Contents

கடவுள் வாழ்த்து ............................................................................................................................... 2

கடல் தாவு படலம் ........................................................................................................................... 5
ஊர் ததடு படலம் ........................................................................................................................... 56
காட்சிப்படலம் .............................................................................................................................176
உருக்காட்டுப்படலம் ..................................................................................................................256
சூடாமணிப்படலம் .....................................................................................................................321
பபாழில் இறுத்தபடலம் ............................................................................................................364
கிங்கரர்வததப் படலம் ..............................................................................................................392
சம்புமாலிவததப்படலம் ..........................................................................................................421
பஞ்ச தசனாபதிகள் வததப் படலம் ......................................................................................447
அக்ககுமாரன் வததப்படலம் ..................................................................................................475
பாசப் படலம் ................................................................................................................................502
பிணி வீட்டுபடலம் .....................................................................................................................542
இலங்தகஎரியூட்டு படலம் .......................................................................................................604
திருவடி பதாழுதபடலம் ............................................................................................................630
 கடவுள் வாழ்த்து
அறுசீர் விருத்தம்
4740. அலங்கலில் த ான்றும் ப ாய்ம்மை
அரவு என, பூ ம் ஐந்தும்
விலங்கிய விகாரப் ாட்டின்
தவறு ாடு உற்ற வீக்கம்
கலங்குவது எவமரக் கண்டால் ?
அவர், என் ர்- மகவில் ஏந்தி,
இலங்மகயில் ப ாரு ார்; அன்தற,
ைமறகளுக்கு இறுதி யாவார்!
ைமறகளுக்குஇறுதியாவார் - தவதத்தின் எல்தல நிலமாக இருக்கின்ற ஞானிகள்;
எவமரக் கண்டால் - எவதரத் தரிசித்த உடதன; விலங்கிய பூ ம் ஐந்தும் -
ஒன்தறாபடான்று ஊடுருவிக் கலந்த ஐந்து பூதங்களும்; தவறு ாடுஉற்ற வீக்கம் - தவறு
தவறு விதமாக அதமந்த பன்தமத் ததாற்றம்; அலங்கலில் த ான்றும் ப ாய்ம்மை -
மாதலயில் ததாற்றமளித்த பபாய்; அரவு என - பாம்பு தபால; கலங்குவது - இல்லாது
தபாதல் (நிகழுதமா): அவர் அன்தற - அவர் அல்லவா; மகவில் ஏந்தி - கரத்திதல
தகாதண்டத்ததத் தாங்கி; இலங்மகயில் ப ாரு ார் - இலங்தக மாநகரத்தில் தபார்
பசய்தவர்; என் ர் - என்று கூறுவர். பபாய்யான பாம்பு பமய்யான மாதலதயக்
கண்டு உண்தம பதரிந்தவுடன் மதறயும். அதுதபாலப் பபாய்யான பிரபஞ்சம்
பமய்யான பரம்பபாருதைப் பார்த்ததும் மதறயும். பமய்யுணர்ச்சி ததான்றியதும்
பிரபஞ்சம் இதறவனாகதவா இதறவனின் தமனியாகதவா ததான்றும். உள்ைது -
மாதல; உள்ைது - பரம்பபாருள்; இல்லது - பாம்பு; இல்லது - பிரபஞ்சம். பிரபஞ்சத்
ததாற்றத்துக்கு ஆதாரமான பரம்பபாருள் வில்தலந்தி வந்தது. ஐந்து
பூதங்களும்தம்மிற் கலத்தலால் விகாரங்கள் உண்டாயின. கலத்தல்இது பஞ்சீகரணம்
என்று தபசப்படும். ஈண்டுப் பூதம் என்றது
தன் மாத்திதரகள்.‘தன்மாத்திதரகள் ஐந்திதனயும் ஓபரான்று இரண்டாய்ப் பகுத்து,
ஒன்தற நன்னாலாக்கித் தன்பாதி ஒழிந்த நாலின் உடன்கூட்டி இன்தன யல்லாததவ
நான்கின் இயல்பிற்கூட்ட, வானாதி பின்தன தூல பூதபமனப் பிறக்கும்’ என்று பிரம்ம
கீதத தபசும். நிதறவாய் நிற்கும் அப்பிரமத்தில் ததான்றும் ஐம்பூத விகாரம்....
கற்பதனயினாதல பசனித்த என்று தகவல்ய நவநீதம் தபசும்.
உள்பபாருளின்கண்இல்லாத பபாருதைக் காண்பதத
‘ஆதராபம்’,‘அத்தியாயம்’,‘கற்பதன’ என்பர். இல்பபாருதைக் காணாது உள்
பபாருதைக் காண்பதத ‘அபவாதம்’ என்பர். ஆதராபம் ‘நாரூடு பணியாய்த்
ததான்றல்!’ என்றும், அபவாதம் ‘அரவன்று, கயிறு என்றாற்தபால்.... புரமன்று,
புவனமன்று பூதங்கள் அன்று பிரம்மம் என்று பதளிவதத!’ என்றும் தகவல்ய நவநீதம்
கூறும்.
நக்கீரர்,‘கற்தறார்க்குத் தாம் வரம்பாகிய ததலவர்’ என்றார் (முருகு 134- 135)
கவிச்சக்கரவர்த்தி மதறகளுக்கு இறுதியாவார் என்றார். மதறகளுக்கு இறுதியாவார் -
உபநிடதமாக இருக்கும் ஞானிகள் - (எழுவாய்) முன்தனார்கள், இலங்தகயில்
பபாருதார் மதறகளுக்கு இறுதியாவார் என்று பபாருள் பகாண்டனர்.
 ‘எல்லாப்பபாருளும் இராமபிரான்’ என்று தமிழ் தவதம் தபசும். ‘ஊனின் தமய ஆவி
நீ, உறக்கதமா டுணர்ச்சி நீ. ஆனின் தமய ஐந்தும் நீ, அவற்றுள் நின்ற தூய்தம நீ,
யானும் நீ அதன்றி எம்பிரானும் நீ இராமதன’ என்பது திருச்சந்த விருத்தம். (பிரபந்தம் -
845) பண்பும் பண்பியும், இவற்றுக்கு மூலகாரணமாகிய பூதங்களும் இவற்றுக்கு மூலப்
பபாருைாகிய இதறவனும் இராமபிரான் என்பது அப் பாசுரத்தின் உட்கருத்து.
உலகஇதிகாசங்களில் முதன்தம வகிக்கும் இராமாயணம் ஏழு காண்டங்கதைத்
தன்னகத்தத பகாண்டது. ஒரு காண்டம் பருவத்தாலும் (பால) மூன்று காண்டங்கள்
இடத்தாலும் (அதயாத்தி, ஆரண்ய, கிட்கிந்தா) ஒரு காண்டம் பசயலாலும் (யுத்த) இரு
காண்டங்கள் பண்பாலும் (சுந்தர, உத்தர) பபயர் பபற்றுள்ைன. தமிழில்
கவிச்சக்கரவர்த்தி கம்பர் உத்தர காண்டம் பாடவில்தல. இராமாயணத்துக்குள்
சுந்தரத்ததப் பற்றிப் தபசுவதால் அக்காண்டம் சுந்தர காண்டம் எனப்பபயர் பபற்றது.
அதனால் அது உயர்ந்தது என்பர். பபருமான் மன்னுயிர் வாழ உலகில் அவதரித்ததலக்
கூறும் பால காண்டத்ததவிட, இைவலுக்கு அரசு தந்து தியாக மூர்த்தியாய்க் காதடகும்
அண்ணதலப் பற்றிக் கூறும் அதயாத்தியா காண்டத்ததவிட, ததவர் சிதற
மீட்பதற்காகப் பிராட்டி சிதறபுகுததலப் பற்றிக் கூறும் ஆரண்ய காண்டத்ததவிட,
அறத்ததக் காக்க தவண்டும் என்னும் ஒதர குறிக்தகாளுடன் கீதழ இறங்கிய இராகவன்
வாலிதயக் பகான்று, காசில்பகாற்றத்ததக் காட்டிய கிட்கிந்தா காண்டத்ததவிட,
பபருமான் மணிமுடி சூடியததக் கூறும் யுத்த காண்டத்ததவிட சுந்தரகாண்டம்
எவ்வதகயில் உயர்ந்தது என்னும் ஐயம் ததான்றுவது இயற்தகதய. இவ் ஐயத்ததப்
தபாக்க பலர் முயன்று பலவாறு கூறுகின்றனர்.

சிதறயிலிருக்கும்பிராட்டியின்பால் இராமதூதன் பபருமானின் திருதமனி அழதகப்

பலபடியாக விவரிக்கின்றான்; அதனாலும், பபருமாதனப் பிரிந்த பிராட்டி பமன்
மருங்குல் தபால் தவறுை அங்கமும் பமலிந்து புடமிட்ட பபான்தபால
விைங்குவததக் கூறுவதாலும், சுந்தரனாகிய அனுமன் புகழ் ஒன்தற
விவரிக்கப்படுவதாலும் இக்காண்டம் சுந்தர காண்டம் எனும் பபயர் பபற்றது என்று
பலர் கூறுகின்றனர். இக் காரணங்கள் அதனத்தும் அன்பின் அடிப்பதடயிலும்
உண்தமயின் அடிப்பதடயிலும் எழுந்தனதவ. ஆயினும், இவற்றினும் தமலான
உண்தம ஒன்று உள்ைது. இராவணன் வரபலத்தாலும், பதட பலத்தாலும்,
ததசத்தார்க்கு இடுக்கண் தந்தான். ததவிதயச் சிதறயில் தவத்தான். மன்னுயிர்
புதடத்துத் தின்றான். இதனால் அறத்தின்பால் ஈடுபாடு பகாண்ட சமுதாயம்,
இராவணன் வீழ்ச்சிதய எதிர்பார்த்துக் பகாண்டிருந்தது. இராவணன் வீழ்ச்சியதடய
மாட்டானா ? அவன் பதட அழியாதா ? அவன் நகர் பதாதலயாதா ? அவன்
பசல்வங்கள் சிததயாவா ? பசருக்குக் பகாண்ட அரக்கர்கள் ஒழியார்கைா ? என்று
மானுட சமுதாயம் எதிர்பார்த்துக் பகாண்டிருந்தது. அந்த எதிர்பார்ப்பு முழுதமதயயும்
நிதறதவற்றி தவக்கின்றான் இராம தூதனாகிய அனுமன். அனுமன் தசாதலதய
அழிக்கின்றான். தசதனதயத் துதவக்கின்றான். இராவணன் இதயத்தில் அச்சத்தத
விததக்கின்றான். பாவபண்டாரமான இலங்தகதய எரிக்கின்றான். தருமத்தின்
பவற்றிதய எதிர்பார்த்து, எதிர்பார்த்து, ஏமாந்து காய்ந்து கிடந்த புண்ணிய இதயங்கள்,
இராவணன் வீழ்ச்சிக்குக் கால்தகாள் விழாதவ வழங்கிய இக் காண்டத்ததச் சுந்தரம்
என்று பபயரிட்டு மலரிட்டுப் பூசித்துப் தபரின்பம் பபற்றன. அறச்
சிந்ததனயாைர்களின் எண்ணங்கதை வால்மீகியின் இதயத்தில் சுந்தர காண்டமாக
மலர்ந்தது. இக்காண்டத்தின் நாயகன் அனுமதன. இராவணன் முதலான
அரக்கர்களும் இந்திரசித்தன் முதலான வீரர்களும் வீடணன் தபான்ற சான்தறார்களும்
உப பாத்திரங்கதை. பிராட்டியும்கூட அனுமனின் தபருருவுக்கு முன்தன அனுமனின்
தியாகத்துக்கு முன்தன, அனுமனின் பதாண்டுக்கு முன்தன உப பாத்திரமாக ஒளி
வீசுகிறாள். இக் காண்டத்திற்கு ஒதர எழுவாய் உண்டு. அவன் அனுமதன.
மற்றதவபயல்லாம் பசயப்படுபபாருதை.
அனுமன், கடதலக்கடந்து, இலங்தகதயத் ததடி, பிராட்டிதயக் கண்டு,
கதணயாழிதயத் தந்து, பபாழிதலச் சிததத்து, அரக்கதர வததத்து, இராவணன்
பசருக்தகக் குதலத்து, மீண்டு வந்து தவதமுதல்வன் பாதத்தத வணங்கி, உயர்வற
உயர்நலம் பபறுகிறான். இதுதவ சுந்தர காண்டம்.
 கடல் ாவு டலம்
அனுமன் மதகந்திரமதலயிலிருந்து பதன்பபருங்கடதலக் கடந்து பவைமால்
வதரயில் பாய்ந்த பசய்திதயக் கூறுகிறது. இப்படலத்தில் தமந்நாகன், சுரதச,
அங்காரதாதர என்னும் மூன்று பாத்திரங்கதை அனுமன் சந்திக்கின்றான். தபருருக்
பகாண்டு அனுமன் கடல் கடந்து பசல்லும்தபாது அவனுக்கு உதவி பசய்வதற்காக
தமந்நாகமதல கடலிதல ததான்றி, அனுமதனத் தன்மீது தங்கி இதைப்பாறிச் பசல்ல
தவண்டுகிறது. அனுமன், ‘இராமன் திருத்பதாண்டு பசய்யும் நான் ஓய்தவ
விரும்தபன். திரும்பி வரும்பபாழுது உன்தனக் காண்கிதறன்’ என்று பசால்லிக் கடந்து
பசல்கிறான். கடந்து பசல்கிற அனுமதனத் ததவர்கள் ஏவலால் சுரதச தடுக்கிறாள்.
அவள் ‘எனக்குப் பசியாக இருக்கிறது. உன்தன உண்தபன்’ என்று வாதயத்
திறக்கிறாள். அனுமன் அவள் வாய்க்குள் புகுந்து பவளிதய வருகிறான். சுரதசதய
பவன்ற அனுமன் அங்கார தாதரதயச் சந்திக்கின்றான். அங்கார தாதர அனுமதன
விழுங்குகின்றாள். அனுமன் அவள் உடதலப் பிைந்து பவளிப்படுகிறான். அரக்கி
இறக்கிறாள். ததவர்கள் அனுமதன வாழ்த்துகின்றனர். அனுமன், வருகின்ற
இதடயூறுகள் எல்லாம் நீங்க தவண்டும் என்று கருதி, இராம நாமத்ததத்
தியானிக்கின்றான். மூன்று ததடதயக் கடந்த அனுமன் பவைமால் வதரயில் பாய்ந்து
இலங்தகயின் வைங்கதை தநாக்குகிறான். பத்துவிதமானபபாறி புலன்களின்
வயப்பட்ட ஆன்மாவின் வீடுதபற்றிற்காக நற்குரவன் சம்சார சாகரத்ததக் கடந்து
புனித ஆன்மாதவ தநாக்கி வருவது இப் படலத்தின் உட்குறிப்பு என்பர். இங்கு
அனுமன் நற்குரவன், பிராட்டி புனித ஆன்மா என்று பகாள்வர்.
அனுமன்துறக்க நாட்தட இலங்தக என்று ஐயுற்றுத் பதளிதல்
அறுசீர்விருத் ம்

4741. ஆண் மகஆண்டுஅவ் வாதனார்

துறக்க நாடுஅருகில் கண்டான்;
‘ஈண்டு, இது ான்பகால் தவமல
இலங்மக?’ என்று ஐயம் எய் ா,
தவண்டு அருவிண்ணாடு என்னும்
உள்ளம் மீட்டான் ‘காண் குபகாள்மக உம் ர்
இல்’என,கருத்துள் பகாண்டான்.
ஆண் மக - ஆண்தமயிற் சிறந்த அனுமன்; ஆண்டு - அங்தக; அவ்வாதனார் - அந்தத்
ததவர்களின்; துறக்க நாடு - சுவர்க்க தலாகத்தத; அருகில் கண்டான் - பக்கத்தில்
பார்த்தான்; (பார்த்த அனுமன்) ஈண்டு - இங்தக பதரிகின்ற; இது - இந்த உலகம்; தவமல
இலங்மக - கடலால் சூழப்பட்ட இலங்தகதயா; என்று ஐயம் எய் ா - என்று சந்ததகம்
அதடந்து; தவண்டு அரும் - யாவரும் விரும்புகின்ற, அரிய; விண்ணாடு என்னும் -
ததவநாடு என்கின்ற; பைய்ம்மை கண்டு - உண்தமதயத் பதரிந்து; உள்ளம் மீட்டான் -
(அங்தக ததடும்) எண்ணத்தத விலக்கி; காண் கு பகாள்மக - ததடிக் காண தவண்டிய
தகாட்பாடாகிய பிராட்டி; உம் ர் இல் என - விண்ணுலகில் இல்தல என்று; கருத்துள்
பகாண்டான் - மனத்தில் நிதனத்துக்பகாண்டான்.
 ஆண்ததக -புலனடக்கம் பபற்றவன். ‘காண்டகு ததாதக’ என்று பாடம் பகாண்டு
காணதவண்டிய பிராட்டி என்று உதரகூறுதல் உண்டு. “விண்நாடு தவண்டு அரு நாடு”
என்றதால், இலங்தக பிறர் பவறுக்கும் நாடு என அறிக. மீட்டான் - மீட்டு, முற்பறச்சம்.
இல் - இல்தல. (விைம்-மா-மா-விைம்-மா-மா) என்னும் சீர்கதை முதறதய
பபற்றுவரும் அறுசீர் விருத்தம், இராம காததயில் இத்ததகய விருத்தங்கள் 2536
பாடல்கள் உள்ைன என்று அமரர் கம்பனடிப்பபாடி அவர்கள் வதரந்துள்ைார் (கம்பன்
மணிமலர் 1976) (1)
4742. கண்டனன்,இலங்மக மூதூர்க்
கடிப ாழில்கனக நாஞ்சில்
ைண்டல ைதிலும்,பகாற்ற
வாயிலும், ைணியின் பெய்
பவண் ளக் கள ைாட
வீதியும்,பிறவும் எல்லாம்;
அண்டமும்திமெகள் எட்டும்
அதிர,த ாள் பகாட்டி ஆர்த் ான்

(அனுமன்)
இலங்மக மூதூர் - பதழதமயான இலங்தக நகரின்; கடிப ாழில் - காவற்
தசாதலகதையும்; கனக நாஞ்சில் - பபான்னாற் பசய்த குருவித் ததலதயயும்;
ைண்டலைதிலும் - வட்டமான மதிதலயும்; பகாற்ற வாயிலும் - பவற்றிதய
அறிவிக்கும் தகாபுர வாயிதலயும் ; ைணியின் பெய் பவண் ள - மணிகள் பதிக்கப்
பபற்ற பவண்தமயான; கள ைாட வீதியும் - சுண்ணம் பூசப்பபற்ற, மாளிதககதை
உதடய வீதிதயயும்; பிறவும் எல்லாம் - (கூறப்பபறாது விடுத்த) பிறவற்தறயும்;
கண்டணன் - பார்த்தான்; அண்டமும் - வானத்தின் உச்சியும்; திமெகள் எட்டும் - எட்டுத்
திக்குகளும்; அதிர - எதிபராலிக்க; த ாள் பகாட்டி ஆர்த் ான் - ததாள்கதைப் புதடத்து
ஆரவாரித்தான்.
அனுமன் இலங்தகமூதூரின் காவற்தசாதல முதலியவற்தறப் பார்த்து
மகிழ்ச்சியால் ததாள்கதைப் புதடத்து ஆரவாரித்தான். இலங்தக மூதூர் -மூது
இலங்தக ஊர். நாஞ்சில் - மதில் தமல் குருவித் ததலதபால் அதமக்கப் பபற்ற
உறுப்பு. சிலப்பதிகாரத்தில் அதடக்கலக் காததயில் காண்க (217) அண்டம் - பிரபஞ்ச
உருண்தட என்றும் கூறலாம். திதசகள் கூறப் பபற்றதமயால் (அண்டம் என்பதற்கு)
வான்முகடு கூறப் பபற்றது. ‘அண்டமுற நிமிர்ந்தாடும் அப்பன்’ என்பர் அம்தமயார்
(மூத்த திருப்பதிகம்). அதிர - எதிபராலிக்க. வீரர்கள் உற்சாகத்தால் ததாள் பகாட்டுவர்.
‘தன் ததாள் பகாட்டித் தடவதரதய... எடுத்தான்’ (நாவரசர் - ஆராத இன்னமுதத 10)
கண்டபனன்... பிறவும் என்னா... ஆர்த்தான் என்னும் பாடம் பகாண்டு மதில்
முதலானவற்தறப் பார்த்ததன் என்று கூறி ஆரவாரித்தான் என்று பபாருள் கூறுவாரும்
உைர். தைம் - சுண்ணச் சாந்து. தாழியும் சாந்தும் தைம் ஆகும். (பிங் 3615) கடிபபாழில்
என்பது காவற்காட்தட. இது காட்டரண். பகாற்றவாயில் - தகாபுரவாசல். நம் தகான்
பகாற்றவாயில் (சிலம்பு 20-16) கைப மாட வீதி - யாதன பசல்லும் வீதி என்றும்
கூறலாம். (2)
 மதகந்திரமதலயில் நிகழ்ந்த குழப்பம்
4743. வன் ந் வரிபகாள் நாகம்,
வயங்குஅழல் உமிழும் வாய,
ப ான் ந் முமழகள்த ாறும்
புறத்து உராய்ப் புரண்டு த ாவ -
நின்று, அந் ம்இல்லான் ஊன்ற -
பநரிந்துகீழ் அழுந்தும் நீலக்
குன்றம் ன்வயிறு கீறிப்
பிதுங்கினகுடர்கள் ைான.

அந் ம்இல்லான் - அழிவில்லாத அனுமன் ; நின்று ஊன்ற - நின்று (திருவடிகதை)

வன்தமயாக (மதலயில்) பதிக்க (அதனால்); பநரிந்து - சிததந்து ; கீழ் அழுந்தி -
பூமிக்கு அடியிதல புததந்து; நீலக்குன்றம் - நீலநிறமுதடய மதகந்திர மதல ; ன்
வயிறு கீறி - தன்னுதடய வயிறு கிழிபட்டு ; பிதுங்கிய குடர்கள் ைான - பவளியிட்ட
குடல்கதைப் தபால; ப ான் ந் முமழகள் த ாறும் - பபான்தனத் தருகின்ற
குதககள் ததாறும்; வயங்கு அழல் உமிழும் வாய - விைங்குகின்ற பநருப்தபக் கக்கும்
வாதய உதடய; வன் ந் வரிபகாள் நாகம் - வலிதமயான பற்கதையும்
தகாடுகதையும் பபற்ற பாம்பு; உராய்ப் புரண்டு புறத்து த ாவ - உராய்ந்து பகாண்டு
புரண்டு பவளிதய பசன்றன. அனுமன்திருவடியின் அழுத்தம் பபற்ற மதலயின்
குடல்பவளிப்பட்டாற் தபாலப் பாம்புகள் புறத்தத தபாந்தன. அந்தம் இல்லான்-
அழிவற்றவன் (சிரஞ்சீவி). பாம்தபத் ‘தந்தி’ என்பர், கச்சியப்பர் - தந்தி நஞ்சம்
ததலக்பகாைச் சாய்ந்தவர் (கந்த 3-10-21) ஊன்ற - அழுத்த ‘அருவதர பநரிய வூன்றும்
குழகதன’ (நாவரசர் - பநற்றி தமல் 10). பபான், மதலயின்கண் ததான்றலின் பபான்
தந்த முதழகள் என்றான். பபான்படு பநடுவதர. (சிலம்பு 28, 142) வரி அரவம் -
தகாடுகதை உதடய பாம்பு. வரி அரதவ நாணாக, மால்வதரதய வில்லாக (சம்பந்தர்
விடியதலார் 7). அனுமன் கடல் தாவப் தபாகிறான் - அதற்கு ஆயத்தப் படுத்த அவன்
திருவடிதய வன்தமயாகப் பதித்தான். வால்மீகி, “அனுமன் கடதலக் கடக்க
விரும்பிக் தககைாலும் கால்கைாலும் அந்த மதலதய அழுத்தினான். அப்பபாழுது
அந்தப்பர்வதம் ஒரு முகூர்த்த காலம் கிடுகிபடன்று நடுங்கிற்று” என்பர். பிதுங்குதல் -
அழுத்தம் பபற்ற பபாருளுக்கு உள்தை உள்ைதவ பவளிப்படுதல். இலங்தகக்
தகாமான் தன்தனக் கதிர் முடியும், கண்ணும் பிதுங்க ஊன்றி (நாவரசர் தூண்டு சுடர் 10)
(3)

4744. புகல்அரும் முமழயுள் துஞ்சும்

ப ாங்கு உமளச் சீயம்ப ாங்கி,
உகல்அருங் குருதிகக்கி,
உள்ளுறபநரிந் ; ஊழின்,
அகல் இரும் ரமவநாண
அரற்றுறுகுரல ஆகி,
கல்ஒளி கரப் ,வாமன
 ைமறத் ன, றமவ எல்லாம்.

புகல் அரும் - நுதழயமுடியாத; முமழயுள் துஞ்சும் - குதகயின்கண் உறங்கின்ற;

ப ாங்கு உமளச்சீயம் - சிலிர்க்கின்ற பிடரி மயிதரயுதடய சிங்கங்கள்; ப ாங்கி -
பகாந்தளித்து; உகல் அருங் குருதி கக்கி - சிந்தக் கூடாத இரத்தத்தத பவளிப்படுத்தி;
உள்ளுற பநரிந் - உள்தை சிததந்தன; றமவ எல்லாம் - எல்லாப் பறதவகளும்; அகல்
இரும் ஊழின் ரமவநாண - பரந்த பபரிய ஊழிக்காலத்துக் கடல்கள் பவட்கம்
அதடய; அரற்றுறு குரல ஆகி - கதறுகின்ற கூக்குரதல உதடயனவாய்; கல் ஒளி
கரப் - சூரியனுதடய பிரகாசம் மதறயும்படி; வாமன ைமறத் ன - ஆகாயத்தத
மூடின. அனுமன் திருவடிபடஅழுந்திய மதலக்குதகக்குள் சிங்கங்கள் குருதி கக்கி
பநரிந்தன. பறதவகள் வாதன மதறத்தன. பநரிதல் - சிதததல், பநாறுங்குதல்.
வாைரக்கன் ததல பத்தும் பநரித்தவன் (நாவரசர் - மன்னு மதலமகள் 10)
(4)

4745. பைாய்யுறுபெவிகள் ாவி,

முதுகுஉற,முமறகால் ள்ள,
மைஅறு விசும்பினூடு
நிமிர்ந் வாலதிய, ைஞ்சின்
பைய்உறத் ழீஇய, பைல்பலன்
பிடிபயாடும்பவருவ தலாடும்
மகயுற ைரங்கள்சுற்றி,
பிளிறின-களிநல் யாமன.

களிநல் யாமன - மதமயக்கமுதடய பபரிய யாதனகள்; மைஅறு விசும்பினூடு -

தமகம் இல்லாத ஆகாயத்தின்கண்; நிமிர்ந் வாலதிய - நீண்ட வாதலயுதடய
(யாதனக் கன்றுகள்); பைாய்உறு பெவிகள் - வலிதம மிக்க காதுகள்; ாவி முதுகுற -
பரவி முதுதகச்சார (அதனால்); முமறகால் ள்ள -பருவக் காற்று வீச; ைஞ்சின்
பைய்யுறத் ழீஇய - தமகத்ததப் தபால(த்தம்) உடம்தபத் தழுவிக் பகாண்ட;
பைல்பலன் பிடிபயாடும் - பமன்தமயான பபண் யாதனகளுடன்; பவருவதலாடும் -
அச்சத்ததாடும்; மகஉற ைரங்கள் சுற்றி - தககைால் மரங்கதைச் சுற்றிக் பகாண்டு;
பிளிறின - வீறிட்டுக் கதறின. யாதன, கன்று,பிடியுடன் அச்சத்ததாடு மரங்கதைப்
பற்றிப் பிளிறின. வாலதிய - வாதலயுதடய கன்று. வாலதி - வால். அ - உதடதமப்
பபாருதைக்குறித்தது. வாலதிய என்னும் பலவின்பால் விதனமுற்று
விதனயாலதணயும் பபயராயிற்று. (5)

4746. ப ான்பிறழ் சிையக் தகாடு

ப ாடியுற,ப ாறியும் சிந் ,
மின்பிறழ்குடுமிக் குன்றம்
பவரிந்உறவிரியும் தவமல,
புன் புற ையிரும்பூவா,
கண்புலம்புறத்து நாறா,
வன் றழ் வாயில்கவ்வி,
வல்லியம்இரிந் ைாத ா.
மின்பிறழ்குடுமிக் குன்றம் - ஒளி விைங்கும்ததலதமயுதடய மதகந்திர மதலயின்;
பவரிந் - முதுகின்கண்; ப ான்பிறழ் சிையக்தகாடு - பபான்தபாலப் பபாலிவு பபற்ற
சிகரமானது; உற - நன்றாக அழுந்த (அதனால்); ப ாடியுறப் ப ாறி சிந் - பபாடிப்
பபாடியாகிப் பபாறி பறக்க; விரியும் தவமல - பிைவுபடும் சமயத்தில்; வல்லியம் -
புலிகள்; புன்புற ையிரும் பூவா - பமல்லிய உடம்பில் பூதன மயிரும் முதைக்காத;
புறத்துக் கட்புலம் நாறா - பவளியில் ததான்றும்படி கண்கள் திறவாத; வன் றழ் -
(தம்முதடய) வலிதமயான குட்டிகதை; வாயில் கவ்வி இரிந் - வாயில் பற்
றிஅஞ்சிதயாடின.

சிகரம்பபாடியாகி மதல பிைந்தது என்றும் கூறலாம். தகாடு அழுந்தக் குன்றம்

பிைந்தது என்று இங்தக பகாள்ைப் பட்டது. சிமயம் - சிகரம் - இதமயவர் உதறயும்
சிதமயப் பிடர்த்ததல (சிலம்பு 5-97) தகாடு - சிகரத்தின் நுனி. பபாற்தகாட்டு
இமயமும் பபாதியமும் தபான்தற (புறம் 2). உடலில் ததான்றும் புல்லிய மயிதரப்
பூதனமயிர் என்பர். சங்க இலக்கியம் அரிமயிர் என்று தபசும். பறழ் - குட்டி, நாய், புலி
முதலான விலங்குகளின் குட்டிதயப் பறழ் என்பது மரபு. புலிப்பறழ் அன்ன
பூஞ்சிதன தவங்தக (மரபியல் தமற்தகாள்) மதலக்கு முதுகு கூறப்பபற்றுள்ைது.
(6)
747. த க்குஉறுசிகரக் குன்றம்
திரிந்துபைய்ந் பநரிந்து சிந் த்
தூக்குறு த ாலர்,வாளர்,
துரி த்தின் எழுந் த ாற்றம்,
ாக்குறுபெருவில், தநர்ந் ார்
ாள்அறவீெ, ாவி,
தைக்குறவிமெத் ார் என்னப்
ப ாலிந் னர்-விஞ்மெ தவந் ர்.
த க்கு உறுசிகரக் குன்றம் - ததக்கு மரங்கள் மிகுதியாகப் பபற்ற மதகந்திர மதல;
திரிந்து - தன் இயல்பு தவறுபட்டு; பைய்ந் பநரிந்து சிந் -உடல் சிததந்து சிதற
(அதனால்); விஞ்மெ தவந் ர் - வித்தியாதரத் ததலவர்கள்; தூக்குறு த ாலர் - உயர்த்திப்
பற்றிய தகடகமுதடயவராய்; வாளர் - வாதை ஏந்தியவராய்; துரி த்தின் எழுந்
த ாற்றம் - தவகமாக எழுந்த காட்சி; ாக்குறு பெருவில் - தமாதிச் பசய்கின்ற தபாரில்;
தநர்ந் ார் ாள்அற வீெ - எதிர்த்த பதகவர்களின் முயற்சியற்றுப் தபாக
ஆயுதங்கதைச்சுழற்ற; தைக்கு உறத் ாவி - வானிதல நன்றாகப் பாய்ந்து;
விமெத் ார்என்னப் ப ாலிந் னர் - தவகம் பபற்றவர்கதைப் தபால விைங்கினார்கள்.
சலிப்பற்றதுமதல. அஃது இன்று சலித்தது. நிதல திரிந்தது. சுழன்றது; அதனால்
அங்குள்ை வித்தியாதரத் ததலவர்கள் ஏந்திய தகடகத்ததாடும் தாங்கிய வாதைாடும்
விண்ணில் பசன்றனர். அக் காட்சி பதகவதரத் தாக்க எழுந்தது தபால் இருந்தது.
பதகவரால் தாக்கப்பபற்று தமல் எழுந்த வீரர் என்றும் பபாருள் பகாள்ைலாம்.
(7)
4748. ாரமக,சுடர்கள், தைகம்
என்று இமவ விரத் ாழ்ந்து,
ாரிமட அழுந்துகின்ற
டர்பநடும் னிைாக் குன்றம்,
கூர் உகிர்க்குவவுத் த ாளான்
கூம்புஎனக்குமிழி ப ாங்க
ஆர் கலி அழுவத்துஆழும்
கலம் எனல்ஆயிற்று அன்தற.
ாரமக சுடர்கள்தைகம் என்று இமவ - நட்சத்திரம், சூரிய சந்திரர்கள்; தமகம்
என்னும் இப்பபாருள்கள்; விர - (சார்ந்து வராமல்) நீங்கிநிற்க; ாழ்ந்து - இறங்கி;
ாரிமட அழுந்துகின்ற - பூமியின்கண் கீழ்தநாக்கிப் தபாகும்; டர்பநடும் னிைாக்
குன்றம் - விரிந்து நீண்ட குளிி்ர்ந்த மதல; கூர்உகிர் குவவுத் த ாளான் - கூர்தமயான
நகங்கதையும் திரண்ட ததாள்கதையும் உதடய அனுமன் ; கூம்புஎன - பாய்மரம்
தபாலிருக்க ; ஆர்கலி அழுவத்து - கடலின் ஆழத்திதல ; குமிழி ப ாங்க -நீர்க்குமிழிகள்
பகாந்தளிக்க; ஆழும் கலம் எனல்ஆயிற்று -மூழ்குகினற் கப்பல் என்று கூறும்
தன்தமதயப் பபற்றது.
அனுமன் கப்பலின்பாய்மரம் தபான்றிருந்தான். அழுந்தும் மதல கடலுள்
ஆழும்கப்பல் தபான்றிருந்தது. கூம்பு - ாய்ைரம். வங்கத்தின் கூம்தபறும் மாப்பறதவ
தபான்தறதன (குலதசகரர் 5-5). கப்பதலயும் மதலதயயும் ஒப்பிடுததலக்
குறுந்பதாதகயில் காண்கிதறாம். ‘வாழி ததாழி பதண்டிதரக் கடல் ஆழ் கலத்தில்
ததான்றி - மாதல மதறயும் அவர் மணி பநடுங் குன்தற (குறு 240) அழுவம் - ஆழம்
பரப்பும் ஆம். (8)

4749. ாதுஉகுநறுபைன் ொந் ம்,

குங்குைம்,குலிகம், ண்த ன்,
த ாதுஉகுப ாலன் ாது, என்று இத்
ப ாடக்கத் யாவும் பூசி,
மீதுஉறு சுமனநீர்ஆடி,
அருவித ாய் உலகின் வீழ்வ,
ஓதிய குன்றம்கீண்டு
குருதிநீர்பொரிந் ால் ஒத் .
அருவி - மதகந்திரமதலயின் அருவி; ாது - காவிக் கற்கதையும்; உகுநறுபைன்
ொந் ம் - கதரந்து ததய்ந்த நறுமணம் வீசும் சந்தனக் குழம்தபயும்; குங்குைம் -
குங்குமப் பூக்கதையும்; குலிகம் - சாதிலிங்கத்ததயும்; ண்த ன் - குளிர்ந்த ; த ாதுஉகு
- மலர்கள்சிந்திய; ப ாலன் ாது - பபான் நிறம் பபற்ற மகரந்தங்கதையும்; என்று இத்
ப ாடக்கத் யாவும் - இது முதலான பல பபாருள்கதையும் ; பூசி - தன்தமல் பூசிக்
பகாண்டு ; மீதுறு - மதலயின் தமதல உள்ை ; சுமன நீர்அடி - சுதன நீரிதல குளித்து ;
உலகின் த ாய் வீழ்வ - பூமியில் பரந்து வீழும் காட்சி ; ஓதிய குன்றம் - தபசப்பபற்ற
மதல; கீண்டு - வயிறு பிைக்கப் பபற்று ; குருதி நீர் பொரிந் ால் ஒத் - இரத்தமாகிய
நீதரச் பசாரிவததப் தபான்றிருந்தன.
 மணமுள்ைபபாருள்கதைப் பூசி நீராடுவார் தபால அருவி, மகரந்தம்
முதலானவற்தறப் பூசிச் சுதனயில் நீராடின. அது, நிலத்தில் பாயும்தபாது மதல
பிைந்து குருதி வீழ்வது தபான்றிருந்தது. உகும் - கதரந்து ததயும். உப்பு இயல் பாதவ
உதற உற்றதுதபால் உக்கு விடும், என் உயிர் என்னும் கலிப்பாவுக்கு (பநய்தல் 21-16-17)
உதர வகுத்த நச்சினார்க்கினியர்,‘உயிர்.... கதரந்து விடா நின்றது’ என்று உதர
வகுத்தார். குலிகம் - சாதிலிங்கம். குன்றுக்குக் குருதி குறிக்கப் பபறுகிறது. (9)

4750. ‘கடல்உறுைத்துஇது’ என்னக்

கருவமர திரியும் காமல,
மிடல்உறுபுலன்கள் பவன்ற
பைய்த் வர் விசும்பின் உற்றார்;
திடல்உறுகிரியில் ம் ம்
பெய்விமனமுற்றி, முற்றா
உடல்உறு ாெம்வீொது,
உம் ர்பெல்வாமர ஒத் ார்.
கருவமர - கரிய மதகந்திரமதல ; கடல்உறு - பாற் கடதலச் சார்ந்த ; ைத்து இது
என்ன - மத்து என்று கூறும்படி ; திரியும் காமல - சுழல்கின்ற சமயத்தில் ; மிடல்உறு -
வன்தம மிக்க ; புலன்கள் பவன்ற பைய்த் வர் - ஐம்புலன்களும் பபாறிவழிதய
தபாகாமல் அடக்கிய முனிவர்கள் ; விசும்பின் உற்றார் - ஆகாயத்தத அதடந்தார்கள்
(அவர்கள்) ; திடல்உறு கிரியில் - தமட்டுப் பாங்கான மதலயில் ; ம் ம் பெய்விமன
முற்றி முற்றா - தாம் தாம் பசய்யதவண்டிய கடதமகதைத் பதாடங்கி நிதறவு
பசய்யாமல் ; உடல்உறு ாெம் வீொது - உடலின்கண் பகாண்ட பற்தற விடாமல் ;
உம் ர் பெல்வாமர, ஒத் ார் - விண்ணுலகத்திற்குச் பசல்பவதர ஒத்தார்.
முனிவர்கள்ஆகாயத்தத அதடந்தது பற்தற விடாதமயால் சுவர்க்கம் அதடந்தவதர
ஒத்தனர். திரிதல் - சுழல்தல். மண்ணகந்திரிய... மால்வதர திரிய காலும் கதிபராடு திரிய
(3517). பசய்ய தவண்டியவற்தற நிதறதவற்றியிருந்தால் முத்தி பபற்றிருப்பர்.
நிதறதவற்றாதமயால் அவர்கள் சுவர்க்கம் பசன்றனர். (கீதத - தியான தயாகம் 40)
(10)

4751. பவயில்இயல் குன்றம் கீண்டு

பவடித் லும், நடுக்கம் எய்தி,
ையில்இயல் ளிர்க்மக ைா ர்
ழீஇக்பகாளப் ப ாலிந் வாதனார்,
அயில் எயிற்றுஅரக்கன் அள்ளத்
திரிந் நாள், அணங்கு புல்லக்
கயிமலயில் இருந் த மவத்
னித் னிகடுத் ல் பெய் ார்.
பவயில்இயல்குன்றம் - ஒளியதமந்த மதகந்திர மதல ; கீண்டு பவடித் லும் -
பிைவுபட்டு இரண்டாதலும் ; ையில்இயல் ளிர்க்மக ைா ர் - மயில் தபான்ற சாயலும்,
தளிர் தபான்ற தககளும் பகாண்ட பதய்வப் பபண்கள் ; நடுக்கம் எய்தி ழீஇக்
பகாள்ள - அச்சமுற்றுத் தழுவிக்பகாள்ை (அதனால்) ; ப ாலிந் வாதனார் - பூரித்த
ததவர்கள் ; அயில் எயிற்று அரக்கன் - கூரிய பற்கதைப் பபற்ற இராவணன் ; அள்ள -
பபயர்த்பதடுக்க ; திரிந் நாள் - (கயிலாய மதல) அதசந்த காலத்தில் ; அணங்குபுல்ல -
உமாததவி தழுவிக்பகாள்ை ; கயிமலயில் இருந் த மவ - கயிலாய
மதலயில்வீற்றிருந்த சிவபிராதன ; னித் னி கடுத் ல் பெய் ார் -
ஒவ்பவாருவரும்தனித்தனிதய ஒத்திருந்தார்கள். தத்தம்ததவிமாரால் தழுவப்பபற்ற
ததவர்கள் உதமயம்தம தழுவக் கயிலாய மதலயில் மகிழ்ந்த சிவபிராதன
ஒத்திருந்தனர். பவயில் - ஒளி - பவயில்விரி கனகக் குன்றத்து எழில் பகட - (கம்பன் -
மிதக 226) (11)

4752. ஊறியநறவும் உற்ற

குற்றமும்உணர்மவ உண்ண,
சீறிய ைனத் ர்,ப ய்வ
ைடந்ம யர்ஊடல் தீர்வுற்று
ஆறினர்,அஞ்சுகின்றார்,
அன் மரத் ழுவி உம் ர்
ஏறினர், இட்டு,நீத்
ம ங்கிளிக்கு இரங்குகின்றார்.
ஊறிய நறவும் - (வியஞ்சனத்துடன்) ஊறிக்கிடந்த மதுவும் ; உற்ற குற்றமும் - தநர்ந்த
பிதழயும் ; உணர்மவ உண்ண - அறிதவ அழிக்க (அதனாதல) ; சீறிய ைனத் ர் -
பகாதிப்புற்ற மனத்ததயுதடய ; ப ய்வ ைடந்ம யர் - ததவதலாகப் பபண்கள்
(மதலயின் அதிர்ச்சியால்) ; ஊடல் தீர்வுற்று ஆறினர் - ஊடல் நீங்கி
அதமதியதடந்தனர் ; அஞ்சுகின்றார் - அச்சம் அதடந்து ; அன் மரத் ழுவி -
கணவதரத் தழுவிக்பகாண்டு ; உம் ர் ஏறினர் - விண்ணின் கண்தண பசன்று ; இட்டு
நீத் - கூண்டுக்குள் அதடத்து விட்டு விட்டுவந்த ; ம ங்கிளிக்கு - இைதமயான
கிளியின் பபாருட்டாக ; இரங்குகின்றார் - கவதலப்படுகிறார்கள்.
கூட்டுக்குள்பசறிக்காமல் இருந்தால் கிளி பறந்து பசன்று பிதழக்குதம,
பறக்கவியலாதபடி அதடத்ததாதம என்று வருந்தியதத இட்டு நீத்த என்னும் பதாடர்
உணர்த்தும். மதலயின் அதசவால் ஊடல் துன்பம் தபாயிற்று. இட்டு நீத்த
தபங்கிளியால் வந்த துன்பம் வைர்ந்தது. பிராட்டிகூடத் தான் விட்டுவந்த கிளிதயப்
பாதுகாக்கும்படி தன் சதகாதரிகட்குக் கூறும்படி சுமந்திரனிடம் கூறினாள். ‘இது என்
தபங்கிளி எடுத்த தபங்கிளி’ என்னும் ஐங்குறுநூற்றுப் பாடல் (375) மகளிர்
கிளிகள்பால் பகாண்ட பாசத்ததப் புலப்படுத்தும். தபங்கிளி - இைங்கிளி; பசுதம -
இைதம. பசுங்கதிர்க் பகாத்பதாடு (தக்க பரணி 605) என்னும் பதாடருக்கு விைக்கம்
கூறும்தபாது பசுங்கதிர் - பச்தசக் கதிர். பசுதம நிறத்திற் பசன்றதன்று. இைதமயிற்
பசன்றது, என்று பதளிவித்தது ஈண்டும் ஏற்கும். பாரதிகூட ‘பச்தசக் குழந்தத’ என்பார்.
‘பச்தசப் பிள்தை’ எனப் தபச்சு வழக்கிலும் இைங்குழந்தத குறிக்கப்படுவதத
நிதனவிற் பகாள்க. (12)

4753. இத்திறம் நிகழும் தவமல,

இமையவர், முனிவர், ைற்றும்
முத் திறத்து உலகத் ாரும்,
முமற முமற விமரவில் பைாய்த் ார்,
ப ாத்துஉறு ைலரும், ொந்தும்
சுண்ணமும் இமனய தூவி,
‘வித் க தெறி’ என்றார்
வீரனும் விமரவது ஆனான்.

இத்திறம்நிகழும் தவமல - இப்படிப்பட்டநிகழ்ச்சிகள் நதடபபறுங் காலத்தில் ;

இமையவர் முனிவர் ைற்மற முத்திறத்து உலகத் ாரும் - ததவர்களும், முனிவர்களும்
இன்னும் மூவதகயான உலகத்தில் இருப்பவர்களும் ; முமற முமற - தகுதிக்தகற்ற
வரிதசப்படி ; விமரவில் பைாய்த் ார் - விதரவாக ஆகாயத்தில் ஒன்று கூடினர் ;
பகாத்து உறுைலரும்- பகாத்துக் பகாத்தான பூக்கதையும் ; ொந்தும் - சந்தனத்ததயும் ;
சுண்ணமும்- வாசதனப் பபாடிகதையும் ; இமனய - இப்படிப்பட்ட பபாருள்கதையும்
;தூவி - (அனுமன் திருதமனியில்) அள்ளி வீசி ; வித் க - அறிஞதன !; தெறிஎன்றார் -
‘பசல்க !’ என்று கூறினார்கள் ; வீரனும் விமரவது ஆனான்- அனுமனும்தவகமாகப்
தபாக முற்பட்டான்.

இதுவதர அனுமன்திருவடி அழுத்திய காரணத்தால் மதலயின்கண்

நிகழ்ந்தவற்தறக் கவிச்சக்கரவர்த்தி விவரித்தார். (13)

4754. ‘குறுமுனிகுடித் தவமல

குப்புறும்பகாள்மகத்து ஆ ல்
பவறுவிது;விெயம் மவகும்
விலங்கல்-த ாள் அலங்கல் வீர !
‘சிறிதுஇது’ என்றுஇகழற் ாமல
அல்மல; நீதெறி’ என்னா;
உறுவலித் துமணவர்பொன்னார்;
ஒருப் ட்டான்; ப ாருப்ம ஒப் ான்.

உறுவலித் துமணவர்- மிக்கவலிதமதயயுதடய நண்பர்கள் (அனுமதன தநாக்கி) ;

விெயம் மவகும் - பவற்றி குடிபகாண்ட ; விலங்கல்த ாள் அலங்கல்வீர - மதலதபான்ற
ததாளில் மாதலயணிந்த வீரதன !; குறுமுனி குடித் தவமல - அகத்திய முனிவனால்
பருகப்பட்ட இந்தக் கடல் ; குப்புறும் பகாள்மகத் ா ல் - பாய்ந்து கடக்க தவண்டிய
தகாட்பாட்டுக்கு உரிய பபாருைாயிருத்தல் ; பவறுவிது - மதிக்கத் தகாதது (பயனற்றது)
; இது சிறிது - இந்தக் கடல் (என் வலிதமக்கு) அற்பம் ; என்று இகழற் ாமலயல்மல -
என்று இக் கடதல அவமதிக்கும் பான்தமதய அதடயாதத ; நீ தெறி - நீ பசல்வாயாக ;
என்னா - என்று ; பொன்னார் - கூறினார்கள் (அம்பமாழி தகட்டு) ; ப ாருப்ம ஒப் ான்
- மதலதய ஒத்த அனுமான் ; ஒருப் ட்டான் - (அவர்கள் பசாற்களுக்கு) உடன்
பட்டான்.

‘தபருருக் பகாண்டஎன் ஆற்றலுக்குக் குறுமுனி குடித்த கடல் அற்பம்’ என்று நீ

கருதாது பசல்க என்று துதணவர்கள் கூறினார்கள். அவர்கள் பமாழிகட்கு அனுமன்
உடன் பட்டான். குறுமுனி - அகத்தியர். குப்புறுதல் - பாய்ந்து கடத்தல்.
(14)
 காதலஊன்றி எழுந்ததபாது நிகழ்ந்த மாறுதல்கள்
4755.. ‘இலங்மகயின் அளவிற்று அன்றால்,
“இவ்வுரு எடுத் த ாற்றம்;
விலங்கவும் உளதுஅன்று” என்று
விண்ணவர்வியந்து தநாக்க,
அலங்கல் ாழ்ைார் ன் முன் ாழ்ந்து
அடித்துமணஅழுத் தலாடும்,
ப ாலன்பகழுைமலயும் ாளும்
பூ லம்புக்க ைாத ா !
இவ்வுரு - (அனுமன்தமற்பகாண்ட) இந்த வடிவத்தின் ; எடுத் த ாற்றம் -
பபருமிதமான உயர்ச்சி ; இலங்மகயின் அளவிற்றன்று - இலங்தகதய எல்தலயாகக்
பகாண்டது அன்று ; விலங்கவும் - (அனுமதனத்) தடுத்து நிறுத்தவும் ; உளது அன்று
என்று - ஒரு பபாருளும் இல்தலபயன்று ; விண்ணவர் - ததவர்கள் ; வியந்து தநாக்க -
ஆச்சரியப்பட்டுப் பார்க்க ; அலங்கல் ாழ்ைார் ன் - மாதலகள் தங்கிய மார்தப
உதடய அனுமான் ; முன் ாழ்ந்து - முன் புறமாக தமனிதய வதைத்து ; அடித்துமண
அழுத் தலாடும் - இரண்டு திருவடிகதையும் ஊன்றியவுடன் ; ப ாலன்பகழு
ைமலயும் ாளும் - பபான் மயமான மதகந்திர மதலயும் அதன் அடிச் சாரலும் ; பூ லம்
புக்க - பூமியின் அடித்தைத்ததச் பசன்று தசர்ந்தன.

அனுமன் பகாண்டதபருரு இலங்தகதய எல்தலயாகக் பகாண்டதன்று. இவன்

இலங்தகயதடந்ததும் இவதனத் தடுத்து நிறுத்தும் பபாருள் இல்தலதய என்று
ததவர்கள் கருதினர். அைவு - எல்தல. ததாற்றம் - உயர்ச்சி. நிதலயில் திரியாது
அடங்கியான் ததாற்றம் (குறல் 124) தாழ் - தங்கிய, மாதலதாழ் வியன்மார்ப;
(கலித்பதாதக 33) பதாங்குதல் என்றும் கூறலாம். தாள் - அடிவாரம். இருள்கீை விரி
தாள் கயிலாய மதலதய (3-ஆம் திருமதற) (15)

4756. வால்விமெத்து எடுத்து, வன் ாள்

ைடக்கி,ைார்பு ஒடுக்கி, ைானத்
த ாள் விமெத்துமணகள் ப ாங்கக்
கழுத்திமனச் சுருக்கி, தூண்டும்
கால்விமெத் டக்மக நீட்டி,
கண்புலம்கதுவா வண்ணம்
தைல்விமெத்துஎழுந் ான், உச்சி
விரிஞ்ென்நாடு உரிஞ்ெ - வீரன்.

வீரன் - அனுமன் ;வால்விமெத்து எடுத்து - வாதல தவகமாக உயர்த்தி ; வன் ாள்

ைடக்கி - வலிதமயான திருவடிகதை மடக்கி ; ைார்பு ஒடுக்கி - மார்தபச் சுருக்கி ;
ைானத் த ாள்விமெத் துமணகள் ப ாங்க - பபருதமயும் புகழும் பவற்றியும் பபற்ற
இரண்டு புயங்கள் பூரிக்க ; கழுத்திமனச் சுருக்கி - கழுத்தத ஒடுக்கி ; தூண்டும்
கால்விமெத் டக்மக நீட்டி - தூண்டுகின்ற காற்தறப் தபான்று தவகமாகக் தககதை
நீட்டி ; உச்சி விரிஞ்ென் நாடு உரிஞ்ெ - ததல பிரம்ம தலாகத்தத உராயும்படி ; கண்புலம்
கதுவா வண்ணம் - கண்ணின் பார்தவ பற்ற முடியாதபடி ; தைல் விமெத்து எழுந் ான் -
விண்ணில் தவகமாக எழும்பினான். அனுமன் வால்எடுத்து, தாள் மடக்கி, மார்பு
ஒடுக்கி, கழுத்திதனச் சுருக்கி, தக நீட்டி உச்சி விரிஞ்சன் நாடு உரிஞ்ச விதசத்து
எழுந்தான். கடல் கடக்க எழுந்த அனுமனின் பமய்ப்பாடு விைக்கப்படுகிறது.
விதசயம் என்னும் பசால் அம் சாரிதய குதறந்து வந்துள்ைது. வன்தம என்றும்
தவகம் என்றும் கூறலாம். (16)

4757. ஆயவன்எழு தலாடும்

அரும் மணைரங்கள் யாவும்
தவய்உயர்குன்றும், பவன்றி
தவழமும்,பிறவும், எல்லாம்
‘நாயகன் ணிஇது’ என்னா,
நளிர்கடல்இலங்மக ாமும்
ாய்வன என்ன,வானம்
டர்ந் ன, ழுவம் ைான.
ஆயவன் - அந்த அனுமான் ;எழு தலாடும் - மதலதய விட்டு எழுந்தவுடன் ;
அரும் மண ைரங்கள் ாமும் - சிறந்த கிதைதயப் பபற்ற மரங்களும் ; தவய்உயர்
குன்றும் - மூங்கில் வைர்ந்த மதலகளும் ; பவன்றி தவழமும் - பவற்றிதயயுதடய
யாதனகளும் ; பிறவும் எல்லாம் - கூறப்பபறாத எல்லாப் பபாருள்களும் ; நாயகன் ணி
இது என்னா - இராமபிரானுக்குச் பசய்யும் பதாண்டு இது என்று கருதி ; நளிர்கடல்
இலங்மக - குளிர்ந்த கடலால் சூழ்ந்த இலங்தக ; ாமும் ாய்வன என்ன -
தாங்களும்பாய்ந்து பசல்வன என்று கூறும்படி ; ழுவம் ைான - தசாதலதபால ;
வானம் டர்ந் - வானத்திற் பரவிச் பசன்றன ; ஆயவன் - அத்ததகயவன்(ஆய +
அன்) (17)

4758. இமெயுமட அண்ணல் பென்ற

தவகத் ால், எழுந் குன்றும்,
மெயுமட ைரனும்,ைாவும்,
ல்உயிர்க் குலமும், வல்தல
திமெ உறச்பென்று பென்று,
பெறிகடல்இலங்மக தெரும்
விமெ இலவாக ள்ளி
வீழ்ந் னஎன்ன வீழ்ந் .
இமெயுமட அண்ணல்- புகழ்பபற்ற அனுமன் ; பென்ற தவகத் ால் - பாய்ந்துதபான
தவகத்தினாதல ; எழுந் குன்றும் - எழுந்து பசன்ற மதலகளும் ; மெயுமட ைரமும் -
பிசிதனப் பபற்ற மரங்களும் ; ைாவும் - விலங்குகளும் ; ல் உயிர்க் குலமும் - பல
உயிர்த் பதாகுதிகளும் ; வல்தல - விதரவாக ; திமெயுறச் பென்று பென்று - அனுமன்
பசன்ற திக்கின் வழிதயதபாய்ப் தபாய் ; கடல்பெறி இலங்மக தெரும் விமெ இலவாக -
கடலால்சூழப் பபற்ற இலங்தகதய அதடயும் ஆற்றல் அற்றதவயாய் ; ள்ளி
வீழ்ந் ன என்ன - தள்ைப்பட்டுக் கீழ் வீழ்ந்தாற்தபால ; வீழ்ந் - கடலிதல விழுந்தன.
(18)

4759. ைாபவாடு ைரனும், ைண்ணும்,

வல்லியும்,ைற்றும் எல்லாம்
த ாவது புரிந் வீரன்
விமெயினால், புணரி த ார்க்கத்
தூவின; கீழும்தைலும்
தூர்த் ன;சுருதி அன்ன
தெவகன் சீறாமுன்னம்
தெதுவும் இயன்ற ைாத ா !
த ாவது புரிந் வீரன் விமெயினால் - இலங்தக தநாக்கிச்பசன்ற அனுமனின்
தவகத்தால் ; ைாபவாடு ைரனும் ைண்ணும் - விலங்குகளும் மரங்களும்
தவரடிமண்ணும் ; வல்லியும் ைற்றும் எல்லாம் - பகாடியும் பிற பபாருள்களும் ; புணரி
த ார்க்க - கடல் மூடும்படி ; தூவின - தூவப் பபற்றன ; தைலும் கீழும் தூர்த் ன -
கடலின் தமலும் ஆழத்திலும் தூர்க்கப்பட்டன ; சுருதி அன்ன -தவதம் தபான்ற
;தெவகன் சீறா முன்னம் - இராமபிரான் கடதலச் சீறுவதற்குமுன்பு ; தெதுவும் இயன்ற -
தசதுவும் அதமந்தது. அனுமன் பின்பசன்ற மரம் முதலான பபாருள்கள் வீழ்ந்து
கடல் தமடாயிற்று. அது அதணதபால் இருந்தது. ‘அனுமன் பசன்ற விதசயால் மரம்
முதலியன கடலில் ஆங்காங்கு விழுந்திருப்பதவ, இராமபிரான் இனிக் கட்டப்
தபாகின்ற தசதுவுக்காக நூல் பிடிப்பதற்கு நாட்டிய முதைகள் தபாலும்’ என சம்பூ
ராமாயணத்தில் இச் பசய்யுளினும் சிறிது கருத்து தவறுபடக் கூறியுள்ைது என்று
தவ.மு.தகா. குறிப்பிடுவார். இயன்றது என்பது ஈறுபகட்டு இயன்ற என நின்றது. தசது
ஒன்தறயாதலின் பன்தம முடிபு ஏலா. ஒருதம பன்தம மயக்கம் என்று கூறின், ஏற்பார்
ஏற்க. (19)

4760. கீண்டதுதவமல நல்நீர்;

கீழ்உறக்கிடந் நாகர்
தவண்டிய உலகம்எல்லாம்
பவளிப் ட,ைணிகள் மின்ன,
ஆண் மக அ மனதநாக்கி,
‘அரவினுக்குஅரென் வாழ்வும்
காண் கு வத்ப ன் ஆதனன்
யான் !’ எனக் கருத்துள் பகாண்டான்.
நல்நீர் தவமலகீண்டது - மிக்க நீதரயுதடய கடல்பிைவுபட்டு ; உறக்கீழ் கிடந் -
மிகவும் கீழான இடத்தத அதமந்துள்ை ; நாகர் - நாகதலாகத்தவர்கள் ; தவண்டிய
உலகம் எல்லாம் - விரும்புகின்ற உலகம் முழுவதும் ; பவளிப் ட - பவளிப்பட்டுத்
பதரிய (அதனால்) ; ைணிகள் மின்ன- மாணிக்கங்கள் ஒளிவீச ; ஆண் மக அ மன
தநாக்கி - ஆண்தம மிக்கஅனுமன் அததப் பார்த்து ; அரவினுக்கு அரென் வாழ்வும் -
பாம்புகளின்தவந்தனான ஆதிதசடனின் பசல்வச் பசழிப்தபயும் ; யான்
காண் கு வத்ப ன் ஆதனன் - நான் பார்க்கும் தவத்ததச் பசய்தவனாய் விட்தடன்
;எனக் கருத்துள் பகாண்டான் - என்று உள்ைத்தத எண்ணினான். மணிகள்,பசல்வச்
பசழிப்தபக் காட்டிற்று. கடல் உப்பு நீர் உதடத்து ஆதலின் நல்நீர் என்னும் பசால்
மிகுதிப் பண்தப உணர்த்திற்று. நல்ல பாம்பு, நல்ல பவயில் என்றாற்தபால.
மகாவித்துவான் வி. தகாவிந்தப் பிள்தை கடலின் நல்ல ஸ்வபாவம் என்று வதரந்தார்.
(20)

4761. பவய்தின்வான் சிமறயினால் நீர்

தவமலமயக்கிழிய வீசி,
பநாய்தின்ஆர்அமு ம் பகாண்ட
தநான்மைதயநுவலும் நாகர்,
‘உய்தும் நாம்என் து என்தன ?
உறுவலிக்கலுழன் ஊழின்
எய்தினான் ஆம்’என்று அஞ்சி,
அலக்கண்உற்று, இரியல் த ானார்.
வான்சிமறயினால் - பபரிய சிறகுகைாதல ;நீர் தவமலமய - நீர் நிரம்பிய கடதல ;
பவய்தின் கிழிய வீசி - தவகமாகப் பிைவு படும்படி வீசி ; பநாய்தின் - எளிதாக ;
ஆரமு ம் பகாண்ட - அருதமயான அமுதத்ததக் கவர்ந்த (கருடனின்) ; தநான்மைதய
நுவலும் - வலிதமதயப் தபசிக் பகாண்டிருக்கும் ; நாகர் - நாகதலாக வாசிகள் ;
உறுவலிக் கலுழன் - மிக்க வலிதமயுதடய கருடன் ; ஊழின் எய்தினான் ஆம் -
நம்முதடய தீயூழால் (மறுபடியும்) வந்து தசர்ந்தான் ஆகும் ; நாம் உய்தும் என் து
என்தன - நாம் தப்பிப் பிதழப்தபாம் என்று கூறுவது எப்படி? ; என்று அஞ்சி - என்று
கூறி பயந்து ; அலக்கண் உற்று - பபருந்துயர் அதடந்து ; இரியல் த ானார் - சிதறி
ஓடினார்கள். எய்தினன் ஆம்என்பதில் உள்ை ஆம் அதச. (21)

4762. துள்ளிய ைகர மீன்கள்

துடிப்பு அற,சுறவு தூங்க,
ஒள்ளிய மனமீன்துஞ்சும்
திவமலய,ஊழிக்காலின்
வள்உகிர் வீரன்பெல்லும்
விமெப ாரைறுகி, வாரி,
ள்ளிய திமரகள்முந்துற்று,
இலங்மகதைல் வழ்ந் ைாத ா.

துள்ளிய ைகரமீன்கள் துடிப்புஅற - பசருக்கிப் பாயும்இயல்புதடய மீன்கள்

கிைர்ச்சியற்றுப் தபாகவும் ; சுறவு தூங்க - சுறாமீன்கள் அடங்கிக் கிடக்கவும் ; ஒள்ளிய
மனமீன் துஞ்சும் - ஒளிமிக்க பதனமீன்கள் இறக்க இடனாகும் ; திவமலய
ஊழிக்காலின் - நீர்த்திவதலகதை வீசுகின்ற யுகமுடிவில் வீசுகின்ற காற்தறப்தபால
;வள்உகிர் வீரன் - கூர்தமயான நகத்ததப் பபற்ற அனுமன் ; பெல்லும் - பாய்ந்து
பசல்கின்ற ; விமெப ார ைறுகி - தவகமானது தாக்க (அதனால்) அல்தலாலப்பட்டு ;
வாரி ள்ளிய திமரகள் - கடலில் உந்தப் பபற்ற அதலகள் ; இலங்மகதைல் - இலங்தக
மாநகரின்கண் ; முந்துற்று வழ்ந் - அனுமனுக்கு முன் தத்திச் பசன்றன.
மாது; ஓ - அதசகள். மகர மீன், சுறவு, பதனமீன் - மீன் வதககள். முந்துற்று -
அனுமனுக்கு முன்தன தாம் பசல்வன தபாலச் பசன்று என்பது ஐயரவர்கள் பதிப்பின்
குறிப்பு. (22) வானில் பசல்லும்அனுமன் ததாற்றம்

4763. இடுக்கு உறுப ாருள்கள் என்ஆம் ?

எண்திமெசுைந் யாமன
நடுக்குஉறவிசும்பில் பெல்லும்
நாயகன்தூ ன், நாகம்
ஒடுக்குறு காமல,வன்காற்று
அடிபயாடும்ஒடித் அந்நாள்,
முடுக்குறக்கடலில் பெல்லும்
முத் மலக்கிரியும் ஒத் ான்.
எண்திமெ சுைந் யாமன - எட்டுத் திதசகதையும் தாங்கும் யாதனகள் ; நடுக்குற -
நடுக்கம் அதடயும்படியாக ; விசும்பில் பெல்லும் நாயகன் தூ ன் - ஆகாயத்திற் பறந்து
பசல்லும் இராம தூதனான அனுமன் ; நாகம் ஒடுக்குறு காமல - ஆதிதசடன்
தமருமதலதயத் தன் படங்களில் ஒடுக்கிக் பகாண்ட சமயத்தில் ; வன்காற்று -
பகாடுங்காற்று ; அடிபயாடும் ஒடித் அந்நாள் - அடிபயாடு முறித்த அக்காலத்தில் ;
முடுக்குறக் கடலில் பெல்லும் - தவகமாக உந்தப்படத் பதன் கடலின்கண் தபாகும் ;
முத் மலக் கிரியும் ஒத் ான் - மூன்று ததலகதைப் பபற்ற திரிகூட மதலதயயும்
ஒத்திருந்தான் (என்றால்) ; இடுக்குஉறு - அவன் தபாகும் வழி இதடயிலுள்ை ;
ப ாருள்கள் என்னாம் - என்ன பாடுபடும்.

நாகம் - பாம்பு(ஆதிதசடன்) அனுமனின் இரண்டு ததாள்களும் ததலயும் - முத்ததலச்

சிகரம் தபான்றிருந்தன. ஆதிதசடனும் வாயுததவனும் தங்கள் வலிதமதய
நிதலநிறுத்த தமற்பகாண்டவஞ்சினப்படி ஆதிதசடன்தமருமதலதயத் தன்னுதடய
ஆயிரம் படங்கைால் மூடிக் பகாண்டான். வாயுததவன் மதலதய அதசத்துப்
பார்த்தான். ததவர்கள் தவண்டிக்பகாள்ை தசடன் தன்னுதடய மூன்று படங்கதை
உயர்த்த வாயுததவன் மூன்று சிகரங்கதைக் கடலில் இட்டான். (23)

4764. பகாட்புறுபுரவித் ப ய்வக்

கூர்நுதிக்குலிெத் ாற்கும்,
கண்புலன் கதுவல்ஆகா
தவகத் ான், கடலும் ைண்ணும்
உட் டக்கூடிஅண்டம்
உறஉளபெலவின், ஒற்மறப்
புட் கவிைானம் ான் அவ்
இலங்மகதைல் த ாவது ஒத் ான்.

பகாட்புறு புரவி - சுழன்றுசுழன்று பசல்கின்ற குதிதரதமல் உள்ை; ப ய்வக் கூர்நுதி -

பதய்வத் தன்தம பபற்ற கூரிய நுனிதயயுதடய; குலிெத் ாற்கும் - வச்சிராயுதத்தத
ஏந்திய இந்திரனுக்கும்; கண்புலன் கதுவல் ஆகா தவகத் ான் - கண்ணின் பார்தவ
பின்பற்ற முடியாத தவகமுதடய அனுமன்; கடலும் ைண்ணும் - கடலும் கடலாற்
சூழ்ந்த உலகமும்; உட் டக்கூடி - தன்னுள் ஒடுங்கும்படி (தபருருக் பகாண்டவனாய்);
அண்டம் உற உள - அண்டத்தின் உச்சியானது தமாதும்படி; பெலவின் - பசல்கின்ற
பயணத்தால்; ஒற்மறப் புட் க விைானம் - ஒப்பற்ற புட்பக விமானம்; இலங்மகதைல்
த ாவது ஒத் ான் - இலங்தக மாநகருக்குப் தபாவதத ஒத்திருந்தான்.

இந்திரனின்பார்தவக்கும் எட்ட முடியாத தவகமுதடய அனுமன், புட்பகவிமானம்

இலங்தகக்குப் தபாவததப் தபான்றிருந்தான். கடலும் உலகும் தன்னுள் அடங்கும்படி
தபருருக் பகாள்வதால் புட்பக விமானம்தபால் அனுமன் இருந்தான். விமானம்
எவ்வைவு மக்கள் வந்தாலும் விரியும். “ அண்டம் உறவுை பசலவின்” அதநக
அண்டங்கள்தவத்தாலும் கடக்கும் பசலவு என்பது பதழய உதர.
(24)

4765. விண்ணவர்ஏத் , தவ
முனிவரர்வியந்து வாழ்த் ,

ைண்ணவர்இமறஞ்ெ பெல்லும்
ைாருதி, ைறம்உள் கூர,
‘அண்ணல்வாள்அரக்கன் ன்மன
அமுக்குபவன்’இன்னம் என்னாக்
கண்ணு ல் ஒழியச்பெல்லும்
மகமலஅம்கிரியும் ஒத் ான்.
விண்ணவர் ஏத் - ததவர்கள் தபாற்றவும்; தவ முனிவர் வியந்து -தவதங்கதை
அறிந்த சிறந்த முனிவர்கள் வியப்புற்று; வாழ்த் - வாழ்த்தவும்; ைண்ணவர் இமறஞ்ெ -
மண்ணுலக்கத்தவர் வணங்கவும்; பெல்லும் ைாருதி - தபாகும் அனுமான்; உள் ைறம் கூர
- உள்ைத்தத (இராவணன் தமல்) தகாபம்மிகுதியாவதால்; அண்ணல் வாள் -
பபருமிதமுதடய பகாடிய; அரக்கன் ன்மன - இராவணதன; இன்னும் அமுக்குபவன்
- மறுபடியும்அழுத்துதவன்; என்னா - என்று கருதி; கண்ணு ல் ஒழிய -
சிவபிரான்இல்லாமல்; பெல்லும் - தனித்துப் தபாகின்ற; மகமலஅம் கிரியும் -
கயிலாயமதலதயயும் ; ஒத் ான் - ஒத்திருந்தான். பவண்ணிறமுதடயஅனுமன்
இராவணன் தமல் பகாண்ட சீற்றம் அதிகரிக்க அவதன அமுக்கச் பசல்லும் கயிலாயம்
தபான்றிருந்தான். மறம் - சினம். தகதலஅம்கிரி - அம் சாரிதய. (25)

4766. ைாணிஆம்தவடம் ாங்கி,

ைலர்அயற்குஅறிவு ைாண்டு, ஓர்
ஆணிஆய் உலகுக்குஎல்லாம்,
அறம்ப ாருள் நிரப்பும் அண்ணல்,
தெண்உயர்பநடுநாள் தீர்ந்
திரி மலச் சிறுவன் ன்மனக்
காணிய,விமரவில் பெல்லும்
 கனகைால்வமரயும் ஒத் ான்.

ைாணிஆம் தவடம் ாங்கி - பிரமசாரியாகியதகாலத்தத தமற்பகாண்டு; ைலர் அயற்கு

- பிரம்ம ததவதனவிட; அறிவு ைாண்டு - அறிவால் மாட்சிதம பபற்று;
உலகுக்பகல்லாம் ஓர் ஆணியாய் - எல்லா உலகங்களுக்கும் ஒப்பற்ற அச்சாணிதபால
அதமந்து; அறம் ப ாருள் - அறத்ததயும் பபாருதையும்; நிரப்பும் அண்ணல் -
பூரணத்துவமதடயச் பசய்யும் அனுமன்; பநடுநாள்தீர்ந் - நீண்ட நாட்களுக்குமுன்
பிரிந்து தபான; தெண்உயர் - மிக்க உயர்விதனயுதடய ; திரி மலச் சிறுவன் ன்மன -
திரிகூடம் என்னும் புதல்வதன; காணிய விமரவில் பெல்லும் - காண்பதற்காக
தவகமாகப் தபாகிற; கனகைால் வமரயும் ஒத் ான் - பபான் வடிவமான
தமருமதலதயப் தபான்றிருந்தான்.

அனுமன் திரிகூடமதலயாகிய தமந்ததனத் ததடிச் பசல்லும் தமருமதலதயப்

தபான்றிருந்தான். நிதலயில் திரியாது அடங்கும் அனுமதன தமருமதல என்றும்
இல்லறத்திற்கும் துறவறத்திற்கும் ஆதாரமானது அனுமன் தமற்பகாண்ட
பிரம்மசரியம் ஆதலின் ஆணி என்றும் கூறினான். அயற்கு அறிவு மாண்டு - உருபு
மயக்கம் ( பதால் - பசால் 111) இராமபிரான் அனுமதன ‘ஆணி இவ்வுலகுக்கு
எல்லாம்’ என முன்பு கூறினான் (3769). (26)

4767. ைமழகிழித்து உதிர மீன்கள்

ைறிகடல் ாய, வானம்
குமழவுற, திமெகள்கீற
தைருவும்குலுங்க, தகாட்டின்
முமழயுமடக்கிரிகள் முற்ற
முடுக்குவான், முடிவுக்காலத்து
அழிவுறக்கடுக்கும் தவகத்
ாம யும்அமனயன் ஆனான்.
ைமழகிழித்துஉதிர - தமகத்ததப் பிைந்துபகாண்டு உதிரும்படி; மீன்கள் -
நட்சத்திரங்கள்; ைறிகடல் ாய - அதலகள் மடங்கும் கடலிதல பாயவும்; வானம்
குமழவுற - ஆகாயம் பநகிழ்ச்சியதடயவும்; திமெகள் கீற - திக்குகள் கிழிபடவும்;
தைருவும் குலுங்க - தமருமதலயும் அதசயவும்; தகாட்டின் முமழ உமடக் கிரிகள்
முற்ற - சிகரங்களில் குதககதை உதடயமதலகள் நீரால் சூழப் பபறவும்;
முடுக்குவான் - தவகமாகச் பசல்லும்அனுமன்; முடிவுக் காலத்து - ஊழிக் காலத்தில்;
அழிவுறக் கடுக்கும் -யாவும் அழிந்துபடச் சினந்து பசல்கின்ற; தவகத் ாம யும்
அமனயன்ஆனான் - தவகத்ததயுதடய (தன்) தந்ததயான வாயுததவதனப்
தபாலவும்இருந்தான்.
வான் பவட்டபவளியன்று. பவளியில் உள்ை நுண்ணிய பூதம். இது காற்றினும்
நுட்பமானது. வானத்தத பவறும் பவளியாகக் கருதியவர்கள் அதற்குக் குதழவு
இன்தமயின் வான் என்பதற்கு விண்ணுலகு எனப் பபாருள் பகாண்டனர்.
(27)
4768. டக்மகநால் - ஐந்து த்துத்
மலகளும்உமடயான் ாதன
அடக்கிஐம்புலன்கள் பவன்ற
வப் யன்அறு தலாடும்,
பகடக்குறி ஆக,ைாகம்
கிழக்குஎழுவழக்கு நீங்கி,
வடக்கு எழுந்துஇலங்மக பெல்லும்
பிரிதிவானவனும் ஒத் ான்.

நால்ஐந்து டக்மக -இருபது பபரிய கரங்கதையும்; த்துத் மலகளும் - பத்துத்

ததலகதையும்; உமடயான் - உதடய இராவணன்; ஐம்புலன்கள் - ஐந்து
புலன்கதையும்; ாதன அடக்கி - பிறர் உதவியின்றி ஒன்றியாக இருந்து ஒடுக்கி;
பவன்ற வப் யன் - பவற்றி பகாண்ட தவத்தின் பயனான புண்ணியம்; அறு தலாடும்
- அற்றுத் தீர்ந்தவுடன்; பகடக்குறி ஆக - உற்பாதமாக; ைாகம் - வானத்தில்; கிழக்கு எழு
வழக்கு நீீ்ங்கி - கீி்ழ்த்திதசயில் உதித்தலாகிய இயல்பிலிருந்து விலகி; வடக்கு எழுந்து -
வடக்குத் திதசயில் உதித்து; இலங்மக பெல்லும் - இலங்தக தநாக்கிப் தபாகும்; பிரிதி
வானவனும் ஒத் ான் - சூரிய பகவாதன ஒத்திருந்தான்.;
தவப்பயன் -புண்ணியம். பகடக்குறி - ஒரு பசால். பகடலூழ் என்பதுதபால.
(பபருங்கதத 25-168) பகட - பகட்டுப் தபாக; குறி - அதடயாைமாய் என்றும் கூறலாம்.
(28)

4769. புறத்துஉறல்அஞ்சி, தவறுஓர்

அரணம்புக்கு உமற ல் த ாக்கி,
ைறத்ப ாழில்அரக்கன் வாழும்
ைாநகர்,ைனுவின் வந்
திறத் மகஇராைன் என்னும்
தெவகற் ற்றி, பெல்லும்
அறத் மக அரென்திண்த ார்
ஆழியும்அமனயன் ஆனான்.
புறத்துஉறல்அஞ்சி -பவளிப்பதடயாக இருக்கப் பயப்பட்டு; தவறுஓர்அரணம் புக்கு
- மற்பறாரு பாதுகாப்பான இடத்தில்; உமற ல் த ாக்கி -தங்குததல விலக்கியும்;
ைனுவின் வந் - மனிததனப் தபான்றுமண்ணுலகுக்கு வந்த; திறத் மக இராைன்
என்னும் தெவகற் ற்றி - வலிதமயும் தகுதியும் பபற்ற இராமபிரான் என்னும் வீரதன
இறுகப் பிடித்துக் பகாண்டு; ைறத்ப ாழில் அரக்கன் வாழும் - வீரத்தததய
பதாழிலாகக் பகாண்ட இராவணன் வாழுகின்ற; ைாநகர் - பபரிய நகருக்கு; பெல்லும் -
தபாகிற; அறத் மகயரென் - தகுதிபபற்ற தருமராஐனின்; திண்த ார் ஆழியும்
அமனயன் ஆனான் - வலிதம மிக்க தபார்புரியும் ஆதணச் சக்கரத்தத (அனுமன்)
ஒத்திருந்தான்.
 தருமராசன்(யமன்) இலங்தகக்குள் அடிபயடுத்து தவத்தான் என்பது குறிப்பு.
ஆதியில் தர்ம ததவததஎன்றும் கூறலாம். திருமாலின் சக்கரம் என்று உதரகாண்பது
அபசாரம் மனுவின் - மனிததனப்தபால், மனுகுலம் என்றும் கூறலாம்.
(29)

4770. தகழ்உலாம் முழு நிலாவின்

கிளர்ஒளிஇருமளக்கீற,
ாழி ைா தைரு நாண,
விசும்புஉறப் டர்ந் த ாளான்,
ஆழி சூழ் உலகம்எல்லாம்
அருங் கனல்முருங்க உண்ணும்
ஊழி நாள்,வட ால் த ான்றும்
உவா முழுைதியும் ஒத் ான்.*
தகழ் உலாம் முழுநிலாவின் கிளர்ஒளி - எல்லா இடத்திலும் ஒளிபரப்பும் பூரண
சந்திரிதகதயப் தபான்று கிைர்ச்சிபபற்ற (அனுமனின்) ஒளியானது; இருமளக் கீற -
இருதைப் தபாக்கவும்; ாழி ைா தைரு நாண -பருத்த தமருமதல நாணம் அதடயவும்;
விசும்பு உறப் டர்ந் த ாளான் -ஆகாயம் அைாவும் ததாதையுதடய அனுமான்;
ஆழிசூழ் உலகம் எல்லாம் முருங்க - கடலால் சூழப்பபற்ற எல்லா உலகங்களும் அழிய;
அருங்கனல் உண்ணும் ஊழி நாள் - பநருப்பு விழுங்கும் ஊழிக் காலத்தில்; வட ால்
த ான்றும் உவாமுழு ைதியம் ஒத் ான் - வடதிதசயில் உதிக்கும் பபௌர்ணமிக் காலத்து
முழு மதிதயயும் ஒத்திருந்தான்.

அனுமன்ஊழிக்காலத்தில் வடக்குத் திக்கில் உதிக்கும் முழுமதி தபான்றிருந்தான்.

தகழ் - நிறம் (இங்தக பவண்தம ஒளி) தமரு, அனுமனுக்கு உவதம. நிலவு என்றது
சந்திரிதகதய - சந்திரதனயன்று. சந்திரன் தபான்றஒளியுதடயவன். சந்திரன்
தபான்றிருந்தான் என்பது சிறப்பன்று. (30)

4771. அடல்உலாம்திகிரி ைாயற்கு

அமைந் ன் ஆற்றல் காட்ட,
குடல் எலாம்அவுணர் சிந் ,
குன்றுஎனக்குறித்து நின்ற
திடல் எலாம்ப ாடர்ந்து பெல்ல,
தெண்விசும்பு ஒதுங்க, ப ய்வக்
கடல் எலாம்கலங்க, ாவும்
கலுழனும் அமனயன் ஆனான்.*
அடல்உலாம்திகிரி ைாயற்கு - (அனுமன்) பதகவதரஅடக்குவதில் மிக்க வல்லதம
பரவிய சக்கரப்பதட ஏந்திய திருமாலுக்கு; அமைந் ன் ஆற்றல்காட்ட - அடங்கிய
தன்னுதடய வன்தமதயக் காண்பிக்க; அவுணர் எலாம் குடல் சிந் - எல்லா
அசுரர்களும் குடல் கலங்கவும்; குன்று எனக் குறித்து நின்ற - மதல என்று தபசப்பட்டு
நிமிர்ந்து நிற்கின்ற; திடல் எலாம் ப ாடர்ந்து பெல்ல - தமடுகள் யாவும் பதாடர்ந்து
தபாகவும்; விசும்பு தெண் ஒதுங்க - ஆகாயம் தூரத்தில் ஒதுங்கிக் பகாள்ைவும்; ப ய்வக்
கடல் எலாம் கலங்க - பதய்வத் தன்தமயுதடய எல்லாச் சமுத்திரங்களும் கலங்கவும்;
ாவும் கலுழனும் - பறந்து பசன்ற கருடதனயும்; அமனயன் ஆனான் - ஒத்தவன்
ஆனான்.
அனுமன் -ததான்றா எழுவாய். சக்கரப்பதட ஏந்திய திருமாலுக்குத் தன்னுதடய
வலிதமதயக் காட்டப் பறந்து பசன்ற கருட பகவாதனப்தபால அனுமன்
விைங்கினான். (31)
அனுமன் வானில்பசன்ற காட்சி

4772. நாலிதனாடுஉலகம் மூன்றும்

நடுக்குற,அடுக்கு நாகர்
தைலின்தைல்நின்றகாறும்
பென்றகூலத் ன், ‘விண்டு
காலினால் அளந் வான
முகட்மடயும்கடக்கக் கால
வாலினால் அளந் ான்’ என்று
வானவர்ைருள, பென்றான்.
நாலிதனாடு உலகம்மூன்றும் நடுக்குற - கீழ் ஏழு உலகங்களும் நடுக்கம் அதடய;
நாகர் தைலின்தைல் நின்ற - ததவர்கள் தமலும் தமலும் சிறப்புடன் நிதலத்துள்ை;
அடுக்கு காறும் - அடுக்கப்பபற்ற உலகம் வதரயிலும்; பென்ற கூலத் ன் - பயணம்
பசய்த வாதலயுதடய அனுமன்; விண்டு காலினால் அளந் வானமுகட்மடயும் கடக்க
- திருமாலின் திருவடியால் அைந்த வானத்தின் உச்சிதயயும் கடப்பதற்கு; கால
வாலினால் அளந் ான் என்று - காலபாசம் தபான்ற வாலினால் அைந்து விட்டான்
என்று; வானவர் ைருளச் பென்றான் - ததவர்கள் வியப்பதடயப் தபாயினான்.

மாயன் காலால்அைந்த உலகத்தத அனுமன் வாலால் அைந்தாதனா என்று வானவர்

மருண்டனர். கூலம் - வால். விண்டு - திருமால். கால வால் -கால பாசத்தத ஒத்தவால்.
(32)

4773. விளித்துப்பின் தவமல ாவும்

வீரன்வால், தவ ம் எய்க்கும்
அளி, துப்பின் அனுைன் என்னும்
அருந்துமணப ற்ற ாயும்,
களித்துப் புன்ப ாழில்தைல் நின்ற
அரக்கர்கண் ணுறுவர் என்ன
ஒளித்து, பின்பெல்லும் கால
ாெத்ம ஒத் து அன்தற.
விளித்துப் பின்தவமல ாவும் - அதறகூவி பிறகு கடதலத் தாவுகின்ற; வீரன்வால் -
வீரனுதடய வாலானது; தவ ம் எய்க்கும் - தவதங்கதை அறிந்துள்ை; அளி துப்பின்
அனுைன் என்னும் - கருதணதயயும் உற்சாகத்ததயும் உதடய அனுமனாகிய;
அருந்துமண ப ற்ற ாயும் - அரிய உதவிதய அதடந்ததாய்; களித்துப்புன்
ப ாழில்தைல்நின்ற அரக்கர் - கள்ளுண்டு களித்து, அற்பத் பதாழிதல
தமற்பகாண்டஅரக்கர்கள்; கண்ணுறுவர் என்ன - கண்டு பகாள்வார்கதைா என்று கருதி;
ஒளித்து பின் பெல்லும் - மதறந்து அனுமனுக்குப் பின்தன தபாகின்ற; கால ாெத்ம
ஒத் து - யமனுதடய பாசத்ததப் தபான்றிருந்தது. அனுமன் வால்துப்பறியும்
அரக்கர்களுக்கு அஞ்சி அனுமனுக்குப் பின்தன மதறந்து தபாகும் காலபாசத்தத
ஒத்தது. துப்பு - அறிதவ உணர்த்தி ஆராய்ச்சிதய விைக்கிற்று. கள்ளுண்டு ஆராயும்
இயல்பு தபசப்பபற்றது. இன் - அல்வழிச் சாரிதய. துப்புத் பதாழில் என்க. ஆராயும்
பதாழில். அன்று, ஏ - அதசகள். (33)

4774. தைருமவ முழுதும் சூழ்ந்து,

மீதுற்றதவக நாகம்,
கார் நிறத்துஅண்ணல் ஏவ,
கலுழன் வந்துற்ற காமல
தொர்வுறு ைனத் துஆகி
சுற்றியசுற்று நீங்கிப்
த ர்வுறுகின்றவாறும்
ஒத் து,அப் பிறங்கு த ழ்வால்.

அப் பிறங்குத ழ்வால் - அந்த விைக்கமானபபரிய வால்; கார்நிறத்து அண்ணல்ஏவ -

கரிய நிறத்ததயுதடய திருமால் கட்டதையிட; கலுழன் வந்து உற்ற காமல - கருட
பகவான் வந்த சமயத்தில்; தைருமவ முழுதும் சூழ்ந்து - தமருமதலதய முற்றிலும்
பற்றிக்பகாண்டு; மீதுஉற்ற தவகநாகம் - சிகரத்திதல தங்கிய விடம் பபற்ற ஆதிதசடன்;
தொர்வுறு ைனத் ாகி - தைர்ச்சியுற்ற மனத்தத உதடயதாய்; சுற்றிய சுற்று நீங்கி -
தமருமதலதயச் சுற்றியிருந்த கட்டு விலகி; த ர்வுறுகின்ற ஆறும் ஒத் து - நீங்கிப்
தபாகின்ற தன்தமதயயும் ஒத்திருந்தது.
தமருமதலதயப்பிணித்திருந்த ஆதிதசடன் கருடன் வந்ததும் பிணிப்பு நீங்கி
விலகிச் பசல்வதுதபால் அனுமன் வால் இருந்தது. தவகம் - நஞ்சு - அரவு கான்ற
தவகம் ( சிந்தாமணி 1274) விதரவு என்ற கூறினும் அதமயும்,
(34)

4775. குன்பறாடு குணிக்கும் பகாற்றக்

குவவுத்த ாள் குரக்குச் சீயம்,
பென்றுறு தவகத்திண்கால்
எறி ர,த வர் மவகும்
மின்ப ாடர்வானத்து ஆன
விைானங்கள், விமெயின் ம்மின்
ஒன்பறாடு ஒன்றுஉமடயத் ாக்கி,
ைாக் கடல்உற்ற ைாத ா.
 குன்பறாடுகுணிக்கும் - மதலகளுடன் ஒப்புதமயாகப் தபசப்படும்; பகாற்றக்
குவவுத்த ாள் - பவற்றிதயயுதடய பருத்த ததாள்கதை உதடய; குரக்குச் சீயம் -
வானர சிங்கமாகிய அனுமன்; பென்றுஉறு தவகத் திீ்ண்கால் - பசல்வதால் உண்டாகும்
கடுங்காற்று; எறி ர - தமாத (அதனால்); மின்ப ாடர் வானத்து ஆன த வர் மவகும்
விைானங்கள் - மின்னல்இதடயறாது இயங்கும் வானில் ததவர்கள் தங்கியுள்ை
விமானங்கள்; விமெயின் - தவகத்தால்; ம்மின் ஒன்பறாடு ஒன்று உமடயத் ாக்கி -
தங்களுக்குள் ஒன்றுடன் ஒன்று உதடயும்படி தமாதி; ைாக்கடல் உற்ற - கருங்கடலில்
விழுந்தன. அனுமன் தவகமாகச்பசல்வதால் உண்டான பபருங்காற்று தமாத
அதனால் ததவர்களின் விமானங்கள் ஒன்தறாபடான்று தாக்கிக் கடலில் விழுந்தன.
மாது, ஓ -அதசகள். (35)

4776. வலங்மகயின் வயிர ஏதி

மவத் வன்மவகும் நாடும்
கலங்கியது,‘ஏகுவான் ன்
கருத்துஎன்பகால் ?’ என்னும் கற் ால்;
‘விலங்குஅயில்எயிற்று வீரன்
முடுகியதவகம் பவய்தயார்
இலங்மகயின்அளவுஅன்று’ என்னா,
இம் ர்நாடுஇரிந் து இப் ால்.
வலங்மகயின் -வலக்கரத்தில்; வயிர ஏதி மவத் வன் - வச்சிராயுதத்தத ஏந்திய
இந்திரன்; மவகும் நாடும் - தங்கிய உலகமும்; கலங்கியது - கலக்கம் அதடந்தது;
ஏகுவான் ன் - பசல்லும் அனுமனுதடய; கருத்து என்பகால் என்னும் கற் ால் -
திருவுள்ைம் யாததா என்னும் ஆராய்ச்சியால்; இப் ால் விலங்கு அயில் எயிற்று வீரன் -
இவ்வுலகில் வதைந்த கூர்தமயான பற்கதை உதடய அனுமன்; முடுகிய தவகம் -
கடுதமயான தவகமானது; பவய்தயார் இலங்மகயின் அளவு அன்று என்னா -
அரக்கர்களுக்குரிய இலங்தகயின் எல்தலயுடன் அடங்குவது அன்று என்று கூறி;
இம் ர் நாடு இரிந் து - இந்த உலகம் கலங்கிச் சிதறிதயாடிற்று.
அனுமன் தவகம்இலங்தகயுடன் அடங்குவதன்று, நம்மீதும் பாயலாம் என்று கருதி
உலக மக்கள் கலங்கி ஓடினர். ‘வலக் தக’ என்பது எதுதக தநாக்கி‘வலங்தக’ எனத்
திரிந்தது. கற்பு - கல்வி, ஆராய்ச்சி; உலகம் தாங்கிய தமம்படு கற்பின் (பதிற்றுப் 59-8)
என்றது காண்க. வயிர ஏதி - வச்சிராயுதம். முள்ளுக்கு இட்ட பநருப்பு மூப்பதனயும்
அழிக்கும். அதுதபால் தீயவர்தமல் பகாண்ட சீற்றம் நமக்கும் ஊறு விதைக்கும் என்று
உலகத்தவர் கருதினர். (காஞ்சிப் புராணம் - நாட்டுப்படலம் 102) (36)

4777. ‘ஓெமன உலப்பு இலா

உடம்புஅமைந்துமடய’ என்னத்
த ெமும் நூலும்பொல்லும்
திமிங்கிலகிலங்கதளாடும்
ஆமெமய உற்றதவமல
கலங்க,அன்று அண்ணல் யாக்மக
வீசிய காலின்வீந்து
மி ந் ன,மீன்கள் எல்லாம்.*
உலப்பிலா உடம்பு - அழிவற்ற உடலானது; ஓெமன அமைந்து உமடய என்ன - ஒரு
தயாசதன தூரம் பபற்றுள்ைது என்று; த ெமும் நூலும் பொல்லும் - உலக மக்களும்
புராணங்களும் கூறுகின்ற; திமிங்கிலகிலங்கதளாடும் - திமிங்கில கிலம் என்னும் கடற்
பிராணியுடன்; ஆமெமய உற்ற தவமல - திக்குகதை அைவிய கடல்கள்; கலங்க -
கலக்கம் அதடய; அன்று - கடதலத் தாண்டிய தினத்தில்; அண்ணல் யாக்மக வீசிய
காலின் - அனுமன் திருதமனியானது உந்தித் தள்ளிய காற்றினாதல; மீன்கள் எல்லாம் -
கடல் மீன்கள் யாவும்; வீந்து மி ந் ன - இறந்து மிதந்தன.

அனுமன் தவகமாகச்பசன்றதனால் உண்டான காற்றால் கடலும் திமிங்கல

கிலங்களும் கலங்கின. மீன்கள் இறந்தன. திமிங்கிலத்தத உண்ணும் பிராணிதயத்
திமிங்கில கிலம் என்பர். கிலம் - அழிவு. (37)

4778. ப ாருஅரும் உருவத்து அன்னான்

த ாகின்றப ாழுது, தவகம்
ருவன டக் மக, ள்ளா
நிமிர்ச்சிய, ம்முள் ஒப் ,
ஒருவுஅருங் குணத்துவள்ளல்
ஓருயிர்த் ம்பி என்னும்
இருவரும்முன்னர்ச் பென்றால்
ஒத் ; அவ்விரண்டு ாலும்.
ப ாருஅரும்உருவத்து அன்னான் - ஒப்புதமயற்ற திருதமனிதய உதடய அனுமன்;
த ாகின்றப ாழுது - கடல் கடந்து தாவும் சமயத்தில்; ள்ளாநிமிர்ச்சிய - அடக்க
முடியாத உயர்தவ உதடயனவும்; ம்முள் ஒப் - தமக்குள் ஒதர மாதிரி
இருப்பனவும்; தவகம் ருவன - விதரதவக் பகாடுப்பனவுமான; டக்மக -
பபருங்தககள்; ஒருவுஅரும் குணத்து வள்ளல் - பிரிதல் இல்லாத நற்குணத்தத உதடய
இராமபிரானும்; ஓருயிர்த் ம்பி - (அவனுக்கு) ஒப்பற்ற உயிர்தபான்ற தம்பியும்;
என்னும் இருவரும் - என்று கூறப்பபற்ற இரண்டு சதகாதரர்களும்; அவ் இரண்டு
ாலும் முன்னர்ச் பென்றால் ஒத் - இரண்டு பக்கத்திலும் அனுமனுக்கு முன்பக்கம்
தபாவது தபான்றிருந்தன.

அனுமனின் தககள்அடக்க முடியாத பபருமிதத் ததாற்றத்தாலும் ஒன்று

தபான்றிருந்தன. (அனுமனுக்கு) இரண்டு புறத்திலும் பாதுகாப்பாகச் பசல்லும் இராம
இலக்குவர்கதை ஒத்திருந்தன. அனுமன் ததாழர்கள்பால் ‘நும் அருளும், எம்தகான்
ஏவலும் சிதறகைாகக் கலுழனிற் கடப்பல்’ என்று தபசியதத ஒப்பிடுக (4734).
(38)

தமந்நாக மதலயின்ததாற்றம்
கலிநிமலத் துமற
4779. இந் நாகம்அன்னான் எறிகால் என
ஏகும்தவமல,
திந் நாகைாவில், பெறி கீழ்த் திமெ
காவல்பெய்யும்
மகந் நாகம்,அந்நாள் கடல்வந் து ஓர்
காட்சித ான்ற,
மைந் நாகம்என்னும் ைமல வான் உற
வந் துஅன்தற.
இ - இந்த; நாகம்அன்னான் - மதலதய ஒத்த அனுமன்; எறிகால் எனஏகும் தவமல -
பபருங்காற்தறப் தபாலப் தபாகின்ற சமயத்தில்; மைந்நாகம்என்னும் ைமல -
தமந்நாகம் என்று தபசப்படும் மதலயானது; தி(க்)நாகைாவில் - எட்டுத் திதசகளிலும்
உள்ை யாதனகளுக்குள்; பெறி கீழ்த்திமெ - (தமகம்) பசறிந்துள்ை கிழக்குத் திதசயில்;
காவல் பெய்யும் மகநாகம் - பாதுகாக்கும் ஐராவதம்என்னும் மதல; அந்நாள் -
பழங்காலத்தில்; கடல் வந் து ஓர் காட்சி த ான்ற - கடலில் எழுந்து வந்த காட்சியானது
புலப்பட; வானுற வந் து - ஆகாயம் அைாவும்படி ததான்றிற்று.

பாற்கடல்கதடந்ததபாது ஐராவதம் என்னும் யாதன (கடலிலிருந்து)

பவளிப்பட்டாற்தபால தமநாகமதல அனுமனுக்கு எதிதர பவளிப்பட்டது. திக்
+நாகம் - திந்நாகம் தமநாகம் என்னும் பசால் எதுதக நயம் கருதி தமந்நாகம் என
அதமக்கப் பபற்றது. நாகமாவில் - யாதன என்னும் விலங்குகளில். மாவில் பசறி
கீழ்த்திதச - சிறந்த ஒளி பசறிந்த கிழக்குத்திதச என்று கூறுவாரும் உைர். அன்று, ஏ -
அதசகள். கம்பன் அடிப்பபாடி அவர்கள் இத்ததகய பாடல்கதை அைவியற்
கலிநிதலத்துதற என்பர். இத்ததகய பாடல்கள் கம்பராமாயணத்தில் 128 பாடல்கள்
உள்ைன. (மணிமலர் 1976) (39)

4780. மீ ஓங்குபெம்ப ான் முடிஆயிரம்

மின் இமைப் ,
ஓயா அருவித்திரள்
உத் ரியத்ம ஒப் ,
தீதயார் உளர்ஆகியகால்,
அவர் தீமைதீர்ப் ான்,
ைாதயான் ைகரக்கடல்நின்றுஎழும்
ைாண் துஆகி.
மீஓங்குபெம்ப ான்முடி ஆயிரம் - வானம் அைாவிய பபான் மயமானஆயிரம்
சிகரங்கள் (கிரீடங்கள்); மின் இமைப் - ஒளி விைங்கவும்; ஓயாஅருவித் திரள் - வற்றாத
அருவிகளின் கூட்டம்; உத் ரியத்ம ஒப் -தமலாதடதய ஒத்திருக்கவும்; தீதயார்
உளர்ஆகியகால் - பகாடியவர்கள்ததான்றும் காலத்தில்; அவர் தீமை தீர்ப் ான் -
அவர்கைால் பபருகும்தீதமதய அழிக்கும் பபாருட்டு; ைாதயான் - (எங்கும்
மதறந்துள்ை) திருமால்; ைகரக் கடல் நின்று எழும் ைாண் து ஆகி - மீன்கள்
உலாவும்கடலிலிருந்து எழுகின்ற சிறப்தப உதடயதாய். ஆயிரம்சிகரங்கதையும்
அருவித் திரள்கதையும் பபற்ற தமந்நாகமதல, ஆயிரம் முடிகதையும்
உத்தரியத்ததயும் உதடய திருமாதல ஒத்தது. தீதயார்களின் தீதமதய அழிக்கத்
திருமால் அரவதணயிலிருந்து எழும் காட்சிதயப் பரவசப்பட்டுப் தபசுவார் கம்பர்.
முடி -மதலச்சிகரம்; இங்தக கிரீடம் என்னும் பபாருதைத்தரும். புருஷ
சூக்தம்இதறவனின் ஆயிரம் முடிதயச் சிறப்பித்துப் தபசும். தாரார் முடியாயிரம்
(சடதகாபரந்தாதி) ‘சஹஸ்ர சீர்ஷ புருஷ’ (40)

4781. நூல்ஏந்துதகள்வி நுகரார், புலன்

தநாக்கல்உற்றார்
த ால், ஏந்திநின்ற னியாள் பைய்
ப ாறாது நீங்க,
கால் ஆழ்ந்துஅழுந்திக் கடல்புக்குழி,
கச்ெம்ஆகி,
ைால்ஏந் ஓங்குபநடுைந் ர
பவற்புைான.*

நூல் ஏந்துதகள்வி நுகரார் - நூல்கைால் கூறப்பபறும்அறிதவ உட்பகாள்ைாமல்;

புலன் தநாக்கல் உற்றார்த ால் - புலன்வழிதய பசன்று உலதகப் பார்ப்பவதரப்
தபான்று; ஏந்தி நின்ற னியாள் பைய் ப ாறாது நீங்க - ஏந்தி நின்ற ஒப்பற்ற நிலமகள்
தமனி பபாறாமல் விலகிச் பசல்ல (அதனாதல); கால் ஆழ்ந்து அழுந்தி - அடிப்பாகம்
கீதழ பசன்று முழுகி; கடல் புக்குழி - கடலில் புகுந்த இடத்தில்; கச்ெம் ஆகி - ஆதம
வடிவம் பகாண்டு; ைால்ஏந் ஓங்கும் - திருமால் ஏந்துவதால் கடலுக்கு தமல் வந்த;
பநடுைந் ர பவற்பு ைான - பபரிய மந்தரமதலதய ஒப்ப,

புலன்வழிச்பசன்றவர் தபால் ஆண்தம நீங்க, அதனால் கடலில் அழுந்தும்தபாது

ஆதம உருக்பகாண்ட திருமாலால் தாங்கப்பபற தமல்வந்த மந்தரமதல தபால
தமநாகமதல தமதல வந்தது. கச்சம் - ஆதம. (41)

4782. ள்ளற்குஅரு நல்சிமற ைாடு

மழப்ப ாடுஓங்க,
எள்ளற்கு அருநல்நிறம் எல்மல
இலாதுபுல்ல,
வள்ளல் கடமலக்பகட நீக்கி,
ைருந்து வவ்வி,
உள்உற்றுஎழும்ஓர் உவணத்து
அரதெயும்ஒக்க,*

ள்ளற்கு அரும்நல்சிமற - பிறரால் பவட்ட முடியாதநல்ல இறக்தககள் ;

ைாடு மழப்ப ாடு ஓங்க - பக்கத்தில் பசழிப்புடன் உயரவும்; எள்ளற்கு அரு நன்னிறம்
- இகழ்ச்சி இல்லாத நல்ல வண்ணம்; எல்மல இலாது புல்ல - மிகுதியாகத் தழுவி
விைங்கவும்; வள்ளல் கடமலக் பகட நீக்கி - வைமான கடலரசன்
ததாற்றுப்தபாகபவன்று அவதன விலக்கி; ைருந்து வவ்வி - ததவாமிர்தத்தத
அபகரித்து; உள்உற்று எழும் - கடலுக்குள் புகுந்து தமதல எழுந்து வருகின்ற; ஓர்
உவணத்து அரதெயும் ஒக்க - ஒப்பற்ற கருடராசதனப் தபால.

தள்ைற்கு அரு - பவட்டமுடியாத தன் ததலதயத் தள்ைத் தரும் என்றவாள்பூட்டிய

தடங்தகயினன் (திருத்பதாண்டர் அந் - 14) தமந்நாகமதல -இந்திரனின் வச்சிரத்தால்
பவட்டப்படாதமதயயும் கருடன் சிறகும் அங்ஙனதமஇருத்ததலயும் அறிக. கடதல
- ஐ - அல் வழிச் சாரிதய - கடல் பகடஎன்க. பகட - ததாற்றுப்தபாக. (42)

4783. ஆன்று ஆழ்பநடு நீரிமட, ஆதிபயாடு

அந் ம்ஆகித்
த ான்றாதுநின்றான் அருள் த ான்றிட,
முந்துத ான்றி,
மூன்றுஆம்உலகத்ப ாடும், முற்றுஉயிர்
ஆயைற்றும்,
ஈன்றாமன ஈன்றசுவணத் னி
அண்டம்என்ன,*

ஆதிபயாடு அந் ம்ஆகித் த ான்றாது நின்றான் - ஆதியும் முடிவும் ஆகி

பவளிப்பதடயாகத் பதரியாது நிதலத்து நிற்கும் பரம்பபாருளின்; அருள்த ான்றிட -
திருவருள் பவளிப்பட (அதனால்); ஆன்றுஆழ் பநடு நீரிமட - அமர்ந்து ஆழமான
கடலின்கண்தண; முந்து த ான்றி - முதலில் பவளிப்பட்டு; மூன்றுஆம் உலகத் ப ாடும்
- மூன்று ஆகிய உலகங்கதையும்; முற்று உயிர் ஆய ைற்றும் - ஆன்மாவுடன் கூடிய
மற்றவற்தறயும்; ஈன்றாமன ஈன்ற - பபற்பறடுத்த பிரம்ம ததவதன பவளிப்படுத்திய;
னி சுவண அண்டம் என்ன - ஒப்பற்ற பபான் முட்தடதயப் தபால.

உலகங்கதைப்பதடக்கத் திருவுள்ைம் பற்றிய பரம்பபாருள் பிரம ததவதனத்

தனக்குள் அடக்கிய பபான் முட்தடதயக் கடலில் பதடத்தான். அந்தமுட்தடதபால
தமந்நாகமதல இருந்தது. இதறவன் புனலில் வித்திய வித்து, பபான் முட்தடயாக
வடிவம் பகாண்டது. அதிலிருந்து பிரமன் பவளிப்பட்டான். சுவணம் (சுவர்ணம்) -
பபான். அண்டம் முட்தட. (43)

4784. ‘இந் நீரின் என்மனத் ரும் எந்ம மய

எய்திஅன்றி,
பெந் நீர்மைபெய்தயன்’ என, சிந் மன
பெய்து,பநாய்தின்
அந் நீரில்வந் மு ல் அந் ணன்
ஆதிநாள்அம்
முந்நீரில்மூழ்கி, வம்முற்றி
முமளத் வாத ால்,*
இந்நீரில் - இந்தக்கடலிதல; என்மனத் ரும் எந்ம மய எய்தி அன்றி - என்தனப்
பபற்பறடுத்த என்னுதடய தந்தததய அதடயாமல்; பெந்நீர்மை பெய்தயன் என -
பசம்தமயான பசயல்கதைச் பசய்ய மாட்தடன் என்று; பநாய்தின் சிந் மன பெய்து -
எளிதாக உள்ைத்தில் எண்ணி; அந்நீரில் வந் மு ல் அந் ணன் - அந்தக் கடலில்
ததான்றிய பிரம ததவன்; ஆதிநாள் - முற்காலத்தில் ( முதல் ஊழிக்காலத்தில்); அம்
முந்நீரில் மூழ்கி - அந்தக் கடலிதல முழுகி; வம் முற்றி முமளத் வாத ால் -
தன்னுதடய தவம் நிரம்பி மறுபடி எழுந்தது தபால்.

முதலில்ததான்றிய பிரமததவன் தன்தனப் பதடத்தவதனத் ததடிக் கடலடியில்

தவஞ்பசய்து பவளிப்பட்டான். அததப்தபால தமந்நாகம் பவளிப்பட்டது.
பசந்நீர்தம - பசம்தமயான பண்பு. அது பசயதலக் குறிக்கிறது. அருஞ்பசயதல
எளிதாக எண்ணினான் பிரமன். ஆதலின் பநாய்தின் என்றான். முந்நீர் - மூன்று
தன்தமதயப் பபற்றது என்பது பபாருள். பதடத்தல், காத்தல், அழித்தல் என்னும்
முத்பதாழிதலச் பசய்வது கடல். ஆற்றுநீர், ஊற்றுநீர், தமல்நீர் என்னும் மூன்று
நீர்கதை உதடயது என்பதும் ஒன்று, முன்னீர் என்று பாடம் ஓதி நிலத்திற்கு
முன்னாகிய நீர் என்றும் உதரப்ப. ‘பார் முதிர் பனிக்கடல்’ (முருகு) (44)

4785. பூவால்இமடயூறு புகுந்து,

ப ாறா பநஞ்சின்
தகா ஆம் முனிசீறிட, தவமல
குளித் எல்லாம்
மூவா மு ல் நாயகன் மீள
முயன்ற அந்நாள்
த வா சுரர்தவமலயில் வந்து எழு
திங்கள்என்ன,*
பூவால் இமடயூறுபுகுந்து - இந்திரனுக்கு வழங்கிய மாதலயால் துன்பம் உண்டாகி;
ப றா பநஞ்சின் - பபாறுதமயற்ற உள்ைமுதடய; தகாஆம் முனி - ததலதமப்
பண்புதடய துருவாச முனிவன்; சீறிட - சீற்றம் அதடய; தவமல குளித் எல்லாம் -
கடலில் மூழ்கிய எல்லாப் பபாருள்களும்; மூவா மு ல் நாயகன் - முதுதம அதடயாத
முதன்தமயான திருமால்; மீள - அப்பபாருள்கள் மீண்டுி்ம் வரும்படி; த வாசுரர்
முயன்ற அந்நாள் - ததவாசுரர் மூலம் கடல் கதடந்து முயற்சி பசய்த காலத்தில்;
தவமலயில் வந்து எழு - கடலின் கண்தண உதயமான; திங்கள் என்ன -
சந்திரதனப்தபால.

தான் வழங்கியமாதலதய அவமதித்த இந்திரதனத் துருவாச முனிவர் சபிக்க,

விண்ணுலகப் பபாருள்கள் கடலில் மதறந்தன. திருமாலும் ததவர்களும் கடல்
கதடந்ததபாது அதவ பவளிப்பட்டன. அப்பபாருள்களுடன் பவளிப்பட்ட
சந்திரதனப்தபால் தமந்நாகமதல பவளிப்பட்டது. (45)
786. நிறம்குங்குைம் ஒப் ன, நீல்நிறம்
வாய்ந் நீரின்
இறங்கும் வளக்பகாடி சுற்றின,
பெம்ப ான்ஏய்ந்
பிறங்கும்சிகரம் டர்
முன்றில்ப ாறும், பிணாபவாடு
உறங்கும்ைகரங்கள் உயிர்ப்ப ாடு
உணர்ந்துத ர,*

குங்குை நிறம்ஒப் ன - குங்கும நிறத்தத ஒத்திருப்பதவயும்; நீல்நிறம்வாய்ந் -

நீலநிறம் பபற்றதவயும்; நீரின் இறங்கும் வளக் பகாடி சுற்றின- தண்ணீரிதல தவதர
வீழ்த்திய பவைக் பகாடியால் சுற்றப் பபற்றதவயும்; பெம்ப ான் ஏய்ந் -
பசம்பபான்தன ஒத்ததவயும்; பிறங்கும் சிகரம் டர் - விைங்குகின்ற சிகரத்தில்
பரவிய; முன்றில் ப ாறும் - முற்றங்கள் ததாறும்; பிணாபவாடு உறங்கும் ைகரங்கள் -
பபட்தடகளுடன் உறங்குகின்றமகரமீன்கள்; உணர்ந்து உயிர்ப்ப ாடு த ர - உறக்கம்
நீங்கிப் பபருமூச்சுடன் பபயர்ந்து பசல்ல. தமந்நாகமதலயின் சிகரங்கள்
குங்குமத்ததப் தபாலவுள்ைன. நீலநிறம் பபற்றுள்ைன. பவைக் பகாடியால்
சுற்றப்பட்டுள்ைன. பபான் தபான்றன. அம் மதலயின் முற்றங்களில் மகரமீன்கள்
பபட்தடயுடன் உலாவுகின்றன. (46)

4787. கூன் சூல்முதிர் இப்பி குமரக்க

நிமரத் ாசி
வான் சூல் ைமழஒப் , வயங்கு
ளிங்குமுன்றில்
ான் சூலிநாளில் மகமுத் ம்
உயிர்த் ெங்கம்
மீன் சூழ்வரும்அம்முழு பவண் ைதி
வீறு,கீற,*
கூன் சூல் முதிர்இப்பி - உடல் வதைந்த முற்றிய கருப்பம் பபற்ற சிப்பிகள்; குமரக்க
- ஒலிக்க; நிமரத் ாசி - வரிதச வரிதசயான பாசியானது; வான்சூல் ைமழ ஒப் -
வானத்தில் உள்ை கருவுற்ற தமகத்தத ஒத்திருக்க; வயங்கு ளிங்கு முன்றில் -
விைங்குகின்ற பளிங்குமுற்றத்தில்; சூலி நாளில் ான் - கருவுயிர்க்கும் காலத்தின் கண்;
மக முத் ம் உயிர்த் - சிறப்புதடய முத்துக்கதை பவளிப்படுத்திய; ெங்கம் - சங்கு;
மீன் சூழ் வரும் - நட்சத்திரங்கள் சூழ்ந்து வருகின்ற; முழுபவண்ைதி வீறு கீற -
பவண்தமயான பூரண சந்திரனின் பபருதமதயக் குதறக்க.

கடற்பாசிகள்தமகத்தத ஒத்துள்ைன. முத்துக்கதைப் பபற்ற சங்கு நட்சத்திரங்கைால்

சூழப்பபற்ற பூரண சந்திரதனப் தபான்றிருந்தது. சூல் முதிர்கூன் இப்பி என்க. இப்பி -
சிப்பி. குதர - ஒலிக்க, தான் - அதச, சூல நாள் எனப் பாடங் பகாண்டு, இதரவதி
நட்சத்திரத்தில் என்று பபாருள் கூறுவர் சிலர். இதரவதி (பிங்கலந்தத 2657)
(47)

4788. ல்ஆயிரம் ஆயிரம் காசு இனம்

ாடு இமைக்கும்
கல் ஆர் சிையத் டங் மகத் லம்
நீண்டுகாட்டி,
ப ாள்ஆர்கலியுள் புக மூழ்கி
வயங்குத ாற்றத்து
எல்ஆர் ைணிஈட்டம் முகந்து,
எழுகின்றதுஎன்ன*.
ல் ஆயிரம்ஆயிரம் -கணக்கற்ற; காசுஇனம் ாடு இமைக்கும் - மணிகளின் வதககள்
சுற்றுப் பக்கங்களில் ஒளி வீசுகின்ற; கல் ஆர் ட சிமையம் - கற்கள் நிரம்பிய
விசாலமான மதலயுச்சியாகிய; மகத் லம் நீண்டு காட்டி - தககதை தமதல உயர்த்திக்
காட்டி; ப ால் ஆர்கலி உள்புக மூழ்கி - பழதமயான கடலில் முத்துக்கள் பபற நன்றாக
முழுகி; வயங்கு த ாற்றத்து - விைங்குகின்ற பபாலிவிதனயுதடய; எல்ஆர் ைணி
ஈட்டம் - ஒளி மிக்க மணித் பதாகுதிகதை; முகந்து எழுகின்றது என்ன - வாரிக்
பகாண்டு தமதல வருபவதனப் தபால,

தமந்நாகமதலகடலில் முழுகி மணிகதை வாரிக்பகாண்டு தமதல எழுவததப்

தபான்றிருந்தது. மதலச் சிகரங்கள் தககதைப் தபான்றிருந்தன. (48)

4789. ைமனயில்ப ாலி ைாக பநடுங்பகாடி

ைாமல ஏய்ப்
விமனயின் திரள்பவள் அருவித் திரள்
தூங்கி வீழ
நிமனவின் கடலூடுஎழதலாடும்,
உணர்ந்துநீங்காச்
சுமனயில், மனமீன் திமிதலாடு
ப ாடர்ந்துதுள்ள*
ைமனயில்ப ாலிைாக பநடுங்பகாடி - ததற்றாமரத்தின் தமதல விைங்கும், ஆகாயம்
அைாவும் நீண்ட பகாடி; ைாமல ஏய்ப் - மாதலதய ஒத்திருக்கவும்; விமனயின் திரள் -
விதிதயப் தபால மதறந்துள்ை; பவள் அருவித்திரள் - பவண்தமயான
அருவிக்கூட்டம்; தூங்கி வீழ - தாழ்ந்து விழவும்; நிமனவின் கடலூடு எழதலாடும் -
மனிதர்களின் எண்ணத்ததப் தபாலக் கடலின் நடுதவ உதித்தவுடதன; உணர்ந்து நீங்கா
- உறக்கத்திலிருந்து விழித்து இருப்பிடத்தத விட்டு நீங்காமல்; சுமனயில் -
மதலக்குைத்தில்; மனமீன் திமிபலாடு ப ாடர்ந்து துள்ள - பதன மீனும்
திமிங்கிலமும் இதடயறாது துள்ைவும். கடலிலிருந்துதமதல எழுந்த தமந்நாக
மதலயில் உள்ை ததற்றாமரத்ததச் சார்ந்த நீள்பகாடி, மாதலதயப் தபால இருந்தது,
அம்மதலச் சுதனகளில் பதன மீனும் திமிங்கலமும் துள்ளுகின்றன. மதன
என்பதற்குவீடு என்தற பபாருள் கூறப் பபற்றது. பகாடி மாதல ஏய்ப்ப என்னும்
பதாடர் பலவிதமாகப் பபாருள் கூறப்பபற்றுப் பபாலிவிழந்தது. மாதல ஏய்ப்ப -
வரிதசகதைப் தபாலவும் என்று பபாருள் கூறினர். மாதல ஏய்ப்ப - மாதலதய
ஒத்திருக்க என்று இங்கு கூறப் பபற்றது. பகாடியானது மாதலதய ஒத்திருந்தது
என்பதத இயல்பான பபாருள். மதன - ததற்றாமரம். ததற்றாமரத்ததப் பரிபாடல்
மதனமரம் என்தற கூறும். ‘மதனமரம் வான் வீரம் (11-19) என்னும் பதாடதரக்
காண்க. கவிச்சக்கரவர்த்தி ‘மதன’ என்றான். அவனுக்கு வழிகாட்டியவர்
பகாங்குதவளிர். ‘காரிருள் வீடு’ என்று தபசுவார் (பபருங்கதத 41-33). இல்லம்
எங்கணும் வான்பதாட இதழத்திடும் குன்றம் (காஞ்சி - நாட்டு - 48)
(49)

4790. பகாடு நாபலாடு இரண்டு குலப் மக

குற்றம்மூன்றும்
சுடுஞானம்பவளிப் ட உய்ந்
துய்க்கு இலார்த ால்
விடநாகம்முமழத் மல விம்ைல்
உழந்து,வீங்கி,
பநடுநாள்,ப ாமறஉற்ற உயிர்ப்பு
நிமிர்ந்துநிற் .*

நாபலாடு இரண்டுபகாடும் குலப் மக - ஆறு வதகயான பகாடிய பரம்பதரயாக

வரும் பதகதயயும்; குற்றம் மூன்றும் - மூன்று குற்றத்ததயும்; சுடுஞானம் - அழிக்கின்ற
ஞானமானது; பவளிப் ட - ஆன்மாவிதல ததான்ற; உய்ந் துய்க்கு இலார்த ால் -
தப்பிப் பிதழத்த பற்றற்ற ஞானிகதைப் தபால; முமழத் மல பநடுநாள் விம்ைல்
உழந்து - மதலக் குதககளில் நீண்ட நாட்கள் பபாருமி வருந்தி; வீங்கி ப ாமறயுற்ற -
உடல் பருத்து அடங்கிக் கிடந்த; விடநாகம் - விடப் பாம்புகள்; உயிர்ப்பு நிமிர்ந்துநிற் -
பபருமூச்சு பவளிப்பட்டு நிதலக்க; மதலயின்குதகயில் அகப்பட்ட பாம்புகள்
ஆறு வதகயான பதகதயயும் மூன்று குற்றமும் நீங்கிய ஞானிகதைப் தபால
விடுததல பபற்று உயிர்த்தன. பதக ஆறு - காமம், பவகுளி, கடும்பற்றுள்ைம், மானம்,
உவதக, மதம் என்பதவ. முக்குற்றம் - ஐயம், திரிபு, அறியாதம.தனம், குலம்,
கல்விஎன்று குற்றம் மூன்று என்று பதழய உதர தபசும். வஞ்ச முக்குறும்பு - என்று
இராமானுச நூற்றந்தாதி தபசும். (50)

4791. எழுந்துஓங்கி விண்பணாடு ைண் ஒக்க,

இலங்கும்ஆடி
உழுந்து ஓடுகாலத்திமட, உம் ரின்
உம் ர்ஓங்கிக்
பகாழுந்துஓடிநின்ற பகாழுங்குன்மற
வியந்துதநாக்கி,
அழுங்கா ைனத்துஅண்ணல் ‘இது என்பகால்’
எனாஅயிர்த் ான்.
அழுங்கா ைனத்துஅண்ணல் - தபாகங்களில் தாழாததசார்வு இல்லாத
உள்ைத்ததயுதடய அனுமன்; இலங்கும் ஆடி - விைங்குகின்ற கண்ணாடியின்கண்;
உழுந்து ஓடுகாலத்திமட - உழுந்தானது ஒருமுதற உருள்வதற்குள்; எழுந்து ஓங்கி -
கடலிலிருந்து தமதல எழுந்து; விண்பணாடு ைண்ஒக்க - ஆகாயமும் பூமியும்
ஒன்றாகும்படி; உம் ரின் உம் ர் ஓங்கி - தமலும் தமலும் வைர்ந்து பரவி; பகாழுந்து
ஓடி நின்ற - மதலச் சிகரங்கள் வைர்ந்த; பகாழுங்குன்மற - தமந்நாக மதலதய;
வியந்து தநாக்கி - ஆச்சரியத்துடன் பார்த்து; இது என்பகால் எனா அயிர்த் ான் -
இப்பபாருள் யாததா என்று ஐயம் உற்றான்.
தமந்நாகமதல,கண்ணாடியில் உழுந்து ஒருமுதற சுழல்வதற்குள் எழுந்தது கண்டு
அனுமன் இது யாததா என்று அதிசயப்பட்டான். ஓடுதல் - சுழலுதல். ஓடுவதை
திருத்தியும் என்னும் முல்தலப் பாட்டுக்கு (82) சுழலுகின்ற வதைதயச் சுழலாமல்
பசறித்தும் என்றும் உதர கண்டனர். சம்பந்தப் பிரான், ‘எழிற்கண்ணாடி உழுந்துருளும்
அைதவயின் ஒளி எரி பகாை பவஞ்சிதல வதைத்ததான்’ என்பர். (ஏரிதசயும் - முதல்
திருமுதற) (51)

அனுமன் தமந்நாகத்தின் தமல் உயர்தல்

4792. நீர்தைல் டரா, பநடுங்குன்று

நிமிர்ந்துநிற்றல்
சீர்தைல் டராதுஎனச் சிந்ம
உணர்ந்துபெல்வான்
தவர்தைல் ட வன் மல கீழ்ப் ட
நூக்கி,விண்தணார்
ஊர்தைல் டரக்கடிது உம் ரின்
மீது உயர்ந் ான்.
பநடுங்குன்று - பபரியதமந்நாக மதலயானது; நீர்தைல் டரா நிமிர்ந்து நிற்றல் -
கடலின் தமதல விரிந்து உயர்ந்திருத்தல்; தைல்சீர் டராது எனச் சிந்ம உணர்ந்து -
தமலான சிறப்தபப் பபருக்காது என்று மனத்தத கருதி; பெல்வான் - பசல்பவனாகிய
அனுமன்; தவர்தைல் ட - மதலயின் தவரானது தமதல பதரியவும்; வன் மல கீழ்ப் ட
- வலிதமயான சிகரம் கீதழ விழவும்; நூக்கி - (அந்த மதலதய) உந்தித் தள்ை;
விண்தணார் ஊர்தைல் டர - ததவர்களின் ஊர் தன் தமல் பரவும்படி; கடிது - தவகமாக;
உம் ரின் மீது உயர்ந் ான் - வானின்கண் பாய்ந்தான்;

தமந்நாகமதலதயக்கண்ட அனுமன் இத் ததடயால் சிறப்பு உண்டாகாது என்று

கருதி தமல் தநாக்கிப் பாய்ந்தான். பவள்ைம் ததடதயக் கண்டதபாது அததக் கடக்க
தமதல தபாவது தபான்றது அனுமன் பசயல். ஆதலின் உம்பரின் ஊடு பாய்ந்தான்
என்றான். (52)

தமந்நாகம் அனுமபனாடு உதரயாடல்

4793. உந் ாமுன் உமலந்து உயர்தவமல
ஒளித் குன்றம்
சிந் ாகுலம் உற்றது; பின்னரும்
தீர்வில்அன் ால்
வந்துஓங்கி ஆண்டு ஓர்சிறு
ைானிடதவடம்ஆகி
எந் ாய்இதுதகள்என இன்ன
இமெத் துஅன்தற.
 தவமல ஒளித் உயர்குன்றம் - கடலில்இந்திரனுக்குப் பயப்பட்டு மதறந்திருந்த
பபரியமதல; உந் ாமுன் - உந்திக் பகாண்டு வருவதற்குள்; உமலந்து சிந் ா குலம்
உற்றது - அச்சமதடந்து மனத்தில் மயக்கம் அதடந்தது; பின்னரும் - மறுபடியும்; தீர்வு
இல்அன் ால் - ஒதுக்க முடியாத அன்புடன்; ஆண்டு -அவ்விடத்தில்; ஓர்சிறு
ைானிடதவடம் ஆகி - ஒப்பற்ற மனித தவடத்தததமற்பகாண்டு; வந்து ஓங்கி -
அனுமனுக்கு எதிதரவந்து நிமிர்ந்து; எந் ாய் - என்னுதடய தந்தததய; இது தகள் என
இன்ன இமெத் து - இந்த பமாழிதயக் தகட்பாயாக என்று பின்வரும் பசாற்கதைக்
கூறிற்று.

தமந்நாகமதல,அனுமன் உந்தித்தள்ை அதனால் மனமயக்கம் உற்று, மனித

வடிவத்துடன் வந்து, இததக்தகள் என்று இம் பமாழிதயக் கூறிற்று. உதலதல் - அச்சம்
அதடந்து, சிந்தாகுலம் - மனமயக்கம். இன்ன - இந்த, அன்தனா - அதச, சிந்தாகுலம்
உற்று என்தனபகால் வாட்டத் திருத்தியதத (திருக்தகாதவயார்)
(53)

4794. தவற்றுப்புலத்த ான் அபலன் ஐய,

விலங்கல்எல்லாம்
ைாற்றுச்சிமறஎன்று அரி வச்சிரம்
ைாண ஒச்ெ
வீற்றுப் ட நூறியதவமலயின்
தவமலயுய்த்து
காற்றுக்கிமறவன் எமனக் காத் னன்
அன்புகாந் .
ஐய - ததலவதன !;தவற்றுப் புலத்த ான் அபலன் - யான் தவறுபட்ட நாட்தடச்
சார்ந்தவன் அன்று ; அரி -பதகவர்கதை அழிக்கும் இந்திரன்; விலங்கல் எல்லாம் சிமற
- எல்லா மதலகளின் சிறகுகதை; ைாற் றுஎன்று - அழிப்பாயாக என்று கூறி; வச்சிரம்
ைாண ஓச்ெ - வச்சிராயுதத்ததச்சிறப்பு உண்டாக வீசி; வீற்றுப் ட நூறிய தவமலயின் -
தனித் தனியாகச்சிததத்த காலத்தில்; அன்பு காந் - அன்பு விைங்கும்படியாக;
எமனக்காற்றுக்கிமறவன் - என்தன வாயு பகவான்; தவமல உய்த்துக் காத் னன் -
கடலிதல தள்ளிக் காப்பாற்றினான். என்தனப் பதகவன்என்று கடியற்க; இந்திரன்
மதலகளின் சிறகுகதை அரிந்த காலத்து உன் தந்ததயால் பாதுகாக்கப் பபற்றவன்
என்று தமந்நாகமதல கூறியது. தவற்றுப் புலத்ததான் - பதகவர் நாட்டவன். தவற்றுப்
புலத்திறுத்து (புறம் - 31) (54)

4795. அன்னான்அருங்கா லன் ஆ லின்

அன்பு தூண்ட
என்னால் உனக்குஈண்டு பெயற்கு
உரித் ாயதுஇன்மை
ப ான்னார் சிகரத்து இமற ஆறிமன
த ாதி என்னா,
உன்னாஉயர்ந்த ன் - உயர்விற்கும்
உயர்ந் த ாளாய் !
 உயர்விற்கும்உயர்ந் த ாளாய் - உயர்ந்துள்ைபபாருள்கள் அதனத்திலும் உயர்ந்த
ததாள்கதையுதடயவதன; அன்னான் - அந்த வாயு ததவனுதடய; அருங்கா லன்
ஆ லின் - அருதம தமந்தன் நீ ஆதகயால்; அன்பு தூண்ட - அவன்பால் யான் பகாண்ட
அன்பானது உந்தித்தள்ை; ஈண்டு என்னால் உனக்கு - இங்தக என்னால் உனக்கு;
பெயற்கு உரித்து ஆயது இன்மை - பசய்வதற்கு உரிய உபகாரம் தவறு இல்லாததால்;
ப ான்னார் சிகரத்து - பபான் நிரம்பிய சிகரத்தில்; இமற ஆறிமன த ாதி என்னா -
சிறிது இதைப்பாறிப் தபாவாய் என்று; உன்னா - நிதனந்து; உயர்ந்த ன் - தமதல
கிைர்ந்து வந்ததன்.

அனுமதன ! எனக்குஉதவி பசய்த வாயுததவன் புதல்வன் நீ ஆதகயினாதல உனக்கு

உதவி பசய்வதற்கு தமதல கிைர்ந்து வந்ததன் என்று தமந்நாகமதல கூறிற்று. ஆறிதன
- இதைப்பாறியவனாய். (55)

4796. ‘கார்தைகவண்ணன் ணிபூண்டனன்

காலின்மைந் ன்
த ர்வான்வருகின்றனன் சீம மயத்
த வர்உய்யப்
த ர் வான் அயல்தெறி; இதில் ப றும்
த று இல்’என்ன
நீர்தவமலயும்என்மன உமரத் து”
நீதிநின்றாய்
நீதி நின்றாய் -ஒழுக்கத்தில் நிதலத்து நிற்பவதன !; கார்தைக வண்ணன் - கருத்த
தமகம் தபான்ற நிறமுதடய இராமபிரானின்; ணி பூண்டனன் காலின் மைந் ன் -
கட்டதை தமற்பகாண்ட வாயுததவனின் புத்திரன்; த வர் உய்யச் சீம மயத் த ர்வான்
வருகின்றனன் - ததவர்கள்வாழ தவண்டும் என்று சீதா பிராட்டிதயத்
ததடும்பபாருட்டு வருகின்றான்; த ர் வான் அயல் தெறி - பபரிய ஆகாயத்தின்
பக்கத்தில் தசர்வாயாக; இதில் - இததவிட; ப ரும்த று இல் என்ன - பபரிய
பாக்கியம் இல்தல என்று; என்மன - என்னிடத்தில்; நீர் தவமலயும் உமரத் து -
நற்பண்பு வாய்ந்த கடலும் கூறிற்று.

இராமபிரானின்கட்டதை தமற்பகாண்டு வாயு புத்திரன் சீதததயத் ததடி

வருகின்றான். நீ அவனுக்கு உதவுக என்று கடல் கூறிற்று என்று தமந்நாகமதல
தபசிற்று. பணி - கட்டதை; பூண்டனன் - முற்பறச்சம். கால் - காற்று. (வாயு ததவன்)
நன்பநடுங்காலின் தமந்தன் நாமமும் அனுமன் (சுந் - உரு 31)
(56)

4797. நற்றாயினும் நல்லன் எனக்கு இவன்

என்று நாடி
இற்தற இமறஎய்திமன ஏய்ந் து
தகாடி என்னால்
ப ாற்றார் அகல்ைார் ! ம் இல்லுமழ
வந் த ாத
உற்றார்பெயல்ைற்றும் உண்தடா ? என
உற்றுஉமரத் ான்
ப ான் ார் அகல்ைார் -பபான்மாதல அணிந்த விரிந்த மார்தப உதடயவதன;
இவன் - இந்த அனுமன்; எனக்கு நற்றாயினும் நல்லன் - என்னிடம் பபற்ற தாதயவிட
அன்புதடயவன்; என்று நாடி இற்தற இமற எய்திமன - என்று ஆராய்ந்து இங்தக சிறிது
வந்து; என்னால் ஏய்ந் து தகாடி - என்னால் தரக்கூடியதத ஏற்றுக் பகாள்வாயாக; ம்
இல்உமழ வந் த ாத - (விருந்தினர்) தம்முதடய வீட்டிற்கு வந்த உடதன; உற்றார்
பெயல் ைற்றும் உண்டு - வீட்டுக்கு உரியவர்களின் பசய்தக (விருந்ததாம்பதலவிட)
தவறு இருக்க முடியுதமா ?; என உற்று உமரத் ான் - என்று அனுமதன அதடந்து
கூறினான்.

நான், தாயினும்சிறந்தவன் என்று கருதி என்பால் வந்து தங்கி என்னுதடய

உபசாரத்தத ஏற்றுக்பகாள். விருந்தினர் வந்தால் உபசரிப்பதத விட இல்லறத்தார்க்கு
தவறு கடதம உண்தடா என்று தமந்நாகமதல கூறிற்று. நற்றாய் - பபற்ற தாய். தகாடி -
பகாள்க. பகாள் + தி = தகாடி. (57)

4798. உமரத் ான்உமரயால் ‘இவன் ஊறு இலன்

என் துஉன்னி
விமரத் ாைமர வாள்முகம் விீ்ட்டு
விளங்க வீரன்
சிரித் ான்அளதவ; சிறிது அத்திமெ
பெல்லதநாக்கி
வமரத் ாள்பநடும் ப ாற்குடுமித் மல
ைாடு கண்டான்.

வீரன் - வீரனானஅனுமான்; உமரத் ான் உமரயால் - உபசார வார்த்ததகதைக் கூறிய

தமந்நாகமதலயின் பமாழியால்; இவன்ஊறு இலன் என் து உன்னி - இவன்
குற்றமற்றவன் என்பதத அறிந்து; விமரத் ாைமர வாள்முகம் - மணமிக்க தாமதர
தபான்ற ஒளிமிக்க முகமானது; விட்டு விளங்க - நன்றாக ஒளி வீசும்படி; அளதவ
சிரித் ான் - புன்னதக பசய்து; சிறிது அத்திமெ பெல்ல தநாக்கி - பமல்ல பமாழி வந்த
திதசயில் நன்றாகப் பார்த்து; வமரத் ாள் பநடும் ப ான் குடுமித் மல - மூங்கில்
வைர்ந்த சாரதலப் பபற்ற தமந்நாகமதலயின் நீண்ட பபான்மயமான சிகரத்தத; ைாடு
கண்டான் - பக்கத்தில் பார்த்தான்.

தமந்நாகமதலயின்பமாழியால் இவன் நல்லவன் என்பதத அறிந்த அனுமான்

புன்னதக பசய்து நன்றாக தநாக்கி தமநாக மதலயின் சிகரத்ததப் பார்த்தான். உன்னி -
அறிந்து. இவ்வழி தநாக்கும் என்பதத உன்னவர் (ஆரண்ய - சூர்ப்ப - சூழ்ச்சி 8) விட்டு
விைங்கல் நன்றாகப் பிரகாசிக்க (பசன்தன - பல் - கழக அகராதி) தாள் - சாரல்; தாள்
உயர் தடங்கிரி (கம்ப - 829). (58)

4799. வருந்த ன்;அது என்துமண வானவன்

மவத் கா ல்
அருந்த ன் இனியாதும், என் ஆமெ
நிரப்பிஅல்லால்
ப ருந்த ன்பிழிொலும்நின் அன்பு
பிணித் த ாத
இருந்த ன்நுகர்ந்த ன்; இ ன்தைல் இனி
ஈவப ன்தனா ?
தமநாகமதலதயப்பார்த்து அனுமான், வருந்த ன் - நான் பறந்து வந்ததால் தசார்வு
அதடதயன்; அது - அதற்குக் காரணம்; என்துமண வானவன் மவத் கா ல் - எனக்கு
ஆதரவாக இருக்கும்இராமபிரான் என்பால்பகாண்ட அன்பாகும்; இனி - இப்தபாது;
என் ஆமெ நிரப்பி அல்லால் - என் விருப்பம் நிதறதவறினால் அல்லாமல்; யாதும்
அருந்த ன் - எததயும் உண்ணமாட்தடன்; ப ருந்த ன் பிழி ொலும் நின் அன்பு -
பபரியததனின் பிழிவிதன ஒத்த உன்னுதடய அன்பானது; பிணித் த ாத - கட்டிப்
பிடித்த அப்பபாழுதத; இருந்த ன் - உன் வீட்டில் தங்கி; நுகர்ந்த ன் - உண்டவன்
ஆதனன்; இனி இ ன்தைல் ஈவது என்தனா - இப்தபாது இதற்குதமல் பகாடுக்கக்கூடிய
பபாருள் யாது ? இராமபிரான்என்பால் தவத்த கருதணயால் யான் தசார்வு
அதடயமாட்தடன். என்னுதடய விருப்பம் நிதறதவறினால் அல்லாமல் எததயும்
உண்தணன். உன் அன்பு என்தனப் பிணித்து விட்டது. அதனாதலதய உண்டவன்
ஆதனன். இனிதமல் தருவதற்கு யாதுைது என்று அனுமன் கூறினான். நிரப்புதல் -
நிதறதவறுதல். நிற்தறடி வருந்த நிரப்பிதனதயா (கம்ப. 3611) பபருந்ததன் -
மதலத்ததன் (குறுந்பதாதக 3) (59)

4800. முன்பிற் சிறந் ார் இமடயுள்ளவர்

கா ல்முற்றப்
பின்பிற்சிறந் ார் குணம் நன்று; இது
ப ற்றயாக்மகக்கு
என்பிற்சிறந் ாய த ார் ஊற்றம் உண்டு
என்னல்ஆதை ?
அன்பிற்சிறந் ாயத ார் பூெமன
யார்கண்உண்தட ?
கா ல் முற்ற -அன்பானது நிதறவு பபறுவதாதல; முன்பிற் சிறந் ார் -முற்காலத்தத
சிறந்திருந்த ததலதயழு வள்ைல்களும்; இமடயுள்ளவர் - இதடதயழு வள்ைல்களும்;
பின்பிற் சிறந் ார் - பிற்காலத்தத சிறந்திருந்த கதடபயழு வள்ைல்களும்
(தமற்பகாண்ட); குணம் நன்று - பண்பாகிய அன்பு பபரியது; இது ப ற்ற யாக்மகக்கு -
இந்த அன்தபப் பபற்றிருக்கும் உடம்புக்கு; என்பிற் சிறந்து ஆயத ார் -
எலும்தபவிடச் சிறப்புற்ற; ஊற்றம் உண்டு - வலிதமயுள்ைது; என்னல் ஆம் - என்று
கூறுவது தகுதியுதடயது தான்; அன்பின் சிறந் ாய த ார் - அன்தபவிடச் சிறப்புற்ற;
பூெமன - வழிபாடு; யார்கண் உண்டு - எவர்பால் உள்ைது? மூவதக
வள்ைல்கள்பபற்றிருந்த அன்பு மிகப் பபரியது. இந்த அன்தபப் பபற்றுள்ை
உடம்புக்கு எலும்தபவிடச் சிறந்த வலிதம உள்ைது. அன்தபவிடச் சிறந்த வழிபாடு
கிதடயாது. என்பினும் சிறந்தது அன்பு என்க. ஆதலின் ததீசி அன்புக்காக என்தப
வழங்கினான். வலிதமயுள்ைவர்பால் அன்பு பகாள்வது சிறந்ததத என்பது கருத்து.
அன்பிற் சிறந்த பூசதனயில்தல என்ற உயர்ந்த கருத்து இங்தக உதரக்கப்படுகிறது.
(60)

4801. ஈண்தட கடிதுஏகி இலங்மக

விலங்கல்எய்தி
ஆண்டான் அடிமைத்ப ாழில்
ஆற்றலின் ஆற்றல் உண்தட ?
மீண்டால்நுகர்பவன் நல் விருந்ப ன
தவண்டிபைய்ம்மை
பூண்டானவன்கட்புலம் பிற் ட
முன்புத ானான்

பைய்ம்மைபூண்டான் - உண்தமதய ஆபரணமாக அணிந்த மாருதி (தமநாகத்ததப்

பார்த்து); ஈண்தட - இப்பபாழுதத; கடிது ஏகி - தவகமாகச் பசன்று; இலங்மக விலங்கல்
எய்தி - இலங்தகத் தீவில் உள்ை திரிகூட மதலதய அதடந்து; ஆண்டான் அடிமைத்
ப ாழில் - இராமபிரானுக்கு அடிதமப் பணிதய; ஆற்றலின் ஆற்றல் உண்தட -
பசய்வதில் வலிதம உள்ைதத ?; மீண்டால் - திரும்பி வந்தால்; நல் விருந்து நுகர்தவன்
என தவண்டி - உன்னுதடய விருந்தத உண்தபன் என்று பசால்லி; அவன் கட்புலம்
பின் ட - அந்த தமநாகனின் பார்தவயானது பின்தன பதாடர; முன்பு த ானான் -
முன்தநாக்கிப் பறந்து பசன்றான்.

யான் இலங்தகதயஅதடந்து பபருமானின் பணி பசய்து மீண்டால் உன் விருந்தத

ஏற்தபன் என்று கூறி அனுமன் பசன்றான். இலங்தகயில் உள்ை திரிகூட மதலதய
இராவணனின் இருப்பிடம். ‘இலங்தக பவற்பில்... நங்தகதயக் கண்தடன்’ என்று
பின்தன தபசப்படும். விருந்து என்பது இங்தக உண்டிதய. (61)

4802. பெவ்வான்கதிரும் குளிர்திங்களும்

த வர்மவகும்
பவவ்தவறுவிைானமும் மீபனாடு
தைகம்ைற்றும்

எவ்வாய்உலகத் வும் ஈண்டி

இருந் ம்மின்
ஒவ்வா ன ஒத்திடஊழிபவங்
காலும் ஒத் ான்.*
(அனுமன் பசன்றவிதரவால்)

பெவ்வான்கதிரும் - சிவந்த வானத்துச் சூரியனும்; குளிர் திங்களும் - குளிர்ந்த

சந்திரனும்; த வர் மவகும் பவவ்தவறு விைானமும் - ததவர்கள் தங்கியிருக்கின்ற
பல்தவறு வதகப்பட்ட விமானங்களும்; மீபனாடு தைகம் ைற்றும் - நட்சத்திரங்களும்
தமகமும் மற்தறய பபாருள்களும்; எவ்வாய் உலகத் வும் - எந்த இடங்களில் உள்ை
உலகத்ததச் சார்ந்த பபாருள்களும்; ஈண்டி இருந் - ஒன்றாகச் தசர்ந்திருந்தன; ம்மில்
ஒவ்வா ன ஒத்திட - தமக்குள்தை ஒத்துப் தபாகாததவ ஒத்துப்
தபாகும்படியிருந்ததமயால் (அனுமன்); ஊழி பவங்காலும் ஒத் ான் - பிரையகாலத்துக்
காற்றுப் தபான்று இருந்தான்.

தவறு தவறு வதகயானபபாருள்கள் அனுமனின் தவகத்தால் ஒன்று தசர்ந்தன.

ஆதலால் அவன் ஊழிக்காலத்தத ஒத்திருந்தான். ஈண்டியிருத்தலாவதுஓரிடத்தில்
கூடியிருத்தல். முன் சூரியனுக்தகாரிடம், சந்திரனுக்தகாரிடம் மற்தறக் கிரகங்களுக்கு
பவவ்தவறிடம். இப்தபாது எல்லாம் ஓரிடத்ததச் தசர்தலாயின அனுமன் பசல்லும்
தவகத்தால் என்க, என்று திரிசிரபுரம் மகாவித்துவான் வி.தகாவிந்த பிள்தை எழுதிய
விைக்கம் இங்தக நிதனவு கூரத் தகும். ஈண்டியிரிந்த என்னும் பாடத்திற்கு சூரியன்
முதலானதவ ஒன்று தசர்ந்து விலகின என்பது பபாருள். (62)

4803. நீர்ைாக்கடல்தைல் நிமிர்கின்ற

நிமிர்ச்சி தநாக்காப்
ார்தைல் வழ்தெவடி ாய்நட
வாப் த்து என்
த ர்தைல் குதிபகாண்டவன் இத்திறன்
சிந்ம பெய் ான்
ஆர்தைல்பகால்என்று எண்ணி அருக்கனும்
ஐயம்உற்றான்.

அருக்கனும் - சூரியனும்; நீர் ைா கடல்தைல் - நீதரப் பபற்ற பபரிய கடதலவிடப்

பபரிதாக; நிமிர்கின்ற நிமிர்ச்சி தநாக்கா - உயர்கின்றஉயர்ச்சிதயப் பார்த்து; ார்தைல்
வழ் தெவடி - பூமியிதல தவழ்கின்ற சிவந்த பாதங்கள்; ாய் நடவாப் த்து -
பூமியிதல பதிந்து நடவாத பருவத்திதல; என் த ர்தைல் குதி பகாண்டவன் -
என்னுதடய ததரிதல குதித்த இந்த அனுமன்; இத்திறன் - இப்படி; ஆர்தைல் சிந்ம
பெய் ான் பகால் - எவர்தமல் பாயக் கருதுகிறாதனா; என்று எண்ணி - என்று கருதி;
ஐயம் உற்றான் - சந்ததகம் அதடந்தான்.

அனுமன்கடதலவிடப் பபரிதாக வைரும் உயர்ச்சிதய தநாக்கிய சூரியன்,

தவழ்கின்ற பருவத்தில் என் ததர்தமல் பாய்ந்தான். இப்தபாது யார்தமல்
பாய்கின்றாதனா என்று ஐயம் உற்றான். பபரிய பபாருளுக்கு உவதமயாக்கப்படுவது
கடல். அதனால் கடல்தமல் நிமிர்கின்ற நிமிர்ச்சி என்பதற்கு இங்ஙனம் கூறப்பபற்றது.
(63)

4804. வாள் ஒத்துஒளிர் வால்எயிறு ஊிழின்

ைருங்குஇமைப்
நீள்ஒத்துஉயர்வாலின் விசும்பு
நிரம்புபைய்யன்
தகாள்ஒத் ப ான்தைனி விசும்பு இரு
கூறுபெய்யும்
நாள் ஒத் து;தைல்ஒளி கீழ் இருள்
உற்றஞாலம்.*
வாள்ஒத்துஒளிர்வால் எயிறு - வாதைப் தபாலப்பிரகாசிக்கும் பவண்தமயான
பற்கள்; ைருங்கு ஊழின் இமைப் - பக்கத்தில் முதறயாக ஒளிவீச; நீள்ஒத்து உயர்
வாலின் - நீைத்ததப் பபற்று உயர்ந்த வாலினாதல; விசும்பு நிரம்பு - ஆகாயத்தத
நிதறவுபபறச் பசய்யும்; பைய்யன் - சத்திய வடிவான அனுமனின்; தகாள் ஒத்
ப ான்தைனி - வலிதம மிக்க பபான்னிறமான திருதமனி; விசும்பு இரு கூறு பெய்யும் -
ஆகாயத்தத இரண்டு விதமாகக் கூறுபடுத்தும்; நாள் ஒத் து - நாதைப் தபான்றிருந்தது;
ஞாலம் - உலகமானது; தைல் ஒளி கீழ் இருள் உற்ற - தமதல ஒளிதயயும் கீதழ
இருதையும் அதடந்த.

அனுமனின்திருதமனியின் விரிவால் பூமியில் இருள் உண்டாயிற்று. அவனுக்கு

தமதல ஒளி இருந்தது. ஆதலால் அவன் ஒளிதயயும் இருதையும் உண்டாக்கும்
நாதைப் தபான்றிருந்தான். பமய்யன் என்பதற்குஉடம்தபப் பபற்றவன் என்று கூறின்,
வாதன நிரப்பியது வாலா, தமனியா என்னும் ஐயப்பாடும் இவனுக்குக் குதறவும்
உண்டாக்கும். ஆதலின் பமய்யன் என்பது அனுமன் என்று கூறப்பட்டது. ‘பமய்ம்தம
பூண்டான்’ என்று 61-ஆம் பாடல் தபசும். தகாள் - வலிதம. (64)

4805. மூன்றுற்ற லத்திமட முற்றிய

துன் ம்வீப் ான்
ஏன்றுற்றுவந் ான் வலி பைய்ம்மை
உணர்த்துநீ என்று
ஆன்றுற்றவாதனார் குமற தநர
அரக்கிஆகித்
த ான்றுற்றுநின்றாள் சுரமெப் ப யர்ச்
சிந்ம தூயாள்.

ஆன்று உற்றவாதனார் - அறிவு நிரம்பி அங்கு வந்த ததவர்கள்; உற்ற மூன்று

லத்திமட - பபாருந்திய மூன்று உலகத்தில்; முற்றிய துன் ம் வீப் ான் - முதிர்ந்த
துன்பத்தத ஒழிக்கும்படி; ஏன்றுற்று வந் ான் - ஏற்றுக்பகாண்டு வந்துள்ை
அனுமானின்; பைய்ம்மை வலிநீ உணர்த்து - வலியின் உண்தமதய எங்கட்கு நீ
அறிவிப்பாயாக; என்று குமற தநர - என்று தவண்டிக் பகாள்ை; சுரமெப்ப யர் சிந்ம
தூயாள் - சுரதச என்ற பபயதர உதடய தூய மனத்ததஉதடயவள்; அரக்கி ஆகி
த ான்றுற்றுநின்றாள் -(அனுமனுக்கு எதிரில்)அரக்கி வடிவத்துடன் ததான்றி நின்றாள்.
அனுமன் வலிதமதயஎங்கட்கு அறிவிக்க என்று ததவர் தவண்டிக் பகாள்ை சுரதச
அரக்கியாகி அனுமனுக்கு எதிதர ததான்றினாள். சுரதசதய, தாட்சாயணி என்றும்,
நாகமாதா என்றும் கூறுவர். வால்மீகம், நாகமாதா (சுந்தர 1-162) என்றும், தாட்சாயணி
(சுந்தர 187) என்றும் கூறும். (65)

4806. த ழ்வாபயார் அரக்கி உருக்பகாடு

ப ட்பின்ஓங்கி
தகாள்வாய் அரியின் குலத் ாய்; பகாடுங்
 கூற்றும்உட்க
வாழ்வாய் எனக்குஆமிடைாய் வரு
வாய்பகால் என்னா
நீள்வாய்விசும்பும் னதுச்சி
பநருக்க நின்றாள்.

(அந் ச் சுரமெ)

த ழ்வாய்அரக்கி உருக்பகாடு - பபரிய வாதய உதடயஅரக்கி வடிவத்தத ஏற்று;

ப ட்பின் ஓங்கி - (மனித) ஆதசதபால் வைர்ந்து; தகாள்வாய் அரியின் - வலிதம மிக்க
குரங்கின்; குலத் ாய் - குலத்தில் பிறந்தவதன; பகாடுங்கூற்றும் உட்க - பகாடுதமயான
யமனும் அஞ்சும்படி; வாழ்வாய் - வாழ்வாயாக; எனக்கு ஆமிடைாய் வருவாய் என்னா -
எனக்கு (உண்ணும்) மாமிசமாக வருவாயாக என்று; நீள்வாய் விசும்பும் - ஓங்கிய
இடத்ததப் பபற்ற ஆகாயமும்; னது உச்சி - தனது ததலதய; பநருக்க நின்றாள் -
அணுகி பநருக்கும்படி (வைர்ந்து) நின்றாள்.
சுரதச அரக்கிஉருவத்துடன் குரங்கு மரபில் வந்தவதன எனக்கு உணவாய்
வருவாயாக என்று கூறி நின்றாள். தபழ்வாய் - பபரியவாய் / பிைந்த வாய் என்றும்
கூறலாம். ஆமிடம் - உண்ணும் மாமிசம். யான் இனி இதனுக்கு ஆமிடம். (கம்ப - 3664).
(66)

4807. தீதயஎனல்ஆய சிப்பிணி

தீர்த் ல்பெய் ாய்
ஆதய விமரவுற்பறமன அண்மிமன
வண்மை யாள!
நீதய இனிவந்துஎன் நிணம்பகாள்
பிணங்குஎயிற்றின்
வாதய புகுவாய்; வழிைற்றிமல
வானின் என்றாள்.
(சுரதச அனுமதனதநாக்கி)

வண்மையாள! - பகாதடப் பண்புதடயவதன; தீதய எனல் ஆய - பநருப்தப என்று

கூறத்தக்க; சிப்பிணி - பசியாகிய தநாதய; தீர்த் ல் பெய்வாய் ஆதய - நீக்குததலச்
பசய்பவனாக ஆகி; விமரவுற்று எமன அண்மிமன - விதரவாக என்தனச் சார்ந்தாய்;
இனி - இப்தபாது; நீதய வந்து - நீயாக வந்து; என் நிணங்பகாள் பிணங்கு - எனது
பகாழுப்தபக் பகாண்ட ஒன்தறாபடான்று பினனியிருக்கும்; எயிற்றின் வாதய -
தகாதரப் பற்கதையுதடய வாயிதல; புகுவாய் - நுதழவாயாக; வானின் -
ஆகாயத்தின்கண்; ைாற்றுவழி இமல - தவறு வழியில்தல என்று; என்றாள் - கூறினாள்.

நீ என்னுதடயபசிப்பிணி தீர்க்க வந்துள்ைாய். வண்தமயுதடயவதன நீதய என்

வாய்ப்பக்கம் வருக என்று சுரதச கூறினாள். பிணங்கு எயிற்றில் - ஒன்தறாபடான்று
பின்னிய பற்கள். எயிறு - வதைந்த பற்கள் என்தற உதர கூறப்பபற்றது. நான்தான்
உண்தபன் - நான்தான் உண்தபன் என்று தம்முள் பிணங்கும் எயிறு என்று கூறினும்
அதமயும். (67)

4808. ப ண் ால்ஒருநீ சிப்பீமழ

ஒறுக்கபநாந் ாய்
உண் ாய் எனதுஆக்மகமய யான்உ
வற்குதநர்வல்
விண் ாலவர்நாயகன் ஏவல்
இமழத்துமீண்டால்
நண் ால் எனக்பொல்லினன் நல்அறி
வாளன்; நக்காள்.

நல்அறிவாளன் - நல்லஅறிவுதடய அனுமான் (சுரதசயிடம்); நீ ஒரு ப ண் ால் - நீ

பபண்ணாக உள்ைாய்; சிப்பீமழ - பசியாகிய துன்பம்; ஒறுக்க பநாந் ாய் -
வருத்துவதால் துன்புற்றாய்; விண் ாலவர் நாயகன் - விண்ணுலகத்தவரின்
ததலவனான இராமபிரானின்; ஏவல் இமழத்து மீண்டால்- கட்டதைதயப் புரிந்து
திரும்பினால்; எனது ஆக்மகமய உண் ாய் - (அப்தபாது) என்னுதடய உடதல
உண்பாயாக; நண் ால் உ வற்கு யான்தநர்வல் - நட்புடன் வழங்க நான்
உடன்பட்தடன்; எனச் பொல்லினன் - என்று கூறினான்; நக்காள் - (அது தகட்டவுடன்
சுரதச) ஏைனமாகச்சிரித்தாள். இராமபிரானின்கட்டதைதய நிதறதவற்றி மீண்ட
பிறகு நீ என்னுதடய உடம்தப உண்ணுக. நான் உனக்கு அதத வழங்குதவன் என்று
அனுமன் கூறினான். அதுதகட்ட சுரதச சிரித்தாள். இங்தக விண் என்றது பரமபதத்தத.
விண்பால் இருப்பாய் - என்னும் திருவாய்பமாழிப் பாசுரத்துக்கு நம்பிள்தை வதரந்த
உதரதயப் பார்க்கவும். பீதழ -துன்பம். (68)

4809. காய்ந்த ழ் உலகங்களும் காணநின்

யாக்மக ன்மன

ஆர்ந்த சி தீர்பவன்இது ஆமணஎன்று

அன்னாள்பொன்னாள்
ஓர்ந் ானும்உவந்து ஒருதவன் நினது
ஊழ்இல்த ழ்வாய்
தெர்ந்த குகின்தறன் வமலயாபைனின்
தின்றிடுஎன்றான்.
அன்னாள் - அந்தச்சுரதச; ஏழ் உலகங்களும் காண - ஏழ் உலகங்களும்
பார்க்கும்படியாக; நின் யாக்மக ன்மன - உன்னுதடய உடம்தப; காய்ந்து - வாட்டி;
ஆர்ந்து சிதீர்பவன் - உண்டு பசியாறுதவன்; இது ஆமண என்று - இது சபதம் என்று;
பொன்னாள் - கூறினாள்; ஓர்ந் ானும் உவந்து - சுரதசயின் எண்ணத்தத அறிந்த
அனுமானும்மகிழ்ச்சியதடந்து; ஒருதவன் - நான் விலகிப் தபாகமாட்தடன்; நினது -
உன்னுதடய; ஊழ்இல் த ழ் வாய் - முதற முடிவற்ற பபரிய வாதய; தெர்ந்து
ஏகுகின்தறன் - அதடந்து பசல்லப் தபாகின்தறன்; வமலயாபைனின் - வலிதம
உதடயவள் ஆனால்; தின்றிடு என்றான் - தின்பாயாக என்று கூறினான். காய்தல் -
சுடுதல், வாட்டுதல். புலாதலச் சுடும் முதறதயப் தபசுகின்றான். காய்ந்து என்பதற்குக்
தகாபித்து என்று பபாருள் கூறுவதில் சிறப்பு இருந்தால் ஏற்க. சினந்து உண்ணுதல்
அரக்கியர்க்கு ஏற்கும் தபாலும். ஆதண - சபதம். (69)

4810. அக்காமலஅரக்கியும் அண்டம்

அனந் ைாகப்
புக்கால் நிமறயா புமழப் ப ரு
வாய் திறந்து
விக்காது விழுங்க நின்றாள், அது
தநாக்கிவீரன்
திக்கார்அவள்வாய் சிறி ாம்வமக
தெணில்நீண்டான்.

அக்காமல - அவ்வாறுஅனுமன் கூறிய தபாதில்; அரக்கியும் அண்டம் அனந் ைாக -

அரக்கியானவளும் அண்டங்கள் எல்தலயறப் பபருகி; புக்கால் - புகுந்தாலும்;
நிமறயா புமழப்ப ருவாய் திறந்து - நிரம்பாத குதகதபான்ற பபரிய வாதயத் திறந்து;
விக்காது விழுங்க நின்றாள் - விக்காமல்விழுங்குவதற்குஆயத்தமாக நின்றாள்; அது
வீரன் தநாக்கி - அவள் பசயதல அனுமன் பார்த்து; திக்கு ஆர் அவள் வாய் -
திதசகதைப் பபாருந்திய அவளுதடய வாயானது; சிறி ாம் வமக - சிறிதாகும்படி;
தெணில் நீண்டான் - ஆகாயத்தில் படிப்படியாக வைர்ந்தான்.

அரக்கியின்வாய் திதசகளின் எல்தலயில் இருந்தது. அனுமன் தபருரு

வாதனயைாவி இருந்தது. புதழ - குதக. தமருப் புதழ என பதாக்கு அடங்கித்
துயில்தரு கண்ணினான். (யுத்த - கும்ப 68) அரக்கியும் இதில் உள்ை உம் - அதச
புக்காலும் என்பதிலுள்ை உம்தம பதாக்கு புக்கால் என வந்துள்ைது.
(70)

4811. நீண்டான்உடதன சுருங்கா

நிமிர்வாள் வயிற்றின்
ஊண் ான் எனஉற்று ஓர் உயிர்ப்பு
உயிரா முன்னர்
மீண்டான் அதுகண்டனர் விண்உமற
தவார்கள் எம்மை
ஆண்டான்வலன்என்றுஅலர் தூஉய் பநடிது
ஆசிபொன்னார்.
நீண்டான் - வைர்ந்துஉயர்ந்த அனுமன்; உடதன சுருங்கா - சடக்பகனத் தன்தனச்
சுருக்கிக் பகாண்டு; நிமிர்வாள் வயிற்றின் - ஓங்கி வைர்ந்த சுரதசயின் வயிற்றில்;
ஊண் ான் என உற்று - உணவு என்று பசால்லும்படி பபாருந்தி; ஓர் உயிர்ப்பு உயிரா
முன்னர் - அவள் ஒரு மூச்சு விடுவதற்கு முன்; மீண்டான் - பவளி வந்தான்; விண்
உமறதவார்கள் - ததவர்கள்; அது கண்டனர் - அச் பசயதலப் பார்த்தனர்; எம்மை
ஆண்டான் வலன் என்று - எம்தமப் பாதுகாக்க வந்த அனுமன் வல்லதம உதடயவன்
என்று; அலர் தூஉய் பநடிது ஆசி பொன்னார் - மலர் தூவி நீண்ட ஆசி கூறினார்கள்.
பநடிது வைர்ந்துஉடதன சுருங்கி வயிற்றில் நுதழந்து பவளி வந்தது அனுமனது
சாதுர்யத்ததயும் வல்லதமதயயும் உணர்த்தியதமயால் ததவர் மகிழ்ந்தனர்.
(71)

அனுமன் பசயதலதநாக்கிய ததவர்கள் வாழ்த்துக் கூறல்

4812. மின்தைற் டர் தநான்மையனாய் உடல்
வீக்கம்நீங்கி
ன்தைனியளாய் அவள், ாயினும்
அன்பு ாழ
‘என்தைல்முடியா ன’ என்று இனிது
ஏத்திநின்றாள்
ப ான்தைனி யனும்பநடிது ஆசி
புமனந்துத ானான்--
அவள் - அந்தச் சுரதச; ன் தைனியளாய் - தனக்குரிய இயல்பான உடம்தபப்
பபற்றவைாய்; உடல் வீக்கம் நீங்கி - உடலின் பருமன் நீங்கி; ாயினும் அன்பு ாழ -
தாதயவிட அன்பு அதிகரிக்க; தைல் - இனிதமல்; முடியா ன என் என்று - உன்னால்
பசய்ய முடியாததவ யாதவ? என்று கூறி; இனிது ஏத்தி நின்றாள் - வாழ்த்தி நின்றாள்;
ப ான் தைனியனும் - பபான் தபான்ற திருதமனி பபற்ற அனுமன்; மின்தைல் டர்
தநான்மையனாய் - மின்னலின் தமல் படர்ந்து பசல்லும் வலிதமயுதடயவனாய் ;
பநடிது ஆசி புமனந்து த ானான் - பபரிய வாழ்த்துக்கதை அணிந்து பசன்றான்.
சுரதச இயல்பானதமனி பபற்று உன்னால் பசய்ய முடியாத பசயல்கள் இல்தல
என்றாள். அனுமன் சுரதசயின் ஆசி பபற்றுச் பசன்றான். ‘முடியாதது என் எனக்தகல்
இனி’ என்று நம்மாழ்வார் தபசினார் (2-6,7) சுரதச என்தமல் முடியாதன என்று
கூறினாள். (72)

கலிநிமலத்துமற

4813. கீ ங்கள்இமெத் னர் கின்னரர்

கீ ம்நின்ற
த ங்கள்இயம்பினர் த ம யர்
ஆடல்மிக்க
பூ ங்கள்ப ாடர்ந்து புகழ்ந் ன
பூசு தரெர்
தவ ங்கள்இயம்பினர் ப ன்றல்
விருந்துபெய்ய.
கின்னரர்கீ ங்கள் - கின்னரர்கள்பாடல்கதை; இமெத் னர் - பாடினார்கள் ; த ம யர்
கீ ம் நின்ற - மகளிர்கள் பாடல்கள் அதமந்த; த ங்கள் இயம்பினர் - இதச
விகற்பங்கதைப் பாடினார்கள்; ஆடல்மிக்க பூ ங்கள் - ஆடுதலிற் சிறப்புப் பபற்ற பூத
கணங்கள்; ப ாடர்ந்து புகழ்ந் ன- விடாமற்தபாற்றின; பூசுதரெர் - ததலசிறந்த
அந்தணர்கள்; தவ ங்கள் இயம்பினர் - தவதங்கதை இதசத்தனர்; ப ன்றல் விீ்ருந்து
பெய்ய - பதன்றல் காற்று புதியஊக்கத்தத வழங்க. அனுமனின் அரியபசயதலக் கண்டு
கின்னரர் முதலானவர்கள் பகாண்டாடியததப் தபசுகிறது. (73)

4814. ைந் ாரம்உந்து ைகரந் ம்

ைணந் வாமட
பெந் ாைமரவாள்முகத்திற் பெறி
தவர்சிம ப்
ந் ாம்உலகத்திமட விஞ்மெயர்
ாணி ள்ளும்
கந் ார வீமணக்களி பெஞ்பெவிக்
காது நுங்க.
ைந் ாரம் உந்து- மந்தாரமரங்கள் நிரம்பிய தசாதலயானது பவளிப்படுத்தின; ைகரந் ம்
ைணந் வாமட - மலர்த்தாதுகள் மணக்கின்ற வாதடக்காற்று; பெந் ாைமர
வாள்முகத்து - பசந்தாமதர தபான்ற ஒளிமிக்க முகத்தில்; பெறிதவர் சிம ப் -
மிகுந்துள்ை தவர்தவதயப் தபாக்க; விஞ்மெயர் - வித்தியாதரர்; ம் ாம் உலகத்திமட -
தங்கள் தங்கள் உலகத்தில் இருந்து பகாண்டு; ாணி ள்ளும் - தாைம் பிறழாத; கந் ார
வீமண - கந்தாரப் பண்பாடும் பபாருட்டு நரம்பு திருத்தப் பபற்ற வீதணயிலிருந்து
புறப்பட்ட; களி - இதசயாகிய தததன; பெஞ்பெவி காது நுங்க - சிறப்புற்ற பசவியின்
துதைகள் அனுபவிக்க.
அனுமனின்முகவியர்தவதய மந்தாரச் தசாதலக் காற்று தபாக்கிற்று. அவனுதடய
திருச்பசவிகள் விஞ்தசயரின் பண்தண அனுபவித்தன. மந்தாரம் - ததவதலாகத்துத்
பதய்வ மரங்களில் ஒன்று. கந்தாரம் - சுரதபதம் என்று பதழய உதர தபசும். (அதட -
பதி). காது - துதை. காதற்ற ஊசியும் (பட்டினத்தார் பாடல்) கந்தாரம் - பண் - கந்தாரம்
பசய்து களிவண்டு முரன்றுபாட (சிந்தாமணி 1959) (74)

அங்காரதாதரயுடன் அனுமன் தபசுதல்

கலிவிருத் ம்

4815. பவங்கார்நிறப் புணரி தவதறயும் ஒன்றப்

ப ாங்குஆர்கலிப் புனல் ரப்ப ாலிவத த ால்
‘இங்குஆர்கடத்திர்’ எமன என்னா எழுந் ாள்
அங்கார ாமரப ரிது ஆலாலம் அன்னாள்.
ப ரிது ஆலாலம்அன்னாள் - பபரிய ஆலகால விடத்ததப் தபான்ற; அங்கார ாமர -
அங்கார தாதர என்பவள்; அப்ப ாங்கு புனல் ஆர்கலி- அந்த பபாங்குகின்ற புனதலப்
பபற்றுள்ை கடல்; தவதறயும் ஒன்று - தன்னினும் தவறுபட்ட ஒரு; பவங்கார் நிறப்
புணரி - பவப்பமான கரிய நிறம்பபற்ற கடதல; ர - பபற்பறடுத்து; ப ாலிவத
த ால் - விைங்குவதததயஒப்ப (ததான்றி); எமன - என்தன; இங்கு ஆர் கடத்திர் -
இங்தகதாண்டிப் தபாகின்றீர்; என்னா - என்று கூறி; எழுந் ாள் - வைர்ந்தாள். கடல்
மற்பறாருகடதல ஈன்றதுதபால் அங்கார தாதர கடலில் ததான்றினாள். அவள்
என்தன எவர் கடக்கப் தபாவது என்று கூறினாள். அங்கார தாதர - பநருப்புக்
பகாழுந்து தபான்றவள். ஒன்று புணரிதய - எனக்கூட்டி யுதரக்கப் பபற்றது.
(75)

4816. கா க்கடுங்குறி கணத்து இறுதி கண்ணாள்

ா ச்சிலம்பின்ஒலி தவமலஒலி ம் ,
தவ க்பகாழுஞ்சுடமர நாடிபநடு தைல்நாள்
ஓ த்தின்ஓடும்ைது மகடவமர ஒத் ாள்.

கணத்து இறுதி - ஒருகணத்தின் முடிவுக்குள்; கா ம் - காத தூரத்திலுள்ை பபாருதை;

கடுங்குறி கண்ணாள் - தவகமாக அறியும் கண்கதையுதடய அங்கார தாதர; ா ச்
சிலம்பின் ஒலி - பாதத்தின் சிலம்பின் ஒலியாதல; தவமலபயாலி ம் - கடல்
அதலயின் ஒலி அடங்க; பநடுதைல் நாள் - நீண்ட காலத்துக்கு முன்; தவ க்
பகாழுஞ்சுடமர - தவதங்கள் உணர்த்தும் ஒளிமயமான திருமாதல; நாடி - தபார்பசய்ய
விரும்பி; ஓ த்தின் ஓடும் - கடலிதல ஓடி வருகின்ற; ைது மகடவமர - மதுதவயும்
தகடவதனயும்; ஒத் ாள் - ஒத்திருந்தாள்.
அங்காரதாதர -நீண்ட தூரத்தில் உள்ை பபாருள்கதைக் காணும் கண்கதைப்
பபற்றவள். அவள் திருமாலுடன் தபார் பசய்ய வந்த மது தகடவர்கதைப்
தபான்றிருந்தாள். கடும்குறி - தவகமாக அறியும். கலுழன்தன் கடுதமயிற் கரந்தான்
(6237) (தவதல - அதல பம்பு - அடங்கி) (76)

4817. துண்டப் பிமறத்துமண எனச்சுடர் எயிற்றாள்

கண்டத்திமடக்கமற யுமடக்கடவுள் மகம்ைா
முண்டத்து உரித் உரியால் முளரிவந் ான்
அண்டத்தினுக்குஉமற அமைத் மனய வாயாள்.
பிமறத் துண்டத்துமண என - பிதறத் துண்டத்தின்இரட்தட என்றுபசால்லும்படி;
சுடர் எயிற்றாள் - விைங்குகின்ற தகாதரப் பற்கதை உதடயவள்; கண்டத் திமடக்
கமறயுமடக் கடவுள் - கழுத்திி்ன்கண் விடத்தால் உண்டாகிய நீலநிறம் பபாருந்திய
சிவபிரான்; மகம்ைா - யாதனயினது; முண்டத்து உரித் உரியால் - உடம்பிலிருந்து
உரித் த ாலாதல; முளரி வந் ான் அண்டத்தினுக்கு - பிரமததவனால் ஆகிய
அண்டத்துக்கு; உமற அமைத்து அமனய - உதற ததத்துப் தபாட்டால் எவ்வைவு
பபரிதாக இருக்குதமா அத்ததகய; வாயாள் - வாயிதன உதடயவள்.
ததலயற்ற உடதலமுண்டம் என்றும், உடலற்ற ததலதயக் குண்டம் என்றும்
கூறும் வழக்குண்டு. முனிவர்கள் ஏவிய யாதனதயச் சிவபிரான் உரித்துப் தபார்த்துக்
பகாண்ட பசய்தி புராணங்களில் காண்க. இது கஜ சம்ஹாரமூர்த்தம் - தகாயில்களில்
காணலாம். (77)
4818. நின்றாள்நிமிர்ந்து அமலபநடுங் கடலின் நீர் ன்
வன் ான் அலம் முடிவான் முகடு பவௌவ
அன்றுஆய்திறத் வன், அறத்ம அருதளாடும்
தின்றாள்ஒருத்திஇவள் என் து ப ரிந் ான்.
நிமிர்ந்துஅமலபநடுங் கடலின் நீர் - பபருகி அதலயுடன் கூடிய கடலின்
தண்ணீரானது; ன்வன் ாள் - தன்னுதடய வலிதமயான பாதத்தத; அலம் - கழுவ;
வான் முகடு முடி பவௌவ - ஆகாயத்தின் உச்சிதய ததல அைாவ; நின்றாள் -
(அனுமனுக்கு எதிதர) நின்றாள்; ஆய் திறத் வன்- ஆராயும் வலிதமபபற்ற அனுமன்;
இவள் - இந்த அரக்கி; அறத்ம - தருமத்தத; அருதளாடும் தின்றாய் ஒருத்தி -
கருதணயுடன் தசர்த்துஉண்டாைாகிய ஒருத்தி; என் து - என்னும் உண்தமதய; அன்று
ப ரிந் ான்- அப்தபாது பதரிந்து பகாண்டான்; அரக்கியானவள்தபருருக்பகாண்டு
நின்றாள். அனுமன் இவள் அறத்ததயும் அருதையும் தின்ற ஒருபபண் என்பதத
அறிந்தான். அலம்புதல் - கழுவுதல்.ஆழி வடிம்பு அலம்ப நின்றான் என்று
நைபவண்பா தபசும். (78)

4819. த ழ்வாய்அகத்துஅலது த ர்உலகம் மூடும்

நீள்வான்அகத்தினிமட ஏகும்பநறி தநரா
ஆழ்வான்அணுக்கன் அவள்ஆழ்பில வயிற்மறப்
த ாழ்வான் நிமனத்திமனய வாய்பைாழி புகன்றான்:
த ர்உலகம் மூடும்நீள்வான் அகத்தின் இமட - பபரிய உலதக மூடுகின்ற நீண்ட
ஆகாயத்தில்; த ழ்வாய் அகத்து அலது - (அரக்கியின்) பிைந்த வாதய அல்லாமல்; ஏகும்
பநறி தநரா ஆழ்வான் - பசல்லும் வழி கிதடயாமல் துன்புற்ற ; அணுக்கன்-
(இராமபிரானின்) அணுக்கத் பதாண்டனாகிய அனுமன்; அவள் ஆழ்பில வயிற்மறப் -
அவள் ஆழமானகுதகதபான்ற வயிற்தறப்; த ாழ்வான் - பிைப்பதற்கு; நிமனத்து -
எண்ணி; இமனய வாய்பைாழி - இப்படிப்பட்ட வார்த்தததய; புகன்றான் - கூறினான்.
வானில் கடந்துபசல்வதற்கு அரக்கியின் வாதயத் தவிர தவறு இடம் இன்தமயால்
துன்புற்ற அனுமன் அரக்கியின் வாதயப் பிைக்க எண்ணி இந்த வார்த்தததயக்
கூறினான். (79)

4820. ‘ொயா வரம் ழுவினாய் ழியபின்னும்

ஓயாஉயர்ந் விமெ கண்டுமுணர் கில்லாய்
வாயால் அளந்துபநடு வான்வழி அமடத் ாய்
நீயாமர ? என்மனஇவண்நின்றநிமல’ என்றான்.
ொயாவரம் ழுவினாய் - நிழதலப் பிடித்துஇழுக்கும் வரத்தால் என்தன இழுத்தாய்;
ழிய பின்னும் - இழுத்த பிறகும்; ஓயா உயர்ந் விமெ- தைர்ச்சி யதடயாத தவகத்தத;
கண்டும் - பார்த்தும்; உணர்கில்லாய் - (என் வலிதமதய) அறியாமலுள்ைாய்; பநடுவான்
வழி - பபரிய ஆகாயமார்க்கத்தத; வாயால் - வாயினால்; அளந்து அமடத் ாய்-
அைாவித்தடுத்தாய்; நீ யாமர - நீ யார்?; இவண் நின்ற நிமலஎன்மன? -
இவ்விடத்ததநிற்கின்ற நிதலதமக்குக்காரணம் யாது; என்றான் - என்று வினவினான்.
அரக்கிதய !நிழதல இழுக்கும் வரத்தால் என்தன இழுத்தாய். யாதன அதற்கு
அடங்காமல் பசல்கிதறன். என் ஆற்றதல உணராமல் உள்ைாய். நீ வான்வழி அதடத்து
நிற்கும் காரணம் யாது என்று அனுமன் தகட்டான்.சாயாவரம் - நிழல்மூலமாக
ஆட்கதை இழுக்கும் வரம். நிதல - தன்தம. நில்லா உலகின்நிதல (கம்ப.3289)
(80)

4821. ப ண் ால்எனக்கருது ப ற்றிபயாழி உற்றால்

விண் ால்அவர்க்குமுயிர் வீடுறு ல் பைய்தய
கண் ால்அடுக்கவுயர் காலன்வரு தைனும்
உண்த ன்ஒருத்தியது ஒழிப் ரி ப ன்றாள்.
(அனுமன் பமாழி தகட்டஅங்கார தாதர)
ப ண் ால்எனக்கருது ப ற்றி ஒழி - (என்தன) ஒருபபண்தாதன என்று நிதனக்கும்
தன்தமதய விட்டுவிடு; உற்றால் - என்எதிதர வந்தால்; விண் ால் அவர்க்கும் - ததவ
தலாகத்தில் உள்ை ததவர்க்கும்; உயிர் வீடுறு ல் பைய்தய - உயிரானது உடம்தம
விடுதல் உறுதியாகும்; கண் ால் - என்னுதடய கண்ணின் பக்கம்; உயர் காலன் அடுக்க
வருதைனும் - யமன் அணுக வருதமயாயினும்; உண் ான் அருத்தியது -
உண்ணவிரும்பிய பசயதல; ஒழிப் து அரிது - விலக்க முடியாது; என்றாள் - என்று
கூறினாள். அரக்கி அனுமதனதநாக்கி “என்தனப் பபண்தாதன என்று கருதாதத;
எனக்கு முன் வந்தால் உண்தபன்” என்று கூறினாள். பபற்றி - தன்தம. வீடுவது -
அழிவது. பமய் -உறுதி. (81)

அனுமன் அங்காரதாதர வயிற்தறக் கிழித்ததகல்

4822. திறந் ாள்எயிற்மற, அவள்; அண்ணலிமட பென்றான்
அறந் ான்அரற்றியது அயர்த் ைரர் எய்த் ார்
இறந் ான்எனக்பகாடுஓர் இமைப் னின் முன்னம்
பிறந் ான்எனப்ப ரிய தகாளரி ப யர்ந் ான்.
அவள் திறந் ாள்எயிற்மற - (அனுமதன விழுங்க)அங்காரதாதர வாதயத் திறந்தாள்;
அண்ணல் - பபருதமதய உதடய அனுமன்; இமட - அந்த வாயின் வழியில்;
பென்றான் - தபானான்; இறந் ான் எனக்பகாடு - அனுமன் இறந்து விட்டான் என்று
நிதனத்துக்பகாண்டு; அறம் அரற்றியது - அறக்கடவுள் கதறியது; அைரர் எய்த் ார் -
ததவர்கள் வருந்தினர்; ப ரிய தகாளரி - பபரிய சிங்கம் தபான்ற அனுமன்; ஓர்
இமைப் னின் முன்னர் - ஒருமுதற கண்தண இதமப்பதற்கு முன்பு; பிறந் ான் என -
பிறந்து விட்டான்என்று கூறும்படி; ப யர்ந் ான் - திரும்பி வந்தான்.
அனுமன்அரக்கியின் வாயின் வழியில் வயிற்றில் புகுந்தான். அது கண்டு அறம்
அரற்றியது. ததவர்கள் வருந்தினர். அப்தபாது அனுமன் இதமப்பதன் முன்பு பிறந்தான்
என்று கூறும்படி திரும்பினான். (82)

4823. கள்வாய் அரக்கி க ற, குடர்கணத்தில்

பகாள்வார் டக்மகயன் விசும்பின்மிமெ பகாண்டான்
முள்வாய்ப ாருப்பின்முமழ எய்திமிக பநாய்தின்
உள்வாழ்அரக்பகாடு எழு திண்கலுழன் ஒத் ான்.
 கள்வாய் அரக்கி- கள்ஒழுகும் வாதய உதடய அங்கார தாதர; க ற-
கூக்குரலிடும்படி (உடதலப் பிைந்து); வார்குடல் பகாள் டக்மகயன் - நீண்ட
குடதலப் பற்றிய நீண்ட தகதய உதடய அனுமன்; கணத்தில் - ஒருபநாடிக்குள்;
விசும்பின்மிமெ - ஆகாயத்தின்கண் பசன்று; பகாண்டான் - தசர்ந்தான் (அந்த அனுமன்);
முள்வாய் ப ாருப்பின் முமழ - முட்பசடிகள்முதைத்த மதலயின் குதகதய; எய்தி -
அதடந்து; மிகபநாய்தின் - மிகஎளிதமயாக; உள்வாழ் அரக்பகாடு - அந்த மதலக்குள்
வாழ்கின்றபாம்புகதை எடுத்துக்பகாண்டு; எழு திண் - தமதல பறந்து
வந்தவலிதமயான; கலுழன் ஒத் ான் - கருடதன ஒத்திருந்தான். அங்கார
தாதரமதல தபான்றிருந்தாள். அவள் வாய் குதக தபான்றிருந்தது. அதில் நுதழந்து
குடலுடன் வந்த அனுமன் மதலக் குதகயில் புகுந்த பாம்புடன் தமதல வந்த
கருடதன ஒத்திருந்தான். உவதமயணி - அரா என்பது ‘அர’ எனக்குறுகி நின்றது.
(83)

4824. ொகா வரத் மலவரில் திலகம் அன்னான்

ஏகா அரக்கிகுடர்பகாண்டுஉடன் எழுந் ான்
ைாகால் விமெக்கவடம்ைண்ணிலுற வாதலாடு
ஆகாயம் உற்றக லிக்கு உவமை யானான்.
ொகாவரத் மலவரில் - இறவா வரம் பபற்றசிரஞ்சீவிகளில்; திலகம் அன்னான் -
திலகம் தபான்ற அனுமன்; ஏகா - அரக்கியின் வயிற்றினுள் பசன்று; உடன் - விதரவில்;
அரக்கி குடர்பகாண்டு - அரக்கியின் குடதல எடுத்துக்பகாண்டு; எழுந் ான் - தமதல
எழுந்தான்; (அவன்) ைாகால் விமெக்க - பபரிய காற்றடிக்க; வடம்ைண்ணில் உற -
கயிறானது மண்ணில் இருக்க; வாதலாடு -வாலுடதன; ஆகாயம்உற்ற க லிக்கு -
ஆகாயத்திற் பறக்கின்ற காற்றாடிக்கு; உவமையானான் - ஒப்புதமயானான்.

சிரஞ்சீவியர்கள் எழுவராவர். அசுவத்தாமன், மாபலி, வியாசன், அனுமன்,

விபீடணன், மார்க்கண்ட முனி, பரசுராமன் (பபாருட்படாதக நி - 599) என்பவர்.
அவருள் அனுமன் சிறந்தவன் என்று கவிச்சக்கரவர்த்தி திருவுைம் பற்றுகிறார். ஆதலின்
சாகாவரத் ததலவரில் திலகம் அன்னான் என்றால். கதலி - கற்றாடி.
(84)

4825. ஆர்த் னர்கள் வானவர்கள்; ானவர் அழுங்கா

தவர்த் னர்;விரிஞ்ெனும் வியந்து, ைலர்பவள்ளம்
தூர்த் னன்;அகன்கயிமலயில் ப ாமலவு இதலானும்
ார்த் னன்;முனித் மலவர் ஆசிகள் கர்ந் ார்.
(அனுமன் பசயதலக்கண்டு)

வானவர்கள்ஆர்த் னர் - ததவர்கள் ஆரவாரம்பசய்தனர்; ானவர் அழுங்கா

தவர்த் னர் - அசுரர்கள் மனம் வருந்தி (அச்சத்தால்) உடல்பவயர்த்தனர்; விரிஞ்ெனும் -
பிரம்மததவனும்; வியந்து - ஆச்சரியப்பட்டு; ைலர் பவள்ளம் தூர்த் னன் - மலதர
பவள்ைம் தபால் தூர்த்தான்; அகன்கயிமலயில் ப ாமலவிதலானும் - அகன்ற கயிதல
மதலயில் உள்ைஇறுதியில்லாத சிவபபருமானும்; ார்த் னன் - கதடக்கணித்தான்;
முனித் மலவர் - ததலதம சான்ற முனிவர்கள்; ஆசிகள் கர்ந் னர் - வாழ்த்துக்கதை
கூறினார். அனுமனின்பசயதலக் கண்டு ததவர்களும் பதய்வங்களும் அதடந்த
மகிழ்ச்சி தபசப்படுகிறது. ஆர்த்தனர்கள் - கள், அதச - விகுதிதமல் விகுதி என்பர்.
திருமால் இராமனாக அவதரித்ததமயின் மும்மூர்த்திகளில் இருமூர்த்தி கதை
தபசப்படுகின்றனர். தனுவின் புதல்வர்கள் ஆதகயினால் அசுரர்கள் தானவர் என்று
கூறப்பபற்றனர். பார்த்தனன் - அருபைாடு தநாக்கினான். பாராதயா என்தன முகம் -
பார்த்து ஒருகால் என் கவதல தீராதயா என்பர் தாயுமானவர். பதாதலவிதலான் -
சிவபபருமான். (85)

4826. ைாண்டாள்அரக்கி; அவள்வாய் வயிறுகாறும்

கீண்டான்இமைப்பினிமட தைருகிரி கீழா
நீண்டான்;வயக்கதி நிமனப்பின் பநடி ப ன்னப்
பூண்டான்;அருக்கன் உயர் வானின்வழி த ானான்.
அரக்கிைாண்டாள் - அங்கார தாதரஇறந்தாள்; (அனுமன்) அவள்வாய் - அவளுதடய
வாதய; வயிறு காறும் கீண்டான் - வயிறுவதர இரண்டாகப் பிைந்தான்;
இமைப்பினிமட - கண் இதமப்பதற்கு முன்பு; தைருகிரி கீழா நீண்டான் - மகா
தமருமதல தன்கீதழ இருக்கும்படி தபருருக்பகாண்டான்; நிமனப்பின் பநடிது என்ன-
எண்ணத்தத விட தவகம் என்றுகூறும்படி; வயக்கதி பூண்டான் - தவகமாகப்
பறத்ததல தமற்பகாண்டான்; அருக்கன் உயர்வானின் வழி த ானான் - சூரியன்
இயங்கும் உயர்ந்தவான வழிதய பசன்றான். (86)
இராமநாமம்இதடயூறு நீக்கும்
4827. ‘பொற்றார்கள் பொற்ற ப ாமகயல்ல துமண ஒன்தறா
முற்றா முடிந் பநடுவானினிமட முந்நீ
ரில் ாவி எற்றுஎனினும் யான்இனி இலங்மக
உற்றால்,விலங்கும் இமடயூறு’ என, உணர்ந் ான்.
பொற்றார்கள் - வழிதயக்கூறியவர்கள்; பொற்ற - கூறிய துன்பங்கள்; ப ாமக அல்ல -
எண்ணுக்கு உட்பட்டதவ அல்ல; துமண ஒன்தறா - அத்துன்பங்கதை நீக்கும் துதண
ஒன்றா (பல); பநடுவானின் இமட - பபரிய ஆகாயத்தில் (அதவகள்); முற்றாமுடிந் -
அடிதயாடும் ஒழிந்துதபாயின; முந்நீரில் ாவி - கடலில் தாவிப்தபாய்; எற்று எனினும் -
எத்ததகய இதடயூறு வந்தாலும்; யான்இனி - நான் இப்தபாது; இலங்மக உற்றால் -
இலங்தகதய அதடந்தால்; இமடயூறு விலங்கும் - இதடயூறு விலகிப் தபாகும்; என
உணர்ந் ான் - (என்று அனுமான்) அறிந்தான்.

வழி கூறியவானரர்கள் குறித்த துன்பங்கள் மிகப்பல. அவற்தற நீக்கும் துதணகளும்

பல. அத்துன்பங்கள் யாவும் ஒழிந்தன. யான் இலங்தக அதடந்தால் துன்பம் முற்றும்
நீங்கும் என்று அனுமன் கருதினான். (87)

4828. ஊறுகடிதுஊறுவன ஊறில் அறம் உன்னா

த றல்இல்அரக்கர்புரி தீமை அமவதீர
ஏறும்வமக எங்குளது? ‘இராை’என எல்லாம்
ைாறும் அதின்ைாறுபிறிதுஇல்’ என வலித் ான்.
(அனுமன்)
 ஊறு - துன்பங்கள்; கடிது ஊறுவன - தவகமாக அதடகின்றன; ஊறுஇல் அறம் -
அழிவில்லாத தருமத்தத; உன்னா - மதியாத; த றல்இல் அரக்கர் - ஆராய்தல் இல்லாத
அரக்கர்கள்; புரிதீமை அமவதீர - பசய்கின்ற அந்ததத் தீதம நீங்க; ஏறும் வமக
எங்குளது - (துன்பங்களிலிருந்து) ஏறுகின்ற வழி எங்தக இருக்கிறது? இராைஎன
எல்லாம் ைாறும் - இராம என்றுகூற எல்லாத் துன்பமும் (இன்பமாக) மாறும்; அதின்
பிறிது ைாறு இல் - அததவிட தவறான பரிகாரம் இல்தல; என - என்று; ைனத்திமட
நிமனத் ான் - மனத்திதல உறுதிப் படுத்திக்பகாண்டான்.

அனுமன்,துன்பங்கள் அதிகமாக வருகின்றன. அதவ நீங்க இராமநாமத்ததச்

பசபிக்க தவண்டும் என்று கருதினான். (88)

அறுசீர் விருத் ம்

4829. சும்புமடக் கனக நாஞ்சில்

கடிைதில் ணித்து தநாக்கா
அசும்புமடப்பிரெத் ப ய்வக்
கற் கநாட்மட அண்மி
விசும்பிமடச்பெல்லும் வீரன்
விலங்கிதவறு இலங்மக மூதூர்ப்
சும்சுடர்ச்தொமலத்து ஆங்தகார்
வளைால்வமரயில் ாய்ந் ான்.
பிரெம் அசும்புமட- ததன்கசிததலப் பபற்ற; ப ய்வக் கற் க நாட்மட அண்மி -
கற்பக மரங்கள் பசழித்த ததவதலாகத்தத எட்டி; விசும்பு இமடச் பெல்லும் வீரன் -
ஆகாயத்தத பசல்லும் அனுமன்; ணித்து - தவகத்ததக் குதறத்து; சும்புமட -
குடங்கதைப் பபற்றுள்ை; கனக நாஞ் சில்- பபான்மயமான ஏப்புதழ அதமந்த;
கடிைதில் - காவலுடன்கூடியமதிதல; தநாக்கா - பார்த்து; தவறு விலங்கி - பசல்லும்
வழிதய மாற்றிக் பகாண்டு; மூதூர் இலங்மக - பதழய ஊராகிய இலங்தகயிலுள்ை;
சும்சுடர்தொமலத்து - பசுதமயான ஒளிதய உதடய; ஆங்கு ஓர் - தசாதலயின்
ஒருபக்கத்தில் உள்ை; வளைால் வமரயில் - பவைமதலயில்; ாய்ந் ான் - குதித்தான்.
அனுமன்இலங்தகயின் மதிதலப் பார்த்து, தவகத்ததக் குதறத்துக்பகாண்டு பசல்லும்
வழிதய மாற்றிக்பகாண்டு பவை மதலயில் குதித்தான். விசும்பிதடச் பசல்லும்
வீரனின் காட்சியும் சிந்ததனயும் (89-195 பாடல்வதர). தசும்பு - தகாபுரங்களில் உள்ை
கலசம். நாஞ்சில் பபான் மயமாய் இருக்கும் தபாலும். இலங்தக முதல் ...... கனக
நாஞ்சில் என்று முன்பு கூறப் பபற்றது. (கம்ப. 4742). (89)

4830. தைக்குறச்பெல்தவான் ாய
தவமலதைல்இலங்மக பவற்பு
நூக்கு உறுத்துஅங்கும் இங்கும்
ள்ளுறநுடங்கும் தநான்மை,
த ாக்கினுக்குஇமடயூ றாகப்
புயபலாடுப ாதிந் வாமட
 ாக்குறத் கர்ந்து ொயும்
கலம்எனத் க்கது அன்தற.
தைக்கு உறச்பெல்தவான் - ஆகாயத்தில் தவகமாகப்தபாகும் அனுமன்; ாய -
குதித்தலினால்; தவமலதைல் இலங்மக - கடலின் தமல் உள்ை இலங்தக; பவற்பு -
மதல; நூக்கு உறுத்து - தள்ைப்பட்டு; அங்கும் இங்கும் ள்ளுற - அங்கும் இங்குமாகத்
தள்ைப்பட்டு; நுடங்கும் தநான்மை - நுடங்குகின்ற தன்தமயால்; த ாக்கினுக்கு -
பயணம் பசய்வதற்கு; இமடயூறாக - ததடயாக; புயபலாடு ப ாதிந் வாமட ாக்குற -
தமகத்துடன் கூடி வாதடக் காற்று தமாத; கர்ந்து ொயும் - சிததவுபட்டு அங்கும்
இங்கும் சாய்கின்ற; கலம் எனத் க்கது - கப்பல் என்று கூறப் பபாருந்தியது.

அனுமன்பாய்வதால் தள்ைாடும் இலங்தக புயற் காற்றால் அடிபட்டு

நிதலகுதலயும் கப்பதலப் தபான்றிருந்தது. தமக்கு - ஆகாயம். நூக்குறுத்து -
தள்ைப்பட்டு அன்று, ஏ - அதச. (90)

4831. ைண்அடிஉற்று, மீது

வான்உறுவரம்பின் ன்மை
எண்அடி யற்றகுன்றில்
நிமலத்துநின்று எய் தநாக்கி,
விண்இமட உலகம்என்னும்
பைல்லியல்தைனி தநாக்கக்
கண்ணடி மவத் துஅன்ன
இலங்மகமயத் ப ரியக் கண்டான்.
(அனுமன்)
அடிைண் உற்று- கீழ்ப்பாகம் பூமியில் பபாருந்தி; மீதுவான் உறும் - தமதல உள்ை
ஆகாயத்ததப் பபாருந்தியிருக்கும்; வரம்பின் ன்மை - எல்தலயின் தன்தம; எண்அடி
அற்ற - நிதனக்க வியலாத; குன்றில் - பவைமதலயில்; நிமலத்து நின்று - ஊன்றி
நின்றுபகாண்டு; விண்ணிமட உலகம் - வானத்தில் உள்ை ததவதலாகம்; என்னும்
பைல்லியல் - என்னும் பபண்ணானவள்; தைனி தநாக்க - தன்னுதடய உடம்தபப்
பார்ப்பதற்கு; கண்ணடி மவத் து அன்ன - கண்ணாடி தவத்தாற்தபான்று; இலங்மகமய
- இலங்தக மாநகதர; எய் தநாக்கி - நன்றாக ஆராய்ந்து; ப ரியக் கண்டான் -
கண்கைாற் பார்த்தான்.
வரம்பு - எல்தல(சிகரம்) எய்த தநாக்கி - நன்றாக ஆராய்ந்து இருவதர எய்த தநாக்கி
கம்ப. 375) (91)

4832. நல்நகர்அ மன தநாக்கி

நளினக் மகைறித்து ‘நாகர்
ப ான்னகர் இ மனஒக்கும்
என் துபுல்லிது அம்ைா
அந்நகர் இ னில்நன்தறல்
 அண்டத்ம முழுதும் ஆள்வான்
இந்நகர் இருந்துவாழ்வான் ?
இது அ ற்குஏது என்றான்.+
(அனுமன்)

நல்நகர்அ மன தநாக்கி - அழகிய இலங்தக மாநகதரப் பார்த்து; நளினக்மக ைறித்து

- தாமதர தபான்ற தகதய அதசத்து; நாகர் ப ான்நகர்- ததவர்களின் அமராவதி
நகரானது; இ மன ஒக்கும் என் து - இந்தஇலங்தகதயப் தபான்றிருக்கும் என்று
கூறுவது; புல்லிது - அறிவற்றது; அம்ைா - இங்ஙனம் கூறுவது அதிசயம்; இ னில்- இந்த
இலங்தகதய விட; அந்நகர் நன்தறல் - அழகுதடயதாயிருக்குமானால்; அண்டத்ம
முழுதும்ஆள்வான் - அண்டங்கள் யாவற்தறயும் ஆளும் இராவணன்; இந்நகர்இருந்து
வாழ்வான் ? - இந்த இலங்தகயிலிருந்து வாழ்வாதனா; அ ற்கு - இந்நகர்
அதனினும்சிறந்தது என்ற கருத்துக்கு; இது ஏது - இது காரணம் ஆகும்; என்றான்.

எல்லா அண்டங்களுக்கும்உரிய இராவணன் ததலநகராக

இலங்தகதயக்பகாண்டதனால் அமராவதியினும் சிறப்புதடத்து என்று
பதரிகிறது.அனுமானத்தில் தமற்தகாதை (பிரதிக்கிதை) உறுதிப்படுத்தும் வசனத்தத
ஏதுஎன்றும், ஏது வாசகம் என்றும் பக்கதன்ம வசனம் என்றும் கூறுவர்.
இலங்தகஅமராவதியினும் சிறந்தது என்பது தமற்தகாள் (பிரதிக்தன).
அததனபமய்ப்பிக்க தமற்பகாண்ட ஏது அண்டங்களுக்குத் ததலவன்
இலங்தகதயத்ததலநகராகக் பகாண்டுள்ைான் என்பது. இங்தக ஏது என்றது ஏது
வாசகத்தத.ஏது என்பது தர்க்கத்தில் தபசப்படும் ஏதுதவயன்றிச் சாதாரண
காரணம்அன்று. நன்னகர் - அழகிய நகர். இங்கு நல் என்பது அழகு என்னும் பபாருள்
தரும். நல்லிதச யாழ் என்னும் பதாடருக்கு அழகிய இதசயுதடய யாழ் என்று உதர
கூறப்பபற்றது (புறப்பபாருள் பவ.மா. 2.2.10). (92)

4833. ‘ைாண்டத ார் நலத்திற்று ஆம்’என்று

உணர்த்து ல் வாய்மைத்து அன்றால்;
தவண்டிய தவண்டின்எய்தி,
பவறுப்புஇன்றி விமழந்து துய்க்கும்
ஈண்ட அரும் த ாகஇன் ம்
ஈறுஇலது;யாண்டுக் கண்டாம் ?
ஆண்டது துறக்கம்;அஃத
அருைமறத்துணிவும் அம்ைா.+
தவண்டிய தவண்டின்எய்தி - விரும்பிய பபாருள்கதை விரும்பியபடி பபற்று;
பவறுப்பு இன்றி - பவறுப்பு இல்லாமல்; விமழந்து துய்க்கும் - விரும்பி அனுபவிி்க்கும்;
ஈண்டு அரும் த ாக இன் ம் - இங்தக கிதடக்காத தபாகத்தின் இன்பமானது;
ஈறுஇலது யாண்டுக் கண்டாம் - முடிவின்தமதய எங்கு பார்க்கின்தறாதம; ஆண்டு அது
துறக்கம் - அவ்விடத் திருப்பதத சுவர்க்க நகர்; அஃது - அந்தக் கருத்து; அருைமறத்
துணிவும் - அருதமயான தவதங்களின் கருத்தாகும்; (ஆ லால்) ைாண்டது ஓர்
நலத்திற்றாம் என்று - மாண்புமிக்க நன்தமதய உதடயதாம் என்று (சுவர்க்கத்தத);
உணர்த்து ல் வாய்மைத்து அன்று - அறிவித்தல் உண்தமபயாடு கூடியதன்று.
தவண்டியதத அதடந்துவாழும் இடம் சுவர்க்கம் என்பது தவதம் உடன்பட்ட
உண்தம. (அவ்வின்பம்) இலங்தகயில் உள்ைது. ததவதலாகத்தில் இல்தல. ஆதலின்
இலங்தகயினும் அமராவதி உயர்ந்தது என்று கூறுதல் உண்தமயாகாது. அமராவதியில்
உள்ைவர்கள் இராவணனுக்கு அடிதமப்பணி பசய்கின்றனர். அவர்கள் தவண்டியதவ
எட்டாப்பபாருள் ஆதலின் அது துறக்கம் அன்று. (93)

4834. உட்புலம்எழுநூறு என் ர்

ஓெமன;உலகம் மூன்றில்
ப ட்புறுப ாருள்கள் எல்லாம்
இ னுமழச்பெறிந் என்றால்
நுட்புலம் நுணங்குதகள்வி
நுமழவினர்எனினும் தநாக்கும்
கட்புலம்வரம்பிற் றாதை ?
காட்சியும்கமரயிற் றாதை ?
உள்புலம் - (இலங்தகயின்) அகநகர்ப் பகுதி; எழுநூறு ஓெமன என் ர் - எழுநூறு
தயாசதன என்று கூறுவார்கள்; மூன்று உலகில் - மூன்று உலகங்களிலும் (உள்ை );
ப ட்பு உறு ப ாருள்கள் - சிறப்புதடய பபாருள்கள்; எல்லாம் - யாவும்; இ ன் உமழ
பெறிந் என்றால் - இந்தஇலங்தகயில் மிகுந்து உள்ைன என்றால்; நுட்புலம் -
நுண்தமயான அறிவும்; நுணங்கு தகள்வி - நுட்பமான தகள்வியும் (பபற்ற);
நுமழவினர் எனினும் - எததனயும் ஊடுருவிப் பார்ப்பவர் என்றாலும்; தநாக்கும் -
பார்க்கின்ற; கண்புல வரம்பிற்று - கண் அறிவின் எல்தலக்குள்; ஆதை - அடங்குமா;
காட்சியும் கமரயிற்று ஆதை - காணும் அறிவும் எல்தலக்குள் அடங்குமா.
இலங்தகயில்மூன்று உலகப் பபாருள்களும் அடங்கியிருக்கிறது என்றால்
(அவ்விலங்தக) கட்புலனுக்கு அடங்குமா ? அறிவின் எல்தலக்குள் அடங்குமா?
(94)
 ஊர் த டு டலம்
பவைமால் வதரயில்தங்கிய அனுமன் இலங்தக வைங்கதைபயல்லாம் தநாக்கி
வியக்கின்றான். அன்று முன்னிருட்டுத் ததான்றுகிறது. பின்பு நிலவு உதயமாகிறது.
நிலாவின் பவளிச்சத்திதல இலங்தகயின் ததாற்றத்ததக் கண்டு அனுமன்
அதிசயப்படுகிறான். அனுமன் இலங்காததவிதயச் சந்திக்கின்றான். இலங்கா ததவி
இந்நகருக்குள் தபாகாதத; பவளிதயபசல் என்கிறாள். அவள் அனுமன்தமல் மூவிதல
தவதல ஏவுகிறாள். அனுமன் அந்த தவதல முறித்து இலங்காததவிதயக் கரத்தால்
தாக்குகிறான். அவள் கீதழ வீழ்கிறாள். இலங்காததவி‘அறம் பவல்லும்! பாவம்
ததாற்கும்! என்று சத்தியம் கூறி விண்ணுலகிற்குச் பசல்கிறாள். அனுமன்,கும்பகர்ணன்,
வீடணன் முதலானவர்கதைக் கண்டு இராவணன் அரண்மதனக்குள் புகுகிறான்.
அங்கு இராவணன்பால் காதல்பகாண்ட உரிதம மகளிர்கதையும் மண்தடாதரிதயயும்
காண்கிறான். இறுதியில் அனுமன்இராவணதனக் கண்டு சீற்றம் பகாள்கிறான். தாக்க
நிதனக்கிறான். பிறகு எண்ணாது பசய்வது பிதழ என்று தன் சீற்றத்தத அடக்கிக்
பகாள்கிறான். இராவணன்அரண்மதனதயக் கடந்து பவளிப் தபாந்த அனுமன்,
பலவாறு கூறிப் புலம்புகிறான். இறுதியில் அதசாகவனத்ததக் காண்கிறான். இப்
படலம் புனிதஆன்மாக்கதைச் சம்சார மண்டலத்தில் குரவர் பிரான்ததடுவததக்
குறிக்கும். உலகில் பபரும்பான்தமயானவர்கள் பபாறிபுலன்களின்வயப்பட்டவர்கள்
என்பதத இலங்தகயிலுள்ை அரக்கர்களும், அரக்கியர்களும்,உரிதம மகளிர்களும்
பவளிப்பதடயாகவும், குறிப்பாகவும் பதரிவிக்கின்றனர்.

இலங்தகமாநகர வருணதன
கலிவிருத் ம்

4835. ப ான்பகாண்டு இமழத் ? ைணிமயக் பகாடு ப ாதிந் ?

மின்பகாண்டுஅமைத் ? பவயிமலக்பகாடு ெமைத் ?
என்பகாண்டுஇயற்றிய எனத்ப ரிவு இலா -
வன்பகாண்டல்விட்டுைதி முட்டுவன ைாடம்.
வன்பகாண்டல்விட்டு - வலிதமயான தமகமண்டலத்ததப் பின்தன தள்ளிவிட்டு;
ைதிமுட்டுவன ைாடம் - சந்திர மண்டலத்தத தமாதுவனவான மாடிவீடுகள்;
ப ான்பகாண்டு இமழத் ? - பபான்தனக் பகாண்டு பசய்யப் பபற்றனவா
(அதன்தமல்); ைணிமயக் பகாடு ப ாதிந் ? - மாணிக்கங்கதைக் பகாண்டு
மூடப்பபற்றனவா ?; மின்பகாண்டு அமைத் ? - மின்னதலக் பகாண்டு அதமக்கப்
பபற்றனவா (அதன்தமல்); பவயிமலக் பகாடு ெமைத் ? - (சூரியனின்) பவயிதலக்
பகாண்டு முலாம் பூசப் பபற்றனவா; என்பகாண்டு இயற்றிய - எந்தப் பபாருதைக்
பகாண்டு இயற்றப்பபற்றன; எனத் ப ரிவு இலா - என்று ஆராய்ச்சி பசய்ய
முடியாதபடி உள்ைன.

மணிதயக் பகாண்டுபபாதித்த என்று கூறப்பபற்றதால் அதற்தகற்ப பவயிதலக்

பகாண்டு பபாதிந்த என்பதற்கு பவயிதலக் பகாண்டு முலாம் பூசப் பபற்றது என்று
கூறப்பபற்றது. மாடம் - உப்பரிதக அதமந்த வீடு. பகாண்டல், மதி என்பதவ
ஆகுபபயராக அந்த அந்த மண்டலத்தத உணர்த்தின. இப்பாடல் முதல் 136வதர
அனுமனின் எண்ண ஓட்டம். கவியின் பமாழியன்று. (1)
4836.
நாகாலயங்கபளாடு நாகர் உலகும், ம்
ாகு ஆர்ைருங்குதுயில்பவன்ன உயர் ண் ;
ஆகாயம்அஞ்ெஅகல் தைருமவ அனுக்கும்
ைாகால் வழங்குசிறு ப ன்றல்என நின்ற.

நாகாலயங்கபளாடு- நாகங்கள் வாழும் பாதாை உலகமும்; நாகர் உலகும் - ததவர்கள்

வாழும் விண்ணுலகமும்; ம் - தம்முதடய; ாகு ஆர்ைருங்கு - அழகு நிரம்பிய
பக்கத்தில்; துயில்பவன்ன - தங்குவன என் றுகூறும்படி; உயர் ண் - உயரிய
இயல்தபப் பபற்ற மாடங்கள்; ஆகாயம்அஞ்ெ - விண்ணுலகம் அஞ்சும்படியாக; அகல்
தைருமவ அனுக்கும் - பரந்த தமருமதலதய வருத்துகின்ற; ைாகால் - பபரிய சண்ட
மாருதமும்; வழங்கு சிறு ப ன்றல் - (பமல்ல) இயங்குகின்ற பதன்றல் காற்று; என
நின்ற- என்று கூறும்படி ததலநிமிர்ந்து நிற்பன. மாடங்களின்கீழ்ப் பகுதியில்
பாதாைவுலகமும், தமற்பகுதியில் விண்ணுலகமும் தங்கியுள்ைன என்று கூறும்படி
நிலவதறகதையும் தமல் உப்பரிதககதையும் பபற்றுள்ைது என்பது கருத்து.
மாகால் பதன்றல்என நின்ற என்றதனால் மாடங்களின் உறுதி பதரிகிறது. பண்ப -
பண்தப உதடய மாளிதககள் - எழுவாய். நின்ற - பலவின்பால் விதனமுற்று.
பயனிதல. பண்பநின்ற என்று கூட்டிப் பார்க்கவும். (2)

4837. ைாகாரின் மின்பகாடி ைடக்கினர் அடுக்கி;

மீகாரம்எங்கணும் நறுந்துகள் விளக்கி
ஆகாய கங்மகயிமனஅங்மகயினின் அள்ளிப்
ாகுஆய;பெஞ்பொலவர் வீெ டு காரம்.
பெஞ்பொலவர் - பசவ்வியபசாற்கதைப் தபசும் மகளிர்; ைாகாரின் - பபரிய
தமகத்தில் உள்ை; மின்பகாடி - மின்னல் பகாடிகதை; ைடக்கினர் அடுக்கி - மடக்கி
ஒன்றன்தமல் ஒன்றாக தவத்து அடுக்கி; மீகாரம் எங்கணும் - உயர்ந்த மாளிதகயின்
எல்லாப் பகுதியினும்(உள்ை); நறுந்துகள் விளக்கி - நறுமணம் வீசும்மகரந்தக்
குப்தபகதைத் துதடத்து (பிறகு); அங்மகயினில் ஆகாயகங் மகயிமன - தககைால்
ஆகாய கங்தகநீதர; அள்ளி - முகந்து எடுத்து; வீசு டுகாரம் - பதளிக்கின்ற திறதம;
ாகுஆய - அழகாக உள்ைது. படுகாரம் - பாகாயஎனக்கூட்டுக. படுகாரம்
என்பதற்குப் பபரிய வீடு என்று பபாருள்கூறி அது அழகாக உள்ைது என்றும் கூறுவர்.
தமல்தைங்களில் உள்ை குங்குமத் துகள்கதை விைக்கி, ஆகாய கங்தக நீதரக்
தகயாதல முகந்து பதளிக்கும் சாமர்த்தியம் அழகாயது என்பது பதழய உதர. (3)
கலிநிமலத்துமற

4838. ஞ்சிஊட்டிய, ரட்டுஇமெக் கிண்கிணிப் துைச்

பெஞ்பெவிச்பெழும் வளத்தின் பகாழுஞ்சுடர் சி றி
ைஞ்சின் அஞ்ெனநிறம் ைமறத்து, அரக்கியர் வடித்
அம்சில்ஓதிதயாடு உவமைய ஆக்குற அமைவ.
ஞ்சி ஊட்டிய - பசம்பஞ்சுக் குழம்பு பூசப்பபற்றதும்; ரட்டு இமெ கிண்கிணி -
பகண்தடக்காலில் அதமந்த கிண்கிணிதயாடு கூடியதும் (ஆகிய); துைம் - தாமதர
தபான்ற பாதங்களின்;பெஞ்பெவி - பசம்தமயானஅழகிய; பெழும் வளத்தின் -
பசழிப்பான பவைம் தபான்ற விரல்களின்; பகாழும்சுடர் சி றி - ஒளியானது பரவி;
ைஞ்சின் - தமகத்தின்; அஞ்ென நிறம் ைமறத்து - தமதய ஒத்த கரிய நிறம்மதறயச்
பசய்து; அரக்கியர் வடித் - அரக்கியர்கள் ஒழுங்கு பசய்த; அம்சில் ஓதிதயாடு - அழகிய
பமன்தமயான (சிவந்த) கூந்தலுடன்; உவமைய ஆக்குற - ஒப்புதமயாகச் பசய்ய;
அமைவ - பபாருந்தியிருப்பன.

மகளிரின் கால்விரலின் ஒளிபட்டு கரிய தமகம் அரக்கியரின் சிவந்த கூந்தலின்

நிறத்ததப் பபற்றது. பரடு அதம கிண்கிணி - பகண்தடக் காலில் அதமந்த கிண்கிணி;
பரடுபுல்லிக் கிண்கிணி சிலம்பபாடு ஆர்ப்ப (சிந்தாமணி - இலக்கதண 98) சுடர் -
எழுவாய். சில் ஓதி - பமன்தமயான கூந்தல். மா - விைம் - விைம் - மா எனும் சீர்கதை
முதறதய பபற்றுவரும் இக் கலித்துதற. இத்ததகய பாடல்கள் 1223 இந்நூலில்
உள்ைன. (4)

4839. நானநாள்ைலர்க் கற் க நறுவிமர நான்ற

ானம் வாய்உறபவறுத் , ான்ஆறுமடப் றமவ
த ன்அவாம்விமரச் பெழுங் கழுநீர்த் துயில்பெய்ய
வானயாறு ம்அரமியத் லம்ப ாறும் ைடுப் .
நாள் - அன்று பூத்த; நான ைலர்க் கற் கம் - மணத்துடன் கூடிய மலர்கதைப் பபற்ற
கற்பக மரங்களின்; நறுவிமர நான்ற ானம் - நல்ல மணத்துடன் பபருகிய ததன்; வாய்
உற பவறுத் - தம்முதடய வாயில் பபருக (உண்டு) பதவிட்டிய; ஆறு ாள் உமடப்
றமவ - ஆறு கால்கதைப் பபற்ற வண்டுகள்; த ன் அவாம் - தவறு தததன உண்ண
விரும்பி; விமர பெழுங்கழுநீர் - மணத்துடன் கூடிய பசங்கழுநீர்ப் பூவில்; துயில் பெய்ய
- தங்குததல தமற்பகாள்ளும்படி; வான யாறு - ஆகாய கங்தகயானது; ம் அரமியத்
லந்ப ாறும் - அவரது நிலா முற்றங்கள்ததாறும்; ைடுப் - பாயப் பபற்றன.

பானம் வாயுறஎன்பதற்கு உண்ட ததன் வாய்வழிதய பவளிப்பட என்றும் கூறலாம்.

(5)

4840. குழலும் வீமணயும் யாழும் என்று இமனயன குமழய

ைழமல பைன்பைாழிகிளிக்கு இருந்து அளிக்கின்ற
ைகளிர்
சுழலும் நல்பநடுந் டைணிச் சுவர்ப ாறும் துவன்றும்
நிழலும் ம்மையும் தவற்றுமை ப ரிவு அரு நிமலய
(இலங்தக மாடங்கள்)
 குழலும் வீமணயும்யாழும் என்று இமனயன குமழய - குழல் வீதண யாழ் என்று
கூறப்படுகின்ற இப்படிப்பட்ட இதசக் கருவிகள் மனம் பநகிழ; பைன் ைழமல பைாழி
- பமன்தமயான மழதலச் பசாற்கதை; இருந்து - வீற்றிருந்து; கிளிக்கு அளிக்கின்ற
ைகளிர் - கிளிகட்குச் பசால்லிக் பகாடுக்கும் பபண்கள்; சுழலும் - சுற்றிலும் உள்ை;
பநடும் நல் - பபரிய நல்ல; டைணி சுவர்ப ாறும் - பபரிய மணிகள் பதிக்கப்பபற்ற
சுவர்ததாறும்; துவன்றும் நிழலும் - பசறிந்துள்ை நிழதலயும்; ம்மையும் -
தங்கதையும்; தவற்றுமை ப ரிவு அரு நிமலய - தவறுபாடு உணரமுடியாத நிதலதம
உதடயன. பபண்கள்தம்தமயும் தம்முதடய நிழதலயும் பிரித்து அறிய
முடியாதபடி உள்ைன. மாடங்கள் மகளிர் பதரிவரும் நிதலயில் உள்ைன. சுழலும் -
சுற்றிலும் உள்ை. (6)

4841. இமனயைாடங்கள் இந்திரற்கு அமைவர எடுத்

ைமனயின்ைாட்சிய என்னின், அச் பொல்லும்
ைாசுண்ணும்;
அமனய ாம்எனின்அரக்கர் ம் திருவுக்கும் அளமவ
நிமனயலாம்;அன்றி உவமையும் அன்ன ாய் நிற்கும்.
இமனய ைாடங்கள்- இப்படிப்பட்ட மாடிவீடுகள்; இந்திரற்கு அமைவர - இந்திரன்
இருப்பதற்கு ஏற்ப; எடுத் ைமனயின் - கட்டப்பபற்ற அரண்மதனயின்; ைாட்சிய
என்னின் - சிறப்புதடயன என்று கூறினால்; அச்பொல்லும் ைாசுண்ணும் -
அச்பசால்லும் குற்றப்படும்; அமனயது ஆம் எனின் - அவ்வாறு கூறுவதத குற்றம்
என்றால்; அரக்கர் ம் திருவுக்கும் - அரக்கர்களின் பசல்வத்துக்கும்; அளமவ -
எல்தலதய; நிமனயலாம் அன்றி - மனத்தாதல எண்ணலாம் அன்றி; உவமையும் -
(அதற்குக் கூறப்படுி்ம்) உவமானமும்; அன்ன ாய் நிற்கும் - ‘ அந்த மாட்சிய’ என்னும்
பசால்தலப் தபால் மாசுபட்டுப் தபாகும்.

பசால்லுக்கு மாசாவது‘ஏற்பக் கூறாமல்’ ஏததா கூறல். (7)

4842. ைணிகள்எத்துமண ப ரியவும், ைால்திரு ைார்பின்

அணியும்காசினுக்கு அகன்றன உளஎனல் அரி ால்;
திணியும்நல்பநடும் திருநகர், ப ய்வைாத் ச்ென்
துணிவின்வந் னன், ப ாட்டுஅழகு இமழத் அத் ப ாழில்கள்
எத்துமண ப ரியைணிகள் - எவ்வைவு பபரியமாணிக்கங்களும்; ைால் - திருமால்;
திருைார்பின் அணியும் - அழகிய மார்பில் அணிந்துள்ை; காசினுக்கு அகன்றன உள
எனல் - கவுத்துவம் என்னும் மணிதயவிடச் சிறந்துள்ைதவ உள்ைன என்று கூறுவது
இல்தல; (அததப்தபால்) ப ய்வைாத் ச்ென் - ததவதச்சன் (மயன்); துணிவின்
வந் னன் - உறுதியுடன் வந்து; ப ாட்டு அழகு இமழத் - (பிறதர ஏவாமல்) தன்
தகயில் பதாட்டு; அத்ப ாழில்கள் - பசய்த தவதலப்பாடுகள்; நல்பநடுந்திருநகர் -
நல்ல பபரிய இலங்தகயில்; திணியும் - (ஒப்பற்றுச்) பசறிந்திருக்கும்.

அதுதபால் எனும்உவமஉருபு மதறந்துள்ைதமயால் எடுத்துக் காட்டுவதமயணி.

காசு - மணி. பதய்வமாத்தச்சன் - மயன். விசுவகன்மன் என்றும் கூறலாம். இந்தக் கவி
‘அன்மயப் பபாருள்’ என்பது பதழய உதர. அன்மயம் - பகாண்டுகூட்டுப்
பபாருள்தகாள். (8)

4843. ைரம்அடங்கலும் கற் கம்; ைமனஎலாம் கனகம்;

அரை டந்ம யர்சிலதியர் அரக்கியர்க்கு; அைரர்
உரம்ைடங்கிவந்து உமழயராய் உழல்குவர்; ஒருவர்
ரம் அடங்குவதுஅன்றுஇது; வம்பெய் வைால்.
ைரம்அடங்கலும் - (இலங்தகயில்) எல்லா மரங்களும்; கற் கம் - கற்பக மரங்கள்;
ைமன எலாம் - எல்லா வீடுகளும்; கனகம் - பபான்னால் கட்டப்பட்டதவ;
அரக்கியர்க்கு - அரக்கப் பபண்களுக்கு; சிலதியர் அரைடந்ம யர் - பதாண்டு புரிபவர்
ததவமகளிர்; (அரக்கர்களுக்கு) அைரர்- ததவர்கள்; உரம்ைடங்கி வந்து - வலிதம ஒடுங்கி
(அரக்கர் வீட்டுக்கு)வந்து; உமழயராய் உழல்குவர் - பணியாைராய் வருந்துபவர்கள்;
இது - இந்தச்சிறப்புகள்; ஒருவர் ரம் அடங்குவது அன்று - ஒருவனுதடய தகுதியால்
வந்து தசர்வது அன்று; வம் பெய் - தவங்கள் எல்லாம் கூடிச் பசய்த; வைால் -
தவத்தின் பயனாகும். தரம் - தகுதி.ஒருவர் தகுதியால் பபற்ற சிறப்புகள்
அைவுபட்டிருக்கும். இது அைவு கடந்திருத்தலின் தவத்தின் பயன் என்று
கூறப்பபற்றது.

தவம் பசய்ததவம் - நல்விதனகைால் உண்டானதவம். தவமும் தவம் உதடயார்க்கு

ஆகும். என்னும் குறளுக்கு மணக்குடவர் தவம் பசய்தலும் முன்பு நல்விதன
பசய்தார்க்கு வரும் என்று கூறினார்.

பபரும்பான்தமயானபாடம் ‘தவம் பசயத் தகுமால்’ என்பது. அப்பாடம் அரக்கர்

தவத்தால் சிறப்புப்பபற்றனர். ஆதகயால்”தவதம பசய்யத் தரும்’ என்று பபாருள்
தரும். (9)

4844. த வர்என் வர் யாரும் இத்திரு நகர்க்கு இமறவற்கு

ஏவல் பெய் வர்,பெய்கிலா வர் எவர் என்னின்,
மூவர் ம்முளும்ஒருவன் அங்கு உமழயனா முயலும் !
ாவில் ைா வம்அல்லது பிறிப ான்று குதைா ?
திருநகர்க்குஇமறவற்கு - இந்த இலங்தகஅரசனுக்கு; த வர் என் வர் யாரும் -
ததவர் என்று பசால்லப்படுபவர் அதனவரும்; ஏவல் பெய் வர் - அடிதமப் பணி
புரிதவார்; (ஏவல்) பெய்கிலா வர் எவர் என்னின் - (அவனுக்கு) பணிபுரியாதவர் எவர்
என்றால்; மூவர் ம்முளும் - மும்மூர்த்திகளில்; ஒருவன் - ஒருவனாகிய பிரமததவன்;
அங்கு - அந்த இலங்தகயில்; உமழயனா முயலும் - பணிபசய்பவனாக முயல்கின்றான்;
ா இல் ைா வம் அல்லது - குற்றமற்ற பபருந்தவம் அல்லது; பிறிது ஒன்று குதைா -
தவறு ஒன்று பசய்தற்குத் தகுதியுதடயது ஆகுதமா.
உதழயன் -அருகிருப்தபான்; ஏவல்கூவல் பசய்பவன். ததவரும் பிரமததவனும்
ஏவலர் ஆனது மாட்சியால் என்பதால் தவத்தால் எததயும் பபறலாம் என்பது
விைங்கும். தவதம பசய்யத்தக்கது என்பதாம். (10)
4845. ‘த ார் இயன்றன த ாற்ற’ என்று இகழ் லின்
புறம்த ாய்
தநர் இயன்ற வன்திமெப ாறும் நின்றைா நிற்க
ஆரியன் னிஐங்கரக் களிறும், ஓர் ஆழிச்
சூரியன் னித்த ருதை இந்நகர் ப ாகா .
த ார் இயன்றன - தபாதரச்பசய்ய உடன்பட்டு; த ாற்ற என்று - ததாற்றுப் தபாயின
என்று; இகழ் லின் - (இராவணன்) அலட்சியம்பசய்ததமயால்; புறம்த ாய் -
பவளிதய பசன்று; தநர் இயன்ற - எதிபரதிராக உள்ை; வன்திமெ ப ாறும் -
வலிதமமிக்க திதசகள் ததாறும்; நின்றைா - நிற்கின்ற யாதனகள்; நிற்க - ஒதுங்கி நிற்க;
இ நகர் ப ாகா - இந்நகதரச் சாராததவகள் (யாதனகளில்); ஆரியன் - (யாதனகளில்)
சிவபிரான் பபற்பறடுத்த; னி ஐங்கரக் களிறும் - ஒப்பற்ற ஐந்து கரங்கதைப்பபற்ற
விநாயகராகிய யாதனயும்; சூரியன் - ததர்களில் சூரியனின்; ஓர்ஆழித் னித்த ருதை -
ஒரு சக்கரத்ததயுதடய ஒப்பற்ற ததருதம யாகும்.

ஐங்கரக் களிறு -விநாயகப் பிரான், ஆரியன் என்றது தட்சிண மூர்த்தியான

சிவபிராதன. பாசமாம் பற்றறுத்துப் பாரிக்கும் ஆரியன் என்பார் மணிவாசகர். ஆரியன்
சாஸ்தா என்றும் கூறலாம். சாஸ்தாவின் வாகனம் யாதன. (11)

4846. வாழும் ைன்னுயிர் யாமவயும் ஒருவழி வாழும்

ஊழி நாயகன்திருவயிறு ஒத்துளது, இவ்வூர்;
ஆழி அண்டத்தின்அருக்கன் ன் அலங்கு த ர்ப்புரவி
ஏழும் அல்லன,ஈண்டுஉள குதிமரகள் எல்லாம்.
இவ்வூர் - இந்தஇலங்தக மாநகர்; வாழும் ைன்னுயிர் யாமவயும் - உலகில் வாழ்கின்ற
உயிர்கள் எல்லாம்; ஒருவழி வாழும் - ஓரிடத்தில் கூடி வாழ்கின்ற; ஊழி நாயகன் -
ஊழிமுதல்வனான திருமாலின்; திருவயிறு ஒத்துளது - திருவயிற்தற ஒத்திருக்கிறது;
ஆழி அண்டத்தின் - வட்டமான அண்டத்திலுள்ை; அருக்கன் ன் - சூரியனின்;
அலங்குத ர் - அதசகின்ற ததரில் பூட்டப்பபற்ற; புரவி ஏழும் அல்லன - ஏழு
குதிதரகதைத் தவிர (மற்தறய); குதிமரகள் எல்லாம் - எல்லாக் குதிதரகளும்;
ஈண்டுஉள - இங்தக உள்ைன.
ஆழி -வட்டம் (12)

4847.. ழங்குத ரியின் அரவமும், மகபநடுங் களிறு

முழங்கும் ஓம யும்மூரிநீர் முழக்பகாடு முழங்கும்;
பகாழுங் குழல்புதுக் கு மலயர் நூபுரக்குரலின்
வழங்குத ர் அருஞ்ெதிகளும் வயின்ப ாறும் ைமறயும்.
ழங்கு - ஒலிக்கும்; த ரியின் அரவமும் - முரசின் ஒலியும்; மக பநடுங்களிறு -
தகுதிமிக்க யாதனகள்; முழங்கும் ஓம யும் - முழங்குகின்றமுழக்கமும்; மூரிநீர்
முழக்பகாடு - கடலின் முழக்கத்துக்குச் சமமாக; முழங்கும் - ஒலிக்கும்; பகாழும் குழல் -
வைமான புல்லாங்குழல்தபால; புதுக்கு மலயர் - புதுதமயாக மழதலபமாழி தபசும்
மகளிர் அணிந்த; நூபுரக் குரலின் - சிலம்பின் ஓதசயினாதல; த ர் வழங்கும் -
பபருதம தருகின்ற; அரும் ெதிகளும் - அருதமயான தாை ஒத்துக்கள்கூட;
வயின்ப ாறும் - இடங்கள் ததாறும்; ைமறயும் - ஒடுங்கிப் தபாகும்.
(13)

4848. ைரக த்தினும் ைற்றுஉள ைணியினும் வமனந்

குரக த் டந்த ரினம் அமவ யில் பகாட்டில்
இரவி பவள்கநின்று இமைக்கின்ற இயற்மகய
என்றால்
நகரம் ஒக்குைால்நல்பநடுந் துறக்கம், இந்நகர்க்கு.
ைரக த்தினும் - மரகதக்கற்கைாலும்; ைற்றுள - தவறுவதகயாக உள்ை; ைணியினும் -
மாணிக்கங்கைாலும்; வமனந் - அதமக்கப்பட்ட; குரக த் டந்த ர் இனம் -
குதிதரகைால் இயங்கும் ததர்க்கூட்டமாகிய; அமவ யில் - அதவகள் தங்கியிருக்கும்
ததர்ச்சாதலகள்; இரவி - சூரியனும்; பவள்க நின்று - நாணம் அதடயும்படி இருந்து;
இமைக்கின்ற இயற்மகய - ஒளிவீசும் தன்தமயுதடயன; என்றால் - என்று
கூறப்பபறுமானால்; இந்நகர்க்கு - இந்த இலங்தகக்கு (ஒப்புக்கூறின்); நல்பநடும்
துறக்கம் - நல்லபபரிய சுவர்க்கம்; நரகம் ஒக்கும் - நரகதம தபான்றிருக்கும்.

இதமத்தல் - ஒளி வீசுதல் (14)

4849. திருகுபவஞ்சினத்து அரக்கரும் கருநிறம் தீர்ந் ார்;

அருகு த ாகின்ற திங்களும் ைறுஅற்றது;-அழமகப்
ருகும் இந்நகர்த் துன்ஒளி ாய் லின்;- சும்ப ான்
உருகுகின்றதுத ான்று உளது; உலகுசூழ் உவரி.
அழமகப் ருகும் - உலகஅழதகபயல்லாம் தன்பால் அடக்கும்; இந்நகர் - இந்த
இலங்தகயில்; துன்ஒளி - நிரம்பிய ஒளியானது; ாய் லின் - (எங்கும்) பரவுதலாதல;
திருகும் - மாறுபட்ட; பவஞ்சினத்து அரக்கரும் - பகாடுங்தகாபத்ததஉதடய
அரக்கர்களும்; கருநிறம் தீர்ந் ார் - கரிய நிறம் நீங்கப் பபற்றனர்; அருகு - பக்கத்தில்;
த ாகின்ற திங்களும் - பசல்கின்ற சந்திரனும்; ைறு அற்றது - (தன்பால்பபற்ற) கைங்கம்
நீங்கியது; உலகு சூழ் உவரி - உலதகச் சுற்றியுள்ை கருங்கடல்; சும்ப ான் -
மாற்றுயர்ந்த பபான்னானது; உருகுகின்றது த ான்று உளது - உருகி (அதலயடிப்பது)
தபான்றுள்ைது.

அருகு தபர்கின்றதிங்கள் என்னும் பாடம் சிறக்கும். தபர்கின்ற என்பது தபாகின்ற

என்றும் படிக்கப்படும். தபர்தல் - நிதல குதலதல். உவரி - கருங்கடல், பசும்பபான் -
மாற்று உயர்ந்த பபான் (புறம் 141). (15)

4850. அண்டம்முற்றவும் வீங்கு இருள் அகற்றி நின்று

அகல்வான்
கண்ட அத் னிக்கடிநகர் பநடுைமன; கதிர்கட்கு
உண்டு அவ்ஆற்றல் என்று உமரப் ரிது; ஒப்பிடின்
 ம்முள்
விண்டவாய்ச்சிறு மின்மினி என்னவும் விளங்கா.
அண்டம் முற்றவும்- எல்லாஅண்டங்களிலுமுள்ை; வீங்கு இருள் அகற்றி நின்று -
நிரம்பிய இருதைப் தபாக்கிநின்று; அகல்வான்கண்ட - விரிந்த ஆகாயத்தத அைாவிய;
அத் னிக்கடிநகர் - அந்த காவலுடன் கூடிய இலங்தகயிலுள்ை; பநடுைமன - பபரிய
மாளிதக வீடுகள்; ஆற்றல் - அந்தப் பபரும் சக்தி; கதிர்கட்கு - (பல இடங்களில்
திரியும்) பன்னிரண்டு சூரியர்களுக்கு; உண்டு என்று உமரப் ரிது - உள்ைது என்று
கூறவியலாது; ஒப்பிடின் - (கதிர்கதை நகர மதனயுடன்) ஒப்பிட்டுக் கூறினால்; ம்முன்
- தங்கட்கு முன்தன; விண்டவாய் - ததாற்றுப் தபானவாய்; சிறு - சிறிய; மின்மினி
என்னவும் - மின்மினிதயப் தபாலக்கூட; விளங்கா - ஒளிவிட்டு விைங்கா.

கவிச்சக்கரவர்த்தி புறப்பாட்தடக் கருதினார் தபாலும் (புறம்5) (16))

4851. த னும்ொந் மும் ைான்ை ச் பெறிநறுஞ் தெறும்

வான நாள்ைலர்க்கற் க ைலர்களும் வயைாத்
ான வாரியும்நீபராடு ைடுத் லின், ழீஇய
மீனும் ானும்ஓர் பவறிைணம் கைழும் அவ்தவமல.

த னும்ொந் மும் - தததனயும் சந்தனத்ததயும்; பெறிநறும் - நறுமணம் பசறிந்துள்ை;

ைான்ை ச் தெறும் - கஸ்தூரிக் குழம்தபயும்; வான நாள் - வானிலுள்ை
நட்சத்திரங்கதைப்தபால; ைலர் - மலர்ந்த; கற் கைலர்களும் - கற்பகப் பூக்கதையும்;
வயைா - பவற்றி பபற்ற யாதனகளின்; ானவாரியும் - மதபவள்ைத்ததயும்; நீபராடு
ைடுத் லின் - நதியின் நீருடன் உட்பகாண்ட காரணத்தால்; அவ்தவமல - அக்
கடலானது; ழீஇய மீனும் - தன்தனச் சார்ந்து வாழ்கின்ற மீன்களும்; ானும் -
(கடலாகிய) தானும்; ஓர் பவறிைணம் கைழும் - ஒப்பற்ற பதய்வமணம் பபறும்.
கடலானது, ததன்முதலாகிய பபாருள்கதை நதியில் நீருடன் மடுப்பதால் மீனும்
தானும் பதய்வமணம் பபற்றது. பவறி - பதய்வத்தன்தம - பவறியுறு சிறப்பு (பதால் -
பபாருள்) நீர் என்றது நதிதய. நீர்ப்பிணக்கு, நிலப்பிணக்கு என்னும் பதாடர் காண்க -
(தனிச்சுதலாகி - கிட்கிந்தா) நாள் - நட்சத்திரம். மலர் என்பது கற்பகத்ததச் சாராது
மலதரச் சார்ந்தது, தழாத்பதாடர். (17)

4852. ப ய்வத் ச்ெமனப் புகழ்துதைா ? பெங்கண்வாள்

அரக்கன்
பைய்ஒத்துஆற்றிய வத்ம தய வியத்துதைா ?
விரிஞ்ென்
ஐயப் ாடு இலாவரத்ம தய ைதித்துதைா ? அறியாத்
ப ாய்யல்சிந்ம தயம், யாவமர யாப ன்று துதிப்த ாம்.
ப ய்வத் ச்ெமன புகழ்துதைா ? - (இந் நகதர அதமத்த) ததவசிற்பிதயப்
புகழ்தவாமா..?; பெங்கண்வாள் அரக்கன் - சிவந்த கண்கதையும் வாதையும் பபற்ற
இராவணன்; பைய் ஒத்து - சத்தியத்துடன் ஒன்றுபட்டு; ஆற்றிய - பசய்த; வத்ம தய -
தவம் ஒன்தறதய; வியத்துதைா - மதிப்தபாமா? விரிஞ்ென் - பிரம்மததவன்
(வழங்கியது); ஐயப் ாடு இலா - சந்ததகத்துக்கு இடம் இல்லாத; வரத்ம தய - வரத்தத
மட்டும்; ைதித்துதைா - மதிப்தபாமா? அறியா - (ஒன்தறத் ததர்ந்து புகழ்வதத)
அறியாத; ப ாய்யல் சிந்ம தயம் - தைர்ந்த மனத்ததப் பபற்றயாம்; யாவமர - தச்சன்,
பிரம்மன் - இராவணன் என்னும் இவருள் எவதர; யாப ன்று - எவ்வாறு; துதிப்த ாம் -
புகழ்தவாம்.

‘யாவதர யாதுஎன்று துதிப்தபாம்’ என்னும் பாடம் நிரம்பவுள்ைது. எவ்வதக

துதிப்தபாம் என்னும் பாடம் சிறந்தது என்பது என் கருத்து. யாவதர - யாது என்று
அதமத்தால் திதண வழுவுள்ைது. (18)

4853. வானும் நிலனும் ப றுைாறு, இனி ைற்றும் உண்தடா---

கானும்ப ாழிலும், இமவபெங் கனகத்தினாலும்
ஏமனம் ைணியாலும்இயற்றிய தவனும், யாவும்
த னும் ைலரும்கனியும் ரச்பெய் பெய்மக ? *
கானும் ப ாழிலும்இமவ - காடுகளும் தசாதலகளும் ஆகிய இப்பபாருள்கள்; பெம்
கனகத்தினாலும் - பசந்நிறமுதடய பபான்னாலும்; ஏமனய ைணியாலும் -
மற்றமணியாலும்; இயற்றியதவனும் - பசய்யப்பபற்றிருந்தாலும்; யாவும் -
(பசயற்தகயாக அங்தக உள்ை) எல்லாமரங்களும்; த னும் - தததனயும்; ைலரும் -
மலதரயும்; கனியும் - பழங்கதையும்; ர - வழங்கும்படி; பெய் பெய்மக - அதமத்த
விதனத்திட்பத்தத; வானும் - விண்ணுலகமும்; நிலமும் - மண்ணுலகமும்; ப றும்
ஆறு - அதடயும் வழிகள் (தவத்ததத்தவிர); இனிைற்றும் உண்தடா - இனி தவறும்
உள்ைதா.

மற்றும் உண்தடாஎன்பதில் உள்ை உம்தம, அதச. காமக்கடல் மற்றும் உண்தடா -

என்னும் குறளில் பரிதமல் அழகர் ‘உம்’ அதச என்பார். பபறும் ஆறு மற்றுண்தடா
எனச் தசர்க்க. பபறும் வதக உண்தடா என்றும் (தவ.மு.தகா). பபறும் வழி தவறு
எங்தகனும் உண்தடா (அதட - பதி) என்றும் கூறப்பபறும். (19)

தவத்தத வியந்தது
4854. நீரும் மவயமும் பநருப்பும் தைல்நிமிர் பநடுங்காலும்
வாரி வானமும்வழங்கல ஆகும். ம் வளர்ச்சி
ஊரின் இந்பநடுங்தகாபுரத்து உயர்ச்சிகண்டு
உணர்ந் ால்
தைரு எங்ஙனம்விளர்க்குதைா, முழுமுற்றும் பவள்கி ?
ஊரின் - இந்த இலங்தகமாநகரின்; இ - இந்த; பநடுங்தகாபுரத்து - நீண்ட
தகாபுரத்தினுதடய; உயர்ச்சி கண்டு உணர்ந் ால் - வைர்ச்சிதயப் பார்த்து அறிந்தால்;
(அறிஞர்கைால்) நீரும் மவயமும் பநருப்பும் - தண்ணீரும் மண்ணும் தீயும்; தைல்நிமிர் -
தமல்தநாக்கி வீசும்; பநடுங்காலும் - பபருங்காற்றும் என்று கூறப்பபற்ற பூதங்களின்;
வாரிவானமும் - பபரும்பரப்தபயுதடய ஆகாயமும்; ம் வளர்ச்சி - சிறப்புக்கள்;
வழங்கல ஆகும் - பகாண்டாடப்படாமல் தபாகும்; (இததயறிந்தால்) தைரு -மகாதமரு
மதலயானது; முழுமுற்றும் பவள்கி - (தன்னுதடய) உடல் முழுவதும் நாணத்தால்
சுருங்கி; எங்ஙனம் விளர்க்குதைா - எப்படி பவளுத்துப் தபாகுதமா.

தவயம் -பிருதிவி (மண்) வழங்குதல் - பகாண்டாடப்படுதல். ‘வழங்கு தாரவன்’

என்னும் ததவரின் பதாடருக்கு நச்சர் உலகம் பகாண்டாடப்படுதலின் வழங்குதாரவன்
என்றார், என விைக்கினார். (சிந்-2504) அவற்றின் வைர்ச்சி வழக்கு வீழ்ந்தனவாகும்
என்றும் கூறலாம். (20)

4855. முன்னம்யாவரும் ‘இராவணன் முனியும் என்று

எண்ணி
ப ான்னின்ைாநகர் மீச்பெலான்கதிர்’ எனப்
புகல்வார்-
கன்னி ஆமரயின்ஒளியினில் கண்வழுக்குறு ல்
உன்னிநாள்ப ாறும் விலங்கினன் த ா மல
உணரார்.
முன்னம் - முன்பு; யாவரும் - எல்லாப் புலவர்களும்; கதிர் - (ஆயிரம்)
கதிர்கதையுதடய சூரியன்; இராவணன் - (அழப்பண்ணும்) இராவணன்; முனியும்
என்று எண்ணி - தகாபிப்பான் என்று பயந்து பகாண்டு; ப ான்னின் ைாநகர் மீ -
பபான்மயமான இலங்தகக்கு தமதல; பெலான் - தபாக மாட்டான்; எனப்புகல்வர் -
என்று கூறுவார்கள்; (அவர்கள்) கன்னி ஆமரயின் - பிறரால் பற்றப்படாத மதில்களின்;
ஒளியினில் - பிரகாசத்தாதல; கண் வழுக்குறு ல் உன்னி - கண் கூசுததல நிதனந்து
(சூரியன்); நாள்ப ாறும் - தினந்ததாறும்; விலங்கினன் த ா மல - விலகிச் பசல்வதத;
உணரார் - அறியார்.

கதிர் -சூரியன். உணரார், புகல்வார் என்க. பிறரால் பற்றப்படாதவள் கன்னி.

அதுதபான்ற மதில். காவலில் கதலயூர் கன்னிதய ஒக்கும் (பால- அதயா - 9)

இருசுடர் வழங்காப்பபருமூதிலங்தக (ஆசிரிய மாதல) (21)

4856. தீயபெய்குநர் த வரால்; அமனயவர்தெரும்

வாயில் இல்லதுஓர்வரம்பு அமைக்குபவன் என
ைதியா காயம் என்னும் அக் கணக்கறு த்ம யும் கடக்க
ஏயும் நன்ைதில்இட்டனன் - கயிமலமய எடுத் ான்.
கயிமலமயஎடுத் ான் - கயிதலதயப் பபயர்த்துஎடுத்த இராவணன்; த வர் -
ததவர்கள்; தீய பெய்குநர் - தீதமதயச் பசய்பவர்கள்; அமனயவர் - அந்தத் ததவர்கள்;
தெரும் - இலங்தகதய அதடயும்; வாயில் இல்லது - வழிதய இல்லாத; ஓர் வரம்பு
அமைக்குபவன் - ஒரு ததடதய அதமப்தபன்; என - என்று; ைதியா - ஆதலாசித்து;
காயம் என்னும் - ஆகாயம் என்று கூறப்பபற்ற; அக்கணக்கறு த்ம யும் - அந்த
முடிவற்ற மண்டலத்ததயும்; கடக்க - தாண்டி அப்பாற் பசல்லும்படியாக; ஏயும் -
பபாருந்திய; நன்ைதில் இட்டனன் - நல்ல மதிதல (இலங்தகக்கு) அதமத்தான்.
 வரம்பு - ததட.காதைவு வருவன, கடப்பன ஆகல் ஆகாது என இட்ட வரம்பு (தக்க -
பரணி - 132உதர)

“ஏயும் நன்மதில்எடுத்தனன் கயிதலயன்று எடுத்தான்’ என்னும் பாடம் கட்டுதரச்

சுதவபடவுள்ைது ஆல் - அதச. ஆதகயினாதல என்று பபாருள் கூறினும்
பிதழயில்தல. (22)

4857. கறங்குகால்புகா; கதிரவன் ஒளிபுகா; ைறலி

ைறம் புகாது; இனிவானவர் புகார் என்மக வம்த !
திறம்புகாலத்துள் யாமவயும் சிம யினும், சிம யா
அறம் புகாது,இந் அணி ைதிள் கிடக்மக நின்று
அகத்தின் !*
இந் - ; அணி - அழகிய; ைதிள் கிடக்மக நின்று - மதிளின் பரப்பிலிருந்து; அகத்தின் -
இலங்தகக்குள்தை; கறங்கு கால் புகா - சுழன்று வீசும் காற்றுகள் நுதழயா; கதிரவன்
ஒளி புகா - சூரியனின் பவப்பக்கதிர்கள் நுதழயா; ைறலி ைறம் புகாது - யமனுதடய
பகாதலத்பதாழில் நுதழயாது; இனி - இனிதமல்; வானவர் புகார் என்மக - ததவர்கள்
(தபார் பசய்ய எண்ணி) நுதழயார் என்று கூறுதல்; வம்த - வீண் பமாழியாகும்; திறம்பு
காலத்துள் - (பபாருள்யாவும் மாறுபடும்) ஊழிக்காலத்தில்; யாமவயும் சிம யினும் -
எல்லாம் அழிந்தாலும்; சிம யா - விகாரம் அதடயாத; அறம் - அறக்கடவுள்; புகாது -
நுதழயாது. மறம் - பகாதலத்பதாழில். மறம் திருந்தான் என்னும் கலிக்கு (குறிஞ்சி
2) பகாதலத் பதாழில் குதறவின்றித்திருந்திய கானவர் என்றார் நச்சர். கிடக்தக -
பரப்பு. முருக அமர் பூமுரண் கிடக்தக - (பட்டினப் - 37) நச் - உதர புகுதல்என்பது
நுதழதல் என்னும் சாதாரணப் பபாருள் தராமல் தபார் பசய்யப்புகுதல் என்னும்
பபாருள் தந்தது. தமற்பசலவு என்பது பதட எடுப்பததக்குறித்ததலப் தபால.
(23)

4858. பகாண்டவான்திமரக் குமரகடல் இமட ாய்,

குடுமி
எண் வா விசும்புஎட்டநின்று இமைக்கின்ற எழிலால்
ண்டு அராஅமணப் ள்ளியான் உந்தியில் யந்
அண்டதையும் ஒத்துஇருந் து, இவ் அணிநகர்
அமைதி.
வான் திமர பகாண்ட - தபரதலகதைத் தன்பால்பகாண்டுள்ை; குமர கடல்
இமடய ாய் - ஒலிக்கின்ற கடதலச் சார்ந்ததாய்; எண் வா - நிதனவின் அைவுக்கு
உட்படாத; விசும்பு - ஆகாயத்தத; எட்டநின்று - பதாடும்படி நின்று; இமைக்கின்ற -
ஒளி வீசுகின்ற; குடுமி எழிலால் - (நகரத்தின்) மாட விமானங்களின் அழகால்; இ - இந்த;
அணிநகர் அமைதி - அழகிய இலங்தகயின் அதமப்பு; அராஅமணப் ள்ளியான் -
பாம்புப் படுக்தகயில் படுத்துக் பகாண்டுள்ை திருமால்; ண்டு - முற்காலத்தில்;
உந்தியில் யந் - தன்னுதடய உந்தியிலிந்து பவளிப்படுத்திய; அண்ட தையும் ஒத்து
இருந் து - (பபான்மயமான) முட்தடதய ஒத்திருந்தது.
 நீலக்கடலின்நடுவில் வானைாவி நிற்கும் பபான்மயமான இலங்தக நீலநிறமுதடய
திருமாலின் உந்தியில் ததான்றிய பபான் முட்தடதய ஒத்திருந்தது. அண்டம் -
பபான்முட்தட. திருமாலின் உந்தியின்கண் முதலில் பபான்முட்தட ததான்றியது.
அதிலிருந்து பிரம்மததவன் பிறந்தான் என்று புராணம் தபசும். அண்டம் முற்றும்
ஈன்றாதன ஈன்ற சுவணத்தனி அண்டம் (கடல் தாவு 43)

ஏ, உம் இதவகள்அதச, அண்டம் ஒத்துைது என்க. ததற்றப் பபாருளும் உம்தமப்

பபாருளும் ஈண்டு ஒவ்வா. (24) அரக்கர்பபருமித வாழ்வு

4859. ாடுவார் லர் என்னின், ைற்று அவரினும் லரால்

ஆடுவார்கள்;ைற்று அவரினும் லர்உளர், அமைதி
கூடுவாரிமடஇன்னியம் பகாட்டுவார்; முட்டுஇல்
வீடு காண்குறும்த வரால் விழு நடம்காண் ார்.
ாடுவார் லர்எனின் - பாடதல இதசப்பவர்கள் பலர் என்றால்; ஆடுவார்கள் -
பாடலுக்தகற்றபடி ஆடுகின்றவர்கள்; அவரினும் லர் - அவர்கதை விடப் பலராவார்;
அவரினும் - ஆடுபவர்களினும்; அமைதி - சமயம் தசர்ந்து பபாருந்தி; கூடுவாரிமட -
அதவயில் கூடியவரிதடதய; இன்னியம் - இதசக் கருவியாகிய தண்ணுதம
முதலானவற்தற; பகாட்டுவார் - பகாட்டுபவர்களும்; வீடு காண்குறும் -
விடுததலதயக் காண விரும்பும்; த வரால் - ததவமங்தகயர்கைால் (ஆடப்பபறும்);
விழுநடம் காண் ார் - சிறந்த நாட்டியத்ததப் பார்ப்பவர்களும்; லர் உளர் - பலர்
உள்ைார்கள்;

‘ லர் உளர்’ என்னும்பசால் இருமுதற பிரித்துக்கூட்டப்பபற்றது. (25)

4860. வான ைா தராடு இகலுவர் விஞ்மெயர் ைகளிர்;

ஆன ைா தராடுஆடுவர் இயக்கியர்; அவமரச்
தொமனவார்குழல்அரக்கியர் ப ாடர்குவர்;
ப ாடர்ந் ால்
ஏமன நாகியர்அருநடக் கிரிமய ஆய்ந்திருப் ார்.
(நடனக் பகாள்தகயில்)
விஞ்மெயர்ைகளிர் - வித்தியாதரப் பபண்கள்; வான ைா தராடு இகலுவர் -
ததவமகளிருடன் மாறுபட்டு ஆடுவார்கள்; ஆன ைா தராடு - பவற்றியதடந்த விஞ்தச
மகளிருடன்; இயக்கியர் ஆடுவர் - இயக்கப் பபண்கள் ஆடுவார்கள்; தொமன வார்
குழல் - தமகம் தபான்ற கூந்ததலப் பபற்ற; அவமர - அந்த இயக்கப் பபண்கதை
(மாறுபட்டு); அரக்கியர் - அரக்கப் பபண்கள்; ப ாடர்குவர் - (ஆடதலத்) பதாடர்ந்து
தமற்பகாள்வார்கள்; ப ாடர்ந் ால் - வாடாமல் ஆடினால்; ஏமன - மற் தறய; நாகியர் -
நாகதலாகப் பபண்கள்; அரு - அருதமயான; நடக்கிரிமய - நாட்டியத்துக்பகன்று
அதமக்கப்பட்ட கிரிதயகதை; ஆய்ந்திருப் ார் - ஆராய்ந்தபடியிருப்பர். கிரிதய -
பசயல். சிலம்பில் பண்ணுக்கு எட்டுக்கிரிதயகள் தபசப்பட்டுள்ைன. இது தபால்
நாட்டியக்கிரிதயகள் உண்டு. தசாதனவார் குழல் அவதர என்பததச் தசர்கிறது.
அரக்கியர் கூந்தல் தமகம் தபான்று இராதத. பதால்காப்பியர் இங்ஙனம் பசால்தல
மாற்றுததல பமாழிமாற்று என்பார் (எச்ச - 14) (26)

4861. இமழயும்ஆமடயும் ைாமலயும் ொந் மும் ஏந்தி,

உமழயர்என்னநின்று, உ வுவ நிதியங்கள்; ஒருவர்
விமழயும்த ாகதை, இங்கு இது ?வாய்பகாடு
விளம்பின்
குமழயும்;பநஞ்சினால் நிமனயினும் ைாசுஎன்று
பகாள்ளும்.
(அரக்கர்களுக்கு)

நிதியங்கள்- நவநிதிகளும்; உமழயர் என்ன நின்று - பணியாைர்கதைப்தபால

(ஒதுங்கி நின்று); இமழயும் ஆமடயும் - ஆபரணங்கதையும் ஆதடகதையும்;
ைாமலயும் ொந் மும் - மாதலதயயும் சந்தனத்ததயும்; ஏந்தி உ வுவ - தககளில்
தாங்கிக் பகாடுப்பன; இங்கு - இலங்தகயில் (இது); ஒருவர் விமழயும் த ாகம் - ஒருவர்
அனுபவிக்கும் தபாகமாகும்; இது - இந்தப் தபாகத்தத; வாய்பகாடு விளம்பின் -
வாயால் எடுத்துக் கூறினால்; குமழயும் - (தகட்பவர்களின் உறுதிப்பாடு)
தைர்ச்சியதடயும்; பநஞ்சினால் நிமனயினும் - மனத்தால் நிதனப்பினும்; ைாசு என்று -
(என்னுதடய விரதத்துக்கு) குற்றம் என்று; பகாள்ளும் - அனுமன் கருதினான்.
இது அனுமனின்எண்ண ஓட்டம். என்றனன் இலங்தக தநாக்கி (42) என்னும்
பாடதல தநாக்கி (42) அறிக. கடல் தாவு படலத்தில் உள்ை விசும்பிதடச் பசல்லும்
வீரன் (77) எழுவாய்; என்றனன் பயனிதல.

மாசு என்றுகுறித்தான் (25) என்னும் பாடம் ஏற்கலாம் தபாலும். (27)

4862. ப ான்னின் ைால்வமரதைல் ைணி ப ாழிந் ன

ப ாருவ
உன்னி,நான்முகத்து ஒருவன் நின்று ஊழ்முமற
உமரப்
ன்னி, நாள் ல ணிஉழந்து, அரிதினில்
மடத் ான்-
பொன்ன வானவர் ச்ெனாம்,இந்நகர் துதிப் ான்.
நான்முகத்துஒருவன் - நான்கு முகங்கதைப் பபற்ற பிரம்மததவன்; ப ான்னின்
ைால்வமரதைல் - பபரிய பபான்மயமான தமருமதலதபால்; ைணி ப ாழிந் ன
ப ாருவ - மாணிக்கத்ததச் பசாரிவன ஒப்ப; ன்னி - (ததவதச்சதனப்) புகழ்ந்து;
நின்றுஉன்னி - உறுதியுடன் ஆராய்ந்து; ஊழ்முமறஉமரப் - நகர் அதமய தவண்டிய
முதறதயக் கூற; பொன்ன வானவர் ச்ென் - பிரம்மனால் பசால்லப்பபற்ற ததவதச்சன்;
லநாள் - பலநாட்கள்; ணி உழந்து - வருந்திப் பணிதய தமற்பகாண்டு; இந்நகர் -
இந்த இலங்தக மாநகதர; துதிப் ான் - உலகம் பகாண்டாடும்படி;
அரிதினில் மடத் ான் - அருதமயாகச் சிருட்டித்தான். நன்கு பணிபசய்யும்
பபாருட்டுப் பணியாைதனப் புகழ்வது சால்பபன்க. பசார்ணாபிதஷகம் என்னும்
வழக்தக தநாக்கவும். பபான்னின் மதலதமல் மணி பபாழிந்தாற்தபாலத் ததவதச்சன்,
இந்நகதரப் பதடத்தான் என்று பபாருள் கூறப்பபற்றது. (28)

4863. ைகரவீமணயின் ைந் ர கீ த்து ைமறந் ,

ெகர தவமலயின்ஆர்கலி; திமெமுகம் டவும்
சிகர ைாளிமகத் லம்ப ாறும் ப ரிமவயர் தீற்றும்
அகரு தூைத்தின்அழுந்தின முகிற்குலம் அமனத்தும்.
ைகர வீமணயின் - மகரவடிவாய் அதமந்த வீதணயில் ததான்றிய; ைந் ர கீ த்து -
பமன்தமயான கீதத்தினாதல; ெகரதவமலயின் - சகரரால் ததாண்டப்பபற்ற
கடலினுதடய; ஆர்கலி ைமறந் - தபபராலி மதறந்துவிட்டன; திமெ முகம் டவும் -
நான்கு திதசகதையும் தடவுகின்ற; சிகரம் - விமானங்கதைப் பபற்ற; ைாளிமகத் லம்
ப ாறும் - மாளிதகயின்இடங்கள் ததாறும்; ப ரிமவயர் தீற்றும் - பபண்கள்
புதகக்கின்ற; அகருதூைத்தின் - அகிலின் புதகப்பரப்பில்; முகில் குலம் அமனத்தும் -
எல்லாதமகக் கூட்டங்களும்; அழுந்தின - மதறந்து விட்டன. மந்தரகீதத்தில்
கடல்ஒலி அடங்கிவிட்டன. அகிற்புதகயில் தமகங்கள் மதறந்தன. மந்தரம் -
பமல்தலாதசயாற் பாடுதல் ‘மந்தரம், மத்திமம், தாரம் இதவ மூன்றில் (கல்லாடம் 21-
50) மந்தரம் - படுத்தல். இதச தகட்டுக் கடல் அதமதி பபற்றது. ஏழுகடலும் இதட
துளும்பா (பபரிய புரா - ஆனாயர் - 35) இப்பாடலில் இதசயின் அதமதியும் புதகயின்
மிகுதியும் தபசப்பட்டது. (29)

4864. ளிக்கு ைாளிமகத் லம்ப ாறும்,

இடம்ப ாறும், சுந்த ன்
துளிக்கும் கற் கத் ண்நறுஞ்
தொமலகள்த ாறும்,
அளிக்கும்த றலுண்டு ஆடுநர்
ாடுநர்ஆகிக்
களிக்கின்றார் அலால் கவல்கின்றார்
ஒருவமரக்காதணன்.
ளிக்குைாளிமகத் லந்ப ாறும் - பளிங்கால்அதமக்கப்பபற்ற மாளிதககளின்
உப்பரிதக ததாறும்; இடந்ப ாறும் சுந்த ன் துளிக்கும் - எல்லா இடங்களிலும்
தததனத்துளிக்கின்ற; ண்நறும் - குளிர்ந்த நறுமணம் வீசும்; கற் கச் தொமலகள்
த ாறும் - கற்பக மரங்கள் நிரம்பிய தசாதலகள் ததாறும்; அளிக்கும் - பணியாட்கள்
வழங்கும்; த றல் உண்டு - கள்தைப் பருகி; ஆடுநர் ாடுநர் ஆகி - (மயக்கத்தால்)
ஆடுபவர்கைாகவும் பாடுபவர்கைாகவும் இயல்பு திரிந்து; களிக்கின்றார் அலால் -
பசருக்குக் பகாள்பவதரத் தவிர; கவல்கின்றார் ஒருவமர - கவதலப்படுகிி்ன்ற ஒரு
மனிததர; காதணன் - (யான்) காணவில்தல.
கவல்கின்றார்என்பது பிராட்டிதயக் குறிப்பதாக வலிந்து பபாருள் கூறுவாரும் உைர்.
இடந்பதாறும் ஆடுநர் பாடுநர் என்றும் கூறலாம். ஏற்பின் பகாள்க. இங்கு அது
கற்பகமரத்துக்கு அதடபமாழியாகப் தபசப் பபற்றது. இடந்பதாறும் ததன் துளிக்கும்
கற்பகம் என்க. (30)
4865. த றல் ைாந்தினர்; த ன்இமெ
ைாந்தினர்; பெவ்வாய்
ஊறல் ைாந்தினர்; இன்னுமர
ைாந்தினர்; ஊடல்
கூறல் ைாந்தினர்; அமனயவர்த்
ப ாழுது அவர் தகா த்து
ஆறல் ைாந்தினர் - அரக்கியர்க்
குயிர் அன்ன அரக்கர்.

அரக்கியர்க்குஉயிர் அன்ன - அரக்கிகளுக்குஉயிர்தபான்ற; அரக்கர் - இராக்கதர்கள்;

த றல் ைாந்தினர் - (மகளிர் வழங்கிய) மதுதவக் குடித்தார்கள்; த ன் இமெ ைாந்தினர் -
(அவர்கள்பாடும்) ததன் தபான்றஇதசதயச் சுதவத்தார்கள்; பெவ்வாய் ஊறல்
ைாந்தினர் - அதரபானத்தத உறிஞ்சினார்கள்; இன்னுமர ைாந்தினர் - (கலவிப் தபாரில்
அவர்கள் மிழற்றிய) காதல் பமாழிதய அனுபவித்தனர்; ஊடல் கூறல் ைாந்தினர் -
(அவர்களின்) ஊடலின் கூறுபாடுகதை எல்லாம் கண்டு அனுபவித்தனர்; அமனயவர்த்
ப ாழுது - அம் மகளிதர வணங்கி; அவர் தகா த்து ஆறல் ைாந்தினர் - ஊடலின்
தணிவிதன உட்பகாண்டு அதமதி பபற்றனர்.
மாந்துதல் -பலபபாருள் பகாண்ட ஒரு பசால். அது உண்ணுதல், குடித்தல்
வருந்துதல். அடங்குதல் (சாந்தி பபறுதல்) என்று பலபபாருள் தரும். (31)

4866. எறித் குங்குைத்து இளமுமல

எழுதியப ாய்யில்,
கறுத் தைனியில்ப ாலிந் ன;
ஊடலில்கனன்று,
ைறித் தநாக்கியர் ைலர்அடி
ைஞ்சுளப் ஞ்சி,
குறித் தகாலங்கள் ப ாலிந்தில;
அரக்கர் ம் குஞ்சி.
இளமுமல - (அரக்கியர்களின்) இைதமயான முதலயின் கண்தண; எறித்
குங்குைத்து - (சிவந்த) ஒளிதய வீசுகின்ற குங்குமக் குழம்பால்; எழுதிய ப ாய்யில் -
எழுதப் பபற்ற வரிக் தகாலங்கள்; கறுத் தைனியில் - (அரக்கர்களின்) கரிய தமனியில்;
ப ாலிந் ன - விைக்கமாகத் பதரிந்தன; ஊடலில் - ஊடற்பிணக்கத்தாதல; கனன்று -
சீற்றங் பகாண்டு; ைறித் தநாக்கியர் - மாறுபாடு பபற்ற விழிகதைப் பபற்ற
அரக்கியர்களின்; ைலரடி - (தாமதர) மலர்தபான்ற பாதத்தில்; ைஞ்சுளப் ஞ்சி -
பசம்பஞ்சுக் குழம்பாதல; குறித் தகாலங்கள் - எழுதிய தகாலங்கள்; அரக்கர் குஞ்சி -
அரக்கர்களின் ததலமயிரின்கண்; ப ாலிந்தில - விைங்கித் ததான்றவில்தல.
அரக்கர்களின்கரியநிறமும் அவர்களின் ததலமயிரின் சிவந்த நிறமும் தபசப்பட்டது.
பதாய்யில் -மகளிரின் மார்பில் அணியப் பபறும் வரிக்தகாலம். இது
பகாடிவடிவாகவும், கரும்பு வடிவாகவும் எழுதப்பபறும். (32)
4867. விளரிச் பொல்லியர் வாயினால்
தவமலயுள்மிமடந்
வளக் காடுஎனப்ப ாலிந் து;
மடபநடுங்கண்ணால்,
குவமளக்தகாட்டகம் கடுத் து;
குளிர்முகக்குழுவால்
முளரிக் கானமும்ஒத் து-
முழங்குநீர்இலங்மக.
முழங்குநீர்இலங்மக - ஒலிக்கும் கடலால்சூழப்பபற்ற இலங்தக; விளரிச்
பொல்லியர் - விைரிப்பண் தபான்ற பமாழி தபசும் அரக்கியர்களின்; வாயினால் -
(சிவந்த) வாயினால்; தவமலயுள் மிமடந் - கடலில் பநருங்கிக்கிடக்கும்; வளக் காடு
எனப்ப ாலிந் து - பவைக்காடுதபால் விைங்கிற்று; மடபநடுங்கண்ணால் -
(அரக்கியரின்) தவல்தபான்ற கண்கைால்; (இலங்தக) குவமளக் தகாட்டகம் கடுத் து -
குவதைப் பூக்கள் மலர்ந்த பபாய்தகதய ஒத்திருந்தது; குளிர்முகக் குழுவால் -
(அரக்கியரின்) குளிர்ந்த முகங்களின் கூட்டத்தால்; முளரிக்கானமும் ஒத் து - தாமதரக்
காட்தடயும் தபான்றது.
தகாட்டகம் -பபாய்தக. வாயினால் என்பதத ‘ஓதியால்’ என்று பாடம் பகாண்டு
சிவந்த கூந்தலால் பவைக்காடு தபாலும் எனப் பபாருள் கூறலும் ஒன்று.
(33)

அறுசீர் விருத் ம்

4868. எழுந் னர்திரிந்து மவகும்

இடத் ாய், இன்று காறும்
‘கிழிந்திலதுஅண்டம்’ என்னும்
இ மனதயகிளப் து அல்லால்
அழிந்துநின்றுஆவது என்தன ?
அலருதளான் ஆதியாக,
ஒழிந் தவறுஉயிர்கள் எல்லாம்
அரக்கருக்குஉமறயும் த ா ா.
அலர் உதளான்ஆதியாக - பிரம்மன் முதலாக; ஒழிந் - உலகிதல தங்கியுள்ை; தவறு
உயிர்கள் எல்லாம் - பல்தவறுபட்ட உயிர்கள் யாவும்; உமறயும் த ா ா - உதறயிடவும்
தபாதாதபடியுள்ை; அரக்கருக்கு - இராக்கதர்களுக்கு; எழுந் னர் திரிந்து மவகும் -
(தாராைமாக) எழுந்து உலாவித்தங்குதற்கு; இடத் ாய் - இடத்ததக் பகாடுப்பதாய்,
இருந்தும்; இன்றுகாறும் - இன்றுவதர; அண்டம் - இந்தப் (பதழய) உலகமானது;
கிழிந்திலது - சிததயவில்தல; என்னும் இ மனதய - என்கின்ற இந்த உண்தமதயதய;
கிளப் து அல்லால் - விதந்து கூறி மகிழ்வதத அன்றி; அழிந்து நின்று - மனம் வருந்தி
நிற்பதால்; ஆவது என் ? - உண்டாகும் பயன்தான் யாததா ?
 அண்டம் -முட்தட, முட்தட பமல்லியது ஆகலின் கிழிந்திலது என்றார்.
பபாருள்கதைக்கணக்கிடுதவார் நிதனவின் பபாருட்டு பத்துக்குப் பிறதகா நூற்றுக்குப்
பிறதகா அதடயாைமாக இடும் கல் முதலியவற்தறக் குறிக்கும் பசால் ‘உதற’.
(34)

4869. காயத் ால்ப ரியர்; வீரம்

கணக்குஇலர்; உலகம் கல்லும்
ஆயத் ார்;வரத்தின் ன்மை
அளவற்றார்; அறி ல் த ற்றா
ைாயத் ார்;அவர்க்கு எங்தகனும்
வரம்பும்உண் டாதைா ? ைற்று ஓர்
த யத் ார்த யம் தெறல்
ப ருவிதலார் ப ருவில் தெறல்.
காயத் ால்ப ரியர் - உடம்பால்மிகப்பபரியவர்கள்; வீரம் கணக்கு இலர் -
வீரத்தாலும் அைவற்றவர்கள்; உலகம் கல்லும் - உலகத்ததத் ததாண்டி தமதல
எடுக்கும்; ஆயத் ார் - தசதனக் கூட்டத்தத யுதடயவர்கள்; வரத்தின் ன்மை - பபற்ற
வரத்தினுதடய இயல்பால்; அளவு அற்றார் - பிறரால் அைக்கமுடியாதவர்கள்; அறி ல்
த ற்றா - பிறரால் அறிய முடியாதவர்கள்; ைாயத் ார் - மாதயகதை உதடயவர்கள்;
அவர்க்கு - அவ்அரக்கர்களுக்கு; எங்தகனும் - எந்த இடத்திலாவது; வரம்பும்
உண்டாதைா - எல்தலயும் உள்ைதாகுதமா? ப ருவிதலார் - ஒரு பதருவில் இருப்பவர்;
ப ருவில் தெறல் - மற்பறாரு பதருவுக்குப் தபாவது; ைற்று ஓர் த யத் ார் - பிற
ததயத்தார்; த யம் தெறல் - தவறு ததயத்தத அதடவது தபாலும்.
தபருடலும்தபராற்றலும் பகாண்ட அரக்கர்கள் தங்கியுள்ை இலங்தகக்கு
எல்தலயில்தல. அவ்விலங்தகயில், ஒரு பதருவினர் மற்பறாரு பதருவுக்குப் தபாதல்.
ஒரு ததயத்தார், தவறு ததயத்துக்குப் தபாதல் தபாலாகும். ஒரு ததயத்தில் உள்ைவர்கள்
மற்பறாரு ததசத்துக்குப் தபாவது என்பது அரக்கர்களுக்கு ஒரு பதருவிலிருந்து
மற்பறாரு பதருவுக்குப்தபாவது தபால எனவும் பபாருள் கூறலாம்.
அவர்க்குஎங்தகனும் வரம்பும் உண்டாதமா, மற்தறார் ததயத்தார் ததயம் தசறல்
பதறுவிலார் பசருவில் தசறல் என்னும் பாடத்தத தமற்பகாண்டு (அண்ணாமதல
பதிப்பு 109) - அவ்வரக்கர்களின் பதாதகக்கு எல்தல என்பது எங்காவது
உண்டாகுதமா? தபார் முகத்துக்குப் தபாகாவிடில் என்று நல்உதர வழங்குதவாரும்
உைர் - ஏற்பன தகாடல் இயல்பு. (35)

4870. கழல்உலாம்காலும், கால

தவல்உலாம் மகயும், காந்தும்
அழல் உலாம்கண்ணும்,
இல்லாஆடவர் இல்மல; அன்னார்
குழல் உலாம்களிவண் டார்க்கும்
குஞ்சியால், ஞ்சி குன்றா
ைழமலயாழ்க்கு மலச் பெவ்வாய்
ைா ரும் இல்மல ைாத ா.
 கழல் உலாம்காலும் - வீரக்கழல்கள் அணிந்த கால்களும்; காலதவல் உலாம் மகயும் -
யமதனப் தபான்ற தவதலந்திய தககளும்; காந்தும் - எரிகின்ற; அழல் உலாம் கண்ணும்
- பநருப்தபப் தபால் அழல்கின்ற கண்களும்; இல்லா - பபற்றிராத; ஆடவர் இல்மல -
ஆண் மக்கள் இல்தல; அன்னார் - அந்த மகளிரின்; குழல் உலாம் - கூந்தலில்
சூழ்ந்துள்ை; களிவண்டு - வண்டுகள்; ஆர்க்கும் - ஆரவாரிக்கின்ற; குஞ்சியால் -
(ஆடவர்களின்) ததலமயிரினாதல; ஞ்சி குன்றா - (பாதத்தில்) பசம்பஞ்சிக்குழம்பு
சிததயாத; ைழமலயாழ் - இனிய ஓதசயுதடய யாதழப் தபால; கு மலச்பெவ்வாய் -
இைஞ்பசாற்கதைப் தபசுகின்ற வாதயயுதடய; ைா ரும்இல்மல - பபண்களும்
இல்தல. மகளிரின்கூந்தலின் வண்டு பமாய்க்கும் குஞ்சி என்பது தவட்தகக்
குறிப்பு.பகாம்பர் மடப்பபதட வண்டும் கருங்குழல் களிக்கும் வண்டும் கடிமணம்
புணரக் கண்டார்’ என்னும் வதரக் காட்சிப் படலப் பாடல் காண்க (கம்ப.859) காதல்
பரிமாற்றத்தத வண்தடக் பகாண்டுகாட்டுவது கவிச்சக்கரவர்த்தியின் இயல்பு.
(கம்ப.910) மாது, ஓ - அதசகள். (36)

4871. கள்ளுறக்கனிந் ங்கி

அரக்கமரக்கடுத் - கா ல்
புள்உறத்ப ாடர்வ, தைனி
புலால் உறக் கடிது த ாவ,
பவள்உறுப்புஎயிற்ற, பெய்ய
மலயன,கரியபைய்ய,
உள்உறக் களித் குன்றின்
உயர்ச்சிய- ஓமட யாமன.
கா ல் - அன்பினாதல; புள்உறத்ப ாடரும் - வண்டுகள் பின்பற்றிச் பசல்லும்; தைனி -
உடம்பிதல; புலால்உற - புலால் நாற்றம் நிரம்பும்படி; கடிது த ாவ - தவகமாகச்
பசல்பதவயும்; பவள் உறுப்பு எயிற்ற - பவண்தமயான நீண்ட தந்தங்கதை
உதடயதவயும்; பெய்ய மலயன - சிவந்த ததலதயப் பபற்றனவும்; கரிய பைய்ய -
கருத்த உடம்தப உதடயதவயும்; உள்உறக்களித் - ஊக்கமிகுதியால் பசருக்குப்
பபற்றதவயும்; குன்றின் உயர்ச்சிய - மதலதபான்ற ததாற்றம் உதடயனவும்; (ஆன)
ஓமடயாமன - முகபடாம் அணிந்த யாதனயானது; கள்உற - தததனப்தபால்; கனிந் -
சிவந்த; ங்கி - ததலமயிதர உதடய; அரக்கமரக் கடுத் - அரக்கர்கதை ஒத்திருந்தன.

அரக்கர்கள்பவண்தமயான பற்கதையுதடயவர்கள். யாதன பவண்தமயான

தந்தங்கதைப் பபற்றிருக்கும். அரக்கர்களும் பசந்ததலயும் கரிய பமய்யும் உதடயவர்.
யாதனயும் சிவந்த ததலயும் கரிய பமய்யும் உதடய. அரக்கர் எப்தபாதும் ஊக்கம்
உதடயவர்கள். யாதனயும் ஊக்கம் பபற்றிருப்பன. அரக்கர்கள் மதல தபான்ற
எடுப்பான ததாற்றத்தர். யாதனயும் மதலதபான்ற உயர்தவ உதடயன. ஆதலால்
யாதன அரக்கதரப் தபான்றிருந்தன. பபாருள் உவதமயாயிற்று; உவதம
பபாருைாயிற்று. (பதால் உவம - 9). உள் - ஊக்கம். உப்பு இலி பவந்தத தின்று உள்
அற்று வாழ்பதவ (நாலடி) (37)

4872. வள்ளிநுண்ைருங்குல் என்ன,

வானவர்ைகளிர், உள்ளம்
ள்ளுற, ாணி ள்ளா
 நடம்புரி டங்கண் ைா ர்,
பவள்ளிய முறுவல்த ான்றும்,
நமகயர், ாம் பவள்கு கின்றார்-
கள்இமெ அரக்கர்ைா ர்
களியிடும்குரமவ காண் ார்.
வள்ளி நுண்ைருங்குல் என்ன - பகாடிதயஒத்த (தம்முதடய) இதடதயப் தபால;
வானவர் ைகளிர் - காணுகின்ற ததவர் மகளிரது; உள்ளம் ள்ளுற - மனமானது (ஊசல்)
ஆடும்படி; ள்ளா - விலக்கப்படாத; ாணி - தாை ஒழுங்குக்தகற்ப; நடம்புரி -
நாட்டியம் ஆடவல்ல; டங்கண்ைா ர் - நீண்ட கண்கதையுதடய ததவமாதர்கள்;
கள்இமெ - கள்உண்டு பாடுகின்றஇதசயுதடய; அரக்கர் ைா ர் - அரக்கப் பபண்களின்;
களியிடும் குரமவகாண் ார் - (முதறயற்ற) குரதவக் கூத்ததப் பார்ப்பதற்கு;
பவள்ளியமுறுவல் த ான்றும் - பவண்பற்கள் சிறிதத பதரியும்படி; நமகயர் - புன்னதக
பசய்தவராய்; பவள்குகின்றார் - நாணம் அதடகின்றனர்.

பாணி ஒழுங்கிற்தகற்ப ஆடவல்ல ததவமகளிர்கள் அரக்கியர்களின் (முதறயற்ற)

குரதவக் கூத்ததக் காண்பதற்கு நாணம் அதடகின்றனர். பாணி - தாை ஒழுங்கு. தாம் -
உதரயதச. (38)

4873. ஒறுத் தலாநிற்க; ைற்று ஓர்

உயர் மடக்கு ஒருங்குஇவ் ஊர் வந்து
இறுத் லும்எளி ாம் ? ைற்றும்
யாவர்க்கும் இயக்கம் உண்தட ?
கறுத் வாள்அரக்கி ைாரும்
அரக்கரும்கழித்து வீசி
பவறுத் பூண்பவறுக்மகயாதல
தூரும், இவ்வீதி எல்லாம்.
ஒறுத் ல் (ஒ)நிற்க - (பதடகள்) பதகவர்கதைக் பகால்வது கிடக்கட்டும்; ைற்று ஓர்
உயர் மடக்கு - தவறு ஒரு உயர்ந்த பதடக்கு; ஒருங்கு இவ் ஊர் வந்து - ஒரு தசர இந்த
ஊதரச்சார்ந்து; இறுத் லும் எளி ாம் - தங்குவதும் எளிதான பசயதல; கறுத் வாள் -
தகாபம் பகாண்டபகாடிய; அரக்கி ைாரும் - அரக்கப் பபண்களும்; அரக்கரும் -
அரக்கர்களும்; கழித்து - ஒதுக்கி; வீசிபவறுத் - எறிந்த பவறுப்புக்பகாண்ட; பூண்
பவறுக்மகயாதல - ஆபரணச் பசல்வங்கைால்; தூரும் - தமடிட்டுக்கிடக்கும்; இவ் வீதி
எல்லாம் - இந்த எல்லா வீதிகளிலும்; யாவர்க்கும் - எல்லார்க்கும்; இயக்கம் உண்தட -
இயங்குதல் முடியுமா ?.

அரக்கர்கள்இன்பம் உறும்தபாது இதடயூறு என்று கருதி ஆபரணங்கதை வீசி

விட்டனர் (வால்மீகி) (39)

4874. வடங்களும்,குமழயும், பூணும்

ைாமலயும்ொந்தும், யாமனக்
கடங்களும்கலினைா விலாழியும்
 கணக்குஇலா
இடங்களின்இடங்கள்த ாறும்
யாற்பறாடும் எடுத் எல்லாம்
அடங்கியதுஎன்னில் என்தன !
ஆழியின்ஆழ்ந் து உண்தடா ?
வடங்களும்குமழயும் - ஆரங்களும்,குண்டலங்களும்; பூணும் ைாமலயும் -
ஆபரணங்களும் மாதலகளும்; ொந்தும் - சந்தனக் குழம்பும்; யாமனக் கடங்களும் -
யாதனகளின் மும்மதங்களும்; கலின ைா - கடிவாைம் பபற்ற குதிதரகளின்;
விலாழியும் - வாய் நுதரயும் (இன்னும்); கணக்கு இலா - கணக்கிட முடியாததவயும்;
இடங்களின் - வீடுகளின்; இடங்கள்த ாறும் - விசாலமான இடப் பரப்புகள் ததாறும்;
யாற்பறாடும் - ஆறுகைாக வந்தனவற்தறாடும்; எடுத் எல்லாம் - எடுத்துக்பகாண்டு
வந்த எல்லாப் பபாருள்களும்; அடங்கியது என்னில் - அடங்கிவிட்டது என்றால்;
ஆழியின் ஆழ்ந் து - கடலினும் ஆழமான நீர்நிதலகள்; உண்தடா - உள்ைதா; என்தனா -
என்ன அதிசயம்.
வடம் முதலியவும்ஆறுகள் பகாண்டுவந்தனவும் அடங்கியது என்றால் கடலினும்
ஆழமான பபாருள் உண்தடா. இலங்தகயில் கழித்த பபாருள்கள் அடங்குவதால் கடல்
பபரியதாம் என்று வியந்து தபசப்பபற்றது. யாபறாடு - ஒடு - அதச. இன்பறாடு
நாதைக் குறுகவரும் கூற்று.... (புறப்பபாருள் 270) அன்றி ஒடு உருதப ஆல் உருபாகக்
பகாள்ைலாம். அப்தபாது ஆற்றால் எடுக்கப்பபற்ற என்றும் பபாருள் கிட்டும். இடம் -
வீடு. இடதம பாத்தி ... வீடு என்றிதசப்பர் (திவா - இடப்பபயர்). குப்தப பகாட்டும்
பள்ைதம கடல் (தவ.மு.தகா. உதர) (40)

4875. விற் மடப ரிது என்தகதனா ?

தவற் மடமிகும்என் தகதனா ?
ைற் மடஉமடத்ப ன் தகதனா ?
வாட் மடவலிது என்தகதனா ?
கற் ணம் ண்டுபிண்டி
ாலம்என்று இமனய காந்தும்
நற் மட ப ரிதுஎன்தகதனா ?
நாயகற்குஉமரக்கும் நாளில்.
நாயகற்கு - ததலவனாகிய இராமபிரானுக்கு; உமரக்கும் நாளில் - தூதுச் பசய்திதயக்
கூறும் தபாதில்; (இலங்தக மாநகரில்) வில் மட - வில்தலந்திய தசதன; ப ரிது
என்தகதனா - பபரியது என்று கூறுதவனா ? தவல் மட - தவல் ஏந்திய தசதன; மிகும்
என்தகதனா - (விற்பதடயினும்) மிக அதிகம் என்று கூறுதவனா ? ைற் மட - மற்தபார்
புரிகின்ற தசதன; உமடத்து என்தகதனா - மிகுதியானது என்று கூறுதவனா ?
வாள் மட - வாள் ஏந்திய தசதன; வலிது என்தகதனா - வலிதமயுதடயது என்று
கூறுதவனா ? காந்தும் - பநருப்தப உமிழும்; கற் ணம் ண்டு - கப்பணம்,
தண்டாயுதம்; பிண்டி ாலம் என்று - பிண்டி பாலம் என்று கூறப்பபற்ற; இமனய
காந்தும் நற் மட - இந்த எரிகின்ற ஆயுதங்கள் ஏந்திய தசதன; ப ரிது என்தகதனா -
மிகப் பபரியது என்று கூறுதவனா ?
 இராமபிரானுக்குயான், விற்பதட, தவற்பதட, மற்பதட, வாட்பதட என்னும்
இவற்றுள் எது சிறந்தது என்று எப்படிக் கூறுதவன், என்று அனுமன் வியந்தான்.

பபரிது, மிகும்,உைது, வலிது என்னும் பசய்விதன முற்றுகளுக்கிதடதய மற்பதட

உதடத்து என்னும் பசயப்பாட்டு விதன இருப்பது நலம், ஆதலின் உதடத்து என்னும்
பாடத்தினும் உைது என்னும் பாடம் சிறப்புதடத்து.

உைது -மிகுதியானது, இருப்தபக் குறிக்காமல் மிகுதிதயக் குறித்தது. உைது என்று

இறுமாரார் (இரண்டாம் அந்தா). கற்பணம் - கப்பணம். யாதன பநருஞ்சி முள்
வடிவமாகச் பசய்யப்பபறும் ஆயுதம் - பிண்டிபாலம் - ஒருவதகப் தபார்ப்பதட.
(41)

அனுமன்பவைக்குன்றில் இருத்தல்
4876. என்றனன்,இலங்மக தநாக்கி
இமனயன லவும் எண்ணி,
நின்றனன்;அரக்கர் வந்து
தநரினும்தநர்வர் என்னாத்
ன் மக அமனயதைனி
சுருக்கிஅச்ெரளச் ொரல்
குன்றிமடஇருந் ான்; பவய்தயான்
குடகடல்குளிப் ானான்.
(அனுமன்) இலங்மகதநாக்கி - இலங்தகதயப் பார்த்து; (ைதி முட்டுவன ைாடம் - (உைர்)
விற்பதட பபரிது என்தகா 43); என்றனன் - இவ்வாறு கூறினான்; இமனயன -
இப்படிப்பட்ட; லவும் - பலவற்தறயும்; எண்ணி - சிந்தித்து; நின்றனன் - நின்றான்;
அரக்கர் - பகாடிய அரக்கர்கள்; வந்து - முன்தன வந்து; தநரினும் தநர்வர் - எதிர்த்தாலும்
எதிர்ப்பர்; என்னா - என்று சிந்தித்து; ன் மக அமனய - தன்னுதடய தகுதிக்குப்
பபாருத்தமான; தைனி சுருக்கி - திருதமனிதயச் சுருக்கிக் பகாண்டு; அச்ெரளச்ொரல் -
அந்த ததவதாரு மரங்கள் நிதறந்த அடிவாரத்ததப் பபற்ற; குன்றிமட இருந் ான் -
பவைமதலயில் இருந்தான்; (அப்தபாது) பவய்தயான் - சூரியன்; குட கடல்
குளிப் ானான் - தமற்குக் கடலில் மதறவதானான்.

அனுமன் இவ்வாறுசிந்தித்தபின் அரக்கர்கள் தபாருக்கு வந்தாலும் வருவர் என்று

கருதித் தன்னுதடய தமனிதயச் சுருக்கிப் பவைமதலயில் இருந்தான். ‘விசும்பிதடச்
பசல்லும் வீரன் - பவைமால் வதரயில் பாய்ந்து,’ ‘முட்டுவன மாடம்’ ‘பதட பபரிது
என்தகா’ (கம்ப. 4829, 4835, 4875) என்றனன் என்பது கம்பர் கண்ட மாட்டு. (42)
இலங்தகயில் இருள்பரவுதல்
கலிவிருத் ம்
4877. ஏய்விமனஇறுதியில் பெல்வம் எய்தினான்
ஆய்விமன ைனத்துஇலான், அறிஞர் பொற்பகாளான்
வீவிமனநிமனக்கிலான், ஒருவன் பைய்இலான்
தீவிமன என இருள்பெறிந் து எங்குதை.
ஏய் விமன - தகுதியுதடயதவமுயற்சியால்; இறுதியில் - அழிவற்ற; பெல்வம்
எய்தினான் - பசல்வத்தத அதடந்தவனும்; ைனத்து - உள்ைத்தில்; ஆய்விமன இலான் -
ஆராய்வததப்பபற்றிராதவனும்; அறிஞர் - அறிஞர்களின்; பொல் பகாளான் -
அறிவுதரதய மதியாதவனும்; வீவிமன நிமனக்கிலான் - தனக்கு வரும் மரணத்தத
நிதனயாதவனும்; பைய்இலான் - சத்தியப் பற்றில்லாதவனும் (ஆகிய); ஒருவன் - ஒரு
மனிதனுதடய; தீவிமன என - தீச்பசயல்கள் தபால; எங்கும் - எல்லா இடத்திலும்;
இருள் பெறிந் து - இருைானது அடர்ந்து பரவிற்று.

முயற்சியால்பசல்வம் பபற்று முதற பிறழ்ந்தவனின் தீச்பசயல் தபால் இருள்

பசறிந்தது. ஏய்விதன - முயற்சி. விதனக்கண் விதனயுதடயான் (குறள் 519) இங்குள்ை
விதனக்கு நல்விதன என்றும் தீவிதன என்றும் கூறப் பபற்றதம நன்பறனில்
பகாள்க. தவ முயற்சியால் பபாருள் பபற்றவன் இராவணன் ஆதலின் தவறு கூறற்க.
இராவணன் குறிப்பாற் தபசப்படுகிறான்.

விைம் - விைம்- மா - கூவிைம் என்னும் சீர்கதை இவ் விருத்தம் பபற்றுவரும். அமரர்

கம்பன் அடிப்பபாடி அவர்கள் இராமாவதாரத்தில் 2173 பாடல்கள் உள்ைதாகக்
குறிப்பிட்டுள்ைனர். (மணிமலர் 76) (43)

4878. கரித் மூன்று எயிலுமடக் கணிச்சி வானவன்

எரித் மலஅந் ணர் இமழத் யாமனமய
உரித் த ர்உரிமவயால் உலகுக்கு ஓர்உமற
புரித் னனாம்என, ப ாலியும் ப ாற் த .
(இருள்)
கரித் - கரியாக்கிய; மூன்று எயில் உமட - மூன்று மதில்கதையுதடய; கணிச்சி
வானவன் - (மழுதவ ஏந்திய) சிவபிரான்; அந் ணர் - (தாருகவனத்ததச் தசர்ந்த)
முனிவர்கள்; எரித் மல இமழத் - தவள்வியின் கண்தண பதடத்த; யாமனமய -
யாதனதய; உரித் - உரித்பதடுத்த; த ர் உரிமவயால் - பபரிய ததாலினாதல; உலகுக்கு
- இந்த உலகத்துக்கு; ஓர் உமற - ஒதர உதறதய; புரித் னன் ஆம் என - அதமத்தான்
ஆம் என்று கூறும்படி; ப ாலியும் - பதளிவான; ப ாற் து - ஒப்புதம உதடயது.
எரித்த -எயிலுதடக் கணிச்சிவானவன் என்னும் பதாடர் வடபமாழிதயப் பின்பற்றி
அதமந்தது. அருங்தகடன் என்பது தபால் (விைக்கம் - திருக்குறள் - நுண்பபாருள்
மாதல 46 - பக்). புரிந்தனன் நான்முகன் என்பது நல்ல பாடம் - பிரான் உரித்த ததால்
நான்முகனால். பபாற்பு - உவம உருபு - பபாற்ப தபால் (பதால் உவம 297) ஏ - அதச.
(44)

4879. அணங்கு அரா அரெர்தகான் அளவில் ஆண்டுஎலாம்

ணங்கிளர் மலப ாறும் உயிர்த் ாய்விடம்
உணங்கலில்,உலபகலாம் முமறயின் உண்டுவந்து
இணங்குஎரிபுமகபயாடும் எழுந் ப ன்னதவ.
அணங்கு - வருந்துகின்ற; அரா அரெர் தகான் - பாம்புகளின் தவந்தனான
ஆதிதசடன்; அளவில் ஆண்டு எலாம் - அைவற்ற ஆண்டு முழுவதும்; ணங்கிளர்
மலப ாறும் - படம் விைங்குகின்ற ததலகள் ததாறும்; உயிர்த் - பவளிப்படுத்தி;
ாய்விடம் - பரவிய நஞ்சினாதல; உணங்கல்இல் உலகுஎலாம் - பகடுதலில்லாத
உலகங்கள் எல்லாவற்தறயும்; முமறயின் - கிரமப்படி; உண்டு வந்து -
விழுங்கியதனால் வந்து; இணங்கு எரி - (எரிக்கும் பபாருபைாடும் ஒன்றுபட)
உண்டாகிய அக்கினி; புமகபயாடும் - புதகயுடன்; எழுந் து என்ன - பரவியததப்
தபால (இருள் பரந்த 47).

ஆதிதசடனின்ததலகள் ததாறும் பவளிப்பட நஞ்சால் உலகத்தத எரித்த அக்கினி

புதகயுடன் பரவியதுதபால். உலகம், விடங்கலந்திருத்தலின் அதத எரித்த அக்கிி்னி
கருநிறம் பபற்றது. அன்றிப் புதகயின் மிகுதியால் அக்கினி கறுத்தது என்றும் பகாள்க.
ஆதிதசடன் உலகத்தத அக்கினியால் எரிப்பான் என்பது மரபு. அரங்கர் சயனமுறக்
காற்றுப் புலரும்படி முதல் வீசும் கார் ஆழித்தீச் சுடும் (திருவரங்க மாதல 17). இதுவும்
அடுத்த பாடலும் ஒரு பதாடர் - எரி எழுந்தது என்ன (46) புதக விரிந்தது என்ன (47)
இருள் பரந்த ஆயிதட எனச் தசர்க்க. எழுந்தது,பரவியது, நாமத் தன்தம நன்கலம் படி
எழ (பரிபாடல் 15-25). ஏ - அதச. (45)

4880. வண்மைநீங்கா பநடுைரபின் வந் வன்,

ப ண்மை நீங்கா கற்புமடய த ம மய
திண்மைநீங்கா வன் சிமறமவத் ான்எனும்,
பவண்மைநீங்கியபுகழ் விரிந் து என்னதவ.
வண்மை நீங்கா - பகாதடப்பண்பிலிருந்து விலகாத; பநடுைரபின் - உயர்ந்த
குலத்திதல; வந் வன் - பிறந்த இராவணன்; ப ண்மை நீங்கா - பபண்தமத் தன்தம
குதறயாத; கற்புமடய - கற்தபப் பபற்றிருக்கும்; த ம மய - சீதா பிராட்டிதய;
திண்மை நீங்கா வன் - வலிதம குதறயாதஇராவணன்; சிமற மவத் ான் - சிதறயிதல
அதடத்து விட்டான்; எனும் - என்று பலரால் தபசப்படும்; பவண்மை நீங்கிய புகழ் -
பவள்ளிய நிறம் நீங்கப்பபற்ற அவப் புகழானது; விரிந் து என்ன - பரவியது என்று
கூறும்படி (இருள் பரந்த).

இராவணன்பிராட்டிதயச் சிதற தவத்ததமயால் பவள்ளிய நிறம் நீங்கப் பபற்ற

புகழ் விரிந்தாற்தபால. (இருள் பரந்த) இராவணன் புலத்தியன் மரபில் பிறந்தவன்
ஆதலின் வண்தம நீங்கா பநடுமரபு என்று தபசப்பட்டது. புகழின் நிறம் பவண்தம
என்பது நற்புகழுக்கு ஆகும் - இது அவப்புகழ் ஆதலின் இருள் நிறமாயிற்று.
பநடுமரபில்வந்தவன் இராமபிரான் எனப் பபாருள் பகாண்டு இராமபிரானுக்கு
உரிய பிராட்டிதயச் சிதறயில் தவத்தவனுதடய பவண்தம நீங்கிய புகழ் என்று
பபாருள் கூறினாரும் ஊர் (தவ.மு.தகா.) ஏ அதச. (46)
இருளில்அரக்கர் இயங்கல்
4881. அவ்வழிஅவ்இருள் ரந் ஆயிமட
எவ்வழிைருங்கினும் அரக்கர் எய்தினார்;
பெவ்வழிைந்திரத் திமெயர் ஆமகயால்
பவவ்வழிஇருள் ர, மிதித்து, மீச்பெல்வார்.
அவ்வழி - அவ்விடத்தில்; அவ் இருள் - (விடம் தபாலவும் பவண் தமநீங்கிய புகழ்
தபாலவும் உள்ை) அந்த இருைானது; ரந் ஆயிமட - பரவியஅப்பபாழுது; அரக்கர் -
இராக்கதர்கள்; பெவ் வழி - பசம்தமயானமுதறயின்; ைந்திரத் திமெயர் - மந்திர
ஆற்றலால் நிதனத்த திதசயில்பசல்லவல்லவர்; ஆமகயால் - ஆதலால்; பவவ்வழி -
பகாடிய வழிதய. இருள் ர - இருைானது காண்பிக்க; மிதித்து - (அததப்படியாக்
பகாண்டு)மிதித்துக் பகாண்டு; மீச் பெல்வார் - தமல்தநாக்கிப் தபாகின்றவராய்;
எவ்வழி ைருங்கினும் - எந்த வழியிலும் எல்லாப்பக்கங் களிலும்; எய்தினார் -
தபாயினார். இருள் பரவியசமயத்தில் - அரக்கர் - மந்திரவன்தமயால் இருதை
மிதித்துச் பசன்றனர். அரக்கதர நிசிசரர் என்பர் - அது இங்கு கற்பதன ஆற்றலால்
தபசப்படுகிறது. மனிதர்களுக்குத் ததடயான இருள் அரக்கர்களுக்குப் படியாயிற்று.
(47)

4882. இந்திரன்வளநகர்க்கு ஏகுவார்; எழில்

ெந்திரன்உலகிமனச் ொர்குவார்; ெலத்து
அந் கன்உமறயுமள அணுகுவார்; அயில்
பவந்ப ாழில்அரக்கனது ஏவல் தையினார்.
அயில் - தவற்பதடயுதடய; பவந்ப ாழில் - பகாடுந் பதாழிதலச் பசய்யும்;
அரக்கனது ஏவல் - இராவணனுதடய கட்டதைதய; தையினார் - ததலயில் சுமந்த
இராக்கத வீரர்கள்; இந்திரன் - இந்திரனுதடய; வளநகர்க்கு ஏகுவார் - வைம் மிக்க
நகருக்குச் பசல்வார்கள்; எழில் - அழகுமிக்க; ெந்திரன் உலகிமனச் ொர்குவார் -
சந்திரனுதடய உலதக அதடவார்கள்; ெலத்து - வஞ்சதனயால்; அந் கன் உமறயுமள -
எமன் தங்கியிருக்கும் உலகத்தத; அணுகுவார் - பநருங்குவார்கள்.

அரக்கன்ஏவலாைர் இந்திரன் முதலான ததவர்களின் ததலநகதர அதடவார்கள்.

இராவணனின் ஆதண பரவிய இடம் தபசப்பட்டது. பசய்விதனக்குத் தக்க தண்டதன
உண்டு என்பதத பமய்ப்பிக்கும் நகரம் அந்தகன் உதறயுள். ஆதலின் அங்கு அரக்கர்கள்
விரும்பிச் பசல்லார். ஆதலின் சலத்து அந்தகன் உதறயுதை அணுகுவர் என்று
கூறப்பபற்றது. ‘சலித்து’ என்று பாடம் பகாண்டு பவறுத்துச் பசல்வர் எனச்
பசால்லலும் ஒன்று. (48)

4883. ப ான்னகர்ைடந்ம யர், விஞ்மெப் பூமவயர்

ன்னகவனிம யர், இயக்கர் ாமவயர்,
முன்னின ணிமுமறைாறி முந்துவார்,
மின்இனம்மிமடந்ப ன விசும்பின் மீச்பெல்வார்.
ப ான் நகர்ைடந்ம யர் - ததவதலாக மகளிர்களும்; விஞ்மெப் பூமவயர் -
வித்தியாதரப் பபண்களும்; ன்னக வனிம யர் - நாக கன்னியர்களும்; இயக்கர்
ாமவயர் - யட்ச மங்தகயர்களும்; முன்னின ணி - (தாங்கள்) ஏற்றுக்பகாண்டு பசய்து
முடித்த தவதலயானது; முமறைாறி - கிரமப்படி மாறுகின்ற காரணத்தால்; முந்துவார் -
விதரபவராய்; விசும்பின் - ஆகாயத்திதல; மின்இனம்மிமடந்ப ன - மின்னல்கூட்டம்
பநருங்குவது தபால்; மீச்பெல்வார் - தமதல தபாவார்கள்.
பணி பசய்துமுற்றிய மகளிர்கள் தம் பணிதயப் பிறர்பால் ஒப்பதடத்துவிட்டு
விண்ணில் பசல்வது மின்னற்கூட்டம் பநருங்குவது தபால் உள்ைது. முந்துவார் -
முந்தி, முற்பறச்சமாகக் பகாள்ைப்பட்டது. முதற மாறுதல் - தம்பணிதயப் பிறர்பால்
ஒப்பதடத்தல். சிலம்பில் மாதரி, ‘பநய் முதற நமக்கு இன்று’ என்று கூறியததக்
கருதுக. இவர்கள்பகற்பணியாைர்கள்.பகற்பணிக்கு மகளிரும் இரவுப் பணிக்கு
ஆடவரும் அதமந்தனர் தபாலும். (49)

4884. த வரும் அவுணரும் பெங்கண் நாகரும்

தைவரும் இயக்கரும், விஞ்மெ தவந் ரும்,
ஏவரும் விசும்புஇருள்இரிய ஈண்டினார்,
ாஅரும் ணிமுமற ழுவும் ன்மையார்.
த வரும் அவுணரும்- ததவர்களும் அசுரர்களும்; பெங்கண் நாகரும்- சிவந்த
கண்கதையுதடய நாகதலாகத்தவர்களும்; தைவுஅரும் இயக்கரும் - எல்தலாரும்
விரும்பும் யட்சர்களும்; விஞ்மெ தவந் ரும் - வித்தியாதரத்ததலவர்களும்; யாவரும் -
(கூறப்பபறாத) மற்றவர்களும்; ா அரும் ணி - தீதம அற்ற தவதலகதை; முமற
ழுவும் - கிரமப்படி தமற்பகாள்ளும்; ன்மையார் - இயல்தப உதடயவராய்; விசும்பு -
ஆகாயத்தின்கண்; இருள்இரிய - இருைானது சிதறி ஓடும்படி; ஈண்டினார் - ஒன்று
கூடினார்கள்.

ததவர்கள்முதலானவர்கள், தங்கள் தங்கள் பணிதயச் பசய்ய இருள்

சிதறிதயாடும்படி விண்ணில் ஒன்று கூடினர். அவுணர் - அசுரர் - இவர்கள் இரவில்
பணிபுரிபவர். (50)

4885. சித்திரப் த்தியின் த வர் பென்றனர்

இத்துமண ாழ்த் னம்; முனியும் என்று ம்
முத்தின்ஆரங்களும் முடியும் ைாமலயும்
உத் ரீ யங்களும்ெரிய ஓடுவார்,
சித்திரப் த்தியின் - ஓவியங்களின்வரிதசதபால; பென்றனர் த வர் - பசன்று
பகாண்டுள்ை ததவர்கள்; இத்துமண ாழ்த் னம் - இவ்வைவு தநரம்தாமதித்து
விட்தடாம்; முனியும் என்று - (இராவணன்) தகாபிப்பான் என்றுகருதி (அச்சமுற்று); ம்
- தம்முதடய; முத்தின் ஆரங்களும் - முத்துக்கள் தகாக்கப் பபற்ற ஆரங்களும்; முடியும்
ைாமலயும் - கீரிடங்களும் பூமாதலகளும்; உத் ரீயங்களும் - தமலாதடகளும்; ெரிய -
நழுவி விழும்படி; ஓடுவார் - ஓடுவார்கள். இராவணன்ததவர்கள்பால்
பதகயுதடயான் ஆதலின் அவர்கள் பணிவில் காலதாமதம் தநர்ந்தால் சினப்பான்.
அவுணர் முதலானவர்கள் அரக்கர்களின் பசல்லப் பிள்தைகள் தபாலும்.
இராவணன்பகாடுங்தகான்தம கூறப்பட்டது. (51)

நிலவு ததான்றிப்பரவுதல்
4886. தீண்டஅருந் தீவிமன தீக்கத் தீந்து த ாய்
ைாண்டு அறஉலர்ந் து; ைாருதிப் ப யர்
ஆண் மகைாரிவந்து அளிக்க, ஆயிமட
ஈண்டு அறம்முமளத்துஎன முமளத் து இந்துதவ.
தீண்ட அரு - எவரும்அணுக முடியாத (பகாடிய); தீவிமன - தீய பாவங்கள்; தீக்க -
சுட்டுப் பபாசுக்க; தீந்து த ாய் - கருகிப் தபாய்; அறம் - அறமானது (தருமமானது);
ைாண்டு - மடிந்து; அற உலர்ந் து - பதசயற்றுக் காய்ந்து தபாயிற்று; ைாருதிப் ப யர் -
மாருதி என்னும் பபயதரப் பபற்ற; ஆண் மக ைாரி - ஆண்தம மிக்க மதழயானது;
வந்து அளிப் - இலங்தகக்கு வந்து திருவருள் பசய்ய; ஆயிமட - அப்தபாது; ஈண்டு -
இந்த உலகத்தில்; முமளத்து என - முதைத்தால் தபால; இந்து - சந்திரன்; முமளத் து -
உதயம் ஆயிற்று.

தீவிதனயால்தீய்ந்துதபான தருமம், அனுமன் என்னும் மதழயால் மீய

முதைத்தததப் தபால சந்திரன் உதித்தான் மீண்டு அறம் முதைத்த பவண்ணிலா’ என்ற
பாடமும் சிறப்புதடத்து. (52)

4887. வந் னன்இராகவன் தூ ன்; வாழ்ந் னன்

எந்ம தயஇந்திரன் ஆம் என்று ஏமுறா
அந் ம்இல்கீழ்த்திமெ அளகவாள் நு ல்
சுந் ரிமுகம்எனப் ப ாலிந்து த ான்றிற்தற.
(முமளத் இந்து)

இராகவன் தூ ன் - இராமபிரானுதடய தூதனாகிய அனுமன்; வந் னன்-

இலங்தகக்கு வந்துவிட்டான் (அதனால்); இந்திரனாம் - இந்திரனாகிய; எந்ம தய -
என்னுதடய தந்தததய; வாழ்ந் னன் - நல்வாழ்வுபபற்றுவிட்டான்; என்று - என்று
நிதனத்து; ஏம்உறா - மகிழ்ச்சியதடந்து; அந் ம் இல் - எல்தல இல்லாத; கீழ்த்திமெ -
கிழக்குத் திதசயாகிய; அளகவாள் நு ல் சுந் ரி - சுருள்குழல் அதசயும்
பநற்றிதயயுதடயசுந்தரியின்; முகம் என - முகம்தபால; ப ாலிந்து த ான்றிற்று -
பவளிப்பட்டது. அனுமன்இலங்தகக்கு வந்ததால் இந்திரன் வாழ்வுபபறுவான்,
என்று கிழக்குத் திதசப் பபண்ணின் முகம் தபாலச் சந்திரன் ததான்றினான். சந்திரன்
ஆரம்பத்தில் அறம்தபால முதைத்தான் இப்தபாது அவன் சுந்தரியின் முகம்தபாலப்
பபாலிந்தான். மதனவி கணவதனத் தந்ததஎன்று கூறாள், என்று கருதி ‘எந்தத’
என்பதற்கு‘ததலவன்’ என்று உதர கூறினார்கள். சங்க காலத் ததலவி,
ததலவதன,அன்தனயும் அத்தனும் அல்லதரா’ என்று தபசினாள் (குறுந்-93). சுந் ரி -
இந்திராணிதயயும் குறிக்கும். ‘கிழக்குத்திதசப் பபண்தண - இந்திரன்
மதனவி’என்றான் கவிச்சக்கரவர்த்தி. அளகம் - முன்பநற்றி மயிர். அது சிறிததவைர்ந்து
பநற்றியில் அதசயும்’ ைஞ்பொக்கும் அளக ஓதி‘ (கம்ப. 3136). இனிஇந்திரதன சுவாமி
ஆவான் எனச் சந்ததாஷத்துடன் சந்திரன் எழுந்தது. இவ்உதரயின்படி’ ஏமுற்று என்ற
எச்சம் இந்துதவச் சாரும். சந்திரன் இந்திரன்எந்ததபயன்று தபாற்றுகிறான். (53)

4888. கற்மறபவண்கவரித ால் கடலின் பவண்திமர

சுற்றும் நின்றுஅலைர, ப ாலிந்து த ான்றிற்றால்-
‘இற்றது என் மக’என எழுந் இந்திரன்
பகாற்றபவண்குமடஎனக் குளிர்பவண் திங்கதள.
என் மக - என்னுதடயஅரக்கப் பதக; இற்றது என - இறந்துவிட் டதுஎன்று
(பூரித்து); எழுந் - (உலாவச் பசல்லப்) புறப்பட்ட; இந்திரன் - இந்திரனுதடய;
பவண்பகாற்றக்குமட என - பவண்பகாற்றக் குதட தபால; குளிர்பவண்திங்கள் -
குளிர்ந்த பவள்ளிய பூரண சந்திரன்; கடலின்பவண்திமெ - கடலில் உள்ை
பவண்தமயான அதலகள்; கற்மற - பதாகுதியான; பவண்கவரி த ால் -
பவண்சாமதரதயப் தபால; சுற்றி நின்று அலைர - சுற்றுப் பக்கத்தில் இருந்து சுழன்று
சுழன்று அதசய; ப ாலிந்து த ான்றிற்று - பபாலிவு பபற்று விைங்கிற்று.

எழுந்த -புறப்பட்ட ‘அருட்பகாம்பு ஆயினான் எழுந்திலன்’ (கம்ப. 754.) ஆல், அதச.

(54)

4889. ப ரிந்துஒளிர் திங்கள் பவண்குடத்தினால், திமர

முரிந்து உயர் ாற்கடல் முகந்து, மூரிவான்
பொரிந் த ஆம்என துள்ளும் மீபனாடும்,
விரிந் து;பவண்நிலா தைலும் கீழுதை.
மூரிவான் - பபரியஆகாயம்; ப ரிந்து - உலகுக்கு நன்தம பசய்ய எண்ணி; ஒளிர் -
ஒளிவீசுகின்ற; திங்கள் பவண்குடத்தினால்- சந்திரனாகியகுடத்தினாதல; திமர முரிந்து
உயர் - அதலகள் மடங்கி மடங்கி எழுகின்ற; ாற்கடல் முகந்து - பாற்கடதலதய முகந்
பதடுத்து; பொரிந் த என - பகாட்டியது என்று கூறும்படி; பவண்நிலா -
பவண்தமயான நிலாபவளிச்சம்; தைலும் கீழும் - மதலப்புறத்திலும்,
ததரப்புறத்திலும்; துள்ளும் - துள்ளுகின்ற; மீபனாடும் விரிந் து - நட்சத்திரங்களுடன்
பரவிற்று.
ஆகாயம் உலகுக்குநன்தம பசய்ய எண்ணிப் பாற்கடதலதய முகந்பதடுத்துப்
பபாழிந்தாற் தபால நிலாவின் பவளிச்சம் எங்கும் பரவிற்று (கம்ப.549) மூரிவான் -
எழுவாய்; பசாரிந்தது - பயனிதல. ஆம், ஏ, அதசகள் (55)

4890. அருந் வன்சுரபிதய, ஆதி வான்மிமெ

விரிந் த ர்உ யைா, ைடிபவண் திங்களா,
வருந் ல்இல் சுங்கதிர் வழங்கு ாமரயா
பொரிந் ால்ஒத் து நிலவின் த ாற்றதை.
அருந் வன் - அரியதவம் புரிந்த வசிட்டனுக்குரிய; சுரபி - காமததனு; ஆதி வான்
மிமெ - கிழக்கு வானத்திதல; விரிந் - விரிவுபபற்ற; த ர்உ யைா - பபரிய உதய
கிரியாகவும்; ைடி - அப்பசுவின் மடி; பவண்திங்களா - பவண்தமயான பூரண
மதியமாகவும்; சுங்கதிர் - அந்தமதியின் பசுதமயான கதிர்கள்; வருந் ல் இல் -
வருந்துதல் இல்லாமல் (உவப்புடன்); வழங்கு ாமரயா - (அப்பசு) பபாழிகின்ற
பீர்கைாகவும்; நிலவின் த ாற்றம் - நிலாபவளிச்சத்தின் காட்சி; பொரிந் ால் ஒத் து -
எவ்விடத்தும் பகாட்டப்பட்ட பால் பவள்ைம் தபான்றது.
 வசிட்டனுக்குஉரிய காமததனு உதயமதலயாகவும், அப்பசுவின் மடி பூரணச்
சந்திரனாகவும் சந்திரனின் கதிர்கள் பசு பபாழிகின்ற பீர்கைாகவும் அந்த நிலாவின்
பவளிச்சம் எங்கும் பசாரிந்த பாலாகவும் தபசப்பட்டன.
உதயகிரி - பசு.திங்கள் மடி - கதிர் - பீர். நிலவு - பவள்ைம் உதயம் - உதயகிரி. முடி
நாட்டிய தகாட்டு உதயத்து முற்றம் உற்றான் (ஆரண் - அதயாமுகி 30) ஆதிவான் -
சூரியன் உதிக்கும் வானம். ஆதிவான் - அந்திவான் - ஒப்பிடுக. (56)

4891. எண்ணுமடஅனுைன்தைல் இழிந் பூைமழ

ைண்ணிமடவீழ்கில; ைறித்தும் த ாகில;
அண்ணல் வாள்அரக்கமன அஞ்சி ஆய்கதிர்
விண்ணிமடத்ப ாத்தின த ான்ற, மீன்எலாம்.
மீன் எலாம் - நட்சத்திரங்கள் யாவும்; எண்ணுமட - யாவராலும் மதிக்கப் பபறும்;
அனுைன்தைல் - அனுமனின் திருதமனிதமல்; இழிந் பூ ைமழ - (ததவர்கைால்)
(தூவப்பபற்று) இறங்கிய பூமாரி; அண்ணல் - பபருதமமிக்க; வாள் அரக்கமன அஞ்சி -
பகாடிய இராவணனுக்குப் பயந்து; ைண்ணிமட வீழ்கில - பூமியில்விழாதனவாயும்;
ைறித்தும் த ாகில - திரும்பி தமதலபசல்லாதனவாயும்; ஆய்கதிர் - அதசகின்ற
ஒளிதயப் பபற்றுள்ை; விண்ணிமட - ஆகாயத்தில்; ப ாத்தின த ான்ற - பதாத்திக்
பகாண்டிருப்பன தபான்றுள்ைன.

