

obliczaniu reakcji.

2. Obliczenie si przekrojowych w punkcie C.

Aby znale siy przekrojowe w punkcie C naley przez ten punkt poprowadzi przekrj,
dzielcy belk na dwie czci i zredukowa w punkcie C ukad si zewntrznych
przyoonych do jednej z tych czci. Bez wzgldu na to, ktr cz wemiemy do redukcji
otrzymamy ten sam wynik (wartoci si przekrojowych w danym punkcie s stae).
Praktycznie wybiera si t cz belki do ktrej jest przyoony mniej skomplikowany ukad
si, w celu uproszczenia oblicze.
W naszym przykadzie, w celach dydaktycznych, dokonamy oblicze redukujc ukad si
zewntrznych zarwno z lewej jak i z prawej strony punktu C.

2.1. Redukcja ukadu si zewntrznych przyoonych do lewej czci belki.

Przy obliczaniu wypadkowej zredukowanego ukadu si bdziemy od razu rozkadali j na si

podun N (rwnoleg do osi belki) i si poprzeczn Q (prostopad do osi belki).
Pamitajc o przyjtej konwencji znakowania zapiszemy:

2.2. Redukcja ukadu si zewntrznych przyoonych do prawej czci belki.

Przykad 2. Dla podanej belki napisa rwnania i sporzdzi wykresy si przekrojowych M,
Q, N.

1. Obliczenie reakcji.
Obliczajc reakcje, korzystamy z trzech rwna statyki:
Sprawdzenie:

2. Funkcje si przekrojowych

Budujc rwnania jakiejkolwiek funkcji, musimy przyj ukad wsprzdnych, w ktrym te

rwnania zapiszemy. Dla belek prostych najwygodniej jest przyj ukad jak na rysunku, tzn.
na pocztku belki. Zdarza si jednak, e dla uproszczenia oblicze, przyjmuje si dwa ukady
wsprzdnych (na obu kocach belki). Sposb przyjcia ukadu wsprzdnych nie ma
oczywicie adnego wpywu na wykres siy przekrojowej jaki otrzymamy na podstawie jej
rwnania.

Przed przystpieniem do ukadania funkcji si przekrojowych, naley w belce wyznaczy tzw.

punkty i przedziay charakterystyczne. Powodem jest inna posta funkcji si przekrojowych w
kadym przedziale charakterystycznym. Dla kadego przedziau naley napisa osobne
rwnanie.

Punkty charakterystyczne s to:

- pocztek i koniec belki,
- punkty podparcia belki,
- miejsca przyoenia si i momentw skupionych,
- pocztek i koniec obcienia cigego.

Przedziay charakterystyczne to odcinki belki pomidzy punktami charakterystycznymi.

W analizowanej belce wystpuje pi przedziaw charakterystycznych.

Przedzia: 0 < x < 4

Piszc rwnania w pierwszym przedziale dokonujemy podziau belki przekrojem

przechodzcym przez ten przedzia i redukujemy ukad si zewntrznych pooonych z lewej
czci przekroju (mona oczywicie redukowa ukad si po prawej stronie ale jest to bardziej
pracochonne).
Pooenie przekroju nie jest ustalone w konkretnym punkcie, ale w odlego x od pocztku
ukadu wsprzdnych. Zapisujc wynik redukcji ukadu si zewntrznych w miejscu o
odcitej x otrzymujemy "automatycznie" funkcj danej wielkoci.

Przedzia: 4 < x < 6

Analogicznie do poprzedniego przedziau dzielimy belk przekrojem przechodzcym przez

analizowany przedzia i redukujemy ukad si zewntrznych pooonych po jego lewej stronie.

Naley zwrci uwag na fakt, e do redukcji naley wzi teraz pen warto obcienia
cigego i e pooenie wypadkowej tego obcienia jest ju ustalone (x = 2). W pierwszym
przedziale pooenie wypadkowej byo zalene od pooenia przekroju.

