Beauty and The Alpha (Alphas of Remorse Book 2)

<html><head></head><body><pre style="word-wrap: break-word; white-space: pre-wrap;">Beauty And
The Alpha (Alphas Of Remorse Book 2)

by Celestine_Lemoir
When I was six, my mom used to tell me tales about princesses and knights, castles and magics,
dances and true loves...
Noon pa man, pinangarap ko na ang ganoong mga bagay. I even imagined myself wearing the pretty
yellow gown Belle wore when she danced with Adam at the great hall. Pictured out myself waiting
for my prince to come and rescue me on my tower.
I even dreamt to be Cinderella who made her prince fall madly in love at first sight.
Little did I know that somewhere out there, far from the normal world I came from, lives the
beast who's destined to mark me and turn my fantasies into reality.
*****
Book 2 of The Alphas of Remorse Series
Date Started: March 26, 2017
Date Completed: April 15, 2017
=================
Beauty and the Alpha
Book II of Alphas of Remorse Series
NOTE: This is not Book 2 of The Blue-Eyed Alpha. This is a different story.
My forte is romance so expect na talagang mangingibabaw ang romance pero hindi ko naman hahayaang
matabunan ng sobra ang werewolf theme.
Some things to expect: my werewolves are the 21st century one. No living in a pack house, no
living in the woods, no typical pack names. Their packs are named after their respective cities.
They are the modern day werewolves.
WARNING: SOME PARTS MAY NOT BE SUITABLE FOR VERY YOUNG READERS. READ AT YOUR OWN RISK!
*****
Introduction
When I was six, my mom used to tell me tales about princesses and knights, castles and magics,
dances and true loves...
Noon pa man, pinangarap ko na ang ganoong mga bagay. I even imagined myself wearing the pretty
yellow gown Belle wore when she danced with Adam at the great hall. Pictured out myself waiting
for my prince to come and rescue me on my tower.
even, dreamt to be Cinderella who made her prince fall madly in love at first sight.
Little did I know that somewhere out there, far from the normal world I came from, lives the
beast who's destined to mark me and turn my fantasies into reality.
*******
BEAUTY AND THE ALPHA

BOOK 2 of Alphas of Remorse
Date Started: March 26, 2017
Date Completed: April 15, 2017
© All Rights Reserved
Do not reproduce in any form without the author's consent. Plagiarism is a crime!
=================
Prologue
PROLOGUE
My life is another cliche' story young girls love to read. Kung inaakala nilang masaya ang buhay
ni Cinderella, well,
hindi.
The Hemsworths used to rule Bersant. A small town located at the outskirt of Remorse. My great
grand dad used to be the town's mayor. Kilala ang aming pamilya dahil kami ang may pinakamalaki
at kilalang restawran sa Bersant. Madalas dumarayo ang mga tiga-karatig bayan para lang masubukan
kumain sa aming restawran.
Hemworth's Cuisine became famous over time. Ngunit nang maipasa na ang negosyo sa aking ama,
nagsimula nang magbago ang lahat. Mula nang mamatay si Mama pitong taon na ang nakakalipas,
nalulong si Papa sa pagsusugal. Napabayaan ang negosyo hanggang sa tuluyan itong nagsara. Our
lives changed in just one snap.
Two years ago, muling nag-asawa si Papa. At kagaya ng sa mga cliche' fairytales na madalas
ikwento sa akin ni Mama noong wala pa akong muwang sa mundo, salbahe ang naging madrasta namin.
Mabait lang siya kapag umuuwi si Papa galing sa Astrid. Minsan kada dalawang linggo lamang itong
nangyayari kaya halos kalbaryo ang inaabot naming magkapatid.
Isang katok mula sa bukas na pinto ang umagaw sa atensyon ko. Ang pawisan kong nakababatang
kapatid na si Markus ay mataman akong tinitigan.
"Hinahanap
ka ni Emily. Kailangan ka raw niyang makausap." untag niya saka pinunasan ang pawis sa kanyang
noo.
Ibinaba ko ang librong binabasa saka tumayo. "Si Papa ba dumating na?"
Bumuntong hininga siya saka umiling. "Hindi. Mag-iisang buwan na siyang hindi umuuwi. Balita ko
pinaghahandaan nila ang kasal ng amo nila."
Bahagya akong napasimangot. Minsan ko nang nakita ang amo ni Papa nang sumama ito sa Bersant.
Seryoso ang mukha ngunit napakagwapo. Nakakatunaw ang asul niyang mga mata. Sayang naman at
ikakasal na pala siya.
Tuluyan akong lumakad papunta sa pintuan. Nginitian ko si Markus. "Sayang 'no? Sana kasi hinayaan
na lang ako ni Papa na magtrabaho rin doon. Baka ako pa ang nakabingwit sa amo niya." Humalakhak
ako.
Napailing na lamang si Markus. "Asa ka pa. Sabi ni Papa 'yon lang ang babaeng minahal ng amo
niya. Life isn't a fairytale, sis. Hindi porket may eksenang nangyari sa kwento na nangyari rin
sa buhay mo aasa ka nang iyon na rin ang kahahantungan mo. Tara na, bago ka pa mapagalitan ni
Emily." tugon nito bago ako tuluyang tinalikuran at nauna nang bumaba ng hagdan.
Hindi ko maiwasang mapangiti ng mapakla. My brother was right. Life is more likely a tragic
story. An unending one...
Naabutan ko si Emily na prenteng nakaupo sa sala. Sa kanyang kamay ay ang tasa ng tsaa. Mataman
niya akong pinasadahan ng tingin bago niya itinaas ang isa niyang kilay.
"Savanah, totoo bang
naalis ka na naman sa trabaho?" kalmado ngunit bakas ang iritasyon sa kanyang tono.
Tumango ako saka lumunok. "B-bastos po kasi ang amo ko. Gusto niyang itable rin ako ng mga
customer."
Naningkit ang mga mata niya sa akin. "Wala na nga tayong makain, inuna mo pa ang pag-iinarte mo?"
Napalunok ako saka nag-iwas ng tingin nang makita ang matalim niyang tingin. "Hahanap na lang po
ulit ako ng bagong trabaho."
"Aba dapat lang! Hindi 'yong magiging pabigat ka lang dito. Kulang na nga ang perang kinikita ng
Papa mo sa aming dalawa dadagdag pa kayong magkapatid. Kung tutuusin dapat nga umalis na kayo sa
poder niya. Nasa tamang edad ka na. Si Markus naman dalawang taon na lang pwede na ring
magtrabaho." Naiinis nitong sabi saka nagpaypay ng sarili.
Hindi na ako kumibo. Hinayaan ko na lang siya isumbat ang mga bagay na araw-araw ko nang
naririnig sa nakalipas na dalawang taon.
"Bakit ba kasi hindi ka na lang umalis do'n? Twenty one ka na. Kung tutuusin pwede ka nang
pumunta ng ibang lugar para tuparin ang pangarap mong maging chef." untag ni Sophie bago kumagat
sa hawak na mansanas mauubos niya na ang sa kanya habang ang sa akin ay ilang kagat pa lang ang
nababawas.
Malalim ang buntong hiningang pinakawalan ko. "Hindi pa pwede. Alang-alang na lang kay Papa at
kay Markus. Sixteen pa lang siya at hindi ko alam kung kaya ko ba siyang buhayin kung sakali mang
isasama
ko siya kapag umalis ako doon. Baka matigil siya sa pag-aaral kapag nagpadalos-dalos ako."
Nagkamot siya ng ulo. "Savy, bakit hindi mo na lang aminin kay tito Finn ang totoo? Malay mo
maintindihan niya tapos hiwalayan niya na 'yang impaktang Emily na 'yan." Bakas ang inis sa
kanyang tono.
Muli akong napabuntong hininga. "I can't. Masyado nang maraming problema si Papa. Ayaw kong
habang nasa malayo siya, mababagabag siya ng kalagayan namin dito ni Markus. Kaya ko pang magtiis
ng dalawang taon. Hihintayin ko lang na mag-eighteen ang kapatid ko."
Tumayo si Sophie saka pinagpag ang kanyang pwet. Ang burol malayo sa sentro ng bayan ang naging
tambayan namin sa tuwing may problema.
"Okay, ganito na lang. Naaalala mo pa ba 'yong pinsan kong si Ethan? May catering service sila sa
makalawa. Gusto mo bang rumaket tayo? Sabi niya kulang pa sila ng waitress. Malaki-laking event
'yon kaya siguradong malaki ang bayad." untag nito.
"Sige ba. Basta hindi trabahong babastusin ako, game ako diyan. Teka saan ba 'yong event?" Tumayo
ako saka pinagpag ang pwet ko.
Unti-unting sumilay ang makahulugang ngisi sa labi ni Sophie.

Unti-unting sumilay ang makahulugang ngisi sa labi ni Sophie.
"Sa Brenther..."
---
Limang oras ang naging byahe papunta ng Brenther. Nakatanaw ako sa labas ng pick-up truck ni
Ethan. Sa gitna namin ay ang tulog na tulog na si Sophie.
"Malapit na tayo. Bored ka na ba?"
Bigla akong napatingin sa nagsalitang si Ethan. Pilit akong ngumiti saka umiling. "Hindi naman.
Ang tagal ko na rin kasing hindi nakalabas ng Bersant kaya ineenjoy ko ang mga tanawin."
Lumandas
ang ngiti sa kanyang labi. "Paglagpas ng kakahuyan ay ang mismong syudad. Mas maaaliw ka kapag
nakita mo na ang Brenther. Moderno na ang syudad nila hindi katulad ng Bersant."
Ngumiti na lamang ako bilabg tugon saka muling ibinalik ang tingin sa labas ng sasakyan.
Nakakapagtaka. Isabg syudad sa gitna ng kakahuyan? Kung hindi ka nga madalas magpunta roon, hindi
mo iisiping may daanan pala sa masukal na kakahuyan.
Ang mga puno ay unti-unti nang kumokonti habang pumapaloob kami sa kakahuyan. May ilang mga bahay
na kaming nadadaanan. Nang tuluyan naming malagpasan ang kakahuyan ay naging maayos na ang
aspalto ng daan.
Nalaglag na ng tuluyan ang panga ko nang matanaw ang syudad. Tama si Ethan. Napakamoderno. May
matataas na building kahit saan ka tumingin.
Bahagyang kumunot ang noo ko nang ilang mga tao ang napapalingon kapag dumadaan kami. Para bang
kinikilala nila ang mga sakay ng pick-up.
Lumiko ang sasakyan sa isang pribadong daan. Lumagpas kami sa isang higanteng gate na may
disenyong ulo ng lobo sa harap. Sa ilalim nito ay nakaukit ang dalawang salita.
Magnison's Residence
Napakahaba ng driveway at sa magkabilang gilid ng daan ay nakahilera ang napakaraming pine trees.
Mahinang niyugyog ni Ethan ang pinsan. Pupungas-pungas namin itong gumising. "Nandito na tayo."
ani Ethan nang tumapat ang sasakyan sa isang napakalaking mansyon.
No. It's not a mansion. It's a freaking castle! Despite of the modern architecture of the castle,
bakas pa rin na hindi ito sa modernong panahon naitayo.
Natulala ako sa palasyo habang pababa
ng sasakyan. Kung hindi pa ako kinalabit ni Sophie ay hindi ko mapapansin ang matandang babaeng
nakatayo sa harap namin. Nakasuot ito ng itim na uniporme.
She cleared her throat before looking at Ethan. "Gusto ng Alpha na maihanda na ang lahat bago mag
alas syete ng gabi." Seryoso nitong sabi kay Ethan.
Isang salita ang nakatawag ng pansin ko. Anong sinabi niya? Alpha?
Tila natarantang napalingon sa amin si Ethan. Lumapit siya sa matandang babae saka bumulong.
Mayamaya'y kumunot ang noo nito at napailing.
"Binilinan na kita. Huwag kang magsasama ng mga walang muwang dito. Malalagot tayo sa kanya. Sige
na, siguraduhin mong hindi sila papalpak." Untag nito bago tinalikuran si Ethan.
Kunot noo kong sinundan ng tingin ang matanda hanggang sa makapasok siya sa kastilyo.
"Tara na. Sa garden natin iseset-up ang mga tables. Nandoon na rin ang ibang kasama natin." ani
Ethan bago kinuha ang kahon sa likod ng pick up. Kinuha ko na rin ang isa at sumunod sa kanila ni
Sophie.
Habang naglalakad patungo sa garden ay nakaramdam ako ng kakaiba. Para bang may mga matang
nakamatyag sa akin.
Napahinto ako saka napalingon sa balkonahe sa dulong silid sa pangatlong palapag ngunit tanging
ang sumasayaw na puting kurtina lamang ang natanaw ko. Ipinilig ko ang aking ulo saka muling
ipinagpatuloy ang paglalakad.
"Ang dami sigurong bisita. Ang daming tables na pinaset-up eh." ani Sophie habang tinitignan
namin ang halos patapos nang venue.
Pinunasan ko ang pawis sa aking noo. "May dalawang oras pa. Pwede
pa tayong makapagpahinga." untag ko saka hinila ang isang upuan. Kaagad din namang tumabi sa akin
si Sophie.
"Narinig ko 'yong mga tagasilbi. Twenty fourth birthday pala ng pinuno ng Brenther."
Nakapangalumbaba niyang sabi.
Bahagyang kumunot ang noo ko. "Twenty four? Ang bata pa pala ng leader nila? Paano niya
nahahandle ang ganito kalaking city?"
Nagkibit-balikat siya. "Ano bang hindi nagagawa ng pera? Kapag may kaya ka, pwede mong bayaran
ang iba para gawin ang mga bagay-bagay para sayo." kumento niya.
Napatango na lamang ako. Sophie has a point. Kung sabagay, noong mga panahong may kaya pa kami,
ilang kaklase ko ang pilit na nakikipagkaibigan sa akin pero ngayong naghirap na kami, si Sophie
na lang ang natira. Ang iba ay hindi na ako kilala. Nakalimutan na nila ang mga naitulong ko sa
kanila.
"Sophie! Halika, ikaw nga ang mag-ayos ng mga bulaklak sa stage tutal magaling ka sa ganito."
Sigaw ni Ethan sa pinsan.
Agad naman siyang tumayo at lumapit kay Ethan. Naiwan akong mag-isa at pinagmasdan ang kastilyo.
Hindi ko akalaing sa panahong ito ay may makikita pa akong ganito. They only exist in my
imagination before pero ngayon, nasa harap ko na 'yon nga lang, ilang oras ko lang mapagmamasdan.
Hindi ako prinsesang titira kasama ng isang prinsipe.
Natawa ako sa kakornihang naisip. Mayamaya'y isang babae ang lumapit sa akin. Matamis ang ngiting
nakaguhit sa kanyang labi.
"Pwede bang makisuyo sayo? May kailangan pa kasing kunin sa loob

ng kastilyo. Gagamitin mamaya para sa party." Nakangiti nitong sabi.
Tumayo ako saka tumango. "Sige po. Saan po ba banda?"
Sandali siyang luminga-linga sa paligid bago bahagyang lumapit sa akin. "Sa third floor. Umakyat
ka lang sa may hagdan tapos kumaliwa ka. Pumasok ka sa sulong kwarto tapos kunin mo 'yong kahon
na nasa ibabaw ng side table." halos pabulong niyang sabi saka muling ngumiti.
Bahagyang kumunot ang noo ko pero nanatili siyang nakangiti. Tumango na lamang ako saka
nagsimulang lumakad papasok ng kastilyo.
Gusto kong maiyak sa tuwa nang makapasok ako. Mas maganda ito keysa sa inaasahan ko. Every
detail, from the curtains down to the carpets, nakapasopistikada. Puti, ginto, at pula ang
pangunahing kulay na makikita sa buong paligid.
Nagsimula akong maglakad paakyat ng hagdan hanggang sa nakarating ako sa third floor. Ang bawat
hakbang ko sa marmol na sahig ay umaalingawngaw sa pasilyo.
Nang marating ko ang dulong silid na tinutukoy ng babae ay pinihit ko ang door knob. Nalaglag ang
panga ko nang makita ang silid. One word. Class. Halatang mamahalin ang mga gamit. Simple pero
napakalakas ng dating ng combination ng black at pale brown.
Nilibot ko ang tingin sa silid hanggang sa makita ko ang kahon sa ibabaw ng side table. Antigo at
mukhang maliit na baul. May nakaukit ditong half moon.
Dinampot ko ang kahon saka tuluyang lumabas ng silid. Natigilan ako nang sa paglabas ko ay isang
babaeg nakauniporme ang nakatitig sa akin. Bakas ang gulat da kanyang mukha. Ang mga mata niya'y
nakatitig sa kahong hawak ko.
Bumagsak sa sahig
ang hawak niyang vase. Horror was written on her face when she pointed her finger on me.
"Ninanakaw niya ang Falliet!" Umalingaw ang kanyang boses sa buong kastilyo.
Unti-unting gumapang ang takot sa puso ko nang nagsidatingan ang ilang lalake. Lahat sila'y
masama ang titig sa akin at sa hawak ko.
"Teka, nagkakamali kayo. Hindi ako--"
"Take her to him." Mariing utos ng isa sa mga lalake. Kaagad akong hinawakan sa mga braso matapos
nilang maagaw ang kahon saka parang hayop na kinaladkad pababa.
Tuluyang tumulo ang luha ko. Ang puso ko'y sasabog na sa sobrang takot. "Makinig kayo sa'kin
inutusan lang ako! Please makinig kayo!"
Ngunit ang mga pakiusap ko ay walang nagawa. Patuloy nila akong kinaladkad hanggang sa makarating
kami sa unang palapag. Pumasok sila sa isang napakalaking silid saka nila ako itinapon sa sahig.
Napadaing ako nang tumama ang siko ko sa semento.
"Nahuli siyang ninanakas ang Falliet." untag ng isang lalakeng kumaladkad sa akin.
Nanlalabo ang mga mata ko dahil sa mga luha ngunit naaninag ko ang isang pares ng paa ilang metro
ang layo sa akin. Umalingawngaw ang kanyang mga yapak nang magsimula siyang maglakad palapit sa
akin. Nagsquat siya sa harap ko saka mariing hinawakan ang aking panga. Lalong tumulo ang mga
luha ko dahil sa diin ng pagkakahawak niya sa pisngi ko. Unti-unti niyang iniangat ang aking ulo.
And the moment I saw him, my heart stopped beating...
Natulala ako nang makita ang lalakeng mahigpit na nakahawak sa aking mga pisngi. Puno ng galit
ang kanyang kulay abong mga mata pero hindi ko magawang matakot. Hindi ko mapigilang matulala.
From his jet black hair, chinky eyes, manly brows, pointy nose, and perfect jaw line that's
clenching right now, upto his a bit pouty but reddish lips. I must be in a dream right now.
"Ikukulong na po ba siya, Alpha?" muling sabi ng lalake ngunit hindi kumibo ang taong kaharap ko.
Nanatili siyang nakatitig sa akin na tila pinag-aaralan ang mukha ko.
Nagbalik ako sa reyalidad nang bitiwan niya ako. Ibinaon niya ang kanyang mga kamay sa
magkabilang bulsa ng kanyang pantalon saka siya muling humakbang pabalik sa kanyang magarang
upuan.
Bahagyang kumurba ang kanyang labi habang matalim na nakatitig sa akin.
"No. Take her to the room next to mine... And don't forget to chain her. Make sure she won't get
away." Mariin nitong utos.
Nagtatakang nagkatinginan ang dalawang lalake. "Bakit po hindi na lang sa kulungan?"
Napalunok ako nang ang ngising nakaguhit sa kanyang labi ay unti-unting naging makahulugang
ngiti.
"Because this thief needs to learn her lesson. Nobody dares to steal from Layco Magnison..."
=================
Chapter 1
Chapter • One
Halos matulala ako sa narinig. Something's wasn't right with these people. Pinilig ko ang aking
ulo saka pilit na tumayo. Humugot ako ng malalim na buntong hininga bago nilabanan ang titig
niya.
My limbs were shaking. Bumabalot ang galit at takot sa sistema ko. "I-I'm so sorry pero
nagkakamali kayo. Inutusan lang ako. Hindi ako pinalaking magnanakaw ng parents ko." Nakagat ko
ang ibabang labi ko dahil sa panginginig nito.
His eyes narrowed as he raised his brow in a dangerous manner. Amusement seems to be written on
his God-like looking face. Umayos siya ng upo saka ikinalso ang mga siko sa kanyang magkabilang
tuhod. May matipid na kurba ang gilid ng kanyang mapulang labi. "And who would even dare to do
that?"
Muli akong nakaramdam ng takot. There is something in his eyes. I know, I can feel it. Behind his
angel face lies a dangerous beast. The way he looked at me makes me want to freak out. Ni minsan
ay wala pang nakapagparamdam sa akin ng ganito.
Muli akong huminga ng malalim. Pilit kong nilakasan ang loob ko para labanan ang titig niya.
Ibinuka ko ang bibig ko ngunit bago pa man lumabas ang unang salita ay naagaw ng pagbukas ng
pinto ang atensyon ng lahat. Isang lalakeng may katangkaran at maamong mukha ang pumasok. Sa
kanyang tabi ay isang pamilyar na babae.
Nanlaki ang mata ko. I felt a sudden relief. Maybe she's here to tell them I'm not a thief.
Itinuro ko ang daliri ko sa kanya saka ako muling lumingon sa lalaking tinatawag nilang Alpha.
"Siya. Siya ang nagpakuha ng box. Miss, please pakisabi sa kanila. Napagbibintangan ako eh."
Kumunot ang noo ng lalake dahil sa sinabi ko. Nabaling ang tingin niya sa babaeng itinuro ko.
Isang halakhak ang umalingawngaw sa buong silid kasabay ng patuloy na yapak ng dalawang bagong
dating. Nilagpasan nila ako hanggang sa makarating sila sa harap ng lalake.
Umikot ang babae habang may matamis na ngiting nakaguhit sa kanyang manipis na labi. "Mukhang
nagkakamali ka, dear. Bakit ko naman ipapanakaw ang isang family heirloom? Our strength depends
on it."
Nanlaki ang mata ko sa narinig. Pakiramdam ko'y may kung anong nagliyab sa dibdib ko dahil sa
sinabi niya. Kumuyom ang mga kamao ko at ang panga ko'y kumalso sa inis.
"You framed me up! Ano bang ginawa ko sa inyo? Nagtatrabaho ako ng maayos tapos ififrame up mo
ko?!" Tuluyang tumulo ang mga luha ko. I feel so frustrated. Hindi ko na alam ang gagawin. Ni
minsan ay hindi pa ako nalagay sa ganitong sitwasyon.
Unti-unting nagdilim ang ekspresyon ng lalakeng tinatawag nilang Alpha. His jaw clenched and his
fists formed into a ball. Binalingan niya ang dalawang lalaking kumaladkad sa akin kanina.
"I changed my mind. Take her to the dungeon instead. I hate cry babies." mariin nitong utos.
Lalo akong naiyak dahil sa narinig. Gusto kong magmakaawa pero alam kong walang makikinig.
Nilalamon ng takot ang buong sistema ko. Ang lalaking kasamang pumasok ng babaeng nangframe up sa
akin ay mataman
akong pinagmasdan na tila pilit akong kinikilala.
Nang hawakan ng mga lalaki ang magkabila kong braso para muling kaladkarin ay para akong naupos
na kandila. Wala na akong ibang nagawa kun'di ang tahimik na umiyak. Tuluyan kaming tumalikod sa
kanila at pakaladkad akong hinila palabas ng silid ngunit ilang hakbang pa lamang ang nagagawa ng
dalawa ay isang babasaging bagay na ang tumama sa marmol na sahig. Napapitlag ako sa gulat.
Nilingon namin ang pinanggalingan ng ingay.
Halos tumalon palabas ng dibdib ko ang puso ko nang makita ang kanyang mga mata. His gray eyes
are now burning golden yellow. Matalim ang tinging ibinabato niya sa dalawang lalakeng may hawak
sa akin. Nagngingitngit ang kanyang mga ngipin sa galit. Ikinurap ko ang mga mata ko. I must be
dreaming. Imposibleng magbago ang kulay ng mata ng isang tao. Muli akong kumurap pero gano'n pa
rin.
Nanlaki ang mga mata ko nang tumayo siya. Lalong nagwala ang puso ko nang sa isang kurap ko lang
ay nasa harap ko na siya. Tuluyang kumunot ang noo ko. Wala sa sarili akong napalingon sa
pwestong pinanggalingan niya.
Imposible. Halos tatlong metro ang layo niya sa akin kanina.
Matalim na nagpabalik-balik ang kanyang mga mata sa dalawa. Naramdaman ko na lang ang unti-unting
pagluwag ng kanilang pagkakahawak.
"Pasensya na, Alpha..." untag ng isa saka tuluyan akong binitiwan. Ganoon din naman ang ginawa ng
isa. Kunot noo kong tinignan ang lalaking tinatawag nilang Alpha. Napasinghap ako nang makitang
bumalik
na sa orihinal na kulay ang kanyang mga mata. Pagod lang siguro ako kanina.
He folded his arms in front of his broad chest before raising his brow at me. Muli siyang
humakbang hanggang sa wala nang isang dangkal ang aming pagitan. Ang kanyang tuhod ay tumatama na
sa tuhod ko. Hindi ko maiwasang mailang. Our proximity is suffocating. Hanggang tenga lamang niya
ako kaya nakatungo siya sa aking mukha.
"You're gonna walk out that door with your own feet at sasama ka sa kanila ng maayos or else this
is going to be your last evening." May bahid ng pagbabanta nitong sabi.
Nag-iwas ako ng tingin saka pinalis ang aking mga luha ngunit kaagad niyang hinakawan ang aking
baba para pilit kong masalubong ang kanyang nanlilisik na mata. Isang impit na hikbi na ang
tuluyang kumawala sa aking bibig dahil sa matinding takot. Kitang-kita ko kung paanong lalong
nagdilim ang kanyang ekspresyon.
No one dared to move a muscle. Tila ang lahat ay tinamaan ng takot dahil sa nakikita. Tanging ang
hikbi ko na lamang ang siyang umaalingawngaw sa tahimik na silid.
Ilang yapak ang tuluyang bumasag sa nakakabinging katahimikan. Huminto ito sa aking tapat. Sa
gilid ng aking mata ay naaninag ko ang lalaking kasamang dumating ng babae. Nakahalukipkip siya
at kunot-noo pa rin akong pinagmamasdan.
Mayamaya'y mahina itong humalakhak. "Good one, Chleo. You really are good at this." untag nito
saka muling mahinang tumawa.
Mayamaya'y mahina ring tumawa ang babae. "I know, right?"
"Ano sa tingin mo, Layco? Chleo did it again, isn't she?" untag ng lalake sa tabi namin.
Nabaling ang tingin sa kanya ng lalaking may hawak sa aking baba. Matalim ang titig na ipinukol
nito rito. "The hell are you talking about, Grant?" seryoso ngunit may bahid ng inis nitong
tanong bago tuluyang binitiwan ang aking baba.
Nabaling ang tingin sa akin ni Grant. Isang makahulugang ngisi ang lumandas sa kanyang labi.
"Come on, Layco. Don't tell me you can't see the resemblance of this human to her." Makahulugan
nitong sabi.
Kumunot ang noo ko sa narinig. What did he say? Human?
Hindi kumibo ang lalaking tinawag niyang Layco. Mayamaya'y muling nabaling sa akin ang kanyang
tingin. Sandaling nanatili sa akin ang kanyang nanlilisik na mga mata bago muling bumaling kay
Grant. Isang malalim na buntong hininga ang pinakawalan niya.
"I don't know what you're talking about." mariin nitong sabi bago nagsimulang maglakad palabas ng
silid. Ang lahat ng mata'y nakatutok sa kanyang matipunong likod.
Muling humalakhak si Grant. "Yeah! You sure don't! You sure can't see Jaimie on he--"
Napapitlag ako sa sunod na nangyari. Ang lalaking kanina'y ilang hakbang na lang ang layo sa
malaking pinto, ngayon ay hawak na sa leeg si Grant. Ang likod nito'y nakakalso sa pader ngunit
ang ngisi sa kanyang labi ay hindi pa rin nawawala.
"Don't.You.Dare." puno ng galit nitong pagbabanta kay Grant bago ito binitiwan.
Halos tumalon palabas ng dibdib ko ang puso ko nang mabaling ang tingin niya sa akin. Nanlalaki
ang mga matang napaatras ako sa nakikita. Lalong gumapang ang takot sa aking sistema.
The man in front of me is a real life beast...
=================
Chapter 2
Chapter • Two
There was a time in my life when I thought braveness will only come out when you're too afraid of
something. Pero sa mga oras na ito, ang inaakala kong nakatago lang na katapangan, hindi lumabas.
Buong buhay ko, hindi pa ako lumaban sa mga taong mapanghusga. Mga taong mapanglamang.
Mga taong mapanira.
My fears always over power that's why I chose to stay where I'm safe. I always make the line that
separates my comfort zone from the cruel world visible. Ayaw kong malalagay sa mga pagkakataong
hindi ko na alam ang dapat gawin.
I always have plan Bs... But I'm wasn't ready for this one.
Napako ako sa kinatatayuan habang nakatitig sa kanya. Nagbago ang kanyang mukha. Lumabas ang
kanyang mga pangil at ang kanyang mga mata ay naging kulay ginto. Punong-puno ng galit ang mga
ito.
"W-what a-are you?!" Halos hindi na maintindihan ang mga salitang lumabas sa bibig ko. Horror is
obviously written on my face.
Humakbang siya palapit sa akin ngunit kaagad akong napaatras. Huminto siya saka nag-iwas ng
tingin. Mayamaya'y unti-unting bumalik sa normal ang kanyang itsura ngunit naroon pa rin ang
pamilyar na ekspresyon. Kahit na hindi siya nakatingin sa akin, nararamdaman ko pa rin ang galit
niya.
Isang malalim na buntong hininga ang pinakawalan niya. "You're in a very dangerous place, lady.
If you think that Brenther is a city of dreams," untag nito saka muling ibinalik ang tingin sa
akin. "You're
wrong. Everything about Brenther is nothing but a nightmare..." Muling nabaling ang tingin niya
sa dalawang lalaking kumakaladkad sa akin. "Take her downstairs. I don't wanna see her face
again." Mariin nitong utos bago humakbang patungo sa pinto.
Wala na akong nagawa kun'di ang panoorin siya at tuluyang mamaalam sa kakarampot na pag-asa ko.
"But Layco, we need her. Hindi mo siya pwedeng ipatapon na lang doon." untag ng babaeng nag-utos
sa akin. Humakbang siya palapit sa ngayon ay nasa tapat na ng pinto na si Layco.
"No we don't. Find somebody else. I don't like her."mariin nitong tugon bago hinawakan ang door
knob ngunit bago man niya tuluyang naibukas ang pinto ay muling nagsalita ang babae.
"You're twenty four. The council is expecting you to present someone tonight or else--"
"I know what I'm doing, Chleo. As long as I'm still the Alpha, wala silang magagawa." untag nito
ng hindi man lang pinatapos ang sinasabi ni Chleo.
"Pero Lay? You have to-- Dammit!" Tuluyang nasapo ni Chleo ang kanyang noo nang hindi man lang
siya pinatapos ni Layco at tuluyan itong lumabas ng pinto.
Bakas ang matinding pagkadismaya at pag-aalala sa mukha niya nang mabaling ang tingin niya sa
akin. Pilit siyang ngumiti saka humakbang palapit sa pwesto ko.
"I'll take care of her. You can leave us now." untag nito sa limang lalaking nasa loob kasama
namin.
Bahagyang kumunot ang noo ng isa. "Pero Lady Chleo, inutos na ng Alph--"
"Didn't you hear me? Baka gusto niyong tuluyang mawala sa atin ang lahat? I'm doing this for him,
for us so go! Scoot!
My goodness..." Napailing ito na tila stress na stress.
Lalong nalukot ang aking noo nang iwan kami ng limang lalake. Ako, siya, at si Grant na
nakahalukipkip lamang habang matamang nakamasid sa amin ang natira.
Bumaling sa akin si Chleo saka ngumiti ngunit nanatili ang kunot sa aking noo.
"I am so sorry, dear. It's just that... Well, I'm desperate." untag nito saka hinawakan ang aking
braso. Bumaba ang tingin ko sa kanyang mga kamay. Pakiramdam ko'y nagsitindigan ang lahat ng
balahibo ko.
"Ikukulong nila ako. Mabubulok ako sa kulungan dahil sa bagay na hindi ko naman ginawa... Tsaka
ano 'yon? Hindi siya tao!" kahit anong pagkontrol ang gawin ko ay nasa tono ko pa rin ang inis at
takot. Pilit kong binawi ang braso ko. Nagpabalik-balik ang tingin ko sa kanilang dalawa. "K-kayo
rin? H-hindi rin k-kayo tao?"
Nagpakawala siya ng malalim na buntong hininga saka muling ngumiti. "They won't. I promise you
that but you need to help us. Pangako ko magiging maayos ang lahat tulungan mo lang kami. Wala
kang dapat ikatakot. We're part human. It's just that... Oh crap! How should I explain this?"
Nasapo niya ang kanyang noo na tila hindi alam ang gagawin. Bumaling ang tingin niya kay Grant na
seryoso lang na nakamasid.
Nagpakawala ng malalim na buntong hininga si Grant saka lumakad palapit sa amin. Muli akong
napaatras palayo sa kanila nang makita ang pagbabago ng kulay ng kanyang mga mata.
"Don't be scared... We're not the enemy. We just need your help." untag nito bago muling ibinalik
ang natural na kulay ng kanyang mga mata.
Napapaypay ako sa aking sarili. I must be dreaming. Ano ba itong nangyayari
sa akin?
"Anong klaseng tulong ang mapapala niyo sa'kin? Hindi ako mayaman. Wala akong mga konek--"
"We don't need any of that. We just need you to be you..." He cut me off.
Lalong kumunot ang noo ko. Lumapit sa akin si Chleo. A weak smile was written on her face. "Look,
my brother is the head of this city and the council is expecting him to present someone tonight.
We just need you to be that someone... Please." may bahid ng pagmamakaawa ang kanyang boses.
Natulala ako sa narinig. Mayamaya'y mahina akong natawa. "A-ano kamo? P-pwede bang paki-explain
pa? H-hindi ko magets." Kunot noo kong kumento.
"What I mean--"
"It's simple, cupcake." Grant cut her off. "We need you to be the Alpha's girl." Nakangisi nitong
dugtong.
Tuluyang nalaglag ang panga ko sa narinig. Gusto kong matawa pero mukhang seryoso sila sa mga
pinagsasabi nila.
"I don't think I can do that even just for tonight." untag ko.
Mahinang tumawa si Grant. "Oh not just tonight... Until he's ready to mark you."
Mahinang hinampas ni Chleo ang kanyang dibdib saka sinamaan ng tingin. "You're scaring her.
Idiot!"
Lalong nalukot ang noo ko. "Mark? Anong mark?"
Pilit ngumiti si Chleo saka hinawakan ako sa braso. "Don't mind him. But he's right. It might
take a few month but I promise you...just a few months. I-I'm willing to pay just please."
Bahagya niyang piniga ang aking braso. "Just help us. My brother isn't as bad as what you think.
He's not like that before Jai-- nevermind. Basta, hindi masamang tao ang kapatid ko. My lil'
brother is a great man. I'm sure you'll get along in time."
Nanatili
ang titig ko sa mga mata niya. Hindi ko alam ang dapat sabihin. I tried to open my mouth but no
word wants to come out. Malalim akong huminga saka ito pinakawalan. Maingat kong binawi ang aking
braso.
"I'm sorry pero nagpunta po ako rito para magtrabaho." untag ko saka nagsimulang humakbang palayo
sa kanila.
"But --" Narinig ko ang pagsubok ni Chleo na sundan ako pero pinigil siya ni Grant.
"Don't force her, Chleo. Don't worry. Makakahanap din tayo ng makakapagsuot ng falliet. Maybe
you're just wrong this time."
---
"Oh? Saan ka nanggaling? Kanina pa kita hinahanap." Kunot noong tanong ni Sophie.
Bumuntong hininga na lamang ako saka kinuha ang uniform na isusuot namin para sa party. "Mahabang
kwento. Saka ko na ikukwento sayo kapag nakaalis na tayo sa lugar na 'to." untag ko bago siya
tinalikuran at tinungo ang quarters ng maids kung saan pwede kaming makigamit ng banyo.
Guminhawa ang pakiramdam ko nang tuluyang tumama sa maputla kong balat ang malamig na tubig. Sa
maliit at mataas na salaming bintana ng banyo ay pumapasok na ang papalubog na sinag ng araw.
Ipinikit ko ang mga mata ko at hinayaang mabasa ng tubig ang aking mukha pero habang tumatagal na
nakasara ang mga mata ko, pumapasok sa isip ko ang kanyang mukha.
The way he carried himself will surely make everyone's limbs to tremble in fear. He's
dangerous... But part of me doesn't want to believe that.
Kahit pa nakita na ng dalawang mata ko kung anong
klaseng halimaw siya...literally.
Ipinilig ko na lamang ang aking ulo saka muling ibinalik ang atensyon sa pagligo. Hindi ko siya
dapat isipin. Hindi bale at ilang oras ko lang naman silang makakahalubilo. Hindi na lamang ako
magdididikit sa kanila o lalapit man lang sa kung saan sila pupwesto mamaya.
Nang masiguro kong mukha na akong presentable sa puting long sleeve polo at high waisted slacks,
lumabas na ako ng banyo. Dumiretso kaagad ako sa mga kasama kong nagsisipaghanda na ng mga tray
ng champaigne.
Ilang minuto lamang ay nagsimula na ang party. Hindi ko maiwasang pasadahan ng tingin ang
napakaraming bisita. Napaka-elegante ng lahat. Naagaw ng isang tao ang atensyon ko. Nandito rin
siya. Nakasuot ang amo ni Papa ng itim na tuxedo. Sa tabi niya ay isang napakagandang babae na
nakasuot ng pulang gown. Matamis ang ngitiang ibinabato nila sa isa't-isa.
Totoo nga ang sabi ni Papa. Sobrang mahal na mahal ng kanyang amo ang mapapangasawa nito.
"Ladies and gentlemen, let's all welcome on stage tonight's celebrant. Brenther City's Alpha, Mr.
Layco Magnison." anunsyo ng babaeng emcee.
Nagsipalakpakan ang lahat. Mula sa isang mesa ay tumayo siya saka lumakad paakyat ng stage. Kahit
na nakatalikod siya sa akin, hindi ko maiwasang mapuna kung gaano siya kagaling magdala ng damit.
Isang simpleng puting tux jacket, itim na v-neck shirt, at itim na pantalon lamang ang suot niya.
Ang medyo mahaba niyang buhok ay bagsak lamang. Nakalitaw rin ang na-shave na bahagi ng buhok sa
kanyang kanang
ulo. He looks more dangerous with his haircut.

Kuminang ang kanyang hikaw sa kanang tenga nang tamaan ito ng liwanag. Ang labi niya'y unti-
unting kumurba. Ibinaon niya ang kanyang palad sa magkabilang bulsa bago tumapat sa mikropono st
pinasadahan ng tingin ang lahat.
Biglang bumilis ang tibok ng puso nang mapako ang tingin niya sa kinatatayuan ko. Sandaling
kumunot ang kanyang noo nang matitigan ako.
Kaagad kong ibinaba ang tingin sa hawak na tray. Kinagat ko ang ibabang labi ko para pilit
kontrolin ang nagwawala kong puso sa di malamang dahilan.
"Good evening... Thank you everyone for coming tonight. It's a pleasure to see all of you here to
celebrate my twenty fourth birthday. I hope you'll enjoy the party."
His voice... Hindi ito mababa pero sa twing naririnig ko, may kung ano akong nararamdaman.
Matapos ang speech niya ay sinimulan na namin ang pagseserve. Hangga't maaari ay hindi ako
nagseserve sa mga tables malapit sa kanya. Mas nagfocus ako sa mga tables sa bandang gitna at
likod. Pasalamat na lang ako at hindi na nila ako ulit ginulo. Nakita ko si Chleo na sinusulyapan
ako pero hindi niya na ako nilapitan. Nakihalubilo na siya sa ibang bisita. Something I should be
thankful for, I guess.
Habang lumalalim ang gabi ay unti-unti kong nararamdaman ang pagod. Sumenyas ako kay Sophie na
magbibreak muna ako. Tumango lamang siya.
Ibinaba ko ang tray sa mesa saka ako dumiretso sa madilim na parte ng garden. Ilang metro na ang
layo nito sa mga sinet-up naming mesa. Sa isang malaking puno ko naisipang sumandal. Napakasarap
ng simoy ng hangin sa parteng ito. Ipinikit ko ang mga mata ko at ninamnam ang lamig ng paligid.
Mayamaya'y nakarinig ako ng kaluskos mula sa likuran. Iminulat ko ang mga mata ko saka ko iyon
sinilip. Nang wala akong nakita sa paligid ay muli kong ipinikit ang mga mata ngunit.
Ilang segundo mula nang muli kong ipikit ang mga mata ko nang bigla na lamang may humablot sa
aking braso at ikinalso ang likod ko sa isa pang puno na ilang metro ang layo sa punong
sinasandalan ko kanina. Gusto kong sumigaw pero hindi ko magawa dahil sa kamay na nakatakip sa
bibig ko.
Sa kakarampot na liwanag ng buwan, unti-unti kong naaninag ang mukha niya. His eyes were looking
at mine lazily. Para bang kaunti na lang ay pipikit na ang mga ito. Unti-unti niyang inalis ang
kanyang kamay sa aking bibig. His warm breath filtered in my half open mouth. Amoy na amoy ko ang
naghalong peppermint at alak sa kanyang hininga.
Biglang bumilis ang tibok ng puso ko nang marahan niyang hinaplos ang aking pisngi. Napalunok ako
nang unti-unting kumurba ang gilid ng kanyang labi.
"Jaimie..." he whispered before cupping my face. Gusto kong magsalita pero hindi ko magawa. Kahit
ibuka ko ang bibig ko, walang salita ang gustong lumabas dahil sa matinding kaba.
Nanlaki ang mata ko nang unti-unti niyang inilapit ang kanyang mukha. His eyes shut and my heart
pounded more violently.
And the moment his lips met mine, my heart stopped beating again...
=================
Chapter 3
Chapter • Three
His lips were soft and each movement it drives my sanity away. Hindi ko namalayan ang pagpikit ng
mga mata ko. I was stilled for seconds, trying to absorb what is going on between us... Hanggang
sa naramdaman ko na lang na wala nang mga labing humahalik sa akin.
Wala sa sarili akong napahawak sa aking mga labi.
That was my first kiss...
Naramdaman ko ang muling pag-ihip ng hangin. Doon ko lang narealize na wala nang matipunong
katawang sumasangga sa bawat pag-ihip nito.
Unti-unti kong iminulat ang mga mata ko. The darkness of the place greeted me. Sinubukan kong
luminga sa paligid pero wala siya. Ako lang mag-isa rito.
Nangyari ba talaga?
Mayamaya'y ang pagtawag ni Sophie ang umagaw sa lumilipad kong isip. Tumayo ako saka lumakad
papunta sa kanya.
"Oh! Nandiyan ka pala. Hinahanap ka na nila Ethan. Tapos na raw ang break mo. Kailangan pa nating
magserve. Baka madaling araw na matapos ang party." untag niya. Parang wala sa sarili akong
tumango.
Kumunot ang noo niya. "Okay ka lang? Bakit hawak mo 'yang labi mo?"
Bigla akong nagbalik sa reyalidad dahil sa tanong ni Sophie. Kaagad kong ibinaba ang kamay ko
saka pilit ngumiti sa kanya. "W-wala. Ayos lang ako. T-tara na." untag ko saka na naunang
naglakad pabalik sa party.
Nanlaki ang mga mata ko nang makita siya sa bandang harap. May kausap siyang dalawang babae
habang may matipid na ngiti sa kanyang labi.
Napasinghap ako nang sandali niya akong tinapunan ng
tingin. Nawala ang kurba sa kanyang labi at muli na namang nalukot ang kanyang noo.
Ano bang nangyayari? Kanina lang kasama kita?
Bumagsak ang balikat ko sa di malamang dahilan. Para akong mababaliw sa lugar na ito. Hindi ko na
alam ang totoo sa hindi.
Tumalikod ako saka pumunta sa mga tray. Sinimulan ko na lang ulit ang pagseserve. Ginagawa ko ang
lahat huwag lang akong mapadpad sa pwesto niya. Hindi ko maintindihan ang kaba ng dibdib ko sa
tuwing nagtatama ang mga mata namin.
Halos ala una na ng gabi. May ilang bisita nang nagpaalam na uuwi na pero marami pa rin ang
natira para uminom.
Pagod kong ibinaba ang tray na may laman pang dalawang baso ng champaigne sa mesa para sandaling
hilutin ang sumasakit kong balakang. Ramdam ko na ang sakit ng katawan ko.
Mayamaya'y naramdaman ko ang pagtayo ng isang pamilyar na presensya sa tabi ko. Muling bumilis
ang tibok ng puso ko nang prente siyang naupo sa mesa. Itinupi niya ang kanyang mga braso sa
tapat ng kanyang dibdib. Sa gilid ng aking mata ay nakita ko ang seryoso niyang pagtitig sa akin.
Pakiramdam ko ay gusto ko na lang lamunin ng lupa.
"Give me a glass of champaigne." malumanay pero seryoso nitong sabi.
Lumunok ako bago nanginginig ang kamay na dinampot ang isang baso para iabot sa kanya. Kahit nang
kunin ko na ito ay hindi ko pa rin magawang titigan ang mga mata niya.
Ang akala ko ay aalis na siya pagkakuga ng champaigne pero nanatili lamang siya sa tabi ko at
doon uminom habang matamang nakatingin pa rin sa akin.
Dinampot ko na lang ang tray at aalis na
sana para ituloy ang pagseserve nang hablutin niya ang braso ko. Aksidenteng nadako ang tingin ko
sa kanyang mukha. His eyes bore at me for a couple of seconds. His jaw clenched in a dangerous
manner.
Hinila niya ang upuan sa mismong tabi niya. "Sit." mariin nitong sabi habang hindi tinatanggal
ang titig sa akin.
Napalunok ako dahil sa narinig. Muli akong nag-iwas ng tingin at babawiin na sana ang braso ko
nang lalo lang humigpit ang pagkakahawak niya rito. He leaned closer until his face is almost an
inch away from my ear. "I said...sit." mariin nitong bulong sa aking tenga. Halos mapapitlag ako
nang paluin niya ang mesa.
Ilang tao ang napatingin sa direksyon namin. Isa roon si Ethan. Kaagad niyang ibinaba ang tray na
hawak saka nag-aalalang napatakbo sa amin.
"Sir, may problema po ba?" nag-aalala nitong tanong habang nagpapabalik-balik ang tingin sa amin
ni Layco pero hindi siya nito sinagot.
Nanatili ang seryosong titig sa akin ni Layco. "Nothing. We just have something to discuss."
Nabaling ang tingin nito kay Ethan. Bilang nagbago ang kulay ng kanyang mga mata. "...Alone."
Kitang-kita ko ang pagputla ng mukha ni Ethan. Yumuko ito saka lumunok. "Pasensya na Alpha. Sige
po, maiwan ko na kayo." tila natatakot nitong sabi bago kami tinalikuran paalis.
Lalong bumalot ang kaba sa dibdib ko nang makita si Ethan na lumakad papalayo. Gusto ko siyang
tawagin at magmakaawang bumalik siya pero walang salitang gustong lumabas sa nakaawang kong
bibig.
Nanginginig ang mga tuhod, sinunod ko na lang ang gusto niya. Naupo ako sa silyang katapat niya.
Sa mesa siya mismo nakaupo kaya nakatungo siya sa akin.
"Who told you to come out of the castle? You were supposed to be at the dungeon." seryoso nitong
tanong. Damang-dama ko ang pagiging mapanganib ng taong kanina lang ay inaangkin ang mga labi ko.
O baka guni-guni ko lang ang bagay na 'yon...
Pilit akong lumunok saka humugot ng lakas ng loob para magsalita. "W-wala po akong kasalanan.
Sinabi ko na sayo. Inutusan lang ako ng kapatid mo."
A soft chuckle left his lips before he reached my chin. Iniangat niya ito para masalubong ko ang
titig niya. "And why would I believe you? Hmm?"
Muli kong iniwas ang tingin ko kahit na nanatili pa rin siyang nakahawak sa aking baba. "Kasi
nagsasabi ako ng totoo."
Muli siyang mahinang natawa. "Well, then why does your heart beating violently right now?"
Mapang-asar nitong tanong.
Napalunok ako dahil sa narinig. "Y-you can't tell..."
"Oh but I can... I'm no human. I'm a lycan. A beast just like what you think." Bahagya niyang
inilapit ang kanyang mukha sa aking tenga saka roon bumulong. "And so the rest of my people..."
he murmured. I can picture out the smirk on his face right now.
Halos hindi ko magawang huminga. Pakiramdam ko'y unti-unting sumisikip ang dibdib ko sa matinding
takot ko sa kanya.
"How typical of you, dude. You're twenty four. Please, leave the poor human alone..." Untag ng
isang lalake mula sa aking likod.
Umayos ng upo si Layco. Nang tuluyan niyang mailayo ang kanyang ulo sa akin ay napabuga ako ng
hangin. Sa gilid ng mata ko ay nakita ko ang pagsingkit
ng mata niya sa lalake. Unti-unting kumurba ang kanyang labi.
"You're late... As always." untag ni Layco bago tumayo at lumakad palapit sa lalaki.
Wala sa sarili akong tumayo at nilingon sila. Nalaglag ang panga ko sa nakita. With his messy
black hair, chinky black eyes, and a dimple on his right cheek, he carried himself with so much
pride.
"It's been a while, Xander. Saan ka ba nagsususuot? I thought Levi's already the alpha of Tyrain.
You just disappeared without a word, dude." untag ni Layco.
Nakangiting umiling ang lalakeng tinawag niyang Xander. "Got some pretty rough times... Pero
ngayong nakabalik na 'ko, Levi can now mind his own pack. Speaking of the devil, where the hell
is he? I heard he finally got his girl."
Layco let out a soft chuckle. "Yeah. That bastard's martyrdom worked finally."
Masaya silang nagtawanan at tila nakalimutan na ang tungkol sa akin. Tatayo na sana ako paalis
nang matabig ko ang natirang baso ng champaigne sa tray. Nabaling ang tingin nilang dalawa sa
akin.
Bahagyang kumunot ang noo ng lalakeng tinawag ni Layco na Xander. Tila nagtataka itong bumaling
kay Layco.
"She looks like--"
"No." Mariing sabi ni Layco bago naningkit ang mga mata sa akin. Muli siyang bumaling kay Xander.
"She's just some human. Jaimie's a lycan so don't mind her..."
Bumagsak ang tingin ko sa lupa. Kinagat ko ang ibabang labi ko saka pilit kinontrol ang sarili.
Hindi man direktang sinasabi, alam kong iniinsulto niya ako kahit wala naman akong kasalanan sa
kanya.
"Savanah!"
Nabaling ang tingin ko kay Sophie na nagtatakang nakatitig sa akin. Nagpakawala ako ng malalim na
buntong hininga bago naglakad palapit sa kanya.
"Ayos ka lang ba?" untag niya.
Pilit akong tumango. Kailan pa ba matatapos 'to? Gusto ko nang umalis sa lugar na ito.
Ilang oras pa bago tuluyang natapos ang party. Ikinarga na namin ang mga ilang gamit na iuuwi sa
Bersant. Nakahinga ako ng maluwag nang makita ang huling box na kailangang ikarga sa pick up
truck ni Ethan.
Madaling araw na at kami lang tatlo ang babyahe pabalik ng Bersant dahil ang ibang kasama ni
Ethan sa catering ay sa Brenther mismo nakatira.
Nang makapasok na kami ng truck ay pagod kong isinandal ang ulo ko sa salaming bintana.
Dumadagdag sa pagod ko ang sama ng loob na nararamdaman. Ipinikit ko na lang ang mga mata. Hindi
bale, malapit na akong makalabas sa lugar na 'to. Hindi ko na siya makikita ulit.
Ilang minuto matapos kaming makalagpas sa kakahuyan palabas ng Brenther ay bigla na lamang
huminto ang sasakyan. Nagtataka kong iminulat ang mga mata ko at tinignan si Ethan. Horror was
written on his face. Nakatitig siya sa daan at tila hindi alam ang gagawin.
Kunot noo kong sinundan ng tingin ang tinititigan niya. Nanlaki ang mga mata ko at agad gumapang
ang matinding takot sa sistema ko nang makita ang sampung lalakeng may nanlilisik na gintong mga
mata, matatalas na ngipin at mahahabang kuko na nakatayo sa gitna ng daan ilang metro ang layo
mula sa amin. May makahulugang ngising nakaguhit sa kanilang mga labi.
Tuluyan akong napasigaw nang nagsimula
silang humakbang palapit sa amin. Biglang nagising si Sophie. Nang makita niya ang mga lalake ay
ganoon na lang ang matinding sigaw na lumabas sa kanyang bibig.
Kaagad na ibwinelta ni Ethan ang sasakyan pabalik ng Brenther ngunit bago pa man niya ito
maipasok sa kakahuyan ay bigla na lamang may tumalon sa bubong. Napasigaw kami ni Sophie nang
bigla na lamang may humablot kay Ethan palabas. Ang pick up ay dumiretso sa isang puno. Ang sigaw
namin ni Sophie ang umalingawngaw sa buong paligid.
Pilit kong iminulat ang mga mata ko. May malapot na likidong dumadaloy mula sa aking noo.
Nanghihina kong ibinangon si Sophie nanakasubsob sa dashboard pero halos takasan ako ng katinuan
nang makita ang mga bubog sa kanyang mukha. Nakamulat ang kanyang mga mata pero hindi na siya
gumagalaw.
Muli akong nakarinig ng kaluskos sa madilim na paligid. Ang kanina pa palang tumutulong luha ko
ay muling dumaloy. Sobra-sobrang takot ang bumabalot sa puso ko. Pilit kong inalis ang seatbelt
ko. Muli akong napasigaw nang isang lalake ang tumalon sa harap ng sasakyan. Taranta akong
lumabas ng sasakyan. Nangangatog ang mga tuhod, halos walang makita dahil tanging ang liwanag
lang ng buwan ang nagsisilbing ilaw, pilit akong tumakbo.
Kinakapos na ng hininga at halos wala nang makita dahil sa makapal na luha sa aking mga mata,
pinilit ko pa ring tumakbo hanggang sa isang kamay ang humablot sa aking balikat.
Isang malakas na sigaw ang kumawala sa bibig ko nang maramdaman ang matutulis niyang kukong
bumaon sa balikat ko.
Nakakabingi ang tibok ng puso ko. Lalo pa itong nagwala nang hawakan niya ako sa leeg. Ikinalso
niya ang likod ko sa malaking puno. Muling pumatak ang mga luha ko nang makita ang kanyang kulay
gintong mga mata. Matamis ang ngiting nakaguhit sa kanyang labi.
Unti-unti na akong nawawalan ng hininga dahil sa pagkakasakal niya sa akin. Pakiramdam ko'y unti-
unting nagdidilim ang paningin ko.
Bumabalot ang matinding kawalan ng pag-asa at takot sa puso ko.
Mamamatay na ba ako?
Paano na si Markus?
Si Papa?
Paano na sila?
Tuluyang kumawala ang hikbi sa aking bibig nang unti-unti niya akong iniangat sa ere. Nagpumiglas
ako dahil sa matinding kawalan ng hangin ngunit bago pa man ako tuluyang nawalan ng hininga,
bigla na lamang nanlaki ang mata ng lalaki. Unti-unting lumuwag ang pagkakahawak niya sa akin.
Kasabay ng pagbagsak ko sa lupa ay ang pagbagsak din ng lalake. Habol ang hininga, lumayo ako sa
kanya. Napasinghap ako nang may isang bagay na bumagsak sa tabi ng lalake. Napatili ako nang
matitigan ito.
Puso... Ang puso ng gustong pumatay sa akin.
Ilang hakbang sa tuyong dahon ang umagaw sa atensyon ko. Takot akong umatras hanggang sa tumama
ang likod ko sa puno. Humahagulgol kong itinakip ang aking mga palad sa aking mga mata.
Habang papalapit ang mga yapak ay lalong nababalot ng takot ang dibdib ko.
Huminto ang mga yapak sa mismong harap ko. Takot man, inalis ko ang pagkalatakip ko sa aking mga
mata.
Nanlaki ang mga mata ko nang makita mula sa kakarampot na liwanag ng buwan ang kanyang mukha.
Ilang hibla ng kanyang buhok ang dumikit sa kanyang pawisang noo. Ang kanyang gintong mga mata ay
tila naaawang nakatitig sa akin.
Lumuhod siya sa harap ko saka hinawi ang buhok kong tumakip sa aking balikat. Kumalso ang kanyang
panga nang makita ang malalaking sugat na naroon.
Sa bawat paghinga ko ay para akong nauupos na kandila . Sinubukan kong tumayo pero sobrang
nanghihina ang katawa ko. Muli akong natumba sa mga tuyong dahon. Pakiramdam ko'y ilang sandali
na lang ay mawawalan na ako ng ulirat.
Nanlaki ang mga mata ko nang bigla na lamang niyang inilusot ang braso niya sa aking bewang at sa
aking hita para kargahin ako. Hindi ko magawang magprotesta. Kasabay ng pagbagsak ng mga mata ko
ay ang paglupaypay ng aking kamay. Isinandal ko ang aking ulo sa kanyang dibdib at hinayaan ang
sariling tuluyang tangayin ng matinding antok.
With every beating of his heart, in his arms, I let my consciousness be drifted away...
In the arms of this beast... I know...