ஆய்கதிர் -அதசகின்ற கதிர். திருக்தகாதவ (125) வாள் அரக்கன் - வாதை ஏந்திய

அரக்கன் என்றும் கூறலாம். மீன்கதை அமரர் தூவிய மலராகப் தபசும் பபரிய
திருவந்தாதி (61). தசவடி தமல் மண்ணைந்த அந்நாள்--வானாடர்--பூத்பதளித்தால்--
விசும்பின்--மீன், என்று தபசும். (57)

4892. எல்லியின்நிமிர்இருட் குமறயும், அவ்இருள்

கல்லியநிலவின்பவண் முறியும், கவ்வின;
புல்லிய மகஎனப்ப ாருவ த ான்றன-
ைல்லிமகைலர்ப ாறும் வதிந் வண்டுஎலாம்.
ைல்லிமக ைலர்ப ாறும் - மல்லிதகப் பூக்கள்ததாறும்; வதிந் - பமாய்த்திருக்கின்ற;
வண்டு எலாம் - வண்டுகள் யாவும்; எல்லியின் - இரவுக் காலத்திதல; நிமிர் - பசருக்குக்
பகாள்ளும்; இருள் குமறயும் - இருளின் துண்டங்களும்; அங் இருள் - அந்த இருதை;
கல்லிய - பபயர்த் பதடுத்த; நிலவின் பவண்முறியும் - சந்திரனின் பவள்ளிய
துண்டங்களும்; கவ்வின - (தமக்குள்) கடித்துப் பிடுங்கி (எதிரிதய); புல்லிய மகபயன
- அற்பப்பதக என்று கருதி; ப ாருவ த ான்றன - தபாராடுவது தபான்றிருந்தன.

மல்லிதகப்பூவில் வண்டுகள் பமாய்ப்பது, இருளின் துண்டமும் நிலவின்

துண்டமும், தம்முள் கடித்துப் பிடிங்கிப் தபாராடுவது தபான்றிருந்தது. சந்திரனால்
ஒழிந்த இருள் துண்டம் துண்டமாகி, அந்தச்சந்திரன் எடுத்தசிற்றுருவில் தபார்
பண்ணுகிறது தபால. மல்லிதக, சந்திரன் எடுத்த சிற்றுரு. (பதழய உதர). கவ்வுதல் -
கடித்துப் பிடுங்குதல். (நாலடி 70.) (58)
4893. வீசுறு சுங்கதிர்க் கற்மற பவண்நிலா
ஆசுற எங்கணும்நுமழந்து அளாயது
காசுஉறு கடிைதில்இலங்மகக் காவல்ஊர்த்
தூசு உமறயிட்டதுத ான்று த ான்றிற்தற.
வீசுறும் - திதசகள்ததாறும் பரப்புகின்ற; சும் - பசுதமயான; கதிர்கற்மற - கிரணத்
பதாகுதிகதையுதடய; பவண்நிலா - பவண்தமயான சந்திரன்; ஆசு உற - தவகமாக;
எங்கணும் - எல்லா இடங்களிலும்; நுமழந்து அளாயது - புகுந்து கலந்திருப்பது; காசு
உறு - மணிகள் பதித்த; கடிைதில் - விைக்கமான மதில்கைால்; காவல் - காக்கப்
பபறுகின்ற; இலங்மக ஊர் - இலங்தக நகருக்கு; தூசு - பவண்தமயான பமல்லிய
ஆதடயால் (அதமந்த); உமறயிட்டது த ான்று த ான்றிற்று - தபார்தவ
இட்டாற்தபாலக் காட்சி தந்தது.

பவண்ணிலாஎங்கணும் புகுந்து கலந்திருப்பது பவள்தைப் தபார்தவதய

இலங்தகக்குப் தபார்த்தினாற் தபான்றிருந்தது.
பசும் -குளிர்ந்த, பசுநிலா விரிந்த பல்கதிர் மதி (அகம்.57) தூசு - பவள்ைாதட. ஏ.
அதச. (59)

4894. இகழ்வுஅரும்ப ரும் குணத்து இராைன் எய் துஓர்

கழியின்பெலவுஎன, அனுைன் ற்றினால்,
அகழ்புகுந்துஅரண்புகுந்து இலங்மக, அன்னவன்
புகழ்புகுந்துஉலாயது ஓர் ப ாலிவும் த ான்றத .
(பவள்நிலா)

அனுைன் ற்றினால் - அனுமனின் பதாடர்பால்; இகழ்வு அரும் - பழிக்கப்படுதல்

இல்லாத; ப ருங்குணத்து - சிறந்த பண்புகதைப் பபற்ற; இராைன் எய் து -
இராமபிரானால் ஏவப் பபற்ற; ஓர் கழியின் பெலவு என - ஒப்பற்ற அம்பின் பயணம்
தபால; அன்னவன் புகழ் - அந்த இராமபிரானின் புகழானது; அகழ் புகுந்து - அகழி
கடந்து புகுந்தும்; இலங்மக புகுந்து -இலங்தக மாநகருக்குள்புகுந்தும்; உலாயது -
பரவியதாகிய; ஓர் - ஒப்பற்ற; ப ாலிவு த ான்றது - விைக்கம் தபான்றிருந்தது.

(பவண்நிலவு)அனுமன் பதாடர்பால் இராமபிரான் புகழ் அகழ் முதலான இடங்களில்

அவன் ஏவும் அம்புதபால் பரவியது.

தமற்பாட்டில்கூறப்பபற்ற பவண்நிலவின் ஒளி இப்பாட்டிலும் தபசப்படுகிறது.

பபாலிவும் - இதில் உள்ை உம் - அதச. பகழியின் பசலதவ அனுமனுக்கு ஏற்றிக்
கூறுவாரும் உைர். ஏற்பின் பகாள்க. ‘பசலவு என’ என்னும் பதாடதர ஆய்க. ஏ.அதச.
(60)

அனுமன் மதில்கண்டு வியத்தல்

4895. அவ்வழிஅனுைனும், அணுக லாம்வமக
எவ்வழி என் ம உணர்வின் எண்ணினான்;
பெவ்வழிஒதுங்கினன், த வர் ஏத் ப் த ாய்
பவவ்வழிஅரக்கர் ஊர் தைவல் தையினான்.
அனுைன் - அனுமன்; அவ்வழி - அந்தச் சமயத்தில்; அணுகல் ஆம் வமக - இலங்தகயில்
நுதழயும் முதற; எவ்வழி என் ம - எந்தமுதற என்பதத; உணர்வின் எண்ணினான் -
அறிவினால் ஆராய்ந்து (பிறகு); பெவ்வழி - (இலங்தகக்கு அதமந்த) தநரான வழியில்
பசல்லாமல்; ஒதுங்கினன் - விலகினவனாய்; த வர் ஏத் - ததவர்கள் பகாண்டாட;
த ாய் - தவறுவழியாகச் பசன்று; பவவ்வழி - பகாடிய வழியில் பசல்லும்; அரக்கர் ஊர்
- அரக்கருதடய இலங்தகதய; தைவல் தையினான் - அதடய முற்பட்டான்.

இலங்தகயில்எம்முதறப்படி பசல்வது என்பதத ஆராய்ந்த அனுமன் (அரக்கர்கள்

அதமத்த) பசவ்வழியில் தபாகாமல் தவறு வழியாகச் பசன்றான். வால்மீகம், அனுமன்
வழியில்லா இடத்தில் பிரதவசித்தான் என்று கூறும் (சுந்த 4 சர்க்கம் 1) (61)
கலிவிருத் ம்

4896. ஆழிஅகழாக, அருகா அைரர் வாழும்

ஏழ் உலகின்தைமலபவளி காறும், முகதடறக்
தகழ் அரியப ான்பகாடு ெமைத் , கிளர்பவள்ளத்து
ஊழிதிரி நாளும்உமலயா ைதிமல உற்றான்.
(அனுைன்)

ஆழி அகழ் ஆக - கடதலதயஅகழாகக் பகாண்டு; அருகா - அழியாத; அைரர் வாழும் -

ததவர்கள் வாழ்கின்ற; ஏழ் உலகின் - ஏழு உலகங்களுக்கும்; தைமல பவளிகாறும் -
தமதல உள்ை பவட்ட பவளி வதரயிலும்; முகடு ஏறி - உச்சியானது உயர்ந்து பசன்று;
தகழ் - ஒளியுதடய; அரிய ப ான் பகாடு - சிறந்த பபான்தனக் பகாண்டு; ெமைத் -
அதமக்கப் பபற்ற; கிளர் பவள்ளத்து - சீறுகின்ற பவள்ைப் பபருக்கால்; ஊழி -
யுகமானது; திரிநாளும் - மாற்றம் அதடகின்ற காலத்திலும்; உமலயா ைதிமல -
தவறுபாடதடயாத மதிதல; உற்றான் - அதடந்தான்.

ஏழ் உலகின் -இன் - அதச. மருள் தநாக்கு என்பததத் ததவர் மருளின் தநாக்கு
என்றார். நச்சர். இன் ‘அதச’ என்றார். (சிந்தா - 2290) மா - காய் - காய் - மா என்னும்
சீர்கதைப் பபற்று வரும் (மணிமலர் 76). (62)

4897. கலங்கல்இல் கடுங்கதிர்கள், மீது கடிது ஏகா,

அலங்கல் அயில்வஞ்ெகமன அஞ்சி, எனின்
அன்றால்
இலங்மக ைதில்இங்கு இ மன ஏறல்அரிது என்தற
விலங்கிஅகல்கின்றன, விமரந்து என வியந் ான்.
கலங்கல் இல் - நிதலயிலிருந்து பிறழாத; கடுீ்ங்கதிர்கள் - பவப்பமானசூரியர்கள்;
அலங்கல்அயில் - பவற்றிமாதலயணிந்த தவதலந்திய; வஞ்ெகமன - வஞ்சகனாகிய
இராவணனுக்கு; அஞ்சி - பயப்பட்டு; மீது - இலங்தக நகருக்கு தமதல; கடிது ஏகா
எனின் - தவகமாகப் தபாகாது என்றுகூறப்பபறின் (அது); அன்று உண்தமயன்று;
இங்கு - இங்தக பதரிகின்ற; இலங்மக ைதில் மன - இலங்தகயின் மதிதல; ஏறல்
அரிது - கடந்துதபாவது கடினம்; என்று - என்று மனத்திதல நிதனந்து; விமரந்து -
தவகமாக; விலங்கி அகல்கின்றன - ஒதுங்கி அப்பாற் தபாகின்றன; எனவியந் ான் -
என்று (அனுமன்) அதிசயமுற்றான்.

கதிர்கள்பன்னிரண்டு என்பது புராண வழக்கு. இதுபற்றிக் கதிர்கள் என்றான்.

கடுங்கதிர் என்றதனால் சூரியர்கள் தபசப்படுகின்றார்கள். ஊர்ததடு படலம் 21 ஆம்
பாடல் இந்தக் கருத்தததய தபசிற்று. அங்கு சூரியதன குறிக்கப் பபறுகிறான். கதிர்கள்,
சூரியனின் கிரணங்கள் என்று பபாருள் பசய்தாரும் உைர். மதிள் இஞ்சிததனஏறல் -
என்னும் பாடம் இருந்ததுதபாலும் பாகார் இஞ்சிப் பபான்மதில் (கம்ப. 4916.) என்னும்
பகுதிதய நிதனக்கவும். (63)

4898. ப வ் அளவுஇலா ; இமற த றல் அரிது அம்ைா !

அவ்வளவு அகன்றதுஅரண், அண்டம் இமடயாக
எவ் அளவின்உண்டு பவளி ! ஈறும், அது ! என்னா,
பவவ்வள அரக்கமனைனக்பகாள வியந் ான்.
ப வ் - இராவணன் கவர்ந்தபபாருள்கள்; அளவு இலா - அைவற்றுள்ைன; இமற
த றல் - (அதுபற்றி) சிறிய அைவு பதளிதலும்; அரிது - மிி்கக் கடினம்; அரண் -
(அப்பபாருள் குவித்துள்ை) தகாட்தடயானது; பவளி - ஆகாயம்; அண்டம் இமட ஆக -
அண்டங்கள் தங்குவதற்கு இடமாக; எவ் அளவின் உண்டு - எந்த அைவுக்கு
இருக்கிறததா; அவ்அளவு - அந்த அைவுக்கு; அகன்றது - பரந்திருக்கிறது; ஈறும் -
தகாட்தடயின் உயர்வும்; அது - அந்த ஆகாயம் தபான்றது; என்னா - என்று கருதி;
பவவ்வள அரக்கமன - பகாடுஞ்பசல்வம் பபற்ற இராவணதன; ைனக்பகாள - மனம்
பகாள்ளும்படி; வியந் ான் - அதிசயித்தான்.
இதட - இடம்.பதவ்வுதல் - பகாள்தையடித்தல் அது - அதுதபான்றதத. (திருக்குறள்
நுண்மாதல) மணங்பகாை என்பது மணக்பகாை என வந்தது வழி எதுதக
நயங்கருதினான் தபாலும். (64)

4899. ைடங்கல்அரிதயறும், ை ைால் களிறும், நாண

நடந்து னிதயபுகுதும் நம்பி, நனிமூதூர்
அடங்குஅரிய ாமனஅயில் அந் கனது ஆமணக்
கடுந்திமெயின்வாய்அமனய-வாயில்எதிர்கண்டான்.
ைடங்கல்(உம்) - ஊழித்தீயும்; அரிதயறும் - ஆண்சிங்கமும்; ை ம் - மதங்பகாண்ட;
ைால்களிறும் - பபரிய யாதனயும்; நாண - பவட்கமதடயும்படி; னிதய - தனியாக;
நனிமூதூர் - பழதமயான இலங்தகக்குள்; நடந்து புகுதும் நம்பி - நடந்து புகும்
அனுமன்; அடங்கு அரிய - பிறருக்கு அடங்காத; ாமன - தசதனதயயும்; அயில் -
சூலாயுதத்ததயும் (பபற்ற); அந் கனது - யமனுதடய; ஆமண - கட்டதைகள்
நிதறதவற்றப்படும்; திமெயின் - பதற்குத் திதசயின்; கடும் வாய் அமனய - பகாடுதம
மிக்க வாய்தபான்ற; வாயில் - (இலங்தகயின்) தகாபுரவாயிதல; எதிர்கண்டான் - கண்
எதிரில் பார்த்தான். மடங்கல் -ஊழித்தீ. ‘பகாழுந்துவிட்டு அழன்று எரி மடங்கல்’
(கம்ப. 7727). மடங்கலும் என்பது மடங்கல் என வந்தது ‘உம்தமத் பதாதக’. (65)

4900. தைருமவ நிறுத்தி பவளி பெய் து பகால் ?

விண்தணார்
ஊர்புக அமைத் டுகால்பகால் ? உலகு ஏழும்
தொர்வு இலநிமலக்க நடுஇட்டது ஒரு தூதணா ?
நீர்புகு கடற்குவழிதயா என நிமனந் ான்.
(தகாபுர வாயில்)

தைருமவ - மகாதமரு மதலதய; நிறுத்தி - (தகாபுரமாக) நட்டுதவத்து (பிறகு);

பவளிபெய் துபகால் - (அதில்) இதடயில் பவளியதமக்கப்பட்டததா ? (தகாபுரம்)
விண்தணார் - (பணி பசய்து முற்றிய) ததவர்கள்; ஊர்புக - தங்கள் ஊதர
அதடவதற்காக; அமைத் டுகால் பகால் - அதமக்கப் பபற்ற ஏணிதயா? உலகு ஏழும்
- ஏழு உலகங்களும்; தொர்வில நிமலக்க - சிததவற்றனவாய் நிதலத்திருக்க; நடு -
(உலகின்) நடுப்பகுதியில்; இட்டது ஒருதூதணா - நாட்டப்பபற்ற ஒப்பற்ற தூதணா ?
(வாயில்) கடற்கு - கடலின்கண்; நீர்புகு வழிதயா - பவள்ைம் புகுவதற்கு (முன்னம்)
அதமக்கப்பட்ட வழிதயா; என - என்று பலவிதமாக; நிமனத் ான் - (அனுமன்)
எண்ணினான். (66)

4901. ‘ஏழ்உலகின் வாழும்உயிர் யாமவயும் எதிர்ந் ால்

ஊழின்முமறஇன்றி, உடதனபுகும்; இது ஒன்தறா ?
வாழியர்இயங்குவழி ஈதுஎன வகுத் ால்
ஆழிஉள ஏழின்அளவுஅன்று மக’ என்றான்.
ஏழ் உலகில் - ஏழுஉலகத்திலும்; வாழும் - வாழ்கின்ற; உயிர்யாமவயும் - எல்லா
உயிர்களும்; எதிர்ந் ால் - ஒன்று கூடினாலும்; ஊழின் முமற இன்றி - ஒருவர்பின் ஒருவர்
புகும் முதறயில்லாமல்; உடதன புகும் - ஒருதசர உள்தை நுதழயும்; இது ஒன்தறா -
இப்படிப்பட்ட வாயில் இஃது ஒன்று தானா (பல); வாழியர் - இலங்தகயில்
உள்ைவர்கள்; இயங்குவழி - நடமாடுவதற்கு அதமக்கப்பபற்ற வழி; ஈது என -
இப்படிப்பட்ட பதன்று கருதும்படி; வகுத் ால் - அதமக்கப் பபற்றிருந்தபதன்றால்;
மக - (இலங்தகக்குள் உள்ை) நம்முதடயபதக; உள -- நீர் நிரம்பிய; ஆழி ஏழின்
அளவு அன்று - ஏழு கடல்களின் அைவன்று (அவற்றினும்பபரிது); என்றான் - என்று
சிந்தித்தான்.

இவ்வாயிலில்உலக உயிர்கள் ஒன்று கூடினாலும் ஒருதசர உள்தை நுதழயலாம்.

இப்படிப்பட்ட வாயில் இது ஒன்று தானா ? பல. இவர்கள் இயங்குவதற்கு அதமந்த
வழி இது என்றால், பதக ஏழு கடலினும் மிகுதியாகும்.

எதிர்ந்தால் -ஒன்று கூடினால் (சந்தித்தால்) மக்கதை தநருவார் - எதிர்ந்தார்கள்’ (கம்ப.

1938). யாதவயும் - ஐ - அதச (உருபன்று) புகழான் விைக்கினான் என்பதத (சிந்-2605)
புகழாதன விைக்கினான் - என்று ததவர் அதமத்தார். ஐ - சாரிதய என்றார், இனியர் -
(சிந்-2605) (67)
 அனுமன் வாயில்காவதல வியத்தல்
4902. பவள்ளம் ஒரு நூபறாடு இரு நூறும் மிமடவீரர்
கள்ளவிமனபவவ்வலி அரக்கர், இரு மகயும்
முள்எயிறும்வாளும்உற, முன்னம்முமற நின்றார்
எள்அரியகாவலிமன அண்ணலும் எதிர்ந் ான்.
ஒரு நூபறாடு இரு நூறுபவள்ளம் - முந்நூறு பவள்ைச்தசதனயாக; மிமட -
(வாயிலில்) பநருங்கிய; வீரர் - வீரர்கைாகிய; கள்ளவிமன - பிறர் பபாருதைக் கவரும்
பதாழிலும்; பவவ்வலி அரக்கர் - பகாடிய வலிதமயும் உதடய அரக்கர்கள்; இரு
மகயும் - (வாயிலின்) இருபுறத்திலும்; முள்எயிறும் - முள்தபான்ற பற்களும்; வாளும் -
வாைாயுதமும்; உற - பபாருந்த; முன்னம் முமற நின்றார் - முற்படத் (தம்) தகுதிக்தகற்ப
நின்று பகாண்டுள்ைாரது; எள்அரிய - பிறரால் அவமதிக்க முடியாத; காவலிமன -
பாதுகாப்தப; அண்ணல் எதிர்ந் ான் - பபருதமமிக்க அனுமன் கண்டான்.
(68)

4903. சூலம்,ைழு,வாபளாடு,அயில், த ாைரம், உலக்மக,

கால வரிவில், கழி, கப் ணம், முசுண்டி,
தகால், கமணயும்,தநமி, குலிெம், சுரிமக, குந் ம்
ாலம் மு ல்ஆயு ம் வலத்தினர் ரித் ார்.
வலத்தினர் - ஆற்றல்மிக்க அரக்கர்கள்; சூலம் ைழு வாபளாடு - சூலம், மழு, வாள்;
அயில் த ாைரம் உலக்மக - தவல், ஈட்டி, உலக்தக; கால வரிவில் கழி - யமதனப்
தபான்ற வில் அம்பு;கப் ணம் முசுண்டி - இரும்புபநரிஞ்சி, முசுண்டி; தகால் கமணயம்
தநமி - தடி, வதைதடி, சக்கரம்; குலிெம், சுரிமக, குந் ம் - வச்சிரம், உதடவாள்,
தகதவல்; ாலம் - பிண்டிபாலம்; மு ல் ஆயு ம் - முதலான ஆயுதங்கதை; ரித் ார் -
தாங்கி நின்றார்கள்.
ஆற்றல்மிக்கஅரக்கர்கள் சூலம் முதலான ஆயுதங்கதை ஏந்தி நின்றனர். சூலம் -
முத்ததலதவல். மழு - தகாடாலி. இப்பாடலில் உள்ை ஒடுதவமூன்றனுருபாக்
பகாண்டதால் எல்லாவற்றிலும் உம்தமதய விரித்து உதரகூறினர். உம்தம விரித்தால்
முதல் என்பது தவண்டா. அடியார்க்கு நல்லார்,பகாடித்தார் தவந்தபராடு எனும்
பதாடரில் உள்ை (சிலம்பு 5-182) ஒடுதவஅதசயாக்கினும் அதமயும் என்றார். ஈண்டும்
அது. (69)

4904. அங்குெம்,பநடுங்கவண், அடுத்து உடல் விசிக்கும்

பவங்குமெய ாெம், மு ல் பவள்ள யில் மகயர்;
பெங்குருதிஅன்னபெறி குஞ்சியர், சினத்த ார்
ங்குனி ைலர்ந்துஒளிர் லாெவனம் ஒப் ார்.*
பெங்குருதி அன்ன- சிவந்தஇரத்தம் தபான்ற; பெறி குஞ்சியர் - அடர்ந்த ததலமயிதர
உதடயவர்களும்; சினத்த ார் - தகாபம் உதடயவர்களும்; ங்குனி ைலர்ந்து - பங்குனி
மாதத்திதல பூத்து; ஒளிர் - (இதலயின்றி) ஒளி வீசுகின்ற; லாெவனம் ஒப் ார் -
புரசங்காட்டிற்கு ஒப்பானவர்களுமான அரக்கர்கள்; அங்குெம் - மாபவட்டி;
பநடுங்கவண் - நீண்ட தூரத்தில் கல் எறியும் கவண்; அடுத்து - பதகவதரச் சார்ந்து;
உடல் விசிக்கும் - உடதலப் பிணிக்கும்; பவம்குமெய - பவவ்விய கடிவாைம் தபான்ற;
ாெம்மு ல் - பாசம் முதலான; பவய்ய - பகாடிய ஆயுதங்கள்; யில்மகயர் - பழகிய
தககதை உதடயவராய் இருந்தனர். பலாச வனம்தபால் சிவந்த ததலமயிதர
உதடய அரக்கர்கள் அங்குசம் முதலான பதடக்கலங்கதை ஏந்தியவராய் இருந்தனர்.
குதச - கடிவாைம்.இதற்குத் தருப்தப என்றும், கச்சு என்றும் பபாருள் கூறப் பபற்றது.
தருப்தபதபால் அறுக்கவல்ல பாசம் என்று விைக்கம் தபசப்பட்டது. குதசய -
கடிவாைம் தபான்ற - அ. அதச. ஆளி தபால் பமாய்ம்பு என்றார் - நச்சர் - அ - அதச
என்றார் (சிந்-517) (70)

4905. அளக்கஅரிதுஆகிய கணக்பகாடு அயல்நிற்கும்

விளக்குஇனம்இருட்டிமன விழுங்கி ஒளிகால
உளக்கடிய காலன்ைனம் உட்கும் ைணிவாயில்
இளக்கம்இல்கடற் மட இருக்மகமய எதிர்ந் ான்.
அளக்க - அைந்துகாண்பதற்கு; அரிது ஆகிய - கடினமாக உள்ை; கணக்பகாடு -
கூட்டத்துடன்; அயல் நிற்கும் - பக்கத்தத நிற்கின்ற; விளக் குஇனம் - விைக்குக் கூட்டம்;
இருட்டிமன விழுங்கி - இருதை உட்பகாண் டு; ஒளிகால - பவளிச்சத்தத
பவளிப்படுத்த (அதனால்); கடிய உளக்காலன் - கடினமான உள்ைமுதடய யமனின்;
ைனம்உட்கும் - மனமும் பயப்படும்படியான; ைணிவாயில் - மணிகள் பதிக்கப் பபற்ற
தகாபுரவாயிலின் கண் உள்ை; இளக்கம் இல் - தைர்ச்சியில்லாத; கடற் மட
இருக்மகமய - கடல்தபான்ற பதடகளின் இருப்பிடத்தத; எதிர்ந் ான் - எதிதர
கண்டான்.
இரவினில் வந்துஉயிர்க்குலத்திதன அழிக்கும் காலன் ஒளி வாயிதலக் கண்டு
அஞ்சினான் தபாலும் (பாரதி தந்த பிச்தச) சந்திரன் கீழ் வானில் இருப்பதால் நகரில்
இருள் சூழ்ந்தது. அதனால் விைக்கு இருதை விழுங்கிற்று என்றார் கவிச்சக்கரவர்த்தி.
(71)

4906. எவ்அைரர், எவ் அவுணர், ஏவர் உளர் - என்தன !-

கவ்மவமுதுவாயிலின் பநடுங்கமட கடப் ார் ?
ப வ்வர் இவர்;தெைம்இது; தெவகனும் யாமும்
பவவ்வைர்ப ாடங்கிடின் எனாய் விமளயும் ?
என்றான்.
கவ்மவ - ஆரவாரம் மிக்க; முதுவாயிலின் - பழதமயான தகாபுரவாயிலின்;
பநடுங்கமட - நீண்ட முற்றத்தத; கடப் ார் - கடந்து பசல்ல வல்லவர்கள்; எ அைரர் -
எந்தத் ததவர்குழுவில்; எ அவுணர் - எந்த அசுரர் குழுவில்; ஏவர் உளர் - எவர்கள்
இருக்கின்றார்கள்; என்தன - என்ன அதிசயம்; ப வ்வர் இவர் - பதகவர்கள்
இத்ததகயவர்; தெைம் இது - பாதுகாப்பு இத்ததகயது (என்றால்); தெவகனும் யாமும் -
இராமபிரானும் யாங்களும்; பவவ் அைர் ப ாடங்கிடின் எனாய் விமளயும் - பகாடிய
தபாதரத் பதாடங்கினால் எதுவாக முடியுதமா; என்றான் - என்று (அனுமன்)
சிந்தித்தான். பநடுங்கதட -நீண்டமுற்றம் - ,முரபசய்து ! கதடத்ததல (பால-
தகயதட-10) (72)
4907. கருங்கடல்கடப் து அரிதுஅன்று; நகர் காவற்
ப ருங்கடல்கடப் து அரிது; எண்ணம் இமறத ரின்
அருங்கடன்முடிப் து அரிதுஆம்; அைர் கிமடக்கின்
பநருங்கு அைர்விமளப் ர் பநடுநாள் என
நிமனந் ான்.
கருங்கடல்கடப் து - ஆழமான கடதலத்தாண்டுவது; அரிது அன்று- பபருஞ்பசயல்
அன்று; நகர் - நகரிதல அதமந்த; காவல் ப ருங்கடல் - காவலாகிய பபரிய கடதல;
கடப் து அரிது - கடந்து பசல்வதுபபருஞ்பசயல்; எண்ணம் - என்னுதடய
ஆதலாசதன (உணர்வின் வயப்பட்டு); இமற த ரின் - சிறிது பிறழ்ந்தால்; அருங்கடன் -
பிராட் டிதயக்காண்பதாகிய கடதமதய; முடிப் து அரிது ஆம் -
நிதறதவற்றுதல்முடியாமல்தபாம்; அைர் கிமடக்கின் - (இவர்கட்கு) தபார்
பசய்யும்வாய்ப்புக்கிட்டினால்; பநடுநாள் - பலமாதங்கள்; பநருங்கு அைர் விமளப் ர்-
பசறிவான தபாதர வைர்ப்பார்கள்; என நிமனந் ான் - என்று (அனுமன்)சிந்தித்தான்.

அனுமன் வீரன்ஆதகயால் பதகவதரக் கண்டதும் உணர்ச்சி வயப்பட்டான்.

நிதலபதரிந்து அடங்கினான்.

ஆழக் கடல் கருதமநிறம் பபறும். ஆதலின் கருங்கடல் என்பதற்கு ஆழமான கடல்

என்று கூறப்பபற்றது. (73)

4908. வாயில்வழிதெறல்அரிது; அன்றியும் வலத்த ார்;

ஆயில், அவர்மவத் வழி ஏகல் அழகு அன்றால்;
காய்கதிர்இயக்குஇல் ைதிமலக் கடிது ாவிப்
த ாய், இந்நகர்புக்கிடுபவன், என்று ஓர்
அயல்த ானான்.
ஆயில் - ஆராய்ந்தால்; வாயில்வழி - இந்தக் தகாபுர வாயிலின் வழிதய; தெறல் அரிது
- பசல்வது கடினமானதாகும்; அன்றியும் - அல்லாமலும்; அவர் மவத் வழி - அவர்கள்
அதமத்த வழியில்; ஏகல் - பசல்வது; வலத்த ார் - (எம்தபால்) வலிதம
யுதடயவர்களுக்கு; அழகு அன்று - சிறப்பான பசயல் அன்று (ஆதலினாதல); காய்கதிர்
இயக்கு இல் - சூரியன் இயக்கம் இல்லாத (உயர்ந்த); ைதில் - மதிதல; கடிது ாவிப்
த ாய்-தவகமாகக் கடந்துபசன்று; இந் நகர் புக்கிடுபவன் - இந்த நகருக்குள் புகுதவன்;
என்று - என்று கருதி; ஓர் அயல் த ானான் - ஒரு பக்கத்தில் பசன்றான்.
என்று ஓர் அயல்தபானான் - இதில் உள்ை ‘ஓர்’ அதச தகாவலன் கூறும் கட்டுதர
என்பதத அடிகள் தகாவலன் கூறும் ஓர் குறியாக் கட்டுதர என்றார். உதர வகுத்த
நல்லார், ‘ஓர்’ இதடச்பசால் என்றார். ஆய்க. ஒரு என்னும் பசால் பபயர் அன்று (ஒரு
என்பது அதசச்பசால்லாகதவ வழங்கப் பபறுகிறது. நீ மனிதனா என்பதத நீ ஒரு
மனிதனா என்பர்) (74)
இலங்காததவிஅனுமதனத் தடுத்தல்
ெந் க்கலித்துமற
4909. நாள்நாளும் ான் நல்கிய காவல் நனிமூதூர்
வாழ்நாள்அன்னாள் - த ாவதின் தைதல வழி
நின்றாள்;
தூண் ஆம்என்னும்த ாள் உமடயாமன -
சுடதராமனக்
காணா வந் கட்பெவி என்னக் கனல் கண்ணாள்.
(அவ்வையத்தில்)

நாள் நாளும் - தினந்ததாறும்; ான் - தன்னால்; காவல் நல்கிய - பாதுகாப்பு

வழங்கப்பபற்ற; நனி மூதூர் - மிகப் பழதமயான இலங்தகயின்; வாழ்நாள் அன்னாள் -
ஆயுட்காலம் தபான்றவளும்; சுடதராமன - ஒளிவீசுகின்ற சூரியதன; காணா வந் -
கண்டு விழுங்குவதற்கு வந்த; கட் பெவி என்ன - பாம்தபப் தபால; கனல் கண்ணாள் -
பநருப்தபக்கக்கும் கண்கதையுதடயவளும்; தூணாம் என்னும் - தூதண நிகராகும்
என்று கூறத்தக்க; த ாள் உமடயாமன - ததாள்கதைப் பபற்ற அனுமன்; த ாவதின்
வழி தைதல - பசல்லும் வழியின் கண்தண; நின்றாள் (ைறித்து) - நிற்பவளும்.

ததாளுதடயாதன - ஐ- சாரிதய இரண்டன் உருபு அன்று யாவும் சூனியம், சத்து எதிர் -

என்று கூற தவண்டியதத “யாதவயும் சூனியம் சத்து எதிர்” என்றார் பமய்கண்டார்.
பாடிய காரர் இரண்டன் உருபு விரியாதமதயக் கண்டு பதளிக. மதலப் பாம்புதபால்
ஐ பாட்டிலுள்ைது. இரண்டன் உருபு என்று கருதிப் பாடதபதம் பசய்தவர்உைர். மா -
மா -விைம் - மா - காய் என்னும் சீர்கதை முதறதய பபற்றுவரும் இந்த யாப்தப
வடநூலார் ‘மத்தமயூரம்’ என்பர், இத்ததகய பாடல்கள் இந்நூலுள் 154 உள்ைன
(மணிமலர் 76) (75)

4910. எட்டுத்த ாளாள், நாலு முகத் ாள்; உலகு ஏழும்

ப ாட்டுப் த ரும்தொதி நிறத் ாள்; சுழல்
கண்ணாள்;
முட்டிப்த ாரில், மூவுலகத்ம மு தலாடும்
கட்டிச் சீறும்காலன் வலத் ாள்; கமை இல்லாள்.
எட்டுத் த ாளாள்- எட்டுத்ததாள்கதையுதடயவளும்; நாலு முகத் ாள் - நான்கு
முகத்ததயுதடயவளும்; உலகு ஏழும் - ஏழு உலகத்ததயும்; ப ாட்டுப் த ரும் - தீண்டி,
அதற்கு தமலும் பசல்கின்ற; தொதி - ஒளிதயப் பபற்ற; நிறத் ாள் - மார்தப
உதடயவளும்; சுழல் கண்ணாள் - எல்லாப் பக்கத்திலும் சுழல்கின்ற
கண்கதையுதடயவளும்; முட்டிப் த ாரில் - முட்டி யுத்தத்தில்; மூ உலகத்ம - மூன்று
உலகங்கதையும்; மு தலாடும் கட்டி - உயிருடன் பிணித்து; சீறும் - தகாபிக்கின்ற;
காலன் வலத் ாள் - யமனின் வன்தமயுதடயவளும்; கமை இல்லாள் -
பபாறுதமயற்றவளும்.
எட்டுத்ததாள்முதலானவற்தறப் பபற்றவள் முட்டிப்தபார் - முட்டியுத்தம் -
இப்தபாரில் எதிரிதயப் பிைத்தல் கண்கூடு. அவள் வலிதம - காலன் வலிதம. முதல் -
ஆன்மா. (76)
4911. ாரா நின்றாள், எண்திமெ த ாறும்; லர் அப் ால்
வாரா நின்றாதரா? என;ைாரி ைமழதய த ால்
ஆரா நின்றாள்;நூபுரம் அச்ெம் ரு ாளாள்;
தவரா நின்றாள்;மின்னின் இமைக்கும் மிளிர்
பூணாள்.
(அவள்)
அப் ால் - நீண்ட தூரத்துக்கு அப்புறத்திதல; லர் வாரா நின்றாதரா- பலர் வந்து
பகாண்டிருக்கிறார்கதைா; என - என்று ஐயங்பகாண்டு; எண்திமெ த ாறும் - எட்டுத்
திக்குகளிலும்; ாரா நின்றாள் - தநாக்கியவண்ணம் இருப்பவளும்; ைாரி ைமழதய
த ால் - கார்கால தமகம் தபால்; ஆரா நின்றாள் - முழங்கி நிற்பவளும்; அச்ெம் ரு -
பதகவர்களுக்குஅச்சத்தத விதைவிக்கும்; நூபுரம் ாளாள் -
சிலம்பணிந்தபாதத்ததயுதடயவளும்; தவரா நின்றாள் - தகாபித்து நிற்பவளும்;
இமைக்கும் மின்னின் - இதமக்கின்ற மின்னதலப் தபால; மிளிர் பூணாள் -
ஒளிவிடுகின்ற ஆபரணம் அணிந்தவளும்.
நின்றாள்,முதலானதவ, இயல்தபக் காட்டி நின்றன. தவரா நின்றாள் இதிலுள்ை
தவரா - சினத்ததக் காட்டும். இதமத்தல் - இதடயிட்டுத் ததான்றுதல்.
(77)

4912. தவல்,வாள், சூலம், பவங்கம , ாெம், விளிெங்கம்

தகால், வாள்ொ ம், பகாண்ட கரத் ாள் வடகுன்றம்
த ால்வாள், திங்கள்-த ாழின் எயிற்றாள், புமகவாயில்
கால்வாள்;காணின் காலனும் உட்கும்க ம் மிக்காள்.
தவல் வாள் சூலம்- தவலும்வாளும் சூலமும்; பவங்கம ாெம் - பகாடிய கததயும்,
பாசமும்; விளி ெங்கம் - தசதனகதை அதழக்கின்ற சங்கும்; தகால் வாள் ொ ம் -
அம்பும் பகாடிய வில்லும்; பகாண்ட கரத் ாள் - ஏந்திய தகதயயுதடயவளும்;
வடகுன்றம் த ால்வாள் - தமருமதலதய ஒத்தவளும்; திங்கள் த ாழின் - சந்திரனின்
பிைதவப் தபான்ற; எயிற்றாள் -பற்கதையுதடயவளும்; வாயில் புமக கால்வாள் -
வாயில் புதகதயக்கக்குபவளும்; காணின் - உற்றுப் பார்ப்பாைாயின்; காலனும் உட்கும்
- யமனும் பயப்படும்; க ம் மிக்காள் - தகாபம் மிக்கவளும். வாள் இருமுதற
இக்கவிததயில் காட்சி தருகிறது. இரண்டாம் வாள் பகாடுதம எனும் பபாருள்
தருகிறது. தகால் ‘ததால்’ என்ற பாடம் ஒரு பிரதியில் காணப்படுகிறது. ததால் -
தகடயம், இப்பாடம் சிறக்கும்தபாலும்.

தபாழ் - பிைவு. திங்கட்பிைவு - பிதறச்சந்திரன். காணில் - எமன் பசயலாக்கினும்

அதமயும். (78)

4913. அஞ்சுவணத்தின் ஆமட உடுத் ாள்; அரவு எல்லாம்

அஞ்சு உவணத்தின்தவகம் மிகுத் ாள் அருள்
இல்லாள்
அம் சுவணத்தின்உத் ரியத் ாள் அமலயாரும்
அம்சு வள்நத்தின் முத்து ஒளிர் ஆரத்து அணி
பகாண்டாள்;+
அஞ்சு வணத்தின்- ஐந்துநிறங்கதைப் பபற்ற; ஆமட உடுத் ாள் - தசதலதய
அணிந்தவளும்; அரவு எல்லாம் அஞ்சும் - எல்லாப் பாம்புகளும்பயப்படும்படியான;
உவணத்தின் - கருடதனப் தபால; தவகம் மிகுத் ாள் - மிக்க தவகம் உதடயவளும்;
அருள் இல்லாள் - கருதணயற்றவளும்; அம் - அழகிய; சுவணத்தின் உத் ரியத் ாள் -
பபான் இதழயால் அதமயப்பபற்ற தமலாக்தகயுதடயவளும்; அம் - நீர் நிரம்பிய;
சுவள் நத்தின் - அழகாக ஒளி பபாருந்திய சங்கிற்பிறந்த; முத்து ஒளிர் - முத்து
விைங்கும்; ஆரத்து அணி பகாண்டாள் - ஆரங்கைால் அழகு பபற்றவளும்.
சுவணத்தின் முத்து- சுவணததய முத்து என்று வரத நஞ்தசயப்பர் கூறுவார் - சுவர்ண
ததயம், இலங்தக தபாலும். (79)

4914. சிந்துஆரத்தின் பெச்மெ அணிந் ாள்; ப ளிநூல் யாழ்

அம் ா ரத்தின்தநர்வரு பொல்லாள்; அமறதும்பி
கந் ா ரத்தின்இன்இமெ ன்னிக் களிகூரும்
ைந் ா ரத்தின்ைாமல அலம்பும் ைகுடத் ாள்.
சிந்து ஆரத்தின்- கடலில்ததான்றிய முத்துக்கைால் ஆன; பெச்மெ அணிந் ாள் -
சட்தட தரித்தவளும்; நூல் ப ளி - நூல்கைால் சிறந்தது என்று முடிவு பண்ணிய; யாழ் -
யாழின்கண் ததான்றிய; அம் ாரத்தின் - அழகிய ‘தாரம்’ என்னும் சுரத்தத; தநர் வரு
பொல்லாள் - ஒத்திருக்கும் பசால்தலயுதடயவளும்; அமற தும்பி - ததனுண்டு
இதசபாடும் வண்டுக்கூட்டங்கள்; இன் - இனிய; கந் ாரத்து இமெ - காந்தாரம் என்னும்
பண்தண; ன்னி - (பண்ணி) பாடி; களிகூரும் - மகிி்ழ்ச்சியதடயும்; ைந் ாரத்தின் -
மந்தார மலர்கைால் கட்டப்பபற்ற; ைாமல அலம்பும் - மாதல அதசகின்ற; ைகுடத் ாள்
- கீரிடத்தத அணிந்தவளும்.

இன் இதச பண்ணி- இனிய இதசதயப் பாடி மாதல மருதம் பண்ணி, காதல --
‘பசவ்வழி பண்ணி’ என்றும் (புறம் 149) ’யாதழார் மருதம் பண்ண’ என்றும் (மதுதரக்
658) பபருக வந்த வழக்கு அருகின. பன்னி - என்று மாற்றப் பபற்றது. ஒரு ஏடு (25)
பண்ணி என்னும் பாடத்தத வழங்கிற்று, வாழ்க.

இப்பாடலின்பின்னிரண்டு அடிகதைாடு சீவகசிந்தாமணியுள் “மந்தார மாதல மலர்

தவய்ந்து தீந்ததன், கந்தாரஞ் பசய்து களிவண்டு முரன்று பாட (சிந்.1959) என்னும்
அடிகதையும் களிவண்டு மந்தார மாதலயின் மலதர பமாய்த்து அதிற்தறதன உண்டு
மகிழ்ந்து காந்தாரம் என்னும் பண்தணயாக்கி ஆைாபனஞ் பசய்து பாடும்படி”என
வரும் உதரப் பகுதிதயயும் ஒப்பிடுக. (அண் - பல்கதல - கழ - பதிப்பு)

அதமவண்டு -பபரும்பான்தமயான பாடம், அதம -அழகு. (80)

4915. எல்லாம்உட்கும் ஆழி இலங்மக இகல்மூதூர்

நல்லாள்;அவ்ஊர் மவகுஉமற ஒக்கும் நயனத் ாள்;
‘நில்லாய்! நில்லாய்!’ என்று உமர தநரா
நிமனயாமுன்
வல்தலபென்றாள்; ைாருதி கண்டான்; வருகஎன்றான்.
 எல்லாம் உட்கும்- எல்லாஉயிர்க் கூட்டங்களும் பயப்படும்படியான; ஆழி இலங்மக -
கடலாற் சூழப்பபற்ற இலங்தகயாகிய பழதமயான ஊர்க்கு; இகல் மூதூர் நல்லாள் -
வலிதம மிக்க நன்தம பசய்பவளும்; அ ஊர் மவகும் - அந்த இலங்தக தங்கும்; உமற
ஒக்கும் நயனத் ாள் - உதற தபான்ற கண்கதையுதடயவளும் ஆகிய இலங்தக
மாததவி; (அனுமதன தநாக்கி) நில்லாய் நில்லாய் - நில், நில்; என்று உமர தநரா - என்று
முழங்கி; நிமனயா முன் - (எதிதர வருவார் யார் என்று அனுமன்) எண்ணுவதற்கு
முன்தன; வல்தல பென்றாள் - தவகமாக (அனுமன் முன்) தபானாள்; கண்டான் ைாருதி -
அததக் கண்ட அனுமன்; வருக என்றான் - வருவாயாக என்று கூறினான்.

ஆழி - கடற்கதர.ஆழி கடல் அதரயா - சுந்தரர். பபருங்கடற்கு ஆழியதனயன் (புறம்

330). சான்றாண்தமக்கு ஆழி எனப்படுபவர் (குறள் 989) அழகர் உதர.
(81)

4916. ஆகாபெய் ாய் ! அஞ்ெமல த ாலும் ?

அறிவுஇல்லாய்!
ொகாமூலம் தின்றுஉழல்வார்தைல் ெலம் என்னாம் ?
ாகு ஆர்இஞ்சிப் ப ான்ைதில் ாவிப் மகயாத ,
த ாகாய் என்றாள் - ப ாங்கு அழல் என்னப்புமக
கண்ணாள்.
ப ாங்கு அழல்என்ன - மூண்டு எரிகின்ற பநருப்தபப் தபால; புமக கண்ணாள் -
புதகயும் கண்கதையுதடய இலங்தகத்ததவி; (அனுமதன தநாக்கி) அறிவு இல்லாய் -
அறிவற்ற தபதததய; ஆகா பெய் ாய் - பசய்யத் தகாதவற்தறப் புரிந்தாய்; அஞ்ெமல -
நீ சிறிதும் பயப்படவில்தல; ொகா மூலம் தின்று - இதலகதையும் கிழங்குகதையும்
தின்று; உழல்வார் தைல் - திரிகின்ற அற்பக்குரங்குகள் தமல்; ெலம் என்னாம் - தகாபம்
பகாள்வதால் என்ன பயன்; ாகு ஆர் - சுண்ணக்குழம்பு பூசப்பபற்ற; இஞ்சிப்
ப ான்ைதில் - தகாட்தடபயாடு கூடிய மதிதல; ாவிப் மகயாத - கடந்து பசன்று
(என்னுடன்) பதகத்துக் பகாள்ைாதத; த ாகாய் - ஓடிப்தபாவாயாக; என்றாள் - என்று
கூறினாள்.
சாகம் - இதல.‘அருந்தவத்தின் சாகம் ததழத்து’ (கம்ப. 1671) பதகயாதத தபாகாய் -
பதகயாமல் பசல்க, என்றும் கூறலாம். பதகயாதத என்பது ஏவலாகவும் எதிர் மதறப்
பபயர் எச்சமாகவும் வரும். (82)

அனுமனும் இலங்தகத்ததவியும் உதரயாடுதல்

4917. களியா உள்ளத்து அண்ணல் ைனத்தில் க ம்மூள
விளியா நின்தற,நீதி நலத்தின் விமன ஓர்வான்,
‘அளியால் இவ்ஊர் காணும் நலத் ால்
அமணகின்தறன்;
எளிதயன்உற்றால் யாவது உனக்கு இங்கு இழவு ?’
என்றான்.
நீதி - நீதியுடன்ஒன்றுபட்ட; நலத்தின் விமன - நன்தமயின் பயதன; ஓர்வான் -
அறிந்தவனும்; களியா - பசருக்கதடயாத; உள்ளத்து அண்ணல் - உள்ைத்ததப்
பபற்றவனுமான அனுமன்; ைனத்தில் க ம்மூள - தகாபத்தீ மூண்டு எரிய; விளியா
நின்று - (அததன) அழித்து (இலங்தகத் ததவிதயப் பார்த்து); இ ஊர் - இந்த ஊதர;
நலத் ால் - இந்நகரின் அழகால்; காணும் அளியால் - காணதவண்டும் என்னும்
ஆதசயால்; அமணகின்தறன் - அதடந்துள்தைன்; எளிதயன் - பலமில்லாத யான்;
இங்கு உற்றால் - இவ்விடத்தத அதடந்தால்; உனக்கு இழவு யாது - உனக்கு தநரும்
நட்டம் யாது; என்றான் - என்று அதமதியாகப் தபசினான். இவ்வூர், நீதிநலத்தின்
விதன ஓர்வான் - அதணகின்தறன் என்று ஒரு பதாடராக்கி இந்த ஊரின் நீதிதயயும்
அழதகயும் ஆராய வந்துள்தைன் என்று உதர கூறுவதும் நன்தற.

நலத்தால் -இன்பத்துடன் - நல் எண்ணத்தால் (அண். பல்கதல பதிப்பு)

(83)

4918. என்னாமுன்னம், ‘ஏகு’ என, ஏகாது, எதிர்ைாற்றம்

பொன்னாதய ? நீயாவன் அடா ? ப ால்புரம்
அட்டான்
அன்னாதரனும்அஞ்சுவர், எய் ற்கு; அளியுற்றால்
உன்னால் எய்தும்ஊர்பகால் இவ்ஊர், என்று,
உறநக்காள்.
என்னா முன்னம் - என்றுஅனுமன் கூறுவதற்கு முன்தன; (இலங்மகத்த வி
அனுமதன தநாக்கி) ஏகு என - நான், ‘தபா’ என்று கட்டதையிடவும்; ஏகாது -
தபாகாமல்; எதிர் ைாற்றம் பொன்னாதய - எதிர் பமாழி தபசுகிறாதய; அடா - அற்பதன;
நீ யாவன் - நீ யார்?; ப ால் - பழதமயான; புரம் அட்டான் அன்னாதரனும் - முப்புரம்
எரித்த சிவபிரான் தபான்றவர்களும்; எய் ற்கு - என்முன் வருவதற்கு; அஞ்சுவர் -
பயப்படுவார்கள் (அப்படியிருக்க); அளி உற்றால் - ஊதரக் காண தவண்டும் என்னும்
ஆதச உனக்கு வந்தால்; இவ் ஊர் - இந்த இலங்தக; உன்னால் எய்தும் ஊர்பகால் -
உன்னால் அதடயத்தக்க எளிய ஊரா? என்று - என்று கூறி; உற நக்காள் - மிகுதியாகச்
சிரித்தாள்.

எய்துதற்கு -(இந்த நகதர) அதடய என்னும் பபாருள் கூறப்பபற்றது.

(84)

4919. நக்காமளக்கண்டு ஐயன் ைனத்து ஓர்நமக

பகாண்டான்;
நக்காய்,நீயார் ? ஆர்பொல வந் ாய் ? உனது ஆவி
உக்கால் ஏதுஆம்? ஓடமல ? என்றாள் இனி இவ்வூர்
புக்கால் அன்றிப் த ாகபலன் என்றான் புகழ்
பகாண்டான்.
ஐயன் - ஒப்பற்ற அனுமன்; நக்காமளக் கண்டு - சிரித்த இலங்தகத் ததவிதயப்
பார்த்து; ைனத்து - உள்ைத்துக்குள்தை; ஓர் நமக பகாண்டான் - சிரித்துக் பகாண்டான்;
(அப்தபாதுஇலங்தகத் ததவி ஐயதனதநாக்கி) நக்காய் - (அதட நீ) என்தனப் பார்த்துச்
சிரிக்கவா பசய்தாய்; நீ யார் - நீ யாவன்; யார் பொல வந் ாய் - எவர் கட்டதையிட
வந்திருக்கிறாய்; உனது ஆவி - உன்னுதடய உயிர் (என்னால்); உக்கால் ஏது ஆம் -
அழிந்தால் (உனக்கு) பயன் யாது?; ஓடமல - அதட ! ஓடிப் தபாக மாட்டாய்; என்றாள் -
என்று கூறினாள்; (அப்தபாது) புகழ் பகாண்டான் - புகழ் பபற்ற அனுமன்; இனி -
இப்தபாது; இ ஊர் புக்கால் அன்றி - இந்த நகருக்குள் நுதழயாமல்; த ாகபலன் -
(திரும்பிச்) பசல்ல மாட்தடன்; என்றான் - என்று கூறினான்.

இனி - இப்தபாது;இனி நிதனந்து இரக்கம் ஆகின்று (புறம்) இனிதமல் என்று

அதற்குப் பபாருள் கூறுவது நன்தறல் பகாள்க. புக்கு - ஆல் - புகுந்தால் (நுதழந்தால்)
ஆல் - எதிர்கால விதன எச்ச விகுதி. உருபு அன்று. (85)

இலங்காததவிஅனுமனுடன் பபாருதல்
4920. வஞ்ெங்பகாண்டான்; வானரம் அல்லன்; வருகாலன்
துஞ்சும், கண்டால் என்மன; இவன் சூழ்திமர ஆழி
நஞ்ெம் பகாண்டகண்ணு மலப் த ால் நகுகின்றான்
பநஞ்ெம் கண்தட,கல்என நின்தற, நிமனகின்றாள்.
வருகாலன் - (என்பால்) தபார்க்கு வரும் யமன்; என்மனக் கண்டால் - என்தனப்
பார்ப்பாதனயானால்; துஞ்சும் - இறப்பான் (அப்படியிருக்க); இவன் - இந்த அற்பன்;
திமர சூழ் ஆழி - அதலகள் சூழ்ந்த கடலில் ததான்றிய; நஞ்ெம் பகாண்ட - விடத்தத
உணவாகக் பகாண்ட; கண்ணு மலப் த ால் - சிவபபருமாதனப் தபால்; நகுகின்றான் -
சிரிக்கின்றான்; (ஆதலால்) வஞ்ெம் பகாண்டான் - வஞ்சகம் உதடய இவன்; வானரம்
அல்லன் - குரங்கு அல்லன்; என - என்று (ஆராய்ந்து); பநஞ்ெம் கண்தட - அனுமன்
கருத்தத யறிந்து பார்த்த அைவிதல; கல் என நின்று - கல்தபால் நின்று;
நிமனக்கின்றாள் - கவதலயதடந்தாள்.

என்தனயறியாதமயால் தபார்க்கு வரும் யமன், என்தனக் கண்ட மாத்திரத்தில்

இறப்பான். அங்ஙனம் இருக்க, இவன் என்தனக் கண்டு சிவபிரான் தபால் சிரிக்கிறான்.
இவன் குரங்கு அல்லன் என்று ஆராய்ந்து மதலதபால் நின்றாள்.
எமன் என்தனக்கண்டு பயப்படுவான். இவன் எமதனயும் அழித்த சிவபிராதன
என்று கருதினாள். பநஞ்சம் கண்தடகல் என நின்தற என்பதத அவ்வாதற தவத்துப்
பபாருள் பசய்தல் ‘பாவம்’ என்னும் கவிதத நலத்துக்குத் துதணயாகும். கண்டு + ஏ
எனப்பிரித்து, ஏகல் எனக் கூட்டிப் பபாருள் பசய்தலும் ஒன்று. ஏகல் - உயர்ந்த மதல -
ஏகல் பவற்பன் என்னும் பதாடர் சங்க நூல்களில் காணலாம். ஏகல் பவற்பன் (குறுந் 265
நற்றிதண 116 அகம் 52) கண்டு + ஏ என்று பிரித்து ‘ஏ’ தய அதச ஆக்கினர். ஏற்பின்
பகாள்க. நிதனவு - நிதனவுதடச் பசாற்கள் (கம்ப. 5255, சிந்தாமணி. 333) நிதனவு -
எண்ணம் என்று பபாருள் பகாண்தடார் பட்ட இடர்ப்பாடு பபரிது. ஏ - கல் எனப்
பிரித்தல் வலிந்து பசய்தலாகக் கருதுவார் ஏற்பன பகாள்க. (86)

4921. பகால்வாம்; அன்தறல் தகாளுறும் இவ்ஊர் எனல்

பகாண்டாள்;
‘பவல்வாய், நீதயல், தவறி’என, ன் விழித ாறும்
வல்வாய்த ாறும், பவங்கனல் ப ாங்க, ைதிவானில்
‘பெல்வாய்’ என்னா மூவிமல தவமலச்
பெலவிட்டாள்.*
(இலங்மகத் த வி)
பகால்வாம் - நாம்இவதைக் பகால்தவாம்; அன்தறல் - பகால்லப்படாமல் விட்டு
விட்டால்; இ ஊர் - இந்த இலங்தக; தகாள் உறும் - (இவனால்) அழிக்கப்படும்; எனல்
பகாண்டாள் - என்று மனத்திி்தல எண்ணி; பவல்வாதயல் - என்தன பவற்றி பகாள்ை
முடிந்தால்; நீ தவறி - நீ பவல்லுக; என - என்று கூறி; விழித ாறும் - கண்கள் ததாறும்;
வல்வாய்த ாறும் - பகாடிய வாய்கள் ததாறும்; பவங்கனல் ப ாங்க - பகாடிய பநருப்பு
மூண்டு எரிய; மூ இமல தவமல - மூன்று ததலகதையுதடய சூலத்தத; ைதி வானில் -
சந்திரன் ஒளி வீசும் வானிதல; பெல்வாய் என்னா - பசல்லுவாயாக என்று கூறி;
பெலவிட்டாள் - அனுமன்தமல் வீசி எறிந்தாள்.

‘சூலம்’ முத்ததலபபற்று, தவல்தபால இருத்தலின் தவல் என்று கூறினான்.

(87)

4922. டித்துஆம்என்னத் ன்எதிர் பெல்லும்

ழல்தவமலக்
கடித் ான்,நாகம் விண்ணில் முரிக்கும் கலுழன்
த ால்
ஒடித் ான்மகயால் - உம் ர் உவப் , உயர்காலம்
பிடித் ாள்பநஞ்ெம் துண்பணன, - எண்ணம்
பிமழயா ான்.
எண்ணம்பிமழயா ான் - நிதனவாலும் தவறு பசய்யாத அனுமன்; உம் ர் உவப் -
ததவர்கள் மகிழும்படி; உயர்காலம் பிடித் ாள் - சிறந்த பாசத்ததப் பற்றிய
இலங்தகத்ததவி; துண் என - திடுக்கிடும்படியாகவும்; டித்து ஆம் என்ன - மின்னதல
ஒப்பு என்று கூறும்படி; ன் எதிர் பெல்லும் - தன் முன்தன வரும்; ழல்தவமல -
பநருப்தபக் கக்கும் தவலாயுதத்தத; கடித் ான் - பற்கைால் கடித்து; மகயால் -
தககைால்; விண்ணில் - ஆகாயத்தின்கண்; நாகம் - பாம்புகதை; முரிக்கும்
கலுழன்த ால் - முறிக்கின்ற கருடதனப் தபால; ஒடித் ான் - துண்டு துண்டாகச்
சிததத்தான்.

காலம் - பாசம்.“சூலம் எனில் அன்று. இது பதால்தல வரும் காலம்’ (கம்ப . 8378)
அண் - கழகம்) காலம் பிடித்தாள் - அச்சூலத்தத நீண்ட காலம் பிடித்தவள் என்று கூறப்
பபற்றவுதர நன்தறல் பகாள்க. காலம் பிடித்தாள் (என்பதத) - சூலம் பிடித்தான் என்று
பாடதபதம் பசய்தாரும் உைர். (88)

4923. இற்றுச்சூலம் நீறு எழல் காணா, எரி ஒப் ாள்

ைற்றும் ப ய்வப் ல் மட பகாண்தட ைமலவாமள
உற்றுக் மகயால்ஆயு ம் எல்லாம் ஒழியாைல்
ற்றிக்பகாள்ளா விண்ணில் எறிந் ான்,
ழிஇல்லான்.*
 சூலம் - அனுமன் தமல் ஏவியசூலப்பதட; இற்று - முறிந்து; (அதனால்) நீறு எழல்
காணா - புழுதி கிைம்புவததப் பார்த்து; எரி ஒப் ாள்- பநருப்தபப் தபான்று சீறி;
ைற்றும் - பிறகும்; ல்ப ய்வப் மடபகாண்டு - பலவிதமான பதய்வீகப்பதடகதைக்
பகாண்டு; ைமலவாமளஉற்று - தபார் பசய்யும் இலங்தகத் ததவிதய அணுகி;
ழிஇல்லான் - பழியற்றவனாகிய அனுமன்; மகயால் - தன்னுதடய தககைால்;
ஆயு ம்எல்லாம் - எல்லா ஆயுதங்கதையும்; ஒழியாைல் - தப்பாமல்; ற்றிக் பகாள்ளா -
கவர்ந்துபகாண்டு (அவள் தமல் வீசாமல்); விண்ணில்எறிந் ான் - ஆகாயத்தில் வீசி
எறிந்தான். சூலம் பபாடியாகிஅதனால் புழுதி எழுவததக் கண்டு பநருப்புப் தபாற்
சினங் பகாண்டு இலங்தகத் ததவி தவறு பதடகதைக் பகாண்டுதபாரிட அனுமன்
அவள்தபார்க்கு வராதபடி ஆயுதங்கதைப் பறித்து விண்ணில் எறிந்தான்.

நீறு - சூலம்முறித்த அதிர்ச்சியால் உண்டான புழுதி. சூலம் இற்றதத அன்றிப்

பபாடியாகவில்தல.

‘பழி ஓர்வான்’என்று பாடம் பகாண்டு பபண்தணக் பகால்வதால் உண்டாம்

பழிதய நிதனத்துப் பதடக்கலங்கதை விண்ணில் எறித்து அவதைக் பகால்லாது
விட்டான் எனல் சிறப்புதடத்து. (89)

4924. வழங்கும்ப ய்வப் ல் மட காணாள்,

ைமலவான்தைல்
முழங்கும் தைகம்என்ன முரற்றி முனிகின்றாள்-
கழங்கும் ந்தும்குன்றுபகாடு ஆடும் கரம் ஓச்சித்
ழங்கும்பெந்தீச் சிந் அடித் ாள் - கவு இல்லாள்.
கவு இல்லாள் - நற்பண்புஅற்ற இலங்தகத் ததவி; வழங்கும் - பதகவர் தமல்
எறியும்; ல்ப ய்வப் மட - பலவிதமான பதய்வீகப் பதடகள்; காணாள் - சிதறிய
இடங்கதை அறியாமல்; வான்ைமலதைல் - வானம் அைாவிய மதலயின்தமல்;
முழங்கும் - இடிக்கின்ற; தைகம் என்ன - தமகத்தத ஒப்ப; முரற்றி - கர்ச்சித்து;
முனிகின்றாள் - சீற்றங்பகாண்டு; குன்று - மதலகதை; கழங்கும் ந்து பகாடு - கழற்சிக்
காய்கைாகவும் பந்துகைாகவும் பாவித்துக் பகாண்டு; ஆடும் - விதையாடுகின்ற; கரம்
ஓச்சி - தககதை உயரத் தூக்கி; ழங்கும் பெந்தீ - முழங்குகின்ற தீயானது; சிந் -
சிதறும்படி; (அனுமதன) அடித் ாள் - தாக்கினாள்.
அதமதியானமதலயில் தமகம் இடிப்பதுதபால் அனுமதன இலங்தகத் ததவி
அடித்தாள். மதல, வான் - வான் மதல எனக் கூட்டுக. வானத்தில் முழங்கும் தமகம்
என்று சிலர் உதர கூறின் ஆய்க. மதழவான்தமல் என்று பாடம் பகாண்ட வரும் உைர்.
(90)

4925. அடியாமுன்னம் அம்மக அமனத்தும் ஒருமகயால்

பிடியா ‘என்தன?ப ண்இவள்; பகால்லின்
பிமழ’என்னா,
ஒடியா பநஞ்ெத்துஓர்அடி பகாண்டான், உயிதராடும்
இடிதயறு உண்டைால்வமரத ால், ைண்ணிமட
வீழ்ந் ாள்.
 அடியாமுன்னம்- அவள் அடிப்பதற்கு முன்தன; அம்மக அமனத்தும் - அவளுதடய
எட்டுக்தககதையும்; ஒரு மகயால் பிடியா - ஒரு தகயாற் பற்றிக் பகாண்டு; இவள் -
இந்தப் பதகத்தி; ப ண் - பபண்ணாக உள்ைாள் (ஆதலால்); என் - யான் எப்படிப்
தபாரிடுதவன்; பகால்லின் - பகான்றால்; பிமழ - பாபமாகும்; என்னா- என்றுகருதி;
ஓடியா- மனம் இரங்கி; பநஞ்ெத்து - அவள் மார்பில் (மற்பறாரு தகயால்); இடிதயறு
உண்ட - பபருத்த இடியால் தாக்கப்பபற்ற; ைால்வமரத ால் - பபருமதலதபால்;
உயிதராடும் - உயிருடன்; ைண் இமட வீழ்ந் ாள் - பூமியிதல சாய்ந்தாள்.
(91)

4926. விழுந் ாள், பநாந் ாள், பவங்குருதிச் பெம்புனல்

பவள்ளத்து
அழுந் ாநின்றாள், நான்முகனார் ம் அருள் ஊன்றி
எழுந் ாள்;யாரும் யாமவயும், எல்லா உலகத்தும்
ப ாழும் ாள்வீரன் தூதுவன்முன் நின்று, இமவ
பொன்னாள்.
(இலங்மகத் த வி)

விழுந் ாள் - பூமியிதலவிழுந்தாள்; பநாந் ாள் - (தன்தன) பநாந்து பகாண்டாள்;

பவம் - பவப்பமான; குருதிச் பெம்புனல் பவள்ளத்து - இரத்தமாகிய பசந்நீர்
பவள்ைத்து; அழுந் ா நின்றாள் - முழுகினாள் (பிறகு); நான்முகனார் ம் - பிரம்ம
ததவனுதடய; அருள் ஊன்றி - திருவருதைப் பற்றிக் பகாண்டு; எழுந் ாள் - எழுந்து
நின்றாள்; எல்லா உலகத்தும் - எல்லா உலகங்களிலும் உள்ை; யாரும் - உயர்திதணப்
பபாருள்களும்; யாமவயும் - அஃறிதணப் பபாருள்களும்; ப ாழும் - தககூப்பிப்
பணியும்; ாள்வீரன் - திருவடிதயயுதடய இராமபிரானின்; தூதுவன் முன் நின்று -
தூதுவனுக்கு முன்தன நின்று; இமவ பொன்னாள் - இந்த பமாழிதயக் கூறினாள்.
இலங்தகத் ததவி,பூமியிதல விழுந்தாள்; பநாந்தாள்; பிரம்மததவனின்
திருவருதைப் பற்றிக்பகாண்டு எழுந்தாள். இராமதூததனப் பார்த்துப் பின்வருமாறு
தபசினாள்.
யாவரும் உயர்திதண, முப்பாதலயும், யாதவ, அஃறிதண ஒருதம பன்தமதயயும்
உணர்த்தும் - (பதால்-பசால்-210, 219) (92)இலங்தகத் ததவி தன்வரலாறு கூறுதல்

அறுசீர் விருத் ம்

4927. ‘ஐய ! தகள்; மவயம் நல்கும்

அயன் அருள்அமைதியாக
எய்தி, இம்மூதூர் காப்ப ன்;
இலங்மகைாத வி என்த ர்;
பெய்ப ாழில்இழுக்கி னாதல,
திமகத்து,இந் ச் சிறுமை பெய்த ன்
‘உய்தி’ என்றுஅளித்தி யாயின்,
உணர்த்துவல் உண்மை’ என்றாள்.
 ஐய - ஒப்பற்றவதன; மவயம் நல்கும் அயன் - உலகம் பதடத்த பிரம்ம ததவனின்;
அருள் - திருவருதை; அமைதியாக - கட்டதையாக; இம்மூதூர் எய்தி - இந்த
பழதமயான இலங்தகயதடந்து; காப்ப ன் - பாதுகாத்து வந்ததன்; என்த ர் -
என்னுதடய பபயர்; இலங்மகைாத வி - இலங்தகத் ததவி; பெய்ப ாழில் -
தமற்பகாண்ட காவல் பதாழிலில்; இழுக்கினாதல - தவறு தநர்ந்தபடியால்; திமகத்து -
மனங்கலங்கி; இந் ச் சிறுமை பெய்த ன் - இந்த அற்பச் பசயதலச் பசய்ததன்; உய்தி
என்று - (நீ) தப்பிப்தபா; ! என்று; அளித்தியாயின் - அருள்பசய்வாதயயானால்; உண்மை
உணர்த்துவல் - உண்தமதயக் கூறுதவன்; என்றாள் - என்று கூறினாள்.
(93)

4928. எத் மனகாலம் காப்ப ன்

யான் இந் மூதூர் ? என்று,
முத் மன வினவிதனற்கு,
‘முரண்வலிக் குரங்கு ஒன்று உன்மனக்
மகத் லம்அ னால் தீண்டிக்,
காய்ந் அன்று, என்மனக் காண்டி;
சித்திர நகரம்,பின்மன
சிம வதுதிண்ணம்’ என்றான்.
யான் - நான்; இந் மூதூர் - இந்தப் பழதமயான இலங்தகதய; எத் மன காலம்
காப்ப ன் - எவ்வைவு காலம் பாதுகாப்தபன்; என்று - என்று; முத் மன வினவிதனற்கு
-விதனகதைக்கடந்தபிரம்ம ததவதன வினாவிய என்னிடம்; (அந்த முத்தன்) முரண்
வலி - பபரு வலி பபற்ற; குரங்கு ஒன்று - ஒரு குரங்கு; உன்மன - (இலங்தகக் காவதல
தமற்பகாண்ட) உன்தன; மகத் லம் அ னால் தீண்டி- தன்னுதடய தககைால்
பதாட்டு; காய்ந் அன்று - சினம் பகாண்டகாலத்தில்; என்மனக் காண்டி - என்தனப்
பார்ப்பாய்; பின்மன - பிறகு; சித்திர நகரம் - அழகிய இலங்தக நகரம்; சிம வது
திண்ணம் என்றான் - அழிவது உறுதி என்று கூறினான்.
காளிதாசன்பிரம்மததவதனப் பரம் பபாருள் என்பான் (குமாரசம்பவம்) முத்தன் -
பரமன். இராமதன முத்தனார் என்பார் (கும்ப 261) (94)

4929. அன்னத முடிந் து ஐய!

‘அறம்பவல்லும் ாவம் த ாற்கும்’
என்னும் ஈதுஇயம் தவண்டும்
மகயத ா ?இனி ைற்று உன்னால்,
உன்னிய எல்லாம்முற்றும்,
உனக்கும்முற்றா து உண்தடா ?
ப ான்நகர் புகுதிஎன்னாப் புகழ்ந்து
அவள்இமறஞ்சிப் த ானாள்.
ஐய - ஐயதன !;அன்னத - பிரம்மனின் பசால்தல; முடிந் து - நிதறதவறியது; அறம்
பவல்லும் ாவம் த ாற்கும் - தர்மம் பவல்லும் பாவம் ததால்வியதடயும்; என்னும்
ஈது - என்று தபசப்படும் சத்திய வசனம்; இயம் - ஒருவர் மற்றவர் எடுத்துக் கூறுததல;
தவண்டும் மகயத ா - அவாவி நிற்கும் எளிய நிதலயிலிருப்பதா ?; இனி - இனிதமல்;
உன்னால் - உன்னாதல; உன்னிய எல்லாம் - நிதனக்கப்படும் எல்லாச் பசயல்களும்;
முற்றும் - நிதறதவறும்; உனக்கும் - உன்னாதலயும்; முற்றா து - பசய்ய முடியாத
பசயல்; உண்தடா - உள்ைதா ?; ப ான் நகர் புகுதி - பபான்மயமான இலங்தகக்குள்
புகுக; என்னா - என்று; புகழ்ந் வள் - அனுமதனப் புகழ்ந்த இலங்தகத் ததவி;
இமறஞ்சிப் த ானாள் - வணங்கிச் பசன்றாள். (95)

இலங்தகயுள்அனுமன் புகுதல்

4930. வீரனும்விரும்பி தநாக்கி

பைய்ம்மைதய; விமளவும் அஃது என்று
ஆரியன் கைல ா ம்
அகத்து உறவணங்கி ஆண்டு, அப்
பூரியர் இலங்மகமூதூர்ப்
ப ான்ைதில் ாவிப் புக்கான்-
சீரிய ாலின்தவமலச்
சிறுபிமரப றித் து அன்னான்.
வீரனும் - வீரனாகியஅனுமனும்; விரும்பி தநாக்கி - (இலங்தகத் ததவிதய)
அன்புடன் பார்த்து; பைய்ம்மைதய - நீ கூறியது சத்தியதம; விமளவும் அஃது - நிகழப்
தபாவதும் அதுதான்; என்று - என்று கூறி; ஆண்டு - அவ்வமயத்தில்; அ - அது; ஆரியன் -
ஏற்றமுதடய இராமபிரானின்; கைல ா ம் - தாமதர தபான்ற பாதங்கள்; அகத்து உற -
உள்ைத்தத காட்சிவழங்க; வணங்கி - பதாழுது; ப ான் ைதில் - பபான்னால் அதமந்த
மதிதல; ாவி - கடந்து; சீறிய ாலின் தவமல - சிறந்த பாற்கடலின் கண்தண;
சிறுபிமர ப றித் து அன்னான் - தமார்த்துளி பதளித்தது தபான்று; பூரியர்- அற்பர்கள்
வாழ்கின்ற; இலங்மக மூதூர் - பதழய இலங்தகக்குள்; புக்கான் - புகுந்தான்.

அறம் பவல்லும் -என்பதத பமய்ம்தம என்றும், உள்ளியபதல்லாம் முற்றும்

என்பதத விதைவும் அஃதத என்றும் உடன்பட்டு அனுமன் கூறினான்.
‘என்று’ என்னும்பசய்து வாய்பாட்படச்சத்தத ‘என’ என்னும் பசய என்னும்
எச்சமாக மாற்றுக. அன்னான் என்னும் குறிப்பு விதனமுற்று ஒப்ப என்னும்
பபயபரச்சப் பபாருளில் வந்தது.
அனுமன்இலங்தகயில் பல பகுதியில் ததடுதல், தமார் பாற்கடலில் கலப்பதத
ஒத்திருந்தது (புறம் 179) (96)

இலங்தகயின்ஒளிதய வியத்தல்
4931. வான்ப ாடர் ைணியின் பெய்
மைஅறு ைாடதகாடி,
ஆன்றத ர்இருமளச் சீத்துப்
கல்பெய் அழமக தநாக்கி,
ஊன்றிய உ யத்துஉச்சி
ஒற்மறவான்உருமளத் த தரான்,
த ான்றினன்பகால்தலா ? என்னா
அறிவனும்துணுக்கம் பகாண்டான்.
மைஅறு ைணியில்பெய் - குற்றம் அற்ற மணிகைால் அதமக்கப் பபற்ற;
வான்ப ாடர் - ஆகாயம் அைாவிய; ைாடதகாடி - மாளிதகயின் சிகரம்; ஆன்ற - எங்கும்
நிரம்பியிருக்கின்ற; த ர் இருமள - மிக்க இருதை; சீத்து - தபாக்கி; கல் பெய் -
ஒளிதயத் ததாற்றுவித்த; அழமக தநாக்கி - தன்தமதயப் பார்த்து; அறிவனும் -
அறிஞனாகிய அனுமனும்; வான் - வானத்தில் இயங்கும்; ஒற்மற உருமளத் த தரான் -
ஒரு சக்கரத்தால் இயங்கும் தததரயுதடய சூரியன்; ஊன்றிய - நிதலத்த; உ யத்து உச்சி
- உதயகிரியின் சிகரத்திதல; த ான்றினன் பகால் - உதித்து விட்டாதனா; என்று - என்று
நிதனத்து; துணுக்கம் பகாண்டான் - திடுக்கிட்டான்.
மாடம் -உதயகிரி. மாடதகாடி - சூரியன். பகல் - ஒளி - பகற்காலம். ‘பகல் கான்று
எழுதரு பல்கதிர்ப் பருதி (பழம்பாட்டு) மாடம் - மாளிதக. தகாடி - உச்சி (சிகரம்)
(97)

4932. பைாய்ம்ைணி ைாட மூதூர்,

முழுது இருள் அகற்றா நின்ற,
பைய்ம்மைமயஉணர்ந்து, நாணா
‘மிமக’ எனவிலங்கிப் த ானான்;
இம்ைதில்இலங்மக நாப் ண்
எய்துதைல், ன்முன் எய்தும்
மின்மினி அல்லதனா, அவ்
பவயிற்கதிர் தவந் ன்? அம்ைா!
பைாய் - பநருங்கிய; ைணி - மணிகைால் அதமக்கப் பபற்ற; ைாட மூதூர் - மாடங்கள்
நிரம்பிய இலங்தக நகர்; முழுது இருள் - எல்லா இருதையும்; அகற்றா நின்ற -
நீக்குகின்ற; பைய்ம்மைமய - பிரத்தியட்சமானஉண்தமதய; உணர்ந்து - அறிந்து;
பவயில் கதிர் தவந் ன் - பவயிதலயும்கிரணத்ததயும் உதடய சூரியன்; நாணா -
பவட்கம் அதடந்து; மிமக என - (நாம் இங்கு) அதிகப்படி என்று கருதி; விலங்கிப்
த ானான் - ஒதுங்கிப்தபாய்விட்டான்; (அவன் நாணம் இல்லாமல்) ைதில் -
மதில்கைால்சூழப்பபற்ற; இ - இந்த; இலங்மக நாப் ண் - இலங்தகக்கு நடுவிதல;
எய்துதைல் - வருவாதனயாயின் (அவன்); ன்முன் எய்தும் - தனக்கு
முன்தன(அறிவின்றி) வந்த; மின்மினி அல்லதனா - மின்மினிப்பூச்சியாக மாட்டாதனா;
அம்ைா - (இது) அதிசயம். (இது வியப்புதடச்பசால்) (98)

4933. ப ாசிவுறு சும்ப ான் குன்றில்,

ப ான்ைதில் நடுவண், பூத்து,
வமெஅற விளங்கும்தொதி,
ைணியினால்அமைந் ைாடத்து,
அமெவுஇல் இவ்இலங்மக மூதூர்,
ஆர்இருள்இன்மை யாதலா,
நிசிெரர்ஆயிற்று அம்ைா,
பநடுநகர்நிரு ர் எல்லாம்.
ப ாசிவு உறு - ஒளிக் கசிதவப் பபற்றிருக்கின்ற; சும்ப ான் குன்றில்- பசிய
பபான்மயமான திரிகூட மதலயின்கண்; ப ான் ைதில் நடுவண் - பபான்னாற் பசய்த
மதிலுக்கு நடுவில்; பூத்து - மலர்ந்து; வமெ அற - குற்றம்எல்லாம் இல்லாது தபாக;
விளங்கும் - பிரகாசிக்கின்ற; தொதி ைணியினால் - ஒளிக்கப்பபற்ற மாணிக்கங் கைால்;
அமைந் ைாடத்து - அதமந்தமாடங்கைால்; அமெவு இல் - நடுங்குதல் இல்லாத; இவ்
இலங்மக மூதூர் - இலங்தக நகரில்; ஆர் இருள் இன்மையாதலா - மிக்க இருள்
இல்லாதகாரணத்தாதலா; பநடுநகர் - பபரு நகரில் (வாழ்கின்ற); நிரு ர் எல்லாம் -
எல்லா அரக்கர்களும்; நிசிெரர் ஆயிற்று - இரவில் சஞ்சரிப்பவர்கள்ஆயினது. இது
தற்குறிப்தபற்றம். பிற - பிறதவ. பபாசிவுறுதல் - கசிதல். நீர்ப்பபாசிவு, கண்டுள்தைாம்.
இங்கு ஒளிப்பபாசிவு தபசப்படுகிறது இதுதவ கவிச் சக்கரவர்த்தியின் திருவுள்ைம்
பபாசிவு - பநகிழ்வு என்பர். ஈண்டு பநகிழ்ச்சி தவண்டின் பகாள்க.
98-99 ஆம்பாடல்கள் அனுமனின் கற்பதன ஓட்டம். 98 ஆம் பாடல் சூரியதன
மின்மினியாக்கிற்று. 99ஆம் பாடல் அரக்கதர நிசிசரர் ஆக்கிற்று. இது கவிததச் சித்து.
நிருதர்நிசிசரர் ஆயினது இருள் இன்தமயாதல என்க. ஆயிற்று என்பது ‘ஆயது’
என்றும் பபாருள்தரும் பதாழிற்பபயர் ஆம் - முற்று அன்று. இன்தமயாதலா - இதில்
உள்ை ஓகாரம் அதசயாகவும் பகாள்ைலாம் அதசயாகக் பகாண்டால் இருள்
இன்தமயால் நிருதர் நிசிசரர் ஆயினர் என்க. (99)
அனுமன் மதறந்துபசல்லுதல்
4934. என்றனன்இயம்பி, ‘வீதி
ஏகு ல்இழுக்கம்’ என்னா,
ன் மக யமனயதைனி
சுருக்கி,ைாளிமகயில் ொர
பென்றனன் -என் ைன்தனா -
த வருக் கமு ம் ஈந்
குன்று எனஅதயாத்தி தவந் ன்
புகழ்என,குலவு த ாளான்.
த வருக்கு - ததவர்களுக்கு; அமு ம் ஈந் - அமுதத்தத வழங்கிய; குன்று என -
(மந்தர) மதலதயப் தபாலவும்; அதயாத்தி தவந் ன் - அதயாத்தி அரசனான
இராமபிரானின்; புகழ் என - புகதழப் தபாலவும்; குலவு த ாளான் - திரண்ட
ததாள்கதைப் பபற்ற அனுமன்; என்றனன் இயம்பி - என்று (இலங்தகயின் அழதகத்)
தனக்குள் கூறிக் பகாண்டு; வீதி ஏகு ல் - வீதி வழிதய தபாவது; இழுக்கம் என்னா -
தவறு தநர்வதற்குக் காரணம் என்று நிதனத்து; ன் மகயமனயதைனி - தன்னுதடய
சிறப்புக்தகற்ற திருதமனிதய; சுருக்கி - சுருக்கிக் பகாண்டு; ைாளிமகயில் ொர-
மாளிதக சார; பென்றனன் - தபாயினான்.
 ‘மாளிதகயின்சாரல்’ என்று பாடம் பகாண்டு மாளிதகயாகிய மதலச் சாரலில் எனப்
பபாருள் உதரப்பர். சாரல் என்றதனால் மாளிதக மதலயாயிற்று. மாளிதகதய
ஒட்டிய பகுதிதயச் சாரல் என்பர். என்ப - உதரயதச மன், ஓ, இதடச்பசாற்கள், அதச
நிதலயாய்வந்தன. பதருவில் பசன்றால் அரக்கரால் வரும் இதடயூற்தற ‘இழுக்கம்’
என்றான். (100)

4935. ஆத்துறுொமல த ாறும்,

ஆமனயின்கூடம் த ாறும்,
ைாத்துறு ைாடம்த ாறும்,
வாசியின் ந்தி த ாறும்,
காத்துறு தொமலத ாறும்,
கருங்கடல்கடந் ாளான்
பூத்ப ாறும்வாவிச் பெல்லும்
ப ாறிவரிவண்டின் த ானான்.
கருங்கடல் கடந் ாளான் - பபரிய கடதலக் கடந்ததிருவடியுதடய அனுமன்;
ஆத்துறு ொமல த ாறும் - பசுக்கள் பநருங்கியுள்ை பகாட்டில்கள் ததாறும்; ஆமனயின்
கூடம் த ாறும் - யாதனக் பகாட்டாரங்கள் ததாறும்; ைாத்துறு ைாடந் த ாறும் -
பலவதக விலங்குகள் உள்ை மாடங்கள்ததாறும்; வாசியின் ந்தி த ாறும் - குதிதரச்
சாதலகள் ததாறும்; கா - பாதுகாப்பு; துறும் - பநருங்கியுள்ை; தொமல த ாறும் -
தசாதலகள் ததாறும்; பூத்ப ாறும் வாவிச் பெல்லும் - மலர்கள் ததாறும் தாவிப்
தபாகின்ற; ப ாறிவரி வண்டின் - புள்ளிகளும் வரிகளுமுதடய வண்டிதனப் தபால்;
த ானான் - பசன்றான்.
கடல்கடந்ததிருவடியுதடய அனுமன், பூக்கள் ததாறும் தாவிப் தபாகும் வண்தடப்
தபால் - சாதலகள் ததாறும், கூடந்ததாறும். மாடந் ததாறும், பந்தி ததாறும் பசன்றான்.
ஆ - பசு. ஆன் - எருது என்றும் பபாருள் கூறலாம். ஆன் அலாது ஊர்தியில்தல என்று
திருமுதற தபசும். (நாவரசர் தானலாது) ஆன்+ஐ- ஐ சாரிதய. ஊர் உற்றது என்று கூற
தவண்டியததக் கவிச் சக்கரவர்த்தி ‘ஊதர உற்றது’ என்பான் - (நகர் நீங்கு படலம் 230).
மாத்து - உயர்வு என்று கூறுவாரும் உைர். அனுமன் பிறர் அறியாவண்ணம் பசன்றான்.
அதத விைக்கதவ பூத்பதாறும் தாவிச் பசல்லும் வண்டு வந்தது. அவனுக்குக் கூடமும்
மாடமும் பூவாக இருந்தன. ‘காத்து உறு தசாதல’ என்று பிரித்து, பாதுகாத்துப் பயன்
படுத்தும் தசாதலகள் எனப் பபாருள் உதரத்தல் பபாருந்துதமல் பகாள்க.
(101)

4936. ப ரியநாள்ஒளிபகாள் நானா

வி ைணிப்பித்திப் த்தி,
பொரியும் ைா நிழல் அங்கங்தக
சுற்றலால்,காலின் த ான்றல்,
கரியன்ஆய்,பவளியன் ஆகிச்
பெய்யனாய்காட்டும் - காண்டற்கு
அரியன்ஆய்எளியன் ஆய்த் ன்
அகத்து உமறஅழகதனத ால்.
 நாள் ஒளி பகாள்- நட்சத்திரங்களின் ஒளிதயப் பபற்ற; நானாவி - பலவிதமான;
ப ரியைணி - பபரியமணிகள் (பதிக்கப்பபற்ற); பித்திப் த்தி - சுவரின் வரிதசகள்;
பொரியும் - பபாழிகின்ற; ைா நிழல் - சிறந்தஒளியானது அங்கங்தக; அனுமன்
பசல்லுகின்ற இடபமல்லாம் சுற்றலால் - அனுமதனச் சூழ்ந்துள்ைகாரணத்தால்;
காலின் த ான்றல் - வாயுததவனின் புதல்வனான அனுமன்; காண்டற்கு அரியனாய் -
கண்ணாற் காண்பதற்கு அரியவனாய்; எளியனாய் - அறிவால் காண்பதற்கு
எளியவனாய்; ன் அகத்து - தன்னுதடய மனத்திதல; உமற அழகதன த ால் -
தங்கியிருக்கும் இராமபிராதனப் தபால; கரியனாய் - கரிய நிற முதடயவனாகவும்
(திருமால்); பவளியனாய் - பவண்ணிறமுதடயவனாகவும் (பிரம்மததவன்);
பெய்யனாய் - பசந்நிறமுதடயவனாகவும் (சிவபிரான்); காட்டும் - (தன்தனப்
பலவிதமாகக்) காண்பித்துக் பகாண்டான்.

பலவிதமாகஒளிதயப் பாய்ச்சும் சுவர்களின் சார்பால் அனுமன் தன் உள்ைத்தில்

உள்ை இராமபிராதனப் தபாலக் கரியவனாகவும் பவளியவனாகவும்
சிவந்தவனாகவும் தன்தனத் ததாற்றுவித்துக் பகாண்டான், அனுமன் நீலம், முத்து,
மாணிக்க மணிகளின் ஒளியால் சுற்றப்படும் தபாது முதறதய கரியன், பவளியன்,
பசய்யன் ஆகிறான் என்க. (102)

அனுமன்அரக்கர்கதைக் காணுதல்
4937. ஈட்டுவார், வம்அலால் ைற்று
ஈட்டினால்,இமயவது இன்மை
காட்டினார்விதியார்; அஃது
காண்கிற் ார் காண்மின் அம்ைா!-
பூட்டுவார் முமலப ாறா
ப ாய் இமடமநயப் பூநீர்
ஆட்டுவார் அைரர்ைா ர்;
ஆடுவார்அரக்க ைா ர்.+
வார் பூட்டு - கச்சால் இறுக்கிக் கட்டப்பபற்ற; முமல ப ாறா - பகாங்தககதைச்
சுமக்கவியலாத; ப ாய் இமட - நுட்பமான இதடயானது; மநய - வருத்தம்
அதடயும்படி; அைரர் ைா ர் - ;ததவ மகளிர்; பூ நீர் - சங்கமுகநதியில்; ஆட்டுவார் -
நீராட்டுவார்கள்; அரக்க ைா ர் - அரக்க மகளிர்; ஆடுவார் - நீராடுவார்கள்; அஃது -
அக்காட்சியால்; விதியார் - நல்விதன என்பவர்; ஈட்டுவார் - ததடிச் தசர்க்க விரும்புவர்;
வம் அ(ல்)லால் - தவம் ஒன்தறத் தவிர; ைற்று - (பபாருள் முதலான) பிறவற்தற;
ஈட்டினால் - தசர்த்து தவத்தால்; இமயவது இன்மை - ஏற்றதாக (அறம்) அதமயாததத;
காட்டினார் - கண்கூடாக்கினார். (இதத);காண்கிற் ார் - காணும்ஆற்றலுதடயவர்கள்;
காண்மின் - காணுங்கள் (அம்மா - உதரயதச).

இதட வருந்தத்ததவமகளிர் நீராட்ட அரக்கியர்கள் நீராடு கின்றனர் அக்காட்சியால்

ததடிச் தசர்க்க விரும்புபவர் தவத்ததத் தவிரப் பிறவற்தறச் தசர்த்தால் அதவ
இதயயாதமதய விதியார் அறிவித்தார். காணும் ஆற்றலுதடயவர்கள் காணுங்கள்.
 100 முதல் 103வதர கவிக் கூற்று. இழிந்த அரக்கியர்க்கு உயர்ந்த ததவ மாதர் பணி
பசய்தனர். இது தவத்தின் பயன். ‘அறத்தாறு’ என்னும் குறளில் ‘இது’ என்பது ஈண்டு
அது என வந்தது.
இஃது என்னும் பாடதபதம் சிறந்தது. பூ நீர் - சங்கமுக நதி; பூ - சங்க முகம். நீர் - நதி.
பூம்புகார் என்பதன் பதாடதர ஆய்க. பூ நீர் - பன்னீர் என்று பபாருள் கூறப் பபற்றது.
அம்மா வியப்பிதடச்பசால். (103)

4938. கானகையில்கள் என்ன,

களிைடஅன்னம் என்ன,
ஆனனக் கைலப்த ாது
ப ாலி ர,அரக்கர் ைா ர்,
த ன்உகு ெரளச்தொமல
ப ய்வநீர்ஆற்றின் ப ண்நீர்,
வானவர் ைகளிர்ஆட்ட
ைஞ்ெனம்ஆடுவாமர-
ஆனன கைலப் த ாது- முகமாகிய தாமதர மலர்கள்; ப ாலி ர - விைங்கித் ததான்ற
(மகிழ்ச்சியுடன்); வானவர் ைகளிர் - ததவதலாகப் பபண்கள்; த ன் உகு ெரளச் தொமல -
ததன்சிந்தும் ததவதாரு தசாதலயில்; ப ள்நீர் - பதளிந்த தண்ணீரால்; ஆட்ட - நீராட்ட;
கானக ையில்கள் என்ன - காட்டு மயில்கள் தபாலவும்; ப ய்வநீர் ஆற்றில் - (ஆகாய)
கங்தகயாற்றில்; ஆட்ட - நீராட்ட; களிைட அன்னம் என்ன - களிப்பும் இைதமயும்
பபற்ற அன்னம் தபாலவும்; ஆடுவார் - நீராடுகின்ற; அரக்கர் ைா மர - அரக்கப்
பபண்கதையும்.

நீராட்டும்ததவமகளிர் மலர்ந்த முகத்துடன் பணி பசய்கின்றனர் என்பதத விைக்க

கமலப் தபாது பபாலிதர என்றான். இவ்வதட பமாழி அரக்கியர்க்கு அதமயாதமதய
அறிக. தசாதலயில் மயில் தபாலவும், ஆற்றில் அன்னம் தபாலவும் நீராடினர்.
மயில்கள் தபாலவும், அன்னம் தபாலவும் தசாதலயில், ஆற்றில் ஆட்ட ஆடும்
அரக்கியதர - என்றுபபாருள் கூறுவர்.104முதல் 121 ஆம் பாடல் வதர ஒரு பதாடர்
இரண்டாம் தவற்றுதம ‘ஐ’ கண்டார் என்பதத அவாவும். (104)

4939. ‘இலக்கணைரபிற்கு ஏற்ற

எழுவமகநரம்பின் நல்யாழ்
அலத் கத் ளிீ்ர்க்மக தநாவ,
அளந்துஎடுத்து அமைத் ாடல்
கலக்குறமுழங்கிற்று’ என்று
கன்னியர்தெடி ைார்கள்
ைலர்க்மகயால்,ைாடத்து உம் ர்
ைமழயின்வாய்ப ாத்து வாமர-
இலக்கண ைரபிற்குஏற்ற - நூல் முதறக்குப் பபாருந்திய; எழுவமக நரம்பின் -
ஏழுவதகயான நரம்தபப் பபற்ற; நல்யாழ் - சிறந்த யாழில்; அலத் கம் - பசம்பஞ்சு
பூசப்பபற்ற; ளிர்க்மக தநாவ - தளிர்தபான்ற தககள் வருந்த; கன்னியர் - அரக்கப்
பபண்கள்; அளந்து - தாைத்திற்தகற்ப அைக்கப்பட்டு; எடுத்து அமைத் ாடல் -
எடுப்பாக அதமத்த பாசுரம்; கலக்குற - கலக்கம் அதமயும்படி; முழங்கிற்று என்று -
இடிக்கின்றபதன்று; ைமழயின்வாய் - தமகத்தின் வாதய; ைலர்க்மகயால் -
(தம்முதடய) மலர்தபான்ற தககைால்; ப ாத்துவார் - மூடுகின்ற; தெடிைாமர -
(அரக்கியரின்) ததாழியர்கதையும்.

யாழில் உருக்கள்சுரங்களுடன் பாடப்பபறும் சுரங்களுடன் பாடும்பா பாசுரம் என்க.

அைந்து எடுத்து அதமந்த பாடல் - இதசநூல் வல்லார் ஆராய தவண்டிய பகுதி.
இயற்றமிழ் ஒன்தற அறிந்தவர் உண்தம காண ஒண்ணாதது அலத்தகம் - பசம்பஞ்சுக்
குழம்பு. ‘அலத்தகப் பஞ்சு அடுத்த பரிபுரப் பல்லவம்’ (கம்ப. 2385) என்னும் பதாடதர
தநாக்குங்கால் அலத்தகம் குழம்தப உணர்த்திடுதமா என்று ததான்றுகிறது. இது
அரத்தகம் என்றும் வழங்கப்படும். பபாத்துவார் - முற்று பபயபரச்சப் பபாருளில்
வந்தது. (105)

4940. ெந் ப்பூம் ந் ர் தவய்ந்

ைனியஅரங்கில், ம் ம்
சிந்தித் துஉ வும் ப ய்வ
ைணிவிளக்கு, ஒளிரும் தெக்மக,
வந்து ஒத்தும்திரு ைாக்கள்
விளம்பி பநறிவழாமை
கந் ர்ப் ைகளிர் ஆடும்
நாடகம்காண்கின்றாமர-
ெந் ம் - அழகிய; பூம் ந் ர் - பூவால் அதமந்த பந்தல்; தவய்ந் - தமற்கட்டியாக
அதமந்ததும்; சிந்தித் து உ வும் - நிதனத்தவற்தற வழங்கும்; ப ய்வ -
பதய்வத்தன்தம பபற்ற; ைணிவிளக்கு ஒளிரும் - மணிகள் ஒளி வீசுவதும் (ஆன);
ைனிய அரங்கில் - பபான்னாலான அரங்கத்தில்; வந்து - இதச மரதப நன்றாக
அறிந்து; திரு ம் ஒத்தும் ைாக்கள் - தாைத்தத ஒத்துகின்றவர்களின்; விளம்பி பநறி -
விைம்பித வழிகள்; வழாமை - தவறுபடாமல்; கந் ர்ப் ைகளிர் - காந்தருவப்
பபண்கள்; ஆடும் - ஆடுகின்ற; நாடகம் - நாடகத்தத; ம் ம் - தங்கள் தங்கட்குரிய;
தெக்மக - ஆசனத்தில் இருந்து பகாண்டு; காண்கின்றாமர - காண்பவராகிய அரக்க
மகளிதர.
விைக்கு, அரங்கிற்கு இன்றியதமயாதது. அதத அறிந்தால் அததக் காணும்
அதவக்குச் தசர்த்து மயங்கார் - இவ் விைக்தக மாண் விைக்கு என்பர் அடிகள் (சிலம்பு
3 - 108) தசக்தக என்பதற்கு ‘நாயகப்பந்தி’ என்று பபாருள் பகாள்ளின். தசக்தக - ஆடும்
நாயகப் பத்தி. திருதம் - தாைவதக. ‘விைம்பிதம்’ என்பது தாைஒத்துக் தகற்ற
கட்டுகைாகும். இதச நூற்கூறு - ‘விைம்பின’ என்றபாடம் பபாருட்சிறப்பின்று.
(106)

4941. திருத்திய ளிக்கு தவதி

ப ள்ளியதவல்கள் என்ன
கருத்து இயல்புஉமரக்கும்
 உண்கண்கருங்கயல், பெம்மைகாட்ட
வருத்தியபகாழுநர் ம் ால்
வரம்பின்றி வளர்ந் காை
அருத்திய யிர்க்கு நீர்த ால்
அருநறவுஅருந்து வாமர
திருத்திய - நன்றாகஅதமக்கப் பபற்ற; ளிக்கு தவதி - பளிங்குத் திண்தண;
ப ள்ளிய தவல்கள் என்ன - கூர்தமயான தவல்கதைப் தபால வருத்த அதத மறக்க;
கருத்து இயல்பு - மனத்தின் இயற்தகதய; உமரக்கும் - பவளிப்படுத்துகின்ற; உண் -
தம பூசப் பபற்ற; கண் கருங்கயல் - கண்ணாகிய கயல் மீன்கள்; பெம்மை காட்ட -
ஊடற் சீற்றத்தால் ஆகிய, பசந்நிறத்தத பவளிப்படுத்தும்படியாக; வருத்திய -
(பரத்ததயின் பதாடர்பால்)துன்புறுத்திய; பகாழுநர் ம் ால் - கணவர் மாட்டு; வரம்பு
இன்றி - எல்தலயில்லாமல்; வளர்ந் காைம் - பபருகிய காமமாகிய; யிர்க்கு நீர் த ால்
- பயிரில் பாய்ச்சப்படும் தண்ணீதரப் தபாலவும்; அருத்திய - (தாம்) விருப்பம்
பகாண்ட; அருநறவு - சிறந்த மதுதவ; அருந்துவாமர - உண்பவராகிய அரக்க
மகளிதரயும்.
கருங்கயல் -பிரிதவக் காட்டுகிறது. வருத்துதல் - பரத்ததயர்பால் பிரிந்து வருத்துதல்.
அடிகள், கண்ணகி கருங்கயல், மாதவி பசங்கண் என்றார் (இந்திர - 237) கருங்கண்
என்றது கண்ணகிக்குப் புணர்ச்சியின்தமயால் பசங்கண் என்று உதரத்தது மாதவிக்குப்
புணர்ச்சி விதும்பலால் என்று அரும்பதவுதர தபசும். கயற்கண் அன்புப் பார்தவதயக்
காட்டும். தவல்வழி சீற்றத்ததக் காட்டும். (கம்ப.983) இது விப்பிரலம்பம் (பிரிவு)
(107)

4942. தகாது அறுகுவமள நாட்டம்

பகாழுநர்கண் வண்ணம் பகாள்ள,
தூதுளங் கனிமயபவன்று
துவர்த் வாய் பவண்மை த ான்ற,
ைா ரும் மைந் ர் ாமும்
ஒருவர் ால்ஒருவர் மவத்
கா ல்அம்கள்உண் டார்த ால்,
முமறமுமறகளிக்கின் றாமர-
தகாது அறு - குற்றம்இல்லாத; குவமள நாட்டம் - (அரக்கியரின்) குவதைப் பூப்
தபான்ற கரிய கண்கள்; பகாழுநர் - தம் கணவரின்; கண்வண்ணம் பகாள்ள - கண்ணின்
(சிவந்த) இயல்தபப் பபறவும்; தூதுளங்கனிமய - தூதுைம் பழத்தத; பவன்று -
(நிறத்தால்) பவற்றி பகாண்டு; துவர்த் வாய் - பசந்நிறம் பபற்றவாயில் பவண்மை
த ான்ற - பவண்தம நிறம் பவளிப்படவும்; (பூரண இன்பம் பபற்று) ைா ரும் -
அரக்கப் பபண்களும்; மைந் ர் ாமும் - ஆடவர்களும்; ஒருவர் தைல் ஒருவர் மவத் -
ஒருவர் பால் ஒருவர் பகாண்டுள்ை; கா ல்அம் கள் - காதலாகிய மதுதவ;
உண்டார்த ால் - உண்டவர்தபால்; முமறமுமற - மாறி மாறி; களிக்கின்றாமர -
பசருக்குக் பகாள்பவராகிய காதலர்கதையும்.
 கரியகண்கள்சிவத்தலும், சிவந்த வாய் விைர்த்தலும் புணர்ச்சியால் உண்டாகும். களி
- உள்ைச் பசருக்கு - (திருக்தகாதவ 52. தபராசிரியர்)இச்பசருக்கு - உவதக மிகுதி
தந்தது. இது சம்தபாகம் (புணர்ச்சி) (108)

4943. விற் டர் வளப் ா த்து

அலத் கம்எழுதி, தைனி
ப ாற்பு அளவு இல்லா
வாெப்புமனநறுங் கலமவ பூசி,
அற்பு வடிக்கண்வாளிக்கு
அஞ்ெனம்எழுதி, அந்தில்
கற் கம்பகாடுப் வாங்கி
கலன்ப ரிந்து அணிகின்றாமர-
டர்வில் - பரவியஒளிதயப் பபற்ற; வளப் ா த்து - பவைம் தபான்ற
பாதங்களில்; அலத் கம் எழுதி - பசம்பஞ்சுக் குழம்தப அலங்கரித்துப் பூசி; அளவு
இல்லா - அைவு கடந்த; ப ாற்பு - பபாலிதவப் பபற்ற; வாெம் - மணமுதடய; புமன -
கற்பூரம் முதலானதவ தசர்க்கப்பபற்ற; நறுங்கலமவ - நல்ல கலதவச் சந்தனத்தத;
தைனி பூசி - தமனியில் அணிந்து (பிறகு); அற்பு - அதிசயமான; வடி - கூர்தமயான;
கண் வாளிக்கு - கண்கைாகிய அம்புக்கு; அஞ்ெனம் எழுதி - தமயிட்டு; அம் ப ான் -
அழகிய பபான்மயமான; கற் கம் - கற்பக மரம்; கலன்பகாடுக்க - ஆபரணங்கதை
வழங்க (அவற்றுள்); ப ரிந்து - தமக்கு ஏற்றவற்தற அறிந்து; வாங்கி - பபற்று;
அணிகின்றாமர - அணிபவர்கைாகிய அரக்கப் பபண்டிதரயும்.

வாங்கி என்றான்மரத்திற்குக் கீதழ தம் தகதயத் தாழ்த்தாமல் எடுத்துக்

பகாண்டதம தநாக்கி. (109)

4944. புலிஅடு ைதுமக மைந் ர்

புதுப்பிமழ உயிமரப் புக்கு,
நலிவிட அமு வாயால்
நச்சுஉயிர்த்து, அயிற்கண் நல்லார்,
பைலிவுமடைருங்குல் மின்னின்
அலைர,சிலம்பு விம்மி
ஒலி ட உம க்கும்த ாறும்
ையிர்ப்புளகு உறுகின் றாமர-

புலிஅடும் - புலிதயக்பகால்லும்; ைதுமக மைந் ர் - வலிதமயுதடய வீரக்கணவர்

புரிந்த; புதுப்பிமழ - புதிய குற்றமானது; புக்கு - உள்ைத்தத நுதழந்து; உயிமர நலிவிட -
உயிதரதய துன்பம் பசய்ய; அயில் கண் நல்லார் - தவல்தபான்ற கண்கதையுதடய
மகளிர்; அமு வாயால் - (முன்பு) அமுதம் வழங்கிய வாயால்; நச்சு உயிர்த்து - (நச்சு)
பாம்தபப் தபால மூச்தச பவளிப்படுத்தி; பைலிவு உமட ைருங்கில் - பமலிந்துள்ை
இதடயானது; மின்னின் அலைர - மின்னதலப் தபாலத் தடுமாறவும்; சிலம்பு -
சிலம்பானது; விம்மிஒலி ட - துடித்து ஒலிக்கவும்; உம க்கும் த ாறும் - உததக்கும்
தபாபதல்லாம்; ையிர்ப்புளகு உறுகின்றாமர - மயிர் சிலிர்க்கப் பபறுகின்றவர்
கதையும்;

ததலவி உததப்பதுததலவனுக்கு இன்பம் தரும். உய்ந்த பிள்தை ஊடதலக்

காட்டும் குறிப்பாக உததத்ததல அபிநயித்தார். அப்தபாது எம்பார், ‘அவனுக்கு அது
ததட்டம், என்றார். தவணவ உதரவைம் (30பக்) காண்க.
(110)

4945. உள்ளுமடையக்கால் உண்கண்

சிவந்து,வாய்பவண்மை ஊறி,
துள்இமடப் புருவம்தகாட்டித்
துடிப் ,தவர்ப ாடிப் , தூய
பவள்ளிமட ைருங்குலார் ம்
ைதிமுகம்தவறு ஒன்று ஆகிக்,
கள்ளிமடத்த ான்ற தநாக்கிக்
கணவமரக்கவல்கின் றாமர-
தூய - (தமகம் முதலானதவஇல்லாத) சுத்தமான; பவள்ளிமட - பவட்ட பவளி
தபான்ற; ைருங்குலார் - இதடதய உதடய மகளிர்; ம் ைதிமுகம் - தம்முதடய
சந்திரதன ஒத்த முகம்; தவறு ஒன்றாகி - பிறிபதாருவடிவமாகி; கள்ளிமட த ான்ற -
கள்ளின் சாடியிதல பதரிய; தநாக்கி - அததப் பார்த்து (அதனால்); உள் உமட ையக்கால் -
மனம் சிததந்ததால்உண்டாம் மயக்கத்தால்; உண்கண் சிவந்து - தமயுண்ட
கண்கள்சிவக்கப்பபற்று; வாய்பவண்மை ஊறி - வாயில் பவண்ணிறம் பரவி; துள் -
துள்ளுகின்ற; புருவம் - புருவம்; இமட - நடுவில்; தகாட்டி துடிப் - வதைந்து துடிக்க;
தவர் ப ாடிப் - வியர்தவ அரும்பித் ததான்ற; கணவமர - (தன்தனத்
ததடும்)கணவதர; கனல்கின்றாமர - சீறுகின்ற மகளிதரயும். இப் பாடதலப்பின்பற்றி
பரஞ்தசாதியார் அதமத்த பாடல் - திருவிதையாடற் புராணம் தருமிக்குப்
பபாற்கிழியளித்த படலத்தில் (75) காண்க. புலவர் புராணம், பரஞ்தசாதி... கம்பன்
ததன நம்பிக் கள்ளுண்டாட்டுதரத்தது என்று கூறும். (111)

4946. ஆமலயில்,ைலரில், ொரல்

முமழயினில், அமு வாரிச்
தொமலயில்,துவெர் இல்லில்
தொனகர்ைமனயில், தூய
தவமலயில் பகாளஒணா
தவற்கணார்குமு ச் பெவ்வாய்
வால் எயிற்று ஊறுதீம்த ன்
ைாந்தினர்ையங்கு வாமர-
ஆமலயில் ைலரில்- கரும்பிலும் மலரிலும்; ொரல் முமழயினில் -
மதலச்சாரதலயடுத்த குதகயிலும்; அமு வாரிச் தொமலயில் - நீர்ப் பபருக்குதடய
தசாதலயிலும்; துவெர் இல்லில் - துவசர்களின் வீட்டிலும்; தொனகர் ைமனயில் -
யனவர் மதனயிலும்; தூய தவமலயில் - தூய பாற்கடலிலும்; பகாள ஒணா - பபற
முடியாத; தவல் கண்ணார் - தவல் தபான்ற கண்தணப் பபற்ற மகளிரின்; குமு ச்
பெவ்வாய் - குமுத மலர் தபான்ற வாயில்; ஊறும் வால் எயிற்று - பவள்ளிய
பற்களுக்கிதடயில் ஊறுகின்ற; தீம் த ன் - இனிய தததன; ைாந்தினர் - நன்றாகக்
குடித்து; ையங்குதவாமர - மயங்குபவர்கைாய அரக்கதரயும்.

துவசர் -கள்விற்பவர். (112)

4947. நலன்உறுகணவர் ம்மை

நமவஉறப்பிரிந்து, விம்மும்
முமலஉறு கலமவதீய,
முள்இலாமுளரிச் பெங்தகழ்
ைலர்மிமெைலர்பூத் ப ன்ன,
ைலர்க்மகயால் வ னம் ாங்கி,
அலைரும்உயிரி தனாடும்
பநடிதுஉயிர்த்து அயர்கின்றாமர-
நலன்உறு - அழகுமிக்க; கணவர் ம்மை - கணவர் பால்; நமவஉற - குற்றம் உண்டாக;
பிரிந்து - ஊடலால் அவதர விட்டு நீங்கி; விம்மும் - பருத்துள்ை; முமல -
முதலயின்கண்தண; உறுகலமவ - மிகுதியாகப் பூசப்பபற்ற சந்தனம்; தீய - தீய்ந்து
தபாகும்படி; முள்இலா - முள்தை இல்லாத; பெங்தகழ் - சிவந்த ஒளிபபற்ற;
முளரிைலர்மிமெ - தாமதர மலரில்; ைலர் பூத் என்ன - மலரானது மலர்ந்தாற் தபால;
ைலர்க்மகயில் வ னம் ாங்கி - மலர் தபான்ற தகயால் முகத்ததத் தாங்கி; அலைரும் -
ஊசலாடுகின்ற; உயிரிதனாடும் - உயிருடன்; பநடிது உயிர்த்து - பபருமூச்சு விட்டு;
அயர்கின்றாமர - கவதலப்படுகின்ற மகளிர்கதையும்;

துன்பம்உண்டாக்கப் பிரிந்தவர் துன்புறுதல் அதிசயம் - இவர்கள் தகாபம்

ஊடற்தகாபதமா ? விரகக் தகாபதமா ? உணர்வரிது. தசக்கிழார், புலவிதயா, பிரிதவா
என்பார் (ஏயர்தகான் 315) திருக்குறள் இந்நிதலதய ‘நிதறயழிதல்’ என்னும்
அதிகாரத்தில் தபசும். கணவர் தம்தம - கணவர்பால் - இரண்டன் உருதப ஏழன்
உருபாக்குக. நதவ - துன்பம். (113)

4948. ஏதிஅம்பகாழுநர் ம் ால்

எய்தியகா லாதல,
ாது இயங்குஅைளிச் தெக்மக,
உயிர்இலாஉடலின் ொய்வார்,
ைாதுயர்க் கா ல்தூண்ட,
வழியின்தைல் மவத் கண்ணார்,
தூதியர் முறுவல்தநாக்கி
உயிர்வந்துதுடிக்கின்றாமர-
ஏதி அம்பகாழுநர் ம் ால் - ஆயுதம் ஏந்தியகணவர்பால்; எய் தியகா லால் -
ஒன்றுபட்ட காமத்தாதல; (அவர்பிரிய) ாது இயங்கு - மகரந்தப்பபாடிகள்,
அதசகின்ற; அைளிச்தெக்மக - படுக்தகயிடத்தில்; உயிர் இலா - உயிர் அற்ற; உடலின்
ொய்வார் - உடம்தபப் தபால் விழுந்து; ைாதுயர் - மிக்க துன்பத்தத உண்டு பண்ணும்;
கா ல் தூண்ட - காதலானதுஉந்துதலாதல; வழியின் தைல் மவத் - (அவர் வரும்)
வழியிதல நிறுத்திதவத்த; கண்ணார்- கண்கதையுதடயவராய்; தூதியர் முறுவல்
தநாக்கி - தூதாகச் பசன்ற பபண்களின் புன்னதகதயப் பார்த்து; உயிர் வந்து - பசன்ற
உயிர் மீைவும் வரப் பபற்று; துடிக்கின்றாமர - துடிக்கின்றவர்கதையும்;

ஏதி - ஆயுதம்,அமளி - படுக்தக; தசக்தக - இடம். (114)

4949. ெங்பகாடுசிலம்பும், நூலும்

ா ொலகமும் ாழ,
ப ாங்கு ல்முரெம் ஆர்ப்
இல்உமறப ய்வம் த ாற்றி,
பகாங்குஅலர்கூந் ல், பெவ்வாய்,
அரம்ம யர், ாணி பகாட்டி
ைங்கல கீ ம் ாட
ைலர்ப் லிவகுக்கின்றாமர-
ெங்பகாடுசிலம்பும் - சங்கு வதையல்களும்காற்சிலம்பும்; நூலும் - அதர நூல்
மாதலயும் (தமகதல); ா ொலகமும் - பாதத்தில் அணியும் பகாலுசும்; ாழ - ஒலி
குன்றும்படியாக; ப ாங்கு - மிக்கு ஒலிக்கின்ற; ல்முரெம் ஆர்ப் - பலவதக
முரசங்கள் ஒலிக்கவும்; பகாங்கு அலர் கூந் ல் - மணத்ததப் பரப்பும் கூந்ததலயும்;
பெவ்வாய் - சிவந்த வாதயயும் (உதடய); அரம்ம யர் - ததவமாதர்கள்; ாணி பகாட்டி
- தாைத்தத ஒற்றி; ைங்கல கீ ம் ாட - மங்கலப் பாடல்கதைப் பாடவும்; இல்லுமற
ப ய்வம் த ாற்றி - வீட்டுத் ததவததகதைப் புகழ்ந்து; ைலர்ப் லி - அருச்சதனப்
பூக்கதை; வகுக்கின்றாமர - தூவுகின்ற இல்லுதற மகளிர்கதையும்;

இல்லுதற பதய்வம்- வீட்டுத் ததவதத. இலக்கதணயார் இலம்பகத்தில் இனியர் 17

ஆம் பாடலில் இல்லுதற பதய்வத்திற்குப் பூப்பலிதயச் சிந்தினார் என்று வதரந்தார்.
‘பூப்பலி பசய்து’ (சிலம்பு - 28 - 231) பூப்பலி - அருச்சதன (குறிப்புதர) நூல் -
அதரநூல்மரதவ (தமகதல) (115)

4950. இமழப ாடர் வில்லும் வாளும்

இருபளாடு ைமலய, யாணர்க்
குமழப ாடர்நயனம் கூர்தவல்
குைரர்பநஞ்சு உருவக் தகாட்டி,
முமழப ாடர் ெங்கு த ரி
முகில்என முழங்க, மூரி
ைமழப ாடர் ைஞ்மஞ என்ன
விழாபவாடு வருகின்றாமர-
இமழ ப ாடர் - ஆபரணங்களிலிருந்து புறப்படும்; வில்லும் - (விட்டுவிட்டு வரும்)
ஒளியும்; வாளும் - இதடயீடின்றி வரும் ஒளியும்; இருபளாடு ைமலய - இருளுடன்
தபார் பசய்யுவும்; குமழ ப ாடர் - காதணிகதை அைாவும்; நயனம் - கண்கைாகிய;
யாணர் - புதுதமயான; கூர்தவல் - கூர்தமயான தவதல; தகாட்டி - பசலுத்தி (அதனால்);
குைரர் பநஞ்சு - இதைஞர்களின் பநஞ்சங்கதை; உருவ - துதைக்கவும்; ப ாடர் -
அடுக்கடுக்கான; முமழெங்கு - துதை பபற்ற சங்குகளும்; த ரி - முரசங்களும்; முகில்
என - தமகம் தபால; முழங்க - ஆரவாரிக்கவும்; மூரி ைமழ ப ாடர் - வலிய தமகத்தின்
பால் அன்பு பகாண்ட; ைஞ்மஞ என்ன - மயில்கதைப் தபால; விழாபவாடு
வருகின்றாமர - விழாக் தகாலத்துடன் வரும் பபண்டிதரயும்; மதலய,
உருவ,முழங்க, வருகின்றாதர எனக்கூட்டுக - அன்றி - மதலய, முழங்க, தவல் உருவக்
தகாட்டி வருகின்றாதர என்றும் பபாருள் பகாள்ைலாம். வில் - விட்டுவிட்டுப்
பிரகாசிப்பது வாள் - பதாடர்ந்து பிரகாசிப்பது. வில்லும் வாளும் இருபைாடு தபார்
பசய்கிறது (சிதலதட) பபண்தமதயச் சிறப்பிக்கும் சங்க நூல்கள் ‘விழவு தமம்பட்ட
நலன்’ (குறுந் 125) குறுமகள் வந்பதன விழவாயிற்று (குறுந் 294) என்று தபசும். (116)

4951.. ள்ளியில், மைந் தராடும்

ஊடிய ண்புநீங்கி,
ஒள்ளிய கலவிப்பூெல்
உடற்று ற்குஉருத் பநஞ்ெர்,
பைள்ளதவ இமைமயநீக்கி,
அஞ்ென இழுதுதவய்ந் ,
கள்ளவாள்பநடுங்கண் என்னும்
வாளுமறகழிக்கின்றாமர-
ள்ளியில் - படுக்தகயில்; மைந் தராடும் - தம்முதடய கணவருடன்; ஊடிய ண்பு
நீங்கி - பிணங்கிய இயல்தப விடுத்து; ஒள்ளிய - சிறந்த; கலவிப் பூெல் உடற்று ற்கு -
புணர்ச்சிப் தபார்புரிவதற்கு; உருத் பநஞ்ெர் - சீறிய மனத்ததயுதடயவராய்; பைள்ள -
பமதுவாக; இமைமய நீக்கி - கண்ணிதமகதைத் திறந்து; அஞ்ெனம் - தமயாகிய;
இழுது தவய்ந் - பநய் பூசப் பபற்ற; கள்ளவாள் - வஞ்சகமும் பகாடுதமயும் பபற்ற;
பநடுங்கண் என்னும் - பபரிய கண்கள் ஆகிய; வாள் - வாைாயுதத்தத; உமற
கழிக்கின்றாமர - உதறயிலிருந்து கழித்பதடுப்பவதரயும்.
ஈங்கு தபசப்படும்மகளிர் ஊடலால் உறங்குவதுதபால் பாசாங்கு புரிபவர்கள்.
அவர்களின் உள்ைக் காததல ஊடதல நீக்கிற்று. கணவன் காணாததபாது அவதனக்
கண்டு அவன் நிதலதய ஆராய்தலின் கள்ை பநடுங்கண் என்றார். கலிங்கத்துப் பரணி
இத்துயிதலப் பபாய்த்துயில் என்று தபசும். தபார் என்றதமயால் ‘உருத்த பநஞ்சர்’
என்றார். தம பநய்யாகவும், இதம உதறயாகவும் பகாள்க. இதழதய நீக்கி என்பது
பாடமாயின் அணிகள் கலவிப் தபார்க்கு இதடயூறு நல்கிற்று என்று நீங்கியதாகக்
பகாள்க (கம்ப. 1017). (117)

4952. ஓவியம்அமனய ைா ர்
ஊடினர்,உணர்தவாடு உள்ளம்
தைவிய கரணம்ைற்றும்
பகாழுநதராடுஒழிய, யாணர்த்
தூவியம் த மடஎன்ன
 மின்இமடதுவள ஏகி,
ஆவியும் ாமுதைபுக்கு
அருங்க வு அமடக்கின்றாமர-
உணர்தவாடுஉள்ளம் - உணர்ச்சியும்ஊக்கமும்; தைவிய கரணம் - ஒன்றியிருக்கும்
அந்தக் கரணங்களும்; ைற்றும் - பிற பபாருள்களும்; பகாழுநதராடு ஒழிய - கணவர்பால்
பசன்று தங்க (தனித்திருந்து); ஊடினர் - ஊடல் பகாண்டு; யாணர் - அழகிய; தூவியம்
த மட என்ன - இறதகயுதடய பபண் அன்னம் தபால; மின் இமட - மின்னல் தபான்ற
இதடயானது; துவள ஏகி - துவளும்படியாகப் புறம்தப தபாய்; ஆவியும் ாமுதையாய் -
பபருமூச்சும் தாமுமாக இருந்துபகாண்டு; அருங்க வு அமடக்கின்றார் - சிறந்த கததவ
அதடக்கின்ற; ஓவியம் அமனய ைா ர் (ஐ) - சித்திரம் தபான்ற மாததரயும். கரணம்-
மனம்,புத்தி சித்தம், அகங்காரம். உணர்வு-அறிவு உள்ைம்- ஊக்கம். ததலவிக்கு
உதவியாக இருந்தது பபருமூச்தச., உள்ைம் தமவிய கரணம் என்பதத ஒரு பதாடராக்கி
அந்தக் கரணம் என்று உதர கூறுவர், சிலர். உள்ைம் - மனம் என்பர் சிலர். ஆவி-உயிர்
என்று கூறப்பபற்றது. ஆவி-பபருமூச்சு. ‘உணர்வு அழுங்க உயிர்த்தனள் ஆவிதய’
(கம்ப. 1092.) ஐ உருபு மாதருடன் கூட்டப் பபற்றது - அதடக்கின்ற மாததர என
அதமக்க. (118)

4953. கின்னரமிதுனம் ாடக்,

கிளர்ைமழகிழித்துத் த ான்றும்
மின் எனத் ரளம் தவய்ந்
பவண்நிறவிைானம் ஊர்ந்து,
ன்னக ைகளிர்சுற்றிப்
லாண்டுஇமெ ரவ, ண்மணப்
ப ான்நகர்வீதித ாறும்;
புதுைமனபுகுகின் றாமர-
கிளர் - தமல்தநாக்கி எழுகின்ற; ைமழ - தமகத்தத; கிழித்துத் த ான்றும் - பிைந்து
பகாண்டு பவளிப்படுகின்ற; மின் என - மின்னதலப் தபால; ரளம் தவய்ந் -
முத்துக்கைால் தபார்ததப் பபற்ற; பவண்நிற - பவண்தமயான நிறத்ததப் பபற்ற;
விைானம் ஊர்ந்து - விமானத்ததச் பசலுத்தி; (தமக்குரிய இடத்ததச் சார்ந்து) (அங்தக)
கின்னர மிதுனம் ாட - கின்னரப் பறதவகள் பாடவும்; ன்னக ைகளிர் - நாகதலாகப்
பபண்கள்; சுற்றி - சூழ இருந்து பகாண்டு; இமெ - பண்ணுடன்; லாண்டு ரவ -
பல்லாண்டுகைால் வாழ்த்தவும்; ண்மண - நீர்நிதலகதைப் பபற்ற; ப ான்நகர்
வீதித ாறும் - புதிய நகரத்தில் அதமந்த வீதிததாறும்; புதுைமனபுகுகின்றாமர -
புதிதாகக் கட்டப்பபற்ற வீடுகளில் புகுபவதரயும்; ‘பபான்’ என்றபசால்
புதுதமதயக் காட்டும். பபான்ஏர் - என்பது முதலில் உழுததலக் குறிப்பதத அறிக.
பண்தண - நீர்நிதல. தக்தக இராமாயணம் ‘இல்லறவீதியும் புதுமதனயும் கட்டிக்
குடிதயறும் பலதரக் கண்டான்’ என்று தபசும் (பசௌந்தரிய - ஊர் ததடு - 8) நகரும்
புதிது வீடும் புதிது. கின்னர மிதுனம் - இதசபாடும் பறதவ. கின்னரம் முரலும்
அணங்குதடச்சாரல் (பபரும்பாண் 494) பபரியாழ்வார், கின்னரம் மிதுனங்களும்
கின்னரம் பதாடுகிதலாம் என்றனர். (பபரியாழ்வார் திருபமாழி 3 - 6) என்று பாடுகிறார்.
மணவாை மாமுனிகள், பகாண்டு பாடித்திரிதகயாதல கிந்நரமிதுனங்கள்
என்றுஜகத்பிரஸித்தங்கைாய் இருக்கின்றவர்கள் என்று விைக்கம் தந்தார். ஆழ்வாரின்
திருவுள்ைம். கின்னரமிதுனம் ததவர்கள் என்று கருதுகின்றது. கம்பர் பாடுகின்ற
கின்னர மிதுனங்கள் என்பார். ஏற்பன பகாள்க. (119)

4954. தகாமவயும்குமழயும் மின்ன,

பகாண்டலின் முரெம் ஆர்ப் ,
த வர்நின்று ஆசிகூற,
முனிவர்தொ னங்கள் பெப் ,
ாமவயர்குழாங்கள் சூழ,
ாட்படாடுவான நாட்டுப்
பூமவயர் லாண்டுகூற,
புதுைணம்புகுகின்றாமர-
பகாண்டலின் - தமகத்ததப்தபால; முரெம் ஆர்ப் - முரசங்கள் முழங்கவும்; நின்று -
நின்றுபகாண்டு; த வர் ஆசிகூற - ததவர்கள் ஆசிகள் கூறவும்; முனிவர் - முனிவர்கள்;
தொ னங்கள் பெப் - மங்கல வாழ்த்துக்கள் பாடவும்; ாமவயர் குழாங்கள் -
பபண்கள் கூட்டங்கள்; ாட்படாடு - பாட்டுக்கதைாடு; சூழ - சுற்றியிருக்கவும்;
வானநாட்டுப் பூமவயர் - ததவதலாகப் பபண்கள்; லாண்டு கூறு - பல்லாண்டுகள்
பாட; தகாமவயும் - முத்துக்கைாலும் மணிகைாலும் அதமந்த மாதலகள்; குமழகள்
மின்ன - மகரக் குதழகள் ஒளி வீசவும்; புதுைணம் புணர்கின்றாமர - புதுமணம்
புரிகின்றவர்கதையும். (120)

அனுமன்கும்பகருணதனக் காணுதல்
4955. இயக்கியர், அரக்கி ைார்கள்,
நாகியர்,எஞ்சுஇல் விஞ்மெ
முயல்கமறஇல்லாத் திங்கள்
முகத்தியர், மு லி தனாமர-
ையக்குஅற நாடிஏகும்
ைாருதி, ைமலயின் மவகும்
கயக்கம்இல்துயிற்சிக் கும்
கருணமனக் கண்ணின் கண்டான்.
இயக்கியர் - யட்சப்பபண்கள்; அரக்கிைார்கள் - அரக்கப் பபண்கள்; நாகியர் -
நாகதலாகப் பபண்கள்; எஞ்சு இல் -குதறவற்ற; முயல்கமற- முயலாகிய கைங்கம்;
இல்லாத் திங்கள் - இல்லாத சந்திரதனப் தபான்ற; முகத்தியர் - முகத்ததயுதடய;
விஞ்மெ - வித்தியாதரப்பபண்கள்; மு லிதனாமர - முதலான பபண்கதை; ையக்கு அற
- சந்ததகம்இல்லாதபடி; நாடி ஏகும் ைாருதி - ஆராய்ந்து பசல்லும் ஆஞ்சதநயன்;
ைமலயின் மவகும் - மதலதபால் உள்ைவனும்; கயக்கம் இல் துயிற்சி -
இதடயீடில்லாத உறக்கத்தத உதடயவனும் ஆகிய; கும் கருணமன -
கும்பகர்ணதன; கண்ணின் கண்டான் - கண்கைால் பார்த்தான்.

இயக்கியர்முதலாதனாதர நாடிச்பசல்லும் மாருதி கும்பகர்ணதனப் பார்த்தான்.

முகத்தியர்,என்னும் குறிப்பு விதனமுற்று பபயபரச்சப்பபாருளில் வந்தது. விதன
எஞ்சு கிைவியும் தவறு பல்குறிய (பதால்-பசால் 457-தசனா) விஞ்தச என்பது
ஆகுபபயராய் விஞ்தசயதரக் குறித்தது. ‘வித்ததகள் வித்தத ஈசர்’ என்னும்
சித்தியாரில் வித்தத என்பது மந்திதரசுரதரக் குறித்ததம காண்க (சித்தி. சுபக்கம் 1-25)
கயக்கம் - இதடயீடு. 104 முதல் 121 வதர ஒரு பதாடர்.
(121)

கலிவிருத் ம்

4956. ஓெமனஏழ்அகன்று உயர்ந் து; உம் ரின்

வாெவன் ைணிமுடிகவித் ைண்ட ம்
ஏசுற விளங்கியது;இருமள எண்வமக
ஆமெயின்நிமலபகட அமலக்கல் ஆன்றது.
(கும்பன் அரண்மதன)
ஏழ் ஓெமன - ஏழு தயாசதன தூரம்; அகன்று உயர்ந் து - விரிவு பபற்று அதற்தகற்ப
உயர்ந்தது; உம் ரின் - விண்ணுலகத்தில்; வாெவன் - இந்திரன்; ைணி முடி கவித்
ைண்ட ம் - அழகிய முடிதயத் தரித்துக் பகாண்ட மண்டபமானது; ஏசுற -
பழியதடயும்படி; விளங்கியது - (அதனினும் சிறப்பாக) ஒளி வீசுவது; எண்வமக
ஆமெயின் - எட்டுத் திக்கின் கண்ணும் உள்ை; இருள் - இருைானது நிமலபகட -
நிதலபகட்டு அழிய; அமலக்கல் ஆன்றது - ஓடச்பசய்தலால் (மன) நிதறவு பபறுவது.
இந்திரன் மணிமுடிசூடும் மண்டபம் இந்திரனின் மணிமுடிதயச் சூடிய மண்டபம்
என்றும் இந்திரனின் மணி முடிதயப் பறித்துக் பகாண்டு வந்து கும்பகர்ணன்
அததஅணிந்து பகாண்டமண்டபம் என்றும் கூறலாம். ‘மன்னும் புரந்தரன்தன்
முடிபதித்த மணிமண்டபத்து’ என்று எம்பபருமான் கவிராயர் பாடுகின்றார் (தக்தக
ராமாயணம் பசௌந்தரிய - ஊர்ததடு. 9) கலிவிருத்தம். ஊர் ததடு படலத்தில் 43 ஆம்
பாடலின் குறிப்தபக் காண்க. (122)

4957. அன்ன ன்நடுவண், ஓர் அைளி மீமிமெ

ன்னக அரசுஎனப் ரமவ ான்என,
துன்இருள்ஓருவழித் ப ாக்க ாம்என,
உன்னஅருந்தீவிமன உருக்பகாண் படன்னதவ.
அன்ன ன் நடுவண்- அந்தமண்டபத்தின் நடுவில், ஓர் அைளி மீமிமெ - ஒரு கட்டிலின்
தமதல ; ன்னக அரசு என - பாம்பரசனான ஆதிதசடதனப் தபாலவும்; ரமவ ான்
என - பாம்பரசனான ஆதிதசடதனப் தபாலவும்; ரமவ ான் என - கடதலப்
தபாலவும்; ஒரு வழி - ஒரு பக்கத்தில்; ப ாக்கது - ஒன்று கூடிய; துன் இருள் என - மிக்க
இருள் தபாலவும்; உருக் பகாள் - வடிவம் பபற்ற; உன்ன அரும் - சிந்திக்க அறியாத;
தீவிமன என்னவும் - பாபத்ததப் தபாலவும் (உள்ை கும்பகருணன்).

பதாக்கது இருள் -ஒன்று கூடிய இருள் பதாக்கது என்னும் முற்று பபயரச்சப்

பபாருளில் வந்தது. (முகதவ கவிராயர். நன் 351) இங்ஙனம் மாற்றாக்கால் அரசு என,
பரதவ என - யாவும் பபயராக வருதலும் பதாக்கது என முற்று விதனயாக வருதலும்
சிறப்பின்தம ஓர்க. ஆம் - அதச ‘உடற்றதவ பகால் ஆம் இப்பதட எடுத்தது’ என்ற
இடத்து ஆம் அதசயாயிற்று (கம்ப. 2308.) (123)

4958. முன்னிய கமனகடல் முழுகி, மூவமகத்

ன்இயல்கதிபயாடு ழுவி, ாது உகு
ைன்பநடுங் கற் கவனத்து மவகிய
இன்இளந்ப ன்றல்வந்து இழுகி ஏகதவ.
(அரண்ைமனயில்)

ாது உகு - மகரந்தப் பபாடிகள் சிந்துகின்ற; ைன்பநடுங் கற் க வனத்து -

நிதலபபற்ற பபரிய கற்பகச் தசாதலயில்; மவகிய - தங்கியிருந்த; இன் -
இனிதமயான; இளந்ப ன்றல் - இைதமயான பதன்றற் காற்றானது; முன்னிய -
கிைர்ந்துள்ை; கமனகடல் முழுகி - ஆரவாரிக்கும் கடலில் நீராடி; ன் இயல் - தனக்குப்
பபாருத்தமான; மூவமகக் கதிபயாடும் ழுவி - மூன்றுவதகயான
நதடதயதமற்பகாண்டு; வந்து - கும்பகர்ணனின் பக்கம் வந்து; இழுகி ஏக - வருடிச்
பசல்லவும்.
முன்னிய -கிைர்ந்பதழுந்த. நளிகடல் முன்னியது தபாலவும் (பரிபாட்டு 12-7) பணி
பசய்தவார் நீராடித் தூய்தமயுடன் வந்து பதாண்டு புரிவர். அததனதய பதன்றல்
தமற்பகாண்டது. மூவதக இயல், மந்த நதட, மத்திய நதட, துரித நதட (அதட பதி)
குளிர்ச்சி, மந்தம், பரிமணம் ஆக கதி மூன்றிதனயும் என்பது பதழய உதர. (அதட -
பதி) காளிதாசரும் இம் மூன்று பண்தபதய தபாற்றுவார். கங்தக நீர் ததாய்ந்ததால்
குளிர்ச்சியும், ததவதாரு மரங்களின் சார்பால் மணமும், மயில்ததாதகதய
அதலத்ததால் பமன்தமயும் பபற்ற காற்று தவடர்களின் நலிதவப் தபாக்கிற்று
என்பர் (குமார 1-15) (124)

4959. வானவர்ைகளிர் கால்வருட, ைாைதி

ஆனனம் கண்டைண்ட த்துள், ஆய்கதிர்க்
கால்நகு காந் ம்மீக்கான்ற காைர்நீர்த்
தூநிற நறுந்துளிமுகத்தில் த ாற்றதவ.
வானவர் ைகளிர்- ததவமகளிர்; கால் வருட - கால்கதைப் பிடித்து விடவும்; ைாைதி -
நிதறந்த பூரண சந்திரனானவன்; ஆனனம் கண்ட - தன் முகத்ததப் பார்த்துக்
பகாள்ளும்; ைண்ட த்துள் - மண்டபத்தின்கண்; ஆய்கதிர் - பமன்தமயான ஒளி; நகு -
விைக்கம் பபற்ற; காந் க் கால் - காந்தத்தால் அதமத்த தூண்; மீ கான்ற - தமதல
பவளிப்படுத்திய; காைர் - இனிதம யானதும்; தூ - தூய்தமயானதும்; நிறம் - சிறப்பு
மிக்கதும் (ஆன); நறும் நீர்த்துளி - நறுமணம் மிக்க நீர்த்துளி; முகத்தில் - முகத்திதல;
தூற்ற - பமல்ல வீசப் பபறவும்.
சந்திரன் தன்முகஅழதகப் பார்க்கும் மண்டபம். சந்திரன் பார்தவ பட்டதால் காந்தத்
தூண்கள் நறுந்துளி தூற்றின. (125)
4960. மூசியஉயிர்ப்பு எனும் முடுகு வா மும்,
வாெலின்புறத்திமட நிறுவி, வன்மையால்
நாசியின்அளமவயின் நடத் , கண்டவன்
கூசினன்;குதித் னன், விதிர்த் மகயினான்.
மூசிய - ஒன்றன் பின்ஒன்றாய் பமாய்த்து வருகின்ற; உயிர்ப்பு எனும் - மூச்சுக்காற்று
எனப்படும்; முடுகு வா மும் - தவகமான காற்றும்; வாெலின் புறத்திமட நிறுவி -
(அனுமதனக்கும்பகர்ணன் கிடந்தஅரண்மதன) வாயிலின் புறத்தத விட்டு அப்பாற்
பசல்ல பவாட்டாது நிறுத்தி; வன்மையால் - தன் ஈர்ப்பு வலிதமயினாதல; நாசியின்
அளமவயின் நடத் - கும்பகர்ணனது மூக்கு வதர இழுப்பது ஆக இயக்க; கண்டவன் -
அததன அநுபவத்தால் உணர்ந்த அனுமன்; கூசினன் - மூக்கின் உள்தை பசல்லக்கூசி;
விதிர்த் மகயினான் குதித் னன் - அச்சத்தால் தககதை உதறிக் குதித்து அப்பாற்
பசன்றான்.

புறத்ததஅதனத்ததயும் கண்டுவரும் அனுமதனக் கும்பகர்ணனது சுவாசக் காற்று

தன் வாசதல விட்டுப் புறஞ் பசல்லாது நிறுத்தி மூக்குவதர இழுக்க உள்தை தபாகாது
தன் ஆற்றலால் தப்பிக் தக உதறிக் குதித்தான் எனதவ அத்தகு சுவாச காதம்
உதடயனாய் உள்ைான் கும்பகருணன் என்பதாம். ‘வீரன் வாயில் திறத்தலும் சுவாத
காதம் மண்டுற, வீரர் எல்லாம் வருவது தபாவதாக’ (கம்ப.7320) எனப் பின்வருவது
இங்கு ஒப்பு தநாக்கத் தக்கது. (126)

4961. பூமியின்ப ாமகவிசும்பு அணவப் த ாய்ப்புகும்

தகழ்இல்பவங்பகாடியவன் உயிர்ப்பு - தகடுஇலா
வாழிய உலகுஎலாம்துமடக்கும் ைாரு ம்
ஊழியின்வரவு ார்த்து உழல்வது ஒத் த .
விசும்பு - ஆகாயத்தில்; பூமியின் ப ாமக - புழுதிக்கூட்டம்; அணவ - தமல் தநாக்கிச்
பசல்லும்படி; த ாய் - பவளிதய பசன்று; புகும் - உள்தை நுதழயும்; தகழ் இல் -
ஒப்புதமயற்றதும் பவம் - பவப்பமானதும் ஆய; பகாடியவன்- கும்பகர்ணனது;
உயிர்ப்பு - உறக்க மூச்சு; தகடு இலா - பகடுதல் இல்லாத; உலகு எலாம் - எல்லா
உலகங்கதையும்; துமடக்கும் - அழிக்கின்ற; ைாரு ம் - பிரையக் காற்று; ஊழியின் வரவு
ார்த்து - யுகமுடிதவ எதிர்பார்த்து; உழல்வது ஒத் த - திரிந்து பகாண்டிருப்பததப்
தபான்றது.
புழுதித் பதாதகவிண்ணிற் படர விண்ணிதல பசன்று மீண்டு வரும் உறக்க மூச்சு,
ஊழிக்காலத்தத எதிர்பார்க்கும் பிரையக்காற்று ஒத்தது. சண்டமாருதம் ஊழிக்காலம்
வருதத என்று பார்ப்பது தபான்று மூச்சு பவளிதய புறப்பட்டது. அந்த வாயு நமக்கு
இன்னும் காலம் வரவிி்ல்தல என்று பின்வாங்கல் ஒத்தது என்ற உ.தவ.சா.
நூல்நிதலயப் பதிப்பு உதர சிறப்பாக உள்ைது. வாழிய - அதச. (127)

4962. மகஎன, ைதியிமனப் குத்து, ாடுஉற

அமகஇல்த ழ்வாய் ைடுத்து, அருந்துவான்எனப்,
புமகபயாடுமுழங்குத ர் உயிர்ப்புப் ப ாங்கிய
நமகஇலா முழுமுகத்துஎயிறு நாறதவ.
 மகஎன - பதக என்று கருதி; ைதியிமன - பூரண சந்திரதன; குத்து - இரண்டு கூறு
படுத்தி; அமகஇல் - வருத்தம் இல்லாத; த ழ்வாய் - பபரியவாயின்; ாடு - இரண்டு
பக்கத்திலும்; உற ைடுத்து - நன்றாக உட்பகாண்டு; அருந்துவான் என - உண்பவதனப்
தபால; புமகபயாடு - புதகயும்; முழங்குத ர் உயிர்ப்பு - முழங்குகின்ற பபருமூச்சு;
ப ாங்கிய - மிக்கிருக்கின்ற; நமக இலா - புன்னதகயில்லாத; முழுமுகத்து -
பபரியமுகத்திதல; எயிறு நாற - பற்கள் ததான்றவும்.

சந்திரதன இரண்டுகூறுபடுத்தி உண்பவதனப் தபால இரண்டு பக்கங்களிலும்

பவண்தமயான பற்கள் ததான்றவும். புதகயும், உயிர்ப்பும் உள்ை முகம் நாற -
பவளிப்பட்டுத்பதரிய அதகயில் - வருத்தம் இல்லாத. உணவு இல்லாதமயால் வருத்த
மதடயாத வாய். அதக - வருத்தம். அதகதயல் அமர் தகாழி (சிந்த 1524)
(128)

4963. மடபுகு ைந்திரம் மகந் நாகம்த ால்,

இமடபுகல் அரியதுஓர் உறக்கம் எய்தினான்,
கமடயுக முடிவு எனும்காலம் ார்த்து அயல்
புமடப யராபநடுங் கடலும் த ாலதவ.
யுகம் முடிவு எனும்- யுகங்களின் முடிவு என்று கூறப்படும்; கமட காலம் ஓர்ந்து -
பிரைய காலத்தத எதிர்பார்த்து; அயல் புமட ப யரா - கதரதயவிட்டுச் பசல்லாத;
பநடும் - பபரிய; கடல் த ால - சமுத்திரத்ததப் தபாலவும்; மடபுகு ைந்திரம் -
ததடதயச் பசய்யும் மந்திரத்தால்; மகந் - கட்டுப்பட்ட; நாகம் த ால் - நல்ல
பாம்தபப் தபாலவும்; இமட - இதடயூறு; புகல் அரியது - புகவியலாத; உறக்கம்
எய்தினான் - உறக்கத்ததஅதடந்தான். (129)

அனுமன் கும்பகர்ணதனஇராவணதனா என ஐயுற்றுத் பதளிதல்

கலிநிமலத்துமற

4964. ஆவ ாகிய ன்மைய அரக்கமன, அரக்கர்

தகா எனாநின்றகுணமிலி இவன்எனக் பகாண்டான்
காவல்நாட்டங்கள் ப ாறியுகக் கனபலனக்
கனன்றான்
ஏவதனாஇவன் ?மூவரின் ஒருவனாம் ஈட்டான் !
மூவரின் - மும்மூர்த்திகளில்; ஒருவன் ஆம் எனும் - ஒப்பற்ற சிவபிரான் ஒப்பாவான்
என்று கூறப்படும்; ஈட்டான் - வலிதமயுதடய அனுமன்; ஆவது ஆகிய ன்மைய -
அப்படிப்பட்ட தன்தமயுதடய; அரக்கமன - அரக்கனாய கும்பகருணதன; இவன்
ஏவதனா - இவன் யாதரா (என ஐயுற்று); அரக்கர் தகா எனா - அரக்கர்களின் ததலவன்
என்று; நின்ற - நிதலபபற்றுள்ை; குணம் இலி - பண்பற்றவன்; இவன் எனா - இவன்
என்று; பகாண்டான் - மனத்திதல எண்ணிக் பகாண்டு; காவல் நாட்டங்கள் - உலதகப்
பாதுகாக்கும் கண்கள்; ப ாறி உக - பநருப்புப் பபாறி பறக்க; கனல் என - தீதயப்
தபான்று; கனன்றான் - சினங் பகாண்டான்.
 பிறர்,‘அரக்கதன இராவணன் என்று கருதியதாகவும், பிறகு மூவரில் (இராவணன்,
கும்பன், தமகநாதன்) யாவர் என்று எண்ணியதாகவும் கூறுவர். தவ.மு.தகா. இவன்
திரிமூர்த்திகளுள் யாராயினும் ஒருவன் என்று பசால்லத்தக்க பபருதம உதடயவனான
அனுமன் என்று இறுதியடிக்கு உதர வகுத்தார். (130)

4965. குறுகி,தநாக்கி, ைற்று அவன் மல ஒரு தும்,

குறித்
இறுகு திண்புயம்இரு தும், ‘இவற்குஇமல’ என்னா,
ைறுகி ஏறியமுனிவுஎனும் வடமவபவங் கனமல
அறிவு எனும்ப ரும் ரமவ அம் புனலினால்,
அவித் ான்.
ைற்று - பிறகு; குறுகிதநாக்கி - (அரக்கதன) பநருங்கிப் பார்த்து; அவன் - அந்த
இராவணனுக்கு அதடயாைமான; ஒரு து மலயும் - பத்துத் ததலகளும்; குறித் -
கணக்கிட்ட; இறுகு - பசறிதவப் பபற்றுள்ை; இரு து திண்புயமும் - இருபது
ததாள்களும்; இவற்கு இமல - இந்த அரக்கனுக்குக் கிதடயாது; என்னா - என்று
ஆராய்ந்து அறிந்து (அனுமன்); ைறுகி - உள்ைம் கலங்கி; ஏறிய - தமலும் தமலும்
பபருகி வருகின்ற; முனிவு எனும் - தகாபம் என்கின்ற; வடமவ பவங்கனமல -
பகாடிய வடதவத் தீதய; அறிவு எனும் - ஞானம் என்கின்ற; ப ரும் -
பபருதமயுதடய; அம் - அழகிய; ரமவப் புனலினால் - கடலின் தண்ணீரினால்;
அவித் ான் - அதணத்தான்.

எதிதர இருப்பவன்இராவணன் என்று கருதியதபாது உண்டாகிய சீற்றம் ( இராவணன்

அல்லன் என்ற தபாது) அவிந்தது. இராவணன் பசய்த தீச்பசயலால் அனுமன்
அவன்பால் சீற்றம் பகாண்டான். பவறும் புல்லர் தீதமதய தவரற்பறாழிக்கும்.....
பகாடும் சினம் மாசற்றார் தகாள் (உதரச் சூத்திரம்) (131)
கும்பகருணதனக் கடந்து
அப்பால்பசன்று ததடுதல்

4966. அவித்துநின்று, எவன் ஆயினும் ஆக என்று அங்மக

கவித்துநீங்கிடச் சில் கல் என் து கரு ாச்
பெவிக்குத்த ன்என இராகவன் புகழிமனத் திருத்தும்
கவிக்கு நாயகன்அமனயவன் உமறயுமளக் கடந் ான்.
இராகவன் புகழிமன- இராமபிரானுதடய கீர்த்திதய; பெவிக்குத் த ன் என -
பசவிகட்குத் ததன் தபால; திருத்தும் - பரிமாறுகின்ற; கவிக் குநாயகன் - வானரர்களின்
ததலவனாகிய அனுமன்; அவித்து நின்று - தகாபக்கனதலத் தணித்துக் பகாண்டு;
எவன் ஆயினும் ஆக - இங்தகயிருப்பவன் யாவன் ஆயினும் ஆகட்டும்; என்று - என்று
எண்ணி; அங்மககவித்து - அகங்தகதயப் புறங்தக ஆக்கி; ‘நீங்கிட சில கல்’ -
இறப்பதற்குச் சில நாள்கதை உள்ைன; என் து கரு ா - என்பதத மனத்திதல எண்ணி;
அமனயவன் - அந்த கும்பகருணனின்; உமறயுமள - மாளிதகதய; கடந் ான் -
புறந்தள்ளிச் பசன்றான்.
இராகவன் புகழிதனத் தன் பசவிக்கும் பிறர் பசவிக்கும்பரிமாறும் அனுமன்
திருத்துதல் - பரிமாறுதல். பசம்தமயாக்குதல் என்றும் கூறலாம். எவ்விடத்தும் ராமன்
சரிததயாம் - அவ்விடத்தினும் அஞ்சலி யத்தனாய் இருந்து இராமகாதத கட்பவன்
அனுமன் ஆதலின், புகழிதனத் திருத்தும் கவிக்கு நாயகன் என்றான். திருத்துதல் - கறி
திருத்துதல் என்பதுதபாலப் பக்குவம் பசய்தலாம். உதறயுள் - தங்குமிடம். கிட -
இகழ்ச்சிக் குறிப்பு. இப்பாடல் பின்னிரண்டு வரிகள் கவிச்சக்கரவர்த்தி கம்பனுக்கும்
பபாருந்தும் என்பர் சான்தறார். கம்பனுக்குக் பகாள்ளுங்கால் திருத்தும் என்பது
பசம்தமப்படுத்தல் என்பது பபாருள். (132)

4967. ைாட கூடங்கள், ைாளிமக ஓளிமக, ைகளிர்

ஆடு அரங்குகள்,அம் லம், த வர் ஆலயங்கள்,
ாடல் தவதிமக, ட்டி ைண்ட ம் மு ல் லவும்
நாடி ஏகினன்இராகவன் புகழ்எனும் நலத் ான்.
இராகவன் புகழ்எனும் நலத் ான் - இராமபிரானின்கீர்த்தியின் வடிவமான அனுமன்;
ைாட கூடங்கள் - மாடகூடங்கதையும்; ைாளிமக ஒளிமக - மாளிதக வரிதசகதையும்;
ைகளிர் ஆடு அரங்குகள் - பபண்கள் விதையாடும் தமதடகதையும்; அம் லம் -
சதபகதையும்; த வர் ஆலயங்கள் - கடவுைர் தகாவில்கதையும்; ாடல் தவதிமக -
இதசயரங்குகதையும்; ட்டி ைண்ட ம் - விவாத தமதடகதையும்; மு ல் - இதவ
முதலான; லவும் - பலவற்தறயும்; நாடி - (பிராட்டிதயத்) ததடி; ஏகினன் - பசன்றான்.
இராமபிரானின்புகழின் வடிவமான அனுமன், மாடகூடங்கள் முதலானவற்தறத்
ததடிச் பசன்றான். இராமபிரானின்புகதழதய எப்தபாதும் அனுமன் சிந்தித்தபடி
இருத்தலின் அவதன இராமபிரானின் புகழாகதவ கவிஞன் இதசத்தான். ஒளிதக -
வரிதச. அம்பலம் - பலர்கூடுி்ம் இடம். தவதிதக -தமதட. (133)

4968. ைணிபகாள்வாயிலில், ொளரத் லங்களில், ைலரில்

கணிபகாள்நாளத்தில், கால்என, புமகஎனக் கலக்கும்
நுணுகும், வீங்கும்; ைற்றுஅவன்நிமல யாவதர
நுவல்வார் ?
அணுவில்,தைருவில் ஆழியான் எனச்பெலும்; அனுைன்
ஆழியான் என - சக்கரப்பதட ஏந்திய திருமாதலப் தபால; அணுவின்- சிறிய
அணுவின் கண்ணும்; தைருவின் - பபரிய தமருமதலயின் கண்ணும்; பெலும்
அனுைன் - ஊடுருவிச் பசல்ல வல்ல அனுமன்; ைணிபகாள்வாயிலில் - மணிகள்
பதிக்கப்பபற்ற வாசல்களிலும்; ொளரத் லங்களில் - பலகணி இடங்களிலும்; ைலரில் -
பூவின் கண்ணும்; கணிபகாள் நாளத்திீ்ல் - நுட்பமான பூக்களின் தண்டின் கண்ணும்;
கால்என - காற்தறப் தபாலவும்; புமக என் - புதகதயப் தபாலவும்; கலக்கும் - ஒன்று
படுவான்;நுணுகும் - நுட்பமாகுவான்; வீங்கும் - பருமன் ஆகுவான்; அவன் நிமல -
அந்த அனுமனின் நிதலதமதய; நுவல்வார் - உள்ைபடி எடுத்துக் கூறவல்லவர்; யாவர்
? - எவர் ?

மலரின்கண்ணும்,மலர்த்தண்டின் கண்ணும் புதகதபாலக் காற்தறப் தபால

ஒன்றுபட்டுத் ததடினான் அனுமன். திருமால், தமருமதலயிலும், அணுவிலும் அந்தர்
யாமியாய் இருப்பான். அதுதபால் அனுமன் பபரும் பபாருளிலும் சிறிய பபாருளிலும்
கலந்துள்ைான் என்க. நம்பிள்தை, “பரமாணுக்கள் ததாறும் நிதறந்திருப்பான். ஓர்
அண்டத்ததச் சதமத்து அவ்வண்டத்தில் ஒருவதனத் தனியாக தவத்தது தபான்று
இருப்பான்,” என்று வதரந்தார் (திருவாய் 11,10) தூணிலும் உைன்... தகாணிலும் உைன்
என்பது பிரகலாதனின் உறுதிப்பாடு. (கம்ப, 6312) (134)

வீடணதனக் காணுதல்
4969. ஏந் ல்,இவ்வமக எவ்வழி ைருங்கினும் எய்தி,
காந் ள்பைல்விரல் ைடந்ம யர் யாமரயும் காண் ான்
தவந் ர்,தவதியர், தைல்உதளார், கீழ்உதளார்,
விரும் ப்
த ாந் புண்ணியன் கண்அகன் தகாயிலுள் புக்கான்.
ஏந் ல் - அன்பர்கதைப் பாதுகாக்கும் அனுமன்; காந் ள் பைல்விரல் - காந்தள்
இதழ்தபான்ற பமல்லிய விரல்கதைப் பபற்ற; ைடந்ம யர் யாமரயும் - பபண்கள்
யாவதரயும்; காண் ான் - காணும் பபாருட்டாக; இவ்வமக - (நுணுகிப் பபருகி)
இப்படி; எவ்வழி ைருங்கினும் - எல்லா இடங்களிலும்; எய்தி - அதடந்து; தவந் ர்
தவதியர் - அரசர்களும் அந்தணர்களும்; தைல் உதளார் - ததவர்களும்; கீழ்உதளார் -
நாகதலாகத்தவர்களும்; விரும் - விருப்பம் பகாள்ளும்படி; த ாந் புண்ணியன் -
அவதரித்த வீடணனின்; கண் அகன் - இடம் அகன்ற; தகாயிலுள் புக்கான் -
அரண்மதனக்குள் நுதழந்தான்.
அனுமன், மகளிர்யாவதரயும் ஆராய்ந்து காண்பதற்காக, எல்லா இடங்களிலும் ததடி
வீடணனின் அரண்மதனதய அதடந்தான். ஏந்தல் - அன்பர்கதை ஏந்துபவன்
(காரணப் பபயர்) காந்தள் மலதரக் குறிக்காது இததழக்குறித்தது ஆகுபபயர். மலர்
தகக்கும், இதழ் விரலுக்கும் உவதமயாகும். புண்ணியன் என்று வீடணதனக் குறித்தது
தபாற்றி உணரத்தக்கது. (135)

4970. ளிக்கு தவதிமகப் வளத்தின் கூடத்துப் சுந்த ன்

துளிக்கும் கற் கப் ந் ரில், கருநிறத் த ார் ால்
பவளித்து மவகு ல்அரிதுஎன அவர்உரு தைவி,
ஒளித்துவாழ்கின்ற ருைம் அன்னான் மன உற்றான்.
(அனுைன்)

கருநிறத்த ார் ால் - கரிய நிறமுதடயஅரக்கர்களின் நடுவில்; பவளித்து -

பவண்ணிறங் பகாண்டு (பவளிப்பதடயாக); மவகு ல் அரிது என - வாழ்வது கடினம்
என்று கருதி; அவர் உரு தைவி - அவ்வரக்கர்களின் கரிய வடிவத்தத அதடந்து;
வளத்தின் கூடத்து - பவைத்தாற் பசய்யப்பட்ட கூடத்திதல; சுந்த ன் துளிக்கும் -
பசுதமயான ததன் சிதறுகின்ற; கற் கப் ந் ரில் - கற்பகப் பந்தலின் அடியில்; ளிக்கு
தவதிமக - பளிங்காலதமந்த தமதடயில்; ஒளித்து - மதறத்து; வாழ்கின்ற -
வாழும்படியான; ருைம் அன்னான் மன - தருமம் தபான்ற வீடணதன; உற்றான் -
அணுகிப் பார்த்தான். அறத்தின் நிறம்பவண்தம என்பது இலக்கிய வழக்கு.
இராமபிரானின் பல்லின் பவண்தமதயப் தபசவந்த அனுமன், ‘துதறயறத்தின் வித்து
முதைத்த அங்குரல் பகால்’ என்று தபசினான் (கம்ப. 5280) “ ஆரருை சுரக்கும் நீதி அறம்
நிறம்கரிததா” (கம்ப. 6492) எனப்பின் வருவதும் இங்கு கருதுக. (135)

4971. உற்றுநின்று, அவன் உணர்மவத் ன் உணர்வினால்

உணர்ந் ான்
‘ குற்றம்இல்லத ார் குணத்தினன் இவன்’ எனக்
பகாண்டான்
பெற்றம்நீங்கிய ைனத்தினன், ஒருசிமறச் பென்றான்
ப ாற்மறைாடங்கள் தகாடிஓர் பநாடியிமடப் புக்கான்.
உற்றுநின்று - (வீடணதன)அணுகியிருந்து; அவன் உணர்மவ - அந்த வீடணனின்
உணர்ச்சிதய; ன் உணர்வினால் - தன்னுதடய ஆய்வுணர்வால்; உணர்ந் ான் - அறிந்து
பகாண்டு; இவன் - இங்தக உறங்கும் இவன்; குற்றம் இல்லது - குற்றங்கள் இல்லாத; ஓர்
குணத்தினன் - ஒப்பற்ற குணமுதடயவன்; எனக் பகாண்டான் - என்று பதரிந்து
பகாண்டு (அதனால்); பெற்றம் நீங்கிய - பதகதம விலகிய; ைனத்தினன் -
உள்ைத்ததஉதடயஅனுமன்; ஒருசிமறபென்றான் - தவபறாரு வழியிி்தல தபாய்;
ப ாற்மற ைாடங்கள் தகாடி - மதலகள் தபான்ற மாடங்கள் தகாடியைவானதவ; ஓர்
பநாடி இமட - ஒருமுதற தகபநாடிக்கும் தநரத்துள்; புக்கான் - புகுந்து பார்த்தான்.
ஒருத்தி தன்உணர்ச்சிதயப் பிறவற்றில் பசலுத்திப் பார்ப்பதத வடநூலார்‘ஸம்யக்
ஞானம்’ என்பர். (விதவகானந்தர் ராஜதயாகம் தயாக சூத்திரம் விபூதிபாதம்). பசற்றம் -
நீங்காச் சினம் - ‘இகபலாடு பசற்றம் நீங்கிய மனத்தினர்’என்பர் நக்கீரர். பபாற்தற -
மதல. பபாற்தறமாமுதழப் புலாலுதடவாய்(ஆரண்ய. கரன் 135) பநாடி தக
பநாடிக்கும் தநரம். ஒரு மாத்திதர அைவு.குற்பறழுத்து உச்சரிக்கும் காலம்.
(137)

அனுமன்இந்திரசித்ததனக் காணுதல்
4972. முந்துஅரம்ம யர் மு லினர், முழுைதி முகத்துச்
சிந்துரம் யில்வாச்சியர், லமரயும் ப ரிந்து,
ைந்திரம் லகடந்து, ன்ைனத்தின்முன் பெல்வான்
இந்திரன் சிமறஇருந் வாயிலின் கமட எதிர்ந் ான்.
முந்து - முதன்தமயான(சிறந்த); அரம்ம யர் மு லினர் - அரம்தபயர் முதலான;
முழுைதி முகத்து - பூரண சந்திரதனப் தபான்ற முகத்ததயும்; சிந்துரம் யில் வாய்ச்சியர்
- பசந்நிறம் மிக்க வாதயயும் உதடய; லமரயும் - பலபபண்கதையும்; ப ரிந்து -
(இவர்கள் பிராட்டிதயா என்று) ஆராய்ந்து; லைந்திரம் கடந்து - பல
அரண்மதனகதைத் தாண்டி; ன் - தன்னுதடய; ைனத்தின்முன் - மனத்ததவிட
முன்தனாக்கி; பெல்வான் - தவகமாகச் பசல்லும் அனுமன்; இந்திரன் சிமற இருந் -
இந்திரன் சிதறக் தகதியாயிருந்த; வாயிலின் கமட - சிதறச்சாதலயின் முன்புறத்தத;
எதிர்ந் ான் - எதிதர கண்டான்.
(அனுமன்)அரம்தபயர் முதலான மகளிதரத் ததடிச் பசல்லும் அனுமன் இந்திரன்
தகதியாயிருந்த சிதறக் தகாட்டத்தின் முற்றத்தத அதடந்தான். முழுமதி முகத்துச்
சிந்துரம்பயில் வாய்ச்சியர் என்னும் நீள்பதாடர் மகளிர் என்னும் சுருங்கிய பபாருள்
தந்து நிற்கின்றது. இனியர், தம் உதரயில் இத்ததகய பதாடதரச் சுட்டுப் பபாருள்
தந்தபதன்றார். மந்திரம், வீடன்று. அரண்மதன. ‘மாளிதக, சாதல மந்திரம் பவைம் -
தகாயில் என்ப குலமும் அதற்தக (பிங்கலம். ஆலய வதக 652) சிதறயிருப்பார்
எப்தபாதும் வாயிதலதய தநாக்கியிருத்தலின்சிதறயிருந்தவாயிலின்கதட என்று
தபசப்பட்டது. அனுமன் மனத்ததவிட தவகமாகச் பசன்றான். வாயுதவகம்,
மதனாதவகம் என்பர். (138)

4973. ஏதிஏந்திய டக்மகயர், பிமறஎயிறு இலங்க

மூதுமரப் ப ருங்கம களும் பிதிர்களும் பைாழிவார்
ஓதில் ஆயிரம்ஆயிரம் உறுவலி அரக்கர்
காது பவஞ்சினக்களியினர், காவமலக் கடந் ான்.
( அவ்விடத்தில்)(அனுமன்)
ஏதி ஏந்திய - ஆயுதங்கதைத் தாங்கிய; டக்மகயர் - பபருங்கரங்கதைப்
பபற்றவர்களும்; ஓதில் - தபசத் பதாடங்கினால்; பிமற எயிறு இலங்க - பிதறதயப்
தபான்ற பற்கள் துலங்க; மூதுமர - பழபமாழிகதையும்; ப ருங்கம களும் - பபரிய
கததகதையும்; பிதிர்களும் - விடுகததகதையும்; பைாழிவார் - தபசுபவர்களும்; காது
- பதகவர்கதைக் பகால்லும்; பவஞ்சினக் களியினர் - சீற்றமாகிய மதுதவ
அருந்தியவர்களும் ஆகிய; உறுவலி - மிக்க வலிதமயுதடய; ஆயிரம் ஆயிரம் அரக்கர் -
பல்லாயிரக்கணக்கான எண்ணிக்தக பபற்ற அரக்கர்கள்; காவமல - காக்கும்
இடங்கதை; கடந் ான் - தாண்டி உள்தை தபானான்.

ஓதில் என்னும்எச்சச் பசால் மூதுதர முதலானவற்தறப் தபசுபவர்கதைச் சாரும்.

பலர் பழபமாழியில்லாமலும் விடுகததயில்லாமலும் தபசத்பதரியாமல் உள்ைனர்.
ஏது நுதலிய முதுபமாழி என்பர் காப்பியர். பிசிதயக் கவிச்சக்கரவர்த்தி ‘பிதிர்‘ என்றார்.
பிசியின் இலக்கணம் பதால்காப்பியச் பசய்யுளியலிற் காண்க. பிசி, பிதிராகி இன்று
புதிராகிவிட்டது. (139)

4974. முக்கண்தநாக்கினன் மு ல்ைகன் அறுவமக முகமும்

திக்கு தநாக்கியபுயங்களும், சில கரந் மனயான்,
ஒக்கதநாக்கியர் குழாத்திமட உறங்குகின்றாமனப்
புக்குதநாக்கினன் புமகபுகா வாயிலும் புகுவான்.
புமகபுகா வாயிலும்புகுவான் - புதக நுதழயாத இடத்திலும் புகும் அனுமன்;
முக்கண் தநாக்கினன் - மூன்று கண்ணாற் பார்க்கின்ற இதறவனின்; மு ல்ைகன் -
சிறப்புற்ற மகனான முருகப்பிரான்; அறுவமக முகமும் - ஆறுவதகயான
முகங்களிலும்; திக்கு தநாக்கிய புயங்களும் (கரங்களும்) - திதசகதை தநாக்கிய
பன்னிருகரங்களிலும்; சில- சில முகங்கதையும் சில கரங்கதையும்; கரந் மனயான் -
ஒளித்துக் பகாண்டாற் தபான்று ததான்றுபவனும்; ஒக்க தநாக்கியர் - ஒதரபடித்தான
அழகுதடய மகளிர்களின்; குழாத்திமட - கூட்டத்தின் நடுவில்; உறங்கு கின்றாமன -
உறங்குபவனும் ஆகிய இந்திரஜித்ததன; புக்கு - அவன் அரண்மதனக்குள் புகுந்து;
தநாக்கினன் - பார்த்தான்.
 ஒக்கதநாக்கியர் - அவயவம் முழுதும் அழகிய பபண்கள் என்பது பதழயவுதர
(அதட -பதி) (140)

4975. வமளயும்வாள்எயிற்று அரக்கதனா? கணிச்சியான்

ைகதனா?
அமளயில்வாள்அரி அமனயவன்-யாவதனா ?
அறிதயன்;
இமளய வீரனும்ஏந் லும், இருவரும், லநாள்
உமளய உள்ளத ார் இவபனாடும் உளது என
உணர்ந் ான்.
அமளயில் வாள்அரி அமனயவன் - குதகயில் உறங்கும் பகாடுஞ்சிங்கம் தபான்ற
இவ்வீரன்; வமளயும் வாள் எயிறு - வதைந்த ஒளியுள்ை பற்கதையுதடய ;
அரக்கதனா? - அரக்கர் குலத்தவதனா (அன்தறல்); கணிச்சியான் - மழுப்பதட ஏந்திய
சிவபிரானின்; ைகதனா? - புதல்வனாகிய முருகப் பபருமாதனா? யாவதனா - எவதனா
(யாபரன); அறிதயன் - அறியாமல் உள்தைன் (ஆனால்); இமளய வீரனும் - இைதமப்
பருவமுதடய இலக்குவனும்; ஏந் லும் - சரண் புக்காதரக் காக்கும் இராமபிரானும்
(ஆகிய); இருவரும் - இரண்டு மகா வீரர்களும்; உமளய - மன உதைச்சல்
அதடயும்படி; உள்ள த ார் - இனி நிகழக்கூடிய யுத்தம்; ல நாள் - பல நாள்கள்;
இவபனாடும் - இந்த வீரனுடன்; உளது - நிகழப் தபாகிறது; என - என்ற உண்தமதய;
உணர்ந் ான் - அறிந்தான்.
கணிச்சி - மழு.கணிச்சி மணிமிடற்தறான் (புறம் 56) அதை - குதக. இவதன யார்
என அறிதயன். ஆனால் இவன் தபார் வல்லான் என்பதத அறிகிதறன், என்ற
அனுமனின் தீர்க்கதரிசனம் கூர்தமயானது. ஏந்தல் - சரணாகதி அதடந்தவதர
ஏந்துபவன். காரணப்பபயர். (141)

4976. இவமனஇன்துமண உமடயத ார் இராவணன் என்தன

புவனம் மூன்மறயும்பவன்றது ஓர் ப ாருள்எனப்
புகறல்?
சிவமன நான்முகத்ப ாருவமனத் திருபநடு ைாலாம்
அவமன அல்லவர்நிகர்ப் வர் என் தும் அறிதவா?
சிவமன - சிவபபருமானும்; நான்முகத்து ஒருவமன - நான்கு முகம் பகாண்ட
பிரம்மததவனும்; திருபநடுைாலாம் அவமன - திருமால் என்று புகழப்படும் அவனும்;
அல்லவர் - அல்லாத ததவர்கள் (இவதன); நிகர்ப் வர் என் தும் - ஒப்பாவார் என்று
கூறுவதும்; அறிதவா - அறிவாகுமா ? இவமன - இந்த வீரதன; இன் துமணயுமடய -
நல்ல உதவியாைனாகப்பபற்ற; த ார் இராவணன் - தபார் விருப்பம் பபற்ற
இராவணன்; புவனம் மூன்மறயும் - மூன்று உலகங்கதையும்; பவன்றது - பவற்றி
பகாண்டது; ஓர் ப ாருள் எனப்புகறல் - ஒரு அருஞ்பசயல் என்று கூறுவது; என்தன -
என்ன அதிசயம்.
மும்மூர்த்திகட்குச் சமமான வீரதனத் துதணயாகப் பபற்ற இராவணன் மூன்று
உலகத்தத பவன்றது பசயற்கரும் பசயலன்று. சிவதன, ஒருவதன, அவதன -
என்பதில் உள்ை ‘ஐ’ தவற்றுதமயன்று. அதச - நாடார் புகழாதை - கூறி, என்ற (சிந் - 26
பதி) இடத்தில் புகழாள் - விசதய, ஐ - அதச என்று இனியர் குறித்தார். பபாருள் -
பசயல். ‘ஒரு பபாருள் பசால்லுவதுதடதயல்’ (கலி. 8) என்ற இடத்தில் இனியர்
வதரந்தததக் காண்க. (142)

அனுமன் பிறஇடங்களில் ததடுதல்

4977 என்றுமகம்ைறிீ்த்து ‘இமடநின்று காலத்ம இகப் து
அன்று; த ாவதுஎன்று, ஆயிரம் ஆயிரத் டங்காத்
துன்று ைாளிமகஒளிகள் துரிசு அறத் துருவி
பென்று த டினன்;இந்திர சித் மனத் தீர்ந் ான்.
என்று - என்று(இந்திரசித்ததனப் புகழ்ந்து) கூறி; மகைறித்து - இது இப்படி
இருக்கட்டும் என்று தகதய அதசத்து; இமட நின்று காலத்ம - தனக்கும் ததடத்
தகும் பிராட்டிக்கும் நடுவில் நின்ற காலத்தத (புகழ்வதில்); இகப் து - கடத்துவது;
அன்று - தகாது; த ாவது - ததடிச் பசல்வது (நல்லது); என்று - என்று கருதி;இந்திர
சித் மனத்தீர்ந் ான் - இந்திர சித்ததனநீங்கி; ஆயிரம் ஆயிரத்து அடங்கா - ஆயிரத்தால்
பபருக்கப்பட்ட ஆயிரம் என்னும் எண்ணிக்தகயில் அடங்காமல்; துன்று -
பநருங்கியுள்ை; ைாளிமக ஓளிகள் - மாளிதக வரிதசகதை ; துரிசு அற - குற்றங்கள்
இல்லாமல்; துருவிச் பென்று - ஊடுருவிப் தபாய்; த டினன் - ததடிப் பார்த்தான்.

தகமறித்தல் -சரி தமதல ஆவன பசய்தவாம் என்னும் பபாருதை உணர்த்தும்

கரச்பசயல். தகமறித்தல், கவிச்சக்கரவர்த்தி விரும்பும் பசால். துருவி, ததடினன் - என்ற
பதாடர் ஆழமானது. துருவுதல் ஊடுருவிப் பார்த்தல். கவிச்சக்கரவர்த்தி இததனத்
ததடுதல் என்னும் சாதாரணப் பபாருளிலும், ஊடுருவிப் பார்த்தல் என்னும் சார்புப்
பபாருளிலும் தபசுவார். ‘துருவுமாமணி ஆரம்’ (கம்ப. 1105) என்ற இடத்தில்
துதையிடுதல் என்னும் பபாருள் தந்தது. அதன் சார்புப் பபாருதை ஊடுருவல்.
(143)

4978. அக்கன்ைாளிமக கடந்துத ாய், தைல், அதிகாயன்

ப ாக்கதகாயிலும் ம்பியர் இல்லமும் துருவி
க்க ைந்திரத் மலவர்ைா ைமனகளும் டவிப்
புக்கு நீங்கினன், இராகவன் ெரபைன, புகதழான்.*
புகதழான் - புகழ்மிக்க அனுமன்; அக்கன் ைாளிமக கடந்து - அட்சய குமாரன்
மாளிதகதைக் கடந்து; தைல் த ாய் - அப்பாற் பசன்று; ப ாக்க - பநருங்கியுள்ை;
அதிகாயன் தகாயிலும் - அதிகாயனின் அரண்மதனயும்; ம்பியர் இல்லமும் -
அவனுக்கு இதையவர்களின் வீட்தடயும்; துருவி - ஊடுருவிப் பார்த்து; க்க -
தகுதியுதடய; ைந்திரத் மலவர் - ததலதம அதமச்சர்களின்; ைாைமனகளும் - பபரிய
வீடுகதையும்; டவி - துழவி; புக்கு - புகுந்து; இராகவன் ெரபைன - இராமபிரானின்
அம்தபப் தபால; நீங்கினன் - பசன்றான்.

கடந்துபசல்லுதலும், துருவிச் பசல்லுதலும், தடவிச் பசல்லுதலும் இராகவனின்

அம்பின் இயல்பு.‘மராமரத்தூடு பசல் அம்பு’ என்றும் (கம்ப. 4280) ‘மதலஉருவி, மரம்
உருவி, மண்ணுருவிற்று ஒருவாளி’, என்றும் (கம்ப. 662)’உடல்புகுந்து தடவியததா
ஒருவன் வாளி’ (கம்ப 9940) என்றும் தபசப்படுபதவ உலகம் அறியும். மாருதி
இராமபிரானின் அம்புக்கிதணயாகப் தபசப்படுவததப் தபாலதவ அங்கதன்’,வீரன்
பவஞ்சிதலயிற் தகாத்த அம்பபன விதரவிற் தபானான்’, (கம்ப. 6986) என்று
தபசப்பட்டான். (144) அனுமன் இதடநகர்
அகழிதயக் காண்டல்
4979. இன்னர்ஆம்இரும் ப ரும் மடத் மலவர்கள்
இருக்மகப்
ப ான்னின்ைாளிமக ஆயிர தகாடியும் புக்கான்,
கன்னிைாநகர்புறத்து அகன் கரந்துமற காண் ான்
பொன்ன மூன்றினுள் நடுவணது அகழிமயத்
ப ாடர்ந் ான்.
இன்னர் ஆம் - இத்தன்தமயராகிய; இரும்ப ரும் மடத் மலவர்கள்- மிகப்பபரிய
தசனாதிபதிகளின்; இருக்மக - இருப்பிடங்கைான; ப ான்னின்- பபான்னாற்
பசய்யப்பபற்ற; ஆயிர தகாடி ைாளிமகயும் - ஆயிர தகாடிமாளிதகக்குள்தை; புக்கான் -
புகுந்து பார்த்து; கன்னி ைாநகர்ப் புறத்து - அழியாத பபரிய நகருக்குள்தை; அகன் கரந்து
உமற - அகன்ற(இராவணனது) ஒளித்து வாழ்கின்ற இடத்தத; காண் ான் -
காணும்பபாருட்டாக; பொன்ன - கூறப்பபற்ற; மூன்றனுள் - மூன்று
வதகயானஅரண்களுக்குள்; நடுவணது அகழிமய - இதடயில் உள்ை அகழிதய;
ப ாடர்ந் ான் - தசர்ந்தான். கடலகழியும்,இவ்வகழியும், இனிப் தபசப்படும் அகழியும்
இலங்தகதயச் சூழ்ந்துள்ைன. மூன்றாம் அகழி ‘தீயவன் இருக்தக அயல் பசய்த அகழ்
இஞ்சி’ என்று தபசப்படும் (கம்ப. 5000) மதிதலக் கன்னி மதில் என்பர் கவிஞர்.
இத்பதாடர்க்கு அழகிய மணவாைப் பபருமாள் நாயனார்’, புதுதமயழியாத திருமதில்’
என்று பபரிய திருமடலில் உதரயிட்டார் (திவ்யமடல் 116) (145)

4980. னிக்கடக்களிறுஎன ஒரு துமணயிலான் ாய,

னிக்கடல்ப ருங் கடவுள் ன் ரி வம் துமடப் ான்
இனி கடப் அரிதுஏழ்கடல் கிடந் து’ என்று
இமெத் ான்-
கனிக்கு அடல்கதிர்ப ாடர்ந் வன், அகழிமயக்
கண்டான்
ஒரு துமணயிலான் - ஒரு துதணதயயும் தவண்டாத வீரன்; னி - ஒப்பற்ற; கட -
மதம்பிடித்த; களிறு என - யாதன தபால; ாய - கடக்கப் பபற்ற; ப ரும் - பபரிய; னி
- குளிர்ந்த; கடல் கடவுள் ன் - கடலின் பதய்வத்தின்; ரி வம் -
அவமானத்தத;துமடப் ான் - துதடக்கும்பபாருட்டு; ஏழ்கடல் கிடந் து - ஏழு கடல்
ததடயாகக் கிடக்கிறது; இனி - இப்தபாது; கடப் அரிது என்று இமெத் ான் - தாண்டிச்
பசல்வது கடினம் என்று இதசத்து; கனிக்கு - உண்ணும் கனியின் பபாருட்டாக; அடல்
கதிர் - வலிதமமிக்க சூரியதன; ப ாடர்ந் வன் - பின்பற்றிச் பசன்ற அனுமன்;
அகழிமயக் கண்டான் - (இராவணனின் அரண்மதன) அகழிதயப் பார்த்தான்.
 கடல், அனுமன்கடந்ததால் உண்டான கடல் பதய்வத்தின் அவமானத்ததத் துதடக்க
எண்ணுகிறது. அனுமன் ஒரு கடதலக் கடந்ததனாதல, அந்த கடலின் இதறவன்
தன்பழி ஒழிக்க, ஏழு கடலும் கூட்டி வந்து கிடந்தது தபான்ற அகழிதயக் கனிக்காக
ஆதித்ததனத் பதாடர்ந்தவன் கண்டான் என்பது பதழய உதர (அதட-பதி)
(146)

4981. ாழி நல்பநடுங் கிடங்பகனப் கர்வதரல் ல்த ர்

ஊழி காலம்நின்றுஉலகுஎலாம் கல்லினும் உலவாது
ஆழிபவஞ்சினத்துஅரக்கமன அஞ்சி, ஆழ்கடல்கள்
ஏழும், இந்நகர்சுலாயபகாலாம் என இமெத் ான்
(அனுமன்) (இந்நீர்ப்பரப்தப)

ாழி - பபரும்பரப்புதடய; நல் - சிறந்த; பநடுங் கிடங்கு என - நீண்ட அகழி என்று;

கர்வதரல் - யாவராவது கூறுவாதரயானால்; (பபாருந்தாது ஏன்எனில்) லத ர் -
பலமனிதர்கள்; ஊழிகாலம் நின்று - உகமுடிவுக்காலம் வதர உறுதியாயிருந்து;
உலகுஎலாம் - எல்லாவுலகங்கதையும்; கல்லினும் - ததாண்டினும்; உலவாது -
அதமக்கவியலாது; (ஆதலால்) இஃது ஆழி - ஆழமான; பவஞ்சினத்து -
பகாடுஞ்சினத்ததயுதடய; அரக்கமன அஞ்சி - அரக்கனுக்குப் பயந்து; ஆழ்கடல்கள்
ஏழும் - ஏழுபபருங்கடல்களும்; இந்நகர் - இந்த இலங்தகதயச்; சுலாய பகால் -
சுற்றியுள்ைனதவா; என - என்று; இமெத் ான் - கூறினான்.

மனிதரால்பதடக்கப்படுவது அகழி. இஃது அன்னது அன்று, என்பது கருத்து. பகால்

- ஐயம் ஆம் - அதச. (147)

4982. ஆயது ஆகியஅகன்புனல் அகழிமய அமடந் ான்

‘ ாய தவமலயின்இருைடி விமெபகாடு ாவிப்
த ாய காலத்தும்த ாக்குஅரிது’ என் து புகன்றான்-
நாயகன் புகழ்நடந் த ர்உலபகலாம் நடந் ான்.

நாயகன் - இதறவனானஇராமபிரானின்; புகழ் நடந் - புகழ் பரவிய; த ர் - பபரிய;

உலபகலாம் - எல்லா உலகங்களிலும்; நடந் ான் - பரவிய அனுமன்; ஆயது ஆகிய -
தமதல கூறப்பபற்ற தன்தமயுதடயதாகிய; அகன் புனல் அகழிமய அமடந் ான் -
அகன்ற நீதர உதடய அகழிதயச் சார்ந்து; ாய தவமலயின் - முன்பு கடந்த கடதலப்
தபால; இருைடி - இரண்டு மடங்கு; விமெபகாடு - தவகத்தத தமற்பகாண்டு; ாவி -
கடந்து; த ாய காலத்தும் - தபான தபாதிலும்; த ாக்கு அரிது - (இவ் அகழிதயக்)
கடப்பது கடினம்; என் து - என்னும் மனக் கருத்தத; புகன்றான் - பவளிப்பதடயாகப்
தபசினான்.
கடதலத் தாண்டியதுதபால இருமடங்கு தவகமாகத் தாண்டினாலும் கடக்க
முடியாது என அனுமன் தபசினான். இராகவன் புகழ் தபசப்படும் இடங்களில்
எல்லாம் தபசப்படும் புகழாைன் அனுமன். நடத்தல் - பரவுதல். மறவர் குதற அழல்
நடப்பக் குறும்பு எறிந்தன்று (புறபவ - மாதல - பவட்சி - 8 பகா)
(148)

இதடநகர் அகழியின்ஏற்றம்
கலிவிருத் ம்

4983. தைக்குநால்வமக தைகமும் கீழ்விழத்

தூக்கினால் அன்னத ாயத் து ஆய் துயர்
ஆக்கினான் மடஅன்ன அகழிமய
வாக்கினால் உமரமவக்கலும் ஆகுதைா ?
தைக்கு - தமதல உள்ை; நால்வமக தைகமும் - நான்கு வதகயான தமகங்களும்;
கீழ்விழ - (நீர்தவட்தகயால்) கீதழ விழுந்து விட; தூக்கினால் அன்ன - அம்தமகத்ததத்
தூக்கி தவத்தாற் தபான்ற; த ாயத் து ஆய் - தண்ணீதர உதடயதாய்; துயர் ஆக்கினான்
- உலகிற்குத் துன்பம் விதைவித்த இராவணனின்; மட அன்ன - தசதன தபான்ற
(கடக்க முடியாத); அகழிமய - அகழியின் அதமப்தப; வாக்கினால் - வார்த்ததகைால்;
உமர மவக்கலும் - விரித்துக் கூறவும்; ஆகுதைா - இயலுமா.

இது அனுமனின்எண்ணம் - பதட எங்கனம் கடக்கபவாண்ணாததா அதுதபால்

அகழியும் கடக்க ஒண்ணாதது. அழச் பசய்பவன் - என்னும் பபாருள்தரும் பசால்
இராவணன். கம்பர், அழுதகக்கு மூலகாரணமாகிய துயரத்ததத் தருபவன் என்றார்.
அைவடிநான்குதடக் கட்டதைக்கலிப்பா. மா - விைம் - விைம் - விைம் என்னும்
சீர்கதைப் பபற்று வரும். பாடலின் முதற்சீர் தநரதசயாயின் பதிதனாபரழுத்தும்,
நிதரயதசயாயின் பன்னீபரழுத்தும் பகாண்டு அதமயும். இந்நூலில்
இவ்விருத்தங்களின் பதாதக 1198. (மணிமலர் 76) (149)

4984. ஆமனமும்ை மும் ரி ஆழியும்

ைான ைங்மகயர்குங்குை வாரியும்
நானம் ஆர்ந் நமறக்குழல் ஆவியும்
த னும் ஆரமும்த ய்மவயும் நாறுைால்
(அவ்வகழி)
ஆமன மும்ை மும் - யாதனகள் பவளிப்படுத்தும் மூன்று மதப் புனல்களும்; ரி
ஆழியும் - குதிதரயின் வாயின் நுதரயும்; ைானைங்மகயர் - பபருதமமிக்க பபண்களின்;
குங்குை வாரியும் - குங்குமம் கலந்த நீர்ப் பபருக்கும்; நானம் ஆர்ந் - நீராடும்
பபண்களின்; நமற - நறுமணம் வீசும்; குழல் ஆவியும் - கூந்தலிற் பூசிய கஸ்தூரியும்;
த னும் ஆரமும் - ததனும்சந்தனமும்; த ய்மவயும் - கலதவக் குழம்பும்; நாறும் -
கமழும். அகழி, மும்மதம்முதலானதவ மணக்கும். மகளிர் கூந்தல் மணமுதடயது
என்னும் இலக்கிய வழக்கு நதறக்குழல் என்று தபசச் பசய்தது, கூந்தலின் நறியவும்
உைதவா என்று குறுந்பதாதக தபசும். ஆரம் - சந்தனம். ‘தகாவா மதல ஆரம் தகாத்த
கடலாரம்’ என்று சிலம்பு தபசும். ததய்தவ - குழம்பு ஆல் - அதச
(150)
4985. உன்னம்,நாமர, ைகன்றில், பு ா, உளில்
அன்னம் தகாழிவண்டானங்கள், ஆழிப்புள்
கின்னரம்குரண்டம் கிலுக்கம், சிரல்
பென்னம்,காகம், குணாலம் சிலம்புதை
(அவ்வகழியில்)

உன்னம் - உன்னப்பறதவகளும்; நாமர - பலவதகயான நாதரப் பறதவகளும்;

ைகன்றில் - அன்றில் பறதவகளும்; பு ா - குருகுகளும்; உளில் - உள்ைான்
பறதவகளும்; அன்னம் - அன்னப் பறதவகளும்; தகாழி - நீர்க்தகாழிகளும்;
வண்டானங்கள் - பபருநாதரகளும்; ஆழிப்புள் - சக்கரவாைப் பறதவகளும்; கின்னரம் -
கின்னரப் பறதவகளும்; குரண்டம் - பகாக்குகளும்;கிலுக்கம் - கிலுக்கப்பறதவகளும்;
சிரல் - மீன் பகாத்திப் பறதவகளும்; பென்னம் - நீர்ப் பறதவகளும்; காகம் -
காக்தககளும்; குணாலம் - குணாலம் என்னும் நீர்ப்பறதவயும்; சிலம்பும் - ஒலிக்கும்.
அவ்வகழியில்,உன்னம் முதலான பறதவகள் ஒலிக்கும். வண்டானங்கள் என்பதில்
உள்ை ‘கள்’ அதச. ‘முருகா எனும் நாமங்கள்’ (கந்தர் அலங்காரம்) என்னும் பதாடரில்
உள்ை கள்ளும் அது. உருகச் சுட்டிடுங்கள் (சிந்தாமணி 27773. இனியர்)
(151)

4986. நலத் ைா ர் நமற அகில், நாவியும்,

அலத் கக்குழம்பும், பெறிந்து, ஆடிய
இலக்கணக்களிதறாடு இளபைல் நமடக்
குலப் பிடிக்கும்ஓர் ஊடல் பகாடுக்குைால்
(அவ்வகழி)
நலத் ைா ர் - அழகியபபண்கள்; நமற அகில் - கூந்தலுக்கு ஊட்டிய அகிற்புதகயும்;
நாவியும் - (அவர்கள்) தமனியின் கஸ்தூரியும்; அலத் கக் குழம்பும் - (அவர்கள்)
பாதத்திற் பூசிய பசம்பஞ்சுக் குழம்பும்; பெறிந்து - அகழி நீரிற் கதரந்து; ஆடிய -
நீராடிய; இலக்கணக் களிதறாடு - உத்தம இலக்கணம் அதமந்த ஆண்யாதனகட்கும்;
இள - இைதமயும்; பைல்நமட - பமன்தமயும் (அதமந்த); குலப்பிடிக்கும் -
உயர்குலத்துப்பபண் யாதனகட்கும்; ஓர் - ஒப்பற்ற; ஊடல் பகாடுக்கும் - ஊடதல
வழங்கும்.

மகளிரால் நிறம் தவறுபட்ட புனல் மூழ்கிய பறதவ ஊடல் பகாள்வதத,

‘குததலயர் குதடந்த தண்புனல்வாய், குங்குமச் சுவடுற, ஊடிப் பூவுறங்கினும் புள்
உறங்கா தன பபாய்தக” என்று கூறியது (கம்ப.460) காண்க. (152)

4987. நறவு நாறியநாள்நறும் ாைமர

துமறகள் த ாறும்முகிழ்த் ன த ான்றுைால்-
சிமறயின்எய்திய பெல்வி முகத்திதனாடு
உறவு ாம்உமடயார் ஒடுங்கார்கதளா ?
 நறவு நாறிய - ததன்மணம்வீசுகின்ற; நாள் நறுந் ாைமர - நறுமணம் வீசும் புதிய
தாமதரகள்; துமறகள் த ாறும் - அவ்வகழியின் எல்லாத் துதறகளிலும்; முகிழ்த் ன
த ான்றும் - குவிந்து ததான்றும்; சிமற எய்திய - சிதறதய அதடந்த;
பெல்விமுகத்திதனாடு - பிராட்டியின்முகத்துடன்; உறவு உமடயார் ாம் -
உறதவப்பபற்றவர்கள்; ஒடுங்கார்கதளா - ஒடுங்காமல் இருப்பார்கதைா ? சீதத
சிதறபுக்கதால் அவள் முகம் தபான்ற தாமதரகள் குவிந்து கிடந்தன -
தற்குறிப்தபற்றம். சிதறயின் எய்திய பசல்வி - என்பதில் உள்ை ‘இன்’ அதச சிலம்பின்
வன்வார்ச் சிறுபதறகரங்க என்னும் சிந்தாமணிப் பாடலுக்கு (தகாவிந்தத - 50) உதர
வழங்கிய இனியர் ‘இன்’ அதச என்றார். சிதற எய்திய பசல்வி என்க. தாம் -
உதரயதச. (153)

4988. ளிங்கு பெற்றிக் குயிற்றிய ாய்ஒளி

விளிம்பும்,பவள்ளமும், பைய்ப ரியாது; தைல்-
ப ளிந் சிந்ம யரும் சிறியார்க தளாடு
அளிந் த ாது,அறி ற்கு எளிது ஆவதரா ?
ளிங்கு - பளிங்குக்கற்கதை; பெற்றி - ஒழுங்குபடுத்தி; குயிற்றிய - பதிக்கப்பபற்ற;
ஒளி ாய் - ஒளிபரவிய; விளிம்பும் - படிகளின்முகப்பும்; பவள்ளமும் - அததன அடுத்த
பவள்ைமும்; தைல் - தமலாக உள்ை ததாற்றத்தில்; பைய் ப ரியாது - உண்தமயியல்பு
அறியப்படாது; ப ளிந் சிந்ம யரும் - பதளிவு பபற்ற உள்ைத்தினரும்;
சிறியார்கதளாடு - அற்பர்கதைாடு; அளிந் த ாது - கலந்ததபாதில்; அறி ற்கு -
தவறுபடுத்தி அறிவதற்கு; எளிது ஆவதரா - சுலபமாக இருப்பார்கதைா.

பளிங்காற்பசய்யப்பபற்ற படியின் விளிம்பும் அகழியில் தண்ணீரும் தமலாக உள்ை

ததாற்றத்தால் தவற்றுதம பதரியாது. அற்பர்களுடன் கலந்தால் பதளிந்த அறிஞர்கதை
தவறுபடுத்திக் காண்பது கடினம். பளிங்கு அறிஞர்கள். அகழிநீர் - அறிவற்றவர்கள்.
இது தவற்றுப்பபாருள் தவப்பணி என்பர். (154)

4989. நீலதைமு ல் நல்ைணி நித்திலம்;

தைல கீழ, ல்தவறு ஒளி வீெலால்
ாலின்தவமலமு ல் ல தவமலயும்
கால் கலந் னதவா? என, காட்டுதை.
(அவ்வகழி)

நீலதை மு ல் - நீலம்முதலாக உள்ை; நல்ைணி - நல்ல ரத்தினங்களும்; நித்திலம் -

முத்துக்களும்; தைல - தமற்பகுதியிலும்;கீழ - அடிப் பகுதியிலும்; ல்தவறுஒளி -
மாறுபட்ட ஒளிகதை; வீெலால் - பரப்புதலாதல; ாலின் தவமல மு ல் - பாற்கடல்
முதலான; லதவமலயும் - பல கடல்களும்; கால் - வாய்க்காலாக; கலந் னதவா என -
ஒன்று தசர்ந்து விட்டனதவா என்று; காட்டும் - நிதனக்கச் பசய்யும்.

நீலம்முதலானவற்றால் பல்தவறு நிறம்பபற்ற அகழி, பாற்கடல் முதலானதவ

ஒன்று தசர்ந்து விட்டனதவா என்று நிதனக்கச் பசய்யும். காட்டுதல் - நிதனப்பித்தல்.
‘மூரல் முறுவற்குறிகாட்டி முத்தத உயிதர முடிப்பாதயா’ (கம்ப. 6066) நவமணிகைால்
தவறுதவறு நிறம் பபற்ற அகழிகளுக்குப் பல்தவறு நிறம் பபற்ற கடல்கள் உவதம.
(155)

அனுமன் அகழிதயக்கடந்து இதடநகருக்குள் ததடுதல்

4990. அன்ன தவமலஅகழிமய, ஆர்கலி
என்னதவ கடந்து,இஞ்சியும் பிற் ட
துன்ன அருங்கடிைாநகர் துன்னினான்;
பின்னர் எய்திய ன்மையும் த சுவாம்.
(அனுமன்)

அன்ன - அப்படிப்பட்ட; தவமல அகழிமய - அதலயுடன் கூடிய அகழிதய; ஆர்கலி

என்ன - முன்பு தாண்டிய கடதலப் தபால; கடந்து - தாவிச் பசன்று; இஞ்சியும் பிற் ட -
மதில் பிற்பட்டிருப்ப; துன்ன அரும் - ஒருவரும் பநருங்கவியலாத; கடி ைாநகர் -
காவதலயுதடய இதட நகரத்தத; துன்னினான் - அதடந்தான்; பின்னர் - அதன்பிறகு;
எய்திய ன்மை - நிகழ்ந்த பசய்திதய; த சுவாம் - கூறுதவாம்.
அனுமன் அகழிதயக்கடதலப் தபாலத் தாண்டி மதில் பிற்பட இதடநகதர
அதடந்தான். பின்பு நிகழ்ந்தவற்தறக் கூறுதவாம். தவதல அகழி - என்பதற்குக்
கடல்தபான்ற அகழி என்று கூறப்பபற்றது. கடல் தபான்ற அகழிதயக் கடல்தபாலத்
தாவினான் என உதர கூறுவதில் சிறப்பில்தல. ஆதலின் தவதல என்பதற்கு ‘அதல’
என்று பபாருள் கூறப்பபற்றது. ‘தவதலப் புணரியம்பள்ளியம்மான் (திருவிருத்தம் 75)
அன்றி ‘தவலி’ என்றும் பபாருள் கூறலாம். (156)

4991. கரியநாழிமக ாதியில், காலனும்,

பவருவி ஓடும்அரக்கர் ம் பவம் தி
ஒருவதன, ஒரு ன்னிரு தயாெமனத்
ப ருவு மும்மை நூறாயிரம் த டினான்.
(அனுமன்)

காலனும் - யமனும்கூட; பவருவி ஓடும் - அச்சமுற்று ஓடும்படியான; அரக்கர் ம்

பவம் தி - அரக்கர்களின் பகாடிய நகருள்; கரிய நாழிமக ாதியில் - இருண்ட
நடுயாமத்தில்; ஒரு ன்னிரு தயாெமன - பன்னிரண்டு தயாசதன தூரமுள்ை; மும்மை
நூறாயிரம் ப ருவும் - மூன்று லட்சந் பதருக்கதையும்; ஒருவதன - தான் ஒருவனாகதவ;
த டினான் - (பிராட்டிதயத்) ததடிச் பசன்றான்.

அனுமன், யமனும்பயப்படும் அரக்கர் நகருள் நடுயாமத்தில் பன்னிரண்டு

தயாசதன தூரமுள்ை மூன்று லட்சம் பதருக்கதையும் தனியாகத் ததடினான். இருண்ட
இரவு - ‘கரிய நாழிதக’ என்று தபசப்பட்டது. ‘கரியநாழிதக ஊழியின் பபரியன’,
என்பது பபரிய திருபமாழி (திவ்ய பபரிய திருபமாழி 8-56) (157)

கலிவிருத் ம்
4992. தவரியும்அடங்கின; பநடுங்கடல் விளம்பும்
ாரியும் அடங்கின; அடங்கியது ாடல்
காரியம்அடங்கினர்கள் கம்மியர்கள்; மும்மைத்
தூரியம்அடங்கின; ப ாடங்கியது உறக்கம்.
(இலங்தகயில்)

தவரியும்அடங்கின - மது உண்தபார் முழக்கம் ஒடுங்கின; பநடுங்கடல் விளம்பும் -

கடதலப் தபால் முழங்கும்; ாரியும் அடங்கின - பாரி வாத்தியங்களும் ஒடுங்கின;
ாடல் அடங்கியது - பாடல்களும் ஒடுங்கிவிட்டது; கம்மியர்கள் - பபாற்பகால்லர்கள்;
காரியம் அடங்கினர் - பதாழில் முடித்து ஒடுங்கி விட்டனர்; மும்மைத் தூரியம் -
மூவதகயான முரசங்கள்; அடங்கின - ஒடுங்கி விட்டன; உறக்கம் ப ாடங்கியது - தூக்
கம் பதாடங்கிவிட்டது.

தவரி - கள்.இங்கு கள் குடிப்பவரின் முழக்கத்ததக் குறித்தது. பாரி - இராக்

காவலரின் வாத்தியம். மும்தமத் தூரியம் - என்றது தியாக முரசு, வீரமுரசு, மணமுரசு
என்னும் மூவதக முரசுகதை. மும்தம என்றது எண்ணப்படு பபாருைாகாது மூன்று
என்னும் எண்தணக் குறித்தது. (திருக்குறள் நுண்பபாருள் மாதல 23)
(158)

4993. இறங்கின,நிறம்பகாள் ரி, ஏைம்உற எங்கும்

கறங்கின,ைறம்பகாள் எயில் காவலர் துடிக்கண்;
பிறங்கு இணர்நறுங்குழலர் அன் ர் பிரியாத ார்
உறங்கினர்;பிணங்கி எதிர் ஊடினவர் அல்லார்.*
நிறம் பகாள் ரி- பலநிறங்கதைக் பகாண்ட குதிதரகள்; இறங்கின - ததல சாய்த்து
உறங்கின; ைறம்பகாள் - வீரத்ததப் பபற்ற; எயில் காவலர் - மதிதலப்
பாதுகாப்பவர்களின்; துடிக்கண் - வாச்சியங்களின் கண்கள்; ஏைம்உறஎங்கும் -
பாதுகாப்பு உண்டாக எல்லா இடங்களிலும்; கறங்கின - ஒலித்தன; பிறங்கிணர் -
விைங்குகின்ற பூங்பகாத்துகதை உதடய; நறுங்குழலர் - மணம்மிக்க கூந்ததலயுதடய
மகளிரும்; பிணங்கி - மாறுபாடு பகாண்டு; எதிர் - கணவனின் பணிபமாழிக்கு எதிராக;
ஊடினவர் - ஊடல் பகாண்டவர்; அல்லார் - அல்லாத மற்தறய மகளிரும்; உறங்கினர் -
தூங்கினார்கள்.
பரிகள்உறங்கின. யாமக் காவலரின் வாக்கியங்கள் ஒலித்தன. மகளிர் உறங்கினர்.
பிறங்கின நறுங்குழலர் என்றது மணமாகாத கன்னிப் பபண்கதை - மணமகளிர்கூந்தல்
பிறங்காதம அறிக. தாரும் மாதலயும் மயங்குங்கால் கூந்தல் பிறங்குங்பகால்
கிழதவான் பணிவுக்பகதிரில் பிணங்குதல் எதிர் ஊடுதல் என்று தபசப்பட்டது.
(159)

4994. வடம் ரு டம்பகாள்புய மைந் ர், கலவிப்த ார்

கடந் னர்,இமடந் னர், களித் ையில் த ாலும்
ைடந்ம யர் டந் ன முகட்டிமட ையங்கிக்
கிடந் னர்;நடந் து புணர்ச்சி ரு தக ம்.
 வடம் ரு - வடங்கள்அணியப்பபற்ற; டம்பகாள் - விசாலமான; புயமைந் ர் -
ததாள்கதையுதடய இதைஞர்கள்; கலவிப்த ார் - புணர்ச்சிப்தபாரில்; கடந் னர் -
பவற்றியதடந்து; இமடந் னர் - தபாரிதல ததால்வியுற்ற; களித் ையில் த ாலும் -
பசருக்குற்ற மயில் தபான்ற; ைடந்ம யர் - மகளிரின்; டம் - விரிந்த சாரதலப்பபற்ற;
னமுகட்டிமட - முதலகளின் உச்சியில்; ையங்கிக் கிடந் னர் - தமாகித்துக்
கிடந்தார்கள்; புணர்ச்சி ரு தக ம் - புணர்ச்சியால் உண்டான தசார்வு; நடந் து -
(இப்படி) நிகழ்ந்து பகாண்டிருந்தது.

கலவிப் தபாரில்பவன்ற இதைஞர்கள் ததாற்றவர்களின் மார்பில் துயின்றனர்.

தகதம் - தைர்ச்சி. (160)

4995. வாை நமறயின் துமற ையங்கினர் ைறந் ார்;

காை நமறயின்திறம் நுகர்ந் னர் களித் ார்;
பூைன் நமற வண்டுஅமற இலங்கு அைளி புக்கார்;
தூை நமறயின் துமற யின்றிலர் துயின்றார்.
வாைம் - வாம மார்க்கத்தார் சிறப்பிக்கும்; நமறயின் துமற - கள்ளின் வதககதை;
ையங்கினர் - உண்டு மயங்கியவர்; ைறந் ார் - (இன்பம் அனுபவித்ததலயும்) மறந்தார்;
காை நமறயின் திறம் - மன்மதன் உதரத்தபடி அனுபவிக்கதவண்டிய; நுகர்ந் னர் -
காமத்துதறகைாய கள்ளின் தன்தமதய; களித் ார் - மயங்கி உறங்கினர்; (அங்ஙனம்
உறங்கியவர்கள்) பூைன்நமற - மலர்களில் நிதலபபற்றுத் ததனுண்ணும்; வண்டு அமற
- வண்டுகள் பமாய்க்கும்; இலங்கு - விைக்கமான; அைளி புக்கார் - அமளிதய
அதடந்தும்; தூை - வாசதனப் புதககளுடன் கூடிய; நமறயின் துமற - நன்தமயின்
வதககதை; யின்றிலர் - அனுபவியாது; துயின்றார் - உறங்கினர்.

பல்தவறுகாதலர்களின் படுக்தக அதற நிதலகதைக் குறித்தாகக் பகாள்க.

(161)

4996. ண்இமைஅமடத் , லகள் - ப ாருநர் ாடல்

விண்இமைஅமடத்ப ன, விமளந் து இருள்; வீமண
ண்இமைஅமடத் ன; ழங்குஇமெ வழங்கும்
கண்இமைஅமடத் ன; அமடத் ன க ாடம்.
கள் - கள்தை அருந்தும்; ல ப ாருநர் - பலவிதமான கூத்தர்களின்; ாடல் -
பாடல்கள்; ண்இமை - பண்கைாகிய இதமகதை; அமடத் - மூடியபடி உறங்கின;
வீமண - வீதணகள்; ண் - குளிர்ந்த; இமை - இதமகதை; அமடத் ன - மூடியபடி
உறங்கின; ழங்கு இமெ வழங்கும் - முழங்குகின்ற ஓதசதயக் பகாடுக்கும்; கண் -
முரசம் முதலான கருவிகளின் கண்கள்; அமடத் ன - மூடியபடி உறங்கின; கண் -
மக்களின் கண்கள்; இமை - இதமகதை; அமடத் ன - மூடியபடி உறங்கின; க ாடம் -
கதவுகள்; அமடத் ன - மூடப்பபற்றன; விண் - ஆகாயமானது; இமை - (ஒளியாகிய)
இதமகதை; அமடத்ப ன - மூடியபடி உறங்கியது தபால; இருள் விமளந் து -
எங்கும் இருள் பரவியது, பாடலும், வீதணயும், மத்தைம் முதலிய கருவிகளும் கண்
அதடத்து உறங்கின. ஆகாயமும் ஒளியாகிய கண் அதடத்து உறங்கின. விண்ணுக்குச்
சூரியன், சந்திரன், நட்சத்திரம் முதலானதவ கண்கள் ‘பகலுக்கு ஒரு கண். இரவுக்கு
ஆயிரம் கண்’ என்பது புத்பதழுச்சிப் பாவலர் கண்டது. இருள் பரவியது விண்
இதமமூடி உறங்குவது தபால் எனத் தற்குறிப்தபற்றமாயிற்று. கண் அதடத்தன, கண்
இனம் அதடத்தன இரு முதற பிரித்துக்கூட்டப்பபற்றது. முரசு முதலியவற்றின் மண்
பூசிய வட்டவுறுப்தபக் கண் என்பர். அதற்தகற்ப உறக்கம் கூறுதல் கவிமரபு. முழவங்
கண்துயிலாத முதுநகர் என்பர் ததவர் (சிந்தா - 856) (162)

4997. விரிந் னநரந் ம் மு ல் பவண்ைலர் வளாகத்து

உரிீ்ஞ்சிவருப ன்றல் உணர்வுஉண்டு அயல்உலாவ
பொரிந் னகருங்கண், வரு துள்ளி ரு பவள்ளம்
எரிந் னபிரிந் வர் ம் எஞ்சு னி பநஞ்ெம்.
நரந் ம் மு ல் - நரந்தம்முதலாகக் கூறப்பபற்ற; பவண்ைலர் - பவண்தமயான
பூக்கள்; விரிந் ன - மலர்ந்தன; வளாகத்து - அவ்விடத்தில்; உரிஞ்சி வருப ன்றல் -
மலர்கதை உராய்ந்து வந்த பதன்றல்; உணர்வு - உணர்ச்சிதய; உண்டு - கவர்ந்து; அயல்
உலாவ - பக்கத்தில் இயங்க (அதனால்); கருங்கண் வரு - (கூட்டமின்தமயால்) கருத்த
கண்களில் பவளிப்படும்; துள்ளி - துளிகள்; ரு - ததாற்றுவித்த; பவள்ளம் -
நீர்ப்பபருக்குகள்; பொரிந் ன - விழுந்தன; பிரிந் வர் ம் - காதலதரப்
பிரிந்தவர்களுதடய; எஞ்சு - (நாணம் முதலானதவ நீங்க) மிஞ்சியிருந்த; னிபநஞ்ெம்
- தனியான உள்ைம்; எரிந் ன - (பிரிவாற்றாமல்) பவந்தன.
கண்கள் பசாரிந்தஅருவி பநஞ்சக் கனதல அவிக்கவில்தல. நரந்தம், புல்பலன்பர்
சிலர். மலர் என்பர் சிலர். அழகர், நரந்தநறுமலர் என்னும் பரிபாடலுக்கு (பரி 16 - 14 - 15)
நரந்தம் தபாலும் நறியமலர் என்றார். இனியர், ‘நரந்தம் நாறிருங்கூந்தல்’ என்னும்
குறிஞ்சிக் கலிக்கு (குறிஞ்சி 18 - 5) நரந்தம் பூ நாறும் கரிய கூந்தல் என்று உதர
வகுத்தார். கவிச்சக்கரவர்த்தி’ பவண்மலர்’ என்றதால் இனியதர ஆதரித்தனர் தபாலும்.
(163)

4998. இளக்கர்இழுது எஞ்ெ விழும்எண்அரு விளக்மகத்

துளக்கியதுப ன்றல், மகதொர உயர்தவாரின்
அளக்கபராடுஅளக்கரிய ஆமெயுற வீொ,
விளக்குஇனம்விளக்குைணி பைய்உறு விளக்கம்.*
மக தொர - பதகவர்கள் தைர்ச்சியதடய; உயர்தவாரின் - சிறப்தப அதடபவதரப்
தபால; இளக்கர் - இைகும் தன்தமயுதடய; இழுது எஞ்ெ - பநய்யானது குதறய;
விழும் - ஒளி குதறந்த; எண் அரு விளக்மக - அைவற்ற விைக்குகதை; ப ன்றல் -
பதன்றல் காற்று; துளக்கியது - அதணத்துவிட்டது; அப்தபாது பைய் - மகளிரின்
தமனியிலும்; உறுைணி - அம்தமனியில் பபாருந்திய ஆபரணங்களிலும் (உள்ை);
விளக்கம் - ஒளிகள்; அளக்கஅரிய - அைவிடமுடியாத; அளக்கபராடு - கடலிலும்;
ஆமெ - திதசகளிலும்; உற - மிகுதியாக; வீொ - வீசி; விளக்கு இனம் - விைக்தகப்
தபால; விளக்கும் - பிரகாசிக்கும்.

ஆடவர்களுக்கும்பபண்களுக்கும் கலவியிதல கடலுக்கு மிகுதியான ஆதச

பபாருந்தும்படிக்கு எரிந்த விைக்தகக் காற்று அவித்தவுடதன அந்த பபண்கள் அழகிய
தமனியின் ஒளியாகிய விைக்கு பரந்தது என்னும் விைக்கம் கம்பராமாயணக்
கருப்பபாருள் ஏட்டில் உள்ைது (அண்ணாமதலபதி) ‘இருள் துரப்பன, தீ விைக்கதமா?
மணி விைக்கு; அல்லன மகளிர் தமனிதய’ (கம்ப 143.) (164)

4999. நித் ம்நியைத் ப ாழிலர்ஆய், நிமறயும் ஞானத்து

உத் ைர்உறங்கினர்கள்; தயாகியர் துயின்றார்;
ைத் ை பவங்களிறு உறங்கின; ையங்கும்
பித் ரும்உறங்கினர்; இனிப் பிறர்இது என்னாம் ?
நித் ம் - நாள்ததாறும்; நியைத் ப ாழிலராய் - முதறயாகச் பசய்ய தவண்டிய
அனுட்டானங்கள் உதடயவராய் (அதனால்); நிமறயும் - நிரம்பிய; ஞானத்து உத் ைர் -
ஞானத்தத உதடய தமதலார்கள்; உறங்கினர் - தூங்கினார்கள்; தயாகியர் -
தயாகவழியிதல நிற்பவர்களும்; துயின்றார் - தூங்கினார்கள்; ைத் ம் - மயக்கம்
தருகின்ற; ை ம் - மதம் பிடித்த; பவங்களிறு - பகாடிய ஆண் யாதனகளும்; உறங்கின -
தூங்கின; ையங்கும் - மயங்குகின்ற; பித் ரும் - தபத்தியம் பிடித்தவர்களும்; உறங்கினர்
- தூங்கினார்கள்; இனி - இனிதமல்; பிறர் இது - பிறருதடய உறக்கம்; என் ஆம் -
யாதாகும்.

உறங்கினர்கள்என்பதில் உள்ை ‘கள்’ அதச. பிறங்கின பகடுங்கள் (சிந்தா. 1535)

(165)

5000. ஆயப ாழுது,அம் ைதில் அகத்து அரெர் மவகும்

தூயப ரு ஒன்பறாடுஒருதகாடி துருவிப் த ாய்,
தீயவன் இருக்மகஅயல், பெய் அகழ் இஞ்சி
தையது கடந் னன்- விமனப் மகமய பவன்றான்.
ஆயப ாழுது - (இலங்தகஉறக்கத்திலிருந்த) அப்பபாழுது; விமனப் மகமய
பவன்றான் - விதனயாகிய பதகதய பவன்ற அனுமன்; அம் ைதில் அகத்து - அந்த
மதிலுக்குள்தை; அரெர் மவகும் - அரசர்கள் தங்கியிருக்கும்; தூய - தூய்தமயான;
ஒன்பறாடு ஒரு தகாடி ப ரு - இரண்டு தகாடித் பதருக்கதை; துருவிப் த ாய் - ததடி
அப்புறத்தத பசன்று; தீயவன் - இராவணனின்; இருக்மக அயல் பெய் -
அரண்மதனயின் பக்கலில் அதமக்கப்பட்ட; தையது - பபாருந்திய; அகழ் இஞ்சி -
அகழிதயயும் மதிதலயும்; கடந் னன் - தாண்டினான்.
அனுமன்,அரசர்கள் இருக்கும் இரண்டு தகாடித் பதருக்கதைக் கடந்து
இராவணனின் அரண்மதனதயச் சார்ந்த அகழிதயயும் மதிதலயும் கடந்தான்.
(166)

கலி விருத் ம்

5001. த ார் இயற்மக இராவணன் ப ான்ைமன

சீர் இயற்மகநிரம்பிய திங்களா
ாரமகக் குழுவின் ழுவித் ப ாடர்
நாரியர்க்குஉமறவுஆம் இடம் நண்ணினான்.
(அனுமன்)

த ார் இயற்மக - தபார்புரிததல இயல்பாகக் பகாண்ட; இராவணன் -

இராவணனுதடய; ப ான்ைமன - அரண்மதன; சீர் - சிறப்பும்; இயற்மக - அழகும்;
நிரம்பிய - நிதறந்துள்ை; திங்களா - சந்திரன் தபால; ாரமகக்குழுவின் - நட்சத்திரக்
கூட்டங்கதைப் தபால; ழுவித் ப ாடர் - சுற்றிலும்அதணத்துத் பதாடர்ந்துள்ை;
நாரியர்க்கு - மகளிர்களுக்கு; உமறவு ஆம்இடம் - இருப்பிடமாய் அதமந்த இடத்தத;
நண்ணினான் - அதடந்தான். இராவணன் வீடுசந்திரதனப் தபாலவுள்ைது. அவன்
காதலியர்களின் இல்லங்கள் நட்சத்திரங்கதைப் தபால் இருந்தன என்க. திங்கள் ஆய் -
என்பதிலுள்ை ‘ஆய்’ என்பது உவம உருபுப் பபாருதைத் தந்தது. ‘எனக்கு ஆவார் ஆர்
ஒருவர்’ என்னும் பபாய்தகப் பிரான் வாக்தக உன்னுக. (திவ்ய முதல் திரு 89)
(167)

5002. முயல்கருங்கமற நீங்கிய பைாய்ம்ைதி

அயர்க்கும்வாள்முகத்து ஆர்அமுது அன்னவர்
இயக்கர்ைங்மகயர் யாவரும் ஈண்டினார்
நயக்கும் ைாளிமகவீதிமய நண்ணினான்.*
(அனுமன்)

முயல் - முயலாகிய; கருங்கமற - கறுத்த கைங்கம்; நீங்கிய - இல்லாத; பைாய்ைதி -

பூரண சந்திரதன; அயர்க்கும் - ஒத்திருக்கும்; வாள்முகத்து - ஒளிமிக்க முகத்தத
உதடய; ஆர் அமுது அன்னவர் - அரிய அமுதம் தபான்ற; இயக்கர் ைங்மகயர் யாவரும்
- எல்லா யட்சப் பபண்களும்; ஈண்டினார் - பநருங்கியிருந்து; நயக்கும் -
விரும்பியிருக்கும்; ைாளிமக வீதிமய - மாளிதக நிரம்பிய வீதிதய; நண்ணினான் -
அதடந்தான்.

கைங்கம்நீங்கிய முழுமதி தபான்ற முகத்தத உதடய யட்சப் பபண்கள் வாழும்

வீதிதய அனுமன் அதடந்தான். அயிர்த்தல் - என்னும் விதனச்பசால் உவம உருபுப்
பபாருதைத் தந்தது. எல்லாவிதனச் பசாற்களும் உவம உருபு தபால அதமவதத
அறிக. இததன இனியர் உவம வாசகம் என்பர்.(சிந்தா. 10.)
(168)

5003. மழந் பைாய்ஒளி ப ய்ம் ைணித் ாழ்ப ாறும்

இமழந் நூலினும்இன்இளங் காலினும்,
நுமழந்துபநாய்தினின் பைய்உற தநாக்கினான் -
விமழந் பவவ்விமன தவர்அற வீசினான்.
விமழந் பவவ்விமன - பபாருள்கதைவிரும்புவதால் உண்டான விதனகதை; தவர்
அற - மூலம் அற்றுப்தபாக; வீசினான் - ஒதுக்கித் தள்ளிய அனுமன்;(அந்த
மாளிதககளில்) மழந் - மிக்குள்ை; ஒளி - பிரகாசம்; பைாய் - பமாய்த்துள்ை; ைணி -
மணிகள்; ப ய் - பதிக்கப்பபற்ற; ாழ்ப ாறும்- தாழ்ப்பாள்கள் ததாறும்; இமழந்
நூலினும் - இதழக்கப் பபற்ற நூதலவிட; இன் - இனிதமயான; இளங்காலினும் -
பதன்றதலவிட; பநாய்தினின் - நுட்பமாக; பைய் உற - தமனி அதமய; தநாக்கினான் -
பார்த்தான்.

அனுமன்,நூதலவிடவும், பதன்றதலவிடவும் நுட்பமான தமனிதயப்பபற்று

தாழ்கள் ததாறும் நுதழந்து பார்த்தான். தாழ் என்றது கதவுத் துதைகதை.
முத்பதாள்ைாயிரம் ‘கதவம் பதாதை’ என்று குறிப்பிடும். (169)

5004. அத்திரம்புமர யாமன அரக்கன் தைல்

மவத் சிந்ம யர் வாங்கும் உயிர்ப்பிலர்
த்திரம் புமரநாட்டம் ம ப்பு அற
சித்திரங்கள்என இருந் ார் சிலர்.
சிலர் - சிலயட்ச மகளிர்; அத்திரம் - மதலதய; புமர - ஒத்த; யாமன அரக்கன் தைல் -
யாதனதய உதடய இராவணன்பால்; மவத் - நிறுத்திய; சிந்ம யர் - மனத்ததப்
பபற்றவராய்; வாங்கும் உயிர்ப்பிலர் - உள்தை நுதழயும் மூச்சற்று; த்திரம் புமர -
அம்தபப் தபான்ற; நாட்டம் - கண்கள்; ம ப்பு அற - இதமத்தல் இன்தமயால்;
சித்திரங்கள் என - ஓவியங்கதைப் தபால; இருந் ார் - அமர்ந்திருந்தனர்.
சிந்தத ஒன்றன்பால்பதிந்தால் மூச்சும் கண்களும் தம் இயல்தப மறக்கும். ‘யாதன
தபாலும் இராவணன்’ என உதர கூறல் ஆகாதம. ‘மதல தபாலும் யாதன தபாலும்
உவதம’ என வந்து உவதமக்குவதம என்னும் குற்றம் வருதலின்.
(170)

5005. அள்ளல் பவஞ்ெர ைாரமன அஞ்சிதயா ?

பைள்ள இன்கனவின் யன் தவண்டிதயா ?
கள்ளம் என்பகால் ? அறிந்திலம் - கண் முகிழ்த்து
உள்ளம் இன்றி,உறங்குகின்றார் சிலர்.
சிலர் - சில யட்சமகளிர்; அள்ளல் - தசற்றில் ததான்றிய; பவம்ெர - பகாடிய
மலரம்புகதை உதடய; ைாரமன - மன்மதனுக்கு; அஞ்சிதயா - பயப்பட்தடா; பைள்ள -
பமதுவாக; இன்கனவின் - இனிதமயான கனவின் பயதன; தவண்டிதயா -
விரும்பிதயா ? கள்ளம் - உட்கருத்து; என்பகால் - யாததா? அறிந்திலம் - யாம்
அறிந்ததாம் இல்தல; கண் முகிழ்த்து - கண்கதைமூடியபடி; உள்ளம் இன்றி - ஊக்கம்
இல்லாமல்; உறங்குகின்றார் - தூங்குகின்றனர். கள்ைம் - உட்கருத்து. பிறர் அறியாமல்
உள் இருத்தலின் கள்ைம் என்று கூறப்பபற்றது. (171)

5006. ழுதுஇல்ைன்ை ன் எய்கமண ல்முமற

உழு பகாங்மகயர், ஊெல் உயிர்ப்பினர்
அழுது பெய்வது என்? ஆமெ அரக்கமன
எழு லாம் பகால்? என்று, எண்ணுகின்றார் சிலர்.
சிலர் - சில யட்சமகளிர்; ைன்ை ன் எய் - மன்மதனால் ஏவப்பபற்ற; ழுதுஇல்கமண
- குறி தவறாத அம்புகைால்; லமுமற - பலதடதவ; உழு - பிைக்கப் பபற்ற;
பகாங்மகயர் - தனங்கதை உதடயவராய்; ஊெல் உயிர்ப்பினர் - தைர்ந்த
உயிதரயுதடயவராய்; அழுது பெய்வது என் - அழுததலச் பசய்வதால் யாது பயன்?
ஆமண - கட்டதையிடுவதில் வல்ல; அரக்கமன - இராவணதன; எழு ல் - ஓவியத்தில்
தீட்டுதல்; ஆம் பகால் - நம்மால் இயலுமா ? என்று-; எண்ணுகின்றார் -
நிதனக்கின்றனர். உயிர்ப்பு, மூச்சுஎன்றும் கூறலாம். சிறப்பபனிற் பகாள்க. எழுதல்
சித்திரம் வதரதல். (172)

5007. ‘ஆவது ஒன்றுஅருளாய்; எனது ஆவிமயக்

கூவு கின்றிமல; கூறமல பென்று’ எனா
ாமவ த சுவத ால், கண் னிப்பு உற
பூமவ தயாடும்புலம்புகின்றார் சிலர்.
சிலர் - தவறு சில யட்ச மகளிர்; கண் - கண்கள்; னிப்பு உற - கண்ணீர் சிந்த;
பூமவதயாடும் - நாகணவாயப் பறதவகளுடன்; ாமவ த சுவத ால் - பதுதம
தபசுவததப் தபால; ஆவது ஒன்று - எனக்குத் தகுதியான ஒரு பசால்தலயும்; அருளாய்
- தபசமாட்டாய்; எனது ஆவிமய - (பிரிந்து பசன்ற) என் உயிதர; கூவுகின்றிமல -
அதழத்து வந்தாயில்தல; பென்று கூறமல - (இப்தபாதும் என் நிதலதமதய) பசன்று
கூறவில்தல; எனா - என்று; புலம்புகின்றார் - கவதலப்படுகின்றனர். (173)

5008. ஈரத்ப ன்றல் இழுக, பைலிந்து ம்

ாரக்பகாங்மகமயப் ார்த் னர்; ா கன்
வீரத்த ாள்களின் வீக்கம் நிமனந்து, உயிர்
தொரச் தொரத்துளங்கு கின்றார் சிலர்.*
சிலர் - தவறு சில யட்சப் பபண்கள்; ஈரத் ப ன்றல் - குளிர்ந்த பதன்றற் காற்று; இழுக -
உராய (அதனால்); பைலிந்து - இதைத்து; ம் - தம்முதடய; ாரக் பகாங்மகமய -
பாரமான தனங்கதை; ார்த் னர் - பார்த்து; ா கன் - இராவணனின் ; வீரத்
த ாள்களின் - வீரம் மிக்க ததாள்களினுதடய; வீக்கம் நிமனந்து - கருவத்தத எண்ணி;
உயிர் தொர தொர - உயிர் மிகத் தைர்ச்சியதடய; துளங்குகின்றார் - கலக்கம்
அதடகின்றனர்.

பாரமானபகாங்தககட்கும், கருவம் உற்ற ததாள்களுக்கும் இதட நின்று யட்ச

மகளிர் கலங்குகின்றனர். பிரிவுக் காலத்து மகளிர் பகாங்தகதய பவறுப்பர். ‘வாரிய
பபண்தண’ என்று பதாடங்கும் முத்பதாள்ைாயிரப் பாடதலப் பார்க்கவும்.
(174)

5009. நக்கபெம்ைணி நாறிய நாள்நிழல்

க்கம் வீசுறு ள்ளியில் ல் கல்
ஒக்க ஆமெ உலக்கஉலந் வர்
பெக்கர் வான் ருதிங்கள் ஒத் ார் சிலர்.*
சிலர் - தவறு சில யட்சமகளிர்; நக்க - விைங்குகின்ற; பெம்ைணி நாறிய - சிவந்த
மணிகள் பவளிப்படுத்திய; நாள் நிழல் - புத்பதாளியானது; க்கம் வீசுறு - பக்கங்களில்
பரவப்பபற்ற; ள்ளியில் - படுக்தகயில்; ல் கல் - பலநாட்கள்; ஆமெ - ஆதசகள்;
ஒக்க - ஒரு தசர; உலக்க - தாக்க (அதனாதல); உலந் வர் - தைர்ச்சியதடந்தவர்கள்;
பெக்கர் - சிவந்த; வான் ரு - அந்தி வானில் உதித்த; திங்கள் ஒத் ார் - சந்திரதனப்
தபான்றிருந்தனர்.

பபண் கிரகம்சந்திரன் என்று தசாதிட நூல் கூறும். அதற்தகற்ப உவதம அதமந்தது.

திங்கள் ஒத்தார், கீற்றுப் பிதறதய ஒத்தார் என்பது பதழய உதர (அதட - பதி )
(175)

5010. வாளின் ஆற்றிய கற் க வல்லியர்,

த ாளின்நாற்றிய தூங்கு அைளித்துயில்,
நாளினால்பெவியில் புகும்நாை யாழ்த்
த ளினால்திமகப்பு எய்துகின்றார் சிலர்.*
சிலர் - சில யட்சமகளிர்; வாளின் - ஒளிகைாதல; ஆற்றிய - பசய்யப்பபற்ற;
கற் கவல்லியர் - கற்பகக் பகாடிதபான்ற தசடியர்கள்; த ாளின் - தககைால்; நாற்றிய -
பதாங்கவிடப்பட்ட;தூங்கு அைளி - பதாங்கும்படுக்தகயில்; துயில் நாளினால் -
உறங்கும் சமயத்தில்; பெவியில் புகும் - காதுகளிற் புகுந்த; நாை யாழ்த் த ளினால் -
அசசந் தரும் யாழாகிய ததைால்; திமகப்பு எய்துகின்றார் - கலக்கம் அதடகின்றனர்.
திதகத்தல் -பசயலற்றிருத்தல் என்றும் கூறலாம். யாழ் என்றது யாழின் இதசதய.
பசவியிற் புகுவது இதசதய, யாழன்று. தூங்கு அமளி - தூங்கு கட்டில். இனியர்
(பாதலக்கலி 12) துலங்கு ஊர்தி - தூங்கு கட்டில் என்று வதரந்தார். நாமம் - அச்சம்.
ததாளின் - தடாளிதயப் தபால் என்று உதர வகுத்தவரும் உைர். (தடாள் - அதசயும்
பல்லக்கு) நாளினால் என்பதில் உள்ை ‘ஆல்’ இடப்பபாருள் தந்தது. புள்ளினம் விதி
தசரும் பபாழுதினால் (கலித் பநய்தல் 6) (176)

5011. கவ்வுதீக்கமண தைருமவக் கால்வமளந்து

எவ்வினான்ைமலஏந்திய ஏந்து த ாள்
வவ்வு ொந்து, ம் ைாமுமல வவ்விய
பெவ்வி கண்டுகுலாவுகின் றார்சிலர்.*
சிலர் - சில யட்சமகளிர்; தைருமவ - மகா தமரு மதலதய; கால் - அதன் இரண்டு
தகாடிதயயும்; வமளத்து - வதையச் பசய்து; கவ்வு தீக்கமண - இலக்தகப் பற்றும்
பநருப்பு அம்தப; எவ்வினான் - ஏவின சிவபிரான் வீற்றிருக்கும்; ைமல - கயிலாய
மதலதய; ஏந்திய - அனாயாசமாக எடுத்த; ஏந்து த ாள் - இராவணனின் ததாள்கதை;
வவ்வு ொந்து - கவர்ந்த சந்தனத்தத; வவ்விய - பகாள்தையடித்த; ம் - தம்முதடய;
ைாமுமல - பபரிய தனங்களின்; பெவ்வி கண்டு - பபருமிதத்ததப் பார்த்து;
குலாவுகின்றார் - குதூகலம் அதடகின்றார்.

சிவபிரானினும்வலிதம மிக்கவன் இராவணன். அவன் மார்புச் சந்தனத்தத

வவ்வியதால் தம் பகாங்தக அவனினும் சிறப்புதடயது என யட்சமகளிர் கருதினர்.
பசவ்வி - பபருமிதம். எவ்வுதல், ஏவுதல். ‘தவறுநின்று எவ்விடத் துணிந்து’
(வாலிவதத - 10) ஏந்து ததாள் - புயம் என்னும் பபாருள் தந்தது. இததன இனியர்
பபயராய் நின்றது என்பர் ‘அடியைந்தான் தா அயது’ (நுண் பபாருள் 6. ப)
(177)
5012. கூடி நான்குஉயர்தவமலயும் தகாக்க நின்று
ஆடினான் புகழ்,அம்மக நரம்பினால்
நாடி, நாற்ப ரும் ண்ணும் நயப்புறப்
ாடினான் புகழ் ாடுகின்றார் சிலர்.*
சிலர் - சிலயட்ச மகளிர்; உயர் - சிறந்த; நான்கு தவமலயும் - நான்கு கடல்களும்;
கூடி - தசர்ந்து; தகாக்க - ஒன்றுடன் ஒன்று கலக்க; நின்று ஆடினான் - நிதலத்து ஆடிய
சிவபிரானின்; புகழ் - சிறப்புக்கதை; நாடி - விரும்பி; அம்மக நரம்பினால் - அழகிய தக
நரம்பினால்; நால் ப ரும் ண்ணினால் - நான்கு வதகப்பட்ட பண்கைாதல; நயப்பு
உற - இனிதம உண்டாக; ாடினான் - பாடிய இராவணனின்; புகழ் - கீர்த்திதய;
ாடுகின்றார் - பாடுகின்றார்கள்.

தகாக்க - ஊடுருவ. நான்கு வதகயான பண்கள் - குறிஞ்சிப் பண், முல்தலப்பண்,

மருதப்பண், பசவ்வழிப்பண். ‘பண்நான்காம் அதவ பாதல, குறிஞ்சி மருதம்
பசவ்வழி என்ன வழங்கும் (பபாருள் - நிகண். 807) (178)
இராவணனின் உரிதமமகளிராம் அரக்கியரின் நிதலதம
5013. இமனய ன்மை இயக்கியர் ஈண்டிய
ைமனஓர் ஆயிரம்ஆயிரம் வாயில் த ாய்
அமனயவன் குலத்துஆயிமழயார் இடம்
நிமனவின்எய்தினன் - நீதியின் எய்தினான்.
நீதியின்எய்தினான் - நீதியில் நடக்கும்அனுமன்; இமனய ன்மை - இப்படிப்பட்ட
இயல்தபக் பகாண்ட; இயக்கியர் - யட்சப் பபண்கள்; ஈண்டிய- தங்கியிருக்கும்; ஆயிரம்
ஆயிரம் - பத்து லட்சம்; ைமனவாயில் - வீடுகளின் வாசல்களில்; த ாய் - நுதழந்து
பசன்று; அமனயவன் குலத்து - அந்த இராவணனின் குலத்தில் பிறந்த; ஆயிமழயார்
இடம் - அரக்கியர்தங்கிய பதருதவ; நிமனவின் - எண்ணத்ததப் தபால் (விதரவாக);
எய்தினன்- அதடந்தான்.
அனுமன்இயக்கியர்கள் தங்கிய வீடுகதை ஆராய்ந்து பார்த்தபின் அரக்கியர்கள்
தங்கிய பதருதவ அதடந்தான். இல்வாய் என்பது வாயில் என மாறி நின்றது. உள்ளூர்,
முற்பகல், பிற்பகல், நுனிக்பகாம்பர், கதடக்கண், கீழ்நீர் என்பனவும்
இப்படிப்பட்டன. இங்ஙனம் வருவதத இலக்கண மரூஉ என்பர். ஓர் - அதச
(179)

அரக்கியர் நிதல

அறுசீர்விருத் ம்

5014. எரிசுடர்ைணியின் பெங்தகழ்

இளபவயில்இமடவிடாது
விரியிருள் ருகி, நாளும்
விளக்கின்றி விளங்கும் ைாடத்து,
அரிமவயர் குழுவும்நீங்க
ஆமெயும் ாமுதை ஆய்,
ஒருசிமற இருந்து,த ான
உள்ளத்த ாடு ஊடுவாரும்.
எரிசுடர் - பநருப்தபப் தபான்ற; ைணியின் - மணிகளின்; பெம்தகழ் இளபவயில் -
சிவந்த நிறத்ததயுதடய இைதமயான பவயிலானது; இமட விடாது - இதட
விடாமல்; விரி இருள் ருகி - பரவிய இருதைக் குடிப்ப (அதனால்); நாளும் -
எப்தபாதும்; விளக்கு இன்றி - விைக்குகள் இல்லாமல்; விளங்கும் ைாடத்து -
விைங்குகின்ற மாளிதகயில்; அரிமவயர் குழுவும் நீங்க - மகளிர் கூட்டம் விலகிச்
பசல்ல; ஒரு சிமற இருந்து - ஒரு பக்கத்தில் இருந்து பகாண்டு; ஆமெயும் ாமுதை ஆய் -
காதலும் தாங்களுமாக; த ான உள்ளத்த ாடு - (இராவணன் பால் பசன்ற) மனத்துடன்;
ஊடுவாரும் - பிணங்குபவர்களும்.

குழுவும் - என்பதில் உள்ை ‘உம்’ அதச. காமக்கடல் மன்னும் உண்தட (குறள்) ‘உம்’
அதச நின்று பரிதமலழகர் வதரந்தார். அரிதவயர் குழு நீங்கத் தாமும் தம் ஆதசயுமாக
இருந்ததார் இராவணன்பால் பசன்ற உள்ைத்தத பவறுத்தனர். காமத்துப்பால்,
பநஞ்பசாடு கிைத்தல் இப்பாடலுக்கு மூலம். (180)

5015. நமகஎரிக்கற்மற பநற்றி

நாவித ாய்ந் மனய ஓதி,
புமகஎனத் தும்பிசுற்ற,
புதுைலர்ப்ப ாங்கு தெக்மக
மகஎன ஏகி,யாணர்ப்
ளிங்குமடச் சீ ப் ள்ளி,
மிமகஒடுங் கா காை
விம்ைலின், பவதும்பு வாரும்.*
நமக எரிக்கற்மற பநற்றி - விைங்கும் பநருப்புத்பதாகுதி தமலாக; நாவி த ாய்ந்து
அமனய - (அதில்) கஸ்தூரிதயப் பூசினாற் தபான்ற; ஓதி - கூந்தலில்; புமக என - புதக
தபால; தும்பி சுற்ற - வண்டுகள் பமாய்க்க; புதுைலர் - புதிய பூக்கள்; ப ாங்கு தெக்மக -
நிரம்பிய படுக்தகதய; மக என ஏகி - பதக என்று கருதிவிலகிச் பசன்று; யாணர் -
புதுதமயான; ளிங்குமட - பளிங்தகப் பபற்ற; சீ ப் ள்ளி - குளிர்ந்த படுக்தகயில்;
மிமக ஒடுங்கா - மிகுதல் குதறயாத; காை விம்ைலின் - காம ஏக்கத்தால்;
பவதும்புவாரும் - பவப்பம் அதடபவர்களும்.

அரக்கியர்கூந்தல் பசந்நிறமுதடயதாதலின் எரிக்கற்தற பநற்றி என்றார். பசந்நிறக்

கூந்தலில் உள்ை வண்டுகள் பநருப்தபச் சார்ந்த புதக தபான்று உள்ைன.
(181)

5016. ெவி டு மகொல் வானம்

ான்ஒருதைனி ஆக,
குவியும் மீன் ஆரைாக,
 மின்பகாடிைருங்குல் ஆக,
கவிர்ஒளிச்பெக்கர் கற்மற
ஓதியா,ைமழஉண் கண்ணா
அவிர்ைதிபநற்றி யாக
அந்திவான்ஒக்கின் றாரும்.*
ெவி டு - ஒளி பபாருந்திய; மகொல் வானம் - சிறப்பு மிக்க ஆகாயம்; தைனி ஆக -
உடலாகவும்; குவியும் மீன் - பநருங்கிய நட்சத்திரங்கள்; ஆரம் ஆக - முத்து
மாதலயாகவும்; மின்பகாடி - மின்னற் பகாடிகள்; ைருங்குல் ஆக - இதடயாகவும்;
கவிர் ஒளிர் - முருக்கம் பூதவப் தபால் ஒளி விடுகின்ற; பெக்கர் - பசவ்வானம்; கற்மற
ஓதியா - பதாகுதியுடன் கூடிய கூந்தலாகவும்; ைமழ - தமகமானது; உண்கண்ணா - தம
பூசிய கண்கைாகவும்; அவிர்ைதி - பிரகாசிக்கும் பிதறச்சந்திரன்; பநற்றியாக -
பநற்றியாகவும் (அதமய); அந்தி வான் ஒக்கின்றாரும் - அந்தி வானத்தத
ஒத்திருப்பவர்களும்.

அரக்கியர்கருநிறத்தவர்கள். ஆதலின் சவிபடுவானம் என்பதற்கு ஒளியழிந்த

(இருண்ட) வானம் என்று பபாருள் தகாடல் சிறக்கும் தபாலும் - ஒளி மிக்க வானம்
அரக்கியர்க்கு ஒவ்வா. மதி என்றது பிதறதய - பிதறதய அணிந்த இதறவதன ‘குளிர்
மதிக் கண்ணியான்’ என்றார் ததவர் (சிந்தா 208) தான் - ஓர் - உதரயதச.
(182)

5017. ானல்உண்கண்ணும் வண்ணம்

டிமுமறைாற, ண்மணச்
தொமன த ான்றுஅளிகள் ம்பும்
சுரிகுழல்கற்மற தொர
தைல்நிவந்துஎழுந் ைாட
பவண்நிலாமுன்றில் நண்ணி,
வானமீன் மகயின்வாரி
ைணிக்கழங்கு ஆடு வாரும்.
தைல் நிவந்து - தமல்தநாக்கி உயர்ந்து; எழுந் - நிமிர்ந்துள்ை; ைாட - மாளிதகயின்;
பவண் - பவண்தமயான; நிலா முன்றில் - நிலாமுற்றத்தத; ண்மண -
விதையாட்டுக்கு; நண்ணி - அதடந்து; மகயின் - தககளினாதல; வான மீன் - ஆகாய
நட்சத்திரங்கதை; வாரி - அள்ளி எடுத்து; னால் - நீதலாற்பலம் தபான்ற; உண்கண் -
தம பூசிய கண்கள்; வண்ணம் - நிறமும்; டி - இயல்பும்; முமறைாற - இயல்பிலிருந்து
பிறழ; தொமன த ான்று அளிகள் ம்பும் - விடாப் பபருமதழ தபால வண்டுகள்
இதடயறாது பமாய்க்கும்; சுரிகுழல் கற்மற தொர - சுருண்ட கூந்தல் பதாகு திகதலந்து
கீதழ வீழ; ைணிக் கழங்கு - கழங்கு விதையாட்தட; ஆடுவாரும்- ஆடுபவர்களும்.
நட்சத்திரங்களின் ஒளியில் கண்களின் நிறம் பல நிறம் பபற்றன. பல பக்கம் பசல்லும்
கண்கள் தமலும் கீழும் பசல்வதால் தம் இயல்பு திரிந்தன. கண்ணும் -உம்- அதச
(திருக்குறள் 1164) பண்தண - விதையாட்டு. கழங்கு என்றது ஆகுபபயராய் ஆட்டத்தத
உணர்த்திற்று. (183)
5018. உமழ உமழப் ரந் வான
யாற்றுநின்று, உம் ர் நாட்டுக்
குமழமுகத்து ஆயம் ந்
புனல்குளிர்ப்பு இலஎன்று ஊடி
இமழப ாடுத்துஇலங்கும் ைாடத்து
இமட டு ைாறஏறி
ைமழ ப ாதுத்துஒழுகு நீரால்
ைஞ்ெனம்ஆடு வாரும்.
உம் ர் நாட்டு - விண்ணுலகத்ததச் சார்ந்த; குமழ முகத்து ஆயம் - காதணியணிந்த
முகத்தத உதடய மகளிர்; உமழ உமழ - (ஆகாயத்தில்) இடங்கள் ததாறும்; ரந் -
பரவியுள்ை; வான யாற்று நின்று - ஆகாய கங்தகயிலிருந்து; ந் புனல் - பகாண்டு
வந்த தண்ணீர்; குளிர்ப்பு இல - குளிர்ச்சியில்லாதன; என்று - என்று கருதி; ஊடி -
அவற்தற பவறுத்து; இமழ ப ாடுத்து -ஆபரணங்கள்பதாடுக்கப்பபற்று (அதனால்);
இலங்கும் ைாடத்து - விைங்கும் உப்பரிதகயில்; இமட - இதடயானது; டுைாற -
வருத்தம் அதடய; ஏறி - ஏறிப் தபாய்; ைமழ - தமகத்தத; ப ாதுத்து - துதையிட்டு;
ஒழுகும் நீரால்- பபாழியும் நீர்ப்பபருக்கால்; ைஞ்ெனம் ஆடுவாரும் -
நீராடுகின்றவர்களும். யாற்று நீரினும்தமகநீர் குளிர்ச்சியுதடயது ‘மந்தி... சுதனநீர்...
குளிர்ந்தில என்று ஊடி.... பகாண்டல் இதறக்கீறி வாய்மடுக்கும் ஈங்தகாதய’
(ஈங்தகாய் 19) இரணியவததப் படலத்தும் இந்தக் கருத்துப் தபசப்படுகிறது. அங்கு
பகாண்டல் நீரினும் புறக்கடல் நீர் குளிர்ந்தது என்று தபசப்பட்டது (கம்ப. 6192)
(184)

5019. ன்னகஅரெர் பெங்தகழ்ப்

ணாைணிவலிதின் ற்றி,
இன்உயிர்க்கணவன் ஈந் ான்
‘ஆம்’ எனஇருத்தி, விஞ்மெ
ைன்னவர் முடியும்,பூணும்
ைாமலயும், மணயம் ஆக
ப ான்அணி லமகச் சூது
துயில்கிலர் ப ாருகின்றாரும்.
இன்உயிர்க்கணவன் - இனிய உயிர் தபான்ற இராவணன்; ன்னக அரெர் -
பாம்புகளின் ததலவனான ஆதிதசடனின்; பெங்தகழ் - சிவந்த நிறம் மிக்க; ணாைணி -
படத்து மணிகதை; வலிதின் ற்றி - வலிதமயால் கவர்ந்து; ஈந் ான் - (எனக்குக்)
பகாடுத்துள்ைான்; ஆம் - எனக்கு பரிசப் பபாருைாம்; என - என்று கூறி; இருத்தி -
(அவற்தற) தவத்துக் பகாண்டு; விஞ்மெ ைன்னவர் - வித்தியாதர தவந்தர்களின்;
முடியும் - கிரீடங்கதையும்; பூணும் - ஆபரணங்கதையும்; ைாமலயும் - மாதலகதையும்;
மணயம் ஆக - பந்தயப் பபாருள்கைாக தவத்து; ப ான் - தங்கத்தாற் பசய்யப் பபற்ற;
அணி - அழகிய; லமக - சதுரங்கப் பலதகயில்; சூது - சூதாட்டப் தபாதர; துயில்கிலர்
- உறங்காமல்; ப ாருகின்றாரும் - பசய்கின்ற சிலரும்.
 பன்னக அரசர் -ஆதிதசடன் முதலியவர். பதணயம் - பந்தயப் பபாருள். இராவணன்
வழங்கிய பபாருைாதலின் ‘பணாமணி’ பந்தயப் பபாருைாக தவக்கப்படவில்தல -
அரக்கியர்க்கு வித்தியாதரதவந்தர்களின் முடிமுதலானதவ பதணயப் பபாருைாயின
என்றதனால் இலங்தகயின் பசல்வவைம் தபசப் பபற்றது. (185)

5020. ப ன்நகுகுடம்,உள் ாடல்

சித்தியர்இமெப் த் தீம்பொல்
ன்னக ைகளிர்வள்வார்த்
ண்ணுமைப் ாணி த ண
ப ான்னகர்த் ரளப் ந் ர்
கற் கப்ப ாதும் ர், ப ான் - த ாள்
இன்நமக அரம்ம ைாமர
ஆடல்கண்டுஇருக்கின் றாரும்.
கற் கப்ப ாதும் ர் - கற்பகச் தசாதலயில்; ப ான் நகர் - அமராவதிநகரிலிருந்து
பகாணர்ந்த; ரளப் ந் ர் - முத்துப் பந்தலில்; சித்தியர் - சித்தியர் குல மகளிர்; ப ன்
நகு குடம் - அழகு மிக்க குடமுழாவின் தாைஒத்துக் தகற்று; உள் ாடல் - உள்பட்ட
பாடதல; இமெப் - பாட; தீம்பொல் - இனிய பசாற்கள் தபசும்; ன்னக ைகளிர் -
நாகதலாகத்து மகளிர்; வள்வார் - வலிய வாரால் கட்டப் பபற்ற; ண்ணுமை ாணி -
மத்தைத்தின்தாைங்கள்; த ண - முழக்க; ப ான் த ாள் - அழகிய ததாள்கதையும்;
இன்நமக - இனிய பற்கதையும் உதடய; அரம்ம ைாமர - விண்ணுலக மகளிர்; ஆடல்
கண்டு - ஆடுததலப் பார்த்து; இருக்கின்றாரும் - இருப்பவர்கதையும். ‘பதன்ன’
என்றுஅமிர்தப் பாடல்’ என்பததனப் பாடம் பகாண்டு அதனுடன்கூடிய இனிய
பாடல் என்க. ‘பதன்ன’ என்பது ஆைத்தி பதன்ன என்னும் இதச வைர்த்து என்று
சிலம்பு தமற்தகாள் பகரும். (தவனிற் - 35) வள்வார் - வலிதம மிக்கவார். ‘வள்வார்
முரசபமாடு’ என்றும் வருகின்ற (புற - பவண். 3-2) பகாளுவுதர காண்க. பாணி - தாைம்.
பகாட்டும் அதசயும் தூக்கும் அைவும் - ஒட்டப் புணர்ப்பது பாணியாகும். (பஞ்ச மரபு
190 பக்) (186)

5021. ஆணியின்கிடந் கா ல்
அகம்சுடஅருவி உண்கண்
தெண்உயர்உறக்கம் தீர்ந்
சிந்ம யர்பெய்வது ஓரார்,
வீமணயும் குழலும், ம் ம்
மிடறும்தவற்றுமையின் தீர்ந்
ாணிகள் அளந் ாடல்
அமிழ்துஉகப் ாடுவாரும்.
ஆணியின் - ததக்கப்பபற்ற ஆணிதயப் தபால; கிடந் - தங்கியிருக்கின்ற; கா ல் -
காதலானது; அகம் சுட - (இராவணதன பவறுத்த) உள்ைத்தத வருத்த; அருவி உண்கண்
- அருவி தபான்ற கண்கதையும்; தெண் உயர் - மிகவுயர்ந்த; உறக்கம் தீர்ந் - உறக்கம்
விலகப் பபற்ற; சிந்ம யர் - உள்ைமும் உதடயவராய்; பெய்வது ஓரார் -
பசய்யத்தக்கவற்தற அறியாது; வீமணயும் - வீதணயின் ஓதசயும்; குழலும் - குழலின்
ஓதசயும்; ம் ம் மிடறும் - தங்களுதடய குரலும்; தவற்றுமையின் தீர்ந் - தவறுபாடு
இல்லாததும்; ாணிகள் - தாைத்தால்; அளந் ாடல் - வதரயறுக்கப்பட்டதும் ஆகிய
பாடல்கதை; அமிழ்து உக - அமிழ்தம் சிந்தும்படி; ாடுவாரும் - பாடுகின்றவர்களும்.
காதல் அகம்சுடவும், இதச வழாமற் பாடுவது சிறப்பு. அருவி உண்கண் என்பதில்
உள்ை உண் என்பது உவம வாசகம் - தசல் உண்ட ஒண்கணார் என்று நாட்டுப் படலம்
தபசும் (நாட் - படலம் 13) பாணி - தாைம். அைந்த - வதரயறுத்த.
(187)

5022. ண்டமலவாமழ அன்ன

குறங்கிமட,அல்குல் ட்டில்,
பகாண்டபூந்துகிலும், தகாமவக்
கமலகளும்தொர, கூர்ங்கள்
உண்டு அலைந் கண்ணார்
ஊெலிட்டுஉலாவு கின்ற
குண்டலம்திருவில் வீெ
குரமவயில்குழறு வாரும்.
கூர்ங்கள் உண்டு- மயக்கம் மிக்க கள்தை உண்டு; அலைந் கண்ணார் - சுழலும்
கண்கதை யுதடயவர்கள்; ண்டமல - ததாட்டத்தில் உள்ை; வாமழ அன்ன - வாதழ
தபான்ற; குறங்கிமட - பதாதடகளில்; அல்குல் ட்டில் - ததர்த்தட்டுப் தபான்ற
அல்குலில்; பகாண்ட - உடுத்த; பூந்துகிலும் - பூத்பதாழிதலயுதடய தசதலயும்;
தகாமவக் கமலகளும் - தகாக்கப் பபற்ற இதடயணிகளும்; தொர - சரிந்து நீங்கவும்;
ஊெலிட்டு - ஊசலின் தன்தம பபற்று; உலாவுகின்ற - அதசகின்ற; குண்டலம் -
குண்டலமானது; திருவில் வீெ - வானவில்லின்ஒளிதய பவளிப்படுத்த; குரமவயில் -
குரதவக் கூத்தாடுவதில் (இலயம்); குழறுவாரும் - தடுமாறுபவர்களும்.
மயக்கம் தரும்கள்தையுண்டு, தசதலயும், இதடயணியும் தசார, குண்டலம் அதசய
ஆடும் குரதவயாட்டத்தில் இலயம் தடுமாறுபவர்களும். 186 ஆம் பாடல் காதலால்
நிதலகுதலந்தும் முதற தவறாது பாடும் அரக்கியதரக் காட்டினார் கவிஞர். இங்கு
கள்ளுண்டதமயால் குரதவயில் இலயம் தவறியவர்கதை அறிமுகப் படுத்துகிறார்.
தண்டதல - ததாட்டம். பூந்திரள் தண்டதல என்னும் மதுதரக்காஞ்சித் (47) பதாடர்க்கு
இனியர் ‘பூத்திரதையுதடய பூந்ததாட்டங்கள்’ என்று உதர வகுத்தார். பூந்துகில் -
பூத்பதாழிதல உதடய தசதல. பூந்துகில் மரீஇய ஏந்து தகாட்டல்குல் (பநடுநல் 145)
குரதவ - குரதவக் கூத்து. திருவில் - வானவில். குண்டலம் திருவில் வீச (சிந்தா 677)
(188)

5023. நச்சுஎனக்பகாடிய நாகக்

கள்பளாடுகுருதி நக்கி
பிச்ெரின்பி ற்றி அல்குல்
பூந்துகில்கலா ம் பீறி
குச்ெரித்திறத்தின் ஓமெ
களம்பகாள,குழுக்பகாண்டு ஈண்டி
ெச்ெரிப் ாணிபகாட்டி
நிமற டுைாறு வாரும்.
நாகநச்சு என - பாம்பின்விடபமன்று கூறத் தக்க; பகாடிய - பகாடுதமயான;
கள்பளாடு குருதி நக்கி - கள்தையும் குருதிதயயும் உண்டு; பிச்ெரின் பி ற்றி -
பித்தர்கதைப் தபாலக் குழறிப் தபசி; அல்குல் பூந் துகில்- அதரயிற் கட்டிய
ஆதடதயயும்; கலா ம் - தமகதலதயயும்; பீறி - சிததத்து; குச்ெரி - குச்சரி என்று
கூறப்பபறும்; திறத்தின் ஓமெ - திறப்பண்ணின் ஓதசயானது; களம் பகாள - மிடற்தற
இடமாகக் பகாள்ை; குழூஉக் பகாண்டு - கூட்டமாகச் தசர்ந்து; ஈண்டி - ஒன்றுபட்டு;
ெச்ெரி - சச்சரி என்னும் வாத்தியத்தில்; ாணி பகாட்டி - தாைத்தத வதரயறுத்து; நிமற
டுைாறு வாரும் - மனத்தத நிறுத்த முடியாமல் குதலபவர்களும்.

கள்தைப்பாம்பின் விடபமன்றார் - பாம்பு பவகுண்டன்ன ததறல். என்றும்

(சிறுபாண் - 237) பாம்புக் கடுப்பன்ன ததாப்பி என்றும் (அகம் 348) சங்க இலக்கியம்
தபசும். குச்சரி - கிதைப்பண்.பபரும்பண்ணிற்கிதைப்பண் திறம் - குச்சரி ஐந்தாம்
சாமத்தில் பாடப் பபறும். குச்சரி மல்லரி .... அஞ்சாம் சாமத்தில் பாட என்று பஞ்ச மரபு
தபசும் சச்சரி - ஒரு வதக வாத்தியம். பகாக்கதர சச்சரி வீதண (71) பாணியாதண
(அப்பர் 288 - 7) பாணி பகாட்டுதல், தாைத்தத வதரயறுத்தல். மறக்க உண்ட மதுவும்
பிறவும் பயன்படாதமயால் காதல் நிதனவால் தடுமாறினர். (189)

5024. யிர்நிறத்து உறு கள் உள்ளம்

ள்ளுற,அறிவு ள்ளிப்,
யிர்உறத்ப ய்வம் என்தைல்
டிந் து ார்மின் என்னா,
உயிர்உயிர்த்துஇரண்டு மகயும்
உச்சிதைல்உயர நீட்டி,
ையிர்சிலிர்த்து, உடலம் கூசி
வாய்விரித்து ஒடுங்கு வாரும்.
யிர்நிறத்து உறுகள் - தயிி்ரின் நிறத்ததப் பபற்ற மிக்க காழ்ப்புதடயகள்; உள்ளம்
ள்ளுற - உள்ைத்ததத் தைரச்பசய்ய; ம் - தம்முதடய; அறிவு ள்ளி - அறிவானது
தடுமாற்றம் அதடந்து; யிர் உற - பதய்வங்கதை அதழத்தல் மிக (அதன்பின்);
என்தைல் - என்னிடத்தில்; ப ய்வம் டிந் து - பதய்வம் சார்ந்துள்ைது; ார்மின் -
காணுங்கள்; என்னா - என்று கூறி; உயிர் உயிர்த்து - பபருமூச்சுவிி்ட்டு; உச்சிதைல் -
ததலயின்தமல்; இரண்டு மகயும் - இரண்டு தககதையும்; உயர நீட்டி - உயரும்படி
நீட்டி; ையிர்சிலிர்த்து - மயிரானது சிலிர்க்கப் பபற்று; உடலம் கூசி - தமனி கூச்சம்
அதடந்து; வாய் விரித்து - வாதயத் திி்றந்து; ஒடுங்குவாரும் - ஓய்ந்து
தபாகின்றவர்களும். பிரிவாற்றாதமயின் அதீதநிதல. (190)

5025. இத்திறத்துஅரக்கி ைார்கள்

ஈர்-இருதகாடி ஈட்டம்
த்தியர்உமறயும் த்திப்
டர்பநடுந்ப ருவும் ார்த் ான்;
சித்தியர்உமறயும் ைாடத்
ப ருவும்பின் னாகச் பென்றான்;
உத்திமெ விஞ்மெைா ர்
உமறயுமளமுமறயின் உற்றான்.
(அனுமன்)

இத்திறத்து - இப்படிப்பட்ட; ஈர் இரு தகாடி ஈட்டம் - நான்கு தகாடிஎன்னும்

பதாதகயுள்ை; அரக்கிைார்கள் - அரக்க மகளிர்; த்தியர் - (இராவணன்பால்)
காதலுதடயவராய்; உமறயும் - தங்கியுள்ை; டர் - விரிந்த; த்தி - வரிதசயான; பநடும்
ப ருவும் - நீண்ட பதருக்கதையும்; ார்த் ான்- (பிராட்டிதயத் ததடிப்) பார்த்து விட்டு;
சித்தியர் - சித்தர்குலப் பபண்கள்; உமறயும் - தங்கியிருக்கும்; ைாடம் -
மாடங்கதைப்பபற்ற; ப ருவும் - பதருக்களும்; பின் ஆக - பிற்பட்டிருக்க; பென்றான் -
ததடிச்பசன்று (பிறகு); உத்திமெ - இதடப்பட்ட திதசயில்; விஞ்மெ ைா ர் - வித்தியாதர
மகளிர்; உமறயுமள - தங்கும் வீடுகதை; முமறயின் உற்றான் - முதறப்படி
அதடந்தான்.

பத்தியர் -காதலுதடயவராய் ‘எரிசுடர்’ என்னும் பாடல் முதல் ‘தயிர் நிறம்’ என்னும்

பாடல் ஈறாகப் தபசப்பட்டவர் அரக்கியர்கள். (191)

விஞ்தச மகளிரின்நிதல
அறுசீர்விருத் ம்

5026. வளர்ந் கா லர் ைகரிமக பநடுமுடி

அரக்கமனவரக் காணார்,
ளர்ந் சிந்ம ம் இமடயினும் நுடங்கிட,
உயிபராடு டுைாறி,
களந் வா பநடுங்ககருவியில், மககளில்
பெயிரியர்கமலக்கண்ணால்,
அளந் ாடல்பவவ் அரவு ம் பெவிபுக
அலைரல்உறுகின்றார்.
வளர்ந் கா லர்- தமலும்தமலும் பபருகிய காதலுதடய வித்தியாதர மகளிர்;
ைகரிமக பநடுமுடி - மகரவடிவாக அதமந்த கிரீடத்தத அணிந்த; அரக்கமன -
இராவணன்; வரக் காணார் - தம்பால் வருததலப் பபறாதவராய்; ளர்ந் சிந்ம -
தைர்ச்சியதடந்த சிந்ததயானது; ம் இமடயினும் - தம்முதடய இதடதய விட
(அதிகமாக); நுடங்கிட - நடுக்கம் அதடய; உயிபராடு - உயிருடன்; டுைாறி - கலக்கம்
அதடந்து; பெயிரியர்- பாணர்கள்; களந் வா - கண்டத்ததாடு மாறுபடாத;
பநடுங்கருவியில் - நீண்ட இதசக்கருவிகைாலும்; மககளில் - தககைாலும்;
கமலக்கண்ணால் - நூல்கைாகிய கண்கதைக் பகாண்டு; அளந் ாடல் - வதரயறுக்கப்
பபற்ற பாடல்கைாகிய; பவவ் அரவு - பகாடிய பாம்பு; ம் பெவி புக - தம்முதடய
பசவியில் நுதழய; அலைரல் உறுகின்றார் - மனம் கலங்குகின்றனர்.
 பசயிரியர் -பாணர்கள். பிரிந்தார்க்கு இதச பாம்பு தபால் வருத்தும். பவதும்பும்
மாதர் தம் இன் பசவி தபயரா நுதழகின்ற தபான்றன பண்களின் பநடு பாடதல,
என்று தகதகசி சூழ்விதனயில் தபசப்பட்டது (தகதகசி 58) அைந்த பாடல் -
தாைத்தால் வதரயறுக்கப்பபற்ற பாடல். கதலக்கண் உதடயவதர
வதரயறுக்கவல்லார் - பஞ்ச மரபு, ‘பதன்றல் வடிவும், சிவனார் திருவடிவும் ..... தவத
வடிவும் காணஇல் ..... தாைம் காணலாம், என்று தபசிற்று (தாைவியல்) மகரிதக
என்பது சுறா வடிவமாகக் கிரீடத்தில் அதமயும் ஓருறுப்பு. இவ்விருத்தம் மா - விைம் -
விைம் - விைம் - விைம் - காய் என்னும் சீர்கதைப் பபற்றுவரும். இத்ததகய
பாடல்களின் பதாதக இந்நூலில் 48 (மணிமலர் 76). (192)

5027. புரியும் நல்பநறி முனிவரும், புலவரும்

புகல் இலாப் ப ாமறகூர
எரியும்பவம்சினத்து இகல்அடு பகாடுந்திறல்
இராவணற்குஎஞ்ஞான்றும்
ரியும்பநஞ்சினர் இவர்’ என வயிர்த்து ஒரு
மகபகாடு னித்திங்கள்
பொரியும்பவங்கதிர் துமணமுமலக் குமவசுட,
பகாடிகளின்துடிக்கின்றார்.
புரியும் - யாவதரயும்விரும்புகின்ற; நல்பநறி - நல்வழியில் பசல்கின்ற; முனிவரும் -
தவசிகளும்; புலவரும் - ததவர்களும்; புகல் இலா - பாதுகாப்தபப் பபறாதமயாதல;
ப ாமற கூர - பபாறுதம அதிகரித்தும் (கருதணயின்றி); எரியும் - எரிகின்ற;
பவம்சினத்து - பகாடிய தகாபத்தால்; இகல் அடு - பதகதம அழிக்கின்ற; பகாடுந்திறல்
இராவணற்கு - மிக்க வலிதமயுதடய இராவணனிடத்தில்; எஞ்ஞான்றும் - எந்தக்
காலத்திலும்; ரியும் - அன்பு பகாள்கின்ற; பநஞ்சினர் - உள்ைத்தத உதடயவர்; இவர் -
இந்த வித்தியாதர மகளிர்; என - என்று கருதி (அதனால்); வயிர்த்து - தகாபம் பகாண்டு;
ஒரு மக பகாடு - ஒரு பதகதய மனத்தில்தவத்து; னித்திங்கள் - குளிர்ந்த
சந்திரனானவன்; பொரியும் பவம் கதிர் - பகாட்டுகின்ற பகாடிய கிரணங்கள்; துமண -
இரண்டு; குமவ முமல சுட - குவிந்த தனங்கதைச் சுட (அதனால்); பகாடிகளில் -
பூங்பகாடிகதைப் தபால; துடிக்கின்றார் - நடுங்குகின்றார்கள். புகல் - பற்றுக்தகாடு,
பாதுகாப்பு. (காப்பவர்) புகல் இலா - என்பதற்குக் கூறவியலாத என்றும் கூறலாம்.
இந்தக் கவியில் எல்லார்க்கும் பதகயான இராவணனிடத்திி்தல
விருப்பமாயிருக்கலாதமா என்று சந்திரன் வாட்டுவபதாத்தது’ என்பது பதழயவுதர -
(அதட - பதி) தகாபம் ‘பநடும்பதகயால் எரியும் பவம்சினம்’ என்று கூறப்பபற்றது.
‘தசர்ந்தாதரக் பகால்லி’ என்று தமிழ் தவதம் தபசும். துதண - இரண்டு. துதண முதல
சாந்து பகாண்டு அணியாள் (பபரியதிரு 2 - 7 -2 இத்பதாடதர, ‘பபரிய வாச்சான்
பிள்தை’ புறம்பு உவமானமின்றி தன்னில்தான் ஒப்பாகச் பசால்ல தவண்டும்படி
இருக்கிற முதலகள்’ என்று விைக்கினார். (193)

5028. சிறுகுகாலங்கள் ஊழிகள் ஆம்வமக

திரிந்து,சிந் மன சிந் ,
முறுகு கா லின்தவ மன உழப் வர்,
முயங்கியமுமல முன்றில்
இறுகு ொந் மும்,எழுதிய குறிகளும்
 இன்உயிர்ப் ப ாமற ஈர,
ைறுகு வாட்கண்கள்சிவப்புற தநாக்கினர்;
வயிர்த் னர்; உயிர்க்கின்றார்.
சிறுகு காலங்கள் - மிகச்சிறிய நாழிதக முதலான காலங்கள்; ஊழிகள் ஆம்வமக -
பலயுகங்கள் ஆகும்படியாக; சிந் மன - மனமானது; திரிந்து சிந் - தவறுபட்டுச் சிதறிப்
தபாக; முறுகு கா லின் - முற்றிய காமத்தாதல; தவ மன உழப் வர் - துன்பத்தால்
வருந்தி; முயங்கிய - இராவணன். தழுவிய; முமலமுன்றில் - முதலத் தடத்திதல (அவன்
பூசிய); இறகு ொந் மும் - உலர்ந்த சந்தனமும் (அவனால்); எழுதிய - எழுதப்பபற்ற;
குறிகளும் - கரும்பு முதலிய சித்திரங்களும்; இன் - இனிதமயான; உயிர்ப்ப ாமற -
உயிராகிய பாரத்தத; ஈர - அறுக்க; ைறுகு - கலங்குகின்ற; வாட்கண்கள் - வாள் தபான்ற
கண்கைானது; சிவப்புற - பசந்நிறம் அதடய; தநாக்கினர் வயிர்த் னர் - (இராவணன்
வருதகதய) பார்த்து சினம் பகாண்டு; உயிர்க்கின்றார் - பபருமூச்சு விடுகின்றனர்.
சிறு காலங்கள்,பநாடி, இதம, முதலியதவ. முதலமுன்றில் - மார்பு. இைங்தகா
அடிகள் ‘பகாங்தக முன்றில் குங்குமம் எழுதாள்’ என்பர். முதல முதல் முற்றம்
என்னும் சிந்தாமணித் பதாடருக்கு (25-39) முதல ததான்றுவதற்குக் காரணமாகிய
மார்பு என்று இனியர்; விைக்கம் வதரந்தார். தநாக்கியதால் கண்கள் சிவந்தன -
உயிர்ப்பபாதற - உயிராகிய பாரம். பண்புத் பதாதக. அதற்கு உடல் என்றும் கூறலாம்.
முதல முன்றில் இறுகும் சாந்தம் இராவணனுடதன கூடின காலம் அவன் மார்பில்
சந்தனங்கள் முதல மத்தியிதல கிி்டக்கக் கண்டு என்பது பதழய உதர. (அதட - பதி)
வயிர்த்தது - காலம் தாழ்த்தியதம பற்றி. (194)

அனுமன்மண்தடாதரிதயக் காணல்
5029. ஆயவிஞ்மெயர் ைடந்ம யர் உமறவிடம்
ஆறு -இரண்டு அமைதகாடித்
தூய ைாளிமகபநடுந்ப ருந் துருவிப் த ாய்,
ப ாமலவில்மூன்று உலகிற்கும்
நாயகன்ப ருங்தகாயிமல நண்ணுவான்
கண்டனன்,நளிர் திங்கள்
ைாய நந்தியவாள்முகத் ப ாரு னி
ையன்ைகள்உமறைாடம்.
ஆய - அப்படிப்பட்ட; விஞ்மெயர் ைடந்ம யர் - வித்தியாதரப் பபண்கள்; அமை ஆறு
இரண்டு தகாடி - தங்கியிருக்கும் பன்னிரண்டு தகாடி எண்ணுள்ை; தூய - தூய்தமயான;
ைாளிமக - மாளிதககதைப் பபற்ற; பநடுந் ப ரு - நீண்ட பதருக்கதை; துருவிப் த ாய்
- ததடிச் பசன்று; ப ாமலவில் - அழிதல் இல்லாத; மூன்று உலகிற்கும் நாயகன் - மூன்று
உலகிற்கும் ததலவனான இராவணனின்; ப ருங்தகாயிமல - பபரிய அரண்மதனதய;
நண்ணுவான் - அதடயும் அனுமன் (இதடயில்); நளிர்திங்கள் - குளிர்ந்த சந்திரனும்;
ைாய - ஒளி மழுங்க; நந்திய - விைங்கிய; வாண் முகத்து - ஒளிதயயுதடய முகத்ததப்
பபற்ற; ஒரு னி - ஒப்பற்ற; ையன்ைகள் - மயனின் புதல்வியாகிய மண்தடாதரி;
உமறைாடம் - தங்கியிருக்கும் மாளிதகதய; கண்டனன் - பார்த்தான்.
 மயன் -அசுரர்களின் சிற்பி. மயன்மகதை இராவணன் திருமணம் பசய்த வரலாறு
உத்தரகாண்டம் இராவணன் பிறப்புப்படலம் தபசும்.திங்கள் மாய் - திங்களின் ஒளி
குதறய. மாய்தல் - ஒளி குதறதல். பகல் மாய என்னும் பநய்தற் கலித் (26-39(பதாடர்க்கு
இனியர் பகற்காலத்தின் ‘ஒளி மழுங்க’ என்று உதர வகுத்தார். (195)

5030. கண்டு,கண்பணாடும் கருத்ப ாடும் கடாவினன்,

காரணம்கமடநின்றது
உண்டு தவறுஒருசிறப்பு; எங்கள் நாயகற்கு
உயிரினும்இனியாமளக்
பகாண்டுத ாந் வன் மவத் து ஓர் உமறயுள் பகால்?
குலைணிைமனக்கு எல்லாம்
விண்டுவின் டைார்பினின் ைணி ஒத் து
‘இது’ எனவியப்புற்றான்.
(அனுமன்)
கண் - (மாடத்ததப்) பார்த்து; கண்பணாடும் - கண்கதையும்; கருத்ப ாடும் -
அறிதவயும்; கடாவினான் - புகுத்தினான் (பிறகு); காரணம் - யான் ததடிவந்த காரணம்;
கமட நின்றது - இறுதிப் பகுதியில் உள்ைது; தவறு ஒரு சிறப்பு - மற்ற மாளிதகயினும்
தவறுபட்ட தனிச்சிறப்பு; உண்டு - (இம்மாளிதகக்கு) இருக்கிறது; எங்கள் நாயகற்கு -
எங்கள் ததலவனாகிய இராமபிரானுக்கு; உயிரினும் இனியாமள - உயிதரவிட
இனிதம மிக்க பிராட்டிதய; பகாண்டு த ாந் வன் - பகாண்டு வந்த இராவணன்;
மவத் து - தவத்துள்ை; ஓர் உமறயுள் பகால் - ஒரு மாளிதகதயா (இம்மாடம்); இது -
இந்த மாளிதக; குலைணி - சிறந்த மணிகள் பதிக்கப்பபற்ற; ைமனக்பகல்லாம் -
மாளிதக யாவற்றுக்கும்; விண்டுவின் - திருமாலின்; டைார்பினில் - பபரிய மார்பில்
(உள்ை); ைணி ஒத் து - பகௌத்துவ மணிதய ஒத்துள்ைது; என - என்று நிதனந்து;
வியப்புற்றான் - அதிசயப்பட்டான்.

ஓடு என்னும்மூன்றன் உருதப ‘உம்’ என்று மாற்றுக. ‘தவத்பதாடு தானம்

பசய்வாரில் ததல’ இங்கு தவமும் தானமும் எனப் பபாருள் கூறப்பபற்றது. ‘ஒடு’
என்பதத ஆலாக்குவதும் உண்டு. ‘ஒடு’ உருபாக்கி கண்ணாலும், கருத்தாலும்
ஆராய்ந்து என்றும் பபாருள் கூறலாம். கண்பணாடு கடவுதைக் கண்டாதய’ என்னும்
மருதக் கலிக்கு (28) கண்ணால் கடவுைதரக் கண்டாதயா என்று இனியர் உதர
வகுத்தார். (196)

5031. அரம்ம , தைனமக, திதலாத் மை, உருப் சி

ஆதியர்,ைலர்க்காைன்
ெரம்ப ய்தூணித ால் ளிர்அடி ாம்ப ாடச்
ொைமர ணிைாற
கரும்ம யும் சுமவகற்பித் பொல்லியர்
காைரம்கனியாழின்
நரம்பின்இன்இமெ பெவிபுக நாசியில்
கற் கவிமர நாற.
 காைன் - மன்மதனுதடய; ைலர் ெரம் ப ய் - மலரம்புகள் இட்டு தவத்த; தூணி
த ால் - அம்பறாத் துணி தபான்ற; ளிர் அடி ாம் - தளிர் தபான்ற பாதங்கதை;
அரம்ம .... உருப் சி ஆதியர் - அரம்தப .... ஊர்வசி முதலான மகளிர்; ாம் ப ாட - தம்
கரத்தால் வருடவும்; ொைமர ணி ைாற - சாமதர வீசப்பபறவும்; கரும்ம யும் -
கரும்தபயும்; சுமவமகப்பித் - இனிய சுதவ கசப்பு என்று பசால்லும்படியான;
பொல்லியர் - இனிய பசாற்கதையுதடய மகளிர்; காைரம் - காமரம் என்னும் பண்; கனி
யாழின் - முதிர்ச்சியதடந்த யாழினுதடய; நரம்பின் இன் இமெ - நரம்பின் இனிய
ஓதசயானது; பெவிபுக - பசவியிதல நுதழயவும்; கற் க விமர - கற்பக மலரின்
நறுமணம்; நாசியில் - நாசியின் கண்தண; நாற - பவளிப்படவும்.

தூணி -அம்பறாத்தூணி. மன்மதன் அம்பறாத்தூணி தபான்ற கதணக்கால் என்பது

பதழயவுதர. அவ்வுதரயாசிரியர் தளிரடி என்பததக் கதணக்கால் என்று கருதினார்.
‘சரம் பபய் தூணியின் தளிர் அடி’ (கம்ப. மிதக. 105) கரும்தப என்பதில் உள்ை
இரண்டனுருதப நான்கன் உருபாக்குக. கரும்புக்கு என்பது பபாருள். அன்னவதரக்
கற்பிப்தபாம் (பபரிய திருமடல் 36) சுதவ தகப்பித்த என்னும் பாடமும் சிறந்ததத.
கரும்தபயும் கசப்பு என்னும்படியான பசால் என்று பபாருள். சீ காமரம் என்னும்
பண்ணின் பபயர் காமரம் என நின்றது. ‘காமரம் முரலும் பாடல்’ (கம்ப. 3135) ஆதி கவி,
இராவணனின் மூச்சுக் காற்றில் மாம்பூ, புன்தனப்பூ, மகிழம்பூவின் மணம்
இருப்பதாகப் தபசினார். கவிச்சக்கரவர்த்தி மண்தடாதரியின் மூச்சு மணக்கிறது
என்றார். (197)

5032. விமழவு நீங்கிய தைன்மையர் ஆயினும்

கீழ்மையர்பவகுள்வுற்றால்
பிமழபகால்நன்மைபகால் ப றுவது ? என்று ஐயுறு
பீமழயால்ப ருந்ப ன்றல்
உமழயர் கூவப்புக்கு ‘ஏகு’ என ப யர்வது ஓர்
ஊெலின்உள ாகும் --
மழயம்யாம்எனப் ண்பு அல பெய்வதரா
ருணி ர், யன் ஓர்வார் ?
யன்ஓர்வார்- பசயலின் பயதன ஆராய்ந்த; ருணி ர் - தபரறிஞர்கள்; யாம் - நாம்;
மழயம் என - நீண்டகால நட்புதடதயம் என்று கருதி; ண் ல பெய்வதரா -
முதறயற்ற பசயல்கதைச் பசய்வாதரா? (பசய்யமாட்டார்) ஆதகயினாலும் கீழ்மையர்
- தாழ்ந்த இயல்தபப் பபற்றவர்; பவகுள்வுற்றால் - சினம் அதடந்தால்; விமழவு
நீங்கிய - ஆதசயிலிருந்து விலகிய; தைன்மையர் ஆயினும் - சிறந்தவராக இருந்தாலும்;
ப றுவது - (அத்தீயவரால்) அதடவது; பிமழபகால்- தீதமதயா; நன்மைபகால் -
நன்தமதயா; என்று ஐயுறும் - என்று சந்ததகத்தத வழங்கும்; பீமழயால் - அச்சத்தால்;
ப ருந் ப ன்றல் - பபருதமயுதடய பதன்றற்காற்று (உரிதமயுடன் உலவாது);
உமழயர் - ஏவலாைர்கள்; கூவ - அதழக்க; புக்கு - மாளிதகக்கு உள்தை நுதழந்தும்; ஏகு
என - (உதழயர்) ‘தபா’ என்று கூற; ப யர்வது ஓர் ஊெலின் - திரும்பிச் பசல்வதாகிய
ஓர் ஊசல் தன்தமயால்; உள ாகும் - தான் இருப்பதாகத் தன்தனக் காட்டிக்பகாள்ளும்.

‘பதழயம் எனக்கருதிப் பண்பல பசய்யும் பகழுததகதம தகடு தரும்’ என்னும்

குறள் இக்கவியுள் அதமந்துள்ைது. பதன்றல் வந்து பசல்லும் ஊசல் தன்தமயால்
இருப்பதாக அறியப்படுகிறதத அன்றி தன் இயல்பாகிய வீசும் தன்தமயில் அங்தக
இல்தல என்பதால் ஆதணயின் சிறப்பு புலப்படும். மண்தடாதரி இராவணதனப்
பிரிந்திருப்பதால் பதன்றல் இயல்பாக வீச அஞ்சியது தபாலும்; அதழத்தால் வந்து
அனுப்பினால் தபாவது என்ற நிதலதமயில் இருப்பதாயிற்று. (198)

5033. இன்ன ன்மையின், எரிைணி விளக்கங்கள்

எழில்பகடப் ப ாலிகின்ற
ன்னது இன்ஒளி மழப்புறத் துயில்வுறு
ம யமல, மகவு இல்லான்
‘அன்னள் ஆகியொனகி இவள்’என
அயிர்த்து,அகத்து எழு பவந்தீ
துன்னும்ஆர்உயிர் உடபலாடு சுடுவது ஓர்
துயர்உழந்து இமவ பொன்னான்.

மகவுஇல்லான் - (பிறரால்) தடுக்கப் பபறாத அனுமன்; இன்ன ன்மையின் -

இப்படிப்பட்ட சிறப்புடன்; எரிைணி விளக்கங்கள் - ஒளிதயப் பபற்ற மாணிக்க
விைக்குகளின்; எழில்பகட - பபருமிதம் பகடும்படி; ன்னது - தன்னுதடய;
ப ாலிகின்ற - விைங்குகின்ற; இன் ஒளி - இனிய ஒளியானது; மழப்புற -
பசழிப்பதடயும்படி; துயில்வுறு - உறக்கத்தத தமற் பகாண்ட; ம யமல -
மண்தடாதரிதய; அன்னள், ஆகிய - அப்படிப்பட்ட; ொனகி இவள் என - சீதா பிராட்டி
இவதைா என்று; அயிர்த்து - சந்ததகித்து; அகத்து எழு - மனத்தில் ததான்றுகின்ற; பவம்
தீ - பகாடிய பநருப்பானது; ன் - தன்னுதடய; உடபலாடு துன்னும் ஆர் உயிர் -
உடலுடன் பநருங்கிய அரிய உயிதர; சுடுவது - சுடக் கூடிய; ஓர் துயர் உழந்து -
துன்பத்தால் வருந்தி; இமவ பொன்னான் - இவற்தறக் கூறினான்.
ததகவு - ததடஎரிமணி - பிரகாசத்துடன் கூடிய விைக்கு எரிபகாள் பசஞ்ஞாயிறு
(திவ்ய. திருவிருத்தம் 92) மணி விைக்கின் ஒளி மண்தடாதரியின் தமனி ஒளியில்
மதறந்தது. இப்பாடலில் மண்தடாதரியின் தபபரழில் கூறப்பபற்றது. கற்பு
தமம்படுதன்தமயினால் ‘தன்னது ஒளி ததழப்புறல்’ என்று பாராட்டிச் சீதததயா
என்ற ஐயத்துக்கும் அவ் ஒளி வட்டதம வழிவகுத்தது என்று புலப்படுத்தினார்.
(199)

5034. எற்புவான்ப ாடர் யாக்மகயால் ப றும் யன்

இழந் னள்! இதுநிற்க;
அற்பு வான் மளஇற்பிறப்பு அ பனாடும்
இகந்து ன்அருந் ப ய்வக்
கற்பு நீங்கியகனங்குமழ இவள்எனின்,
காகுத் ன்புகதழாடும்
ப ாற்பும் யானும்இவ் இலங்மகயும் அரக்கரும்
ப ான்றுதும்இன்று என்றான்.
 ஏற்பு - எலும்புகளின்; ப ாடர் - கட்டினால் அதமந்த; வான் ஆக்மகயால் - சிறந்த
உடம்பினால்; ப றும் - அதடய தவண்டிய; யன் - பயதன; இழந் னள் -
இழந்துவிட்டாள்; இது நிற்க - இது கிடக்கட்டும்; இவள் - இங்தக துயிலும் இப்பபண்;
வான் - சிறந்த; அற்புத் மள - அன்பாகிய பிணிப்தப; இற்பிறப்பு அ பனாடும் - குடிப்
பிறப்தபாடு தசர்த் து; இகந்து - நீக்கி; ன் - தனக்தக உரிய;அரும் ப ய்வக் கற்புநீங்கிய -
அரிய பதய்வத்தன்தமவாய்ந்த கற்தப விட்டு விலகிய; கனங்குமழ - பாரமான
குதழயணிந்தவள் (சீதத); எனின் - என்று உறுதிப் பட்டால்; காகுத் ன் புகபழாடும் -
இராமபிரானின் புகழும்; ப ாற்பும் - பபாலிவும்; யானும் - நானும்; இவ் இலங்மகயும் -
இந்த இலங்தக மாநகரும்; அரக்கரும் - இராக்கதர்களும்; இன்று - இன்தறய
தினத்தில்; ப ான்றுதும் - அழிதவாம்; என்றான் - என்று கருதினான்;

எற்பு - என்பு.நிற்க - கிடக்கட்டும். அலட்சியத்ததக் காட்டும் பசால். அது

கிடக்கட்டும் என்றான் அனுமன். பபாற்பு - பபாலிவு. பபான்றுவது இன்று என்றான் -
என்னும் பாடம் உள்ைது. பபான்றுவது - அழிதல். பதாழிற்பபயர்.
(200)

5035. ைானுயர்த்திரு வடிவினள் அவள்; இவள்

ைாறுபகாண்டனள்; கூறின்
ான் இயக்கிதயா? ானவர் ம யதலா ?
ஐயுறும் மகஆனாள் !
கான் உயர்த் ார் இராைன்தைல் தநாக்கிய
கா ல்காரிமகயார்க்கு
மீன்உயர்த் வன் ைருங்கு ான் மீளுதைா ?
நிமனந் துமிமக என்றான்.
அவள் - சீதாப்பிராட்டி; ைானுயர் திருவடிவினள் - அழகிய மானிட மங்தகயின்
வடிதவயுதடயவள்; இவள் - இங்தக உறங்கும் இவதைா; ைாறு பகாண்டனள் -
(மானிடரினும்) மாறுபட்ட வடிவத்ததப் பபற்றுள்ைாள்; கூறில் - (இவற்தற)
கூறுபடுத்தி ஆராய்ந்தால்; ான் - இவள்; இயக்கிதயா - யட் சப்பபண்தணா ? ; ானவர்
ம யதலா - அசுரகுலப் பபண்தணா?; ஐயுறும் - சந்ததகப்படுதற்தகற்ற; மக ஆனாள் -
தன்தமதயப் பபற்றுள்ைாள்; காரிமகயார்க்கு - மகளிர்க்கு; கான் உயர்த் -
மணத்துக்குச் சிறப்தபத்தந்த; ார் - மாதலயணிந்த; இராைன் தைல் -
இராமபிரான்பால்; தநாக்கிய- பசன்ற; கா ல் - காதலானது; மீன் உயர்த் வன்
ைருங்கு ான் - மீன்பகாடிதய உயர்த்திய மன்மதன் பக்கலில்கூட; மீளுதைா -
திரும்பிவருதமா?; நிமனந் து - (இவள் சீதத என்று) எண்ணியது; மிமக என்றான்-
குற்றம் என்று கருதினான். மானுயர் -மனிதர் - (மானுஷர் - மானுடர் - மானுயர்)
மானுயர் இவர் என மனக் பகாண்டாய் எனின் (காட்சி 127) மீன் உயர்த்தவன் -
மன்மதன்.மீதனறுயர்த்த பகாடிதவந்தன் (சிந்தாமணி 6) தநாக்கிய - பசன்ற - மந்தியும்
கடுவனும் மரங்கள் தநாக்கின (சித்திரகூட 41). மிதக - குற்றம். (201)

5036. இலக்கணங்களும் சிலஉள; என்னினும்

எல்மலபென்று உறுகில்லா
அலக்கண் எய்துவதுஅணியது உண்டு; என்று
எடுத்து
 அமறகுவதுஇவள் யாக்மக;
ைலர்க்கருங்குழல் தொர்ந்து, வாய்பவரீஇச், சில
ைாற்றங்கள் மறகின்றாள்
உலக்கும் இங்குஇவள் கணவனும்; அழிவும் இவ்
வியன்நகர்க்கு உளது என்றான்.
சிலஇலக்கணங்களும் உள - (இவள்பால்) சிலநல்லிலக்கணங்கள் உள்ைன;
என்னினும் - என்றாலும்; இவள் யாக்மக - இவளுதடய உடலின் அதடயாைம்;
எல்மல பென்று உறுகில்லா - முடிதவச் பசன்று தசராத; அலக்கண் - துன்பத்தத;
எய்துவது - அதடவது; அணியது உண்டு - சமீபத்தில் இருக்கிறது; என்று எடுத்து
அமறகுவது - என்று எடுத்துதரக்கின்றது (இவள்); ைலர்க் கருங்குழல் - மலரணிந்த கரிய
கூந்தலானது; தொர்ந்து - அவிழ்ந்து; வாய் பவரீஇ - வாய்குழறி; சில ைாற்றங்கள் - சில
பசாற்கதை; மறகின்றாள் - கூறுகின்றாள்; இவள் கணவனும் - இவளுதடய
கணவனும்; இங்கு உலக்கும் - இங்தக இறப்பான்; இ வியன் நகர்க்கு - இந்த பபரிய
நகர்க்கு; அழிவும் - நாசமும்; உளது - இருக்கிறது. என்றான் - என்று கருதினான்.
பதறகின்றாள் -கூறுகின்றாள். ஏதம் பதறந்து அல்ல பசய்து (திவ்ய திருவாய் 4-6-8)
யாக்தக என்றது யாக்தகயின் அதடயாைங்கதை. (202)

5037. என்றுஉணர்ந்து நின்று ஏமுறும் நிமலயினில்

‘நிற்க இத்திறன்’ என்னா
பின்றுசிந்ம யன் ப யர்ந் னன்; அம்ைமன
பிற் டப்ப ருதைருக்
குன்று குன்றிய மகஉற ஓங்கிய
பகாற்றைாளிமக ன்னில்
பென்று புக்கனன்; இராவணன் எடுப் ருங்
கிரிபயனத்திரள் த ாளான்.
இராவணன்எடுப் ரும் - இராவணனால்பபயர்த்பதடுக்க முடியாத; கிரிஎன -
மதலதபால; திரள் த ாளான் - திரண்ட ததாள்கதையுதடய அனுமன்; என்று உணர்ந்து
- என்று அறிந்து; நின்று - நிதலபபற்று; ஏம் உறு நிமலயினில் - இன்பம் பபாருந்திய
நிதலதமயில்; இத்திறன் நிற்க - ஆராயும் இத்தன்தம இருக்கட்டும்; என்னா - என்று
கருதி; பின்று - திரும்பிய; சிந்ம யன் - மனத்தத உதடயவனாய்; அம்ைமன - அந்த
மண்தடாதரியின் மாளிதக; பிற் ட - பின்தன பசல்ல; ப யர்ந் னன் - நீங்கிப்தபாய்;
ப ருதைருக்குன்று - பபரிய தமருமதல; குன்றிய மகஉற - தாழ்ந்த தன்தமயதடய;
ஓங்கிய - உயர்ந்துள்ை; பகாற்ற ைாளிமக ன்னில் - பவற்றி பபாருந்திய மாளிதகயில்;
பென்று புக்கனன் - பசன்று தசர்ந்தான்.
ஏம் - இன்பம்.பின்று சிந்தத - மீண்ட சிந்ததன. குன்றிய ததக - தாழ்ந்த தன்தம.
(203)

5038. நிலம்துடித் ன; பநடுவமர துடித் ன;

நிரு ர் ம்குலைா ர்
ப ாலம் துடிக்குஅமை ைருங்குல்த ால் கண்களும்
புருவமும்,ப ான் - த ாளும்
வலம் துடித் ன;ைாதிரம் துடித் ன;
டித்துஇன்றி, பநடுவானம்
கலந்து இடித் ன;பவடித் ன பூரண
ைங்கலகலெங்கள்.
(அனுமன் அம்மாளிதகயில் நுதழந்ததபாது)

நிலம் - இலங்தகயில் பலஇடங்கள்; துடித் ன - அதிர்ந்தன; பநடுவமர - பபரிய

மதலகள்; துடித் ன - அதிர்ந்தன; நிரு ர் ம் குலைா ர் - அரக்கர்குலப் பபண்களின்;
ப ாலந்துடிக்கு - அழகிய துடிக்கு; அமை - உவதமயாகத்தக்க; ைருங்குல்த ால் -
இதடதயப்தபால; கண்களும் - கண்களும்; புருவமும் - புருவங்களும்; ப ான்
த ாளும் - அழகிய ததாள்களும்; வலம் துடித் ன - வலப்பக்கத்தில் துடித்தன; ைாதிரம் -
திதசகள்; துடித் ன - அதிர்ந்தன; டித்து இன்றி - மின்னல் இல்லாமதலதய;
பநடுவானம் - நீண்ட தமகஆகாயம்; கலந்து - (ஒலி எல்லா இடத்திலும்) கலப்ப;
இடித் ன - அதிர்ந்தன; பூரண ைங்கல கலெங்கள் - நீர் நிரம்பிய மங்கல கலசங்கள்;
பவடித் ன - சிதறின.
அதம -உவதமயாகத்தக்க. கலந்து என்றும் பசய்து என்றும் பசய என் எச்சமாக
மாற்றுக.
இதடதயப்தபால்கண் முதலானதவ துடித்தன. இதடயானது பமல்லியது
ஆதகயால் எப்தபாதும் துடிக்கும். அதுதபால் மற்தறய அங்கங்கள் துடித்தன.
மகளிர்க்கு வலப்புறம் துடித்தல் தகட்டுக்கு அறிகுறி (கம்ப. 5100). (204)

5039. புக்குநின்று, ன்புலன் பகாடு தநாக்கினன்

ப ாருவருந் திருவுள்ளம்
பநக்குநின்றனன், நீங்கும் அந்த ா இந்
பநடுநகர்த்திரு என்னா,
எக்குலங்களின்யாவதர யாயினும்
இருவிமன எல்லார்க்கும்
ஒக்கும்; ஊழ்முமறஅல்லது, வலியது ஒன்று
இல் என,உணர்வுற்றான்.
(அனுமன்)

புக்குநின்று - தபாய்நின்று; ன் - தன்னுதடய; புலன்பகாடு - அறிதவக்பகாண்டு;

தநாக்கினன் - பார்த்து; இந் பநடுநகர்த்திரு - இந்த பபரிய நகரின் பசல்வம்; நீங்கும் -
அழியும்; அந்த ா - ஐதயா !; என்னா- என்று கருதி; ப ாரு அரு - ஒப்புதம இல்லாத;
திருவுள்ளம் - நன்மனம்; பநக்கு நின்றனன் - பநகிழ்ந்து நின்றான்; எக்குலங்களின் -
எந்தக் குலத்தினில் (ததான்றிய); யாவதரயாயினும் - எவராக இருந்தாலும்;
எல்தலார்க்கும் - யாவருக்கும்; இருவிமன - நல்விதன தீவிதனகள்; ஒக்கு ம்- ஒரு
மாதிரிதய ஆகும்; ஊழ் - ஊழ் விதனயின்; முமறயல்லது - நியதிதயத் தவிர; வலியது -
வலிதமயுதடயது; ஒன்று - தவபறாரு பபாருள்; இல் என - இல்தல என்று;
உணர்வுற்றான் - சிந்தித்தான்.

அனுமன்,இலங்தகயில் நிகழ்ந்த நிலன்துடித்தல் முதலிய உற்பாதங்கதைக் கண்டு

இந்நகரின் நிதலதம அறிந்து வருந்தினான்.

‘ஊழிற் பபருவலியாவுை’ என்னும் தமிழ்மதற (குறள் 380) அனுமன் மூலம்

பவளிப்படுகிறது. பிறர்தகட்தடநிதனந்து வருந்தினான் ஆதலின் பபாருவறு
திருவுள்ைம் என்றான். (205)
இராவணன் நிதலயும்அனுமன் நிதனவும்
5040. நூல்ப ருங்கடல் நுணங்கிய தகள்வியன்
தநாக்கினன்; ைறம் கூரும்
தவல் ப ருங்கடல்புமட ரந்து ஈண்டிய
பவள்ளிமடவியன்தகாயில்
ால் ப ருங்கடல் ல்ைணிப் ல் மலப்
ாப்புமடப் டர்தவமல
ைால் ப ருங்கடல்வதிந் த அமனயது ஓர்
வனப்பினன்துயில்வாமன
ப ருங்கடல் நூல்- பபருங்கடல் தபான்ற நூல் அறிதவயும்; நுணங்கிய - நுட்பமான;
தகள்வியன் - தகள்வி அறிதவயும் உதடய அனுமன்; ைறம்கூரும் - வீரம் நிரம்பிய;
ப ரும் - பபரிய; தவல் கடல் - தவதலந்திய வீரர்கள் திரள்; புமட - பக்கங்களில்; ரந்து
ஈண்டிய - பரவி பநருங்கியுள்ை; பவள்ளிமட - பவளி முற்றங்கதையுதடய;
வியன்தகாயில் - பபரிய அரண்மதனயில்; ப ரும் - பபரிய; ாற்கடல் - பாற்கடலின்
கண்தண; ல்ைணி - பல மணிகதையும்; ல் மல - பல ததலகதையும் உதடய;
ாப்பு - ஆதிதசடதன; உமட - உதடய; டர்தவமல - விரிகின்ற அதலகதையுதடய
கடலிதல; ைால் - திருமாலாகிய; ப ருங்கடல் - பபரிய கடல்; வதிந் து அமனயது -
தங்கியிருப்பது தபான்ற; வனப்பினன் - அழதகயுதடயவனாய்; துயில்வாமன -
உறங்குகின்றவதன (இராவணதன); தநாக்கினன் - பார்த்தான்.

தவதல - அதல.புலர்கின்ற தவதலப் புணரி (திருவிருத்தம் 75) பபரியவாச்சான்

பிள்தை, திதரக்கிைர்ச்சிதய உதடய கடல் என்று உதர வகுத்தார். தவதல - கதர
என்றும் பகாள்ைலாம். கடலின் கதரயும் தவதல என்றாகும் (பிங்கலம் - 4111).

பவள்ளிதட -அரண்மதனயின் முற்றம். (206)

5041. குழவிஞாயிறு குன்று இவர்ந் மனயன

குருைணிபநடுதைாலி
இமழக தளாடுநின்று இளபவயில் எறித்திட,
இரபவனும்ப ாருள் வீய,
முமழபகாள்தைருவின் முகட்டிமடக் கனகமன
முருக்கியமுரண்சீயம்,
 மழபகாள்த ாபளாடு மல ல ரப்பி, முன்
துயில்வது ஓர் மகயாமன-
குன்றுஇவர்ந் மனயன - மதலயின்கண் ஏறிய; குழவி ஞாயிறு அமனய -
இைஞ்சூரியன் தபான்ற; குருைணி - ஒளிமிக்க மணிகள் பதிக்கப்பபற்ற; பநடுதைாலி -
நீண்ட கிரீடங்கள்; இமழகதளாடு நின்று - ஆபரணங்களுடன் நிதலத்து; இளபவயில் -
பமல்லிய ஒளி; எறித்திட - வீசவும்; இரபவனும் - இருள் என்று தபசப்படும்; ப ாருள்
வீய - பபாருள் அழியவும்; முமழபகாள் - குதககதைப் பபற்ற; தைருவின் முகட்டிமட -
தமருமதலயின் உச்சியில்; கனகமன முருக்கிய - இரணியதனக் பகான்ற; முரண்சீயம் -
வலிதமபபற்ற நரசிங்கமூர்த்தி; மழபகாள் - (பலவாக) ததழத்ததலக் பகாண்ட;
த ாபளாடு - ததாள்கதையும்; மல ல - பல ததலகதையும்; ரப்பி -
பரப்பிக்பகாண்டு; முன் துயில்வது - முன்தன உறங்குவததப் தபான்ற; ஓர் - ஒப்பற்ற;
மகயாமன - தன்தம உதடயவதன (இராவணதன).

நரசிம்மமூர்த்திமதலயின் குதகயில் இருப்பதாக உபநிடதம் (நரசிம்ம உபநிடதம்

409) தபசும். அது இங்கு நிதனவுக்கு வருகிறது. முதழயில் இருந்த சிங்கம் முகட்டில்
வந்து இரணியதனக் பகான்றது தபாலும். (207)

5042. ஆயப ான் லத்து ஆய்வமள அரம்ம யர்

ஆயிரர்அணிநின்று
தூய பவண்கவரித்திரள் இயக்கிடச்
சுழி டு சுங்காற்றின்
மீய கற் கத்த ன்துளி விராயன,
வீீ்ழ்ப ாறும் பநடுதைனி
தீய, நல்ப ாடிச்சீம மய நிமனப ாறும்
உயிர்த்து,உயிர் த ய்வாமன-
ஆய - அப்படிப்பட்ட; ப ான் லத்து - பபான்மயமான அரண்மதனயில்; ஆய்வமள
- சில வதையல்கதை அணிந்த; ஆயிர அரம்ம யர் - ஆயிரக்கணக்கான
அரம்தபயர்கள்; அணி நின்று - வரிதசயாக இருந்து; தூயபவண் - தூய்தமயும்
பவண்தமயும் பபற்ற; கவரித்திரள் - கவரிக் கூட்டங்கதை;இயக்கிட - வீச
(அதனாதலஎழுந்த); சுழி டு - சுழித்ததலப் பபற்ற; சுங்காற்றின் - இைங்காற்றால்; மீய
- தமதலயுள்ை; கற் கத் த ன்துளி - கற்பக மலரில் உள்ை ததன் துளிகள்; விராயன -
மலருடன் கலந்தனவாய்; வீழ்ப ாறும் - படுந்ததாறும்; பநடுதைனி தீய - பபரிய உடல்
பவப்பமதடயவும்; நல்ப ாடி - நல்ல வதையல் அணிந்த; சீம மய நிமனப ாறும் -
சீதாபிராட்டிதய எண்ணுந்ததாறும்; உயிர்த்து - பபருமூச்சுவிட்டு; உயிர்த ய்வாமன -
உடல் ததய்கின்றவதன (இராவணதன).
பபான்தலத்துஅரம்தபயர் எனச் தசர்த்து விண்ணுலக மகளிர் என்தற அதனவரும்
பபாருள் பகாண்டனர். திரிசிரபுரம் மகாவித்துவான் வி. தகாவிந்தபிள்தை அவர்கள்,
பபான்தலத்து என்பதற்கு பபான்மயமான இடம் என்று உதர வகுத்தார்.

வீயகற்பக -என்று பாடங்பகாண்டு, கற்பகவீய எனக்கூட்டி கற்பகமலர் என்று

பபாருள் பகாண்டவர் பலர். நன்று தபாலும்.
 அணி நின்று -பக்கத்தில் இருந்து (பிறவுதர) உயிர் என்றது உடதல. ததய்வது
அதுவாதலின். உயிர் முன்புதடப்ப (சிலம்பு - அதடக்கல - 86) என்னும் பதாடரின்கீதழ
உயிர் என்றது ஆகுபபயரான் உடம்தப என்று வதரந்தார் அரும்பத உதரயார்.
(208)

5043. குழந்ம பவண்ைதிக் குடுமியன் பநடுவமர

குலுக்கியகுலத்த ாமளக்
கழிந்து புக்குஇமட கரந் ன, அனங்கன்பவங்
கடுங்கமண ல ாய,
உழந் பவஞ்ெைத்து உயர்திமெ யாமனயின்
ஒளி ைருப்புஇற்று, உற்ற
ழுந் ழும்பினுக்குஇமடஇமடதய சில
சும்புண்கள் அசும்பு ஊற,
பவண் - பவண்தமயான; குழந்ம ைதி - இைஞ்சந்திரதன அணிந்த; குடுமியன் -
சதடயுச்சியுதடய சிவபிரான் வீற்றிருக்கும்; பநடுவமர - பபரிய கயிலாய மதலதய;
குலுக்கிய - அதசத்பதடுத்த; குலத்த ாமள - கூட்டமான ததாள்கதை; கழிந்து - கடந்து
(மார்பில்); புக்கு - புகுந்து; இமடகரந் ன - நடுவில் மதறந்துள்ை; அனங்கன்
லபவங்கடுங்கமண - மன்மதனின் பல பகாடிய அம்புகள்; ாய - பாய்தலாதல;
பவம்ெைத்து - பகாடிய தபாரிதல; உழந் - வருந்திய; திமெயாமனயின் - திக்குகளில்
உள்ை யாதனயின்; உயர் - உயர்ந்த; ஒளி ைருப்பு - ஒளிமிக்கதந்தங்கள்; உற்ற- பதிந்த;
இற்று - முறிந்ததால் உண்டான; ழந் ழும்பினுக்கு - பதழய தழும்புகளுக்கு; இமட
இமடதய - நடு நடுதவ; சில சும்புண்கள் - சில புதிய புண்கள்; அசும்பு ஊற - குருதி
கசிந்து பகாண்டிருக்க.

யாதனகைால்உண்டான பழம் புண்களுக்கிதடதய மன்மத பானங்கைால்

உண்டான புதுப்புண்கள் குருதி கசிய. கடுங்கதண பாய உண்டான புதுப்புண் என்க.
தழாத்பதாடர் குழவித்திங்கள் .... முடித்த அருதமத்து எனச் சிலம்பு தபசிற்று. அதத
அடிபயாற்றி குழந்தத பவண்மதி என்று கூறப்பபற்றது. தழும்பினுக்கிதடதய
கருங்கதண பாய (உண்டான) புதுப்புண் என்று பசாற்கதைப் பிரித்துக் கூட்டினும்
அதமயும். (209)

5044. ொந்துஅளாவிய கலமவதைல் வழ்வுறு

ண் மிழ்ப் சுந்ப ன்றல்,
ஏந்து காைபவங்கனல் உயிர்த்து, இருைடி
துருத்தியின் உயிர்ப்பு ஏற
காந் ள்பைல்விரல் ெனகிதைல் ைனம்மு ல்
கரணங்கள்கடிது ஓடப்
ாந் ள்நீங்கிய முமழஎன, குமழவுறு
பநஞ்சு ாழ் ட் டாமன--
கலமவ அளாவிய - கற்பூரம்முதலான கலதவகதைப் பபற்ற; ொந்துதைல் - சந்தனப்
பூச்சின்தமல்; வழ்வுறு - தவழ்கின்ற; ண்டமிழ் - குளிர்ந்த தமிழ் பமாழியினுடன்
பிறந்த; சுந்ப ன்றல் - இைந்பதன்றல் காற்றால்; காந்து - சுடுகின்ற; பவம் -
பகாடுதமயான; காை கனல் - காமமாகிய பநருப்பு; உயிர்த்து - பவளிப்பட்டு
(அதனால்); இருைடி - இரண்ட மடங்கு; துருத்தியின் - துருத்திதயப்தபால; உயிர்ப்பு -
பபருமூச்சு; ஏற - அதிகரிக்க; காந் ள் பைல்விரல் - காந்தள் மலதரப் தபான்ற பமல்லிய
விரதலப்பபற்ற; ெனகிதைல் - சீதாப் பிராட்டியின்பால்; ைனம் மு ல் கரணங்கள் - மனம்
முதலான கரணங்கள்; கடிது ஓட - தவகமாகச் பசன்று தசர (அதனால்); ாந் ள் நீங்கிய
- பாம்புகள் நீங்கப்பபற்ற; முமழ என - புற்தறப்தபால; குமழவுறு - பநகிழ்ந்த; பநஞ்சு
- இதயம்; ாழ் ட்டாமன- சூனியம்பட்டவதன (இராவணதன).
பதன்றலுடன்தமிழ் பிறந்தது என்பது இலக்கிய வழக்கு. ‘மறம் பயின்றது எங்தகா
தமிி்ழ் மாருதம்’ என்பர் பதாண்டர் சீர் பரவுவார்(பபரிய தடுத்தாட் -167). குமரகுருபரர்,
‘பதன்னந்தமிழினுடன் பிறந்த சிறுகால்’ என்பர் (மீனாட்சி - தால் - 1)

இராவணனின்அந்தக் கரணங்கள் பாம்பு தபான்றதவ. அவன் இதயம்

புற்தறபயாப்பது. ஏந்துகாமபவங்கனலினுக்கு உமிழ் அதள் துருத்தியின் உயிர்ப்தபற -
எனப்பாடங்பகாண்டு, இராவணன் பகாண்டுள்ை காமமாகிய பகாடியபநருப்புக்கு
புகுத்துகிற ததால்துருத்தியின் காற்றாக ஏற எனப்பபாருள் உதரப்பர். அவர்
துருத்தியின் காற்றாக ஏறுவது பதன்றல் என்பர். பதன்றல், துருத்தியின் உயிர்ப்பு ஏற,
என முடிப்பர்.
அதள்துருத்தி -ததால்துருத்தி. (210)
அறுசீர் விருத் ம்

5045. பகாண்டத ர் ஊக்கம் மூள

திமெப ாறும் குறித்து தைல்நாள்
ைண்டிய பெருவில்,ைானத்
த ாள்களால் வாரி வாரி
உண்டதுப விட்டிப் த ழ்வாய்க்
கமடகள்த ாறு ஒழுகிப் ாயும்
அண்டர் ம்புகழின் த ான்றும்
பவள்எயிற்று அமைதி யாமன-*
தைல்நாள் - முற்காலத்தில்; பகாண்ட த ர் ஊக்கம் மூள - தமற்பகாண்ட பபரிய
கிைர்ச்சி பபருக; திமெப ாறும் - திக்குகள் ததாறும்; குறித்து - பதகவர்கதை பவல்ல
எண்ணி; ைண்டிய பெருவில் - பநருங்கிய தபாரில்; ைானத்த ாள்களால் - மானமுதடய
தககைால்; வாரி வாரி - எடுத்பதடுத்து; உண்டது - உட்பகாண்டது; ப விட்டி -
ததக்கிட்டு; த ழ் - பபரிய; கமடவாய்கள் த ாறும் - கதடவாய்கள் ததாறும்;
ஒழுகிப் ாயும் - ஒழுகி வழிகின்ற; அண்டர் ம் புகழின் - ததவர்களின் புகதழப்தபால;
த ான்றும் - காணப்படும்; பவள்எயிறு - பவண்தமயான (தகாதர) பற் களின்;
அமைதியாமன - ததாற்றத்தத உதடயவதன (இராவணதன). ததாள் - தக.ததாள்
உற்று ஓர் பதய்வம் (சிந்தாமணி 10 நச்) பதவிட்டுதல் - உண்டது பவளிப்படல்.
எனக்குத் பதவிட்டி விடுகின்தறதனா என்றபடி (திருவாய் 6-5-5 நம்பிள்தை)
புகழ்பவண்ணிறமாய்ப் தபசப்படும். இவ்விருத்தம்மூன்றும் ஆறும் காய்ச்சீர்கள்;
மற்தறய நான்கும் மாச்சீர்கள். இந்நூலில் இத்ததகய பாடல்கள் 110. (மணிமலர் 76)
(211)

5046. பவள்ளிபவண் தெக்மக பவந்து,

ப ாறிஎழபவதும்பும் தைனி,
புள்ளிபவண்பைாக்குள் என்னப்,
ப ாடித்துதவர் பகாதித்துப் ப ாங்க,
கள்அவிழ்ைாமலத் தும்பி
வண்படாடும்கரிந்து ொம் ,
ஒள்ளிய ைாமலதீய,
உயிர்க்கின்ற உயிர்ப்பினாமன-*
பவள்ளி பவண்தெக்மக - மிக பவண்தமயானபடுக்தக; பவந்து ப ாறி எழ - (உடல்
பவப்பத்தால்) பவந்து தீப்பபாறி பறக்கவும்; பவதும்பும் தைனி - பவப்பம் உற்ற
தமனியிி்ல்; தவர் - வியர்தவ; புள்ளி - புள்ளியாய் எழுகின்ற; பவண் பைாக்குள் என்ன -
பவண்தமயான பகாப்புைம் தபால; ப ாடித்து - ததான்றி; பகாதித்து - பவப்பம்
அதடந்து; ப ாங்க - அதிகரிக்கவும்; அவிழ் - (மாதலயிலிருந்து) பவளிப்பட்ட; கள் -
கள்தையுண்டு; ைாமல - மயக்கமதடந்து; தும்பி - ஆண்வண்டுகளும்; வண்படாடும் -
பபண் வண்டுகளும்; கரிந்து - கருகி; ொம் - அழியவும்; ஒள்ளிய - அழகிய; ைாமல -
மாதலயானது; தீய - தீய்ந்து தபாகவும்; உயிீ்ர்க்கின்ற - பவளிப்படுகின்ற;
உயிீ்ர்ப்பினாமன - பபருமூச்சுதடயவதன.

மிக்க பவண்தமதயஉணர்த்த ‘பவள்ளிபவண்’ என்று கூறப்பபற்றது. ‘பவள்ளி

பவண்கடல்’ (கம்ப. 6494) பவள்ளி பவண் தகால் (சிந்தாமணி 33)
(212)

5047. த இயல்தநமி யானின்,

சிந்ம பைய்த் திருவின் ஏக
பூ இயல் அைளிதைலாப்
ப ாய் உறக்கு உறங்கு வாமன,
காவியம் கண்ணி ன் ால்
கண்ணியகா ல் நீரின்
ஆவிமயஉயிீ்ர்ப்பு என்று ஓதும்
அம்மிஇட்டு அமரக்கின்றாமன-*

சிந்ம - (தன்) மனமானது; த இயல் - பதய்வத்தன்தம பபற்ற; தநமியானின் -

சக்கரப்பதட ஏந்திய திருமாதலப்தபால்; பைய்த்திருவின் - உண்தமயான
திருமகள்பால்; ஏக - பசன்றுவிட (அதனால்); பூ இயல் - பூக்கைால் அதமந்த; அைளி
தைலா - படுக்தகயின் தமல்; ப ாய் உறக்கு - பபாய்யான உறக்கத்தத; உறங்குவாமன -
தமற்பகாண்டிருப்பவதன (இராவணதன); காவி அம் கண்ணி ன் ால் - நீலமலர்
தபான்ற கண்கதை உதடய பிராட்டியின் பக்கம்; கண்ணிய - பபாருந்திய; கா ல் நீரின்
- காதல்என்னும் நீரால்; ஆவிமய - தன்னுதடய உயிதர; உயிர்ப்பு என்று ஓதும் -
பபருமூச்சு என்று கூறப்படும்; அம்மியிட்டு - அம்மியிதல தவத்து; அமரக்கின்றாமன -
அதரக்கின்றவதன (இராவணதன).

பிராட்டிபிரிந்ததமயால் தநமியான் (இராமன்) உறங்கிலன். பிராட்டின் காதல்

பபறாதமயால் இராவணன் உறங்கிலன். தநமியான் என்பது திருமாதலயும் குறிக்கும்
என்பர் (சிலர்) இதறவன் பிராட்டிதயப் பிரியான் ஆதகயால் அவ்வுதர பபாய்யுதர
என்க. இராமபிரான் உறக்கத்ததக் கவிச்சக்கரவர்த்தி பலபடியாகப் தபசுவான்.
கங்குல்பபாழுதும் துயிலாத கண்ணன் என்று கடல்காண் படலம் தபசும். பூவியல்
அமளி, சிதலதட - இராமனுக்குக் பகாள்ளுங்கால் பூமியாகிய அமளி.
இராவணனுக்குக் பகாள்ளுங்கால் பூக்கைால் அதமந்த படுக்தக. உறக்கு உறங்குதல்
என்பது அரிய பிரதயாகம். உறங்குதல் என்னும் விதன பசய்தல் என்னும் பபாருதைத்
தந்தது. இயங்கலும் இயங்கும், மயங்கலும் மயங்கும் என்னும் சிலம்புப் பகுதிதய (22-
154) தநாக்குக. இங்கு அரும்பதவுதர இயங்குததலச் பசய்யும், மயங்குததலச் பசய்யும்
என்று விைக்கம் தந்தது. சில இடங்களில் ‘நச்சர், அழகர்’ பபயராய் நின்றது என்பர்.
அதுதபால் இங்கு (பபாது) விதனயாய் என்று கூறலாம் தபாலும். ‘பவருவந்த’
என்னும் குறளுக்கு காரி ரத்தினம் வதரந்த நுண்பபாருள் காண்க.