Przedzia: 6 < x < 8

Przedzia: 8 < x < 10

Przedzia: 10 < x < 14

Wyznaczylimy funkcje si przekrojowych w kadym przedziale moemy zatem przej do

rysowania wykresw. Zanim to jednak zrobimy, zaznaczmy, e sposb tworzenia rwna w
dwch ostatnich przedziaach zosta tutaj zamieszczony tylko w celach dydaktycznych. W
praktyce, gdy belka ma wicej ni trzy, cztery przedziay charakterystyczne, przyjmuje si
nowy ukad wsprzdnych na drugim kocu belki, co znacznie upraszcza obliczenia. Zalet
takiego podejcia pokaemy na przykadzie. Przyjmiemy mianowicie ukad wsprzdnych
(x1,z) jak na rysunku i wyznaczymy dla porwnania funkcje si przekrojowych w dwch
ostatnich przedziaach belki.

Przedzia: 0 < x1 < 4

x1 < 6
Przedzia: 4 <

W wyniku prostszych oblicze otrzymalimy funkcje, ktre w przyjtym ukadzie

wsprzdnych dadz te same wykresy jak w ukadzie (x,z). Dla sprawdzenia mona

porwna wartoci si przekrojowych w odpowiadajcych sobie punktach

charakterystycznych obliczone dla obu ukadw rwna. Wemy na przykad przedostatni

przedzia:
 2 < x1 < 6
8 < x < 10

3. Wykresy si przekrojowych

Po wyznaczeniu funkcji si przekrojowych narysowanie ich wykresw nie przedstawia

adnych trudnoci. Poniewa jednak bdzie si od studentw wymaga duej biegoci w
rysowaniu tych wykresw, zwrcimy uwag na kilka waciwoci, ktrych znajomo
znacznie uproci zadanie.

Gdy przyjrzymy si funkcjom momentu i siy poprzecznej w poszczeglnych przedziaach

spostrzegamy, e sia poprzeczna jest pochodn momentu. Obcienie cige q(x) jest
pochodn siy poprzecznej pomnoon przez (-1). Nie jest to przypadek, zachodz bowiem
zalenoci:

zobacz dowd

W naszym przykadzie mamy:

4<x<6
0<x<4

Z zalenoci rniczkowych pomidzy siami przekrojowymi wynikaj nastpujce wnioski,

wykorzystywane przy rysowaniu wykresw:

Jeeli w przedziale charakterystycznym obcienie cige q(x) = 0, to wykres si

poprzecznych w tym przedziale jest stay (aby narysowa wykres wystarczy
wyznaczy warto siy poprzecznej w jednym punkcie), natomiast wykres
momentw zginajcych jest liniowy (do narysowania wykresu wystarcz dwie
wartoci, policzone na przykad w punktach charakterystycznych na kocach
przedziau).
Jeeli w przedziale charakterystycznym obcienie cige jest rwnomiernie rozoone
q(x) = const, to wykres siy poprzecznej jest liniowy, a wykres momentu zginajcego
parabol drugiego stopnia, (itd. funkcja siy poprzecznej zawsze o stopie wysza od
funkcji obcienia q(x), a funkcja momentu o stopie wysza od funkcji siy
poprzecznej).

Dana funkcja ma warto ekstremaln w tym punkcie gdzie jej pochodna jest rwna
zeru i jest to maksimum, gdy pochodna zmienia w tym punkcie znak z "+" na "-" a
 minimum gdy zmienia znak z "-" na "+". Zatem ekstremalne wartoci na wykresie
momentu zginajcego wystpowa bd wszdzie tam gdzie funkcja siy poprzecznej
zmienia znak.

Krzywoliniowy wykres momentu zginajcego w kadym punkcie charakterystycznym

jest styczny do prostej, ktrej wspczynnik kierunkowy jest rwny wartoci siy
poprzecznej w tym punkcie. Liniowy wykres momentu jest odchylony od osi belki o
kt, ktrego tangens jest rwny wartoci siy poprzecznej w tym samym przedziale
charakterystycznym. Powysze zalenoci wynikaj z interpretacji geometrycznej
pochodnej funkcji.

Widzimy zatem, e wykres siy poprzecznej naley narysowa przed wykresem momentu
zginajcego, aby waciwie wykorzysta powysze waciwoci.

Wykresy si przekrojowych naley rysowa w skali, ktra umoliwi dokadne pokazanie

wszystkich charakterystycznych elementw wykresu. Skala do kadego wykresu moe by
inna.