I am safe...
=================
Chapter 4
Chapter • Four
Napadaing ako nang maramdaman ang pagpatong ng malamig na bimpo sa aking noo. Kasabay ng pilit
kong pag-ikot sa higaan ay ang paggapang ng matinding kirot mula sa aking kanang balikat.
"I think she's finally awake..." Untag ng isang lalake. Hindi ko pa naimumulat ang mga mata ko
pero nararamdaman kong nasa malapit lang siya.
Ilang yapak ang umalingawngaw sa silid. Pilit kong ikinurap ang mga mata ko nang maramdaman ang
paglubog ng isang parte ng kama sa aking tabi.
Naaninag ko ang isang lalakeng nakasuot ng asul na polo at itim na pantalon. Nakaupo siya sa
gilid ng kama habang matamang nakamasid sa akin.
"How are you feeling, Miss Savanah?" malumanay niyang tanong.
Unti-unti nang luminaw ang paningin ko. The guy sitting near me looks a couple of years older
with his thick glasses. Matamis ang ngiting nakaguhit sa kanyang labi.
Gusto kong sumagot pero naramdaman ko ang matinding panunuyo ng lalamunan ko. Hinawakan ko ang
aking leeg saka pilit lumunok. Mukha namang napansin niya kung anong problema ko. Kaagad niyang
dinampot ang baso ng tubig sa mesang katabi ng kama. Uhaw na uhaw kong nilagok ang laman nito.
Pagkalapag ko sa baso ay pinasadahan ko ng tingin ang silid. The whole room has red and gold
wallpapers. Ang makakapal na kurtina ay kulay pula at puti. Napakagara ng silid maging ang mga
gamit na nasa loob nito.
"You've been unconscious for two days. Kamusta na ang pakiramdam mo?" tanong muli ng lalake.
Biglang nabaling sa kanya ang atensyon ko.
"N-nasaan ako?" halos pumiyok pa ang boses ko.
"You're
at the Alpha's home, Savanah. He saved you from the attack. Can't you remember that night?"
malumanay nitong paliwanag.
Hindi kaagad ako nakakibo. Bigla na lamang pumasok sa isip ko ang nangyari noong gabing iyon. Ang
mga lalaki, ang pagbangga ng sasakyan, si Ethan, ang wala nang buhay na si Sophie,
ang halos muntik ko na ring pagkamatay...
Muli kong naramdaman ang paghapdi ng gilid ng aking mga mata. Muling gumapang sa sistema ko ang
matinding takot.
Wala sa sarili akong umurong sa dulo ng kama at niyakap ang mga tuhod. Pakiramdam ko ay naroon pa
rin ako sa eksenang malapit na akong mamatay.
"No, no, no. Don't cry. Ligtas ka rito. I promise you." untag niya saka lalapit sana nang lalo
akong umurong papalayo.
"Huwag kang mag-alala. Ako si Dr. Clifford. Ako ang resident doctor ng ruler family. You have
nothing to worry about, Savanah. I'm here to help." untag niya saka hinawakan ang braso ko pero
bigla na lamang nagbalik sa alaala ko ang paghablot sa akin ng lalaki.
Takot na takot akong nagpumiglas at tumalon pababa ng kama. Kaagad akong tumakbo palabas ng
silid. Nakakabingi ang tibok ng puso ko.
"Savanah, wait!" sigaw niya pero nagpatuloy ako sa pagtakbo. Nang lingunin ko siya ay pilit niya
akong hinabol.
Sa dulo ng pasilyo ay bigla na lamang akong bumangga sa isang matigas na dibdib. A familiar scent
automatically lingered in my nose. Mula sa itim na shirt na suot niya, unti-unti kong inangat ang
luhaan kong mga mata. His eyes narrowed at mine when he saw the traces of tears on my cheeks.
Hinawakan niya ang aking braso saka tumingin sa lalaking humahabol sa akin. Nang makalapit ang
lalaki ay kaagad
akong nagtago sa likod ni Layco. Damang-dama ko ang walang tigil na pagbayo ng dibdib ko.
"What happened? Why is she running away?" seryosong tanong nito sa lalaki.
Habol ang hininga, pilit na sumagot ang lalaki. "She just freaked out. I think na-trauma siya sa
nangyari. That's normal. She's human. Hindi siya sanay sa mga ganoong bagay."
Nagpakawala ng marahas na buntong hininga si Layco bago siya umikot paharap sa akin. Kagat-kagat
ko ang isa kong daliri at pilit pinipigil ang paghikbi. Hindi ko mapigilan ang luha ko sa
pagpatak.
The way he looks at me right now is different from the way he did two nights ago. Kung noon ay
puno ng iritasyon, ngayon ay may bahid ng awa at pag-aalala ang kanyang kulay abong mga mata.
Bahagya siyang yumuko sa akin. "It's alright. Come on. Let's get you something to eat." malumanay
nitong sabi.
Isang hikbi ang muling kumawala sa bibig ko bago ko nagawang tumango. Muli niyang binalingan ang
lalake. "Ako na munang bahala. She seems terrified with other people's presence. Tatawagan na
lang ulit kita." untag nito sa lalaki. Nagbow lamang ito sa kanya.
Hinawakan niya ako sa likod saka siya nagsimulang maglakad. Wala akong nagawa kun'di ang
magpatianod.
Sa dulong bahagi ng kabilang pasilyo kami dumiretso. Isa itong kusina at hindi kagaya ng ilang
parte ng kastilyo, mababakas ang pagiging moderno ng kusina. Kumpleto sa gamit mula sa ref
hanggang sa blender. Doon ay naabutan namin ang isang babaeng tantya ko ay nasa late thirties.
Itim na itim
ang kanyang buhok at payat ang pangangatawan. Kagaya ng iba ay nakasuot ito ng itim na uniporme.
Pinaupo ako ni Layco sa isang stool bago siya umupo sa stool na katabi ko.
"Give her something to eat and as for me, a bottle of beer will do." utos nito sa babae. Tumango
lamang ito at ginawa na ang inutos niya.
Matapos ang ilang minuto ay may fried fish at rice na sa harap ko. Kumalam kaagad ang sikmura ko
nang maamoy ang pagkain. Nahihiya kong binalingan si Layco na abalang tumungga sa kanyang beer.
Nang mapansin ang pagtingin ko ay ibinaba niya ang bote sa mesa saka ako seryosong tinignan.
"Eat. I don't like people staring at me." mariin nitong sabi bago muling ibinalik ang atensyon sa
iniinom.
Lumunok ako bago ibinaling ang tingin sa pagkain. Sandali kong sinulyapan ang babaeng naghanda ng
pagkain para simpleng pasalamatan. Isang matipid na ngiti lamang ang naiganti niya sa akin.
Nahilot ko ang aking tiyan nang matapos akong kumain. Kaagad na nagsalin ang babae ng orange
juice sa baso saka iyon ibinigay sa akin.
"Salamat po." untag ko saka kinuha ang juice.
Patapos ko nang inumin ang juice nang isang lalake ang dumating at may ibinulong kay Layco.
Mayamaya'y kunot ang noo siyang bumaling sa akin. "Done?" tanong niya.
Lumunok ako bago mahinang tumango.
"Good." untag niya saka bumaba ng stool. "Tara. I think someone's here for you." dugtong niya
bago tuluyang lumakad palabas ng kusina.
Natataranta kong
dinampot ang pinggan ko para dalhin sa lababo at mahugasan nang pigilin ako ng babae. "Ako na
pong bahala rito. Sumunod na po kayo kay Alpha bago pa siya mainis." nakangiti nitong sabi. Wala
na akong nagawa kun'di ang tumango.
Halos lakad takbo ang ginawa ko para lang makahabol. Masyadong malalaki ang mga hakbang na
nagagawa niya dahil sa kanyang tangkad.
Sa sala ng kastilyo siya dumiretso. Kumunot ang noo ko nang makita ang likod ng isang pamilyar na
babae ngunit nang lumingon siya sa direksyon namin ay nakahinga ako ng maluwag.
"Emily!" Nakangiti kong sabi bago tumakbo palapit sa kanya ngunit laking gulat ko nang isang
malakas na sampal ang bigla na lamang niyang idinampi sa aking pisngi.
Puno ng takot at pagtataka kong ibinalik ang tingin sa kanya. Nagngingitngit ang mga ngipin niya
sa galit. Naningkit ang kanyang mga mata nang pasadahan niya ang itsura ko.
"Dalawang araw ka nang hindi umuuwi ng walang pasabi! Akala ko pa naman trabaho ang ipinunta mo
rito. Hintay kami ng hintay sayo ni Markus 'yon pala nagpapakasasa ka na rito?!" nanggagalaiti
nitong ipinukpok sa ulo ko ang hawak na pamaypay.
Tuluyang tumulo ang luha ko. Palagi niya naman 'tong ginagawa pero sa pagkakataong 'to, mas
nasasaktan ako.
Pinalis ko ang luha sa aking pisngi. "N-nagkakamali ka. Inata--"
"Anong akala mo sa'kin, bobo? Hoy! Ang tatay mo isinugod na naman sa ospital kahapon dahil sa
sakit niya sa puso. Aba? Alangan namang ako lang ang kikilos para sa mga gastusin?!" Bumabakat na
ang ugat niya sa leeg
dala ng matinding galit.

Tila huminto ang mundo ko nang marinig ang sinabi niya. Nanlambot ang mga tuhod ko. Kaagad akong
kumuha ng suporta sa likod ng upuang malapit sa akin. Nasapo ko ang aking noo. "S-si Papa? K-
kamusta siya?"
Matalim akong tinignan ni Emily. "Ayon! Kailangan maoperahan. Saan naman ako kukuha ng ibabayad
ko, aber?"
Muling rumagasa ang luha sa magkabila kong pisngi. Pilit kong kinagat ang ibabang labi ko para
pigilan ang sariling bumigay. Huminga ako ng malalim bago siya muling tinignan. "G-gagawa po ako
ng paraan."
"Aba dapat lang!" untag niya saka humakbang para lumapit sa akin. Mahigpit niyang hinawakan ang
aking braso saka ako kinaladkad palabas na akala mo walang nakakakita sa aming dalawa. "kaya uuwi
ka nang malandi ka at magtatrabaho ka sa bar ng kaibigan ko tutal may taglay ka namang kalandian
gaya ng nanay mo--"
"Enough!" umalingawngaw ang malakas at baritonong boses ni Layco sa buong lugar. Bigla kaming
napahinto at napatitig sa kanya. Napakadilim ng ekspresyong nakaguhit sa kanyang mga mata. His
jaw clenched in a dangerous manner as his eyes narrowed at Emily.
Mayamaya'y mabilis siyang humakbang palapit sa amin. Marahas niyang binawi ang braso kong hawak
ni Emily saka siya gumitna sa amin. Puno ng pagtataka at gulat ko siyang pinagmasdan nang ipwesto
niya ako sa kanyang likod.
Nanlalaki ang mga mata at halos hindk makapaniwalang tumitig si Emily kay Layco. "Salamat sa
pagkupkop niyo sa malanding 'yan pero iuuwi ko na 'yan." untag niya saka ako pilit na inabot pero
kaagad
umatras si Layco at mahigpit na hinawakan ang aking braso.
"She's not going anywhere." mariin niyang sabi kay Emily.
Naningkit ang mata ni Emily sa narinig. Itinupi niya ang kanyang mga braso sa harap ng kanyang
dibdib. "At bakit ko naman 'yon hahayaang mangyari, aber?!"
"She'll work here, for me. I'll pay her triple. Name your price." seryosong sagot ni Layco.
Tila nagningning ang mga mata ni Emily. "Dalawampung libong piso kada buwan. Kaya mo ba?"
nanghahamong pahayag nito.
Mahinang humalakhak si Layco. Mayamaya'y itinupi niya ang kanyang matitipunong braso. "Don't
insult me. I can pay her ten times more than that. How does a hundred thousand a month sounds?"
Nanlaki ang mga mata ni Emily. Malaki ang ngisi nito nang lumapit kay Layco. Inilahad niya ang
kanyang kamay. "Galante ka naman pala. Deal."
Imbis tanggapin ang kamay ni Emily ay tinitigan lang ito ni Layco. "Quen! Get me my cheque book."
sigaw ni Layco. Mayamaya'y pumasok sa sala ang isang lalake dala ang parker pen at cheque book.
Sandaling nagsulat si Layco saka iyon iniabot kay Emily.
"That's an advance payment. Now leave before I rip your throat out."ani Layco bago tinalikuran si
Emily at tamad na naupo sa sofa.
Matamis lamang na ngumiti si Emily bago ako tinalikuran. Napabuntong hininga na lang ako nang
marinig ang sasakyan niyang umalis.
Nabaling ang tingin ko kay Layco na seryosong nakatingin sa akin. Muli siyang tumayo at
nakahalukipkip na lumapit sa akin. Napayuko ako nang ilang hakbang na lang ang naging pagitan
naming dalawa. Naramdaman ko ang pag-alis ng ilang kasama namin kanina.
Isang malalim na buntong hininga ang pinakawalan niya. "Why didn't you fight back? Don't you know
how to defend yourself?" may bahid ng inis ang kanyang tono.
Pilit kong pinakalma ang sarili ko. Nanatili ang titig ko sa carpet. "Hindi na kailangan. Ayoko
siyang bastusin."
Mahina siyang natawa. "She doesn't deserve your respect, Savanah."
Bumuntong hininga ako dahil sa sinabi niya. Tuluyang bumagsak ang mga balikat ko. "Yeah. But my
father does. Mahal siya ng papa ko at kapag binastos ko si Emily, para ko na rin siyang
binastos."
Muli siyang humalakhak. Ngayon, mas malakas na. "Well then your father is the most stupid man on
Earth..." untag nito bago naglakad paalis.
"Wait..." I muttered before taking a glance at his back.
Tumigil siya sa paglalakad pero nanatili siyang nakatalikod sa akin.
"Bakit mo ginawa 'yon?"
Hindi siya kaagad kumibo. Isang malalim na buntong hininga ang pinakawalan niya. "Because you're
too weak to do it yourself..." He looked at me over his shoulder. "I don't like weak people."
=================
Chapter 5
Chapter • Five
Para bang nag-eecho sa isip ko ang mga huling salitang binitiwan niya bago siya tuluyang umalis.
I don't like weak people...
Naibagsak ko ang sarili sa higaan saka napatitig sa puti at pulang kurtinang dekarasyon ng kama
na nakakabit sa kisame.
Aminado akong mahina ako. But his actions contradict his words. He's telling me he hates weak
people yet I'm here, about to work for him. Be around him until God knows when.
Ipinikit ko ang aking mga mata at pilit inalis ang mga bagay na 'yon sa isip ko. Hindi na ako
pwedeng umatras pa. Binayaran na niya si Emily.
Tumayo ako saka lumabas muli ng silid. Pinuntahan ko ang maid's quarters. Doon ko nahanap ang
mayordomang si Mrs. Perkins. Kulay puti na ang karamihan sa kanyang buhok at may mga guhit na rin
sa kanyang mukha dala ng katandaan pero mababakas na malakas pa rin siya.
"Saan po ba ako pwedeng maglinis?" untag ko.
Ngumiti ang matanda saka ako iginiya palabas ng maid's quarters. "Ang bilin ng Alpha ay
paghilumin na muna ang sugat mo sa balikat bago ka magsimula. Kahit isang linggo, magpahinga ka
na muna tutal iyon naman ang bilin ng Alpha."
Kumunot ang noo ko saka nahihiyang nagkamot ng gilid ng ulo. "Pwede po bang dito na lang din ako
magstay? Nakakahiya po kung doon pa ako sa magarang kwarto magsstay eh katulong na rin naman po
ako rito."
Mahinang natawa ang matanda. "Naku hija. Ang Alpha lamang ang pwedeng magdesisyon sa bagay na
'yan. Ang mabuti pa ay siya na lang ang kausapin mo."
--
Buong maghapon ay hinintay ko si
Layco na umuwi. Sa may labas ng kastilyo ako tumambay para siguradong makikita ko siya kaagad.
Tumayo ako nang isang puting mini cooper ang pumarada sa harap. Tainted ang mga salamin kaya
hindi ko masabi kung siya na ba ang dumating.
Mayamaya'y bumukas ang pinto at lumabas ng sasakyan si Chleo. Nanlaki ang mga mata niya nang
makita ako. Kaagad niyang isinara ang pinto ng kanyang sasakyan saka tarantang lumapit sa akin.
"Bakit ka nandito sa labas? You should go back to your room and rest. Sariwa pa ang mga sugat mo.
Layco's gonna be furious if he'll see you here. Come on, I'll walk you to your room." untag niya
saka hinawakan ang aking braso.
"Pero Miss Chleo, gusto ko sana siyang makausap tungkol sa trabaho ko." tugon ko.
Napahinto siya at kunot-noo akong tinignan. "Trabaho? What do you mean trabaho?"
"Kasi po sabi niya magtatrabaho na ako para sa kanya." untag ko na lalong nagpakunot sa noo ni
Chleo.
Mayamaya'y napailing na lamang siya habang may ngiti sa labi. "I don't know what he's up to but
don't worry. Sasabihin ko sa kanyang gusto mo siyang makausap. For now, let's get you back to
your room. Hindi magandang maabutan kaniyang nakatambay sa labas. The other lycans might see
you."
Hindi na ako kumibo. Sumama na lang ako kay Chleo hanggang makarating kami sa kwarto. Pangalawang
silid ito at katabi ng silid na pinagkuhanan ko ng box. Hindi ko na ito napansin kanina dahil sa
kakatakbo ko palayo sa lalake.
Pagdating namin sa silid ay naupo ako sa kama habang si Chleo ay nanatiling nakatayo at tila may
tinawagan.
"Where are you? Savanah's waiting for you." untag nito habang nakapamewang.
"Okay,
sasabihin ko na lang sa kanya." ani Chleo bago tuluyang ibinaba ang tawag saka bumaling sa akin.
"Sorry, Layco's in a meeting with the council. Don't worry. He'll be home by seven."
Ngumiti na lamang ako saka nagpasalamat. Nang biglang tumunog ang kanyang phone ay muli siyang
bumaling sa akin. "I have to go. Please, if you need anything, just let the maids know, okay?"
Tumango na lamang ako sa kanya bago siya tuluyang lumabas. Napabuga ako ng hangin nang tuluyang
lumapat ang pinto.
Everyone seems to treat me more than someone who owes their master a lot. This is really a weird
place.
Tinignan ko ang orasan sa gilid ng kama. Alas tres pa lang ng hapon. Sa tabi ng orasan ay may
isang note tungkol sa pag-inom ng gamot. Nagsalin ako ng tubig mula sa pitsel na naroon din saka
kumuha ng isang tableta ng gamot.
Matapos kong mainom ang gamot ay pakiramdam ko'y tinatangay ako ng matinding antok. Humiga ako sa
kama at hinayaan ang sariling makatulog.
--
Naalimpungatan ako nang ilang kalabog ang narinig mula sa kabilang kwarto. Tunog ng mga gamit na
tumatama sa pader at nababasag, at pagbagsak ng mabibigat na bagay sa sahig.
Natataranta akong tumayo ng kama at lumabas ng silid. Hawak ko ang aking dibdib habang maingat na
lumalakad palapit sa bahagyang nakaawang na pinto.
Dahan-dahan akong sumilip. The whole room is in complete mess. Napakaraming bubog sa sahig at
kung ano-ano pang mga wasak na gamit.
Kinakabahan man, may kung anong humahatak sa akin para pumasok. Pilit akong pinipigil ng utak ko
pero tila may sariling isip ang aking katawan na humakbang papasok.
Sa tabi ng malaking salamin
ay nakatayo siya. He's upper body is in full glory. Beads of sweat is trailing on his back.
Marahas ang bawat pagtaas baba nito na tila ba malalalim ang kanyang nagiging paghinga. Sa
kanyang kanang kamay ay isang bote ng alak na halos malapit nang maubos.
Sinuklay niya ang kanyang may kahabaang buhok gamit ang kanyang daliri habang tinutungga ang bote
ng alak hanggang sa tuluyang naubos ang laman nito.
Napapitlag ako nang bigla na lamang niyang ihinagis ang bote sa pader malapit sa pinto.
Pakiramdam ko'y muntik nang tumalon palabas ng dibdib ko ang puso ko dahil sa gulat.
Mayamaya'y bigla ko na lang naramdaman ang paghablot niya sa akin. Ang likod ko'y nakakalso na sa
pader habang ang magkabila kong braso ay mahigpit niyang hawak.
His eyes stared at me lazily. Para bang antok na antok na ang mga ito. Ilang hibla ng kanyang
buhok ang dumikit na sa kanyang pawisang noo.
Nanlaki ang mata ko nang unti-unting lumapit sa aking leeg ang kanyang mukha. His hot breath
fanned my bare skin. The tip of his nose started touching the sensitive part of my neck as if
he's smelling me.Hindi ako makagalaw dahil sa ginagawa niya.
Lalong nagwala ang dibdib ko nang maramdaman ang paglapat ng kanyang labi sa aking balat.
Pakiramdam ko ay tumigil ako sa paghinga. The way he brushed his lips against my neck drives my
sanity away.
"S-sir L-layco..." Nakagat ko ang ibabang labi ko dahil sa panginginig nito ngunit imbis na
lumayo ay lalo pang tumindi ang paghalik niya sa aking leeg paakyat sa aking panga hanggang sa
tuluyan niyang
narating ang aking labi.
Kasabay ng pagpikit ko ay ang pagtulo ng luhang hindi ko inakalang mayroon na pala kanina pa. I
can taste thr alcohol in his mouth everytime his lips move to claim mine.
Naramdaman ko ang pagbitiw niya sa aking braso. Ang mga kamay niya'y unti-unting pumulupot sa
aking bewang. Ang isang kamay ay humawak sa aking likod. He pushed my body closer to him until
there's no more space left between us.
Bigla na lamang niya akong binuhat at ihiniga sa kama. He was on top of me, hungrily claiming my
lips. Tuluyang kumawala sa bibig ko ang isang impit na hikbi nang maghiwalay ang aming mga labi.
Bigla siyang napatitig sa akin. Kumunot ang kanyang noo at ang mata niya'y biglang nanlaki na
tila natauhan.
"Shit!"
Napabangon siya at halatang naiinis na hinilot ang batok. "I-i'm so sorry. I thought you were
Jai-- I thought you're someone else... Tss. Damn it. Ano ba kasing ginagawa mo rito?" bakas ang
iritasyon sa kanyang tono.
Hindi kaagad ako nakagalaw. Nanatili akong nakahiga sa kama at habol habol ang hininga. Pilit
kong pinunasan ang luha ko saka bumangon. Inayos ko ang bahagyang nalislis kong damit. Nanatili
ang tingin ko sa aking mga tuhod.
"N-nag-alala lang po ako. B-baka kung anong nangyari s-sa inyo." nanginginig ang boses kong
tugon.
Isang marahas na buntong hininga ang pinakawalan niya bago lumakad papunta sa isang pinto.
Paglabas niya ay may suot na siyang pang-itaas pero hindi ko pa rin siya matignan sa mata.
That was the second time he kissed me because he thought I was someone else...
"Next time, don't come here uninvited. Ayokong may basta na lang pumapasok sa kwarto ko ng walang
pasabi." may bahidng galit nitong sabi.
Nakagat ko ang ibabang labi ko. Humugot ako ng malalim na hininga saka nahihiyang tumango.
Pilit kong nilakasan ang loob ko para tumayo at lumakad palabas ng pinto. Pakiramdam ko'y sasabog
na ang dibdib ko. Ang mukha ko'y sobrang init na dala ng matinding hiyang nararamdaman.
Ilang hakbang na lang bago ako tuluyang makalabas ay muli niyang hinawakan ang aking braso.
Nadako ang tingin ko sa kanyang mga mata. Naroon pa rin ang galit pero may iba pang mababakas sa
mga ito. Something I'm wasn't sure.
"I-I'm so sorry... I'm not what you think I am." malungkot nitong sabi.
Bumuntong hininga ako saka pilit na ngumiti bago tumango. "Naiintindihan ko po. Kung sinoman
'yong Jaimie na palagi niyong nababanggit, maswerte siya. Sana lang magkita na kayo ulit dahil
alam kong siya ang dahilan kung bakit kayo nagwawala."
Malungkot siyang huminga ng malalim saka binitiwan ang braso ko. Ibinaon niya ang kanyang mga
palad sa bulsa ng kanyang pantalon saka tumalikod sa akin.
"I'm afraid that's never gonna happen." he murmured before releasing another sigh.
Kumunot ang noo ko. "Bakit naman po?"
Marahas na nagtaas baba ang kanyang mga balikat. "Because Jaimie is dead..."
=================
Chapter 6
Chapter • Six
Magmula noong gabing 'yon ay naramdaman ko na ang pag-iwas niya sa akin. Madalas sa maghapon ay
hindi siya makikita sa kastilyo. Madaling araw na rin kung umuwi siya at sobrang aga naman kung
umalis kaya kahit gusto kong magpaalam na lilipat ng maid's quarter ay hindi ko nagawa dahil
hindi na nagkukrus ang landas namin.
Matapos ang isang linggo ay umayos na ang pakiramdam ko. Unti-unti na ring naghihilom ang sugat
ko kaya pwede na akong tumulong sa ibang mga kasambahay sa kastilyo.
Sa unang araw ko ay si Mrs. Perkins ang mismong naglibot sa akin sa kastilyo. Ibinilin niya ang
mga dapat linisin araw-araw, ang mga pwede naming galawin, at ang mga silid na hindi namin
pwedeng pasukin.
Matapos kong maisuot ang uniporme ko ay sinimulan ko na ang pagvavacuum sa receiving area.
Nangangalahati na ako sa nililinis nang biglang dumating si Grant at Chleo. Kaagad kumunot ang
noo ni Grant nang makita ako. Bumaling siya sa kasamang si Chleo na abalang magtipa sa kanyang
cellphone.
"What is she doing?" bulong niya na akala niya ay hindi ko narinig. Patay malisya lamang akong
pinagpatuloy ang paglilinis.
Sandali akong tinapunan ng tingin ni Chleo. "Cleaning." walang gana nitong tugon saka muling
ibinalik ang tingin sa cellphone.
"Ofcourse I know she's cleaning, Chleo. What I mean is why is she doing maid's stuffs?" ani
Grant.
Chleo shrugged her shoulders. "Why don't you ask Layco. That's his idea not mine."
Marahas
na bumunyong hininga si Grant. "Nice talking, Cheo." Naiinis nitong sabi bago umakyat ng hagdan.
Mahina lamang na humalakhak si Chleo bago sumunod. Sinundan ko lamang sila ng tingin hanggang sa
tuluyan silang nakapasok sa unang silid sa pangalawang palapag.
Muli ko na lang ibinalik ang atensyon ko sa nililinis. Saktong natapos na ako sa pagvavaccuum ng
carpet nang marinig ko ang kanilang mga yapak pababa. Dumiretso si Chleo at Grant palabas.
Sandali akong natigilan nang mapansing hindi lang silang dalawa ang bumaba.
Ang akala ko ay maaga na naman siyang umalis. Naroon lang pala siya sa kanyang opisina.
Bahagyang natigilan si Layco nang makita ako. He's wearing a black v-neck shirt and jeans like
the usual. Medyo magulo rin ang itim niyang buhok at ang mga palad niya ay nakabaon sa
magkabilang bulsa ng pantalon. Bahagyang kumunot ang noo niya nang mapasadahan ng tingin ang suot
ko.
Kaagad din niyang iniwas ang tingin sa akin saka nagpatuloy sa paglakad palabas. Napatakbo ako
para habulin siya. Saktong hawak na niya ang pinto ng kanyang kotse nang tawagin ko siya.
"Sir Layco!" sigaw ko. Natigilan siya at kunot-noo akong binalingan.
Lumunok ako nang makita ang iritasyon sa kanyang mukha pero nagpatuloy ako sa paglakad hanggang
sa maging isang metro na lang ang layo ko sa kanya.
"Sir, pwede po ba akong lumipat na sa maid's quarters mamaya? Nakakahiya na po kasi kung doon pa
ako sa magandang kwarto magsstay." Nahihiya kong sabi.
Bahagyang tumaas ang isa niyang kilay. Mayamaya'y isang malalim siyang bumuntong hininga
saka binuksan ang pinto ng kanyang kotse. "No." mariin nitong sabi bago pumasok sa loob ng
sasakyan.
Natataranta akong lumapit nang pinaandar na niya ang makina nito. "P-pero Sir--"
"Stop!" singhal nito saka ako galit na binalingan. Natigilan ako dahil da gulat at sa takot sa
nakikitang galit sa mga mata niya. Nang makita ang takot ko ay muli siyang bumuntong hininga. "I
said no, Savanah. No buts, no ifs. No is no. And please, stop calling me Sir. I hate it when
people address me that way. I'm just twenty four." halata ang iritasyong pilit nitong itinatago.
Tuluyang bumagsak ang balikat ko dahil sa narinig. Bago pa man ako makapagreact ay tuluyan na
niyang binarurot paalis ang kanyang sasakyan hanggang sa tuluyan itong naglaho sa paningin ko.
Isang malalim na buntong hininga ang kumawala sa bibig ko nang pumasok na ako ulit sa kastilyo.
Saktong kakalabas ni Mrs. Perkins mula sa kusina sa first floor.
"Magpahinga ka na muna, Savanah. May hinandang miryenda si Letlet sa kusina. Naroon ang iba,
halika." untag nito.
Ngumiti ako saka tumango. "Sige po."
Pagdating namin sa kusina ay masayang nagtatawanan ang apat na katulong. Napalingon sila sa amin
ni Mrs. Perkins. Ang isang may kulay brown na buhok at singkit na mata ay kaagad na inalok ang
upuan katabi niya.
"Ito si Savanah. Kanina lang siya nagsimula." pakilala sa akin ni Mrs. Perkins.
Kaagad na nagngitian ang apat sa akin. Inabot ng pinakamatanda sa apat ang kanyang kamay. "Ate
Beth ang itawag
mo sa akin, beh. Ako ang kusinera ni Alpha."

Masaya kong tinanggap ang kamay niya. "Sige po ate Beth."
"Maui pala. Ako ang toka sa sala kaso nilinis mo na kanina." humagikgik ang babaeng katabi ni Ate
Beth. Nagsitawanan kaming lahat dahil sa sinabi niya.
"Shane. Madalas sa second floor ako natotoka." matipid na sabi ng isa na tila nahihiya.
"Diane na lang. Sa third floor ako madalas maglinis. Nakikita kita doon sa kwarto katabi ng kay
Alpha. Girlfriend ka ba niya?" untag ng huli na bahagyang ikinabigla ko.
Kaagad akong umiling. "H-hindi."
"Akala namin girlfriend ka ni Alpha. Kamukha mo kasi 'yong namatay niyang ex. Si Miss Jaimie,
anak ng Alpha sa Perimond." untag naman ni Ate Beth bago kumagat sa banana que na hawak.
"No'ng unang dating ko rito nababanggit na nila ang pangalan niya. 'Yong iba napagkakamalan akong
siya. Ano bang itsura niya tsaka anong kinamatay?" kunot noo kong tanong bago tinanggap ang
iniabot ni Maui na banana que at juice.
"Naku, kamukhang kamukha mo pero siya kulot ang buhok tapos medyo brown, 'yong sayo straight na
straight tsaka sobrang itim. Tsaka medyo mas maputi ka sa kanya. Two years na siyang patay. Hindi
namin sigurado kung ano ba talagang kinamatay niya. Dinukot kasi 'yon, tapos no'ng matagpuan,
naaagnas na. Naku nakakakilabot. Niyakap pa rin ni Alpha kahit na nabubulok na 'yong bangkay.
Mahal na mahal niya 'yon." ani Maui.
"Kaya pagpasensyahan mo na si Alpha kung minsan ay mainit ang dugo niya sayo. Hindi natin siya
masisisi eh kamukha mo eh. Naaalala niya tuloy si Miss Jaimie at kung anong sinapit niya."
Malungkot na
pahayag ni Mrs. Perkins.
Hindi kaagad ako nakakibo. Para bang nakaramdam ako ng lungkot para sa kanya. Kaya pala siya
umiiwas at hangga't maaari ay ayaw akong makita. Sino nga naman ang maaatim tumingin sa taong
kamukha ng namatay mong girlfriend? Kahit naman siguro ako ang nasa kalagayan niya, gano'n din
ang mararamdaman ko.
Matapos naming magmiryenda ay nagsibalik na kami sa mga kanya-kanya naming trabaho. Dapat ay si
Diane ang maglilinis sa kwarto ni Layco pero dahil inutusan siya ni Mrs. Perkins na mamalengke ng
kakailanganin bukas, sa akin na lang iniatang ang trabaho.
Dumiretso ako sa utility closet ng third floor. Mabuti na lang at kada-floor ay may nakaready
nang mga gamit panglinis kaya hindi ko na kailangang maghirap na hilahin pataas ang mga gamit.
Pagdating ko sa kwarto ni Layco ay kaagad tumambad sa akin ang ilang basag na bote sa sahig.
Naririnig ko siya kaninang madaling araw na may ibinato na namang bote sa pader pero hindi na ako
naglakas-loob na lumabas ng kwarto para silipin siya.
Maingat akong humakbang papasok, iniiwasang matapakan ng sapatos ko ang mga bubog. Kinuha ko ang
dust pan at walis saka maingat na dinakot ang mga basag na bote.
Hindi masyadong magulo ang kwarto niya. Everything is very minimal. Walang gaanong mga palamuti
ang silid. Tanging isang bookshelf na may ilang libro, figurine, at picture frame, maliit na
wooden kabinet, at malaking flat screen TV ang dumagdag sa laman ng silid. Ang itim na comforter
ay maayos na nakalapat sa king size bed.
Kinuha ko ang duster st sinimulang alikabukan ang mga picture frame. Habang nililinis ang mga ito
ay napatitig
ako sa isang picture.
Si Layco...nakayakap siya mula sa likod ng isang babae habang nakapatong ang kanyang baba sa
balikat nito.
Ang ngiti niya... Malayo sa ngising nakikita ko ngayon. His smile in this picture is so
genuine...so carefree.
At ang babae... Tama sila. Kahawig ko nga siya. Magkaiba lang ang kulay ng buhok namin. Mas
manipis din ng kaunti ang kanyang labi.
"Jaimie..." I mumbled.
Maingat kong inilapag ang picture frame sa pwesto nito kanina. Hindi ko maiwasang mapangiti ng
mapakla.
Akala ko ay sa libro ko lang mababasa ang mga lalaking hindi kayang kalimutan ang isang babae.
Akala ko lahat ng lalake ay kayang magmove on kaagad.
May katulad pa pala niya.
Matapos kong malinis ang buong silid ay sa banyo naman ako dumiretso. Nililinis ko ang bath tub
nang biglang bumukas ang pinto ng kwarto. Napahinto ako sa pagbabrush nang may marinig na hindi
pamilyar na boses.
"Come on, Layco... I want you so bad."Malanding sabi ng babae.
Narinig ko ang pamilyar na halakhak. Kasunod nito ay ang pagtunog ng kama senyales na may humiga
rito.
"Easy, kitten. We'll get there soon..." his voice was deeper, almost husky.
Kunot noo akong napatayo at hindi alam ang gagawin nang makarinig ng mga ingay na hindi ko pa
naririnig sa tanang buhay ko.
Napunit na tela, marahas na pagtunog ng kama, ungol...
Gusto kong tumakbo palabas. Nasapo ko ang aking noo. Hindi ko alam ang dapat gawin.
Lalong bumilis ang galaw ng kama kasabay ng ungol ng babae. Napatakip ako sa aking tenga saka
napaatras. Napasinghap
ako nang matamaan ng paa ko ang brush ng toilet bowl. Bumagsak ito sa tiles at gumawa ng ingay.
I froze. Hindi na alam ang gagawin. Nagwala na ang dibdib ko nang mapansing tumigil ang paggalaw
ng kama. Kasunod nito ay ang pagtapak ng mga paa sa sahig.
"Hayaan mo na 'yon, Lay. Go back here and finish what you started." mapanuyang sabi ng babae pero
nagpatuloy ang mga yapak. Habang tumatagal, palapit ito ng palapit.
Natataranta akong sumampa sa bath tub at isinara ang shower curtain. Nanginginig ang mga tuhod ko
dahil sa sobrang kaba. Kumuha ako ng suporta sa bakal na nahawakan ko pero laking gulat ko nang
biglang bumukas ang shower. Mahina akong napamura nang tuluyan akong nabasa ng tubig. Ang katawan
ko ay tuluyang bumakat sa manipis kong uniform.
Tuluyang tumigil ang paghinga ko nang biglang bumukas ang pinto. Ang yapak ng mga paa ay
dumiretso sa bath tub. Marahas na hinawi ni Layco ang shower curtain. Hindi ininda ang nakalantad
na katawan. Tanging boxer lamang ang saplot.
Nakagat ko ang ibabang labi ko nang makita ang galit na galit niyang mga mata. Tumaas ang kilay
niya nang makita ang itsura ko.
"The fuck are you doing here?!" umalingawngaw ang kanyang baritonong boses sa loob ng banyo.
Halos mapatalon ako sa gulat.
Ibinaba ko ang tingin ko sa basa kong damit saka pilit pinigil ang sariling umiyak. "N-naglilinis
p-po."
Isang marahas na buntong hininga ang pinakawalan niya saka humakbang palapit sa akin. Nanlaki ang
mga mata ko nang unti-unti siyang lumapit. He leaned closer and closer without breaking his
deadly gaze at me.
Mayamaya'y naramdaman ko ang paghinto ng shower. Kasunod nito ay ang pag-atras niya. Dumiretso
siya sa isang kabinet sa loob ng banyo na may lamang mga towels. Kinuha niya ang isa at ibinalot
sa akin. Naestatwa pa rin ako at hindi alam ang dapat gawin.
Matapos niyang mailagay sa balikat ko ang tuwalya ay hinawakan niya ang aking braso saka
sapilitang hinila palabas. Wala akong nagawa kun'di magpatianod.
Nakatungo lamang ako habang kinakaladkad niya ako palabas. Nang tuluyan niya akong mailabas ay
sumandal siya sa frame ng pinto at mataman akong tinignan.
"Look at me." mariin nitong utos pero hindi ako nakagalaw. Parang sasabog na ang mukha ko sa
sobrang init nito.
Marahas siyang bumuntong hininga saka lumakad palapit sa akin. Mahigpit niyang hinawakan ang
aking baba at pilit itong itinaas para masalubong ko ang nanlilisik niyang mata. His jaw clenched
dangerously.
"Next time I'll see you like this," he mumbled before leaning closer to me until his face is
almost an inch away from my face. His eyes landed on my half open mouth. "I'll make sure you'll
end up in my bed..."
=================
Chapter 7
Chapter • Seven
Sabado ng gabi nang maisipan kong lumabas sa balkonahe. Naging mahirap ang nagdaang linggo. Sa
twing nakakasalubong ko siya sa pasilyo, hindi ko alam kung aatras ba ako o yuyuko at
magkukunwaring hindi siya nakikita.
Nang dumating ang araw ng off ko, kung hindi sa kwarto ay sa malaking library sa second floor ako
nagstay para maiwasang magtagpo ang landas namin.
Humawak ako sa railings saka pinagmasdan ang maliwanag na kalangitan. Inayos ko ang robang suot
ko nang umihip ang malakas na hangin. Ipinikit ko ang mga mata ko at ninamnam ang malamig na
simoy nito.
"It's one in the morning, Savanah. You should be in your bed by now."
Napamulat ako nang marinig ang isang pamilyar na boses. Nilingon ko ang balkonahe ng kanyang
kwarto ilang metro ang layo sa kinatatayuan ko. Nakahalukipkip siya habang ang balakang ay
nakasandal sa bakal na railings ng balkonahe. Ang itim na itim niyang buhok ay bagsak at
bahagyang tumatabing sa kanyang mga mata. Hindi ko tuloy masabi kung galit ba ang tinging
ipinupukol niya sa akin.
Lumunok ako saka nag-iwas ng tingin. "Hindi lang ako makatulog." simple kong tugon saka muling
ibinalik ang tingin sa kalangitan.
Sa gilid ng aking mata ay naaninag ko ang pagsuklay niya ng kanyang daliri sa kanyang buhok saka
siya humarap sa railings at ikinalso ang dalawang braso rito. Tiningala rin niya ang kalangitan.
Muling nabaling ang tingin ko sa kanya. Sandali akong napatitig nang mapagmasdan ang maamo niyang
mukha. Kahit sino ay siguradong mapapahinto at mapapatitig sa kanya sa oras na makita siya. Kung
hindi
nga lang madalas nakakunot ang kanyang noo at palaging galit ang mga tinging ipinupukol niya sa
mga tao, siguradong mas marami pa ang hahanga sa kanya.
His built fits him pretty well. Hindi payat, hindi rin maskulado. Tamang-tama lamang ang bawat
parte ng katawan niya. Para siyang isang modelo ng mga sikat na underwear brands.
Mayamaya'y bigla na lamang niyang ipinikit ang mga mata niya. Hindi ko maiwasang mapangiti ng
mapakla.
I wonder... Ganito ka rin ba noong buhay pa si Jaimie? Madalas ka rin bang galit sa mundo at
iritado sa mga tao?
What's your better side, Layco? The side you're too afraid to show to everyone?
Gusto ko iyong makilala...
"You got something to ask?" He murmured. Iminulat niya ang kanyang mga mata saka bumaling sa
akin.
Muli akong natulala nang makita ang kurba sa kanyang labi. It's the first time I saw him smile
this way...genuine.
I cleared my throat. "Nothing... It's just that, it's my first time to see you like this."
Bahagyang kumunot ang noo niya ngunit lalo pang kumurba ang kanyang labi. "What do you mean?"
Muli akong tumitig sa buwan bago siya sinagot.
"Like a normal person... Madalas, ang nakikita ko ay ang pinuno ng bayang itong akala mo palaging
galit sa mundo."
Isang mahinang tawa ang kumawala sa kanyang bibig bago muling tumitig sa kalangitan. "Because I
have to. If I'll look weak to my people, they might no longer follow my rules. I have to give
something
for them to fear."
Lumunok ako saka ibinaba ang tingin sa aking mga palad. "Pero hindi ka naman talaga masama, hindi
ba?" untag ko saka muling sumulyap sa kanya.
Muli siyang napatingin sa akin pero sa pagkakataong ito, wala na ang ngiti sa kanyang labi. "I
am, Savanah. I am ruthless, a monster. I am more than what you think I am. There is nothing good
inside me."
Hindi kaagad ako nakakibo. Nanatili ang titig ko sa kanyang mga mata. Mapakla akong napangiti.
His words contradict what his eyes really wants to say.
"Mali ka, Layco. Every person has a good side. You're just afraid to be good because for you,
being good is a sign of weakness." Seryoso kong sabi habang hindi inaalis ang tingin sa kanyang
mga mata. I should be proud of myself. Ito ang unang pagkakataong nagawa kong tagalan ang titig
niya.
Matagal bago siya muling kumibo. Mayamaya'y unti-unting kumurba ang kanyang labi. A weak smile
made it's way to his lips as he released a deep sigh. "You really have no idea about me,
Savanah..."
--
That night was something I can't get off of my brain. Para bang sa ilang minutong nakapag-usap
kami, kahit paano ay nakilala ko siya. There is something about him that makes me want to know
him more. Ni minsan ay hindi pa naman ako naging ganito sa isang tao.
Inayos ni ate Beth ang mga tasa ng tsaa sa dalawang tray. Bahagyang kumunot ang noo ko nang
makitang pang isang dosena ang lahat ng ihinanda niya.
"Savanah, kayo na lang ni Maui ang magdala
nito sa council hall. Kailangan ko pang tapusin itong para sa tanghalian." ani ate Beth.
Tumango ako saka dinampot ang isang tray saka sumunod kay Maui. Diretso lamang ang lakad niya
hanggang marating namin ang dulo ng first floor. Huminto si Maui sa isang malaking wooden double
door. Dahan-dahan niya itong itinulak para makapasok kami.
Tila biglang huminto ang maingay na usapan ng labindalawang taong nasa loob ng malaking silid
nang pumasok kami. Lahat sila'y nakapalibot sa mahabang lamesa. Sa pinaka-sentro ay naroon si
Layco na kunot na naman ang noo at matamang nakatitig sa akin.
Maingat naming inilapag ni Maui ang mga tasa sa harap ng bawat taong naroon. Nilingon ko si Maui.
Ubos na ang laman ng kanyang tray habang may isa pang natira sa akin. Si Layco na lamang ang
walang tsaa sa harap niya.
Lumunok ako nang makitang hindi pa rin naaalis ang titig niya sa akin. Nilakasan ko ang loob kong
humakbang palapit sa kanyang tabi para mailagay ko ang tea cup sa harap niya.
"Thank you, Savanah." mahina niyang bulong bago dinampot ang cup saka sumimsim ng kaunti roon.
Sandali akong natigilan sa narinig. Iyon ang unang beses na narinig ko siyang nagpasalamat. Nang
muli siyang mapatingin sa akin ay bigla akong natauhan. Kaagad akong humakbang palayo.
"Malapit na ang susunod na full moon, Alpha. Without a bearer, walang silbi ang falliet. Our
strength and control depends on it. You have to do something or else Remorse will be on a blood
bath on the night of
the full moon." untag ng isang matandang lalaking katabi niya.
Tumayo kami ni Maui sa isang gilid para hintayin silang matapos uminom ng tsaa. Kapansin-pansin
ang panay na pagsulyap ni Layco sa aming direksyon pero alam kong hindi dahil sa akin kung bakit
matindi ang kunot sa kanyang noo. Base sa takbo ng usapan, mukhang may problema ang Brenther at
bilang pinuno, sa balikat niya nakaatang ang responsibilidad na maiayos ito sa lalong madaling
panahon.
"I assure you, that's not going to happen. If I have to chain every single lycan in this city
during the full moon, then I will." seryoso nitong sabi.
Ilang naroon ang kumunot ang noo at nagkatinginan. Ang ilan ay napahilot sa kanilang mga ulo.
"We all know that's not the solution, Alpha. Sa tinagal-tagal na ang pamilya niyo ang may hawak
sa bayang ito, hindi kailanman umabot sa puntong iyan. Alam mo ang dapat gawin. You told us
before that you'll make sure, before you turn twenty four, the falliet will already have it's
bearier. Oh, nasaan na ang sinasabi mong magsusuot nito?" halata na ang inis ng isa pang katabi
ng lalaking naunang nagsalita kanina.
Malalim na napabuntong hininga si Layco. Napasandal siya sa backrest ng kanyang swivel chair saka
hinilot ang sintido. "I'm working on it. I just need some time."
Muling napailing ang kanyang mga kausap. Tumayo ang lalaking naunang nagsalita kanina. "We don't
have much time, Alpha. If you won't do anything about it as soon as possible, mapipilitan ang
council na mamili ng papalit sa iyong pwesto."
Pagbabanta nito bago tuluyang lumakad patungo sa pinto.
Mayamaya'y nagsitayuan na rin ang iba pa at sumunod sa lalaki. Nang tuluyan silang nakaalis ay
malutong na napamura si Layco.
"Damn it!" puno ng galit niyang nahampas ang mesa.
Hindi kami nakagalaw ni Maui sa kinatatayuan namin nang maglakad siya palabas. Wala akong nagawa
kun'di ang pagmasdan na lamang siyang maglakad paalis.
Bumagsak ng tuluyan ang mga balikat ko nang marahas na sumara ang pinto. Lumapit na kami ni Maui
sa mesa saka isa-isang dinampot ang mga tasa.
Isang malalim na buntong hininga ang pinakawalan ni Maui. Napalingon ako sa kanya. Bakas din ang
pag-aalala sa kanyang mukha.
"Kawawa naman si Alpha. Kung hindi sana namatay si Miss Jaimie, edi sana wala siyang ganitong
problema ngayon. Hindi madali ang hinihingi ng council sa kanya, ha?" ani Maui habang dinadampot
ang mga tasa.
Sandali akong napahinto saka kunot-noong napatingin sa kanya. "Iyong falliet ba ay iyong nasa
maliit na kahon na may nakaukit na buwan?" untag ko.
Napatingin sa akin si Maui saka siya tumango. "'Yon nga. Mahalaga ang falliet sa amin. Hindi
pangkaraniwan ang lycans ng Brenther. Kung walang magsusuot ng falliet, tuluyan kaming mawawalan
ng kontrol kapag dumarating ang kabilugan ng buwan." Malungkot niyang tugon saka muling
napabuntong hininga.
"Sino bang dapat magsuot no'n?" untag ko, hindi pa rin naaalis ang kunot sa noo.
"Girlfriend ng Alpha o ang magiging luna ng Brenther." sagot ni Maui.
Muli kong dinampot ang isa pang tasa. "May girlfriend naman siya, hindi ba? Bakit pa siya
namomroblema?"
Isang malalim na buntong hininga ang pinakawalan ni Maui. "Hindi basta-basta ang pagpili sa
magsusuot ng falliet. Kailangan ay iyong may matibay na puso at may matinding koneksyon sa Alpha.
Sa madaling salita, kailangan ang magsusuot nito ay ang mate ng Alpha. Ngayong patay na si Miss
Jaimie, palaisipan sa lahat kung mayroon bang bagong mate si Alpha o tuluyan nang nawala."
Muli siyang napabuntong hininga. "at sa oras na hindi mahanap ni Alpha ang kanyang luna, tuluyang
mawawala sa kanya ang lahat..."
=================
Chapter 8
Chapter • Eight
The next days became a bit stressful. Ramdam ng halos lahat ang problemang kinakaharap ni Layco.
Madalas kong makita si Miss Chleo na mukha ring problemado habang kausap ang kapatid niya. Minsan
ay nauuwi na ito sa sigawan at sa huli ay umiiyak siyang lumalabas ng kwarto o ng opisina nito.
Pumunta ako ng kusina at ipinagtimpla siya ng tsaa. Miss Chleo has always been the nicest to me.
Ibinili niya pa ako ng mga damit noon dahil wala akong damit na naidala nang magpunta kami rito.
Nang masiguro kong maayos na ang tsaa ay maingat ko itong inilagay sa isang tray saka na lumabas
para hanapin siya.
Naabutan ko siyang nakaupo sa paborito niyang pwesto sa garden. Isa itong bench sa ilalim ng
isang mahogany tree. Sa gilid ay maraming rose bushes.
"Miss Chleo..." Tawag ko habang hawak ang tray sa aking kamay.
Nag-angat siya ng tingin sa akin. May bakas ng luha ang magkabila niyang pisngi at bahagya pang
namumula ang kanyang mga mata. Kaagad niyang pinalis ang luha sa magkabila niyang pisngi. A weak
smile made it's way to her lips. "Savanah..." she muttered. Nabaling ang tingin niya sa tray na
hawak ko. "Thank you."
Kinuha niya ang tasa saka maingat na inilapag sa isa niyang palad na nakapatong sa kanyang
kandungan. Dahan-dahan akong naupo sa tabi niya at tinitigan ang mga halaman sa hardin hanggang
sa nagawi ang tingin ko sa puno kung saan nangyari ang unang paghalik sa akin ni Layco.
"Thank you for this. I could really use a cup of tea right now. Hindi ko na alam ang gagawin para
matulungan ko ang kapatid
ko. He keeps on rejecting every idea I suggest. He really is stubborn." untag nito saka hinilot
ang kanyang sintido.
Mapakla akong napangiti. "Hindi rin po natin siya masisisi. Patay na po kasi ang mate niya.
Mahirap naman pong pilitin ang sariling mainlove sa iba."
Napatingin sa akin si Miss Chleo ng may malungkot na ngiti. "'Yon nga ang problema... Jaimie's
not his mate."
Kumunot ang noo ko sa narinig. Papaanong hindi siya?
"Ano pong ibig niyong sabihin?" puno ng pagtataka kong tanong.
Isang malalim na buntong hininga ang pinakawalan niya bago muling ibinaling ang tingin sa mga
halaman.
"Jaimie is not my brother's mate. Kami lang ni Layco ang nakakaalam sa bagay na 'yon. Isa rin ang
bagay na 'yon ang hindi niya matanggap." malungkot niyang pahayag.
"Papaano po nangyari 'yon eh hindi ba mahal na mahal niya si Miss Jaimie?" kunot noo kong tanong.
Mahina siyang tumango. "My brother loved Jaimie so much. But they don't share a bond. They don't
feel the things mates were supposed to feel. Kahit gaano pa nila kamahal ang isa't-isa, kung
hindi sila ang nakatadhana, wala silang magagawa."
Lalo lang naguluhan ang isip ko dahil sa narinig. Napaka-complicated pala ng concept ng mates.
Ang akala ko kung mahal mo ng sobra, siya na ang magiging mate mo.
"Ano po bang dapat nilang maramdaman para masabing sila ang mate?" untag ko.
Sandaling sumimsim si Miss Chleo ng tsaa saka marahang pinunasan ng panyo ang gilid ng kanyang
labi. "Mates share an incredible connection. They share each other's feelings. They are also the
source
of each other's strength. Nobody really knows how the bond works. May ilang nagsasabing hindi ito
totoo but my parents were proof that it exists. Whenever my dad goes to battle, my mom feels his
anger, his fear, his longing for us... And dad feels when mom's heart gets broken because of him.
It was amazing..."
Hindi ko mapigilang mapangiti ng mapakla. Kung ganoon ay mahirap din pala ang magkaroon ng
ganoong klaseng bond.
"Paano na po 'yan? Paano kung hindi pa rin mahanap ni Layco sng mate niya?" malungkot kong
tanong.
Nabaling ang tingin sa akin ni Miss Chleo. A half smile was written on her face as she looked at
me with her silver gray eyes. "He already found her... He's just too afraid to admit it."
~♥~
Ilang beses akong nagpagulong gulong sa kama. Hating gabi na pero hindi ko pa rin makuha ang
antok ko. Hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman ko.
Mayamaya'y nakarinig ako ng mga yapak sa hallway. Noong una ay akala ko normal lang ang mga
hakbang ngunit mayamaya'y nag-umpisa nang kumalabog sa pasilyo. Naririnig ko ang pagbagsak ng mga
paintings at ang pagkabasag ng mga frames.
Sounds of sharp nails scratching the wall, low growls of pain, and things keep on falling on the
floor. Habang tumatagal ay bumibilis ang tibok ng puso ko. I feel the urge to go out and check it
out but my fear holds me back. Kinuha ko ang comforter saka nagtalukbong.
Ilang sandali pa'y unti-unti itong huminto. Dahan-dahan kong ibinaba ang comforter hanggang sa
aking tiyan saka pinakiramdaman ang paligid.
My heart almost jumped out of my chest when a loud
growl echoed in the whole place. Kasunod nito ay ang pagsuntok sa pader.
Napahawak ako sa aking dibdib. Nakakaramdam ako ng matinding kirot. Para bang may kung anong
humihila sa akin para lumabas.
Naramdaman ko na lang ang pagtapak ng mga paa ko sa malamig na sahig. Hindi ko na namalayan ang
sarili kong unti-unting lumalakad papalabas ng silid.
Bago ko mapihit ang door knob ay umalingawngaw na ang mga yapak na tila nagsisitakbuhang tao
papunta sa kung sino man ang nagwawala sa may pasilyo.
Lumunok ako bago tuluyang ibinukas ang pinto. Sa kaliwa ko ilang metro ang layo sa akin ay ang
mga nag-aalalabg mukha ng ilang katulong at mga lalaking gwardya sa kastilyo. Naroon din si Miss
Chleo at alalang-alalang nakatitig sa kabilang dulo ng pasilyo.
"Alpha kumalma kayo. Parang awa niyo na kumalma kayo." untag ng isang lalaki.
Humakbang si Miss Chleo pero kaagad hinawakan ng isang lalaki ang kanyang braso.
"Let go of me, Jao. He needs to calm down." mariing sabi ni Miss Chleo. Bakas na ang nagbabadyang
luha sa kanyang mga mata ngunit nanindigan ang lalaki sa pagkakahawak sa braso ni Miss Chleo.
"I'm sorry Lady Chleo but the Alpha would be mad once na masaktan ka niya ng hindi niya alam ang
ginagawa niya. He's in his aggressive state. He won't recognize anyone. We should chain him
before it's too late." untag ng lalaki. Bakas din ang awa sa kanyang mga mata.
Tuluyang bumagsak ang luha sa magkabilang pisngi ni Miss Chleo nang mapatingin siyang muli sa
kabilang dulo ng pasilyo.
Unti-unti kong ipinilig ang aking ulo para sundan ang tinitignan niya.
Nanlaki ang mga mata ko nang makita ang itsura ni Layco. Nakalabas ang kanyang matatalas at
mahahabang kuko, mas lumaki ang kanyang katawan, ang ulo niya ay nakasandal sa pader. Kitang kita
ang malalalim niyang paghinga na tila pilit pinipigil ang sarili.
Mula sa pwesto nina Miss Chleo ay nakarinig ako ng tunog ng kumakalansing na bakal. Muli akong
napatingin sa direksyon nila. Sa kamay ng isang lalake ay isang kadena. Mataman siyang nakatitig
kay Layco habang dahan-dahan siyang humahakbang palapit dito.
Pakiramdam ko'y bigla akong nakaramdam ng galit para sa lalaki. Nabaling ang tingin ko kay Layco
na marahas pa rin ang pagtaas baba ng mga balikat. Namalayan ko na lamang ang sarili kong
humahakbang palapit sa kanya. Palapit sa mapanganib na parte ng kanyang pagkatao.
"Savanah! Bumalik ka rito! Masasaktan ka lang niya! Hindi niya tayo nakikilala!" sigaw ni Mrs.
Perkins pero hindi ko sila nilingon. Nagpatuloy ako sa paghakbang. Every step, I feel my heart
pounding more and more violently.
Humigpit ang hawak ko sa tela ng night gown na suot ko nang isang metro na lamang ang layo ko sa
kanya. Muli sana akong hahakbang nang bigla siyang napatingin sa akin. Nagngingitngit ang kanyang
mga ngipin at ang mga mata niya'y nanlilisik.
Napatili ang lahat nang bigla siyang tumakbo palapit sa akin. Mahigpit niyang hinawakan ang mga
balikat ko at malakas na ikinalso ang likod ko sa pader. Napangiwi ako sa sakit na naramdaman ng
pagkakatama ng likod ko ngunit nanatili akong nakatitig sa kanya.
Naramdaman ko na lamang ang pagbagsak ng aking mga luha. Sobra-sobra ang galit na nakikita ko sa
kanyang mga mata pero alam ko sa sarili ko,
hindi ako umiiyak dahil sa takot.
Umiiyak ako dahil sa awa sa kanya...
He's in so much pain. I can see it in his eyes, behind those fierce gaze he's giving me.
"Let her go, Layco... Please." untag ng umiiyak ding si Miss Chleo ngunit hindi ako binitiwan ni
Layco. Nanatili ang mahigpit na pagkakahawak niya sa akin.
Mayamaya'y isang malalim na buntong hininga ang pinakawalan ni Miss Chleo bago tumalikod mula sa
amin. Isang masakit na desisyon ang kanyang binitiwan.
"C-chain him..." her voice craked.
Nakaramdam ako ng takot para kay Layco kahit na kung tutuusin ay ako ang siyang nasa panganib.
Muli kong ibinalik ang titig sa kanyang dilaw na mga mata. A weak smile made it's way to my lips.
Pilit kong iniangat ang isa kong kamay kahit na nanginginig ang mga kalamnan ko hanggang sa
tuluyan ko itong maitaas. Dahan-dahan kong hinaplos ang kanyang pisngi. Noong una'y inatras niya
ang kanyang mukha ngunit muli ko itong hinaplos habang hindi inaalis ang titig sa kanyang mga
mata.
"L-layco... Tama na. This is not you." tuluyang nabasag ang boses ko.
Mayamaya'y nanatili ang titig niya sa akin. His expression slowly soften and his breathing became
stable. Naramdaman ko na lang ang pagluwag ng pagkakahawak niya sa aking balikat. Nabaling ang
tingin niya sa basa sa aking pisngi. Dahan-dahan niyang itinaas ang kanyang isang kamay saka
marahang pinunasan ang aking luha.
Tila biglang natigilan ang lahat sa nasaksihan. Ni isa ay walang nakakibo. Ang lalaking kanina ay
palapit na sana kay Layco para ikadena siya ay napahinto rin.
Unti-unting nagbalik sa normal ang kanyang anyo. Nanatili ang titig ko sa kanyang mga mata
hanggang sa magbalik ang mga ito sa natural nitong kulay.
Regret was written on his face. Isang malalim na buntong hininga ang pinakawalan niya. Natigilan
ako nang bigla na lamang niya akong hinapit at niyakap. His chin rested on my head. Panay ang
pagpapakawala niya ng buntong hininga. His arms wrapped around me tightly.
"I'm sorry, Savanah... I'm so sorry." he whispered. Lalong humigpit ang kanyang yakap.
=================
Chapter 9
Chapter • Nine
Kinabukasan ay maaga akong nagising kahit na kung tutuusin ay madaling araw na ako dinalaw ng
antok.
Matapos ang pagligo at iba pang kailangang gawin, isinuot ko na ang uniporme ko saka ako
dumiretso sa kusina sa first floor kung saan kami kumakaing mga taga-silbi. Naabutan ko si Mrs.
Perkins at ate Beth na nagkakape. Ang amoy ng bagong burong kape at ng kumukulong baka ang
bumalot sa buong kusina.
"Good morning po." bati ko sa kanila. Nabaling naman ang kanilang mga tingin sa akin. Napansin ko
kaagad ang makahulugang ngisi sa labi ni Mrs. Perkins.
"Ang aga mo yata masyado ngayon, anak?" ani Mrs. Perkins na may ngisi pa rin sa labi. Hindi ko
maiwasang magtaka. It's very unusual to see her like this. Para bang may gusto itong ipahiwatig.
Pilit akong ngumiti saka kumuha ng tasa at nagtimpla ng kape. "Hindi ko na po magawang matulog
eh." untag ko bago humigop sa kape. Humagod ang init nito sa aking lalamunan.
Nabaling ang tingin ko kay ate Beth na parang hindi maganda ang pakiramdam. Kapansin-pansin ang
pamumula ng kanyang ilong at ang pagputla ng kanyang mukha.
Ibinaba ko ang tasa sa mesa. "Ate Beth, okay ka lang? Parang may sakit ka?" kunot-noo kong
tanong.
Ilang beses siyang umubo bago nagawang sagutin ang tanong ko. "Ewan ko ba, basta paggising ko ang
sama na ng pakiramdam ko, beh. Para akong tatrangkasuhin."
"Nagkakasakit din pala ang lycans?" takha kong tanong.
Bahagyang natawa si Mrs. Perkins. "Hindi kami lycans. Si Maui at Diane lamang ang taga-silbi rito
na lycans." ani Mrs. Perkins saka ibinaba
ang tasa ng kanyang kape at bumaling kay ate Beth. "Ay naku, Beth. Ang mabuti pa ay magpahinga ka
na lang ngayong araw. Si Diane na lang ang paglulutuin ko ng pagkain nina Alpha, sige na."
"Eh day off po ni Diane. Umuwi siya sa kanila kagabi, hindi ba?" ani ate Beth saka muling hindi
napigilan ang pag-ubo.
Napahawak si Mrs. Perkins sa kanyang sintido habang nakakunot ang noo. "Oo nga pala. Paano 'yan?
Hindi pa man di marunong magluto iyong iba. Si Letlet din ay nakaleave. Sino na ang magluluto?"
Problemadong pahagay nito.
Nilunok ko ang kape sa aking bibig saka ibinaba ang tasa. "Marunong po ako. May restaurant po
kami dati sa Bersant. Tumutulong po ako dati sa grandma ko." untag ko. Biglang nabaling ang
tingin nilang dalawa sa akin.
"Ano na nga ulit ang apelyido mo, anak?" si Mrs. Perkins na nakakunot pa rin ang noo.
Sandaling nagpabalik-balik ang tingin ko sa kanilang dalawa. Lumunok ako bago sumagot. "Hemsworth
po."
Biglang nanlaki ang mata ng dalawa at nagkatinginan na parang hindi makapaniwala.