கண்ணிய -பபாருந்திய. புதட கண்ணிய ஒளிராழியின் பவளிதபாதரு புயலின் (ரகு

வம்சம் - ரகு - யாக 17) (213)

5048. மிகும் மகநிமனப்பு முற்ற

உருபவளிப் ட்ட தவமல,
நகுந் மகமுகத் ன், கா ல்
நடுக்குறுைனத் ன், ‘வார்த ன்
உகும் மகபைாழியாள் முன்னம்
ஒருவமக உமறயுள் உள்தள
புகுந் னள்அன்தறா ?’ என்று
ையிர்புறம்ப ாடிக்கின்றாமன-*
மிகும் - பபருகுகின்ற; மக - தன்தமயுதடய; நிமனப்பு - எண்ணம்; முற்ற -
அதிகரிக்க (அதனால்); உரு - பிராட்டியின் வடிவம்; பவளிப் ட்ட தவமல - பவட்ட
பவளியில் ததான்றியதபாது; நகும் மக முகத் ன் - சிரிக்கும் தன்தம பகாண்ட
முகத்தத உதடயவனாய்; கா ல் - காதலாதல; நடுக்குறு ைனத் ன் - கலங்கிய
உள்ைத்தத உதடயவனாய்; வார்த ன் - (ததனதடயிலிருந்து) ஒழுகும் ததன்; உகும்
மக - சிந்தும் தன்தமபபற்ற; பைாழியாள் - பமாழிதய உதடய சீதத; முன்னம் -
(சூர்ப்பனதக) அறிமுகப்படுத்திய தபாது; ஒருவமக - ஒருவாறு; உமறயுள் உள்தள -
என் தங்குமிடத்துக்குள்தை; புகுந் னள் அன்தறா - புகுந்தாள் அல்லவா!; என்று - என்று
கருதி; புறம் - உடம்பில்; ையிர் ப ாடிக்கின்றாமன - மயிர்க் கூச்சதடபவதன
(இராவணதன).
முன்பு உள்ைத்ததபுகுந்தவள் பவளிப்பட்டாள் என்று கருதிப் புைகம் உற்றான்.
(214)
5049. பைன்ப ாழில் கலா ைஞ்மஞ
தவட்மகமீக்கூரு தைனும்
குன்று ஒழித்துஒருைாக் குன்றின்
அரிதின்தெர் பகாள்மக த ால
வன்ப ாழில்பகாற்றப் ப ான்த ாள்
ைணந்துஅருையிதல அன்னார்
ஒன்றுஒழித்துஒன்றின் ஏக
அரியத ாள் ஒழுக்கி னாமன-*
பைன்ப ாழில் - நுட்பமானதவதலப்பாடதமந்த; கலா ம் - ததாதககதையுதடய;
ைஞ்மஞ - மயில்; தவட்மக மீக்கூருதைனும் - ஆதச அதிகரித்தாலும்; குன்று ஒழித்து -
ஒருமதலதய விட்டு விட்டு; ஒரு ைாக்குன்றின் - ஒரு பபரிய மதலயிதன; அரிதின்
தெர் - வருத்தப்பட்டுச் தசர்கின்ற; பகாள்மக த ால் - தன்தம ஒப்ப; அருையிதல
அன்னார் - சிறந்த மயில் தபான்ற மகளிர்; வன்ப ாழில் - தபார்த்பதாழிலும் (அதனால்
பபற்ற); பகாற்றம் - பவற்றியும் உதடய; ப ான்த ாள் - அழகிய ததாள்கதை; ைணந்து
- தழுவி; ஒன்று ஒழித்து - ஒரு ததாதை விட்டுவிட்டு; ஒன்றின் ஏக - மற்பறாரு
ததாளின்பக்கம் பசல்ல; அரிய - அருதமயாயிருக்கின்ற; த ாள் ஒழுக்கினாமன -
ததாள் வரிதசயுதடயவதன (இராவணதன).
பமன்தம -நுட்பம். ததாதகயில் அதமந்த வண்ண நுட்பம், வடிவ நுட்பம்.
வன்பதாழில் - தபார். வீரர்களின் ததாள்களின் பதாழில் ‘தபார்’ என்க.

இராவணனின்ஒருததாள் புணர்ந்த மாதர் பின்னும் ஒரு ததாதை இச்சித்துச் பசன்று

கூடுகிறது. ஒரு மதலயில் உள்ை மயில் தவறு ஒரு மதலக்குப் பபயர்த்து பசல்வது
தபான்றது (பதழயவுதர). (215)

5050. ழுவாநின்ற கருங்கடல் மீது

உ யகிரியில் சுடர் யங்க
எழுவான் என்ன,மின் இமைக்கும்
ஆரம்புரளும் இயல்பிற்றாய்,
முழு வானவர்ஆய்உலகம் ஒரு
மூன்றும்காக்கும் மு ல் த வர்,
ைழு, வாள்,தநமி, குலிெத்தின்
வாய்மைதுமடத் ைார் ாமன-
ழுவாநின்ற - (தன்தனச்) சார்ந்துள்ை; கருங்கடல்மீது - கருதமயான கடலின் தமதல
(உள்ை); உ யகிரியில் - உதயமதலயின் கண்தண; சுடர் யங்க - ஒளி விைங்க; எழுவான்
என்ன - ததான்றும் சூரியதனப்தபால; மின் இமைக்கும் - ஒளிதயப் பரப்பும்; ஆரம்
புரளும் - மணிமாதலகள் புரள்கின்ற; இயல்பிற்றாய் - தன்தம உதடயதாய்; முழு
வானவராய் - பூரணத்துவம் பபற்ற விண்ணவராய்; உலகம் ஒரு மூன்றும் - ஒப்பற்ற
மூன்று உலகத்ததயும்; காக்கும் - பாதுகாக்கும்; மு ல் த வர் - ததலதமத் ததவர்களின்
(ஏவிய); ைழுவாள் தநமிகுலிெத்தின் - மழுப்பதட, சக்கரம், வச்சிராயுதம் என்னும்
ஆயுதங்களின்; வாய்மை - தப்பாத ஆற்றதல; துமடத் - இல்தலயாக்கின; ைார் ாமன
- மார்தபயுதடயவதன (இராவணதன).

சூரியதனப்தபான்ற ஆரங்கள். மழுவாள் - மழுப்பதட. ‘மழுவாள் பநடிதயான்’

(மதுதரக் - 455) வாய்தம - தப்பாதம - வலம்படு வாய்வாள் ஏந்தி (புறம் 91 -உதர).
வாய்தம என்பதற்கு வலிதம என்றும் பபாருள் கூறலாம். முடதலபகாள் வாய்தம ...
துப்பு. (சூடா - நிக - பண்பு 28) (216)

அறுசீர் விருத் ம்

5051. த ாடு உழு ார்வண்டும், திமெயாமன

ை ம்தும ந் வண்டும் சுற்றி
ைாடு உழு நறுங்கலமவ வயக்களிற்றின்
சிந்துரத்ம ைாறுபகாள்ள
தகாடு உழு ைார் ாமன, பகாமல உழு
வடிதவலின்பகாற்றம் அஞ்சி
ாள் ப ாழு மகதவந் ர் முடி உழு
ழும்புஇருந் ெரணத் ாமன--
ார் - (இராவணன்அணிந்த) மாதலயில் உள்ை; த ாடு உழு - இதழ்கதைக்
கிண்டுகின்ற; வண்டுீ்ம் - வண்டுகளும்; திமெயாமன - திக்குகளில் இருக்கும்
யாதனயின்; ை ம் தும ந் - மதத்தில் பமாய்த்த; வண்டும் - வண்டுகளும்; சுற்றி -
இங்கும் அங்குமாகச் சுழன்று; ைாடு - (இராவணனின்) மார்பில்; உழு - பூசப்பபற்ற;
நறுங்கலமவ - நறுமணமிக்க கலதவச் சந்தனம்; வயக்களிற்றின் - பவற்றிமிக்க
திக்குயாதனகளின்; சிந்துரத்ம - (பநற்றியிலணிந்த) சிந்தூர திலகத்ததாடு;
ைாறுபகாள்ள - மாறுபாட்தடப் பபறவும் (நிகழ்ந்த தபாரில்); தகாடு - திக்கு
யாதனகளின் பகாம்புகைால்; உழு - உழப்பபற்ற; ைார் ாமன - மார்தப
உதடயவதன; பகாமல உழு - பகால்லுதலாகிய உழவுத்பதாழில் பசய்த; வடி -
கூர்தமயான; தவலின் பகாற்றம் அஞ்சி - தவலின் வலிதமக்குப் பயந்து; ாள்
ப ாழு - பாதத்ததக் கும்பிட்ட; மக தவந் ர் - பதக அரசர்களின்; முடி உழு -
கிரீடத்தால் உழப்பபற்ற; ழும்பு இருந் - தழும்புகள் தங்கியுள்ை; ெரணத் ாமன -
பாதங்கதையுதடயவதன.

இராவணனுக்கும்யாதனகட்கும் நிகழ்ந்த தபார் இரண்டு அடிகைால்

தபசப்பபற்றன. சிந்துரம் யாதனத்திலகத்திற்கு உபதயாகப்படும் சுண்ணம்.
‘சிந்தூரத்திலக நுதல் சிந்துரத்தின் மருப் பபாசித்த பசங்கண் மாதல’ (வில்லிபாரதம்
கிருட்டினன் தூது). சிந்துரம் என்பது யாதனயின் புகர் முகம் என்ற பிங்கலம் தபசும்.
புகர்முகம் சிந்துரம் (பிங்கலம் 2440). வண்டு உழுத ததாடு- வண்டுகள் கிைரும் மலர்
இதழ். ‘அறுகால் உழுமலர்தசர் நீர்வஞ்சி’ (இரகுவம்சம் தசரதன் சாபம் 95).
இவ்விருத்தம் 4காய்ச்சீரும் 2 மாச்சீரும் முதறதய பபற்று வரும். இத்ததகய
பாடல்கள் இந்நூலில் 132 காணப்படுகின்றன (மணிமலர் 76). (217)
5052. கண்டனன்;காண்ட தலாடும்
கருத்தின்முன் காலச் பெந்தீ
விண்டன கண்கள்;கீண்டு
பவடித் ன;கீழும் தைலும்;-
பகாண்டது ஓர்உருவம் ைாதயான்
குறளினும்குறுக நின்றான்-
திண் மல த்தும், த ாள்கள்
இரு தும்ப ரிய தநாக்கி,
ைாதயான் - திருமால்; பகாண்டது - (விரும்பி) ஏற்றுக் பகாண்ட; உருவம் குறளினும் -
அழகிய வாமன வடிவத்ததவிட; குறுகி நின்றான் - சுருங்கி இருந்த அனுமன்; திண் -
வன்தமமிக்க; த்துத் மலயும் - பத்து ததலகளும்; இரு து த ாள்களும் - இருபது
தககளும்; ப ரிய - பதரியும்படியாக; தநாக்கிக் கண்டனன் - உற்றுப் பார்த்தான்
(அப்தபாது); காண்டலும் கருத்தின் முன் - கண்ட அைவிதல (இவன் இராவணன்) என்
றுநிதனவதன்முன்; கண்கள் - (அனுமனின்) கண்களிலிருந்து; காலச்பெந்தீ -
காலாக்கினிகள்; விண்டன - பவளிப்பட்டன; கீழும் - மண்ணுலகமும்; தைலும் -
விண்ணுலகமும்; கீண்டு பவடித் ன - பவடித்துச் சிதறின.
ஊழிக்காலத்தில்,ஆதிதசடனின் விடக் கனலும் சிவபிரானின் பநற்றித் தழலும்
வடவாமுகாக்கினியும் உலதக அழிக்கும். ஆதலின் பசந்தீ விண்டன என்று
கூறப்பபற்றது. தீ - பால்பகா அஃறிதணப் பபயர். தநாக்கிக் கண்டனன் - உற்றுப்
பார்த்தான். ஆழ்வார், என் பநஞ்சினால் தநாக்கிக் காணீர் என்பர். (திவ்ய திருவாய் 5.5-
2). சில பிரதிகளில் பின் இரண்டடி முன்தன இருப்பதாகக் கூறப்பபறுகிறது. அதுதவ
சரி என்று பதரிகிறது. ததாள் - தக. ‘எண்தடாள் வீசி நின்று ஆடும்பிரான்’ என்று
சான்தறார் பிரதயாகம் காண்க (அப்பர் ததவாரம்) தமதல பதிபனாரு பாடலால்
தபசப்பட்ட இராவணதனக் கண்டனன் என்க.
(218)பகாச்ெகக் கலி

5053. த ாள்ஆற்றல் என்னாகும் ?

தைல்நிற்கும் பொல் என்னாம் ?
வாள் ஆற்றுகண்ணாமள
வஞ்சித் ான் ைணிமுடிஎன்
ாள் ஆற்றலால்இடித்துத்
மல த்தும் கர்த்து இன்பறன்
ஆள் ஆற்றல்காட்தடதனல்
அடிதயனாய்முடிதயதன !
( சீற்றங்பகாண்டஅனுமன்)
வாள் ஆற்று - வாதை ஒத்த; கண்ணாமள - கண்கதை உதடய சீதாபிராட்டிதய;
வஞ்சித் ான் - வஞ்சித்துச் சிதற தவத்த இராவணனின்; ைணிமுடி - மணிகள் பதித்த
கீரிடத்தத; என் ாள் ஆற்றலால் - என்னுதடய கால் வலிதமயால்; இடித்து - தாக்கி;
த்துத் மலயும் - பத்து ததலகதையும்; கர்த்து - பபாடிப் பபாடியாக்கி; இன்று -
இன்தறய தினத்தில்; என் - என்னுதடய; ஆள் ஆற்றல் - அடிதமயின் வலிதமதய;
காட்தடதனல் - காட்டாமற் தபானால்; த ாள் ஆற்றல் - (என்னுதடய) ததாளின்
வலிதம; என்னாகும் - என்ன பயனுதடயதாகும்; தைல் - இனிதமல்; நிற்கும் - நிதல
பபற்றிருக்கும்; பொல் - புகழானது; என்னாம் - என்ன சிறப்தப அதடயும் (அன்றி);
அடிதயனாய் - (யான்) பதாண்டு புரிபவனாக; முடிதயன் - கருதப்படமாட்தடன்.

ஆற்றுதல் -ஒத்தல் ‘தவயகமும் வானகமும் ஆற்றல் அரிது’ என்னும் தமிழ் மதறக்கு

(குறள் - 101) வதரந்த அழகரின் உதரதயக் காண்க.

ததாள் ஆற்றல்,தமல் நிற்கும் பசால் என்பனவற்தற இராவணனுக்கு ஆக்கி, அதவ

என்முன் என்னாகும்என்று அனுமன் தன்வீரத்தத நிதனத்துக் கூறியதாகவும்
பகாள்ைலாம். முடிதயன் -கருதப்படமாட்தடன். முடிதல் - கருதுதல். அவன் முடிவு
யாததா என்னும் உலக வழக்கு இப்பபாருதைக் காட்டும். நான்கு சீர்களும்காய்ச்சீர்
பபற்றும், இத்தகு பாடல்கள் இந்நூலில் 120 காணப்படுகின்றன (மணிமலர் 76)
(219)

5054. நடித்துவாழ் மகமையத ா

அடிமை ான்? நன்னு மலப்
பிடித்து, வாழ்அரக்கனார்
யான்கண்டும் பிமழப் ாதரா ?
ஒடித்துவான்த ாள்அமனத்தும்
மல த்தும்உம த்துருட்டி
முடித்து, இவ்வூர்முடித் ால், தைல்
முடிவப லாம்முடிந்ப ாழிக.
அடிமை - பதாண்டின் இயல்; நடித்து - பாவதன பசய்து (அதனால்); வாழ் - உயிர்
வாழ்கின்ற; மகமையத ா - தன்தமயுதடயதா ?; நன்னு மல - அழகிய
பநற்றியுதடய பிராட்டிதய; பிடித்து - சிதறயிலதடத்துவிட்டு; வாழ் அரக்கனார் -
வாழ்கின்ற இராவணதன; யான் கண்டும் - யான் பார்த்த பிறகும்; பிமழப் ாதரா -
(அழியாமல்) தப்புவதரா ?; வான்த ாள் அமனத்தும் - (இராவணணின்) பபரிய
ததாள்கள் யாவற்தறயும்; ஒடித்து - முறித்து; மல த்தும் - பத்துத் ததலகதையும்;
உம த்து - காலாதல தாக்கி; உருட்டி - (பூமியிதல) உருைச் பசய்து; முடித்து -
(இராவணதனக்) பகான்று; இவ் ஊர் - இந்த இலங்தகதய; முடித் ால் - அழித்தால்;
தைல் - பிறகு; முடிவது எல்லாம் - நடக்க தவண்டியதவ யாவும்; முடிந்ப ாழிக -
நடக்கட்டும்.

நடித்தல் -பாவதன பசய்தல். பாசாங்கு பசய்தல். நாடகத்தால் உன் அடியார்தபால்

நடித்து (திருவாசகம்).

முடிவது - நடப்பது.ஒழிக - பவறுப்தபக் காட்டும் பசால். ‘பகடுத்து ஒழிந்ததன

உன்தனயும் என்தனயும்’ (கம்ப. 6212) (220)

அனுமன் அந்நிதனவுஒழிதல்
5055. என்றுஊக்கி, எயிறு கடித்து,
இரு கரமும்பிமெந்து, எழுந்து
நின்று, ஊக்கி,உணர்ந்து உமரப் ான்
தநமிதயான் ணி அன்றால்
ஒன்று ஊக்கிஒன்று இமழத் ல்
உணர்வுஉமடமைக்கு உரித்து அன்றால்
பின்தூக்கின்இதுொலப்
பிமழ யக்கும் எனப் ப யர்ந் ான்.

என்று - என்று கருதி; ஊக்கி - ஊக்கம் பபற்று; எயிறு கடித்து - தன்னுதடய

பற்கதைக் கடித்து; இருகரமும் பிமெந்து - இரண்டு தககதையும் பிதசந்து; எழுந்து
நின்று - எழுந்து பசன்று நின்று; ஊக்கி - (பிறகு) சினம் பநகிழ்ந்து; உணர்ந்து -
ஆராய்ந்து; உமரப் ான் - (தனக்குள்) (பின்வருமாறு) கூறுபவனானான்.
(இராவணதனயும் இலங்தகதயயும் அழித்தல்) தநமிதயான் - இராமபிரானின்; ணி
அன்று - கட்டதை அன்று (அன் றியும்); ஒன்று ஊக்கி - ஒரு பசயதலச் பசய்யத்
பதாடங்கி; ஒன்று இமழத் ல் - தவறு பசயதலச் பசய்தல்; உணர்வு உமடமைக்கு -
அறிவாகியபசல்வத்துக்கு; உரித்து அன்று - உரிதமயான பசயலன்று; பின் - பிறகு;
தூக்கின் - ஆராய்ந்தால்; இது - யான் எண்ணிய இச்பசயல்; ொல - மிகுதியாக; பிமழ
யக்கும் - துன்பத்தத உண்டுபண்ணும்; என - என்று நிதனத்து; ப யர்ந் ான் - பின்
வாங்கினான்.
பின்வாங்குதல்,பசயல் பசய்யாமல் ஒதுங்குதல். ஊக்கி உணர்ந்து, என்பதில் உள்ை
ஊக்கி என்பது பநகிழ்ந்து என்னும் பபாருள் தந்தது. முயங்கிய தககதை ஊக்க
என்னும் பகுதிக்கு (குறள் 1238) அழகர் தழுவிய தககதைத் தைர்த்திதனன் ஆக என்று
உதர வதரந்தார் ஒன்று ஊக்கி, ஒன்று இதழத்து என்பதில் உள்ை ஊக்கி என்பது
பசய்யத் பதாடங்கி என்னும் பபாருள் தந்தது. (221)

5056. ஆலம் ார்த்து உண்டவன்த ால்

ஆற்றல்அமைந்துளர் எனினும்
சீலம் ார்க்கஉரிதயார்கள்
எண்ணாதுபெய் தவா ?-
மூலம் ார்க்குறின் உலமக
முற்றுவிக்கும் முமறப ரினும்
காலம் ார்த்து,இமறதவமல
கடவா கடல் ஒத் ான்.
(அனுைன்)

உலமக - உலகங்கதை; முற்றுவிக்கும் - அழிக்கின்ற; முமறப ரினும் - இயல்தப

உதடயது என்றாலும்; காலம் ார்த்து - காலத்தின் (ஆதணதய) எதிர்பார்த்து; இமற -
சிறிதுகூட; தவமல கடவா - கதரதய மீறிப்தபாகாத; கடல் ஒத் ான் - கடதலப்தபால
இருந்தான்; மூலம் - (அவ்வாறு அடங்கியதற்கு) காரணத்தத; ார்க்குறின் -
ஆராய்ந்தால்; ார்த்து - ததவர்களின்துன்பத்தத தநாக்கி; ஆலம் - விடத்தத;
உண்டவன்த ால் - உட்பகாண்ட சிவபிராதனப்தபால; ஆற்றல் - வலிதம;
அமைந்துளர் எனினும் - அதமயப் பபற்றவர் என்றாலும்; சீலம் - (தமக்குரிய)
ஒழுக்கத்தத; ார்க்க உரிதயார்கள் - பாதுகாக்கும் இயல்புதடயவர்கள்; எண்ணாது -
ஆராயாமல்; பெய் தவா - ஒரு பசயதலச் பசய்வார்கதைா ?.

தவதல - கதர.‘தவதல கடவாத பள்ைக்கடல்’ (கம்ப - 1925) சீலம் பார்த்தல்.

ஒழுக்கத்ததப் பாதுகாத்தல். காலம் கருதியிருப்பர்... ஞாலம் கருதுபவர் என்று குறள்
தபசும் (குறள் - 485). (222)

5057. இற்மறப்த ார்ப் ப ருஞ்சீற்றம்

என்தனாடும்முடிந்திடுக;
கற்மறப் பூங்குழலாமளச்
சிமறமவத் கண்டகமன
முற்றப் த ார்முடித் து ஒரு
குரங்குஎன்றால், முமனவீரன்
பகாற்றப்த ார்ச் சிமலத்ப ாழிற்குக்
குமறவு உண்டாம் ! எனக் குமறந் ான்.
(அனுமன்)

இற்மற - இன்தறய தினத்தில்; த ார் - (இராவணனுடன்) தபார் பசய்ய தவண்டும்

என்னும்; ப ருஞ்சீற்றம் - பபரியதகாபம்; என்தனாடு - எனக்குள்தைதய; முடிந்திடுக -
அடங்கிக் கிடக்கட்டும்; பூ - மலரணிந்த; கற்மறக்குழலாமள - அடர்ந்த
கூந்ததலயுதடய பிராட்டிதய; சிமற மவத் - சிதறயிதல தவத்த; கண்டகமன -
முள்தபாலும் இராவணதன; ஒரு குரங்கு - ஒரு குரங்கு; முற்ற - அழிய; த ார் -
தபாரிதல; முடித் து - அழித்தது; என்றால் - என்று தபசப்பட்டால் (அது); முமனவீரன் -
தபாரில் வல்ல இராமபிரானின்; பகாற்றம் - பவற்றிதயத் தருகின்ற; சிமல
த ார்த்ப ாழிற்கு - வில்லாற் பசய்யப்படும் தபார்ச் பசயலுக்கு; குமற உண்டாம் -
தாழ்ச்சி உண்டாகும்; என - என்று நிதனந்து; குமறந் ான் - சீற்றம் தணிந்தான்.

பிராட்டி, ஐயன்வில்லின் ஆற்றலுக்கு மாசு உண்டாம் என்று கருதி, பசால்லினால்

சுடாமல் அடங்கியிருந்தாள். அனுமனும் வீரன் சிதலக்குக் குதறவு உண்டாம் என்று
கருதி இராவணதனாடு தபார் பசய்ததலத் தவிர்த்தான். கண்டகன் -
முள்தபான்றவன். கண்டகம் - முள் இைம் கண்டகம் விட நாகத்தின் நாபவாக்கும்
ஈர்ம்புரதவ (பாண்டிக்தகாதவ 283) முதன - தபார். தவந்துதடத்தாதன முதனபகட
(புறம் 330). (223)

5058. அந்நிமலயான் ப யர்த்துமரப் ான்;

ஆய்வமளக்மக அணி இமழயார்
இந் நிமலயானுடன்துயில்வார்
உளரல்லர்;இவன் நிமலயும்
புல்நிமலயகாைத் ால்
புலர்கின்ற நிமல; பூமவ
நல் நிமலயின்உளள் என்னும்
நலன்எனக்கு நல்குைால் !
அந்நிமலயான் - அவ்வாறுதகாபம் அடங்கிய அனுமன்; ப யர்த்து - மறுபடியும்;
உமரப் ான் - (தனக்குள்) கூறிக் பகாண்டான்; இந்நிமலயானுடன் - இந்த
நிதலயற்றவனுடன்; துயில்வார் - உறங்குகின்ற; ஆய்வமளக்மக - சிறந்த
வதையலணிந்த தகதயயுதடய; அணியிமழயார் - மகளிர்; உளரல்லர் - இல்தல;
இவன் நிமலயும் - இவனுதடய தன்தமயும்; புல் நிமலய - புல் தபான்ற
தன்தமயுதடய; காைத் ால் - காமத்தினாதல; புலர்கின்ற நிமல - பவப்பம் அதடகின்ற
நிதலதமயானது; எனக்கு - எனக்கு; பூமவ - நாகணவாய்ப் பறதவ தபான்ற பிராட்டி;
நல்நிமலயில் - நல்ல கற்புடதன; உளன் என்னும் - இருக்கின்றாள் என்கின்ற; நலன் -
நல்ல பசய்திதய; நல்கும் - வழங்கும்.

இராவணனின்விரகதாபம் பிராட்டி கற்பினுடன் இருப்பததத் பதரிவிக்கும் என்று

அனுமன் யூகித்தான். அணியிதழயாள் -என்பது மகளிர் என்னும் பபாருள் தந்து
நின்றது.இனியர் இததனப் பபயராய் நின்றது என்பர். வதையலணிந்த தகதய
உதடயமகளிர் என்க. நிதலயான் -உறுதியற்றவன். (224)

சீதததயக் காணாதஅனுமன் எண்ணம்

5059. என்றுஎண்ணி, “ஈண்டு இனிதயார்
யன்இல்மல என நிமனயா
குன்றன்னத ாளவன் ன்
தகாைமனபிற் டப் ப யர்ந் ான்;
நின்று எண்ணிஉன்னுவான்
அந்த ா !இந் பநடு நகரில்
ப ான் துன்னும்ைணிப் பூணாள்
இலள்என்ன, ப ாருமுவான்.
என்று எண்ணி - என்றுகருதி; இனி - இனிதமல்; ஈண்டு - இங்தக (இருப்பதால்); ஓர்
யன் இல்மல - ஒரு பிரதயாசனம் இல்தல; என - என்று; நிமனயா - எண்ணி; குன்று
அன்ன - மதல தபான்ற; த ாளவன் ன் - ததாதையுதடய இராவணனின்; தகாைமன -
அரண்மதன; பிற் ட - பின்தன நிற்க; ப யர்ந் ான் - பவளிதய பசன்ற அனுமன்;
அந்த ா - ஐதயா; இ பநடுநகரில் - இந்தப் பபரிய நகரத்தில்; ப ான் துன்றும் -
பபான்னிதல பதித்த; ைணிப்பூணாள் - மணிகதையுதடய ஆபரணம் அணிந்த பிராட்டி;
இலள்என்ன - இல்தல என்று; நின்று - திதகத்து; எண்ணி - ஆதலாசித்து; உன்னுவான் -
நிதனத்து; ப ாருமுவான் - குமுறுபவன் ஆனான்.
எண்ணுதல்,ஆதலாசித்தல், உன்னுதல், நிதனத்தல். (225)

5060. பகான்றாதனா ? கற் ழியாக்

குலைகமள ?பகாடுீ்ந்ப ாழிலால்
தின்றாதனா ?எப்புறத்த
பெறித் ாதனா சிமற ? சிறிதயன்
ஒன்றானும்உணரகிதலன்;
மீண்டுஇனிப்த ாய் என்னுமரக்தகன்
ப ான்றா ப ாழுது, எனக்கு இக்
பகாடுந்துயரம் த ாகா ால்.
(இராவணன்)

கற்பு அழியா- கற்பு நிதலயிலிருந்து பிறழாத; குலைகமள - தூய பிராட்டிதய;

பகான்றாதனா - பகான்றுவிட்டாதனா; பகாடுந்ப ாழிலால் - (புலால் உண்ணும்)
பகாடிய பசயலால்; தின்றாதனா - தின்று விட்டாதனா; எப்புறத்த - எந்த உலகத்தில்;
பெறித் ாதனா - சிதறயில் அதடத்து தவத்தாதனா; சிறிதயன் - அற்ப அறிவுதடய
யான்; ஒன்றானும் - ஒரு சிறிதும்; உணரகிதலன் - அறியாதவனாய் உள்தைன்; இனி -
இனிதமல்; மீண்டும் த ாய் - திரும்பிச் பசன்று (இராமபிரானுக்கு); என்உமரக்தகன் -
யாது கூறுதவன்; இக் பகாடுந்துயரம் - (பிராட்டிதயக் காணாத) இப்பபருந்துன்பம்;
ப ான்றா ப ாழுது - பசத்தால் அன்றி; எனக்கு - (மானமுதடய) எனக்கு; த ாகாது -
நீங்காது.

இறந்தால்துன்பம் நீங்கும் என்பது கருத்து. ஆல் - அதச. ஒன்றானும் - சிறிதும். ஒன்று

ஆயினும் என்பது ஒன்றானும் என வந்தது. ஒன்று - சிறிது. ஓம்பதட ஒன்றும்
பசால்லாள் (சிந்தா - 232) இனியர் பரிகாரம் சிறிதும் கூறாைாய், என எழுதினார். ஆனும்
என்பது ஆயினும் என்பதன் திரிபு. (226)

5061. ‘கண்டுவரும்’ என்று இருக்கும்

காகுத் ன்கவிக்குலக்தகான்
‘பகாண்டுவரும்’என்றிருக்கும்
யான் இமழத் தகாள் ‘இதுவால்’
புண்டரிகநயனத் ான்
ால், இனி, யான் த ாதவதனா ?
விண்டவ தராடுஉடன்வீயாது
யான் வாளாவிளிதவதனா.
காகுத் ன் - (காகுத்தன் மரபில் ததான்றிய) இராமபிரான்; கண்டுவரும் - (அனுமன்)
சீதததயப் பார்த்து வருவான்; என்று இருக்கும் - என்று எண்ணியிருப்பான்;
கவிகுலக்தகான் - குரங்குகளின் ததலவன் (சுக்கிரீவன்); பகாண்டுவரும் - (அனுமன்)
சீதததயக் பகாண்டு வருவான்; என்று இருக்கும் - என்று எண்ணியிருப்பான்; யான் -
அற்பனாகிய யான்; இமழத் - நிதறதவற்றிய; தகாள் இது - இலட்சியதமா
இப்படியுள்ைது; புண்டரிக நயனத் ான் ால் - தாமதரக் கண்ணன் (இராமன்) பால்;
இனி - இனிதமல்; யான் த ாதவதனா - யான் பசல்தவதனா; விண்டவதராடு -
பதகத்தவர்களுடன்; உடன் வீயாது - ஒருங்தக சாகாமல்; யான் வாளா - யான்
பயனின்றி; விளிதவதனா - இறப்தபதனா.

விண்டவர்என்பதற்கு, அங்கதன் முதலானவர்கள் என்று பபாருள் கூறுவாரும் உைர்.

அங்கதன் முதலானவர்கள் இறவாதமயால் அவ்வுதர பவவ்வுதர. தபாரில்
இறப்பாதர வீரர் விரும்புவர் என்க - மந்திரப்படலம் தசரதன் பமாழிகதைப்
பார்க்கவும். இந்தச்சத்துருவான அரக்கதரக் பகால்லாமல் பவறுதம சாதகன் என்பது
பதழயவுதர (அதட -பதி). (227)

5062. “கண்ணியநாள் கழிந்துளவால்;

கண்டிலைால்கனங்குமழமய
விண்ணமடதும்”என்றாமர
ஆண்டுஇருத்தி விமரந் யான்,
எண்ணியதுமுடிக்ககிதலன்!
இனி முடியாதுஇருப்த தனா ?
புண்ணியம் என்றுஒருப ாருள்
என்னுமழநின்றும் த ாய ால்.
கண்ணியநாள் - (சுக்கிரீவனால்) குறிப்பிட்ட நாள்; கழிந்துள - கடந்தபடியுள்ைன;
கனங்குமழமய - சீதாபிராட்டிதய; கண்டிலம் - கண்தடாம் இல்தல (ஆதலால்); விண்
அமடதும் - இறந்த விண்ணுலகத்தத அதடதவாம்; என்றாமர - என்று கூறிய
அங்கதன் முதலானவதர; ஆண்டு - அந்த மதகந்திரமதலயில்; இருத்தி - உயிதராடு
வாழச்பசய்து; விமரந் யான் - தவகமாக இலங்தகதய அதடந்த யான்; எண்ணியது -
கருதிய பசயதல; முடிக்ககிதலன் - நிதறதவற்றிதனன் இல்தல; இனி - இப்தபாது;
முடியாது - இறவாமல்; இருப்த தனா - உயிருடன் வாழ்தவதனா; புண்ணியம் என்று -
அறம் என்று தபசப்படும்; ஒருப ாருள் - ஒப்பற்ற பபாருள்; என் உமழநின்றும் -
என்பக்கத்திலிருந்து; த ாயது - நீங்கிவிட்டது.

தர்மம் என்னும்புனிதப்பபாருள் என்தன விட்டு நீங்கி விட்டது.

கழிந்துைவால்,தபாயதால் என்பனவற்றில் உள்ை ஆல் அதச. கனங்குதழ - ஆகுபபயர்
என்பர் அழகர். அன்பமாழித்பதாதக என்பர் முனிவர். (228)

5063.. ஏழு நூறுஓெமன சூழ்ந்து

எயில்கிடந் து இவ் இலங்மக
வாழும் ைா ைன்உயிர், யான்
காணா ைற்று இல்மல;
ஊழியான்ப ருந்த வி
ஒருத்தியுதையான் காதணன்
ஆழி ாய், இடர்- ஆழியிமடதய
வீழ்ந்துஅழிதவதனா ?
ஏழுநூறு ஓெமன - எழுநூறு தயாசதன அைவுக்கு; எயில் ஆழ்ந்து - மதிலால்
சூழப்பபற்று; கிடந் து - பரவியிருப்பதாகிய; இவ் இலங்மக - இந்த இலங்தக
மாநகரில்; வாழும் - வாழ்கின்ற; ைா ைன்னுயிர் - சிறந்த நிதலபபற்ற பிராணிகளுள்;
யான் காணா - யான் பார்த்திராததவ; இல்மல - கிதடயாது; ஊழியான் - ஊழிகளின்
ததலவனான இராமபிரானின்; ப ருந்த வி - பபருந்ததவியாகிய; ஒருத்தியுதை -
ஒப்பற்றவள் மட்டுதம; யான் காதணன் - நான் பார்க்கவில்தல; ஆழி ாய் - (நீர்)
கடதலக் கடந்து; இடர் ஆழியிமடதய - துன்பமாகிய கடலில்; வீழ்ந்து - அழுந்தி;
அழிதவதனா - இறப்தபதனா.
 ஓசதன - நான்குகாதம். ‘ஓசதன கமழும்’ என்னும் சிந்தாமணித் பதாடர்க்கு ‘நான்கு
காதம் எல்தல நாறும்’ என்று இனியர் உதர வகுத்தார். மற்று - அதச.

உயிர் என்றதுபிராணிகதை - உயிர் எல்லாம் தன் உயிர் என நல்கும் அந்தணன்

(வனம்புகு - 22).

பபருந்ததவி -பட்டத்தரசி. உடன் முடிகவித்த இயற்பபருந்ததவி (பபருங்கதத

2.4.24). (229)

5064. வல்அரக்கன் மனப் ற்றி

வாயாறுகுருதிஉகக்
கல் அரக்கும்கர லத் ால்
காட்டுஎன்று காண்தகதனா ?
எல் அரக்கும்அயில் நுதிதவல்
இராவணனும்இவ் ஊரும்
பைல் அரக்கின்உருகிஉக
பவந் ழலால் தவய்தகதனா ?
கல் - மதலகதைக்கூட; அரக்கும் - பபாடியாக்கும்; கர லத் ால் - (என்னுதடய)
தககைால்; வல் - வலிதம உதடய; அரக்கன் மன - இராவணதன; வாய் -
வாய்வழியாக; குருதிஆறுஉக - இரத்த நதி பபருக்பகடுக்க; ற்றி - இறுக்கிப் பிடித்து;
காட்டு என்று - பிராட்டிதயக் காட்டுக என்று; காண்தகதனா - காண்தபதனா (அல்லது);
எல் - சூரியதனதய; அரக்கும் - வருத்துகின்ற; அயில் - கூர்தமயான; நுதிதவல் -
நுனிதய உதடய தவதலந்திய; இராவணனும் - இராவணனும்; இவ்வூரும் - இந்த
இலங்தகயும்; பைல் அரக்கின் - பமன்தமயான அரக்தகப்தபால;உருகிவிழ -
உருகிவிழும்படி; பவந் ழலால் - பகாடிய பநருப்பினாதல (இந்த ஊதர);
தவய்தகதனா - மூடுதவதனா (எததச் பசய்வது). (230)

5065. வானவதரமு தலாமர

வினவுபவதனல், வல் அரக்கன்
ான் ஒருவன்உளன் ஆக
உமரபெய்யும் ருக்கு இலரால்;
ஏமனயர்கள்எங்கு உமரப் ார் ?
எவ்வண்ணம்ப ரிதகதனா ?
ஊன் அழியநீங்கா
உயிர்சுைந் உணர்வில்தலன்.
ஊன் அழிய - ஊனால்ஆகிய இவ்வுடம்பு தைர்ச்சியதடய; நீங்கா - இவ்வுடதல
விட்டு விலகிப் தபாகாத; உயிர் சுைந் - உயிதரத் தாங்கிக் பகாண்டுள்ை;
உணர்வில்தலன் - அறிவற்ற யான்; வானவதர மு தலாமர - ததவர் முதலாகியவதர;
வினவுவதனல் - (பிராட்டிதயப் பற்றி) தகட்டால்; வல் அரக்கன் ான் ஒருவன் உளன்
ஆக - வலிய இராவணனாய ஒருவன் இருக்க; உமர பெய்யும் - பிராட்டிதயப் பற்றி
எடுத்துக்கூறும்; ருக்கு இலர் - வலிதம அற்றவர்; ஏமனயவர்கள் - (அத் ததவரினும்
தாழ்ந்த) பிற மக்கள்; எங்கு உமரப் ார் - எப்படிக் கூறுவார்கள்; எவ்வண்ணம்
ப ரிதகன் - எப்படிப் பிராட்டியிருக்குமிடத்தத ஆராய்தவன்.

தருக்கு - வலிதம.அரக்கர் - சிததவு எய்தித் தருக்கு அழிவுற (அகத்தியப் 54)

தருக்கிலரால் - ஆல் - அதச ததவர்களின் ஆற்றலின்தமதய முனிவர்கள் வாக்கால்
உணரலாம் (கம்ப. 2645) பிரம்மததவனும் ஆற்றல் அற்றவன் என்பதத ‘கமலத்தாதன
முதலினர் ததலபத்து உள்ைாற்கு ஆட் பசய்கின்றார்கள்’ என்னும் சடாயு பமாழிகைால்
(கம்ப. 3524) அறிக. (231)

5066. எருமவக்கு மு லாய

ெம் ாதி‘இலங்மகயில் அத்
திருமவக்கண்டபனன்’ என்றான்
அவன்உமரயும் சிம ந் ால்;
கருமவக்கும்பநடுநகமரக்
கடலிமடதயகமரயாத
உருமவக் பகாண்டு, இன்னமும் நான்
உபளன் ஆகஉழல்தகதனா ?
எருமவக்கு - கழுவின்இனங்களுக்கு ; மு லாய - ததலவனான; ெம் ாதி -
சம்பாதியானவன்; இலங்மகயில் - இலங்தக மாநகரில்; அத்திருமவ - அந்த
பிராட்டிதய; கண்டபனன் - பார்த்ததன்; என்றான் - என்று கூறினான்; அவன் உமரயும் -
அவன் கூறிய பமாழியும்; சிம ந் து - பபாய்யாகி விட்டது; கருமவக்கும் - (இரத்தினம்
முதலானவற்தற) கருப்பமாகதவக்கப் பபற்ற; பநடுநகமர - பபரிய இலங்தகதய;
கடலிமட - கடலிதல; கமரயாத - கதரக்காமல்; இன்னமும் - இன்னும்; உருமவக்
பகாண்டு - (பயன்படாத) உடம்தபக் பகாண்டு; உபளன் ஆகி - உயிருடன்
இருப்பவனாய்; உழல்தகதனா - வருந்துதவதனா. எருதவ - கழுகு. உதரசிதததல்
ஆவது பபாய்யாதல். கரு என்பது ஒரு நகதரதயா, தகாயிதலதயா அதமக்குமுன்
பூமியின் அடியில் புததக்கப்படும் இரத்தினம் பபான் முதலானதவ. இவ்வாறு கரு
அதமந்ததத சிறுபாணாற்றுப்பதட தபசும். கருபவாடு பபயரிய நன்மா இலங்தக
(சிறுபாண் 119-120) இனியர் ‘கருப்பதித்த முகூர்த்தத்தாதல ஒருவராலும் அழித்தற்கரிய
மா இலங்தக என்றார். இம்மாவிலங்தக என்பது திண்டிவனம் அருகில் உள்ை சிற்றூர்.
அவ்வுதரயின் அடிப்பகுதியில், தமிழ்த்பதய்வம் (உதவ.சா) கருதவக்கும் பநடுநகரம்
என்ற பகுதிதய தமற்தகாள் காட்டியததப் பார்க்கவும். கர்ப்பநியாசம் என்னும்
தகாவில் வழக்தக நிதனக்கவும். (232)

5067. வடித்துஆய்பூங் குழலாமள

வான் அறியைண் அறியப்
பிடித் ான் இவ்அடலரக்கன்
எனும்ைாற்றம் பிமழயா ால்;
எடுத்து ஆழிஇலங்மகயிமன
இருங்கடல்இட்டு இன்று இவமன
முடித் ாதல யான்முடி ல்
முமறைன்றஎன்றுணர்வான்.
(அனுமன்)

வடித்து - சீவப்பபற்று; ஆய் பூ - ஆராய்ந்பதடுக்கப்பபற்ற பூக்கள் அணியப்பபற்ற;

குழலாமள - கூந்ததலயுதடய பிராட்டிதய; இ அடல் அரக்கன் - இந்த வலிதம மிக்க
இராவணன்; வான் அறிய - விண்ணுலகம் அறியவும்; ைண் அறிய -மண்ணுலகம்
அறியவும்; பிடித் ான் - கவர்ந்தான்; எனும் ைாற்றம் - என்று தபசப்படும் பமாழி;
பிமழயாது - தவறாது (நான்); ஆழி இலங்மகயிமன - கடல் நடுவுள்ை இலங்தக
மாநகதர; எடுத்து - பபயர்த்பதடுத்து; இருங்கடல் இட்டு - பபரிய கடலினுள்
தபாகட்டு; இவமன - இந்த இராவணதன; முடித் ால் - அழித்தால் (பிறகு) மன்ற
உறுதியாக; யான் - நான்; முடி ல் - அழிதல்; ைன்ற முமற - உறுதியாக நியாயம் ஆகும்;
என்று உணர்வான் - என்று நிதனப்பவன் ஆனான்.

வடித்து -சீவப்பபற்று. மஞ்சு ஒக்கும் அைகஓதி மதழ ஒக்கும் வடித்த கூந்தல் என்று
சூர்ப்பணதக தபசினாள்.

பிதழயாதால் -ஆல் - அதச. முடித்தாதல - ஏ அதச. ஆழி - வட்டம்.

(233)

5068. எள்உமறயும் ஒழியாைல்

யாண்மடயுளும் உளனாய்த் ன்
உள்உமறயும்ஒருவமனப் த ால்
எம்ைருங்கும் உலாவுவான்
புள் உமறயும்ைானத்ம
உறதநாக்கிஅயல் த ாவான்
கள் உமறயும்ைலர்ச்தொமல
அயல் ஒன்றுகண்ணுற்றான்.
ன்உள் உமறயும்- தன்னுதடய இதயத்தில் வாழும்; ஒருவமனப் த ால் -
இராமபிராதனப்தபால்; எள் உமறயும் - எள் தங்கும் சிற்றிடமும்; ஒழியாைல் -
விடாமல்; யாண்மடயுளும் - எவ்விடத்திலும்; உளனாய் - இருப்பவனாய்; எம்ைருங்கும்
உலாவுவான் - எவ்விடத்தும் சஞ்சரிக்கும் அனுமன்; புள் உமறயும் - பறதவகள்
தங்கியுதறயும்; ைானத்ம - ஆகாயத்தத; உற தநாக்கி - உற்றுப்பார்த்து; அயல்
த ாவான் - அரண்மதனதய (விட்டு) பவளிதய பசல்பவன்; கள் உமறயும் ைலர் - ததன்
பபாழிந்த மலர்கள் உதடய; தொமல ஒன்று - ஒரு தசாதலதய; அயல் - பக்கத்தில்;
கண்ணுற்றான் - கண்டான்.

ஒருவதனப்தபால் என்னும் பாடத்தினும் அழகதனப்தபால் என்னும் பாடம்

சிறக்கும். ‘கரியனாய், பவளியன் ஆகிச் பசய்யனாய்க் காட்டும் .... தன் அகத்துதற
அழகதன தபால்’ என்னும் ஊர்ததடு படலம் (கம்ப. 4936).
இராமபிராதனப்தபான்றவன் அனுமன் என்று தபசப்படுவது இந்திய தத்துவ
இயல்தபக் காட்டும். ஊர் - நிதறவு. (234)
 காட்சிப் டலம்
அனுமன்பிராட்டிதயத்ததடி வந்ததபாது, பிராட்டி இருந்த நிதலதயயும் அவள்
எண்ணங்கதையும் இப் படலம் விவரிக்கிறது. பிராட்டிபமன்மருங்குல்தபால்
தவறுை அங்கமும் பமலிந்து பிரிவுத் துயரதம பபண்ணுருக்பகாண்டாற் தபால்
விைங்குகிறாள். அவள் என் நிதலதயப் பபருமான் உணரவில்தலதயா என்று கருதி
பநருப்பிற் புக்காற் தபான்று வருந்தினாள். பதழய நிதனவுகபைல்லாம் பிராட்டிதயக்
பகால்லாமற் பகால்கிறது. பிராட்டி திரிசதடதய தநாக்கி, இடப்புறம் துடிக்கின்றது.
இனி யாது நிகழும் என்று தகட்கிறாள். திரிசதட எதிர்காலத்தில் இலங்தகயில் நிகழும்
நிகழ்ச்சிதயத் தான் கனவில் கண்டததக் கூறிப் பிராட்டிதயத் ததற்றுகிறாள். இச்
சமயத்தில்தான் அனுமன் பிராட்டியின் தவக் தகாலத்ததக் கண்டு, பிராட்டியின்
மனத்தவத்தத வியந்து, அறம் பவல்லும் ! பாவம் ததாற்கும் !’ என்னும் சத்தியத்தத
எண்ணிப் பூரிக்கிறான். அப்தபாது அங்தக இராவணன் அரக்கியர் சூழப்
பபருமிதத்துடன் ததான்றுகிறான். அவன் - பிராட்டிதய தநாக்கி, பலவாறு காதல்
பமாழிகதை இரந்து தபசி பூமியில் வீழ்ந்து வணங்கினான். அது தகட்ட பிராட்டிக்குச்
சீற்றம் வந்து பவகுண்டு தபசுகின்றாள். இராவணன் சீற்றங்பகாண்டு இவதைப்
பிைந்து தின்தபன் என்று கருதுகிறான். அச் சீற்ற பநருப்தபக் காதல் அவிக்கிறது.
இராவணன் தன் பசய்தகக்குப் பபாருந்தாக் காரணம் புகல்கிறான். பலபடியாகப் தபசி
பிராட்டியின் மனத்தத மாற்ற முயல்கிறான். இறுதியில் இராவணன் அரக்கிகதைப்
பார்த்து, ‘இவதை எப்படியாவது வசப்படுத்துங்கள்’ என்று கூறிச் பசல்கிறான்.
அரக்கிகள் பிராட்டிதய வருத்துகிறார்கள். திரிசதடயின் பசாற்கைால் பிராட்டி பதளிவு
பபறுகிறாள். இப் படலம் புனித ஆன்மாவின் பத்து இந்திரியங்கதைாடு கூடிய மனம்
ஆன்மாவுக்கு உலக நாட்டத்தத உண்டுபண்ண முயல்வததயும், புனித ஆன்மா
மனத்தத பவன்று இதறவன்பால் சார்ந்து நிமிர்ந்து நிற்பததயும் குறிக்கிறது.

அனுமன் அதசாகவனத்தத யதடதல்

கலித்துமற

5069. ைாடு நின்றஅம் ைணி ைலர்ச் தொமலமய ைருவி,

‘த டி, அவ்வழிக் காண்ப தனல், தீரும் என்
சிறுமை;
ஊடுகண்டிபலன்என்னின், பின், உரியது ஒன்று
இல்மல;
வீடுதவன், ைற்றுஇவ் விலங்கல்தைல் இலங்மகமய
வீட்டி’.
ைாடு நின்ற - பக்கத்தில் நிமிர்ந்துள்ை; ைணிைலர் அ தொமல - அழகிய மலர்கள்
மலர்ந்த அந்தச் தசாதலதய; ைருவி - (யான்) அதடந்து; அவ்வழி - அவ்விடத்தில்; த டி
காண்ப தனல் - ததடிப் பிராட்டிதயப் பார்ப்தபனானால்; என் சிறுமை தீரும் -
என்னுதடய துன்பம் நீங்கும்; ஊடு கண்டிபலன் என்னின் - தசாதலயின் உள்தை
காணப் பபற்றிதலன் என்றால்; பின் - பிறகு; விலங்கல்தைல் இ இலங்மகமய - திரிகூட
மதலயில் உள்ை இந்த இலங்தகமா நகதர; வீட்டி - பாழாக்கி; வீடுபவன் - யான்
இறப்தபன்; உரியது - பசய்வதற்கு உரிய பசயல்; ைற்று ஒன்று இல்மல - தவறு ஒன்று
கிதடயாது.

சிறுதம -ததய்ந்து சிறிதாதல். (குறள் 769. பரிதமல்.) விலங்கல்தமல் உள்ை

இலங்தகதய வீட்டி என்பதற்கு திரிகூட மதலயின்தமதல உள்ை இலங்தகதய
அழித்து என்று உதர கூறுவார் உைர். இக்கலித்துதற மா - விைம் - விைம் - விைம் - மா
என்னும் சீர்கதை முதறதய பபற்று வரும். இத்ததகய பாடல்கள் இந்நூலில் 1223
உள்ைன (மணிமலர் 76) இததன தவ.மு.தகா. அவர்கள் காப்பியக் கலித்துதற என்று
குறிக்கின்றார். (1)

5070. என்று,தொமல புக்கு எய்தினன், இராகவன் தூ ன்;

ஒன்றி வானவர் பூைமழ ப ாழிந் னர் உவந் ார்;
அன்று, அவ் வாள்அரக்கன் சிமற அவ் வழி மவத்
துன்று அல்ஓதி ன் நிமல இனிச் பொல்லுவான்
துணிந் ாம்.
என்று - என்று சிந்தித்து; இராகவன் தூ ன் - இராமபிரானின் தூதனான அனுமன்;
தொமல புக்கு எய்தினன் - தசாதலக்குள் பசன்று தசர்ந்தான்; (அப்தபாது) வானவர் -
ததவதலாகத்திி்ருப்பவர்; ஒன்றி பூ ைமழ ப ாழிந் னர் - ஒன்று தசர்ந்து பூமாரி
பபாழிந்து; உவந் ார் - மகிழ்ச்சி அதடந்தனர்; இனி - இனிதமல்; வாள் அரக்கன் - வாள்
ஏந்திய இராவணனால்; அவ்வழி சிமறமவத் - அச் தசாதலயில் சிதற
தவக்கப்பபற்ற; அல் துன்று ஓதி ன் - இருள் தபான்ற கூந்ததலயுதடயபிராட்டியின்;
அன்று நிமல - அப்தபாததய நிதலதமதய; பொல்லுவான் துணிந் ாம் -
பசால்லுவதற்குத் துணிந்ததாம்.

அல்துன்று ஓதி -இருள் தபான்ற கூந்தல். துன்று - உவமச் பசால். (சிந்தாமணி. 2490 நச்)
உவமச் பசால்லாவது விதனச் பசாற்கதை உவம உருபு தபாலப் பயன்படுத்தல். (2)
அரக்கியர் கூட்டத்தில்
சீததயின் நிதல

5071. வன்ைருங்குல் வாள் அரக்கியர் பநருக்க, அங்கு

இருந் ாள்;
கல் ைருங்கு,எழுந்து என்றும் ஓர் துளி வரக் காணா
நல்ைருந்துத ால், நலன் அற உணங்கிய நங்மக,
பைன்ைருங்குத ால், தவறு உள அங்கமும்
பைலிந் ாள்.
கல் ைருங்குஎழுந்து - கல்லின் பக்கத்திதல ததான்றி வைர்ந்து; என்றும் -
எக்காலத்திலும்; ஓர் துளி வரக் காணா - ஒரு நீர்த்துளி வருததல யறியாத; நல் ைருந்து
த ால் - உயர்ந்த மூலிதகதயப் தபால; வன்ைருங்குல் - பருத்த இதடதய உதடய;
வாள் அரக்கியர் - பகாடிய அரக்கியர்கள்; பநருக்க - துன்புறுத்த (அதனால்); நலன் அற
உணங்கிய நங்மக - உடல் நலமும் உை நலமும் அற்றுப்தபாக வாடிய பிராட்டி; பைல்
ைருங்குல் த ால் - பமல்லிய இதடதயப் தபால; தவறு உள அங்கமும் - மற்தறய
அங்கங்களும்; பைலிந் ாள் - இதைத்து; அங்கு இருந் ாள் - அதசாக வனத்தில்
இருந்தாள்.

பமன்மருங்குல்சிற்றிதடதயக்குறிக்கும். அதுதபால் வன்மருங்குல் தபரிதடதயக்

குறிக்கும். மருந்து - மூலிதக. மருந்து பகாள் மரத்தின் வாள் வடு மயங்கி (புறம் 180)
‘வாள் அரக்கியர், பல முகத்தார் எழு நூறு தபர்; நல் மருந்து மிருதசஞ்சீவினி என்பன
பதழயவுதர (அதட - பதி) (3)

5072. துயில் எனக் கண்கள் இமைத் லும் முகிழ்த் லும்

துறந் ாள்;
பவயிலிமடத் ந் விளக்கு என ஒளி இலா
பைய்யாள்;
ையில் இயல்,குயில் ைழமலயாள், ைான் இளம் த மட
அயில் எயிற்றுபவம் புலிக் குழாத்து
அகப் ட்ட ன்னாள்.
துயில்என - உறக்கம்என்று கூறும்படி; கண்கள் இமைத் லும் - கண்கள்
மூடுததலயும்; முகிழ்த் லும் துறந் ாள் - (விழிப்பு என்னும்படி) திறத்ததலயும்
விட்டுவிட்டு; பவயில் இமட ந் - சூரியனுக்கு எதிதர ஏற்றி தவத்த; விளக்கு என -
விைக்தகப் தபால; ஒளி இலா பைய்யாள் - ஒளி குன்றிய தமனிதய உதடய; ையில்
இயல் குயில் - மயிலின் சாயதலயும் குயிலின் குரதலயும்; ைழமலயாள் - பபற்ற
பிராட்டி; இளம் ைான் த மட - இைதமயுதடய பபண்மான்; அயில் எயிற்று
பவம்புலிக் குழாத்து அகப் ட்டது அன்னாள் - கூரிய பற்கதையுதடய பகாடிய புலிக்
கூட்டத்தில் சிக்கிக் பகாண்டாற் தபான்று இருந்தாள்.

சூரியனுக்கு எதிதரஏற்றப்பட்ட விைக்தகப்தபால ஒளியற்ற பிராட்டி, புலியின்

கூட்டத்தில் அகப்பட்ட மான்தபால இருந்தாள். இதமத்தல் - கண்கள் மூடுதல். ‘எரி
அர வார மார்பர் இதமயாரும் அல்லர் இதமப்பாரும் அல்லர்’ (ததவாரம் 4. சிவன்
எனும் 2) முகிழ்த்தல் - அரும்புதல். விழித்தல். துயில் எனக் கண்கள் இதமத்தல்
என்றதனால் விழிப்பபன மூடுதல் இல்தல என்க. பவயில் - சூரியன். ‘பவயில் இை
நிலதவ தபால் விரிகதிர் இதடவீச’ (கம்ப. 2000) ‘மயிலியல், குயில்’ மழதலயின் மான்
இைம் தபதட’ என்றும் பாடம் உண்டு. மயிலின் இயதலயும் (சாயதலயும்) குயிலின்
குரதலயும் பபற்ற பபண் மான் என்பது அதன் பபாருள். “மானின் விழி பபற்ற மயில்
வந்தது” என்று காமவல்லிதயக் கூறும் கம்பர் இயற்தகதய உன்னுக. (4)

5073. விழு ல்,விம்மு ல், பைய் உற பவதும்பு ல், பவருவல்,

எழு ல்,ஏங்கு ல், இரங்கு ல், இராைமன எண்ணித்
ப ாழு ல்,தொரு ல், துளங்கு ல், துயர் உழந்து
உயிர்த் ல்,
அழு ல், அன்றி,ைற்று அயல் ஒன்றும் பெய்குவது
அறியாள்.
(பிராட்டி)
 விழு ல் - பூமியில் விழுதல்; விம்மு ல் - ததம்பி அழுதல்; உறபைய் பவதும்பு ல் -
அதிகமாக உடல் பவப்பம் அதடதல்; பவருவல் - அஞ்சுதல்; எழு ல் - எழுந்திருத்தல்;
ஏங்கு ல்,இரங்கு ல் - வருந்துதல்,அழுதல்; இராைமன எண்ணித் ப ாழு ல் -
இராமபிராதன நிதனந்து வணங்குதல்; தொரு ல் - தைர்ச்சியதடதல்; துளங்கு ல் -
உடல் நடுக்கம் அதடதல்; துயர் உழந்து உயிர்த் ல் - துன்பத்தால் சிததந்து
பபருமூச்சுவிடுதல்; அழு ல் - புலம்புதல்; அன்றி - ஆகிய இச்பசயதலத் தவிர; அயல்
ஒன்றும் - தவறு பசயல்கள் எதுவும்; பெய்குவது அறியாள் - பசய்வது அறியாதவைாக
இருந்தாள்.

பிராட்டி அழுதல்முதலான பசயல்கதைத் தவிர தவறு ஒன்றும் அறியாதவைாய்

இருந்தாள். மற்று - அதச. பசய்குவது - கு - சாரிதய. ‘காய்குவள் அல்லதைா’ -
கலித்பதாதக 79. (5)

5074. மழத் ப ான் முமலத் டம் கடந்து, அருவி

த ாய்த் ாழப்
புமழத் த ால,நீர் நிரந் ரம் ப ாழிகின்ற
ப ாலிவால்,
இமழக்கும்நுண்ணிய ைருங்குலாள், இமண பநடுங்
கண்கள்,
‘ைமழக்கண்’என் து காரணக் குறி என வகுத் ாள்.
இமழக்கும்நுண்ணிய ைருங்குலாள் - நூலின் இதழதயவிட நுட்பமான இதடதயப்
பபற்ற பிராட்டி; பநடும் இமணகண்கள் - நீண்ட இரண்டு கண்கள்; புமழத் த ால -
துதைபட்டுப் தபானாற் தபால; மழத் ப ான்முமலத் டம் கடந்து - சீரிய
பபான்தபான்றபசதல படர்ந்ததனங்கதைத் தாண்டி; அருவி த ாய் ாழ - அருவி
பசன்று கீதழ இறங்க; நீர் - தண்ணீதர; நிரந் ரம் - எப்தபாதும்; ப ாழிகின்ற
ப ாலிவால் - பபாழியும் மிகுதியால்; ைமழக்கண் என் து - மதழக்கண்
என்றுகூறப்படுவது; காரணக்குறி என வகுத் ாள் - காரணப் பபயர் என்று கூறும்படி
நியமித்தாள்.
பிராட்டியின் கண்கள்இதடயறாது அருவிதபால் கண்ணீர் பபாழிவதால் ‘மதழக்கண்’
என்றும் பபயர். தமகம் (மதழ) தபான்ற கண்கள் என்னும் பபாருள் பபற்றுக் காரணப்
பபயராயிற்று என்கிறான் கவிஞன். மதழக்கண் என்பதத இடுகுறிப் பபயர் என்று
கூறியவதர மறுப்பதுதபால் உள்ைது. பபான் - பசதல. பபான் ஈன்ற நீலமாமணி
முதலயினாதை (சிந்தாமணி 6. 119) வகுத்தல் - நியமித்தல். ‘வகுத்தான் வகுத்தவதக’
என்று தமிழ் மதற (குறள் 377.) தபசும். பபாலிவு - மிகுதி. கழுநீர் பபாலிந்த கண் அகன்
பபாய்தக (மதுதரக் - 171) மருங்குலாள் வகுத்தாள் என்க. அருவி ‘தபால்’ (அண், மல்,
கழ) (6)

5075. அரிய ைஞ்சிதனாடு அஞ்ெனம் மு ல் இமவ அதிகம்

கரிய காண்டலும்,கண்ணின் நீர் கடல் புகக்
கலுழ்வாள்;
உரிய கா லின்ஒருவதராடு ஒருவமர உலகில்
பிரிவு எனும்துயர் உருவு பகாண்டாலன்ன
பிணியாள்.
உலகில் - இந்தஉலகத்தில்; உரிய கா லின் ஒருவதராடு - உரிதமயாகக் பகாண்ட
காதலுதடய ஒருவதராடு; ஒருவமர - ஒப்பற்ற அன்புதடயவர்கதை; பிரிவு எனும்
துயர் - பிரிதல் என்னும் துன்பமானது; உருவு பகாண்டால் அன்ன - வடிவம் பபற்றாற்
தபான்ற; பிணியாள் - தநாதய உதடய பிராட்டி; அரிய ைஞ்சிதனாடு - அழகிய
தமகத்துடன்; அஞ்ெனம் மு ல் - தம முதலான; அதிகம் கரிய இமவ - சிறப்புற்ற கரிய
நிறம் உதடய இப் பபாருள்கதை; காண்டலும் - பார்த்தவுடன் (இராமன் தமனியின்
நிறம் மனத்தில் ததான்றுதலால்); கண்ணின்நீர் - கண்ணிலிருந்து வரும் நீர்ப் பபருக்கு;
கடல் புகக் கலுழ்வாள் - கடலில் பாயும்படி மனம் உருகுவாள்.

தமகம், தம,முதலான பபாருள்கள் இராமபிராதன நிதனப்பூட்டுதலால் பிராட்டி

துன்புற்றாள். ‘இப்பபாருள்’ என்றது நீலக்கடல், காயாம்பூ முதலானவற்தற. கலுழ்தல் -
உருகுதல். கலுழத் தன் தகயால் தீண்டி (சிந்தா. 8.38) ‘ஒருவபராடு’ என்பதில் உள்ை
‘ஒடு’ உருதப ஐயுருபாகக் பகாள்க. உருபு மயக்கம்.’ நாகு தவபயாடு நக்கு வீங்கு
ததாள்’ என்னும் பதாடதர உள்ளுக. ‘ஒருவதர’ என்பதில் உள்ை ‘ஐ’ சாரிதய.
இரண்டன் உருபன்று. ‘யாதவயும் சூனியம் சத்து எதிர்’ - சிவஞான தபாதம் - 7. யாவும்
என்பது யாதவயும் என வந்துள்ைது - ஐ - சாரிதய. (7)

5076. துப்பினால் பெய் மகபயாடு கால் ப ற்ற துளி

ைஞ்சு
ஒப்பினான் மனநிமனப ாறும், பநடுங் கண்கள்
உகுத்
அப்பினால்நமனந்து, அருந் துயர் உயிர்ப்புமட
யாக்மக
பவப்பினால்புலர்ந்து, ஒரு நிமல உறா பைன்
துகிலாள்.
துப்பினால்பெய் - பவைத்தால் பசய்யப்பபற்ற; மகபயாடு கால் ப ற்ற - தககதையும்
கால்கதையும் பபற்ற; துளி ைஞ்சு ஒப்பினான் மன - மதழ பபாழியும் தமகம் தபான்ற
இராமபிராதன; நிமனப ாறும் - நிதனக்கும் தபாபதல்லாம்; பநடுங்கண்கள் உகுத் -
நீண்ட கண்கள் சிந்திய; அப்பினால் நமனந்து - கண்ணீரால் நதனயப் பபற்று;
அருந்துயர் உயிர்ப்புமட யாக்மக - தபாக்க முடியாத துன்பமும் பபருமூச்சும் பபற்ற
உடம்பின்; பவப்பினால் உலர்ந்து - பவப்பத்தால் உலர்ந்து; ஒருநிமல உறா -
ஒருபடித்தாய் இராத; பைன்துகிலாள் - பமல்லிய ஆதடயுதடயைாய்இராநின்றாள்.
பவைக்காலும்பவைக்தகயும் பபற்ற தமகம், என்றது இல்பபாருள் உவதமயணி.
(8)

5077. ‘அரிது-த ாகதவா, விதி வலி கடத் ல் !’ என்று

அஞ்சி,
‘ ரிதிவானவன்குலத்ம யும், ழிமயயும், ாரா,
சுருதி நாயகன்,வரும் வரும்’ என் து ஓர்
துணிவால்
கருதி, ைாதிரம்அமனத்ம யும் அளக்கின்ற
கண்ணாள்.
த ாகதவா - சிதறயிலிருந்து தப்பிச் பசல்லுததலா; விதிவலி கடத் ல் ஓ - விதியின்
வலிதமதயக்கடந்து தபாததலா; அரிது - முடியாததாகும்; என்று அஞ்சி - என்று கருதி
அச்சமுற்று; சுருதி நாயகன் - தவதத்தின் ததலவனான இராமபிரான்; ரிதி வானவன்
குலத்ம யும் - தன்னுதடய சூரிய வம்சத்ததயும்; ழிமயயும் - தனக்கு தநர்ந்த
அவமானத்ததயும்; ாரா - பார்த்து; வரும் வரும் - (உறுதியாக) வருவான் வருவான்;
என் து ஓர் துணிவால் - என்று (அடிமனம்) கூறும் உறுதிப்பாட்டால்; கருதி -
இராமபிரானது வருதகதய எதிர்பார்த்து; ைாதிரம் அமனத்ம யும் - எல்லாத்
திதசகதையும்; அளக்கின்ற கண்ணாள் - துழாவிப் பார்க்கும் கண்கதையுதடயாள்.

தபாதல் என்னும்பதாழிற் பபயர் தபாக என்னும் வடிவம் பபற்றது. வரல் இயலாது -

வர இயலாது என வந்தாற்தபால, தபாகதவா என்பதில் உள்ை ஓகாரத்ததக் கடத்தல்
என்பதுடன் கூட்டதவண்டும். ‘அரிது தபாகதவா’ என்னும் பாடம் சிறப்புதடத்து.
தபாகதவா,
கடத்ததலா அரிது - எனமுடிக்க. விதி வலி கடத்தல் தபாகதவா - அரிது என்று கூட்டி,
விதி வலி கடந்து பசல்லுதல் என்பது தபாக முடியாத அரிய காரியம் என்றும் கூறுவர்
(அதட - பதி) தபாகதவா, விதி வலி கடத்தல் அரிது என்று கூட்டி (யான்) உயிர்
நீங்குதவன் ஆகதவா என்றால் ஊழ்விதனயின் வலிதமதய மீளுதல் அரிது என்றும்
கூறுவர் (தவ.மு.தகா) விதி வலி கடக்கப் தபாவது அரிது என்று கூட்டி - ஊழ்வலிதயக்
கடக்கச் பசல்லதவ இயலாது - என்று கூறும் (அண்மல். கழ) கடக்க என்றும் பாடம்
பகாள்ைப்பபற்றது. அரிது தபாகதவா - இவ்வூதர விட்டுப் தபாகலாம் என்றாதலா
மிகவும் அரிதாயிருக்கிறது. விதி - பதய்வசங்கற்பதமா வலி கடத்தல் - நமது
பசய்தகதய விஞ்சியதாக இருக்கிறது என்று உதர வகுத்தவர் வி. தகாவிந்தப்பிள்தை.
(9)

5078. கமையினாள்திரு முகத்து அயல் கதுப்பு உறக்

கவ்வி,
சுமையுமடக் கற்மற, நிலத்திமடக் கிடந் , தூ
ைதிமய
அமைய வாயில்ப ய்து, உமிழ்கின்ற அயில் எயிற்று
அரவின்,
குமையுறத்திரண்டு, ஒரு ெமட ஆகிய குழலாள்.
கமையினாள் - பபாறுதமஉதடய பிராட்டியின்; திருமுகத்து அயல் - அழகிய
முகத்தின் இரு பக்கங்களிலும்; கதுப்பு உறக் கவ்வி - கன்னங்களில்நன்றாகப் பற்றி;
நிலத்திமடக் கிடந் - பூமியிதல படிந்துள்ை; சுமை உமடகற்மற - பாரம் உதடய
கூந்தலின் பதாகுதியானது; தூைதிமய அமையவாயில் ப ய்து - தூய்தமயான
சந்திரதன வாயில் இட்டு; உமிழ்கின்றஅயில் எயிற்று அரவின் - பவளியிதல
உமிழ்கின்ற கூரியபற்கதையுதடயஇராகுதவப் தபால; குமை உறத்திரண்டு -
பநருக்கம் மிகுந்து திரட்சியாகி; ஒரு ெமட ஆகிய குழலாள் - ஒரு சதடயாகிய
கூந்ததலயுதடயாள்.
 கதம-பபாறுதம.கதுப்பு-கன்னம். நிலத்திதடக் கிடந்த கற்தற என மாற்றுக. இது
“ததால் தபார்த்த என்பு உடம்பு” என்பததன’, என்பு ததால் தபார்த்த உடம்பு’
(குறள்.80) என்று கூறியதத ஒக்கும். நிலத்திதடக் கிடந்த என்னும் அதடபமாழிதய
மதிக்குச் தசர்ப்பாரும் உைர். குழல் சதடயாயிற்று என்பததப் தபாலதவ ‘நறுங்குஞ்சி
ஈண்டு சதடயாயினது என்று தபசுவார் (கம்ப. 5284) (10)
5079. ஆவி அம் துகில் புமனவது ஒன்று அன்றி தவறு
அறியாள்;
தூவி அன்னம்பைன் புனலிமடத் த ாய்கிலா
பைய்யாள்;
த வுப ண் கடல்அமிழ்து பகாண்டு அனங்கதவள்
பெய்
ஓவியம்புமகயுண்டத ஒக்கின்ற உருவாள்.
புமனவது ஒன்றுஅன்றி - உடுத்துக் பகாண்டிருக்கும் ஓராதடதயத் தவிர; தவறு -
தவறு ஒரு; அம் ஆவி துகில் அறியாள் - அழகிய பால் ஆவி ஒத்த ஆதடதய அறியாது;
தூவி அன்ன - மயிலின் ததாதக தபான்ற (நீலநிறமுதடய); பைன் புனலிமட - பதளிந்த
நீரில்; த ாய்கிலா பைய்யாள் - குளிக்காத தமனிதய உதடயவைாய்; த வு - பதய்வத்
தன்தம பபற்ற; ப ண்கடல் அமிழ்து பகாண்டு - பதளிந்த பாற்கடலில் ததான்றிய
அமுதத்தத மூலப் பபாருைாகக் பகாண்டு; அனங்கதவள் பெய் - மன்மதனால்
பசய்யப்பபற்ற; ஓவியம் - விக்கிரகம்; புமக உண்டத ஒக்கின்ற - புதகயால் விழுங்கப்
பபற்றதத ஒத்திருக்கின்ற; உருவாள் - வடிவத்தத உதடயாள்.

ஆவியந்துகில் -பாலாவி தபான்ற ஆதட ஆவி அன்ன அவிர் நூல் கலிங்கம்

(சிறுபாண் 469 நச் - உதர) தூவி - மயில் ததாதக மயில் ததாதகதயத் தூவி என்று
பிங்கலம் தபசும். துயில் எழு மயில் ஒன்றின் தூவி (கம்பர் - வதரக்காட்சி - 7) பிராட்டி
வீரன் தமனிதய மாறும் இவ் வீங்கு நீர்’ என்றாள் (சூடாமணி 35) தூவி என்பததக்
‘காக்தகச் சிறகு’ என்று கூறுவாரும் உைர். (அதட - பதி) ‘தூவி அன்னம் பமன்புனல்’
என்று பிரித்து அன்னப் பறதவகள் தங்குவதற்கு உரிய பமன்தமயான தண்ணீர் என்று
தவ.மு.தகா. உதர வகுத்தார். ஓவியம் - விக்கிரகம். தகாபுரத்தில் அதமக்கப்பபற்ற
சுததப் புறாதவ ஓவியப் புறா என்பான் கம்பன். பசய்த எனும் அதடபமாழியால்
ஓவியம் என்பது படிவத்தத (விக்கிரகம்) குறிக்கும். இததன வடநூலார் ‘பூர்ண சித்ரம்’
என்பர். ‘ஆவி அம்துகில் புதனவது ஒன்று அன்றி’ என்பதத பமாழி மாற்றாது
கிடந்தவாதற பகாண்டு பாலாவி ஒத்த அழகிய ஆதடதய இறுகக் கட்டுதலாகிய ஒரு
பசயதல அன்றி தவறு பசயதல அறியாள்’ எனப் பபாருள் கூறல் சிறந்தது.
கணத்துக்குக் கணம் இதைக்கின்ற தமனியாதலின் ஆதட அணிதலாகிய பதாழிதல
இதடயறாது பசய்தல் தவண்டியதாயிற்று என்பது மயிலம். தபராசிரியர்
தவ.சிவசுப்பிரமணியன் அவர்கள் கருத்து. (11)

5080. ‘கண்டிலன்பகாலாம் இளவலும் ? கமன கடல்

நடுவண்
உண்டு இலங்மகஎன்று உணர்ந்திலர் ? உலகு
எலாம் ஒறுப் ான்
பகாண்டு இறந் மைஅறிந்திலராம் ?’ எனக்
 குமழயா,
புண் திறந் தில்எரி நுமழந் ாபலனப் புமகவாள்.
இளவலும் - இதையபபருமாளும்; கண்டிலன் பகால் ஆம் - (மான் பின் தபான
இராமபிராதன) காணவில்தல தபாலும்; உலகு எலாம் ஒறுப் ான்- எல்லா
உலகங்கதையும் வருத்தும் இராவணன்; பகாண்டு இறந் மை - அபகரித்துக் பகாண்டு
கடல் கடந்து வந்ததத; அறிந்திலர் ஆம் - அறியவில்தல தபாலும்; (அறிந்தாலும்)
இலங்மக - இலங்தக மாநகர்; கமனகடல் நடுவண் உண்டு - ஆரவாரிக்கும் கடலின்
நடுவில் உள்ைது; என்று உணர்ந்திலர் ? - என்று அறியவில்தலதயா; என -
என்றுநிதனத்து; குமழயா - மனம் வருந்தி; எரி - பநருப்பானது; புண் திறந்து -
புண்தணத் திறந்து; அதில் நுமழந் ால் என - அதற்குள் புகுந்தாற் தபால; புமகவாள் -
மனம் வருத்தம் அதடவாள்.

கண்டிலன் பகால்ஆம் என்பதில் உள்ை ‘பகால் ஆம்’ என்னும் ஐய உணர்வுச்

பசாற்கதை உணர்ந்திலர் என்பதனுடன் தசர்க்க. ‘பகால்’ ஐயப் பபாருதையும் ‘ஆம்’
தபாலும் என்னும் பபாருதையும் தரும் ‘காணலதன பகாலாம்’ (கம்ப. 2751) ஆம்
என்பதத அதசயாக்குவாரும் உண்டு (அண் - பல்-கதல-பதி)
(12)

5081. ‘ைாண்டுத ாயினன் எருமவகட்கு அரென் ைன்;

ைற்தறார்,
யாண்மட என்நிமல அறிவுறுப் ார்கள் ? இப்
பிறப்பில்
காண்டதலா அரிது’என்று, என்று, விம்முறும்;
கலங்கும்;
மீண்டு மீண்டுபுக்கு எரி நுமழந் ாபலன,
பைலிவாள்.
எருமவகட்கு அரென்- கழுகுகளின் ததலவனான சடாயு; ைாண்டு த ாயினன் -
இறந்து விண்ணுலதக அதடந்தான்; ைற்தறார் - தவறுபிறர்; யாண்மட - எங்தக; என்
நிமல அறிவுறுப் ார்கள் -என்னுதடய தற்தபாததயநிதலதயச் (இராமலக்குவர்க்குச்)
பசால்வார்கள்; இப்பிறப்பில் - (ஆதலால்) இந்தப் பிறப்பிதல (இராமலக்குவர்கதை);
காண்டதலா அரிது - காண்பது அருதமயானதாகும்; என்று என்று - என்று பலபடியாக
எண்ணி; விம்முறும் - துன்புறுவாள்; கலங்கும் - சஞ்சலம் அதடவாள்; மீண்டு மீண்டு -
திரும்பத் திரும்ப; எரி புக்கு - பநருப்பு புகுந்து; நுமழந் ால் என - நுதழந்தாற் தபால;
பைலிவாள் - தைர்ச்சியதடவாள்.

கழுகுகட்கு அரசன்இறந்து தபாயினதனா என்று பிராட்டி ஐயுறுவதாக உதர

கூறுவாரும் உைர். சடாயு இறந்து விட்டான் என்று கருதிப் பிராட்டி “வன்துதன உைன்
என வந்த மன்னனும் பபான்றினன்” என்று கூறிப் புலம்புகிறாள் (கம்ப. 3447) ஆதலின்
அவ்வுதர பபாருந்தாது. எருதவகள் - கழுகுகள். பநருப்புச் சுட்ட இடத்திதலதய
மீண்டும் பநருப்புப் புகுந்து சுட்டாற் தபாலப் பிராட்டி வருந்தினாள் என்க.
(13)
5082. ‘என்மன, நாயகன், இளவமல, எண்ணலா
விமனதயன்
பொன்னவார்த்ம தகட்டு, “அறிவு இலள்” எனத்
துறந் ாதனா ?
முன்மன ஊழ்விமனமுடிந் த ா ?’ என்று, என்று,
முமறயால்
ன்னி, வாய்புலர்ந்து, உணர்வு த ய்ந்து, ஆர் உயிர்
ம ப் ாள்.
இளவமல - இதைய பபருமாதை; எண்ணலா விமனதயன் - மதியாததீவிதனதயச்
பசய்த யான்; பொன்ன வார்த்ம - கூறிய பகாடுஞ்பசாற்கதை; தகட்டு -
தகள்விப்பட்டு; நாயகன் - இராமபிரான்; என்மன அறிவு இலள்எனத் துறந் ாதனா ? -
(அன்புக்குரிய) என்தன அறிவற்றவள் என்று கருதிஒதுக்கித் தள்ளி விட்டாதனா;
(அல்லது) முன்மன ஊழ்விமன - பதழயதீவிதனயானது; (என்தனத்
துன்புறுத்துவபதன்று) முடிந் த ா - தீர்மானித்துவிட்டததா; என்று என்று - என்று
என்று (பலபடியாக); முமறயால் - வரிதசப்படி; ன்னி - பசால்லிச் பசால்லி; வாய்
புலர்ந்து - நா வறண்டு; உணர்வு த ய்ந்து - உணர்ச்சி தைர்ந்து; ஆர் உயிர் ம ப் ாள் -
அரியஉயிர் துடித்து வருந்துவாள். முடிதல் -தீர்மானித்தல். பன்னி - திரும்பத் திரும்பச்
பசால்லி ஊழ்விதன முடிந்தததா என்பதற்கு - முற்பிறப்பில் பசய்த கரும வசத்தினால்
தநர்ந்தததா என்றும் (தவ.மு.தகா.) பூர்வகர்ம பலன் அவர் தவண்டா என்று
பசால்லும்படி முடிதல் ஆயிற்தறா என்றும் (வி.தகா) கூறப்படுகிறது. ஊழ்விதன
முடிந்தததா என்பதற்கு எழுதமயும் பதாடர்ந்த அன்பு முடிந்தததா என்றும் கூறலாம்.
ஊழ்விதனயால் உள்ைம் சுடுமால் என்னும் பதாடருக்கு (சீவக குணமாதல 114) நச்சர்
உழுவல் அன்பாதல என் உள்ைத்ததச் சுடாநின்றது என்று உதர வகுத்தார். இப்
பாடலில் உள்ை நாயகன் என்னும் எழுவாதய 15, 16, 17 ஆம் பாடல்களில் தசர்க்க.
(14)

5083. ‘அருந்தும் பைல் அடகு ஆர் இட அருந்தும் ?’ என்று

அழுங்கும்;
‘விருந்து கண்டத ாது என் உறுதைா ?’ என்று
விம்மும்;
‘ைருந்தும் உண்டுபகால் யான்பகாண்ட தநாய்க்கு ?’
என்று ையங்கும் -
இருந் ைா நிலம்பெல் அரித்து எழவும் ஆண்டு
எழா ாள்.
இருந் ைாநிலம்- தான்அமர்ந்துள்ை இடப்பரப்பு; பெல் அரித்து எழவும் -
கதரயானால் அரிக்கப் பபற்றுப் புற்று ததான்றினும்; ஆண்டு எழா ாள் -
அவ்விடத்திருந்து பபயர்ந்து தபாகாத பிராட்டி; அருந்தும் பைல் அடகு - உண்ணும்
பமல்லிய ‘இதலக்கறி’ உணதவ; (இராமபிரான்) ஆர் இட அருந்தும் - எவர் பரிமாற
உண்பான்; என்று அழுங்கும் - என்று கூறி இரங்கித் துன்புறுவாள்; விருந்து கண்ட
த ாது - (பரிமாறும் யான் பக்கத்தில் இல்லாதமயால்) விருந்தினதரப் பார்க்கும்
சமயத்தில்; என் உறுதைா - என்ன துன்பம் அதடவாதனா; என்று - என்று நிதனந்து;
விம்மும் - ஏக்கம் அதடவாள்; யான் பகாண்ட தநாய்க்கு - யாதன வரவதழத்துக்
பகாண்ட பிணிக்கு; ைருந்தும் உண்டு பகால் - மருந்தும் உள்ைததா; என - என்று கூறி;
ையங்கும் - தசார்வு அதடவாள்.
விருந்தினதரஉபசரிக்கதவ இல்லாதை மணப்பது இலட்சிய வாழ்வு. இராமபிரான்
விருந்தினதர உபசரிக்க முடியாமல் வருந்துவான் என்று பிராட்டி வருந்துகிறாள்.
14ஆம் பாடலில் உள்ை நாயகன் இப்பாடலில் அக எழுவாய் பிராட்டி புற எழுவாய்.
பிராட்டி இராமன்துன்புறுவாதனா என்றுவருந்துகிறாள் என்று பதாடராக்கி தநாக்கின்
புற எழுவாய், அக. எழுவாய் புலனாகும். பமல் அடகு - பவற்றிதல என்பாரும் உைர்.
அப்தபாது அது விதனத்பதாதக. (15)

5084. “வன்கண் வஞ்ெமன அரக்கர், இத்துமணப் கல்

மவயார்;
தின் ர்; என் இனிச் பெயத் க்கது ?” என்று,
தீர்ந் ாதனா ?
ன் குலப் ப ாமற ன் ப ாமற எனத்
ணிந் ாதனா ?
என்பகால் எண்ணுதவன் ?’ என்னும் - அங்கு,
இராப் கல் இல்லாள்.
இராப் கல்இல்லாள் - இரதவயும் பகதலயும்அறியாத பிராட்டி; அங்கு - அவ்
அதசாகவனத்தின்கண்; வன்கண் வஞ்ெமன அரக்கர் - பகாடுதமயும் வஞ்சகமும்
உதடய அரக்கர்கள்; இத்துமணப் கல் மவயார் - இவ்வைவு நாள்கள் (பிராட்டிதய)
உயிருடன் தவத்திருக்கமாட்டார்கள்; தின் ர் - தின்றிருப்பார்கள்; இனி - இப்தபாது;
பெயத் க்கது என் என்று- பசய்யக்கூடியது யாது என்று கருதி; தீர்ந் ாதனா -
(இராமபிரான்) என்தனத்ததடுவதத விட்டுவிட்டாதனா ?; ன் குலப்ப ாமற -
(அல்லது) தன்குலத்தவர்கள் தமற் பகாண்ட பபாறுதம; ன் ப ாமற என -
தன்னுதடயபாரம் என்று கருதி; ணிந் ாதனா - சாந்தம் அதடந்தாதனா;
என்எண்ணுதவன் பகால் என்னும் - எதத நிதனப்தபன் என்று கூறுவாள். பபாதற -
பபாறுதம. பபாதற என்பதற்கு அரசபாரம் எனக் பகாண்டு தனக்குரிய அரச பாரத்தத
தமற்பகாண்டு திரும்பி விட்டாதனா என்றும் பபாருள் கூறலாம். இப் பபாதறக்கு...
தன் பபாதற எனத் தவிர்ந்தாதனா என்னும் பாடம் ஆதரவு தரும். இக் கருத்து அடுத்த
பாடலில் வருதலின் இவ்வுதர ஏற்க இயலவில்தல. விரும்பின் பகாள்க ? இராப் பகல்
இல்லாள் என்னும் எழுவாய் 28 பாடல் வதர பதாடரும். 29ஆம் பாடலில் இருந்தனள்
என்னும் பயனிதலக்கு இது எழுவாய். ‘ஆங்கு இராப் பகல்’ என்பதில் உள்ை ‘ஆங்கு’
அதச. ‘அவ்விடத்தில்’ என்றும் பபாருள் கூறலாம் அது சிறப்பன்று (கலி1.)
(16)

5085. ‘ப ற்ற ாயரும், ம்பியும், ப யர்த்தும் வந்து எய்தி,

பகாற்ற ைா நகர்க் பகாண்டு இறந் ார்கதளா ?
குறித்துச்
பொற்ற ஆண்டு எலாம் உமறந் ன்றி, அந் நகர்
துன்னான்,
உற்றது உண்டு’எனா, டர் உழந்து, உறா ன
உறுவாள்.
ப ற்ற ாயரும் - தன்தனப்பபற்பறடுத்த தாயார்களும்; ம்பியும் - தம்பியாகிய
பரதனும்; ப யர்த்தும் வந்து எய்தி - மறுபடியும் காட்டுக்கு வந்து இராமபிராதன
அதடந்து; பகாற்ற ைாநகர் - பவற்றி யுதடய அதயாத்திக்கு; பகாண்டு எழுந் ார்கதளா
- (இராமபிராதன) அதழத்துக்பகாண்டு தபாய்விட்டார்கதைா; (இராமபிரான்) குறித்து
- குறிப்பிட்டு; பொற்ற ஆண்டு எலாம் - (தகதகயி) கூறிய பதினான்கு வருடமும்;
உமறந்து அன்றி - காட்டிதல தங்கித் திரும்புவாதன தவிர; அந் நகர் துன்னான் - (உரிய
காலத்துக்கு முன்) அந்த அதயாத்திதய யதடயான்; உற்றது உண்டு எனா -
இராமபிரானுக்கு தநர்ந்த துன்பம் பபரியது என்று; (பிராட்டி) டர் உழந்து -
துன்பத்தால் மனம் சிததந்து; உறா ன உறுவாள் - எவரும் அதடயாத துன்பத்தால்
வருந்துவாள். உண்டு - பபரியது.‘உண்டு இடுக்கண் ஒன்று உதடயான்’ என்பது
(கம்ப. 2333.) கம்பர் வாக்கு. அங்கு பபரிது என்றும் பபாருள் பகாள்க. பாடலின் சிக்கல்
தீரும். உண்படனத் தருக நாட்டு வழக்கு. (17)

5086. ‘முரன் எனத் கும் பைாய்ம்பிதனார் முன்

ப ாரு வர்த ால்,
வரனும், ைாயமும்,வஞ்ெமும், வரம்பு இல வல்தலார்
ப ார நிகழ்ந் துஓர் பூெல் உண்டாம் ?’ எனப்
ப ாருைா,
கரன் எதிர்ந் துகண்டனள் ஆம் எனக் கவல்வாள்.
முரன்எனத் கும் - முரன் என்று கூறத்தகுந்த; பைாய்ம்பிதனார் - வலிதம
உதடயவர்கைாய்; முன் - ஆதி காலத்தில்; ப ாரு வர்த ால் - (திருமாலுடன்) தபார்
பசய்தவர்கதைப் தபால; வரம்பில - எல்தலயற்ற; வரனும் - வரங்கள் பபறுவதிலும்;
ைாயமும் - மாயங்கள் புரிவதிலும்; வஞ்ெமும் - வஞ்சகங்கள் பசய்வதிலும்; வல்தலார் -
ஆற்றல் பபற்றவர்கள்; ப ார - தாக்குதலாதல; நிகழ்ந் து ஓர் பூெல் - உண்டான
ஒப்பற்ற தபார்; உண்டு ஆம் என - பபரிதாய் இருக்குபமன்று கூறி; ப ாருைா - மனம்
கலங்கி; கரன் எதிர்ந் து- கரன்தபார்க்கைத்தில் தபார் புரிவதத; கண்டனள் ஆம் என -
தநதர கண்டாற் தபால; கவல்வாள் - வருந்துவாள்.

கரன் தபாதரப்பிராட்டி பார்த்ததில்தல. இப்தபாது அது கண்களுக்குத் பதரிகிறது.

அது கண்டனள் - அவர் பபார வந்ததும் பபருமான் கூடப் பபாருகிறதும் வானபவளித்
ததாற்றமாகக் கண்முன்தன அந்தப் தபார் கண்டவள் - என்பது பாடியுதர (அதட பதி)
கரன் பநரித்து அது கண்டனள் ஆம் எனக் கலுழ்வாள் என்று பாடம் பகாண்டு தககதை
பநரித்துக் பகாண்டு அப்தபாதர தநரில் முன் பார்த்தது தபால இப்பபாழுதும்
பாவித்து என்று பபாருள் கூறலும் ஆம் (அதட - பதி) பபார - தாக்க. பபாருபுனல்
(சிறுபாண் - 118) ‘தபார் பசய்ய’ என்றும் கூறலாம். உண்டு - மிகுதி என்னும் பபாருள்
தந்தது. (18)

பிராட்டியின் பதழய நிதனவுகள் கலி விருத் ம்

5087. ‘ப வ் ைடங்கிய தெண் நிலம்’ -- தககயர்
ம் ைடந்ம --‘உம் ம்பியது ஆம்’ என,
மும் ைடங்குப ாலிந் முகத்தினன்
பவம் ைடங்கமலஉன்னி, பவதும்புவாள்.
தககயர் ம்ைடந்ம - தககய அரசனின் மகைானதகதகசி; ப வ் ைடங்கிய -
பதகவர்கள் புற முதுகு காட்டி ஓடும்படி; (வீரம் பபற்ற) தெண்நிலம் - பரந்த தகாசல
நாடு; உன் ம்பியது ஆம்என - உன் தம்பியான பரதனுக்தக உரியது என்று கூற;
மும்ைடங்கு ப ாலிந் முகத்தினன் - (இயல்பான நிதலயினும்) மூன்று மடங்கு
பபாலிவாக விைங்கிய முகத்ததப் பபற்ற; பவம் ைடங்கமல - யாவரும் விரும்பும்
சிங்கம் தபாலும் இராமபிராதன; உன்னி - நிதனந்து; பவதும்புவாள் - (துன்பத்தால்)
பவப்பம் அதடவாள்.

மும்மடங்குபபாலிந்தன (யுத்த) என்னும் பகுதிதயக் கருதுக. இக்கலிவிருத்தம் மா-

விைம்-விைம்-விைம் என்னும் 4 சீர்கதைப் பபற்று வரும். இததன ‘அைவியற் சந்தம்’
என்று கம்பன் அடிப்பபாடி அவர்கள் குறிக்கிறார்கள். இத்ததகய பாடல்கள்இந்நூலில்
1198 உள்ைன. (19)

5088. ‘பைய்த்திருப் ம் தைவு’ என்ற த ாதினும்,

‘இத் திருத்துறந்து ஏகு’ என்ற த ாதினும்,
சித்திரத்தின் அலர்ந் பெந் ாைமர
ஒத்திருக்கும்முகத்திமன உன்னுவாள்.
பைய்த்திருப் ம் - உண்தமயான அரசபதவிதய; தைவு என்ற த ாதினும் - அதடக
என்று (மன்னவன்) கூறிய சமயத்திலும்; இத்திருத் துறந்து - இந்த அரச பதவிதய விட்டு
விட்டு; ஏகு என்ற த ாதினும் - கானகம் பசல்க என்று (தகதகசி) கூறிய சமயத்திலும்;
சித்திரத்தின் அலர்ந் - சுவர் ஓவியத்திதல மலர்ந்த; பெந் ாைமர ஒத்திருக்கும் -
பசந்தாமதரதயப் தபான்றிருக்கும்; முகத்திமன உன்னுவாள் - திருமுகத்தத
நிதனப்பாள்.
தாமதர பகலில்மலரும். இரவில் குவியும். ஓவியத் தாமதர எப்தபாதும்
ஒருபடித்தாக இருக்கும். ஓவியத் தாமதர தபான்றது இராமன் முகம். (20)

5089. த ங்கு கங்மகத் திருமுடிச் பெங்கணான்

வாங்கு தகால வடவமர வார் சிமல,
ஏங்குைாத்திரத்து, இற்று இரண்டாய் விழ
வீங்கு த ாமளநிமனந்து பைலிந்துளாள்.
ஏங்குைாத்திரத்து - (சனகன் முதலாதனார்)வில்தல வதைப்பாதனா என்று வருந்திய
காலத்தில்; கங்மக த ங்கு திருமுடி - கங்தக தங்கிய சதடதயயும்; பெங்கணான் -
சிவந்த கண்கதையும் பபற்ற சிவபிரான்; வாங்கும் - வதைத்த; தகால
வடவமரவார்சிமல - அழகிய தமருமதலயின் அம்சமாகிய நீண்ட வில்; இரண்டாய்
இற்று விழ - இரண்டாக ஒடிந்து கீதழ விழும்படி; வீங்கு த ாமள - பூரித்த
(இராமபிரானின்) ததாள்கதை; நிமனந்து பைலிந்துளாள் - எண்ணி மனந் தைர்ந்தாள்.
 ததாள்வீங்கியதாதலதய வில் முறிந்தது. வில்தல தநாக்கவும் பவந்தது தவதல
என்னும் ஒற்றர் பமாழிதய உன்னுக (ஒற்றுக் தகள்வி 69) விழ என்னும் பசய என்னும்
வாய்ப்பாட்டு எச்சம் காரணப் பபாருளில் வந்தது. வில் ஒடிந்ததால் ததாள் வீங்கிற்று
என்று கூறுவாரும் உைர். தகவு அறிக. சனகன் தவததன தருகின்ற வில் என்பான்
(கார்முகம் 11) இராமபிரான் வில் முறிப்பாதனா மாட்டாதனா என்று மிதிதல மகளிர்
ஏங்கிய ஏக்கத்ததக் கார்முகப் படலம் தபசும் (கம்ப. 692 - 696) பமலிந்து (உள்) ஆள்.
உள் - துதண விதன. இதற்கு என்று தனிப்பபாருள் இல்தல. ‘உள்’ என்பதற்குத் தனிப்
பபாருள் பசய்து இடர்ப்பாடுற்தறார் பலர். ‘நின்றிருந்ததன்’ என்பது தபாலக் பகாள்க.
(21)

5090. இன்னல் அம் ர தவந் ற்கு இயற்றிய

ல் நலம் தினாலாயிரம் மட,
கன்னல்மூன்றில், களப் ட, கால் வமள
வில் நலம்புகழ்ந்து, ஏங்கி பவதும்புவாள்.
அம் ரதவந் ர்க்கு - விண்ணுலக அரசனாகியஇந்திரனுக்கும்; இன்னல் இயற்றிய -
துன்பத்ததச் பசய்த; ல் நலம் - பலவிதமான சிறப்தபப் பபற்ற; தினாலாயிரம் மட
- பதினாலாயிரம் பதட வீரர்கள்; கன்னல் மூன்றில் - மூன்று நாழிதகக்குள்தை;
களப் ட - தபார்க்கைத்திதல அழிய; கால் வமள வில் நலம் - இரு முதனதய வதைத்த
வில்லின் சிறப்தப; புகழ்ந்து - பகாண்டாடி; ஏங்கி பவதும்புவாள் - ஏக்கமுற்று
பவம்தமயதடவாள்.
பதட என்றது தசனாவீரர்கதை காலாட்பதட என்னும் வழக்தக தநாக்குக.
இராமபிரான் பதினாலாயிரம் பதடதய மூன்று நாழிதகயில் அழித்ததத ‘வில்
ஒன்றில் கடிதக மூன்றில் ஏறினர் விண்ணில்’ என்னும் சூர்ப்பனதக பமாழிதய
உன்னுக (கம்ப. 3130) (22)

5091. ஆழ நீர்க்கங்மக அம்பி கடாவிய

ஏமழ தவடனுக்கு,‘எம்பி நின் ம்பி; நீ
த ாழன்; ைங்மகபகாழுந்தி’ எனச் பொன்ன
வாழி நண்பிமனஉன்னி, ையங்குவாள்.
ஆழ நீர்க்கங்மக - ஆழமான நீதரயுதடய கங்தகயிதல; அம்பி கடாவிய - ஓடத்தத
இயக்கின; ஏமழ தவடனுக்கு - எளிய தவடனாகிய குகனிடத்தில்; எம்பி நின் ம்பி -
என்னுதடய தம்பியாகிய இலக்குவன் உன்னுதடய தம்பி; நீ த ாழன் - நீ எனக்குச்
சதகாதரன்; ைங்மக பகாழுந்தி - சீதத உன்னுதடய தமத்துனி; எனச் பொன்ன - என்று
(பாசத்துடன்) கூறிய; நண்பிமன - சதகாதரப் பரிவிதன; உன்னி - எண்ணி; ையங்குவாள்
- கலக்கம் அதடவாள்.

வாழி - அதச. ‘வாழிநண்பு’ என்பதற்குக் குதறவுபடாத சிதனகம்’ என்று வி.

தகாவிந்தப்பிள்தை அவர்கள் உதர வகுத்தார். இப் பாடல் ‘ஏதழ, ஏதலன்’ என்று
பதாடங்கும் பபரிய திருபமாழிப் பாசுரத்ததப் பின்பற்றி எழுந்தது. ஏதழ தவடன்
பால் அன்புதடயவன், என்பால் வாராதமயால் அவன் என்பால் சீற்றங்
பகாண்டாதனாஎன்று பிராட்டி மனம்கலங்கினாள். தவடனுக்கு - தவடன்பால்.
நான்கன் உருதப ஏழன் உருபாக்குக. நாணற்கிழங்கு மணற்கு ஈன்ற முதை என்றாற்
தபால (மணலின் கண் ஈன்ற முதை என்பது பபாருள்) (23)

5092. பைய்த் ாம விரும்பினன் நீட்டிய

மகத் லங்கமள,மககளின் நீக்கி, தவறு
உய்த் த ாது, ருப்ம யில் ஒண் ம்
மவத் தவதிமகச்பெய்தி ைனக் பகாள்வாள்.
பைய்த் - (யாவும்பிரமம் என்பதத) பமய்ப்பித்த; ாம - தந்ததயாகிய சனகன்;
விரும்பினன் - (திருவடிபற்ற தவண்டும் என்ற) விருப்பத்துடன்; நீட்டிய
மகத் லங்கமள - (தன் பக்கத்திதல) நீட்டிய தககதை; மககளின் நீக்கி - தன்னுதடய
தககைாதல விலக்கி; தவறு உய்த் த ாது - (தன் பாதத்தத) தவறிடத்தில் பசலுத்திய
காலத்தில்; ஒண் ம் - அழகிய பாதத்தத; ருப்ம யில் மவத் - தருப்தபப் புல்லில்
தவத்த; தவதிமகச் பெய்தி - மணவதறச் பசயதல; ைனம் பகாள்வாள் - இதயத்தில்
எண்ணுவாள்.
பமய்த்த -பமய்ப்பித்த, யாவும் பிரம்மம் என்று சனகன் பமய்ப்பித்தவன்.
திருமணத்துக்கு முன் மணமகனாகிய இராமனுக்குப் பாதபூதச பசய்தல்
முதறயாதலின் அதன் பபாருட்டு சனகனாகிய மாஞானி தன் தககதை இராமனது
திருவடி தநாக்கி நீட்டினான். ஞானியின் கரங்கள் தன் பாதத்தில் படுததல முதறயன்று
கருதிய இராமபிரானின் உயர்வு புலப்படுகிறது. உய்த்த - தபாக்கிய. உய்த்த கால்
உதயத்து உம்பர் (நாவரசர் ததவாரம்) இப்பாடலின் பபாருள் அரியது. நல் ஒழுக்கம்
தவறாத தனது தந்ததயாகிய மகாராசர் விருப்பம் உள்ைவராகிப் பிடித்துக் பகாடுத்த
தன்தககதை அவரது தககளில் தவத்த தபாது தன்தககதைச் சனகரிடமிருந்து
பபற்றுக் பகாண்ட தன் நாயகராகிய இராமர் சப்தபதி என்னும் சடங்தக நிகழ்த்தத் தன்
கால்கதைப் பிடித்துத் தருப்தபப் புல்லில் தவத்து நடத்திய மணநிகழ்ச்சிதய
நிதனவில் பகாள்வாள் என உதர கூறலும் ஒன்று. (24)

5093. உரம்பகாள் த ைலர்ச் பென்னி, உரிமை ொல்

வரம் பகாள்ப ான் முடி, ம்பி வமனந்திலன்,
திரங்கு பெஞ்ெமட கட்டிய பெய்விமனக்கு
இரங்கி ஏங்கியதுஎண்ணி, இரங்குவாள்.

ம்பி - தன்னுதடயதம்பியாகிய பரதன்; உரம்பகாள் த ைலர் - சிறப்தபக் பகாண்ட

பூக்கதையும்; உரிமைொல் - உரிதம நிரம்பிய; வரம்பகாள் ப ான் முடி - (தகதகசி)
வரத்தாற் பபற்ற கிரீடத்ததயும்; பென்னி - ததலயில்; வமனந்திலன் - அணியாமல்;
திரங்கு பெஞ்ெமட கட்டிய - திரிக்கப்பட்ட சதடதயக் கட்டிக் பகாண்ட;
பெய்விமனக்கு - விதிக்கு; இரங்கி ஏங்கியது எண்ணி - மனம் கதரந்து வருந்தியதத
நிதனத்து; இரங்குவாள் - வருத்தம் அதடவாள்.

மலர்ச்பசன்னிஎன்பதற்கு மலரணிந்த ததல என்று பபாருள் கூறினர். தகும் எனிற்

பகாள்க. பசய்விதன - விதி; பசய்விதன மருங்கின் எய்தலும் உண்டு (மணிதமகதல)
பரதன்பால் பகாண்ட பாசம் தன் பால் இல்தலதய என்று பிராட்டி தன்னிரக்கம்
பகாண்டாள். (25)

5094. ரித் பெல்வம் ஒழியப் டரும் நாள்,

அருத்திதவதியற்கு ஆன் குலம் ஈந்து, அவன்
கருத்தின் ஆமெக்கமர இன்மை கண்டு, இமற
சிரித் பெய்மகநிமனந்து, அழும் பெய்மகயாள்.
ரித் - தன்குலத்தவரால் சுமத்தப் பபற்ற; பெல்வம் - அரச பசல்வம்; ஒழிய -
பரதன்பால் தங்க; டரும் நாள் - காட்டுக்குச் பசன்ற காலத்தில்; அருந்தி தவதியற்கு -
ஆதசமிக்க திரிசடன் என்னும் அந்தணனுக்கு; ஆன்குலம் ஈந்து - பசுக் கூட்டங்கதை
வழங்கியும்; அவன் - அந்தஅந்தணனின்; கருத்தின் ஆமெ - உள்ைத்தில் உள்ை ஆதசக்
கடலுக்கு; கமர இன்மை கண்டு - கதர இல்லாமல் இருப்பததப் பார்த்து; இமற -
சிறிதத; சிரித் பெய்மக - சிரித்த இராமபிரானின் பசயதல; நிமனந்து - எண்ணி; அழும்
பெய்மகயாள் - ;
நாடு துறந்து காடு தபாம்காலத்தில் திரிசடனுக்குப் பசுக்கூட்டங்கள் வழங்கியும்
அவன் ஆதச எல்தலயற்றுப் தபாவததக் கண்டு சிரித்த இராமபிரானின் பசயதல
நிதனந்து வருந்தினாள். ஒழிய - தங்கல் ‘ததாழன் நீ எனக்கு இங்கு ஒழி’, என்னும்
பபரிய திருபமாழி ஒழிய - தன்தனவிட்டு நீங்க என்றும் பபாருள் கூறலாம். (26)

5095. ைழுவின்வாளினன், ைன்னமர மூ - எழு

ப ாழுதில் நூறி,புலவு உறு புண்ணின் நீர்
முழுகினான் வபைாய்ம்ப ாடு மூரி வில்
ழுவும் தைன்மைநிமனந்து, உயிர் ொம்புவாள்.

ைன்னமர - அரசர்கதை; மூபவழு ப ாழுதில் - இருபத்பதாரு ததலமுதறயில்; நூறி -

பகான்று; புலவு உறு புண்ணின் நீர் - புலால் கமழும் இரத்தத்தில்; முழுகினான் -
நீராடிய; ைழுவின் வாளினன் - மழுவாகிய ஆயுதம் ஏந்திய பரசுராமனின்; வம் -
தவத்ததயும்; பைாய்ம்ப ாடு - வலிதமதயயும்; மூரிவில் - பபரிய வில்தலயும்;
ழுவும் தைன்மை - தழுவிக் பகாண்ட சிறப்தப; நிமனந்து - எண்ணி; உயிர்ொம்புவாள்
- உயிர் வாடுவாள்.
மழுவின் வாளினன்- என்பதில் உள்ை இன் அதச காப்பு ஒப்பு என்று கூற
தவண்டியததக் காப்பின் ஒப்பின் என்று கூறினர் பதால்காப்பியர் (தவற்றுதம 117)
மழுவாளியர் என்பாரும் உைர் ‘மழுவாைவன் இழுக்கம்’ - என்பது கம்பன் வாக்கு
(கம்ப. 1354.) இன் என்பது உருபாயின் இடர்பட்டுப் பபாருள் பகாள்ை தநரும். வி.தகா,
மழுவாயுதத்தத உதடயவராய்’ என்தற உதர கூறினார். பமாய்ம்பபாடு என்பதில்
உள்ை ‘ஒடு’ தவம், மூவரில் என்பவற்றுடன் தசர்க்கவும். மழுவின் வாளின்
நன்மன்னதர என்று பிரித்துப் பபாருள் தகாடல் எளிது. வாளில் நன்மன்னதர நூறி
முழுகின பரசுராமன் என்றும் பபாருள் தரும். அப்தபாது முழுகினான் - விதனயால்
அதணயும் பபயர். முழுகினான் - விதனயால் அதணயும் பபயர். முழுகினான்
வாளினன் என்று இதசயும், முழுகினான் என்னும் பதரிநிதலவிதனமுற்று
பபயபரச்சமாக வந்தது (நன் - புறனதட) (27)

5096. ஏக வாளிஅவ் இந்திரன் கா ல் தைல்

த ாக ஏவி, அதுகண் ப ாடித் நாள்,
காகம் முற்றும்ஓர் கண் இல ஆகிய
தவக பவன்றிமயத் ன் மலதைல் பகாள்வாள்.
ஏகவாளி - ஒற்தறஅம்தப; அ இந்திரன் கா ல் தைல் - (காகமாய் வந்த) அந்த
இந்திரன் புதல்வனாகிய சயந்தன் தமல்; த ாக ஏவி - பசல்லும்படி பிரதயாகித்து; அது -
அந்த அம்பானது; கண் ப ாடித் நாள் - கண்தண அழித்த காலத்தில்; காகம் முற்றும் -
எல்லாக் காகங் கட்கும்; ஓர் கண் இலவாகிய - ஒற்தறக் கண் இல்லாதபடி ஆன; தவக
பவன்றிமய - ததடயற்ற பவற்றிச் சிறப்தப; ன் மலதைற்பகாள்வாள் - தன்னுதடய
ததலதமதல பவற்றி பகாண்டாடுவாள்.
‘சித்திரகூடத்திருப்ப’ என்னும் பபரியாழ்வார் பாசுரத்ததயும், நாட்டு வழக்தகயும்
அடிபயாற்றி இப்பாடல் எழுந்தது. இந்திரன் பசம்மல் - சயந்தன்; குற்றவாளியாகிய
சயந்தன் கண் ஒன்றுதம இராமன்அம்புக்குஇலக்காயிற்று. எனினும் அவன் இனமும்
ஒரு கண் இழந்தன என்பார். ‘கண்ணிலவாகிய தவகபவன்றி’ என்றார். எனதவ ஆகிய
பாடம் சிறக்கும் என்று அண்ணாமதல - பதி - தபசும். (கண்ணில் என்புழி வாக்கிய
பாடம் ஒதுக்கப்பட்டது) (28)

5097. பவவ்விரா மன தைவு அருந் தீவிமன

வவ்வி, ைாற்றஅருஞ் ொ மும் ைாற்றிய
அவ் இராைமனஉன்னி, ன் ஆர் உயிர்
பெவ்விராது,உணர்வு ஓய்ந்து, உடல் த ம்புவாள்--
பவவ் விரா மன - பகாடுதமபசய்யும் விராததன; தைவு - பசன்று தசர்ந்த; அருந்
தீவிமன வவ்வி - பகாடிய பாவங்கதை வாங்கிக் பகாண்டு; ைாற்ற அரும் - தவறு
எவராலும் தபாக்க முடியாத; ொ மும் - சாபத்ததயும்; ைாற்றிய - தபாக்கிய; அவ்
இராைமன உன்னி - அந்த இராமதன நிதனந்து; ன் ஆருயிர் - தன்னுதடய
அருதமயான உயிர்; பெவ் இராது - பசம்தமயாய் (உறுதியாய்) இல்லாமல்; உணர்வு
ஓய்ந்து - அறிவு தைர்ச்சி அதடந்து; உடல் த ம்புவாள் - உடல் இதைப்பாள்.
விராததனதயமன்னித்த பபருமான் தன்பால் அருளின்றி உள்ைான்; காரணம் தன்
தமல் சீற்றம் தபாலும் என்று கருதும் தபாது பிராட்டியின் துன்பம் அைவு கடந்தது.
(29)

கலி விருத் ம்
(தவறு)

5098. இருந் னள்;திரிெமட என்னும் இன் பொலின்

திருந்தினாள்ஒழிய, ைற்று இருந் தீவிமன
அருந் திறல்அரக்கியர், அல்லும் நள் உறப்
ப ாருந் லும்,துயில் நமறக் களி ப ாருந்தினார்.
இருந் னள் - (பிராட்டி) இருந்தாள்; திரிெமட எனும் - திரிசதட என்கின்ற;
இன்பொலின் திருந்தினாள் ஒழிய - இனிய பசாற்கள் தபசுவதில் திருத்தம் பபற்ற
மங்தகதயத் தவிர; இருந் - (பிராட்டிதயக் காத்துக் பகாண்ட) சுற்றியிருந்த;
அருந்திறல் தீவிமன - தபராற்றலும் தீவிதனயும் உதடய; அரக்கியர் - அரக்கப்
பபண்கள்; நள் அல் உற ப ாருந் லும் - நடுச்சாமத்தத இரவு அதடந்த அைவில்;
துயில் நமறக்களி - உறக்கமாகிய கள்ளின் மயக்கத்தில்; ப ாருந்தினார் -
ஐக்கியமானார்கள்; இன்பசாலின்திருந்தினள் என்னும் பதாடர் மங்தக என்னும்
பபாருள் தந்து நின்றது. திரிசதட என்னும் மங்தக என்க. இருந்தனள் என்னும்
பதரிநிதல விதனமுற்றுக்கு எழுவாய் ஒளியிலா பமய்யள். 42. உணங்கிய நங்தக
எழுவாயாயின் அங்தக ஒரு இருந்தனள் என்னும் முற்று உள்ைது. ஆதலின் அது
பபாருந்தாது. இவ் விருத்தம் விைம் - விைம் - மா - கூவிைம் என்னும் சீர்கதைப் பபற்று
வரும். இத்ததகய பாடல்கள் இந்நூலில் 2177 உள்ைன. (மணிமலர் 76)
(30)
சீதததிரிசதடயிடம் உற்றது கூறல்
5099. ஆயிமட,திரிெமட என்னும், அன்பினால்
ாயினும்இனியவள் ன்மன தநாக்கினாள்,
‘தூய நீ தகட்டி,என் துமணவி ஆம்’ எனா,
தையது ஓர்கட்டுமர விளம் ல் தையினாள்.
ஆயிமட - (அரக்கியர்உறங்கியிருந்த) அப்பபாழுது (பிராட்டி); திரிெமட என்னும் -
திரிசதட என்னும் பபயர் பபற்ற; அன்பினால் - அன்பினாதல; ாயினும் இனியவள்
ன்மன - தாதயவிட இனிதமயானவதை; தநாக்கினாள் - பார்த்து; தூயநீ -
பரிசுத்தமாயிருக்கும் நீ; தகட்டி - தகட்பாயாக ! (நீ) என் துமணவியாம் - நீ என்னுதடய
ததாழியாவாய்; எனா - என்று; தையது ஓர் கட்டுமர - அனுபவித்ததத உணர்த்தும்
ஒப்பற்ற பமாழிதய; விளம் ல் தையினாள் - பசால்லத் பதாடங்கினாள்.
அரக்கியர் உறங்கும்சமயத்தில் பிராட்டி திரிசதடயிடம் தான்
அனுபவத்திற்கண்டததக் கூறினாள். தமயது - அனுபவித்தது. தமயது என்னும்
பதரிநிதல முற்று பபயபரச்சமாயிற்று. (தமய கட்டுதர) தமய கட்டுதர
அனுபவபமாழி. கட்டுதர என்பது தனித்தன்தமயிழந்து பமாழி என்னும் பபாருள்
தந்தது. (31)

5100. ‘நலம் துடிக்கின்றத ா ? நான் பெய் தீவிமனச்

ெலம் துடித்து,இன்னமும் ருவது உண்மைதயா ? --
ப ாலந் துடிைருங்குலாய் ! - புருவம், கண், மு ல்
வலம்துடிக்கின்றில; வருவது ஓர்கிதலன்.
ப ாலந்துடிைருங்குலாய் - பபான்னால் பசய்யப்பபற்ற உடுக்தக தபான்ற
இதடதய உதடய திரிசதடதய; புருவம், கண் மு ல் - புருவமும், கண்ணும்,
முதலியன; வலம் துடிக்கின்றில - வலப்பக்கம் துடிக்கவில்தல; நலம் துடிக்கின்றத ா -
நன்தம 249

என்தனயதடயத் துடித்துக்பகாண்டுள்ைததா (அல்லது); நான் பெய் - நான் முன்பு

பசய்த; தீவிமனச் ெலம் - தீவிதனயால் எழுந்த பகாடுதம; துடித்து - துடிதுடித்து (என்
பக்கம் வந்து); இன்னமும் ருவது - இதற்கு தமலும் தரக்கூடிய துன்பம்; உண்மைதயா ?
- உள்ைதா?; வருவது ஓர்கிதலன் - இனிதமல் நிகழ்வதத ஆராய முடியாமல் உள்தைன்.
(32)

5101. ‘முனிபயாடு மிதிமலயில் மு ல்வன் முந்து நாள்,

துனி அறு புருவமும்,த ாளும், நாட்டமும்,
இனியன துடித் ன; ஈண்டும், ஆண்டு என
நனிதுடிக்கின்றன; ஆய்ந்து நல்குவாய்.
மு ல்வன் - (எனக்கு)ஆதாரமான இராமபிரான்; மிதிமலயில் - மிதிதல மா நகரில்;
முனிபயாடு முந்து நாள் - தகாசிக முனிவனுடன் வந்த காலத்தில்; துனி அறு - குற்றம்
அற்ற; புருவமும் த ாளும் நாட்டமும் - புருவமும் ததாளும் கண்ணும்; இனியன
துடித் ன - இன்பத்தத விதைவிப்பனவாய் துடித்தன; ஈண்டும் - இச்சமயத்திலும்;
ஆண்டு என - அங்தக துடித்தாற் தபால; நனி துடிக்கின்றன - இதடயறாமல்
துடிக்கின்றன; (இதன் காரணத்தத) ஆய்ந்து நல்குவாய் - (ஆராய்ந்து) கூறுவாயாக.

“நல் எழில்உண்கணும் ஆடுமால் இடதன” (கலி.11) (33)

5102. ‘ைறந் பனன்; இதுவும் ஓர் ைாற்றம் தகட்டியால்;

அறம் ரு சிந்ம என் ஆவி நாயகன்,
பிறந் ார்முழுவதும் ம்பிதய ப றத்
துறந்து, கான்புகுந் நாள், வலம் துடித் த .
ைறந் பனன் - நான்ஒன்தறச் பசால்ல மறந்துவிட்தடன்; இதுவும் ஓர் ைாற்றம் - இந்த
ஒரு பமாழிதயயும்; தகட்டி - தகள்; அறம் ரு சிந்ம - அறத்ததப் பாதுகாக்கின்ற
உள்ைத்ததப் பபற்ற; என் ஆவி நாயகன் - என்னுதடய உயிர்த் ததலவன்; பிறந் ார்
முழுவதும் - மூத்தவனாகப் பிறந்ததனால் அதடய தவண்டிய பூமி முழுவததயும்;
ம்பிதய ப ற - தம்பியாகிய பரததன அதடயும்படி; துறந்து - (அவற்தறபயல்லாம்)
விட்டுவிட்டு; கான் புகுந் நாள் - காடு புகுந்த காலத்து; வலம் துடித் து - வலப்பக்கம்
துடித்தது. தகட்டி - ஆல் -அதச. ஆவி நாயகன் - உயிர்த்ததலவன். மகளிர்க்கு வலம்
துடித்தல் தீதம யாதலின் இது சீததக்குத் தீதமதய அறிவிப்பதாக ஆயிற்று.
(34)

5103. ‘நஞ்சு அமனயான், வனத்து இமழக்க நண்ணிய

வஞ்ெமன நாள்,வலம் துடித் ; வாய்மையால்
எஞ்ெல; ஈண்டு ாம் இடம் துடிக்குைால்;
“அஞ்ெல்” என்றுஇரங்குவாய்! அடுப் து யாது ?’
என்றாள்.
 அஞ்ெல் என்றுஇரங்குவாய் - பயப்படாதத என்று கருதண காட்டுபவதை ! நஞ்சு
அமனயான் - விடம் தபான்ற இராவணன்; வனத்து - காட்டிதல; வஞ்ெமன இமழக்க -
வஞ்சகத்ததப் புரிய எண்ணி; நண்ணிய நாள் - (பஞ்சவடிதய) அதடந்த அன்று; வலம்
துடித் - வலப்புற அங்கங்கள் துடித்தன; வாய்மையால் - (இத்துடிப்பு நிகழ்ச்சிகள்
நன்தம தீதம) உண்தமயால் உணர்த்தும்; ஈண்டு - இப்தபாது; எஞ்ெல -
குதறவில்லாதன; இடம் துடிக்கும் - இடப்புறத்து அங்கங்கள் துடிக்கும்; அடுப் து யாது
- என்தன வந்து அதடயும் நன்தம யாது; என்றாள் - என்று கூறினாள்.

இரங்குவாய்என்பது திரிசதடதய தநாக்கிய விளி. வாய்தம - ஆல், துடிக்கும் ஆல் -

ஆல்கள் - அதச. வலம் துடித்த வாய்தமயால் என்று தசர்த்துப் பபாருள் கூறுவாரும்
உைர். (35)

திரிசதட நற்குறிப்பயன் கூறுதல்

5104. என்றலும்,திரிெமட, ‘இமயந் தொ னம் !
நன்று இது ! நன்று!’ எனா, நயந் சிந்ம யாள்,
‘உன் துமணக்கணவமன உறு ல் உண்மையால்;
அன்றியும்,தகட்டி’ என்று, அமற ல் தையினாள்.
என்றலும் - என்றுபிராட்டி கூறியதும்; நயந் சிந்ம யாள் - அன்பு நிரம்பிய
உள்ைமுதடய; திரிெமட - திரிசதடயானவள் (பிராட்டிதய தநாக்கி); தொ னம்
இமயந் - (உனக்கு) மங்கைங்கள் வந்துள்ைன; இது நன்று நன்று - இக் குறி நல்லது
நல்லது; எனா - என்று கூறி வாழ்த்தி; உன் துமணக் கணவமன - உன்னுதடய
துதணவனான நாயகதன; உறுவது உண்மை - அதடவது சத்தியம்; அன்றியும் -
அல்லாமலும்; தகட்டி என்று - யான்கூறுவததக் தகள் என்று; அமற ல் தையினாள் -
பசால்லத் பதாடங்கினாள். சிந்ததயாள் -குறிப்புமுற்று, பபயபரச்சமாய் திரிசதட
என்னும் பபயர் பகாண்டது. அன்றி, சிந்தததய உதடயவைாய் அதறதல் தமயினாள்
என்று கூறுதலும் நன்று. (உண்தம) ஆல். அதச. தசாபனம் - மங்கைச் பசால் ‘ஏதழ
தசாபனம்’ என்பது அனுமன் வாழ்த்து (கம்ப. 9967.) (36)

5105. ‘உன் நிறம் ெப்பு அற, உயிர் உயிர்ப்புற,

இன் நிறத் த ன்இமெ, இனிய நண்பினால்,-
மின் நிறைருங்குலாய் !- பெவியில், பைல்பலன,
ப ான் நிறத்தும்பி வந்து, ஊதிப் த ாய ால்.
நிறம் மின்ைருங்குலாய் - நன்னிறம் பபற்றமின்தபான்ற இதடதய உதடய
பிராட்டிதய; உன் ெப்பு நிறம் அற - உன்னுதடய தமனியில் உள் ைபசதல நிறம்
அற்றுப் தபாகவும்; உயிர் - உன்னுதடய உயிரானது; உயிர்ப்புஉற - பசழிப்பதடயவும்;
ப ான் நிறத் தும்பி - பபான் தபான்ற தமனிதயப்பபற்ற வண்டு; பைல்பலன வந்து -
பமதுவாக உன் பக்கத்திதல வந்து; பெவியில் - உன்னுதடய காதுகளில்; இன்நிறத்
த ன் இமெ - இனிதமயானததன் தபான்ற இதசதய; இனிய நண்பினால் - நன்தமதய
விதைவிக்கும்அன்புடன்; ஊதிப் த ாயது - இதசத்துச் பசன்றது.
 பசப்பு - பசதல.கணவதனப் பிரிந்தாரின் உடல் நிறம் மாறுவததப் ‘பசதல’ என்பர்.
ஊதுதல் - இதசத்தல். ஒரு பசய்திதயப் பிறரறியாமல் கூறுவதத ஊதுதல் என்னும்
வழக்கு அன்றும் இருந்தது தபாலும். (37)

5106. ‘ஆயது த ரின், உன் ஆவி நாயகன்

ஏயது தூது வந்துஎதிரும் என்னுைால்;
தீயது தீயவர்க்குஎய் ல் திண்ணம்; என்
வாயது தகள்’ என,ைறித்தும் கூறுவாள்.
த ரின் - ஆராய்ந்தால்; ஆயது - அந்த வண்டு; உன் ஆவி நாயகன்- உன்னுதடய உயிர்
தபான்ற ததலவனால்; ஏயது தூது - ஏவப் பபற்றதூதுவன்; வந்து எதிரும் - வந்து
சந்திப்பான்; என்னும் - என்று பதரிவிக்கும்; தீயவர்க்கு - பகாடியவர்களுக்கு; தீயது
எய் ல் - தீதம வருவது; திண்ணம் - உறுதியாகும் (அததஉறுதிப்படுத்த); என் வாயது -
என்பால் நிகழ்ந்த அனுபவத்தத; தகள் என - தகட்பாயாக! என்று; ைறித்தும் கூறுவாள் -
தமலும் பசால்லத் பதாடங்கினாள்.
அந்த வண்டு உன்உயிர்த்ததலவனால் ஏவப்பபற்ற தூதுவன் உன்தனச் சந்திப்பான்
என்பதத அறிவிக்கும் என்றாள். ஆயது - பவறும் சுட்டாய் உள்ைது. ‘ஆயது அறிந்தனர்’
(கம்ப. 412) (38)

5107. ‘துயில் இமல ஆ லின், கனவு த ான்றல;

அயில்வழி அமனயகண் அமைந்து தநாக்கிதனன்;
யில்வன ழுதுஇல, ழுதின் நாடு என;
பவயிீ்லினும்பைய்யன விளம் க் தகட்டியால்.
துயில் இமல - நீஉறங்குவது இல்தல; ஆ லின் - ஆதகயினால் (உனக்கு); கனவு
த ான்றல - கனவுக் காட்சிகள் பதரிவதில்தல; அயில் விழி அமனய கண் அமைந்து -
கூரிய தவல் தபான்ற கண்கள் மூடுதலாதல; தநாக்கிதனன் - கனவுக் காட்சிகதைக்
கண்தடன்; ழுதின் நாடு - குற்றத்துக்கு உதறவிடமான இந்நாட்டில்; யில்வன -
அந்தக் கனவில் நிகழ்ந்ததவ; ழுது இல - குற்றம் அற்றதவ; ண்பு தூயன - பண்பால்
தூய்தம பபற்றதவ; பவயிலினும் - சூரியதன விட; பைய்யன - உண்தமயுதடயதவ
(அததன); விளம் க் தகட்டி - பசால்லக் தகள்.
அயில்விழி - கண் என்னும் பபாருட்டாய் நின்றது. தவற்கண் கண்பணன்னும்
மாத்திதர என்று உதர வகுத்தார் நச்சர். துயில் ‘அதல’ என்னும் பாடம் சிறக்கும்
தபாலும். (சிந். 1487) ‘பமய்யன’ என்பது பாடமானால், உதயமாதலும் அஸ்தமித்தலும்
தப்பாதுதடய சூரியன் தபால் தப்பாது பலிக்கும் அதவகள். நான் கண்ட பசாப்பன
வதககள் என ஆம் (வி.தகா. பிள்தை) (39)

5108. ‘எண்பணய்ப ான் முடிப ாறும் இழுகி, ஈறு இலாத்

திண் பநடுங்கழும த ய் பூண்ட த ரின்தைல்,
அண்ணல் அவ்இராவணன், அரத் ஆமடயன்,
நண்ணினன்,ப ன்புலம் - நமவ இல் கற்பினாய் !’
 நமவ இல்கற்பினாய் - குற்றமற்ற கற்புதடயபிராட்டிதய; அண்ணல் தவல்
இராவணன் - சிறந்த தவதலந்திய இராவணன்; ப ான்முடிப ாறும் எண்பணய் இழுகி
- அழகிய பத்துத்ததலகளிலும் எண்பணய்பூசிக்பகாண்டு; இரத் ஆமடயன் - சிவந்த
ஆதடதய அணிந்தவனாய்; கழும த ய் பூண்ட - கழுததகளும் தபய்களும்
பூட்டப்பபற்ற; ஈறு இலா - பசன்று தசரும் இறுதிதய அறியாத; திண் பநடும் த ரின்
தைல் - திண்தமயான பபரிய ததரிதல (ஏறி); ப ன் புலம் நண்ணினன் - பதற்குத்
திதசதய அதடந்தான்.

வாள் அரக்கன்என்று திருமுதறகள் தபசும். கம்பரும் அங்ஙனதம கூறுவார். கனவில்

பசவ்வாதட, எண்பணய்ப் பூச்சு, ததரில் பசல்லல் பதன் திதசயில் தபாதல் முதலியன
தகட்டுக்கு அறிகுறி. வால்மீகத்தில் திரிசதட அரக்கியர்பால் கூறுகிறாள்.
(40)

5109. ‘ைக்களும்,சுற்றமும், ைற்றுதளார்களும்,

புக்கனர் அப்புலம்; த ாந் து இல்மலயால்;
சிக்கு அறதநாக்கிபனன்; தீய, இன்னமும்
மிக்கன, தகட்க’என, விளம் ல் தையினாள்.
ைக்களும்சுற்றமும் - இராவணணின்புதல்வர்களும் உறவினர்களும்; ைற்று
உளார்களும் - மற்தறய அரக்கர்களும்; அப்புலம் புக்கனர் - அந் தத்பதன்திதசதய
அதடந்தனர்; த ாந் து இல்மல - (அவர்கள்) திரும்பிவரவில்தல; சிக்கு அற
தநாக்கிபனன் - (இததன) குழப்பமின்றிப் பார்த்ததன்; இன்னமும் - தமலும்; மிக்கன
தீய - மிகுதியான தீதம விதைவிக்கும் கனவுக் காட்சிகதை; தகட்க என - தகட்பாயாக
என்று; விளம் ல் தையினாள் - பசால்லத் பதாடங்கினாள்.

தபாந்ததுஎன்பது புகுந்தது என்பதன் மாற்று வடிவம். (41)

5110. ‘ஆண் மகஇராவணன் வளர்க்கும் அவ் அனல்

ஈண்டில;பிறந் வால், இனம் பகாள் பெஞ் சி ல்;
தூண்ட அரு ைணிவிளக்கு அழலும் ப ால் ைமன
கீண்ட ால், வானஏறு எறிய, கீமழ நாள்.
ஆண்டமக இராவணன்- ஆண்தமயுதடய இராவணன்; வளர்க்கும் அவ் அனல் -
வைர்க்கின்ற தவள்விக் கனல்; ஈண்டில - வைரவில்தல (தவள்விக்குண்டத்தில்); இனம்
பகாள் பெஞ்சி ல் - கூட்டமான பசங்கதரயான்கள்; பிறந் - உற்பத்தியாகிவிட்டன;
தூண்ட அரு ைணி விளக்கு - தூண்டுததல தவண்டாத தீபங்கள்; அழலும் ப ால் ைமன -
ஒளிவீசும் பதழய அரண்மதனயானது;கீமழநாள் வான ஏறுஎறிய - விடியற்காதல
தபரிடிகள் தாக்கப் பபற்றதால்; கீண்டது - பிைக்கப்பட்டு இடிந்தன.

கீதழநாள் -நாளின் கீழ்ப்பகுதி தவகதறவிடியல். தமல்பகுதி - மாதலயாகும்.

(42)

5111. ‘பிடி ை ம்பிறந் ன; பிறங்கு த ரியும்,

இடி எனமுழங்குைால், இரட்டல் இன்றிதய;
 டியுமடமுகிற்குலம் இன்றி, ா இல் வான்
பவடி டஅதிருைால்; உதிரும், மீன் எலாம்.
பிடி - பபண் யாதனகட்கு; ை ம் பிறந் ன - மதப் புனல் ததான்றின; பிறங்கு த ரியும்
- விைக்கமான பபரு முரசங்களும்; இரட்டல் இன்றிதய - (வீரர்கைால்) மாறி மாறி
அடிக்கப்படாமல்; இடிபயன முழங்கும் - இடிதயப் தபால (தாதம) முழங்கும்; டி
உமட முகிற் குலம் இன்றி - மின்னலுடன் கூடிய தமகக் கூட்டம் இல்லாமதலதய; ாவு
இல் வான் - நீக்கம் அற்ற ஆகாயம்; பவடி ட அதிரும் - (அண்டங்கள்) பிைவு படும்படி
அதிரும்; மின் எலாம் உதிரும் - எல்லா நட்சத்திரங்களும் சிதறி விழும்.

‘பிடிபயலாம்மதம் பபய்திட ... வான் இடியும் வீழ்ந்திடும்’ (கம்ப. 2946) தாவு இல் -
நீக்கம் அற்ற. ‘யாதன தாவரும் திதசயில் நின்று சலித்திட’ (கம்ப. 7328) இரண்டு
தகால்கைால் மாறி மாறி அடிப்பதத இரட்டல் என்பர். (43)

5112. ‘வில்- கல் இன்றிதய, இரவு விண்டு அற,

எல் கல்எறித்துளது என்னத் த ான்றுைால்;
ைல் க ைலர்ந் த ாள் மைந் ர் சூடிய
கற் க ைாமலயும்புலவு காலுைால்.
வில் - ஒளிபயாடு கூடிய; கல் இன்றி - பகற்காலம் இல்லாமல் (இரவில்); இரவு
விண்டு அற - இருள் நீங்கி ஒழியும்படி; எல் கல் எறிந்துளது என்ன - சூரியன் பகலிதல
ஒளிதயப் பரப்புவது தபால்; த ான்றும் - காட்சி தரும்; ைல் க - (எதிர்த்த) மல்லர்கள்
பிைவு படும்படி; ைலர்ந் த ாள் மைந் ர் - விரிந்த ததாள்கதையுதடய வீரர்கள்; சூடிய -
அணிந்த; கற் க ைாமலயும் - (பதய்வத்தன்தமயுதடய) கற்பக மலரால் கட்டப் பபற்ற
மாதலயும்; புலவு காலும் - புலால் நாற்றம் வீசும். இரவில்உண்டாகும் ஒளியும்,
மாதல புலால் நாற்றம் வீசுவதும் தகட்டுக்கு அறிகுறி. கற்பகம் பதய்வத்தன்தம
உதடயது. அதில் புலால் நாற்றம் வீசுவது அதிசயம். (44)

5113. ‘திரியுைால், இலங்மகயும் ைதிலும்; திக்கு எலாம்

எரியுைால்;கந் ர்ப் நகரம் எங்கணும்
ப ரியுைால்;ைங்கல கலெம் சிந்தின
விரியுைால்;விளக்கிமன விழுங்குைால், இருள்.
இலங்மகயும்ைதிலும் திரியும் - இலங்தக மாநகரமும்மதில்களும் சுழலும்; திக்கு
எலாம் எரியும் - எல்லாத் திதசகளிலும் தீப்பற்றி எரியும்; எங்கணும் - எல்லா
இடங்களிலும்; கந் ர்ப் நகரம் ப ரியும் - கந்தர்வ நகரங்கள் காட்சி தரும்; ைங்கல
கலெம் சிந்தும் - மங்கல கலசங்கள் சிததயும்; விளக்கிமன விழுங்கும் இருள் -
விைக்தகதய விழுங்கும் இருைானது; விரியும் - எவ்விடத்தும் பபருகும்.

ஆல்கள் - அதச.வானதமகங்கள் நகரம்தபால் காட்சி தருவததக் கந்தர்வ நகரம்

என்று கூறுவர். கந்தர்ப்ப நகரம் - பபண் குறி (வி.தகா. பிள்தை) கந்தர்வ நகரம் எல்லாத்
திக்கிலும் எப்தபாதும் ததான்றுமாயின் அது அரசனுக்கும் ததசத்திற்கும் தபரச்சத்தத
விதைவிக்கும் என்று வராகமிகிரர் கூறியுள்ைார். (தவ.மு.தகா) கந்தர்வ நகரம் -
மன்மதன் பதட வீடான தசாதல என்பது பதழய உதர. (அதட - பதி)
(45)

5114. ‘த ாரணம்முறியுைால், துளங்கி; சூழி ைால்

வாரணம்முறியுைால், வலத் வாள் ைருப்பு;
ஆரண ைந்திரத்துஅறிஞர் நாட்டிய
பூரண குடத்து நீர்நறவின் ப ாங்குைால்.
த ாரணம் - நகரில்உள்ை ததாரண கம்பங்கள்; முறியும் - ஒடியும்; சூழிைால் வாரணம் -
முகபடாம் அணிந்த யாதனகள்; துளங்கி - நடுக்கம் அதடய (அதனுதடய); வலத்
வாள் ைருப்பு - வலிய நீண்ட தந்தங்கள்; முறியும் - ஒடியும்; ஆரணம் ைந்திரத்து அறிஞர் -
தவத மந்திரங்கதை அறிந்த அந்தணர்கைால்; நாட்டிய - பிரதிஷ்தட பசய்யப் பபற்ற;
பூரண குடத்து நீர் - பூரண கும்பத்தில் உள்ை தீர்த்தம்; நறவில் ப ாங்கும் - கள்தைப்
தபாலத் ததும்பி வடியும். துைங்கி என்னும்பசய்து என்னும் எச்சம் பசய என்னும்
வாய்பாட்டுப் பபாருளில் வந்துைது. காய்ச்சப் பபாங்குவது கூழ் - காய்ச்சாமல்
பபாங்குவது கள் (அதட - பதி) (46)

5115. ‘விண்ப ாடர் ைதியிமனப் பிளந்து, மீன் எழும் ;

புண் ப ாடர்குருதியின் ப ாழியுைால் ைமழ ;
ண்படாடு,திகிரி, வாள், னு என்று இன்னன,
ைண்டு அைர்புரியுைால், ஆழி ைாறு உற.
மீன் - நட்சத்திரங்கள்; விண்ப ாடர் ைதியிமனப் பிளந்து - ஆகாயத்தில் பசல்லும்
சந்திரதனப் பிைந்து பகாண்டு; எழும் - தமதல தபாகும்; ைமழ - ஆகாயத்தத மூடிய
தமகம்; ப ாடர்புண்குருதி - ஆறாத புண்ணின் இரத்தத்தத; ப ாழியும் - பகாட்டும்;
ண்டு திகிரி வாள் னு என்று இன்னன - தண்டாயுதம், சக்கரம், வாள், வில் என்று
தபசப்படுகிற (திருமாலின்) ஆயுதங்கள்; ஆழி ைாறு உற - கடல்கள் ததும்பிக்
பகாந்தளிக்க; ைண்டு அைர் புரியும் - பநருங்கிப் தபார் பசய்யும்.

‘மண்டு அமர்புரியும்’ எனதவ ஏவுவார் இன்றி பதடகள் தாதம தபார் பசய்யும் என்க.
ஆல் - அதச. குருதி - இன் - பபாழியும். இன் - அதச. தண்படாடு என்பதில் உள்ை ஒடு
அதச. தபாது பபாதுை என்பததப் ‘தபாபதாடு பபாதுை’ என்று குறுந்பதாதக தபசும்
(குறுந்.155.) (47)

5116. ‘ைங்மகயர்ைங்கலத் ாலி, ைற்மறதயார்

அங்மகயின்வாங்குநர் எவரும் இன்றிதய,
பகாங்மகயின்வீழ்ந் ன; குறித் ஆற்றினால்,
இங்கு, இதின்அற்பு ம், இன்னும் தகட்டியால்.
ைங்மகயர் - அரக்கிகளின்; ைங்கலத் ாலி - மங்கைத்தத விதைவிக்கும் தாலிகள்;
அங்மகயில் வாங்குநர் ைற்றவர் எவரும் இன்றி - தககைால் அறுப்பவர்கள் பிறர்
எவரும் இல்லாமல் (தாமாகதவ); குறித் ஆற்றினால் - தீய அதடயாைங்கள் என்று
கூறப்பட்டபடி; பகாங்மகயில் விழுந் ன - மார்பில் வீழ்ந்தன; இங்கு - இந்த
இலங்தகயில் (நிகழ்ந்த); இதின் அற்பு ம் - (இந்தக்) கனாக் காட்சியின் அதிசயத்தத;
இன்னும் தகட்டி - தமலும் தகட்பாயாக. (48)

5117. ‘ைன்னவன்த வி, அம் ையன் ைடந்ம ன்

பின் அவிழ்ஓதியும், பிறங்கி வீழ்ந் ன;
துன் அருஞ் சுடர்சுடச் சுறுக்பகாண்டு ஏறின;
இன்னல் உண்டுஎனும் இ ற்கு ஏது ஈது எனா;
ைன்னவன் த வி - அரசனானஇராவணனின் ததவியாகிய; அ ையன் ைடந்ம ன் -
அந்த மயனின் புதல்வியாகிய மண்தடாதரியின்; அவிழ் பின்ஓதியும் - பநகிழ்ந்த
பின்னதலயுதடய கூந்தலும்; பிறங்கி வீீ்ழ்ந் ன - மாறுபட்டுப் பூமியில் விழுந்தன
(அந்தக் கூந்தல்); துன் அரும் - பநருங்க முடியாத (பவப்பமான); சுடர் சுட - பநருப்புச்
சுடுதலால்; சுறுக்பகாண்டு ஏறின - சுறு நாற்றம் மிக்கன; இ ற்கு ஏது ஈது - இந்த
நிகழ்ச்சிக்கு ஏது வாசகம். இதுதவ; இன்னல் உண்டு எனும் - (இராவணன் பசய்த)
துன்பம் மிகுதி; என் த எனா - என்பததயாகும். என்று பசான்னாள்.
பகாண்டு - அதச.அன்தறல், சுறு நாற்றத்ததப் பரப்பிக் பகாண்டு இருந்தன என்றும்
கூறலாம். ‘என்று பகாண்டு இதையர் கூறி’ ஏது - ஆராய்ச்சி. (கம்ப. 1605)
(49)

5118. என்றனள்இயம்பி, ‘தவறு இன்னும் தகட்டியால்,

இன்று, இவண்,இப்ப ாழுது, இமயந் து ஓர் கனா;
வன் துமணக்தகாள்அரி இரண்டு ைாறு இலாக்
குன்றிமடஉழுமவஅம் குழுக் பகாண்டு ஈண்டிதய,
என்றனள் இயம்பி- என்றுகூறி (திரிசதட); தவறு - தவறுபட்ட; ஓர் கனா, இன்னும்
தகட்டி - ஒரு கனவுக் காட்சிதய தமலும் தகள் (அக்காட்சி); இன்று இவண்
இப்ப ாழுது - இன்தறத் தினத்தில் இவ்விடத்தில் இச்சமயத்தில்; இமயந் து -
உண்டாகியது; வன் - வலிதம மிக்க; துமண - ஒன்றற்பகான்று துதணயாயிருக்கும்;
இரண்டு தகாள் அரி - இரட்தடச் சிங்கங்கள்; குன்றிமட - மதலயின் கண்தண (இருந்த);
ைாறு இலா - தமக்குள் கருத்து தவறுபாடில்லாத; உழுமவ குழுக் பகாண்டு -
புலிக்கூட்டத்ததத் துதணயாகச் தசர்த்துக் பகாண்டு; ஈண்டி - (இலங்தகயில்)
பநருங்கி.
இம் மண் உலகில்பசல்வர் இப்தபாது இல்தல தநாக்கிதனாம் (திருவாய் -3-96)
என்ற இடத்தில் உலகில் பசல்வர் இல்தல. இப்தபாதுதநாக்கிதனாம் என்றுகூட்டிப்
பபாருள் பசய்த நம்பிள்தைதய உள்ளுக. கவிதத கிடந்தபடிதய பபாருள் பகாள்வதில்
இடர்ப்பாடுகள் பலவுை. (50)

5119. ‘வரம்பு இலா ை கரி உமறயும் அவ் வனம்

நிரம்புறவமளந் ன; பநருக்கி தநர்ந் ன;
வரம்பு அறுபிணம் டக் பகான்ற; ைாறு இலாப்
புரம் புக இருந் துஓர் ையிலும், த ாய ால்.
 வரம்பு இலா - கட்டுப்பாடு என்பது இல்லாத; ை கரி உமறயும் - மதயாதனகள்
வாழ்கின்ற; அவ்வனம் - அந்த வனம் (சிங்கங்கள்); நிரம்பு உற - முடிதல் அதடய;
வமளத் ன - சுற்றிக் பகாண்டன; பநருக்கி தநர்ந் ன - பநருக்கிப் தபார் பசய்தன
(அப்தபாது); வரம்பு அறு - எல்தலயற்ற; பிணம் டக் பகான்று - பிணங்கள்
விழும்படிக் பகான்று; ைாறு இலா - பதகதமயில்லாத; புரம்புக - தம்முதடய நகதர
அதடவதற்காக; இருந் து ஓர்ையிலும் - அங்தக தங்கியிருந்த ஓர் மயிலும்; த ாயது -
பவளிப் தபாயது.

வனம் - இலங்தக.இரண்டு சிங்கங்கள் - இராமலக்குவர்கள் மயில் - பிராட்டி.

மாறிலாப் புரம் - அதயாத்தி. இதவ கனவின் குறிப்புகள். (51)

5120. ‘ஆயிரம்திருவிளக்கு அமைய ைாட்டிய

தெபயாளிவிளக்கம் ஒன்று ஏந்தி, பெய்யவள்,
நாயகன்திருைமனநின்று, நண்ணு ல்
தையினள்,வீடணன் தகாயில்;-பைன் பொலாய் !
பைன் பொலாய் - பமன்தமயாகப் தபசும் பிராட்டிதய; ஆயிரம் திருவிளக்கு -
ஆயிரம் விைக்குகள்; அமைய ைாட்டிய - பபாருத்தமாக அதமந்த; தெய் ஒளி விளக்கம் -
நீண்டதூரம் ஒளி தரும் அடுக்குத் தீபமாகிய; ஒன்று ஏந்தி - ஒரு விைக்தக ஏந்திக்
பகாண்டு; பெய்யவள் - சிவந்த நிறமுதடய பபண்; நாயகன் திருைமன நின்று -
அரசனான இராவணனின் அரண்மதனயிலிருந்து; வீடணன் தகாயில் - வீடணனின்
தகாயிதல; நண்ணு ல் தையினள் - அதடததலப் பபாருந்தினாள். (52)

5121. ‘ப ான் ைமன புக்க அப் ப ாரு இல் த ாதினில்,

என்மன நீஉணர்த்திமன; முடிந் து இல்’ என,
‘அன்மனதய !அ ன் குமற காண்’ என்று, ஆயிமழ,
‘இன்னமும்துயில்க’ என, இரு மக கூப்பினாள்.
ப ான்ைமன புக்கஅப் ப ாருஇல் த ாதினில் - (அச்பசய்யவள் ) வீடணனின்
அரண்மதன அதடந்த ஒப்பற்ற சமயத்தில்; நீ என்மன உணர்த்திமன - நீ என்தன
எழுப்பினாய்; முடிந் து ‘இல்’ என - அக்கனவு நிதறவு பபறவில்தல என்று கூற;
ஆயிமழ - பிராட்டி; அன்மனதய - தாதய; அ ன் குமற காண் என்று - அக்கனவின்
குதறப் பகுதிதயப் பார் என்று பிராட்டி; இன்னமும் துயில்க என - தமலும் உறங்குக
என்று கூறி; இரு மக கூப்பினாள் - இரண்டு கரங்கதையும் குவித்தாள்.

பபான் என்பததஎழுவாயாக்கி, இராச்சிய லட்சுமி வீடணனின் தகாயிலுக்குப்

புகுந்த சமயத்தில் என்றும் கூறலாம். ‘என்று’, ‘என’ என்று தமற்தகாள் குறியீட்டுச்
பசாற்கள் இரண்டு முதற வந்துள்ைன. 25 ஆம் பிரதி’ அதன் குதற காணுதற்கு நீ
என்னும் பாடத்ததத் தருகிறது. ஏற்பின் நன்று. (53)
அனுமன்சீததயின் இருக்தகதயக் காணுதல்
5122. இவ் இமட,அண்ணல் அவ் இராைன் ஏவிய
பவவ் விமட அமனயத ார் வீரத் தூ னும்,
அவ் இமடஎய்தினன், அரிதின் தநாக்குவான்,
பநாவ் இமடைடந்ம ன் இருக்மக தநாக்கினான்
இவ் விமட - இந்தச்சமயத்தில்; அண்ணல் - பபருதம மிக்க; அ இராைன் ஏவிய -
அந்த இராம பிரானால் அனுப்பப் பபற்ற; பவவ் விமட அமனய - ஆற்றல் மிக்க
காதை தபான்ற; த ார் வீரத் தூ னும் - தபார் வீரம் பபற்ற தூதனாகிய அனுமன்;
அரிதின் தநாக்குவான் - (தசாதலயின் பசறிவால்) சிரமப்பட்டுப் பார்ப்பவனாய்; அ
இமட ைடந்ம ன் - அந்த அதசாகவனத்தத அதடந்து; பநாவ் இமட ைடந்ம ன் -
வருந்தும் இதடதய உதடய பிராட்டி; இருக்மக - அமர்ந்து தவம் பசய்வதத;
தநாக்கினான் - பார்த்தான்.

தநாற்பதததநாக்கினான். ‘மாண தநாற்று ஈண்டு இவள் இருந்த ஆறு’, (கம்ப. 5141)

என அனுமன் தபசுவான். (54)துயிலுணர்ந்தஅரக்கியர் நிதல

5123. அவ் வயின்அரக்கியர் அறிவுற்று, ‘அம்ைதவா !

பெவ்மவ இல்துயிீ்ல் நமைச் பெகுத் து ஈது !’ எனா,
எவ் வயின்ைருங்கினும் எழுந்து வீங்கினார்--
பவவ் அயில்,ைழு, எழு, சூல பவங் மகயார்.
அ வயின் - அந்தச்சமயத்தில்; அரக்கியர் - (காவலாய் உள்ை) அரக்கிமார்கள்;
அறிவுற்று - உறக்கம் பதளிந்து; அம்ைதவா - அந்ததா (ஐதயா); இங்கு ஈது -
இவ்விடத்தில் இப்படி; பெவ்மவ இல் துயில் - சிறப்புத் தராத உறக்கம்; நமை
பெகுத் து - நம்தமக் பகடுத்து விட்டதத; எதனா - என்று கூறி; எவ் வயின் ைருங்கினும்
- எல்லாப் பக்கங்களிலும்; எழுந்து - எழுந்திருந்து; பவவ் அயில் - பகாடிய தவதலயும்;
ைழு - தகாடாலிதயயும்; எழு - வதை தடிதயயும்; சூலம் - சூலத்ததயும் (ஏந்திய);
பவம் மகயார் - பகாடிய தககதையுதடயவராய்; வீங்கினார் - பநருங்கினார்கள்.
வீங்குதல் -பநருக்குதல் - கலாபம் வீங்க (சிந் 840) என்னும் பதாடருக்கு வகுத்த உதர
தநாக்கத் தக்கது. பசகுத்த தீங்கு எனப் பிரித்து, தீங்கு பசகுத்த என்றும் உதர கூறலாம்.
அப்தபாது பசகுத்தது என்பது பசகுத்த என்று வந்தது; விகாரம் என்று பகாள்க. ஒருதம
பன்தம மயக்கம் என்று பகாள்ை இடம் தரின் பகாள்க. நச்சினார்க்கினியர் ‘தவண்டுவ
பிறிது ஒன்று உண்தடா (சிந்.2.93) என்னும் பதாடதர ஒருதம பன்தம மயக்கம்
என்றார். (55)

5124. வயிற்றிமடவாயினர்; வமளந் பநற்றியில்

குயிற்றியவிழியினர்; பகாடிய தநாக்கினர்;
எயிற்றினுக்குஇமட இமட, யாமன, யாளி, த ய்,
துயில் பகாள்பவம் பிலன் என, ப ாட்ட வாயினர்.*
(அந்தஅரக்கிமார்கள்)
வயிற்றிமட வாயினர் - வயிற்றிதல வாதய உதடயவர்கள்; வமளந் பநற்றியில் -
முன் தநாக்கி வதைந்துள்ை பநற்றியிதல; குயிற்றிய விழியினர் - பதிக்கப் பபற்ற
கண்கதை உதடயவர்கள்; பகாடிய தநாக்கினர் - பகாடிய பார்தவ உதடயவர்கள்;
எயிற்றினுக்கு இமடயிமட - பற்களுக்கு நடுவில் நடுவில்; யாமன, யாளி, த ய் -
யாதனகளும் யாளிகளும், தபய்களும்; துயில் பகாள்- உறங்குகின்ற; பவம்பிலன் என -
பகாடிய மதலக்குதக தபால; ப ாட்ட வாயினர் - பபரிய வாதய உதடயவர்.
(56)

5125. ஒரு து மகயினர், ஒற்மறச் பென்னியர்;

இரு து மலயினர்,இரண்டு மகயினர்;
பவருவருத ாற்றத் ர்; விகட தவடத் ர்;
ருவமர என, முமல லவும் நாற்றினர்.*
(அரக்கிகள்)

ஒரு துமகயினர் - பத்துக் தககதை உதடயவர்கள் (ஆனால்); ஒற்மறச் பென்னியர் -

ஒரு ததலதயப் பபற்றவர்கள்; இரு து மலயினர் - இருபது ததலகதை
உதடயவர்கள் (ஆனால்); இரண்டு மகயினர் - இரண்டுதககதைப் பபற்றவர்கள்;
பவருவரு த ாற்றத் ர் - அச்சத்தத உண்டுபண்ணும் ததாற்றம் உதடயவர்கள்; விகட
தவடத் ர் - மாறுபட்ட தகாலத்ததப் பூண்டவர்கள்; ருவமர என - பருத்த
மதலதபால; முமல லவும் - இரண்டுக்கு தமற்பட்ட முதலகதை; நாற்றினர் -
பதாங்கவிட்டுக் பகாண்டிருப்பவர்கள்.

சில என்பதுஇரண்தடயும், பல என்பது இரண்டுக்குதமற்பட்டவற்தறயும்

குறிக்கும். (57)

5126. சூலம்,வாள், ெக்கரம், த ாட்டி, த ாைரம்,

கால தவல்,கப் ணம், கற்ற மகயினர்;
ஆலதை உருவுபகாண்டமனய தைனியர்;
ாலதை ரித் வன் பவருவும் ான்மையர்.*
சூலம் வாள்ெக்கரம் - சூலத்ததயும் வாதையும்சக்கரத்ததயும்; த ாட்டி த ாைரம் -
அங்குசத்ததயும் இருப்புலக்தகதயயும்; காலதவல் கப் ணம் - காலதன ஒத்த
தவதலயும் கப்பணத்ததயும்; (பிரதயாகிப்பதற்கு) கற்ற மகயினர் - அறிந்த தகதய
உதடயவர்; உருவு பகாண்ட - வடிவம் எடுத்த; ஆலம் அமனய தைனியர் - விடம்
தபான்ற உடம்தபப் பபற்றவர்கள்; ாலம் ரித் வன் - மழுதவத் தரித்த சிவபிரானும்;
பவருவும் - அஞ்சும் படியான; ான்மையர் - இயல்தபப் பபற்றவர்கள். ததாமரம் -
இருப்புலக்தக ததாட்டி - (யாதனதய அடக்கும்) அங்குசம், கப்பணம் - யாதன
பநரிஞ்சி முள் தபான்ற ஆயுதம். யாதனகள் வராதபடி இது தபார்க்கைத்தில் பரப்பப்
பபறும். கப்பணம் சிதறினாதன என்பர் ததவர் (சிந்-285) மதுதரக் காஞ்சி இததப் பரல்
என்று கூறும் 597, 98) பாலம் - மழு. பரசு --- பாலம் என்தறந்தும் மழுவின் பபயதர.
(திவாகரம் - பசயற்தக 3) பாலம் - கபாலம். முதற்குதற என்பர் (அதட - பதி) கபாலம்
தரித்தவன் தவரவ மூர்த்தி. (58)

5127. கரி, ரி,தவங்மக, ைாக் கரடி, யாளி, த ய்,

அரி, நரி, நாய்என அணி முகத்தினர்;
பவரிந் உறுமுகத்தினர்; விழிகள் மூன்றினர்;
புரி ருபகாடுமையர்; புமகயும் வாயினர்.*
(அரக்கிகள்)
கரி ரி தவங்மக- யாதன,குதிதர, தவங்தகப்புலி; ைாக் கரடி யாளித ய் -
பபருங்கரடி, யாளி, தபய்; அரி நரி நாய் என - சிங்கம், நரி, நாய் என்று கூறும்படி; அணி -
(தங்கள் இயல்புக்தகற்ப) பபாருந்திய; முகத்தினர் - முகத்ததயுதடயவர்கள்; பவரிந்
உறு - முதுகில் அதமந்த; முகத்தினர் - முகத்தத உதடயவர்கள்; விழிகள் மூன்றினர் -
மூன்று கண்கதையுதடயவர்கள்; புரி ரு பகாடுமையர் - விரும்பி தமற் பகாண்ட
பகாடிய இயல்தப உதடயவர்கள்; புமகயும் வாயினர் - புதகதய பவளிப்படுத்தும்
வாதயப் பபற்றவர்கள். (59)

5128. எண்ணினுக்குஅளவிடல் அரிய ஈட்டினர்,

கண்ணினுக்குஅளவிடல் அரிய காட்சியர்,
ப ண் எனப்ப யர் பகாடு திரியும் ப ற்றியர்,
துண்பணனத் துயில்உணர்ந்து, எழுந்து சுற்றினார்.
எண்ணினுக்கு - மனத்தினாலும்; அளவிடல் அரிய - அைவிட முடியாத; ஈட்டினர் -
வலிதமயுதடயவர்கள்; கண்ணினுக்கு அளவிடல் அரிய - கண்கைாலும்
அைக்கமுடியாத; காட்சியர் - ததாற்றத்தத உதடயவர்கள்; ப ண் எனப் ப யர் பகாடு -
பபண் என்ற பபயதர தவத்துக் பகாண்டு; திரியும் ப ற்றியர் - இயல்பு திரிந்த
இயல்தபயுதடயவர்கள்; துண் என - (காண்பவர்)நடுங்கும்படி; துயில்உணர்ந்து -
உறக்கத்திலிருந்து விழித்து; எழுந்து சுற்றினார் - எழுந்து பிராட்டிதயச் சுற்றினார்கள்.

துண் என.விதரவாக என்றும் கூறலாம். எண்ணினுக்கு - கணக்கினாலும் என்றும்

கூறலாம். 4 - ஆம் தவற்றுதம கருவிப் பபாருளில் வந்தது. (இலக் - விை - தவற்றுதம)
(60)

சீததயின்வருத்தத்தத அனுமன் காணுதல்.

5129. ஆயிமட,உமர அவிந்து, அழகன் த வியும்,
தீ அமனயர் முகம்தநாக்கித் த ம்பினாள்;
நாயகன் தூ னும்,விமரவில் நண்ணினான்,
ஓய்விலன், உயர்ைரப் மணயின் உம் ரான்.
ஆயிமட - அவ்விடத்தில்; அழகன் த வியும் - இராமபிரானின் ததவியாகிய பிராட்டி;
உமர அவிந்து - தபச்சு ஒடுங்கி; தீ அமனயவர் முகம் - பநருப்புப் தபான்ற அரக்கிகளின்
முகங்கதை; தநாக்கி - பார்த்து; த ம்பினாள் - மனங் கலங்கினாள் (அப்தபாது); நாயகன்
தூ னும் - இராமபிரானின் தூதனான அனுமனும்; ஓய்விலன் - தாமதிக்காமல்;
விமரவில் நண்ணினான் - தவகமாக வந்து (பிராட்டியிருந்த); உயர் - உயர்ந்த; ைரப்
மணயின் உம் ரான் - மரக்கிதைதய அதடந்தவன் ஆனான்.
 பிராட்டி இருந்தமரம் சிஞ்சுகமரம் என்று கூறுகின்றனர். சிஞ்சுகம் - நூக்கம் என்று
அகராதி தபசும். சிஞ்சுகம் அதசாகம் தபாலும். (61)

5130. ‘அரக்கியர், அயில் மு ல் ஏந்தும் அங்மகயர்,

பநருக்கியகுழுவினர், துயிலும் நீங்கினர்,
இருக்குநர்; ைற்றுஇ ற்கு ஏது என் ?’ எனா,
ப ாருக்பகனஅவரிமடப் ப ாருந் தநாக்கினான்.
அரக்கியர் - அரக்கிமார்கள்; அயில் மு ல் ஏந்தும் - தவல் முதலானஆயுதங்கள்
ஏந்திய; அங்மகயர் - தகதய உதடயவராய்; பநருக்கியகுழுவினர் - அடர்ந்த
கூட்டத்தினராய்; துயிலும் நீங்கினார் - உறக்கத்திலிருந்து எழுந்தவராய்; இருக்குநர் -
இருக்கின்றார்கள்; இ ற்கு ஏது என் எனா - (இவ்விரவில்) இவ்வாறு இருப்பதற்குக்
காரணம் யாது என்று ஆராய்ந்து; ப ாருக்பகன - விதரவாக; அவர் இமட - அவ்
வரக்கியர்களுக்கு நடுதவ; ப ாருந் தநாக்கினான் - உற்றுப் பார்த்தான்.
இரவிதலஅரக்கியர்கள் ஆயுதங்கள் ஏந்தியபடி உறங்காமல் உள்ைனர். இதற்குக்
காரணம் யாது என்று கருதி கூர்ந்து பார்த்தான். (62)

5131. விரி ைமழக் குலம் கிழித்து ஒளிரும் மின் என,

கரு நிறத்துஅரக்கியர் குழுவில், கண்டனன்--
குரு நிறத்து ஒரு னிக் பகாண்டல் ஊழியான்
இரு நிறத்துஉற்றதவற்கு இமயந் காந் த்ம .
ஒரு னி - ஒப்பற்றசிறப்புற்ற; குரு நிறத்து - ஒளி பபாருந்திய நிறத்தத உதடய;
பகாண்டல் - தமகம் தபான்ற; ஊழியான் - யுகத்தின் ததலவனாகிய இராமபிரானின்;
இருநிறத்து உற்ற - பபரிய மார்பிி்தல ததத்த; தவற்கு - பிரிவுத் (துன்பமாகிய) தவதலப்
பறித்பதடுக்கும்; இமயந் காந் த்ம - பபாருந்திய காந்தமாமணி தபான்ற
பிராட்டிதய; கருநிறத்து அரக்கியர் குழுவில் - கரு நிறத்ததப் பபற்ற அரக்கிமார்களின்
கூட்டத்தில்; விரிைமழக்குலம் - பரந்த தமகக் கூட்டத்தத; கிழித்து ஒளிரும் - பிைந்து
பகாண்டு விைங்குகின்ற; மின் என - மின்னதலப் தபால; கண்டனன் - பார்த்தான்.
மார்பில்பாய்ந்த இரும்புத் துண்டுகதை எடுக்கப் பயன்படும் காந்தம் தபால
இராமனின் துன்பம் நீக்கும் பிராட்டி என்க. “வரம் எனும் அயில்தவல் --- இப்பபாழுது
அகன்றது. குலப்பூண் --- ஆரம் ஆம் காந்தமாமணி இன்று வாங்க” எனும் தசரதன்
பமாழிதயக் காண்க (கம்ப. 10068) பகாண்டல் ஊழி - ஓர் ஊழி தபாலும் - பரிபாடல்
பகாண்டும், புராண வழக்குக் பகாண்டும் ஆய்தல் தவண்டும். ‘இரு நிறத்துற்ற பவற்கு
இதயந்த காந்தத்தத’ என்ற சுவடிப்பாடம் பகாண்டு முன்னுள்தைார் பலரும் உதர
தடுமாறினர் - ‘தவற்கு’ எனச் சுவடி எழுத்தின் உண்தமகாட்டி உதர கண்டார்
வாகீசகலாநிதி. கி.வா. ஜகந்நாதன் அவர்கள். (63)

5132. ‘கடக்க அரும் அரக்கியர் காவல் சுற்று உளாள் !

ைடக் பகாடிசீம யாம் ைா தரபகாலாம் ?
கடல் துமண பநடிய ன் கண்ணின் நீர்ப் ப ருந்
டத்திமடஇருந் து ஓர் அன்னத் ன்மையாள்.
 கடல் துமண பநடிய- கடல்தபாலப் பரந்துள்ை; ன் கண்ணின் நீர்- தன்னுதடய
கண்ணிலிருந்து வழிந்த நீர் நிரம்பிய; ப ருந் டத்து இமட- பபரிய தடாகத்தின்
நடுவில்; இருந் து -இருந்த; ஓர்அன்னத் ன்மையள் - ஒப்பற்ற அன்னத் தன்தம
பகாண்டவள்; கடக்க அரும் - கடந்து தபாக முடியாத; அரக்கியர் - அரக்கிகளின்; காவற்
சுற்றுளாள் - காவற் சுற்றிதல அகப்பட்டுள்ைாள் (ஆதலால், இவள்); ைடக்பகாடி -
இைங்பகாடி தபான்ற; சீம ஆம் - சீததயாகிய; ைா தர பகால்? - பபண்தண தபாலும்.

பகால் என்பததஅதசயாக்கி மாததர ஆம் என்று பபாருள் பகாள்வாரும் உைர்

அடுத்துவரும் பாடல்தான் அனுமனின் ஐயத்ததப் தபாக்குகிறது.
(64)

அரக்கியர் நடுவில்இருப்பவள் சீதததய என அனுமன் பதளிதல்

5133. ‘எள் அரும் உருவின் அவ் இலக்கணங்களும்,
வள்ளல் ன்உமரபயாடு ைாறு பகாண்டில,
கள்ள வாள் அரக்கன் அக் கைலக் கண்ணனார்
உள்உமற உயிரிமனஒளித்து மவத் வா !
(அரக்கியர் நடுவில்இருப்பவர் பால்)
எள் அரும் - பழிப்பற்ற; உருவின் - திருதமனியின்கண்; அவ் இலக்கணங்களும் -
நல்ல சாமுத்திரிகா லட்சணங்களும்; வள்ளல் ன் உமரபயாடு - இராமனின்
பமாழிகதைாடு; ைாறு பகாண்டில - தவறுபட்டிருக்கவில்தல. (ஆதகயால் இவள்
சீதததய); கள்ளவாள் அரக்கன் - வஞ்சதனயும் பகாடுதமயுமுதடய இராவணன்;
அக்கைலக் கண்ணனார் - அந்த தாமதர தபான்ற கண்கதைப் பபற்ற இராமபிரான்; உள்
உமற உயிரிமன - உள்ைத்தில் வாழும் உயிதர; ஒளித்து மவத் வா - மதறத்து தவத்த
பகாடுதம எப்படிப்பட்டது.
தவத்த ஆறு என்பதுதவத்தவா எனக் குதறந்து வந்துள்ைது ‘என்தன நிருபன்
இயற்தக இருந்தவா’ (கம்ப, 1713) (65)

5134. ‘மூவமக உலமகயும் முமறயின் நீக்கிய

ாவி ன் உயிர்பகாள்வான் இமழத் ண்பு
இ ால்;
ஆவத ; அரவமணத் துயிலின் நீங்கிய
த வதன அவன்; இவள் கைலச்பெல்விதய.
இது - பிராட்டி சிதறயிலிருக்கும் பகாடுதம; மூவமக உலமகயும் - மூன்று
வதகப்பட்ட உலகங்கதையும்; முமறயின் நீக்கிய - நன்பனறியிலிருந்து பிறழச் பசய்த;
ாவி ன் - பாவியாகிய இராவணனுதடய; உயிர் பகாள்வான் - உயிதரக்
கவர்வதற்காகத் (திருமால்); இமழத் - பசய்த; ண்பு - பசயலாகும்; ஆவத - இது
பபாருந்துவதாகுதம?; அவன் - இந்த இராமபிரான்; அரவமணத்துயிலின் நீங்கிய -
பாம்புப் படுக்தகயில் தமற்பகாண்ட உறக்கத்தத விட்டு வந்த; த வதன - திருமாதல;
இவள் - இந்தப் பிராட்டி; கைலச் பெல்விதய - தாமதர மலரில் வீற்றிருக்கும்திருமகதை.
 பாவி தன் உயிர்பகாள்வான் இதழத்த பண்பு - என்பதற்கு இராவணன் தன்னுதடய
உயிதரத் திருமால் அழிப்பதற்கு (அவதன) பசய்த பசயல் என்றும், விதி இராவணதன
அழிக்க தமற்பகாண்ட பசயல் என்றும், பிராட்டி (ததவ மகளிதரச் சிதறமீட்க)
இராவணதன அழிக்க தமற்பகாண்ட பசயல் என்றும் பலபடியாகக் கூறுவர்.
(66)

அனுமன்மகிழ்ச்சி
5135. ‘வீடினதுஅன்று அறன்; யானும் வீகதலன்;
த டிபனன்கண்டபனன்; த விதய !’ எனா,-
ஆடினன்; ாடினன்;ஆண்டும் ஈண்டும் ாய்ந்து,
ஓடினன்;உலாவினன்;-உவமகத் த ன் உண்டான்.
(அனுமன்)
உவமகத் த ன்உண்டான் - மகிழ்ச்சியாகியதததனக் குடித்து; அறன் வீடினது அன்று -
தருமம் அழியவில்தல; யானும் வீகதலன் - யான் அழிய மாட்தடன்; த டிபனன் -
பிராட்டிதயத் ததடிய யான்; கண்டபனன் - கண்டு பகாண்தடன்; த விதய - (இவள்)
சீதாததவிதய; எனா - என்று கூறி; ஆடினன் ாடினன் - ஆடிப் பாடினான்; ஆண்டும்
ஈண்டும் ாய்ந்து - அங்கும் இங்கும் பாய்ந்து; ஓடினன் உலாவினன் - ஓடி உலாவினான்.
முன்புபிராட்டிதயக் காணாததபாது வீடுதவன் (காட்சி 1) (இறப்தபன்) என்றவன்
பிராட்டிதயக் கண்டதும் வீகதலன் (இறதவன்) என்றான். (67)சீததயின்
தூய்தமதயஅனுமன் வியத்தல்
5136. ‘ைாசுண்டைணி அனாள், வயங்கு பவங் கதிர்த்
த சுண்டதிங்களும் என்னத் த ய்ந்துளாள்;
காசுண்டகூந் லாள் கற்பும், கா லும்
ஏசுண்டதுஇல்மலயால்; அறத்துக்கு ஈறு உண்தடா ?
(அனுமன்)

ைாசுண்ட ைணிஅனாள் - அழுக்கால் மூடப்பபற்ற மணி தபான்றவள்; வயங்கு -

விைக்கமான; பவங்கதிர் - பகாடுதமயான சூரியனின்; த சுண்ட - ஒளியால் மதறக்கப்
பபற்ற; திங்கள் என்ன - சந்திரதனப் தபால; த ய்ந்துளாள் - (ஒளி) குன்றியுள்ைாள்;
காசுண்ட கூந் லாள் - அழுக்குப் படிந்த கூந்ததலயுதடய பிராட்டியின்; கற்பும் -
உறுதிப்பாடும்; கா லும் - இராமன்பால் பகாண்ட காதலும்; ஏசு உண்டது இல்மல -
தாழ்ச்சியதடயவில்தல; அறத்திற்கு(ம்) ஈறுண்தடா ? - தருமத்திற்கும் அழிவுவருமா.
சீததயின் கற்புமுதலானதவ தாழ்ச்சியுறவிி்ல்தல என்னும் சிறப்புக்கருத்தத
தருமத்துக்கு ஈறுண்தடா என்னும் பபாதுக் கருத்தால் உறுதிப்படுத்தலின் இது
தவற்றுப் பபாருள் தவப்பணி. விழுமணி மாசு மூழ்கிக் கிடந்தது என்பர் ததவர்
(சிந்தா) (68)
5137. ‘புமன கழல்இராகவன் ப ான் புயத்ம தயா ?
வனிம யர்திலகத்தின் ைனத்தின் ைாண்ம தயா ?
வமன கழல்அரெரின் வண்மை மிக்கிடும்
ெனகர் ம்குலத்ம தயா ? யாம ச் ொற்றுதகன் ?
கழல்புமன - வீரக்கழல் அணிந்த; இராகவன் ப ான் புயத்ம தயா - இராமபிரானின்
அழகிய ததாள்கதைதய ? வனிம யர் திலகத்தின் - பபண்களின் திலகம் தபான்ற
பிராட்டியின்; ைனத்தின் ைாண்ம தயா - திருவுள்ைத்தின் மாட்சிதமதயதயா ? கழல்
வமன - வீரக்கழல் அணிந்த; அரெரின் - அரசர்களுக்குள்தை; வண்மை மிக்கிடும் -
பகாதடப்பண்பால் உயர்ந்த; ெனகர் ம் குலத்ம தயா - சனகரின் குலத்தததயா;
யாம ச் ொற்றுதகன் - எததப் புகழ்தவன். ஒன்றின் ஒன்றுவிஞ்சி இருத்தலின் யான்
எததப் புகழ்தவன் என்றான். என்றாலும் மரபினும் புயம் உயர்ந்தது. புயத்தினும்
மனம் உயர்ந்தது என்பதத அறிக. (69)

5138. ‘த வரும் பிமழத்திலர்; ப ய்வ தவதியர்

ஏவரும்பிமழத்திலர்; அறமும் ஈறு இன்றால்;
யாவது இங்குஇனிச் பெயல் அரியது, எம்பிராற்கு?
ஆவ ! என்அடிமையும் பிமழப்பு இன்றாம்அதரா.
த வரும்பிமழத்திலர் - ததவர்களும் பிதழபசய்திலர்; ப ய்வ தவதியர் ஏவரும் -
பதய்வத் தன்தமயுதடய எந்த தவதியரும்; பிமழத்திலர் - பிதழ பசய்திலர்; என்
அடிமையும் - என்னுதடய அடிதமப் பணியும்; பிமழப்பு இன்றாம் - பிதழயற்றுள்ைது
(ஆதலால்); இனி - இனிதமல்; அறமும் ஈறு இன்று - தருமமும் அழியாது.

எம் பிராற்குஇங்கு - எம்பபருமானாகிய இராமபிரானுக்கு இவ்விடத்தில் இனி

பசயல் அரியது யாவது - பசய்யவியலாத பசயல் எது ? ததவரும் தவதியரும்
பதாண்டும் பிதழயா இடத்தத அறம் அழியாது. அறம் அழியா இடத்தில் பதய்வம்
பவளிப்பட்டு அருளும் என்பது கருத்து. ஆவ - வியப்புக்குறிப்பு. அதரா - அதச.
(70)

5139. “தகழ் இலாள் நிமற இமற கீண்ட ாம்எனின்,

ஆழியான் முனிவுஎனும் ஆழி மீக்பகாள,
ஊழியின் இறுதிவந்துறும்” என்று உன்னிதனன்;
வாழிய உலகு, இனிவரம்பு இல் நாள் எலாம் !
தகழ் இலாள் - ஒப்புதமயற்ற பிராட்டியின்; நிமற இமற கீண்டது ஆம் எனில் -
நிதறயானது சிறிது சிததந்தாலும்; ஆழியான் - (சக்கரம் ஏந்திய) திருமாலாகிய
இராமபிரானின்; முனிவு எனும் ஆழி - தகாபம் என்னும் கடலானது; மீபகாள - தமதல
அதிகரித்துப் பபாங்குதலால்; ஊழியின் இறுதி - யுகத்தின் முடிவுக்காலம்; வந்து உறும்
என்று - வந்து விடுதம என்று; உன்னிதனன் - எண்ணி அஞ்சிதனன் (நிதற
அழியாதமயால்); இனி - இனிதமல்; உலகு - உலகங்கள்; வரம்பு இல் நாள்எலாம் -
எல்தலயற்ற எல்லா நாட்களிலும்; வாழிய - வாழ்வதடக.
 நிதற -மனத்ததக் கட்டுப்படுத்தல். இதறவன் தகாபம் பகாள்ைாமல் ‘பிராட்டி
அடக்கி பவல்வாள்’ என்று கூறுவர் சிலர். நிதற- கதர தபான்றது.அன்றியும் மகளிரின்
நால்வதகப் பண்புகளில் ஒன்றான நிதற என்றும் கூறலாம். கீண்டது ஆம் என்று - ஆம்
அதச. உன்னுதல் - அஞ்சுதல். காரியத்ததக் காரணமாகக் கூறப்பபற்றது. (71)

5140. ‘பவங் கனல் முழுகியும், புலன்கள் வீக்கியும்,

நுங்குவ, அருந்துவ, நீக்கி, தநாற் வர்
எங்கு உளர்?-குலத்தில் வந்து, இல்லின் ைாண்புமட
நங்மகயர் ைனத் வம் நவிலற் ாலத ா ?
குலத்தின் வந்து- நல்லகுலத்திதல பிறந்து; இல்லின் ைாண்புமட - இல்லறச்
சிறப்தபப்பபற்ற; நங்மகயர் ைனத் வம் - பபண்கள் மனத்தால் பசய்யும் தவமானது;
நவிலற் ாலத ா - நம்மால் கூறத்தக்க எளிதமயானதா. (இம்மங்தகயர்களுக்கு முன்);
பவங்கனல் முழுகியும் - பகாடிய (ஐந்துவித) பநருப்பில் குளித்தும்; புலன்கள் வீக்கியும்
- (ஓடும்) ஐந்து புலன்கதைக் கட்டியும்; நுங்குவ அருந்துவ - உண்ணும் உணதவயும்
பருகும் புனதலயும்; நீக்கி - ஒதுக்கிவிட்டு; தநாற் வர் - தவம் பசய்பவர்கள்; எங்குளர் -
எங்தகஇருக்கிறார்கள்.
கற்பு மகளிர்க்குமுனிவர்கள் ஒப்பாகார் என்க. எங்தக என்பது ஏற்றத் தாழ்தவ
உணர்த்தும் உலகச் பசால் ‘அவன் எவரிடத்தான் யார் யார்’ என்னும் ஆழ்வார் பாசுரம்
கருதுக (5-1-7) நங்தகயர் என்றது பிராட்டிதய. (72)

5141. ‘த ண தநாற்றது ைமனப் பிறவி, ப ண்மைத ால்

நாணம் தநாற்றுஉயர்ந் து, நங்மக த ான்றலால்;
ைாண தநாற்று,ஈண்டு இவள் இருந் வாறு எலாம்
காணதநாற்றிலன், அவன் கைலக் கண்களால் !
நங்மகத ான்றலால் - பிராட்டி உலகில்அவதரித்ததால்; ைமனப் பிறவி - உயர்ந்த
குலப்பிறப்பானது; த ண - மற்றவர்கள் மதிக்கும் படி; தநாற்றது - தவம் பசய்தது;
ப ண்மை த ால் - பபண் தன்தமதயப் தபால; நாணம் - (மகளிரின்) நாணமானது;
தநாற்று உயர்ந் து - தவஞ்பசய்து சிறப்தபப் பபற்றது (ஆனால்); ஈண்டு - இந்த
இலங்தகயில்; இவள் - இந்தப் பிராட்டி; ைாண தநாற்று - மாண்பதடயத் தவம் பசய்து
(கற்தபக் காத்து); இருந் ஆறு எலாம் - இருந்த பண்பின் முழுதமதயயும்; அவன் -
அந்த இராமபிரான்;கைலக் கண்களால் - தாமதரதபான்ற கண்களினாதல; காண
தநாற்றிலன் - காண்பதற்குத் தவம் பசய்தானில்தலதய. கமலக் கண்கதைகாண
தநாற்றில என்னும் பாடம் சிறக்கும் தபாலும். பிராட்டியின் பதாடர்புதடய மதனப்
பிறவி முதலானதவ உயர்ந்தன ஆனால் இராவணனுடன் வாழும் கண்கள் தவம்
பசய்யவில்தலதய என்னும் பபாருள் நன்று தபாலும். கமலக் கண்கள் தநாற்றில
என்பதில் அருதமப்பாடுள்ைது. திறனாய்வுப் புயலில் இது சிததயினும் சிததயும் இது
கம்ப சூத்திரம். நான் காண தநாற்தறன் என்ற அநுமன் பபருமிதம் உள்ளுதற.
(73)

5142. ‘முனி வர்அரக்கியர், முமறயின் நீங்கினார்;

இனியவள் ான்அலாது, யாரும் இல்மலயால்;
 னிமையும்,ப ண்மையும், வமும், இன்னத !-
வனிம யர்க்குஆக, நல் அறத்தின் ைாண்பு எலாம் !
இனியவள் ான்அலாது - இனிதமதயச் பசய்யும் பிராட்டிதயத் தவிர; யாரும்
இல்மல - தவறு யாரும் அவளுக்குத் துதணயில்தல; முமறயின் நீங்கினார் அரக்கியர் -
முதறயற்றவர்கைாகிய அரக்கியர்; முனி வர் - பிராட்டிதயக் தகாபிப்பவர்;
னிமையும் - (இந்நிதலயில் இவைது) தனித்து இருக்தகயும்; ப ண்மையும் - அதமதித்
தன்தமயும்; வமும் - கற்புத் தவமும்; இன்னது - இப்படிப்பட்டதாகும்; அறத்தின்
ைாண்பு எலாம் - அறத்தின் எல்லாச் சிறப்புக்களும்; வனிம யர்க்கு ஆக - பபண்கள்
பபாருட்டு அதமக்கப்பட்டதவதய ஆக. (74)

5143. ருைதை காத் த ா ? ெனகன் நல் விமனக்

கருைதைகாத் த ா? கற்பின் காவதலா ?
அருமைதயா !அருமைதய ! யார் இது ஆற்றுவார் ?
ஒருமைதய, எம்ைதனார்க்கு, உமரக்கற் ாலத ா ?
(பிராட்டியின்தவத்தத)
ருைதைகாத் த ா - தருமதம பாதுகாத்தததா ? ெனகன் - சனகனுதடய; நல்விமனக்
கருைதை - நல்லூழால் பசய்யப்பபற்ற பசயல்; காத் த ா - பாதுகாத்தததா ? கற்பின்
காவதலா - கற்பினுதடய பாதுகாப் பா? (இத்தவம்) அருமைதய அருமைதய -
அருதமயானது அருதமயானது; இது - இப்படிப்பட்ட தவத்தத; யார் ஆற்றுவார் -
எவர்கள் பசய்வார்கள் ?(இத்தவம்); ஒருமைதய- ஒப்பற்றசிறப்புதடயது;
எம்ைதனார்க்கு உமரக்கற் ாலத ா - எம் தபான்றவர்கள் பசால்லும் தன்தம
உதடயததா. (75)

5144. ‘பெல்வதைாஅது ? அவர் தீமைதயா இது ?

அல்லினும் கலினும் அைரர் ஆட் பெய்வார்,
ஒல்லுதைாஒருவர்க்கு ஈது ? உறுகண் யாது இனி ?
பவல்லுதைாதீவிமன, அறத்ம பைய்ம்மையால் ?’
(அரக்கர்களுக்கு)

அல்லினும் கலினும் - இரவுப் தபாதிலும் பகற்தபாதிலும்; அைரர் ஆட் பெய்வார் -

ததவர்கள் அடிதமத் பதாழில் புரிவார்கள்; அவர் பெல்வதைா அது - அவர்களுதடய
பசல்வதமா அப்படி உள்ைது; அவர் தீமைதயா இது - அவர் பசய்கின்ற பகாடுதமதயா
இப்படியுள்ைது; ஈது ஒருவர்க்கு ஒல்லுதைா - இந்த நிதலதமயானது ஒருவருக்கு
அடுக்குமா; தீவிமன - தீவிதனயானது; அறத்ம - தருமத்தத; பவல்லுதைா -
பவன்றுவிடுதமா (பவல்லாது ஆதலால்); இனி உறுகண் யாது - இனிதமல்
உலகத்திற்குத் துன்பம் ஏது ?
‘அறம் பவல்லும்பாவம் ததாற்கும்’ என்ற உண்தம காவியத்தில் அங்கங்தக
கலியால் சுட்டிச் பசல்லப் படுகிறது. (76)
 இராவணன் அங்தகததான்றுதல்

5145. என்று, இமவஇமனயன எண்ணி, வண்ண வான்

ப ான் திணி பநடுைரப் ப ாதும் ர் புக்கு, அவண்
நின்றனன்; அவ்வழி நிகழ்ந் து என் எனின்,
துன்று பூஞ்தொமலவாய் அரக்கன் த ான்றினான்.
(அனுமன்)
என்று - என; இமவ - இவற்தறயும்; இமனயன - இதவ தபான்றவற்தறயும்;
எண்ணி - நிதனத்து; வண்ணம் - அழகியதும்; வான் - உயர்ந்ததும் (ஆகிய); ப ான் -
பபான்னால் அதமயப் பபற்றதும்; திணி - பசறிவுதடயதும் (ஆகிய); பநடுைரப்
ப ாதும் ர் - பபரிய மரச் பசறிவில்; புக்கு - புகுந்து; அவண் - அவ்விடத்தில்
(மதறந்து); நின்றனன் - நின்றான்; அவ்வழி - அவ்விடத்தில்; நிகழ்ந் து - நடந்தது; என்
எனின் - என்ன பவன்றால்; பூ துன்று - மலர்கள் பநருங்கிய; தொமலவாய் -
தசாதலயின்கண்(அனுமனுக்கு); அரக்கன் த ான்றினான் - இராவணன் ததான்றினான்.
பபாதும்பர் -சிதலதடச் பசால். மரச் பசறிவு. மரப் பபாந்து என்னும் பபாருள்கதைத்
தரும். ‘பவயில்கண் தபாழாப் பயில் பூம் பபாதும்பில்’ என்னும் பபருங்கததயும் (1 - 28
- 27) ‘பபாதும்பு பபாள்ைல் பபாந்தாம்’ எனும் பிங்கல நிகண்டும் (2853) தநாக்குக.
அனுமன் மரச் பசறிவிலிருந்தது தநாக்கினான், என்று வான்மீகமும், மரப்
பபாந்திலிருந்து தநாக்கியதாக அபிதஷக நாடகமும் தபசும். கவிச்சக்கரவர்த்தி, இருவர்
கருத்தும் பதகயாதபடி பபாதும்பர் என்னும் பபாதுச் பசால்லாற் தபசினார்.
(77)

இராவணன் வருகின்றகாட்சி
எழுசீர் விருத் ம்

5146. சிகர வண்குடுமி பநடு வமர எமவயும்

ஒரு வழித்திரண்டன சிவண,
ைகரிமக வயிரகுண்டலம் அலம்பும்
திண்திறல் த ாள் புமட வயங்க,
ெகர நீர் தவமல ழுவிய கதிரின்,
மலப ாறும் மலப ாறும் யங்கும்
வமகய ல் ைகுடம்இள பவயில் எறிப் ,
கங்குலும் கல் ட, வந் ான்.
வண் - வைமிக்க; சிகரம் - உயர்ந்த; குடுமி - உச்சிதயப் பபற்ற; பநடுவமர எமவயும் -
பபரிய மதலகள் முழுவதும்; ஒருவழி - ஓரிடத்தத; திரண்டன சிவண - தசர்ந்தன
தபால்; ைகரிமக - மகர வடிவாய் அதமந்த வாகுவலயங்களும்; வயிரம் - வயிரங்கள்
பதிக்கப் பபற்ற; குண்டலம் - குண்டலங்களும்; அலம்பும் - தவழ்கின்ற; திண்திறல் -
மிக்கவலிதமபபற்ற; த ாள்புமட - புயங்களின் பக்கத்தில்; வயங்க - விைங்கவும்; ெகர
- சகரரால் ததாண்டப் பபற்ற; தவமலயின்நீர் - கடல் நீரிதல; ழுவிய -
பிரதிபலிக்கின்ற; கதிரின் - சூரியதனப் தபால; மலப ாறும் மலப ாறும் - எல்லாத்
ததலகளிலும்; யங்கும் - விைங்குகின்ற; ல்வமகய - பலவிதமான; ைகுடம் -
கிரீடங்கள்; இளபவயில் எறிப் - இைஒளிதயப் பரப்பவும்; கங்குலும் - இரவுப்
தபாதிலும்; கல் ட - பகற்காலம் ததான்றும்படி; வந் ான் - வந்தான். ததாள்களுக்கு
வதரஉவதம. ஆயிரம் குன்றம் பசன்று பதாக்கதனய ..... திரள்ததாள், என்று
திருமங்தகயாழ்வார் தபசுவார் (திவ்ய. பபரிய திரு -5- 7-6) மகரிதக - மகரவடிவாய்
அதமந்த ததாள் வலயம். கிரீடங்கள், கரண்ட மகுடம், கிரீட மகுடம் என்பன தபால்
பலவாயிருத்தலின் பல் மகுடம் எனப் தபசப்பபற்றது. சிற்பச் (11) பசந்நூல்
‘ததலக்தகாலம்’ என்னும் ததலப்பில் மகுடம் பற்றி அறிக. கறுத்த இராவணனின்
ததாள்களில் தமவிய ததாள் வலயமும் குண்டலமும் கடலில் பிரதிபலிக்கும்
சூரியதனப் தபான்றிருந்தன. இைபவயில் என்றதனாலும், சகரதவதல என்றதனாலும்
இங்தக குறிப்பிட்ட கடல் கீதழக்கடல் என்க. இததனக் ‘குணாது ...... பதாடு கடல்’
என்று புறப்பாட்டு தபசும். அங்கு, கீழ்க்கண்ணது சகரரால் ததாண்டப் பபற்ற சாகரம்.
எனப் பபாருள் வதரயப்பபற்றது கவிச்சக்கரவர்த்திி்யும் ‘சகரதவதல’ என்றார்.
இவ்விருத்தம்விைம் - மா - விைம் - விைம் - மா என்னும் சீர்கதை முதறதய
பபற்றுவரும். இவ்விருத்தப் பாடல்கதை 34 முதற கம்பன் தகயாண்டுள்ைான்.
(78)

5147. உருப் சிஉமடவாள் எடுத் னள் ப ாடர,

தைனமகபவள்ளமட உ வ,
பெருப்பிமனத் ாங்கித் திதலாத் மை பெல்ல,
அரம்ம யர்குழாம் புமட சுற்ற,
கருப்புரச்ொந்தும், கலமவயும், ைலரும்,
கலந்துஉமிீ்ழ் ரிைளகந் ம்,
ைருப்புமடப்ப ாருப்பு ஏர் ைாதிரக் களிற்றின்
வரிக் மகவாய் மூக்கிமட ைடுப் ;
உருப் சி - ஊர்வசியானவள்; உமடவாள் எடுத் னள் - உதடவாதைஎடுத்துக்
பகாண்டு; ப ாடர - பின்தன வரவும்; தைனமக - தமனதகயானவள்; பவள்ளமட -
பவற்றிதலதய; உ வ - (பக்கத்திலிருந்து) வழங்கவும்; திதலாத் மை -
திதலாத்ததமயானவள்; பெருப்பிமனத் ாங்கி - பசருப்தபச் சுமந்தபடி; பெல்ல -
(ஒருபக்கம்) தபாகவும்; அரம்ம யர் குழாம்- (பிற) ததவ மகளிரின்கூட்டம்; புமட சுற்ற -
பக்கங்களில் சூழ்ந்து வரவும்;(தமனிதயச் சார்ந்த) கருப்புரச் ொந்தும் - கர்ப்பூரம் கலந்த
சந்தனமும்; கலமவயும் - குங்குமம் முதலியவற்றின் சாந்தும்; ைலரும் -
பலவதகப்பூக்களும்; கலந்து - ஒன்று தசர்ந்து; உமிழ் ரிைள கந் ம் - பவளிப்படுத்தும்
நறுமணமானது; ைருப்புமட - பகாம்தபப் பபற்ற; ப ாருப்புஏர் - மதலகதை ஒத்த;
ைாதிரக்களிற்றின் - திக்குயாதனகளின்; வரி மக வாய் மூக்கிமட - தகாடுகதைப் பபற்ற
தகயிதல வாய்க்கப் பபற்ற மூக்கின் கண்தண; ைடுப் - கலக்கவும்.

79 பாடல் முதல்96 பாடல்கள் வதர உள்ை மடுப்ப, அவிந்திருப்ப முதலான பசய என்
எச்சங்கள் 96-பாடலில் உள்ை உலாவி என்னும் பசய்து என்னும் வாய்பாட்தட அவாவ,
அஃது எய்துகின்றாதன என்னும் விதனயாலதணயும் பபயரின் பகுதியுடன் நிதறவு
பபறுகிறது. உலாவி என்பது விதன எச்சமாதலின் பபயர் பகாண்டு முடியா, ஆதலின்
எய்துகின்ற என்னும் பகுதியுடன் முடிந்தது என்க. இராவணன் தமனியின்கண்
மணப்பபாருளின் வாசதனதபசப்பபற்றது. தகவாய் மூக்கு - தகயிதலஅதமந்த
மூக்கு. அப்பர், யாதனயின் தகதய மூக்காக அதமந்ததத தநாக்கிபநடுமூக்கிற்
கரியினுரி (ததவாரம் 310 -8) குமரகுருபரர், தடக்தக நாசிஎன்பார் (மீனாட்சி பிள்தைத்
தமிழ் 8) பவள்ைதட - பவற்றிதல -பவள்ைதடத் தம்பல் (கம்ப.4176) உலகில் உள்ை
மணங்கதைத் திக்குயாதனகள் அனுபவித்தன. தகரக் குழலின் நதறயும், நதறதரு
தீம்புதகயும்திதசக்களிற்றின் தடக்தக நாசிப் புதழ மடுப்ப என்பது குமரகுருபரர்
அமுதத்தமிழ் (மீனாட்சி - தமிழ் 61) கலதவ - குங்குமம் முதலியவற்றின்
கலதவ.குங்குமக் கலதவதய ‘மனாலக் கலதவ’ என்று பதிற்றுப் பத்து தபசும்
(பதிற்று11,10) இராவணன் தன் பசல்வச் பசருக்கு பவளிப்படத் ததவ
மகளிதரஏவலர்கள் ஆக்கி வந்தனன். பிராட்டி மயங்காது பவன்றாள். உலகச்
சிறப்தபபவறுத்தவதை இதறவனுக்கு ஏற்றவள் என்பது பாவிகம்.
(79)

5148. நான பநய்விளக்கு நால் - இரு தகாடி,

நங்மகயர்அங்மகயில் எடுப் ,
தைல் நிவந்துஎழுந் ைணியுமட அணியின்
விரி கதிர் இருள் எலாம் விழுங்க,
கால்மு ல்ப ாடர்ந் நூபுரம் சிலம் ,
கிண்கிணிகமலபயாடும் கலிப் ,
ால் நிறத்துஅன்னக் குழாம் டர்ந்ப ன்னப்
ற் லைங்மகயர் டர;
நால் இருதகாடிநங்மகயர் - எட்டுக்தகாடி பபண்கள்; நான பநய் விளக்கம் - புனுகுத்
ததல விைக்தக; அங்மகயின் எடுப் - அகங்தகயில் ஏந்தவும்; (அப்பபண்களின்) தைல்
- தமதல; நிவந்து எழுந் - உயர்ந்து எழுந்த; ைணியுமட - மணிகதைப் பபற்ற;
அணியின் - ஆபரணங்களின்; விரிகதிர் - விரிந்த ஒளி; இருள் எலாம் - எல்லா
இருதையும்; விழுங்க - உட்பகாள்ைவும்; ற் ல- பலவிதமான; ைங்மகயர் - மகளிர்;
கால்மு ல் - பாதத்திதல; ப ாடர்ந் - அணியப்பபற்ற; நூபுரம் சிலம் - சிலம்பு
ஒலித்தலாலும்; கிண்கிணி - சதங்தக; கமலபயாடும் - தமகதலயுடன்; கலிப் -
ஒலித்தலாலும்; ால்நிறத்து அன்னக் குழாம் - பவண்ணிறமுதடய அன்னக்கூட்டம்;
டர்ந் என்ன - பரவினாற் தபால; டர - சுற்றிச் சூழவும்;
நானபநய் -புழுகுபநய் -நூபுரம் சிலம்ப, கதலபயாடும் கலிப்ப என்னும் எச்சங்கள்
படர என்னும் எச்சத்ததக் பகாண்டு முடிந்தன. பற்பல மங்தகயர், நூபுரம் சிலம்ப,
கதலபயாடும் கலிப்ப அன்னக் குழாம் படர்ந்த என்ன படர என முடிந்தது. கதல,
தமகதல என்பதன்முதற் குதற. (80)

5149. ‘அந் ரம் புகுந் து உண்டு என, முனிவுற்று,

அருந் துயில் நீங்கினான்; ஆண்மடச்
ெந்திர வ னத்து அருந் தி இருந்
ண் நறுஞ் தொமலயின் மனதயா ?
வந் து இங்கு யாத ா ? யாபராடும் த ாைா ?’
 என்று, ம் ைனம் ைறுகு லால்,
இந்திரன் மு தலார், இமைப்பிலா நாட்டத்து
எமனவரும், உயிர்ப்பு அவிந்திருப் ;
இமைப்பு இலா - இதமத்தல் இல்லாத; நாட்டத்து - கண்கதையுதடய; இந்திரன்
மு தலார் - இந்திரன் முதலான; எமனவரும் - எல்லாத் ததவர்களும்; (இராவணன்)
அந் ரம் - தீங்கானது; புகுந் து உண்டு - புகுந்துள்ைது; என - என்று கருதி; முனிவுற்று -
சீற்றங் பகாண்டு; அருந்துயில் - சிறந்த உறக்கத்தத; நீங்கினான் - நீங்கப் பபற்றான்;
இங்கு - இந்த இலங்தகயில்; வந் து யாத ா - வந்த துன்பம் எதுதவா; (இவன் சீற்றம்)
ஆண்மட - அங்தக; ெந்திர வ னத்து - சந்திரன் தபான்ற முகத்ததயுதடய; அருந் தி
இருந் - அருந்ததி பயாத்த பிராட்டி தங்கிய; ண் நறுஞ் தொமலயின் மனதயா -
குளிர்ந்த மணமுள்ை தசாதலயின் அைவில் அதமவதா? அன்றி; யாபராடும் - எவதர
அழிப்பதுடன்; த ாைா - நீங்குதமா; என்று - என்று கருதி; ம் ைனம் ைறுகு லால் - தம்
உள்ைம் துன்பத்தில் கலங்குதலால்; உயிர்ப்பு அவிந்து - மூச்சு அடங்கி; இருப் -
(ஒடுங்கி) இருக்கவும்.
‘புகுந்தது’ என்னும் முற்று, புகுந்து எனும் எச்சப்பபாருள் தந்தது. விதனமுற்று
விதனஎச்சம் ஆதல் விதி. முததலார் என்னும்
குறிப்புவிதனமுற்றுபபயபரச்சப்பபாருளில் வந்தது. குறிப்பு முற்று ஈபரச்சம் ஆதல்
விதி. தசாதலயின் ததனதயா என்பதில் உள்ை ‘ததன’ என்பது ‘அைவு’ என்னும்
பபாருள்தரும் பசால். இத்ததன, அத்ததன என்னும் வழக்கிதன அறிக. அத்ததனயும்
தவண்டும் அவர்க்கு என்று தனிப்பாடல் தபசும் (இரட்தடயர்) ‘எண்ணும் கூற்றினுக்கு
இத்ததன தவண்டுதமா” (கம்ப, 623) என்பன் கம்பன். எவர், ஏவர் என்றாகி அது யாவர்
என்று மாறி யார் என வந்தது. இராவணன் சீற்றம் பதகவதர அழித்தபின் ஒழியும்.
இச்சீற்றம் எவதர அழித்தபின் நீங்குதமா என்று ததவர்கள் எண்ணினர். (81)

5150. நீல்நிறக் குன்றின் பநடிது உறத் ாழ்ந்

நீத் பவள் அருவியின் நிமிர்ந்
ால் நிறப் ட்டின் ைாமல உத் ரியம்
ண்புற, சும்ப ான் ஆரத்தின்
ைால் நிறைணிகள் இமட உறப் பிறழ்ந்து
வளர்கதிர் இள பவயில் ப ாருவ,
சூல் நிறக்பகாண்மூக் கிழித்து இமட துடிக்கும்
மின் என,ைார்பில் நூல் துளங்க;
நிமிர்ந் - உயர்ந்த; ால்நிறம் - பவண்ணிறம் பபற்ற; ட்டு உத் ரியைாமல - பட்டு
அங்கவத்திர வரிதச; நீல்நிறக் குன்றின் - நீலநிறமுதடயமதலயில்; உற பநடிது ாழ்ந்
- மிகுதியாக உயர்ந்து தாழ்ந்த; பவள் - பவண்தமயான; நீத் அருவியின் -
பவள்ைத்ததப் பபற்ற அருவியின்; ண்புற - இயல்தப அதடயவும்; சும் ப ான்
ஆரத்தின் - பசும்பபான்னாற் பசய்யப்பட்ட ஆரத்திதல உள்ை; ைால் நிற ைணிகள் -
பபருதமமிக்க நிறத்த இரத்தினங்கள்; இமட - இதடயிதடதய; உற பிறழ்ந்து -
நன்றாக ஒளிதய வீசி; வளர் கதிர் - உதிக்கின்ற சூரியனின்; இளபவயில்ப ாருவ -
பமல்லிய மஞ்சள் பவயிதல ஒத்திருக்கவும்; ைார்பின் நூல் - மார்பில் உள்ை பூணூல்;
சூல் நிறக் பகாண்மூ - கருக்பகாண்ட தமகத்தத; கிழித்து - பிைந்து பகாண்டு; இமட
துடிக்கும் - (அதன்) நடுவில் பளிச்சிடும்; மின் என - மின்னதலப் தபால; துளங்க -
அதசயவும். பட்டின் என்பதில்உள்ை ‘இன்’ அதச. ‘நுசிப்பிதன ஒசிய வீங்கி’
என்பது சிந்தாமணி (459) ‘நுசுப்பு வீங்கி’ என்பது பபாருள். இனியர், இன்னும் ஐயும்
அதசச்பசால் என்றார். உத்தரியம் - தமலாதட. அது பட்டு. ‘உத்தரியப் பட்டு ஒருபால்
ஒளிர’ என்பர் பட்டினத்தடிகள்.உத்தரியம் என்பதுதமலாதட. இஃது இடது
ததாளிலிருந்து இடுப்புவதர பதாங்கி முதுகுப் பக்கத்தில் பதாடர்ந்து வந்ததடயும்.
இதற்கு மாற்றாக உத்தரியம் தபால் முத்து வடங்கதை அதமந்திருப்பததச்
சிற்பங்களில் காணலாம். இது முத்தினாலான உத்தரியம் ஆனதால் ‘பமௌத்தி
தசாத்தரீயம்’ எனப்படும் (சிற்பச் பசந்நூல் 96) (82)

5151. த ாள்ப ாறும் ப ாடர்ந் , ைகரிமக வயிரக்

கிம்புரி வலய ைாச் சுடர்கள்
நாள்ப ாறும்சுடரும் கலி பகழு விசும்பில்,
நாபளாடுதகாளிமன நக்க,
ாள்ப ாறும்ப ாடர்ந் ழங்கு ப ாற்கழலின்
மக ஒளிபநடு நிலம் டவ,
தகள்ப ாறும்ப ாடர்ந் முறுவல் பவண் நிலவின்
முகைலர்இரவினும் கிளர;
த ாள் ப ாறும் - ததாள்கள்ததாறும்; ப ாடர்ந் - அணியப்பபற்ற; ைகரிமக -
சுறாமீன் வடிவமாக அதமந்த; வயிர - வயிரம் பதிக்கப் பபற்ற; கிம்புரி வலயம் - ததாள்
வலயத்தினுதடய; ைாச்சுடர்கள் - சிறந்த ஒளிகள்; கலிபகழு விசும்பில் - ஒலிக்கு
ஆதாரமாகிய ஆகாயத்தில்; நாள் ப ாறும் - தினந்ததாறும்; சுடரும் - விைங்குகின்ற;
நாபளாடு தகாளிமன - நட்சத்திரங்கதையும் கிரகங்கதையும்; நக்க - அடக்கவும்; ாள்
ப ாறும் - பாதங்கள் ததாறும்; ப ாடர்ந் - அணியப்பபற்ற; யங்கு - ஒளிவீசும்;
ப ான்கழலின் - அழகிய வீரக் கழலின்; மக ஒளி - சிறந்த ஒளி; பநடுநிலம் டவ -
பபரிய பூமிதய அைவைாவவும்; தகள் ப ாறும் - எல்லாச் சுற்றத்தினதராடும்;
ப ாடர்ந் - இதடவிடாது பசல்லும்; முறுவல் பவள்நிலவின் - புன்னதகயின்
பவள்ளிய நிலவால்; முகைலர் - (இராவணனின்) முகமாகிய மலர்; இரவினும் கிளர -
இரவுப் தபாதிலும் விைங்கித் ததான்ற.
தகாளிதன நக்கஎன்ற பதாடரில் உள்ை ‘நக்க’ என்பது ‘அடக்க’ எனப்படும் பபாருள்
தந்தது. பால்நக்க தீஞ்பசால் - மான் நக்க தநாக்கின் மடவார் (சிந்தாமணி -கனகமாதல
310) நாள் நட்சத்திரம். தகாள் - கிரகங்கள். வயிரக்கிம்புரி - ததாள்வலயம் (வாகுவலயம்)
(83)

5152. ன்நிறத்த ாடு ைாறு ந்து இமைக்கும்

நீவி அம் மழ ட உடுத்
ப ான் நிறத்தூசு, கரு வமர ைருங்கில்
ழுவிய புதுபவயில் ப ாருவ;
மின் நிறக்கதிரின் சுற்றிய சும் ப ான்
விரல் மலஅவிர் ஒளிக் காசின்
கல் நிறக்கற்மற, பநடு நிழல் பூத்
கற் க முழுவனம் கவின;
ன் நிறத் த ாடு- தன்னுதடய கரியநிறத்துடன்; ைாறு ந்து - தவறுபாட்தட
வழங்கி; இமைக்கும் - விைங்குகின்ற; நீவி - பகாய்சகம்; அம் - அழகு; மழ ட -
பசழிப்புற்றுத் ததான்ற; உடுத் - உடுக்கப் பபற்ற; ப ான்நிறத்தூசு - பபான்னிறம்
பபற்ற பட்டாதட; கருவமர ைருங்கில் - கருத்த மதலயின் சூழலில்; ழுவிய -
சார்ந்துள்ை; புது பவயில் ப ாருவ - இதைய (மஞ்சள்) பவயிதல ஒப்பவும்; விரல் மல
- தகயின்கண் அணியப் பபற்ற; மின் நிறம் - மின்னல் தபான்ற நிறமுதடய; கதிரின் -
ஒளி; சுற்றிய - சுற்றப்பபற்ற; சும்ப ான் - பசுதமயான கடகத்தில் பதித்த; அவிர் ஒளி -
மிக்க ஒளிதயயுதடய; காசின்கல் - இரத்தினக் கற்களின்; நிறக் கற்மற - நிறங்களின்
பதாகுதி; பநடுநிழல் - மிக்க ஒளிதய; பூத் - பவளிப்படுத்திய; முழு - பபரிய;
கற் கவனம் - கற்பகவனத்ததப் தபால; கவின - அழகு பபறவும்.

இராவணனின்தமாதிரங்களில் பதித்த மணியின் ஒளியானது கற்பகவனத்ததப்

தபால அழகு பபறவும். பபான் - தமாதிரம். நிழல் பூத்த - ஒளிதய பவளிப்படுத்தும்.
புதுபவயில் என்றதனால்காதல மஞ்சள் பவயில் எனக் பகாள்க. கற்பக முழுவனம்
கடுப்ப என்று பாடம் பகாண்டு இந்தக் குணங்களினாதல கற்பகச்தசாதல ஒத்தான்
இராவணன் என்று பதழய வுதர கூறும். (அதட - பதி)இப்பாடலின் பின் இரண்டு
அடிகளில் தமாதிரம் தபசப்பட்டது என்று பலர்கருதுகின்றனர். இராம பிரானின்
தகாலம் தபசும் பகுதியில் (கடிம. 57)கடகமும் கற்பகமும் நிதனக்கப் பபறுகின்றன.
கற்பகம் ஈன்ற தாம் என்னதகக் கடகம் மின்ன என்ற பகுதி தநாக்கத் தக்கது. ஆதலின்
இங்குபசும்பபான் என்பது கடகதம. இங்கு விரல் என்றது தகதயதய. ‘பதட பகாள்
தநான் விரல்’ என்னும் முல்தலப்பாடல் (முல்தல 77) தநாக்குக. அங்குஇனியர்
‘வலிய தக’ என்று உதர வகுத்தார். தமிழ்த் பதய்வம். உ.தவ.சா அடிப்பகுதியில்
கணவதன தநாக்கி இதணவிரல் கூப்பி என்னும்பபருங்கதததய தமற்தகாள்
காட்டினார் (பபருங் -4-7-36) விரல்ததல -தகயின்கண். கதிரின் என்பதில் உள்ை ‘இன்’
அதச. கற்பினின் - (சிந்தா - 604) கதிர் சுற்றிய பசும்பபான்’ என்க. (84)

5153. ென்னவீரத் தகாமவ பவண் ரளம்,

ஊழியின்இறுதியில் னித்
ப ான் பநடுவமரயில் ப ாத்திய தகாளும்,
நாளும்ஒத்து, இமட இமட ப ாலிய;
மின் ஒளிர்பைௌலி உ ய ைால்வமரயின்
மீப் டர்பவங் கதிர்ச் பெல்வர்
ன்னிருவரினும்,இருவமரத் விர்வுற்று,
உதித் துஓர் டி, ஒளி ரப் ;
ென்ன வீரத் - ‘சன்னவீரம்’ என்னும் உறுப்தபப் பபற்ற; பவண் ரளக் தகாமவ -
பவண்தமயான முத்தால் அதமந்த வீர சங்கிி்லி; ஊழியின் இறுதியில் - யுகத்தின்
முடிவிதல; னித் - தனியாக உள்ை; பநடு ப ான் வமரயில் - பபரிய தமரு மதலயில்;
ப ாத்திய - பற்றியுள்ை; தகாளும் நாளும் ஒத்து - கிரகங்கதையும் நட்சத்திரங்கதையும்
ஒத்து; இமடயிமட - மற்ற ஆபரணங்களின் நடுவிதல; ப ாலிய - விைங்கவும்; மின் -
மின்னதலப் தபால; ஒளிர் பைௌலி - விைங்கும் பத்துக் கிரீடங்கள்; உ ய ைால்
வமரயின் - உதயகிரியின்; மீப் டர் - தமதல பரவிய; பவங்கதிர்ச் பெல்வர் - கதிதரதய
பசல்வமாகப் பபற்ற சூரியர்கள்; ன்னிருவரின் - பன்னிருவர்களுக்குள்தை;
இருவமரத் விர்வுற்று - இருவர் நீங்க (மற்தற பதின்மர்); உதித் து ஓர் டி - உதித்த
ஒப்பற்ற இயல்புடன்; ஒளி ரப் - ஒளிதயப் பரவச் பசய்யும்.

சன்னவீரம் -வீரசங்கிலியில் அதமயும் ஓர் உறுப்பு. கழுத்திதனச் சுற்றியும்,

மார்பணிகதைச் சுற்றியும் உடலின் ஒரு மூதலயிலிருந்து எதிர் மூதலக்குக் குறுக்தக
பசன்று முதுகிலும் அங்ஙனதம அதமந்த இரு சங்கிலிகளின் பபயர் வீரசங்கிலி,
இச்சங்கிலி ஸ்தனத்திலிருந்து கீழ்விரல் அைவு கீதழ பதாங்கிச் பசல்லும். இதற்குச்
‘சன்னவீரம்’ என்றும் பபயர் உண்டு. (சிற்பச் பசந்நூல் 94) (85)

5154. யில்எயிற்று இரட்மடப் மண ைருப்பு ஒடிய,

டியினில் ரி வம் சுைந்
ையில் அடித்துஒழுக்கின் அமனய ைா ை த்
ைாதிரக்காவல் ைால் யாமன,
கயிமலயின்திரண்ட முரண் ப ாடர் டந் த ாள்
கனகனதுஉயர் வரம் கடந்
அயில் எயிற்றுஅரியின் சுவடு ன் கரத் ால்
அமளந் ைாக் கரியின், நின்று அஞ்ெ;

எயிற்று யில் - பற்களின்பக்கத்தத பசறிந்துள்ை; இரட்மடப் மண ைருப்பு -

இரட்டித்த பருத்த பகாம்புகள்; ஒடிய - ஒடிந்ததமயாதல; டியினில் ரி வம் சுைந் -
உலகில் அவமானத்ததத் தாங்கியுள்ை; ையில் அடித்து - மயிலின் அடியின் தன்தமதய;
அமனய - ஒத்த; ஒழுக்கு ைா ை த் - ஒழுகுததலப் பபற்ற மதத்தத உதடய; ைாதிரக்
காவல் - திதசகதைப் பாதுகாக்கும்; ைால் யாமன - பபரிய யாதனகள்; கயிமலயின் -
கயிலாய மதலதபால; திரண்ட - ஒன்று கூடியதும்; ப ாடர் முரண் - இதடவிடாத
வலிதமயுதடயதும்; டந்த ாள் - வலிதம மிக்க ததாள்கதையுதடய; கனகனது -
இரணியனுதடய; உயர் வரம் கடந் - உயர்ந்த வரங்கதை பவன்ற; அயில் எயிற்று -
கூரிய பற்கதையுதடய; அரியின் சுவடு - நரசிங்கத்தின் பாதச் சுவட்தட; ன்கரத் ால் -
தன்னுதடய தகயால்; அமளந் - தடவிப் பார்த்த; ைாக்கரியின் - பபரிய யாதனதயப்
தபால; நின்று - திதகத்து; அஞ்ெ - பயத்தத அதடயவும்.
நான்குதந்தங்கள் திதசயாதன மாட்டு உைவாதலின் இரட்தடப் பதண மருப்பு
என்று கூறப் பபற்றது. மற்தறய யாதனகளுக்கு இரட்டித்த பகாம்பு என்க. பயில் -
பசறிந்த. மரம்பயில் கடிமிதை (புறம் 21) மயில் அடித்து - மயிலடியின் தன்தம. அடி
என்றது விரதல. மயிலடி மூன்று. மதமும் மூன்று. ஆதலின் மயிலடித்து --- மாமதம்
என்று கூறப் பபற்றது, பரிபவம் சுமந்த யாதன என்க. திரண்ட அரி - கடந்த அரி என்க.
தடந்ததாள் அரிக்கு உரித்து. அரி - நரசிங்கம். அரி உருவாகி (பபரியாழ்
திருப்பல்லாண்டு) (86)

5155. அம் கயல்கருங் கண் இயக்கியர், துயக்கு இல்

அரம்ம யர், விஞ்மெயர்க்கு அமைந்
நங்மகயர், நாகைடந்ம யர், சித்
நாரியர்,அரக்கியர் மு லாம்,
குங்குைக்பகாம்மைக் குவி முமல, கனி வாய்,
தகாகிலம்துயர்ந் பைன் கு மல,
ைங்மகயர்ஈட்டம் ைால் வமர ழீஇய
ைஞ்மஞ அம்குழு என ையங்க;
அம் கயல்கருங்கண் - அழகிய மீன் தபான்றகருங்கண்கதைப் பபற்ற; இயக்கியர் -
யட்சப் பபண்கள்; துயக்கு இல் - தைர்ச்சி இல்லாத; அரம்ம யர் - ததவ மகளிர்;
விஞ்மெயர்க்கு அமைந் - வித்தியாதரர்க்கு உரிய; நங்மகயர் - மகளிர்; நாகைடந்ம யர் -
நாகதலாகக்கன்னியர்கள்; சித் நாரியர் - சித்த குலப் பபண்கள்; அரக்கியர் மு லாம் -
அரக்கியர் முதலான; குங்குைம் - கும்குமச் சாந்து அணியப் பபற்றதும்; பகாம்மை -
பருத்ததும்; குவி முமல - திரண்டதும் ஆகிய தனங்கதையும்; கனிவாய் -
தகாதவப்பழம் தபான்ற வாதயயும்; தகாகிலம் துயர்ந் கு மல - குயில்கள் வருந்தும்
பமாழிகதையும் உதடய; ைங்மகயர் ஈட்டம் - மகளிரின் பதாகுதி; ைால் வமர ழீஇய -
கருத்த மதலதயச் சார்ந்த; ைஞ்மெ அம் குழுஎன - அழகியமயில் கூட்டம் தபால;
வயங்க - விைங்கவும். துயக்கு -தைர்ச்சி. ‘துயக்கு அற அறிந்து’ (மணிதமகதல 27-19)
தகாகிலம் வருத்தம் அதடவதற்கு ஏதுவான பமாழி. துயர்ந்த - வருந்த ‘ஆறாது துயரும்
என் உள்’ (அகம் 195) (87)

5156. ப ாமள உறுபுமழ தவய்த் தூங்கு இமெக் கானம்

துயலுறாது ஒரு நிமல ப ாடர,
இமளயவர் மிடறும்இந் நிமல இமெப் ,
கின்னரர்முமற நிறுத்து எடுத்
கிமள உறு ாடல்,சில்லரிப் ாண்டில்
ழுவியமுழபவாடு பகழுமி,
அமள உறும் அரவும்அமுது வாய் உகுப் ,
அண்டமும்மவயமும், அளப் ;
ப ாமளயுறு - பதாதைகதைப் பபற்ற; புமழதவய் - உள்ளீடற்ற புல்லாங்குழலின்
கண்தண; தூங்கு இமெக் கானம் - மந்த கதியில் அதமந்த இதச; துயல் உறாது - பதாய்வு
அதடயாதபடி; ஒரு நிமல ப ாடர - ஒப்பற்ற பண்புடன் பதாடரவும்; இந்நிமல - இதத
நிதலயில்; இமளயவர் மிடறும் - மகளிரின் கண்டமும்; இமெப் - பாடவும்; கின்னரர் -
கின்னரர் எனும் ததவசாதியினர்; முமற நிறுத் எடுத் - ஒழுங்கு அதமய எடுத்த;
கிமள உறு ாடல் - இளிக்கிரமத்தில் அதமந்த பாட்டு; சில்லரி - சில்லரி என்னும் சிறு
ததாற்கருவியுடனும்; ாண்டில் ழுவிய - தகத் தாைத்துடனும் கூடிய; முழவுடன் -
மத்தைத்துடனும்; பகழுமி - ஒன்றுபட (அதனால்); அமள உமற அரவும் - புற்றின்கண்
உள்ை பாம்பும்; வாய் - வாயின்கண்தண; அமுது உகுப் - அமுதத்ததக் பகாட்டவும்;
(அவரிதச) அண்டமும் -அண்டங்கதையும்; மவயமும் - நிலவுலகத்ததயும்; அளப் -
தனக்குள் கட்டுப்படுத்தவும். இதச, சுத்தம்,சாைவம், தமிழ் என்று மூவதக
தபசப்படுகிறது. அவற்றுள் சுத்தம் தூங்கிதச. சுத்தமாவது ஓதசதய உச்சரித்து
நாசியிதல ஓட்டிச் சிரத்ததயும் நாபிதயயும் சம்பித்துத் தூங்கிதசயாகப்பாடுவது
(பஞ்சமரபு) சில்லரி - வட்ட வடிவமான ததாற்கருவி - சில்லரி கறங்கும் (அகம் 301)
தமிழ்இதச (145 பக்) பாண்டில் - தகத்தாைம். நுண் உருக்குற்ற விைங்கு
அடர்ப்பாண்டில் (மதலபடுகடாம் 4) பாண்டில், தாைம் என்தற அழகர் வதரந்தார்
(பரிபாடல் 15 - 42) கிதை உறு பாடல் இளிக்கிரமத்திற் பாடப் பபற்ற பாடல். கிதை
என்னும் பசால்லுக்கு பரிபாடலிி்ல் (11 - 127) கிதையாகிய இளி என விைக்கினார். யாழ்
நூல் - குரற்கிரமம். இளிக்கிரமம் விைரிக்கிரமம் - என்று மூன்று கிரமம் பற்றிப் தபசும்
(பக் 82). இளிக்கிரமம் 97 ஆம் பக்கத்தில் விவரிக்கிறார். இளி ஒன்றி நின்ற இதச (யாழ்
நூல் - பதய்வ -2) (88)

5157. அன்ன பூஞ்ெதுக்கம், ொைமர, உக்கம்

ஆதியாம்வரிமெயின் அமைந் ,
உன்னரும்ப ான்னிீ்ன், ைணியினின் புமனந்
இமழக்குலம், ைமழக் கருங் கமடக் கண்,
மின் இமட, பெவ்வாய், குவி முமல, மணத் த ாள்
வீங்குத ர் அல்குலார் ாங்கி,
நல் நிறக்காரின் வரவு கண்டு உவக்கும்
நாடகையில் என நடப் ;
உன்னரும் - கற்பதன பசய்ய முடியாத; ப ான்னின் - பபான்னாலும்; ைணியினின் -
மணியினாலும்; புமனந் - பசய்யப்பபற்ற ; இமழக்குலம் - ஆபரணங்கதையும்;
ைமழக் கருங்கமடக்கண் - குளிர்ந்த கருத்த கதடக்கண்கதையும்; மின்இமட - மின்னல்
தபான்ற இதடதயயும்; பெவ்வாய் - சிவந்த வாதயயும்; குவிமுமல - குவிந்த
தனங்கதையும்; மணத்த ாள் - மூங்கில் தபான்ற ததாள்கதையும்; வீங்கு த ர்
அல்குலார் - பபரிய ததர் தபான்ற அல்குதலயும் உதடயமகளிர்; அன்ன -
அப்படிப்பட்ட; பூஞ்ெதுக்கம் - அழகிய மதண; ொைமர - சாமதர; உக்கம் -
ஆலவட்டம்; ஆதி ஆம் - முதலான; வரிமெயின் அமைந் - முதறப்படி அதமந்த
பபாருள்கதை; ாங்கி - சுமந்து பகாண்டு; நல்நிறக்காரின் - கரிய நிறமுதடய
தமகத்தின்; வரவுகண்டு - வருதகதயப் பார்த்து; உவக்கும் - மகிழ்ச்சியதடயும்; நாடக
ையில் என - ஆடும் மயில்கதைப் தபால; நடப் - நடந்து வரவும். உக்கம் - ஆலவட்டம்.
உக்கமும் தட்படாளியும் தந்து (திருப்பாதவ) கவிஞன் தன் உள்ைம் கருதியததச்
சுட்டிக் கூறுவான். அதத உைமறி சுட்டு என்பர். இங்தக அன்ன என்பதுவும் அது. மதழ
- குளிர்ச்சி. சவுக்கம் என்று பாடம் பகாண்டு நாற்தகாணமான விதானம் என்று பபாருள்
கூறப்பபற்றது (அதட - பதி) பூஞ்சவுக்கம் - பூவினாற் பசய்த இதைப்பாறும் இடம்
என்பது பதழய உதர - (அதட - பதி) (89)

5158. ந்திரிபநறியில் ாக்குறு கருவி

தூக்கினர்எழுவிய ெதியின்,
முந்துறு குணிதலாடுஇமயவுறு குறட்டில்,
சில்லரிப் ாண்டிலில், முமறயின்,
ைந் ர கீ த்துஇமெப் ம் ப ாடர,
வமக உறுகட்டமள வழாைல்,
அந் ர வானத்துஅரம்ம யர், கரும்பின்
ாடலார்,அருகு வந்து ஆட;
 ந்திரிபநறியில் - யாழ்நூல் முதறப்படி; ாக்குறு கருவி - தாக்கப்படுி்ம் தாைத்தத;
தூக்கினர் - தாங்கியவர்கள்; எழுவிய - எழுப்பிய (அதமத்த); ெதியின் - தாைசதியின்
படியும்; முந்துறு குணிதலாடு இமயவுறு - முற்படும் குறுந்தடியுடன் பதாடர்புதடய;
குறட்டில் - குறடு என்னும் பதறயின்படியும்; சில்லரி (இன்) - சில்லரியின்படியும்;
ாண்டிலின் - பாண்டிலின்படியும்; முமறயின் - மரபுப்படி; ைந் ரம் - மந்த ஓதச; இமெ-
பபாருந்திய; கீ த்துப் ம் - கீதத்தில் ஒருவதகயான பதம்; ப ாடர - பதாடரவும்
(அதற்தகற்ப); அந் ரவானத்து அரம்ம யர் - தமல் உள்ை விண்ணுலகத் ததவ மகளிர்;
வமகயுறு - பல்வதகயான; கட்டமள வழாைல் - விதி பிறழாதபடி; கரும்பின் ாடலார் -
கரும்பு தபாலப் பாடுபவர்; அருகு உவந்து - பக்கத்தில் மகிழ்ந்து; ஆட - ஆடவும்.

சதியில்,குறட்டில், பாண்டிலில் பதம் பதாடர, கட்டதை வழாமல் ஆட, என

அதமக்க. குறடு - ஒருவதகப் பதற. ‘தழங்கு தபரியும் குறட்படாடு பாண்டிலும்’
(கம்ப. மிதச. 107) குறடுமாப் தபரி பகாட்டி (பிரமாத்திர 3) சில்லரி பாண்டில் (கம்ப.
5156. குறிப்புதர) பதம் -இதசப்பாட்டுவதக.பதங்களில் தண்ணுதம பாணி
பண்ணுற.... சதி மிதிப்பவர் (கம்ப. 144) (90)

5159. அந்தியில், அநங்கன், அழல் டத் துரந்

அயில்முகப் கழி வாய் அறுத்
பவந்துறு புண்ணின்தவல் நுமழந்ப ன்ன,
பவண்ைதிப் சுங் கதிர் விரவ,
ைந் ைாரு ம்த ாய் ைலர்ப ாறும் வாரி
வயங்குநீர் ைம்ைரின் வரு த ன்
சிந்து நுண்துளியின் சீகரத் திவமல,
உருக்கியபெம்பு எனத் ப றிப் ;
அந்தியில் - மாதலக்காலத்தில்; அனங்கன் - மன்மதன்; அழல் டத் துரந் - பவப்பம்
உண்டாக ஏவிய; அயில் முகப் கழி - கூரிய முகத்ததப் பபற்ற அம்பு; வாய் அறுத் -
தப்பாமல் அறுத்த; பவந்துறு புண்ணின் - பவந்துள்ை புண்ணிதல; தவல்
நுமழந்ப ன்ன - தவல் புகுந்தாற் தபால; பவண்ைதி - பவண்தமயான சந்திரனின்;
சுங்கதிர் விரவ - இைங்கதிர் கலக்கவும்; ைந் ைாரு ம் - பதன்றக் காற்று; ைலர்ப ாறும்
த ாய் - பூக்கள் ததாறும் பசன்று; வாரி - அள்ளிக் பகாண்டு; வயங்கு நீர் ைம்ைரின் -
விைங்கும் மதழதபாலப் பபருகி; வரு - வருகின்ற; சிந்து நுண் - சிந்துகின்ற
நுட்பமான; த ன் துளிகள் - ததன் துளிகளும்; சீகரத் திவமல- பசழிப்பான
நீர்த்துளிகளும்; உருக்கிய - உருக்கப்பபற்ற; பெம்பு என - பசம்பின் குழம்பு தபால;
ப றிப் - தமனியில் படவும். சீகரம் -பசழிப்பு. “சீகரம் மிக்க சூர் பசயிர்த்துச்
பசய்திடும் ஆகுலம்” (கந்தபுரா - மதகந்தர - சயந்தன் புலம்பு 20) சீகரத் திவதல -
பனிநீர்ச் பசம்பில் நின்று தூவும் நீர்த்துளிகள் என்று அண்ணாமதல - கழகப் பதிப்பு
வதரந்தது. சீகரம், பன்னீர்ச் பசம்பு என்பதற்கு தமற்தகாள் காட்டப்படவிி்ல்தல;
வி.தகாவிந்தப் பிள்தை இங்ஙனம் உதர கூற வழிகாட்டினார்.
(91)

5160. இமழ புமரைருங்குல் இறும் இறும் எனவும்,

இறுகலா வனமுமல இரட்மட
உமழ புகுபெப்பின் ஒளி ர ைமறத்
 உத் ரியத்தினர் ஒல்கி
குமழ புகு கைலம்தகாட்டினர் தநாக்கும்,
குறு நமகக்குமு வாய் ைகளிர்
ைமழ புமர ஒண்கண் பெங் கமட ஈட்டம்,
ைார்பினும்த ாளினும், ைமலய;
இமழ புமரைருங்குல் - நூல் தபான்ற இதட; இறும் இறும் எனவும் - முறியும்
முறியும் என உணர்த்தவும்; இறுகலா - சுருங்காத; இரட்மட வனமுமல - இரட்டித்த
அழகிய தனங்கள்; உமழபுகு - இரு பக்கங்களிலும்; பெப்பின் - புகுந்த பசப்புகதைப்
தபால; ஒளி ர - விைக்கமுற; ைமறத் - அவற்தற மதறக்கின்ற; உத் ரியத்தினர் -
தமலாதட உதடயவர்கைாய்; ஒல்கி - அதசந்து; குமழபுகு - குண்டலங்கள்
பபாருந்திய; கைலம் - தாமதர தபாலும் முகத்தத; தகாட்டினர் - வதைத்து; தநாக்கும் -
பார்க்கும்; குறுநமக - புன்னதகயும்; குமு வாய் ைகளிர் குமுத மலர்
தபான்றவாதயயும் உதடய பபண்களின்; ைமழபுமர - தமகத்ததப் தபான்றதும்;
பெங்கமட - சிவந்த கதடப்பகுதிகதைக்பகாண்டதும் (ஆகிய); ஒண்கண் - அழகிய
கண்களின்; ஈட்டம் - பதாகுதி; ைார்பினும் - மார்பின்கண்ணும்; த ாளினும் -
ததாள்களிலும்; ைமலய - தபார் பசய்யவும்.
இறுகலா -சுருங்காத. இறுகல் உறப்பபன்னும் ஞானிக்கும் (திருவாய் 4-1- 10) இறுகல்
-சங்தகாசம் (சுருங்கல்) திவ்யப் பிரபந்தம் அரும்பதவுதர 786 (பக்) திருதவங்கடத்தான்
மன்றம். உதழ - இருபுறம். தமகம் தபாலும் கண் என்று கூறுவதில்
கவிச்சக்கரவர்த்திக்கு விருப்பம் அதிகம் தபாலும். “மதழபபாரு கண்ணிதன மடந்தத
மார்” (கம்ப. 573)“மதழக்கண் என்பது காரணக்குறி” (கம்ப. 5074) புதரமதழக்கண்
எனப் பிரித்து உயர்ந்த குளிர்ந்த கண் என்றும் கூறலாம்.மதழக்கண் - குளிர்ந்த கண்
என்பதத சங்க வழக்கு. பூங்குதழக்கு அமர்ந்தஏந்பதழில் மதழக்கண் (பநடுதல் 38)
(92)

5161. ைாமலயும்,ொந்தும், கலமவயும், பூணும்,

வயங்கு நுண்தூபொடு, காசும்,
தொமலயின்ப ாழுதிக் கற் கத் ருவும்,
நிதிகளும்,பகாண்டு பின் ப ாடர,
ாலின் பவண் ரமவத் திமர கருங் கிரிதைல்
ரந்ப னச் ொைமர ம ப் ,
தவமலநின்றுஉயரும் முயல் இல் பவண் ைதியின்,
பவண்குமடமீதுற விளங்க;
தொமலயின்ப ாழுதி - தசாதலயின் பதாகுதிதபான்ற; கற் க ருவும் -
கற்பக மரங்களும்; நிதிகளும் - சங்கநிதி, பதும நிதி முதலிய நிதிகளும்; ைாமலயும் -
மாதலகதையும்; ொந்தும் - சந்தனத்ததயும் கலமவயும் - (மற்தறய) குங்குமம்
முதலான கலதவகதையும்; பூணும் - ஆபரணங்கதையும்; வயங்கு - விைங்கும்; நுண்
தூபொடு - நுண்ணிய ஆதடகதையும்; காசும் - மணிகதையும்; பகாண்டு -
எடுத்துக்பகாண்டு; பின்ப ாடர - பின்பற்றி வரவும்; பவண் ால் ரமவ -
பவண்தமயான பாற்கடலின்; திமர - அதலகள்; கருங்கிரிதைல் - கரிய மதலதமல்;
ரந்ப ன - பரவினாற் தபால; ொைமர ம ப் - பவண்சாமதர சுழலவும்; தவமல
நின்று - கடலிலிருந்து; உயரும் - உயர்ந்து பசல்லும்; முயல் இல் பவண் ைதியின் -
கைங்கமில்லாத பவள்ளிய சந்திரதனப் தபால; பவண்குமட மீதுற விளங்க -
பவள்ளிய குதட தமதல விைங்கவும்.
இதழயும் மாதலயும்ஆதடயும் சாந்தமும் ஏந்தி உதழயர் என்ன நின்று உதவுவ
நிதியங்கள் என்று முன்பு (கம்ப. 4861) தபசப்பபற்றது. பாலின் பவண்பரதவ - இதில்
உள்ை ‘இன்’ அதச. (93)

5162. ஆர்கலிஅகழி, அரு வமர, இலங்மக,

அடிப யர்த்து இடுப ாறும் அழுந் ,
தநர் ரும் ரமவப் பிறழ் திமர, வழ்ந்து
பநடுந் டந் திமெப ாறும் நிமிர,
ொர் ரும் கடுவின் எயிறுமடப் கு வாய்
அனந் னும் மல டுைாற,
மூரி நீர் ஆமடஇரு நில ைடந்ம ,
முதுகு உளுக்குற்றனள் முரல;
ஆர்கலி அகழி - கடதலதயஅகழாகப் பபற்ற; அருவமர இலங்மக - திரிகூட
மதலயில் அதமந்த அரிய இலங்தக; அடிப யர்த்திடும் ப ாறும் - (இராவணன்)
பாதம் பபயர்த்து தவக்கும் தபாபதல்லாம்; அழுந் - கீதழ அமிழவும்; தநர் ரும் -
இலங்தகதயச் சூழ்ந்துள்ை; ரமவப் பிறழ்திமர - கடலில் புரள்கின்ற அதலகள்;
வழ்ந்து - தத்திச் பசன்று; பநடும் டம் திமெ ப ாறும் - நீண்ட பபரிய திக்குகள்
ததாறும்; நிமிர - பகாந்தளிக் கவும்; ொர் அரும் - அணுக முடியாத; கடுவின் எயிறுமட -
விடப் பற்கதையும்; குவாய் - பிைந்த வாதயயும்(பபற்ற); அனந் னும் -
ஆதிதசடனும்; மல டுைாற - நிதலகுதலயவும்; மூரி நீர் ஆமட - வலிதம மிக்க
கடதல ஆதடயாகப் பபற்ற; இரு நில ைடந்ம - பபரிய பூமி ததவியானவள்; முதுகு
உளுக்குற்றனள் - முதுகு பநளியப் பபற்று; முரல - சுற்றவும்.

உளுக்குதல் -பநளிதல். ‘நிலம் முதுகு உளுக்கிக் கீழ் உற’ (கம்ப. 675, 2408)
(94)

5163. தகடகத்த ாடு, ைழு, எழு, சூலம்,

அங்குெம்,கப் ணம், கிடுதகாடு,
ஆடகச் சுடர்வாள், அயில், சிமல, குலிெம்
மு லியஆயு ம் அமனத்தும்,
ாடமகக்கு இரட்டிஎறுழ் வலி மழத்
மகமையர், ட வமர ப ாறுக்கும்
சூடகத் டக் மக,சுடு சினத்து, அடு த ார்,
அரக்கியர் மலப ாறும், சுைப் ;
ாடமகக்கு இரட்டி- தாடதகதய விட இரண்டு பங்கு; எறுழ்வலி - மிக்க வலிதய;
மழத் - பபருகியுள்ை; மகமையர் - தன்தம உதடய; டவமர ப ாறுக்கும் - பபரிய
மதலதயச் சுமக்கும்; சூடகத் டக்மக - வதையல் அணிந்த தககைால்; சுடுசினத்து
அடுத ார் - பதகவதர அழிக்கும் தபாரில் வல்ல; அரக்கியர் - அரக்கிகள்;
தகடகத்த ாடு - தகடகத்ததயும்; ைழு - மழுதவயும்; எழு - இருப்புலக்தகதயயும்;
சூலம் - சூலத்ததயும்; அங்குெம் - அங்குசத்ததயும்; கப் ணம் - இரும்பால் பசய்த
ஆதனபநருஞ்சி முள்தையும்; கிடுகு - கிடுதகயும்; ஆடகச் சுடர்வாள் -
பபான்வாதையும்; அயில் - தவதலயும்; சிமல - வில்தலயும்; குலிெம் -
வச்சிராயுதத்ததயும்; மு லிய - முதலான; ஆயு ம் அமனத்தும் - எல்லா
ஆயுதங்கதையும்; மல ப ாறும் சுைப் - ததலகள் ததாறும் தாங்கவும்.

கப்பணம் -பநருஞ்சி முள் தபான்ற ஆயுதம். காய்ந்தனன் கருக, உந்திக் கப்பணம்

சிந்தினாதைா (சிந்தாமணி 285) கிடுகு, தகடக வதககளில் ஒன்று. தகடக வதககதைச்
சிந்தாமணி 2218 ஆம் பாடல் தபசும். கிடுகு - மயிர்க்கிடுகு என்று இனியர் விைக்கினார்.
சூடகம் - வதையல். உம்தமப் பபாருள் தந்த ‘ஒடு‘தவ எல்லாவற்றுடன் கூட்டுக.
மழுபவாடு, எழுபவாடு எனச் தசர்க்கவும். (95)

5164. விரி ளிர், முமக, பூ, பகாம்பு, அமட, மு ல், தவர்

இமவஎலாம், ைணி, ப ானால், விரிந்
ரு உயர் தொமலதிமெப ாறும் கரியத்
ழல்உமிழ் உயிர்ப்பு முன் வழ,
திருைகள் இருந் திமெ அறிந்திருக்கும்,
திமகப்புறுசிந்ம யான், பகடுத் து
ஒரு ைணி தநடும் ல் மல அரவின்,
உமழப ாறும், உமழப ாறும், உலாவி;
விரி ளிர் - விரிந்ததளிர்கள்; முமக - அரும்பு; பூ - மலர்கள்; பகாம்பு - கிதைகள்;
அமட - இதலகள்; மு ல் - அடிப்பகுதி; தவர் - தவர்; இமவ எலாம் - இதவ முதலிய
உறுப்புகள் எல்லாம்; ைணிப ானால் - மணியாலும் பபான்னாலும்; விரிந் - ஆகிய;
ருவுயர் தொமல - தருக்கைால் உயர்ந்த தசாதலயானது; திமெ ப ாறும் கரிய -
திக்குகள் ததாறும் கரியும்படி; ழல் உமிழ் - பநருப்தபக் கக்கும்; உயிர்ப்பு - பபருமூச்சு;
முன் வழ - முன்தன பரவிச் பசல்ல; திருைகள் இருந் - பிராட்டியிருந்த;
திமெயறிந்திருந்தும் - திதசதயத் பதரிந்திருந்தும்; திமகப்புறு சிந்ம யான் - தடுமாறிய
உள்ைத்தால்; பகடுத் து - தவறவிட்ட; ஒரு ைணி தநடும் - ஒப்பற்ற மணிதயத்
ததடுகின்ற; ல் மல அரவின் - பலததலகதை உதடய பாம்தபப் தபால;
உமழப ாறும் உமழப ாறும் - பலபகுதிகளில்; உலாவி - திரிந்து. (96)

5165. இமனயது ஓர் ன்மை எறுழ் வலி அரக்கர்

ஏந் ல்வந்து எய்துகின்றாமன,
அமனயது ஓர் ன்மை அஞ்ெமன சிறுவன்
கண்டனன்,அமைவுற தநாக்கி,
‘விமனயமும்பெயலும், தைல் விமள ப ாருளும்,
இவ் வழிவிளங்கும்’ என்று எண்ணி,
வமன கழல்இராைன் ப ரும் ப யர் ஓதி
இருந் னன்,வந்து அயல் ைமறந்த .
 இமனயது - இத்ததகய; ஓர் ன்மை - ஒப்பற்ற (ஆடம்பர) இயல்புடன்; வந்து
எய்துகின்றாமன - அங்கு வந்து தசர்ந்த; எறுழ்வலி - மிக்க வலிதமயுதடய; அரக்கர்
ஏந் ல் - அரக்கர்களின் ததலவனான இராவணதன; அமனயது ஓர் ன்மை -
அப்படிப்பட்ட ஒப்பற்றஇயல்புதடய; அஞ்ெமன சிறுவன் - அஞ்சதனயின்
புதல்வனான அனுமன்; கண்டனன் - பார்த்து; அமைவுற தநாக்கி - பபாருந்த ஆராய்ந்து;
விமனயமும் - இராவணனின் வஞ்சகமும்; பெயலும் - (பிராட்டியின்) பசய்தகயும்;
தைல்விமள ப ாருளும் - (அதனால்) பின்தன உண்டாகும் பயனும்; இவ்வழி விளங்கும்
- இவ்விடத்தில் புலப்படும்; என்று எண்ணி - என்று நிதனந்து; கழல்வமன - வீரக்கழல்
அணிந்த; இராைன் ப ரும் ப யர் - இராமபிரானுதடய புகதழ; ஓதி - கூறி;
அயல்வந்து - பக்கத்திதல வந்து; ைமறந்து இருந் னன் - மதறவாயிருந்தான்.

தமல் 79 ஆம் பாடல்முதல் 95 ஆம் பாடல் முடியவுள்ை பாடல்களில் உள்ை ‘பசய’

என் எச்சம் தமல் பாடலில் உள்ை ‘உலாவி’ என்பதுடன் நிதறவு பபற்றது. உலாவி
என்பது இப்பாடலில் உள்ை எய்துகின்றாதன என்பதுடன் சார்கிறது. பபயர் - புகழ்.
‘பபரும் பபயர்ப் பபண்டிர்’ சிலம்பு (நடுகல் 208) பபயர் இராமனுதடய பபயர்
என்றும் கூறலாம். வால்மீகம் அனுமன் இராமன் புகழ் ஓதி மரத்தில் இருத்ததாகப்
தபசும். அதனயது ஓர்தன்தம - உைம் அறிசுட்டு. (97)

5166. ஆயிமட,அரக்கன், அரம்ம யர் குழுவும்,

அல்லவும்,தவறு அயல் அகல,
தையினன்,ப ண்ணின் விளக்கு எனும் மகயாள்
இருந்துழி; ஆண்டு, அவள், பவருவி,
த ாயின உயிரளாம் என நடுங்கி,
ப ாறி வரி, எறுழ் வலி, புமகக் கண்,
காய் சின, உழுமவதின்னிய வந்
கமல இளம்பிமண என, கமரந் ாள்.
ஆயிமட - அவ்விடத்தில்; அரம்ம யர் குழுவும் - ததவ மகளிர் கூட்டமும்; அல்லவும்
- மற்தறயர் மகளிர் கூட்டமும்; அயல் - பக்கத்தில்; தவறு - தவறாக; அகல - நீங்க;
அரக்கன் - இராவணன்; ப ண்ணின் விளக்கு எனும் மகயாள் - பபண்களுக்குள்
விைக்கு என்று கூறப்படும் தகுதிபபற்ற பிராட்டி; இருந்துழி - இருந்த இடத்திற்கு;
தையினன் - அதடந்தான். ஆண்டு - அங்தக; அவள் - பிராட்டி; பவருவி - அச்சம்
அதடந்து; த ாயின உயிரள் ஆம் என - நீங்கிய உயிதர உதடயவள் தபால; நடுங்கி -
பதறி; ப ாறிவரி - புள்ளிகதையும் வரிகதையும்; எறுழ்வலி - மிக்க வலிதமதயயும்;
புமகக்கண் - புதக எழும் கண்கதையும்;காய்சினம் - எரிக்கும்சீற்றத்ததயும் (பபற்ற);
உழுமவ - புலியானது; தின்னிய - (தன்தன) தின்னும் பபாருட்டு; வந் - வருததலப்
பபற்ற; இளம் - இைதமயான; கமல பிமண என - ஆண் மானினுக்குரிய பபண்மான்
தபால்; கமரந் ாள் - புலம்பினாள்.

தபாயின உயிரள்- என்பது ‘அருங்தகடன்’ என்பது தபால் (குறள் 210) வந்த

வடபமாழி மரபு. திருக்குறள் நுண் பபாருள் மாதல இததன நன்கு விைக்கும். (46-
பக்கம்) வந்த - வரப்பபற்ற. (98) மூவர் ைன நிமல
கலி விருத் ம்
5167. கூசி ஆவிகுமலவுறுவாமளயும்,
ஆமெயால் உயிர்ஆசு அழிவாமனயும்,
காசு இல் கண்இமண ொன்று எனக் கண்டனன்-
ஊெல் ஆடி உமளயும்உளத்தினான்.
(அனுமன்)

கூசி - அருவருப்புற்று; ஆவி குமலவுறுவாமளயும் - உயிர் குதலகின்ற

பிராட்டிதயயும்; ஆமெயால் - காமத்தால்; உயிர் ஆக - உயிர்க்கு ஆதாரமாகிய ஒழுக்கம்;
அழிவாமனயும் - சிததகின்ற இராவணதனயும்; காசு இல் - குற்றம் இல்லாத;
இமணகண் - இரண்டு கண்களும்; ொன்று என - சாட்சி என்று (அதமத்து); கண்டனன் -
பார்த்து; ஊெல் ஆடி - தடுமாற்றம் அதடந்து (அதனால்); உமளயும் - உதைச்சல்
அதடயும்; உளத்தினான் - மனம் உதடயவன் ஆனான்.

அனுமன் குதலகின்றபிராட்டிதயயும், காமத்தால் சிததகின்ற இராவணதனயும்

கண்டு, ஊசல் ஆடி, மனம் உதைச்சல் உற்றான். ஊசல் ஆடுவது பிராட்டிக்கு என்ன
தநருதமா என்னும் அச்சத்தால். பிராட்டி கூசுவதால் அவள் கற்பு காக்கப்படும். ஆனால்,
தவறு தீங்கு தநருதமா என்று அஞ்சினான். ஆசு - ஆதாரம். உயிர்க்கு ஆதாரம் ஒழுக்கம்.
உயிர்க்கு ஆதாரம் அழிந்ததமயின் இராவணன் இறந்தவதன. “விளிந்தாரின்
தவறல்லர்,,,, பதளிந்தாரில் தீதம புரிந்து ஒழுகுவார்” என்பது தமிழ் மதற (குறள் 143)
இவ்விருத்தம் மா - விைம் - விைம் - விைம் என்னும் சீர்கதைப் பபற்று வரும். இப்
பாடதல. அமரர் கம்பன் அடிப்பபாடி அவர்கள் அைவடி நான்குதடக்
கட்டதைக்கலிப்பா என்பர். (மணிமலர் 76) (99)

5168. ‘வாழி ொனகி ! வாழி இராகவன் !

வாழி நான்ைமற! வாழியர் அந் ணர் !
வாழி நல் அறம்!’ என்று உற வாழ்த்தினான்-
ஊழித ாறும் புதிதுஉறும் கீர்த்தியான்.
ஊழித ாறும் - யுகங்கள்ததாறும்; புதிது உறும் - புதுதமயதடயும்; கீர்த்தியான் -
புகதழ உதடய அனுமன்; ொனகி - சீதாபிராட்டி; வாழி - வாழ்க; இராகவன் -
இராமபிரான்; வாழி - வாழ்க; நான்ைமற - நான்கு தவதங்கள்; வாழி - வாழ்க; அந் ணர் -
அந்தணர்கள்; வாழியர் - வாழ்க; நல்லறம் - நல்ல தருமம்; வாழி - வாழ்க; என்று - என;
உற வாழ்த்தினான் - நன்றாக வாழ்த்தினான்.

ஊழிக்காலந்ததாறும் புதுதம அதடயும் புகழாைனான அனுமன் பிராட்டி வாழ்க,

பபருமான் வாழ்க, தவதம் வாழ்க, தவதியர் வாழ்க, நல்லறம் வாழ்க என்று
வாழ்த்தினான். சானகி, இராகவன் - தத்திதம்; சனகன் புதல்வி; ரகுவின் மரபினன்
இததனப் பிரதயாக விதவகம் சாமானிய தத்திதன் (32) என்று கூறும். உயர்ந்த புகழ்
அல்லால் --- நிற்பது ஒன்று இல் என்று தவதம் தபசிற்று. கவிச்சக்கரவர்த்தி அததன
ஒளிமயமாக்கினார். (100)

இராவணன் சீதததயஇரத்தல்
5169. அவ் இடத்துஅருக எய்தி, அரக்கன் ான்,
‘எவ் இடத்துஎனக்கு இன் அருள் ஈவது ?
பநாவ் இமடக்குயிதல ! நுவல்க’ என்றனன்,
பவவ் விடத்ம அமிழ்து என தவண்டுவான்.
பவவ்விடத்ம - பகாடியநஞ்சிதன; அமுப ன - அமுதம் என்று கருதி;
தவண்டுவான் அரக்கன் ான் - (அதத) விரும்பும் இராவணன் தான்; அவ் இடத்து -
அந்த இடத்திதல; அருகு எய்தி - பக்கத்தத எய்தி; பநாவ்இமடக்குயிதல - வருந்தும்
இதடபபற்ற குயில் தபான்றவதை; எனக்கு - (உன்பால் அன்புதடய) எனக்கு; அருள்
ஈவது - அருதை வழங்குவது; எவ்இடத்து - எப்தபாது; நுவல்க என்றனன் - கூறுக
என்றான்.

பநா - வருத்தம்.அமர்ந்தனன் என்னும் முற்று விதன எச்சப் பபாருளில் வந்தது. இது

முதல் 14 பாக்கள் இராவணன் பமாழிகள். (101)

5170. ஈெற்குஆயினும் ஈடு அழிவுற்று, இமற

வாசிப் ாடு அழியா ைனத்தினான்,
ஆமெப் ாடும் அந்நாணும் அடர்த்திட,
கூசிக் கூசி,இமனயன கூறினான்;
ஈெற்கு ஆயினும் - (எதிர்வருபவன்) சிவபிரான் ஆனாலும் (அவனுக்கும்); ஈடு
அழிவுற்று - வலிதம அழிந்து; இமற - சிறிதும்; வாசிப் ாடு அழியா - பபருமிதம்
குன்றாத; ைனத்தினான் - உள்ைத்தத உதடய இராவணன்; ஆமெப் ாடும் - ஆதசயும்;
அந்நாணும் - அந்த நாணமும்; அடர்த்திட - வருத்திட (அதனால்); கூசிக் கூசி - கூசிக்
குறுகி; இமனயன - இப்படிப்பட்ட பமாழிகதை; கூறினான் - பசான்னான்.
ஈடு - வலிதம.வாசிப்பாடு - பபருமிதம். கூசுதல் - பவட்கம் சுருக்கம் என்னும்
பபாருளில் வந்தன. கண் சுருங்குததல, சுடர்கண்டு கண் கூசிற்று என்பதால் அறிக.
அந்நாண் - உைம் அறிசுட்டு (102)

5171. ‘இன்றுஇறந் ன; நாமள இறந் ன;

என் திறம் ரும் ன்மை இ ால்; எமனக்
பகான்று,இறந் பின் கூடுதிதயா ? - குமழ
பென்று, இறங்கி,ைறம் ரு பெங் கணாய் !
குமழ பென்று - காதணியின் பக்கலில் தபாய்; இறங்கி - திரும்பி; ைறம் ரு -
பகாடுதமதயச் பசய்யும்; பெங்கணாய் - சிவந்த கண்கதைப் பபற்ற சீதததய; இன்று
இறந் ன - (நீ இரங்குவாய் என்று யான் கருதிய) பல இன்தறய தினங்கள் கடந்து
தபாயின; நாமள இறந் ன - (உன் மனம் மாறும் என்று யான் கருதிய) பல நாதைகள்
கடந்தன. என்திறம் ரும் - என்பால் நீவழங்கும்; ன்மை இது - அருள் இப்படி
(உள்ைது); எமனக் பகான்று - என்தன வருத்தி; இறந் பின் - யான் இறந்த பிறகு;
கூடுதிதயா - தசர்வாதயா.
பசவியின் குதழதயக்கண்கள் பதாடுவதாகப் தபசுவது. கவி மரபு. “இதடக்குமிழ்
ஈர்ந்து கதடக்குமிழ் ஓட்டி” (சிலம்பு 4-69) “மங்தகயர் வதன சீதமதி இருமருங்கும்
ஓடிச் பசங்கயல் குதழகள் நாடும்” (பபரிய - தடுத்தாட் - 1)
(103)

5172. ‘உலகம் மூன்றும் ஒருங்குடன் ஓம்பும் என்

அலகு இல்பெல்வத்து அரசியல் ஆமணயில்,
திலகதை ! உன்திறத்து அனங்கள் ரு
கலகம் அல்லது,எளிமையும் காண்டிதயா ?
திலகதை ! - பபண்களுக்குள் திலகம் தபான்றவதை; உலகம் மூன்றும் - மூன்று
உலகத்ததயும்; ஒருங்குடன் - ஒரு தசர; ஓம்பும் - பாதுகாக்கும்; என் - என்னுதடய;
அலகு இல் - அைவில்லாத; பெல்வத்து - பசல்வத்ததப் பபற்ற; அரசியல் ஆமணயில் -
அரசாட்சியின் அதிகாரத்தில்; உன் திறத்து - உன் காரணமாக; அனங்கன் ரு - மன்மதன்
பசய்யும்; கலகம் அல்லது - தபாதரயல்லாமல்; எளிமை(யும்) - (தவறு) தாழ்ச்சிதய;
காண்டிதயா - கண்டுள்ைாயா.

என் நாட்டில்கலகம் உண்டு - எளிதம இல்தல என்றான். கலகம் அல்லது

எளிதமயும் காண்டியால் - மன்மதன் கலகத்தத நீக்கினால் நான் அடிதம பசய்யும்
எளிதமதயயும் பின்னிட்டுக் காண்பாய் என்பது பதழய உதர (அதட - பதி)
எளிதமயும் - உம் - அதச. (104)

5173. ’பூந் ண்வார் குழல் ப ான் பகாழுந்த ! புகழ்

ஏந்து பெல்வம்இகழ்ந் மன; இன் உயிர்க்
காந் ன்ைாண்டிலன், காடு கடந்து த ாய்,
வாய்ந்து வாழ்வதுைானிட வாழ்வு அன்தறா ?
பூந் ண்வார்குழல் - பூவணிந்த குளிர்ந்த நீண்ட கூந்ததலயுதடய; ப ான்
பகாழுந்த ! - பபான்னின் பகாழுந்து தபான்றவதை ! நீ; புகழ் ஏந்து - புகதழத்
தாங்கிய; பெல்வம் - என்னுதடய பசல்வத்தத; இகழ்ந் மன - அவமதித்தாய்;
இன்உயிர்க் காந் ன் - (உன்னுதடய) உயிர் தபான்ற கணவன்; ைாண்டிலன் - (என்னால்)
இறவாமல் (தப்பி); காடு கடந்து - காடுகதைத் தாண்டி; த ாய் - அதயாத்திக்குச் பசன்று;
வாய்ந்து - அரசு கிதடக்கப் பபற்று; வாழ்வது - வாழும் வாழ்வு; ைானிட வாழ்வன்தறா -
மனித வாழ்க்தக அல்லவா.

இராவணன்“அரம்தப மாதர் ..... ஏவல் பசய்ய உலகம் ஈதரழும் ஆளும் பசல்வத்துள்

உதறதி’ என்று முன்பு தபசுகிறான் (கம்ப. 3384) (105)

5174. ‘தநாற்கின்றார்களும், நுண் ப ாருள் நுண்ணிதின்

ார்க்கின்றாரும், ப றும் யன் ார்த்திதயல்,
வார்க்குன்றா முமல ! என் பொல், ைவுலியால்
ஏற்கின்றாபராடுஉடன் உமற இன் ைால்.
 வார்குன்றா முமல! - கச்சினுள் அடங்காத தனம் பபற்றவதை ! தநாற்கின்றார்களும் -
தவம்புரி பவர்களும்; நுண்ப ாருள் - நுட்பமான தத்துவங்கதை; நுண்ணிதின் -
சூட்சுமமாக; ார்க்கின்றார்களும் - ஆராய்பவர்களும்; ப றும் யன் - அதடயும்
பயதன; ார்த்திதயல் - ஆராய்ந்து பார்த்தால்; என் பொல் - என்னுதடய கட்டதைதய;
ைவுலியால் - கிரீடத்தினாதல; ஏற்கின்றாதராடு - ஏற்றுக் பகாள்ளும் ததவருடன்; உடன்
உமற - கூடி வாழும்; இன் ம் - இன்பம்ஆகும். இன்பமால் -இதில் உள்ை ஆல் அதச.
இந்தக் கவிக்குப் பபாருள், தவம் பண்ணுதவாரும் சகல நூல்கதைத் பதரிதவாரும்,
பபறும் பயன் தங்கதை எல்தலாரும் வந்து வணங்க தவண்டும் என்பது. அப்படி
பசய்யாதிருக்தகயிதல நான் நல்லவார்த்தத பசால்லித் ததலயால் இரக்கச்
பசய்ததயும் ஏன் கிருதப பண்ணுகின்றிலீர் என்பது பதழய உதர (அதட-பதி) உடன்
உதறதல் - ஒருங்தக வாழ்தல். “உடன் உதற காலத்து உதரத்த பநய் வாசம்” (சிலம்பு 13
- 83) (106)

5175. ‘ப ாருளும், யாழும், விளரியும், பூமவயும்,

ைருள, நாளும்,ைழமல வழங்குவாய் !
ப ருளும் நான்முகன் பெய் து, உன் சிந்ம யின்
அருளும், மின்ைருங்கும், அரிது ஆக்கிதயா ?
ப ாருளும் - குழந்ததகளும்; யாழும் - யாழும்; விளரியும் - விைரிப்பண்ணும்;
பூமவயும் - நாகணவாய்ப் பறதவயும்; ைருள - ஏக்கமதடய; நாளும் - தினமும்; ைழமல
வழங்குவாய் - மழதல பமாழி தபசுபவதை ! ப ருளும் - பதளிவதடந்த; நான்முகன் -
பிரம்மததவன்; உன்சிந்ம யில் - உன் உள்ைத்தில்; அருளும் - கருதணதயயும்; மின்
ைருங்கும் - மின்னல் தபாலும் இதடயும்; அரிது ஆக்கிதயா - இல்லாமல் ஆக்கிய
பிறதகா; பெய் து - பதடத்தது.

பபாருள் -குழந்தத. ‘தம் பபாருள் என்ப தம் மக்கள்’ (குறள்.63)

சுந்தரமூர்த்திசுவாமிகள் சுதவ நயம் மிக்க கலய நல்லூர்ப் பதிகத்தில் “பபரும்பலம
துதட அசுரன் தாரகதனப் பபாருது - பபான்று வித்த பபாருளிதன முன் பதடத்து
கந்த புனிதன்” என்றார் (திருமுதற 7. 16-9) அரிது - என்பது இன்தமப் பபாருள் தந்தது.
‘அருங்தகடன்’ என்பதுஅறிக. என்னும் குறளின்(210) குறிப்பில் அருளும் இன்தம
என்று அழகர் எழுதுகிறர். “ஈயா மாக்கள் தீ பமாழி கவர்ந்த சிற்றிதட” என்பர்
குமரகுருபரர். (107)

5176. ‘ஈண்டு நாளும், இளமையும், மீண்டில;

ைாண்டு ைாண்டுபிறிது உறும் ைாமலய;
தவண்டு நாள்பவறித விளிந் ால், இனி,
யாண்டு வாழ்வது ?இடர் உழந்து ஆழ்திதயா ?
ஈண்டு - இந்த உலகத்தில்; நாளும் - ஆயுளும்; இளமையும் - இைதமப் பருவமும்;
மீண்டில - திரும்பி வராததவ (அதவ); ைாண்டு ைாண்டு - அழிந்து அழிந்து; பிறிதுறும் -
தவறியல்தபப் பபறுகின்ற; ைாமலய - தன்தம உதடயன; தவண்டும் நாள் - (பிறர்)
விரும்பும் உன் இைதமப் பருவம்; பவறித - வீணாக; விளிந் ால் - அழிந்தால்;
வாழ்வது - (இன்புற்று) வாழ்க்தக நடத்துவது; யாண்டு - எக்காலத்தில்; இனி - (பருவம்)
கடந்த பின்; இடர் உழந்து - (பசன்றதத எண்ணி) துன்பத்தாற் குதமந்து (அதில்);
ஆழ்திதயா - அமிழ்வாதயா. நாள் - ஆயுள்.“ஊற்றமும் உதடய நாளும்” (கம்ப,5202)
மாதலய - தன்தம உதடயன. மாதல -இயல்பு. (108)

5177. ‘இழவு, எனக்கு, உயிர்க்கு எய்தினும் எய்துக,

குமழ முகத்து நின்சிந் மன தகாடினால்;
ழக நிற்புறும் ண்பு இமவ, காைத்த ாடு,
அழகினுக்கு, இனியார் உளர் ஆவதர ?
குமழ முகத்து - குண்டலம்அணிந்த முகத்தத உதடய; நின் - நின்னுதடய; சிந் மன
தகாடினால் - மனம் தவறுபட்டால் (அதனால்); எனக்கு - (உன்பால் அன்புற்ற)
எனக்கும்; உயிர்க்கு - என்னுதடய உயிர்க்கும்; இழவு - அழிவு; எய்தினும் எய்துக -
வந்தாலும் வரட்டும் (அதுபற்றி வருந்ததன்) (ஆனால்) (யான் மதறந்த பின்) ழகி -
ஒன்று பட்டு; நிற்புறும் - நிதலத்து நிற்கும்; ண்பு இமய - இயல்தபப் பபாருந்திய;
காைத்த ாடு அழகிீ்ற்கும் - காமம் அழகு என்னும் இரண்டிலும் (உனக்கு இதணயாக);
இனி யார் - இனிதமல் எவர் (என்தனப் தபால்); உளர் ஆவர்- பிறக்கப்
தபாகின்றார்கள்? இழவு - அழிவு.யான் இறப்பது குறித்து வருந்திதனன். உனக்கு
இதணயானவர்கள் இனிப் பிறவார்கதை என்று கவதலப்படுகிதறன் என்றான்.
உைராதல் - பிறத்தல். பழகப் பழக நிற்பது காமம் என்றான். அழகுக்கு அப்பண்பு
இல்தல என்றான். மாயும் அழகு நிற்கும் தபாதத மாயாத காமம் அனுபவிக்கத் தக்கது
என்பது இராவணன் தகாட்பாடு. (109)

5178. ‘ப ண்மையும், அழகும், பிறழா ைனத்

திண்மையும்,மு ல் யாமவயும், பெய்ய ஆய்,
கண்மையும்ப ாருந்தி, கருமணப் டா
வண்மை என்பகால்? - ெனகரின் ைடந்ம தய !
ெனகர் இல்ைடந்ம தய - சனகரின் குடியிதலபிறந்த பபண்தண ! ப ண்மையும் -
பபண்தம இயல்பும்; அழகும் - அழகும்; பிறழா - தவறுபடாத; ைனத்திண்மையும் -
உள்ை ஆற்றலும்; மு ல் - (இதவ) முதலாகப் தபசப்படும்; யாமவயும் - எல்லாப்
பண்புகளும்; பெய்யவாய் - பசம்தமயுதடயதாய்; கண்மை ப ாருந்தி -
கண்தணாட்டத்துடன் ஒன்று பட் டுபபாருந்தி; கருமணப் டா - இரக்கத்துடன் படாது;
வண்மை - ஈஈ ஈதகப்பண்பு மாத்திரம் (அழிந்து தபான காரணம்); என்பகால் - யாததா.
இல் என்பதற்குமருத நிலப் பபண் என்றும் பபாருள் உள்ைது. மதனவி கிழத்தி
இல்லாள் இல் என்று அதனயதவ மருதத் ததலவிக்காகும் என்று திவாகரம் தபசும்
(மக்கள் .... பதாகுதி) அது பகாண்டு, சனகர் குலத்திதல ததான்றிய பபண்ணுக்கு
என்றும் பபாருள் கூறலாம். உணர்வால் பபறதவண்டிய காததல இரக்கத்தால் பபற
நிதனக்கும் இராவணன் பசயல் காமச் பசவ்வி அறியாதமதயப் புலப்படுத்தும்.
கண்தமயும் பபாருந்தி, காணக் கண்ணும் பபாருந்தி என்பது பதழயவுதர (அதட -
பதி) ‘சனகர்இல் மாண்டவா’ என்னும் பாடல் சிறப்புதடயது. சனகர் குடியில் வண்தம
மட்டும் இல்லாது தபானபடி எவ்வாறு என்பதாம். (110)

5179. ‘வீட்டும் காலத்து அலறிய பைய்க் குரல்

தகட்டும்,காண்டற்கு இருத்திபகால் ? - கிள்மள ! நீ -
நாட்டுங்கால்,பநடு நல் அறத்தின் யன்
ஊட்டும் காலத்து,இகழ்வது உறும்பகாதலா ?

கிள்மள ! - கிளி தபான்றவதை; வீட்டும் காலத்து - (மாரீசன்) இராமதனக் பகான்ற

தபாதத; அலறிய பைய்க்குரல் தகட்டும் - கதறிய உண்தமயான குரதல தகட்ட பின்பும்;
நீ காண்டற்கு - இராமதனக் காண்பதற்காக; இருத்தி பகால் - இருக்கின்றாதயா; நல்
அறத்தின் யன் - நல்ல தருமத்தின் பயனானது; நாட்டுங்கால் - (உன்தன நல்ல
நிதலதமயில்) நிதல நிறுத்தும் சமயத்திலும்; ஊட்டுங்காலத்து - (உயர்ந்தவற்தற)
உண்பிக்கும் சமயத்திலும்; இகழ்வது - அவமதிப்பது; உறுங்பகாதலா - உனக்கு
ஏற்குதமா.
வீட்டுதல் -பகால்லுதல். அறத்தின் பயன் உன்தன நிதல நிறுத்தவும் நல்லனவற்தற
ஊட்டவும் நிதனக்கிறது. இப்தபாது நீ அவமதிக்கலாமா? என்றான். நாட்டுங்கால்
என்பதற்கு உண்தமதயக் கூறுமிடத்து என்று உதர கூறப் பபற்றது. விதி, காட்டும்
ஊட்டாது என்பர். இங்தக அறத்தின் பயன் ஊட்டுகிறது என்றான். ஊட்டுதல் -
அனுபவிக்கச் பசய்தல். ‘உறற்பால ஊட்டா கழியும்’ என்றார் (குறள் 378) ஹா ! சீதா !
லக்ஷ்மணா ! என்று பபருமாள் உதரத்தது என இராவணன் பசான்னான் என்பது
பதழய உதர (அதட - பதி) (111)

5180. ‘ க்கது என் உயிர் வீடு எனின், ாழ்கிலாத்

ப ாக்க பெல்வம்ப ாமலயும்; “ஒருத்தி நீ
புக்கு உயர்ந் து”எனும் புகழ் த ாக்கி. தவறு
உக்கது என்னும்உறு ழி தகாடிதயா ?
க்கது என்உயிர் - சிறப்பு மிக்க என் உயிரானது; வீடு எனின் - (உன்னால்) அழிய;
ாழ்கிலா - இழிவற்ற (என்னுதடய); ப ாக்க பெல்வம் ப ாமலயும் - திரண்ட பசல்வம்
அழிவதடயும்; ஒருத்தி நீ - ஒப்பற்ற நீ; புக்கு உயர்ந் து - வந்து தசர (இலங்தக)
உயர்வதடந்தது; எனும் புகழ் - என்கின்ற புகழ் பமாழிதய; த ாக்கி -
ஒதுக்கிவிட்டு;(சீததயால்) (இலங்தக) தவறு உக்கது - தவறுபட்டுஅழிந்தது; என்னும் -
என்று உலகம் தபசும்; உறு ழி - பபரும் பழிச்பசால்தல; தகாடிதய - ஏற்றுக்
பகாள்வாயா. சீதத பிறக்கஇலங்தக அழிந்தது என்பது நாட்டு வழக்கு. பகாள் + தி
=தகாடி. முதனிதல திரிந்த பதாழிற்பபயர். உறு - மிகுதிதய உணர்த்தும் உரிச்பசால்.
வள்ளுவர் ’உறுபசி’ என்பர். (குறள் 734) உக்கது - அழிந்தது. காதல் தககூடாமற்
தபானால் அழிதவன் என்கிறான். இவ்வைவு அன்புதடய என்தன நீ ஒதுக்கலாமா
என்பது பதானி. (112)

5181. ‘த வர் த வியர் தெவடி மகப ாழும்

ா இல் மூஉலகின் னி நாயகம்
தைவுகின்றது,நுன்கண்; விலக்கிமன;
ஏவர் ஏமழயர்நின்னின், இலங்கிழாய் ?
இலங்கிழாய் ! - விைக்கமான ஆபரணம் அணிந்த பபண்தண; த வர் - ததவர்களும்;
த வியர் - பதய்வப் பபண்களும்; தெவடி மக ப ாழும் - உன் சிவந்த அடிகதைக் தக
கூப்பி வணங்கும்படியான; ாவு இல் - அழிவு இல்லாத; மூ உலகின் - மூன்று
உலகங்களின்; னி நாயகம் - ஒப்பற்ற ததலதமப் பதவி; நுன்கண் தைவுகின்றது -
உன்பால் வந்து தசர்கின்றது; விலக்கிமன - அததன ஒதுக்கி விட்டாய்; நின்னின் -
உன்தனப் தபால; ஏமழயர் - அறிவற்றவர்கள்; ஏவர் - யாவர்.
நாயகம் -ததலதமப் பதவி. மூவுலகுக்கும் தரும் ஒரு நாயகதம (திருவாய்பமாழி -
3.10.11) தாவு - அழிவு தாவா நல்லறம் (சிலம்பு 30;125) ஏதழ - அறிவற்றவர்.
“ஏமுற்றவரினும் ஏதழ ..... பதக பகாள்பவன்” (குறள் 873)
(113)

5182. ‘குடிமை மூன்று உலகும் பெயும் பகாற்றத்து என்

அடிமை தகாடி;அருளுதியால்’ எனா,
முடியின் மீதுமுகிழ்ந்து உயர் மகயினன்,
டியின்தைல்விழுந் ான், ழி ார்க்கலான்.
ழி ார்க்கலான் - தன்பால் வரும்பழிதயப்பாராத இராவணன்; மூன்று உலகும் -
மூன்று உலகத்தவர்கதையும்; குடிமை பெயும் - குடிமக்கைாக தவத்து ஆளும்;
பகாற்றத்து - பவற்றிதயப் பபற்ற ; என் - என்னுதடய; அடிமை - அடியனாம்
தன்தமதய; தகாடி - பகாள்க; அருளுதியால் எனா - அருள்வாயாக என்று கூறி;
முடியின்மீது - ததலகளின் தமல்; முகிழ்த்து - குவித்து; உயர் மகயினன் - உயர்ந்த
தககதை உதடயவனாய்; டியின்தைல் - பூமியிி்ன் தமல்; விழுந் ான் - விழுந்து
வணங்கினான்.

குடிதம -குடிமக்கள். அடிதம என்றும் பகாள்ைலாம். குடிதம பசயும் பகாடும்

புதலயன் (அரிச்சந்திரபுராணம் சூழ்விதன - 70) அடிதம - பதாண்டு. என்றார்க்கு
‘அடிதம புகுத்திவிடும்’ என்னும் குறட் பகுதிக்குக் (608) காலிங்கர் ‘பதக தவந்தர்க்குத்
தான் ஏவல் தகட்டுப் பணிந்து ஒழுகும் அடிதம புகுத்திவிடும் என்று விைக்கம்
பசய்தார். அழகர் அடிதம - அடியனாம் தன்தம என்பர். அருளுதியால் - இதில் உள்ை
ஆல் அதச. (114)இராவணனுக்குச் சீததவழங்கிய அறிவுதர

அறுசீர் விருத் ம்

5183. காய்ந் னெலாமக அன்ன உமர வந்து

கதுவாமுன்னம்,
தீய்ந் னபெவிகள்; உள்ளம் திரிந் து; சிவந் தொரி
ாய்ந் ன,கண்கள்; ஒன்றும் ரிந்திலள், உயிர்க்கும்;
ப ண்மைக்கு
ஏய்ந் ன அல்ல,பவய்ய, ைாற்றங்கள் இமனய
பொன்னாள்;
காய்ந் ன - பநருப்பிதல காயப் பபற்றதவயான; ெலாமக அன்ன - இரும்புக்
கம்பிகள் தபான்ற; உமர - பசாற்கள்; வந்து - (இராவணன் வாயிதல) புறப்பட்டு; கதுவா
முன்னம் - (பிராட்டி பக்கம்) தசர்வதற்கு முன் (அவளுதடய); பெவிகள் தீய்ந் ன -
காதுகள் பவப்பம் உற்றன; உள்ளம் திரிந் து - மனம் (கருதணயிலிருந்து) மாறுபட்டது;
கண்கள் - கண்களில்; சிவந் தொரி - சிவந்த இரத்தம்; ாய்ந் ன - பாயப் பபற்றன.
ஒன்றும்- தன்னுதடய உயிர் பபாருட்டாக; ரிந்திலள் - பரிவு பகாண்டிலள்;
ப ண்மைக்கு ஏய்ந் ன - பபண்தன்தமக்கு ஏற்றதவயும்; வல்ல -
வன்தமயுதடயனவும்; பவய்ய - பவப்பம் பபற்றதும் (ஆன); இமனய ைாற்றங்கள் -
இத்ததகய பதிலுதரகதை; பொன்னாள் - கூறினாள்.

சலாதக -இரும்புக் கம்பி. சலாதக நுதழந்த மணித்துதை (மணிதமகதல 12 -66)

காய்ந்தன -விதனமுற்று. இஃது பபயபரச்சம் தபால் சலாதக என்னும் பபயர்
பகாண்டு முடிந்தது. இருவதக முற்றும் ஈபரச்சம் ஆதலும் (இலக்கணக் பகாத்து 82)
பபண்தமக்கு ஏய்ந்தன அல்ல - என்று பிரித்துப் பபண்தமக்கு ஏலாத என்று உதர
கூறுவர், அவர்கள் பபண் தன்தமக்கு அருள் ஒன்தற உண்டு என்று கருதினர், தபாலும்.
எததயும் பமன்தமயாகக் கூறல் பபண் இயல்பு. கடுதமயாகப் தபசுதலின்
பபண்தமக்கு ஏய்ந்தன வல்ல எனினும் ஆம். “இல்பலாடும் பதாடர்ந்த மாதர்க்கு
ஏய்ந்தன அல்ல” என்ற அடுத்த பாடலில் யான் இவ்வாதற பபாருள் உதரத்திருப்பதும்
காண்க. மாற்றம் - விதட. பதால்காப்பியம், கடாஅ மாற்றம் என்பர் (மரபியல் 104)
தபராசிரியர் மறுததல மாற்றத்திதன இதடயில் பசரித்து - என்று விைக்கினார்.
இராவணன்இராமபிராதனஇழித்தும், பழித்தும் தபசினான். பிராட்டி அவன்
பமாழியின் பநாய்தமதய விைக்குகிறாள். இவ்விருத்தம் விைம் - மா - மா - விைம் -
மா - மா என்னும் சீர்கதைப் பபற்று வரும். இவ் விருத்தம் இந்நூலில் 2536 இடங்களில்
காட்சி தருகின்றது. (மணிமலர் 76) (115)

5184. ‘ைல் அடு திரள் த ாள் வஞ்ென் ைனம் பிறிது ஆகும்

வண்ணம்,
கல்பலாடும்ப ாடர்ந் பநஞ்ெம், கற்பின்தைல்
கண்டது உண்தடா ?
இல்பலாடும்ப ாடர்ந் ைா ர்க்கு ஏய்வன அல்ல,
பவய்ய
பொல்; இதுப ரியக் தகட்டி, துரும்பு !’ எனக்
கனன்று, பொன்னாள்.+
துரும்பு ! - துரும்புதபான்றவதன; கல்பலாடும் - கல்லுடதன; ப ாடர்ந் - நட்புக்
பகாண்ட (உறுதியால்); பநஞ்ெம் - (மகளிரின்) மனமானது; கற்பின்தைல் - கற்தபவிடச்
சிறந்ததாக (தவறு ஒன்தற); கண்டது உண்தடா ? - மதித்தது உண்டா; (உன் பமாழிகள்)
இல்பலாடும் - நற்குடிப்பிறப்புடன்; ப ாடர்ந் ைா ர்க்கு - பதாடர்புதடய மகளிர்க்கு;
ஏய்ந் ன அல்ல - (நிதனத்தற்கும்) ஏற்றதவ அல்ல; பவய்ய பொல் - பகாடுஞ்பசால்
ஆகும்; ப ரிய இது தகட்டி - (என் பமாழிதய) உள்ைம் உணர இம்பமாழிதய தகள்;
என - என்று; ைல் அடு - மல்லர்கதை அழிக்கும்; திரள்த ாள் வஞ்ென் - திரண்ட
ததாள்கதையுதடய இராவணன்; ைனம் - உள்ைமானது; பிறிது ஆகும் வண்ணம் -
தவறுபாடு அதடயும்படி; கனன்று பொன்னாள் - சினந்து தபசினாள்.

கண்டது -மதித்தது (பலக்ஸிகன் காண்க) இராவணன் மனம் மாறும்படி தபசினாள்.

இல் - குடி. ‘இற்பிறந்தார்’ (குறள், 951. 1044) ‘கனன்று, வஞ்சன் மனம் பிறிதாகும்
வண்ணம் பசான்னாள்’ என்று முடிக்க பிராட்டி, இராவணனுக்கும் தனக்கும் நடுவில்
துரும்தபயிட்டுப் தபசியதாக வான்மீகம் தபசும். அதற்தகற்ப துரும்பிதன தநாக்கிச்
பசால்வாள், என்று ஒரு பாடம் காணப்படுகிறது. ஒரு பபண்தண விரும்பி வந்தவன்
மனத்தத முறிக்கிறதற்கு, பநஞ்சம் திடமாயிருக்கிறதற்கு கற்பல்லாமல் தவறு ஒன்று
இல்தல என்பது பதழயவுதர (அதட - பதி) (116)

5185. ‘தைருமவ உருவ தவண்டின், விண் பிளந்து ஏக

தவண்டின்,
ஈர்-எழு புவனம்யாவும் முற்றுவித்திடு ல் தவண்டின்,
ஆரியன் கழிவல்லது; அறிந்து இருந்து,-
அறிவுஇலா ாய் !-
சீரிய அல்லபொல்லி, மல த்தும் சிந்துவாதயா?
அறிவிலா ாய் - அறிவற்றவதன ! ஆரியன் கழி - இராமபிரானின் அம்பு; தைருமவ -
மகா தமரு மதலதய; உருவ தவண்டின் - துதையிடுததல விரும்பினாலும்; விண் -
ஆகாயத்தத; பிளந்து ஏகதவண்டின் - பிைந்து பசல்லுததல விரும்பினாலும்; ஈபரழு
புவனம் யாவும் - பதினான்கு உலகங்கதையும் இன்னும் யாவற்தறயும்;
முற்றுவித்திடு ல் தவண்டின் - அழியச் பசய்ததல விரும்பினும்; வல்லது - (அவற்தற
நிதறதவற்றும்) ஆற்றல் உதடயதாகும்; அறிந்திருந்து - (அததன) அறிந்திருந்தும்; சீரிய
அல்ல பொல்லி - சிறப்பற்றவற்தறப் தபசி; மல த்தும் - பத்துத் ததலகளும்;
சிந்துவாதயா - சிந்திப் தபாகச் பசய்து பகாள்வாதயா.
உருவ, ஏக,என்பதவ பதாழிற்பபயர். எச்சம் தபால் ததான்றுகிறது. பதாழிற்பபயர்
எச்சம் ததாற்றம் பபறுதம இது உதரச் சூத்திரம். சில சுவடிகளில் உருவல், ஏகல்
என்னும் பாடமும் காணப் பபறுகிறது. ஆரியன் - சிறந்தவன். கும்ப கர்ணன்
இராவணதன ஆரிய ! என்று விளித்து தபசினான். குற்றாலத்ததத் திரிகூடராசப்பர்,
கடவுள் ஆரிய நாடு என்று தபசினார். இராமன் அம்புக்தக இத்ததகய ஆற்றல் உண்டு
என்றால் அவன் ஆற்றல் அைக்க ஒண்ணாதது என்பது குறிப்பபச்சம். எச்சத்தத
வடநூலார் பதானி என்பர். இப்படிப்பட்ட பாடல்கள் இராவணன் சூழ்ச்சிப்
படலத்தும் காணப் பபறுகின்றன. பிராட்டி இராவணன் தனக்கு உள்ைதாகக் கூறிய
ஆற்றதல இராமன் (கம்ப. 3378) அம்புக்கு உைது என்கிறாள். (117)

5186. ‘அஞ்சிமன ஆ லான், அன்று, ஆரியன் அற்றம்

தநாக்கி,
வஞ்ெமன ைான்ஒன்று ஏவி, ைாமயயால் ைமறந்து
வந் ாய்;
உஞ்ெமனத ாதிஆயின், விடுதி; உன் குலத்துக்கு
எல்லாம்
நஞ்சிமனஎதிர்ந் த ாது, தநாக்குதைா நினது
நாட்டம் ?
அஞ்சிமன - அச்சமுற்றாய்; ஆ லான் - ஆதகயினாதல; அன்று - அன்தறய
தினத்திதல; ஆரியன் அற்றம் தநாக்கி - இராமபிரான் தசார்வுற்ற சமயத்ததப் பார்த்து;
வஞ்ெமன ைான் ஒன்று ஏவி - சூழ்ச்சி வடிவான ஒரு மாதன ஏவிவிட்டு; ைாமயயால் -
பபாய்த் ததாற்றத்தால் (தவதவடத்தால்); ைமறந்து வந் ாய் - உன்தன மதறத்துக்
பகாண்டு வந்தாய்; உஞ்ெமன த ாதியாயின் - தப்பிப் பிதழக்க விரும்பினால் ; விடுதி -
என்தன விட் டுவிடு; எதிர்ந் த ாது - தபார் பசய்யும் காலத்தில்; உன் குலத்துக்கு
எல்லாம் - உன் குலம் முழுதமக்கும்; நஞ்சிமன - நஞ்சு தபான்ற இராமபிராதன;
நினதுநாட்டம் - உன்னுதடய கண்கள்; தநாக்குதைா - பார்க்குமா ?

மாதய - பபாய்த்ததாற்றம். அரவு அலங்கலாகத் ததான்றுவது. அற்றம் - தசார்வு.

ஈண்டு அற்றம் என்றது பபாய்மாதன பமய் என்று கருதியது. எதிர்ந்த தபாது -
தபாரிடும் தபாது. சூரியன் பபரும் பதகஞனும் சூரியன்மகனும் தநர் எதிர்ந்தனர்.
(பதடத் ததலவர் 50) நஞ்சு தபால்பவன் நஞ்சு என்று தபசப் பபற்றான். நஞ்சுதான்
கண்டீர் நம்முதட விதனக்கு நாராயணா என்னும் நாமம் - என்பர் பரகாலர். அங்கு
நாமம் நஞ்சு. இங்கு நாமி நஞ்சு. மாதய இதறவன்முன் இல்லாது தபாம் என்பது
குறிப்பபச்சம். ‘யாதவயும் சூனியம் சத்து எதிர்’ என்று சிவஞான தபாதம் கூறுகிறது.
பபருமாள் கண் வட்டத்திதல நிற்கும் நீ தப்புதவதயா ? புலி முன்தன நிற்கும் நாய்
தபாதல, பதினாலாயிரம் தபதரத் தனிதய நின்று சூதறயாடின தனி வீரத்துக்குப்
பிரதிக் கிரிதயயாக மாரீசதனக் பகாண்டு நீ பண்ணின கிருத்திமத்திதல (வஞ்சகத்தில்)
கண்டிதலாதமா ? அவ் வாண் பிள்தைகள் நாற்றம் தகட்டு நின்றால் பின்பன்தறா
உன்னுதடய பவற்றியும் ஆண் பிள்தைத் தனமும் காணலாம். பபரியவாச்சான்
பிள்தை விரிவுதர (சுந்தர - 21- 3) (118)

5187. ‘ த்து உள மலயும், த ாளும், ல ல கழி தூவி,

வித் கவில்லினாற்கு, திருவிமளயாடற்கு ஏற்ற
சித் ர இலக்கம்ஆகும்; அல்லது, பெருவில் ஏற்கும்
ெத்திமய த ாலும்?’-தைல் நாள், ெடாயுவால்
மரயில் வீழ்ந் ாய் !
தைல் நாள் - அக்காலத்தில்; ெடாயுவால் மரயில் வீழ்ந் ாய் ! - சடாயுவாதல
பூமியிதல விழுந்தாய் அல்லவா; த்துள மலயும் - பத்தாக இருக்கும் உன்
ததலகளும்; த ாளும் - இருபது ததாள்களும்; ல ல கழி தூவி - பலவிதமான
அம்புகதை ஏவி; வித் க வில்லினாற்கு - அதிசய வில் வீரனாகிய இராமபிரானுக்கு;
ஏற்றதிருவிமளயாடற்கு - விதையாட்டு நிகழ்த்துதற்குப் பபாருத்தமான; சித்திர
இலக்கம் ஆகும் அல்லது - ஓவிய வடிவமாக அதமக்கப் பபற்ற இலக்குப்
பபாருைாகுதம அல்லாமல் (தவறு யாதாம்); பெருவில் ஏற்கும் - தபாரிதல இராமதன
எதிர்த்து நிற்கும்; ெத்திமய த ாலும் - வலிதம உதடயாதய.

உன் ததலகளும்ததாளும் சித்திர இலக்கமாகும். எதிர்த்துப் தபார் புரிய தபார்ப்

பயிற்சி பசய்பவர்கள் எதிதர ஒரு தூதணதயா சித்திரத்தததயா நிறுத்தி அதன் தமல்
அம்பு எய்வர். சங்க காலத்தில் இஃது முருக்க மரத்தால் பசய்த தூணாய் இருந்தது.
“இைம்பல்தகாசர் விைங்குபதட கன் மார்.... இகலினர் எறிந்த அகலிதல முருக்கின்
பபரு மரக்கம்பம்” என்று புறம் (169) கூறும். சிந்தாமணி 995 ஆம் பாடல் இது பற்றிக்
கூறுகிறது. ஓவியம் தபால் ஓர் இலக்காகி நிற்தப என்பது பதழய உதர (அதட -பதி)
(119)

5188. ‘த ாற்றமன றமவக்கு அன்று; துள்ளு நீர் பவள்ளம்

பென்னி
ஏற்றவன் வாளால்பவன்றாய்; அன்றுஎனின், இறத்தி
அன்தற ?
தநாற்ற தநான்பு,உமடய வாழ் நாள், வரம், இமவ
நுனித் எல்லாம்,
கூற்றினுக்கு அன்தற ? வீரன் ெரத்திற்கும் குறித் து
உண்தடா ?
அன்று - அக்காலத்தில்; றமவக்கு - சடாயுவுக்கு; த ாற்றமன - ததாற்றுப் தபானாய்;
துள்ளு நீர் - பசருக்குப் பண்தபப் பபற்ற; பவள்ளம் - (கங்தகயின்) பவள்ைத்தத;
பென்னி ஏற்றவன் - சதடயில் தாங்கிய சிவபபருமானின்; வாளால் - வாள் பகாண்டு;
பவன்றாய் - பவற்றி பபற்றாய்; அன்று எனின் - (வாள்) இல்தல என்றால்; அன்தற -
அன்தறய தினதம; இறத்தி - இறந்து தபாயிருப்பாய்; தநாற்ற தநான்பு - தமற்பகாண்ட
தவம்; உமடய வாழ் நாள் - பபற்ற ஆயுள்; வரம் - வரம் (ஆகிய); இமவ - இதவயும்;
நுனித் எல்லாம் - ஆராய்ந்து பபற்ற பிற யாவும்; கூற்றினுக்கு அன்தற - கூற்றுவன்
வராமல் தடுக்கதவ அல்லாமல்; வீரன் ெரத்திற்கும் - இராமபிரானின் அம்புக்கும்;
குறித் து உண்தடா - (ததடயாக) வதரயறுக்கப்பட்டதா ?
துள்ளுதல் -பசருக்குக் பகாள்ளுதல். துள்ளும் இருவர்க்கும் (ததவாரம் 91-9)
கங்தகதய ‘பவள்ைம்’ என்று திருமுதற தபசும்.பவள்ைநீர்ச் சதடயர்தபாலும்
(ததவாரம் 68 - 1) நுனித்தல் - ஆராய்தல். குறித்தல் - வதரயறுத்தல். கணித்தலும்
குறித்தலும் - வதரயறுத்தற் பபாருட்டாதம (பிங்கலம் 1777) (120)

5189. ‘ப ற்றுமடவாளும் நாளும், பிறந்துமட உரனும்,

பின்னும்
ைற்றுமட எமவயும், ந் ைலர் அயன் மு தலார்
வார்த்ம ,
வில் ப ாமடஇராைன் தகாத்து விடு லும்,
விலக்குண்டு, எல்லாம்
இற்று இமடந்துஇறு ல் பைய்தய;-விளக்கின் முன்
இருள் உண்டாதைா ?
ப ற்றுமட வாளும்நாளும் - நீ பபற்றுள்ை வாளும் ஆயுளும்; பிறந்துமட உரனும் -
பிறப்பினால் அதமந்த வலிதமயும்; பின்னும் - தமலும்; ைற்று உமட எமவயும் - தவறு
பபற்றுள்ை யாவும்; ந் - உனக்கு வழங்கிய; ைலர் அயன் மு தலார் - மலரில் அமர்ந்த
பிரமன் முதலானவர்களின்; வார்த்ம - உறுதிபமாழிகள்; இராைன் - இராமபிரான்; வில்
- வில்லில்; ப ாமட தகாத்து விடு லும் - அம்தபத் பதாடுத்து விட்டவுடதன;
விலக்குண்டு - ஒதுக்கப் பபற்று; எல்லாம் இற்று உமடந்து - எல்லாம் வலிதம குதறந்து
ததாற்று; இறு ல் பைய்தய - அழிவது உண்தமயாகும்; இருள் - இருைானது; விளக்கின்
முன் உண்டாதை - விைக்கிற்கு எதிதர நிதலத்து நிற்குமா ?

பிறந்துதட உரன்- பிறப்பினால் பபற்ற வலிதம. “பிறந்து நீயுதட பதால்பதம்”

(கம்ப. 2475) ‘‘வரம் பபற்றனவும், மற்றுை விஞ்தசகளும் ... உண்தமயிதனான் சரம்
பற்றிய சாபம் விடுந்ததனதய” ... என்று சடாயு தபசினான். (கம்ப. 3417) இராமபிரான்
திரிசிரா தபார்க்கு வந்த தபாது, “துன் இருள் இதடயது ஓர் விைக்கின் ததான்றினான்,”
என்று தபசப் பபற்றது (கம்ப. 2988) முற்றுதட எதவயும் என்பதில் உள்ை மற்று -
அதச. பதாதட - அம்பு - ததாணி சாயகதம பல்லம் பதாதட சிலீமுகதம அம்பாம்
(சூடா - நிக - பசயற்தக 5) (121)

5190. ‘குன்று நீஎடுத் நாள், ன் தெவடிக் பகாழுந் ால்

உன்மன
பவன்றவன்புரங்கள் தவவத் னிச் ெரம் துரந்
தைரு.
என் துமணக் கணவன் ஆற்றற்கு உரன் இலாது,
இற்று வீழ்ந்
அன்று எழுந்துஉயர்ந் ஓமெ தகட்டிமல த ாலும்
அம்ைா !
நீ குன்று எடுத் நாள் - நீ கயிலாய மதலதயப் பபயர்த்த அந்தக் காலத்தில்; ன்
தெவடிக் பகாழுந் ால் - தன்னுதடய திருவடியின் பகாழுந்து தபாலும் விரலால்;
உன்மன பவன்றவன் - உன்தன அடக்கிய சிவபபருமான்; புரங்கள் தவவ -
முப்புரங்கள் பவந்து தபாக; னிச்ெரம் துரந் - ஒப்பற்ற அம்தப ஏவிய; தைரு - மகா
தமரு மதலயாகிய வில்; என் துமணக் கணவன் ஆற்றற்கு - என்னுதடய ஆதாரமான
ததலவனின் வலிதமக்கு; உரன் இலாது - ஈடு பகாடுக்கும் வலிதம இல்லாமல்; இற்று
வீழ்ந் அன்று - ஒடிந்து வீழ்ந்த அக்காலத்தில்; எழுந்து உயர்ந் ஓமெ - ததான்றிப்
பபருகிய ஒலிதய; தகட்டிமல த ாலும் - தகட்கவில்தலதயா (இது).

பவல்லுதல் -அடக்குதல். இராமன் இருக்குமிடம் அதயாத்தி. அதுதபால் சிவபிரான்

பற்றிய வில் எல்லாம் தமரு. சிவபிரானுக்கு முறியாத வில் இராமன் பற்ற முறிந்தது.
இதறவன் வில்தல முறிந்தது என்றால் நீ அவன் முன் பபாடிப் பபாடியாவாய் என்பது
குறிப்பபச்சம். இததன வடநூலார் ‘பதானி’ என்பர். (புறம் 11. குறள் 1090) அம்பி -
வியப்பதடச் பசால். (122)

5191. ‘ “ைமல எடுத்து, எண் திமெ காக்கும் ைாக்கமள

நிமலபகடுத்த ன்” எனும் ைாற்றம் தநரும் நீ,
சிமல எடுத்துஇமளயவன் நிற்கச் தெர்ந்திமல;
மல எடுத்து,இன்னமும், ைகளிர்த் ாழ்திதயா ?
ைமல எடுத்து - கயிலாயமதலதயப் பபயர்த்து; எண்திமெ காக்கும் ைாக்கமள -
எட்டுத் திக்குகதையும் காக்கும் யாதனகளின்; ‘நிமல பகடுத்த ன்’ - உறுதிப் பாட்தட
அழித்ததன்; எனும் ைாற்றம் - என்கின்ற பமாழிதய; தநரும் நீ - கூறிக் பகாண்டுள்ை நீ;
இமளயவன் - இலக்குவன்; சிமல எடுத்து நிற்க - வில் பற்றி என்தனப் பாதுகாத்து நிற்க
(அப்தபாது); தெர்ந்திமல - வரவில்தல; மல எடுத்து - ததலகதைச் சுமந்து; இன்
னமும்- தமலும்; ைகளிர்த் ாழ்திதயா - பபண்கதைக் கும்பிடுகிறாயா ? மாக்கதை -
என்பதில் உள்ை ‘ஐ’ அதச. யாதனகதை நிதல பகடுத்தல் என்று தநதர பபாருள்
கூறினும் பபாருந்தும். தநரும் நீ - தபசும் நீ - தநர்தல் - தபசுதல். சீர் சடதகாபன் தநர்தல்
ஆயிரத்து (திருவாய் 1 - 8 -11) மகளிர்த் தாழ்திதயா - மகளிரால் இழிவுறுதவதயா
என்றும் கூறலாம். மாக்கள் - வீரர்கள் என்றும் கூறலாம். மகளிர்த் தாழ்திதயா; பபயதர
ஒட்டிய ஒற்று (த்) பபயதர தவறுபடுத்தும் தவற்றுதமயின் பணிதயப் புரிகிறது.
ஒற்றும் தவற்றுதம உருபாம் பபயர்ப்பின். இது உதரச் சூத்திரம். (123)
5192. ‘ஏமழ ! நின் ஒளித்துமற இன்னது ஆம் என,
வாழி எம்தகாைகன் அறிய வந் நாள்,
ஆழியும்இலங்மகயும் அழியத் ாழுதைா?
ஊழியும்திரியும்; உன் உயிபராடு ஓயுதைா?
ஏமழ - அறிவற்றவதன; நின் ஒளித்துமற - உனது மதறந்து வாழும் இடம்; இன்னது
ஆம் என - இந்த இலங்தக யாகும் என்று; எம் தகாைகன் - எம்முதடய அரசன்
(இராமபிரான்); அறிய வந் நாள் - அறிய வரும்படியான நாைானது; ஆழியும்
இலங்மகயும் - கடலும் இலங்தக மாநகரமும்; அழிய - அழிந்து தபாவதுடன்;
ாழுதைா - தணிந்து தபாகுமா; உன் உயிபராடு - உன் உயிதர அழிப்பதுடன்; ஓயுதைா -
அதமதி பபறுமா (அதனால்); ஊழியும் - ஊழிக் காலமும்; திரியும் - மாறுபட்டு அழியும்.

இப்பாடலில்உள்ை நாள் என்பது எழுவாய். வரும் நாள், வந்த நாள் என்றது கால
மயக்கம்; வருவது உறுதி பற்றி, இங்ஙனம் கூறுதல் பதால் மரபு (சிந்தாமணி 85)
காலதம அதனத்ததயும் பசய்யும் என்று வாசிட்டம் விவரிக்கும் (தவராக்கியப்
பிரகரணம்) காலத்தத எழுவாயாக்காமல், இராமபிரான் சீற்றத்தத வருவித்து அததன
எழுவாயாக்கினர். விரும்பின் ஏற்க. தகாமகதன எழுவாயாக்கி, அவன் கடலும்
இலங்தகயும் அழிப்பதுடன் தணிவானா ? உன் உயிதரயும் அழிப்பதுடன் ஓய்வாதனா
(அவனால்) ஊழித்தீயும் தவகும், என்று வி.தகா. உதர வகுத்தார். இன்னது - இது.
இன்னது தகண்பமன இதசத்தல் தமயினார் (கந்தபுரா - 2 - 8 -9) இவ்வினா அடுத்த
பாடலிலும் பதாடரும்- குைகம். வாழி - அதச. (124)

5193. ‘பவஞ் சின அரக்கமர வீய்த்து வீயுதைா ?

வஞ்ெமன நீ பெய,வள்ளல் சீற்றத் ால்,
எஞ்ெல் இல் உலகுஎலாம் எஞ்சும், எஞ்சும் ! என்று
அஞ்சுகின்தறன்;இ ற்கு அறனும் ொன்றுஅதரா !

பவம்சினஅரக்கமர - (அந்த நாள்) பகாடுஞ்சினம் பபற்ற அரக்கதர; வீய்த்து -

அழித்து; வீயுதைா - அழிந்து படுமா ? நீ வஞ்ெமன பெய - நீ வஞ்சகச் பசயதலச் பசய்ய
(அதனால்); வள்ளல் சீற்றத் ால் - இராமபிரானின் தகாபத்தால்; எஞ்ெல்இல் -
குதறபாடுகள் இல்லாத; உலகு எலாம் - எல்லா உலகங்களும்; எஞ்சும் எஞ்சும் என்று -
அழிந்து தபாதமா,அழிந்து தபாதமா என்று நிதனந்து; அஞ்சுகின்தறன் -
பயப்படுகிதறன்; இ ற்கு - இவ்வாறு நான் கருதுவதற்கு; அறனும் ொன்று - அற
நூல்கதைசாட்சியாகும்.

ஒருவன் தீங்குபசய்தால் அவனும் அவன் குடியும் அழியும் என்று அறநூல்கள்

கூறுகிறது. அதனால் உன் குடி அழிவது குறித்து வருந்துகிதறன் என்று பிராட்டி
தபசினாள். இங்கு அறம் என்று திருக்குறள் குறிப்பாகப் தபசப்படுகிறது. ‘குன்று
அன்னார் குன்ற மதிப்பின் குடிபயாடு நின்று அன்னார் மாய்வர் நிலத்து (898) என்னும்
குறதை ஒப்பு தநாக்கவும் - (அண்ணாமதல - பதி) அறம் என்பதற்கு அறக்கடவுள்
என்றும் கூறலாம் அதரா - அதச. (125)
5194. ‘அங்கண்ைா ஞாலமும், விசும்பும், அஞ்ெ வாழ்
பவங்கணாய்!-புன் ப ாழில் விலக்கி தைற்பகாளாய்;
பெங் கண் ைால்,நான்முகன், சிவன் என்தற
பகாலாம்,
எங்கள்நாயகமனயும் நிமனந் து ?-ஏமழ, நீ !
அங்கண் ைாஞாலமும் - அழகிய இடமுதடய பபரியமண் உலகமும்; விசும்பும் -
விண்ணுலகமும்; அஞ்ெ - அச்சமதடயும்படி; வாழ் - வாழ்ந்து பகாண்டுள்ை;
பவங்கணாய் - பகாடியவதன; புன்ப ாழில் - அற்பத் பதாழிதல; விலக்கி -
ஒதுக்கிவிட்டு; தைற்பகாளாய் - (யான் கூறுவதத) பின்பற்றுவாயாக; எங்கள் நாயகன்
மன - எங்கள் ததலவனான இராமபிராதனயும்; பெங்கண்ைால் - சிவந்த கண்தணப்
பபற்ற திருமால்; நான்முகன் - நான்கு முகமுதடய பிரமன்; சிவன் - சிவபிரான்; என்தற
பகால் நீ நீமனந் து - என்தறா நீ கருதியது (அதனால்); ஏமழ - நீ அறிவற்றவதன.
இராமபிராதன மும்மூர்த்திகதைப் தபால எளியர் என்று கருதியது அறியாதம.
சடாயு, முத்ததவரின் மூல முதற் பபாருைாம் அத்ததவர் இம்மானுடர் ஆதலினால் எத்
ததவதராடு எண்ணுவது, என்று கூறினான் (கம்ப. 3416) “முப்பரம் பபாருளுக்கு
முதல்வன்” என்றபாசுரம் கருதுக (கம்ப.313) தாங்கள் வழிபடும் பதய்வத்தத
மும்மூர்த்திகைாகவும் மும்மூர்த்திகைாகவும் மும்மூர்த்திகளின் தமம்பட்டவனாகவும்
தபசுவது மரபு. மூவர்க்கும் உன்றனக்கும் வழி முததல என்பர் மணிவாசகர்.
(திருவாசகம் 379) பபரியாழ்வார், மூவர் காரியமும் திருத்தும் முதலவன் (நாவகாரியம்)
என்றார். காரணகாரிய நிதலபற்றி இங்ஙனம் தபசப்படும். ஆழ்வார்களும்
நாயன்மார்களும் கம்பரும் மயக்கமதடயார். (126)

5195. ‘ “ைானுயர்இவர்” என ைனக் பகாண்டாய்எனின்,

கான் உயர் வமரநிகர் கார்த் வீரியன்-
ான் ஒருைனி னால் ளர்ந்துளான்எனின்,
த ன் உயர்ப ரியலான் ன்மை த ர்தியால்.
இவர் - இந்தஇராமலக்குவர்கள்; ைானுயர் என - மனிதர் தாதன (பவல்லலாம்)
என்று; ைனக் பகாண்டாய் எனின் - நீ மனத்தில் எண் ணினால்(அது தவறு); கான் உயர் -
காடுகைால் உயர்வு பபற்ற; வமர நிகர் - மதலதய ஒத்த; கார்த் வீரியன் ான் - கார்த்த
வீரியார்ச்சுனதன; ஒருைனி னால் - ஒரு மனிதன் ஆகிய பரசுராமனால்; ளர்ந்துளான்
எனின் - ததால்வி அதடந்து அழிந்தான் என்றால்; (உன்தன அடக்கிய) த ன் உயர் -
ததனாற் சிறப்புப் பபற்ற; ப ரியலான் - மாதலயணிந்த இராமனின்; ன்மை -
இயல்தப; த ர்தி - அறிக.

நான் புலத்தியன்மரபினன். இராமலக்குவர்கள் மனிதர்கள். தவம் பசய்பவர்கள்

என்று இராவணன் கருதினான். பிராட்டி, உன்தன வாட்டியவர்களில் ஒருவன் மனிதன்;
மற்பறாருவன் தவசி என்று கூறினான். இப்படி ஒரு பமய்ப் பபாருதை
அண்ணாமதலப் பதிப்பு துலக்கிற்று. தான் ஒரு மனிதனால் - என்பதில் உள்ை ‘தான்’
என்பது உதர அதச - தநர்தியால் - ஆல் - அதச. மானுயர் - மனிதர். சிறு மானுயர்
தம்தம என்றான் (நீலதகசி 408) (127)
5196. ‘இருவர் என்று இகழ்ந் மனஎன்னின், யாண்டு
எல்மல,
ஒருவன் அன்தறஉலகு அழிக்கும் ஊழியான்;
பெரு வரும்காமல, என் பைய்ம்மை த ர்தியால்-
ப ாரு அருந் திருஇழந்து, அநாயம் ப ான்றுவாய்.
ப ாரு வரும் - ஒப்புதமயில்லாத; திருவிழந்து - பசல்வத்தத இழந்து; அநாயம் -
அநியாயமாக; ப ான்றுவாய் ! - உயிர் அழியப்தபாகின்றவதன ! இருவர் என்று -
இராமலக்குவர்கதை இருவர் தாதனஎன்று; இகழ்ந் மன என்னின் - இகழ்ந்து
தபசினால் (அது முதறயன்று); யாண்டு எல்மல - யுக வருடங்களின் முடிவிதல; உலகு
அழிக்கும் - உலகங்கதை அழிக்கின்ற; ஊழியான் - ஊழியின் ததலவனான சிவபிரான்;
ஒருவன், அன்தற - ஒருவன் அல்லவா; பெருவரும் காமல - யுத்தம் வரும் சமயத்தில்;
என் பைய்ம்மை - என்னுதடய பமாழியின் உண்தமதய; த ர்தி - ஆராய்ந்து அறிவாய்
(என் பமாழியின்படி நடவாய் எனின்).

ஊழியான் -சிவபிரான். ஊழி முதல்வனாய் நின்ற ஒருவன் என்று திருபவம்பாதவ

தபசும். அநாயம் - அநியாயம். ‘ஆவி அநாயதம உகுத்து என் ? ஐய’ (கம்ப. 7412)
(128)

5197. ‘ப ாற்கணான், ம்பி, என்று இமனய த ார்த்

ப ாழில்
வில் பகாள் நாண் ப ாரு த ாள் அவுணர், தவறு
உளார்,
நற்கண் ஆர் நல்அறம் துறந் நாளினும்,
இற்கணார்இறந்திலர்; இறந்து நீங்கினார்.
ப ாற்கணான் - பபான் தமனிதயப் பபற்ற இரணியன்; ம்பி - அவனுதடய தம்பி;
என்று - என்று தபசப்பபற்ற; இமனய த ார்த் ப ாழில் - தபார்த் பதாழிதலயும்;
வில்கண் நாண் - வில்லின்கண் உள்ை நாண்; ப ாரு த ாள் - தமாதும் ததாள்கதையும்
உதடய; அவுணர் - அசுரர்களும்; தவறுளார் - மற்தறய பகாடியவர்களும்; நல்கண் ஆர் -
நல் அறிதவப் பபற்றவர்கள் (தபாற்றும்); நல் அறம் - நல்ல தருமத்தத; துறந்
நாளினும் - ஒதுக்கிய காலத்திலும்; இல் - மற்றவன் இல்லாதை; க(ண்)ணார் - கருதி;
இறந்திலர் - முதற கடந்திலர்; (அவர் பிற மகளிதரக் காணும் தபாது) இறந்து - ஒதுங்கி;
நீங்கினார் - கடந்து தபானார்கள்.
பபாற்கணான் -பபான்னுடல் பபற்றவன் (இரணியன்) கண் - உடல். பபான்கண்
பச்தச தபங்கண் மால் என்னும் பரிபாடல் (3.82) பகுதிக்கு உதர வழங்கிய அழகர்,
சிவந்த உடம்தப உதடய காமதன, என்றும் பசிய உடம்பிதன உதடய அநிருத்ததன
என்றும் விைக்கினார். நற்கண்ணார் - நல்லறிவு உதடயவர். கண் - அறிவு. ‘கண்
சாய்பவர்’ என்னும் குறட்கு (927) அழகர், அறிவு தைர்வார் என்று பபாருள் தபசினர்.
பபாற்கணான் என்பதத இரணியாட்சனாக்கி இடர்ப்பட்டுவிைக்கம் தபசியதிறம்
பாராட்டப்பட தவண்டும். அவர்கள் இரணியன், இதையவன் என்றும், இரணியாட்சன்
மூத்தவன் என்றும் தபசினர். அவர்கள் இரட்தடப் பிள்தைகள் என்றனர். (அதட -
பதிப்பு) (129)
5198. ‘பூவிதலான் ஆதியாக, புலன்கள் த ாம் பநறியில்
த ாகாத்
த வதரா,அவுணர் ாதைா, நிமல நின்று விமனயின்
தீர்ந் ார் ?
ஏவல் எவ் உலகும்பெல்வம் எய்தினார் இமெயின்
ஏழாய் !
ாவதைா ? முன்நீ பெய் ருைதைா ? ப ரியப்
ாராய் !
ஏழாய் ! - அறிவில்லாதவதன; இமெயின் - உணர்ந்தால்; பூவிதலான் ஆதியாக - மலர்
வீட்டில் இருக்கும் பிரம்ம ததவதனத் ததலதமயாகக் பகாண்டு; புலன்கள் த ாம் -
ஐம்புலன்களும் ஓடுகின்ற; பநறியில் த ாகா - தீய வழியில் பசல்லாத; த வதரா -
ததவர்கதைா; அவுணர் ாதைா - அசுரர்கதைா (எவர்); நிமல நின்று - நிதல பபற்று
நின்று; விமனயில் தீர்ந் ார் - தீவிதனயிலிருந்து நீங்கியவர்; எவ்வுலகும் -
எல்லாவுலகங்களும்; ஏவல் பெல்வம் - அடிதம பசய்யும்படியான பசல்வத்தத;
எய்தினார் - பபற்றவர்கள்; முன் நீ பெய் ாவதைா - (உன்னிடத்தில் பசல்வம்
உள்ைபதன்றால் அதற்குக் காரணம்) முன்பு உன்னால் பசய்யப்பபற்ற பாவமா
(அல்லது); ருைதைா - (முன்பு உன்னால் பசய்யப்பபற்ற) அறமா; ப ரிய -
விைங்கும்படி; ாராய் - ஆராய்வாயாக.
பூ இல்தலான் -மலதர இல்லமாகப் பபற்ற பிரமன். கமலவீடு (மீனாட்சி தமிழ் -18)
(130)

5199. ‘இப் ப ருஞ் பெல்வம் நின்கண் ஈந் த ர் ஈென்,

யாண்டும்
அப் ப ருஞ்பெல்வம் துய்ப் ான், நின்று ைா
வத்தின் அன்தற ?
ஒப்பு அருந்திருவும் நீங்கி, உறபவாடும் உலக்க
உன்னி,
ப்புதி அறத்ம ;ஏழாய் ! ருைத்ம க் காமியாதயா ?

ஏழாய் ! - அறிவற்றவதன ! நின்கண் - நின்னிடத்தில்; இப் ப ரும் பெல்வம் - இந்தப்

பபரிய பசல்வத்தத; ஈந் - வழங்கி; த ரீென் - மகாததவனான சிவபபருமான்;
யாண்டும் ைா வத்தின் நின்று - எப்பபாழுதும் பபரிய தவத்தில் நிதலத்திருந்து;
அப்ப ரும் பெல்வம் - அந்தப் பபரிய பசல்வத்தத; துய்ப் ான் அன்தற - அனுபவித்துக்
பகாண்டுள்ைான் அல்லவா (அங்ஙனம் இருக்க); ஒப் ரும் திருவும் - ஒப்பற்ற
பசல்வமும்; நீங்கி - உன்தன விட்டு விலகி; உறபவாடும் - சுற்றத்ததாடும்; உலக்க
உன்னி - அழிய நிதனந்து; அறத்ம த் ப்புதி - அறத்திலிருந்து தவறுகிறாய்;
ருைத்ம க் காமியாதயா - அறத்தத விரும்பமாட்டாயா?

சிவபபருமான் தவத்திலிருப்பது பவளிப்பதட. அவன் துய்க்கும் பசல்வம்

நிதலதபறானது சிவமாயிருத்தல். தப்புதல் - தவறுதல். இதறவன் உனக்குச்
பசல்வத்தத வழங்கியது நீ தவத்திலிருந்து உயர்வதடயவல்லவா, என்று உதர கூறினர்
பலர். ஈசன் பசல்வம் ஈந்தது (நீ) யாண்டும் மாதவத்தின் நின்று அப் பபரும் பசல்வம்
துய்ப்பான் அன்தற - எனக் கூட்டிப் பபாருள் பகாள்வர்.
(131)

5200. ‘ைறம் திறம் ா த ாலா வலியினர்எனினும்,

ைாண்டார்,
அறம்திறம்பினரும், ைக்கட்கு அருள் திறம்பினரும்
அன்தற ?
பிறந்து இறந்துஉழலும் ாெப் பிணக்குமடப்
பிணியின் தீர்ந் ார்,
துறந்து அரும் மககள் மூன்றும் துமடத் வர்,
பிறர் யார் ? பொல்லாய் !
ைறம் திறம் ா - வீரத்திலிருந்து விலகிச் பசல்லாத; த ாலா - ததால்வியதடயாத;
வலியினர் எனினும் - வல்லதமயுதடயவர் என்றாலும்; ைாண்டார் - அழிந்து
தபானவர்கள்; அறம் திறம்பினரும் - தருமத்திலிருந் துவிலகினவரும்; ைக்கள் -
மக்களிடம் காட்ட தவண்டிய; அருள் திறம்பினரும்- கருதணயிலிருந்து விலகின
வரும்; அன்தற - அல்லவா ? துறந்து - ஆதசகதை விலக்கி; அரும் மககள் மூன்றும் -
பகாடியமுப்பதககதையும்; துமடத் வர் - அழித்தவர்கதை; பிறந்து இறந்து - உலகிதல
பிறந்தும் இறந்தும்; உழலும் - சுழன்று பகாண்டிருக்கும்; ாெப்பிணக்கு உமட -
பாசக்கட்டுடன் கூடிய; பிணியின் தீர்ந் ார் - தநாயிலிருந்துவிலகினார்கள்; பிறர் யார் -
மற்றவர் யார் ? பொல்லாய் - பசால்வாயாக.