Przed przystpieniem do rysowania wykresw prowadzimy pod schematem belki linie

odnoszce przechodzce przez wszystkie punkty charakterystyczne. W kadym punkcie
charakterystycznym wyliczamy wartoci poszczeglnych si przekrojowych, redukujc ukad
si zewntrznych z prawej lub z lewej strony tego punktu.

Sia poduna N(x)

Wartoci siy podunej s jednakowe we wszystkich przedziaach charakterystycznych:

N(x) = 20 kN = const.
Wykres siy podunej nie wymaga komentarza.

Sia poprzeczna Q(x)

Wyznaczamy wartoci siy poprzecznej w kadym punkcie charakterystycznym, pamitajc o

tym e w punktach, w ktrych jest przyoona sia skupiona (czynna lub bierna) te wartoci
musimy wyznaczy z lewej i prawej strony kadego punktu.

Powstae w ten sposb punkty czymy lini prost. Na odcinkach AC i BF wykres jest
liniowo zmienny, gdy wystpuje tu obcienie q = 10 kN/m. Na pozostaych odcinkach
wykres siy poprzecznej jest stay.
Dodatkowo spostrzegamy, e na odcinku AC funkcja Q(x) osiga warto zero, a wic w tym
punkcie moment zginajcy bdzie mia warto ekstremaln. Poniewa sia poprzeczna
zmienia w tym punkcie znak z "+" na "-" bdzie to maksimum.
Moment zginajcy M(x)

Tak jak w przypadku siy poprzecznej redukujemy odpowiednie ukady si zewntrznych w

punktach charakterystycznych.

Naley jeszcze wrci do przedziau AC celem wyliczenia momentu maksymalnego. Punkt, w

ktrym moment przyjmuje warto maksymaln w tym przedziale wyznaczymy,
przyrwnujc do zera rwnanie funkcji siy poprzecznej w tym przedziale:

Wsprzdn tego punktu mona rwnie wyznaczy bezporednio z wykresu, korzystajc z

twierdzenia Talesa:

Moment maksymalny:

We wszystkich przedziaach, gdzie obcienie q = 0 wykres momentw jest liniowy. Wartoci

w punktach charakterystycznych wystarcz zatem, aby narysowa wykres w tych

przedziaach.

W przedziaach AC i BF wykres momentu jest parabol drugiego stopnia. Do narysowania

wykresu w tych przedziaach wykorzystujemy nastpujce dane: wartoci na kocach

przedziau, miejsca ekstremum i jego wartoci oraz styczne do wykresu na kocach

przedziau.

Tak wic w przedziale AC:


na pocztku przedziau wykres styczny do prostej o wspczynniku kierunkowym

m = 22

na kocu przedziau wykres styczny do prostej o wspczynniku kierunkowym

m = - 18 (jednoczenie jest to wykres momentu w ssiednim przedziale)

warto ekstremalna w punkcie x0 = 2.2 m, tutaj oczywicie wykres styczny do linii

poziomej.

W przedziale BF:

na pocztku przedziau wykres styczny do prostej o wspczynniku kierunkowym

m = 40

na kocu przedziau wykres styczny do linii poziomej (w tym punkcie moment osiga
warto maksymaln bo sia poprzeczna jest rwna zeru).
UWAGI:

Wypuko wykresu momentu zginajcego okrela zwrot obcienia cigego - wykres jest
zawsze wypuky w kierunku dziaania obcienia.

Wykres momentw (albo styczna do czci krzywoliniowej) ulega zaamaniu w tych punktach
charakterystycznych, gdzie dziaa sia skupiona. W tych punktach bowiem na wykresie siy
poprzecznej wystpuje skok wartoci.

W miejscu przyoenia do belki momentu skupionego nie ma na wykresie zaamania, jest

tylko skok o warto przyoonego momentu, natomiast ssiednie fragmenty wykresu s
rwnolege.

W naszym przykadzie odcinki DE i EB wykresu momentu s do siebie rwnolege. Ich kt

nachylenia spenia zaleno:

W przedziale CD:
Przykad 4. Dla podanej belki napisa rwnania i sporzdzi wykresy si przekrojowych M,
Q, N.