"Eh bakit ngayon mo lang sinabi? Aba! Palaging dinarayo noon ng lolo at lola ni Alpha ang
Hemsworth Cuisine noong buhay pa sila. Naku, nalungkot nga si Lady Margo noong magsara 'yon."
untag ni Mrs. Perkins.
"Balita ko magagaling magluto ang mga Hemsworth beh. Sampolan mo nga kami dali, ikaw ang
magtimpla nitong tapa." ani ate Beth na sinang-ayunan naman ni Mrs. Perkins.
Wala na akong nagawa kun'di ang iluto ito pero imbes na sinpleng tapa lang, ginawa ko ang isang
recipe ni grandma na isa rin sa best seller ng restaurant noon. Hinaluan ko ng mayonaise,
shredded corn, tsaka tinimplahan ng ilang spices
ang tapa pagkatapos ay nagluto ako ng special fried rice na may nahimay na manok, green peas,
scrambled egg na nahiwa ng maliliit, tsaka carrots ba hiniwa ng maliliit na cubes.
Ihinanda ko ang plato at siniguradong maayos ang pagkakalagay nito bago ko inilapag sa harap
nila. Kaagad kumuha si ate Beth ng dalawang kutsara at iniabot kay Mrs. Perkins ang isa. Sabay
silang kumuha ng tapa at fried rice.
Napalunok ako nang hindi sila kumibo kaagad. Huminto rin sila sa pagnguya at napatitig lamang sa
pagkain.
"Uh, p-pasensya na po kung hindi niyo nagustuhan. Sige itatabi ko na lang po." nahihiya kong sabi
saka kukunin na sana ang plato pero kaagad nilang pinigil ang kamay ko.
"Naku anak! Mas masarap pa ito roon sa sineserve sa restaurant niyo noon!" si Mrs. Perkins na
hindi napigilan at muling kumutsara.
Napangiti ako sa narinig. Si ate Beth ay kaagad tumayo at kumuha ng sarili niyang plato. "Beh,
magtatabi na ako, ha? Baka maubusan pa ako." Nakangisi nitong sabi. Natawa na lamang ako at
hinayaan siyang sumandok.
Nang matapos siyang makakuha ay kaagad na siyang lumakad palabas. Nagtataka namin siyang
pinagmasdan habang yakap-yakap niya ang mangkok.
"Aba saan ka pupunta, Beth?" kunot-noong tanong ni Mrs. Perkins.
Muling lumingon si ate Beth. "Madam, doon na ako sa quarters. Pwede na akong magpahinga, may bago
ka nang kusinera." untag nito saka humahagikgik na lumakad paalis.
Napailing na lamang si Mrs. Perkins. Bumaba siya sa stool saka dumiretso sa may lababo para
hugasan ang mga cup. Nang matapos siya ay mahina niyang tinapik ang balikat ko.
"Oh, siya. Ikaw na ang bahala rito sa kusina. Sasabihin
ko na lang kay Alpha na narito sa first floor kitchen ang almusal. Ikaw na ang bahalang magserve
sa kanya." untag nito bago tinungo ang palabas. Bago pa man ako makakibo ay tuluyan na siyang
nakaalis.
Napabuntong hininga na lamang ako. Muli akong naupo sa stool at tinapos ang medyo malamig ko nang
kape.
Ilang minuto matapos makaalis ni Mrs. Perkins ay pumasok sa kusina si Layco. Halatang kakagising
lang din niya. Magulo pa at bagsak ang kanyang buhok. Nakapamulsa ang kanyang mga palad sa suot
na itim ba jogging pants. Mas lumaki rin ang katawan niya dahil sa puting sandong suot.
"Ate Beth, coffee--" bigla siyang natigilan nang makita ako. Parang nagulat din siyang ako ang
dinatnan sa kusina.
Nag-iwas siya ng tingin saka dumiretso sa isang stool. "Where's ate Beth?" simple nitong tanong.
Ibinaba ko ang tasa ng kape sa mesa saka bumaba at dumiretso sa cabinet ng mga tasa. Kumuha ako
ng isa bago ako dumiretso sa brewer. "May sakit po kaya ako muna ang naka-assign sa kusina
hanggang sa gumaling siya." tugon ko habang nagsasalin ng kape.
"Don't add creamer. I only drink black coffee." untag nito. Sandali ko siyang nilingon. Mataman
siyang nakatingin sa akin kanina pero kaagad niyang iniwas ang tingin niya nang lingunin ko siya.
Kumunot ang noo ko. Muli ko na lang ibinalik ang atensyon sa pagtitimpla ng kape. Nang matapos
ako ay inilapag ko ang tasa sa harap niya bago ko ihinanda ang pagkain niya. Inayos ko itong
mabuti sa isang tray. Nang masigurong maayos nang tignan ay inilapag ko ito sa kanyang harap.
Sandali niya akong tinapunan ng tingin. Bahagyang may kunot sa kanyang noo. "Did you cook these?"
Nahihiya
akong tumango. Pakiramdam ko'y bigla akong kinabahang hindi niya magustuhan nang itinaas niya ang
isa niyang kilay saka tinitigan ang pagkain. "I don't like mayo." seryoso nitong sabi.
Para akong binuhusan ng malamig na tubig sa narinig. Nahihiya akong tumungo at kukunin na sana
ang tray. "P-pasensya na po. Papalitan ko na lang." untag ko pero kaagad niyang hinawakan ang
braso ko. Nagtataka akong napatingin sa kanya. Kumalabog ang dibdib ko nang makita ang matipid na
kurba sa gilid ng kanyang labi. "But a little bit of mayo won't hurt."
Nang makitang dinampot na niya ang kutsara at kukuha na ng kapiraso sa tapa ay binawi ko kaagad
ang braso ko. Tumalikod ako sa kanya saka dumiretso sa ref at nagkunwaring may kinukuha roon.
Pasimple ko siyang sinilip habang nakabukas ang pinto ng ref. Bumagsak ang balikat ko nang
makitang natigilan siya. Lalo pa akong nalungkot nang ibaba niya ang kutsara sa tray saka niya
pinagsalikop ang kanyang mga palad pagkatapos ay bigla na lamang siyang nagpakawala ng malalim na
buntong hininga. Gumapang ng tuluyan ang kaba sa dibdib ko nang bigla niya akong tinignan.
Seryoso lamang siya at hindi kaagad nagsalita.
"From now on, you're no longer a maid in this place." seryoso nitong sabi.
Bumagsak ang tingin ko sa sahig. Pakiramdam ko'y may kumurot sa puso ko. Hindi ko naman sinabing
magaling akong magluto pero alam ko namang kahit paano ay pumapasa naman ang mga pagkaing
niluluto ko.
Mapakla akong napangiti saka tumango. Pilit kong pinigil ang mga luha ko. "N-naiintindihan ko
po..."
Humugot ako ng malalim na hininga saka humakbang palabas ng kusina. Nang nasa pinto na ako'y
humarap siya sa akin. "Wait." he murmured.
Nabaling ang tingin ko sa kanya. Itinupi niya ang kanyang mga braso sa harap ng kanyang dibdib
habang mataman akong tinignan. "Where are you going?" Muling tumaas ang kanyang kilay.
Lumunok ako saka muling nag-iwas ng tingin. "Ililigpit po ang mga gamit ko." kinagat ko ang
ibabang labi ko para pigilin ang emosyon.
"Why would you do that?" untag nito.

Napabuntong hininga ako sa narinig. Sinesante na nga ako, mang-aasar pa.
Nilakasan ko ang loob ko at nilabanan ko ang titig niya. "Kasi tinatanggal niyo na po ako dahil
hindi niyo nagustuhan ang hinanda ko, hindi po ba?" hindi ko na maitago ang inis ko.
Unti-unting kumurba ang kanyang labi hanggang sa tuluyang lumabas ang kanyang perpekto at
mapuputing ngipin. Mahina siyang humalakhak saka sinuklay ng mga daliri ang kanyang buhok. "I
didn't say that, Savanah. Go back here. Grab a plate and eat with me." nakangisi nitong sabi.
Kumunot ang noo ko dahil sa narinig. Hindi kaagad ako nakakilos. Mayamaya'y unti-unting naglaho
ang kanyang ngiti. "I said, get back here, Savanah."
Lumunok ako at nanatiling nakatitig sa kanya. "Bakit po?"
Lalong sumeryoso ang kanyang titig. "Stop asking questions. Get back here, eat with me, end of
discussion." mariin nitong sabi bago ako tinalikuran at muling hinarap ang pagkain. Bakas ang
iritasyon sa kanyang tono.
Wala na akong nagawa kun'di ang sumunod. Kumuha ako ng plato saka sumandok ng kaunti bago naupo
sa stool katapat niya. Muli niya akong tinignan nang maisubo ko ang laman ng kutsara ko.
Kinuha niya ang tasa ng kape saka uminom ng hindi inaalis ang tingin sa akin. Nang mailapag niya
na ang tasa ay muling tumaas ang isa niyang kilay. "How does it taste, hmm?" he murmured.
Nilunok ko ang laman ng bibig ko saka nag-iwas ng tingin. "O-okay lang po." may bahid pa rin ng
inis ang aking tono.
Mahina siyang tumawa. "You really have a pretty bad self confidence level, Savanah."
Muling kumunot ang noo ko nang makita ang ngiti sa kanyang labi habang nakatitig sa akin. Nang
tignan ko ang plato niya ay wala na itong laman. Lalo lamang nalukot ang noo ko.
"I've heard your father works for my friend. Hindi ba sa isang ospital siya sa Astrid naka-
confine?" Untag nito bigla.
Nagtataka lamang akong tumango saka pinagpatuloy ang pagkain. Muli niyang dinampot ang cup saka
ininom ang natirang laman nito saka siya bumaba ng stool at humarap palabas pero bago siya
tuluyang humakbang ay sandali siyang huminto at muli akong nilingon.
"I'll be leaving for Astrid six in the morning tomorrow. You can come with me so you can visit
him. I'll drop you at the hospital. Mga dalawang araw din akong magsstay doon so pack your
things." untag niya na ikinagulat ko.
Hindi ko alam kung paano magrereact. Parang gusto kong umiyak dahil sa wakas madadalaw ko na si
Papa. Mabuti na lang st tumalikod na siya pero ilang hakbang pa lang ang nagagawa niya nang muli
na naman siyang huminto. He looked at me over his shoulder with a genuine smile written on his
lips.
"And by the way, you're no longer a maid. From now on, you'll be cooking for me... Only for me."
=================
Chapter 10
Chapter • Ten
Pinagmasdan ko sa huling beses ang sarili ko sa salamin. Bagsak lamang ang mahaba kong buhok.
Tanging kulay pulang blouse at itim na pantalon lamang ang naisipan kong isuot para sa byahe
patungong Astrid.
Dalawang magkasunod na katok ang umagaw sa atensyon ko. Kaagad kong dinampot ang backpack na
pinahiram ni Maui saka tinungo ang pinto.
Sa labas ay mataman akong sinalubong ng seryosong mukha ni Layco. Kaagad niyang pinasadahan ng
tingin ang itsura ko. Gaya ng madalas niyang porma, isang plain na black shirt na pinatungan ng
leather jacket at jeans ang kanyang suot. Bagsak lang din ang medyo may kahabaan niyang buhok at
bahagyang tumatabing ang ilang hibla sa kanyang kanang mata.
"Shall we?" untag nito bago imwinestra ang kamay na parang pinapauna ako.
Lumunok ako bago tumango. Isinara ko ang pinto saka naglakad. Hindi ko maiwasang maconscious
dahil sinasabayan lang niya ang lakad ko kahit naman mas mahahaba ang biyas niya at kaya niyang
maunang maglakad.
Pagdating namin sa labas ay nakaparada na ang kanyang itim na BMW. Iniabot sa kanya ng isang
lalake ang susi pagkatapos ay dumiretso siya sa pinto ng shotgun seat. Bahagyang kumunot ang noo
ko nang buksan niya ito pagkatapos ay bumaling siya sa akin. "Get in, Savanah." untag nito habang
hindi inaalis ang titig sa akin.
Bumaba ang tingin ko sa lupa saka ako humakbang palapit sa kanya. Bago pa man niya maisara ang
pinto ay naamoy ko pa ang kanyang pabango. Hindi ko mapigilang amuyin ang damit ko. Nakakahiya.
Bumilis
bigla ang tibok ng puso ko nang tuluyan siyang nakapasok sa driver's seat. Nang sumara ang pinto
ay kaagad niyang ikinabit ang seatbelt niya. Mayamaya'y kunot-noo siyang bumaling sa akin. "Your
seatbelt." untag niya.
Kaagad namula ang pisngi ko dahil sa hiya. Mabilis kong hinila ang seatbelt ko at ikinabit.
Nanginginig pa ang mga palad ko nang ikabit ko ito.
Isang mahinang tawa ang umalingawngaw sa saradong sasakyan kasabay ng pagstart ng makina. Kunot-
noo kong nilingon si Layco. May matipid na ngisi sa kanyang labi.
Pinasadahan niya ng kanyang daliri ang kanyang buhok matapos maibwelta ang sasakyan. Mayamaya'y
lalong nag-init ang pisngi ko nang makahulugan siyang bumaling sa akin. Unti-unting lumabas ang
kanyang mapuputing ngipin.
"You're trembling, Savanah..." mapanuya nitong sabi.
Kaagad akong nag-iwas ng tingin. Parang bigla akong nilagnat. Sobrang init ng mukha ko.
Muli siyang mahinang humalakhak. "Relax. I won't bite... Not yet." muli nitong sabi.
Kahit hindi ko siya tignan ay naiimagine ko ang malaking ngisi sa kanyang labi. Paniguradong aliw
na aliw siya sa nakikitang reaksyon ko.
Habang palabas kami ng Brenther ay itinuon ko ang atensyon ko sa labas. Pinagmasdan ko na lang
ang nagtataasang puno at ang madilim na kakahuyan ngunit habang lumalabas kami ay unti-unting
bumabalik sa isip ko ang nangyari kay Ethan at Sophie. Pinilit kong alisin sa isip ko iyon pero
hindi ko magawa. Little by little, fear started to crawl on my system. Para bang nagbabalik ang
lahat.
Mayamaya'y napansin kong parang may tumakbo sa may kakahuyan. Biglang
bumilis sng tibok ng puso ko. Pilit kong hinanap kung anoman iyon. Sumilip ako sa bintana at
pinasadahan ng tingin ang buong paligid. Masyado nang malakas ang tibok ng puso ko. Nanginginig
ang mga kalamnan ko sa takot.
"Savanah, are you okay?" bakas ang pag-aalala sa boses ni Layco pero hindi ko nagawang sumagot.
Nilalamon ako ng matinding takot.
Mayamaya'y bigla na lamang may tumakbo palapit sa kotse ni Layco. Hinampas nito ang hood ng kotse
dahilan para mapahinto ang sasakyan.
Napatili ako at tuluyang napahagulgol. Kaagad kong inalis ang seatbelt ko saka tumakbo palabas ng
sasakyan.
"Shit! Savanah, get back here!" sigaw ni Layco pero hindi ko magawang lumingon pabalik.
Hindi ko na alam kung gaano na kalayo ang narating ko. Masyado nang malabo ang mga mata ko dahil
sa mga luha. Basta naramdaman ko na lang na may mga brasong pilit humila sa akin.
Nagsisisigaw ako at nagpupumiglas pero masyado siyang malakas. Pilit niya akong hinapit sa
kanyang dibdib at mahigpit na niyakap habang panay ang kanyang hagod sa aking likod.
"Shh... It's alright. That's just Warren. He's just fooling around. It's alright, Savanah. I'm
here. You're safe..." ge whispered before placing a kiss on top of my head.
Unti-unting kumalma ang tibok ng puso ko. Naramdaman ko na lang ang mga braso kong pumulupot sa
kanyang bewang saka humagulgol sa kanyang balikat. Patuloy lamang ang paghagod niya sa likod ko
at ang pagbulong niya na ayos lang ang lahat.
Nang tuluyan akong kumalma ay kumalas siya sa pagkakayakap sa akin. He cupped my face then wiped
my tears away with his thumb.
"Are you alright now? Can we go back to the
car?" malumanay niyang tanong. There's a hint of security in his tone.
Huminga ako ng malalim saka mahinang tumango.
Tinitigan ko lamang ang kanyang mga mata. Puno ng pag-aalala at awa ang mga ito. Bumaba ang
tingin niya sa aking kamay. Mayamaya'y inilahad niya ang kanyang palad sa harap ko habang may
matipid na ngiting nakaguhit sa kanyang labi.
"Come on. I promise you, you'll never experience that again..." he mumbled while his penetrating
gray eyes are looking into mine.
Pilit akong ngumiti saka tinanggap ang kanyang kamay. Mahigpit niya itong hinawakan saka siya
nagsimulang maglakad pabalik sa kotse. Bigla akong nakaramdam ng kakaiba sa tiyan ko habang ang
puso ko ay muli na namang nagwala pero sa pagkakataong ito, alam kong hindi dahil sa takot...
It's about something foreign. Something beautiful that I want to feel every second.
Naningkit ang mga mata ni Layco nang tuluyan kaming makabalik sa sasakyan. Sa hood ay nakaupo ang
isang lalakeng may brown na buhok at makahulugang ngisi. His upper body is in full glory.
Tumatagatak din ang pawis sa kanyang katawan.
"That's not funny, Warren. You freaked her out, asshole." galit nitong sabi sa lalake.
Humalakhak ito saka tumayo at humakbang palapit sa amin. Bigla na lamang niyang kinuha isang
kamay ko saka hahalikan sana iyon nang bigla siyang hawakan sa leeg ni Layco at ikinalso ang
kanyang likod sa sasakyan.
Imbis matakot ay muli lamang itong humalakhak. "So it's true... The mighty Alpha already found
her."
Layco's jaw clenched in a dangerous manner. Mayamaya'y padabog niyang binitiwan ang lalake
saka ihinilamos ang palad sa mukha.
"What the hell are you doing here?" bakas ang pagkokontrol ni Layco sa kanyang galit.
Ngumisi ang lalake saka kumindat sa akin. Kaagad kumunot ang noo ko at nag-iwas ng tingin.
"I went for a run. Tapos nakita kita. I was surprised cause you're not alone... I just hope this
time you'll keep an eye on her. We don't want history to repeat itself, don't we?" makahulugan
nitong sabi kay Layco.
Unti-unting kumuyom ang mga kamao ni Layco. Nagdilim ang kanyang ekspresyon at sobrang sama ng
titig na ipinupukol niya sa lalaki.
This is not good. Kung magpapatuloy ang ganito, baka magkasakitan sila. Layco is a short-tempered
person while this Warren guy looks like love to ruin everyone's day.
Humakbang ako palapit kay Layco saka humawak sa kanyang braso. Biglang nabaling ang tingin niya
sa akin.
"Let's go. Bago pa man mauwi sa hindi maganda ang usapang 'to." untag ko saka siya hinila patungo
sa sasakyan.
Sinundan na lamang niya ng masamang tingin ang lalake bago niya ako pinagbuksan ng pinto.
Nakahinga ako ng maluwag nang akala ko ay didiretso na siya sa driver's seat. Laking gulat ko
nang sa isang iglap ay nasa lupa na ang lalake at dumudugo ang bibig.
Pinasadahan ni Layco ng kanyang mga daliri ang kanyang buhok. Masama pa rin ang titig niya sa
lalaki. "Next time you'll try to touch her again, I'll bury you six feet off the ground myself."
mariin nitong banta bago tuluyang lumakad papasok ng sasakyan.
Natahimik lamang ako habang nasa byahe. Bakas pa rin ang kanyang iritasyon. Mahigpit ang
pagkakahawak niya sa manibela at panay ang pagpapakawala
niya ng malalim na buntong hininga.
Kinuha ko sa bag ang tumbler na may lamang tubig. Lumunok ako bago ito binuksan at inilapit sa
kanyang bibig.
Kunot noo lamang niya akong tinignan pero matipid akong ngumiti. "Drink. Para kumalma ka kahit
papaano." untag ko.
Mayamaya'y unti-unting lumambot ang kanyang ekspresyon. Natulala ako nang unti-unting kumurba ang
kanyang labi. Inilapit niya ang kanyang bibig sa tumbler at hinayaan akong painumin siya. Lalong
tumamis ang ngiti niya nang matapos siyang uminom.
"Thank you." he murmured. Hindi ko maiwasang mapangiti. It's nice to see this side of him.
Halos tatlong oras ang naging byahe namin patungong Astrid. Gaya ng Brenther, moderno na rin ang
kanilang bayan pero ang kakaiba lang sa Astrid, mararamdaman mong welcome ka. Walang threat na
mararamdaman, walang nakakatakot na kakahuyang dadaanan.
Huminto ang sasakyan sa parking lot ng isang malaking ospital. Matapos niyang mapatay ang makina
ay inalis na nami ang seatbelt para makababa. Hindi ko maiwasang maexcite. Ang tagal ko ring
hindi nakita si Papa.
"Let's go to the private ward for infants first. Sinabi ko sa amo ng father mo na isasama kita
rito ngayon. They want to meet you." untag niya habang naglalakad kami sa pasilyo. Tumango lamang
ako bilang tugon.
Pagdating namin sa tapat ng isang kwarto ay pinihit niya ang door knob saka maingat na pumasok
doon habang ako ay nakasunod.
Sa loob ay nadatnan namin ang dalawang pamilyar na tao. Matamis ang
kanilang mga ngiti habang tinitignan ang natutulog na sanggol na hawak sa braso ng babae.
Bumaling sa amin ang amo ni Papa. Tumayo siya at yumakap kay Layco.
"Looks like there's a new warrior in town, huh?" nakangiting sabi ni Layco.
"Yeah. A girl warrior." hindi mapigilan ang ngiti ng amo ni Papa.
Bumaling sa akin si Layco. Naiwan pa sa kanyang labi ang ngiti na para sa amo ni Papa.
"Levi, this is Savanah. Savanah, your father's boss, Levi. He's the Alpha of this city." ani
Layco. Kaagad namang nakipagkamay sa akin ang amo ni Papa.
Bahagyang nanlaki ang mata ko sa narinig. Ibig sabihin matagal na palang nagtatrabaho si papa sa
isang lycan?!
"Nice to meet you, Savanah. Madalas kang ikwento ni butler Finn sa akin. By the way, that's my
wife, Tracy and our daughter, Prestine Hope." untag ng amo ni Papa.
Ngumiti ako nang makitang nakangiti sa akin ang asawa niya. Nang lumapit sina Layco sa baby ay
lumapit na rin ako.
"Lay, do you wanna hold her?" ani Tracy. Sandaling nagpabalik-balik ang tingin niya sa dalawa
pero sa huli ay tumango rin siya.
Maingat na ibinigay sa kanya ni Tracy ang baby. Matangos ang ilong nito at mapula ang labi at
pisngi. Kapansin-pansin din ang mahahaba nitong pilik mata.
Natulala ako nang makita ang matamis na ngiti sa labi ni Layco. It was priceless. Para bang ang
sarap kuhanan ng litrato at habambuhay nang tignan.
Mayamaya'y bigla na lang nagising ang baby. Natatarantang napabaling sa akin si Layco at iniabot
sa akin ang sanggol. Natatawa na lang akong kinuha ito. Noong nasa sa Bersant pa ako, palagi
akong kinukuha ng kapitbahay namin na mag-alaga ng baby kaya kahit paano ay sanay na ako.
"Goo-chi-goo-chi-goo!" nakangiti kong sabi sa baby. Unti-unting tumigil ang pag-iyak nito at
mulung bumalik sa pagtulog. Ang isang daliri ko ay hawak pa ng maliit niyang kamay. Hindi ko
maiwasang mapangiti. Babies really are gifts from heaven.
"You'll make a great mom someday, Savanah. Won't she, bro?" napatingin ako sa amo ni Papa.
Nabaling ang tingin ko kay Layco na nakatitig lamang sa akin at sa baby. May matipid na kurba ang
gilid ng kanyang labi.
"Yeah... She surely will."
=================
Chapter 11
Chapter • Eleven
Nang dumating ang doktor na magchecheck sa baby at kay Tracy ay nagpaalam na kaming lalabas na.
Sumama rin si Levi para ituro sa amin ang kwarto ni Papa.
Huminto si Levi sa tapat ng isang kwarto saka humarap sa akin. "Dito ang kwarto ni Butler Finn.
If you need something, just let me know. Huwag mo na ring alalahanin ang gastos. Butler Finn is a
friend of mine. Ako na ang bahala sa lahat." aniya.
"Naku hindi na po. Nakakahiya. May trabaho naman na po ako, ang laki po ng binabayad sa'kin ni
Layco." nahihiya kong sagot.
Bahagyang kumunot ang kanyang noo saka napatingin kay Layco. "She's working for you?" puno ng
pagtataka nitong tanong. "I thought--"
"Maybe Savanah should go in now." Layco cut him off.
Kumunot lamang ang noo ko nang makahulugan silang nagkatinginang dalawa.
Muli akong tinignan ni Levi habang may pilit na ngiti sa kanyang labi. "Go ahead, Savanah. I'm
sure matutuwa si Butler Finn kapag nakita ka."
Tumango na lamang ako. Tinapik niya ang balikat ni Layco bago siya muling naglakad paalis.
Humarap ako sa pinto at papasok na sana nang mapansin kong nakasunod si Layco. Muli ko siyang
nilingon habang may kunot sa aking noo. "Sasama ka sa loob?"
Mahina siyang tumango. "Bawal ba?"