வலிதம வாழும்என்பது இராவணன் கருத்து. அறம் வாழும் என்பது பிராட்டியின்

பகாள்தக. பாசப்பிணக்கு - பாசக்கட்டு. பாசம், கயிறு, பற்று பாசமாம் பற்று
(திருவாசகம்) பாசப் பிணிப்பால் ஆன்மா பசு ஆகிறது. முப்பதக - காமபவகுளி
மயக்கம். அருளும் அன்பும் நீக்கி, நீங்கா நிரயம் பகாள்பவதராடு ஒன்றாது வாழ்க,
என்பது பிராட்டியின் பசவியறிவுறுஉ. (132)

5201. ‘ப ன் மிழ் உமரத்த ான் முன்னாத் தீது தீர்

முனிவர் யாரும்,
புன் ப ாழில்அரக்கர்க்கு ஆற்தறம்; தநாற்கிபலம்’
புகுந் த ாத ,
பகான்று அருள்;நின்னால் அன்னார் குமறவது
ெர ம்; தகாதவ !
என்றனர்; யாதனதகட்தடன்; நீ அ ற்கு இமயவ
பெய் ாய்.
ப ன் மிழ்உமரத் த ான் - இனிய தமிழுக்குஇலக்கணம் கூறிய அகத்தியன்; முன்னா
- முதலான; தீதுதீர் - தீதமயிலிருந்து விலகிய; முனிவர் யாரும் - எல்லா முனிவர்களும்;
தகாதவ - ததலவதன; (யாங்கள்) புகுந் த ாத - அரக்கர்கள் தண்டகாரணியத்துக்கு
வந்த காலத்திலிருந்தத; புன்ப ாழில் - அற்பத் பதாழில் பசய்யும்; அரக்கர்க்கு -
இராக்கதர்களுக்கு; ஆற்தறம் - ஈடுபகாடுக்க முடியாமல்; தநாற்கிபலம் - தவம் பசய்ய
இயலாமல் உள்தைாம் - நின்னால் - உன்னால்; அன்னார் - அவ்வரக்கர் கள்; குமறவது -
அழிந்துபடுவது; ெர ம் பகான்று அருள் என்றனர் - உண்தமஅவர்கதைக் பகான்று
எமக்கு அருளுக என்று கூறினார்கள்; யாதனதகட்தடன் - அவர்கள் பமாழிதய யாதன
தகட்தடன்; நீ - அதத அறியாதநீயும்; அ ற்கு இமயவ பெய் ாய் - அம்பமாழிக்குத்
தக்க தீதமதயச்பசய்தாய்.

புகுந்த தபாதத -என்ற பதாடதர யாங்கள் தண்டகாரணியம் புகுந்த தபாதத’ என்று

பபாருள் கூறினர். முனிவர் தபச்சின் இதடதய உள்ை பதாடதர மாற்றலாமா. ஏற்பின்
பகாள்க. புகுந்த தபாதத - அரக்கர்கள் வரும்தபாதத என்றும் பபாருள் பகாள்ைலாம்.
புகும் தபாதத என்பது புகுந்த தபாதத என்றது காலமயக்கம் - (சிந்தா 423)தமிழ்
என்றதுஇலக்கணத்தத. ‘தமிழ் தந்தான்’ (கம்ப. 2611) என்று முன்பு தபசப் பபற்றது.
அகத்தியன் பதடத்தது பமாழியன்று. இலக்கணதம. (133)

5202. ‘உன்மனயும்தகட்டு, ைற்று உன் ஊற்றமும், உமடய

நாளும்,
பிீ்ன்மன இவ்அரக்கர் தெமனப் ப ருமையும்,
முனிவர் த ணிச்
பொன்னபின்,உங்மக மூக்கும், உம்பியர் த ாளும்
ாளும்,
சின்னபின்னங்கள் பெய் அ மன நீ சிந்தியாதயா ?
முனிவர் - தண்டகாரணிய முனிவர்கள்; உன்மனயும் - உன்னுதடய
ததலதமதயயும்; உன்ஊற்றமும் - உன்னுதடய வலிதமதயயும்; உமடய நாளும் - நீ
பபற்றுள்ை (முக்தகாடி) ஆயுதையும்; இ அரக்கர் தெமனப் ப ருமையும் - இந்த அரக்கச்
தசதனயின் மிகுதிதயயும்; த ணி - நன்கு மதித்துச்; பொன்னபின் - கூறிய பிறகு;
தகட்டு - தகட்டுத் பதரிந்து; பின்மன - அதற்குப் பின்பு; உங்மக மூக்கும் - உன்
தங்தகயின் மூக்தகயும்; உம்பியர் த ாளும் ாளும் - உன் தம்பிகளின் ததாள்கதையும்
கால்கதையும்; சின்ன பின்னங்கள் பெய் அ மன - கண்டங்கைாகவும்
துண்டங்கைாகவும் பண்ணிய பசயதல; நீ சிந்தியாதயா - நீகருத மாட்டாதயா. மற்று
உன் -மற்று - அதச முனிவர்கள் கூறிய உன் பபருதம ஒன்தற தபாதும் வீரர்கள்
ஒடுக்கம் அதடய. அத்ததனதயயும் தகட்டு உன் பதகதய அவர் ததடிக் பகாண்டார்
என்றால் அவர்கள் வீரர்கள் என்ற முடிவு கட்ட தவண்டாமா என்கிறாள் பிராட்டி.
விதனவலியும், தன்வலியும், மாற்றான் வலியும், துதணவலியும் தூக்கிச் பசயல் அரசர்
இயல்பு. இவற்தற அறிந்தத இராமன் பசயலில் ஈடுபட்டார் என்று பிராட்டி
கூறுகிறாள். உன் + ஐ = உன்தன. ஐ - ததலதம. ஐயர் - பசால் ஆய்ந்து
அதமக்கப்பட்டது. உன்தன என்பதற்கு உன்தனப்பற்றி எனப் பபாருள் பகாள்ைலாம்.
பபருதம - மிகுதி. பபருதம உதடத்து இவ்வுலகு (குறள் 336) என்னும் பதாடருக்கு
அழகர் நிதலயாதம மிகுதி உதடத்து என்று உதர வகுத்தார். தபணுதல் - நன்கு
மதித்தல். பதய்வம் தபணி பசன்மின் (பரிபாடல் 15-48) (134)

5203. ‘ஆயிரம் டக்மகயால் நின் ஐந் நான்கு கரமும்

ற்றி,
வாய் வழி குருதிதொரக் குத்தி வான் சிமறயில்
 மவத்
தூயவன் வயிரத்த ாள்கள் துணித் வன்
ப ாமலந் ைாற்றம்
நீஅறிந்திமலதயா ? - நீதி நிமல அறிந்திலா நீொ !
நீதி நிமலஅறிந்திலா நீொ - நீதி நிதலதய அறியாதஅற்பதன; ஆயிரம் டக்மகயால்
- பபரிய ஆயிரங்தககைால்; நின் - உன்னுதடய; ஐந்நான்கு கரமும் ற்றி - இருபது
தககதையும் பிடித்து; வாய்வழி - உன்னுதடய வாய்களின் வழியாக; குருதி தொரக்
குத்தி - இரத்தம் பகாட்டும்படி தாக்கி; வான் சிமறயில் மவத் தூயவன் - சிறந்த
சிதறயிதல தவத்த தூய கார்த்த வீரியன்; வயிரத் த ாள்கள் - வயிரம் பாய்ந்த
ததாள்கதை; துணித் வன் - பவட்டிய பரசுராமன்; ப ாமலந் ைாற்றம் -
(இராமபிரானுக்கு) ததாற்ற பசய்திதய; நீ அறிந்திமலதயா - நீ அறியவில்தலதயா.

பரசுராமன்,‘ஓராயிரம் உயர் ததாள் வயிரப் பதண துணிய பதாடு வடிவாய் மழு

உதடயான்’ என்று முன்பு தபசப்பபற்றான். (கம்ப. 1274) உன்னிலும் வலியனான
கார்த்தவீரியதன பவன்ற பரசுராமன் இராமனால் பவல்லப்பபற்றான் என்றால் உன்
நிதலதய அறிக என்பது குறிப்பபச்சம். (பதானி) இப்பாடலின் குறிப்புப் பபாருதை -
“பவள்ளி மால்வதரதயப் பறிக்கும் கபடன் பதணப்புயதமா அவன் தபங்கடகம்
பசறிக்கும் புயஞ்பசற்ற ஆயிரம் திண்புயதமா அவற்தறத் தறிக்கும் திறல் மழுதமா
சயத்தாருதடத்தத” என்னும் பாடல் பவளிப்படுத்தும். (திருவரங்கமாதல 38)
(135)

5204. ‘கடிக்கும் வல் அரவும் தகட்கும், ைந்திரம்;

களிக்கின்தறாமய,
“அடுக்கும், ஈது அடாது” என்று, ஆன்ற ஏதுதவாடு
அறிவு காட்டி,
இடிக்குநர்இல்மல; உள்ளார், எண்ணியது எண்ணி,
உன்மன
முடிக்குநர்;என்றத ாது, முடிவு அன்றி முடிவது
உண்தடா ?’
கடிக்கும் - (காரணமின்றி) கடிக்கும் இயல்தபப் பபற்ற; வல் அரவும் - பகாடும்
பாம்பு கூட; ைந்திரம் தகட்கும் - மந்திரத்துக்கு அடங்கும்; களிக்கின்தறாமய - பசருக்குக்
பகாண்ட உன்தன; ஈது அடுக்கும் - இது பசய்யத் தக்கது; (ஈது) அடாது - இது
பசய்யத்தகாதது; என்று - என்று கூறி (அதத பமய்ப்பிக்க); ஆன்ற - பழதமயான;
ஏதுபவாடு - காரணத்துடன் கூடிய; அறிவு காட்டி - அறிதவக் காண்பித்து; இடிக்குநர் -
பநருக்கி வற்புறுத்துபவர்கள்; இல்மல - இங்தக இல்தல; உள்ளார் - (உன் அதவயில்)
இருப்பவர்கள்; எண்ணியது எண்ணி - நீ கருதியதததய மதித்து; உன்மன முடிக்குநர் -
உன்தன அழிப்பவர்கதை; என்ற த ாது - என்று அதமந்த காலத்தில்; முடிவு அன்றி -
அழிவு அல்லாமல்; முடிவது உண்தடா - (தவறுவிதமாக) நிதறதவறுவது உள்ைதா ?

“இடிப்பாதர இல்லாத ஏமரா மன்னன் பகடுப்பார் இலானும் பகடும்” என்னும்

குறள் (448) இப்பாடலுக்கு மூலம். இடிப்பார் - கழறுதற் குரியார் (அழகர்) அடிச்சுப்
புத்தி பசால்கிற பபரிதயார் (பரிதி) ‘இராவணன் பாம்பினும் பகாடியவன்’ என்பது
குறிப்பபச்சம். ததலவன் கருதியதததய மதிப்பவர் அதமச்சராய் இருந்து
பயனில்தல. பவம்தமதயத் தாங்கி நீதி விடாது நின்று உதரத்தல் தவண்டும்.
(130)

இராவணன் சீற்றம்

கலித் துமற

5205. என்று அறத்துமற தகட்டலும், இரு து நயனம்

மின் திறப் னஒத் ன; பவயில் விடு கு வாய்
குன்று இறத்ப ழித்து உரப்பின; குறிப் து என் ?
காைத்
தின்திறத்ம யும் கடந் து, சீற்றத்தின் மகமை.
என்று - என்று பிராட்டிகூறிய; அறத்துமற - அறபநறிதய; தகட்டலும் - (இராவணன்)
தகட்டவுடதன; இரு து நயனம் - (அவனுதடய) இருபது கண்களும்; மின் திறப் ன
ஒத் ன - மின்னல் (தமகத்தத) பிைப்பதத ஒத்திருந்தன; பவயில்விடு குவாய் -
பவப்பத்தத பவளிப்படுத்தும் பிைந்தவாய்; குன்று இற - மதலகள் இற்றுப்
தபாகும்படி; ப ழித்து உரப்பின - முழக்கி அதட்டின; குறிப் து என் - எப்படிக்
குறிப்பிடுவது; சீற்றத்தின் மகமை - அவனுதடய தகாபத்தின் பண்பு; காைத்தின்
திறத்ம யும் - அவன்பால் முன்பிருந்த காமத்தின் ஆற்றதலயும்; கடந் து -
விஞ்சியிருந்தது.அறத்துதற - தருமமார்க்கம். இராவணனின் காமத்தினும் சீற்றம்
அதிகமாயிற்று என்பதத சீற்றத்தின் ததகதம காமத்தின் திறத்ததயும் கடந்தது,
என்பதால் விைக்கப்பட்டது. உள்ைத்தில் உணர்ச்சிகள் தமாதுவதத, ‘மானமும்
சினமும் தாதத மரணமும் ... ஞானமும் துயரும் தம்முள் மதலந்தன நலிந்த’ என
முன்பு தபசப் பபற்றது (கம்ப. 3542) அடுத்த பாடல் இததன விைக்கும். இக்கலித்துதற
மா - விைம் - விைம் - விைம் - விைம் - மா என்னும் 5 சீர்கதைப் பபற்று வரும்.
இப்பாடல்கள் இந்நூலில் 1223 முதற காட்சி தருகின்றன (மணிமலர் 76) (137)

5206. வளர்ந் ாளினன்; ைாதிரம் அமனத்ம யும்

ைமறவித்து
அளந் த ாளினன்; அனல் பொரி கண்ணினன்;
‘இவமளப்
பிளந்துதின்ப ன்’ என்று உடன்றனன்;
ப யர்ந் னன்; ப யரான்;
கிளர்ந் சீற்றமும், கா லும், எதிர் எதிர் கிமடப் .
வளர்ந் ாளினன் - வைர்ந்த கால்கதைஉதடயவனாய்; ைாதிரம் அமனத்ம யும் -
எல்லாத் திதசகதையும்; ைமறவித்து - மதறயும்படி பசய்து; அளந் த ாளினன் -
அைாவிய ததாள்கதை உதடயவனாய்; அனல் பொரி - பநருப்தப உமிழும்;
கண்ணினன் - கண்கதை உதடயவனாய்; (கிைர்ந்த இராவணன்) இவமள - இந்தப்
பபண்தண; பிளந்து தின்ப ன் - பிைந்து தின்று விடுதவன்; என்று உடன்றனன் - என்று
சினந்தான்; கிளர்ந் சீற்றமும் - (மனத்துள்) மிக்பகழுந்த தகாபமும்; கா லும்-
அடங்கிய காமமும்; எதிர் எதிர் கிமடப் - மாறி மாறிப் தபாரிட(அதனால்);
ப யர்ந் னன் ப யரான் - புறப்பட்டான்-நின்றான் ஆனான்.
இராவணன்,பகால்ல எழுந்தான். ஆனால் அவள் மாட்டுக் பகாண்ட காதலும் சீற்றமும்
எதிபரதிதர சந்தித்துப் தபாராடியதால் திதகத்துப் தபானான்; நின்றுவிட்டான்.
கிதடத்தல் - தபாரிடுதல். இருபதடகளும் எதிர் கிதடக்கதவ (கலிங்கத்து தபார் - 3)
(138)

அனுமன் சிந்ததன
5207. அன்னகாமலயில், அனுைனும், “அருந் திக் கற்பின்,
என்மன ஆளுமடநாயகன், த விமய, என் முன்,
பொன்ன நீென்,மக ப ாடுவ ன்முன், துமகத்து
உழக்கி,
பின்மன, நின்றதுபெய்குபவன்’ என் து பிடித் ான்.
அன்ன காமலயில்- அந்தச்சமயத்தில்; அனுைனும் - அனுமனானவன்; அருந் தி
கற்பின் - அருந்ததி தபான்ற கற்புதடய; என்மன ஆளுமட - என்தன அடிதமயாகக்
பகாண்ட; நாயகன் த விமய - இராமபிரானின் பத்தினிதய; என்முன் - எனக்கு எதிரில்;
பொன்ன நீென் மக - இழித்துப் தபசிய இராவணன் தக; ப ாடுவ ன் முன் -
பிராட்டிதயத் பதாடுவதற்கு முன்பு; துமகத்து - காலாதல மிதித்து; உழக்கி - தகயாதல
பிதசந்து (பகான்றபின்); பின்மன - மறுபடி; நின்றது பெய்குபவன் - நிதலத்த
நற்பணிதயச் பசய்தவன்; என் து - என்னும் எண்ணத்தத; பிடித் ான் - உறுதியாகப்
பற்றிக் பகாண்டான்.
என்தன ஆளுதடநாயகன் - இராமபிரான். கவிக்கு நாயகர் இருவரும் (அனுமன்,
கம்பன்) இங்ஙனம் தபசுவர். (கம்ப. 204.) அனுமன், ‘நின்றது பசய்குபவன்’ என்றான்.
அது அடுத்த பாடல் தபசும். அனுமனும் - உம். அதச. ‘காமக்கடல் மன்னும் உண்தட’
(குறள் 464, உதர) (139)

5208. ‘ னியன்நின்றனன்; மல த்தும் கடிது உகத்

ாக்கி,
னியின்தவமலயில் இலங்மகமயக் கீழ் உறப்
ாய்ச்சி,
புனி ைா வத்துஅணங்கிமனச் சுைந் பனன்
த ாபவன்,
இனிதின்’ என் துநிமனந்து, ன் கரம்
பிமெந்திருந் ான்.
னியன் - தனித்துள்ை யான்; நின்றனன் - எழுந்து நின்ற இராவணனின்; மல த்தும்
- பத்துத் ததலகளும்; கடிது உகத் ாக்கி - தவகமாகச் சிதறும்படி தமாதி; இலங்மகமய -
இலங்தக மாநகதர; னி தவமலயில் - குளிர்ந்த கடலின்கண்; கீழ் உற -
அடிப்பகுதிதய அதடய; ாய்ச்சி - அமிழ்த்துவிட்டு (பிறகு); புனி ம் - தூய்தமயான;
ைா வத்து அணங்கிமன - பபருந்தவம் பசய்யும் பிராட்டிதய; சுைந் பனன் - சுமந்து
பகாண்டு; இனிதின் த ாபவன் - மகிழ்ச்சியுடன் (இராவணன்பால்) பசல்தவன்;
என் துநிமனந்து - என்பததக் கருதி; ன் கரம் பிமெந்து - தன்னுதடய கரங்கதைப்
பிதசந்தபடி; இருந் ான் - சந்தர்ப்பம் தநாக்கியிருந்தான்; தனியன்
என்பததஇராவணனுக்கு ஆக்கின் அஃது அனுமனுக்கு இழுக்கு. இராவணன் தனிதய
உள்ைான்; பகால்லல் எளிது என்று வீரனான அனுமன் கருதான்.
(140)
சீற்றம் தணிந்தஇராவணன் தபச்சு.
5209. ஆண்டு, அவ்வாள் அரக்கன் அகத்து, அண்டத்ம
அழிப் ான்
மூண்ட கால பவந்தீ என முற்றிய சீற்றம்,
நீண்ட காை நீர்நீத் த்தின் வீவுறு நிமலயின்
மீண்டு நின்று,ஒரு ன்மையால் இமவ இமவ
விளம்பும்;
ஆண்டு - அப்பபாழுது; அ,வாள் அரக்கன் - பகாடிய இராவணன்; அகத்து -
உள்ைத்தில்; அண்டத்ம அழிப் ான் - அண்டங்கதை அழிக்கும் பபாருட்டு; மூண்ட -
பற்றி எரிகின்ற; பவம்காலத் தீபயன - பகாடிய காலாக்கினிதயப் தபால; முற்றிய
சீற்றம் - முதிர்ந்த தகாபமானது; நீண்ட - மிகுதியான; காைநீர் நீத் த்தின் - காமமாகிய
பவள்ைத்தில்; வீவுறுநிமலயின் - அழிந்து தபாக (அதனால்); மீண்டு - (பிராட்டிதயக்)
பகால்லதவண்டும் என்னும் நிதனவிலிருந்து திரும்பி; நின்று - தாமதித்து;
ஒரு ன்மையால் - ஒப்பற்ற காமத்தால்; இமவ இமவ விளம்பும் -
இவற்தறப்தபசலானான். தீதயக்காமப்புனல் அவித்தது. “நீர் வந்தால் காம
பநருப்பழியும் காணுதம” என்று ஒரு தனிப்பாடல் தபசும். (நீர் சிதலதட) நீத்தம் -
பவள்ைம். (141)
அறுசீர்விருத் ம்

5210. ‘பகால்பவன் என்று உடன்தறன்; உன்மனக்

பகால்கிபலன்; குறித்துச் பொன்ன
பொல் உள;அவற்றுக்கு எல்லாம் காரணம் ப ரியச்
பொல்லின்,
“ஒல்வது ஈது; ஒல்லாதுஈது” என்று, எனக்கும் ஒன்று
உலகத்து உண்தடா ?
பவல்வதும்த ாற்றல் ானும் விமளயாட்டின் விமளந் ,
தைல்நாள்.
உன்மனக்பகால்பவன் - உன்தனக் பகான்றுவிடுதவன்; என்று உடன்தறன் - என்று
சீற்றம் பகாண்தடன்; பகால்கிதலன் - பகால்லமாட்தடன்; குறித்துச் பொன்ன - நீ என்
தமல் கூறிய; அவற்றுக்கு எல்லாம் - அந்தக் குற்றங்கட்கு; காரணம் ப ரியச் பொல்லின் -
காரணத்தத விைங்கக் கூறக் கருதின்; பொல் உள - (அதற்தகற்ற) பசாற்கள் உள்ைன; ஈது
ஒல்வது - இச் பசயல் என்னால் நிதறதவற்றக் கூடியது; ஒல்லாது ஈது - இச் பசயல்
என்னால் நிதறதவற்ற முடியாதது; என்று ஒன்று - என்று வதரயறுத்துக் கூறும் ஒரு
பசயல்கள்; எனக்கும் - தபராற்றல் பதடத்த எனக்கும்; உலகத்து உண்தடா - உலகில்
உள்ைதா ? தைல்நாள் - முற்காலத்தில்; பவல்வதும் - (பதகவர்) பவற்றி பபறுவதும்;
த ாற்றல் ானும்- ததால்வியதடந்ததும்; விமளயாட்டின் விமளந் - விதையாட்தடப்
தபால நிகழ்ந்தன. ததாற்றது,கார்த்த வீரியன் பால் ‘நான் விதையாட்டாகத்
ததாற்தறன், உண்தமயில் ததாற்கவில்தல’. என்பது இராவணனின் தபாலிவார்த்தத.
(142)

5211. ‘ஒன்றுதகள், உமரக்க; “நிற்கு ஓர் உயிர் என

உரிதயான் ன்மனக்
பகான்று தகாள்இமழத் ால், நீ நின் உயிர் விடின்,
கூற்றம் கூடும்;
என் ன் ஆர்உயிரும் நீங்கும்” என் ம இமயய
எண்ணி,
அன்று நான்வஞ்ெம் பெய் து; ஆர், எனக்கு அைரில்
தநர்வார் ?
ஒன்று - ஒரு வார்த்தததய; உமரக்க தகள் - யான் கூற நீ தகட்பாயாக; நிற்கு -
உனக்கு; ஓர் உயிர் என - ஒப்பற்ற உயிர் தபால; உரிதயான் ன்மன - உனக்கு
உரிதமயான இராமதன; பகான்று - பகான்ற பின்; தகாள் இமழத் ால் - உன்தனக்
பகாண்டு வருததலச் பசய்தால்; (அதனால்) நீ நின் உயிர்விடின் - நீ உன் உயிதர விட்டு
விட்டால்; கூற்றம் கூடும் - யமன் வருவான்(அதனால்); என் ன்ஆருயிரும் - என்னுதடய
அரிய உயிரும்; நீங்கும் - என்தனவிட்டு நீங்கும்; என் ம - என்னும் உண்தமதய;
இமயய எண்ணி - பபாருந்த ஆராய்ந்து (அதனால்); நான் அன்று - நான் அன்தறய
தினம்; வஞ்ெம் பெய் து - வஞ்சகம் பசய்தது; அைரில் - தபாரில்; எனக்கு தநர்வார் யார் ?
- எனக்குச் சமமானவர் எவர்.

இராவணன், தன்வஞ்சகச் பசயலுக்குக் கூறும் சமாதானம் ‘மாதயயால் மதறந்து

வந்தாய்’ என்ற பிராட்டியின் பசால்லுக்கு மாற்றம் (பதில்) தகாள் இதழத்தல் - கவர்ந்து
வருதல். பகாள்ளுதல் என்னும் பதாழிற் பபயர் தகாள் என நின்றது. முதல் நிதல
திரிந்த பதாழிற்பபயர். ‘குற்றம் கூடும்’ - என்னும் பாடமும் உள்ைது.
(143)

5212. ‘ைான் என் து அறிந்து த ான ைானிடர் ஆவார்,

மீண்டு,
யான் என் துஅறிந் ால் வாரார்; ஏமழமை, எண்ணி
தநாக்கல்;
த ன் என் துஅறிந்து பொல்லாய் ! த வர் ாம்
யாவதர, எம்
தகான் என் துஅறிந் பின்மன, திறம்புவார்,
குமறயின் அல்லால் ?
த ன் என் து - ததன்என்று சிறப்பித்துப் தபசும் பபாருளும்; அறிந் - (இன்பம்)
அனுபவிக்கும்படியான; பொல்லாய் ! - பசாற்கதைப் தபசுபவதை; ைான் என் து
அறிந்து த ான - மான் என்பதத அறிந்து அதன்பின்பசன்ற; ைானிடர் ஆவார் -
மனிதராக இருக்கின்றவர்கள்; மீண்டு - திரும்பிவந்து; யான் என் து அறிந் ால் -
(உன்தனக் கவர்ந்து பசன்றது) யான்என்று அறிந்தால்); வாரார் - இலங்தகக்கு
வரமாட்டார்கள்; எண்ணி தநாக்கல் - (அவர்கள்) வருவார் என்று நிதனந்து
எதிர்பார்த்தல்; ஏமழமை - அறியாதமயாகும்; த வர் ாம் - எந்தத் ததவர்கைாக
இருந்தாலும்; எம் தகான் என் து அறிந் பின்மன - இச் பசயல் பசய்தவன்
எம்ததலவனான இராவணன் என்று அறிந்த பிறகு; குமறயின் அல்லால் - மனம்
தைர்வாதரயல்லாமல்; யாவர் திறம்புவார் - எவர் முதற தவறி நடப்பார்.

ததனும்அனுபவிக்கும் இனிய பமாழி. இங்ஙனம் கூறுவது கவிச் சக்கரவர்த்தியின்

இயல்பு. “யாழ்க்கும் இன் குழற்கும் இன்பம் அளித்தனஇதவயாம் என்னக்தகட்கும்
பமன் மழதலச் பசால்” (கம்ப. 974) என்று கூறப்பபற்றது. மான் என்பது அறிந்து தபான
என்பதில் உள்ை அறிதல் அசதி பமாழி - மாயமானுக்கும் உண்தம மானுக்கும்
தவறுபாடு அறியாதவர்கள் என்றபடி. திறம்புதல் - கடந்து வருதல் (முதற தவறுதல்)
குதறதல் - மன எழுச்சி தைர்தல். யாவர் திறம்புவார் என்று முடிக்க. தகான் என்பது
பின்தனத் திறம்புவர் குதறயின் அல்லார் - ஒரு காரியம் நான் பசய்ததன் என்றால் அத்
ததவர்கள் அறிந்தாலும் எங்கள் இதறவன் பசய்தான் என்பர் அல்லாமல் மாறுபடார்.
தாழ்வர் என்பது பதழய உதர (அதட - பதி) (144)

5213. ‘பவன்தறாரும் இருப் ; யார்க்கும் தைலவர், விளிவு

இலாத ார்,
என்தறாரும்இருப் ; அன்தற, இந்திரன் ஏவல் பெய்ய,
ஒன்றாக உலகம்மூன்றும் உணர்கின்ற ஒருவன்,
யாதன !
பைன்த ாளாய் !இ ற்கு தவறு ஓர் காரணம் விரிப் து
உண்தடா ?
பைன் த ாளாய் !- பமல்லிய ததாதையுதடயவதை; பவன்தறாரும் இருப் -
என்தன பவன்ற வாலி முதலாதனார் இருக்கவும்; யார்க்கும் தைலவர் - எவர்க்கும்
தமலாய மும்மூர்த்திகளும்; விளிவு இலாத ார் என்தறாரும் இருப் - அழிவற்றவர்
என்று தபசப்படும் ததவர்களும் இருக்கவும்; அன்தற - அந்த நாளிலிருந்து; இந்திரன்
ஏவல் பெய்ய - இந்திரன் அடிதமப் பணி பசய்ய; உலகம் மூன்றும் - மூன்று
உலகங்கதையும்; ஒன்றாக உணர்கின்ற - ஒரு தசர ஆட்சியுணர்வு பசய்கின்ற; ஒருவன் -
ஒப்பற்றவன்; யாதன - யாதன ஆதவன் இ ற்கு - இவ்வாறு யான் ஆள்வதற்கு தவறு ஓர்
காரணம் - பிறிபதாரு காரணத்தத; விரிப் து உண்டா - விைக்கிக் கூறுவதற்குள்ைதா ?

என்னினும்தமலானவர் இருப்பின் அவர்கள் என்தன அடக்கியிருக்கலாதம.

அவ்வாறு தநராதமயின் யாதன பபரியவன் என்பது இராவணன் எண்ணம்.
(145)

5214. ‘மூவரும் த வர் ாமும் முரண் உக முற்றும் பகாற்றம்,

ாமவ ! நின்ப ாருட்டினால், ஓர் ழி ப ற, யன்
தீர் தநான்பின்
ஆ இயல்ைனி ர் ம்மை அடுகிதலன்; அவமர
ஈண்டுக்
கூவி நின்று,ஏவல் பகாள்தவன்; காணுதி-கு மலச்
பொல்லாய் !
 ாமவ ! - பதுதம தபான்றவதை; கு மலச் பொல்லாய் ! - இனிய பமாழி
தபசுபவதை ! மூவரும் - மும்மூர்த்திகளும்; த வர் ாமும் - (மற்தறய) ததவர்களும்;
முரண் உக - வலிதம குதறய; முற்றும் பகாற்றம் - நிதறவு பபற்ற என் பவற்றியானது;
நின்ப ாருட்டினால் - உன் காரணமாக; ஓர் ழி ப ற - ஒரு பழிச் பசால்தல அதடயும்
வண்ணம்; யன்தீர் - பயனில்லாத; தநான்பின் - தவத்ததயுதடய; ஆ இயல் ைனி ர்
ம்மை - பசுவின் தன்தம பகாண்ட மனிததர; அடுகிதலன் - பகால்தலன்; அவமர -
அந்த இராமலக்குவதர; கூவி நின்று - அதழத்து; ஈண்டு ஏவல் பகாள்பவன் - இந்த
இடத்தில் அவர்கள் பசய்யும் பணிகதை ஏற்றுக் பகாள்தவன்; காணுதி - நீ அததப் பார்.

உன்பால் நான்பகாண்ட காதலால் என் பவற்றி பழிபபற்றது. அவர்கதைக்

பகால்தலன் என்று கூறிய இராவணன் தன் காததல விவரிக்கிறான். அதமதி, ஆவியல்,
என்று தபசப்படுகிறது. பாதவ - பதுதம (விக்கிரகம்) குததல - இனிய பமாழி - கண்டு
படு குததலப் பசுங்கிளி - (மீனாட்சி தமிழ் 7-1) குததல - இைபமாழி என்று
அரும்பதவுதர தபசும் (சிலம்பு - 30 - 114) (146)

5215. ‘சிற்றியல், சிறுமை ஆற்றல், சிறு ப ாழில்,

ைனி தராதட
முற்றிய ா இல்வீர முனிவு என்கண்
விமளயாத னும்,
இற்மற, இப் கலில், பநாய்தின், இருவமர ஒரு
மகயாதல
ற்றிபனன்பகாணரும் ன்மை காணுதி;- ழிப்பு
இலா ாய் !
ழிப்பு இலா ாய்! - பழித்துப் தபசப்படாதவதை ! சிற்றியல் - சிறுதமப் பண்பும்;
சிறுமை ஆற்றல் - அற்பசக்தியும்; சிறுப ாழில் - இழி பதாழிலும் (பபற்ற);
ைனி தராதட - மனிதர்கள்பால்; முற்றிய ா இல் வீரம் - முதிர்ந்த குற்றமற்ற வீரத்துடன்
கூடிய; முனிவு - தகாபம்; என்கண் விமளயாத னும் - என்னிடம்
ததான்றாதுஎன்றாலும்; இற்மறஇப் கலில் - இன்தறய தினத்தில் இந்த முகூர்த்தத்தில்;
பநாய்தின் - எளிதாக; இருவமர - இராமலக்குவதர; ஒரு மகயாதல - ஒரு தகயாதல;
ற்றிபனன் பகாணருந் ன்மை - பிடித்துக் பகாண்டு வரும் என் வலிதமதய; காணுதி -
பார்ப்பாயாக.

மனிததராடு முனிவுஎன்கண் விதையாது என்று தசர்க்க. பகல் - முகூர்த்தம். பிறன்

பழிப்பது இல்லாயின் நன்று - என்று குறள் (49) தபசிற்று. இராவணதன பிராட்டிதயப்
பழிப்பிலாதாய், என்றான். இராவணன், தன்தன மனிதனாக நிதனந்ததத இல்தல.
மனித குலத்தினும் தமம்பட்டது தன்குலம் என்று தபசுவதத யாண்டும் காணலாம்.
(147)

5216. ‘ விய ைனி தரனும், ம ந்ப ாடி ! நின்மனத் ந்

உ விமய உணரதநாக்கின், உயிர்க் பகாமலக்கு
உரியர் அல்லர்;
சிம வுறல் அவர்க்கு தவண்டின், பெய் திறன்
த ர்ந் து எண்ணின்,
இ ன் நினக்குஈத ஆகின், இயற்றுவல்; காண்டி !
இன்னும்,
ம ந்ப ாடி - பசியவதையல் அணிந்தவதை; (இராமலக்குவர்கள்) வு இயல் -
புல்லின் இயல்தபப் பபற்ற; ைனி தரனும் - மனிதராக இருந்தாலும்; நின்மனத் ந் -
உன்தன எனக்குத் பகாடுத்த; உ விமய - உபகாரத்தத; உணர தநாக்கின் - சிந்தித்துப்
பார்த்தால்; (அவர்கள்) உயிர்க் பகாமலக்கு உரியர் அல்லர் - உயிதரக் பகால்வதற்குத்
தக்கவராகார்; அவர்க்கு - அந்த இராமலக்குவர்க்கு; சிம வு உறல் தவண்டின் - அழிவு
வருததல நீ விரும்பினால்; பெய்திறன் - யான் பசய்யும் உபாயம்; தநர்ந் து எண்ணின் -
உன்னால் ஏற்றுக்பகாள்ைப்பட்டால்; நினக்கு - உனக்கு; ஈத இ ன் - இச்பசயல்
(பகால்லுதல்) நன்தம; ஆகின் - ஆனால்; (அச் பசயதல) இன்னும் - இப்தபாதத;
இயற்றுவன் - பசய்தவன்.

புல் தபான்ற மனிதர்கள்; அவர்கதைக் பகால்வது எளிது. என்றாலும் நன்றியால்

பகால்தலன் என்பது இராவணன் பண்பு. பதவு + இயல் - பதவியல் - பதவு - புல்
நல்தவறு பசங்தகாற் பதவின் வார் குரல் கறிக்கும் (குறுந்பதாதக 363)
இராமலக்குவர்கதை, முன்பாட்டில்பசு என்றான்.இப்பாட்டில் அதனால் தமயப்படும்
புல் என்றான் - உண்பதும், உண்ணப்படுவதும் பிரமம் என்னும் பகாள்தக அவன்
அறியாமல் வந்தது தபாலும். சீதததய உனக்கு விருப்பம் இருப்பின் அவர்கதைக்
பகால்தவன் என்பது இராவணாகாரம். கணவதனக் பகான்று மதனயாதை அதடயும்
பண்பு பாதலப்பண்பு விரிப்பின் பபருகும் பதாகுப்பின் குறுகும். திறன் - உபாயம்.
‘உய்திறம் இல்தல என்று உயிர்ப்பு வீங்கினார்’ (கம்ப. 196) (148)

இராவணன் சீதததயஅச்சுறுத்திச் பசல்லுதல்

5217. ‘ ள்ள நீர் அதயாத்தி நண்ணி, ர தன மு லிதனார்
ஆண்டு
உள்ளவர் ம்மைஎல்லாம் உயிர் குடித்து, ஊழித்
தீயின்
பவள்ள நீர்மிதிமலதயாமர தவர் அறுத்து, எளிதின்
எய்திக்
பகாள்பவன்,நின் உயிரும்; என்மன அறிந்திமல-
குமறந் நாதளாய் !’
குமறந் நாதளாய்- அற்பஆயுதைப் பபற்றவதை; ள்ளநீர் - அகழி நீரால்
சூழப்பபற்ற; அதயாத்தி நண்ணி - அதயாத்திதய அதடந்து; ர ன் மு லிதனார் -
பரதன் முதலாக; ஆண்டு - அங்தக; உள்ளவர் ம்மை எல்லாம் - இருப்பவர்
யாவதரயும்; உயிர் குடித்து - உயிதரப்பருகி; ஊழித்தீயின் - ஊழிக்காலத்து பநருப்தபப்
தபாலச் பசன்று; பவள்ளநீர் - மிக்க நீர்வைம் பபற்ற; மிதிமலதயாமர -
மிதிதலயின்கண் வாழ்பவதர; தவர் அறுத்து - அடிதயாடழித்து; எளிதின் எய்தி -
எளிதாகத் திரும்பி வந்து; நின் உயிரும் - உன்னுதடய உயிதரயும்; பகாள்பவன் -
வாங்குதவன்; என்மன அறிந்திமல - என்தனப்பற்றி அறிந்தாயில்தல.
 பகாள்ளுதல் -வாங்குதல் (கவர்தல்) உயிதர வாங்கி விடுவான் என்னும் வழக்கு
தநாக்கி அறிக. முதலிதனார் - குறிப்பு முற்று. பபயபரச்சப் பபாருளில் வந்தது.
(149)

5218. ஈது உமரத்து, அழன்று ப ாங்கி, எரி கதிர் வாமள

தநாக்கி,
‘தீது உயிர்க்குஇமழக்கும் நாளும் திங்கள் ஓர்
இரண்டில் த ய்ந் து;
ஆ லின்,பின்மன, நீதய அறிந் வாறு அறிதி’
என்னா,
த ாது அரிக்கண்ணினாமள அகத்து மவத்து,
உரப்பிப் த ானான்.
(இராவணன்)
ஈது உமரத்து - இந்தபமாழிகதைக் கூறி; அழன்று ப ாங்கி - பகாதித்துச் சீறி; எரிகதிர்
வாமள தநாக்கி - (தன் தகயில் உள்ை) ஒளிமிக்க வாதைப் பார்த்து (இந்த வாதை);
உயிர்க்கு - உன்னுதடய உயிருக்கு; தீது இமழக்கும் - அழிதவச் பசய்யும்; நாளும் -
முன்பு தபசப்பபற்ற தவதண நாளும்; திங்கள் ஓர் இரண்டில் - இரண்டு மாதத்தில்;
த ய்ந் து - முடிவுபபறும்; ஆ லின் - ஆதகயினாதல; பின்மன - மறுபடி; நீ - நீ;
அறிந் வாறு - அறிந்த வழியால்; அறிதி - (துன்பத்தத) அனுபவி; என்று - என்று கூறி;
த ாது அரிக்கண்ணினாமள - தாமதர மலரில் உள்ை வண்டு தபான்ற
கண்கதையுதடய பிராட்டிதய; அகத்து மவத்து - மனத்திதல தவத்து (புறத்திதல);
உரப்பிப் த ானான் - அதட்டிச் பசன்றான்.

பிராட்டிபுல்தலப் பார்த்துப் தபசினாள். இராவணன் வாதைப் பார்த்துப் தபசினான்.

அறிதல் - அனுபவித்தல். உற்று அறியும் ஐம்புலன் (திருக்குறள் 1101)
தபாதரிக்கண்ணினாய் - என்பதற்கு, புஷ்பம் தபாதலயும், மான் தபாதலயும்
இருந்துள்ை கண். அரி என்பது மான். அன்றிக்தக, பூவிதல வண்டு இருந்தாற் தபால
என்றுமாம். அரி என்பது வண்டு. பூதவாதட சீறுபாறு என்றும், கண் என்றுமாம்
(திருப்பாதவ 13). இராவணன், என்னால் விதிக்கப்பட்ட தவதண, மாதங்கள்
இரண்தட, நீ எனது படுக்தகதய ஒப்பி ஏறிவிடு. இல்தலதயல் உன்தன என்
சதமயற்காரர்கள் துண்டு துண்டாக பவட்டுவார்கள் என்று தபசியதாக வான்மீகம்
தபசும் (சுந்தர - 22) இதுதவ, நாளும் திங்கள் ஓர் இரண்டில் ததய்ந்த என்று
தபசப்பபற்றது. 150)

5219. ‘அஞ்சுவித் ானும், ஒன்றால் அறிவுறத் த ற்றியானும்,

வஞ்சியின்பெவ்வியாமள வசித்து, என் ால் வருவீர்;
அன்தறல்,
நஞ்சு உைக்குஆபவன்’ என்னா, நமக இலா
முகத்து, த ழ் வாய்,
பவஞ்சினத்துஅரக்கிைார்க்கு, தவறு தவறு
உணர்த்திப் த ானான்.*
 (இராவணன்)

வஞ்சியின்பெவ்வியாமள - வஞ்சிக் பகாடிதயவிட பமன்தம வாய்ந்த சீதததய;

ஒன்றால் - ஒரு உபாயத்தால்; அஞ்சுவித் ானும் - அச்சமதடயச் பசய்தாவது
(அன்தறல்); ஒன்றால் - தவறு ஒரு உபாயத்தால்; அறிவுறத் த ற்றியானும் - அறிவில்
பபாருந்தும்படியாகத் பதளிதவ உண்டாக்கியாவது; வசிீ்த்து - வசப்படுத்தி (பிறகு);
என் ால் வருவீர் - என்னிடத்தில்வருவீராக; அன்தறல் - அவ்வாறு பசய்யாமற்
தபானால்; உைக்கு நஞ்சு ஆபவன் - உங்கட்கு நான் விடம் ஆதவன்; என்னா - என்று;
நமகயிலா முகத்து - சிரிப்பறியா முகத்ததயும்; த ழ்வாய் - பிைந்த வாதயயும்;
பவஞ்சினத்து - பகாடுங் தகாபமும் (பபற்ற); அரக்கிைார்க்கு - அரக்கிகட்கு; தவறு
தவறு - தனித்தனியாக; உணர்த்திப் த ானான் - அறிவுறுத்திச் பசன்றான்.

வசித்து -வசப்படுத்தல். தன்னால் முடியாதததத் தன் பணிப் பபண்கள் முடிப்பர்

என்று நிதனத்த இராவணனின் அறியாதம பபரிது. ஆதச அறிதவ அழிக்கும்.
(151)
அரக்கியர் சீதததயஅதட்டுதல்
5220. த ாயினன்அரக்கன்; பின்மன, ப ாங்கு அரா
நுங்கிக் கான்ற
தூய பவண் ைதியம்ஒத் த ாமகமயத் ப ாடர்ந்து
சுற்றி,
தீய வல்அரக்கிைார்கள், ப ழித்து, இழித்து, உரப்பி,
சிந்ம
தையின வண்ணம்எல்லாம் விளம்புவான், உடன்று
மிக்கார்.
அரக்கன்த ாயினன் - இராவணன்பசன்றுவிட்டான்; பின்மன - பிறகு; ப ாங்கு அரா
- குமுறுகின்ற இராகு என்ற பாம்பு; நுங்கிக் கான்ற - விழுங்கிக் கக்கிய; தூயபவண்
ைதியம் ஒத் - தூய்தமயான சந்திரதனப் தபான்ற; த ாமகமய - மயில்தபாலும்
பிராட்டிதய; தீயவல் அரக்கிைார்கள் - தீதம புரிவதில் வல்ல அரக்கிகள்; ப ாடர்ந்து
சுற்றி - பநருங்கிச் சுற்றியிருந்து பகாண்டு; ப ழித்து - முழக்கி; இழித்து - அவமதித்து;
உரப்பி - அதட்டி (பிறகு); சிந்ம தையின வண்ணம் எல்லாம் -மனம்
தபானபடிஎல்லாம்; உடன்று விளம்புவான் மிக்கார் - சீறிப் தபசத் பதாடங்கினார்கள்.

இராவணின்பகாடுஞ்பசாற்களில் இருந்து மீண்ட பிராட்டி இராகுவின் பிடியிலிருந்து

விடுததல பபற்ற மதி தபான்றிருந்தாள். பதாடர்ந்து - பநருங்கி. நிமிர்ந்தும்
பதாடர்ந்தும் (பரிபாடல் 19-82) என்னும் பகுதி இதடயிட்டும் பநருங்கியும் என்று
அழகரால் விைக்கப் பபற்றது. நுங்குதல் - விழுங்குதல். ‘அரவு நுங்குமதியின் ஐபயன
மதறயும்’ (அகம் 114). (152)

ெந் க் கலித்துமற
5221. முன் முன் நின்றார், கண் கனல் சிந் முடுகுற்றார்;
மின் மின் என்னும் சூலமும் தவலும் மிமெ ஓச்சி,
‘பகால்மின் !பகால்மின் ! பகான்று குமறத்து, குடர்
ஆரத்
தின்மின் !தின்மின் ! என்று ப ழித் ார், சிலர்
எல்லாம்.
முன் முன்நின்றார் - பிராட்டியின் முன்னாதலநின்றவர்கைாகிய; சிலர் எல்லாம் - சில
அரக்கிமார்கள்; கண்கனல் சிந் - கண்களிலிருந்து பநருப்புச் சிதற; முடுகுற்றார் -
(பிராட்டியின்பால்) விதரந்துதபாய்; மின்மின் என்னும் - மின்னுகின்ற மின்னல்
தபாலும்; சூலமும் தவலும் - சூலத்ததயும் வாதையும்; மிமெ ஓச்சி - ததலக்கு தமதல
உயர்த்தி (இவதை); பகால்மின் பகால்மின் - பகால்லுங்கள் பகால்லுங்கள்; பகான்று
குமறத்து - பகான்று துண்டுகைாக்கி; குடர் ஆர - வயிறு நிரம்ப; தின்மின் தின்மின் -
தின்னுங்கள் தின்னுங்கள்; என்று - என்று கூறி; ப ழித் ார் - அரட்டினார்கள்.
முடுகுற்றார் -முற்பறச்சம், விதன எச்சப் பபாருளில் வந்துள்ைது. மிதச - ததலக்கு
தமதல. ஓச்சி - உயர்த்தி. மின்மின் - மின்னும் மின்னல். பவல்லும் தவதல பவவ்தவல்
என்பதுதபால் வந்தது. குதறத்தல் - துண்டித்தல்.
இச் சந்தக்கலித்துதற மா - மா - விைம் - மா - காய் என்னும் ஐந்து சீர்கதைப்
பபற்றுவரும். இததன வடநூலார் ‘மத்த மயூரம்’ என்பர். இத்தகு பாக்கள் இந்நூலில்
154 இடங்களில் காண்கிதறாம் (மணிமலர் 76). (153)

5222. ‘மவயம் ந் நான்முகன் மைந் ன் ைகன் மைந் ன்,

ஐயன், தவ ம்ஆயிரம் வல்லான், அறிவாளன்,
பைய் அன்புஉன் ால் மவத்துளது அல்லால், விமன
பவன்தறான்
பெய்யும் புன்மையாதுபகால் ?’ என்றார், சிலர்
எல்லாம்.
சிலர் எல்லாம்- தவறுசில அரக்கிமார்கள் (பிராட்டிதய தநாக்கி; விமன பவன்தறான்
- பசயலில் பவற்றி பபறும் இராவணன்; மவயம் ந் - உலகத்ததப் பதடத்த;
நான்முகன் மைந் ன் - பிரம்ம ததவனுதடய மகனான புலத்தியனது; ைகன் மைந் ன் -
மகனின் (விச்சிரவசு) புதல்வன்; ஐயன் - தன்னிகரற்ற ததலவன்; தவ ம் ஆயிரம்
வல்தலான் - ஆயிரம் தவதங்கதை அறிந்தவன்; அறிவாளன் - அறிவிற் சிறந்தவன்
(அவன்); உன் ால் - உன்னிடத்தில்; பைய் அன்பு - உண்தமயான அன்தப; மவத்துளது
அல்லால் - தவத்ததத அன்றி (அவன்); பெய்யும் புன்மை - பசய்யும் இழிவு; யாது -
எதுதவா; என்றார் - என்று பசான்னார்.
உயர்குடிப்பிறப்பும், கல்வியும் பபற்றவன். உன் காரணமாக இழிபதாழில்
பசய்கிறான் என்றால் அதற்குக் காரணம் அவன் உன்பால் பகாண்ட காததல என்று
கூறிி்ப் பிராட்டிதய மருட்டுகின்றனர். அரக்கியர் தம்தம அறியாமல் இராவணன்
பசயல் புன்தம என்கின்றனர். இராவணின் தந்தத விச்சிரவசு. விச்சிரவசுவின் தந்தத
புலத்தியன். புலத்தியன் தந்தத பிரமன். சூர்ப்பனதக, தன்தனப் பூவிதலான் புதல்வன்
தமந்தன் புதல்வி என்று தபசுவதத முன்பு பார்த்ததாம் (சூர்ப்ப - 39). சாமதவதம்
ஆயிரம் சாதக உதடயது. ஆதலின் அது ஆயிரதவதம் என்று சிறப்பிக்கப்பபற்றது.
ஆயிரமதறப் பபாருள் உணர்ந்து அறிவதமந்தாய் என்று இராவணன் புகழப்படுவான்.
ஐயன் - அழகியவன் என்பது ஏற்புதடப்பபாருள் - பபண்டிர் விரும்புவது
அழதகயாதலின் இராவணன் அழகன் என்று அரக்கியர் குறித்தல் பபாருத்தமன்தறா.
“இன்தமயும் வனப்பும்” பபண் விரும்புவது என்னும் பபருங்கதத.
(154)

5223. ‘ைண்ணில்தீய ைானுயர் த் ம் வழிதயாடும்,

ப ண்ணில்தீதயாய் ! நின் மு ல் ைாயும் பிணி
பெய் ாய்,
புண்ணில்தகால் இட்டாலன பொல்லி; ப ாது
தநாக்காது
எண்ணிக்காணாய், பைய்ம்மையும்’ என்றார், சிலர்
எல்லாம்.
சிலர் எல்லாம்- தவறுசில அரக்கிமார்கள்; ப ண்ணில் தீதயாய் - பபண்களுக்குள்
தீயவதை; புண்ணில் தகாலிட்டாலன - புண்ணிதல அம்தப ஏவினாற்தபால; பொல்லி -
பகாடிய வார்த்ததகதைப் தபசி; நின்மு ல் - உன் காரணமாக; தீய ைானுயர் - தீய
இராமலக்குவர்கள்; த் ம் வழிதயாடும் - தங்கள் தங்கள் மரபுடன்; ைண்ணில் -
பூமியில்; ைாயும் பிணிபெய் ாய் - அழிவதற்கு ஏதுவான தநாதய உண்டு பண்ணினாய்;
ப ாதுதநாக்காது - எல்தலாதரயும் சமமாகப் பாராமல்; எண்ணி - (சிறப்புற)ஆராய்ந்து;
பைய்ம்மைமய - உண்தமதய; காணாய் - பார்ப்பாயாக; என்றார் - என்று கூறினர்.

வழி - மரபு.முதல் - காரணம். எண்ணில் காணாய் - என்று பாடங்பகாண்டு பபாது

தநாக்காது எண்ணில் பமய்ம்தம காணாய் என்று கூட்டி, பபாதுவாகப் பாராமல்
எண்ணினால் பமய்ம்தமதயக் காணமாட்டாய் என்று உதர கூறினும் ஏற்கும் -
பாரபட்சம் பாராதத என்றுஅறிவுறுத்துகிறார்கள். (155)

5224. ‘புக்க வழிக்கும், த ாந் வழிக்கும், புமக பவந் தீ

ஒக்கவிம ப் ான் உற்றமன அன்தறா ? உணர்வு
இல்லாய் !
இக் கணம்இற்றாய்; உன் இனம் எல்லாம் இனி
வாழா;
சிக்க உமரத்த ம்’ என்று ப ழித் ார், சிலர் எல்லாம்.
சிலர் எல்லாம்- தவறுசில அரக்கிமார்கள்; உணர்வு இல்லாய் - அறிவற்றவதை (நீ);
புக்க வழிக்கும் - புகுந்த கணவன் மரபுக்கும்; த ாந் வழிக்கும் - பிறந்த தந்தத
மரபுக்கும்; புமக பவந்தீ - புதகயுடன் கூடிய பநருப்தப; ஒக்க - ஒருதசர ; விம ப் ான்
உற்றமன அன்தறா - அள்ளித் பதளிக்க வந்துள்ைாய் அல்லவா; இக்கணம் இற்றாய் - நீ
இப்பபாழுதத அழிந்தாய்; உன் இனம் எல்லாம் - உன் கூட்டம் முழுவதும்; இனி வாழா
- இனிதமல் வாழப்தபாவதில்தல; சிக்க உமரத்த ம் - உறுதியாகச் பசான்தனாம்;
என்று ப ழித் ார் - என்று கூறி அதட்டினர். புக்கவழி - புகுந்த மரபு (தசரதன் மரபு)
தபாந்த வழி -பிறந்த மரபு (சனகன் மரபு) சிக்க - உறுதியாக. அரக்கர் இயல்பு பதழித்துப்
தபசுதல் தபாலும். நாவரசர், இராவணதன திண்ணமாத் பதழித்து தநாக்கி உணரா
ஆண்தமயான், என்று இராவணப் பதிகத்தில் தபசுவார் (ததவாரம் 34). (156)

5225. பகால்வான் உற்தறார் ப ற்றியும், - யாதும்

குமறயா ாள்-
‘பவல்வான், நம்தகான்; தின்னுமின்; வம்!’என் வர்
பைய்யும்,
வல் வாய்பவய்தயான் ஏவலும், எல்லாம் ைனம்
மவத் ாள்,
நல்லாள்; நல்லகண்கள் கலுழ்ந்த நகுகின்றாள்.
யாதும்குமறயா ாள் - எத்துன்பத்தாலும் மனம்குதறயப் பபறாத; நல்லாள் -
பிராட்டி; பகால்வான் - பகால்லும் பபாருட்டு; உற்தறார் ப ற்றியும் - அணுகிய சில
அரக்கிகளின் தன்தமதயயும்; நம்தகான் - நம் ததலவனான இராவணன்; பவல்வான் -
பவற்றியதடவான் (ஆதகயால்); தின்னுமின் - இவதைத் தின்னுங்கள்; வம் -
வாருங்கள்; என் வர் பைய்யும்- என்று கூறிய சில அரக்கியர்களின் உடற்பருமதனயும்;
வல்வாய் - பகாடியபமாழிதபசும்; பவய்தயான் - பகாடிய இராவணனின்; ஏவலும் -
கட்டதைதயயும்; எல்லாம் - யாவற்தறயும்; ைனம் மவத் ாள் - மனத்திதல எண்ணிப்
பார்த்து; நல்ல கண்கள் கலுழ்ந்து - நல்ல கண்களில் கண்ணீர் ததும்பி; நகுகின்றாள் -
சிரிப்பவைானாள்.
பபற்றியும்,பமய்யும், ஏவலும் எல்லாம் மனம் தவத்தாள் கலுழ்ந்து நகுகின்றாள்.
வல்வாய் பவய்தயான் - எமன். ஏவலில் - அவன் தூததரப் தபால் என்பது பதழயவுதர
(அதட - பதி). நகுதல் - துயரம் மிகுதியால் வந்தது. கலுழ்தல் - கலங்குதல் - அழுதல்.
கண்தாம் கலுழ்வது எவன்பகால் என்பது வள்ளுவர் தந்த பதாடர். (157)
திரிசதடபசால்லால் சீதத ததறுதல்
5226. இன்தனாரன்ன எய்திய காலத்து, இமட நின்றாள்,
‘முன்தனபொன்தனன் கண்ட கனாவின் முடிவு,
அம்ைா !
பின்தன, வாளா த துறுவீதரல், பிமழ’ என்றாள்.
‘அன்தன, நன்று!’ என்றாள்; அவர் எல்லாம்
அவிவுற்றார்.
இன்தனாரன்ன - இப்படிப்பட்ட அவலங்கள்; எய்திய காலத்து - (பிராட்டிக்கு) வந்த
சமயத்தில்; இமட நின்றாள் - (அரக்கிகட்கும் பிராட்டிக்கும்) நடுவிலிருந்த திரிசதட
(பிராட்டிதய தநாக்கி; அம்ைா - தாதய; கண்ட கனாவின் முடிவு - அறித கனவின்
முடிதவ; முன்தன பொன்தனன் - முன்பு கூறிதனன்; பின்தன - மறுபடியும்; வாளா -
வீணாக; த துறுவீதரல்- மனங்கலங்கினால்; பிமழ என்றாள் - குற்றம் என்று கூறினாள்
(அப்தபாதுபிராட்டி); அன்தன - தாதய; நன்று - நீ கூறியது நல்லது; என்றாள் -
என்றுகூறித் ததறினாள் (இம்பமாழி தகட்ட); அவபரல்லாம் - வருத்திய
அந்தஅரக்கிகள்; அவிவுற்றார் - அடங்கினார்கள்.
 திரிசதட கனவுகண்டதாகக் கூறியததக் தகட்ட அரக்கிமார்கள் ஏததா நம்
அறியாதபதான்று உள்ைது என்று யூகித்தறிந்து அதமதி பபற்றனர். திரிசதட
பிராட்டியின்பால் கனவுச் பசய்திதயக் கூறியதபாது அரக்கிகள் துயின்றனர். ஆதலின்
இப்தபாது திரிசதட பமாழியிலிருந்து அதத அறிந்தனர் என்க. திரிசதட முன்பு
கனவின் இதடயில் விழித்துக்பகாண்டாள். அதன் முடிதவக் கூறு என்று பிராட்டி
திரிசதடயின்பால் தபசினாள் - திரிசதட உறங்கி முடிதவக் கூறினாள் தபாலும்.
‘கனவின் முடிவு’ என்னும் பசால் நாடக உத்திதய அடிப்பதடயாகக் பகாண்டது.
(158)

5227. அறிந் ார், அன்ன முச்ெமட என் ாள் அது பொல்ல;

பிறிந் ார்சீற்றம்; ைன்னமன அஞ்சிப் பிறிகில்லார்;
பெறிந் ார் ஆயதீவிமன அன்னார் ப றல்
எண்ணார்;
பநறிந்து ஆர்ஓதிப் த ம யும் ஆவி நிமல நின்றாள்.
அறிந் ார் அன்ன- முக்காலமும் அறிந்தவதர ஒத்த; முச்ெமட என் ாள் - திரிசதட
என்பவள்; அது பொல்ல - அம்பமாழிதயக்கூற; ைன்னமன அஞ்சிப் பிரிகில்லார் -
அரசனுக்காகப் பயப்பட்டு சீதததய விட்டுப் பிரியாத அரக்கிகள்; சீற்றம் பிரிந் ார் -
தகாபத்திலிருந்து விலகினர்; ஆய தீவிமன அன்னார் - அந்த தீவிதனதபாலும்
அரக்கிகள்; ப றல்எண்ணார் - துன்புறுத்தநிதனயாமல்; பெறிந் ார் -
அடங்கியிருந்தனர்; பநறிந்து ஆர் ஓதி - சுருண்ட கூந்ததலயுதடய; த ம யும் -
பிராட்டியும்; ஆவி நிமல நின்றாள் - உயிர் நிதலக்கப் பபற்றாள்.

அறிந்தார் -முக்காலமும் அறிந்த ஞானிகள். மன்னதன அஞ்சிப் பிரியாதார், சீற்றம்

பிரிந்தார். தீவிதன அன்னார் பதறல் என்றார் பசறிந்தார், தபததயும் ஆவி நிதல
நின்றாள் என்று கூறுக. திரிசதடதயத் தமிழாக்கி முச்சதட என்றான்.
(159)
 உருக்காட்டுப் டலம்
அனுமன் தன்னுதடயமந்திர சக்தியினால் அரக்கியர்களுக்கு உறக்கத்தத
வருவிக்கின்றான். அப்தபாது பிராட்டி பலவாறு புலம்புகிறாள். என்தனச்
சிதறயிலிருந்து பபருமான் விடுவிக்கின்ற காலத்தில் யான் என் கற்தப எப்படி
பமய்ப்பிப்தபன் என்று மனம் பநாந்து தற்பகாதல பசய்துபகாள்ை மாதவிச்
தசாதலக்குச் பசல்கிறாள்.

அங்கு அனுமன்பவளிப்பட்டு, யான் இராமதூதன்; நீ ஐயம் அதடயாதத; கூறிய

பமாழிகளும், பகாடுத்த அதடயாைமும் உண்டு என்றான். அது தகட்ட பிராட்டி
அவன்பால் நம்பிக்தகபகாண்டு வீர! நீ யாவன்? என்றாள். அனுமன் தன்
வரலாற்தறயும், இராமபிரானின் திருதமனிப் பபாலிதவயும் விவரிக்கிறான்.
இவற்தறக் தகட்ட பிராட்டி தழலிலிட்ட பமழுகுதபால் மனம் உருகினாள். அப்தபாது
அனுமன், இராமபிரான் பசால்லியனுப்பிய அதடயாை பமாழிகதைப் பகர்ந்தான்.
அதடயாைம் கூறிய அனுமன், பபருமான் பகாடுத்த திருவாழிதயப் பிராட்டியிடம்
காண்பிி்த்தான். அததக் கண்ட பிராட்டி தபருணர்வு பபற்றாள். திருவாழிதய வாங்கி
மார்பில் தவத்துக் பகாண்டாள்; சிரத்தில் தாங்கினாள். கண்களில் ஒற்றிக்
பகாண்டாள். உணர்ச்சி வயப்பட்ட பிராட்டி அனுமனுக்குச் சிரஞ்சீவிப் பதத்ததத்
தருகிறாள். அப்தபாது அனுமன் பிராட்டிதயப் பிரிந்த பிறகு இராமன் உற்ற
துன்பத்ததயும் அவன் சுக்கிரீவனுடன் நட்புக் பகாண்டததயும், இராவணதன பவன்ற
வாலிதயக் பகான்றததயும் பிறவற்தறயும் விரிவாகச் பசான்னான். அது தகட்ட
பிராட்டி இச்சிறு உருவத்ததாடு எங்ஙனம் கடல் கடந்தாய் என்று வினவ, அனுமன் தன்
தபருருதவக் காட்டுகிறான். அது கண்டு ததவி வியந்தாள். தபருருதவ அடக்குக!
என்றாள். அனுமன் சிற்றுருக் பகாண்டு பணிந்து நின்றான்.

இப்படலம்சம்சார மண்டலத்தில் உழல்கின்ற புனித ஆன்மாவுக்கு இதறவனால்

அனுப்பப் பபற்ற குரவர்பிரான் நம்பிக்தக ஊட்டுவததயும், ஆன்மா பதளிவு
பபறுவததயும் குறிப்பால் உணர்த்துகிறது என்பர்.

திருவாழிதயஅனுமன் பிராட்டியின்பால் தருதல் குரவர்பிரான் புனித ஆன்மாவுக்குத்

தீட்தச வழங்குததலக் குறிக்கும்.ெந் க் கலித்துமற

5228. ‘காண்டற்குஒத் காலமும் ஈத ; ப று காவல்

தூண்டற்கு ஒத் சிந்ம யினாரும் துயில்கில்லார்;
தவண்டத்துஞ்ொர்’ என்று, ஒரு விஞ்மெ விமன
பெய் ான்;
ைாண்டுஅற்றாராம் என்றிட, எல்லாம் ையர்பு உற்றார்.
(யான்)
காண்டற்கு ஒத் - பிராட்டிதயக் காண்பதற்தகற்ற; காலமும் ஈத - காலமும்
இதுதவயாகும் (ஆனால்); ப றுகாவல் - வருத்துகின்ற பாதுகாப்தப (பசய்ய);
தூண்டற்கு ஒத் - (ஏவுதற்குப் பபாருத்தமான; சிந்ம யினார் - உள்ைம் உதடயவர்கள்;
துயில்கில்லார் - உறங்காமல் உள்ைனர்; தவண்ட - யான் மனத்தால் விரும்ப; துஞ்ொர் -
உறங்கார்; என்று - கருதி (அனுமன்); ஒரு - ஒப்பற்ற; விஞ்மெ - ஒரு மந்திரத்தத;
விமனபெய் ான் - பதாழில்படச் பசய்தான் (பிரதயாகித்தான்); எல்லாம் - எல்லா
அரக்கிகளும்; ைாண்டு அற்றார் என்றிட - இறந்து உயிரற்றவர் தபால; ையர்வுற்றார் -
மயக்கம் அதடந்தனர்.

தூண்டுதல்,ஏவுதல், சிந்தத காவல் பசய்யத் தூண்டுகிறது. விதன பசய்தல்,

பதாழிற்படுத்தல். அற்றார் - உயிரற்றவர்கள். அனுமன் ‘கல்லாத கதல இல்தல’ என்று
முன்பு தபசப்பட்டான். ஆதலின் மந்திரத்தால் அரக்கிகள் உறங்கச் பசய்தான்.
மதனாவாற்றலால் உறங்கச் பசய்யமுடியும் என்பதத உலகம் இன்று காண்கிறது.
(1)

சீததயின் துயரபமாழிகள்.
5229. துஞ்ொ ாரும் துஞ்சு ல் கண்டாள்; துயர் ஆற்றாள்;
பநஞ்ொல்ஒன்றும் உய் வழி காணாள்,
பநகுகின்றாள்;
அஞ்ொநின்றாள், ல் பநடு நாளும் அழிவுற்றாள்,
எஞ்ொ அன் ால்,இன்ன கர்ந்து, ஆங்கு, இடர்
உற்றாள்.
ல்பநடுநாளும்அழிவுற்றாள் - பலநாட்கள் துன்புற்றபிராட்டி; துஞ்ொ ாரும் -
உறங்காத அரக்கிமார்கள்; துஞ்சு ல் கண்டாள் - உறங்குவததப் பார்த்து; துயர் ஆற்றாள்
- துன்பத்ததப்
பபாறுக்க முடியாமல்; பநஞ்ொல் - உள்ைத்தால்; உய்வழி - தப்பிச் பசல்லும் வழி;
ஒன்றும் காணாள் - சிறிதும் அறியாமல்; பநகுகின்றாள் - மனம் பநகிழ்ந்து; அஞ்ொ
நின்றாள் - பயமதடந்து; எஞ்ொ அன் ால் - குதறயாத அன்புடன்; இன்ன கர்ந்து -
இவற்தறக்கூறி; ஆங்கு இடர் உற்றாள் - அங்தக துன்பம் அதடந்தாள்; கர் ல் -
மனத்துடன் தபசுதல்.
பிராட்டி,உறங்காத அரக்கிகள் உறங்குவததப் பார்த்து வழியறியாமல் இவற்தறக்
கூறித் துன்புற்றாள். கண்டாள், ஆற்றாள், காணாள், பநகுகின்றாள் முதலிய முற்றுக்கள்
எச்சப் பபாருளில் வந்தன. அழிவுறுவாள் - என்னும் விதனயாலதணயும் பபயர்
எழுவாய். துஞ்சுதல் - உறங்குதல். (2)

கலி விருத் ம்

5230. கரு தைகம்,பநடுங் கடல், கா அமனயான்

ருதை, னிதயன்எனது ஆர் உயிர் ான் ?
உரும்ஏறு உறழ்பவஞ் சிமல நாண் ஒலி ான்
வருதை ? உமரயாய், வலியார் வலிதய !
வலியார் வலிதய- வலிதமமிகுந்த இராமலக்குவர்பால் உள்ை வலிதமதய !;
கருதைகம் - கருத்த தமகமும்; பநடுங்கடல் - பநடுங்கடலும்; கா - தசாதலயும்;
அமனயான் - ஒத்த இராமபிரான்; னிதயன் - தனித்திருக்கும்; எனது ஆருயிர் - எனது
(ஆருயிதர) அரிய உயிதர; ருதை - எனக்குத் தருவாரா ?; உரும் ஏறு உறழ் - தபரிடி
தபான்ற; பவஞ்சிமல நாண் ஒலி - பகாடிய வில்லிி்ன் ஒலியானது; வருதை -
இலங்தகக்கு வருமா; உமரயாய் - கூறுக.
இராமபிரானுக்குதமகம் முதலானதவ உவதம. ஆழ்வார், கற்பகக் காவன நற்பபருந்
ததாைற்கு (திருவாய் 6.6.6) என்றார். அததப்பின்பற்றி இராமபிராதனக் ‘கா’ என்றார்.
ததசிகன், இராமபிராதன, ‘நதடயாடும் பாரிசாதம்’ என்று ரகுவீரகத்தியத்தில்
தபசினார் (தண்டகா ததபாவந ஐங்கம பாரிஜாத) ஆருயிர்தான் ஒலிதான் - தான் உதர
அதச. வலியார் விதிதய - என்னும் பாடம் ஒதுக்கப்பட்டது. இராமனின் வில்தல
நம்பியிருக்கும் பிராட்டி, விதிதய அதழத்துப் தபசாள் என்பது சிலருதடய கருத்தாக
இருக்கும். இவ்விருத்தம் மா - புளிமா - புளிமா - புளிமா - என்னும் நான்கு சீர்கதைப்
பபற்று வரும். இப்பாடல் தநரதசயில் பதாடங்கினால் 11எழுத்ததயும்நிதரயதசயில்
பதாடங்கினால் 12 எழுத்ததயும் பபற்றுவரும். இப்பாடல்கள் இந்நூலில் 212
இடங்களில் காட்சி தருகின்றன. (3)

5231. ‘கல்லா ைதிதய ! கதிர் வாள் நிலதவ !

பெல்லா இரதவ !சிறுகா இருதள !
எல்லாம் எமனதயமுனிவீர்; நிமனயா
வில்லாளமன,யாதும் விளித்திலிதரா ? +
கல்லா ைதிதய - (நன்தமதயப்) பயின்று அறியாத சந்திரதன; கதிர்வாள் நிலதவ -
சூரியனின் ஒளிதயப் பபற்ற நிலதவ; பெல்லா இரதவ - கழியாத இராக்காலதம;
சிறுகா இருதள - குதறவற்ற இருதை; எல்லாம் - நீங்கள் யாவரும்; எமனதய முனிவீர் -
தனித்துள்ை என்தனதய சீறுகிறீர்; நிமனயா - என்தனக் கருதிப்பாராத; வில்லாளமன -
வில்தலந்திய இராமபிராதன; யாதும் விளித்திலிர் - சிறிதும் தகாபிக்கமாட்டீர்.

கல்லா - பயிலாதகல்லாமதிதய என்பதில் உள்ை ‘கல்லா‘ என்பதத பசய்யா என்னும்

வாய்ப்பாட்படச்சமாக்கிக் ‘கற்றமதிதய’ எனப் பபாருள் தகாடலும் நன்று.

கல்லா இதைஞர்(பபாருநர் - ஆற்றுப்பதட 100) என்னும் பதாடருக்கு இனியர்

‘முற்றக் கற்ற இதையர்’ என்று பபாருள் கூறினர். கல்லா என்பது பசய்யா என்னும்
எச்சம் என்றார். கற்ற சந்திரன், இப்படிச் பசய்யலாமா என்றால் பபாருள் சிறக்கும்.
மதியின் கல்விதயப் பற்றிப் தபச தவண்டா. அவன் வில்தலக்கண்டு அஞ்சினிதரா
என்று குறிப்பிடுகின்றாள். இதுவும் அடுத்த பாடலும் ஒரு பதாடர். ஓ. அதச.
(4)

5232. ‘ ழல் வீசி உலாவரு வாமட ழீஇ

அழல்வீர்; எனதுஆவி அறிந்திலிதரா ?
நிழல் வீமரஅனானுடதன பநடு நாள்
உழல்வீர்;பகாடியீர் ! உமரயாடிலிதரா ? +
பகாடியீர் - மதிமுதலிய பகாடியவர்கதை (நீங்கள்); ழல்வீசி - பநருப்தபப் பரப்பி;
உலா வரு - திரிந்து வருகின்ற; வாமட ழீஇ - வாதடக்காற்தறத் தழுவி; அழல்வீர் -
(என்தனச்) சுடுகின்றீர்; எனது ஆவி அறிந்திலிதரா - என் உயிரின் தன்தம
அறியீதரா;நிழல்வீமர அன்னானுடதன- ஒளிவீசும் கடல்தபான்ற இராமனுடன்;
பநடுநாள் உழல்வீர் - நீண்ட நாட்கள் பழகியிருக்கிறீர்கள்; உமரயாடிலிதரா -
(உயிர்பற்றிப்) தபசவில்தலதயா.
நீங்கள்இராமனுடன் தபசியிருந்தால் அவர் என் உயிரின் இயல்தபக் கூறியிருப்பார்.
நீங்கள் என்தன வருந்தீர். நீங்கள் அவனுடன் அதுபற்றிப் தபசவில்தலதயா,
பிரிந்தாதர வாட்டும் மதி முதலானதவ காவிய நாயகர்கைால் இகழப்படும் - தநடதம்
முதலானவற்றில் இததக் காணலாம். வீதர - கடல் - பசழுந்பதன்றல் அன்றில் ....
திதரவீதர என்தமல் பதகயாட ஆடும். (திருமாளிதகத் ததவர் - உறவாகிய தயாகம். 5
(5)

5233. ‘வாராது ஒழியான் எனும் வண்மையினால்,

ஓர் ஆயிர தகாடிஇடர்க்கு உமடதயன்;
தீராய் ஒரு நாள்வலி - தெவகதன !
நாராயணதன ! னிநாயகதன ! +
(இராைபிரான்)
வாராது ஒழியான்- இங்தகவாராமல் அதமதி பபறான்; எனும் - என்கின்ற ;
வண்மையினால் - அவன் கருதண மிகுதியால்; ஓர் ஆயிர தகாடி - பல்தகாடியாகப்
பபருகிவரும்; இடர்க்கு உமடதயன் - துன்பங்கட்குத் தைராமல் உள்தைன்; தெவகதன -
வீரம் உதடயவதன; நாராயணதன - திருமால் தபான்றவதன; னி நாயகதன - ஒப்பற்ற
ததலவதன; ஒருநாள் - ஒருதினம்; வலி தீராய் - என்னுதடய தநாதவத் தீர்ப்பாயாக.
அரசர்கதைத்திருமாலாகப் தபசுவது மரபு. அது பற்றித் திருமால் என்று கூறினாள்
என்றும் பகாள்ைலாம். இததனப் பூதவ நிதல’ என்று தமிழ் மரபு தபசும். வலி -
தநாவு. ‘வலியாதன யான்பட்ட வலிகாணவாராதயா’ (கம்ப. 2833.) இப்பாடலில் உள்ை
‘வலி’ அதனவர்க்கும் தீராவலியாக உள்ைது. ஏகநாயகன், தனி நாயகன் (கடவுள்)
‘ஏகநாயகதன இமயவர்க்கு அரதச’ (திருவிதச - தசந்தன் 1-1) (6)

5234. ‘ ரு ஒன்றிய கான் அமடவாய், “ விர் நீ;

வருபவன சில நாளினில்; ைா நகர்வாய்
இரு” என்றமன;இன் அருள் ான் இதுதவா ?
ஒருபவன் னிஆவிமய உண்ணுதிதயா ? +
(ஐயதன)

ரு ஒன்றிய - மரங்கள் தசர்ந்துள்ை; கான் அமடவாய் - காட்தட அதடய

விரும்புபவதை; நீ விர் - நீ அந்த எண்ணத்தத விடு; சில நாளினில் - சில
தினங்களிதல; வருபவன் - (நான்) திரும்பி வருதவன்; ைாநகர்வாய் - பபரிய நகரின்
கண்தண; இரு - (அதுவதர) இருப்பாபாக; என்றமன - என்று கூறினாய்; இன் அருள்
இதுதவா - உனது இனிய கருதண இப்படிப்பட்டததா? ஒருபவன் - தனித்துள்ை
என்னுதடய; னி ஆவிமய - ஆதாரம் இல்லாத உயிதர; உண்ணுதிதயா -
உண்ணுகின்றாதயா.
 அதடவாய் -அதடயும் சமயத்தில் என்றும் கூறலாம். ‘நான் கானகம் வந்தால்
துன்புறுதவன் என்று என் வருதகதய மறுத்த நீ இன்று நான் சிதறயில் இருக்கும்
தபாது வாராமல் உள்ைாய். உன் அருள் இப்படிப்பட்டததா’ என்றாள். உயிர்
உண்ணுதல் - உயிதர வாட்டுதல். உருக்கி என் உயிபராடும் உண்டு தபானவன். (கம்ப.
533) என்று முன்பு தபசுகிறாள். இதறவனுக்கு உயிருண்ணி என்னும் பபயர் உள்ைதத
அறிக. (திருவாசகம்) தான் - உதரயதச. (7)

5235. ‘த ணும் உணர்தவ ! உயிதர ! ப ரு நாள்

நாண் இன்றுஉழல்வீர்; னி நாயகமனக்
காணும் துமணயும்கழிவீர்அலிர்; நான்
பூணும் ழிதயாடுப ாருந்துவத ா ?
த ணும் - (என்னால்)பாதுகாக்கப் பபற்ற; உணர்தவ - அறிதவ; உயிதர - உயிதர
(நீங்கள்); ப ருநாய் - பலநாட்கள்; நாண் இன்று - பவட்கம் இல்லாமல் (என்னுடன்);
உழல்வீர் - வருத்தமதடகிறீர்கள்; னி நாயகமன - ஒப்பற்ற ததலவனான
இராமபிராதன; காணும் துமணயும் - யான் சந்திக்கும் வதர; கழிவீர் அலீர் -
(என்தனவிட்டு) நீங்கமாட்டீர்கள்; (நீங்கள் நீங்காதமயால்) நான் - யான்; பூணும் -
ஏற்றுக்பகாண்டுள்ை; ழிதயாடு - நிந்ததயுடன்; ப ாருந்துவத - ஒன்றுபட்டு
வாழ்வதா ?.
உயிர்முதலானதவதன்தனவிட்டு நீங்காதமயால் தனக்குப் பழி வந்துள்ைது என்று
பிராட்டி கருதுகின்றார். புகழ் எனில் உயிரும் பகாடுப்பது நல்தலாரியல்பு. அது
வாய்க்கப் பபறாது தபசியதபச்சு. இன்று என்னும் எச்சம் இன்றி என வந்தது. விதன
எஞ்சு இகரம் உகரமாய் வரும் என்பது விதி. ‘மனதன! பபருநாள், பிரியாது உழல்வாய்
(கம்ப. 1163) என்று முன்பும் பிராட்டி தபசினாள். (8)

5236. ‘முடியா முடி ைன்னன் முடிந்திடவும்

டி ஏழும் பநடுந்துயர் ாவிடவும்,
ைடியா பநறி வந்துவனம் புகுதும்
பகாடியார் வரும் என்று, குலாவுவத ா ?’
முடியா - இறப்பு இல்லாத; முடிைன்னன் - முடி சூடிய தசரதன்; முடிந்திடவும் -
இறந்து படவும்; டி ஏழும் - ஏழு உலகங்களிலும்; பநடுந்துயர் - பபருந்துன்பம்;
ாவிடவும் - பரவிப் பபருகவும்; (இவற்றால் மனம் இரங்காமல்) ைடியா பநறி வந்து -
முடிவற்ற வழியிதல வந்து; வனம் புகுதும் - காட்டிதல வாழப்புகுந்த; பகாடியார் -
பகாடியவரான இராமன்; வரும் என்று - வந்து காண்பான் என்று (நீங்கள்);
குலாவுவத ா - மகிழ்ச்சியதடவதா.

மன்னன்இறந்தும், மக்கள் பகஞ்சியும் இரங்காத மனம் என் பபாருட்டா, இரங்கப்

தபாகிறது என்கிறாள். ததலவி, ஊடலால் ததலவதனக் ‘பகாடியன்’ என்று கூறுவாள்.
கடுவனும் அறியும் அக்பகாடிதயாதனதய (குறுந் - 26) தமிழ்த்பதய்வம் உ.தவ.சா
அங்கு வதரந்தவற்தறக் காண்க. கடியன், பகாடியன் பநடியமால் என்று சடதகாபர்
தபசினார் (திருவாய் 5-3-5) பசய்யும் எனும் வாய்பாட்டு முற்று பலர்பாலில் வாராது.
பகாடியார் என்று பாடம் பகாள்வது தநரிதன்று; ‘பகாடியான்’ என்ற பாடம்
சிறப்புதடத்து. (9)

சீதத உயிர்விடத்துணிதல்.
5237. என்றுஎன்று, உயிர் விம்மி, இருந்து அழிவாள்,
மின் துன்னும்ைருங்குல் விளங்கு இமழயாள்;
‘ஒன்று என்உயிர் உண்டு எனின், உண்டு இடர்;
யான்
ப ான்றும்ப ாழுத , புகழ் பூணும்’ எனா,
மின்துன்னும் - மின்னதலஒத்திருக்கும்; ைருங்குல் - இதடதயயும்; விளங்கு
இமழயாள் - விைங்கும் ஆபரணத்ததயும் உதடய பிராட்டி; என்று என்று - என்று
பலவாறு நிதனந்து; உயிர் விம்மி - பபருமூச்சுவிட்டு; அழிவாள் - வருத்தம்
அதடவாைாகிய பிராட்டி; இருந்து - உறுதிபபற்று; ஒன்று - என்னுடன்
ஒன்றுபட்டுள்ை; என் உயிர் உண்டு எனின் - என் உயிர் இருந்தது என்றால்; இடர்உண்டு -
துன்பம் உள்ைதாகும்; யான் - நான்;ப ான்றும் ப ாழுத - இறக்கும்சமயத்தில்தான்;
புகழ் பூணும் - புகழ் என்தனச் தசரும்; எனா - என்று கருதி.

துன்னும் - உவமவாசகம் - வட நூலார் தவற்றுதம உருதப ஆர்த்தி என்றும் கூறுவர்

(பிரதயாக விதவகம்) இருந்து - தவராக்கியம் பபற்றது. இதழயாள் அழிவாள் -
அழிவாள் முற்பறச்சம். எனா - பசயா எனும் வாய்பாட்டுச் பசால். என்று எனும்
பபாருள் தரும். ‘இறந்தால் துன்பம் நீங்கும் என்று நிதனப்பது முதறயல்ல’
என்பததப் பிராட்டியின் மூலம் அறிய இவ்வண்ணம் தபசப்பபற்றது தபாலும்.
(10)

கலிவிருத் ம்

5238. ‘ப ாமற இருந்து ஆற்றி, என் உயிரும் த ாற்றிதனன்,

அமற இருங்கழலவற் காணும் ஆமெயால்;
நிமற இரும் ல் கல், நிரு ர் நீள் நகர்ச்
சிமற இருந்த மன,அப் புனி ன் தீண்டுதைா ?
அமற - ஒலிக்கின்ற; இருங்கழலவன் - பபரிய வீரக்கழல் அணிந்த இராமபிராதன;
காணும் ஆமெயால் - காண தவண்டும் என்னும் விருப்பத்தால்; ப ாமறயிருந்து -
பபாறுதமயுடன் இருந்து; ஆற்றி - அதமதிப்படுத்தி; என் உயிரும் - என்னுதடய
உயிதரயும்; த ாற்றிபனன் - (நீங்காதபடி) பாதுகாத்ததன். (ஆனால்); நிரு ர் நீள் நகர் -
அரக்கர்களின் பபரிய நகரில்; நிமற இரும் ல் கல் - மிகுதியான பல நாட்கள்;
சிமறயிருந்த மன - சிதறயிலிருந்த என்தன; அப்புனி ன் - அந்த ஒப்பற்ற
இராமபிரான்; தீண்டுதைா - பதாடுவாதனா.

சிதறயிருப்புஇழிவாகக் கருதப் பபற்றது ஆதலின் பிராட்டி இப்படிப் தபசினாள்.

ஆனால் பிராட்டி இருப்பால் சிதற புனிதம் பபற்றது. இராமதனக் காணும் ஆதசயால்
உயிருடன் இருப்பதாகப் தபசினாள். ‘புண்ணிய மூர்த்தி தன்தனக் காணலாம் இன்னும்
என்னும் காதலால் இருந்ததன்’ - (கம்ப. 7653.) என்று பிராட்டி பின்பு தபசுவாள்
தபாற்றுதல் - காத்தல். தபாற்றின் அரியதவ தபாற்றல் (திருக்குறள் 613) ஆற்றி -
அதமதிப்படுத்தி. இக்கலிவிருத்தம் விைம் - விைம் - மா - கூவிைம் என்னும் 4
சீர்கதைப் பபற்றுவரும். இவ்விருத்தம் இந்நூலில் 2177 முதற காட்சி தருகின்றது
(மணிமலர். 76) (11)

5239. ‘உன்னினர்பிறர் என உணர்ந்தும், உய்ந்து, அவர்

பொன்னனபொன்னன பெவியில் தூங்கவும்,
ைன் உயிர்காத்து, இருங் காலம் மவகிதனன்;
என்னின், தவறுஅரக்கியர், யாண்மடயார்பகாதலா ?
பிறர் - அயலவர்; உன்னினர் - என்தன நிதனத்து விட்டார்; என உணர்ந்தும் - என்று
அறிந்தும்; உய்ந்து - (அதனால் இறவாமல்) பிதழத்து; அவர் பொன்னன பொன்னன -
அயலவர் கூறிய இழிபமாழிகள்; பெவியில் தூங்கவும் - பசவியிதல தங்கியிருக்கவும்;
ைன்உயிர் காத்து - நிதலபபற்ற உயிதரப் பாதுகாத்து; இருங்காலம் - நீண்ட காலம்;
மவகிதனன் - சிதறயிி்ல் தங்கிதனன்; என்னின் - என்தனப் தபால; தவறு - மாறுபட்ட;
அரக்கியர் - அரக்கிகள்; யாண்மடயார் - எவ்விடத்துள்ைனர் ? திதனத்
துதணயாம்பழியும் சான்தறார்க்குப் பதனத் துதணயாகும். ஆதலின் பிராட்டி
இராவணன் தன்தன நிதனக்க தநர்ந்தது குறித்து வருந்துகிறாள். பிறர் பநஞ்சு புகுதல்
பத்தினிப் பபண்டிர்க்குத் தகாது என்று தபசியது தவறு. இவர்கள் புகக் கூடாது. பிறர்
நிதனப்பதால் பழிவரும் என்பது பிதழ. யான் பிறர் கருதியும் உயிருடன் வாழ்கிதறன்.
யாதன அரக்கி என்று பிராட்டி நிதனக்கிறாள். பகால், ஓ - அதசகள். (12)

5240. ‘பொல்பிரியாப் ழி சுைந்து தூங்குதவன்;

நல் பிறப்புஉமடமையும் நாணும் நன்றுஅதரா !
கற்புமடைடந்ம யர், கம யுதளார்கள் ாம்,
இல் பிரிந்துஉய்ந் வர் யாவர் யான் அலால் ?
ழிபிரியாச்பொல் - நிந்ததயிலிருந்து விலகாத பசாற்கதை; சுைந்து - தாங்கி;
தூங்குபவன் - கவதலயற்றிருக்கும் என்னுதடய; நல் - நல்ல; பிறப்புஉமடமையும் -
சிறந்த குடிப்பிறப்பாகிய பசல்வமும்; நாணும் - நாணமும்; நன்று - மிகமிக நன்றாக
உள்ைது; கற்புமட ைடந்ம யர் - கற்புதடயபபண்களிலும்; கம உதளார்கள் -
வரலாற்றில் தபசப்படுபவர்களிலும்; இல்பிரிந்து - கணவதனப் பிரிந்து; உய்ந் வர் -
உயிருடன் வாழ்பவர்; யான்அலால் - என்தனத் தவிர; யாவர் - தவறு எவர் உள்ைனர்.

வாழும் பபண்கள்வரலாற்றுப் பபண்கள், கணவதனப் பிரிந்ததும் இறந்தனர்.

என்தனப் தபால் எவர் உயிருடன் வாழ்ந்தனர். இல் - கணவன். புதுவழக்கு - இல்லாள்
என்பதத மரபு. ஆனால் இல்லான் என்று தசக்கிழார் தபசினார் (காதரக்கால்)
கவிச்சக்கரவர்த்தியும் அம்மரதபப் தபசுகின்றார் தபாலும். தாம் - உதர
அதச.கததயுதைார்கள் கற்புதடமடந்ததயர் என்று கூட்டிக் கததயிதல தபசப்படும்
கற்புதடப் பபண்கள் என்று பபாருள் கூறப்பபற்றது. கததயின் தபாக்தக ஆராய்ந்து
முடிவு காணுதல் முதற. நன்று - இகழ்ச்சி. அதரா - அதச. (13)
5241. ‘ “பிறர்ைமன எய்திய ப ண்மணப் த ணு ல்
திறன் அலது”என்று, உயிர்க்கு இமறவன்
தீர்ந் னன்;
புறன் அலர்,அவன் உற, த ாது த ாக்கி, யான்,
அறன் அலதுஇயற்றி, தவறு என் பகாண்டு
ஆற்றுதகன் ?
பிறர்ைமனஎய்திய - அயலவர் வீட்தடஅதடந்த; ப ண்மணப் த ணு ல் -
பபண்தண விரும்புதல்; திறன் அலது என்று - ஒழுக்கம் அற்ற பசயல் என்று; உயிர்க்கு
இமறவன் - என் உயிரின் ததலவனான இராமபிரான்; தீர்ந் னன் - என்தனக் தகவிட்டு
விட்டான்; புறன் - பவளி உலகில்; அவன் அலர் உற - அந்த இராமபிரான் பழிச்பசால்
பபற; அறன் அலது இயற்றி - இல்லற பநறிக்கு மாறுபட்டததச் பசய்து; த ாது த ாக்கி
- (இறவாமல்) காலத்ததக் கழித்து (வாழும்); யான் - நான்; தவறு - தனியாக; என்
பகாண்டு - எதத ஆதாரமாகக் பகாண்டு; ஆற்றுதகன் - உயிதர தவத்திருப்தபன்.
திறம் -ஒழுக்கம், தமன்தம, புகழ் என்னும் பபாருள் தரும். அதனத்தும் ஈண்டு
ஏற்கும். தீர்தல் - தகவிடுதல். தபாது தபாக்குதல் - குறிக்தகாளின்றி இருத்தல்.
‘பபாழுது தபாக்கிப் புறக்கணிப்பாதரயும்’ என்பர் நாதவந்தர். ஆற்றுதல் - பிதழத்தல்
(உய்தல்) ஆற்றுதல், வலிதல், உய்தல் ஆகும் (பிங்கலம் 1828) (14)

5242. ‘எப் ப ாழுது, இப் ப ரும் ழியின் எய்திதனன்,

அப் ப ாழுத ,உயிர் துறக்கும் ஆமணதயன்;
ஒப்பு அரும் ப ருைறு உலகம் ஓ , யான்,
துப்பு அழிந்துஉய்வது, துறக்கம் துன்னதவா ?
இப்ப ரும் ழி - இந்தப்பபரிய பழிதய; எப்ப ாழுது எய்திதனன் - எப்தபாது
அதடந்தததனா; அப்ப ாழுது - அந்தச் சமயத்திதலதய; உயிர்துறக்கும் - உயிதர விட்டு
விடும்; ஆமணதயன் - ஆன்தறார் மரதப உதடய யான்; உலகம் - உலக மக்கள்;
ஒப் ரும் ப ருைறு - ஒப்பற்ற பபரிய நிந்தததய; ஓ -
கூறிக்பகாண்டிருக்க(கவதலப்படாத); யான் - நான்; துப்பு அழிந்து உய்வது - பபருதம
அழிய வாழ்வது; துறக்கம் துன்னதவா - சுவர்க்கத்தத அதடயதவா.
பழி -இலங்தகயில் சிதறயிருத்தல். துப்பு - பபருதம. ஆதண - ஆன்தறார் மரபு
(கம்பராமாயண அகராதி) துறக்கம் துன்னதவா, எதிர்மதறத் பதானி. உயிர்துறத்தல் -
உயிதர விட்டுவிடுதல். பழியின் - என்பதில் உள்ை ‘இன்’ அதச. கற்பினின் திரிதல்
இன்றி (சிந்தாமணி 604) இனியர், ‘இன்’ அதச என்றார். உலகம் பபரும்பழி ஓத யான்
உய்வது துறக்கம் துன்னதவா எனக்கூட்டுக. (15)

5243. ‘அன்பு அழிசிந்ம யர் ஆய ஆடவர்,

வன் ழிசுைக்கினும் சுைக்க; வான் உயர்,
துன்பு அழி,ப ரும் புகழ்க் குலத்துள் த ான்றிதனன்;
என் ழிதுமடப் வர், என்னின் யாவதர ?
 அன்பு அழி - அன்தபத்தவிர்த்த; சிந்ம யர் ஆய - உள்ைத்ததப் பபற்றவரான;
ஆடவர் - இராம லக்குவர்கள்; வன் ழி - பகாடும்பழிதய; சுைக்கினும் சுைக்க -
சுமந்தாலும் சுமக்கட்டும் (கவதலயுதறன்); வான் உயர் - வான்வதர உயர்ந்த; துன்பு
அழி - பிறர் துன்பத்ததப் தபாக்கும்; ப ரும் புகழ் - மிக்க புகழ் பபற்ற; குலத்துள்
த ான்றிதனன் - குலத்திதல பிறந்த யான்; என் ழி - என்னுதடய நிந்தததய;
துமடப் வர் - தபாக்குபவர்கள்; என்னின் - என்தனவிட; யாவர் - எவர் உள்ைார்.

அழிசிந்ததயர் -தவிர்த்த உள்ைத்தத உதடயவர். அழிதல் - தவிர்தல். என் இறப்பால்

இராமலக்குவர்களுக்கும் பழிவரும். அதுபற்றிக் கவதலன் என்று பவறுத்துப்
தபசுகிறாள். எம் குலம் பிறர் துன்பத்ததப் தபாக்கும். பிறரால் துன்பத்ததத்
துதடத்ததல விரும்பாது. ஆதலால் யான் என் (துன்பத்தத) பழிதயத் துதடத்துக்
பகாள்தவன் என்கிறாள். ‘வானுயர் ததாற்றம்’ என்னும் திருக்குறளில் (குறள். 272)
அழகர் வானுயர் ததாற்றம் என்பது வான்ததாய் குடி (நாலடி 142) என்றாற் தபால
இலக்கதண. கவிச்சக்கரவர்த்தி இததன ஒற்றி, ‘வான் உயர் .... குலம் என்றார்.
(16)

5244. ‘வஞ்ெமனைானின் பின் ைன்மனப் த ாக்கி, என்

ைஞ்ெமன மவது,“பின் வழிக் பகாள்வாய்” எனா.
நஞ்சு அமனயான்அகம் புகுந் நங்மக யான்
உய்ஞ்ெபனன்இருத் லும், உலகம் பகாள்ளுதைா ?
வஞ்ெமனைானின் பின் - பபாய் மானுக்குப் பின்தன; ைன்மனப் த ாக்கி -
ததலவனான இராமபிராதன அனுப்பிவிட்டு; என் ைஞ்ெமன - என் மகனான
இலக்குவதன; வழிக்பகாள்வாய் என - இராமதனத் ததடிச் பசல்க என்று; பின்மவது -
பிறகு இழித்துப்தபசி; நஞ்சு அமனயான் - விடம் தபான்ற இராவணனின்; அகம் புகுந்
- வீட்தட அதடந்த; நங்மக யான் - பபண்ணாகிய யான்; உய்ஞ்ெபனன் - உயிர்
பிதழத்து; இருத் லும் - (இறவாமல்) இருப்பதத; உலகம் பகாள்ளுதைா - உலகம்
ஏற்றுக் பகாள்ளுமா.

இயல்பாகநிகழ்ந்த நிகழ்ச்சிதய உள்தநாக்கம் உதடயதாகப் தபசுவது உலக மரபு.

மானின்பின் இராமதனப் தபாக்கியது, இலக்குவதன அனுப்பியது யாவும்
சந்தர்ப்பத்தால் தநர்ந்தது. தான் பசய்யாத குற்றத்ததச் பசய்ததாகப் பிராட்டி
கருதுகிறாள். இலக்குவன் பால் பகாண்ட பாசம் மஞ்சன் என்பதால் புலனாகிறது
மஞ்சன் - மகன். சுமித்திதர, சீதததயத் தாயாகக் கருதச் பசான்னது பிராட்டியின்
நிதனவில் உள்ைது. உயிர்த் தாயர்.... பூங்குழற் சீதத என்று அவள் தபசினாள் இங்கு
உலகம் என்றது சான்தறாதர. வஞ்சதனமான் - பபாய்மான். மாதயயும் பபண்ணும்
பபாய்யும் வஞ்சதன (பிங்கலம் 4014) வஞ்சகமுதடய மான் என்றும் கூறலாம்.
(17)

5245. ‘வல் இயல்ைறவர், ம் வடுவின் தீர் வர்,

பவல்லினும்பவல்க, த ார்; விளிந்து வீடுக;
இல் இயல்அறத்ம யான் இறந்து வாழ்ந் பின்,
பொல்லிய என் ழி அவமரச் சுற்றுதைா ?
 வல்இயல் ைறவர்- வலியஇயல்தப உதடய இராமலக்குவர்கள்; ம் - தம்முதடய;
வடுலின் தீர் வர் - பழிக்குற்றத்திலிருந்து நீங்குபவராய்ப்; த ார்பவல்லினும் பவல்லுக
- தபாரில் பவன்றாலும் பவற்றியதடயட்டும்; (அல்லது) விளிந்து வீடுக - இறந்து
அழியட்டும்; (மகிழ்ச்சிதயா துன்பதமா அதடதயன்) யான் - நான்; இல் இயல்
அறத்ம - இல்லறத்திற்கு அதமந் ததர்மத்தத; இறந்து வாழ்ந் பின் - கடந்து வாழ்ந்த
பிறகு; பொல்லிய என் ழி- உலகம் தூற்றிய எனக்குரிய நிந்ததகள்; அவமரச் சுற்றுதைா
- இராமலக்குவர்கதைச் சூழுதமா ?. யான் அறங்கடவாதுஇருப்பின் என்தன
மீட்காத பழி அவதரச் சாரும் யான் அறங் கடந்ததால் என்பழி அவதரச் சாரா, என்றாள்
பிராட்டி அறம் கடவாது இருந்தும் மனம் பநாந்து இங்ஙனம் தபசினாள்.யான்
இறப்பதால்அவர்க்குப் பழிவரின் இறப்பது தீது. பழிவராதமயால் இறப்பது நன்று
என்று கருதுகிறாள். என் பழி - எனக்குரிய பழி. (18)

5246. ‘வருந் ல்இல் ைானம், ைா அமனய ைாட்சியர்

ப ருந் வம்ைடந்ம யர் முன்பு, த ம தயன்,
“கருந் னிமுகிலிமனப் பிரிந்து, கள்வர் ஊர்
இருந் வள்,இவள்” என, ஏெ நிற்ப தனா ?
வருந் ல்இல் - (உயிதரவிட) துன்பம் அதடயாத; ைானம் ைா அமனய-
மானமுதடதமயின்கண் கவரிமாதனப் தபான்ற; ைாட்சியர் - சிறப்தபப்பபற்ற;
ப ருந் வ ைடந்ம யர் முன்பு - பபருந்தவமுதடய மகளிருக்குமுன்னர்; த ம தயன் -
அறிவற்ற யான்; கருந் னி முகிலிமன - கரியஒப்பற்ற தமகம் தபால்பவதன; பிரிந்து -
பிரிந்து; இவள் - இநத்ச் சீதத; கள்வர் ஊர் இருந் வள் - கள்வர்கள் வாழும்
இலங்தகயில் வாழ்ந்தவள்; என - என்று; ஏெ நிற்ப தனா - பழித்துப்தபச அதுதகட்டு
இருப்தபதனா ?

சிறுமயிர்நீப்பினும் வாழாத கவரிமான்தபால் சிறு பழிச் பசால்லும் பபாறாது பலர்

இறப்பர். அவர்கள் முன் யான் பிறர் பழிக்க வாதழன் என்றாள். மயிர்நீப்பின்
வாழாக்கவரிமா.. என்று தபசியது தமிழ் மதற (குறள்.969) (19)

5247. ‘அற்பு ன், அரக்கர் ம் வருக்கம் ஆசு அற,

வில் ணிபகாண்டு, அருஞ் சிமறயின் மீட்ட நாள்,
“இல் புகத் க்கமல” என்னில், யானுமடக்
கற்பிமன, எப் ரிசு இமழத்துக் காட்டுதகன் ?
அற்பு ன் - அதிசயப்பண்புற்ற இராமபிரான்; அரக்கர் ம் வருக்கம் - அரக்கர்களின்
குலம்; ஆசு அற - பற்றுக்தகாடு இல்லாமல்; வில் ணி பகாண்டு - வில்தல ஏவல்
பகாண்டு; அருஞ்சிமறயின் - பகாடிய சிதறயிலிருந்து; மீட்ட நாள் - மீட்கும் காலத்தில்;
இல்புகத் க்கமல அல்மல - என் வீட்டில் நுதழயத் தகுதியுதடதய அல்தல என்று;
என்னில் - என்று கூறினால்; யானுமடக் கற்பிமன - யான் பகாண்டுள்ை கற்தப;
எப் ரிசு - எந்த வதகயால்; இமழத்துக் காட்டுதகன் - நிரூபித்துக் காண்பிப்தபன்.

ஆசு - பற்றுக்தகாடு. குற்றம் என்றும் கூறலாம். பணி பகாண்டு - ஏவல் பகாண்டால்.

‘பாவிதயதனப் பணி பகாண்டாய்’ என்பர்மணிவாசகர்.“வானவதரப் பணிபகாண்ட
மருகாதவா” என்பாள் (கம்ப. 2842.) சூர்ப்பணதக - இராமன் வில்லின் பணி
பகாண்டான் இதழத்தல் - நிரூபித்தல், பரிசு - தன்தம, மீட்ட நாள் - கால மயக்கு,
எதிர்காலம் இறந்தகாலமாகப் தபசப்பட்டது. தக்கதல - முன்னிதல ஒருதம
எதிர்மதற விதனமுற்று. (20)
சீதத மாதவிப்பபாதும்பர் அதடதல். அனுமன் ததான்றுதல்
5248. ‘ஆ லான், இறத் தல அறத்தின் ஆறு’ எனா,
‘ொ ல்காப் வரும் என் வத்தின் ொம்பினார்;
ஈது அலாது இடமும்தவறு இல்மல’ என்று, ஒரு
த ாது உலாம்ைா விப் ப ாதும் ர் எய்தினாள்.
(பிராட்டி)

ஆ லான் - ஆதகயினாதல; இறத் தல - யான் இறப்பது தான்; அறத்தின் ஆறு -

அறத்தினால் காட்டப் பபற்ற வழியாகும்; எனா - என்று உறுதிப்படுத்திக் பகாண்டு;
ொ ல் காப் வரும் - யான் இறப்பததத் தடுப்பவரும்; என் வத்தின் - என்னுதடய
தவத்தினாதல; ொம்பினார் - மயங்கியுள்ைனர்; ஈது அலாது - இந்தச் சமயம் தவிர; தவறு
இடமும் இல்மல - தவறு சந்தர்ப்பம் இல்தல; என்று - என்று தனக்குள் கூறிக்பகாண்டு;
உலாம் - சூழ்ந்துள்ை; த ாது - மலர்கதைப் பபற்ற; ஒரு ைா விப் ப ாதும் ர் - ஒரு
குருக்கத்திச் தசாதலதய; எய்தினாள் - அதடந்தாள்.
‘ஆதலால்’ என்னும் முடிபுநிதலச்பசால் தமதல தபாந்த (11-20) பத்துப் பாடதல
தநாக்க நின்றது. அப்பாடல்களில் இறப்பது நன்று’ என்னும் முடிவுக்குக் காரணங்கள்
நிதனக்கப்பபற்றன. தபாது உலாம் - மலர் சூழ்ந்த. ‘தூசு உலாய்க் கிடந்த அல்குல்’
(சிந்தாமணி 550) அங்கு இனியர் உலாய் - சூழ்ந்து என்று குறித்தார்.
(21)

5249. கண்டனன்அனுைனும்; கருத்தும் எண்ணினான்;

பகாண்டனன்துணுக்கம்; பைய் தீண்டக் கூசுவான்,
‘அண்டர் நாயகன்அருள் தூ ன் யான்’ எனா,
ப ாண்மட வாய்ையிலிமனத் ப ாழுது,
த ான்றினான்.
அனுைன் கண்டனன்- அனுமன்பிராட்டிதயப் பார்த்தான்; கருத்தும் எண்ணினான் -
பிராட்டியின் நிதனதவ ஆராய்ந்து;(அதனால்) துணுக்கம்பகாண்டனன் -
திடுக்குற்றான்; பைய்தீண்டக் கூசுவான் - பிராட்டியின் பமய்தயத் தீண்ட அஞ்சிய
அனுமன்; அண்டர் நாயகன் - ததவர்களின் ததலவனான இராமபிரானின்; அருள் தூ ன்
யான் - திருவருள் பபற்ற தூதன் யான்; ஏனா - என்றுகூறி; ப ாண்மடவாய் - தகாதவக்
கனிதபாலும் வாதய உதடய; ையிலிமன - மயில்தபான்ற பிராட்டிதய; ப ாழுது -
வணங்கி; த ான்றினான் - பவளிப்பட்டான்.

பிராட்டியின்தற்பகாதல முயற்சி அனுமனுக்குத் துணுக்தகத் தந்தது. அவள்

பசயதலத் தடுக்க தவண்டும் என்றால் தமனி தீண்ட தவண்டும். அது பசய்ய அஞ்சிய
அனுமன் ‘யான் இராமதூதன்’ என்றான். பிராட்டிக்கு இப்தபாது தவண்டுவது
இராமனின் அருள். அதன் மூலம்தான் அவள் முயற்சி ததட படும். ஆதலின், அருள்
வடிவாக அனுமன் வந்தான். கூசுதல் - அஞ்சுதல். இலங்தகக் தகாமாதனக் கூச
அடர்த்து (ததவாரம் 3 - 1936 - 8) வான்மீகத்தில் தன் சதடதயக் பகாண்டு தற்பகாதல
பசய்ய முயன்றதாகப் தபசப் பபற்றது. பதாண்தட - தகாதவ. ஆபதாண்தட - முதல்
குதறந்து நின்றது. பதாண்தடயங் கனிவாய் பமன்பசால் சிற்றிதட (தவதாரணிய
புராணம் விசுவா - 29) (22)

அனுமன் தன்தனஇராமதூதன் என்று பமாழிதல்.

5250. ‘அமடந் பனன் அடியதனன், இராைன் ஆமணயால்;

குமடந்து உலகுஅமனத்ம யும் நாடும் பகாட்பினால்
மிமடந் வர்உலப்பு இலர்; வத்ம தைவலால்,
ைடந்ம ! நின்தெவடி வந்து தநாக்கிதனன்.
ைடந்ம - அம்தமதய; அடியதனன் - அடியவனான யான்; இராைன் ஆமணயால் -
இராமபிரானின் கட்டதையால்; அமடந் பனன் - இங்கு வந்து தசர்ந்ததன். உலகு
அமனத்ம யும் - எல்லா உலகங்கதையும்; குமடந்து நாடும் - துருவி உன்தனத் ததடும்;
பகாட்பினால் - கருத்தினால்; மிமடந் வர் - பநருங்கிப் புறப்பட்டவர்கள்; உலப்பிலர் -
அைவற்றவர்கள்; வத்ம தைவலால் - யான் தவப் பயதன அதடதலாதல; நின்
தெவடி - உன்னுதடய திருவடிதய; வந்து தநாக்கிதனன் - வந்து பார்த்ததன்.

பகாட்பு -கருத்து. இராசமாததவி கூட தவக்கும் பகாட்பினள் ஆகி (மணிதமகதல 21

- 76 -77 தவப்பயன் தவம் என்று தபசப் பபற்றது. காரியம் காரணமாக உபசரிக்கப்
பபற்றது. (திருக்குறள் - உதர - 201)குதடதல் - துருவுதல்.ததடும் பபாருள் பூமியில்
இதல எனின் உலதகத் ததாண்டிப் பார்ப்பர். அது சகரர் வரலாற்றில் அறிக. (23)

5251. ‘ஈண்டு நீஇருந் ம , இடரின் மவகுறும்

ஆண் மகஅறிந்திலன்; அ ற்குக் காரணம்
தவண்டுதை ?அரக்கர் ம் வருக்கம் தவபராடு
ைாண்டில; ஈதுஅலால், ைாறு தவறு உண்தடா ?
நீ ஈண்டுஇருந் ம - நீ இங்தக இருப்பதத; இடரின் மவகுறும் - துன்பத்தில்
கிடக்கின்ற; ஆண்டமக அறிந்திலன் - இராமபிரான் அறிந்தான் இல்தல; அ ற்கு -
அறிந்திலன் என்பதற்கு; காரணம் தவண்டுதை ? - காரணத்ததக் கூறதவண்டுமல்லவா;
அரக்கர் ம் வருக்கம் - அரக்கர்களின் கூட்டம்; தவபராடு ைாண்டில - அடியுடன்
அழியவில்தல; ஈது அலால் - இததத்தவிர; ைாறு தவறு - மாறுபட்ட காரணம்;
உண்தடா - உள்ைததா.

அரக்கர்கள்அழியாதமயால் இராமன் உன் பசய்திதய அறிந்திலன் என்று அறிய

தவண்டும். இப்பாடல், அறியாதமக்குக் காரணம் தபசாமல் அறிந்திலன் என்பதற்குக்
காரணம் கூறுகிறது. காரணம் என்றது அனுமான உறுப்பாகிய ஏதுதவ. புதகயாகிய
காரணத்தால் பநருப்தப அறிகிதறாம். அரக்கர்கள் அழியாத காரணத்தால் அவன் சீதத
நிதல அறிந்திலன் என்பதத அறிக. (24)
5252. ‘ஐயுறல்; உளது அமடயாளம்; ஆரியன்
பைய் உறஉணர்த்திய உமரயும் தவறு உள;
மக உறுபநல்லியங் கனியின் காண்டியால்;
பநய் உறு விளக்குஅனாய் ! நிமனயல் தவறு’
என்றான்.
பநய் உறு விளக்குஅனாய் ! - பநய் நிதறந்தவிைக்தகப் தபான்றவதை; ஐயுறல் -
சந்ததகம் பகாள்ைாதத; அமடயாளம் உளது - அதடயாைப் பபாருள் உள்ைது; ஆரியன் -
இராமபிரான்; பைய் உற உணர்த்திய உமரயும் - உண்தமயுடன்
அறிவுறுத்தியபசாற்களும்; தவறு உள - தனியாக உள்ைன; மகஉறு - தகயிதல உள்ை;
பநல்லியங்கனியின் - பநல்லிக் கனிதயப் தபால; காண்டி- பார்; தவறு நிமனயல் -
என்தன அயலாகக் கருதாதத; என்றான் - என்றான். அதடயாைம்,இராமபிரான்
வழங்கிய கதணயாழி. என்தன அயலாகக் கருதாதத. பநய்விைக்கு, பிராட்டியின்
தூய்தமதய உணர்த்துகிறது. பிராட்டி, மாயமானால் ஏமாற்றப்பட்டதிலிருந்து
எததயும் நம்பாள். இராவணன் துறவு தவடம் கண்டபின் எவதரயும் நம்பாள்.
ஆதகயால் ஐயுறல் என்றும் தவறு நிதனயல் என்றும் அனுமன் தபசினான். என்தன
அருள் தூதனாக எண்ணுக. பதகயாகக் கருததல். விைக்கு உண்தமப் பபாருதைக்
காண்பிக்கும். பிறர்க்கு உணர்த்த தவண்டிய உனக்கு யான் உணர்த்த தவண்டுமா
என்பது குறிப்பு. பநல்லி அங்கனி - அம் சாரிதய. ஐயுறல், நிதனயல் - எதிர்மதற ஏவல்
விதனமுற்று. (25)
அறுசீர்விருத் ம்

5253. என்று அவன்இமறஞ்ெ தநாக்கி, இரக்கமும்

முனிவும் எய்தி,
‘நின்றவன்நிரு ன் அல்லன்; பநறி நின்று,
ப ாறிகள் ஐந்தும்
பவன்றவன்;அல்லனாகில், விண்ணவன் ஆக
தவண்டும்;
நன்று உணர்வுஉமரயன்; தூயன்; நமவ இலன்
த ாலும்!’ என்னா,
என்று அவன்இமறஞ்ெ - என்று கூறி அனுமன்வணங்கி நிற்க; தநாக்கி - அவதனப்
பார்த்து (பிராட்டி); இரக்கமும் முனிவும் எய்தி - இரக்கத்ததயும் தகாபத்ததயும்
ஒருங்தக அதடந்து; நின்றவன் - எதிதர நிற்கும் இவன்; நிரு ன் அல்லன் - அரக்கன்
அல்லன்; பநறி நின்று - நல்ல ஒழுக்கத்திதல நிதலத்திருந்து; ப ாறிகள் ஐந்தும் - ஐந்து
பபாறிகதையும்; பவன்றவன் - பவன்றமுனிவன் ஆவான்; அல்லன் ஆகில் - முனிவன்
அல்லன் என்றால்; விண்ணவன் ஆ ல் தவண்டும் - ததவனாக இருக்க தவண்டும்;
உணர்வு நன்று உமரயன் - அறிவு நன்றாக உள்ை தபச்சினன்; தூயன் - தூய்தமயானவன்;
நமவ இலன் த ாலும் - குற்றம் அற்றவன் தபாலும்; என்னா - என்று அறிந்து.

பிராட்டிக்குமுதலில் இரக்கமும் முனிவும் வந்தன. ஆனால் முனிவு மதறந்து

விட்டது. இங்ஙனம் ததான்றி மதறயும் உணர்வுகள் பல. முனிவு என்பதற்கு வருத்தம்
என்னும் பபாருள் பகாள்ைலாம். முனிவு இகந்திருந்த முதுவாயிரவல’ என்னும்
(சிறுபாண் 40) பகுதிதயப் பார்க்கவும். முனிவு, வருத்தம் என்று தபசப்பட்டது.
பிராட்டி,அனுமதனப் புலன்கள்பவன்றவன் என்றும் ததவன் என்றும் தபசியது
அனுமனின் பபருதமக்குச் சிறந்த சான்று. அனுமன் சிறப்தப இராமன் தபசியதத
இங்தக கருதுக. அவன் அனுமனின் விசுவருபம் கண்டபின் புகழ்ந்தான். பிராட்டிதயா
இயல்பான நிதலயில் அனுமதன அறிந்து புகழ்ந்தாள். இராமன் ‘மதறகைாலும்,
ஞானத்தாலும் தகாட்படாப்பதம்’ (கம்ப. 3783.) என்றான். விண்ணவன் என்றாள்
பிராட்டி, விண்ணவன் என்பது ததவன் என்னும் இயல்பான பபாருளும், விண்
தபான்று ஞானத்தால் அறியமுடியாத நுட்பமானவன் என்னும் ஆழ்ந்த பபாருளும்
பகாண்டுள்ைது. பபருமான், அனுமனின் பசால்தலச் சிறப்பித்து விரிவாகப்
தபசினான். இங்தக பிராட்டி‘உதரயும் தூயன்’ என்றாள். பபருமான் அனுமதன,
நதவபடா ஞானத்தாலும் அறியப்படாதவன் என்றான் - பிராட்டி ‘நதவ இலன்’ என்று
தபசினாள். பநறி - ஒழுக்கம். பபாறிகதை பவல்ல பநறியில் நிற்றல் தவண்டும்.
பபாறிகதை பவன்றவன் ததவன் என்பது குறிப்பு. தபாலும் என்பது அதச. இச்பசால்
உறுதிப்படுத்தவியலாத இதலசான ஐயத்ததயும் உணர்த்தும். வந்தாய் தபால
வாராதாய் என்னும் பதாடர் பகாண்டு அறிக. இதுவும் அடுத்த பாடல்களும் குைகம்
(26-27-28) (26)

5254. ‘அரக்கதனஆக; தவறு ஓர் அைரதன ஆக; அன்றிக்

குரக்கு இனத்துஒருவதன ான் ஆகுக; பகாடுமை
ஆக;
இரக்கதை ஆக;வந்து, இங்கு, எம்பிரான் நாைம்
பொல்லி,
உருக்கினன்உணர்மவ; ந் ான் உயிர்; இதின்
உ வி உண்தடா ?’
(இவன்)

அரக்கதன ஆக- அரக்கனாகதவ இருக்கட்டும் (அல்லது); தவறு ஓர் - அரக்கரினும்

தவறுபட்ட ஒப்பற்ற; அைரதன ஆக - ததவனாகதவ இருக்கட்டும்; அன்றி - அல்லாமல்;
குரக்கு இனத்து ஒருவதன ான் ஆகுக - குரக்கு இனத்ததச் சார்ந்த ஒருவனாகதவ
இருக்கட்டும்; (இவன் பண்பு) பகாடுமை ஆக - பகாடுதம உதடயதாகதவ
இருக்கட்டும்; (அல்லது); இரக்கதை ஆக - இரக்கம் உதடயதாகதவ இருக்கட்டும்;
(இவன்) இங்கு வந்து - சிதறக்கு வந்து; எம்பிரான் நாைம் பொல்லி - எம்முதடய
இராகவன் பபயதரக் கூறி; உணர்மவ உருக்கினன் - என்னுதடய உணர்ச்சிதய
பநகிழச் பசய்தான்; உயிர் ந் ான் - உயிதரவழங்கினான்; இதின் உ வி உண்தடா -
இததவிடச் சிறந்த உபகாரம் உள்ைததா.

எம்பிரான்நாமம் பசால்லி உருக்கிய இவன் எவனாக இருப்பினும் கவதலயில்தல.

இவன் மதிக்கத்தக்கவன் என்று பிராட்டி தபசினாள். எம்பிரான் நாமம் பாதல
நிலத்தில் தவிப்பார்க்குக் குளிர் தசாதலயாய் இருக்கும். திருமாதலப் பாடக்தகட்டு,
மடக்கிளிதயக் தககூப்பி வணங்கினாள், என்பர் பரகாலர். சம்பந்தர் ‘பிதறயாைன்
திருநாமம் தபசுக’ என்று சிதறயாரும் மடக்கிளிக்குப் பணிப்பர். எம்பிரான் நாமம்
கூறுபவர், எந்த நிதலயிலிருப்பினும் தபாற்றத் தக்கவர் என்க. ஆக - வியங்தகாள்.
உருகினால் அன்றி உணர்வு வாராது. உணர்வு வந்தாலன்றி உயிர் அதமதி பபறாது
என்பது குறிப்பு. உணர்வு, உணர்ச்சி, அறிவு, ஆன்மா என்னும் பல பபாருள் தரும்
பசால் அதனத்தும் ஈண்டு ஏற்கும். இவதர அந்தாதியில் ‘உயிர் உருக்கும்’ என்று
தபசுகிறார் (சடதகாபரந்தாதி) (27)

5255. எனநிமனத்து, எய் தநாக்கி, ’இரங்கும் என்

உள்ளம்; கள்ளம்
ைனன் அகத்துஉமடயர் ஆய வஞ்ெகர் ைாற்றம்
அல்லன்;
நிமனவுமடச்பொற்கள் கண்ணீர் நிலம் புக,
புலம் ா நின்றான்;
வினவு ற்கு உரியன்’ என்னா, ‘வீர ! நீ யாவன் ?’
என்றாள்.
எனநிமனந்து - என்றுகருதி; (அனுமதன) எய் தநாக்கி - பசவ்தவயாக தநாக்கி
(இவனால்); என் உள்ளம் இரங்கும் - என் மனம் இவனால் உருகும்; (இவன்) ைனன்
அகத்து - உள்ைத்தின் கண்தண; கள்ளம் உமடயர் ஆய - கபடத்ததப்
பபற்றிருப்பவரான; வஞ்ெகர் ைாற்றம் அல்லன் - வஞ்சகர்களின் பசாற்கதை
உதடயவன் அல்லன்; கண்ணீர் நிலம்புக - கண்ணீரானது பூமியில் விழ; நிமனவு
உமடச் பொற்கள் - வருத்தத்தால் வந்த பசாற்கதை; புலம் ா நின்றான் - அழுதகயுடன்
தபசுகின்றான்; (ஆதகயாதல) (இவன்) வினவு ற்கு உரியன் - தபசுவதற்குத்
தகுதியுதடயவன்; என்னா - என்று ஆராய்ந்தறிந்து (பிராட்டி); வீர - வீரதன; நீ யாவன் -
நீ எவன்; என்றாள் - என்று வினவினாள்.

இவன் ததாற்றம்என்தன உருக்கிற்று. இவன் தபச்சு வஞ்சகமின்தமதய

உணர்த்திற்று. இவன் புலம்புதல் இவன்தூய்தமதயக் காட்டிற்று.ஆதலின் இவன்
வினவுதற்கு உரியன் என்று பிராட்டி முடிவு கட்டினாள். தக்காதரக் காணும்தபாது
மனம் உருகுதல் இயற்தக. அனுமன் இராமதனக் கண்டு உருகியதத நிதனக்க. என்பு
எனக்கு உருகுகின்றது என்று அவன் தபசினான். நிதனவு - வருத்தம். ‘நிதனவின்
அகன்றான்’ என்னும் சிந்தாமணிக்கு (339) இனியர் வருத்தத்தின் நின்றும் நீங்கினான்
என்று விைக்கினார். நிதனவு - ஆதலாசதன. அனுமன் ஆதலாசித்துப் தபசினான்
என்று பிராட்டி கருதியதாகவும் பகாள்ைலாம். அனுமன் தபச்சு தற்பகாதல கூடாது
என்பதத நிி்ரூபிக்கும் பசால்லாகதவ உள்ைது. புலன்கள் பவல்வது வீரம் என்பது
இந்தியத் பதால் மரபு ஆதலின் அனுமதன வீர என்று விளித்தாள். (28)
அனுமன் தன் வரலாறுகூறல்
5256. ஆய பொல் மலதைல் பகாண்ட அங்மகயன்,
‘அன்மன ! நின்மனத்
தூயவன் பிரிந் பின்பு த டிய துமணவன்,
ப ால்மலக்
காய் கதிர்ச்பெல்வன் மைந் ன், கவிக்குலம்
அவற்றுக்கு எல்லாம்
நாயகன்,சுக்கிரீவன் என்று உளன், நமவயின்
தீர்ந் ான்.
(பிராட்டி கூறிய)
ஆய பொல் - அந்தச்பசால்தல; மலதைல் பகாண்ட - ததலயின் மீது
ஏற்றுக்பகாண்ட; அம்மகயன் - அழகிய தககதைப் பபற்ற அனுமன்; அன்மன ! -
தாதய; நின்மன - உன்தன; தூயவன் பிரிந் பின்பு - இராமன் பிரிந்த பிறகு; த டிய
துமணவன் - ததடிப் பபற்ற நண்பன்; ப ால்மல - பழதமயான; காய்கதிர்ச் பெல்வன்
மைந் ன் - சூரியனின் புதல்வன்; கவிக் குலம் அவற்றுக்கு எல்லாம் - எல்லாக் குரங்குக்
குலத்துக்கும்; நாயகன் - ததலவன்; நமவயில் தீர்ந் ான் - குற்றங்களிலிருந்து
விலகியுள்ை; சுக்கிரீவன் என்று உளன் - சுக்கிரீவன் என்று தபசப்பட்டு ஒருவன்
உள்ைான்.

அனுமன்,பிராட்டியின் பசால்தலயும் தன்தகதயயும் ததலதமற் பகாண்டான்.

பசால், அங்தக ததலதமற் பகாண்டவன், என்க. விகுதி பிரித்துக் கூட்டுக. (இங்ஙனம்
கூறுவதத ஏற்புதடத்து) பிராட்டியின்உள்ைத்தில்நம்பிக்தக ததான்றப் தபசப்பபற்றது.
இராமபிரானுக்கு துதணவலி உண்டு என்று குறிப்பித்தபடி இராமன் தூயவன். நண்பன்
நதவயில் தீர்ந்தான் என்க. ’சான்தறார் சான்தறார் பாலர் ஆப! (புறநா. 218) ததடிய
துதணவன் - உறவு பகாண்ட தம்பி என்பது பதழயவுதர. அனுமன் தன்தனக்
கூறாமல் ததலவதனக் கூறியது அவனுதடய பண்தப விைக்குகிறது. (29)

5257. ‘ைற்று,அவன் முன்தனான் வாலி; இராவணன் வலி

ன் வாலின்
இற்று உகக்கட்டி, எட்டுத் திமெயினும் எழுந்து
ாய்ந்
பவற்றியன்;த வர் தவண்ட, தவமலமய, விலங்கல்
ைத்தில்
சுற்றிய நாகம்த ய, அமுது எழ, கமடந் த ாளான்.
அவன்முன்தனான் - அந்தச்சுக்கிரீவனின் ததமயன்; வாலி - வாலியாவான்
(அவ்வாலி); ன் வாலில் - தன்னுதடய வாலிதல; இராவணன் வலி - இராவணன்
ஆற்றல்; இற்று உக கட்டி - அழிந்து சிததய வாலிதல கட்டி; எட்டுத் திமெயினும் -
எட்டுத்திதசகளிலும்; எழுந்து ாய்ந் பவற்றியன் - நிமிர்ந்து பாய்ந்த
பவற்றியுதடயவன்; த வர் தவண்ட - ததவர்கள் தவண்டிக் பகாள்ை; தவமலமய -
பாற்கடதல; விலங்கல் ைத்தில் - மந்தரகிரி என்னும் மத்தினாதல; சுற்றிய நாகம் த ய -
சுற்றியிருக்கும் வாசுகி ததயும்படி; அமுது எழ - அமிர்தம் ததான்றும்படி; கமடந்
த ாளான் - கதடந்த ததாதையுதடயவன்.
இப்பாடல்முற்றும் வாலியின் சிறப்தப தபசப்படுகிறது. வாலி இராவணதன
வாலால் கட்டியது பல பகுதியில் தபசப்படும். வாலி கடல் கதடந்த பசய்திதயச்
சிவஞான முனிவர் ‘கருங்கழல் வாலி ..... வாலமும் பணமும் இருங்தகயில் பற்றி
கதடந்தனன் புணரி’ என்பர். (காஞ்சிப்புராணம் - மணிகண்தடச 14) ததாள் - தக. ததாள்
ஒரு நான்கும் சுடர்முகம் ஐந்தும் என்பர் பட்டினத்தார். (திருவிதட மருதூர் மும்மணிக்
தகாதவ) மற்று - அதச. (30)

5258. ‘அன்னவன் ன்மன, உம் தகான், அம்பு ஒன்றால்

ஆவி வாங்கி,
பின்னவற்கு அரசுநல்கி, துமண எனப் பிடித் ான்;
எங்கள்
ைன்னவன் னக்கு,நாதயன், ைந்திரத்து உள்தளன்;
வானின்
நல் பநடுங்காலின் மைந் ன்; நாைமும் அனுைன்
என்த ன்.
உம்தகான் - உமதுததலவனான இராமபிரான்; அம்பு ஒன்றால் - ஒருஅம்பினாதல;
அன்னவன் ன்மன - அந்த வாலியின்; ஆவி வாங்கி - உயிதரப் தபாக்கி; பின்னவற்கு -
அவன் தம்பியாகிய சுக்கிரீவனுக்கு; அரசு நல்கி - அரச பதவிதய வழங்கி
(உன்தனத்ததட); துமண எனப்பிடித் ான் - உதவியாகப் பற்றிக் பகாண்ட அவதன;
எங்கள் ைன்னவன் னக்கு - எங்கள் அரசனாகிய சுக்கிரீவனுக்கு; நாதயன் - அடிதயன்;
ைந்திரத்து உள்தளன் - ஆதலாசதனச் சதபயில் உள்தைன்; வானின் - ஆகாயத்திலிருந்து
ததான்றிய; நல்பநடுங் காலின் மைந் ன் - நல்ல நீண்ட வாயு ததவனின் புதல்வன்;
நாைம் - பபயர்; அனுைன் என்த ன் - அனுமன் என்று தபசப்படுதவன்.
வானிலிருந்துகாற்று ததான்றிற்று என்று தபசுவது இந்திய மரபு. ஆதலின் வானின்
கால் என்று தபசப்பபற்றது. வான் - மூலப்பிரகிருதி இராமபிரான்பால், ‘காற்றின்
தவந்தற்கு அஞ்சதன வயிற்றின் வந்ததன். நாமமும் அனுமன் என்தபன்’ (கம்ப. 3765.)
என்று தபசினான். இராவணதன பவன்ற வாலி இராமபிரானின் ஓர் அம்பால்
இறந்தான். ஆதலால் இராவணனின் வலிதம கண்டு கலங்க தவண்டா என்பது குறிப்பு.
(31)

5259. ‘எழு து பவள்ளம் பகாண்ட எண்ணன; உலகம்

எல்லாம்
ழுவி நின்றுஎடுப் ; தவமல னித் னி கடக்கும்
ாள;
குழுவின, உம்தகான் பெய்யக் குறித் து குறிப்பின்
உன்னி,
வழு இல,பெய் ற்கு ஒத் - வானரம் வானின்
நீண்ட.
உம்தகான் - உம்ததலவனான இராமபிரான்; பெய்யக் குறித் து - பசய்யதவண்டும்
என்று நிதனத்ததத; குறிப்பின் உன்னி - குறிப்பால் ஆராய்ந்து; வழு இல - குற்றம்
இல்லாமல்; பெய் ற்கு ஒத் - பசய்வதற்கு உடன்பட்டுள்ை; வானரம் -குரங்குகள்;
எழு துபவள்ளம் பகாண்ட - எழுபது பவள்ைம் என்னும்; எண்ணன - பதாதகதயப்
பபற்றன; உலகம் எல்லாம் - எல்லா உலகங்கதையும்; ழுவி நின்று எடுப் -
அதணத்து நின்று சுமப்பன; தவமல - கடல்கதை; னித் னி - பிறர் உதவியில்லாமல்
தனித்தனியாக; கடக்கும் ாள - தாண்டும் பாதங்கதை உதடயன; குழுவின -
கூடியிருப்பன; வானின் நீண்ட - ஆகாயம் தபால் பரவியுள்ைன.
எண்ணன, தாை,என்பன குறிப்பு முற்றுகள். அதவ வானரம் என்னும் எழுவாய்க்கு
உரியன. பசய்தற்கு ஒத்த என்பதத எச்சம் ஆக்காமல் முற்றாக்கியும் கூறலாம்.
அப்தபாது ஒத்த என்பது ஒன்றுபட்டிருப்பன என்னும் பபாருள் தரும். பவள்ைம் -
தபபரண். (32)

5260. ‘துப்பு உறு ரமவ ஏழும், சூழ்ந் ார் ஏழும், ஆழ்ந்

ஒப்பு உறு நாகர்நாடும், உம் ர்நின்று இம் ர்காறும்,
இப் புறம் த டிநின்மன எதிர்ந்திலஎன்னின்,
அண்டத்து
அப் புறம்த ாயும் த ட, அவதியின் அமைந்து த ான.
(அவ்வானரங்கள்)

துப்புஉறு - வலிதம மிக்க; ரமவ ஏழும் - ஏழு கடல்களும்; சூழ்ந் - சூழ்ந்துள்ை;

ார் ஏழும் - ஏழு உலகங்கதையும்; ஆழ்ந் - கீதழஆழ்ந்திருக்கும்; ஒப்புறு -
அழகுமிக்க; நாகர் நாடும் - நாகர் வாழும் பாதாை உலகமும்; உம் ர் நின்று - சுவர்க்க
நாடு முதல்; இம் ர் காறும் - இவ்உலகம் வதரயிலும்; இப்புறம் த டி -
இவ்வண்டத்திதல ததடிவிட்டு; நின்மன எதிர்ந்தில என்னின் - நின்தனக்
காணவில்தல என்றால்; அண்டத்து அப்புறம் த ாயும் த ட - இந்த அண்டத்துக்கு
அப்பாலும் ததட; அவதியின் - காலக் பகடுவுடன்; அமைந்து த ான - உடன்பட்டுச்
பசன்றுள்ைன.

எல்லாஉலகங்கதையும் கால எல்தலக்குள் அதவ ததடி முடிக்கும். அவதி -

காலஎல்தல (காலக்பகடு) வானரங்கள் அண்டங் கடந்து பசல்லும் ஆற்றல்
வாய்ந்ததவ என்பது குறிப்பு. இராவணன் தபசிய தபச்சுக்கு நச்சுமுறியாக அனுமன்
வழங்கியதவ அதனத்தும் பிராட்டிக்கு நம்பிக்தக ஊட்டுபதவ. துப்பு - பவைம்
என்றும் கூறலாம். ஒப்புற - அழகுமிக்க. ஒப்புதட ஒருவதன உருவழிய....
விழித்தவதன (சம்பந்தர் 262 -7 ) பார் என்றது கடல்கைால் சூழப்பபற்ற நாவலந்தீவு
முதலானவற்தற, நாடுகள் யாவும் கடலாற் சூழப் பபற்றதவ அறிக. தீவுகளின்
பபயதர, தீவு ஏழ் அதவதாம் நாவல், இறலி, குதச, கிபரௌஞ்சம்,புட்கரம்,
பதங்கு,கமுகாம் என்னக் கழறப் படுதம என்று பபாருட்படாதக நிகண்டு தபசும்
(பதங்கு - பதங்கம் தீவு; கமுகு - இலவந்தீவு) வானரவீரர்களுக்கு ஒருமாதத்திற்குள்
பிராட்டிதயத் ததடிவர ஆதணயிடப் பபற்றது. ‘ஒருமதி முற்றுறாத முன் முற்றுதிர்
இவ்விதட’ (கம்ப. 4457) எதிர்தல் - சந்தித்தல் (பார்த்தல்) (33)

5261. ‘புன் ப ாழில் அரக்கன் பகாண்டு த ாந் நாள்,

ப ாதிந்து தூசில்
குன்றின் எம்ைருங்கின் இட்ட அணிகலக்
குறியினாதல,
பவன்றியான்அடிதயன் ன்மன தவறு பகாண்டு
 இருந்து கூறி,
“ப ன் திமெச்தெறி” என்றான்; அவன் அருள்
சிம வது ஆதைா ?
புன்ப ாழில்அரக்கன் - அற்பத் பதாழில்புரியும் இராவணன்; பகாண்டு த ாந் நாள்
- உன்தனக் கவர்ந்து பசன்ற காலத்தில்; எம்குன்றின் ைருங்கில் - எம்முதடய மதலயின்
பக்கத்தில்; தூசில் ப ாதிந்து - ஆதடயில் முடிந்து தவத்து; இட்ட - உன்னால்
எறியப்பட்ட; அணிகலக் குறியினாதல - ஆபரணங்களின் அதடயாைத்தால்; பவன்
றியான்- பவற்றிதய வடிவமான இராமபிரான்; அடிதயன் ன்மன -
அடியவனானஎன்தன; தவறு இருந்து பகாண்டு - தனியாக அமர்ந்து பகாண்டு; கூறி -
சில அதடயாைங்கதைச் பசால்லி (என்தன); ப ன்திமெ தெறி என்றான் - நீபதற்குத்
திதசக்குப்தபா என்று கூறினான்; அவன் அருள் சிம வ ாதைா - அவனுதடய அருள்
பழுதுபடுமா.

பபாதிந்து இட்டஅணிகலம் என்க. இராமன் பதன்திதச பசல்க என்றான். அதனால்

உன்தனக் கண்தடன். இதற்கு காரணம் அவன் அருள். அவன் அருைாதல அவன் தாள்
வணங்கும் தபறு கிட்டிற்று. பசல்+தி-தசறி. முதல் நிதல திரிந்த பதாழிற்பபயர்.
பிராட்டி அணிகதைப்பபாதிந்து இட்டது, கலங்காண்படலத்தில் ‘இதழ பபாதிந்து
இட்டனள்’ (கம்ப. 3903) என்று கூறப்பபற்றது. ‘சீதததய.... அரக்கன் வவ்விய
ஞான்தற, நிலம் தசர் மதரணி கண்ட குரங்கின்’ என்று புறப்பாட்டு விைம்பிற்று (புறம்
378) பிராட்டி பதன்திதசயில் உள்ைாள் என்பதத அணிகலன் காண்பித்தது. புன்தம
புரிததலத் பதாழிலாகப் பபற்றவன் இராவணன் என்க. ‘யான் இதழத்திட இல்
இழந்து இன்னுயிர் சுமக்கும் மானுடன்’ (கம்ப. 6179) என்று அவன் தபசியதத உலகம்
அறியும். (34)

5262. பகாற்றவற்கு, ஆண்டு, காட்டிக் பகாடுத் த ாது

அடுத் ன்மை,
ப ற்றியின்உணர் ற் ாற்தறா ? உயிர் நிமல பிறிதும்
உண்தடா ?
இற்மற நாள்அளவும், அன்னாய் ! அன்று நீ இழித்து
நீத்
ைற்மற நல்அணிகள்காண், உன் ைங்கலம் காத்
ைன்தனா !
அன்னாய் - தாதய; பகாற்றவற்கு - இராமபிரானுக்கு; ஆண்டு - கிட்கிந்ததயில்;
காட்டி - (நீ இட்ட அணிகதை) காண்பித்து; பகாடுத் த ாது - (யாங்கள்,
பபருமானிடம்) வழங்கிய தபாது; அடுத் ன்மை - (இராமதனச்) சார்ந்த
பமய்ப்பாட்தட; ப ற்றியின் - யான் கூறும் இயல்பாதல; உணர் ற் ாற்தறா - அறிந்து
பகாள்ளும் எளிதமயானததா; உயிர்நிமல - உயிதர நிதலயில் தவக்க (அணிகள்
தவிர); பிறிதும் - மற்பறாரு பபாருளும்; உண்தடா - உள்ைதா; அன்று - (இராவணன்
உன்தன) கவர்ந்து பசன்ற அன்று; நீ இழித்து நீத் - நீ கழற்றிப் தபாட்ட; ைற்மற நல்
அணிகள் - நல்ல பிற ஆபரணங்கள்; இற்மற நாள் அளவும் - இன்று வதர; உன்
ைங்கலம் - உன்னுதடய மங்கலநாதண; காத் காண் - பாதுகாத்தன, அறிவாயாக.
 உலகில் மங்கலநாண் மற்தறய அணிகலன்கதைப் பாதுகாக்கும் இங்கு மற்தறய
அணிகலன்கள் மங்கல நாதணப் பாதுகாத்தன. பபருமான் அணிகலன்கதைக்
கண்டதபாது அதடந்த பமய்ப்பாட்தடக் கூறி, முற்றும் கூற இயலாதபடியாதல யாது
பசப்புதகன் என்றார் கவிச்சக்கரவர்த்தி. அதுதவ, ‘உணர்த்தற்பாற்தறா’ என்று
தபசப்பபற்றது. மங்கலம், என்றது மங்கல நாதண. ‘மங்கலக் கழுத்துக்பகல்லாம்...
அணி’ என்று முன்பு தபசப்பபற்றது. (கம்ப. 1123.) காண், மன், ஓ, அதசகள்.
(35)

5263. ‘ஆயவன் ன்மை நிற்க; அங்க ன், வாலி மைந் ன்,

ஏயவன் ப ன் ால் பவள்ளம் இரண்டிதனாடு
எழுந்து தெமன
தையின டர்ந்துதீர, அமனயவன் விடுத் ான்
என்மன,
ாய் புனல் இலங்மக மூதூர்க்கு’ என்றனன்,
ழிமய பவன்றான்.
ஆயவன் ன்மைநிற்க - அந்த இராமனின் தன்தம இப்படியிருக்க; ப ன் ால் -
பதற்குத் திதசயில்; ஏயவன் - (சுக்கிரீவனால்) ஏவப் பபற்றவனும்; வாலி மைந் ன் -
வாலியின் புதல்வனும் (ஆகிய); அங்க ன் - அங்கதன் என்பவன்; இரண்டு பவள்ளம்
தெமனதயாடு - இரண்டு பவள்ைஞ்தசதனயுடன்; எழுந்து டர்ந்து - எழுச்சி பபற்றுப்
பரவி; தையின தீர - வந்ததவகள் முடிவு தபாகச் பசல்ல; அமனயவன் - அந்த அங்கதன்;
ாய்திமர - பரவிய அதலகைால் சூழப்பபற்ற; இலங்மக மூதூர்க்கு - இலங்தகக்கு;
என்மன விடுத் ான் - என்தன அனுப்பினான்; என்றனன் - என்று கூறினான்
(கூறியவன்); ழிமய பவன்றான் - பழிக்கப்படும் புலன்கதை பவன்ற அனுமன்.
(36)

5264. எய்து அவன்உமரத் தலாடும், எழுந்து, த ர்

உவமக ஏற,
பவய்து உறஒடுங்கும் தைனி வான் உற விம்மி
ஓங்க,
‘உய் ல் வந்துஉற்றத ா ?’ என்று அருவி நீர் ஒழுகு
கண்ணாள்,
‘ஐய ! பொல், ஐயன் தைனி எப் டிக்கு அறிதி ?’
என்றாள்.
அருவி - அருவிதயப் தபால; நீர் ஒழுகும் கண்ணாள் - கண்ணீர் சிந்தும்
கண்கதையுதடய பிராட்டி; எய்து அவன் - தூதனாக வந்த அனுமன்; உமரத் தலாடும் -
(பபருமான் அன்தப) உதரத்தவுடன்; எழுந் - ததான்றிய; த ர் உவமக ஏற -
பபருமகிழ்ச்சி கதரகடக்கவும்; பவய்து உற - துன்பம் அதிகரித்ததால்; ஒடுங்கும் தைனி
- இதைத்த திருதமனி; வானுற - நன்றாக; விம்மி ஓங்க - பூரித்துச் சிறப்பு அதடயவும்;
உய் ல் வந்து உற்றத ா - தப்பிப் பிதழத்தல் என்பால் வந்துவிட்டததா; என்று - என்று
கூறி (அனுமதன தநாக்கி); ஐயன் தைனி - இராமபிரானின் திருதமனி; எப் டிக்கு -
எந்தவிதமாக; அறிதி - அறிந்துள்ைாய்; பொல் என்றாள் - கூறுக என்றாள்.
 உள்ைத்தில்உவதக மிகுந்ததால் உடல் பூரித்தது. துன்பத்தால் ஒடுங்கிய தமனி
விம்மி வீங்கிற்று. ‘பமன்மருங்குல் தபால் தவறுை அங்கமும் பமலிந்தாள்’ என்று
முன்பு தபசப்பபற்றது. ‘பமலிவு அகல ஓங்கினாள்’ என்றும் ‘உடல் தடித்தாள் தவறு
ஒருத்தி ஒக்கின்றாள்’என்றும் தபசப்பபறும்(கம்ப. 5071, 7719, 7720.) வான் உற -
நன்றாக. ‘வயவர் தந்த வான்தகழ்நிதியம்’ (சிறுபாண் 249) பிராட்டி மகிழ்ச்சியால்
கண்ணீர் சிந்தினாள். அழுத கண்ணீர் கால் அதலந்து ஒழுகிற்று, என்னும்
சிந்தாமணிக்கு இனியர் ‘உவதகக் கலுழ்ச்சி’ என்றார். இதுவும் அது. இததன நல்லார்
‘உவதகக் கண்ணீர்’ என்பர் (சிலம்பு 5.237-239) உற்றததா என்பதில் உள்ை ஓகாரம்
ஐயத்தின் முடிவில் ததான்றும் நம்பிக்தகதய உணர்த்துவது படி - தன்தம, படித்து -
தன்தம உதடயது. படி - உவமம் என்று கூறலாம். (37)

5265. ‘ டி எடுத்துஉமரத்துக் காட்டும் டித்து அன்று,

டிவம்; ண்பின்
முடிவு உள உவைம்எல்லாம் இலக்கணம் ஒழியும்,
முன்னர்;
துடிஇமட !அமடயாளத்தின் ப ாடர்மவதய
ப ாடர்தி’ என்னா,
அடி மு ல்முடியின்காறும், அறிவுற அனுைன்
பொல்வான்.
துடி இமட ! - உடுக்குப்தபாலும் இதடயுதடயவதை; டிவம் - இராமபிரானின்
திருதமனி; டி உமரத்து - உவமானத்ததக் கூறி; எடுத்துக்காட்டும் -
(பபாதுத்தன்தமதய) விைக்கிக்கூறும் (அைவுக்கு); டித்து அன்று - (எளிய)
இயல்புதடயதன்று; உவைம் எல்லாம் - எல்லா உவதமக்கும்; ண்பின் -
பபாதுத்தன்தமயாகிய பண்பில்; முடிவு உள - எல்தலகள் உள்ைன; முன்னர்
இலக்கணம் ஒழியும் - முற்பட்டு இலக்கணத்தால் நிரம்பாது நீங்கும்; (உவதமதய
தநாக்காமல்) அமடயாளத்தின் - யான்கூறும் அதடயாைங்களின்; ப ாடர்மவதய -
பதாடர்ச்சிதயதய; ப ாடர்தி - பின்பற்றி உணர்க; என்னா - என்று; அடிமு ல் -
திருவடிமுதல்; முடியின்காறும் - திருமுடி முடிய; அறிவுற - அறிந்து பகாள்ளும்படி;
அனுைன் பொல்வான் - அனுமன் கூறத் பதாடங்கினான்.
பத்துமதியிருந்தால்தான் விரல் நகத்துக்கு ஒப்பாம் என்றான். மதி ஒன்தற; விரல்
நகம் பத்து. இங்ஙனம் உவதம அைவுபடுததலப் தபசினான். இதுதவ
உவதமக்பகல்லாம் முடிவுை என்று கூறப் பபற்றது. பிறவும் இப்படிதய கருதுக.
பபருமான் அழகு என்னால் பசால்லப்படாது. பசான்னது பகாண்டு ததவரீர் அறிந்தபடி
அைவிட்டுக் பகாள்ளும் என்பது பதழயவுதர (அதட - பதி)
(38)கலி விருத் ம்

5266. ‘ “தெயி ழ்த் ாைமர” என்று, தெண் உதளார்

ஏயினர்; அ ன்துமண எளியது இல்மலயால்,
நாயகன் திருஅடிகுறித்து நாட்டுறின்;
ாய் திமரப் வளமும் குவமளப் ண்பிற்றால் !
(ஐயன் திருவடி)
 தெயி ழ் ாைமரஎன்று -சிவந்த இதழ்கதைப் பபற்ற தாமதர மலர் என்று; தெண்
உதளார் - தூரத்திலிருப்பவர் (திருவடிதயப் பாராதவர்); ஏயினர் - ஒப்பிட்டுப் தபசினர்;
அ ன் துமண - அத்தாமதர அைவுக்கு; எளியது இல்மல - எளிதம உதடயது அன்று;
நாயகன் - இராமபிரான்; திருவடி குறித்து - திருவடிதய எண்ணி (அதற்தகற்ப);
நாட்டுறின் - உவதமதயக் கூறத் பதாடங்கினால்; ாய்திமர - பரவிய அதலயுடன்
கூடிய கடலில் உள்ை; வளமும் - பவைம் கூட; குவமளப் ண்பிற்றாம் - குவதையின்
பண்தப உதடயதாம்.

தசண் உதைார் -தூரத்திலிருப்பவர் (பாதத்ததப் பாராதவர்) தனித்திருக்கும்தபாது

சிவந்துள்ை பவைம் இராமபிரான் திருவடி அணுகும்தபாது குவதைதபால் கரியநிறம்
பபறும். குவதைப் பண்பினாம் - எனப்பாடங்பகாண்டு தாமதரதயத் திருவடிக்கு
உவதமயாக்குவது பவைத்திற்குக் குவதைதய உவதம கூறியதற்கு ஒப்பாம் என்று
பபாருள். பாதாதி தகசவர்ணதன தமற்பகாள்ைப்பட்டது. இராமன் பரம் பபாருள்
என்பது குறிப்பு. (39)

5267. ‘ ளம் பகழு கற் க முகிழும், ண் துமற

இளங் பகாடிப் வளமும் கிடக்க; என் அமவ ?
துளங்கு ஒளிவிரற்கு எதிர், உதிக்கும் சூரியன்
இளங் கதிர்ஒக்கினும் ஒக்கும் - ஏந்திழாய் !
ஏந்திழாய் - ஆபரணங்கதையுதடயவதை; (விரலுக்குச் சமம் என்று தபசப்படும்)
ளம்பகழு - இதழ்கதைப் பபற்றுள்ை; கற் க முகிழும் - கற் பகஅரும்பும்; ண்துமற -
குளிர்ந்த கடலின் துதறகளில் உள்ை; இளங்பகாடிப் வளமும் - இதைய பவைக்
பகாடியும்; கிடக்க - கிடக்கட்டும்; அமவ - அந்த முகிழும் பவைமும்; என் - என்ன
பபாருள்; துளங்கு ஒளி - அதசயும் ஒளியுடன் கூடிய; விரற்கு எதிர் - பபருமானின்
திருவிரலுக்கு,எதிராக; உதிக்கும்சூரியன் - ததான்றும் நிதலயில் உள்ை சூரியனின்;
இளங்கதிர் - இைதமப் பபாலிவுதடய கதிர்கள்; ஒக்கினும் ஒக்கும் - ஒத்தாலும்
ஒத்திருக்கும்.

கிடக்க, என்,என்பதவ இகழ்ச்சிதயக் குறிக்கும். தசதன கிடக்கிடு’ என்று குகன்

தபசினான். ஏஏ, சீச்சீ எல்என் இகழ் பமாழி’ என்று பிங்கலம் தபசும் (பிங்கலம் 2105)
விரல் பவைம்... ஒப்பாம் என்று உவமான சங்கிரகம் தபசும் (74) ஒக்கினும் ஒக்கும் -
ஒத்திருக்கும். இயங்கலும் இயங்கும் மயங்கலும் மயங்கும் என்பது தபால் வந்தது.
(சிலம்பு 22 - 154) ஏந்திதழ, பபண் என்னும் பபாருள் தந்தது. புதனயா ஓவியம்
தபான்ற மணிதமகதலதயச் சாத்தனார் அணியிதழ, ஆயிதழ என்றார். இம்மரபு
உணராது இடர்ப்பட்டார் உைர். விரல் இைங்கதிர் என்றதனால் திருவடி சூரியன் என்க.
நம்மாழ்வார் ‘திருப்பாதம்’ இைநாயிறு இரண்டு தபால் ஒளி உள்ைவா (திருவாய் 8-5-5)
என்றார். ஆழ்வார் நிதனந்தததக் கம்பர் வதரந்தார். (40)

5268. ‘சிறியவும் ப ரியவும் ஆகி, திங்கதளா,

ைறு இல த்துஉளஅல்ல; ைற்று இனி;
எறி சுடர்வயிரதைா திரட்சி எய்தில;
அறிகிபலன்,உகிர்க்கு, யான், உவைம் ஆவன.
 உகிர்க்கு - எம்பபருமான் விரல் நகத்துக்கு; திங்கள் - சந்திரன்; சிறியவும் ப ரியவும்
ஆகி - சிறிய வடிவத்ததயும் பபரிய வடிவத்ததயும் உதடயதாய்; ைறுவில -
கைங்கமில்லாததவயாய்; த்து உள வல்ல - பத்து இல்தல; சுடர் எறி - ஒளிதய வீசும்;
வயிரம் - வயிரங்கள்; திரட்சிஎய்தில - உருட்சிதயப் பபறவில்தல; (ஆதலால்) யான்
இனி - யான் தமலும்; உவைம் ஆவன - உவமமாகப் பபாருந்தக் கூடியனவற்தறச்;
அறிகிதலன் - சிந்திக்கும் ஆற்றல் உதடதயன் அல்லன்.

சந்திரன்,சிறிய வடிவத்ததயும், பபரியவடிவத்ததயும் பபற்றதாய்ப் பத்து இல்தல.

வயிரங்கள் திரட்சிதயப் பபறவில்தல. பலவாக இல்லாததால் திங்களும் திரட்சி
எய்தாதமயால் வயிரமும் உவதமயாகும் தபற்தற இழந்தன. உவமம் - ஒப்பு. மற்று -
அதச. திங்கதைா வயிரதமா - ‘ஓ’ அதச நிதல. திருதவ பகாதலா (சிந்தா 639) என்பதில்
உள்ை ஓகாரம் அதச என்றார், இனியர். அறிகிதலன் இதில் உள்ை இல் ஆற்றல்
உணர்த்தும் இதடச்பசால் ஆழ்வார் ஐம்புலன் பவல்லகில்தலன் என்றார் (திருவாய் 4-
7-9) (41)

5269. ‘ப ாருந்தில நிலபனாடு, த ாந்து கானிமட

வருந்தினஎனின்,அது நூமல ைாறு பகாண்டு
இருந் து;நின்றது, புவனம் யாமவயும்
ஒருங்கு உடன்புணர; அஃது உமரக்கற் ாலத ா ?
நிலபனாடுப ாருந்தில - அதயாத்தியில்பூமிதயச் தசராதிருந்ததும்; கானிமடப்
த ாந்து - பிறகு காட்டின்கண் வந்து; வருந்தின - வருத்தம் அதடந்தன; எனின் -
என்றாலும்; அது - அப்புறவடி; நூமல ைாறு பகாண்டிருந் து - உடற்கூற்று இலக்கண
நூதலக் கடந்து மிக அழகாக இருந்தது; புவனம் யாமவயும் - எல்லா உலகங்கதையும்;
ஒருங்கு - ஒதர சமயத்தில்; உடன் புணர நின்றது - ஒன்றுபட்டு தசர நின்ற திருவடிகள்;
உமரக்கற் ாலத ா - பிறர்க்கு உவதமயால் உணர்த்தும் அைவு எளிதம உதடயததா.

எங்கும்நிதறந்துள்ை பபாருட்கு வருதலும் தபாதலும் இல்தலயன்தறா. பூதங்கள்

ததாறும் நின்றாய் என்றும், தபாக்கிலன் வரவிலன் என்றும் தபசப் பபற்றதத அறிக.
(திருவாசகம்) புத்தகத்துக்கு ஒப்பாகாது நின்றது என்றும் பபாருள் உதரப்பர்.
பாதத்ததப் புத்தகத்துக்கு (சுவடி) ஒப்புதமயாக்கும் மரபு உண்டு. புத்தகம் ஆதம
புறவடி ஒப்பாம் (உவமான 13) என்றும், புற அடி நன்கு அதடந்த புத்தகம் (இரத்தின
23) என்றும் தபசுவதத நிதனவு கூர்க. (42)

5270. ‘ ாங்கு அமணப் ணிலமும் வமளயும் ாங்கு நீர்

வீங்கு அமணப் ணிமிமெ தைகம் அன்னவன்
பூங் கமணக்காற்குஒரு ரிசு ான் ப ாரு,
ஆம் கமணக்குஆவதைா, ஆவது ? அன்மனதய !
அன்மனதய ! - தாதய; வீங்கு - பூரிக்கின்ற; ணி அமண மிமெ - பாம்புப் படுக்தக
தமதல; ாங்கு அமண - நீதரத் தடுக்கும் கதரயின் கண் உள்ை; ணிலமும் -
சங்தகயும்; வமளயும் - சக்கரத்ததயும்; ாங்கும் - ஏந்திய; நீர்தைகம் அன்னவன் - நீர்
சுரக்கும் தமகம் தபாலும் இராமபிரானின்; பூங்கமணக் காற்கு - அழகிய
கதணக்காலுக்கு; கமணக்கு ஆம் ஆவதைா - அம்புகட்கு இருப்பிடமாகிய தூணிதயா;
ஒரு ரிசு - ஒரு பண்பால்; ப ாரு ஆவது - ஒப்பாவது.

‘கதணக் காற்கு, ஆவதமா பபாரு ஆவது’ என்று முடிக்க. ஆவம் - அம்பறாத்தூணி.

பரிசு - தன்தம. இங்கு பரிசு என்றது தமதல விரிந்து கீதழ சுருங்கியிருக்தக. அம்பறாத்
தூணிக்கு வடிவ ஒப்புதமயன்றி தவறுபண்பில்தல என்க.ஆவம் அழிக்கும்
கதணகட்கு இருப்பிடம். இவன் கதணக்கால் ஆக்கும் திறம் பபற்றது. ஆதலால்
ஒப்பாகா என்க. கதணக்காலுக்கு அம்பறாத்தூணி ஒப்பு. அம்புபபய் தூணி... தபான்ற
கதணக்கால் (உவமான. 12) தான் - அதவ. (43)

5271. ‘அறம் கிளர் றமவயின் அரென் ஆடு எழில்

பிறங்கு எருத்துஅமணவன ப யரும், ப ாற்புமட,
ைறம் கிளர் ை கரிக் கரமும் நாணின,
குறங்கினுக்குஉவமை, இவ் உலகில் கூடுதைா ?
(ஐயனின் பதாதடகள்)
அறம் - அறத்ததப் தபால; கிளர் - கிைர்ச்சி பபற்ற; றமவயின் அரென் -
பறதவகளுக்குத் ததலவனான கருடனின்; ஆடுஎழில் - பவற்றியும் அழகும்; பிறங்கு -
விைங்கும்; எருத்து அமணவன - பிடரிதய ஒத்திருப்பன; ப யரும் ப ாற்புமட -
அதசயும் அழகுதடய (அததக்கண்டு); ைறங்கிளர் - வீரம் கிைர் கின்ற; ை கரிக் கரமும் -
மதயாதனகளின் தககள்; நாணின - உவதமயாகாமல் நாணம் அதடந்தன (என்றால்);
குறங்கினுக்கு - இராமபிரானின் பதாதடகளுக்கு; உவமை - ஒப்புதமயாகத் தக்க
பபாருள்கள்; இவ்வுலகில் கூடுதைா - இந்த உலகத்தில் கிட்டுமா ?
இதறவனின்வாகனமான கருடனின் கழுத்தத பபருமான் பதாதடகட்கு ஒப்பு. பிற
ஒப்பாகா. கருடனின் கிைர்ச்சி தருமத்தின் கிைர்ச்சி தபான்றது. கருடனின் கிைர்ச்சிதய
தவதாந்த ததசிகர் கருடதண்டகத்தில் தபசினார். கவிச்சக்கரவர்த்தி
நாகபாசப்படலத்தில் இக்கிைர்ச்சிதயப் தபசுவர். (கம்ப. 8244 - 49) குறங்கு - பதாதட
யாதனயின் பதாதடக்கு உவதமயாக்குவது மரபு பிறங்கு எருத்தில் இருந்து நீங்கி
வந்த பதாதட என்று பபாருள் கூறினர். ஆய்க. இஃது தூரதக. வடநூலார் ‘தூராந்வயம்’
என்பர் ‘பிறங்கு எருத்து அதணவன குறங்கு’ என்று கூட்டினர். (44)

5272. ‘வலம் சுழித்து ஒழுகு நீர் வழங்கு கங்மகயின்

ப ாலஞ் சுழிஎன்றலும் புன்மை; பூபவாடு
நிலம் சுழித்துஎழு ைணி உந்தி தநர், இனி,
இலஞ்சியும்த ாலும் ? தவறு உவமை யாண்டுஅதரா ?
பூபவாடு - தாமதரப் பூதவயும்; நிலம் - பூமிதயயும்; சுழித்து எழு - கிைர்ந்து
ததான்றிய (பபருமானின்); ைணி உந்தி தநர் - அழகிய உந்திக்குச் சமமாக; வலம் சுழித்து
- வலப்பக்கம் சுழித்துக்பகாண்டு; ஒழுகும்நீர் - பபருக்பகடுக்கும் தண்ணீதர; வழங்கும்
- உலகங்கட்குத் தரும்; கங்மகயின் - கங்தகயின்; ப ாலஞ்சுழி என்றலும் - அழகிய சுழி
என்று கூறுவதும்; புன்மை - இழிவாகும் (அங்ஙனம் இருக்க) (திருவுந்திக்கு); இனி
இலஞ்சியும் - மகிழம்பூவும்; த ாலும் - ஒப்பாகுதமா (இவற்தறத் தவிர); தவறு உவமை
- தவறுபட்ட உவமானப் பபாருள்கள்; யாண்டு - எங்தக உள்ைது.
 மிக்க உந்திநீர்ச்சுழி (உவமான 77) புனற்சுழி அதலத்துப் பபாருந்திய பகாப்பூழ்
(பபருங் 2-15-68) என்றும், நீர்ப்பபயர்ச் சுழியின் நிதறந்த பகாப்பூழ் (பபாருநராற்று - 37)
என்றும் பழம் பபரு நூல்கள் உந்திதய நீர்ச்சுழி என்று தபசின. இராமதனத்
திருமாலாகதவ அனுமன் தபசுகின்றான். ஆதலின் ‘பூபவாடு நிலம் சுழித் பதழுமணி
உந்தி’ என்றான். சுழித்பதழுதல் - மகிி்ழ்ச்சியின் மிகுதிதய உணர்த்தும். தசக்கிழார்
அறாத பசந்தீ வலம் சுழிவுற்று... ஒளிர என்று தபசியது கருதுக. (பபரிய திருநீல நக்க 31)
இலஞ்சி - மகிழம்பூ - குருதக இடம் பகாண்டான் இலஞ்சி பபற்தறான் (மாறனலங்
359) தபாலும் - என்பதத எடுத்தல் ஓதசயால் ஐயப்பபாருள் ததான்றப் படித்து
உண்தம உணர்க. அதரா - அதச. (45)

5273. ‘ப ாரு அரு ைரக ப் ப ாலன் பகாள் ைால் வமர

பவருவுற விரிந்துஉயர் விலங்கல் ஆகத்ம ப்
பிரிவு அறதநாற்றனள் என்னின், பின்மன, அத்
திருவினின் திருஉளார் யாவர் ? ப ய்வதை !
ப ய்வதை ! - பிராட்டிதய; ப ாருவு அரு - ஒப்பற்ற; ப ாலன் பகாள் - அழதகக்
பகாண்ட; ைரக ைால் வமர - மரகத மதலயானது; பவருவற - அஞ்சும்படி; விரிந்து
உயர் - பரந்து உயர்ந்துள்ை; விலங்கல் ஆகத்ம - மதலதபான்ற திருமார்தப; பிரிவு அற
- பிரிதல் இல்லாமல் (அங்தக வாழ); தநாற்றனள் என்னில் - திருமகள் தவம் பசய்தாள்
என்றால்; அத்திருவினில் - அந்தத் திருமகதைவிட; பின்மன யாவர் திருவுளார் - பிறகு
எவர் தபறு பபற்றவர்.
பின்தன,விலங்கல் ஆகத்ததப் பிரிவு அற தநாற்றனள் என்னின் திருவினும் யாவர்
திருவுைார் எனமுடிக்க. பின்தன என்றற்கு பிறகு என்தற பபாருள் கூறப்பபற்றது.
பின்தன - திருமகள். பின்தன மணாைதன தபரிற் கிடந்தாதை (பபரியாழ்வார் 2-5-1)
இது கிருஷ்ணாவதாரத்துக்குப் பிற்பட்ட வழக்கு - இராமாவதாரத்தில் அனுமன்
கூற்றில் பபாருந்தாது. பிராட்டிதயத் பதய்வம் என்றான்.சீதத என்பததார்பதய்வம்.
என்பர் திருமங்தக மன்னர் (பபரிய திருவடி 10-2- 5) (46)

5274. ‘நீடுறு கீழ்த் திமெ நின்ற யாமனயின்

தகாடு உறுகரம்என, சிறிது கூறலாம்,
த ாடு உறு ைலர்எனச் சுரும்பு சுற்று அறாத்
ாள் ப ாடு டக்மக; தவறு உவமை ொலுதை ?
த ாடு உறு - இதழ்கள்பபாருந்திய; ைலர்என - தாமதரப் பூ என்று கருதி; சுரும்பு
சுற்று அறா - வண்டுகள் பமாய்ப்பது நீங்காத; ாள்ப ாடு டக்மக - முழந்தாதைத்
தீண்டும் கரங்கள்; கீழ் திமெ நின்ற - கிழக்குத் திதசயில் இருக்கும்; யாமனயின் -
ஐராவதம் என்னும்யாதனயின்; தகாடு உறு - தந்தங்களின்நடுவில் இருப்பதும்; நீடு உறு
- நீண்டிருப்பதும் ஆன; கரம் என - துதிக்தகஎன்று; சிறிது கூறலாம் - ஒருபுதட
தபசலாம்; தவறு உவமை - பிறஉவதமகள்; ொலுதை - தபாதுமானதாயிருக்குதமா.
யாதனயின் கரதமஒரு புதட ஒப்புதம எனின் மற்றதவ முற்று உவதமயாகுதமா
கீழ்த்திதச - கீட்டிதச - ழகரம் டகரம் ஆயிற்று. பதழய வழக்கு. திகடரு சதடமுடி
(சம்பந்தர் 344 - 10) வீரதசாழிய வழக்கன்று. சாலுதம - ஏகாரம் ஐயப்பபாருள்தந்தது.
ஒருபுதட ஒப்புதம என்பர். அது இங்கு சிறிது என்று தபசப்பபற்றது. கிழக்குத் திதச
யாதன - ஐராவதம். முழங்கால் அைவு தக நீண்டிருத்தல் உத்தம இலக்கணம். தாள்
ததாய் தடக்தகத் ததத மாண் வழுதி (புறம் 59) இததன வடநூல் ஆஜாநு பாஹீ என்று
தபசும். தகாடுறு கரம் என்பதற்கு, வதைந்த கரம் என்றும் வதரகள் பபாருந்திய கரம்
என்றும் கூறலாம். தகாள்துறு எனப்பிரித்து வலிதம மிக்க கரம் என்று உதர
கூறியவரும் உைர். வதரகள் பபற்றிருத்தல், வதைந்திருத்தல் பகாம்புகள் இதடதய
இருத்தல் உவமானக் குதறபாடு, ஆதலின் சிறிது கூறலாம் என்றான். (47)

5275. ‘ ச்சிமலத் ாைமர கல் கண்டால் எனக்

மகச் பெறிமுகிழ் உகிர், கனகன் என் வன்
வச்சிரயாக்மகமய வகிர்த் வன் ப ாழில்
நிச்ெயம்; அன்றுஎனின், ஐயம் நீக்குதை.
ச்சிமலத் ாைமர - பசிய இதலகளுடன் கூடிய தாமதர மலதர; கல் கண்டால்
என - சூரியதனப் பார்த்தாற் தபால (மலர்ந்துள்ை); மக - (பபருமானின்) தககள்;
கனகன் என் வன் -இரணியன் என்றுசிறப்பிக்கப்படுபவன்; வச்சிர யாக்மகமய -
வச்சிரம் தபான்ற உடதல; வகிர்ந் - பிைந்தன; வன்ப ாழில் - அந்தக்
பகாடுந்பதாழில்; நிச்ெயம் - உறுதியாக நிகழ்ந்தது; அன்று எனின் - அச்பசயல்
உண்தமயல்ல என்றால்; ஐயம் - அந்த ஐயப்பாட்தட; மகச்பெறி - தகயின்கண்
பசறிந்துள்ை; முகிழ் உகிர் - அரும்பு தபான்ற நகம்; நீக்கும் - தபாக்கும்.
அதமதியானநிதலயில் உள்ை பபருமாதன தநாக்குபவர்களுக்கு ‘இவனா
மார்தபப் பிைந்தான்’ என்று ஐயம் ததான்றும் அந்த ஐயத்தத விரல் நகம் தபாக்கும்
என்க. சாந்தவடிவமான திருமாதல தநாக்கும் தபாது ஆழ்வாருக்தக இவன்
வயிரமார்தபப் பிைப்பானா என்னும் ஐயம் ததான்றிற்று. அவர், இதவயா பிலவாய்
திறந்து எரிகான்ற, இதவயா எரிவட்டக் கண்கள், என்று ஐயுற்றார். (நான்முகம் 21)
ஐயத்ததக் ‘கூருகிர் நீக்கும்’ என்று குறித்தனர் கம்பநாடர். பாசுர விதத கற்பதனக்கு
இடம் தந்தது. விரல் கூர்தமயும் பசந்நிறமும் பபற்றுள்ைது. ஆதலால் ஐயம்
தவண்டாஎன்பது தற்குறிப் தபற்றம். நரசிம்மதம இராமன் என்பது குறிப்பு. (48)

5276. ‘திரண்டில;ஒளி இல; திருவின் தெர்வு இல;

முரண் ரு தைருவில் முரிய மூரி நாண்
புரண்டில; புகழ் இல; ப ாருப்பு என்று ஒன்று
த ான்று
இரண்டு இல;புயங்களுக்கு உவைம் ஏற்குதைா ?*
(ததாள் மதலகள்தபான்றது எனின்)

ப ாருப்பு - மதலகள்; திரண்டில - திரட்சிதயப் பபறவில்தல; ஒளி இல - ஒளிதயப்

பபறவில்தல; திருவின் தெர்வு இல - திருமகளின் சார்பு இல்தல; முரண் ரு -
வலிதமமிக்க; தைருவில் முரிய - தமருவாகிய வில் இற்றுப் தபாக; மூரி நாண் புரண்டில
- வலியநாண் புரைப் பபறவில்தல; புகழ்இல - புகதழப் பபறவில்தல; ஒன்று
த ான்று என்று - ஒன்று ஒன்தறப் தபால; இரண்டில - இரண்டு கிதடயாது; (ஆதலின்
மதலகள்) புயங்களுக்கு - இராமபிரானின் ததாள்களுக்கு; உவமை - ஒப்புதம;
ஏற்குதைா - பபாருந்துதமா ?
 பபாருப்பு, இல்,புயங்களுக்கு உவதம ஏற்குதமா’ என்று முடிக்க. பபாருப்பு -
எழுவாய். (49)
277. ‘ “கடற் டு ணிலமும், கன்னிப் பூகமும்,
மிடற்றினுக்குஉவமை” என்று உமரக்கும்
பவள்ளிதயார்க்கு
உடன் ட ஒண்ணுதைா- உரகப் ள்ளியான்
இடத்து உமறெங்கம் ஒன்று இருக்க, எங்களால் ?
உரகப் ள்ளியான் - பாம்புப் படுக்தகயில்உள்ை திருமாலின்; இடத் துஉமற -
இடக்கரத்தில் இருக்கும்; ெங்கம் ஒன்று இருக்க - பாஞ்சசன்யம்ஏற்புதடயதாக இருக்க;
(அதத விட்டுவிட்டு) கடல் டு ணிலமும் - கடலில்ததான்றிய சங்கும்; கன்னிப்
பூகமும் - இைதமயான கமுகமரமும்; மிடற்றினுக்கு உவமை என்று - கழுத்துக்கு
உவதம என்று; உமரக்கும்பவள்ளிதயார்க்கு - கூறும் அறிவற்றவர்களுக்கு; எங்களால் -
அறிவுதடயஎங்கைால்; உடன் ட ஒண்ணுதைா - உடன்பட்டுப் தபச முடியுமா.

பணிலம் - சங்கு. பூகம்- பாக்குமரம். பவள்ளிதயார் - அறிவற்றவர். உரகப்பள்ளி -

பாம்புப் படுக்தக. உரகபமல் அதணயான் தகயில் உதறசங்கம் (பபரியாழ்வார் 4-4-4)
இராமபிரான் மிடற்றுக்குத் திருமால் ஏந்திய சங்கதம உவதம. பிற உவதமயாகா.
(50)

5278. ‘அண்ணல் ன் திரு முகம் கைலம் ஆம் எனின்,

கண்ணினுக்கு உவமைதவறு யாது காட்டுதகன் ?
ண் ைதி ஆம் எனஉமரக்கத் க்கத ா,
பவண் ைதிப ாலிந் து பைலிந்து த யுைால் ?
அண்ணல் ன்திருமுகம் - இராமபிரானின்திருமுகமானது; கைலம் ஆம் எனின் -
தாமதரதய ஒக்கும் என்றால்; கண்ணினுக்கு - அப்பபருமானின் கண்களுக்கு; உவமை -
ஒப்புதமயாக; தவறுயாது காட்டுதகன் - தவறு எதத எடுத்துக் கூறுதவன் (அன்றி);
பவண்ைதி - வானத்தில் உள்ை சந்திரன்; ப ாலிந் து - பபாலிவுடன் இருந்தது
(எனினும் அது); பைலிந்து த யும் - ஒளி குன்றி அழியும் (ஆதலினால்); (திருமுகம்)
ண்ைதி ஆம் என - குளிர்ந்த சந்திரன் தபாலும் என்று; உமரக்கத் க்கத ா - கூறுதல்
தகுதியுதடயதா.
உதரத்தல்என்னும் பதாழிற்பபயர் உதரக்க என்னும் எச்சம் தபால் உள்ைது. தபசல்
கூடாது என்பது தபசக்கூடாது என்று வருததல தநாக்கி அறிக. பதாழிற் பபயர்
எச்சம்தபால் துலங்கலும் உைதவ. (உதரச்சூத்திரம்) தண்மதி, சுட்டைவாக நின்றது.
இனியர் புகழான்என்னும் பபயர்பசால்லுவான் குறிப்பால் அவன் என்னும்
சுட்டுப்பபயர் மாத்திதர ஆயிற்று. என்றார். (சிந்தா - 6 உதர) அவர் கிைவியாக்கத்தில் 37
ஆம் சூத்திர விதிப்பாகக் கருதுவர். ஆல் - அதச. (51)

அறுசீர் விருத் ம்

5279. ‘ “ஆரமும் அகிலும் நீவி அகன்ற த ாள் அைலன்

பெவ்வாய்
நாரம் உண்டுஅலர்ந் , பெங் தகழ் நளினம்” என்று
உமரக்க நாணும்;
ஈரம் உண்டு,அமு ம் ஊறும் இன் உமர
இயம் ாத னும்,
மூரல் பவண்முறுவல் பூவாப் வளதைா,
பைாழியற் ாற்தற ?
ஆரமும் அகிலும்நீவி - சந்தனக்குழம்பும் அகிற் குழம்பும் பூசப்பபற்று; அகன்ற த ாள்
அைலன் - விரிந்த ததாள்கதைப் பபற்ற இராமபிரானின்; பெவ்வாய் - சிவந்த வாயானது
(தனக்கு நிகராக); நாரம் உண்டு - நீதர உட்பகாண்டு; அலர்ந் - மலர்ந்துள்ை; பெங்தகழ்
நளினம் என்று உமரக்க - சிவந்த நிறமுதடய தாமதர தபாலும் என்று கூறினால்;
நாணும் - பவட்கம் அதடயும்; (அங்ஙனம் இருக்க) ஈரம் உண்டு - ஈரத்தன்தம பபற்று;
அமு ம் ஊறும் - அமுதம் பபருகி; இன் உமர இயம் ாத னும் - இனிய பமாழிகள்
தபசாவிடினும்; பவண்மூரல் - பவள்ளிய பற்கைால்; முறுவல் பூவா - புன்னதக
மலராத; வளம் - பவைமானது; பைாழியற் ாற்தறா - உவதமயாகக் கூறத்தக்கததா ?

சிரிக்கத்பதரிந்த தாமதரதய ஒவ்வாததபாது சிரிக்கத் பதரியாத பவைம் ஒவ்வாபதன்க.

‘சிரித்த பங்கயம்’ என்று முன்பு தபசப்பபற்றது நிதனக்க. நாணுதல் ‘தாமதர’ என்றும்
கூறலாம். ஆரம் - சந்தனம். இங்தக குழம்தபக் குறிக்கிறது. அகிற்கும் அதுதவ. நாரம் -
தண்ணீர். நார .. பபாய்தக (சூடாமணி 25) பவைதமா, ஓகாரம் அதச. பாற்தறா, ஓகாரம்
வினாப் பபாருள் தந்தது. பவைம் பமாழியற் பாற்தறா என முடிக்க. ஈரம் - அன்பு.
‘இன்பசாலால் ஈரம் அதைஇ’ என்று தமிழ்மதற தபசும் (திருக்குறள் 91) மூரல் - பல்.
முறுவல் - புன்னதக. பூவா - மலராத. ‘புதியததார் முறுவல் பூத்தாள்’ (கம்ப. 2736) என்று
தபசப் பபற்றது. (52)அறுசீர் விருத் ம்(தவறு)

5280. ‘முத் ம்பகால்தலா ? முழு நிலவின்

முறியின் திறதனா ? முமற அமு ச்
பொத்தின்துள்ளி பவள்ளி இனம்
ப ாடுத் பகால்தலா ? துமற அறத்தின்
வித்து முமளத் அங்குரம்பகால் ?
தவதறசிலபகால் ? பைய்ம் முகிழ்த்
ப ாத்தின்ப ாமகபகால் ? யாது என்று
ல்லுக்குஉவமை பொல்லுதகன் ?
ல்லுக்கு உவமை - இராமபிரானுதடய பற்களுக்கு உவதமகள்; முத் ங் பகால்தலா
- முத்துக்கதைா; முழுநிலவின் - முழுமதியினுதடய; முறியின் திறதனா - துண்டுகளின்
வதககதைா; அமு ச் பொத்தின் - அமுதமாகிய பசல்வத்தின்; துள்ளி - துளியும்;
பவள்ளி இனம் - பவள்ளியின் கூட்டமும்; முமற - முதறயாக; ப ாடுத் பகால் -
பதாடுக்கப் பபற்றனதவா; துமற அறத்தின் - பல்தவறு வதகப்பட்ட அறத்தினுதடய;
வித்து - விததயிலிருந்து; முமளத் அங்குரங்பகால் - ததான்றிய முதைகதைா;
பைய்முகிழ்த் - சத்தியத்திலிருந்து ததான்றிய; ப ாத்தின் ப ாமகபகால் -
பூங்பகாத்தின் கூட்டதமா; தவதற சிலபகால் - இவற்றில் தவறுபட்ட
சிலபபாருள்கதைா; யாது என்று - (இவற்றுள்) எது என்று; பொல்லுதகன் - கூறுதவன்.
 இராமபிரான்பற்களுக்கு உவதமகள் முத்து முதலானவற்றுள் யாது என்று
கூறுதவன். முறி - துண்டு. ‘நிலவின் பவண்முறி’ (கம்ப. 4892) அறம் முப்பத்திரண்டு,
பபருமான் பற்களும் முப்பத்திரண்டு ஒப்பிட்டுக் காண்க. பமய் - உண்தம. அறத்தின்
வித்து என்றது அகிம்தசதய. எல்லா அறங்களும் அகிம்தசயடிப்பதடயில்
ததான்றியன. அறத்துக்கு மூலம் அகிம்தச என்க. இப்பாடலில், அகிம்தசயும்
சத்தியமும் தபசப்பபற்றன. பகால்தலா - ஓ அதச. பசாத்து - இது முதலில் பபான்தன
உணர்த்திப் பின் பசல்வத்தத உணர்த்திற்று. பசாத்துற்று அதமந்த சுதத இல்
பநடுஞ்சுவர் (பபருங்கதத 1- 34-231) பதாத்து - பகாத்து துதறயறம் - பல்வதகப்
பிரிவுதடய அறம். அங்குரம் - முதை. (53)

5281. ‘எள்ளா நிலத்து இந்திரநீலத்து

எழுந் பகாழுந்தும் ைரக த்தின்
விள்ளா முழுைா நிழற் பிழம்பும்
தவண்டதவண்டும் தைனியத ா ?
ள்ளா ஓதிதகா த்ம க்
பகௌவ வந்துொர்ந் துவும்
பகாள்ளா,வள்ளல் திரு மூக்கிற்கு;
உவமைபின்னும் குணிப்பு ஆதைா ?
(பபருமான் மூக்தகப்தபான்று)

எள்ளாநிலத்து - இகழ்ச்சியில்லாத பூமியில் ததான்றிய; இந்திர நீலத்து - இந்திர

நீலக்கல்லில்; எழுந் பகாழுந்தும் - ததான்றிய முதனயும்; ைரக த்தின் -
மரகதமணியின்; விள்ளா - பிைவுபடாத; முழுைா நிழல் பிழம்பும் - முழுதமயான
பபரிய ஒளிப்பிழம்பும்; தவண்ட - (அன்பர்கள்) விரும்ப (அன்பர்கதை); தவண்டும் -
விரும்புகின்ற; தைனியத ா - அழதக உதடயததா ? தகா த்ம பகௌவ வந்து - இந்திர
தகாபத்ததப் பற்றவந்து; ொர்ந் - பற்றிய; ள்ளா ஓதி அதுவும் - நீங்காத பச்தசாந்தியும்;
உவமை பகாள்ளா - ஒப்பாதல் பபாருந்தாத; வள்ளல் திருமூக்கிற்கு - பபருமானின்
மூக்கிற்கு; பின்னும் - பிறபபாருளும்; குணிப் புஆதைா - ஒப்புதம கூறுதல் ஏற்குதமா ?
பகாழுந்தும்பிழம்பும் தமனியததா - ஒருதம பன்தம மயக்கம். இந்திர நீலம் -
பபருமான் திருதமனி. பகாழுந்து மூக்கு. மரகதம் - பபருமான் திருதமனி. பிழம்பு -
மூக்கு என்க. இந்திர தகாபம் - அதரம். பச்தசாந்தி மூக்கு. மூக்கு, பகாழுந்தும் பிழம்பும்
உவதமயாகப் பிறர் கூற அதத விரும்பும் தமனியுதடயததா என்றும் கூறலாம். உரிய
பபாருள் காணல் அறிஞர் கடன். மூக்கிற்கு, இந்திர தகாபத்ததக் கவ்விய ஓந்திதய
ஒப்பாகாத தபாது பிறவற்தறக் கூறுதல் ஒவ்வா என்க. தகாபம் - தம்பலப்பூச்சி
(பட்டுப்பூச்சி), மூதாய் என்பது சங்க வழக்கு, ஓதி - பச்தசாந்தி. தமனி - அழகு. (54)

5282. ‘ னிக்க, சுரந்து, கரன் மு தலார்

கவந் ப் மடயும், ல் த யும்
னிக் மகச்சிமலயும், வானவரும்,
முனிவர்குழுவும், னி அறனும்,
“இனிக் கட்டழிந் து அரக்கர் குலம்”
என்னும்சுருதி ஈர் - இரண்டும்,
 குனிக்க,குனித் புருவத்துக்கு
உவைம்,நீதய, தகாடியால்.
னிக்க சுரத்து - நடுக்கமதடயும்படி காட்டில் வாழும்; கரன்மு தலார் - கரன்
முதலான அரக்கர்களின்; கவந் ப் மடயும் - ததலயற்ற உடல்களின் கூட்டமும்;
ல்த யும் - பலவிதமான தபய்களும்; னி மகச்சிமலயும் - இராமபிரானிி்ன்
தகவில்லும்; வானவரும் - ததவர்களும்; முனிவர் குழுவும் - முனிவர்களின்
பதாகுதியும்; னி அறனும் - ஒப்பற்ற தருமமும்; அரக்கர் குலம் - அரக்கர்களின் வம்சம்;
இனி - இப்தபாது; கட்டு அழிந் து - அடிதயாடு ஒழிந்தது; என்னும் - என்று கூறுகின்ற;
சுருதி ஈர் இரண்டும் - நான்கு தவதங்களும்; குனிக்க - கூத்தாடும் வண்ணம்; குனித்
புருவத்துக்கு - வதைந்த புருவங்களுக்கு; உவைம் - உவமானமாகத் தக்க பபாருள்கதை;
நீதய தகாடி - நீதய ஆராய்ந்து பகாள்க.

பனி - நடுக்கம்கல் - மதல. முல்தலயும் குறிஞ்சியும் திரிந்த நிலதம பாதல ஆதலின்

வைம் அழிி்ந்த மதல ‘கல்’ என்று குறிப்பிடப்பபற்றது. கவந்தம் - ததலயற்ற உடல்.
கவந்தம் எங்கணும் ஆடவும் (சிந்தாமணி 2310) தனி - ஒப்பின்தம. ‘தனிச்சிதல தரித்த
தமரு’ (கம்ப. 2939.) கட்டழிதல் - அடிதயாடழிதல். இலங்தக கட்டழித்தவன்
(திருச்சந்த 54) பதால் இலங்தக கட்டழித்த தசவகன் (சிலம்பு ஆய்ச்சியர் 35) குனித்த
புருவமும் பகாவ்தவச் பசவ்வாயும் (ததவாரம்) இங்தக நிதனவுக்கு வருகிறது.
இத்ததன தபரும் ஆட வதைந்த பபருமான் புருவம் கண்ட நீதர அதற்கு உவதம
பசால்லும் என்றான் அனுமன் என்பது பதழய உதர (அதட - பதி) கவந்தம் ஆடுததல
அட்தட ஆடல் என்பர். (55)

5283. ‘வரு நாள் த ான்றும் னி ைறுவும்,

வளர்வும் த ய்வும், வாள் அரவம்
ஒரு நாள் கவ்வும் உறு தகாளும்,
இறப்பும், பிறப்பும் ஒழிவுற்றால்,
இரு-நால் கலின் இலங்கு ைதி,
அலங்கல் இருளின் எழில் நிழற் கீழ்ப்
ப ரு நாள் நிற்பின், அவன் பநற்றிப்
ப ற்றித்து ஆகப் ப றும் ைன்தனா !
இரு நால் கலின்- எட்டாவது நாளில்; இலங்கும் ைதி - விைங்கும் மதியானது;
வருநாள் த ான்றும் - வைர்ந்து வரும்நாட்களில்பவளிப்பதடயாகத் பதரியும்; னி
ைறுவும் - தனியாகவுள்ை கைங்கமும்; வளர்வும் த ய்வும் - வைர்தலும் ததய்தலும்;
வாள் அரவம் - பகாடிய பாம்பால்; ஒருநாள் கவ்வும் - ஒரு நாள் கவ்வப்படும்;
உறுதகாளும் - மிக்க துன்பமும்; இறப்பும் பிறப்பும் - அழிதலும் ததான்றுதலும்;
ஒழிவுற்றால் - நீங்கப் பபற்றால்; அலங்கல் இருளின் - அதசகின்ற இருளின்; எழில்
நிழற் கீீ்ழ் - அழகிய நிழலுக்குக் கீதழ; ப ருநாள் நிற்பின் - நீண்ட நாட்கள் நின்றால்
(அது); அவன் - இராமபிரானுதடய; பநற்றிப் ப ற்றித்து ஆக ப றும் - பநற்றியின்
தன்தம உதடயதாகக் கருதப்பபறும்.
மதி,ஒழிவுற்றால், நிற்பின், பபற்றித்து, ஆகப் பபறும் என்று கூட்டுக. அதசயும்
இருள் என்றது பபருமானின் பநற்றியின்பால் அதசயும் அைகத்தத. அைகம் - முன்
பநற்றி மயிர். இருள் உவம ஆகுபபயராய் இருள் தபான்ற ததல உதராமத் பதாகுதிதய
உணர்த்திற்று. இருண்ட குழற்கற்தறயின் கீழ் விைங்கும் பபருமான் பநற்றிக்கு
இருளின் கீி்ழ் ஒளிரும் பிதற ஒன்று இருக்குமாயின் ஒப்பாகும் என்றவாறு
(அண்ணாமதல பதிப்பு) (56)

5284. ‘நீண்டு, குழன்று, பநய்த்து, இருண்டு,

பநறிந்து,பெறிந்து, பநடு நீலம்
பூண்டு, புரிந்து,ெரிந்து, கமட
சுருண்டு,புமகயும் நறும் பூவும்
தவண்டும் அல்லஎன, ப ய்வ
பவறிதயகைழும் நறுங் குஞ்சி,
ஈண்டு ெமட ஆயினதுஎன்றால்,
ைமழ என்றுஉமரத் ல் இழிவு அன்தறா ?
நீண்டு குழன்று - நீைமாகியும் குதழந்தும்; பநய்த்து இருண்டு - பைபைத்தும்
கருத்தும்; பநறிந்து பெறிந்து - பநளிந்தும் அடர்ந்தும்; பநடுநீலம் பூண்டு - நீலநிறத்ததப்
பபற்றும்; புரிந்து ெரிந்து - அதசந்தும் தாழ்ந்தும்; கமட சுருண்டு - இறுதிப் பகுதி
சுருண்டும்; புமகயும் நறும் பூவும் - வாசதனப் புதகயும் மண மலரும்; தவண்டும் அல்ல
என - தவண்டுவன இல்தல என்று; ப ய்வ பவறிதய கைழும் - பதய்வ மணம்
கமழ்கின்ற; நறுங்குஞ்சி - நல்ல குழல்; ஈண்டு - இந்தக் கானகத்தில்; ெமடயாயினது
என்றால் - சதடயாகிவிட்டது என்பதால்; (அதன் எளிதம கருதி) ைமழஎன்று உமரத் ல்
- அததனதமகம் என்று கூறுவது; இழிவு அன்தறா - தாழ்வு அல்லவா.

நறுங்குஞ்சிசதடயாயினது என்றால் மதழ என்று கூறுவது இழிவு எனச் தசர்க்க.

இராமபிரான் நறுங்குஞ்சி கருநீலம் என்பதத உணர்த்த ‘இருண்டு பநடுநீலம் பூண்டு’
என்று கூறப் பபற்றது. ‘பட்டுக் கருநீலம்’ என்று கவிச்சக்கரவர்த்தி பாரதி பாடுவார்
(கண்ணம்மா - காதலி) குலதசகரர் ‘நறுங்குஞ்சி புன்சதடயா’ என்று பாசுரம் இட்டார்
(தசரதன் புலம்பல்) அதற்கு விைக்கம் இப்பாடல். ‘அரிதவ கூந்தலின் நறியவும்
உைதவா’ என்று குறுந்பதாதக தபசும். (குறுந் 2) அதத ஒட்டி மகளிர் குழல் தபாலதவ
ஆடவர் குழலுக்கும் நறுமணம் உண்டு என உணர்க. ஈண்டு என்றது கானகத்தத. ஈண்டு
- இவ்விடம். அன்றி ஈண்டு என்பததச் சதடக்கு அதடபமாழியாக்கி, அடர்ந்த சதட
என்றும் கூறலாம். (57)

5285. ‘புல்லல்ஏற்ற திருைகளும்,

பூவும்,ப ாருந் ப் புவி ஏழும்
எல்மல ஏற்றபநடுஞ் பெல்வம்
எதிர்ந் ஞான்றும், அஃது இன்றி
அல்லல் ஏற்றகானகத்தும்,
அழியாநமடமய, இழிவான
ைல்லல் ஏற்றின்உளது என்றால்,
ைத் யாமனவருந் ாத ா ?’
 புல்லல் ஏற்றதிருைகளும் - தழுவுததல தமற்பகாண்ட திருமடந்ததயும்; பூவும் -
நிலமடந்ததயும்; ப ாருந் - தன்பக்கல் தங்க (அதனால்); புவி ஏழின் - ஏழு
உலகங்களின்; எல்மல ஏற்ற - எல்தலதய ஏற்றுக் பகாண்ட; பநடும் பெல்வம் - நீட்சி
மிக்க பசல்வமானது; எதிர்ந் ஞான்றும் - எதிர்ப்பட்ட காலத்திலும்; அஃது இன்றி -
அச்பசல்வம் இல்லாமல்; அல்லல் ஏற்ற - துன்பம் மிக்குயர்ந்த; கானகத்தும் - காட்டின்
கண்தணயும்; அழியா நமடமய - தைர்ச்சியதடயாத நதடதய; இழிவான ைல்லல் -
தாழ்வுற்ற வைத்ததப் பபற்ற; ஏற்றின் உளது - காதையின்பால் உள்ைது; என்றால் -
என்று கூறினால்; ைத் யாமன - மதம் மிக்க யாதனயானது; வருந் ாத ா - வருத்தம்
அதடயாததா.

காதையின்பால் இராமபிரான் நதட உள்ைது என்று கூறின் யாதன வருந்தும் என்று

கூறிப் புதிய அணிக்கு வழிவகுத்த கவிச்சக்கரவர்த்தி புலதமதய வழிபடுக.
கானகத்தும் - என்பதில் உள்ைஉம் - அதச.‘காமக்கடல் மன்னும் உண்தடா’ (குறள் 1164)
அழகர் மன்னும் உம்மும் அதச நிதல என்றார்.காலத்தும் என்னும் பாடம் கானத்தும்
என்று பாடதபதம்ஆயிற்று தபாலும். நதடதய என்பதில் உள்ை ஐ அதச - உருபு
அன்று.நதடஉைது, என்றால் புகழாதன.......... விைக்கினான் (சிந்தா 2605) (58)

5286. இன்னபைாழிய, அம் பைாழி தகட்டு,

எரியின்இட்ட பைழுகு என்ன,
ன்மன அறியாதுஅயர்வாமள,
மரயின்வணங்கி, ‘நாயகனார்
பொன்ன குறி உண்டு; அமடயாளச்
பொல்லும் உளவால், அமவ, த ாமக
அன்ன நமடயாய்,தகட்க ! என,
அறிவன்அமறவான் ஆயினான்;
(அனுமன்) (பபருமான்அழதக)

இன்ன பைாழிய- இப்படி எடுத்துக்கூற; அம்பைாழி தகட்டு - அச்பசாற்கதைக்

தகட்டு; எரியின் இட்ட - பநருப்பில் இடப்பட்ட; பைழுகு என்ன - பமழுதகப் தபால;
ன்மன அறியாது அயர்வாமள - தன்தனதய அறிந்து பகாள்ைாமல் வருந்தும்
பிராட்டிதய; அறிவன் - அறிவுமிக்க அனுமன்; மரயின் வணங்கி - பூமியில் விழுந்து
வணங்கி; த ாமக அன்ன நமடயாய் - மயில் தபாலும் நதடதய உதடய அம்தமதய;
நாயகனார் பொன்ன குறி உண்டு - இராமபிரான் என்பால் வழங்கிய பபான்
அதடயாைம் உண்டு; அமடயாளச் பொல்லும் உள - அதடயாைச் பசாற்களும்
உள்ைன; அமவ தகட்க என - அவற்தறக் தகட்டு அறிக என்று; அமறவான் ஆயினான் -
பசால்லத் பதாடங்கினான்.

அறிவன் -அனுமன். ததாதக - மயில். மகளிர் நதடக்கு மயிலின் நதட ஒப்பு. மணி
வதரச் சாரல் மஞ்தஞதபால அணிபபற இயலி (பபருங்கதத 3-13- 50-57) ததாதக
அன்னநதட என்று விரித்து மயிதலயும் அன்னத்ததயும் ஒத்த நதட என்றும் கூறலாம்.
நாயகன் என்னும் பபயர் முன் ஆர் வந்தது. அஃது இயற்பபயர் முன்னர் வந்த
ஆதரக்கிைவியாகும் (பசால் 272) நச்சர் உதர அறிந்து அதமக. அவர் பபரும்பான்தம
இயற்பபயர் கூறதவ சிறுபான்தம உயர்திதணப் பபயர் முன்னரும் வருதல் ஒன்பறன
முடித்தலால் பகாள்க என்பர். ‘குறிகளும் அதடயாைமும்’ என்பர் அப்பர். அஃது
இங்கு கவிச்சக்கரவர்த்திக்கு தகபகாடுத்தது. பமய்ப்பபாருள் ஆய்க. அனுமன்
பதரிந்துதரத்தஅதடயாைம் என்பர்பபரியாழ்வார் (பபரியாழ்வார் 3-10-10) பசான்ன
குறி என்பதற்குத் தங்கம் உணர்த்தும் அதடயாைம் என்று பபாருள் பகாள்க. பசான்னம்
- பபான். பபான் இங்கு திருவாழிதய உணர்த்திற்று. ‘ஒரு தகயிதல அன்னம் ஒரு
தகயிதல பசான்னம், வருதகயிதல சம்மான வார்த்தத’ (பபருந்பதாதக 1366)
பசான்ன குறி என்பதற்குச் பசால்லிய குறிப்பு என்தற பலர் உதர கண்டனர்.
(59)

அனுமன் கூறியஅதடயாைவுதரகள்
ெந் க் கலிவிருத் ம்

5287. ‘ “நடத் ல் அரிது ஆகும் பநறி; நாள்கள் சில;

ாயர்க்கு
அடுத் ணிபெய்து இவண் இருத்தி” என, அச்
பொற்கு,
உடுத் துகிதலாடும், உயிர் உக்க உடதலாடும்,
எடுத் முனிதவாடும், அயல் நின்றதும் இமெப் ாய்.
(சீதததய)

பநறி - காட்டுவழியில்; நடத் ல் அரிது ஆகும் - நடப்பது உனக்கு இயலாதது ஆகும்;

(ஆதலால்) நாள்கள் சில - யான் கானகத்தில் வாழும் நாள்கள் சிலதவ (அதுவதர);
ாயர்க்கு - என்னுதடய தாய்மார்கட்கு; அடுத் ணி பெய்து - ஏற்ற பணிவிதடகதைச்
பசய்து பகாண்டு; இவண் இருத்தி என - அதயாத்தியில் இரு என்று யான் கூற; (உடதன)
அச்பொற்கு - அச்பசால்தலக் தகட்ட அைவில்; உடுத் துகிதலாடும் - புதனந்த
மரவுரியுடனும்; உயிர் உக்க உடதலாடும் - உயிர் கலங்கிய உடலுடனும்; எடுத்
முனிதவாடும் - மிக்க தகாபத்துடனும்; அயல் நின்றதும் - (பயணத்துக்கு ஆயத்தமாய்)
என்பக்கத்தில் நின்றததயும்; இமெப் ாய் - (அனுமாதன நீ) பிராட்டியிடம் கூறுக.

இராமபிரானின்பமாழிதய அப்படிதய அனுமன் பிராட்டியின் பால்

சமர்ப்பிக்கின்றான். நாடவிட்ட படலத்தில் பபருமான் அனுமன்பால் கூறியதத
ஒப்பிடுக. (கம்ப. 4516 - 4517) பபருமான் கூறியதத அனுமன் சிறுசிறு மாற்றங்களுடன்
கூறிய திறம் பாராட்டற்பாலது. உடுத்த துகிதலாடு பிராட்டி வந்தது விதரதவயும்
ஆதவசத்ததயும் காட்டுகிறது. ‘அதனய தவதல அகமதன எய்தினள்... சீரம் துணிந்து
புதனந்தனள்... வள்ைல் பின் வந்து அயல் நின்றனள். பதனயின் நீள்கரம் பற்றிய
தகயினாள் என்று முன்பு தபசப் பபற்றது(கம்ப. 1829) ‘உயிர்உமிழா நின்றாள்’ என்றும்
(கம்ப. 1825) ‘ஊன் இலா உயிரின் பவந்து’ என்றும் (கம்ப. 4517) தபசப்பட்டன. இங்கு
அவற்தற எல்லாம் அடக்கி, ‘உயிர் உக்க உடதலாடும்’ என்று தபசப்படுகிறது. இவ்
விருத்தம் விைங்காய் - விைங்காய் - விைங்காய் - ததமா என்னும் 4 சீர்கதை முதறதய
பபற்று வரும். இப்பாடல் தநரதசயில் பதாடங்கின 14 எழுத்ததயும் நிதரயதசயில்
பதாடங்கின் 15 எழுத்ததயும் பபற்று வரும். இப்பாடல் 292 முதற காட்சி தருகின்றது.
இததன கம்பன் அடிப்பபாடி அவர்கள் ‘அைவடி நான்குதடச் சந்தக் கலிவிருத்தம்’
என்பர். (மணிமலர் 76) (60)
5288. ‘ “நீண்டமுடி தவந் ன் அருள் ஏந்தி, நிமற
பெல்வம்
பூண்டு, அ மனநீங்கி, பநறி த ா லுறு நாளின்,
ஆண்ட நகர்ஆமரபயாடு வாயில் அகலாமுன்,
யாண்மடயது கான்?” என, இமெத் தும் இமெப் ாய்.
நீண்டமுடிதவந் ன் - நீண்ட முடிதரித்ததசரதச் சக்கரவர்த்தியின்; அருள் ஏந்தி -
கட்டதைதய ஏற்று; நிமற பெல்வம் பூண்டு - அரசச் பசல்வத்தத ஏற்றுக் பகாண்டு;
அ மன நீங்கி - அரசாட்சிதய விட்டுவிலகி; பநறி த ா லுறும் நாளின் - வழியிதல
தபாகும் நாளிதல; ஆண்ட நகர் - முன்தனார்கள் ஆட்சி புரிந்த அதயாத்தியில்;
ஆமரபயாடு வாயில் அகலா முன் - மதிலுடன் கூடிய வாயில் கடப்பதற்கு முன்; கான்
யாண்மடயது என - காடு எங்தக உள்ைது என்று; இமெத் தும் - பிராட்டி
வினவியததயும்; இமெப் ாய் - (அனுமாதன) கூறுவாயாக.
முடிதய, நீள்முடி,என்றும் பநடுமுடி என்றும் கூறுவது கவிச் சக்கரவர்த்தியின்
இயல்பு. மதில் மணிக்கதட கடந்திடுமுன் .... பவங்கானம் யாததா ? எனச்
பசால்லினாள்... பசால்லுவாய் என்று நாட விட்ட படலம் (கம்ப. 4518) கூறும். இது
சிலம்பிலிருந்து கவிச்சக்கரவர்த்தி யறிந்தது. பத்தினித் பதய்வம் ‘மதுதர மூதூர் யாது
என வினவ, (சிலம்பு நாடு காண் 41) இதுதவ புகதழந்தி நைனின் மக்கள் பமாழியாகப்
தபசியது நன்று - குழந்ததகள் ‘வழியானது எல்லாம் கடந்ததாதமா’ என்று வினவும்.
ஆதர - மதில். வண்கிடங்கு சூழும் ஆதர தவசயந்த நகரிதல, என்பர் நிரம்ப அழகிய
ததசிகர் (தசது புராணம் சீதத.5.) (61)

5289. ‘ “எள் அரிய த ர் ரு சுைந்திரன் ! இமெப் ாய்,

வள்ளல் பைாழிவாெகம்; ைனத் துயர் ைறந் ாள்;
கிள்மளபயாடுபூமவகள் வளர்த் ல் கிள” என்னும்,
பிள்மள உமரயின்திறம் உணர்த்துதி, ப யர்த்தும்.
எள் அரியத ர் ரு சுைந்திரன் - இகழ்ச்சியில்லாததததராட்டும் சுமந்திரனானவன்;
(பிராட்டிதய தநாக்கி) நீ வள்ளல் பைாழி - இராமபிரான் பமாழி வழியில்; வாெகம்
இமெப் ாய் என - வார்த்தத கூறுக என்று கூற; ைனத்துயர் ைறந் ாள் - மனத் துன்பம்
மறந்த பிராட்டி; கிள்மளபயாடு பூமவகள் - கிளிகதையும் நாகணவாய்ப்
பறதவகதையும்; வளர்த் ல் - வைர்ப்பதத; கிள என்னும் - (என் சதகாதரிகள் பால்)
கூறுக என்னும்; பிள்மள உமரயின் திறம் - குழந்ததயியல்புள்ை பமாழியின்
தன்தமதய; ப யர்த்தும் - மீைவும்; உணர்த்துதி - (அனுமாதன) கூறுக.

சுமந்திரன்,பமாழி, வாசகம் எனத்துயர் மறந்தாள் வைர்த்தல் கிை என்னும் பிள்தை

பமாழியின் திறம் உணர்த்துதி என்று தசர்க்கவும் வள்ைல் பமாழி - வள்ைல் தபசிய
வழியில்; பபான் நிறப் பூதவயும் கிளியும் தபாற்றுக என்று உன்னுபமன் தங்தகயர்க்கு
உணர்த்துவாய்’ என்று முன்பு தபசப்பபற்றது (கம்ப. 1878)
(62)
அனுமன்திருவாழிதயக் காட்டலும் பிராட்டியின்நிதலயும்
5290. ‘ “மீட்டும் உமர தவண்டுவன இல்மல” என,
“பைய்ப் த ர்
தீட்டியது; தீட்டஅரிய பெய்மகயது; பெவ்தவ,
நீட்டு இது” என,தநர்ந் னன்’ எனா, பநடிய
மகயால்,
காட்டினன் ஓர்ஆழி; அது வாள் நு லி கண்டாள்.
மீட்டும் உமரதவண்டுவன இல்மல என - திரும்பவும் யான் கூற தவண்டியதவ
இல்தல என்று; பைய்ப்த ர் தீட்டியது - உண்தமப் தபர் பபாறிக்கப்பட்டதும்; தீட்டரிய
பெய்மகயது - எழுத முடியாத தவதலப்பாடு பபற்றதும்; (ஆன) இது - இந்தத்
திருவாழி; பெவ்தவ நீட்டு என - பசவ்தவயாய் அதமந்த திருமுகம் என்று கூறி;
(இராமபிரான்) தநர்ந் னன் - என்பால் வழங்கினான்; எனா - என்று கூறி (அனுமன்);
பநடிய மகயால் - நீண்ட தககளில்; ஓர் ஆழி - ஒப்பற்ற தமாதிரத்தத; காட்டினன் -
காண்பித்தான்;அது - அந்த தமாதிரத்தத; வாள் நு லி - ஒளிமிக்க பநற்றிதய உதடய
பிராட்டி; கண்டாள் - பார்த்தாள்.

நீட்டு -திருமுகம் (கடிதம்) சித்திர தசனன் நீட்டு அவிழா (உபததச காண்டம்;

சிவத்துதராகம் 174) அமரர் கம்பனடிப்பபாடி, ‘நீட்டு’ என்பதற்குக் குறிப்பு பமாழி
அடங்கிய ஓதல என்று பபாருள் கூறிக் கல்பவட்தட ஆதாரம் காட்டுவர். அவர்,
நீட்தடாதல வாசியா நின்றான்... மரம்’ என்னும் பாடதல தமற் தகாள் நிதனவு
கூர்வர். (63)

5291. இறந் வர்பிறந் யன் எய்தினர்பகால் என்தகா ?

ைறந் வர்அறிந்து உணர்வு வந் னர்பகால் என்தகா ?
துறந் உயிர்வந்து இமட ப ாடர்ந் துபகால்
என்தகா ?
திறம் ப ரிவதுஎன்மனபகால், இந் நல் நு லி
பெய்மக ?
இந் நல் நு லிபெய்மக - அழகிய பநற்றிதய உதடயஇந்தப் பிராட்டியின்
பசய்தகக்கு; (உவதமயாக) இறந் வர் - பநறி கடந்து வாழ்ந்தவர்கள்; பிறந் யன் -
பிறத்தலால் உண்டாகும் பயதன; எய்தினர் பகால் என்தகா - பபற்ற பசய்தக என்று
கூறுதவதனா; ைறந் வர் - தம்தமதய மறந்தவர்கள்; அறிந்து - தம்தமயும்
ததலவதனயும் அறிந்து; உணர்வு வந் னர் பகால் என்தகா - தபருணர்வு பபற்ற
பசய்தக என்று கூறுதவதனா ? துறந் உயிர் - உடதலவிட்டு நீங்கிய உயிர்; இமடவந்து
- தக்க சமயத்தில் வந்து; ப ாடர்ந் து பகால் என்தகா - ஒன்றுபட்டது என்று
கூறுதவதனா ? திறம் - பிராட்டியின் தன்தமதய; ப ரிவது என்மன - அறிவது எப்படி.

எய்தினர்,வந்தனர், என்னும் முற்றுக்கள் பபயபரச்சப் பபாருள் தந்தது. இன்தறல்

இரண்டு எழுவாதயச் சந்திக்க தநரும். இருவதக முற்று ஈபரச்சம் ஆகலும்
(இலக்கணக் பகாத்து 82) எய்திய பசய்தக, வந்த பசய்தக என அதமயும்.
திருவாழிதயக் கண்ட பிராட்டியின் பசயல் 6 பாடல்கள் தபசும். மறந்தவர் - தம்தம
மறந்தவர்கள். தம்தம மறந்தவர்கள், தம்தமயும் ததலவதனயும் அறிந்து பபறுவதத
உணர்வு. பிறந்த பயன், என்பது பிறத்தலால் பபறதவண்டிய பயன் (பதால், பசால் 236)
பகால், அதனத்தும் அதச. (64)

5292. இழந் ைணிபுற்று அரவு எதிர்ந் து எனல் ஆனாள்;

ழந் னம்இழந் ன மடத் வமர ஒத் ாள்;
குழந்ம மயஉயிர்த் ைலடிக்கு உவமை பகாண்டாள்;
உழந்து விழிப ற்றது ஓர் உயிர்ப் ப ாமறயும்
ஒத் ாள்.
(திருவாழிதயக் கண்டபிராட்டி)

இழந் ைணி - தவறவிட்டமாணிக்கத்தத; எதிர்ந் து புற்று அரவு எனல் ஆனாள் - தன்

எதிரில் கண்ட புற்றில் உள்ை பாம்பு என்று கூறும்படி இருந்தாள்; இழந் ன ழந் னம் -
இழந்துவிட்ட பதழய பசல்வத்தத; மடத் வமர ஒத் ாள் - (மறுபடியும்) பபற்ற
வறியவதர ஒத்திருந்தாள்; குழந்ம மய உயிர்த் - குழந்தததயப் பபற்பறடுத்த;
ைலடிக்கு உவமை பகாண்டாள் - மலடிக்கு உவமானம் ஆயினாள்; உழந்து - பலநாட்கள்
துன்பத்தில் வருந்தி; விழிப ற்றது - கண்கதைப் பபற்ற; ஓர் உயிர்ப் ப ாமறயும் -
ஒப்பற்ற உடம்தபயும்; ஒத் ாள் - ஒத்திருந்தாள்.

அம்தமக்குதமாதிரம் கிதடத்தது, பாம்பு, தவறவிட்ட மணிதயப் பபற்றது

தபாலவும், வறுதமயாைன் இழந்த பசல்வத்தத மீைப் பபற்றததப் தபாலவும், மலடி
குழந்தததயப் பபற்றது தபாலவும், குருடன் விழி பபற்றது தபாலவும் இருந்தது.
பிராட்டிதயப் பாம்பு என்று கூறலாமா ? அமுதமான அம்தம தீயர் பசய்தகயால் நஞ்சு
ஆனாள். நஞ்சுதான் அரக்கர் குடிக்கு என்று நங்தகதய அவன் தம்பிதய பசான்னான்
என்று பபரிய திருபமாழி தபசும் (பபரிய 10-2-4) வால்மீகம், சீதத மகா சர்ப்பம்
தபான்றவள். அவள் கவதல பகாண்டு முகத்தத தவத்திருக்கும் ஐந்து விரல்கதை
அதன் ஐந்து ததலகள் என்று தபசும். (கம்ப. 7351) கவிச் சக்கரவர்த்தி, ‘திட்டியின்
விடமன கற்பின் பசல்வி’ என்று கும்பகர்ணன் வாயிலாகப் தபசுவான். இங்கு
மணியிழந்த நாகம் மீண்டும் மணிபபறும் தன்தமக்தக ஒப்பீடு என்பதத அறிந்தால்
சீதத நாகமா என்ற வினாவுக்தக இடம் இல்தல என்பததயும் அறிக.
(65)

5293. வாங்கினள்; முமலக் குமவயில் மவத் னள்;

சிரத் ால்
ாங்கினள்;ைலர்க் கண்மிமெ ஒற்றினள்; டந்
த ாள்
வீங்கினள்;பைலிந் னள்; குளிர்ந் னள்; பவதுப்த ாடு
ஏங்கினள்;உயிீ்ர்த் னள், இது இன்னது எனல்
ஆதை ?
(பிராட்டிதமாதிரத்தத)
வாங்கினள் - எடுத்துக்பகாண்டாள் (அதத); முமலக் குமவயில் மவத் னள் -
தனங்களின் தமதல தவத்துக் பகாண்டாள்; சிரத் ால் ாங்கினள் - ததலயிதல
தவத்துக் பகாண்டாள்; ைலர்க்கண் மிமெ ஒற்றினள் - மலர் தபான்ற கண்களில் ஒற்றிக்
பகாண்டாள்; டந்த ாள் வீீ்ங்கினள் - பபரியததாள் பூரித்தாள்; பைலிந் னள் -
இதைத்தாள்; குளிர்ந் னள் - குளிர்ச்சியதடந்தாள்; பவதுப்த ாடு ஏங்கினள் -
பவப்பத்துடன் ஏக்கமுற்றாள்; உயிர்த் னள் - பபரு மூச்சு விட்டாள்; இது
(பிராட்டியதடந்த) இந்த பமய்ப்பாட்தட; இன்னது எனல் ஆதைா - இன்ன
பமய்ப்பாடு என்று கூற முடியுமா.

எண்வதகபமய்ப்பாடுகளுள், பிராட்டியின் பமய்ப்பாடு இன்னது என்று

கூறவியலுமா. இவள் நிதல இதுதான் என்று வதரயறுத்துக் கூறல் இயலாது.
(66)

5294. தைாக்கும்; முமல மவத்து உற முயங்கும்; ஒளிர் நல்

நீர்
நீக்கி, நிமறகண் இமண தும் , பநடு நீளம்
தநாக்கும்;நுவலக் கருதும், ஒன்றும் நுவல்கில்லாள்;
தைக்கு நிமிர்விம்ைலள்; விழுங்கலுறுகின்றாள்.
(பிராட்டிதமாதிரத்தத)

தைாக்கும் - தமாந்துபார்ப்பாள் (அதத); முமல மவத்து - தனங்களிதல தவத்து; உற

முயங்கும் - நன்றாகத் தழுவிக் பகாள்வாள்; ஒளிர் நல்நீர் - ஒளிர்கின்ற ஆனந்தக்
கண்ணீர்; நிமற கண் இமண தும் - அழகு நிதறந்த இரண்டு கண்களில் ததும்ப; நீக்கி
- அததத் துதடத்துக்பகாண்டு; பநடு நீளம் தநாக்கும் - நீி்ண்ட பறதவக் கூட்தடப்
பார்ப்பாள்; நுவலக் கருதும் - (பறதவக் கூட்டால் வந்த நிதனதவ) கூறநிதனப்பாள்;
ஒன்றும் நுவல்கில்லாள் - ஒன்றும் கூற முடியாமல்; தைக்கு - மிகுதியாக; நிமிர்
விம்மிலள் - கிைர்ச்சி பபற்ற அழுதக உதடயவைாய்; விழுங்கல்உறுகின்றாள் - அதத
அடக்க முயல்கின்றாள். நீைம் - பறதவக்கூடு. பறதவக் கூட்தட இராமபிரான்
தநாக்கியது ! நிந்ததயில் சகுந்தங்கள் நீைம் தநாக்கின. அந்திதய தநாக்கினான்,
அறிதவ தநாக்கினான்’ (கம்ப. 2086) என்று தபசப்பபற்றது அஃது இப்தபாது
பிராட்டிக்கு நிதனவு வந்தது தபாலும். ‘பநடுநீைம்தநாக்கும்’ என்பதற்குபநடுதநரம்
தமாதிரத்ததப் பார்ப்பாள் என்றும் உதர பகாள்ைலாம். மாதலக் காலத்தில்
பறதவகள் தம் கூட்தட அதட ததல தநாக்கும் தபாது உணர்வு முகிழ்க்கும்.
பபருமான் என மகிழ்வதும், அல்ல என்று வருந்துவதும், ஆம் என்று ஊடுவதும், அல்ல
என்று வாய் மூடுவதும் தமாதிரத்தத விழுங்குதவாம் என்பதும் பபாருள். என்பது
பதழய வுதர (அதட - பதி). (67)

5295. நீண்டவிழி தநரிமழ ன் மின்னின் நிறம் எல்லாம்

பூண்டது, ஒளிர்ப ான் அமனய ப ாம்ைல் நிறம்;
பைய்தய !
ஆண் மக ன்தைாதிரம் அடுத் ப ாருள் எல்லாம்
தீண்டு அளவில்,தவதிமக பெய் ப ய்வ
ைணிபகால்தலா ?
 நீண்ட விழிதநரிமழ ன் - நீண்ட கண்கதையும்அழகிய ஆபரணங்கதையும் உதடய
பிராட்டியின்; மின்னின் நிறம் எல்லாம் - மின்னல் தபாலப் பசதல படர்ந்த தமனி
முற்றும்; ஒளிர் - விைங்குகின்ற; ப ான் அமனய - பபான்தன ஒத்த; ப ாம்ைல் நிறம்
பூண்டது - பபாலிவுதடய நிறத்ததப் பபற்றது; (இந்த மாற்றம்) பைய்தய - உண்தமதய
(ஆதலால்); ஆண் மக ன் - ஆடவருள் ததலசிறந்த இராமபிரானின்; தைாதிரம் -
தமாதிரம் ஆனது; அடுத் ப ாருள் எல்லாம் - தன்தனச் சார்ந்த எல்லாப்
பபாருள்கதையும்; தீண்டு அளவில் - பதாட்ட மாத்திரத் தில்; தவதிமக பெய் -
பபான்னாக மாற்றுகின்ற; ப ய்வைணி பகால் - பதய்வத்தன்தம பபற்ற ரச
குளிதகதயா. தவதிதக பசய்தல்- ஒரு பபாருதை தவறு பபாருைாக மாற்றுதல்.
பரிசதவதி பசம்தபப் பபான்னாக்கும் என்பது சித்தரின் பகாள்தக. இரச
குளிதகயினால் களிம்பு அற்றுப் பபான்னாய்ச் பசம்பபானுடன் தசரும். (சிவ.சித்தி
11.2.9.) மின் நிறம் பபான்நிறம் ஆயிற்று. தமாதிரம் பரிசதவதிதயா என்று
கவிச்சக்கரவர்த்தி வியக்கின்றார். (68)

5296. இருந்து சியால் இடர் உழந் வர்கள் எய்தும்

அருந்தும் அமுது ஆகியது; அறத் வமர அண்மும்
விருந்தும் எனல்ஆகியது; வீயும் உயிர் மீளும்
ைருந்தும் எனல்ஆகியது; வாழி ைணி ஆழி !
ைணி ஆழி - மணிகள்பதித்த அந்த தமாதிரம்; சியால் - பசியினால்; இருந்து -
(பிறிததாரிடம் பசல்லாமல்) வீட்டிதலஇருந்து; இடர்உழந் வர்கள் - துன்பத்தால்
வருந்தியவர்கள்; எய்தும் - அதடந்த; அருந்தும் அமுது ஆகியது - உண்ணும் உணவாக
ஆயிற்று; அறத் வமர - இல்லறத்தில் இருப்பவதர; அண்மும் - பசன்று தசர்ந்த;
விருந்தும் எனல் ஆகியது - விருந்தாளி என்று கூறும் படியாகவும் ஆயிற்று; வீயும் உயிர் -
இறக்கப் தபாகும் உயிர்; மீளும் - திரும்புதற்குக் காரணமாயிருக்கும்; ைருந்தும் எனல்
ஆகியது - மருந்து என்று கூறும்படியாகவும் ஆயிற்று; வாழி - அந்த திருவாழி
பல்லாண்டு வாழ்க.

விருந்தும்மருந்தும் என்பதில் உள்ை உம்தமகதை எனலும் ஆகியது என்று

இரண்டிடத்தும் தசர்க்க. விருந்து எனலும் ஆகியது மருந்து எனலும் ஆகியது என
அதமயும். விருந்தினர் முகம் காணும் நல்ல இல்லறத்தார் மகிழ்வர். விருந்தினர் முகம்
கண்டு அன்ன விழா என்று முன்பு தபசப் பபற்றது (நாட்டு - 15) விழாதவக் காணும்
தபாது உண்டாம் மகிழ்ச்சி விருந்தால் உண்டாம் என்பது குறிப்பு. விருந்து கண்டு
ஒளிக்கும் வாழ்க்தக திருந்தா வாழ்க்தக என்று இகழப்படும். (69)
சீதத அனுமதனவாழ்த்துதல்.
5297. இத் மகயள் ஆகி, உயிர் ஏமுற விளங்கும்,
முத் நமகயாள்,விழியின் ஆலி முமல முன்றில்
த்தி உக, பைன்கு மல ள்ள, ‘உயிர் ந் ாய் !
உத் ை !’ எனா,இமனய வாெகம் உமரத் ாள்;
(திருவாழிபபற்றதமயால்)
 உயிர் ஏமுற - உயிரினம்மகிழ்ச்சி பபருக (அதனாதல); விளங்கும் - பபாலிவுறுகின்ற;
முத் நமகயாள் - முத்தத ஒத்த பற்கதை உதடய பிராட் டி; இத் மகயள் ஆகி -
இப்படிப்பட்ட பமய்ப்பாடு உதடயவைாய்; விழியின்ஆலி - கண்களில் வழியும்
நீர்த்துளிகள்; முமல முன்றில் - தனங்களின்தமற்பரப்பில்; த்தி உக - பட்டுத் பதறித்துச்
சிதறவும்; பைன் கு மல ள்ள- பமல்லிய மழதலச் பசாற்கள் தடுமாறவும்; (பூரித்து)
உத் ை ! - தமலானவதன (நீ); உயிர் ந் ாய் - என் உயிதர வழங்கினாய்; எனா - என்று
(புகழ்ந்து); இமனய வாெகம் - இந்த பமாழிகதை; உமரத் ாள் - கூறினாள்.
அகத்தின்மகிழ்ச்சி பிராட்டியின் பற்களில் விைங்கிற்று. முதல முன்றில் - மார்பின்
தமற்பரப்பு. ஏந்து முதல முற்றம் (அகம் 51) ஆலி - நீர்த்துளி. இங்கு கண்ணீதரக்
குறிக்கிறது. தன்தன வருத்தியும் பிறருக்கு உதவுபவன் உத்தமன் (திருப்பாதவ - ஓங்கி
உலகைந்த - உதர) வாசகம் பபாருள் பபாதிந்த பசால். (70)

அறுசீர்விருத் ம்

5298. ‘மும்மை ஆம் உலகம் ந் மு ல்வற்கும் மு ல்வன்

தூது ஆய்,
பெம்மையால்உயிர் ந் ாய்க்குச் பெயல் என்னால்
எளியது உண்தட ?
அம்மை ஆய்,அப் ன் ஆய அத் தன ! அருளின்
வாழ்தவ !
இம்மைதயைறுமை ானும் நல்கிமன, இமெதயாடு’
என்றாள்.
மும்மை உலகம் ந் - மூன்று உலகங்கதையும் பதடத்த; மு ல்வற்கும் - முன்தனான்
ஆகிய பிரம்ம ததவனுக்கும்; மு ல்வன் தூ ாய் - தந்ததயாகிய இராமபிரானின்
தூதுவனாய் வந்து; பெம்மையால் - நிதறவு பபற்ற பண்பினாதல; உயிர் ந் ாய்க்கு -
(எனக்கு) உயிதர வழங்கிய உனக்கு; என்னால் - (சிதறயிலிருக்கும்) என்னாதல; பெயல்
- உனக்குச் பசய்வதற்கு; எளியது (ம்) உண்தட - எளிதமயான உதவியும் உள்ைதா ?
அம்மையாய் - தாயாகவும்; அப் ன் ஆய - தந்ததயாகவும் உள்ை; அத் தன - என்
பதய்வதம; அருளின் வாழ்தவ - அருளுக்கு வாழ்தவத் தருபவதன (நீ); இம்மைதய -
இப் பிறப்பிதலதய; ைறுமை ானும் - மறுதம வாழ்தவயும்; இமெதயாடு நல்கிமன -
புகழுடன் வழங்கினாய்; என்றாள் - என்று பிராட்டி கூறினாள்.

மும்தம ஆம்உலகம் - என்பதில் உள்ை ஆம் அதச. பணியுமாம் என்றும்,

அணியுமாம் என்றும் குறட்பகுதிக்குக் குறிப்புதர வழங்கிய அழகர், ‘ஆம்’ என்பன
இரண்டும் ‘அதச’ என்றார். மும்தம உலகு என்று அதமக்க. மும்தம என்பது மூன்று
தன்தமதயக் குறிக்காமல் மூன்று என்னும் எண்தணக் குறிக்கிறது. முப்பத்து
மும்தமத் ததவர் பசன்று ஏத்தும் தில்தல (திருக்தகாதவ 337) மறுதம தானும்
என்பதில் உள்ை தான் அதச. மறுதமயும் என்று அதமக்க. உயிதரயும் இம்தமயில்
மறுதமப் பயதனயும் வழங்கிய உன் உதவிக்கு மிகப் பபரிய தகம்மாறு பசய்ய
தவண்டும். ஆனால் என்பால் எளிய உதவி கூட இல்தலதய,என்று பிராட்டி
மனம்கதரகின்றாள். திதனத் துதண நன்றிக்குப் பதனத்துதண நன்றி பசய்க என்கிறது
தவதம். பதனத் துதண நன்றி பசய்த உனக்கு என்ன பசய்யவுள்ைது, என்று பிராட்டி
மனம் கதரகின்றாள். உன் உதவிக்கு மற்றும் ஓர் உதவி உண்டு என்று கருதின் அது
மகாபாதகம். ஆதலின் எளியது உண்தடா என்று கூறி மனம் கதரகின்றாள்.
இராமபிரான் திருமாலின் அம்சம் ஆதலின் அவன் திருமாலாகதவ தபசப்படுவான்.
(71)

5299. ‘ ாழிய மணத் த ாள் வீர ! துமண இதலன் ரிவு

தீர்த்
வாழிய வள்ளதல !யான் ைறு இலா ைனத்த ன்
என்னின்,
ஊழி ஓர் கலாய்ஓதும் யாண்டு எலாம், உலகம்
ஏழும்
ஏழும் வீவுற்றஞான்றும், இன்று என இருத்தி’
என்றாள்.
ாழிய மணத்த ாள் வீர - பருத்த மூங்கிதலப்தபான்ற ததாதையுதடய வீரதன !
துமணயிதலன் - ஒரு துதணயும் இல்லாத என்னுதடய; ரிவு தீர்த் - துன்பத்ததப்
தபாக்கிய; வள்ளதல - பகாதடயாைதன; வாழிய - நீ வாழ்க; யான் - நான்; ைறுஇலா
ைனத்த ன் என்னின் - கைங்கம் இல்லாத மனத்தத உதடதயன் என்பது
உண்தமயானால்; ஊழி - ஒரு யுகத்தத; ஓர் கலாய் ஓதும் - ஒரு பகலாகப்
தபசப்படுகின்ற; யாண்டு எலாம் - பதினான்கு உலகங்களும்; வீவுற்ற ஞான்றும் -
அழியும் பபரும் பிரைய காலத்தும்; இன்று என இருத்தி - இன்று தபால் இருப்பாயாக;
என்றாள் - என்று பசான்னாள்.

அனுமன், புலன்அடக்கம் கருதி வீர என்னும், உதவிதய தநாக்கி வள்ைல் என்றும்

தபசப் பபற்றான். பிரம்மசாரிகட்கு உரித்து. ஊழி பகலாயிருப்பது பிரம்ம ததவனுக்தக.
ஆதலின் அனுமன் பிரம்ம ததவனாவான் என்பது குறிப்பு. அவனும்
பபரும்பிரையத்தில் பரம் பபாருளுடன் லயம் ஆவான். அப்படி லயமாகாது அனுமன்
சிரஞ்சீவியாக இருக்க தவண்டும் என்று கருதி ‘உலகம் வீவுற்ற ஞான்றும் இன்பறன
இருத்தி’ என்று பிராட்டி தபசினாள். இவ்விரு பாசுரங்களும் பிராட்டி பதய்வ
ஆதவசத்துடன் தபசியதவ. உணர்ச்சி வயப்பட்ட தபாது பிராட்டி மானுட தவடம்
கதலந்து பதய்வ ஆதவசம் பபற்றாள். வாலி பசய்தி தகட்ட தபாது இராமன்
பவைவாய் துடித்தததக் கவிச்சக்கரவர்த்தி,‘தவயம் நுங்கிய வாய் இதழ் துடித்தது’
(கம்ப. 3853.) என்பான். (72)

இராமலக்குவதரப்பற்றி வினவிய சீததக்கு அனுமன்விதடயிறுத்தல்.

5300. மீண்டு உமரவிளம் லுற்றாள், ‘விழுமிய

குணத்த ாய் ! வீரன்
யாண்மடயான்,இளவதலாடும் ? எவ் வழி எய்திற்று
உன்மன ?
ஆண் மக, அடிதயன் ன்மை யார் பொல,
அறிந் து ?’ என்றாள்;
தூண் திரள் டந்த ாளானும், உற்றது
பொல்லலுற்றான்:
(பிராட்டி)

மீண்டு உமரவிளம் லுற்றாள் - மறுபடியும் தபசத்பதாடங்கி; (அனுமதன தநாக்கி)

விழுமிய குணத்த ாய் - சிறந்த குணங்கதைப் பபற்ற அனுமதன; வீரன் - இராமபிரான்;
இளவதலாடும் யாண்மடயான் - இதைய பபருமாளுடன் எங்தக உள்ைான்
(இராமபிரான்); உன்மன எவ்வழி எய்திற்று - உன்தன எவ்விடத்தில் சந்தித்தது; ஆண்
மக - இராமபிரான்; அடிதயன் ன்மை - என்னுதடய நிதலதய; யார் பொல அறிந் து
- எவர் கூற அறிந்தது; என்றாள் - என்று வினவினாள் (அதுதகட்ட); திரள் தூண் - திரண்ட
தூண் தபான்ற; டந்த ாளான் - அகன்ற ததாதை உதடய அனுமனும்; உற்றது
பொல்லல் உற்றான் - நிகழ்ந்தததக் கூறத் பதாடங்கினான்.

காதல் மகளிர்தம்தம ‘அடிச்சி’ என்று கூறிக் பகாள்வததப் பிரபந்தத்தில்

காண்கிதறாம். தாமதரக் தகதய.... அடிச்சிதயம் ததல மிதச அணி’ என்று
சடதகாபநாயகி தபசினாள் (திருவாய் 10.3.5) அதத அறிந்த பிராட்டி தன்தன
‘அடிதயன்’ என்றாள். (73)

5301. ‘உமழக் குலத் தீய ைாய உருவு பகாண்டு, உறு ல்

பெய் ான்,
ைமழக் கருநிறத்து ைாய அரக்கன், ைாரீென்
என் ான்;
இமழத் ட ைார் த்து அண்ணல் எய்ய, த ாய்,
மவயம் தெர்வான்
அமழத் து அவ்ஓமெ; உன்மன ையக்கியது
அரக்கன் பொல்லால்.
அரக்கன்பொல்லால் - இராவணன் கட்டதைப்படி; ைமழக் கருநிறத்து - தமகம்
தபாலும் கரிய நிறத்ததயுதடய; ைாய அரக்கன் - மாதயயில் வல்ல அரக்கனாகிய;
ைாரீென் என் ான் - மாரீசன் என்பவன்; உமழக்குலம் - மான் இனத்ததச் தசர்ந்த; தீய -
தீதமதய வடிவமான; ைாய உருவு பகாண்டு - மாய மானாக வடிவம் எடுத்து; உறு ல்
பெய் ான் - காட்டின் கண்தண வந்தான்; இமழ ட ைார் த்து அண்ணல் - அணிகள்
அணிந்த மார்தப உதடய இராமபிரான்; எய்ய - அம்தப ஏவுதலாதல; த ாய் - உயிர்
நீங்கப் பபற்று; மவயம் தெர்வான் - பூமியில் விழும் நிதலயின் கண்; அமழத் து அவ்
ஓமெ - கூப்பிட்ட அக் பகாடிய கூக்குரல்; உன்மன ையக்கியது - உன்தன மயக்கம்
பசய்தது.

இதுமுதல் 382பாடல்வதர அனுமன் கூற்று. இராமபிரான் ஆபரணம் இன்றி

இருக்கும் தபாது இதழத்தட மார்பத் தண்ணல் என்று கூறலாமா.... என்பர். இத்ததகய
இடங்களில் நச்சர் பபயராய் நின்றது என்று குறிப்பிடுவர். இதழத் தட மார்பத்
தண்ணல் என்பதற்குப் பபாருள் இராமன் என்பதத. அழகர் அடியைந்தான் என்பது
வாைா பபயராய் நின்றது என்றார் (திருக்குறள் 610) இது, உபசார வழக்கு என்று அதட -
பதிப்பு கூறும். வால்மீகம், மாயமான் இதைய பபருமாள் பபயதரயும் பிராட்டியின்
பபயதரயும் கூறி விழுந்ததாகப் தபசும். கவிச்சக்கரவர்த்தி ‘அட்ட திக்கினும்
அப்புறத்தும் புக விட்டதழத்து ஒரு குன்பறன வீழ்ந்தனன்’ என்று கூறுவார் (கம்ப.
3313.) எய்யப் தபாய் பவய்ய பசால்லால் என்னும் பாடமும், அதழத்த பபாய்க்
குரலின் ஓதச மயக்கிய துன்தன அம்ம’ என்னும் பாடமும் நன்று. இப்பாட தபதங்கள்
சில சுவடிகளில் தான் உள்ைன. (74)

5302. ‘ “இக் குரல் இளவல் தகளாது ஒழிக” என,

இமறவன் இட்டான்
பைய்க் குரல்ொ ம்; பின்மன, விமளந் து விதியின்
பவம்மை;
“ப ாய்க் குரல்இன்று, ப ால்லாப் ப ாருள் பின்பு
யக்கும்” என் ான்,
மகக் குரல் வரிவில்லானும், இமளயவன் வரவு
கண்டான்.

இமறவன் - இராமபிரான்; இளவல் இக்குரல் - தம்பியாகிய இலக்குவன் இக் குரல்

ஒலிதய; தகளாது ஒழிக என - தகட்காமற் தபாகட்டும் என்று கருதி; ொ பைய் குரல் -
தன் வில்லின் பமய்யான ஒலிதய; இட்டான் - உண்டாக்கினான்; பின்மன (உம்) -
அங்கனம் உண்டாக்கிய பின்னும்; விதியின் பவம்மை - விதியினுதடய விருப்பம்;
விமளந் து - நிதறதவறிற்று; இன்று - இன்தறய தினம் ததான்றிய (அரக்கனின்);
ப ாய்க்குரல் - பபாய்யான (மானின்) குரலால்; பின்பு - பின்னர்; ப ால்லாப் ப ாருள் -
தீய பசயலானது; யக்கும் என் ான் - நிகழப் தபாகிறது என்று கருதிய; மகக்குரல் வரி
வில்லானும் - தகயில் பபாருந்திய வில்தலந்திய இராமபிரான்; இமளயவன் வரவு -
இலக்குவன் வருததல; கண்டான் - பார்த்தான்.

மாயமான் குரல்தகைாமல் தபாகட்டும் என்று இராமபிரான் வில் ஒலிதய

எழுப்பியது முன்பு தபசப்படவில்தல. இங்ஙனம் முன்பு தபசாதததப் பின்பு கூறுவது
கவிச்சக்கரவர்த்தியின் இயல்பு. பவம்தம - விருப்பம். ‘பவம்தம தவண்டல்’ என்று
பதால்காப்பியம் தபசும். (பதால் உரி 334) பவப்பம் என்றும் கூறலாம். பபாய்க்குரல்
இன்று - பபாய்க்குரல் தபால் இல்தல என்றும் கூறப் பபற்றது. பபால்லாப் பபாருள் -
தீய பசயல். ஒரு பபாருள் பசால்லுவதுதடதயன் (கலி 8) (75)

5303. ‘கண்டபின், இமளய வீரன் முகத்தினால் கருத்ம

ஓர்ந்
புண்டரிகக்கணானும், உற்றது புகலக் தகட்டான்;
வண்டு உமற ொமலவந் ான், நின் திரு வடிவு
காணான்,
உண்டு உயிர்,இருந் ான்; இன்னல் உழப் ற்கு
ஏது ஒன்தறா ?
கண்டபின் - பார்த்தபிறகு; இமளய வீரன் முகத்தினால் - இலக்குவனின்
முகக்குறிப்பால்; கருத்ம ஓர்ந் - அவன் மனக் கருத்தத அறிந்த; புண்டரீகக் கணானும்
- தாமதர மலர் தபான்ற கண்கதை உதடய இராமபிரானும் (இலக்குவன்); உற்றது
புகல - நிகழ்ந்ததத எடுத்துக்கூற; தகட்டான் - தகட்டு அறிந்து; வண்டு உமற ொமல
வந் ான் - வண்டுகள் பமாய்த்துள்ை பர்ணசாதலதய அதடந்து; நின் திரு வடிவு
காணான் - உன்னுதடய அழகிய வடிவத்ததக் காணாமல்; உயிர் உண்டு -
பபருமூச்தசதய உணவாகக் பகாண்டு; இருந் ான் - உயிருடன் இருந்தனன் (அவன்);
இன்னல் உழப் ற்கு - துன்பத்தத அனுபவிப்பதற்கு; ஏது ஒன்தறா - காரணம் இது
ஒன்று தானா ?

வண் துதற சாதல,என்று பிரித்து வைமான நீர்த்துதறதய அடுத்த சாதல என்றும்

பபாருள் கூறலாம். உண்டு உயிர் இருந்தான் என்பதற்கு உயிருள்ைது என்னும்
நிதலயில் மட்டும் இருந்தவன் ஆனான் என்று கூறப்பபற்றது. புண்டரீகம். இச்பசால்
பவண்டாமதர என்னும் பபாருளில் வழங்குவது பபரும்பான்தம. ஆயினும்
பசந்தாமதர என்னும் பபாருளில் இங்தக எடுத்தாைப்பட்டுள்ைது. புண்டரீகாட்சன்
என்பது விஷ்ணு சஹஸ்ர நாமத்தில் 112வது திருநாமம் (தக்க-பரணி 22 குறிப்புதர 262
பக்கம்) (76)

5304. ‘த ண்டி தநர் கண்தடன்; வாழி ! தீது இலன் எம்

தகான்; ஆகம்
பூண்ட பைய்உயிதர நீ ! அப் ப ாய் உயிர் த ாதய
நின்ற
ஆண் மகபநஞ்சில்நின்றும் அகன்றிமல; அழிவு
உண்டாதைா ?
ஈண்டு நீஇருந் ாய்; ஆண்டு, அங்கு, எவ் உயிர்
விடும் இராைன் ?
அம்தமதய !

த ண்டி தநர்கண்தடன் - ததடி வந்து உன்தனஎதிதர காணப் பபற்தறன்; வாழி -

வாழ்வாயாக; எம்தகான் - எம் ததலவனான இராமபிரான்; தீது இலன் - தீதம இலன்;
நீ ஆகம் பூண்ட - நீ இராமபிரான் தமனியில் அணிந்துள்ை; பைய் உயிதர - உண்தமயான
உயிதர ஆவாய்; அப் ப ாய் உயிர் - அந்தப் பபாய்யான உயிர்; த ாதய நின்ற - தபான
பிறகும் நிதலத்துள்ை; ஆண்டமக - ஆடவருள் ததலசிறந்த இராமபிரானின்; பநஞ்சில்
நின்றும் - இதயத்தில் இருந்தும்; அகன்றிமல - நீங்கினாய் இல்தல; அழிவு உண்டாதைா
- அவனுக்கு அழிவு உண்டாகுமா; ஈண்டு நீ இருந் ாய் - ((உயிரான நீ) இங்தக
இருந்துள்ைாய்; இராைன் - இராமபிரான்; ஆண்டு - அங்தக; எவ் உயிர் விடும் - எந்த
உயிதர விடுவான். பிராட்டிதயஇதறவனுக்கு உண்தமயான உயிர் என்பது குறிப்பு.
ததலவிதயத் ததலவனின் உயிர் என்று இலக்கியம் தபசும். காணா மரபிற்று உயிர் என
பமாழிதவார்... பபாய் பமாழிந்தனதர. யாம் காண்கும் எம் அரும்பபறல் உயிதர...
மதழக்கண் மாதர் பதணப் பபருந்ததாட்தட’ (பதால் - கைவியல் 10 - தமற்தகாள்)
(77)

5305. ‘அந் நிமலஆய அண்ணல், ஆண்டு நின்று,

அன்மன ! நின்மனத்
துன் இருங் கானும்யாறும் ைமலகளும் ப ாடர்ந்து
நாடி,
இன் உயிர்இன்றி ஏகும் இயந்திரப் டிவம் ஒப் ான்,
 ன் உயிர்புகழ்க்கு விற்ற ெடாயுமவ வந்து
ொர்ந் ான்.
அன்மன - தாதய; அந்நிமல ஆய அண்ணல் - அப்படிப்பட்ட நிதலதய அதடந்த
இராமபிரான்; ஆண்டு நின்று - அந்தப் பர்ணசாதலயிலிருந்து; நின்மன - உன்தன; துன்
அருங்கானும் - பநருங்கிய பபரிய காடுகதையும்; யாறும் ைமலகளும் - ஆறுகதையும்
மதலகதையும்; ப ாடர்ந்து நாடி - பநருங்கித் ததடிப் பார்த்து; (அங்பகல்லாம்
உன்தனக் காணாதமயால்) இன் உயிர் இன்றி - இனிய உயிர் இல்லாமல்; ஏகும் -
பசல்கின்ற; இயந்திரப் டிவம் ஒப் ான் - எந்திரப் பாதவதய ஒத்தவனாய்; ன் உயிர் -
தன்னுதடய உயிதர; புகழ்க்கு விற்ற ெடாயுமவ - புகழின் பபாருட்டாக வழங்கிய
சடாயுதவ; வந்து ொர்ந் ான் - வந்து அணுகினான்.

இயந்திரத்துக்குஉயிர் இல்தல. பபருமானும் அப்படியிருந்தான். ‘புகழ் எனில்

உயிரும் பகாடுக்குவர்’ என்று சங்க நூல் தபசும். அதத அடி ஒற்றி உயிர் புகழ்க்கு விற்ற
சடாயு என்று புகழப் பபற்றது. இராமபிரான் சடாயுவின் தியாகத்ததத் பதய்வ மரணம்
என்று தபசுவான். (கம்ப. 6477.) சுக்கிரீவன், ‘காட்டிதல கழுகின் தவந்தன் பசய்தன
காட்ட மாட்தடன்” (கம்ப. 6933) என்று தபசி வருந்துவான். சம்பந்தப் பபருமான்
சடாயுதவப் பத்துப் பாசுரங்கைாலும், தபாற்றுவார். (புள்ளிருக்கு தவளூர்ப் பதிகம்)
வந்து சார்ந்தான் என்பதில் உள்ை வந்து அதச என்றும் பகாள்ைலாம். (78)

5306. ‘வந்து, அவன் தைனி தநாக்கி, வான் உயர் துயரின்

மவகி,
“எந்ம ! நீஉற்ற ன்மை இயம்பு” என, இலங்மக
தவந் ன்,
சுந் ரி !நின்மனச் பெய் வஞ்ெமன பொல்லச்
பொல்ல,
பவந் ன உலகம்என்ன, நிமிர்ந் து சீற்ற பவந் தீ.
சுந் ரி - குண அழகுபபற்றவதை; வந்து - சடாயுவின் பக்கத்தத வந்து(இராமபிரான்);
அவன் தைனி தநாக்கி - சடாயுவின் (தபார்க்காயம் பபற்ற)திருதமனிதயப் பார்த்து;
வான் உயர் துயரின் மவகி - மிகப் பபரிய துன்பத்தில் ஆழ்ந்து; எந்ம - என்னுதடய
தந்தததய; நீ உற்ற ன்மை - நீ துன்பமதடந்த காரணத்தத; இயம்பு என - கூறுக என்று
பசால்ல (சடாயு); இலங்மக தவந் ன் - இலங்தக அரசனான இராவணன்; நின்மனச்
பெய் - உனக்குச் பசய்த; வஞ்ெமன பொல்ல பொல்ல - வஞ்சகத்தத
ஒவ்பவான்றாகஎடுத்துக் கூறுந்பதாறும் கூறுந் பதாறும்; சீற்ற பவந் தீ -
இராமபிரானின்தகாபமாகிய பகாடிய பநருப்பு; உலகம் பவந் ன என்ன - உலகம்
பவந்துதபாயின என்று கூறும்படி; நிமிர்ந் து - படிப்படியாக வைர்ந்தது.

நின்தனச் பசய்த- நினக்குச் பசய்த - உருபு மயக்கம். பசால்லச் பசால்ல, சீற்றபவந்தீ

நிமிர்ந்தது என முடிக்க. பசால்லும் ததாறும் பசால்லும் ததாறும் சீற்றத் தீ படிப்படியாக
வைர்ந்தது. பசால்லச் பசால்ல பபாருபைாடு புணர்ந்த அடுக்கு.
(79)
5307. ‘சீறி, “இவ் உலகம் மூன்றும் தீந்து உக, சின வாய்
அம் ால்
நூறுபவன்” என்று,மக வில் தநாக்கியகாமல,
தநாக்கி,
“ஊறு ஒருசிறிதயான் பெய்ய, முனிதிதயா உலமக ?
உள்ளம்
ஆறுதி” என்று, ாம ஆற்றலின் சீற்றம் ஆறி.
சீறி - சீற்றம் பகாண்டு; இ - இந்த; உலகம் மூன்றும் - மூன்று உலகமும்; தீந்து உக -
எரிந்து சாம்பலாய்ச் சிதற; சினவாய் அம் ால் - தகாபத்ததயும் தப்பாதமயும் உதடய
அம்பினாதல; நுறுபவன் என்று - அழிப்தபன் என்று கூறி; (தன்னுதடய) மகவில்
தநாக்கிய காமல - தகயில் உள்ை வில்தலப் பார்த்ததபாது; ாம - தந்ததயாகிய
சடாயு; தநாக்கி - ஐயதனப் பார்த்து; ஒரு சிறிதயான் ஊறு பெய்ய - ஒரு அற்பன்
தீதமதயச் பசய்ய; (அதற்காக) (ஒன்றும் அறியாத) உலமக முனிதிதயா - உலதகச்
சீறினாதயா ? (இது தகாது.ஆதகயால்) உள்ளம்ஆறுதி - மனத்தில் அதமதி பபறுக;
என்று ஆற்றலின் - என்று கூறி தணிக்கச் பசய்ததால்; சீற்றம் ஆறி - தகாபம் தணிந்து.

இதுவும் அடுத்தபாடலும் குைகம். தாதத என்றது சடாயுதவ. ஒருவன் துன்புறும்

தபாது அதற்காகத் துடிக்காத உலகம் அழிய தவண்டும் என்று அண்ணல் கருதினான்.
அவன் சடாயுதவ தநாக்கி ‘நீ இக்தகாள் உறக் குலுங்கல் பசல்லா உலகங்கள்....
அழியத்தக்கன’ என்பான். அதற்கு சடாயு, கூறியதத அறிக. (கம்ப. 3526) உரியவர் பால்
சீற்றம் பகாள். மற்றவதரப் பழிப்பது பதகப்பது முதறயல்ல என்றார். (80)

5308. ‘ “எவ் வழி ஏகியுற்றான் ? யாண்மடயான் ?

உமறயுள் யாது ?
பெவ்விதயாய், கூறுக !” என்ன, பெப்புவான் உற்ற
பெவ்வி,
பவவ்விய விதியின் பகாட் ால், வீடினன் கழுகின்
தவந் ன்;
எவ்விய வரி விற் பெங் மக இருவரும், இடரின்
வீழ்ந் ார்.
(இராமபிரான்)

பெவ்விதயாய் - பசம்தமப்பண்புதடயவதை ! அன்னான் - அநத் இராவணன்;

எவ்விழி ஏகி உற்றான் - எந்த வழியில் தபானான்; யாண்மடயான் - அவன் தற்தபாது
எங்தக உள்ைான்; உமறயுள் யாது - அவன் தங்கும் இடம் எது; கூறுக என்ன -
கூறுவாயாக என்று கூற; கழுகின் தவந் ன் - கழுகுக்குல அரசனான சடாயு; பெப்புவான்
உற்ற பெவ்வி - அதற்கு மறுபமாழி கூறத் பதாடங்கும் தபாது; பவவ்விய -
பகாடுதமயான; விதியின் பகாட் ால் - விதியின் சுழற்சியினாதல; வீடினன் - (சடாயு)
இறந்தான் (அதுகண்டு); எவ்விய - அம்புகதை ஏவும்; வரிவில் பெங்மக - கட்டதமந்த
வில் ஏந்திய சிவந்த தகயிதன உதடய; இருவரும் - இராமனும் இலக்குவனும்;
இடரின் வீழ்ந் ார் - துன்பத்தில் அழுந்தினர்.
 பிறன் பபாருட்டுஉயிர் நீத்த பண்பு தநாக்கிச் பசவ்விதயாய் ! என்று சடாயு புகழப்
பபற்றான். சம்பந்தப் பபருமான் விதடத்து வரும் இலங்தகக் தகான் மலங்கச் பசன்று
இராமற் காய்ப் புதடத்தவதனப்பபாருது அழித்தான்என்பர். இப் பதிகம்,
கவிச்சக்கரவர்த்திக்கு மிகமிக உதவியதம அறிக. சம்பந்தர் ‘விதடத்துவரும்
இராவணன்’ என்றார். கவிச்சக்கரவர்த்தி ‘பவங்கண் எரியப் புருவம் மீதுற
விதடத்தான்’ (கம்ப. 3255) என்பர். மாரீசதன விதடத்து வந்த இராவணன் என்று
திருமுதறக்குப் பபாருள் கூற தவண்டும். தசக்கிழாருக்கு அடுத்த படி திருமுதற
வல்லாைன் கம்பதன. இங்ஙனம் பலவுை. கம்பனுக்கு இராவணனின் முக்தகாடி
வாழ்நாதையும் வழங்கியது திருமுதறகதை. கடன் என்றது இறுதிச் சடங்தக.
தசக்கிழார் பபருமான், நாவரசர் தாய் தந்ததயர்க்குச் பசய்த கடதன; மனம் ததற்றத்
துயர் ஒழிந்து பபருவானம் அதடந்தாற்குச் பசய்கடன்கள் பபருக்கினார் என்பர்.
இராமபிரான் தாததயாகிய சடாயுவுக்குச் பசய்த இறுதிச் சடங்கு முன்பு தபசப்
பபற்றது. ‘கார் அகில் ஈட்டத் ததாடும் சந்தனம் குவித்து... தருப்தபயும் பூவும் சிந்தினர்
என்றும், ஏந்தினன் இருதக நன்றாய் ஏந்தினன் ஈமம் தன்தமல், சாந்பதாடு மலரும்
நீரும் பசாரிந்தனர் ததலயின் சாரல் காந்து எரி காய மூட்டிக் கடன் முதற கடவா
வண்ணம் தநர்ந்தனன்” என்றும் (கம்ப. 3536-37) என்று பபருமான் பசய்த இறுதிக் கடன்
கல்பநஞ்சும் உருகக் காட்டப் பபற்றது. பதன்புலத்தார் கடன் புதல்வரால் நிதறவு
பசய்யப் பபறும்; புதல்வர் இன்றி இறந்த சடாயுவுக்கு இதறவதன புதல்வனாக வந்து
இறுதிக்கடன் பசய்தனன். இதனால் தியாகிகட்கு இதறவதன இறுதிக் கடனும்
புரிவான் என்று அறிக. (81)

5309. ‘அயர்ந் வர், அரிதின் த றி, ஆண் ப ாழில்

ாம க்கு, ஆண்டு,
பெயத் குகடன்மை யாவும், த வரும் ைருளச்
பெய் ார்;
“கயத் ப ாழில்அரக்கன் ன்மன நாடி, நாம்
காண்டும்” என்னா,
புயல் ப ாடுகுடுமிக் குன்றும், கானமும், கடிது
த ானார்.
அயர்ந் வர் - மனம்தசார்ந்த இராமலக்குவர்கள்; அரிதின் த றி - சிரமப்பட்டுத்
பதளிந்து (அவர்கள்); ஆண் ப ாழில் ாம க்கு - ஆண் தமத்பதாழில் புரிந்த
தந்ததக்கு; ஆண்டு பெயத் கு கடன்கள் யாவும் - அவ்விடத்துச் பசய்ய தவண்டிய
கடதமகள் யாவற்தறயும்; த வரும் ைருள - ததவர்களும் வியந்து மருட்சியதடய;
பெய் ார் - பசய்து நிதறதவற்றினர்(பிறகு) (இராமலக்குவர்கள்); கயத் ப ாழில்
அரக்கன் ன்மன - கயதமத்பதாழிலில் வல்லஇராவணதன; நாடி நாம் காண்கும்
என்னா - நாம் ததடிக் கண்டு பிடிப்தபாம் என்று கருதி; புயல் ப ாடும் -
தமகமண்டலத்தத அைாவிய; குடுமிக் குன்றும் - சிகரத்தத உதடய மதலகதையும்;
கானமும் - காடுகதையும் (கடந்து); கடிது - விதரந்து; த ானார் - பசன்றனர்.

கயதமத் பதாழில்என்பது கயத் பதாழில் என்று வந்தது; தம்தம நியமிப்பார் இன்றி

மனம் விரும்பியபடி பசய்பவன் கயவன். (82)
5310. ‘அவ் வழி,நின்மனக் காணாது, அயர்த் வர்
அரிதின் த றி,
பெவ் வழிநயனம், பெல்லும் பநடு வழி தெறு பெய்ய,
பவவ் அழல் உற்றபைல்பலன் பைழுகு என அழியும்
பைய்யன்,
இவ் வழி இமனய ன்னி, அறிவு அழிந்து,
இரங்கலுற்றான்.
அவ்வழி - அந்தஇடங்களில்; நின்மனக் காணாது - உன்தனக் காணாதமயால்;
அயர்த் வர் - கலங்கிய இராமலக்குவர்; அரிதில் த றி - ஒருவாறு பதளிவு பபற்று;
பெவ் அழி நயனம் - (அழுததால்) பசவ்விகுன்றிய கண்கள்; பெல்லும் பநடுவழி -
அவர்கள் பசல்லும் வழிதய; தெறு பெய்ய - (கண்ணீரால்) தசற்தற உண்டு பண்ணவும்;
பவவ் அழல் உற்ற - (இராமன்) பகாடிய பநருப்தப அதடந்த; பைல்பலன் பைழுகு என
அழியும் - பமல்லிய பமழுகுதபால் இதைக்க நின்ற; பைய்யன் - உடம்புதடயனாய்;
இவ்வழி - இந்த நிதலயில்; இமனய ன்னி - இந்த வார்த்ததகதைக் கூறி; அறிவு
அழிந்து - அறிவு பகட்டு; இரங்கல் உற்றான் - மனம் கதரந்தான்.

காணாதுஅயர்ந்தவர் இருவராதலின் பன்தமயாகவும், பிரிவுத் துயரால் பபரிது

இரங்கிப் புலம்பியவன் இராமன் ஒருவதன ஆதலால் பமய்யன், உற்றான் என்று
ஒருதமயாகவும் கூறினர். பசவ்வழி என்பதற்கு, சிவந்த காந்தி வழிகிற, என்றும்
(மகாவித்துவான் விி், தகாவிந்தப் பிள்தை) பசம்தம மிகுந்த என்றும் (தவ,மு,தகா)
பசம்தம நிறம் மிகுந்த (அண்ணா - பதிப்பு) நன்றாக என்றும் (அதட - பதிப்பு)
உதரகள் கூறப் பபற்றன. (83)கலிநிமலத் துமற

5311. ‘கன்ைத்ம ஞாலத் வர் யார் உளதர கடப் ார் ?

ப ான் பைாய்த் த ாளான், ையல் பகாண்டு
புலன்கள் தவறாய்,
நல் ைத்ம நாகத்து அயல் சூடிய நம் தனத ால்,
உன்ைத் ன்ஆனான், மன ஒன்றும்
உணர்ந்திலா ான்.
ப ான் பைாய்த் த ாளான் - திருமகள் தங்கியததாள்கதை உதடய இராமபிரான்;
ஒன்றும் - சிறிதும்; மன உணர்ந்திலா ான் - தன்தன அறிந்து பகாள்ைாமல்; ையல்
பகாண்டு - பிராட்டியின் பால் காதல் மிகுந்து; புலன்கள் தவறு ஆய் - ஐம்புலன்களும்
நிதலதிரிந்து (உதமதயப் பிரிந்த); நல்ைத் ம் - நல்ல ஊமத்தம் பூதவயும்; நாகத்து
அயல் - பாம்பின் அருகில்; சூடிய - அணிந்த; நம் தன த ால் - சிவபிராதனப் தபால;
உன்ைத் ன்ஆனான் - பித்தம் பிடித்தவன் ஆனான்;(ஆதகயால்) ஞாலத் வர் -
உலகில்உள்ைவர்களுள்; கன்ைத்ம - விதனயின் நுகர்ச்சிதய; கடப் ார் -
பவற்றிபகாண்டவர்; யார் உளர் - எவர் உள்ைனர். கடப்பார் -பவற்றி பகாள்பவர்.
கடப்பார் எவதரா கருவிதனதய என்பர் புகதழந்தியார். பமாய்த்தல் - தங்குதல்
(இருத்தல்) பமாய்த்தல் என்பது பகாடுத்தலும் இருத்தலும் (அகராதி நிகண்டு. பமாம்
முதல் 5) சிவபிராதனப் பித்தன் என்று தபசுவது மரபு. (84)
5312. ‘ “த ாது ஆயினத ாது, உன ண் புனல் ஆடல்
ப ாய்தயா ?
சீ ா, வளக்பகாடி அன்னவள்-த டி, என்கண்
நீ ா; ருகிற்றிமலதயல், பநருப்பு ஆதி !” என்னா,
தகா ாவரிமயச்சினம் பகாண்டனன், பகாண்டல்
ஒப் ான்.
பகாண்டல்ஒப் ான் - தமகம் தபான்றஇராமபிரான்; தகா ாவரிமய -
தகாதாவரிதயப் பார்த்து (நதிதய); த ாது ஆயின த ாது - சூரியன் உதிக்கும் சமயத்தில்;
வளக்பகாடி அன்னவள் சீம - பவைக்பகாடி தபாலும் சீதத; உன ண்புனல் -
உன்னுதடய குளிர்ந்த நீரில்; ஆடல் ப ாய்தயா - நீராடியது பபாய்யா; அன்னவள் த டி
- அவதைத் ததடிக் பகாண்டு வந்து; என்கண் நீ ா -என்னிடம்பகாடுப்பாயாக;
ருகிற்றிமலதயல் - தாராமல் தபாவாய் என்றால் (நீ); பநருப்பு ஆதி என்னா - பநருப்பு
மயமாகி விடுவாய் என்று கூறி; சினம் பகாண்டான் - சீற்றம் பகாண்டான்.
தபாது - சூரியன்.தபாதும் தவகிற்றுப் தபாம் இடம் தவறு இதல என்பர் தசக்கிழார்
(இதையான்குடி) தபாதும் பசன்றது குடபால் (வனம்புகு 19)
(85)

5313. ‘ “குன்தற ! கடிது ஓடிமன, தகாைளக் பகாம் ர்

அன்ன
என் த விமயக்காட்டுதி; காட்டமலஎன்னின், இவ்
அம்பு
ஒன்தற அமையும்,உனுமடக் குலம் உள்ள எல்லாம்
இன்தற பிளவா,எரியா, கரி ஆக்க” என்றான்.
குன்தற - மதலதய நீ; கடிது ஓடிமன - தவகமாக ஓடிப் தபாய் (ததடி); தகாைளக்
பகாம் ர் அன்ன - அழகிய பூங்பகாம்பு தபாலும்; என் த விமயக் காட்டுதி -
என்னுதடய ததவிதயக் காண்பி; காட்டமல என்னின் - அவ்வாறு காட்டவில்தல
என்றால்; உன் உமடக்குலம் - உன்னுதடய மதலக் கூட்டங் கதையும்; உள்ள எல்லாம் -
அம்மதலயில் உள்ை அதனத்ததயும்; இன்தற - இன்தறய தினதம; பிளவா - பிைந்து;
எரியா - எரித்து; கரி ஆக்க - கரியாகச் பசய்ய; இவ் அம்பு ஒன்தற - இந்த ஓர் அம்பு;
அமையும் - தபாதியதாகும். என்றான் - என்று கூறினான்.

தகாமைம் - இைதமஅழகு. தகாமைக் பகாழுந்து என்றும் (திருவாசகம்) தகாமை

ஆன்கன்று (திருவாய்பமாழி) என்றும் கூறப் பபற்றன. இஃபதாரு ராம நாடகம்.
(86)

5314. ‘ “ப ான் ைான் உருவால் சில ைாமய புணர்க்க

அன்தறா,
என் ைான்அகல்வுற்றனள் இப்ப ாழுது என்கண் ?”
என்னா,
நன் ைான்கமளதநாக்கி, “நும் நாைமும் ைாய்ப்ப ன்
 இன்தற,
வில் ைாண்பகாமல வாளியின்” என்று, பவகுண்டு
நின்றான்.
ப ான்ைான்உருவால் - (அரக்கன்) பபான் தபாலும் மான் வடிவத்தால்;
சில ைாமய புணர்க்க அன்தறா - சில மாதயகதைச் பசய்ததனால் அல்லவா; என்கண் -
என்னிடத்திலிருந்து; என்ைான் - என்னுதடய மான் தபான்ற சீதத; இப்ப ாழுது -
இந்தச் சமயத்தில்; அகல்வுற்றனள் - பிரிந்து பசன்றனள்; என்னா - என்று கூறி; நன்
ைான்கமள தநாக்கி - பிறர்க்குத் தீங்கு பசய்யாத மான்கதைப் பார்த்து; இன்தற -
இன்தறய தினதம; வில் ைாண் பகாமல வாளியின் - வில்லிதல மாட்சிதமப் பட்ட
பகாதலத் பதாழில் பசய்யும் அம்பாதல; நும் நாைமும் - உங்களுதடய பபயதரயும்;
ைாய்ப்த ன் - அழிப்தபன்; என்று பவகுண்டு நின்றான் - என்று கூறிச் சீறி நின்றான்.

புணர்த்த -பசய்ய. தூமபமன் குழலியர் புணர்த்த சூழ்ச்சியால் (திருவவதாரம் 47)

‘வில் மாண்’ என்று பாடம் பகாள்வாரும் உைர். வில்மாண் - வில்லுக்குச் சுவாமியான
இராமன் என்பது பதழய உதர. (87)

5315. ‘தவறுற்ற ைனத் வன், இன்ன விளம்பி தநாவ,

ஆறுற்ற பநஞ்சின் னது ஆர் உயிர் ஆய ம்பி
கூறுற்ற பொல்என்று உள தகாது அறு நல்
ைருந் ால்
த றுற்று, உயிர்ப ற்று, இயல்பும் சில த றலுற்றான்.
தவறு உற்றைனத் வன் - தவறுபட்ட மனத்தத உதடயஇராமபிரான்; இன்ன -
இப்படிப்பட்டவற்தற; விளம்பி தநாவ - பசால்லி வருத்தம் அதடய(அப்தபாது); ஆறு
உற்ற - ஆறுததலப் பபற்ற; பநஞ்சின் - மனத்ததஉதடய; னது ஆர் உயிர் ஆய - தனது
அரிய உயிர் தபான்ற; ம்பி - தன்னுதடய தம்பியான இலக்குவன்; கூறுற்ற -
எடுி்த்துக்கூறிய; பொல் என்றுஉள - பசாற்கள் என்று உள்ை; தகா று - குற்றம் அற்ற; நல்
ைருந் ால் - நல்ல மருந்தினால்; த றுற்று - பதளிவு பபற்று; உயிர்ப ற்று -
வலிதமபபற்று; சில இயல்வும் - சில உபாயங்கதையும்; த றல் உற்றான் - ஆராயத்
பதாடங்கினான். உயிர்பபற்று -வலிதமபபற்று. உயிர் பதடத்து.. ஓடல் உற்றது
வடதவத்தீ (வருணதன 56) கம்பன் கழகம், உயிர் - வலிதம என்று விைக்கிற்று
இயல்வு - உபாயம். தவள்வியும் நல் அறமும் இயல்பு (முதல் - அந் - 12) இவ்வுதரயும்
தமற்தகாளும் வழங்கியது அண்ணாமதலகழகப்பதிப்பு. உபாயம்என்றது
பிராட்டிதயத் ததடுவதற்கு தமற்பகாள்ை தவண்டிய பநறிதய. ஆர் உயிராய தம்பி
என்ற பதாடதரயும், ‘தம்பியர் அல்லது தனக்கு தவறு உயிர் இம்பரின் இலது என
எண்ணி ஏய்ந்தவன்’ (கம்ப. 3969) என்னும் அடிகதையும் ஒப்பிடுக. (88)

5316. ‘வந் ான்இமளயாபனாடு, வான் உயர் த ரின்

மவகும்
நந் ாவிளக்கின் வரும் எம் குல நா ன் வாழும்
ெந்து ஆர் டங்குன்றினில்; ன் உயிர்க்
கா தலானும்
பெந் ாைமரக்கண்ணனும், நட்டனர் த வர் உய்ய.
(இராமபிரான்)

வான் உயர் - விண்ணில் உயர்ந்துள்ை; த ரின் மவகும் - ததரிதல வீற்றிருக்கும்; நந் ா

விளக்கின் வரும் - குதறவுபடாத சூரியன் பால் உதித் த; எம்குல நா ன் வாழும் - எமது
குலத்தவனான சுக்கிரீவன் தங்கிய; ெந்துஆர் - சந்தன மரங்கள் பசறிந்த;
டங்குன்றினில் - பபரிய இருசிய மூகமதலயில்; இமளயாபனாடு வந் ான் - இதைய
பபருமாளுடன் வந்தான்; (அங்கு) பெந் ாைமரக் கண்ணனும் - தாமதர தபான்ற
கண்கதை உதடய இராமபிரானும்; ன் உயிர்க்கா தலானும் - தன்னுதடய உயிர் தமல்
அன்புள்ை சுக்கிரீவனும்; த வர் உய்ய - ததவர்கள் வாழ்வு பபற; நட்டனர் - நட்புப்
பூண்டனர்.

நந்தா விைக்கு -சூரியன். வருதல் - ததான்றுதல் (பிறத்தல்) தசரதன் மததலயாய்

வருதும் (திரு அவதாரம்) சந்து - சந்தனம். அந்துவன் பாடிய சந்து பசழு பநடுவதர
(அகம் 59) தாமதரக்கண்ணன் - திருமால் (இராமபிரான்) தன்உயிர்க்காததலான் -
சுக்கிரீவன் - தன்னுதடய உயிர்தமல் ஆதச தவத்தவன்வாலிக்குப் பயந்து உயிதரக்
காப்பாற்றிக் பகாள்ை ரிசியமுகபர்வதம் வந்தவன்என்ற வரலாறு காண்க. (89)

5317. ‘உண்டாயதும், உற்றதும், முற்றும் உணர்த்தி, உள்ளம்

புண் ான் எனதநாய் உற விம்முறுகின்ற த ாழ்தின்,
எண் ான் உழந்துஇட்ட நும் ஏந்து இமழ, யாங்கள்
காட்ட,
கண்டான், உயர்த ா மும் தவ மும் காண்கிலா ான்.
உயர் தவ மும் - உயர்ந்ததவதங்களும்; த ா மும் - (அவற்றால் உைதாம்) தபரறிவும்;
காண்கிலா ான் - காணவியலாத பரம்பபாருைாகிய இராமபிரான்; உண்டாயதும் -
தனக்கு தநர்ந்த அவலத்ததயும்; உற்றதும் - அங்கு வந்தததயும்; முற்றும் உணர்த்தி -
அறிவித்து; உள்ளம் - இதயமானது; புண் ான் என தநாய்உற - புண்ணால் ஆக்கப்
பபற்றது என்று கூறும்படி துன்பமுற; விம்முறுகின்ற த ாழ்தின் - நிதலகுதலந்த
சமயத்தில்; யாங்கள் - நாங்கள்; நும் - உங்களுதடய; எண் ான் உழந்திட்ட - நீங்கள்
மனம் வருந்தி கிட்கிந்ததயில் இட்ட; ஏந்திமழ காட்ட - ஆபரணங்கதைக் காண்பிக்க
(அததன ஐயன்); கண்டான் - பார்த்தான்.

விம்முறுதல் -நிதலகுதலதல். நின் ஏந்திதழ என்னும் பாடம் சிறக்கும் தபாலும்.

இதுவதர பிராட்டி ஒருதமயில் தபசப்பட்டாள் - இங்கு மாத்திரம் பன்தமயா ? எண் -
எண்ணம் - உள்ைம். இங்குள்ை தான் அதச எண் உழந்திட்ட என அதமயும். தபாதம் -
சிந்தத. தவதம் - பமாழி. சிந்ததயும் பமாழியும் பரம் பபாருதை உணர்த்தா என்பததக்
கவிச் சக்கரவர்த்தி குறிப்பால் தபசுகிறார். இப் பணி பபான்தான் என்ற இடத்தில் பணி
பபான் னால்ஆக்கப் பபற்றது என அறிகிதறாம். அது தபால் உள்ைம் புண்தான்
என்றஇடத்தும் உள்ைம் புண்ணால் ஆக்கப் பபற்றது என்று அறிக. உள்ைம்பகாண்டு
ஓர் உருச் பசய்தாங்கு.... ஆக்தக அதமத்தனர் என்னும் வாசகஅதமப்தப தநாக்கிி்த்
பதளிக. எண்தான் உழந்திட்ட - ததவரீர் திருவுள்ைத்திதல எண்ணித்
திருப்பரிவட்டத்திதல பபாதிந்து எறிந்த ஆபரணம் என்பது பதழய உதர (அதட -
பதி) (90)

5318. ‘ ணிகின்ற நம் பொல் ப ாடர் ன்மையது அன்று

ன்மை;
துணி பகாண்டுஇலங்கும் சுடர் தவலவன், தூய
நின்கண்
அணி கண்டுழிதய,அமு ம் ப ளித் ாலும் ஆறாப்
பிணி பகாண்டது; ண்டு அது உண்டு ஆயினும்,
த ர்ப் துஅன்றால்.
துணிபகாண்டு - பதகவதரத்துணித்ததல தமற்பகாண்டு; இலங்கும் - விைங்கும்;
சுடர்தவலவன் - தவதலந்திய இராமபிரான்; தூய - தூய்தமயான; நின்கண் -
உன்னுதடய கண்தபாலும்; அணி கண்டுழி - ஆபரணத்ததப் பார்த்த தபாது; அமு ம்
ப ளித் ாலும் - அமிர்தத்தததய பதளித்த தபாதிலும்; ஆறாப் பிணி - தணியாத தநாய்;
பகாண்டது - பற்றிக் பகாண்டது; அது - அந்தப் பிணியானது; ண்டு உண்டு- முன்தப
உள்ைது; ஆயினும் - எங்கனம் ஆராய்ந்து; த ர்ப் து அன்று - தபாக்கத்தக்கது அன்று;
ன்மை - அப்பிணியின் தன்தம; ணிகின்ற நம் பொல் - தாழ்ந்த நம் பசால்லால்;
ப ாடர் ன்மையது அன்று - பின்பற்றிச் பசால்லும் தன்தமயுதடயது அன்று.

பிரிவாற்றாதமயால் இதயத்தில் உள்ை அவலத்ததப் பிணி பகாண்டது; அப்பிணி

அமுதத்ததத் பதளித்தாலும் மாறாதது. அது தபர்ப்பது அன்று என்க.
(91)

5319. ‘அயர்வு உற்று, அரிதின் ப ளிந்து, அம் ைமலக்கு

அப் புறத்து ஓர்
உயர் ப ான்கிரி உற்று உளன், வாலி என்று ஓங்கல்
ஒப் ான்,
துயர்வு உற்று அவ்இராவணன் வாலிமடப் ண்டு
தூங்க,
ையர்வு உற்றப ாருப்ப ாடு, ைால் கடல் ாவி
வந் ான்.
அயர்வு உற்று - தசார்ந்து; அரிதின் ப ளிந்து - மிகவும் சிரமப்பட்டுத் பதளிந்து
(இதவ இராமன் நிதல); அம்ைமலக்கு - அந்த இருசியமுக மதலக்கு; அப்புறத்து ஓர் -
அந்தப் பக்கத்தில் உள்ை ஒரு; உயர் - உயர்ந்த; ப ான்கிரி உற்றுளன் - அழகிய
மதலயில் இருப்பவனும்; வாலி என்று ஓங்கல் ஒப் ான் - வாலி என்னும் பபயருடன்
மதலதய ஒத்திருப்பவனும்; துயர்வு உற்று - துன்பம் அதடந்து; அவ் இராவணன் -
அந்த இராவணன்; வாலிமட - தன் வாலின்கண்தண; ண்டு தூங்க - முன்பு
பதாங்கும்படி (பிணித்து); ையர்வுற்ற - மயக்கம் அதடந்த; ப ாருப்ப ாடு -
மதலகதையும்; ைால் கடல் - பபரிய கடல்கதையும்; ாவி வந் ான் - தாவி
வந்தவனும். (92)

5320. ‘ஆயாமன, ஓர் அம்பினில் ஆர் உயிர் வாங்கி,

அன்பின்
தூயான்வயின்,அவ் அரசு ஈந் வன், “சுற்று தெமன
தையான் வருவான்”என விட்டனன்; தைவுகாறும்
ஏயான்,இருந் ான், இமடத் திங்கள் இரண்டு
 இரண்டும்.
ஆயாமன - ஆகிய வாலிதய; ஓர் அம்பினில் - ஒரு அம்பினாதல; ஆர் உயிர் வாங்கி -
அரிய உயிதரக் கவர்ந்து; அன்பின் துயான்வயின் - அன்பினாதல தூய சுக்கிரீவனிடத்து;
அ அரசு ஈந் வன் - அந்த அரதசக் பகாடுத்த இராமபிரான்; (சுக்கிரீவதன) சுற்றும்
தெமன தையான் - சுற்றுகின்ற தசதனயுடன் கூடியவனாய்; வருவான் என விட்டான் -
வரும்படியாக என்று அனுப்பிவிட்டு; தைவுகாறும் - அவன் வரும் வதரயிலும்; ஏயான்
- அவதன ஏவிய இராமன்; திங்கள் இரண்டும் இரண்டும் - நான்கு மாதங்களும்; இமட -
அந்த இருசிய முகமதலயில்; இருந் ான் - தங்கியிருந்தான்.
இராமபிரான்ஆறுமாதம் பபாறுத்திருந்ததாக ஒரு தனிப்பாடல் தபசுவததஉலகம்
அறியும். இராமன் ‘இதறயாறு திங்கள் இருந்தான் வாலிக்கிதையான்வதர’ (பபருந்
பதாதக 1004) மதழக்காலத்தில் பதடபயடுப்புநிகழ்த்தக்கூடாது. சாதுர்மாசம் என்று
தபசப்படும் விரதத்தத தமற்பகாள்ைதவண்டும். சாதுர் மாசம் - நான்கு மாதம்.
சமணர்களும் பபௌத்தர்களும் கூடஇவ்விரதத்தத அனுஷ்டித்ததாக வரலாறு தபசும்.
‘பபருமான் சுக்கிரீவன்பால்,திங்கள் நான்கில் விரசுக’ என்று தகட்டுக் பகாண்டதாகப்
தபசப் பபற்றது(கம்ப. 4138) அம்மதல என்பது பலர் அறிசுட்டு. முன்பு ஒன்தறக்
கூறாமதலஇச்சுட்டு அதமயும். (93)

5321. ‘பின் கூடியதெமன ப ருந் திமெ பின்ன ஆக,

விீ்ல் கூடு நு ல்திரு ! நின்னிமட தைவ ஏவி,
ப ற்கு ஊடுருவக்கடிது ஏவினன் என்மன’ என்ன,
முன் கூடினகூறினன், காலம் ஓர் மூன்றும்
வல்லான்.
வில்கூடும் - வில்தலஒத்த; நு ல் திரு - பநற்றிதய உதடய திருமகதை; பின் கூடிய
தெமன - காலம் தாமதித்து வந்த தசதனதய; ப ருந்திமெ பின்ன ஆக - பபரிய
திதசகள் பின் ஆகும்படி; நின் இமட தைவ ஏவி - நீ இருக்கும் இடத்தத அதடயக்
கட்டதையிட்டு விட்டு; ப ற்கு ஊடுருவ - பதன் திதசதயத் துருவிச் பசல்ல; என்மன -
அடிதயதன; கடிது ஏவினன் - தவகமாக ஏவினன்; என்ன - என்று; முன் கூடின - முன்பு
நிகழ்ந்தவற்தற; காலம் ஓர் மூன்றும் வல்லான் - முக்காலமும் அறியவல்ல அனுமன்;
கூறினன் - பசான்னான். வில் கூடு -இதில் உள்ை கூடு உவம வாசகம்.
(94)இராமபிரான்வருத்தம் எண்ணிய சீததயின் நிதல

கலிவிருத் ம்

5322. அன்பினன்இவ் உமர உணர்த் , ஆரியன்

வன் ப ாமறபநஞ்சினன் வருத் ம் உன்னுவாள்,
என்பு உறஉருகினள்; இரங்கி ஏங்கினள்;
துன் மும்உவமகயும் சுைந் உள்ளத் ாள்.
அன்பினன் - அன்புவடிவாய அனுமன்; இவ் உமர உணர்த் - இந்த பமாழிகதைக்
கூற (அதனால்); துன் மும் - (பபருமான் உற்ற அவலத்தால்) கவதலதயயும்;
உவமகயும் - (பபருமான் தன்பால் பகாண்ட காததல அறிந்ததமயால்)
மகிழ்ச்சிதயயும்; சுைந் - தாங்கிய; உள்ளத் ாள் - இதயத்தத உதடய பிராட்டி;
வன்ப ாமற - வலிதம மிக்க பபாறுதம உதடய; பநஞ்சினன் ஆரியன் - இதயத்தத
உதடய இராமபிரானின்; வருத் ம்உன்னுவாள் - துன்பத்தத எண்ணி; என்பு உற
உருகினள் - அத்துன்பம்எலும்தபயும் தாக்க அதனால் கதரந்து; ஏங்கினள் - ஏக்கம்
அதடந்தாள்.

உவதகயும்துன்பமும் பிராட்டிபால் இருந்தது என்றான். இது கலதவ பமய்ப்பாடு.

இத்ததகய பமய்ப்பாட்தட உணர்த்துவதால் கவிச் சக்கரவர்த்தி உைவியதல
வைப்படுத்துகிறார். என்புற உருகுதல், அனுபூதியின் முடிநிதல. கூம்பலங் தகத்தலத்து
அன்பர் என்பூடுருகக் குவிக்கும் பாம்பலங்காரன் என்று தகாதவ தபசும். ‘என்பு
எனக்கு உருகுகின்றது’ என்பான் அனுமன். ஆரியன் - தமலானவன். இராவணனும்
இந்த அதடபமாழி பபறுவான். குற்றாலத்தத ஆரிய நாடு என்று திரிகூடராசப்பர்
தபசுவர். வன்பபாதற பநஞ்சினன் - என்றது வன் பபாதற பநஞ்சினன் ஆகி நம்தமக்
கவனியான் என்று இருந்ததாதம என்றது பதழயவுதர (அதட - பதிப்பு) இவ்விருத்தம்
விைம் - விைம் - மா - கூவிைம் என்னும் நான்கு சீர்கதைப் பபற்று வரும். இத்தகு
பாடல்கள் இந்நூலில் 2177 முதற கவிச்சக்கரவர்த்தியால் தகயாைப்பட்டுள்ைன.
(மணிமலர் 77) (95)

கடல்கடந்தவாற்தறச் சீதத வினவலும் அனுமன் விதடயும்

5323. மநயுறுசிந்ம யள், நயன வாரியின்
ப ாய்யல் பவஞ்சுழியிமடச் சுழிக்கும் தைனியள்,
‘ஐய ! நீஅளப் அரும் அளக்கர் நீந்திமன
எய்தியது எப் ரிசு ? இயம்புவாய் !’ என்றாள்.
மநஉறு சிந்ம யள்- தநதல்பபாருந்திய உள்ைத்தத உதடய பிராட்டி; நயன
வாரியின் ப ாய்யல் - கண்ணீர்ப் பபருக்கின்; பவம் சுழியிமட - பகாடிய சுழிகளுக்கு
இதடதய; சுழிக்கும் தைனியள் - சுழலும் தமனிதய உதடயவைாய்; (அனுமதன
தநாக்கி) ஐய ! - என் தந்தததய; நீ அளப் ரும் அளக்கர் - நீ அைவிட முடியாத கடதல;
நீந் மன எய்தியது - கடந்து வந்தது; எப் ரிசு - எந்த விதத்தால்; இயம்புவாய் என்றாள் -
கூறுவாயாக என்று வினவினள்.

பதாய்யல் -நீர்ப்பபருக்கு (அண்ணாமதல - பதி) உயர்வு நவிற்சியால் பிராட்டி

கண்ணீர்ப் பபருக்கில் உண்டான சுழிகளில் தத்தளித்தாள். ‘கலங்கு பதண்
திதரயிற்றாய கண்ணின் நீர்க்கடலில் கண்தடன்’, (கம்ப. 6041) என்று அனுமன்
பபருமான்பால் தபசுவான். கடற்சுழி பட்டவர் தபால் பிராட்டி தத்தளித்தாள் என்க.
(96)

5324. ‘சுருங்கு இமட ! உன் ஒரு துமணவன் தூய ாள்

ஒருங்குமடஉணர்விதனார், ஓய்வு இல் ைாமயயின்
ப ருங் கடல்கடந் னர் ப யரும் ப ற்றித ால்,
கருங் கடல்கடந் பனன், காலினால்’ என்றான்.
சுருங்கிமட - சுருங்கியஇதடதய உதடய தாதய; உன் ஒரு துமணவன் - உன்
ஒப்பற்ற நாயகனின்; தூய ாள் - தூய திருவடியில்; ஒருங்கு அமட - ஒன்றுபட்டு
அதடந்த; உணர்விதனார் - தபரறிவு பபற்ற ஞானிகள்; ஓய்வு இல் - ஓய்ந்து தபாதல்
இல்லாத; ைாமயயின் ப ருங்கடல் - மாதயயாகிய பபருங்கடதல; கடந் னர் -
தாண்டி; ப யரும் ப ற்றி த ால் - நீங்கும் தன்தமதயப் தபால (அடிதயன்); காலினால்
- கால்கைால்; கருங்கடல் - கரிய கடதலக்; கடந் பனன் - கடந்து வந்ததன்; என்றான் -
என்று கூறினான்.

கால் - பிராணசக்தி என்று கூறுவாரும் உைர். (97)

5325. ‘இத் துமணச் சிறியது ஓர் ஏண் இல் யாக்மகமய;

த்திமன கடல்;அது, வத்தின் ஆயத ா ?
சித்தியின்இயன்றத ா ? பெப்புவாய்’ என்றாள்-
முத்தினும்,நிலவினும், முறுவல் முற்றினாள்.
முத்தினும் - முத்துக்கதை விடவும்; நிலவினும் - நிலதவ விடவும் (அழகிய);
முறுவல் - புன்னதகயால்; முற்றினாள் - சிறப்புற்ற பிராட்டி (அனுமதன தநாக்கி);
இத்துமணச் சிறியது - இவ்வைவு சிறியதான; ஓர் - ஒரு; ஏணில் யாக்மகமய -
வலிதமயற்ற உடதல உதடய நீ; கடல் த்திமன - கடதலக் கடந்து வந்துள்ைாய்;
அது - அச்பசயல்; வத்தின் ஆயத ா - தவத்தினால் உண்டானதா ? சித்தியின்
இயன்றத ா - சித்திகைால் நிகழ்ந்ததா? என்றாள் - என்று வினவினாள்.

முத்துக்கதைவிடவும், நிலதவ விடவும், புன்னதக சிறப்புற்றுள்ைது. பிராட்டி,

அனுமதனத் தவசீலனா சித்தனா என்று வினவினள். தவமும் சித்தியும் பபற்றால்
அன்றி அருஞ்பசயல் பசய்ய ஒண்ணாது என்பது குறிப்பு. தவம் நிதலயானது. சித்தி
தற்காலிகம். தவறுபாடு அறிக. சித்துக்கள் வல்லாதரத் தவத்தர் என்று கருதி நம்பியவர்
பலர். பிராட்டி அனுமதன உதரத்துப் பார்க்கிறாள். சித்தியா, தவமா என்று பிராட்டி
வினவினள். ஐயன், யான் தவத்தனும் அல்லன்; சித்தனும் அல்லன். அண்ணலின்
அருதைச் சுமந்தவன் என்று கூறுவான். ‘அருள் அது ஆம் என மீண்டனன். (கம்ப. 5335)
என்று திருவடி கூறப்பபறுவதத, ஆய்க. இது நீண்ட உருவத்ததச் சுருக்குமாறு பிராட்டி
கூறிய உத்தரதவ அனுவதித்தததக் கூறியதாகச் பகாள்வதத கவிததப் தபாக்கிற்கு
ஏற்றது. சித்தியினும் சிறந்தது தவம். தவத்தினும் சிறந்தது அருள் ஆழ்வார்களும்
நாயன்மார்களும் சித்தர் அல்லர் தவத்தர் அல்லர். அருைாைர் என்பதத அறிக.
(98)

5326. சுட்டினன்,நின்றனன் - ப ாழு மகயினன்;

விட்டு உயர்த ாளினன்; விசும்பின் தைக்கு உயர்
எட்ட அரு பநடுமுகடு எய்தி, நீளுதைல்
முட்டும் என்று,உருபவாடு வமளந் மூர்த்தியான்.
ப ாழு மகயினன்- கூப்பியதககதை உதடய அனுமன்; விட்டு - இயல்பான நிதல
நீங்கி; உயர் த ாளினன் - உயர்ந்த ததாள்கதை உதடயவனாய்; விசும்பின் தைக்கு -
ஆகாயத்துக்கு தமதல; உயர் - உயர்ந்துள்ை; எட்டரு பநடுமுகடு - அணுக முடியாத
நீண்ட அண்ட முகடானது; எய் - தன் பக்கல் வர; நீளுதைல் - தன் தமனி
உயருமானால்; முட்டும் - அம் முகடு இடிக்கும்; என்று - என்று கருதி; உருபவாடு
வமளந் - திருதமனியுடன் குனிந்த; மூர்த்தியான் - ததலதய உதடயவனாய்;
சுட்டினன் நின்றனன் - தன் வடிவத்ததப் பிராட்டிக்குச் சுட்டிக்காட்டி நின்றான்.
பதாழுத தகயினன்,சுட்டினன் நின்றனன் என்ற முடிக்க. முகடு முட்டும் என்று ததல
குனிந்து நின்றனன் என்க. மூர்த்தம் என்பது ததல. மூர்த்தத்தத உதடயவன் மூர்த்தி.
முசலம்... மூர்த்ததமற் படுதலும்....துஞ்சினன்..... என்னும் தசதுபுராணம் (இலக்கும...21)
(உருபவாடு வதைந்த) மூர்த்தி - என்பதற்கு வடிவம் உதடயவன் என்று பபாருள் கூறப்
பபற்றது. உரு என்றாலும் வடிவம் என்றுதாதன; உருபவாடு வதைந்த மூர்த்திி்
என்பதில் உருவத்ததயும் வடிவத்ததயும் தவறுபடுத்த தவண்டாமா - ஏற்பின்
பகாள்ைலாம். வானம் முட்டும் என்று அனுமன் ததலதய வதைத்து நிற்பதுதாதன
இயற்தக. இவ்வுதரதய வழங்கியவர் மகாவித்துவான் திரிசிரபுரம் வி. தகாவிந்தப்
பிள்தை அவர் நாமம் வாழ்க. (பக்கம் 192) கம்பன் அகராதியும் இவ்வுதரதய
ஆதரிக்கிறது. (99)

5327. ‘பெவ் வழிப் ப ருமை என்று உமரக்கும்

பெம்மை ான்
பவவ் வழிப்பூ ம் ஓர் ஐந்தின் தைலத ா ?
அவ் வழித்துஅன்று எனின், அனுைன் ாலத ா ?
எவ் வழித்துஆகும் ?’ என்று எண்ணும் ஈட்டத .
(அனுமன் தபருரு)

பெவ்வழி - பசவ்விதாகிய வழியில் (அதமயும்); ப ருமை என்று - சிறப்புக்கள்

உள்ைது என்று; உமரக்கும் பெம்மை - தபசப்படும் உயர்வு; பவவ்வழி - இதறவன்
காட்டும் வழியில் இயங்கும்; ஓர் - ஒப்பற்ற; பூ ம் ஐந்தின் தைலத ா - ஐந்து
பூதங்கதைச் சார்ந்துள்ைதா; அவ்வழித்து அன் றுஎனின் - அப் பூதங்கள் பால் அவ்
உயர்வு இருப்பது அன்று என்றால்; அனுைன் ாலத ா - அனுமதனச் சார்ந்துள்ைதா
(அஃது); எவ்வழித்துஆகும் - எவ்விடத்தில் உைதாகும்; என்று எண்ணும் - என்று
ஆராயும்; ஈட்டது - வலிதம உதடயது. தபர் உரு ஈட்டதுஎன்க. பவவ்வழி,
பவம்வழி, விரும்பும் வழி இதறவன் காட்டலின் பவவ்வழி என்க. பூதங்கள்
இதறவன் வழியில் இயங்கும். அனுமனும் இதறவன் வழி இயங்குவான். உயர்வு
அனுமனுக்கா பூதங்கட்கா. ‘நிலனும், விசும்பும், வளியும் தீயும் நீரும் என்றாங்கு
ஐம்பபரும் பூதத்து இயற்தக தபால பபாறுத்தலும் சூழ்ச்சியத கலமும் வலியும்
பதறலும் அளியும் உதடய’ தசரலாததனப் பற்றிப் புறம் தபசும். (புறம் 2). பபாறுத்தல்
முதலாய பண்புகள் மிக்கிருத்தலின் அனுமன் பூதங்களினும் தபராற்றல் பதடத்தவன்
என்பது குறிப்பு. ‘பூதங் கண்ணிய வலிபயலாம் ஒரு தனி பபாறுத்தான்’ (கம்ப. 6189)
என்றுஇரண்யனும் பூதம்நான்குதடய ஆற்றலான் என்று வாலியும் புகழப்படுவர்.
(100)

5328. ஒத்து உயர்கனக வான் கிரியின் ஓங்கிய

பைய்த் துறுைரம்ப ாறும் மின்மினிக் குலம்
பைாய்த்துஉளவாம் என, முன்னும் பின்னரும்,
ப ாத்தின் ாரமக, ையிரின் சுற்று எலாம்.
உயர் கனகவான்கிரியின் - சிறந்த பபான்மயமானமகாதமருமதலயில்; ஒத்து -
ஒன்றுக்பகான்று சமமாகி; ஓங்கிய - வைர்வதற்காக; துறுபைய் - பநருங்கிய வடிவத்தத
உதடய; ைரந்ப ாறும் - மரங்கள் ததாறும்; மின்மினிக்குலம் - மின்மினிக் கூட்டம்;
பைாய்த்து உளவாம் என - பநருங்கியிருப்பததப் தபால; ாரமக - நட்சத்திரங்கள்;
ையிரின் சுற்றுஎலாம் - (விசுவ ரூபம் எடுத்த) அனுமனின் தமனியில்; முன்னும்
பின்னரும்- உள்ை மயிர்களின் சுற்றிடங்களில் எல்லாம் முன்னாலும் பின்னாலும்;
ப ாத்தின் - பதாத்திக் பகாண்டிருந்தன.

மின்மினிக்குலம்என தாரதக பதாத்திி்ன என்று முடிக்க அண்ணல் தமனி தமரு.

மயிர். மரம். நட்சத்திரம் மின்மிி்னி என்க பதாறும் பன்தமப் பபாருள் உணர்த்தி வந்தது.
இதடச் பசால் ‘நவில் பதாறும் நூல் நயம்’ (குறள். 783) என்பது தமிழ்மதற. பமய் -
வடிவம். ‘மானவன் பமய் இதற மறக்கலாதமயின்’ (கம்க. 3636) (101)

5329. கண் லம்அறிபவாடு கடந் காட்சிய,

விண் லம் இருபுமட விளங்கும் பைய்ம்மைய,
குண்டலம்இரண்டும், அக் தகாளின் ைாச் சுடர்
ைண்டலம்இரண்படாடும், ைாறு பகாண்டதவ.
அறிபவாடு - மக்களின்அறிதவயும்; கண் லம் - கண்கதையும்; கடந் காட்சிய -
கடந்துள்ை காட்சிதய உதடயனவும்; விண் லம் - ஆகாயத்தின்; இருபுமட - இரண்டு
பக்கங்களிலும்; விளங்கும் பைய்ம்மைய - பிரகாசிக்கும் இயல்தப உதடயனவும்;
(ஆன) குண்டலம் இரண்டும் - அனுமனின் இரண்டு குண்டலங்களும்; அக்தகாளின் -
அந்த நவக்கிரங்களுக்குள்தை; ைாச்சுடர் - மிக்க ஒளியுடன் கூடிய; ைண்டலம்
இரண்படாடும் - இரண்டு சூரிய சந்திர மண்டலங்களுடன்; ைாறு பகாண்டதவ -
மாறுபாடு பகாண்டுள்ைன. குண்டலம்வருணிக்கப்படுவதன் மூலமாக அனுமனின்
தபருரு தபசப்படுகிறது. பபாலன் பகாள் தசாதி குண்டல் வதனம் என்று அனுமப்
படலம் தபசும் (32) அனுமன் குண்டலம் இராமன் மட்டும் அறிவான். மற்றவர்
அறியார், என்று கூறும் வழக்கு உண்டு. அனுமனின் குண்டலத்தத வில்லி, எம்பிரான்
தனக்கு ஒழிய மற்று யாவர்க்கும் பதரியா... குண்டலம் என்பர். தகாள் என்றது
நவக்கிரகங்கதை மண்டலம் இரண்டு என்றது அக்தகாள்களிற் சிறந்த சூரிய
சந்திரர்கதை. (102)

5330. ‘ஏண் இலதுஒரு குரங்கு ஈது’ என்று எண்ணலா

ஆணிமய, அனுைமன,அமைய தநாக்குவான்,
‘தெண் உயர்ப ருமை ஓர் திறத் து அன்று’ எனா,
நாண் உறும்-உலகுஎலாம் அளந் நாயகன்.
உலகு எலாம்அளந் நாயகன் - எல்லா உலகங்கதையும்அைந்த திருமால்; ஈது - இது;
ஏண் இலது - வலிதம இல்லாதது; ஒரு குரங்கு - ஒருஅற்பக் குரங்கு; என்று எண்ணலா -
என்று கருத முடியாத; ஆணிமய அனுைமன - அஞ்சுரு வாணி தபாலும் அனுமதன;
அமைய தநாக்குவான் - நன்றாகப் பார்த்து; தெண் உயர் ப ருமை - ஆகாயத்தத
அைாவிய இவர் சிறப்பு; ஓர் திறத் து அன்று - ஒரு வதகயானது அன்று; எனா - என்று
கூறி; நாண் உறும் - பவட்கம் அதடவான்.

உலகு அைந்ததிருமால், அனுமதன நன்கு பார்த்து, இவன் சிறப்பு ஒருவதகயானது

அன்று என்று கூறி நாணம் அதடவான். ஆணி என்பதற்கு ‘அஞ்சுருவாணி’ என்று
கூறதவண்டும். ததரின் நடுவில் எல்லாவற்றுக்கும் நடுநாயகமாக ஒரு நீண்ட தகால்
இருக்கும். அது ஆணி என்று தபசப்படும். ‘ததடயற்ற ததரில் அஞ்சுருவாணி
தபாலதவ தள்ளில் அதசயாது நிற்கும்’ என்பர் தாயுமானவர் (பமௌனகுரு 9)
‘ஆணியாய பழி’ என்னும் (கம்ப. 3561) அதயாமுகிப் பாடலுக்கு அதமந்த பதழய
உதர காண்க. அது ஆணி - அஞ்சுருவாணி என்று வதரந்தது. உலகு எலாம் அைந்த
நாயகன் - சூரியன் என்று பபாருள் கூறுவது தநரிது. திருமால் அனுமன் தபருருக் கண்டு
நாணான். மகிழ்வான். அவன் தன் தூததனக் கண்டு சிறப்பியாமல் நாணுவாதனா...
(103)

5331. எண் திமெைருங்கினும், உலகம் யாவினும்,

ண்டல் இல்உயிர் எலாம் ன்மன தநாக்கின;
அண்டம்என்றதின் உமற அைரர் யாமரயும்
கண்டனன், ானும், ன் கைலக் கண்களால்.
எண்திமெைருங்கினும் - எட்டுத் திதசகளின்எல்தலயிலும்; உலகம் யாவினும் -
எல்லா உலகங்களிலும்; ண்டல் இல் - இடம் விட்டுப் பபயராத; உயிர் எலாம் -
உயிர்க்கூட்டங்கள் முழுவதும்; ன்மன தநாக்கின - அனுமதனப் பார்த்தன; ானும் -
அந்த அனுமனும்; ன் - தன்னுதடய; கைலக் கண்களால் - தாமதர தபாலும்
கண்கைால்; அண்டம் என்றதின்உமற - தமலுலகம் என்று கூறப்படுவதில் வாழும்;
அைரர் யாமரயும் - எல்லாத் ததவர்கதையும்; கண்டனன் - தநதர பார்த்தான். அனுமன்
எல்லாஇடங்களிலும் வியாபித்து இருந்ததமயால் உயிர்கள் அவதனக் கண்டன.
உயர்ந்து இருந்ததமயால் அவன் ததவதரக் கண்டான். இதனால் பபருக்கமும்
உயரமும் தபசப்பட்டது. மருங்கு - எல்தல. ‘மருங்கு அறிவாரா மதல’ (கலி 48)
இனியர் உதர காண்க. (104)

5332. எழுந்துஉயர் பநடுந் மக இரண்டு ா மும்

அழுந்துறஅழுத் லின், இலங்மக ஆழ் கடல்
விழுந் து;நிலமிமெ விரிந் பவண் திமர
மழந் ன;புரண்டன மீனம் ாம் எலாம்.
எழுந்து - நிமிி்ர்ந்து; உயர் - உயர்கின்ற; பநடுந் மக - பபருந்ததகயான அனுமனின்;
இரண்டு ா மும் - இரண்டு திருவடிகளும்; அழுந்து உற - ஆழத்தில் புக; அழுத் லின் -
அழுத்திய காரணத்தால்; இலங்மக - இலங்தகயானது; ஆழ் கடல் - ஆழமான கடலில்;
விழுந் து - மூழ்கியது; விரிந் பவண்திமர - பரந்த பவண்தமயான கடல் அதலகள்;
நிலமிமெ - பூமியின் கண்; மழந் ன - பபருகின; மீனம் எலாம் - எல்லா மீன்களும்;
புரண்டன - (அங்கங்தக) துள்ளின.

அனுமனின்திருவடிகள் அழுத்திய காரணத்தால் இலங்தக கடலில் மூழ்கியது. கடல்

அதலகள் பூமியில் பபருகின. மீன்கள் துள்ளின. இது கற்பதன, நிகழ்ச்சியன்று.
பநடுந்ததக என்பதற்குச் சாமுண்டி ததவ நாயகர் அைத்தற்கரிய தன்தம உதடயாய்
என்று விைக்கம் பசய்தார்’ அரவதணயாய் என்னும் பநடுந்ததக நின்தனதய யாம்’
(புறப்பபாருள் 191) (105)தபருரு அடக்கப்பிராட்டி தவண்டுதல்.

5333. வஞ்சிஅம்ைருங்குல் அம் ைறு இல் கற்பினாள்,

கஞ்ெமும் புமரவனகழலும் கண்டிலாள்;
‘துஞ்சினர்அரக்கர்’ என்று உவக்கும் சூழ்ச்சியாள்,
‘அஞ்சிபனன் இவ்உரு; அடக்குவாய்’ என்றாள்.
வஞ்சி அம்ைருங்குல் - வஞ்சிக் பகாடி தபாலும்இதடதய உதடய; அ - அந்த; ைறு
இல் கற்பினாள் - குற்றமற்ற கற்தப உதடய பிராட்டி; கஞ்ெம் புமரவன - தாமதர
மலதர ஒத்தனவான; கழலும் - (அனுமனின்) திருவடிகதையும்; கண்டிலள் - கண்டாள்
இல்தல (அவள்); அரக்கர் - அரக்கர்கள்; துஞ்சினர் - (இவனால்) இறந்தவராவார்; என்று
உவக்கும் - என்று மகிழ்ச்சியதடயும்; சூழ்ச்சியாள் - எண்ணத்தத உதடயவைாய்;
(அனுமதன தநாக்கி) இவ் உரு - இந்த உருவத்ததக் கண்டு; அஞ்சிபனன் - அடக்கிக்
பகாள்க; என்றாள் - என்று தகட்டுக் பகாண்டாள்.

அனுமனின்தபருருவின் மாட்சிதய விி்ைக்கக், கழலும் கண்டிலள் என்றான்

கவிச்சக்கரவர்த்தி. கஞ்சமும் என்பதில் உள்ை ‘உம்’ அதச. கஞ்சம் புதரவன என்க.
களிறு பசன்று கைன் அகற்றவும் (புறம் 26) (106)

5334. ‘முழுவதும் இவ் உருக் காண முற்றிய

குழு இலது உலகு;இனி, குறுகுவாய்’ என்றாள்,-
எழுவினும் எழில்இலங்கு இராைன் த ாள்கமளத்
ழுவினளாம் என, ளிர்க்கும் சிந்ம யாள்.
எழுவினும் எழில்இலங்கு - கதணய மரத்தினும் அழகு விைங்கும்; இராைன்
த ாள்கமள - இராமபிரானின் ததாள்கதை; ழுவினள் ஆம் என - அதணத்தவள்
ஆவாள் என்று கூறும்படி; ளிர்க்கும் - பூரிக்கின்ற; சிந்ம - மனம் உதடய பிராட்டி
(அனுமதன தநாக்கி); இவ் உரு முழுவதும் காண - இந்த வடிவம் முழுவததயும்
பார்ப்பதற்கு; உலகு முற்றிய - உலகம் முதிர்ச்சி பபற்ற; குழு இலது - கூட்டம்
உதடயதாக இல்தல (ஆதகயால்); இனி - இப்தபாது; குறுகுவாய் - ஒடுங்குவாயாக;
என்றாள் - என்று கூறினாள்.தளிர்க்கும்தமனியாள் உலகில் குழு இலது குறுகுவாய்
என்றாள் என முடிக்க. முற்றிய - முதிர்ந்த - ஈண்டு முதிர்ச்சி என்றது அறிவின்
முதிர்ச்சிதய. அனுமன் தபருரு தனக்குச் சிதறவீடு கிதடக்கும் என்னும் நம்பிக்தக
உண்டு பண்ணுதலின் பிராட்டி பூரித்தாள். எழில் - எழுச்சி. இனி - இப்தபாது. இனி
நிதனந்து இரக்கம் ஆகின்று (புறம்) முற்றிய குழு என்பதற்கு வலிதம மிகுந்த
சாமார்த்தியம் என்று பபாருள் கூறுவாரும் உைர். (107)

5335. ஆண் மகஅனுைனும், ‘அருளது ஆம்’ எனா,

மீண்டனன்,விசும்பு எனும் த்ம மீச் பெல்வான்,
காண்டலுக்குஉரியது ஓர் உருவு காட்டினான்;
தூண்டல் இல்விளக்கு அனாள் இமனய
பொல்லினாள்.
விசும்பு எனும் - ஆகாயம்என்று கூறப்படும்; த்ம மீச் பெல்வான் - இடத்ததயும்
கடந்து தமதல பசல்பவனான; ஆண்டமக அனுைனும் - ஆண்தம மிக்க அனுமனும்;
(தான் பகாண்ட தபர்உரு) அருள ாம் எனா - தங்கள் திருவுள்ைத் தருளின்படி என்று
கூறி; மீண்டனன் - திரும்பி ஒடுங்கி; காண்டலுக்கு உரியது - காண்பதற்கு எளிதான; ஓர்
உருவு காட்டினான் - ஒரு வடிவத்ததக் காண்பித்தான் (அப்தபாது); தூண்டல் இல் -
தூண்டுதல் இல்லாத; விளக்கு அனாள் - விைக்தக ஒத்த பிராட்டி; இமனய
பொல்லினாள் - இந்த வார்த்ததகதைக் கூறினாள்.

பிராட்டி அடங்குகஎன்று கூறிய ஆதணதய அருள் என்றான். (108)

அறுசீர்விருத் ம்

5336. இடந் ாய் உலமக ைமலதயாடும், எடுத் ாய் விசும்ம

இமவ சுைக்கும்
டம் ாழ் அரமவஒரு கரத் ால் றித் ாய்,
எனினும், யன் இன்றால்;
நடந் ாய் இமடதயஎன்றாலும், நாண் ஆம் நினக்கு;
நளிர் கடமலக்
கடந் ாய்என்றல் என் ஆகும் ?-காற்றாம் அன்ன
கடுமையாய் !
காற்று ஆம்அன்ன - காற்தறப் தபாலும்; கடுமையாய் - தவகமுள்ை அனுமதன; (நீ)
ைமலதயாடும் - மதலகளுடதன; உலமக - உலகத்தத; இடந் ாய் - பபயர்த்து
எடுத்தாய்; விசும்ம - ஆகாயத்தத; எடுத் ாய் - தூக்கினாய்; இமவ சுைக்கும் - மதல
முதலாய இவற்தறத் தாங்கும்; டம் ாழ் அரமவ - படங்கள் வதைந்திருக்கும்
ஆதிதசடதன; ஒரு கரத் ால் றித் ாய் - ஒரு கரத்தால் கதைந்பதடுத்தாய்; எனினும் -
என்றாலும்; யன் இன்று - (அதவ உன் ஆற்றலுக்குத் தக்க பயன் இல்தல; இமடதய -
கடலின் நடுவில்; நடந் ாய் என்றாலும் - நடந்து வந்தாய் என்று தபசப்பட்டாலும்;
(அது) நினக்கு நாணாம் - உனக்கு நாணத்தத உண்டாக்கும்; (அங்ஙனம் இருக்க) நளிர்
கடமல - பபரிய கடதல (நீ); கடந் ாய் என்றல் - தாண்டினாய் என்றாலும்; என்னாகும் -
அது உனக்கு எச்சிறப்தப உண்டாக்கும்.

இடத்தல் -பபயர்த்பதடுத்தல். எடுத்தல் - சுமத்தல். இடந்தது பூமி எடுத்தது குன்றம்

(முதல் அந்தாதி 39) படம் தாழ் - படம் வதைந்த - தாழ்குரல் ஏனல் (புறப்பபாருள்
பபருந்திதண 16) காற்றாம் - ஆம் சாரிதய. (வி.தகா) கடுதமயாய் - தவகம்
உதடயவதன. உன் சிறப்பு முற்றும் பவளிப்படுத்தற்கு உலகு இடத்தல் முதலானதவ
தபாதா. அனுமன் ஆற்றலுக்கு உலதக இடத்தல் முதலானதவ சிறுபசயல். அதவ
பயனற்ற பசயல். சிறந்த வீரம் அநியாயத்தத அழிக்கும் தபாதத பயனுதடயதாகின்றது
என்பது குறிப்பு. இவ்விருத்தம் மா-மா-காய்- மா-மா-காய் என்னும் 6 சீர்கதை முதறதய
பபற்று வரும். இவ்விருத்தம் கம்பனால் 110 முதற தகயாைப்பட்டுள்ைது.
(109)

5337. ‘ஆழி பநடுங் மக ஆண் மக ன் அருளும், புகழும்,

அழிவு இன்றி,
ஊழி லவும்நிமலநிறுத் ற்கு, ஒருவன் நீதய உமள
ஆனாய்;-
ாழி பநடுந்த ாள் வீரா !-நின் ப ருமைக்கு ஏற் ,
மக இலங்மக
ஏழு கடற்கும் அப்புறத் து ஆகாதிருந் து இழிவு
அன்தறா ?
ாழிபநடுந்த ாள் - பருத்து நீண்டததாள்கதை உதடய; வீரா !- அனுதமன நீ; ஆழி
பநடுங்மக - சக்கரம் ஏந்தும் கரத்ததப் பபற்ற; ஆண் மக ன் - ஆடவருள் சிறந்த
இராமபிரானின்; அருளும் - அருளும்; புகழும் - புகழும்; அழிவு இன்றி -
அழிவுஅதடயாமல்; ஊழி லவும் - பல யுகங்களும்; நிமல நிறுத் ற்கு -
நிதலத்துநிற்பதற்கு; ஒருவன் நீதய - ஒப்பற்ற நீதய; உமள ஆனாய் - (தகுதி)உள்ைவன்
ஆனாய்; நின் ப ருமைக்கு ஏற் - உன்னுதடய விசுவரூபத்துக்குப் பபாருத்தமாக;
மக இலங்மக - உலகத்தின் பதகயான இலங்தகயானது; ஏழு கடற்கும் - ஏழு
சமுத்திரங்களுக்கும்; அப் புறத் து - அப்பால் இருப்பதாக; ஆகா து - அதமயாமல்;
இருந் து - (ஒரு கடலின் நடுவில்) இருப்பது; இழிவு அன்தறா - (உன் சிறப்புக்கு) தாழ்வு
அல்லவா.

அனுமனின்வீரத்துக்கு ‘உதரகல்’ ஒரு கடல் கடந்ததன்று. அவன் ஏழு கடதலக்

கடந்தால்தான் அவன் வீரம் சரியாக உணரப்படும் என்பது குறிப்பு.
(110)

5338. ‘அறிவும் ஈத , உரு ஈத , ஆற்றல் ஈத , ஐம்

புலத்தின்
பெறிவும் ஈத ,பெயல் ஈத , த ற்றம் ஈத ,
த ற்றத்தின்
பநறியும் ஈத ,நிமனவு ஈத , நீதி ஈத , நினக்கு
என்றால்,
பவறியர்அன்தறா, குணங்களான் விரிஞ்ென்
மு லாம் தைலாதனார் ?
(அனுமதன)

நினக்கு - உனக்கு; அறிவும் ஈத - ஞானமும் இதுதவயாகும்; உரு ஈத - அழகும்

இதுதவயாம்; ஆற்றல் ஈத - வலிதமயும் இதுதவயாம்; ஐம்புலத்தின் பெறிவும் ஈத -
ஐம்புலன்களின் அடக்கமும் இதுதவயாகும்; பெயல் ஈத - பசய்தகயும்
இதுதவயாகும்; த ற்றம் ஈத - பதளிவும் இதுதவயாகும்; த ற்றத்தின் பநறியும் ஈத -
பதளிவு தமற்பகாள்ளும் வழியும் இதுதவயாகும்; நிமனவு ஈத - எண்ணமும்
இதுதவயாகும்; நீதி ஈத - நீதியும் இதுதவயாகும்; என்றால் - என்று அதமயுமானால்;
விரிஞ்ென் மு லாம் தைலாதனார் - பிரமன் முதலான ததவர்கள்; குணங்களால் -
பண்புகைால்; பவறியர் அன்தறா - பவறுதமயானவர்கள் அல்லவா.
ஈதத, ஈதத என்றுதிரும்பத் திரும்பப் தபசப்பட்டது, அனுமன் தபருரு. அவன்
தபருருவுக்கும் அறிவு முதலானவற்றுக்கும் தவறுபாடில்தல. பண்பும் பண்பியும்
ஒன்றாயிற்று. அனுமன் பகாண்டவடிவம் பபரியது.அதுதபால் அவனுதடய அறிவு
முதலான குணங்களும் பபரியன. பிரமன் முதலானவர்களுக்கு இங்ஙனம்
அதமயாதமயின் அவர்கள் சூனியம் (பவறியர்) ஆயினர். ‘ஆற்றலும் நிதறவும் கல்வி
அதமதியும் அறிவும் தவற்றுதம இவதனாடு இல்தல (கம்ப. 3767) என்று பிரான்
முன்பு தபசுகிறான்; பிரான் தபசியதததய பிராட்டி விைக்கமாகப் தபசினாள். இருவர்
உள்ைமும் ஒன்பறன்பர். இருவரும் ஒன்பறன அறிதல் நன்று. சக்தியும் சிவமும்
ஒன்றுதாதன. விைக்கம் தவண்டா. (111)

5339. ‘மின் தநர் எயிற்று வல் அரக்கர் வீீ்க்கம் தநாக்கி,

வீரற்குப்
பின்தனபிறந் ான் அல்லது ஓர் துமண இலா
பிமழ தநாக்கி,
உன்னாநின்தறஉமடகின்தறன், ஒழிந்த ன் ஐயம்;
உயிர் உயிர்த்த ன்;
என்தன ? நிரு ர்என் ஆவர், நீதய எம் தகான்
துமண என்றால்?
(அனுமன்)
மின்தநர்எயிற்று - மின்தனப் தபாலும் பற்கதையுதடய; வல் அரக்கர் - வலிதம
மிக்க அரக்கர்களின்; வீக்கம் தநாக்கி - பபருக்கத்ததப் பார்த்து; வீரற்கு -
இராமபிரானுக்கு; பின்தன பிறந் ான் அல்லது - பிி் ன்தனததான்றிய இலக்குவதன
அல்லாமல்; ஓர் துமணயிலா - தவறு ஒரு உதவியாைன் இல்லாத; (பபருமானுக்கு
யாதாகுதமா என்று) உன்னா நின்தறன் - ஆதலாசதன பசய்து; உமடகின்தறன் - மனம்
உதடந்து தபான யான்; ஐயம் ஒழிந்த ன் - ஐயப்பாடு நீங்கினவள் ஆதனன்; உயிர்
உயிர்த்த ன் - உயிர் ததழக்கப் பபற்தறன்; நீதய - சிறப்பின் வடிவமான நீதய; எம்
தகான்துமண என்றால் - எம் பபருமானின் உதவியாைனாக அதமந்தாய் என்றால்;
நிரு ர் என்னாவர் - அரக்கர்கள் என்ன பாடுபடுவார்கள்; என்தன - என்னஆச்சரியம்.
கான் உதறவாழ்க்தக கலந்த இராமன். ததலமகற் பிரிந்த தனிதமயன். தனாது
சுற்றமும் தசண்தமயதுதவ. முற்றியது. பவண்தகாட்டுக் குன்றம் எடுத்த மீளி வன்
ததாள் ஆண்டதக ஊதர; அன்தற பசால் முதற மறந்தனம் வாழி வில்லும் உண்டு
அவற்கு அந்நாள் ஆங்தக. என்னும் சங்கராமாயணம் இங்தக நிதனவுக்கு வருகிறது
(புறத்திரட்டு 1332) ‘தருமத்தின் தனிதம தீர்ப்பான்’ (கம்ப. 3781)என்று முன்பு
அனுமன்புகழப் பபற்றான். (அனுமப் படலம் 29) இங்கு நீதய எம்தகான்
துதணயானால் என்று பிராட்டி தபசினாள். தருமதம இராமன் என அறிக. அறத்தின்
மூர்த்தி இராமன் என்று கம்பர் உணர்ந்தனர். மயங்கலும் மயங்கும் என்று சிலம்பு
தபசும் (22-154) உயிர் உயிர்த்ததன் என்பதும் அது தபான்றது. உயிர்த்ததன் என்பதத
பபாருள். அறிஞர்கள் சிந்திக்க தவண்டும். (112)

5340. ‘ைாண்தடன்எனினும் ழுது அன்தற; இன்தற, ைாயச்

சிமறநின்றும்
மீண்தடன்;என்மன ஒறுத் ாமரக் குலங்கதளாடும்
தவர் அறுத்த ன்,
பூண்தடன் எம்தகான் ப ாலங் கழலும்; புகதழ
அன்றி, புன் ழியும்
தீண்தடன்’என்று, ைனம் ைகிழ்ந் ாள், திருவின்
முகத்துத் திரு ஆனாள்.
 திருவின்முகத்துத் திரு அன்னாள் - திருமகளின் முகத்தில் உள்ை பசல்வம் தபாலும்
பிராட்டி (அனுமதன தநாக்கி); இன்தற - இன்தறய தினதம; ைாயச்சிமற நின்றும் -
மாதய தபான்ற சிதறயிலிருந்து; மீண்தடன் - திரும்பியவள் தபான்றுள்தைன்; என்மன
ஒறுத் ாமர - என்தனத் துன்புறுத்திய அரக்கர்கதை; குலங்கதளாடு - அவர்களுதடய
சுற்றங்களுடன்; தவர் அறுத்த ன் - அடிதயாடு பதாதலத்து விட்டவள் ஆதவன்; எம்
தகான் - எம்பிரானாகிய இராமபிரானின்; ப ாலங்கழலும் - வீரக் கழல் அணிந்த
திருவடிதய; பூண்தடன் - ததலயில் சுமந்தவள் ஆதனன்; புகதழ அன்றி - புகதழதய
அல்லாமல்; புன் ழியும் - அற்பப் பழிச் பசால்தலயும்; தீண்தடன் - தீண்டமாட்தடன்
(ஆதகயால்) (இனி); ைாண்தடன் எனினும் - இறந்துபட்டாலும்; ழுது அன்று - (என்
ஆன்மாவுக்குக்) குதறவு இல்தல; என்று - என்று கூறி; ைகிழ்வுற்றாள் -
மகிழ்ச்சியதடந்தாள்.