1. Obliczenie reakcji.
Obliczajc reakcje, korzystamy z trzech rwna statyki:

Sprawdzenie:

2. Funkcje si przekrojowych

Funkcje si przekrojowych zapiszemy w kolejnych przedziaach, przyjmujc jeden ukad

wsprzdnych, a nastpnie pokaemy jak upraszaj si obliczenia w ostatnim przedziale
charakterystycznym po zmianie ukadu.
Przedzia: 0 < x < 3

Obcienie cige jest rozoone w sposb liniowo zmienny, zatem dla kadego przekroju
musimy okreli jego warto. Naley zatem w pierwszej kolejnoci wyznaczy funkcj
obcienia cigego. Moemy to zrobi piszc jej rwnanie w przyjtym ukadzie
wsprzdnych (prosta przechodzca przez punkty (0, 0) i (3, 20)) lub korzystajc z proporcji
w trjkcie:

Teraz moemy napisa rwnania si przekrojowych, redukujc obcienie trjktne o

zmiennej rzdnej q1(x).

Spenione s oczywicie zalenoci rniczkowe midzy siami przekrojowymi:

Przedzia: 3 < x < 5

W tym przedziale do redukcji bdziemy bra cakowit warto wypadkowej obcienia

cigego. Wypadkowa jest ustalona w punkcie x = 2.

Przedzia: 5 < x < 8

Jak ju powiedziano na wstpie, duo szybciej otrzymamy rwnania si przekrojowych w tym

przedziale, przyjmujc ukad wsprzdnych na kocu belki. Teraz jednak w celach

dydaktycznych napiszemy te rwnania nie zmieniajc na razie ukadu.

Widzimy, e obcienie cige w tym przedziale zmienia si liniowo - od wartoci

najwikszej do zerowej. W zwizku z tym do redukcji naley wzi obcienie w ksztacie

trapezu. Wypadkow tego obcienia jest oczywicie rwna polu powierzchni tego trapezu i

pooona jest w jego rodku cikoci. Unikniemy jednak wyznaczania tej wypadkowej

stosujc zasad superpozycji. Pozwala ona zastpi dane obcienie trapezem, innym

statycznie rwnowanym obcieniem, zoonym z prostokta i trjkta.

Funkcj obcienia zmiennego q'2 (x) korzystajc z proporcji w trjkcie:

Funkcje si przekrojowych moemy teraz zapisa nastpujco:

Sprawdzamy zalenoci rniczkowe:

1
Przedzia: 0 < x < 3

Po zmianie ukadu wsprzdnych sposb tworzenia rwna znacznie si upraszcza.

Podstawiajc do powyszych rwna wartoci w punktach charakterystycznych , mona si

przekona, e wyniki s identyczne z otrzymanymi dla ukadu Oxz.

3. Wykresy si przekrojowych
Przed narysowaniem wykresw momentu zginajcego i siy poprzecznej, obliczymy wartoci
tych si w punktach charakterystycznych belki:

Spostrzegamy, e funkcja poprzeczna w przedziale AC zmienia znak (z +15 na -15), musimy

zatem okreli jej miejsce zerowe, gdy w tym punkcie moment ma warto maksymaln.
Poniewa wykres funkcji jest parabol, nie moemy miejsca zerowego obliczy bezporednio
z wykresu, jak to ma miejsce w przypadku wykresu liniowego, czyli wtedy, gdy obcienie
cige jest rwnomiernie rozoone. Konieczne jest zatem skorzystanie z rwnania siy
poprzecznej w tym przedziale:

Warto ujemna nie naley do dziedziny rozwizania, poniewa punkt o takiej wsprzdnej
nie jest pooony na belce. Wybieramy zatem punkt o wsprzdnej x0 = 2.12 m jako miejsce
maksymalnego momentu.

