Εντίτα Μόρρις, Τα λουλούδια της Χιροσίμα, σ.

223
1. Να εντοπίσετε τις διαφορετικές σκηνές του κειμένου.
2. Να συμπληρώσετε τον πίνακα γράφοντας το όνομα των χαρακτήρων που αναφέρονται
στο κείμενο και βασικές πληροφορίες γι’ αυτούς
Χαρακτήρας Ποιος είναι;
Φούμιο Σύγυγος της Γιούκα
Μαντόκα Το παιδί χωρίς βλέφαρα, διπλανός του Φούμιο
Οχάτσου Μικρή αδερφή της Γιούκα
Σαμ Αμερικανός φιλοξενούμενος
Γιούκα Αφηγήτρια
Ντομότο Γιατρός
Γιατρός Μπονάρ Ειδικός στη γενετική
3. Γιατί το κείμενο αρχίζει με την εικόνα από τα μικρά σκιουράκια;
4. Να εξηγήσετε τις φράσεις:
Με τον ταπεινό του τρόπο ο Φούμιο προσέγγισε μιαν υψηλή ανωτερότητα. Ανυψώθηκε
ως την κορυφή εκείνη όπου δεν υπάρχει θέση για μικρότητα και ευτέλεια.
Περνάει ένα λεπτό της ώρας φορτωμένο αιωνιότητα, σφραγίζοντας το χρόνο με το
ανεξίτηλο αποτύπωμά του.
5. Για ποιο λόγο η αφήγηση εμμένει στην περιγραφή του μεταλλαγμένου ψαριού που
εξετάζουν οι γιατροί;
6. Η Γιούκα αναφερόμενη στον φιλοξενούμενό της πότε τον αποκαλεί Σαμ-σαν και πότε
Αμερικάνο. Σε τι οφείλεται αυτή η διαφοροποίηση;
7. Σε τι αναφέρεται ο τίτλος Τα λουλούδια της Χιροσίμα; Θα μπορούσε να έχει και κάποια
άλλη σημασία;
8. Λαμβάνοντας υπόψη τη στωικότητα και τον σιωπηλό πόνο της Γιούκα να σχολιάσετε το
απόσπασμα από το ποίημα του Νικηφόρου Βρεττάκου Στον Ρόμπερτ Οπενχάιμερ.(Ο
Οπενχάιμερ ήταν ο επικεφαλής του σχεδίου για την κατασκευή της πυρηνικής βόμβας)
[…]
Σήκω απάνω κατηγορούμενε!
Ρόμπερτ Οπενχάιμερ!
Δεν κρίνεσαι,
Κρίθηκες.
Καταδικάσθηκες τελεσίδικα:
Να κρίνεσαι πάντοτε, υπόδικος ως το τελευταίο λυκόφως.
Προσέξτε με, είμαι αυτός που επέζησε, φίλε Οπενχάιμερ!
Τα χέρια μου και τα πόδια μου τάχω ξεθάψει απ’ τη Χιροσίμα.
Τα χείλη μου, γίνηκαν σκόνη και πέσανε.
Μόνο το στόμα μου έμεινε ν’ ανοιγοκλείνει.
Τ’ άσπρο μου (σαν ασβεστωμένο) πρόσωπο,
δε μπορεί πια να κλάψει,
να γελάσει, νάχει ένα όνομα.
Δε μπορεί,,πια, Ρομπέρτ!
Κοίταξε με καλύτερα…
[...]
Φίλε Οπενχάιμερ, όχι πια, δε θα σε βασανίσω περισσότερο.
Αν μπορείς να κοιμηθείς, κοιμήσου.
Αν μπορείς να κοιτάξεις τον ήλιο, κοίταξέ τον.
[...]
Μόνος σας, πρόσωπο με πρόσωπο, κριθείτε με το σύμπαν.
Οσο χτυπά η καρδιά σας, μείνετε, μείνετε έτσι ακόμα,
κλαίγοντας και κοιτάζοντας απάνω σας αυτούς
τους θεαματικούς ορίζοντες που άλλοι θα τους ανέβουν,
σε κάθε σκαλοπάτι δίνοντας το χέρι τους και στους άλλους,
έτσι που ν' ανεβαίνουν ανεβάζοντας,
χτενίζοντας τα στάχια με λαμπρές αχτίνες,
σ' έναν κόσμο γιομάτον από τραγούδια κι αστροφεγγιές.