மாயச்சிதற -மாதயதபாலும் சிதற. திருவின் முகத்துத் திரு - என்ற பதாடர்

திருமங்தகயாழ்வாரின் பாசுரத்தத அடிப்பதடயாகக் பகாண்டது. திருவுக்கும்
திருவாகிய பசல்வா (7.7.1) என்பது பபரிய திருபமாழி. திருமாலின் சாரம் திருமகள்;
திருமகளின் சாரம் சிதறயிருந்த பசல்வி என்க. திருமகள் அருளுதடயவள். பிராட்டி
அருதை வடிவமானவள். என்பது குறிி்ப்பு. அருைது சக்தி என்று சித்தி தபசும். சக்தி -
சாரம். (113)
341. அண்ணற் ப ரிதயான், அடிவணங்கி, அறிய
உமரப் ான், ‘அருந் திதய !
வண்ணக்கடலினிமடக் கிடந் ைணலின் லரால்,
வானரத்தின்
எண்ணற்கு அரிய மடத் மலவர், இராைற்கு
அடியார்; யான் அவர் ம்
ண்மணக்கு ஒருவன்எனப் த ாந்த ன்; ஏவல்
கூவல் ணி பெய்தவன்.
(பிராட்டியின் பமாழிதகட்டு)
அண்ணல்ப ரிதயான் - சிறப்புமிக்க அனுமன்; அடிவணங்கி - பிராட்டியின்
திருவடிகளிதல வணங்கி; அறிய - வானரப் பதடயின் பபருதமகள் அறியும்படி;
உமரப் ான் - கூறலானான்; அருந் திதய - அருந்ததி தபாலும் அம்தமதய; எண்ணற்கு
அரிய - அைவிட முடியாத; வானரத்தின் மடத் மலவர் - வானரப் பதடயின்
ததலவர்கள்; இராைற்கு அடியார் - இராமபிரானின் பதாண்டர்கள் ஆவார்கள்;
(அப்பதடத்ததலவர்கள்) வண்ணக் கடலின் இமட - அழகிய கடலின் கண்தண; கிடந்
ைணலின் லர் - கிடக்கின்ற மணலினும் பலராவார்; யான் - நான்; அவர் ம்
ண்மணக்கு - அவர்களுதடய கூட்டத்துக்கு; ஒருவன் என - ஒருதவதலக்காரன் என்று
கூறிக் பகாண்டு; த ாந்த ன் - இங்கு வந்ததன்; (யான்) ஏவல் கூவல் ணி பெய்தவன் -
ஏவும் பணிதயயும் கூவும் பணிதயயும் பசய்தவன்.

யான் சுயமாகச்சிந்தித்துப் பணி பசய்பவன் அல்தலன். பிறர் ஏவிய பணிதயச்

பசய்பவன் என்று அனுமன் தன் பணிவு ததான்றக் கூறினான். தன்தனக் தாழ்த்துவதன்
மூலம் வானரவீரர்களின் சிறப்புப் தபசுவதால் பிராட்டிக்குத் தன்னம்பிக்தக
வைர்ந்தது. கடல் கடந்து அரக்கர்கதை பவல்லும் வலிதம எவர்க்குண்டு என்ற
பிராட்டியின் தைர்ச்சிதபாக அனுமன் பகாடுத்த மருந்து, இப்பாடல். சஞ்சீவி மருந்தத
இந்தப் பாடலாக வடிவம் பகாண்டது. ஏவற் கூவற்பணி பசய்தவன்’ என்று பாடம்
பகாண்டு, ஒருவன் ஏவ, அவன் ஒருவதன ஏவ அவன் பசய்வது ஒத்தவன் நான் என்று
பதழய உதர உள்ைது (அதட - பதிப்பு) (114)

5342. ‘பவள்ளம் எழு து உளது அன்தறா வீரன் தெமன ?

இவ் தவமலப்
ள்ளம், ஒரு மக நீர் அள்ளிக் குடிக்க, ொலும்
ான்மையத ா ?
கள்ள அரக்கர் கடி இலங்மக காணாது ஒழிந் ால்
அன்தறா,
உள்ள துமணயும்உளது ஆவது ? அறிந் பின்னும்
உளது ஆதைா ?
வீரன் தெமன - இராமபிரானின் தசதன; எழு து பவள்ளம் உளது அன்தறா - எழுபது
பவள்ைம் ஆக இருக்கிறதல்லவா; ள்ளம் - ஆழமான; இ தவமல - இந்தக் கடலானது
(அச்தசதன); ஒரு மக நீர் - ஒரு தகயைவான தண்ணீதர; அள்ளிக் குடிக்க - அள்ளிப்
பருக; ொலும் ான்மையத ா - தபாதுமான இயல்தப உதடயதா; கள்ள அரக்கர் -
வஞ்சகம் உதடய அரக்கர்களின்; கடி இலங்மக - காவலுடன் கூடிய இலங்தகயானது
(உள்ை இடம்); காணாது - இராமபிரானால் அறியப்படாமல்; ஒழிந் ால் அன்தறா -
விலகியிருந்ததால் அல்லவா; உள்ளதுமணயும் - காணாதம உள்ை அைவும்; உளது
ஆவது - இருப்பதாய் இருக்கிறது; அறிந் - அறியப்பட்டால்; பின்னும் - மறுபடியும்;
உள ாதைா - அழியாமல் இருக்குமா.

தசதனதயக்குறிக்கும் தபபரண் பவள்ைம். எட்டு மாகடல் பகாண்டது பவள்ைம்

என்று தகதயடு குறிக்கிறது. வானர தசதன எழுபது பவள்ைம். ‘ஏற்ற பவள்ைம்
எழுபதின் இற்ற’ என்றும் ‘பவள்ைம் ஓர் ஏழுபத்து’ என்றும் (கம்ப. 4448, 6974) குரக்குச்
தசதன குடித்தாதல கடல் வற்றும் என்க. இதுவும் என்பதில் உள்ை ‘உம்’ அதச. (குறள்
1164 உதர) இந்தக் கடதலக் கண்டு அஞ்ச தவண்டா என்பது குறிப்பு.
(115)

5343. ‘வாலி இளவல், அவன் மைந் ன், ையிந் ன்,

துமிந் ன், வயக் குமு ன்,
நீலன், இட ன்,குமு ாக்கன், னென், ெர ன்,
பநடுஞ் ொம் ன்,
காலன் அமனயதுன்ைருடன், காம் ன், கவயன்,
கவயாக்கன்,
ஞாலம் அறியும்நளன், ெங்கன், விந் ன், துவிந் ன்,
ை ன் என் ான்;
வாலி இளவல் - வாலியின்தம்பியாகிய சுக்கிரீவன்; அவன் மைந் ன் - அவனுதடய
புதல்வனாகிய அங்கதன்; ையிந் ன் துமிந் ன் - ; வயக்குமு ன் - பவற்றிதய உதடய
குமுதன்; நீலன்- ; இட ன் - ;குமு ாக்கன் - ; னென் - ; ெர ன் - ; பநடுஞ்ொம் ன் -
நீண்ட ஆயுதையுதடய சாம்பன்; காலன் அமனய - யமதனப் தபாலும்; துன்ைருடன் - ;
காம் ன் - ; கவயன் - ; கவயாக்கன் - ; ஞாலம் அறியும் நளன் - உலகத்தாரால்
அறியப்பட்ட நைன்; ெங்கன் - ; விந் ன் -; துமிந் ன் - ; ை ன் என் ான் - மதன் என்று
கூறப்படுபவன். வாலியின் தம்பியாகிய சுக்கிரீவன்... மதன் இப்பாடலும் அடுத்த
பாடலும் ஒரு பதாடர். மயிந்தன் துமிந்தன் இரட்தடயர். குமுதன் ஆம்பல் மலர்
தபாலும் நிறமுதடயவன். இடபன் - காதை தபால்பவன். குமுதாக்கன் - ஆம்பல்
தபாலும் கண்கதைப் பபற்றவன். சரபன் - சரபப் பறதவ தபான்றவன். நீண்ட ஆயுள்
பபற்றவன் ஆதகயால் பநடுஞ்சாம்பன் என்று தபசப்பட்டான். துன் மருடன் -
பபாறுக்கபவாண்ணாச் சீற்றத்தான் கவயன் - காட்டுப் பசுப் தபால்பவன். கவயாட்சன் -
காட்டுப் பசுவின் கண் பபற்றவன். சங்கன் - சங்கு தபாலும்நிறமுதடயவன்.
(116)

5344. ‘ ம் ன்,தூைத் னிப் ப யதரான், தியின் வ னன்,

ெ வலி என்று
இம் ர் உலதகாடுஎவ் உலகும் எடுக்கும் மிடுக்கர்,
இராைன் மக
அம்பின் உ வும் மடத் மலவர்; அவமர தநாக்கின்,
இவ் அரக்கர்,
வம்பின்முமலயாய் ! உமற இடவும் த ா ார்;
கணக்கு வரம்பு உண்தடா ?
வம்பின்முமலயாய் - கச்சணிந்த தனங்கதைஉதடய அம்தமதய; ம் ன் - ; தூைத்
னிப் ப யதரான் - தூமன் என்ற ஒப்பற்ற பபயதர உதடயவன்; தியின் வ னன் -
ததிமுகன்; ெ வலி - ; என்று - என்று; இம் ர் உலதகாடு - இந்த உலகத்ததயும்;
எவ்வுலகும் - எந்த உலகத் ததயும்; எடுக்கும் மிடுக்கர் - சுமக்கின்ற ஆற்றலுதடயவர்;
(அவர்கள்) இராைன் - இராமபிரானின்; மக அம்பின் - தகயிலுள்ை அம்தபப் தபால;
உ வும் - (ஏவியததச் பசய்ய) உதவுகின்ற; மடத் மலவர் - தசதனத்ததலவர்கள்;
கணக்கு வரம்பு உண்தடா - அவர்களின் எண்ணிக்தகக்கு எல்தல உள்ைதா? அவமர
தநாக்கின் - அப்பதடத் ததலவர்கதைப் பார்க்கும்தபாது; இவ்அரக்கர் - இந்த
அரக்கர்கள்; உமறயிடவும் த ா ார் - உதறயாகதவப்பதற்கும் தபாதமாட்டார்கள்.
தம்பன்முதலானவர்கள் இராமபிரான் தக அம்பு தபால உதவும் பதடத் ததலவர்கள்.
இந்த அரக்கர்கள் அந்த பதட வீரர்களுக்கு உதறயாக தவப்பதற்கும்
தபாதமாட்டார்கள்.

உருக்காட்டுப்படலம் மிதகப்பாடல்கள் 117-1 என்ற எண்ணுள்ை பாடல் இங்கு

அடுத்து இருப்பின் பபாருள் பதாடர்பு - அடுத்த படலத் பதாடர்பு இரண்டுக்கும்
பபாருந்தும். அப்பாடலின் திரண்ட கருத்து:- சிரஞ்சீவியாகிய அனுமன் தமலும்
கூறுவான் இராமன் பால் பசன்று வணங்கி உனது துன்பத்ததச் சிறிதைவு உணர்த்தும்
வதரதான் அரக்கர் கூட்டம் உைதாகும். உணர்த்த உணர்ந்த அைவிதலதய இவ்வரக்கர்
கூட்டமும் இலங்தகமாநகரும் குரங்கின் தகப் பூமாதலயாகப் பிய்த்து எறியப்
பட்டுவிடும் என்று பசால்லி வணங்கினான். பின்னரும் ஒரு வார்த்தத பசால்வதற்கு
மனத்தில் சிந்தித்தான். (117)
 சூடாைணிப் டலம்

அனுமன்பிராட்டியின் நிதலதயத் பதரிந்த பகாண்ட பிறகு எப்படியாவது

பிராட்டிதயச் சிதறயிலிருந்து விடுவிக்க எண்ணுகிறான். அவன் ‘தாதய ! தாங்கள் என்
ததாளில் அமர்ந்து பகாள்ளுங்கள். தங்கதை யான் இராமன் பால் தசர்ப்பிப்தபன்’
என்று விண்ணப்பித்தான்.

அதுதகட்டபிராட்டி அது பபாருத்தமற்ற பசயல் என்று விைக்கி உடன்படாது

மறுக்கிறாள். பிராட்டியின் வார்த்ததகதைக் தகட்டு உணர்ந்த அனுமன் தன் கருத்தத
விலக்கிக் பகாண்டு, ‘இராமபிரானுக்கு யான் கூற தவண்டிய பசய்தி யாது ? கூறுக’
என்று தகட்கிறான்.
அனுமன் பமாழிதகட்ட பிராட்டி ‘நான் இன்னும் ஒரு மாதம் உயிதராடு
இருப்தபன்’ என்று நாயகன் பால் கூறுக’ என்று கூறி அவல நிதலயில் பலபடியாகப்
தபசினாள். பின்னர் அனுமன் பதளிவிக்க அறிய பிராட்டி ‘அண்ணல் பால்
நிதனவுறுத்துக’ என்று அதடயாை பமாழிகதைக் கூறினாள்.
பிறகு தன்ஆதடயில் முடித்து தவத்திருந்த சூடாமணிதய அனுமனிடம்
வழங்குகிறாள். சூடாமணிதயப் பபற்ற அனுமன் பிராட்டிதய மும்முதற வணங்கித்
திரும்பிச் பசன்றான்.

இப்படலம்சம்சார மண்டலத்தில் உழலும் ஆன்மாதவக் குரவர்பிரான் ததற்றி,

நல்லுதர பகர்ந்து, பக்திதய வைர்த்து நம்பிக்தக ஊட்டுவததக் குறிக்கிறது.

இராமகாததயிதலதய இப்படலம் பதய்வத்தன்தமதயாடு கூடியது என்று பகர்வர்.

இப்படலம் நாள், தகாள்கைால் வரும் இதடயூறுகதைப் தபாக்கும் மந்திரசக்தி
வாய்ந்தது.

அனுமன் விண்ணப்பம் ெந் க் கலிவிருத் ம்

5345. ‘உண்டு துமணஎன்ன எளித ா உலகின் ? அம்ைா !
புண்டரிமகத ாலும் இவள் இன்னல் புரிகின்றாள்;
அண்ட மு ல்நாயகனது ஆவி அமனயாமளக்
பகாண்டு அகல்வத கருைம்’ என்று
உணர்வுபகாண்டான்.
(அனுமன்)
புண்டரிமகத ாலும் இவள் - இலக்குமிதயப் தபான்றுள்ை சீதத; இன்னல்
புரிகின்றாள் - தற்பகாதல பசய்துபகாள்கிறாள்; உலகின் - இந்த உலகின் கண்தண;
துமண உண்டு - உனக்குப் பாதுகாப்பாக உள்தைன்; (அஞ்சாதத) என்ன - என்று கூறுதல்;
எளித ா - சுலபமான பசயதலா (ஆதகயால்); அண்ட மு ல் - உலகங்கட்கு
மூலகாரணமாயுள்ை; நாயகனது - ததலவனான இராமபிரானின்; ஆவி அமனயாமள -
உயிர் தபான்ற பிராட்டிதய; பகாண்டு அகல்வத - சுமந்து பகாண்டு நீங்குவதத;
கருைம் என்று - பசய்யத் தக்கதுஎன்று; உணர்வு பகாண்டான் - எண்ணத்தத
தமற்பகாண்டான். அனுமன் -ததான்றா எழுவாய். அனுமன் உணர்வு பகாண்டான்
இராவணன் அரசில் பிராட்டிக்குத் துதணயாக உள்தைன் என்று கூறுபவர் அரியர்.
பகாடுங்தகாலுக்கு அஞ்சி ஒதுங்குவதத மாந்தர் இயல்பு. ஆதலின் துதண அற்ற
பிராட்டிதயக் காப்பது தன்கடன் என்று அனுமன் கருதினான். முதல் அடிக்கு இவள்
துன்பத்துக்கு உவதம உண்தடா என்று அனுமன் கருதியதாகப் தபசப்பட்ட திறம்
ஆராயத்தக்கது. இன்னல் புரிதல் - தற்பகாதல பசய்து பகாள்ளுதல். அனுமன்
பபருமான்பால் ‘ஆயிருர் துறப்பதாக உன்னினாள்’ (கம்ப. 6045) என்று கூறியதத
நிதனவு கூர்தல் நன்று அண்டம் முதல் - என்பதில் உள்ை முதல் காரணம்.
ஆபரணங்கட்குப் பபான்முதல். அதுதபால் உலகங்கட்கு முதல் இராமபிரான்.
ஆதிபகவன் முதற்தற உலகு என்னும் குறளின் சாரம் இங்தக உள்ைது. இன்னல்
காரணம் அதனால் விதைந்தது தற்பகாதல. தற்பகாதலதய இன்னல் என்றான்.
இரண்டுக்கும் உள்ை நீங்காத பதாடர்பு கருதி. இவ்விருத்தம் விைங்காய் - விைங்காய் -
விைங்காய் - ததமா என்னும் சீர்கதைப் பபற்றுவரும். அமரர் கம்பன் அடிப்பபாடி
அவர்கள் இவ்விருத்தத்தத ‘அைவடி நான்குதட அைவியற்சந்தக் கலிவிருத்தம்’
என்பர். தநர் அதசயில் பதாடங்கின் 14 எழுத்தும், நிதரயதசயில் பதாடங்கின் 15
எழுத்தும் பபற்றுவரும். இத்தகு பாக்கள் இந்நூலில் 292 உள்ைன.
(1)

5346. ‘தகட்டி, அடிதயன் உமர; முனிந் ருளல்; தகள், ஆய் !

வீட்டியிடும்தைல் அவமன; தவறல் விமன அன்றால்;
ஈட்டி இனி என் ல; இராைன் எதிர், நின்மனக்
காட்டி, அடி ாழ்பவன்; இது காண்டி இது காலம்;
அடிதயன் உமர - அடிதயனின்பமாழிதய; தகட்டி - தகட்பாயாக (அம்பமாழிதய);
முனிந் ருளல் - பவறுத்துஒதுக்காதத; தகளாய்- ; வீட்டியிடுதைல் - உன்தனக் பகான்று
விடுவாதனயானால் ; (பிறகு) அவமன - அந்த இராவணதன; தவறல் - பவல்வது;
விமன அன்று - பசய்யத்தக்கது அன்று; இனி - இப்தபாது; ல - பலவிதமான
பமாழிகதை; ஈட்டி என் - பதாகுப்பதால் என்ன பயன்; இராைன் எதிர் -
இராமபிரானுக்கு முன்தன; நின்மன - உன்தன; காட்டி - காண்பித்து; அடி ாழ்பவன் -
உங்கள் இருவரின் திருவடிகதையும் வணங்குதவன்; இதுகாண்டி - இததப்பார்; காலம்
இது - அதற்கு ஏற்ற காலம் இதுதவ.

இது முதல் 9கவிததகள் அனுமன் விண்ணப்பம். பிராட்டிதய மீட்பதில் உறுதி

பகாண்டு அனுமன் தபசுகின்றான். இராவணன், உன்தனக் பகான்று விட்டால் பிறகு
அவதன பவல்வதால் பயனில்தல என்று திருவடி வருந்தப் தபசியதில்
அன்புமிக்குள்ைது. அதனால் ஆராய்ச்சித் திறம் குன்றியது. இததனச் தசக்கிழார்,
‘காதலால்.... உற்ற வருத்தம்’ என்பர் (குங்குலியர் 26) ஒருவர்பால் ஒன்று பசால்ல
விரும்புவார் தாம் பசால்வதத அவர்கள் ஏற்றுக் பகாள்வார்கதைா என்ற ஐயம்
உண்டாகிற தபாது மீண்டும் தகைாய் என பமாழிதல் வழக்கதம - அனுமனும் முதலில்
தகட்டி என்றவன் முனிந்தருைல் என்று கூறி மீண்டும் தகைாய் என்றது அறிக. தவறல்
விதன அன்று என்பதற்கு இராவணதன பவல்வது என் பசயல் அன்று என்று அனுமன்
கூறியதாக விவரித்தலும் ஒன்று. காலம் என்றது சந்தர்ப்பத்தத. கருத்துற தநாக்கிப்
தபாந்த காலமும் நன்று (கம்ப. 6468) (2)
5347. ‘ப ான் திணி ப ாலங்பகாடி ! என் பைன் ையிர்
ப ாருந்தித்
துன்றிய புயத்து இனிது இருக்க; துயர் விட்டாய்,
இன் துயில்விமளக்க; ஓர் இமைப்பின், இமற
மவகும்
குன்றிமட, உமனக்பகாடு குதிப்ப ன்; இமட
பகாள்தளன்.
திணிப ான் - பசறிந்தஅழதகயுதடய; ப ாலங்பகாடி - தங்கக் பகாடிதபாலும்
அம்தமதய (நீ); பைன்ையிர் - பமன்தமயான மயிர்; ப ாருந்தித்துன்றிய - அதமந்து
பநருங்கிய; என் புயத்து - என் புயத்தின் கண்தண; இனிது இருக்க - அதமதியாக
இருக்க (அதனால்); துயர் விட்டாய் - துன்பத்தத விட்டவைாவாய் (அப்தபாது);
இன்துயில் விமளக்க - (உனக்கு) இனிய உறக்கம் உண்டாக; உமனக் பகாடு - உன்தனச்
சுமந்து பகாண்டு; இமறமவகும் - இராமபிரான் தங்கியுள்ை; குன்றிமடஓர்
இமைப்பின்குதிப்ப ன் - மதலயில் ஓர்இதமக்கும் தநரத்தில் குதிப்தபன்; இமட
பகாள்தளன் - நடுவில் தாமதம் பசய்தயன்.

பபான் என்பதற்குப் பசப்பு என்றும் கூறலாம் (சிந்தாமணி 1530) இதட பகாள்தைன்

என்பதற்குத் தைர்ச்சியதடதயன் என்றும் பபாருள் கூறலாம். இதமப்பு -
கண்ணிதமக்கும் தநரம். இதமப்பின் எய்திட்டு (சிந்தா 1680) இராமபிரான் தங்கிய
மதல பிரஸ்ரவனம். (3)

5348. ‘அறிந்து,இமட, அரக்கர் ப ாடர்வார்கள்

உளராதைல்
முறிந்து உதிரநூறி, என் ைனச் சினம் முடிப்த ன்;
பநறிந் குழல் !நின் நிமலமை கண்டும்,
பநடிதயான் ால்,
பவறுங் மகப யதரன் - ஒருவராலும் விளியாத ன்.
பநறிந் குழல் !- சுருண்டகூந்ததலயுதடய அம்தமதய !; அறிந்து - (யான் உன்தனச்
சுமந்து தபாவதத) பதரிந்து; இமட ப ாடர்வார்கள் அரக்கர் - இதடயிதல என்தனத்
பதாடரும் அரக்கர்கள்; உளராதைல் - இருப்பார்கதையானால்; முறிந்து உதிர நூறி -
அரக்கர்கள் சிததந்து உதிரும்படி அழித்து; என் ைனச் சினம் - என் உள்ைத்தில் உள்ை
சீற்றத்தத; முடிப்த ன் - தணித்துக் பகாள்தவன்; ஒருவராலும் விளியாத ன் -
ஒருவராலும் சாகாவரம் பபற்ற நான்; நின் நிமலமை கண்டும் - உன்னுதடய துன்ப
நிதலதயப் பார்த்தும்; (அதற்குப் பரிகாரம் ததடாமல்) பநடிதயான் ால் -
இராமபிரான் பக்கல்; பவறுங்மக ப யதரன் - பவறுங்தகயுடன் தபாகமாட்தடன்.
உைராதமல்என்றதனால் அரக்கர் பின்பற்றிி் வாரார் என்று அனுமன் கருதினான்.
சினம் அரக்கர்களின் பகாடுஞ்பசயலால் வந்தது. ஒருவராலும் விளியா வரம் பபற்றது
நன்தமதயச் பசய்யவும் தீதமதய அழிக்கவுதம என்று அனுமன் தன் மனக் கருத்தத
உணர்த்தினான். பநறிந்த குழல் - சுருண்ட கூந்தல். பநறிந்த கருங்குழல் மடவாய்
(பபரியாழ்வார் 3. 10. 1) நின் நிதலதம என்றது, பிராட்டி பிறருதடய உதவியின்றித்
தவிக்கும் நிதலதம. இததன ‘உண்டு துதண என்ன எளிததா’ (கம்ப. 5345) என்று
முன்தப தபசப் பபற்றது. (4)

5349. ‘ “இலங்மகபயாடும் ஏகுதிபகால்” என்னினும்,

இடந்து, என்
வலம்பகாள் ஒருமகத் மலயில் மவத்து, எதிர்
டுப் ான்
விலங்கினமரநூறி, வரி பவஞ் சிமலயிதனார் ம்
ப ாலங் பகாள்கழல் ாழ்குபவன்; இது, அன்மன !
ப ாருள் அன்றால்.
அன்மன ! - தாதய(நீ); இலங்மகபயாடும் ஏகுதி - இலங்தகயுடன் என்தனக்
பகாண்டு பசல்; என்னினும் - என்று கட்டதையிட்டாலும்; இடந்து - (இலங்தகதய)
பபயர்த்து (அததன); என் - என்னுதடய; வலம்பகாள் - வலிதம பகாண்ட; ஒரு மகத்
மலயில் - ஒரு தகயின் கண்தண; மவத்து - தவத்துக் பகாண்டு; எதிர் - என் முன்தன;
டுப் ான் - தடுக்கும் பபாருட்டு; விலங்கினமர - குறுக்கிடுபவதர; நூறி - அழித்து
(பிறகு); வரி - கட்டதமந்த; பவம்சிமலயிதனார் ம் - பகாடிய வில்தலந்திய
இராமலக்குவர்களின்; ப ாலங்பகாள் கழல் - அழகிய வீரக்கழல் அதமந்த
திருவடிதய; ாழ்குபவன் - வணங்குதவன்; இது - இச் பசயல் (எனக்கு); ப ாருள்
அன்று - பபருஞ்பசயல் அன்று. (எளிய பசயல்).
இச்பசயல் எனக்குஅருஞ்பசயல் அன்று. எளிய பசயல், என்னும் ஆழ்ந்த கருத்தத
உட்பகாண்ட ‘பபாருள் அன்று’ என்னும் பதாடர் ஆழமானது. மணிவாசகர் ‘பபாருைா,
என்தன புகுந்தாண்ட பபான்தன ! என்பர் (திருவாசகம் 383)’ நிற்கு இது பபாருள் என
உணர்கிதலன்’ என்று இராமதனக் கவுசிகன் பாராட்டுவான் (கம்ப. 449) (5)

5350. ‘அருந் தி! உமரத்தி-அழகற்கு அருகு பென்று,

“உன்
ைருந்து அமனயத வி, பநடு வஞ்ெர் சிமற
மவப்பில்,
ப ருந்துயரிதனாடும், ஒரு வீடு ப றுகில்லாள்,
இருந் னள்” எனப் கரின், என் அடிமை என் ஆம் ?
அருந் தி - அருந்ததிதய (யான்); அழகற்கு அருகு பென்று - இராமபிரான் பக்கலிதல
தபாய்; உன் - உன்னுதடய; ைருந்து அமனய த வி - அமுதம் தபாலும் ததவியானவள்;
பநடு வஞ்ெர் - மிக்க வஞ்சகக் குணமுதடயவர்களின்; சிமற மவப்பில் -
சிதறயிடத்தில்; ப ருந்துயரிதனாடும் - பபரிய துன்பத்துடன்; ஒரு - ஒப்பற்ற; வீடு
ப றுகில்லாள் - விடுததல பபறாதவைாய்; இருந் னள் - இருந்தாள்; எனப் கரின் -
என்று கூறினால்; என்அடிமை - என்னுதடய பதாண்டு; என் ஆம் - என்ன
பயனுதடயதாகும்.
பசயலாகபவளிப்படாத பதாண்டு பயனில்தல என்பது குறிப்பு. அருந்ததி
தபால்வாதை அருந்ததி என்றது ஆகுபபயர். இராமன் என்னும் பசால் அழகன் என்று
தமிழ் வடிவம் பபறுகின்றது. வீடு விடுததல. ‘வீடு பபறல் யாது என
விலங்கிதழவினவ’ (பபருங்கதத) 5-3-107) பநடுவஞ்சகர் - பபரிய வஞ்சகர். பநடு
என்பது பபரிது என்னும் பபாருள் தரும். ‘பநடுவஞ்சமும், பாவமும் பபாய்யும்
வல்லநாம்’ (கம்ப. 7356) பநடு என்பததச் சிதறக்கு அதடபமாழியாக்கி நீண்ட சிதற
என்று உதர கூறினாரும் உைர். என் அடிதம என்னாம் என்ற இடத்து ‘அடிதம சால
அழகுதடத்தத’ என்னும் திருவாசகம் நிதனக்க. (6)

5351. ‘புண் ப ாடர்வு அகற்றிய புயத்திபனாடு புக்தகன்,

விண்டவர்வலத்ம யும் விரித்து உமரபெய்தகதனா ?
“பகாண்டுவருகிற்றிபலன்; உயிர்க்கு உறுதி
பகாண்தடன்;
கண்டுவருகிற்றிபலன்” எனக் கழறுதகதனா ?
(அம்தமதய)
உயிர்க்கு உறுதிபகாண்தடன் - உயிருக்குப்பாதுகாப்தபத் ததடிக் பகாண்டயான்;
புண் ப ாடர்வு - தபாரால் உண்டாம் விழுப்புண்களின் சம்பந்தத்தத; அகற்றிய புயத்தி
பனாடு - விலக்கிக் பகாண்ட ததாள்களுடன்; புக்தகன் - இராமபிரான் சந்நிதானத்தத
அதடந்து; விண்டவர் வலத்ம - பதகவர்களின் பலத்தத; விரித்து உமர பெய்தகதனா -
விவரித்துப் தபசுதவதனா ? (அல்லது) (யான்); கண்டு வருகிற்றிபலன் - பிராட்டிதயக்
கண்டு வரும் ஆற்றல் பபற்தறன் இல்தல; (அதனால்) (பிராட்டிதய) பகாண்டு
வருகிற்றிபலன் - பகாண்டு வரும் பாக்கியம் பபற்தறன் இல்தல; என கழறுதகதனா -
என்று பபாய் கூறுதவனா.
வலத்ததயும்என்பதில் உள்ை ‘உம்’ அதச. மடத்ததக அவபைாடும் வதுதவ நாட்டி
(சிந்தா 1173) இங்கு இனியர் ‘உம்தம அதச’ என்று வதரந்தார். அரக்கர்கள் வன்தம
உதடயவர்கள். அதனால் பிராட்டிதயக் கண்டிதலன்; அதனால் பவறுங்தகயுடன்
வந்ததன் என்று பபாய் பமாழி கூறட்டுமா என்று அனுமன் வருந்திக் கூறினான். உறுதி -
பாதுகாப்பு. மன்னுயிர்க்கு உறுதி பசய்வான் மலரடி சுமந்து வாழ்தி (கம்ப. 4090) (7)

5352. ‘ “இருக்கும் ைதிழ் சூழ் கடி இலங்மகமய

இமைப்பின்
உருக்கி எரியால், இகல் அரக்கமனயும் ஒன்றா
முருக்கி, நிரு க்குலம் முடித்து, விமன முற்றிப்
ப ாருக்க அகல்க”என்னினும், அது இன்று
புரிகின்தறன்.
(அனுமதன நீ)

ைதில் சூழ் - மதில்கைால் சூழப்பட்டு; கடி - காவலுடன்; இருக்கும் இலங்மகமய -

இருக்கின்ற இலங்தக மாநகதர; இமைப்பின் எரியால் உருக்கி - இதமப்பதற்குள்
பநருப்பினாதல உருக்கி விட்டு (பின்); இகல் - மாறுபாடு பகாண்ட; அரக்கமனயும் -
இராவணதனயும்; ஒன்றா - ஒருதசர; முருக்கி - அழித்து; நிரு க் குலம் முடித்து - அரக்கர்
கூட்டத்தத ஒழித்து; விமனமுற்றி - பசயதல நிதறவு பசய்துவிட்டு; ப ாருக்க -
விதரவாக; அகல்க என்னினும் - இலங்தகதயவிட்டு நீங்குக என்று கட்டதை
இட்டாலும்; அது - அச்பசயதல; இன்று புரிகின்தறன் - இப்பபாழுது பசய்தவன்.

இலங்தகபபான்னால் அதமந்தது ஆதலின் அததன ‘உருக்குக’ என்று கட்டதை

இட்டால் நிதறதவற்றுதவன் என்றான். ‘ஆடகத்தாதரகள் உருகி தவதலயின் ஊடு
புக்குற்றன’ என்று தமதல தபசப்படும் (கம்ப. 5953.) பபாருக்க - விதரவாக. பபாருக்க
நும்விதன தபாயதும் (ததவாரம் - நாவரசர் 144-11) முடித்து - அழித்து. ‘தவந்தர்
குலமும்... குழலும் முடியாது இராள்’ என்பர் வில்லியார் (கிருட்டினன் தூது 48)
(8)

5353. ‘இந்துநு ல்! நின்பனாடு இவண் எய்தி, இகல் வீரன்,

சிந்ம உறு பவந்துயர் விர்ந்து, ப ளிதவாடும்,
அந் ம் இல்அரக்கர் குலம் அற்று அவிய நூறி,
நந் ல் இல்புவிக்கண் இடர், பின் கமள ல் நன்றால்.
இந்து நு ல் ! - சந்திரதனஒத்த பநற்றிதய உதடய அம்தமதய; இகல் வீரன் -
தபராற்றல் பபற்ற இராமபிரான்; (நின்தனப் பபற்றதமயால்) சிந்ம உறு - மனத்திதல
மிக்குள்ை; பவம்துயர் விர்ந்து - பபருந்துன்பம் நீங்கப் பபற்று; ப ளிதவாடும் -
அறிவுத் பதளிவுடதன; நின்பனாடு - உன்னுடன்; இவண் எய்தி - இந்த இலங்தகதய
அதடந்து. பின் - பிறகு; அந் ம் இல் -முடிவற்ற; அரக்கர்குலம் - இராக்கதர் கூட்டம்;
அற்று அவிய நூறி - சிததந்து அழியக் பகான்று; நந் ல் இல் - அழிவற்ற; புவிக்கண்
இடர் - பூமியின்கண்தண துன்பத்தத; கமள ல் நன்று - கதைந்பதடுப்பது
சிறப்பானதாகும்.

பிராட்டி தான்சிதறமீட்சி பபற்றால் இராவணதன அழிப்பது நிகழாதத என்று

கருதுவதாக முடிவுகட்டி, அனுமன், நீயும் இராமபிரானிடம் திரும்பி வந்து
இராவணதன அழிக்கலாம் என்று கூறினான். இவண் ஏகி என்பதற்கு இந்த
இலங்தகயிதல பபருமானும் ததவரீரும் திரும்பி எழுந்தருளி என்பது பதழய வுதர
(அதட-பதி) பசயலற்ற சிவம் சத்தியுடன் தசரின் எத்பதாழிலும் வல்லது என்று
பசௌந்தரிய லகரி தபசும். (பசௌந்தரிய7) அவண் எய்தி..... பதளிதவாடும் என்னும்
பாடத்திற்கு யான் உன்னுடன் இராமபிரான் இருக்குமிடத்தத அதடய, அதனால்
அவன் பதளிவு பபற்று, எனப் பபாருள் பகாள்ை தவண்டும். எய்தி என்னும் பசய்து
என்னும் வாய்ப்பாட்டுச் பசால் பசய என்னும் வாய்பாட்டுப் பபாருளில் வந்ததாகக்
பகாள்ை தவண்டும். (9)

5354. ‘தவறு இனிவிளம் உள ன்று; விதியால், இப்

த று ப ற,என்கண் அருள் ந் ருளு; பின் த ாய்
ஆறு துயர்; அம்பொல் இள வஞ்சி ! அடிதயன்
த ாள்
ஏறு, கடிது,‘என்று, ப ாழுது இன் அடி ணிந் ான்.
அம் பொல்இளவஞ்சி ! - அழகிய பசாற்கதைப்தபசும் இைங்பகாடி தபால்வாய் !
இனி - இப்தபாது; விளம் - கூறுவதற்கு; தவறு உளது அன்று - தவறுபமாழிகள்
இல்தல; இப்த று - இந்தப் பாக்கியத்தத; விதியால் ப ற - முதறப்படி அடிதயன்
பபறுவதற்கு; என்கண் - அடிதயன்பால்; அருள் ந் ருளு - திருவருதை வழங்கியருள்;
பின் - அதற்குப்பின்; த ாய் - இராமபிரான் பக்கலில் தபாய்; துயர் ஆறு - துன்பத்ததத்
தணிப்பாயாக. (அதன் பபாருட்டு); அடிதயன் த ாள் கடிது ஏறு - அடிதயனுதடய
ததாளில் விதரந்து ஆதராகணிப்பாயாக; என்று ப ாழுது - என்று கூறிப் பணிந்து; இன்
அடி - நன்தமதரும் திருவடிகதை; ணிந் ான் - வணங்கினான்.

இன்அடி - நன்தமதரும் திருவடி. ‘இனிய சிந்தத இராமன்’ (கம்ப. 3061)

‘சிந்திப்பவர்க்கு ..... பசந்ததன் முந்திப் பபாழிவன... அடித்தலம்’ என்று அப்பர்
தபசுவர். அதத ஒட்டி இனியதிருவடி என்றும் பபாருள் பகாள்ைலாம். விதி - முதற.
(10)அனுமன் தவண்டுதகாதைசீதத மறுத்து உதரத்தல்

கலிவிருத் ம்

5355. ஏய நல்பைாழி எய் விளம்பிய

ாமய முன்னியகன்று அமனயான் னக்கு,
‘ஆய ன்மைஅரியது அன்றால்’ என,
தூய பைன்பொல்இமனயன பொல்லினாள்;
நன்பைாழி - நன்தமதரும் பசாற்கதை; ஏய - பபாருத்தமாகவும்; எய் - நன்றாகவும்;
விளம்பிய - கூறிய; ாயின் முன்னிய - தாதயஎதிதரகண்ட; கன்று அமனயான் னக்கு -
இைங்கன்று தபாலும் அனுமனுக்கு;(பிராட்டியானவள்) ஆய ன்மை - நீ கூறிய
அச்பசயல்; அரியது அன்று - உன்னால் பசய்ய முடியாதது அன்று; என -
என்றுகூறிவிட்டு; இமனயன - இப்படிப்பட்ட; தூயபைன்பொல் - தூய்தமயான
பமன்தமயான பசாற்கதை; பொல்லினாள் - கூறினாள்.

கன்று அதனயான்தனக்குச் பசால்லினாள் என்று முடிக்க. ஆய தன்தம - அச்பசயல்.

‘மான யாதன..... என்ன தன்தம பண்ணுதம’ (கம்ப. 9385) பிராட்டி பசுதவப் தபால
இருந்தாள். அனுமன் அதன் கன்று தபால் இருந்தான் என்க. இராமபிரான்
சிற்றன்தனபால் பகாண்ட பாசம் ‘அந்தி வந்து அதடந்த தாதயக் கண்ட ஆன் கன்று
‘(கம்ப. 1598) என்னும் பதாடரால் தபசப் பபற்றது. இவ்விருத்தம் மா - விைம் - விைம் -
விைம் என்னும் சீர்கதைப் பபற்று வரும். இததனக் கம்பன் அடிப் பபாடி அவர்கள்
‘கட்டதைக் கலிப்பா’ என்தற குறிப்பார். தநர் - 11; நிதர - 12; (மணிமலர் 76). (11)

5356. ‘அரியது அன்று; நின் ஆற்றலுக்கு ஏற்றத ;

ப ரிய எண்ணிமன;பெய்வதும் பெய்திதய;
உரியது அன்று எனஓர்கின்றது உண்டு, அது, என்
ப ரிய த ம மைச்சில் ைதிப் ப ண்மையால்.
(அனுமதன !) (நீகூறியது)
அரியது அன்று- உன்னால் பசய்ய முடியாததல்ல (அஃது); நின் ஆற்றலுக்கு ஏற்றத -
உன்னுதடய வலிதமக்கும் பபாருத்தமானதத; ப ரிய எண்ணிமன - விைக்கமாக
ஆராய்ந்தாய்; (அச் பசயதல) பெய்வதும் பெய்திதய - பசய்வாய்; (ஆனால்) ப ரிய
த ம மை - மிக்க அறியாதமயும்; சின்ைதி - குதறந்த அறிவும்பபற்ற; ப ண்மையால் -
பபண்தமத் தன்தமயால்; அது - அச்பசயல்; உரியது அன்று என - ஏற்ற பசயல் அன்று
என்று; ஓர்கின்றது - அறியும் பண்பு; உண்டு - என்பால் உள்ைது.

அனுமன் ஆற்றலுக்குஏற்ற அதனத்தும் பசய்வான். ஆனால் பபண்தம இதடதய

ததட விதிக்கிறது. பபரிய தபதததம, சின்மதி என்பதவ பிராட்டியின் அடக்கத்தால்
வந்த பமாழிகள். பிறரின் அறியாதமதயத் தன் அறியாதமயாகக் கூறிக் குறிப்பிக்கும்
பாங்கு எதிர்மதறத் பதானிதயச் சார்ந்தது. அவன் பபரியவன் என்ற பதாடர் திரும்பத்
திரும்பப் தபசப்பட்டு அது தவறு பபாருள் பயந்தது, என்பததச் சீசர் நாடகத்திற்
காண்க. பசய்வதும் பசய்தி - என்பது பசய்ததலச் பசய்வாய் என்னும் பபாருள் தந்தது.
‘உண்ணலும் உண்தணன்; வாழலும் வாதழன்’ கலித்பதாதக தபசும். (பாதல 22)
மயிதலநாதர், இவற்தற ஒருபபாருட்பன்பமாழி என்பர். இனியர் காரிய வாசகம்
என்பர் (பதால் 113) பசய்தலும் பசய்திதய என்பதற்கு இ.தகா.பிள்தை அவர்கள்
பசய்தாலும் பசய்வாய் - என்று விரித்தார். இன்று படித்தாலும் படித்ததன். இதுதபால்
படித்தாலும் படித்ததன். இதுதபால் படித்ததில்தல என்பன தபான்ற உலக வழக்கு
இங்தக ததான்றுகிறது. (12)

5357. ‘தவமலயின்னிமடதய வந்து, பவய்யவர்,

தகாலி, நின்பனாடும் பவஞ் ெரம் தகாத் த ாது,
ஆலம்அன்னவர்க்கு அல்மல, எற்கு அல்மலயால்;
ொலவும் டுைாறும்; னிமைதயாய் !
(அனுமதன !) (நீஎன்தனச் சுமந்து தபாகும் தபாது)

பவய்யவர் - பகாடிய அரக்கர்கள்; தவமலயின் இமடதய வந்து - கடலுக்கு நடுதவ

வந்து; தகாலி - உன்தன வதைத்துக் பகாண்டு; நின்பனாடும் - உன்னுடன்; பவம்ெரம்
தகாத் த ாது - பகாடிய அம்புகதை வில்லில் பதாடுத்துப் தபார் புரியும்தபாது; ஆலம்
அன்னவர்க்கு அல்மல - விடம் தபான்றவர்களுடன் தபார் புரிவதற்கும் ஏற்றவனாகாய்;
எற்கு அல்மல - என்தனப் பாதுகாப்பதற்கும் உரியவனாகாய்; ொலவும் - மிகவும்;
டுைாறும் - (எததச் பசய்வது எததத்தவிர்ப்பது என்று) சஞ்சலம் அதடயும்;
னிமைதயாய் - தனிதம உதடயவனாவாய்.

அரக்கருடன்தபார் பசய்தால் என்தனப் பாதுகாக்க இயலாது. என்தனப்

பாதுகாத்தால் அரக்கர்கைால் தபரிடர் உண்டாகும். ஆதகயால் உன் எண்ணம்
முதறயன்று என்று பிராட்டி தபசினாள்.‘அத்ததலக்குஅல்தலன்... இத்ததலக்கு
அல்தலன்’ (கம்ப. 8213) என்று வீடணன் புலம்பியது நிதனவுக்கு வரும். தகாலி -
வதைத்து அல் - அதச. (13)

5358. ‘அன்றியும், பிறிது உள்ளது ஒன்று; ஆரியன்

பவன்றி பவஞ்சிமல ைாசுணும்; தவறு இனி
நன்றி என் ? ம் வஞ்சித் நாய்களின்
நின்ற வஞ்ெமன,நீயும் நிமனத்திதயா ?
(உன் பசயல் ஏற்றதுஅன்று அன்பதற்கு)
 அன்றியும் - இது அல்லாமலும்; பிறிது ஒன்று உளது - தவறு ஒரு காரணம் இருக்கிறது
(உன் பசயலால்); ஆரியன் - இராமபிரானின்; பவன்றி பவஞ்சிமல - பவற்றிமிக்க
தகாதண்டம்; ைாசுணும் - கைங்கம் அதடயும்; இனி தவறு - (உைது) தமல்தவறு; நன்றி
என் - நன்தம என்ன ?; ம் - தசாற்தற; வஞ்சித் - ஏமாற்றி உண்ணும்; நாய்களின் -
நாய்கதைப் தபால என்தன வஞ்சித்துக் கவர்ந்த அரக்கரிடத்து; நின்ற வஞ்ெமன -
நிதலத்த வஞ்சகத்தத; நீயும் நிமனத்திதயா - நீயும் கருதுகின்றாயா.

வஞ்சம் என்றதுபிறதர ஏமாற்றிச் பசய்யும் பசயதல நான், உன் பசயலுக்கு

உடன்பட்டால் அஃது இராமபிரான் வில்லுக்குக் கைங்கம் உண்டாகும். வில்லுக்தக
அன்றி உனக்கும் மாசு உண்டாகும். வஞ்சகத்தத வஞ்சகத்தால் பவல்வது உன் தபான்ற
சான்தறார்கட்கு அழகு அன்று, என்று தபசுகின்றாள். சிதல தனக்கு உரிய பசயல்
பசய்யாதமயால் அது மாசு அதடயும். அனுமன் தனக்கு உரியதல்லாதவற்தறச்
பசய்வதால் மாசு அதடவான் என்க. (14)

5359. ‘பகாண்டத ாரின் எம் பகாற்றவன் வில் ப ாழில்

அண்டர் ஏவரும்தநாக்க, என் ஆக்மகமயக்
கண்ட வாள்அரக்கன் விழி, காகங்கள்
உண்டத ாதுஅன்றி, யான் உபளன் ஆபவதனா ?
எம் பகாற்றவன்- எம்முதடய ததலவனாகிய இராமபிரான்; வில் ப ாழில் பகாண்ட
த ாரின் - வில்லின் பதாழிதல தமற்பகாண்ட தபார்க்கைத்தில்; அண்டர் ஏவரும்
தநாக்க - எல்லாத் ததவர்களும் பார்க்கும்படியாக; என் ஆக்மகமயக் கண்ட - என்
உடதல முதறயற்றுப் பார்த்த; வாள் அரக்கன் விழி - பகாடிய அரக்கனின் கண்கதை;
காகங்கள் உண்டத ாது அன்றி - காகங்கள் உண்டதபாதத அல்லாமல்; யான் உபளன்
ஆபவதனா - யான் உயிருடன் உள்ைவள் ஆதவனா.

தபார்க்கைத்தில் வீழ்ந்த இராவணனின் விழிதயக் காகம் உண்ண தவண்டும்.

அப்தபாதுதான் யான் உயிருதடயவள் ஆதவன் என்று தபசிய பிராட்டியின் சீற்றம்
அநீதிக்கும் முதறதகட்டுக்கும் வழங்கும் எச்சரிக்தக. வில்பதாழில் பகாண்ட தபார்
என்று மாற்றுக. ‘விற்பணி பகாண்டு அருஞ்சிதறயில் மீட்ட நாள்’ (கம்ப. 5247). என்று
முன்தப தபசினாள். தபார் என்றது தபார்க்கைத்தத. இராவணனின் விழிகதைக் காகம்
உண்பததத் ததவர்கள் காணதவண்டும் என்று தபசினாள். ததாற்ற ததவர்கள்
பகாடுங்தகாலால் பட்ட துன்பம் நீங்கி மகிழதவண்டும் என்பது குறிப்பு.
இராமபிரானின் வில்பதாழிதலத் ததவர்கள் காண என்று உதர கூறப் பபற்றது.
என்தனப் பார்த்த உன்கண்கள் இன்னும் ஏன் பதறித்து விழாமல் இருக்கிறது. என்று
சீதத தபசுவதத வான்மீகி குறிப்பார். ‘அரக்கர் - கண்மணி காகமும் கவர்ந்தது’ என்றும்
‘பழிப்பில் தமனிதய தநாக்கிய கண்கதை.... காக்தககள் கவர்ந்து பகாண்டு உண்ண’
என்றும் (கம்ப. 2962, 5404) தபசப்படும். (15)

5360. ‘பவற்றி நாணுமட வில்லியர் வில் ப ாழில்

முற்ற, நாண் இல்அரக்கியர், மூக்பகாடும்
அற்ற நாணினர்ஆயின த ாது அன்றி,
ப ற்ற நாணமும்ப ற்றியது ஆகுதைா ?
 பவற்றி நாணுமடவில்லியர் - பவற்றிதயயும் நாதணயும்பபற்ற வில்தலந்திய
இராமலக்குவர்களின்; வில்ப ாழில் முற்ற - வில்லாற்புரியும் தபார்த்பதாழில்
முதிர்ச்சியதடய (அதனால்); நாண் இல் அரக்கியர் - நாணமற்ற அரக்கிகள்; மூக்பகாடும்
- மூக்குடதன; அற்ற - அறுபட்ட; நாணினர் ஆயின த ா ன்றி - மங்கல நாதண
உதடயவரான தபாதத அல்லாமல்; ப ற்ற நாணமும் - யான் பபற்ற நாணமும்;
ப ற்றியது ஆகுதைா - சிறப்புதடயதாகுதமா;

பதகவர்களின்மதனவிமார்களின் மூக்தக அறுத்தல் சிறப்புப் தபாலும் ! விைங்கு

முடி கவித்த வீரசலாதமகன், தபார்க்கைத்து அஞ்சித் தன் கார்க்களிறிழிந்து,
கவ்தவயுற்தறாடக் காதலிபயாடும் தன் தவ்தவதயப் பிடித்துத் தாதய மூக்கரிய’
என்று இராசதகசரி வர்மனின் பமய்க்கீர்த்தியும் ‘நாகதல என்னும்
ததாதகயஞ்சாயதல முகத்பதாடு மூக்கு தவறாக்கி’ என்று வீரராதசந்திர ததவனின்
பமய்க்கீர்த்தியும் தபசும். பிராட்டி, சிதறயில் பட்ட அவமானங்கள் இங்ஙனம் தபசச்
பசய்தன. (16)

5361. ‘ப ான் பிறங்கல் இலங்மக, ப ாருந் லர்

என்பு ைால் வமரஆகிலத எனின்,
இற் பிறப்பும்,ஒழுக்கும், இழுக்கம் இல்
கற்பும், யான்பிறர்க்கு எங்ஙனம் காட்டுதகன் ?
ப ாற்பிறங்கல்இலங்மக - பபான்மதலயில் அதமந்தஇலங்தக மாநகரம்;
ப ாருந் லர் - அறத்துடன் பபாருந்தாத அரக்கர்களின்; என்பு ைால்வமர ஆகிலத
எனின் - பபரிய எலும்பு மதலயாக ஆகாமற் தபானால்; யான் - நான்; இற்பிறப்பும் -
என்னுதடய சிறந்த குடிப்பிறப்தபயும்; ஒழுக்கும் - ஒழுக்கத்ததயும்; இழுக்கம் இல்
கற்பும் - சிததவு இல்லாத கற்தபயும்; பிறர்க்கு - உலக மக்களுக்கு; எங்ஙனம்
காட்டுதகன் - எப்படித் பதளிவுபடுத்தி அறிவிப்தபன்.

தமருமதலயிலிருந்துவாயு ததவனால் வீசி எறியப்பட்ட திரிகூட மதலயில்

இலங்தக அதமயப் பபற்றது. ஆதலின் பபாற்பிறங்கல் இலங்தக என்று
தபசப்பட்டது. தமருமதலதயப் பபான்மதல என்பது மரபு. ‘கற்புதடத் ததவிதய
விடாது காத்திதயல் எற்புதடக் குன்றமாம் இலங்தக’ என்று வீடணன் கூறியதாக
மயிந்தன் தபசினான் இ.தகா. பிள்தை அவர்கள் பபாற் பிறங்கல் இலங்தக என்பதற்கு
பபான் மதலயான இலங்தக என்று உதர வகுத்தார். ‘இலங்தக பவற்பு’ என்று
தபசப்படுகிறது. (கம்ப. 6035) அவர், பபான்மதல எலும்புமதலயாக தவணும்
என்றபடி என்று எழுதினார். (17)

5362. ‘அல்லல்ைாக்கள் இலங்மகயது ஆகுதைா ?

எல்மல நீத் உலகங்கள் யாவும், என்
பொல்லினால்சுடுதவன்; அது, தூயவன்
வில்லின் ஆற்றற்கு ைாசு என்று, வீசிதனன்.
அல்லல் - (எலும்புமதலயாகப் தபாகும்) துன்பம்; ைாக்கள் - விலங்கு தபான்றவர்கள்
வாழும்; இலங்மகயது ஆகுதைா - இலங்தகயைவுடன் நின்று விடுமா; எல்மல நீத் -
(அறத்தின்) வரம்தபக் கடந்து தபாகும்; உலகங்கள் யாவும் - எல்லாவுலகங்கதையும்;
என் பொல்லினால் - என்னுதடய பசால்லினாதலதய; சுடுதவன் - சுட்படரித்து
விடுதவன்; அது - அவ்வாறு பசய்வது; தூயவன் - தூயவனாகிய இராமபிரானின்;
வில்லின் ஆற்றற்கு - வில்லினுதடய வலிதமக்கு; ைாசு என்று - கைங்கம் உண்டாக்கும்
என்று (அதத); வீசிதனன் - ஒதுக்கித் தள்ளிதனன். இ.தகா.பிள்தைஅவர்கள்
பபண்ணால் பவற்றி பபறுவது ஆண் பிள்தைக்குப் புகழன்று என்று கருத்துதர
வதரந்தார் சிந்தாமணி (1752) இக் கருத்ததப் தபசும். அல்லல், இலங்தகயது ஆகுதமா
என்று தசர்க்க. அல்லல் இலங்தகக்கு அதடபமாழியாகப் தபசிய உதரதய அதிகம்.
அல்லல் எழுவாயாகக் பகாள்ளும் உதர என் தந்ததயார் கூறியவுதர. இ.தகா.பிள்தை
அவர்கள், அல்லல் என்பதத மாக்கட்கு அதடபமாழி ஆக்கினும், பதரிந்ததா
பதரியாமதலா இலங்தக அைவில் முடிவு பபறுதமா அல்லவா என்று எழுதினார்.
(18)

5363. ‘தவறும் உண்டு உமர; தகள் அது; பைய்ம்மைதயாய் !

ஏறு தெவகன் தைனிஅல்லால், இமட
ஆறும் ஐம்ப ாறிநின்மனயும், “ஆண்” எனக்
கூறும்; இவ் உருத்தீண்டு ல் கூடுதைா ?
பைய்ம்மைதயாய்- உண்தமயின் வடிவமானவதை; உமர தவறும் உண்டு - (இதவ
தவிர) பசால்லும் பசால் தவறு ஒன்றும் உள்ைது; அது தகள் - அததக் தகட்பாயாக; ஏறு
தெவகன் - வைரும் வீரத்ததப் பபற்ற இராமபிரானின்; தைனி அல்லால் - திருதமனிதய
அல்லாமல்; இமட - (உன்னுதடய விரதங்கைால்) ததாற்றுப்தபாய்; ஆறும் -
அவிந்துதபான; ஐம்ப ாறி நின்மனயும் - ஐம் பபாறிகதைப் பபற்ற உன்தனயும்;
(இந்த உலகம்) ஆண் எனக் கூறும் - ஆண் என்று தபசும்; (ஆதலின்) இவ் உரு - இந்த
தமனிதய; தீண்டு ல் கூடுதைா - பதாடுவது தகுமா.

அனுமதன நீபிரம்மசரிய விரதத்தால் ஐந்து பபாறிகதையும் அடக்கியுள்ைாய்.

அதனால், நீ, ஆண்பால் பபண்பால் என்னும் பகுப்தபக் கடந்தவனாவாய். ஆனால்
உலகம் உன்தன ஆண் என்று கூறுகிறது. ஆதலின் உன் தமனிதயத் தீண்டுவது தகாது.
குறிக்தகாதை அன்றி, அதத அதடயும் பநறியும் தூய்தமயாக இருத்தல் தவண்டும்.
என்று கூறும் காந்தியடிகதை அம்தமதயப் பூரணமாக அறிவர். பிராட்டி, தன்
பமாழியால் அனுமன் மனம் வருந்துவாதனா என்று தயங்கி தயங்கிப் தபசுவததக்
கவிதத நதடயிற் காணலாம். (19)

5364. ‘தீண்டினான்எனின், இத் மன தெண் கல்

ஈண்டுதைா உயிர்பைய்யின் ? “இமைப்பின்முன்
ைாண்டுதீர்பவன்” என்தற, நிலம் வன் மகயால்
கீண்டு பகாண்டு,எழுந்து ஏகினன், கீழ்மையான்.
கீழ்மையான்- இழிந்த பண்புதடய இராவணன்; தீண்டினான் எனின் - என்தனத்
பதாட்டிருப்பாதனயானால்; இத் மன தெண் கல் - இவ்வைவு நீண்ட நாட்கள்; உயிர் -
இராவணனின் உயிரானது; பைய்யின் ஈண்டுதைா - அவன் உடலில் தங்கியிருக்குமா ?;
(இராவணன்) இமைப்பின் முன் - கண் இதமக்கும் தநரத்தில்; ைாண்டு தீர்பவன் என்தற
- அழிந்து ஒழிதவன் என்று கருதிதய; வன்மையால் - தபராற்றலால்; நிலம் - யான்
இருந்த பூமிதய; கீண்டு பகாண்டு - பபயர்த்து எடுத்துக் பகாண்டு; ஏகினன் -
இலங்தகக்குச் பசன்றான்.

இராவணன்என்தனத் பதாட்டிருந்தால் என் உடம்பில் உயிர் இருக்குமா; நான்

இறந்து படுதவன் என்று கருதித்தான் என்தன நிலத்துடன் பபயர்த்து வந்தான் என்றும்
பபாருள் பகாள்ை இடம் உண்டு. இராவணன் தனக்கு அழிவு வாராதிருத்ததலதய
எண்ணினான் என்பதத அடுத்தபாடல் உறுதி பசய்கிறது. அனுமன், என் ததாளில்
ஆதராகணித்ததல பவறுத்தாய். ஆனால் இராவணன் உன்தன எப்படிக் பகாணர்ந்தான்
என்று தகட்டால் என்ன பசய்வபதன்று கருதி இங்ஙனம் தபசினாள் என்று கூறும் மரபு
உண்டு. (20)

5365. ‘ “தைவு சிந்ம இல் ைா மர பைய் ப ாடின்,

த வு வன் மலசிந்துக நீ” என,
பூவில் வந் புரா னதன புகல்
ொவம் உண்டு;எனது ஆர் உயிர் ந் ால்.
தைவு சிந்ம இல்- உன்பால் பபாருந்தும் மனம் இல்லாத; ைா மர - பபண்கதை;
பைய்ப ாடின் - உடதலத் பதாட்டால்; த வு வன் மல - பதய்வத்தன்தம பபற்ற
வலிய ததலகள்; சிந்துக - சிதறப்படுவனவாகுக; தீது என - (அது) பாவம் என்று; பூவின்
வந் - தாமதரப் பூவிதல ததான்றிய; புரா னதன புகல் - பதழதயானான பிரமனால்
கூறப்பட்ட; ொவம் உண்டு - சாபம் இராவணனுக்கு உள்ைது; (அச்சாபம்) எனது ஆருயிர்
- எனது அரிய உயிதர; ந் து - பாதுகாத்தது.

மாததர -என்பதில் உள்ை ‘ஐ’தய அதசயாக்கி ‘மாதர்பமய்’ என்று தசர்த்துப்

பபாருள் பகாள்ைலாம். அப்தபாது மாதருதடய என்று பபாருள் தரும். சிந்தாமணியில்
2605 ஆம் பாடலில் புகழாதன நாண பமாழிகள் பல கூறி உள்ை பதாடரில் உள்ை
‘ஐ’தய அதசயாக்கினார் இனியர். (புகழான் நாண பமாழிகள் கூறி என்பது பபாருள்)
தீது - பாவம் உள்ைத்தால் உள்ைலும் தீதத (திருக்குறள் 282) ததவுததல -
என்பதற்குஇ.தகா.பிள்தைபதய்வத் தன்தமயால் மீண்டும் முதைப்பதான ததல
என்று உதர கூறினார். பதய்வத்ததப் பணியும் ததல என்றும் பபாருள் கூறலாம்.
பதய்வத்ததப் பணியினும் சாபம் பலிக்கும் என்பதாம். (21)

5366. ‘அன்ன ொவம் உளது என, ஆண்மையான்,

மின்னும்பைௌலியன், பைய்ம்மையன், வீடணன்
கன்னி,என்வயின் மவத் கருமணயாள்,
பொன்னது உண்டு,துணுக்கம் அகற்றுவான்.
ஆண்மையான் - ஆண்தமஉதடயவனும்; மின்னும் பைௌலியன் - ஒளிவீசும்
முடிதயத் தரித்தவனும்; பைய்ம்மையன் - உண்தமயானவனும் (ஆன); வீடணன் கன்னி
- வீடணனின் மகைான திரிசதடயானவள்; என் வயின் மவத் கருமணயாள் -
என்னிடத்தில் பகாண்ட இரக்கத்தாள்; துணுக்கம் அகற்றுவான் - என்னுதடய நடுக்கம்
நீங்குவதற்காக; அன்ன ொ ம் உளது என - அந்தச் சாபம் உள்ைது என்று; பொன்னது
உண்டு - கூறியது என் உள்ைத்தில் தங்கியுள்ைது.
 திரிசதட கூறியகனதவ அறிந்ததால், பிராட்டி வீடணன் இலங்தக அரசு பபறுவான்
என்று உணர்ந்து பமௌலியன் என்று கூறினாள். திரிசதடயின் பண்பு. வீடணனின்
மகைாக இருப்பதால் அதமந்தது என்று பதளிந்து அவதை ஆண்தமயான்,
பமய்ம்தமயான் என்று புகழ்ந்தாள். வித்தும் முதையும் தவறன்று என்று குமரகுருபர்
தபசுவார். இராவணனின் பகாடுங்தகாதல எதிர்த்த காரணத்தால் அவதன மிகமிக
மதிக்கத் தக்கவன். திரிசதட இந்த ரகசியத்ததக் கூறியதற்குக் காரணம் அபதலயின்
துன்பம் நீங்கதவண்டும் என்னும் கருதணதய. உண்டு என்பததத் துதண
விதனயாக்கிச் பசான்னதுண்டு என்று, ஒதர பதாடராக்கினும் அதமயும். (22)

5367. ‘ஆயது உண்மையின், நானும்-அது அன்று எனின்,

ைாய்பவன்ைன்ற;-அறம் வழுவாது என்றும்,
நாயகன் வலிஎண்ணியும், நானுமடத்
தூய்மைகாட்டவும், இத்துமண தூங்கிதனன்.
ஆயது உண்மையின்- இந்தச்சாபம் இருத்தலினால்; நானும் - பிறருதடய உதவிதயப்
பபறாத யானும்; அறம் வழுவாது என்றும் - தருமம் என்தனக் காப்பதில்
பின்னதடயாது என்று நிதனத்தும்; நாயகன் வலி எண்ணியும் - இராமபிரானின்
ஆற்றதல நிதனத்தும்; நான் உமடத் தூய் மைகாட்டவும் - என்னுதடயதூய்தமதய
உலகத்துக்குஉணர்த்தவும்; இத்துமண - இத்ததன நாட்கள்; தூங்கிதனன் - (இறவாமல்)
தாமதித்ததன்; அது அன்பறனில் - அச்சாபம் உண்தம அல்லாமற் தபானால்; ைன்ற
ைாய்பவன் - நிச்சயமாக இறந்திருப்தபன்.
ஆயதுஉண்தமயினானும் என்று பிரித்து பபாருள் பசான்னார் சிலர் நானும்
என்பதில் உள்ை ‘உம்’ மும் அதசயானால் வாக்கியம் பிதழ தநராது. உம் அதசயாக
வருததல சிந்தாமணி 1173 ஆம் பாடல் உணர்த்தும். சாபம் உண்தமயாக இருப்பினும்
பபாய்தமயாக இருப்பினும் யான் மாய்பவன். ஆனால் இராமபிரானின் வலிதம
எண்ணி, என்னுதடய தூய்தமதயக் காட்ட இறவாமல் காலதாமதம் பசய்ததன் என்ற
பபாருள் பகாள்ை தவண்டும். தருமத்தத நான் காப்பாற்ற தவண்டா, பிராட்டி
தபசியதாகப் பபாருள் பகாள்ை தவண்டும். என்னுதட என்று வரதவண்டியது
நானுதட என்ற வந்தது. ‘நானுதடத் தவத்தால்’ என்று திருமங்தகயாழ்வாரும்,
நானுதட எம்பபருமான் என்று சுந்தரரும் பாடினர். (23)

5368. ‘ஆண்டுநின்றும், அரக்கன் அகழ்ந்து பகாண்டு,

ஈண்டுமவத் து, இளவல் இயற்றிய
நீண்ட ொமலபயாடுநிமலநின்றது;
காண்டி, ஐய !நின் பைய் உணர் கண்களால்.
ஆண்டு நின்று - அந்தப்பஞ்சவடியிலிருந்து; அரக்கன் - இராவணனால்; அகழ்ந்து
பகாண்டு - பபயர்த்துக் பகாண்டு வந்து; ஈண்டு மவத் து - இந்த இலங்தகயில்
தவக்கப்பபற்ற பூமியானது; இளவல் இயற்றிய - இதைய பபருமானால்
அதமக்கப்பபற்ற; நீண்ட ொமலபயாடு - பபரிய பர்ணசாதலயுடன்; நிமல நின்றது -
நிதலயாக இருப்பதத; ஐய - தந்தததய; நின் - உன்னுதடய; பைய் உணர் கண்களால் -
சத்தியத்ததத் தரிசிக்கும் விழிகைாதல; காண்டி - பார்ப்பாயாக.
 அரக்கன், இைவல்இயற்றிய சாதலபயாடு அகழ்ந்து பகாண்டு ஈண்டு தவத்தது.
(அது) நிதல நின்றது. காண்டி என்றும் கூட்டிப் பபாருள் கூறலாம். ‘தம்பியால்
சதமக்கப்பட்ட இனிய பூஞ்சாதல (கம்ப. 2738) சூர்ப்பணதகப் படலம் தபசும். இங்கு
அததன பிராட்டி மறவாமல் தபசினாள். இலக்குவன் அதமத்த சாதலதயச்
சித்திரகூடத்தில் கண்தடாம். அது ‘தம்பி தகாலிய சாதல’ என்று தபசிற்று. அங்கு
(கம்ப. 2089 - 2092) நான்கு பாடல்கள் அதத விவரிக்கும். (24)

5369. ‘தீர்விதலன், இது ஒரு கலும்; சிமல

வீரன் தைனிமயைானும் இவ் வீங்கு நீர்
நார நாள்ைலர்ப்ப ாய்மகமய நண்ணுதவன்,
தொரும் ஆர்உயிர் காக்கும் துணிவினால்.
தொரும் - தைர்ச்சியதடயும்; ஆர் உயிர் - அருதமயான உயிதர; காக்கும் துணிவினால்
- பாதுகாக்க தவண்டும் என்னும் உறுதிப் பாட்டால்; சிமலவீரன் தைனிமய ைானும் -
தகாதண்டபாணிதய ஒத்திருப்பதும்; வீங்கு நீர் - பூரிக்கும் இயல்தபப்
பபற்றிருப்பதும்; நாரம் நாண்ைலர் - தண்ணீதரயும் மலதரயும் பகாண்டிருப்பதும்;
(ஆகிய) இப்ப ாய்மகமய - இந்தத் தடாகத்தத; நண்ணுதவன் - அதடதவன்; ஒரு
கலும் - ஒரு நாளும்; இது தீர்விதலன் - இச் பசயலிலிருந்து விலதகன்.

பபாய்தகதயப்பார்ப்பதால் உயிர்களிக்கும் என்பது குறிப்பு. மாயக் கூத்தா....

தாமதர நீள் வாசத்தடம்தபால் வருவாதன ஒரு நாள் காண வாராதயா என்னும்
திருவாய்பமாழி (8.6.1) இங்கு நிதனவுக்கு வருகிறது. நாரம் - தண்ணீர். இதறவதனப்
பபாய்தகயாகக் கூறுவது தமிழ் மரபு. தபங்குவதைக் கார்மலதரப் பார்த்துத் பதளிக.
(திருபவம்பாதவ) தசரதன் பபற்ற மரகத மணித் தடத்திதனதய (10.9.8) என்னும்
திருவாய்பமாழி அதத உறுதிப் படுத்தும். தீர்விதலன் என்பதற்குப் பர்ண
சாதலயினின்றும் நீங்தகன் என்று கூறப் பபற்றவுதர நன்தறல் பகாள்க.
(25)

5370. ‘ஆ லான், அது காரியம் அன்று; ஐய !

தவ நாயகன் ால், இனி, மீண்டமன
த ா ல்காரியம்’ என்றனள் பூமவ; அக்
தகாது இலானும்,இமனயன கூறினான்;
ஐய - ஐயதன; ஆ லால்- ஆதகயாதல; அது - (என்தனச் சுமந்து தபாக எண்ணிய)
பசயல்; காரியம் அன்று - பசய்யத் தக்கது அன்று; இனி - இப்தபாது; தவ நாயகன்
ால் - தவதத்தின் ததலவனான இராமபிரான் பக்கலில்; மீண்டமன த ா ல் - திரும்பிச்
பசல்வது; காரியம் என்றனள் - பசய்யத் தக்கது என்று கூறினாள்; பூமவ - பிராட்டி;
அக்தகாது இலானும் - குற்றம் இல்லாத அந்த அனுமன்; இமனயன கூறினான் - இந்த
வார்த்தததயக் கூறினான். காரியம் - பசய்யத்தக்கது. மீண்டதன தபாதல் மீண்டு
தபாதல். மீண்டதன என்னும் முற்று எச்சப் பபாருளில் வந்தது. 12 பாடல் முதல் 26
பாடல் வதர பிராட்டி அனுமன் தன்தனச் சுமந்து பசல்வது ஏற்றதன்று என்பததக்
காரணகாரியத்துடன் விைக்கினாள். இதவ பிராட்டிதய அனுமன் நன்கு உணர்வதற்கு
ஏதுவாயிற்று. இப் பாடல்கள் அனுமன் உள்ைத்திருந்த தகாது நீக்கின. நல்லனவற்தற
நிதறதவற்றத் தீயவற்தறச் பசய்யலாம் என்ற பபருங்தகாது என்க.
(26)

இராமனிடம் யாது கூறதவண்டும் என்று அனுமன் தகட்டல்

5371. ‘நன்று !நன்று ! இவ் உலகுமட நாயகன்
ன் துமணப்ப ருந்த வி வத் ப ாழில்’
என்று சிந்ம களித்து, உவந்து, ஏத்தினான்-
நின்ற ெங்மகஇடபராடு நீங்கினான்.
(அனுமன்)

நின்ற - உள்ைத்ததநிதலத்திருந்த; இடபராடு ெங்மக - துன்பத்துடன்கூடிய

ஐயப்பாடு; நீங்கினான் - நீங்கப்பபற்று; உலகுமட நாயகன் ன் - உலக நாதனாகிய
இராமபிரானுதடய; துமண - வாழ்க்தகத் துதணவியான; ப ருந்த வி - பபரிய
பிராட்டியின்; வத் ப ாழில் - தவத்தால் விதைந்தஒழுக்கம்; நன்று நன்று - பபரியது
பபரியது; என்று - என்று நிதனத்து(அனுமன்); களித்து உவந்து - பசருக்குடன் கூடிய
மகிழ்ச்சியதடந்து; ஏத்தினான் - புகழ்ந்தான். நீங்கினான்என்னும் முற்று எச்சப்
பபாருளில் வந்தது. பிறர் அததன விதனயாலதணயும் பபயராக்கினர். தவத் பதாழில்
என்பதில் உள்ை பதாழில் ஒழுக்கம் என்னும் பபாருள் தந்தது. பதாழில் பபருதம
என்னும் பபாருள் தருவதாக அகராதி நிகண்டு தபசும். பதாழிதல பதால்தலயும்
பபருதமயும் காட்டும் (பதாம்முதல் 18) சான்தறாதர எண்ணும் தபாது எண்ணுபவர்
இதயத்தத பசருக்கும் மகிழ்சசியும் உண்டாவது இயற்தக. களித்து உவந்து என்பதற்குச்
பசருக்குடன் கூடிய மகிழ்ச்சி என்று கம்பராமாயண அகராதி விைக்கம் தந்தது. (களிப்பு-
பார் சங்தக - ஐயம். இரண்டாம் கவிச்சக்கரவர்த்தி. சங்தகயில்லாதன சங்தகயாம்
(கண்ணண் பாட்டு) என்று பாடினான். இராவணனால் பிராட்டிக்கு இதடயூறு
தநருதமா என்னும் ஐயத்தால் உண்டான துன்பம் இடபராடு சங்தக என்ற பதாடரால்
விைக்கப் பபற்றது. பபருந்ததவன் மதனவியாதலின் பிராட்டி பபருந்ததவி ஆனாள்.
காஞ்சி நகர்த் தாயாரின்பபயர் பபருந்ததவி என்பது. பகாங்குதவள் உடன்முடி
கவித்தகடன் அறி கற்பின் இயற்பபருந்ததவி (பபருங்கதத 2.4.23.24) என்பர். ததவிதய
உன் தவத் பதாழில் சிறந்தது என்று பிராட்டிதய முன்னிதலயாக்கித் துதித்தான் என்று
உதர கண்டனர் உைர். அவர் ததவி என்பதத அண்தம விளியாக்கினர். தமற்பாட்டில்
கூறினான் என்றதமயால் இங்ஙனம் பபாருள் பகாள்ை தநர்ந்தது தபாலும்.
(27)

5372. ‘இருளும் ஞாலம் இராவணனால்; இது

ப ருளும், நீஇனிச் சில் கல் ங்குறின்;
ைருளும் ைன்னவற்கு, யான் பொலும் வாெகம்
அருளுவாய்’ என்று,அடியின் இமறஞ்சினான்.
(அம்தமதய)

இராவணனால் - இராவணனாதல; இருளும் - இருண்டு கிடக்கின்ற; இது ஞாலம் -

இந்த உலகம் (உன்னால்); ப ருளும் - பதளிவு பபறும்; சில் கல் - சில முகூர்த்த தநரம்;
 ங்குறின் - யான் தாமதம் பசய்தால்; ைருளும் - (அதனால்) (யாதாயிற்தறா என்று)
மருட்சியதடயும்; ைன்னற்கு - இராமபிரானுக்கு; யான் பொலும் வாெகம் - யான்
கூறதவண்டிய பபான் (பபாருள்) பபாதிந்த பமாழிதய; இனி - இப்தபாது; அருளுவாய்
- வழங்குவாயாக; என்று - என்று கூறி (அனுமன்); அடியின் இமறஞ்சினான் -
(பிராட்டியின்) திருவடிகளில் வீழ்ந்து வணங்கினான்.

இராவணனால்இருண்ட ஞாலம் உன்னால் பதளிவு பபறும். சில்பகல் தங்குதல்

பிராட்டிக்கு ஏற்றிக் கூறினர் சிலர். அனுமன், யான் காலதாமதம் பசய்தால் பபருமான்
மயங்கும் ஆதலின் விதரவில் பசல்ல தவண்டும் என்று பிராட்டியிடம் கூறுகின்றான்.
தங்குதல் என்ற பசால்லுக்கு காலதாமதம் பசய்தல் என்று பபாருள். தரவு இதட தங்கல்
ஓவிலன் (பபாருநர் 173) தரல் இடத்துத் தாழ்த்தல் இலன் என்றுமாம், என்னும்
சார்புதரதய தநாக்குக. (28)

அனுமனிடம் சீததகூறியதவ

5373. ‘இன்னும்,ஈண்டு, ஒரு திங்கள் இருப் ல் யான்;

நின்மனதநாக்கிப் கர்ந் து, நீதிதயாய் !
பின்மன ஆவிபிடிக்ககிதலன்; அந்
ைன்னன் ஆமண;இ மன ைனக் பகாள் நீ.
நீதிதயாய் - நீதியின் வடிவான அனுமதன; யான் - நான்; இன்னும் - தமலும்; ஈண்டு -
இந்த இலங்தகயில்; ஒரு திங்கள் இருப் ல் - ஒரு மாதம் பபருமான் வருதகக்காக
உயிருடன் இருப்தபன்; பின்மன - அதற்குப் பின்பு (அவர் வரவில்தல எனின்); ஆவி
பிடிக்ககிதலன் - என் உயிதர நிறுத்தி தவக்கும் ஆற்றல் உள்தைன் அல்தலன்; அந்
ைன்னன் ஆமண - அந்த அரசன் ஆதண; நின்மன தநாக்கிப் கர்ந் து - உன் இயல்தபப்
பார்த் துக்கூறப் பபற்றது; நீ - (அறிஞனாகிய) நீ; இ மன - இந்த பமாழிதய;
ைனத்துக்பகாள் - மனத்தில் அதமத்துக் பகாள்க. நீ நீதிமான்இராவணன்பால்
‘யாக்தக தபணி - நாண் இலாது இருந்ததன் அல்தலன்..... புண்ணிய மூர்த்தி தன்தனக்
காணலாம் இன்னும் என்னும் காதலால் இருந்ததன்’ என்றும், ‘நின் ததலகள் சிந்தி
பவன்று நின்றருளும் தகாலம் காணிய கிடந்த தவட்தக.... அழியும் ஆவி தீர்க்கும்’
(கம்ப. 7653,7654) என்றும் தபசியதத இங்தக நிதனக்கவும். ஒரு பசயலின்,
உறுதிப்பாட்தடயும், உண்தமதயயும் பவளிப் படுத்த ஆதணயிடுவது மரபு. அந்த
ஆதண இதறவன் பபயராலும் மந்திரத்தின் பபயராலும் நிகழும். தீண்டு வீராயின்
எம்தமத் திருநீலகண்டம்.... என்றும் ஆதண தகட்ட பபரியவர் என்றும் தசக்கிழார்
குறிப்பர். (29)

5374. ‘ “ஆரம் ாழ் திரு ைார் ற்கு அமைந் து ஓர்

ாரம் ான்அலதளனும், யா எனும்
ஈரம் ான் அகத்துஇல்மல என்றாலும், ன்
வீரம் காத் மலதவண்டு” என்று தவண்டுவாய்.
ஆரம் ாழ்திருைார் ற்கு - மாதல தங்கும்மார்புதடய இராம பிரானுக்கு; அமைந் து
ஓர் - ஏற்புதடத்தான; ாரம் அலதனனும் - மதனவியாக இல்லாவிடினும் (அதனால்);
அகத்து - இராமபிரானின் உள்ைத்தில்; யா எனும் ஈரம் இல்மல என்றாலும் - கருதண
இல்லாமற் தபானாலும்; ன் - தனக்தக உரித்தான; வீரம் காத் மல - வீரத்ததப்
பாதுகாக்கும் பண்தப; தவண்டு - நீ விரும்புவாயாக; என்று தவண்டுவாய் - என்று
விண்ணப்பம் பசய்வாயாக.

ஆரம்தாழ் - மாதலதங்கிய. தாரம்தான் அலள் என்பதிலுள்ை தான் அதச ஈரம் - அன்பு.

ஈரம் ஆவதும் இற்பிறப்பாவதும் (வாலி வதத) ஈரம் நீங்கிய சிற்றதவ (நட்புக் தகாள்)
ஈரம் அதைஇ (குறள்) பிறர் துன்பம் தநாக்கிக் பகாள்ளும் பண்பு ஈரம். யான்
தகாதவைாய் இருத்தலின் பபருமான் உள்ைத்தில் இருந்த ஈரம் உலர்ந்து
தபாயிற்று.ஆனால் வீரம் கூடவாவற்றிப் தபாக தவண்டும் ஈரம் உலர்ந்தது தபால் வீரம்
உலராமல் காத்துக் பகாள்ை தவண்டும் என்று தபசும் பிராட்டி பமாழியில் பவறுப்பும்
பவகுளியும் புலப்படுகிறது. பிராட்டி உலகப் பபண்கள் தபாலதவ தபசுகிறாள்.
திருமார்பற்கு என்பதில் உள்ை நான்காம் உருதப ஏழன் உருபாக மாற்றி,
திருமார்பின்பால் என்றும் பபாருள் கூறலாம். இந்த ஏழன் உருபு தவண்டு என்னும்
ஏவலில் நிதறவு பபறும். மார்பற்கு அதமந்தது ஓர் என்னும் பசாற்பிதணப்பு
அங்ஙனம் உதரகூறுவதத வன்தமயாகக் கண்டிக்கிறது. (30)

5375. ‘ஏத்தும் பவன்றி இமளயவற்கு, ஈது ஒரு

வார்த்ம கூறுதி;“ைன் அருளால் எமனக்
காத்து இருந் னக்தக கடன், இமட
தகாத் பவஞ்சிமற வீடு” என்று கூறுவாய
ஏத்தும் - யாவராலும்புகழப்படும்; பவன்றி - பவற்றிதய உதடய; இமளயவற்கு -
இலக்குவனுக்கு; ஈது ஒரு வார்த்ம - இந்த ஒரு பமாழிதய; கூறுதி - பசால்லுக; ைன்
அருளால் - இராமபிரானுதடய கட்டதையால்; எமன - என்தன; காத்திருந் னக்தக -
பாதுகாத்திருந்த இதையவற்கு; கடன் - (இப்தபாதும் காப்பது) கடதம உள்ைது
(ஆதலால்); இமட தகாத் - நடுவில் என்தனப் பிணித்த; பவஞ்சிமற - பகாடிய
சிதறயிலிருந்து; வீடு - விடுவிக்க; என்று கூறுவாய் - என்று கூறுவாயாக.

பிராட்டிசிந்தித்துச் சிந்தித்துப் தபசுகின்றாள். ஆதலால் தபச்சு இதட இதடதய

தடுமாறி வருகிறது. இலக்குவதன எண்ணும்தபாது அவன்பால்தான் கூறிய
கடுஞ்பசாற்கள் நிதனவு வந்தது தபாலும். இதையவற்கு ஒரு வார்த்தத பசால்...
இராமபிரான் கட்டதையால் பாதுகாத்தவற்குத் தான் கடதம உண்டு... இதடயிதல
என்தனப் பிணித்த சிதறயிலிருந்து விடுவிப்பது என்று கூறுக என்ற பதாடர் அதமப்பு
அததனக் காட்டும் (31)

5376. ‘ “திங்கள் ஒன்றின் என் பெய் வம் தீர்ந் ால்;

இங்குவந்திலதனஎனின், யாணர் நீர்க்
கங்மகயாற்றங்கமர, அடிதயற்கும், ன்
பெங் மகயால்கடன் பெய்க” என்று பெப்புவாய்.
திங்கள்ஒன்றில் - ஒருமாத காலஎல்தலயில்; என் - என்னுதடய; பெய் வம் -
பசம்தமயான தவம்; தீர்ந் ால் - நிதறதவறுகிற படியால்; (அதற்குள்) (இராமபிரான்)
இங்குவந்திலதன எனில் - இங்கவாராமற் தபாவாதனயானால்; யாணர் நீர் - அழகிய
நீர்ப் பபருக்தக உதடய; கங்மகயாற்றங்கமர - கங்தக நதியின் கதரயில்; அடிதயற்கும்
- அடிதயனுக்கும்; ன் - தன்னுதடய; பெங்மகயால் - சிவந்த கரங்கைால்; கடன் பெய்க
என்று - இறுதிச் சடங்தகச் பசய்க என்று; பெப்புவாய் - பசால்வாயாக.

ஒரு மாதஎல்தலயில் தவம் நிதறவு பபறுகிறது. அதற்குள் வந்தால் என்தனப்

பார்க்கலாம். இல்தலதயல் இறந்து படுதவன். அச்சடங்கு பசய்ய இங்கு வரதவண்டா.
அதத அங்தக அருகில் உள்ை கங்தகக் கதரயில் பசய்க என்று கூறுக என்று கூறுவதால்
பிராட்டியின் மனநிதல புலப்படுகிறது. பசய்தவம் - பசம்தமயான தவம்.
‘பசய்திருவிதனஉற’ (கம்ப. 2624) பசய்யும் தவம் என்று கூறினும் அதமயும்.
(32)

5377. ‘ “சிறக்கும் ைாமியர் மூவர்க்கும், சீம ஆண்டு

இறக்கின்றாள்ப ாழு ாள்” எனும் இன்ன பொல்,
அறத்தின்நாயகன் ால்; அருள் இன்மையால்
ைறக்கும்ஆயினும்,நீ ைறதவல், ஐயா !
ஐயா - தந்தததய; சிறக்கும் - உயர்வதடகின்ற; ைாமியர் மூவர்க்கும் - மூன்று
மாமிகட்கும்; ஆண்டு - அந்த இலங்தகயில்; இறக்கின்றாள் சீம - இறக்கப் தபாகும்
சீதத; ப ாழு ாள் - தககூப்பி வணங்கினாள்; எனும் - என்கின்ற; இன்ன பொல் - இந்த
வார்த்தத; அறத்தின் நாயகன் ால் - அறத்தின் ததலவனான இராமபிரான்பால்; அருள்
இன்மையால் - கருதணயில்லாத காரணத்தால்; ைறக்கும் ஆயினும் - (அவர்கள் பால்
கூற) மறந்து தபாயினும்; நீ ைறதவல் - நீ மறந்து விடாதத.

அறத்தின்நாயகன் எதிர்மதறத் பதானி. அறம் இல்லாதவன் என்பது பபாருள்.

இறக்கும் ஒருத்தி கூறிய பமாழிதய மறப்பவன் அறம் இல்லாதவன் என்று
கூறதவண்டுதமா. அவர்பால் அறம் உண்டு. அருள் இல்தல என்று இராமதன
விமர்சனம் பசய்கின்றாள். இராமபிரான் தண்டகவனத்து முனிவர்கள்பால் கூறிய
பமாழிதய இங்தக எண்ணும் பிராட்டி இங்ஙனம் தபச தநர்ந்தது.
(33)

5378. ‘வந்து எமனக் கரம் ற்றிய மவகல்வாய்,

“இந் , இப்பிறவிக்கு இரு ைா மரச்
சிந்ம யாலும்ப ாதடன்” என்ற, பெவ் வரம்
ந் வார்த்ம திருச் பெவி ொற்றுவாய்.
(இராமபிரான்)

வந்து - மிதிதலதய அதடந்து; எமன - என்தன; கரம் ற்றிய - திருமணம் பசய்து

பகாண்ட; மவகல்வாய் - உடன் உதற காலத்தில்; இப்பிறவிக்கு - இந்த அவதாரத்தில்;
இருைா மர - இரண்டாவது பபண்தன; சிந்ம யாலும் - மனத்தால் கூட; ப ாதடன் -
தீி்ண்டமாட்தடன்; இந் (ாா) - (இவ்வுறுதிதயப்) பபற்றுக் பகாள்; என்ற - என்கின்ற;
பெவ்வரம் - பசம்தமயான வரத்தத; ந் - வழங்கிய; வார்த்ம - பசய்திதய; திருச்
பெவி ொற்றுவாய் - இராமபிரான் பசவியில் பமாழிக.
 இந்த இப்பிறவிஎன்பது தபால் அதமந்த பதாடர் கந்தபுராணத்தில் உள்ைது. இந்தா
இஃது ஓர் இைங்குழவி என்பறடுத்து - ஈந்தனள் (வள்ளியம்தம 35) இரு மாதர் -
என்பதற்கு. பூமி, நீதை என்று சமத்காரமாகக் கூறும் மரபும் உண்டு. ‘பதாதடன் என்று’
என்னும் பாடம் சிறப்புதடத்து. இந்த இப்பிறவி என்னும் பதாடருக்கு இந்த மானிடப்
பிறவியில் என்று உதர கூறுவர். இரண்டு சுட்டு உறுதிப் பபாருள் தந்தன என்பர்.
அவர்கள் இந்தவிப் பபயர் (இரணியன் 26) என்னும் பாடதல தமற்தகாள் காட்டுவர்
(அதட - பதி) அப் பதிப்பு, இரணிய வததப் படலத்தில் ‘எந்தத இப்பபயர்’ என்னும்
பாடத்ததக் பகாண்டது அதிசயம். (34)

5379. ‘ “ஈண்டு நான் இருந்து, இன் உயிர் ைாயினும்,

மீண்டு வந்துபிறந்து, ன் தைனிமயத்
தீண்டலாவது ஓர்தீவிமன தீர் வரம்
தவண்டினாள்,ப ாழுது” என்று விளம்புவாய்.
ஈண்டு - இந்தஇலங்தகயில்; நான் இருந்து - (மீட்சி பபறாமல்) நான் துன்பத்துடன்
இருந்து; இன் உயர் ைாயினும் - இனிய உயிர் இறந்தாலும்; மீண்டு வந்து பிறந்து -
மறுபடியும் உலகிற்கு வந்து பிி்றந்து; ன் தைனிமய - இராமபிரானுதடய
திருதமனிதய; தீண்டல் ஆவது - தழுவுதலாகிய; ஓர் - ஒப்பற்ற; தீவிமன தீர்வரம் -
தீதமயிலிருந்து நீங்கும் வரத்தத; ப ாழுது தவண்டினாள் - தககூப்பி தவண்டிக்
பகாண்டாள்; என்று விளம்புவாய் - என்று கூறுவாயாக. நின்தமனிஎன்னும்
பாடம் இருந்தது தபாலும். தவண்டிதனன் பதாழுது என்று அதமக்கலாம் தபாலும்.
இராமபிரானின் தமனிதயத் தழுவுவது தீவிதன தீர்வரம் என்று பிராட்டி கருதினாள்.
தீவிதன என்றது பபருமாதனப் பிரிந்திருத்ததல. (35)

5380. ‘அரசு வீற்றிருந்து ஆளவும், ஆய் ைணிப்

புரமெ யாமனயின்வீதியில் த ாகவும்,
விரசு தகாலங்கள்காண விதி இதலன்;
உமர பெய்துஎன்மன ? என் ஊழ்விமன
உன்னுதவன்.
அரசுவீற்றிருந்து- (இராமபிரானுடன்) சிம்மாசனத்தில் ஒக்க இருந்து; ஆளவும் -
ஆட்சி புரியவும்; ஆய்ைணி - அதசயும் மணிதயயும்; புரமெ - கழுத்திடு கயிற்தறயும்
(பபற்ற); யாமனயின் - யாதனயின் தமதல; வீதியில் த ாகவும் - வீதியில் உலாச்
பசல்லவும்; விரசு தகாலங்கள் - (பபருமானின்) பபாருந்திய பிற அலங்காரங்கதை;
காண(வும்) - பார்ப்பதற்கும்; விதியிதலன் - பாக்கியமில்லாத யான்; உமர பெய்து
என்மன - (பலபடியாக) தபசுவதால் என்ன பயன்; என் ஊழ்விமன உன்னுதவன் -
என்னுதடய பழவிதனதய நிதனந்து துன்பம் அதடதவன்.

ஆய்தல் -அதசதல். ஆய்மதி (திருச்சிற் - 125 உதர - அதட - பதி) புரதச - யாதனயின்
கழுத்தில் கட்டப்படும் கயிறு. ஆைவும், தபாகவும், காணவும் விதியிதலன் என்று
கூட்டுக. காணவும் என்பது காண என வந்துள்ைது. உம்தமத் பதாதக ஆைவும்
தபாகவும் விதியிதலன் என்று பபாருள் கூறப்பபற்றது. ஏற்பின் ஏற்க. விதி - பாக்கியம்.
‘விதியில் சாக்கியர்’ என்னும் பகுதிக்குப் பாக்கியமில்லாத பபௌத்தர் என்று விைக்கம்
கூறப் பபற்றது. அரசு என்றது அரசு கட்டிதல ‘அரசு வீற்றிருக்க வீட்டீர்’ (கம்ப. 4326)
பழந்தமிழ் மன்னர் அரசியுடன் வீற்றிருத்ததல பமய்க்கீர்த்திகள் கூறும்.
‘வீரசிம்மாசனத்து திரிபுவனமுதடயாபைாடும் வீற்றிருந்தருளிய’ (முதற்
குதலாத்துங்கன் பமய்க்கீர்த்தி) (36)

5381. ‘ ன்மன தநாக்கி உலகம் ளர் ற்கும்,

அன்மனதநாய்க்கும், ர ன் அங்கு ஆற்றுறும்
இன்னல்தநாய்க்கும், அங்கு ஏகுவது அன்றிதய,
என்மன தநாக்கி,இங்கு, எங்ஙனம் எய்துதைா ?

(இராமபிரான்)

ன்மனதநாக்கி - தன்தனதய எண்ணி; உலகம் - உலக மக்கள்; ளர் ற்கும் -

தைர்ச்சியதடவததப் தபாக்குவதற்கும்; அன்மன தநாய்க்கும் - தாயின் துன்பத்ததப்
தபாக்குவதற்கும்; அங்கு - அதயாத்தியில்; ர ன் ஆற்றுறும் - பரதன் சுமக்கின்ற;
இன்னல் தநாய்க்கும் - துன்பமாகிய தநாதயப் தபாக்குவதற்கும்; அங்கு ஏகுவது அன்றி
- அதயாத்திக்குச் பசல்வததயல்லாமல்; என்மன தநாக்கி - (தகுதியற்ற) என்தன
மனத்தில் நிதனத்து; எங்ஙனம் - எப்படி; இங்கு எய்தும் - இந்த இலங்தகக்கு வருவார்.

தைர்தற்கும்தநாய்க்கும் என்பது தைர்ச்சிதயப் தபாக்குதற்கும் தநாதற்கும் என்று உதர

பகாள்க. பிணிக்கு மருந்து, மறத்திற்கும் அஃதத துதண. துன்பத்திற்கு யாதர துதண
என்னும் குறட் பகுதிகதை தநாக்குக. இராமபிரான், உலகத் துன்பத்ததயும், தாயின்
தநாதயயும், சதகாதரன் தநாதயயும் தபாக்க நிதனப்பது முதற. தன் ஒருத்தியின்
துன்பம் தபாக்க அவன் கருதாதிருப்பது குற்றம் அன்று, என்று பிராட்டி தபசினாள்.
எய்துதம என்பதில் உள்ை ஏகாரம் எதிர்மதறப் பபாருளில் வந்தது. பதினான்கு
வருடம் முடிந்தாலன்றி இராமபிரான் அதயாத்தி பசல்லான் என்பததப் பிராட்டி
மறந்தது துன்பத்தின் மிதகயால் அல்லது பவறுப்பால் என்க. ஆற்று+உறும்- ஆற்றுறும்
உறு என்பது துதணவிதன. ஆற்றும் என்க. (37)

கலிவிருத் ம் (தவறு)

5382. ‘எந்ம ,யாய், மு லிய கிமளஞர் யார்க்கும், என்

வந் மனவிளம்புதி; கவியின் ைன்னமன,
“சுந் ரத்த ாளமனத் ப ாடர்ந்து, காத்துப் த ாய்,
அந் ம் இல்திரு நகர்க்கு அரென் ஆக்கு” என் ாய்.
(அனுமதன நீ)

எந்ம , யாய்,மு லிய - என்னுதடய தந்தத தாய் முதலான; கிமளஞர் யார்க்கும் -

எல்லாச் சுற்றத்தார்க்கும்; என் - என்னுதடய; வந் மன விளம்புதி - வணக்கத்ததக்
கூறுக (பிறகு); கவியின் தவந் மன - குரங்குகளின் ததலவனான சுக்கிரீவன்பால்;
சுந் ரத் த ாளமன - அழகிய ததாள்கதைப் பபற்ற இராமபிராதன; ப ாடர்ந்து -
பின்பற்றிச் பசன்று; அந் ம் இல் - முடிவில்லாத; திருநகர்க்கு - அழகிய அதயாத்திக்கு;
அரென்ஆக்கு - மன்னவனாகச் பசய்வாயாக; என் ாய் - என்று கூறுவாயாக. சுந்தரத்
ததாைன்- திருமால். இங்கு இராமன் தமல் சாற்றிப் தபசப் பபற்றது, திருமாதல
இராமனாதலால் - மதுரக் பகாழுஞ்சாறு பகாண்ட சுந்தரத் ததாளுதடயான் என்பது
தகாததயின் காதல் பமாழி (நாச் 5.9.1) கவியின் மன்னதன என்பதில் உள்ை
இரண்டனுருதப ஏழன் உருபாக மாற்றுக, மன்னன்பால் என்க.
(38)

அனுமன் சீதததயத்ததற்றல்
5383. இத் திறம்அமனயவள் இயம் , ‘இன்னமும்,
த்துறல்ஒழிந்திமல, ம யல் நீ !’ எனா,
எத்திறத்துஏதுவும் இமயந் இன் உமர,
ஒத் ன, ப ரிவுறஉணர்த்தினான் அதரா;
அமனயவள் - அங்ஙனம்பநாந்த பிராட்டி; இத்திறம் - இப்படி (கலங்கி); இயம் -
பலபடியாகப் தபச; (அனுமன்) பிராட்டிதய தநாக்கி) ம யல் - அம்தமதய; நீ - நீ;
இன்னமும் - இன்னும்கூட; த்துறல் ஒழித்திமல - கலங்குததல விட்டாயில்தல;
எனா - என்று முன்னுதர தபசி; எத்திறத்தும் - காரணங்களும் (காரியங்களும்); இமயந்
- அதமந்துள்ைனவும்; ஒத் ன - அறிவு ஒவ்வக் கூடியனவும் ஆன; இன்உமர - இனிய
பமாழிதய; ப ரிவுற - மனம் பதளிவு அதடயும்படி; உணர்த்தினான் - உணரும்படி
கூறினான்;

இன்உதரஉணர்த்தினான். எத்திறத்து ஏதுவும் இதயந்த, ஒத்தன, இன்உதர, என்று

கூட்டுக. எத்திறத்தும் என்பது எத்திறத்து என்று வந்துள்ைது. உம்தமத் பதாதக - அதரா
- அதச. இவ்விருத்தம் விைம் - விைம் - மா - கூவிைம் என்னும் சீர்கதைப் பபற்றுவரும்.
இந்நூலில் 2177 முதற இவ்விருத்தம் காட்சிதருகிறது. (39)

வஞ்சிவிருத் ம்

5384. ‘வீவாய், நீ இவண்; பைய் அஃத ?

ஓய்வான், இன்உயிர், உய்வானாம் !
த ாய், வான் அந் நகர் புக்கு அன்தறா
தவய்வான்பைௌலியும் ? பைய் அன்தறா ?
(பிராட்டிதய)

நீ இவண்வீவாய் - நீ இங்தக இறந்து விடுவாய்; அஃது பைய்தய - அது உண்தமதய;

(நீ இறந்தபின்) ஓய்வான் -(பிரிவாற்றாதமயால்)தைர்ந்துள்ை இராமபிரான்; இன் உயிர்
உய்வானாம் - இனிய உயிர் தப்பி வாழ்வானாம்; த ாய் - காட்தட விட்டுச் பசன்று;
வான் அந்நகர் புக்குஅன்தறா - சிறந்த அதயாத்தி நகர் புகுந்த பிறகல்லவா; பைௌலியும்
தவய்வான் - முடிசூட்டிக் பகாள்வான்; பைய்யன்தற - இதவ யாவும் நிகழக் கூடிய
உண்தம யல்லவா.

இப்பாடலில்கூறப்பட்ட உடன்பாடு யாவும் எதிர்மதறப் பபாருளில் வந்ததவ.

எடுி்த்தல் ஓதசயால் கூறி இதனுள் உள்ை எதிர்மதறப் பபாருதை அறிக. இப்பாடலின்
நதட எதிர்மதறப் பபாருள் தருவதற்தகற்ப அதமந்துள்ைது. இராமபிரான்,
பதினான்கு வருடம் முடியுமுன் எந்த நகரிலும் புதகன் என்று விரதம் எடுத்துக்
பகாண்டது தபசப் பபற்றது. தபாவான் என்ற பாடதம சிறந்தது. இவ்விருத்தம் மா -
விைம் - காய் என்னும் சீர்கதைப் பபற்று வரும். இத்ததகய பாடல்கள் இந்நூலில் 14
உள்ைன. எட்டு ஒன்பது அைவியற் சந்தம் என்று கம்பன் அடிப்பபாடி அவர்கள்
குறிக்கின்றார். (40)

5385. ‘மகத்து ஓடும் சிமற, கற்த ாமய

மவத்த ான் இன்உயிர் வாழ்வானாம் !
ப ாய்த்த ார்வில்லிகள் த ாவாராம் !
இத்த ாடு ஒப் துயாது உண்தட ?
கற்த ாமய - கற்புவடிவமான உன்தன; மகத்து ஓடும் சிமற - (கண்டவர்கள்)
பவறுத்து ஓடும் சிதறயில்; மவத்த ான் - சிதறதவத்த இராவணன்; இன்னுயிீ்ர்
வாழ்வானாம் - இனிய உயிருடன் வாழ்ந்திருப்பானாம்; ஓர் வில்லிகள் - ஒப்பற்ற
வில்தலந்திய இராமலக்குவர்கள்; ப ாய்த்து - கடதமயிலிருந்து தவறி; த ாவாராம் -
திரும்பிப் தபாய் விடுவார்கைாம்; இத்த ாடு ஒப் து - இததன ஒக்கும் நிகழ்ச்சி; யாது
உண்டு - யாது உள்ைது;

சிதறயின்பகாடுதமயால் எவரும் அததக் கண்டால் பவறுத்து ஓடுவர். கற்பு, ஓதய

எனப்பிரித்து கற்பின் பநறியில் உள்ை அன்தன என்று பபாருள் பகாண்டு, என்னினிச்
பசய்வது எம் தமாய் என்னும் பாடல் (கம்ப. 6034) தமற்தகாள் காட்டப்பட்டது. அங்கு
‘தமாய்’ என்பதத பசால். ஒய் அன்று ‘உன் தமாயினி வருத்தமும்’ என்தற குலதசகரர்
தபசுவார் (பபருமாள் 99) பபாய்த்தல் - தவறுதல், விண்நின்று பபாய்ப்பின் - (குறள் 17)
(அதட பதிப்பு) இராமபிரான், அரக்கர்கதை அழித்து, அறத்தத நிதலநாட்டுதவன்
என்று தண்டக வன முனிவர் பால் கூறியததத் தவறிப் தபாகான் என்பது குறிப்பு.
தகத்து ஓடும் சிதறஎன்பதற்குசிதறப்பட்டார் உயிர் வாழ்க்தகதய பவறுத்த உடதல
விட்டும் ஓடுதற்குக் காரணமான சிதற. என்று நயவுதர கூறுவாரும் உைர். தகத்து
ஓடும்சிதற - உன் கற்புக்குப் பயந்துதாதன பவறுத்து ஓடும் சிதற என்பது பதழய
உதர. (அதட - பதி) இத்ததாடு என்பதில் உள்ை ஓடு உருபு ‘ஐ’ உருபாகக் பகாள்ைப்
பபற்றது. பசயப்படு பபாருைாதலின் ஒத்தல் இரண்டன் உருபல்லவா ?
(41)

5386. ‘நல்தலாய் ! நின்மன நலிந்த ாமரக்

பகால்தலாம், எம் உயிர் பகாண்டு அங்தக
எல்தலாமும் பெல,எம் தகானும்
வில்தலாடும் பெலதவண்டாதவா ?
நல்தலாய் - நற்பண்புஅதமந்த தாதய; நின்மன நலிந்த ாமர - உன்தன வருத்திய
அரக்கர்கதை; பகால்தலாம் - பகால்லாமல்; எம் உயிர் பகாண்டு - எங்கள் உயிதரச்
சுமந்து பகாண்டு; அங்தக - அதயாத்திக்கு; எல்தலாமும் பெல - யாங்கள் யாவரும்
தபாக; (எம்தமப் தபால) எம்தகானும் - எம் ததலவனான இராமபிரானும்
(அதயாத்திக்கு); வில்தலாடும் - வில்லுடதன; பெலதவண்டாதவா - தபாக தவண்டாமா.
 யாங்கள் உயிருடன் பசல்கிதறாம். அதுதபால் இராமபிரான் வில்தலாடு தபாக
தவண்டாதமா. எங்கள் உயிரிருக்கும் வதரயிலும், இராமபிரான் வில்லிருக்கும்
வதரயிலும் யாங்கள் தபாராடிச் சிதற மீட்தபாம் என்பது கருத்து. இராமபிரான்
வில்தலப் தபால யாங்களும் இராவணனின் பகாடுதமதய அழிப்தபாம் என்பது
குறிப்பு. பகால்தவாம் என்னும் முற்று எச்சப்பபாருள் தந்தது. பகால்லாது என்பது
பபாருள் ! இராமபிரான் அதயாத்தி பசன்று முடிசூட்டிக் பகாள்வான் என்று கருதிய
பிராட்டிக்குக் கூறப் பபற்ற அசதி பமாழி. (42)

5387. ‘நீந் ாஇன்னலில் நீந் ாதை,

த ய்ந்து ஆறா ப ருஞ் பெல்வம்
ஈந் ானுக்கு உமனஈயாத
ஓய்ந் ால்,எம்மின் உயர்ந் ார் யார் ?
நீந் ா - நீந்திக்கடக்க மாட்டாத; இன்னலில் - (வாலியால் உண்டான) துன்பத்திதல;
நீந் ாதை - வருந்தாதபடி; த ய்ந்து ஆறா - குதறந்து இல்லமாற் தபாகாத; ப ரும்
பெல்வம் ஈந் ானுக்கு - பபரிய பசல்வத்தத எங்கட்கு வழங்கியஇராமபிரானுக்கு;
உமன ஈயாத - உன்தனச் சிதறமீட்டு வழங்காமல்; ஓய்ந் ால் - பசயலற்றுக்
கிடந்தால்; எம்மின் - எம்தமவிட; உயர்ந் ார் யார்- சிறந்தவர் யாவதரா.
நீந்துதல்,துன்பத்தில் கிடத்தல். நீந்தல் கடத்தல் என்னும் பபாருதைத் தந்தது
வதசபவள்ைம் நீந்தாய் நீந்தாய் நின் மகதனாடும் என்று தசரதன் தகதகயிடம்
தபசுவான். அறாத என்பது ஆறாத என்று வந்தது. உயர்ந்தார் யார் என்பது இழிந்தவர்
என்னும் பபாருள் தந்தது. பிறர்க்கு அடிதமயின்றி வாழ்வததப் பபருஞ்பசல்வம்
என்று அனுமன் குறித்தான். வாலியால் அடிதமப்பட்டவர்கள் இராமபிரானால்
சுதந்திரம் பபற்றனர். சுக்கிரீவன் அஞ்சிக் குதகயில் ஒளிந்து வாழ்ந்ததத அடிதம
வாழ்தவக் குறிக்கிறது. (43)

5388. ‘ “நன்றுஆம் நல்விமன நல்தலாமரத்

தின்றார் ம்குடர் த ய் தின்னக்
பகான்றால் அல்லது, பகாள்தளன் நாடு”
என்றானுக்கு, இமவஏலாதவா ?
நன்று ஆய் - சிறந்தததஆராய்கின்ற; நல்விமன - சிறந்த பதாழில்கதையுதடய;
நல்தலாமர - முனிவர்கதை; தின்றார் ம் - தின்ற அரக்கர்களின்; குடர் - குடதல;
த ய்தின்ன - தபய்கள் தின்னும்படியாக; பகான்றால் அல்லது - அரக்கர்கதைக்
பகான்றால் அல்லாமல்; நாடு பகாள்தளன் - தகாசல நாட்தடப் பபறமாட்தடன்;
என்றானுக்கு - என்று முனிவர் பக்கல் கூறிய இராமபிரானுக்கு; இமவ - அரக்கதர
அழித்தலும் சிதற மீட்டலும்; ஏலாதவா - பசய்ய முடியாத பசயலா ?

நன்று என்பதுபபரிது என்னும் பபாருள்தரும். அஃது இங்தக பிரமத்ததக்

குறிக்கிறது. இயமம் முதலானதவ ஆரம்ப சாதகர்கட்தக. இம் முனிவர்கள்
தயாகநிதல தாண்டி தவநிதலக்கு வந்தவராதலின் நன்று என்பதற்கு இயமம்
முதலானதவ என்று கூறும் உதர ஏலா. பகாள்ளுதல், நாட்டு ஆட்சிதயப் பபறுதல்.
இராமபிரான் சூர்ப்பனதக பால் அரக்கர் குலம் பதாதலத்து... நகர் புகுதவம்’ என்று
கூறினான். இராமபிரான் தண்டக முனிவர் பால் கூறிய சபதத்தத அகத்தியப்
படலத்தில் காண்க. (கம்ப. 2647-52) ஏலுதல் - பசய்தல். அதன் எதிர் மதற வடிவம்
ஏலாதவா என்று வந்துள்ைது. இயலும் என்பதன் திரிதப ஏலும் என்பது.
(44)

5389. ‘ைாட்டா ார் சிமற மவத்த ாமய,

“மீட்டாம்”என்கிலம் மீள்வாதைல்,
நாட்டார்,நல்லவர், நல் நூலும்
தகட்டார், இவ்உமர தகட் ாதரா ?
(நாங்கள்)
ைாட்டா ார் - வலிதமஅற்ற அரக்கர்கைால்; சிமறமவத் த ாமய - சிதறயில்
தவக்கப்பட்ட உன்தன; மீட்டாம் என்கிலம் - மீட்டுவிட்டுதடாம் என்று கூறாமல்;
மீள்வாதைல் - யாங்கள் திரும்பிச் பசன்றால்; இவ் உமர - திரும்பச் பசன்தறாம் என்ற
இந்த பமாழிதய; நாட்டார் - நாட்டுப் பபாதுமக்களும்; நல்லவர் - தூய மனம்
பபற்றவர்களும்; நன்னூல் தகட்டார் - நல்ல சாத்திரங்கதைப் படித் தவர்களும்;
தகட் ாதரா - ஏற்றுக் பகாள்வாதரா.
நாங்கள் உண்தமயாகத்திரும்பினாலும் உலகம் ஏற்காது. அங்ஙனம் இருக்க நீ
நம்பிக்தக இழந்து தபசலாமா என்பது கருத்து. தகட்டல் - ஏற்றுக் பகாள்ளுதல்
(திருக்குறள் 643) (அண்ணாமதல பதிப்பு) வஞ்சகம் பசய்து ததவிதயக் கவர்தலின்
மாட்டாதார் என்று கூறப் பபற்றது. நன்னூலும் என்பதில் உம் அதச. நாட்டார் -
பபாதுமக்கள். நன்னூல் தகட்டார் - அறிஞர்கள் நல்லவர் - ஞானிகள். சிதறதவத்ததாய்
என்னும் பசய்விதன பசயப்பாட்டுப் பபாருளில் வந்தது. படு என்பது மதறந்து
வந்துள்ைது. இததன ‘படுபதாதக’ என்று சிலர் கூறுவதாக இலக்கணக் பகாத்து
இயம்பும் (இல. பகா. 79) தகட்டால் என்தன கிைர்ப்பாதரா என்னும் பாடம் (25 ஆம்
பிரதி) உண்டு. (45)

5390. ‘ “பூண்டாள் கற்புமடயாள் ப ாய்யாள்,

தீண்டா வஞ்ெகர்தீண்டாமுன்,
ைாண்டாள்”என்று, ைனம் த றி
மீண்டால்,வீரம் விளங்காத ா ?
(யாங்கள்)

கற்புமடயாள்- கற்புதடயவளும்; ப ாய்யாள் - பபாய்யில்லாதவளும் ஆகிய

பிராட்டி; தீண்டா - பநருங்கத்தகாத; வஞ்ெகர் - வஞ்சக வடிவான அரக்கர்கள்;
தீண்டாமுன் - பதாடுவதற்கு முன்பு; ைாண்டாள் - இறந்துபட்டாள் (அதனால்);
பூண்டாள் - புகதழ அணிந்து பகாண்டாள்; என்று - என்று கருதி;மீண்டால் - திரும்பிச்
பசன்றால்; வீரம் - எங்களுதடய வீரமானது; விளங்காத ா - விைக்கம் அதடயாதா.

சீதத இறந்துபட்டாள். இனிப் பதகவருடன் தபாராடுவதால் பயனில்தல என்று

திரும்பினால் எங்கள் வீரம் விைக்கம் அதடயாதா என்று அனுமன் கூறுவது
அசதியாடலின் உச்சம். பகால்லாது திரும்பின் அகிம்சா வீரர்கள் என்று இராமன்
முதலானவர்கதை உலகம் பகாண்டாடும் என்று கூறுவதன் மூலம் எது அகிம்தச, எது
அகிம்தசயல்ல என்பது விைக்கப்படுகிறது. பூண்டாள் - புகதழ ஆபரணமாக
அணிந்தாள்; மாண்டாள், அதனால் புகழ் பூண்டாள் என்க. (46)

5391. ‘பகட்தடன்! நீ உயிர் தக த் ால்

விட்டாய்என்றிடின், பவவ் அம் ால்,
ஒட்டாதராடு, உலகுஓர் ஏழும்
சுட்டாலும்,ப ாமலயா அன்தறா ?
தக த் ால் - பிரிவாகிய துக்கத்தாதல; நீ உயிர் விட்டாய் என்றிடில் - நீ உயிதர
விட்டாய் என்றால்; பகட்தடன் - யான் அழிந்ததன் (பிறகு); பவவ்அம் ால் - பகாடிய
அம்பினாதல; ஒட்டாதராடு - பதகவர்கைாகிய அரக்கர்களுடன்; ஓர் ஏழு உலகும் -
ஒப்பற்ற ஏழு உலகங்கதையும்; சுட்டாலும் - சுட்டு எரித்தாலும்; ப ாமலயாது அன்தறா
- பழி நீங்காதல்லவா;
தகதம் -துக்கம். ‘தகதம் பகடுத்து என்தன ஆண்டருளும்’ (திருவாசகம் 595) ஒட்டார் -
பதகவர் பகட்தடன் - இரக்கத்ததயும் அச்சத்ததயும் உணர்த்தும் பசால். இன்று,
பதாதலந்ததன், பசத்ததன் என்று தபசப்படுவது தபான்றது.
(47)

5392. ‘முன்தன, பகால்வான் மூஉலகும்,

ப ான்தனப ாங்கிய த ார் வில்லான்,
என்தன ! நின்நிமல ஈது என்றால்,
பின்தன, பெம்மைபிடிப் ாதனா ?
ப ான்தன - திருமகதை!; முன்தன - (அரக்கரின் இயல்பு பதரிந்த) அன்று; மூஉலகும் -
மூன்று உலகங்கதையும்; பகால்வான் - அழிக்கும் பபாருட்டு; ப ாங்கிய - சினந்து
எழுந்த; த ார்வில்லான் - தபாரில்வல்ல வில்தலந்திய இராமபிரான்; நின்நிமல -
உன்னுதடய நிதலதம; ஈது என் றால்- இப்படிப்பட்டது என்றுஅறிந்தால்; பின்தன -
மறுபடியும்; பெம்மை - சாந்தப் பண்தப; பிடிப் ாதனா - தமற்பகாள்வாதனா; என்தன -
இது என்தன !

அரக்கர்களின்பகாடுதமதயக் தகட்டதபாது சீறினான். இப்தபாது அவர்

பகாடுதமதய அறிந்து விட்டான். இனி அவன் அதமதியாக இரான் என்பது குறிப்பு.
முனிவர்கட்குத் தீங்கு பசய்ததற்காகதவ அரக்கர்கதைக் பகால்ல நிதனத்துள்ைவன்,
தன் மாட்டு தீங்கு பசய்த அவர்கதை விட்டிடுவாதனா என்பது தவ.மு.தகா வின்
விி்ைக்கம். இராமபிரான் மூன்று உலகங்கதையும் அழிக்க எண்ணியதத ‘எண்திதச
இறுதியான உலகங்கள் இவற்தற..... கதையுமாறு இன்று காண்டி’ என்னும் பாடலால்
அறிக (கம்ப. 3519) (48)

5393. ‘தகாள் ஆனார் உயிர் தகாதளாடும்,

மூளா பவஞ்சினம், முற்று ஆகா;
மீளாதவல், அயல்தவறு உண்தடா ?
ைாளாத ா புவிவாதனாடும் ?
 மூளா - காரணம் இல்லாமல்கிைர்ந்து எழாத; பவம்சினம் - (இராமபிரானின்)
பகாடுங்தகாபம்; தகாள் ஆனார் உயிர் - தகாள் தபாலும் அரக்கர்களின் உயிதர;
தகாதளாடும் - பறித்பதடுப்பதுடதன; முற்று ஆகா - நிதறவு பபறாது; மீளாதவல் -
அவர் சீற்றம் திரும்பி இராமபிரான் பால் ஒடுங்காவிடின்; புவி - மண்ணுலகம்;
வாதனாரும் - விண்ணுலகுடன்; ைாளாத ா - அழியாததா; அயல் - பக்கத்தில்; தவறு
உண்தடா - தவறு பபாருள் அழியாமல் இருக்குமா ?.

பகாள்ளுதல் -பற்றுதல் (பறித்தல்) பகாள், தகாள் ஆயிற்று, தகாைாதனார் -

என்பதற்குக் பகாதல பசய்பவர் என்றும் தீதயார் என்றும் பபாருள் கூறலாம். தகாள்
எங்ஙனம் உலகத் தீதமதய விதைவிக்குதமா அதுதபால் அரக்கர்கள் தீதமதய
விதைவிப்பார்கள். தகாள் என்றது தூமதகது முதலியவற்தற. தீக்தகாள் எனினும்
அதமயும். ‘தகாள் ஆகி வந்தவா பகாற்ற முடி’ (கம்ப. 1707) என்று முன்பு தபசப்
பபற்றது. (49)

5394. ‘ ாழித் ண் கடல் ம்தைாடும்,

ஏழுக்கு ஏழ் உலகுஎல்லாம், அன்று,
ஆழிக் மகயவன்அம்பு, அம்ைா !
ஊழித் தீ எனஉண்ணாதவா ?

அம்ைா ! - தாதய (இராமன்); அன்று - உன் பசய்தி தகட்கும் அன்று; ஆழிக்மக அவன்
அம்பு - சக்கரம் ஏந்திய இராமபிரானின் அம்புகள்; ாழி - தாழி தபான்ற; ண் -
குளிர்ந்த; கடல் ம்தைாடும் - கடல்கள் ஏழுடதன; ஏழுக்கு - கீதழ உள்ை ஏழ் உலகுக்குச்
சரியாக; ஏழ் - தமதல உள்ை ஏழான; உலகு எல்லாம் - எல்லா உலகங்கதையும்; ஊழித் தீ
என - ஊழிக் காலத்தில் ததான்றும் காலாக்கினிதபால்; உண்ணாதவா - உண்டு
முடிக்காததா.

தாழி - பாதன.‘தாழி ததரயாகத் தண் தயிர் நீராக’ என முன்பு தபசப் பபற்றது. (கம்ப.
2615) தாழி என்பதற்கு ஆழ்ந்த என்னும் பபாருள் கூறுவதும், தாழ் இத்தண் கடல்
என்னும் பபாருள் கூறுவதும் மிதக. பாதன தீண்டப்படாப் பபாருதைா அறிதயன்
நிலத்தத நாலுக்கு நாலு, எட்டுக்கு மூன்று என்பர். அங்கு உபதயாகப்படுத்தப்படும்
நான்கன் உருதபக் கருதுக. நான்கன் உருதப மூன்றன் உருபாக்கி ஏபழாடு ஏழ் என்று
கூறுவாரும் உைர். ‘முடிவிி்னில் தீக்கும் எரியின் மும்மடி பகாடியன சுடுசரம் எய்தான்’
(கம்ப. 6606) என்று பின்பு தபசப்படும். இங்கு கூறப்பபற்ற உதர திரிசிரபுரம்
மகாவித்துவான் வி. தகாவிந்தப் பிள்தை அவர்கள் கருத்துத் ததான்ற எழுதிய உதர.
ஆழி - சக்கரதம. கவிச்சக்கரவர்த்தி இராமபிராதனத் திருமால் என்தற தபசுவார்.
ஆதலின் இங்கு தவற்றுதர தபசுவது ஒைசித்திய விதராதம். அம்மா... ஆச்சரியப்
பபாருளில் வழங்குவதாகவும் பகாள்ைலாம். (50)

5395. ‘ “ டுத் ான், வானவர் ற்றாமர;

டுத் ான்,தீவிமன; க்தகாமர
எடுத் ான்;நல்விமன, எந் நாளும்
பகாடுத் ான்”என்று, இமெ பகாள்ளாதயா ?
(இராமபிரான்)

வானவர் ற்றாமர - ததவர்களின் பதகவதர (அரக்கதர); டுத் ான் - அழித்தான்;

தீவிமன டுத் ான் - உலகப் பாவச் பசயதல அடக்கினான்; க்தகாமர எடுத் ான் -
தகுதி வாய்ந்தவர்கதை உயர்த்தினான்; (மக்களுக்கு) நல்விமன - நல்ல பசயல்கதை;
எந்நாளும் - எக்காலத்திலும்; பகாடுத் ான் - வழங்கினான்; என்று இமெ - என்று உலகம்
கூறும் புகதழ (நீ); பகாள்ளாதயா - இதசயாதயா.

வானவர்பற்றாதரப் படுத்தான் என்பதால் பகாடிதயாதர ஒறுத்தல் கூறப்பபற்றது.

தக்காதர எடுத்தான் என்பதால் தக்கார்க்குத் ததலயளி பசய்ததம கூறியது. தீவிதன
தடுத்தான் என்பதால் மறம்கதைந்ததம கூறியது என்றுஅண்ணாமதல... கழகம்
வதரந்த உதர, அழகர், இனியர், உதரதய ஒக்கும். பரம் பபாருதை, இராமபிரானாகத்
ததான்றியுள்ைான் என்பதும் அவன் ததாற்றத்தால் நிதறதவறத் தகும் பசயல்களும்,
அவற்தற நிதறதவற்றியதமயால் அவர்க்கு உைதாம் புகழும் கூறி, அப் புகழ் தானும்
கற்புதடயைாகிய உன்னால் நிதல பபற தவண்டுவதன்தறா என்றவாறு, என்று
அண்ணாமதல.... கழகம் தபசும் உதர நம்பிள்தை வதரந்தததா என்று ததான்றும்படி
உள்ைது. படுத்தாள், தடுத்தாள், எடுத்தாள், பகாடுத்தாள் என்னும் பாடம் சிறக்கும்
தபாலும். இப்பாடல், தாதய, நீ உறுதியுடன் இருந்து இப்புகதழப் பபற மாட்டாதயா
என்று பபாருள் தரும். இங்கு பசான்ன பபாருளுக்தக பகாள்ைாதயா என்னும் பாடம்
சிறக்கும் (51)

5396. ‘சிீ்ல் நாள் நீ இடர் தீரா ாய்

இன்னா மவகலின்,எல்தலாரும்
நல் நாள்காணு ல் நன்று அன்தறா-
உன்னால் நல்அறம் உண்டானால் ?
நீ - (கருதண வடிவான)நீ; சில்நாள் - சிலநாட்கள்; இடர் தீரா ாய் - துன்பம்
விலகாமல் (சிதறயில்); இன்னா மவகலின் - வருத்தத்துடன் தங்குவதால்; நல்நாள்
காணு ல் - நல்ல நாதைக் காண்பதானது; நன்று அன்தறா - சிறந்ததல்லவா (அன்றியும்);
உன்னால் - சிதறயிருக்கும் உன்னாதல; நல் அறம் - சிறந்த அறங்கள்; உண்டானால் -
உயிர்தரித்து வாழுமானால்.
பிராட்டி, உலகம்வாழத் தவம் பசய்தாள். அதனால் உலகு விடுததல பபற்றது.
ததவததவனுதடய பட்டத்துத் ததவியான தன்னுதடய பபருதமயும்,
சிதறயிருத்தலின் தண்தமயும் பாராதத, ததவ மாதர்களுதடய சிதறதய
விடுவித்தற்காகத்தான் சிதறயிருந்தது தபரருளின் வசப்பட்டவைாய் அன்தறா. குழவி
கிணற்றில் விழுந்தால் ஒக்கக் குதித்து எடுக்கும்தாதயப் தபால, இவ்வுயிர்கள் விழுந்த
பிறவிப் பபருங்கடலில் தானும் ஒக்கவந்து பிறந்து, இவர்கள் பட்டததத் தானும்
பற்றுதகயாதல, ஒரு காரணம்பற்றி வாராத தாயாகிற சம்பந்தத்தால் வந்த அன்புக்
குணத்திற்கும், இது ஒரு விைக்கமாகும், என்னும் சான்தறார் உதரதய இங்தக
நிதனக்கவும் (ஸ்ரீ வசன பூஷனம் 1.5.உதர) இராமாவதாரத் தத்துவம், பிராட்டி,
சிதறயிருத்தல் மூலமாகதவ நிதலயுற்றபதன்க. என்று அதட பதிப்பு விவரிக்கும்.
(52)
5397. ‘புளிக்கும் கண்டகர் புண்ணீருள்
குளிக்கும் த ய்குமடயும்த ாறும்,
ஒளிக்கும் த வர் உவந்து, உள்ளம்
களிக்கும் நல்விமன காணாதயா ?
புளிக்கும் - (யாவரும்)பவறுப்பதடகின்ற; கண்டகர் - முள்தபாலும் அரக்கர்களின்;
புண்ணீருள் - இரத்த பவள்ைத்தில்; குளிக்கும் த ய் - நீராடும் தபய்கள் (அதனுள்);
குமடயும் த ாறும் - முழுகும் தபாபதல்லாம்; ஒளிக்கும் த வர் - (இக்காட்சிதய)
மதறவாயுள்ை ததவர்கள்; உள்ளம் உவந்து - மனம் மகிழ்ந்து; களிக்கும் -
பசருக்கதடகின்ற; நல்விமன - நற்பசயதல; காணாதயா - ததாற்றுவிக்கமாட்டாயா.

புளிக்கும் -பவறுப்தபத் தரும். ஆர்ந்ததார் வாயில் ததனும் புளிக்கும் (குறுந் - 354)

அதட - பதிப்பு. காண்டல் - உண்டாக்குதல். முதனவன் கண்டது முதல் நூல் ஆகும்.
(பதால் - பபாருள். 649) அதட - பதிப்பு. குதடதல் - நீரில் மூழ்குதல். ‘குள்ைக் குளிரக்
குதடந்து நீராடாதத’...என்று திருப்பாதவ தபசும். குளித்தல் - நீராடுதல். (53)
கலி விருத் ம்

5398. ‘ஊழியின் இறுதியின் உரும் எறிந்ப ன,

தகழ் கிளர் சுடுகமண கிழித் புண் ப ாழி
ாழ் இருங்குருதியால், ரங்க தவமலகள்
ஏழும் ஒன்றாகநின்று, இமரப் க் காண்டியால்.
ஊழியின்இறுதியின் - யுகங்களிி்ன் முடிவுக்காலத்திதல; உரும் எறிந்ப ன - இடிகள்
தாக்கினாற் தபால; தகழ்கிளர் - ஒளி விைங்கும்; சுடுகமண - வருத்துகின்ற அம்புகைால்;
கிழித் - கிழிக்கப் பபற்ற (அரக்கர்களின் உடலில் உள்ை); புண்ப ாழி - புண்கள்
பசாரிகின்ற; ாழ் இரும் - தமதல இருந்து கீதழ விழும் பபரிய; குருதியால் - இரத்த
அருவிகைால்; ரங்க தவமலகள் ஏழும் - அதலகளுடன் கூடிய ஏழு கடல்களும்; நின்று
இமரப் - இதடவிடாமல் ஒலிப்பததக்; காண்டி - காண்பாயாக.
யுகாந்தகாலத்தில் இடிகள் மதலகளில் தாக்கும். அதுதபால இராமபிரானின் அம்பு
மதலதபான்ற அரக்கர்கதைத் தாங்கும். அவருடம்பு குருதி பசாரியும். தாழ்தல் -
தமலிருந்து விழுதல். பபாங்கு அருவிதாழும் புனல் வதர (நாலடி - 231) தாழ்
என்பதற்கு ஆழம் என்று உதர கூறப் பபற்றது. பசாற் பபாருத்தம் நன்று. மற்றதவ
ஆய்க. இவ் விருத்தம் விைம்-விைம்-மா- கூவிைம் என்னும் சீர்கதை முதறதய பபற்று
வரும். இத்தகு பாடல்கள் இந்நூலில் 2177 உள்ைன. (54)

5399. ‘சூல் இரும் ப ரு வயிறு அமலத்துச் தொர்வுறும்

ஆலிஅம்கண்ணியர் அறுத்து நீத் ன,
வாலியும் கடப் அரு வனப் , வான் உயர்
ாலி அம் ப ருைமல யங்கக் காண்டியால்.
(அம்தமதய)
 தொர்வுறும் - சிந்துகின்ற; ஆலி கண்ணியர் - நீர்த்துளிகளுடன் கூடிய கண்கதை
உதடய அரக்கிமார்கள்; சூல் - கருக் பகாண்டாற் தபான்ற; இரும் ப ருவயிறு
அமலத்து - மிகப் பபரிய வயிற்றில் அடித்துக் பகாண்டு; அறுத்து நீத் ன - அறுத்து
ஒதுக்கியனவும்; வாலியும் கடப் அரு - வாலியாலும் தாண்ட முடியாத; வனப் -
ததாற்றத்தத உதடயனவும் (ஆகிய); வான் உயர் - வானம் அைாவிய; ாலி ப ரு ைமல
- தாலியாகிய மதல; யங்கக் காண்டி - விைங்குவததப் பார்ப்பாயாக.

சூல் - கரு.இயல்பாக உள்ை பபருவயிறு சூல் பகாண்டாற்தபால் இருக்கும். ஆலி -

நீர்த்துளி. அறுத்து நீத்தனவும், வாலியாலும் கடக்கவியலாத ததாற்றத்தத
உதடயனவும் ஆகிய தாலிமதல. சூல் - முட்தட தபான்று உருண்டு
பருத்திருக்கும்வயிறு. மதழச் சூல் உடும்பு பபரும்பாண் 132) ஆலியம் கண்ணினர்,
தாலியம் பபருமதல என்பனவற்றில் உள்ை ‘அம்’ சாரிதய. காண்டியால் - இதில்
உள்ை ஆல் அதச. இதனால் அரக்கர்கள் அழிவர். உறுதி. உனக்கும், உலகுக்கும் நல்ல
காலம் வரும் என்பது குறிக்கப்பபறுகிறது. (55)

5400. ‘விண்ணின்நீளிய பநடுங் கழுதும், பவஞ் சிமற

எண்ணின் நீளியப ரும் றமவ ஈட்டமும்,
புண்ணின் நீர்ப்புணரியில் டிந்து, பூமவயர்
கண்ணின் நீர்ஆற்றினில் குளிப் க் காண்டியால்.
விண்ணின் - ஆகாயத்ததப் தபால; நீளிய - நீண்ட; பநடுங் கழுதும் - பபரிய
தபய்களும்; பவஞ்சிமற - பகாடிய சிறதகப் பபற்ற; எண்ணின் நீளிய - எண்ணத்
பதாடங்கில் முடிவற்றிருக்கின்ற; ப ரும் றமவ ஈட் டமும்- பபரிய பறதவக்
கூட்டமும்; புண்ணின் - அரக்கர்களின் புண்ணிலிருந்துவரும்; நீர்ப்புணரியில் - இரத்தக்
கடலில்; டிந்து - நீராடிவிட்டு (பிறகு); பூமவயர் - மகளிரின்; கண்ணின் - கண்களில்
வடியும்; நீர் ஆற்றினில் - கண்ணீராகிய ஆற்றிதல; குளிப் க் காண்டி - நீராடுததலப்
பார்ப்பாயாக. பநடும் கழுது -பபரும் தபய். கடலில் குளிப்பவர்கள், உப்பு நீங்க
நன்னீரில் நீராடுவது மரபு. பட்டினப்பாதல ‘தீது நீங்கக் கடலாடியும் மாசு தபாகப்
புனல் படிந்தும்’ என்று தபசிற்று. (99.10) அங்கு இனியர் ‘மாசு’ என்பதற்கு உப்பு என்று
பபாருள் கூறினார். உப்பு நீங்க நன்னீரில் குளிப்பததப் தபால, தபய்களும்
பறதவகளும் குருதிக் கதற நீங்க நன்னீரில் குளித்தன என்க. ஆல் - அதச.
(56)

5401. ‘கரம் யில் முரசுஇனம் கறங்க, மக ப ாடர்

நரம்பு இயல்இமிழ் இமெ நவில, நாடகம்
அரம்ம யர் ஆடியஅரங்கின், ஆண் ப ாழில்
குரங்குகள் முமறமுமற குனிப் க் காண்டியால்.
கரம் யில் - தககைால்முழக்கப்படும்; முரசு இனம் கறங்க - முரசும் அதன் இனமான
வாத்தியங்களும் ஒலிக்க; மக ப ாடர் - தககைால் இயக்கப்பபறும்; நரம்பு இயல் -
(வீதண யாழ் முதலானவற்றில் உள்ை) நரம்புகள்இயன்ற; இமிழ் இமெ நவில -
ஒலிக்கும் இதசதய ஒலிக்கவும்; அரம்ம யர்- ததவ மகளிர்; நாடகம் ஆடிய அரங்கில் -
நடனம் ஆடிய தமதடகளில்; ஆண் ப ாழில் குரங்குகள் - ஆண்தமத் பதாழில் புரிந்த
குரங்குகள்; முமறமுமற - வரிதச வரிதசயாக; குனிப் - கூத்தாடுததல; காண்டி -
காண்பாயாக.

நவிலுதல் -ஒலித்தல். இைம் நவில் அன்னம் (பம்தப வாவி8) குனித்தல் என்னும்

பதாழிற் பபயர் குனிப்ப என்று பபயபரச்ச வடிவில் உள்ைது. குனிப்ப என்பதற்குக்
குனித்ததலச் பசய்ய என்பதத பபாருள். ‘திருமறு மார்ப நீ அருை தவண்டும்’ என்று
பரிபாடல் தபசும் (பரிபாடல் 1-36) அருை தவண்டும் அதிதக வீரட்டனீதர என்று
அப்பர் தபசுவார் (ததவா 26-4) அருைல் தவண்டும் என்பது அருை என
உருக்பகாண்டது. இதுவதர, அரக்கர்கள் மகிழ அரம்தபயர் நாடகம் ஆடினர். இனி
அரக்கர்கள் வருந்தக் குரங்குகள் நாடகம் ஆடும். என்றதனால் அரக்கர்களின் அழிவு
உறுதி பசய்யப்பபறுகிறது. (57)

5402. ‘புமர உறுபுன் ப ாழில் அரக்கர் புண் ப ாழி

திமர உறு குருதியாறு ஈர்ப் ச் பெல்வன,
வமர உறு பிணப்ப ரும் பிறக்கம் ைண்டின,
கமர உறு பநடுங்கடல் தூர்ப் க் காண்டியால்.
புமர உறு - குற்றம்பபாருந்திய; புண் ப ாழில் அரக்கர் - அற்பத் பதாழிதல உதடய
அரக்கர்களின்; புண் ப ாழி - புண்கள்பகாட்டுகின்ற; திமர உறு - அதலகள்
பபாருந்திய; குருதியாறு ஈர்ப் - இரத்த நதிகள் இழுப்பதால்; பெல்வன -
பசல்பதவயான; வமர உறு - மதல தபான்ற; பிணப் ப ரும் பிறக்கம் - பிணங்களின்
பபரிய குவியல்; ைண்டின - பநருங்கின வாய்; கமரஉறு - கதரகதைப் பபற்றுள்ை;
பநடுங்கடல் - பபரிய கடதல; தூர்ப் - தூர்த்ததல; காண்டி - காண்பாயாக.

ஆல் - அதச. புதர- குற்றம். தூர்த்தல் - பள்ைத்தத தமடாக்குதல். இதனால்

பகாடுங்தகாலரின் கதி, உயர்பு நவிற்சியால் தபசப் பட்டது. இராம காததயின்
அடிப்பதடதய பபால்லாரின் வீழ்ச்சிதய. (58)

5403. ‘விமனயுமடஅரக்கர் ஆம் இருந்ம பவந்து உக,

ெனகி என்று ஒரு ழல் நடுவண் ங்கலான்,
அனகன் மக அம்புஎனும் அளவு இல் ஊம யால்,
கனகம் நீடுஇலங்மக நின்று உருகக் காண்டியால்.
விமனயுமட - தீத்பதாழில்கதை உரிதமயாகப் பபற்ற; அரக்கர் ஆம் இருந்ம -
அரக்கர்கைாகிய கரியானது; பவந்து உக - எரிந்து சாம்பலாய்ச்சிதறும்படி; ெனகி என்று-
சீதத என்று சிறப்பிக்கப்படும்; ஒரு ழல் - ஒப்பற்ற பநருப்பு; நடுவண் ங்கலால் -
(அதன் நடுவில்) இருத்தலினாதல; அனகன் மக அம்பு எனும் - இராமபிரானின் தககள்
ஏவும் அம்பு என்னும்; அளவில் ஊம யால் - அைவற்ற பபருங்காற்றால்; நீடு - பபரிய;
கனகஇலங்மக - பபான் மயமான இலங்தக மாநகர்; நின்று உருக -
நிதலத்துஉருகுவதத; காண்டி - காண்பாயாக. விதன என்றதுதீவிதனதய.
அரக்கர்கள் கரி, சீதத, பநருப்பு, இராமபிரானின் அம்பு காற்று, இலங்தக பபான்,
கரியின் நடுவில் உள்ை பநருப்பு. காற்றால் மூண்டு எரியப் பபான் உருகும். கருநிறம்
உதடதமயால் அரக்கதரக் கரியாகவும், சிவந்த ஒளியாலும் தூய்தமயாலும் தனது
நிதலயால் பகாடியவதர எரித்தழிக்கும் தன்தமயாலும் சீதததயத் தழலாகவும்
விதரந்து வரும் தன்தமயாலும் பிராட்டியின் கற்பாகிய தழலுக்கு தமன்தம
விதைவித்தலாலும் அம்தபக் காற்றாகவும் பபான்மயமான இலங்தகதயப்
பபான்னாகவும் உருவகப்படுத்தினார் (தவ.மு.தகா. விைக்கம்) (59)

5404. ‘ ாக்கு இகல் இராவணன் மலயில் ாவின,

ாக்கியம் அமனயநின் ழிப்பு இல் தைனிமய
தநாக்கிய கண்கமள, நுதி பகாள் மூக்கினால்,
காக்மககள்கவர்ந்து பகாண்டு, உண்ணக்
காண்டியால்.
(பிராட்டிதய)

காக்மககள் - காகங்கள்; ாக்கு இகல் - பதகவர்கள் தமாதும் தபாரிதல (விழுந்த);

இராவணன் மலயில் - இராவணனுதடய ததலகளில்; ாவின - தாவியமர்ந்து
பகாண்டு; ாக்கியம் அமனயன - நல்விதனப் பயன் தபாலும்; நின் - உன்னுதடய;
ழிப்பு இல் தைனிமய - பழிப்பற்ற திருதமனிதய; தநாக்கிய கண்கமள - பார்த்த
கண்கதை; நுதி பகாள் மூக்கினால் - கூர்தம பகாண்ட அலகுகைால்; கவர்ந்து பகாண்டு
- பகாத்தி எடுத்துக் பகாண்டு; உண்ண - உண்ணுததல; காண்டி - பார்ப்பாயாக.

தாக்கு இகல் -என்பதத இராவணனுக்கு அதடபமாழி ஆக்கினும் அதமயும்.

காக்தககள், கண்கதை உண்ணக் காணுதி. பாக்கியம் - நல்விதனப் பயன். பிராட்டி,
‘கண்ட வாைரக்கன் விழி காகங்கள் உண்ட தபாதன்றி யான் உபைன் ஆபவதனா (கம்ப.
5359) என்று கூறியததக் கருத்திற் பகாண்டு திருவடி தபசிய நுட்பம் அறிக. உலகின்
துன்பம் கண்டு, மகிழ்ந்த பகாடுங்தகாலனின் கண்கதை உண்டு காகம் மகிழும் காலம்
வரப் தபாகிறது. இது தீயவர்களுக்கு விடுத்த எச்சரிக்தக. நல்லவர்கள், தீயவர்
வீழ்ச்சியில் மகிழ்வர். பிி்றர் துயர்ப்படுவர். உலகியல் கண்டு பதளிக. பகாடுங்தகால்
அழிவில் மகிழாதவர்கள் யாவதர எனினும் அவர் தீயவதர. அனுமன் நல்தலான்
ஆதலின் பகாடியவர் வீழ்ச்சிதய விவரித்து மகிழ்ந்தான். (60)

5405. ‘தைல் உறஇராவணற்கு அழிந்து பவள்கிய

நீல் உறு திமெக்கரி திரிந்து நிற் ன
ஆல் உற அமனயவன் மலமய வவ்வி, வில்
கால் உறு கமண டிந்து, இடுவ காண்டியால்.
தைல் - முற்காலத்தில்; இராவணற்கு - இராவணனுக்கு; உற அழிந்து - நன்றாகத்
ததாற்று; பவள்கிய - நாணமுற்றனவும்; திரிந்து நிற் ன - நிதலகுதலந்து நிற்பனவும்
(ஆகிய); நீல் உறு திமெக்கரி - நீலநிறமுதடய திக்கு யாதனகள்; ஆல்உற -
மகிழ்ச்சியதடயும்படி; வில்கால்உறுகமண - இராமபிரானுதடய வில்லிலிருந்து
காலாக உறுகின்ற அம்புகள்; அமனயவன் மலமய - அந்த இராவணனின்
ததலகதை; டிந்து வவ்லி - கதைந்து தகப்பற்றி; இடுவ - தபாடுவதத; காண்டி -
பார்ப்பாயாக.
ஆல் - அதச.ததாற்ற யாதனகளின் பாதத்தில் பவன்ற இராவணனின் ததல விழும்
என்றதுபசருக்கின் முடிவு இப்படித்தான் அதமயும் என்று குறிப்பித்தவாறு.
திதசயாதனகளுள் பவண்தம முதலிய பிறநிறம் உதடயனவும் உைதவனும்
பபரும்பான்தம பற்றி நீல் உறுதிதசக் கரி என்றார் (அண்ணாமதல - பதி) இடுவ,
பதாழிற்பபயர்த்திரிபு. இடுதல் என்பதத பபாருள். பிறவாறு கூறி இடர்ப்பட
தவண்டா. பதாழிற் பபயர் எச்சமாய் ததான்றல் மரதப (உதரச்சூத்திரம்)
(61)

5406. ‘நீர்த்துஎழு கமண ைமழ வழங்க, நீல வான்

தவர்த் து என்றுஇமட இமட வீசும் தூசுத ால்,
த ார்த்து எழுப ாலங் பகாடி இலங்மக, பூழிதயாடு
ஆர்த்து எழு கழுதுஇமரத்து ஆடக் காண்டியால்.
நீர்த்துஎழும் கமண - தன்தம உதடயதாய் எழும் அம்புகைாகிய; ைமழ வழங்க -
மதழதயப் பபாழிய (அதத); நீலவான் - நீலநிறமுதடய ஆகாயத்துக்கு; தவர்த் து
என்று - வியர்தவ உண்டாயிற்று என்று; இமட இமட - இதட இதடதய; வீசும் தூசு
த ால் - வீசுகின்ற ஆதடதயப் தபால; த ார்த்து எழு - பநருங்கி எழுந்துள்ை;
ப ாலங்பகாடி இலங்மக - அழகிய பகாடிதயப் பபற்ற இலங்தகயில்; பூழிதயாடு -
புழுதியுடதன; ஆர்த்து எழு கழுது - ஆரவாரித்து எழுகின்ற தபய்கதை; இமரத்து -
பகாக்கரித்து; ஆட - ஆடுவதத; காண்டி - பார்ப்பாயாக.

ஆல் - அதச. பூழி- புழுதி. தூசு - ஆதட. தமக மண்டலம் வதர உள்ை பகாடி என்க.
பகாடியாடிய இலங்தகயில் தபயாடும் நிதல வரப் தபாகிறது. என்றதால்
இலங்தகயின் அழிவு தபசப்படுகிறது என்க. (62)

5407. ‘நீல் நிறஅரக்கர் ம் குருதி நீத் ம் நீர்

தவமல மிக்கு,ஆற்பறாடு மீள, தவமல சூழ்
ஞாலம் முற்றுறுகமடயுகத்து நச்சு அறாக்
காலனும்,பவறுத்து, உயிர் காலக் காண்டியால்.
நீல்நிறம் - நீலநிறத்ததப் பபற்ற; அரக்கர் ம் - அரக்கர்களின்; குருதி நீத் ம் - இரத்த
பவள்ைம்; நீர் தவமல மிக்கு- நீதர உதடய கடலினும்மிகுந்து (அதனால்) அது;
ஆற்பறாடு மீள - ஆற்றுடன் திரும்ப (அதுதபால); தவமல சூழ் - கடலால் சூழப்பபற்ற;
ஞாலம் முற்றுறு - உலகம் முடிவதடயும்; கமடயுகத்து - யுகத்தின் முடிவிதல
(அதனத்ததயும் உண்டு); நச்சு அறாக் காலனும் - பகாதலவிடத்தன்தம நீங்காத
யமனும்; பவறுத்து - (அரக்கதர உண்டு) பதவிட்டிப் தபாய்; உயிர்கால - உண்ட
உயிர்கதைக் கக்குததலக்; காண்டி - காண்பாயாக.

கடலில் இரத்தபவள்ைம் அதிகரித்தது. அது ஆற்றுவழியாகத் திரும்பிற்று.

அதுதபால் காலன் பதவிட்டியதால் உயிர்கதைக் கக்கினான் என்க. கடல் ஆற்றின்
வழிதய இரத்தத்தத பவளிதய தள்ளிற்று; யமன் வாய் வழிதய உயிதரக் கக்கினான்.
உயிர்கால - பபருமூச்சுவிட. அதிகம் உண்டதமயால் எமன் பபருமூச்சு விட்டான்
என்பாரும் உைர். காலன் - யமனின் ஏவல் பசய்தவான் என்பாரும் உைர். காலன்
கூற்றத்திற்கு ஏவல் பசய்பவனும் ஆம் என்று இனியர் வதரந்தார். (சீவக 1477) ஞான
வாசிட்டம், காலன் எவற்றிற்கும் அடங்காதவன் என்று தபசும். நச்சு - விடம்.
(63)
5408. ‘அணங்கு இள ைகளிபராடு அரக்கர் ஆடுறும்
ைணம் கிளர்கற் கச் தொமல வாவிவாய்,
பிணங்குறு வால்முமற பிடித்து, ைாமலய
கணம் பகாடுகுரக்குஇனம் குளிப் க் காண்டியால்.
இளம் - இைம்பருவமுதடய; அணங்கு ைகளிபராடு - பதய்வ மகளிர் தபாலும்
பபண்களுடன்; அரக்கர் ஆடுறும் - அரக்கர்கள் நீராடும்; ைணம் கிளர் - வாசதன மிகுந்த;
கற் கச் தொமல - கற்பகம் அதமக்கப் பபற்ற; வாவிவாய் - பபாய்தகயின் கண்தண;
குரங்கு இனம் - குரங்குக் கூட்டம்; பிணங்குறு வால் - மாறுபட்டு வதைந்துள்ை வாதல;
முமறபிடித்து - வரிதசயாகப் பற்றிக்பகாண்டு; ைாமலய - வரிதசகதை உதடயதாய்;
கணங்பகாடு - கூட்டத்ததச் தசர்த்துக் பகாண்டு; குளிப் - நீராடுததல; காண்டி -
காண்பாயாக.

ஆல் - அதச.அரக்கர்கள் நீராடிய பபாய்தகயில் குரங்குகள் நீராடும் என்க. அரக்கர்

ஆடுறும் கற்பகச் தசாதல - வாவி. இதுதவ தழாத் பதாடர். ஆடுறும் என்னும் எச்சம்
தசாதலதயத் தழுவாமல் வாவிதயத் தழுவிற்று. குடர் முதற முதற பிடித்து -
கழுதினம் ஆடக் காண்டி என்று பாடம் பகாண்டு, அரக்கர்களின் குடதலப்
பிடித்தபடிதபய்கள் நீராடுவததப்பார் என்று உதர கூறப் பபற்றது. தபய்கள்
தபார்க்கைத்திி்ல் ஆடுவதாகப் தபசப்படுவதத பபருவழக்கு. (64)

5409. ‘பெப்புறல் என் ல ? ப ய்வ வாளிகள்,

இப் புறத்துஅரக்கமர முருக்கி ஏகின,
முப் புறத்து உலமகயும் முடிக்க மூட்டலால்,
அப் புறத்துஅரக்கரும் அவியக் காண்டியால்.
ல பெப்புறல் - பலவற்தறக் கூறுவதால்; என் - என்ன பயன் விதையும்; ப ய்வ
வாளிகள் - (இராமபிரானின்) கடவுள் தன்தம பபற்ற அம்புகள்; இப்புறத்து - இந்த
உலகில் உள்ை; அரக்கமர முருக்கி - அரக்கர்கதை அழித்து; ஏகின - அப்பாலும் தபாய்;
புறத்து - பவளியில் உள்ை; முவ்வுலமகயும் - மூன்று உலகங்கதையும்; முடிக்க -
தாக்குவதாதல; அப்புறத்து அரக்கரும் - அந்தப் பக்கத்தில் உள்ை அரக்கர்களும்; அவிய -
அழிவதத; காண்டி - பார்ப்பாயாக.

இராமபிரானின்அம்புகள் இந்த உலக அரக்கர்கதைக் பகான்று அப்பாலும் தபாய்

முட்டுவதால் அப்பக்கத்தில் உள்ை அரக்கர்களும் அழிவததப் பார்ப்பாயாக. பதய்வ
வாளி - என்பதற்கு விதிதபாலும் அம்பு என்றும் பபாருள் கூறலாம். பதய்வ வாளி
ஆதகயால் தீயவர் உள்ை இடத்தத அறிந்து அவர்கதைத் தண்டித்தன. முட்டல் -
தாக்குதல். ஏகின என்னும் முற்று விதன எச்சப் பபாருளில் வந்தது. ஆல் - அதச.
(65)

5410. ‘ஈண்டு, ஒரு திங்கள், இவ் இடரிீ்ன் மவகு ல்

தவண்டுவது அன்று;யான், விமரவின் வீரமனக்
காண்டதல குமற;பினும் காலம் தவண்டுதைா ?
ஆண் மக இனிஒருப ாழுதும் ஆற்றுதைா ?
(தாதய)

நீ - நீ; ஈண்டு - இந்த இலங்தகயில்; ஒரு திங்கள் - ஒரு மாதம்; இடரின் -

துன்பத்திி்தல; மவகு ல் தவண்டுவது அன்று - தங்கியிருக்க தவண்டாம்; யான் - நான்;
விமரவிீ்ன் - தவகமாக; வீரமனக் காண்டதல - இராமபிராதனப் பார்ப்பதுதான்; குமற -
எஞ்சியுள்ை பசயல்; பி(ன்)னும் - கண்ட பிறகும்; காலம் தவண்டுதைா - இங்கு வர
நல்லகாலம் பார்ப்பாதனா ?; ஆண்டமக - ஆடவருள்சிறந்த பபருமான்; இனி -
இனிதமல்; ஒரு ப ாழுதும் - ஒரு கண தநரமும்; ஆற்றுதைா - பபாறுத்திருப்பாதனா
(பபாறான்);
தகட்காததத குதற.தகட்டால் யாவும் வழங்குவான் என்று நாட்டுப்புறத்தில்
தபசப்படுவததக் தகள்விப்படாதவர் யாவர். அங்குள்ை குதற இங்கு நிதனக்கவும்.
குதற - எஞ்சியிருப்பது. காலம் தவண்டுதல் - நல்ல காலத்தத அவாவிச் சும்மா
இருத்தல். வள்ளுவர் காலம் கருதி இருத்தல் என்பர். இராமன், பிராட்டி நிதல
தகள்வியுற்றதும் விதரந்து வருவான்; காலம் பாரான் என்று அனுமன் குறித்தனன்.
காலத் தாழ்ச்சிதய மக்கள் ‘தமஷ ரிஷபம்’ பார்த்தல் என்பர் ஆண்டதக - ஆடவருள்
தகுதி வாய்ந்தவன். வடநூலார் புருதஷாத்தமன் என்பர். நம்பி என்பதும் அது. (66)

5411. ‘ “ஆவி உண்டு” என்னும் ஈது உண்டு; உன் ஆர்

உயிர்ச்
தெவகன் திருஉருத் தீண்ட, தீய்ந்திலாப்
பூ இமல; ளிர்இமல; ப ாரிந்து பவந்திலாக்
கா இமல; பகாடிஇமல; -பநடிய கான் எலாம்.
(இராமபிரானுக்கு)

ஆவி உண்டு - உயிர்உள்ைது; என்னும் - என்று கூறப்படும்; ஈது உண்டு - இந்த

வார்த்தததான் உள்ைது; பநடிய கான் எலாம் - பபரிய காடு முழுவதிலும்; உன் -
உன்னுதடய; ஆருயிர்ச் தெவகன் - அரிய உயிர் தபாலும் இராமபிரானின்; திருவுறு
தீண்ட - திருதமனிதயத் பதாடுவதனால்; தீய்ந்திலா - கரிந்து தபாகாத; பூ இமல -
பூக்கள் கிதடயாது; ளிர் இமல - இதலகள் கிதடயாது; ப ாரிந்து - (புறணிகள்)
பவடிப்புற்று; பவந்திலா - பவந்து தபாகாத; கா இமல - தசாதலகள் கிதடயாது;
பகாடிஇமல - பகாடிகள் கிதடயாது. ஆன்ம நாயகன்என்பது ஆருயிர்ச் தசவகன்
என்று தபசப்பட்டது. பபாரிதல், மரப்பகுதியில் புறணி பவடித்து நிதலமாறுதல்.
மரங்களின் அடிப்பகுதி. சில்லு சில்லாய் பவடித்திருப்பதத எங்கும் காணலாம்.
மரங்கள் இயல்பாகப் பபாரிந்திருப்பது அதன் வைர்ச்சிதயக் காட்டும். அது
‘பபரியாதர’ என்று தபசப்படும். இங்கு பவப்பத்தால் உண்டான பபாரிதல்
தபசப்படுகிறது. பிரிவாற்றாதமயால் உண்டாம் பவப்பம் தபசப் பபற்றது.
இராமபிரானின் தமனி பவப்பத்தால் அவன் குளித்த குைங்கள் வற்றின என்று
வான்மீகம் தபசும். ஆவி உண்டு இல்தல என்று இருக்கும் ஆண் பதாழில் என்னும்
பாடம் (25) நன்று. (67)

5412. ‘தொகம்வந்து உறுவது, ப ளிவு த ாய்ந்து

அன்தறா ?
தைகம் வந்துஇடித்து உரும்ஏறு வீழ்கினும்,
ஆகமும் புயங்களும்அழுந் , ஐந் மல
நாகம் வந்துஅடர்ப்பினும், உணர்வு நாறுதைா ?
(இராமபிரானுக்கு)

தொகம் வந்துஉறுவது - உள்ைம் தசார்வு அதடவது; ப ளிவு த ாய்ந்து அன்தறா -

அது பதளிதவ அதடந்தால் அல்லவா; தைகம் - தமகமானது; வந்து - அணுகி; இடித்து -
இடியிடித்து; உரும் ஏறு - தபரிடிதய; வீழ்க்கினும் - வீழச் பசய்தாலும்; ஆகமும்
புயங்களும் - உடம்பும் ததாள்களும்; அழுந் - வாட்டம் அதடய; ஐந் மல நாகம் -
ஐந்து ததலதயப் பபற்ற நாகம்; வந்து - அணுகி; அடர்ப்பினும் - தாக்கினாலும்;
உணர்வு நாறுதைா - (பபருமானுக்கு) உணர்ச்சி உண்டாகுமா.

பபருமான், தன்நிதனவற்றுக்கிடப்பதால் தசாகம் வருத்தாது என்க. இடிக்கும்

நஞ்சுக்கும் எட்டாத நிதலயில் பபருமான் உள்ைான். பபருமான் ஒரு நாைாகிலும்
பதளிந்திருந்தால் அல்லவா தசாகத்தத அறியப் தபாகிறான் என்பது பதழய உதர
(அதட - பதி) தமகம் வந்து உரும் ஏறு வீழினும் என்னும் பாடத்திற்கு தமகத்திலிருந்து
பவளிப்பட்டு இடி வீழ்ந்தாலும் என்று பபாருள் பகாள்ை தவண்டும். உரும் ஏறு
எழுவாய். வீழ்க்கினும் என்னும் பாடத்திற்கு தமகம் எழுவாய். நாறுதல் - ததான்றுதல்.
அறங்கள் நாறும் தமனியார் (வாலிவதத.3) (68)

5413. ‘ைத்து உறு யிர் என வந்து பென்று, இமட

த்துறும்உயிபராடு புலன்கள் ள்ளுறும்
பித்து, நின்பிரிவினில் பிறந் தவ மன,
எத் மன உள ?அமவ எண்ணும் ஈட்டதவா ?
ைத்து உறு யிர்என - மத்தால் கதடயப்படும்தயிர்தபால; வந்து - உடலுக்குள்
வந்தும்; பென்று - பவளிதய பசன்றும்; இமட - (ஆதசக்கும் கவதலக்கும்) நடுவில்;
த்துறும் - தடுமாற்றம் அதடயும்; உயிபராடு - உயிருடதன; புலன்கள் ள்ளுறும் -
ஐந்து புலன்கதையும் வீழ்த்துகின்ற; பித்து - பித்தநிதலயும்; நின் பிரிவினில் பிறந் -
நின் பிரிவாதலததான் றிய; தவ மன - தவததனயும்; எத் மன உள - எவ்வைவு
இருக்கின்றன; அமவஎண்ணும் ஈட்டதவா - அவ்தவததனகள் அைவிடக்கூடிய
தன்தமயுதடயனதவா.

பித்து -பற்றின் மிகுதியால் உண்டாகும் உன்மத்த நிதல. கதடயும் தபாது தயிர்படும்

கலக்கத்ததக் கவிஞர்கள் பலபடியாகப் தபசுவர். மதிக்க அதலப்புண்ட பவண் தயிர்
தபால மறுகுறும் என் மதிக் கவதல என்பர் பிள்தைப் பபருமாள். உயிதரயும்,
புலன்கதையும் வீழ்த்துகின்ற பித்து என்றதால் பபருமானின் காதல் வரம்பு
புலனாகிறது. ஈடு - தன்தம. எண்ணுதல் - அைவிடுதல். (69)

5414. ‘ “இந் நிமல உமடயவன் ரிக்கும்” என்றிதயல்,

பைய்ந் நிமலஉணர்ந்துழி விமட ந்தீதிதயல்,
ப ாய்ந் நிமலகாண்டியால்; புகன்ற யாவும், உன்
மகந் நிமலபநல்லியங்கனியின் காட்டுதகன்.
(அம்தமதய)

பைய்ந்நிமல- (என்னுதடய பசால்லின்) உண்தமத் தன்தமதய; உணர்ந்துழி (உம்) -

உணர்ந்த இடத்தும்; இந்நிமல உமடயவன் - இந்த நிதலதமயில் இருக்கும்
இராமபிரான்; ரிக்கும் என்றிதயல் - பபாறுத்திருப்பான் என்பாயானால்; விமட ந்து -
(அடிதயனுக்கு) விதட பகாடுத்து; ஈதிதயல் - அதடயாைப் பபாருதைத் தருவாதய
ஆனால்; புகன்ற யாவும் - என்னால் கூறப்பட்டதவ யாவற்தறயும்; மகநிமல -
தகயின்கண்தண உள்ை; பநல்லிகனியில் - பநல்லிக் கனிதயப் தபால; காட்டுதகன் -
நிரூபித்துக் காண்பிப்தபன் (அப்தபாது); ப ாய்நிமல - தரிக்கும் என்றது பபாய்யான
தன்தமதய; காண்டி - பார்ப்பாய்.

உணர்ந்துழியும்என்பதில் உள்ை உம்தம பதாதகயாக உள்ைது. விதடதந்து

அதடயாைப் பபாருள் வழங்க தவண்டும் என்பது அனுமன் தவண்டுதகாள்.
(70)

5415. ‘தீர்த் னும், கவிக் குலத்து இமறயும், த வி ! நின்

வார்த்ம தகட்டுஉவப் ன் முன்னர், ைாக் கடல்
தூர்த் ன,இலங்மகமயச் சூழ்ந்து, ைாக் குரங்கு
ஆர்த் து தகட்டு,உவந்து இருத்தி, அன்மன ! நீ.
த வி - பதய்வத்தன்தமயுதடயவதை; அன்மன - தாதய !; நீ - நீ; தீர்த் னும் -
தூய்தமயுதடய இராமபிரானும்; கவிக்குலத்துஇமறயும் - குரங்குகளின்ததலவனான
சுக்கிரீவனும்; நின் வார்த்ம தகட்டு - உன்னுதடய பசாற்கதைக் தகட்டு; உவப் ன்
முன்னர் - மகிழ்ச்சியதடவதற்கு முன்தப; ைாக்குரங்கு - பபரிய குரங்குக் கூட்டம்;
ைாக்கடல் தூர்த் ன - கரிய கடதல தமடு பண்ணி (அதன் வழிதய வந்து);
இலங்மகமயச் சூழ்ந்து - இலங்தகதய முற்றுதக இட்டு; ஆர்த் து - ஆரவாரிப்பதத;
தகட்டு - பசவியில் ஏற்று; உவந்து இருத்தி - மகிழ்ச்சியுடன் இருப்பாயாக.

இராமன் உன்பமாழி தகட்டு மகிழ்வதன் முன் நீ, குரங்குகளின் ஆரவாரம் தகட்டு

மகிழ்க. தீர்த்தன் - திருமால். இங்கு அச் பசால் இராமபிராதனக் குறிக்கிறது. தீர்த்தன்
என்று அறிந்தததா (திருவவதாரம் 114) இதற - அரசன். மன்னவன் மக்கட்கு இதற
(திருக்குறள்) ஆர்த்தது - பதாழிற் பபயர் மாக்கடல் கருங்கடல். பபருங்கடல் என்றும்
பகாள்ைலாம். ஆழ்கடல் என்பதத பலபிரதிகளில் காண்கின்றது. இப்பாடதல விதரவு
நவிற்சியணி என்று கூறி அலங்கார சாத்திரத்தத விரிவுபடுத்தலாம். (71)

5416. ‘எண்ணஅரும் ப ரும் மட, நாமள, இந் நகர்

நண்ணிய ப ாழுது,அ ன் நடுவண், நங்மக ! நீ,
விண் உறுகலுழன்தைல் விளங்கும் விண்டுவின்,
கண்ணமன என்பநடும் பவரிநில் காண்டியால்.
நங்மக - அம்தமதய ! எண்ண அரும் ப ரும் மட - கணக்கிட முடியாத
பபருஞ்தசதன; நாமள - நாதைய தினத்தில்; இந்நகர் நண்ணிய ப ாழுது - இந்த நகதர
யதடந்த தபாது; அ ன் நடுவண் - அந்தச் தசதனயின் நடுவில்; விண் உறு கலுழன் தைல்
- விண்ணிதல பறக்கும் கருடன் தமதல; விளங்கும் - பபாலிவு பபறுகின்ற; விண்டுவின்
- திருமாதலப் தபால; கண்ணமன - இராம பிராதன; என் - என்னுதடய; பநடும்
பவரிநில் - பபரிய ததாள்களில்; நீ காண்டி - நீ பார்ப்பாயாக.

எண்ணுதல் -கணக்கிடுதல். கருதுதல் என்றும் கூறலாம். கலுழன் - கருடன். கண்ணன்

- திருமால். இங்தக இராமபிராதனக் குறிக்கிறது. கவிச்சக்கரவர்த்தி பல இடங்களில்
இராமபிராதனக் கண்ணன் என்று குறிப்பார். ‘கண்ணதனக் கண்ணில் தநாக்கி
கனிந்தனன்’ (கம்ப. 1965) கண்ணன் - என்பது பாகதச் பசால் என்பர்
தபராசிரியர்.(கருங்கண்ணதன -தகாதவயார்) இதத வடபமாழித் திரிபு என்று
கூறுவது பிதழ. காண்டி - ஆல் ஆல் -அதச. (72)

5417. ‘அங்க ன்த ாள்மிமெ, இளவல், அம் ைமல

ப ாங்குபவங்கதிர் எனப் ப ாலிய, த ார்ப் மட
இங்கு வந்துஇறுக்கும்; நீ இடரும் ஐயமும்
ெங்மகயும்நீங்குதி; னிமை நீங்குவாய்.
இளவல் - இதைய பபருமாள்; அங்க ன் த ாள்மிமெ - அங்கதன் ததாளின் தமதல;
அம்ைமல - அந்த உதயமதலயில்; ப ாங்கும் - கிைர்ந்து எழுகின்ற; பவங்கதிர் எனப்
ப ாலிய - பவம்தமயான சூரியதனப் தபால விைங்கித்ததான்ற; த ார்ப் மட - தபார்
பசய்யும் வானரப்பதட; இங்கு வந்து - இந்த இலங்தகக்குள் வந்து; இறுக்கும் -
தங்கும்; நீ - நீ; இடரும் - துன்பத்திலிருந்தும்; ெங்மகயும் - அச்சத்திலிருந்தும்; நீங்குதி -
நீங்குவாயாக.(இனிதமல்); னிமை நீங்குவாய் - தனித்திருப்பதிலிருந்தும் நீங்குவாய்.

இதைய பபருமான்பசந்நிறம் உதடயவன். ஆதகயால், அவன் பபாங்கு பவங்கதிர்

என்று கூறப் பபற்றான். சங்தக என்னும் பசால் அச்சப் பபாருள் தந்தது. பசன்தன
அகராதி உடன்படுி்ம். ‘நிருதர் என்னும் சங்தகயும் இல்லாவண்ணம் என்று நாகபாசப்
படலம் கூறும். (கம்ப. 8052) (73)

5418. ‘குரா வரும் குழலி ! நீ குறித் நாளிதன,

விராவு அரு பநடுஞ்சிமற மீட்கிலான்எனின்,
ரா வரும் ழிபயாடும் ாவம் ற்று ற்கு,
இராவணன் அவன்;இவன் இராைன்’ என்றனன்.
குராவரும் குழலி - குரவ மலர்அணிந்த கூந்தலுதடய அம்தமதய !; நீ குறித் நாளில்
- நீ குறிப்பிட்டுக் கூறிய நாட்களுக்குள்; விராவு அரு - எவரும் அணுக முடியாத;
பநடுஞ்சிமற - பபரிய சிதறயிலிருந்து; மீட்கிலான் எனில் - (இராமபிரான்) உன்தன
மீட்காமல் தபானால்; ரா வரும் - பரவி வருகின்ற; ழிபயாடு ாவம் - பழியும்
பாவமும்; ற்று ற்கு - பிடிப்பதற்கு; அவன் - அந்த இராமபிரான்; இராவணன் -
இராவணன் ஆவான்; இவன் - இந்த இராவணன்; இராைன் - இராமன் ஆவான்;
என்றனன் - என்று (அனுமன்) கூறினான். குரா - குரவம்(ஒருவதக மரம்) உன்தன
மீட்காவிடில் இராவணதனச் சார தவண்டிய பாவம் இராமதனப் பற்றும் என்றனன்.
தமதல. 39 ஆம் பாடலின் (ததான்றா எழுவாயாக இருந்த) அனுமன் என்றனன் என்னும்
பயனிதல பகாண்டது. (74)

சீதத கூறியஅதடயாைச் பசாற்கள்

 கலித்துமற

5419. ஆக இம்பைாழி ஆசு இல தகட்டு, அறிவுற்றாள்;

ஓமக பகாண்டுகளிக்கும் ைனத் ள், உயர்ந் ாள்;
‘த ாமக நன்றுஇவன்’ என் து, புந்தியின்
மவத் ாள்;
த ாமகயும், சிலவாெகம் இன்னன பொன்னாள்;
ஆக - இவ்வாறாக; ஆசுஇல - குற்றம் இல்லாத; இம்பைாழி தகட்டு - (அனுமன்
கூறிய) இந்த பமாழிதயக் தகட்டு; த ாமகயும் - சீதா பிராட்டியும்; அறிவுற்றாள் -
அறிவில் பதளிவுபபற்று (அதனால்); ஓமக பகாண்டு - அன்புற்று; ளிக்கும் ைனத் ள் -
மகிழ்ச்சி பபற்ற உள்ைமுதடயவைாய்; உயர்ந் ாள் - சிறப்புப் பபற்று; இவன் - இந்த
அனுமன்; த ாமக நன்று - (இராமபிரான்பால்) பசல்வது சிறந்தது; என் து - என்னும்
எண்ணத்தத; புந்தியில் மவத் ாள் - அறிவில் நிதல நிறுத்தி; இன்னன -
இப்படிப்பட்ட; சிலவாெகம் - சில பமாழிகதை; பொன்னாள் - கூறினாள்.
உவதக என்பது ஓதகஎன்று மருவிற்று. உவதக - அன்பு. அச்சமும் உவதகயும் ....
நிமித்தமும் என்னும் புறத்திதணப் பகுதிக்கு (36) நச்சர் வழங்கிய உதர காண்க. அவர்
உவதக - அன்பு என்று வதரந்தார். ததாதகயும் என்பதில் உள்ை ‘உம்’ அதச.
இக்கலித்துதற மா - விைம் - விைம் - விைம் - மா என்னும் சீர்கதைப் பபற்று வரும்.
இத்தகு பாடல்கள் இந்நூலில் 1223 உள்ைன. (75)

5420. ‘தெறி, ஐய! விமரந் மன; தீயமவ எல்லாம்

தவறி; யான் இனிஒன்றும் விளம் பலன்; தைதலாய் !
கூறுகின்றன, முன்குறி உற்றன, தகாைாற்கு
ஏறும்’ என்று,இமவ பொல்லினள் இன்பொல்
இமெப் ாள்;

இன்பொல்இமெப் ாள் - இனிய பசாற்கதைப் தபசும் பிராட்டி; (அனுமதன

தநாக்கி) ஐய ! - தந்தததய; தைதலாய் - தமலானவதன !; விமரந் மன தெறி - விதரந்து
பசல்வாயாக; தீயமவ எல்லாம் - எல்லாவிதமான தீதமகதையும்; தவறி -
பவல்வாயாக; யான் - நான், இனி- இப்தபாது; ஒன்றும் விளம் பலன் - ஒன்தறயும் கூற
மாட்தடன்; கூறுகின்றன - இப்தபாது என்னாற் கூறப்படுபதவ; முன் உற்றன குறி -
முன்பு நிகழ்ந்த அதடயாைங்கள் (இ ஃது); தகாைாற்கு ஏறும் - இராமபிரான் மனத்திற்
பதியும்; என்று - என்று; இமவ பொல்லினள் - இவற்தறக் கூறினாள்.

பவல்தி என்பதுதவறி என்றும் பசல்தி என்பது தசறி என்றும் வந்தன. ஏறும் -

மனத்தில் பதியும். குறி - அதடயாைம். இதசப்பாள் என்பது பிராட்டிதயக் குறிக்கிறது.
(76)

5421. ‘நாகம்ஒன்றிய நல் வமரயின் மல, தைல்நாள்,

ஆகம் வந்து,எமன, அள் உகிர் வாளின் அமளந்
காகம் ஒன்மறமுனிந்து, அயல் கல் எழு புல்லால்,
தவக பவம் மடவிட்டது, பைல்ல விரிப் ாய்.
தைல்நாள் - முன்பு ஒருநாள்; நாகம் ஒன்றிய - வானம் அைாவிய; நல்வமரயின் மல -
நல்ல சித்திரகூட மதலயில்; வந்து - ஓர் பக்கத்தில் வந்து; எமன - என்னுதடய; ஆகம் -
உடதல; அள் உகிர் வாளின் - கூரிய நகமாகிய வாளினால்; அமளந் - கிைறிய; காகம்
ஒன்மற - ஒரு காகத்தத; முனிந்து - தகாபித்து; கல் அயல் - கல்லின் பக்கத்தில்; எழு
புல்லால் - முதைத்த புல்லாதல; தவக பவம் மட - தவகமான பகாடிய
பிரம்மாத்திரத்தத; விட்டது - ஏவிய பசய்திதய; பைல்ல விரிப் ாய் - பமதுவாகக்
கூறுவாயாக.

காக்தகயின்பகாடுஞ்பசயதல இராமபிரான் அதடயாைமாகக் கூறியததப்

பபரியாழ்வார் தபசினார். அது பிராட்டி கூறியதாக அதமக்கப்பபற்றது.

சித்திரகூடத்து இருப் ச் சிறுகாக்மகமுமலதீண்ட

அத்திரதைபகாண்படறிய அமனத்துலகும் திரிந்த ாடி
வித் கதனஇராைாதவா நின்அ யம் என்றமழப்
அத்திரதைஅ ன்கண்மண அறுத் துதைார் அமடயாளம்.
என்று பபரியாழ்வார்திருபமாழி தபசும் (3.10.6) காட்சிப்படலத்தில் (கம்ப. 5096)
இந்த நிகழ்ச்சிதயப் பிராட்டி நிதனந்ததாகப் தபசப்படுகிறது. (77)

5422. ‘ “என் ஓர் இன் உயிர் பைன் கிளிக்கு யார் ப யர்

ஈதகன் ?
ைன்ன !”என்றலும், “ைாசு அறு தககயன் ைாது, என்
அன்மன ன் ப யர்ஆக” என அன்பிபனாடு, அந்
நாள்,
பொன்ன பைய்ம்பைாழி பொல்லுதி-பைய்ம்மை
ப ாடர்ந்த ாய் !
பைய்ம்மைப ாடர்ந்த ாய் - உண்தம பநறியில்இயங்கும் அனுமதன; என் -
என்னுதடய; ஓர் இன் உயிர் - ஒப்பற்ற இனிய உயிர் தபான்ற; பைன்கிளிக்கு -
பமன்தமயான கிளிப்பிள்தைக்கு; யார் ப யர் ஈதகன் - எவருதடய பபயதர
இடுதவன்; ைன்ன - அரதச!; என்றலும் - என்று யான்கூறியதும் (சீதததய); ைாசு அறு -
குற்றம் அற்ற; என் அன்மன - என்னுதடய தாயாகிய; தககயன் ைாது - தககய தவந்தன்
புதல்வியாகிய தகதகயியின்; ப யர் ஆக - பபயர் அதமக; என - என்று; அன்பிபனாடு
- அன்பினுடன்; அந்நாள் - அக்காலத்தில் (இராமபிரான்); பொன்ன பைய்பைாழி - கூறிய
பமய்ம்தமயான வார்த்தததய; பொல்லுதி - பசால்வாயாக;

அனுமன் உண்தமதபசுபவன் என்று பிராட்டி கூறியது திருவடியின் சீலத்தத

உணர்ந்ததமயால் என்க. இராமபிரான் சிற்றன்தன பால் பகாண்ட தபரன்தப நிதனவு
கூர்ந்தாள். ஈதகன் - வழங்குதவன். பபயரிடுததல ஈதல் என்பது மரபு தபாலும்.
‘இராமன் எனப் பபயர் ஈந்தனன்’ என்று (கம்ப. 296) பாலகாண்டம் தபசும். தபரறியாத
பபரும் பபாருளுக்குப் பபயர் தவத்தல் பதாண்டரின் உரிதம. (78)
 சீதத சூடாமணிதயத்தருதல்
5423. என்றுஉமரத்து, ‘இனிது இத் மன த ர்
அமடயாளம்;
ஒன்று உணர்த்துவதுஇல்’ என எண்ணி
உணர்ந் ாள்,
ன் திருத்துகிலில் ப ாதிவுற்றது, ாதன
பவன்றது அச்சுடர், தைபலாடு கீழ் உற பைய்யால்,
என்று உமரத்து - என்று கூறி(பிறகு பிராட்டி); இத் மன த ர் அமடயாளம் -
இவ்வைவு பபரிய அதடயாைம்; இனிது - இனிதமயானது (இனி); உணர்த்துவது -
கூறக்கூடிய பசய்தி; ஒன்று இல் - தவறு ஒன்று இல்தல; என - என்று; எண்ணி - கருதி;
ன் - தன்னுதடய; திருத்துகிலில் - அழகிய தசதலயில்; ப ாதிவுற்றது - முடிந்து
தவக்கப்பபற்றதும்; தைபலாடு கீழ் - விண்ணுலகத்திலும் மண்ணுலகத்திி்லும்; உற -
நன்றாக; பைய்யால் - தன்னுதடய தமனியால்; ாதன - தான் ஒன்றியாகதவ; அச்சுடர்
பவன்றது - அந்தச் சூரியதன பவன்றதுமாகிய சூடாமணிதய; உணர்ந் ாள் - (அனுமன்
பால் வழங்க தவண்டும் என்று) அறிந்தாள்.

வாயால் கூறதவண்டிய அதடயாைம் தபாதும். இனி கண்ணால் காண தவண்டிய

அதடயாைம் வழங்க எண்ணிய பிராட்டி சூடாமணிதய அனுமன் பால் வழங்கக்
கருதினாள். அனுமன்பால் சூடாமணி வழங்க தவண்டும் என்று அறிந்தாள். உணர்தல் -
அறிதல். (79)

5424. வாங்கினாள், ன் ைலர்க்மகயில்; ைன்னமன

முன்னா,
ஏங்கினாள்; அவ்அனுைனும், ‘என்பகால் இது ?’
என்னா,
வீங்கினான்;வியந் ான்; உலகு ஏழும் விழுங்கித்
தூங்கு கார் இருள்முற்றும் இரிந் து சுற்றும்.
(பிராட்டி)(சூடாமணிதய)

ன் - தன்னுதடய; ைலர்க்மகயில் - மலர் தபான்ற தககளில்; வாங்கினாள் -

எடுத்தாள்; ைன்னமன முன்னா - இராமபிராதன எண்ணி; ஏங்கினாள் - ஏக்கமுற்றாள்;
அனுைனும் - (அது கண்ட) திருவடியும்; இது - பிராட்டியின் தகயில் உள்ை
இப்பபாருள்; என்பகால் என்னா - யாததா என்று; வீங்கினான் - உடல் பூரித்தான்;
வியந் ான் - ஆச்சரியப்பட்டான் (அப்தபாது) (மணியின் ஒளியால்); உலகு ஏழும்
விழுங்கி - ஏழு உலகங்கதையும் உட் பகாண்டு; தூங்கு - உறங்குகின்ற; கார் இருள்
முற்றும் - கரியஇருள் முழுவதும்; சுற்றும் - சுற்றுப் புறங்களில்; இரிந் து -
ஓடிப்தபாயிற்று.

மன்னன் என்றதுஇராமபிராதன, இந்தச் சூடாமணி என்னால் மிகவும் தபாற்றிப்

பாதுகாத்து தவக்கப்பட்டிருந்தது. துக்கம் உண்டாகும் தபாது இததக் கண்டு உன்தனக்
கண்டவள் தபால மிகவும் களிக்கின்தறன்’ என்று பிராட்டி தபசியதாக வான்மீகம்
தபசும். அததக் கருத்திற் பகாண்ட கவிச்சக்கரவர்த்தி ‘மன்னதன முன்னா ஏங்கினாள்’
என்றார். மன்னன் என்றது ‘சனகன்’ என்றும், தசரதன் என்றும் கூறலாம் என்பர். சனகன்
சூடாமணி வழங்கியவன்; தசரதன் அந்த மணிதயப் தபாற்றியவன் என்பர். இருள்
உறங்குவதாகக் கூறும் மரபு உண்டு தபாலும். ‘பநடுந்தூங்கிருள்’ (கம்ப. 9087)
தூங்கிருள் பவய்தயாற்கு ஒதுங்கிப் புக்கிருந்தான் அன்ன பபாழில் (நைபவண்பா.
சுயம் 22) தூங்கு இருள், பதாங்கும் இருள் என்று உதர கூறப் பபற்றது. தூங்கிருள் -
பசறிந்த இருள் என்று புறப்பாட்டுதர கூறும். துயில் மடிந்தன்ன தூங்கிருள் - (புறம் 126)
இருள் தூங்கு இறுவதர (கலி - குறிஞ்சி7) இருள் தூங்கு தசாதல. (கலி- குறிஞ்சி 14)
இனியர் ‘பசறிந்த’ என்று உதர வகுத்தார். (80)

5425. ‘ைஞ்சு அலங்கு ஒளிதயானும், இம் ைா நகர் வந் ான்,

அஞ்ெலன்’ என,பவங் கண் அரக்கர் அயிர்த் ார்;
ெஞ்ெலம் புரிெக்கரவாகமுடன், ாழ்
கஞ்ெமும்,ைலர்வுற்றன; காந்தின காந் ம்.
ைஞ்சு - தமகத்திதடதய; அலங்கு - அதசந்து பசல்லும்; ஒளிதயானும்- சூரியனும்;
இம் ைாநகர் - இந்த இலங்தகக்கு; வந் ான் - வந்துவிட்டாதனா (இனி சூரியன்);
அஞ்ெலன் - பயப்படமாட்டான்; என - என்றுகூறி; பவங்கண் அரக்கர் - பகாடிய
கண்கதைப் பபற்ற அரக்கர்கள்; அயிர்த் ார் - ஐயுற்றனர் (அவ்பவாளியால்);
ெஞ்ெலம்புரி - மனச்சஞ்சலம் பபற்ற; ெக்கர வாகமுடன் - சக்கரவாகப் பறதவயுடன்;
ாழ் - கூம்பித் தாழ்வுற்ற; கஞ்ெமும் - தாமதரகளும்; ைலர்வுற்றன - மலர்ச்சி பபற்றன;
காந் ம் - சூரிய காந்தக் கற்கள்; காந்தின - ஒளிதய பவளிப்படுத்தின.

மஞ்சு - தமகம்.மஞ்சு நிகர் குந்தைமின்தன (காவடிச்சிந்து) இராவணனுக்கு அஞ்சிய

சூரியன் இலங்தகக்கு வந்து விட்டான் பதகவர்கள் வருவர் என்பது குறிப்பு.
சக்கரவாகம், பகலில் பபதடயுடன் கூடி மகிழும். சூடாமணி ஒளி பகல்தபால ஒளி
வீசியது. அதனால் சக்கர வாகம் மலர்ந்தன. இனி, பிராட்டி பபருமாதன அதடவாள்
என்பது குறிப்பு. சஞ்சலம் - கலக்கம். (81)
426. கூந் ல்பைன் ைமழ பகாள் முகில்தைல் எழு
தகாளின்
தவந் ன் அன்னது,பைல்லியல் ன் திரு தைனி
தெந் து, அந் ம்இல் தெவகன் தெவடி என்னக்
காந்துகின்றது,காட்டினள்; ைாருதி கண்டான்.
கூந் ல் - கூந்தலாகிய; பைன்ைமழபகாள் - பமல்லிய மதழதயக் பகாண்டுள்ை;
முகில்தைல் - தமகத்தின் உச்சியில்; எழு - ததான்றுகின்ற; தகாளின் தவந் ன் அன்னது -
(தகாள்களின் அரசனாகிய) சூரியதனப் தபான்றிருப்பதும்; பைல்லியல் ன் -
பமல்லியலாகிய பிராட்டியின்; திருதைனி - அழகிய ஒளி வீசும் தமனிதபால; தெந் து -
பசந்நிறம் பபற்றதும்; அந் ம் இல் - முடிதவயில்லாத; தெவகன் - இராமபிரானின்;
தெவடி என்ன - திருவடி தபால; காந்துகினற்து - ஒளி வீசுவதுமான சூடாமணிதய;
காட்டினாள்; ைாருதி கண்டான் - காட்டினாள்; அனுைன் ார்த் ான்

கூந்ததலமதழயாகவும் அைகத்தத தமகமாகவும் கூறுவது கவிச் சக்கரவர்த்தியின்

இயல்பு. மஞ்சு ஒக்கும் அைக ஓதி; மதழ ஒக்கும் வடித்த கூந்தல்’ என்று சூர்ப்பணதக
தபசுவாள். ஆதலின் கூந்தலாகிய மதழ பகாண்ட முகில் என்று தபசப்பபற்றது.
கூந்தலாகிய முகில், பமன் முகில், மதழ முகில் என்று கூட்டிப் பபாருள் கூறுவாரும்
உைர். மதழ பகாள் பமன்கூந்தல் முகில் என்று கூட்டிப் பபாருள் பசய்தவரும் உைர்.
பமன்கூந்தல் மதழ பகாள் முகில்தமல் என்று பிரித்து அைகபாரம் என்கின்ற குளிர்ச்சி
பகாண்ட கருதமகத்தின் தமல் என்று உதர கூறியவரும் உைர். பிராட்டி பசந்நிறம்...
ஆதலின் பமல்லியல்தமனி தசந்தது என்று கூறப் பபற்றது. இங்தக உவம உருபு
மதறந்துள்ைது. பிராட்டியின் நிறத்திற்கு மாவின் இதல நிறமும் பபான்நிறமும், மணி
நிறமும் உவதமயாகப் தபசப்பபற்றுை. இதவ யாவும் பசந்நிறதம. ஈது உணராது
குதற கூறிய புலவர்களும் உைர். (82)

5427. ‘சூமடயின்ைணி கண் ைணி ஒப் து, ப ால் நாள்

ஆமடயின்கண்இருந் து, த ர் அமடயாளம்;
நாடி வந்து எனதுஇன் உயிர் நல்கிமன, நல்தலாய் !
தகாடி’ என்றுபகாடுத் னள், பைய்ப் புகழ்
பகாண்டாள்.
பைய்ப்புகழ்பகாண்டாள் - உண்தமயான புகதழப்பபற்ற பிராட்டி; (அனுமதன
தநாக்கி) நாடிவந்து - விருப்பத்துடன் வந்து; எனது இன்உயிர் நல்கிமன - என்னுதடய
இனிய உயிதரவழங்கினாய்; நல்தலாய் - சிறந்தவதன (இஃது); சூமடயின்ைணி -
சூடாமணியாகும்; கண்ைணி ஒப் து - என்னுதடய கண்ணின் மணி தபான் றது; ப ால்
நாள் - நீண்ட நாட்கைாக; ஆமடயின் கண் இருந் து - என்னுதடய ஆதடயில்
பபாதிந்து தவக்கப் பபற்றது; த ரமடயாளம் - பபரிய அதடயாைமாகும்; தகாடி -
(இததன) பகாள்வாயாக; என்று - என்று கூறி (சூடாமணிதய; பகாடுத் னள் -
(அனுமனிடம்) வழங்கினாள்.

சூடாமணி என்பதுநடுதவ ரத்தினம் பதிந்த வில்தல என்று திரிசிரபுரம்

மாகவித்துவான் வி. தகாவிந்தப் பிள்தை வதரந்தார். சூடா என்னும் வடபசால் சூதட
என்று வந்தது. உறுசுடர்ச் சூதடக் காசுக்கு அரசிதன’ என்று பின்பு தபசப் பபறும்
(கம்ப. 5473) (83)
சூடாமணி பபற்றஅனுமன் பசல்லுதல்.
5428. ப ாழுதுவாங்கினன்; சுற்றிய தூசினன், முற்றப்
ழுது உறாவமக ந் மன பெய் னன்; வந்தித்து,
அழுது, மும்மை வலம் பகாடு இமறஞ்சினன்;
அன்த ாடு,
எழுது ாமவயும்,ஏத்தினள்; ஏகினன் இப் ால்.
(அனுமன் சூடாமணிதய)

ப ாழுதுவாங்கினன் - தக கூப்பிப் பபற்று; சுற்றிய தூசினன் - உடுத்திருந்த

ஆதடயிதல; முற்ற - நன்றாக; ழுது உறா வமக - தவறிப் தபாகாதபடி; ந் மன
பெய் னன் - முடித்து தவத்துக் பகாண்டு (அனுமன்); வந்தித்து - (பிராட்டிதய)
வணங்கி; அழுது - அழுது; மும்மை வலங்பகாடு - மூன்று முதற வலஞ் பசய்து;
இமறஞ்சினன் - (பிராட்டியின் திருவடியில்) பணிந்தான்; (அது கண்ட பிராட்டி)
அன்த ாடு - அன்புடன்; எழுது ாமவயும் - எழுதப் பபற்ற பாதவ தபான்ற
பிராட்டியும்; ஏத்தினள் - வாழ்த்தினள்; (அனுமன்) இப் ால் ஏகினன் - இப்புறம்
பசன்றனன்.

சூடாமணி தவறிப்தபாகாதபடி ஆதடயில் முடிந்து தவத்துக் பகாண்டான்.

வந்தித்தல் - வணங்குதல். திருமால் திருவடிதய வந்தித்து என் பநஞ்சதம வாழ்த்து
(மூன்றாம் திருவந்தாதி 95) இப்பால் ஏகினள் என்று மாற்றுக. இனி மாற்றாது ஏகினன்
என்பதத முற்றாக்கிவிட்டு இப்பால் என்பதற்கு இதற்குப் பிறகு என்று எச்சம்
ஆக்குவர். அவர்கள் ‘தசாதல எய்தி இருந்தனன் இராமன். இப்பால்’ (கம்ப. 7238)
என்னும் சூர்ப்பணதகப் படலத்தத தமற்தகாள் காட்டுவர். (84)
 ப ாழில் இறுத் டலம்
பிராட்டியிி்டம்சூடாமணியுடன் விதடபபற்றுக் பகாண்ட அனுமன், தமற்பகாண்டு
பசய்த பசயல்கதைக் கூறுவது இந்தப் பகுதி.
இதனுள், விதடபபற்ற அனுமன் மனநிதல அவன் அதசாகவனத்தத அழித்தல்,
பிராட்டியிருந்த மரம் மட்டும் அழியாது திகழ்தல், வனத்தத அழித்து நின்ற அனுமன்
நிதல, அனுமதனக் கண்டு அஞ்சிய அரக்கியர் பிராட்டிதய வினாவுதல், பிராட்டியின்
பதில், காவலர் இராவணனிடம் பசன்று பசய்தி கூறுதல், அனுமன் ஆரவாரம் பசய்தல்
முதலிய பசய்திகள் அடங்கியுள்ைன.

அனுமன் மன நிதல
கலிவிருத் ம்

5429. பநறிக்பகாடு வடக்கு உறும் நிமனப்பினில்

நிமிர்ந் ான்,
ப ாறிக் குல ைலர்ப் ப ாழிலிமடக் கடிது த ாவான்,
‘சிறித்ப ாழில் முடித்து அகல் ல் தீது’ எனல்,
ப ரிந் ான்;
ைறித்தும் ஓர்பெயற்கு உரிய காரியம் ைதித் ான்.
பாாீ்நறிக் பகாடு - (அனுமன்இனித் தான் பசல்ல தவண்டிய) வழிதயக் கருதி;
வடக்கு உறும் - வடக்கு முகமாகச் பசல்லும்; நிமனப்பினில் - நிதனப்தபாடு;
நிமிர்ந் ான் - அதற்கு ஏற்பப் பபரியவடிவத்தத எடுத்துக் பகாண்டு; ப ாறிக்குல
ைலர்ப்ப ாழில் இமட - வண்டுக்கூட்டங்கள் பமாய்க்கும் மலர்கள் நிதறந்த
அதசாகவனத்திதடதய; கடிது த ாவான் - விதரந்து பசல்பவனாகிய அனுமன்; சிறு
ப ாழில் முடித்து அகல் ல் - (பிராட்டிதயக் கண்ட இந்த) சிறு பசயதல மட்டும்
முடித்துக் பகாண்டு தபாவது; தீது எனல் ப ரிந் ான் - (தன் ஆற்றலுக்குக்) குதறவு
என்று உணர்ந்து; ைறித்தும் பெயற்கு உரிய ஓர் காரியம் ைதித் ான் - மீண்டும் தான்
பசய்வதற்குப் பபாருப்பான ஒரு பசயதலச் பசய்ய எண்ணினான்.
பிராட்டிதயக்கண்டு தபசிப் தபாவதாகிய பசயல், தனது ஆண்தமக்குக் குதறவு
என்பதும், தவறு ஒரு பபருஞ் பசயதலச் பசய்ய தவண்டும் என்பதும் அனுமனது
கருத்து. பபாறி - புள்ளி. வண்தடக் குறித்தது; ஆகுபபயர். பபாறி - வண்டு; பபாறி
கலந்து பபாழில். (ததவாரம்) ‘வண்டுக் கூட்டம் எழ’ என்பது தவகதறப் பபாழுதத
உணர்த்துகின்றது. சிறுத்பதாழில் வலித்தல் விகாரம். சிறுக்குட்டன். சிறுத் பதாண்டன்
என்பன தபான்றது. (1)

5430. ‘ஈனம் உறு ற்றலமர எற்றி, எயில் மூதூர்

மீனநிமலயத்தின் உக வீசி, விழி ைாமன
ைானவன் ைலர்க்கழலில் மவத்தும்இபலன் என்றால்,
ஆன ப ாழுது, எப் ரிசின், நான் அடியன்
ஆதவன் ?
 ஈனம் உறும் ற்றலமர ஏற்றி - இழிவான பசயல்கள்பபாருந்திய பதகவர்கைாகிய
அரக்கர்கதைத் தாக்கி அழித்து; எயில் மூதூர் - மதில்கள் சூழ்ந்த இந்த இலங்தக நகதர;
மீனநிமலயத்தின் உகவீசி - மீன்களுக்கு இருப்பிடமான கடலில் சிதறி விழும்படி வீசி
எறிந்து; விழி ைாமன - கண் பார்தவயால் மாதன ஒத்த பிராட்டிதய; ைானவன் ைலர்க்
கழலில் மவத்தும் இபலன் என்றால் - இராமபிரானுதடய தாமதர மலர் தபான்ற
திருவடிகளில் (காணிக்தக தபால) தவத்து வணங்கவில்தல என்றால்; ஆனப ாழுது -
அந்நிதலயில் நான் உள்ை தபாதும்; எப் ரிசின் நான் அடியன் ஆதவன் - எவ்விதத்தில்
நான் இராமபிரானுக்கு உண்தம அடியவனாக ஆதவன் ?

ததலவனதுவிருப்பத்தத நிதறதவற்றுவதத உண்தம அடியவனின் கடதம.

இராமபிரானுதடய பதகவர்கதை ஒழித்ததல, அடியவனாகிய அனுமன், தனது
கடதமயாகக் கருதினான். மான்விழி என்பது விழிமான் எனமாறியது; இலக்கணப்
தபாலி - புறநகர், வாயில் என்பன தபால. மீனநிதலயம் - கடல். புதிய பசால்லாட்சி.
(2)

5431. ‘வஞ்ெமனஅரக்கமன பநருக்கி, பநடு வாலால்

அஞ்சினுடன் அஞ்சு மல த ாள் உற அமெத்த ,
பவஞ் சிமறயில்மவத்தும்இபலன்; பவன்றும்இபலன்;
என்றால்,
ஞ்ெம்ஒருவர்க்கு ஒருவர் என்றல் கும் அன்தறா ?

வஞ்ெமன அரக்கமன- கபடத்தன்தம பபாருந்திய அரக்கனாகிய இராவணதன;

பநடு வாலால் - எனது பநடிய வாலினால்; அஞ்சினுடன் அஞ்சு மல த ாள் உற -
பத்துத் ததலகளும் இருபது ததாள்களும் ஒன்று தசரும் படி; பநருக்கி அமடத்து -
பநருக்கிக் கட்டி; பவம் சிமறயில்மவத்தும் இபலன் - பகாடிய சிதறக்காவலில்
தவத்ததனும் அல்தலன்; பவன்றும் இபலன் - தபாரில் அவதன பவன்தறனும்
அல்தலன்; என்றால் - என்று பசால்லுவமானால்; ஒருவர்க்கு ஒருவர் ஞ்ெம் என்றல் -
ஒருவருக்கு ஒருவர் பற்றுக்தகாடு என்ற உறுதிபமாழி கூறல்; கும் அன்தறா- தகுதி
உதடயதாகுமல்லதவா (தகுதி உதடயதாகாது என்றபடி). தஞ்சம்ஒருவர்க்கு ஒருவர்
என்றது. இராமபிரானும் சுக்கிரீவனும் உற்ற துதணயாக நட்புக் பகாண்டததக்
குறிப்பது. தன் அரசனான சுக்கிரீவனுக்கு உள்ை பபாறுப்தப அனுமன் தன்தமல்
ஏற்றிக் பகாண்டதாகும். அதசத்தல் - கட்டுதல். (3)

5432. ‘கண்டநிரு க் கடல் கலக்கிபனன், வலத்தின்

திண் திறல்அரக்கனும் இருக்க ஓர் திறத்தின்
ைண்டவு ரத் வள்ைலர்க் குழல் பிடித்து,
பகாண்டு சிமறமவத்திடு லில் குமறயும்
உண்தடா ?
வலத் ால் - என்வலிதமயினால்; கண்டநிரு க்கடல் - கண்ணுக்குத் பதரிகின்ற
அரக்கர் கூட்டத்தத; கலக்கிபனன் - கலங்கச் பசய்தவனாய்; திண்திறல் அரக்கனும்
இருக்க - மிக்க வலிதம உதடய அரக்கனாகிய இராவணனும் பார்த்துக் பகாண்டிருக்க;
ஓர் திறத்தின் - ஒப்பற்ற எனது ஆற்றலினால்; ைண்ட உ ரத் வள் ைலர்க்குழல் பிடித்து -
(அவனது பட்டத்து அரசியான) மண்தடாதரியின் மலரணிந்த கூந்ததலப் பற்றி;
சிமறபகாண்டு மவத்திடு லில் - சிதறயாகக் பகாண்டு தவப்பதில்; கு
மறயும்உண்தடா - குதறவு உள்ைததா ? (இல்தல என்றபடி)
இராவணதனச்சிதறதவத்ததல விட அவன் மதனவிதயச் சிதறயில் அதடத்ததல
நிதறவானதாக இருக்கும் எனக் கருதுகின்றான்,அனுமன்,
மிகுதிதயயும்பபருதமதயயும் குறிக்க. அரக்கர் கூட்டம் கடல் எனப்பட்டது. அரக்கர்
கூட்டத்ததக் கடல் என்றதற்கு ஏற்பக் கலக்கி என்ற பசால் பபாருத்தமாக வந்தது.
மண்தடாதரி மந்த உதரத்தவள். சுருங்கிப் படிந்த வயிற்றினள் என்று பபாருள்.
(4)

5433. ‘மீட்டும் இனி, எண்ணும் விமன தவறும் உளது

அன்றால்;
ஓட்டி இவ்அரக்கமர உமலத்து, உரிமை எல்லாம்
காட்டும் இதுதவகருைம்; அன்னவர் கடும் த ார்
மூட்டும் வமகயாவதுபகால் ?’ என்று முயல்கின்றான்.
இவ் அரக்கமரஉமலத்து ஒட்டி - இந்த அரக்கர்கதை எல்லாம் வருத்தி ஓடச் பசய்து;
உரிமை எல்லாம் - நான், இராமபிரானுக்கு அடியனாகும் உரிதமத் தன்தம எல்லாம்;
காட்டும் இதுதவ கருைம் - பவளிப்பதடயாகக் காட்டுகின்ற இதுதவ நான் பசய்யத்
தக்க பசயல்; இனி, மீட்டும் எண்ணும் விமன - இனிதமல், மறுபடியும் ஆதலாசிக்க
தவண்டிய காரியம்; தவறும் உளது அன்று - தவறு ஒன்றும் இல்தல; அன்னவர் - அந்த
அரக்கதர; கடும் த ார் மூட்டும் வமக - பகாடிய தபாரில்மூைச் பசய்யும் விதம்; யாவது
பகால் என்று முயல்கின்றான் - எதுவாகும் என்று நிதனத்து (அதற்குரிய உபாயத்தத)
ஆதலாசிப்பவனாயினான் அனுமன்.

அரக்கதரப்தபார் மூட்டி அழிப்பதத தான் பசய்யத்தக்க பசயல் என்றும், அதுதவ

அடியவனாகக் காட்டுதற்குரியபதன்றும் அனுமன் எண்ணுகின்றான். ஆல். பகால்;
அதச. (5)

5434. ‘இப் ப ாழிலிமனக் கடிது இறுக்குபவன்; இறுத் ால்,

அப் ப ரிய பூெல்பெவி ொர் லும், அரக்கர்
பவப்புறுசினத் ர் எதிர் தைல்வருவர்; வந் ால்,
துப்பு உறமுருக்கி, உயிர் உண் ல், இது சூ ால்.
இப்ப ாழிலிமனக்கடிது இறுக்குபவன் - இந்தச் தசாதலதய விதரவில் முறித்து
அழிப்தபன்; இறுத் ால் - அவ்வாறு யான் அழித்தால்; அப்ப ரிய பூெல் பெவி ொர் லும்
- அந்தப் பபரிய ஆரவாரம் தமது காதில்பட்டவுடன்; அரக்கர் பவப்பு உறு சினத் ர் -
அரக்கர்கள் பகாடுதமமிக்கதகாபத்தினராகி; எதிர் தைல் வருவர் - என்தமல் எதிர்த்துப்
தபார் புரியவருவார்கள்; வந் ால் -அவ்வாறு வந்தால்; துப்பு உற முருக்கி உயிர் உண் ல்
- எனது வலிதமதயக் பகாண்டு அவர்கதை அழித்து, உயிர்கதை வாங்குதவன்; இது
சூது - இதுதவ யான் பசய்யத்தக்க உபாயம்.
 அரக்கதரப்தபாருக்கு அதழக்கும் உபாயத்தத உறுதிப் படுத்திக் பகாண்டான்
அனுமன். சூது - உபாயம். ‘சூது என்று கனவும் சூதும் பசய்யாதத ! திருவாய்பமாழி
(2.10.10) துப்பு - வலிதம; ‘துப்புதடயாதர’ - பபரியாழ்வார் திருபமாழி (423)
(6)

5435. ‘வந் வர்கள் வந் வர்கள் மீள்கிலர் ைடிந் ால்,

பவந் திறல்அரக்கனும், விலக்க அரு வலத் ால்
முந்தும்; எனின்,அன்னவன் முடித் மல முசித்து,
என்
சிந்ம உறு பவந்துயர் விர்த்து, இனிது
பெல்தவன்.’
வந் வர்கள்வந் வர்கள் - என்தன எதிர்த்துப்தபார் பசய்ய வந்தவர்கள் எல்லாரும்;
மீள்கிலர் ைடிந் ால் - திரும்பிச் பசல்லாதவர்கைாய் இறந்தால்; பவம்திறல் அரக்கனும் -
பகாடிய வலியனான இராவணனும்; விலக்க அருவத் ால் - விலக்க முடியாத
வலிதமதயாடு; முந்தும் - என் மீது தபாருக்கு வருவான்; எனில் - அவ்வாறு
வந்தானானால்; அன்னவன் முடித் மல முசித்து - இந்த இராவணனது, மகுடம்
அணிந்த ததலகதை அழித்துக் பகான்று; என் சிந்ம உறு பவம்துயர் விர்த்து - என்
மனத்தில் உள்ை பகாடிய துயதரப் தபாக்கி; இனிது பெல்தவன் - மகிழ்தவாடு
திரும்பிப் தபாதவன்.
முடிகள் அரசாங்கத்துக்கு உரியன. அவற்தற வீழ்த்துவதத அரக்கதனக்
பகாள்வதற்குச் சமம் இங்தக முடிதயாடு கூடிய ததலதய நசுக்கிக் பகால்லுததல
‘முடித்ததல முசித்து’ என்றார். சிந்ததயுறு பவந்துயர் என்றது இதுவதரயில்
பிராட்டிக்குக் தகடு சூழ்ந்த அரக்கன் உயிதராடு இருக்கிறாதன என்ற உணர்தவச்
சுட்டியது. (7)
அனுமன் அதசாகவனத்தத அழித்தல்
5436. என்றுநிமனயா, இரவி ெந்திரன் இயங்கும்
குன்றம் இருத ாள் அமனய ன் உருவு
பகாண்டான்;
அன்று, உலகுஎயிற்றிமட பகாள் ஏனம் எனல்
ஆனான்;
துன்று கடிகாவிமன, அடிக்பகாடு துமகத் ான்.
என்று நிமனயா - என்றுமனத்தில் எண்ணி; இரவி ெந்திரன் இயங்கும் - சூரியனும்
சந்திரனும் சுற்றி வலம் வருகின்ற; குன்றம் அமனய இரு த ாள் - தமருமதலதய ஒத்த
இரண்டு ததாள்கதை உதடய; ன் உருவு பகாண்டான் - தனது பபரிய வடிதவ
எடுத்துக் பகாண்டு; அன்று உலகு எயிற்றிமட பகாள் ஏனம் எனல் ஆனான் -
முற்காலத்தில் பூமிதயத்தன் பற்களின் இதடதய பகாண்ட வராக மூர்த்திக்கு
ஒப்பவனாக விைங்கி; துன்றுகடி காவிமன - மரங்கள் அடர்ந்த காவல்மிகுந்த
அதசாகவனத்தத; அடிக்பகாடு துமகத் ான் - தனது கால்கைால் தாக்கி மிதித்து
அழித்தான்.
 பிரையத்திலிருந்து பூமிப் பிராட்டிதய மீட்பதற்கு எழுந்த மகாவராக மூர்த்தி, அவள்
அம்சமான பிராட்டிதயத் துயர்க் கடலினின்றும் மீட்க எடுத்த அனுமனது தபருருவுக்கு
உவதமயாதல் பபாருத்தம். இரண்டு தமரு மதலகள் இல்தல. இரு தமருதவ ஒத்த
ததாள்கள் என்றது இல்பபாருளுவதம. (8)

தசாதல அழிந்தவிதம்
கலிவிருத் ம்

(தவறு வமக)

5437. முடிந் ன;பிளந் ன; முரிந் ன; பநரிந் ;

ைடிந் ன;ப ாடிந் ன; ைறிந் ன; முறிந் ;
இடிந் ன; கர்ந் ன; எரிந் ன; கரிந் ;
ஒடிந் ன;ஒசிந் ன; உதிர்ந் ன; பிதிர்ந் .
முடிந் ன - (அனுமனதுகால்கைால் துதகக்கப்பட்ட மரங்களில் சில) அழிந்து
தபாயின; பிளந் ன - பிைவுபட்டன; முரிந் ன - வதைந்து விட்டன; பநரிந் -
ஒன்தறாடு ஒன்று தாக்கி பநாறுங்கி அழிந்தன; ைடிந் ன - ததலசாய்ந்தன; ப ாடிந் ன -
பபாடியாய்ப் தபாய் விட்டன; ைறிந் ன - கீழ் தமலாகக் கவிழ்ந்தன; முறிந் -
துண்டுகைாகப் தபாய் விட்டன; இடிந் ன - இடிபட்டுப் தபாயின; கர்ந் ன - சிதள்
சிதைாய்த் பதறித்துப்தபாயின; எரிந் ன- பநருப்புப் பற்றி எரிந்து விட்டன; கரிந் -
கருகிப் தபாயின; ஒடிந் ன - ஒடிபட்டன; ஒசிந் ன - துவண்டு சாய்ந்தன; உதிர்ந் ன -
வலியற்று உதிர்வன ஆயின; பிதிர்ந் - சின்னபின்னப்பட்டன.

மரங்களின்அழிவு, பல விதனச் பசாற்கைால் பதரிவிக்கப்பட்டுள்ைது. (9)

5438. தவபராடுைறிந் சில; பவந் சில; விண்ணில்

காபராடு பெறிந் சில; காலிபனாடு தவமலத்
தூபராடு றிந் சில; தும்பிபயாடு வாதனார்
ஊபராடு ைமலந் சில; உக்க, சில பநக்க;
சில தவபராடுைறிந் - சில மரங்கள் தவபராடுகீதழ விழுந்தன; சிலபவந் - சில
மரங்கள் பவந்து தபாயின; சில விண்ணில் காபராடு பெறிந் - சில மரங்கள்
ஆகாயத்தில் உள்ை தமகத்ததாடு பநருங்கின; சில காலிபனாடு தவமல தூபராடு
ைறிந் - சில மரங்கள் காற்றினால் கடலில் உள்ை தசற்தறாடு குப்புற்று வீழ்ந்து
அழிந்தன; சில தும்பிபயாடு வாதனார் ஊபராடு - சில, வண்டுகதைாடு ததவ
நகரங்களில் பசன்று; ைமலந் - தமாதின; சில பநக்க உக்க - சில பிைந்து சிதறிச்
சிந்தின.
அதசாக வனத்துமரங்கள், இடம் பபயர்ந்து பசன்றதமதயத் பதரிவிக்கின்றது
இக்கவிதத. (10)
5439. தொமன மு ல் ைற்றமவ சுழற்றிய திமெப் த ார்
ஆமன நுகரக்குளகும் ஆன; அடி ற்றா
தைல் நிமிரவிட்டன, விசும்பின் வழி மீப் த ாய்,
வானவர்கள்நந் ன வனத்ம யும் ைடித் .
சுழற்றிய - அனுமனால்சுழற்றி எறியப்பட்ட; தொமன மு ல் ைற்றமவ- தமகத்ததத்
தம்மிடம் பகாண்ட மற்றும் சில மரங்கள்; திமெப் த ார்ஆமன நுகரக் குளகும் ஆன -
எட்டுத்திக்குகதையும் காக்கும் தபாரில்சிறந்த யாதனகள் உண்ணும் ததழ உணவு
ஆயின; அடி ற்றாதைல் நிமிரவிட்டன - அடிதயப் பற்றி வானத்தில் பசல்லும் படி வீசி
எறியப்பட்ட சிலமரங்கள்; விசும்பின் வழி மீப் த ாய் - ஆகாய வழியாக தமதல
பசன்று; வானவர்கள் நந் னவனத்ம யும் ைடித் - ததவர்கைது அழகிய
பூஞ்தசாதலதயயும் அழித்தன. தசாதன - தமகம்;நந்தன வனம் - (இங்தக) கற்பகப்
பூஞ்தசாதல. (11)

5440. அமலந் னகடல் திமர; அரக்கர் அகல் ைாடம்

குமலந்து உகஇடிந் ன; குலக் கிரிகதளாடு
ைமலந்து ப ாடிஉற்றன; ையங்கி பநடு வானத்து
உமலந்து விழும்மீனிபனாடு பவண் ைலர் உதிர்ந் .
கடல் திமரஅமலந் ன - (அனுமன் எறிந்தமரங்களினால்) கடலின் அதலகள்
அதலவனவாயின; அரக்கர் அகல் ைாடம் - அரக்கருக்குரிய பபரிய மாளிதககள்;
குமலந்து உக இழந் ன - நிதல பகட்டுச் சிதறிச் சிந்தும்படி இடிந்து தபாயின; குலக்
கிரிகதளாடு ைமலந்து ப ாடி உற்றமட - (அனுமன் எறிந்த சில மரங்கள்) ஏழுகுலப்
பருவதங்கதைாடு தமாதிப் பபாடியாய்ச் சிந்தின; பவண் ைலர் - மரங்களில் உள்ை
பவள்ளிய பூக்கள்; பநடுவானத்து உமலந்து விழும் மீனிபனாடு - பபரிய
ஆகாயத்தினின்றும் நிதல கலங்கிக் கீதழ விழக்கூடிய நட்சத்திரங்கதைாடு; ையங்கி
உதிர்ந் - கலந்து கீதழ சிந்தின.

அனுமனால் வீசிஎறியப்பட்ட மரங்கள் ஆகாயத்தில் தாக்கின. தாக்கப்பட்ட

நட்சத்திரங்கதைாடு, மரங்களிலிருந்த பவண்ணிறப் பூக்கள் தவற்றுதம பதரியாமல்
மயங்கிக் கீதழ உதிர்ந்தன. விண்மீனுக்கு பவள்தை மலர் ஒப்பு.
(12)

5441. முடக்கு பநடுதவபராடு முகந்து உலகம் முற்றும்

கடக்கும்வமகவீசின, களித் திமெ யாமன,
ைடப் பிடியினுக்குஉ வ மையின் நிமிர் மக மவத்து
இடுக்கியனஒத் ன, எயிற்றின் இமட ஞால்வ.
உலகம் முற்றும்கடக்கும் வமக - உலகம் முழுவதும் கடந்து பசல்லும்படி; முடக்கும்
பநடு தவபராடு முகந்து வீசின - வதைந்துள்ை நீண்ட தவருடதன பிடுங்கி அனுமனால்
வீசி எறியப்பட்ட சில மரங்கள்; களித் திமெயாமன எயிற்றின் இமட ஞால்வ - மத
தமற் பகாண்ட திக்கு யாதனகளின் தந்தங்களின் நடுவில் பதாங்குவனவாகி; ைடப்
பிடியினுக்கு உ வ - இைதமயுள்ை பபண் யாதனகளுக்குக் பகாடுக்க; மையின் நிமிர்
மகமவத்து இடுக்கியன ஒத் - தமகத்ததப் தபால தமதல நிமிர்ந்து எழுந்த தன்
துதிக்தகயில் தவத்து இடுக்கிக் பகாண்டுள்ைனவற்தறப் தபாலத் ததான்றின.
அனுமனால்வீசப்பட்ட மரங்கள் சில, யாதனயின் தந்தங்களில் தங்கின. அதவ, அந்த
யாதன பிடிக்குக் பகாடுக்க, தகயினால் இடுக்கி எடுத்து தவத்தது தபான்றிருந்தன.
யாதனயின் எயிற்றிதட ஞால்வ; ஞால்வ, ஒத்தன. (13)

5442. விஞ்மெ உலகத்தினும், இயக்கர் ைமலதைலும்,

துஞ்சு ல் இல்வானவர் துறக்க நகரத்தும்,
ஞ்சி அடிவஞ்சியர்கள் பைாய்த் னர், றித் ார்,
நஞ்ெம்அமனயானுமடய தொமலயின் நறும்பூ.
நஞ்ெம்அமனயானுமடய தொமலயின் நறும் பூ - விடம் தபான்ற பகாடிய
இராவணனது அதசாகவனத்து நறுமணம் மிக்க மலர்கதை; விஞ்மெ உலகத்தினும்
இயக்கர் ைமல தைலும் - வித்தியாதரர் உலகத்திலும் யட்சர்கள் வாழும் மதலகளின்
மீதும்; துஞ்சு ல் இல் வானவர் துறக்க நகரத்தும் - இறத்தல் என்பது இல்லாத ததவர்கள்
வாழ்கின்ற சுவர்க்க நகரத்திலும்; ஞ்சி அடி வஞ்சியர்கள் - (வாழ்பவர்கைான)
பசம்பஞ்சுக் குழம்பு ஊட்டிய பாதங்கதை உதடய மகளிர்; பைாய்த் னர் றித் ார் -
கூட்டமாய் பநருங்கி வந்து பறித்துக் பகாண்டார்கள்.
இராவணனதுபூந்ததாட்டத்து மலர்கதை விஞ்தச மகளிர் முதலிதயார் பறித்துக்
பகாள்ளும் வதகயில், அனுமன் எப்புறத்தும் மரங்கதை வீசி எறிந்தனன் என்பது
இதன் கருத்து. (14)

5443. ப ான் திணி ைணிப் ரு ைரன், திமெகள் த ாவ,

மின் திரிவஒத் ன; பவயில் கதிரும் ஒத் ;
ஒன்றிபனாடும்ஒன்று இமட புமடத்து உதிர, ஊழின்
ன் திரள்ஒழுக்கி, விழு ாரமகயும் ஒத் .
திமெகள் த ாவ - நான்குதிதசகளிலும் பசல்லும்; ப ான் திணி ைரன்- பபான்னால்
பதிக்கப்பபற்ற மரங்கள்; மின் திரிவ ஒத் ன - மின்னல்கள்திரிவனவற்தற ஒத்தன;
ைணிப் ருைரன் - இரத்தினங்கைால் பதிக்கப் பபற்றமரங்கள்; பவயில் கதிரும் ஒத் -
சூரியனுதடய ஒளிதயயும் ஒத்திருந்தன; ஒன்றிபனாடும் ஒன்று இமட புமடத்து உதிர -
(அவ்வாறு வீசி எறியப்பட்டமரங்கள்) இதடதய ஒன்தறாடு ஒன்று தாக்கப்பட்டுத்
தகர்ந்து தூைாகிக் கீதழஉதிரும்படி; ஊழின் - கற்பமுடிவில்; ன் திரள் ஒழுக்கின்
விழும் ாரமகயும் ஒத் - கூட்டமாக விழும் நட்சத்திரங்கள் தபாலவும் விைங்கின.
பபான் மரங்களும்இரத்தின மரங்களும் அச் தசாதலயில் கண்காட்சியாக
தவக்கப்பட்டிருந்தன தபாலும். (15)

5444. புள்ளிபனாடு வண்டும், மிஞிறும், கடிபகாள் பூவும்,

கள்ளும்,முமகயும், ளிர்கதளாடு இனிய காயும்,
பவள்ள பநடுதவமலயிமட, மீன்இனம் விழுங்கித்
துள்ளின; ைரன் ட, பநரிந் ன துடித் .
புள்ளிபனாடுவண்டும் மிஞிறும் - (எறியப்பட்டமரங்களில் உள்ை) பறதவகதையும்
வண்டுகதையும் மிஞிறுகதையும்; கடி பகாள் பூவும் - நறுமணம் உள்ை மலர்கதையும்;
முமகயும் கள்ளும் - அரும்புகதையும் தததனயும்; ளிர்கதளாடு இனிய காயும் -
துளிர்கதையும் இன் சுதவயுள்ை காய்கதையும்; பவள்ள பநடு தவமலயிமட -
நீர்ப்பபருக்தக உதடய பபரிய கடலிதல; மீன் இனம் விழுங்கித் துள்ளின - உள்ை மீன்
கூட்டங்கள் உட்பகாண்டு (மனக்களிப்பால்) துள்ளிக் குதித்தன; ைரன் ட பநரிந் ன
துடித் - (பிறகு) வீழ்ந்த மரங்கள் தம் தமற்பட்டுத்தாக்குவதால் நசுங்கினவாகித்
துடிக்கலாயின.

கடலில் விழுந்தபறதவ முதலியவற்தற உண்டு மகிழ்ந்த மீன்கள். பிறகு மரங்களின்

தாக்குதலால் பநரிந்து துடித்தன. இன்பமும் துன்பமும் கலந்தது வாழ்க்தக.
இத்தத்துவம் குறிப்பாக உணர்த்தப்படுகின்றது. ததன்; மிஞிறு - ததனீ. (புறம் 12)
(16)

5445. தூவியைலர்த்ப ாமக சுைந்து, திமெத ாறும்

பூவிீ்ன் ைணம்நாறுவ, புலால் கைழ்கிலா ,
த வியர்கதளாடும்உயர் த வர் இனிது ஆடும்
ஆவி எனல் ஆய,திமர ஆர்கலிகள் அம்ைா !
தூவிய ைலர்த்ப ாமக சுைந்து - சிதறின மலர்களின்கூட்டங்கதைத் தாங்கி; திமெ
த ாறும் பூவின் ைணம் நாறுவ - எங்கும் மலர்களின் மணதமவீசுவன; (அதனால்);
புலால் கைழ்கிலா - புலால் நாற்றம் வீசாமல் அடங்கியுள்ைனவான; திமர ஆர்கலிகள் -
அதலகதை உதடய கடல்கள்; உயர் த வர் த வியர்கதளாடு இனிது ஆடும் - உயர்ந்த
ததவர்கள் தம் மதனவிமார்களுடன் மகிழ்தவாடு நீராடுகின் ற; ஆவி எனல் ஆய -
(தாமதரப் பூக்கதைாடுகூடிய) பபாய்தக என்று பசால்லத் தக்கனவாயின.
ஆர்கலிகள்(கடல்கள்) ததவருலகில் உள்ை பூம் பபாய்தக தபால் விைங்கின.
கடல்களில் விழுந்த மலர்த்பதாதகயின் மிகுதி உணர்த்தப்பபறுகின்றது. ஆவி -
பபாய்தக. அம்மா; வியப்பு இதடச்பசால். (17)

5446. இடந் ைணிதவதியும், இறுத் கடி காவும்,

ப ாடர்ந் னதுரந் ன டிந்து, பநறி தூர,
கடந்து பெலவுஎன் து கடந் து, இரு காலால்
நடந்து பெலல்ஆகும் எனல் ஆகியது, நல் நீர்.
இடந் ைணிதவதியும் - (அனுமன்)பபயர்த்பதறிந்த இரத்தினமயமானதமதடகளும்;
இறுத் கடிகாவும் - ஒடித்த காவலுள்ை தசாதபயின்மரங்களும்; ப ாடர்ந் ன ரந் ன -
பதாடர்ந்து தவகமாகச் பசன்று; டிந்து,பநறிதூர - கடலிதல ஒழுங்காக விழுந்து,
அததன வழிதபாலத் தூர்த்துவிட்டதனால்; நல்நீர் - மணம் பகாண்ட கடலானது;
கடந்து பெலவு கடந் து- தாண்டிச் பசல்ல தவண்டியது என்ற தன்தமதயக் கடந்ததாகி;
நடந்துபெலல் ஆகும் எனல் ஆகியது - நடந்து பசல்லக் கூடியது
என்றுபசால்லத்தக்கதாயிற்று.
அனுமன் இலங்தகவரும் தபாது, கடல் கடப்பதற்குரியதாக இருந்தது. திரும்பும்
தபாது அது, நடப்பதற்குரியதாயிற்று. (18)
5447. தவனில்விமளயாடு சுடதரானின் ஒளி விம்மும்
வானினிமட வீசியஅரும் மண ைரத் ால்,
ானவர்கள்ைாளிமக கர்ந்து ப ாடி ஆய-
வான இடியால்ஒடியும் ைால் வமரகள் ைான.
தவனில் விமளயாடுசுடதரானின் - தகாதடக்காலத்தில் முழு உற்சாகத்ததாடு
காய்கின்ற சூரியதனப் தபால; ஒளி விம்மும் வானின் இமட - ஒளி மிகுகின்ற
ஆகாயத்தில்; வீசிய இரும் மண ைரத் ால் - (அனுமன்) வீசி எறிந்த மிகப் பபரிய
மரங்கைால்; ானவர்கள் ைாளிமக - அரக்கரது மாளிதககள்; வான இடியால் ஒடியும்
ைால் வமரகள் ைான - ஆகாயத்திலிருந்து விழும் இடியினால் உதடந்த பபரிய
மதலகதைப் தபால்; கர்ந்து ப ாடியான - இடிந்து பபாடிபட்டன.

மரங்கைால்தாக்குண்டு விழுந்த அரக்கர் மாளிதககளுக்கு, இடிகைால் தாக்குண்டு

அழியும் மதல ஒப்பு. உவதம அணி. (19)

5448. எண் இல் ரு தகாடிகள் எறிந் ன பெறிந்த ,

ண்பணன்ைமழத ால் இமட மழந் து; ெலத் ால்,
அண்ணல் அனுைான்,‘அடல் இராவணனது, அந்
நாள்,
விண்ணினும் ஓர்தொமல உளது ஆம்’ என,
விதித் ான்.
அந் நாள்எறிந் ன - அந்த காலத்தில்,(தான்) பிடுங்கி எறிந்தனவான; எண் இல் ரு
தகாடிகள் பெறிந்து - அைவிறந்த மரங்களின் கூட்டங்கள்பநருங்கி; ண்பணன் ைமழ
த ால் - குளிர்ந்த தமகம் தபால; இமட மழந் து - விண்ணிடத்தில் ததழந்து
ததான்றியது; (அதனால்) அண்ணல்அனுைான் - பபருதம பபாருந்திய அனுமான்;
ெலத் ால் - தகாபத்தால்; அடல் இராவணனது - வலிதம மிக்க இராவணனுதடய; ஓர்
தொமல - அதசாகவனச் தசாதல; விண்ணினும் உளது ஆம் என விதித் ான் - வானத்தும்
உள்ைது என்று பசால்லும் படிச் பசய்தான்.
தகாடி - கூட்டம்:‘சீவதகாடிகள்’ என்பது தபால. இராவணனுக்கு வானத்திலும் ஒரு
தசாதல இருக்கிறது என எண்ணும்படியாக அதசாகவனத்து மரங்கதை அனுமன்
விண்ணிதல சிதறி எறிந்தான் என்பது கருத்து. (20)

5449. த ன் உமறதுளிப் , நிமற புள் ல சிலம் ,

பூ நிமற ைணித் ரு விசும்பிமட த ாவ,
மீன் முமறபநருக்க, ஒளி வாபளாடு வில் வீெ,
வானிமட நடாயபநடு ைானம் எனல் ஆன.
த ன் உமறதுளிப் - ததன் துளிகள்சிந்தவும்; நிமற புள் ல சிலம் - அங்கு நிதறந்து
வாழ்ந்து வந்த பறதவகள் ஒலிக்கவும்; பூ நிமற ைணித் ரு - மலர்கள் நிதறந்த
இரத்தினமயமான மரங்கள்; விசும்பின் இமட த ாவ - ஆகாயத்தினிடத்தத
தபாவனவாய்; மீன் முமற பநருக்க - (அவ் விண்ணில் உள்ை) நட்சத்திரங்கள் முதறதய
பநருக்கவும்; ஒளி வாபளாடு வில் வீெ - ஒளியானது வாபைாடு தபாட்டியிட்டு ஒளி
வீசவும்; வானிமட நடாய பநடு ைானம் எனல் ஆய - ஆகாயத்தில் பசல்லும் பபரிய
விமானம் என்று பசால்லத்தக்கனவாயின. அனுமன் வீசிஎறிந்த மரங்களில் உள்ை
பூக்களும், அவற்றில் உள்ை மணிகளும் வீசும் ஒளி வாள் தபால, விைங்கின. மானம் -
விமானம்; முதற் குதற. (21)

5450. ொகம் பநடுைாப் மண மழத் ன; னிப் த ார்

நாகம் அமனயான்எறிய, தைல் நிமிர்வ-நாளும்
ைாக பநடு வானிமடஇழிந்து, புனல் வாரும்
தைகம் எனல்ஆய-பநடு ைா கடலின் வீழ்வ.
னிப் த ார்நாகம் அமனயான் எறிய - ஒப்பற்ற தபாரில்சிறந்த யாதன தபான்ற
வலிதம பபற்ற அனுமன் வீசி எறிந்ததனால்; பநடு ைாப் மண ொகம் மழத் ன -
நீண்ட பபரிய கிதைகளும் இதலகளும் ததழத்தனவும்; தைல் நிமிர்வ - தமதல எழுந்து
விைங்குவனவும்; பநடு ைாகடலின் வீழ்வ - பிறகு பநடிய பபரிய கடலில்
வீழ்வனவுமாகிய மரங்கள்; நாளும் - எல்லாக் காலத்தும்; பநடு ைாக வான் இமட
கிழிந்து - மிகப் பபரிய ஆகாயத்திலிருந்து கீதழ இறங்கி; புனல் வாரும் தைகம் எனல்
ஆய - கடல் நீதர முகப்பனவான தமகம் என்று பசால்லத்தக்கன வாயின.
மாகம் - வானம்;மாக வான் - ஒரு பபாருட் பன்பமாழி. (22)

கலிவிருத் ம்
(தவறு வமக)

5451. ஊனம்உற்றிட, ைண்ணின் உதித் வர்,

ஞானம் முற்றுபுநண்ணினர் வீடு என,
ான கற் கத் ண்டமல விண் லம்
த ான, புக்கன,முன் உமற ப ான்னகர்.
ஊனம் உற்றிட - குற்றம்தநர்ந்திட்டதனால்; ைண்ணில் உதித் வர் - இந்த
மண்ணுலகத்தில் பிறந்த ததவர்கள்; ஞானம் முற்றுபு - பிறகு ஞானம் முழுதமயாக
நிரம்பியவுடன்; வீடு நண்ணினர் என - துறக்கத்தத அதடந்தவர்கதைப் தபால; ான
கற் கத் ண்டமல - பகாதடக்குணம் பபற்ற கற்பக மரங்கள் அடர்ந்த அந்த
அதசாகவனச் தசாதல; விண் லம் த ான - அனுமனால் வீசி எறியப்பட்டு வான்
வழியாகச் பசன்று; முன்உமற ப ான் நகர்புக்கன - முன்தன தங்கியிருந்த சுவர்க்க
தலாகம் தபாய்ச் தசர்ந்தன தபால் ததாற்றம் அளித்தன.

அதசாகவனத்துக்கற்பக மரங்கள், துறக்கத்திலிருந்து இராவணனால் இலங்தகக்குக்

பகாண்டு வரப்பட்டதவகள். அதவகள் அனுமனால் வீசி எறியப்பபற்று, முன் இருந்த
இடத்தத அதடந்து விட்டன. விண்ணுலகத் ததவர் குற்றம் பசய்து மண்ணுலகில்
பிறந்து, ஞானம் முற்றி மீண்டும் விண்ணுலகம் அதடந்ததுதபால அனுமன் எறிந்த
அதசாக வனத்து மரங்கள் ஆகாயத்தத அதடந்தனவாம். கவந்தன், விராதன், வீடுமன்
முதலிதயார் சாபக் தகட்டால் தம் ததவபதம் நீங்கியார் மண்ணுலகில் பிறந்து ஞானம்
முற்றிய பின் தம் முன்தனய உயர் நிதலதயப் பபற்ற புராணச் பசய்தி இங்கு
நிதனக்கத்தகும். (23)

5452. ைணி பகாள்குட்டிைம் ைட்டித்து, ைண்ட ம்

துணி டுத்து,அயல் வாவிகள் தூர்த்து, ஒளிர்
திணி சுவர்த் லம் சிந்தி, பெயற்கு அரும்
ணி டுத்து,உயர் குன்றம் டுத்துஅதரா;
ைணிபகாள்குட்டிைம் ைட்டித்து - இரத்தினங்கள்பதிக்கப் பபற்ற திண்தணகதைத்
தகர்த்து; ைண்ட ம் துணி டுத்து - மண்டபங்கதைத் துண் டுதுண்டுகைாக உதடத்து;
அயல் வாவிகள் தூர்த்து - பக்கத்தில் உள்ைதடாகங்கதைத் தூர்த்து; ஒளிர் திணி
சுவர்த் லம் சிந்தி - ஒளி விைங்குகின்ற வலிய சுவர்களின் இடங்கதை இடித்துத்தள்ளி;
பெயற்கு அரும் ணி டுத்து - பசய்வதற்கு அரிய தவதலப்பாடு அதமந்த
பபாருள்கதை எல்லாம் அழித்து; உயர் குன்றம் டுத்து - உயர்ந்த குன்றுகதையும்
அழித்து.
இதுவும் அடுத்தபசய்யுளும் குைகம். குட்டிமம் - கல்லால் அதமந்த தமதட;
குன்றம் - பசய்குன்று; தசாதலயில் பசயற்தக அழகில் அதமந்த கட்டிடங்கள்
முதலியன அழிக்கப்பட்டன என்பதாம். (24)

5453. தவங்மகபெற்று, ைராைரம் தவர் றித்து,

ஓங்கு கற் கம்பூபவாடு ஒடித்து உராய்,
ாங்கர்ெண் கப் த்தி றித்து, அயல்
ைாங்கனிப் மணைட்டித்து ைாற்றிதய;
தவங்மக பெற்று - தவங்தகமரங்கதை அழித்து; ைரா ைரம் தவர் றித்து -
ஆச்சாமரங்கதை தவதராடு பிடுங்கி எறிந்து; ஓங்கு கற் கம் பூபவாடு ஒடித்து - உயர்ந்த
கற்பக மரங்கதை மலர்களுடன் முறித்து; ாங்கர் உராய் ெண் கம் த்தி றித்து -
பக்கங்களில் உராய்ந்து பகாண்டிருந்த சண்பக மரங்களின் வரிதசகதைப் பறித்து
எறிந்து; அயல் ைாங்கனிப் மண ைட்டித்து ைாற்றி - பக்கத்தில் உள்ை மாம்பழங்கள்
நிதறந்த கிதைகதை முறித்து நிதல மாறச் பசய்து.

கற்பக மரங்கள்பதய்வத்தன்தம வாய்ந்தன. அதனால் அதவகள் அழியவில்தல;

நிதல மாறின. (25)

5454. ெந் னங்கள் கர்ந் ன- ாள் ட,

இந் னங்களின்பவந்து எரி சிந்திட,
முந்து அனங்கவெந் ன் முகம் பகட,
நந் னங்கள்கலங்கி நடுங்கதவ.
அனங்கன் முந்துவெந் ன் முகம்பகட - மன்மதனுக்கு முன்தன வரும் அவன்
நண்பனான வசந்தனுதடய முகம் பபாலிவு இழக்கவும்; நந் னங்கள் கலங்கி நடுங்க -
வானில் உள்ை பூஞ்தசாதலகள் தபால குதலந்து நடுக்க முறவும்; ாள் ட கர்ந் ன
ெந் னங்கள் - அனுமனின் கால்பட்டதால் தகர்த்து எறியப் பட்ட சந்தன மரங்கள்; இந்
னங்களின் பவந்து எரி சிந்திட - விறகுகதைப் தபால எரிந்து பநருப்தபக்கக்கவும்.
 நந்தனம் -ததவர் உலகத்தில் உள்ை பூஞ்தசாதல; அதசாகவனத்துச் சந்தன
மரங்களின் பநருப்பு நந்தனங்களில் இருந்த வசந்தன் முகத்துப் பபாலிதவ அழித்தது.
வசந்தன் - வசந்த காலத்துக்குரிய ததவன்; மன்மதனின் ததாழன் என்பது புராண
வழக்கு. அனங்க வசந்தன் எனக் பகாண்டு அனங்கனாகிய வசந்தன் என
இருபபயபராட்டாக்கி மன்மததனதய குறித்ததாகவும் பகாள்ைலாம்.
(26)

5455. காைரம்களி வண்டு கலங்கிட,

ைா ைரங்கள்ைடிந் ன, ைண்பணாடு;
ாம், அரங்கஅரங்கு கர்ந்து உக,
பூ ைரங்கள்எரிந்து ப ாரிந் தவ.
காைரம் களிவண்டு கலங்கிட - காமரம் என்னும்பண்தணப் பாடும் களிப்புள்ை
வண்டுகள் கலக்கம் அதடய; ைா ைரங்கள் ைண்பணாடு ைடிந் ன - பபரிய மரங்கள்
ததரதயாடு மடிந்து கீதழ விழுந்தன; அரங்கு ாம் - நாடக சாதலகள்; அரங்க(த்) கர்ந்து
உரி - அழியுமாறு முறிந்து கீதழ விழ; பூைரங்கள் எரிந்து ப ாரிந் - மலர்கதை உதடய
பலமரங்கள் எரிந்து பபாரிந்து சாம்பலாய்ப் தபாயின.
அரங்கல் -அழிதல்; அரங்கு - தமதட. (27)

5456. குமழயும்,பகாம்பும், பகாடியும், குயிற்குலம்

விமழயும் ண் ளிர்ச் சூழலும், பைன் ைலர்ப்
புமழயும், வாெப்ப ாதும்பும், ப ாலன் பகாள் த ன்
ைமழயும்,வண்டும், ையிலும், ைடிந் தவ.
குமழயும்பகாம்பும் - வதையும் தன்தமயுள்ைசிறு கிதைகளும்; பகாடியும் -
மலர்க்பகாடிகளும்; குயில் குலம் விமழயும் ண் ளிர்ச் சூழலும் - குயில்களின் கூட்டம்
விரும்பக் கூடிய குளிர்ந்த தளிர்கள் அடர்ந்த இடங்களும்; பைன் ைலர்ப் புமழயும் -
பமன்தமயான மலர்கதைக் பகாண்ட நுதழவாயிலும்; வாெப் ப ாதும்பும் - மணமிக்க
புதர்களும்; ப ாலன் பகாள்த ன் ைமழயும் - பபான்னிறம் பகாண்ட ததன் மதழயும்;
வண்டும், ையிலும் ைடிந் - வண்டுகளும், மயில்களும் அழிந்து தபாயின.

பமன் மலர்ப்புதழயும் - பமல்லிய பூவின் துதையும் என்பது ஒரு பதழய உதர.

(28)

5457. வள ைாக்பகாடி வீசின, ல் ைமழ

துவளும் மின் என,சுற்றிட; சூழ் வமர,
திவளும் ப ான் மண ைா ைரம் தெர்ந் ன,
கவள யாமனயின்ஓமடயின் காந் தவ.
வீசின வளைாக்பகாடி - அனுமனால் வீசி எறியப்பட்ட பவைம் தபான்று சிவந்த
பகாடிகள்; ல் ைமழ துவளும் மின் என - பல தமகங்களில் துவண்டு ததான்றும்
மின்னல்கள் தபால; சூழ் வமர சுற்றிட - இலங்தகதயச் சூழ்ந்திருந்த மதலகளில்
சுற்றிக் பகாள்ை; தெர்ந் ன திவளும் ப ான் மண ைாைரம் - எறியப்பட்டு மதலகதைச்
தசர்ந்தனவான, விைங்குகின்ற பபான் மயமான கிதைகதை உதடய பபரிய மரங்கள்;
கவள யாமனயின் ஓமடயின்காந் - பபரிய உருண்தடகைாகத்தன் உணதவ உண்ணும்
யாதனயின் முக படாம் தபால ஒளி வீசி விைங்க.

மதலகதைச்சுற்றிக் பகாடிகள் தமகங்களில் ததான்றும் மின்னதலப் தபான்றன.

சுற்றி அதமந்த மரங்கள் யாதனயின் முக படாம் தபான்றன. ஓதட - யாதனயின்
முகத்தில் அழகுக்காக மூடப்படும் முகபடாம். (29)

5458. றமவஆர்த்து எழும் ஓமெயும், ல் ைரம்

இற எடுத் இடிக்குரல் ஓமெயும்,
அறவன் ஆர்த்துஎழும் ஓமெயும், அண்டத்தின்
புற நிலத்ம யும்மகம்மிகப் த ாயத .
றமவ ஆர்த்துஎழும் ஒமெயும் - (அந்த தவதையில்)பறதவகள் பபருங்கூச்சலிட்டு
எழுகின்ற ஓதசயும்; ல் ைரம் இற எடுத் இடிக் குரல் ஓமெயும் - பலமரங்கள் ஓடிபட
அதனால் உண்டான இடியின் ஒலி தபான்ற ஓதசயும்; அறவன் ஆர்த்து எழும் ஓமெயும் -
அறத்தின் உருவினனான அனுமன் ஆரவாரித்தலால் உண்டான ஓதசயும்; அண்டத்தின்
புற நிலத்தினும் மக மிகப் த ாயது - இவ்வுலக உருண்தடயின் பவளி நிலத்திதனக்
கடந்து தபாயிற்று.

அறவன் - அனுமன்(அறத்தின் வடிவினன்) (30)

5459. ாடலம் டர் தகாங்பகாடும், ண் இமெப்

ாடல் அம் னிவண்படாடும், ல் திமரப்
ாடு அலம்பு உயர்தவமலயில் ாய்ந் ன,-
ாடு அலம் ப ற,புள்இனம், ார்ப்ப ாதட.
ார்ப்ப ாடு புள்இனம் - தமது குஞ்சுகளுடதன மரங்களில் இனிது தங்கியிருந்த
பறதவகளின் கூட்டம்; ாடு அலம் ப ற - துன்பத்தத மிகுதியாக அதடய; டர்
தகாங்பகாடும் - உயர்ந்து வைர்ந்துள்ை தகாங்கு மரங்களும்; ாடலம் -
பாதிரிமரங்களும்; ண் இமடப் ாடல் அம் ணி வண்படாடும் - சிறப்பித்துக்
கூறப்பபறுகின்ற இதசப்பாடதலக் பகாண்ட அழகிய குளிர்ந்த வண்டுகதைாடும்; ல்
திமெ ாடு அலம்பு உயர் தவமலயில் ாய்ந் ன - பல அதலகள் கதரகதை வந்து தழுவி
அலம்பும் கடலிதல தபாய் விழுந்தன. இது யமக அணியாய்அதமந்தது.
(31)

5460. வண்டுஅலம்பு நல் ஆற்றின் ைராைரம்,

வண்டல் அம்புனல் ஆற்றில் ைடிந் ன;
விண்டு அலம்புகம் நீங்கிய பவண் புனல்,
விண் லம் புகநீள் ைரம், வீழ்ந் தவ.
வண்டு அலம்பு நல்ஆற்றின் ைராைரம் - வண்டுகள் ஒலிக்கும்படியான, அழகிய
சாதலயிலிருந்த ஆச்சா மரங்கள்; வண்டல் அம்புனல் ஆற்றின் ைடிந் ன - வண்டதலக்
பகாண்ட அழகிய நீர் நிதறந்த ஆற்றில் தபாய் விழுந்து அழுந்தின; விண் லம் புக நீள்
ைரம் - வான் அைவு உயர்ந்து வைர்ந்த தவறு சில மரங்கள்; விண்டு அலம்பு கம் நீங்கிய
பவண்புனல் வீழ்ந் - திருமாலின் திருவடிகதைப் பிரம ததவன் கழுவியதனால்
ததான்றி வானத்தினின்றும் பூமிதய தநாக்கி இறங்கி வந்த பவள்ளிய நீதர உதடய
ஆகாச கங்தகயாற்றிதல வீழ்ந்தன.
விண்டு - விஷ்ணு;(திருமால்) கம் - ஆகாயம்; இதுவும் யமக அணி. பவண் புனல் -
கங்தக; அதனால், ‘ஆறு’ என்பது காவிரிதயக் குறிக்கிறது என்பாரும் உைர். இதுமுதல்
(5460 - 5463) முடிய முன் இரண்டடிகளின் முதல் இரு சீர்கள் ஒருவதகயாகவும் பின்
இரண்டடிகளின் முதல் இரு சீர்கள் தவறுவதகயாகவும் மடக்கி வந்து, யமக அணி
பபாருந்தப் பபற்றிருப்பது காண்க. (32)

5461. ாைமரத் டம் ப ாய்மக, பெஞ் ெந் னம்-

ாம் அமரத் னஒத் ; துமகத் லின்,
காைரம் களிவண்படாடும், கள்பளாடும்,
காைர் அக்கடல், பூக் கடல் கண்டதவ.
உமகத் லின் - அனுமன்பலவதக மரங்கதை வீசி எறிந்ததனால்; ாைமர டம்
ப ாய்மக - தாமதர மலர்கள் நிதறந்த பபரிய தடாகம்; பெம்ெந் னம் ாம் அமரத் ன
ஒத் து - சிவந்த சந்தனக்கட்தடதய அதரத்துக்கதரக்கப்பட்டன தபால் ததான்றிற்று;
காைரம் - (அன்றியும்) தசாதலயின்மரங்கள்; காைர் அம் கடல் - தாம் வீழப் பபற்ற
அழகிய அந்த உவர்க்கடதல; காைரம் களி வண்படாடும் கள்பளாடும் - காமரம்
என்னும் பண்பாடிக் களிக்கும் வண்டுகதைாடும் தததனாடும் கூடி; பூக் கடல் கண்ட -
மலர்கைால் இயன்ற கடலாகச் பசய்தன. அனுமன் வீசிஎறிந்த மரங்கைால்
தாமதரத்தடாகம் சந்தனக் குழம்பாயிற்று; உவர்க்கடல் மலர்க்கடலாயிற்று. கா -
தசாதல; காமரம் - ஒரு வதகப் பண். (33)

5462. சிந்துவாரம் திமெப ாறும் பென்றன,

சிந்து வார் அம்புமர திமர தெர்ந் ன;
ந்து, ஆரம்,பு பவாடு ாள் அற,
ம் துவாரம்துகள் ட, ொய்ந் தவ.
சிந்து வாரம்திமெ ப ாறும் பென்றன - (அனுமன் வீசிஎறிந்ததனால்) கரு
பநாச்சிமரங்கள் நான்கு திக்குகளிலும் பசன்றனவாய்; சிந்து வார்அம்புமர - கடலின்
நீண்ட அழகிய உயர்ந்த; திமர தெர்ந் ன - அதலகளில் தசர்ந்தன; ஆரம் - (அன்றியும்)
சந்தன மரங்கள்; ம் துவாரம் பு பவாடு ாள் அற ந்து - தமது வாயில்களின் கதவும்
தாழ்ப்பாள்களும் முறிந்து தபாம்படி (மாளிதககள் தமல்) வீசி எறியப்பட்டு; துகள்
டச் ொய்ந் ன - (அதவகள்) தூைாகும்படிச் சாய்ந்து விழுந்தன.

சிந்து வாரம் -கரு பநாச்சி; சிந்து - கடல்; ஆரம் - சந்தன மரம்; புதவு - கழிவு; தந்து -
எறியப்பட்டு. (34)

5463. நந் வானத்து நாள் ைலர் நாறின,

நந் , வானத்துநாள் ைலர் நாறின;
சிந்து அவ்வானம் திரிந்து உக, பெம் ைணி
சிந் , வால்நந்து இரிந் , திமரக் கடல்.
 நந் வானத்துநாறின நாள்ைலர் - அதசாகவனம் என்னும் பூஞ்தசாதலயில் மணம்
வீசிய அன்று அலர்ந்த மலர்கள்; வானத்து நந் ைலர் நாள் நாறின - ஆகாயத்தில்
மிகுதியாக விைங்குகின்ற நட்சத்திரங்கள் தபால விைங்கின; சிந்து திரிந்து அவ் வானம்
உக - புளிய மரங்கள் (ஆகாயத்தில்) சுழன்று, (சகர புத்திரர்கைால் ததாண்டப்பட்ட)
அந்தக் கடலிதல விழ; வால் நந்து - பவண்தமயான சங்குப் பூச்சிகள்; திமர கடல் -
அதலகதை உதடய கடலில்; பெம்ைணி சிந் இரிந் - (தமது கர்ப்பத்தில் உள்ை)
அழகிய முத்துக்கள் சிந்தும் படி நிதல பகட்டு ஓடின.

நந்த வானம் எனஇதடயில் எழுத்து நீண்டது. காண்டா வனம். ஆச்சிராமம் என்பன

தபால. நாறுதல் - மணத்தல் -(1) விைங்குதல் (2) சிந்து - புளியமரம்; வானம் - பறித்த
குழி. (35)

5464. புல்லும் ப ான் மணப் ல் ைணிப் ப ான் ைரம்,

‘பகால்லும் இப்ப ாழுத ’ எனும் பகாள்மகயால்,
எல்லில் இட்டுவிளக்கிய இந்திரன்
வில்லும் ஒத் ன,விண் உற வீசின.
விண் உற வீசின- (அனுமனால்) ஆகாயத்தில் தசருமாறு வீசி எறியப்பட்டனவும்;
ப ான் மண புல்லும் - பபாற் கிதைகள் பபாருந்தப் பபற்றனவும்; ல் ைணி ப ான்
ைரம் - பல வதக இரத்தினங்கைால் இயன்று அழகு பபாருந்தியனவுமாகிய மரங்கள்;
இப்ப ாழுத பகால்லும் எனும் பகாள்மகயால் - இந்த அனுமன் இப்பபாழுதத
இலங்தகதய அழித்து விடுவான் என்ற குறிப்பால்; எல்லில் இட்டு விளக்கிய - இரவு
தநரத்தில் (உத்பாதமாக) உண்டாக்கி விைங்கச் பசய்த; இந்திரன் வில்லும் ஒத் ன -
வானவில்தலப் தபான்றன ஆயின.

இரவில் வானவில்ததான்றுவது. அழிவின் அறிகுறி. அனுமன் வீசி எறிந்த மரங்கள்

இந்திர வில் தபான்று ஒளி விட்டு விைங்கின. எல் - இரவு. இந்திரவில் - வானவில்.
(36)

5465. ஆமனத் ானமும், ஆடல் அரங்கமும்,

ானத் ானமும், ாய் ரிப் ந்தியும்,
ஏமனத் ார் அணித பராடும் இற்றன-
கானத்து ஆர் ருஅண்ணல் கடாவதவ.
அண்ணல் - பபரிதயானான அனுமன்; கானத்து ஆர் ரு கடாவ - அதசாகவனத்தில்
நிதறந்துள்ை மரங்கதை (தவதராடு பிடுங்கி) வீசி எறிய; ஆமன ானமும் ஆடல்
அரங்கமும் - (அதனால்) யாதனகதைக் கட்டியுள்ை இடங்களும் நடன சாதலகளும்;
ானத் ானமும் - மதுபானம் பசய்யும் இடங்களும்; ாய் ரிப் ந்தியும் - பாய்ந்து
ஓடும் இயல்பினவான குதிதரகள் கட்டும் இடங்களும்; ஏமன ார் அணி த பராடும்
இற்றன - மற்தறய, சிறு மணிகள் கட்டப்பபற்ற தததராடும் முறிந்து ஒழிந்தன.
அரங்கம் -நடனசாதல. (37)

5466. ையக்கு இல்ப ான் குல வல்லிகள், வாரி தநர்

இயக்குறத்திமெத ாறும் எறிந் ன,
 பவயில்கதிர்க் கற்மற அற்று உற வீழ்ந் ன,
புயல் கடல் மலபுக்கன த ால்வன.
வாரி தநர்இயக்கு உற - கடலுக்கு தநராகச்பசன்று விழும்படி; திமெப ாறும் எறிந் ன -
எல்லாத்திக்குகளிலும் எறியப்பட்டனவாகிய; ையக்கு இல்ப ான் குல வல்லிகள் - ஒளி
மழுங்குதல் இல்லாத பபான் மயமானகூட்டமாக உள்ை பகாடிகள்; பவயில் கதிர்க்
கற்மற அற்று உற வீழ்ந் ன - சூரிய கிரணங்களின் பதாகுதி அறுபட்டு (பூமியில்)
பபாருந்தி வீழ்ந்தனவாகி; புயல் கடல் மல பூக்கன த ால்வன - தமகங்கள் படிகின்ற
கடலினிடத்துப்புகுந்தனவற்தற ஒப்பனவாயின.

அனுமன் வீசிஎறிந்ததால் கடலில் விழுந்த பபாற்பகாடிகளின் பதாகுதி, அறுபட்டு,

கடலில் புக்க சூரிய கிரணக் கற்தற தபால விைங்கின. தன்தமத் தற்குறிப்தபற்ற அணி.
(38)

5467. ப ரிய ைாைரமும், ப ருங் குன்றமும்,

விரிய வீெலின்,மின் பநடும் ப ான் ைதில்
பநரிய, ைாடம்பநருப்பு எழ, நீறு எழ,
இரியல்த ான,இலங்மகயும் எங்கணும்.
ப ரிய ைா ைரமும்- மிகப்பபரிய மரங்கதையும்; ப ரும் குன்றமும் - பபரிய
மதலகதையும்; விரிய வீெலின் - பிைவுபடும்படி (அனுமன்) வீசி எறிந்ததனால்; மின்
பநடும் ப ான் ைதில் பநரிய - தபபராளி பகாண்ட நீண்ட பபான் மதில்கள் பநரிந்து
தூைாகவும்; ைாடம் பநருப்பு எழ நீறு எழ - மாளிதககள் பநருப்புத் ததான்றிச்
சாம்பலாகப் தபாகவும்; இலங்மகயும் எங்கணும் இரியல் த ான - இலங்தக அரக்கர்
கூட்டங்கள் நிதல பகட்டு எல்லா இடங்களிலும் ஓடின.

இலங்தகஆகுபபயரால் இலங்தகயில் வாழ்ந்த அரக்கர் கூட்டங்கதைக் குறித்தது. (39)

சந்திரன் மதறதல்
அறுசீர்ஆசிரிய விருத் ம்

5468. ‘ “ப ாண்மட அம் கனி வாய்ச் சீம துயக்கினால்

என்மனச் சுட்டாய்;
விண்ட வானவர்கண் முன்தன விரி ப ாழில்
இறுத்து வீெக்
கண்டமனநின்றாய்” என்று, காணுதைல், அரக்கன்
காய் ல்
உண்டு’ எனபவருவினான்த ால், ஒளித் னன்,
உடுவின் தகாைான்.
ப ாண்மட அம்கனி வாய்ச் சீம துயக்கினால் - பகாவ்தவக் கனிதபான்ற அழகிய
வாதயயுதடய சீததயிடம் பகாண்ட பதாடர்பால் (நிமித்தமாக); என்மனச் சுட்டாய் -
என்தன பநருப்பு தபால் சுட்டு வருத்தினாய்; விண்ட வானவர் கண் முன்தன -
என்னிடத்துப் பதகதம பகாண்ட ததவர்களின் கண்ணுக்கு எதிரில்; விரி ப ாழில்
இறுத்து வீெக் கண்டமன நின்றாய் - பரந்த தசாதலதய (ஒரு குரங்கு) முறித்து
அழிக்கவும் தவடிக்தக பார்த்துக் பகாண்டிருந்தாய்; என்று - என்று நிதனத்து;
அரக்கன் காணு தைல் காய் ல் உண்டு என - அரக்கனாகிய இராவணன் காண்பாதனல்
தன்தன வருத்துதல் பசய்யக்கூடும் என்று கருதி; பவரு வினான் த ால் -
அஞ்சினவதனப் தபால; உடுவின் தகாைான் ஒளித் னன்- நட்சத்திரங்களுக்குத்
ததலவனான சந்திரன் மதறந்தான். சந்திரன்இராவணனுக்கு அஞ்சி மதறந்ததாகக்
கூறியது ஏதுத் தற்குறிப்தபற்ற அணி. நட்சத்திரங்களுக்கு நாயகன் என்று திங்கதைக்
குறிப்பது புராணக் கற்பதன. காதல் தவததனயுறும்தபாது சந்திரன் சுடுவான் என்பது
கவிமரபு. துயக்கு - பதாடர்பு; (சம்பந்தம்) திருமகள் அம்சமான சீததக்கும்
சந்திரனுக்கும் அமுதத்துடன் ததான்றியதனால் உடன் பிறப்புச் சம்பந்தம். (40)

அனுமன் பசயலால்உலபகங்கும் ஒளி வீசல்

5469. காசு அறுைணியும், ப ான்னும், காந் மும்,
கஞல்வது ஆய
ைாசு அறு ைரங்கள்ஆகக் குயிற்றிய ை னச்
தொமல,
ஆமெகள்த ாறும்,ஐயன் மககளால் அள்ளி அள்ளி
வீசிய,விளக்கலாதல, விளங்கின உலகம் எல்லாம்.
காசு அறு ைணியும்ப ான்னும் - குற்றம் இல்லாதஇரத்தினங்களும் தங்கமும்;
காந் மும் கஞல்வது ஆய - சூரிய காந்தம், சந்திர காந்தம் என்னும் கற்களும் (ஆகிய
இவற்றால்)விைங்குவதான; ைாசுஅறு ைரங்கள் ஆகக் - குற்றமற்ற மரங்கைாக;
குயிற்றிய - இதழத்து அதமத்த; ை னச் தொமல - மன்மதனுக்கு இருப்பிடமான
அதசாகவனச் தசாதல மரங்கள்; ஆமெகள் த ாறும் ஐயன் மககளால் அள்ளி அள்ளி
வீசிய விளக்கலாதல - எல்லாத் திக்குகளிலும் அனுமன் தன் இருதககைாலும் வாரி
வாரி வீசப்பட்டன வாய் ஒரு பபரிய ஒளிதயச் பசய்ததமயால்; உலகம் எல்லாம்
விளங்கின - உலகம் முழுவதும் அந்த இருளில் நன்கு விைங்கின.
சந்திரன்மதறந்த பிறகு, ஏற்பட்ட இருள், வீசப்பட்ட மணி ஒளி மிக்க மரங்களின்
ஒளியால் அகன்றது. உலகு ஒளியுடன் விைங்கியது. ஆதச - திதச; காம உணர்வு
ததான்றுதற்கு ஏற்ப இராவணனால் அதமக்கப்பட்டது ஆதலின் மதனச்
தசாதலயாயிற்று. (41)

விலங்கு மற்றும்பறதவகளின் நிதல

5470. க றினபவருவி, உள்ளம் கலங்கின, விலங்கு;
கண்கள்
கு றின றமவ,தவமல குளித் ன; குளித்திலா
றின; ம த் ;வானில் றந் ன; றந்து ார்
வீழ்ந்து
உ றின, சிமறமய;மீள ஒடுக்கின உலந்து த ான.
 விலங்கு பவருவிக்க றின - அதசாகவனத்திலிருந்த மிருக இனங்கள் அச்சத்தால்
வீறிட்டுக் கத்தின; உள்ளம் கலங்கின - மனக்கலக்கம் அதடந்தன; கண்கள் கு றின -
கண்கள் புண்ணாகிப் பபாங்கின; றமவ தவமல குளித் ன - அங்கிருந்த பறதவ
இனங்கள் கடலில் வீழ்ந்து ஆழ்ந்தன; குளித் திலா றின - அவ்வாறு வீழாத
பறதவகள்; ம த் வானில் றந் ன - மிகவும் துடித்து, பதறினவாய்; றந்து ார்
வீழ்ந்து சிமறமய உ றின - சிறிது தூரம் பறந்து (தமதல பறக்கமுடியாமல்) பூமியில்
விழுந்து சிறகுகதை உதறிக் பகாண்டன; நீள ஒடுக்கின உலந்து த ான - ஒடுக்கிக்
பகாண்டனவாய் அழிந்து தபாயின.

அனுமன்அதசாகவனத்தத அழித்ததால் அங்கிருந்த மிருகங்களும் பறதவகளும்

அச்சத்தால் அதடந்த பசயல்கள் கூறப்பபற்றன. பறதவகள் சிறகுகதை உதறுவது
இறக்குமுன் நிகழ்ந்த சாவுக்கு அறிகுறியாகும். இப்பாடற் பசய்திகதை அனுமன்
மதயந்திர மதலயில்காதல ஊன்றிஎழுந்ததபாது நிகழ்ந்த பசய்திகதைாடு (4758 - 4762;
குறிப்பாக 4759) ஒப்பிடுக. (42)

5471. த ாட்படாடும் தும ந் ப ய்வ ைரம்ப ாறும்

ப ாடுத் புள் ம்
கூட்படாடும்துறக்கம் புக்க, குன்று எனக் குவவுத்
திண் த ாள்
தெட்டு அகன் ரிதி ைார் ன் சீறியும்
தீண்டல் ன்னால்;
மீட்டு, அவன்கருமணபெய் ால், ப றும் ம்
விளம் லாதைா ?
குன்று எனக்குவவுத் திண்த ாள் - மதல தபான்று திரண்ட ததாள்கதை உதடய;
தெடு அகல் பிரிதி ைார் ன் - அழகினால் பரந்து சூரியன் தபான்ற மார்தப உதடய
அனுமன்; சீறியும் தீண்டல் ன்னால் - தகாபித்த தபாதும் தன் தககைால் பதாட்ட
சிறப்பினால்; ப ய்வ ைரம் ப ாறும் - அங்கிருந்த பதய்வத் தன்தம வாய்ந்த மரங்களில்
எல்லாம்; த ாட்படாடும் தும ந் ம் கூட்படாடும் - இதலகதைாடு
பநருங்கியனவாய்த் பதாகுத்து அதமக்கப் பபற்ற தமது கூடுகளுடன்; புள் துறக்கம்
புக்க - பறதவகள் சுவர்க்கம் தபாய்ச் தசர்ந்தன; மீட்டு அவன் கருமண பெய் ால் -
இவ்வாறன்றி, அந்த அனுமன் அருள் புரிந்தால்; ப றும் ம் விளம் ல் ஆதைா ? -
அதடயக் கூடிய நற்பதவிதய நம்மால் பசால்ல முடியுமா ? (முடியாது) மிகப் பபரும்
பதவி கிதடக்கும்.
அனுமன்சினத்தால் தீண்டிதய, பறதவகளுக்கு சுவர்க்கம் கிதடத்தது. அருள்
பசய்தால் எவ்வைவு உயர்ந்த பதவி கிதடக்கும் ? என்பது கருத்து. தசடு - அழகு;
இைதமயும் ஆம். (43)

சீதத தங்கி இருந்தமரம் மட்டும் அழியாது இருத்தல்

5472. ப ாய்ம் முமற அரக்கர் காக்கும் புள் உமற புது
பைன் தொமல,
விம்முறும்உள்ளத்து அன்னம் இருக்கும் அவ்
 விருக்கம்ஒன்றும்,
மும் முமற உலகம்எல்லாம் முற்றுற முடிவது ஆன
அம் முமற, ஐயன்மவகும் ஆல் என, நின்றது
அம்ைா !
ப ாய்ம் முமறஅரக்கர் காக்கும் - பபாய்தயதய தமக்குபநறியாகக்
பகாண்ட அரக்கர்கள் காத்து வரும்; புள் உமற புது பைன் தொமல - பறதவகள்
வசிக்கும் படியான புதிய கண்ணுக்கினிய அந்த அதசாகவனச் தசாதலயில்; விம்முறும்
உள்ளத்து அன்னம் - துக்கத்தால் மனம் விம்முறும் அன்னம் தபான்ற பிராட்டி;
இருக்கும் அவ் விருக்கம் ஒன்றும் - தங்கியிருந்த அந்த மரம் ஒன்று மட்டும்; மும்முமற
உலகம் எல்லாம் - மூன்று வதகப்பட்ட உலகம் முழுவதும்; முற்று உற முடிவ ான
அம்முமற - அழியும் படி முடிவு பபறுகின்ற அந்த ஊழிக் காலத்தில்; ஐயன் மவகும்
ஆல் என நின்றது - திருமால் தங்குகின்ற ஆலமரம் தபால ஊறுபடாமல் நிற்பதாயிற்று.

மற்தற மரங்கள்எல்லாம் அழிய, பிராட்டி தங்கியிருந்த மரம் மாத்திரம்

அழியாமலிருப்பதற்கு - எல்லாம் அழியும் பிரைய காலத்தில் திருமால் பள்ளி
பகாள்ளும் ஆலமரம் மாத்திரம் நிற்பது உவதம ஆயிற்று. ஊழிக் காலத்தில்
எஞ்சியிருக்கும் ஓர் ஆலமரத்தின் ஓர் இதலயில் குழந்தத வடிவில் திருமால்
பள்ளிபகாண்ட தகாலத்தில் இருப்பான் என்பது புராணச் பசய்தி. இச்பசய்தி
முன்னரும் (3683 வந்தது; பின்னும் (5884) வரும். பபருமாள் திருபமாழியிலும் (8;7)
காண்க. அன்தற: ததற்றப் பபாருளுதடயது (பதளிவுபடுத்துவது.) (44)
சூரியன் ததாற்றம்
5473. உறு சுடர்ச்சூமடக் காசுக்கு அரசிமன உயிர்
ஒப் ானுக்கு
அறிகுறியாகவிட்டாள்; ஆ லான், வறியள் அந்த ா !
பெறி குழல்சீம க்கு அன்று, ஓர் சிகாைணி
ப ரிந்து வாங்கி,
எறி கடல் ஈவதுஎன்ன, எழுந் னன், இரவி
என் ான்.
உறு சுடர்ச் சூமடகாசுக்கு அரசிமன - ஒளி பபாருந்தியசூடாமணி என்னும் அரச
இரத்தினத்தத; உயிர் ஒப் ானுக்கு அறிகுறியாக விட்டாள் - தன் உயிர் தபான்ற
நாயகனான இராமபிரானுக்கு, அதடயாைப் பபாருைாகக் பகாடுத்தனுப்பி விட்டாள்;
ஆ லான் - ஆதகயினால்; அந்த ா வறியள் - ஐதயா, இப்தபாது ஒரு அணியும் இல்லாது
வறியவைாக இருக்கின்றாள் (என்று); அன்று - அப்பபாழுது; பெறி குழல் சீம க்கு -
அடர்ந்தகூந்ததல உதடய சீதாததவிக்கு; ஓர் சிகாைணி ப ரிந்து வாங்கி - ததலயில்
அணிதற்கு உரிய மற்பறாரு சூடாமணிதய ஆராய்ந்து எடுத்து; எறிகடல் ஈவது என்ன
எழுந் னன் இரவி என் ான் - அதல எறியும் கடல் பகாண்டு வந்து பகாடுப்பது தபால
சூரியன் ததான்றினான்.
குதடக்காசுக்கரசு,சிகாமணி என்பன ஒதர பபாருைன. இது தன்தமத்
தற்குறிப்தபற்ற அணி. சூரிய குலத்து அரசன் ஒருவனுக்கு வருணனால் பரிசாகக்
பகாடுக்கப்பட்டது என்றும் அததனத் தயரதன் மருமகள் சீததக்கு வழங்கினான்
என்றும் கூறுவர். மாமனார் அளித்த சிறப்புதடயது ஆதலின், பிற அணிகதை
எறிந்ததுதபால் இததன எறியாமல் பாதுகாத்தாள்.. (45)
அதசாகவனத்ததஅழித்து நின்ற அனுமன் நிதல
5474. ாழ் இரும்ப ாழில்கள் எல்லாம் துமடத்து, ஒரு
மியன் நின்றான்,
ஏழிபனாடு ஏழுநாடும் அளந் வன் எனலும்
ஆனான்;
ஆழியின் நடுவண்நின்ற அரு வமரக்கு அரசும்
ஒத் ான்;
ஊழியின் இறுதிக்காலத்து உருத்திரமூர்த்தி
ஒத் ான்.
ாழ் இரும்ப ாழில்கள் எல்லாம் துமடத்து - ததழத்த பபரும் தசாதல
முழுவததயும் அழித்து; ஒரு மியன் நின்றான் - தன்னந்தனியனாய் நின்ற அனுமன்;
எழிதனாடு ஏழு நாடும் அளந் வன் எனலும் ஆனான் - பதினான்கு உலகங்கதையும்
(தனது இரண்டு திருவடிகைாலும்) அைந்து பகாண்ட திருவிக்கிரம மூர்த்தி என்று
பசால்லத்தக்கவனாகவும் இருந்தான்; ஆழியின் நடுவண் நின்ற அருவமரக்கு அரசும்
ஒத் ான் - (அதுவன்றிப்) பாற்கடலின் நடுதவ (மத்தாக) நின்ற அரிய சிறந்த
மதலயாகிய மந்தர மதலதயப் தபாலவும் இருந்தான்; (தமலும்); ஊழியின் இறுதிக்
காலத்து உருத்திர மூர்த்தி ஒத் ான் - கற்பாந்த காலத்தில் உலகத்தத எல்லாம்
அழித்திட்டு நிற்கும் உருத்திர மூர்த்திதயப் தபாலவும் இருந்தான்.

பபரிய வடிவாலும்அரக்கக் கடதலக் கதடயவுள்ைதமயாலும் முற்றும்

அழித்ததமயாலும் திருவிக்கிரமாவதாரம், மந்தரமதல, ஆகியதவ உவதமயாயின.
(46)அரக்கியர்வினாவும் பிராட்டி விதடயும்

5475. இன்னனநிகழும் தவமல, அரக்கியர் எழுந்து

ப ாங்கி,
ப ான்ைமல என்னநின்ற புனி மனப் புகன்று
தநாக்கி,
‘அன்மன ! ஈது என்மன தைனி ? யார்பகால் ?’
என்று, அச்ெம் உற்றார்,
நன்னு ல் ன்மனதநாக்கி, ‘அறிதிதயா நங்மக ?’
என்றார்.
இன்னன நிகழும்தவமல - இவ்வாறு அதசாகவனம் அழிந்து பகாண்டிருந்த தபாது;
அரக்கியர் எழுந்து ப ாங்கி - (அங்கு உறங்கிக் கிடந்த) அரக்கிமார்கள் விழித்பதழுந்து
மனம் பகாதித்து; ப ான் ைமல என்ன நின்ற புனி மன புகன்று தநாக்கி -
பபான்மயமான தமரு மதல தபால் நின்ற தூயவனான அனுமதன விருப்பத்ததாடு
உற்றுப் பார்த்து; அன்மன ஈது என்ன தைனி - அம்மா ! இங்குத் ததான்றுவது என்ன
வடிவம் ? யார் பகால் என்று அச்ெம் உற்றார் - இவர் யாதரா என்று
பயம்பகாண்டவராகி; நன்னு ல் ன்மன தநாக்கி - அழகிய பநற்றிதய
உதடயபிராட்டிதயப் பார்த்து; நங்மக அறிதிதயா என்றார் - ‘பபண்தண !
(இவதனஇன்னான் என்று) அறிவாதயா’ என்று வினாவினார்கள். அனுமன்
திருதமனிபபான் நிறமாதலாலும், மதல தபான்ற பபருதம உதடதமயாலும்,
தமருமதல உவதமயாயிற்று. இதற்கு முன்பு கடுஞ்பசாற்கதைதய கூறிய அரக்கியர்,
இப்தபாது ‘அன்தன’ என்று இன்பசால் இட்டு அதழத்தது அச்சத்தாலும்,
வியப்பாலும், உண்தம அறியும் தநாக்கினாலும் ஆகும். அனுமன் ததாற்றம் அச்சமும்
வியப்பும் ஊட்டியது; எனினும் உண்தமநிதல அறியதவண்டுதம என்னும் அடிமனத்
தூண்டலால் விரும்பி தநாக்கினர். ‘புகற்சி விருப்பாகும்’ என்பது பதால்காப்பியம்.
(47)

5476. ‘தீயவர் தீய பெய் ல் தீயவர் ப ரியின் அல்லால்,

தூயவர் துணி ல்உண்தட, நும்முமடச் சூழல்
எல்லாம் ?
ஆய ைான் எய் ,அம் ைான், இமளயவன், “அரக்கர்
பெய்
ைாயம்” என்றுஉமரக்கதவயும், பைய்என மையல்
பகாண்தடன்,’
தீயவர் தீயபெய் ல் - பகாடிதயார் பசய்யும் தீய பசயல்கதை; தீயவர்ப ரியின்
அல்லால் - அவர் தபான்ற பகாடியதர பதரிந்து பகாள்வதர தவிர; தூயவர் துணி ல்
உண்தட - (என்தனப் தபான்ற) நல்லவர்கள் அறிவர்என்று நிச்சயிக்க முடியுமா ?
(முடியாது); எல்லாம் நும்முமடச் சூழல் - இதவ எல்லாம் அரக்கர்கைாகிய
உங்களுதடய சூழ்ச்சியாகும்; ஆய ைான்எய் - (ஏபனன்றால்) முன்பு காட்டில் மான்
உருவில் வந்த மாரீசன் என்பக்கத்தில் வர; அம்ைான் அரக்கர் பெய் ைாயம் என்று
இமளயவன்உமரக்க தவயும் - அந்த மான், அரக்கர் பசய்த மாயச் பசயலால்
வந்ததுஎன்று இலக்குவன் எடுத்துச் பசால்லிய தபாதும்; பைய் என
மையல்பகாண்தடன் - (அததன) பமய்யான மான் என்தற (அறிவு
மயக்கத்தால்)எண்ணி, அதன்மீது விருப்பம் பகாண்தடன். ‘தமயல்பகாண்தடன்’ -
என்றது அதனால் யான் இங்கு வந்து இத்துயரதடயக் காரணமாயிற்று என்பததக்
குறிப்பிட்டபடி பிராட்டி தான் அறியாதவைாகதவ உதரக்கின்றாள். சூழல் - சூழ்ச்சி,
‘பதான்தம மயக்கிய ததாற்றிய சூழல்கள் சிந்தித்தத’ (திருவாய் பமாழி 7.5.4) என
மயக்கத்தின் இயல்தப நம்மாழ்வார் விைக்கியது காண்க. (48)

அனுமன் ஓமமண்டபத்ததச் சிததத்தல்

5477. என்றனள்;அரக்கிைார்கள் வயிறு அமலத்து,
இரியல்த ாகி,
குன்றமும்,உலகும், வானும், கடல்களும், குமலய
ஓட,
நின்றது ஓர்ெயித் ம் கண்டான்; ‘நீக்குவல் இ மன’
 என்னா,
ன் டக் மககள்நீட்டிப் ற்றினன், ாம ஒப் ான்.
என்றனள் - என்று,பிராட்டி அரக்கியர்களுக்கு மறுபமாழி கூறினாள்; அரக்கிைார்கள்
வயிறு அமலத்து இரியல் த ாகி - அக்காவல் அரக்கியர் வயிற்றில் அடித்துக் பகாண்டு
நிதல தடுமாறிச் பசன்று; குன்றமும், உலகும், வானும் கடல்களும் குமலயஓட -
மதலகளும் இந்தப்பூவுலகும் வானமும் கடல்களும் தடுமாறும்படி ஓடியதபாது; ன்
ாம ஒப் ான் - தன் தந்ததயாகிய வாயு ததவதன ஒத்த வலிதமயுதடய அனுமன்;
நின்றது ஓர் ெயித் ம் கண்டான் - அங்கு நிதல பபற்று விைங்கிய ஒரு ஓம
மண்டபத்ததப் பார்த்து; ‘இ மன நீக்குவல்’ என்னா - இதத இவ்விடத்தத விட்டுப்
பபயர்த் பதறிதவன்’ என்று; ன் ட மககள் - தனது பபரிய தககதை; நீட்டி ற்றினன்
- நீட்டி அததனப் பற்றிக் பகாண்டான்.

சயித்தம் -தசத்தியம் என்னும் வடபமாழியின் தமிழ்வடிவம் ஓமம் தவள்வி

முதலியன புரியும் மண்டபம். ‘வாதனாங்கு சிமயத்து வாபலாளி சயித்தம்’ (மணி
தமகதல 28:131) (49)
அந்த மண்டபத்தின்பபருதம
5478. கண் பகாளஅரிது; மீது கார் பகாள அரிது; திண்
கால்
எண் பகாள அரிது; இராவும் இருள் பகாள அரிது;
ைாக
விண் பகாளநிவந் தைரு பவள்குற, பவதும்பி
உள்ளம்
புண்பகாள, உயர்ந் து; இப் ார் ப ாமற பகாள
அரிது த ாலாம்.
கண் பகாள அரிது- (அச்சயித்தம்) எவரும் தம் கண் பார்தவ பகாண்டு அதன் முழு
உருவத்ததயும் காண இயலாதது; கார் மீது பகாள அரிது - தமகங்களும் எட்டி, அதன்
தமற்பகாள்ை முடியாத அைவு உயரமானது; திண்கால் எண் பகாள அரிது - வலிய
காற்றும் பற்றுவதற்கு எண்ணவும் அரியது; இராவும் இருள் பகாள அரிது - இராப்
பபாழுதும் இருளினால் பகாள்ை முடியாது; ைாக விண்பகாள நிவந் தைரு - பபரிய
ஆகாயத்ததத் தனது இடமாகக் பகாள்ளும்படி தமதலாங்கி எழுந்த தமருமதல கூட;
பவதும்பி பவள்கு உற உள்ளம் புண் பகாள உயர்ந் து - பவட்கி, மனம் பநாந்து புண்
அதடயும் படி உயர்ந்து விைங்கியது; இப் ார் ப ாமறபகாள அரிது - இந்தப் பூமியும்
அதன் பபருஞ் சுதமதயத் தாங்குவது என்பது முடியாத பசயல். கார்
பகாை அரிது- தமக மண்டலத்துக்கும் தமலாக உள்ைது. கால் பகாை அரிது - வாயு
மண்டலத்துக்கும் தமலானது. இருைாலும் மதறக்க முடியாதது என்பதத இருள்பகாை
அரிது என்ற பதாடர் விைக்கிற்று. தபால், ஆம் - அதசகள். (50)

5479. ப ாங்கு ஒளி பநடு நாள் ஈட்டி, புதிய ால்

ப ாழிவது ஒக்கும்
திங்கமளநக்குகின்ற இருள் எலாம் வாரித் தின்ன,
அம் மக த்து-இரட்டியான் ன் ஆமணயால்,
அழகு ைாணப்
ங்கயத்துஒருவன் ாதன, சும் ப ானால் மடத் து
அம்ைா !
பநடு நாள் - பலநாட்கள் (பதிதனந்து நாட்கள்); ப ாங்கு ஒளி ஈட்டி- தமன்தமலும்
விஞ்சி வருகின்ற ஒளிதய, சம்பாதித்து; புதிய ால் ப ாழிவது ஒக்கும் திங்கமள -
புதிய பாதலச் பசாரிவது தபான்ற (நிலாதவ வீசுகின்ற) சந்திரதனயும்; நக்குகின்ற
இருள் எலாம் வாரித்தின்ன - தீண்டுவதான (கைங்கம் எனப்படுகின்ற) இருட்டு
முழுவததயும் அள்ளித்தின்னும் பபாருட்டு (தபாக்கும்படி); அம்மக த்து
இரட்டியான் ன் ஆமணயால் - அழகிய இருபது தககதை உதடய இராவணனது
கட்டதையினால்; ங்கயத்து ஒருவன் ாதன - தாமதர மலர் மீது விைங்கு ம்பிரம்ம
ததவதன; அழகு ைான - அழகு பபாருந்தும்படி; சும் ப ானால் மடத் து அம்ைா ! -
இந்தச் சயித்தம் பசய்தது தபாலும் ! திங்கள் பால்பபாழிவது - சந்திரன் நிலா வீசுவது;
பால் உவதம ஆகுபபயர். பபாங்கு ஒளி பநடு நாள் ஈட்டிய திங்கள் - பூர்ண சந்திரன்;
முழு நிலவின் கைங்கமாகிய இருதைப் தபாக்குவது மண்டபத்தின் தபபராளி.. (51)

5480. தூண் எலாம்சுடரும் காசு; சுற்று எலாம் முத் ம்;

பொன்னம்
த ணல் ஆம்ைணியின் த்தி, பிடர் எல்லாம்;
ஒளிகள் விம்ை
தெண் எலாம்விரியும் கற்மறச் தெபயாளிச்
பெல்வற்தகயும்
பூணலாம்;எம்ைதனாரால் புகழலாம் ப ாதுமைத்து
அன்தற.
503

தூண் எலாம்சுடரும் காசு - (அந்தச்சயித்தத்தில் உள்ை) தூண்கள் யாவும் ஒளி விடும்

மணிகைால் ஆனதவ; சுற்று எலாம் முத் ம் பொன்னம் - அதன் சுற்றுப்பக்கபமல்லாம்
(பிரகாரம்) முத்துக்கைாலும் பபான்னாலும் இயன்றதவ; பிடர் எலாம், த ணல் ஆம்
ைணியின் த்தி - அதன் பின் பக்கபமல்லாம் விரும்பத்தக்க இரத்தினங்களின்
வரிதசயால் இயன்றதவ; ஒளிகள் விம்ை - ஒளிகள் மிகுதலால்; தெண் எலாம் விரியும்
கற்மற தெபயாளிச் பெல்வ ற்கு ஏயும் - ஆகாயம் முழுவதும் பரவுகின்ற பதாகுதியான
சிவந்த ஒளிதயதய பசல்வமாகக் பகாண்ட சூரியனுக்கும் கூட; பூணல் ஆம் -
ஆபரணமாக அணிவதற்கு உரியதாம் (ஆதலின்); எம் ைதனாரால் புகழல் ஆம்
ப ாதுமைத்து அன்று - எம்தமப் தபான்றவர்கைால், புகழ்ந்து பசால்வதற்குரிய
பபாதுவான காரியம் அன்று.

பசான்னம் -பசார்ணம்; தங்கம். (52)

அனுமன்சயித்தத்ததப் பபயர்த்து இலங்தகதமல் வீசுதல்

5481. ‘பவள்ளியங்கிரிமய, ண்டு, பவந் ப ாழில் அரக்கன்,
தவதராடு
அள்ளினன்’என்னக் தகட்டான்; அத் ப ாழிற்கு
இழிவு த ான்ற,
புள்ளி ைா தைரு என்னும் ப ான்ைமல எடுப் ான்
த ால,
வள் உகிர்த் டக் மக ன்னால் ைண்நின்றும்
வாங்கி, அண்ணல்,
அண்ணல் - பபரிதயானான அனுமன்; பவம் ப ாழில் அரக்கன் - பகாடிய
பதாழிதல தமற் பகாண்ட அரக்கனாகிய இராவணன்; ண்டு, பவள்ளி அம் கிரிமய
தவதராடு அள்ளினன் என்ன தகட்டான் - முற்காலத்தில், பவள்ளி மதலயாகிய அழகிய
தகலாசத்தத தவதராடு பறித் பதடுத்தான் என்று, (உலதகார் பசால்லக்) தகட்டவனாய்;
அத் ப ாழிற்கு இழிவு த ான்ற - அந்தச் பசயலுக்குக் குதறவு உண்டாகுமாறு; புள்ளி
ைாதைரு என்னும் ப ான் ைமல எடுப் ான் த ால - பல நிறம் பகாண்ட பபரிய தமரு
எனப்படும் பபான் மதலதய எடுப்பவன் தபால; வள் உகிர் டக்மக ன்னால் -
கூர்தமயான நகங்கதை உதடய தனதுபபரிய தககைால்; ைண் நின்றும் வாங்கி -
ததரயிலிருந்தும் (அந்தச் சயித்தத்தத - மண்டபத்தத) எளிதாகப் பபயர்த்பதடுத்து,

இதுவும் அடுத்தகவியும் குைகமாகும். (53)

5482. விட்டனன்,இலங்மக ன்தைல்; விண் உற விரிந்

ைாடம்;
ட்டன, ப ாடிகள்ஆன; குத் ன ாங்கு நின்ற;
சுட்டன ப ாறிகள்வீழத் துளங்கினர், அரக்கர் ாமும்;
பகட்டனர்வீரர், அம்ைா !-பிமழப் தரா தகடு
சூழ்ந் ார் ?
இலங்மக ன்தைல் விட்டனன் - தபர்த்பதடுத்த அம்மண்டபத்தத) இலங்தக நகர்
மீது வீசி எறிந்தான்; (அதனால்) விண் உற விரிந் ைாடம் - வானத்தத அைாவும்படி
பரவியிருந்த மாளிதககள்; ட்டன ப ாடிகள் ஆன - தமாதப் பட்டனவாய்ப்
பபாடிகைாக உதிர்ந்தன; ாங்கு நின்ற குத் ன - பக்கத்தில் நின்ற கட்டிடங்களும்
பிைவுபட்டன; ப ாறிகள் வீழச் சுட்டன - பநருப்புப் பபாறிகள் விழுவதனால்,
பபாருள்கதைபயல்லாம் சுட்படரித்தன; வீரர் அரக்கர் ாமும் துளங்கினர் பகட்டனர் -
எதற்கும் கலங்காத அரக்கரில் உண்தமயான வீரர்களும் அழிந்பதாழிந்தார்கள்; தகடு
சூழ்ந் ார் பிமழப் தரா ? - பிறர்க்குக் தகடு பசய்தவர்கள் அந்தத் தீவிதனப் பயதன
அனுபவியாது தப்புவார்கதைா ? (தப்ப மாட்டார்கள்).

‘தகடு சூழ்ந்தார்பிதழப்பதரா’ என்ற பபாதுப் பபாருதைக் பகாண்டு. ‘அரக்கர்

பகட்டனர்’ என்ற சிறப்புப் பபாருள் விைக்கப்பட்டது. தவற்றுப் பபாருள் தவப்பணி.
அம்மா என்ற இதடச்பசால் இரக்கத்ததச் சுட்டியது. (54)

பருவத் ததவர்இராவணனிடம் பசன்று கூறுதல்

5483. நீர் இடுதுகிலர்; அச்ெ பநருப்பு இடு பநஞ்ெர்;
பநக்குப்
பீரிடும் உருவர்;ப ற்றிப் பிணங்கிடு ாளர்; த ழ்
வாய்,
ஊர் இடு பூெல் ஆரஉமளத் னர்; ஓடி உற்றார்;-
ார் இடு ழுவச்தொமல ாரிக்கும் ருவத் த வர்.
ார் இடு ழுவச் தொமல ாலிக்கும் ருவத் த வர் - பூமியின் ஒரு பகுதியாகிய
இலங்தகயில் அடர்த்தியாக வைர்ந்துள்ை பபருஞ்தசாதலதயப் பாதுகாக்குகின்ற
ஆறு பருவங்கட்கும் உரிய ததவர்கள்; அச்ெம் பநருப்பு இடு பநஞ்ெர் - பயமாகிய
பநருப்பு மூைப்பபற்ற மனமுதடயவர்கைாகவும்; நீர் இடு துகிலர் - (அதனால்)
சிறுநீதரவிட்டுக் பகாண்ட ஆதடதய உதடயவர்கைாகவும்; பநக்குப் பீர் இடும்
உருவர் - உடல் பநகிழ்ந்து இரத்தம் பபருக்பகடுி்த்து ஓடும் உருவம்
உதடயவர்கைாகவும்; ப ற்றிப் பிணங்கிடு ாளர் - நடக்க முடியாமல் ஒன்தறாடு ஒன்று
பின்னிக் பகாண்ட கால்கதை உதடயவர்கைாகவும்; த ழ் வாய் ஊர் இடு பூெல் ஆர
உமளத் னர் - தமது திறந்த வாய்கைாகிய ஊரினர் பசய்கின்ற ஆரவாரம் நிதறயும்படி
ஊதையிட்டவர்களுமாகி; ஓடி உற்றார் - ஓடி இராவணனிடம் தபாய்ச் தசர்ந்தனர்.

பருவத் ததவர்,துகிலர், பநஞ்சர், உருவர் தாைராய் ஓடியுற்றார். இது, இவர்கள்

பகாண்ட அச்சத்ததயும் பமய்ப்பாடுகதையும் காட்டுகின்றது. இராவணது ஆதணக்கு
அடங்கி, தசாதலதயக் காத்து வந்தனர் இவர்கள். இப்தபாது அனுமனது
பசயல்கதைக் கண்டு அஞ்சி இராவணனிடம் ஓடுகின்றனர். பழுவம் - அடர்த்தி;
பழுவச் தசாதல - ஒருபபாருட் பன்பமாழி எனினும் அதமயும்.
(55)

5484. அரி டுசீற்றத் ான் ன் அருகு பென்று, அடியின்

வீழ்ந் ார்;
‘கரி டு திமெயின் நீண்ட காவலாய் ! காவல்
ஆற்தறாம் !
கிரி டு குவவுத் திண் த ாள் குரங்கு இமட
கிழித்து வீெ,
எரி டுதுகிலின், பநாய்தின் இற்றது கடி கா’
என்றார்.
அரி டுசீற்றத் ான் ன் அருகு பென்று அடியில் வீழ்ந் ார் - சிங்கத்தினிடம்
உண்டாகும் தகாபத்தத உதடய இராவணன் பக்கம் பசன்று அவன் பாதங்களில்
விழுந்த பருவத் ததவர், (அவதன தநாக்கி); கரி டு திமெயின் நீண்ட காவலாய் -
திக்கயங்கள் வாழ்கின்ற திக்குகளின் எல்தல வதரயிலும் நீண்டு பரந்த ஆட்சிதய
உதடதயாய்!; காவல் ஆற்தறாம் - (இப்தபாது) தசாதலதயப் பாதுகாக்கும் ஆற்றல்
இழந்ததாம்; கிரி டுகுவவுத்திண் த ாள்குரங்கு - மதலபடுத்துப் தபாகும்படியான
திரண்ட வலிய ததாள்கதை உதடய ஒரு குரங்கு; இமட கிழித்து வீெ -
தசாதலயினிதடயில் புகுந்து மரங்கதை ஒடித்து வீசுதலினால்; கடிகா எரி டு துகிலின்
பநாய்தின் இற்றது - காவல் மிக்க அச்தசாதல பநருப்புப்பட்ட ஆதட தபால,
விதரவில் அழிந்தது; என்றார் - என்று கூறினர்.
‘கிழித்து வீச’என்ற பதாடர், மரங்கதை ஒடித்தலும், மண்டபம் முதலிய
கட்டிடங்கதை இடித்தலும் அனுமனுக்கு எளிய பசயல் என்பததப் புலப்படுத்துகிறது.
‘பநருப்பில்பட்ட துகில்’ - விதரவில் அழிவதற்கு உவதம. கடிகா - காவல் தசாதல.
(56)

5485. ‘பொல்லிடஎளியது அன்றால்; தொமலமய, காலின்,

மகயின்,
புல்பலாடு துகளும்இன்றி, ப ாடி ட நூறி,
ப ான்னால்
வில் இடுதவரம் ன்மன தவபராடு வாங்கி வீெ,
சில் இடம்ஒழிய, ப ய்வ இலங்மகயும் சிம ந் து’
என்றார்.
பொல்லிட எளியதுஅன்று - (அப்பருவத் ததவர்கள் மீண்டும் இராவணனிடம் அந்தக்
குரங்கு பசய்த அழிவும் ஆற்றலும் எங்கைால்) பசால்லுவதற்கு எளியன அல்ல;
தொமலமய - அந்த அதசாகவனத்தத; காலின் மகயின் புல்பலாடு துகளும் இன்றிப்
ப ாடி ட நூறி - தன் கால்கைாலும் தககைாலும் புற்களும் அவற்றில் ஒட்டிக்
பகாண்டிருக்கும் தூசியும் இல்லாதபடி பபாடியாகும்படி அழித்து; ப ான்னால்
வில்லிடு தவரந் ன்மன தவபராடும் வாங்கி வீெ - பபான்னால் ஒளி வீசும் (தவள்வி
மண்டபமான) சயித்தத்தத அடிதயாடு எளிதிி்ல் பிடுங்கி வீசி எறிய; சில் இடம் ஒழிய -
ஒரு சிறு இடதம நீங்கலாக; ப ய்வ இலங்மகயும் சிம ந் து என்றார் - பதய்வத்
தன்தமயுதடய இலங்தக நகரமும் (பபரும் பாலும்) அழிந்துவிட்டது என்று கூறினர்.
சில் இடம்,பிராட்டி இருந்த சிறு இடத்ததக் குறித்தது. இலங்தக, பதய்வக்
கம்மியனான விசுவ கன்மாவால் அதம்க்கப்பட்டதாகலின் பதய்வ இலங்தக எனப்
பட்டது. தவரம் - சயித்தம் (57)இராவணன் இகழ்தலும்காவலர்
அனுமதனப் புகழ்தலும்
5486. ‘ஆடகத் ருவின் தொமல ப ாடி டுத்து, அரக்கர்
காக்கும்
த ட அரு தவரம்வாங்கி, இலங்மகயும், சிம த் து
அம்ைா !
தகாடரம் ஒன்தற! நன்று இது ! இராக்க ர் பகாற்றம் !
பொற்றல்
மூடரும்பைாழியார்’ என்ன ைன்னனும் முறுவல்
பெய் ான்.
தகாடரம் ஒன்தற- (இவ்வாறு பசால்லக் தகட்ட இராவணன்) குரங்கு ஒன்தற;
ஆடகத் ருவின் தொமல - பபான்மயமான மரங்கதை உதடய தசாதலதய;
ப ாடி டுத்து - தூைாகும் படி அழித்து; அரக்கர் காக்கும் த ட அரும் தவரம் வாங்கி -
அரக்கர்கள் காவல் புரியும் எங்கும் ததடிக் காண்பதற்கு அரிய சயித்தத்ததப் பறித்து;
இலங்மகயும் சிம த் து - இலங்தகதயயும் அழித்து விட்டது; இராக்க ர் பகாற்றம்
நன்று - அரக்கர்களுதடய வீரம் நன்றாக இருக்கின்றது; இது பொற்றல் மூடரும்
பைாழியார் என்ன - இவ்வாறான தபச்தச அறிவீனரும் பசால்லமாட்டார்கள் என்று;
ைன்னனும் முறுவல் பெய் ான் - அரக்கர்க்கு அரசனான இராவணனும் புன் சிரிப்புக்
பகாண்டான்.

மன்னன் முறுவல்பசய்தது; எள்ைற் குறிப்பு. பருவத் ததவர்களின் தபச்தச

நம்பவில்தல இராவணன் என்பதத அவன் முறுவல் காட்டுகின்றது. தகாடரம் -
குரங்கு. (58)

5487. த வர்கள்,பின்னும், ‘ைன்ன ! அ ன் உருச் சுைக்கும்

திண்மைப்
பூவலயத்ம அன்தறா புகழ்வது ! புலவர் த ாற்றும்
மூவரின் ஒருவன்என்று புகல்கினும், முடிவு இலா
ஏவம், அக்குரங்மக, ஐய ! காணுதி இன்தன’
என்றார்.
த வர்கள் - (இராவணன் இகழ்ந்தததக் கண்ட) பருவத் ததவர்கள்; பின்னும் -
தமலும், இராவணதன தநாக்கி; ைன்ன ! - அரசதன!; அ ன் உருச் சுைக்கும் - அந்தக்
குரங்கின் உடதலத் தாங்கவல்ல; திண்மை - வலிதம உதடய; பூவலயத்ம
அன்தறாபுகழ்வது - பூமிதய அல்லவாபுகழ தவண்டியது!; அகுரங்மக - அந்தக்
குரங்தக; புலவர் த ாற்றும் - ததவர்கள் வாழ்த்துகின்ற; மூவரின் ஒருவன் -
மும்மூர்த்திகளில் ஒருவதன; என்று புகல்கினும் - என்று பசால்வதும்; முடிவுஇலா
ஏவம் - முடிவிலாத குற்றமாகும்; ஐய - ஐயதன!; இன்தன காணுதி - இப்தபாதத
காண்பாய்; என்றார் - என்று பசான்னார்கள். அக் குரங்கின்வடிதவச் சுமக்கும்
திண்தம உதடய பூமி புகழ்வதற்குரியது. ததவர்கள் வாழ்த்தும் மும்மூர்த்திகளுள்
ஒருவன் அனுமன் என்று கூறினும் குற்றம். புலவர் - ததவர் ஏவம் - குற்றம். (59)

அனுமன் ஆரவாரம்
5488. ைண் லம்கிழிந் வாயில் ைறி கடல் தைாமழ ைண்ட,
எண் திமெ சுைந் ைாவும், த வரும் இரியல்த ாக,
ப ாண்மட வாய்அரக்கிைார்கள் சூல் வயிறு
உமடந்து தொர,
‘அண்டமும்பிளந்து விண்டது ஆம்‘என, அனுைன்
ஆர்த் ான்.
அனுைன் - அதசாகவனத்தில் நின்ற அனுமன்; ைண் லம் கிழிந் வாயில் - பூமி
பிைந்த வழியில்; ைறிகடல் தைாமழ - அதலகள் மடங்கி வீசும் கடலின் நீர் கீழாறாகப்
(பாய்ந்து); ைண்ட - பநருங்கவும்; எண் திமெ சுைந் ைாவும் - எட்டுத் திக்குகளிலும்
நின்று பூமிதயச் சுமக்கின்ற யாதனகளும்; த வர்களும் இரியல் த ாக - திக்குப்
பாலகர்களும் அஞ்சி ஓடவும்; ப ாண்மட வாய் அரக்கிைார்கள் - பகாவ்தவக் கனி
தபான்ற சிவந்த அதரங்கதை உதடய அரக்கியர்கள்; வயிறு சூல் உமடந்து தொர -
வயிற்றில் உள்ை கருச்சிததந்து தைரவும்; அண்டமும் பிளந்து விண்டது ஆம் என - இந்த
உலக உருண்தடதய பவடித்து பிைவு பட்டது என்று கூறும்படியும்; ஆர்த் ான் -
ஆரவாரம் பசய்தான்.
 அனுமன் இவ்வாறுஆர்ப்பாட்டம் பசய்வதற்கு அரக்கர்கதைப் தபாருக்கு
இழுப்பதத தநாக்கமாகும். படலத்தின் பதாடக்கத்தில் இந்த தநாக்கம் (5434)
சுட்டப்பட்டுள்ைது. தமாதழ - கீழாறு; குமிழியும் ஆம். ‘அண்டம் தமாதழ எழ’
(திருவாய் 7-4-1) சூல் வயிறு - கருவுற்றவயிறு; பபருத்த வயிறும் ஆம்.
(60)
 கிங்கரர்வம ப் டலம்
அனுமன், கிங்கரர்என்னும் அரக்க வீரர்கதைக் பகான்ற பசய்திதயக் கூறுவது, இந்தப்
பகுதி. கிங்கரர் - ஏவலாைர். இராவணனால் அனுமன் தமல் ஏவப்பட்டவர்.
அனுமன் பிடித்துவருமாறு கிங்கரதர இராவணன் ஏவுதல்
5489. அரு வமரமுமழயில் முட்டும் அெனியின் இடிப்பும்,
ஆழி
பவருவரு முழக்கும்,ஈென் வில் இறும் ஒலியும்,
என்ன,
குரு ைணி ைகுடதகாடி முடித் மல குலுங்கும்
வண்ணம்,
இரு துபெவியினூடும் நுமழந் து, அவ் எழுந்
ஓமெ.
அருவமர முமழயின்முட்டும் அெனியின் இடிப்பும் - பபரிய மதலயின் குதகயிதல
தபாய்த் தாக்கும் இடியின் முழக்கமும்; ஆழி பவருவரு முழக்கும் - (பிரையகாலத்தில்)
அச்சம் உண்டாகுமாறு ததான்றுகின்ற கடலின் ஒலியும்; ஈென் வில் இறும் ஒலியும்
என்ன - சிவனது வில்தல (இராமபிரான்)ஒடித்த தபாது ஏற்பட்ட ஒலியும், என்று
பசால்லும்படி; குரு ைணி ைகுடதகாடி முடித் மல குலுங்கும் வண்ணம் - ஒளி
பபாருந்திய இரத்தினங்கள்பதிக்கப்பபற்ற கிரீடங்கதை வரிதசயாக அணிந்த மயிர்
முடிதய உதடயபத்துத் ததலகளும் அதசயும்படி; எழுந் அவ் ஓமெ - எங்கும்
பரந்பதழுந்த அந்தப் தபதராதச; இரு து பெவியினூடும் நுமழந் து - இராவணன்
இருபது காதுகளின் வழிதய உட் புகுந்து பசன்றது.

அனுமன்ஆர்ப்பின் பபருதம இங்குக் கூறப் பபற்றது. அனுமனது தபபராலிக்கு,

இடியின் முழக்கம், இராமபிரான் ஒடித்த சிவதனுசின் ஒலி, ஊழிக்காலத்துப் பபாங்கும்
கடலின் தபபராலி, உவதமகைாயின. (1)

5490. புல்லிய முறுவல் த ான்ற, ப ாறாமையும் சிறிது

ப ாங்க,
எல்மல இல்ஆற்றல் ைாக்கள் எண் இறந் ாமர ஏவி,
‘வல்மலயின்அகலா வண்ணம், வாமனயும் வழிமய
ைாற்றி,
பகால்லலிர்குரங்மக, பநாய்தின் ற்றுதிர்,
பகாணர்திர்’ என்றான்.
புல்லிய முறுவர்த ான்ற ப ாறாமையும் சிறிது ப ாங்க - (இராவணன்) அற்பமான
சிறுநதக உண்டாகவும், பபாறாதமயும் சிறிது தமற் கிைம்பவும்; எல்மல இல் ஆற்றல்
ைாக்கள் எண் இறந் ாமர ஏவி - அைவற்ற வலிதம பபற்ற ஏவலர்கள்
எண்ணிி்றந்தவர்கதை ஏவி அனுப்பி; வாமனயும் வழிமய - ஆகாய வழிதயயும்; ைாற்றி
- தடுத்து; குரங்மக - அந்தக் குரங்தக; அகலா வண்ணம் வல்மலயில் பகால்லலிர்
பநாய்தின் ற்றுதிர் பகாணர்திர் - தப்பி அப்புறம் பசல்லாதபடி, பகால்லாமல்
விதரவில்,எளிதாக, பிடித்துக் பகாண்டு வாருங்கள்; என்றான் - என்று கூறினான்.
இராவணன்பபாறாதமக்குக் காரணம், அவனது அந்தப்புரக் கடிகா குரங்கால்
அழிக்கப்பட்டது , பநாய்து - எளிது; பமதுவாக. (2)

கிங்கரர் தபாருக்குவிதரதல்
5491. சூலம்,வாள், முெலம், கூர் தவல், த ாைரம், ண்டு,
பிண்டி-
ாலதை மு லாஉள்ள மடக்கலம் ரித் மகயர்;
ஆலதை அமனயபைய்யர்; அகலிடம் அழிவு பெய்யும்
காலம்தைல்எழுந் மூரிக் கடல் என, கடிது பெல்வார்.
சூலம்.... மடக்கலம் ரித் மகயர் - சூலாயுதம், முதலிய பலவதகயான தபார்க்
கருவிகதைத் தாங்கிய தகயர்கைாகவும்; ஆலதை அமனய பைய்யர் - விஷத்தத ஒத்த
கறுத்த உடதல உதடயவராகவும் உள்ை அரக்கர்கள்; அகலிடம் அழிவு பெய்யும் காலம்
- பூமிப்பரப்பு முழுவததயும் அழித்து விடுததல உதடய பிரைய காலத்தில்; தைல்
எழுந் மூரிக் கடல் என - பபாங்கிக் கிைம்பிய வலிய கடல் தபால; கடிது பெல்வார் -
விதரந்து தபாவாராயினர். அரக்கவீரர்கள், தகயில் ஏந்திய ஆயுதங்களின் பபயர்கள்
வரிதசப் படுத்தப்பட்டுள்ைன. பரித்தல் - தாங்குதல்; ‘பரித்த காவினர்’ (கம்ப. 768) (3)

5492. ‘நானிலம்அ னில் உண்டு த ார்’ என நவிலின், அச்

பொல்,
த னினும்களிப்புச் பெய்யும் சிந்ம யர், ப ரித்தும்
என்னின்,
கானினும்ப ரியர்; ஓமெ கடலினும் ப ரியர்; கீர்த்தி
வானினும்ப ரியர்; தைனி ைமலயினும் ப ரியர்
ைாத ா !
நானிலம் அ னில்த ார் உண்டு என நவிலின் - இந்நிலவுகில் தபார்நிகழும் என்று
பசான்ன அைவில்; அச்பொல், த னினும் களிப்பு பெய்யும்சிந்ம யர் - அந்த வார்த்தத,
தததனவிட மிக்க சுதவதய உண்டாக்கும்மனத்தினர்; ப ரித்தும் என்னின் -
(அன்னவர் தன்தமதய) அறிவிப்தபாம்என்றால்; கானினும் ப ரியர் - (பநருக்கம்
பரப்பு முதலியவற்றால்) காட்தடவிடப் பபரியவர்; தைனி ைமலயினும் ப ரியர் -
உடல் ததாற்றத்தில்மதலதய விடப் பபரியவர்கள்.

அவ்வரக்கரின்பரப்பு முதலியவற்றிற்கு காடு முதலிய உலகப் பபரும் பபாருதை

உவதமயாகா என்றால், தவறு உவதமப் பபாருள்கதை எங்தக ததடுவது என்க.
பபரியர் என்ற பசால் பல முதற வந்தது பசாற்பபாருட் பின்வருநிதலயணி. மாது - ஓ -
அதசநிதலகள் (4)
5493. திருகுறும்சினத்து, த வர், ானவர், என்னும்
ப வ்வர்
இரு குறும்புஎறிந்து நின்ற இமெயினார் வமெ
என்று எண்ணி,
‘ப ாரு குறும்புஏன்று, பவன்று புணர்வது, பூ உண்
வாழ்க்மக
ஒரு குறுங் குரங்கு!’ என்று எண்ணி, பநடிது நாண்
உழக்கும் பநஞ்ெர்;
திரு குறும்சினத்து - முரண் பகாண்டதகாபத்தத உதடய; த வர், ானவர் என்னும்
ப வ்வர் - ததவர்கள் அசுரர்கள் என்றுபசால்லப்படுகின்றபதகவர்களுதடய; இரு
குறும்பு எறிந்து நின்ற இமெயினார் - பபரிய அரண்கதை அழித்து, விைங்கும் நிதல
பபற்ற புகதழயுதடயவர்களுக்கு; ப ாரு குறும்பு ஏன்று - பபாருகின்ற தபாரிதன
தமற்பகாண்டு; பூஉண் வாழ்க்மக ஒரு குறுங் குரங்கு - மலர் (காய்கனி கிழங்கு)
முதலியவற்தற உண்டு வாழ்கின்ற ஒரு சின்னக் குரங்கு; பவன்றி புணர்வது வமெ
என்று எண்ணி - பவற்றி அதடவது இது ஒரு பபரும் பழிப்பு ஆகும் என்று நிதனத்து;
பநடிது நாண் உழக்கும் பநஞ்ெர் - பபரிதும் பவட்கத்தால் வருந்தும் மனத்தினராயினர்.
நாண் உழக்கும்பநஞ்சர்; ததவர் தானவர்கதை பவன்ற தாம், பூதவ உண்ணும் ஒரு
குரங்தகாடு தபார் பசய்ய நிகழ்ந்ததத நிதனத்து வருந்தும் மனத்தினர்.
(5)

5494. கட்டியவாளர்; இட்ட கவெத் ர்; கழலர்; திக்மகத்

ட்டிய த ாளர்;தைகம் டவிய மகயர்; வாமன
எட்டிய முடியர்; ாளால் இடறிய ப ாருப் ர்; ஈட்டிக்
பகாட்டிய த ரிஎன்ன, ைமழ என, குமுறும்
பொல்லார்;
கட்டிய வாளர் - இதடயில்கட்டிய வாைாயுதத்தத உதடயவர்கள்; இட்ட கவெத் ர்
கழலர் - பூண்ட கவசத்ததயும் வீரக் கழல்கதையும் உதடயவர்கள்; திக்மகத் ட்டிய
த ாளர் - திக்குகளின் எல்தலதய முட்டிய ததாள்கதை உதடயவர்கள்; தைகம் டவிய
மகயர் - தமகங்கதைத் தடவும்படி நீண்ட தககதை உதடயவர்கள்; வாமன எட்டிய
முடியர் - வான மண்டலத்தத எட்டித் பதாட்ட ததலதய உதடயவர்கள்; ாளால்
இடறிய ப ாருப் ர் - தம் கால்கைால் இடறிபயறியும் மதலகதை உதடயவர்கள்.
(மதலகதைக் காலால் இடறித் தள்ளுபவர்); ஈட்டி பகாட்டிய த ரி என்ன ைமழ என
குமுறும் பொல்லார் - ஒருங்தக தசர்த்து முழக்கப்பட்ட தபரிதக தபாலவும், தமகத்தின்
இடி தபாலவும் முழங்குகின்ற பசாற்கதை உதடயவர்கள். (6)

5495. வானவர்எறிந் ப ய்வ அடு மட வடுக்கள்,

ைற்மறத்
ானவர் துரந் ஏதித் ழும்ப ாடு யங்கும் த ாளர்;
யாமனயும்பிடியும் வாரி இடும் பில வாயர்; ஈன்ற
கூனல் பவண்பிமறயின் த ான்றும் எயிற்றினர்;
பகாதிக்கும் கண்ணர்;
வானவர் எறிந் ப ய்வ அடு மட வடுக்கள் - ததவர்கள் தம் மீது வீசி எறிந்த
பதய்வத்தன்தம உள்ை, பகால்ல வல்ல ஆயுதங்கைால் உண்டான தழும்புகள்; ைற்மற
ானவர் துரந் ஏதி ழும் ப ாடு யங்கு ம்த ாளர் - ததவரின் தவறான அசுரர்கள்
தபாரில் தூண்டிய ஆயுதங்கைால்உண்டான தழும்புகதைாடு விைங்குகின்ற
ததாள்கதை உதடயவர்கள்; யாமனயும் பிடியும் வாரி இடும் பில வாயர் - ஆண்
யாதனதயயும்பபண்யாதனதயயும் வாரி உண்ணுகின்ற குதக தபான்ற
வாயிதனஉதடயவர்கள்; ஈன்ற கூனல் பவண் பிமறயின் த ான்றும் எயிற்றினர் -
புதிதாகத் ததான்றிய வதைந்த பவண்தமயான பிதறச் சந்திரன்
தபான்றுகாணப்படுகின்ற பற்கதை உதடயவர்கள்; பகாதிக்கும் கண்ணர் -
தகாபத்தால் பபாங்கும் கண்கதை உதடயவர்கள்.

ஏதி - ஆயுதம்;எயிறு - பல். (7)

5496. ெக்கரம்,உலக்மக, ண்டு, ாமர, வாள், ரிகம்,

ெங்கு,
முற்கரம் முசுண்டி,பிண்டி ாலம், தவல், சூலம்,
முட்தகால்,
ப ான் கரக்குலிெம், ாெம், புகர் ைழு, எழு ப ான்
குந் ம்,
வில், கருங் கமண, விட்தடறு, கழுக்கமட, எழுக்கள்
மின்ன;
ெக்கரம் உலக்மக - சக்கராயுதங்களும்உலக்தககளும்; ாமர வாள் - கூர் நுனிதய
உதடயவாைாயுதங்களும்; ரிசும், ெங்கு - இருப்பு வதைதடிகளும் சங்கங்களும்;
முற்கரம், முசுண்டி - சம்மட்டிகளும் முசுண்டி என்னும் ஆயுதங்களும்; பிண்டி ாலம் -
எறியீட்டிகளும்; தவல், சூலம், முள்தகால் - தவல்களும், சூலங்களும் முட்தகால்களும்;
ப ான் கரம் குலிெம் - அழகிய ஒளி வீசுகின்ற வச்சிராயுதங்களும்; ாெம், புகர்ைழு -
கயிற்றின் வடிவான ஆயுதங்களும், ஒளியுள்ை மழுக்களும்; எழு ப ான் குந் ம் -
தமபலழுந்து ததான்றுகின்ற அழகிய ஈட்டிகளும்; வில், கருங்கமண - வில்லும் பபரிய
அம்புகளும்; விட்தடறு - வீசிஎறிதற்குரிய விட்தடறுஎன்னும் ஆயுதங்களும்; கழுக்
கமட எழுக்கள் - கூர் நுனிதய உதடய இரும்புத் தடிகளும்; மின்ன - ஒளிவிட.
முடுகுகின்றார்என்று அடுத்த கவிதயாடு பதாடரும், (8)

5497. ப ான் நின்று கஞலும் ப ய்வப் பூணினர்;

ப ாருப்புத் த ாளர்;
மின் நின்ற மடயும், கண்ணும், பவயில் விரிக்கின்ற
பைய்யர்;
‘என் ?’ என்றார்க்கு, ‘என் ? என் ?’ என்றார்
எய்தியது அறிந்திலா ார்;
முன் நின்றார்முதுகு தீய, பின் நின்றார்
முடுகுகின்றார்.
ப ான்நின்றுகஞலும் - அழகு நிதல பபற்று விைங்கும்; ப ய்வப் பூணினர் -
பதய்வத்தன்தமயுள்ை அணிகதை உதடயவர்; ப ாருப்புத் த ாளர் - மதல தபான்ற
ததாள்கதை உதடயவர்; மின் நின்ற மடயும் கண்ணும், பவயில் விரிக்கின்ற பைய்யர் -
ஒளி பபாருந்திய ஆயுதங்கதையும் கண்கதையும் பவயில் தபால ஒளி பரப்பப் பபற்ற
உடல்கதையும் உதடயவர்; என் என்றார்க்கு - (அவர்கள்) ஏன் தபாவது
ததடப்படுகின்றது என்று தம் முன் நின்றவர்கதைக் தகட்டவர்க்கு; எய்தியது
அறிந்திலா ார் - அவர்கள் தபாகமுடியாமல் பநருக்கத்தால் ததடயுற்றதத
அறியாதவர்கைாகி; முன் நின்றார் முதுகு தீய - தம் முன்தன நின்றவர்களுதடய
முதுகுகள், அவர்கைது மூச்சுக் காற்றால் தீப்பட்டன தபால சூடுபகாள்ை; என் என்
என்றார் முடுகின்றார் - என்ன என்ன என்று விதரந்து வினவுபவராய்
விதரபவரானார்கள்.