Po obliczeniu wszystkich potrzebnych wartoci moemy przystpi do narysowania

wykresw.
Rysunek rozpoczynamy od wykresu siy poprzecznej. W przedziale AC wykres jest parabol,
przechodzc na pocztku przedziau przez 15 na kocu przez -15 i w punkcie x0 = 2.12 przez
zero. Dodatkowa informacja jak mamy o tym wykresie wynika z zalenoci rniczkowej
midzy si poprzeczn a obcieniem cigym.
Poniewa obcienie jest pochodn siy poprzecznej, warto obcienia q w danym punkcie
jest rwna tangesowi kta nachylenia stycznej do wykresu siy poprzecznej. Jest to
analogiczna zaleno jak midzy wartoci siy poprzecznej i nachyleniem stycznej do
wykresu momentw. (Patrz przykad 2).
Mamy zatem w punkcie A warto obcienia q = 0 wic wykres siy poprzecznej musi by
styczny do linii poziomej.
Ta informacja, plus wartoci funkcji na kocach przedziau, wystarczaj aby poprawnie
okreli wypuko wykresu.

UWAGA: Do okrelenia wypukoci wykresu siy poprzecznej nie ma oglnej zalenoci, jak
w przypadku wykresu momentu zginajcego, ktry jest zawsze wypuky w kierunku dziaania
obcienia. Wypuko wykresu siy poprzecznej okrelamy kadorazowo, korzystajc z
zalenoci rniczkowych.

Na odcinku CB wykres siy poprzecznej jest stay. Na odcinku BD mamy znw funkcj
paraboliczn, o ktrej wiemy, e na pocztku przedziau przechodzi przez 15, na kocu
przedziau przez zero, oraz e na kocu przedziau wykres musi by styczny do linii poziomej
(bo w tym punkcie obcienie q = 0).

Wykres momentw w przedziale AC jest funkcj trzeciego stopnia, ktra osiga warto
maksymaln w punkcie x0 = 2.12 oraz jest styczna do wykresu liniowego w przedziale CB. Z
kolei w przedziale BD funkcja trzeciego stopnia jest styczna w punkcie D do linii poziomej,
bo tutaj sia poprzeczna QD = 0.
Wypuko wykresu momentw zawsze w kierunku dziaania obcienia.

Przykad 5. Dla podanej belki przegubowej sporzdzi wykresy si przekrojowych M, Q, N.

1. Obliczenie reakcji.

Przed przystpieniem do wyznaczenia reakcji naley zbada geometryczn niezmienno i

statyczn wyznaczalno konstrukcji. Podana belka skada si z czterech tarcz poczonych ze
sob przegubami (dwa prty) oraz z podoem za pomoc podpr. Podpory wystpujce w
belce mona zastpi pojedynczymi prtami - zamocowanie trzema, a podpory przegubowo-
przesuwne jednym. Mamy zatem cakowit liczb prtw czcych tarcze:

Liczba tarcz wynosi t = 4, zatem speniony jest warunek konieczny geometrycznej

niezmiennoci:

Spostrzegamy te, e adna z tarcz nie moe porusza si wzgldem drugiej i wzgldem

podoa, zatem stwierdzamy, e ukad jest geometrycznie niezmienny.

Spenienie powyszego rwnania jest te warunkiem koniecznym i wystarczajcym statycznej

niewyznaczalnoci, gdyby bowiem prawa strona rwnania bya wiksza od lewej, mielibymy

za duo niewiadomych (lub co na jedno wychodzi za mao rwna) aby mc wyliczy

reakcje.

W analizowanej belce do wyznaczenia jest sze si reakcji i taka sama jest liczba

niezalenych rwna, ktre moemy uoy: trzy rwnania rwnowagi i trzy rwnania

przegubw. Te ostatnie wynikaj z warunku, e aby konstrukcja bya w rwnowadze, to ukad

si przyoonych z kadej strony przegubu nie moe powodowa obrotu czci belki w tym

przegubie. Brak obrotu oznacza zerowanie si momentu od wszystkich si przyoonych po

jednej stronie przegubu.

Wyznaczajc reakcje musimy wic rozwiza ukad szeciu rwna liniowych:

Po obliczeniu reakcji mona przystpi do rysowania wykresw si przekrojowych, zanim to

jednak zrobimy, pokaemy inny sposb na obliczenie reakcji w belkach przegubowych.