Nagtataka lamang akong umiling. "Hindi naman. Baka may kailangan ka pa kasing puntahan."
"Mamaya pang lunch. Sasamahan muna kita." untag niya.
Hindi na ako kumibo. Hinayaan ko na lang siyang at tuluyan kong ibinukas ang pinto.
Para akong nanghina nang makita si papa. Ang laki ng ipinayat niya at may tubo ng oxygen sa
kanyang bibig. Napakaputla rin ng kanyang balat. Malayo sa malakas na lalakeng isinasakay ako sa
likod niya noon.
Sa gilid ay naroon ang kapatid kong si Markus. Nakasandal ang ulo niya sa brasong nakapatong sa
gilid ng kama at tila natutulog.
Maingat akong humakbang palapit sa kanya at mahinang tinapik ang kanyang balikat. Mayamaya'y
bumangon din siya agad at binalingan ako.
Nangingilid ang luha sa aking mga mata nang makita ang itsura niya. Para rin siyang hindi
nakakakain ng maayos.
"Markus..." My voice cracked. Tuluyang tumulo ang luha ko sa awa.
Mayamaya'y tumayo siya. Akala ko ay yayakap siya sa akin gaya ng lagi niyang ginagawa noon pero
laking gulat ko nang unti-unting dumilim ang kanyang ekspresyon. His jaw clenched as he pierced
me with fury. Mayamaya'y bigla na lamang niya akong itinulak. Mabuti na lang at kaagad akong
nasalo ni Layco kaya hindi ako bumagsak sa sahig.
Gulat at puno ng pagtataka ko siyang tinitigan pero hindi nagbago ang madilim niyang ekspresyon.
Puno ng galit ang mga mata ng kapatid ko. Isang bagay na hindi ko maatim na tignan.
"Anong ginagawa mo rito, ha?!" singhal niya sa akin. Ang kamao niya'y unti-unting kumuyom.
Kumunot ang noo ko at ang luha ko'y muling pumatak. Hindi ko maintindihan ang sinasabi niya at
kung bakit ba siya nagagalit.
Sinubukan kong humakbang palapit sa kanya. "Markus, bakit ka ba nagagalit?
Gusto ko lang dalawin si papa."
Muli akong humakbang pero itinulak lang niya ako palayo. Kaagad akong hinatak ni Layco sa kanyang
dibdib at pilit prinotektahan mula sa mga tulak ni Markus.
"Dadalaw?! Anong karapatan mong dumalaw?! Iniwan mo kami! Iniwan mo kami para sumama sa lalake
mo! Inuna mo pa ang sarili mo keysa sa'min ni Papa! Alam mo bang inatake siya ulit dahil sayo,
ha!" unti-unti na ring pumatak ang luha ni Markus. Nanginginig ang mga kalamnan niya dahil sa
sobrang galit.
Muli niya sana akong ipagtatabuyan nang tuluyang gumitna si Layco at itinago ako sa likod niya.
Hinawakan niya ang braso ni Markus para pigilin ito.
"Enough! How dare you tell that to your sister!" May bahid ng galit na sabi ni Layco.
Natigilan si Markus pero ang mga kamao niya'y nanatiling nakakuyom. Matalim ang tinging ibinabato
niya sa amin ni Layco.
Pinalis ko ang luha sa pisngi ko. "Markus, makinig ka sa'kin. Kahit kailan hindi ko gagawin 'yon
sa inyo ni Papa. Nagtatrabaho ako para sa kanya. Niligtas niya ako sa balak ni Emily na ipasok
ako sa club. Please, hindi kita iniwan at hinding hindi ko 'yon gagawin. Nangako ako kay mama na
aalagaan kita." tuluyang kumawala ang hikbi sa bibig ko.
Naningkit ang mga mata ni Markus sa akin. "Sinungaling! Sinabihan na ako ni Emily na huwag kang
pakinggan dahil siguradong magdadahilan ka lang. Si ate Sophie mismo ang nagkwento sa kanya!"
Kumunot ang noo ko. Hindi ko na alam ang gagawin para paniwalaan niya ako. "Patay na si Sophie,
at nagsisinungaling si Emily!"
Sarkastikong tumawa si Markus. "Anong patay ang sinasabi mo? Buhay na buhay
siya! Kakagaling lang niya rito kahapon."
Tuluyan akong natulala sa narinig. Si Sophie? Buhay pa si Sophie? Imposible. Kitang-kita kong
wala na siyang buhay nang mangyari ang pag-atake.
Sapilitang binawi ni Markus ang braso niya kay Layco bago siya bumalik sa tabi ni papa. Nanatili
ang matinding pagkakakuyom ng kanyang mga kamao.
"Umalis ka na, ate at huwag ka nang babalik. Hindi ka namin kailangan. Please lang, umalis ka na.
Baka makasama lang kay papa kapag nakita ka niya." mariing sabi ni Markus. Unti-unti na ring
nababasag ang boses niya.
Nanghina ako sa narinig. Ni minsan ay hindi ko inakalang maririnig ko ang mga salitang 'yon mula
kay Markus.
Muling rumagasa ang luha sa magkabila kong pisngi. Sinubukan kong humakbang palapit sa kanya at
yayakap sana pero kaagad niya akong itinulak. "SINABING UMALIS KA NA!" puno ng galit ang kanyang
boses.
Lalo lang akong naiyak sa nakikitang luha sa mga mata niyang punong-puno ng galit.
Naramdaman ko ang kamay ni Layco na humawak sa braso ko. "Let's go, Savanah. Bago pa lumala ang
away niyo." bakas ang awa sa kanyang tono.
Lumuluha akong umiling. Isang hikbi ang tuluyang kumawala mula sa bibig ko. "No, Markus.
Kailangan mo akong pakinggan. Ate mo ko. Makinig ka naman sa'kin." Nagmamakaawa kong sabi pero
nanatili ang kanyang titig sa walang malay na si Papa.
"Umalis ka na muna ate, parang awa mo na." tuluyang nabasag ang kanyang boses.
Nakakapanghina ang nangyayari. Naramdaman ko na lang ang kamay ni Layco na pilit akong hinihila
palayo kay Markus.
"Sige na, Savanah. Umalis na muna tayo." bulong niya saka hinawakan ang balikat ko at tuluyan
akong inalalayan palabas.
Pagdating namin sa labas ay tuluyan akong napahagulgol. Pilit akong hinapit ni Layco sa kanyang
dibdib saka doon pinaiyak. Panay ang paghagod niya sa aking likod.
"It's gonna be okay. Just give him some space. He's your brother. He's just mad cause he loves
you and he felt betrayed but I'm sure he'll listen to you soon. Just give him some time to
breathe and to think about it." bulong niya habang patuloy sa paghagod sa aking likod.
Tumango na lamang ako. Nakakapanghina ang nangyari. Kahit kailan ay hindi ko pa nakitang gano'n
ang kapatid ko.
--
"Magpahinga ka na lang muna. I'll pick you up later for dinner. May pupuntahan lang ako." ani
Layco matapos niya akong maihatid sa hotel room ko.
Pilit kong pinigil ang luha ko saka ako tumango. Malungkot niya akong pinagmasdan bago siya
nagpakawala ng isang malalim na buntong hininga saka niya tuluyang isinara ang pinto.
Pabagsak kong ihiniga ang katawan sa malambot na kama. Muli na namang nagbadya ang mga luha ko
nang maalala ang nangyari. Hindi ko alam kung gaano ako katagal na umiyak habang nakayakap sa
unan. Naramdaman ko na lang ang pagbagsak ng talukap ng mga mata ko dala ng pagod at antok.
Naalimpungatan ako sa marahang tapik sa balikat ko. Pilit kong iminulat ang namamaga kong mga
mata. Mayamaya'y naaninag ko ang mukha ni Layco. Bumangon ako para harapin siya.
"Tara. May gustong
kumausap sayo." untag niya saka nauna nang naglakad palabas ng pinto.
Kunot noo kong pinagmasdan ang kanyang likod hanggang sa tuluyan siyang nakalabas. Kaagad kong
isinuot ang sapatos ko saka sumunod sa kanya.
Paglabas namin ng hotel ay doon ko lang napagtanto kung anong oras na. Gabi na pala at
nagliliwanag na ang kalangitan dahil sa mga bituin.
Pinagbuksan ako ni Layco ng pinto sa kanyang kotse. Tahimik lang akong nakamasid sa mga
nadadaanan naming gusali habang nasa byahe. Kumunot ang noo ko nang huminto ang sasakyan sa tapat
ng parke malapit sa ospital.
Naunang lumabas si Layco ng sasakyan saka siya umikot at pinagbuksan ako ng pinto. Nagtataka ko
siyang tinitigan. "Anong ginagawa natin dito?"
Bahagyang kumurba ang gilid ng kanyang labi pagkatapos ay ibinaling niya ang tingin sa parke saka
ito pinasadahan ng tingin. Lalong lumawak ang kurba sa labi niya nang mapako ang tinginniya sa
isang bench di kalayuan sa kinatatayuan namin. Hinawakan niya ang balikat ko saka itinuro ang
direksyong iyon.
"Because someone wants to apologize for his behavior." Nakangisi niyang sabi saka kumindat sa
akin.
Nanlaki ang mata ko nang makita si Markus na nakaupo roon. Mayamaya'y nadako ang tingin niya sa
amin. Napatayo siya at bigla na lamang tumakbo palapit sa amin.
Natigilan ako nang bigla niya akong niyakap habang umiiyak. "Ate sorry. Akala ko kasi iniwan mo
talaga kami. Dapat hindi ako nakinig kay Emily."
Muling nangilid ang luha sa mga mata ko. Kumalas ako sa yakap saka pilit pinunasan ang luha sa
pisngi ni Markus. "Okay na 'yon. Ang mahalaga okay na tayo. Basta tatandaan mo hinding-hindi ko
gagawin sa inyo 'yon, ha?" untag ko saka siya muling niyakap.
Nabaling ang tingin ko kay Layco na prenteng nakaupo sa hood ng kanyang sasakyan habang nakabaon
sa magkabilang bulsa ang mga palad. May matipid na ngiting nakaguhit sa kanyang labi habang
pinagmamasdan kaming magkapatid.
Nang kumalas si Markus sa yakap ay kinapa ni Layco ang kanyang wallet saka kumuha ng isang libo
roon at iniabot kay Markus.
"Go buy some food. Your sister must be starving, lad." ani Layco saka kumindat kay Markus.
Ngumit lang si Markus saka kinuha ang pera at iniwan kami.
Naupo ako sa tabi ni Layco. Lumunok ako bago nagsalita. "Anong ginawa mo at nakinig sayo ang
kapatid ko?" Nagtataka kong tanong.
Mahina siyang natawa. Lumabas ang mapuputi niyang ngipin. Biglang kumalabog ang dibdib ko nang
tumingin siya sa akin. Para bang pati ang mga mata niya ay nakangiti rin.
Sinuklay niya ng kanyang mga daliri ang kanyang buhok. "You'll be surprise once you discover the
things I can do, Savanah..."
Pakiramdam ko'y nakuryente ako nang hawiin niya ang ilang hibla ng buhok kong tumabing sa aking
mukha. Inipit niya ang mga ito sa gilid ng aking tenga saka ako matamang tinitigan. "The things I
can do for the people that matters to me."
=================
Chapter 12
Chapter • Twelve
"Hindi pa natin alam kung kailan ba magkakamalay ang pasyente. Naging komplikado ang naging
operasyon sa kanyang puso pero wala pa naman akong nakikitang problema. His body is weaker than I
thought. Let's just hope na magkamalay na siya one of these days."
Muling chineck ng doktor ang chart ni Papa sa huling pagkakataon bago ito ibinalik sa paanan ng
kama.
Halos sa buong pag-uusap namin ay kagat-kagat ko ang ibaba kong labi at pilit pinipigil ang
emosyon.
Muling bumaling sa akin ang doktor. "If you'll excuse me." untag niya. Tumango na lamang ako.
Nang tuluyang lumapat ang pinto ay nanghihina akong napaupo sa sofang nasa loob ng kwarto.
Nahilot ko ang aking sintido habang mariing nakapikit.
Hindi naman ganito si Papa noon. Malakas siya at wala namang bisyo. Natuto lang siyang uminom
nang magsama sila ni Emily. Siguro 'yon din ang naging rason bakit siya nagkaroon ng sakit sa
puso.
Tumayo si Markus mula sa tabi ni Papa saka may kinuhang mga papel sa kanyang bulsa. Isang malalim
na buntong hininga ang pinakawalan niya saka lumakad palapit sa akin.
Nang makaupo siya sa tabi ko ay malungkot niyang iniabot ang mga papel. "Kanina pala may bagong
niresetang gamot, ate. Hindi ko pa nabibili. Wala pa kasi si Sir Levi."
Kumunot ang noo ko sa narinig. Nagtataka kong tinignan si Markus saka kinuha ang mga reseta mula
sa kamay niya.
Nakakapanlumo ang mga nakalistang gamot. Sa dosage pa lang alam mo nang libo kada
isa ang magagastos.
"Si Emily ba nagbigay ng perang pantulong?" untag ko.
Muling bumuntong hininga si Markus saka malungkot na umiling. "Wala pang naitutulong 'yon kahit
singko. Lahat inaasa niya kay Sir Levi. Ako na nga ang nahihiya dahil pati pagkain ko siya ang
sumasagot. Tapos magmula nang maconfine si Papa, isang beses pa lang siyang dumalaw. Parang hindi
niya asawa si Papa. Nakakainis."
Napasabunot ako sa aking buhok dahil sa nalaman. Ayaw kong magalit kay Emily pero sumosobra na
siya. Kung kailan kailangan siya ni Papa, saka pa siya hindi nagpapakita.
Huminga ako ng malalim saka ikinalso ang mga braso ko sa magkabila kong tuhod. Pilit kong
kinontrol ang sarili ko kahit na gustong-gusto ko nang magalit.
"Nagbigay si Layco ng malaking halaga kay Emily para may maitustos sa pangangailangan ni Papa.
Saan niya dinala ang pera?" bakas na ang inis sa boses ko.
Nagkibit-balikat si Markus. "Ayaw ko na nga lang sabihin kay Papa pero may usap-usapan sa Bersant
na may inuuwi nang ibang lalake si Emily sa bahay natin."
Tila nagpanting ang tenga ko sa narinig. Gusto kong manakit sa sobrang inis. Ni minsan ay hindi
pa ako nakaramdam ng ganito katinding galit. Tama si Layco. Emily doesn't deserve my respect. She
doesn't deserve to live in my parent's house.
Napasandal ako sa backrest ng sofa saka mariing napapikit. Nararamdaman ko na ang paghapdi ng
gilid ng mata ko dahil sa sobrang galit.
Mayamaya'y bumukas ang pinto. Iminulat ko ang mga mata
ko at nakita si Layco na pumasok. Sa kanyang kamay ay isang plastic na may lamang nakastyro na
pagkain.
Kunot noo akong napatayo at lumapit sa kanya. "Ten o'clock na, bakit pumunta ka pa rito?"
Nagtataka kong tanong.
He cleared his throat. "I uh, I thought you might need something." Itinaas niya ang plastic at
ipinakita sa akin. "Here. I brought some food."
Matipid akong ngumiti saka tinanggap ang plastic. "Nag-abala ka pa eh nilibre mo na nga kami ni
Markus kanina ng dinner." untag ko saka iniabot kay Markus ang plastic.
Kaagad niya naman itong kinuha saka inilapag sa mesa para buksan. Humalimuyak ang amoy ng grilled
chicken sa silid. Nabaling ang tingin ni Markus kay Layco. May matamis na ngiting nakaguhit sa
kanyang labi nang magthumbs up ito. "The best ka, kuya."
Pinandilatan ko si Markus. Kaagad naman siyang yumuko at kumuha ng piraso ng manok para papakin.
Mayamaya'y naramdaman ko ang pagkuha ni Layco sa mga resetang hawak ko. Kunot noo niyang tinignan
ang bawat isa nito. "Your father needs these meds, Savanah. These are the most important drugs
for patients na naoperahan." Untag niya saka bigla na lamang kinuha ang kamay ko. "Let's go. We
need to buy these."
Hindi na ako nakakibo nang tuluyan niya akong kinaladkad palabas ng silid. Nang nasa pasilyo na
kami ay hindi ko maiwasang mailang lalo na kapag may ilang nurse na napapatingin kay Layco
pagkatapos ay ngingiti pero kapag nabaling na ang tingin sa kamay naming magkahawak ay kaagad na
napapasimangot.
Para akong iniihaw dahil sa init ng mukha ko. Ang dibdib ko'y para ring kabayong nakikipagkarera.
Palagi na lang ganito ang nararamdaman ko sa tuwing malapit siya.
Pagdating namin ng pharmacy sy kaagad inabot ni Layco ang mga reseta. Mayamaya'y may ipinakita sa
kanya ang pharmacist na tungkol sa gamot.
Natulala ako nang magsimula siyang magsabi ng ilang medical terms. Pati ang pharmacist ay nabigla
at hindi makapaniwalang parang alam na alam ni Layco ang tungkol sa bagay na iyon.
Matapos niyang mabayaran ang gamot at makuha ay muli na siyang bumaling sa akin. Bahagyang
kumunot ang noo niya nang mapansing nakatitig lang ako sa kanya at hindi pa rin makapaniwala.
Isang ngiti ang sumilay sa kanyang labi kasabay ng pagtaas ng isa niyang kilay. "Are you trying
to melt me, Savanah?"
Para akong binuhusan ng malamig na tubig dahil sa narinig. Awtomatikong namula ang pisngi ko.
Kaagad akong nag-iwas ng tingin. "H-hindi a-ah."
Mahina siyang humalakhak saka humakbang palapit sa akin. Lalong nagwala ang dibdib ko nang bigla
niyang ginulo ang buhok ko. Nang iangat ko ang mukha ko ay nasalubong ko ang matamis niyang
ngiti.
Ang sarap titigan. Sana palagi ka na lang nakangiti.
Mayamaya'y isang babaeng nurse ang huminto sa gilid namin at matamang pinagmasdan si Layco na
tila kinikilala ito.
"Layco? Layco Magnison?" kunot noong tanong nang babae. Maputi ang kutis nito at puno ng make up
ang mukha.
Layco's eyes narrowed at her. Mayamaya'y mahinang hinampas ng babae ang dibdib ni Layco saka ito
humagikgik. "Ano ka ba? Don't tell me, nakalimutan mo na ko? Si Valeen 'to. Kaklase kita sa isang
subject
sa Saint Claire?"
Lalo pang kumunot ang noo ni Layco na parang hindi alam ang sinasabi ng babae. Mayamaya'y awkward
siyang ngumisi. "Ah, really? Hindi ko na kasi matandaan."
Agad na sumimangot ang babae saka muling pinalo ang dibdib ni Layco. "Ikaw talaga. Anyway, anong
ginagawa mo rito?" Malandi nitong sabi.
Hindi kaagad kumibo si Layco. Mayamaya'y naramdaman ko na lang ang muli niyang paghawak sa kamay
ko. "I'm here with my girl. May dinadalaw kami. If you'll excuse us?"
Bago pa man makasagot ang babae ay hinila na ako ni Layco paalis. Nang lingunin ko ang babae ay
matalim ang tinging ipinukol nito sa akin.
Nang makaliko na kami sa pasilyo ay binawi ko na ang kamay ko saka bahagyang dumistansya sa
kanya. Pakiramdam ko naririnig na naman niya ang pagbayo ng dibdib ko dahil sa sinabi niya
kanina.
"That's nothing, Savanah. Don't be mad." seryoso niyang sabi habang naglalakad kami.
Lumunok ako saka lalong itinuon ang atensyon sa sahig. "Hindi ko naman tinatanong."
Nakagat ko ang ibabang labi ko nang mapagtantong may bahid ng inis ang tono ko.
Mayamaya'y mahina siyang humalakhak. Naningkit ang mga mata ko nang tignan ko siya at nakita ang
makahulugang ngisi sa kanyang labi.
"I went to med school before to pursue my dream to become a surgeon but I ended up getting
kicked-out for hooking up with the professor's daughter." Muli siyang natawa pero hindi niya
inalis ang titig sa akin. "Atleast I'm a changed man now."
Tumaas ang kilay ko at sarkastiko akong natawa. Naalala ko na naman 'yong eksena sa kwarto niya
habang nasa banyo ako.
"Parang hindi naman." untag
ko saka ako naman ang mahinang humalakhak.
Napahinto siya sa paglalakad. His eyes narrowed at me while there's a meaningful smirk written on
his lips.
Nanlaki ang mga mata ko nang sa isang iglap ay nasa harap ko na siya habang ang likod ko ay
nakakalso sa malamig na pader.
Lalong lumawak ang ngisi sa kanyang labi nang unti-unting pumulupot ang isa niyang braso sa aking
bewang habang ang isang kamay niya ay hawak ang magkabila kong kamay saka iyon inilagay sa taas
ng aking ulo.
Nakakabingi ang tibok ng puso ko. Our proximity is killing me in the most romantic way I could
possibly imagine. He leaned closer until his face is almost an inch away from mine. Hinayaan niya
lamang akong titigan ang kanyang mapupungay na mga mata.
His warm breath fanned my face as he released a deep sigh. "If I'm not, then you're probably in
my bed the moment I first laid my eyes on you, Savanah... You have no idea how much effort I'm
exerting to control myself whenever you're near." the huskiness of his voice brought shivers down
my spine.
Natuon ang kanyang mga mata sa bahagyang nakaawang kong bibig. I heard him gulp. I saw how he bit
his lower lip as if he's trying his best to control himself.
"And seeing you tease me that way makes me weak. I don't think I can still handle this... I wanna
give in. I wanna feel my lips against yours...badly."
Napapikit ako nang unti-unting lumapit ang kanyang mukha. Nangangatog ang mga kalamnan ko sa di
maipaliwanag na dahilan. Mayamaya'y naramdaman ko na lang ang kanyang hininga sa gilid ng aking
tenga.
A soft chuckle left his lips. "Next time, don't tease me... Baka totohanin ko na."
Humahalakhak siyang umatras. Nang imulat ko ang mga mata ko'y ilang hakbang na ang pagitan namin.
His eyes stared at me lazily.
Mayamaya'y isang tunog ang umagaw sa atensyon namin. Kunot-noo niyang dinukot ang phone niya sa
bulsa. Nanatili akong nakasandal sa pader at hindi alam ang gagawin habang pinapanood siyang
iritadong sinagot ang tawag.
"What do you want?!" Bulyaw nito sa kausap. Mayamaya'y bigla na lamang nawala ang kunot sa
kanyang noo. Unti-unting dumilim ang kanyang ekspresyon. Nahilot niya ang kanyang sintido saka
nagpakawala ng malalim na buntong hininga. "Take full control until I get there." seryoso niyang
sabi bago tuluyang pinatay ang tawag.
Muli siyang nagpakawala ng malalim na buntong hininga nang balingan niya ako. "I'm sorry but we
have to go home now."
Kumunot ang noo ko sa narinig. "Akala ko ba two days? Bakit napaaga?"
Naihilamos niya ang kanyang palad sa kanyang mukha. Damang-dama ko ang matinding pag-aalala at
galit sa kanyang mga mata.
"Brenther is under attack."
=================
Chapter 13
Chapter • Thirteen
Matapos kong magpaalam kay Markus ay halos patakbo kaming pumunta ni Layco sa sasakyan niya.
Pagpasok ng sasakyan ay kaagad kong ikinabit ang seatbelt ko. Ganoon din naman ang ginawa niya
bago tuluyang pinaandar ang makina. Bago niya ibwinelta ang kotse ay sumulyap muna siya sa akin.
"Hold on tight. Bibilisan ko ang pagpapatakbo." seryoso niyang sabi. Tumango na lamang ako saka
malalim na huminga.
Napasinghap ako nang magsimula na ang sasakyan. Biglang gumapang ang kaba ko nang makitang
tumatakbo kami ng halos 90KPH. Maswerte kami at wala nang mga sasakyan dahil disoras na ng gabi.
Paglabas namin ng Astrid ay lalo pang tumulin ang kanyang pagpapatakbo. Mula sa 90KPH ay tuluyang
naging 120KPH ang takbo ng sasakyan. Napahawak ako ng mahigpit sa seatbelt ko. Ni minsan ay hindi
ko pa naranasang sumakay sa sasakyang ganito katulin ang takbo.
Nilingon ko si Layco. Napakadilim ng ekspresyong mababakas sa kanyang mukha. His jaw clenched and
his grip on the steering wheel was too tight. I can feel his tension, his anger, his fear for his
people.
Pilit kong iniangat ang isang kamay ko at hinawakan ang kanyang balikat. Sandali siyang
napasulyap sa akin nang mahina kong piniga ito saka pilit na ngumiti. "It's gonna be okay,
Lay..." I mumbled.
Unti-unting lumambot ang ekspresyon ng kanyang mukha. Nagpakawala siya ng isang malalim na
buntong hininga.
Natulala ako nang kinuha ng isa niyang kamay ang kamay ko saka iyon inilagay sa tapat
ng kanyang labi at marahang dinampian ng halik ang likod ng aking palad. Nang muli niya akong
tignan ay may pagod na ngiti na sa kanyang labi. "Thank you..." he whispered.
Pilit akong ngumiti saka tumango. Nang bitiwan niya ang kamay ko'y hindi ko maiwasang makagat ang
ibabang labi ko. Nararamdaman ko na naman ang mga bagay na siya lang ang kayang magpadama sa
akin.
Ang tatlong oras na byahe pauwi ay nakuha lamang namin ng isang oras dahil sa ilang short cuts at
matuling pagpapatakbo ni Layco.
Sa di kalayuan ay tanaw na tanaw namin ang mga sunog. Umaalingawngaw sa paligid ang sigaw at
alulong. Nagmumula ito sa sentro ng bayan.
Pagdating namin sa kastilyo ay patakbo siyang bumaba saka umikot para pagbuksan ako ng pinto.
Pagkababa ko ay bigla na lamang niyang itinakip sa ulo ko ang jacket niya pagkatapos ay bahagya
niya akong niyakap habang papasok kami ng kastilyo. Wala akong makita. Siya ang nagsilbing gabay
ko para makalakad.
Ilang mga yapak ng mga taong nagtatakbuhan palapit sa amin ang sunod kong narinig. Nang bitiwan
ako ni Layco ay isang pares ng mga kamay ang muling humawak sa aking braso.
"Take her down stairs, make sure she'll be safe with the others." mariing sabi ni Layco sa taong
humawak sa braso ko.
"Yes, Alpha..." untag ng pamilyar na boses bago ako nito tuluyang iginiya para muling lumakad.
Pilit kong iniangat ang jacket para makita si Layco ngunit tanging ang likod na lamang niya ang
nasulyapan ko bago siya tuluyang nakalabas kasama ang ilan pang lalake.
Bigla akong nakaramdam ng takot para sa kanya. Hindi ko mapigilang mapahawak ng mahigpit sa
kanyang jacket. Kumapit pa rito
ang kanyang amoy.
"Huwag kang mag-alala. Malakas na lycan si Alpha. Hindi siya basta-bastang mapapatumba."
Nabaling ang tingin ko kay Grant na siyang umaalalay sa akin pababa. Hindi ko pa napupuntahan ang
parteng ito ng kastilyo. Tanging ang mga tauhan ni Layco lamang ang pinapayagang bumaba rito.
"Sino bang umatake?" nag-aalala kong tanong.
Malungkot siyang bumuga ng hangin. "Isang kaaway na pack mula sa Quinzel."
Kumunot ang noo ko. Ang Quinzel ay isang tahimik na distritong katabi ng Remorse. Hindi ko
inakalang may lycans din sa maliit na lugar na 'yon. Tatlong bayan lamang ang bumubuo rito. Ang
Devian, Hempshire, at Perimond. Kung tutuusin, kasing liit lang ng Bersant ang mga bayang iyon.
Pagkababa namin sa spiral na hagdan ay tumambad sa akin ang ilang mga kulungan. Napakadilim at
parang bawat hakbang ko ay kaagad na umaalingawngaw sa buong paligid.
Sandali akong napahinto saka natatakot na tumingin kay Grant. "B-bakit tayo nandito? Ikukulong ba
ko?"
Pilit ngumiti si Grant. "Don't worry. This is the safest place for humans like you. Ang mga rehas
ay gawa sa pilak. Hindi kayo mapapasok ng mga lycans. Kasama mo sa loob sina Mrs. Perkins."
Kahit paano ay nakahinga ako ng maluwag nang marinig ang pangalan ng aming mayordoma. Pilit na
lang akong ngumiti at tumango. Muli kaming nagpatuloy sa paglalakad hanggang sa marating namin
ang dulong selda. Sa loob ay si Mrs. Perkins, ate Beth, at ilan pang mga katulong na hindi
kabilang sa mga lycans.
Mula sa loob ay inalis ni Mrs. Perkins ang kandado. Bakas ang matinding pag-aalala sa kanyang
mukha.
Nang tuluyan akong makapasok ay nilingon ko ulit si Grant. May pagod na ngiti sa kanyang mga
labi.
"I have to go help the others. May ilang deltas na nagbabantay sa paligid ng kastilyo kaya wala
kayong dapat ipag-alala." untag nito.
Malungkot kaming tumango. "Mag-iingat kayo." ani Mrs. Perkins.
Tumango lamang si Grant saka tuluyan nang lumakad paalis. Bumagsak ang mga balikat ko. Napaupo
ako sa sahig at niyakap ang mga tuhod. Naramdaman ko naman ang pagtabi sa akin ni ate Beth.
"Diyos ko, pangatlong pag-atake na ito ngayong taon. Sana naman ngayon tuluyan nang mapatay nina
Alpha ang lahat ng mga kalaban." Napasabunot siya sa kanyang buhok.
Hindi ko nagawang sumagot. Kahit na ilang linggo pa lang ako sa Brenther, kahit paano ay
napamahal na ako sa lugar na ito. Sana nga ay magtagumpay sina Layco. Sana walang masaktan sa
panig nila.
Sa bawat minutong lumilipas ay lalong gumagapang ang pag-aalala sa sistema ng bawat isa. Halos
wala nang nakakapagsalita dahil sa takot.
Mayamaya'y ilang ingay ang umalingawngaw mula sa itaas. Tunog ng mga nagliliparang mabibigat na
bagay at tumatama sa pader, mga malalakas at nakakapanghinang daing, mga halakhak na lalong
nagdala ng takot sa amin.
Ilang sandali pa ay nakarinig na kami ng ilang mga yapak patungo sa pwesto namin. Napatayo kaming
lahat at nagsikumpulan sa isang sulok. Halos walang humihinga. Si Mrs. Perkins ay walang tigil sa
pagsa-sign of the cross dala ng takot.
Tatlong hindi pamilyar na lalake ang huminto sa tapat ng selda. Their eyes are all burning golden
yellow. Nakakatakot ang mga ngising nakaguhit sa kanilang mga labi.
Sinubukang hawakan ng isa
ang rehas pero kaagad siyang napaatras at dumaing sa sakit. Umusok ang palad niyang pinanghawak
sa rehas.
"Silver..." makahulugang sabi ng lalaki saka muling tumingin sa amin. Halos tumalon palabas ng
dibdib ko ang puso ko nang mapako ang tingin niya sa akin. Muling gumuhit ang makahulugang ngiti
sa labi nito.
Makahulugan silang nagkatinginan. Mayamaya'y pinatunog nila ang kanilang mga kamao at mga leeg.
Unti-unting nagbago ang mga itsura nila hanggang sa dumoble ang kanilang laki at lumabas ang
matatalas nilang mga kuko at ngipin.
Napasigaw kaming lahat nang pagtulungan nilang giniba ang rehas kahit na dumadaing sila at ang
kanilang mga kamay ay umuusok na.
Ilang sandali pa ay tuluyan silang nagtagumpay. Ang mata ng lalaking unang sumubok humawak sa
rehas kanina ay muling natuon sa akin. Napaatras ako nang isa-isa niyang hinawi palayo ang mga
kasama ko. Nagsitalsikan sila sa pader at bumagsak sa sahig na halos mawalan na ng mga malay.
Tuluyang pumatak ang mga luha ko nang lumapat ang likod ko sa malamig na pader. Napahawak ako sa
aking dibdib. Nakakabingi ang pagbayo nito. Nangyayari na naman. Sa pagkakataong ito, mamamatay
na ba ako?
Nangangatog ang mga tuhod ko at tuluyang nawalan ng lakas nang ikalso ng lalaki ang kanyang
mabalahibong braso sa gilid ng aking ulo na tila ikinukulong ako. Mahina siyang humalakhak nang
hawiin niya ang ilang hibla ng aking buhok.
Napahikbi ako nang maramdaman ang matalas niyang kuko sa aking pisngi. Tuluyan akong napadaing
nang dumiin ito. Parang pinupunit ang balat ko.
Humigpit ang hawak ko sa laylayan ng blouse ko
nang lislisin niya ang kwelyo ng damit ko hanggang sa maexpose ang kanang balikat ko. Lalo akong
napaiyak nang ilapit niya ang kanyang mukha roon at inamoy ako.
"Ano kayang mangyayari sa inyong Alpha kapag nalaman niyang ako ang nakauna sayo?" makahulugan
nitong sabi saka muling humalakhak.
Kinagat ko ang ibabang labi ko. Hindi na ako makagalaw. Gusto kong tumakbo palayo pero hindi ko
magawa. Para akong napako sa kinatatayuan ko.
Isang palahaw ang kumawala sa bibig ko nang pigain ng lalake ang sugat ko sa balikat. Nanghihina
akong napasalampak sa sahig. Unti-unting dumaloy ang dugo mula sa dapat ay naghihilom nang sugat.
"Maybe we should have some fun..." humalakhak siyang muli na parang isang demonyo. Napaatras ako
at niyakap ang sarili nang hubarin niya ang t-shirt na suot pagkatapos ay sinimulang kalasin ang
kanyang sinturon.
"'Wag... P-please..." my voice cracked. Namamayani na ang matinding takot ko at ang kaya ko lang
gawin ay ang umiyak at magdasal na sana ay may dumating at magsalba sa akin.
Muli akong humagulgol nang sapilitan akong itinayo ng lalake. Ang dalawang kasama niya'y parang
mga demonyong nasa likod at tila aliw na aliw sa nakikita.
"Easy little human... I'll make sure you'll never forget how I'll fuck you." tila demonyo ang
tawang pinakawalan niya.
Nagpumiglas ako nang ikalso niya ang likod ko sa pader at pilit pinunit ang blouse na suot ko.
Ang palahaw ko at pagmamakaawa ang siyang maririnig sa buong lugar.
"Tama na! 'Wag! Parang awa mo na!" paulit-ulit pero walang nagawa ang pagmamakaawa ko.
Nanlalabo
na ang mga mata ko dahil sa makapal na luha. Unti-unti na akong nawawalan ng pag-asa. Warak na
ang damit ko at nakalantad na ang dibdib ko na tanging bra na lang ang natitirang saplot.
Napapikit ako nang ilapit ng lalaki ang mukha niya sa leeg ko. Walang mapaglagyan ang matinding
takot at galit sa dibdib ko.
Mayamaya'y nakarinig ako ng pagdaing at pagbagsak ng dalawang mabigat na bagay sa sahig.

Iminulat ko ang mga mata ko. Nanlalabo man ang mga mata ko, iba man ang kanyang itsura, alam ko,
siya iyon. Dumating siya...
Nabitiwan ako ng lalake at tuluyan akong napasalampak sa sahig. Layco's growl echoed in the whole
place. Kaagad niyang dinampot ang lalake saka itinapon sa pader. Hindi pa ito nakuntento. Muli
niya itong nilapitan saka ibinaon ang kamay sa dibdib nito. His jaw clenched in a dangerous way
when he pulled the guy's heart out of his chest.
Mayamaya'y humahangos na dumating si Miss Chleo kasama si Grant at ilan pang delta. Lahat sila ay
marungis at halatang galing sa matinding laban. Nang makita ni Miss Chleo ang itsura ko ay kaagad
niyang dinampot ang jacket ni Layco saka isinuot sa akin. Muli akong napahikbi nang tulungan niya
akong tumayo. Kaagad niyang hinagod ang likod ko. "Shh. You're okay now."
Sinenyasan niya si Grant na lumapit para alalayan ako. Nang maipatong na ni Grant ang braso ko sa
kanyang leeg ay humakbang si Miss Chleo sa nakatalikod na si Layco. Nakakuyom ang kanyang mga
kamao at marahas ang pagtaas-baba ng kanyang mga balikat.
"We are getting weaker, Layco. We almost lose this fight! Our people needs you to do your job.
Pero kailangan din natin ng luna. Hanggang kailan
mo uunahin ang ego mo, ha?" tuluyang nabasag ang boses ni Miss Chleo. Naghintay siya ng sagot
pero wala siyang natanggap mula kay Layco. Instead, tumalikod ito at akmang lalabas na nang
hilahin ni Miss Chleo ang kanyang braso para sapilitan siyang paharapin. Natigilan ang lahat nang
isang malakas na sampal ang idinampi niya sa pisngi ng kapatid.
"You knew, right from the first day you saw her from your balcony. You felt it. I saw you, Layco.
Alam mong siya ang taong kailangan natin." mariing sabi ni Miss Chleo. Pinalis niya ang basa sa
kanyang pisngi.
Layco's jaw clenched. "I don't know what you're talking about."
Nasapo ni Miss Chleo ang kanyang noo. "How will you explain that night, when she was attacked in
the woods? This? You can feel the things she feels, Lay. Our people needs a luna. Please naman.
Be a man. Patay na si Jaimie. Move--"
"AND WHAT DO YOU WANT ME TO DO?! SETTLE DOWN, MARK HER JUST BECAUSE SHE LOOKS LIKE MY FREAKING
DEAD GIRLFRIEND?! SHE'S WEAK, CLUMSY, AND FOR CRYIN' OUT LOUD, CHLEO! SHE'S HUMAN!" Layco's loud
and intense voice stopped everyone from breathing.
Pero sa lahat ng kasama namin, ako ang pinakanaapektuhan sa sinabi niya. Parang mga punyal ang
bawat salitang binitiwan niya na tumarak sa dibdib ko.
Yumuko ako saka kinagat ang ibabang labi para pigilin ang sariling umiyak.
"Fine! Then let her go back to Bersant, then. Let the bond falter. Hindi 'yong nandirito siya but
all you do is confuse her. Go ahead, Layco! Paalisin mo na siya tutal wala ka ring balak
tanggapin ang katotoha-"
"SO BE IT!" muling singhal ni Layco. Lalong dumiin ang pagkakakagat ko sa ibaba kong labi pero
kahit anong gawin ko, lalo lamang humapdi ang gilid ng aking mga mata. Naluluha kong tinitigan
ang kanyang likod.
Isang marahas na buntong hininga ang pinakawalan niya bago binitiwan ang mga salitang tuluyang
wumasak sa puso ko.
"Grant, take Savanah back to Bersant..." He mumbled before he finally made his way out.
Tuluyan tumulo ang mga luha ko nang makita siyang umalis.

=================
Chapter 14
Chapter • Fourteen
Halos wala na akong lakas para ikarga ang mga damit ko sa maletang binigay ni Miss Chleo. Para
bang kaunting kilos ko na lang, tuluyan na akong babagsak dahil sa sobrang sama ng loob.
Tumalikod ako mula sa kama saka pumasok sa banyo. Dumiretso ako sa sink saka naghilamos. Hinayaan
kong sabayan ng tubig ang rumaragasa kong luha.
This place... Akala ko ay magtatagal ako rito. I learned to love everything about it. From it's
finest architecture to the darkest secrets this castle holds.
Napamahal na ako kina Mrs. Perkins na kung ituring ako ay parang anak, kay ate Beth na palagi
akong tinatawag na bhe at parang laging masaya, sina Maui, Diane, at iba ko pang kasama na naging
mga kaibigan ko na rin, si Grant na palaging concern sa pagtatrabaho ko sa kastilyo, si Miss
Chleo na hindi ako itinuring na iba,
at si Layco... Si Layco na nagparamdam sa akin ng mga bagay na alam kong hindi ko mararamdaman
mula sa iba.
Humigpit ang hawak ko sa edge ng sink nang matitigan ko ang sarili ko sa salamin. Muling nagbadya
ang mga luha ko.
The memories of him suddenly flashed back on my mind. The sweetness of his lips, I can still
taste it. The sparks I felt when he touched me. I can still feel everything. Something that makes
me want to cry even more.
Nakagat ko ang ibabang labi ko nang tuluyang rumagasa ang aking mga luha. Tuluyang nawalan ng
lakas ang mga tuhod ko. Napaupo ako sa malamig na sahig at hinayaang mailabas lahat ng sakit na
nararamdaman.
Nasasaktan ako... At hindi ko alam kung may karapatan ba akong maramdaman ito.
Masyado ko bang hinayaan ang sarili kong maging malapit sa kanya? Masyado ba akong nag-assume sa
kabaitang ipinakita niya sa akin noong nasa Astrid kami?
He never said anything. But he made me feel things that made me assume he feels something...
He's always been there for me when I needed him. He's always there to save me...pero sa huli,
siya rin mismo ang nagtaboy sa akin.
Bumukas ang pinto ng kwarto pero wala akong lakas para tumayo at tignan kung sino ang pumasok.
Ang mga yapak ay patungo sa banyo hanggang sa isang pares ng sapatos na panlalake ang huminto sa
harap ko.
I heard him let out a deep sigh before he knell down. Marahan niya akong hinapit para yakapin.
Hindi ko magawang umatras. I need a shoulder to cry on right now... Not his this time.
Marahang hinaplos ni Grant ang aking buhok habang ang ulo ko ay nakahilig sa kanyang balikat.
"I'm sorry. This is our fault. We shouldn't have dragged you into this. I'm really sorry." he
whispered. Puno ng lungkot ang kanyang tono.
Hindi ko nagawang sumagot. Hinayaan ko lang ang sarili kong umiyak sa balikat niya. Hinayaan ko
ang sarili kong iiyak ang lahat.
Nanlalabo man ang mga mata ko dala ng napakakapal na luha, naaninag ko ang pagpasok ng isang
pamilyar na tao sa loob ng silid. He stopped when he saw us. His jaw clenched and his expression
became darker. Nanatili ang titig niya sa amin. Hindi ko alam ang dapat kong maramdaman.
Why, Layco? Bakit ka pumunta rito? Pipigilin mo ba ako at hihingi ka ng tawad? O ikaw na mismo
ang kakaladkad sa akin
palabas ng lugar na 'to?
I tilted my head to face him properly and when our eyes finally met, I suddenly felt something.
Regret, pain,..anger.
And these emotions were not mine.
Humapdi pang lalo ang gilid ng aking mga mata nang makita ang pagpigil niya sa sarili niyang
humakbang palapit sa amin.
Lumapit ka... Please tell me none of these is real... Parang awa mo na.
Mayamaya'y tumalikod siya at tuluyang lumabas ng pinto. Mariin kong nakagat ang ibabang labi ko.
Lalong lumalim ang aking bawat paghinga dahil sa sakit na nararamdaman.
Pilit kong nilakasan ang loob ko para kumalas sa yakap ni Grant. Kaagad akong tumayo at pinalis
ang basa sa magkabila kong pisngi kahit wala itong silbi dahil sa walang tigil na pagbagsak ng
mga luha ko.
Grant stared at me with so much sympathy. Marahan niyang hinawi ang ilang hibla ng aking buhok
saka iyon inipit sa likod ng aking tenga. "You're going to be fine soon, Savanah... Layco was
right. Everything about Brenther is nothing but a nightmare... Even the people who lives here.
You deserve a life far from this place. Far from us...from him."
Huminga ako ng malalim saka pilit na ngumiti. Marahan akong tumango. Humakbang ako pabalik sa
kwarto saka dinampot ang natitirang ilang damit ko sa kama saka isinilid ang mga ito sa maleta.
Matapos kong maisara ang maleta ay kaagad ko na itong hinatak palabas ng silid.
"The sooner I can leave this place, the better." I mumbled.
Nagpakawala ng malalim na buntong hininga si Grant bago tuluyang sumunod sa akin. Pilit niyang
inagaw ang maleta sa kamay ko saka siya
naunang naglakad. Sandali akong napahinto.
Humigpit ang pagkakakuyom ng aking mga kamao. Nagtatalo ang puso at isip ko. Part of me wants to
take another step and continue walking but something's holding me back.
Mahina akong napamura. Isang sulyap na lang... Pangako isa lang. Kahit tatlong segundo lang.
Dahan-dahan akong lumingon para tignan ang pinto ng kanyang silid. I bit my lower lip, trying my
best to hold back my tears.
My mind started counting.

One...
Two...
Thr--
Parang huminto ang mundo ko nang biglang bumukas ang pinto at humakbang siya palabas. He was
meters away from me but his presence can still melt my heart.
Nakabaon ang kanyang mga palad sa bulsa ng kanyang pantalon. Bagsak ang kanyang buhok at
bahagyang tumakip sa kanyang mga mata. His eyes...it was darker than it's natural color.
Nag-iwas siya ng tingin. "Grant will give you two hundred thousand once you reach Bersant. I'm
sorry but you can no longer work here. Thank you for your service, Miss Hemsworth..." his voice
was almost husky.
My jaw clenched because of what he said. Inis akong natawa saka kaagad pinalis ang butil ng
luhang pumatak sa aking pisngi. The way he called me by my last name disgust me.
"I don't need your money, Mr. Magnison. Salamat sa lahat ng naitulong mo. At 'yong perang
ibinayad mo sa step mom ko, huwag kang mag-alala. Gagawa ako ng paraan para maibalik iyon sayo."
halos pumiyok na ang boses ko.
I saw him gulp. "You don't have to."
"You don't have to either, Layco. Your money can never fix the damage you've caused to me."
tuluyang nabasag ang boses ko. Ang luha ko ay tuluyang pumatak. Naramdaman ko na naman ang
pagkirot ng puso ko. "I'm in so much pain and I don't know why I'm hurting this much... I have no
idea why I'm feeling this way. And I don't know how to get over this."
Tuluyang nagdilim ang kanyang ekspresyon. Bumagsak ang tingin niya sa marmol na sahig at
nanatiling tikom ang bibig. Lalo lang akong nasasaktan dahil sa pananahimik niya.
Mahina akong natawa habang umiiyak. This pain is driving me nuts. Humugot ako ng malalim na
hininga saka pinalis ang luha sa magkabila kong pisngi.
"Goodbye, Layco..." my voice cracked. Tears trailed down my cheeks.
Unti-unting umangat ang kanyang ulo. He stared at me with a familiar emotion in his eyes...pain.
"Goodbye...Savanah." Kasabay ng pagsambit niya sa pangalan ko ay ang pagpatak ng butil ng luha sa

kanyang pisngi.
Tumalikod siya at muli nang pumasok sa kanyang silid. Nanghihina akong napahawak sa pader.
Natutop ko ang aking bibig para pigilan ang pagkawala ng aking hikbi.
Pilit akong tumalikod at ihinakbang ang mga paa ko. I have to leave now or I will never have the
courage to walk away anymore.
Halos patakbo akong bumaba ng hagdan. Kaagad akong pumasok sa kotse ni Grant ng hindi tinitignan
ang kastilyo.
Bahagyang umalog ang sasakyan nang pumasok si Grant sa driver's seat. Sa gilid ng aking mata ay
nakita ko ang pagsulyap niya sa akin. Isang malalim na buntong hininga ang pinakawalan niya bago
tuluyang binuhay ang makina ng sasakyan.
Walang nagsalita sa amin hanggang sa umandar na ang sasakyan. Nanatiling nakatungo ang ulo ko
habang ang mga kamao ko ay nakakuyom sa ibabaw ng aking mga tuhod.
"Savanah..." basag ni Grant sa katahimikan.
Iniangat ko ang aking ulo saka pinunasan ang basa sa aking pisngi. Pilit akong ngumiti. "If you
don't mind, gusto ko sanang matulog muna. Pagod na pagod na ang katawan ko."
Sandaling nanatili ang nag-aalala niyang titig sa akin. Mayamaya'y pilit siyang ngumiti bago
tumango. "Go ahead. You need to rest after everything that happened tonight."
Pilit na ngiti na lamang ang isinagot ko bago ko ihinilig ang ulo ko sa salaming bintana.
Ipinikit ko ang namamaga kong mga mata.
I need a rest... Kahit na alam kong sa paggising ko, wala pa ring magbabago.
=================
Chapter 15
Chapter • Fifteen
CHLEO'S POV
Humigpit ang pagkakakuyom ng kamao ko nang makita ang pag-alis ng sasakyan ni Grant. Mula sa
balkonahe sa pangalawang palapag, natanaw ko ang unti-unting paglayo nito hanggang sa tuluyan
itong nakalabas ng gate.
I felt bad for Savanah. She's too devastated. She was confused with the things she feels. She's
human and she has no idea how the bond works.
Nilingon ko ang hagdanan paakyat sa third floor. I can't help but wonder what's going on my
brother's mind. Why did he let Savanah go? Why did he let his mate slip away? Ngayon pa talagang
nanganganib ang posisyon niya sa aming pack.
Magnisons are royal bloods like the Grimmersons of Astrid. And royal bloods arw the strongest
bloodline. The pack's strength comes from it's Alpha but the Alpha needs an anchor. Without a
luna, an Alpha can go weaker over time lalo na kapag tumuntong na ito sa wastong gulang. And in
our case as royal bloods, we have the greater need for an anchor. Without it, we will lose
control, so as our people who depends on us.
Levi's anchor was Tracy. Hindi naramdaman ng kanyang pack ang problemang nararanasan ngayon ng
aming pack dahil matagal nang tinanggap ni Levi ang kanyang mate.
While my brother, keeps on pushing away his. At hindi ko maintindihan ang bagay na 'yon. He loves
Brenther. He worked hard for it. He used to be the strongest Alpha in Remorse. His every decision
is calculated pretty well. Hindi basta-basta
ang mga hakbang na ginagawa niya. Pero sa pagkakataong ito, parang hindi ang dating Layco ang
nakikita ko.
All I can see is a coward wolf with a confused mind. This is so not my little brother.
Humugot ako ng malalim na hininga saka ito pinakawalan bago ako tuluyang umakyat sa third floor.
Bawat hakbang ko ay umaalingawngaw sa pasilyo.
Pinihit ko ang door knob at nakita ko ang kapatid kong nakatanaw sa may balkonahe. Nilapitan ko
siya at sinundan ang direksyong tinitignan niya.
The spot where he first saw her...
Muling bumalik ang tingin ko sa kanyang mukha. Sanay na akong makita ang kunot sa kanyang noo.
Kilala siyang suplado at walang puso ng nakararami. His temper is too short. Mabibilang lang din
sa daliri ang mga pagkakataong maririnig ang kanyang masayang tawa.
But there is something new that I saw. His eyes shouts an emotion I've never seen in a long
time...pain.
He's hurting. Kahit hindi niya aminin, kitang-kita sa mga mata niya na masakit para sa kanya ang
desisyong ginawa.
"This isn't just because she looks like Jaimie, is it?" I mumbled.
His jaw clenched. Ibinaling niya ang tingin sa madilim na kalangitan. "She's better off without
me." seryoso niyang tugon.
"You are bound to only one, Lay. If you're not going to accept her as your mate then you're going
to spend the rest of your life alone. Do you want that?" untag ko saka ipinatong ang kamay ko sa
kanyang nakakuyom na kamao.
I saw him gulped. Lalong dumilim ang kanyang ekspresyon. "The name I'm carrying is like a curse.
Kakabit na ng apelyido natin ang sandamakmak na kaaway. She's human. She's too
vulnerable. It's a sin to put someone as innocent as her to our dangerous world. We both know
that what happened to Jaimie was all because of me."
I can feel all his regrets. Siguro kung bibigyan ang kapatid ko ng pagkakataong mabuhay ulit,
paniguradong hindi na niya gugustuhin pang mapabilang sa aming pamilya. I can't blame him. Maging
ako ay isinusumpa ang apelyidong dinadala namin.
We are so mighty in the eyes of our people, but to us, we are nothing but victims of our clan's
wrongdoings on the past. Ang mga naging desisyon ng aming pamilya sa nakalipas na panahon, kami
ang nagbabayad.
I let out a deep sigh. "Either you let yourself be trappped on our family's past or you'll make a
way to be with her. You're not just a lycan, dear brother. You are the Alpha of Brenther City.
The man who kills without mercy for the people he value the most."
Mahina kong tinapik ang kanyang balikat bago ako tuluyang lumakad palabas ng kanyang kwarto. He
needs some time to think. I just hope he'll get back on his senses before it's too late.
--
Maingat na inilapag ni Maui ang tasa ng tsaa sa center table. Ngumiti ako bilang pasasalamat.
Kinuha ko ang tasa saka sumimsim ng kaunti.
"Lumabas na ba ng kwarto niya si Layco?" untag ko saka inilapag ang tasa sa platito.
Malungkot siyang umiling. "Hindi po siya lumalabas mula sa kabilang silid."
Bahagyang kumunot ang noo ko. "What do you mean?"
"Simula po nang umalis si Savanah, doon na siya nagstay sa
kwarto nito." untag niya.
Nahilot ko ang aking sintido sa narinig. Damn, Layco. Trying to stay where her scent was left
will never be enough to stop your longing for her.
It's been days... Kung hindi siya kikilos, tuluyang mawawala sa kanya ang lahat.
Tuluyan akong napatayo. Muli kong binalingan si Maui. "Get the spare key for that room." I
mumbled. Kaagad naman siyang sumunod.
Nang maiabot sa akin ang susi ay dali-dali akong pumanhik sa third floor. Sinubukan kong kumatok
pero wala akong sagot na natanggap. Tuluyan ko nang sapilitang binuksan ang pinto.
Nasapo ko ang aking noo nang makitang wala ang kapatid ko sa loob. Ang kurtina sa may balkonahe
ay sumasayaw senyales na bukas ang pinto roon.
Nasaan ka na, Layco? Ano bang tumatakbo sa isip mo?
--
SAVANAH'S POV
Pinunasan ko ng braso ko ang pawis sa aking noo matapos malinis ang buong bahay. Kahit paano ay
bumalik na ito sa ayos hindi katulad noong datnan ko limang araw na ang nakakalipas.
Napakagulo at ang pinto ay naiwang nakabukas. Wala akong Emily na dinatnan. Nang puntahan ko ang
kwarto nila ni Papa ay wala na halos lahat ng mga gamit niya. Ang sabi ng kapitbahay namin,
tuluyang sumama ang madrasta ko sa lalake niya. Hindi ko alam kung ikakainis ko ba ang bagay na
'yon o ikatutuwa na sa wakas ay nawala na siya sa buhay namin.
Tumunog ang malaking orasan sa sala senyales na alas sais na ng gabi. Dinampot ko ang mop at
walis saka ito idinala sa tamang lagayan.
Matapos kong maligo at makapagbihis ay pumunta ako sa attic para kalkalin ang mga lumang gamit ni
mama para sa pagbuburda.
Magmula nang umalis ako sa Brenther, sinubukan kong abalahin ang sarili ko sa ibang bagay.
Pinigilan ko ang sarili kong isipin pa siyang muli.
Living in his palace was like a dream come true...a dream that ended up as a nightmare. I did my
best to keep him out of my mind but every now and then, my thoughts always drift back to him.
Pabagsak akong naupo sa aking kama habang hawak ang mga gamit pangburda. Itinuon ko ang atensyon
ko sa pagbuburda hanggang sa tuluyan akong dinalaw ng antok.
Nilingon ko ang orasan sa ibabaw ng side table. Alas nwebe y media na pala. Napahikab ako matapos
mailapag ang natapos kong maiburdang paru-paro sa ibabaw ng mesa. Tumayo ako at pinatay ang ilaw
saka muling bumalik sa kama.
Pinasadahan ko sa huling pagkakataon ang buong silid bago ko tuluyang pinatay ang lampshade.
Madaling araw, gaya ng mga nakalipas na gabi nang maalimpungatan ako. Kaagad kong sinalat ang
switch ng lampshade para i-on ito. Pinasadahan ko ng tingin ang buong silid pero sa huli ay wala
pa ring nagbago gaya ng mga nakalipas na gabi. Tanging ang bukas na bintana lamang na hindi ko
matandaang binuksan ko bago ako natulog. Gabi-gabi, sa tuwing magigising ako, palagi ko na lang
itong naaabutang bukas.
Tumayo ako at ibinukas ang ilaw para isara ang bintana ngunit kaagad kumunot ang noo ko nang
mapansin ang mantsa sa sahig at sa aking kumot. Lumapit ako rito at pinagmasdang mabuti. There's
blood stain on the floor leading to the open window.
Napasulyap ako sa aking sarili sa salamin. Lalong kumunot ang noo ko nang makita ang parehong
kulay sa aking pisngi.
Dugo?
=================
Chapter 16
Chapter • Sixteen
CHLEO'S POV
Hilot-hilot ang aking sintido, napasandal ako sa back rest ng swivel chair na kinauupuan ko. I am
in no place to represent my brother in the council meeting but I no longer have a choice.
Dalawang linggo na siyang hindi makita. Ni walang makapagsabi kung nasaan ba talaga siya o kung
saan ba siya nagpunta.
Grant and some deltas have been searching for him for days. Bilang Beta, si Grant ang dapat na
humarap sa council ngayon pero dahil maging siya ay wala, ako lamang ang pwedeng pansamantalang
pumalit...kahit pa walang karapatan ang babaeng gaya ko na maging parte ng council, regardless of
the family I came from.
"Three days from now, full moon na. Ngayon pa hindi mahagilap ang Alpha." bakas ang iritasyon at
pagkadismayang sabi ng pinaka-head ng council.
Humugot ako ng malalim na hininga saka umayos ng upo at pinasadahan ng tingin ang bawat isa sa
kanila.
"I know none of you will care about what I'll say. I'm in no position to speak for my brother but
I'm a Magnison. My family is the head of this city. I have the right to speak." mariin kong sabi.
Everyone seems to be shocked with what I just said. Ang ilan ay bahagyang tumaas pa ang kilay
ngunit nanindigan ako.
"My brother is not stupid. He was just eighteen when the position was passed unto his shoulders.
He was the youngest in the history of Brenther to become an Alpha pero hindi niya tayo binigo.
Baka nakakalimutan
niyo kung anong kalagayan ng Brenther nang maipasa sa kanya ang posisyon? We're at rock bottom.
Muntik na tayong maubos ng kalabang pack pero dahil kay Layco, we survived and we rised again.
Look where we are now? We are one of the strongest pack in Remorse." I motioned my hand to point
out what I said.
Mahinang natawa ang head councilor saka makahulugan akong tinignan. "Lady Chleo, baka
nakakalimutan mo ring ilang beses nang ipinangako ng iyong kapatid ang bearer ng falliet? Oh
nasaan na ang kanyang luna? Hindi ba't wala pa rin? At nasaan na siya ngayon? Hindi siya
mahagilap!"
Kumuyom ang kamao ko sa narinig. Mayamaya'y makahulugan siyang ngumisi saka ako itinuro habang
nakatingin sa kanyang mga kapwa councilors. "See? Women are so easy to be emotional. That's the
reason why we don't want a woman in the council."
Naningkit ang mga mata ko dahil sa sinabi niya. Para bang nagpanting ang tenga ko pero pinili ko
na lang manahimik. Hindi makakatulong kung papatulan ko pa ang matandang ito. Halata namang noon
pa niya pinag-iinitan ang kapatid ko.
"Sa loob ng dalawang araw at wala pa rin ang iyong kapatid, pasensya na, Lady Chleo, your family
name won't matter anymore. The council will elect a new leader. Someone who can do the job
better." untag nito.
Sarkastiko akong natawa. Napasandal ako sa aking swivel chair saka humalukipkip habang nakataas
ang isang kilay. "At sino namang kayang lagpasan ang kakayahan ng kapatid ko?"
Isang makahulugang
ngisi ang lumandas sa labi ng head councilor. "The former Beta's son, Drako Lafrell."
Biglang naglaho ang ngisi sa aking labi sa narinig. Pakiramdam ko'y namutla ang aking mukha nang
marinig ang pangalan niya.
No, he can't be... Hindi pwede.
Hindi ko na napigilan ang sarili ko. Napatayo ako't pabalang na naikalso ang mga palad sa mesa.
"His family's a traitor! They are the reason why my parents were killed! And now you're telling
me that Drako's your choice for the position? Are you kidding me?!" Nagngingitngit na ang mga
ngipin ko sa galit.
Tumayo ang head councilor saka tinignan ang ilan pa naming kasama sa silid habang may
makahulugang ngiti sa kanyang labi. "Gentlemen, I think we're done here." untag niya bago lumakad
patungo sa pinto.
Isa-isang nagsisunuran ang mga councilors sa kanya. Nanginginig sa galit ang mga kalamnan ko nang
mapaupo ako sa swivel chair kasabay ng paglabas ng pinakahuli sa kanila.
Nasapo ko ang aking noo saka mariing napapikit. This is frustrating. How could they possibly
consider Drako? Kung si Grant ay maaatim ko pa. Alam kong sa kamay niya ay nasa mabuti ang bayang
pinaghirapan ng aming pamilya lalo na ng kapatid kong gustong-gusto nilang alisin sa pwesto.
Napamulat ako nang bumukas ang pinto ng meeting hall. Pumasok sina Grant kasama si Jao at Lucean.
Lahat sila'y halatang mga wala pang mga tulog dahil sa kakahanap kay Layco.
"Chleo... May kailangan kang malaman." ani Grant. May bahagyang kunot sa kanyang noo.
Napatayo ako. Grant is a calm person. It's very unusual to see him this way.
"Ano 'yon?" Bahagya na ring kumunot ang noo ko
dahil sa pagtataka.
Sandaling nagkatinginan si Jao at Grant. Lumunok si Grant bago nagsalita.
"The Alpha attacked Devian...alone."
--
SAVANAH'S POV
Pabagsak akong napahiga sa kama. Nakakapagod ang byahe mula sa Astrid.
Inalis ko ang sapatos ko saka ako pilit na bumangon para makaligo. Matapos muling mapreskuhan ang
katawan ko'y kinuha ko na ang pares ng pantulog sa tukador saka tumalon pabalik ng kama matapos
mapatay ang ilaw.
Damang-dama ko na ang pagbigat ng talukap ng mga mata ko ngunit nagawa ko pa ring tumitig sa
kisame at isipin ang mga bagay na dapat ay pilit ko nang kinakalimutan.
Every now and then, his face suddenly pops into my mind. Kahit sa panaginip ko, nakikita ko pa
rin siya. It's been two weeks, pero parang kahapon lang nangyari ang lahat.
Muli ko na namang naramdaman ang kirot sa dibdib ko. Ipinilig ko ang aking ulo para alisin siya
sa isip ko. Wala akong karapatang maramdaman ang mga bagay na ito. In the first place, ako lang
naman ang nag-isip na may nararamdaman siya para sa akin. Ako lang din ang gumawa ng dahilan para
masaktan ako.
Umikot ako saka inabot ang switch ng lampshade. Hinila ko ang kumot saka tuluyang umayos para
humiga. Dala ng matinding pagod at kakulangan sa tulog, kaagad akong dinalaw ng antok.
Naalimpungatan ako nang maramdaman ang mabigat na brasong nakapulupot sa aking bewang. Tila
biglang nawala ang antok ko at nanlaki ang mga mata ko sa takot. Kaagad kong sinalat ang switch
ng lampshade saka nilingon ang
taong nakahiga sa tabi ko.
I froze for seconds when I finally saw who it is. Ang bed sheet ko ay may mantsa ng dugong galing
sa kanyang mga sugat. Ang t-shirt niya'y punit-punit dahil sa mga malalaking hiwang tila mula sa
pagtama ng matatalas na kuko.
Bigla siyang mahinang umungol saka muli akong hinapit pahiga. Pinilit kong magpumiglas. Naalala
ko na naman ang pagpapaalis niya sa akin sa kastilyo pero kahit na anong gawin kong pagkalas sa
braso niyang nakayakap sa bewang ko, hindi ko magawa. Lalo pa niya akong hinapit hanggang sa
tuluyan niya akong mayakap. Ang mukha ko'y nasa tapat ng kanyang dibdib.
"Please... Save everything first, Savanah. I'm too tired to listen." he said in a husky and tired
voice. Bahagyang humapdi ang gilid ng mga mata ko nang marinig ang kanyang boses.
Huminga ako ng malalim saka pilit pinigil ang mga luha sa pagpatak. "A-anong ginagawa mo rito?"
Nakagat ko ang ibabang labi ko. I tried to sound mad but it didn't work. Part of me longed to
hear him say my name. There is nothing special about my name but it sounds better when he's the
one saying it.
Para akong kinuryente nang dampian niya ng halik ang tuktok ng aking ulo bago siya nagpagkawala
ng isang malalim na hininga. Para bang nabunutan siya ng tinik sa paraan ng pagbuga niya nito.
My heart stopped beating when he pulled me even closer. Ipinatong pa niya ang kanyang hita sa
aking hita.
"Don't push me away, please. I'm sleepless for days and I just killed a whole pack by myself so I
can finally lay down here, with my arms on your waist and your head on my chest, no longer afraid
that
you'll wake up in the middle of the night and find me sneaking here just to see a glimpse of your
beauty. So please, I'm too tired. All I need is you right next to me..." halos paos na ang
kanyang boses. Damang-dama ko ang malalalim niyang paghinga.
Natulala ako sa narinig. It can't be. Am I inside a dream? This can't be real.
Kinurot ko ang aking pisngi. Kung panaginip man ito, kailangan ko nang magising bago pa man
bumalikvang lahat ng sakit na dapat ay matagal ko nang kinalimutan.
Tuluyang tumulo ang luha ko nang mapagtantong totoong nangyayari ang lahat. Layco's really
here...and he really said those words. Hindi ko alam ang dapat gawin. Wala akong ibang magawa
kun'di ang muling maiyak.
Mayamaya'y pilit niyang ibinangon ang kanyang ulo. Mula sa liwanag na nagmumula sa lampshade,
naaninag ko ang pagod at nag-aalala niyang mukha. Marahan iyang hinaplos ang basa kong pisngi.
"Why are you crying?" he said in a husky voice.
Tuluyang kumawala ang hikbi ko nang marinig ang tanong niya. Gusto kong matawa.
"Bakit ako umiiyak? Nakalimutan mo na ba? You pushed me away and out of the blue, bigla kang
susulpot sa kwarto ko at sasabihing kailangan mo ko?" My voice cracked. I bit my lower lip to
prevent myself from quiverring.
Isang malalim na buntong hininga ang pinakawalan niya. Muli niya akong hinapit para yakapin ng
mahigpit. Lalong dumiin ang pagkagat ko sa ibaba kong labi nang ibaon niya ang kanyang mukha sa
aking leeg.
"I'm sorry..." his voice cracked. Lumalim ang kanyang mga paghinga na tila pinipigilan ang
sariling emosyon. Mayamaya'y suminghot siya saka hinalikan ang aking balikat. "That was the worst
decision I ever made, Savanah. For the first time in my entire life, tinamaan ako ng takot...
When I saw you getting attacked by the enemies, I realized that as long as you're with me, your
life will never be safe. I was afraid that what happened to Jaimie might happen to you, too..."
Kumalas siya sa pagkakayakap sa akin saka ako tinitigan gamit ang namumula niyang mga mata. I can
feel his sincerity, his relief, his longing...
The exact feelings I have right now.
Marahan niyang hinawi ang ilang hibla ng aking buhok. A weak and tired smile made it's way to his
lips.
"My world is a dangerous place, Savanah... Only the toughest and the bravest can survive. You're
just a human. There's no way you can survive in my world. You're clumsy, innoccent, and a cry-
baby..."
My eyes narrowed at him when I heard the last words he said. He let out a soft chuckle before
pulling me until his forehead rested on mine. "But those things are what I liked most about
you..." he whispered. Lalo akong naiyak dahil sa narinig.
"Come with me... The Devians are already dead. Pwede ka nang bumalik ng Brenther." he said with a
weak smile written on his lips.
Ngumisi ako. "Paano kung ayaw ko?"
He let out a chuckle.
Marahan niyang hinawakan ang aking pisngi. His warm breath fanned my face. Unti-unting lumapit
ang kanyang mukha sa akin.
"I'm not good in begging people, but I'm a good kisser..." makahulugan niyang bulong saka lalo
pang inilapit ang kanyang mukha sa akin. His eyes focused on my half open mouth. "Maybe I should
kiss you until you say yes."
Bahagya akong napangiti. Mapang-asar kong inilayo ang mukha ko saka itinaas ang isang kilay.
"What if I don't want you to kiss me?"
Muli siyang mahinang humalakhak saka muling inilapit ang aking mukha sa kanya. I gulped when I
felt his warm breath fanned my face. My whole system's in chaos.
He leaned closer until the tip of his nose finally brushed against my cheek. "Then I'll make you
want it..." he murmured.
And before I can even mutter a single word, his lips were already pressed against mine.
=================
Chapter 17
Chapter • Seventeen
Nanatili akong nakaupo at nakasandal ang likod sa headboard ng kama. My eyes are focused on the
man lying right next to me. Napakahimbing ng tulog niya. Napakaitim ng ilalim ng kanyang mga mata
dala ng kakulangan sa tulog.
I gently brushed my fingers on his jett black hair. Napakalambot nito. I can't help but smile.
Layco's really here. Nang matulog kami ay halos nagdalawang-isip pa ako. Natatakot akong
panaginip lang ang lahat at sa oras na muli akong magising, wala na siya sa tabi ko. Wala na ang
mga brasong ikinukulong ako at mahigpit na niyayakap.
But sleeping while resting my head on his chest was too comfortable. Halos hindi ko na namalayang
tinangay na rin ako ng antok.
Wala na ang kanyang mga sugat. Tanging ang mga mantsa na lang ng dugo sa kanyang damit at sa
kumot ang natira. Mabuti na lang at hindi siya isang normal na tao. He can heal faster. Hindi
tulad kong hanggang ngayon ay iniinda pa rin ang sugat sa balikat ko.
Maingat kong iniangat ang braso niyang nakayakap sa aking mga hita para makatayo ako. Bahagyang
lumalim ang kanyang mga mata. Mukhang ilang araw siyang hindi nakakain ng maayos. Maybe I should
prepare something for him.
Nang tuluyan kong maalis ang braso niya at hindi siya nagising ay nakahinga ako ng maluwag.
Maingat akong humakbang sa kahoy na sahig saka dumiretso sa pinto. I took one more glance at his
sleeping face before finally shutting the door.
Kakaiba ang ganang naramdaman ko sa umagang ito. Parang may napakalaking tinik na nabunot mula sa
lalamunan ko.
Inilabas ko sa freezer ang karne ng
manok saka hinayaang matunaw ang yelo habang nagsasaing. Nang madefroze na ang manok ay hinugasan
ko na ito at tinimplahan ng rekado para kumapit ang lasa bago iluto.
Cooking is something I'll never get tired do to. But preparing meals for him makes me happier.
Hindi ko alam kung bakit. I never felt this way before. May mga bagay talagang siya lang ang
kayang makagawa at makapagparamdam.
Eksaktong patapos na ako sa niluluto nang ilang katok sa main door ang narinig ko. Ibinaba ko ang
sandok sa plato saka hinubad ang apron ko bago dumiretso sa pinto.
Nanlaki ang mga mata ko nang makita ang taong nakatayo sa labas ng bahay. Ibang-iba na ang
kanyang itsura. Ripped jeans, itim na razor back sando, at boots ang kanyang suot. May make up
ang kanyang mukha at pulang-pula ang kanyang labi. Malayo sa dating Sophie na simple lamang kung
manamit.
Kumunot ang noo ko nang isang hindi pamilyar na ngisi ang lumandas sa kanyang labi. There is
something in her eyes. Hindi ko makita ang bestfriend ko.
"Kamusta ka na? Pumunta ka raw sa bahay?" untag niya saka kusang pumasok at prenteng naupo sa
sofa. Ipinatong pa nito ang mga paa sa coffee table.
Nagtataka ko siyang pinagmasdan bago ko isinara ang pinto. Nakakapanibago ang kanyang kilos.
"Oo. A-anong nangyari? P-papaano--"
"Oh you mean 'yong aksidente? Wala 'yon. Nauntog lang ang ulo ko. Loko-loko kasing magmaneho si
Ethan." Mahina siyang humalakhak.
Lalong kumunot ang noo ko. "Wait, ano kamo? Sophie, ano ka ba? Hindi aksidente 'yon. Don't tell
me hindi mo naaalala kung anong nangyari noong gabing 'yon. Hindi mo ba natatandaan 'yong
lycans?"
Tumaas ang isang kilay niya. "Lycans? Anong pinagsasasabi mo?"
Natigilan ako sa narinig. Hindi niya matandaan? No. May mali. Hindi naman ganito si Sophie.
"Teka, sinabi mo ba kay Emily na iniwan ko na sila para sumama sa lalake?" kunot noo kong tanong.
"Oh!" ngumisi siya saka muling humalakhak habang umiiling ang ulo. "Siraulo talaga 'yang madrasta
mo. Akalain mong naniwala siya sa'kin eh nagbibiro lang naman ako no'n? Parang hindi ka naman
nila kilala. Napakainosente mo."
Naningkit ang mga mata ko sa narinig. Hindi ko maintindihan ang ugaling ipinapakita niya.
Something wrong is going on with her. Iyon ang hindi ko alam kung ano.
Lumunok ako saka pilit kinontrol ang sarili. Magsasalita na sana ako nang bigla siyang napaayos
ng upo. Ang mga mata niya'y umikot sa paligid at tila pinakikiramdaman ang bahay. Mayamaya'y
bigla siyang tumayo at humalukipkip.
Mula sa pangalawang palapag, narinig ko ang mga yapak sa hagdan ni Layco. Suot na niya ang t-
shirt ni papa na itinabi ko kagabi sa gilid ng kama. Singkit pa ang kanyang mga mstang halatang
kakagising lang.
"Savanah, why didn't you wake me up?" halos paos pa ang kanyang boses. Lumapit siya sa akin saka
dinampian ng halik ang tuktok ng aking ulo. Hindi ko napigilang mapangiti dahil sa ginawa niya.
Muli na namang bumilis ang tibok ng puso ko.
Nabaling ang tingin ni Layco kay Sophie na ngayon ay may makahulugang ngisi at matamang nakatitig
sa kanya. Bahagyang kumunot ang noo ko sa nakikita.
Muling tumingin sa akin si Layco. "May bisita
ka pala. Maiwan ko muna kayo." untag niya saka aalis na sana ng sala nang biglang magsalita si
Sophie.
"Hindi na kailangan, El, paalis na rin naman ako." untag ni Sophie habang hindi pa rin inaalis
ang titig kay Layco.
Nang balingan ako ni Sophie ay malawak siyang ngumiti. "I'll see you again, Savanah." she
murmured before making her way out.
Natigilan ako nang tuluyang lumapat ang pinto. She's really acting weird.
Bumuga ako ng malalim na buntong hininga saka muling binalingan si Layco. Kumunot lalo ang noo ko
nang makitang bahagyang nagdilim ang kanyang ekspresyon.
"May problema ba?" untag ko.
Kaagad siyang napatingin sa akin. Pilit siyang ngumiti saka umiling. Mayamaya'y hinawakan niya
ang magkabila kong braso saka ako hinapit para yakapin. Isang malalim na buntong hininga ang
pinakawalan niya.
Mahina kong tinapik ang kanyang likod. "Tara na. Luto na 'yong pagkain." untag ko saka kumalas sa
yakap. Ngumiti lamang siya saka tumango.
Naupo siya sa isang silya saka mataman akong pinanood habang hinahanda ang hapagkainan. Hindi ko
maiwasang maconcious dahil sa kanyang titig. Nang mailapag ko na ang kanin at ulam ay naupo na
ako sa silyang katapat niya. Kumunot ang noo ko nang makitang biglang tumaas ang kanyang kilay.
"Bakit?" nagtataka kong tanong.