என் என்என்றார்; அடுக்கு விதரவுப் பபாருைது. (9)

5498. பவய்துறு மடயின் மின்னர்; வில்லினர்; வீசு காலர்;

மையுறு விசும்பின்த ான்றும் தைனியர்; ைடிக்கும்
வாயர்;
மக ரந்து உலகுப ாங்கிக் கமடயுகம்
முடியும்காமல,
ப ய்ய என்றுஎழுந் ைாரிக்கு உவமை ொல்
ப ருமை ப ற்றார்.
ைடிக்கும் வாயர்- (தகாபத்தால்) மடிக்கின்ற உதட்தட உதடயவர்கைாகிய அந்த
அரக்கர்கள்; பவய்து உறு மடயின் மின்னர் - பகாடுதம மிகுந்த ஆயுதங்கைான
மின்னதல உதடயவர்கைாய்; வில்லினர், வீசு காலர் - விற்கதை உதடயவர்கைாய்,
வீசுகின்ற மூச்சுக் காற்தற உதடயவர்கைாய்; மை உறு விசும்பின் த ான்றும் தைனியர் -
தமகம் பபாருந்திய வானம் தபான்ற கரிய உடம்தப உதடயவர்கைாய்; மக ரந்து,
உலகு ப ாங்கி கமடயுகம் முடியும் காமல - பக்கங்களில் பரவி, உலகின் மீது (கடல்கள்)
பபருக்பகடுத்து யுகங்கள் முடியும் காலத்தில்; ப ய்ய என்று எழுந் ைாரிக்கு - பபரு
மதழபபய்வதற்கு தமற்கிைம்பிய தமகத்துக்கு; உவமை ொல் ப ருமை ப ற்றார் -
உவதமயாதற்கு ஏற்ற பபருதமதயப் பபற்றவர்கைாய் விைங்கினர்.

அந்த அரக்கவீரர் பிரைய காலத்தில் வானத்துத் ததான்றும் தமகக் கூட்டத்தத

ஒத்தனர் என்பதாம். (10)

5499. ‘ னி உறுபெயமல சிந்தி, தவரமும் றித் து,

அம்ைா !
னி ஒரு குரங்குத ாலாம் ! நன்று நம் ருக்கு !’
என்கின்றார் !
‘இனி ஒரு ழிைற்று உண்தடா இ னின் ?’ என்று
 இமரத்துப் ப ாங்கி,
முனிவுறு ைனத்தின் ாவி, முந்துற முடுகுகின்றார்.
னிஉறு பெயமலசிந்தி - குளிர்ச்சி பபாருந்தியஅதசாகவனச் தசாதலதய அழித்து;
தவரமும் றித் து - அங்கிருந்த சயித்த மண்டபத்ததயும் அடிதயாடு பபயர்த்து
அழித்தது; னி ஒரு குரங்கு த ாலாம் - தனியாய் வந்த ஒரு குரங்கு என்றால்; நன்று
நம் ருக்கு என்கின்றார் - நம் வலிதம நன்றாயிருந்தது என்று பசால்கின்றவர்கைாய்;
இ னின் ைற்று ஒரு ழி இனி உண்தடா - இததவிட தவபறாரு அவமானம்அரக்கர்
குலத்துக்கு இன்னும் உள்ைததா ?; என்று இமரத்து - என்றுஆரவாரம் பசய்து; ப ாங்கி
- பகாதித்து; முனிவுறு ைனத்தின் ாவி முந்துறமுடுகு கின்றார் - தகாபம் பகாண்ட
மனத்ததாடு முற்பட விதரந்து பசல்பவரானார்கள்.

தவரமும்; உம்தம,உயர்வு சிறப்பு. குரங்கு தபாலாம் என்பது இழிவுப் பபாருளில்

ஒப்பில் தபாலியாக வந்தது. (11)

5500. எற்றுறு முரசும், வில், நாண் ஏறவிட்டு எடுத்

ஆர்ப்பும்,
சுற்றுறு கழலும்,ெங்கும், ப ழி ப ழித்து உரப்பும்
பொல்லும்,
உற்று உடன்றுஒன்றாய், ஓங்கி ஒலித்து எழுந்து,
ஊழிப் த ர்வில்
நல் திமரக்கடல்கதளாடு ைமழகமள, நா அடக்க.
எற்று உறு முரசும்- தாக்கிஅடிக்கப்படுகின்ற முரசத்தின் ஓதசயும்; வில் நாண்
ஏறவிட்டு எடுத் ஆர்ப்பும் - வில்லிதல நாதண ஏற்றிப் பூட்டி (அததனத் தட்டி)
எழுப்பிய ஒலியும்; சுற்றுறு கழலும் - காலில் சுற்றிக் கட்டிய வீரக்கழல்களின் ஒலியும்;
ெங்கும் - சங்குகதை முழக்கும் ஒலியும்; ப ழி ப ழித்து உரப்பும் பொல்லும் -
இதரச்சலிட்டு அதட்டுகின்ற பசால் முழக்கமும்; உடன்று ஒன்றாய் உற்று ஓங்கி
எழுந்து - (ஆகிய ஒலிகபைல்லாம்) மாறுபட்டு பின்பு ஒன்றாகச் தசர்ந்து மிகப்
தபபராலியாகக் கிைம்பி; ஊழிப் த ர்வில் - யுகங்கள் முடிந்து மாறுங்காலத்தில்;
நல்திமர கடல்கதளாடு ைமழகமள நா அடக்க - பபரிய அதலகதைாடு எழும்
கடல்களின் பகாந்தளிப்தபாடு, அப்தபாது உண்டாகும் மதழகளின் ஒலிதயயும்
அடக்கும்படி (மிகுந்து விைங்க).

முரசு, கழல்,சங்கு, நாண் என்பதவ. தானி ஆகு பபயராய் நின்று, அவற்றினின்று

எழுந்த ஒலிகதைக் குறிப்பன. (12)

5501. ‘ப ரு இடம்இல்’ என்று எண்ணி, வானிமடச்

பெல்கின்றாரும்,
புருவமும் சிமலயும்தகாட்டி, புமக உயிர்த்து
உயிர்க்கின்றாரும்,
ஒருவரின் ஒருவர்முந்தி, முமற ைறுத்து
உருக்கின்றாரும்,
‘விரிவு இலதுஇலங்மக’ என்று, வழி ப றார்
விளிக்கின்றாரும்.
ப ரு இடம் இல்என்று எண்ணி - பதருவில் நடப்பதற்குப் தபாதுமான இடம்
இல்தல என்று கருதி; வானிமடச் பெல்கின்றாரும் - ஆகாய வழியாகச்
பசல்கின்றவர்களும்; புருவமும்சிமலயும் தகாட்டி - தம்புருவங்கதையும் விற்கதையும்
வதைத்து; புமக உயிர்த்து உயிர்க்கின்றாரும் - (தகாபத்தீயால்) புதகதய பவளிப்படுத்தி
பபருமூச்சு விடுகின்றவர்களும்; ஒருவரின் ஒருவர் முந்தி முமற ைறுத்து
உருக்கின்றாரும் - ஒருவதர ஒருவர் முன்னிட்டு, முதற தவறியதனால் (தவறியவர் மீது)
தகாபம் பகாள்கின்றவர்களும்; இலங்மக விரிவு இலது என்று - இலங்தகநகர், வீரர்கள்
பசல்வதற்கு ஏற்ற பரப்பு உதடயதன்று என்ற காரணத்தால்; வழிப றார்
விழிக்கின்றாரும் - தாம் பசல்லும் வழிதயப் பபறாதவர்கைாய், இன்னது பசய்வது
என்று அறியாமல் மருண்டு விழித்துக் பகாண்டிருக்கின்றவர்களும்.

புருவம்தகாட்டுதல், சினத்தில் ததான்றும் பமய்ப்பாடு. சிலம் - அரங்தகற்று காதத.

பவகுண்தடான் அவிநயம். (13)

5502. வாள் உமறவிதிர்க்கின்றாரும், வாயிமன

ைடிக்கின்றாரும்,
த ாள் உறத் ட்டிக் கல்மலத் துகள் டத்
துமகக்கின்றாரும்,
ாள் ப யர்த்துஇடம் ப றாது ருக்கினர்
பநருக்குவாரும்,
தகாள் வமள எயிறுதின்று தீ எனக்
பகாதிக்கின்றாரும்,
வாள் உமறவிதிர்க் கின்றாரும் - வாதை உதறயினின்றும்எடுத்து
அதசக்கின்றவர்களும்; வாயிமன ைடிக்கின்றாரும் - (தகாபத்தால்) தம் வாயிதழ்கதை
மடிக்கின்றவர்களும்; த ாள் உற ட்டி - (தம் வீரத்ததக்காட்ட, தககைால்) ததாள்கதை
நன்றாகத் தட்டிக் பகாண்டு; கல்மல துகள் டத் துமகக்கின்றாரும் - (வழியிற் பட்ட)
பபருங்கற்கதையும் தூைாகப் தபாகும்படி பநாறுக்குகின்றவர்களும்; ாள் ப யர்த்து
இடம் ப றாது ருக்கினர் பநருக்குவாரும் - தம் கால்கதை (நடக்க) பபயர்த்து தமதல
அடி தவப்பதற்கு இடம் கிதடக்காமல் பசருக்குகின்றவர்களும்; தகாள் வமள எயிறு -
வலிய வதைவான தம் பற்கதைக்; தின்று தீ எனக் - கடித்து பநருப்தப தபாலக்;
பகாதிக்கின் றாரும்- பகாதித்து எழுகின்றவர்களும் (ஆயினர்). (14)
அறுசீர்ஆசிரிய விருத் ம்
(தவறுவமக)

5503. அமனவரும், ைமல என நின்றார்; அளவு அறு

மடகள் யின்றார்;
அமனவரும், அைரின் உயர்ந் ார்; அகலிடம் பநளிய
நடந் ார்;
அமனவரும், வரனின் அமைந் ார்; அெனியின்
 அணிகள் அணிந் ார்;
அமனவரும், அைரமரபவன்றார்; அசுரமர உயிமர
அயின்றார்
அமனவரும் ைமலஎனநின்றார் - கிங்கர வீரர்யாவரும், மதலதயப் தபால சலியாது
நிற்பவர்கள்; அளவு அறு மடகள் யின்றார் - மிகப் பல பதடக்கலப் பயிற்சி
பபற்றவர்கள்; அமனவரும் அைரின் உயர்ந் ார் - யாவரும் தபார் பசய்வதில்
சிறந்தவர்கள்; அமனவரும் வரனின் அமைந் ார் - யாவரும் வர பலம் பபாருந்தப்
பபற்றவர்கள்; அெனியின் அணிகள் அணிந் ார் - வச்சிராயுதம் தபால் ஒளி வீசும்
ஆபரணங்கதை அணிந்தவர்கள்; அமனவரும் அைரமர பவன்றார் - யாவரும்
ததவர்கதைப் தபாரில் பவன்றவர்கள்; அசுரமர உயிமர அயின்றார் - அசுரர்கைது
உயிதரக் பகான்று தின்றவர்கள் (இத்ததகயவர்கள்); அகலிடம் பநளிய நடந் ார் -
(பாரமிகுதியால்) பூமி பநளியும்படி, (அனுமான் உள்ை இடம் தநாக்கி) நடந்தார்கள்.

அரக்க வீரர்ஒவ்பவாருவரும், மதல என நிற்றல் முதலியன பபற்றவராதகயால்,

அதனவரும் என்பது பன்முதற கூறப்பட்டது. இந்தக் கிங்கர வீரர் ததவர்கதையும்
மற்ற அசுரர்கதையும் பவன்ற பசய்தி 5493, 5495 ஆம் பாடல்களில் குறிக்கப்பட்டது.
அசனி - வச்சிராயுதம். ‘அசனி வச்சிரப்பதடயாகும் தம’ - பிங்கலந்தத. (15)

5504. குறுகினகவெரும், மின்த ால் குமர கழல் உரகரும்,

வன் த ார்
முறுகினப ாழுதின், உமடந் ார் முதுகிட, முறுவல்
யின்றார்;
இறுகின நிதிகிழவன் த ர் இமெ பகட, அளமக
எறிந் ார்;
ப றுகுநர்இன்மையின், வன் த ாள், தினவுற உலகு
திரிந் ார்.
குறுகினகவெரும் - உடலுடன் பநருங்கி ஒட்டிய கவசங்கள் பகாண்ட நிவாதகவசர்
என்னும் அசுரரும்; மின்த ால் குமர கழல் உரகரும் - மின்னல் தபால ஒளி வீசுவனவும்
ஒலிக்கின்றதவயுமான வீரக் கழல்கள் அணிந்த நாகர்களும்!; வன்த ார் முறுகின
ப ாழுதில் - (இந்தக் கிங்கரர்கதை எதிர்த்து) வலிய தபார் முற்றியதபாது; உமடந் ார்
முதுகிட - ததாற்றவர்கைாய்ப் புறமுதுகிட்டு ஓடியதால்; முறுவல் யின்றார் -
(அவர்களின் வீரமின்தமதய எள்ளிப்) புன்முறுவல் பகாண்டனர் இந்தக் கிங்கரர்;
இறுகின நிதி(க்) கிழவன் - பசறிந்த பசல்வங்களுக்கு உரியவனாகிய குதபரனின்; இமெ
பகட - புகழ் அழியும்படி; அளமக எறிந் ார் - அைகாபுரிதயத் தாக்கி (இக் கிங்கரர்)
அழித்தனர்; ப றுகுனர் இன்மையின் - தங்கதை எதிர்த்துப் தபார் பசய்தவார் தவறு
எவரும் இல்லாதமயால்; வன்த ாள் தினவு உற - வலிதமயான ததாள்கள் தினவு
எடுக்கும்படி; உலகு திரிந் ார் - (எதிர்த்துப் தபார் பசய்வார் கிதடப்பதரா எனத் ததடி)
உலபகங்கும் திரிந்தனர்.

கிங்கரரின்தபார் ஆற்றதலயும் ஆர்வத்ததயும் பாடல் புலப்படுத்துகிறது. குறுகின

கவசர் என்பார் நிவாதகவசர் எனப்படும் ஓர் அசுர இனத்தவராவர். இராவணன்
தமற்பகாண்ட திக்குவிசயத்தில் அவதன எதிர்த்துப் தபாரிட்டனர்; ஆற்றலில்
இருவரும் சமநிதலயராயிருத்தல் கண்டு நான்முகன் இரு சாராதரயும்
சமாதானப்படுத்தினன் என்பர் வால்மீகி. முதல் நூற் பசய்திதய ஒதுக்கி நிவாதகவசதர
இலங்தக அரக்கர் பவன்றதாகதவ கம்பர் குறிக்கிறார். ‘குறுகின கவசரும்.... உரகரும்.....
முதுகிட என்ற கம்பர் வாக்தகக் கருதுக. தபார் பசய்யும் வாய்ப்புக் கிதடக்காததபாது
வீரர்களின் ததாள் தினபவடுக்கும் என்பது மரபுவழிச் பசய்தி. கம்பர் முன்னரும் (179,
1280, 2937) குறித்துள்ைார். ‘பதறுகுநர்’ என இருக்க தவண்டும்; எதுதக நலம் நாடித்
‘பதறுகுனர்’ என நின்றது. நிதிக் கிழவன்’ ஓதச தநாக்கி ‘நிதிகிழவன்’ என நின்றது.
(16)

5505. ‘வமரகமள இடறுமின்’ என்றால், ‘ைறிகடல்

ருகுமின்’ என்றால்,
‘இரவிமய விழவிடும்’ என்றால், ‘எழு ைமழ
பிழியுமின்’ என்றால்,
‘அரவினது அரெமன,ஒன்தறா, மரயிதனாடு
அமரயுமின்’ என்றால்,
‘ மரயிமன எடும்,எடும்’ என்றால், ஒருவர் அது
அமை ல் ெமைந் ார்.
வமரகமளஇடறுமின் என்றால் - மதலகதை இடறித் தள்ளுங்கள் என்றாலும்;
ைறிகடல் ருகுமின் என்றால் - அதல புரளுகின்ற கடல் நீதரக் குடித்து விடுங்கள்
என்றாலும்; இரவிமய விழ விடும் என்றால் - சூரியதனக் கீதழ விழும்படி
தள்ளிவிடுங்கள் என்றாலும்; எழு ைமழ பிழியுமின் என்றால் - வானத்தில் பசல்லுகின்ற
தமகத்ததப் பிழிந்து விடுங்கள் என்றாலும்; அரவினது அரெமன மரயிபனாடு
அமரயுமின் என்றால் - பாம்பரசனாகிய ஆதி தசடதன, ததரதயாடு தசர்த்து அதரத்து
விடுங்கள் என்றாலும்; மரயிமன எடும் எடும் என்றால் - இந்தப் பூமிதயப் பபயர்த்
துஎடுத்து விடுங்கள் என்றாலும்; ஒருவர் அது அமை ல் ெமைந் ார் ஒன்தறா- ஒருவதர,
அத் பதாழிதலச் பசய்து முடிக்கத்தக்கவராவர். (இவர்கள்வல்லதம) இவ்வைவு
மாத்திரதமதயா ? இவர்கைது வல்லதம இத்ததாடுஅடங்காது என்றபடி.

இயற்தகயின்இயல்புகதை மாற்றுவதற்கு. அரக்க வீரர்களுள் ஒருவதர தபாதும்.

என்பது கருத்து. (17)

5506. தூளியின் நிமிர் டலம் த ாய் இமையவர் விழி துற,

பவம் த ார்
மீளியின் இனம்என, வன் ாள் விமர புலி நிமர
என, விண் த ாய்
ஆளியின் அணிஎன, அன்தறல், அமல கடல்
விடம் என, அஞ்ொர்,
வாளியின்விமெபகாடு திண் கார் வமர வருவன
என, வந் ார்.
தூளியின் நிமிர் டலம் த ாய் - (வீரர்கள்பசல்வதால்) எழுந்த புழுதியின் பதாகுதி
தமதல பசன்று; இமையவர் விழி துற - ததவர்களின் கண்கதைத் தூர்த்துவிட; பவம்
த ார் மீளியின் இனம் என - பகாடிய தபார் பசய்யவல்ல தபய்களின் கூட்டம் என்னும்
படியாகவும்; வன் ாள் விமர புலி நிமர என - வலிய கால்கைால் விதரந்து பசல்லும்
புலிக் கூட்டங்கள் என்னும்படியாகவும்; விண்த ாய், ஆளியின் அணி என - வானத்தில்
பாய்ந்து பசல்லும் சிங்கங்களின் கூட்டம் என்னும்படியாகவும்; அன்தறல், அமல கடல்
விடம் என - அல்லாவிடில், கடலினின்றும் ததான்றிய ஆலகாலநஞ்சு
என்னும்படியாகவும்; அஞ்ொ, வாளியின் விமெ பகாடு திண்கார்வமர வருவன வந் ார்
- பயப்படாமல், அம்பின் தவகத்ததாடு வலிய தமகங்கள் மதலதய தநாக்கி வருவன
தபால, (அனுமதன தநாக்கி) வந்தார்கள்.

இதமயவர் விழிதுற வந்தார் என இதயயும். படலம் - பதாகுதி. (18)

5507. ப ாறி ரவிழி, உயிர் ஒன்தறா ? புமக உக,

அயில் ஒளி மின்த ால்
ப றி ர, உரும்அதிர்கின்றார்; திமெப ாறும்
விமெபகாடு பென்றார்
எறி ரு கமடயுகவன் கால் இடறிட, உடுவின்
இனம் த ாய்
ைறி ர, ைமழஅகல் விண்த ால் வடிவு அழி
ப ாழிமல, வமளந் ார்.
உயிர் ஒன்தறா - (அவ்வீரர்களின்) பபரு மூச்சுக் காற்று மாத்திரதமா ?; விழி ப ாறி ா
- கண்களினின்று பநருப்புப் பபாறி பரக்கவும்; புமக உக - புதகதய பவளிதய
கக்கவும்; அயில் ஒளி மின் த ால் பெறி ர - தவலாயுதங்களின் ஒளி மின்னதலப் தபால்
பநருங்கவும்; உரும் அதிர்கின்றார் - இடி தபால் முழங்குகின்றவர் கைாய்; திமெ
ப ாறும் விமெபகாடு பென்றார் - எட்டுத் திக்குகளிலும் விதரந்து பசன்றவர்கைாய்;
கமட யுகம் எறி ருவன்கால் இடறிட - பகாடிய பபருங்காற்று எற்றி வீசுதலால்;
உடுவின் இனம் த ாய் ைறி ர - நட்சத்திரக் கூட்டங்கள் நீங்கி விழுந்து விடவும்; ைமழ
அகல் விண் த ால் - தமகம் இல்லாத ஆகாயம் தபால; வடிவு அழி ப ாழிமல -
தன்னுருவம் அழிந்த அதசாகவனத்தத; வமளந் ார் - சூழ்ந்து பகாண்டார்.

பபாறிதர, புதகஉக, பதறிதர, அதிர்கின்றார். பசன்றார் வதைந்தார் எனச் பசால்

முடிவு பகாள்க. உடுவினம், மலர்களுக்கும், மதழ நீங்கிய விண், உருவழிந்த அதசாக
வனத்துக்கும் உவதம. முன் இரண்டடிகள் கிங்கரர் பசன்றதமதயயும், பின்
இரண்டடிகள் பபாழிலின் நிதலதமதயயும் கூறும். (19)அரக்க வீரர்களின்வருதக
கண்டு அனுமன் மகிழ்தல்.
5508. வயிர்ஒலி, வமள ஒலி, வன் கார் ைமழ ஒலி முரசு
ஒலி, ைண் ால்
உயிர் உமலவுறநிமிரும் த ார் உறும் ஒலி, பெவியின்
உணர்ந் ான்;
பவயில் விரிகதிரவனும் த ாய் பவருவிட,
பவளியிமட, விண் த ாய்
கயிமலயின்ைமலஎன நின்றான்; அமனயவர் வரு
ப ாழில் கண்டான்.
 பவயில் விரிகதிரவனும் த ாய் பவரு விட - பவயிதல வீசுகின்ற சூரியனும் அஞ்சி
விலகிப் தபாய்விட; விண் த ாய் கயிமலயின் ைமல என - ஆகாயத்தத எட்டிய கயிதல
மதல தபால; பவளியிமட நின்றான் - திறந்த பவளியிடத்திி்ல் நின்றவனாகிய
அனுமன்; வயிர் ஒலி வமள ஒலி - ஊது பகாம்பின் ஓதசயும் சங்கின் ஓதசயும்; வல் கார்
ைமழ ஒலி - வலிய கார் காலத்து தமக ஒலி தபான்ற; முரசு ஒலி - முரசங்களின்
முழக்கமும்; ைண் ால் உயிர் - பூமியில் உள்ை பிராணிகள்; உமல வுற - நடுக்கம்
அதடய; நிமிரும் த ார் உறும் ஒலி - ஓங்கும் தபார் வருவததக் குறிக்கும் ஒலியும்;
பெவியின் உணர்ந் ான் - காதினால் தகட்டு உணர்ந்தவனாகி; அமனயவர் வரு ப ாழில்
கண்டான் - அந்த அரக்கர் வருவததக் கண்ணால் தநரிலும் கண்டான்.

பவயில் விரி கதிரவன்பவருவியது; அனுமன் சிறு குழந்ததயாக இருந்த தபாது,

தன்தனப் பற்ற வந்ததத எண்ணி மீண்டும் வருவாதனா என்ற நிதனவு.
(20)

5509. ‘இ இயல்இது’ என, முந்த இமயவுற இனிது

ப ரிந் ான்;
இயல் அறிவு யந் ால், அதின் நல யன் உளது
உண்தடா ?
சி வு இயல் கடிப ாழில் ஒன்தற சி றிய பெயல்
ரு திண் த ார்
உ வு இயல்இனிதின் உவந் ான்,-எவரின்
அதிகம் உயர்ந் ான்.

எவரினும் அதிகம்உயர்ந் ான் - யாவரினும் மிகவும்சிறந்த அனுமன்; முந்த -

முதலில்; இது இ ம் இயல் - தான், இந்த அதசாகவனத்ததஅழித்தது நல்ல பசயல்
என்று; இமயவுற இனிது ப ரிந் ான் - பபாருத்தமாக நன்கு அறிந்து பகாண்டான்; ம்
இயல் அறிவு யந் ால் - பக்குவமுதடய அறிவு ததான்றினால்; அதின் நல யன் உளது
உண்தடா - அததக் காட்டிலும் நல்லதான பயன் தரத்தக்கது தவறு உண்தடா
?(இல்தலபயன்றபடி); கடிப ாழில் சிம வு இயல் ஒன்தற - காவலுள்ைஅதசாக
வனத்தத அழித்ததான பசய்தக ஒன்று மட்டுதம; சி றிய பெயல் ரு திண்த ார் உ வு
இயல் - (அரக்கர்) ததாற்தறாடுகின்ற பசயதலஉண்டாக்கக் கூடிய வலிய தபாதர உதவி
நின்ற தன்தமகண்டு; இனிதின்உவந் ான் - பபரிதும் மகிழ் பவய்தினான்.
முதலடியில் கூறப்பபற்ற பசய்திக்கு இரண்டாம் அடி காரணமாய் அதமந்துள்ைது.
தவற்றுப் பபாருள் தவப்பணி. (21)

அரக்கர், பதடகதை ஏவ அனுமன் ஒரு மரத்தால்எதிர்த்தல்

5510. ‘இவன் ! இவன் ! இவன் !’ என நின்றார்; ‘இது !’

என, மு லி எதிர்ந் ார்;-
வனனின் முடுகிநடந் ார், கல் இரவு உற
மிமடகின்றார்-
புவனியும், ைமலயும், விசும்பும், ப ாரு அரு நகரும்,
 உடன் த ார்த்
துவனியில் அதிர,விடம்த ால் சுடர் விடு மடகள்
துரந் ார்.
வனனின் முடுகிீ்நடந் ார் - காற்தற விட விதரவாகநடந்து வந்த அரக்கர்கள்; கல்
இரவு உறமிமட கின்றார் - பகற்காலத்திதலதய இரவு தபால இருைாகும் படி பநருங்கி;
இவன் இவன் இவன் என நின்றார் - இவன்தான் இவன்தான் இவன் என்று குறிப்பித்துக்
காட்டுபவர்கைாய்; இது என மு லி எதிர்ந் ார் - இதுதவ அந்தக் குரங்கு என்று
பசால்லி, முற்பட்டு எதிர்ப்பவர்கைாகி; புவனியும் ைமலயும் விசும்பும் ப ாருவரு
நகரும் - பூமியும் மதலயும், ஆகாயமும், ஒப்பில்லாத இலங்தக நகரமும்; உடன்
த ார்த் துவனியில் அதிர - ஒரு தசரப் தபார் முழக்கத்தினால் நடுங்கும் படியாக; விடம்
த ால் சுடர் விடு மடகள் துரந் ார் -ஆலகாலம் தபால்பகாடுதமதய உதடய ஒளி
விடுகின்ற ஆயுதங்கதை (அனுமன் தமல்) வீசினார்கள்.

முடுகி நடந்தார்,துரந்தார் என முடிந்தது. இவன் இவன் இவன் என்ற அடுக்கு,

விதரவுப் பபாருதையும் பவகுளிப் பபாருதையும் தருவது. (22)

5511. ைமழகளும்,ைாறி கடலும், த ாய் ை ம் அற முரெம்

அமறந் ார்;
முமழகளின்இ ழ்கள் திறந் ார்; முது புமக கதுவ
முனிந் ார்;
பிமழ இல டஅரவின் த ாள் பிடர் உற, அடி
இடுகின்றார்;
கமழ ப ாடர்வனம் எரியுண்டாபலன, எறி
மடஞர் கலந் ார்.
எறி மடஞர் - ஆயுதங்கதைவீசத் பதாடங்கிய அந்த அரக்கவீரர்கள்; ைமழகளும்,
ைறிகடலும் த ாய் ை ம் அற முரெம் அமறந் ார் - (இடிக்கின்ற) தமகங்களும்
(ஒலிக்கின்ற) அதலகள் மடங்குகின்ற கடல்களும் ஒதுங்கி, பசருக்கு
அற்றுவிடும்படியாக தபார் முரசங்கதை அடித்து முழக்கினவர்கைாய்; முமழகளின்
இ ழ்கள் திறந் ார் - குதககள் தபால வாயிதழ்கதைத் திறந்தவர்கைாய்; முது
புமககதுவ முனிந் ார் - மிக்க புதக, கம்மிக் பகாள்ளும்படி பபருஞ்சினம்
பகாண்டவர்கைாய்; பிமழ இல ட அரவின் த ாள் பிடர் உற அடி இடுகின்றார் - குற்ற
மற்ற படங்கதை உதடய ஆதிதசடனின் ததாளும் பிடரும் அழுந்தும்படி
நடப்பவர்கைாய்; கமழ ப ாடர் வனம், எரி உண் டால்என கலந் ார் - மூங்கில்கள்
அடர்ந்த காட்டிதன பநருப்புப் பற்றுவது தபால,(நாலாபக்கமும் வதைத்துக்
பகாண்டு) ஒருங்கு திரண்டார்கள். அரவுக்குப் பிதழ இன்தமயாவது, உலகின்
கீழிருந்து அப்பாரத்ததச் சுமத்தலில் பின்வாங்காதிருத்தலாகும். (23)

5512. அறவனும்அ மன அறிந் ான்; அருகினில் அழகின்

அமைந் ார்
இற இனின் உ வுபநடுந் ார் உயர் ைரம் ஒரு மக
இமயந் ான்;
 உற வரு துமணஎன அன்தறா, உ விய அ மன
உவந் ான்;
நிமற கடல்கமடயும் பநடுந் ாள் ைமல என,
நடுவண் நிமிர்ந் ான்.
அறவனும் - அறவடிவினனான அந்த அனுமனும்; அ மன அறிந் ான் - அரக்கர்கள்
பநருங்கி வந்து பதடகள் வீசுவதத அறிந்து; அருகினில் அழகின் அமைந் ார் - தனது
பக்கத்தில் சிறப்பாக வந்து பபாருந்திய அரக்கர்கள்; இற, இனின் உ வு பநடுந் ார் உயர்
ைரம் ஒரு மக இமயந் ான் - இறப்பதற்கு, இனிதமயாக உதவக் கூடிய நீண்ட
ஒழுங்கான தமன்தமயுற்ற மரம் ஒன்தறத் தனது தகயில் எடுத்தான்; உற வரு துமண
என அன்தறா - மனத்திற்கு ஏற்ப உதவி பசய்ய வருகின்ற ஒரு துதணவதனப் தபால
அல்லவா இது உள்ைது என்று; உ விய அ மன உவந் ான் - தக்க சமயத்தில் உதவுமாறு
கிதடத்த அம்மரத்தத விரும்பிக் பகாண்டவனாய்; நிமற கடல் கமடயும் பநடுந் ாள்
ைமல என நடுவண் நிமிர்ந் ான் - பால் நிதறந்த கடதலக் கதடதற்குரிய பபரிய
அடிதய உதடயமந்தர மதலதயப் தபால அரக்கர் நடுவில் ஓங்கி எழுந்தான்.
அரக்கர் கடதலக்கலக்கப் தபாவதால் மந்தர மதல அனுமனுக்கு உவதம ஆயிற்று.
(24)

5513. ரு வமரபுமரவன வன் த ாள், னிைமல அருவி

பநடுங் கால்
பொரிவன ல என,ைண் த ாய் துமற ப ாரு
குருதி பொரிந் ார்;
ஒருவமர ஒருவர்ப ாடர்ந் ார்; உயர் மல உமடய
உருண்டார்-
அரு வமர பநரியவிழும் த ர் அெனியும் அமெய
அமறந் ான்.
அரு வமர பநரியவிழும் த ர் அெனிீ்யும் அமெய அமறந் ான் - (அனுமன்)பபரிய
மதலகள் பநரிந்து தூைாகுமாறு, விழுகின்ற பபரிய இடிகளும், அவ்தவாதசயில்
குதலந்து தபாக, அம் மரத்ததக் பகாண்டு அரக்கர்கதை ஓங்கி அடித்தான்; (அதனால்)
னிைமல அருவி பநடும் கால் ல பொரிவன என - குளிர்ந்த மதலகள் அருவியாக
நீண்ட வாய்க்கால் பலவற்தறச் பசாரிவனதபால; ருவமரபுமரவன வன் த ாள் -
பபரிய மதல தபால்வனவாகிய வலிய ததாள்களினால்; ைண்த ாய் துமற ப ாரு
குருதி பொரிந் ார் - மண்ணிதல விழும் படியாக ஆறு தபால இரத்தத்ததக்
பகாட்டியவர்கைாய்; ஒருவமர ஒருவர் ப ாடர்ந் ார் - ஒருத்ததர ஒருத்தர் பற்றிக்
பகாண்டு; உயர் மல உமடய உருண்டார் - உயர்ந்த தமது ததலகள் உதடபட்டுப் தபாக
உருண்தடாடி அழிந்தனர்.

அரக்கர்ததாள்களுக்குப் பபரிய மதலகளும், அவர்கள் ததாள்களிலிருந்து பசாரிந்த

இரத்த பவள்ைங்களுக்கு மதலகளிலிருந்து வரும் அருவி நீர்க்கால்களும்
உவதமகைாயின. (25)

5514. மற புமரவிழிகள் றிந் ார்; டியிமட பநடிது

டிந் ார்;
பிமற புமர எயிறும் இழந் ார்; பிடபராடு மலகள்
பிளந் ார்;
குமற உயிர் சி றபநரிந் ார்; குடபராடு குருதி
குமழந் ார்;-
முமற முமற மடகள்எறிந் ார்-முமட உடல் ைறிய
முறிந் ார்.
முமற முமற மடகள்எறிந் ார் - (அவ்வரக்கர்கள்)வரிதச வரிதசயாக நின்று
(அனுமன் தமல்) ஆயுதங்கதை வீசினர்; மற புமர விழிகள் றிந் ார் - (அனுமன்
மரங்பகாண்டுதாக்கியதனால்) அவர்களில் சிலர் ததாற்பதற தபான்று அகன்ற கண்கள்
பறிக்கப்பட்டவராயினர்; டியிமட பநடிது டிந் ார் - சிலர், ததரயின் மீது நீை
விழுவாராயினர்; பிமற புமர எயிறும் இழந் ார் - பிதறச்சந்திரன் தபான்று வதைந்த
தமது பற்கதை இழந்தவராயினர் சிலர்; பிடபராடு மலகள் பிளந் ார் - சிலர், பின்
கழுத்தும் ததலகளும் பிைக்கப்பட்டவராயினர்; குமற உயிர் சி ற பநரிந் ார் - சிலர்,
தமது குற்றுயிரும் சிதறிப் தபாகும்படி மிதிபட்டு அழிந்தார்; குடபராடு குருதி
குமழந் ார் - சிலர் தமது குடதலாடு இரத்தத்ததயும் பவளிதய பசாரிந்து அழிந்தனர்;
முமட உடல் ைறிய முறிந் ார் - சிலர் முதட நாற்றமுள்ை தமது உடம்புகள் அழியும்படி
முறியப் பபற்றார்கள்.

வட்டமாயும்பபரியதவயாயும் இருத்தலால் ததாற்பதற அரக்கர் கண்களுக்கு

உவதம. (26)
515. புமடபயாடு விடு கனலின் காய் ப ாறியிமட,
ையிர்கள் புமகந் ார்;
ப ாமடபயாடு முதுகுதுணிந் ார்; சுழி டு குருதி
பொரிந் ார்;
மட இமட ஒடிய,பநடுந் த ாள் றி ர, வயிறு
திறந் ார்;
இமட இமட,ைமலயின் விழுந் ார்-இகல் ப ார
முடுகி எழுந் ார்.
இகல் ப ார முடுகிஎழுந் ார் - தபார் பசய்வதற்குவிதரந்து எழுந்த சில அரக்கர்கள்;
புமடபயாடு விடு கனலின் காய் ப ாறியிமட - அனுமன் அடிக்கின்ற அடியுடதன
பவளிப்படுகின்ற பநருப்பினுதடய எரிக்கின்ற தீப்பபாறிகளிதல; ையிர்கள் புமகந் ார்
- தம் மயிர்கள் புதகயப் பபற்றனர்; ப ாமடபயாடு முதுகு துணிந் ார் - சிலர், தம்
பதாதடகதைாடு முதுகும் துண்டிக்கப் பபற்றார்; சுழி டு குருதி பொரிந் ார் - சுழிகள்
உண்டாக இரத் தபவள்ைங்கதைக் கக்கினார்கள்; மட இமட ஒடிய பநடும் த ாள்
றி ர - தம் தகயில் பகாண்ட ஆயுதங்கள் நடுதவ ஒடிந்து தபாக நீண்ட
ததாள்கள்உடலிலிருந்து தவறாகிப் தபாக; வயிறு திறந் ார் - தம் வயிறும்
பிைக்கப்பட்டவர்கைானார்கள் சிலர்; இமட இமட ைமலயின் விழுந் ார் - பயந்து
ஓடியவர்கள், தபார்க் கைத்தின் இதடதய பல இடங்களில் மதல தபால
விழுந்தார்கள். (27)
5516. புமட இருளின் மிமடந் ார், ப ாடியிமட பநடிது
புரண்டார்;
விம டும்உயிரர் விழுந் ார்; விளிபயாடு விழியும்
இழந் ார்;
கம பயாடு முதிரைமலந் ார், கமண ப ாழி
சிமலயர் கலந் ார்,
உம ட உரனும்பநரிந் ார்; உ பறாடு குருதி
உமிழ்ந் ார்.
கம பயாடு முதிரைமலந் ார் - தண்டாயுதங்களுடன்நன்றாகப்
தபார்பசய்தவர்களும்; கமணப ாழி சிமலயர் கலந் ார் - அம்புகதைச் பசாரிகின்ற
விற்கதை உதடயவர்களும்கூடியவர்கைாய்; உம ட - அனுமனால் உததபட்டு;
உரனும் பநரிந் ார் - தம்மார்பும் பநரியப்பட்டு; உ பறாடு குருதி - நடுக்கத்ததாடு
இரத்தத்ததயும்; உமிழ்ந் ார் - பவளிதய கக்கினர்; இருளின் மிமடந் ார் - இருதைப்
தபான்று (கறுத்த வடிவத்துடன்) அங்குக் கூடி பநருங்கிய சில வீரர்கள்; ப ாடி இமட
பும ட பநடிது புரண்டார் - கீதழ கிடந்த புழுதியின் இதடதய புததந்து தபாக
பநடுந் தூரம் புரண்டனர்; விம டும் உயிரர் விழுந் ார் - விததகள் தபாலச் சிதறிய
உயிர்கதை உதடயவர்கைாய் பவற்றுடலாய் விழுந்திட்டார்கள்; விளிபயாடு விழியும்
இழந் ார் - சிலர், வீர ஒலியும் கண்களும் இழந்தவர்கைாயினர். (28)

5517. அயல்,அயல், ைமலபயாடு அமறந் ான்; அடு மக

அளமக அமடந் ார்;
வியல் இடம்ைமறய விரிந் ார்; மிமெ உலகு அமடய
மிமடந் ார்;
புயல் ப ாடுகடலின் விழுந் ார்; புமட புமட
சிம பவாடு பென்றார்,
உயர்வுறவிமெயின் எறிந் ான்; உடபலாடும் உலகு
துறந் ார்.
அயல் அயல்ைமலபயாடு அமறந் ான் - (அனுமன் அவ்வரக்கர்கதை) பக்கங்களில்
உள்ை மதலகளில் ஓங்கி அடித்தான்; அடு மக அளமக அமடந் ார் - (அதனால் சிலர்)
பகால்லவல்ல பதகதம உதடய அைகா பட்டணத்தத அதடந்தார்கள்; வியல் இடம்
ைமறய விரிந் ார் - (தவறு சிலர்) ஆகாயம் மதறந்து தபாகும்படி பரவினார்கள்; மிமெ
உலகு அமடய மிமடந் ார் - (இன்னும் சிலர்) தமலுலகம் முழுவதும் பசறிந்து
காணப்பட்டனர்; புமட புமட சிம பவாடு பென்றார் - சிலர், நாற் புறங்களிலும் உடல்
சிததய ஓடினார்கள்; உயர்வுற விமடயின் எறிந் ான் - மற்றும் சிலதர தமதல
தபாகுமாறு தவகமாக வீசினான்; உடபலாடும் உலகு துறந் ார் - (அதனால் அவர்கள்)
உடம்புகளுடன் இந்த உலகத்தத நீத்து விண்ணுலகு எய்தினார்கள். (29)
கலிநிமலத் துமற

5518. ற்றித் ாபளாடு த ாள் றித்து எறிந் னன்; ாரின்,

இற்ற பவஞ் சிமறபவற்புஇனம் ஆம் எனக்
 கிடந் ார்;
பகாற்றவாலிமடக் பகாடுந் ப ாழில் அரக்கமர
அடங்கச்
சுற்றி வீெலின், ம் ரம் ஆம் எனச் சுழன்றார்.
ற்றித் ாபளாடுத ாள் றித்து எறிந் ான் - (அனுமன் சில அரக்கர்கதை) பிடித்து,
அவர்கைது கால்கதையும் ததாள்கதையும் பிய்த்து வீசினான்; பவம்சிமற இற்ற பவற்பு
இனம் ஆம் என ாரின் கிடந் ார் - (கால்களும் ததாள்களும் அற்ற அரக்கர்கள்) பகாடிய
இறகுகள் அறுபட்ட மதலக்கூட்டங்கள் தபால பூமியில் விழுந்து கிடந்தனர்; பகாற்ற
வாலிமட அடங்க - பவற்றி பபாருந்திய தனது வாலிதல அடக்கியிருக்கச் பசய்து;
பகாடும் ப ாழில் அரக்கமர சுற்றி வீெலின் - பகாடிய பசயல்கதை உதடயசில
அரக்கர்கதைச் சுழற்றிய வீசியதனால்; ம் ரம் ஆம் என சுழன்றார் - பம்பரம் தபாலச்
சுழன்றார்கள்.

அனுமன் வால்,கயிறாகவும், அரக்கர்கள் பம்பரங்கைாகவும், அனுமன் பம்பரம்

விடுதவானாகவும், இங்கு உவமிக்கப் பபற்றுள்ைன. (30)

5519. வாள்கள் இற்றன; இற்றன வரி சிமல; வயிரத்

த ாள்கள்இற்றன; இற்றன சுடர் ைழுச் சூலம்;
நாள்கள் இற்றன;இற்றன நமக எயிற்று ஈட்டம்;
ாள்கள் இற்றன;இற்றன மடயுமடத் டக் மக.
வாள்கள் இற்றன- (அனுமன்தாக்கியதனால்) அரக்கர் சிலரது வாள்கள் ஒடிந்து
தபாயின; வரி சிமல இற்றன - கட்டதமந்த விற்கள் முறிந்து தபாயின; வயிரத்
த ாள்கள் இற்றன - சிலரது வயீரம் தபான்ற ததாள்கள் அற்றுப் தபாயின; சுடர்
ைழுச்சூலம் இற்றன - ஒளியுள்ை மழுக்களும் சூலங்களும் முறிந்து தபாயின; ாள்கள்
இற்றன - சிலரது கால்கள் ஒடிந்தன; நாள்கள் இற்றன நமக எயிற்று ஈட்டம் இற்றன -
நட்சத்திரங்கள் விழுவததப் தபால. ஒளி விைங்கும் பற்களின் பதாகுதிகள்
அற்றுவீழ்ந்தன; மட உமடத் டக்மக இற்றன - அவர்களின் ஆயுதங்கதை உதடய
தககள் அற்று வீழ்ந்தன.

நதக எயிறுகளுக்குநட்சத்திரங்கள் உவதம. இச்பசய்யுள் சில சுவடியில் இல்தல.

வருணதன மயமாகத் பதாடர்ந்து மிகப் பல பாடல்கள் பாடுவது அருதமயான
திறதனக் காட்டுவதாகும். பாடுவதுமுடியுதமனும் அவற்தறப்படிப்பவர் அலுக்காமல்
படிக்க தவண்டுதம ! அவ்வாறு அலுப்புத் ததான்றாவண்ணம் சந்தங்கதை மாற்றி
மாற்றிக் பகாடுப்பதன் மூலம் சாதிக்கிறார் கவிச் சக்கரவர்த்தி. ஒதர யாப்பு வதகயிலும்
பசால்லாட்சி மாற்றியும் நதடதய மாற்றியும் வருணதனப் பாடல்கைால் ஏற்படக்
கூடிய அலுப்தபக் கம்பர் தவிர்த்து விடுகிறார். முந்திய (5518) பசய்யுளும் இச்
பசய்யுளும் ஐஞ்சீர் பகாண்ட கலித்துதறகதை; ஆயினும் இச்பசய்யுளின்
பசால்லதமப்தபயும் நதடதயயும் கருதிப் பார்த்து ஏதனய கலித்துதறகதைாடு
ஒப்பிட்டுக் காண்க. (31)

5520. ப றித் வன் மல; ப றித் ன பெறி சுடர்க்

கவெம்;
ப றித் ம ங்கழல்; ப றித் ன சிலம்ப ாடு
ப ாலந் ார்;
ப றித் ல்ைணி; ப றித் ன ப ரும் ப ாறித்
திறங்கள்;
ப றித் குண்டலம்; ப றித் ன கண் ைணி சி றி.
வன் மல ப றித் - சிலருதடய வலியததலகள் அப்பால் சிதறி விழுந்தன; பெறி
சுடர்க் கவெம் ப றித் ன - நிதறந்த ஒளியுள்ை கவசங்கள் சிதறின; ம ங்கழல் ப றித்
- பசும் பபான்னாலாகிய வீரக்கழல்கள் சிதறி விழுந்தன; ப ாலந் ார் சிலம் ப ாடு
ப றித் ன - பபான்னரி மாதலகள் ஓதசதயாடு விழுந்தன; ல்ைணி ப றித் -
(ஆபரணங்களில் அழுத்தியிருந் த)இரத்தினங்கள் பலவும் சிதறி விழுந்தன; ப ரும்
ப ாறித் திறங்கள்ப றித் ன - அவர்கள் அணிந்திருந்த பபரிய வீரபட்டம் முதலிய
விருதுகள்சிதறி விழுந்தன; குண்டலம் ப றித் - அவர்கைது குண்டலங்கள் சிதறின;
கண்ைணி சி றி ப றித் ன - கண்ணின் கருமணிகள் சிதறுண்டு வீழ்ந்தன.

சிலம்பு - ஓதச;பபாறி - வீரபட்டம், விருது என்பன, ‘தவந்தன் பபயரால் பபாறியும்

பபற்றான்.’ (சீவக சிந்தாமணி - 1792) (32)

5521. உக்க ற்குமவ; உக்கன, துவக்கு எலும்பு

உதிர்வுற்று;
உக்க முற்கரம்;உக்கன, முசுண்டிகள் உமடவுற்று;
உக்க ெக்கரம்;உக்கன, உடல் திறந்து உயிர்கள்;
உக்க கப் ணம்;உக்கன, உயர் ைணி ைகுடம்.
ல்குமவ உக்க - அரக்கர்கைது பற்களின் குவியல்கள் சிந்தின; துவக்கு எலும்பு
உதிர்வுற்று உக்கன - ததால்களும் எலும்புகளும் சிதறி அழிந்தன; முற்கரம் உக்க -
சம்மட்டி என்ற ஆயுதங்கள் சிதறி விழுந்தன; முசுண்டிகள் உமடவுற்று உக்கன -
முசுண்டி என்னும் ஆயுதங்களும் ஒடிந்து சிதறின; ெக்கரம் உக்க - சக்கரம் என்னும்
ஆயுதங்கள் சிதறின; உடல் திறந்து உயிர்கள் உக்கன - உடல்கள் பிைக்கப்பட்டு உயிர்கள்
சிந்திப் தபாயின; கப் ணம் உக்க - அரிகண்டம் என்னும் ஆயுதங்கள் சிதறிப் தபாயின;
உயர் ைணி ைகுடம் உக்கன - சிறந்த இரத்தின கிரீடங்கள் சிதறிப் தபாயின.
துவக்கு - ததால்;இறுதல் - அற்று நீங்குதல்; பதறித்தல் - சிதறி நீங்குதல்; உகுதல் -
சிந்தி நீங்குதல். (33)

5522. ாள்களால் லர், டக் மககளால் லர், ாக்கும்

த ாள்களால் லர், சுடர் விழியால் லர், ப ாடரும்
தகாள்களால் லர், குத்துகளால் லர், ம் ம்
வாள்களால் லர், ைரங்களினால் லர்,-ைடிந் ார்.
ாள்களால் லர்- அனுமனதுகால்களினால் பலரும்; டக்மககளால் லர் - பபரிய
தககைால் பலரும்; ாக்கும் த ாள்களால் லர் - தமாதும்ததாள்கைால் பலரும்; சுடர்
விழியால் லரும் - ஒளி வீசும் விழிகளில்உண்டாகும் பநருப்பினால் பலரும்;
ப ாடரும் தகாள்களால் லர் - பற்றிப்பிடித்தலால் பலரும்; குத்துகளால் லர் -
தககைால் குத்துதலினால் பலரும்; ம் ம் வாள்களால் லரும் - அவரவர்கைது
வாள்கைாதலதய பலரும்; ைரங்களினால் லர் - மரங்கதைக் பகாண்டு எறிவதால்
பலரும்; ைடிந் ார் - இறந்தார்கள்.

தகாை - பற்றிக்பகாள்ளுதல். ‘பதாடரும் தகாள்’ - தமன் தமல் மிகுகின்ற வலிதம -

என்றும் பபாருள் (34)

5523. ஈர்க்க, ட்டனர் சிலர்; சிலர் இடிப்புண்டு ட்டார்;

த ர்க்க, ட்டனர் சிலர்; சிலர் பிடியுண்டு ட்டார்;
ஆர்க்க, ட்டனர் சிலர்; சிலர் அடியுண்டு ட்டார்;
ார்க்க, ட்டனர் சிலர்; சிலர் யமுண்டு ட்டார்.
சிலர், ஈர்க்க ட்டனர் - சில அரக்கர்கள்,அனுமன் அவர்கதைப் பிடித்து இழுத்தலால்
இறந்தார்கள்; சிலர் இடி உண்டு ட்டனர் - மற்றும் சிலர்,இடிக்கப்பட்டு இறந்தனர்;
சிலர் தவர்க்க ட்டனர்- சிலர், அவ்விடம் விட்டுப் பபயர்த்து எறியப்பட்டு இறந்தனர்;
சிலர் பிடிஉண்டு ட்டார் - தவறு சிலர் அனுமனால் பிடிக்கப்பட்டு இறந்தனர்;
சிலர்ஆர்க்க ட்டனர் - இன்னும் சிலர் கட்டப்பட்டு இறந்தனர்; சிலர் அடிஉண்டு
ட்டார் - மற்றுஞ் சிலர், அனுமனால் அடிக்கப்பட்டு இறந்தனர்; சிலர் ார்க்க ட்டனர்
- தவறு சிலர், அனுமன் தகாபித்துப் பார்த்ததாதலஇறந்தனர்; சிலர் யமுண்டு ட்டனர்
- தவறு சிலர் பயந்து இறந்தனர். ஆர்த்தல் -கட்டுதல்; ‘ஆர்த்த கணவன் அகன்றான்’
(சிலப் - 9; 37) (35)

5524. ஓடிக்பகான்றனன் சிலவமர; உடல் உடல்த ாறும்

கூடிக் பகான்றனன்சிலவமர; பகாடி பநடு ைரத் ால்
ொடிக்பகான்றனன் சிலவமர; பிணம்ப ாறும் டவித்
த டிக்பகான்றனன் சிலவமர-கறங்கு எனத்
திரிவான்.
கறங்கு எனத்திரிவான் - காற்றாடி தபான்றுதிரிபவனான அனுமன்; சிலவமர உடல்
உடல் த ாறும் ஓடிக் பகான்றனன் - சில அரக்கர்கதை, ஒவ்பவாருவர் இருக்கும்
இடத்திலும் ஓடிப் தபாய், பகான்றான்; சிலவமர கூடி பகான்றனன் - சிலதர,
பநருங்கிக் பகான்றான்; சிலவமர பகாடி பநடுைரத் ால் ொடிக் பகான்றனன் - சிலதர,
பகாடிகள் படர்ந்த பபரிய மரத்தினால் அடித்துக் பகான்றான்; பிணந் ப ாறும் டவி
சிலமரத் த டித் பகான்றனன் - பிணக்குவியல்களிதடதய பதுங்கிக் கிடந்த சிலதர
ததடிக் கண்டுபிடித்துக் பகான்றான். (36)

5525. முட்டினார் ட, முட்டினான்; முமற முமற முடுகிக்

கிட்டினார் ட,கிட்டினான்; கிரி என பநருங்கிக்
கட்டினார் ட,கட்டினான்; மககளால் பைய்யில்
ட்டினார் ட, ட்டினான்-ைமல எனத் குவான்.
ைமல எனத் குவான் - மதல எனச்பசால்லத்தக்கவனாய (தபருருவம் பபற்ற)
அனுமன்; முட்டினார் ட முட்டினான் - தன்தன முட்டின அரக்கர் இறக்கும்படி (தான்
அவதர) முட்டினான்; முமற முமற முடுகி கிட்டினார் ட கிட்டினான் - வரிதச
வரிதசயாகத் தன்தன பநருங்கின அரக்கர்கள் அழியுமாறுதானும்
அவர்கதைபநருக்கினான்; கிரி என பநருங்கி கட்டினார் ட கட்டினான் - மதல
தபான்றவர்கைாய் பநருங்கி வந்து (தமது தககைால் தன்தனக்) கட்டியவர்கள்
இறக்குமாறு, தான் அவர்கதை இறுகக் கட்டினான்; மககளால் பைய்யில் ட்டினார் ட
ட்டினான் - தம் தககைால் (தனது) உடம்பில் தட்டினவர்கள் இறக்கும்படி (தான்
அவர்கதைத்) தட்டினான்.

தன்தனக் பகால்லவந்தவர்கதை அவர்கள் பசய்த வண்ணதம தானும் பசய்து

அவர்கதைக் பகான்றான் அனுமன். (37)

5526. உறக்கினும்பகால்லும்; உணரினும் பகால்லும்; ைால்

விசும்பில்
றக்கினும்பகால்லும்; டரினும் பகால்லும்; மின்
மடக் மக,
நிறக் கருங்கழல், அரக்கர்கள் பநறிப ாறும்
ப ாறிகள்
பிீ்றக்க நின்றுஎறி மடகமளத் டக் மகயால்
பிமயயும்.
உறக்கினும்பகால்லும் - அரக்கர் தசார்வுற்றநிதலயிலும் அனுமன் அவர்கதைக்
பகால்வான்; உணரினும் பகால்லும் - நல்லுணர்வு பபற்ற நிதலயிலும் அரக்கர்கதைக்
பகால்வான்; ைால் விசும்பில் றக்கினும் பகால்லும் - பபரிய ஆகாயத்தில் அரக்கர்கள்
பறந்தாலும் அவர்கதைக் பகால்லுவான்; டரினும் பகால்லும் - ததரயில் நடந்து
பசன்றாலும் அவர்கதைக் பகால்வான்; மின் மடக்மக நிறக் கருங் கழல் அரக்கர் -
மின்னதல உண்டாக்கும் பதட உதடய தகதயப் பபற்ற நிறமுதடய வலிய
வீரக்கழல் அணிந்த அரக்கர்கள்; பநறிப ாறும் - வழிகளில் எல்லாம்; ப ாறிகள் பிீ்றக்க
- தீப் பபாறிகள் ததான்ற; நின்று எறி மடகமள - நின் றுவீசி எறியும் ஆயுதங்கதை;
டக்மகயால் பிமயயும் - அனுமன் தனது பபரிய தககைால் பிதசந்து பநாறுக்குவான்.

பிறங்க -ததான்ற; எதுதக தநாக்கி வலிந்தது; ‘பிறக்க’ என ஆயிற்று. ‘விைங்க’

என்றும் பபாருள் பகாள்ைலாம். பிதயதல் - பிதசதல். (38)

5527. தெறும்வண்டலும் மூமளயும் நிணமுைாய்த் திணிய,

நீறு தெர் பநடுந்ப ரு எலாம் நீத் ைாய் நிரம் ,
ஆறு த ால் வரும்குருதி, அவ் அனுைனால்
அமலப்புண்டு,
ஈறு இல்வாய்ப ாறும் உமிழ்வத ஒத் து, அவ்
இலங்மக.
மூமளயும் நிணமும்- அவ்வரக்கர்களுதடய மூதையும் பகாழுப்புக்களும்; தெறும்
வண்டலும் ஆய்த்திணிய - தசறும் வண்டலும் தபான்று பநருங்கவும்; நீறு தெர் பநடும் -
புழுதிகள் தசர்ந்த நீண்ட; ப ரு எலாம் - அந்த இலங்தகயின் பதருக்கள் முழுதும்; நீத்
ைாய் நிரம் - பவள்ைமாகி நிதறயவும்; ஆறு த ால் வரும் குருதி - ஒரு நதிதயப் தபால
பபருகி வருகின்ற இரத்தம்; அ அனுைனால் அமலப்புண்டு - அந்த அனுமனால்
அங்கும் இங்கும் அதலயும் படிதள்ைப் பட்டு; அ இலங்மக - அந்த இலங்தக நகர்; ஈறு
இல் வாய் ப ாறும் உமிழ்வது ஒத் து - முடிவில்லாத பல வாய்களின் வழிதய
கக்குவதுதபால் விைங்கியது.

இலங்தகயில்உள்ை பதருக்கள் நீைமாக இருத்தலால், ஈறில் வாய் பதாறும்

எனக்கூறப் பட்டது. (39)

அனுமன் பபரும்தபார் விதைத்தல்

5528. கருது காலினும், மகயினும், வாலினும் கட்டி,
சுருதிதய அன்னைாருதி ைரத்திமடத் துரப் ான்;
நிரு ர்,எந்திரத்து இடு கரும்பு ஆம் என பநரிவார்;
குருதி ொறு எனப் ாய்வது, குமர கடல் கூனில்.
சுருதிதய அன்னைாருதி - தவதத்தததய ஒத்த (நிதல பபறுதலும் தவறாதமயும்
உதடய) அனுமன்; கருது காலினும் மகயினும் வாலினும் கட்டி - எண்ணத்தக்க
காலினாலும் தககளினாலும் வாலினாலும் சில அரக்கர்கதைச் தசர்த்துக் கட்டி;
ைரத்திமடத்துரப் ான் நிரு ர் - மரத்தின் நடுவில் தமாதுவதால் (அப்தபாது) அந்த
அரக்கர்கள்; எந்திரத்து இடு கரும்பு ஆம் என பநரிவார் - ஆதலயிலிட்டு ஆட்டுகின்ற
கரும்பு தபான்று உடல் பநாறுங்கிப் தபானார்கள்; குருதி - (அவ்வுடலிலிருந்து
பபருகுகின்ற) இரத்தம்; ொறு என குமரகடல் கூனில் ாய்வது - கருப்பஞ்சாறு தபால
ஒலிக்கின்ற கடலாகிய ஒரு மிடாவில் தபாய் பாய்கின்றதாகும். கூன் - வாய்அகன்று
உட்குழிந்த மண் பாத்திரம். இது மிடா எனப்படும். ஆதலயில், கருப்பஞ்சாறு
விழுவதற்குதவக்கப் பட்டிருப்பது. ‘கருப் தபந்திரத்து ஒழுகு சாறகன் கூதன’ (கம்ப.
4641). கரும்பு, அரக்கர்களுக்கும், கரும்பு ஆதல மரங்களின் பநருக்கத்துக்கும், கரும்புச்
சாறு, உடல்களின் இரத்தத்துக்கும், பபரும் பாத்திரம் கடலுக்கும் உவதமகைாக
வந்தன. (40)

5529. எடுத்துஅரக்கமர எறி லும், அவர் உடல் எற்ற,

பகாடித் திண்ைாளிமக இடிந் ன; ைண்ட ம்
குமலந் ;
டக் மகயாமனகள் ைறிந் ன; தகாபுரம் கர்ந் ;
பிடிக் குலங்களும்புரவியும் அவிந் ன, ப ரிய.
அரக்கமர எடுத்து- அனுமன்அந்த அரக்கர்கதைத் தூக்கி; எறி லும்- வீசிய அைவில்;
அவர் உடல் எற்ற - அவர்கைது உடல் தபாய்த்தாக்கியதனால்; பகாடித்திண் - பகாடிகள்
கட்டிய வலிய; ைாளிமக இடிந் ன- உயர்ந்த வீடுகள் பநாறுங்கிப் தபாயின; ைண்ட ம்
குமலந் - மண்டபம்உருக்குதலந்து அழிந்து தபாயின; டக்மக யாமனகள் ைறிந் ன -
பபரியதுதிக்தககதை உதடய ஆண் யாதனகள் இறந்தன; ப ரிய
பிடிக்குலங்களும்புரவியும் அவிந் - பபரிய பபண் யாதனகளின் கூட்டங்களும்
பபரியகுதிதரக் கூட்டங்களும் அழிந்தன. பபரிய, குலம்என்பன, பிடிக்கும்
புரவிக்கும் அதட பமாழிகள். (41)

5530. ம் ம்ைாடங்கள் ம் உடலால் சிலர் கர்த் ார்;

ம் ம்ைா மரத் ம் கழலால் சிலர் ெமைத் ார்;
 ம் ம்ைாக்கமளத் ம் மடயால் சிலர் டிந் ார்;-
எற்றி ைாருதி டக் மககளால் விமெத்து எறிய.
ைாருதி டமககளால் எற்றி விமெத்து எறிய - அனுமன் தனது பபரிய தககளினால்,
அடித்துக் கட்டித்தூக்கி வீசுதலினால்; சிலர் ம் ம் ைாடங்கள் ம் உடலால் கர்த் ார் -
சில அரக்கர்கள் தங்கள் தங்கள் வீடுகதை தமது உடம்புகளினால் உதடத்தார்கள்; சிலர்,
ம் ம் ைா மரத் ம் கழலால் ெமைத் ார் - சில அரக்கர்கள் தங்கள் தங்கள் மதனவி
மார்கதைத் தமது கால்கைால் அழித்தார்கள்; சில, ம் ம் ைாக்கமளத் ம் மடயால்
டித் ார் -சில அரக்கர்கள்தங்கள் தங்கைது குழந்ததகதைத் தமது ஆயுதங்களினால்
பகான்றார்கள். அந்தஅரக்கர்களின் அழிவு, அவர்கைது வீடு, மதனவி, மக்கள்
அழிவதற்கு உடன் காரணமாயிற்று என்பதாம். (42)

5531. ஆடல் ைாக்களிறு அமனயவன், அரக்கியர்க்கு

அருளி,
‘வீடு தநாக்கிதயபெல்க’ என்று, சிலவமர விட்டான்;
கூடினார்க்கு அவர்உயிர் எனச் சிலவமரக்
பகாடுத் ான்;
ஊடினார்க்கு அவர்ைமனப ாறும் சிலவமர
உய்த் ான்.
ஆடல் ைா களிறுஅமனயவன் - பதகவதரக் பகால்லும் வலிதமபபாருந்திய பபரிய
ஆண் யாதன தபான்ற அனுமன்; அரக்கியர்க்கு அருளி - அரக்கியர் சிலர் படுகின்ற
துன்பத்ததக் கண்டு அவர்கள் தமல் கருதண பகாண்டு; சிலமர வீடு தநாக்கிதய பெல்க
என்று விட்டான் - சிலஅரக்கதர ‘உங்கள் வீடு தநாக்கிச் பசல்லுங்கள்’ என்று
பகால்லாது விட்டான்; சிலவமர, கூடினார்க்கு அவர் உயிர் என பகாடுத் ான் - சில
அரக்கதர,அப்தபாதுதான் தசர்ந்தவராகிய இைம் பபண்களுக்கு உயிர்
தபான்றுஇருப்பவர் என்று, பகால்லாது விடுத்தான்; ஊடினார்க்கு - ஊடல்
பகாண்டமகளிர்களுக்கு, இரங்கி; அவர் ைமன ப ாறும் சிலவமர உய்த் ான் - அவர்
வீடு ததாறும் அவர்கைது கணவர் தபாய்ச் தசருமாறு அவர்கதைஅனுப்பி விட்டான்.
இதனால்,அனுமனுக்கு வீரத்ததாடு ஈரமும் (இரக்கம்) இருந்தது என்பது புலப்
படுகின்றது. (43)

5532. ரு எலாம்உடல்; ப ற்றி எலாம் உடல்; ெதுக்கத்து

உரு எலாம் உடல்;உவரி எலாம் உடல்; உள்ளூர்க்
கரு எலாம் உடல்;காயம் எலாம் உடல்; அரக்கர்
ப ரு எலாம்உடல்; த யம் எலாம் உடல்-சி றி.
சி றி, ருஎலாம் உடல் - (அனுமன் வீசிஎறிி்ந்ததனால்) நாற்புறத்திி்லும் சிதறுண்டு
மரங்களில் எல்லாம் அரக்கர்கைது உடல்கள்; ப ற்றி எலாம் உடல் -
பதருத்திண்தணகளில் எல்லாம் உடல்கள்; ெதுக்கத்து உருஎலாம் உடல் - நாற்சந்தி
கூடும்இடங்களின் வடிவம்எல்லாம் உடல்கள்; உவரி எலாம் உடல் - கடல்கள் எங்கும்
உடல்கள்; உள் ஊர் கருஎலாம் உடல் - இலங்தக நகரின் நடு இடம் எல்லாம் உடல்கள்;
காயம் எலாம் உடல் - ஆகாயம் முழுவதும் உடல்கள்; அரக்கர் ப ரு எலாம் உடல் -
அரக்கர்கள் வாழும் பதருக்களில் எல்லாம் உடல்கள்; த யம் எலாம் உடல் - இலங்தகப்
பிரததசம் முழுவதும் உடல்கைாக நிரம்பிக் கிடந்தன.

சதுக்கம் -நாற்சந்தி. பதற்றி - திண்தண. அரக்கர்கைது உயிர் கழிந்த பவற்றுடம்பு,

எங்கும் கிடந்ததம இங்கு கூறப்படுகின்றது. (44)

5533. ஊன் எலாம்உயிர் கவர்வுறும் காலன் ஓய்ந்து

உலந் ான்;-
ான்,எலாமரயும், ைாருதி ொடுமக விரான்;-
மீன் எலாம்உயிர்; தைகம் எலாம் உயிர்; தைல் தைல்
வான் எலாம்உயிர்; ைற்றும் எலாம் உயிர்-சுற்றி.
ைாருதி ான்எலாமரயும் ொடுமக விரான் - அனுமன் தான் ஒருத்தனாகதவ,
எதிர்ப்பட்ட அரக்கர் யாவதரயும் பகால்லுதலினின்றும் நீங்கானல்லன்; (அதனால்)
ஊன் எலாம் உயிர் கவர்வுறும் காலன் ஓய்ந்து உலந் ான் - உடம்புகளிலிருந்து
உயிர்கதைக் கவர்ந்து பசல்ல தவண்டிய எமன் (மாள்பவர் பலராகி விட்டதால், தனது
பதாழிதலச் பசய்ய இயலாதவனாய்) தைர்ந்து வலிதம பகட்டான்; சுற்றி - (எடுத்துக்
பகாண்டு தபாவார் எவரும் இன்தமயின் அவ்வரக்கர் உயிர்) எங்கும் சுழன்று; மீன்
எலாம் உயிர் - நட்சத்திர மண்டலம் முழுவதும் உயிராகவும்; தைகம் எலாம் உயிர் -
தமகமண்டலங்களில் எல்லாம் உயிராகவும்; தைல் தைல் வான் எலாம் உயிர் - மற்றும்
உள்ை இதடபவளிகளில் எல்லாம் உயிராகவும் நிரம்பிக் கிடந்தன.
முன் கவிததயில்உடல்கள், இக் கவிததயில் உயிர்கள் சிதறியதம கூறப்பட்டன.
(45)

அரக்கர்கள்நடுவில் அனுமன் காட்சி

5534. ஆக இச்பெரு விமளவுறும் அமைதியின், அரக்கர்
தைாகம் உற்றனர்ஆம் என, முமற முமற முனிந் ார்;
ைாகம் முற்றவும்,ைாதிரம் முற்றவும், வமளந் ார்,
தைகம்ஒத் னர்-ைாருதி பவய்யவன் ஒத் ான்.
ஆக இச்பெருவிமளவுறும் அமைதியில் - இவ்வாறு, இப்தபார் நடக்கும் சமயத்தில்;
அரக்கர் தைாகம் உற்றனர் ஆம் என - சில அரக்கர்கள் அறிவு மயக்கம் பகாண்டவர்கள்
தபால; முமற முமற முனிந் ார் - தமன் தமலும் தகாபம் பகாண்டவர்கைாகி; ைாகம்
முற்றவும் - வானிடம் முழுவதும்; ைாதிரம் முற்றவும் வமளந் ார் - திக்குகள் முழுவதும்
சூழ்ந்து பகாண்டவராய்; தைகம் ஒத் னர் - கரிய தமகம் தபால விைங்கினர்; ைாருதி
பவய்யவன் ஒத் ான் - அனுமன் சூரியதனப் தபான்று விைங்கினான்.
பலபடியாகச்சிதறுண்டு தபான அரக்கர்கள், இச்சமயத்தில் சினம் பகாண்டு சூழ்வது
அவர்கைது அறிவின்தமயின் பசயல். இதத ‘தமாகம் உற்றனர்’ என்ற
பதாடர்காட்டுகிறது. மாகம் - வான்; மாதிரம் - திக்கு. (திதச) (46)
5535. அடல்அரக்கரும், ஆர்த் லின், அமலத் லிீ்ன் அயரப்
புமட ப ருத்து உயர் ப ருமையின், கருமையின்
ப ாலிவின்
மிடல் அயில் மட மீன் என விலங்கலின், கலங்கும்
கடல்நிகர்த் னர்-ைாருதி ைந் ரம் கடுத் ான்.
அடல் அரக்கரும்- வலிதமமிக்க அந்த அரக்கர்களும்; ஆர்த் லின், அமலத் லின் -
இதரதலாலும்; (அனுமனால் இங்கும் அங்கும்) அதலக்கப்படுவதாலும்; அயர புமட
ப ருத்து உயர் ப ருமையின் - (கண்டவர்) தசாரும்படி பக்கங்கள் பருத்து உயர்ந்து
ததான்றுகின்ற பபருந்ததாற்றத்தாலும்; கருமையின் ப ாலிவின் - கருநிறத்தாலும்,
மிகுதியாய் (நிதறந்து) காணப்படுவதாலும்; மிடல் அயில் மட மீன் என விலங்கலின் -
அவர்கள் பகாண்டுள்ை வலிய தவல்பதடகள் மீன்கள் தபான்று விைங்குவதனாலும்;
கலங்கும் கடல் நிகர்த் னர் - (கதடயும் தபாது) பகாந்தளிக்கும் கடலுக்கு ஒப்பாக
விைங்கினர்; ைாருதி ைந் ரம் கடுத் ான் - அனுமன், (கடதலக்கலக்கும்)
மந்தரமதலதய ஒத்தான்.
ஆர்த்தல்,அதலதல், பபருந் ததாற்றம், கருதம, மீன் விலங்குதல் அரக்கர்க்கும்
கடலுக்கும் பபாருந்தும் பபாதுத்தன்தமகள். (47)

5536. கர லத்தினும் காலினும் வாலினும் கதுவ,

நிமர ைணித் மலபநரிந்து உக, ொய்ந்து உயிர்
நீப் ார்,
சுரர் நடுக்குற அமுது பகாண்டு எழுந் நாள்,
ப ாடரும்
உரகர் ஒத் னர்- அனுைனும் கலுழதன ஒத் ான்.
கர லத்தினும்,காலினும் வாலினும் கதுவ - அனுமன் தனது தககைாலும்,
கால்கைாலும், வாலினாலும் பற்றுதலினால்; நிமரைணித் மல பநரிந்து உக ொய்ந்து
உயிர் நீப் ார் - வரிதசயாகக் கரிய நிறமுள்ை தமது ததலகள் நசுங்கிச் சிதறுதலினால்
மண்மீது விழுந்து உயிர்விடுகின்ற கிங்கரர்கள்; சுரர் நடுக்குற அமுது பகாண்டு எழுந்
நாள் - ததவர்கள் அஞ்சும்படி, அமுத கலசத்தத எடுத்துக் பகாண்டு தமதல கிைம்பும்
பபாழுது; ப ாடரும் உரகர் ஒத் னர் - (காவலிருந்து கவர பவாட்டாது தடுக்கத்)
பதாடர்ந்த பாம்புகதை ஒத்தனர்; அனுைனும் கலுழதன ஒத் ான் - அனுமனும்,
(அமுதத்ததாடு எழுந்த) கருடதன ஒத்திருந்தான். (48)

5537. ைானம்உற்ற ம் மகயினால், முனிவுற்று வமளந்

மீனுமடக் கடல்உலகினின், உள எலாம் மிமடந்
ஊன் அறக்பகான்று துமகக்கவும், ஒழிவு இலா
நிரு ர்
ஆமனஒத் னர்-ஆள் அரி ஒத் னன் அனுைன்.
ைானம் உற்ற ம் மகயினால் முனிவுற்று வமளந் - பசருக்குக் பகாண்ட தமது
பதகதமக் குணத்தினாதல, தகாபம் பகாண்டு (அனுமதனச்) சூழ்ந்து பகாண்டவரும்;
மீன் உமடக்கடல் உலகினின் உள எலாம் மிமடந்து - மீன்கதை உதடய கடலினால்
சூழப்பட்ட இலங்தகயிதல உள்ை இடம் முழுவதும் பநருங்கியிருப்பவரும்; ஊன்
அற பகான்று துமகக்கவும் ஒழிவு இலா நிரு ர் - (கண்ணில் கண்டவர்) உடம்புகதை
எல்லாம் அழித் பதாழிக்கவும் அழிந்திடாமல் பபருகித் ததான்றுபவருமான
அரக்கர்கள்; ஆமன ஒத் னர் - யாதனகதைப் தபான்றவரானார்கள்; அனுைன் ஆள் அரி
ஒத் ான் - அனுமன் (மிருகங்கதை) ஆளும் தன்தம உள்ை சிங்கத்தத ஒத்தவனானான்.

அரக்கர்களுக்குயாதனத் திரளும், அனுமனுக்கு, சிங்கமும் உவதமகைாக வந்தன.

(49)அனுமன் விழுப்புண் படலும் வானவர்கள் மலர் மதழ பபாழிதலும்

5538. எய் ,எற்றின, எறிந் ன, ஈர்த் ன, இகலின்

ப ாய் ,குத்தின, ப ாதுத் ன, துமளத் ன,
த ாழ்ந் ,
பகாய் , சுற்றன, ற்றின, குமடந் ன, ப ாலிந்
ஐயன் ைல் ப ரும்புயத் ன, புண் அளப்பு அரி ால்.
இகலில் - தபாரில்; எய் எற்றின - (அவ்வரக்கர்கள்) அம்பு பகாண்டு
வீசியதவகைாலும், தாக்கியதவகைாலும்; எறிந் ன ஈர்த் ன - வீசி எறிந்ததவகைாலும்
இழுத்ததவகைாலும்; ப ாய் - பசாரிந்ததவகைாலும்; குத்தின ப ாதுத் ன -
குத்தியதவகைாலும் உள் அழுத்தியதவகைாலும்; துமளத் ன த ாழ்ந் -
துதைத்தனவற்றாலும் பிைந்தனவற்றாலும்; பகாய் சுற்றின - பறித்தனவாலும்
சுற்றினவாலும்; ற்றின குமடந் ன - பிடித்தனவாலும் குதடந்தனவாலும்; ப ாலிந் -
விைங்கிய; ஐயன் ைல் ப ரும் புயத் ன புண் அளப்பு அரிய - சிறப்புக்குரிய அனுமனது
வலிதமயில் சிறந்து விைங்கும் பபரிய ததாள்களில் உண்டான விழுப்புண்கள்
அைவிடமுடியாதனவாய் மிகுந்திருந்தன.

விதன முற்றுகதைஅடுக்கிச் சந்த நயம் விதைதல் காண்க. வருணதனயில் சலிப்பு

ஏற்படாதமக்கு இதுவும் ஓர் உத்தி. (50)

5539. கார்க் கருந் டங் கடல்களும், ைமழ முகில்

கணனும்,
தவர்க்க, பவஞ்பெரு விமளத்து எழும் பவள்
எயிற்று அரக்கர்
த ார்க் குழாம் டி பூெலின், ஐயமனப் புகழ்வுற்று
ஆர்க்கும்விண்ணவர் அைமலதய, உயர்ந் து, அன்று
அைரில்.
கார் கரும் டங்கடல்களும் - மிகக் கரிய பபரியகடல்களும்; ைமழமுகில் கணனும் -
மதழதயத் தருகின்ற தமகக் கூட்டங்களும்; தவர்க்க - மனம் புழுங்கும்படி
(பின்னதடயும் படி); பவம் பெரு விமளத்து எழும் - பகாடும் தபாதர உண்டாக்கி தமற்
பகாண்டு பற்கதை உதடய அரக்கர்களின்தபார்க்கூட்டங்களில்; டி பூெலின் -
ததான்றுகின்ற ஒலிதய விட; விண்ணவர் - ததவர்கள்;ஐயமனப் புகழ் வுற்று -
பபரிதயானான அனுமதனக் பகாண்டாடி; ஆர்க்கும் அைமலதய - (மகிழ்ச்சியால்)
ஆரவாரிக்கின்ற ‘ஒலிதய; அன்று அைரில் உயர்ந் து - அன்தறய தபாரில்
அதிகமாயிருந்தது.

அனுமனதுதபார்த்திறதனயும் வீரத்ததயும் ததவர்கள் கண்டு புகழ்ந்தனர். அந்த

மகிழ்ச்சியில் எழுந்த ஒலி, அரக்கர்களின் தபார் ஒலிதய விஞ்சி நின்றது என்க.
(51)

5540. தைவும் பவஞ் சினத்து அரக்கர்கள், முமற முமற,

விமெயால்
ஏவும் ல் மட,எத் மன தகாடிகள் எனினும்,
தூவும் த வரும், ைகளிரும், முனிவரும் பொரிந்
பூவும், புண்களும்,ப ரிந்தில, ைாருதி புயத்தில்.
தைவும் பவம்சினத்து அரக்கர்கள் - தபாருக்கு வந்த பகாடிய தகாபம் பகாண்ட
அரக்கர்கள்; முமற முமற விமெயால் ஏவும் ல் மட - பல தடதவ விதசயுடன்
தூண்டிய பல்வதக ஆயுதங்கள்; எத் மன தகாடிகள் எனினும் - மிகப்
பலதகாடிகைானாலும்; புண்களும் - அவற்றால் உண்டாகின்ற புண்களும்; தூவும்
த வரும் - இன்பத்தததய அனுபவிக்கின்ற ததவர்களும்; ைகளிரும் முனிவரும்
பொரிந் பூவும் - அவரது மதனவிமார்களும் ததவ ரிஷிகளும் ஆகாயத்திலிருந்து
பபாழிந்த மலர்களும்; ைாருதி புயத்தில் ப ரிந்தில - அனுமனது ததாளில் தவற்றுதம
பதரியாதபடி ஒரு தசர விைங்கின.
காண்பவர்களுக்குப் புண்களின் வடுக்களும் மலர்களும் தவற்றுதம பதரிந்தில.
அனுமனுக்கு அமரர்கள் தூவிய பூக்கதைப் தபாலதவ, அரக்கர்கள் விட்ட பதடகைால்
ஏற்பட்ட புண்ணும் ஊறு பசய்தில என்பதாம். (52)

5541. ப யர்க்கும் ொரிமக கறங்கு எனத் திமெப ாறும்

ப யர்வின்,
உயர்க்கும்விண்மிமெ ஓங்கலின், ைண்ணின் வந்து
உறலின்;
அயர்த்துவீழ்ந் னர், அழிந் னர், அரக்கராய்
உள்ளார்;
பவயர்த்திலன்மிமெ; உயிர்த்திலன்-நல் அற வீரன்.
நல் அறவீரன் - சிறந்த தரும வீரனான அனுமன்; ப யர்க்கும் ொரிமக - இடம்
விட்டு விதரந்து பசல்வதற்குரிய சாரிதகத் பதாழிலில்; கறங்கு என திமெ ப ாறும்
ப யர் வின் - காற்றாடி தபால எட்டுத் திக்குகளிலும் பபயர்ந்து பசல்வதாலும்;
உயர்க்கும் விண்மிமெ ஓங்கலின் - ஓங்கிய ஆகாயத்தின் மீது உயரச் பசல்வதாலும் ;
ைண்ணின் வந்து உறலின் - ததரயில் வந்து பபாருந்துவதாலும்; அரக்கராய் உள்ளார்
அயர்த்து வீழ்ந் னர் அழிந் னர் - இராக்கதர்கள் தசார்ந்து வீழ்ந்து அழிந்தார்கள்; மிமெ
பவயர்த்திலன் உயிர்த்திலன் - (ஆனால் அந்த அனுமதனா) தன்னுடம்பில், தவர்த்தல்
தானும் பகாண்டிலன்; பபருமூச்சு விடுதல் பசய்தானும் அல்லன்.
 சாரிதக - வட்டமாய் ஓடித் திரிதல். அனுமன் அரக்கர்கதை அழிப்பதற்குச் சிறிதும்
சிரமப்படவில்தல என்பது கருத்து. (53)

5542. எஞ்ெல்இல் கணக்கு அறிந்திலம்; இராவணன் ஏவ,

நஞ்ெம்உண்டவராம் என அனுைன்தைல் நடந் ார்;
துஞ்சினார் அல்லது யாவரும் ைறத்ப ாடும்
ப ாமலவுற்று,
எஞ்சினார்இல்மல; அரக்கரின் வீரர் ைற்று யாதர ?
இராவணன் ஏவ - இராவணன்கட்டதை இட்டு அனுப்ப; நஞ்ெம் உண்டவராம் என
அனுைன் தைல் நடந் ார் - விடத்தத அருந்தியவர்கள் தபான்று அனுமன் மீது
தபாருக்குச் பசன்ற அந்த அரக்கர்களின்; எஞ்ெல் இல் கணக்கு அறிந்திலம் - குதறவு
படாத கணக்கு இவ்வைவு என்று யாம் அறிந்ததாம் இல்தல; யாவரும் துஞ்சினார்
அல்லது - (ஆனால்) எல்லா அரக்கரும் (எதிர்த்துப் தபார் பசய்து) இறந்தார்கதை
அல்லாமல்; ைறத் ப ாடும்ப ாமலவுற்று எஞ்சினார் இல்மல - வீரத்தில் குதறந்து
ததாற்றதமயால்எஞ்சியவர்கள் எவரும் இல்தல; அரக்கரில் வீரர் ைற்றுயாதர ? -
(ஆதலால்) அந்த அரக்கர்கதைப் தபாலச் சிறந்த தபார் வீரர்கள் தவறு யாதரஉைர் ?
(ஒருவரும் இல்தல). அனுமன் மீதுதபாருக்குச் பசன்ற அரக்கர்களின் வீரத்ததக்
கவிஞர் பாராட்டுவதாக அதமந்தது இக்கவிதத. (54)

கிங்கரர்மடிந்தததக் காவலர் இராவணனுக்குத் பதரிவித்தல்

5543. வந் கிங்கரர் ‘ஏ’ எனும் ைாத்திமர ைடிந் ார்;
நந் வானத்துநாயகர் ஓடினர், நடுங்கி,
பிந்து காலினர்,மகயினர், ப ரும் யம் பிடரின்
உந் , ஆயிரம்பிணக் குமவதைல் விழுந்து
உமளவார்.
வந் கிங்கரர்- அனுமனுடன் தபாரிட வந்த கிங்கரர்கைான அரக்கர்கள்; ‘ஏ’ எனும்
ைாத்திமர ைடிந் ார் - இரண்டு மாத்திதரக்கால அைவில் இறந்தார்கள்; நந் வானத்து
நாயகர் ஓடினர் - (உடதன) நந்தவனத்துப் பாதுகாவலர் விதரந்து பசல்பவராய்; நடுங்கி,
பிந்து காலினர் மகயினர் - நடுங்கிப் பின் வாங்குகின்ற கால் தக உதடயவர்கைாய்;
ப ரும் யம் பிடரின் உந் - மிக்க அச்சம் கழுத்ததப் பிடித்துத்தள்ை; ஆயிரம்
பிணக்குமவ தைல் விழுந்து - ஆயிரக்கணக்கான பிணக்குவியலின் தமல் விழுந்து;
உமளவார் - வருந்துவார். (55)

5544. விமரவின்உற்றனர்; விம்ைலுற்று யாது ஒன்றும்

விளம் ார்;
கர லத்தினால், ட்டதும், கட்டுமரக்கின்றார்;
மரயில்நிற்கிலர்; திமெப ாறும் தநாக்கினர்;
ெலிப் ார்;
அரென், ைற்றவர்அலக்கதண உமரத்திட, அறிந் ான்.
 விமரவின்உற்றனர் - இராவணன் முன்தனவிதரவாகப் தபாய்ச் தசர்ந்த அவர்கள்;
விம்ைல் உற்று - ஏங்கிய வண்ணமாய்; யாது ஒன்றும் விளம் ார் - யாபதான்தறயும்
(வாயினால்) பசால்ல மாட்டாமல்; ட்டதும் - அங்கு தநர்ந்த எல்லாவற்தறயும்;
கர லத்தினால் கட்டுமரக் கின்றார் - தங்கள் தககளின் தசதககைால் குறிப்பித்துக்
காட்டி; மரயில் நிற்கிலர் - ததரயில் நிற்க மாட்டாமல்; திமெ ப ாறும் தநாக்கினர்
ெலிப் ார் - நான்கு திக்குகதையும் பார்த்து நடுங்கினார்கள்; அரென் அவர் அலக்கதண
உமரத்திட அறிந் ான் - அரக்கர் அரசனான இராவணன், அவர்கள் படுகின்ற வருத்ததம
(அங்கு தநர்ந்த படுததால்விதயத்) பதரிவிக்க உணர்ந்தான்.

கரதலத்தினால்கட்டுதரக் கின்றார் என்றது. அங்கு நடந்த அக்கிங்கரர் அழிதவச்

பசால்ல அச்சத்தால் நாபவழாதததக் காட்டுகின்றது. பசால்லாடாமல்
பமய்ப்பாடுகைாதலதய பசய்தி உணர்த்தும் சாததனதயச் பசய்யுளிலும்
பசய்துகாட்டுகிறார், கவிச்சக்கரவர்த்தி. (56)

5545. ‘இறந்து நீங்கினதரா ? இன்று, என் ஆமணமய

இகழ்ந்து
துறந்துநீங்கினதரா ? அன்றி, பவஞ் ெைர்
ப ாமலந் ார்
ைறந்துநீங்கினதரா ? என்பகால் வந் து ?’ என்று
உமரத் ான்-
நிறம் பெருக்குற,வாய்ப ாறும் பநருப்பு
உமிழ்கின்றான்.
நிறம் பெருக்குஉற வாய் ப ாறும் பநருப்பு உமிழ்கின்றான் - மார்தபஅகந்ததயால்
நிமிர்த்த வண்ணம் பத்து வாய்களிலும் சினத்தீதயக் கக்குபவனான இராவணன்;
இன்று இறந்து நீங்கினதரா ? - (பசய்தி பசால்ல வந்த காவலர்கதைப் பார்த்து) இன்று,
எனது ஏவதல தமற்பகாண்ட கிங்கரர்கள் தபாரில் தமது உயிதரப் பலிபகாடுத்து
ஒழிந்தார்கதைா ?; என் ஆமணமய இகழ்ந்து துறந்து நீங்கினதரா ? - (அல்லது) நான்
இட்ட கட்டதைதயக் கடந்தவராய் தபார் பசய்வதத விட்டுச் பசன்றார்கதைா; அன்றி
- அதுவல்லாமல்; பவம்ெைர் ப ாமலந் ார் - பகாடிய தபாரில் ததால்வி உற்றவராய்;
ைறந்து நீங்கினதரா ? - (அவமானம் தாங்காமல்) என்தனயும் மறந்து தபாய்
விட்டார்கதைா ?; என் பகால் வந் து என்று உமரத் ான் - நீங்கள் வந்த காரணம் என்ன
? என்று தகட்டான். (57)
கலி விருத் ம்

5546. ‘ெலம் மலக்பகாண்டனர் ஆய ன்மையார்

அலந்திலர்;பெருக்களத்து அஞ்சினார் அலர்;
புலம் ப ரிப ாய்க் கரி புகலும் புன்கணார்
குலங்களின்,அவிந் னர், குரங்கினால்’ என்றார்.
ெலம் மலக்பகாண்டனர் ஆய ன்மை யார் அலந்திலர் - (அதற்கு,வந்த காவலர்கள்)
சினம் மிக்குக் பகாண்டவர்கைாகிய அந்தக்கிங்கரர்கள் வருந்தி ஓடினார் அல்லர்;
பெருக்களத்து அஞ்சினார் அல்லர் - தபார்க்கைத்தில் பயந்து ஓடினார்களும் அல்லர்;
புலம் ப ரி ப ாய்க்கரி புகலும் புன்கணார் குலங்களின் - அறிவுக்குப் பபாய் என்று
பதரிந்தும் பபாய்ச்சாட்சி பசால்லும் இழிந்த அற்பர்களுதடய குலங்கள் தபால;
குரங்கினால்அவிந் னர் என்றார் - அந்தக்குரங்கினால் தபாரில் அழிந்து ஒழிந்தனர்
என்று கூறினார்.

‘புலம் பதரிபபாய்க் கரி புகலும் புன் கணார் குலங்கள் ஒழிதல்’ - உவதம.

ஒழுக்கத்தத வற்புறுத்துவது. (58)

இராவணன் மீட்டும்வினாவுதல்
5547. ஏவலின்எய்தினர் இருந் எண் திமெத்
த வமரதநாக்கினான், நாணும் சிந்ம யான்;
‘யாவது என்றுஅறிந்திலிர் த ாலுைால் ?’ என்றான்-
மூவமக உலமகயும்விழுங்க மூள்கின்றான்.
மூவமக உலமகயும்விழுங்க மூள்கின்றான் - தமல் கீழ் நடு என்ற மூன்று
உலகங்கதையும் விழுங்குவான் தபான்று சினத்தால் மிக்க இராவணன்; ஏவலின்
எய்தினர் இருந் எண் திமெத் த வமர தநாக்கினான் - தன் கட்டதையால்
வந்தவர்கைாய் அருதக நின்று பகாண்டிருந்த எட்டுத் திக்குப் பாலர்கதைப் பார்த்து;
நாணும் சிந்ம யான் - மிகவும் பவட்கம் பகாண்ட மனமுதடயவனாகி; யாவது என்று
அறிந்திலிர் த ாலும் என்றான் - (பருவத்ததவர்கதைப் பார்த்து) என்ன நடந்தது என்தற
பதரிந்து பகாள்ைவில்தல தபாலும் என்று அதட்டிக் கூறினான். (59)

5548. மீட்டுஅவர் உமரத்திலர்; யத்தின் விம்முவார்;

த ாட்டு அலர் இனைலர்த் ப ாங்கல் தைாலியான்,
‘வீட்டியது அரக்கமர என்னும் பவவ் உமர,
தகட்டத ா ?கண்டத ா ? கிளத்துவீர்’ என்றான்.
அவர் மீட்டுஉமரத்திலர் - அந்த வனத்து நாயகர்,மறுபமாழி கூறாதவர்கைாய்;
யத்தின் விம்முவார் - அச்சத்தினால் நடுங்குபவரானார்கள்; த ாடு அலர் இனம் ைலர்
ப ாங்கல் தைாலியான் - இதழ்கதைாடு விரிந்த பலவதக மலர்கைால் பதாடுத்த
மாதலயணிந்த முடிகதை உதடய இராவணன்; அரக்கமர வீட்டியது என்னும் பவவ்
உமர - (அந்தக் குரங்கு) அரக்க வீரதரக் பகான்று விட்டது என்ற பகாடிய வார்த்தத;
தகட்டத ா ? கண்டத ா ? கிளத்துவீர் என்றான் - நீங்கள் தகட்டுச் பசான்னதா ? அன்றி,
பார்த்துச் பசான்னதா ? பசால்லுங்கள் என்று மீட்டும் தகட்டான்.
(60)காவலர்,‘கண்கைால் கண்டனம்’ என்றல்.

5549. ‘கண்டனம்,ஒருபுமட நின்று, கண்களால்;

ப ண் திமரக்கடல் என வமளந் தெமனமய,
ைண்டலம்திரிந்து, ஒரு ைரத்தினால், உயிர்
உண்டது, அக்குரங்கு; இனம் ஒழிவது அன்று’
என்றார்.
 ஒரு புமட நின்றுகண்களால் கண்டனம் - நாங்கள் ஒருபக்கத்தில் மதறந்து நின்று
எங்கள் கண்கைால் தநரில் பார்த்ததாம்; ப ண் திமர கடல் என வமளந் தெமனமய-
பதளிந்த அதலகதை உதடய கடல் தபாலப் பரந்து சூழ்ந்திருந்த அரக்கர் தசதனதய;
அகுரங்கு - அந்தக் குரங்கானது; ைண்டலம் திரிந்து - எப்புறத்தும் வதைந்து சுழன்று
சுழன்று சஞ்சரித்ததாகி; ஒரு ைரத்தினால் உயிர் உண்டது - ஒரு மரத்தினாதல தாக்கி,
அரக்கர் களின்உயிதர வாங்கி விட்டது; இனம் ஒழிவது அன்று என்றார் -
அது,அவ்விடத்தத விட்டு இன்னும் நீங்கிப் தபாகவில்தல என்று கூறினார்கள்.
‘கண்டனன்கற்பினுக்கு அணிதயக் கண்கைால்’ (6031) என்ற இடத்தும் இங்கும் வந்த
பசால்நதட ஒன்தற; ஆயினும் சூழ்நிதலயால் இங்தக அவலம், அங்தக களிப்பு. இரு
வதகயான உணர்வுகளின் அழுத்தத்தத ஒதர நதடயால் உணர்த்திடும் திறதன
மனங்பகாள்க. (61)
 ெம்புைாலிவம ப் டலம்
அனுமதனப் பற்றிக்பகாணருமாறு இராவணன் சம்புமாலி என்பவனுக்கு
ஆதணயிட்டான். ஆதணதய ஏற்றுச் பசன்று தபாரிட்ட சம்புமாலியின் வதததயப்
பற்றிக் கூறுவது இந்தப் படலம்.

இராவணன் ஆதண
அறுசீர் ஆசிரியவிருத் ம்

5550. கூம்பினமகயன், நின்ற குன்று எனக் குவவுத்

திண் த ாள்,
ாம்பு இவர் றுகண், ெம்புைாலி என் வமனப் ாரா,
‘வாம் ரித் ாமனதயாடு வமளத்து, அ ன் ைறமன
ைாற்றி,
ாம்பினின் ற்றி, ந்து, என் ைனச் சினம் ணித்தி’
என்றான்.
கூம்பினமகயன் - குவித்துவணங்கிய தககதை உதடயவனாய்; நின்றகுன்று என
குவவு திண்த ாள் - தனக்கு அருகில் நின்ற மதலதபால் திரண்ட வலிய
ததாள்கதையும்; ாம்பு இவர் றுகண் ெம்புைாலி என் வமனப் ாரா - பாம்தப ஒத்த
அஞ்சாதமதயயும் பகாண்ட சம்புமாலி என்னும் அரக்கதனப் பார்த்து; வாம் ரித்
ாமனதயாடு வமளத்து - தாவிச் பசல்லும் குதிதரப் பதடகதைாடு பசன்று அந்தக்
குரங்தக வதைத்து; அ ன் ைறமன ைாற்றி - அதன் வலிதமதய அடக்கி; ாம்பினின்
ற்றி ந்து - கயிற்றினால் கட்டி என்னிடம் பகாண்டு வந்து விட்டு; என் ைனம் சினம் -
என் மனத்தில் உள்ை தகாபத்தத; ணித்தி என்றான் - ஆற் றுவாய்என்று இராவணன்
கூறினான். (1)
சம்புமாலிதபாருக்குப் புறப்படுதல்
5551. ஆயவன்வணங்கி, ‘ஐய ! அளப் ரும் அரக்கர்
முன்னர்,
“நீஇது முடித்தி”என்று தநர்ந் மன; நிமனவின்
எண்ணி
ஏயிமன;என்னப்ப ற்றால், என்னின் யார்
உயர்ந் ார் ?’ என்னா,
த ாயினன்,இலங்மக தவந் ன் த ார்ச் சினம்
த ாவது ஒப் ான்.
ஆயவன் வணங்கி - அந்தச்சம்புமாலி என்பவன் இராவணதன வணங்கி; ஐய ! -
ததலவதன; அளப்பு அரும் அரக்கர் முன்னர் - அைவிடுதற்கு அரிய அரக்கர்
கூட்டத்திதடதய; நிமனவின் எண்ணி - மனத்தில் ஆதலாசித்துப் பார்த்து; தநர்ந் மன -
நான் பசால்லுவதற்கு இதசந்து; நீ இது முடித்தி என்று ஏயிமன - (அவர்கதை ஏவாமல்
என்தன தநாக்கி) நீ இக்காரியத்ததச் பசய்து முடிப்பாயாக என்று ஆதணயிட்டாய்;
என்னப் ப ற்றால் - என்னும் பபருதமதய யான் அதடயப் பபற்தறன் என்றால்;
என்னின் உயர்ந் ார் - என்தனவிட உயர்ந்தவர்; யார் என்னா - தவறு யார் உைர் என்று
பசால்லி; இலங்மக தவந் ன் த ார்ச்சினம் த ாவது ஒப் ான் த ாயினன் - இலங்தக
அரசனான இராவணனது, தபாரில்மூண்டு எழும் தகாபதம, ஒரு உருபவடுத்துப்
தபாவது தபான்று பசன்றான்.

‘மாருதி அல்லனாகில் நீபயனும் மாற்றம் பபற்தறன்; ஆர் இனி என்தனாடு ஒப்பார்

என்பததார் இன்பம் உற்றான்’ (6986) என்னும் பகுதி இங்கு ஒப்பு தநாக்கத்தக்கது.
விதரவுக்கு இராவணன் பகாள்ளும் தபார்ச்சினம் உவதம; புதுதம சான்ற கற்பதன.
(2)

சம்புமாலியுடன்பசன்ற பதடகள்

5552. ன்னுமடத் ாமனதயாடும், யமுகன், ‘ ருக’

என்று ஏய
ைன்னுமடச்தெமனதயாடும், ாம வந்து ஈந்
வாளின்
மின்னுமடப் ரமவதயாடும், தவறுதளார் சிறப்பின்
விட்ட
பின்னுமடஅனிகத்த ாடும், ப யர்ந் னன், -
ப ரும் த ார் ப ற்றான்.
ப ரும்த ார்ப ற்றான் - பபரிய தபார் பசய்யும்தபறுபபற்ற சம்புமாலி; ன்னுமடத்
- தனக்கு உரியதான; ாமனதயாடும் - தசதனயுடனும்; யமுகன் - பத்து முகங்கதை
உதடயஇராவணன்; ருகஎன்று ஏய - ‘அதழத்து வருக’ என்று ஏவப்பட்ட;
ைன்னுமடச் தெமனதயாடும் - மன்னனுக்தக உரிய தசதனகளுடனும்; ாம வந்து ஈந்
- தன் தகப்பன் பிரகஸ்தன் பகாண்டு வந்து பகாடுத்த; வாளின் முன்னுமடப்
ரமவதயாடும் - வாளினால் விைக்கம் பபற்ற தசதனக் கடலுடனும்; தவறு உதளார் -
மற்றும் உள்ைவர்கைான நண்பர்கள்; சிறப்பின் விட்ட - மிகுதியாக அனுப்பிய;
பின்னுமட அனிகத்த ாடும் - பின்தன காவலாக வந்த தசதனகளுடனும்;
ப யர்ந் னன் - பசன்றான்.
பிரகத்தன்,இராவணனுதடய ததலதம அதமச்சன். இவன் தமந்தன் சம்புமாலி.
(3)

5553. உரும் ஒத் முழக்கின், பெங் கண், பவள் எயிற்று

ஓமட பநற்றிப்
ருமித் கிரியின் த ான்றும், தவழமும் - துைத்து,
அண்ணல்
நிருமித் எழிலிமுற்றிற்று என்னலாம் நிமலய, தநமி,
பொரி முத் ைாமல சூழும், துகிீ்ற்பகாடி, டந்
த ர்-சுற்ற;
உரும் ஒத் முழக்கின் - இடி தபான்றபிளிறதலயும்; பெங்கண், பவள்எயிறு - சிவந்த
கண்கதையும் பவண்தமயான தந்தங்கதையும்; ஓமட பநற்றி - முகபடாம் அணிந்த
பநற்றிதயயும் உதடய; கிரியின் த ான்றும் - மதலதபாலத் ததான்றுகின்ற; ருமித்
தவழமும் - பபருமிதம் பகாண்ட யாதனகளும்; துைத்து அண்ணல் நிருமித் - தாமதர
மலரில் வாழ்கின்ற பிரம்மததவன் பதடத்த; எழிலி முற்றிற்று என்னல் ஆம் நிமலய -
தமகங்கள் ஒருங்தக முடிவாக வந்துள்ைன என்று பசால்லத்தக்க நிதலதமதயயும்;
தநமி - சக்கரங்கதையும்; பொரி முத் ைாமல சூழும் துகில் பகாடி - பசாரிகின்ற
முத்துமாதலகள் சூழப் பபற்ற பவண்ணிறத் துகில் பகாடிகதையும் உதடய; டம்
த ர் சுற்ற - பபரிய ததர்களும் தன்தனச் சூழ்ந்து வரவும்.

‘குழுவ’ என அடுத்தகவிதயாடு பதாடரும் குைகச் பசய்யுள். இது முதல் ஆறு

கவிகள் ஒரு பதாடர்.

முழக்கிதனயும்,பசய்கண்தணயும், பவள்பையிற்றிதனயும்,
பநற்றியிதனயும் உதடய தவழம். நிதலய ததர், தநமித் ததர், பகாடித் ததர், தடந்ததர்
எனத் தனித்தனி கூட்ட தவண்டும். (4)
554. காற்றிமன ைருங்கில் கட்டி, கால் வகுத்து, உயிரும்
கூட்டி,
கூற்றிமனஏற்றியன்ன குலப் ரி குழுவ; குன்றின்
தூற்றினின்எழுப்பி, ஆண்டு, ப ாகுத்ப ன, சுழல்
ம ங் கண்ண
தவற்று இனப்புலிஏறு என்ன வியந்து எழும் ாதி
ஈட்டம்.
ைருங்கில்காற்றிமனக் கட்டி - பக்கங்களில் உள்ைகாற்தறப் பிடித்துத் பதாகுத்து; கால்
வகுத்து - அதற்கு நான்கு கால்கதையும் உண்டாக்கி; உயிரும் கூட்டி - உயிரிதனயும்
அதில் தசர்த்து; கூற்றிமன ஏற்றி அன்ன - எமதன தமதல ஏற்றியது தபான்றுள்ை
(வீரதரத் தம்மீது பகாண்டுள்ை); குலப் ரி குழுவ - நல்லசாதிக் குதிதரகள் கூட்டமாகத்
பதாடரவும்; வியந்துஎழும் ாதி ஈட்டம் - மன மகிழ்ச்சிதயாடு (தபாருக்குப்)
புறப்படுகின்றகாலாட்களின் கூட்டம்; குன்றின் தூற்றினின் எழுப்பி -
மதலப்புதர்களிலிருந்து எழுப்பி; ஆண்டு ப ாகுத்ப ன - அந்தப் தபார்க்கைத்தில்
ஒன்றுதசர்த்தனவும்; சுழல் ம ங்கண்ண - சுழலுகின்ற பசுதமயான கண்கதை
உதடயனவுமான; தவறு இனப்புலி ஏறு என்ன - பவவ்தவறு வதகயான ஆண் புலிகள்
தபாலத் ததான்றவும்.

‘வயங்க’ எனஅடுத்தக் கவிதயாடு பதாடரும். சம்புமாலியுடன் பசன்ற

குதிதரப்பதட, காலாட்பதடகளின் ஆற்றல் உணர்த்தப் பபற்றது.

கூற்றிதனப்பதடத்து, சுற்றியுள்ை காற்தற நான்கு கால்கைாக அந்தக் கூற்றுக்கு

வகுத்து, உயிரூட்டப்பட்டன தபால விைங்கினவான குதிதரகள். இந்தக் குதிதரகள்
பதகவர்க்குக் கூற்றாக அதமந்து உயிர் பறிக்கும் என்பது கற்பதன.
(5)

5555. த ாைரம்,உலக்மக, கூர் வாள், சுடர் ைழு, குலிெம்,

த ாட்டி,
ாம் அரம்தின்ற கூர் தவல், ழல் ஒளி வட்டம்,
ொ ம்,
காைர் ண்டுஎழுக்கள், காந்தும் கப் ணம், கால
ாெம்,
ைா ைரம்,வலயம், பவங் தகால் மு லிய வயங்க
ைாத ா;
த ாைரம்உலக்மக கூர்வாள் - பபரிய தண்டாயுதம், உலக்தக, கூர்தமயான
வாைாயுதம்; சுடர்ைழு, குலிெம் - ஒளி வீசுகின்ற எரியிரும்புப் பதட, வச்சிராயுதம்;
த ாட்டி - அங்குசம்; அரம் தின்ற கூர்தவல் - அரத்தினால் அராவிக் கூராக்கப்பட்ட
தவலாயுதங்கள்; ழல் ஒளி வட்டம் - பநருப்பின் சுவாதலதய உதடய சக்கரம்; ொ ம் -
வில்; காைர் ண்டு - அழகிய தண்டாயுதம்; எழுக்கள் - இரும்புத் தண்டுகள்; காந்தும்
கப் ணம் - ஒளி விடுகின்ற இரும்பு பநருஞ்சி முட்பதடகள்; கால ாெம் - யமனுக்கு
உரிய கயிற்றின் வடிவான ஆயுதங்கள்; ைாைரம், வலயம் - பபரிய மரங்கள்,
வதையங்கள்; பவம்தகால் - பகாடிய அம்புகள்; மு லிய வயங்க - முதலிய ஆயுதங்கள்
விைங்கவும்.
திதசபதாறும்பசறிவ பசல்ல என அடுத்த கவிதயாடு பதாடரும். தாம், மாது, ஓ
அதடகள். (6)

5556. எத்தியஅயில், தவல், குந் ம், எழு, கழு மு ல ஏந்தி,

குத்தியதிமளப் ; மீதில் குழுவின ைமழ ைாக்
பகாண்டல்
ப ாத்து உகு ப ாருஇல் நல் நீர் பொரிவன த ாவ
த ால,
சித்திரப் ாமக ஈட்டம் திமெப ாறும் பெறிவ
பெல்ல;
எத்திய அயில்தவல் குந் ம் - தாக்கி எறியப்பட்டகூர்தமயான தவல்கள்
எறியீட்டிகள்; எழு, கழு மு ல ஏந்தி - இரும்புத்தடிகள் கழுக்கள் முதலிய
ஆயுதங்கதைத் தரித்து; குத்திய திமளப் - குத்தித் திதைப்பதால்; மீதில் குழுவின ைமழ
- தமதல கூடியிருந்த மதழதய; ைாக்பகாண்டல் - பபாழியக்கூடிய பபரும் இருண்ட
தமகங்கள்; ப ாத்து உகு ப ாரு இல் நல் நீர் பொரிவன த ாவத ால - குத்தப்பட்டுச்
சிந்தும் ஒப்பில்லாத நல்ல நீதரச் பசாரிவனவாய்ச் பசல்வன தபால; சித்திரப் ாமக
ஈட்டம் - அழகுள்ை பகாடிகளின் கூட்டம்; திமெப ாறும் பெறிவ பெல்ல - எல்லாத்
திக்குகளிலும் பநருங்கப் பபற்றனவாய்ச் பசல்லவும்.

‘பல்லியம்துதவப்ப’ என அடுத்தகவிதயாடு பதாடரும். ‘எற்றிய’ என்பது பதடகள்

ஏந்திச் பசன்ற மிகுதியான பகாடிகள் அதசந்து பசல்லும் காட்சி உயர்வு நவிற்சியாகப்
புதனயப்பட்டுள்ைது. வீரர்களின் பதடக்கலங்கள் குத்திக் குதடந்ததால் தமகங்கள்
பசாரிந்த நீர்ப்பபாழிவுதபால அந்தக்பகாடிகள் விைங்கினவாம். பதடக்கலங்களின்
மிகுதியும் நீட்டமும் குறிக்கப்பட்டன. தமகங்கள் பசாரிவனதபால் பகாடிகள்
பசாரிந்தன என்பதும் மிகுதி குறித்த கற்பதனதய. (7)

5557. ல்லியம்துமவப் , நல் ைாப் ணிலங்கள் முரல,

ப ான் த ர்ச்
சில்லிகள் இடிப் , வாசி சிரித்திட, பெறி ப ான்
ாரும்
வில்லும் நின்றுஇமெப் , யாமன முழக்கம் விட்டு
ஆர்ப் , விண்த ாய்
ஒல் ஒலி வானில்த வர் உமர ப ரிவு ஒழிக்க
ைன்தனா;
ல் இயம்துமவப் - பலவதக வாத்தியங்கள்ஒலிக்கவும்; நல்ைாப் ணிலங்கள்
முரல - அழகிய பபரிய சங்குகள் முழங்கவும்; ப ான் த ர்ச்சில்லிகள் இடிப் - பபான்
மயமான ததரின் சக்கரங்கள் (தவகமாக உருள்வதால்) ஒலிதய உண்டாக்கவும்; வாசி
சிரித்திட - குதிதரகள் சிரிப்பன தபாலக் கதனக்கவும்; பெறி ப ான் ாரும் வில்லும்
நின்று இமெப் - அடர்ந்த பபான்னால் அதமந்த கிண்கிணி மாதலகளும் வில்லும்
நிதலயாக நின்று ஒலிக்கவும்; யாமன முழக்கம் விட்டு ஆர்ப் - யாதனகள்
பபருமுழக்கத்தத உண்டாக்கிப் பிளிறவும்; விண் த ாய் ஒல் ஒலி - (இவ்வாறு
ததான்றி) ஆகாயத்தில் பசன்ற ஒல் என்னும் ஒலிகள்; வானில் த வர் உமர ப ரிவு
ஒழிக்க - வானில் உள்ை ததவர்கள் தபசும் வார்த்ததகதைத் பதரிந்து பகாள்ை
முடியாதபடி நீக்கி விடவும்.

‘அன்னவன் தசதனபசல்ல’ என அடுத்த கவிதயத் பதாடரும். ஒல் என்றது

ஒலிக்குறிப்பு மன், ஓ. ஈற்றதசகள் (8)

5558. மின் நகுகிரிகள் யாவும் தைருவின் விளங்கித்

த ான்ற,
ப ால் நகர்பிறவும் எல்லாம் ப ாலிந் ன, துறக்கம்
என்ன-
அன்னவன் தெமனபெல்ல, ஆர்கலி இலங்மக ஆய
ப ான் நகர் கர்ந்து, ப ாங்கி ஆர்த்து எழு தூளி
த ார்ப் .
அன்னவன்தெமன பெல்ல - அந்தச் சம்புமாலியினது பதடகள் பசல்வதால்; ஆர்கலி
இலங்மக - கடலால் சூழப்பட்ட இலங்தக; ஆய ப ான் நகர் - என்ற பபான்னால்
அதமந்த நகரமானது; கர்ந்து, ப ாங்கி, - உதட பட்டு, மிகவும் நிதறந்து; ஆர்த்து எழு
தூளி த ார்ப் - கிைம்புகின்ற புழுதி, (தம் மீது) படிதலால்; மின் நகு கிரிகள் யாவும் -
ஒளி விைங்குகின்ற சாதாரண மதலகபைல்லாம்; தைருவின் விளங்கி த ான்ற -
பபான்மயமான தமரு மதல தபாலப் தபபராளி பகாண்டு விைங்க; ப ால் நகர்,
பிறவும் எல்லாம் - பதழய அந்த இலங்தக நகரும் மற்தறய நகரங்களும்; துறக்கம்
என்னப் ப ாலிந் ன - பபான்னுலகமான சுவர்க்கதலாகம் தபால விைங்கின.
 நகுதல் -விைங்குதல். உரும் ஒத்த’ என்ற பாடல் முதல் இதுவதர வந்த
விதனபயச்சங்கள் இச்பசய்யுளில் வரும் ‘பபாலிந்தன’ என்ற விதனமுற்தறக்
பகாண்டு முடிந்தன. (9)

5559. ஆயிரம்ஐந்ப ாடு ஐந்து ஆம், ஆழி அம் டந் த ர்;

அத் த ர்க்கு
ஏயின இரட்டியாமன; யாமனயின் இரட்டி ாய் ைா;
த ாயின ாதி,பொன்ன புரவியின் இரட்டி
த ாலாம்-
தீயவன் டந்த ர் சுற்றித் ப ற்பறனச் பென்ற
தெமன.
தீயவன் டந்த ர் சுற்றித் ப ற்று எனச் பென்ற தெமன - பகாடியவனான
சம்புமாலியினது பபரிய தததரச் சூழ்ந்து விதரவாகச் பசன்ற அரக்கர் பதடயில்; ஆழி
அம் டம் த ர் - சக்கரங்கதை உதடய அழகிய பபரிய ததர்கள்; ஐந்ப ாடு ஐந்து
ஆயிரம் ஆம் - பத்தாயிரமாகும்; ஏயின யாமன - அங்குப் பபாருந்திய யாதனகளின்
அைவு; அத்த ர்க்கு இரட்டி - அத் ததர்த் பதாதகக்கு இரட்டிப் புள்ைதாகும்;
(இருபதினாயிரம்) ாய் ைா - பாயும் குதிதரகள்; யாமனயின் இரட்டி - யாதனத்
பதாதகயினும் இரு மடங்காகும்; (நாற்பதினாயிரம்) த ாயின ாதி - பசன்ற காலாட்
பதட; பொன்ன புரவியின் இரட்டி - கீதழ கூறப்பட்ட குதிதரத் பதாதகயினும் இரு
மடங்காகும் (எண்பதினாயிரம்). தபால், ஆம் -அதசகள். இது
தசதனயின் பதாகுதி கூறியது. நால்வதகப் பதடகதையும் இப்பாடலில் பதாகுத்துச்
பசால்லிய கவிஞர், இனி அவற்தறத் தனித்தனிதய விவரிப்பார். (10)

ததர்ப் பதடயினர்
5560. வில் ைமறக் கிழவர்; நானா விஞ்மெயர்; வரத்தின்
மிக்கார்;
வன் ைறக்கண்ணர்; ஆற்றல் வரம்பு இலா வயிரத்
த ாளார்;
ப ால் ைறக்குலத் ர்; தூணி தூக்கிய புறத் ர்;
ைார்பின்
கல் ைமறத்துஒளிரும் பெம் ப ான் கவெத் ர்-கடுந்
த ர் ஆட்கள்.
கடுந்த ர்ஆட்கள் - விதரந்து பசல்லும்ததர் வீரர்கள்; வீல் ைமறக் கிழவர் - தனுர்
தவதத்துக்கு உரியவர்கள்; நானா விஞ்மெயர் - பல விதமான மாய வித்ததயில்
வல்லவர்கள்; வரத்தின் மிக்கார் - பபற்றவரங்கைால் சிறந்தவர்கள்; வன் ைற கண்ணர் -
வலிய வீரத்ததக் காட்டும் கண்கதை உதடயவர்கள்; வரம்பு இலா ஆற்றல் வயிரத்
த ாளார் - எல்தலயற்ற வலிதம வாய்ந்த உறுதியான ததாள்கதை உதடயவர்கள்;
ப ால் ைறக் குலத் ார் - பழதமயான வீரக் குடியில் பிறந்தவர்கள்; தூணி தூக்கிய
புறத் ர் - அம்பறாத் தூணிகட்டிய முதுதக உதடயவர்கள்; ைார்பின்கல் ைமறத்து
ஒளிரும் - மார்பாகிய மதலதய மதறத்து விைங்குகின்ற; பெம் ப ான் கவெத் ர் -
சிவந்த பபான்னாலான கவசங்கதைப் பூண்டவர்கள்.

கிழதம - உரிதம.இது ததர் வீரர் திறம் கூறியது. (11)

யாதனப் பதடயினர்
5561. ப ாரு திமெயாமன ஊரும் புனி மனப் ப ாருவும்
ப ாற் ர்;
கரி மடத்ப ாழிலும், ைற்மற அங்குெத் ப ாழிலும்,
ப ாக்கார்;
நிருதியின்பிறந் வீரர்; பநருப்பு இமட ரப்பும்
கண்ணர்;
ரிதியின்ப ாலியும் பைய்யர்- டு ை க் களிற்றின்
ாகர்.
ை ம் டுகளிற்றின் ாகர் - மதநீர் ததான்றுகின்றஆண் யாதனகதைச் பசலுத்தும்
தபார் வீரர்கள்; ப ாரு திமெ யாமன ஊரும் புனி மனப் ப ாருவும் ப ாற் ர் - தபார்
பசய்யும் தன்தமயுள்ை (கிழக்குத்) திக்கின் யாதனயாகிய ஐராவதத்ததச்
பசலுத்துகின்ற பரிசுத்தனான இந்திரதன ஒத்த அழகுதடயவர்கள்; சுரி மடத்
ப ாழிலும் ைற்மற அங்குெத் ப ாழிலும் ப ாக்கார் - வாட்பதடத் பதாழிலிலும்
மற்றும் அங்குசம் பகாண் டுயாதனதயச் பசலுத்திப் தபார் பசய்யும் பதாழிலிலும்
தசர்ந்து ததர்ந்தவர்கள்; நிருதியின் பிறந் வீரர் - நிருதி என்னும் பதன் தமற்கு திதசயின்
காவல்பதய்வமாகிய பபண்ணின் வழியில் பிறந்தவர்கள்; பநருப்பு இமட
ப ாழியும்கண்ணர் - பநருப்தப இதட இதடதய பபாழியும் கண்கதை
உதடயவர்கள்; ரிதியின் ப ாலியும் பைய்யர் - சூரியதனப் தபான்று ஒளிவிட்டு
விைங்கும்உடதல உதடயவர்கள்.
நிருதி என்றபபண், பதன் தமற்குத் திதசக்குக் காவல் பதய்வம். அவள் வழியில்
ததான்றினதமயால் நிருதர் எனப்பட்டனர். அரக்கர்களில் இவர்கள் ஒரு வதகயினர்.
இது, யாதன வீரர் திறம் கூறியது. (12)

குதிதரப் பதடயினர்
5562. ஏர் பகழுதிமெயும், ொரி திபனட்டும், இயல்பின்
எண்ணிப்
த ார் பகழு மடயும் கற்ற வித் கப் புலவர், த ாரில்,
த ர் பகழுைறவர், யாமனச் தெவகர், சிரத்திீ்ல்
பெல்லும்
ார் பகழு புரவிஎன்னும் ம் ைனம் ாவப்
த ானார்.
ஏர் பகழுதிமெயும் - (பசல்லுதற்கு உரிய) அழகிய திதசகதையும்; ொரி திபனட்டும் -
பதிபனட்டு வதகப்பட்ட சாரிகதையும்; இயல்பின் எண்ணி - முதறப்படி
சிந்தித்துப்பார்த்து; த ார்பகழு மடயும் கற்ற - தபாருக்குப் பபாருந்திய பதடகளின்
தன்தமதயயும் கற்றறிந்த; வித் கப் புலவர் - தபார்க்கதலத் திறதம மிக்க
அறிஞர்கைாகிய (குதிதர) வீரர்கள்; த ாரில் - தபார்க்கைத்தில்; த ர் பகழு ைறவர் -
ததர்ப்பதட வீரர்கள்; யாமனச் தெவகர் - யாதனப் பதட வீரர் கள்ஆகிதயார்; திறத்தில்
பெல்லும் - பக்கமாகச் பசல்லுகிி்ன்ற; ார் பகழு புரவிஎன்னும் - கிண்கிணி மாதலகள்
அணிந்த குதிதரகள் என்னும்; ம் ைனம் ாவப் த ானார் - தங்கள் மனம் முந்தித்
தாவுமாறு பசன்றனர். கற்ற வித்தகப்புலவர்... தம் மனம் தாவப் தபானார் என்று
பசாற்கதை இதணத்துப் பபாருள் பகாள்க. வீரப் தபாருக்குப் பபாலிவு தருவன
ஆகலின் (ஏர்) அழகு பபாருந்திய திதசகள் என்றார். தபார்க் குதிதரகள் சுழன்று வரும்
இயக்கத்ததச் ‘சாரி’ என்பர் தபாரியலார்; அதவ பதிபனட்டு என்ப. தபார்க்கைத்தில்
பிற வதகப் பதடகளின் பாங்கர் இயங்குவனவாகலின் குதிதரப் பதடதயத்
‘திறத்தில் பசல்லும்’ என்றார். பபாதுவாக மனப் புரவி என்பர்; இங்தக புரவி என்னும்
மனம் என எதிர்நிதல உருவகமாக வந்தது. (13)

5563. அந் பநடுந் ாமன சுற்ற, அைரமர அச்ெம் சுற்ற,

ப ான் பநடுந்த ரில் த ானான்-ப ாருப்பிமட
பநருப்பின் ப ாங்கி,
ன் பநடுங்கண்கள் காந் , ாழ் ப ருங் கவெம்
ைார்பில்
மின்னிட,பவயிலும் வீெ,-வில் இடும் எயிற்று வீரன்.
வில் இடும்எயிற்று வீரன் - ஒளி வீசுகின்றதகாதரப் பற்கதை உதடய வீரனான
சம்புமாலி; அந் பநடுந் ாமன சுற்ற - அவ்வாறான பபரிய தசதனகள் தன்தனச் சூழ்ந்து
வரவும்; அைரமர அச்ெம் சுற்ற - ததவர்கதைப் பயம் சூழ்ந்து பகாள்ைவும்; ன் பநடுங்
கண்கள் காந் - தன் பபரிய கண்கள் தகாபத்தால் ஒளி வீசவும்; ைார்பில் ாழ் ப ரும்
கவெம்மின்னிட பவயிலும் வீெ - மார்பில் தங்கிய பபரிய கவசம்
ஒளிவிி்ட்டுமின்னலிடம் ததான்றும் ஒளிதபான்று பிரகாசிக்கவும்; ப ாருப்பிமட
பநருப்பின் ப ாங்கி - மதலயிதடதய உள்ை பநருப்பு தபால சினங்பகாண் டு; ப ான்
பநடும் த ரில் த ானான் - பபான் மயமான பபரிய ததரில் ஏறிச்பசன்றான்.

சம்புமாலியால்அனுமனுக்கு ஆபத்து வருதமா என்ற ஐயத்தால், அமரதர அச்சம்

சுற்றியது. பபாருப்பினிதடயிலுள்ை பநருப்பு, ததரின்நடுவில் சினம்
பகாண்டுதங்கியிருந்த சம்புமாலிக்கு உவதம ஆயிற்று. ‘வீரன், தாதன சுற்றத் ததரில்
தபானான்’ என இதயயும். (14)

ததாரண வாயில்தமல் ஏறி அனுமன் ஆர்த்தல்

5564. நந் னவனத்துள் நின்ற நாயகன் தூ ன் ானும்,
‘வந்திலர் அரக்கர்’ என்னும் ைனத்தினன், வழிமய
தநாக்கி,
ெந்திரன் மு ல வான மீன் எலாம் ழுவ நின்ற
இந்திர னுவின் த ான்றும் த ாரணம் இவர்ந்து,
நின்றான்.
நந் ன வனத்துள்நின்ற நாயகன் தூ ன் ானும் - (அந்தச் சமயத்தில்) அதசாக வனம்
என்ற சிங்காரத் ததாட்டத்துள் தனித்து நின்ற இராமபிரான் தூதனான அனுமனும்;
அரக்கர் வந்திலர் என்னும் ைனத் தினன்- தமலும் அரக்கர்கள் தன்னுடன் தபாரிட
வரவில்தலதய என்ற எண்ணுதடயவனாகி; வழிமய தநாக்கி - அவர்கள் வரும்
வழிதய எதிர் தநாக்கிக் பகாண்டு; ெந்திரன் மு ல - சந்திரன் முதலவாகிய கிரகங்களும்;
வான மீன் எலாம் ழுவ நின்ற - ஆகாயத்தில் உள்ை நட்சத்திரங்கள் எல்லாமும்
சூழ்ந்திருக்க விைங்கிய; இந்திர னுவில் த ான்றும் - இந்திர வில் என்னும்
வானவில்தலப் தபான்று ததான்றிய; த ாரணம் இவர்ந்து நின்றான் - அங்கிருந்த
ததாரண வாயில் மீது ஏறி நின்றான்.

இத் ததாரண வாயில்,இராவணன், இந்திரதனப் தபாரில் புறங்கண்டதபாது, அவனது

அமராவதியில் இருந்தததக் கவர்ந்து, அதசாகவனத்தின் வாயிலாகக் பகாண்டு வந்து
தவத்ததாகும். (15)

5565. தகழ் இருைணியும் ப ான்னும், விசும்பு இருள்

கிழித்து நீங்க,
ஊழ் இருங்கதிர்கதளாடும் த ாரணத்து உம் ர்
தைலான்,
சூழ் இருங்கதிர்கள் எல்லாம் த ாற்றிடச் சுடரும்
தொதி,
ஆழியின் நடுவண்த ான்றும் அருக்கதன அமனயன்
ஆனான்.
தகழ் இருைணியும் ப ான்னும் - நல்ல நிறமுள்ை பபரிய இரத்தினங்களும்,
பபான்னும்; விசும்பு இருள் கிழிீ்த்து நீங்க - வானில் உள்ை இருதைப் பிைந்து நீங்கிட;
ஊழ் இருங்கதிர்கதளாடும் - முதற முதறதய ததான்றுகின்ற (இரத்தினம், பபான்) மிக்க
கிரணங்கதைாடும் கூடிய; த ாரணத்து உம் ர் தைலான் - அத்ததாரண வாயிலின் தமல்
ஏறி நின்ற அனுமன்; சூழ் இருங்கதிர்கள் எல்லாம் த ாற்றிட - தன்தனச் சூழ்ந்த பபருங்
கிரணங்கள் யாவும் ததான்றி விைங்க; ஆழியின் நடுவண் த ான்றும் - கடலின் நடுவில்
விைங்குகின்ற; சுடரும் தொதி அருக்கதன அமனயன் ஆனான் - விைங்குகின்ற
தபபராளிதய உதடய சூரியதன ஒத்தவன் ஆனான்.

ததாரணத்துஉம்பர் தமலான் (அனுமன்) அருக்கன் (சூரியன்) அதனயன் ஆனான்.

ததாரணத்துக்குக் கடலும், தமலிடத்திருந்த அனுமனுக்குச் சூரியனும் உவதமயாயின.
ததாரணம் - ததாரண வாயில். அனுமனுக்குக் கதிரவதன முன்னும் (4768)
உவதமயாக்கினார். (16)

5566. பெல்பலாடுதைகம் சிந் , திமரக் கடல் சிமலப்புத்

தீர,
கல் அமளக்கிடந் நாகம் உயிபராடு விடமும் கால,
பகால் இயல்அரக்கர் பநஞ்சில் குடி புக அச்ெம்,
 வீரன்
வில் என இடிக்க,விண்தணார் நடுக்குற, வீரன்
ஆர்த் ான்.
தைகம் பெல்பலாடுசிந் - தமகங்கள் இடியுடன் சிதறி விழவும்; திமரக் கடல்
சிமலப்பு தீர - அதலகதை உதடய கடல் தன் தபபராலி அடங்கிப் தபாகவும்; கல்
அமளக் கிடந் நாகம் - மதலப் பபாந்துகளில் தங்கிக் கிடந்த பாம்புகள்; உயிபராடு
விடமும் கால - தமது உயிதராடு நஞ்தசயும் ஒன்று தசர்ந்து உமிழவும்; பகால் இயல்
அரக்கர் பநஞ்சில் அச்ெம் குடிபுக - பிறதரக் பகால்லும் தன்தமயுள்ை அரக்கர்கைது
மனத்தில் பயம் வந்து புகுந்து நிதலயாக நிற்கவும்; விண்தணார் நடுக்கு உற - ததவர்கள்
நடுக்கம் அதடயவும்; வீரன் வில் என இடிக்க - ரகுவீரனான இராமபிரானது வில்லின்
நாபணாலி தபால முழங்க; வீரன் ஆர்த் ான் - சிறந்த வீரனான அனுமன் கர்ச்சதன
பசய்தான்.

பசல் - இடி;‘வான் முழக்குச் பசல்’ (பரிபாடல் 13.44) (17)

567. நின்றனதிமெக்கண் தவழம் பநடுங் களிச் பெருக்கு
நீங்க,
ப ன் திமெநைனும் உள்ளம் துணுக்பகன, சிந்தி
வானில்
ப ான்றல் இல்மீன்கள் எல்லாம் பூ என உதிர,
பூவும்
குன்றமும்பிளக்க, தவமல துளக்குற, பகாட்டினான்
த ாள்.
திமெக்கண்நின்றன தவழம் - எட்டுத் திதசகளிலும்நின்றதவயான திக்கு யாதனகள்;
பநடும் களிச் பெருக்கு நீங்க - (தமது) மதக் களிப்பு நீங்கவும்; ப ன் திமெ நைனும் -
பதற்குத் திக்குப் பாலகனாகிய யமனும்; துணுக்கு என உள்ளம் சிந் - திடுக்கிட்டு
மனம் சிதறவும்; வானில் ப ான்றல் இல் மீன்கள் எல்லாம் பூ என உதிர - ஆகாயத்திி்ல்
அழிவு பபறாத நட்சத்திரங்கள் யாவும் மலர்கதைப் தபாலக் கீதழ உதிர்ந்து விழவும்;
பூவும் குன்றமும் பிளக்க - பூமியும் (அதன் தமலுள்ை) மதலகளும் பிைந்து தபாகவும்;
தவமல துளக்குற த ாள் பகாட்டினான் - (அனுமன் தனது) ததாதைத் தட்டினான்.

பூ - பூமி; மீன்- நட்சத்திரங்கள். (18)

அனுமதன அணுக முடியாதஅரக்கர் தவிப்பு

5568. அவ் வழி,அரக்கர் எல்லாம், அமல பநடுங் கடலின்

ஆர்த் ார்;
பெவ் வழிச்தெறல் ஆற்றார், பிணப் ப ருங் குன்றம்
ப ற்றி,
பவவ் வழி குருதிபவள்ளம் புமட மிமடந்து உயர்ந்து
 வீங்க,
‘எவ் வழிச்தெறும்’ என்றார்; ைர் உடம்பு இடறி
வீழ்வார்.
அவ்வழி - அப்தபாது; அரக்கர் எல்லாம் - தபாருக்குச் பசன்ற அரக்கர்கள் யாவரும்;
அமல பநடும் கடலின் ஆர்த் ார் - அதலகதை உதடய பபரிய கடல் தபால
ஆரவாரித்து; பிணப் ப ருங்குன்றம் ப ற்றி - பபரிய பிணமதலகள் கிடந்து
தபாகபவாட்டாது தடுத்தலாலும்; பவவ் வழி குருதி பவள்ளம் புமடமிமடந்து
உயர்ந்துவீங்க - பவம்தமயுடதன பபருகுகின்ற இரத்தப் பபருக்கு (தபாகும்
இடங்களிி்ல் எல்லாம்) பநருங்கி மிக்குப் பபருகுவதாலும்; ைர்உடம்பு இடறி வீழ்வார்
- தமது சுற்றத்தவர்களுதடய பிணங்களின் தமல்இடறி வீழ்கின்றவராய்; பெவ் வழி
தெறல் ஆற்றார் - (அனுமன் உள்ைஇடத்துக்கு) தநரான வழியில் பசல்ல
முடியாதவர்கைாய்; எவ்வழிச் தெறும்என்றார் - எந்த வழியாகப் தபாய்ச் தசருதவாம்
என்று பசல்லும் வழிபதரியாது திதகத்து நின்றார்கள். பசவ்வழி - தநர் வழி;பதற்றுதல்
-தடுத்தல். (19)
சம்புமாலி அணிவகுத்து வருதலும் அனுமன் தபாருக்குஅதமந்து நிற்றலும்
5569. ஆண்டுநின்று, அரக்கன், பவவ்தவறு அணி வகுத்து,
அனிகம் ன்மன,
மூண்டு இருபுமடயும், முன்னும், முமற முமற முடுக
ஏவி,
தூண்டினன், ானும்திண் த ர்; த ாரணத்து
இருந் த ான்றல்,
தவண்டியதுஎதிர்ந் ான் என்ன, வீங்கினன், விெயத்
திண் த ாள்.
அரக்கன் ஆண்டுநின்று - சம்புமாலி அங்கிருந்து; அனிகம் ன் மன- தனது
தசதனதய; பவவ்தவறு அணி வகுத்து - பவவ்தவறு அணியாகப்பிரித்து; இரு
புமடயும் முன்னும் முமற மூண்டு முடுக ஏவி - அனுமனதுஇரண்டு பக்கங்களிலும்
எதிரிலும் முதறமுதறயாக மூண்டு விதரயும் படிஆதணயிட்டு; ானும் திண் த ர்
தூண்டினன் - தானும் தனது வலிய தததரச் பசலுத்திக் பகாண்டு பசன்றான்;
த ாரணத்து இருந் த ான்றல் - (அப்தபாது) ததாரணத்தின் மீது அமர்ந்திருந்த
அனுமன்; தவண்டியது எதிர்ந் ான் என்ன - தான் விரும்பியது தன்முன் எதிர்ப்பட்டது
என்று; விெயத் திண்த ாள் வீங்கினன் - தனது பவற்றி தரும் வலிய ததாள்கள்
பூரிக்கப்பபற்றான்.

சம்புமாலிதசதனதய அணி வகுத்துக் பகாண்டு ததரில் வருவததப் பார்த்து, ‘நாம்

நிதனத்தது வந்தது’ என்று அனுமன்மகிழ்ந்தான்.அரக்கர் தபாருக்கு வரவில்தலதய
என்று எதிர்பார்த்து இருந்ததத 5564 ஆம் பசய்யுளில் கூறினார். விசயம் - பவற்றி.
(20)

5570. ஐயனும்,அமைந்து நின்றான், ஆழியான் அளவின்

நாைம்
பநய் சுடர்விளக்கின் த ான்றும் பநற்றிதய
பநற்றியாக,
பைாய் ையிர்ச்தெமன ப ாங்க, முரண் அயில் உகிர்
வாள் பைாய்த்
மககதள மககள்ஆக, கமடக் கூமழ திரு வால்
ஆக.
ஐயனும் - ததலவனாகியஅனுமனும்; ஆழியான் - சக்கராயுதம் பகாண்ட
திருமாலின்; அளவின் நாைம் - பபருதமதய உதடய திருநாமம்; பநய்சுடர் விளக்கின்
த ான்றும் - பநய் ஊற்றி எரிகின்ற விைக்கின் சுடர் தபாலத் ததான்றுகின்ற; பநற்றிதய
பநற்றியாக - தன் பநற்றிதய முன்னணிச் தசதனயாகவும்; பைாய்ம் ையிர்ச் தெமன
ப ாங்க - உடம்பில் பநருங்கி வைர்ந்துள்ை உதராமங்கதை பதட வீரர்கைாக
முதனப்புடன் விைங்கவும்; முரண் அயில் உகிர்வாள் பைாய்த் மககதள - வலிதமயும்
கூர்தமயும் பபாருந்திய நகங்கைாகிய வாள்கள் பசறிந்த தககதை; மககளாக - இரு
பக்கங்களிலும் பபாருந்தி வருகின்ற தசதனகைாகவும்; திருவால் - பதய்வத்தன்தம
பபாருந்திய வாதல; கமடக் கூமழயாக - அணிவகுப்பின் பின்னணிச் தசதனயாகவும்;
அமைந்து நின்றான் - தான் ஒருவதன அணிவகுத்துள்ை ஒரு முழுச் தசதனயாக
அதமந்து தபார்க்கைத்திதல உறுதியாக நின்றான்.

சம்புமாலிதிரட்டிக் பகாண்டு வந்த பல்வதகச் தசதனக்கு எதிராகத் தான் ஒருவதன

ஒரு முழுச் தசதனயாக அனுமன் அதமந்தான் என்பது கருத்து. சக்கரப் பதட பகாண்ட
திருமாலாகிய இராமபிரானின் சார்பினன் ஆதகயால் இவன் ஒருவதன தபாதும் என்று
கம்பர் கருதுகிறார். தயாகப் பயிற்சியும் பிரமசரிய ஒழுக்கமும் பகாண்தடாரின்
பநற்றியில் ஒளி காணமுடியும். ‘பநற்றி’ இரு பபாருளில் வந்தது; உடலுறுப்பாகிய
பநற்றி தசதன அணி வகுப்பில் முன்னணியில் நிற்கும் தசதன; இததனத் தார் என்ப.
புறப்பபாருள் இலக்கணங்கள். பநற்றியில் அரக்கர் பதி பசல்ல (6750) என்ற இடத்தில்
‘பநற்றி’ இப் பபாருளில் வந்தது காண்க. தக; பக்கம்; தககள்; இரு
பக்கத்துஅணிவகுத்த தசதனகள்.(தக என்பதற்தக தசதன என்னும் பபாருள் உண்டு
பலக்சிகன்). கூதழ; அணிவகுப்பில் கதடசியிலுள்ை பதட மயிர்ச் தசதன உகிர்வாள்;
உருவகங்கள் திருவால்; அழகிய வால் என்றும் பகாள்ைலாம். (21)
அரக்கர் பதட விடஅனுமன் கடும் தபார் பசய்தல்
5571. வயிர்கள்வால் வமளகள் விம்ை, வரி சிமல
சிமலப் , ைாயப்
யிர்கள்ஆர்ப்பு எடுப் , மூரிப் ல்லியம் குமுற,
ற்றி-
பெயிர் பகாள்வாள் அரக்கர், சீற்றம் பெருக்கினர்,-
மடகள் சிந்தி,
பவயில்கள்த ால்ஒளிகள் வீெ, வீரன்தைல் கடிது
விட்டார்.
பெயிர்பகாள்வாள் அரக்கர் - பதகதம பகாண்டவாதைந்திய அரக்கர்கள்; சீற்றம்
பெருக்கினர் - சினத்தால் பபருமிதம் பகாண்டவர்கைாய்; வயிர்கள் வால் வமளகள்
விம்ை - பகாம்புகளும் பவண்தமயான சங்குகளும் முழங்கவும்; வரிசிமல சிமலப் -
கட்டதமந்த விற்கள் நாபணாலிதய உண்டாக்கவும்; ைாயப் யிர்கள் ஆர்ப்பு எடுப் -
மாயவிதனகதை விதைவிக்கும் பயிர்கள் தபான்ற அரக்கர்கள் (மகிழ்ச்சி பகாண்டு)
ஆரவாரம் பசய்யவும்; மூரிப் ல் இயம் குமுற - பபரிய பல வாத்தியங்கள் முழங்கவும்;
மடகள் ற்றி - ஆயுதங்கதைத் தமது தககளினால் எடுத்து; பவயில்கள் த ால்
ஒளிகள் வீெ - பவயில்கதைப் தபாலப் பல ஒளிகள் வீசும்படி; வீரன் தைல் கடிது சிந்தி
விட்டார் - அனுமன் மீது விதரவாக நாற்புறமும் சிதறும்படி விட்டார்கள்.

அரக்கர்பசருக்கினராய், விம்ம, சிதலப்ப, ஆர்ப்பபடுப்ப, குமுற, பதடகள் ஒளி வீச

வீரன் தமல் விட்டனர். (22)

கலிவிருத் ம்

5572. கருங் கடல்அரக்கர் ம் மடக்கலம் கரத் ால்

ப ருங் கடல்உறப் புமடத்து, இறுத்து, உக,
பிமெந் ான்;
விரிந் னப ாறிக் குலம்; பநருப்பு என பவகுண்டு,
ஆண்டு
இருந் வன்,கிடந் து ஓர் எழுத் ப ரிந்து எடுத் ான்.
ஆண்டு இருந் வன்- அந்தத்ததாரணத்தின் மீது இருந்த அனுமன்; கரத் ால் - (தனது)
தககைாதல; கருங்கழல் அரக்கர் ம் மடக்கலம் - பபரிய வீரக் கழலணிந்த அந்த
அரக்க வீரர்கள் எறிந்த ஆயுதங்கதை; ப ருங்கடல் உற புமடத்து இறுத்து - பபரிய
கடலில் தபாய் விழும் படி அடித்தும், முறித்தும்; உகபிமெந் ான் - சிதறிப் தபாகும்படி
பயன்படாத வதகயில் அழித்பதறிந்தான்; ப ாறிக் குலம் விரிந் ன -
(அச்பசய்தகயால்) வண்டுகளின் கூட்டம் எங்கும் பரவலாயின; பநருப்பு என
பவகுண்டு - (அப்தபாது அவன்) பற்றி எரிகின்ற தீதயப் தபாலப் பபருங்தகாபம்
பகாண்டு; கிடந் து ஓர் எழு ப ரிந்து எடுத் ான் - அங்குக் கிடந்த ஒரு இரும்புத்
தடிதயத் ததர்ந்து எடுத்துக்பகாண்டான்.

அனுமன்தபார்க்கைத்தில் பசய்த வீரச் பசயல் கூறப்பட்டது. பபாறி - வண்டு;

ஆகுபபயர். ‘பபாறிக்குலம் எழ’ (5429) என முன்னும் வந்தது. (23)

5573. இருந் னன்,எழுந் னன், இழிந் னன், உயர்ந் ான்,

திரிந் னன்,புரிந் னன், என நனி ப ரியார்;
விரிந் வர்,குவிந் வர், விலங்கினர், கலந் ார்,
ப ாருந்தினர்,பநருங்கினர், களம் டப் புமடத் ான்.
இருந் னன்எழுந் னன் இழிந் னன் உயர்ந் ான் - ததாரணத்தில் மீது அமர்ந்திருந்த
அனுமன், எழுந்து, கீழ் இறங்கி, நிமிர்ந்தவனாகி; என நனி ப ரியார் - என்று நன்றாகத்
பதரிந்து பகாள்ைாதவராய்; விரிந் வர் - பரவி நின்றவர்களும்; குவிந் வர் - ஒருங்கு
தசர்ந்திருந்தவர்களும்; விலங்கினர் கலந் ார் - விலகிச் பசன்றவர்களும், ஒன்று படக்
கலந்து பகாண்டவர்களும்; ப ாருந்தினர் பநருங்கினர் - தபார்க்கைத்தில்
பபாருந்தியிருந்தவர்களும், பநருங்கி நின்றவர்களும்; களம் டப் புமடத் ான் -
தபார்க்கைத்தில் அழிந்து தபாக, அந்த எழுவால் ஒரு தசர அடித்துக் பகான்றான்.

அனுமன் எப்படிச்பசயல்படுகிறான் என்பததக்கூட அரக்கரால் அறிய

முடியவில்தல; அவ்வைவு தவகமாக அவன் பசயல்பட்டான்.என்ன
நடக்கிறதுஎன்பதத அரக்கர் தசதன அறியுமுன்தன அனுமன் அவர்கதை அழித்தான்.
இருந்தவன் (அனுமன்) எழுந்து, இழிந்து, உயர்ந்து, திரிந்து தபார் பசய்தான்; அவன்
பசயதல அறியாத அரக்க வீரர்கதை எழுவால் அடித்துக் பகான்றான். இருந்தனன்.
விதனயாலதணயும் பபயர். எழுந்தனன் இழிந்தனன் உயர்ந்தான் திரிந்தனன் -
முற்பறச்சங்கள். (24)

5574. எறிந் ன,எய் ன, இடி உரும் என தைல்

பெறிந் ன மடக்கலம், இடக் மகயின் சிம த் ான்,
முறிந் ன ப றும்கரி; முடிந் ன டந் த ர்;
ைறிந் ன ரிநிமர-வலக் மகயின் ைமலந் ான்.*
எறிந் ன, எய் ன- அரக்கர்கைால் வீசி எறியப்பட்டனவும், எய்யப்பட்டனவுமாகிய;
இடி உரும் என தைல் பெறிந் ன மடக்கலம் - தபரிடி தபாலத் தன் தமல் பநருங்கி
பசறிந்தனவான ஆயுதங்கதை எல்லாம்; இடக் மகயின் சிம த் ான் - (தனது)
இடக்தகயால் அழித்துத்தள்ளி; வலக் மகயின் ைமலந் ான் - தன் வலக்தகயால் தபார்
பசய்யலானான்; ப றும் கரி முறிந் ன - (அதனால்) எதிர்த்து அழிக்கும்
வலிதமயுள்ையாதனகள் முறிபட்டு இறந்தன; டம் த ர் முடிந் ன - பபரிய ததர்கள்
சிததந்து தபாயின; ரிநிமர ைறிந் ன - குதிதரகளின் கூட்டம் கீதழ விழுந்து இறந்தன.

அனுமன் தன் இருதககைாலும் விதரந்து தபார் பசய்த திறம் கூறப்பட்டது.

சிததத்தான்; முற்பறச்சம். (25)

5575. இழந் னபநடுங் பகாடி; இழந் ன இருங் தகாடு;

இழந் ன பநடுங்கரம்; இழந் ன வியன் ாள்;
இழந் ன முழங்குஒலி; இழந் ன ை ம் ாடு;
இழந் ன ப ருங்க ம்-இருங் கவுள் யாமன.
இருங்கவுள் யாமன- (அனுமனால் அடிக்கப்பட்ட) மதம் பபருகும் கன்னத்தத
உதடய யாதனகள்; பநடுங் பகாடி இழந் ன - (தம் தமல் பிடிக்கப்பட்ட) பபரிய
பகாடிகதை இழந்தன; இருங்தகாடு இழந் ன - பபரிய தந்தங்கதை இழந்தன; பநடும்
கரம் இழந் ன - பபரிய துதிக்தககதை இழந்தன; வியன் ாள்இழந் ன - பபரிய
கால்கதை இழந்தன; முழங்கு ஒலி இழந் ன - வீறிடுகின்ற ஒலிதய இழந்தன; ை ம்
ாடு இழந் ன - மதம் ஒழுகுததலஇழந்தன; ப ருங் க ம் இழந் ன - பபரிய
தகாபத்தத இழந்தன. அனுமனால் யாதனப்பதடகள் அழிந்ததம கூறப்பட்டது.
யாதனயின் மீது பகாடி எடுத்தல் மரபு. தகாபத்ததக் காட்ட முடியாதபடி யாதனகள்
இறந்தன என்பதத பபருங்கதம் இழந்தன என்று குறித்தார். உயிர் இருந்தால்தாதன
உணர்ச்சிதயக் காட்ட முடியும் ? (26)
5576. பநரிந் ன டஞ் சுவர்; பநரிந் ன ப ரும் ார்;
பநரிந் ன நுகம்புமட; பநரிந் ன அ ன் கால்;
பநரிந் னபகாடிஞ்சிகள்; பநரிந் ன வியன் ார்;
பநரிந் ன கடும் ரி; பநரிந் ன பநடுந் த ர்.
டம் சுவர்பநரிந் ன - (வீரர்கள் ஏறிவந்தததர்களினுதடய) சுற்றுப் புறங்கள்
பநாறுங்கிப் தபாயின; ப ரும் ார் பநரிந் ன - பபரிய அச்சுக் கட்தடகள் பநாறுங்கிப்
தபாயின; நுகம் புமட பநரிந் ன - நுகத்தடிகள் பக்கங்களிதல பநாறுங்கிி்ப் தபாயின;
அ ன்கால் பநரிந் ன - அத்ததர்களின் சக்கரங்கள் பநாறுங்கிப் தபாயின; பகாடிஞ்சிகள்
பநரிந் ன - தமல் தட் டுகள்பநாறுங்கிப் தபாயின; வியன் ார் பநரிந் ன - சிறந்த
மாதலகள் பநாறுங்கிப்தபாயின; கடும் ரி பநரிந் ன - அவற்றில் பூட்டப்பட்டுள்ை
தவகமானகுதிதரகள் அழிந்து தபாயின; பநடும் த ர் பநரிந் ன - (முடிவாகப்)
பபரியததர்கதை பநாறுங்கிப் தபாயின. ததர்ப்பதடயின்அழிவு கூறப்பட்டது.
ததரின் பல உறுப்புக்கள் கூறப்பட்டுள்ைன. நுகம் - (குதிதரகதைப் பூட்டுவதற்குரிய)
குறுக்குக் கட்தட. பகாடிஞ்சி; தாமதர வடிவமாகப் பண்ணித் ததரின் முன்தன
நடப்படுவததார் உறுப்பு. கால் - சக்கரம்; பார் - ததரின் அடிப்பாகத்தில் உள்ை பநடுஞ்
சட்டம். (27)

5577. ஒடிந் ன;உருண்டன; உலந் ன; புலந் ;

இடிந் ன;எரிந் ன; பநரிந் ன; எழுந் ;
ைடிந் ன;ைறிந் ன; முறிந் ன; ைமலத ால்,
டிந் ன;முடிந் ன; கிடந் ன- ரி ைா.
ரிைா - வீரர்கள்ஏறிவந்த குதிதரப் பதடகள்; ஒடிந் ன உருண்டன உலந் ன - சில
உடலுறுப்புக்கள் ஒடியப்பட்டுக் கீதழ விழுந்து உருண்டு இறந்தன; புலந் -
துன்பப்பட்டன; இடிந் ன எரிந் ன பநரிந் ன - சில இடிந்து எரிந்து பநாறுங்கித்
தூைாகப் தபாயின; எழுந் - தமதல கிைம்பின; ைடிந் ன ைறிந் ன முறிந் ன - சில
குதிதரகள் எழும் தபாது, அவற்றின் கால்கள் மடிப்புண்டும்,முன்பின்னாகத்திருப்பப்
பட்டும் முறிந்து தபாயின; ைமல த ால் டிந் ன முடிந் ன கிடந் ன - (இவ்வாறு பல
குதிதரகள் இந்திரனால் இறகு முறிக்கப்பட்ட) மதலதபால (தம்முதடயகதி) முடியப்
பபற்று கீதழ விழுந்து கிடந்தன.

குதிதரப்பதடகளின் அழிவு கூறப்பட்டது. தார் - கிண்கிணிமாதல. (28)

5578. பவருண்டனர், வியந் னர், விழுந் னர், எழுந் ார்;

ைருண்டனர்,ையங்கினர், ைறிந் னர், இறந் ார்;
உருண்டனர்,உமலந் னர், உமழத் னர், பிமழத் ார்;
சுருண்டனர்,புரண்டனர், ப ாமலந் னர்;-
ைமலந் ார்.
ைமலந் ார் - அனுமதனாடுதபார் பசய்த அரக்கர்களில் (சிலர்); பவருண்டனர்
வியந் னர் விழுந் னர் - அனுமனது திறத்ததக் கண்டு அச்சம் பகாண்டு
வியந்தவண்ணம் கீதழ விழுந்தனர்; எழுந் ார் - விழுந்தவர்களில் சிலர் எழுந்தார்;
ைருண்டனர் ையங்கினர் ைறிந் னர் இறந் ார் - மருண்டும் மயங்கியும் குப்புற விழுந்து
இறந்தனர்; பிமழத் ார் உருண்டனர் உமலந் னர் உமழத் னர் - (அவ்வாறு இறவாமல்)
உயிர் பிதழத்தவர்களில் சிலர் உருண்டு, வருந்தி உடல் துவண்டு; சுருண்டனர்
புரண்டனர், ப ாமலந் னர் - தமது உறுப்புக்கள் சுருைப் பபற்று, பூமியில் புரண்டு
வலிபகட்டு ஓடிவிட்டனர்.

இது,காலட்பதடயின் அழிவு கூறியது. (29)

5579. கரிபகாடுகரிகமளக் களப் டப் புமடத் ான்;

ரிபகாடு ரிகமளத் லத்திமடப் டுத் ான்;
வரி சிமல வயவமரவயவரின் ைடித் ான்;
நிமர ைணித்த ர்கமளத் த ர்களின் பநரித் ான்.
கரி பகாடுகரிகமள களப் டப் புமடத் ான் - (அனுமன்) யாதனகதைக் பகாண்தட,
யாதனகதைப் தபார்க்கைத்தில் இறந்து விழும்படி அடித்துக் பகான்றான்; ரி பகாடு
ரிகமளத் லத்திமடப் டுத் ான் - குதிதரகதைக் பகாண்தட குதிதரகதைத்
ததரயில் வீழ்த்தி அழித்தான்; வரி சிமல வயவமர வயவரின் ைடித் ான் - கட்டதமந்த
வில்தல உதடய வீரர்கதை அவ்வீரரில் சிலதர எடுத்து விட்படறிந்து அழித்தான்;
நிமர ைணித் த ர்கமளத ர்களின்பநரித் ான் - வரிதசயாக மணிகள்கட்டிய ததர்கதை
(அவ்வாறான) ததர்கதைக் பகாண்தட அழித்துக் குவித்தான்.

இது, நால்வதகச்தசதனகதையும் அவ்வச் தசதனகதைதய தன் தபார்க் கருவியாகக்

பகாண்டு அனுமன் அழித்தததக் கூறுவது. பவவ்தவறு விதனமுற்றுகள் பகாண்டு,
அழித்தலாகிய ஒரு முடிதபக் காட்டிய நயம் உணரத்தக்கது. தமலும், பசயலின்
பகாடுதமதய விதனமுற்றுகளின் வல்தலாதச குறிப்பாகப் புலப்படுத்தியதும்
காணத்தக்கது. (30)

5580. மூமளயும்உதிரமும் முழங்கு இருங் குழம்பு ஆய்

மீள் இருங்குமழ ட, கரி விழுந்து அழுந் ,
ாபளாடும் மலஉக, ட பநடுங் கிரித ால்
த ாபளாடும்நிரு மர, வாபளாடும்-துமகத் ான்.
மூமளயும் உதிரமும்- (அரக்கர்கைது) மூதைகளும் இரத்தமும்; முழங்கு இரும் குழம்பு
ஆய் - பகாதிக்கின்ற பபரிய குழம்பு தபாலாகி; மீள் இரும் குமழ ட - (கண்டவர்
அஞ்சி) மீள்கின்ற மிக்க குதழ தசறாய் விட; கரி விழுந்து அழுந் - அச்தசற்றில்
யாதனகள் விழுந்து அழுந்தி இறந்து தபாக; ாபளாடும் மல உக - கால்களும்
ததலகளும் சிந்திவிழ; ட பநடும் கிரி த ால் நிரு மர - பபரிய நீண்ட மதலகதைப்
தபான்ற அரக்கர்கதை; த ாபளாடும் வாபளாடும் துமகத் ான் - ததாள்கதைாடும்,
(அவர் தகயில் பகாண்ட) வாளுடனும் (அனுமன் தனது கால்கைால்) துதகத்து
அழித்தான். (31)

5581. ைல்பலாடுைமல ைமலத் த ாளமர, வமள வாய்ப்

ல்பலாடும்,பநடுங் கரப் கட்படாடும், ருந் ாள்
வில்பலாடும், அயிபலாடும், விறபலாடும், விளிக்கும்
பொல்பலாடும், உயிபராடும் நிலத்ப ாடும்,-
துமகத் ான்.
ைல்பலாடு ைமல - மல்யுத்தத்தில தபார் பசய்யும்; ைமலத் த ாளமர - மதல தபான்ற
ததாள்கதை உதடய வீரர்கதை; வாய் வமள ல்பலாடும் - அவர்களுதடய வாயில்
உள்ை வதைந்த பற்கதைாடும்; பநடும் கடு கரபைாடும் - நீண்ட வலிய தககதைாடும்;
ரும் ாள் வில்பலாடும் அயிபலாடும் - (அவர்கள் தககளில் பகாண்ட) பருத்த அடிதய
உதடய வில்லுகதைாடும்,தவல்கதைாடும்; விறபலாடும் - வீரத்ததாடும்; விளிக்கும்
பொல்பலாடும் - கூவுகின்ற பசாற்கதைாடும்; உயிபராடும் - அவர்கள் உயிர்கதைாடும்;
நிலத் ப ாடும் துமகத் ான் - பூமிதயாடு பூமியாய் அழுந்த மிதித்து அழித்தான்.

பகடு - வலிதம;‘பகட்டு மார்பின்’ (புற, நா, 88,4) (32)

5582. புமக பநடும்ப ாறி புகும் திமெப ாறும்

ப ாலிந் ான்;
சிமக பநடுஞ்சுடர் விடும் த ர்ப ாறும் பென்றான்;
மக பநடுங்கரித ாறும், ரிப ாறும், ெரித் ான்;
நமக பநடும் மடப ாறும், மலப ாறும், நடந் ான்.
புமக பநடும்ப ாறி புகும் திமெ ப ாறும் ப ாலிந் ான் - புதகதயாடுகூடிய நீண்ட
பநருப்புப் பபாறி (சினத்தீ) பசல்லும் இடங்களில் எல்லாம் பசன்று
விைங்குபவனாகிய அனுமன்; சிமக பநடும் சுடர் விடும் த ர்ப ாறும் பென்றான் -
சிகரங்களினின்று நீண்ட ஒளி விடும் ததர்கள் இருக்குமிடம் எல்லாம் பசன்றான்; மக
பநடும் கரிப ாறும் ரிப ாறும், ெரித் ான் - சிறப்பதமந்த பபரிய யாதனகள்
குதிதரகள் இருக்கும் இடங்களில் எல்லாம் சஞ்சரித்தான்; நமக பநடும் மட ப ாறும்
- (தன்தனப் பார்த்து அற்பக்குரங்கு என்று) ஏைனம் பசய்து சிரித்த தபார்ப் பதடகள்
ததாறும்; மல ப ாறும் நடந் ான் - அப்பதடயில் உள்ை வீரர்கள் ததல ததாறும்
நடந்து பசன்று அவர்கதை அழித்தான்.

பபாலிந்தான்;விதனயாலதணயும் பபயர். (பபாலிந்தவன்) (33)

5583. பவன்றிபவம் புரவியின் பவரிநினும், விரவார்

ைன்றல் அம் ார் அணி ைார்பினும், ைணித் த ர்
ஒன்றின்நின்றுஒன்றினும், உயர் ை ைமழ ாழ்
குன்றினும்,-கமடயுகத்து உரும் எனக் குதித் ான்.
பவன்றிபவம்புரவியின் பவரிநினும் - பவற்றிதயத் தரத்தக்கவலிய குதிதரகளின்
முதுகிலும்; விரவார் ைன்றல் அம் ார் அணி ைார்பினும் - பதகவர்கைான அரக்க
வீரர்கைது நறுமணம் உள்ை மாதலகள் அணிந்த மார்புகளிடத்தும்; ைணித்த ர் ஒன்றின்
நின்று ஒன்றினும் - மணிகள் கட்டப்பபற்ற ததர்கள் ஒன்றிலிருந்து மற்பறான்றிலும்;
உயர் ை ைமழ ாழ் குன்றினும் - உயர்ந்ததாங்கியமதமாகிய மதழபபாழிகின்ற மதல
தபான்ற யாதனகளிடத்திலும்; கமட யுகத்து - யுக முடிவின் காலத்தில்; உரும் எனக்
குதித் ான் - ததான்றும் இடிதய தபால, (அனுமன்) குதித்து அழித்தான்.
 முன் கவியில்,பசால்லப்பட்டது, இங்கு விரித்துதரக்கப்படுகின்றது. மதமதழதாழ்
குன்று - என்ற குறிப்பால் யாதன என்பது உணர்த்தப்பட்டது.
(34)

5584. பிரிவு அரும் ஒரு ப ருங் தகால் என, ப யரா

இருவிமனதுமடத் வர் அறிவு என, எவர்க்கும்
வரு முமல விமலக்குஎன ைதித் னர் வழங்கும்
ப ரிமவயர் ைனம்என, கறங்கு என,-திரிந் ான்.
பிரிவு அரும் ஒருப ருங் தகால் என - (அப்தபாது அனுமன்) நீங்காது நிதலயாக
நதடபபறும் ஒப்பற்ற பசங்தகால் தபாலவும்; ப யரா இரு விமன துமடத் வர் அறிவு
என - நீங்காத புண்ணியம் பாவம் என்ற இரு விதனகதை அழித்த பபரிதயாரது
ஞானம் தபாலவும்; எவர்க்கும் - (இன்னார் இனியார் என்று பாராமல்) யாவர்க்கும்; வரு
முமல விமலக்கு என ைதித் னர் - தம் வைர்ந்து வரும் முதலகதை அவர்கள்
பகாடுக்கும் விதலப் பபாருளுக்தக என்று தீர்மானித்தவர்கைாய்; வழங்கும்
ப ரிமவயர் ைனம் என - பபாருளுக்குத் தக்கபடி அளித்து வரும் விதலமகளிர்
மனத்ததப் தபாலவும்; கறங்கு என - காற்றாடிதயப் தபாலவும்; திரிந் ான் -
(அரக்கதரக் பகால்லுமாறு) திரிந்து பகாண்டிருந்தான்.

பிரிவு அரும்பபருங் தகால் என அரசனுதடய பசங்தகால் உறங்காது உலபகங்கும்

பசன்று ஆதண பசலுத்தும். ‘உறங்கு மாயினும் மன்னவன் தன்பனாளி கறங்கு
பதண்டிதர தவயகம் காக்குமால்’ - (சீவக சிந்தாமணி 248) என்று ஆட்சித் தத்துவம்
காலம் இடம் ஆகியவற்றில் இதடயீடு இன்றி நிலவுவததத் திருத்தக்க ததவர்
குறித்ததம காண்க. பபான்விதல மகளிர் மனம் எனக் கீழ்தபாய் (106) என முன்னரும்
விதலமகளிர் மனத்தின் கீழ்தம குறிக்கப்பட்டது. தாடதக வததப் படலத்தில்
‘முத்தியில் தபாவது புரிபவர் மனமும் பபான் விதலப் பாதவயர் மனமும் தபால் (353)
என்ற வரிகளில் ஞானியர், பரத்ததயர் இருவர் நிதலயும் இப்பாடலிற்தபாலதவ
ஒருங்கு இதணத்துக் காட்டப்பட்டன. (35)
585. அண்ணல்-அவ் அரியினுக்கு அடியவர் அவன் சீர்
நண்ணுவர் எனும்ப ாருள் நமவ அறத் ப ரிப் ான்,
ைண்ணினும்,விசும்பினும், ைருங்கினும், வலித் ார்
கண்ணினும்,ைனத்தினும்,- னித் னி கலந் ான்.
அண்ணல் - பபரிதயானாகிய அனுமன்; அவ் அரியினுக்கு அடியவர் - அந்தத்
திருமாலுக்கு அடியவர்கள்; அவன் சீர் நண்ணுவர் எனும் ப ாருள் - அவனுக்குரிய
சிறப்புக்கதை அதடவர் என்று கூறப்படும் சாத்திரப் பபாருதை; நமவ அறத்
ப ரிப் ான் - குற்றமில்லாமல் (பசவ்வதன) பதரிி்விப்பவனாய்; ைண்ணினும்
விசும்பினும் ைருங்கிலும் - பூமியிலும் வானத்திலும் பக்கங்களில் உள்ை திக்குகளிலும்;
வலித் ார் - வலிதம பகாண்டு தபாரிட்ட அரக்கர்களுதடய; கண்ணினும் ைனத்தினும் -
கண்ணுக்கு எதிரிலும் மனத்திலும்; னித் னி கலந் ான் - ஒவ்பவாருவரிடமாகவும்
கலந்து விைங்கினான். (36)

5586. பகாடித் டந் த பராடும் குரக க் குழுமவ

அடித்து, ஒரு டக்மகயின் நிலத்திமட அமரத் ான்;
இடித்து நின்றுஅதிர் க த்து, எயிற்று வன்
ப ாருப்ம ,
பிடித்து, ஒரு டக் மகயிீ்ன், உயிர் உகப் பிழிந் ான்.
குரக க் குழுமவ - குதிதரக்கூட்டங்கதை; பகாடித் டம் த பராடும் - பகாடி
கட்டிய பபரிய ததர்கதைாடும்; ஒரு டக் மகயின் அடித்து - ஒரு பபரிய தகயால்
அடித்து; நிலத்திமட அமரத் ான் - ததரயிதல ததய்த்தான்; க த்து இடித்து நின்று அதிர்
- சினத்தினால் கர்ச்சித்து நின்று தபபராலி பசய்கின்ற; எயிற்றுவன் ப ாருப்ம -
தந்தங்கதை உதடய வலியமதல தபான்ற யாதனகதை; ஒரு டக்மகயின் பிடித்து -
மற்பறாரு பபரிய தகயினால் பிடித்து; உயிர் உகப் பிழிந் ான் - அவற்றின் உயிர் சிந்தப்
பிழிந்து பகான்றான்.

பபாருப்பு; யாதன. உவதம ஆகுபபயர். எயிற்று வன் பபாருப்பு எனத் தந்தங்கதை

உதடய மதல என யாதனதய உருவகித்தார். (37)

5587. கறுத்து எழுநிறத்தினர், எயிற்றினர், கயிற்றார்,

பெறுத்து எரிவிழிப் வர், சிமகக் கழு வலத் ார்,
ைறுத்து எழுைறலிகள் இவர் என அதிர்ந் ார்,
ஒறுத்து,உருத்திரன் என, னித் னி உம த் ான்.
கறுத்து எழுைனத்தினர் - தகாபித்து எழுகின்றமனத்தத உதடயவர்களும்;
எயிற்றினர் - தகாரப் பற்கதை உதடயவர்களும்; கயிற்றார் - பாசம் என்னும்
ஆயுதத்ததக் பகாண்டவர்களும்; பெறுத்து எரி விழிப் வர் - பதகத்து பநருப்புப் தபால
விழிப்பவர்களும்; சிமகக் கழு வலத் ார் - கூரிய கழு என்னும் பதட வலிதம
உதடயவர்களும்; இவர் ைறுத்து எழு ைறலிகள் என அதிர்ந் ார் - இவர்கள் பதகதம
பாராட்டிக் கிைம்புகின்ற யமன்கதை என்னும்படி பபரு முழக்கம் பசய்பவர்களுமான
அரக்க வீரதர; ஒறுத்து - கடிந்து; உருத்திரன் என - உருத்திர மூர்த்திதயப் தபால; னித்
னி உம த் ான் - அனுமனும் ஒவ்பவாருவராக உததத்துக் பகான்றான்.

மார்க்கண்தடயர்பபாருட்டு, சிவபிரான் யமதனத் தன் திருவடியால் உததத்து

அழித்தததக் குறிக்பகாண்டு, அனுமன், உருத்திரன் எனப்பட்டான். கயிறு - பாசப்
பதட; சிதகக்கழு - நுனி கூரிய கழுப்பதட. (38)

5588. ெக்கரம்,த ாைரம், உலக்மக, ண்டு, அயில், வாள்,

மிக்கன த ர், ரி, குமட, பகாடி, விரவி
உக்கன; குருதிஅம்ப ருந் திமர உருட்டிப்
புக்கன கடலிமட,பநடுங் கரப் பூட்மக.
உக்கன குருதி அம்ப ரும் திமர உருட்டி - அரக்கர்கள் சிந்திய இரத்த பவள்ைத்துப்
பபரும் அதலகைால் உருட்டப்பட்டதால் (அவற்றின் இதடதய); ெக்கரம், த ாைரம் -
சக்கரங்களும் பபரிய தண்டாயுதங்களும்; உலக்மக, ண்டு, அயில்வாள் -
உலக்தககளும் கததகளும் தவல்களும் வாள்களும்; மிக்கன - மிகுந்தனவாகி; த ர்,
ரி, குமட, பகாடி விரவி - ததர்களும், குதிதரகளும், குதடகளும் பகாடிகளும்
ஒன்றாகக் கலந்து; பநடும் கரப் பூட்மக - நீண்ட துதிக்தககதை உதடய யாதனகள்;
கடல் இமட புக்கன - கடலின் இதடதய தபாய்ப் புகுந்தன.

பூட்தக - பூண் + தக; யாதன. (39) 5589. எட்டின விசும்பிமன;-

எழுப் ட எழுந் -
முட்டின ைமலகமள;முயங்கின திமெமய;
ஒட்டின ஒன்மறஒன்று; ஊடு அடித்து உம ந்து
ட்டுமுட்டு ஆடின, மலபயாடு- மலகள்.
எழு ட எழுந் மலகள் - (அனுமன் வீசிய) எழுஎன்னும் ஆயுதம் பட்டதனால்
(உடதல விட்டு தவறாகி) எழுந்தனவான அரக்கர்களின் ததலகள்; விசும்பிமன
எட்டின - ஆகாயத்தத அைாவினவும்; ைமலகமள முட்டின - மதலகளின் மீது
தமாதியனவும்; திமெமய முயங்கின - திக்குகதைத் தழுவியனவும்; ஒன்மற ஒன்று
ஒட்டின - ஒன்தறாடு ஒன்று தசர்ந்தனவுமாகி; ஊடு அடித்து உம ந்து - தபார்க்கைத்தில்
அடிபட்டுத் தள்ைப்பட்டு; மலபயாடு ட்டு முட்டு ஆடின - (முன்னதம
தபார்க்கைத்தில்) விழுந்து கிடந்த) ததலகதைாடு தட்டு முட்டுப் பபாருள் தபால
அங்கும் இங்கும் சிதறிக் கிடந்தன. (40)

சம்புமாலிசினத்ததாடு தபாருக்கு விதரதல்

அறுசீர்ஆசிரிய விருத் ம்

5590. காதன காவல் தவழக் கணங்கள் க வாள் அரி

பகான்ற
வாதன எய் , னிதய நின்ற ை ைால் வமர
ஒப் ான்,
த தன புமர கண்கனதல பொரிய, சீற்றம்
பெருக்கினான்,
ாதனஆனான்-ெம்புைாலி, காலன் ன்மையான்.
காலன் ன்மையான் ெம்பு ைாலி - யமன் தபான்ற பகாடிய தன்தமயனாகிய சம்புமாலி;
க (ம்)வாள் அரி பகான்ற - தகாபம் உள்ை ஒளி தங்கிய சிங்கத்தினால்
பகால்லப்பட்டனவாய்; காதன காவல் தவழம் கணங்கள் வாதன எய் - காட்தடதய
தங்கட்கு உரிய வாழிடமாகக் பகாண்ட யாதனக் கூட்டங்கள் விண்ணுலகம் தசர
(இறக்க); னிதய நின்ற ை ைால் - தனிப்பட்டு நின்ற; வமர ஒப் ான் - மத மயக்கம்
பகாண்ட யாதனதய ஒத்து; ாதன ஆனான் - (தன்தனாடு வந்தவபரல்லாம் இறக்க)
தான் ஒருவதன எஞ்சி நின்றவனாய்; த தன புமர கண் கனதல பொரிய- தததன
ஒத்துச்சிவந்த கண்கள் பநருப்புப் பபாறிதய பவளிப்படுத்த; சீற்றம் பெருக்கினான் -
தகாபம் மிக்கவனானான். (41)

5591. காற்றின் கடிய கலினப் புரவி நிரு ர் களத்து

உக்கார்;
ஆற்றுக் குருதிநிணத்த ாடு அடுத் அள்ளல்
 ப ருங் பகாள்மளச்
தெற்றில்பெல்லாத் த ரின் ஆழி ஆழும்; நிமல
த ரா,
வீற்றுச்பெல்லும் பவளிதயா இல்மல; அளியன்
விமரகின்றான்.
காற்றின் கடியகலினப் புரவி நிரு ர் - காற்றினும் விதரந்து பசல்வனவான,
கடிவாைம் பூட்டிய குதிதர வீரர்கைான அரக்கர்கள்; களத்து உக்கார் - தபார்க்கைத்தில்
மாண்டார்கள்; குருதி ஆற்று நிணத்த ாடு அடுத் - இரத்த ஆற்றில் பகாழுப்புகதைாடு
தசர்ந்த; அள்ளல் ப ருங் பகாள்மளச் தெற்றில் - பநருங்கிய மிகப் பபரிய தசற்றில்;
பெல்லாத் த ரின் ஆழி - ஆழும் தபாக முடியாத, ததரினது சக்கரங்கள் அமிழ்ந்து
தபாகும்; நிமல த ரா - அப்படிப் புததகின்ற தன்தமதய உணர்ந்தும்; வீற்றுச்
பெல்லும் - (அவ்விடத்ததவிட்டு) தனிதமதயாடு பசல்லக் கூடிய; பவளிதயா இல்மல
- பவற்றிடதமா இல்தல (இவ்வாறு இருக்கவும்); விமரகின்றான் - தபாருக்கு அந்தச்
சம்புமாலி விதரந்து பசல்பவனானான்; அளியன் - இவன் மிகவும் இரங்கத்தக்கவன்.
(42)
அனுமன்சம்புமாலியிடத்து இரக்கமுற்றுபமாழிதல்
5592. ‘ஏதி ஒன்றால்; த ரும் அஃ ால்; எளிதயார் உயிர்
தகாடல்
நீதி அன்றால்;உடன் வந் ாமரக் காக்கும் நிமல
இல்லாய் !
ொதி; அன்தறல்,பிறிது என் பெய்தி ? அவர் பின்
னி நின்றாய் !
த ாதி’என்றான்-பூத் ைரம்த ால் புண்ணால்
ப ாலிகின்றான்.

பூத் ைரம்த ால் புண்ணால் ப ாலிகின்றான் - பூத்து விைங்குகின்றமரத்ததப் தபால,

உடல் முழுவதும் புண்கைால் நிதறயப் பபற்று விைங்குபவனான அனுமன் (சம்பு
மாலிதய தநாக்கி); ஏதி ஒன்றால் - உன்னிடம் உள்ை ஆயுதமும் ஒன்தற; த ரும் அஃத
- ததரும் உனக்கு ஒன்றுதான் உள்ைது; உடன் வந்த ாமரக் காக்கும் நிமல இல்மல -
உன்தனாடு கூடப் தபாருக்குத் துதணயாக வந்தவர்கதைக் காப்பாற்றும்
வலிதமயில்லாத நீ; அவர் பின் னி நின்றாய் - அவர் இறந்த பிறகு தனிப்பட்டு நின்று
விட்டாய்; ொதி - (நீ என்தனாடு இப்தபாது தபார் பசய்யவந்தால்) இறப்பாய் இது
நிச்சயம்; அன்தறல், பிறிது என் பெய்தி ? - இல்தல என்றால் தவறு என்ன பசய்யப்
தபாகின்றாய் ? எளிதயார் உயிர் தகாடல் நீதி அன்றால் - எளிதயார் உயிதரக்
பகாள்ளுதல் நீதி பநறிக்கு ஏற்றதன்று; த ாதி என்றான் - (ஆதலால் இப்தபாது உன்தன
விடுகின்தறன்) நீ திரும்பிச் பசல்வாய் என்று (இரக்கம்) ததான்றக் கூறினான்.

உடம்பபல்லாம்புண்பட்ட நிதலயிலும், அனுமன், தனித்து நிற்கும் சம்பு மாலிபால்

பகாண்ட இரக்கத்தத இப்பாடல் விைக்குகிறது. தமனி முழுதும் புண்மயமாய்த்
ததாற்றமளித்த வீர ஆஞ்சதநயதன வருணிப்பது இப்பாடல். வீரர்க்கு விழுப்புண்கதை
சிறப்பு; ஆதலின் பபாலிவுக்தக உரிய பூக்கதைப் புண்களுக்கு உவதமயாக்கினார்,
கவிச் சக்கரவர்த்தி. பூத்துக் குலுங்கும் மரம் தபாலப் புண்ணாற் பபாலிந்தான் அனுமன்.
தனித்து இராவணனுக்கு அருள்பசய்த பபருமாளுக்கு (7271) இதைத்தவனல்லன்
பாகவதன்; இராமபிராதனப் தபாலதவபதகவனுக்கு அனுமன் அருள் காட்டியததச்
சுட்டுவது இப் பாசுரம். ஏதி - ஆயுதம். (43)

5593. ‘நன்றி, நன்று, உன் கருமண !’ என்னா, பநருப்பு

நக நக்கான்;
‘ப ான்றுவாரின்ஒருவன் என்றாய் த ாலும் எமன’
என்னா,
வன் திண்சிமலயின் வயிரக் காலால், வடித் திண்
சுடர் வாளி,
ஒன்று, த்து,நூறு, நூறாயிரமும், உம ப்பித் ான்.
உன் கருமண நன்றுநன்று என்னா - (சம்புமாலி அனுமதனதநாக்கி)நீ என் மீது
காட்டும் இரக்கம் மிகவும் நன்றாக இருக்கிறதுஎன்று பசால்லி; பநருப்பு நக நக்கான் -
பநருப்புப் பபருகி வரச் சிரித்து; எமனப் ப ான்று வாரின் ஒருவன் என்றாய் த ாலும்
என்னா - என் தனப்தபாரில் இறப்பவருள் ஒருவன் என்று எளிதாக நிதனத்தாய்
தபாலும் என்றுகூறி; வன் திண் சிமலயின் வயிரக் காலால் - மிக வலிய தன்
வில்லின்வயிரம் தபான்று உறுதியான தண்டினால்; வடிதிண் சுடர் வாளி -
கூர்தமவாய்ந்த வலிய ஒளி வீசும் அம்புகதை; ஒன்று த்து, நூறு நூறாயிரமும் -
ஒன்றும், பத்தும், நூறும் நூறாயிரமும் என்ற கணக்குப் படி; உம ப்பித் ான் - (அனுமன்
மீது) பசலுத்தினான். நன்று நன்று;அடுக்கு இகழ்ச்சிப் பபாருைது. நகுதல் -
பபருகுதல் என்னும் கருத்தில் வந்தது. வன் திண்: ஒரு பபாருட் பன்பமாழி உததத்தல் -
வலிந்து பசலுத்துதல். (44)

5594. ‘பெய்தி,பெய்தி, சிமல மகக் பகாண்டால், பவறுங்,

மக திரிதவாமர,
பநாய்தின்பவல்வது அரித ா ?’ என்னா, முறுவல்
உக நக்கான்;
ஐயன், அங்கும்இங்கும் காலால் அழியும் ைமழ
என்ன,
எய் எய் கழிஎல்லாம், எழுவால் அகல்வித் ான்.
ஐயன் - சிறந்ததானானஅனுமன்; சிமல மகக் பகாண்டால் - நீ வில்தலக் தகயில்
பகாண்டால்; பவறும் மக திரி தவாமர - ஆயுதம் இன்றி பவறும் தககதைாடு
திரிகின்றவர்கதை; பநாய்தின் பவல்வது அரித ா என்னா - எளிதில் பவல்வது அரிய
பசயலாகுமா ? என்று பசால்லி; முறுவல் உக நக்கான் - பற்கள் பவளியில்
ததான்றுமாறு சிரித்து; எய் எய் கழி எல்லாம் - சம்பு மாலி தமன் தமலும் தூண்டிய
அம்புகள் அதனத்ததயும்; காலால் அழியும் ைமழ என்ன - காற்றினால் சிதறி அழியும்
மதழத்தாதரகள் தபால; எழுவால் - தன் தகயில் பகாண்ட எழு என்னும் ஆயுதத்தால்;
அங்கும் இங்கும் - எல்லாப் புறங்களிலும்; அகல் வித் ான் - நழுவிச் சிதறிப் தபாகுமாறு
நீக்குவித்தான்.
 பசய்தி பசய்தி;அடுக்கு இகழ்ச்சிப் பபாருைது. எய்த. எய்த; அடுக்கு விதரவுப்
பபாருைது. (45)அனுமன் தக எழுதவச்சம்புமாலி அறுத்து
வீி்ழ்த்தல்
5595. முற்ற முனிந் ான் நிரு ன்; முனியா, முன்னும்
பின்னும் பென்று
உற்ற கழிஉறாது, முறியா உதிர்கின்றம உன்னா,
சுற்றும் பநடுந்த ர்ஓட்டித் ப ாடர்ந் ான்; ப ாடரும்
துமற காணான்;
பவற்றி எழுமவைழுவாய் அம் ால் அறுத்து
வீழ்த்தினான்.
நிரு ன் முற்றமுனிந் ான் - சம்புமாலி என்ற அந்தஅரக்கன் மிகவும்தகாபித்தான்;
முனியா - அவ்வாறு தகாபித்து; முன்னும் பின்னும் பென்றுஉற்ற கழி - முன்னாகவும்
பின்னாகவும் பபாருந்தச் பசன்று தபாயதடந்தஅம்புகள்; உறாது - அனுமன்
தமல்தாக்காமல்; முறியா உதிர் கின்றம உன்னா - முறிந்து கீதழ சிந்தி விழுகின்றதத
நிதனத்து; சுற்றும் பநடுந்த ர் ஒட்டித் ப ாடர்ந் ான் - (அனுமதனச்) சுற்றிலும் (தனது)
பபரிய தததரச்பசலுத்தி பநருங்கப் பார்த்து; ப ாடரும் துமற காணான் -
(அவதன)பநருங்கிச் பசல்லும் வழிதயப் பபறாமல்; பவற்றி எழுமவ -
இதுவதரபவற்றிதயத் தந்த எழு என்னும் பதடதய; ைழுவாய் அம் ால்
அறுத்துவீழ்த்தினான் - மழுப் தபான்ற நுனிதய உதடய அம்பினால்
அறுத்துத்தள்ளினான். (46)
சம்பு மாலிதயஅனுமன் பகால்லுதல்
5596. ெலித் ான்ஐயன்; மகயால், எய்யும் ெரத்ம உகச்
ொடி,
ஒலித் ார்அைரர் கண்டார் ஆர்ப் , த ரினுள் புக்கு,
கலித் ான்சிமலமயக் மகயால் வாங்கி,
கழுத்தினிமட இட்டு
வலித் ான், குவாய் ைடித்து ைமலத ால் மல
ைண்ணிமட வீழ.
ஐயன் ெலித் ான்- அனுமன்(தன் தகயிலிருந்த எழு அறுத்து வீழ்த்தப்பட்டதனால்)
சிறிது சலிப்பதடந்து; மகயால் எய்யும் ெரத்ம உகச் ொடி - (உடதன) சம்புமாலி தன்மீது
எய்கின்ற அம்புகதை எல்லாம் தன் தககைாதலதய உதிர்ந்து தபாம்படிதமாதித்தள்ளி;
ஒலித் ார் அைரர் கண்டார் ஆர்ப் - ததழத்ததல உதடய மாதலதய அணிந்த
ததவர்கள் கண்டு ஆரவாரம் பசய்ய; த ரினுள் புக்கு - சம்பு மாலியின் ததரினுள்தை
பாய்ந்து புகுந்து; கலித் ான் சிமலமய - வீரபவாலி பசய்து பகாண்டிருந்த அவனது
வில்தல; மகயால் வாங்கி குவாய் ைடித்து - தன் தகயால் எளிதில் பற்றி தன் திறந்த
வாதய மடித்துக் பகாண்டு; ைமலத ால் மல - மதல தபான்ற அவன் ததல; ைண்
இமட வீழ - ததரயில் விழுமாறு; கழுத்திமட இட்டு வலித் ான் - அவனது கழுத்திதல
மாட்டி இழுத்தான்.
 ஒலித்தல் -ததழத்தல்; ‘ஒலி பகாண்டு’ - ஒலி - ததழத்தல்; ‘ஒலி பதங்கு’ (பதிற் - 13)
தபால. (47)

5597. குதித்து,த ரும், தகால் பகாள் ஆளும், ரியும்,

குழம்பு ஆக
மிதித்து,ப யர்த்தும், பநடுந் த ாரணத்ம வீரன்
தைற்பகாண்டான்;
கதித் துப்புஅழிந்து கழிந் ார் ப ருமை கண்டு,
களத்து அஞ்சி,
உதித்துப்புலர்ந் த ால்த ால் உருவத்து அைரர்
ஓடினார்.
வீரன் குதித்து - அனுமன்ததரினின்றும் கீதழ குதித்து; த ரும் தகால்பகாள் ஆளும் -
சம்பு மாலியின் ததரும், அததன ஓட்டும் தகாதலக் பகாண்டு பசலுத்தும்
ததர்ப்பாகனும்; ரியும், குழம்பு ஆகமிதித்து - ததரில் பூட்டிய குதிதரகளும் குழம்பு
தபால இைகி ஓடத் தன் கால்கைால் மிதித்து அழித்துவிட்டு; ப யர்த்தும் - மீண்டும்;
பநடுந்த ாரணத்ம தைற்பகாண்டான் - தான் முன்னிருந்த பநடிய ததாரண வாயிலின்
மீது ஏறிக் பகாண்டான்; உதித்துப் புலர்ந் த ால் த ால் உருவத்து அைரர் - பருத்துக்
காய்ந்து தபான ததால் தபான்ற உருவத்தத உதடய பருவத் ததவர்கள்; கதித்துப்பு
அழிந்து கழிந் ார் - விதரவுள்ை (தமது) வலிதம யழிந்து இறந்து தபான; ப ருமை
கண்டு - அரக்கரது பபருந் பதாதகதயப் பார்த்து; அஞ்சி - (இச் பசய்திதய
இராவணனிடம் பசால்ல தவண்டுதம என்று) பயந்து; களத்து ஓடினார் -
தபார்க்கைத்தினின்றும் இராவணன் அரண்மதனதய தநாக்கி விதரந்து ஓடினார்.
வீரன் குதித்து,ததர், ஆள், பரி குழம்பாக மதித்து பபயர்த்தும் பநடுந் ததாரணத்தத தமற்
பகாண்டான். ஏற்கனதவ இறந்தவர்களின் பபருந் பதாதக கண்டு, அஞ்சி காவல்
அமரர் இராவணனிடம் பசால்வதற்கு ஓடினார்கள். காற்தற உட்பகாண்டு பருத்தும்,
பின் சிறுத்தும் மாறும் துருத்தித் ததால், காவலில் குதறயற்ற தபாது பருத்தும்,
குதறயுற்றதபாது தைர்ந்தும் தபாகின்ற காவல் ததவர்களுக்கு உவதம ஆயிற்று.
(48)

5598. ரிந்துபுலம்பும் ைகளிர் காண, கணவர் பிணம் ற்றி,

விரிந் குருதிப்த ராறு ஈர்த்து ைமனகள்ப ாறும்
வீெ,
இரிந் துஇலங்மக; எழுந் து அழுமக; ‘இன்று,
இங்கு, இவனாதல
ெரிந் து,அரக்கர் வலி’ என்று எண்ணி, அறமும்
ளிர்த் ால்.
விரிந் குருதித ர் ஆறு - பரந்த இரத்தபவள்ைமாகிய பபரிய ஆறு; பிரிந்து புலம்பும்
ைகளிர் காண - தம் கணவர் இறந்ததமயால் இரங்கிப் புலம்பும் பபண்கள் காணுமாறு;
கணவர் பிணம் ற்றி ஈர்த்து ைமனகள் ப ாறும் வீெ - அவரவர் கணவர்களுதடய
பிணங்கதைப் பிடித்து இழுத்து வந்து அவரவர் வீடுகள் ததாறும் பகாண்டு வந்து வீச;
இலங்மக இரிந் து - (அததக் கண்ட) இலங்தக நகரம் நிதல குதலந்து அதலந்தது;
அழுமக எழுந் து - அழுதகக் குரல் எங்கும் தமதலாங்கியது; இன்று இங்கு இவனாதல
- இன்தறய தினம், இந்த இலங்தகயில் இந்தக் குரங்கினால்; அரக்கர் வலி ெரிந் து
என்று எண்ணி - அரக்கர்களுதடய வலிதம அழிந்தது என்று நிதனத்து; அறமும்
ளிர்த் து - அறக்கடவுளும் மனம் களித்தது. (49)

காவல் ததவர்இராவணனிடம் பசய்தி கூறுதல்

5599. புக்கார் அைரர், ப ாலந் ார் அரக்கன் ப ாரு இல்
ப ருங் தகாயில்
விக்காநின்றார்; விளம் ல் ஆற்றார்; பவருவி
விம்முவார்;
நக்கான் அரக்கன்; ‘நடுங்கல்’ என்றான்; ‘ஐய ! நைர்
எல்லாம்
உக்கார்;ெம்புைாலி உலந் ான்; ஒன்தற குரங்கு’
என்றார்.
அைரர் - பசய்தி பசால்லதவண்டிய பருவத் ததவர்கள்; ப ாலம் ார் அரக்கன் ப ாரு
இல் ப ருங் தகாயில் புக்கார் - பபான்னாலான மாதலஅணிந்த அரக்கனான
இராவணனுதடய ஒப்பற்ற பபரிய அரண்மதனயில்புகுந்து; விளம் ல் ஆற்றார் -
பசய்தி பசால்வதற்கு வாபயழாமல்; விக்காநின்றார் - விக்கி விக்கி நின்று; பவருவி
விம்முவார் - அஞ்சி நடுங்குவாரானார்கள்; அரக்கன் - அது கண்ட இராவணன்; நக்கான்
- சிரித்து; நடுங்கல் என்றான் - நடுங்காதீர் என்று கூறினான்; ஐய ! - (பின்புஅவர்
இராவணதன தநாக்கி) ஐயதன !; நைர் எல்லாம் உக்கார் - நம்மவரான அரக்கர்
அதனவரும் இறந்தனர்; ெம்பு ைாலி உலந் ான் - சம்புமாலியும் இறந்து தபானான்;
ஒன்தற குரங்கு என்றார் - (இவ்வைவுக்கும்அங்கு எதிர்த்துப் தபார் புரிவது) ஒதர
குரங்குதான் என்று கூறினார்கள்;

உலந்தான் -இறந்தான். (50)

அனுமதனப் பிடிக்கஇராவணதன எழுந்ததபாது பதடத்ததலவர்தபசுதல்

5600. என்னும்அளவின், எரிந்து வீங்கி எழுந்
பவகுளியான்,
உன்ன, உன்ன,உதிரக் குமிழி விழியூடு
உமிழ்கின்றான்,
‘பொன்னகுரங்மக, யாதன பிடிப்ப ன், கடிது
ப ாடர்ந்து’ என்றான்,
அன்னது உணர்ந் தெமனத் மலவர் ஐவர்
அறிவித் ார்.
என்னும் அளவின்- என்றுஅவர்கள் கூறிய அைவில்; எரிந்து வீங்கிஎழுந்
பவகுளியான் - பற்றி பயரிந்து மிகுதியாகக் கிைம்பின சினத்ததஉதடய இராவணன்;
உன்ன உன்ன - (அவ்வாறு சம்பு மாலி முதலியஅரக்கர்கள் இறந்த பசய்திதய)
நிதனக்கும் ததாறும்; விழியூடு உதிரக் குமிழிஉமிழ்கின்றான் - விழிகளின்வழிதய
இரத்தக்குமிழிகதைக் கக்கிக்பகாண்டு; பொன்ன குரங்மக - நீர் பசான்ன அந்தக்
குரங்தக; யாதன கடிது - நாதன விதரந்து பசன்று; ப ாடர்ந்து பிடிப்த ன் எனறான் -
பிடித்து வருதவன் என்று கூறினான்; அன்னது உணர்ந் தெமனத் மலவர் ஐவர்
அறிவித் ார் - அதத உணர்ந்த பதடத் ததலவர்கைான ஐவர் (இராவணனிடம்
பின்வருமாறு) பதரிவிக்கலானார்கள்.

அறிவித்ததுஅடுத்த படலத்தில் கூறப்படும். தசதனத்ததலவர் ஐவர்;- விரூபாட்சன்,

யூபாட்சன்,துர்த்தரன்,பிரகசன்,பாசகர்ணன் என வான்மீகம் பபயர் குறிப்பிடுகிறது.
(51)
 ஞ்ெ தெனா திகள்
வம ப் டலம்
இராவணனின் ஐந்துபதடத் ததலவர்கதையும் அனுமன் அழித்தததக் கூறுவது
இந்தப் படலம். தசதனத்ததலவர் ஐவர் தவண்டுதகாளும் இராவணன்
இதசவும்
கலித்துமற

5601. சிலந்திஉண் து ஓர் குரங்கின்தைல் தெறிதயல்,

திறதலாய் !
கலந் த ாரில்நின் கண்புலக் கடுங் கனல் கதுவ,
உலந் ைால் வமரஅருவி ஆறு ஒழுக்கு அற்ற
ஒக்கப்
புலர்ந் ைாை ம் பூக்கும் அன்தற, திமெப் பூட்மக ?
திறதலாய் - (தசதனத் ததலவர் இராவணதன தநாக்கி) வலிதம வாய்ந்தவதன!
(நீ); சிலந்தி உண் து ஓர் குரங்கின் தைல் தெறிதயல் - சிலந்திப் பூச்சிதயப் பிடித்துத்
தின்னும் ஒரு குரங்கின் தமல் தபார் பசய்யப் தபாவாயானால்; திமெப் பூட்மக - எட்டுத்
திக்கு யாதனகள்; கலந் த ாரில்- நீ எதிர்த்துப் புரிந்த தபாரில்; நின் கண் புலன் - உனது
கண்களிலிருந்து; கடும் கனல் கதுவ - பகாடிய பநருப்புப் பபாறி பறக்க; உலந் ைால்
வமர- தகாதட பவயிலால் காய்ந்து தபான பபரிய மதலயில்; அருவி ஆறுஒழுக்கு
அற்று ஒக்க - அருவிகள் தம் வழிதய பசல்லும் ஓட்டம் அற்றுப்தபானது தபால;
புலர்ந் ைாை ம் - (உன்னால் அடிபட்டு வலிதமகுதறந்ததமயால்) அற்றுப் தபான
மிக்க மதநீர்; பூக்கும் அன்தற - மீண்டும்ததான்றப் பபறும் அல்லவா ?

அருவி ஆறுவற்றிப் தபான மதலக்கு மதம் அடங்கிய திக்கு யாதனகள் உவதம.

ஒரு குரங்தக எதிர்த்து இராவணன் தபாருக்குச் பசன்றால், அது அவனது ஆற்றலின்
குதறதவத் பதரிவிக்கும். முன் ததாற்ற அந்த யாதனகள், இப்தபாது அவதன
இழிவாகக் கருதிமகிழ்ச்சியினால்,மதச் பசருக்குக் பகாள்ளும், என்று தசதனத்
ததலவர் கூறினார்கள். (1)

5602. ‘இலங்கு பவஞ் சினத்து அம் சிமற எறுழ் வலிக்

கலுழன்
உலங்கின்தைல்உருத்ப ன்ன, நீ குரங்கின்தைல்
உருக்கின்
அலங்கல் ைாமலநின் புயம் நிமனந்து, அல்லும் நன்
கலும்
குலுங்கும் வன்துயர் நீங்குைால், பவள்ளியங்
குன்றம்.
 இலங்கு பவம்சினத்து - விைங்குகின்ற பகாடியதகாபத்ததயும்; அம் சிமற - அழகிய
சிறகுகதையும்; எறுழ் வலிக் கலுழன் - மிக்க வலிதமதயயும் உதடய கருடன்;
உலங்கின் தைல் உருத்ப ன்ன - ஒரு பகாசுகின் தமல் தகாபித்துப் தபார் பசய்வது
தபால; நீ குரங்கின் தைல் உருக்கின் - நீ அற்பக் குரங்கின் மீது தபார்ீ புரியச் பசன்றால்;
அலங்கல் ைாமல நின் புயம் நிமனந்து - அதசந்தாடும் பவற்றி மாதல அணிந்த நினது
ததாள் வலிதமதய நிதனந்து; பவள்ளி அம் குன்றம் - கயிதல மதல; அல்லும் நன்
கலும் குலுங்கும் வன் துயர் நீங்கும் - இரவிலும் நல்ல பகலிலும் அச்சத்தால் நடுங்கும்
பகாடுந்துன்பம் நீங்கப் பபறும்.

‘உன்னால் முன்புபபயர்த்பதடுக்கப்பட்டு எளிதமப் பட்ட கயிதல மதல, நீ,

இப்தபாது அற்பமான ஒரு குரங்கினிடம் தபாருக்குச் பசன்றால், உன்னிடத்துக்
பகாண்டிருந்த அச்சம் நீங்கும் அல்லவா ! அதனால் எங்கதைப் தபாருக்கு அனுப்புக’
என்றனர் தசனாபதிகள். எறுழ் வலி; ஒரு பபாருட் பன் பமாழி. உலங்கு - பகாசுகு. உரு,
உட்குதல், அஞ்சுதல்; உருக்குதல் - எதிராளி அஞ்சும்படி தாக்குதல்.
(2)

5603. ‘உறுவது என்பகாதலா ? உரன் அழிவு என் து ஒன்று

உமடயார்
ப றுவது யாதுஒன்றும் காண்கிலர், தகட்கிலர்
ப யர்ந் ார்;
சிறுமை ஈது ஒப் துயாது ? நீ குரங்கின்தைல்
பெல்லின்,
முறுவல் பூக்கும்அன்தற, நின்ற மூவர்க்கும்
முகங்கள் ?
உறுவது என்பகாதலா- நீகுரங்தக எதிர்த்துப் தபார்பசய்யப் புகுவதால் உனக்கு
வரக்கூடிய நலம் என்ன இருக்கிறது ?; உரன் அழிவு என் து ஒன்று உமடயார் - வலிதம
அழிவபதன்னும் நிதல உதடயவர்கள்; ப றுவது யாது ஒன்றும் காண்கிலர் தகட்கிலர்,
ப யர்ந் ார் - விதைவு என்ன என்பததக் காணாதவதரயும் அது பற்றி எவதரனும்
பசான்னால் தகைாதவதரயும் தபானவர்கதை ஆவர் என்பர்; சிறுமை ஈது ஒப் து யாது
- வீரத்தன்தமக்கு இது தபான்ற இழிவு தவபறான்று என்ன இருக்கிறது; நீ
குரங்கின்தைல் பெல்லின் - நீ ஒரு குரங்தக எதிர்த்துப் தபார் பசய்யப் தபாவாயாயின்;
நின்ற மூவர்க்கும் - உன்தன எதிர்ப்பதத விடுத்து ஒதுங்கியுள்ை மும்மூர்த்திகளுக்கும்;
முகங்கள் முறுவல் பூக்கும் அன்தற - முகத்தில் புன்சிரிப்புத் ததான்றுமன்தறா ?

தகுதியால்இழிந்ததாரிடம் தபார் பசய்யப் புகுவது வீரத்துக்கு இழிவு. ஆகதவ,

கயிதல மதலதயதய பபயர்த்தவன் ஒரு குரங்தக எதிர்க்கப் புகுவது உரன் அழிதவ
என்று பஞ்சதசனாபதியர் குறித்தனர். உரனுக்கு அழிவு ததட முற்பட்தீீி்டார் தாமும்
பதளியார், பிறர் பசால்லும் தகைார் என்ற உலகியல் உண்தமதய எடுத்துதரத்தார்.
இத்ததனதயயும் மீறிப் தபானால் மும்மூர்த்திகளின் முகத்தில் ஏைனச் சிரிப்புத்
ததான்றும் என்பது பஞ்ச தசனாபதியர் கருத்து. (3)

5604. ‘அன்றியும், உனக்கு ஆள் இன்மை த ான்றுைால்,

அரெ !
பவன்றி இல்லவர்பைல்லிதயார் மைச் பெல விட்டாய்;
நன்றி இன்றுஒன்று காண்டிதயல், எமைச் பெல
நயத்தி’
என்று, மகப ாழுதுஇமறஞ்சினர்; அரக்கனும்
இமெந் ான்.
அரெ ! - அரசதன !; அன்றியும் - இதவ அல்லாமலும்; உனக்கு ஆள் இன்மை
த ான்றும் - உனக்கு ஏவற்பணி பசய்யும் வீரர்கள் இல்லாதம விைங்கும்; பவன்றி
இல்லவர் பைல்லிதயார் மைச் பெலவிட்டாய் - (முன்பபல்லாம்) பவற்றி பபறத்
தகாதவர்கதையும், வலிதமயிற் குதறந்தவர்கதையும் (அனுமன் தமல் தபாருக்குச்)
பசல்லும்படி ஏவினாய்; இன்று ஒன்று நன்றி காண்டிதயல் - இன்று ஒரு நற்பசயதல நீ
காணவிரும்புவாயானால்; எமைச் பெல நயத்தி என்று - எங்கதைப் தபாருக்குச்
பசலுத்த விரும்புவாய் என்று பசால்லி; மக ப ாழுது இமறஞ்சினர் -
(தசனாபதிகள்)தககைால் கும்பிட்டு வணங்கினர்; அரக்கனும் இமெந் ான் -
இராவணனும் அதற்கு உடன்பட்டான்.
தமக்கு முன்அனுமதனாடு தபார் பசய்யச் பசன்தறார் வலிதம குதறந்தவர்கள்
என்றும் தாங்கதை அனுமதன எதிர்த்த பபாழுது பவல்ல வல்லவர்கள் என்றும்
பஞ்சதசனாபதிகள் கூறுகின்றனர். (4)

பஞ்சதசனாபதிகளின் கட்டதைப்படி பதடகள் திரளுதல்

5605. உலகம்மூன்றிற்கும் மு ன்மை ப ற்தறார் என
உயர்ந் ார்,
திலகம் ைண் உறவணங்கினர்; தகாயிலின் தீர்ந் ார்;
‘அலகு இல் த ர், ரி, கரிபயாடு ஆள் மிமடந்
த ார் அரக்கர்,
ப ாமலவு இலா னகதுபைன வருக’ எனச்
பொன்னார்.
மூன்று உலகிற்கும்மு ன்மை ப ற்தறார் என உயர்ந் ார் - மூன்றுஉலகங்களுக்கும்
ததலதம பபற்றவர் தபான்று உயர்ந்தவரான பஞ்ச தசனாபதிகள்; திலகம் ைண் உற
வணங்கினர் - தமது பநற்றித்திலகம் ததரயில் படும்படி இராவணதன தநாக்கிக் கீதழ
விழுந்து வணங்கினார்கள்; தகாயிலின் தீர்ந் ார் - (பிறகு) அரண்மதனதய விட்டு
பவளி வந்து; ப ாமலவு இலா ன - எளிதில் அழிவில்லாதனவாகிய; அலகு இல் த ர்,
ரி கரிபயாடு - அைவற்ற ததர்களும் குதிதரகளும், யாதனகளும் (என்ற இச்
தசதனதயாடு); மிமடந் த ார் அரக்கர் - பநருக்கமாக உள்ை தபார் பசய்யவல்ல
அரக்கவீரர்கள்; கதும் என வருக எனச் பொன்னார் - விதரவாக வரக்கடவர் என்று
கட்டதையிட்டார்கள். (5)

5606. ஆமனதைல்முரசு அமறந் னர் வள்ளுவர்

அமைந் ார்;
த ன தவமலயின்புமட ரந் து, ப ருஞ் தெமன;
தொமன ைா ைமழமுகில் எனப் த ார்ப் மண
 துமவத் ;
மீன வான் இடுவில் எனப் மடக்கலம் மிமடந் .
வள்ளுவர்அமைந் ார் - பதறயதறதவாராக இருந்தவர்; ஆமனதைல் முரசு
அமறந் னர் - யாதனயின் மீது ஏறிப் தபார் முரதச முழக்கினர்; ப ரும் தெமன த ன
தவமலயில் - பபரிய அரக்கர் பதடகள் நுதரதய உதடய கடதலப் தபால; புமட
ரந் து - எல்லாப் பக்கங்களிலும் பரவலாயிற்று; தொமன ைா ைமழ முகில் என -
விடாது பபரு மதழ பபாழிகின்ற தமகம் தபால; த ார்ப் மண துமவத் - தபார்
முரசங்கள் ஒலித்தன; மீன வான் இடு வில் என - நட்சத்திரங்கள் விைங்கும் ஆகாயத்தில்
ததான்றும் வானவில்தலப் தபால; மடக்கலம் மிமடந் - தபார்ப் பதடக் கருவிகள்
பநருங்கி விைங்கின.

தபார் முரசு ஒலிக்கு. மதழ பபாழியும் தமகமும், பதடக்கலங்களுக்கு வான

வில்லும் உவதமகள். தபனம் - நுதர பதண - முரசு. (6)

5607. ாமன ைாக்பகாடி, ைமழ ப ாதுத்து உயர் பநடுந்

ாள,
ைானம் ைாற்ற அருைாருதி முனிய, நாள் உலந்து
த ான ைாற்றலர்புகழ் எனக் கால் ப ாரப் புரண்ட;
வானயாற்று பவண்திமர என வரம்பு இல ரந் .
ைமழ ப ாதுத்துஉயர் பநடும் ாள - தமகத்ததக் குத் துமாறுதமதலஉயர்ந்து
பசல்லும் நீண்ட கால்கதை உதடயனவும்; வான யாற்று பவண்திமர என வரம்பு இல
ரந் - ஆகாய கங்தக யாற்றின் பவண்தம நிறமுள்ை அதல தபாலப் பலவாக
உள்ைனவுமான; ாமன ைாக்பகாடி - அரக்கர் தசதனயில் விைங்கிய பபரிய
பவண்ணிறக் பகாடிகள்; ைாற்ற அரு ைானம் ைாருதி முனிய - மாற்ற முடியாத பபருதம
உதடய அனுமன் தகாபித்திட; நாள் உலந்து த ான ைாற்றலர் புகழ் என - (அதனால்)
ஆயுட்காலம் அழிந்து, வீரசுவர்க்கம் பசன்ற பதகவர்கைது புகதழப் தபால; கால்
ப ாரப் புரண்ட - காற்று தமாதுதலால் அதசந்தாடின.
கால் -காற்று. (7)

5608. விரவு ப ாற் கழல் விசித் னர், பவரிந் உற்று

விளங்கச்
ெரம் ஒடுக்கினபுட்டிலும் ொத்தினர், ெமையக்
கருவி புக்கனர், அரக்கர்; ைாப் ல்லணம் கலினப்
புரவி இட்ட;த ர் பூட்டின; ருமித் பூட்மக.
அரக்கர் - அந்தஇராக்கத வீரர்கள்; விரவு ப ாற் கழல் விசித் னர் - (வீரத்துக்கு
அதடயாைமாகப்) பபாருந்திய பபான்னால் பசய்த வீரக் கழல்கதைக் காலில் கட்டி;
ெரம் ஒடுக்கின புட்டிலும் பவரிந் உற்று விளங்கச் ொத்தினர் - அம்புகதை உள்தை
பகாண்ட அம்பறாத தூணிதயயும்முதுகிற் பபாருந்தி விைங்க அணிந்து பகாண்டு;
ெமையக் கருவி புக்கனர் - நன்றாக அதமயும் படிக் கவசத்ததயும் பூண்டனர்; ரவி
ைாப் ல்லணம்கவின இட்ட - குதிதரகள், சிறந்த தசணங்கள் அழகாக
விைங்கஅணியப்பட்டன; த ர் பூட்டின - ததர்கள் சித்தம் பசய்யப் பட்டன;
பூட்மக ருமித் - யாதனகள் அலங்கரிக்கப்பட்டதவ ஆயின.
நால்வதகச்தசதனகளும் தபார்க்குக் தகாலம் பசய்து விட்டதம இங்குக் கூறப்
பட்டது. கருவி - கவசம்; ‘இதைஞரும் கருவி வீசினார்; (சீவக - 2214 உதர) பருமித்தல் -
அலங்கரித்தல்; ‘பல்கதிர் ஆரமும் பூணும் பருமித்து’ (சீவக 2113)
(8)

5609. ஆறு பெய் னஆமனயின் ை ங்கள்; அவ் ஆற்மறச்

தெறு பெய் னத ர்களின் சில்லி; அச் தெற்மற
நீறு பெய் னபுரவியின் குரம்; ைற்று அந் நீற்மற
வீறு பெய் ன,அப் ரிக் கலின ைா விலாழி.
ஆமனயின்ை ங்கள் ஆறு பெய் ன - (தபாருக்குச் பசன்ற) யாதனகளின் மதப்
பபருக்குகள் (பசன்ற இடங்களில்) ஆறுகதை உண்டாக்கின; அவ் ஆற்மற - அந்த
மதநீர் ஆற்தற; த ர்களின் சில்லி தெறு பெய் ன - ததர்களின் சக்கரங்கள் (ஓடிச்)
தசறாகக் குழப்பி விட்டன; அச் தெற்மற - அவ்வாறு உண்டாகிய தசற்தற; புரவியின்
குரம் நீறு பெய் ன - குதிதரகளின் குைம்புகள் மிதித்துப் புழுதியாகச் பசய்தன; அந்
நீற்மற - அந்தப் புழுதிதய; அப் ரிக் கலின ைா விலாழி - அந்தக் குதிதரகளின்
கடிவாைம் பூண்ட வாயிலிருந்து வழிகின்ற நுதரகள்; வீறு பெய் ன - தவறு தவறாய்ப்
பிைவுபடச் பசய்தன.
வாய்நுதர - உயர்வு நவிற்சி; இவ்வருணதன பாக்களில் மிகுதி. (9)
610. வழங்குத ர்களின் இடிப்ப ாடு வாசியின் ஆர்ப்பும்,
முழங்கு பவங்களிற்று அதிர்ச்சியும், பைாய் கழல்
ஒலியும்,
ழங்கு ல்லியத்து அைமலயும், கமடயுகத்து, ஆழி
முழங்கும்ஓம யின், மும் ைடங்கு எழுந் து முடுகி.
வழங்குத ர்களின் இடிப்ப ாடு - விதரந்து பசல்கின்றததர்களின் ஒலியும்; வாசியின்
ஆர்ப்பும் - குதிதரகளின் கதனப்பு ஒலியும்; முழங்கு பவம் களிற்று அதிர்ச்சியும் -
பிளிறுகின்ற பகாடிய யாதனகளின் தபபராலியும்; பைாய் கழல் ஒலியும் - (வீரர்கள்
காலில்) கட்டிய வீரக்கழல்களின் ஒலியும்; ழங்கு ல்லியத்து அைமலயும் - ஒலிக்கும்
பலவாத்தியங்களின் தபபராலியும் (கூடி); கமட யுகத்து ஆழி முழங்கும் ஓம யின் - யுக
முடிவுக் காலத்தில் கடல்கள் பகாந்தளித்து ஒலிக்கின்ற ஓதசதய விட; மும் ைடங்கு
முடுகி எழுந் து - மூன்று மடங்கு அதிகமாக விதரந்து தமற்கிைம்பியது.

ஒலி, தழங்கல்,அமதல, ஓதத என்பன ஒரு பபாருள் குறிக்கும் பல பசாற்கள்.

‘ஆறுபாய் அரவம்’, என்ற நாட்டுப் படலப் பாடலில் (கம்ப.34) ஒலி குறித்துப் பல
பசாற்கள் ஒரு பபாருள் குறித்து வந்தன; ஒப்பிட்டுச் சுதவக்கத் தக்கன.
(10)

5611. ஆழித்த ர்த் ப ாமக ஐம் தினாயிரம்; அஃத

சூழிப்பூட்மகக்குத் ப ாமக; அவற்று இரட்டியின்
ப ாமகய,
ஊழிக் காற்றுஅன்ன புரவி; ைற்று அவற்றினுக்கு
 இரட்டி,
ாழித் த ாள்பநடும் மடக்கலப் ாதியின் குதி.
ஆழித் த ர்த்ப ாமக ஐம் தினாயிரம் - சக்கரங்கதைக் பகாண்ட ததர்களின் கணக்கு
ஐம்பதினாயிரம் என்னும் அைவினதாம்; சூழிப் பூட்மகக்குத் ப ாமக அஃத -
முகபடாம் அணிந்த யாதனகளின் பதாதகயும் தமதல கூறிய ததர்களின்
அைதவயாகும்; ஊழிக் காற்று அன்ன புரவி - யுகாந்த காலத்தில் ததான்றுகின்ற
பபருங்காற்றுப் தபால தவகமாகச் பசல்கின்ற குதிதரகள்; அவற்று இரட்டியின்
ப ாமகய - அந்தத் ததர்ப்பதட, யாதனப் பதடகதைவிட இருமடங்கு பதாதக
உதடயன; ாழித் த ாள் பநடும் மடக்கலப் ாதியின் குதி -
பபரியததாள்கதையும், சிறந்தஆயுதங்கதையும் உதடய காலாட்பதடப் பிரிவுகளின்
கணக்கு; அவற்றினுக்கு இரட்டி - அந்தக் குதிதரப் பதடகளுக்கு இரு மடங்காகும்
(இரண்டு லட்சம்)

பஞ்சதசனாபதியர் பகாணர்ந்த நால்வதகப் பதடயின் எண்ணிக்தக கூறியது. சூழி -

யாதனகளின் முகத்தில் அணியும் முகபடாம். பூட்தக - யாதன. பாழிததாள் -
பபரியததாள். (11)

5612. கூய்த் ரும்ப ாறும், ரும்ப ாறும், ாமன பவங்

குழுவின்
நீத் ம், வந்துவந்து, இயங்கிடும் இடன் இன்றி
பநருங்க,
காய்த்து அமைந் பவங் கதிர்ப் மட, ஒன்று ஒன்று
கதுவி,
த ய்த்துஎழுந் ன, ப ாறிக் குலம், ைமழக் குலம்
தீய.
கூய்த் ரும்ப ாறும் ரும்ப ாறும் - பதடத்ததலவர்கள் கூவி அதழக்கும்
தபாபதல்லாம்; பவம் ாமனக் குழுவின் நீத் ம் - பகாடிய அச்தசதனக் கூட்டத்தின்
பபருக்கம்; வந்து வந்து - தமன்தமலும் வந்து; இயங்கிடும் இடன் இன்றி பநருங்க -
அதவ சஞ்சரிப்பதற்குப் தபாதிய இடம் இல்லாமல் பநருங்கி நிற்க; காய்த்து அமைந்
பவம் கதிர்ப் மட - உதலக் கைத்தில் காய்ச்சிக் கூராக வடித்த பகாடிய ஒளியுள்ை
ஆயுதங்கள்; ஒன்று ஒன்று கதுவி த ய்த்து - ஒன்தறாபடான்று பற்றி உராய்ந்து,
ததய்த்தலினால்; (அவற்றில் உண்டான); ப ாறிக் குலம் ைமழக்குலம் தீய எழுந் ன -
பநருப்புப் பபாறிகளின் கூட்டம், தமகக்கூட்டங்கதைச் சுட்படரிக்க தமற்கிைம்பிச்
பசன்றன.

இது தசனாவீரர்களின் பபருக்கத்ததயும், வீரர்கள் ஏந்திச் பசன்ற தபார்ப்பதடக்

கருவிகளின் மிகுதிதயயும் குறிப்பிடுகின்றது. (12)

5613. ண் ைணிக்குல யாமனயின் புமடப ாறும் ரந்

ஒண் ைணிக் குலம்ைமழயிமட உரும் என ஒலிப் ,
கண் ைணிக் குலம்கனல் எனக் காந்துவ; கதுப்பின்
ண் ைணிக் குலம்ைமழ எழும் கதிர் எனத்
 மழப் .*
ண் ைணிக்குல யாமனயின் - அழகு பசய்யப்பட்ட உயர்ந்த இலக்கணங்கள்
அதமந்த யாதனகளின்; புமட ப ாறும் ரந் ஒண் ைணிக்குலம் - இருபக்கங்களிலும்
பரவியுள்ை அழகிய மணிகளின் கூட்டம்; ைமழயிமட உரும் என ஒலிப் - தமகங்களில்
ததான்றும் இடிதயாதச தபான்று தபபராலி பசய்ய; கண்ைணிக்குலம் கனல் எனக்
காந்துவ - கண்ணின் மணியாகிய விழிக்கூட்டம் கனதல தபால ஒளி வீசின; கதுப்பின்
ண் ைணிக்குலம் - கன்னங்களில் அணியப் பபற்ற குளிி்ர்ந்த மணியாகிய முத்துக்களின்
கூட்டம்; ைமழ எழும் கதிர் என மழப் - தமகத்தினின்று பவளிப்படும் சந்திரதன
தபான்று நிதறந்து விைங்கின.

குலம் என்னும்பசால் முதலில் உயர்வு என்னும் பபாருளிலும் பின்தன கூட்டம்

என்ற பபாருளிலும் வந்தது. மணி என்னும் பசால் முதலில் உயர்வு என்னும்
பபாருளில் வந்தது. (மணியான பிள்தை என்னும் உலக வழக்தக எண்ணுக.) பின்தன
இரத்தினம், முத்து என்ற பபாருள்களில் வந்தது. (13)
அரக்க வீரதரச்சுற்றத்தார் தடுத்து இரங்குதல்
5614. ப ாக்கதுஆம் மட, சுரி குழல் ைடந்ம யர்,
ப ாடிக் மக
ைக்கள், ாயர்,ைற்று யாவரும் டுத் னர், ைறுகி
‘ஒக்கஏகுதும், குரங்கினுக்கு உயிர் ர; ஒருவர்
புக்கு மீண்டிலர்’என்று, அழுது இரங்கினர், புலம்பி.
ப ாக்கது ஆம் மட - அவ்வாறு திரண்டதான பதடவீரர்கதை; சுரி குழல் ைடந்
ம யர் - சுருண்ட கூந்ததல உதடய பபண்களும்; ப ாடிக்மக ைக்கள் - வதையதல
அணிந்த தககதை உதடய மக்களும்; ாயர், ைற்று யாவரும் - அவரது
அன்தனமார்களும், மற்தறய சுற்றத்தினரும்; ைறுகி, டுத் னர் - மனங்கலங்கி, (தபார்
பசய்யச் பசல்வதத முதலில்) தடுத்துச் பசால்லி; புக்கு ஒருவர் மீண்டிலர் - (தம்
பசால்தலக் தகட்காமல் பசல்லும் வீரர்கதை தநாக்கி) ‘இது வதர அந்தக் குரங்தகாடு
தபாருக்குச் பசன்றவர் ஒருவரும் திரும்பினாரில்தல; குரங்கினுக்கு உயிர் ர - அந்தக்
குரங்குக்கு உயிதரத் தர தவண்டுமானால்; ஒக்க ஏகுதும் - நாம் எல்தலாரும் ஒருமிக்கச்
பசல்தவாம் ! என்று - எனச் பசால்லி; அழுது புலம்பி இரங்கினர் - தகாபவன்று கதறி
அழுது வருந்தினார்கள்; ஒத்த நிதலயில்பழகும் மதனவி, தாம் காப்பாற்ற தவண்டிய
மக்கள், தம்தமக் காப்பாற்றிய முதிர்ந்த தாயர் முதலிய சுற்றத்தார் இரங்கித் தடுக்கும்
நிதலயும், ‘நாம் அதனவரும் ஒரு தசர இறப்தபாம்’ என்னும் ஒற்றுதம மிகுந்த
பற்றுதலும் உருக்கமாகக் கூறப்பட்டுள்ைன. பதட வீரர்கதைத் ததட பசய்தது
அபசகுனமாகும் எனவும் அதுதவ, அவர்கைது மரணத்தத முன் கூட்டித்
பதரிவிக்கின்றது எனவும் கருத்துதரப்பார் உைர். (14)
ஐவரும் தம்பதடதயாடுபசல்லல்

5615. மக ரந்துஎழு தெமனஅம் கடலிமடக் கலந் ார்;

பெய்மக ாம்வரும் த ரிமடக் கதிர் எனச்
பெல்வார்-
பைய் கலந் ைாநிகர்வரும் உவமைமய பவன்றார்,
ஐவரும், ப ரும் பூ ம் ஓர் ஐந்தும் ஒத்து அமைந் ார்.
ஐவரும் ப ரும்பூ ம் ஓர் ஐந்தும் ஒத்து அமைந் ார் - அந்த ஐந்து
தசதனத்ததலவர்களும், ஐந்து பூதங்களும் ஒன்று தசர்ந்தன தபால
விைங்கியவர்கைாய்; மக ரந்து எழு தெமன அம் கடலிமடக் கலந் ார் - பக்கங்களில்
பரவிக் கிைம்பிய தசதனகைாகிய அழகிய கடலின் நடுவில் தபாய்ச் தசர்ந்து
பகாண்டனர்; ாம் - அவர்கள்; பெய்மக வரும் த ரிமடக் கதிர் என - அற்புதமான
தவதலப்பாடதமந்த ததர்மீது வருகின்ற சூரியதனப் தபால; பெல்வார் - விதரந்து
பசல்வாராயினர்; பைய் கலந் ைா நிகர்வரும் உவமைமய பவன்றார் - இரு வதக உடல்
பபற்ற நரசிம்மத்தத ஒப்பாகச் பசால்லுகின்ற உவதமத் தன்தமதய பவன்று
விைங்கினர்.

உலகஇயக்கத்துக்குப் பஞ்ச பூதங்களும் ஒன்று தசர்தல் தபாலப் தபார்த்பதாழில்

நிகழ்த்துவதற்கு இந்த ஐந்து தசதனத் ததலவர்களும் ஒன்று தசர்ந்தனர் என்பது கருத்து.
பின்தன ஒரு பாடலில் (5664) பஞ்ச தசனாபதியர்க்கு வஞ்சதன சான்ற ஐம்புலன்கள்
உவதமயாக வருவதத ஒப்பிட்டு உணர்க. அடுத்த பாடலில் இவர்க்கு
பஞ்தசந்திரியங்கள் உவதமயாக வருவததயும் காண்க. சினக் பகாடுதமயால்
நரசிங்கத்தத பவன்றனர் என்பது கருத்துப் தபாலும். பமய் கலித்தல் - வடிவிதல இரு
வதக உடல்கள் தசர்தல். மா - இங்தக (நர)சிங்கம். (15)

5616. முந்து இயம் ல கறங்கிட, முமற முமற ப ாறிகள்

சிந்தி, அம்புஉறு பகாடுஞ் சிமல உரும் எனத்
ப றிப் ார்;
வந்து இயம்புறுமுனிவர்க்கும், அைரர்க்கும், வலியார்;
இந்தியம் மகஆயமவ ஐந்தும் ஒத்து, இமயந் ார்.
முந்து இயம் லகறங்கிட - தங்கள் தசதனக்கு முன்பாக பல தபார் வாத்தியங்கள்
ஒலிக்கும்படியாக; முமறமுமற ப ாறிகள் சிந்தி - அடுத்தடுத்துபநருப்புப்
பபாறிகதைச் சிதறவிட்டு; அம்பு உறு பகாடுஞ்சிமல - அம்புகள்பபாருந்திய வதைந்த
விற்கதை; உரும் எனத் ப றிப் ார் - இடி தபால் ஒலிஎழும்படியாக வில் நாதணத்
பதறிப்பார்கள்; வந்து இயம்புறு முனிவர்க்கும்அைரர்க்கும் வலியார் - உரியவர்களிடம்
வந்து தபார்க் கதல கற்பிக்கும் முனிவர்களுக்கும் ததவர்களுக்கும் தமற்பட்ட வலிதம
உதடயவர்கள் அச்தசனாபதியர்; மகயாயமவ இந்தியம் ஐந்தும் ஒத்து இமயந் ார் -
ஆன்மாக்களுக்குப் பதகயாகிய இந்திரியங்கள் ஐந்தும் ஒன்றாக தசர்ந்துவிட்டதுதபால
இதணந்தவர்கள், அப் பதடத் ததலவர். அம்பு தசர்ந்தவில் நாதணத் பதறிப்பதால்
எழும் ஓதச இடிதயாதச தபால் இருந்தது; தமலும், நாண் விதறப்பாக இருப்பதால்
பதறிக்கும் தபாபதல்லாம் பநருப்புப் பபாறிகள் பறந்தன. தபார்க் கதலகதை அரச
குலத்தவர் முதலிதயார்க்குக் கற்பிப்பவர் வசிட்டர் தபான்ற முனிவர்கள்; கற்பிக்கும்
கதலயில் அவர்களும் வல்லவர்கைாக இருந்தனர் என்பது புராண, இதிகாச
வரலாறுகள் பதரிவிக்கும் உண்தமயாகும். பஞ்ச தசனாபதியர் அத்ததகய
முனிவர்கதைக் காட்டிலும் ததவர்கதைக் காட்டிலும் வலிதம பகாண்டவராகத்
ததாற்றம் அளித்தனர். ஆன்ம முன்தனற்றத்துக்கு எதிரணி வகுத்துக் பகாடுக்கும்
ஐம்பபாறிகதை உவதமயாக்கிய நயம் சிந்திக்கத் தக்கது.
(16)

5617. வாெவன்வயக் குலிெமும், வருணன் வன் கயிறும்,

ஏசு இல்ப ன்திமெக்கிழவன் ன் எரி முமன
எழுவும்,
ஈென் வன் னிச்சூலமும், என்று இமவ ஒன்றும்
ஊசி த ாழ்வதுஓர் வடுச் பெயா, பநடும் புயம்
உமடயார்.
வாெவன் வயகுலிெமும் - இந்திரனுதடய பவற்றிதரும் வச்சிராயுதமும்; வருணன்
வன் கயிறும் - வருணனுதடய வலிய பாசாயுதமும்; ஏசு இல் ப ன் திமெக் கிழவன் ன்
எரிமுமனஎழுவும் - குற்றமற்ற பதற்குத்திக்குக்குரிய எமனது பநருப்தப முதனயில்
பகாண்ட தண்டாயுதமும்; ஈென் வன் னிச் சூலமும் - சிவபபருமானது வலிய ஒப்பற்ற
சூலாயுதமும்; என்று இமவ ஒன்றும் - என்று பபருதமயாய்ச் பசால்லக் கூடிய இதவ
ஒன்றும்; ஊசி த ாழ்வது ஓர் வடுச் பெயா - ஊசி ஊடுருவிச் பசல்லக் கூடிய (மிகச்
சிறிய) ஒரு வடுதவதயனும் பசய்ய மாட்டாத; பநடும் புயம் உமடயார் - பபரிய
ததாள்கதை உதடயவர் (பதடத் ததலவர்) (17)

5618. சூர் டிந் வன் ையிலிமடப் றித் வன் த ாமக,

ார் யந் வன்அன்னத்தின் இறகிமடப் றித்
மூரி பவஞ் சிறகு,இமட இட்டுத் ப ாடுத் ன
முறுக்கி,
வீர சூடிமகபநற்றியின் அயல் இட்டு விசித் ார்.
சூர் டிந் வன் - சூரபதுமதனக் பகான்ற முருகக் கடவுளின்; ையில் இமடப் றித்
வன் த ாமக - வாகனமாகிய மயிலின் வாலினிடத்திருந்து பிய்த்த வலிய
இறகுகதையும்; ார் யந் வன் அன்னத்தின் இறகிமடப் றித் - பூமிதயப் பதடத்த
நான்முகனின் வாகனமான அன்னப் பறதவயினது இறகிலிருந்து எடுத்த; மூரி பவம்
சிறகு - வலிய அழகிய சிறகுகதையும்; இமட இட்டு முறுக்கி ப ாடுத் ன - நடு நடுதவ
தவத்து முறுக்கித் பதாடுத்தனவான; வீர சூடிமக - வீரத்துக்கு அறிகுறியான சுட்டிதய;
பநற்றியின் அயல் இட்டு விசித் ார் - பநற்றியினிடத்திதல தவத்துக்
கட்டிக்பகாண்டிருப்பவர்கள்.
வீர சூடிதக - வீரர்கள்அணியும் பநற்றிச் சுட்டி. (18)

5619. ப ான் திணிந் த ாள் இராவணன் ைார்ப ாடும்

ப ாரு
அன்று இழந் தகாடு அரிந்து இடும் அழகு உறு
குமழயர்;
நின்ற வன் திமெபநடுங் களி யாமனயின் பநற்றி
மின் திணிந் அன ஓமடயின் வீர ட்டத் ர்.
 ப ான் திணிந் த ாள் இராவணன் - பபான்னாபரணங்கள்நிதறந்த ததாள்கதை
உதடய இராவணனது; ைார் ப ாடும்ப ாரு அன்று இழந் தகாடு - மார்பிதனாடும்
தபார் புரிந்த அந்தக் காலத்தில் (திதச யாதனகள்) இழந்ததவயான பகாம்புகதை;
அரிந்து இடும் உறும் குமழயர் - அறுத்து அவற்தறக் பகாண்டு பசய்த அழகு
பபாருந்திய காதணிதய உதடயவர்கள்; திமெ நின்றவல் பநடும் களி யாமனயின் -
(அன்றியும்) எட்டுத் திக்குகளிலும் ததாற்றுநின்ற வலிய பபரிய பசருக்குற்ற
யாதனகளின்; பநற்றி மின் திணிந் அன ஓமடயின் - பநற்றிகளில் அணிந்த
மின்னல்கள் பநருங்கி நின்றாற் தபான்ற (மிக்க ஒளிதய உதடய) முகபடாத்தினால்
இயன்ற; வீர ட்டத் ர் - வீரபட்டத்தத அணிந்தவர்.

பஞ்சதசனாபதிகளின் வீரச் சிறப்தப விைக்குவது. குதழ - காதணி; யாதனயின்

தந்தங்கைால் காதணி பசய்வது வீரம். ‘நாக மருப்பின் இயன்றததாடும்’ (சீவக - 2440)
திதச யாதனயின் பநற்றிப் பட்டத்தால் ஆன வீரபட்டம் பநற்றியில் அணிவதும் வீரர்
மரபு. (19)

கலி விருத் ம்

5620. நிதிபநடுங் கிழவமன பநருக்கி, நீள் நகர்ப்

திபயாடும்ப ருந் திருப் றித் ண்மட நாள்,
‘விதி’ என,அன்னவன் பவந்நிட்டு ஓடதவ,
ப ாதிபயாடும்வாரிய ப ாலன் பகாள் பூணினார்.
பநடு நிதிக்கிழவமன - (பஞ்ச தசனாபதிகள்)பபருஞ் பசல்வத்துக்குரியவனான
குதபரதன; பநருக்கி - தபாரில் தாக்கி; நீள் நகர் திபயாடும் - நீண்ட நகரமாகிய அைகா
புரிபயாடும்; ப ருந் திருப் றித் ண்மட நாள் - அவன் பபருஞ் பசல்வத்ததயும்
கவர்ந்து பகாண்ட முற்காலத்தில்; அன்னவன் - அந்தக் குதபரன் ! விதி என பவந்நிட்டு
ஓடதவ - ‘நம்; பண்தட விதன’ என்று பசால்லி புறமுதுகிட்டு ஓடியவுடன்;
ப ாதிதயாடும் வாரிய - சுதமகைாக வாரிக் பகாண்ட; ப ாலன் பகாள் பூணினார் -
பபான்னால் பசய்யப்பட்ட அணிகலன்கதை உதடயவர்கள். (20)

5621. இந்திரன்இமெ இழந்து ஏகுவான், இகல்

ந்தி முன்கடாவினன் முடுக, ாம் அ ன்
ைந் ர வால் அடிபிடித்து, ‘வல்மலதயல்
உந்துதி, இனி’என, வலிந் ஊற்றத் ார்.
இமெ இழந்துஏகுவான் இந்திரன் - (இராவணதனாடு தபார் புரிந்ததால்) தன் புகழ்
அழிந்து ததாற்றுத் திரும்பிப் தபான தததவந்திரன்; இல் ந்தி முன் கடாவினன் முடுக -
வலிதம பபாருந்திய (தன் ஐராவதம் என்னும்) யாதனதய முன்தன (தவகமாகச்)
பசலுத்திக் பகாண்டு பசல்ல; ாம் - அவர்கள்; அ ன் ைந் ர வால் அடிபிடித்து - அந்த
யாதனயினது அழகான வாலின் அடிதயப் பிடித்துக் பகாண்டு; வல்மலதயல் இனி
உந்துதி என - நீ வலிதமயுள்ைவனானால் இனிதமல் உனது யாதனதய தமற்
பசலுத்துவாய்’ என்று; வலிந் ஊற்றத் ார் - பிடித்து இழுத்துத் (ததட பசய்த) வலிதம
உதடயவர்கள்.
மந்தரம் - அழகு;‘பமன்தம’ என்னும் பபாருளும் உண்டு. (21)
5622. ‘ ால் நிறுத்து அந் ணன் ணியன் ஆகி, நின்
தகால் நிமனத்திலன்’ என, உலகம் கூறலும்,
நீல் நிறத்துஇராவணன் முனிவு நீக்குவான்,
காலமன,காலினில், மகயில், கட்டினார்.
அந் ணன் ணியன்ஆகி - முதல் அந்தணனாகிய பிரம்ம ததவனது கட்டதையின்
படி நடப்பவனாய்; ால் நிறுத்து - (உயிர்களின்) விதிதயச் சீர் தூக்கிப் பார்த்து; நின்
தகால் நிமனத்திலன் - (இலங்தகயில் உள்ைவர்க்கும் அவரவர் விதியின்படி ஆயுட்
காலத்தத நடப்பிப்பவனாய்) இலங்தக உனது தகாலுக்கு உட்பட்டது என்பதத
நிதனத்தானில்தல; என உலகம் கூறலும் நீல் நிறத்து இராவணன் முனிவு நீக்குவான் -
என்று உலகம் பசால்லுதலும் (அது தகட்ட) கருநிறத்து இராவணனது தகாபத்ததப்
தபாக்கும் பபாருட்டு; காலமனக் காலினில் மகயில் கட்டினார் -
யமதனயும்கால்களிலும் தககளிலும் கட்டிச் சிதறயிதல தவத்தவர்கள் (இவர்கள்).

காலன் இராவணனதுதமலாண்தமதய மதிக்காமல், பிரமன் கட்டதைக்குப்

பணிந்தவனாய், ஊழ்விதனப் படிதய தன் பணிதயச் பசய்தவன் அதனால், அந்த
யமனுதடய தககால்கதைப் பஞ்சதசனாபதியர் கட்டினார்கள் என்பது கருத்து. பால் -
ஊழ். (22)

5623. ைமலகமளநகும் ட ைார் ர்; ைால் கடல்

அமலகமள நகும்பநடுந் த ாளர்; அந் கன்
பகாமலகமளநகும் பநடுங் பகாமலயர்; பகால்லன்
ஊது
உமலகமள நகும்அனல் உமிழும் கண்ணினார்.
ைமலகமள நகும் டைார் ர் - (அவர்கள்) மதலகதைஏைனம் பசய்யும் பரந்த
மார்தப உதடயவர்கள்; ைால்கடல் அமலகமள நகும் பநடும் த ாளர் - பபரிய கடலின்
அதலகதைப் பழிக்கும் நீண்ட ததாள்கதை உதடயவர்கள்; அந் கன் பகாமலகமள
நகும் பநடும் பகாமலயர் - யமனுதடய பகாதலத் பதாழிதலப் பழிக்கும் பபரும்
பகாதலத் பதாழிதல உதடயவர்கள்; பகால்லன் ஊது உமலகமள நகும் அனல்
உமிழும் கண்ணினார் - பகால்லன் (துருத்தி பகாண்டு) ஊதும் உதலக்கைங்கதைப்
பார்த்து இகழ்ந்து (சிவப்பன தபால) பநருப்தப கக்குகின்ற கண்கதை உதடயவர்கள்.
இந்த அரக்கவீரர்களுதடய மார்பு முதலியதவ மதல முதலியவற்றினும்
விஞ்சியதவ என்பது கூறப்பட்டது. விதிப்படி ஆயுள் முடிந்ததாதர மட்டுதம
கூற்றுவன் பகால்வான்; இராவணனின் பதடத்ததலவர்கள் எவதரயும் பகால்வர்.
ஆதகயால், யமனுதடய பகாதலத் பதாழிதலப் பழிப்பவர் (ஏைனப் படுத்துதவார்)
ஆனார், பஞ்ச தசனாபதியர். தாடதக பற்றி இராமனிடம் விசுவாமித்திரர் கூறியதபாது,
விதி முடிந்தது என்ற ஒதர தருமத்தத தநாக்குவான் ‘கூற்றுவன்; மூக்கில் ஓர் அயல்
மணம் முகர்ந்தால் எதிர்ப்படும் எததனயும் பகான்று தீர்ப்பாள் இவள். இவதைப்
தபால் உயிரினம் தின்னும் ஒரு கூற்றும் (கம்ப. 380) உண்தடா என்று பசால்லிய கருத்து
நிதனயத்தக்கது. (23)
5624. த ால்கிளர் திமெப ாறும் உலமகச் சுற்றிய
ொல் கிளர்முழங்கு எரி ழங்கி ஏறினும்,
கால் கிளர்ந்துஓங்கினும், காலம் மகயுற
ைால் கடல்கிளரினும், ெரிக்கும் வன்மையார்.
காலம் மக உற - யுக முடிவுபநருங்கிடும் தபாது; ொல் கிளர் முழங்கு எரி - மிகுந்து
கிைர்ந்து முழக்கம் பசய்யும் ஊழிக் காலத்தீ; உலமகச் சுற்றிய - உலகம் முழுவததயும்
(எரிக்கும்படி) சூழ்ந்து பகாள்ளும் பபாருட்டு; த ால் கிளர் திமெ ப ாறும் - யாதனகள்
விைங்கும் எட்டுத் திக்குகளிலும்; ழங்கி ஏறினும் - தபபராலிதயாடு
தமற்கிைம்பினும்; கால் கிளர்ந்து ஓங்கினும் - ஊழிக் காற்று தமற்கிைம்பி வீசினாலும்;
ைால் கடல் கிளரினும் -பபருங்கடல்கள் ஒன்றுதசர்ந்து பபாங்கி எழுந்தாலும்; ெரிக்கும்
வன்மை யார் - (அவற்தற பயல்லாம் சிறிதும் பபாருட்படுத்தாமல்) இயங்குகின்ற
ஆற்றல் உதடயவர்கள். (இவர்கள்).

‘ததால் - யாதன, சரித்தல் - இயங்குதல். (24)

அரக்கர் பதடதயஅனுமன் காணுதல்
5625. இவ் வமகஅமனவரும் எழுந் ாமனயர்,
பைாய் கிளர்த ாரணம் அ மன முற்றினார்;
மகபயாடு மக உறஅணியும் கட்டினார்;
ஐயனும்,அவர்நிமல, அமைய தநாக்கினான்.
இவ்வமக அமனவரும்- இவ்வாறாக அந்தப் பதடத் ததலவர் ஐவரும்; எழுந்
ாமனயர் - தமல் தநாக்கி எழுந்த தசதனதய உதடயவராய்; பைாய்கிளர் த ாரணம்
அ மன முற்றினார் - வலிதமயால் விைங்கும் ததாரண வாயிதலச் சூழ்ந்து பகாண்டு;
மகபயாடு மக உற - ஒரு பக்கத்ததாடு மற்பறாரு பக்கமும் பபாருந்த; அணியும்
கட்டினார் - தசதனகதை அணிவகுத்து அதமத்தனர்; ஐயனும் அவர் நிமல அமைய
தநாக்கினான் - அனுமனும் அவர்கைது தபார் நிதலதய நன்றாகப் பார்த்தான்.
(25)

5626. அரக்கரதுஆற்றலும், அளவு இல் தெமனயின்

ருக்கும், அம்ைாருதி னிமைத் ன்மையும்,
ப ாருக்பகனதநாக்கிய புரந் ராதியர்,
இரக்கமும்,அவலமும், துளக்கும், எய்தினார்.
அரக்கரதுஆற்றலும் - (அனுமதனச் சூழ்ந்துபகாண்ட) பஞ்ச தசனாபதிகளின்
வலிதமதயயும்; அளவு இல் தெமனயின் ருக்கும் - அைவற்ற அந்தச் தசதனயின்
பபருமிதத்ததயும்; அம்ைாருதி னிமைத் ன்மையும் - அந்த அனுமன் தனியாய் நிற்கும்
நிதலதமதயயும்; ப ாருக்பகன தநாக்கிய புரந் ராதியர் - திடீபரன்று பார்த்த
இந்திரன் முதலிய ததவர்கள்; இரக்கமும், அவலமும் துளக்கும் எய்தினார் -
(அனுமனிடத்துக்) கருதணயும், துன்பமும் நடுக்கமும் (ஒருங்தக) அதடந்தனர்.
இந்திரன் முதலியததவர்கள், பஞ்ச தசனாபதிகளின் ஆற்றதல நன்கு அறிந்தவர்கள்.
அதனால், தசதனகளின் நடுவில் தனித்து நிற்கும் அனுமனது நிதலக்கு, இரக்கமும்
அவலமும் அதடந்தனர். (26)

5627. ‘இற்றனர்அரக்கர் இப் கலுதள’ எனா,

கற்று உணர்ைாருதி களிக்கும் சிந்ம யான்,
முற்றுறச் சுலாவியமுடிவு இல் ாமனமயச்
சுற்றுற தநாக்கி, ன் த ாமள தநாக்கினான்.
கற்று உணர்ைாருதி - (பல நூல்கதையும்) கற்றுத் ததர்ந்த அனுமான்; அரக்கர் இப்
கலுதன இற்றனர் எனா, களிக்கும் சிந்ம யான் - இந்த அரக்கர்கள், இன்று ஒரு பகல்
பபாழுதுக்குள்தை அழிவது உறுதி என்று எண்ணி மகிழ்கின்ற மனத்தினனாய்; முற்று
உறச் சுலாவிய முடிவு இல் ாமனமய - (தன்தன) முழுவதும் சூழ்ந்து பகாண்ட
எல்தலயற்ற அரக்கர்பதடகதை; சுற்று உற தநாக்கி - நான்கு பக்கத்திலும் நன்றாகப்
பார்த்து; ன் த ாமள தநாக்கினான் - தனது ததாள்கதையும் பார்த்தான்.
(27)
அனுமதனக் கண்டஅரக்க வீரரின் ஐயப்பாடு
5628. ‘புன் மலக் குரங்கு இது த ாலுைால் அைர்
பவன்றது !விண்ணவர் புகமழ தவபராடும்
தின்ற வல்அரக்கமரத் திருகித் தின்ற ால் !’
என்றனர்,அயிர்த் னர், நிரு ர் எண்ணிலார்.
எண் இலார்நிரு ர் - (அங்கிருந்த)கணக்கில்லாத அரக்கர்கள்; புன் மலக் குரங்கு இது
த ாலும் - இழிவான ததலதய உதடய குரங்கு இது தாதனா; அைர் பவன்றது - பபரிய
தபாரில் பவற்றி பகாண்டது; விண்ணவர் புகமழ தவபராடும் தின்ற வல் அரக்கமர -
ததவர் புகதழ அடிதயாடு ஒழித்த வலிய அரக்கர்கதை; திருகித் தின்றது - முறுக்கித்
தின்றது ?; என்றனர் அயிர்த் னர் - என்று ஐயம் பகாண்டனர்.
தபாலும் என்றஒப்பில் தபாலியும் ஆல் என்ற அதசயும் தசர்ந்து நின்று, நம்ப
முடியாதமதய உணர்த்தின. (28)

அனுமன் பபரியவடிவம் பகாள்ைலும், அரக்கர் சினந்து பதட வழங்கலும்

5629. ஆயிமட,அனுைனும், அைரர்தகான் நகர்
வாயில்நின்றுஅவ் வழிக் பகாணர்ந்து மவத் ைாச்
தெபயாளித்த ாரணத்து உம் ர், தெண் பநடு
மீ உயர்விசும்ம யும் கடக்க வீங்கினான்.
ஆ இமட - அப்பபாழுது; அைரர் தகான் நகர் வாயில் நின்று - ததவர்ததலவனான
இந்திரனது ததல நகராகிய அமராவதிப் பட்டணத்தின் வாசலிலிருந்து; அவ்வழிக்
பகாணர்ந்து மவத் - அவ்விடத்து (அதசாகவனம்) பகாண்டு வந்து தவக்கப்பட்ட; ைா
தெய் ஒளித் த ாரணத்து உம் ர் - மிக்க பசந்நிறத்தத உதடய ததாரணத்தின் தமதல;
தெண் பநடு மீ உயர் விசும்ம யும் - மிக பநடுந் தூரமாக தமதல உயர்ந்த
ஆகாயத்ததயும்; கடக்க வீங்கினான் - கடந்து பசல்லுமாறு உருவத்ததப்
பபரிதாக்கினான்; (29)

5630. வீங்கியவீரமன வியந்து தநாக்கிய

தீங்கு இயல்அரக்கரும், திருகினார் சினம்,
வாங்கியசிமலயினர், வழங்கினார் மட;
ஏங்கியெங்குஇனம்; இடித் த ரிதய !
வீங்கிய வீரமன- (அவ்வாறு) பபரு வடிவு பகாண்ட வீரனான அனுமதன; வியந்து
தநாக்கிய - வியப்புடன் பார்த்த; தீங்கு இயல் அரக்கரும் - (பிறர்க்குத்) தீதம
பசய்ததலதய தமக்கு இயல்பாகக் பகாண்ட அரக்கர்களும்; சினம் திருகினார் - தகாபம்
மிகுந்து; வாங்கிய சிமலயினர் - வில்தல வதைத்து; மட வழங்கினார் - (அனுமன்
மீது) அம்புகதைச் பசலுத்தினார்கள்; ெங்கு இனம் ஏங்கிய - (அப்தபாது) சங்குகளின்
கூட்டம் ஒலி பசய்தன; த ரி இடித் - முரசங்கள் தபபராலி பசய்தன.
வீரர்கட்குஉற்சாகம் மிகுதற் பபாருட்டு, சங்கம் முதலியன முழக்குதல் மரபு.
(30)

5631. எறிந் னர், எய் னர், எண் இறந் ன

ப ாறிந்து எழு மடக்கலம், அரக்கர் த ாக்கினார்;
பெறிந் னையிர்ப்புறம்; தினவு தீர்வுறச்
பொறிந் னர் எனஇருந்து, ஐயன் தூங்கினான்.
அரக்கர் - அந்த அரக்கப் பதட வீரர்கள்; ப ாறிந்து எழு எண் இறந் ன
மடக்கலம் - அனற் பபாறிகதை விட்டுக் பகாண்டு தமற் கிைம்பும் கணக்கற்ற
ஆயுதங்கதை; எறிந் னர் எய்தினர் த ாக்கினார் - எறிந்தும் எய்தும் அனுமன் மீது
பசலுத்தினர்; ையிர்ப் புறம் பெறிந் ன - (அதவ அனுமன் மீதுள்ை) அடர்ந்த மயிர்களின்
மீது பநருங்கியனவாய்; தினவு தீர்வுறச் பொறிந் ன என - அனுமனுக்கு உண்டான
உடல் தினதவப் தபாக்கச் பசாறிந்தன தபால இருக்க; இருந்து - இனிதிருந்து; ஐயன்
தூங்கினான் - அனுமான் கண்ணுறங்குபவன் தபால (ஆனந்தத்தினால்) கண்மூடிக்
பகாண்டிருந்தான். (31)

அனுமன் பசய்ததபார்
5632. உற்று,உடன்று, அரக்கரும், உருத்து உடற்றினர்;
பெற்றுறபநருக்கினர்; ‘பெருக்கும் சிந்ம யர்
ைற்மறயர் வரும் ரிசு, இவமர, வல் விமரந்து
எற்றுபவன்’ என,எழு, அனுைன் ஏந்தினான்.
அரக்கரும் - அந்தஅரக்கவீரர்களும்; பெருக்கும் சிந்ம யர் உற்று - அகந்தத பகாண்ட
மனத்தினராய் அனுமதன பநருங்கி; உடன்று, உருத்து உடற்றினர் - சினத்தால்
மாறுபட்டு, கருஞ்சினம் மூண்டு விதரந்து பதடக்கலங்கதைப், பரபரப்புடன்
விட்டனர்; பெற்று உற பநருக்கினர் - இறந்து பட அனுமதனப் பல வழியாலும்
தாக்கினர்; அனுைன் - (அப்தபாது) அனுமான்; ைற்மறயர் வரும் ரிசு - ‘மற்றுமுள்ை
அரக்கரும் தபார் பசய்ய வரும் விதமாக; இவமர வல் விமரந்து எற்றுபவன்’ என -
இந்த அரக்கர்கதை அழிப்தபன்’ என்று எண்ணி; எழு ஏந்தினான் - இரும்புத் தூதணக்
தகயில் எடுத்துக் பகாண்டான்.
அரக்கர்களின்தபார்ச் பசயலும், அனுமனது வீரச் பசயலும் கூறப்பட்டது.
(32)

5633. ஊக்கிய மடகளும், உருத் வீரரும்,

ாக்கிய ரிகளும், டுத் த ர்களும்,
தைக்கு உயர்பகாடியுமட தைக ைாமலத ால்
நூக்கியகரிகளும், புரள நூக்கினான்.
ஊக்கிய மடகளும் - அரக்கர்கள் தன்மீது பசலுத்திய ஆயுதங்களும்; உருத் வீரரும் -
தகாபித்து வந்த வீரர்களும்; ாக்கிய ரிகளும் - வந்து தமாதிய குதிதரகளும்; டுத்
த ர்களும் - தன்தனத் தடுத்து நின்ற ததர்களும்; தைக்கு உயர் பகாடி உமட - தமதல
உயர்ந்த பகாடிகதைக் பகாண்ட; தைக ைாமல த ால் நூக்கிய கரிகளும் - தமகங்களின்
வரிதச தபான்றனவுமான (தன்மீது) பசலுத்தப்பட்ட யாதனகளும்; புரள நூக்கினான் -
(மண் மீது விழுந்து) புரண்டழியும் படி (அனுமன் எழுதவக் பகாண்டு) பகான்றான்.
அனுமன், தன்தகயில் ஏந்திய எழுதவக்பகாண்டு (இரும்புத் தூண்) எதிரிகளின்
ஆயுதம் முதலியவற்தற அழித்தது பற்றிக் கூறப்பட்டது. (33)

5634. வார் ை க்கரிகளின் தகாடு வாங்கி, ைாத்

த ர் டப்புமடக்கும்; அத் த ரின் சில்லியால்,
வீரமர உருட்டும்;அவ் வீரர் வாளினால்,
ாருமடப்புரவிமயத் துணியத் ாக்குைால்.
வார் ை க்கரிகளின் - நீண்ட மத யாதனகளின்; தகாடு வாங்கி - பகாம்புகதை
முறித்பதடுத்து; ைாத்த ர் டப்புமடக்கும் - பபரிய ததர்கள் அழிய அடிப்பான்;
அத்த ரின் சில்லியால் வீரமர உருட்டும் - அழிந்த ததர்களின் சக்கரங்கதைக் பகாண்டு,
தபார் வீரர்கதை உருண்டு விழச் பசய்வான்; அவ்வீரர் வாளினால் - உருண்டு வீழ்ந்த
அரக்கவீரரது தகவாள்கதைக் பகாண்டு; ார் உமடப் புரவிமய துணியத் ாக்கும் -
கிண்கிணி மாதல பூண்ட குதிதரகதைத் துணிபட்டு விழும்படி பவட்டுவான்.
அனுமன், தான்அழித்த பபாருள்கதைதய ஆயுதங்கைாகக் பகாண்டு
அப்பதடகதைக் பகான்றான் என்பதாம். அனுமன் இதததபாலப் தபார் பசய்தத 5579
ஆம் பாடலிலும், அடுத்த 5635ஆம் பாடலிலும் காணலாம்.
(34)

5635. இரண்டுத ர் இரண்டு மகத் லத்தும் ஏந்தி, தவறு

இரண்டு ைால்யாமன ட்டு உருள, எற்றுைால்;
இரண்டு ைால்யாமன மக இரண்டின் ஏந்தி, தவறு
இரண்டு ாலினும்வரும் ரிமய எற்றுைால்.
இரண்டு த ர்இரண்டு மகத் லத்தும் ஏந்தி - இரண்டு ததர்கதைத் தன்னிரு தககளில்
எடுத்து; தவறு இரண்டு ைால் யாமன ட்டு உருளஎற்றும் - (எதிர்வந்தது) தவதற
இரண்டு பபரிய யாதனகள் அழிந்து உருளுமாறு தாக்கினான்; மக இரண்டின் இரண்டு
ைால் யாமன ஏந்தி - தன் இரு தககளிலும் தவறு இரண்டு பபரியயாதனகதை எடுத்து;
இரண்டு ாலினும் தவறு வரும் ரிமய எற்றும் - இரு பக்கங்களிலும் தவறு வந்த
குதிதரகதை தமாதி அடித்தான்.

தன்தன எதிர்க்கவந்த ததர்கள் முதலியவற்தறக் பகாண்தட, பதகவரின் யாதனகள்

முதலியவற்தற அழித்து ஒழித்தான் அனுமன் என்பதாம். (35)

5636. ைா இரு பநடுவமர வாங்கி, ைண்ணில் இட்டு,

ஆயிரம் த ர் டிஅமரக்குைால்; அழித்து,
ஆயிரம் களிற்மறஓர் ைரத்தினால் அடித்து,
‘ஏ’ எனும்ைாத்திரத்து எற்றி முற்றுைால்.
ைா இரு பநடுவமரவாங்கி - (தமலும் அனுமன்)பக்கத்தத உள்ை மிகப் பபரிய
மதலதய எடுத்து; (அததனக் பகாண்டு) ஆயிரம் த ர் ட ைண்ணில் இட்டு அழித்து
அமரக்கும் - ஆயிரந் ததர்கள் அழியும்படி, அதவகதைத் ததரயில் தவத்து
அதரப்பான்; ஏ எனும் ைாத்திரத்து - இரண்டு மாத்திதரப் பபாழுதிற்குள்; ஓர்
ைரத்தினால் - ஒரு மரத்ததக் பகாண்டு; ஆயிரம் களிற்மற அடித்து எற்றி முற்றும் - ஆயிர
யாதனகதைஅடித்து (அவற்தற) மாயச் பசய்வான். ‘ஏ’ பயனும் அைவுஇரண்டு,
மாத்திதர தநரம்; கண் இதமக்கும் தநரம் ஒரு மாத்திதர. ‘ஏ’ பநடிபலழுத்து;
ஆதகயால் இரண்டு மாத்திதர (36)

5637. உம க்கும்பவங் கரிகமள; உழக்கும் த ர்கமள;

மிதிக்கும் வன்புரவிமய; த ய்க்கும் வீரமர;
ைதிக்கும் வல்எழுவினால்; அமரக்கும் ைண்ணிமட;
குதிக்கும் வன் மலயிமட; கடிக்கும்; குத்துைால்.
உம க்கும் பவம்கரிகமள - (பதகவர் தன் மீது)பசலுத்துகின்ற பகாடிய
யாதனகதைக் காலில் உததப்பான்; த ர்கமள உழக்கும் - ததர்கதைக் கலக்குவான்;
வன் புரவிமயமிதிக்கும் - வலிய குதிதரகதைக்காலால் மிதிப்பான்; வீரமரத் த ய்க்கும்
- வீரர்கதைத் ததரதயாடு தசர்த்துத் ததய்த்து விடுவான்; வல் எழுவினால் ைண்ணிமட
ைதிக்கும் - (தான் தகயில் பகாண்ட) வலிய எழுவால் ததரயிட்டுக் குழம்பாக்குவான்;
வன் மல இமடக் குதிக்கும் - (தமலும்) அவ்வரக்கரின் ததலயிடத்தத குதிப்பான்;
கடிக்கும், குத்தும் - அவர்கதைக் கடிப்பான் குத்துவான்.

எழு - ஒருவதகப்தபார்க் கருவி. மதிற்கதவில் குறுக்தக இடப்படும் கதணயமரம்

எனவும் கூறுவர். மதித்தல் - கதடவது தபாலக் குழப்புதல். (37)

5638. விமெயின்ைான் த ர்களும், களிறும் விட்டு, அகல்

திமெயும்ஆகாயமும் பெறிய, சிந்துைால்;
குமெ பகாள் ாய் ரிபயாடும், பகாற்ற தவபலாடும்,
பிமெயுைால்அரக்கமர, ப ருங் கரங்களால்.
 விமெயின் - (தமலும்அவ்வனுமன்) தவகமாக; ைான் த ர்களும் களிறும் விட்டு -
குதிதரகள் பூட்டப்பட்ட ததர்கதையும் யாதனகதையும் விட்படறிந்து; அகல்
திமெயும் ஆகாயமும் பெறியச் சிந்தும் - அகன்ற திக்குகளும் ஆகாசமும் தபாய் நிதறயும்
படி சிதறிவிழச் பசய்வான்; குமெ பகாள் ாய் ரிபயாடும் - கடிவாைத்ததக் பகாண்ட
பாய்ந்து பசல்லும் தன்தமயுள்ை குதிதரகளுடனும்; பகாற்ற தவபயாடும் - (தகயிற்
பிடித்த) பவற்றி பபாருந்திய தவலாயுதத்துடனும்; அரக்கமர - அந்த அரக்க வீரர்கதை;
ப ரும் கரங்களால் - (தனது) பபரிய தககளினால்; பிமெயும் - பிதசந்து பகால்வான்.

மான் - குதிதர.குதச - கடிவாைம். (38)

5639. தீ உறுப ாறியுமடச் பெங் கண் பவங் மகைா,

மீ உற, டக்மகயால் வீரன் வீசுத ாறு,
ஆய் ப ருங்பகாடியன, கடலின் ஆழ்வன,
ாயுமட பநடுங்கலம் டுவ த ான்றதவ.
உறு தீப் ப ாறிஉமட - மிக்க பநருப்புப் பபாறிகதை உதடய; பெங்கண் பவங்மக
ைா - சிவந்த கண்கதைக் பகாண்ட பகாடிய யாதனகதை; வீரன் டக் மகயால் மீ உற
வீசு த ாறு - அனுமன் தனது பபரிய தககதைக் பகாண்டு ஆகாயத்தின் மீதுவீசி எறியுந்
ததாறும்; ஆய் ப ருங் பகாடியன - சிறந்த பபரிய பகாடிகதை உதடயவாகி; கடலின்
ஆழ்வன - கடலில் வீழ்பதவ; ாய் உமட பநடும் கலம் டுவ த ான்ற - பாய்
மரங்கதை உதடய பநடிய மரக்கலங்கள் (கடலில்) மூழ்குவனவற்தற ஒத்திருந்தன.

பகாடிதயாடு யாதன கடலில் ஆழ்வது, பாய் மரத்ததாடு மரக்கலம் கடலில்

மூழ்குவதத ஒத்திருந்தது. ‘பண்ணார் களிதற தபால் பாதயாங்குயர் நாவாய்’ (சீவக
சிந்தாமணி 2793) எனப் பாய்மரக் கப்பல்கள் பகாடி தாங்கிய களிறுதபால் ததாற்றம்
அளிப்பதாகத் திருத்தக்க ததவரும் பாடினார். (39)

5640. ாபராடும்,உருபளாடும், டக் மகயால் னி

வீரன் விட்டுஎறிந் ன, கடலின் வீழ்வன,
வாரியின் எழும்சுடர்க் கடவுள் வானவன்
த ரிமனநிகர்த் ன, புரவித் த ர்கதள.
னி வீரன் - ஒப்பற்றவீரனான அனுமன்; டக்மகயால் விட்டு எறிந் ன - வலிய
தன்தககைால் வீசி எறியப்பட்டவனவாகி; கடலின் வீீ்ழ்வன - கடலில் பசன்று
வீழ்வனவாகிய; ாபராடும் உருபளாடும் - கிண்கிணிதயாடும் சக்கரத்ததாடும்
கூடியனவாய்க்; புரவித் த ர்கள் - குதிதரகள் பூட்டப்பட்ட ததர்கள்; வாரியின் எழும் -
கடலில் ததான்றுகின்ற; சுடர்க்கடவுள் வானவன் த ரிமன நிகர்த் ன - ஆயிரம்
கதிர்கதைாடு கூடிய கடவுைாகிய சூரியனுதடய ததர்தபால் காணப்பட்டன.

கடலில் விழுந்தததர்கள், கடலினின்று ததான்றும் சூரியனது தததர ஒத்தன.

(40)

5641. மீ உறவிண்ணிமட முட்டி வீழ்வன,

ஆய் ப ருந்திமரக் கடல் அழுவத்து ஆழ்வன,
ஓய்வில புரவி,வாய் உதிரம் கால்வன,
வாயிமட எரியுமடவடமவ த ான்றதவ.
மீ விண் இமட உற- தமதலதயஉள்ை வானிடத்துப் பபாருந்த, ‘(அனுமன் வீசி
எறிந்ததனால்); முட்டி வீழ்வனவாய் - பசன்று முட்டுண்டு கீதழ விழுகின்றனவாய்;
ப ருந்திமரக் கடல் அழுவத்து ஆழ்வன - பபரிய அதலகதை உதடய கடற் பரப்பில்
அமிழ்வனவும்; ஓய்வில புரவி - எண்ணிறந்த குதிதரகள்; வாய் உதிரம் கால்வன -
வாய்களினின்றும் இரத்த நீதரச்பசாரிகின்றதவ; வாயிமட எரி உமட - வாயிடத்து
பநருப்தப உதடய; வடமவ த ான்ற - வடவாமுகாக்கினி தபான்று விைங்கின.

வடதவ என்பதுகடலில் உள்ை நீர் பகாந்தளித்து எழாதபடி அந் நீதரச்சுவறச்

பசய்யும் தீதயத் தன்முகத்தில் பகாண்டுள்ைதாய்க் கடவுைால் அதமக்கப்பபற்ற ஒரு
பபண் குதிதர என்று நூல்கள் கூறும். இங்குக் குதிதரகள், வடதவக் குதிதரக்கும்,
அவற்றின் வாயிலிருந்து பவளிப்படும் இரத்தம் அவ் வடதவக்குதிதர வாயிலிருந்து
ததான்றும் பநருப்புக்கும் உவதம ஆயின. (41)

5642. வரிந்து உறவல்லிதின் சுற்றி, வாலினால்

விரிந்து உறவீெலின், கடலின் வீழ்குநர்
திரிந் னர்-பெறி கயிற்று அரவினால் திரி
அருந் திறல்ைந் ரம் அமனயர் ஆயினார்.
வாலினால்வல்லிதின் உறச் சுற்ற வரிந்து - அனுமன் தனது வாலினால் அழுத்தமாகச்
சுற்றிக்கட்டி; விரிந்து உற வீெலின் - பவகு தூரம் பசல்லும்படி வீசிபயறிதலினால்;
கடலின் வீழ்குநர் திரிந் னர் - கடலில் தபாய் விழுந்து சுழல்கின்ற அரக்கவீரர்கள்; பெறி
கயிற்று அரவினால் திரி - பநருங்கிய வாசுகி என்னும் (பாம்பு) கயிற்றினால்
கதடயப்பட்டுச் சுழன்ற; அருந் திறல் ைந் ரம் அமனயர் ஆயினார் - அரிய வலிதம
பபற்ற மந் தரமதலதய ஒத்தவராயினர். அரக்கர்கைாகியகாலாட்பதட அழிந்ததம
கூறப்பட்டது. அரக்கர்கள் மந்தர மதலக்கும் அனுமன்வால் வாசுகி என்னும்
பாம்புக்கும் உவதம. (42)

5643. வீரன் வன் டக் மகயால் எடுத்து வீசிய

வார் ை க்கரியினின், த ரின், வாசியின்,
மூரி பவங் கடல்புகக் கடிதின் முந்தின,
ஊரின் பவங்குருதி ஆறு ஈர்ப் ஓடின.
ஊரின் பவம்குருதி ஆறு - விதரந்து பசல்கின்றபவப்பமுள்ை இரத்தப் பபருக்குகள்;
வீரன்வன் டக்மகயால் - அனுமன் தனது பபரிய தககைால்; எடுத்து வீசிய - எடுத்து
வீசி எறிந்த; வார் ை கரியிீ்னின் - ஒழுகுகின்ற மத நீதர உதடய யாதனகளினும்;
த ரின் - ததர்களினும்; வாசியின் - குதிதரகளினும்; மூரி பவம்கடல்புக கடிதின் முந்தின
- வலிய பகாடிய கடலில் புக விதரந்தனவாய்; ஈர்ப் ஓடின - இழுக்கப்பட்டு ஓடின.
‘ஊரின்’ என்பதுவிதரவின் என்ற பபாருளில் வந்துள்ைது அருகிய வழக்கு.
(43)
5644. பிமறக்கமட எயிற்றின, பிலத்தின் வாயின,
கமறப் புனல்ப ாறிகதளாடு உமிழும் கண்ணன,
உமறத் பு மடயின, உதிர்ந் யாக்மககள்,
ைமறத் ன, ைகரத ாரணத்ம , வான் உற.
பிமறக்கமடஎயிற்றின - பிதறயின் நுனி தபான்றுவதைந்த பற்கதை
உதடயவனவும்; பிலத்தின் வாயின - குதககதைப் தபான்ற வாய் உதடயனவும்;
கமறப் புனல் ப ாறிகதளாடு உமிழும் கண்ணன - கதறபடிந்த இரத்தமாகிய நீதர,
பநருப்புப் பபாறிகதைாடு உமிழ்கின்ற கண்கள் பகாண்டனவும்; உமற பு மடயன -
உதறகளினின்று நீக்கி எடுத்த ஆயுதங்கள் பபாத்துக் பகாள்ைப் பபற்றனவுமான;
உதிர்ந் யாக்மககள் - உயிபராழிந்து கீதழ விழுந்துள்ை பிணக் குவியல்கள்; வான் உற -
ஆகாயத்தத அைாவ; ைகர த ாரணத்ம ைமறத் ன - (அனுமன் இருந்த) மகரத்தின்
வடிவத்தத அந்தத் ததாரண வாயிதல மூடிவிட்டன.

அனுமனால் இறந்தஅரக்கர்களின் மிகுதி கூறப்பட்டது. பிணங்கள், மிகுதியாகத்

திரண்டிருந்ததனால் ததாரண வாயில் மதறந்தது என்க. (44)

5645. குன்று உள;ைரம் உள; குலம் பகாள் த ர் எழு

ஒன்று அல, லஉள; உயிர் உண் ான் உள;
அன்றினர் லர்உளர்; ஐயன் மக உள;
ப ான்றுவதுஅல்லது, புறத்துப் த ாவதரா ?
குன்று உள - (அனுமன்எடுத்துத் தாக்குவதற்கு) மதலகள் உள்ைன; ைரம் உள -
மரங்களும் உள்ைன; குலம் பகாள் த ர் எழு, ஒன்று அல ல உள - சிறப்புப்
பபாருந்திய பபரிய எழுக்களும் (என்ற இதவ) பலவாக உள்ைன; உயிர் உண் ான் உள -
இப்பதடகள் உண்பதற்கு உயிர்களும் உள்ைன; அன்றினர் லர் உளர் - சினந்து தபார்
பசய்யுமாறு அரக்க வீரர் பலரும் உள்ைனர்; ஐயன் மகயினில் ப ான்றுவது அல்லது -
(அப்பதகவர்கள்)அனுமன் தகயால் இறந்துபடுவது அல்லாமல்; புறத்துப் த ாவதரா -
பவளிதய தப்பிப் தபாவார்கதைா ? (மாட்டார் என்றபடி)
அந்த அரக்கர்வீரர் இறந்பதாழிவதற்கு தவண்டியன யாவும் நிரம்பியிருத்தலால்
அவர்கள் யாவரும் இறந்பதாழிவது அன்றி அவர்களுக்கு தவறு வழி இல்தல என்று
கூறப்பட்டது. அன்றினர் - பதகவர் (45)
பதடகள் முழுதமயாகஅழிதல்
5646. முழு மு ல்,கண்ணு ல், முருகன் ாம , மகம்
ைழு எனப்ப ாலிந்து ஒளிர் வயிர வான் னி
எழுவினின்,ப ாலங் கழல் அரக்கர் ஈண்டிய
குழுவிமன, களம் டக் பகான்று நீக்கினான்.
முழு மு ல்கண்ணு ல் முருகன் ாம - மும் மூர்த்திகளில் தசர்ந்தவனாகிய,
கண்தண பநற்றியிதல பகாண்ட, முருகக் கடவுளின் தந்ததயாகிய சிவபிரானது; மக
ைழு என - தகயில் ஏந்திய மழுவாயுதம் தபால; ப ாலிந்து ஒளிர் - மிக்கு
விைங்குகின்ற; வயிர வான் னி எழு வினின் - உறுதியான் சிறந்த ஒப்பற்ற இரும்புத்
தூணினால்; ப ாலன் கழல் அரக்கர் ஈண்டிய குழு விமன - அழகிய வீரக்கழல் அணிந்த
அரக்கருதடய பநருங்கிய கூட்டத்தத; களம் டக் பகான்று நீக்கினான் - தபார்க்
கைத்தில் இறந்த விழுமாறு பகான்று பதாதலத்தான். (46)

தாதன அழிந்தபின்தசதனத்ததலவர் ஐவரும் அனுமனுடன்பபாருது வீழ்தல்

5647. உலந் து ாமன; உவந் னர் உம் ர்;
அலந் மல உற்றது,அவ் ஆழி இலங்மக;
கலந் து, அழும்குரலின் கடல் ஓம ;
வலம் ருத ாளவர் ஐவரும் வந் ார்.
ாமன உலந் து - தசதனமுழுவதும் அழிந்துவிட்டது; உம் ர் உவந் னர் -
(அதுகண்டு) ததவர்கள் மகிழ்வுற்றனர்; அவ் ஆழி இலங்மக அலம் மல உற்றது - கடல்
சூழ்ந்த அந்த இலங்தக நகரம் குழப்பம் அதடந்தது; அழும் குரலின் கடல் ஓம
கலந் து - இலங்தகயிலுள்ைாரது அழு குரலாகிய கடதலாதச எங்கும்பரவிற்று; வலம்
ருத ாளவர் ஐவரும் வந் ார் - (அப்தபாது) வலிதயத் தரும் ததாள்கதை உதடய பஞ்ச
தசனாபதிகளும் தபார் புரிய எதிர்த்து வந்தனர்.

தசதனகளின்அழிவுக்குப் பிறகு, பதடத்ததலவர் ஐவரும் அனுமதன எதிர்க்க

வந்தனர் என்றவாறு. (47)

5648. ஈர்த்து எழுபெம்புனல் எக்கர் இழுக்க,

த ர்த் துமண ஆழிஅழுந்தினர், பென்றார்;
ஆர்த் னர்;ஆயிரம் ஆயிரம் அம் ால்
தூர்த் னர்;அஞ்ெமன த ான்றலும் நின்றான்.
ஈர்த்து எழுபெம்புனல் எக்கர் - (பிணக்குவியல்கதை)இழுத்துக் பகாண்டு பசல்கின்ற
இரத்த பவள்ைத்தினிதடதய உள்ை மணல் திட்டுகள்; இழுக்க - உள்தை
இழுப்பதனால்; த ர்த்துமண ஆழி அழுந்தினர் பென்றார் - தம் ததர்களின் சக்கரங்களும்
புததயவும் அரிதின் பசன்ற பஞ்ச தசனாபதிகள்; ஆயிரம் ஆயிரம் அம் ால் தூர்த் னர் -
ஆயிரக்கணக்கான அம்புகைால் (அனுமன் உடதல) மூடி மதறத்தனர்; அஞ்ெமன
த ான்றலும் நின்றான் - அஞ்சனா ததவியின் மகனாகிய அனுமனும் அம்புமாரியுள்
அஞ்சாது நின்றான். (48)

5649. எய் கடுங்கமண யாமவயும், எய் ா

பநாய்துஅகலும் டி, மககளின் நூறா,
ப ாய்து அகடுஒன்று ப ாருந்தி, பநடுந் த ர்
பெய் கடும்ப ாறி ஒன்று, சிம த் ான்.
எய் கடும்கமணயாமவயும் எய் ா - (அந்தப் பஞ்சதசனாபதிகள்) எய்த பகாடிய
அம்புகள் எல்லாம் தன்தன வந்து அதடயாமல்; பநாய்து அகலும் டி மககளின் நூறா -
எளிதில் ஒழிந்து தபாம்படி (தன்) தககளினால் தூைாக்கிவிட்டு; பநடுந்த ர் - (பிறகு,
பஞ்ச தசனாபதிகளுள் ஒருவனது) பபரிய ததரிதல; ப ாய்து - துதைக்கப்பட்டு; அகடு
ஒன்று ப ாருந்தி பெய்து - நடுவில் நாட்டப்பட்டதாகிப் பபாருந்தி பசய்திருந்த; கடும்
ப ாறி ஒன்று சிம த் ான் - விதரந்து பசல்வதற்குரிய இயந்திரம் ஒன்தற அழித்தான்.
அந்தப் பஞ்சதசனாபதிகதை அழிக்கக் கருதிய அனுமன், அவர்களுள் ஒருவனது
ததரின் விதசயந்திரத்ததச் சிததத்தான் என்பதாம். (49)

5650. உற்று உறுத ர் சிம யாமுன் உயர்ந் ான்,

முற்றின வீரமன,வானில் முனிந் ான்;
ப ான் திரள்நீள் எழு ஒன்று ப ாறுத் ான்,
எற்றினன்; அஃதுஅவன் வில்லினில் ஏற்றான்.
உற்று உறு த ர்சிம யா முன் - (பபாறி) பபாருந்தியஅத்ததர் அழிவதற்கு முன்னதம;
உயர்ந் ான் - அவரக்கன் அத்ததரினின்றும் உயர்ந்து எழுந்தான்; முற்றின வீரமன -
அவன் அங்கும் தன்தன தமபலழாதபடி முற்றிக் பகாண்ட வீரனாகிய அனுமதன;
வானில் முனிந் ான் - ஆகாயத்திலிருந்தபடிதய எதிர்த்தான்; ப ான்திரள் நீள் ைழு
ஒன்று ப ாறுத் ான் - (அவதன) அனுமன், கரும் பபான்னால் திரட்டப்பட்ட நீண்ட
மழு ஒன்தற தாங்கியவனாய்; எற்றினன் - தாக்கியடித்தான்; அஃது - அந்த இரும்புத்
தூதண; அவன் வில்லினின் ஏற்றான் - அந்த அரக்கன் தனது வில்லினால் தன் தமல்
விழாதபடி தாங்கித் தடுத்தான். (50)

5651. முறிந் துமூரி வில்; அம் முறிதயபகாடு

எறிந் அரக்கன், ஓர் பவற்ம எடுத் ான்;
அறிந் ைனத் வன், அவ் எழுதவ பகாடு
எறிந் அரக்கமனஇன் உயிர் உண்டான்.
மூரிவில்முறிந் து - (அந்த அரக்கனுதடய)வலிய வில் முறிந்து தபாயிற்று; அம்
முறிதய பகாடு - அந்த வில்லின் முறிந்த துண்தடதய தகயில் பகாண்டு; எறிந்
அரக்கன் - அனுமன் மீது வீசி எறிந்த அந்த அரக்கன்; ஓர் பவற்ம எடுத் ான் - மீண்டும்
ஒரு மதலதய அனுமன் மீது எறியத் தூக்கினான்; அறிந் ைனத் வன் - அரக்கனின்
கருத்தத அறிந்த மனத்தவனாகிய அந்த அனுமன்; அவ் எழுதவ பகாடு - (தனது
தகயில் பகாண்டிருந்த) அந்த இரும்புத் தூதணக் பகாண்தட; எறிந் அரக்கமன -
தன்மீது வில் முறிபகாண்டு எறிந்த அரக்கனுதடய; இன் உயிர் உண்டான் - இனிய
உயிதர அழித்தான். அரக்கன் மதலதயஎடுப்பது அறிந்து அதற்கு முன்தன அனுமன்
அவதன இரும்புத் தூணால் அடித்துக் பகான்றான் என்க. அரக்கதன யாயினும்
அவனுக்கு அவன் உயிர் இனியதுதாதன; ஆதகயால் அரக்கனது உயிதர ‘இன்னுயிர்’
என்றார். (51)

5652. ஒழிந் வர்நால்வரும், ஊழி உருத்

பகாழுந்துறு தீ எனபவய்துறு பகாட் ர்,
ப ாழிந் னர்,வாளி; புமகந் ன கண்கள்;
விழுந் ன தொரி,அவ் வீரன் ைணித் த ாள்.
ஒழிந் வர்நால்வரும் - மற்தற நான்கு தசதனத்ததலவர்களும்; ஊழிஉருத் -
ஊழிக்காலத்தில் சினந்து பவளிக் கிைம்பின; பகாழுந்துறு தீ என- சுடர்க் பகாழுந்துகள்
பபாருந்திய பபரும் தீதயப் தபால; பவய்துறு பகாட் ர் - பவப்பம் மிக்க
சுழற்சியினராய்; வாளி ப ாழிந் னர் - அம்புகதை (அனுமன் மீது) பசாரிந்தனர்;
கண்கள் புமகந் ன - அவ்வரக்கருதடய கண்கள் (தகாபத்தினால்) புதககதைக் கக்கின;
அவ் வீரன் ைணித் த ாள் தொரி விழுந் ன - அந்த வீரனான அனுமனது ததாளிலிருந்து
இரத்தம் ஒழுகியது.

‘உறு தீ’ இததனக்பகாண்டு, மிகுந்த தீ எனவும் பபாருள் பகாள்ைலாம். பகாட்பு -

சுழற்சி; பகாட்டர் - சுழலுததல உதடயவர்கள்; உடற்சுழற்சி உள்ைச் சுழற்சி
இரண்டதனயும் குறிக்கும். (52)

5653. ஆயிமடவீரனும், உள்ளம் அழன்றான்;

ைாய அரக்கர்வலத்ம உணர்ந் ான்;
மீ எரி உய்ப் துஓர் கல் பெலவிட்டான்;
தீயவர் அச்சிமலமயப் ப ாடிபெய் ார்.
ஆயிமட - அப்பபாழுது; வீரனும் உள்ளம் அழன்றான் - வீரனான அனுமனும் மனம்
பகாதித்தவனாகி; ைாய அரக்கர் வலத்ம உணர்ந் ான் - வஞ்சதனதய உதடய
அரக்கரது வலிதமதய அறிந்து; மீ எரி உய்ப் து ஓர் கல் பெலவிட்டான் - தமதல
பநருப்தப உமிழ்வதான ஒரு கற்பாதறதய எடுத்து (அவர்கள் மீது) தாக்குமாறு வீசி
எறிந்தான்; தீயவர் - தீயவர்கைாகிய அந்த அரக்கர் நால்வரும்; அச்சிமலமய
ப ாடிபெய் ார் - அந்த கற்பாதறதய,(தங்கள் ஆயுதங்கைால்) பபாடியாக உதிரச்
பசய்தார்கள்.

எறியப்பட்டமதலயின் தவகத்தால் அதிலிருந்து பநருப்புப் பபாறி உண்டாயிற்று.

(53)

5654. ப ாடுத் ,ப ாடுத் , ெரங்கள் துரந் ;

அடுத்து, அகன்ைார்பின் அழுந்தி, அகன்ற;
மிடல்ப ாழிலான், விடு த பராடு பநாய்தின்
எடுத்து,ஒருவன் மன, விண்ணில் எறிந் ான்.
ப ாடுத் ப ாடுத் - தமன் தமலும்அந்நால்வர் பூட்டி விி்ட்ட; ெரங்கள் துரந் -
அம்புகள் அங்கு நின்றும் பவளிப்பட்டனவாய்; அகல் ைார்பின் அடுத்து அழுத்தி
அகன்ற - (அனுமனது) அகன்ற மார்பில் பபாருந்தித் ததத்து அப்பாற் பசன்றன; மிடல்
ப ாழிலான் - (அப்தபாது) வலிய தபார்த்பதாழிதல உதடய அனுமன்; ஒருவன் மன
- (அந்நால்வருள்) ஒருவதன; விடு த பராடு பநாய்தின் எடுத்து - (அவன்) பசலுத்திவந்த
தததராடு எளிதாகத் தூக்கி; விண்ணில் எறிந் ான் - ஆகாயத்தில் வீசினான்.

நால்வரின்ஒருவதனத் தததராடு ஆகாயத்தில் அனுமன் வீசினன் என்பதாம்.

(54)

5655. ஏய்ந்து எழுத ர் இமிழ் விண்ணிமன எல்லாம்

நீந்தியது; ஓடி நிமிர்ந் து; தவகம்
ஓய்ந் து; வீழ்வ ன்முன், உயர் ாரில்
ாய்ந் வன்தைல், உடன் ைாருதி ாய்ந் ான்.
 ஏய்ந்து எழு த ர்- (அனுமனால்) எடுத்து எறியப்பட்டு தமல் எழுந்த ததர்; இமிழ்
விண்ணிமன எல்லாம் - ஒலிக் குணம் உதடய ஆகாய பவளி எங்கும்; ஓடி நீந்தியது -
விதரந்து கடந்ததாகி; நிமிர்ந் து தவகம் - தவகத்தால் மிகுந்தது; ஓய்ந் து - பின்னர்
தவகம் குதறந்து தபாய்; வீழ்வ ன் முன் - கீதழ விழுவதற்கு முன்னதம; உயர் ாரில்
ாய்ந் வன் தைல் - சிறந்த பூமியில் பாய்ந்து குதித்த அவ்வரக்கர் ததலவன் மீது; உடன்
ைாருதி ாய்ந் ான் - உடதன அனுமன் பாய்ந்தான். எறியப்பட்டதவகத்திற்குத் தக்க
தவகத்தில் ததர் பறந்தது என்பதத ‘ஏய்ந்து எழு ததர்’ எனக் குறித்தார்.
(55)

5656. ைதித் களிற்றினில் வாள் அரிஏறு

கதித் து ாய்வதுத ால், கதி பகாண்டு
குதித் னன்;ைால் வமர தைனி குழம்
மிதித் னன்-பவஞ் சின வீரருள் வீரன்.
பவம் சினவீரருள் வீரன் - பகாடிய சினம் மிக்கவீரர்களுள் பபரு வீரனாகிய
அனுமன்; ைதித் களிற்றினில் - தருக்குற்ற யாதனயின் மீது; வாள் அரி ஏறு கதித் து
ாய்வதுத ால - ஒளிதங்கிய ஆண்சிங்கம் தகாபம் பகாண்டு பாய்வது தபால; கதி
பகாண்டு குதித் ான் - விதரவாக அவன்மீது குதித்து; ைால் வமர தைனி குழம்
மிதித் ான் - பபரிய மதல தபான்ற (அந்த அரக்கனுதடய) உடம்பு சிததந்து இரத்தம்
குழம்பும்படி கால்கைால் மிதித்துக் பகான்றான்.

பஞ்சதசனாபதிகளுள் இரண்டாமவன் பகால்லப்பட்டான். (56)

5657. மூண்டசினத் வர் மூவர் முனிந் ார்;

தூண்டிய த ரர்,ெரங்கள் துரந் ார்;
தவண்டிய பவஞ்ெைம் தவறு விமளப் ார்,
‘யாண்டு இனிஏகுதி ?’ என்று, எதிர் பென்றார்.
மூவர் மூண்டசினத் வர் முனிந் ார் - மீதியிருந்த மூவர்மிகுந்த தகாபம்
உள்ைவர்கைாய் (அனுமனிடம்) பவறுப்புற்ற வராகி; தூண்டிய த ரர் - தமது
ததர்கதைச் பசலுத்தியவர்கைாய்; ெரங்கள் துரந் ார் - (அனுமம் மீது) அம்புகதைத்
பதாடுத்தனர்; தவண்டிய பவஞ்ெைம் தவறு விமளப் ார் - (அவர்கள் தமலும்) தாம்
விரும்பிய பகாடிய தபாதர தவறு விதங்களிலும் பசய்யத் பதாடங்கியவராய்; யாண்டு
இனி ஏகுதி ? - இனி நீ எங்குத் தப்பிப் தபாவாய் ?; என்ற எதிர் பென்றார் - என்று
பசால்லிக் பகாண்தட அனுமன் முன் எதிர்த்துச் பசன்றார்கள். (57)

5658. திரண்டுஉயர் த ாள் இமண அஞ்ெமன சிங்கம்,

அரண் ரு விண்உமறவார்களும் அஞ்ெ,
முரண் ரு த ர்அமவ ஆண்டு ஒருமூன்றில்
இரண்மட இரண்டுமகயின்பகாடு எழுந் ான்.
திரண்டு உயர்த ாள் இமண அஞ்ெமன சிங்கம் - பருத்து உயர்ந்தஇரண்டு
ததாள்கதை உதடய ஆஞ்சதனயன்; அரண் ரு விண் உமறவார்களும் அஞ்ெ - காவதல
உதடய ததவதலாகத்தில் வாழ்பவரான ததவர்களும் அஞ்சும்படி; முரண் ருத ர்
அமவ ஒரு மூன்றில் - தன்தனாடு மாறுபட்ட மூன்று ததர்களுக்குள்தை; ஆண்டு -
அப்தபாது; இரண்மட இரண்டு மகயின் பகாடு எழுந் ான் - தன் இரண்டு தககளிதல
இரண்டு ததர்கதை எடுத்துக் பகாண்டு தமதல கிைம்பினான். (58)

5659. தூங்கின ாய் ரி; சூ ர் உமலந் ார்;

வீங்கினத ாளவர் விண்ணின் விமெத் ார்;
ஆங்கு, அது கண்டு,அவர் த ாய் அகலாமுன்,
ஓங்கிய ைாருதி,ஒல்மலயின் உற்றான்.
ாய் ரிதூங்கின - (அனுமன் ததர்கதைப்பற்றி தமதல எழும் தபாதுபூட்டியிருந்த)
பாய்ந்ததாடும் குதிதரகள் அந்தரத்தில் பதாங்கின; சூ ர் உமலந் ார் - தததராட்டுதவார்
அழிந்தார்; வீங்கின த ாளவர் விண்ணில் விமெத் ார் - (அத்ததர்களிலிருந்த) பருத்த
ததாள்கதை உதடய அவ்விரு ததலவர்களும் (அத்ததரினின்று) வான் வழிதய
விதரந்தனர்; ஆங்கு அது கண்டு - அப்தபாது அவர்கள் வானத்தில் பசல்வததக் கண்டு;
அவர் த ாய் அகலாமுன் - அவர்கள் நீங்கித் தப்புவதற்கு முன்னம்; ஓங்கிய ைாருதி -
பபரு வடிவு பதடத்த அனுமன்; ஒல்மலயின் உற்றான் - விதரவில் (அவர்கதைச்
பசன்று) கிட்டினான்.

தூங்குதல் -பதாங்குதல்; ஒல்தல - விதரவு. (59)

5660. கால் நிமிர் பவஞ் சிமல மகயின் இறுத் ான்;

ஆனவர் தூணியும்,வாளும், அறுத் ான்;
ஏமனய பவம் மடஇல்லவர், எஞ்ொர்,
வானிமட நின்று,உயர் ைல்லின் ைமலந் ார்.
கால் நிமிர்பவஞ்சிமல மகயின் இறுத் ான் - இருமுதனகதைாடு ஓங்கிய பகாடிய
வில்தல (அனுமன்) தனது இரு தககைால் ஒடித்து; ஆனவர் தூணியும் வாளும்
அறுத் ான் - அவர்களுதடய அம்புப் புட்டில்கதையும் வாள்கதையும் சின்ன
பின்னப்படுத்தினான்; ஏமனய பவம் மட இல்லவர் - தவறு,தபாருக்குரிய
ஆயுதம்இல்லாதவரான அரக்கர் இருவரும்; எஞ்ொர் - பின் வாங்காதவர்கைாய்;
வானிமட நின்று - ஆகாயத்திலிருந்து பகாண்தட; உயர்ைல்லின் ைமலந் ார் - சிறந்த மற்
தபாரினால் (அனுமாதனாடு) பபாருதார்கள்.

கால் -வில்லின் நுனிகதைக் குறிக்கும். ‘ஒரு தனு இரு கால் வதைய’ என்ற
திருபவழுகூற்றிருக்தகயில் ‘கால்’ வில் நுனிதயக் குறித்தது காண்க.
(திருஞானசம்பந்தர் முதல் திருமுதற). (60)

5661. பவள்மள எயிற்றர், கறுத்து உயர் பைய்யர்,

பிள்ள விரித் பிலப் ப ரு வாயர்,
பகாள்ள உருத்து அடர் தகாள் அரவு ஒத் ார்;
ஒள் இகல்வீரன், அருக்கமன ஒத் ான்.
பவள்மளஎயிற்றர் - பவண்தமயான பற்கதைஉதடயவர்களும்; கறுத்து உயர்
பைய்யர் - கரு நிறத்ததாடு உயர்ந்த உடதல உதடயவர்களும்; பிள்ள விரித்
பிலப்ப ருவாயர் - பிைக்கும்படியாக விரிந்து விைங்கிய பபரிய குதக தபான்ற
வாய்கதை உதடயவர்களுமான அவ்வரக்கர் இருவரும்; பகாள்ள உருத்து அடர் தகாள்
அரவு ஒத் ார் - உட்பகாள்ளும்படி தகாபித்து பநருங்கி வருகின்ற வலிய இராகு தகது
என்னும் பாம்புகதை ஒத்தனர்; ஒள் இகல் வீரன் - சிறந்த பராக்கிரமத்தத உதடய
வீரனாகிய அனுமன்; அருக்கமன ஒத் ான் - சூரியதனப் தபால விைங்கினான்.

முதலில் இராகுதகதுக்கைால் சூரியன் விழுங்கப்பட்டது தபால் காணப்பட்டாலும்,

பிறகு, உட்பகாள்ைப் படாமல் ஒளிதயாடு விைங்குவது தபால, முதலில் அரக்கரால்
அனுமன் தாக்கப்பட்டாலும், உடதன அவர்கதை பவன்று விைங்குவான் என்பது
கருத்து. அடுத்த பாடல் காண்க ‘பவள்தை எயிற்றர் கறுத்து உயர் பமய்யர் -
முரண்பதாதட. (61)

5662. ாம்பு எனவாலின் வரிந்து, உயர் ாதளாடு

ஏம் ல் இலார்இரு த ாள்கள் இறுத் ான்;
ாம்பு எனநீங்கினர், ட்டனர் வீழ்ந் ார்-
ஆம் ல்பநடும் மகத ால் அவன் நின்றான்.
ஏம் ல் இலார் - சிறிதும்சலியாது தபார் பசய்த அவ்வரக்கர் இருவருதடய; உயர்
ாதளாடு இரு த ாள்கள் - நீண்டகால்கதையும் இரண்டுததாள்கதையும்; வாலின் -
தனது வாலினால்; ாம்பு என வரிந்து - தாம்புக் கயிற்றால் கட்டுவது தபாலக்கட்டி;
இறுத் ான் - (அனுமன்) ஒடித்தான்; ாம்பு என நீங்கினர் - இராகு தகதுக்கள் என்னும்
பாம்புகள் தபால் நீங்கியவர்கைாய்; ட்டனர் வீழ்ந் ார் - இறந்து கீதழ வீழ்ந்தனர்;
அவன் - அந்த அனுமன்; ஆம் ல் பநடும் மக த ால் நின்றான் - அல்லிக்கு பநடும்
பதகவனான சூரியன் தபான்று ஒரு வித இதடயூறும் இல்லாமல் நின்றான்.

முன்பாட்டில்அரக்கர் இருவதரப் பாம்பாகவும் அனுமதன அருக்கனாகவும்

(சூரியனாகவும்) பசய்த கற்பதனயின் வைர்ச்சி இப்பாடலில் காணப்படுகிறது. அரக்கர்
ததலவர் இருவரும் பாம்புகைாகவும் அனுமன் கதிரவனாகவும் கூறப்பட்டனர்.
சூரியதனக் கண்ட ஆம்பல் மலர் கூம்பிச் தசாரும் ஆதலால் சூரியதன ஆம்பலுக்குப்
பதகவன் என்பது கவிமரபு. ஞாயிறு கண்ட ஆம்பல் அழியும் ‘ஓம்பு திங்களும் வந்து
சுடர்கண்ட, ஆம்பலாய் மலர்க் காபடாத்தழிந்ததத’ (சீவக -2336) (62)

5663. நின்றனன்ஏமனயன்; நின்றது கண்டான்;

குன்றிமட வாவுறுதகாள் அரி த ால,
மின் திரி வன் மலமீது குதித் ான்;
ப ான்றி, அவன்,புவி, த பராடு புக்கான்.
ஏமனயன்நின்றனன் - ஐவருள் மீதியாய்இருந்த ஒருவன் எதிர்த்து நின்றான்; நின்றது,
கண்டான் - அவ்வாறு தன்தன எதிர்த்து நின்றததக் கண்டவனாகிய அனுமன்; குன்று
இமட வாவுறு தகாள் அரி த ால - குன்றினிடத்துத்தாவும் வலிய சிங்கம் தபால; மின்
திரி வன் மல மீது குதித் ான் - ஒளி வீசுகின்ற (அரக்கனது) வலிய ததலயின் தமல்
குதித்தான்; அவன் ப ான்றி த பராடும் புவி புக்கான் - அந்த அரக்கன் இறந்து தன்
தததராடு பூமியில் அழுந்தினான். (63)

அறுசீர் ஆசிரியவிருத் ம்
5664. வஞ்ெமும்களவும் பவஃகி, வழி அலா வழிதைல் ஓடி,
நஞ்சினும்பகாடியர் ஆகி, நமவ பெயற்கு உரிய
நீரார்,
பவஞ் சின அரக்கர் ஐவர்; ஒருவதன!-
பவல்லப் ட்டார்
அஞ்சு எனும்புலன்கள் ஒத் ார்; அவனும், நல்
அறிமவ ஒத் ான்.
வஞ்ெமும் களவும்பவஃகி - வஞ்சகத் தன்தமயும் கைவுத் பதாழிதலயும் விரும்பி;
வழி அலா வழி தைல் ஓடி - நநல்வழி அல்லாத தீய வழியில் ஓடித் திரிந்து; நஞ்சினும்
பகாடியர் ஆகி - விடத்தத விடக் பகாடிய தன்தம உதடயவர்கைாகி; நமவ பெயற்கு
உரிய நீரார் - பிறர்க்குத் தீதம பசய்வதததய தமக்குக் குணமாகக் பகாண்டவர்கைாய்;
பவல்லப் ட்டார் - அனுமனால் பவல்லப்பட்டவரான; பவஞ்சின அரக்கர் ஐவர் -
கடுங்தகாபம் பகாண்ட அரக்கராகிய பஞ்ச தசனாபதிகள்; அஞ்சு எனும் புலன்கள்
ஒத் ார் - ஐந்து புலன்களுக்கு ஒப்பராயினர்; ஒருவதன அவனும் - தனி வீரனாய்
(ஐவதர பவன்ற) அனுமனும்; நல் அறிமவ ஒத் ான் - (புலன்கதை பவன்று) சிறக்கும்
நல்ல ஞானத்தத ஒத்தவனானான்.
பஞ்சதசனாபதிகளுக்குத் தீய வழியில் பசல்லும் ஐம்புலன்களும், அவர்கதை பவன்ற
அனுமனுக்குப் புலன்கதை பவன்ற ஞானமும் உவதமகைாக வந்தன. இது ஒரு தத்துவ
உணர்ச்சி அதமந்த உவதம. முன்தன (5615) ஒரு பாடலில் பஞ்ச தசனாபதியதர
ஐம்பபரும் பூதங்கதைநிகர் த்தவர் என்று குறிந்துள்ைார். (64)

5665. பநய் மலஉற்ற தவற் மக நிரு ர், அச் பெருவில்

தநர்ந் ார்,
உய் மல உற்றுமீண்டார் ஒருவரும் இல்மல;
உள்ளார்,
மக மலப் பூெல்ப ாங்கக் கடுகினர்; காலன்
உட்கும்
ஐவரும் உலந் ன்மை, அமனவரும் அமையக்
கண்டார்.
அச் பெருவில்தநர்ந் ார் - அப்தபாரில் தபார்பசய்ய அனுமதன எதிர்த்து
வந்தவர்கைான; பநய் மல உற்ற தவற்மக நிரு ர் - பநய்தய முதனயில் பூசப்பபற்ற
தவல் ஏந்திய தககதை உதடயவராய அரக்கர்கள்; உய் மல உற்று மீண்டார்
ஒருவரும்இல்மல - தப்பிப் பிதழத்துத்திரும்பிதனார் ஒருவரும் இல்தல; உள்ளார்
அமனவரும் - அங்குப் தபாரிடாமல் மதறத்து பிதழத்திருந்த அரக்கர் அதனவரும்;
காலன் உட்கும் ஐவரும் உலந் ன்மை - யமனும் அஞ்சும் பஞ்ச தசனாபதிகள் அழிந்து
தபானதத; அமையக் கண்டார் - தநரில் கண்டறிந்து; மக மலப் -
தபார்க்கைத்தினின்று; பூெல் ப ாங்க - தபராரவாரம் மிகும்படி; கடுகினர் -
(இராவணனிடம்) விதரந்து ஓடினார்கள்.
 தபாரிடாமல்மதறந்து பிதழத்திருந்த அரக்கர் (உள்ைார் அதனவரும்) பஞ்ச
தசனாபதிகள் இறந்ததத தநரில் கண்டார்கள். பசய்தி பசால்ல இராவணனிடம்
விதரந்தனர் என்க. தக - தசதனப் பகுதி. ததல - இடம். தகததல - தபார்க்கைம்.
(65)

தசனாதிபதி ஐவர்அழிவிதன இராவணனுக்கு அறிவித்தல்

5666. ‘இறுக்குறும், இன்தன நம்மை, குரங்கு’ என இரங்கி
ஏங்கி,
ைறுக்குறுகின்றபநஞ்சின் ைா மர மவது தநாக்கி,
உறுக்குறும்பொல்லான், ஊழித் தீ என உலகம்
ஏழும்
சுறுக்பகாளதநாக்குவான் ன் பெவித் ப ாமள தீய,
பொன்னார்.
குரங்கு நம்மைஇன்தன இறுக்குறும் என - (குரங்கினால் விதையும் அழிவுகதைக்
தகள்வியுற்று) ‘அந்தக் குரங்கு நம்தம இப்பபாழுதத பகான்றுவிடும்’ என்று; ஏங்கி
இரங்கி - ஏக்கமுற்று வருந்தி; ைறுக்கு உறுகின்ற பநஞ்சின் ைா மர - கலக்கமுறும்
மனத்ததாடு நடுங்கிக் பகாண்டு, தன் அருகில் நிற்கின்ற மகளிதர; மவது தநாக்கி -
(இராவணன்) நிந்தித்துப் பார்த்துக் பகாண்டு; உறுக்கு உறுபொல்லான் - அதட்டும்
கடுஞ் பசாற்கைால்; ஊழித் தீ என உலகம் ஏழும் சுறு பகாள - கற்பாந்த காலத்துத்
ததான்றும் பபருந்தீ என உலகங்கள் ஏழும் தீய்ந்து தபாம்படி; தநாக்குவான் ன் -
பார்த்துக் பகாண்டிருப்பவனாகிய இராவணனுதடய; பெவித் ப ாமள - இருபது
காதுகளின் துவாரங்களும்; தீயச் பொன்னார் - தீய்ந்து தபாம்படி (கர்ண கடூரமாக பஞ்ச
தசனாபதிகள் இறந்த பசய்திதயக்)கூறலானார்கள். (66)

5667. ‘ ாமனயும் உலந் து; ஐவர் மலவரும் ெமைந் ார்;

ாக்கப்
த ான பின் மீன்தவம் யாதை; அதுவும் த ார்
புரிகிலாமை;
வாமனயும்பவன்றுதளாமர வல்மலயின் ைடிய நூறி,
ஏமனயர் இன்மை,தொம்பி இருந் து, அக் குரங்கும்’
என்றார்.
ாமனயும் உலந் து- தசதனயும் அழிந்தது; ஐவர் மலவரும் ெமைந் ார் -
ததலவர்கைான ஐந்து தசனாபதிகளும் இறந்தனர்; ாக்கப் த ானபின் - தபார் பசய்யப்
தபான பிறகு; யாதை மீள்தவம் - யாங்கள் தாம்மீண்டவர் ஆதவாம்; அதுவும் த ார்
புரிகிலாமை - அவ்வாறு மீண்டதும்நாங்கள் தபாரிட முடியாமல் இருந்ததால்தான்;
அக்குரங்கும் - அந்தக்குரங்கும்; வாமனயும் பவன்றுதளாமர வல்மலயில் ைடிய நூறி -
வானுலகத்ததயும் பவற்றிபகாண்டவர்கைாகிய பஞ்ச தசனாபதிகதை விதரவில்
பகான்றழித்து; ஏமனயர் இன்மை - மற்றும் தபார் பசய்தவார் இன்தமயால்; தொம்பி
இருந் து என்றார் - பசய்பதாழில் இல்லாமல் தசாம்பல் தமற்பகாண்டிருந்தது என்று
கூறினார்கள்.
 பஞ்சதசனாபதிகள் இறந்ததத இராவணனிடம் பதரிவித்தவர்கள்,
தபாரிடமுடியாமல் பதுங்கியிருந்த அரக்கர்கள் என்றுபதரிகின்றது. ‘தபார்
புரிகிலாதம’என்ற பதாடரில் ‘கில்’ என்பது ஆற்றதல உணர்த்தும் இதடச்
பசால்லாகும்.ஆதகயால் உயிர் தப்பியவர்கள் தபார் புரிய இயலாதவர் என்பது
பதரிகிறது. (67)
 அக்ககுைாரன்
வம ப் டலம்
இராவணனது இதைய மகனானஅக்கன் என்பவன், அனுமதனாடு தபார் பசய்து
மடிந்தததப் பற்றிக் கூறுவது இந்தப் படல்ம்.

அக்ககுமாரன்அனுமனுடன் தபாருக்கு எழ இராவணனிடம் விதடபபறுதல்

5668. தகட்டலும்,பவகுளி பவந் தீக் கிளர்ந்து எழும்
உயிர்ப் னாகி,
த ாட்டு அலர்ப ரியல் ைாமல வண்படாடும்
சுறுக்பகாண்டு எற,
ஊட்டு அரக்குஉண்ட த ாலும் நயனத் ான்
ஒருப் ட்டாமன,
ாள்-துமணப ாழுது, மைந் ன் டுத்து,
‘இமட ருதி’ என்றான்.
ஊட்டு அரக்குஉண்ட த ாலும் நயனத் ான் - பூசப்பட்ட அரக்குப்படியப்பபற்றது
தபான்ற பசந்நிறமாய் விைங்கும் கண்கதை உதடய இராவணன்; தகட்டலும் - (பஞ்ச
தசனாபதிகளும் தசதனகளும் இறந்தனர் எனக்) தகட்டவுடன்; பவகுளி
பவந்தீக்கிளர்ந்து எழும் உயிர்ப் னாகி - தகாபக் பகாடுந்தீ,பபாங்கி வருகின்ற
பபருமூச்தச உதடயவனாகி; த ாட்டு அலர் ப ரியல்ைாமல - இதழ்கள் மலரப்
பபற்றதும் ததர்ந்து பதாடுக்கப்பட்டதுமானஅவனுதடய மாதல; சுறுக் பகாண்டு ஏற -
பபாசுங்கி நாற்றம் பரந்து வீச; ஒருப் ட்டாமன - தபாருக்கு ஆயத்தமாய் நின்ற
இராவணதன; மைந் ன் - அவன் மகனாகிய அக்ககுமாரன்; ாள் துமண ப ாழுது -
அவனது இரண்டுபாதங்களிலும் வணங்கி; டுத்து - அவதனப் தபாருக்குச்
பசல்லாமல் தடுத்து; ‘இமட ருதி’ என்றான் - (யான் பசன்று தபார் புரியுமாறு
எனக்கு)‘வாய்ப்புத் தருக’ என்று தகட்டுக் பகாண்டான். நயனத்தான்,தகட்டலும்,
பவகுளி கிைர்ந்து உயிர்ப்பனாகி, மாதல சுறுக்பகாண்டு ஏற ஒருப்பட்டான்; தமந்தன்,
தாள் பதாழுது, தடுத்து, வாய்ப்புத் தருக என்றான் என்பது முடிவு. ஒருப்படுதல் -
இதயந்திருத்தல்; ஊட்டுதல் - பசந்நிறச் சாயம்பூசுதல். அக்கன் - அக்ஷன் என்பதன்
தமிழ்த்திரிபு. அழிவில்லாதவன் என்று பபாருள். இவன், மண்தடாதரி மகன்;
இந்திரசித்தனுதடய தம்பி. (1)

5669. ‘முக்கணான்ஊர்தி அன்தறல், மூன்று உலகு

அடியின் ாதயான்
ஒக்க ஊர் றமவஅன்தறல், அவன் துயில் உரகம்
அன்தறல்,
திக்கயம்அல்லத ல், புன் குரங்கின்தைல் தெறி
த ாலாம் !
இக் கடன்அடிதயற்கு ஈதி; இருத்தி ஈண்டு
இனிதின்; எந் ாய் !
 எந் ாய் - என்தந்தததய !; முக்கணான் ஊர்தி அன்தறல் - (நம்தமாடு பபாருவது)
மூன்று கண்கதை உதடய சிவபிரானது வாகனமாகிய இடபம் அன்றாயின்; மூன்று
உலகு அடியில் ாதயான் - மூவுலகங்கதையும் தன் ஈரடிகைால் தாவியைந் தவனாகிய
திருமால்; ஒக்க ஊர் றமவ அன்தறல் - சிறப்பதமய ஊர்ந்து பசல்லும் பறதவயாகிய
கருடன் அன்றாயின; அவன் துயில் உரகம் அன்தறல் - அத்திருமால் பள்ளி பகாள்ளும்
பாம்பாகிய ஆதிதசடன் அன்றாயின்; திக்கயம் அல்லத ல் - திக்குகளில் இருக்கும்
யாதனகளில் ஒன்றும் அன்றாயின்; புன்குரங்கின் தைல் தெறி த ாலாம் -
அற்பக்குரங்கின் மீது தபாருக்குச் பசல்கின்றாய் தபாலும் ! (நீ பபாரச் பசல்வது சிறிதும்
தகுதியன்று); இக்கடன் அடிதயற்கு ஈதி - இந்தக் கடதமதய எனக்குத் தந்து; ஈண்டு
இனிதின் இருத்தி - இங்கு நீ (கவதலயின்றி) இனிதாக இருப்பாயாக.

இதுவும் அடுத்தபாடலும் குைகமாய், ‘ஏவுதி என்தன என்றான்’ என்பததாடு விதன

முடிவு பபறும். ‘நீ விலங்குகதைாடு எதிர்த்துப் தபார் புரிவது உனக்கு இழுக்கு;
சிவபிரானின் இடபம், திருமாலின் கருடன், ஆதிதசடன், திக்கயம் இவற்தறாடு தபார்
பசய்தாலும் ஒருவாறு தநராகும். அற்பக் குரங்தகாடு தபார் பசய்யச் பசல்வது, உன்
பபருதமக்கும் வலிதமக்கும் குதறவு’ என்று கூறினான். (2)
670. ‘ “அண்டர்தகான் ன்மனப் ற்றித் ருக” எனா,
அடிதயன் நிற்க,
பகாண்டமனஎன்முன் ன்மனப் ணி என,
பநஞ்ெம் தகாடல்
உண்டு; அது தீரும்அன்தற ? உரன் இலாக் குரங்கு
ஒன்தறனும்,
எண் திமெ பவன்றநீதய, ஏவுதி என்மன’ என்றான்.
அடிதயன் நிற்க - அடியவனானநான், (உனது ஆதணதய ஏற்றுச் பசய்ய சித்தமாக)
இருக்கவும், (என்தன ஏவாமல்); என்முன் ன்மன - என் ததமயனான தமகநாததன;
அண்டர் தகான் ன்மனப் ற்றி ருக எனா - ததவர் ததலவனான இந்திரதனப் பிடித்து
வருவாய் என்று பசால்லி; ணி பகாண்டமன என - அவதன அத்பதாழிதலச் பசய்யக்
பகாண்டாய் என்று; பநஞ்ெம் தகாடல் உண்டு - மனத்தில் பகாண்ட குதற ஒன்று
உள்ைது; உரன் இலாக் குரங்கு ஒன்தறனும் - (இப்தபாது நான் பவல்லப் தபாவது)
வலியற்ற ஒரு குரங்தகயாவது பற்றித் தருக என்றால்; அது தீரும் அன்தற - (அததனப்
பிடித்துத் தந்தால்) அக்குதற ஒருவாறு நீங்கும் அல்லவா?; எண்திமெ பவன்றநீதய -
எட்டுத்திக்குகதையும் பவன்ற நீதய; என்மன ஏவுதி என்றான் - என்தன
அத்பதாழிலுக்கு ஏவுவாயாக என்று தகட்டுக் பகாண்டான்.