Sposb podany powyej, ktry mona nazwa analitycznym, ma jedn wad, mianowicie

rozwizanie ukadu rwna jest pracochonne. Oczywicie jeeli dysponujemy programem

komputerowym (lub dobrym kalkulatorem) kwestia pracochonnoci w ogle nie ma

znaczenia i wtedy lepsza wydaje si wanie metoda analityczna. Jednak nie zawsze moemy

skorzysta z komputera (kolokwium) i wtedy lepiej jest stosowa metod, polegajc na

zastpieniu belki przegubowej belkami prostymi.

Procedura rozwizywania belek przegubowych metod rozkadu na belki proste jest

nastpujca:

1. Obliczenie reakcji poziomej dla caej belki. W statycznie wyznaczalnej belce reakcja
pozioma moe by tylko jedna, moemy j zatem policzy z warunku zerowania si sumy
rzutw si na kierunek osi belki. W przypadku, gdy na belk nie dziaaj siy ukone i
poziome, liczba reakcji poziomych nie ma znaczenia - wszystkie musz by rwne zero, co
wynika z zasady akcji i reakcji. Jeeli nie ma dziaania w danym kierunku - nie pojawi si
rwnie przeciwdziaanie.
2. Wykluczenie w dalszej analizie si poziomych.
3. Rozkad na belki proste poprzez rozcicie w przegubach. Belka przegubowa skada si z
kilku tarcz poczonych ze sob przegubami. Po rozciciu w przegubach dostaniemy
pojedyncze tarcze, czyli belki proste. Naley teraz wyodrbni te belki, ktre s
geometrycznie niezmienne, czyli posiadaj podpory (jedno utwierdzenie lub dwie podpory
przegubowe lub utwierdzenie z pionowym przesuwem i podpor przegubow)
uniemoliwiajce ruch belek. Nie analizujemy ju ruchw poziomych. Belki geometrycznie
niezmienne rysuje si na samym dole a nad nimi belki pozostae, w taki sposb, e swobodny
koniec zastpuje si podpor przegubow. Tak narysowane belki grne, rwnie musz by
geometrycznie niezmienne, z czego wynika, e belka ktra miaa na obu kocach przeguby
musi by narysowana nad dwiema innymi belkami (fizycznie oznacza to, e taka belka opiera
si na belkach ssiednich).
4. Obliczenie reakcji w belkach prostych. Obliczamy najpierw belki grne, stopniowo
schodzc w d. Reakcje od belek grnych przekazujemy na belki dolne, pamitajc o
zmianie zwrotu reakcji.
5. Narysowanie wykresw. Wykresy si przekrojowych mona rysowa dla kadej belki
prostej oddzielnie lub od razu dla caoci. Sprawdzeniem poprawnoci rozwizania mog by
przeguby, w ktrych moment musi by rwny zeru, a na wykresie siy poprzecznej nie
powinno by skoku wartoci (chyba e w przegubie jest przyoona sia poprzeczna).

2. Rozkad na belki proste.

Przed rozkadem na belki proste obliczamy poziom reakcj w utwierdzeniu. Poniewa do

belki nie przyoono adnych si poziomych wic ta reakcja jest rwna zeru.
Rozcinamy belk w przegubach i analizujemy powstae w ten sposb belki proste. Idc od
lewej strony spostrzegamy, e belka AB jest geometrycznie niezmienna (wspornik),
narysujemy j zatem na samym dole. Nastpna belka nie posiada adnej podpory, jest
chwiejna i musi si opiera na dwch ssiednich belkach. Taka belka zawsze bdzie
narysowana na samej grze. Belka CE posiada jedn podpor przegubow moe zatem
stanowi podparcie dla belki BC, sama jednak musi si opiera na innej belce. Tym oparciem
moe by belka EG, ktra jest geometrycznie niezmienna (belka swobodnie podparta).
Powysza analiza daje rwnie odpowied co do geometrycznej niezmiennoci caego ukadu.
Gdyby belka EG miaa tylko jedn podpor nie mogaby stanowi oparcia dla belki CE i cay
ukad byby chwiejny.
Na rysunku poniej przedstawiono rozkad na belki proste. Podpory i reakcje przyjte w
miejscach przegubw zaznaczono innym kolorem ni podpory rzeczywicie przyoone do
belki.