His jaw clenched. "You were supposed to be sitting right next to me."
I rolled my eyes. Napabuntong hininga ako saka muling tumayo at lumipat sa upuang
katabi niya. "There. Okay na ho ba?" sarkastiko kong sabi.
Hindi siya kumibo. Ihinarap niya ang upuan niya sa akin. Halos mapatili ako nang bigla niyang
hatakin ang upuan hanggang sa tuluyan itong napunta sa pagitan ng kanyang mga hita. Marahan
niyang hinawi ang aking buhok saka dinampian ng halik ang aking balikay. Isang makahulugang ngisi
ang lumandas sa kanyang labi. "Better." he chuckled.
Napairap na lamang ako. How am I supposed to eat kung nakaharap siya sa akin? Minsan may
pagkabaliw rin 'tong taong 'to.
Mabilis niya lang na nakakain ang pagkain niya samantalang ako hirap na hirap lunukin ang bawat
subo ko dahil sa sobrang lapit niya. Kakaunti lang ang nagawa kong kainin dahil sa pagkailang.
Ibinaba ko ang tasa ng kape sa mesa. Natigilan ako nang hawakan niya ang aking baba saka niya
ihinarap ang mukha ko sa kanya. Marahang pinunasan ng kanyang hinlalaki ang kaunting basa sa
gilid ng labi ko. Natulala ako sa kanyang mga mata dahil sa ginawa niya. Ibang-iba ang Layco na
kaharap ko ngayon. Malayo sa masungit na Alpha ng kanyang bayan.
Nang mapansing nakatitig ako sa kanya ay isang matamis na ngiti ang lumandas sa kanyang labi.
Marahan niyang hinaplos ng kanyang hinlalaki ang aking pisngi. "We need to go back to Brenther as
soon as possible."
"Bakit naman? Don't you want to stay here with me?" biro ko.
He let out a soft chuckle. Hinawakan niya ang aking kamay na nakapatong sa aking mga hita. "I'd
love to, pero hindi pa ngayon. Brenther
needs me and there is no way I'm going home without you. Your scent in your room is not enough
for me..."
Nakagat ko ang ibaba kong labi para pigilin ang sarili. Ramdam ko ang pag-init ng pisngi ko dahil
sa narinig.
Huminga ako ng malalim saka ito pinakawalan. Pilit akong ngumiti. "Okay, pero sa isang
kondisyon..."
Bahagyang tumaas ang isa niyang kilay at ang labi niya'y bahagyang kumurba. Hinawi niya ang ilang
hibla ng buhok ko saka iyon inipit sa likod ng aking tenga. "And what would that be, hmm?"
Ngumiti ako. "Sa maid's quarters na ako matutulog." untag ko saka ngumiti pang lalo.
Biglang naglaho ang kurba sa kanyang labi at ang ekspresyon niya'y nagdilim. "Hell, no. You'll
sleep in my room."
Nanlaki ang mata ko. Bigla ko na namang naisip 'yong nangyari sa kanila no'ng babaeng inuwi niya
sa bahay niya.
Nag-iwas ako ng tingin. Bigla akong nakaramdam ng inis nang maisip 'yon."Ayokong humiga kung saan
mo ginapang ang mga babae mo."
Hindi siya kaagad nakakibo. Mayamaya'y unti-unting pumulupot ang kanyang braso sa aking bewang
saka ako hinapit palapit sa kanya. Mahina siyang humalakhak saka hinalikan ang dulo ng aking
ilong. "Then we'll sleep in your room. There's no way I'm letting you sleep st the quarters. The
beds there are too small. We won't fit there."
Natawa ako. "At sino bang nagsabing doon ka rin matulog?"
Tumaas ang kanyang kilay. "Sino bang nagsabi sayong hahayaan ko ang sarili kong matulog ng hindi
ka katabi?"
Nalaglag ang panga ko sa narinig. Lalong lumawak ang kanyang ngisi. His eyes landed on my half
open mouth. Unti-unting bumaba ang kanyang mukha hanggang sa tuluyan niyang mahalikan ang aking
labi.
It wasn't the first time... But it feels like it is. His lips are so soft and every movement of
it drives my sanity away. Ang alam ko lang ay kakaiba ang pakiramdam ko sa tuwing hinahalikan
niya ako.
My arms hooked on the back of his neck when his kisses got deeper. He's claiming my lips with so
much desire and affection.
When our lips finally parted, his warm breath filtered in my half open mouth. Marahan niyang
hinaplos ang aking pisngi.
"I can be the most dangerous person on Earth, Savanah if that's what it'll take to keep you in my
arms... I've killed hundreds before you came. I wouldn't mind killing a thousand more to keep you
safe."
=================
Chapter 18
Chapter • Eighteen
Halos patapos ko nang ikarga ang mga gamit ko sa maleta nang mapansin ang pananahimik ni Layco.
Nakaupo siya sa kama habang ang dalawang siko ay nakakalso sa kanyang mga hita at ang baba ay
nakapatong sa magkasalikop niyang palad. Naroon na naman ang pamilyar na kunot sa kanyang noo.
Something's bothering him. Is it his pack? The council? I hope I can be of any help.
Ibinaba ko ang ilang nakatuping pantalon na hawak saka ito inilapag sa upuan. Humakbang ako
palapit sa kanya. Halos hindi na niya namalayan ang paglapit ko dahil sa lalim ng iniisip niya.
Bahagyang umalog ang kama nang naupo ako sa tabi niya. I cleared my throat. "What's bothering
you? Kanina pa kita napapansin." untag ko.
He tilted his head to face my gaze. Isang pagod na ngiti ang lumandas sa kanyang labi bago siya
umiling. "Nothing. Don't worry about it." tugon niya saka pinunasan ang pawis sa aking ilong.
Hindi na ako kumibo. The shade of his eyes are darker than its natural color. May problema siya.
Ayaw lamang niyang ipaalam sa akin.
Hinawakan niya ang dalawa kong kamay saka iyon inilapit sa kanyang labi para dampian ng halik.
His eyes slowly shut when his lips pressed against the back of my hands.
Nang imulat niya ang mga mata niya'y muli niya akong tinitigan. Para bang napakarami niyang
gustong sabihin pero hindi niya magawa.
"Grant's gonna be here any minute now. Tinawagan ko siya para sunduin tayo." he mumbled.
Mayamaya'y biglang tumunog ang kanyang phone senyales na may nagtext. Dinukot niya ito sa bulsa
ng pants
niya.
Bahagyang kumunot ang noo ko nang makita ang wallpaper ng phone niya. Matapos niyang mabasa ang
text ni Grant ay muli niyang ibinulsa ang phone saka siya bumaling sa'kin. Nagtataka niyang
itinaas ang isang kilay niya nang makita ang kunot sa noo ko. "Why?" he murmured.
Ngumuso ako saka naningkit ang mga mata. "Your wallpaper is a sleeping woman." Bakas ang inis sa
aking tono. Nag-iwas ako ng tingin saka tumayo at lumakad papunta sa nakabukas na pintuan. Para
akong nakaramdam ng matinding inis. I folded my arms and tried to calm myself down.
Mayamaya'y nagpakawala siya ng isang malalim na buntong hininga. Tumunog ang sahig nang tumayo
siya at kaagad nilamon ng malalaki niyang hakbang ang distansyang mayroon kami. His arms
encircled my waist from behind. His chin rested on my shoulder. Nararamdaman ko ang titig niya at
ang makahulugang ngising nakaguhit sa kanyang labi.
"Yeah...A very gorgeous sleeping beauty." he whispered before letting out a soft chuckle right in
front of my ear. Lalo pa niyang inilapit ang kanyang mukha. "Do you wanna see my phone again?"
Nagsitindigan ang mga balahibo ko sa batok nang maramdaman ang kanyang hininga sa gilid ng aking
tenga.
Lumunok ako at lalo pang kumunot ang noo. "No thanks. Maybe you should just go home alone." inis
kong sabi.
Muli siyang mahinang humalakhak. The tip of his nose started brushing against my neck. Kumalas
ang isa niyang braso. Mayamaya'y iniangat niya ang phone niya sa harap ko saka ipinakita sa akin
ang wallpaper niya. Isang babaeng nakadapa habang natutulog.
"Look closely, baby..." he
whispered before placing a kiss on my neck. "Tell me who this sleeping beauty is..."
My eyes focused on her face. Hindi ito masyadong kita dahil tanging liwanag lamang na tila
nagmumula sa buwan ang nagsilbing ilaw. Nanlaki ang mga mata ko nang marealize kung sino iyon.
Kunot-noo ko siyang tinignan. Isang makahulugang ngisi ang nakaguhit sa kanyang labi habang
nakataas ang isang kilay.
"Are you sneaking in my room at the castle?!" untag ko.
Unti-unting lumawak ang kanyang ngisi hanggang sa tuluyang lumabas ang mapuputi niyang ngipin.
"Hell yeah..." he leaned closer until thr tip of his nose touched mine. "Every night...That photo
was taken on your first night at my place." he chuckled.
Nanlaki ang mata ko sa narinig. Umikot ako at hinampas ang kanyang dibdib. "That's invasion of
privacy!"
Humalakhak siya saka muling ipinulupot ang mga braso sa aking bewang. Napasinghap ako nang itulak
niya ang likod ko palapit sa kanya hanggang sa tuluyang magdikit ang aming mga katawan. "Not if
you are mine..." his face went closer until his lips finally found mine. He gave me a soft but
full of desire kiss. "and baby you are."
Nakagat ko ang ibabang labi ko. Nag-iinit na naman ang pisngi ko dahil sa mga sinabi niya.
Sabay kaming napatingin sa may bintana nang isang malakas na busina ang narinig namin mula sa
ibaba. Sa kanyang itim na 4x4 ay nakangising nakatanaw sa amin si Grant.
"That's PDA! The whole town's watching you." humalakhak siya.
Napailing na lamang ako habang natatawa. Kinalas ko ang pagkakahawak ni Layco sa aking bewang
saka ako lumakad patungo sa maleta
ko para ikarga ang natitirang damit. Nang maizipper ko na ang maleta ay humakbang palapit sa akin
si Layco at kinuha ito para buhatin. Kinuha niya ang isa kong kamay saka siya naglakad palabas ng
silid.
Pagdating namin sa sala ay napahinto ako nang bigla siyang tumigil sa paglalakad. Marahas siyang
bumuntong hininga saka humarap sa akin. His expression darken. Para bang puno ito ng pag-aalala.
Mahina niyang piniga ang kamay ko. "Listen, the council is expecting me to present someone as my
luna. I-I can't tell them you're my mate, not yet..."
Kumunot ang noo ko. "Bakit?"
He released another sigh. "There's a traitor in the council. I know, whoever killed Jaimie, isa
lang siya sa council or may koneksyon siya sa isa sa kanila. It's not safe to just expose you to
them. I've got a plan. Remember the girl I took home before? Gia, the tall blonde girl? She's
Pearce's sister. She's from Galum. Pumayag siyang tulungan ako. She'll be the one I'll present as
my luna."
Natulala lamang ako sa narinig. Nanatili ang titig ko sa kanya at hindi magawang sumagot.
Nakakaramdam ako ng magkakahalong emosyon.
Ibinaba niya ang maleta saka hinawakan ang magkabila kong braso. Tinitigan niya ang aking mga
mata na tila nagmamakaawang pagkatiwalaan ko siya.
"I'm doing this for you, Savanah. I don't want to be away from you but I don't want to put your
life in danger neither. This is the only way to keep their attention off you so you'll be safe
but I swear,"
hinapit niya ako pero nag-iwas ako ng tingin. Marahan niyang hinuli ang aking baba saka pilit
itong ihinarap para matignan ko siya. "I swear, sayo lang ako... I just want you to trust me.
Please, Savanah."
Hindi kaagad ako nakasagot. Hindi ko alam kung anong dapat kong gawin. He's doing this for my own
good but I can't help it. Nakakaramdam ako ng selos.
Marahan niyang hinaplos ang aking pisngi. "Please... I promise, when all of these is over,
ipagsisigawan ko sa kanilang lahat na ikaw ang mate ko." his voice was pleading.
Wala na akong nagawa. Bumuntong hininga ako saka tumango habang may pilit na ngiti sa labi.
Hinawakan ko ang kamay niyang nakahawak sa aking pisngi. "I trust you, Lay."
Unti-unting lumiwanag ang kanyang mukha. Lumandas ang isang matamis na ngiti sa kanyang labi.
Hinapit niya ang aking ulo saka hinalikan ang aking noo. "Thank you..." he murmured.
--
Habang nasa byahe ay nakahilig ang ulo ko sa balikat niya. Ipinikit ko ang mga mata ko at
hinayaan ang pagtama ng malamig na hangin sa aking mukha. Sa likod kami nakaupong dalawa habang
si Grant ay solo lamang sa harap.
"The council was already informed that you're coming home today. Paniguradong pagdating natin,
nasa meeting hall na sila. Naroon na rin si Gia sa kastilyo at hinihintay ka para sa plano." Ani
Grant.
Marahang hinaplos ni Layco ang aking buhok saka hinalikan ang tuktok ng aking ulo. "Good. Make
sure after the meeting, may mga deltas na magmamatyag sa bawat member ng council."
"What about Gia?
Kailangan ko pa bang mag-assign ng magbabantay sa kanya?" untag ni Grant.
"Ako nang bahala sa kanya. Gia's a strong lycan. Hindi rin hahayaan ni Pearce na may mangyaring
masama sa kapatid niya." tugon ni Layco.
Napalunok ako sa narinig. Nasulyapan ko si Gia noong nasa kwarto siya ni Lay. Porselana ang
kanyang kutis at animo'y isang modelo dahil sa taglay na ganda. Kung tutuusin, walang-wala akong
sinabi sa kanya. After all, she's a lycan at isa lang akong hamak na tao.
Nakagat ko ang ibaba kong labi dahil sa naisip. Huminga ako ng malalim saka pinilit na lamang na
matulog. Ayaw ko nang mag-isip ng negatibo. May tiwala ako kay Layco.
Nagising ako sa isang mahinang pagyugyog sa aking balikat. Iminulat ko ang mga mata ko saka
pinasadahan ng tingin ang paligid. Nasa bungad na kami ng Brenther.
"I have to move at the front seat. No one should see us together." ani Layco habang nakatitig sa
akin.
Pilit akong ngumiti saka tumango. "Sige."
Hinapit niya ako para yakapin. Sandali niyang ibinaon ang kanyang mukha sa aking balikat. "Go
straight to your room once marating na natin ang kastilyo. Promise, I'll be with you soon."
bulong niya saka kumalas sa yakap.
Tumango na lamang ako bilang sagot. Tuluyan siyang bumaba para lumipat sa shotgun seat. Muli nang
umandar ang sasakyan. Panay ang sulyap sa akin ni Layco pero pinagsabihan siya ni Grant na baka
may makakita sa ginagawa niya.
Nang marating namin ang kastilyo ay walang mapaglagyan ang saya ko. Akala ko ay hindi ko na ito
muling makikita.
Si Grant ang siyang nagbukas ng pinto para sa akin. Siya na rin ang nagbitbit ng maleta ko habang
si Layco ay nauna nang naglakad papasok. Kaagad kaming sumunod ni Grant.
Naabutan namin sa sala si Lady Chleo kasama si Gia. Kaagad tumayo si Gia saka nakangiting
humakbang palapit kay Layco. Humalik ito sa pisngi ni Layco saka ipinulupot ang kamay sa braso
nito.
Kaagad akong nag-iwas ng tingin at kinagat ang ibaba kong labi. Naramdaman ko na lamang ang
paghawak ng malalambot na palad sa aking kamay. Nag-angat ako ng tingin sa nakangiting si Miss
Chleo. "Welcome back, Savanah. We missed you."
Napangiti ako sa narinig. Yumakap siya sa akin ng mahigpit saka bumulong. "Don't get jealous
okay?" bulong niya saka kumalas sa yakap at muling ngumiti.
Pilit akong ngumiti saka tumango-tango.
Humarap si Miss Chleo kina Layco. "The council is waiting for you. You should go and see them
now." untag niya.
Sandali akong tinapunan ng makahulugang tingin ni Layco pero nag-iwas kaagad ako ng tingin nang
mapatingin din sa akin si Gia.
"Aakyat na po muna ako para makapagpalit at makatulong na ulit." untag ko saka kinuha ang maleta
ko.
"Okay, Savanah..." Layco mumbled.
Nang lumakad ako papunta sa hagdan ay lumakad na rin sila. Lumiko silang apat sa may pasilyo
patungo sa meeting hall ng council. Napahinto ako at pinagmasdan sila. Gia's arms is on Layco's.
They look really good together.
Napabuga ako ng malalim na buntong hininga.
I wish coming back here isn't a bad idea.
=================
Chapter 19
Chapter • Nineteen
Pinanood ko ang paglubog ng araw mula sa balkonahe. Funny how something that's about to end be
this beautiful. I guess mom was right. Not all endings are meant to hurt us.
Dama ang tensyon sa kastilyo sa nakalipas na linggo pero magmula nang maipakilala si Gia sa
council ay kahit paano nabawasan ang panggigiit ng mga ito kay Layco. Pero matapos ang full moon,
halos araw-araw na ang naging meeting kaya halos araw-araw ding narito si Gia. I know something's
going on. I just don't have the right to meddle. I'm not one of them.
Nakaramdam ako ng lungkot dahil sa naisip. Nang yayain akong umuwi ni Layco sa Brenther, nagtalo
ang isip at puso ko. Brenther isn't a safe place. This city is full of dangerous people, and
surrounded with hundreds of enemies waiting for a perfect timing to attack.
Dalawang beses nang nalagay ang buhay ko sa alanganin magmula nang mainvolve ako sa kanila.
Marami na rin akong luhang naiiyak sa lugar na ito. Unang tapak ko pa lang dito ay nagawa na
akong paiyakin ni Layco at sa lugar na ito, unang nawasak ang puso ko.
Layco has given me a million reasons to walk away from this place, from their kind, from him...
But I just need one good reason to trust him and stay by his side despite of all the bad memories
we have shared in the past.
Napahawak ako sa tapat ng aking puso habang may mapaklang ngiti sa aking labi. What I feel about
him is something precious. Ni minsan ay hindi ko inakalang ang mga nakasulat sa libro ay totoo.
Ang kuryenteng
mararamdaman mo sa tuwing hinahawakan ka niya, ang pagkaubos ng hininga mo sa twing nakikita mong
palapit na siya, ang hindi maipaliwanag na pakiramdam kapag hinahalikan ka niya at sinasabi niya
sayong ikaw ang gusto niya. Totoo ang lahat ng nabasa ko...
Pero kung gaano katotoo ang magagandang bagay, ganoon din katotoo ang mga bagay na kung pwede
lang ay hindi ko na lang maramdaman.
Ang kirot sa dibdib sa tuwing nakikita mo siyang may kasamang iba, ang matinding pangungulila
kapag hindi mo siya nakakasama, ang labis na lungkot kapag hindi mo nararamdamang parte ka nga
talaga ng buhay niya.
I may be part of Layco's life, but not his world. May mga bagay na alam kong hindi ko maaaring
panghimasukan dahil hindi ako kabilang sa kanilang uri.
Nabaling ang tingin ko sa ibaba nang makita ang paglabas ng mga tao. Matatamis ang kanilang mga
ngiti habang kumakaway para magpaalam sa dalawang taong nakatayo sa harap ng kastilyo.
Naramdaman ko ang kirot sa dibdib ko nang makita sila. Naakbay siya kay Gia habang si Gia ay
nakapulupot ang braso sa kanyang bewang. Napakatamis ng kanilang mga ngiti sa mga taong
nagpapaalam.
Biglang nabaling ang tingin niya sa direksyon ko. He gave me an apologetic look. I let out a deep
sigh. Pilit akong ngumiti sa kanya saka tumango.
I agreed to this. I agreed because I know he's only doing this for me. He just want me to be safe
by hiding me to everyone. I agreed to this because I trust him. I agreed to this because I love
him...
I love him that's why I'm feeling the sharp
blades slowly cutting my heart into pieces just by seeing him with Gia. At kahit na pigilan ko
ang sarili ko, kapag pala mahal mo ang isang tao, kahit gaano pa kalaki ang tiwala mo sa kanya,
makita mo lang siyang may kasamang iba, masasaktan ka kahit na alam mo naman sa sarili mo kung
ano ang taong 'yon sa buhay niya.
For one week, pilit kong tiniis na panoorin si Gia na humalik sa pisngi ni Layco, lumingkis sa
kanyang mga braso, at yumakap sa kanya. Kinaya ko, pero hindi ko maitatangging nasasaktan ako sa
tuwing nakikita ko ang mga bagay na 'yon.
Iniwas ko ang tingin ko nang makitang yumapos sa kanya si Gia bago ito sumakay sa sarili niyang
kotse. Nakagat ko ang ibabang labi ko at humigpit ang pagkakahawak ko sa railings ng balkonahe. I
shouldn't feel this way. This plan is all for me, for my safety. Gia's a cover up so the enemies
won't hunt me down.
Pinanood ko ang pag-alis ng sasakyan ni Gia hanggang sa tuluyan itong nakalagpas sa driveway.
Nang lingunin ko ang pwesto ni Layco kanina ay wala na siya roon. Mayamaya'y naramdaman ko na
lang ang pagpulupot ng mga braso sa aking bewang mula sa likod.
Nagpakawala siya ng isang malalim na buntong hininga saka isinandal ang noo sa likod ng aking
ulo. "I'm hurting you..." his voice was husky.
Napalunok ako sa narinig. Pilit akong ngumiti kahit na nararamdaman ko ang matinding kirot sa
dibdib ko. Mahina akong tumawa. "Ano bang sinasabi mo?" pagkakaila ko.
Lalong humigpit ang kanyang pagkakayakap. Ibinaon niya ang kanyang mukha sa aking balikat.
Napakalalim ng kanyang mga paghinga. Damang-dama ko ito sa bawat pagbuga niya ng hangin sa aking
balat.
My heart pounded violently when he kissed a spot between my neck and my shoulder. "Do I have to
mark you now so you won't feel bad anymore? So you won't doubt my intensions for letting Gia do
those stuffs to me?" bakas ang matinding lungkot at pag-aalala sa kanyang boses. Nag-angat siya
ng ulo at mataman akong tinitigan.
Hindi ako nakasagot. Malungkot kong tinitigan ang kanyang kulay abong mga mata. A weak smile made
it's way to my lips as I gently touched his face. "You don't have to do anything, Lay. I trust
you. Hindi ko lang maiwasang masaktan dahil may nararamdaman ako para sayo."
Pinihit niya ang aking bewang para maiharap ako. His arms curled on my waist before he leaned
closer to claim my lips. Suddenly, all my worries was gone. Ang kaya ko na lang isipin ay siya,
ako, at ang nararamdaman ko para sa kanya.
His forehead rested on mine when our lips parted. His eyes remain shut while mine stared at his
chest. Hinawakan niya ang likod ng aking leeg saka hinalikan ang gilid ng aking ulo bago ako
hinapit para yakapin ng napakahigpit. I let myself feel his warm hug. The hug that reminds me of
the connection we are sharing.
"No matter what we go through, promise me you will never let go. Because I'll fight for what we
have and what we feel, 'til my last breath...so don't let go. You are my anchor, Savanah. I'll be
lost without you." he whispered.
Nakagat ko ang ibaba kong labi dahil sa narinig. Naramdaman ko ang paghapdi ng gilid ng aking mga
mata. Humigpit ang pagkakayakap ko sa kanya. "I maybe human but I'm strong enough to endure
everything
for us, Lay. Kakayanin ko, pangako."
Kumalas siya sa pagkakayakap sa akin. Muli niyang hinalikan ang aking mga labi. It was pure and
gentle.
Marahan niyang hinaplos ang aking pisngi nang maghiwalay ang aming mga labi. Matamis ang kanyang
ngiti habang nakatitig sa amin.
"Would you like to do camp dancing?" bigla niyang sabi.
Kumunot ang noo ko. "Camp dancing?"
Tumango siya saka lalong lumawak ang ngisi. Kinuha niya ang dalawa kong kamay saka ako hinila
papasok ng kwarto hanggang sa marating namin ang gilid ng kama. Inilagay niya ang mga kamay ko sa
kanyang bewang. Napatili ako nang bigla niyang ibinagsak ang katawan niya sa kama habang
nakayakap sa akin.
Sinalat niya ang kanyang phone sa kanyang bulsa. Sandali niya itong kinalikot. Mayamaya'y biglang
tumugtog ang kantang My Everything. Tumaas ang isang kilay ko at bahagyang natawa nang ilapag
niya ang phone sa side table. Tumayo siya sa kama. He cleared his throat before offering his hand
to me. "Shall we?"
Natawa na lamang akong tinanggap ang kanyang kamay. Nang makatayo ako'y bigla niyang itinakip sa
amin ang puting kumot. He hooked my arms on his neck then he placed his hands on my waist.
Matamis siyang ngumiti bago hinalikan ang dulo ng aking ilong.
"Camp dance..." He chuckled. Pati ako ay natawa. We're literally dancing under the sheets.
We stared at each other while dancing with the song. Ang isang linggo kong sama ng loob ay bigla
na lamang naglaho dahil sa ginawa niya.
Parang kailan lang nang matitigan ko siya sa may balkonahe noong gabing iyon, iniisip kung ano
ang side ng isang Layco Magnison na hindi niya ipinapakita sa iba.
Now I'm seeing it...and I love it as much as I love his dark side...
Mayamaya'y bigla na lamang siyang napahinto. Naglaho ang kanyang ngiti at kumunot ang kanyang
noo.
Inalis niya ang kumot at pinakiramdaman ang paligid. Biglang nagbago ang kulay ng kanyang mga
mata at ang ngipin niya'y nagngitngit.
"Lay? What's wrong?" nagtataka kong tanong pero hindi niya ako sinagot.
Binitiwan niya ang aking bewang. Nabaling ang tingin niya sa balkonahe. Nanlaki ang mga mata ko
nang makitang may lalaking galing doon na bigla na lamang tumalon pababa.
Biglang tumalon pababa ng kama si Layco at tumakbo patungo sa balkonahe.
Bago siya tumalon pababa, isang hindi pamilyar na pangalan ang lumabas sa kanyang bibig.
"Drako..."
=================
Chapter 20
Chapter • Twenty
Napatakbo ako patungo sa balkonahe nang makitang tumalon si Layco. Kaagad kong inilibot ang aking
paningin sa paligid pero wala siya. Dumidilim na ang kalangitan at mahirap nang makita ang
madilim na bahagi ng driveway.
Halos sampung minuto rin akong naghintay kay Layco na bumalik. Nang makita ko siyang lumabas mula
sa kakahuyan at lumalakad papasok ng kastilyo ay tumakbo ako pababa. Habang nasa hagdan ako ng
pangalawang palapag ay umalingaw ang baritonong boses ni Layco mula sa sala.
"WHO THE FUCK LET THAT BASTARD GET INSIDE MY PROPERTY?!"
Napahinto ako sa paghakbang. Ngayon ko na lamang ulit nakitang ganito kagalit si Layco.
"We know Drako pretty well more than anyone, Alpha. He was your friend. Alam mong kaya niyang
pasukin kahit ang pinakagwardyadong lugar." ani Grant.
"Damn that traitor! He might saw me with Savanah. He could use that against me." seryosong sabi
ni Layco. Kahit na hindi ko siya nakikita, alam kong napakadilim ng kanyang ekspresyon ngayon.
Lumabas mula sa isang silid sa first floor si Miss Chleo at patungo na sana sa sala. "What's
going on here?" kunot-noo niyang tanong.
Napasinghap ako nang bigla na lamang lumapit sa kanya si Layco at hinawakan ng napakahigpit ang
kanyang leeg. Nanlilisik ang mga mata nito sa kapatid.
"Did you let Drako get here, dear sister?" may bahid ng matinding galit ang tono ni Layco.
Sinubukang alisin ni Miss Chleo ang kamay ng kapatid. "What the fuck are you sayi--"
"ANSWER THE QUESTION!" Layco's growl echoed in the whole place.
Tuluyang nagdilim ang ekspresyon ni
Miss Chleo. Nagbago ang kulay ng kanyang mga mata. Malakas niyang itinulak si Layco palayo.
"How dare you accuse me?! I stood by your side, even if it means I'd live the rest of my life
alone and this is what I get in return?!" Tuluyang tumulo ang kanyang luha habang masama ang
titig na ipinupukol kay Layco.
Pinalis niya ang luha sa kanyang pisngi saka tumalikod. Napalingon siya sa aking direksyon saka
mapaklang napangiti.
"You're lucky you'll grow old with the person you love why I can't even fight for mine because I
love you more, brother. Don't make me switch side." ani Miss Chleo bago lumakad paakyat sa
kanyang silid.
Walang nagawang umimik. Maging si Layco ay nanatili ang titig sa sahig habang nakakuyom ang mga
kamao.
--
Isa ang araw na 'yon sa hindi ko magawang alisin sa isip ko. Sinubukan kong tanungin si Layco
tungkol sa lalake pero mas pinili niyang huwag na lang ipaalam sa akin. Hindi ko rin alam ang
kanyang itsura dahil tanging ang likod niya lang naman ang nakita ko noon sa balkonahe at nag-
aagaw na ang liwanag at dilim nang mga oras na 'yon.
Sabado ng umaga nang dumating si Gia sa kastilyo. Kakalabas ko lamang ng kwarto at pupunta sana
Sabado ng umaga nang dumating si Gia sa kastilyo. Kakalabas ko lamang ng kwarto at pupunta sana
ng kusina nang makita ko siyang nasa tapat ng kwarto ni Layco at papasok na sana nang makita niya
ako.
"Oh! Hi! Is Layco still asleep?" Nakangiti niyang tanong.
Hindi ako nakakibo sa tanong niya. Tulog pa si Layco...sa kwarto ko.
Napalunok ako saka pilit na ngumiti. "H-hindi ko po alam,
eh. Kung gusto niyo hintayin niyo na lang siya sa baba kakatukin ko na lang po at sasabihin kong
nandito kayo."
Umiling siya saka hinawakan ang kamay ko. "It's better if he's asleep. I want to surprise him.
Tatabi na lang ako sa kanya." nakangiti niyang sabi saka muling humarap sa pinto para hawakan ang
door knob.
Nanlaki ang mga mata ko sa narinig. Natataranta kong nahawakan ang kanyang braso. Kunot-noo niya
akong tinignan.
"Ma'am ang bilin po kasi ni Sir Layco ay huwag siyang iistorbohin pag natutulog." halos
nanginginig na ang labi ko dahil sa matinding kaba.
Mahina siyang humalakhak. "Don't worry, ako naman ang mang-iistorbo. I'm sure he wouldn't get
mad. He can't get mad at me."
Tuluyang gumapang ang matinding kaba sa dibdib ko nang tuluyan niyang hinawakan ang door knob.
Nanlaki ang mga mata ko nang bumukas ang pinto at sumilip si ang inaantok pang si Layco. Kumunot
ang noo ko at sandaling napatingin sa pinto ng kwartong kanina lang ay tinutulugan niya.
"What are you doing here, Gia?" kunot noong tanong ni Layco.
Ngumiti si Gia ng napakatamis bago humakbang palapit kay Layco.
Para akong binuhusan ng malamig na tubig nang tumingkayad siya saka ginawaran ng halik ang labi
ni Layco. Maging siya ay nagulat sa ginawa ni Gia. Bigla siyang napatingin sa akin.
Napalunok ako nang maramdaman ang punyal na tumarak sa dibdib ko dahil sa nasaksihan. Akala ko ay
sanay na ako...hindi pa pala.
Naramdaman ko ang paghapdi ng gilid ng aking mga mata. Bumagsak
ang tingin ko sa marmol na sahig. Tumalikod na ako bago pa man tuluyang pumatak ang mga luha ko.
"Savanah, wait..." untag ni Layco pero nagpatuloy ako sa paghakbang. Kumuyom ang mga kamao ko
kasabay ng tuluyang pagpatak ng aking mga luha.
"Oh, Miss? Could you please make us lunch? Pakilagay sa food basket. Layco and I will go for a
picnic today."
Napahinto ako sa paglalakad. Lalong kumuyom ang aking mga kamao. Nagpakawala ako ng malalim na
buntong hininga saka tumango bago muling humakbang palayo. Halos takbuhin ko ang paalis sa
pasilyong iyon.
Pagdating ko sa kusina ay tuluyan kong nailabas ang emosyon ko. Natutop ko ang aking bibig habang
kumukuha ng suporta mula sa gilid ng sink.
Akala ko kaya kong panoorin si Gia na gawin ang mga bagay na dapat ako lang ang gumagawa pero iba
pala kapag harap-harapan na. Para akong sinampal ng isang libong beses st ipinamukha kung ano ang
pinasok ko.
Ilang yapak ang umalingawngaw na patungo sa kusina. Tumalikod ako at humarap sa sink bago pa man
tuluyang nakapasok si Grant sa loob.
Dumiretso siya sa ref at mukhang kumuha ng tubig. Nang ilapag niya ang pitsel at baso sa mesa ay
muling bumalot ang katahimikan.
Isang malalim na buntong hininga ang pinakawalan niya. "I'm a lycan, Savanah. Hiding your face
has no use. I can still here you."
Nakagat ko ang ibaba kong labi dahil sa narinig saka pilit kinontrol ang sarili. Humakbang siya
palapit sa akin. Pinalis ko ang luha sa pisngi ko nang iabot niya sa akin ang isang baso ng
tubig. Sandaling nagpabalik-balik ang tingin ko sa kanyang seryosong mukha at sa basong
hawak.
Lumunok ako bago tinanggap ang inumin. "S-salamat." I mumbled.
Pinagmasdan lamang niya akong uminom. Nang mailapag ko na ang baso sa lababo ay muli siyang
lumakad pabalik sa mesa saka roon sumandal.
"Would you like to go out and unwind? Masstress ka lang kung mananatili ka sa iisang lugar kasama
nila. You've never been to the downtown, right?" untag niya.
Nabaling ang tingin ko sa kanya. Pilit akong ngumiti saka tumango. Mas maganda nga sigurong
lumabas na muna. Masasaktan lang akong panoorin silang magkasama.
Sakay ng kanyang kotse, tinungo namin ni Grant ang downtown. Brenther may be a modern city pero
ang market area ay ginawa pa ring simple. Nakakaaliw ang mga panindang nakadisplay sa harap ng
bawat stalls.
Napangiti ako nang makita ang malalaking sugpo. Pumipili ako ng ipapakilo habang si Grant ay
nakamasid lamang sa aking tabi.
Mayamaya'y biglang tumunog ang kanyang phone. Sandali siyang nanahimik at bigla na lamang kumunot
ang noo. Nang patayin niya ang tawag ay malungkot siyang bumaling sa akin.
"Sorry, there's something at the west border that needs my attention. Marunong ka bang
magmaneho?" untag niya.
Mahina akong tumango. Mayamaya'y dinukot niya ang susi ng kanyang kotse saka ito iniabot sa akin.
"Here. Use my car. Kung gusto mo pwede ka namang maglibot dito. I'll see you later."
Pilit akong ngumiti. "Salamat." I mumbled. Ngumiti naman siya bago tuluyang nagpaalam.
Nang tuluyang humalo si Grant sa napakaraming tao at nawala na sa paningin ko ay muli kong
itinuloy ang
pagpili ng sugpo.
Patapos na ako nang isang lalake ang tumayo sa aking tabi. Nakasuot siya ng pulang polo shirt at
dumampot ng sugpo. "Masarap ang ganito kalalaking hipon sa gata lalo na kung maanghang." he
murmured.
Bigla akong napatingin sa kanya. A guy with sparkling brown chinky eyes, sharp cheeks, narrow
nose and browbish hair greeted me with a smile.
Pilit akong ngumiti. "Tama ka." nahihiya kong tugon.
Mayamaya'y nagtataka ko siyang tinignan nang dumampot siya mula sa mga napili ko at tila sinuri
ito.
"You must be a chef or something." nakangisi niyang sabi pagkatapos ay tumingin sa akin. "You're
good at choosing your ingridients."
Muli niyang ibinalik ang hipon sa plastic saka bumaling sa akin. "I have a restaurant somewhere
here. It's good to see someone who has the same eyes as mine when it comes to stuffs like this."
Bahagyang nanlaki ang mga mata ko. "You're a chef?"
Tumango-tango siya habang nakangiti. "If you want I can tell you where you can buy good quality
ingridients para next time alam mo ang pupuntahan mo."
Napangiti ako. "Sige. Actually first time ko lang mamili rito." Bumaling ako sa tindero at
binayaran ang nabili ko.
Hindi ko alam pero komportable ako sa taong ito. I don't think he's dangerous. Siguro ay dahil
pareho kami ng hilig. Itinuro niya sa akin ang mga bilihan ng magaganda at fresh na gulay at iba
pang rekado. May ilang putahe rin kaming napagkwentuhan habang namimili.
Nang makumpleto ko na ang bibilhin ay tinulungan niya akong makapunta sa sasakyan ni Grant.
Ikinarga niya sa likod ang basket pagkatapos ay hinintay akong makasakay sa driver's seat.
Umatras siya nang maisara na ang pinto. Bago ko tuluyang binuhay ang makina ay isang bagay ang
naalala ko. Napabaling ako sa kanya habang nakangiti.
"Kanina pa tayo magkasama pero hindi pa rin tayo magkakilala." Natawa ako, ganoon din naman siya.
"I'm Savanah, by the way. Ano nga palang pangalan mo?" I mumbled.
Isang makahulugang ngisi ang lumandas sa kanyang labi habang nakatitig sa akin.
"You can call me DL..." Humakbang siya palapit sa sasakyan. Natigilan ako nang hawiin niya ang
ilang hibla ng aking buhok st inipit ito sa gilid ng aking tenga.
"I'll see you again, Miss Hemsworth..."
Biglang naglaho ang ngiti sa aking labi nang marinig ang sinabi niya.
How did he know my last name?