இந்திரதனப்பிடித்துத்தரும் வாய்ப்தபத் ததமயன் இந்திர சித்துவுக்குத் தந்த

தபாதத அதற்குத் தன்தன ஏவவில்தலதய என்ற வருத்தம் தனக்கு உண்படன்றும்
இந்த பவறும் குரங்தகயாவது பற்றித்தருமாறு ஏவினால் ஒருவாறு அந்த மனக்குதற
தீரும் என்றும் அக்ககுமாரன் தவண்டுகிறான். (3)

5671. ‘பகாய் ளிர் தகாதும் வாழ்க்மகக் தகாடரத்து

உருவு பகாண்டு,
மக வம் கண்ணி,ஈண்டு ஓர் சிறு ழி இமழக்கும்
கற் ான்,
எய்தினன்,இமையா முக்கண் ஈெதன என்ற த ாதும்,
பநாய்தினின்பவன்று, ற்றி ருகுபவன், பநாடியில்
நுன் ால்.
இமையா முக்கண்ஈெதன - இதமத்தல் இல்லாத மூன்று கண்கதை உதடய
சிவபிராதன; ஈண்டு - இந்த இலங்தகயில்; ஓர்சிறு ழி இமழக்கும்கற் ால் - ஒரு
சிறியஅவமதிப்தபச் பசய்ய தவண்டும் என்ற நிதனவினால்; மக வம் கண்ணி -
வஞ்சதனதயக் கருத்தில் எண்ணி; பகாய் ளிர் தகாதும் வாழ்க்மக - பகாய்யும்
தளிர்கதை பமதுவாகக் கடித்துத் தின்னும் எளிய வாழ்தவ உதடய; தகாடரத்து உருவு
பகாண்டு எய்தினான் - அற்பக்குரங்கினது வடிவத்ததக் பகாண்டு வந்துள்ைான்; என்ற
த ாதும் - என்றாலும்; பநாய் தினின் பவன்று - (அவதன) எளிதில் பவன்று; பநாடியின்
ற்றி, நுன் ால் ருகு பவன் - பவகு விதரவில் பிடித்து உன்னிடம் பகாணர்ந்து
விட்டுவிடுதவன். (4)

5672. ‘துண்டத்தூண் அ னில் த ான்றும் தகாளரி, சுடர்

பவண் தகாட்டு
ைண் ப ாத் நிமிர்ந் ன்றி ஆயினும், ைமல ல்
ஆற்றா;
அண்டத்ம க்கடந்து த ாகி அப் புறத்து அகலின்
என் ால்
ண்டத்ம இடுதிஅன்தற, நின்வயின்
ந்திதலதனல் !’
துண்டத் தூண்அ னில் த ான்றும் தகாள் அரி - துண்டமாகிய ஒரு கம்பத்திலிருந்து
ததான்றிய பற்றுதல்வல்ல நரசிங்கமானாலும்; சுடர்பவண் தகாட்டு ைண்ப ாத்
நிமிர்ந் ன்றி ஆயினும் - ஒளிதய உதடய பவள்ளிய பல்லில், இந்தப் பூமி ஒரு துகள்
தபாலத் பதாத்திக் பகாண்டிருக்க, ஓங்கி வைர்ந்த வராகதம ஆனாலும், (அதவயும்);
ைமல ல் ஆற்றா - என்னுடன் பபாருதற்குத் தரமுதடயன அல்ல; அண்டத்ம க் கடந்து
த ாகி அப்புறத்து ஆகலின் - (அந்தக்குரங்கு) அண்ட தகாைத் ததத்தாண்டி, அப்பாற்
பசன்று, புற அண்டத்திி்ல் அகன்று பசன்றாலும்; நின்வயின் ந்திதலதனல் - (யான்
அததப் பிடித்துக் பகாண்டு வந்து)உன்னிடத்துத் தராது விட்தடன் என்றால்;
ண்டத்ம இடுதி - அதற்குரியதண்டதனதய எனக்கு விதிப்பாய். தகாள்
அரி;பகாள்ளுதல் வல்ல சிங்கம்; பகாண்ட இலக்தகத் தப்பாமல் பற்றுதல் என்பது
தகாள் என்ற பசால்லின் குறிப்பு. முதனிதல நீண்ட பதாழிற் பபயர். அன்று, ஏ;
அதசகள். நரசிங்கமும், வராகமுதம கூட என்னுடன் பபாரமுடியாததவ. இந்தக்
குரங்கு எம்மாத்திரம்என்பது கருத்து. குரங்குஎங்குச் பசன்றாலும் பிடித்து வருதவன்;
இல்தலதயல் தண்டதன பபறுதவன்’ என்பது இவன் உறுதிபமாழி. (5)

அக்ககுமாரன்தபாருக்குப் தபாதல்
5673. என, இமவஇயம்பி, ‘ஈதி விமட’ என, இமறஞ்சி
நின்ற
வமன கழல்வயிரத் திண் த ாள் மைந் மன
 ைகிழ்ந்து தநாக்கி,
‘துமன ரித்த ர்தைல் ஏறிச் தெறி’ என்று, இமனய
பொன்னான்;
புமன ைலர்த் ாரினானும், த ார் அணி அணிந்து
த ானான்.
என இமவ இயம்பி- என்றுஇச்பசாற்கதைக் கூறி; ‘விமட ஈதி’ என- அனுமதி எனக்கு
அளிப்பாயாக என்று; இமறஞ்சி நின்ற - வணங்கித் தன்முன் நிற்கின்ற; வமனகழல்
வயிரத் திண்த ாள் மைந் மன - கட்டிய வீரக்கழல்கதையும் மிக வலிய
ததாள்கதையும் உதடய அக்ககுமாரதன; ைகிழ்ந்துதநாக்கி - (இராவணன்)
மகிழ்ச்சிதயாடு பார்த்து; துமன ரித் த ர் தைல்ஏறிச் தெறி என்று - ‘விதரந்து பசல்லும்
குதிதரகள் பூட்டிய ததர் மீது ஏறிநீ தபாவாயாக’ என்று; இமனய பொன்னான் -
இவ்வாறாகச் பசான்னான்; புமன ைலர்த் ாரினானும் - அழகிய மலர்கைால்
பதாடுக்கப்பட்ட மாதலதயஅணிந்துள்ை அக்ககுமாரனும்; த ார் அணி அணிந்து -
தபார்க் தகாலம்பூண்டு; த ானான் - பசன்றான். எப்படியிருந்தாலும் குரங்தகப்
பிடித்து வருதவன் என்று தன் மகன் உறுதி கூறியதனால், இராவணன், அவதன
மகிழ்ந்து தநாக்கி, தபார்க்கைம் பசல்ல விதட பகாடுத்தான். துதன - விதரவு; ‘கழிவும்
துதனவும் விதரவிி்ன் பபாருை’ (பதால். பசால். 315) (6)

5674. ஏறினன்என் ைன்தனா, இந்திரன் இகலின் இட்ட,

நூபறாடு நூறு பூண்டபநாறில் வயப் புரவி தநான்
த ர்;
கூறினர் அரக்கர்ஆசி; குமுறின முரெக் பகாண்மூ;
ஊறின உரவுத் ாமன, ஊழி த ர் கடமல ஒப் .
இந்திரன்இகலின் இட்ட - இந்திரன் தபாரில்ததாற்றுக் தகவிட்டுப் தபான; பநாறில்
வய - விதரவுள்ைனவும் பவற்றி தரக் கூடியனவுமான; நூபறாடு நூறு புரவி - இரு நூறு
குதிதரகள்; பூண்ட தநான் த ர் ஏறினன்- பூட்டப் பபற்ற வலிய ததரின் மீது ஏறினான்;
அரக்கர் ஆசி கூறினர் - அரக்கர்கள் (அவனுக்கு) வாழ்த்துக் கூறினார்கள்; முரெக்
பகாண்மூ குமுறின- முரசங்கைாகிய தமகங்கள் முழங்கின; ஊழி த ார் கடமல ஒப் -
யுகமுடிவுக் காலத்தில் நிதல பபயர்ந்து (பபாங்கி) வரும் கடதலப் தபால;
உரவுத் ாமன ஊறின - வலிய தசதனகள் தமன்தமலும் அதிகமாகத் பதாடர்ந்தன.

பநாறில் -விதரவு; தநான் - வலிதம; பகாண்மூ - தமகம். (7)

5675. ப ாரு கடல்ைகரம் எண்ணில், எண்ணலாம் பூட்மக;

ப ாங்கித்
திரிவன மீன்கள்எண்ணில் எண்ணலாம் பெம்
ப ான் திண்த ர்;
உரு உறு ைணமலஎண்ணில், எண்ணலாம் உரவுத்
ாமன;
வரு திமர ைரபின்எண்ணில், எண்ணலாம் வாவும்
வாசி.
 ப ாருகடல் ைகரம்எண்ணில் - அதலகள் தமாதும்கடலில் உள்ை சுறாமீன்கதை
எண்ணக் கூடுமானால்; பூட்மக எண்ணலாம் - (அக்ககுமாரனுடன் தபாருக்குச் பசன்ற)
யாதனகதை எண்ணிக் கணக்கிடலாம்; ப ாங்கித் திரிவன மீன்கள் எண்ணில் - (அந்தக்
கடலில்) பசருக்கித் திரிவனவாகிய மீன்கதை எண்ணமுடியுமானால்; பெம்ப ான்திண்
த ர் எண்ணலாம் - பசம்பபான்னாலான ததர்கதை எண்ண முடியும்; உருஉறு ைணமல
எண்ணில் - அக்கடலில் தனித்தனியாகப் பிரித்து தவத்த மணதல எண்ணக்
கூடுமானால்; உரவுத் ாமன எண்ணலாம் - வலிதம பபாருந்திய காலாள் தசதனதய
எண்ண முடியும்; ைரபின் வரு திமர எண்ணில் - முதறமுதறயாக வருகிற அதலகதை
எண்ணக் கூடுமானால்; வாவும் வாசி எண்ணலாம் - தாவிச் பசல்லும் குதிதரகதை
எண்ண முடியும். அக்ககுமாரனுடன்பசன்ற நால்வதகப் பதடயின் மிகுதி
பதரிவிக்கப்பட்டது. (8)

5676. ஆறு-இரண்டு அடுத் எண்ணின் ஆயிரம் குைரர்,

ஆவி
தவறு இலாத்த ாழர், பவன்றி அரக்கர் ம் தவந் ர்
மைந் ர்,
ஏறிய த ரர்,சூழ்ந் ார்-இறுதியின் யாவும் உண் ான்
சீறிய காலத்தீயின் பெறி சுடர்ச் சிமககள் அன்னார்.
இறுதியின் யாவும்உண் ான் - யுகமுடிவுக் காலத்தில்உலகப் பபாருள்கள்
அதனத்ததயும் அழிக்கும் பபாருட்டு; சீறிய காலத் தீயின் - பபாங்கி எழுந்த ஊழித்
தீயின்; பெறி சுடர் சிமககள் அன்னார் - பநருங் கியஒளிதய உதடய பநருப்புச் சுடர்க்
பகாழுந்துகள் தபான்றவர்களும்; ஆவிதவறு இலா த ாழர் - (அக்ககுமாரன் அன்றி)
தமக்கு தவறு உயிர் இல்லாதநண்பர்களும்; பவன்றி அரக்கர் ம் தவந் ர் மைந் ர் -
பவற்றிதய உதடய அரக்கர் குல அரசர்களின் புதல்வர்களுமாகிய; ஆறு
இரண்டுஅடுத் எண்ணின் ஆயிரம் குைரர் - பன்னீராயிரம் குமாரர்கள்; ஏறியத ார்
சூழ்ந் ார் - ததர்களில் ஏறினவர்கைாய் அக்ககுமாரதனச் சூழ்ந்துபகாண்டார்கள்.
(9)

5677. ைந்திரக்கிழவர் மைந் ர், ைதி பநறி அமைச்ெர்

ைக்கள்,
ந்திரத் மலவர் ஈன்ற னயர்கள், பிறரும்,
ாம க்கு
அந் ரத்து அரம்ம ைாரில் த ான்றினர் ஆதி
ஆதனார்,
எந்திரத்த ரர், சூழ்ந் ார்-ஈர்-இரண்டு இலக்கம்
வீரர்.
ைந்திரக்கிழவர் மைந் ர் - மந்திராதலாசதனக்குரிதயாருதடய குமாரர்கள்; ைதி பநறி
அமைச்ெர் ைக்கள் - புத்தியில் மிக்க மந் திரிகளுதடயதமந்தர்கள்; ந்திரத் மலவர்
ஈன்ற னயர்கள் - தசதனத்ததலவர்கள்பபற்ற புதல்வர்கள்; ாம க்கு அந் ரத்து
அரம்ம ைாரில், த ான்றினர்ஆதி ஆதனார் பிறரும் - தந்ததயாகிய இராவணனுக்குத்
ததவதலாகத்துத்பதய்வமகளிரிடம், பிறந்த புத்திரர் முதலிய பிறரும் ஆகிய; ஈர்
இரண்டுஇலக்கம் வீரர் - நான்கு லட்சம் வீரர்கள்; எந்திரத் த ரர்சூழ்ந் ார் -
எந்திரமுள்ைததரின் மீது ஏறியவர்கைாய், அக்க குமாரதனச் சூழ்ந்து பகாண்டு
தபாருக்குச் பசன்றனர்.
அக்ககுமாரனுடன்பசன்ற நான்கு லட்சம் வீரர்களின் வதக கூறப்பட்டது. மந்திரக்
கிழவர் முதல்வராகக் கூறியவர் நால்வராதலால், ஒவ்பவாருவதகயினரின் குமாரரும்
ஒவ்பவாரு லட்சம் வீரர் என்க. அந்தரம் - தமலுலகம், விண்ணுலகம்.
(10)

5678. த ாைரம்,உலக்மக, சூலம், சுடர் ைழு, குலிெம்,

த ாட்டி,
ஏ ைரு வரி வில்,தவல், தகால், ஈட்டி, வாள், எழு,
விட்தடறு,
ைா ைரம், வீசு ாெம், எழு முமள, வயிரத் ண்டு,
காைரு கமணயம்,குந் ம், கப் ணம், கால தநமி
த ாைரம் - தண்டாயுதம்; உலக்மக, சூலம் - உலக்தககள், திரி சூலங்கள்; சுடர் ைழு,
குலிெம் - ஒளிவீசும் தகாடாலிகள், வச்சிராயுதங்கள்; த ாட்டி - அங்குசங்கள்; ஏைரு வரி
வில் - அம்பு பபாருந்திய கட்டதமந்த விற்கள்; தவல் தகால் - தவலாயுதங்கள்
அம்புகள்; ஈட்டி, வாள் - எறியீட்டிகள், வாள்கள்; எழு, விட்தடறு - இரும்புத்தடிகள்,
எறிதகால்கள்; ைாைரம் - பபரிய மரங்கள்; வீசு ாெம் - வீசுதற்குரிய கயிறுகள்; எழு
முமளவயிரத் ண்டு - பதகவர் தமல் எழுகிற வயிரத்தாலான தண்டாயுதங்கள்; காைரு
கமணயம் குந் ம் - அழகு பபாருந்தியவதைதடிகள் குத்துக் தகால்கள்; கப் ணம் -
யாதன பநருஞ்சி முட்கள்; காலதநமி - தவறாமல் பகால்லவல்ல சக்கராயுதங்கள்.....

அடுத்த பாடலுடன்முடியும். அரக்க வீரர்கள் பகாண்டு பசன்ற தபார்க்கருவிகளின்

வதககள் கூறப்பட்டன. (11)

5679. என்று, இமவமு ல ஆய எறி ரு மடகள் ஈண்டி,

மின் திரண்டமனயஆகி, பவயிபலாடு நிலவு வீெ,
துன்று இருந் தூளிப ாங்கித் துறு லால்,
இறுதிபெல்லாப்
ப ான் திணிஉலகம் எல்லாம், பூ லம் ஆய ைாத ா !
என்று இமவ மு லஆய - என்று பசால்லப்படுகின்ற இதவ முதலாக உள்ை; எறி ரு
மடகள் ஈண்டி - தாக்குதற்குரிய ஆயுதங்கள் பநருங்கியதனால்; மின் திரண்ட அமனய
ஆகி -மின்னல்கள் ஒரு தசரத்திரண்டாற் தபான்று; பவயிபலாடு நிலவு வீெ -
பவயிதலயும் நிலாதவயும் பவளிப்படுத்திக் பகாண்டிருக்க; துன்று இரும் தூளி
ப ாங்கிதுறு லால் - பநருங்கியமிக்க தூளிகள் தமபலழுந்து (வானத்தில்)
பநருங்கியதனால்; இறுதி பெல்லா - முடிவுக் காலம் இது என்று கணிக்க முடியாத;
ப ான் திணி உலகம் எல்லாம் - பபான் திணித்து அதமக்கப்பபற்ற சுவர்க்க உலகம்
யாவும்; பூ லம் ஆய - நில உலகம் தபான்று விைங்கின. (12)
5680. காகமும்,கழுகும், த யும், காலனும், கணக்கு இல்
காலம்
தெகு உறவிமனயின் பெய் தீமையும், ப ாடர்ந்து
பெல்ல;
ாகு இயல்கிளவிச் பெவ் வாய்ப் மட விழிப்
மணத் தவய்த் த ாள்
த ாமகயர்ைனமும், ப ாக்க தும்பியும், ப ாடர்ந்து
சுற்ற;
காகமும்,கழுகும்,த யும் காலனும் - காகங்களும், கழுகுகளும் தபய்களும் யமனும்;
கணக்கு இல் காலம் தெகு உற விமனயின் பெய் தீமையும் - பலகாலம் திண்தம
உண்டாக (அவ்வரக்கர்கள் தமது) பசயலால் பசய்த பாவமும்; ப ாடர்ந்து பெல்ல -
அக்ககுமாரனது பதடயுடன் பின் பதாடர்ந்து பசல்ல; ாகு இயல் கிளவிச் பெவ்வாய் -
பாகின் இனிதம வாய்ந்த பசாற்கதையும் சிவந்த வாதயயும்; மட விழிப் மணத்
தவய்த் த ாள் - தவலாயுதம் தபான்ற கண்கதையும், பருத்த மூங்கில்கள் தபான்ற
ததாள்கதையும் உதடய; த ாமகயர் ைனமும் - மயில் தபான்ற சாயதலயுதடய
அரக்கிமார்கைது மனமும்; ப ாக்க தும்பியும் ப ாடர்ந்து சுற்ற - பதாகுதியான வண்டுக்
கூட்டங்களும் அவர்கதைத் பதாடர்ந்து சுற்றிச் பசல்லவும்.
‘மாற்றங்கள்ஒழிப்ப’ என்று அடுத்த கவிதயாடு பதாடரும். அக்ககுமாரன்
தபபரழுச்சி கூறப்பட்டது. தபாரிி் அக்க குமாரனுக்கு உதவி பசய்தவார், பயன்படும்
கருவிகள் ஆகிய விவரங்கள் கூறப்பட்டன. தபாரில் நிகழவிருக்கும் அழிவுகதை
எதிர்தநாக்குவனவும், தபார்க்குச் பசல்தவாதர நிதனந்து இரங்கும் பரிவுக்கு
உரிதயாரும் பற்றியது இக்கவி. (13)
681. உமழக் குலதநாக்கினார்கள், உலந் வர்க்கு உரிய
ைா ர்,
அமழந்து அழுகுரலின், தவமல அைமலயின்,
அரவச் தெமன
மழத்து எழும்ஒலியின், நானாப் ல் இயம்
துமவக்கும் ா இல்
ைமழக் குரல்இடியின், பொன்ன ைாற்றங்கள் ஒழிப்
ைன்தனா;
உலந் வர்க்குஉரிய ைா ர் - (முன்தன நிகழ்ந்ததபாரில்) இறந்த அரக்கர்களுக்கு உரிய
மதனவியர்கைாகிய; உமழக்குலம் தநாக்கினார்கள் - மான் கூட்டம் தபான்ற (மருண்ட)
பார்தவதய உதடய அரக்கியர்கள்; அமழத்து அழுகுரலின் - தமது கணவர்கதை
நிதனத்து அதழத்து அழுகின்ற குரலினாலும்; தவமல அைமலயின் - கடலின்
ஒலியினாலும்; அரவச் தெமன மழத்து எழும் ஒலியின் - ஆரவாரம் பசய்கின்ற
தசதனகள் திரண்டு பசல்வதால் நிகழ்ந்த ஒலியினாலும்; நானா ல் இயல் துமவக்கும் -
பலவதகயான வாத்தியங்கள் ஒலிக்கின்ற; ா இல் ைமழக்குரல் இடியின் - குற்றம்
இல்லாத தமகத்தின் பதானியாகிய இடிதபான்ற தபபராலியாலும்; பொன்ன
ைாற்றங்கள் ஒழிப் - ஒருவர்க்கு ஒருவர் தபசிய வார்த்ததகள் பிறர்க்குக் தகட்காமல்
அடங்கிவிடவும்....
 ‘விழுங்க’ எனஅடுத்த கவிதயாடு பதாடரும் பதட பசல்லுங்கால் எழுந்த தபபராலி
வருணிக்கப்பட்டது. (14)

5682. பவயில் கரைணிகள் வீசும் விரி கதிர் விழுங்க,

பவய்ய
அயில் கரைணிகள் காலும் அவிர் ஒளி ருக,
அஃகா
எயிற்று இளம்பிமறகள் ஈன்ற இலங்கு ஒளி ஒதுங்க,
யாணர்,
உயிர்க்குஉலவுஇரவும் அன்று, கல் அன்று என்று
உணர்வு த ான்ற;
பவயில் கரைணிகள் - பவயிதலப் தபான்று ஒளிவிைங்குகின்ற (ஆபரணங்களில்
உள்ை) இரத்தினங்கள்; வீசும்விரிகதிர் விழுங்க - உலகம்முழுவதும் பரவி விரிந்த
சூரியனது ஒளிதய அடக்கவும்; பவய்ய அயில்கரம் - பகாடிய தவலாயுதங்களினால்
ததான்றுகின்ற ஒளி; ைணிகள் காலும் அவிர் ஒளி ருக - (ஆபரணங்களில் இதழத்த)
இரத்தினங்கள் பவளியிட்டு விைங்குகின்ற ஒளிதய அடக்கவும்; அஃகா எயிறு
இளம்பிமற ஈன்ற இலங்கு ஒளி ஒதுங்க - குதறவுபடாத அரக்கர்களுதடய பற்கைாகிய
இைம் பிதறகள் உண்டாக்கிய விைங்கும் ஒளியில் ஒதுங்கி மதறயவும்; யாணர்
உயிர்க்கு - (இவ்வாறு இருத்தலால்) (பிறப்புத் ததாறும்) புதிது, புதிதாகப் பிறக்கும்
உயிர்க் கூட்டத்திற்கு; உலவு இரவும் அன்று - (இது உலகத்தில்) ததான்றுகின்ற
இராக்காலமும் அல்ல; கல் அன்று என்று - (அவ்வாதற உலகத்துத்ததான்றும்) பகலும்
அல்ல என்று; உணர்வு த ான்ற - ஓருணர்ச்சி உண்டாகவும்...

‘இடத்துத்துள்ை’என்று அடுத்த கவிதயாடு பதாடரும். கரம் - ஒளி. யாணர் - புதுதம.

பிறப்புத் ததாறும் புதுதம பகாள்வதால் ’யாணர் உயிர்’ என்றார்.
(15)

5683. ஓங்கு இருந் டந் த ர் பூண்ட உமள வயப் புரவி

ஒல்கித்
தூங்கின வீழ,த ாளும் கண்களும் இடத்துத் துள்ள,
வீங்கின தைகம்எங்கும் குருதி நீர்த் துள்ளி வீழ்ப் ,
ஏங்கின காகம்ஆர்ப் , இருள் இல் விண் இடிப்
ைாத ா;
ஓங்குஇருந் டந்த ர் பூண்ட - உயர்ந்த மிகப்பபரியததர்களில் கட்டப்பபற்ற; உமள
வயப் புரவி - பிடரிமயிதர உதடய குதிதரகள்; ஒல் கித்தூங்கின வீழ - தசார்ந்து தூங்கி
விழவும்; த ாளும் கண்களும் இடத்துத்துள்ள - இராக்கதரது ததாள்களும் கண்களும்
இடப்பக்கத்துத் துடிக்கவும்; வீங்கின தைகம் - மிக்குள்ை தமகங்கள்; எங்கும் குருதி நீர்த்
துள்ளிவீழ்ப் - எவ்விடத்தும் இரத்தத் துளிதயச் பசாரியவும்; ஏங்கின காகம்ஆர்ப் -
ஏங்கியிருந்த காகங்கள் (மகிழ்ச்சி பகாண்டு) ஆரவாரிக்கவும்; இருள் இல் விண் இடிப்
- இருள் அதடயாத (நிர்மலமாயிருந்த) ஆகாயம்இடி முழங்குவது தபால ஒலி
உண்டாக்கவும். மாது, ஓ: அதசநிதலகள். ‘காற்றின் தசய் வரவு
கண்டான்’ என அடுத்த கவிதயாடு முடியும். பகற்காலத்தத தமக மூட்டம் தநரிடின்
ஒளி குதறயும், இங்தக இருள் இல் விண் என்றது தமக மூட்டத்தால் இருள் சூழாத
ஆகாயத்ததச் சுட்டிற்று. பகற் காலத்தில்தமகம் இல்லாமல், திடீபரன்று தமகம் கூடி
இடி முழங்கிபவள்ளிடி என்பர். இது தீய சகுனம். இங்கு, குறிக்கப் பபற்ற
அதனத்தும்அக்ககுமாரனுக்கும் அவன் பதடக்கும் இனி உண்டாகும் தகட்தட
உணர்த்தும்உற்பாதங்கள் (தீய குறிகள்) ஆகும். (16)

5684. பவள்ள பவஞ் தெமன சூழ, விண் உதளார் பவருவி

விம்ை,
உள்ளம் பநாந்துஅனுங்கி, பவய்ய கூற்றமும் உறுவது
உன்ன,
துள்ளிய சுழல் கண் த ய்கள் த ாள் புமடத்து
ஆர்ப் த ான்றும்
கள் அவிழ்அலங்கலாமனக் காற்றின் தெய் வரவு
கண்டான்.
பவள்ள பவஞ்தெமனசூழ - பவள்ைம் என்னும் கணக்கான பகாடிய தசதனகள்
தன்தனச் சூழ்ந்து வரவும்; விண் உதளார் பவருவி விம்ை - ததவர்கள் அஞ்சிக் கலக்கம்
அதடயவும்; உள்ளம் பநாந்து அனுங்கி, பவய்ய கூற்றமும் உறுவது உன்ன - மனம்
வருந்தியிருந்த பகாடிய யமனும் எது என்ன ஆகுதமா என அழுங்கி நிற்கவும்; துள்ளிய
சுழல் கண் த ய்கள் - மகிழ்ச்சியால் துள்ளியனவும் சுழல்கின்ற கண்கதை
உதடயனவுமாகிய தபய்கள்; த ாள் புமடத்து ஆர்ப் - தம் ததாள்கதைக் பகாட்டி
ஆரவாரம்பசய்யவும்; காற்றின் தெய் - வாயுவின் மகனாகிய அனுமன்; த ான்றும்
கள்அவிழ் அலங்கலாமன - விைக்கமாகத் பதரியும் ததன் பசாரியும் மாதலஅணிந்த
அக்ககுமாரனின்; வரவு கண்டான் - வருதகதயப் பார்த்தான்.

அனுமன் பார்த்ததபாது, அக்ககுமாரனது வருதக எப்படி அதமந்திருந்தது

என்பததத் பதரிவிக்கின்றது இப்பாடல். அலங்கலாதனப் பார்த்தான்; வரவு பார்த்தான்
எனத் தனித்தனி கூட்டிப் பபாருள் பகாள்க. பவள்ைம் - ஒருதபபரண். தபய் ஆர்ப்ப
என்பதால் அரக்கர் அழிவு குறித்ததாயிற்று.
(17)அக்ககுமாரதனக்கண்டு அனுமன் ஐயுறுதல்

5685. ‘இந்திரசித்த ா ? ைற்று அவ் இராவணதனதயா ?’

என்னா,
சிந்ம யின்உவமக பகாண்டு முனிவுற்ற குரக்குச்
சீயம்,
‘வந் னன்;முடிந் து அன்தறா ைனக் கருத்து ?’
என்ன வாழ்த்தி,
சுந் ரத் த ாமளதநாக்கி, இராைமனத் ப ாழுது
பொன்னான்;
முனிவு உற்றகுரக்குச் சீயம் - (அக்ககுமாரன்வரவுகண்டு) பபருங் தகாபம்
பகாண்டுள்ை குரங்குகளுள் சிங்கம் தபான்ற அனுமன்; இந்திர சித்த ா ? - (இப்தபாது
தபாருக்கு வரும் இவன்) இந்திரசித்ததா ?; ைற்று அவ் இராவணதனதயா வந் னன்
என்னா - அல்லது (நான் எதிர்பார்த்திருக்கும்) இராவணன் தாதனா? தபாருக்கு
வந்துள்ைான் என்று; சிந்ம யின் உவமக பகாண்டு - மனத்தில் மகிழ்ச்சி
தமற்பகாண்டு; ைனக் கருத்து முடிந் து அன்தறா - எனது எண்ணம்
நிதறதவறிவிட்டதன்தறா; என்ன - என்று பசால்லி; சுந் ரத் த ாமள தநாக்கி, வாழ்த்திீ்
- தனது அழகிய ததாள்கதைப் பார்த்து (அவற்றுக்கு) வாழ்த்துக் கூறி; இராைமனத்
ப ாழுது - இராமபிராதன மனத்தால் நிதனத்து வணங்கி விட்டு; பொன் னான்-
பசால்லிக் பகாண்டான். இராமதனத்பதாழுதல் அடிதமச் சிறப்பு. சினம், உவதக
இரண்டு உணர்ச்சிகளும் பகாண்ட முரண் ஓவியம்பற்றி எண்ணிப் பார்க்க. (18)

5686. ‘எண்ணியஇருவர் ம்முள் ஒருவனால்; யான் முன்

பெய்
புண்ணியம்உள ால்; எம் தகான் வத்ப ாடும்
ப ாருந்தினாதன;
நண்ணினன் நானும்நின்தறன்; காலனும், நணுகி
நின்றான்;
கண்ணிய கருைம்இன்தற முடிக்குபவன், கடிதின்’
என்றான்.
எண்ணிய - (நான்இப்தபாது தபாருக்கு வருபவராக) நிதனத்த; இருவர் ம்முள்
ஒருவதனல் - இந்திரசித்து, இராவணன் என்ற இருவர்களுள்ஒருவனாக இருந்தால்;
யான் முன் பெய் புண்ணியம் உளது - யான்முற்பிறப்பில் பசய்த புண்ணியப்பயன்
எனக்கு உள்ைது; எம் தகான் வத்ப ாடும் ப ாருந்தினாதன - எங்கள் ததலவனான
சுக்கிரீவனும் பசய்த தவப்பயன் பபாருந்தப் பபற்றவனானான்; நானும் நண்ணினன்
நின்தறன் - (பல அரக்கர்கதைக் பகான்றிட்ட) நானும் (இவதனக் பகால்வதற்கு)
சித்தனாக நிற்கின்தறன்; காலனும் நணுகி நின்றான் - (இவன் உயிதரக் பகாண்டு
தபாவதற்கு) யமனும் பநருங்கி நிற்கின்றான்; கண்ணியகருைம் இன்தற கடிதின்
முடிக்குபவன் - யான் கருதிய காரியத்தத இன்தறக்தக விதரவில் முடித்து விடுதவன்;
என்றான் - என்று (அனுமன்) தனக்குள் பசால்லிக் பகாண்டான்.
(19)

5687. ‘ ழி இலதுஉரு என்றாலும், ல் மல அரக்கன்

அல்லன்;
விழிகள்ஆயிரமும் பகாண்ட தவந்ம பவன்றானும்
அல்லன்;
பைாழியின், ைற்று அவர்க்கு தைலான்; முரண்
ப ாழில் முருகன் அல்லன்;
அழிவு இல் ஒண்குைரன் யாதரா, அஞ்ெனக் குன்றம்
அன்னான் ?’
அஞ்ெனக் குன்றம்அன்னான் - தமந் நீலமதல தபாலவிைங்குகின் றஇவன்; உரு ழி
இலது என்றாலும் - இவனுதடய வடிவம் குற்றம் அற்றதுஎன்றாலும்; ல் மல
அரக்கன் அல்லன் - பத்துத் ததலகதை உதடயஅரக்கனாகிய இராவணன் அல்லன்;
விழிகள் ஆயிரமும் பகாண்ட தவந்ம பவன்றானும் அல்லன் - ஆயிரம் கண்கதைக்
பகாண்ட தததவந்திரதனபவன்ற இந்திரசித்தும் அல்லன்; பைாழியின் - ஆராய்ந்து
கூறுமிடத்து; ைற்றுஅவர்க்கு தைலான் - மற்தறய அவர்களுக்கும் (இராவணன்
தமகநாதன்)தமம்பட்டவனாகத் ததான்றுகின்றான்; முரண் ப ாழில் முருகன் அல்லன் -
தபார்த் பதாழிலிற் சிறந்த முருகக் கடவுளும் அல்லன்; அழிவு இல் குைரன்யாதரா ? -
தகடு என்பதத இல்லாத பராக்கிரமமுதடய இக் குமரன் யாதரா?.

அனுமன் முன்தபஇராவணதனயும் இந்திரசித்ததயும் பார்த்தவன் [ஊர்ததடு

படலம் (4974. 5040 - 5052 காண்க] ஆதலால்வந்திருப்பவன்அவர்களில் ஒருவனல்லன்
எனத் பதளிந்தான். தபார்த்பதாழில் வல்லதமயும் பவல்லும் திறனும் உதடய
தசவகப் பபருமாைாகிய முருகதன வீரர்க்கு உவதம பசால்வது மரபு; ‘கடம்பு அமர்
பநடுதவள் அன்ன மீளி உடம்பிடித் தடக்தக ஓடா வம்பலர்’ (பபரும்பாண் 75-76)
எனவும், பவன்றி பநடுதவள் (குறுந். 111) எனவும் வந்தன. அறபநறியில் பசல்லாத
அரக்கர் சார்பினனாக முருகன் வாரான் என்பதால் வருபவன் முருகன் அல்லன் எனத்
பதளிந்தான். விழிகள் ஆயிரம் பகாண்ட இந்திரதன பவன்றவன் தமகநாதன்;
இவ்பவற்றியால் இந்திரஜித் எனப் பபயர் பபற்றான். இராவணனுக்கும்
இந்திரசித்துக்கும் தமலான பபருவீரம் பதடத்தவன் அக்ககுமாரன் எனப் பார்த்த
அைவில் கணிக்கிறான் அனுமன். (20)

அக்ககுமாரன்,அனுமதன இழித்துப்தபசிய தபாதுததர்ப்பாகன், ‘தகாது’ எனல்

5688. என்றவன்,உவந்து, விண் த ாய் இந்திர ொ ம்
என்ன
நின்றத ாரணத்தின் உம் ர் இருந் ஓர் நீதியாமன,
வன் ப ாழில்அரக்கன் தநாக்கி, வாள் எயிறு
இலங்க நக்கான்;
‘பகான்றதுஇக்குரங்கு த ாலாம், அரக்கர் ம்
குழாத்ம !’ என்றான்.
என்றவன் - என்றுஐயுற்றவனாகி; உவந்து - மகிழ்வுற்று; விண் த ாய் இந்திர ொ ம்
என்ன நின்ற த ாரணத்தின் உம் ர் - வானத்தில் பபாருந்திய இந்திர வில்தலப் தபால
பல நிறத்துடன் விைங்குவதான ததாரண வாயிலின் மீது; இருந் ஓர் நீதி யாமன -
தங்கியிருந்த ஒப்பற்ற பநறியுதடயவனான அனுமதன; வன் ப ாழில்
அரக்கன்தநாக்கி - பகாடுந்பதாழிதலயுதடயஅக்ககுமாரன்பார்த்து; அரக்கர்
குழாத்ம க் பகான்றது இக் குரங்கு த ாலாம் என்றான்- அரக்கர் கூட்டத்தத எல்லாம்
பகான்றது இந்தச் சிறு குரங்குதானா என்றுகூறி; வாள் எயிறு இலங்க நக்கான் - ஒளி
தங்கிய தன் பற்கள் ததான்றுமாறுஏைனமாகச் சிரித்தான்.
அனுமனின் உவப்புக்குக்காரணம் நல்ல தபாருக்கு வாய்ப்பு வரவிருப்பது குறித்து.
அனுமன், அரக்கதன எண்ணியது முதல் பாட்டில். இங்கு, அரக்கன் அனுமதன
எண்ணியது கூறப்பட்டது. இரண்டு எண்ணங்களின் தவறுபாடு தநாக்கத்தக்கது.
(21)
689. அன்ன ாம்அச் பொல் தகட்ட ொரதி, ‘ஐய !
தகண்தைா !
இன்ன ாம்என்னல் ஆதைா உலகியல் ? இகழல்
அம்ைா;
ைன்னதனாடுஎதிர்ந் வாலி குரங்கு என்றால்,
ைற்றும் உண்தடா ?
பொன்னதுதுணிவில் பகாண்டு தெறி’ என்று,
உணரச் பொன்னான்.
அன்னது ஆம்அச்பொல் தகட்ட ொரதி - அத்தன்தமத்தான இழித்துக் கூறிய
பசால்தலக் தகட்ட, ததர்ப்பாகன்; ஐய ! தகண்தைா - (அக்ககுமாரதனப் பார்த்து)
‘ஐயதன ! நான் பசால்வததக் தகட்பாயாக; உலகு இயல் இன்னது ஆம் என்னல் ஆதைா -
உலகில் நதடபபறும் பசயல்கள் இத்தன்தமயானதவ என்று துணிந்து கூறமுடியுமா ?
(கூற முடியாது); இகழல் - குரங்குதாதன என்று இகழ தவண்டாம்; ைன்னதனாடு
எதிர்ந் வாலி - நம் அரசனாகிய இராவணதனாடு முன்வந்து எதிர்த்து நின்று பவன்ற
வாலி என்பவன்; குரங்கு என்றால் ைற்றும் உண்தடா ? - ஒரு குரங்தக யாகும் என்றால்
தமலும் பசால்வதற்கு இடம் உண்தடா ? பொன்னது, துணிவில் பகாண்டு தெறி’ - யான்
பசான்னதத உறுதியாக மனத்தில் பகாண்டு (இதனிடத்தில் பவற்றிபபற தவண்டுதம
என்ற எண்ணத்துடன்) பசல்வாயாக’; என்று உணரச் பொன்னான் - என்று அக்ககுமாரன்
அறிந்து பகாள்ளுமாறு கூறினான்.
இராவணன்வாலியின் வாலில் சிதறப்பட்டதத குறிப்பாகக் கூறியதும் குரங்கு
ஏைனத்துக்கு உரியதல்ல என்று உணர்த்தியதும் சாரதியின் அறிவுச் சிறப்தபக்
காட்டுகின்றது. (22)

அக்ககுமாரன்வஞ்சினம்

5690. விடம்திரண்டமனய பைய்யான், அவ் உமர விளம் க்

தகளா,
‘இடம் புகுந்துஇமனய பெய் இ பனாடு சீற்றம்
எஞ்தென்;
ப ாடர்ந்து பென்று உலகம் மூன்றும் துருவிபனன்,
ஒழிவுறாைல்
கடந்து, பின்குரங்கு என்று ஓதும் கருமவயும்
கமளபவன்’ என்றான்.
அவ்உமரவிளம் க் தகளா - சாரதி பசான்ன அந்தவார்த்தததயக் தகட்டு; விடம்
திரண்டு அமனய பைய்யான் - விடதம ஒரு அரக்க வடிவு பகாண்டாற் தபான்றுள்ை
(கறுத்துள்ை) அக்ககுமாரன்; இடம் புகுந்து இமனய பெய் - (அவதன தநாக்கி) நமது
இருப்பிடம் வந்து இவ்வைவு பகாடுந் பதாழில்கதைச் பசய்த; இ பனாடும் சீற்றம்
எஞ்தென் - இந்தக் குரங்தக அழிப்பததனாடு, எனது தகாபத்தத விடமாட்தடன்;
ப ாடர்ந்து பென்று - தமலும் பதாடர்ந்து தபாய்; உலகம் மூன்றும் துருவிபனன் -
மூன்று உலகங்களிலும் குரங்குகள் எங்தக எங்தகயிருக்கிறது என்று ததடியவனாய்;
ஒழிவுறாைல் கடந்து பின் - சிறிதிடமும் விடாமல் முற்றும் எல்லா இடங்கதையும்
கடந்து பசன்ற பிறகு; குரங்கு என்று ஓதும்கருமவயும் - இனிதமல் குரங்கு என்று
பசால்லக் கூடிய கருப்பத்தில் கருத்தன்தமயாக உள்ை கர்ப்பத்ததயும்கூட;
கமளபவன் என்றான் - அழித்பதாழிப்தபன் என்று சபதம் கூறினான்.
 சாரதியின்பசால்தலக் தகட்ட அக்ககுமாரன், குரங்கின் இனத்தததய பூண்தடாடு
ஒழிப்பதாகச் சபதம் பசய்தான். விடம் திரண்டதனய என்னும் உவதம நிறத்தாலும்,
பதாழிலாலும் பகாள்ைப்படும். கரனுக்கு உதவியாைராக இருந்த வீரர்கதை
‘ஆலகாலம் திரண்டன்ன ஆக்தகயர்’ (2885) என முன்னர்க் கூறியது நிதனயத் தக்கது.
(23)

அரக்கர் பதடதயாடுஅனுமன் பபாருதல்

5691. ஆர்த்துஎழுந்து அரக்கர் தெமன, அஞ்ெமனக்கு
உரிய குன்மறப்
த ார்த் து;ப ாழிந் து, அம்ைா ! ப ாரு மடப்
ருவ ைாரி;
தவர்த் னர்திமெ காப் ாளர்; ெலித் ன விண்ணும்
ைண்ணும்;
ார்த் னிவீரன், ானும் னிமையும், அவர்தைல்
ொர்ந் ான்.
அரக்கர் தெமன - அரக்கர்பதடகள்; ஆர்த்து எழுந்து - ஆரவாரத்துடதன கிைம்பி;
அஞ்ெமனக்கு உரிய குன்மற - அஞ்சதனயின் மகனாகிய குன்று தபான்ற அனுமதன;
த ார்த் து - சூழ்ந்து பகாண்டு; ப ாரு மடப் ருவ ைாரி ப ாழிந் து - தபார்
பசய்கின்ற ஆயுதங்கைாகிய பருவகாலத்து மதழதயச் பசாரிந்தது; திமெ காப் ாளர் -
(அது கண்ட) எட்டுத்திக்குகதையும் காக்கின்ற ததவர்கள்; தவர்த் னர் - (அச்சத்தால்)
உடல் பவயர்த்துத் தவித்தனர்; விண்ணும் ைண்ணும் ெலித் ன - வானுலகும் நில
உலகும் (பபாருகினற் தவகத்தால்) அதிரலாயின; ார்த் னி வீரன் - மாதலயணிந்த
ஒப்பற்ற வீரனான அனுமன்; னிமையும் ானும் - தனிதமதய தனக்குத் துதணயாக;
அவர்தைல் ொர்ந் ான் - எதிர்ந்து வந்த அவ்வரக்கர் மீது தபாரிடச் பசன்றான்.
அனுமதனக் குன்றுஎன்றதற்தகற்ப, அதன்மீது பருவ மதழ பபாழிந்தது
எனப்பட்டது. அனுமன், ஒரு துதணயும் இன்றிப் தபாருக்குச் பசன்றான் என்பததத்
‘தானும் தனிதமயும்’ என்ற பதாடர் காட்டுகின்றது. அனுமதன முற்றிலுமாக
மதறத்துச் சூழ்ந்திருந்து பபருங்கூட்டத்தினராகிய அரக்கர்கள் மதழ பபாழிவதுதபால்
ஆயுதங்கதை அனுமன்மீது பசலுத்துகிறார்கள்; இந்தக் பகாடுதம கண்டு திக்குப்
பாலகர் அஞ்சி தவர்த்தனர்; மண்ணும் விண்ணும் நிதல குதலந்தன ஆனால்,
தன்னந்தனியாகிய அனுமன் அஞ்சவில்தல, சலித்துத் தைரவில்தல. இந்த
வியப்பிதனக் கவிஞர் ‘அம்மா’ என்ற வியப்பிதடச் பசால்லால் சுட்டினார்.
(24)

5692. எறிந் னநிரு ர் பவய்தின் எய் ன மடகள் யாவும்

முறிந் ன; வீரன்தைனி முட்டின மூரி யாமன
ைறிந் ன;ைடிந் , த ரும், வாவும் ைாக் குழுவும்,
ஆவி
பநறிந் ன வரம்புஇல் யாக்மக, இலங்மக ன்
நிமலயின் த ர.
 நிரு ர்பவய்தின் எறிந் ன எய் ன மடகள் யாவும் - அரக்கர்கள்சினத்ததாடு வீசி
எறிந்ததவகளும் தூண்டியதவகளுமான ஆயுதங்கள்எல்லாம்; முறிந் ன - (உட்பசல்ல
முடியாமல்) ஒடிந்து தபாயின; வீரன்தைனி முட்டின மூரியாமன ைறிந் ன - அனுமன்
உடம்தப தமாதிய வலிதம பபாருந்திய யாதனகள் இறந்து தபாயின; த ரும் வாவும்
ைா குழுவும் ைடிந் - ததர்களும், தாவிச் பசல்லும் குதிதரக் கூட்டமும்
அழிந்தன;இலங்மக ன் நிமலயின்த ர - இலங்தக நகர் தன் இயல்பில் மாறுபட;
வரம்பு இல் யாக்மக ஆவி பநறிந் ன - எல்தலயில்லாத அரக்கர்களின் உடல்கள்
பநாறுங்க உயிர் நீங்கின.

அரக்கர்பதடக்கலம் அனுமன் தமல் பட்டு முறிந்து விழ, அனுமன் தாக்குதலால்,

இலங்தகயின் நிதல பகடுமாறு பதடகள் அழிந்தன என்பது கருத்து.
(25)

5693. காய் எரி,முளி புல் கானில் கலந்ப ன, காற்றின்

பெம்ைல்,
‘ஏ’ எனும்அளவில் பகால்லும் நிரு ர்க்கு ஓர்
எல்மல இல்மல;
த ாயவர் உயிரும்த ாகித் ப ன் புலம் டர் ல்
ப ாய்யாது;
ஆயிர தகாடி தூ ர்உளர்பகாதலா நைனுக்கு
அம்ைா ?
காற்றின்பெம்ைல் காய் எரி - வாயுகுமாரனான அனுமன்பற்றி எரியும்தன்தமயுள்ை
பநருப்பானது; முளிபுல் கானில் கலந்ப ன - உலந்த புற்களின்பதாகுதியில்
தசர்ந்தாற்தபால; ‘ஏ’ எனும் அளவில் - பவகு விதரவில்; பகால்லும் நிரு ர்க்கு ஓர்
எல்மல இல்மல - பகால்லுகின்ற அரக்கர்களுக்கு ஒரு அைவு இல்தல; த ாயவர்
உயிரும் - தபாருக்குச் பசன்ற அவ் அரக்கர்களின் உயிர்களும்; ப ன்புலம் த ாகி
டர் ல் ப ாய்யாது - பதன் திதசயாகிய யமனுலகு தபாய்ச் தசருதல் தவறாது;
நைனுக்கு - (இவ்வாறு இறந்த உயிர்கதை எல்லாம் பகாண்டு தபாவதற்கு) யமனுக்கு;
ஆயிரம் தகாடி தூ ர் உளதரா ? - ஆயிரம் தகாடி தூதர்கள் உள்ைார்கதைா?

‘காய் எரி’,அனுமனுக்கும், ‘முளிபுல் கான்’ அரக்கர்களுக்கும் உவதமயாக வந்தன.

அம்மா; வியப்தப உணர்ந்தும் இதடச்பசால் பகால் - ஐயம். ஓ - வினா.
(26)

5694. வரஉற்றார், வாராநின்றார், வந் வர், வரம்பு இல்

பவம்த ார்
ப ார உற்றப ாழுது, வீரன் மும் ைடங்கு ஆற்றல்
ப ாங்க
எரியின் த ாய், கதிதரான் ஊழி இறுதியின் என்னல்
ஆனான்;
உரவுத் த ாள்அரக்கர் எல்லாம், என்புஇலா
உயிர்கள் ஒத் ார்.
வர உற்றார் - தபார்க்கைத்துக்கு வருததலப் பபாருந்திதயாரும்; வாரா நின்றார் -
வந்து பகாண்டிருந்ததாரும்; வந் வர் - முன்னதர வந்து தசர்ந்ததாரும் ஆகிய அரக்க
வீரர்கள் யாவரும்; பவம்த ார் ப ார உற்ற ப ாழுது - பகாடிய தபார் பசய்ய முதனந்த
தபாது; வீரன் - வீரனாகிய அனுமன்; மும்ைடங்கு ஆற்றல் ப ாங்க - இயல்பாகவுள்ை
ஆற்றல் மூன்று மடங்காகப் பபருக; எரியின் த ாய் - (ஊழித்) தீப் தபால எதிரிகதை
தநாக்கிச் பசன்று; ஊழிக் கதிதரான் என்னல் ஆனான் - ஊழிக் காலத்து
எல்லாவற்தறயும் எரித்பதாழிக்கும் சூரியன் தபான்றவனாக ஆனான்; உரவுத் த ாள்
அரக்கர் எல்லாம் - வலிதம மிக்க ததாள் பகாண்ட அரக்கர்கபைல்லாம்; என்பு இலா
உயிர்கள் ஒத் ார் - எலும்பில்லாத உயிர்கைாகிய புழுக்கதைப் தபான்றவரானார்.

அரக்கர் தசதனமுடிதவ இல்லாத அணிவகுப்புடன் பபருகிவந்ததத வர உற்றார்,

வாரா நின்றார், வந்தவர் என வருணித்தார், கவிச்சக்கரவர்த்தி. முன்தப கைம் வந்தவர்,
வந்துபகாண்டிருப்பவர், வருவதற்குத் தயாராகி முதனந்திருப்தபார் ஆகிய மூன்று
வதகயிதன முதறதய வந்தவர், வாரா நின்றார், வர உற்றார் என்ற பசாற்கைால்
மதித்துணர்க. அத்துதணப் பதடகதையும் எரித்பதாழிக்கும் ஆற்றதலாடு சினத் தீ
மும்மடங்கு பபாங்கிடத் தாக்குகிறான் அனுமன். ஊழிக் காலத்துச் சூரியன் முன்
பிதழப்பது ஏதுமில்தல என்பது உவதமயின் குறிப்பு; ஊழிக் கதிரவன்முன் எஞ்சுவன
ஏதுமில்தல; மும்மடங்கு ஆற்றதலாடு தாக்கும் அனுமன்முன் தப்பித்துப் தபாகும்
அரக்கரும் இல்தல. கதிரவன்முன் தாதம வலிய பநளிந்து பசன்றும் புழுக்கதைப்
தபால அனுமன் முன் அத்துதண அரக்கரும் அழியப் தபாகிறார்கள் என்பதத
உய்த்துணர தவக்கும் உவதம நயம் பாராட்டத்தக்கது. ‘என்பு இலததன பவயில்
தபாலக் காயுதம அன்பு இலததன அறம்’ (77) என்ற குறள் கம்பர் நிதனவிதல
எழுந்ததன் விதைவு இச் பசய்யுள். அக்குறட்பாவின் உதரயில், பரிதமலழகர்,
‘பவறுப்பின்றி எங்குபமாரு தன்தமத்தாகிய பவயிலின் முன் என்பில்லது தன்
இயல்பாற் பசன்று பகடுமாறுதபால, அத்தன்தமத்தாகிய அறத்தின்முன்
‘அன்பில்லது’ தன் இயல்பாற் பசன்று பகடும் என்பதாம்’ என்று விைக்கிய உவதமத்
திறம் காணத் தக்கது. அறத்தின் தனிதம தீர்ப்பானாகிய அனுமன் இருக்கும் இடத்துக்கு
அன்பின் நீங்கினாராகியஅரக்கர்கள் தாதமவந்து அழிதவத் ததடுகின்றனர் என்பது
கவிச் சக்கரவர்த்தியின் குறிப்பு. ஒற்றுதம நயம் விரிக்கிற் பபருகும். (27)

எழுசீர் ஆசிரியவிருத் ம்

5695. பிள்ளப் ட்டன நு ல் ஓமடக் கரி,

பிறழ்ப ான் த ர், ரி, பிமழயாைல்,
அள்ளப் ட்டு அழிகுருதிப் ப ாரு புனல்
ஆறாக, டிதெறு ஆக,
‘வள்ளப் ட்டனைகரக் கடல் என
ைதில்சுற்றிய தி ைறலிக்கு ஓர்
பகாள்மளப் ட்டனஉயிர்’ என்னும் டி
பகான்றான்-ஐம் புலன் பவன்றாதன !
 ஐம்புலன்பவன்றான் - ஐந்து புலன்கதையும்பவன்ற அனுமன்; வள்ளப் ட்டன
ைகரக்கடல் ைதிள் எனச் சுற்றிய தி - மகர மீன்கள் நிதறந்துள்ை வைம் பபற்ற கடல்,
அரணாகும்படி சூழ்ந்திருக்கும் இலங்தக நகரத்தில் உள்ை; உயிர் - பிராணிகள் யாவும்;
ைறலிக்கு ஓர் பகாள்மளப் ட்டன என்னும் டி - யமனுக்குப் பபருங் பகாள்தையில்
அகப்பட்டுள்ைன என்று (கண்டவர்) கூறுமாறு; நு ல் ஓமடக் கரி - பநற்றிப்பட்டம்
அணிந்த யாதனகளும்; பிறழ் ப ான் த ர், ரி - குப்புற்று விழுந்த அழகிய ததர்களும்
குதிதரகளும்; பிள்ளப் ட்டன - சிததக்கப்பட்டன; அள்ளப் ட்டு அழிகுருதி ப ாரு
புனல் ஆறு ஆக - (வருகின்ற பிராணிகள் எல்லாம்) வாரி எடுக்கப்பட்டு அழிந்த
(அரக்கர்களுதடய) தமாதும் இரத்த பவள்ைமாகிய நீர், ஆறாய ஓடவும்; டி தெறு ஆக
- அதனால் பூமி தசறாக ஆகவும்; பிமழயாைல் பகான்றான் - எவரும் தப்பிப் தபாகாமல்
பகான்று அழித்தான்.

சிததக்கப்பட்டபதடயின் குருதி, ஆறாகவும், உடல் முதலியன ஆற்றினடியில்

படியும் தசறாகவும் காணப்பட்டன. ‘பநறிநின்று பபாறிகள் ஐந்தும் பவன்றவன்’ (5253)
என அனுமதனப் பிராட்டி கணித்ததத உருக்காட்டு படலத்தில் கம்பர் குறித்திருப்பது
நிதனவு கூரத்தக்கது. வள் - வைம்; (28)

5696. ‘த தர ட்டன’ என்றார் சிலர்; சிலர்,

‘ப று கண்பெம் முக வயிரத் த ாள்
த தர ட்டன’என்றார்; சிலர் சிலர்,
‘ ரிதய ட்டன ப ரிது’ என்றார்.
‘காதர ட்டனநு ல் ஓமடக் கட
கரிதய ட்டன கடிது’ என்றார்;
தநதர ட்டவர் ட, ைாதட, னி,
நில்லாஉயிபராடு நின்றாதர.
தநதர ட்டவர் ட - தபாரில் அனுமனுக்கு எதிதர ததான்றிய அரக்கவீரர்கள் அழிந்து
தபாக; ைாதட - (ஒதுக்கமான) பக்கங்களில்; நில்லா உயிபராடு னி நின்றார் சிலர் -
(அப்தபாதரப் பார்த்த அைவில் அச்சத்தால் தம்முடலில்) நில்லாது தத்தளிக்கும்
நிதலயில் உள்ை உயிதராடு தனிதய நின்று பகாண்டிருந்தவர்களில் சிலர்; த தர
ட்டன என்றார் - ததர்கதை அழிந்து தபாயின என்று கூறினார்கள்; சிலர் - மற்றும் சிலர்;
ப றுகண் பெம்முக வயிரத் த ாள் த தர ட்டன என்றார் - தகாபிக்கும் கண்கதையும்
சிவந்த முகங்கதையும் உறுதியான ததாள்கதையும் உதடய காலாட் பதடகதை
இறந்தது என்று பசான்னார்கள்; சிலர் - மற்றும் சிலர்; ரிதய ப ரிது ட்டன என்றார் -
குதிதரகதை பபரிதும் அழிந்து தபாயின என்றார்கள்; சிலர் - தவறு சிலர்; காதர ட்டன
நு ல் ஓமட கரிதய - தமகம் தபான்றனவான பநற்றிப் பட்டத்தத உதடய
யாதனகதை; கடிது ட்டன என்றார் - விதரவாய் அழிந்தன என்றனர்.

சிலர்ததர்கதையும், சிலர் வீரர்கதையும், சிலர் குதிதரகதையும், சிலர்

யாதனகதையும் தனித்தனி பார்த்து நின்று அவ்வவற்றின் அழிவின் மிகுதியால் பிற
ஒன்தறயும் பார்க்கும் திறமின்றித்தாம் கண்டவற்தறதய கூறினர் என்பதாயிற்று.
‘ததாள் கண்டார் ததாதை கண்டார்’ (கம்ப. 181) என்ற பசய்யுதை நிதனப்பூட்டுவது.
(29)
5697. ஆழிப்ப ாரு மட நிரு ப் ப ரு வலி
அடதலார்,ஆய்ைகள் அடு த ழ் வாய்த்
ாழிப் டு யிர் ஒத் ார்; ைாருதி,
னி ைத்துஎன் து ஓர் மக ஆனான்;
ஏழ் இப் புவனமும்மிமட வாழ் உயிர்களும்,
எறி தவல்இமளயவர் இனம் ஆக,
ஊழிப் ப யர்வதுஓர் புனல் ஒத் ார்; அனல்
ஒத் ான்; ைாரு ம் ஒத் ாதன.
ஆழிப் ப ாரு மடநிரு ப் ப ருவலி அடதலார் - கடல் தபான்று பகாந்தளித்துத்
தாக்கும் தசதனயில் உள்ை அரக்கர்கைாகிய பபரிய வலிதம வாய்ந்த வீரர்கள்; ஆய்
ைகள், அடு - ஆயர் குல மகள், பாதலக் காய்ச்சித் ததாய்த்து தவத்த; த ழ் வாய்த் ாழி
டு யிர் ஒத் ார் - அகன்றவாதய உதடய மிடாவில் கதடயப்படும் தயிர் தபாலக்
குதழந்து வருந்தினர்; ைாருதி - அனுமதனா; னி ைத்து என் து ஓர் மக ஆனான் -
ஒப்பற்ற மத்பதன்று பசால்லத்தகுந்த தன்தமதயப் பபாருந்தினான்; எறிதவல்
இமளயவர் - எறிந்து தாக்கும் தவதல உதடய அரக்கரான இைவீரர்கள்; இவ்
ஏழ்புவனமும் - இந்த ஏழு உலகங்களிலும்; மிமட வாழ் உயிர்களும் -
பநருங்கிவாழ்கின்ற உயிர்கள் அதனத்தும்; இனம் ஆக - ஒன்றாகக் கூடின
தபான்றிருக்க; ஊழிப் ப யர்வது ஓர் புனல் ஒத் ார் - (அவர்கள்) யுக முடிவுக் காலத்தில்
பபாங்கி வரும் ஒரு பிரைய பவள்ைத்தத ஒத்து விைங்கினர்; ைாரு ம் ஒத் ான் - (உடல்
வலிதமயில்) வாயு பகவாதன ஒத்தவனான அனுமன்; அனல் ஒத் ான் - (அந்த ஊழி
பவள்ைத்ததப் பருகி அழிக்கும் வடவாமுகாக்கினி என்னும்) ஊழித் தீதய ஒத்தான்.
முதல் இரண்டுஅடிகளில் தபார்க்கைம் தயிர்த் தாழியாகவும், அக்கைத்தில்
அகப்பட்ட அரக்க வீரர்கள், தாழியில் உள்ை தயிராகவும், அனுமன் அத்தயிதரக்
கதடயும் மத்தாகவும் உருவகப்படுத்தியதாகும். பின் இரண்டு அடிகளில் அரக்கர்கள்
ஊழிப் பிரையமாகவும், அனுமன் அததன நீக்கும் அனலாகவும்
உருவகப்படுத்தப்பட்டனர். (30)
அனுமனுக்கும்அக்ககுமாரனுக்கும் நிகழும் தபார்
5698. பகான்றான் உடன் வரு குழுமவ; சிலர் லர்
குமறகின்றார், உடல் குமலகின்றார்;
பின்றா நின்றனர்; உதிரப் ப ரு நிதி
ப ருகாநின்றன; அருகு ஆரும்
நின்றார்நின்றிலர்; னி நின்றான், ஒரு
தநமித்த பராடும், அவன் தநதர
பென்றான்; வன்திறல் அயில் வாய் அம்புகள்
ப ரிகின்றான்; விழி எரிகின்றான்.
உடன் வரு குழுமவ - (தன்தமல் தபாருக்கு) திரண்டு வருகின்ற அரக்கர் திரதை;
பகான்றான் - (அனுமன்) பகான்றான்;சிலர் குமறகின்றார் - சிலஅரக்க வீரர்கள்
இறந்பதாழிந்தார்கள்; லர் உடல் குமலகின்றார் - மற்றும் பல அரக்கர்கள் உடல்
நடுக்குற்றனராய்; பின்றா நின்றனர் - பின்னிட்டுச் பசன்றவராயினர்; உதிரப் ப ருநிதி
ப ருகாநின்றன - இரத்த தபராறுகள் பபருகத் ததலப்பட்டன; அருகு நின்றார்ஆரும்
நின்றிலர் - (அவ்வக்ககுமாரனுக்கு) அருகில் நின்றவர்கள் எவரும்அங்தக நிற்க
மாட்டாமல் அப்புறம் பசன்று விட்டனர்; னி நின்றான் - (துதணயின்றி) தனித்து நின்ற
அக்ககுமாரனும்; ஒரு தநமித் த பராடும் - ஒப்பற்ற சக்கரங்கதை உதடய தததராடும்;
அவன் தநதர பென்றான் - அந்த அனுமனுக்கு எதிதர பசன்றவனாகி; விழி எரி கின்றான்
- (தகாபத்தால்) கண்கள் பநருப்பு எரிவது தபால் விைங்க; வன் திறல் அயில்வாய்
அம்புகள் ப ரிகின்றான் - மிக்க திறதம வாய்ந்த கூரிய முதனகதைஉதடய
அம்புகதை அனுமன் மீது ததர்ந்து விடுகின்றவனானான். (31)

5699. உற்றான்இந்திரசித்துக்கு இமளயவன்;

ஒரு நாதள லர் உயிர் உண்ணக்
கற்றானும் முகம்எதிர் மவத் ான்; அது
கண்டார்விண்ணவர்; கசிவுற்றார்;
‘எற்றாம் ைாருதி நிமல ?’ என் ார்; இனி
‘இமையாவிழியிமன இமவ ஒன்தறா
ப ற்றாம்;நல்லது ப ற்றாம்’ என்றனர்;
பிறியாது எதிர் எதிர் பெறிகின்றார்.
இந்திரசித்துக்கு இமளயவன் உற்றான் - இந்திரசித்தனுக்குத் தம்பியாகிய அந்த
அக்ககுமாரனும் (அனுமனுக்கு) எதிதர வந்ததடந்தான்; ஒரு நாதள லர் உயிர்
உண்ணக் கற்றானும் - ஒரு நாளிதலதய பல லட்சக்கணக்கான வீரர் உயிர்கதை
அழிக்கப் பழகியவனான அனுமனும்; முகம் எதிர் மவத் ான் - அவனுக்கு
எதிர்முகமாய் நின்றான்; அது கண்டார் விண்ணவர் - அந்நிதலதயக் கண்ட ததவர்கள்;
கசிவு உற்றார் - மனம் இரங்கியவர்கைாய்; ைாருதி நிமல எற்றாம் - (இனி)
அனுமனுதடய நிதல யாது ஆகுதமா; என் ார் - என்று மனத்தில் துணுக்குக் பகாண்டு
கூறுபவர்கைாய்; இனி - இப்பபாழுது; இமையா விழியிமன இமவ ஒன்தறா ப ற்றாம் -
இதமயாக்கண்கதை உதடதமயாகிற இந்த ஒரு சிறப்தபப் பபற்றிருக்கின்ற
நாங்கள்;நல்லது ப ற்றாம் - (இவ்விருவரும் பபாருகின்ற தபார் விதநாதத்ததக்
காணுமாறு) நன்தமதயப் பபற்றவராதனாம்; என்றனர் - என்று கூறுபவர்கைாய்;
பிறியாது எதிர் எதிர் பெறிகின்றார் - (ஒருவதர விட்டு ஒருவர்) பிரியாமல் (அப்தபாதரக்
காணும் பபாருட்டு வானத்தில்) எதிர் எதிராகப் தபாய் நின்றார்கள்.

தபாதர இதடயீடின்றிக் காணுதற்குக் கண் இதமயாமல் இருத்தல் வாய்ப்பு

ஆயிற்று ஆதலின் மகிழ்ச்சி விதைந்தது. (32)

5700. எய் ான்,வாளிகள், எரி வாய் உமிழ்வன,

ஈர்-ஏழ்;எதிர் அமவ ார் தெரப்
ப ய் ான், ைணிஎழு ஒன்றால்; அன்று, அது,
ப ாடியாய் உதிர்வுற, வடி வாளி,
பவய் ாயின, லவிட்டான்; வீரனும்,
தவறு ஓர் மட இலன், ைாறா பவங்
மக ாதன ப ாரு மட ஆக, ப ாடர்
கால் ஆர்த ர்அ ன் தைல் ஆனான்.
 எரிவாய்உமிழ்வன - பநருப்தபத்தம்மிடமிருந்து கக்குவனவான; ஈர் ஏழ் வாளிகள்
எதிர் எய் ான் - பதினான்கு அம்புகதை (அக்ககுமாரன்) எதிதர (அனுமன் மீது)
பசலுத்தினான்; அமவ ார் தெர - அவ்வம்புகள் ததரயிதல விழும்படி; ைணி எழு
ஒன்றால் - தன்தகயில் பகாண்ட) அழகிய இரும்புத்தண்டு ஒன்றினால்; ப ய் ான் -
(அனுமன் அவற்தறப்) பயனற்றனவாக வீழ்த்தினான்; அன்று,அது ப ாடியாய் உதிர்வு
உற - அப்பபாழுது, அந்த இரும்புத்தண்டு பபாடியாக உதிர்ந்து தபாகும்படி; பவய்து
ஆயின வடிவாளி ல விட்டான் - தமலும் பகாடுதமயான கூரியபல அம்புகதை
(அக்ககுமாரன்) (அனுமன் மீது) பிரதயாகித்தான்; வீரனும் - வீரனான அனுமனும்; தவறு
ஓர் மட இலன் - தவறு ஒரு ஆயுதம் தன்னிடம் இல்லாதவனாகி; ைாறா -
(அவ்வம்புகளுக்கு) எதிராக; பவங்மக ாதன ப ாரு மட ஆக - வலிய
தன்தககதைதய தபார் பசய்யும் பதடகைாகக் பகாண்டு; ப ாடர்கால் ஆர்த ர் அ ன்
தைல் ஆனான் - தன் முன்தன பதாடர்ந்து வரும் சக்கரங்கள் பபாருந்திய
(அக்ககுமாரனது) ததரின் மீது ஏறினான்.

கால் - சக்கரம். (33)

701. த ரில்பென்று, எதிர் தகால் பகாள்வான் உயிர்
தின்றான்;அப் ப ாரு பெறி திண் த ர்,
ாரில் பென்றது; ரி ட்டன; அவன்
வரி வில்சிந்திய கழிக் தகால்,
ைார்பில்பென்றன சில; ப ான் த ாளிமட
ைமறவுற்றனசில; அறதவானும்,
தநரில் பென்று,அவன் வயிரக் குனி சிமல
ற்றிக்பகாண்டு, எதிர் உற நின்றான்.
த ரில் பென்று - (பாய்ந்தஅனுமன்) ததரிதல நின்று; எதிர் தகால் பகாள்வான் உயிர்
தின்றான் - எதிதரயுள்ை உைவுதகாதலக் தகயில் பகாண்டுள்ை சாரதியின் உயிதர
அழித்தான்; அப் ப ாரு பெறிதிண் த ர் ாரில் பென்றது - (பின்னும் அனுமன் தனது
தகயால் பநாறுக்கியதால்) அந்த ஒப்பற்ற பகட்டியான வலிய ததர், (சின்னா
பின்னப்பட்டு) ததரயில் விழுந்து விட்டது; ரி ட்டன - குதிதரகள் இறந்தன; அவன்
வரிவில் சிந்தியு கழிக்தகால் சில - அந்த அக்ககுமாரன், தன் கட்டுகள் அதமந்த
வில்லினால்பபாழிந்த அம்புகளில் சில; ைார்பில் பென்றன - அனுமன்
மார்பில்பாய்ந்தன; சில ப ான் த ாளிமட ைமறவுற்றன - மற்றும் சில
அம்புகள்அனுமனது பபான்தபான்ற ததாளின் தமல் பாய்ந்து மதறவுற்றன;
அறதவானும் - அறதவானாகிய அனுமனும்; தநரில் பென்று - தநராகப் தபாய் நின்று;
அவன் வயிரக் குனி சிமல ற்றிக்பகாண்டு - அக்ககுமாரனது வலிய வதைந்த
வில்தலப் பிடுங்கிக் பகாண்டு; எதிர் உற நின்றான் - அவன் எதிரிதல நின்றான்.

பகழிக் தகால் -அம்பு. அறவன் என முன்னரும் (5512) அனுமன் குறிக்கப்பட்டான்.

(34)

5702. ஒரு மகயால்அவன் வயிரத் திண் சிமல

உற்றுப் ற்றலும், உரதவானும்,
இரு மகயால் இவன்வலியாமுன்னம், அது
இற்றுஓடியது; இவர் ப ான் த ாளின்,
சுரிமகயால் அவன்உருவிக் குத் லும்,
அ மன,பொல் பகாடு வரு தூ ன்,
ப ாரு மகயால்இமட பிதிர்வித் ான், முறி
ப ாறி ஓடும் டி றியாதவ.
ஒரு மகயால் அவன்வயிரத் திண் சிமல உற்றுப் ற்றலும் - (அவ்வாறுஅனுமன்
தனது) ஒரு தகயினால், அக்ககுமாரனது உறுதியான வலிய வில்தல பநருங்கிப்
பிடுங்கிக் பகாண்டதும்; உரதவானும் - வலியவனான அக்ககுமாரனும்; இருமகயால்
வலியா முன்னம் - தனது இரண்டு தககைாலும். அந்த வில்தலப் பிடித்து இழுக்கும்
முன்னம்; அது இற்று ஓடியது - அவ்வில் முறிந்து தபாய் விட்டது (பிறகு); அவன் - அந்த
அக்ககுமாரன்; இவர் ப ான் த ாளின் ன் கரிமகயால் உருவி குத் லும் - தன் உதட
வாளினால், உயர்ந்த அழகிய (அனுமனது) ததாளின் தமல் குத்தியதும்; அ மன - அந்த
உதட வாதை; பொல்பகாடு வரு தூ ன் - (இராமபிரானது) பசால்தலச்
சீதாபிராட்டியினிடம் பசால்லுமாறு பகாண்டு வந்த தூதனாகிய அனுமன்;
ப ாருமகயால் றியா - தனது தபார் புரியும் தகயினால் பறித்து; முதிர் ப ாறி
ஓடும் டி இமட பிதிர்வித் ான் - மிக்க பநருப்புப் பபாறி எங்கும் பறந்து பசல்லும்படி
(தன் தமல் படுவதற்கு முன்) நடுவழியிதலதய பபாடியாக உதிரும்படிச் பசய்தான்.
(35)

அனுமதனாடு மற்தபார்பசய்து அக்ககுமாரன் மடிதல்

5703. வாளாதல ப ாரல் உற்றான், இற்று அது
ைண்தெராமுனம், வயிரத் திண்
த ாளாதல ப ாரமுடுகிப் புக்கு, இமட
ழுவிக்தகாடலும், உடல் முற்றும்,
நீள் ஆர் அயில்என ையிர் ம த்திட, ைணி
பநடு வால்அவன் உடல் நிமிர்வுற்று
மீளாவமக, புமடசுற்றிக்பகாண்டது;
ற்றிக்பகாண்டன் தைலானான்.
வாளாதல ப ாரல்உற்றான் - வாள் பகாண்டு தபார்புரியத் பதாடங்கிய
அக்ககுமாரன்; அது இற்று ைண் தெரா முனம் - அந்த வாள் ஒடிந்து ததரயில்
விழுவதற்கு முன்னம்; வயிரத்திண் த ாளாதல ப ார முடுகி - மிக்க வலிய தனது
ததாளினாதலதய தபார் புரிய தவகமாக வந்து; இமட புக்கு ழுவிக் தகாடலும் -
அவ்விடம் புகுந்து அனுமதனத் தழுவிக் பகாள்ை முயன்றதபாது; உடல் முற்றும் -
அக்ககுமாரனது உடல் முழுவதும்; நீள் ஆர் அயில் என ையிர் ம த்திட - நீட்சி
பபாருந்திய தவலாயுதம் தபால (அனுமனது) உதராமங்கள் குத்தி உட்புக; ைணி பநடு
வால் -அனுமனுதடய அழகியநீண்டவால்; அவன் உடல் நிமிர் உற்று மீளாவமக - அந்த
அக்ககுமாரனுதடய உடல் தமற்கிைம்பி மீைாதபடி; புமட சுற்றிக் பகாண்டது -
உடலின் எப்புறங்களிலும் சுற்றிப் பிணித்துக் பகாண்டது; ற் றிக்பகாண்டனன் -
இவ்வாறு பற்றிக் பகாண்ட அனுமன்; தைல் ஆனான் - (அவ்வரக்கதனக் கீதழ தள்ளி
அவன்) தமதல எழுந்து உட்கார்ந்துபகாண்டான். (36)
5704. ற்றிக்பகாண்டவன், வடி வாள் என ஒளிர்,
ல் இற்றுஉக, நிமிர் டர் மகயால்
எற்றி,பகாண்டலின் இமடநின்று உமிழ் சுடர்
இன மின்இனம் விழுவன என்ன,
முற்றிக்குண்டலம் மு ல் ஆம் ைணி உக,
முமழ நால்அரவு இவர் குடர் நால,
பகாற்றத் திண்சுவல், வயிரக் மகபகாடு
குத்தி,புமட ஒரு குதிபகாண்டான்.
ற்றிக்பகாண்டவன் - (தன் வாலினாதலஅக்ககுமாரதனப்) பற்றிக் பகாண்டவனான
அனுமன்; வடிவாள் என ஒளிர் ல் இற்று உக - கூரிய வாள் தபான்று விைங்குகின்ற
பற்கள் உதிரும்படி; நிமிர் டர்மகயால் எற்றி - ஓங்கிய தன் அகன்ற தகயினால்
(கன்னத்தில்) அதறந்து; பகாண்டலின் இமட நின்று உமிழ் சுடர் இனமின் இனம்
விழுவன என்ன - தமகத்திடமிருந்து வருகின்ற ஒளி தங்கிய மின்னலின் கூட்டங்கள்
கீதழ விழுகின்றன தபால; குண்டலம் மு லாம் ைணி இற்று உக - குண்டலம் முதலிய
ஆபரணங்களில் உள்ை இரத்தினங்கள் அழிந்து சிந்த; அரவு நால் முமழ இவர் குடர்
நால - பாம்பு குதகயிடத்து பதாங்கல் தபால அவனுதடய குடல்கள்
பவளிதயபதாங்க; பகாற்றத்திண் சுவல் - பவற்றிதயத் தரும் வலிய தமடு தபால்
உயர்ந்த; வயிரக் மக பகாடும் குத்தி - உறுதியானதனது தகதயக் பகாண்டு அவதனக்
குத்தி; ஒரு புமட குதி பகாண்டான் - ஒரு புறத்தத குதித்தான். வயிறு
குதகதபான்றது; சரிந்த குடல்கள் குதகவாயிலில் பதாங்கும் பகாடிகள் தபான்றன.
(37)

5705. நீத்து ஆய்ஓடின உதிரப் ப ரு நதி

நீராக,சிமல ாராக,
த ாய்த் ாழ் பெறி மெ அரி சிந்தின டி
ப ாங்க,ப ாரும் உயிர் த ாகமுன்,
மீத் ாம்நிமிர் சுடர் வயிரக் மகபகாடு
பிடியா,விண்பணாடு ைண் காண,
த ய்த் ான்-ஊழியின் உலகு ஏழ் த யினும்,
ஒரு ன்புகழ் இமற த யா ான்.
நீத்து ஆய் ஓடினஉதிரப் ப ரு நதி நீராக - (அப்தபாது) பவள்ைமாகப் பபருகிய
இரத்தப்பபரு நதிதய (அதரக்கும் தபாது விடும்) நீராகவும்; ார் சிமல ஆக -
பபாருகைதம (பூமிதய) அதரக்கும் அம்மிக்கல்லாகவும்; த ாய்த் ாழ் பெறி மெ -
அத்ததரயில் தபாய் விழுந்த (அக்ககுமாரனது) பநருங்கிய ததசதய; அரி சிந்தின டி
ப ாங்க - ஊறல் அரிசிகள் சிந்திக் கிடப்பனதபால மிகுந்து விைங்கவும்; ப ாரும் உயிர்
த ாகாமுன் - (அரக்கனது உடற்பகுதிதயக் குழவியாகக் பகாண்டு) தபார் பசய்கின்ற
அரக்கன் உயிர் தபாகாமுன்னம்; மீத் ாம் நிமிர் - தமலாக எழுந்து ஓங்கிய; சுடர்
வயிரக்மக பகாடு பிடியா - ஒளிதங்கிய உறுதியான தன் இருதககதைக் பகாண்டு
(குழவியின் இருபுறத்து) பிடித்து; விண்பணாடு ைண்ணும் காண - தமலுலகத்தாரும் நில
உலகத்தாரும் காணும்படி; ஊழியின் - யுக முடிவில்; உலகு ஏழ்த யினும் - ஏழு
உலகங்களும் அழிந்தாலும்; ஒரு ன் புகழ் இமற த யா ான் - ஒப்பற்ற தன் புகழில்
சிறிதும் குதறயாது விைங்கும் அனுமன்; த ய்த் ான் - அதரத்து உருவில்லாமல்
தசறாக்கினான்.

ததயாதான்,ததய்த்தான் என்பது முரண் பதாடர் அழகு. அரி சிந்தினபடி; அதரக்கும்

தபாது, அதிர்ச்சியால் அம்மியில் உள்ை அரிசிகள் சிந்துவன, தபால, அரக்கன்
உடலிலிருந்து ததசத்துண்டுகள் சிந்திப் புறங்களில் விழுந்து கிடந்தன என்பதாம்.
(30)

எஞ்சிய பதடகள்அஞ்சி ஓடி மதறதல்

5706. புண் ாழ்குருதியின் பவள்ளத்து, உயிர் பகாடு
புக்கார் சிலர்; சிலர் ப ாதி த யின்
ண்டாரத்திமடஇட்டார் ம் உடல்;
ட்டார்சிலர்; சிலர் யம் உந் ,
திண்டாடித் திமெஅறியா ைறுகினர்;
பெற்றார்சிலர்; சிலர் பெலவு அற்றார்;
கண்டார் கண்டது ஓர் திமெதய விமெபகாடு
கால்விட்டார்; மட மகவிட்டார்.
சிலர் புண் ாழ்குருதியின் பவள்ளத்து உயிர் பகாடு புக்கார் - (உயிர்எஞ்சிய அரக்கரில்)
சிலர், புண்களிலிருந்து பபருகுகின்ற இரத்த பவள்ைத்தினுள் உயிதராடு புகுந்து
ஒளிந்து பகாண்டனர்; சிலர் த யின் ப ாதி ண்டாரத்திமடத் ம் உடல் இட்டார் -
மற்றும் சிலர், தபய்கைால் தசர்த்துதவக்கப்பட்ட பிணங்கள் நிதறந்த குவியலினிடத்து
(தபாய்ப்புகுந்து) தமது உடதல இட்டு மதறத்துக் பகாண்டனர்; சிலர், யம் உந்
ட்டார் - தவறு சில அரக்கர்க்ை அச்சம் முன் பிடித்துத்தள்ை இறந்து ஒழிந்தனர்; சிலர்,
திண்டாடித் திமெ அறியாைறுகினர், பெற்றார் - மற்றும் சிலர், அதலக்கல்பட்டுத் திக்குத்
பதரியாமல் கலங்கினவராய் வலிபயாடுங்கினார்கள்; சிலர் பெலவு அற்றார் - தவறு
சிலர், எங்கும் பசல்லும் வலிதம அற்றவர்கைானார்கள்; சிலர் மடமகவிட்டார் -
தவறு சிலர் தம் தகயிலிருந்த ஆயுதங்கதை நழுவவிட்டவர்கைாய்; கண்டார் கண்டது
ஓர் திமெதய - அவரவர் எதிதர கண்ட கண்ட திதச தநாக்கிதய; விமெ பகாடு கால்
விட்டார் - தவகமாக ஓட்டம் பிடித்தனர்.

புறம் பகாடுத்துஓடியவர்களின் பசயலுள் சில கூறப்பட்டன. தகவிட்டார் கால்

விட்டார் என்பன மரபுச் பசாற்கள். (39)

5707. மீன் ஆய்,தவமலமய உற்றார் சிலர்; சிலர்

சு ஆய்வழிப ாறும் தைய்வுற்றார்;
ஊன் ஆர் றமவயின் வடிவு ஆனார் சிலர்;
சிலர்நான்ைமறயவர் உரு ஆனார்;
ைான் ஆர் கண்இள ைடவார் ஆயினர்
முன்தன, ம் குழல் வகிர்வுற்றார்
ஆனார் சிலர்;சிலர், ‘ஐயா ! நின் ெரண்’
என்றார்;நின்றவர் ‘அரி’ என்றார்.
 சிலர் மீன் ஆய்தவமலமய உற்றார் - சில அரக்கர்கள் மீன் உருவம் பகாண்டு கடலில்
தசர்ந்தனர்; சிலர், சு ஆய் வழிப ாறும் தைய்வுற்றார் - சிலர் பசுவின் வடிவில் மாறி
வழிகளில் எல்லாம் தமய்வாராயினர்; சிலர் ஊன் ஆர் றமவயின் வடிவு ஆனார் - சில
அரக்கர்கள், மாமிசத்ததத்தின்னும் (கழுகு, காகம் முதலிய) பறதவகளின் வடிதவ
உதடயவரானார்கள்; சிலர் நான் ைமறயவர்உரு ஆனார் - தவறு சிலஅரக்கர்கள் நான்கு
தவதங்கதை ஓதும் அந்தணர் உருதவ எடுத்துக் பகாண்டனர்; சிலர் - மற்றும் சில
அரக்கர்கள்; ைான் ஆர் கண் இள ைடவார் ஆயினர் - மான்தபான்ற கண்கதை உதடய
இைமகளிர் உருதவப் பபற்றவராய்; ம் குழல் முன்தன வகிர்வு உற்றார் ஆனார் -
தம்கூந்ததல முன்புறம் வகிடு எடுத்துக் பகாண்டவர் ஆயினர்; சிலர், ‘ஐயா, நின்ெரண்
என்றனர் - தவறுசிலர், ‘ஐயதன ! யாம் உன் அதடக்கலம் என்றார்கள்; நின்றவர் அரி
என்றார் - மற்றுமுள்தைார் அரி என்ற திருமால் திருநாமத்ததக் கூறினர்.

அனுமனுக்குஅஞ்சித் தம் உயிதரக் காப்பாற்றிக் பகாள்ளும் முயற்சியில் அரக்கர்கள்

பசய்த மாயச் பசயல்கள் கூறப்பட்டன. அரி - குரங்கு என்றும் பபாருள் - குரங்கு
என்றது அச்சத்தில் கூறியதாம் - அது திருமால் நாமமாகக் கருதப்பட்டு உயிர் பபற்றார்.
(40)

5708. ம் ாரமும், உறு கிமளயும், மை எதிர்

ழுவும்ப ாறும், ‘நுை ைர் அல்தலம்;
வந்த ம்,வானவர்’ என்று, ஏகினர் சிலர்;
சிலர்,‘ைானுயர்’ என, வாய் விட்டார்;
ைந் ாரம் கிளர்ப ாழில்வாய் வண்டுகள்
ஆனால்சிலர்; சிலர் ைருள்பகாண்டார்;
இந்து ஆர்எயிறுகள் இறுவித் ார் சிலர்;
எரித ால்குஞ்சிமய இருள்வித் ார்.
சிலர், ம் ாரமும், உறு கிமளயும் மை எதிர் ழுவும் ப ாறும் - சிலஅரக்கர்கள் தமது
மதனவிகளும் பநருங்கிய உறவினர்களும் தம்தமக் (கண்ட மகிழ்ச்சியால்) எதிர் வந்து
தழுவிக் பகாண்ட தபாபதல்லாம்; நுை ைர் அல்தலாம் - யாங்கள் உமது சுற்றத்தினர்
அல்தலாம்; வானவர் வந்த ாம் - நாங்கள் ததவர்கள், இப்தபாதரக் காண இங்தக
வந்ததாம்; என்று ஏகினர் - என்று பசால்லிவிட்டு அப்பால் பசன்றனர்; சிலர், ைானுயர்
என வாய் விட்டார் - தவறு சிலர், நாங்கள் மானிடர் (அரக்கர் அல்லர்) என்று
பபருங்கூக்குரலிட்டனர்; சிலர் - தவறு சிலர்; ைந் ாரம் கிளர் ப ாழில் வாய்வண்டுகள்
ஆனார் - மந்தார மரங்கள் விைங்கும் அந்தச் தசாதலயினிடத்துவண்டுகளின்
வடிவிதன எடுத்துக் பகாண்டார்; சிலர் ைருள் பகாண்டார் - இன்னும் சிலர், பசய்வது
இன்னபதன்று அறியாமல் மயங்கி நின்றனர்; சிலர்இந்து ஆர்எயிறுகள் இறுவித் ார்-
தவறுசில அரக்கர்கள் பிதறச்சந்திரன் தபான்று வதைந்த தம் பற்கதை ஒடித்துக்
பகாண்டனர்; எரித ால் குஞ்சிமய இருள் வித் ார் - பநருப்புச் சுடர் தபான்று சிவந்த
தமது ததலமயிதர இருள் தபாலக் கறுப்பாக்கிக் பகாண்டனர்.

அனுமனுக்கு அஞ்சியஅரக்கர்கள் தம்தம மாற்றிக் பகாண்ட சில பசயல்களும் சில

பசாற்களும் கூறப்பட்டன. தகாதரப் பற்கள் தங்கதை அரக்கர் என அதடயாைம்
காட்டிவிடுதம என அஞ்சி அவற்தற ஒடித்துக் பகாண்டனராம். அவ்வாதற பசந்நிற
முடிதயக் கருநிறமாக்கி அரக்கத் ததாற்றத்தத மாற்றிக் பகாண்டனர் என்கிறார்
ததால்வியால் வீரத்துக்கு இழுக்கு ததடிக்பகாண்டததாடு உயிர்மீது ஆதச தவத்து,
எப்படியாவது தப்பதவண்டுதம என்று பல்தவறு பபாய்க் தகாலமும் பபாய்ம்
பமாழிகளும் பகாண்டு தகாதழகைாயினர் என்பதாம். மகளிர் முடிதயக் கூந்தல்
என்றும் ஆடவர் முடிதயக் குஞ்சி என்றும் பசால்லுதல் மரபு. (41)

அரக்கிமாரின் அவலநிதல
கலிவிருத் ம்

5709. குண்டலக்குமழ முகக் குங்குைக் பகாங்மகயார்,

வண்டு அமலத்து எழுகுழல் கற்மற கால் வருடதவ,
விண்டு, அலத் க விமரக் குமு வாய் விரி லால்,
அண்டம் உற்றுளது,அவ் ஊர் அழு த ர்
அைமலதய !
குண்டலக் குமழமுகம் - குண்டலம் என்னும் காதணி அணிந்த பசவிதய உதடய
முகத்ததயும்; குங்குைக் பகாங்மகயார் - குங்குமக் குழம்பு பூசப் பபற்ற
மார்பகங்கதையும் உதடய அரக்கமகளிர்கள்; வண்டு அமலத்து எழுகுழல் கற்மற -
வண்டுகதை அதலயச் பசய்து தமல் எழும்பப் பபற்ற தமது கூந்தல் பதாகுதி; கால்
வருட - (அவிழ்ந்து) கால்களிதல விழுந்து புரண்டு பகாண்டிருக்க; அலத் க விமரக்
குமு வாய் விண்டு விரி லால் - பசம்பஞ்சு ஊட்டப் பபற்றதும், வாசதன உதடயதும்,
குமுதமலர் தபான்றதுமான வாய்கள் திறந்து விரிவதடதலால்; அவ் ஊர் அழு த ர்
அைமல - அந்த இலங்தக நகரத்தார் அழுத பபரும் ஓதச; அண்டம் உற்றுளது -
தமலுலகம் வதர எட்டிற்று. அரக்கிமார்கள்தமது கூந்தல் காலில் விழும்படி,
விரித்துக் பகாண்டு வாய்திறந்து தபபராலி எழுப்பி அழுதனர் என்பதாம். அலத்தகம் -
பசம்பஞ்சு; வாய்க்கும் பசம் பஞ்சு பூசப் பபறுவது உண்டு ‘அம்மலாடியும் தகயும்
மணி கிைர் பவழவாயும்.... அலத்தகம் எழுதி விட்டாள்’ (சீவக. 2446) குண்டலக் குதழ
- குண்டலமாகிய குதழ என இருபபயபராட்டாயிற்று. (42)

5710. கதிர்எழுந் மனய பெந் திரு முகக் கணவன்ைார்

எதிர் எழுந்து,அடி விழுந்து, அழுது தொர் இள
நலார்
அதி நலம் தகாம தெர் ஓதிதயாடு, அன்று, அவ்
ஊர்
உதிரமும்ப ரிகிலாது, இமட ரந்து ஒழுகிதய !
கதிர் எழுந்துஅமனய பெம்திருமுகக் கணவன்ைார் - சூரியன் உதித்தது தபான்ற
சிவந்த அழகிய முகங்கதை உதடய (இறந்த) தமது கணவன்மார்; எதிர் எழுந்து அடி
விழுந்து - முன்தன எழுந்து தபாய் கால்களில் விழுந்து; அழுது தொர் இள நலார் -
அழுது தசார்கின்ற இைம் பபண்களுதடய; அதிநலம் தகாம தெர் ஒதிதயாடு - மிக்க
அழகுள்ை மாதலதய அணிந்த கூந்தலுடதன; அன்று அவ்ஊர் உதிரமும் - அப்பபாழுது
அந்த ஊரில், பபருகுகின்ற இரத்தமும்; ரந்து ஒழுகி - பரவிப் பபருகி; இமட
ப ரிகிலாது - தவற்றுதம அறிய முடியாதபடி ஆயிற்று.
 இைநலார் ஓதியும்(கூந்தலும்) இரத்தமும் பசந்நிறமாக இருத்தலால் தவற்றுதம
பதரியாததாயிற்று. இதட - தவற்றுதம. தகாதத - மாதல. ஓதி - மகளிர் முடி.
(43)

5711. ா இல்பவஞ் பெரு நிலத்திமட, உலந் வர் ம்தைல்,

ஓவியம் புமரநலார் விழுப ாறும், சிலர் உயிர்த்து,
ஏவு கண்களும்இமைத்திலர்களாம்; இது எலாம்
ஆவி ஒன்று, உடல்இரண்டு, ஆய ாதலபகாலாம் ?
ா இல் பவம்பெரு நிலத்திமட - குற்றம் அற்ற பகாடிய தபார்க்கைத்திதல; உலந் வர்
ம் தைல் - இறந்து கிடந்த அரக்க வீரர் மீது; ஓவியம் புமர நலார் சிலர் விழுப ாறும் -
சித்திரப்பது தம தபான்ற அரக்கமகளிர் சிலர் விழும் தபாபதல்லாம்; உயிர்த்து - பபரு
மூச்சுவிட்டு; ஏவுகண்களும் இமைத்திலர்கள் ஆம் - அம்பு தபான்ற தம் கண்களும்
இதமயாதவர்கைாய் மூடியிருந்தவர் கைாம்; இது எலாம்- இச்பசயல்கள்
எல்லாம்; ஆவி ஒன்று உடல் இரண்டு ஆய ாதல பகாலாம் - அக் கணவன்மாருக்கும்
அம்மகளிர்க்கும் உயிர் ஒன்றும் உடல் இரண்டுமாய் ஆனதாதல தபாலும்.

வீரர்களுக்கும்அவர் மதனவியர்க்கும் உயிர் ஒன்றும் உடல் இரண்டுமாதலின்

அவர்கள் தமல் விழுந்த மகளிர் உயிர் நீத்தனர் என்பதாம். இந்த நிதலதய மூதானந்தம்
எனப்புறப்பபாருள் இலக்கணம் (பு.பவ. 262) குறிப்பிடும்; கணவன் மாதரப் பிரிதல்
ஆற்றாத மகளிர் உடனுயிர் நீத்த பசயல் அரக்கியர் பாலும் இருந்தது என்பதால்
இலங்தகயிலும் சீர்தம இருந்ததத உணரலாம். இராவணன் இறந்த தபாது உடனுயிர்
நீத்த மண்தடாதரி பசயலும் இங்கு நிதனவு கூறத்தக்கது. சிலப்பதிகாரப்
பாண்டிமாததவி, கந்த புராணத்துப் பதுமதகாமதை ஆகிதயாரும் கணவன்
மாண்டதபாது உடனுயிர் நீத்தவர்கள் என்பதும் நிதனவு கூறத்தக்கது.
(44)

5712. ஓடினார்,உயிர்கள் நாடு உடல்கள்த ால்; உறுதியால்

வீடினார்;வீடினார் மிமட உடல் குமவகள்வாய்,
நாடினார், ைடநலார்; நமவ இலா நண் மரக்
கூடினார்; ஊடினார்உம் ர் வாழ் பகாம்பு அனார்.
ைட நலார் - தபதததமத்தன்தம உதடய அரக்கமகளிர்; உயிர்கள் நாடு உடல்கள்
த ால ஓடினார் - தமது உயிர்கதைத் ததடிச் பசல்லும் உடல்கள் தபால (தமது
கணவதரத் ததடிக்பகாண்டு) ஓடினார்கள்; உறுதியால் வீடினார் - அவ்வாறு
ஓடியவர்கள் தம் கற்பின் திண்தமயால் உயிதர விட்டு மாண்டனர்; வீடினார் மிமட
உடல் குமவகள் வாய் - இறந்து கிடந்த அரக்க வீரரின் பிணக் குவியல்களிதடதய;
நாடினார் - தம் கணவன்மார் உடதலத் ததடினர்; நமவ இலா நண் மரக் கூடினார் -
குற்றம் அற்றதம் கணவன்மாதரச் தசரப் பபற்றார்கள்; உம் ர் வாழ் பகாம்பு அனார்
ஊடினார் - (வீர சுவர்க்கம் தசர்ந்த அக்கணவன்மார்கதைத் தழுவிய) ததவதலாகத்து
வாழ்கின்ற பூங்பகாடி தபான்ற அமர மகளிர் பிணங்கினார்கள்.

நண்பர் என்றபசால் இங்தக கணவதரக் குறித்தது. மடந்தததயாடு எம்மிதட நட்பு

என்ற குறதை நிதனக. ‘ததரமகள்தன் பகாழுநன்தன் உடலந் தன்தனத் தாங்காமல்
தன்னுடலால் தாங்கி விண்ணாட்டு அரமகளிர் அவ்வுயிதரப் புணரா முன்னம்
ஆவிஒக்கவிடுவாதைக் காண்மின்காண்மின் (கலி - பரணி - 483) என்ற பாடல்
ஒப்பிட்டுச் சிந்திக்கத்தக்கது. (45)

5713. தீட்டுவாள் அமனய கண் ப ரிமவ, ஓர் திரு

அனாள்,
ஆட்டில்நின்றுஅயர்வது ஓர் அறு மலக்
குமறயிமனக்
கூட்டி, ‘நின்ஆர் உயிர்த் துமணவன், எம் தகாமன,
நீ,
காட்டுவாயாதி’என்று, அழுது மக கூப்பினாள்.
தீட்டுவாள் அமனயகண் - தீட்டப் பபற்ற வாள் தபான்ற கண்கதை உதடய; திரு
அனாள் ஓர் ப ரிமவ - இலக்குமி தபான்ற ஒரு அரக்கி; ஆட்டில் நின்று அயர்வது ஓர்
அறு மலக் குமறயிமனக் கூட்டி - கூத்தாடும் பதாழிலில் இருந்து தசார்வதான
ததலயற்றததார் உடதல (கவந்தத்தத) ததலதயாடு தசர்த்து,; (அததன தநாக்கி) ‘நின்
ஆர் உயிர்த் துமணவன் - ‘உனது ஒப்பற்ற உயிர்த் துதணவனாகிய; எம் தகாவிமன -
எமது ததலவதன; நீ காட்டுவாய் ஆதி’ என்று - நீ எனக்குக் காட்டுவாயாக’ என்று
பசால்லி; அழுது மக கூப்பினாள் - அழுதவைாய்த்தனது தககதைக்குவித்து
வணங்கினாள்.
வீரம் மிதடந்தஅவல ஓவியமாகக் கணவதனத் ததடும் அரக்கி
சித்தரிக்கப்பட்டுள்ைது அருதம. (46)

5714. ஏந்தினாள் மலமய, ஓர் எழு அருங் பகாம்பு

அனாள்;
காந் ன் நின்றுஆடுவான் உயர் கவந் த்திமன,
‘தவந் ! நீஅலசினாய்; விடுதியால் நடம்’ எனா,
பூந் ளிர்க்மககளான், பைய் உறப் புல்லினாள்.
ஓர் எழு அரும்பகாம்பு அனாள் - சித்திரத்தில் எழுதமுடியாத மிக்க அழகுள்ை
பூங்பகாம்பு தபான்ற ஒரு அரக்கர்மகள்; மலமய ஏந்தினாள் - (இறந்த கணவனது)
ததலதயக் தகயில் ஏந்திக் பகாண்டு; நின்று ஆடுவான் காந் ன் உயர் கவந் த் திமன -
நின்று கூத்தாடுகின்ற தன் கணவனது உயர்ந்த உடல் குதறயிதனப் பார்த்து; ‘ தவந் ! நீ
அலசினாய் - கணவதன ! நீ பவகு தநரம் ஆடியதால் இதைத்து விட்டாய்;
நடம்விடுதியால் - கூத்தாடுததலவிடுவாய்; எனா - என்று பசால்லி; பூந் ளிர் மககளால்
- மலதரயும் தளிதரயும் தபான்ற தனது தககைால்; பைய் உறப் புல்லினாள் -
(அரக்கனுதடய) உடதல இறுகத் தழுவிக் பகாண்டாள்.
முன் பசய்யுளின்கற்பதன தமலும் விரிந்து தபரவல வீரத்ததப் புலப்படுத்திற்று. (47)

இராவணனிடம்மண்தடாதரி முதலிதயார் அழுது புலம்புதல்

கலிவிருத் ம் (தவறுவமக)
5715. கயல்ைகிழ் கண் இமண கலுழி கான்று உக,
புயல் ைகிழ் புரிகுழல் ப ாடி அளாவுற,
அயன் ைகன் ைகன்ைகன் அடியின் வீழ்ந் னள்,
ையன் ைகள்;வயிறு அமலத்து அலறி ைாழ்கினாள்.
ையன் ைகள் - அசுரசிற்பியாகிய மயனது மகைான மண்தடாதரி; கயல் ைகிழ் கண்
இமண - கயல் மீன் தபான்று மதர்த்திருக்கும் கண்கள் இரண்டும்; கலுழி கான்று உக -
நீர் பபருகச் சிந்தவும்; புயல் ைகிழ்புரி குழல் ப ாடி அளாவுற - காை தமகத்தத ஒத்த
முறுக்கிவிட்ட கூந்தல் மண்ணின் புழுதியிதல புரைவும்; அயன் ைகன் ைகன் ைகன் -
பிரமததவன் குமாரனான புலத்திய முனிவரின் மகனாகிய விச்ரவஸ் என்பவனது
மகனாகிய இராவணனது; அடியில் வீழ்ந் னள் - பாதங்களில் விழுந்து; வயிறு
அமலத்து - வயிற்றில் அடித்துக் பகாண்டு; ைாழ்கினாள் - கதறிப் புலம்பினாள்.

மண்தடாதரி, தன்குமாரன் அட்சன் (அக்ககுமாரன்) இறக்கக்காரணமாயிருந்த

இராவணனது கால்களில் விழுந்து அழுது புலம்பினாள். மகளிர், பபரும் துக்கம் வந்த
தபாது, வயிற்றில் அடித்துக் பகாள்ளும் இயல்பினராவர். (48)

5716. ா அருந்திரு நகர்த் ம யலார் மு ல்

ஏவரும், இமடவிழுந்து இரங்கி ஏங்கினார்;
காவலன்கால்மிமெ விழுந்து, காவல் ைாத்
த வரும் அழு னர்,களிக்கும் சிந்ம யார்.
ா அரும் திருநகர்த் ம யலார் மு ல் ஏவரும் - குற்றமற்ற அழகியஇலங்தக
நகரத்தில் உள்ை மகளிர் முதலிய எல்தலாரும்; இமடவிழுந்துஇரங்கி ஏங்கினார் -
இராவணனது பாதத்தில் விழுந்து, இரக்கம் பகாண்டுஅழுதார்கள்; காவல் ைாத்
த வரும் - இலங்தகதயப் பாதுகாக்கின்றஉயர்ந்த காவல் ததவர்களும்; களிக்கும்
சிந்ம யார் - (இராவணனுக்குஉண்டான தகட்டிற்கு) உள்ளூற மகிழ்கின்றவர்கைாய்;
காவலன் கால் மிமெவிழுந்து அழு னர் - இராவணன் கால்களின் தமல் விழுந்து
(பவளித்ததாற்றத்தில்) அழுவாராயினர். (49)
 ாெப் டலம்
இந்திரசித்து,அனுமதனப் பாசத்தால் கட்டிய பசய்திதயக் கூறுவது இந்தப் படலம்.
பாசம் என்பது பபரும் பாம்பு வடிவு பகாண்டு அனுமதனக் கட்டுகின்ற
பிரமாத்திரத்ததக் குறிக்கும்.

இந்திரசித்துதபாருக்கு எழுதல்
5717. அவ் வழி,அவ் உமர தகட்ட ஆண் மக,
பவவ் விழி எரிஉக, பவகுளி வீங்கினான்-
எவ் வழி உலகமும்குமலய, இந்திரத்
ப வ் அழி ரஉயர் விெயச் சீர்த்தியான்.
அவ்வழி - அப்தபாது; அவ்உமர தகட்ட ஆண் மக - அக்ககுமாரன் இறந்தான் என்ற
வார்த்தததயக் தகட்ட ஆண்தமக்குணம் உதடயவனும்; இந்திரன் ப வ் அழி ர
உயர் விெயம் சீர்த்தியான் - இந்திரனாகிய பதகவன் வலி அழியுமாறு உயர்ந்த
பவற்றிதயக் பகாண்ட பபரும் புகழ் உதடயவனுமாகிய தமகநாதன்; பவவ்விழி
எரிஉக - (தனது) பகாடிய கண்களினின்று பநருப்புச் சிந்தவும்; எவ்வழி உலகமும்
குமலய - எந்த உலகமும் நடுங்கி வருந்தவும்; பவகுளி வீங்கினான் - தகாபம்
மிக்கவனானான்.

தமகநாதன்இந்திரசித்து எனப்பபயர் பபற்ற வரலாறு ‘இந்திரத்பதவ் அழிதர உயர்

விசயச் சீர்த்தியான்’ என்ற பதாடரால் பதரிவிக்கப்பட்டுள்ைது. பதவ் - பதக; வீங்குதல்
- மிகுதல் (வீங்கினான்). (1)

5718. அரம் சுடர்தவல் னது அனுென் இற்ற பொல்

உரம் சுட, எரிஉயிர்த்து, ஒருவன் ஓங்கினான்-
புரம் சுட வரிசிமலப் ப ாருப்பு வாங்கிய
ரஞ்சுடர்ஒருவமனப் ப ாருவும் ான்மையான்.
ஒருவன் - ஒப்பற்றவனானஇந்திரசித்து; அரம் சுடர் தவல் - அரத்தினால் அராவி ஒளி
வீசப்பபற்ற தவலாயுதத்தத உதடய; னது அனுென் - தனது தம்பியாகிய அக்கன்;
இற்றபொல் உரம்சுட - இறந்தான் என்ற வார்த்தத தனது மனத்தத எரித்தலால்; எரி
உயிர் த்து- பநருப்புச் சுடர் தபாலப் பபருமூச்சு விட்டுக் பகாண்டு; புரம் சுட வரிசிமலப்
ப ாருப்பு வாங்கிய - முப்புரத்தத எரிப்பதற்கு கட்டதமந்த வில்லாகதமரு மதலதய
வதைத்த; ரம் சுடர் ஒருவமன - தமலான தசாதி வடிவினனான சிவபிராதன;
ப ாருவும் ான்மையான் - ஒக்கின்ற தன்தம உதடயவனாய்; ஓங்கினான் - தபாருக்கு
எழுந்தான்.

அனுசன் -தம்பி. (2)

5719. ஏறினன்,விசும்பினுக்கு எல்மல காட்டுவ

ஆறு-இருநூறு த ய்பூண்ட ஆழித்த ர்;
கூறின கூறினபொற்கள் தகாத் லால்,
பீறின பநடுந்திமெ; பிளந் து அண்டதை.
விசும்பினுக்குஎல்மல காட்டுவ - வானத்தினது தமல்எல்தலதய (இவ்வைவு என்று
தனது உயர்ச்சியினால்) பதரிவிப்பனவான; ஆறு - இருநூறு த ய் பூண்ட - ஆயிரத்து
இருநூறு தபய்கள் பூட்டப் பபற்றுள்ைதான; ஆழித்த ர் ஏறினன் - வலிய சக்கரங்கதை
உதடய ததரில் (தமகநாதன்) ஏறினான்; கூறின கூறின பொற்கள் - (அங்ஙனம் ஏறிய
அவன்) மிகுதியாகச் பசான்ன வீர வார்த்ததகள்; தகாத் லால் பநடுந்திமெ பீறின -
ஒன்தறாடு ஒன்று பதாடுத்து வந்ததமயால், (அவ்வதிர்ச்சியால்) பநடிய திதசகள்
எல்லாம் பிைவுபட்டன; அண்டம் பிளந் து - அண்ட தகாைமும் பிைவுப்பட்டது.

இந்திரசித்து,தபாருக்குச் பசன்ற தவகமும் வீரமும் கூறப்பட்டது. விசும்பினுக்கு

எல்தலகாட்டுவ - ஆகாயத்தின் தமல் எல்தல வதர உயர்ந்து விைங்கியது என்பது
கருத்து. (3)
அறுசீர் ஆசிரியவிருத் ம்

5720. ஆர்த் ன,கழலும் ாரும் த ரியும், அெனி அஞ்ெ;

தவர்த்து, உயிர்குமலய, தைனி பவதும்பினன்,
அைரர் தவந் ன்;
‘சீர்த் துத ாரும்’ என்னா, த வர்க்கும் த வர் ஆய
மூர்த்திகள் ாமும், ம் ம் தயாகத்தின் முயற்சி
விட்டார். கழலும் ாரும்த ரியும் - இந்திரசித்துஅணிந்திருந்த வீரக்
கழல்களும் மாதலகளும் (அவனுடன் பசன்ற) முரசங்களும்; அெனி அஞ்ெ ஆர்த் ன -
இடியும் அஞ்சிப் பின்னிடும்படி மிகுதியாக ஒலித்தன. (அம்முழக்கம் தகட்டு); அைரர்
தவந் ன் உயிர்குமலய தைனி தவர்த்து பவதும்பினன் - ததவர் ததலவனான இந்திரன்
உயிர் நடுங்க உடல் வியர்த்து அச்சத்தால் பவதும்பி வருந்தினான்; த வர்க்கும் த வர்
ஆய மூர்த்திகள் ாமும் - எல்லாத் ததவர்க்கும் ததலதமத் ததவர்கைான
மும்மூர்த்திகளும்; த ாரும் சீர்த் து என்னா - தபார் உச்சநிதல அதடந் ததுஎன்று;
ம் ம் தயாகத்தின் முயற்சி விட்டார் - அவரவர் பசய்பதாழிலின்(பதடத்தல், காத்தல்,
அழித்தல்) முயற்சிதயக் தகவிட்டார்கள். தமகநாதன்தபாருக்குப் புறப்பட்டததக்
கண்ட, இந்திரன், மும்மூர்த்திகள் முதலாதயார் நிதல கூறப்பட்டது.
(4)

5721. ம்பிமயஉன்னும்த ாறும், ாமர நீர் தும்பும்

கண்ணான்,
வம்பு இயல்சிமலமய தநாக்கி, வாய் ைடித்து உருத்து
நக்கான்;
‘பகாம்பு இயல்ைாய வாழ்க்மகக் குரங்கினால்,
குரங்கா ஆற்றல்
எம்பிதயாத ய்த் ான் ? எந்ம புகழ் அன்தறா
த ய்ந் து ?’ என்றான்.
 ம்பிமயஉன்னும்த ாறும் ாமர நீர் தும்பும் கண்ணான் - தனதுதம்பி அக்கன்
இறந்ததத நிதனக்கும் பபாழுபதல்லாம், தாதரயாக நீர் ஒழுகும்கண்கதை உதடய
தமகநாதன்; வம்பு இயல் சிமலமய தநாக்கி - கட்டதமந்த தனது வில்தலப் பார்த்து;
வாய் ைடித்து உருத்து நக்கான் - தன் வாயிததழ மடித்துக் பகாண்டு, தகாபத்துடன்
சிரித்தான்; பகாம்பு இயல் ைாய வாழ்க்மகக் குரங்கினால் - மரக் பகாம்புகளிதல
உலாவுகின்ற நிதலயில்லாத வாழ்தவ உதடய இந்த ஒரு குரங்கினால்; குரங்கா
ஆற்றல் எம்பிதயா த ய்ந் ான் - வதையாத வலிதம வாய்ந்த எனது தம்பிதயா
அழிந்தான் ?(இல்தல); எந்ம புகழ் அன்தறா த ய்ந் து - எனது தந்ததயாகிய
இராவணனுதடய புகழ் அல்லவா பமலிவுற்று அழிந்தது என்று கூறி வருந்தினான்.

தபாருக்குச்பசல்லும் தமநாதனின் எண்ணத்ததப் புலப்படுத்தியது. குரங்கா -

வதையாது. (5)இந்திரசித்ததச் சூழ்ந்த பதடகளின் பபருக்கம்

5722. தவல்திரண்டனவும், வில்லு மிமடந் வும், பவற்பு

என்றாலும்
கூறு இரண்டுஆக்கும் வாள் மகக் குழுமவயும்
குணிக்கல் ஆற்தறம்;
தெறு இரண்டு அருகுபெய்யும் பெறி ை ச் சிறு
கண் யாமன,
ஆறு-இரண்டுஅஞ்சுநூற்றின் இரட்டி; த ர்த்
ப ாமகயும் அஃத .
பவற்பு என்றாலும்- மதலஎதிர்த்துள்ைது என்றாலும்; கூறு இரண்டு ஆக்கும் -
அததன இரு கூறாகப் பளிக்கக்கூடிய; தவல் திரண்டனவும் - தவல் வீரர்கள்
பதடதிரண்டு வந்ததவயும்; வில்லுமிமடந் வும் - வில்லாளிகைாக பநருங்கி
வந்ததவயும்; வாள்மக குழுமவயும் - வாள் ஏந்திய தகதய உதடய பதடகளின்
கூட்டத்ததயும்; குணிக்கல் ஆற்தறம் - இவ்வைவு என்று கண்க்கிட்டுக் கூறும் வலிதம
உதடதயாம் அல்தலம்; இரண்டு அருகு தெறு பெய்யும் பெறிை ம் - இருபுறத்திலும்
நிலத்ததச் தசறாக்கும் மதநீர்ப் பபருக்தகயும்; சிறுகண் யாமன - சிறிய கண்கதையும்
உதடய யாதனகளின் பதாதக; ஆறு இரண்டு அஞ்சு நூற்றின் இரட்டி - ஆறாயிரத்தின்
இருமடங்கான பன்னீராயிரம்; த ர்த் ப ாமகயும் அஃத - ததர்ப் பதடகளின்
பதாதகயும் அவ்வைதவ (பன்னீராயிரம்)

கவிக்கூற்றுதவல், வில், வாள் ஏந்திய வீரர்கள் கணக்கிட முடியாதவர்கள். யாதன,

ததர்ப்பதடகள் ஒவ்பவான்றும் பன்னீராயிரம் ஆகும்.
(6)

இராவணன் மாளிதகபசன்று இந்திரசித்து தபசுதல்

5723. ஆய ைாத் ாமன ான் வந்து அண்மியது; அண்ை,

ஆண்மைத்
தீய வாள்நிரு ர் தவந் ர் தெர்ந் வர் தெர, த ரின்
‘ஏ’ எனும்அளவில் வந் ான்; இராவணன் இருந் ,
யாணர்
வாயில் த ாய்தகாயில் புக்கான்;-அருவி தொர்
வயிரக் கண்ணான். ஆய - அவ்வாதற(பன்னீராயிரம் என்னும்
பதாதகயினதாய்); ைா ாமன ான் வந்து அண்மியது அண்ை - குதிதரப்பதட தானும்
வந்து அங்குக் கூடியது. அவ்வாறு அப்பதடகள் பலவும் வந்து கூடவும்; ஆண்மை
தீயவாள் நிரு ர் தவந் ர் - வீரம் நிதறந்த பகாடிய வாள் ஏந்திய அரக்கர் அரசர்கள்;
தெர்ந் வர் தெர - திரண்டு தன் அருகில் வந்து தசரவும்; அருவி தொர் வயிரக்கண்ணான் -
அருவிதபால நீர் ஒழுகுகின்ற பதகதம பகாண்ட கண்கதை உதடய இந்திரசித்து; ‘ஏ’
எனும் அளவில் - விதரவிதல; த ரில் வந் ான் - ததரில் ஏறி வந்து; இராவணன் இருந் -
இராவணன் வசித்திருந்த; யாணர் வாயில் த ாய் தகாயில் புக்கான் - அழகிய வாயில்
பபாருந்திய அரண்மதனயினுள் புகுந்தான்.

முன் பாடலில்தவற்பதட முதலிய ஐந்திதனக் கூறி, இதனுள் குதிதரப்பதட

தனித்துக் கூறப்பட்டது. அதனத்துப் பதடகளும் தன்தன வந்து பநருங்கியதும்,
இந்திரசித்து, இராவணனின் அரண்மதனக்குச் பசன்றான். யாணர் - அழகு; ததாய் -
பபாருந்திய. (7)

5724. ாள் இமணவீழ்ந் ான், ம்பிக்கு இரங்குவான்;

றுகணானும்
த ாள் இமண ற்றி ஏந்தித் ழுவினன், அழுது
தொர்ந் ான்;
வாள் இமண பநடுங்கண் ைா ர் வயிறு அமலத்து
அலறி ைாழ்க,
மீளித ால்பைாய்ம்பினானும் விலக்கினன்;
விளம் லுற்றான்;
ாள் இமணவீழ்ந் ான் - (அரண்மதன புகுந்தஇந்திரசித்து) இராவணனது இரு
பாதங்களில் விழுந்து; ம்பிக்கு இரங்குவான் - தம்பி அக்ககுமாரன் இறந்ததமக்குத்
துயர் பகாண்டு புலம்புவானான்; றுகணானும் - அஞ்சாதம உதடய இராவணனும்;
த ாள் இமண ற்றி ஏந்தி - இந்திரசித்துவின் இரண்டு ததாள்கதையும் பிடித்து எடுத்து;
ழுவினன் அழுது தொர்ந் ான் - அவதனக் கட்டி அதணத்துக் பகாண்டு தானும் அழுது
வருந்திச் தசார்வுற்றான்; இமணவாள் பநடுங்கண் ைா ர் - இருவாள்கள் தபான்ற
பநடுங்கண்கதை உதடய அரக்கர் குல மகளிர்கள்; வயிறு அமலத்து அலறி ைாழ்க -
வயிற்றில் அடித்துக்பகாண்டு கதறிமயங்கிச் தசார; மீளித ால் பைாய்ம்பினானும் -
சிங்கம் தபான்ற வலிதம உதடய இந்திரசித்தும்; விலக்கினன் விளம் லுற்றான் -
அவர்கதை விலக்கி, தந்தததய தநாக்கிப் தபசத் பதாடங்கினான். (8)

5725. ‘ஒன்று நீஉறுதி ஓராய்; உற்றிருந்து உமளயகிற்றி;

வன் திறல்குரங்கின் ஆற்றல் ைரபுளி உணர்ந்தும்,
அன்தனா !
“பென்று நீர்ப ாருதிர்” என்று, திறத் திறம்
பெலுத்தி, த யக்
பகான்றமன நீதயஅன்தறா, அரக்கர் ம் குழுமவ
எல்லாம் ?
 நீ உறுதி ஒன்றும்ஓராய் - நீ, நன்தம தரத்தக்கதான ஒன்தறயும்
ஆதலாசிக்கின்றாயல்தல; உற்றிருந்து உமளயகிற்றி - நடந்ததத அநுபவித்து வாைா
இருந்து வருந்துகின்றாய்; வன்திறல் குரங்கின் ஆற்றல் ைரபுளி உணர்ந்தும் - பகாடிய
வலிதம உதடய குரங்கினது வலியின் தன்தமதய முதறப்படி உணர்ந்திருந்தும்; நீர்
பென்று ப ாருதிர் என்று - நீங்கள் தபாய்அக்குரங்குடன் தபார் பசய்யுங்கள் என்று;
திறம் திறம் பெலுத்தி - வரிதசவரிதசயாக அனுப்பி; அரக்கர் ம் குழுமவ எல்லாம் -
அரக்கர் கூட்டத்ததஎல்லாம்; நீதய அன்தறா த யக் பகான்றமன - நீ அல்லவா
குதறந்பதாழியும்படி பகான்று விட்டாய்.

‘அன்தனா’ என்பதுகழிவிரக்கத்ததக் காட்டுவது. மரபுளி உணர்தல். அனுமன் கடல்

கடந்து வந்து அதசாகவனத்தத அழித்தது முதலாக நடந்த பசயல்கதை அறிதல்.
(9)

5726. ‘கிங்கரர், ெம்புைாலி, தகடு இலா ஐவர் என்று இப்

ம ங் கழல்அரக்கதராடும் உடன் பென்ற குதிச்
தெமன,
இங்கு ஒருத ரும்மீண்டார் இல்மலதயல், குரங்கு
அது, எந் ாய் !
ெங்கரன், அயன்,ைால் என் ார் ாம் எனும் மகயது
ஆதை !
எந் ாய் - எனதுதந்தததய !; கிங்கரர், ெம்புைாலி - கிங்கரர் என் னும்தபார் வீரர்களும்,
சம்புமாலி என்பவனும்; தகடு இலா ஐவர் - அழிவில்லாத பஞ்சதசனாபதிகளும்;
என்று இப்ம ங்கழல் அரக்கதராடும் - என்று பசால்லப்படுகின்ற இந்தப் பசுதமயான
வீரக்கழல் அணிந்த அரக்க வீரர்களுடன்; உடன்பென்ற குதிச்தெமன - கூடிச் பசன்ற
தசதனயின் பாகங்களில்; இங்கு ஒரு த ரும் மீண்டார் இல்மலதயல் - ஒருவதரனும்
இங்குத் திரும்பி வந்தார் இல்தல என்றால்; குரங்கு அது ஆதை ! - அது குரங்கு என்று
பசால்லத்தக்கதா ?; ெங்கரன், அயன், ைால் என் ார் ாம் - சிவபிரான், பிரமன், திருமால்
என்று பசால்லப்படுகின்ற மும்மூர்த்திகள் தாம்; எனும் மகயது - என்று
கருதத்தகுவதாகும்.
தபாருக்குச்பசன்றவர் ஒருவரும் மீைவில்தல என்றால் எதிர்த்துப் தபார் பசய்வது
குரங்கா ? அன்று; மும்மூர்த்திகளின் பசாரூபம் என்று கருத தவண்டும் என்பது கருத்து.
(10)

5727. ‘திக்கயவலியும், தைல்நாள் திரிபுரம் தீயச் பெற்ற

முக்கணன்மகமலதயாடும் உலகு ஒரு மூன்றும்
பவன்றாய்;
“அக்கமனக்பகான்று நின்ற குரங்கிமன, ஆற்றல்
காண்டி;
புக்கு இனிபவன்றும்” என்றால், புலம்பு அன்றி,
புலமைத்து ஆதைா ?
 திக்கய வலியும்- எட்டுத்திக்கு யாதனகளின் வலிதமதயயும்; தைல்நாள் திரிபுரம்
தீயச் பெற்ற முக்கணான் கயிமலதயாடும் - முன்பனாரு காலத்தில் முப்புரத்ததயும்
எரியும்படி அழித்திட்ட சிவபிரானது தகதல மதலதயயும்; உலகு ஒரு மூன்றும்
பவன்றாய் - மூன்று உலகங்கதையும் பவன்றவனாகிய நீ (இப்தபாது); அக்கமனக்
பகான்று நின்ற குரங்கிமன - அக்ககுமாரதனக் பகான்று (தான் உயிதராடு) நின்ற
இந்தக் குரங்தக; ஆற்றல் காண்டி - அதன் ஆற்றல் காண்பிக்குமாறு பார்த்துக்
பகாண்டிருக்கிறாய் (விதையாடவிட்டு தவடிக்தக பார்க்கிறாய்); இனிப்புக்கு
பவன்றும் என்றால் - இவ்வைவு அழிவுக்குப் பின் நாம் தபார்க்கைம் பசன்று அததன
பவல்தவாம் என்று பசான்னால்; புலம்பு அன்றி - அது வீண்பிதற்றதல அல்லாமல்;
புலமைத்து ஆதைா ? - அறிவுதடய பசயலாகுதமா (ஆகாது என்றபடி). ஆடவிட்டு
நாடகம்பார்ப்பது தபால பசய்து விட்டாய். இனி அக்குரங்தக நாம் பவன்றாலும்
நமக்குப் புகழ் இல்தல என்பது கருத்து. (11)

இராவணனிடம்விதடபபற்று, இந்திரசித்து தபார்க்குச் பசல்லுதல்

5728. ஆயினும்,ஐய ! பநாய்தின், ஆண் ப ாழில் குரங்மக,
யாதன,
“ஏ” எனும்அளவில் ற்றித் ருகுபவன்; இடர்
என்று ஒன்றும்
நீ இனிஉழக்கற் ாமல அல்மல; நீடு இருத்தி’
என்னா,
த ாயினன்-அைரர்தகாமவப் புகபழாடு பகாண்டு
த ாந் ான்.
ஆயினும் - ஆனாலும்; ஐய ! - ஐயதன!; ஆண் ப ாழில் குரங்மக - ா வீரச் பசயலில்
சிறந்த இந்தக் குரங்தக; ‘ஏ’ எனும் அளவில் - மிகச் சுருங்கிய காலத்தில்; யாதன
பநாய்தின் ற்றி ருகுபவன் - நாதன எளிதில்பிடித்துக் பகாடுப்தபன்; இனி, நீ இடர்
என்று ஒன்றும் உழக்கற் ாமலஅல்மல - இனிதமல் நீ துன்பம் ஒரு சிறிததயும்
பகாண்டு வருந்ததவண்டியதில்தல; நீடு இருத்தி என்னா - நீண்டகாலம்
வாழ்ந்திருப்பாய்என்று பசால்லிவிட்டு; அைரர் தகாமவப் புகபழாடு பகாண்டு
த ாந் ான் - ததவர்க்கரசனான இந்திரதன, அவன் அதடந்திருந்த
புகழ்கதைாடுசிதறப்பற்றிக் பகாண்டு தபானவனான தமகநாதன்; த ாயினன் -
அனுமதனதநாக்கிப் தபார்க்கைம் பசன்றான்.
மிக்க அன்பினால், தமந்தன் (தமகநாதன்) தன் தந்ததக்கு வாழ்த்துக் கூறிவிட்டு,
தபார்க்கைம் பசன்றான் என்பது கருத்து. (12)

5729. த்தியில்த ர்கள் பெல்ல, வளக் கால் குமடகள்

சுற்ற,
முத்தினின்சிவிமக ன்மன முகில் எனத் த ர்கள்
சுற்ற,
ைத் பவங்கரிகள் எல்லாம் ைமழ என இருண்டு
த ான்ற,
 த்திய ரிகள் ன்னின் ொைமர ம ப் ,-
வந் ான்.* த்தியில்த ர்கள் பெல்ல - வரிதசயாக
ததர்கள்பசல்லவும்; வளக்கால் குமடகள் சுற்ற - பவைத்தால் ஆகிய கால்கதை
உதடய குதடகள்சூழ வரவும்; முத்தினின் சிவிமக ன்மன - முத்தாற் பசய்யப்
பபற்றபல்லக்குகதை; முகில் எனத் த ர்கள் சுற்ற - தமகம் தபாலக் கரிய மரத்தால்
பசய்யப்பபற்ற ததர்கள் சுற்றி வரவும்; ைத் பவங் கரிகள் எல்லாம் - மதம் உதடய
பகாடிய யாதனகள் எல்லாம்; ைமழ என இருண்டு த ான்ற - மதழ தமகம் தபாலக்
கரிதாய்க் காட்சி அளிக்கவும்; த்திய ரிகள் ன்னின் - தவழ்ந்து துள்ளும்
குதிதரகதைப் தபால; ொைமர ம ப் - பவண் கவரிகள் துடிக்க வந்தான்.
(13)

5730. ெங்குகள்முழங்க, த ரி ெகமடகள் இடியின் வீழ,

பவங் குரல்திமிமலதயாடு கடுமவயின் ைரங்கள்
வீங்க,
ப ாங்கலின்குழாமும் தூளி பவள்ளமும் விசும்ம த்
தூர்க்க,
திங்களின்குமடகள் பூப் , திமெக் களிறு இரிய,-
வந் ான்.*
ெங்குகள் முழங்க- சங்குகள் ஒலிக்கவும், த ரி ெகமடகள் இடியின் வீழ - பபருமுரசு,
டமாரம் ஆகிய வாத்தியங்கள் இடிதபால முழக்கமிடவும்; பவங்குரல் திமிமலதயாடு
கடுமவயின் ைரங்கள் வீங்க - பகாடிய ஒலிதய உதடய திமிதல, கடுதவ என்னும்
வாத்திய ஒலிகைால் மரங்கள் அதிரவும்; ப ாங்கலின் குழாமும் - மாதலக் கூட்டமும்;
தூளி பவள்ளமும் - புழுதித்திரளும்; விசும்ம த் தூர்க்க - ஆகாயத்தத இல்லாதபடி
அதடக்கவும்; திங்களின் குமடகள் பூப் - சந்திரதனப் தபால இதட இதடதய
குதடகள்பபாலிவுறத் ததான்றவும்; திமெக் களிறு இரிய - திக்கு யாதனகள்
நடுங்கவும்; வந் ான் - வந்தான். (14)

5731. தீயினில்பெவ்தவ மவத்து, சின்னங்கள் தவறு தவறு

வாயினில் ஊதுவீரர் வழியிடம் ப றாது பெல்ல,
ாயவள் பொல்ைாறாது வம் புரிந்து அறத்தின்
நின்ற
நாயகன் தூ ன் ானும், தநாக்கினன்; நமகயும்
பகாண்டான்.*
தீயினில் - பநருப்தபப்தபால; பெவ்தவ மவத்து - நன்றாகப் பபாருத்தி தவத்து;
தவறு தவறு சின்னங்கள் - பவவ்தவறான ஊது பகாம்புகதை; வாயினில் ஊதுவீரர் -
வாயில் தவத்து ஊதுகின்ற வீரர்கள்; வழியிடம் ப றாது பெல்ல - பசல்லுதற்கு வழி
கிதடக்காமல் அரிதின் பசல்ல (இக்காட்சிதய); ாயவள் பொல் ைறாது வம் புரிந்து
அறத்தின் நின்ற நாயகன் தூ ன் ானும் - தன் தாயான தகதகயி பசான்ன பசால்தல
மறுக்காமல் தவம் பசய்து துறவறத்தில் நின்ற இராமபிரானது தூதனாகிய அனுமானும்;
தநாக்கினன் - கண்ணாலும் கருத்தாலும் பார்த்தான்; நமகயும் பகாண்டான் - (தபார்
மிகக் கிதடக்க இருக்கிறது என்பதனால்) சிரிப்பும் பகாண்டான்.
 சின்னம் - ஊதுபகாம்புகள். திருச்சின்னம் என்று கூறுவது வழக்கு. இவற்றின் ஒலி
தகட்தபார் காதில் தீப்தபாலப் பாய்கிறது எனலும் ஒன்று. “தாழ் இரும் சதடகள்
தாங்கித் தாங்க அரும் தவம் தமற்பகாண்டு” (கம்ப. 1601) என்பது தாய் கூறிய வார்த்தத
ஆதலின் அததன தமற்பகாண்டு தவம் புரிந்து அறத்தின் நின்ற நாயகன் இராமன்
ஆனான். தபார் பபற்றால் வீரர் மகிழ்வர். இந்திர சித்துவின் தபார் ஆரவாரப் புறப்பாடு
கண்ட அனுமனுக்கு அது மகிழ்ச்சிதய உண்டாக்கி நதகதயத் ததாற்றுவித்தது. தான் -
உதரயதச. (15)

5732. பெம்ப ானின் த ரின் ாங்கர்ச் பெங்குமடத்

ப ாங்கற் காடும்,
உம் ரின்பகாம் ர் ஒத் , ஒரு பிடி நுசுப்பின், பெவ்
வாய்,
வம்பு அவிழ்குழலினார்கள் ொைமர ம த்து வீெ,
பகாம்ப ாடும்தகாடு ாமர குடர் றித்து ஊ
வந் ான்.*
பெம்ப ானின்த ரின் ாங்கர்ச் - பசம்பபான்னால் ஆகியததரின் பக்கத்தில்;
பெங்குமடத் ப ாங்கற்காடும் - சிவந்த குதடமாதலகளின் கூட்டமும் (அததனச்
சார்ந்து); உம் ரின் பகாம் ர் ஒத் - ததவர் உலகத்துக் கற்பகக் பகாம்பிதன ஒத்த; ஒரு
பிடி நுசுப்பின் - ஒப்பற்ற தகப்பிடி அைதவ உள்ை இதடதயயும்; பெவ்வாய் - சிவந்த
வாதயயும்; வம்பு அவிழ் குழலினார்கள் - மணம் விரியும் (மலரணிந்த) கூந்ததலயும்
உதடய மகளிர்; ொைமர ம த்து வீெ - கவரிகதைக் பகாண்டு துடிக்கும்படி வீச;
பகாம்பு, தகாடு, ாமர - பகாம்பு முதலிய வாத்திய விதசடங்கள்; குடர் றித்து ஊ -
தகட்தபார் குடதலப் பறித்தாற் தபால் தபபராலியவாய் ஊதப்பபற; வந் ான் -
(இந்திரசித்து) வந்தான்.
பசம்பபான்ததர்,பசங்குதட மாதலக்காடு, மகளிர் வீசும் பவண்சாமதர என்று
மாறுபட்ட வண்ணக் கலதவயின் நடுதவ வருவதாகப் புதனந்துதரத்தார். ஊதுதவார்
காற்தற வயிற்றிலிருந்து தமல் பகாண்டு வந்து ஊதலின் ‘குடர் பறித்து’ என்பதத
அவர்க்தக ஆக்கினும் தவறில்தல. பிடி நுசுப்பின் - தகப்பிடி அைவான இதட இங்தக
‘பிடி’ என்பது யாதன எனக்கூறின் அது நுசுப்தபப் பபரிதாக்கி விடும் ஆதலின்
‘பகாம்பர் ஒத்த’ என்ற முன் உவதமக்கு ஏலாதாம். பிடி யானயாயின வழி நதடக்தக
உவதமயாம் ஆதலின். எண் ஒடு ஒருவழி நின்றது. (16)

5733. ப ாங்கலின் காடு நூறாயிரம் என் ர்; த ாமகப்

பிச்ெம்,
ங்கம் இல் ணி லம் த்துப் த்து நூறு ஆகும்
என் ர்;
பெங் குமடபவண்மை, நீலம், ச்மெதயாடு இமனய
எல்லாம்
ப ாங்கு ஒளிைன்னு தகாடி புரந் ராதித் ர் சுற்ற.*
ப ாங்கலின் காடுநூறாயிரம் என் ர் - மாதலகளின் கூட்டம் இலக்கத்திற்கு
தமற்பட்டது என்று கூறுவர்; த ாமகப் பிச்ெம் - மயில் ததாதகயால் ஆகிய
ஆலவட்டமும்; ங்கம் இல் ணிலம் - குதற இல்லாத சங்குகளும்; த்து த்து நூறு
ஆகும் என் ர் - பத்தாயிரம் என்று கூறுவர்; பெங்குமட பவண்மை நீலம் ச்மெதயாடு
இமனய எல்லாம் - பசங்குதட, பவண்குதட, நீலக்குதட, பச்தசக்குதட என்று
இப்படிச் பசால்லப்பட்ட எல்லாம்; ப ாங்கு ஒளி ைன்னு - மிகுந்த (பலநிற) ஒளி
நிதலபபற்ற; தகாடி புரந் ர ஆதித் ர் சுற்ற - தகாடிக்கணக்கான இந்திரர்களும்
சூரியர்களும் தபால சுற்றிவர வந்தான்.

ததாதகப்பிச்சம் - மயில் ததாதகயால் ஆகிய (பவயில் மதறப்பு) ஆலவட்டம்

எனப்பபறும். இப்தபாது ‘Sun shade’ என்பது ஆகும். பத்தாயிரம் என்னாது பத்துப் பத்து
நூறு என்று பபருக்கியது ஒவ்பவான்றும் பத்தாயிரம் எனற்கு என்க. பல் நிறக்குதடகள்
தாங்கிக் தகாடிக்கணக்கான இந்திரரும் சூரியரும் சுற்றி வருகின்றனர் எனலும் ஆம்.
(17)
734. தீ எழுப ான்னின் சின்னம் தைவி வீழ் அரக்கர்
தெர
வாய்களில் ஊ ,ைண்ணும் வானமும் ைறுகிச்
தொர்ந் ;
‘ஆயது முடிவுகாலம்; கிளர்ந் னர் அரக்கர்’ என்று
வாய்களின் த சிவாதனார் ைண்டினர், ைமல ல்
தநாக்கி.*
வீழ் அரக்கர் - தபாதரவிரும்பிய அரக்கர்கள்; தீ எழு ப ான்னின் சின்னம் -
பநருப்பிலிருந்து காய்ச்சி எழுப்பிய பபான்னால் ஆகிய ஊது பகாம்புகதை; தைவி -
விரும்பி; தெர வாய்களில் ஊ - ஒன்றாகப் பலரும் வாய்களில் தவத்து ஊத (அவ் ஒலி
தகட்டு); ைண்ணும் வானமும் ைறுகிச் தொர்ந் - மண்ணுலக மக்களும்,
விண்ணுலகத்தவரும் கலக்கமுற்றுச் தசார்ந்தனர்; வாதனார் - ததவர்கள்; அரக்கர்
கிளர்ந் னர் - அரக்கர் கிைர்ச்சி பபற்றுவிட்டார்கள்; முடிவுகாலம் ஆயது - உலக
அழிவுக்காலம் பநருங்கியது; என்று வாய்களின் த சி - என்று தம் வாய்களினால்
தபசிக்பகாண்டு; ைமல ல் தநாக்கி ைண்டினர் - தபாரிடுததலப் பார்க்க விரும்பி
பநருங்கினார்கள்.

தீ எழு பபான் -‘சுடச் சுடரும் பபான்’ என்பதத (குறள் 267) நிதனப்பூட்டும். தபசி
என்றாதல அதமயவும் ‘வாய்களின்’ என்றது அரக்கரால் துன்புறும் ததவர்
அரக்கர்கதைப் பற்றிதய எப்தபாதும் தபசும் வாதய உதடயவர் என்று அவ்வாயின்
இழிவிதனச் சிறப்பித்ததாம். (18)

5735. அரம்ப றும் அயிலின் காடும், அழல் உமிழ் குந் க்

காடும்,
ெரம் ருசிமலயின் காடும், ானவர் கடலும்,
இன்ன
நிரந் ரம் ெங்கு ாமர நில ைகள் முதுமக ஆற்றாள்;
‘புரந் ரசித்துவந் ான்’ என்றன, ப ான்னின்
சின்னம்.*
 அரம் ப றும்அயிலின் காடும் - அரத்தால் தீட்டிக்கூர்தம பசய்யப்பபற்ற
தவற்பதடத் பதாகுதியும்; அழல் உமிழ் குந் க்காடும் - பநருப்தபக் கக்குகின்ற குந்தப்
(ஈட்டி) பதடயின் மிகுதியும்; கரம் ரு சிமலயின் காடும் - அம்புகதை எய்கின்ற
விற்பதடப்பபருக்கமும்; ானவர் கடலும் - (இவற்தற எறிந்து, வீசி, எய்கின்ற)
அரக்கர் திரளும்; இன்ன - மற்றும் இது தபான்றனவும்; நிரந் ரம் - எப்பபாழுதும்
ஓயாது ஒலிக்கும்; ெங்கு ாமர - சங்கு, தாதர தபான்ற வாத்தியங்களும் தசர்தலினால்;
நிலைகள் முதுமக ஆற்றாள் - பூததவி பாரம் சுமக்கத் தன் முதுகு ஆற்றாதவள் ஆனாள்
(இவ்வாறு பூததவி வருந்தும்படி); புரந் ர சித்து - இந்திரசித்து; வந் ான் - தபார்க்கு
வந்தான்; என்றன ப ான்னின் சின்னம் - என்று பபாற்சின்னங்கள் இயம்பின.

‘முதுதக ஆற்றாள்’என்பதுவதர பதடப்பபருக்கு கண்ட கலியின் கூற்றாக ஆகி

இறுதி அடிமட்டும் சின்னம் கூறுவதாக ஆக்கலும் ஒன்று. புரந்தரன் - இந்திரன்;
இந்திரசித்து புரந்தர சித்து எனப்பட்டான். (19)

5736. புலித்த ாலின் லமக எல்லாம் ப ாரு கடல் புரவி

என்னக்
கலித்து ஓடி,உம் தராடும் ஓடின, காலன் அஞ்ெ;
ஒலித்து ஆழிஉவாவுற்பறன்ன உம் ர் த ாரணத்ம
முட்ட,
வலித் ார் திண்சிமலகள் எல்லாம்; ைண்டின
ெரத்தின் ைாரி.*
புலித்த ாலின் லமக எல்லாம் - புலித்ததாலால் ஆகியநீண்ட தகடயங்கள் எல்லாம்;
ப ாருகடல் புரவி என்ன - தபாரிடும் குதிதரக்கடல் என்று பசால்லும்படி; கலித்து ஓடி
- பசருக்கி தமற்பசன்று; காலன் அஞ்ெ - யமனும் பயப்படும்படி; உம் தராடும் ஓடின -
ததவர்கள் தமதல பசன்றன; திண் சிமலகள் எல்லாம் வலித் ார் - வலிய விற்கதை
எல்லாம் பூட்டினார்கள்; கரத்தின் ைாரி - அதிலிருந்து புறப்பட்ட அம்பு மதழ; உவா
ஆழி ஒலித்துற்பறன்ன - பபௌர்ணமி நாளிதல கடல் பபாங்கிக் கிைர்ந்து தமல்
எழும்பியது தபால; உம் ர் த ாரணத்ம முட்ட ைண்டின - ததவருலகத்தில் கட்டிய
ததாரண வாயிதல முட்டும்படி பநருங்கின.
ததாலாற்பசய்யப்பட்டது தகடயம் - கிடுகுபதட என்பர். பதகவர் வீசும் பதடகள்
தன்தமல் வீழாதபடித் தடுப்பதற்கு அதமத்திருப்பது ஆகும். அது புலித்ததாலாற்
பசய்யப் பபறல் உண்டு தபாலும். பதட அல்லாத தகடயதம யமனும் அஞ்சும்படி
தமற்பசன்றது என்று வியந்ததாம். (20)
737. டுமவயின் ைரங்கதளாடு ெகமடகள் திமிமல ாக்க,
உடுஇனம் ஆனதுஎல்லாம் உதிர்ந் ன, பூ இது
என்ன;
அடு புலி அமனயவீரர் அைரினில் ஆர்ப்பும், ஆமன
பநடு ைணிமுழக்கும்ஓம ைண்ணகம் நிமறந் து
அன்தற.*
டுமவயின்ைரங்கள், ெகமடகள், திமிமல ாக்க - தடுதவ மரம், சகதடப்பதற,
திமிதலப்பதற ஆகிய வாத்தியங்கள் அடிக்கப்பபற அதனால்; பூ இது என்ன -
மரங்களிலிருந்து பூ உதிர்தல் தபால; உடு இனம் ஆனது எல்லாம் உதிர்ந் ன -
நட்சத்திரங்கள் எல்லாம் கீதழ விழுந்து விட்டன; அடுபுலி அமனய வீரர் அைரினில்
ஆர்ப்பும் - பகால்லும் புலிதய ஒத்த வீரர்கள் தபாரிடத்து ஆர்ப்பரித்ததனால்
உண்டாகியதும்; ஆமன பநடுைணி முழக்கம் - யாதனக் கழுத்தில் கட்டிவிடப்படும்
நீண்ட மணி முழக்கினால் ஆகியதும் ஆகிய; ஓம ைண்ணகம் நிமறந் து - ஒலிகள்
மண்ணிடத்தத நிதறந்தது.

தடுதவமரம் என்பதுஒருவதக வாத்திய விதசடம் - ஒலி அதிர்ச்சியால் விண்மீன்

உதிர்ந்தன. ஆர்ப்பும், முழக்கும் ஆகிய ஓதத என்க. அன்று, ஏ அதசகள்.
(21)

கலிவிருத் ம்

5738. எண் தினாயிர தகாடி இருஞ் சிமல

புண் யில் பவஞ்ெரம் பூட்டினர், ஒன்தறா ?
விண் புகுத ாரணம் பைல்ல ைமறந் ;
ைண் புகழ்சீர்த்தியன் ைாருதி வாழ்ந் ான்.*
எண் தினாயிரதகாடி இருஞ்சிமல - எண்பதாயிரதகாடிக்கணக்கான விற்கதை;
புண் யில் பவஞ்ெரம் பூட்டினர் - புண்ணிற் பழகிய பகாடிய அம்புகதைப்
பூட்டியவர்கைாய் விடத் பதாடங்கினர்; ஒன்தறா - அம்மட்தடா; விண்புகு த ாரணம்
பைல்ல ைமறந் - வாதனத் தீண்டும் ததாரணமானது பமல்ல மதறந்து தபாயிற்று;
ைண்புகழ் சீர்த்தியன் ைாருதி வாழ்ந் ான் - உலகு ஏத்தும் புகழாைனாகிய அனுமன்
பபரும் தபாரால் வாழ்ந்தான் ஆயினன்.

ததாரணவாயில்அனுமன் இருப்பிடம் ஆதலின் அததன மதறத்த பதடப்

பபருக்கம், மாறாதிருக்கும் பபருந்தீனியாய் அதமவது என்பதால் ‘மாருதிவாழ்ந்தான்’
என்றார் தபாலும். ஒன்தறா - வியப்புச்பசால். (22)

5739. ாறு எழுவாட் மட த்திரு பவள்ளம்;

ஆறு இரு தகாடியின்தவலின் அமைந் ார்;
கூறிடு பவள்ளம்மிமடந் து குந் ம்;-
வீறுமடைாருதிதைல் வரு தெமன.*
வீறு உமட ைாருதிதைல் வரு தெமன - வீர பராக்கிரமம்உதடய அனுமன் தமல்
வருகின்ற தசதனயின் அைவு; ாறு எழு வாட் மட த்து இரு பவள்ளம் - தபாரிட
எழுந்த வாள் பதடகள் இருபது பவள்ைமாம்; தவலின் அமைந் ார் - தவலாற் தபார்
பசய்யும் பதடஞர்; ஆறிரு தகாடி - பன்னிரண்டு தகாடியர் ஆகும்; குந் ம் மிமடந் து -
குந்தப் பதடயால் தபாரிடுபவர்; கூறிடு பவள்ளம் - பசால்லப்படும் பவள்ைம்
என்னும் அைவிதன உதடயவராவர்.

‘பவள்ைம்’ என்பது தமிழில் தபபரண்தணக் குறிக்கும் பசால். (23)

5740. ந்து எனஆடிய ாய் ரி எல்லாம்;
சிந்ம யின்முந்தின த ர்கள் பெறிந் ;
அந்தியின்தைனிய ஆமனகள் எல்லாம்
வந் ன, ைண்மணஅடித் துகள் ைாய்ப் .*
ந்து என ஆடிய ாய் ரி எல்லாம் - பந்து தபாலத் துள்ளிக் குதித்தாடும் பாய்கின்ற
குதிதரகளும்; பெறிந் சிந்ம யின் முந்தின த ர்கள்- பநருங்கினவாகிய மனத்தினும்
தவகமாகச் பசல்லும் ததர்களும்; அந்தியின்தைனிய ஆமனகள் எல்லாம் -
மாதலக்காலம் தபால இருண்ட கரியதமனியுதடய யாதனகளும்; அடித்துகள்
ைண்மண ைாய்ப் வந் ன - தம் பாதத்தூசி நிலவுலகத்தத மதறத்து இல்லாமல்
பசய்யும்படி வந்தன. (24)

5741. ெங்பகாடு ாமரகள், ெச்ெரி, சின்னம்,

எங்கும்இயம்பின; த ரி இடித் ;
பவங் குரலின் மற விண்ணில் நிமறந் ;
ப ாங்கி அரக்கர் ப ாருக்பகன வந் ார்.*
ெங்கு, ாமர,ெச்ெரி, சின்னம் எங்கும் இயம்பின - வாத்தியங்கள் எங்கும் ஒலித்தன;
த ரி இடித் - பபருமுரசு இடிபயாலி எழுப்பியது; மறயின் பவங்குரல் விண்ணில்
நிமறந் - பதறகளின் பகாடிய சப்தம் ஆகாயத்தில் நிரம்பியது; அரக்கர் ப ாங்கி
ப ாருக்பகன வந் ார் - அரக்கர்கள் சீறி விதரவாக வந்தார்கள்.

சச்சரி என்பதுபபருந்தாைம் ஆம் - ‘சங்பகாடு’ எண்பணாடு பிரித்துப் பபாருள்

பதாறும் கூட்டுக. (25)

5742. ார்த் ன ார்த் ன ாய் ரி எங்கும்;

த ர்த் திரள்த ர்த் திரதள திமெ எங்கும்;
கார்த் திரள்தைனியின் இன் கயம் எங்கும்;
ஆர்த் னர்ைண்டும் அரக்கர்கள் எங்கும்.*
எங்கும் ாய் ரி ார்த் ன ார்த் ன - எல்லா இடங்களிலும் குதிதரகள் பார்க்கப்
பபற்றனவாய் நிதறந்துள்ைன; திமெ எங்கும் த ர்த்திரள் த ர்த்திரள் - எல்லாத்
திக்குகளிலும் ததர்க் கூட்டங்கதை நிதறந்துை; எங்கும் கார்த்திரள் தைனியின் இன்கயம்
- எல்லா இடங்களிலும் தமகம் தபான்ற கரிய உடம்புதடய இனிய
யாதனக்கூட்டங்கதை; எங்கும் ஆர்த் னர் ைண்டும் அரக்கர்கள் - எவ்விடங்களிலும்
ஆரவாரித்தவர்கைாய் பநருங்கும் அரக்கர்கதை.

நால்வதகச்தசதனகளின் பபருதம கூறப்பபற்றது. ‘பார்க்கும் இடம் எங்கும்’

என்பததப் ‘பார்த்தன’ என்னும் அடுக்கு குறித்தது. அடுக்குகள் மிகுதி பற்றி வந்தன.
கயம் - யாதன, ‘ஏ’ காரம் ததற்றம். (26)

5743. நுகம் டுத ர்அமவ நூற்று இரு தகாடி;

யுகம் பிறிதுஒன்று வந்து உற்றது என்ன,
அகம் டு காவில்அரக்கர்கள், இன்னம்
அகம் டிவீரர்கள் ஐ-இரு பவள்ளம்.*
நுகம் டு த ர்அமவ நூற்று இரு தகாடி - நுகத்திற் குதிதரகள் பூட்டப்பபற்ற ததர்கள்
நூற்றிருதகாடி ஆகும்; அகம் டு காஇல் அரக்கர்கள் - உட்படும் பாதுகாவல் இல்லாத
அரக்கர்கள்; யுகம் பிறிது ஒன்று வந்து உற்றது என்ன - தவதறார் யுகம் வந்து தசர்ந்தது
தபான்ற அைவினர்; இன்னம் - இதன்தமல்; அகம் டி வீரர்கள் - உரிதமத்
பதாழில்பசய்யும் வீரர்கள்; ஐ இரு பவள்ளம் - பத்து பவள்ைம் ஆகும்.

‘கா இல்அரக்கர்’ என்றது இவ்வரக்கர் சீறினால் மற்றவர்க்குக் காப்பு இல்தல

என்றபடியாம். அகம்படி வீரர் - தபார் பசய்தவார்க்கு தவண்டும் உதவிகதைச் பசய்யும்
வீரர் என்பதாம் - இவர்கதை பத்து பவள்ைமாயின் தபார் புரிதவார் புதுயுகம் வந்தது
தபான்ற கணக்கினர் என்றது பபாருத்ததம. (27)

5744. பவள்ளம் ஓர் நூறுமட விற் மட என் ார்;

துள்ளிய வாட் மட பொல்லிட ஒண்ணா,
ப ாள்ளல் ரும் கரப் பூட்மகயும் அஃத ;-
கள்ள அரக்கமனச்சுற்றினர் காப் ார்.*
கள்ள அரக்கமனச்சுற்றினர் காப் ார் - வஞ்சம் நிரம்பிய இந்திரசித்துதவச் சுற்றிப்
பாதுகாப்பவர்; விற் மட ஓர் நூறுமட பவள்ளம் என் ார் - வில்தலந்திய பதடஓர் ஒரு
நூறு பவள்ைம் எனும் கணக்கினர் ஆவர்; துள்ளிய வாட் மட பொல்லிட ஒண்ணா -
துள்ளிப் பாயும் வாள் ஏந்திய பதடஞர் கணக்கிட முடியாதவராம்; ப ாள்ளல் ரும்
கரப் பூட்மகயும் அஃது - துவாரம் உதடய துதிக்தகதய உதடய யாதனப் பதடயும்
அதுதபாலதவ பசால்ல இயலாத அைவினவாகும்.

முகத்திற்பூட்டியது தபான்ற தகதய உதடதமயால் யாதனக்குப் பூட்தக என்பது

பபயர். ‘ஏ’ காரம் அதச. (28)

5745. ஆய ப ரும் மட பெல்வது கண்டு

ைாயம் மிகும்திறல் வானர வீரன்,
நாயகமனத் திமெதநாக்கி வணங்கி,
தையது ஓர்இன் ம் விளங்கிட நின்றான்.*
ஆய ப ரும் மடபெல்வது கண்டு - அத்ததகய இந்திரசித்துவின் பபரியபதட
பசல்வததப் பார்த்து; ைாயம் மிகும் திறல் வானர வீரன் - பதகவர்க்கு மயக்கம்
உண்டாக்கத்தக்க மிகுந்த வலி பதடத்த குரங்கு வீரன் ஆய அனுமன்; நாயகமரத் திமெ
தநாக்கி வணங்கி - இராமபிராதன (அவன் உள்ை) வடதிதச தநாக்கி வணங்கி; தையது
ஓர் இன் ம் விளங்கிட நின்றான் - தன்னிடத்தில் உண்டாகிய மகிழ்ச்சி முகத்தில்
விைங்கித் ததான்ற நின்றான். வஞ்சதனப்தபார்பசய்தல் அரக்கர் இயல்பு;
அனுமனுக்கு இயல்பன்று ஆதலின், அனுமனின் வீரப் தபார் கண்டு அரக்கர்க்கு மாயம்
தபால் உள்ைது என்று நிதனக்குமாறு பசய்யும் திறல் என உதரக்கப் பபற்றது.
அனுமனின் இராம பக்தி இங்தக ததான்றுகிறது. தன் ஆற்றலினும் இராமபத்திதய
தனக்கு பவற்றி தருவது என்பதத உணர்ந்தவன் அனுமன். (29)
5746. ஆழியின்ஆய அரக்கர் ப ரும் மட
ஏழ் உலகும் இடம்இல் என ஈண்டிச்
சூழும் எழுந் னர்த ான்றினர் ம்மைக்
தகாழியின் ஒக்குவ கூவிடுகின்றான்.*
(அனுமன்)

ஏழ் உலகும்இடம்இல் என - ஏழ் உலகங்களும் இனிஇவர் இயங்கற்கு இடம்

இல்தல என்று பசால்லும்படி; ஆழியின் ஆய அரக்கர் ப ரும் மட - கடல்தபாலப்
பபருகிய அரக்கர் தசதனயாக; ஈண்டிச் சூழும் எழுந் னர் த ான்றினர் ம்மை -
பநருங்கிச் சூழ்ந்து புறப்பட்டுத் ததான்றியவர்கதை; தகாழியின் ஒக்குவ - தகாழி
கூப்பிடுவது தபால; கூவிடுகின்றான் - அதழக்கின்றான்.

அனுமன் அரக்கர்தசதனதயப் தபாருக்கு அதழப்பது தகாழி கூவுதல் தபால்

உள்ைது என்பதாம். (30)

5747. ைாருதி கூவைகிழ்ந் னன் ஆகி,

கூரிய புந்தியின்தகாவன் குறிக்பகாடு,
கார் அன தைனிஅரக்கர்கள் காணா,
வாரிகளூடு ைடுத் னவாளி.*
ைகிழ்ந் னன்ஆகி ைாருதி கூவ - மகிழ்ச்சி அதடந்துஅனுமன் அதழக்க; கூரிய
புந்தியின் தகாவன் குறிக்பகாடு - நுண்ணுணர்வின் ததலவனாய அனுமனது
குறிப்தபக் பகாண்டு; கார்என தைனி அரக்கர்கள் காணா - கருதம நிறம் பபற்ற
உடம்புதடய அரக்கர்கள் கண்டு (விட்ட); வாளி - அம்புகள்; வாரிகள் ஊடு ைடுத் ன -
கடலின் கண் தபாய் விழுந்தன.
சீறி எழுந்தஅரக்கர்தம் அம்புகள் கணக்கிலவாதலின் கடலில் வீழ்ந்தன. தகாவன் -
அரசன் நுண்ணறிவில் திறன் வாய்ந்தவன் என்பது அனுமதனக் குறித்தது.‘நன்குணர்
மாருதி’ (கம்ப. 4402) என்றதும் தநாக்குக. (31)

5748. தூளி மிமடந்து, உருத் த ான்றல் ஆகி,

யாளி அனாமனஅறிந்திலன் ஆகி,
சூழுறதநாக்கினன், தொ மன ப ற்றான்;
தகாள் அமைந்துஅன்னமவ கூறு லுற்றான்.*
தூளி மிமடந்து - புழுதிதமதல பநருங்கி; உரு த ான்றல ஆகி - வடிவு பார்க்க
முடியாமல்; யாளி அன்னாமன - சிங்கம் தபான்ற இந்திர சித்துதவ; அறிந்திலன் ஆகி -
கண்டறியாதவனாகி; தொ மன ப ற்றான் - தசாதித்து அறிதல் பபற்றானாய்ச்; சூழ் உற
தநாக்கினன் - சுற்றிலும் நன்றாகப் பார்த்தான்; தகாள் அமைந்து - தன் எண்ணம் நிரம்பப்
பபற்று; அன்னமவ - அத்தன்தமகதை; கூறு ல் உற்றான் - பசால்லத் பதாடங்கினான்.
 பதடப்பபருக்கத்தால் தூசி மிகுந்தது. இந்திரசித்துதவ மதறத்தது. அதனால்
அனுமன் காணாதவனாய்ச் தசாததனயால் அறிந்தான் என்பதாகும்.
(32)

5749. இந்திரன்முன்பும் இடும் திரள் தொதிச்

ெந்திர பவண்குமட ான் எதிர் கண்டான்;
அந் ம் இல்தகள்வியன் ஆமனகள் காணா,
சிந்ம உவந்து,சிரித்து உடன் நின்றான்.*
அந் ம் இல்தகள்வியன் - முடிவற்ற தகள்விஞானத்தில் நிரம்பப் பபற்றவன் ஆகிய
அனுமன்; ஆமனகள் காணா - இந்திர சித்துதவக் காத்துச் சுற்றிலும் நிற்கும்
ஆதனத்திரதைக் கண்டு; இந்திரன் முன்பும் இடும் திரள் தொதிச் ெந்திர பவண்குமட
ான் எதிர்கண்டான் - இந்திரனுக்கு முன்னால் இடப்படும் சந்திரமயமான
பவண்குதடதயயும் எதிர்கண்டு; சிந்ம உவந்து - இந்திரசித்து இங்தகதான் உள்ைான்
என்று மனம் மகிழ்ந்து; சிரித் துஉடன் நின்றான் - சிரித்து கூட நின்றான். இந்திரன்
முன்புஇடும் சந்திர பவண்குதட அவதன பவன்றதமயால் இந்திரசித்துவுக்கு
உரியதாயிற்று. சுற்றிலும் கரிய ஆதனத் திரளின் இதடயில் சந்திர பவண்குதட கண்டு
இந்திர சித்துதவக் கண்டு பகாண்டான் அனுமன் என்க. (33)
750. சிந்ம உவந் வன் ஆகி அரக்கன்
முந்தி எழுந்துமுனிந் மை தநாக்கி,
‘பவந் திறலாய்! விமரவின் வருக !’ என்றான்;
‘இந்திரசித்துஇவன்’ என் து இமெத் ான்.*
சிந்ம உவந் வன் ஆகி - (அனுமன்) மனமகிழ்ச்சிஅதடந்து; அரக்கன் முந்தி எழுந்து
முனிந் மை தநாக்கி - இந்திர சித்து முற்படச் சீறிப் புறப்பட்டததப் பார்த்து;
‘பவந்திறலாய்- பகாடிய வலிதம உதடய இந்திரசித்தத !; விமரவின் வருக’ - சடுதியில்
தபார்க்கு வருக; என்றான் - என்று அதழத்தான்; இவன் இந்திரசித்து என் து
இமெத் ான் - இவன் இந்திரசித்து என்பததன (ஒருவன்) எடுத்துக் கூறினான்.

முன்பாட்டுடன்இப்பாட்டு அந்தாதித் பதாதடதபால் அதமந்தது காண்க.

(34)

5751. என்று அவன்ைாற்றம் இயம்பு ல் தகட்டு,

குன்றம் எனும் புயவானர வீரன்,
‘நன்று இது !நன்று இது ! என்ன நயந் ான்;
பென்று அமணவுற்றதுஅரக்கன தெமன;*
என்று அவன்ைாற்றம் இயம்பு ல் தகட்டு - ஒருவன் ‘இவன் இந்திரசித்து’ என்று
பசால்லியததக் தகட்டு; குன்றம் எனும் புய வானர வீரன் - மதல தபான்ற ததாள்
உதடய அனுமன்; ‘நன்று இது ! நன்று இது ! என்ன நயந் ான் - நல்லது நல்லது
என்றுதரத்துப்தபாதர விரும்பினான் (இந்நிதலயில்); அரக்கனதெமன - இந்திர
சித்துவின் தசதன; பென்று அமணவுற்றது - (அனுமன்இருந்த ததாரண வாயிதலச்)
பசன்று தசர்ந்தது. அவன் என்பது‘இவன் இந்திர சித்து’ என்று கூறிய அரக்கதனச்
சுட்டியதாகக் பகாள்ைப் பபாருள் தநரிதாகும். (35)
5752. ஊழி எழுந்துஉலகத்ம ஒடுக்க,
ஆழ் இயல் ாமனஅரக்கர் அடங்க,
ஏழ் உலகும் இடம்இல்மல எனும் டி
ஆழி கிளர்ந் னஎன்ன அமழத் ான்.*
ஆழ் இயல் ாமனஅரக்கர் அடங்க - ஆழும் இயல்பிதன உதடய தசதனயாகிய
அரக்கர் முழுவதும்; ஏழ் உலகும் இடம் இல்மல எனும் டி - ஏழ்உலகங்களும் இடம்
இல்தல என்று பசால்லும்படி; ஊழி எழுந்து உலகத்ம ஒடுக்க - ஊழிக் காலத்தத
புறப்பட்டு உலகத்தத இல்தலயாம்படிச் பசய்ய; ஆழி கிளர்ந் ன என்ன - கடல்
பபாங்கிப் புறப்பட்டது தபால தமதல கிைம்ப; அமழத் ான் - (அச் தசதனகதைப்
தபார்க்கு அதறகூவி அனுமன்) அதழத்தான்.

‘ஆழும் இயல்பிதனஉதடய’ என்றது ஒருவதர தாம் நின்ற நிலத்தத ஆழச் பசய்யும்

இயல்பிதன உதடயர் அரக்கர் என்பது பற்றி. (36)

5753. ‘ெந்திரன்அருக்கபனாடு ாரமகஇனங்கள்

சிந்திட எழுந்து,திமெ ஈண்ட, எதிர் பெவ்தவ
வந் இவ்அரக்கர் குழு வன்மை இது என்றால்,
இந்திரமன அன்றிஉலகு ஏழும் பவலும்’ என்றான்.*
ெந்திரன்அருக்கபனாடு ாரமக இனங்கள் சிந்திட - சூரிய சந்திரர்களும் நட்சத்திரக்
கூட்டங்களும் கீதழ பூப்தபாலச் சிதறும்படி; எழுந்து - புறப்பட்டு; திமெ ஈண்ட -
திதசகளிதல (தசதன) பநருங்க; பெவ்தவ - பசம்தமயாக; எதிர் வந் இவ் அரக்கர்
குழு வன்மை இது என்றால் - எதிதர தபாரிட வந்த இந்த அரக்கர் கூட்டத்தின் பபருவலி
இதுவாக இருக்குமானால் (இச்தசதன); ‘இந்திரமன அன்றி உலகு ஏழும் பவலும்’
என்றான் - இந்திரதன மட்டும் அல்லாமல் ஏழ் உலகங்கதையுதம பவல்லும் என்று
அனுமன் கூறினான்.
‘அன்னதவ கூறுதல்உற்றான்’ (கம்ப. 5748) என்பதில் அனுமன் கூறியதாகக்
குறிப்பிட்டது இதுதபாலும். தசதனப் பபருதம கண்ட அனுமன் இவன் இந்திர
சித்துதவ அல்ல ஏழ் உலக சித்து என்றான் என்பது இப்பாடற் பபாருள்.

5729 முதல் 5753வதர உள்ை 25 பாடல்கள், கவிச்சக்கரவர்த்தியின் பாடல்களின்

பக்கம் வந்து நிற்கவும் தகுதியற்றதவ; கூறியது கூறல், மாறுபகாைக் கூறல்,
மயங்கதவத்தல் என்பது முதலாகிய குதறகள் நிரம்ப உள்ைதவ; பபாருள்
பபாருத்தமுற அதமயாததவ; பபாருட்சிறப்பும் அற்றதவ; ஆயினும், கம்பன் கழக
மூலப் பதிப்தப இப்பதிப்புக்கு அடிப்பதடயாகக் பகாண்டதமயால் உதர எழுதப்
பபற்று இப்பதிப்பில் தசர்க்கப் பபற்றன என்பததக் கற்தபார் உணர்க.
(37)பதடயின் பரப்பு
அறுசீர் ஆசிரியவிருத் ம்

5754. உமடந் வல்இருள் தநாற்று, ல் உருக் பகாடு, அக்

கதிர்க் குழாங்கள்
மிமடந் னமிமலச்சியாங்கு, பைய் அணி லவும்
மின்ன,
குமடந்து பவம் மகவர் ஊன் த ாய் பகாற்றப்
த ார் வாள் வில் வீெ,
அமடந் , கார்அரக்கர் ாமன, அகலிடம் இடம்
இன்று என்ன.
கார் அரக்கர் ாமன - கருநிறமுள்ை அரக்கர்கள் கூடிய தசதன; உமடந் வல் இருள் -
முன்பு சூரியனுக்குத் ததாற்ற வலிய இருட்டு; தநாற்று - (சூரியதன பவல்லும்
பபாருட்டு) தவம் பசய்து; ல் உருபகாடு - (அத் தவத்தின் பயனாக) கரிய பல
உருவங்கதைக் பகாண்டு; அக்கதிர் குழாங்கள் - அச்சூரியனது கிரணங்களின்
கூட்டங்கதை (தான் பவன்று கவர்ந்து); மிமடந் ன - பநருக்கமுள்ைனவாக; மிமலச்சி
ஆங்கு - (தான் பவன்றதமக்கு அதடயாைமாக) அணிந்து பகாண்டது தபால; பைய்
அணி லவும் மின்ன - (இருள் மயமான தம்) உடம்பில் பூண்ட ஆபரணங்கள்
மின்னவும்; பவம் மகவர் ஊன் குமடந்து - பகாடிய பதகவருதடய உடலில் முழுகி;
த ாய் பகாற்ற த ார் வாள் - அந்த ஊன் படிந்தனவும், பவற்றிதயத்தரும் தபாதரச்
பசய்ய வல்லனவுமான வாைாயுதங்கள்; வில்வீெ - ஒளிதய வீசவும்; அகலிடம் இடம்
இன்று - நில உலகம் இடம் தபாதாது; என்ன - என்று பசால்லும்படி; அமடந் -
(இந்திர சித்தத) அதடந்து வந்து கூடிற்று.

கரிய அரக்கர்ஒள்ளிய அணிகதைப் பூண்டிருந்தது, சூரியனுக்குத் ததாற்ற வலிய

இருள், தவம் பசய்து பல வடிவம் பகாண்டு சூரியதன பவன்று அவனது
கதிர்க்கற்தறகதைத் தன் தமனியில் அணிந்து பகாண்டது தபான்றிருந்தது. இத்ததகய
அரக்கர் தசதன, மிகுதியாக இந்திர சித்தத வந்து கூடிற்று என்பதாம்.
(38)

5755. ஆழிஅம்த ரும், ைாவும், அரக்கரும், உருக்கும்

பெங் கண்
சூழி பவங் தகா ைாவும், துவன்றிய நிரு ர் தெமன, ஊழி பவங்கடலின்
சுற்ற, ஒரு னி நடுவண் நின்ற
ாழி ைா தைரு ஒத் ான்-வீரத்தின் ன்மை
தீர்ப் ான்.
ஆழி அம் த ரும்- சக்கரங்கதைாடு கூடிய அழகிய ததரும்; ைாவும், அரக்கரும் -
குதிதரகளும், காலாட்பதடயினராகிய அரக்கர்களும்; உருக்கும் பெங்கண் - தகாபித்து
தநாக்குகின்ற; சூழி பவங்தகா ைாவும் - சிவந்த கண்கதை உதடயனவும்
முகபடாத்தத அணிந்தனவும் பகாடிய சினத்தத உதடயனவுமான யாதனகளும்;
துவன்றிய நிரு ர் தெமன - கூடி நிதறந்த அரக்கர் பதட; ஊழிபவங்கடலின் சுற்ற -
யுகமுடிவின் காலத்தில் பபாங்கி எழும் கடதலப் தபான்று தன்தனச் சூழ்ந்து வர;
வீரத்தின் ன்மை தீர்ப் ான் - வீரத்தின் சிறப்பு பலரால் பங்கிட்டுக் பகாள்ைப் பபறாது,
தன் ஒருவனுக்தக உரிதமயாகப் பபற்ற தமகநாதன்; னி நடுவண் நின்ற -
ஒன்தறயாகத் தனித்து அவ் பவள்ைத்தின் இதடதய விைங்கி நின்ற; ஒரு ாழிைா தைரு
- ஒப்பற்ற பருத்த மகா தமரு என்னும் மதலதய; ஒத் ான் - ஒத்து விைங்கினான்.
 அரக்கர்நால்வதகப் பதடயும் கடலாகவும், கடல் நடுதவ நின்ற தமருமதல
இந்திரசித்தாகவும் கூறப்பட்டது. வீரத்தின் பன்தம தீர்ப்பான் என்பது பிறரது வீரத்தத
பவன்பறாழிப்பவன் என்று பபாருள்படும். (39)

5756. பென்றனன்என் ைன்தனா; திமெகதளாடு உலகம்

எல்லாம்
பவன்றவன் இவன்என்றாலும், வீரத்த நின்ற வீரன்,
அன்று அது கண்டஆழி அனுைமன, ‘அைரின்
ஆற்றல்
நன்று’ என உவமகபகாண்டான்; யாவரும் நடுக்கம்
உற்றார்.
பென்றனன் இவன்- இவ்வாறாகப் தபாருக்குச் பசன்ற இந்த தமகநாதன்;
திமெகதளாடு உலகம் எல்லாம் பவன்றவன் என்றாலும் - எட்டுத் திக்குகதைாடு
மூவுலகங்கதையும் பவன்று புகழ் பபற்றவனாயினும்; வீரத்த நின்ற வீரன் - வீரத்
தன்தமயிதல நிதல பபற்ற மகாவீரன் (ஆதலால்); அன்று அது கண்ட - அந்நாளில்
தபார்க்கைச் சிததவாகிய வீரச் பசயதலப் புரிந்த; ஆழி அனுைமன - கடல் தபான்ற
காம்பீரியத் ததாற்றத்துஅனுமதனக் குறித்து; அைரின் ஆற்றல் - (இவனது) தபார்
வல்லதம; நன்று என - நன்றாயுள்ைது என்று பாராட்டி; உவமக பகாண்டான் -
மகிழ்ச்சி பகாண்டான்; யாவரும் நடுக்கம் உற்றார் - அது கண்தடார் அதனவரும் (என்ன
விதையுதமா) என்று அச்சம் அதடந்தார்கள்.
வீரச் பசயலின்அருதம பபருதமகதை அறிந்து பாராட்டுவது உயர்ந்த வீரர்க்கு
இயல்பு. தமகநாதன் வீரத்தத நின்ற வீரன் ஆதலால், அனுமதனப் பாராட்டி, அமரின்
ஆற்றல் நன்று என உவதக பகாண்டான் என்க. என்ப; மன்; ஓ - அதச நிதலகள்.
(40)
தபார்க்கைத்தததநாக்கிய இந்திரசித்தின் மனநிதல
5757. இமல குலாம்பூணினானும், ‘இரும் பிணக் குருதி
ஈர்த்து,
அலகு இல் பவம் மடகள் ப ற்றி, அளவிடற்கு
அரிய ஆகி,
ைமலகளும்,கடலும், யாறும், கானமும் ப ற்று,
ைற்று ஓர்
உலகதை ஒத் து,அம்ைா ! த ார்ப் ப ருங் களம்’
என்று உன்னா,
இமலகுலாம்பூணினானும் - இதல வடிவமாகச் பசய்தஅணிகதை அணிந்த இந்திர
சித்தும்; ப ரும் த ார்க்களம் - அந்தப் பபரும் தபார்க்கைமானது; இரும்பிணம் -
தபாரில் இறந்த அரக்கர்கைது பபரும் பிணங்களின்; குருதி ஈர்த்து - இரத்த
பவள்ைத்தில்; அலகு இல் பவம் மடகள் - அைவில்லாத பகாடிய ஆயுதங்கள்; ப ற்றி -
அதலக்கப் பபறுதலால்; அளவு இடற்கு அரியஆகி - அைவிட்டுக் கூற
முடியாதனவாகி; ைமலகளும் கடலும் - மதலகதையும், கடல்கதையும்; யாறும்
கானமும் - ஆறுகதையும், காடுகதையும்; ப ற்று - தன்னிடம் அதமயப் பபற்று;
ைற்றும் ஓர் உலகதை - தவறு ஓர் உலகதம தபால; ஒத் து என்று உன்னா - பரந்
துகிடந்தது என்று கருதி. அம்மா, வியப்தபஉணர்த்தும் இதடச்பசால். ‘விம்மல்
பகாண்டான்’ என்று அடுத்த கவியின் பதாடதராடு முடியும். பிணங்கள்
மதலகைாகவும், இரத்தம் கடலாகவும் ஆறாகவும், ஆயுதங்கள் காடாகவும் ததாற்றம்
அளித்தன. அதுகண்டு மற்றும் ஓர் உலகதம என்று வியந்தான் தமகநாதன் என்க. (41)
5758. பவப்புஅமடகில்லா பநஞ்சில், சிறியது ஓர் விம்ைல்
பகாண்டான்;
‘அப்பு அமட தவமலஅன்ன ப ருமையார்,
ஆற்றதலாடும்
ஒப்புஅமடகில்லார், எல்லாம் உலந் னர்; குரங்கும்
ஒன்தற !
எப் மட பகாண்டுபவல்வது, இராைன் வந்து
எதிர்க்கின் ?’ என்றான்.
பவப்புஅமடகில்லா பநஞ்சில் - (இதுவதர வருத்தத்தால்)தவிப்பு அதடயாத தனது
உள்ைத்தில்; சிறியது ஓர் விம்ைல் பகாண்டான் - ஒரு சிறுஏக்க உணர்ச்சி பகாண்டான்
(மற்றும்); அப்பு அமட தவமல - நீர் நிதறந்தகடல் தபான்ற; அன்ன ப ருமைதயார் -
(அைக்க ஒண்ணாப்) பபருதமஉதடயவர்களும்; ஆற்றதலாடும் ஒப்பு அமடகில்லார் -
தம் வல்லதமயுடன்ஒப்புதம அதடயப் பபறாதவர்களுமான; எல்லாம் உலர்ந் னர் -
அரக்கவீரர்கள் யாவரும் (இப்தபாரில்) அழிந்தனர்; குரங்கும் ஒன்தற ! - (இவ்வைவு
வீரர்கதையும் பகான்ற) குரங்கும் ஒன்தறதான் உள்ைது; இராைன்வந்து எதிர்க்கின் -
(இனி மற்ற வானரங்களுடன்) இராமன் வந்து நம்தமஎதிர்த்துப் தபார் புரிந்தால்;
எப் மட பகாண்டு பவல்வது ? என்றான் - எந்தப் பதடகதைக் பகாண்டு எதிர்த்து
பவற்றி பகாள்வது ? என்றும் சிந்ததபகாண்டான். தபாரில் வல்லபலதரயும்
பகான்ற அனுமதனக் கண்டு வியந்த தமகநாதன் இது தபான்ற வானர வீரர்களுடன்
இராமன் வந்து தபார் பசய்தால் பவல்வது எப்படி என்று சிந்ததன பசய்தான்.
(42)

5759. கண்அனார், உயிதர ஒப் ார், மகப் மடக்கலத்தின்

காப் ார்,
எண்ணல் ஆம் மகமை இல்லார், இறந்து இமடக்
கிடந் ார் ம்மை
ைண்ணுதள தநாக்கிநின்று, வாய் ைடித்து, உருத்து,
ைாயாப்
புண்ணுதள தகால் இட்டன்ன ைானத் ால்,
புழுங்குகின்றான்.
கண்அனார் - கண்தபான்று அருதமயானவரும்; உயிதர ஒப் ார் - தன் உயிர்
தபான்றவரும்; மக மடக்கலத்தின் காப் ார் -தாம் தாம்தகததர்ந்துள்ை ஆயுதங்கதைக்
பகாண்டு, தம்மவர்கதைக் காப்பவரும்; எண்ணல்ஆம் - நிதனத்தற்கும் இயலாத;
மகமை இல்லார் - பபருதமயுதடயவருமாகி; இறந்து - அனுமனால் உயிர்நீத்து;
இமட கிடந் ார் ம்மை - அவ்விடத்திதல விழுந்து கிடந்த அரக்க வீரர்கதை;
ைண்ணுதள தநாக்கி நின்று - தபார்க்கைத்திதல பார்த்து நின்று; வாய் ைடித்து உருத்து -
உதட்தட மடித்துக் கடித்துக் பகாண்டு தகாபித்து; ைாயாபுண்ணுதள தகால் இட்டு
அன்ன - ஆறாத புண்ணிதல தகாதலக் பகாண்டு குத்தினாற் தபால; ைானத் ால்
புழுங்குகின்றான் - அவமானத்தால் (இந்திரசித்து) (உடலும் உள்ைமும்)
பகாதிக்கின்றவனானான்.

பல சிறப்பிற்குஉரிய வீரர்கள் தபார்க்கைத்தில் இறந்து கிடந்தததப் பார்த்ததபாது,

இந்திரசித்தன் மனம் மிகவும் வருந்தியது. அவ்வருத்தம் புண்ணில் தகால் நுதழந்தால்
தபான்று ஆயிற்று என்பதாம். (43)

5760. ‘கானிமடஅத்ம க்கு உற்ற குற்றமும், கரனார்

ாடும்,
யானுமட எம்பிவீந் இடுக்கணும், பிறவும் எல்லாம்,
ைானிடர்இருவராலும், வானரம் ஒன்றினாலும்,
ஆனிடத்து உள;என் வீரம் அழகிற்தற அம்ை !’
என்றான்.
கானிமடஅத்ம க்கு உற்ற குற்றமும் - தண்டக வனத்திடத்துஎன் அத்ததயாகிய
சூர்ப்பணதகக்கு தநர்ந்த மூக்கு முதலியன அறுப்புண்ட குதறபாடும்; கரனார் ாடும் -
கரன் இறந்ததும்; யானுமட எம்பி வீந் இடுக்கணும் - என்னுதடய தம்பி அக்க
குமாரன் அழிந்த துன்பமும்; பிறவும் எல்லாம் - மற்தறய (அதசாகவனம் அழிந்ததம
முதலியனவுமான) யாவும்; ைானிடர் இருவராலும் - இரண்டு மனிதர்கைாலும்; வானாம்
ஒன்றினாலும் - ஒரு குரங்கினாலும்; ஆனிடத்து - உண்டாயின என்றால்; என் உளவீரம் -
என்னிடத்து உள்ை வீரம்; அழகிற்தற - அழகுதடயதத !; அம்ை ! என் றான்- என்ன
ஆச்சரியம் என்று (இந்திரசித்து) கூறினான். ‘இவ்வைவு துன்பமும்,
இருமானிடர்கைாலும், ஒரு குரங்கினாலும் தநர்ந்தது என்றால், என் வீரம் அழகிற்தற’
என்று இகழ்ச்சிக் குறிப்புடன் தபசினான் இந்திரசித்து. ஆனிடத்து -உண்டாயின
என்றால். ஆயின இடத்து என்பது ஆனிடத்து எனத் பதாக்கது. (44)
தம்பியின் உடதலக்கண்டு தசாகமும் தகாபமும் பகாள்ளுதல்

5761. நீப்புண்டஉயிர ஆகி, பநருப்புண்ட நிறத்தில்

த ான்றி,
ஈர்ப்புண்டற்குஅரிய ஆய பிணக் குவடு இடறச்
பெல்வான்;
த ய்ப்புண்ட ம்பி யாக்மக, சிவப்புண்ட கண்கள்
தீயில்
காய்ப்புண்டபெம்பின் த ான்ற, கறுப்புண்ட
ைனத் ன், கண்டான்,
நீப்பு உண்டஉயிர ஆகி - நீங்குதல் அதடந்தஉயிதர உதடயவாய்; பநருப்பு உண்ட
நிறத்தில் த ான்றி - பநருப்தப ஒத்த நிறமுதடயனவாய்க் காணப்பட்டு; ஈர்ப்பு
உண்டற்கு அரிய ஆய - இழுக்கப்படுதற்குக் கூடாதனவான; பிணம் குவடு இடற
பெல்வான் - பிணங்கைாகிய மதலகள் தட்டித் தடுக்க தபார்க்கை வழிதய
பசல்பவனான இந்திரசித்து; த ய்ப்பு உண்ட - (அனுமனால்) ததய்க்கப்பட்ட;
ம்பியாக்மக - தன் தம்பி அக்க குமாரனுதடய உயிர் நீத்த உடதல; சிவப்புண்ட
கண்கள் தீயில் காய்ப் புண்டபெம்பிற் த ான்ற - (சினத்தினால்) பசந்நிறம் பகாண்ட தன்
கண்கள்பநருப்பில் காய்ச்சப்பட்ட பசம்புதபால் விைங்க; கறுப்புண்ட
ைனத் ன்கண்டான் - தகாபம் பகாண்ட மனத்தினனாகப் பார்த்தான்.
இந்திரசித்து,உயிர்நீத்துக் கிடந்த தன் தம்பியின் உடதலப் பார்த்து, ததய்த்தவன் ஆகிய
அனுமன் தமல் தகாபம் பகாண்டான் என்பது கருத்து. (45)

5762. ாருகன்குருதி அன்ன குருதியில், னி ைாச் சீயம்

கூர் உகிர்கிமளத் பகாற்றக் கனகன் பைய்க்
குழம்பின் த ான்ற,
த ர் உக,மகயின் வீரச் சிமல உக, வயிரச் பெங்
கண்
நீர் உக, குருதிசிந் , பநருப்பு உக உயிர்த்து
நின்றான்.
ாருகன் குருதிஅன்ன குருதியில் - தாருகாசுரனுதடய இரத்தப் பபருக்குப் தபான்ற
இரத்தப் பபருக்கில்; னிைாசீயம் கூர் உகிர் கிமளத் - ஒப்பற்ற நரசிங்கமூர்த்தி, தனது
கூரிய நகங்கைால் கிைறிப் பிைந்த; பகாற்றகனகன் பைய்குழம்பின் த ான்ற -
பவற்றிதய உதடய இரணியனது உடல் குழம்பாகக் கலக்கப்பட்டுக் கிடந்ததுதபால்
உருத் பதரியாமல் (தன் தம்பியின் உடல்) கிடந்து விைங்க (அததனக் கண்டு); த ர் உக -
தான் ஏறி வந்த ததரும் நிதல குதலய; மகயின் வீர சிமல உக - தன் தகயில்
பிடித்திருந்த வீரத் தன்தமயிற் சிறந்த வில்லும் நழுவ; வயிரம் பெங்கண் நீர் உக குருதி
சிந் - பதகதமதயக் காட்டும் தனது சிவந்த கண்கள் நீதரயும் இரத்தத்ததயும் சிந்த;
பநருப்பு உக உயிர்த்து நின்றான் - பநருப்தபயும் கக்க (இந்திரசித்து) பபருமூச்சு
விட்டுக் பகாண்டு நின்றான்.

அக்க குமாரன்உடல் விழுந்து கிடந்த இடத்தின் இரத்தப் பபருக்குக்கு, தாருகன்

இரத்தமும், அது உருத்பதரியாமல் சிததந்து கிடந்ததற்கு, இரணியன் உடலும்
உவதமகள். அவ்வுடதலக் கண்ட இந்திரசித்து உயிர்த்து நின்றான் என்பதாம்.
தாருகன்: ஓர்அசுரன்: காளிததவியால் அழிக்கப்பட்டவன்; ‘தாருகன் தபருரம் கிழித்த
பபண்ணும் அல்லள்’ (சிலப். 20: 39-40) (46)

5763. ‘பவவ் இமலஅயில் தவல் உந்ம பவம்மைமயக்

கருதி தநாக்கி,
வவ்வு ல் கூற்றும்ஆற்றான்; ைாறு ைாறு உலகின்
வாழ்வார்,
அவ் உலகத்துஉளாரும், அஞ்சுவர் ஒளிக்க; ஐயா !
எவ் உலகத்ம உற்றாய், எம்மை நீத்து, எளிதின் ?
எந் ாய் !’
எந் ாய் - எனது ஐயதன!; பவவ்இமல அயில் தவல் உந்ம - பகாடியதும் இதல
தபான்ற முதனயுதடயதும் கூர்தம உதடயதும் ஆன தவலாயுதத்தத ஏந்திய உனது
தந்ததயின் (இராவணனது); பவம்மைமய கருதி தநாக்கி - தகாபத்தத ஆதலாசித்துப்
பார்த்து; கூற்றும் வவ்வு ல் ஆற் றான்- யமனும் (உனது உயிதரக்) கவரவல்லனல்லன்;
ைாறுைாறு உலகின்வாழ்வார் - மற்றும் பவவ்தவறு உலகங்களில் வாழ்பவரான; அவ்
உலகத்துஉளாரும் ஒளிக்க அஞ்சுவர் - அந்தந்த உலகத்தில் உள்ைவர்களும் ீி்உன்தன
மதறத்து தவக்கபயப்படுவார்கள்; எம்மை எளிதின் நீத்து - எம்தம எளிதாக விட்டு;
எவ் உலகத்ம உற்றாய் - நீ தவறு எந்த உலகத்ததப் தபாய் அதடந்தாய் ? (என்று
பசால்லி இந்திர சித்து புலம்பினான்).

இராவணனுக்குஅஞ்சி, யமனும் அக்கனது உயிதரப் பறிக்க மாட்டான். மற்தறய

உலகினரும் அவ்வாதற அச்சத்தால், அக்கதன மதறக்க மாட்டார்கள். அப்படியிருக்க,
நீ எந்த உலகத்தில் மதறந்தாய் என்று தனது தம்பிதய நிதனத்து வருந்தி இந்திர சித்து
புலம்பினான் என்பது கருத்து. (47)

5764. ஆற்றலன்ஆகி, அன் ால் அறிவு அழிந்து அயரும்

தவமல,
சீற்றம் என்றுஒன்று ாதன தைல் நிமிர் பெலவிற்று
ஆகி,
த ாற்றிய துன் தநாமய உள்ளுறத் துரந் து
அம்ைா !-
ஏற்றம் ொல்ஆணிக்கு ஆணி எதிர் பெலக் கடாயது
என்ன.
ஆற்றலன் ஆகி - உடன்பிறப்தப இழந்ததனாலான துக்கத்ததப் பபாறுக்க
மாட்டாதவனாய் (இந்திரசித்து); அறிவு அழிந்து - அறிவு மயங்கி; அன் ால் அயரும்
தவமல - தம்பிபால் தான் பகாண்ட அன்பினால், தைர்ச்சியுற்று வருந்தும்தபாது; சீற்றம்
என்ற ஒன்று ாதன - தகாபம் என்ற ஒரு குணதம; தைல் நிமிர் - தமன்தமல் பபாங்கி
எழும்; பெலவிற்று ஆகி - தன்தம உதடயதாய்; ஏற்றம் ொல் ஆணிக்கு - நன்றாய் உள்
நுதழந்த ஓர்ஆணிக்கு; எதிர் பெல ஆணி கடாயது என்ன - அது பின்வாங்கிச்
பசல்லமற்தறார் ஆணிதயத் தாக்கி அடித்தது தபால; த ாற்றிய துன் தநாமய -
மனத்தினுள் ததான்றிய துன்பம் என்ற தநாதய; உள் உறதுரந் து -
உள்தைஅடங்கும்படி பசலுத்தி அடக்கி விட்டது; அம்ைா !- ஆச்சரியம்.
இதனால்,இந்திரசித்து பகாண்டிருந்த துயரத்தத அவனது தகாபம் எதிர்பகாண்டு
தாக்கி ஆழியச் பசய்தது என்பதாம். இது, ஓரிடத்தில் ஆணியின் தமல் ஆணிதய
அடித்தால், பிந்தி அடிக்கும் ஆணி முந்தி அடிக்கப்பட்டுள்ை ஆணிதய உள்தை
பசலுத்தி விடுதல் தபான்றது. இதனுள், தசாகத்தத வீரம் மாற்றியது கூறப்பட்டது. ஒரு
சுதவதய, மற்பறாரு சுதவ மாற்றும் இயல்பு பதரிவிக்கப்பட்டது.
(48)இந்திரசித்தததநாக்கிய அனுமன் சிந்ததன

கலிவிருத் ம்

5765. ஈண்டு இமவநிகழ்வுழி, இரவி த ர் எனத்

தூண்டுறுத ரின்தைல் த ான்றும் த ான்றமல,
மூண்டு முப்புரம்சுட முடுகும் ஈெனின்,
ஆண் மக வமனகழல் அனுைன், தநாக்கினான்.
 ஈண்டு இமவநிகழ்வுழி - இவ்விடத்தில் இச்பசயல்கள் நடக்கும்தபாது; இரவி த ர்
என - சூரியனும் அவனுதடய ததரும் தபால; தூண்டு உறும் த ரின் தைல் த ான்றும்
த ான்றமல மூண்டு - பசலுத்தப்பட்ட ததரின் மீது விைங்கும் இராவணன் புதல்வனான
இந்திரசித்தத சீற்றம் தமற்பகாண்டு; முப்புரம் சுட முடுகும் ஈெனின் - திரிபுரங்கதை
எரித்தற்கு விதரந்து பசல்லும் சிவபபருமாதனப் தபான்ற; ஆண் மக வமனகழல்
அனுைன் தநாக்கினான் - ஆண்தமக் குணம் மிக்க பூண்ட வீரக்கழதல உதடய
அனுமன் பார்த்தான்.

இரவி, ததர்உம்தமத்பதாதக. அனுமனுக்குச் சிவபிரான் உவதம. அவன் சிவபிரான்

அம்சமாக அவதரித்தவன் என்பததக் குறிக்க வந்தது. (49)

கலிநிமலத் துமற

5766. ‘பவன்தறன், இ ன் முன், சில வீரமர என்னும்

பைய்ம்மை
அன்தற முடுகிக்கடிது எய் அமழத் து அம்ைா !
ஒன்தற, இனிபவல்லு ல் த ாற்றல்; அடுப் து
உள்ளது
இன்தற ெமையும்;இவன் இந்திரசித்து !’ என் ான்.
இ ன்முன் சிலவீரமர பவன்தறன் என்னும் பைய்ம்மை அன்தற - யான்,இதற்கு முன்
சில அரக்க வீரதர தபாரில் பவன்தறன் என்னும் உண்தம அல்லவா; முடுகி கடிது
எய் அமழத் து அம்ைா - மிக்க விதரவாக வருமாறு (இவதன) இங்குக் கூப்பிட்டது;
இனி பவல்லு ல் த ாற்றல் ஒன்தற அடுப் து உள்ளது - யான், இனி பவற்றி பபறுவது
அல்லது ததாற்பது என்பவற்றுள் ஒன்தற அதடயக்கூடியதாகும்; இன்தற ெமையும் -
(அவ்விரண்டில் ஒன்று) இன்தறக்தக அதமயும்; இவன் இந்திரசித்து என் ான் - இவன்
இந்திரசித்து என்பவதன ஆவான்.
இந்திரசித்தின்வீரத்ததப் பற்றிக் தகள்வியுற்றதனாலும், பிராட்டிதய இலங்தகயில்
ததடியதபாது இவதன மாளிதகயில் கண்டதனாலும், வருபவன் இந்திரசித்தத என்று
அனுமன் பதளிந்தான். (50)

5767. ‘கட்டு ஏறு,நறுங் கைழ் கண்ணி, இக் காமள என்

மகப்
ட்டால், அதுதவஅவ் இராவணன் ாடும் ஆகும்;
“பகட்தடம்” எனஎண்ணி, அக் தகடு அருங்
கற்பினாமள
விட்டு ஏகும்; அதுஅன்றி, அரக்கரும் பவம்மை
தீர்வார்.
நறுங் கைழ்கண்ணி - மிக்க மணம் வீசுகின்ற மாதலதய அணிந்த; இக்கட்தடறு
காமள - இந்த வீர பவறிபகாண்ட காதை தபால்வான்; என் மகப் ட்டால் - என்
தகயால் இறந்தால்; அதுதவ அவ் இராவணன் ாடும் ஆகும் - அச்பசயதல அந்த
இராவணன் அழிவாகவும் முடியும்; ‘பகட்தடம்’ என எண்ணி - (ஆகதவ இராவணன்)
இனி நாம் தவறாமல் அழிதவாம் என்று நிதனத்து; அக்தகடு அருங் கற்பினாமள
விட்டு ஏகும் - அந்தக் பகடுதல் இல்லாத கற்பினைான சீதா பிராட்டிதய
(இராமபிரானிடம்) பகாண்டு வந்து விட்டுச் பசல்வான்; அது அன்றி - அதுவும்
அல்லாமல்; அரக்கரும் பவம்மை தீர்வார் - அரக்கர்களும் தமது பசருக்கு அடங்கிக்
பகாடுதம ஒழிவார்கள்.

இந்திரசித்துஅழிந்தால் இராவணன் அழிவான். இராவணன் வலிதமக்கு

இந்திரசித்தத மூலமாவான் என்பது அனுமன் கருத்து. (51)

5768. ‘ஒன்தறா இ னால் வரும் ஊதியம் ?

ஒண்மையாமனக்
பகான்தறன்எனின், இந்திரனும் துயர்க் தகாளும்
நீங்கும்;
இன்தற, கடிபகட்டது, அரக்கர் இலங்மக; யாதன
பவன்தறன், அவ்இராவணன் ன்மனயும், தவபராடு’
என்றான்.
ஒண்மையாமன - ஒளியுற்றஇந்த இந்திரசித்தத; பகான்தறன் எனின் - நான்
பகான்தறன் என்றால்; இ னால் வரும் ஊதியம் ஒன்தறா - இந்தச் பசயலால்
விதையக்கூடிய நன்தம ஒன்று தாதனா ! ; இந்திரனும் துயர் தகாளும் நீங்கும் அரக்கர்
இலங்மக இன்தற கடி பகட்டது - இந்திரனும் துயர் பகாண்டிருத்ததல நீங்கும்
அரக்கர்களுதடய இலங்தக நகரம் இன்தற காவல் ஒழிந்ததாம்; அவ் இராவணன்
ன்மனயும் தவபராடு யாதன பவன்தறன் - அந்த இராவணதனயும் தவதராடு
நாதனபவன்றவனாதவன்; என்றான் - என்று (அனுமன்) எண்ணினான்.

இந்திரசித்தின்அழிவினால் ஏற்படும் நன்தமகதை அனுமன் எண்ணினான்

என்பதாம். ஒண்தம - ஒளி; ஒளி - தான் உைனாய காலத்து மிக்குத் ததான்றுதலுதடதம.
(52)

அரக்கர் பதடயுடன்அனுமன் பபாருதல்

5769. அக் காமல,அரக்கரும், யாமனயும், த ரும், ைாவும்,
முக் கால் உலகம்ஒரு மூன்மறயும் பவன்று முற்றிப்
புக்கானின் முன்புக்கு, உயர் பூெல் ப ருக்கும்
தவமல,
மிக்கானும்,பவகுண்டு ஓர் ைராைரம் பகாண்டு
மிக்கான்.
அக்காமல - இவ்வாறுஅனுமான் எண்ணிக் பகாண்டு நின்றபபாழுது; உலகம் ஒரு
மூன்மறயும் முக்கால் பவன்று - மூன்று உலகங்கதையும் (ஒருமுதறக்கு) மூன்று
முதறயாக பவன்று; முற்றி புக்கானின் முன்புக்கு - எதிரில்லாமல் முடித்து
இலங்தகயில் பவற்றி வீரனாய்ப் புகுந்த இந்திரசித்துக்கு முன்தன வந்து; அரக்கரும்,
யாமனயும் த ரும், ைாவும் - அரக்கர்கைாகிய காலாட்பதடயும், யாதன, ததர், குதிதர
ஆகிய பதடகளும்; உயர் பூெல் ப ருக்கும் தவமல - மிக்க ஆரவாரத்ததப் பபரிதும்
உண்டாக்கிய தவதையில்; மிக்கானும் - பபரிதயானான அனுமனும்; பவகுண்டு ஓர்
ைராைரம் பகாண்டு - சினம் பகாண்டு, ஒரு ஆச்சாமரத்ததப்பிடுங்கி எடுத்துக் பகாண்டு;
மிக்கான் - (தபார் பசய்ய) தபருருக் பகாண்டவனானான்.
இந்திரசித்துதபார்க்கைம் புகுதற்கு முன்பு, நால்வதகப் பதடகளும் வந்து ஆரவாரம்
பசய்தன. அததனக் கண்டு அனுமனும் பவகுண்டு தபாருக்குத் தயாரானான் என்க.
(53)

5770. உம யுண்டனயாமன; உருண்டன யாமன;

ஒன்தறா ?
மிதியுண்டனயாமன; விழுந் ன யாமன; தைல் தைல்,
பும யுண்டன யாமன;புரண்டன யாமன; த ாரால்
வம யுண்டன யாமன;ைறிந் ன யாமன, ைண்தைல்.
யாமன உம உண்டன- (அரக்கர் தசதனயில்) சில யாதனகள் அனுமனால்
உததக்கப் பபற்றன; யாமன உருண்டன - சில யாதனகள் உருைப் பபற்றன; ஒன்தறா
யாமன மிதி உண்டன - இது மாத்திரதமா ? சிலயாதனகள் அனுமனால்
மிதிக்கப்பட்டுப் தபாயின; யாமன விழுந் ன - சிலயாதனகள் கீதழ விழுந்தன; யாமன
தைல் தைல் பும உண்டன - சில யாதனகள் ஒன்றன் தமல் ஒன்றாகப் புததந்து
தபாயின; யாமன புரண்டன - சில யாதனகள் முன் பின்னாகவும் கீழ் தமலாகவும்
நிதல மாறின; யாமன த ாரால் வம யுண்டன - சில யாதனகள் தபாரில்
வததக்கப்பட்டன; யாமன ைண்தைல் ைறிந் ன - மற்றும் சில யாதனகள் அந்தப்
தபார்க்கைத்தில் மல்லாந்து வீழ்ந்தன.

அனுமனால்யாதனப்பதட அழிந்ததம கூறப்பட்டது. (54)

5771. முடிந் த ர்க் குலம்; முறிந் ன த ர்க் குலம்; முரண்

இற்று
இடிந் த ர்க்குலம்; இற்றன த ர்க் குலம்; அச்சு
இற்று
ஒடிந் த ர்க்குலம்; உக்கன த ர்க் குலம்; பநக்குப்
டிந் த ர்க்குலம்; றிந் ன த ர்க் குலம், டியில்.
த ர்க்குலம்முடிந் - சில ததர்க்கூட்டங்கள் முழுவதும் அழிந்தன; த ர்க்குலம்
முறிந் ன - சில ததர்க் கூட்டங்கள் சிற்சில பகுதிகள் முறிி்பட்டன; த ர்க்குலம் முரண்
இற்று இடிந் - சில ததர்க்கூட்டங்கள் வலிதம அழிந்து இடிபட்டன; த ர்க்குலம்
இற்றன - சில ததர்க்கூட்டங்கள் மூட்டுக்கள் அற்று விழுந்தன;த ர்க்குலம் அச்சுஇற்று
ஒடிந் - சில ததர்க்கூட்டங்கள்அச்சு முறிந்து ஒடியப் பபற்றன; த ர்க்குலம் உக்கன -
சில ததர்க் கூட்டங்கள் பபாடியாய் உதிர்ந்தன; த ர்க்குலம் பநக்கு டிந் - சில
ததர்க்கூட்டங்கள் சிததந்து கீதழ விழுந்தன; த ர்க்குலம் டியில் றிந் ன - சில
ததர்க்கூட்டங்கள் ததரயில் சாய்ந்தன.

இந்திரசித்தின்ததர்ப்பதடகள் பலவாறு அழிந்ததம கூறப்பட்டது. (55)

5772. சிரன்பநரிந் வும், கண் ைணி சிம ந் வும், பெறி
ாள்
ரன்பநரிந் வும், முதுகு இறச் ொய்ந் வும், ார்
பூண்
உரன்பநரிந் வும், உதிரங்கள் உமிழ்ந் வும், ஒளிர்
ப ாற்
குரன்பநரிந் வும், பகாடுங் கழுத்து ஒடிந் வும்-
குதிமர.
குதிமர சிரம்பநரிந் வும் - (அனுமனால்அழிக்கப்பட்டு) குதிதரகள் ததல
பநாறுங்கிப் தபாயதவயும்; கண்ைணி சிம ந் வும் - கண்களின் கருவிழிகள் சிததயப்
பபற்றதவயும்; பெறி ாள் ரன் பநரிந் வும் - வலிதம மிக்க கால்களின் பதாகுதி
பநாறுங்கப் பபற்றதவயும்; முதுகு இற ொய்ந் வும் - முதுகு ஒடியக் கீதழ
சாய்ந்ததவயும்; ார் பூண் உரன் பநரிந் வும் - கிண்கிணி மாதல அணிந்த மார்பு
பநாறுங்கப் பபற்றதவயும்; உதிரங்கள் உமிழ்ந் வும் - இரத்தப் பபருக்குகதைக்
கக்கியதவயும்; ஒளிர் ப ான் குரன்பநரிந் வும் - பிரகாசமான பபாற் சதங்தகதய
அணிந்த கால் குைம்புகள்பநாறுங்கப் பபற்றதவயும்; பகாடும் கழுத்து ஒடிந் வும் -
வதைந்தகழுத்துக்கள் ஒடிந்ததவயும் (ஆயின). குதிதரப் பதடஅழிந்ததம
கூறப்பட்டது. (56)

5773. பிடியுண்டார்களும், பிளத் லுண்டார்களும், ப ருந்

த ாள்
ஒடியுண்டார்களும், மல உமடந் ார்களும், உருவக்
கடியுண்டார்களும்,கழுத்து இழந் ார்களும், கரத் ால்
அடியுண்டார்களும்,அச்ெமுண்டார்களும்-அரக்கர்.
அரக்கர் - காலாட்பதடயினரான அரக்க வீரர்கள்; பிடிஉண்டார்களும் -
அனுமனால் பிடிக்கப்பட்டவர்களும்; பிளத் ல உண்டார்களும் - உடல்
பிைக்கப்பட்டவர்களும்; ப ரும்த ாள் - பபரிய ததாள்கள்; ஒடி உண்டார்களும் -
ஒடிபட்டவர்களும்; மல உமடந் ார்களும் - ததலகள் உதடயப் பபற்றவர்களும்;
உருவ கடி உண்டார்களும் - (உடல் முழுவதும்) நன்றாகக் கடிக்கப் பபற்றவர்களும்;
கழுத்து இழந் ார்களும் - கழுத்தத இழந்தவர்களும்; கரத் ால் அடி உண்டார்களும் -
தககைால் அடிக்கப் பபற்றவர்களும்; அச்ெம் உண்டார்களும் - பயம் பகாண்டவர்களும்
(ஆனார்கள்).

காலாட்பதட அழிவுகூறப்பட்டது. (57)

5774. வட்ட பவஞ்சிமல ஓட்டிய வாளியும், வயவர்

‘விட்ட விட்டபவம் மடகளும், வீரன்தைல் வீழ்ந் ,
சுட்ட வல் இரும்புஅமடகமலச் சுடுகலா துத ால்,
ட்ட ட்டனதிமெபயாடும் ப ாறிபயாடும் ரந் .
 வயவர் - அரக்க வீரர்கள்; வட்டம் பவம்சிமல - நன்கு வதைக்கப்பட்ட பகாடிய
விற்களினின்றும் பசலுத்திய அம்புகளும்; விட்ட விட்ட பவம் மடகளும் - மற்றும்
மிகுதியாகப் பிரதயாகித்த பகாடிய ஆயுதங்களும்; வீரன்தைல் - மகா வீரனான அனுமன்
தமல்; வீழ்ந் - விழுந்ததவகைாய்; சுட்ட வல் இரும்பு அமடகமல சுடுகலா து த ால் -
பநருப்பில் காய்ந்த வலிய இரும்பு, பட்டதடக் கல்தலச் சுடாதது தபால; ட்ட
ட்டன திமெபயாடும் ப ாறிபயாடும் ரந் - அனுமன் தமல் பட்டதவ அதனத்தும்
(ஓர் இதடயூறும் பசய்யாது) நான்கு திதசகளிலும், பநருப்புப் பபாறிகதைச்
சிந்தினவாய்ப் பரவிி்ச் பசன்றன.

காய்ச்சினஇரும்பு, அதடகல்தல ஊறுபசய்ய மாட்டாது, தாதன பபாறிவிட்டுச்

சிததவுறுவதுதபால, அனுமன் தமல் விழுந்த ஆயுதங்கள், அவதன ஊறு பசய்யாது
சிததந்தன என்று கூறியவாறு. (58)

இந்திரசித்தும்அனுமனும் பலவதகயாகப் பபாருதல்

5775. சிமக எழும்சுடர் வாளிகள், இந்திரசித்து,

மிமக எழும்சினத்து அனுைன்தைல் விட்டன, பவந்து,
புமக எழுந் ன,எரிந் ன, கரிந் ன த ா ,-
நமக எழுந் ன,அழிந் ன, வான் உதளார் நாட்டம்.
மிமக எழும்சினத்து அனுைன் தைல் - பபாங்கி எழும் தகாபத்தத உதடய
அனுமன்மீது; இந்திர சித்து விட்டன - இந்திர சித்து (தூரத்திலிருந்துபதாடுத்து)
விட்டதவயாகிய; சிமக எழும் சுடர் வாளிகள் - பகாழுந்துவிட்டுஎரியும் அம்புகள்;
பவந்து புமக எழுந் ன - பவந்து புதக கிைம்பப்பபற்றதவயும்; எரிந் ன கரிந் ன -
எரியப்பட்படாழிந்ததவயும், தீய்ந்துதபானதவயுமாய்; த ா - (அவன் உடதலச்
சிறிதும்) ஊறுபடுத்தாபதாழிய; நமக எழுந் ன - (அது கண்ட இந்திரசித்துக்குக்
தகாபத்தால்) சிரிப்புஉண்டாயின; வான் உதளார் நாட்டம் அழிந் ன - (இனி
என்னாகுதமா என்று அஞ்சி மனம் கலங்கியதனால்) ததவர்களுதடய கண்களும்
கலக்கம்அதடந்தன.

அனுமனதுசினத்தீச்சுடர், இந்திரசித்து வீசிய அம்புகதைச் சுட்டுப் பயனற்றதவ

ஆக்கின என்பது கருத்து. (59)

5776.. த ரும், யாமனயும், புரவியும், அரக்கரும், சிந்திப்

ாரின் வீழ் லும், ான் ஒரு னி நின்ற மணத்
த ாள்
வீரர் வீரனும்,முறுவலும் பவகுளியும் வீங்க,
‘வாரும், வாரும்’ என்று அமழக்கின்ற அனுைன்தைல்
வந் ான்.
த ரும்,யாமனயும், புரவியும், அரக்கரும் சிந்தி ாரின் வீழ் லும் - ததர்களும்,
யாதனகளும், குதிதரகளும், அரக்கப் தபார் வீரர்களும் சிதறி, ததரயில் அடிபட்டு
விழுந்தவுடன்; ான் ஒரு னி நின்ற - தான் ஒருவன் மாத்திரதம தன்னந்தனியாய் எஞ்சி
நின்ற; மண த ாள் வீரர் வீரனும் - பருத்த ததாள்கதை உதடய மகாவீரனாகிய
இந்திரசித்தும்; முறுவலும் பவகுளியும் வீங்க - புன் சிரிப்பும் தகாபமும் அதிகரிக்க;
வாரும் வாரும் என்று அமழக்கின்ற அனுைன் தைல் வந் ான் - வாருங்கள் வாருங்கள்
என்று தமன்தமலும் உற்சாகத்ததாடு கூப்பிடுகின்ற அனுமன்மீது எதிர்த்துப் தபாரிட
வந்தான்.
வாரும் வாரும் என்பது இகழ்ச்சிக் குறிப்பு. இகழ்ச்சியுடன் அதழதத் அனுமனுடன்
தபார் பசய்ய வந்தான் இந்திரசித்து. (60)
5777.
புரந் ரன் மல ப ாதிர் எறிந்திட, புயல் வானில்
ரந் ல்உரும்ஏற்றுஇனம் பவறித்து உயிர் ம ப் ,
நிரந் ரம் புவி முழுவதும் சுைந் நீடு உரகன்
சிரம் துளங்கிட,அரக்கன் பவஞ் சிமலமயநாண்
ப றித் ான்.
புரந் ரன் மலப ாதிர் எறிந்திட - இந்திரன் ததலநடுக்கம் தமலிடவும்; வானில்
ரந் புயல் ல் உரும் ஏற்று இனம் - ஆகாயத்தில் பரந்து விைங்கிய தமகங்களில் உள்ை
பல பபரிய இடிகளின் கூட்டம்; பவறித்து உயிர் ம ப் - அச்சத்தால் மயக்கம்
பகாண்டு உயிர் நடுங்கவும்; நிரந் ரம் புவி முழுவதும் சுைந் நீடு உரகன் - எப்தபாதும்
உலகம் முழுவததயும் தாங்கிக் பகாண்டுள்ை நீண்ட பாம்பாகிய ஆதிதசடன்; சிரம்
துளங்கிட - தன் ஆயிரம் ததலகளும் அச்சத்தால் நடுங்கவும்; அரக்கன் பவஞ்சிமலமய
நாண் ப றித் ான் - அரக்கனாகிய இந்திரசித்து, தன் வில்லின் பகாடிய நாதணக் தக
விரலால் பதறித்து ஒலி எழுப்பினான்.

இந்திரசித்துதனது வில்லின் நாதணத் பதறித்த தபாது, அச்சத்தால் நடுங்கிய பிறரது

நடுக்கம் கூறப்பட்டது. பபாதிர் - நடுக்கம். (61)

5778. ஆண்டநாயகன் தூ னும், அயனுமட அண்டம்

கீீ்ண்ட ாம் என,கிரி உக, பநடு நிலம் கிழிய,
நீண்ட ைாதிரம்பவடி ட, அவன் பநடுஞ் சிமலயில்
பூண்ட நாண் இற, ன் பநடுந் த ாள் புமடத்து
ஆர்த் ான்.
ஆண்ட நாயகன் - (எல்லாஉயிர்கதையும்) அடிதம பகாண்டருளும் (திருமாலின்
அவதாரமாகிய) இராமபிரானின் தூ னும் - தூதனான அனுமனும்; அயனுமட அண்டம்
கீண்ட ாம் என - (அவ்பவாலிக்கு எதிராக) பிரம்மாண்டதம பிைந்தது என்று
பசால்லும்படியாகவும்; கிரி உக - மதலகள் பபாடியாய்ச் சிந்தும்படியாகவும்; பநடும்
நிலம் கிழிய - நீண்ட பூமி பிைக்கும் படியும்; நீண்ட ைாதிரம் பவடி ட - பநடிய திதசகள்
பிைவுபடவும்; அவன் பநடுஞ்சிமலயில் பூண்ட நாண்இற - இந்திர சித்தினது நீண்ட
வில்லில் பூட்டிய நாண் அற்றுப் தபாகவும்; ன் பநடுந்த ாள் புமடத்து ஆர்த் ான் -
தனது பநடிய ததாள்கதைக் பகாட்டிக் கர்ச்சதன பசய்தான். இந்திரசித்து,முன்
எழுப்பிய ஒலிக்குக் கருவியாயிருந்த நாணும் அறும்படி இருந்தது, அனுமன் ததாள்
புதடத்து ஆர்த்த ஒலி என்பது கருத்து. (62)
5779. ‘நல்மல ! நல்மல ! இஞ் ஞாலத்துள், நின் ஒக்க
நல்லார்
இல்மல !இல்மலயால் ! எறுழ் வலிக்கு யாபராடும்
இகல
வல்மல ! வல்மல! இன்று ஆகும், நீ மடத்துள
வாழ்நாட்கு
எல்மல ! எல்மல!’ என்று, இந்திரசித்துவும்
இமெத் ான்.
நல்மல நல்மல - நீமிகவும் சாமர்த்தியம் உள்ைவன்; இஞ் ஞாலத்துள் நின் ஒக்க
நல்லார் இல்மல இல்மல - இந்த உலகத்தில் உனக்குச் சமமான சமர்த்தர்கள் யாரும்
இல்தல; எறுழ்வலிக்கு - மிக்க வலிதமத் திறத்தில்; யாபராடும் இகல வல்மல வல்மல
- நீ எல்தலாருடனும்மாறுபடுதற்கு மிகவும் வல்லவன்; நீ மடத்துள வாழ் நாட்கு
எல்மலஎல்மல இன்று ஆகும் - நீ அதடந்துள்ை உன் வாழ் நாளுக்கு இன்தறமுடிவு
எல்தலயாக அதமயும்; என்று - என்று பசால்லி; இந்திர சித்துவும்இமெத் ான் -
இந்திரசித்தும் (இகழ்ந்து தன் வீரம் ததான்றப் பபருமிதத்ததாடு)கூறினான்.
பிறதராடு தவத்துதநாக்குமிடத்து நீ ஒப்புயர்வற்ற வீரன் என விைங்குதவயாயினும்,
நான் உன்தன இன்தறக்குக் பகான்று விடுதவன் என்று, அனுமதன தநாக்கி
இந்திரசித்து வீரவாதம் கூறினான் என்க. (63)

5780. ‘நாளுக்குஎல்மலயும், நிரு ராய் உலகத்ம நலியும்

தகாளுக்குஎல்மலயும், பகாடுந் ப ாழிற்கு
எல்மலயும், பகாடியீர் !
வாளுக்குஎல்மலயும் வந் ன; வமக பகாண்டு
வந்த ன்
த ாளுக்கு எல்மலஒன்று இல்மல’ என்று அனுைனும்
பொன்னான்.
பகாடியீர் ! - பகாடியஅரக்கர்கதை !; நாளுக்கு எல்மலயும் - உங்கள் வாழ்நாளுக்கு
ஒரு முடிவும்; நிரு ராய் உலகத்ம நலியும் தகாளுக்கு எல்மலயும் - அரக்கர்கைாய்
உலகத்தத வருத்தும் உங்கள் பகாள்தகக்கு ஒரு முடிவும்; பகாடும் ப ாழிற்கு
எல்மலயும் - உங்கள் பகாடிய பசய்தககைாகிய பாவத்திற்கு ஒரு முடிவும்; வாளுக்கு
எல்மலயும் வந் ன - உங்கள் வாள் முதலிய பதடக்கலங்களுக்கு ஒரு முடிவும்
இப்தபாது வந்துவிட்டன; வமக பகாண்டு வந்த ன் - அதற்குரிய உபாயங்பகாண்டு
இங்தகயான் வந்துள்தைன்; த ாளுக்கு எல்மல ஒன்று இல்மல - (ஆனால்) என்
ததாைாற்றலுக்கு முடிவு சிறிதும் உண்டாகாது; என்று, அனுைனும் பொன்னான் -
இவ்வாறு அனுமனும் இந்திரசித்துக்கு மறுபமாழி கூறினான்.
(64)

5781. ‘இச் சிரத்ம மயத் ப ாமலப்ப ன்’ என்று, இந்திரன்

மகஞன்,
ச்சிரத் ம்வந்து ஒழுகிட, வானவர் ம ப் ,
வச்சிரத்தினும்வலியன, வயிர வான் கமணகள்,
அச் சிரத்தினும்ைார்பினும் அழுத் லும்-அனுைன்.
இந்திரன் மகஞன் - (அது தகட்டு)இந்திரசித்து; ‘இ சிரத்ம மய
ப ாமலப்ப ன்’என்று - (இந்தக் குரங்கின்) இந்த நம்பிக்தகதய அழித்துவிடுதவன்’
என்று கருதி; அச்சிரத்தினும் ைார்பினும் - அந்த அனுமனுதடய ததலயிலும்
மார்பிலும்; ச்சு இரத் ம் வந்து ஒழுகிட - புதிய இரத்தம் வந்து ஒழுகும்படியும்;
வானவர் ம ப் - (அது கண்டு) ததவர்கள் துடிக்கும்படியாகவும்; வச்சிரத்தினும்
வலியன வயிரவான் கமணகள் - வச்சிராயுதத்ததக் காட்டிலும் வலிதம
உதடயனவான கூர்தமயான பபரிய அம்புகதை; அழுத் லும் - அழுந்த எய்த தபாது;
அனுைன் - ,

பநடுஞ்சினங் பகாண்டுநிமிர்ந்தான் என அடுத்த கவிதயாடு முடியும்.

(65)

5782. குறிதுவான் என்று குமறந்திலன், பநடுஞ்சினம்

பகாண்டான்,
ைறியும் பவண்திமர ைா கடல் உலகு எலாம்
வழங்கி,
சிறிய ாய்பொன்ன திருபைாழி பென்னியில் சூடி,
பநறியில் நின்ற ன் நாயகன் புகழ் என,
நிமிர்ந் ான்.
பகாடும்சினம் பகாண்டான் - (கதணகள் அழுந்தப் பபற்ற அனுமன்) பகாடிய
தகாபம் பகாண்டு; வான் குறிது என்று குமறந்திலன் - ஆகாயம் உயர்வு தபாதாது என்று
தன் வடிவு குறுகாதவனாய் (வான்முகட்டி)னும் தமலாக வைர்ந்து); சிறிய ாய்
பொன்ன திருபைாழி பென்னியில் சூடி - தன் சிறியதாயான தகதகயி பசான்ன கட்டதை
பமாழிகதைத் தன் ததலயால் ஏற்று; ைறியும் பவண் திமர ைாகடல் உலகு எலாம்
வழங்கி - மடங்குகின் றபவண்தமயான அதலகதை உதடய பபரிய கடலினால்
சூழப்பட்ட உலகம்முழுவததயும் (தன் தம்பியாகிய பரதனுக்கு) அளித்து; பநறியில்
நின்ற ன்நாயகன் புகழ் என - அறபநறியில் தங்கி நின்ற தனது
ததலவனானஇராமபிரான் புகதழதபால; நிமிர்ந் ான் - தபருரு எடுத்துக்
பகாண்டுநின்றான்.
இராமபிரான்புகழ் அனுமனின் பநடுதமக்கு உவதம கூறப்பட்டது. (66)

5783. ாகம்அல்லது கண்டிலன்; அனுைமனப் ார்த் ான்;

ைாக வன் திமெ த்ப ாடும் வரம்பு இலா உலகிற்கு
ஏக நா மன எறுழ்வலித் த ாள் பிணிந்து ஈர்த்
தைக நா னும்,ையங்கினனாம் என வியந் ான்.
ைாகவன் திமெ - பபரியவானம் முதலான; த்ப ாடும் - வலிய திதசகள் பத்துடன்;
வரம்பு இலா உலகிற்கு ஏகநா மன - அைவற்ற உலகங்களுக்கு எல்லாம்
தனித்ததலவனான இந்திரதன; எறுழ் வலித் த ாள் பிணிந்து ஈர்த் தைகநா னும் -
மிக்க வலிதமதய உதடய ததாள்கதைக் கட்டி இழுத்த இந்திரசித்தும்; அனுைமனப்
 ார்த் ான் ாகம் அல்லது கண்டிலன் - அனுமதனப் பார்த்து, அவனது உருவில் ஒரு
சிறு பகுதிதய அல்லாமல் முழு உருவும் காணாதவனாகி; ையங்கினன் ஆம் என
வியந் ான் - திதகப்புண்டவன் தபால ஆச்சரியமுற்றான். (67)

5784. நீண்டவீரனும், பநடுந் டங் மககமள நீட்டி,

ஈண்டு பவஞ் ெரம்எய் ன எய்திடாவண்ணம்,
மீண்டு த ாய்விழ வீசி, ஆங்கு அவன் மிடல்
டந் த ர்
பூண்ட த பயாடு,ொரதி மரப் ட, புமடத் ான். நீண்டவீரனும் - அவ்வாறு
தபருருக் பகாண்ட வீரனான அனுமனும்; பநடும் டம் மககமள நீட்டி - நீண்ட பபரிய
தனது தககதை எதிரிதல நீைச் பசலுத்தி; எய் ன ஈண்டு பவம்ெரம் எய்திடா வண்ணம் -
(இந்திரசித்தால்) எய்யப் பட்டு விதரந்து வருகின்ற பகாடிய அம்புகள் தன்னுடம்பில்
படாதபடி; மீண்டு த ாய் விழ வீசி - திரும்பி, அவன் தமல் தபாய் விழுமாறு வீசி
எறிந்து விட்டு; அங்கு அவன் மிடல் டம் த ர் பூண் த பயாடு - அங்தக, அவனது
வலிதமயுள்ை பபரிய ததரில் கட்டிய தபய்கதையும்; ொரதி மர ட புமடத் ான் -
ததர்ப்பாகதனயும் கீதழ விழுந்து இறக்குமாறு அடித்தான். (68)

5785. ஊழிக்காற்று அன்ன ஒரு ரித் த ர் அவண் உ வ,

ாழித்த ாளவன், அத் டந் த ர்மிமெப் ாய்ந் ான்;
ஆழிப் ல் மடஅமனயன, அளப் அருஞ்
ெரத் ால்,
வாழிப் த ார் வலி ைாருதி தைனிமய ைமறத் ான்.
அவண் - அந்நிதலயில்; ஊழிக் காற்று அன்ன ஒரு ரி த ர் உ வ - ஊழிக்காலத்தில்
வீசும் பபருங்காற்றுப் தபால (தவகமாகச் பசல்லும்) குதிதரகள் பூட்டிய ஒரு தததர
(தவறு ஒரு சாரதி) பகாண்டு வந்து தர; ாழி த ாளவன் - பருத்த ததாள்கதை உதடய
அந்த இந்திரசித்து; அத் டம் த ர் மிமெ ாய்ந் ான் - அந்தத் ததரின் மீது பாய்ந்து ஏறி;
ல் ஆழி மட அமனயன அளப் அரும் ெரத் ால் - பல சக்கராயுதம் தபான்ற
அைவிட்டுச் பசால்ல முடியாத அம்புகைால்; வாழி த ார் வலி ைாருதி தைனிமய
ைமறத் ான் - நீடுழி வாழ்பவனும், தபார் வலிதமயிற் சிறந்தவனுமான அனுமனது
திரு தமனிதய மூடி மதறத்துவிட்டான்.
அனுமனது உடம்புமதறயும் படி மிகுதியாக அம்புகதை இந்திரசித்து எய்தான்
என்பதாம். பாழி - பபருதமயும் ஆம்; ஆழி - சக்கராயுதம்; கடலும் ஆம்.
(69)

5786. உற்றவாளிகள் உரத்து அடங்கின உக உ றா,

பகாற்ற ைாருதி, ைற்றவன் த ர்மிமெக் குதித்து,
ற்றி வன்மகயால், றித்து எழுந்து, உலகு எலாம்
லகால்
முற்றி பவன்றத ார் மூரி பவஞ் சிமலயிமன,
முறித் ான்.
பகாற்றைாருதி - பவற்றிதய உதடய அனுமன்; உற்ற உரத்து அடங்கின வாளிகள் -
வந்து பட்டதவயாய் மார்பில் பதிந்ததவகைான (இந்திரசித்தின்) அம்புகள்
அதனத்தும்; உக உ றா - கீதழ சிந்தும்படி உதறித் தள்ளிவிட்டு; அவன் த ர் மிமெ
குதித்து - இந்திரசித்துவின் ததரின்தமல் எழும்பிப் பாய்ந்து; உலகு எலாம் ல கால்
முற்றி பவன்ற த ார்மூரி பவம் சிமலயிமன - உலகும் யாதவயும் பல முதற
முழுவதும் பவன்றதான தபாரில் சிறந்த அவனது வலிய வில்லிதன; வன் மகயால்
ற்றி - தனது வலிய தகயினால் பிடித்து; றித்து எழுந்து முறித் ான் - பிடுங்கிக்
பகாண்டு பவளிதய வந்து ஒடித்பதறித்துவிட்டான்.

அனுமன் ஆற்றல்கூறப்பட்டது. (70)

5787. முறிந் வில்லிீ்ன் வல் ஓமெ த ாய் முடிவ ன்முன்னர்,

ைறிந்து த ாரிமடவழிக் பகாள்வான், வயிர வாட்
மடயால்
பெறிந் வான்ப ரு ைமலகமளச் சிறகு அறச்
பெயிரா
எறிந் இந்திரன் இட்ட, வான் சிமலயிமன
எடுத் ான்.
முறிந் வில்லின் வல் ஓமெ த ாய் முடிவ ன் முன்னர் - ஒடிபட்டஅந்த வில்லிி்ன்
வலிய ஓதச அடங்குவதற்கு முன்தன, (இந்திரசித்து); த ாரிமட ைறிந்து வழிக்
பகாள்வான் - தபாதர மீண்டும் பதாடர தவண்டி; வயிர வாள் மடயால் - வச்சிராயுதம்
என்னும் வாைால்; பெறிந் வான் ப ரு ைமலகமள - அடர்ந்த மிகப்பபரிய
மதலகதை; சிறகு அற பெயிரா எறிந் இந்திரன் - இறகுகள் அற்றுப் தபாகும் படி
சினங் பகாண்டு துணித்தவனான தததவந்திரன்; இட்ட வான்சிமலயிமன எடுத் ான் -
திதறயாகக் பகாடுத்த பபரிய வில்தலக் தகயில் எடுத்துக் பகாண்டான்.
அந்த வில்ஒடிந்தவுடதன தவறு ஒரு வில்தல எடுத்துக் பகாண்டான் இந்திரசித்து.
அது, இந்திரன் தனது ததால்விக்குப் பிறகு, திதறயாக இந்திரசித்துக்குக் பகாடுத்தது.
(71)

5788. நூறு நூறுத ார் வாளி, ஓர் ப ாமட பகாடு,

பநாய்தின்,
ைாறு இல் பவஞ்சினத்து இராவணன் ைகன் சிமல
வமளத் ான்; ஊறு, ன் பநடு தைனியில், ல ட, ஒல்கி,
ஏறு தெவகன்தூ னும், சிறிது த ாது இருந் ான்.
ைாறு இல் பவம்சினத்து இராவணன் ைகன் - எதிர் இல்லாத பகாடியதகாபத்தத
உதடய இராவணனது மகனான இந்திரசித்து; த ார்வாளி நூறுநூறு ஓர் ப ாமட பகாடு
- தபாரிற் சிறந்த நூறு நூறு அம்புகதை ஒரு பதாடுப்பிதல பகாண்டு; பநாய்தின் சிமல
வமளத் ான் - விதரவில், அவ்வில்தல வதைத்து எய்தான்; ஏறு தெவகன் தூ னும் -
சிறந்த வீரனாகிய இராமபிரானுதடய தூதனான அனுமனும்; ன் பநடு தைனியில் ஊறு
ல ட - (அந்த அம்புகைால்) தனது பபரிய உடம்பில் பல புண்கள் உண்டாக; சிறிது
த ாது ஒல்கி இருந் ான் - சிறிது தநரம் தைர்ச்சியுற்றிருந்தான்.
 ஏறு தசவகன்; ‘ஏறுதசவகனார்’ - (திருவாய்பமாழி 6.1.9) பதகவர் திரளிலும் ஏறிய
(மதிக்கப் பபற்ற) வீரம் உள்ைவர் - என்பது முன்தனார் உதர.
(72)

5789. ஆர்த் வானவர் ஆகுலம் பகாளீஇ, அறிவு

அழிந் ார்;
ார்த் ைாருதி, ாரு ஒன்று அங்மகயில் ற்றி,
தூர்த் வாளிகள்துணி ட முமற முமற சுற்றி,
த ார்த் ப ான்பநடு ைணி முடித் மலயிமடப்
புமடத் ான்.
ஆர்த் வானவர்- முன்புமகிழ்ச்சியால் ஆரவாரம் பசய்த ததவர்கள்; ஆகுலம்
பகாளீஇ அறிவு அழிந் ார் - (அனுமான் தைர்ச்சி உற்றது கண்டு)துன்பம் பகாண்டு
அறிவு கலங்கினார்கள்; ார்த் ைாருதி ாரு ஒன்றுஅம்மகயில் ற்றி - அதுகண்ட
அனுமன், (உடதன தைர்ச்சி நீங்கி) ஒருமரத்ததத் தனது அழகிய தகயிதல எடுத்துக்
பகாண்டு; தூர்த் வாளிகள்முமற முமற துணி ட - (இந்திரசித்து) எய்து நிரப்புகின்ற
அம்புகள் எல்லாம்வரிதச வரிதசயாகத் துண்டு பட்படாழியும்படி; சுற்றி - அந்த
மரத்ததச் சுற்றிவீசி; ப ான்ைணி பநடுமுடி த ார்த் மலயிமட -
பபான்னாலும்மணியாலும் பசய்து நீண்டதாய் விைங்கிய கிரீடம் கவித்துள்ை
இந்திரசித்தின்ததலயிடத்து; புமடத் ான் - (அம்மரத்தாதல) ஓங்கி அடித்தான்.
(73)
790. ார ைா ைரம் முடியுமடத் மலயிமடப் டலும்,
ாமரயின் பநடுங்கற்மறகள் பொரிவன யங்க,
ஆர ைால் வமரஅருவியின் அழி பகாழுங் குருதி
தொர நின்றுஉடல் துளங்கினன்-அைரமரத்
ப ாமலத் ான்.
அைரமரத்ப ாமலத் ான் - ததவர்கதை பவன்றவனானஇந்திரசித்து; முடியுமடத்
மலயிமட - கிரீடம் அணிந்த தனது ததலயின் தமல்; ார ைாைரம் டலும் - வலியதும்
பபரியதுமான அந்த மராமரம் பட்ட அைவிதல; பநடும் கற்மறகள் ாமரயின்
பொரிவன யங்க - (கீரிடத்தில் உள்ை மாணிக்கங்களின்) நீண்ட ஒளித் பதாகுதிகள்
ஒழுங்காக தமற் பசாரிவனவற்தறப் தபான்று விைங்கும்படி; ைால் வமர அருவியின் -
பபரிய மதலயிலிருந்து வருகின்ற நீர் அருவிதபால; அழி பகாழுங்குருதி ஆர தொர -
வழிகின்ற பகாழுதமயான இரத்தம் மிகுதியாகப் பபருக; நின்று, உடல் துளங்கினான் -
(ஏங்கித் தைர்ச்சியுற்று) நின்று, உடம்பு நடுங்கினான். (74)

5791. நின்று,த ா ம் வந்துறு லும், நிமற பிமற எயிற்மறத்

தின்று, த வரும்முனிவரும் அவுணரும் திமகப் ,
குன்றுத ால் பநடுைாருதி ஆகமும் குலுங்க,
ஒன்று த ால்வன,ஆயிரம் கழி தகாத்து உய்த் ான்.
நின்று - (இந்திரசித்து)சிறிது தபாது அயர்ச்சியுற்று நின்று; த ா ம் வந்து உறு லும் -
பிறகு அறிவு வந்து கூடின அைவில்; நிமற பிமற எயிற்மற தின்று - தன் வாயில்
நிதறந்துள்ைனவும் பிதறச்சந்திரன் தபான்றனவுமான பற்கதைக் தகாபத்தினால்
கடித்து; த வரும், முனிவரும் அவுணரும் திமகப் - ததவர்களும் இருடிகளும்
அசுரர்களும் யாதாகுதமா என்று ஏக்கமுற; குன்று த ால் பநடு ைாருதி ஆகமும் குலுங்க
- மதல தபான்ற உயர்ந்த வடிவமுள்ை அனுமனது உடலும் நடுங்க; ஒன்று த ால் வன -
ஒதர தன்தமயான (தவறுபாடு இல்லாத); ஆயிரம் கழி தகாத்து உய்த் ான் - ஆயிரம்
அம்புகதை, வில்லில் பூட்டி அனுமன் மீது பசலுத்தினான். (75)

5792. உய்த் பவஞ் ெரம் உரத்தினும் கரத்தினும் ஒளிப் ,

மகத் சிந்ம யன் ைாருதி, நனி வக் கனன்றான்; வித் கன் சிமல விடு
கமண விமெயினும் கடுகி,
அத் டம் ப ருந்த பராடும் எடுத்து, எறிந்து,
ஆர்த் ான்.
உய்த் பவம்ெரம் - அவ்வாறு இந்திரசித்து பசலுத்திய பகாடிய அம்புகள்; உரத்தினும்
கரத்தினும் ஒளிப் - தனது மார்பிலும் தககளிலும் அழுந்த; ைாருதி - அனுமன்; மகத்
சிந்ம யன் நனி வகனன்றான் - பவறுத்த மனத்தினனாய், மிகவும் தகாபம் தமற்
பகாண்டவனாய்; வித் கன் சிமல விடுகமண விமெயினும் கடுகி - ஞானவடிவனான
இராமபிரான் வில்லில் தூண்டும் அம்பின் தவகத்தினும் அதிக தவகமாகச் பசன்று;
அத் டம் த பராடும் எடுத்து - அந்த மிகப் பபரிய ததருடதன (இந்திரசித்ததத்) தூக்கி;
எறிந்து ஆர்த் ான் - தமதல வீசி எறிந்து ஆரவாரஞ் பசய்தான்.

அனுமன்,இந்திரசித்ததத் தததராடு எடுத்து எறியச் பசல்லும் தவகத்துக்கு,

இராமபிரானது அம்பின் தவகம் உவதம கூறப்பட்டது. வித்தகன் - தமதலான்.
(இராமபிரான்) (76)

5793. கண்ணின்மீச் பென்ற இமை இமட கலப் ன்

முன்னம்,
எண்ணின் மீச்பென்ற எறுழ் வலித் திறலுமட
இகதலான்,
புண்ணின் மீச்பென்று ப ாழி புனல் சும் புலால்
ப ாடிப் ,
விண்ணின் மீச்பென்று, த பராடும் ார்மிமெ
வீழ்ந் ான்.
எண்ணின் மீபென்ற எறுழ்வலி திறலுமட இகதலான் - எண்ணத்ததக் கடந்து பசன்ற
(வரம்பு கடந்த) மிக்க வலிதமயுதடய பதகவனான இந்திரசித்து; த பராடும்
விண்ணின் மீ பென்று - (அனுமன் எடுத்பதறிந்த விதசயினால்) தததராடும்
வானத்தின்தமல் எல்தலயில் தபாய்; புண்ணின் மீ பென்று ப ாழி புனல் சும் புலால்
ப ாடிப் - புண்களின் தமதல பபருகி வழிகின்ற இரத்தம் புதிய புலால் நாற்றத்ததாடு
பவளிப்பட; கண்ணின் மீ பென்ற இமை இமட கலப் ன் முன்னம் - கண்களின்
தமல்உள்ைஇதம கீழிதமயிதல வந்துகூடுவதன் முன்னம்; ார்மிமெ வீழ்ந் ான் -
ததரயில் வந்து வீழ்ந்திட்டான்.
 இந்திரசித்து,அனுமனால் வீசி எறியப் பட்டு, தததராடு, கீதழ வந்து விழும்
தவகத்துக்கு, கண் இதம பபாருந்தும் தவகம் உவதமயாக்கப்பட்டது.
(77)

5794. விழுந்து ார் அமடயாமுனம், மின் எனும் எயிற்றான்,

எழுந்து, ைாவிசும்பு எய்தினன்; இமட, அவன்
மடயில்,
பெழுந் திண் ைாைணித் த ர்க் குலம் யாமவயும்
சிம ய
உழுந்துத ர்வ ன்முன், பநடு ைாருதி உம த் ான்.
மின் எனும்எயிற்றான் - மின்னதலப் தபால ஒளிவீசும் பற்கதை உதடய
இந்திரசித்து; விழுந்து ார் அமடயா முனம் - விழுந்து ததரதய அதடவதன்
முன்னதம; எழுந்து ைா விசும்பு எய்தினன் - எழுந்து, பபரிய ஆகாயத்தத அதடந்தான்;
இமட - அதற்கு இதடதய; பநடு ைாருதி - நீண்ட உருவுதடய அனுமான்; உழுந்து
த ர்வ ன் முன் - ஒரு உளுந்து உருளும் அைவினுள்தை (விதரவாக); அவன் மடயில்
பெழுந்திண் ைாைணி த ர்க்குலம் யாமவயும் - இந்திரசித்துவின் தசதனயில் உள்ை
பபரிய வலிய இரத்தினங்கள் பதித்த ததர்க்கூட்டம் எல்லாம்; சிம ய உம த் ான் -
அழியும்படி உததத்தான்.

இந்திரசித்துதததராடு நிலத்தில் விழுந்தவுடன், சிறிதும் தாமதிக்காது எழுந்து தமற்

பசன்றான் என்பதும், அவ்வாறு, அவன் தமற்பசல்லும் கால அைவிற்குள் (உளுந்து
உருளும் தநரத்துக்குள்) அவனுதடய மற்தறய ததர்க்குலத்தத அனுமன் உததத்துச்
சிததத்தான் என்பதும் அதிவிதரவில் நிகழ்ந்த பசயல்கள் ஆகும். (78)

இந்திரசித்து அயன்பதடதய விடுத்தல்

5795. ஏறு த ர்இலன்; எதிர் நிற்கும் உரன் இலன்;
எரியின்,
சீறு பவஞ் சினம்திருகினன், அந் ரம் திரிவான்,
தவறு பெய்வது ஓர்விமன பிறிது இன்மையின்,
விரிஞ்ென்
ைாறு இலாப்ப ரும் மடக்கலம் ப ாடுப் த
ைதித் ான். ஏறு த ர் இலன் - (தான்மீண்டும்) ஏறிப் தபார்புரிய தவறு
ததர் இல்லாதவனாய்; எதிர் நிற்கும் உரன் இலன் - (அனுமன்) எதிதர நின்று தபார்
பசய்யும் வலிதம அற்றவனாய்; எரியின் சீறு பவம் சினம் திருகினன் - தீப் தபாலச்
சீறுகின்ற பகாடிய சினத்தால் மாறுபட்டவனாகி; அந் ரம் திரிவான் - வானில்
சஞ்சரிக்கும் இந்திரசித்து; தவறு பெய்வது ஓர் விமன பிறிது இன்மையின் -
பசய்வதற்குரியததார் பசயல் தவறு இல்லாதமயால்; விரிஞ்ென் ைாறு இலாப் ப ரும்
மடக்கலம் - பிரம்மததவனுதடய நிகர் இல்லாத பபரிய ஆயுதமாகிய
பிரம்மாத்திரத்தத; ப ாடுப் த ைதித் ான் - தூண்டுவதாகிய கடுஞ் பசயதலதய
பசய்யத் துணிவு பகாண்டான்.
 இந்திரசித்து,பிரம்மாத்திரத்ததத் பதாடுக்கத் துணிவதன் காரணம் கூறப்பட்டது.
விரிஞ்சன் - பிரம்மன். (79)

5796. பூவும், பூநிற அயினியும், தீ மும், புமகயும்,

ா இல் ாவமனயால் பகாடுத்து, அருச்ெமன
ெமைத் ான்;
த வு யாமவயும்,உலகமும், திருத்திய ப யவக்
தகாவில் நான்முகன் மடக்கலம் டக் மகயில்
பகாண்டான்.
ா இல் ாவமனயால் - தவறுதல் இல்லாத தியானவதகயினால்; பூவும், பூநிற
அயினியும் தீ மும், புமகயும் பகாடுத்து - மலர்கதையும் பூநிறம் உள்ை
பவண்தசாறாகிய தநதவத்தியத்ததயும் தீபத்ததயும் தூபத்ததயும் சமர்ப்பித்து;
அருச்ெமன ெமைத் ான் - பிரம்மாத்திரத்துக்கு அருச்சதன பசய்து; த வு யாமவயும்
உலகமும் திருத்திய - பதய்வங்கள் எல்லாவற்தறயும், உலகங்கதையும் ஒழுங்காகப்
பதடத்த; ப ய்வக் தகாவில் நான்முகன் மடக்கலம் - பதய்வத் தன்தமயுள்ை
(திருமாலின் திருநாபிக்கமலமாகிய) சிறந்த இடத்தில் ததான்றி வசிக்கின்ற
பிரம்மததவனுதடய ஆயுதமான பிரம்மாத்திரத்தத; டம் மகயில் பகாண்டான் -
தனது பபரிய தகயில் எடுத்துக் பகாண்டான்.

இந்திரசித்து, பிரம்மாத்திரத்துக்குப் பூதச பசய்தது பாவதனயால் (தியானத்தால்)

என்பது கூறப்பட்டது. தபார்க்கைம் ஆதகயால், பூதசக்கு பவளிப் பபாருள்கள்
இல்தல என்பது கருத்து. (80)
797. பகாண்டு, பகாற்ற பவஞ் சிமல பநடு நாபணாடு
கூட்டி,
ெண்ட தவகத் ைாருதி த ாபளாடு ொத்தி,
ைண் துளங்கிட,ைாதிரம் துளங்கிட, ைதி த ாய்
விண்துளங்கிட, தைரு துளங்கிட, விட்டான்.
பகாண்டு - அவ்வாறுபிரம்மாத்திரத்ததக் தகயில் பகாண்டு; பகாற்றபவம் சிமல
பநடு நாபணாடு கூட்டி - அதத, தனது வலிய பகாடிய வில்லிி்ன் நீண்ட நாதணாடு
தசர்த்து; ெண்ட தவகத் ைாருதி த ாபளாடு ொத்தி - பகாடிய தவகமுதடய அனுமனது
ததாள்கதை இலக்காகக் குறிதவத்து; ைண் துளங்கிட - பூமி நடுி்ங்க; ைாதிரம் துளங்கிட -
திதசகள் நடுங்க; ைதித ாய் விண் துளங்கிட - சந்திரன் தங்கிய வானம் நடுங்கிட;
தைருவும் துளங்கிட - தமரு மதலயும் நடுக்கம் பகாள்ை; விட்டான் - அததனத் தூண்டி
விட்டான்.

இந்திரசித்துபதய்வத்தன்தமயுள்ை பிரம்மாத்திரத்தத, அனுமனுதடய

ததாள்கதைக் கட்டுமாறு மந்திரம் கூறி விட்டனன் என்க. தமருவும்; உம்தம உயர்வு
சிறப்பினது. பிரம்மாத்திரத்திி்ன் வலிதம இச்பசய்யுளில் பதரிவிக்கப்பட்டது.
(81)
அயன் பதடக்குஅடங்கிய அனுமனிடம் இந்திரசித்து வருதல்
5798. ணிப் அரும் ப ரும் மடக்கலம், ழல் உமிழ்
றுகண்
ணிக்குலங்களுக்கு அரசினது உருவிமனப் ற்றி,
துணிக்க உற்று,உயர், கலுழனும் துணுக்குற, சுற்றிப்
பிணித் து, அப்ப ரு ைாருதி த ாள்கமளப் பிறங்க.
ணிப்பு அரும் - எவராலும் அடக்குதற்கு அரியதான; ப ரும் மடக்கலம் - பபரிய
அந்த அத்திரமானது; ழல் உமிழ் றுகண் - கனல் வீசும் பகாடுதம வாய்ந்த; ணி
குலங்களுக்கு அரசினது உருவிமன ற்றி - பாம்புக் கூட்டங்களுக்கு அரசனுதடய
வடிவத்தத ஏற்றுக் பகாண்டு; துணிக்க உற்று உயர் கலுழனும் - அததனத் துண்டிக்க
வந்த உயர எழும் கருடனும்; துணுக்குற - அஞ்சும்படி; அப் ப ரு ைாருதி த ாள்கமள
பிறங்க சுற்றி பிணித் து - அந்தப் பபரிய அனுமன் ததாள்கதை நன்றாகச் சுற்றிக்
பகாண்டு கட்டிவிட்டது. பாம்புகதை எளிதில் அழிக்கும் தன்தமயதான கருடனும்
அஞ்சும்படி, பபரும் பாம்பின் வடிவத்துடன் பசன்ற பிரமாத்திரம் அனுமன்
ததாள்கதைப் பிணித்தது என்க. (82)

5799. திண்பணன்யாக்மகமயத் திமெமுகன் மட

பென்று திருக,
அண்ணல் ைாருதி,அன்று, ன் பின் பென்ற
அறத்தின்
கண்ணின்நீபராடும், கனக த ாரணத்ப ாடும்,
கமடநாள்,
ண்பணன் ைா ைதிதகாபளாடும் ொய்ந்ப ன,
ொய்ந் ான்.
திமெ முகன் மட- பிரம்மததவன் ஆயுதம்; திண் என் யாக்மகமய பென்று, திருக -
வலிதம வாய்ந்த அனுமனது உடதலப் தபாய்ச் சுற்றிக் கட்ட, (வருத்த); அண்ணல்
ைாருதி - பபருதமதய உதடய அனுமன்; கமட நாள் - யுக முடிவுக் காலத்தில்; ண்
என் ைாைதி தகாபளாடும் ொய்ந்ப ன - குளிர்ச்சியான பபரிய பூர்ண நிலவு (நாடு
என்ற)பாம்புடதன வானத்தினின்றும் கீதழ விழுந்தால் தபால; அன்று ன் பின்பென்ற
அறத்தின் கண்ணிீ்ன் நீபராடும் - (அவன் இலங்தகயில் புகுந்த)அன்று, தன்பின்தன
வந்த தரும ததவததயின் கண்ணீபராடும்; கனக த ாரணத்ப ாடும் ொய்ந் ான் - பபான்
மயமான ததாரண வாயிதலாடும் படிந்து சாய்ந்து விழுந்தான்.

அதசாக வனத்துபவளிவாயிலில் நின்று அரக்கர்களுடன் தபார் பசய்த அனுமன்

பிரம்மாத்திரத்தால் கட்டுண்டு அவ்விடத்திதலதய சாய்ந்தான். இததனக் கனக
ததாரணத் பதாடும் சாய்ந்தான் என்பதால் உணரலாம். மதி, அனுமனுக்கும்,
ததாரணம், தகாளுக்கும் ஒப்பு. (83)

5800. ொய்ந் ைாருதி, ெதுமுகன் மட எனும் ன்மை

ஆய்ந்து, ‘ைற்றுஇ ன் ஆமணமய அவைதித்து
அகறல்
ஏய்ந் து அன்று’என எண்ணினன், கண் முகிழ்த்து
 இருந் ான்;
‘ஓய்ந் து ஆம்இவன் வலி’ என, அரக்கன்
வந்துற்றான்.
ொய்ந் ைாருதி- கீதழவிழுந்த அனுமன்; ெதுமுகன் மட எனும் ன்மை ஆய்ந்து -
(தன் தமற் பசலுத்தியது) பிரம்மாத்திரம் என்னும் உண்தமதய உணர்ந்தறிந்து; இ ன்
ஆமணமய அவைதித்து அகறல் ஏய்ந் து அன்று என எண்ணினன் - இதன்
கட்டதைதய இகழ்ந்து இததனவிட்டு நீங்குதல் தக்கதன்று எனக் கருதியவனாய்; கண்
முகிழ்த்து இருந் ான் - கண்தண மூடிக் பகாண்டு அதற்குக் கட்டுப்பட்டவன் தபால்
இருந்தான்; அரக்கன் ‘இவன் வலி ஓய்ந் து ஆம்’ என - அரக்கனாகிய இந்திரசித்து,
இவனுதடயவலிதம ஒழிந்துவிட்டது என்று எண்ணி; வந்துற்றான் - அனுமன்
அருகில் வந்ததடந்தான்.

வர பலத்தால்பிரம்மாத்திரத்ததயும் கடக்கும் ஆற்றல் உள்ைவனாயினும், அனுமன்

பிரம்ம ததவதனப் பபருதமப் படுத்த தவண்டும் என்ற பபருந்ததகயினால், அதற்குக்
கட்டுப்பட்டிருந்தான் என்க. (84)
அரக்கர் அனுமதனச்சூழ்ந்து ஆரவாரித்தல்
5801. உற்றகாமலயின், உயிர்பகாடு திமெப ாறும் ஒதுங்கி
அற்றம்தநாக்கினர் நிற்கின்ற வாள் எயிற்று
அரக்கர்-
சுற்றும் வந்து,உடல் சுற்றிய ப ாமள எயிற்று
அரமவப்
ற்றிஈர்த் னர்; ஆர்த் னர்; ப ழித் னர்- லரால்.
உற்ற காமலயின்- (இவ்வாறு இந்திரசித்து அனுமன் அருகில் வந்து) தசர்ந்ததபாது;
உயிர் பகாடு - முன் அனுமனுடன் தபார் பசய்ய அஞ்சித்தம் உயிதரக் காப்பாற்றிக்
பகாண்டு; திமெப ாறும் ஒதுங்கி - நான்கு திதசகளிலும் ஓடி மதறந்து; அற்றம்
தநாக்கினர் - (அனுமனுக்குச்) தசார்வு தநரும் சமயத்தத எதிர் பார்த்து; நிற்கின்ற வாள்
எயிற்று அரக்கர் லர் - நின்ற, ஒளி தங்கிய பற்கதையுதடய அரக்கர்களில் பலர்; சுற்றும்
வந்து - அனுமதன நாற்புறங்களிலும் சூழ்ந்து வந்து; உடல் சுற்றிய ப ாமள எயிற்று
அரமவ - அனுமன் உடம்தபச் சுற்றிக் பகாண்டிருந்த, துவாரமுள்ை விஷப்பற்கதை
உதடய அரவ வடிவான அந்தப் பிரம்மாத்திரத்தத; ற்றி ஈர்த் னர் ப ழித் னர் -
பிடித்து இழுத்து ஆர்த்தனர் பபருமுழக்கமிட்டு அனுமதன அதட்டினார்கள்.
(85) அயன் பதடயில்கட்டுண்ட அனுமன் ததாற்றம்

5802. ‘குரக்குநல் வலம் குமறந் து’ என்று, ஆவலம்

பகாட்டி
இமரக்கும் ைாநகர் எறி கடல் ஒத் து; எம்
ைருங்கும்
திமரக்கும்ைாசுணம் வாசுகி ஒத் து; த வர்,
அரக்கர்ஒத் னர்; ைந் ரம் ஒத் னன், அனுைன்.
 குரக்கு நல் வலம்- குரங்கினுதடய நல்ல வலிதம; குமலந் து என்று- நிதல
பகட்டது என்று எண்ணிக் களித்து; ஆவலம் பகாட்டி இமரக்கும்ைாநகர் - வாய்விட்டு
உரக்கக்கத்தி, முழக்கமிடும் அந்தப் பபரிய இலங்தகநகரம்; எறிகடல் ஒத் து -
அதலதமாதும் கடதல ஒத்திருந்தது; எம்ைருங்கும் திமரக்கும் ைாசுணம் வாசுகி ஒத் து -
எப்புறமும் அனுமன்உடதலச் சுற்றிப் பிணித்த பிரம்மாத்திரமாகிய பாம்பு வாசுகி
என்னும் பாம்தபஒத்து விைங்கியது; அரக்கர் த வர் ஒத் னர் - அரக்கர்கள், முன்
கடல்கதடந்த ததவர்கதை ஒத்து விைங்கினர்; அனுைன் ைந் ரம் ஒத் னன் - (நாக
பாசத்தால் சுற்றப் பட்ட) அனுமன், (வாசுகியால் சுற்றப்பட்ட) மந்தரமதலதயப்
தபான்று விைங்கினான். (86)

5803. கறுத் ைாசுணம், கனக ைா தைனிமயக் கட்ட,

அறத்துக்கு ஆங்குஒரு னித் துமண என நின்ற
அனுைன்,
ைறத்து, ைாரு ம்ப ாரு நாள், வாள் அரா அரசு
புறத்துச் சுற்றியதைரு ைால் வமரமயயும் த ான்றான்.
கறுத் ைாசுணம் - தகாபம்பகாண்ட அந்தப் பிரம்மாத்திரமாகிய பாம்பு; கனகைா
தைனிமய கட்ட - பபான்னிறமான அனுமன் திருதமனிதய வலிதில் இறுக்கிப்
பிணிக்க; அறத்துக்கு ஆங்கு ஒரு னி துமண என நின்ற அனுைன் - தரும ததவததக்கு,
அந்த இலங்தகயில் தான் ஒருவதன துதணவனாக இருந்த அனுமன்; ைறத்து ைாரு ம்
ப ாரு நாள் வாள் அர அரசு - வலிதமதயாடு காற்று வீசியடித்த காலத்து, ஒளி தங்கிய
அரவுக்கரசனான ஆதிதசடன்; புறத்து சுற்றிய - தன் பவளிப் புறபமல்லாம் நன்றாகச்
சுற்றிக் பகாண்டதாய் இருந்த;தைருைால் வமரமயயும்த ான்றான் - தமரு மதலதயயும்
ஒத்து விைங்கினான்.

பபரு வடிவமுள்ைஅனுமதனச் சூழ்ந்து இறுக்கிய பாம்புக்கு, தமருமதலதய

வதைத்து இறுக்கிய ஆதி தசடன் உவதமயாக்கப்பட்டது. அனுமனுக்கு தமரு மதல
உவதம. (87)

இலங்தகயர்மகிழ்ச்சி
5804. வந்துஇமரத் னர், மைந் ரும், ைகளிரும்,
ைமழத ால்,
அந் ரத்தினும்,விசும்பினும், திமெப ாறும் ஆர்ப் ார்;
முந்தி உற்றத ர் உவமகக்கு ஒர் கமர இமல;
பைாழியின்,
இந்திரன்பிணிப்புண்ட நாள் ஒத் து, அவ் இலங்மக.
மைந் ரும்ைகளிரும் - (அரக்கர்களில்) ஆடவர்களும் பபண்பாலாரும்; வந்து
இமரத் னர் - வந்து ஒலி பசய்தவராய்; ைமழ த ால் - தமகத்தின்தபரிடி தபால;
அந் ரத்தினும், விசும்பினும், திமெ ப ாறும் ஆர்ப் ார் - பவற்றிடங்களிலும்,
ஆகாயத்திலும், நான்கு திதசகளிலும், பபருமுழக்கமிடுவாராயினார்; முந்தி உற்ற த ர்
உவமகக்கு - யாவற்றினும்முன்னதாக அவர்கள் அதடந்த மகிழ்ச்சிக்கு; ஓர் கமர இமல
- ஒருஎல்தல இல்தல; பைாழியின் - (அம் மகிழ்ச்சிக்கு ஒரு உவதம) கூறுமிடத்து; அ
இலங்மக இந்திரன் பிணிப்புண்ட நாள் ஒத் து - அந்த இலங்தக நகர்,(முன்பு)
தததவந்திரன் தமகநாதனால் கட்டப்பட்ட நாளில் களிப்பதடந்தததஒத்திருந்தது.

தமகநாதன்,தததவந்திரதனப் பிடித்துக் கட்டிக் பகாண்டு வந்த தபாது, இலங்தக

நகரத்தினர் எப்படி மகிழ்ந்தனதரா, அப்படி அனுமதனக் கட்டிக் பகாண்டு வந்த
இப்தபாதும் மகிழ்ந்தனர் என்பதாம். (88)
 பிணி வீட்டு டலம்
பிரம்மாத்திரத்தால் கட்டுண்ட அனுமன், சிறிது பபாழுது தாழ்ந்து, அக்கட்டினின்றும்
தன்தன விடுவித்துக் பகாண்டததப் பற்றிக் கூறுவது இந்தப் படலம்.
கட்டுப்பட்டஅனுமதனக் கண்ட அரக்கர் நிதல
கலி விருத் ம்

5805. ‘எய்யுமின்; ஈருமின்; எறிமின்; த ாழுமின்;

பகாய்யுமின்குடரிமன; கூறு கூறுகள்
பெய்யுமின்;ைண்ணிமடத் த ய்மின்; தின்னுமின்;
உய்யுதைல்,இல்மல நம் உயிர்’ என்று ஓடுவார்.
எய்யுமின் - (இந்தக்பகாடிய குரங்தக) அம்பு பகாண்டு எய்யுங்கள்; ஈருமின் - வாள்
பகாண்டு பவட்டுங்கள்; எறிமின் - ஈட்டியால்குத்துங்கள்; த ாழுமின் - தகாடாலியால்
பிைவுங்கள்; குடரிமன பகாய்யுமின் - இதன் குடதலப் பறித்திடுங்கள்; கூறு கூறு
பெய்யுமின் - இததனத்துண்டு துண்டுகைாக பசய்யுங்கள்; ைண்ணிமடத் த ய்மின் -
ததரயில் ததய்த்து அழியுங்கள்; தின்னுமின் - இதன் உடல் ததசதயத் தின்னுங்கள்;
உய்யுதைல் நம் உயிர் இல்மல - இது பிதழத்துப் தபாகுமானால், நமது உயிர்
இல்லாததாகும்; என்று ஓடுவார் - என்று பசால்லிக் பகாண்டு, (அனுமன் இருக்கும்
இடத்துக்கு பல அரக்கர்கள்) ஓடி வந்தார்கள்.
இது பிதழத்தால்நம்தமக் பகான்று விடும் என்பது பிணிப்புண்ட அனுமதனக்
கண்ட அரக்கர்கள் கருத்து. அரக்கர்கள் தம் தகாப எண்ணத்தத பவளிப்படுத்தியது.
(1)

5806. மைத் டங்கண்ணியர், மைந் ர், யாவரும்,

ம த் மல அரவுஎனக் கனன்று, ‘ம மல
இத் மனப ாழுதுபகாண்டு இருப் த ா ?’ எனா,
பைாய்த் னர்;பகாமல பெய முயல்கின்றார், சிலர்.
மை டம்கண்ணியர் - தமயிட்ட பபரியகண்கதை உதடயவர்கைானமகளிரும்;
மைந் ர் - ஆடவரும்; யாவரும் - ஆகிய எல்தலாரும்; ம த் மல அரவு என கனன்று -
படத்ததாடு கூடிய ததலதய உதடயபாம்பு தபாலக் தகாபம் பகாண்டு; ம மல -
இந்தக் குரங்குப் பயதல; இத் மன ப ாழுது பகாண்டு இருப் த ா எனா - இவ்வைவு
தநரம்உயிருடன் தவத்துக் பகாண்டு நாம் வாைா இருப்பததா என்று கூறி;
பைாய்த் னர் - அனுமதனச் சூழ்ந்து பமாய்த்துக் பகாண்டனர்; சிலர் பகாமல பெய
முயல்கின்றார் - சில அரக்கர்கள், அனுமதனக் பகாதல பசய்ய முயற்சி
பசய்வாராயினர்.
கண்ணியர்தமந்தர் யாவரும் பமாய்த்தனர்; சிலர் பகாதல பசய்ய முயன்றனர்
என்பதாம். (2)
5807. ‘நச்சு அமட மடகளால் நலியும் ஈட்டத ா,
வச்சிர உடல் ?ைறி கடலின்வாய் ைடுத்து,
உச்சியின்அழுத்துமின், உருத்து; அது அன்றுஎனின்,
கிச்சிமட இடும்’எனக் கிளக்கின்றார் சிலர்.
சிலர் - தவறுசிலர்; வச்சிர உடல் - இந்தக் குரங்கின் வயிரம் தபான்ற உடல்; நச்சு
அமட மடகளால் நலியும் ஈட்டத ா ? - விஷம் தடவிய ஆயுதங்கதைக் பகாண்டு
வருத்தி அழிக்கப்படத் தக்கததா?; ைறி கடலின் வாய் ைடுத்து உச்சியின் உருத்து
அழுத்துமின் - (அன்று என்றபடி) மடங்கிவிழும் கடலினிடம் தள்ளி
(பவளிக்கிைம்பாதபடி) இததனத் ததல உச்சியில்நன்றாக அழுத்துங்கள்; அது அன்று
எனின் - அவ்வாறு பசய்ய முடியவில்தல என்றால்; கிச்சிமட இடும் - பநருப்பிதட
இட்டுக் பகால்லுங்கள்; என கிளக்கின்றார் - என்று பசால்வாராயினர்.

கிச்சு -பநருப்பு; கன்னடச்பசால். (3)

5808. ‘எந்ம மய,எம்பிமய, எம் முதனார்கமளத்

ந் மன த ாக’என, டுக்கின்றார் லர்;
‘அந் ரத்துஅைரர் ம் ஆமணயால், இவன்
வந் து’ என்று,உயிர்பகாள ைறுகினார் லர்.
லர் - தவறு பலர்; எந்ம மய எம்பிமய - ‘எமது தந்தததயயும், எமது தம்பிதயயும்;
எம்முன்தனார்கமள - எமது ததமயன்மார்கதையும்; ந் மன த ாகு எனா - மீைக்
பகாணர்ந்து பகாடுத்துஅப்புறம் பசல்’ என்று பசால்லி (அனுமதன); டுக்கின்றார் -
மறித்துக் பகாள்பவரானார்கள்; லர் - தவறு பலர்; இவன் அந் ரத்து அைரர் ம்
ஆமணயால் வந் து என்று - இவன், வானில் உள்ை ததவர்களின் கட்டதையினால்
இங்கு வந்ததாகும் என்று மாறாக எண்ணி; உயிர் பகாள ைறுகினார் - அந்த அனுமன்
உயிதரப் பற்றிப் பறிக் கமுடியாது வருந்தினார்கள்.
ததவர்கள்அரக்கர்களுக்குப் பதகவர்கைாதலால், அவர்கைது ஆதணயின் படி
அனுமன் இலங்தகக்கு வந்திருக்கலாம் என்பது பல அரக்கர்கைது எண்ணம். மறுகுதல்
- மனம் குழம்புதல்; இவதன எங்ஙனம் பகால்வது என்று மனம் கலங்கினர் பலர்.
(4)

5809. ‘ஓங்கல்அம் ப ரு வலி உயிரின் அன் மர

நீங்கலம்;இன்பறாடு நீங்கினாம்; இனி
ஏங்கலம்; இவன்சிரத்து இருந்து அலால் திரு
வாங்கலம்’ என்றுஅழும் ைா ரார் லர்.
ஓங்கல் அம்ப ருவலி உயிரின் அன் மர - ‘மதல தபான்ற மிக்க வலிதமயும்
அழகும் உதடய எமது உயிர் அதனய கணவன்மார்கதை; நீங்கலம் - இதுவதர
நாங்கள் பிரிந்திதலாம்; இன்பறாடு நீங்கினாம் - (இவனால்) இன்பறாடு
நீங்கினவர்கைாதனாம்; இனி ஏங்கலம் - இனி யாம் ஏக்கமுற்று வருந்தமாட்தடாம்;
இவன் சிரத்து இருந்து அலால் திருவாங்கலம் - இவன் ததலதயதய பீடமாகக்
பகாண்டு உட்கார்ந்து இருத்தலால், எங்கள் திருமாங்கல்யத்தத வாங்கி அகற்ற
மாட்தடாம்’; என்று அழும் ைா ரார் லர் - என்று பசால்லி அழும் அரக்க மகளிர்
பலராவர்.

‘தாலி வாங்கும்துக்கச் சடங்தக, குரங்கிதனக் பகான்று, அதன் ததலயின் தமல் தான்

நடத்துதவாம்’ என்று அரக்க மகளிர் வீராதவசத்துடன் கூறினர் என்க.
(5)

5810. பகாண்டனர்எதிர் பெலும் பகாற்ற ைா நகர்,

அண்டம் உற்றது,பநடிது ஆர்க்கும் ஆர்ப்புஅது-
கண்டம் உற்றுளஅருங் கணவர்க்கு ஏங்கிய
குண்டலமுகத்தியர்க்கு உவமக கூரதவ.
பகாண்டனர் - அனுமதனப்பற்றி இழுத்துக் பகாண்டு பசல்பவர்களுக்கு; எதிர்
பெலும் பகாற்ற ைாநகர் - எதிதரதவடிக்தக பார்க்கவருகின்ற பவற்றிதய உதடய
இலங்தக நகரில் உள்ை அரக்கர்கள்; பநடிது ஆர்க்கும் ஆர்ப்பு அது - பபரிதாய்
முழக்கும் ஆரவார ஒலி; கண்டம் உற்று உள - (அனுமனால் தபாரில்) கழுத்து அறுபட்டு
அழிவதடந்துள்ை; அரும் கணவர்க்கு ஏங்கிய குண்டல முகத்தியர்க்கு - தமது அரிய
கணவர்களுக்காக ஏக்கமுற்று வருந்திய, குண்டலம் விைங்கும் முகத்தத உதடய
அரக்கமகளிர்க்கு; உவமக கூர - மகிழ்ச்சி தமதலாங்கிவர,; அண்டம் உற்றது - உலகம்
முழுதும் பரவிற்று.

தம்கணவன்மார்கதைக் பகான்ற அனுமதனக் கட்டி இழுத்து வரும் பசய்திதயக்

கண்ட அரக்கர்கைது தபபராலிதயக் தகட்டதனால், கணவர்கதை இழந்த மகளிர்கள்
மகிழ்ந்தனர் என்க. (6)

இலங்தகயின் அழிவுபாடுகதைக் கண்டவாறு அனுமன் பசல்லுதல்

5811. வடியுமடக்கனல் மட வயவர், ைால் கரி,
பகாடியுமடத்த ர், ரி பகாண்டு வீெலின்,
இடி டச்சிம ந் ைால் வமரயின், இல் எலாம்
ப ாடி டக்கிடந் ன கண்டு, த ாயினான்.
வடி உமட கனல் மட வயவர் - கூர்தம பபாருந்தியபநருப்தபப் தபான்ற பகாடிய
ஆயுதங்கதைக் பகாண்ட தபார் வீரர்கதையும்; ைால்கரி பகாடி உமட த ர் ரி
பகாண்டு வீெலின் - பபரிய யாதன, பகாடிகட்டிய ததர், குதிதர ஆகியவற்தற (தான்)
தகயில் எடுத்து வீசி எறிந்ததனால்; இடி ட சிம ந் ைால் வமரயின் - இடி விழுதலால்
சிததவுபட்ட பபரிய மதலகள் தபால; ப ாடி ட கிடந் ன இல் எலாம் - பபாடிப்
பபாடியாக பநாறுங்கிக் கிடந்தனவான இலங்தக நகரத்து வீடுகதை எல்லாம்; கண்டு -
(மகிழ்ச்சிதயாடு) பார்த்துக் பகாண்தட; த ாயினான் - (அனுமன் அந்நகரத்து வீதிகளின்
வழியாய்ச்) பசன்றான்.

அனுமன் இலங்தகநகரத்து மாளிதககளின் இடிபாடுகதைப் பார்த்துக் பகாண்டு,

மகிழ்ச்சிதய பவளிக்காட்டாது வீதி வழிதய பசன்றான் என்பது கருத்து.
(7)
 அனுமதனக் கண்தடார்பசயல்
5812. முயிறுஅமலத்து எழு முது ைரத்தின், பைாய்ம்பு
த ாள்
கயிறுஅமலப்புண்டது கண்டும், காண்கிலாது,
எயிறு அமலத்து எழும் இ ழ் அரக்கர் ஏமழயர்
வயிறு அமலத்துஇரியலின், ையங்கினார் லர்.
முயிறு அமலத்து எழுமுது ைரத்தின் - எறும்பினங்கைால் சூழப்பபற்று வைர்ந்த ஒரு
பதழய மரத்ததப் தபால; பைாய்ம்பு த ாள் - அனுமனது வலிய ததாள்கதை; கயிறு
அமலப் புண்டது கண்டும் - நாகபாசம் கட்டி வருத்தியிருப்பததப் பார்த்தும்;
காண்கிலாது - (பயத்தினால்) பார்க்காமல்; ஏமழயர் வயிறு அமலத்து இரியலின் -
தபததயர்கைான அரக்கிமார்கள் (குரங்கு இங்கும் வந்துவிட்டததா என்று அஞ்சி)
வயிற்தறப் பிதசந்து பகாண்டு ஓடுதலின்; எயிறு அமலத்து எழும் இ ழ் அரக்கர் லர்-
தகாதரப் பற்கள் அச்சத்தால் நடுங்கி தமற்கிைம்பும் உதட்தட உதடய அரக்கர் பலர்;
ையங்கினார் - (இக்குரங்கு என்ன தீதம பசய்யத் பதாடங்கியததா என்று)
திதகப்புற்றார்கள்.

முயிறு - ஒருவதகச்பசவ்பவறும்பு. இது நாகபாசத்துக்கும் முதுமரம், அனுமன்

ததாளுக்கும் உவதமகள். (8)

5813. ஆர்ப்பு உறஅஞ்சினர்; அடங்கினார் லர்;

த ார்ப்புறச்பெயலிமனப் புகல்கின்றார் லர்;
ார்ப்புற, ார்ப்புற, யத்தினால் ம த்து,
ஊர்ப் புறத்துஇரியலுற்று ஓடுவார், லர்.
லர், ஆர்ப்புஉற அஞ்சினர் அடங்கினார் - பல அரக்கர்கள், நகரில் ஆரவாரம்
உண்டாக, (அததனக் தகட்டு) பயந்தவர்கைாய் அடங்கியிருந்தனர்; லர் த ார் புறச்
பெயலிமன புகல்கின்றார் - தவறு பலஅரக்கர்கள், (அனுமான்) தபாரில் பசய்த வீரச்
பசயல்கதை எடுத்துக் கூறுவாராயினார்; லர் ார்ப்புற ார்ப்புற - மற்றும் பல
அரக்கர்கள், அனுமதனப் பார்க்கும் தபாபதல்லாம்; யத்தினால் ம த்து ஊர்ப்
புறத்து இரியலுற்று ஓடுவார் - அச்சத்தால் நடுங்கி, ஊருக்கு பவளிதய சிதறி
ஓடுபவரானார்கள்.

அனுமதனக் கண்டஅரக்கர் பலரின் பசயல்கள் கூறப்பட்டன. (9)

5814. ‘காந்துறுக ழ் எயிற்று அரவின் கட்டு, ஒரு
பூந் துணர்தெர்த்ப னப் ப ாலியும், வாள் முகம்;
த ர்ந்து, உறுப ாருள் ப ற எண்ணி, பெய்யுமின்;
தவந்து உறல் ழுது’ என விளம்புவார், சிலர்.
காந்து உறு, க ழ்எயிற்று - எரிக்கும்தன்தமயுள்ைதும் பகாடுதமயுள்ைதுமான
நச்சுப்பற்கதை உதடய; அரவின் கட்டு - பாம்பினாலாகிய இந்தப் பிணிப்பு; ஒரு
பூந்துணர் தெர்த்து என - ஒரு பூ மாதல பகாண்டு கட்டினது தபால; வாள் முகம்
ப ாலியும் - ஒளியுள்ை (இக்குரங்கினது) முகம் விைங்குகின்றது; த ர்ந்து - (ஆதலால்)
விதரவுபடாது ஆதலாசித்து; உறுப ாருள் ப ற எண்ணி - நல்ல பயதனப் பபறுமாறு
சிந்தித்து; பெய்யுமின் - (அதற்கு அப்பாற் பசய்ய தவண்டிய காரியத்ததச்) பசய்யுங்கள்;
தவந்து உறல் ழுது - இந் நிதலயில் இக்குரங்கு) அரசனிடம் தபாய்ச் தசர்தல்
பயனுதடயதன்று; என, விளம்புவார் சிலர் - என்று சில அரக்கர்கள் பசால்வார்கள்.

பிரம்மாத்திரப்பிணிப்பு, அனுமனுக்குப் பூமாதல பூண்டது தபான்றுதான் இருந்தது;

வருத்தமிி்ல்தல என்பது கருத்து. (10)

5815. ‘ஒளி வரும் நாகத்துக்கு ஒல்கி அன்று, ன்

எளிவரவு; இன்றுஇ ன் எண்ணம் தவறு’ எனா,
‘களி வருசிந்ம யால் காண்டி ! நங்கமளச்
சுளிகிமலயாம்’எனத் ப ாழுகின்றார், சிலர்.
இன்று - இப்பபாழுது; ன் எளி வரவு - இக்குரங்கு பகாண்டுள்ை எளிதமத் தன்தம;
ஒளிவரும் நாகத்துக்கு ஒல்கி அன்று - ஒளி பபாருந்தியநாக பாசத்துக்குத்
தைர்ச்சியுற்றதனால் அன்று; இ ன் எண்ணம் தவறு எனா- இக்குரங்கு பகாண்டுள்ை
எண்ணம் தவறாயிருக்கும் என்று கருதி,(அனுமதன தநாக்கி); களி வரு சிந்ம யால்
காண்டி - மகிழ்ச்சி பபாருந்தியமனத்ததாடு எங்கதைப் பார்ப்பாய்; நங்கமள சுளி கிமல
என - எங்கதைக்தகாபிக்காதத என்று பசால்லி; சிலர் ப ாழுகின்றார் - சில
அரக்கர்கள்அனுமதனத் பதாழுது வணங்குவாராயினர். (11)

5816. ம ங் கழல்அனுைமனப் பிணித் ாந் மள,

கிங்கரர்,ஒருபுமடக் கிளர்ந்து ற்றினார்-
ஐம் தினாயிரர்,அளவு இல் ஆற்றலர்,
பைாய்ம்பினின் எறுழ் வலிக் கருளன் மும்மையார்.
அளவு இல்ஆற்றலர் - அைவற்ற வலிதம உதடயவர்களும்; பைாய்ம்பினின் எறுழ்
வலிகருளன் மும்மையார் - தம் தம் பராக்கிரமத்தில் மிக்கவர்களுமான; கிங்கரர்
ஐம் தினாயிரம் ஒரு புமடகிளர்ந்து - ஐம்பதினாயிரம் ஏவலர்கள் ஒரு பக்கத்தில் வந்து
கூடி நின்று; ம ங்கழல் அனுைமனப் பிணித் ாந் மளப் ற்றினார் - பசுதமயான
வீரக்கழதல உதடய அனுமதனக் கட்டியுள்ை நாக பாசத்ததப் பிடித்து இழுத்துக்
பகாண்டு பசல்வாராயினர்.
ஒரு புதட என்றதனால், மறுபக்கத்திலும் ஐம்பதினாயிரர் பற்றியிருக்க தவண்டும்
என்று உணரலாம். (12)

5817. ‘திண்திறல் அரக்கர் ம் பெருக்குச் சிந்துவான்,

ண்டல் இல் ன்உருக் கரந் ன்மையான்,
ைண்டு அைர்ப ாடங்கினன், வானரத்து உருக்
பகாண்டனன்,அந் க்பகால்?’ என்றார் லர்.
அந்தகன் - (முன்புஇராவணனுக்குத் ததாற்று ஓடிய) எமன்; திண் திறல்அரக்கர் ம்
பெருக்கு சிந்துவான் - மிக்க வலிதம உதடய அரக்கர்கைதுகருவத்தத அழிக்கும்
பபாருட்டு; ண்டல் இல் ன் உரு கரந் ன்மையான் - அழிதல் இல்லாத தனது
வடிவத்தத மதறத்துக் பகாண்டவனாய்; வானரத்து உரு பகாண்டனன் - குரங்கு
வடிவத்தத எடுத்துக் பகாண்டு; ைண்டு அைர் ப ாடங்கினன் பகால் - மிக்க தபாதரத்
பதாடங்கிச் பசய்தனதனா ?; என்றார் லர் - என்று கூறினார் பல அரக்கர்கள்.

அனுமன் யாவன்என்பததப் பற்றி அரக்கர் தமக்குள் ஆராய்ந்ததமதயத்

பதரிவித்தவாறு. (13)

5818. அரமியத் லம்ப ாறும், அம் ப ான் ைாளிமகத்

ரம் உறுநிமலப ாறும், ொளரம்ப ாறும்,
முரசு எறிகமடப ாறும், இமரத்து பைாய்த் னர்-
நிமர வமளைகளிரும், நிரு மைந் ரும்.
நிமரவமனைகளிரும் - வரிதசயான பலவதையல்கதை அணிந்த அரக்க மகளிரும்;
அரமியம் லம் ப ாறும் - மாளிதகயின்தமல் உள்ை நிலா முற்றங்களிலும்; அம் ப ான்
ைாளிமக ரம் உறு நிமல ப ாறும் - அழகிய பபான்மயமான வீடுகளின் தமல்
நிதலகளிலும்; ொளரம் ப ாறும் - பலகணிகளிலும்; முரசு எறிகமட ப ாறும் -
தபரிதககள் முழக்கும்இடங்களிலும்; இமரத்து பைாய்த் னர் - முழக்கமிட்டுக்
பகாண்டு கூடி பநருங்கியிருந்தனர்.

வீதியில் இடம்இல்லாதமதயத் பதரிவிக்கின்றது. (14)

5819. ‘கயிமலயின் ஒரு னிக் கணிச்சி வானவன்,

ையில் இயல்சீம ன் கற்பின் ைாட்சியால்,
எயிலுமடத் திருநகர் சிம ப் எய்தினன்,
அயில் எயிற்றுஒரு குரங்கு ஆய்’ என் ார், லர்.
கயிமலயின்ஒரு னி கணிச்சிவானவன் - கயிதலமதல மீது உள்ை ஒப்பற்ற மழு
என்னும் ஆயுதத்தத ஏந்திய சிவபிரானாகிய ததவன்; ையில் இயல் சீம ன் கற்பின்
ைாட்சியால் - மயில் தபான்ற சாயதல உதடய சீததயின் பபருதமயால்; அயில்
எயிற்று ஒரு குரங்கு ஆய் - கூரிய பற்கதை உதடய ஒரு குரங்கின் வடிவமாய்; எயில்
உமட திருநகர் சிம ப் எய்தினன் - மதில்கதை உதடய இந்த அழகிய இலங்தக
நகதர அழிக்கவந்து அதடந்துள்ைான்; என் ார் லர் - என்று பல அரக்கர்கள்
கூறுவாராயினர். (15)

5820. அரம்ம யர், விஞ்மெ நாட்டு அளக வல்லியர்,

நரம்பினும் இனியபொல் நாக நாடியர்,
கரும்பு இயல்சித்தியர், இயக்கர் கன்னியர்,
வரம்பு அறுசும்மையர், மலையங்கினார்.
அரம்ம யர் - ததவமகளிர்; விஞ்மெ நாட்டு அளகவல்லியர் - வித்தியாதர நாட்டுக்
கூந்ததல உதடய பகாடி தபான்ற பபண்கள்; நரம்பினும் இனிய பொல் நாக நாடியர் -
யாழ் நரம்பின் இதசதய விட இனிய பசாற்கதை உதடய நாகதலாகத்துக் கன்னியர்;
கரும்பு இயல் சித்தியர் - (தம்தம நுகர்வார்க்கு) கரும்பு தபான்ற சுதவதய நல்கும் சித்த
கணப்பபண்கள்; இயக்கர் கன்னியர் - யட்சகுலமகளிர்; வரம்பு அறு சும்மையர் -
அைவற்ற இதரச்சலுதடயவர்கைாய்; மல ையங்கினார் - எல்லா இடங்களிலும் வந்து
கூடினார்கள்.
இவர்கள்,இராவணனால் அபகரிக்கப்பபற்று இலங்தகயில் பகாண்டு வந்து
தவத்திருந்த அவனுதடய காதல் மகளிர்கள். சும்தம - ஒலி. ‘இழுபமன் சும்தம’ -
(பபாருந. 65) 5821. ‘நீரிமடக்கண் துயில் பநடிய தநமியும்,
ாருமடத் னிைலர் உலகின் ாம யும்,
ஓர் உடல்பகாண்டு, ம் உருவம் ைாற்றினர்,
ாரிமடப்புகுந் னர் மகத்து’ என் ார் லர்.*
நீரிமட கண்துயில் பநடிய தநமியும் - திருப்பாற்கடலில்பள்ளி பகாண்டுள்ை பபரிய
சக்கராயுதத்தத உதடய திருமாலும்; ார் உமட னிைலர் உலகின் ாம யும் - தாமதர
மலர் மாதல அணிந்து உலகத்ததப் பதடத்தவனான பிரம்மததவனும்; மகத்து -
அரக்கர்கதைாடு பதகதம பகாண்டு; ஓர் உடல் பகாண்டு உருவம் ைாற்றினர் - தசர்ந்து
ஓர் உடதலத்தாங்கி, தமது வடிதவ மாற்றிக் பகாண்டவர்கைாய்; ாரிமட புகுந் னர் -
நிலவுலகத்தில் வந்து பிரதவசித்துள்ைார். என் ார் லர் - என்று கருதினர் பல
அரக்கர்கள்.

பிரம்மாவும்திருமாலும் தாமான தனித்தனி நிதலயில் அரக்கர்கதை அழிக்கும்

வலிதமயற்றவர்கைாய், ஒன்று ஆகிக் குரங்கின் வடிவில் வந்தனர் எனக்கருதினர் பலர்.
(17)

5822. அரக்கரும்அரக்கியர் குழாமும் அல்லவர்

கரக்கிலர், பநடுைமழக் கண்ணின் நீர்; அது,
விமரக் குழல்சீம ன் பைலிவு தநாக்கிதயா ?
இரக்கதைா ?அறத்தினது எளிமை எண்ணிதயா ?
அரக்கரும்அரக்கியர் குழாமும் அல்லவர் - அரக்க ஆடவர் மகளிர்களுதடய கூட்டம்
அல்லாதவர்கைான ததவர் முதலிய அரம்தபயர்கள்; பநடு ைமழ கண்ணின் நீர்
கரக்கிலர் - பநடிய மதழ தபாலும், (பபருகிய தம்) கண்ணீதர மதறக்காதவர்
கைாயினர்; அது - அவ்வாறு கண்ணீர் பபருகிய பசயல்; விமர குழல் சீம ன் பைலிவு
தநாக்கிதயா ? - நறுமணமுள்ை கூந்ததல உதடய சீதா பிராட்டியின் துன்பத்ததக்
கருதிதயா ?; இரக்கதைா ? - அனுமனுக்கு உண்டான துன்பத்தால் ஏற்பட்ட
இரக்கத்தாதலா ?; அறத்தினது எளிமை எண்ணிதயா ? - தருமத்தினது, எளிதமதயக்
கருதியதனாதலா (தநர்ந்தது).

அரக்கர்யாவரும், அச்சம், பவறுப்பு சினம் ஆகியதவ பகாண்டிருக்க, ததவர்

முதலிதயார் இரக்கமும் துன்பமும் பகாண்டிருந்தனர் என்று கூறப்பட்டது.
(18) கட்டுி்ப்பட்டுச்பசல்லும் அனுமன் கருத்து

5823. ஆண்ப ாழில் அனுைனும், அவபராடு ஏகினான்;

மீண்டிலன்;தவறலும் விரும் லுற்றிலன்;
‘ஈண்டு இதுதவப ாடர்ந்து இலங்மக தவந் மனக்
காண்டதல நலன்’எனக் கருத்தின் எண்ணினான்.
ஆண் ப ாழில்அனுைனும் - ஆண்தமத் பதாழிலின்மிக்க அனுமனும்; மீண்டிலன் -
திரும்பிச் பசல்லாதனாயும்; தவறலும் விரும் ல் உற்றிலன் - அவர்கதை
பவல்லுததலயும் விரும்பாதவதரயும்; ஈண்டு இதுதவ ப ாடர்ந்து - இங்கு இப்படிதய
பதாடர்ந்து பசன்று; இலங்மக தவந் மனக் காண்டதல நலன் - இலங்தக அரசனான
இராவணதனப் பார்ப்பதத நல்லதாகும்; என கருத்தில் எண்ணினன் - என்று மனத்தில்
நிதனத்தவனுமாகி; அவபராடு ஏகினான் - அவ்வரக்கர்களுடதன தானும் கூடச்
பசன்றான்.

‘பதாடர்ந்துதபாய்’ என்னும் பாடம் ஓதசச் சிததவு தநாக்கி விடப்பட்டது.

(19)

5824. ‘எந்ம யதுஅருளினும், இராைன் தெவடி

சிந்ம பெய்நலத்தினும், சீம , வானவர்,
ந்து உளவரத்தினும், றுகண் ாெமும்
சிந்துபவன்;அயர்வுறு சிந்ம சீரி ால்;
எந்ம யதுஅருளினும் - என் தந்ததயான வாயுததவனது கருதணயினாலும்; இராைன்
தெவடி சிந்ம பெய் நலத்தினும் - இராமபிரான்சிவந்த திருவடிகதை யான் தியானம்
பசய்யும் புண்ணியத்தாலும்; சீம ,வானவர் ந்துள வரத்தினாலும் - சீதா பிராட்டியும்
ததவர்களும் பகாடுத்துள்ை வரங்களினாலும்; றுகண் ாெமும் சிந்துபவன் - பகாடிய
இந்தப் பிரம்மாத்திரத்ததயும் அற்றி சிதறிவிடச் பசய்யவல்தலன் யான்; அயர்வுறு
சிந்ம சீரிது - (ஆயினும்) இதனால் நான் கதைப்புற்றமனத்ததாடு இருப்பதத
சிறப்புதடத்தாகும்.
‘அயர்வுறு சிந்ததசீரிது’ என்ற தன் காரணம் அடுத்த நான்கு கவிகளில் விைங்கும்.
அதற்காகத்தான், அனுமன், அரக்கர்கள் தன்தனக் கட்டி ஈர்த்துச் பசல்ல
அடங்கியிருந்தான், என்பதாம். ஆல் - அதச. (20)

5825. ‘வமள எயிற்று அரக்கமன உற்று, ைந்திரத்து

அளவுறு முதியரும்அறிய ஆமணயால்
விமளவிமனவிளம்பினால், மிதிமல நாடிமய,
இளகினன்,என்வயின் ஈ ல் ஏயுைால்;
வமள எயிற்றுஅரக்கமன உற்று - வதைந்த பற்கதை உதடய அரக்கனாகிய
இராவணதன அதடந்து; ைந்திரத்து அளவுறு முதியரும் அறிய - ஆதலாசதனச்
சதபக்கு உரியராக அைந்து குறிப்பிடப்பட்ட முதிதயார்களும் அறியும்படி;
ஆமணயால் விமளவிமன விளம்பினால் - இராமபிரான் கட்டதைப் படி, தமல்
நிகழக்கூடிய பசயல்கதை நான் எடுத்துக் கூறினால்; இளகினன் - (இராவணன்)
மனவுறுதி குதலந்து பநகிழ்ந்து; மிதிமல நாடிமய என் வயின் ஈ ல் ஏயும் - மிதிதல
நாட்டவைான சீதததய என்னிடம் பகாடுத்து விடக்கூடும்.
 சிந்ததச்சீர்தமயால் விதையக் கூடிய முதற் பயன் இது. சீதததயச் சிதற வீடு
பசய்தல். ஆல் - ஈற்றதச. (21)

5826. ‘அல்லதூஉம், அவனுமடத் துமணவர் ஆயினார்க்கு

எல்மலயும்ப ரிவுறும்; எண்ணும் த றலாம்;
வல்லவன்நிமலமையும் ைனமும் த றலாம்;-
பொல் உக, முகம்எனும் தூது பொல்லதவ;
அல்ல தூஉம் - அதுஅல்லாமலும்; அவனுமட துமணவர் ஆயினார்க்கு - அந்த
இராவணனுதடய துதணவர்கைாய் உள்ைவரின்; எல்மலயும் ப ரிவுறும் - அைவும்
பதரிவதாகும்; எண்ணும் த றலாம் - அவர்கைது உட்கருத்ததயும் பதரிந்து
பகாள்ைலாம்; முகம் எனும் தூது பொல்லதவ - ஒரு அரசனுக்கு முகம் என்று
பசால்லத்தக்க தூதனாக வந்த நான் (இராமபிரான் பசால்லிய பசய்திதய
இராவணனிடம்) பசான்னவுடன்; பொல் உக - (அவன் வாயினின்று) வார்த்ததகள்
சிந்துவனதபால் பவளிப்பட; வல்லவன் நிமலமையும் ைனமும் த றலாம் - (அதனால்)
வலிதம உதடய இராவணனது நிதலதமதயயும் மனப்தபாக்தகயும் பதரிந்து
பகாள்ைலாம்.
சிந்ததச்சீர்தமயால் எதிர்பார்க்கப்படும் இரண்டாவது பயன் ! துதணவர் அைவும்,
இராவணனது நிதலயும் மனமும் அறிதல் என்பதாகும். (22)

5827. ‘வாலி ன்இறுதியும், ைரத்துக்கு உற்றதும்,

கூல பவஞ்தெமனயின் குணிப்பு இலாமையும்,
தைலவன் கா லன்வலியும், பைய்ம்மையான்,
நீல் நிறத்துஇராவணன் பநஞ்சில் நிற்குைால்.
வாலி ன்இறுதியும் - வாலியின் அழிவும்; ைரத்துக்கு உற்றதும் - மராமரத்துக்கு
தநர்ந்த அபாயமும்; பவம்கூல தெமனயின் குணிப்பு இலாமையும் - பகாடிய குரங்குப்
பதடயின் அைவற்ற தன்தமயும்; தைலவன் கா லன் வலியும் - சூரிய குமாரனான
சுக்கிரீவனுதடய வலிதமயும்; நீல் நிறத்து இராவணன் பநஞ்சில் - (நான் பசன்று
பசால்வதால்) நீல நிறத்தத உதடய இராவணனது மனத்தில்; பைய்ம்மையால் நிற்கும் -
உள்ைபடி பதியும்.
சிந்ததச்சீர்தமயின் மூன்றாவது பயன்; இராவணன் மனத்தில், வாலியின் மரணம்
முதலியன பதிதல் ஆகும். (23)

5828. ‘ஆ லான், அரக்கமன எய்தி, ஆற்றலும்

நீதியும் ைனக்பகாள நிறுவி, நின்றவும்
ாதியின்தைல்பெல நூறி, ம ப்ம யப்
த ா தல கருைம்’என்று, அனுைன் த ாயினான்.
ஆ லால் - ‘ஆதகயால்; அரக்கமன எய்தி - அரக்கனாகிய இராவணதனச் சந்தித்து;
ஆற்றலும் நீதியும் ைனம் பகாள நிறுவி - இராமபிரானுதடய வலிதமதயயும், பநறி
முதறதயயும் அவன் உள்ைத்தில் பதியும்படிச் பசய்து; நின்றவும் - (அதன் பின்பும்
இதசயாது தபானால்) (இதுவதர என்னால் பகால்லப்பட்டதவ தபாக) மீதியாக உள்ை
அரக்கர் தசதனகளில்; ாதியின் தைல் பெல நூறி - பாதிக்கு தமலாக அழித்துவிட்டு;
ம ம ய த ா தல கருைம் - (அவசரப் படாமல்) பமதுவாகப் தபாவதத நான்
பசய்யத்தக்க காரியமாகும்; என்று - என்று எண்ணி; அனுைன் த ாயினான் - அனுமன்
அடங்கி, அந்த அரக்கருடன் பசன்றான்.

நிறுவுதல், நூறுதல், தபாதல் இதவகதைத் தனது கடதமயாகக் பகாண்டான்

அனுமன். ஒன்றன் பின் ஒன்றாக இதவகதைச் பசய்வது என்ற முடிவுடன், அடக்கமாக
அனுமன் அரக்கருடன் பசன்றான் என்க. நூறுதல் - அழித்தல்.
(24) இந்திரசித்துஅனுமதன இராவணன் மாளிதகக்குக் பகாண்டு பசல்லுதல்

5829. கடவுளர்க்கு அரெமனக் கடந் த ான்றலும்,

புமட வரும் ப ரும் மடப் புணரி த ார்த்து எழ,
விமடபிணிப்புண்டது த ாலும் வீரமன,
குமட பகழு ைன்னன்இல், பகாண்டு த ாயினான்.
கடவுளர்க்குஅரெமன - (இவ்வாறாக) ததவர்களுக்கு ததலவனான இந்திரதன;
கடந் த ான்றலும் - பவன்ற வீரனான இந்திரசித்தும்; புமடவரும் ப ரும் மட புணரி
- பக்கங்களில் சூழ்ந்து வருகின்ற பபரிய தசதனயாகிய கடல்; த ார்த்து எழ - கவிந்து
வர; விமட பிணிப்புண்டது த ாலும் வீரமன - ஒரு காதை கட்டுண்டது தபால
விைங்கும் அனுமதன; குமடபகழு ைன்னன் இல் - பகாற்றக் குதடதயாடு விைங்கும்
அரசனாகிய இராவணனது அரண்மதனக்கு; பகாண்டு த ாயினான் - பகாண்டு
பசன்றான்.

விதட,ஆண்தமக்கும் பபருமிதத்துக்கும் உதறவிடமானது. (25)

தூதுவர் நற்பசய்திபசால்ல இராவணன் பரிசளித்தல்

5830. தூதுவர்ஓடினர்; ப ாழுது, ப ால்மல நாள்
ைாதிரம்கடந் வற் குறுகி, ‘ைன்ன ! நின்
கா லன் ைமரைலர்க் கடவுள் வாளியால்,
ஏதில் வானரம்பிணிப்புண்ட ாம்’ என்றார்.
தூதுவர் ஓடினர் - இந்திரசித்தால் அனுப்பப்பபற்ற தூதர்கள் ஓடிச்பசன்று; ப ால்மல
நாள் - பண்டு; ைாதிரம் கடந் வன் - திதசகதை எல்லாம் பவன்றவனாகிய
இராவணதன; குறுகி - அணுகி; ப ாழுது - வணங்கி; ைன்ன - ‘அரசதன !; நின் கா லன்
- உனது மகனான இந்திரசித்து; ைமரைலர் கடவுள் வாளியால் - தாமதரமலர் மீது
விைங்கும் பிரம்மததவனது பதடயாகிய அத்திரத்தால், (பிரம்மாத்திரம்); ஏதில்
வானரம் பிணிப்புண்டது என்றார் - பதகதம பகாண்ட குரங்கு கட்டுப்பட்டுள்ைது
என்று பசான்னார்கள்.

தூதுவரின் பசயலும்பசால்லும் கூறப்பட்டது. (26)

5831. தகட்டலும்-கிளர் சுடர் பகட்ட வான் என
ஈட்டு இருள்விழுங்கிய ைார்பின், யாமனயின்
தகாட்டு எதிர்ப ாரு த ர் ஆரம் பகாண்டு, எதிர்
நீட்டினன்-உவமகயின் நிமிர்ந் பநஞ்சினான்.
தகட்டலும் - அததனக்தகட்டவுடன்; உவமகயின் நிமிர்ந் பநஞ்சினான் -
மகிழ்ச்சியால் ஓங்கிய மனமுதடய இராவணன்; கிளரீ சுடர் பகட்ட வான் என -
விைங்குகின்ற (இரவில்) சந்திரன் ஒழியப் பபற்ற ஆகாயம் தபால; ஈட்டு இருள்
விழுங்கிய - பசறிதலுள்ை இருளினால் விழுங்கப்பட்ட (மிகக்கறுத்த); ைார்பின் - தன்
மார்பினிடத்து; யாமனயின் தகாடு எதிர் ப ாரு - (முன்) திக்கஜங்களின் தந்தங்கதைாடு
புரண்டு தமாதிக் பகாண்டிருந்த; த ர் ஆரம் பகாண்டு எதிர் நீட்டினான் - பபரிய
முத்துமாதலதயக் கழற்றிக் பகாண்டு (நற்பசய்தி பசான்ன தூதர்க்கு) பவகுமதியாகக்
பகாடுத்தான்.

தூதுவர் கூறியநற்பசய்தி இராவணதன எவ்வைவு மகிழ்வித்துள்ைது என்பதத,

அவன் தூதுவர்க்குக் பகாடுத்த முத்து மாதலப் பரிசு பதரிவிக்கின்றது.
(27)
குரங்தகக்பகால்லாது பகாணர, இராவணன் பணித்தல்.
5832. எல்மல இல்உவமகயால் இவர்ந் த ாளினன்,
புல்லுற ைலர்ந் கண் குமு ப் பூவினன்,
‘ஓல்மலயின் ஓடி,நீர் உமரத்து, என் ஆமணயால்,
“பகால்லமல ருக”எனக் கூறுவீர்’ என்றான்.
எல்மல இல்உவமகயால் - அைவற்றமகிழ்ச்சியினால்; இவர்ந் த ாளினன் - பூரித்த
ததாள்கதை உதடயவனும்; புல்லுற ைலர்ந் கண் குமு ப் பூவினன் - தழுவுமாறு நன்று
மலர்ந்த கண்கைாகிய பசவ்வாம்பல் மலர்கதை உதடயவனுமாகிய இராவணன்; நீர்
ஒல்மலயின் ஓடி - நீங்கள் விதரவாக ஓடிச் பசன்று; என் ஆமணயால் உமரத்து - எனது
கட்டதையாகச் பசால்லி; ‘பகால்லமல ருக’ என கூறுவீர் என்றான் - ‘அந்தக்
குரங்தகக் பகால்லாது உயிருடன் பகாண்டு இங்குத்தருக’ என்று இந்திரசித்துவிடம்
பசால்லுவீர் என்று கூறினான், (28)
5833. அவ் உமர,தூ ரும், ஆமணயால், வரும்
ப வ் உமரநீக்கினான் அறியச் பெப்பினார்;
இவ் உமரநிகழ்வுழி, இருந் சீம யாம்
பவவ் உமரநீங்கினாள் நிமல விளம்புவாம்;
தூ ரும் - தூதுவர்களும்; அவ் உமர - அந்தச் பசால்தல; ஆமணயால் - இராவணனது
கட்டதைப்படி; வரும் - தம் எதிதர அனுமதனப் பற்றிக் பகாண்டு வரும்; ப வ் உமர
நீக்கினான் அறிய பெப்பினார் - பதகவர் என்ற பசால்தலதய நீக்கிய இந்திரசித்து
பதரிந்து பகாள்ளும்படிக் கூறினார்கள்; இவ் உமர நிகழ்வுழி - இந்த வார்த்தத எங்கும்
பரவிய தபாது; இருந் சீம யாம் - அதசாகவனத்தில் காவலில் இருந்த சீததயாகிய;
பவவ் உமர நீங்கினாள் நிமல விளம்புவாம் - பகாடியபழிச் பசால்லின் நீங்கியவைது
நிதலதயக் கூறுதவாம். இது கவிக்கூற்று.பதவ் உதர நீக்கினான்; பதகவர்கதை
இல்லாதபடி பசய்தவன் என்பது கருத்து, பவவ் உதர நீங்குதலாவது பழி நாணித் ததக
சான்ற பசாற்காத்தலாகும். (29)

அனுமனுக்கு உற்றததத்திரிசதட பசால்ல, சீதத புலம்புதல்

5834. ‘இறுத் னன்கடி ப ாழில், எண்ணிதலார் ட
ஒறுத் னன்’ என்றுபகாண்டு உவக்கின்றாள், உயிர்
பவறுத் னள்தொர்வுற, வீரற்கு உற்றம ,
கறுத் ல் இல்சிந்ம யாள் கவன்று கூறினாள்.
கடிப ாழில்இறுத் னன் - மணம் மிக்கஅதசாகவனத்தத ஒடித்தழித்தான்; எண்
இதலார் ட ஒறுத் னன் - அைவிறந்த அரக்கர்கள் அழியுமாறு பகான்றிட்டான்; என்று
பகாண்டு - என்றுஅவ்வப்தபாது பசால்லக் தகட்டுணர்ந்து; உவக்கின்றாள் -
மகிழ்கின்றவைான சீதாபிராட்டிக்கு; கறுத் ல் இல்சிந்ம யாள் - கைங்கமில்லாத
மனத்தத உதடயவைான திரிசதட என்பவள்; வீரற்கு உற்றம - மகாவீரனான
அனுமனுக்கு ஏற்பட்ட துன்ப நிதலதய; உயிர் பவறுத் னள் தொர்வுற - தன் உயிதர
தவத்துக் பகாண்டு வாழ்வதில்பவறுப்புற்றவைாய், தைர்ச்சி அதடயும்படி; கவன்று
கூறினாள் - மனக்கவதலயுடன் பசான்னாள். அனுமன் பசய்தஆற்றல் மிக்க
பசயல்கதையும், அவனுக்கு தநர்ந்த துன்ப நிதலதமதயயும் திரிசதட. சீததக்கு
அவ்வப் தபாது கூறுகின்றாள் என்று உணரலாம். (30)

கலிவிருத் ம்(தவறு)

5835. ஓவியம்புமகயுண்டதுத ால், ஒளிர்

பூவின்பைல்லியல் தைனி ப ாடி உற,
ாவி தவடன்மகப் ார்ப்பு உற, த துறும்
தூவி அன்னம்அன்னாள், இமவ பொல்லினாள்;
தைனி ப ாடி உற - உடம்புபுழுதி படிந்திருக்க (அதனால்); ஓவியம் புமக உண்டது
த ால் ஒளிர் - சித்திரம், புதக மூடி ஒளி குதறந்தது தபால விைங்குகின்ற; பூவின் பைல்
இயல் - மலர் தபான்ற பமன்தமத் தன்தமயைான சீதாபிராட்டி; ாவி தவடன் மக
ார்ப்பு உற - பாவியாகிய ஒரு தவடன் தகயில், தன் குஞ்சு அகப்பட்டுக் பகாள்ை
(அதனால்); த துறும் தூவி அன்னம் அன்னாள் - வருத்தம் அதடகிற பமன்தமயான
இறகுகதை உதடய அன்னப்பறதவதயப் தபான்றவைாய்; இமவ பொல்லினாள் -
(அனுமதனக்குறித்து) இவ்வார்த்ததகதைச் பசால்லிப் புலம்பினாள்.

தாய்க்குத்தன்குழந்ததயிடம் உள்ை அவ்வைவு அன்பு, உலகத்தாயான

சீதாபிராட்டிக்கு அனுமனிடம் உள்ைது என்பதத இந்த உவதமயால் உணரலாம்.
இந்திரசித்துக்கு, பாவி தவடனும், அனுமனுக்கு, தவடன் தகயகப்பட்ட அன்னக்
குஞ்சும், சீததக்கு, அன்னப்பறதவயும் உவதமகள் ஆகும். பசால்லியவார்த்ததகள்,
அடுத்த நான்கு கவிததகளில் வருவது. (31)

5836. ‘உற்றுஉண்டாய விசும்ம உருவினாய்,

முற்றுண்டாய்;கமல யாமவயும் முற்றுறக்
கற்றுண்டாய்; ஒருகள்ள அரக்கனால்
ற்றுண்டாய்;இதுதவா அறப் ான்மைதய ?
உற்று உண்டாயவிசும்ம - மிகப் பரந்துள்ைதானஆகாயத்தத; உருவினாய்
முற்றுண்டாய் - ஊடுருவிச் பசன்று அைவைாவி நிதறந்து; கமலயாமவயும் முற்றுற
கற்றுண்டாய் - சகல கதலகதையும் முழுவதும் பபாருந்த (சூரிய பகவானிடம்) கற்றுத்
ததர்ந்தாய் (அப்படிப்பட்ட நீ); ஒரு கள்ள அரக்கனால் - ஒரு வஞ்சதன
உதடயஇராக்கதனால்; ற்றுண்டாய் - சிதறப்படுத்தப் பபற்றாய்; அறப் ான்மை
இதுதவா - அறத்தின் இயல்பு இதுதாதனா ?

‘சகல கதலகதையும்கற்ற நீ, ஒரு கள்ை அரக்கனால் கட்டுண்டாதய’ என்று

அனுமதனப் பாராட்டி வருந்தினாள் பிராட்டி. ஆற்றலும் அறிவும் பபற்றவர்கள்
நன்தம அதடதல்தான் அறத்தின் பான்தம. இங்கு, அதற்கு தநர் மாறான பயன்
ஏற்பட்டுள்ைதால் அறத்தின் பான்தமதயா ! என்று சீதா பிராட்டி ஐயமுற்றாள் என்க.
(32)

5837. ‘கடர் கடந்து புகுந் மன; கண்டகர்

உடர் கடந்தும்நின் ஊழி கடந்திமல;
அடர் கடந் திரள் புயத்து ஐய ! நீ
இடர்கள் ந் மன, வந்து இடர் தைலுதை ?
நீ கடர் கடந்துபுகுந் மன - நீ, கடதலக் கடந்துஇங்கு வந்தாய்; கண்டகர் உடர்
கடந்தும் - முள் தபான்று பகாடியவர்கைான பல அரக்கர்களுதடய உடம்பின்
வலிதமதய அழித்து பவற்றி பகாண்டு நின்றும்; நின் ஊழி கடந்திமல - உனது
வாழ்நாள் ஒழியப் பபற்றிதல (இவ்வாறு); அடர் கடந் திரள் புயத்து ஐய ! - பதகவர்
வலிதமதய பவன்ற பருத்த ததாள்கதை உதடய ஐயதன ! (நீ அரக்கர்கள் தகயில்
சிக்கியதனால்); வந்து இடர் தைலும் இடர்கள் ந் மன - (கிட்கிந்ததயினின்று) இங்கு
வந்து எனக்குத் துன்பத்தின் தமலும் துன்பங்கதை உண்டாக்கியவனானாய்.
இராமபிராதனப்பிரிந்ததனாலான துன்பத்தின் தமலும், இராம தூதன் பதகவர்
தகயில் கட்டுண்டதனாலான துன்பம் தசர்ந்து தமன்தமலும் வருத்துதலால் ‘வந்து
இடர்கள் தமலும் இடர் தந்ததன என்று பிராட்டி கூறி வருந்தினாள்.
(33)

5838. ‘ஆழி காட்டி, என் ஆர் உயிர் காட்டினாய்க்கு,

“ஊழிகாட்டுபவன்” என்று உமரத்த ன்; அது
வாழி காட்டும்என்று உண்டு; உன் வமரப் புயப்
ாழி காட்டி,அரும் ழி காட்டினாய்.
ஆழிகாட்டி - இராமபிரானது கதணயாழிதய யான் காணுமாறு பகாண்டுவந்து
பகாடுத்து; என் ஆருயிர்காட்டினாய்க்கு - (தபாக்கநிதனத்த) என் அரிய உயிதர
அழியாது நிற்கச் பசய்த உனக்கு; ஊழி காட்டுபவன் என்று உமரத்த ன் - (அதற்கு
ஈடாக) கற்ப தகாடி காலம் உன் வாழ்நாள் நீடிக்கும் என்று உனக்கு உறுதிபமாழியான
ஆசி கூறிதனன்; அது வாழி காட்டும் என்று உண்டு - அது பபாய்க்காது உன் வாழ்நாதை
நீட்டிக்கும் என்பது உறுதியாக உள்ைது; (அவ்வாறாக); உன் வமர புயம் ாழி காட்டி -
உனது மதல தபான்ற ததாள்களின் வலிதமதய தபாரில் ததான்றச் பசய்து, (முடிவில்);
அரும் ழி காட்டினாய் - நீக்குதற்கு அரிய ஒரு பழிதய உண்டாக்கிக் பகாண்டாய்.
(இதற்கு நான் என்ன பசய்தவன்).

திருவாழிதயபிராட்டியின் உயிதர நிதலக்கச் பசய்ததால், ‘ஆழிகாட்டி என் ஆருயிர்

காட்டினாய்’ என்றாள். ‘அரும்பழி’ என்பது இராமதூதன் பதகவர் தகயில்
அகப்பட்டதாகும். ‘என் வாழ்த்துப் படி நீடூழி வாழ்தவ’யாயினும் அரக்கர் தகயில்
அகப்பட்டதனால், வாழ்த்து பழுதுபட்டததா என்று நிதனத்து வருந்தினாள்
(34)

5839. ‘கண்டு த ாயிமன, நீள் பநறி காட்டிட,

“ைண்டு த ாரில் அரக்கமன ைாய்த்து, எமனக்
பகாண்டு ைன்னவன்த ாம்” எனும் பகாள்மகமயத்
ண்டினாய்-எனக்குஆர் உயிர் ந் நீ !’
எனக்கு ஆருயிர் - எனக்குஅரிய உயிதர; ந் நீ - அளித்த நீ; கண்டு த ாயிமன -
(இராமபிரான் ஆதணப்படி) என்தனக் கண்டு பசன்றாய் (அதற்கு தமல்);
நீள்பநறிகாட்டிட - நீண்ட வழிதயக் காட்டிக் பகாண்டு நீ முன் வர; ைன்னவன் -
ததலவனான இராமபிரான் (இங்குவந்து); ைண்டு த ாரில் - அடர்ந்த கடும்
தபாரினிடத்து; அரக்கமன ைாய்த்து - இராவணதனக் பகான்று; எமனக் பகாண்டு
த ாம் - என்தனச் சிதற மீட்டுக் பகாண்டு தபாவான்; எனும் பகாள்மகமய - என்று
நான் நம்பிக் பகாண்டிருந்த தகாட்பாட்தட; ண்டினாய் - தவிர்த்து நடந்தாய்
(நீக்கிவிட்டாய்).

வைர்த்தவதனஅழித்தாற் தபால, ஆருயிர் தந்த நீதய, ‘இராமபிரான் என்தன

மீட்பான்’ என்ற என் நம்பிக்தகதய அழித்து விட்டாய் என்றபடி. தண்டுதல் - தவிர்ந்து
பசல்லுதல். ‘கற்றல் தவண்டுதவான் வழிபாடு தண்டான்’ (முதுபமாழிக்காஞ்சி -
தண்டாப்பத்து -3) தண்டாய் - திருப்பிவாங்கிக் பகாண்டாய் என்பது பதழய உதர.
(35)
5840. ஏய ன்னினள் இன்னன; ன் உயிர்
த ய, கன்றுபிடியுறத் தீங்கு உறு
ாமயப் த ால, ளர்ந்து ையர்ந் னள்-
தீமயச் சுட்டதுஓர் கற்பு எனும் தீயினாள்.
தீமய சுட்டது ஓர்கற்பு எனும் தீயினாள் - பநருப்தபயும் சுட்டு அவிக்கும் ஒரு கற்பு
என்னும் பபரிய தீதம உதடய சீதாபிராட்டி; இன்னன் ஏய ன்னினள் -
இத்தன்தமயான வார்த்ததகதைத் தகுதியாகச் பசான்னவைாய்; ன் உயிர் த ய கன்று
பிடி உற தீங்கு உறும் ாமயப் த ால - தனது ஆன்மவலி குன்றும்படி தன்கன்று (புலி
முதலிய பகாடிய மிருகத்தினிடம்) பிடிபட வருந்தும் தாய்ப்பசுதவப் தபான்று;
ளர்ந்து ையர்ந் னள் - தசார்வுற்று மயக்கம் அதடந்தாள்.

‘தீதயச் சுட்டதுஓர் கற்பு’ - சுட்டது என்பது காலம் கருதாது தன்தம கருதியதாகும்.

இது யுத்தகாண்ட இறுதியில் சீதாபிராட்டியின் கற்புச் தசாததனயில்
நிரூபிக்கப்படுவதாகும். ‘கற்பபனும் தீயினாள்’ என்று முடிவது, அத்தீதய, பின்பு
அனுமன் வாலில் இட்ட தீயாக மாறி, இலங்தகதயச் சுடுவதற்குக் காரணமாவததக்
குறிப்பித்தவாறு. ‘மடவார் துயர் வீணாகாது’ என்பதற்கு இது ஒரு சான்று.
(36)

இந்திரசித்து,அனுமதன அரண்மதனயுள் பகாண்டு தசர்தல்

5841. ப ருந் மகப் ப ரிதயாமனப் பிணித் த ார்
முருந் ன், ைற்மறஉலகு ஒரு மூன்மறயும்
அருந் வப் யனால் அரசு ஆள்கின்றான்
இருந் , அப்ப ருங் தகாயில் பென்று எய்தினான்.
ப ருந் மகப்ப ரிதயாமன - பபருதமக் குணத்திலும்அறிவிலும் பபரிதயானான
அனுமதன; பிணித் த ார் முருந் ன் - கட்டிய, தபாரில் வல்லவனான இந்திரசித்து;
ைற்மற உலகு ஒரு மூன்மறயும் - இலங்தகதயாடல்லாது மற்ற (சுவர்க்கம் பூமி பாதலம்)
மூன்று உலகங்கதையும்; அரும் வப் யனால் - தான் முன் பசய்த அரிய தவப்
பயனால்; அரசு ஆள்கின்றான் இருந் - அரசனாயிருந்து ஆள்கின்ற இராவணன்
தங்கியிருந்த; அ ப ருங் தகாயில் - அந்தப் பபரிய அரண்மதனயில்; பென்று
எய்தினான் - பசன்று அதடந்தான். இராவணன்தங்கியிருந்த அரண்மதனக்கு,
இந்திரசித்து, அனுமதனக் கட்டிய நிதலயில் பகாண்டு பசன்றான் என்பதாம்.
முகுந்தன் - சமர்த்தன்; திறதம வாய்ந்தவன். முருந்து - பறதவகளின் வலிய அடிக்
குருத்து. பறதவயின் அடிக்குருத்து தபான்று, இராவணனுக்கு உதவுபவன் இந்திரசித்து
என்பது கருத்து. (37)

கலிநிமலத்துமற

5842. லங்கள்மூன்றிற்கும் பிறிது ஒரு ைதி மழத்ப ன்ன

அலங்கல்பவண்குமடத் ண் நிழல் அவிர் ஒளி
ரப் ,
வலம் பகாள்த ாளினான் ைண்நின்று வான் உற
எடுத் ,
ப ாம் பகாள் ைா ைணி பவள்ளியங்குன்று எனப்
ப ாலிய,
அலங்கல்பவண்குமட - முத்து முதலியமணிச்சரங்கள் அதசயப் பபற்ற பவண்
பகாற்றக் குதடயானது; லங்கள் மூன்றிற்கும் பிறிது ஒரு ைதி மூவுலகங்களுக்கும் ஒளி
வீசும் படி, தவறு ஒரு சந்திரன்சிறந்து விைங்குவது தபால; ண் நிழல் அவிர் ஒளி ரப்
- குளிர்ச்சியானநிழதலயும் விைங்குகின்ற ஒளிதயயும் பரவச் பசய்யவும்; வலம்
பகாள்த ாளினால் - தன் வலிதம பகாண்ட ததாள்கைால்; ைண் நின்று வான் உறஎடுத்
- ததரயிலிருந்து ஆகாயத்தத அைாவுமாறு தமதல தூக்கிய; ப ாலம்பகாள் ைாைணி
பவள்ளியம் குன்று என ப ாலிய - அழகு பகாண்டபபரிய சிறந்த கயிதலயங்
கிரியாகிய பவள்ளி மதலதபால, விைங்கவும்.
 ‘இருந்த’ என(55வது பாடல்) முடியும். குதடக்கு மதியும், பவள்ளியங்கிரியும்
உவதமகைாகக் கூறப்பட்டன. (38)

5843. புள் உயர்த் வன் திகிரியும், புரந் ரன் அயிலும்,

ள் இல்முக்கணான் கணிச்சியும், ாக்கிய ழும்பும்,
கள் உயிர்க்கும்பைன் குழலியர் முகிழ் விரல் கதிர்
வாள்
வள் உகிர்ப்ப ருங் குறிகளும், புயங்களில் வயங்க,
புள் உயர்த் வன்திகிரியும் - கருடப் பறதவ விைங்க உயர்த்தப்பபற்றபகாடிதய
உதடய திருமாலினது சக்கராயுதமும்; புரந் ன் அயிலும் - இந்திரனது வச்சிராயுதமும்;
ள் இல் முக்கணான் கணிச்சியும்- விலக்கமுடியாத, முக்கண்ணனாகிய சிவபிரானது
சூலாயுதமும்; ாக்கிய ழும்பும் - தம் மீது பட்டு உண்டாக்கிய வடுக்களும்; கள்
உயிர்க்கும் பைன் குழலியர் - தததனச் பசாரியும் மிருதுவான கூந் ததலஉதடய தன்
காதல் மகளிர்; முகிழ் விரல் - அரும்பு தபால் குவிந்தவிரல்களில் உள்ை; கதிர்வாள் வள்
உகிர் - சுடதராடு கூடிய வாள் தபான்றகூரிய நக நுனிகைால் உண்டாகிய; ப ரும்
குறிகளும் புயங்களில் வயங்க - பபரிய அதடயாைங்களும் பபரிய ததாள்களில்
விைங்கவும். இராவணனதுவீரத்துக்கும் காதலுக்கும் அதடயாைமாக
விைங்குகின்றன அவன் ததாள்களில் காணப்படும் வடுக்கள் என்பது கருத்து. (39)

5844. துன்று பெம்ையிர்ச் சுடர் பநடுங் கற்மறகள் சுற்றி,

நின்று திக்குற,நிரல் டக் கதிர்க் குழாம் நிமிர,
ஒன்றுசீற்றத்தின் உயிர்ப்பு எனும் ப ரும் புமக
உயிர்ப் ,
ப ன் திமெக்கும்ஓர் வடவனல் திருத்தியது என்ன,
துன்று பெம்ையிர் சுடர் பநடுங்கற்மறகள் சுற்றி நின்று திக்குற - அடர்ந்தசிவந்த
மயிர்களின் ஒளியுள்ை நீண்ட பதாகுதிகள் சுற்றிலும் பரந்து நின்று
எல்லாத்திதசகளிலும் அைாவ; நிரல் ட கதிர் குழாம் நிமிர - (அவற்றினின்று) வரிதச
வரிதசயாக (சிவந்த) ஒளிப் பிழம்புகள் (அவனது கரிய உடலின் தமல்) உயர்த்பதழுந்து
விைங்குவதாலும்; ஒன்று சீற்றத்தின் உயிர்ப்புஎனும் ப ரும் புமக உயிர்ப் -
பபாருந்திய தகாபத்தால் எழுந்த பபருமூச்சாகிய பபரிய புதக பவளிப்படுவதாலும்;
ப ன் திமெக்கும் ஓர் வடிஅனல் திருத்தியது என்ன - பதற்குத் திதசக்கும், ஒரு வடதவத்
தீதய, அதமக்கப்பட்டபதன்று பசால்லும்படியாகவும்.
இராவணனதுபசம்மயிர்க்கற்தறகளும், அவன் விடும் தகாபப் பபருமூச்சும், பதன்
திதசக்கும் ஒரு வட அனல் (வடவாமுகாக்கனி) அதமந்ததவ தபான்றிருந்தன
என்பதாம். (40)
5845.

