Τζον Κητς - Όταν φοβάμαι (1818)

1ο ΗΜΙΣΥ 19ου ΑΙΩΝΑ, ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΣ, ΛΥΡΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ

 Αισθησιακή εικονοποιία
 Προσφυγή στη μεσαιωνική παράδοση
 Εξύμνηση της ομορφιάς
 Έκφραση μελαγχολίας
 Αγωνία υστεροφημίας
 Άγχος θανάτου
 Επιθυμία για δημιουργία, αναγνώριση και έρωτα
 Διαλογισμός που χαρακτηρίζει την «ποιητική ευαισθησία»

ΠΟΙΗΜΑ
 Γνωρίζει πως πρόκειται να πεθάνει όταν γράφει το ποίημα.
 Φλογερές επιθυμίες για ≠ Απόγνωση/απελπισία που δεν θα τις υλοποιήσει εξαιτίας του θανάτου.
 Φόβος θανάτου - άγχος με το χρόνο - πρόωρη γήρανση: αποζητά το άπιαστο/απόλυτο, την ολοκλήρωση:
σπουδαία ποιητική δημιουργία, δόξα, μεγάλο έρωτα.
 1Η ΣΤΡΟΦΗ
o Ξεκινάει με «φόβο» και «θάνατο», τελειώνει με χαμένη «αγάπη» και «δόξα».
o Εκφράζει 2 πράγματα (πρόωρος θάνατος + σημαντικό ποιητικό έργο) τα οποία δεν έχουν συμβεί
ακόμη και αλληλοαναιρούνται: το ποιητικό έργο χρειάζεται χρόνο, τον οποίο δεν έχει και κι αν τον
είχε δεν θα υπήρχε θάνατος, αφού θα είχε κερδίσει την υστεροφημία του: εσωτερικός διχασμός.
o Η ποιητική δημιουργία παρομοιάζεται με συγκομιδή (φύση): χρειάζεται χρόνος για το θερισμό.
o Αναφέρεται σε «σιταποθήκες»: μαζεμένος καρπός: υστεροφημία
 2η ΣΤΡΟΦΗ
o Πελώριος κόσμος ≠ μικρός θνητός άνθρωπος: Ποιητής: μάγος που ισορροπεί ανάμεσα στα 2.
o Διαλογισμός που χαρακτηρίζει την ποιητική ευαισθησία: «νύχτα αστερωμένη ατενίζω»
o Εξιδανίκευση ποιητικής δημιουργίας: θεωρεί πως μπορεί να «πιάσει» τα «αστέρια»/«νέφη/«αιθέρα».
o Η έννοια του Υψηλού της φύσης εμπνέει.
o Διχασμένος μπροστά στη φύση: Βλέπει την ομορφιά, γνωρίζει πως έχει τη «μαγική» ικανότητα της
φαντασίας, είναι σαν η φύση να τον προκαλεί να δημιουργήσει, αλλά την ίδια στιγμή τον
περιπαίζει, αφού δεν θα του επιτρέψει να πραγματοποιήσει αυτό που η ίδια του υπαγορεύει.
 3η ΣΤΡΟΦΗ
o «αισθάνομαι» ≠ «συλλογίζομαι» (στην προηγούμενη): νους και καρδιά παραδομένα στο φόβο
o Αναζήτηση/εξύμνηση της ομορφιάς: την παρομοιάζει με «παραμύθι» «απερισκεψία»: μνήμη,
παιδική αθωότητα, επιστροφή στο παρελθόν/ρίζες, στη φύση. «Δρέπω»: φύση.
o Επιθυμία για έντονα συναισθήματα: έρωτας: σε σύνδεση με τη φύση: προσωπικός κόσμος ποιητή.
 4η ΣΤΡΟΦΗ
o Οι 3 προσωπικές επιθυμίες και η απώλειά τους ανάγονται σε πανανθρώπινο δράμα.
o Σκηνικό απόλυτης ερήμωσης: «μόνος», αποκομμένος, παρακολουθεί ανήμπορος τη θάλασσα, να
καταπίνει τα όνειρα και τις επιθυμίες του: αλλοτριωμένο, ομογενοποιημένο αστικό περιβάλλον
o «χάνονται στα βύθη»: η επίγνωση του θανάτου μετατρέπει τα πάντα σε «τίποτα»:
ματαιότητα/απελπισία
 Ποιητική δημιουργία (1η στροφή), Υστεροφημία (2η στροφή), Έρωτας (3η στροφή), Θάνατος (4η στροφή).
 Χρησιμοποιεί τη φύση ως όχημα για τις μεταφορές του, ενώ βρισκόμαστε συνεχώς μέσα στο μυαλό του.