=================
Chapter 21
Chapter • Twenty One
Habang nasa daan pauwi ay hindi naalis sa isip ko si DL. Nang tanungin ko kung paano niya nalaman
ang last name ko ay hindi niya ako sinagot. Nagpaalam lamang siya bago tuluyang umalis.
Saktong pagdating ko ng kastilyo ay nasa labas si Layco kasama ang ilang delta at si Gia na
nakalingkis na naman ang mga kamay sa braso niya.
Bahagyang tumaas ang kilay ko nang matitigan silang dalawa. Nang makita ako ni Layco na bumaba ng
sasakyan dala ang mga pinamili ko ay kaagad niyang inalis ang mga braso ni Gia.
Nag-iwas ako ng tingin at dire-diretsong lumakad. Hindi ko na makontrol ang inis ko. Minsan sobra
na. Hindi ko na maatim ang pagpapanggap nila. Para kay Gia ay totoo ang ginagawa nila.
Naramdaman ko ang pag-agaw ni Layco sa mga hawak ko pero humigpit ang pagkakahawak ko at patuloy
na naglakad.
Pilit niya akong hinabol. "That's heavy. Let me help you." untag niya at inagaw na naman pero
kaagad kong hinatak palayo sa kanya.
Matalim ko siyang tinignan. Hindi ko na magawang kontrolin ang galit ko. "Kaya ko po...sir."
mariin kong sabi habang nangingilid na ang luha. Mabuti na lang at nakatalikod ako kina Gia.
Layco's expression darken and his jaw clenched in a dangerous manner. "Give those bags to me,
Savanah." mariin niyang utos. Biglang natahimik ang lahat. Napalunok ako nang maramdamang nasa
amin ang lahat ng kanilang atensyon.
Nag-iwas ako ng tingin saka umiling. Kinagat ko ang ibaba kong labi para pigilin ang mga luha ko.
"Sabi ko kaya ko 'di ba? Hindi ako mahina. Kahit tao lang ako at hindi kagaya niyo, hindi ako
mahina."
Humigpit ang pagkakahawak ko sa mga plastic bags. Isang marahas na buntong hininga ang
pinakawalan niya bago humakbang pabalik sa mga kasama.
Hindi ako nakagalaw. Lalong dumiin ang pagkakakagat ko sa ibaba kong labi nang marinig ang
pagstart ng kanilang mga sasakyan. Nang isa-isang umandar paalis ang mga ito ay tuluyang tumulo
ang luha ko. Isang impit ba hikbi ang kumawala sa bibig ko. Nabitiwan ko ang mga plastic at
bumagsak ang mga ito sa semento.
He left... Iniwan niya ako kahit alam niya sa sarili niyang nasasaktan ako.
Nanlambot ang mga tuhod ko. Napasalampak ako sa sahig at itinakip ang mga palad sa aking mukha.
Hindi ko na kaya pang pigilan ang emosyon ko. Nasasaktan ako. Kahit mahal ko siya, kahit may
tiwala ako sa kanya, nasasaktan ako.
Bakit ko hinayaan ang sarili kong mapunta sa sitwasyong ito? Ganoon na ba ako katanga?
Siguro nga...
Natigilan ako nang may mga brasong pumulupot sa aking likod at binti. A familiar scent lingered
in my nose when he scooped me from the ground.
Inalis ko ang aking mga palad sa aking kamay. His sad dark gray eyes greeted me with so much
regret.
"I'm sorry, baby." he mumbled before resting his forehead on the side of my head.
Hindi ako nakasagot. Lalo ko lamang nakagat ang ibaba kong labi dahil sa paghapdi ng gilid ng
aking mga mata.
Kinagat ko ang isa kong daliri nang magsimula siyang maglakad papasok habang buhat ako. Hindi ko
mapigilan ang bawat hikbi ko. Sa pangalawang palapag ay nakita kami ni Mrs. Perkins. Nang makita
niya
ang luhaan kong mukha at ang seryosong mukha ni Layco ay malungkot siyang napabuntong hininga at
pinili na lamang na huwag magsalita.
Patuloy ang paghikbi ko hanggang sa marating namin ang kwarto. Maingat niya akong iniupo sa gilid
ng kama. Bumagsak ang tingin ko sa aking mga tuhod. Ang mga kamay ko'y mahigpit ang hawak sa
laylayan ng dress na suot ko.
Lumuhod siya sa harap ko. Ipinulupot niya ang kanyang mga braso sa aking bewang at ibinaon ang
mukha sa aking tiyan. Isang malalim na buntong hininga ang pinakawalan niya saka lalo pang
hinigpitan ang yakap.
Gusto kong matunaw dahil sa ginagawa niya pero masyado akong nasasaktan. Ni hindi ko siya
magawang tignan. Wala pa ring patid ang pagragasa ng mga luha ko at ang aking mga hikbi.
Iniangat niya ang kanyang malungkot na mukha at tinitigan ako. "I'm sorry. I'm sorry for making
you feel this way. I just want to keep you safe." halos paos na ang kanyang boses.
Lalong dumiin ang kagat ko sa aking labi nang bumuhos ang mas makapal pang luha. Hindi ko
nagawang sumagot. Kahit ibuka ko ang bibig ko, ang mga hikbi lamang ang tanging lalabas.
Tumayo siya naupo sa tabi ko. Hinawakan niya ang aking baba at pilit na ihinarap ang aking ulo.
Muling pumatak ang luha ko nang magtama ang aming mga mata.
I can see his regret, pain, and guilt written all over his face.
Marahan niyang pinunasan ang aking mga pisngi. Isang mapaklang ngiti ang lumandas sa kanyang
labi. "It's killing me to see you
like this. Stop this torture, baby... I can't take this anymore."
Imbis na tumigil ay lalo lang akong naiyak dahil sa sinabi niya. Kinuha niya ang mga kamay ko
saka hinalikan ang likod ng aking palad.
Hinawi niya ang ilang hibla ng aking buhok. He leaned closer until his lips finally found mine.
Naipikit ko ang aking mga mata pero patuloy sa pagpatak ang aking mga luha.
Unti-unting naging panatag ang aking dibdib habang tumatagal na nakalapat ang kanyang mga labi sa
akin.
He cupped my face as his kisses got deeper. Bumaba ang kanyang halik sa aking panga. The way his
lips leave trails of kisses on my jaw down to my neck drives my sanity away. Napahawak ako sa
tela ng kanyang damit nang halikan niya ang parte ng leeg kong palagi niyang hinahaplos.
Tumigil siya sa paghalik sa aking leeg. His eyes looked at me lazily. He gently touched my face
while there's a weak smile written on his lips.
"I think it's time to mark my queen so she won't doubt me anymore." he whispered.
Hindi ako nakakibo. His arms held me and lay me down the bed. Bumilis ang tibok ng puso ko nang
pumaibabaw siya sa akin at muling inangkin ang aking mga labi.
His kisses got deeper when his lips found it's way to my jaw. I can even feel his teeth grinding
against my skin. His hands started to explore my body. Volts of electricity run through my veins
when I felt his bare hands inside my dress, touching me, making me feel his warm hands.
Slowly, he gently removed my dress until there is nothing left to cover my skin but my undies.
Layco's eyes stared at my mountains. A wicked grin flashed on his face. Sinalat niya ang laylayan
ng kanyang shirt saka ito tuluyang inalis. I gulped when I saw his perfectly toned tummy. Muling
bumaba ang kanyang mukha para halikan ang aking mga labi. My arms wrapped around his neck.
My heart pounded more violently when his face when down my mountains. "You're beautiful, baby."
he murmured. His words stained my cheeks.
I bit my lower lip when I felt his lips brushing against my skin. His hands reached for my legs.
My body arched when his kisses went down my tummy.
The sensation was overwhelming. I can't help but moan and grip on the silk sheets.
Layco's fingers reached the edge of my underwear. He slid it off my legs before moving in between
my thighs.
Everything's real... The moment I was so afraid of before is happening now. But my fear finally
subside and everything I can feel is my love for this man.
A low moan left my lips when I felt him touch the most sensitive part of my body. My grip on the
sheets became tighter. My knuckles are already white.
I bit my lower lip when he kissed my thighs. I can feel something inside me. A burning sensation
that melts every bits of purity and self control. He's giving me the kind of pleasure I have
never felt before.
Muling bumalik ang kanyang mga labi sa aking leeg. He spread my legs and I felt his shaft poking
in between my thighs.
He kissed my cheek before grabbing my wrists. He placed my hands on top of my head.
"This is gonna hurt..." he whispered. Nagsitindigan ang mga balahibo ko nang tumama ang kanyang
hininga sa aking balat.
He hungrily claimed my lips once again. I gasped when I felt the searing pain in between my
thighs. Tears trailed down the side of my face and he gently kissed them goodbye. He intertwined
our fingers before kissing me again. "It's alright... The pain will soon be gone, baby." he
whsipered.
His lips found their way to my jaw. Low moans left my lips when I felt his soft kisses. I felt
him move, but his kisses made me lose my mind. Hindi ko na nagawang magfocus sa sakit na
nararamdaman. The sensation his kisses are giving slowly drove the pain away.
Every thrust, moan leaves my lips. His hips moved faster and the pain finally subside. All there
is left is the burning sensation we are sharing.
Humigpit ang hawak ko sa kanyang kamay. Soft moans left his lips as his rhythm went faster. I can
feel something inside me that want to explode. Both of us wants to reach something.
Binitiwan niya ang aking kamay. His arms curled on my waist. I screamed on top of my lungs when
two sharp teeth bit my neck as we reached the climax. His thrust went slower until it finally
stopped. He kissed the spot where he placed his mark.
His warm and heavy breath fanned my skin. I hooked my arms on his neck. Habol habol ko rin ang
aking hininga. Nakakapagtakang hindi sumakit ang parteng kinagat niya.
I brushed my fingers on his hair. Isang ngiti ang lumandas sa aking labi. I felt peace. I finally
have his mark.
He rolled on the other side of the bed. Hinapit niya ako at ihiniga sa kanyang dibdib. Marahan
niyang dinampian ng halik ang aking ulo. Hinawakan niya ang aking baba saka iniangat ang aking
mukha. Isang matipid na ngiti ang gumuhit sa kanyang labi. Marahan niyang hinaplos ang aking
pisngi.
"You're officially mine..."
=================
Chapter 22
Chapter • Twenty Two
I flicked the pen on the table absent-mindedly. Muli kong pinasadahan ng tingin ang recipe na
isinusulat ko.
Narinig ko ang mga yapak na patungo sa pwesto ko. Napangiti ako nang maramdaman ang paghalik niya
sa tuktok ng aking ulo bago siya naupo sa upuang katapat ko. His cup of coffee on his hand.
"What are your plans for today? Hmm?" he murmured before sipping his coffee.
Napatingin ako sa itaas at nag-isip. "Gusto ko sanang gumawa ng bagong recipe," I mumbled.
Tinanaw ko ang kalangitan mula sa salaming bintana. "Nagbabadya ang ulan. Siguro bibilisan ko na
lang ang pamimili ng mga kailangan ko." untag ko saka muling bumaling sa kanya.
His eyebrow raised in amusement. May maliit na kurba ang kanyang labi. "Would you like me to give
you a ride?" untag niya.
Umiling ako. "Alam kong kailangan niyong pumunta sa mga borders ngayon. Kailangan ka nina Grant.
Kaya ko namang magmaneho mag-isa." Itiniklop ko ang notebook ko. "Just make sure you'll be here
early for dinner." Nakangiti kong sabi.
Unti-unting lumawak ang kanyang ngiti. Tumayo siya at naupo sa edge ng mesa sa tabi ko. Itinupi
niya ang kanyang mga braso sa tapat ng kanyang dibdib. "What will you prepare for dinner?"
Ngumisi ako saka itinaas ang isang kilay. "Secret." I murmured.
A soft chuckle left his lips. He leaned down until he reached my lips. Isang matamis na halik ang
iginawad niya sa aking labi. Marahan niyang hinawi ang buhok kong tumatakip sa mark niya. Isang
matamis
na ngiti ang sumilay sa kanyang labi nang makita ito. "My mark really looks good on you."
Napangiti ako sa narinig. Hinawakan ko ang kanyang kamay at tinitigan ang kanyang mga mata. "Nag-
usap na ba kayo ni Miss Chleo?"
Bahagyang nawala ang kurba sa labu niya. Umiling siya. "She's avoiding me. She doesn't wanna talk
to me."
"Kasi naman ikaw ang galing mong manghusga kaagad. Nasaktan mo si Miss Chleo. You should
apologize to her. Beg if you needed to." untag ko.
Isang malalim na buntong hininga ang pinakawalan niya. "For some reason, Chleo deserves it. She's
been confused since the day the council said they want Drako to be the new Alpha. Chleo and Drako
has a history and my sister, although she's on my side, I know deep inside her, she believes
Drako."
Kumunot ang noo ko. "Ano bang ginawa no'ng Drako at ganyan na lang ang galit mo sa kanya?"
Umigting ang kanyang panga. He cleared his throat. "Drako used to be my bestfriend. He's my first
choice to be the Beta before once I become the Alpha. Not until his parents betrayed mine. They
killed my folks during an attack para hindi isiping sila ang gumawa. Malas nila at nakita sila ni
Jaimie. She told us everything. I killed them with my own hands. Drako begged me to spare his
parents lives but I didn't listen. I was so furious that time. I never thought they'd betray my
parents. We were the closest families before pero dahil lang sa inggit, nagawa nilang kalimutan
ang dekadang samahan. Dahil sa ginawa ko, pati kami ni Drako ay nasira. My sister chose to stand
by my side and leave him. Dahil do'n,
nagkaroon ng matinding galit sa'kin si Drako. He's blaming me for everything. Nawala sa kanya ang
lahat kaya kinuha rin niya sa akin ang babaeng mahal ko. Kahit walang ebidensyang makakapagturo
na siya ang pumatay kay Jaimie, siya lang ang nakikita kong pwedeng gumawa no'n dahil sa galit
niya sa'kin at malakas ang kutob kong may kasabwat siya sa council."
Hindi ako nakakibo sa narinig. Ni minsan ay hindi ako nangahas magtanong kung bakit wala na
silang mga magulang. Dahil lang sa kapangyarihan at inggit, may dalawang taong naulila.
Mahina kong piniga ang kanyang palad. Isang malungkot na ngiti ang lumandas sa kanyang labi.
Tumayo ako at yumakap sa kanya. Ilang taon na 'yon pero nararamdaman ko pa rin ang pangungulila
niya.
His grief for his parents, and his grief for the friendship they shared.
Losing a friend is like losing a part of your soul. And no matter how hard you try to fill the
spaces again with another friend, it will never be the same anymore.
--
Dinampot ko ang isang sariwang kamatis at inamoy bago ito inilagay sa plastic. Nang maikilo na ng
tindero ang binili ko ay nakangiti niya itong iniabot sa akin.
"You can also add white onions so it'd taste better."
Napalingon ako sa lalaking nagsalita mula sa aking gilid. Nakangiti siya sa akin habang
nakahalukipkip.
"DL..." I mumbled.
Lalong lumawak ang kanyang ngiti.
"Told you we'd meet again, Savanah."
Ngumiti ako. Hindi ako konportable sa mga taong hindi ko naman lubusang kilala pero may kung ano
sa kanyang naging rason para maging magaan ang loob ko sa kanya.
"Namimili ka rin ba?"untag ko.
Umiling siya. "No, I was just passing by when I saw you. Would you like to have a cup of coffee?
I've got this new espresso machine at my resto." Nakangiti niyang sabi.
Sandali akong hindi kumibo. Tiningala ko ang langit. Mukhang ilang sandali na lang ay babagsak na
ng tuluyan ang malakas na ulan. Mabuti pa siguro ay palipasin ko na muna ito bago umuwi.
Nakangiti akong ngumiti. "Sige. Gusto ko ring makita ang resto mo." I mumbled.
"Okay, let's go bago pa tayo maabutan ng ulan." untag niya. Lumapit siya at kinuha ang mga
pinamili ko. "Let me help you."
Bago pa man ako makatanggi ay naagaw na niya ang mga plastic sa akin saka siya naunang naglakad.
Sumunod na lamang ako hanggang sa marating namin ang isang restobar na may tumutugtog ng acoustic
music.
Hindi ko maiwasang mamangha. The Lafrell is actually an informal resto. Para itong cafe'. Brown
bricks ang disenyo ng pader. May fireplace sa kanang bahagi at sa magkabilang tabi nito'y mga
libro. Ang mga pader ay may mga paintings ng babaeng nakatalikod. Halos pitong paintings ang
ganoon. May mga antique chandeliers sa sentro habang may mga antique candle holders naman ang
bawat mesa. The smell of freshly brewed coffee lingers in my nose.
Pinaupo niya ako sa isang mesa katabi ng salaming pader.
"I'll just get coffee. I'll be back." untag niya. Tumango na lamang ako saka ngumiti. Nang
makaalis siya'y tinanaw ko ang kalangitan mula sa salaming bintana. Tuluyan nang bumagsak ang
malakas na ulan.
Ilang minuto pa ay bumalik na si DL dala ang isang tray na may lamang dalawang tasa ng cappuccino
at blueberry cheese cake.
Inilapag niya ang isang tasa sa harap ko kasama ng blueberry cheese cake bago siya naupo sa
silyang katapat ko.
Sandali akong napatitig sa cake at naalala ang isang tao. Ilang araw ko na siyang hindi
nakakausap at namimiss ko na ang pagiging maalalahanin niya sa'kin.
"May problema ba, Savanah?" ani DL.
Nabaling ang tingin ko sa kanya. Napangiti ako ng mapakla saka umiling. "Wala naman. May naalala
lang akong tao. Paborito niya kasi 'to. She always make sure na may ganito palagi sa ref."
A weak smile made it's way to his lips. "I used to date this really gorgeous girl. Nang malaman
kong paborito niya ang blueberry cheese cake, I did my best to make her one. Sinagot niya ako
nang matikman niya ang ginawa ko." a soft chuckle left his lips.
Hindi ako nakakibo. There's something in his eyes when he said that. Pain, regret, longing...
"Nasaan na siya ngayon?" I mumbled.
Napalunok siya at napatingin sa mga paintings. "She turned her back on me and pretended we're
nothing but strangers." May bahid ng matinding lungkot ang kanyang tono.
Napatingin ako sa mga paintings. Ibig sabihin ay siya ang babaeng iyon. Ang babaeng nang-iwan sa
kanya ang nasa mga paintings.
"Bakit? You seem like a nice person why would she do that?" kunot noo kong tanong.
Muling nabaling ang tingin niya sa akin. His expression darken and his jaw clenched. "Because she
loves her brother more..."
Natigilan ako sa narinig. Natulala ako at hindi alam ang sasabihin.
Hindi kaya? DL? Siya ba?
Nag-iwas ako ng tingin at dinampot ang mga pinamili ko. Bigla akong kinabahan sa naisip.
"I-I have to go..." I murmured. Lalakad na sana ako paalis nang bigla niyang hawakan ang aking
braso.
"Looks like you already know who I am." he mumbled. Madilim pa rin ang ekspresyong nakaguhit sa
kanyang mukha.
Pilit kong binawi ang aking braso pero lalo lamang humigpit ang pagkakahawak niya. Unti-unti nang
bumibilis ang tibok ng puso ko dala ng takot.
"I'm not what you think I am. I'm not what they think I am..."seryoso niyang sabi.
Nag-iwas ako ng tingin at lalong binawi ang aking braso. "Let me go, Drako." Halos mabasag na ang
boses ko.
Isang marahas na buntong hininga ang pinakawalan niya. Mayamaya'y tumayo siya at hinila ako
patungo sa kitchen. Lalong nagwala ang dibdib ko. Nabalot ng takot ang sistema ko.
"Anong gagawin mo sa'kin?" Nanginginig ang boses kong tanong.
Hindi siya kumibo. May box ng cake siyang kinuha at iniabot sa akin. "I know I shouldn't be doing
this but I know my Chleo's sad right now."
Mapakla siyang napangiti habang nakatitig sa box. "I hope you can give it to her. This will make
her feel better."
Nag-angat siya ng tingin sa akin. Bakas ang matinding lungkot at pangungulila sa kanyang mga
mata. "I can't be with her to give her a hug and tell her everything's okay. She's a nice person.
She doesn't deserve to get in the middle of this. I hope you can do it for me..."
Napatitig ako sa kanya ng ilang segundo. Damang-dama ko ang matinding pangungulila niya para kay
Miss Chleo.
Isang malalim na buntong hininga ang pinakawalan niya. Inilagay niya sa kamay ko ang box ng cake.
"You've probably heard the things they're accusing me. You don't have to do this for me..."
Tumalikod siya at ikinalso ang mga kamay sa mesa. "But atleast do this for Chleo."
Napalunok ako at napatitig sa box ng cake. Hindi ko dapat ito gawin pero may kung anong humahatak
sa akin para sundin ang sinabi niya.
"I will... Pero para ito kay Miss Chleo." I mumbled. Tumalikod ako at hinawakan ang doorknob.
"Alam kong mahal ka pa rin ni Miss Chleo. If you really love her, then you have to do everything
to get her back. Kailangan mong gawin ang lahat para mapatunayang wala ka nga talagang kasalanan
dahil sa kabila ng lahat, may isang tao pa ring umaasang balang araw, malilinis ang pangalan mo."
Mapakla akong ngumiti. "She's still holding on. I hope you'll drag the string and bring her back
in your arms again 'cause that's what she deserves... To be happy with the man she loves."
=================
Chapter 23
Chapter • Twenty Three
Tiningala ko ang madilim na langit pagkalabas ko ng resto. Malakas pa rin ang buhos ng ulan pero
hindi na katulad ng kanina.
Sa sidewalk na lamang ako lumakad at sumilong sa mga bubong ng mga stalls na nadaraanan ko.
Malamig ang simoy ng hangin dahil na rin sa hindi magandang panahon.
"Shit." Mahina akong napamura nang makitang ilang metro pa ang layo ng sasakyang ginamit ko mula
sa huling stall na nasisilungan ko.
Humigpit ang hawak ko sa mga bitbit ko. Bahala na. Hindi naman siguro ako masyadong mababasa.
Pinilit kong takbuhin ang sasakyan. Napakalamig ng bawat butil ng ulang pumapatak sa balat ko.
Kaagad kong pinagpag at pinunasan ang sarili ko nang tuluyan akong nakapasok ng sasakyan. Ang
buhok ko'y basang-basa kahit na ilanv metro lang ang tinakbo ko.
Binuhay ko na ang makina bago pa man ako tuluyang lamigin. Maingat ang pagmamaneho ko dahil sa
lakas ng ulan.
Pagdating ng kastilyo ay kumunot ang noo ko nang makita ang sasakyan ni Layco, Grant, Miss Chleo,
Gia, at isa pang ngayon ko lamang nakita sa labas ng kastilyo. Sinulyapan ko ang relos ko.
Masyado pang maaga para makauwi si Layco. Dapat ay nasa borders pa sila sa mga oras na ito.
Ipinarada ko sa tabi ang sasakyan saka dinampot ang mga pinamili ko. Muli kong sinugod ang
malakas na ulan.
Tumutulo ang tubig mula sa buhok at basa kong katawan sa pulang carpet ng kastilyo. Nakita ako ni
Maui at kaagad nanlaki ang mga mata niya nang makita ang itsura ko. Sa kanyang kamay ay ang tray
na may lamang limang tasa ng kape.
"Hala, Savanah! Basang-basa ka ng ulan baka magalit
si--!" Napahinto siya bigla at tila natarantang napatingin sa may sala.
Kumunot ang noo ko at sinundan ang kanyang tingin. Napahinto ako nang makita sa sala ang ilang
pamilyar na mukha. Sa mahabang sofa ay nakaupo si Gia at Layco. Sa single seater na katapat nila
ay si Miss Chleo. Si Grant ay nakatayo sa likod ni Miss Chleo habang nakahalukipkip.
Nabaling ang tingin ko sa matandang lalaking nakaupo sa isa pang single seater. Pormal ang suot
nitong damit at ang kanyang bakal na tungkod ay nasa kanyang gilid. Seryoso ang tinging ipinukol
niya sa akin.
Bigla akong napaiwas ng tingin at nabaling ang mga mata kay Layco. Awtomatikong nangunot ang
kanyang noo nang pasadahan niya ng tingin ang itsura ko. Umigting ang kanyang panga at ang kilay
niya'y tumaas.
Tatayo sana siya nang biglang tumayo si Miss Chleo at makahulugan siyang tinignan. Mayamaya'y
napabuntong hininga si Layco. Nabaling ang tingin sa akin ni Miss Chleo. Matipid siyang ngumiti
saka naglakad palapit sa akin.
"What happened to you? You should be more cautious next time." She murmured. Muli siyang bumaling
sa mga kasama. "Grandpa, this is Savanah Hemsworth. She's the new cook here." Untag niya habang
msy pilit na ngiti.
Sandali akong pinasadahan ng tingin ng matandang lalaki. Hindi ito sumagot. Nanatili lamang
siyang nakamasid.
Hinawakan ni Miss Chleo ang braso ko. "You should go ahead and continue talking. I'm sure you
won't need my opinion. I'll just go ahead and walk Savanah upstairs. I'm craving for some sweets.
I'm sure she'd be more than happy to prepare some for us."
Bahagyang tumaas ang kilay
ng matanda. Dinampot niya ang kanyang tungkod at inilagay sa pagitan ng kanyang mga hita.
Ipinatong niya ang kanyang mga palad sa hawakan nito. "Upstairs? Kailan pa tumira ang isang
kasambahay sa loob ng kastilyo?" Makahulugan nitong sabi.
Napalunok ako dahil sa narinig. Naramdaman ko na ang pagbilis ng tibok ng puso ko dala ng kaba.
"I want her to stay near my room para kapag kailangan ko siya para ipagluto ako, madali ko lang
siyang matatawag. You know how much I hate going around looking for someone, Grandpa."
Pagsisinungaling ni Miss Chleo.
Sandaling kumunot ang noo ng matanda. Nakahinga ako ng maluwag nang tuluyang nawala ito. Prente
siyang sumandal sa sofa. "Very well, siguro ay dapat kong matikman ang kanyang luto ngayong
hapunan."
Kumunot ang noo ni Layco at tila ikinabigla ang sinabi ng matanda. "Y-you're staying?" Nagtataka
niyang tanong.
Lumandas ang isang makahulugang ngisi sa labi ng matanda nang tignan niya si Layco. "Yes... And I
think I'll be staying for a few days."
Para kaming binuhusan ng malamig na tubig sa narinig. Nabaling ang makahulugang tingin sa akin ng
matanda. Kaagad akong nag-iwas ng tingin.
Miss Chleo let out a sigh. "For the first time, you're staying here with us. I guess we shall
celebrate this miracle, right Lay?" Makahulugang sabi ni Miss Chleo. Dama ko ang tensyon sa
kanilang tatlo.
Hindi kumibo si Layco. Nanatiling nakaigting ang kanyang panga habang nakatitig sa carpet.
"Let's go, Savanah. Kailangan mong makapagpalit kaagad." ani Miss Chleo bago ako hinila paalis.
Kumunot ang noo ko nang makapasok na kami ni Miss Chleo sa kwarto namin ni Layco. Inilock niya
ang pinto. Nagpakawala siya ng isang marahas na buntong hininga. Nailagay niya ang kanyang mga
kamay sa kanyang bewang at tila nasstress na lumakad patungo sa kama. Naupo siya sa gilid nito
saka hinilot ang sintido.
"Looks like we're gonna have a problem." She murmured.
"Sino po ba 'yon?" untag ko.
"Lolo namin. Tatay ni papa. Hindi na siya sa Brenther nakatira. Lumipat sila sa Averida nang
maipasa na kay Layco ang posisyon. Istrikto siya at gusto niya ang palaging nasusunod."
problemado niyang sabi.
Tumayo siya at lumakad palapit sa akin. Hinawakan niya ang aking mga balikat habang may matipid
na ngiti sa kanyang labi. "Baka dito rin muna magstay si Gia, ha? If grandpa is staying, then
hindi niya pwedeng makitang nagpapanggap lang si Layco. Once he finds out what you really are
here, magkakaproblema si Lay. Malaki ang epekto ng opinyon ni Grandpa sa council. Kayang-kaya
niyang ipatanggal si Lay sa posisyon nito so I need you to be strong, okay? Don't worry, I'm sure
Lay won't let them stay in one room. Sayo pa rin 'yon siguradong tatabi basta mag-ingat na lang
kayo."
Hinawi niya ang aking buhok na tumakip sa marka ni Layco. "And make sure you always cover this.
Hindi pabor si grandpa sa relasyon ng isang human sa lycan. Especially this, ikaw ang kauna-
unahan sa angkan namin na normal na tao."
Bigla akong kinabahan sa narinig. Pilit akong ngumiti saka tumango. Matamis naman siyang ngumiti.
"Thank you, Savanah."
Nilingon ko ang mga bitbit ko kanina. Humakbang ako palapit sa mesang pinagpatungan
ko saka kinuha ang box ng cake. Bumaling ako kay Miss Chleo saka muling humakbang palapit sa
kanya.
"Para sayo..." I mumbled.
Napatitig siya sa box. Bahagyang kumunot ang kanyang noo. "Please tell me this is not from--"
"Galing sa kanya..." I cut her off.
Natigilan siya sa narinig. Napalunok siya at napatitig sa akin. Kitang-kita ko ang unti-unting
pagpula ng kanyang mga mata.
Tumalikod siya sa akin. "D-don't do that again... He's dangerous. You shouldn't come near close
to him again." halos mabasag ang kanyang boses dahil sa pagpipigil ng emosyon.
Napabuntong hininga ako. "Nakakatawa dahil halatang iyon ang tingin sa kanya ng lahat. Pero sa
dalawang beses ko siyang nakasama, ni katiting na duda tungkol sa pagkatao niya wala akong
naramdaman. Hindi ka rin naman naniniwala hindi ba, Miss Chleo?"
Marahas na nagtaas-baba ang kanyang mga balikat. "My opinion doesn't matter. Ipangako mo sa'king
hindi ka na ulit lalapit sa kanya. Parang awa mo na, Savanah."
Kumunot ang noo ko. Humakbang ako palapit sa kanya at hinawakan ang kanyang balikat. "Pero Miss
Chleo, gusto ko lang makatulong sayo. Hindi ako sanay na nakikita kang ganito. Alam kong mahal mo
pa rin siya at gano'n din siya sayo. Nararamdaman ko 'yon."
Huminga siya ng malalim saka humarap sa akin. Namumuo na ang luha sa mga mata niya. Pilit siyang
ngumitk saka kinuha ang box sa kamay ko.
"Promise me you will never see him again. If Layco finds out, he'll be furious. Lalo lang niyang
iisiping si Drako ang may kagagawan sa nangyari kay Jaimie. Baka mapatay niya si Drako. Hindi ko
kakayanin kapag may nangyari sa kanyang masama." Her voice cracked.
Tuluyang tumulo ang kanyang mga luha.
Nang mga oras na 'yon, sobrang awang-awa ako kay Miss Chleo. Hindi ko inakalang ganito kahirap
ang pinagdadaanan niya.
Pilit akong ngumiti saka tumango. "Pangako..."
--
Sumapit ang gabi at ihinanda namin ang hapunan. Nakakapanibago rin na panoorin silang kumain ng
hindi ko sila kasabay.
Naupo ang lolo nila sa pinasentro. Sa kanyang kanan ay si Layco na nasa tabi si Gia habang sa
tapat naman ni Layco ay si Miss Chleo.
Damang-dama ang matinding pagkailang nila sa presensya ng kanilang lolo. Para bang ang bawat
kilos nila ay bilang at kalkulado.
Ipinalakpak ng matanda ang kanyang mga palad habang may ngisi sa labi. "Kain na. Mayamaya'y may
mahalagang bagay pa tayong dapat pag-usapan." untag niya.
Nanatili kami nina Mrs. Perkins sa isang gilid. Napalunok ako at biglang kinabahan nang kumutsara
na ang kanilang lolo sa iniluto kong steak. Sandali siyang natigilan at tila pilit kinikilala ang
lasa.
Napalingon siya sa akin. "Pamilyar ang lasa nito." untag niya.
Pilit akong ngumiti. "Recipe po ng Hemsworth's cuisine ang ginamit ko."
Isang ngiti ang lumandas sa kanyang labi. "Aba'y nakatyamba naman pala kayo ng tagaluto. Paborito
ng nasira kong misis ang restawran na 'yon noon. Sayang at nagsara. Masarap ang luto mo hija."
Puri nito bago muling sumubo.
Nakahinga ako ng maluwag dahil sa narinig. Nabaling ang tingin ko kay Layco na nakatingin din
pala sa akin. May matipid na ngiti sa kanyang labi.
Nang matapos silang kumain ay dinampot na namin ang mga pinagkainan. Palabas na ako ng dining
hall bitbit ang tray na may laman pang mga natirang pagkain nang biglang nagsalita ang matanda.
"Layco, nai-ayos niyo na ba ang lahat ng kakailanganin para sa engagement party? Marami na ang
nagtatanong tungkol sa bagay na 'yon. Ang kasal niyo'y kailangang maganap sa lalong madaling
panahon."
Para akong nawalan ng lakas sa narinig. Biglang tumigil ang mundo ko. Nanlambot ang aking mga
kalamnan. Unti-unting dumulas ang tray mula sa mga kamay ko hanggang sa tuluyan itong bumagsak sa
sahig at pinukaw ang atensyon ng lahat.
Ramdam ko ang mga matang nakatitig sa akin pero hindi ko nagawang gumalaw. Isang salita ang
nagpawindang sa isip ko.
Kasal?
=================
Chapter 24
Chapter • Twenty Four
Nanginginig ang mga tuhod ko nang lumuhod ako para damputin ang tray at mga natapong pagkain.
Hindi ko magawang magfocus dahil sa narinig.
Narinig ko ang pag-urong ng isang upuan. Kasunod nito'y ang mga yapak palapit sa akin. Lumuhod
siya sa harap ko at tinulungan akong pulutin ang kalat.
Nakagat ko ang ibabang labi ko nang masalubong ko ang kanyang nag-aalalang titig. Nararamdaman ko
na ang paghapdi ng gilid ng aking mga mata.
"Ako nang magdadala nito sa kusina. Magpahinga ka na." Bulong niya.
Huminga ako ng malalim saka mapaklang ngumiti bago umiling. "Ayos lang po ako. Medyo nawalan lang
ng balanse kanina." untag ko saka tumayo at nagmamadaling lumabas ng dining hall. Mahigpit ang
hawak ko sa tray at pilit kinokontrol ang emosyon.
Pagkalapag ko ng tray sa lababo ay halos takbuhin ko ang daan paakyat sa kwarto. Naibagsak ko ang
aking katawan sa kama. Niyakap ko ang unang ginagamit niya. Lalong nangilid ang mga luha ko.
Ibinaon ko ang mukha ko sa unan at doon tahimik na umiyak.
Kasal... Paano na kapag nagpakasal na sila? Paano na kami? May silbi pa ba ang markang ibinigay
niya o magiging paalala na lang ito sa akin ng mga alaalabg pinagsaluhan namin?
Lalong kumirot ang puso ko sa naisip. Hindi ko alam kung kaya ko pang tiisin ang bagay na 'yon.
Baka hindi ko na makontrol ang sarili ko. Sa isang iglap, mas gusto ko na lang malagay sa
alanganin ang buhay ko ang mahalaga
ay malaya kong nasasabi sa lahat na sa akin si Layco.
Nagtalukbong ako nang makarinig ng mga yapak mula sa pasilyo. Huminto ito sa tapat ng pinto bg
kwarto. Mayamaya'y narinig ko na ang pagbukas-sara ng pinto at ang paglock ng pumasok dito.
Muling umalingawngaw ang mga yapak. Bahagyang gumalaw ang kama nang nahiga siya sa kama. Pilit
niyang inalis ang kumot na nakatakip sa akin. Iniwas ko ang tingin ko nang tuluyan niyang naalis
ang kumot.
Isang malalim na buntong hininga ang pinakawalan niya bago ako hinapit para mahiga sa kanyang
dibdib. Lalo akong naiyak nang ipulupot niya sa akin ang mga braso niyang naging sandalan ko at
nagparamdam sa aking pag-aari niya ako. Nakagat ko ang ibaba kong labi nang mailapat ko ang aking
ulo sa tapat ng kanyang dibdib. Dinig na dinig ko ang bawat tibok ng kanyang puso.
Marahan niyang dinampian ng halik ang tuktok ng aking ulo. Isang hikbi ang kumawala sa bibig ko
dahil sa ginawa niya.
Hinawakan niya ang aking baba saka iniangat ang aking ulo para masalubong ko ang kanyang mga
mata. Isang pagod na ngiti ang lumandas sa kanyang labi.
"You don't have to worry about it. The only time I'll go to an engagement party is when I'll
finally propose to you in front of the world, and the only woman I'll wait down the aisle is you.
I love you, Savanah. You and me, we'll get through this together, baby." he whispered.
Muling rumagasa ang mga luha ko dahil sa narinig. Marahan niyang pinalis ang mga luha ko. Dahan-
dahan niyang inilapit ang kanyang mukha hanggang sa tuluyan niyang naangkin ang aking mga labi.
All
of a sudden, all my worries disappeared. All I can think about is this moment and how beautiful
this is.
Mahigpit akong napayakap sa kanya nang maghiwalay ang aming mga labi. Ni minsan ay hindi ko
inakalang may kayang magmahal sa akin ng ganito. Ang akala ko'y matutulad ako kay papa. Nang
mawal si Mama, nawalan na rin ng direksyon ang buhay niya. He's like a fish lost in the vast
ocean. Wandering, confuse.
Many people are lost because they don't have something to believe in, to hold on, to fight for.
Living without a purpose isn't having a life. It's just breathing for nothing, waiting for the
day your lungs finally give out...and that's the worst thing that could happen to someone.
I'm lucky I found Lay. Mas nagkaroon ako ng rason para lumaban sa buhay at magtiwalang muli. I
can't see my future without him and seeing myself growing old without him by my side scares me.
"Mahal kita, Lay..." I mumbled. Nag-angat ako ng tingin at tinitigan ang kanyang mga mata.
Isang matamis na ngiti ang lumandas sa kanyang labi. "That's the first time you said that,
baby... And damn, my heart wants to explode right now."
Napangiti ako sa narinig. Kinuha niya ang aking palad. He intertwined our fingers. Inilapit niya
ang mga kamay namin sa tapat ng kanyang labi. Isang marahang halik ang idinampi niya sa likod ng
aking palad.
"Your hands are the only thing I want to hold 'til I'm gray and old and your lips are the only
thing I want to kiss for the rest of my life. You're everything to me, Savanah. Without you,
nothing's
gonna make sense anymore so please...stay with me and never let go. Konti na lang, malapit nang
matapos ang problema."
Muli niyang hinagkan ang mga labi ko. I can't help but close my eyes and savour the moment. Sa
kanyang halik at yakap, nakaramdam ako ng kakaibang kapayapaan.
You have no idea how bad I want to grow old with you, Lay... You are my life.
--
Nagising ako kinaumagahan na wala na si Layco sa tabi ko. Siguro'y nang makatulog na ako ay
lumipat na siya sa kabila para hindi kami paghinalaan.
Tinanaw ko ang labas ng bintana. Makulimlim pa rin dala ng masamang panahon.
Tumayo na ako at dumiretso sa banyo para makaligo. Kailangan ko pang maghanda ng almusal para sa
kanila.
Pagdating ko sa kusina ay natigilan ako nang makita si Senior Thomas ang lolo nila kasama si Gia.
Nagkakape ang mga ito at mukhang may masayang pinagkukwentuhan.
Nabaling ang tingin sa akin ni Senior Thomas. Lumawak ang ngiting nakaguhit sa kanyang labi.
"Hija, maaari mo ba kaming igawa ng almusal?" Malumanay niyang sabi.
Napatingin sa akin si Gia habang may matipid na ngiti sa labi. I wonder, alam kaya niyang ako ang
mate ni Layco at ako ang pinagtatakpan niya? Kasi mukhang hindi. Wala siyang pakeelam sa akin
kahit makita ko ang mga paglingkis niya kay Layco.
Marahan akong tumango. "Sige po."
Dumiretso ako sa ref at kumuha ng bacon at ilang pirasong hotdogs. Habang prineprepare ko ang
iluluto ay muling nagsalita ang matanda.
"Saan ka natulog,
Gia?" untag niya.
"Sa guest room po sa second floor." tugon ni Gia.
Bumuntong hininga si Senior Thomas. "Aba talagang mabagal itong apo ko. Dapat ay doon ka niya
pinatulog sa kanyang kwarto. Ang mabuti pa ay umakyat ka na muna roon at ikaw na ang gumising sa
kanya."
Humagikgik si Gia. "Nakakahiya po. Baka matagalan ang pagbaba ko kapag umakyat ako sa kwarto
niya. Alam niyo na. Baka mamaya mauna pa ang baby bago ang kasal. Magagalit ang parents ko."
Humigpit ang hawak ko sa kutsilyo dahil sa narinig. Parang nagpanting ang tenga ko at ang panga
ko'y umigting.
Mahinang humalakhak si Senior Thomas. "Mas maganda nga 'yon. Hala sige, pumanhik ka na ro'n bago
pa ako magtampo."
Muling humagikgik si Gia. "Sige po."
Bumaba siya sa stool at dumiretso sa lababo. Lalong nagliyab ang galit ko nang makahulugan siyang
ngumisi sa akin nang ilapag niya ang tasa sa tabi ko.
Malalim akong napabuntong hininga nang tuluyan siyang nakalabas ng kusina. Sandaling nawala sa
isip kong kasama ko pa si Senior Thomas.
"Anong masasabi mo kay Gia, Savanah?"
Bigla akong napatingin sa kanya. Mataman siyang nakatitig sa akin at tila naghihintay ng sagot.
Nag-iwas ako ng tingin. "M-maganda po siya."
"Tingin mo ba ay bagay sila ng aking apo?" untag niya.
Napalunok ako sa tanong niya. Mahina akong tumango. Para akong namumutla dahil sa takbo ng
usapan.
"Tama ka, bagay na bagay sila. Ang apo kong si Layco, isa siya sa pinaka-malakas na Alpha sa
Remorse habang si Gia naman ay kapatid ng isa ring malakas na Alpha mula sa Galum. Kung sakaling
sila ang
magkakatuluyan, paniguradong lalo pang lalakas ang Brenther."
Hindi ako nakakibo dahil sa sinabi niya. Hindi ko alam kung ano bang intensyon niya at bakit niya
iyon sinabi sa akin.
"Pero dahil naririto ka, alam kong kahit kailan ay hindi pipiliin ng apo ko si Gia."
Natigilan ako sa narinig. Nabaling ang tingin ko sa kanya. Wala na ang ngiti sa kanyang labi.
Tanging ang seryosong titig na lamang na ipinupukol niya sa akin ang makikita.
"A-alam niyo ho?" nagtataka kong tanong.
Mahina siyang natawa. "Hindi ako tanga. Nang makita pa lang kitang basang-basa ng ulan, nakita ko
na kaagad sa mga mata ng apo ko kung ano ka sa buhay niya. Kilalang walang pakeelam sa mga tao si
Layco pero pagdating sayo, palagi siyang nakaalalay."
Napaiwas ako ng tingin. Unti-unting gumapang ang kaba sa dibdib ko.
"Alam mo ba ang maaaring mangyari kay Layco sa oras na malaman ng council na isang tao ang
minarkahan niya?" seryoso nitong tanong.
Napalunok ako. Humigpit ang pagkakahawak ko sa edge ng sink. Mahina akong umiling.
"Maaari siyang tanggalin sa pwesto dahil mahina ang anchor niya. Tell me, Savanah, how will you
be Layco's source of strength if you are nothing but a human? You don't possess the things a luna
should have. Kung mahina ang anchor niya, magiging mahina rin ang pack. Sooner or later, mawawala
sa kanya ang lahat. Maging ang bayang pinulot niya mula sa pagkakalugmok."
Nakagat ko ang ibaba kong labi dahil sa narinig. Nararamdaman ko na ang paghapdi ng gilid ng mga
mata ko.
Isang malalim na buntong hininga ang kanyang pinakawalan. "Layco loves Brenther so much. Lahat ng
nakikita mo sa lugar na ito ay pinaghirapan niyang ibangon mula nang mamatay ang mga magulang
niya but because of you, a human, maaaring mawala sa kanya ang lahat. Well not literally all
because he still have you pero hanggang kailan mo maaatim na panoorin siyang bumagsak? Kaya ba ng
konsensya mo na dahil lang ikaw ang pinili niya ay mawawala sa kanya ang mga bagay na una niyang
minahal bago ka pa man dumating sa buhay niya? Layco doesn't deserve that. You don't deserve him.
May potential ka, hija. Alam kong kaya mong magtagumpay sa buhay ng wala si Layco sa piling mo at
siguradong sa pagdaan ng panahon, makakalimutan ka rin niya at ang pinagsamahan niyo."
Tuluyang tumulo ang mga luha ko dahil sa sinabi niya. Hindi ko magawang magsalita. Kahit ibuka ko
ang bibig ko ay walang salitang gustong lumabas.
Bumaba siya ng stool. Tumunog ang kanyang tungkod sa sahig. "Tatlong araw mula ngayon ay ang
festival. Gusto kong bago matapos ang selebrasyon, malayo ka na mula sa bayang ito. Sana ay huwag
kang maging madamot. Isipin mo sana ang kinabukasan ng aking apo. Kung talagang mahal mo siya,
ang kapakanan niya ang uunahin mo hindi ang kaligayahan mo. Babae ka lang, madali ka niyang
makakalimutan gaya ng paglimot niya sa namayapang si Jaimie. Don't think my grandson can never
move on because he's strong. He can and he will...with someone better than you." untag niya bago
tuluyang lumabas ng kusina.
Tuluyan akong nawalan ng lakas. Napasandal ako sa lababo at humagulgol.
=================
Chapter 25
Chapter • Twenty Five
When you love someone, you've got to be ready to do everything for that person because love isn't
just about the happy moments. Love is measured by sacrifice.
Madaling sabihin, napakahirap gawin. Hindi ko alam kung saan ako kumuha ng lakas para ihakbang
mga paa ko paakyat ng third floor. Nanlalambot ang mga tuhod ko at hindi pa rin ako makapaniwala
sa naging pag-uusap namin ni Senior Thomas.
Naabutan kong bahagyang nakaawang ang pinto ng kwarto ni Layco. Pasimple akong sumilip sa loob.
Nakaupo sa kama si Gia at Miss Chleo habang siya ay nakasandal ang balakang sa gilid ng side
table. Nakatupi ang kanyang mga braso at tila malalim ang iniisip.
"What are we gonna do now?" ani Miss Chleo na bakas din ang pag-aalala.
Nagkibit-balikat si Gia. "I don't know, I mean once your grandpa finds out about her, we're all
dead meat. Lalo ka na, Layco. Mawawala sayo ang posisyon mo. Alam na ba niyang hindi maaaring
maging luna ang isang human?"
Naihilamos ni Layco ang kanyang palad sa kanyang mukha. Isang marahas na buntong hininga ang
pinakawalan niya. "No and she doesn't have to know. Masasaktan lang siya. She'll just think she's
not good enough for me."
Mahinang humalakhak si Gia. "Of course she's not. You're the freaking Alpha of Brenther. We're
talking about the second worst city in Remorse here. Hindi naman ito Astrid. You have laws here.
Batas ba kayo mismong leaders at ruling family ang unang sumusunod."
Masamang tinignan ni Miss Chleo si Gia. "You're not helping."
Ngumisi si Gia. "I'm just telling the truth. You have to choose,
Lay. Either you pick her and leave everything behind or stay here and forget she exists. After
all, you can always come running to me."
"Shut up, Gia." Matalim na tinignan ni Miss Chleo si Gia na may malaking ngisi.
Nabaling ang tingin nila kay Layco na seryoso lamang na nag-iisip. Tumayo si Miss Chleo at
hinawakan ang balikat ng kapatid. "So what's it gonna be?" Malungkot niyang tanong.
Sinuklay ni Layco ng kanyang mga daliri ang kanyang buhok. "I can't lose Brenther... I've worked
hard for this, you know that."
Nangilid ang luha ko sa narinig. Mapakla akong napangiti. Hindi ko na pala kailangang
magdesisyon. Siya na mismo ang gumawa nito para sa aming dalawa. Kinagat ko ang ibaba kong labi
saka tumalikod ngunit bago pa man ako makahakbang paalis ay muli siyang nagsalita.
"Pero walang silbi ang lahat ng 'to kapag nawala si Savanah sa buhay ko. She's my life now. I
can't see another day without her."
Tuluyang pumatak ang luha ko sa mga salitang sinabi niya. Natutop ko ang bibig ko at pinigilang
makagawa ng anumang ingay.
My Layco... What am I gonna do without you?
"Great! So you're choosing her over everything." Sarkastikong sabi ni Gia. "Then you have to be
ready for the consequences of your choices, Layco. Sana lang ilang taon mula ngayon, hindi mo
pagsisihang ipinagpalit mo ang buhay mo para sa isang tao."
Para akong tinarak ng punyal sa dibdib. Kaya ko bang panoorin si Layco na bumagsak ng dahil
sa'kin? Kaya ko bang piliin ang sarili kong kaligayahan at hayaan siyang itapon ang lahat ng
pinaghirapan
niya?
Huminga ako ng malalim saka humakbang paalis. Gulong-gulo ang isip ko.
Bumaba ako at pumunta sa lugar kung saan una niyang hinagkan ang mga labi ko. Isinandal ko ang
likod ko sa puno saka ipinikit ang aking mga mata.
Layco doesn't deserve to be in this situation. Mahal siya ng mga tao niya. Kitang-kita ko ang
respetong ibinibigay nila sa kanya bilang kanilang Alpha pero sa oras na malaman nilang isang
human ang pinili niya, sigurado akong pati sila ay masasaktan.
Napamulat ako nang makarinig ng kaluskos sa di kalayuan. Umayos ako ng tayo st pinasadahan ng
tingin ang paligid. Nanlaki ang mga mata ko nang makita ang isang pamilyar na babaeng nakatitig
sa akin ilang metro ang layo mula sa pwesto ko.
Humakbang ako. "Sophie?" Untag ko habang nakatitig sa kanya.
Isang malungkot na ngiti ang lumandas sa kanyang labi. Mayamaya'y napalingon ako sa likuran nang
makarinig ng isa na namang kaluskos. Pinasadahan ko ng tingin ang likuran ko pero wala akong
nakita roon.
Muli kong tinignan ang direksyon ni Sophie ngunit kumunot ang noo ko nang makitang wala nang tao
roon. Nagpatuloy ako sa paglakad hanggang sa marating ko ang pwesto niya. Nabaling ang tingin ko
sa origaming tagak sa lupa.
Sophie...
Mahilig siyang gumawa ng origami magmula pa noong mga bata palang kami. Dinampot ko ito at
ibinuklat.Lalong kumunot ang noo ko sa nabasa.
A friend is what you see,
A foe is what he truly is.
Be careful who you call friend,
Cause in his hands might be your end.
A riddle? A riddle about betrayal of a friend.
Lalong kumunot ang aking noo. Sino? Sinong nagtatraydor?
Itinupi ko ang papel at itinago sa bulsa ko. Hindi kaya may kinalaman ito sa may kagagawan kay
Jaimie?
A friend is what I see...
Sino sa kanila?
--
Sa buong maghapon ay ang papel na iniwan ni Sophie ang tumakbo sa isip ko. Sandaling nawala sa
isip ko ang tungkol sa gustong mangyari ni Senior Thomas.
Habang namimili ng gulay sa market ay pumapasok pa rin sa isip ko ang riddle. Sa bayang ito,
maraming mapagbalat-kayo. Kung sina Layco nga ay hindi pa rin alam kung sino ang traydor sa
council, ako pa kayang ilang buwan pa lang na namamalagi rito ang kayang tukuyin kung sino?
Napasinghap ako nang may biglang humawak sa balikat ko. Nang balingan ko siya ay bakas ang
pagtataka sa kanyang mukha dahil sa reaksyon ko.
Nasapo ko ang aking noo. "Sorry, Drako." Untag ko.
"Okay lang. Kamusta ka na? Parang ang lalim ng iniisip mo." aniya.
Napabuga ako ng hangin. "Marami lang gumugulo sa isip ko ngayon."
"Gano'n ba? Gusto mo bang magkape or kumain muna sa resto?" Alok niya.
Bahagyang kumunot ang noo ko. Biglang pumasok sa isip ko ang riddle. Pinagmasdan ko siyang
mabuti. Bakit nga ba ang gaan ng loob ko sayo? Sinasadya mo ba 'to?
Kumunot ang noo niya. "May problema ba?" Nagtataka niyang tanong.
Bigla akong natauhan. Pilit akong ngumiti saka umiling. "Sorry, may iniisip lang. S-sige, tara."
Ngumiti siya sa narinig. Kinuha niya ang bitbit ko bago naunang naglakad. Tahimik akong sumunod
at pinagmasdan siya. Kung sakali mang tama ang kutob ko, kailangan kong makahanap ng ebidensya.
--
Inilapag niya sa harap ko ang tasa ng kape bago siya naupo sa silyang katapat ko.
"Akala ko hindi ka na sasama sa'kin dahil sa nalaman mo." He mumbled.
Pilit akong ngumiti. "Sayang naman ang libreng kape. Tsaka gusto rin kitang makilala. Pwede ba
akong magtanong sayo?"
Tumango siya saka humigop sa kanyang kape. "Sure."
Lumunok ako sandali. "Ahm, bakit ikaw ang pinagbibintangan na pumatay kay Jaimie?"
Natigilan siya sa narinig. Tila biglang nagdilim ang ekspresyong nakaguhit sa kanyang mukha.
Naibaba niya ang tasa sa mesa at itinuon ang tingin doon.
"Dahil si Jaimie ang nagsabing ang parents ko ang pumatay sa magulang nina Layco. Akala nila
gusto kong gumanto kaya ko raw pinatay si Jaimie. Imposible 'yon. Despite of what Jaimie did to
my family, I can never commit such crime. I still value Layco and I's friendship." malungkot
niyang pahayag.
Humigpit ang hawak ko sa tela ng damit ko. "May evidence ba or witness man lang na makakapagdiin
sayo?"
Umiling siya. "Wala pero natagpuan ang bangkay ni Jaimie malapit sa isang lumang bunggalo house
sa tabi ng isang lake sa labas ng Remorse. Doon ko noon madalas dalhin si Chleo kapag gusto
naming magswimming. Iginigiit nilang ako lang ang nakakaalam sa lugar na 'yon."
Kumunot ang noo ko. "Eh kung hindi ikaw, sinong gumawa no'n at bakit ikaw ang idinidiin?"
Bumuntong hininga siya saka luminga-linga. "I don't know pero malapit ko nang malaman. May
witness, ayaw
lang niyang kumanta kahit na anong pilit ko pero hindi ako titigil hangga't hindi ko siya
napapaamin kung sino talagang gumawa no'n."
"Nasaan ang witness?" untag ko.
Ngumisi siya. "Sorry, I can't spill such info. Mabuti nang ako na lang ang may alam." Ipinatong
niya ang mga braso sa mesa saka bahagyang lumapit. "Pero kung gusto mo siyang makita, pwede kang
sumama sa'kin." Nakangisi niyang sabi.
Napalunok ako sa narinig. Para bang bigla akong kinabahan dahil sa ngising nakaguhit sa labi
niya.
Pilit akong ngumiti saka umiling. "Hindi na, ilang araw na lang naman at aalis na ako."
Kumunot ang noo niya. "Saan ka pupunta?"
Bumuntong hininga ako saka pilit ngumiti. "Somewhere far from this place and it's people..."
If I'm right about him, for sure he won't let me go now. Kung gusto niya rin akong saktan gaya ng
ginawa niya kay Jaimie, for sure hindi na ako makakaalis sa lugar na ito ngayon.
Bumuntong hininga siya saka prenteng sumandal sa back rest ng silya. Isang mapaklang ngiti ang
lumandas sa labi niya. "Well, hindi kita masisisi. This is a terrible place. Kung hindi lang
dahil kay Chleo, matagal na akong wala sa lugar na 'to. This town holds so much painful memories
dahil kay Chleo, matagal na akong wala sa lugar na 'to. This town holds so much painful memories
but I can't just leave knowing whoever killed Jaimie is still out there. I have to keep an eye on
her from a distance, making sure she's not gonna be the next victim."
Natigilan ako sa narinig. This is wrong. Ibig sabihin...
"Why don't you just let Layco keep his sister safe?" untag ko at naguguluhan pa rin.
Mahina siyang natawa. "Si Jaimie nga hindi niya naprotektahan, si Chleo pa kaya?"
Hindi ako nakakibo sa narinig. Naihilamos niya ang kanyang palad sa kanyang mukha. A weak smile
made it's way to his lips. "If you're gonna leave, make sure nobody will know. Don't worry I
won't tell anyone. Mas mabuti pang umalis ka na nga lang muna habang hindi pa nahuhuli ang
salarin. Layco can't afford another funeral...So as Chleo. Alam kong mahalaga ka sa kanya so
please take care of yourself." Bakas ang pag-aalala sa kanyang tono.
Tuluyang bumagsak ang mga balikat ko. Nagkamali ako. Hindi si Drako ang tinutukoy sa riddle. Kung
gano'n, sino?
This is driving me nuts.
=================
Chapter 26
Chapter • Twenty Six
Three days... All I got is three days. Tatlong araw para magdesisyon kung mananatili ba ako sa
Brenther o tuluyang iiwan si Layco.
And now I'm down to one... Nakakapanghina ang bilis ng takbo ng panahon.
Pinalis ko ang luha sa aking pisngi. Mapakla akong napangiti nang matitigan ang buwan. The
silver-gray pearl up above reminds me of Layco's eyes. It shows pain, angst, fury yet it's still
the most beautiful thing I've ever seen. Everytime it stares at me, I feel my insides turning
into jelly. It melts all my worries away.
I hope I can feel that way with someons else someday...kahit alam ko sa sarili kong imposible.
Imposibleng may pumalit sa kanya sa puso ko.
Muling rumagasa ang aking mga luha dahil sa naisip. Nakagat ko ang ibaba kong labi at piliy
kinontrol ang emosyon. Walang sinabi ang lahat ng sakit na naramdaman ko noon sa nararamdaman ko
ngayon.
Kaagad kong pinalis ang luha sa magkabila kong pisngi nang marinig ang pagbukas-sara ng pinto.
Humigpit ang pagkakahawak ko sa railings nang marinig ang mga yapak na papalapit sa akin.
Lalo kong nakagat ang ibaba kong labi nang maramdaman ang pagpulupot ng kanyang mga braso sa
aking bewang. Marahan niyang hinawi ang buhok kong tumatabing sa parte ng leeg kong minarkahan
niya.
Muli kong naramdaman ang pamilyar na sensasyon nang lumapat ang kanyang labi sa markang ibinigay
niya. Lalong humigpit ang pagkakayakap niya sa akin. "I missed you." Bulong niya sa aking tenga.
Hindi ako nakakibo. Pakiramdam ko'y nagbabadya na naman ang mga luha ko. Oh, Lay. Ilang taon
akong nabuhay ng wala ka. Bakit ngayon hindi ko na alam paano ulit magsisimula ng hindi ka
kasama?
Tuluyang humapdi ang gilid ng aking mga mata. Umikot ako at mahigpit na yumakap sa kanya. Ibinaon
ko ang mukha ko sa kanyang balikat.
"Mahal kita..." I murmured, trying my best to control myself.
A soft chuckle left his lips. Marahan niyang dinampian ng halik ang aking ulo saka hinigpitan ang
pagkakayakap sa akin. "I love you more, baby..."
Parang musika sa tenga ko ang mga katagang binitiwan niya. Kung pwede lang na ihinto ko na lang
ang oras at iyon na lang ang mga katagang maririnig ko habambuhay, kanina ko pa ginawa.
But this is the real world. You can't just pause the happy moments and skip the hard times.
There's no such thing as remote control for reality.
Lalo kong hinigpitan ang yakap ko sa kanya nang maramdaman ang unti-unting pagpatak ng luha ko.
Sandali siyang natigilan at tila nahalata ang pag-iyak ko. Kakalas sana siya sa pagkakayakap ko
pero kaagad ko siyang pinigilan.
"Don't...please. Ganito na muna tayo kahit ten seconds lang." Pakiusap ko. Halos hindi ko na
makilala ang sarili kong boses.
Hindi siya kaagad nakakibo. Mayamaya'y nagpakawala siya ng isang malalim na buntong hininga bago
ako muling niyakap ng mahigpit.
Marahan niyang hinaplos ang aking buhok. "I've got a good news..." He mumbled.
Lumunok ako bago nagsalita. "A-ano 'yon?"
"Kilala na namin kung sinong traydor sa council. I'm so close
in finding Jaimie's killer. Malapit ko nang mapatunayang si Drako ang may kagagawan. Pwede na
kitang ipakilala sa lahat."
Natigilan ako sa narinig. Kumalas ako sa pagkakayakap sa kanya at tinitigan siya ng may kunot sa
aking noo. Umiling ako. "No. H-hindi siya ang may gawa ng krimen."
Kumunot ang noo niya dahil sa sinabi ko. "What are you talking about?"
Bigla akong natauhan. Narealize ko ang nasabi ko. Nanlaki ang mga mata ko. Unti-unting nagdilim
ang ekspresyon niya. Hid jaw clenched dangerously. "Nilapitan ka ba ni Drako?" Mariin nitong
sabi.
Napalunok ako at hindi alam kung paano ipapaliwanag ang bagay na 'yon. Sinubukan kong ibuka ang
bibig ko pero ni isang salita ay walang gustong lumabas.
Marahas siyang bumuntong hininga. "I'm gonna fucking kill him..." Tumalikod siya at lalakad na
sana patungo sa pinto nang mahigpit kong hinawakan ang kanyang braso.
"No, Layco please don't do this. Alang-alang na lang kay Miss Chleo. She'd be devastated kapag
may nangyaring masama kay Drako. I swear hindi niya ako sinaktan. He's nice to me--"
"Ofcourse he'll be nice to you para makuha niya ang loob mo at magawa niya rin sayo ang ginawa
niya kay Jaimie! Nagpaawa rin ba siya sayo at ginamit si Chleo para maging malapit ang loob mo sa
kanya?!" Puno ng galit ang kanyang tono. Bahagya na ring tumaas ang kanyang boses. Ang mga mata
niya'y unti-unti nang nagbabago ang kulay.
"Calm down, please. Makinig ka muna sa'kin." Humakbang ako palapit sa kanya. Hinawakan ko ang
magkabila niyang pisngi. Unti-unting kumalma ang kanyang paghinga. Mapakla akong ngumiti nang
mapagmasdan
ko ang kanyang gwapong mukha.
"Can we stop thinking about something else right now? I feel so tired today. Gusto ko na lang
magpahinga sa tabi mo...pwede ba 'yon?" Lumandas ang luha sa aking pisngi nang matitigan ang
kanyang mga mata.
Sandali siyang hindi nakakibo. Mayamaya'y nagpakawala siya ng isang malalim na buntong hininga.
Hinapit niya ako at mahigpit na niyakap. "I'm sorry. I'm just afraid that I might lose you..."
Lalong rumagasa ang mga luha ko dahil sa narinig. Lalo kong ibinaon ang mukha ko sa kanyang
dibdib. Itinapat ko ang aking tenga sa tapat ng kanyang puso.
Ayaw kitang iwan, Lay...pero para sa kapakanan mo, kailangan. Hindi ko mapapatawad ang sarili ko
sa oras na mawala sayo ang lahat dahil lang ako ang pinili mo.
"May problema ba, Savanah?" Bulong niya.
Mariin akong napapikit dahil sa narinig. Huminga ako ng malalim. "Wala. Nagselos lang ako nitong
mga nakaraang araw. Wala 'to. Naglalambing lang ako." My voice cracked. Lalong dumiin ang
pagkakakagat ko sa ibabang labi ko.
Kumalas siya sa pagkakayakap sa akin at hinawakan ang magkabila kong balikat. Isang pagod na
ngiti ang lumandas sa kanyang labi. "Get your jacket. We're going somewhere."
Pinalis ko ang luha sa magkabila kong pisngi. Bahagyang kumunot ang noo ko. "Saan?"
Matipid siyang ngumiti saka hinawi ang ilang hibla ng aking buhok na tumabing sa aking mukha.
"Somewhere beautiful..."
--
Sandaling nawala sa isip ko ang lungkot. Hindi pamilyar sa akin
ang daang tinatahak namin. Ang itim na pajero ang ginamit naming sasakyan kaya halos hindi ito
nakikilala ng mga taong nadaraanan namin.
Nang makalagpas kami sa mga kabahayan ay bahagyang kumunot ang noo ko. Unti-unti na kaming
pumapasok sa loob ng kakahuyan.
Nabaling ang tingin ko kay Layco na tahimik lang na nagmamaneho.
"Saan ba talaga tayo pupunta?" Kunot-noo kong tanong.
Sandali siyang sumulyap sa akin. Kinuha niya ang isang kamay ko saka inilapit sa kanyang labi.
Marahan niyang dinampian ng halik ang likod ng aking palad. "Malapit na tayo."
Hindi na ako kumibo. Muli ko na lang tinanaw ang paligid sa labas ng sasakyan.
Huminto ang sasakyan. Lumabas si Layco at umikot para pagbuksan ako ng pinto.
Kumunot ang noo ko nang makahulugan siyang ngumisi pagkabukas niya ng pinto. Hinawakan niya ang
magkabila kong kamay at maingat akong hinila palabas ng sasakyan. Isinandal niya ang likod ko sa
kotse saka siya may dinukot sa kanyang bulsa.
"Panyo?" Nagtataka kong tanong.
Imbis sumagot ay ngumisi lamang siya. Itinupi niya ang panyo saka maingat na itinakip sa aking
mga mata.
"Para saan 'to?" Natatawa kong tanong.
Mahina siyang humalakhak. Hinawakan niyang muli ang mga kamay ko at inalalayan akong lumakad.
"Para surprise..." bulong niya sa aking tenga.
Hindi na ako nakakibo. Hinatak niya na ako at nagpatuloy kami sa paglalakad. Mayamaya'y huminto
siya at pumwesto sa likuran ko. Hinawakan niya ako sa aking bewang saka niya ipinatong ang
kanyang baba
sa aking balikat. "Now you can remove it." bulong niya.
Kaagad kong inalis ang panyo. Ikinurap-kurap ko ang mga mata ko. Dinukot niya ang phone niya sa
kanyang bulsa saka may tinawagan.
"Showtime." Nakangisi niyang sabi.
Kumunot lamang ang noo ko nang ibaba niya ang tawag matapos iyong sabihin. Nabaling ang tingin
niya sa akin habang msy matamis na ngiti sa kanyang labi. "Look at the sky, baby." Untag niya.
Nagtataka naman akong sumunod. Mayamaya'y bigla na lamang nagsiputukan ang mga fireworks. Hindi
ko mapigilang mamangha. Hugis puso ang karamihan sa mga ito at napakakulay ng bawat paputok na
sumasabog sa kalangitan.
"A-ang ganda, Lay..." Nakangiti kong sabi habang nakatitig sa kalangitan.
Hindi siya kumibo. Unti-unting pumulupot ang kanyang mga braso sa aking bewang. Kahit na hindi ko
siya tignan, nararamdaman kong sa akin siya nakatitig.
Bago matapos ang fireworks display ay ihinarap niya ako sa kanya. Hinawakan niya ang aking pisngi
saka ginawaran ng halik ang aking mga labi.
Napapikit ako nang tuluyang maramdaman ang tamis ng kanyang halik. It was nothing but pure
affection. God knows how bad I want to taste his lips every single day.
"Mahal na mahal kita, Savanah. I can give up everything just to be with you." he whispered before
claiming my lips once more.
Unti-unting lumandas ang luha sa aking pisngi. Huli na 'to... Hahayaan ko na ang sarili kong
namnamin ang tamis ng kanyang halik at ang lambot ng kanyang mga labi.
Habang buhay kong babaunin sa puso ko ang pagmamahal na ipinadama mo, Lay. Salamat sa sandaling
panahong tinupad mo ang pangarap kong mahalin ng walang katumbas. Alam kong kahit na anong gawin
ko, walang sinumang kayang pumalit sayo sa puso ko. Dadalhin ko ang alaala natin hanggang sa huli
kong hininga. Mahal na mahal kita. Sana balang araw, magawa mo akong mapatawad sa gagawin kong
pag-iwan sayo. They were right... I don't deserve you. I don't deserve your love. I'm sorry kung
masasaktan kita. Alam kong darating ang araw na makakalimutan mo rin ang sakit at makakahanap ka
ng babaeng mas karapat-dapat sa pagmamahal na kaya mong ibigay. Hanggang dito na lang ang kaya
ko. Sana kaya kong sabihin sayong binibitawan kita para rin sa sarili mong kapakanan. Alam ng
Diyos kung gaano ko kagustong tumanda ng kasama ka, pero mukhang pinagtagpo lang talaga tayo para
sandaling maging masaya sa piling ng isa't-isa, hindi para habang buhay na maging magkasama.
Mahal kita, Lay... Ikaw lang ang minahal ko at patuloy kong mamahalin hangga't nabubuhay ako.
Sometimes it's better to just let someone go not because you don't love them that much but
because you know they deserve better.
Layco deserves all the best in the world and I'm not one of those. I'm no princess nor someone
who came from a powerful family. I am nothing but an ordinary small-town girl. It's time for me
to wake up from this beautiful dream and continue living in the cruel reality where I really
belong...
=================
Chapter 27
Chapter • Twenty Seven
Habang ang lahat ay abalang mamili ng isusuot nila para sa festival mamayang gabi, heto ako,
mahigpit na nakayakap sa natutulog na si Layco. Tahimik na umiiyak at ninanamnam ang mga huling
oras na pwede ko siyang mayakap ng ganito.
Bahagya siyang gumalaw at tumagilid. Hinapit niya ako at lalong ikinulong sa kanyang bisig. Ang
mukha ko'y nakabaon sa kanyang dibdib.
Lalong humigpit ang pagkakayakap ko sa kanya. Ilang oras na lang, Lay. Sana huwag ka munang
magising.
Iniangat ko ang aking ulo at pinagmasdan ang maamo niyang mukha. Napakasarap niyang pagmasdan
kapag natutulog. Nawawala ang kunot sa kanyang noong tanda ng napakaraming problemang kinakaharap
niya ng dahil sa'kin.
Mapakla akong napangiti. Once I'm gone, all of these will be done. No more problems for you. No
more sleepless nights. No more making hard choices.
Pinalis ko ang luha sa aking pisngi. Inilapit ko ang aking mukha sa kanya hanggang sa tuluyan
kong mahagkan ang kanyang mga labi. Napapikit ako nang tuluyang lumapat ang mga labi ko sa mga
labi niya.
Kung sa ibang pagkakataon, sigurado akong masaya akong ako ang unang humalik sayo, pero ngayon,
wala akong ibang maramdaman kun'di sakit dahil alam kong huli na ito.
I have to let you go so you won't need to suffer anymore. I have to give up our love so you won't
get hurt anymore. Ako na lang ang papasan sa lahat ng sakit. Ako na lang tutal sanay na ako.
Unti-unti niyang iminulat ang
kanyang mga mata. Isang pagod na ngiti ang lumandas sa kanyang labi. "Good morning, gorgeous." he
whispered. Halos paos pa ang kanyang boses.
Pilit akong ngumiti saka muling dinampian ng halik ang kanyang labi. "Good morning." Naupo ako sa
kama at hinawakan ang kanyang pisngi. Kailangan ko nang sulitin ang araw na 'to. "Would you like
me to make some breakfast?" Nakangiti kong sabi.
Lumawak ang kanyang ngiti. Bahagya siyang bumangon at hinalikan ang balikat ko. "Sure." Tumayo
siya at dumiretso sa banyo. Sumunod ako para makapagsipilyo at makapaghilamos.
Nang matapos kami ay lalabas na sana ako nang bigla niya akong kinarga at muling ibinagsak sa
kama. He gave me a teasing look with a smirk written on his face.
Nakakalso ang kanyang mga braso sa magkabilang gilid ko at kinokontrol ang kanyang bigat. Unti-
unting bumaba ang kanyang mukha hanggang sa tuluyang maglapat ang aming mga labi. Naipikit ko ang
aking mga mata dahil sa sensasyong ibinibigay niya. I felt breathless yet complete. The taste of
his lips never failed to drive my sanity away.
Dahan-dahan kong iminulat ang aking mga mata. His heavy breathing filtered in my half-open mouth.
It feels so good to think we're breathing the same air, sharing the same emotion, fighting for
the same affection.
But it's out turn now, baby. I'm giving up so you don't have to lose everything you've worked
for. I am not worthy of your love and you deserve better.
Marahan niyang hinaplos ang aking pisngi
habang may ngiti sa kanyang labi. "Tonight, eight o'clock, make sure you'll be at the people's
square. I have a surprise for you."
Pilit akong ngumiti at kinontrol ang sarili. Gusto kong pumunta pero alam kong sa mga oras na
'yon, wala na ako sa lugar na ito.
Huminga ako ng malalim saka siya hinapit para yakapin. Ipinulupot ko ang mga braso ko sa kanyang
leeg at isinandal ko ang aking ulo sa kanyang balikat. "I will..."
Nakagat ko ang ibabang labi ko. Ang hirap magsinungaling sa taong mahal mo pero minsan, 'yon ang
kailangang gawin. Hindi palaging tamang gawin ang tama.
--
Pinanood ko silang isa-isang lumabas ng kastilyo. Kailangan nilang pumunta sa people's square ng
maaga para sa paghahanda sa magiging festival mamayang gabi.
Lumapit sa akin si Miss Chleo. Hinawakan niya ang aking braso saka niya inilapit sa tenga ko ang
mukha niya. "Binilhan kita ng dress mo. Pinadala ko na kay Maui sa room niyo. I'm sure Layco
would die to see you in that dress tonight." Bulong niya. Nang lumayo siya'y kumindat siya sa
akin habang may matamis na ngiti sa labi.
Bago pa man ako makakibo ay tumalikod na siya at humakbang palabas. Nabaling ang tingin ko kay
Layco na matamang nakatitig sa akin habang may matipid na ngiti.
Humakbang siya sa akin habang nakabaon sa magkabila niyang bulsa ang kanyang mga palad. Sandali
siyang luminga-linga sa paligid.
"The coast is clear." Nakangisi niyang sabi. Bigla niya na lamang dinampian ng halik ang aking
pisngi. Awtomatikong namula ang mukha ko dahil sa ginawa niya.
He let out a soft chuckle. Marahan

niyang hinaplos ang namumula kong pisngi. "I really love how you blush for me..." He leaned
closer. Tinapat niya ang kanyang mukha sa aking tenga. "I'll see you tonight, baby." Bulong niya
saka hinalikan ang gilid ng aking ulo.
Pilit na lamang akong ngumiti. Mahina akong tumango. Pinanood ko siyang lumakad palabas ng
kastilyo patungo sa kanyang sasakyan.
Tuluyang bumagsak ang mga balikat ko nang makita ang pag-alis ng kanyang kotse. Muli na namang
nagbadya ang mga luha ko.
"Too bad for him, you won't make it tonight."
Naibaling ko ang tingin kay Senior Thomas na nakatayo malapit sa hagdan. Nakapatong ang magkabila
niyang kamay sa kanyang tungkod. May makahulugang ngiting nakaguhit sa kanyang labi.
Nag-iwas ako ng tingin at akmang aalis na nang muli siyang magsalita. "Sana ay tuparin mo ang
napag-usapan. Mas mabuting iwan mo na siya ngayon bago pa man lumala ang lahat. Aasahan kong bago
pa man sumapit ang alas otso ng gabi ay wala ka na sa lugar na ito." Untag niya saka ako
nilagpasan st tinungo ang palabas.
Malalim akong napabuntong hininga. Pinunasan ko ang aking pisngi sa pag-aakalang may luha na
namang lumandas dito. Mapakla akong napangiti nang mapagtantong wala pala. Pati yata mata ko
sumuko na sa kakaiyak.
Naglakad ako paakyat ng hagdan ng halos wala sa sarili. Nakatulala ako sa bawat paghakbang ko,
hindi pa rin ako makapaniwala sa nangyayari.
Pinasadahan ko ng tingin ang buong silid. Ang kwartong naging may hawak sa alaala ng pagmamahalan
at mga gabing pinagsaluhan naming dalawa. Ang unang tumanggap sa lahat ng luha ko. Ang
balkonaheng naging saksi sa bawat yakap at halik ng isa't-isa.
Humigpit
ang pagkakahawak ko sa tela ng damit ko. Ayaw ko nang umiyak. Gusto kong sa pag-alis ko, tanging
ang masasayang alaala na lang ang babaunin ko.
"Savanah..."
Napalingon ako sa taong nagsalita mula sa likuran. Nakasandal siya sa frame ng pinto habang
seryosong nakatitig sa akin.
Pilit akong ngumiti. "Grant..."
Umigting ang kanyang panga. Nagpakawala siya ng isang malalim na buntong hininga. "Narinig ko
kayo ni Senior Thomas."
Bumagsak ang mga balikat ko. "Kung gano'n alam mo na ang tungkol sa pag-alis ko."
Humakbang siya palapit sa akin at hinapit ako para yakapin. Nakagat ko ang ibabang labi ko. Si
Grant ang isa sa mga taong hindi ko makakalimutan kapag umalis na ako. Naging mabuti siyang
kaibigan sa akin magmula nang tumapak ako sa lugar na 'to.
"Hindi kita pipigilan. Alam kong buo na ang desisyon mo pero kung may isang bagay man akong
magagawa para sayo at kay Layco, 'yon ay ang masigurong makakaalis ka ng Brenther ng ligtas."
Untag niya.
Mapakla akong napangiti. Kumalas ako sa kanyang yakap saka mahinang tinapik ang kanyang balikat.
"Huwag mo na akong alalahanin. Enjoyin mo na lang ang festival mamayang gabi."
Malalim siyang bumuntong hininga bago umiling. "No, Savanah. Hindi kita hahayaang umalis ng mag-
isa. Pagbigyan mo na ako. Ito na lang ang kaya kong gawin para sayo. Gusto ko lang masigurong
magiging ligtas ka kahit hanggang sa makalabas ka lang ng Brenther. Please?"
Wala na akong nagawa. Bakas ang determinasyon sa kanyang mga mata. Pilit akong ngumiti saka
tumango. "Sige. Hintayin mo ako sa ibaba mamayang alas syete."
Ngumiti siya saka tumango. "I will..."
--
Mabigat ang bawat hakbang ko nang tahakin ko ang daan pababa ng kastilyo. Ang mga luha ko ay
walang tigil sa pagpatak. Sa bawat paghakbang ko ay parang unti-unting winawasak ang puso ko.
Napakaraming alaala sa lugar na ito. Isa itong magandang parte ng buhay ko na kahit kailan ay
hindi ko makakalimutan.
Napahinto ako nang makita si Maui, Mrs. Perkins, at ate Beth sa dulo ng hagdan. Nangingilid ang
luha sa kanilang mga mata.
Nakagat ko ang ibaba kong labi. Lalo akong nanlalambot sa nakikitang lungkot sa kanilang mga
mukha.
Pagkababa ko ay kaagad nila akong pinalibutan para yakapin. Lalo lamang akong napaiyak.
"Bakit kasi kailangan pang umabot sa ganito. Masasaktan si Alpha sa pag-alis mo." ani ate Beth
habang panay ang pagpunas sa kanyang mga luha.
"Halika nga rito anak, gusto kitang yakapin." Ani Mrs. Perkins at niyapos ako ng mahigpit.
Tuluyan akong napahagulgol dahil sa init ng kanyang yakap. Para siyang si Mama. Puno ng
pagmamahal ang yakap na ibinigay niya.
"Patawarin niyo po ako pero para rin kay Layco ang gagawin ko. Hindi ko kayang panooring mawala
sa kanya lahat ng pinaghirapan niya. Darating ang araw na makakalimutan niya rin ako." Halos
hindi ko na maintindihan ang sarili kong boses.
Tumunog ang malaking orasan sa sala senyales na pumatak na ang alas-syete ng gabi.
Nilingon ko si Maui na pilit ding pinipigil ang mga luha. Mapakla akong ngumiti saka yumakap sa
kanya. "Thank you sa lahat."
Tuluyan siyang napaiyak. "Mamimiss ka namin. Mangangayayat na naman kami wala nang masarap
magluto."
Natawa ako dahil sa narinig. Muli nila akong pinalibutan para yakapin.
"Kailangan ko
na pong umalis. Salamat sa lahat-lahat." Tuluyang nabasag ang boses ko.
Ihinatid nila ako sa labas kung saan naghihintay si Grant. Kinuha niya ang maleta ko saka
isinakay sa likod ng sasakyan.

"Are you ready?" Malungkot niyang tanong.
Mapakla akong ngumiti saka pinalis ang luha sa aking pisngi. "Handa na ako. Umalis na tayo."
Pilit siyang ngumiti saka ako iginiya papasok ng kotse. Sa huling pagkakataon, sinulyapan ko ang
lugar kung saan ko naramdaman ang kakaibang pagmamahal. Kung saan ko nakilala ang taong
habambuhay kong babaunin sa puso ko.
--
CHLEO'S POV
Halos hindi kami mapakaling lahat kakahintay na sumapit ang tinakdang oras. Lahat ay nakaready na
para sa magaganap.
Nilingon ko ang kapatid kong tahimik na nakasandal sa gilid ng kanyang sasakyan. May matipid na
kurba sa kanyang labi habang nakatitig sa singsing na ipinasadya niya pa para lang kay Savanah.
Hindi ko maiwasang mapangiti. Sa wakas, pwede na niyang ipagsigawan sa lahat kung sino talaga ang
mahal niya. Nang madiskubre ni Grant na ang head councilor ang nagtatraydor kay Layco, naging buo
na ang pasya niyang ipakilala na si Savanah sa mga tao bilang mate niya. Tapos na ang kanyang
problema tungkol sa safety ni Savanah. Ang tanging iisipin na lamang niya ngayon ay ang magiging
desisyon ng council kapag nalaman nilang isang human ang mate niya. Pero alam ko, nasaksihan ko
ang pagmamahal niya para kay Savanah. The council's opinion won't matter to him anymore. He's
prepared for what's
coming and he's ready to lose everything to be with her.
"Chleo..."
Nabaling ang tingin ko sa lalaking nagsalita mula sa likuran. Humahangos siya at basang-basa ang
kanyang puting shirt.
"Warren? Anong nangyari sayo?" Kunot-noo kong tanong.
Luminga siya sa paligid saka ako hinatak palayo sa mga tao. Bakas ang pagkatuliro niya.
"Nagkakamali kayo. Hindi si Papa ang traydor sa council. All of this is a deception. Maging ang
pagkakadawit kay Drako, hindi totoo. Wala siyang kasalanan." Seryoso niyang sabi.
Lalong kumunot ang noo ko. "Anong ibig mong sabihin?"
Muli siyang luminga sa paligid. "Drako and I are working on this for a while. Naniniwala ako sa
kanya. Hindi siya ang pumatay kay Jaimie. Imposible 'yon dahil pareho kaming nasa Tyrain nang
mangyari 'yon."
"What?! Bakit ngayon mo lang sinabi 'to?" Bahagya nang tumaas ang boses ko.
"Natakot lang akong pati ako mapagbintangan pero ngayon, may pruweba na kami. Alam na namin kung
sinong gumawa no'n at kung sinong trumatraydor kay Layco." Hinawakan niya ang aking mga braso.
"Chleo, the traitor is not on the council but on the army..."
May dinukot siya mula sa kanyang bulsa na kapirasong papel. Ibinuklat niya ito at ipinakita sa
akin.
"Sinulat 'yan ng witness na nahanap namin bago siya nagpakamatay. Hindi siya makaamin dahil
papatayin din siya."
Nanginig ang mga kamay ko nang mabasa ang mga salitang nakasulat. Para akong tinakasan ng lakas.
Dinukot ko ang phone ko sa bag at tinawagan ang number ni Mrs. Perkins.
"W-where's Savanah?" Nanginginig na ang boses ko.
Tuluyan kong nabitiwan ang phone ko dahil sa narinig. Bumagsak ito sa semento. Unti-unting
gumapang ang kaba sa aking dibdib.
"S-she left...with Grant."
Tila biglang namutla si Warren sa narinig. Naihilamos niya ang kanyang palad sa kanyang mukha.
Muli kong tinignan ang mga salitang nakasulat sa papel.
Ang Beta ang pumatay kay Miss Jaimie...at papatayin din niya ako.
=================
Chapter 28
Chapter • Twenty Eight
CHLEO'S POV
Nasapo ko ang noo ko at hindi na alam ang gagawin. Sinulyapan ko ang relos ko. Ilang minuto na
lang bago mag-alas otso pero sabi ni Mrs. Perkins, alas syete pa raw umalis si Savanah kasama si
Grant.
"It's been an hour, Warren. Hindi na natin sila maaabutan." Nanginginig na ang boses ko.
Nilingon namin si Layco na panay ang paglinga sa paligid at tila hinahanap si Savanah. Mayamaya'y
lumapit sa kanya si Jao. May ibinulong ito sa kanya. Bigla na lamang nagdilim ang kanyang
ekspresyon. Dali-dali siyang sumakay sa kanyang sasakyan at ibinarurot ito paalis.
Natataranta kong binalingan si Warren. "Tara sa kotse! Baka kung saan pumunta 'yon!"
Dali-dali kaming sumakay sa kotse ko at hinabol ang matuling sasakyan ni Layco. Kumunot ang noo
ko. Patungo siya sa kastilyo.
Pagdating namin sa labas ay kaagad kaming tumakbo papasok. Sa bungad ng kastilyo ay

umaalingawngaw ang malalakas at galit na galit na sigaw ng nagwawalang si Layco.
"WHERE THE FUCK IS SHE?!" His loud growl echoed in the whole place.
Nanlaki ang mga mata ko nang makitang hawak niya sa kwelyo si Grandpa. Marahas ang pagtaas-baba
ng kanyang mga balikat at nanlilisik ang kanyang mga mata. Si Grandpa naman ay seryoso lang na
nakatitig sa kanya.
"I did this for your own good. You deserve better than that huma--"
"DON'T YOU FUCKING TELL ME SHE DOESN'T DESERVE ME!"
Tuluyang ihinagis ni Layco si Grandpa sa pader ngunit hindi niya
ito ininda.
Nasabunutan ni Layco ang kanyang buhok. Marahas niyang sinipa ang mesa. Punong-puno siya ng
galit. Hindi na maipaliwanag ang poot at pangungulilang nakaguhit sa mga mata niya.
Tumindig si Grandpa. "Makakalimutan mo rin ang babaeng 'yon. Matututunan mo ring mahalin si Gia."
Inis na natawa si Layco. Matalim ang tinging ipinukol niya kay Grandpa. "Just like how you tried
to learn to love Grandma?"
Umigting ang panga ni Grandpa sa narinig. "Huwag mong idamay ang--"
"You think I'm not aware that you fell for a human before but your parents killed her so you have
no other choice but to marry grandma? Well I know! And this time, I won't make the same mistake
you did. I.LOVE.HER. Wala akong pakeelam kung mawala sa akin ang lahat. Hindi ko kailangan ng
yaman ng pamilyang 'to. Hindi ko kailangan ng kapangyarihang dala ng apelyido niyo. All I need is
her. Because nothing would make sense anymore once she's gone." Halos mabasag na ang boses ni
Layco.
Hindi nakapagsalita si Grandpa. Bumagsak ang tingin niya sa sahig.
Humakbang ako palapit sa kanila. Hindi ako makapaniwala sa mga narinig ko. "Grandpa? I-ikaw ang
dahilan kung bakit umalis si Savanah?" Nangingilid na ang luha sa mga mata ko.
Nagpakawala siya ng isang buntong hininga. "Ginawa ko lang ang sa tingin ko ay tama."
Nasapo ko ang aking noo. "Well you're wrong! Alam mo ba kung nasaang sitwasyon siya ngayon? Nasa
mga kamay siya ng taong pumatay kay Jaimie at wala tayong ideya kung saan na siya dinala ni
Grant!" Tuluyang tumulo ang mga luha ko.
Halatang ikinabigla ni grandpa at Layco ang sinabi ko. Hindi nakapagsalita
si grandpa. Si Layco ay kunot noong tumitig sa akin.
"W-what did you say?" Halos wala na siyang lakas para magsalita.
Pinalis ko ang luha sa aking pisngi. "Si Grant. Si Grant ang may pakana ng lahat. Siya ang
pumatay kay Jaimie at siya rin ang kasama ni Savanah na umalis ng Brenther."
Tila bigla siyang nanghina dahil sa sinabi ko. Napaupo siya sa sahig at sinabunutan ang sarili.
"Jao, c-call the...the deltas. F-find them." Halos wala na siyang lakas para magsalita.
Bumaling sa akin si Jao. Itinango ko ang aking ulo. "Alert everyone. Hunt Grant down. Look
everywhere before it's too late."
Kaagad na tumango si Jao saka lumabas para gawin ang pinag-uutos ko. Nabaling ang tingin ko sa
halos mawala na sa katinuang si Layco. Alam kong sa mga oras na ito, ang takot at trauma na
inabot niya noong mangyari ito kay Jaimie ang siyang nararamdaman niya. Hindi ko siya masisisi.
Masakit ang pinagdaanan niya noon at nakakatakot na nangyayari na naman ngayon sa babaeng mahal
niya.
Humakbang palapit sa akin si Warren. "I better go get Drako. Makakatulong siya sa paghahanap."
Hindi kaagad ako nakakibo. Sandali kong sinulyapan ang kapatid ko. Nagpakawala ako ng malalim na
buntong hininga. "I don't think it's a good idea. Baka mag-away lang sila ni Lay--"
"Call him." Natigilan ako sa pagsasalita nang marinig si Layco. Umigting ang kanyang panga.
Tumingin siya sa amin. "Call everyone who can help. I can't lose her, Chleo."
Sa unang pagkakataon,
nakita ko ang mahinang side ng kapatid ko. Ang Alpha na ni minsan ay hindi humingi ng tulong sa
iba, narito ngayon at handang gawin ang lahat mahanap lang ang babaeng mahal niya.
Muli kong binalingan si Warren. "Go call Drako and everyone who you think can help us. Here, use
my car."
Tumango siya saka tinanggap ang susi ng kotse bago halos patakbong umalis.
Tumayo si Layco. Nakakuyom ang kanyang mga kamao at nakakatakot ang ekspresyong nakaguhit sa
kanyang mukha.
Nataranta ako nang magsimula siyang humakbang palabas. Hinawakan ko ang kanyang braso. Natigilan
siya dahil sa ginawa ko. "Saan ka pupunta?"
His jaw clenched dangerously. "I'm going to kill that bastard myself." Puno ng galit niyang sabi
bago binawi ang kanyang braso at muling lumakad palabas.
Natataranta akong humarang sa daraanan niya. "No, Layco. Mas makakabuti kung hihintayin na lang
nating may makahanap sa kanila. You're losing your--"
"Stand back, Chleo." Mariin niyang sabi.
Unti-unti nang lumalalim ang kanyang paghinga. Nangngingitngit ang kanyang mga ngipin at unti-
unti nang nagbabago ang kulay ng mga mata niya.
"No! You have to calm down before--"
"I SAID STAND BACK!" He growled. Bigla niya na lamang akong itinulak ng malakas at ang likod ko'y
tumama sa pader.
Napadaing ako sa sakit pero pinilit kong tumayo. Nang lingunin ko ang pwesto niya kanina'y wala
na siya.
This is not good. It's happening. He's losing control of his wolf. Sa oras na tuluyan siyang
mawalan ng kontrol, mapapatay niya ang sinumang mahawakan niya. Without his anchor, his
aggressive state
will be out of hand. Maaari niyang masaktan si Savanah or worse, maaari niyang mapatay ang sarili
niya.
--
SAVANAH'S POV
Walang patid ang pagpatak ng luha ko habang nasa daan palabas ng Brenther. Hindi ko mapigilan ang
paghikbi dahil sa matinding lungkot na nararamdaman.
Isinandal ko ang ulo ko sa salaming bintana. Sandali kong nilingon si Grant. "Matutulog muna
ako." Untag ko.
Pilit siyang ngumiti saka tumango. "Sige. Mas mabuti pa nga. Gigisingin na lang kita kapag naroon
na tayo."
Isang matipid na ngiti na lang ang iginanti ko bago tuluyang ipinikit ang mga mata at nagpatangay
sa matinding antok.
Nagising ako sa isang mahinang pagyugyog sa aking balikat. Nilingon ko si Grant na nakatayo sa
tapat ng pinto ng shotgun seat. Malawak ang ngiting nakaguhit sa kanyang labi.
"We're here." Untag niya saka kinuha ang kamay ko at iginiya ako pababa ng sasakyan.
Madilim ang paligid at tanging ang liwanag lamang ng buwan ang nagsisilbi naming ilaw. Inilibot
ko ang tingin sa paligid. Kumunot ang noo ko.
"H-hindi naman 'to Bersant, ah?" Nagtataka kong tanong. Nilingon ko ulit siya.
"I know." He mumbled.
Bigla akong kinabahan nang makita ang isang makahulugang ngisi sa kanyang labi. Muli kong
pinasadahan ng tingin ang paligid.
Gumapang ang takot sa sistema ko nang makita ang bunggalo house sa di kalayuan. Ilang metro mula
rito ay ang isang lake.
Biglang pumasok sa isip ko ang sinabi ni Drako. Ang lugar kung saan natagpuan
ang bangkay ni Jaimie...
Humakbang siya palapit sa akin pero kaagad akong umatras. Natigilan siya sa reaksyon ko.
"A-anong ginagawa natin dito?" Nanginginig na ang boses ko dala ng takot.
Lalong lumawak ang kanyang ngisi. Muli siyang humakbang kaya napaatras ako hanggang sa tuluyang
tumama ang likod ko sa sasakyan.
Nanlaki ang mga mata ko at ang mga tuhod ko'y nangatog nang unti-unting nagbago ang kanyang mga
mata. Ikinalso niya ang kanyang mga braso sa sasakyan na tila ikinukulong ako.
"U-uuwi na lang akong mag-isa." I mumbled.

Mahina siyang humalakhak. Napasinghap ako nang hawiin niya ang aking buhok hanggang sa maexpose
ang mark ni Layco. Dumilim ang kanyang ekspresyon.
"Layco's scent is all over you... It's disgusting." Bulong niya.
Humigpit ang hawak ko sa laylayan ng blouse ko nang tangkain niyang halikan ang aking leeg.
Itinulak ko siya at napaatras dahil sa ginawa ko.
Makahulugan siyang ngumisi nang muli akong tignan. Nanlaki ang mga mata ko nang humakbang siya
palapit sa akin. Sinubukan kong tumakbo pero kaagad niya akong nahabol.
"Bitiwan mo ko Grant! Tulong!" Napasigaw ako nang buhatin niya akong parang sako. Ang tiyan ko'y
nakasampay sa kanyang balikat. Sinubukan kong magpumiglas pero mahigpit ang pagkakahawak niya
sa'kin.
Pumasok siya sa loob ng bunggalo house at itinapon ako sa papag na naroon. Takot na takot akong
umurong sa pinaka-sulok at niyakap ang mga tuhod ko. Unti-unti nang namumuo ang mga luha ko dala
ng matinding
takot.
Binuksan niya ang ilaw. Halos takasan ako ng katinuan nang makita si Sophie na nakakadena ang
kamay na nakakabit sa kisame. Puno ng sugat ang kanyang katawan. Ang puting sandong suot niya'y
puno ng dugo.
"S-sophie?" Tuluyang pumatak ang mga luha ko.
Pilit niyang iniangat ang kanyang ulo. "I-I'm s-sorry..." Nanghihina niyang sabi.
Mahinang humalakhak si Grant. Humakbang siya palapit kay Sophie at hinawakan ang panga nito.
"This is what I do to traitors." Ani Grant saka tumingin sa akin. "Alam mo bang kung hindi dahil
sa'kin, namatay sana ang babaeng 'to noong gabing inatake kayo? I saved her, turned her into one
of us, gave her a new life but what did she do in return to my generosity? Hmm?"
Napasigaw si Sophie nang unti-unting bumaon sa pisngi niya ang matatalim na kuko ni Grant.
"Tama na! Parang awa mo na huwag mo siyang saktan!" Tuluyan akong napapalahaw.
Ngumisi si Grant saka binitiwan ang mukha ni Sophie. Humakbang siya palapit sa akin. Lumuhod siya
sa tapat ng papag at makahulugan akong pinagmasdan. "Instead of following my orders, she tried to
warn you using this..." May dinukot siya sa bulsa ng kanyang jacket. Nanlaki ang mga mata ko nang
makita ang papel na ginawang origami ni Sophie.
Tumayo siyang muli at lumapit sa mesa. May kinuha siya roong injection saka muling lumapit kay
Sophie. Pumwesto siya sa likod ni Sophie. Tuluyan siyang napahagulgol nang hawakan ni Grant ang
kanyang buhok saka itinagilid ang kanyang ulo para maipakita ng maayos ang kanyang leeg.
Inilapit ni Grant ang kanyang mukha sa tenga ni Sophie. "You owe me your life, Sophie but you
chose to betray me.
Now, you're going to pay..."
Napatili si Sophie nang iturok si Grant ang injection sa kanyang leeg. Kinalas niya ang kadena ni
Sophie at nanghihina itong bumagsak sa sahig. Kaagad akong tumakbo para daluhan siya. Sinubukan
kong yakapin si Sophie pero kaagad siyang hinawakan ni Grant sa buhok saka itinayo.
Lalong rumagasa ang luha sa magkabila kong pisngi dahil sa nakikita. Awang-awa ako sa kalagayan
ni Sophie.
"You have one final job for me, bitch." Bulong ni Grant sa kanyang tenga. "You're going back to
Brenther and you're going to send Layco a little message."
Muli siyang itinapon ni Grant sa sahig. Humakbang palapit sa akin si Grant. Napapalahaw ako nang
hawakan niya ang buhok ko. Dinampot niya ang gunting sa mesa saka ginupit ang ilang hibla ng
aking buhok pagkatapos ay tuluyan akong binitiwan.
Wala akong ibang magawa kun'di ang umiyak. Para siyang baliw na inamoy ang nagupit kong buhok.
Kinuha niya ang tela sa mesa saka roon binalot ang buhok ko. Muli siyang bumaling kay Sophie saka
ito sapilitang itinayo.
"You're going to give this to him... Tell him I'll be waiting here. Don't forget to tell him to
hurry. Baka mainip ako. Hindi niya magugustuhan ang gagawin ko sa oras na mainip ako."
Makahulugan niyang sabi bago itinulak si Sophie palabas.
Lumuluha at naaawa akong tinignan ni Sophie. "Hihingi ako ng tulong, Sav. Lakasan mo ang loob
mo." Nanghihina niyang sinabi.
Humalakhak si Grant saka sinaraduhan ng pinto si Sophie. Muli siyang
lumakad palapit sa mesa. Kinuha niya ang tali roon saka lumapit sa akin.
"Bitiwan mo ko!" Pilit akong nagpumiglas nang sapilitan niya akong itinayo at pinaupo sa silya
pero walang-wala ang lakas ko kumpara sa kanya.
Napadaing ako nang mahigpit niyang naitali ang mga kamay at paa ko. Walang patid ang pagpatak ng
aking mga luha. Halo-halong galit, takot, at pagsisisi ang pumupuno sa puso ko.
"Bakit mo ba ginagawa 'to? Bakit mo pinatay si Jaimie?" Garalgal na ang boses ko kakaiyak.
Hinila niya ang isa pang upuan. Ipwinesto niya ito sa harap ko saka siya roon prenteng naupo. May
makahulugang ngisi sa kanyang labi.
"Jaimie betrayed me, too but I'm not the one who killed her." He mumbled.
Napalunok ako sa narinig. "W-what do you mean?"
Sandali siyang hindi kumibo. Nawala ang kanyang ngisi. Umayos siya ng upo saka mataman akong
tinitigan.
"Jaimie's my girlfriend. Nang malaman niyang pangarap kong maagaw ang posisyon sa mga Magnison,
nagprisinta siyang tumulong. Inakit niya ang mahal mong si Layco. Siniraan niya ang Brenther sa
mga Devians. Sumugod ang mga 'to sa Brenther. Walang kaalam-alam ang Magnisons na ang babaeng
gusto ni Layco ang may pakana ng lahat. Then, we killed their parents and put the blame on
Drako's parents."
Natulala ako sa narinig. Muling tumulo ang luha ko. Lalo lang nabalot ng galit ang puso ko. "Ang
sama niyo! Nagkahiwalay sina Chleo at Drako dahil sa inyo. Bakit kailangan niyo pang gawin
'yon?!"
Itinupi niya ang kanyang mga braso sa tapat ng kanyang dibdib. "Dahil si Drako ang napili ni
Layco na maging Beta. Kung masisira ang pagkakaibigan nila, sa akin na mapupunta ang posisyon.
Mas magiging madali na lang na agawin ang pagiging Alpha kapag ikaw na ang Beta."
Napalunok ako. Nagngingitngit na ang mga ngipin ko sa inis. "At si Jaimie?"
Unti-unting nagdilim ang kanyang ekspresyon. His jaw clenched dangerously. "The plan was to make
Layco fall for her pero sa huli, nahulog na ang loob niya kay Lay. She's my mate but she chose
Layco. Tinakot ko siyang papatayin ko si Lay kung hindi siya babalik sa'kin. Hindi ko inexpect na
gano'n na pala kalalim ang pagmamahal niya sa lalakeng 'yon at hindi na niya ako kayang mahalin
tulad ng dati."
"That's why you killed her?" Tumaas ang kilay ko.
Tumalim ang kanyang tingin sa akin. Napasinghap ako nang sa isang iglap ay nakahawak na ang mga
kamay niya sa aking mga braso. "I did not kill her! She killed herself!"
Natigilan ako sa nalaman. Lumandas ang luha sa aking pisngi. "W-what?"
Binitiwan niya ako at tumalikod siya sa akin. Marahas na nagtaas-baba ang kanyang mga balikat.
"Instead of coming back to me, she chose to end her life. She killed herself and there's no one
to blame but Layco..." Mariin niyang sabi. Unti-unting kumuyom ang kanyang mga kamao.
He looked at me over his shoulder with so much anger. "He will pay for killing Jaimie..."
=================
Chapter 29
Chapter • Twenty Nine
CHLEO'S POV
Napatayo ako nang marinig ang pagdating ng mga sasakyan. Ilang yapak ang umalingawngaw papasok ng
kastilyo. Nagbadya ang mga luha ko nang makita siyang kasama ang mga Deltas.
"Drako..." I muttered.
Isang pagod na ngiti ang lumandas sa kanyang labi. Mabilis siyang humakbang palapit sa akin.
Tuluyang tumulo ang luha ko nang yakapin niya ako ng napakahigpit.
A sigh of relief left his lips. "I missed you, Chleo." Bulong niya saka kumalas sa pagkakayakap
sa akin. Marahan niyang pinunasan ang basa sa aking pisngi.
Hindi ko nagawang sumagot. Kulang ang mga salita para ipaliwanag ang nararamdaman ko.
"May problema tayo, Chleo. More than half of the Deltas were given with wolfsbane. Tingin ko si
Grant din ang may gawa nito." Ani Jao.
Nabaling ang tingin namin sa kanya. Nahilot ko ang aking noo sa narinig. Naisahan talaga kami ni
Grant. Nagawa niyang kumilos ng wala man lang nakakapansin.
"Lady Chleo, someone's coming!" Sigaw ng isang delta mula sa labas.
Nagkatinginan kami ni Drako. Kunot ang noo kaming lumakad patungo sa labas.
Mula sa madilim na kakahuyan, lumabas ang isang duguan at nanghihinang babae. Pamilyar ang mukha
niya sa akin. Ilang hakbang mula sa kinatatayuan ko ay tuluyan siyang bumagsak sa lupa.
"Get her inside!" Utos ko.
Kaagad na sumunod ang mga delta at binuhat siya papasok. Nang maiupo siya sa sofa ay bigla na
lamang siyang sumuka ng itim na dugo. Hirap na hirap ang bawat paghinga
niya.
Tinitigan ko siyang mabuti. Nanlaki ang mga mata ko nang marealize kung sino siya.
"Kaibigan ka ni Savanah, hindi ba?" Untag ko.
Pilit niyang itinango ang kanyang ulo. May dinukot siya mula sa kanyang bulsa at iniabot sa akin.
Natutop ko ang bibig ko nang makita ang laman ng pulang tela. Mga hibla ng buhok ni Savanah.
Hindi ako pwedeng magkamali.
Nagtataka kong binalingan ang babae. Pilit siyang umayos ng pagkakaupo. "S-si Layco. M-may
mensahe s-si Grant para kay L-layco..." Hirap na hirap niyang sabi. Muli siyang umubo at sumuka
ng dugong kulay itim.
"She's poisoned." Ani Jao habang pinagmamasdan ang babae.
Tumingin sa kanya ang babae saka tumango. "H-hawak niya si Savanah. Nilason niya ako dahil s-
sinubukan kong balaan ang kaibigan ko pero siniguro niyang aabot pa ako ng Brenther bago ako t-
tuluyang mamatay."
"We can still do something. Pwede ka pang maagapan." Untag ko at tatayo sana pero hinawakan niya
ang braso ko.
Nabaling ang tingin ko sa kanya. Malungkot siyang umiling. "Wala nang oras... Si Sav, kailangan
niyo siyang iligtas." Lumandas ang luha sa kanyang pisngi.
"Saan siya dinala ni Grant?" Ani Drako.
"Kung saan namatay ang babaeng mahal niya." Muli siyang umubo. Sa pagkakataong ito ay mas marami
nang dugo ang lumabas mula sa kanyang bibig. "H-hindi na ko magtatagal. Iligtas niyo si Savanah."
"We will." I mumbled. Hinawakan ko ang kamay niya. Isang mapaklang ngiti lamang ang isinagot niya
sa akin.
"Teka nasaan si Layco?" Ani Drako saka pinasadahan ng tingin ang mga kasama namin.
Napatayo ako. "Umalis siya kanina. His wolf is taking over, Drako. Hindi ko alam kung saan siya
pumunta."
Naihilamos ni Drako ang palad niya sa kanyang mukha. Bakas na ang pag-aalala sa mga mata niya.
"Is she already marked?"
Mahina akong tumango. "Bakit?"
Humugot siya ng malalim na hininga. "Then Layco's letting his wolf take over."
Kumunot ang noo ko. "Anong ibig mong sabihin?"
"If Savanah already has Layco's mark, his wolf will sense her even if she's miles away. Sigurado
akong hinahayaan ni Layco ang kanyang wolf na hanapin si Savanah. He's probably on his way to
them." Untag niya.
Nasapo ko ang aking noo. What Layco did is suicide. Maaari niyang ikamatay ang ginagawa niya. His
wolf is too strong. Hindi niya pwedeng basta na lang hayaang kontrolin siya nito dahil baka hindi
kayanin ng katawan niya. Iyon din ang isang dahilan bakit hindi pwedeng isang human ang maging
anchor niya. Mahina ang katawan ng mga tao. Walang sapat na pagkukunan si Layco ng lakas para
makontrol ang kanyang sarili.
Pilit tumayo ang kaibigan ni Savanah. "Kailangan niyong magmadali. Kung tama ang hinala niyo,
nasa panganib silang pareho. Baka sa bungad pa lang ng lugar mamatay na ang Alpha."
Nabaling ang tingin namin sa kanya. "What do you mean?" Ani Drako.
"Tingin niyo ba tanga si Grant? Matagal niya nang naihanda ang planong 'to. Nilason niya ang isip
ng mga taga Perimond. Pinalabas niyang si Layco ang nagpapatay kay Jaimie. Dumagdag pa sa galit
ng mga
taga Quinzel ang ginawang pagpatay ni Layco sa Devians. You are facing Quinzel and Grant in this
battle at sa nakikita kong bilang niyo, you're out numbered." Untag ng babae.
Nagkatinginan kami ni Drako. Naihilamos niya ang kanyang palad sa kanyang mukha.
Para akong nanghina sa nalaman. There's no way we can survive with just a few people on our side.
"No we're not. We're not one of the strongest pack for nothing..."
Nabaling ang tingin namin sa nagsalitang si Warren. May makahulugang ngisi sa kanyang labi.
Kumunot ang mga noo namin nang marinig ang ingay ng mga paparating na sasakyan. Bahagya pang
yumayanig ang lugar senyales na napakarami ng sasakyang paparating.
Tumalikod si Warren at lumakad palabas. Sandali kaming nagkatinginan ni Drako bago sumunod sa
kanya.
Nalaglag ang panga ko nang makita ang higit benteng sasakyang paparating. Huminto ang dalawang
nangunguna sa harap mismo namin at lumabas mula sa mga ito ang dalawang pamilyar na lalake.
Nakangisi si Levi nang sumandal sa kanyang fortuner. Matalim ang tinging ibinato niya kay Pearce
na prenteng nakahalukipkip at nakatingin din sa kanya.
"We meet again, asshole." Ani Levi kay Pearce.
Humalakhak si Pearce. "Don't think I already forgot what you did, Grimmerson. You owe me big."
Natatawang umiling si Levi sa narinig. Lumakad si Warren palapit sa dalawa.
Nabaling ang tingin nila sa akin. Makahulugan ang mga ngiting nakaguhit sa kanilang mga labi.
"We're craving for a bloodbath..." Nakangising sabi ni Pearce.
"So are we. Astrid's too peaceful."
Ani Levi.
Nabuhayan ako ng loob nang lumabas ang kanilang mga tao mula sa mga sasakyan. Kanina lang, we're
almost out numbered pero ngayon, mukhang patas na ang laban.
Bumaling si Jao kay Drako. "You got this, bro. What's the plan?"
Hindi kaagad nakakibo si Drako. Kumunot ang kanyang noo. "No, hindi ako ang dapat mamuno."
Mahinang tinapik ni Jao ang balikat niya. "In the first place, ikaw naman talaga dapat ang Beta.
Now it's time to claim your position. We need a leader. We need you, bro."
Nabaling ang tingin sa akin ni Drako. Halatang naguguluhan siya. Hinawakan ko ang kanyang braso
saka ako ngumiti. "You got this."
Nagpakawala siya ng isang malalim na buntong hininga bago pinasadahan ng tingin ang mga kasama
namin.
"Before this day ends, they'll be begging for mercy..."
--
SAVANAH'S POV
Walang tigil ang pagpatak ng luha sa mga mata ko habang naiisip si Layco. This is a trap. Hindi
siya dapat pumunta rito kun'di ay mamamatay siya. Hindi ko kakayanin sa oras na may mangyari sa
kanya.
Isang alulong mula sa di kalayuan ang umalingawngaw sa paligid. Bigla akong nakaramdam ng
kakaibang kaba. Kasabay ng pagsambit ko sa pangalan niya ay ang muling pagbaha ng luha mula sa
aking mga mata.
"Layco..."
Kahit hindi ko nakikita, alam kong siya 'yon. Naririto siya para sa akin. Isinusugal na naman
niya ang buhay niya para sa kaligtasan ko.
Tumayo si Grant at humakbang palapit sa bintana. Tinanaw niya ang madilim na paligid sa labas.
Nang balingan niya ako'y may isang makahulugang ngisi sa kanyang labi. "Looks like the mighty
prince is here to rescue you, princess."
Muling tumulo ang aking mga luha. "Parang awa mo na, Grant. Mabuting tao si Layco. Huwag mong
gawin 'to." My voice cracked but he just laugh.
Sa labas ay dinig na dinig namin ang mga sigawan at mga bagay na tila tumitilapon.
"SAVANAH!!!"
Umalingawngaw ang malakas na sigaw ni Layco. Tila kinurot ang puso ko nang marinig ang kanyang
boses.
Ang tinig na gustong-gusto kong naririnig sa tuwing sinasabi niyang mahal niya ako.
Layco... Please, umuwi ka na. Itigil mo na ang paglalagay sa buhay mo sa panganib para sa'kin.
Makahulugan akong tinignan ni Grant. Nakakatakot ang ngiting nakaguhit sa kanyang labi. Para bang
may masama siyang binabalak.
Lumapit siya sa akin. Kinalag niya ang tali ng isa kong kamay saka iyon itinaas. Tumindig ang
balahibo ko nang tumama ang dulo ng kanyang ilong sa aking balat.
"Looks like your Layco needs a little motivation..." Bulong niya saka mahigpit na hinawakan ang
aking pala-pulsuhan. "Let's give it to him."
Napasigaw ako nang maramdaman ang matinding sakit dahil sa kagat ni Grant.
A loud growl echoed in the whole place.
Nanghihinang lumupaypay ang braso ko nang bitiwan ito ni Grant. Humakbang siya papunta sa likod
ko saka ipinatong ang mga kamay sa aking mga balikat.
Mayamaya'y marahas na bumukas ang pinto. Lalong rumagasa ang aking mga luha nang makita ang
itsura niya. Ang mga sugat niya'y masyadong malalalim. Nagngingitngit ang kanyang mga ngipin
dahil sa sobrang
galit.
Kahit na hindi ko na siya makilala, kahit nagbago na ang itsura niya, nararamdaman ko, ang
kaharap ko ay ang lalaking nagparamdam sa akin ng walang kapantay na pagmamahal.
His eyes landed on mine. Biglang lumambot ang kanyang ekspresyon nang makita ang itsura ko.
"S-savanah..." He mumbled saka hahakbang sana palapit sa akin nang bigla na lamang idiin ni Grant
ang kanyang mga kuko sa mga balikat ko.
Umalingawngaw ang sigaw ko sa paligid.
"Enough!" Singhal ni Layco. Unti-unting nagbalik sa normal ang kanyang itsura. "I'm begging you,
don't hurt her..."
Nakagat ko ang ibaba kong labi dahil sa nakikitang pagmamakaawa niya.
Bakit mo kailangang gawin 'to, Lay? Bakit mo kailangang unahin ang kapakanan ko? Bakit mo
kailangang ilagay sa alanganin ang buhay mo para sa'kin?
Unti-unting inalis ni Grant ang pagkakahawak sa akin. "Madali naman akong kausap. All you have to
do is kneel down..."
"No! Hindi mo kailangang gawin 'yon, Lay. Umalis ka na. Iligtas mo ang sarili mo. Parang awa mo
na umalis ka na..." Halos hindi ko na makilala ang boses ko dahil sa walang patid na pag-iyak.
Isang pagod na ngiti ang lumandas sa labi niya. Nakakapanghina ang nakikitang lungkot sa kanyang
mga mata.
Lalo akong napaiyak nang unti-unti siyang lumuhod. "I'll do everything you want... Just don't
hurt her, I'm begging you."
Humalakhak si Grant. "You're more pathetic than I thought you were, Layco. Ano nga bang nakita
sayo si Jaimie at mas pinili niyang magpakamatay keysa bumalik sa'kin?"
Kumuyom ang mga kamao ko
sa narinig. Alam kong gustong-gusto na siyang sugurin ni Layco pero pilit niyang pinipigil ang
sarili niya dahil sa akin.
Humakbang si Grant patungo sa harap ni Layco. "The high and mighty Alpha of Brenther, now
kneeling down to me. What a sight." Nakakalokong sabi ni Grant. Mayamaya'y bigla na lamang niyang
tinapakan ang likod ni Layco. Bumagsak ito sa sahig.
"Lumaban ka, Lay. Huwag mo kong alalahanin. Please, lumaban ka na..." Tuluyang nanlabo ang mga
mata ko dahil sa makapal na luha.
Pilit niyang iniangat ang ulo niya saka ako tinignan. "It's gonna be okay, baby. It's gonna be
okay..."
Kumawala ang hikbi sa bibig ko dahil sa narinig. Magiging maayos pa nga ba, Lay? Hindi ko na
kayang panoorin kang ganito.
Pumasok sa loob ang dalawang lalake dala ang kadenang nakakabit sa isang mabigat na bagay.
Nanlaki ang mga mata ko nang ikabit nila ang mga ito sa kamay at paa ni Layco. Dumaing siya nang
tuluyan itong naikabit. Tila napapaso ang balat niya.
Malalim ang kanyang mga paghinga at halatang pilit kinokontrol ang matinding sakit na
nararamdaman.
Muling pumatak ang luha ko nang itayo siya ni Grant at ihinarap sa akin. Nakakapanghina ang
nakikitang pilit pagpigil ni Layco sa sakit.
"I've been dying to see you suffer..." Bulong niya kay Layco.
Umigting ang panga ni Layco pero nang pumwesto ang isang lalake sa tabi ko'y muling lumambot ang
kanyang ekspresyon.
Kinalag ng lalake ang mga tali ko. Kaagad akong tumakbo palapit kay Layco
pero bago pa man ako makalapit sa kanya ay nahawakan na ako sa braso ng lalake.
"Bitiwan mo ko! Lay! Umalis ka na dito huwag mong gawin sa'kin 'to." Humahagulgol kong sabi
habang piliy nagpupumiglas.
Isang mapaklang ngiti ang lumandas sa kanyang labi. Bigla akong nanghina nang masilayan iyon.
Itinulak siya ni Grant palabas habang ako naman ay kinaladkad ng lalake para sumunod sa kanila.
Dinala nila kami sa dulo ng kahoy na daan sa may lake. Pinatayo ni Grant si Layco sa edge at
ipinaharap sa akin. Pilit kong inaalis ang kamay ng lalaking nakahawak sa akin pero masyado itong
mahigpit.
Mula sa liwanag ng buwan, naaninag ko ang pagod na mukha niya. Ang malungkot niyang mga mata'y sa
akin lamang nakatitig. Gustong-gusto ko na siyang yakapin. Gustong-gusto ko nang maramdaman ang
mga bisig niyang nakapulupot sa aking bewang. Gustong-gusto ko nang marinig ulit ang bawat tibok
ng puso niya.
"We're going to play a little game here, Savanah. Let's turn the tables this time. I'll give you
a chance to save Layco. This chain is made from silver. This will restrain Layco's wolf kaya ikaw
lang ang pag-asa niya. Kapag nagawa mo, hahayaan ko na kayong umalis sa lugar na 'to."
Nakangising sabi ni Grant.
Matalim ko siyang tinignan saka ko binawi ang braso ko sa lalake. Sinenyasan naman siya ni Grant
na bitiwan na ako.
"Fuck you!" Kumuyom ang mga kamao ko sa sobrang galit.
Lalo lamang lumawak ang kanyang ngisi. "The game starts now." Untag niya saka bigla na lamang
itinulak si Layco sa tubig.
Nanlaki ang mga mata ko. Taranta akong tumakbo at tumalon sa tubig. Pilit kong hinabol ang
mabilis
na pumapailalim na si Layco pero masyadong mabigat ang bagay na nakakabit sa kadena. Tuluyan
siyang umabot sa pinakaibaba. Nang maabot ko siya'y pilit kong kinalas ang kadena kahit na alam
kong hindi ko kakayanin. Kahit alam kong mahina ako, na isa lang akong tao, pinilit ko. Gusto ko
siyang iligtas pero sa pagkakataong ako naman ang dapat gumawa, bakit hindi ko kaya? Bakit wala
akong silbi? Bakit wala akong maitulong sa kanya?
Kahit na nasa ilalim ng tubig, nararamdaman ko ang pag-iyak ko. I feel so useless, so frustrated.
Hindi ko siya matulungan sa mga oras na ako naman ang kailangan niya.
Hinawakan niya ang mga kamay ko. Nabaling ang tingin ko sa kanya. Isang mapaklang ngiti ang
lumandas sa kanyang labi. Ipinilig niya ang kanyang ulo na tila sinasabing itigil ko na ang
ginagawa ko.
Umiling ako at muling sinubukang kalagin ang kadena. Nawawalan na ako ng hininga pero hindi ko
siya hahayaang mamatay. Kasalanan ko ang lahat ng ito.
Natigilan ako nang haplusin niya ang aking pisngi. Napatitig ako sa kanyang mga mata.
Layco... I'm sorry. Kasalan ko 'to...

Hinawakan niya ang aking mukha at inilapit sa kanya. Napapikit ako nang hagkan niya ang aking mga
labi. The same feelings enveloped me.
Mayamaya'y naramdaman ko na lang na ibinigay niya sa akin ang natitirang hangin sa katawan niya
bago siya humiwalay sa akin.
Itinulak niya ako at tila pinapabalik na sa itaas. Nakagat ko ang ibaba kong labi at kahit nasa
ilalim ng tubig, rumagasa ang aking mga luha.
Mayamaya'y tila tuluyan siyang naubusan ng hangin. Lumupaypay ang kanyang katawan at ang mga mata
niya'y tuluyang sumara.
No! Layco don't do this to me! Hindi ko kakayanin kapag nawala ka! Please don't do this!
Gusto kong sumigaw at magmakaawa. Tila nawalan ng lakas ang katawan ko. Lumapit ako sa kanya at
niyakap siya ng mahigpit. Isinandal ko ang ulo ko sa kanyang balikat.
Sa oras na mawala ka, mawawalan na rin ng saysay ang lahat. Mahal kita, Lay at sana noong mga
panahong magkasama pa tayo, bawat minuto ko 'yong sinabi sayo. Kung sa ganitong paraan tayo
magkakasama ng wala nang hahadlang, wala nang magdidikta sa dapat nating maramdaman, wala nang
taong mananakit sa atin, handa na ako... Mahal kita at hanggang sa huli, sayong piling ko gustong
manatili...
Sa huling pagkakataon, hinagkan ko ang kanyang mga labi. Ipinagdikit ko ang aming mga noo saka ko
ikinulong ang sarili ko sa pagitan ng mga kamay niyang nakakadena.
At sa tuluyang pagkaubos ng aking hininga, isang ngiti ang lumandas sa aking mga labi.
'Til death, baby... We will be together. I love you...
=================
Chapter 30
Chapter • Thirty
SOMEONE'S POV
Malalim na ang gabi. Ang mga taga-Quinzel ay nakamatyag sa buong paligid, hinihintay kung may
darating mang sasaklolo sa Alpha ng Brenther.
Pinasadahan ng tingin ni Alpha Gabriel ang mga sugatang kasama. Hindi niya maiwasang mapangisi.
Malakas nga talaga ang Alphang si Layco. Mahigit isang dosena ang napatay niya sa sandaling oras
lang.
Isang tunog ang umalingawngaw sa paligid. Tunog ito ng isang flute, tila sumasabay ang hangin sa
malamyos na musika.
Mula sa madilim na parte ng gubat ay lumabas si Jao, tila walang pakeelam na maaari siyang
mamatay habang tinutugtog ang kanyang flute. Nakakaloko ang tinging ibinabato niya sa mga tiga-
Quinzel.
Natapos ang huling nota at ibinaba ni Jao ang kanyang mga kamay. Isang ngisi ang sumilay sa
kanyang labi. Ipinilig niya ang kanyang ulo at pinatunog ang leeg.
"I'm dying to play my piece on your leader's funeral..." Makahulugan niyang sabi.
Umigting ang panga ni Alpha Gabriel sa narinig. Sinenyasan niya ang kanyang mga tauhan para
sugurin si Jao ngunit ang dalawang lumapit ay kaagad na bumagsak sa lupa, parehong wala nang mga
puso.
Lalong lumawak ang ngisi ni Jao. Inipit niya ang kanyang flute sa kanyang likod. Mayamaya'y bigla
na lamang siyang sumipol. Tila isa iyong senyales para sa mga kasamang nagtatago sa paligid ng
lugar.
Isang alulong ang umalingawngaw. Biglang nagsilabasan ang mga nakatagong lycans. Nanlaki ang mga
mata ng mga tiga-Quinzel nang makita ang dalawang taong lumapit sa likod ni Jao. Ang Alpha ng
Astrid
at ang Alpha ng Galum... Ang magkaaway na mga pinuno, naririto ngayon sa kanyang harapan at
lumalaban para sa kanilang kaibigan.
Pinatunog ni Pearce ang kanyang mga kamao. "Hey, Grimmerson. Kung sinong may pinakamaraming
mapapatay, siyang panalo sa pustahan." Nakangisi niyang sabi.
Napangiti si Levi sa narinig. "Well, then hindi pala maeenjoy ng mga kasama ko ang gabing 'to
kung gano'n."
Humalakhak si Pearce. "I don't care."
Humakbang si Drako palapit sa dalawa. "Enough. Both of you. Let's get this over with."
Unti-unting nagbago ang kanilang mga itsura. Nagsilabasan ang kanilang matatalas na kuko at
matatalim na ngipin. Nanlilisik ang kanilang mga mata.
Isang alulong mula sa panig ng mga tiga-Quinzel ang umalingawngaw. Tila isa itong senyales para
umatake.
Masarap ang ngiti ng grupo nina Drako nang sugurin nila ang mga kalaban. Ang bawat pag-unday ng
kanilang mga kamay, bumabagsak ang mga wala nang buhay na kalaban.
Isang lycan ang tumalon sa likod ni Drako at susubukan sana siyang kagatin ngunit kaagad tumakbo
si Chleo sa kasintahan. Walang anu-ano niyang hinatak paalis kay Drako ang kalaban. Inapakan niya
ang dibdib nito saka walang awang dinukot palabas ang puso nito.
Natulala si Drako sa kasintahan. Ngayon niya lang napatunayang malakas nga talaga si Chleo. Dati
kasi ay hindi ito pinapayagan ng kapatid na lumaban.
"You're hotter when you're in a battle, hon." Nakangising sabi ni Drako. Natawa lamang si Chleo.
Mabilis na naubos ng panig ng Remorse ang mga nasa paligid. Nakita ni Jao ang pagtakbo ni Alpha
Gabriel patungo sa lugar kung saan maaaring dinala
ang kanilang Alpha at si Savanah.

Sa pagdukot ni Pearce sa puso ng natitirang tiga-Quinzel, kaagad silang nagsisugod papasok. Doon
ay naabutan nila ang mas marami pang kalaban.
Kaagad na sumugod ang mga ito pero sa lakas ng dalawang Alpha at tatlong pinagsama-samang grupo,
madali nilang napatumba ang mga ito.
They may came from three different cities, but they belong to the same place. The lycans of
Remorse are stronger together. Isang bagay na hindi naisip ng mga kalaban.
Mas marami man ang kanilang bilang, lamang naman sa lakas ang lycans ng Remorse dahil sa
pagkakaisang mayroon sila. Hindi kumikilos ang isa na walang kasama. Palaging nakabantay ang
bawat myembro ng grupo sa likod ng isa't-isa.
Naipagpag ni Drako ang kanyang kamay nang mapatay niya ang huling lycan. Si Alpha Gabriel na
lamang, ang Alpha ng isa pang pack mula sa Quinzel, at ang taong lumason sa isip nila ang
natitira.
Mula sa bunggalo house ay nakangising lumabas si Grant. Wala na itong damit pantaas at nakalitaw
ang kanyang tattoo sa kaliwang dibdib. Ang pangalan ng babaeng mas piniling mamatay keysa bumalik
sa kanya.
Kaagad sumugod ang grupo nina Drako sa tatlong natitira habang si Jao, Warren, at Chleo ay kaagad
tumakbo papasok ng bunggalo house.
Nasapo ni Chleo ang kanyang noo nang makitang wala roon ang dalawang taong hinahanap niya.
Hindi ito maaari. Nararamdaman niyang nasa lugar lang na 'yon ang kapatid.
Nabaling ang tingin ni Warren sa sahig. Kumunot ang kanyang noo nang makita ang gasgas sa sahig
na tila nagmula sa isang
mabigat na bagay. Sinundan niya ito. Mula sa liwanag ng buwan ay tinunton niya ang linyang ginawa
ng mabigat na bagay hanggang sa tuluyan siyang nakarating sa lake.
Gumapang ang takot sa kanyang sistema. May ideya na siya sa nangyari. Ginawa bi Grant ang paraang
ginamit ni Jaimie para magpakamatay.
Kaagad siyang tumalon sa tubig. Bago pa man siya pumailalim ay narinig pa niya ang pagtawag ni
Jao sa kanyang pangalan.
Lalong gumapang ang kaba kay Warren nang makita ang magkasintahan na tila pareho nang walang
buhay. Napahinto siya sa nasasaksihan. Nakayakap si Savanah sa kanilang nakakadenang Alpha. Pilit
niyang ikinulong ang sarili sa mga bisig ni Layco na may kadena.
Naramdaman niya ang paghawak ni Jao sa kanyang balikat. Sinenyasan siya nitong lapitan nila ang
dalawa. Tila bigla siyang nagbalik sa reyalidad. Lumangoy sila at pilit kinalas ang kadena. Kahit
na nararamdaman nila ang matinding sakit, pinilit nilang alisin ito sa kanilang Alpha.
Nang tuluyan nila itong masira ay kaagad kinuha ni Jao si Savanah habang si Warren naman ang
kumuha kay Layco.
Habol-habol ng dalawa ang kanilang mga hininga nang makaahon. Tila biglang nanghina si Chleo sa
nakita. Wala nang buhay ang dalawa. Nahuli na sila.
"Kailangan natin silang dalhin sa ospital. Baka maagapan pa." Ani Warren saka binuhat si Layco.
Gano'n din ang ginawa ni Jao kay Savanah.
Habang patungo sa mga sasakyan ay naabutan nila ang mga kasamang nakapalibot sa wala nang buhay
na Alpha ng Quinzel habang ang kamay ni Drako ay nakabaon sa dibdib ni Grant.
Nanlilisik ang kanyang mga mata at nagngingitngit ang kanyang mga ngipin. Lalo
niyang ibinaon ang kamay sa dibdib ni Grant. "Para 'to sa mga magulang ko, kay Chleo, kay
Savanah, at sa aming Alpha." Nagngangalit na sabi ni Drako saka tuluyang dinukot palabas ang puso
ni Grant. Kaagad itong bumagsak sa lupa.
Nabaling ang tingin ni Drako sa wala nang buhay na kaibigan. Nagdilim ang kanyang ekspresyon.
"Wala na tayong oras. Kailangan silang maitakbo ng ospital!" Sigaw ni Jao.
Kaagad silang tumakbo patungo sa mga sasakyan at ibinarurot ang mga ito para makarating ng
ospital.
Pagdating ng emergency room ay kaagad silang nilapitan ng mga nurse nang makilala ang taong
bitbit nila. Ihiniga sa kama si Layco habang sa kamang katabi niya ay si Savanah.
Kaagad ineksamin ng mga doktor ang dalawa. Si Chleo ay mahigpit na yakap ni Drako dahil sa walang
patid niyang pag-iyak.
"Bakit kailangan nilang umabot sa ganito? Wala silang ibang ginawa kun'di ang mahalin ang isa't-
isa. They don't deserve this. They don't deserve to die." Muli siyang humagulgol. Lalong humigpit
ang pagkakayakap ni Drako sa kanya.
"They still have pulse." Anunsyo ng doktor. Kaagad lumapit ang mga nurse dala ang mga aparato.
Ang dalawag doktor ay sabay na inilapat sa dibdib ni Layco at Savanah ang mga aparato.
"Charge to three hundred. Clear!"
Panay ang panalangin ng lahat na sana ay magsurvive ang dalawa. Nakailang ulit na ang doktor
ngunit wala pa ring nangyayari. Nawawalan na ng pag-asa ang bawat isa.
Bumagsak ang kamay ni Savanah
at tumama sa nakalupaypay na kamay ni Layco. Tila ba isang napakalakas na koneksyon ang muling
dumaloy sa dalawa. Sabay na bumalik ang umaalong linya sa monitor ng dalawa.
"She's stable. But we're losing the Alpha." Untag ng doktor. Natutop ni Chleo ang kanyang bibig
dahil sa narinig.
Napatitig siya kay Savanah. Pilit siyang nagmamakaawa sa kanyang isip na tatagan nito ang loob
niya dahil siya lamang ang pagkukunan ni Layco ng lakas.
Muling tumunog ang aparatong nagmomonitor kay Layco. Nataranta ang lahat ngunit wala silang
magawa kun'di hayaan ang mga doktor.
Isang tao ang tumayo sa harap ng kama ni Layco. Ang kanilang lolo na ni minsan ay hindi pa
nakitaan ng kahinaan, ngayon ay lumuluha sa harap ng kanyang mahal na apo.
"May maaari pa tayong gawin." Anunsyo nito bago bumaling kay Chleo. "We need to wake his wolf.
That's the only way to revive his body."
Natigilan si Chleo si narinig. Pinalis niya ang kanyang luha. "Pero delikado ang binabalak mo,
Grandpa. Kapag ginising natin ang wolf niya, it's going to take full control. Baka hindi niya
kayanin. He can kill everyone in this room."
"We have no other choice, Chleo. That's the only option on the table."
Nabaling ang tingin ni Chleo sa nagsalitang si Drako. Bakas ang matinding lungkot sa mga mata
nito.
Muling lumandas ang luha sa pisngi ni Chleo. Sinulyapan niya ang nag-aagaw buhay na kapatid.
Huminga siya ng malalim bago binitiwan ang isang mabigat na desisyon.
"Do it. Save my brother." Her voice cracked.
Tinignan ni Drako ang dalawang Alpha. Nakuha kaagad ng dalawa ang gustong sabihin ni Drako.
Humakbang ang mga ito sa magkabilang gilid ni Layco. Hinawakan nila ang kanyang mga braso saka
kinagat.
Isang malakas na sigaw mula kay Layco ang umalingawngaw. Iminulat niya ang kanyang mga mata.
Unti-unti itong naging matingkad na kulay dilaw.
"Hold him tight! Go!" Utos ni Drako. Kaagad sumunod ang kanilang mga kasama. Halos sampung tao
kabilang ang dalawang Alpha ang humawak kay Layco.
Unti-unti nang nagbabago ang kanyang itsura. Lumalabas ang kanyang mga matatalas na kuko at
ngipin. Ang mga balahibo sa katawan niya'y unti-unti na ring humahaba. Ang laki niya'y dumodoble
na habang tumatagal.
Layco hates his wolf. Ni minsan ay hindi niya ito hinayaang kontrolin siya dahil masyado itong
mapanganib kaya masakit para sa lahat na panoorin siyang unti-unting natatalo ng kayang wolf.
Nang gabing sumumpong ito ay maswerte silang bago pa man pumaibabaw ang wolf ni Layco, nagawa na
siyang pakalmahin ni Savanah ngunit sa mga oras na ito, wala nang pwedeng makapigil sa kanya. His
aggressive state is on it's peak. He'll kill everyone. Wala na siyang makikilala.
Tumingin si Layco sa mga nakahawak sa kanya. Nagngitngit ang kanyang mga ngipin. Inunday niya ang
kanyang mga kamay at kaagad tumilapon ang mga ito. Napaatras ang lahat at binalot ng takot.
Unti-unting iminulat ni Savanah ang kanyang mga mata. Nanghihina niyang ipinikit ang mga ito at
tila pilit pinapalinaw ang paningin.
Nakakarinig siya ng mga sigawan at palahaw. May kaguluhang nangyayari sa
kanyang paligid at tila ba bigla siyang ginapangan ng kaba.
Hirap man, pilit niyang ibinangon ang kanyang ulo. Nanlaki ang mga mata niya nang makita ang
paligid. Napakaraming dugo sa sahig at pader. Nagkalat ang mga bangkay at mga nasirang gamit.
Nagpapatay-sindi ang mga ilaw.
Mula sa di kalayuan, muli siyang nakarinig ng palahaw. Pilit siyang bumaba ng kama at humakbang
palapit sa pinanggagalingan ng ingay.
Nanlaki ang mga mata niya sa nakita. Isang halimaw na doble ang laki at itim na balahibo ang
nagwawala. Ang sinumang mahawakan nito'y kaagad tumitilapon.
Nabaling ang tingin nito sa kanya. Tila bigla siyang natigilan nang matitigan ang mga mata nito.
Isang pangalan ang kanyang nasambit.
"Layco..."
Sumilay ang isang mapaklang ngiti sa kanyang labi. Unti-unting pumatak ang kanyang mga luha.
Muli siyang humakbang palapit sa nagwawalang si Layco. Hawak nito sa leeg si Chleo.
"Lay?" Tawag niya kasabay ng pagragasa ng kanyang mga luha.
Nabaling ang tingin sa kanya ni Layco. Nabitiwan nito si Chleo. Napatili ang lahat nang biglang
sinunggaban ni Layco si Savanah. Mahigpit nitong hinawakan ang kanyang leeg.
Nanginig ang mga labi ni Savanah nang matitigan ang mga mata bi Layco. Lalong bumaha ang kanyang
mga luha ngunit lingid sa kaalaman ng lahat, ang mga luha niya ay dala ng galak na buhay pa ang
lalakeng handa niyang pag-alayan ng lahat. Ang nag-iisang lalakeng minahal niya ng higit pa sa
sarili niyang buhay.
Pilit na iniangat ni Savanah ang kanyang kamay para haplusin ang pisngi ni Layco. Isa
man siyang halimaw sa paningin ng iba, para kay Savanah, siya ang pinakamagandang bagay na
nangyari sa buhay niya.
Iniwas ni Layco ang kanyang mukha at lalo pang hinigpitan ang pagkakahawak sa leeg ni Savanah
pero hindi niya ito ininda. Ang tanging nasa isip niya ay ang mahaplos ang mukha ng lalakeng
mahal niya.
Pagod siyang ngumiti nang tuluyang lumapat ang kanyang palad sa pisngi nito. Tila natigilan din
si Layco. Hindi niya maipaliwanag ang kakaibang bagay na naramdaman.
Itinaas ni Savanah ang isa niya pang kamay at hinawakan ang kabilang pisngi ni Layco. Pumatak ang
luha sa kanyang pisngi. "Mahal ko..."
Biglang natigilan si Layco sa narinig. Nanatili ang mga mata niya sa luhaang mata ni Savanah.
Tila unti-unti siyang nagbabalik sa sarili. Ang kanyang malalalim na paghinga ay unti-unting
kumalma.
"S-savanah..." He mumbled. Unti-unting nagbalik sa dati ang kulay ng kanyang mga mata.
Hindi makapaniwala ang lahat sa nasaksihan. Unti-unting nagbalik sa normal ang itsura ni Layco.
She tamed the beast inside him. She became a strong anchor even if she's just a human. She used
their bond to bring back Layco.
Isang malalim na buntong hininga ang pinakawalan ni Layco. Hinapit niya si Savanah at mahigpit na
niyakap. Walang paglagyan ang sayang bumabalot sa puso niya dahil nasa piling na ulit niya ang
nag-iisang babaeng minahal niya ng husto.
"Never leave me again, baby. I'd be lost without you." Bulong nito kay Savanah.
Muling rumagasa ang luha ni Savanah. Humigpit ang yakap niya kay Layco. "I won't. Pangako ko,
hinding-hindi na ulit tayo magkakahiwalay. Palagi na akong nasa tabi mo. Mahal na mahal kita."
Kumalas si Layco sa pagkakayakap niya saka niya hinaplos ang pisngi ni Savanah. Isang ngiti ang
lumandas sa kanyang labi. "I love you, Savanah..."
At sa harap ng lahat, sa harap ng mga taong naging saksi sa kaya niyang gawin para kay Savanah,
hinagkan niya ang mga labi nito.
Hindi maiwasang mapangiti ng kanilang lolo. Nagkamali siya sa babaeng pinili ng kanyang apo. Nang
mga sandaling iyon, alam niya, Savanah will be a great luna for Brenther...
=================
Epilogue
EPILOGUE
My life is another cliche' story young girls love to read. Kung inaakala nilang masaya ang buhay
ng isang prinsipe, well,
hindi.
The Magnisons rule Brenther for centuries. A city located in the heart of Remorse. A place where
beasts can walk freely. A hell on Earth for humans.
Mula nang magkaisip ako, namulat na ako sa paraan ng pamumuno ng aming pamilya. We are different.
We are ruthless. We never show mercy to anyone. We never respect the humans. Para sa amin, sila
ang pinakamahihinang uri. They can't protect theirselves.
Weak people doesn't have the right to live because they are just depending on the stronger ones.
That's what I thought.
Not until that day...
"We can just call Gia if you want. After all, patay na patay naman ang babaeng 'yon sayo." Chleo
mumbled.
Hindi ako kumibo. Nanatili ang titig ko sa ibaba. Tonight's my twenty fourth birthday and I'm
facing a great problem. I need to present someone tonight, but there's no way I'll just settle
down with someone I don't even want to cuddle with at night.
Narinig ko ang pagdating ng isang sasakyan. Bumaba ang isa sa mga taong madalas pumasok ng
Brenther. May dalawang tao siyang kasamang hindi pamilyar.
My eyes focused on one of them. Her hair is as black as my soul. Her skin looks so smooth that I
want to touch it. Her lips are so red that I want to beg for a kiss.
Pinasadahan niya ng tingin ang kastilyo. She looks so amazed by this place. That's when I saw her
eyes...
That's when I saw something I've never seen to anyone before, not even with Jaimie.
Innocence...
Innocence...
The kind of innocence I want to make sure that it will never fade away.
Tumingala siya at nilingon ang balkonahe ng aking silid. Kaagad akong pumasok at ihinilamos ang
palad sa aking mukha.
What am I thinking? She's human. A weak being. Sooner or later, she'd probably die because of her
weakness.
"You felt it, didn't you?"
Nabaling ang tingin ko kay Chleo na nakatingin sa ibaba. Humarap siya sa akin. "It's her, isn't
she?"
Bumuntong hininga ako bago naglakad palabas. "No. No way."
She can't be. She's too innocent for someone who already killed hundreds. There's no way she'll
survive in my cruel world. I will never get her in such kind of situation.
I promised myself I won't cross the line. I won't talk to her. After this night, we'll never see
each other again. She'll go back to the place where she's safe. I'm sure there are dozens of men
who'd beg her to love them back. I can't be one of them. I'm a beast. A killer. A monster. My
soul rots in hell.
But the moment I saw her cry, I almost want to kill my men. Nakaramdam ako ng kakaibang galit.
Those tears rolling down her cheeks makes me furious. I hate it. I hate seeing her weak. I hate
how she wept.
Cause even when she's crying, she's still the most beautiful woman I've ever seen...and I hate
myself for thinking that way.
Nang magsimula ang party, pinasadahan ko ng tingin ang lahat ng bisita. Nang makita ko siyang
nakatitig sa'kin, huminto ang lahat. Her innocent eyes are staring at me and all I can think
about is how beautiful they are.
Kumunot ang noo ko at umigting ang aking panga.
No, I need to control myself. I have to let her go. She can't get in the middle of this.
Pero habang lumalalim ang gabi, tumitindi rin ang kagustuhan kong makausap siya. It feels like
there's a string dragging me closer to her.
Muli kong pinasadahan ng tingin ang mga tao. Kumunot ang noo ko nang makitang wala siya. Tumayo
ako at naglakad para hanapin siya. Hindi ko na makontrol ang sarili ko. Lalo na nang makita ko
siyang nakasandal sa puno at nakapikit.
I tried to get a hold of myself but the connection is too strong. Hinablot ko siya at ikinalso sa
isa pang puno. I can't take it anymore. I want to feel my skin against her. I want to kiss her
lips so bad.
Napalunok ako nang matitigan ang kanyang mga mata. I'm sorry, I need to lie. I can't take this
anymore...
"Jaimie." I lied.
They may see Jaimie on her, but not me. All I see is the innocent her.
I felt something I never felt before when my lips finally brushed against her. It was so smooth
that I want to kiss it every second of my life. It was the sweetest lips I ever tasted and the
only thing that could satisfy me.
But part of my mind suddenly spoke and reminded me of the world waiting for her once I don't
control myself.
It's too cruel for someone like her...
Kahit na masakit, tinanggap ko na sa sarili ko na hindi pwede ang ginagawa ko. Humiwalay ako mula
sa pagkakahalik sa kanya at umalis.
That was the best moment of my terrible life. Too bad it's never going to happen again.
But I was wrong...
Because the moment I felt her fear, I realized that I can never runaway from
her. She's my other half and I can't let her die.
I run as fast as I can to get to her. Binalot ng matinding galit ang puso ko nang makita siyang
hawak ng isang Devian. She's in so much pain. I can't take it.
Sa harap niya, dinukot ko palabas ang puso ng gustong manakit sa kanya. Napaatras siya at takot
na takot na itinakip ang mga palad sa mukha.
A weak smile made it's way to my lips.
Hush, baby. Nobody can hurt you again.
Lumapit ako sa kanya at binuhat siya. Slowly, her consciousness is being drifted away. Isinandal
niya ang ulo niya sa dibdib ko. That moment, I found my reason to be stronger.
Maingat ko siyang ihiniga sa kama. Hindi ko mapigilang mapangiti. She is exquisite. Her beauty is
beyond compare.
I brushed my fingers against her cheeks. Sinubukan kong punasan ang kanyang mga luha. I felt the
spark again and this time, it's stronger.
I leaned closer to her. Dinampian ko ng halik ang kanyang noo.
You will be safe in my arms, I promise.
Ginawa ko ang lahat para manatili siya. Alam kong hindi siya pwedeng maging luna pero hindi ko
rin siya hahayaang mawala muli sa paningin ko. I made her stay, but I kept my distance. I even
tried to focus my attention to another woman.
Gia was too crazy over me. Minsan ay kusa na niyang ibinibigay ang sarili niya sa'kin. Noong araw
na 'yon, hinayaan ko ang sarili ko. I can't get Savanah out of my mind. Baka kung ibang babae na
ang kasama ko, mawala na siya sa isip ko.
But fate's really a little playful. Nang mga oras na si Gia ang kasama ko, nasa loob siya ng
banyo at hindi na alam ang gagawin.
Humakbang ako papasok
ng banyo. Hinawi ko ang shower curtain pero nang makita ko siya, I suddenly want to back out.
She's too...tempting.
Huminga ako ng malalim at pinaalala sa isip ko kung gaano kainosente ang babaeng kaharap ko.
From that day, I tried to play it cool so she won't notice. Pero ang hirap. Ang hirap lalo na
kapag habang tumatagal, mas nakikilala ko siya.
Every night, pumupunta ako sa balkonahe ng kwarto niya para pagmasdan siyang matulog. Even when
she's asleep, she's still beautiful.
Nang gabing pupunta sana ako ulit sa balkonahe niya, naabutan ko siyang nakatitig sa buwan.
Hinahangin ang buhok niya at napakainosente ng kanyang mukha.
What are you thinking? I want to know what's bothering you.
"It's one in the evening, Savanah. You should be in your bed by now." I mumbled.
Nabaling ang tingin niya sa'kin. Napalunok ako nang makita ang mga mata niya. It made my heart
beat violently.
Nag-iwas siya ng tingin. "Hindi lang ako makatulog."
Hindi na ako kumibo. Kahit sa ganitong paraan ko lang siya makasama, kahit hindi ko nasasabi ang
nararamdaman ko kapag nasa malapit siya, okay na. Kuntento na ko.
Everything about her is perfect. She possess all the things I've been dreaming my future wife
must have. At habang tumatagal na nakakasama ko siya, mas tumitindi ang kagustuhan kong sabihin
sa kanyang akin siya.
I realized the things I can do for her. I promised myself I'd protect her. I'd be strong for her.
Pero no'ng oras na kailangan niya ako, wala ako sa tabi niya. Nahuli ako at muntik nang may
mangyaring
masama sa kanya. That moment, reality hit me hard.
Doon ko narealize na hangga't nasa mundo ko siya, kahit kailan, hindi magiging ligtas ang buhay
niya. My selfishness will bring her no good. What am I thinking? She deserves a life far from
this cruel place. Far from the beasts like me.
If letting her go means she'll be safe again, then I'd rather give her up. Hindi ko mapapatawad
ang sarili ko kapag may nangyaring masama sa kanya.
From my room, I can hear her cry. She's too devastated because of my decision. Kumuyom ang mga
kamao ko. Kung sana hindi ko na hinintay na umabot pa sa puntong mararamdaman na rin niya ang
connection, kung sana noon ko pa siya ibinalik sa lugar kung saan siya dapat nabubuhay ng ligtas,
hindi sana siya masasaktan ng ganito.
I hate myself for causing her this pain. I hate myself for being a beast. Bakit ba hindi na lang
ako naging normal na kaya siyang mahalin ng hindi patago?
Naihilamos ko ang aking palad sa aking mukha. "Damn this connection!"
Hindi ko na makontrol ang sarili ko. Gusto ko siyang patahanin. Hindi ko na kayang marinig ang
pag-iyak niya. Ayokong nakikita siyang nasasaktan.
Lumakad ako papunta sa kwarto niya pero napahinto ako nang makitang yakap-yakap na siya ni Grant.
My jaw clenched. I want to take Grant's hands off my girl. That was supposed to be me.
But I remember, I was the reason why my girl is crying. Why she's in Grant's shoulders right now.
I have no right to pull her away from him.
Masakit man, tumalikod ako at muling bumalik sa kwarto ko. Gusto kong magwala pero hindi ko
pwedeng ipakita sa kanyang nasasaktan ako. She'll just get confuse.
Mas magiging mahirap para sa kanyang iwan ang lugar na 'to. I don't want her to feel that way.
Narinig ko ang paglabas niya mula sa kwarto niya. Bigla akong nanlambot. She's finally leaving...
Gusto kong murahin ang sarili ko nang tumayo ako at humakbang palabas para masulyapan man lang
siya. Kahit ilang segundo lang. Gusto ko lang siyang makita sa huling pagkakataon pero natigilan
ako nang makita siyang nakatingin sa pinto ng kwarto ko.
What are still doing? You were supposed to be walking away from me.
Bumaha ang luha sa mga mata niya habang isinusumbat sa'kin ang mga bagay. I can feel her anger,
her pain, and how broke her heart is. Bumagsak ang tingin ko sa sahig. I can't take it anymore. I
feel the urge to grab her, pull her near me, and kiss her tears goodbye while saying everything's
going to be fine but I controlled myself. Siya lang ang papahirapan ko kapag ginawa ko 'yon.
"Goodbye, Layco..." Her voice cracked.
Inangat ko ang ulo ko at pinagmasdan siya sa huling pagkakataon. "Goodbye...Savanah."
Lalo siyang umiyak dahil sa sinabi ko. I hate myself for making her feel that way. She doesn't
deserve such kind of pain but she's better off without me.
She's better off without me. The lie I kept on telling myself.
Pumasok ako sa kwarto niya at pinasadahan ito ng tingin. This is still the same room, but it
feels different now. All that is left is her scent.
Humiga ako sa kamang hinigaan niya. Hindi pa ako nasaktan ng ganito noon. I never thought letting
her go could be this painful. I wish I could lay down here with her, hug her while her head is
resting
on my chest.
Malutong akong napamura. I can't take it anymore. I'd rather kill everyone to be with her than
let her go.
Mula sa balkonahe ng kwarto niya, tumalon ako pababa. Bahala na. Ang mahalaga makasama ko na
siya.
Tuwing gabi, pumapasok ako sa kwarto niya mula sa bintana. Pinapanood siyang matulog. Naiinis ako
kapag nakikita ang bakas ng luha sa pisngi niya. Palagi na lang ganito. Nakakatulog siya
pagkatapos umiyak. Hindi ko na siya kayang panooring nagkakaganito.
Sinugod ko ang Devians ng mag-isa. Punong-puno ng galit ang puso ko. Kung hindi sila umatake ng
gabing 'yon, hindi kami kailangang maghiwalay dalawa.
They begged for mercy but I didn't listen. I can't give them something they don't even know. I'll
kill all of them. If that's what it'll take so I can finally lay down beside my girl, have her in
my arms, and be with her as long as we wanted to, then I will. I can risk my life to be with her.
I'd give up everything for her.
"Let me see your hand, baby." I whispered. Nakayakap ako sa kanya mula sa likod habang nakaupo
kami sa ilalim ng puno.
She showed me her hand. "Why?" She mumbled. Tumingin siya sa akin. She's wearing the sweetest
smile I've ever seen.
I stared at her for seconds. Does she have any idea how lucky I am to have her in my life? Does
she know without her, I would be lost? I hope she does. Cause nothing's gonna make sense anymore
without her.
Mahina niyang pinisil ang pisngi ko bago siya lumapit para dampian ng halik ang labi ko. Lalo
akong natulala dahil sa ginawa niya.
"You're being weird, Lay." She giggled. My heart melted again.
Ngumiti ako saka inilapit ang kamay niya sa aking labi. Marahan kong hinalikan ang likod ng palad
niya bago ko dinukot mula sa bulsa ng jacket ko ang singsing na dapat ay noong gabi ng festival
ko pa naibigay.
Nanlaki ang mga mata niya nang ipakita ko ang kahon. I rested my chin on her shoulder. "Open it,
baby." I whispered before kissing her cheek.
Natutop niya ang bibig niya nang makita ang singsing na ipinagawa ko para lang sa kanya. The
heart shape diamond on it will remind her the strong love we have. It's like this stone, nothing
in this world can break it.
Nangilid ang luha sa mga mata niya. Muli niya akong tinignan. "L-lay?"
Ngumiti ako saka kinuha ang singsing. "Marry me, Savanah. My life is nothing without you. You're
my everything, baby. I want to be with you until we're gray and old. I want to kiss your lips for
the rest of my life. I want to have coffee with you every morning. I want to feel your skin
against mine all the time. I want to say I love you until my lungs finally give out. I want to
spend every second of my life with you cause you are...my life. Be with me forever baby, you're
all I need."
Tuluyang pumatak ang mga luha niya. Tumango siya at hinawakan ang mga pisngi ko. "I want to marry
you, Lay. I can't see myself growing old without you. I love you..."
Walang paglagyan ang sayang naramdaman ko nang marinig ang sagot niya. Isinuot ko sa daliri niya
ang singsing saka hinagkan ang kanyang mga labi.
Love is something I never thought would come into my life. I killed hundreds of souls. I burned
towns to ashes. I ripped hearts out of hundreds of chest.
But when she came, I realized I am still capable of loving. She may be weak, but she doesn't have
to be strong to deserve me cause I'll be her strength.
Without her, I'd be lost.
Without her, I am nothing.
Without her, I am just a lonely beast.
In my arms, she will never cry again and I will do everything to make her the happiest girl in
the world.
Love is a word that doesn't really have a definite meaning. Only those who experienced it can
define it.
And in my case, love is being complete by learning to give up everything for someone who means
the world to you.
Savanah is my everything, and for her, I'll make sure, Brenther will be the place where she'll be
happy.
I will make her happy.
</pre></body></html>

Beauty and The Alpha (Alphas of Remorse Book 2)

Uploaded by

Document Information

Original Title

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

Beauty and The Alpha (Alphas of Remorse Book 2)

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

<html><head></head><body><pre style="word-wrap: break-word; white-space: pre-wrap;">Beauty And

The Alpha (Alphas Of Remorse Book 2)

dances and true loves...

Beauty and the Alpha

Book II of Alphas of Remorse Series

dances and true loves...

BEAUTY AND THE ALPHA

Date Started: March 26, 2017

Date Completed: April 15, 2017

© All Rights Reserved

"Savanah, totoo bang

tambayan namin sa tuwing may problema.

Unti-unting sumilay ang makahulugang ngisi sa labi ni Sophie.

"Malapit na tayo. Bored ka na ba?"

Natulala ako sa palasyo habang pababa

"Pwede bang makisuyo sayo? May kailangan pa kasing kunin sa loob

Tumayo ako saka tumango. "Sige po. Saan po ba banda?"

"Teka, nagkakamali kayo. Hindi ako--"

And the moment I saw him, my heart stopped beating...

Bahagyang kumurba ang kanyang labi habang matalim na nakatitig sa akin.

Nagtatakang nagkatinginan ang dalawang lalake. "Bakit po hindi na lang sa kulungan?"

akong pinagmasdan na tila pilit akong kinikilala.

Imposible. Halos tatlong metro ang layo niya sa akin kanina.

Mayamaya'y mahina ring tumawa ang babae. "I know, right?"

Kumunot ang noo ko sa narinig. What did he say? Human?

The man in front of me is a real life beast...

Mga taong mapanira.

My goodness..." Napailing ito na tila stress na stress.

Napapaypay ako sa aking sarili. I must be dreaming. Ano ba itong nangyayari

Lalong nalukot ang noo ko. "Mark? Anong mark?"

Kahit pa nakita na ng dalawang mata ko kung anong

klaseng halimaw siya...literally.

ulo. He looks more dangerous with his haircut.

Wala sa sarili akong napahawak sa aking mga labi.

That was my first kiss...

Napasinghap ako nang sandali niya akong tinapunan ng

Ano bang nangyayari? Kanina lang kasama kita?

"Give me a glass of champaigne." malumanay pero seryoso nitong sabi.

Dinampot ko na lang ang tray at aalis na

O baka guni-guni ko lang ang bagay na 'yon...

Napalunok ako dahil sa narinig. "Y-you can't tell..."

ng mata niya sa lalake. Unti-unting kumurba ang kanyang labi.

"She looks like--"

"Ayos ka lang ba?" untag niya.

Tuluyan akong napasigaw nang nagsimula

Bumabalot ang matinding kawalan ng pag-asa at takot sa puso ko.

Puso... Ang puso ng gustong pumatay sa akin.

In the arms of this beast... I know...

"How are you feeling, Miss Savanah?" malumanay niyang tanong.

"N-nasaan ako?" halos pumiyok pa ang boses ko.

ang halos muntik ko na ring pagkamatay...

"Salamat po." untag ko saka kinuha ang juice.

Lumunok ako bago mahinang tumango.

Pinalis ko ang luha sa aking pisngi. "N-nagkakamali ka. Inata--"

dala ng matinding galit.

umatras si Layco at mahigpit na hinawakan ang aking braso.

"She's not going anywhere." mariin niyang sabi kay Emily.

Mahina siyang natawa. "She doesn't deserve your respect, Savanah."

"Wait..." I muttered before taking a glance at his back.

Tumigil siya sa paglalakad pero nanatili siyang nakatalikod sa akin.

"Bakit mo ginawa 'yon?"

I don't like weak people...

"Saan po ba ako pwedeng maglinis?" untag ko.