ைரக க்பகாழுங் கதிபராடு ைாணிக்க பநடு வாள்

நரக த யத்துள்நடுக்குறா இருமளயும் நக்க,
சிரம்அமனத்ம யும் திமெப ாறும் திமெப ாறும்
பெலுத்தி,
உரகர்தகான்இனிது அரசு வீற்றிருந் னன் ஒப் ,
ைரக ம் ப ாழும்கதிபராடு ைாணிக்க பநடுவாள் - (தன்முடிகளிலுள்ை)
மரகதங்களின் பசழுதமயான ஒளிகளுடதன மாணிக்கங்களின் நீண்ட ஒளியும்; நரக
த யத்துள் நடுக்குறா இருமளயும் நக்க - நரகதலாகத்தினுள்தை (எச்சுடர்க்கும்)
அஞ்சாது நிதறந்திருக்கின்ற இருதையும் தாவி விழுங்க; சிரம் அமனத்ம யும்
திமெப ாறும் திமெ ப ாறும் பெலுத்தி - தன்பத்துத் ததலதயயும்,
எல்லாத்திதசகளிலும் பசல்லுமாறு பரப்பிக் பகாண்டு; உரகர் தகான் இனிது அரசு
வீற்றிருந் னன் ஒப் - பாம்புகளுக்கு அரசனான ஆதிதசடன் மகிழ்ச்சிதயாடு அரசு
கட்டிலில் வீற்றிருந்தது தபால் விைங்கவும்.

இராவணன்ஆதிதசடனுக்கு ஒப்பாக வீற்றிருந்தான் என்க. இராவணன்

பத்துத்ததலகதை உதடயவனாதலால், ஆயிரம் ததலகதை உதடய ஆதிதசடனுக் கு
உவதமயாக்கப் பபற்றான். நரகதலாகம் எப்தபாதும் இருைால் மூடப்பட்டிருக்கும்
என்பதத, அடங்காதம ஆரிருள் உய்த்துவிடும்’ 121. (பரி - உதர-) என்ற குறைாலும்
உணரலாம். (41)

5846. குவித் ல் ைணிக் குப்ம கள் கமலபயாடும்

பகாழிப் ,
ெவிச் சுடர்க்கலன் அணிந் ப ான் த ாபளாடு
யங்க,
புவித் டம் டர் தைருமவப் ப ான் முடி என்னக்
கவித்து, ைால்இருங் கருங்கடல் இருந் து கடுப் ,
குவித் ல் ைணிகுப்ம கள் - பதாகுத்துப் பதிக்கப்பபற்ற பலவதகயான
இரத்தினங்களின் பதாகுதிகள்; கமலபயாடும் பகாழிப் ெவி சுடர்கலன் -
தமலாதடயுடன் புரண்டு விைங்கவும், ஒளியின் சுடதர வீசும் ஆபரணங்கள்; அணிந் -
(தம்தம) அணிந்துள்ை; ப ான்த ாபளாடு - அழகிய ததாள்கதைாடு; யங்க -
(அதமந்து) விைங்கவும், (அதனால்); ைால் இரும் கரும் கடல் - மிகப் பபரிய கரிய
கடலானது; புவி டம் டர் தைருமவ ப ான் முடி என்ன கவித்து இருந் து கடுப் -
பூமியினிடத்துப் படர்ந்து விைங்கும், தமருமதலதய பபான்முடியாகக் கவித்துக்
பகாண்டு வீற்றிருந்தது தபால் விைங்கவும்.

மால்இருங்கருங்கடல், தமருதவ முடியாகக் கவித்துக் பகாண்டு வீற்றிருந்தது

தபால, இராவணன் வீற்றிருந்தான் என்பதாம். இராவணனுக்குக்கருங்கடலும், அவன்
ததாற்றத்துக்கு தமருமதலயும் உவதமகைாயின. (42)

5847. சிந்துராகத்தின் பெறி துகில் கச்பொடு பெறிய,

ந்தி பவண்முத்தின் அணிகலன் முழு நிலாப் ரப் ,
இந்து பவண்குமடநீழலில், ாரமகஇனம் பூண்டு,
அந்தி வான்உடுத்து, அல்லு வீற்றிருந் ாம் என்ன,
 சிந்துராகத்தின் பெறி துகில் கச்பொடு பெறிய - சிவப்பு நிறம் பசறிந்த ஆதட
அதரக்கச் சுடதன கூடி விைங்க; ந்தி பவண்முத்தின் அணிகலன் முழு நிலா ரப் -
வரிதசயாகக் தகாக்கப் பபற்ற முத்துக்கைால் ஆகிய மாதல முதலிய ஆபரணங்கள்
பூர்ண சந்திரனது நிலதவப் தபான்ற ஒளிதயப் பரவச் பசய்ய, (அதனால்); அல்லு அந்தி
வான் உடுத்து ாரமக இனம் பூண்டு இந்து பவண்குமட நீழலில் வீற்றிருந் து ஆம்
என்ன - இருைானது பசவ்வானத்தத ஆதடயாக உடுத்திக் பகாண்டு, நட்சத்திரத்தின்
கூட்டங்கதை ஆபரணமாகத் தரித்து, சந்திரனாகிய பவண் பகாற்றக் குதடயின்
நிழலிதல, பகாலு வீற்றிருந்தது என்று பசால்லும்படியும்.

இராவணனதுததாற்றம், இருைானது, பசவ்வானத்தத ஆதடயாக உடுத்தும்,

நட்சத்திரக் கூட்டங்கதை ஆபரணமாகத் தரித்துக் பகாண்டும், சந்திரனாகிய
பவண்குதட நிழலில் ஓலக்கம் இருந்த காட்சி தபான்று இருந்தது என்பதாம்.
(43)

5848. வண்மைக்கும், திரு ைமறகட்கும், வானினும் ப ரிய

திண்மைக்கும், னி உமறயுளாம் முழு முகம்,
திமெயில்
கண்மவக்கும்ப ாறும், களிற்பறாடு ைாதிரம்
காக்கும்
எண்ைர்க்கும்ைற்மற இருவர்க்கும் ப ரும் யம்
இயற்ற.
வண்மைக்கும் - (குதபரசம்பத்தத பவன்று பபற்றுள்ை) வைப்பத்துக்கும்;
திருைமறகட்கும் - சிறந்த தவதங்கட்கும்; வானினும் ப ரியதிண்மைக்கும் -
ஆகாயத்தினும் பபரிய வலிதமக்கும்; னி உமறயுளான் - ஒப்பற்ற இருப்பிடமாய்
உள்ை இராவணன்; முழுமுகம் திமெயில்கண்மவக்கும் ப ாறும் - தனதுபபரிய
முகங்கள்பத்ததயும் ஒரு மிக்க தவத்து, எல்லாத்திக்குகளிலும் தநாக்கும்
தபாபதல்லாம்; களிற்பறாடு ைாதிரம் காக்கும் எண்ைர்க்கும் - யாதனகதைாடு அந்த
அந்தத் திக்குகதைக் காக்கும் எண் திதசக்காவலர்கட்கும்; ைற்மற இருவர்க்கும் -
மற்றதவயான தமலும் கீழும் இருந்து பாதுகாக்கின்ற (துருவன் ஆதிதசடன் என்னும்)
இருவர்க்கும்; ப ரும் யம் எய் - மிக்க அச்சம் ததான்றவும்.
இராவணன்பார்தவக்கு, எட்டுத்திக்குப் பாலகர்களும் ? வாதனப் பாதுகாக்கும்
துருவனும், நிலத்ததப் பாதுகாக்கும் ஆதிதசடனும் பயந்து கிடந்தனர் என்பது கருத்து.
(44)

5849. ஏகநாயகன்த விமய எதிர்ந் ன் பின்மன,

நாகர் வாழ்இடம் மு ல் என, நான்முகன் மவகும்
ைாக ைால்விசும்பு ஈறு என, நடுவண வமரப்பில்
த ாமகைா ர்கள், மைந் ரின் த ான்றினர், சுற்ற,
ஏக நாயகன்த விமய எதிர்ந் ன் பின்மன - (எல்லா
உயிர்கட்கும்)தனித்ததலவனான இராமபிரானுதடய ததவியாகிய பிராட்டிதயச்
சந்தித்துதநாக்கிய பிறகு; நாகர் வாழ் இடம் மு ல் என நான்முகன் மவகும்ைாகைால்
விசும்பு ஈறு என நடுவண வமரப்பில் - நாகர்கள் வாழும்இடமான பாதாைதலாகம்
முதலாக, பிரம்மததவன் வாழ்கின்ற பபரிய வானில்உள்ை ஆகாயமான சத்தியதலாகம்
ஈறாக, இதடயில் உள்ை ஏதனய உலகங்கள் அதனத்திலும் உள்ை; த ாமக ைா ர்கள் -
மயில் தபான்ற சாயதல உதடய மகளிர்கள்; மைந் ரின் சுற்ற த ான்றினர் -
(இராவணன் பார்தவக்கு) ஆடவர்கள் என்னுமாறு அவதனச் சூழ்ந்து விைங்கவும்.

பிராட்டிதயப்பார்த்த பிறகு இராவணன் கண்களுக்கு, பிற எந்த உலகத்து அழகிய

மகளிர்களும், காம எண்ணம் உண்டாக்கும் தன்தமயற்ற ஆடவர்கைாகதவ ததாற்றினர்
என்பது கருத்து. (45)

5850. வானரங்களும், வானவர் இருவரும், ைனி ர்

ஆன புன்ப ாழிதலார் என இகழ்கின்ற அவரும்,
ஏமன நின்றவர்இருடியர் சிலர், ஒழிந்து யாரும்,
தூ நவின்ற தவல்அரக்கர் ம் குழுபவாடு சுற்ற,
வானரங்களும்- குரங்குகளும்; வானவர் இருவரும் - திருமால், சிவபிரான் ஆகிய
இருததவர்களும்; ைனி ர் ஆன புன் ப ாழிதலார் என இகழ்கின்ற அவரும் - மனிதர்
என்னும் அற்பத் பதாழில்கதை உதடயவர்கள் என்று (இராவணனால்)
இகழப்படுகின்றவர்களும்; ஏமனய நின்றவர் இருடியர் சிலர் ஒழிந்து - மற்றும் விலகி
நின்றவர்கைான சில முனிவர்களும் நீங்கலாக; யாவரும் தூ நவின்ற தவல் அரக்கர் ம்
குழுபவாடு சுற்ற - மற்தற எல்தலாரும், மாமிசம் படிந்த தவலாயுதங்கதை உதடய
அரக்கர்களின் கூட்டத்ததாடு ஒப்பச் சூழ்ந்து நிற்கவும்.

அரக்கர் தபாலதவமற்தறய ததவ கணத்தினரும், இராவணனுக்குக்

குற்தறவலர்கைாய் அவதனச் சூழ்ந்து நின்றனர் என்பது கருத்து. தூ - மாமிசம்; நவின்ற
- நாற்றத்தால் பதரிவிக்க என்ற கருத்தில் வந்துள்ைது. (46)

5851. நரம்புகண்ணகத்துள் உமற நமற, நிமற ாண்டில்

நிரம்புசில்லரிப் ாணியும், குறடும், நின்று இமெப் ,
அரம்ம ைங்மகயர் அமிழ்து உகுத் ாலன்ன ாடல்
வரம்பு இல்இன்னிமெ, பெவிப ாறும் பெவிப ாறும்
வழங்க.*
நரம்பு கண்அகத்து உள் உமற நமற - நரம்புக் கருவியாகிய வீதணமுதலிய
இதசக்கருவிகளினிடத்து உள்தை தங்கியுள்ை இதசயாகிய ததனும்; நிமற ாண்டில் -
இலக்கணம் நிதறந்த கஞ்சக் கருவியும்; நிரம்பு சில்லரி ாணியும் - நிரம்பிய சில்லரி
என்னும் வாத்தியத்தாைமும்; குறடும் - குறடுஎன்னும் தாைக் கருவியும்; நின்று
இமெப் - இதடயறாது நிதல நின்று ஒலிக்கவும்; அரம்ம ைங்மகயர் அமிழ்து
உகுத் ால் அன்ன ாடல் - ததவமகளிர் அமிழ்தத்ததச் சிந்தினால் தபான்ற
வாய்ப்பாட்டினது; வரம்பு இல் இன்னிமெ - அைவிறந்த இனிதமதய உதடய
இதசதய; பெவி ப ாறும் பெவி ப ாறும் வழங்க - தனது இருபது காதுகளிலும் வந்து
பசாரியவும்.
 நதற, பாண்டில்,பாணி, குறடு என்பதவ நின்று இதசப்ப, அரம்தப மங்தகயர்
பாடல் இதச பசவி பதாறும் பசவி பதாறும் வயங்க என்க. பாணி - தக; அதனால்
வதரயறுத்து இடப்படுகிற தாைத்துக்கு இலக்கதண. பாடல் இன்னிதச -
வாய்ப்பாட்டின் இனிய கீதம்; நதற - இதசத்ததன். (47)

5852. கூடு ாணியின் இமெபயாடும், முழபவாடும் கூட,

த ாடு சீறுஅடிவிழி ைனம் மகபயாடு ப ாடரும்
ஆடல்தநாக்குறின், அருந் வ முனிவர்க்கும்
அமைந்
வீடு மீட்குறும்தைனமகதைல், நமக விளங்க.+
ாணியின் கூடு - தாைத்ததாடு கூடிய; இமெபயாடும் - பாட்டுடனும்; முழபவாடும் -
மத்தை ஒலியுடனும்; கூட - மாறுபடாது ஒத்துவருமாறு; த ாடு சீறு அடி - பூவிதழினும்
தமம்பட்ட சிறிய பாதச் சதிவரிதச; விழி ைனம் மகபயாடு ப ாடரும் - விழிப்பார்தவ,
அதிதலதய ஒன்றிய மனம், தகயினால் காட்டும் அபிநயக் குறிகள் ஆகியதவ ஒன்றாக
அதமந்த; ஆடல் தநாக்குறின் அரும் வமுனிவர்க்கும் - நாட்டியத்ததப் பார்த்தால்,
அருதமயான தவத்ததச் பசய்கின்ற முனிவர்களும்; அமைந் வீடு மீட்குறும் - (தமக்கு)
உைதாகும் முத்தியின்பத்ததக் தகவிட்டு (தன்தமல்) மனம் திரும்பும் படிச் பசய்கின்ற;
தைனமக தைல் - தமனதக என்னும் ததவமாதின் தமல்; நமகவிளங்க - மகிி்ழ்ச்சியால்
சிரிப்புத் ததான்றவும்.

அருந்தவமுனிவதரயும் தன் பால் இழுக்கும் வண்ணம் நாட்டியம் ஆடும்

தமனதகதயத் தன் அருகில் கண்டு மகிழ்ச்சியுடன் இருந்தான் இராவணன் என்பது
கருத்து. (48)

5853. ஊடினார்முகத்து உறு நமற ஒரு முகம் உண்ண,

கூடினார் முகக்களி நமற ஒரு முகம் குடிப் ,
ாடினார் முகத்துஆர் அமுது ஒரு முகம் ருக,
ஆடினார் முகத்துஅணி அமுது ஒரு முகம் அருந் ,
ஊடினார் முகத்துஉறுநமற - தன்னுடன் ஊடலால் பிணக்கம் பகாண்ட மாதர்களின்
முகங்களினிடத்துத் ததான்றுகின்ற இன்பச்சுதவயாகிய தததன; ஒரு முகம் உண்ண -
(தனது பத்து முகங்களில்) ஒரு முகம் நுகரவும்; கூடினார் முகம் - கூடினமகளிரது
முகத்திதல; களி நமற - ததான்றுகின்ற களிப்பாகிய மதுதவ; ஒரு முகம் குடிப் -
(அவனுதடய) மற்பறாரு முகம் பருகவும்; ாடினார் முகத்து ஆர் அமுது - இதச
பாடினமகளிரது முகத்தில் ததான்றுகின்ற காதல் குறிப்பாகிய அருதமயான
அமுதத்தத; ஒரு முகம் ருக - ஒரு முகமானது அருந்தவும்; ஆடினார் முகத்து அணி
அமுது - தன்முன் விருப்தபாடு ஆடியமகளிர் முகத்தில் ததான்றும் அழகாகிய
அமிர்தத்தத; ஒரு முகம் அருந் - மற்பறாரு முகமானது உண்ணவும்.

ஊடுதல், கூடுதல்,பாடுதல், ஆடுதல் பசய்யவும் மகளிர்கைது காதற்குறிப்தப,

அவர்கள் முகத்தில் கண்டு அனுபவித்து நின்றான் இராவணன் என்பது கருத்து.
(49)
5854. த வதராடுஇருந்து அரசியல் ஒரு முகம் பெலுத் ,
மூவதராடு ைாைந்திரம் ஒரு முகம் முயல,
ாவகாரி ன் ாவகம் ஒரு முகம் யில,
பூமவ ொனகிஉருபவளி ஒரு முகம் ப ாருந் ,
ஒரு முகம்த வதராடு இருந்து அரசியல் பெலுத் - ஒரு முகம் (தன் கீழ்க்குடிகைாகிய)
ததவர்களுடன் கலந்து அரசாட்சி ஆதணகதைச் பசலுத்தவும்; ஒரு முகம் மூவதராடு
ைாைந்திரம் முயல - மற்பறாரு முகம், மந்திரி, தசனாபதி, அரசியல்ததலவர் என்ற
மூவருடன் மாட்சியுற்ற மந்திராதலாசதனகளில் முயன்றிருக்கவும்; ஒருமுகம்
ாவகாரி ன் ாவகம் யில - மற்பறாரு முகம், தீவிதன பசய்பவனான அவனுதடய
நிதனவுகதைச் சிந்ததன பசய்யவும்; ஒரு முகம் பூமவ ொனகி உருபவளி ப ாருந் -
மற்பறாரு முகம், கிளி தபான்றவைான பிராட்டியின் உருபவளித் ததாற்றத்தில்
பபாருந்தி நிற்கவும்.

இராவணனதுமுகங்களின் பசயல்பாடுகள் கூறப்பட்டன. பாவகாரி - தீவிதன; ‘பாவ

காரிகதைப் பதடத்தவன்’ (பபரியாழ் 5 திருபமாழி - 4.1) (50)

5855. ‘காந் ள்பைல் விரல் ெனகி ன் கற்பு எனும் கடமல

நீந்தி ஏறுவதுஎங்ஙன் ?’ என்று ஒரு முகம் நிமனய,
ொந்து அளாவியபகாங்மக நன் ைகளிர்
ற்சூழ்ந் ார்
ஏந்தும் ஆடியின்ஒரு முகம் எழிலிமன தநாக்க,
ஒரு முகம் - இராவணனுதடய மற்பறாரு முகம் ; காந் ள் பைல்விரல் ெனகி ன் கற்பு
எனும் கடமல - பசங்காந்தள் மலர் தபான்ற பமன்தமயான விரல்கதை உதடய
சீததயின் கற்பு என்ற கடதல; நீந்தி ஏறுவது எங்ஙன் என்று நிமனய - நீந்திக்கதர
ஏறுவது எவ்வாறு என்று நிதனத்து ஏக்கமுறவும்; ஒரு முகம் -மற்பறாருமுகம்; ொந்து
அளாவிய பகாங்மக நன் ைகளிர் - சந்தனம் பூசிய பகாங்தககதை உதடய அழகிய
மாதர்கள் பலர்; ன் சூழ்ந் ார் ஏந்தும் ஆழியின் - தன்தனச் சூழ்ந்து பகாண்டு தகயில்
தாங்கிக் காட்டுகின்ற கண்ணாடியில்; எழிலிமன தநாக்க - தனது அழகிதனப்
பார்க்கவும்.
‘கற்பபனும் கடதலநீந்தி ஏறுவது’ என்றது உருவகம். சீதததய அபகரித்து
வருவதற்குக் கருங்கடதலக் கடந்தது எளிதாயிற்று; ஆனால், சீததயின் கற்புக் கடதலக்
கடப்பது அரிது என்பது உணர்த்தப்பட்டது. இராவணன், பிராட்டியின் தமனிதயக்
பகாணர்ந்து வரலாம்; ஆனால் அவைது ஆன்ம குணங்கதை வசப்படுத்த முடியாது
என்பது குறிப்பு. பிராட்டிதய வசப்படுத்தற்தகற்ற அழகு, தனக்கு இருக்கிறதா என்று
ஒருமுகம், மகளிர் ஏந்திய கண்ணாடியில் பார்த்துக் பகாண்டிருந்தது என்க. (51)

5856. ப ாதும் ர்மவகு த ன் புக்கு அருந்து ற்கு அகம்

புலரும்
ை ம் ப ய் வண்டுஎனச் ெனகிதைல் ைனம் பெல,
ைறுகி
பவதும்புவார், அகம் பவந்து அழிவார், நகில் விழி நீர்
 தும்புவார்,விழித் ாமர தவல், த ாள்ப ாறும்
ாக்க.+
ப ாதும் ர்மவகுத ன் - மரச் பசறிவினிடத்துஉள்ை தததன; புக்கு அருந்து ற்கு -
அங்குப் புகுந்து குடிப்பதற்கு; அகம்புலரும் - (முடியாமல்) மனம் வாடுகிற; ை ம் ப ய்
வண்டு என - களிப்பு மிக்கபதாரு வண்டு தபால; ெனகி தைல் ைனம் பெல -
பிராட்டியினிடத்துத் தன் மனம் தபாக, (அததன உணர்ந்து); ைறுகி பவதும்புவார் -
துன்பமுற்று மனம் வாடுபவர்களும்; அகம் பவந்து அழிவார் - மனம் புழுங்கி மிகவும்
வருந்துபவர்களும்; விழி நீர் நகில் தும்பு வார் - (தமது) கண்களினின்று நீர்ததும்பித் தம்
பகாங்தககளிடத்து வழியப் பபற்றவர்களுமான இராவண னுதடயகாதல் மகளிரது;
விழி ாமர தவல் - கண்களின் வரிதசயாகிய தவல்கள்; த ாள் ப ாறும் ாக்க - தனது
இருபது ததாள்களிலும் வலிந்து பாயவும். மரச் பசறிவில்உள்ை தததன வண்டு
அருந்தமுடியாது. அது தபான்று அதசாகவனத்துப் பிராட்டிதய இராவணன்
அணுகமுடியாது என்பது கருத்து. இராவணன் மனம் சீததபால்; அதனால், அவனது
காதல் மகளிர்கைது கண் பார்தவ அவன் ததாள்களில் மட்டும் நின்றது என்க.
(52)

5857. ைாறுஅளாவிய, ைகரந் நறவு உண்டு ைகளிர்

வீறு அளாவியமுகிழ் முமல பைழுகிய ொந்தின்
தெறு அளாவிய சிறுநறுஞ் சீகரத் ப ன்றல்,
ஊறு அளாவிய கடுஎன, உடலிமட நுமழய,+
ைகரந் நறவுஉண்டு - (மலர்களில் உள்ை) மகரந்தப் பபாடிகளுடன் கலந்த
தததனப்பருகி; ைகளிர் வீறு அளாவிய - மகளிர்களுதடய பசருக்குற்று விைங்கும்;
முகிீ்ழ் முமல பைழுகிய ொந்தின் - அரும்பு தபான்ற பகாங்தககளில் பூசப்பபற்ற
சந்தனத்தின்; தெறு அளாவிய சிறு நறும் சீகரம் ப ன்றல் - தசற்றிதல கூடிக்கலந்த
இைதமயும் மணமும் குளிர்ச்சியும் உதடய பதன்றல் காற்று; ைாறு அளாவிய -
(இராவணனுக்குத்தான்) எதிர் பசய்யுமாறு பதகதம பகாண்டு; ஊறு அளாவிய கடு
என - துன்பம் கலந்த விடம் தபால; உடலிமட நுமழய - அவனது உடம்பிதல நுதழந்து
வருத்தவும்;

சிறு, நறும்,சீகரம் பதன்றல், நறவு உண்டு, சாந்தின் தசறு அைாவி, இராவணனின்

உடம்பில் விடம் தபால நுதழந்து வருத்தியது என்க. இராவணனது ஆதணக்கு அஞ்சி
முன்பு இலங்தக நகருள் புகமுடியாதிருந்த காற்று (கறங்கு கால்புகா) இப்தபாது, சிறு
வடிவில் (பதன்றல்) பக்க பலத்துடன் புகுந்து அவன் உடதலதய பதகதம உணர்
வுடன் வாட்டியது, என்ற நயம் உணரத்தக்கது. (53)

5858. திங்கள்வாள் நு ல் ைடந்ம யர் தெயரி கிடந்

அம் கயத் டந் ாைமரக்கு அலரிதயான் ஆகி,
பவங் கண்வானவர் ானவர் என்று இவர் விரியாப்
ப ாங்கு மககள்ஆம் ாைமரக்கு இந்துதவ
த ான்று,
 திங்கள் வாள்நு ல் ைடந்ம யர் - பிதறச்சந்திரன்தபான்ற ஒளி பபாருந்திய
பநற்றிதய உதடய மகளிரது; தெய் அரி கிடந் - சிவந்த இதரதககள் பரவிக் கிடந்த;
அம் கயம் டம் ாைமரக்கு - அழகிய தடாகத்தில் உள்ை பபரிய தாமதர மலர்
தபான்றமுகங்களுக்கு; அலரிதயான் ஆகி - சூரியதனப் தபால மகிழ்ச்சிதய
உண்டாக்கியும்; பவம் கண் வானவர் ானவர் என்று இவர் - பதகவரான ததவர்கள்
அசுரர்கள் என்று பசால்லும் இவர்களுதடய; விரியா ப ாங்கு மககள் ஆம் ாைமரக்கு -
விரிந்து மலராத விைங்கும் தககைாகிய தாமதர மலர்களுக்கு; இந்துதவ த ான்று -
சந்திரதன தபால விைங்கவும்.

இராவணன், தன்காதல் மகளிர் முகங்கைாகிய தாமதர மலர்களுக்குச் சூரியன்

தபான்றும், தன் பதகவர்கைான வானவர் தானவர்களுதடய தககைாகிய
தாமதரகளுக்குச் சந்திரன் தபான்றும் விைங்கினான் என்பதாம். இராவணன் ததாற்றம்
காதல் மகளிர் முகங்கதை மலர தவத்தது. பதகவராகிய ததவர் அசுரர்கதைக்
குவியதவத்தது. முகமும் தாமதர; தககளும் தாமதர. ஒதர சமயத்தில் ஒன்று மலரவும்
ஒன்று குவியவும் பசய்ததால், இராவணன் சூரியனாகவும் சந்திரனாகவும்
விைங்கினான் என்ற நயம் உணர்ந்து இன்புறத்தக்கது. (54)

இராவணதனக்கண்ணுற்ற மாருதியின் மனநிதல

5859. இருந் எண்திமெக் கிழவமன, ைாருதி எதிர்ந் ான்;
கருந் திண்நாகத்ம தநாக்கிய கலுழனின்
கனன்றான்;
‘திருந்துத ாளிமட வீக்கிய ாெத்ம ச் சிந்தி,
உருந்து நஞ்சுத ால் வன்வயின் ாய்பவன்’ என்று
உடன்றான்.
இருந் எண்திமெக் கிழவமன - இவ்வாறு வீற்றிருந்தஎட்டுத் திக்குகளுக்கும்
ததலவனான இராவணதன; ைாருதி எதிர்ந் ான் - அனுமன் தன் எதிதர கண்டான்;
கருந்திண் நாகத்ம தநாக்கிய கலுழனின் - (கண்டதும்) கரிய வலிய பாம்தபக் கண்ட
கருடன் தபால; கனன்றான் ‘திருந்து த ாளிமட வீக்கிய ாெத்ம ச் சிந்தி - மனம்
பகாதித்தவனாய், ‘சிறந்து விைங்கும் என்னுதடய ததாள்களில் கட்டியிருக்கிற
பிரமாத்திரத்ததச் சிதறடித்து; உருந்து நஞ்சு த ால் வன் வயின் ாய்பவன் என்று
உடன்றான் - தகாபித்து, விடம் தபான்றவனான இந்த இராவணன் தமல் இப்தபாது
பாய்கின்தறன்’ என்று உக்கிரங் பகாண்டான்.

இராவணதனக்கண்டதும், அனுமன் எண்ணிய எண்ணம் கூறப்பட்டது. உருத்து -

உருந்து; எதுதக தநாக்கி பமலிந்தது. இராவணனுக்குக் கருநாகமும், அனுமனுக்குக்
கருடனும் உவதமகள். (55)

5860. ‘உறங்குகின்றத ாது உயிருண்டல் குற்றம்’ என்று

ஒழிந்த ன்;
பிறங்கு ப ான்ைணி ஆெனத்து இருக்கவும்
ப ற்தறன்;
திறங்கள் என் ல சிந்திப் து ? இவன் மல சி றி,
அறம் பகாள்பகாம்பிமன மீட்டு, உடன் அகல்பவன்’
என்று அமைந் ான்.
உறங்குகின்றத ாது உயிர் உண்டல் குற்றம் என்று ஒழிந்த ன் - தூங்கும்தபாது
ஒருவன் உயிதரப் தபாக்குதல் பழிக்கு இடமாகும், என்று எண்ணி, (முன்பு இவதனக்
பகால்லாது) விட்டிட்தடன்; பிறங்கு ப ான் ைணி ஆெனத்து இருக்கவும் ப ற்தறன் -
(இப்தபாது இவன்) விைங்கும் பபான்னாலும் மணியாலும் ஆன சிம்மாசனத்தில்
வீற்றிருக்கவும் காணப்பபற்தறன்; ல திறங்கள் சிந்திப் து என் ? - (இனி)
பலவதகயாக ஆதலாசிப்பதற்கு என்ன இருக்கிறது ? இவன் மல சி றி -
(இப்பபாழுதத) இவன் ததலகதைச் சிதறி விழச் பசய்து; அறம் பகாள் பகாம்பிமன
மீட்டு - அறத்திற்கு ஒரு பற்றுக்தகாடு தபால விைங்கும் பூங்பகாம்பு தபான்றவைான
பிராட்டிதய சிதறயினின்று மீட்டுக் பகாண்டு; உடன் அகல்பவன் என்று அமைந் ான் -
விதரவில் மீண்டு பசல்தவன்’ என்று அனுமன் உறுதி பசய்து பகாண்டான்.

அனுமனின் உறுதிகூறப்பட்டது. பகாம்பு; உவதம ஆகுபபயர். (56)

5861. ‘த வர், ானவர், மு லினர், தெவகன் த வி

காவல் கண்டுஇவண் இருந் வர், கண்புலன் கதுவ,
ாவகாரி ன்முடித் மல றித்திபலன்என்றால்,
ஏவது யான்இனிதைல் பெயும் ஆள்விமன ?’
என்றான்.
தெவகன் த விகாவல் கண்டு - சிறந்த வீரனானஇராமபிரானுதடய ததவியாகிய சீதா
பிராட்டி சிதறக்காவலில் தவக்கப் பபற்றிருக்கக் கண்டும், (மீட்பதற்கு ஆற்றல்
இன்றி); இவண் இருந் வர் - இங்கு வாைாபார்த்துக் பகாண்டிருந்தவர்கைான; த வர்
ானவர் மு லினர் - ததவர்கள், அசுரர்கள்முதலிதனாருதடய; கண்புலன் கதுவ -
கண்களுக்கு நன்றாகத் பதரியுமாறு; ாவகாரி ன் முடித் மலயான் றித்திபலன்
என்றால் - பாவியின் முடிகள் அணிந்த பத்துத் ததலகதையும் நான் இப்தபாதத பறித்து
எறிதயன் என்றால்; இனிதைல் பெய்யும் ஆள்விமன ஏவது ? - இனிதமல் பசய்யும்
அடிதமத் பதாழில் யாது உள்ைது ? (எதுவும் இல்தல என்றபடி); என்றான் - என்று
வினவிக் பகாண்டான்.
‘பிராட்டிதயவஞ்சதனயால் கவர்ந்து வந்து சிதறதவத்த பாவகாரியின்
(இராவணனின்) ததலகதைப் பறித்து எறிவதனினும் தமலாக பமய்யடியான்
பசய்யத்தக்க உறு பதாழிலும் உைததா ?’ என்று அனுமன் தனக்குள் வினவிக்
பகாண்டான் என்பதாம். (57)

5862. ‘ “ைாடு இருந் ைற்று இவன் புணர் ைங்மகயர்

ையங்கி
ஊடு இரிந்திட,முடித் மல திமெப ாறும் உருட்டி,
ஆடல்பகாண்டுநின்று ஆர்க்கின்றது; அது பகாடிது
அம்ைா !
த டி வந் து, ஓர்குரங்கு” எனும் வாெகம்
சிறித ா ?+
 த டி வந் து ஓர்குரங்கு - சீதததயத் ததடிக்பகாண்டு வந்ததாகிய ஒரு குரங்கு; ைாடு
இருந் இவன் புணர் ைங்மகயர் - இவ்விராவணன் அருகில் இருப்பவர்களும், இவன்
தசரத்தக்கவர்களுமான மகளிர்கள்; ையங்கி ஊடு - திதகத்து உள்தை ஓடிப்தபாம்படி;
முடித் மல திமெ ப ாறும் உருட்டி - கிரீடம் அணிந்த இவனது ததலகதைப்
பலதிக்குகளிலும் உருைச் பசய்து; ஆடல் பகாண்டு நின்று - பவற்றி பகாண்டு (தான்
சிறிதும் அழிவுறாது) நிதல பபற்று நின்று; ஆர்க்கின்றது - ஆரவாரஞ் பசய்கின்றது;
அது அம்ைா பகாடிது - அந்தக் குரங்கு அந்ததா ! மிகவும் பகாடியது’; எனும் வாெகம் -
என்று எல்தலாரும் பசால்லும் புகழ் வார்த்தததயப் பபறுதல்; சிறித ா ? -
சிறியதாகுதமா ? (அன்று மிகப் பபரிது என்றபடி).

‘நான் நிதனக்கிறபடி பசய்து முடிப்தபனானால், என்தன உலகத்தார் புகழ்வர்.

அதுதவ எனக்குப் பபருதம தருவதாகும்’ எனக் கருதினான் அனுமன் என்பதாகும்.
(58)
5863. ‘நீண்டவாள் எயிற்று அரக்கமனக் கண்களின் தநதர
காண்டல் தவண்டி,இவ் உயிர் சுைந்து, எதிர் சில
கழறி,
மீண்ட த ாதுஉண்டு வமெப்ப ாருள்; பவன்றிதலன்
எனினும்,
ைாண்டத ாதினும், புகழ் அன்றி ைற்றும் ஒன்று
உண்தடா ?’+
நீண்ட வாள்எயிறு அரக்கமன - நீண்ட வாைாயுதம்தபான்று கூரிய பற்கதை உதடய
இராவணதன; கண்களின் தநதர காண்டல் தவண்டி - நான் கண்களினால் தநராகப்
பார்க்கவிரும்பி; இவ்உயிர் சுைந்து - இந்த என் உயிதர உடம்பில் தவத்துக்
பகாண்டிருந்து, எதிர்சில கழறி - (இவதனக் கண்டபின்) இவன் எதிரிதல சில
வார்த்ததகதைச் பசால்லி; மீண்ட த ாது - திரும்பிச் பசன்ற தபாதும்; வமெ ப ாருள்
உண்டு - எனக்குப் பழியாகிய நிந்ததனதய ஏற்படும்; பவன்றிதலன் எனினும் -
(அவ்வாறன்றி இவதன எதிர்த்துப் தபார் பசய்தால்) இங்கு இவதன
பவல்லாவிட்டாலும்; ைாண்ட த ாதினும் - (இவன் தகயால்) இறந்தாலும்; புகழ்
அன்றி ைற்றும் ஒன்று உண்தடா ? - யான் அதடவது புகதழ அல்லாமல், தவறு ஒன்று
நிகழுதமா ? (புகதழ உண்டாகும்; இகழ்ச்சி உண்டாகாது என்றபடி)

‘அரக்கதனக்காண்டல் தவண்டி, உயிர் சுமந்து, சில கழறி, மீண்ட தபாது வதசப்

பபாருள்தான் உண்டு; அவ்வாறில்லாமல், இவதன எதிர்த்துப் தபார் புரிந்தால்,
பவன்றாலும் மாண்டாலும் எனக்கு வருவது புகதழ ! இகழ்ச்சியில்தல’ என்று
அனுமன் கருதினான் என்க. (59)

5864. என்று,த ாளிமட இறுக்கிய ாெம் இற்று ஏக,

குன்றின்தைல் எழுதகாள் அரிஏறு என, குதியின்
பென்று கூடுவல்என் து சிந் மன பெய்யா-
நின்று,‘காரியம் அன்று’ என, நீதியின் நிமனந் ான்.
என்று - என்று இவ்வாறுஎண்ணி; த ாள் இமட இறுக்கிய ாெம் இற்று ஏக - தன்
ததாள்களில் கட்டியிருக்கிற நாகபாசம் அறுந்து ஒழியும்படி; குன்றின் தைல் எழு தகாள்
அரி ஏறு என - மதலயின் தமல் தாவஎழும்பும் வலிய ஆண்சிங்கம் தபால; குதியில்
பென்று கூடுவல் என் து சிந் மன பெய்யாநின்று - ஒரு பாய்ச்சலில் பசன்று அவனிடம்
தசர்தவன் என்று எண்ணி, பிறகுஆதலாசித்து நின்று; ‘காரியம் அன்று’ என நீதியின்
நிமனந் ான் - ‘இது நான் பசய்யத்தக்க நல்ல காரியம் அன்று’ என்று அனுமன் நீதிதய
ஒட்டிக் கருதுவானாயினான்.

வலிய பபரியஇராவணனுக்கு, அவன் தமல் பாய எண்ணும் அனுமனுக்கு, அரி

ஏறும் உவதமகைாக வந்தன. தான் பசய்த ஆதலாசதனகள் தன் ஆற்றலுக்கு
ஏற்றதவயாயினும், இராம தூதனாகச் பசயல் படுவதற்கு அது பபாருத்தம் அன்று என
கண தநரத்தில் அனுமன் மாறி எண்ணத் பதாட்கினான் என்க. (60)

கலி விருத் ம்

5865. ‘பகால்லலாம் வலத் னும் அல்லன்; பகாற்றமும்

பவல்லலாம் ரத் னும் அல்லன்; தைமல நாள்
அல் எலாம்திரண்டன நிறத் ன் ஆற்றமல
பவல்லலாம்இராைனால்; பிறரும் பவல்வதரா ?
பகால்லல் ஆம்வலத் னும் அல்லன் - (இவன்) யாராலும்எளிதில் பகால்லக் கூடிய
வலிதம உதடயவனும் அல்லன்; பகாற்றமும் - இவனது பதடப் பபருக்தக
தநாக்குமிடத்து; பவல்லல் ஆம் ரத் னும் அல்லன் - எவராலும் பவல்லத்தக்க
நிதலதம உதடயவனும் அல்லன்; தைமல நாள் - பழங்காலமுதல்; அல் எலாம்
திரண்டான நிறத் ன் ஆற்றமல - இருள் முழுதும் ஒருங்குகூடினாற் தபான்ற கருநிறம்
உதடயவனான இராவணனது (வைர்ந்து வந்துள்ை) வலிதமதய; இராைனால்
பவல்லல் ஆம் - இராமபிரான் ஒருவனால்தான் பவல்லுதல் கூடும்; பிறரும் பவல்வதரா
? - தவறுயாதரனும் இவதன பவல்வார்கதைா ? (மாட்டார் என்றபடி).

இராவணன்,இராமபிரானால் அன்றி, தவறுயாராலும் பகால்லப் படதவா,

பவல்லப்படதவா முடியாதவன் என அனுமன் உணர்ந்தான் என்பது கருத்து. பகாற்றம்
- பதடப் பபருக்கு. ‘நீ ஒருவன் தமல் பகாற்றம் தவப்பின்’ (சீவக. 201)
(61)

5866. ‘என்மனயும்பவலற்கு அரிது இவனுக்கு; ஈண்டு

இவன்-
ன்மனயும்பவலற்கு அரிது எனக்கு; ாக்கினால்,
அன்னதவகாலங்கள் கழியும்; ஆ லான்,
துன்ன அருஞ்பெருத் ப ாழில் ப ாடங்கல்
தூயத ா ?
என்மனயும்இவனுக்கு பவலற்கு அரிது - என்தன பவல்லுதலும் இந்த
இராவணனுக்கு அரியதாகும் (முடியாது); ஈண்டு - இவன் முன்னிதலயில்; இவன்
ன்மனயும் பவலற்கு எனக்கு அரிது - இவ்வைவு துதணவலிதம உதடய இவதன
பவல்லுதலும் எனக்கும் அரியதாகும் (முடியாது) (ஆகதவ); ாக்கினால் - இவதன
எதிர்த்துப் தபார் பதாடங்கினால்; காலங்கள் அன்னதவ கழியும் - பலகாலங்கள்
அத்தாக்குதலாகதவ கழிந்து விடும்; ஆ லால் - ஆதகயால்; துன்ன அரும் பெரு
ப ாழில் துடங்கல் தூயத ா? - பிறர் பநருங்குதற்கு அரிய தபார்த்பதாழிதலத்
பதாடங்குவது நல்லததா ?(அன்று என்றபடி). தபார்த்பதாழில்பதாடங்குதல் தூயது
அன்று என்ற முடிவுக்கு வந்தான் அனுமன். (62)

5867. ‘ “ஏழ் உயர் உலகங்கள் யாவும் இன்புற,

ாழி வன்புயங்கதளாடு அரக்கன் ல் மல,
பூழியில்புரட்டல் என் பூணிப்பு ஆம்” என,
ஊழியான்விளம்பிய உமரயும் ஒன்று உண்டால்.
ஏழ் உயர்உலகங்கள் யாவும் இன்புற - பூமி முதல் தமதல உயர்ந்துள்ை ஏழு உலக
மக்களும் இன்பம் அதடயும் படி; அரக்கன் ாழிவன் புயங்கதளாடு ல் மல பூழியில்
புரட்டல் - இராவணனுதடய பபரிய வலிய ததாள்கதையும், பலவான பத்துத்
ததலகதையும் புழுதியில் புரளும்படி பவட்டித்தள்ளுதல்; என் பூணிப்பு ஆம் - நான்
தமற்பகாண்ட விரதமாகும்; என - என்று; ஊழியான் விளம்பிய உமரயும் ஒன்று உண்டு -
இராமபிரான் பசால்லியுள்ை சபத உதரயும் ஒன்று உள்ைது.

ஏழ் உயர் உலகம்- பூதலாகம். புவர் தலாகம், சுவர் தலாகம், மக தலாகம், சன

தலாகம், தவதலாகம், சத்திய தலாகம். பூணிப்பு - விரதம்; ஊழியான் - காலத்திற்குத்
ததலவன். (63)

5868.. ‘ “இங்கு ஒரு திங்கதள இருப் ல் யான்” என,

அம் கண்நாயகன் னது ஆமண கூறிய
ைங்மகயும் இன்உயிர் துறத் ல் வாய்மையால்-
ப ாங்கு பவஞ்பெருவிமடப் ப ாழுது த ாக்கினால்.
ப ாங்கு பவம்பெருவிமட ப ாழுது த ாக்கினால் - மிகக் பகாடிய தபாரிதல நான்
ததலயிட்டுக் காலத்தத இங்குக்கழித்துக்பகாண்டிருந்தால்; இங்கு ஒரு திங்கதள யான்
இருப் ல் - ‘இந்த இலங்தகயில் இன்னும் ஒரு மாத கால அைதவ நான் உயிர் தவத்துக்
பகாண்டிருப்தபன் என்று; அம் கண் நாயகன் னது ஆமண கூறிய - அழகிய
திருக்கண்கதை உதடய தனது கணவனான இராமபிரான் மீது ஆதண தவத்துச்
பசான்ன; ைங்மகயும் ைன் உயிர்துறத் ல் வாய்மை ஆல் - சீதா பிராட்டியும், (தன்தன
மீட்க இராமபிரான் வராதம கண்டு) தன்னிடம் பபாருந்திய உயிதரத் துறந்து விடுதல்
உறுதியாகும்.

‘தன் நாயகன்தமல் ஆதணயிட்டுக் கூறியதால், பிராட்டி மன உயிர் துறத்தல்

வாய்தமயால், என்று அனுமன் நிதனத்தான் என்க, (64)

5869. ‘ஆ லான், அைர்த்ப ாழில் அழகிற்று அன்று; அருந்

தூ ன் ஆம் ன்மைதய தூய்து’ என்று, உன்னினான்;
தவ நாயகன் னித் துமணவன், பவன்றி ொல்
ஏதில் வாள்அரக்கனது இருக்மக எய்தினான்.
 ஆ லான் - தமற்கூறிய காரணங்கைால்; அைர் ப ாழில் அழகிற்று அன்று -
(இப்தபாது) தபார் பசய்தல் அழகுதடயதன்று; அருந்தூ னாம் ன்மைதய தூய்து -
சிறப்புதடய தூதன் என்ற நிதலதய தமற்பகாள்ளுததல நன்தம தரத்தக்கது; என்று
உன்னினான் - என்று எண்ணியவனாகி; தவ ம் நாயகன் னி துமணவன் -
தவதங்களுக்குத் ததலவனான இராம பிரானுக்கு ஒப்பற்ற உதவி பசய்பவனாகிய
அனுமான்; பவன்றிொல் - பவற்றிமிக்க; ஏதில் வாள் அரக்கனது இருக்மக எய்தினான் -
பதகவனான வாள் ஏந்திய இராவணனுதடய பகாலு வீற்றிருக்கும் இடத்தத
பநருங்கினான்.

தமல் நிகழதவண்டியவற்தற எண்ணி, தாதன தன்தன இராவணன்பால் இராமன்

அனுப்பி தூதன் எனக் காட்டிக் பகாள்வதத தூயது எனத் துணிந்தான் அனுமன் என்க.
(65)

இந்திரசித்துஅனுமதனப் பற்றி இராவணனிடம் கூறுதல்

5870. தீட்டியவாள் எனத் ப று கண் த வியர்

ஈட்டிய குழுவிமடஇருந் தவந் ற்குக்
காட்டினன்,அனுைமன-கடலின் ஆர் அமுது
ஊட்டிய உம் மரஉமலய ஓட்டினான்.
கடலின் ஆர் அமுதுஊட்டிய உம் மர - பாற்கடலினின்றும்ததான்றிய அரிய
அமுதத்திதன உண்டு சாவா வரம் பபற்ற ததவர்கதையும்; உமலய ஓட்டினான் -
வருந்துமாறு (தபாரில்) புறங்காட்டி ஓடச் பசய்து பவன்றவனான இந்திரசித்து; தீட்டிய
வான் என ப று கண் த வியர் - கூர்தமயாகத் தீட்டப் பபற்ற வாைாயுதம் தபால
ஆடவரது பநஞ்சுறுதிதய அழிக்க வல்ல கண்கதை உதடய உரிதமமகளிர்; ஈட்டிய
குழு இமட - ஒன்று தசர்ந்திருந்த கூட்டத்தின் நடுவில்; இருந் தவந் ற்கு - வீற்றிருந்த
அரசனாகிய இராவணனுக்கு; அனுைமனக் காட்டினான் - அனுமதனக் காண்பித்தான்.
(அறிமுகப்படுத்தினான்)

தூது வந்து நகதரஅழிவு பசய்தவதன அரசாங்க முதறயில் தவத்து ஆராயும்

கருத்தினனாய் இராவணன் தன் ததவியர்களுடன் சிங்காசனத்தில் வீற்றிருந்தான்.
அப்தபாது, இந்திரசித்து, குற்றவாளிதயக் பகாண்டு தபாய் நிறுத்தியது தபால,
அனுமதன இராவணனுக்குக் காண்பித்தான் என்க. ஈட்டிய, ஊட்டிய என்பன இங்கு
தன் விதனப் பபாருளில் வந்தன. (66)

5871. புவனம் எத் மன அமவ அமனத்தும் த ார் கடந்-

வமன உற்று,‘அரி உருவான ஆண் மக,
சிவன் எனச்பெங்கணான் எனச் பெய் தெவகன்,
இவன்’ எனக் கூறிநின்று, இரு மக கூப்பினான்.+
புவனம் எத் மனஅமவ - உலகங்கள் எத்ததன உண்தடா அதவ; அமனத்தும் த ார்
கடந் வமன உற்று - எல்லாவற்தறயும் தபாரில் பவன்றவனாகிய இராவணதன
(இந்திரசித்து) அதடந்து; அரி உருவான ஆண் மக இவன் - குரங்குவடிவில் உள்ை
ஆண்தமக்குணமுதடயவனான இவன்; சிவன் என பெங்கணான் என - சிவபிரான்
தபாலவும் திருமால் தபாலவும்; பெய்தெவகன் - தபார் பசய்த சிறந்த வீரன்; என கூறி -
என்று எடுத்துச் பசால்லி; நின்று - எதிதர நின்று; இருமக கூப்பினான் - இரண்டு
தககதையும் குவித்து வணங்கினான்.
இந்திரசித்துஅனுமதன இராவணனுக்கு அறிமுகப்படுத்திய முதற கூறப்பட்டது.
(67)

இராவணன் அனுமதனச்சினந்து ’நீ யார்’ என வினவுதல்

5872. தநாக்கியகண்களால் பநாறில் கனல்-ப ாறி
தூக்கிய அனுைன்பைய்ம் ையிர் சுறுக்பகாள,
ாக்கியஉயிர்ப்ப ாடும் வழ்ந் பவம் புமக
வீக்கினன்,அவ்வுடல் விசித் ாம்பிதன.
தநாக்கியகண்களால் - (சினத்ததாடு) பார்த்த(இராவணனது) கண்களினின்றும்
உண்டான; பநாறில் கனல் ப ாறி - விதரந்து பசன்ற பநருப்புப் பபாறிகள்; தூக்கிய
அனுைன் பைய்ையிர் - (இந்திரசித்தால்) சிறப்பாகப் தபசப் பபற்ற அனுமனது உடலில்
உள்ை உதராமங்கள்; சுறு பகாள - சுறு சுறு என்று எரிந்து கருகும்படி; ாக்கிய -
அனுமதன தமாதிய; உயிர்ப் ப ாடும் வழ்ந் பவம்புமக - இராவணனது
பபருமூச்சுக்கதைாடு தழுவிச் பசன்ற பவவ்விய அனல் புதககள்; அவன் உடல் விசித்
ாம்பின் வீக்கின - அந்த அனுமன் உடம்தபப் பிணித்திருந்த நாகபாசத்ததப் தபாலக்
கட்டின.
இராவணனதுபபருஞ்சினக்குறிப்பின் கடுதமயும் தவகமும் கூறப்பட்டது என்க.
பநாறில் - தவகம்; வீக்குதல் - கட்டுதல். (68)

5873. அன்ன ஓர்பவகுளியன், அைரர் ஆதியர்

துன்னிய துன்னலர்துணுக்கம் சுற்றுற,
‘என் இவண் வரவு? நீ யாமர ?’ என்று, அவன்
ன்மைமயவினாயினான்-கூற்றின் ன்மையான்.
கூற்றின் ன்மையான் - யமன் தபான்ற பகாடுந்தன்தம உதடயவனான இராவணன்;
அன்ன ஓர் பவகுளியன் - அத்தன்தமத்தான ஒரு பபருங்தகாபம் உதடயவனாய்;
அைரர் ஆதியர் துன்னிய துன்னலர் - ததவர்கள் முதலாக உள்ை தன்தனச் சூழ்ந்திருந்த
பதகவர்கதை; துணுக்கம் சுற்றுற - அச்சம் சூழும்படி, (அனுமதன தநாக்கி); என்
இவண் வரவு ? நீ யாமர ? என்று - நீ இங்கு வந்த காரணம் என்ன ? நீ யார் ? என்று;
அவன் ன்மைமய வினாயினான் - அந்த அனுமனுதடய நிதலதமதய
வினவலானான்.

இராவணன் அனுமதனதநாக்கி ‘என் இவண் வரவு ? நீ யாதர ?’ என்று தகட்கத்

பதாடங்கும் வார்த்தத, அவதனச் சூழ்ந்திருந்த ததவர்கைாகிய பதகவர்களுக்கு
அச்சத்தத உண்டாக்கும் வண்ணம் இருந்தது என்க. துன்னலர் - பதகவர்.
(69)
5874. ‘தநமிதயா ? குலிசிதயா ? பநடுங் கணிச்சிதயா ?
ாைமரக்கிழவதனா ? றுகண் ல் மலப் பூமி ாங்கு ஒருவதனா ?-
ப ாருது முற்றுவான்,
நாைமும் உருவமும்கரந்து நண்ணினாய் !
தநமிதயா ? - (அவன்அனுமதன தநாக்கி) சக்கராயுதம் தாங்கிய திருமாதலா ?;
குலிசிதயா ? - வச்சிராயுத பாணியான இந்திரதனா ?; பநடும் கணிச்சிதயா ? - நீண்ட
சூலாயுதத்தத உதடய சிவபபருமாதனா?; ாைமரக் கிழவதனா ? - தாமதர மலரில்
ததான்றிய பிரம்ம ததவதனா ?; றுகண் ல் மல - அஞ்சாதமயும் பல்ததலகதையும்
உதடய; பூமி ாங்கு ஒருவதனா ? - பூமிதயத் தாங்கிக் பகாண்டிருக்கும் ஒருவனாகிய
ஆதிதசடதனா ?; ப ாருது முற்றுவான் - தபார்பசய்து இந்த இலங்தகதய அழிக்கும்
பபாருட்டு; நாைமும் உருவமும் கரந்து நண்ணினாய் - (தமற்கூறிய ஒருவனாய்)
பபயதரயும் இயற்தக வடிவத்ததயும், மதறத்துக் பகாண்டு இங்கு வந்து தசர்ந்தாய்.

திருமால்முதலியவருள் எவபனாருவன் தன் பபயதரயும் உருவத்ததயும் மதறத்துக்

பகாண்டு இந்த வடிவமாக வந்து தபார் பசய்யலாயினன் என்று உட்பகாண்டு
இராவணன் இவ்வாறு தகட்டான் என்க. (70)

5875. ‘நின்றுஇமெத்து உயிர் கவர் நீலக் காலதனா ?

குன்று இமெத்துஅயில் உற எறிந் பகாற்றதனா ?
ப ன் திமெக்கிழவதனா ? திமெ நிீ்ன்று ஆட்சியர்
என்றுஇமெக்கின்றவர் யாருள், யாவன் நீ ?
நின்று இமெத்து - நிதலநின்று தனது பாசத்தால் கட்டி; உயிர்கவர் நீலக்காலதனா ? -
பிராணிகளின் உயிதரப் பற்றிக் பகாள்ளும் கருநிறமுள்ை காலதனா ?; குன்று இமெத்து
அயில் உற எறிந் பகாற்றதனா ? - கிபரௌஞ்சகிரி என்னும் மதலயில் பட்டு, தனது
தவலாயுதம் உட்புகும்படி அததனத் தாக்கிய பவற்றிதய உதடய முருகக் கடவுதைா
?; ப ன் திமெ கிழவதனா ? - பதற்குத் திதசக்கு உரியவனாகிய யமதர்மராசதனா?; திமெ
நின்று ஆட்சியர் - மற்றத்திக்குகளில் நின்று ஆளுததல உதடயவர்; என்று
இமெக்கின்றவர் யாருள் நீயாவன் ? - என்று பசால்லப்படுகின்றவர் அதனவருள்ளும் நீ
யார் ?

காலன், பதன்திதசக் கிழவன் என்று தவறாகக் கூறியது, காலன் என்பவன் யமனது

ஆதணதயச் பசலுத்தும் ஒரு தசவகதன ஆவன் என்பதத விைக்க வந்தது காலன் -
யமகிங்கரர்களின் ததலவன். (71)
876. ‘அந் ணர்தவள்வியின் ஆக்கி, ஆமணயின்
வந்துற விடுத் துஓர் வய பவம் பூ தைா ?
முந்து ஒருைலருதளான், “இலங்மக முற்றுறச்
சிந்து” எனத்திருத்திய ப று கண் ப ய்வதைா ?
அந் ணர்தவள்வியின் ஆக்கி - முனிவர்கள்யாகத்திலிருந்து ததாற்றுவித்து;
ஆமணயின் வந்து உறவிடுத் து - கட்டதைப்படி இங்கு வந்து அதடயும் வண்ணம்
அனுப்பிய; ஓர் வயபவம் பூ தைா ? - ஒரு வலிதம மிக்க பகாடிய பூதந்தாதனா ?; முந்து
ஒரு ைலருதளான் - எவற்றுக்கும் முன்னதாக (பழதமயான) ஒரு தாமதர மலரின்
இருப்பவனான பிரமன்; இலங்மக முற்றுற சிந்து என திருத்திய ப றுகண் ப ய்வதைா
? - இலங்தக முழுவததயும் அழித்து விடு என்று ஏவி, புதிதாகப் பதடத்தனுப்பிய
பதகத்து எரிக்கும் கண்கதை உதடய ஒரு ததவன்தாதனா ?
முனிவர்கள்என்பவர் தண்ட காரணியத்துள் வசிப்பவர். தவள்வி - அபிசார யாகம்.
முந்து ஒரு மலர் என்பது திருமாலின் திருநாபிக்கமலம். (72)

5877. ‘யாமர நீ? என்மன, இங்கு எய்து காரணம்?

ஆர் உமனவிடுத் வர் அறிய, ஆமணயால்
தொர்விமலபொல்லுதி’ என்னச் பொல்லினான்-
தவபராடும்அைரர் ம் புகழ் விழுங்கினான்.
அைரர் ம் புகழ்தவபராடும் விழுங்கினான் - ததவர் புகதழ அடிதயாடு
உண்டவனான இராவணன்; நீ யாமர - நீ யார்?; இங்கு எய்து காரணம் - இங்கு வந்த
காரியம்; என்மன - யாது?; உமனவிடுத் வர் ஆர் ? - உன்தன அனுப்பியவர் யாவர் ?;
அறிய - நான் பதரிந்து பகாள்ளுமாறு; ஆமணயால் - என் கட்டதையின் படி; தொர்வு
இமல பொல்லுதி என்ன பொல்லினான் - தவறில்லாமல் உள்ைபடி பசால்லுவாய்
என்று (அனுமதன தநாக்கிக்) கூறினான்.

விழுங்கினான் என்பது அழித்தான் என்ற பபாருளில் வந்த மரபு வழுவதமதி.

தசார்விதல; ‘பாசம் பிணிப்பால் உண்டான தைர்ச்சியின்றி’ என்றும் பபாருள் கூறலாம்.
(73)
அனுமன் விதட
5878. ‘பொல்லிய அமனவரும் அல்பலன்; பொன்ன அப்
புல்லிய வலியிதனார் ஏவல் பூண்டிதலன்;
அல்லி அம்கைலதை அமனய பெங் கண் ஓர்
வில்லி ன் தூ ன்யான்; இலங்மக தையிதனன்.
(யான்) பொல்லியஅமனவரும் - நீ பசான்னயாரும்; அல்பலன் - அல்லன்; பொன்ன -
உன்னால் பசால்லப்பட்டவர்கைான; அப்புல்லிய வலியிதனார் ஏவல் பூண்டிதலன் -
அந்த அற்ப வலிதமயுள்ைவர்களுதடய கட்டதைதய ஏற்று வந்ததனும் அல்தலன்;
அல்லி அம் கைலதை அமனய பெங்கண் - அகவிதழ்கள் நிதறந்த அழகிய பசந்தாமதர
மலர் தபான்ற கண்கதை உதடய; ஓர் வில்லி ன் தூ ன் - ஒப்பற்ற ஒரு வில் வீரனது
தூதனாக; யான் இலங்மக தையிதனன் - நான் இலங்காபுரிக்கு வந்ததன்.

‘மும்மூர்த்திகள்முதலிதயாரது ஆதணகதையும் ஏற்காத யான், இராமதூதனாய்

இங்கு வந்ததன்’ என்று தனது திறத்ததயும் இராம பக்திதயயும் பவளியிட்டான்
அனுமன். மும் மூர்த்திகளுக்கும் தமம்பட்ட பரம் பபாருதை, இராமபிரானாக
அவதாரம் பசய்துள்ைது என்பது அனுமனது துணிவு. (74)

5879. ‘அமனயவன் யார் ? என, அறிதியாதிதயல்,

முமனவரும்,அைரரும், மூவர் த வரும்,
எமனயவர்எமனயவர் யாவர், யாமவயும்,
நிமனவு அரும் இருவிமன முடிக்க, நின்றுதளான்;
அமனயவன் யார்என - அந்த வில் வீரன் யாவன் என்று; அறிதி ஆதிதயல் - (விவரம்)
அறிய தவண்டுவாயானால்; முமனவரும் - முனிவர்களும்; அைரரும் - ததவர்களும்;
மூவர் த வரும் - கடவுைர்கைாகிய மும்மூர்த்திகளும்; எமனயவர் எமனயவர் யாவர் -
இனவதக யாலும் தமம்பாட்டாலும் எத்ததன தபர்கள் உண்தடா அவர்களும்;
யாமவயும் - அவர்கள் ஒழிந்த அஃறிதணப் பபாருள்கைாயுள்ைதவகளும்; நிமனவு
அரும் இருவிமன முடிக்க நின்றுதளான் - நிதனத்தற்கும் அரியதான பபரியகாரியத்தத
நிதறதவற்றுவதற்கு, அவதரித்து நிதல பபற்றுள்ைவன்.

இரு விதன என்றதுஇராவண வதத்தத. (75)அறுசீர் ஆசிரியவிருத் ம்

5880. ‘ஈட்டிய வலியும், தைல்நாள் இயற்றிய வமும்,

யாணர்க்
கூட்டிய மடயும்,த வர் பகாடுத் நல் வரமும்,
பகாட்பும்,
தீட்டிய பிறவும்,எய்தித் திருத்திய வாழ்வும் எல்லாம்,
நீட்டிய கழிஒன்றால், மு பலாடு நீக்க நின்றான்;
ஈட்டிய வலியும் - நீங்கள்ததடிச் தசர்த்துக் பகாண்ட வலிதமகதையும்; தைல் நாள்
இயற்றிய வமும் - (முன் நாளில்) நீங்கள் பசய்து தவத்துள்ை தவத்தின்
வலிதமதயயும்; யாணர் கூட்டிய - புதிது புதிதாக நீங்கள் தசர்த்து தவத்துள்ை அரிய
பதடகதையும்; த வர் பகாடுத் நல்வரமும் - ததவர்கள் உங்களுக்கு அளித்துள்ை
நல்ல வரங்கதையும்; பகாட்பும் - (மற்றும் நீி்ங்கள் பகாண்டுள்ை சிறப்புக்கதையும்;
தீட்டிய பிறவும் - (பவற்றித் தூண்களில்) நீங்கள் எழுதிதவத்துள்ை கீர்த்தி முதலிய
பிறவற்தறயும்; எய்தித் திருத்திய வாழ்வும் - நீங்கள் அதடந்து, பின்பு சீர்திருத்திக்
பகாண்ட அரச வாழ்தவயும்; ைற்றும் - உங்கள் பதாடர்புதடய அதனத்ததயும்; நீட்டிய
கழி ஒன்றால் மு பலாடு நீக்க நின்றான் - நீண்ட தன் அம்பு ஒன்றினால் அடிதயாடு
அழிக்கச் சங்கற்பித்து நின்றவன் (அவன்)

உங்கள் மாயவாழ்பவல்லாம் எங்கள் தகாமானால் மாயும் என்றான் அனுமன். வலி,

தவம், பதட, வரம், பகாட்பு, முதலியனவாக திருத்தமுறப் பபற்ற வாழ்வு
அதனத்ததயும் பகழி ஒன்றால் நீக்க நின்றவன் (அவன்) என்க.
(76)

5881. ‘த வரும் பிறரும் அல்லன்; திமெக் களிறு அல்லன்;

திக்கின்
காவலர் அல்லன்;ஈென் மகமலஅம்கிரியும் அல்லன்;
மூவரும் அல்லன்;ைற்மற முனிவரும் அல்லன்;
எல்மலப்
பூவலயத்ம ஆண்டபுரவலன் பு ல்வன் த ாலாம்;
 த வரும்பிறரும் அல்லன் - (அந்தவில் வீரன்) ததவர்களும் மற்தற அசுரர்கள்
முதலிதயாரும் அல்லன்; திமெக்களிறு அல்லன் - திக்கயங்களில் ஒன்றும் அல்லன்;
திக்கின் காவலர் அல்லன் - திக்பாலகர்களில்ஒருவனும் அல்லன்; ஈென் மகமல அம்
கிரியும் அல்லன் - சிவபிரானுதடய தகதல என்னும் அழகிய மதலயும் அல்லன்;
மூவரும் அல்லன் - மும்மூர்த்திகளும் அல்லன்; ைற்மற முனிவரும் அல்லன் - மற்தறய
முனிவர்களும் அல்லன்; எல்மல பூவலயத்ம ஆண்ட - பூமியின் எல்தல எவ்வைவு
உண்தடா அவ்வைதவயும் அரசாட்சி பசய்த; புரவலன் பு ல்வன் த ாலாம் - ஒரு
தபரரசனுதடய குமாரதனதான் அவன்.

அந்தவில்வீரன், உன்னால் பவல்லப்பட்ட ததவர் முதலிதயார் அல்லன்;

பவல்லப்படாத ஒரு சக்கரவர்த்தியின் புதல்வன் என்றவாது, இராவணனிடம்
ததாற்றவர்களும், ததாற்றதவகளும், அவதன பவல்வதற்கு பழி வாங்குவதற்கு
தவற்றுருவம் பகாண்டு வந்தவன் அல்லன் இந்தவில் வீரன் என்பது கருத்து.
(77)

5882. ‘த ா மும்,ப ாருந்து தகள்விப் புமர அறு யனும்,

ப ாய் தீர்
ைா வம்ொர்ந் தீரா வரங்களும், ைற்றும், முற்றும்,
யாது அவன்நிமனத் ான், அன்ன யத் ன; ஏது
தவண்டின்,
தவ மும் அறனும்பொல்லும்; பைய் அறமூர்த்தி,
வில்தலான்;
த ா மும் - பமய்ஞ்ஞானமும்; ப ாருந்து தகள்வி - அந்த ஞானத்ததாடு
பபாருந்தியனவாய்க் தகட்கப்பட்ட நூற்பபாருளின்; புமர அறு யனும் - குற்றமற்ற
நற்பயன்களும்; ப ாய் தீர் ைா வம் ொர்ந் - பபாய்ம்தமயில்லாத பபரிய தவத்ததச்
பசய்து பபறுகின்ற; தீரா வரங்களும் ைற்றும் முற்றும் - நீங்காத வரங்களும் மற்றும்
எல்லாம்; அவன் யாது நிமனந் ான் அன்ன யத் ன - அவன் என்ன நிதனத்தாதனா
அவ்வாறு பயனளிக்கக் கூடியனவாய் அதமவன ஆயின; வில்தலான் - யான் கூறிய
அந்த வில்வீரன்; தவ மும் அறமும் பொல்லும் பைய் அறமூர்த்தி - தவதமும்
அறக்கடவுளும் புகழ்ந்து பசால்லும் உண்தமத் தருமபசாரூபியான பரம் பபாருதை
ஆவான்.

தபாதம் முதலியயாவும், பரம்பபாருைாகிய கடவுளின் ஆதணப்படி நடப்பன

என்பதும், அப் பரம் பபாருதை இவ்வில்தலான் என்பதும், இவன்
நிதனத்தமாத்திரத்தில், இராவணன் பபற்றுள்ை சிறப்புக்கள் அதனத்தும் அழியும்
என்பதும் இதனால்இராவணனுக்குஉணர்த்தப்பட்டன என்க. தகள்விப்புதர
அறுபயன்கள்;- நற்குண நற்பசய்தககள். (78)

5883. ‘காரணம்தகட்டிஆயின், கமட இலா

ைமறயின்கண்ணும்,
ஆரணம்காட்டைாட்டா அறிவினுக்கு அறிவும்,
அன்தனான்;
த ார் அணங்குஇடங்கர் கவ்வ, ப ாது நின்று,
 “மு தல” என்ற
வாரணம் காக்கவந் ான்; அைரமரக் காக்க வந் ான்;
காரணம் தகட்டிஆயின் - அந்த முழுமுதற் பபாருள் ஒரு அரசனுக்குமகனாகத்
ததான்றுவதற்குக் காரணம் என்ன பவன்று தகட்பாயானால்; கமடஇலா ைமறயின் கண்
ஆரணமும் - முடிவில்லாத (அனந்தமான)தவதங்களிடத்துள்ை உபநிடதங்களும்;
காட்டைாட்டா - இவன் இத்தன்தமயன்என்று முழுவதும் அறிவிக்க முடியாதவனும்;
அறிவுக்கு அறிவும் அன்தனான்- எல்லாப் பபாருள் தன்தமகதையும் அறிகின்ற
அறிவானவனும் ஆகியபரம்பபாருள்; த ார் அணங்கு இடங்கர் கவ்வ - (அன்று)
தபாரிட்டுஎதிர்த்துத் துன்பத்ததத் தரும் முததல கவ்விக்பகாள்ை, (அதனால் வருந்தி);
ப ாதுநின்று மு தல என்ற - (இன்ன கடவுள் என்று பபயர் குறிப்பிடாமல்)பபாதுப்
பட ஆதிமூலதம என்று கூவி அதழத்து நின்ற; வாரணம் காக்கவந் ான் - யாதனதய
(கதஜந்திரதன) பாதுகாப்பதற்கு ஓடி வந்தான்; அைரமரக் காக்க வந் ான் - (இன்று)
ததவர்கதைப் பாதுகாப்பதற்குஅவதரித்துள்ைான். கதட இலாமதறயின் ஆரணமும்
காட்ட மாட்டாதவனும், அறிவினுக்கு அறிவும் அன்தனானு மாகிய பரம் பபாருதை,
அன்று, வாரணம் காக்க வந்தான், இன்று (இப்பபாழுது) அமரதரக்காக்க வந்தான்
என்று இராவணனுக்கு அனுமான் உணர்த்தினான் என்க. ஆரணம் - தவதத்தின்
ஞானகாண்டமாகிய உபநிடதம். காட்டுதல் - அறிவித்தல். (79)

5884. ‘மூலமும் நடுவும் ஈறும் இல்லது ஓர் மும்மைத்து ஆய

காலமும்,கணக்கும், நீத் காரணன்-மக வில்
ஏந்தி, சூலமும்திகிரி ெங்கும் கரகமும் துறந்து,
ப ால்மல
ஆலமும் ைலரும்பவள்ளிீ்ப்ப ாருப்பும் விட்டு,-
அதயாத்தி வந் ான்;
மூலமும் நடுவும்ஈறும் இல்லது - முதலும் நடுவும் முடிவும் இல்லாததுஎன ; ஓர்
மும்மைத்து ஆய காலமும் - இறப்பு, நிகழ்வு, எதிர்வு எனஇலக்கண முதறயால்
வகுத்துக் கூறப்படும் மூன்று காலங்கதையும்; கணக்கும்- இவ்வைவினது என்று கணித
நூலால் கூறப்படும் எண்ணிக்தகதயயும்; நீத் காரணன் - கடந்து நின்ற (எல்லாப்
பபாருள்களுக்கும்) காரணனாய அந்தமுழுமுதல் பபாருள்தான்; சூலமும் திகிரி ெங்கும்
கரகமும் துறந்து - சூலத்ததயும், சக்கரம் சங்கு ஆகியவற்தறயும், கமண்டலத்ததயும்
(தன்தகயில்பகாள்ைாது) விட்டு; மக வில் ஏந்தி - தகயில் வில்தல ஏந்திக் பகாண்டு;
ப ால்மல ஆலமும் ைலரும் பவள்ளிப் ப ாருப்பும் விட்டு - பழதமயாகத்தனக்கு உரிய
இடங்கைாகிற ஆலிதலதயயும் தாமதர மலதரயும் தகலாயமதலதயயும் இடமாகக்
பகாள்ைாது விட்டு,; அதயாத்தி வந் ான் - அதயாத்தி மாநகரில் இராமபிரானாக
அவதரித்தான். காலம்நித்தியமானது என்பதத உணர்த்துகின்றது ‘மூலமும் நடுவும்
ஈறும் இல்லது‘ என்ற பதாடர். கணக்கு- கணித நூலார் கூறும் எண்ணிக்தக அைவு.
மும்தமத்தாயகாலம் - இலக்கண நூலார் கூறும் இறப்பு நிகழ்வு எதிர்வு என்றகால
அைவு. இதவ எல்லாவற்தறயும் கடந்து நிற்பவன் கடவுள். அவதன காரணன்
ஆவான். (80)

5885. ‘அறம் மலநிறுத்தி, தவ ம் அருள் சுரந்து அமறந்

நீதித்
திறம் ப ரிந்து,உலகம் பூணச் பெந் பநறி பெலுத்தி,
தீதயார்
இறந்து உக நூறி, க்தகார் இடர் துமடத்து, ஏக,
ஈண்டுப்
பிறந் னன்- ன்ப ான்- ா ம் ஏத்துவார் பிறப்பு
அறுப் ான்.
ன் ப ான் ா ம் ஏத்துவார் பிறப்பு அறுப் ான் - தனது அழகிய திருவடிகதைத்
துதிப்பவர்கைான அடியார்கைது பிறவி தநாதயப் தபாக்கியருளுபவனான
பரம்பபாருள்; அறம் மல நிறுத்தி - அறத்தத நிதல நிற்கச் பசய்து; தவ ம் அருள்
சுரந்து -தவதங்கள் அருதைாடு; அமறந் நீதி திறம் - ஓதிய நீதியின் வழிகதை; உலகம்
ப ரிந்து பூண - உலகத்தார் அறிந்து தமற்பகாண்படாழுகும்படி; பெம் பநறி பெலுத்தி -
அவர்கதைச் பசம்தமயான வழியிதல பசலுத்தி; தீதயார் இறந்து - பகாடியவர்கள்
இறந்து; உக நூறி - ஒழியும் படி அழித்து; க்தகார் இடர் துமடத்து - நன்மக்களுக்கு
உள்ை துன்பங்கதைப் தபாக்கி; ஏக - பிறகு தன்னுதடச் தசாதிக்குப் தபாவதாகச்
சங்கற்பித்து; ஈண்டு பிறந் னன் - பூமியில் (அதயாத்தியில்) திருவவதாரம்
பசய்துள்ைான்.

உலகத்தில்அறத்தத நிதல நிறுத்துதல், தவதம் கூறும் நீதிகதை உலக மக்கள்

பின்பற்றி நடக்குமாறு அவர்கதை நல்வழிப்படுத்துதல், அல்தலார்கதை அழித்தல்,
நல்தலார்கதைக் காத்தல் ஆகிய அவதாரத்தின் பயன்கள் கூறப்பட்டன. ‘பரித்ராணாய
ஸாதூநாம் விநாசாய துஷ்கிருதாம், தர்மஸம்ஸ்தாபனார்த்தாய ஸ்ம்பவாமி யுதக யுதக’ -
என்ற கீதாவாக்கியத்தத அடிபயாற்றியது இந்தக் கவிதத என்று கூறுவர் அறிஞர்கள்.
திறம் - வழி. (81)

5886. ‘அன்னவற்குஅடிமை பெய்தவன்; நாைமும் அனுைன்

என்த ன்;
நன்னு ல் ன்மனத்த டி நாற் ப ருந் திமெயும்
த ாந்
ைன்னரில்,ப ன் ால் வந் ாமனக்கு ைன்னன்,
வாலி-
ன் ைகன்,அவன் ன் தூ ன் வந் பனன்,
னிதயன்’ என்றான்.
அன்னவற்கு அடிமைபெய்தவன் - சக்கரவர்த்தித்திருமகனாக அவதரித்த அந்த
இராமபிரானுக்கு அடிதமத் பதாழில் பசய்பவன்யான்; நாைமும் அனுைன் என்த ன் -
பபயரும் அனுமன் என்று பசால்லப்படுதவன்; நல் நு ல் ன்மனத் த டி - நல்ல
பநற்றிதய உதடய சீதாபிராட்டிதயத் ததடிக் பகாண்டு; நால் ப ரும் திமெயும் த ாந்
ைன்னரில் - நான்கு பபருந் திதசகளிலும் பசன்ற ததலவர்களுள்; ப ன் ால்வந்
ாமனக்கு ைன்னன் வாலி ன் ைகன் - பதன் திதசயில் வந்த தசதனக்குத் ததலவன்
வாலியின் மகனாகிய அங்கதன்; அவன் ன் தூ ன் னிதயன் வந் பனன் என்றான் -
அவனது தூதனாய் நான் ஒருவன் இங்கு வந்ததன் என்று அனுமன் கூறினான்.
‘அன்னவற்கு அடிதமபசய்தவன்; நாமும் அனுமன் என்தபன்; வாலி தன் மகன் தூதன்
வந்தனன்’ என்று பசாற் சுருக்கமாகக் கூறுதல் மூலம், அனுமன், தன்தனயும், தான் வந்த
காரியத்ததயும் பதரிவித்துக் பகாண்டு விட்டான். (82)

இராவணன்,வாலியின் நலன் உசாவலும் அனுமன் விதடயும்

5887. என்றலும்,இலங்மக தவந் ன், எயிற்றினம் எழிலி
நாப் ண்
மின் திரிந்ப ன்ன நக்கு, ‘வாலி தெய் விடுத் தூ !
வன் திறல் ஆயவாலி வலியன்பகால் ? அரசின்
வாழ்க்மக
நன்றுபகால் ?’என்னதலாடும், நாயகன் தூ ன்
நக்கான்.
என்றலும் இலங்மகதவந் ன் - என்று அனுமான்கூறியவுடன், இராவணன்; எயிறு
இனம் - தனது பல்வரிதசகள்; எழிலி நாப் ண் மின் திரிந்து என்ன நக்கு -
தமகங்களினிதடதய மின்னல் உலாவினாற் தபாலச் சிரித்து, (அனுமதன தநாக்கி);
வாலி தெய் விடுத் தூ - வாலிமகன் அனுப்ப வந்த தூததன !; வன் திறல் ஆயவாலி
வலியன் பகால் - மிக்க வலிதம உதடயவனான வாலி நலமும் வலிதமயும்
உதடயவனாய் வாழ்கின்றானா ?; அரசின் வாழ்க்மக நன்று பகால் என்னதலாடும் -
அவனுதடய அரசாட்சி நன்கு நதடபபற்று வருகின்றதா ? என்று தகட்டவுடன்;
நாயகன் தூ ன் நக்கான் - அதனத்துக்கும் ததலவனான இராமபிரானது தூதனாகிய
அனுமான் சிரித்தான்.

என்றலும்,இலங்தக தவந்தன் நக்கு, வாலி தசய் விடுத்த தூத ! வாலி வலியன் பகால்
? நன்று பகால் ? என்னலதலாடும் தூதன் நக்கான் என்க. இராவணனும் நக்கான்;
அனுமனும் நக்கான். இரண்டு சிரிப்புக்கும் தவறுபாடு உண்டு. ஒன்று தகாபஉணர்வால்
பவளிப்பட்டது. மற்பறான்று ஏைனத்தால் வந்தது. (83)

5888. ‘அஞ்ெமல,அரக்க ! ார் விட்டு அந் ரம்

அமடந் ான் அன்தற,
பவஞ் சின வாலி;மீளான்; வாலும் த ாய் விளிந் து
அன்தற;
அஞ்ென தைனியான் ன் அடு கமண ஒன்றால்
ைாழ்கித்
துஞ்சினன்;எங்கள் தவந் ன், சூரியன் த ான்றல்’
என்றான்.
அரக்க ! அஞ்ெமல- இராவணதன ! பயப்படாதத; பவம்சின வாலி ார்விட்டு
அந் ரம் அமடந் ான் மீளான் - பகாடிய தகாபத்தினனாய வாலியானவன் பூமிதய
விட்டு விண்ணுலகம் தசர்ந்தான் இனித்திரும்பி வரமாட்டான்; அன்தற வாலும் த ாய்
விளிந் து - அன்தறக்தக அவனுதடய வாலும் தபாய் அழிந்துவிட்டது; அஞ்ென
தைனியான் ன் அடு கமண ஒன்றால் - தம தபான்ற கருநிறம் உதடய இராமபிரானது
பதகதய அழிக்கவல்ல அம்பு ஒன்றினால்; ைாழ்கி துஞ்சினன் - வருந்தி இறந்தான்;
எங்கள் தவந் ன் சூரியன் த ான்றல் என்றான் - (இப்தபாது) எங்களுக்கு அரசன்
சூரியகுமாரனான சுக்கிரீவன் என்று கூறினான். (அனுமன்); அன்று, ஏ - அதசநிதலகள்.

வாலியின் மரணத்ததக் கூறுதலின் மூலம், இராமபிரானது வில்லாற்றதலயும்

இராவணனுக்கு உணர்த்தி விட்டான் அனுமன் இதில், எள்ைல் சுதவயும்
நதகச்சுதவயும் அதமந்துள்ைன. (84)

இராவணன், தமலும்சில வினாக்கள் பதாடுக்க, அனுமன் நிகழ்ந்ததமவிவரித்தல்

5889. ‘என்னுமடஈட்டினால், அவ் வாலிமய எறுழ் வாய்
அம் ால்
இன் உயிர்உண்டது ? இப்த ாது யாண்மடயான்
இராைன் என் ான் ?
அன்னவன்த வி ன்மன அங்க ன் நாடலுற்ற
ன்மைமயஉமரபெய்க’ என்ன, ெமீரணன் னயன்
பொல்வான்;
இராைன் என் ான்- (அதுதகட்ட இராவணன்) இராமன் என்பவன்; என்னுமட
ஈட்டினால் - எந்த வதகயால் பபற்ற வலிதம பகாண்டு; அவ்வாலிமய - அந்த
வாலிதய; எறுழ்வாய் அம் ால் இன் உயிர் உண்டது - வலிய நுனிதய உதடய அம்பால்
அவன் இனிய உயிதர அழித்தது ?; இப்த ாது யாண்மட யான் - அந்த இராமன்
இப்தபாது எங்தக இருக்கிறான் ?; அன்னவன் த வி ன்மன அங்க ன்
நாடல்உற்ற ன்மைமய - அவனுதடய மதனவியாகியசீதததய (அவனால்
பகால்லப்பட்ட வாலியின் மகனான) அங்கதன் ததடத் பதாடங்கிய நிதலதமதய
(வதகதய); உமர பெய்க என்ன - பசால்வாயாக’ என்று இராவணன் தகட்க; ெமீரணன்
னயன் பொல்வான் - வாயுகுமாரனான அனுமான் அதற்குப் பின்வருமாறு பமாழி
கூறினான்.

இராவணன் தகட்டதகள்விகள் இரண்டு. ஒன்று வாலிதயக் பகான்ற

இராமபிராதனப் பற்றியது; மற்பறான்று, பகால்லப்பட்ட வாலியின் மகனாயிருந்தும்
அங்கதன், இராமனது மதனவிதயத் ததட வந்த நிதலதம பற்றியது. ஈடு - வலிதம.
‘ஒருகரியீடழித்து’ (ததவாரம்) எறுழ் - வலிதம உணர்த்தும் உரிச்பசால். சமீரணன் -
நன்றாகச் சஞ்சரிப்பவன் என்னும் பபாருைது வாயு ததவன். (85)

5890. ‘த விமய நாடி வந் பெங்கணாற்கு, எங்கள்

தகாைான்,
ஆவி ஒன்று ஆகநட்டான்; “அருந் துயர் துமடத்தி”
என்ன,
ஓவியர்க்கு எழு ஒண்ணா உருவத் ன்,
உருமைதயாடும்
தகா இயல்பெல்வம் முன்தன பகாடுத்து,
வாலிமயயும் பகான்றான்.
 த விமய நாடிவந் பெங்கணாற்கு - தனது ததவியாகியசீதததயத் ததடித் பகாண்டு
வந்த, சிவந்த கண்கதை உதடய இராமபிரானுக்கு; எங்கள் தகாைான் - எங்கள்
ததலவனான சுக்கீரீவன்; ஆவி ஒன்று ஆக நட்டான் - இருவர்க்கும் ஓர் உயிர் தபால
நட்புக்பகாண்டவனாகி; அரும் துயர் துமடத்தி என்ன - (எனக்கு வாலியால்
ஏற்பட்டுள்ை) தபாக்குதற்கு அரிய துன்பத்ததப் தபாக்கியருளுக என்று
தவண்டிக்பகாள்ை; ஓவியர்க்கு எழு ஒண்ணா உருவத் ன் - சித்திரம் தீட்டுதலில்
வல்லவர்க்கும் எழுத முடியாத வடிவழகு உதடய இராமபிரான்; உருமை தயாடும்
தகாஇயல் பெல்வம் முன்தன பகாடுத்து - சுக்கிரீவன் மதனவியாகிய, ருதமதயயும்,
வானர அரசினுக்கு உரிய பசல்வத்ததயும் முன்னதாக அவனுக்கு அளிப்பதாக
வாக்குறுதி பகாடுத்து; வாலிமயயும் பகான்றான் - பிறகு வாலிதயயும் அழித்து
விட்டான். கவரப்பட்டமதனவிதய உரியவனுக்தக தந்த வள்ைல், தன்
மதனவிதயப் பிறன் கவரப் பார்த்திருப்பாதனா ? உறுதியாக மீட்பான் என்ற
உண்தமதய இராவணனுக்குக் குறிப்பாக உணர்த்துகின்றான் அனுமான். (86)

5891. ‘ஆயவன் ன்பனாடு, ஆண்டு, திங்கள் ஓர்

நான்கும் மவகி,
தைய பவஞ் தெமனசூழ வீற்று இனிது இருந்
வீரன்,
“த ாயினிர் நாடும்” என்ன, த ாந் னம், புகுந் து
ஈது’ என்று,
ஏயவன் தூ ன்பொன்னான். இராவணன்
இ மனச் பொல்வான்:
ஆயவன் ன்பனாடுஆண்டு திங்கள் ஓர் நான்கும் மவகி - அந்தச்சுக்கிரீவனுடதன
அந்த ருசிய முகமதலயில் மதழக்காலமாகிய நான்கு மாதங்கள் தங்கியிருந்து; தைய
பவம் தெமன சூழ இனிது வீற்றிருந் - வந்து கூடிய விரும்பத் தக்க வானர தசதனகள்
தன்தனச் சுற்றிலும் நிற்க அவற்றின் நடுவில் இனிதமயாக வீற்றிருந்த; வீரன் -
மகாவீரனான இராமபிரான்; இனி த ாய் நாடும் என்ன - நீங்கள் இனி பசன்று
சீதததயத் ததடுங்கள் என்று கட்டதையிட; த ாந் னம் - நாங்கள் ததடி வந்ததாம்;
புகுந் து ஈது என்று - நடந்த காரியம் இது என்று; ஏயவன் தூ ன் பொன்னான் -
இராமபிரானால் ஏவப்பட்ட தூதுவனாகிய அனுமன் பசான்னான்; இராவணன் இ மன
பொன்னான் - அததனக் தகட்ட இராவணன் இந்த வார்த்தததயச் பசால்லலானான்.
இராமபிரான் தூதுஅனுப்பிய வரலாறு சுருக்கிக் கூறப்பட்டது. (87)
சுக்கிரீவன்முதலிதயாதர இராவணன் இகழ்ந்து தபசுதல்
5892. ‘உம் குலத் மலவன், ன்தனாடு ஒப்பு இலா
உயர்ச்சிதயாமன
பவங் பகாமலஅம்பின் பகான்றார்க்கு
ஆள்-ப ாழில் தைற்பகாண்டீதரல், எங்குஉலப்புறும் நும் சீர்த்திீ் ?
நும்பைாடும்
இமயந் து என்றால்,
ைங்குலின்ப ாலிந் ஞாலம் ைாதுமை உமடத்து
ைாத ா !
உம் குலத் மலவன் ன்தனாடு ஒப்பு இலா உயர்ச்சி தயாமன - உங்கள்வானரக்
குலத்ததலவனாக இருத்ததலாடு ஒப்பற்ற தமன்தம உதடயவனுமான வாலிதய;
பவம் பகாமல அம்பின் பகான்றாற்கு - பகாடிய பகாதல பசய்யும் அம்பினால்
பகான்ற இராமனுக்கு; ஆள் ப ாழில் தைற் பகாண்டீதரல் - அடிதமயாதல்
பதாழிதலயும் ஏற்றுக் பகாண்டீர்கைானால்; எங்கு உலப்புறும் நும் சீர்த்தி - உங்கள்
புகழ் எங்தக பசன்று முடிவததா?; நும்பைாடும் இமயந் து என்றால் - அப்புகழ்
உங்கதைாடு இதயவதத என்று உலகம் கூறுமானால்; ைங்குலின் ப ாலீந் ஞாலம்
ைாதுமை உமடத்து - தமகத்தினால் வைம்பபற்று விைங்குகின்ற இந்தஉலகம் பபண்
தம்தம உதடயததயாம். தன் அரசதனக்பகான்றவனுக்கு ஆட்பட்டிருத்தல்
இழிவுதடதயார் பசயல் என்பதத எதிர் மதறப் பபாருளில் வஞ்சப்புகழ்ச்சியாக
இராவணன் நிந்தித்தான் என்க. மாதுதம - மாதரின் தன்தம; பபண்தன்தம. (88)

5893. ‘ ம்முமனக்பகால்வித்து, அன்னாற் பகான்றவற்கு

அன்பு ொன்ற
உம் இனத் மலவன் ஏவ, யாது எைக்கு
உமரக்கலுற்றது ?
எம் முமனத் தூதுவந் ாய் ! இகல் புரி ன்மை
என்மன ?
நும்மிமனக்பகால்லாம்; பநஞ்ெம் அஞ்ெமல;
நுவல்தி’ என்றான்.
ம்முமனக்பகால்வித்து - ‘தனது ததமயதன(இராமதனக் பகாண்டு)
பகால்லச்பசய்து; அன்னான் பகான்றவற்கு அன்பு ொன்ற - அந்தத் ததமயதனக்
பகான்ற இராமனிடம் அன்பு தமற்பகாண்ட; உம் இன மலவன் ஏவ - உங்கள்
கூட்டத்துக்குத் ததலவனான சுக்கிரீவன் அனுப்ப; எைக்கு உமரக்கல் உற்றது யாது ? - நீ
எனக்குச் பசால்ல வந்தது என்ன ? (தமலும்); எம் முமன தூது வந் ாய் இகல் புரி ன்மை
என்மன - எமது முன்னிதலயில்தூதனாக வந்த நீ,தபார் பசய்த காரணம் யாது ?
நும்மிமனக் பகால்லாம் - தூதுவனாய் வந்த உன்தனக் பகால்லமாட்தடாம்; பநஞ்ெம்
அஞ்ெமல நுவல்தி என்றான் - மனம் பயப்படாமல் உண்தமதயத் பதளிவாகக்
கூறுவாய்’ என்று அனுமதன தநாக்கி இராவணன் கூறினான்.

‘தூதனாக வந்தநீ, என்னிடத்தில் தநரில் வந்து தூது பமாழி கூறாமல், தபார் பசய்த
காரணம் என்ன ?’ என்பது இராவணனது தகள்வி. (89)

அனுமன் இராவணதனதநாக்கி உதரத்தல்

கலிவிருத் ம்

5894. துணர்த் ாரவன் பொல்லிய பொற்கமளப்

புணர்த்துதநாக்கி, ‘ப ாது நின்ற நீதிமய
உணர்த்தினால்,அது உறும்’ என, உன்ன அருங்
குணத்தினானும்,இமனயன கூறினான்:
உன்ன அருங்குணத்தினானும் - (இத்தன்தமயன் என்று) நிதனத்தற்கும்
அருதமயான நற்குணங்கதை உதடய அனுமனும்; துணர்த் ாரவன் -
பூங்பகாத்துக்கைால் ஆகிய மாதலதய அணிந்த இராவணன்; பொல்லிய பொற்கமள -
இவ்வாறு கூறிய வார்த்ததகதை; புணர்த்து தநாக்கி - பதாகுத்து ஆதலாசித்துப் பார்த்து;
ப ாது நின்ற நீதிமய - ‘எல்தலார்க்கும் பபாதுவாக உள்ை நீதி பமாழிகதை;
உணர்த்தினால் - இப்தபாது எடுத்துக் கூறினால், அது உறும் என - அது தக்கதாகும்’
என்று எண்ணி, இமனயன கூறினான் - இந்த வார்த்ததகதைச் பசால்லலானான்.

இனிவரும் பதினாறுகவிததகள், அனுமன் கூறிய நீதிகதைத் பதரிவிப்பன.

(90)

5895. ‘தூது வந் து, சூரியன் கான்முமள

ஏது ஒன்றிய நீதிஇமயந் ன;
ொது என்றுஉணர்கிற்றிதயல், க்கன,
தகாது இறந் ன,நின் வயின் கூறுவாம்;
சூரியன் கான்முமளதூது வந் து - யான், இங்கு,சூரியகுமாரனான சுக்கிரீவனது
தூதாக வந்தது ஆகும்; (நான் பசால்லுவன) எது ஒன்றிய - தக்ககாரணங்கள்
பபாருந்தியதவயும்; நீதி இமயந் ன - நீதிதயாடுகூடியதவயும்; க்கன - உன்
நன்தமக்கு ஏற்றதவயும்; தகாது இறந் ன - குற்றமற்றதவயும் ஆகும்; ொது என்று
உணர் கிற்றிதயல் - அதவ நல்லனதவ என்று நீ உணர்வாயானால்; நின்வயின் கூறுவாம்
- உன்னிடத்தில் பசால்தவன்.

கான்முதை (கால்- முதை) பரம்பதரயில் ததான்றினவன்; புத்திரன்.

(91)

5896. ‘ “வறிது வீழ்த் மன வாழ்க்மகமய; ைன் அறம்

சிறிதும்தநாக்கமல; தீமை திருத்தினாய்;
இறுதி உற்றுளது;ஆயினும், இன்னும் ஓர்
உறுதி தகட்டி;உயிர் பநடிது ஓம்புவாய் !
வாழ்க்மகமயவறிது வீழ்த் மன - உனது பசல்வவாழ்தவவீதண பகடுத்துக்
பகாண்டாய்; ைன் அறம் சிறிதும் தநாக்கமல - அழியாது நிற்கும் அற பநறிதய சிறிதும்
தநாக்கினாயல்தல; தீமை திருத்தினாய் - பாவச் பசயல்கதை வைர்த்துவிட்டதன;
இறுதி உற்றுளது ஆயினும் - உனக்கு அழிவு பநருங்கி உள்ைது; ஆனாலும்; இன்னும் -
இந்த நிதலயிலும்; ஓர் உறுதி தகட்டி - யான் கூறும் நன்தமதரத்தக்கததக் தகட்பாயாக;
உயிர் பநடிது ஓம்புவாய் - (தகட்டு அதன்படி நடப்பாயானால்) உயிதர பநடுங்காலம்
பாதுகாத்துக் பகாள்வாய். (92)

5897. ‘ “ த ாய் இற்றீர், நும் புலன் பவன்று த ாற்றிய

வாயில் தீர்வுஅரி ாகிய ைா வம்-
காயின் தீர்வுஅருங் தகடு அருங் கற்பினாள்,
தீயின் தூயவமளத்துயர் பெய் ால்.
காயின் தீர்வுஅரும் - தான் தகாபித்தால் தடுக்க முடியாததும்; தகடு அரும் கற்பினாள் -
அழியாததுமான பதிவிரதா தருமத்தத உதடயவளும்; தீயின் தூயவமள -
பநருப்பினும் தூய்தம உதடயவளுமான பிராட்டிதய; துயர் பெய் ால் - நீர்
துன்பப்படுத்தியதால்; நும்புலன் பவன்ற த ாற்றிய - உமது ஐந்து புலன்கதையும்
பவன்று அடக்கிக் காத்து வந்ததும்; வாயில் தீர்வு அரி ாகிய ைா வம் த ாய் இற்றீர் -
வாயில் பசால்லி அடங்காத பபருதம உதடயதுமாகிய பபரிய தவத்தின் பயதன
உங்கதை விட்டு நீங்கி ஒழியப் பபற்றீர்கள். கற்பு, தீர்வுஅரியது; தகடு அரியது,
மாதவம் தபாற்றியது; அரிதாகியது. கற்புதடத் தூயவளுக்குத் துன்பம் இதழத்ததால்,
தவத்தின் பயன் தபாயிற்று என்றவாறு. (93)

5898. ‘ “இன்றுவீந் து; நாமள, சிறிது இமற

நின்று வீந் து;அலால், நிமற நிற்குதைா ?
ஒன்று வீந் து,நல் உணர் உம் மர
பவன்று வீங்கியவீக்கம், மிகுத் ால்.
நல் உணர்உம் மர - நல்ல அறிவுதடய ததவதர; பவன்று வீங்கிய வீக்கம்
மிகுத் ால் - பவற்றி பகாண்டு, அதனால் எழுந்த பூரிப்பு (பசருக்கு) எல்தல
மீறியதால்; ஒன்று வீந் து - ஒப்பற்றதாகிய வாழ்வின் பபருதம (உங்கதை விட்டு
முன்னதர) நீங்கிவிட்டது; இமற இன்று வீந் து - எஞ்சியுள்ை உங்கள் பபருதம
இன்தறய நாளிதலதய (பபரும் பான்தமயும்) அழிந்து தபாய்விட்டது; சிறிது - மற்தற
எஞ்சியுள்ை சிறுபான்தமயும்; நின்று நாமள - இன்தறக்கு நின்று நாதை; வீழ்வது
அலால் - அழிவததயாகுமல்லாமல்; நிமற நிற்குதைா ? - அழிவின்றி நிதலத்து
நிற்குதமா ? (நில்லாது என்றபடி);
‘இன்று இறந்தனநாதை இறந்தன’ என்று, இராவணன் பிராட்டிதயப் பார்த்துக்
கூறியதத நிதனவூட்டுகின்றது முதல் அடி. வீக்கம் - பசல்வம்’ என்பது பதழய உதர.
(94)

5899. ‘ “தீமை நன்மைமயத் தீர்த் ல் ஒல்லாது” எனும்

வாய்மை நீக்கிமன; ைா வத் ால் வந்
தூய்மை,தூயவள் ன்வயின் த ான்றிய
தநாய்மையால்துமடக்கின்றமன; தநாக்கலாய் !
தீமை நன்மைமயதீர்த் ல் ஒல்லாது - ‘பாவமானது நல்ல அறங்கதைஅழிக்கும்
வன்தம உதடயது அன்று’; எனும் வாய்மை நீக்கிமன - என்றுபசால்லப்படுகின்ற
ஆன்தறார் பமாழிதயயும் மனம் பகாள்ைாது அகற்றிவிட்டாய்; தநாக்கலாய் - ஒன்றும்
சிந்திக்காதவனாய்; ைா வத் ால் வந் தூய்மை - பபரிய தவத்ததச் பசய்ததனால்
உனக்கு வந்த தூய்தமநிதலதய; தூயவள் ன் வயின் த ான்றிய - கற்பின் தூய்தம
உதடய சீதா பிராட்டியின் திறத்து உண்டான; தநாய்மையால் துமடக்கின்றமன - காம
தநாயினால் அழித்துக் பகாள்கின்றாய். ‘அறம் பவல்லும்பாவம் ததாற்கும்’
என்பதத அடி ஒற்றியது, ‘தீதம நன்தமதயத் தீர்த்தல் ஒல்லாது’ என்ற பதாடர்.
(95)

5900. ‘ “திறம்திறம்பிய காைச் பெருக்கினால்

ைறந்து, ம் ம்ைதியின் ையங்கினார்,
இறந்து இறந்து,இழிந்து ஏறுவத அலால்,
அறம்திறம்பினர், ஆர் உளர் ஆயினார் ?
திறம் திறம்பியகாைச் பெருக்கினால் - முதறதம தவறிய காமக் களிப்பால் (சிற்றின்ப
அகந்ததயால்); ைறந்து ம் ம் ைதியின் ையங்கினார் - நல்வழிகதை மறந்துவிட்டு,
தங்கள் தங்கள் அறிவிதல மயக்கம் பகாண்டவர்கள்; இறந்து இறந்து இழிந்து ஏறுவத
அலால் - பசத்துச் பசத்தும் இழிந்தும் ஏறியும் இவ்வாறு மாறி மாறி வருவது அன்றி;
அறம் திறம்பினர் ஆர் உளர் ஆயினார் - (அவ்வாறு) அறவழிதய மீறி (மாறி) நடந்தவர்
யார் நன்னிதலயில் நிற்பவராக இருந்தார்கள் ? (ஒருவரும் இல்தல என்றபடி).
திறம் திறம்பியகாமச் பசருக்கு - தம் மதனவியிடத்து இன்பம் நுகர்தலாகிய
முதறதம நீங்கி, பிறன் மதன நயக்கும் காமக் களிப்பு. (96)

5901. ‘ “நாைத்துஆழ் கடல் ஞாலத்து அவிந் வர்,

ஈைத் ால்ைமறந் ார், இள ைா ர் ால்
காைத் ால்இறந் ார், களி வண்டு உமற
ாைத் ாரினர்,எண்ணினும் ொல்வதரா ?
நாைத்து ஆழ்கடல்ஞாலத்து - அச்சம் தரத்தக்கஆழ்ந்த கடல் சூழ்ந்த இந்த நில
உலகில்; இள ைா ர் ால் காைத் ால் இறந் ார் - இைமகளிரிடம் பகாண்ட தமாகத்தால்
வரம்பு கடந்து நடந்தவரான; களி வண்டு உமற ாைம் ாரினர் - (தததனப்பருகியதால்)
களிப்புக் பகாண்ட வண்டுகள் பமாய்க்கும் மலர் மாதல அணிந்த ஆடவர்கள்;
அவிந் வர் ஈைத் ால் ைமறந் ார் எண்ணினும் ொல்வதரா - புகழ் முதலிய யாவும்
அவிந்தவராய், சுடுகாட்டு பநருப்பால் அழிந்து தபானவர்கள் எண்ணிக்தகயில்
அடங்குவார்கதைா ? (எண்ணற்றவராவர் என்றபடி). இஞ்ஞாலத்தில்,காமத்தால்,
இறந்தவர், அவிந்தவராகி, ஈமத்தால் மதறந்தவர் எண்ணற்றவர் என்றபடி. களி
வண்டுதற தாமத்தாரினர்; அரசர்கதைக் குறித்தது. (97)

5902. ‘ “ப ாருளும், காைமும், என்று இமவ த ாக்கி, தவறு

இருள் உண்டாம்என எண்ணலர்; ஈ லும்,
அருளும், கா லின்தீர் லும், அல்லது, ஓர்
ப ருள் உண்டாம்என எண்ணலர்-சீரிதயார்.
சீரிதயார் - அறபவாழுக்கங்களில் சிறந்த தமதலார்; ப ாருளும் காைமும் என்று
இமவ த ாக்கி - பசல்வத்தில் ஆதசயும், சிற்றின்பமான காமத்தில் ஆதசயும் ஆகிய
இவற்தறத் தவிர்த்து; தவறு இருள் உண்டு ஆம் என எண்ணலர் - தவதற இருள் ஒன்று
(உலகத்தில்) உள்ைது என்று நிதனயார்; ஈ லும், அருளும் - வறிதயார்க்குக்
பகாடுத்தலும், யாரிடத்தும் கருதண காட்டலும்; கா லின் தீர் லும் அல்லது -
அப்பபாருளினிடத்தும் சிற்றின்பத்தினிடத்தும் பற்று விட்டு நீங்குதலும் ஆகிய
இதவதய அல்லாமல்; ஓர் ப ருள் உண்டு ஆம் என எண்ணலர் - தவறு ஒரு நல்லறிவு
உள்ைது என்று நிதனயார்.

பபாருளும் காமமும்இருள்; ஈதலும், அருளும், காதலின் தீர்தலும் பதளிவு தருவன.

(98)

5903. ‘ “இச்மெத் ன்மையினில் பிறர் இல்லிமன

நச்சி, நாளும்நமக உற, நாண் இலன்,
ச்மெ தைனிபுலர்ந்து, ழி டூஉம்
பகாச்மெ ஆண்மையும், சீர்மையில் கூடுதைா ?
இச்மெத் ன்மையினில் - ஆதசயின் இயல்பினால்; பிறர் இல்லிமன நச்சி நாளும்
நமக உற - அயலார் மதனவிதய விரும்பி (அதனால்) எந்நாளும் பிறர் தன்தன
இகழ்ந்து சிரிக்க; நாண் இலன் ச்மெ தைனி புலர்ந்து - பவட்கமற்றவனாய் பசுதமயான
உடம்பு (காமதாபத்தால்) உலரப் பபற்று; ழி டூ உம் பகாச்மெ ஆண்மையும் -
பழிப்தப அதடகின்ற இழிவான இவ்வதக ஆண் தன்தமயும்; சீர்மையின் கூடுதைா ? -
சிறந்த குணங்களில் ஒன்றாகச் தசருமா ? (தசராது என்றபடி).
பிறன் மதனநயத்தலின் இழிவு கூறப்பட்டது. ‘எளிபதன இல்லிறப்பான் எய்தும்
எஞ்ஞான்றும் விளியாது நிற்கும் பழி’ என்ற குறளின் (145) கருத்தத அடிபயாற்றியது.
(99)
5904. ‘ “ஓ நீர் உலகு ஆண்டவர், உன் துமணப்
த ா நீதியர்,ஆர் உளர் த ாயினார் ?
தவ நீதி விதிவழி தைல்வரும்
கா ல் நீ,அறத்து எல்மல கடத்திதயா ?
ஓ ம் நீர் உலகுஆண்டவர் த ாயினார் - அதலகதைாடு கூடிய நீதர உதடய கடலால்
சூழப்பட்ட இந்த உலகத்தத அரசாட்சி பசய்து, பின் இறந்த அரசர்களுள்; உன் துமண
த ா ம் நீதியர், ஆர் உளர் - உன் அைவு அறிவும் நீதியும் பபற்றவர் யார் இருக்கின்றார் ?;
தவ ம் நீதி விதி வழி தைல் வரும் கா ல் நீ - தவதங்களில் கூறப்பட்ட நியாயமான
முதறதமவழியிதல முன்தனறிச் பசல்வதில் விருப்பம் பகாண்ட நீ; அறத்து
எல்மலகடத்திதயா ? தருமத்தின் வதரயதறதயக் கடந்து ஒழுகக்கடதவதயா
?(அல்தல என்றபடி); இராவணன்படித்துக் பகட்டவன் என்றும் நீதி பதரிந்து
பகட்டவன் என்றும் உணர்த்தப்பட்டது. தபாதம் - அறிவு. (100)

5905. ‘ “பவறுப்பு உண்டாய ஒருத்திமய தவண்டினால்,

ைறுப்புஉண்டாயபின், வாழ்கின்ற வாழ்வினின்,
உறுப்பு உண்டாய்நடு ஓங்கிய நாசிமய
அறுப்புண்டால்,அது அழகு எனல் ஆகுதை.
பவறுப்பு உண்டாயஒருத்திமய - தன்தனக்காதலிப்பவனிடம் பவறுப்புக் பகாண்ட
ஒரு பபண்தண; தவண்டினால் - விரும்பினால்; ைறுப்பு உண்டாய பின் வாழ்கின்ற
வாழ்வினின் - அவைால் மறுக்கப்படுதல் உண்டான பின்பும், (உடதன இறந்து
தபாகாமல்) பவட்கம் பகட்டு உயிதராடு வாழ்கின்ற வாழ்தவவிட; உறுப்பு உண்டாய் -
காண்பதற்கு அழகான அவயமாய்; நடு ஓங்கிய நாசிமய அறுப்பு உண்டால் - முகத்தின்
நடுவிதல உயர்ந்திருக்கின்ற (எடுப்பான) மூக்தக ஒருவரால் அறுக்கப்படுவதத
அதடந்தால்; அது அழகு எனல் ஆகுதை - அந்த மூக்கு அற்ற முகம் அழகுதடத்து என்று
பசால்லலாம் அல்லவா ?;

மறுப்புண்டவாழ்தவ விட நாசி அறுப்புண்ட (வாழ்க்தக) முகம் அழகானது என்று

அனுமன் கூறினான். (101)
906. ‘ “ ாமர ஞூறுவ ற் ல ப ாற் புயம்,
ஈர்-ஐஞ்ஞூறு மலஉள; என்னினும்,-
ஊமர ஞூறும் கடுங்கனல் உட்ப ாதி
சீமர ஞூறு,அமவ-தெைம் பெலுத்துதைா ?
ாமர ஞூறுவ ற் லப ான் புயம் - உலகங்கதை அழிக்கவல்ல மிகப்பல அழகிய
தககளும்; ஈர் ஐஞ்ஞூறு மல உள என்னினும் - ஆயிரம் ததலகள் உனக்கு உள்ைன
என்றாலும்; அமவ தெைம் பெலுத்துதைா - அதவ, உன்தனப் பாதுகாக்க வல்லனதவா ?
(வல்லனஅல்ல); அமவ - (ஆனால்) அதவதாம்; ஊமர ஞூறும் கடும் கனல் உள்
ப ாதிஞூறு சீமர - ஊர் முழுவததயும் அழிப்பதாய் வைர்ந்த பகாடிய பநருப்பின்
உள்தை அகப்பட்ட நூறு சீதலகதை தபாலும்.

ஆயிரம் ததலகளும்பல தககளும் உண்டானாலும் அதவ உன்தனப்

பாதுகாக்கமாட்டா; அதவ யாவும், பநருப்பில் பட்ட சீதலப் பபாதி தபால
இராமபிரானது அம்பினால் எளிதில்அழிந்து விடும் என்பதாம். (102)

5907. ‘ “புரம் பிமழப்பு அருந் தீப் புகப் ப ாங்கிதயான்,

நரம்பு இமழத் ன ாடலின் நல்கிய
வரம்பிமழக்கும்; ைமற பிமழயா வன்
ெரம் பிமழக்கும்என்று எண்ணு ல் ொலுதைா ?
புரம் பிமழப்புஅரும் தீபுக ப ாங்கி தயான் - திரிபுரங்களும் தப்புதற்கு அரிய
பநருப்பு மண்டி அழிக்குமாறு, தகாபித்த சிவபபருமான்; நரம்பு இமழத் ன ாடலின் -
உன்தக நரம்புகதைக் பகாண்டு நீ பாடிய பாடல்களுக்காக; நல்கிய வரம் பிமழக்கும் -
மனம் உவந்து பகாடுத்தருளிய வரமானது தவறினாலும் தவறும்; ைமற பிமழயா வன்
- தவத பநறி தவறாதவனான இராமபிரானுதடய; ெரம் பிமழக்கும் என்று எண்ணு ல்
ொலுதைா ? - அம்பு தவறிப் தபாகும் என்று நிதனத்தல் பபாருந்துதமா ? (பபாருந்தாது
என்றபடி);

சிவபபருமான் இராவணனுக்குத் தந்த வரம் தவறினாலும் தவறலாம்; ஆனால்

இராமபிரானுதடய அம்பு தன் குறியினின்றும் தவறாது என்பதாம்.
(103)
5908. ‘ “ஈறு இல் நாண் உக, எஞ்ெல் இல் நல் திரு
நூறி, பநாய்திமனஆகி, நுமழதிதயா ?-
தவறும், இன்னும்நமக ஆம் விமனத் ப ாழில்
த றினார் லர்காமிக்கும் பெவ்விதயாய் !
 இன்னும் நமக ஆம்- (மற்றும்) பிறர் சிரித்தற்கு; விமனத் ப ாழில் - இடமான பல
பதாழில்கதை; த றினார் லர் - பசய்தலில் ததறியவர்; காமிக்கும் பெவ்விதயாய் -
பலராலும் விரும்பப்படும் சமயத்தத உதடயவதன !; ஈறு இல் நாண் உக -
அழிவின்றிக் காக்கத்தக்க நாணம் பகடும்படி; எஞ்ெல் இல் நல் திரு நூறி - குதறவற்ற
(உனது) அரச பசல்வத்ததயும் அழித்துக் பகாண்டு; பநாய்திமன ஆகி தவறும்
நுமழதிதயா - சிறுதமக்குணம் உள்ைவனாய் (நீதி வழிக்கு) தவறுபட்ட இடுக்கு
வழியான தீய பநறியில் பசல்தவதயா ?

தீயபதாழிலில்ததறியவர்க்கு, காட்சிக்கு எளியவன் இராவணன் என்பதும், அவன்

பிறன்மதன விதழதலாகிய தீய இடுக்கு வழியில் பசல்லும் சிறுதமக் குணத்தினன்
என்பதும் உணர்த்தப்பட்டது. (104)

5909. ‘ “பிறந்துளார், பிறவா ப ரும் ம்

சிறந்துளார்,ைற்றும் த வர்க்கும் த வர் ஆய்
இறந்துளார்,பிறர் யாரும், இராைமன
ைறந்துளார் உளர்ஆகிலர்; வாய்மையால்.
பிறந்துளார் - உலகில்நற்பிறவியில் பிறந்துள்ைவர்களும்; பிறவா ப ரும் ம்
சிறந்துளார் - பிறப்பற்ற வீட்டிதனப் பபற்றுச் சிறந்தவர்களும்; ைற்றும் த வர்க்கும்
த வராய் இறந்துளார் - மற்றும் ததவாதி ததவர்கைாகிதமம்பட்டவர்களும், ஆகிய;
பிறர் யாரும் - (உன்தன ஒழிந்த) மற்தறதயார்அதனவரும்; இராைமன ைறந்துளார்
உளர் ஆகிலர் - இராமபிராதனமறந்துள்ைவர்கைாய் உள்ைவதர இல்தல; வாய்மை -
இது சத்தியம்

இராவணனுக்குஇராமபிரானின் பபருதம உணர்த்தப்பட்டது. பபரும் பதம் - பரம

பதம்; இறத்தல் - கடத்தல்; இறந்துைார் - கடவுைர் என்றபடி.
(105)

5910. ‘ “ஆ லால், ன் அரும் ப றல் பெல்வமும்,

ஓது ல்கிமளயும், உயிரும் ப ற,
சீம மயத் ருக” என்று எனச் பெப்பினான்,
தொதியான்ைகன், நிற்கு’ எனச் பொல்லினான்.
ஆ லால் - ஆதகயால்; ன் அரும் ப றல் பெல்வமும் - தனது, பிறர் பபறுதற்கு அரிய
பசல்வத்ததயும்; ஓது ல் கிமளயும் உயிரும் ப ற - பசால்லப்படுகின்ற பலவதகச்
சுற்றத்தவதரயும், உனது உயிதரயும் இறவாதிருக்கப் பபறுமாறு; சீம மயத் ருக
என்று என - சீதததய இராமபிரானிடம் பகாண்டு வந்து தருவாய் என்று கூறும்படி;
தொதியான் ைகன் நிற்கு பெப்பினான் - ஒளிவடிவினான சூரியன் மகன் சுக்கிரீவன்
உனக்குச் பசால்லி அனுப்பினான்; என பொல்லினான் - என்று (அனுமன் இராவணதன
தநாக்கிக்) கூறினான்.

சீதததயத்தராவிடில் உனது பசல்வம் முதலிய அதனத்தும் பதாதலயும் என்று

அனுமன் இராவணனுக்கு உணர்த்தினான். இராவணனது வினாவுக்கு விதட கூறுதல்
மூலம், அனுமன், அறபமாழிகதையும் உபததசங்கதையும் பலவாறாக எடுத்துக்
கூறியுள்ைான். இது, வகுத்துக் கூறல், கூறியது கூறல், ஓதல பகாடுத்து நிற்றல் என்ற
மூவதகத்தூதர் நிதலயில், அனுமன் முதல் நிதலயாகிய உத்தமத் தூதனாக
விைங்குகின்றான் என்பததக் காட்டுகின்றது. (106)
இராவணன் நதகத்துதூதனாகிய நீ அரக்கதரக்பகான்றது ஏன்? என்றல்
5911. என்றலும்,‘இமவ பொல்லியது, எற்கு, ஒரு
குன்றின் வாழும்குரங்குபகாலாம் ! இது
நன்று ! நன்று !என ைா நமக பெய் னன்-
பவன்றி என்றுஒன்று ான் அன்றி தவறு இலான்.
என்றலும் - என்றுஅனுமன் கூறியவுடன்; பவன்றி என்று ஒன்று ான் அன்றி தவறு
இலான் - பவற்றி என்று பசால்லப்படும் ஒன்றுதாதன அல்லாமல், அதற்குமாறான
ததால்விதய (இது நாள் வதர) அறியாதவனான இராவணன்; இமவ எற்கு பொல்லியது
- இச்பசய்திகதை எனக்குச் பசான்னது; குன்றின் வாழும் குரங்கு பகால் ஆம் -
மதலயில் திரிந்து வாழும் ஒரு அற்பக் குரங்கு தபாலும் !; இது நன்று நன்று என
ைாநமக பெய் னன் - இது நன்றாய் இருக்கிறது என்று பசால்லி பபருஞ்சிரிப்புச்
சிரித்தான்.

நன்று நன்று;அடுக்கு இகழ்ச்சிக்குறிப்பு. (107)

5912. ‘குரக்கு வார்த்ம யும், ைானிடர் பகாற்றமும்,

இருக்க; நிற்க;நீ, என்பகால், அடா ! இரும்
புரத்தினுள் ரும்தூது புகுந் பின்
அரக்கமரக்பகான்றது ? அஃது உமரயாய் !’
என்றான்.
குரக்குவார்த்ம யும் - குரங்காகியசுக்கிரீவன் கூறிய பசய்தியும்; ைானிடர் பகாற்றமும்
- மனிதர்கைான இராம இலக்குவர்கைது பவற்றியும்; இருக்க - ஒரு புறம் இருக்கட்டும்;
நிற்க - அவற்தற நீ பசால்வது நிற்கட்டும்; இரும்புரத்தினுள் - மாநகரமான
இலங்தகயுள்; ரும் தூது குந் பின் - என்னிடம் பிறர் அனுப்பிய தூதுவனாக நீ வந்து
புகுந்த பிறகு; நீ அரக்கமரக் பகான்றது - நீ அரக்கர்கதைக் பகான்றது; என் பகால் அஃது
உமரயாய் - என்ன காரணத்தினால் ? அந்தக்காரணத்ததச் பசால்வாய்; என்றான் - என்று
(அனுமதன தநாக்கி) வினாவினான்.

அடா: ஏைனஅதழப்பு. (108)

அனுமன் அளித்தவிதட
5913. ‘காட்டுவார் இன்மையால், கடி காவிமன
வாட்டிதனன்;என்மனக் பகால்ல வந் ார்கமள
வீட்டிதனன்;பின்னும் பைன்மையினால் உன் ன்-
ைாட்டு வந் து,காணும் ைதியினால்.
 காட்டு வார்இன்மையால் - உன்தன எனக்குக்காட்டுபவர் எவரும் இங்கு
இல்லாதமயால்; கடிகாவிமன வாட்டிதனன் - உன் காவல் தசாதலதய அழித்ததன்;
என்மனக் பகால்ல வந் ார்கமள வீட்டிதனன் - (என் கருத்தத அறியாமல்) என்தனக்
பகால்ல வந்த அரக்கர்கதை அழித்ததன்; பின்னும் - அதன் பின்பும்; பைன்மையினால்
உன் ன் ைாட்டு வந் து - எளிதமப் பாட்தடாடு உன்னிடத்து நான் வந்தது; காணும்
ைதியினால் - உன்தனக் கண்டு பசய்தி கூற தவண்டும் என்ற எண்ணத்தால் (ஆகும்).

‘பமன்தமயினால்உன் தன் மாட்டு வந்தது’ - என்பது, ‘என்தனக் கட்டும் திறம் நாக

பாசத்துக்கு இல்தல’ என்ற அனுமனது கருத்ததக் குறிப்பிக்கின்றது. கடிகா - நறுமணம்
உள்ை தசாதல என்றும் பபாருள் பகாள்ைலாம்.
(109)இராவணன் அனுமதனக்பகால்மின் என வீடணன் தடுத்தல்

5914. என்னும்ைாத்திரத்து, ஈண்டு எரி நீண்டு உக,

மின்னும் வாள்எயிற்றன், சினம் வீங்கினான்;
‘பகால்மின்’ என்றனன்; பகால்லியர் தெர் லும்,
‘நில்மின்’ என்றனன், வீடணன் நீதியான்.
என்னும்ைாத்திரத்து - (இவ்வாறு அனுமன்அஞ்சாமலும் அலட்சியமாகவும்)
பசான்ன அைவில்; ஈண்டு எரி நீண்டு உக - நிதறந்த பநருப்பு பநடுந்தூரம் தபாய்ச்சிந்த;
மின்னும் வாள் எயிற்றன் - ஒளி விடும் வாள் தபாலும் தகாரப் பற்கதை உதடய
இராவணன்; சினம் வீங்கினான் பகால்மின் என்றனன் - சீற்றம் மிக்கவனாய் இந்தக்
குரங்தகக் பகால்லுங்கள் என்று கட்டதையிட்டான்; பகால்லியர் தெர் லும் -
பகாதலயாளிகள் அனுமதன அதடதலும்; நீதியான் வீடணன் நில்மின் என்றனன் - நீதி
பநறியில் நடப்பவனான வீடணன் ‘நில்லுங்கள்’ என்று பசால்லிக் பகாதலயாளிதயத்
தடுத்தான்.

அனுமனதுஅஞ்சாதமயும் அலட்சியப் தபச்சும், இராவணனது சீற்றப்

பபருக்கத்துக்குக் காரணமாயிற்று எனலாம். (110)

5915. ஆண்டு,எழுந்து நின்று, அண்ணல் அரக்கமன,

நீண்ட மகயன்வணங்கினன்; ‘நீதியாய்,
மூண்ட தகா ம்முமறயது அன்றாம்’ என,
தவண்டும்பைய்உமர ம ய விளம்பினான்.
ஆண்டு எழுந்துநின்று - (வீடணன்) அப்பபாழுது அச்சதபயில் எழுந்து நின்று
பகாண்டு; அண்ணல் அரக்கமன - பபருதம தங்கிய அரக்கனான இராவணதன; நீண்ட
மகயன் வணங்கினன் - நீண்ட தன் தககதைக் கூப்பி வணங்கியவனாய்; மூண்ட
தகா ம் முமறயது அன்று என - ‘நீதி பநறி வழுவாதவதன ! இப்பபாழுது மிகுதியாகக்
பகாண்ட தகாபம் நீதி முதறதம உதடயதன்று என்று; தவண்டும் பைய் உமர -
யாவரும் விரும்பத்தக்க உண்தம வார்த்ததகதை; ம ய விளம்பினான் - (அவன்
தகாபம் அடங்கும்படி) அதமதியாகக் கூறினான்.
 இதில், ‘மூண்டதகாபம் முதறயது அன்று’ என்று வீடணனால் பதாகுத்துச்
சுட்டப்பட்டது, அடுத்த ஐந்து கவிததகளில் வகுத்துக் காட்டப்படுகின்றது.
(111) அறுசீர் ஆசிரியவிருத் ம்

5916. ‘அந் ணன்,உலகம் மூன்றும் ஆதியின் அறத்தின்

ஆற்றல்
ந் வன்,அன்புக்கு ஆன்ற வ பநறி உணர்ந்து,
க்தகாய் !
இந்திரன் கருைம்ஆற்றும் இமறவன் நீ; “இயம்புதூது
வந் பனன்” என்றபின்னும், தகாறிதயா, ைமறகள்
வல்தலாய் ?
க்தகாய் ! - (அறிவு ஆற்றல்களில்) தகுதி உதடயவதன !; ைமறகள் வல்தலாய் ! -
தவதங்களில் வல்லவதன ! ஆதியின் உலகம் மூன்றும் அறத்தின் ந் வன் அந் ணன்
அன்புக்கு ஆன்ற வபநறி உணர்ந்து - ஆதி காலத்தில் மூவதக உலகங்கதையும்
தருமத்தின் பலங் பகாண்டு பதடத்தவனான பிரமனது அன்புக்கு அதமந்த
தவவழிதய அறிந்து, (பசய்து முடித்து வரம் பபற்று); இந்திரன் கருைம் ஆற்றும்
இமறவன் நீ - தததவந்திரனது திரிதலாக ஆட்சிதயக் தகப்பற்றி ஆைவல்ல தபரரசன் நீ
(அப்படியிருந்தும்); இயம்பு தூது வந் பனன் என்ற பின்னும் தகாறிதயா - ‘ஒருவன்
கூறியததச் பசால்லும் தூதனாக இங்கு வந்ததன்’ என்று பசான்ன பிறகும் (அவதனக்)
பகால்லுகின்றாதயா ?
இராவணனதுபபருதமதய எடுத்துக் காட்டி, ‘தூதுவதனக் பகால்வது தக்கதன்று’
என்று வீடணன் கூறினான் என்க. (112)

5917. ‘பூ லப் ரப்பின், அண்டப் ப ாகுட்டினுள், புறத்துள்,

ப ாய் தீர்
தவ ம் உற்றுஇயங்கு மவப்பின், தவறு தவறு
இடத்து தவந் ர்,
ைா மரக் பகாமலபெய் ார்கள் உளர் என வரினும்,
வந்
தூ மரக்பகான்றுளார்கள் யாவதர, ப ால்மல
நல்தலார் ?
பூ லப் ரப்பின்- இப்பூமிப் பரப்பிடத்தும்; அண்டப் ப ாகுட்டினுள்- அண்ட
தகாைத்தின் உள்ளிடத்தும்,; புறத்துள் - உள்ளிடத்தும், அதன்புறமாகிய
பகிரண்டத்திடத்தும்; ப ாய் தீர் தவ ம் உற்று இயங்கு மவப்பின்-
பபாய்ம்தமயில்லாத(சத்தியமான) தவதபநறிபபாருந்தி வழங்கிவரும் உலகங்களில்;
தவறு தவறு இடத்து தவந் ர் - பவவ்தவறு இடங்களில் உள்ை அரசர்களில்; ைா மரக்
பகாமல பெய் ார்கள் உளர் எனவரினும் - மகளிதரக் பகாதல பசய்தவர்கள் உள்ைார்
என்று பசால்லப்படுமானாலும்; ப ால்மல நல்தலார் - பழதமயான நீதிமான்கள்; வந்
தூ மரக் பகான்று உளார்கள் யாவர் - தம்மிடத்தில் பிறர் அனுப்ப வந்த தூததரக்
பகான்றுள்ைவர் யாதர உள்ைார் ? (ஒருவரும் இல்தல என்பதாம்);
 பாவங்களுள் பபண்பகாதல பகாடிது; அதனினும் பகாடிது தூதுவதனக்
பகால்லுதல் என்பதாம். (113)

5918. ‘ மகப் புலன் நணுகி, உயத் ார் கர்ந் து கர்ந்து,

ற்றார்
மிமகப் புலன்அடக்கி, பைய்ம்மை விளம்பு ல் விர ம்
பூண்ட
மகப் புலக்கருைத்த ாமரக் தகாறலின், க்கார்
யார்க்கும்
நமகப் புலன்பிறிது உண்டாதை ? நம் குலம் நமவ
உண்டாதை !
மகப்புலன் நணுகி- பதகவர்களுதடய இடத்தத அச்சமில்லாது தசர்ந்து; உய்த் ார்
கர்ந் து கர்ந்து - தம்தம அனுப்பியவர் பசால்லிய பசய்திதய உள்ைபடிதய
பசால்லி; ற்றார் மிமக புலன் அடக்கி - பதகவர் பகாள்ளும் தகாப உணர்ச்சிதயத்
தமது பசால்லாற்றலால் அடக்கி; பைய்ம்மை விளம்பு ல் - உண்தமயான பசால்தலச்
பசால்லுததலதய; விர ம் பூண்ட மகப்புலம் கருைத் த ாமர - தமக்கு விரதமாகக்
பகாண்ட சீரிய அறிதவயும் பசய்தகயும் உதடய தூதுவதர; தகாறலின் - நீ
பகால்லுதலினால்; க்கார் யார்க்கும் நமகப்புலன் உண்டாதை - அறிவினாலும்
ஒழுக்கத்தாலும் சிறந்த தமதலார் யாவர்க்கும் இகழ்ந்து சிரிப்பதற்கு இடம்
உண்டாகுதம !; பிறிது நம் குலம் நமவ உண்டாதை - மற்றும், நம் குலத்துக்குக் குற்றம்
உண்டாகுதம!;

ஏகாரம் இரண்டும்ததற்றம். தூதர் தன்தமகளும் பசயல்களும் நன்கு

விைக்கப்பட்டன. (114)
5919. ‘முத் மலஎஃகன், ைற்மற முராந் கன், முனிவன்,
முன்னா
அத் மல நம்மைதநானா அைரர்க்கும்,
நமகயிற்றாைால்;
எத் மல உலகும்காக்கும் தவந் ! நீ, தவற்றார்
ஏவ,
இத் மலஎய்தினாமனக் பகால்லு ல் இழுக்கம்;
இன்னும்,
எத்து அமலஉலகம் காக்கும் தவந் ! - தமாதுகின்ற அதலகள் நிதறந்த கடல் சூழ்ந்த
உலகம் முழுவததயும் ஆளுகின்ற அரச ! ; தவற்றார் ஏவ இத் மல எய்தினாமன -
பதகவர் ஏவி அனுப்ப இங்குத் தூதனாய் வந்து தசர்ந்த இவதன; நீ பகால்லு ல்
இழுக்கம் - நீ பகால்வது குற்றமுதடத்தாகும். (தமலும்); முத் மல எஃகன் - மூன்று
ததல பகாண்ட சூலாயுதத்தத உதடய சிவபபருமானும்; ைற்மற முராந் கன் - மற்று
முள்ை முரன் என்னும் அசுரதன அழித்த திருமாலும்; முனிவன் - பிரம்ம ததவனும்;
முன்னா - முதலான; நம்மை தநானா - நம் ஆக்கத்ததக் கண்டு பபாறாத; அத் மல
அைரர்க்கும் நமகயிற்று ஆம் - அந்த வானத்தில் உள்ை ததவர்களுக்கும் இகழ்ந்து
சிரிப்பதற்கு இடமாகும்.
 ‘எத் ததல உலகும்காக்கும்’ என்பதற்கு ‘எவ்விடத்து எல்லா உலகங்கதையும்
காக்கின்ற’ என்று பபாருள் கூறல் சிறந்ததாயின் பகாள்க. தூததரக் தகாறல் தக்கார்
யார்க்கும் நதகப் புலனாம் என்ற வீடணன், இதனால், நம்தம தநானா அமரர்க்கும்
நதகயிற்றாம் என்று பசால்கின்றான். (115)

5920. ‘இமளயவள் ன்மனக் பகால்லாது, இரு பெவி

மூக்பகாடு ஈர்ந்து,
“விமளவு உமர”என்று விட்டார், வீரர் ஆய்;
பைய்ம்மை ஓர்வார்;
கமளதிதயல் ஆவி,நம் ால் இவன் வந்து கண்ணின்
கண்ட
அளவு உமரயாைல்பெய்தி ஆதி’ என்று, அமையச்
பொன்னான்.
வீரர் ஆய்பைய்ம்மை ஓர்வார் - சுத்த வீரர்கைாய்உண்தம நீதிதய உணர்ந்த இராம
இலக்குவர்கள்; இமளயவள் ன்மனக் பகால்லாது - (தம்மிடம் வந்து தகாத முதறயில்
நடந்த) நம் தங்தக சூர்ப்பனதகதயக் பகால்லாமல்; இரு பெவி மூக்பகாடு ஈர்ந்து
விமளவு உமர என்று விட்டார் - இரண்டு காதுகதையும் மூக்தகயும்
அறுத்து,‘இவ்விடத்துச் பசய்திதய (உன்ததமயனிடம் பசன்று) பசால்’ என்று
உயிதராடு அனுப்பி விட்டார்கள்; ஆவிகமள திதயல் - (அவ்வாறிருக்க) நீ இந்தத்
தூதனுதடய உயிதரப் தபாக்குவாயானால்; நம் ால் இவன் வந்து கண்ணில் கண்ட
அளவு உமரயாைல் பெய்தி ஆதி - நம்மிடத்தில் ‘இவன் வந்து, தனது கண்ணால் கண்ட
பசய்தி அைதவ (அவர்களிடம் பசன்று அவர்களுக்கு) உதரயாதபடி பசய்ததன
ஆவார்’; என்று அமைய பொன்னான் - என்று (இராவணன் மனதில்) பதியும் வண்ணம்
(வீடணன்) கூறினான்.

அனுமதனக்பகால்லாது விடுவதற்கு, சூர்ப்பணதக பகால்லப்படாமல்

விடப்பட்டதத எடுத்துக்காட்டாகக் கூறி, வீடணன் தனது நீதி உதரதய அதமய
(பபாருந்த) முடித்தான் என்க. (116)
இராவணன், அனுமன்வாலில் தீக் பகாளுவப் பணித்தல்
அறுசீர்ஆசிரியவிருத் ம் (தவறு)

5921. ‘நல்லது உமரத் ாய், நம்பி ! இவன் நமவதய

பெய் ான் ஆனாலும்,
பகால்லல் ழுத ’-‘த ாய் அவமரக் கூறிக்
பகாணர்தி கடிது’ என்னா,
‘ப ால்மல வாமல மூலம் அறச் சுட்டு, நகமரச்
சூழ்த ாக்கி,
எல்மல கடக்கவிடுமின்கள்’ என்றான்; நின்றார்
இமரத்து எழுந் ார்.
 நம்பி ! நல்லதுஉமரத் ாய் - (வீடணன் கூறியததக்தகட்ட இராவணன், அவதன
தநாக்கி) உத்தமதன ! நீ நல்ல பசய்திதய எடுத்துக் கூறினாய்; இவன் நமவதய
பெய் ான்; ஆனாலும் பகால்லல் ழுத - இந்த வானரன், குற்றதம பசய்தவன்;
ஆனாலும்,(இவதன நாம்) பகால்வது குற்றதமயாகும்; (என்று கூறி விட்டு, பிறகு
அனுமதன தநாக்கி); த ாய் கூறி அவமர பகாணர்தி

கடிது என்னா - ‘நீ பசன்றுஅவர்களிடம் எனது தநாக்கத்ததச் பசால்லி

அவர்கதை விதரவில் இங்கு தபாருக்கு அதழத்து வருவாய்’ என்று பசால்லி, (பிறகு
அங்கிருந்த அரக்கர்கதை தநாக்கி); ப ால்மல வாமல - இந்தக் குரங்கின்
பதால்தலக்கிடமான வாதல; மூலம் அற சுட்டு - அடிதயாடு அழியும்படி பநருப்தபக்
பகாண்டு எரித்து; நகமரச் சூழ் த ாக்கி எல்மல கடக்க விடு மின்கள் என்றான் -
இவதன நம் நகதரச் சுற்றி இழுத்துச் பசன்று, இந்த நகரின் எல்தலதயக் கடந்து
தபாம்படி துரத்திவிடுங்கள் என்று கட்டதையிட்டான்; நின்றார் இமரத்து எழுந் ார் -
அருதக நின்ற அரக்கர்கள் ஆரவாரஞ் பசய்து பகாண்டு கிைம்பினார்கள்.

இராவணன்,வீடணனிடமும் அனுமனிடமும் அரக்கர்களிடமும் கூறியது

அதனத்தும் பதாகுத்துதரக்கப்பட்டது என்க. (117)
அரக்கர் அயன் பதடநீக்கி அனுமன் வாலில் தீக் பகாளுவுதல்
5922. ‘ஆய காலத்து, அயன் மடதயாடு இருப் , ஆகாது
அனல் இடு ல்;
தூய ாெம் எனப் லவும் பகாணர்ந்து பிணிமின்
த ாள்’ என்னா,
தைய ப ய்வப் மடக்கலத்ம மீட்டான், அைரர்
த ார் பவன்றான்;
‘ஏ’எனாமுன், இமடபுக்கு, ப ாமட வன்கயிற்றால்
பிணித்து ஈர்த் ார்.
ஆய காலத்துஅைரர் த ார் பவன்றான் - இவ்வாறு நிகழ்ந்த சமயத்தில், ததவர்கதைப்
தபாரில் பவன்ற இந்திரசித்து; அயன் மடதயாடு இருப் அனல் இடு ல் ஆகாது -
வானரம், பிரம்மாத்திரப் பிணிப்புடன் இருக்கும் தபாது, தீயிட்டு, அததன எரித்தல்
கூடாது, (அதனால்); தூய ாெம் என லவும் பகாணர்ந்து த ாள் பிணிமின் - சிறந்த
கயிறுகள் என்று பசால்லும் பலவற்தறயும் பகாண்டு வந்து, இதன் ததாள்கதை இறுகக்
கட்டுங்கள்; என்னா தைய ப ய்வப் மடக் கலத்ம மீட்டான் - என்று (அரக்கர்களிடம்
பசால்லி) அனுமன் மீது, பாம்பு வடிவாய்ப் பபாருந்தியிருந்த பதய்வத்ததன்தமயுள்ை
பிரமாத்திரத்ததத் ததாள்களினின்று விடுவித்தான்; ஏ எனா முன் -
(அக்கட்டதைப்படிதய) அரக்கர்கள் ஏய் என்று ஒரு முதறபசால்லும் காலஅைவுக்குள்;
இமடபுக்கு ப ாமடவன் கயிற்றால் - அனுமனிடம் வந்து, ஒன்தறாடு ஒன்று இதணத்த
கயிறுகைால்; பிணித்து ஈர்த் ார் - அனுமதனக் கட்டி இழுக்கலானார்கள்.

பிணி வீட்டுப்படலத்திற்கு உயிர் நிதலயாக அதமந்த இந்தப் பாடலால்

பிரம்மாத்திரத்தின் பதய்வத் தூய்தமயும் உணர்த்தப்பட்டது. (118)
5923. நாட்டின்,நகரின், நடு உள்ள கயிறு நவிலும்
மகமையதவ-
வீட்டின் ஊெல்,பநடும் ாெம் அற்ற; த ரும், விசி
துறந் ;
ைாட்டும் புரவிஆயம் எலாம், ைருவி வாங்கும்
ப ாமட அழிந் ;
பூட்டும் வல்லிமூட்தடாடும் புரமெ இழந் , த ார்
யாமன !
வீட்டின் ஊெல்பநடும் ாெம் அற்ற - (அரக்கர்கைால்பகாண்டு தபாகப்பட்டதனால்)
வீடுகளில் உள்ை ஊஞ்சல்கள் தம் நீண்டகயிறுகள் அற்றன; த ரும் விசி துறந் -
ததர்களும் கட்டுக் கயிறுகதை இழந்தன; ைாட்டும் புரவி ஆயம் எலாம் ைருவி வாங்கும்
ப ாமட அழிந் - பிணிக்கப்பட்ட குதிதரக் கூட்டம் எல்லாம், கட்டி வாங்கும்
கயிறுகள் ஒழியப் பபற்றன; த ார் யாமன பூட்டு வல்லி மூட்தடாடும் புரமெ இழந் -
தபார்த்திறம் அதமந்த யாதனகள் முடிச்சுடன் இடும் காற்கயிறுகளும், கழுத்தில்
கட்டப்படும் கயிறுகளும் இல்தலயாயின (என்றால்); நாட்டின் நகரின் நடு உள்ள கயிறு
- அந்த நாட்டுப் புறத்திலும் நகரத்திலும் உள்ைனவான பவறுங்கயிறுகள்; நவிீ்லும்
மகமையதவ - பசால்லும் தன்தமயுதடயன ஆகுதமா? (ஆகாது என்றபடி).
அனுமதனக் கட்ட,பகாண்டு வந்த கயிறுகள் பல திறப்பட்டனவாகும்.
இலங்தகயில் கயிறு என்று காணப்பட்ட அதனத்தும் பகாண்டு வரப்பட்டன என்க.
(119)

5924. ைண்ணில்கண்ட, வானவமர வலியின் கவர்ந் ,

வரம் ப ற்ற,
எண்ணற்கு அரியஏமனயமர இகலின் றித் -
ைக்கு இமயந் ப ண்ணிற்குஇமெயும் ைங்கலத்தில்
பிணித் கயிதற
இமட பிமழத் -
கண்ணில் கண்டவன் ாெம் எல்லாம் இட்டு,
கட்டினார்.
ைண்ணில் கண்ட - நிலவுலகில் கண்ட கயிறு வதககளும்; வானவமர வலியின்
கவர்ந் - ததவர்கதைத் தன் வலிதம காட்டி அபகரித்துக் பகாண்டு வந்த பாசங்களும்;
வரம் ப ற்ற - வரங்கைால் பபற்றிருந்த பதய்வத்தன்தமப் பாசங்களும்; எண்ணற்கு
அரிய ஏமனயமர இகலின் றித் - எண்ண முடியாத மற்தறதயாரிடத்தினின்று
தபாரிட்டுப் பறித்துக் பகாண்ட பாசங்களும் (ஆக); கண்ணில் கண்ட வன் ாெம்
எல்லாம் இட்டு,கட்டினார் - தம் கண்ணால் பார்த்த வலிய கயிறுகள் எல்லாம்
பகாண்டுவந்து தபாட்டு அரக்கர்கள் அனுமதனக் கட்டினார்கள்; ைக்கு
இமயந் ப ண்ணிற்கு இமெயும் - தங்களுக்கு மதனவியராய்ப்
பபாருந்தியிருந்தபபண்களுக்கு அதமந்த; ைங்கலத்தின் பிணித் கயிதற இமட
பிமழத் - திருமாங்கல்யம் என்னும் தாலியில் பிணித்துக்கட்டியிி்ருந்த கயிதற,
அந்தச்சமயத்தில் அறுத்துக் பகாண்டு தபாகப்படாமல் தப்பின.
 அரக்கியர்களின்தாலிக்கயிறு தவிர ஏதனய கயிறுகள் எல்லாவற்தறயும் பகாண்டு
அரக்கர்கள் அனுமதனக் கட்டினார்கள் என்பதாம். (120)

5925. ‘கடவுள்- மடமயக் கடந்து அறத்தின் ஆமண

கடந்த ன் ஆகாதை
விடுவித்துஅளித் ார், ப வ்வதர; பவன்தறன்
அன்தற இவர் பவன்றி;
சுடுவிக்கின்றது,“இவ் வூமரச் சுடுக” என்று
உமரத் துணிவு’ என்று,
நடு உற்று அமையஉற தநாக்கி, முற்றும்
உவந் ான்-நமவ அற்றான்.
நமவ அற்றான் - குற்றமற்றவனாகிய அனுமான்; கடவுள் மடமய கடந்து அறத்தின்
ஆமண கடந்த ன் ஆகாதை - பதய்வத்தன்தம உதடயபிரம்மாத்திரத்தத மீறி,
தருமநிதலதயத் தவறிதனனாகாதபடி; ப வ்வதரவிடுவித்து அளித் ார் -
பதகவர்கைாகிய அரக்கர்கதை (என்தனப்பிரம்மாத்திரத்தினின்றும்)
விடுவித்துஉதவினார்கள்; இவர் பவன்றி பவன்தறன் அன்தறா - இவர் இது வதர
அதடந்திருந்த பவற்றிதய நான் பவன்று விட்தடன் அல்லதனா ?; சுடுவிக்கின்றது -
இராவணன் என்தன (அரக்கர்கதைக் பகாண்டு) வால் பகாளுத்துகின்ற முயற்சி; இ
ஊமர சுடுக என்று உமரத் துணிவு - ‘இந்த ஊதர நீ எரிப்பாயாக’ என்று எனக்குச்
பசான்ன பதளி பபாருைாகும்; என்று - என்று எண்ணி; நடு உற்று அமையம் உற தநாக்கி
- அரக்கர்களின் நடுவில் இருந்து பகாண்டு (அவர்களிடத்தினின்று தான்
அகல்வதற்குரிய) சமயத்தத எதிர்தநாக்கி; முற்றும் உவந் ான் - நிரம்ப
மகிழ்ச்சியுற்றான்.

அனுமனது வாலில்பநருப்பு தவக்குமாறு இராவணன் அரக்கர்களுக்கு இட்ட

ஆதண, ‘இலங்தக நகதரச் சுடுவாய்’ என்று தனக்கு இராவணன் அனுமதி
பகாடுத்ததாக எண்ணி அனுமான் மகிழ்ந்தான் என்க. (121)

5926. பநாய்ய ாெம் புறம் பிணிப் , தநான்மை இலன்த ால்

உடல் நுணங்கி,
பவய்ய அரக்கர்புறத்து அமலப் , வீடும் உணர்ந்த ,
விமரவு இல்லா
ஐயன்,விஞ்மெ மன அறிந்தும் அறியா ான்த ால்,
அவிஞ்மெ எனும்
ப ாய்மயபைய்த ால் நடிக்கின்ற தயாகி த ான்றான்;
த ாகின்றான்.
பநாய்ய ாெம்புறம் பிணிப் - வலிதமயற்ற கயிறுகள்தனது உடதலக்கட்ட ;
தநான்மை இலன் த ால் உடல் நுணங்கி - (அததன அறுக்கும்) ஆற்றல் அற்றவன்
தபான்று உடம்புது வண்டு; பவய்ய அரக்கர் புறத்து அமலப் - பகாடிய அரக்கர்கள்
தன்தனச் சூழ்ந்து நின்று இழுத்து வருத்த,; வீடும் உணர்ந்த - அப்பிணிப்பினின்றும்
விடுவித்துக் பகாள்ளும் வழிதய அறிந்தவனாயிருந்தும்; விமரவு இல்லா ஐயன் -
அததனச் பசயலாற்றுவதில் விதரவு காட்டாத அனுமன்; விஞ்மெ மன அறிந்தும்
அறியா ான் த ால் அவிஞ்மெ என்னும் ப ாய்மய பைய் த ால் நடிக்கின்ற - தத்துவ
ஞானம் விதைக்கும் பிரம வித்தததய அறிந்திருந்தும், (அததன) அறியாதவன் தபால்,
அவித்தத என்கின்ற பபாய்ப் பபாருதை பமய்ப்பபாருள் தபால எண்ணிக் பகாண்டு
பவளிக்குக் காட்டி ஒழுகுகின்ற தயாகிதயஒத்தவனாய்; த ாகின்றான் -
தன்தனயிழுக்கின்ற அவர்களுடன் பசல்வானாயினான்.

பமய்யுணர்வுஇல்லாத உலகத்தினருடன் ஒத்து நடந்து அவர் பசன்ற வழிச் பசன்று

அவதர நல்வழிப்படுத்த முயல்வது தத்துவ ஞானியரான தயாகியரின் இயல்பு. அது
தபான்று அரக்கர்கைது பிணிப்புக்கு அடங்கி, அவர்கள் பசன்ற வழி எல்லாம் அனுமன்
பசன்றான் என்க. அவிஞ்தச - அவித்தத; அஞ்ஞானம். (122)

5927. தவந் ன்தகாயில் வாயிபலாடு விமரவில் கடந்து,

பவள்ளிமடயின்
த ாந்து, புறம்நின்று இமரக்கின்ற ப ாமற தீர்
ைறவர் புறம் சுற்ற,
ஏந்து பநடு வால்கிழி சுற்றி, முற்றும் த ாய்த் ார்,
இழுது எண்பணய்;
காந்து கடுந்தீக் பகாளுத்தினார்; ஆர்த் ார்,
அண்டம் கடி கலங்க.
தவந் ன்தகாயில் வாயிபலாடும் - (இவ்வாறாக அனுமதனக் கயிறுகள்பகாண்டு
கட்டி இழுத்துக் பகாண்தட) இராவணனது அரண்மதன வாயிதல; விமரவில் கடந்து -
விதரவாகக் கடந்து பசன்று; பவள்ளிமடயின் த ாந்து- பவட்ட பவளிதய அதடந்து;
புறம் நின்று இமரக்கின்ற ப ாமற தீர்ைறவர் - அனுமதனச் சுற்றி எப்புறத்தும் நின்று
ஆரவாரஞ் பசய்கின்றபபாறுதமயில்லாத அந்த அரக்கவீரர்கள்; ஏந்து பநடுவால் புறம்
சுற்ற - எடுக்கப்படுகின்ற நீண்ட (அனுமனது) வாலில் எப்புறமும் சூழும் படி;
கிழிசுற்றி முற்றும் இழுது எண்பணய் த ாய்த் ார் - பலவதகச் சீதலகதைக்பகாண்டு
சுற்றி அவ்வால் முழுவததயும் பநய்யிலும் எண்பணயிலும் ததாய்த்பதடுத்து; காந்து
கடுந்தீ பகாளுத்தினார் - (அதில்) எரியும் பகாடியபநருப்தபக் பகாளுத்தி; அண்டம்
கடிகலங்க ஆர்த் ார் - அண்ட தகாைம்முழுவதும் நிதலகுதலயும்படிப்
பபருமுழக்கமிட்டார்கள். அனுமன் வாலில்அரக்கர் பசய்த பசயல் கூறப்பட்டது.
கிழி - சீதல; (துணி) இழுது - பநய். (123)

5928. ஒக்க ஒக்கஉடல் விசித் உலப்பு இலா உரப்

ாெம்,
க்கம் க்கம்இரு கூறு ஆய், நூறாயிரவர்
ற்றினார்;
புக்க மடஞர்புமட காப்த ார் புணரிக் கணக்கர்;
புறம் பெல்தவார்,
திக்கின்அளவால்; அய் நின்று காண்த ார்க்கு
எல்மல ப ரிவு அரி ால்.
 ஒக்க ஒக்க உடல்விசித் - பல ஒன்று தசர்ந்த,அனுமனது உடதலக்கட்டிய; உலப்பு
இலா உரம் ாெம் - அழிவு இல்லாத வலிதம உதடயகயிறுகதை; க்கம் க்கம் இரு
கூறு ஆய் - இரு பக்கங்களிலும் இரண்டுபிரிவுகைாக; நூறு ஆயிரவர் ற்றினார் - நூறு
ஆயிரம் (இலட்சம்) அரக்கர்கள் பிடித்துக் பகாண்டார்கள்; புக்க புமட காப்த ார்
மடஞர் - அவர்களுடன் வந்த பக்கங்களிலிருந்து பாதுகாப்பவர்கைாகிய ஆயுத
பாணிகள்; புணரிக் கணக்கர் - சமுத்திரம் என்னும் பதாதக அைவினர்; புறம்பெல்தவார்
திக்கின் அளவு - அவர்களின் பக்கங்களில் சூழ்ந்து வருபவர்கள், திக்குகளின் அைவு
வதர உள்ைவர்; அயல் நின்று காண் த ார்க்கு எல்மல ப ரிவு அரிது - அதற்கும்
அப்பால் நின்று தவடிக்தக காண வருபவர்க்கு அைவு அறிய ஒண்ணாதது.

அனுமதன இழுத்துச்பசல்லும் தபாது அங்கு கூடிய அரக்கர்களின் பதாதக, நான்கு

வதகயாகக் கூறப்பட்டது. புணரிக் கணக்கு இருபத்தாறு தானம் உதடய சமுத்திரம்
என்ற எண். (124)

5929. ‘அந் நகரும் கடி காவும் அழிவித்து, அக்கன்

மு லாதயார்
சிந் நூறி,சீம பயாடும் த சி, ைனி ர் திறம் பெப்
வந் குரங்கிற்குஉற்ற மன, வம்மின், காண வம்’
என்று,
ம் ம் ப ருவும்,வாயில்ப ாறும், யாரும் அறியச்
ொற்றினார்.
அந் நகரும்கடிகாவும் அழிவித்து - (இராவணனின்ஏவலர்கள்) இலங்தக நகதரயும்
காவல் மிகுந்த அதசாகவனம் என்னும் தசாதலதயயும் அழியச் பசய்தும்; அக்கன்
மு லாதயார் சிந் நூறி - அக்ககுமாரன்முதலிய சிறந்த அரக்கர்கதை சிதறி அழியக்
பகான்றும்; சீம பயாடும் த சி ைனி ர் திறம் பெப் வந் - சீததயுடன் தனிதய
தபசியும், அற்ப மனிதர்கைது வலிதமதயச் பசால்லவும் இராவணனிடத்து வந்த;
குரங்கிற்கு உற்ற மன - இந்தக் குரங்குக்கு தநர்ந்த துன்ப நிதலதய; காண வம்மின் வம்
என்று - பார்ப்பதற்கு வாருங்கள் வாருங்கள் என்று; ம் ம் ப ருவும் வாயில் ப ாறும் -
தத்தம் வீதிகளிலும்வீட்டு வாயில்கள் எல்லாவற்றிலும்; யாரும் அறிய ொற்றினார் -
அதனவரும்அறியும்படிக் கூறினார்கள். இராவணனுதடயஏவலர்கள், குரங்குக்கு
ஏற்பட்டுள்ை துன்ப நிதலதயக் காண வருமாறு அதனவதரயும்அதழத்தனர் என்க.
(125)

அனுமனுக்கு உற்றதுதகட்டுச் சானகி எரிதயச் ‘சுடாதத’ எனல்

5930. ஆர்த் ார், அண்டத்து அப் புறத்தும்

அறிவிப் ார்த ால்; அங்தகாடு இங்கு
ஈர்த் ார்;முரெம் எற்றினார்; இடித் ார்; ப ழித் ார்,
எம் ைருங்கும்
ார்த் ார்;ஓடிச் ொனகிக்கும் கர்ந் ார்; அவளும்
உயிர் ம த் ாள்;
தவர்த் ாள்;உலந் ாள்; விம்மினாள்; விழுந் ாள்;
அழு ாள்; பவய்து உயிர்த் ாள்.
அண்டத்துஅப்புறத்தும் அறிவிப் ார் த ால் - (அரக்கர்கள்) இந்த அண்ட
தகாைத்துக்கு அப்பால் உள்ை இடங்களுக்கும் இச் பசய்திதயத் பதரிவிப்பவர் தபால;
ஆர்த் ார் - தபபராலி எழுப்பி ஆரவாரித்தார்கள்; அங்பகாடு இங்கு ஈர்த் ார் - அங்கும்
இங்குமாக அனுமதனக் கட்டி இழுத்தார்கள்; முரெம் எற்றினார் - தபரிதககதைத்
தாக்கி அடித்து ஒலி எழுப்பினார்கள்; இடித் ார் - (சிலர்) இடிமுழக்கம் தபாலக்
கர்ச்சித்தார்கள்; ப ழித் ார் - (சிலர்) அனுமதன அதட்டினார்கள்; எம் ைருங்கும்
ார்த் ார் - (சிலர்) எப்புறமும் அனுமதனச் சுற்றிப் பார்த்தார்கள்; ஓடி ொனகிக்கும்
கர்ந் ார் - (சிலர்) ஓடிப் தபாய் அனுமனுக்கு உற்ற நிதலதய, பிராட்டிக்கும்
பசான்னார்கள்; அவளும் உயிர் ம த் ாள் - (அது தகட்ட) பிராட்டியும் உயிர்
துடித்தாள்;தவர்த் ாள் - உடல்வியர்த்தாள்; உலந் ாள் - (மனம்) அழிந்தாள்; விம்மினாள்
- ஏக்கமுற்றாள்; விழுந் ாள் - நிலத்தில் சாய்ந்தாள்; அழு ாள் - வாய்விட்டு அழுதாள்;
பவய்து உயிர்த் ாள் - பவப்பமாகப் பபருமூச்சு விட்டாள்.
அனுமதனக்கயிறுகைால் கட்டி இழுத்த அரக்கர்கைது மகிழ்ச்சி ஆரவாரிப்பும், அது
தகட்ட பிராட்டியின் தசாக நிதலயும் உதரக்கப்பட்டன. (126)

5931. ‘ ாதய அமனய கருமணயான் துமணமய, ஏதும்

மகவு இல்லா
நாதய அமனய வல்அரக்கர் நலியக் கண்டால்,
நல்காதயா ?
நீதய உலகுக்கு ஒருொன்று; நிற்தக ப ரியும்
கற்பு;-அ னில்
தூதயன் என்னின்,ப ாழுகின்தறன்,-எரிதய!-
அவமனச் சுடல் !’ என்றாள்.
எரிதய - (பிராட்டிஅக்கினி ததவதன நிதனத்து) ஏ! பநருப்புக் கடவுதை!; ாதய
அமனய கருமணயான் துமணமய - (எல்லா உயிர்களிடத்தும்) தாய் தபான்று அருள்
புரியும் இராமபிரானுக்கு உயிர்த்துதணவனான அனுமதன; ஏதும் மகவு இல்லா -
சிறிதும் பபருதமக்குணம் இல்லாத; நாதய அமனய - நாய் தபால இழிந்த; வல் அரக்கர்
நலிய கண்டால் - பகாடிய அரக்கர்கள் துன்புற்ற நீ பார்த்தால்; நல்காதயா - அவனுக்கு
அருள் பசய்ய மாட்டாதயா ?; நீதய உலகுக்கு ஒரு ொன்று நிற்தக கற்பு ப ரியும் - நீதான்,
உலகம் அதனத்துக்கும் ஒப்பற்ற சாட்சியாக விைங்குபவன்; (ஆதலால்) உனக்தக எனது
கற்பு நிதல பதரியும்; அ னில் தூதயன் என்னின் அவமன சுடல் - அந்தக் கற்புத்
திறத்தில் நான் தூய்தம உதடயவள் என்பது உண்தமயானால், அந்த அனுமதன நீ
சுடாதத; ப ாழுகின்தறன் - உன்தன வணங்கிக் தகட்டுக் பகாள்கின்தறன்; என்றாள் -
என்று உறுதியிட்டுக் கூறினாள்.

பிராட்டிஅக்கினி ததவனிடம், அனுமதனச் சுட்டு வருத்தக் கூடாது என்று தகட்டுக்

பகாண்டாள் என்க. (127) அனல் குளிர்ந்ததமகண்டு அனுமன் மகிழ்தல்
கலிவிருத் ம்
5932. பவளுத் பைன் நமகயவள் விளம்பும் ஏல்மவயின்,
ஒளித் பவங்கனலவன் உள்ளம் உட்கினான்;
ளிர்த் னையிர்ப் புறம் சிலிர்ப் , ண்மையால்,
குளிர்த் து, அக்குரிசில் வால், என்பு கூரதவ.+
பவளுத் பைன்நமகயவள் - பவண்தமயான பமல்லியபற்கதை உதடய பிராட்டி;
விளம்பும் ஏல்மவயின் - இவ்வாறு கூறிய தபாது; ஒளித் பவம் கனலவன் உள்ளம்
உட்கினான் - ஒளி பபற்ற பவவ்விய தீக்கடவுள் மனத்தில் அச்சம் பகாண்டான்; புறம்
ையிர் ண்மையால் சிலிர்ப் - (அவ்வைவில், அனுமனின்) உடலின் தமல் உள்ை
உதராமங்கள் குளிர்ச்சியால் புைகித்து; ளிர்த் ன - பசழிப்புற்றன; அக்குரிசில் வால் -
அந்தச் சிறந்த அனுமனது வால்; என்பு கூர குளிர்த் து - எலும்பு வதரயிலும் மிகுதியாக
(உட்புறமும்) குளிர்ச்சியதடந்தது.

தீக்கடவுளின்பவம்தம நீங்கினவுடன், அனுமனது மயிர்ப்புறம்

சிலிர்ப்பத்தளிர்த்தன; வால் என்பு கூரக் குளிர்ந்தது என்க. குரிசில் - ஆண்டதகயான
அனுமான். (128)

அறுசீர் ஆசிரியவிருத் ம்

5933. ைற்றுஇனிப் ல என் ? தவமல வட அனல், புவி

அளாய
கற்மற பவங்கனலி, ைற்மறக் காயத் தீ, முனிவர்
காக்கும்
முற்றுறு மும்மைச்பெந் தீ, முப்புரம் முருங்கச் சுட்ட
பகாற்றவன்பநற்றிக் கண்ணின் வன்னியும்,
குளிர்ந் அன்தற.
தவமல வட அனல் - கடலில்உள்ை வடவாமுகாக் கினியும்; புவி அளாய கற்மற
பவம் கனலி ைற்மற காயத் தீ - பூமியில் பபாருந்திய பதாகுதியாகிய பவப்பம் உள்ை
பநருப்பும், அதுவல்லாதவானத்தில் அதமந்த பநருப்பும்; முனிவர் காக்கும்
முற்றுறுமும்மை பெந்தீ - முனிவர்கள் காத்து வைர்க்கும் (தவதிகநியமம்)
நிதறதவறற்குஉரிய மூன்றுவதக அக்கினிகளும்; முப்புரம் முருங்க சுட்ட பகாற்றவன்
பநற்றிக் கண்ணின் வன்னியும் - அசுரர்களுதடய திரிபுரங்கள் அழியச் சுட்படரித்த
பவற்றிதய உதடய சிவபிரானது பநற்றிக் கண்ணிடத்தும் பபாருந்தியுள்ை பநருப்பும்;
குளிர்ந் - குளிர்ச்சிதய அதடந்தன; ைற்று இனிப் ல என் - இனிப்பல பசால்வது
என்ன இருக்கிறது?;

அன்று, ஏ - அதசநிதலகள் (129)

5934. அண்டமும்கடந் ான் அங்மக அனலியும்

குளிர்ந் து;-அங்கிக்
குண்டமும்குளிர்ந் ; தைகத்து உரும் எலாம்
குளிர்ந் ; பகாற்றச்
ெண்ட பவங் கதிரஆகித் ழங்கு இருள் விழுங்கும்
ா இல்
ைண்டலம்குளிர்ந் ; மீளா நரகமும் குளிர்ந் ைாத ா.
அண்டமும்கடந் ான் அங்மக அனலியும் குளிர்ந் து - அண்டங்கள்
எல்லாவற்றுக்கும் அப்பாலுள்ை சத்திய தலாகத்தவனான பிரமனது உள்ைங்தகயில்
உள்ை பநருப்பும் குளிர்ச்சி அதடந்தது; அங்கி குண்டமும் குளிர்ந் - தவதிக அக்கினிக்
குண்டங்களும் குளிர்ந்துவிட்டன; தைகத்து உரும் எலாம் குளிர்ந் - தமகத்தின்
இதடயில் உள்ை இடிகள் யாவும் குளிர்ச்சியுற்றன; பகாற்றம் ெண்டம் பவம் கதிர ஆகி
ழங்கு இருள் விழுங்கும் ா இல் ைண்டலம் குளிர்ந் - பவற்றி பபாருந்திய வலிய
பவப்பம் மிகுந்த கிரணங்கள் பகாண்டனவாய், முழங்கி எழும் இருதை
விழுங்குகின்ற அழிவற்ற சூரிய மண்டலம் குளிர்ச்சியதடந்தது; மீளா நரகமும்
குளிர்ந் - தன் தன்தமயினின்றும் மாறாத நரகத் தீயும் குளிர்ந்தது.

பிராட்டியின்பிரார்த்ததனக்கு இரங்கி, எங்கும் உள்ை அக்கினிகளும் தம் பகாடுதம

நீங்கி அனுதாபம் காட்டலாயின என்பது கருத்து. (130)

5935. பவற்பினால் இயன்றது அன்ன தைனிமய விழுங்கி,

பவந் தீ
நிற்பினும் சுடாதுநின்ற நீர்மைமய நிமனவின்
தநாக்கி,
அற்பின் நார் அறா சிந்ம அனுைனும், ‘ெனகன்
ாமவ
கற்பினால்இயன்றது’ என் ான், ப ரியது ஓர்
களிப் ன் ஆனான்.
அற்பின் நார்அறா சிந்ம அனுைனும் - (சீதாராமர்கள்பக்கல்) தான் பகாண்டுள்ை
பக்தியாகிய பற்று நீங்காத மனத்தத உதடய அனுமனும்; பவம் தீ - அந்தக் பகாடிய
பநருப்பு; பவற்பினால் இயன்றது அன்ன தைனிமய விழுங்கி நிற்பினும் - மதலயால்
அதமக்கப்பட்டது தபான்ற தனது உடதல முழுவதும் கவர்ந்து நின்று எரித்தாலும்;
சுடாது நின்ற நீர்மைமய நிமனவின் தநாக்கி - தன்தனச் சுடாது குளிர்ச்சிதயாடு
விைங்கிய தன்தமதய தன் மனத்தால் நன்கு ஆராய்ந்து உணர்ந்து; ெனகன் ாமவ
கற்பினால் இயன்றது - ‘சனகனின் மகைாகிய சானகியின் கற்பின் சிறப்பால் ஆனது
(இது)’; என் ான் - என்று தீர்மானித்தவனாகி; ப ரியது ஓர் களிப் ன் ஆனான் - ஒப்பற்ற
பபருங்களிப்தப உதடயவன் ஆனான்.

பநருப்பு தன்தனச்சுடாமல் இருப்பதற்குக் காரணம் பிராட்டியின் கற்புச் சிறப்தப

என்று உணர்ந்து அனுமன் மகிழ்ந்தனன் என்க. (131)

அனுமன் இலங்தகநகர் முழுதும் காணுதல்

5936. அற்மற அவ்இரவில், ான் ன் அறிவினால்
முழுதும் உன்னப்
ப ற்றிலன்எனினும், ஆண்டு, ஒன்று உள்ளது பிமழ
உறாதை,
ைற்று உறு ப ாறிமுன் பெல்ல, ைமறந்து பெல்
அறிவு ைான,
கற்றிலாஅரக்கர் ாதை காட்டலின், ப ரிய,
கண்டான்.
ான் - அந்த அனுமன்தான்; அற்மற அ இரவில் - பிராட்டிதயக் காண ஊர் ததடி வந்த
அன்தறத் தினத்து முன்னிரவிதல; ன் அறிவினால் முழுதும் உன்ன
ப ற்றிலன்எனினும் - தன் அறிதவக் பகாண்டுநகர்ப் பகுதிகள்முழுவததயும் ஊன்றி
அறியப் பபற்றிலனாயினும்; ஆண்டு உள்ளது ஒன்றுபிமழ உறாதை - அந்நகரத்தில்
உள்ைஇடம் ஒன்தறனும், தவறாமல்; கற்றிலா அரக்கர் ாதை காட்டலின் -
கற்றறிவில்லா (மூடர்கைான) அந்த அரக்கர்கள்தாங்கதை எல்லாவற்தறயும் காட்டிக்
பகாண்டு பசன்றதனால்; ைற்று உறுப ாறி முன் பெல்ல - புறத் துறுப்பாய்ப்
பபாருந்திய பபாறிகள் (பபாருள்களினிடத்து) முன்தன பசல்ல; ைமறந்து பெல்
அறிவுைான - (அவற்றின் பின்தன) மதறவாகச் பசல்கின்ற அறிதவ ஒப்ப; ப ரிய
கண்டான் - நன்றாகப் பார்த்தான்.

பிராட்டிதயத்ததடி, இலங்தக நகரில் அன்தறய இரவில் அதலந்த தபாது காணாத

இடங்கதை எல்லாம் இன்று அரக்கர் பசயலால் அனுமன் கண்டான் என்க. இதற்கு,
பபாறிகளின் வழி மன அறிவு புலன் வழிச் பசன்று யாவும் அறிதல்
உவதமயாக்கப்பட்டது. (132)

அனுமன் தமபலழஅரக்கர் ததாள் அற்று விழுதல்

5937. முழுவதும் ப ரிய தநாக்கி, முற்றும் ஊர் முடிவில்
பென்றான்,
‘வழு உறு காலம்ஈது’ என்று எண்ணினன், வலிதின்
ற்றித்
ழுவினன், இரண்டுநூறாயிரம் புயத் டக் மக
ாம்த ாடு
எழு என நால,விண்தைல் எழுந் னன்; விழுந்
எல்லாம்.
முழுவதும் ப ரியதநாக்கி - அந்த இலங்தக நகர்முழுவததயும் நன்றாகப் பார்த்துக்
பகாண்தட; ஊர் முற்றும் முடிவில் பென்றான் - நகர் முழுவதும் சுற்றிக் கதட
எல்தலயில் பசன்றவனான அனுமான்; வழு உறு காலம் ஈது என்று எண்ணினன் -
தப்பிப் தபாதற்குரிய சமயம் இதுதான் என்று எண்ணி,; வலிதின் ற்றி ழுவினன் -
(இரு புறத்துக் கயிறுகதையும்) வலியப் பிடித்து, (இரு புறத்து விலாவிலும் தசர)
இடுக்கிக் பகாண்டு; இரு நூறாயிரம் புயம் டம் மக ாம் த ாடு எழு என நால -
இரண்டு இலட்சம் ததாள்களும் பபரிய தககளும் இரு புறத்துக் கயிற்றுடதன தூண்
தபாலத் பதாங்கும்படி; விண் தைல் எழுந் னன் - வானின் தமல் உயர் எழும்பினான்;
எல்லாம் விழுந் - அவ்வரக்கர் கூட்டம் எல்லாம் கீதழ விழுந்தன. இலங்தக
நகர்முழுவததயும் காணுதல் மூலம், தனது கருத்தத நிதறதவற்றிக் பகாண்ட
அனுமன்,திடீபரன தமதல எழும்பினான். அப்தபாது, அவதனக்கயிற்பறாடு
பற்றியிருந்த அரக்கர் கூட்டம் கீதழ விழுந்தன என்க. புயத்திற்குஎழு (தூண்) உவதம.
(133)
விசும்பில்பபாலிந்த அனுமன் ததாற்றம்
5938. இற்ற வாள்அரக்கர் நூறாயிரவரும், இழந்
த ாளார்,
முற்றினார் உலந் ார்; ஐயன் பைாய்ம்பிதனாடு
உடமல மூழ்கச்
சுற்றிய கயிற்றிதனாடும் த ான்றுவான், அரவின்
சுற்றம்
ற்றிய கலுழன்என்ன, ப ாலிந் னன் விசும்பின்
ாலான்.
இற்றவாள்அரக்கர் நூறு ஆயிரவரும் - தனிப்பட்டு விழுந்த பகாடியஅந்த அரக்கர்
நூறாயிரம் தபரும்; இழந் த ாளார் முற்றினார் உலந் ார் - ததாள்கதை
இழந்தவர்கைாய் உயிர் முடிந்து இறந்தார்கள்; ஐயன் - அனுமன்; பைாய்ம்பிதனாடு
உடமல மூழ்கச் சுற்றிய கயிற்றிதனாடும் - ததாள்கதைாடுஉடம்தபயும் அழுந்தக்
கட்டிய கயிற்றினுடதன; விசும்பின் ாலான்த ான்றுவான்- ஆகாயத்திடத்துக்
காணப்படுபவனாய்; அரவின் சுற்றம் ற்றிய கலுழன் என்ன ப ாலிந் னன் - பாம்பின்
கூட்டம் பற்றிய கருடதனப் தபால விைங்கினான்.

கயிறுகைால்கட்டுண்டு வானில் விைங்கிய அனுமனுக்கு, அரவுகைால் சுற்றப்பட்டு

வானில் பறக்கும் கருடன் உவதம. பமாய்ம்பு - ததாள். ‘பூந்தாது பமாய்ம் பினவாக’
(கலித் பதாதக 88:2) (134)

அனுமன் தன் வாதலஇலங்தக மீது நீட்டுதல்

5939. துன்னலர்புரத்ம முற்றும் சுடு ப ாழில்
ப ால்மலதயானும்,
ன்னினப ாருளும், நாண, ‘ ா கர் இருக்மக ற்ற,
ைன்னமனவாழ்த்தி, பின்மன வயங்கு எரி
ைடுப்ப ன்’ என்னா,
ப ான் நகர்மீத , ன் த ார் வாலிமனப் த ாக
விட்டான்.
துன்னலர்புரத்ம முற்றும் சுடுப ாழில் ப ால்மல தயானும் - பதகவர்கைது
திரிபுரத்தத முழுவதும் எரித்தலாகிய பதாழிதலச் பசய்த முன்தனானான
சிவபபருமானும்; ன்னின ப ாருளும் நாண- (அப்பபருமானுக்குத் துதண புரிய
வந்தனஎன்று) பசால்லப்படுகின்ற பபாருள்களும் பவட்கப்படும்படி; ா கர்
இருக்மக ற்ற - பாவிகைான அரக்கர்கைது இருப்பிடமாகிய இந்த இலங்தக
நகர்முழுவதும் தீப்பற்றி எரியுமாறு; ைன்னமன வாழ்த்தி - (முதலில்)இராமபிராதனத்
துதித்து; பின்மன வயங்கு எரி ைடுப்ப ன என்னா - பிறகு,விைங்கும் பநருப்தப
மூட்டுதவன் என்று எண்ணி; ன் த ார் வாலிமன - தனது தபார்த்திறங்
பகாண்டவாதல; ப ான் நகர் மீத த ாக விட்டான் - பபான்மயமான இலங்தக
நகரின் தமதல பசலுத்தினான்.
சிவபிரான்,துதணவலிதயாடு (ஆதிதசடன், நாண், திருமால் அம்பு, பூமித்ததர்)
திரிபுரத்தத எரித்தான். அனுமன் எந்தத் துதணயும் இன்றி பதகவர் ஊதர எரித்தான்.
அதனால், பதால்தலதயானுக்கும், பபாருளுக்கும் நாணம் ஏற்பட்டது என்க.
துதணவலியின்றி, பதகப்புலத்தத எரிப்பதற்கு அனுமனுக்கு ஆற்றல் அளித்தது,
அவன் இராமபிராதன வாழ்த்தியதாகும். இது அனுமனது உட்தகாள் ஆகும்.
(135)

5940. அப்பு உறழ்தவமலகாறும் அலங்கு த ர்

இலங்மக ன்மன,
எப் புறத்துஅளவும் தீய, ஒரு கணத்து எரித்
பகாட் ால்,
துப்பு உறழ் தைனிஅண்ணல், தைரு வில் குமழய,
த ாளால்
முப்புரத்து எய் தகாதல ஒத் து-அம் மூரிப் த ார்
வால்.
அப்பு உறழ் தவமலகாறும் அலங்கு த ர் இலங்மக ன்மன - நீர்மிக்க கடல் வதர
விைங்கும் பபரிய இலங்தக நகதர,; எப்புறத்து அளவும்தீய ஒரு கணத்து எரித்
பகாட் ால் - எல்லாப் பக்கங்களின் எல்தலவதரயிலும் எரிந்து தபாக ஒரு கண
தநரத்தில் எரித்த திறதமயால்; அம்மூரித ார்வால் - அனுமனுதடய அந்த வலிய
தபார்த்திறம் உள்ைவாலானது; துப்பு உறழ் தைனி அண்ணல் - பவழம்தபால் சிவந்த
திருதமனிதய உதடய சிவபிரான்; தைருவில் குமழய - தமரு மதலயாகிய வில்
வதைய; த ாளால் - தனது ததாள் வலியால்; முப்புரத்து எய் தகாதல ஒத் து -
திரிபுரங்களின் மீது தூண்டிய (திருமாலாகிய) அம்தப தபான்றிருந்தது.

அனுமன் வாலுக்கு,முப்புரம் எரித்த அம்பு உவதம ஆயிற்று. ‘முன்தனயிட்ட தீ

முப்புரத்திதல, பின்தனயிட்ட தீ பதன்னிலங்தகயில்’ என்ற பட்டினத்தார் பாடல்
இங்கு சிந்திக்கத் தக்கது. அனுமன், சிவபிரான் அமிசம் என்பது உறுதிப்படுகின்றது.
(136)

5941. பவள்ளியின் ப ான்னின், நானா விளங்கு ல்

ைணியின், விஞ்மெ
ப ள்ளியகடவுள்- ச்ென் மக முயன்று அரிதின்
பெய்
ள்ள அருைமனகள்த ாறும், முமற முமற ாவிச்
பென்றான்;
ஒள் எரிதயாடும்,குன்றத்து ஊழி வீழ் உருபைாடு
ஒத் ான்.
 பவள்ளியின்ப ான்னின் நானா விளங்கு ல் ைணியின் - பவள்ளியாலும்
தங்கத்தாலும், பலவதகப்பட்ட பிரகாசிக்கின்ற அழகிய இரத்தினங்கைாலும்; விஞ்மெ
ப ள்ளிய கடவுள் ச்ென் - சிற்பக்கதலயில் ததர்ந்தவனாகிய பதய்வத் தச்சனான்
விசுவகர்மன்; மக முயன்று அரிதின் பெய் - தன் தகவன்தமயால் முயற்சி பசய்து
அருதமயாக அதமத்த; ள்ள அரு ைமனகள் த ாறும் - அழித்தற்கு அருதமயான
மாளிதககளில் எல்லாம்; ஒள் எரிதயாடும் குன்றத்து ஊழி வீழ் உருபைாடு ஒத் ான் -
ஒள்ளிய பநருப்புடதன மதலயின் மீது கற்பாந்த காலத்தில் விழுகின்ற தபரிடிதயப்
தபான்றவனாய்; முமற முமற ாவிச் பென்றான் - வரிதசயாகத் தாவித் தாவித் தீதய
தவத்துக் பகாண்டு பசல்வானாயினான் .

இலங்தக நகரத்துமாளிதககளுக்கு மதலகளும், தன் வாலின் பநருப்தபாடு பாயும்

அனுமனுக்கு பநருப்புடன் வீழும் இடியும் உவதமகைாக வந்தன. தக முயலுதல் -
பசய்வதறிந்து பசய்தல். (137)இலங்தக நகதரஎரியுண்ணுதல்

5942. நீல் நிறநிரு ர், யாண்டும் பநய் ப ாழி தவள்வி

நீக்க,
ால் வரு சியன், அன் ான் ைாருதி வாமலப் ற்றி,
ஆலம் உண்டவன்நன்று ஊட்ட, உலகு எலாம்
அழிவின் உண்ணும்
காலதை என்னைன்தனா, கனலியும் கடிதின்
உண்டான்.
நீல் நிறநிரு ர் யாண்டும் பநய் ப ாழி தவள்வி நீக்க - கருநிறத்தவர்கைான
அரக்கர்கள் எங்கும், பநய் பசாரிந்து பசய்யும் யாகங்கதைப் புரிய பவாட்டாமல் நீக்கி
விட்டதனால்; ால் வரு சியன் - தன்னிடத்தத மிக்க பசி உதடயவனான; கனலியும் -
அக்கினி ததவனும்; ைாருதி வாமல அன் ான் ற்றி - அனுமனது வாதல அன்புடன்
தனக்கு ஆதாரமாகப் பற்றிக் பகாண்டு; ஆலம் உண்டவன் நன்று ஊட்ட - விஷத்தத
உண்ட சிவபபருமாதன ஏவி உண்பிக்க; உலகு எலாம் அழிவின் உண்ணும் காலதை
என்ன - உலகம் முழுவததயும் ஊழி முடிவில் எரிக்கின்ற காலத்ததப் தபால; கடிதின்
உண்டான் - இலங்தக நகதர விதரவாக எரித்து அழித்தான்.
யாகங்கதைச்பசய்ய பவாட்டாமல் அரக்கர்கள் தடுத்ததனால், உணவின்றிப்
பசியினால் வருந்திய தீக்கடவுள், இப்தபாது, அனுமனது வாதலப் பற்றிக் பகாண்டு,
இலங்தக நகதர எரித்து, பசி அடங்கினான், என்பது கருத்து. அனுமனுக்கு, ஆலம்
உண்டவனும், வாலின் தீக்கு, யுகாந்தகாலத் தீயும், இலங்தகக்கு உலகமும் உவதமகள்.
(138)
 இலங்மகஎரியூட்டு டலம்
அனுமன்இலங்தக நகதரக் பகாளுத்திய பசய்திதயக் கூறுவது இந்தப் படலம்.
இலங்கா புரிதய அக்கினி ததவனுக்கு அனுமன் உணவாக்கினான் என்பது இதன்
பபாருள். ஊட்டுதல் உண்பித்தல்.

மாளிதககளில்தீப்பற்ற மாந்தர் பூசலிட்டு ஓடுதல்

கலி விருத் ம்

5943. பகாடிமயப் ற்றி, வி ானம் பகாளுவி, ான்

பநடிய தூமணத் ழுவி, பநடுஞ் சுவர்
முடியச் சுற்றி,முழுதும் முருக்கிற்றால்-
கடிய ைாைமனத ாறும் கடுங் கனல்.
கடும் கனல் - (அனுமன்வாலில் இட்ட) பகாடிய பநருப்பு; கடிய ைாைமன த ாறும் -
காவதல உதடய பபரிய மாளிதககளில் எல்லாம்; பகாடிமயப் ற்றி -
பகாடிகதைப்பற்றிக்பகாண்டும்; வி ானம் பகாளுவி - தமற் கட்டிகதைஎரித்தும்;
பநடிய தூமண ழுவி - உயர்ந்த தூண்கதைச் சூழ்ந்தும்; பநடுஞ்சுவர் முடிய சுற்றி -
நீண்ட சுவர்கதை முழுவதும் சுற்றிக் பகாண்டும்; முழுதும் முருக்கிற்று -
அம்மாளிதககள் முழுவததயும் எரித்து அழித்தது;

முருக்கிற்று -அழித்தது; கடி - காவல்; கனல் - பநருப்பு; தான், ஆல்; அதசகள்.

(1)

5944. வாெல்இட்ட எரி ைணி ைாளிமக

மூெ முட்டி, முழுதும்முருக்கலால்,-
ஊெலிட்படன ஓடி,உமலந்து உமள
பூெலிட்ட-இரியல்புரம் எலாம்.
வாெல் இட்ட எரி- மாளிதகயின் வாயிலில் அனுமனால் பற்றதவக்கப்பட்ட
பநருப்பு; ைணி ைாளிமக மூெ முட்டி - அழகிய மாளிதகதய பமாய்த்தாற் தபாலச்
சூழ்ந்து தாக்கி; முழுதும் முருக்கலால் - முழுவததயும் எரித்து அழித்ததனால்; இரியல்
புரம் எலாம் - நிதல தைர்ந்த அந் நகரத்து மக்கள் எல்லாம்; ஊெல்இட்டு என ஓடி -
ஊஞ்சல் ஆடுவதுதபால் (தபாகும்வழி அறியாது) இங்கும் ஆங்குமாக ஓடி; உமலந்து
உமள பூெல் இட்ட - வருந்தி வருத்தத்தினாலாகும் தபபராலிதய உண்டாக்கினர்.

மாளிதககள்முழுவதும் எரிந்து அழிந்ததனால், அந்நகரத்து மக்கள் அச்சத்தால்

விதரந்து பவளிதயறி ஓடுவதும், தமது பபாருதை நிதனந்து மீை நகரினுள்
வருவதுமாய் இருத்தலால் ‘ஊசல் இட்ட என ஓடி’ எனக் கூறப்பட்டது. ஊசல் இட்டு
மகிழ தவண்டிய மாளிதகயில் மக்கள் ஊசல் தபால அதலந்து திரிந்தனர் என்பது
குறிப்பு. ‘புரம்’ என்பது இட ஆகு பபயராய் நின்று நகரத்து மக்கதைக் காட்டிற்று.
உதை பூசல் - வருந்தி அதழக்கும் கூப்பாடு. (2)
 மாதர்கள் வருந்தியவதக
5945. ைணியின்ஆய வயங்கு ஒளி ைாளிமக,
பிணியின் பெஞ்சுடர்க் கற்மற ப ருக்கலால்,
திணி பகாள் தீஉற்றது, உற்றில, த ர்கிலார்
அணி வமளக் மகநல்லார், அலைந்துளார்.
ைணியின் ஆயவயங்கு ஒளி ைாளிமக - இரத்தினங்கைால் அதமக்கப்பட்ட
விைங்குகின்ற ஒளிதய உதடய மாளிதககள்; பிணியின் பெஞ்சுடர் கற்மற
ப ருக்கலால் - பதாகுதியாக, பசந்நிறமான ஒளியின் திரதை வீசுவதால்; திணி பகாள் தீ
உற்றது உற்றில த ர்கிலார் - பநருக்கங்பகாண்ட பநருப்பு பிடித்த இடத்ததயும்
பிடியாத இடத்ததயும் பதரிந்துபகாள்ை முடியாதவர்கைாய்; அணிவமளக்மக நல்லார்
அலைந்து உளார் - அழகிய வதையல்கதை அணிந்த மகளிர்கள் இன்னது
பசய்வபதன்றுஅறியாமல் குழப்பமுற்று வருந்தினர். மாளிதக வீசும் மணி
ஒளிக்கும், தீ பரவிய பசஞ்சுடர் ஒளிக்கும் தவற்றுதம காணாது, மகளிர்கள் மயங்கி
வருந்தினர் என்பது கருத்து. (3)

5946. வானகத்ம பநடும் புமக ைாய்த் லால்,

த ான திக்குஅறியாது புலம்பினார்-
த ன் அகத் ைலர் ல சிந்திய
கானகத்து ையில்அன்ன காட்சியார்
த ன் அகத் ைலர் ல சிந்திய - தததனத் தன்னுள்தைஅடக்கிய பலவதகயான
மலர்கள் சிதறி விழப்பபற்ற; கானகத்து ையில் அன்னகாட்சியார் - காட்டிதல
(தம்விருப்பின்படி விதையாடுகின்ற) மயில் தபான்ற சாயதல உதடய மகளிர்கள்;
பநடும் புமக - பநடுந்தூரம் பரந்த புதக; வானகத்ம ைாய்த் லால் - ஆகாயத்தத
மதறத்ததனால்; த ானதிக்கு அறியாது - (தம் கணவர் உயர எழுந்து) தபான திதசதயத்
தாம்இன்னபதன்று உணராமல்; புலம்பினார் - வாய்விட்டு அழுவாராயினார்.
வாதனயும் மதறத்தபுதகயில், தம் கணவர் உய்ந்து தபான திதச பதரியாது மகளிர்கள்
வருந்தினர் என்க. மாய்த்தல் - மதறத்தல். (4)

5947. கூய்,பகாழும் புனல், குஞ்சியில், கூந் லில்,

மீச்பொரிந் னர், வீரரும், ைா ரும்;
ஏய்த் ன்மையினால், எரி இன்மையும்,
தீக்பகாளுந்தினவும், ப ரிகின்றிலார்.
வீரரும் ைா ரும்- அரக்கவீரர்களும் மகளிரும்; கூய் - (எரிபற்றியதனால்) தபராரவாரம்
பசய்து; குஞ்சியில் கூந் லில் - தம்தமச் சார்ந்தவரின் ததலமயிரில்; பகாழும் புனல் -
மிக்க நீதர; மீ பொரிந் னர் - தமதல ஊற்றுவாராயினர்; ஏய்த் ன்மையினால் -
(அங்ஙனமாகியும், தம்மவரின் பசம்பட்தட மயிரும் பநருப்பும்) நிறத்தில்
ஒத்திருக்கின்ற இயல்பினால்,; எரி இன்மையும் - (ததலமயிர்களில்) பநருப்பு
இல்லாதமயும்; தீ பகாளுந்தினவும் - பநருப்புப் பற்றினவற்தறயும்; ப ரிகின்றிலார் -
தவறுபாடு அறியாதவராக இருந்தார்கள்.
 சில அரக்கர்,தம்தமச் தசர்ந்த ஆடவர் மகளிரின் ததலமயிரில் பநருப்புப்
பிடிக்கதவ, கூவி, அவர்கள் ததலயில் நீதர ஊற்றியும், எரி அவிந்ததா, அவிய
வில்தலயா என்று பதரியாதவராயிருந்தனர். அவர்கைது ததல மயிர்
பசம்பட்தடயாதலின், பநருப்புக்கும் அதற்கும் தவறுபாடு பதரியவில்தல என்க.
(5)

தீயும் புதகயும்ஓங்கிப் பரவுதல்

5948. இல்லில் ங்கு வயங்கு எரி யாமவயும்,
பொல்லின் தீர்ந் ன த ால்வன, ப ால் உருப்
புல்லிக்பகாண்டன-ைாமயப் புணர்ப்பு அறக்
கல்லி, ம்இயல்பு எய்தும் கருத் ர்த ால்.

ைாமயபுணர்ப்பு அற கல்லி - மாதயயின் கலப்பு நீங்க, (அததனத் தமது ஞானத்தால்)

கதைந்து; ம் இயல்பு எய்தும் - தமது இயல்பான (ஆத்மஞான) நிதலதய அதமயும்;
கருத் ர் த ால் - தநாக்கமுதடய தமதலார் தபால; இல்லில் ங்கும் வயங்கு எரி
யாமவயும் - அரக்கர்கைது வீடுகளில் தங்கியிருந்த எரிகின்ற பநருப்புகபைல்லாம்;
பொல்லில் தீர்ந் ன த ால்வன - இராவணனது கட்டதைச் பசால்லினின்று
விடுபட்டன தபால்பதவயாய்; ப ால் உரு புல்லிக் பகாண்டன - தமது
பதான்தமயான உருதவத் தழுவிக் பகாண்டு விட்டன.

இராவணனுக்குஅஞ்சி, இலங்தக நகரில் அரக்கர்களுக்குப் பயன்படும் அைவில்,

அது வதர கட்டுப்பட்டிருந்த பநருப்புகள், (அக்கினி ததவன்) இப்தபாது, இராவணன்
ஆதணதய, மீறி, அனுமன் தவத்த பநருப்புடன் ஒன்று பட்டுத் தமது பதழய
உருவத்தத அதடந்து விட்டன. இது, மாதயப்புணர்ப்பு அற்ற ஆன்மா, தமது உண்தம
நிதலதய அதடந்தது தபால இருந்தது என்க. பசால் - கட்டதை. பதால் உரு -
கட்டுப்பாட்டுக்கு முன் இருந்த உருவம்; மாதய - உண்தம நிதலதய அறிய முடியாது
ஆன்மாதவக் கட்டுப்படுத்திக் பகாண்டிருக்கும் ஒரு ஆற்றல்; புணர்ப்பு - கலப்பு; தம் -
இங்கு ஆன்மாதவச் சுட்டியது. (6)

5949. ஆயது அங்குஓர் குறள் உரு ஆய், அடித்

ாய் அளந்து,உலகங்கள் ரக் பகாள்வான்,
மீ எழுந் கரியவன் தைனியின்,
த ாய் எழுந்து ரந் து-பவம் புமக.
அங்கு ஓர் - அக்காலத்தில், முதலில் ஒரு; குறள் உரு ஆய் - வாமனவடிவாகச் பசன்று;
ர - (மாவலி தனக்குக்) பகாடுக்க; உலகங்கள் அடி ாய் அளந்து பகாள்வான் -
மூவுலகங்கதையும், தன் அடிகைால் தாவி அைந்து பகாள்ளும் பபாருட்டு; மீ எழுந்
கரியவன் தைனியின் - தமதலாங்கி வைர்ந்த கருநிறம் உதடய திருமாலின் திரு
தமனிதயப் தபால; பவம் புமக எழுந்து த ாய் ரந் து ஆயது - பவப்பமான புதக,
தமல் எழுந்து பசன்று எங்கும் பரந்ததாக ஆயிற்று.
 தமல் எழுந்தகரும்புதக, உலகம் அைக்க எழுந்த திரிவிக்கிரமனான திருமாதலப்
தபால ஆயிற்று என்க. நிறத்தாலும், தமல் எழுதலாலும் பவம்புதக, திருமாதல
ஒத்திருந்தது. (7)

5950. நீலம்நின்ற நிறத் ன, கீழ் நிமல

ைாலின் பவஞ்சின யாமனமய ைானுவ;
தைல் விழுந்துஎரி முற்றும் விழுங்கலால்
த ால் உரிந்துகழன்றன, த ால் எலாம்.
நீலம் நின்றநிறத் ன - கருநிறம்பபாருந்தியனவாய் இருந்த; த ால் எலாம் -
யாதனகள் எல்லாம்; தைல் எரி விழுந்து முற்றும் விழுங்கலால் - தம்மீது பநருப்பு
விழுந்து உடம்பு முழுவதும் பற்றிக் பகாண்டதனால்; த ால் உரிந்து கழன்றன -
ததால்கள் உரிந்து நீங்கப் பபற்றதவயாய்; கீழ் நிமல ைாலின் - கிழக்குத் திதசயில்
உள்ை இந்திரனுதடய; பவம்சின யாமனமய ைானுவ - பகாடிய தகாபத்ததாடு கூடிய
ஐராவதம் என்னும் (பவள்தை) யாதனதய ஒத்தனவாயின.
தீப்பற்றியதனால் ததால் உரிந்து பவள்பைலும்பு ததான்ற நின்ற யாதனகள்,
இந்திரனுதடய ஐராவதம் என்ற பவள்தை யாதனதய ஒத்திருந்தன என்க. மால் -
இந்திரன். (8)

5951. மீது இைம்கலந் ாலன்ன பவம் புமக,

தொதி ைங்கலத்தீபயாடு சுற்றலால்,
தைதி ைங்குலின்வீழ் புனல், வீழ் ைட
ஓதிைங்களின்,ைா ர் ஒதுங்கினார்.
மீது இைம்கலந் ால் அன்ன பவம்புமக - தமதல பனி கலந்தது தபால் ததான்றும்
பகாடிய புதக; தொதி ைங்கலம் தீபயாடும் சுற்றலால் - ஒளியுள்ை மங்கைகரமான
பநருப்பினுடன் சூழ்ந்து பகாண்டதனால்,; தைதி - (அஞ்சிய) எருதமகள்; ைங்குலின் -
தமகத்ததப் தபான்று; வீழ் புனல் வீழ் - விரும்பத்தக்க நீர் நிதலகளில் விதரந்து விழ;
ைா ர் - (அங்கு விதையாடிக் பகாண்டிருந்த) மகளிர்கள், (எருதமகள் விழுதலால்
அஞ்சி); ைட ஓதி ைங்களின் ஒதுங்கினர் - இைதமயான அன்னங்கதைப் தபால
அவ்விடத்தத விட்டு நீங்கினார்கள்.
வீழ் -விருப்பம்; இரண்டாவது ‘வீழ்’ என்பது ‘வீழ’ என்பதன் வீகாரம். இமம் - பனி;
தமதி - எருதம; மங்குல - தமகம்; ஓதிமம் - அன்னப் பறதவ. (9)

5952. ப ாடித்துஎழுந்து ப ரும் ப ாறி த ாவன

இடிக் குலங்களின்வீழ் லும், எங்கணும்
பவடித் ; தவமல பவதும்பிட, மீன் குலம்
துடித்து, பவந்து,புலர்ந்து, உயிர் தொர்ந் வால்.
ப ாடித்து எழுந்துத ாவன ப ரும் ப ாறி - (பநருப்பினின்றும்) சிதறி எழுந்து
தபாவனவாகிய பபரிய தீப்பபாறிகள்; இடி குலங்களின் எங்கணும் வீழ் லின் -
இடிக்கூட்டம் தபால எல்லா இடங்களிலும் வீழ்ந்த அைவில்; பவடித் தவமல - பவடி
ஓதச தபான்ற ஓதசதய உதடய கடல்,; பவதும்பிட மீன் குலம் துடித்து -
பகாதிப்பதடய அக்கடலில் உள்ை மீன் கூட்டங்கள் (பவப்பம் தாங்காமல்) துடித்து;
பவந்து, புலர்ந்து உயிர் தொர்ந் - தாபமதடந்து வாடி, உயிர் ஒடுங்கி இறந்தன.
பநருப்புப்பபாறிகள் எல்லா இடங்களிலும்விழுந்ததனால், கடல் பகாதித்தது;
அதனால், அங்கிருந்த மீன்குலம் பவப்பம் தாங்காமல், துடிப்புண்டும் பவந்தும்
காய்ந்தும் இறந்தன என்பதாம். (10)

5953. ருகு தீைடுத்து, உள்ளுறப் ற்றலால்,

அருகு நீடிய ஆடகத் ாமரகள்
உருகி, தவமலயின்ஊடு புக்கு உற்றன,
திருகு ப ான்பநடுந் ண்டின் திரண்டவால்.
ருகு தீ - (தன்னிடம் கிதடப்பன யாவற்தறயும்) பருகும் (அழிக்கும்) இயல்பிதன
உதடய பநருப்பு; ைடுத்து - சூழ்ந்து நிதறந்து; உள் உற ற்றலால் - (பபான்
மாளிதககளின்) உள்தை புகுந்து எரித்தலால்; உருகி அருகு நீடிய ஆடக ாமரகள் -
உருகிப் பக்கங்களில் பபருகிய பபான்னின் ஒழுக்குகள்; தவமலயின் ஊடுபுக்கு உற்றன
- கடலின் அகத்தத புகுந்ததவகைாய்; திருகு ப ான் பநடும் ண்டின் திரண்ட -
முறுக்குகள் அதமந்த நீண்ட பபாற்பாைங்கைாக இறுகின.

பநருப்பு, மடுத்துபபான்மாளிதகயில் புகுந்து எரித்ததால், பபான் ஒழுக்கு, கடலின்

நீரில் தசர்ந்து, மறுபடியும் இறுகி பாைங்கைாக மாறிற்று. பநருப்பு சூட்டில் உருகிய
பபான், தண்ணீரின் குளிர்ச்சியில் இறுகிற்று. தண்டு - கட்டிப்பட்ட பாைம்; திரள்தல்.
இறுகுதல். (11)

5954. உமரயின்முந்து உலகு உண்ணும் எரிஅ ால்,

வமர நிவந் ன ல் ைணி ைாளிமக
நிமரயும் நீள்பநடுஞ் தொமலயும் நிற்குதைா ?
மரயும் பவந் து,ப ான் எனும் ன்மையால்.
உமரயின்முந்து உலகு உண்ணும் எரி அ ால் - (சான்தறார்) சுடுபமாழியினும்
விதரவாக உலதக அழிக்கக் கூடிய பநருப்பானதமயால்; வமர நிவந் ன ல் ைணி
ைாளிமக நிமரயும் - மதல தபால் உயர்ந்த பல மணிகைால் இயன்ற மாளிதககளின்
வரிதசகதைாடும்; நீள் பநடும் தொமலயும் - நீண்டுயர்ந்த தசாதலகதைாடும்; நிற்குதைா
- எரிந்து நிற்குதமா? (நில்லாது); ப ான் எனும் ன்மையால் மரயும் பவந் து -
(அதவநின்ற) நிலமும் பபான் மயமாக இருத்தலினால் பவந்து உருகிவிட்டது.
இலங்காபுரியிலுள்ை மாளிதகயின் தைவரிதசகள் பபான்மயமானதால், தசாதலகள்
எரியும் தபாதத, ததரயும் பவந்து அழிந்தது. (12)

5955. கல்லினும்வலி ாம் புமகக் கற்மறயால்

எல்லி ப ற்றது,இமையவர் நாடு; இயல்
வல்லி தகாலிநிவந் ன; ைா ைணிச்
சில்லிதயாடும் திரண்டன, த ர் எலாம்.+
 கல்லினும்வலி ாம் புமகக் கற்மறயால் - கல்தலக்காட்டிலும் பசறிவுள்ைதான
புதகத் பதாகுதி பரவிச் சூழ்தலால்; இயல்வல்லி தகாலி நிவந் ன இமையவர் நாடு -
அழகிய கற்பகக் பகாடி தபான்ற பகாடிகள் சுற்றி உயர்ந்த பபான்மயமான
ததவதலாகம்; எல்லி ப ற்றது - இருள் அதடந்தது; த பரலாம் ைாைணி சில்லிதயாடும்
திரண்டன - ததர்கள் எல்லாம் சிறந்த இரத்தினங்கைால் இதழக்கப் பபற்ற தம்
உருதைகதைாடும் (அத்தீயால் ஒன்றாகச் தசர்ந்து உருகி) ஒதர பதாகுதியாக
அதமந்தன.

ததர்கள்பபான்னால் அதமந்ததமயால், தீயில் உருகி அதவ உறுப்பு தவறுபாடின்றி

ஒன்றாகத் திரண்டன என்க. (13)

5956. த யைன்றினில் நின்று, பிறங்கு எரி,

ைாயர் உண்ட நறவுைடுத் ால்;
தூயர் என்றிலர்மவகு இடம் துன்னினால்,
தீயர்;அன்றியும், தீமையும் பெய்வரால்.
பிறங்கு எரி த யைன்றினில் நின்று - விைங்குகின்ற தீயானதுகள் முதலிய குடிக்கும்
பபாருள் பபாருந்திய சாதலயில் புகுந்து; ைாயர் உண்ட நறவு ைடுத் து - வஞ்சதனத்
பதாழில் மிக்க அரக்கர் உண்டு எஞ்சிய கள்தையும் குடித்தது; தூயர் என்றிலர் மவகு
இடம்துன்னினால் - பரிசுத்தமானவர்என்று பசால்லத்தகாதவர் இருக்கும் இடத்தத
(தூயவர்) பசன்றதடந்தால்; தீயர் அன்றியும் தீமையும் பெய்வர் - (தூயவர்) தீயவராகுவர்
அத்ததாடு தாமும் தீச் பசயல்கதைச் பசய்பவர்களும் ஆவார்கள்.

தூயவர், தீயவர்தங்கும் இடம் பசன்றால், தீயவராகி விடுவர். தீய பசயல்கதையும்

பசய்வர். ‘தூயது என்று எவராலும் தபாற்றப்படும் பநருப்பு, கட் குடிதலப்
பற்றியதனால், அரக்கர் உண்டு எஞ்சிய கள்தையும் குடித்தது’ என்ற பசயலின் மூலம்
வாழ்க்தகத் தத்துவம் விைக்கப் படுகின்றது. தபயம் - கள் முதலிய குடிக்கும் பபாருள்;
மன்று - இடம். (சாதல) ‘ஆல்’ இரண்டும் அதசநிதலகள். (14)

5957. ழுவு இலங்மக ழங்கு எரி ாய்ச் பெல,

வழு இல் தவமலஉமலயின் ைறுகின;
எழும் எழும்சுடர்க் கற்மற பென்று எய் லால்,
குழுவு ண் புனல்தைகம் பகாதித் தவ.
இலங்மக ழுவு ழங்கு எரி - இலங்தக நகதரச்சூழ்ந்து ஒலி முழக்கம் பசய்யும்
பநருப்பு; ாய் பெல - தாவித் தாவி பரந்ததனால்; வழு இல் தவமல உமலயில் ைறுகின -
அந் நகரத்ததச் சுற்றியுள்ை குற்றம் இல்லாத கடல், உதலநீர் தபால மிகவும்
பகாதித்தன; எழும் எழும் சுடர் கற்மற - தமலும் தமலும் எழுந்த ஒளித் பதாகுதிகள்;
பென்று எய் லால் - தமதல பசன்று வீசுவதால்; குழுவு ண் புனல் தைகம் பகாதித் -
வானத்திதல திரண்டுள்ை குளிர்ச்சியான நீதர உதடய தமகங்களும்
பகாதிப்பதடந்தன.

இலங்தகதயச்சுற்றியுள்ை கடல் நீரும், அந்நகரின் மீதாக உள்ை தமக நீரும்

அனுமன் தவத்த பநருப்பால் பகாதிப்பதடந்தன என்க. (15)
5958. ஊனில்ஓடும் எரிபயாடு உயங்குவார்,
‘கானில் ஓடும்பநடும் புனல் காண்’ எனா,
வானில் ஓடும்ைகளிர் ையங்கினார்,
தவனில் ஓடு அருந்த ரிமட வீழ்ந் னர்.*
ஊனில் ஓடும்எரிபயாடு உயங்குவார் - உடல்முழுதும் தீப்பற்றி எரிய
வருந்துபவர்கைாய்; வானில் ஓடும் ைகளிர் - (தப்பி உய்தற் பபாருட்டு) வானத்தில்
எழுந்து ஓடும் அரக்க மாதர்கள்; கானில் ஓடும் பநடும் புனல் காண் எனா - காட்டிதல
ஓடுகின்ற நீண்ட ஆற்று பவள்ைதமகாண் என்று; ையங்கினார் - மாறாகக்
கருதியவர்கைாய்; தவனில் ஓடும் அருந்த ரிமட வீழ்ந் னர் - தவனிற்காலத்தில் நீர்
ஓடுவது தபாலத் ததான்றும் அரிய தபய்த் ததரிதடதய விழுந்தார்கள்.

பநருப்பு, பற்றியதனால் உடல் வருந்தி, அதனின்றும் உய்வதற்கு வாதன தநாக்கி

தமல் எழுந்த மகளிர், கீதழ காணும் பவப்பத்தத, காட்டில் ஓடும் நீர்ப் பபருக்கு என
மாறாகக் கருதி, அக்கானல் நீரில் விழுந்தனர். தவனிற் காலத்தில் பரந்த பவளியில்
உள்ை சூரிய பவப்பம், நீர்ப் பபருக்கு தபான்று ததான்றும். இதற்குக் ‘கானல் நீர்’ என்று
பபயர். இதுதவ தபய்த்ததர் எனப்படும். (16)

5959. த ன்அவாம் ப ாழில் தீப் ட, சிந்திய

தொமனைா ைலர்த்தும்பி, ‘ப ாடர்ந்து, அயல்
த ான தீச் சுடர்புண்டரிகத் டங்
கானம் ஆம்’ என,வீழ்ந்து, கரிந் தவ.*
த ன் அவாம்ப ாழில் - ததன் மிக்க(அந்நகரத்துச்) தசாதலகளில்; தீ ட - பநருப்புப்
பற்ற (அதனால்); சிந்திய - சிதறிய; தொமனைாைலர் தும்பி - நீருண்ட தமகம் தபால
மலர்களில் பமாய்த்துக் பகாண்டிருந்த வண்டுகள்; ப ாடர்ந்து அயல் த ான - அந்தச்
தசாதலகதைத் பதாடர்ந்து அப்பாலும் பரவிச் பசன்ற; தீ சுடர் - பநருப்புச் சுடர்கதை
(கண்டு); புண்டரிகத் டம் கானம் ஆம் என வீழ்ந்து கரிந் - பபரிய தாமதரக்காடுஎன்று
மாறாகக் கருதி, அவற்றில் தபாய் விழுந்து கருகிப் தபாயின.
பநருப்புச்சுடரின் மிகுதியான ததாற்றத்தத, தாமதரக்காடு என மாறாகக் கருதிய
வண்டுகள் அதில் விழுந்து கருகின என்பதாம். (17)

5960. ‘நல் கடன்இது; நம் உயிர் நாயகர்

ைற்கடம் ப றைாண்டனர்; வாழ்வு இலம்;
இல் கடந்து இனிஏகலம் யாம்’ எனா,
வில் கடந் நு ல் சிலர் வீடினார்.*
வில் கடந் நு ல் சிலர் - வில்லின் வதைதவயும்பவன்ற பநற்றிதய உதடய அரக்க
மகளிர் சிலர்; நம் உயிர் நாயகர் - நமது உயிர் தபான்ற கணவன்மார்கள்; ைற்கடம் ப ற
ைாண்டனர் - ஒரு குரங்கு பகால்ல இறந்து தபாயினர்; யாம் வாழ்வு இலம் - யாம் மங்கல
வாழ்க்தக இல்லாதவராதனாம்; இனி இல் கடந்து ஏகலம்- இனிதமல்
(தகம்தமநிதலயில்) வீட்தடக் கடந்து பவளியில் பசல்லமாட்தடாம்; எனா - என்று
உறுதி எடுத்துக் பகாண்டு; நல் கடன் இது வீடினார் - இதுதவ நல்ல கடப்பாடு ஆகும்
என்று துணிந்து (அந்த பநருப்பிதல விழுந்து) இறந்தார்கள்.

சில உத்தமப்பபண்களின் இயல்பு கூறப்பட்டது. (18)

5961. பூக்கரிந்து, முறி ப ாறி ஆய், அமட

நாக் கரிந்து,சிமன நறுஞ் ொம் ர் ஆய்,
மீக் கரிந்துபநடும் மண, தவர் உறக்
காக் கரிந்து,கருங் கரி ஆனதவ.
பூ கரிந்து - மலர்கள்கரிந்து தபாய்; முறி ப ாறி ஆய் - இைந் தளிர்கள் பநருப்புப்
பபாறியாய்; அமட நாகரிந்து - இதலகளும், இதலகளின் நடுவில் உள்ை ஈர்க்குகளும்
கரியாகி; சிமன நறுஞ் ொம் ர் ஆய் மீகரிந்து - சிறு கிதைகள் நல்ல சாம்பலாய் பவந்து
அதன் தமலுள்ை மற்றப் பாகங்களும் பவந்து; பநடும் மண தவர் உற கா கரிந்து -
நீண்ட கிதைகளும், தவர்களும் ஒன்றுபட தசாதலகள் முழுவதும் கரிந்து தபாய்; கரும்
கரி ஆன - பபரிய கரிக்குவியல்கைாக ஆயின.
முறி - இைந்தளிர்; அதட - இதல; நா இதலயின் நடுவில் உள்ை ஈர்க்கு; சிதன -
சிறுகிதை; பநடும்பதண - பபரிய கிதை; கா - தசாதல. (19)

5962. கார் முழுக்க எழும் கனல் கற்மற த ாய்

ஊர் முழுக்கபவதுப் உருகின;
தொர் ஒழுக்கம்அறாமையின், துன்று ப ான்
தவர் விடுப் துத ான்றன, விண் எலாம்.*
கார் முழுக்கஎழும் கனல் கற்மற - தமகங்கதை முழுகச்பசய்யும் படிதமதல
எழுகின்ற பநருப்பின் பதாகுதி; த ாய் ஊர் முழுக்க பவதுப் - தமற் பசன்று,
(பபான்மயமான) அமராவதி நகரம் முழுவததயும் சுட்படரிக்க; உருகின தொர் ப ான்
ஒழுக்கம் அறாமையின் - (அதனால்) உருகிஒழுகுகின்ற பபான்னின் தாதரகள்
இதடவிடாது பபருகுதலால்; விண் எலாம்துன்று தவர் விடுப் து த ான்றன -
அவ்வான நாடு முழுவதும், அடர்ந்தமரத்தின் தவதரக் கீதழ இறங்க விடுவது தபான்று
விைங்கின. தமகங்கள்முழுகும்படி எழுந்த தீச்சுடர், பபான் மயமான அமராவதி
நகதர எரிக்க, அது உருகியது. உருகிய பபான் ஒழுக்கு, மரத்தின் தவர்கள் தபான்று
விைங்கிற்று என்பதாம். (20)

5963. பநருக்கி மீ மிமெ ஓங்கு பநருப்பு அழல்

பெருக்கும் பவண்கதிர்த் திங்கமளச் பென்று உற
உருக்க,பைய்யின் அமு ம் உகுத் லால்,
அரக்கரும் சிலர்ஆவி ப ற்றார் அதரா.*
மீமிமெ பநருக்கிஓங்கும் பநருப்பு அழல் - தமன்தமலும் திண்ணியதாக ஓங்கிய
பநருப்பின் பவம்தம; பெருக்கும் பவண் கதிர் திங்கமள - களிப்தபத் தரும்
பவண்தமயான கிரணங்கதை உதடய சந்திரதன; பென்று உற உருக்க - பசன்று
அதடந்து நன்றாக உருகச் பசய்ய, (அதனால்); பைய்யின் அமு ம் - அச்சந்திரனின்
உடலிலிருந்து; உகுத் லால் - அமிர்தம் சிந்துவதால்; அரக்கர் சிலரும் - இறந்த
அரக்கரில் சில தபரும்; ஆவி ப ற்றார் - உயிர் பபற்றார்கள்.

பநருப்பு, சந்திரமண்டலம் பசன்று தாக்கியதனால், உருகிய அமிர்தத்துளி பட்டு,

பநருப்பில் பவந்து இறந்த அரக்கர்களில் சிலரும் உயிர் பபற்று எழுந்தனர் என்பதாம்.
(21)

5964. ருதி ற்றி நிமிர்ந்து எழு ம ங் கனல்,

கருகி முற்றும்எரிந்து, எழு கார் ைமழ,
அருகு சுற்றும்இருந்ம ய ாய், அதின்
உருகுப ான்-திரள் ஒத் னன், ஒண் கதிர்.*
ருதி ற்றிநிமிர்ந்து எழு ம ங்கனல் - சூரிய மண்டலத்தத அைாவிஉயர்ந்து எழுந்த
அந்தப் புதிய பநருப்பின் பவம்தமயால்; எழு கார் ைமழமுற்றும் எரிந்து கருகி -
வானத்தில் பசல்லுகின்ற காை தமகங்கள் முழுவதும்பவந்து கருகி; அருகு சுற்றும்
இருந்ம அது ஆய் - பக்கங்களில்சூழ்ந்திருந்த கரிதயப் தபால விைங்க; ஒள் கதிர்
அதின் உருகு ப ான்திரள் ஒத் ன - ஒளி தங்கிய சூரியன், அக்கரித்பதாகுதியினிதடதய
உருகுகின்ற பபாற் கட்டிதயப் தபாலத் ததான்றினான்.

சூரியனிடத்துஉள்ை பநருப்பினும் தவறுபட்டது அனுமன் இலங்தகயில் இட்ட

பநருப்பு. அதனால் ‘தபங்கனல்’ எனப்பட்டது, பசன்ற பாடலும், இதுவும் சந்திரன்
இருப்பததயும் சூரியன் ததாற்றத்ததயும் கூறுகின்றன.அதனால் இந்தக் காலம்
பபௌர்ணமி என்று அறியலாம். அனுமன் சீதாபிராட்டிதயப் பார்த்த காலத்தத
ஆராய்வதற்கு உதவும் கவிததகள் இதவ இரண்டும் என்னலாம். இருந்தத - கரி.
(22)

5965. மளபகாளுத்திய ாவு எரி, ாைணி

முமள பகாளுத்தி,முகத்திமட பைாய்த் த ர்
உமள பகாளுத் ,உலந்து உமலவு உற்றன-
வமள குளப்பின் ைணி நிற வாசிதய.
மள பகாளுத்திய ாவு எரி - (குதிதரகளின்)பின்கால்கதைப் பிதணத்திருக்கும்
கயிறுகதை எரித்த தமதல தாவி எழும்பிய தீயானது; ாைணி முமள பகாளுத்தி -
தாமணி என்னும் கழுத்துக் கயிற்றுடன், அக்கயிறு கட்டப்பட்டிருந்த முதைகதையும்
எரித்து; முகத்திமட பைாய்த் த ர் உமள பகாளுத் - முகத்தின் நடுவில் பதாங்கிக்
பகாண்டிருந்த பபரியபுற மயிர்கள் பகாளுத்தப்பட்டு எரிய, (அதனால்);
வமளகுளப்பின் ைணி நிற வாசி - வதைந்த குைம்தபயும் அழகிய நிறத்ததயும்
உதடய குதிதரகள்; உலந்து உமலவு உற்றன - வாடித்தவித்து அழிந்தன.

ததை - விலங்குதபால் காலில் பூட்டப்படும் கயிறு; தாமணி - கழுத்தில் கட்டும்

கயிி்று; வதைகுைப்பு - வதைந்த கால் குைம்பு; வாசி - குதிதர. குைம்பு என்பது குைப்பு
என வலித்தல் விகாரமாக வந்தது. (23)
அரக்கரும்அரக்கியரும் உற்ற அவலம்
5966. எழுந்துப ான் லத்து ஏறலின், நீள் புமகக்
பகாழுந்து சுற்ற,உயிர்ப்பு இலர், தகாளும் உற்று
அழுந்து ட்டுளர்ஒத்து, அயர்ந்து, ஆர் அழல்
விழுந்துமுற்றினர்-கூற்மற விழுங்குவார்.
கூற்மறவிழுங்குவார் - யமதனயும் விழுங்கக்கூடியஆற்றல் அதமந்தசில
அரக்கர்கள்; எழுந்து ப ான் லத்து ஏறலின் - (அந்த பநருப்புக்குத்தப்பிப் பிதழக்க
தமதல) எழுந்து பபான்னுலகமான சுவர்க்கத்துக்கு ஏறும்தபாது; நீள் புமக பகாழுந்து
சுற்ற - பகாழுந்துவிி்ட்டு எழுந்த நீண்ட புதகசுற்றிக் பகாண்டதனால்; உயிர்ப்பு இலர் -
மூச்சுவிட மாட்டாதவர்கைாய்; தகாளும் உற்று - அப் புதகதயயும் உள்தை பகாண்டு
விட்டபடியால்; அழுந்து ட்டுளர் ஒத்துஅயர்ந்து - நீருள்அழுந்தியவர்கதைப் தபால
மயக்கமுற்றவர்கைாகி; ஆர் அழல் விழுந்து முற்றினர் - நீங்குதற்கு அருதமயான
பநருப்பில் விழுந்து இறந்தனர்.

அரக்கர்கள்,தமதல எழ முயன்றும், முடியாமல், புதகயால் சூழப்பபற்று, அதில்

அழுந்தி மயக்கம் அதடந்து, அந்பநருப்பிதலதய விழுந்து இறந்தனர் என்பதாம். தலம்
- இடம்; உயிி்ர்ப்பு - மூச்சுவிடுதல்; முற்றினர் - முடிந்தார்கள்.
(24)

5967. தகாசிகத்துகில் உற்ற பகாழுங் கனல்

தூசின்உத் ரிகத்ப ாடு சுற்றுறா,
வாெ மைக் குழல் ற்ற ையங்கினார்-
ாசிமழப் ரமவப் டர் அல்குலார்.
ாசு இமழ ரமவ டர் அல்குலார் - பசிய பபான்னாபரணங்கதையும் கடல்
தபாலப் பரந்த அல்குதலயும் உதடயவரான அரக்கமகளிர்கள்; தகாசிகம் துகில் உற்ற
பகாழும் கனல் - அவர்கள் இதடயில் உடுத்திய தகாசிகம் என்னும் பட்டாதடயில்
பற்றிய வலி மிகுந்த பநருப்பு; உத் ரிக தூசின் ஓடும் சுற்று உறா - தமலாதடயுடதன
சூழ்ந்து பற்றிக் பகாண்டு; வாெம் மை குழல் ற்ற - நறுமணம் மிகுந்த கரு நிறமான
கூந்தலில் பற்றிக்பகாள்ைவும்; ையங்கினார் - என்ன பசய்வது என்று அறியாது திதகத்து
அழிந்தார்கள்.

சில அரக்கியர்,அதரயாதட பநருப்பினால் சூழப் பபற்று, தமலாதடயிலும் பரவிக்

கூந்தலிலும் பற்றதவ, திதகத்து மயங்கினர் என்பதாம். தகாசிகம் - ஒரு வதகப் பட்டு;
இது அதரயாதட; உத்தரிகம் - தமலாதட; தூசு - பஞ்சினால் ஆகிய ஆதட.
(25)

கலிநிமலத்துமற

5968. நிலவுஇலங்கிய துகிலிமன பநருப்பு உண, நிரு ர்,

இலவினும் சிலமுத்து உள எனும் நமக இமளயார்,
புலவியின் கமரகண்டவர், அழுது உகப் புணரும்
கலவியின் கமரகண்டிலர், ைண்டினர் கடல்தைல்.
 புலவியின் கமரகண்டவர் நிரு ர் - ஊடலின் முடிபவல்தலதயக் கண்டவர்கைாகிய
அரக்கர்களும்; இலவினும் சில முத்து உள எனும் நமக இமளயார் - இலவம்பூவின்
இதழிலும்,சில முத்துகள் பிறப்பதுஉண்டு என்று பசால்லத்தக்க பவண்தமயான
பற்கதை உதடய அரக்கமகளிரும்; நிலவு இலங்கிய துகிலிமன பநருப்பு உண -
நிலதவப் தபான்று பவண்ணறிமாய் விைங்குகின்ற தங்கைது ஆதடகதை பநருப்பு
எரிக்க; அமுது உக புணரும் கலவியின் கமர கண்டிலர் - இன்பம் சுரக்கத் தம்மில் கூடும்
கலவியின்பமாகிய கடலின் கதர காணாதவர்கைாய்; கடல் தைல் ைண்டினர் -
(பநருப்தபத் தணித்துக் பகாள்ளும் பபாருட்டு) கடலில் தபாய் விழுந்தார்கள்.

ஊடிய தமந்தரும்மகளிி்ரும் ஊடல் தீர்ந்து கூடிய நிதலயில், தமது ஆதடதய

பநருப்பு எரிக்க இன்பம் முடியாத நிதலயில் கடலில் தபாய் விழுந்தார்கள் என்க.
‘புலவியின் கதரகண்டவர் கலவியின் கதர காணாதவராயினார்’ நயம் உணரத்தக்கது.
இலவு - இலவம்பூ; முத்து பிறக்கும் இடம் இருபது அதற்கும் தமலாக
இலவம்பூவினின் இதழகத்தும் முத்துப் பிறந்துள்ைது என்பது கற்பதன. முத்து,
பற்களுக்கும், இலவம்பூ பசவ்வாய்க்கும் உவதமகள். (26)

5969. ஞ்ெரத்ப ாடு, சு நிறக் கிளி பவந்து ம ப் ,

அஞ்ெனக் கணின்அருவி நீர் முமல முன்றில்
அமலப் ,
குஞ்ெரத்து அனபகாழுநமரத் ழுவுறும்
பகாதிப் ால்,
ைஞ்சு உறப் புகும்மின் என, புமகயிமட ைமறந் ார்.
சுநிறம் கிளி - (தம்வைர்த்த) பசுதம நிறம் உள்ை கிளிகள்; ஞ்ெரத்ப ாடு பவந்து
ம ப் - (தாம் இருந்த) கூட்டுடதன பநருப்பில் பவந்துதுடிக்க (அதுகண்ட
துன்பத்தால்); அஞ்ெனம் கணின் அருவி நீர் முமலமுன்றில் அமலப் - தமபூசிய
கண்களினின்றும் அருவி தபாலப் பபருகும்நீர், தம்தனங்களின் முகட்டிடத்து விழுந்து
வருத்த; குஞ்ெரத்து அன பகாழுநமர - யாதன தபான்ற (வலிய பபரிய) தமது
கணவன்மார்கதை; ழுவுறும் பகாதிப் ால் - தழுவிக் பகாள்ைக் கருதிய
பததப்பினால்; ைஞ்சு உற புகும் மின் என புமகயிமட ைமறந் ார் - தமகத்தினுள்தை
புகுகின்ற மின்னதலப் தபால புதகயினுள்தை மதறந்தார்கள்.
எரிபுகுந்தமாளிதகயில் இருந்த மகளிர்கள், தமது கணவதரப் பின்பற்றி பவளியில்
வந்தார்கள். வந்த தவகத்தில் தாம் வைர்த்த கிளிகளின் கூட்தடத் திறந்து விட
மறந்தார்கள். திரும்பிப் பார்க்கும் தபாது, அதவகள் கூட்தடாடு பவந்து கிடந்தன.
அந்தத் துன்பத்தால் அழுதனர். தசாகத்ததத்தணித்துக் பகாள்ை, தமது
கணவன்மார்கதைத் பதாடர்ந்து பசன்று தழுவிக்பகாள்ை ஓடினர்; அதற்குள் புதக
மிகுந்ததமயால் அதில் மதறந்தனர். இக்காட்சி, மின்னல் தமகத்தில் மதறந்ததது
தபான்றிருந்தது. (27)

5970. வமரயிமனப்புமர ைாடங்கள் எரி புக, ைகளிர்,

புமர இல் ப ான்கலன் வில்லிட விசும்பிமடப்
த ாவார்,
கமர இல் நுண்புமகப் டமலயில் கரந் னர்;
 கலிங்கத்
திமரயினுள்ப ாலி சித்திரப் ாமவயின் பெயலார்.
வமரயிமன புமரைாடங்கள் எரி புக - மதலதய ஒத்த மிகப் பபரியமாளிதககளில்
பநருப்புப் பற்றிக் பகாள்ை; ைகளிர் - அங்கிருந்த அரக்கமாதர்கள்; புமர இல் ப ான்
கலன் வில்லிட - குற்றமற்ற அழகிய பபான்மயமான தமது ஆபரணங்கள் ஒளி வீச;
விசும்பிமட த ாவார் - வானத்தில் எழுந்து பசன்றவர்கைாய்; கமர இல் நுண் புமக
டமலயில் கரந் னர் - அைவு இல்லாத நுண்ணிய புதகயின் திரளிதல மதறந்தார்கள்;
(அதனால், அவர்கள்) கலிங்கம் திமரயினுள் ப ாலி சித்திரம் ாமவயின் பெயலார் -
கலிங்க நாட்டில் பநய்த துணித் திதரயின் உள்தை விைங்குகின்ற அழகிய பதுதமயின்
பசயதல அதடந்தவர்கைாயினர்.

நுண்புதகத்பதாகுதிக்கு, கலிங்கத்திதரயும், அழகிய மகளிர்க்கு சித்திரப் பதுதமயும்

உவதமகள். கலிங்கத்திதர - கலிங்க நாட்டுத் துணியால் ஆன திதரச் தசதல. பாதவ -
பபண் தபான்ற ஓவியம். (28)

நந்தன வனங்கள்முதலியன பவந்பதாழிந்த காட்சி

5971. அகருவும் நறுஞ் ொந் மும் மு லிய, அதனகம்
புகல் இல் நல் ைரத்து உறு பவறி, உலகு எலாம்
த ார்ப் ,
கரும் ஊழியில் கால பவங் கடுங் கனல் ருகும்
ைகர தவமலயின், பவந் ன-நந் னவனங்கள்.
கரும் ஊழியில்- நூல்களில் கூறப்படுவதான யுக முடிவுக் காலத்தில்; காலம் பவம்
கடும் கனல் ருகும் ைகர தவமலயின் - மிகக் பகாடிய காலாக்கினி உறிஞ்சி வற்றச்
பசய்யும் மகரம்முதலிய மீன்கள் வாழும்கடல்கள் (அழிந்தன) தபால; அகருவும் நறும்
ொந் மும் மு லிய அதனகம் புகர் இல் நல் ைரத்து உறு பவறி - அகில் மரங்களும்,
நறுமணம் உள்ை சந்தனமரங்களும் முதலான குற்றம் அற்ற சிறந்த பல மரங்களில்
பபாருந்திய நறுமணம்; உலகு எலாம் த ார்ப் - உலகம் முழுவதும் வீசிக் கவிந்து
பகாள்ளுமாறு; நந் ன வனங்கள் - இலங்தகயில் இருந்த சிங்காரத் ததாட்டங்கள்;
பவந் ன - அத்தீயில் பவந்து அழிந்தன.

கால முடிவில்,காலக் பகாடுந்தீயால், கடல் நீர் வற்றி அழிவது தபால, அனுமன்

தவத்த தீயால், இலங்தக நகரத்துப் பூந்ததாட்டங்கள் அழிந்தன என்பதாம். அகர் -
அகில்; புகர் - குற்றம்; பவறி - மணம்; தபார்ப்ப - மூட..
(29)

5972. மிமனப் ரந்து எழு பகாழுஞ் சுடர் உலகு எலாம்

விழுங்கி,
நிமனவு அரும்ப ருந் திமெ உற விரிகின்ற
நிமலயால்,
சிமனப் ரந்து எரி தெர்ந்திலா நின்றவும், சில பவங்
கனல் ரந் வும்,ப ரிகில-கற் கக் கானம்.
 மிமன ரந்து எழுபகாழும் சுடர் - மின்னதலப் தபால ஒளிபரவி எழும்
பசழுதமயான அனல் பகாழுந்து; உலகு எலாம் விழுங்கி - உலகம் முழுவததயும்
தன்னுள் அடக்கிக் பகாண்டு; நிமனப்பு அரும் ப ரும் திமெ உற - நிதனப்பதற்கு அரிய
பபரிய திதசகதைப் தபாய் அதடய; விரிகின்ற நிமலயால் - பரந்து விைங்கும்
தன்தமயால்; கற் கம் கானம் பவங்கனல் ரந் சிலவும் - கற்பகச் தசாதலகள் பகாடிய
பநருப்புப் பற்றி எரிகின்றதவ இதவ சில என்றும்; சிமன ரந்து எரி தெர்ந்திலா நின்ற
சிலவும் - கிதைகளில் தாவி பநருப்புப் பற்றாது நின்றதவ இதவ சில என்றும்;
ப ரிகில - தவறுபாடு அறிய பவாண்ணாதனவாயிருந்தன.

இலங்தகயில் இருந்தகற்பகச் தசாதலகள் இயற்தகயில்

ஒளியுதடதமயால்அனுமன் இட்ட தீயால் எரிந்ததவ இதவ என்றும் எரியாததவ
இதவ என்றும்அறிந்து பகாள்ை முடியாதபடி விைங்கின என்பதாம். தபாந்து -
தபால;சிதனப் பரந்து- கிதைகளில் தாவி. (30)

5973. மூளும் பவம்புமக விழுங்கலின், சுற்றுற முழு நீர்

ைாளும் வண்ணம்,ைா ைமல பநடுந் மலப ாறும்
ையங்கிப்
பூமள வீய்ந் ன்னத ாவன, புணரியில் புனல் மீன்
மீள, யாமவயும்ப ரிந்தில, முகில் கணம் விமெப் .+
புணரியின் புனல்மீன் யாமவயும் மீள - கடல் நீரினிடத்துள்ை மீனினம் யாதவயும்
இல்தலயாகும்படி; மூளும் பவம்புமக - மூண்படழுந்த பவவ்விய பநருப்புப் புதக;
சுற்று உற முழு நீர் ைாளும் வண்ணம் விழுங்கலின் - சுற்றியுள்ை நீர் முழுவததயும்
குடித்துவிட்டதமயால்; ப ரிந்தில முகில் கணம் விமெப் - இது பதரியாத தமகக்
கூட்டங்கள் நீர் முகக்க விதரந்து பசல்வனவாய்; ைாைமல பநடும் மல ப ாறும்
ையங்கி - பபரிய மதலகளின் உயர்ந்த இடங்களில் எல்லாம் தமாதுண்டு; பூமன
வீய்ந் ன்ன த ாவன - பூதைப் பூ சிதறுவது தபால சிதறிப் தபாயின.

புதக, கடலில்உள்ை மீனினம் மாயும்படி, நீர் முழுததயும் குடித்துவிட்டது.

வழக்கமாக நீர் முகக்க வரும் தமகங்கள், அது பதரியாமல் பசன்று, மதல உச்சியில்
தமாதுண்டு சிதறிப் தபாயின என்பதாம். மீை - இல்தலயாக.
(31)

5974. மிக்க பவம் புமக விழுங்கலின், பவள்ளியங்கிரியும்,

ஒக்க,பவற்பிதனாடு; அன்னமும் காக்மகயின் உருவ;
க்க தவமலயின் டியது, ாற்கடல்; முடிவில்
திக்கயங்களும்கயங்களும் தவற்றுமை ப ரியா.
மிக்க பவம் புமகவிழுங்கலின் - மிகுதியான பகாடிய புதகஉலகம் எங்கும் கவிழ்ந்து
பகாண்டதமயால்; பவள்ளி அம் கிரியும் பவற்பிதனாடு ஒக்க - பவள்ளிய அழகிய
தகதலமதலயும் ஏதனய மதலகதைப் தபாலக் கருநிறம் பபற்றது; அன்னமும்
காக்மகயின் உருவ - பவள்தை அன்னமும் காக்தகயின் கருநிறத்ததாயிற்று; ாற்கடல்
க்க தவமலயின் டியது - பவண்தமயான பாற்கடலும் அருகில் உள்ை கடலின்
தன்தமயாய் கருங்கடலாயிற்று; முடிவில் திக்கயங்களும் கயங்களும் தவற்றுமை
ப ரியா - எல்தலக் தகாடியில் உள்ை ஐராவதம் முதலிய (பவண்ணிறமான)
திதசயாதனகளுக்கும் ஏதனய கருநிறயாதனகளுக்கும் தவறுபாடு பதரியாததாயிற்று.
புதக சூழ்ந்த பின்னர்,இயற்தகயாக பவண்ணிறமாய் உள்ை சிறந்ததவ அதனத்தும்
கருநிறத்ததாயின என்பதாம். (32)

கனலுக்குப் பயந்துகடலில் வீழ்தல்

5975. கரிந்துசிந்திடக் கடுங் கனல் ப ாடர்ந்து உடல்
கதுவ,
உரிந் பைய்யினர், ஓடினர், நீரிமட ஒளிப் ார்,
விரிந் கூந் லும், குஞ்சியும் மிமட லின், ாமும்
எரிந்து தவகின்றஒத் ன, எறி திமரப் ரமவ.
கரிந்து சிந்திடகடுங்கனல் ப ாடர்ந்து உடல் கதுவ - கருகி உதிர்ந்து தபாகும்படி
பகாடிய பநருப்பு பதாடர்ந்து அரக்கர்கைது உடல்கதைப் பற்றலும்; உரிந் பைய்யினர்
ஓடினர் நீரிமட ஒளிப் ார் - (அதனால்) ததால் உரியப் பபற்ற உடலினராய் ஓடிப் தபாய்
(பவப்பம் தணிவதற்காக) கடல் நீரில் முழ்கி மதறந்து பகாண்டவர்கைாயினர்; விரிந்
கூந் லும் குஞ்சியும் மிமட லின் - (அரக்கரின் பபண்டிர் ஆடவர் என்ற இருபாலாரின்)
விரிந்த ததலமயிரும் (அக்கடலில்) மிகுந்து நிதறந்ததமயால்; எறி திமர ரமவ
ாமும் எரிந்து தவகின்ற ஒத் ன - வீசும் அதலகதை உதடய கடல்களும் தீப்பட்டு,
தவகின்றதவ தபான்றன.
அரக்கர்களின்ததலமயிர் பசம்பட்தடயாதலின், கடற்பரப்பில் அதவ பநருங்கித்
ததான்றியது. கடல் தீப்பற்றியது தபால் காணப்பட்டது என்பது கற்பதன.
(33)

5976. ைருங்கின்தைல் ஒரு ைகவு பகாண்டு, ஒரு னி

ைகமவ
அருங் மகயால் ற்றி, ைற்பறாரு ைகவு பின் அரற்ற,
பநருங்கினாபராடுபநறி குழல் சுறுக் பகாள நீங்கிக்
கருங் கடல் மலவீழ்ந் னர், அரக்கியர் க றி.
ைருங்கின் தைல்ஒரு ைகவு பகாண்டு - இதடயில் ஒரு குழந்தததய தவத்துக்
பகாண்டு; ஒரு னி ைகமவ அரும் மகயால் ற்றி - மற்பறாரு சிறு குழந்தததய தன்
அரிய தகயால் பற்றிக் பகாண்டு; ைற்பறாரு ைகவு பின்அரற்ற - தவபறாரு குழந்தத
பின்தன அழுது பகாண்டு வர; அரக்கியர் - அரக்கிமார்கள்; பநருங்கினாபராடு -
பநருங்கிய சுற்றத்தினதராடு; நீங்கி - தமது இடம் விட்டுச் பசன்று, பநறி குழல் சுறுக்
பகாள - பநறித்த கூந்தலிதல சுறு சுறு என்றுபநருப்புபற்ற; க றி - வாய்விட்டுக் கதறிக்
பகாண்டு; கருங்கடல் மல வீழ்ந் னர் - கரிய கடலினிடத்துப் தபாய் விழுந்தார்கள்.

அரக்கியர்கூந்தலில் பநருப்புப் பற்றியதனால், வலி தாங்காமல் கதறிக் பகாண்டு

இடம் விட்டுச் பசன்று, கடலில் குதித்தனர் என்பது கருத்து. (34)
பதடக்கலச்சாதலயின் அழிவு
5977. வில்லும், தவலும், பவங் குந் மும் மு லிய விறகாய்
எல்லுமடச் சுடர்எனப் புகர் எஃகு எலாம் உருகி,
ப ால்மல நல்நிமல ப ாடர்ந் , த ர் உணர்வு
அன்ன ப ாழிலால்
சில்லி உண்மடயின் திரண்டன மடக்கலச் ொமல.
மடக்கலச் ொமல- ஆயுதசாதலகளில் உள்ை; வில்லும், தவலும், பவம் குந் மும்
மு லிய விறகாய் - விற்களும் தவல்களும் பகாடிய எறி ஈட்டிகளும் முதலியவற்றில்
இருந்த மரப்பகுதிகள் விறகுகைாய் அதமய; எல் உமட சுடர் என புகர் எஃகு எலாம் -
ஒளிதய உதடய சூரியன் என்னும்படி காந்தியுள்ை மற்தறய ஆயுத வடிவம் பபற்ற
இரும்புகள் எல்லாம்; உருகி - அத்தீயில் உருகி; ப ால்மல நல் நிமல ப ாடர்ந் த ர்
உணர்வுஅன்ன ப ாழிலால் - தமது பதழய நல்ல உயர் நிதலதய நாடிச் பசன்றபபரிய
ஆத்ம ஞானம் தபான்ற பசயல் பபற்று; சில்லி உண்மடயின் திரண்டன - சிறு
உருண்தடயாகத் திரண்டு கிடந்தன.

தனித்தனி ஆயுதவடிவில் இருந்த இரும்புகள் அதனத்தும், பநருப்பில் உருகி,

ஒன்றாகச் தசர்ந்து, ஒரு சிறு உருண்தடயாயிற்று என்பது கருத்து. இததன விைக்க வந்த
உவதம தத்துவக் கருத்ததத் தாங்கியது. ஒரு திரளிலிருந்து பல் தவறு வதகயாகப்
பிரிந்து, தனிப்பட்டு நின்ற பிராணிகள் மீைவும் ஒற்றுதம பகாண்டு ஒருங்கு தசர்தல்
ஆத்ம ஞானச் பசயல் எனப்படும். ஆயுதங்களின் பதால்தல நிதல இரும்பு. அனுமன்
இட்ட தீயால், அதவ உருகியதும் பதழய இரும்புத் துண்டாகத் திரண்டன. ஆத்ம
ஞான உணர்வு ததான்றுவதற்கு முன்பு பல்தவறுபட்ட ததாற்றம்; அவ்வுணர்வுக்குப்
பின்பு, எல்லா தவற்றுதமயும் மதறந்து ஒன்றாகதவ காண்பது. இது, பதால்தல
நல்நிதல பதாடர்ந்த தபர் உணர்வு எனப்பட்டது. (35)யாதனகள் ஓடல்

5978. பெய்ப ாடர்க் கன வல்லியும், புரமெயும், சிந்தி,

பநாய்தின்,இட்ட வன் றி றித்து, உடல் எரி
நுமழய,
பைாய் டச்பெவி நிறுத்தி, வால் முதுகினில்
முறுக்கி,
மக எடுத்துஅமழத்து ஓடின-ஓமட பவங் களி ைா.
ஓமட பவம் களிைா- பநற்றிப் பட்டம் அணிந்த பகாடிய யாதனகள்; உடல் எரி
நுமழய - தமது உடலில் பநருப்புப் புகுந்து எரிய; ப ாடர் பெய் கன வல்லியும் -
சங்கிலியாகச் பசய்யப்பட்ட கனமான பூட்டு விலங்தகயும்; புதராமெயும் சிந்தி -
கழுத்தில் இடப்பட்ட கயிற்தறயும் சிதறவிட்டு; இட்ட வல் றி பநாய்தின் றித்து -
தம்தமக் கட்டியிருந்த வலிய தூண்கதை எளிதில் பிடுங்கி எறிந்துவிட்டு; பைாய் ட
பெவி நிறுத்தி - வலிய அகன்ற தமது காதுகதை தமதல தூக்கி நிறுத்தி; வால் முதுகினில்
முறுக்கி - வாதல முதுகின் தமல் முறுக்கி நீட்டி; மக எடுத்து அமழத்து ஓடின - தமது
துதிக்தகதயத் தூக்கி, வாய்விட்டுக் கதறிக் பகாண்டு பயந்து ஓடின.

தீ, பற்றியயாதனகளின் பசயல்கள் கூறப்பட்டன. பதாடர் - சங்கிலி; பலகரதணகள்

ஒன்றாகத் பதாடுக்கப்பட்டதமயால் பதாடர் எனப்பட்டது. (36)
 பறதவகள் கடலில்வீழ்ந்து மாய்தல்
5979. பவருளும் பவம் புமகப் டமலயின் தைற்பெல
பவருவி,
இருளும் பவங்கடல் விழுந் ன, எழுந்தில, றமவ;
ைருளின் மீன்கணம் விழுங்கிட, உலந் ன-ைனத்து
ஓர்
அருள் இல்வஞ்ெமரத் ஞ்ெம் என்று அமடந் வர்
அமனய.
ைனத்து ஓர்அருள்இல்வஞ்ெமர ஞ்ெம் என்று அமடந் வர் அமனய - தம் மனத்தில்
அருள் என்பது சிறிதும் இல்லாத வஞ்சகர்கதைத் தமக்கு அதடக்கலமாகக் கருதிச்
சரண் அதடந்தவர்கதைப்தபால; றமவ பவருளும் பவம் புமக டமலயின் தைல்
பெல பவருவி - பறதவகள் அச்சத்தத உண்டாக்கும் பகாடிய புதகக் கூட்டத்ததக்
கடந்து அப்பால் பசல்ல அஞ்சினதவகைாய்; இருளும் பவங்கடல் விழுந் ன -
கருநிறம் பகாண்ட பகாடிய கடலில் விழுந்து; எழுந்தில - தமற்கிைப்ப முடியாது;
ைருளின் மீன் கணம் விழுங்கிட - அஞ்ச தவண்டிய அப் பறதவகளுக்கு அஞ்சுதல்
இல்லாத மீன் கூட்டம் விழுங்க இறந்து அழிந்தன.
பதகவர்க்குப்பயந்து ஓடி வஞ்சகதரச் சரணம் அதடந்தவர், புதகக்குப் பயந்து
கடலில் விழுந்த பறதவகளுக்கும், வஞ்சகர்கள் கடலுக்கும் மீன்களுக்கும் உவதமகள்.
‘பிறரிடம் அச்சம் பகாண்டு வஞ்சதரத் தஞ்சம் அதடபவர், அவரால் பாதுகாக்கப்
படாதததாடன்றிதம் நலம் கருதி ஒழிக்கவும் படுவர்’ என்ற உண்தம
உணர்த்தப்பட்டது. (37)

இராவணன் மதனயிி்ல்தீப்பற்றுதல்
5980. நீமரவற்றிடப் ருகி, ைா பநடு நிலம் டவி,
ாருமவச் சுட்டு,ைமலகமளத் ழல்பெய்து, னி ைா
தைருமவப் ற்றிஎரிகின்ற கால பவங் கனல்த ால்,
ஊமர முற்றுவித்து,இராவணன் ைமன புக்கது-
உயர் தீ.
உயர் தீ - உயர்ந்துஎழுந்த அந்த பநருப்பு; நீமர வற்றிட ருகி - கடல், குைம் முதலிய
எல்லா நீர்நிதலகளும் வற்றிப் தபாகும் படி உறிி்ஞ்சி; ைாபநடுநிலம் டவி - பபரிய
நீண்ட நிலம் முழுவதும் பரந்து அழித்து; ாருமவ சுட்டு - அங்குள்ை மரங்கதை
எரித்து; ைமலகமள ழல் பெய்து - மதலகதைத் தணல் தபால விைங்கும்படி தவகச்
பசய்து; னி ைா தைருமவ ற்றி எரிகின்ற கால பவம் கனல் த ால் - ஒப்பற்ற மகா
தமரு மதல என்னும் மதலதயப் பற்றி எரிகின்ற பவவ்விய கற்பாந்த காலத்து
அக்கினி தபான்று; ஊமர முற்றுவிீ்த்து - அந்த இலங்தக நகர் முழுவததயும்
எரித்துவிட்டு; இராவணன் ைமன புக்கது - இராவணனுதடய அரண்மதனயுள்
புகுந்தது.
ஊழிக் காலத்துபநருப்பு, சுற்றிலும் எரித்த பின்பு, நடுவில் உள்ை தமருமதலயில்
புகுவது தபால, அனுமன் இட்ட தீ, இலங்தக நகர் முழுவததயும் எரித்த
பிறகு,இதடயில் உள்ை இராவணன் மாளிதகயில் புக்கது என்பதாம்.
(38)

5981. வான ைா ரும், ைற்றுள ைகளிரும், ைறுகிப்

த ான த ான திக்கு அறிகிலர், அமனவரும்
த ானார்;
ஏமன நின்றவர்எங்கணும் இரிந் னர்; இலங்மகக்
தகான் அவ்வானவர் தி பகாண்ட நாள் எனக்
குமலந் ார்.
வான ைா ரும் - இராவணன்மாளிதகயில் இருந்த ததவ மகளிரும்; ைற்றுள ைகளிரும்
- மற்றும் உள்ை (இயக்க கந்தருவ வித்தியாதரர் முதலான) பபண்களும்; அமனவரும்
ைறுகி - எல்தலாரும் கலங்கி; த ான த ான திக்கு அறிகிலர் த ானார் - அவரவர் தபான
திதச இன்னது என்று அறியாதவர்கைாய் நிதல பகட்டுச் பசன்றனர்; ஏமன நின்றவர்
எங்கணும் இரிந் னர் - மற்றும் ஓடாமல் நின்றவர்கள் எங்கும் சுற்றித் திரிந்தவர்கைாய்;
இலங்மக தகான் - இலங்தகக்கு அரசனான இராவணன்; அவ்வானவர் தி பகாண்ட
நாள் என குமலந் ார் - அந்தத் ததவர்கைது ததலநகராகிய அமராவதிதயப் பற்றிக்
பகாண்ட நாள் தபால நிதல குதலந்தார்கள்.
இராவணனதுமாளிதகதயத் தீப்பற்றிய தபாது அங்கிருந்தவர்கள், பயந்து ஓடியது
பற்றிக் கூறப்பட்டது. தமக நாதன் பசயல் தகப்பன் இராவணன் தமல் ஏற்றிக்
கூறப்பட்டது. (39)

5982. நாவியும்,நறுங் கலமவயும், கற் கம் நக்க

பூவும், ஆரமும்,அகிலும் என்று இமனயன புமகய,
த வு த ன் ைமழபெறி ப ருங் குலம் எனத்
திமெயின்
ாமவைார் நறுங்குழல்களும், ரிைளம் கைழ்ந் .
நாவியும் - (இராவணன்மாளிதகயில் இருந்த) கத்தூரியும்; நறும் கலமவயும் -
வாசதன உதடய (குங்குமப் பூ முதலிய) கலப்புக்கு உரிய பபாருள்களும்; கற் கம்
நக்க பூவும் - கற்பக மரங்களில் மலர்ந்த மலர்களும்; ஆரமும் - சந்தனமும்; அகிலும் -
அகில் கட்தடகளும்; என்று இமனயன - என்று பசால்லத்தக்க இவ்விதமான
வாசதனப் பபாருள்கள் எல்லாம்; புமகய - எரிந்து புதகயாக, (அதனால்); திமெயின்
ாமவ ைார் நறுங்குழல்களும் ரிைளம் த ன் ைமழ பெறி த வு ப ரும் குலம் என
கைழ்ந் - எட்டுத் திக்குகதைக் காக்கும் பதய்வமகளிரது இயற்தக மணம் கமழும்
கூந்தல்களும் பசயற்தக நறுமணம் பபற்று ததன்மதழ பபாழிகின்ற பதய்வத்தன்தம
உதடய பபரிய தமகக் கூட்டம் தபாலத் ததான்றி மணம் வீசின.

இயற்தகமணத்ததாடு பசயற்தக மணமும் கமழும் திதசக்காவல் மகளிரது

கூந்தலுக்கு, ததன் மதழ பபாழியும் தமகக் கூட்டம் உவதம ஆயிற்று. பரிமைம்
மணம். (40)
5983. சூழும் பவஞ்சுடர் ப ாடர்ந்திட, யாவரும் ப ாடரா
ஆழி பவஞ்சினத்து ஆண் ப ாழில் இராவணன்
ைமனயில்-
ஊழி பவங் கனல்உண்டிட, உலகம் என்று உயர்ந்
ஏழும்பவந்ப ன-எரிந் ன, பநடு நிமல ஏழும்.
சூழும் பவம் சுடர்ப ாடர்ந்திட - எங்கும் சூழ்ந்த பகாடிய பநருப்புச்சுடர், தபாய்த்
தாவியதனால்; யாவரும் ப ாடரா ஆழி பவம் சினத்துஆண் ப ாழில் இராவணன் -
எவரும் அணுகமுடியாத கடல் தபான்றபகாடிய தகாபத்ததயும், வீரச் பசயதலயும்
உதடய இராவணனது; ைமனயின்பநடு நிமல ஏழும் உலகம் என்று உயர்ந் ஏழும் -
மாளிதகயின் நீண்டுஉயர்ந்த ஏழு நிதல மாடங்களும், ஒன்றன் தமல் ஒன்றாக
உயர்ந்துள்ை,உலகம் என்று பசால்லப்படுகின்ற ஏழு இடங்களும்; ஊழிபவம்கனல்
உண்டிடபவந்து என எரிந் ன - யுகாந்த காலத்துக் பகாடிய பநருப்பு உண்ணஎரிந்தாற்
தபான்றனவாய் பவந்து அழிந்தன. ஊழித்தீயில்தமலுலகங்கள் ஏழும் எரிந்து
அழிந்தது தபான்று, இராவணனது மாளிதகயின் எழு நிதல மாடங்களும் எரிந்து
அழிந்தன என்பதாம். (41)

5984. ப ான் திருத்தியது ஆ லால், இராவணன் புமர தீர்

குன்றம் ஒத்துஉயர் ட பநடு ைா நிமலக் தகாயில்,
நின்று துற்று எரி ருகிட, பநகிழ்வுற உருகி,
ப ன் திமெக்கும்ஓர் தைரு உண்டாம் என, ப ரிந் .
இராவணன் - இராவணனுதடய; குன்றம் ஒத்து உயர் ட பநடு ைாநிமல தகாயில் -
மதல தபால் உயர்ந்ததும், அகன்ற நீண்டபபரிய நிதலகதைஉதடயதுமான
அரண்மதன; புமர தீர் ப ான் திருத்தியது ஆ லால் - குற்றமற்ற பபான்னால்
அதமக்கப்பட்டதாதலால்; எரி நின்று, துற்று ருகிட - பநருப்பு எழுந்து வாயினால்
கவ்விக் குடிப்பது தபால் எரிப்பதனால்; பநகிழ்வு உற உருகி - பநகிழ்ந்து உருகி, (ஒதர
திரைாகி); ப ன் திமெக்கும் ஓர் தைரு உண்டாம் என ப ரிந் - பதற்குத்திக்கிலும் ஒரு
தமரு மதல உள்ைது என்று பசால்லும்படி காணப்பட்டது. தமரு மதல
வடதிதசயில் உள்ைது என்பது புராணக் பகாள்தக. இராவணன் மாளிதக மதல
தபால் உயர்ந்து பபான்னால் அதமக்கப்பட்டதால், அது பநருப்பில் உருகி ஒன்றாகத்
திரண்டு, பதன்திதச தமரு மதலதபால் ததான்றிற்று என்பதாம்.
(42)

இராவணன்முதலிதயார் பவளிதயறுதல்
5985. அமனயகாமலயில் அரக்கனும், அரிமவயர் குழுவும்,
புமன ைணிப்ப ாலி புட் க விைானத்துப் த ானார்;
நிமனயும்ைாத்திமர யாவரும் நீங்கினர்; நிமனயும்
விமன இலாமையின், பவந் து, அவ் விலங்கல்தைல்
இலங்மக.
அமனய காமலயில்- அவ்வாறுஇராவணன் மதன தவகின்ற அப்பபாழுது;
அரக்கனும், அரிமவயர் குழுவும் - ததலதம அரக்கனாகிய இராவணனும், அவனது
உரிதம மகளிர் கூட்டமும்; ைணி புமன ப ாலி புட் க விைானத்து த ானார் -
இரத்தினங்கைால் அதமக்கப்பபற்று விைங்குகின்ற புட்பக விமானத்தில் ஏறி தமதல
பசன்றனர்; யாவரும் - இறந்தவர் தபாக மற்தறய அரக்கர்களும்; நிமனயும் ைாத்திமர
நீங்கினர் - நிதனத்த அைவில் அவ்விடம் விட்டு அகன்றனர்; நிமனயும் விமன
இலாமையின் - அவ்வாறு நிதனக்கும் பசயதலச் பசய்யும் தன்தம தனக்கு
இல்லாததால்; அவ்விலங்கல் தைல் இலங்மக பவந் து - அந்த மதலயின் மீது இருந்த
இலங்தக நகர் பவந்து அழிந்தது.

நிதனத்தததச்பசய்யக் கூடியவர்கள் அரக்கர்கள். அஃறிதணப் பபாருைாகிய

இலங்தகநகர் அவ்வாறு பசய்ய முடியாததால் பநருப்பில் பவந்து அழிந்தது என்பது
கருத்து. நிதனயும் மாத்திதர - மிகச் சுருங்கிய காலம்; புட்பக விமானம் - இராவணனது
வானவூர்தி. (43) இராவணன் நகர்எரிந்த காரணம் வினவுதல்

5986. ஆழித்த ரவன் அரக்கமர அழல் எழ தநாக்கி,

‘ஏழுக்கு ஏழ் எனஅடுக்கிய உலகங்கள் எரியும்
ஊழிக் காலம்வந்து உற்றத ா ? பிறிது தவறு
உண்தடா ?
ாழித் தீச் சுடபவந் து என், நகர் ?’ எனப்
கர்ந் ான்.
ஆழித் த ரவன் - ஆதணச்சக்கரத்தத உதடயவனாய்ப் பபருந்ததர் வீரனான
இராவணன்; அரக்கமர அழல் எழ தநாக்கி - தன்னுடன் வந்த அரக்கர்கதைத்
தன்கண்களில் தகாபத் தீ பபாங்கும் படிப் பார்த்து; ஏழுக்கு ஏழ் என அடுக்கிய
உலகங்கள் - (பதினான்காக) ஒன்றன் மீது ஒன்று என ஏபழாடு ஏழாக அடுக்கப் பபற்ற
உலகங்கள்; எரியும் ஊழிக்காலம் வந்து உற்றத ா ? பிறிது தவறு உண்தடா ? - எரியும்
கற்பாந்த காலம் வந்து தசர்ந்தததா ? தவறு ஏததனும் உண்டாயிற்தறா ? ாழி தீ சுட நகர்
பவந் துஎன் ? - பபரு பநருப்பு எரித்ததால், இந்த இலங்தக நகர்
பவந்ததற்குக்காரணம் என்ன; என கர்ந் ான் - என்று தகட்டான்.
ஊழிக்காலத்தில்பதினான்கு உலகங்களும் தீயினால் அழியும். அந்த ஊழிக்காலம் வந்து
விட்டதா? அல்லது இலங்தக பவந்து அழிவதற்கு தவறு காரணம் உண்டா? என்று
இராவணன் அரக்கதரப் பார்த்துக் தகட்டான். ஏழுக்கு ஏழ் - பதினான்கு. பாழி -
பபருதம. ‘பாழியந் ததாைால் வதர எடுத்தான்’ - (திருவாய் பமாழி 10. 4. 8)
(44)

அரக்கர்நிகழ்ந்தது கூற இராவணன் சினத்தல்

5987. கரங்கள்கூப்பினர், ம் கிமள திருபவாடும்
காணார்,
இரங்குகின்ற வல்அரக்கர் ஈது இயம்பின்;
‘இமறதயாய் !
ரங்க தவமலயின்பநடிய ன் வால் இட்ட ழலால்,
குரங்கு சுட்டதுஈது’ என்றலும், இராவணன்
பகாதித் ான்.
ம் கிமளதிருபவாடும் காணார் - (அவ்வாறு இராவணன் தகட்டதும்)தமது
சுற்றத்தாதரயும் வீரம் பசல்வம் முதலிய பபாலிதவயும் இழந்து; இரங்குகின்ற வல்
அரக்கர் - ஏங்கிக் பகாண்டிருக்கின்ற வலிய அரக்கர்கள்; கரங்கள் கூப்பினர் ஈது
இயம்பினர் - தககதைக் கூப்பிக் பகாண்டுபின்வரும் இச்பசய்திதயச் பசான்னார்கள்;
இமறதயாய் ! - அரசதன !; ரங்க தவமலயின் பநடிய ன் வால் இட்ட ழலால் -
அதலகதை உதடயகடலினும் நீண்ட தனது வாலிதல நாம் தவத்த பநருப்பால்;
குரங்கு சுட்டதுஈது என்றலும் - அக்குரங்கு எரித்தது இதுவாகும் என்று பசான்ன உடன்;
இராவணன் பகாதித் ான் - இராவணன் தகாபம் பகாண்டான். (45)

5988. ‘இன்று புன்ப ாழில் குரங்கு ன் வலியினால்,

இலங்மக
நின்று பவந்து,ைா நீறு எழுகின்றது; பநருப்புத்
தின்றுத க்கிடுகின்றது; த வர்கள் சிரிப் ார்;
நன்று ! நன்று! த ார் வலி’ என, இராவணன்
நக்கான்.
இன்று - இன்தறக்கு; புன் ப ாழில் குரங்கு ன் வலியினால் - அற்பத் பதாழிதல
உதடய (ஒரு) குரங்கினது வலிதமயினால்; இலங்மக நின்று பவந்து ைாநீறு
எழுகின்றது - இலங்தக நகர் நின்று எரிந்து பபருஞ் சாம்பல் பறக்கின்றதாயிற்று;
பநருப்பு தின்று த க்கிடுகின்றது - பநருப்பு நகரத்தத உண்டு ஏப்பம் விடுவதாயிற்று;
த வர் சிரிப் ார் - (இததனக் கண்டால், நமக்குத் ததாற்றுவலி இழந்த) ததவர்களும்
நதகப்பார்கள்; த ார் வலி நன்று நன்று என - தமது தபார்த்திறதம மிக நன்றாக
இருக்கிைது என்று பசால்லி; இராவணன் நக்கான் - இராவணன் (பவகுளி தமலீட்டால்)
சிரித்தான்.
இலங்தகஎரியுண்டதற்கு, இராவணன் நாணம் ததான்ற, தகாபத்ததாடு நக்கான்
என்க. ததக்கிடுதல் - நிதறந்து ஏப்பம் விடுதல். ‘தீமுற்றத் பதன்னிலங்தக ஊட்டினான்’
என்ற திருவாய் பமாழித் பதாடர் (2.1.3) விைக்கத்துக்கு ‘பசந்தீ உண்டு ததக்கிட்டதத’
என்று தமற்தகாள் காட்டப்பபற்றுள்ைது. (46)
எரிதயயும்அனுமதனயும் பற்றி வர இராவணன் கட்டதை இடுதல்
வஞ்சித் துமற

5989. ‘உண்டபநருப்ம க்
கண்டனர் ற்றிக்
பகாண்டு அமணக’என்றான்-
அண்டமரபவன்றான்.
அண்டமரபவன்றான் - முன்பு ததவர்கதைபவன்றவனான இராவணன்; உண்ட
பநருப்ம - இலங்தகதய எரித்த அக்கினித்ததவதன; கண்டனர் ற்றி பகாண்டு
அமணக என்றான் - பார்த்தவர்கள் பிடித்துக் பகாண்டு இங்தக வருவீர்கைாக என்று
ஆதணயிட்டான்.
 இராவணன் ஆதணக்குஅஞ்சியிருந்த அக்கினி ததவன், இப்தபாது, ஆதணதய
மீறிச் பசயல்பட்டதனால், அவதனத் தண்டிக்க தவண்டி, பிடித்துக் பகாண்டு வருமாறு
அரக்கர்களுக்குக் கட்டதையிட்டான் என்பதாம். (47)

5990. ‘உற்றுஅகலாமுன்.
பெற்ற குரங்மகப்
ற்றுமின்’என்றான்-
முற்றும்முனிந் ான்.
முற்றும்முனிந் ான் - முழுவதும் சினந்தவனானஇராவணன்; பெற்ற குரங்மக -
இவ்வாறு தீங்கு இதழத்த குரங்தக; உற்று அகலாமுன் - அது, நம் ஊதரவிட்டு
நீங்குவதற்கு முன்பாக; ற்றுமின் - பிடித்து வாருங்கள்; என்றான் - என்று
கட்டதையிட்டான். (48)

5991. ொர் அயல்நின்றான்,

வீரர்விமரந் ார்;
‘தநருதும்’ என்றார்;
த ரினர்பென்றார்.
ொர் அயல்நின்றார் - இராவணதனச் சார்ந்துபக்கத்தில் நின்றவர்கைாகிய; த ரினர்
வீரர் தநருதும் என்றார் - ததர்வீரர்கள்அவ்வாதற பசய்தவாம்என்று பசால்லி;
விமரந் ார் - விதரந்து பசன்றார்கள்.
தநருதல் - உடன்படுதல். (49)

5992. எல்மலஇகந் ார்

வில்லர்;பவகுண்டார்
ல் அதிகாரத்
ப ால்லர்,ப ாடர்ந் ார்.
எல்மல இகந் ார்- அைவற்றவில் வீரர்களும்; வில்லர் -; ல் அதிகார ப ால்லர் -
பழதமயான பல்வதகயான அதிகாரங்கதை உதடயவர்களும்; பவகுண்டார் -
தகாபங்பகாண்டு; ப ாடர்ந் ார் - ததர் வீரர்கதைத் பதாடர்ந்து பசன்றார்கள்.
(50)

வஞ்சி விருத் ம்

5993. நீர் பகழுதவமல நிமிர்ந் ார்;

ார் பகழு ாமனெமைந் ார்;-
த ார் பகழு ைாமலபுமனந் ார்
ஓர் எழுவீரர்-உயர்ந் ார்.
 உயர்ந் ார் ஓர்எழு வீரர் - (அவ்வீரர்களுள்)உயர்ந்தவர்கைாகிய ஒப்பற்ற ஏழுவீரர்கள்;
நீர் பகழு தவமல நிமிர்ந் ார் - நீர்மிகும் கடல் தபால எழுந்தவர்கைாய்; த ார் பகழு
ைாமல புமனந் ார் - தபார்க்குரிய தும்தப மாதல அணிந்து; ார் பகழு ாமன
ெமைந் ார் - அணிவகுக்கப் பபற்ற தசதனதய ஆயத்தம் பசய்தார்கள். (51)

5994. விண்ணிமன,தவமல விளிம்பு ஆர்

ைண்ணிமன, ஓடிவமளந் ார்;
அண்ணமல நாடிஅமணந் ார்;
கண்ணினின் தவறுஅயல் கண்டார்.
விண்ணிமன - வானத்ததயும்; தவமல விளிம்பு ஆர் ைண்ணிமன - கடலின்
விைம்பிதல (ஓரத்திதல) பபாருந்தியுள்ை இலங்தகப் பூமிதயயும்; ஓடிவமளந் ார் -
ஓடிச் பசன்று சூழ்ந்து பகாண்டவர்கைாய்; அண்ணமல நாடி அமணந் ார் -
பபரிதயானாகிய அனுமதனத் ததடி பநருங்கி; அயல் தவறு கண்ணினின் கண்டார் -
ஒரு பக்கத்தில் (அனுமதன) தனிதய (தமது) கண்கைால் பார்த்தார்கள். (52)
அரக்கர்கள்அனுமனுடன் பபாருது அழிதல்
5995. ‘ ற்றுதிர்! ற்றுதிர் !’ என் ார்;
‘எற்றுதிர் !எற்றுதிர் ! என் ார்;
முற்றினர்,முற்றும் முனிந் ார்;
கற்று உணர்ைாருதி கண்டான்.
முற்றும்முனிந் ார் - மிக்க தகாபம் பகாண்டஅந்த அரக்கர்கள்; ற்றுதிர் ற்றுதிர்
என் ார் - (அனுமதனக் கண்டவுடன்) ‘இவதனப் பிடித்துக் பகாள்ளுங்கள் பிடியுங்கள்’
என்று பசால்பவரும்; எற்றுதிர் எற்றுதிர் என் ார் - ‘இவதனத் தாக்குங்கள் தாக்குங்கள்’
என்று பசால்பவர்களுமாய்; முற்றினர் - அனுமதன வதைந்து பகாண்டார்கள்; கற்று
உணர் ைாருதி கண்டான் - நூல்கதைக் கற்று உணர்ந்த அறிஞனான அனுமன்
அவர்கதைப் பார்த்தான். (53)

5996. ஏல்பகாடுவஞ்ெர் எதிர்ந் ார்;

கால்பகாடுமகபகாடு, கார்த ால்,
தவல்பகாடுதகாலினர்; பவந் தீ
வால்பகாடு ானும்வமளந் ான்.
ஏல் பகாடுவஞ்ெர் - (அனுமதனப்பிடிப்பதற்கு) ஏற்றுக் பகாண்டு வந்த
வஞ்சகர்கைான அரக்கர்கள்; கார் த ால் தகாலினர் - தமகம் தபால் அனுமதனச்
சூழ்ந்து பகாண்டு; கால் பகாடு, மக பகாடு தவல் பகாடு - காதலக் பகாண்டும்
தகதயக் பகாண்டும் தவதலக் பகாண்டும்; எதிர்ந் ார் ானும் - எதிர்த்தார்கள்;
அனுமனும்; பவம்தீ வால் பகாடு வமளந் ான் - பவவ்விய பநருப்பு மூண்ட தனது
வாதலக் பகாண்டு அவர்கதை வதைத்தான்.
ஏல் பகாடு -ஏற்றுக்பகாண்டு. (54)
5997. ா வம்ஒன்று குத் ான்;
ைாதிரம் வாலின்வமளத் ான்;
தைாதினன்;தைா , முனிந் ார்
ஏதியும் நாளும்இழந் ார்.
ைாதிரம் வாலின்வமளத் ான் - எல்லாத் திதசகதையும்தனது வாலினால் வதைத்துக்
பகாண்ட அனுமன்; ா வம் ஒன்று குத் ான் - ஒருமரத்ததப் பபயர்த்பதடுத்து;
தைாதினன் - அம்மரத்தால் அரக்கர்கதை அடித்தான்; தைா முனிந் ார் - அடித்ததனால்
தகாபம் பகாண்டு வந்தவர்கைான அந்த அரக்கர்கள்; ஏதியும் நாளும் இழந் ார் - தமது
ஆயுதங்கதையும் வாழ்நாதையும் இழந்தார்கள்.

பாதவம் - மரம்;ஏதி - பதடக்கலம். (55)

5998. நூறிடைாருதி, பநாந் ார்

ஊறிட, ஊன் இடுபுண்ணீர்,
தெறு இட, ஊர் அடுபெந் தீ
ஆறிட, ஓடினதுஆறாய்.
ைாருதி நூறிடபநாந் ார் - அனுமன் அவ்வாறு அடிக்க வருந்தினவர்கைான
அரக்கர்கள்; ஊறு இட ஊன் இடு புண்ணீர் தெறு இட - காயம் அதடய அதனால், அவர்
உடம்பினின்றும் பபருகிய இரத்தமானது, தசற்தற உண்டாக்க; ஊர் அடு பெந்தீ ஆறிட
ஆறாய் ஓடினது - அவ்வூதர எரித்த சிவந்த பநருப்பு தணியும் படி ஆறாகப் பபருகிற்று.
அனுமனால்தமாதுண்ட அரக்கரின் இரத்தப் பபருக்கு பற்றிக் கூறப்பட்டது.
(56)

5999. த ாற்றினர் துஞ்சினர் அல்லார்

ஏற்று இகல்வீரர், எதிர்ந் ார்;
காற்றின் ைகன்,கமல கற்றான்,
கூற்றினும் மும்ைடி பகான்றான்.
துஞ்சினர்அல்தலார் த ாற்றினர் ஏறு இகல்வீரர் - இறந்தவர்கள் தபாக அங்குத்
பதன்பட்டவர்கைான ஆண்சிங்கம் தபான்ற வீரர்கள்; எதிர்ந் ார் - அனுமதன
எதிர்த்தார்கள்; காற்றின் ைகன் கமல கற்றான் - வாயு ததவன் மகனும்
எல்லாக்கதலகதையும் கற்றவனுமாகிய அனுமன்; கூற்றினும் மும்ைடி பகான்றான் -
யமதனவிட மூன்று மடங்கு அவர்கதைக் பகான்றுவிட்டான்.
(57)
6000. ைஞ்சு உறழ்தைனியர் வன் த ாள்
பைாய்ம்பினர்வீரர் முடிந் ார்
ஐம் தினாயிரர்;அல்லார்,
ம ம் புனல் தவமல டிந் ார்.
 ைஞ்சு உறழ்தைனியர் - தமகம் தபான்றகருநிறம் பகாண்ட உடதல உதடயவர்களும்;
வன் த ாள் பைாய்ம்பினர் - வலிய ததாள்களும் ஆற்றலும் பகாண்டவர்களுமான; வீரர் -
பதட வீரர்களில்; ஐம் தினாயிரர் முடிந் ார் - ஐம்பதினாயிரம் தபர் இறந்தார்கள்;
அல்லார் ம ம்புனல் தவமல டிந் ார் - அவர்கள் அல்லாதவர் எல்லாம் பசுதமயாகக்
காணப்படுகின்ற நீதரயுதடய கடலில் தபாய் விழுந்தார்கள். (58)

6001. த ாய்த் னன் வால்; அது த ாயக்

காய்ச்சின தவமலகலந் ார்,
த ாய்ச் சிலர்ப ான்றினர் த ானார்
‘ஏச்சு’ என,மைந் ர் எதிர்ந் ார்.
வால்த ாய்த் னன் - அனுமன் தனது வாதலக்கடலில் ததாய்த்தான்; அது த ாய -
(பநருப்பு பிடித்த) அந்த வாதலத் ததாய்த்ததினால்; காய்ச்சின தவமல த ாய் கலந் ார்
சிலர் - பகாதிப்பதடந்த கடலில் பசன்று முழுகியவர்களில் சிலர்; ப ான்றினர்
த ானார் மைந் ர் - இறந்பதாழிந்தார்கள் (சில இறவாது நின்ற) வீரர்கள்; ஏச்சு என -
(இவ்வாறு கடலில் மூழ்குவது) நமக்கு இழிவு என்று கருதி; எதிர்ந் ார் - அனுமதன
எதிர்த்தார்கள்.
தமந்தர் -வலிதம உதடயவர்; வீரர். (59)

6002. சுற்றின த ரினர் த ாலா

வில் ப ாழில்வீரம் விமளத் ார்;
எற்றினன்ைாருதி; எற்ற,
உற்று எழுதவாரும்உலந் ார்.
சுற்றின த ரினர்- அனுமதனச் சூழ்ந்து பகாண்ட ததர் ஏறிய வீரர்கள்; த ாலா வில்
ப ாழில் வீரம் விமளத் ார் - ததால்வி அதடயாத தம்விற்தபார்த் பதாழிலில் வீரத்ததக்
காட்டிப் தபார் பசய்தார்கள்; ைாருதி எற்றினன் - அனுமன் அவர்கதைத்
தாக்கிஅடித்தான்; எற்ற - அவ்வாறு தாக்கியதனால்; உற்று எழுதவாரும் உலந் ார்-
அடிபட்டு பபார முதனந்து எழுந்த வீரர்களும் அழிந்தார்கள். ‘எழுதவார்’ -
ஏழுவீரர்கள் என்றும், இவர்கள் அதமச்சர்களின் மக்கள் என்றும் பபாருள் விைக்கம்
பகாடுக்கலாம். 51-ம் பாடலில் ஓர் எழு வீரர் உயர்ந்தார் ? என்ற பதாடதர தநாக்கும்
தபாது எழுதவார் ? என்பதற்கு ஏழுவீரர்கள் எனப் பபாருள் பகாள்வது பபாருத்ததம.
(60)

பிராட்டியின்திருவடிகதை வணங்கி, அனுமன் மீை, அழலும்மதறதல்

6003. விட்டுஉயர் விஞ்மெயர், ‘பவந் தீ
வட்ட முமலத் திருமவகும்
புள் திரள்தொமல புறத்தும்
சுட்டிலது’ என் துபொன்னார்.
விட்டு உயர்விஞ்மெயர் - அவ்விடம் விட்டு தமதலபசன்ற வித்தியாதரர்; பவம் தீ -
அனுமன் வாலில் தவத்த பகாடிய பநருப்பு, (அதனத்ததயும் எரித்த பநருப்பு); வட்ட
முமல திரு மவகும் புள் திரள் தொமல புறத்தும் சுட்டிலது - வட்டமான முதலதய
உதடய திருமகள் (சீதத) இருக்கின்ற பறதவக் கூட்டம் நிதறந்த தசாதலயின்,
பவளியிடத்ததக் கூட சுடவில்தல; என் து பொன்னார் - என்ற பசய்திதய
வியப்பாகத் தங்களுக்குள் தபசிக் பகாண்டார்கள். (61)

6004. வந் வர்பொல்ல ைகிழ்ந் ான்;

பவந் திறல்வீரன் வியந் ான்;
‘உய்ந் பனன்’என்ன, உயர்ந் ான்,
ம ந்ப ாடி ாள்கள் ணிந் ான்.
வந் வர் பொல்ல- (வானத்தில்) வந்தவர்கைான வித்தியாதரர் இவ்வாறுபசால்ல;
பவம் திறல் வீரன் - (அது தகட்டு) ஆண்தம மிக்க வீரனானஅனுமன்; ைகிழ்ந் ான் -
மகிழ்ச்சி பகாண்டு; வியந் ான் - வியப்பதடந்து; உய்ந் னன் என்ன உயர்ந் ான் - (தீ
விதனயினின்று யான்) தப்பிதனன்என்று எண்ணி, அவ்விடம் விட்டு தமதல
எழுந்தவனாகிச் பசன்று; ம ந்ப ாடி ாள்கள் ணிந் ான் - பசுதமயான பபான்
வதையல்கதை அணிந்தபிராட்டியின் திருவடிகளில் பணிந்து வணங்கினான். தான்
இட்டதீயினால், அதசாகவனத்துக்தகா, பிராட்டிக்தகா, துன்பம் எதுவும் தநரவில்தல
என்பதத வித்தியாதரர் தபசிக் பகாண்ட தபச்சின் மூலம் அறிந்த அனுமன், உய்ந்தனன்
என மகிழ்ந்தான். பிராட்டி தீப்பற்றி இறந்திருந்தால் அது தனக்குப் பபரும் பழியாகி
விடுதம என்று பயந்து பகாண்டிருந்தான் அனுமன் என்பதத, ‘உய்ந்தனன், என்ற
பதாடர் உணர தவக்கின்றது. முதல் நூலில் விரிவாகச் பசால்லிக்காட்டப்பட்ட
அனுமனது அச்சம் நிதறந்த எண்ணம் ‘உய்ந்தனன்’ என்ற ஒருபதாடரில் சுருக்கிக்
காட்டப்பட்டுள்ைது. இது ‘சுருங்கச் பசால்லி விைங்கதவத்தல்’ என்ற உத்திக்கு
இலக்கணமாக அதமந்துள்ைது என்னலாம். (62)

6005. ார்த் னள், ொனகி, ாரா

‘தவர்த்து எரிதைனி குளிர்ந் ாள்,
‘வார்த்ம என்?’ ‘வந் மன’ என்னா,
த ார்த்ப ாழில் ைாருதி த ானான்.
ொனகி ார்த் னள் - பிராட்டி தன்தனவணங்கிய அனுமதனப் பார்த்தாள்; ாரா -
பார்த்தவுடன்; தவர்த்து எரி தைனி குளிர்ந் ாள் - (அனுமனுக்கு என்ன ஆயிற்தறா என)
வியர்த்துக் பகாதிக்கின்ற தன் உடல் குளிர்ந்தவைானாள்; வார்த்ம என் ? - யான்
பசால்ல தவண்டியது எதுதவனும் உைததா என்றாள்; த ார் ப ாழில் ைாருதி வந் மன
என்னா த ானான் - தபார் பசய்வதில் வல்லவனான அனுமன் ‘வணக்கம்’ என்று
பசால்லி, பிராட்டியிடம் விதட பபற்றுச் பசன்றான்.

‘வார்த்தத என்?’ என்பதத அனுமன் கூற்றாகவும் பகாள்ைலாம். ‘வார்த்தத

உண்தடா என்று பிராட்டி தகட்டருைத் ததவரீதரச் தசவிக்க விதட பகாண்தடன்
என்று விண்ணப்பம் பசய்தார் மாருதி’ என்பது பதழய உதர.
(63)

6006. ‘ப ள்ளியைாருதி பென்றான்;

கள்ள அரக்கர்கள் கண்டால்,
எள்ளுவர், ற்றுவர்’ என்னா,
ஒள் எரிதயானும்ஒளித் ான்.
ப ள்ளிய ைாருதி- பதளிந்த ஞானமுதடய அனுமதனா; பென்றான் -
தபாய்விட்டான்; கள்ள அரக்கர்கள் கண்டால் எள்ளுவர் ற்றுவர் என்னா- திருட்டுச்
பசயலுக்குரிய அரக்கர்கள் என்தனக் கண்டால் நிந்தித்து என்தனப் பிடித்துச்
பசல்வர்என்று நிதனத்து; ஒள் எரி தயானும் ஒளித் ான் - ஒளி பபாருந்திய அக்கினித்
ததவனும் தன்தன மதறத்துக் பகாண்டான்.

இது காறும்இராவணனுக்கு அஞ்சி அடங்கியிருந்த அக்கினி ததவன், அனுமதன

அண்தட பகாண்ட பலத்தால், இலங்தக நகதர எரித்தான். இப்தபாது அனுமன்
இலங்தகதய விட்டுச் பசன்று விட்டதால், அரக்கர்கள் தன்தனப் பிடித்து விடுவார்கள்
என்ற பயத்தால் தன்தன மதறத்துக் பகாண்டான் அக்கினி ததவன் என்பதாம்,
(64)
 திருவடி ப ாழு டலம்
அனுமன், இராமபிரானதுதிருவடிதயத் பதாழுது, பிராட்டிதயத் தான் கண்டு வந்த
பசய்திதயக் கூறுவது, ‘திருவடிதய நாரணதனக் தகசவதனப் பாஞ்சுடதர’ என்ற
திருவாய் பமாழித் (4.9.11) பதாடதர அடிப்பதடயாக்கிக் பகாண்டு பார்த்தால், திருவடி
என்ற பதாடர் இராமபிராதனதய குறிப்பதாகவும் பகாள்ைலாம்.
தமலும் ‘திருவடி’ என்பது அனுமதனக் குறிப்பதாகக் பகாண்டு, இராமபிரான் என்ற
பசயப்படு பபாருதை வரவதழத்தும் பபாருள் பகாள்ைலாம். திருவடி (அனுமன்)
யாதரத் பதாழுதான் ? இராமபிராதனயா ? அன்று.

இப்படலத்தின்22ஆம் கவிதத, இததனத் பதளிவாக்குகிறது.

எய்தினன்அனுைனும் எய்தி, ஏந் ல் ன்

பைாய் கழல்ப ாழுகிலன்
இராமபிரானது திருவடிதயஅனுமன் பதாழவில்தல என்பதத இக்கவிததயிி்ன்
முன் பகுதி மூலம் நன்கு உணரலாம். அப்படியானால், யாதரத் பதாழுதான் ?

முளரிநீங்கிய
ம யமலதநாக்கிய மலயன் மகயினன்
மவயகம் ழீஇபநடிது இமறஞ்சி வாழ்த்தினான்
‘பிராட்டிதயத் தான்அனுமன் பதாழுதான்’ என்பதத இதன் மூலம் உணரலாம்.
ஆக, திருவடியாகியஅனுமன், பிராட்டிதய, இருந்த இடத்திலிருந்தத பதாழுது, தான்
கண்டுவந்த பசய்திதய இராமபிரானிடம் பசால்வததத் பதரிவிப்பது இந்தப் படலம்
என்று பபாருள் பகாள்வதத பபாருத்தமாகும்.
வான்வழி மீளும் அனுமன், மதயந்திரத்தில் குதித்தல்
அறுசீர் ஆசிரியவிருத் ம்

6007. ‘நீங்குபவன் விமரவின்’ என்னும் நிமனவினன்,

ைருங்கு நின்றது
ஆங்கு ஒரு குடுமிக்குன்மற அருக்கனின்
அமணந் ஐயன்,
வீங்கினன்,உலமக எல்லாம் விழுங்கினன் என்ன;
வீரன்
பூங் கழல் ப ாழுதுவாழ்த்தி, விசும்பிமடக் கடிது
த ானான்.
 விமரவின்நீங்குபவன் என்னும் நிமனவினன் - சீக்கிரத்தில் இந்த
இலங்தகயினின்றும் தபாதவன் என்கின்ற எண்ணம் உதடயவனாய்; ஆங்கு ைருங்கு
நின்றது ஒரு குடுமிக்குன்மற - அந்த இலங்தகயின் அருதகயிருந்த சிகரத்தத உதடய
ஒரு மதலதய; அருக்கனின் அமணந் ஐயன் - சூரியதனப் தபான்று பசன்று தசர்ந்த
அனுமன்; உலமக எல்லாம் விழுங்கினன் என்ன வீங்கினன் - எல்லா உலகங்கதையும்
உட் பகாண்டவனான திருமால் தபான்று தன் வடிவம் பூரித்து நின்று; வீரன் பூங்கழல்
ப ாழுது - இரகு குல வீரனான இராமபிரானது அழகிய திருவடிகதை, (தனது
மனத்தால் நிதனத்து) வணங்கிி்த் துதித்து; விசும்பிமட கடிது த ானான் - ஆகாய
வழியாக விதரவில் பசன்றான். (1)

6008. மைந்நாகம்என்ன நின்ற குன்மறயும், ைரபின் எய்தி,

மகந் நாகம்அமனதயான் உற்றது உணர்த்தினன்,
கணத்தின் காமல,
ம ந் நாகம்நிகர்க்கும் வீரர் ன் பநடு வரவு
ார்க்கும்,
பகாய்ந் நாகம்நறுந் த ன் சிந்தும், குன்றிமடக்
குதியும் பகாண்டான்.
மக நாகம்அமனதயான் - துதிக்தகதய உதடய யாதன தபான்றவனான அனுமன்;
மைநாகம் என்ன நின்ற குன்மறயும் - தம நாகம் என்று பசால்லப் படுகின்ற இதட
நின்ற மதலதயயும்; ைரபின் எய்தி உற்றது உணர்த்தினன் - (முன் அதனிடம் பசால்லி
வந்த) முதறப்படி அதடந்து, இலங்தகயில் நடந்த நிகழ்ச்சிகதை அதனிடம் கூறி;
கணத்தின் காமல ன் பநடும் வரவு ார்க்கும் - ஒரு கணப் பபாழுதிதல, பநடு
தநரமாகத் தனது வருதகதய எதிர்பார்த்துக் பகாண்டிருக்கும்; ம நாகம் நிகர்க்கும் -
படம் எடுத்து எழுந்து தநாக்கும் பாம்பு தபான்ற; வீரர் - அங்கதன் முதலிய
வானரவீரர்கள் நின்ற; பகாய் நாகம் நறுந்த ன் சிந்தும் குன்றிமட - பறித்துஎடுக்கக்
கூடிய சுர புன்தன மரங்களின் மலர்கள் தததனச் சிந்திக்பகாண்டிருக்கும்
மதகந்திரமதலயிதல; குதியும் பகாண்டான் - குதித்ததலயுஞ் பசய்தான்.

பாம்பு, ஒன்தறஆவதலாடு எதிர் பார்க்கும் தபாது, படம் எடுத்துக் பகாண்டு எழுந்து

தநாக்கும் இயல்புதடயது. அதனால் வானர வீரர்கள் அனுமனது வரதவ ஆவதலாடு
எதிர்பார்த்திருப்பதற்கு, தப நாகம் உவதமயாக்கப்பட்டது. கணத்தின் காதல -
காலத்தின் சிறிய அைவு; நாகம் - சுரபுன்தன. அனுமன், கடல் தாவிய பசய்தி, ஒரு
நீண்ட படலமாக விரிந்தது. ஆனால் அவன் திரும்பிய பசய்தி இரண்டு பாடல்களில்
முடிக்கப்பட்டுள்ைது. இது, கவிச்சக்கரவர்த்தியின் கதத அதமப்புத்
திறதனக்காட்டுகின்றது. (2)

வானர வீரர்அனுமதனக் கண்டு மகிழ்தல்

6009. த ாய் வரும் கருைம் முற்றிற்று என் து ஓர் ப ாம்ைல்

ப ாங்க,
வாய் பவரீஇநின்ற பவன்றி வானர வீரர் ைன்தனா,
ாய்வரு நீளத்துஆங்கண் இருந் ன றமவப்
ார்ப்புத்
 ாய் வரக்கண்ட ன்ன உவமகயின் ளிர்த் ார்
அம்ைா !
வாய் பவரீ இநின்ற வானர பவன்றி வீரர் - (அனுமன் நிதல யாதாகுதமா என்ற
அச்சத்துடன்) வாய் விட்டுப் புலம்பிக் பகாண்டிருந்த பவற்றிக்குரிய (அங்கதன்
முதலிய) வானர வீரர்கள்; த ாய் வரும் கருைம் முற்றிற்று என் து ஓர் ப ாம்ைல்
ப ாங்க - (பிராட்டிதய அனுமன் ததடிக் கண்டு பிடித்து) மீண்டு வருதலாகிய தம்
பசயல் முற்றுப் பபற்றது என்பதனாலாகிய ஒப்பற்ற மகிழ்ச்சி அதிகப்பட; ாய் வரு
நீளத்து ஆங்கண் இருந் ன றமவப் ார்ப்பு - (தாய்ப்பறதவ ஆவதலாடு) பாய்ந்து
உட்புக வரும் கூட்டினிடத்து இருந்தனவாகிய பறதவக்குஞ்சுகள்; ாய் வர கண்டது
அன்ன - தமது தாய்ப் பறதவ (பவளியிற் பசன்றது) மீண்டு வர, (அததனப்)
பார்த்தததப் தபான்ற; உவமகயின் ளிர்த் ார் - மகிழ்ச்சியினால் உடல் பூரித்தார்கள்.

வானர வீரர்,பபாம்மல் பபாங்க உவதகயின் தளிர்த்தார் என்க. வீரர்கைது

மகிழ்ச்சிக்கு, தாய்ப் பறதவயின் வருதக கண்டு மகிழும் பறதவக் குஞ்சுகளின்
உவதக உவதமயாக்கப்பட்டுள்ைது. பபாம்மல் - மகிழ்ச்சி; நீைம் - கூடு.
(3)6010. அழு னர்சிலவர்; முன் நின்று ஆர்த் னர் சிலவர்;
அண்மித்
ப ாழு னர்சிலவர்; ஆடித் துள்ளினர் சிலவர்;
அள்ளி
முழுதுறவிழுங்குவார்த ால் பைாய்த் னர் சிலவர்;
முற்றும்
ழுவினர்சிலவர்; பகாண்டு சுைந் னர் சிலவர்,
ாங்கி.
சிலவர் அழு னர்- (அனுமதனக் கண்ட அவ்வானர வீரர்களுள்) சிலர்
மகிழ்ச்சியினால் அழுதார்கள்; சிலவர் முன் நின்று ஆர்த் னர் - சிலர்அனுமனுக்கு
முன்னாதல நின்று ஆரவாரித்தார்கள்; சிலவர் அண்மி ப ாழு னர் - சிலர், (அனுமதன)
பநருங்கி வணங்கினார்கள்; சிலவர் ஆடி துள்ளினர் - சிலர் குதித்துக் கூத்தாடினார்கள்;
சிலவர் அள்ளி முழுது உற விழுங்குவார் த ால் பைாய்த் னர் - சிலர் (அனுமதன)
எடுத்து முழுவதும் விழுங்குபவர் தபான்று (அவதன) பநருங்கிச் சூழ்ந்து
பகாண்டனர்; சிலவர் சுற்றும் ழுவினர் - சிலர் சுற்றிலும் அனுமதனஆலிங்கனஞ்
பசய்தார்கள்; சிலவர் ாங்கிக் பகாண்டு சுைந் னர் - சிலர்அனுமதனத் தாங்கித் தூக்கிச்
சுமந்து பகாண்டார்கள்.

அனுமதனக் கண்டவானர வீரர்களின் மகிழ்ச்சிச் பசயல்கள் கூறப்பட்டன.

(4)

6011. ‘த பனாடு கிழங்கும் காயும் நறியன அரிதின் த டி,

தைல் முமறமவத்த ம்; அண்ணல் ! நுகர்ந் மன,
பைலிவு தீர்தி;
ைான வாள் முகதைநங்கட்கு உமரத் து ைாற்றம்’
என்று,
 ாம் நுகர்ொகம் எல்லாம் முமற முமற சிலவர்
ந் ார்.
சிலவர் - சில வானரவீரர்கள்; அண்ணல் ைானம் வாள் முகதை நங்கட்கு ைாற்றம்
உமரத் து - (அனுமதன தநாக்கி) பபரிதயாய் ! பபருதமயும் ஒளியும் பபாருந்திய உன்
முகதம எங்களுக்கு (பிராட்டிதயக் கண்ட நற்பசய்தியாகிய) பசாற்கதைத்
பதரிவித்துவிட்டது; நறியன த பனாடு கிழங்கும் காயும் அரிதின் த டி தைல் முமற
மவத்த ாம் - (ஆதலால்) நல்ல சுதவயுள்ைனவான தததனயும் கிழங்குகதையும்
காய்கதையும் அருதமயாகத் ததடிக் பகாணர்ந்து முன்னதம ஒழுங்காக
தவத்துள்தைாம்; நுகர்ந் மன பைலிவு தீர்தி என்று - நீ உண்டு, கதைப்தபத் தீி்ர்த்துக்
பகாள்வாயாக என்று பசால்லி; ாம் நுகர் ொகம் எல்லாம் முமற முமற ந் ார் - தாம்
விரும்பி உண்ணக் கூடிய இதலயுணவு முதலியவற்தற எல்லாம் ஒன்றன் பின்
ஒன்றாகக் பகாண்டு வந்து பகாடுத்தார்கள். (5)

அனுமன் தமனியில் உள்ைபுண்கதை தநாக்கி வானரர் வருந்துதல்

6012. ாள்களில், ைார்பில், த ாளில், மலயினில், டக்

மக ம்மில்,
வாள்களின்,தவலின், வாளி ைமழயினின் வகிர்ந்
புண்கள்,
நாள்கள் தைல்உலகில் பென்ற எண் என, நம்பி
கண்ண
ஊழ் பகாளதநாக்கி தநாக்கி, உயிர் உக, உமளந்து
உயிர்த் ார்.
ாள்களில்ைார்பில் த ாளில் மலயினில் டக்மக ம்மில் - (அவ்வானரவீரர்கள்)
அனுமனுதடய பாதங்களிலும், மார்பிலும், ததாள்களிலும், ததலயிலும், பபரிய
தககளிலும்; வாள்களின் தவலின் வாளி ைமழயினின் வகிர்ந் புண்கள் - அரக்கர்கைான
பதகவர்களுதடய வாள்கைாலும், தவல்கைாலும், அம்பு மதழகைாலும், பிைந்து
உண்டாக்கப்பட்ட காயங்கள்; உலகில் நாள்கள் தைல் பென்ற எண் என - உலகத்தில்
நாள்கள் தமதல கழிந்த எண்கள் தபால (அைவு கடந்தனவாய்) நம்பி கண்ண ஊழ்
பகாள தநாக்கி தநாக்கி - அனுமனிடத்து உள்ைனவற்தற முதறதம பபாருந்த
ஒவ்பவான்றாகப் பார்த்துப் பார்த்து; உயிர் உக உமளந்து உயிர்த் ார் - தம்உயிர் சிந்திப்
தபாகுமாறு வருந்திப் பபருமூச்சுவிட்டார். அனுமன் உடலில்உள்ை புண்கள்
அைவற்றன என்பதத, ‘நாள்கள் தமல் உலகில் பசன்ற எண் என’ என்ற பதாடர்
காட்டுகின்றது. எண்ணற்றதவதயக் குறிக்க ‘தவயத்து இறந்தாதர
எண்ணிக்பகாண்டற்று’ என்றதிருக்குறள் (22) பதாடர் இங்கு ஒப்பு தநாக்கத் தக்கது.
(6)

அங்கதன்முதலிதயாரிடம், அனுமன் சீதத கூறியஆசிதயத் பதரிவித்தல்

6013. வாலி கா லமன முந்ம வணங்கினன்; எண்கின்
தவந்ம க்
காலுறப் ணிந்து,பின்மன, கடன்முமற,
 கடதவார்க்கு எல்லாம்
ஏலுற இயற்றி,ஆங்கண் இருந்து, ‘இவண்
இருந்த ார்க்கு எல்லாம்,
ஞால நாயகன் ன்த வி பொல்லினள், நன்மை’
என்றான்.
முந்ம வாலிகா லமன வணங்கினன் - (அனுமன்) முதலில், வாலியின் மகனான
அங்கததன வணங்கி; எண்கின் தவந்ம காலுறப் ணிந்து - கரடிகளுக்கு அரசனான
சாம்பவாதன, அவன் அடிகளில் பபாருந்துமாறு வணங்கி; பின்மன கட தவார்க்கு
எல்லாம் - அதன் பிறகு, உரியவர்களுக்கு எல்லாம்; கடன் முமற ஏல் உற இயற்றி -
பசய்யத்தக்க மரியாதத முதறகதை ஏற்றபடி பசய்து; ஆங்கண் இருந்து - அங்கு ஒரு
புறத்தத அமர்ந்திருந்து; இவண் இருந்த ார்க்கு எல்லாம் - இங்கு உள்ைவரான உங்கள்
அதனவர்க்கும்; ஞால நாயகன் ன் த வி - உலகுதட நாயகனான இராமபிரானுதடய
ததவியாகிய பிராட்டி; நன்மை பொல்லினள் என்றான் - நலந்தருவனவாகிய
ஆசீர்வாதங்கதைச் பசால்லி அருளினாள் என்று கூறினான்.
அங்கதன்இைவரசனும் பதடத்ததலவனும் ஆதலால், அவனுக்கு முதல் வணக்கம்.
சாம்பவான் பிரம புத்திரனாதலாலும், வயதினாலும் அறிவினாலும்
சிறந்தவனாதலாலும், கடல் கடந்து பசல்ல அனுமதன ஊக்கப்படுத்திய சிறப்பினன்
ஆதலாலும், அவனுக்கு, கால் உறப் பணிந்த வணக்கம். (சாஷ்டாங்க நமஸ்காரம்)
(7)

வானரர் விரும்பியவண்ணம், அனுமன் நடந்த பசய்திகதைக் கூறுதல்

6014. என்றலும்,கரங்கள் கூப்பி எழுந் னர், இமறஞ்சித்
ாழ்ந்து
நின்றனர், உவமகப ாங்க விம்ைலால் நிமிர்ந்
பநஞ்ெர், ‘பென்றது மு லா,வந் து இறுதியாச் பெப் ற் ாமல,
வன் திறல்உரதவாய் !’ என்ன, பொல்லுவான்
ைருத்தின் மைந் ன்:
என்றலும் - என்று(அனுமன்) கூறியவுடன்; எழுந் னர் - (வானர வீரர்கள்
அதனவரும்) எழுந்து நின்றவர்கைாய்; கரங்கள் கூப்பி இமறஞ்சி ாழ்ந்து நின்றனர் -
தம் தககதைக் குவித்து, வணங்கித் தாழ்ந்துநின்று; உவமக ப ாங்க விம்ைலால்
நிமிர்ந் பநஞ்ெர் - மகிழ்ச்சி தமலிட பூரிப்பால் நிமிர்ந்து (ஊக்கம் பகாண்ட) மன
முதடயவர்கைாய்; வல் திறல் உரதவாய் ! - (அனுமதன தநாக்கி) மிக்க வலிதம
உதடயவதன !; பென்றது மு லா வந் து இறுதியா பெப் ல் ாமல என்ன - நீ
இங்கிருந்து தபானது முதலாக, இப்பபாழுது இங்கு வந்து தசர்ந்தது முடிவாக,
(நடந்ததத) இங்குச் பசால்வாயாக என்று தகட்டுக் பகாள்ை; ைருத்தின் மைந் ன்
பொல்லுவான் - வாயு ததவனின் மகனான அனுமன் (பின்வருமாறு)
பசால்லுவானாயினான். (8)

6015. ஆண் மகத வி உள்ளத்து அருந் வம் அமையச்

பொல்லி,
பூண்ட த ர்அமடயாளம் மகக் பகாண்டதும் புகன்று,
த ாரில்
நீண்ட வாள்அரக்கதராடு நிகழ்ந் தும், பநருப்புச்
சிந்தி
மீண்டதும்,விளம் ான்- ான் ன் பவன்றிமய
உமரப் பவள்கி.
ஆண் மக - ஆண்தமக்குணம் நிதறந்த அனுமன்; த வி உள்ளத்து அருந் வம் -
பிராட்டியின் மனத்தில் உள்ை அரிய தவமாகிய கற்பபாழுக்கத்தத; அமைய பொல்லி -
(அவர்களுக்கு விைங்கும்படித்) பதளிவாகச் பசால்லி; பூண்ட த ர் அமடயாளம் மகக்
பகாண்டதும் புகன்று - (பிராட்டி) அணிந்திருந்த (சூடாமணியாகிய) பபரிய
அதடயாைத்ததக் தகயில் பபற்று வந்தததயும் பசால்லி; ன் பவன்றிமய ான்
உமரப் பவள்கி - தனது பவற்றிச் சிறப்தபத் தாதன பசால்ல பவட்கப்பட்டு; த ாரில்
நீண்ட வாள் அரக்கதராடு நிகழ்ந் தும் - யுத்தத்தில் பநடிய வாள்கதை உதடய
அரக்கர்களுடன் நடந்த பசய்திதயயும்; பநருப்பு சிந்தி மீண்டதும் - (இலங்தக
முழுவதிலும்)பநருப்தபதவத்து விட்டுமீண்டு வந்த பசய்திதயயும்; விளம் ான் -
பசால்லாமல் விட்டு விட்டான்.

தற்புகழ்ச்சிபசய்தல் தமன்தமக்கு இழுக்காம் ஆதலால், அரக்கதராடு நிகழ்ந்த

தபார்ச் பசய்திதயயும், இலங்தகயில் பநருப்பு தவத்தததயும் அனுமன்
பசால்லவில்தல. (9)

பிறவற்தறக்குறிப்பால் உணர்ந்த வானர வீரர் வினவுதல்

6016. ‘ப ாரு மை புண்தண பொல்ல, பவன்றமை த ாந்
ன்மை
உமரபெய, ஊர் தீஇட்டது ஓங்கு இரும் புமகதய
ஓ ,
கரு லர் ப ருமைத வி மீண்டிலாச் பெயதல காட்ட,
ப ரி ரஉணர்ந்த ம்; பின்னர், என் இனிச்
பெய்தும் ?’ என்றார்.
ப ாரு மை புண்தணபொல்ல - (வானர வீரர்கள்அனுமதன தநாக்கி,நீ
பசால்லாவிட்டாலும்) நீ அங்குப் தபார் புரிந்ததத உன் உடம்பில் உள்ைகாயங்கதை
பதரிவிக்கவும்; பவன்றமை த ாந் ன்மை உமர பெய - நீபதகவதர பவன்ற
தன்தமதய நீ இங்கு திரும்பி வந்த நிதலதய பசால்லவும்; ஊர் தீ இட்டது ஓங்கு
இரும்புமகதய ஓ - இலங்தக நகரில் நீ பநருப்புதவத்ததத உயர்ந்து ஓங்கிய பபரிய
புதகதய அறிவிக்கவும்; கரு லர்ப ருமை - அப் பதகவர்கைது வலிதம முதலிய
சிறப்புகதை; த விமீண்டிலா பெயதல காட்ட - பிராட்டி உன்தனாடு திரும்பி வராத
பசயதலஎடுத்துக்காட்டவும்; ப ரி ர உணர்ந்த ாம் - பதளிவாக அறிந்து
பகாண்தீீி்டாம்; பின்னர் இனி என் பெய்தும் என்றார் - இனிதமல், என்ன பசய்யக்
கடதவாம் என்று வினாவினார்கள். வானர வீரர்உணர்ந்த வதக அனுமான அைதவ
எனப்படும் - அனுமானம் - காரியத்ததால் காரணம் அறிதல். கருதலர் - நன்தமதய
எண்ணாதவர். (10)
 அதனவரும்இராமபிராதனக்காண விதரதல்
6017. ‘யாவதும், இனி, தவறு எண்ணல் தவண்டுவது
இமறயும் இல்மல;
தெவகன்த வி ன்மனக் கண்டமை விமரவின்
பெப்பி, ஆவது, அவ் அண்ணல் உள்ளத்து அருந் துயர்
ஆற்றதல ஆம்;
த ாவது புலமை’ என்னா, ப ாருக்பகன எழுந்து
த ானார்.
இனி தவறு எண்ணல்தவண்டுவது யாவதும் இமறயும் இல்மல - இனிதமல்,தவறு
எண்ணிப் பார்க்க தவண்டியது, எதுவும் சிறிதும் இல்தல; ஆவது தெவகன்
த வி ன்மன கண்டமை விமரவின் பெப்பி - இனி நாம் பசய்யத்தக்கது மகாவீரனான
இராமபிரானுதடய மதனவியாகிய சீதததயப் பார்த்ததத விதரவில் பசன்று
பசால்லி; அவ் அண்ணல் - அந்த இராமபிரானது,; உள்ளத்து அருந்துயர் ஆற்றதல ஆம் -
மனத்தில் உள்ை, தபாக்குதற்கு அரிய துன்பத்ததத் தணியச் பசய்ததல ஆகும்;
த ாவத புலமை என்னா - (அதற்காக இனி இராமபிரானிடம்) பசல்வதத அறிவுள்ை
பசயலாகும் என்று அதனவரும் ஒருமித்த கருத்தினராய்க் கூறி; ப ாருக் பகன எழுந்து
த ானார் - விதரவில் எழுந்து பசன்றனர்.
இது, எல்லா வானரவீரரும் ஒரு தசரத் தீர்மானித்துச் பசன்ற பசயதலக் கூறுவதாகும்.
பபாருக்பகன விதரவுக் குறிப்பு. (11)

வானர வீரரின்உதரப்படி, அனுமன் இராமனிடம்முந்திச் பசல்லுதல்.

6018. ‘ஏ நாள்இறந் ; ொல வருந்தினது இருந் தெமன;
ஆ லால்விமரவின் பெல்லல் ஆவதுஅன்று; அளியம்
எம்மைச்
ொ ல் தீர்த்துஅளித் வீர ! மலைகன் பைலிவு தீரப்
த ாது நீமுன்னர்’ என்றார்; ‘நன்று’ என அனுைன்
த ானான்.
அளியம் எம்மைொ ல் தீர்த்து அளித் வீர ! - உம்மால் அன்பு பசய்யத்தக்கவராகிய
எங்கதை இறந்து தபாதலினின்றும் நீக்கிக் காத்தருளிய பபரிய வீரதன !; ஏ நாள் -
பிராட்டிதயத் ததடி வரும் காரணமாய்க் குறிப்பிட்ட நாட்கள்; இறந் - கடந்து
தபாயின; இருந் தெமன ொல வருந்தினது - உம் வரதவ எதிர் தநாக்கி இங்கு
தங்கியிருந்த தசதன, மிகவும் துயரம் தமற் பகாண்டது; விமரவின் பெல்லல் ஆவது
அன்று ஆ லால் -தவகமாகச் பசல்லும்வலிதம உதடயது அல்ல ! ஆதகயால்;
மலைகன் பைலிவு தீர நீ முன்னர் த ாது என்றார் - ததலவனான இராமபிரானது
துன்பம் நீங்க, நீ முன்னதாக, அப்பபருமானிடம் தபாவாயாக என்று வானர வீரர்
கூறினார்கள்; நன்று என அனுைன் த ானான் - ‘நல்லது’ என்று பசால்லிவிட்டு
இராமபிரான் இருக்கும் இடம் தநாக்கி அனுமன் பசன்றான்.
 ஏத நாள் -பிராட்டிதயத் ததடி வரும் காரணமாகக் குறிக்கப்பட்ட நாள்; அது ஒரு
மாதத் தவதண; ‘ஒரு மதி முற்றுறாத முன் முற்றுதிி்ர்’ (கம்ப. 4457) குறிப்பிட்ட நாள்
கடந்ததமயால், தமது அரசன் சுக்கிரீவன் தண்டிப்பாதன என்பது, தசதனயின்
வருத்தம். சாதல் தீர்த்து அளித்தல் - தசதன சாகத் துணிந்தது. ‘மாண்டுறுவது நலம் என
வலித் தனம்’. (கம்ப. 4658) அனுமன், இராமபிரானிடம் விதரவில் பசல்ல
தவண்டியததக் காரணத்துடன் வானர வீரர்கள் கூறியததத் பதரிவிப்பது இது.
(12)

6019. முத் மலஎஃகினாற்கும் முடிப் அருங் கருைம்

முற்றி,
வித் கத் தூ ன்மீண்டது இறுதியாய் விமளந்
ன்மை,
அத் மல அறிந் எல்லாம் அமறந் னம்;
ஆழியான்ைாட்டு
இத் மலநிகழ்ந் எல்லாம் இயம்புவான் எடுத்துக்
பகாண்டாம்.
வித் கத் தூ ன்- சதுரப்பாடுதடய தூதனாகிய அனுமன்; முத் மல எஃகினாற்கும் -
மூன்று ததலகதை உதடய சூலாயுதம் ஏந்திய சிவபிரானுக்கும்; முடிப் அரும் கருைம்
முற்றி - பசய்து முடிப்பதற்கு அருதமயான காரியத்தத நிதறதவற்றி; மீண்டது
இறுதியாய் - திரும்பி வந்தது முடிவாக; அத் மல விமளந் ன்மை அறிந் எல்லாம்
அமறந் னம் - அங்கு நிகழ்ந்த பசயல்கதை பதரிந்த வதரயிலும், பசான்தனாம்;
இத் மல ஆழியான் ைாட்டு நிகழ்ந் எல்லாம் - இனி, இவ்விடத்தில் (கிட்கிந்ததயில்)
இராமபிரானிடத்தில் நடந்தனவற்தற எல்லாம்; இயம்புவான் எடுத்துக் பகாண்டாம் -
பசால்வதற்குத் பதாடங்கிதனாம்.
இக்கவிதத,கவிக் கூற்று, முத்ததல எஃகினாற்கும் முடிப்பரும் கருமம்:-
இலங்தகதய எரியூட்டுதல். பசயற்கரும் காரியம் பசய்ததமயால்
அனுமன்வித்தகத்தூதன் எனப்பட்டான். வித்தகம் - திறதம. (சதுரப்பாடு)
(13)

சுக்கிரீவன்ததற்ற, இராமன் ததறுதல்

கலிவிருத் ம்

6020. கார் வமர இருந் னன் கதிரின் கா லன்,

சீரிய பொற்களால் ப ருட்ட, பெங் கணான்
ஆர் உயிர் ஆயிரம் உமடயன் ஆம் எனா,
தொர்ப ாறும் தொர்ப ாறும், உயிர்த்துத்
த ான்றினான்.
பெங்கணான்தொர்ப ாறும் தொர்ப ாறும் - சிவந்த கண்கதை உதடயவனான
இராமபிரான் (பிராட்டியின் பிரிவாற்றாதமயால்) உயிர் நீங்கினான் தபான்று
மூர்ச்சிக்கும் தபாபதல்லாம்; கார் வமர இருந் னன் கதிரின் கா லன் - தமகம்
தங்கியுள்ை மதலயில் இருந்தவனாகிய சூரியன் மகனான சுக்கிரீவன்; சீரிய
பைாழிகளால் ப ருட்ட - சிறந்த பமாழிகதைக் கூறித் ததற்ற, (அதனால்); ஆயிரம் ஆர்
உயிர் உமடயன் ஆம் என - (இராமபிரான்) பல அரிய உயிர்கதை உதடயவன் தபால;
உயிர்த்து த ான்றினான் - ஓய்ந்து மீண்டும் உயிர் பபற்றவன் தபால (பலமுதற) மூச்சு
விட்டுக் காணப் பபற்றான்.

பிராட்டியின்பிரிவுத் துயரம் வாட்டுதலினால், மூர்ச்சித்து உயிர் தசார்ந்த

இராமபிராதன, சுக்கிரீவன், தனது நல்ல பசாற்கைால் பதளிவித்தான். அதனால்
இராமபிரான் உயிர்த்துத் ததான்றினான் என்பதாம். இராமபிரான், உயிர் அடங்கியும்,
மீண்டு வந்தும், பலமுதற நிகழப் பபற்றவனாதலால், ‘ஆர் உயிர் ஆயிரம் உதடயன்
ஆம்’ எனப்பட்டான். (14)

6021. ‘ ண்டல்இல் பநடுந் திமெ மூன்றும் ாயினர்,

கண்டிலர்ைடந்ம மய’ என்னும் கட்டுமர,
உண்டு உயிர்அகத்து என ஒறுக்கவும், உளன்,
திண் திறல்அனுைமன நிமனயும் சிந்ம யான்.
ண்டல் இல்பநடுந்திமெ மூன்றும் ாயினர் - ததடயில்லாது, (வடக்கு, கிழக்கு
தமற்கு என்ற) பபரிய மூன்று திதசகளிலும் தாவிச் பசன்றவர்கள்; ைடந்ம மயக்
கண்டிலர்என்னும் கட்டுமர - பிராட்டிதயக் கண்டார் இல்தல என்று கூறிய உறுதிச்
பசால்; அகத்து உயிர் உண்டு என ஒறுக்கவும் - தன்னுள் உயிர் இருக்கின்றது என்னும்
நிதலயில், தன்தன வருத்தவும்; திண் திறல் அனுைமன நிமனயும் சிந்ம யான் உளன் -
மிக்க வலிதம வாய்ந்த அனுமதன எண்ணுகின்ற மனத்தினான இராமபிரான், உயிர்
உள்ைவன் என்ற நிதலயில் இருந்தான்.

பதன் திதச தவிரமற்தறய மூன்று திதசகளுக்கும் பசன்றவர்கள் பிராட்டிதயக்

காணாதவர்கைாக வந்தனர் என்ற பசால், வருத்தவும், இராமபிரான் உயிர்
உைனாயிருந்தது, அனுமன் பிராட்டிதயக் கண்டு வருவான் என்ற நம்பிக்தகயால்
தான். ‘திண் திறல் அனுமதன நிதனயும் சிந்ததயால், உயிர் உைன்’ என்றும் பபாருள்
பகாள்ைலாம். (15)

6022. ஆரியன்,அருந் துயர்க் கடலுள் ஆழ் வன்,

‘சீரியது அன்றுநம் பெய்மக; தீர்வு அரும்
மூரி பவம் ழிபயாடும் முடிந் ாம்’ என,
சூரியன் பு ல்வமனதநாக்கிச் பொல்லுவான்;
ஆரியன் அரும்துயர்க் கடலுள் ஆழ் வன் - பபருதமக்குரியவனான இராமபிரான்,
அரிய துன்பமாகிய கடலுள் மூழ்குபவனாய்; சூரியன் பு ல்வமன தநாக்கி - சூரியனின்
மகனாகிய சுக்கிரீவதனப் பார்த்து; நம் பெய்மக சீரியது அன்று - நாம் தமற்பகாண்ட
காரியம் பயன்பட்டதாக அதமயவில்தல; தீர்வு அரும் மூரி பவம் ழி பயாடும்
முடிந் து ஆம் என பொல்லுவான் - தீராத பபரிய பழிச் பசால்தலாடும் முடிந்ததாகும்
என்று, பின்வருமாறு எடுத்துக் கூறுபவனானான்.
 நம் பசய்தக;இதுவதர பிராட்டிதயத் ததட எடுத்துக் பகாண்ட முயற்சி. மூரி
பவம்பழி; தன் மதனயாதை, தீதயான் ஒருவன் எடுத்துச் பசல்ல, இராமன் அவதை
மீட்கும் ஆற்றல் அற்றவனானான் என்று உலகத்தார் கூறுவது. இந்தக் கவியில்
பதாகுத்துக் காட்டப்பட்ட பசய்தக. பழி ஆகியதவகள் அடுத்த நான்கு கவிகளில்
வகுத்துக் காட்டப்படுகின்றன. (16)

சுக்கிரீவதனதநாக்கி இராமபிரான் துயருடன் தபசுதல்

6023. ‘குறித் நாள் இகந் ன குன்ற, ப ன் திமெ
பவறிக் கருங்குழலிமய நாடல் தையினார்
ைறித்து இவண்வந்திலர்; ைாண்டுளார்பகாதலா ?
பிறித்துஅவர்க்கு உற்றுளது என்மன ?-
ப ற்றிதயாய் !’
ப ற்றிதயாய் - நற்பண்புதடயவதன !; பவறிகரும் குழலிமய ப ன் திமெ நாடல்
தையினார் - நறு மணம் உள்ை கரிய கூந்ததல உதடய சீதததய பதற்குத் திதசயில்
ததடுததல தமற்பகாண்டு பசன்ற அனுமன் முதலிய வானர வீரர்கள்; குறித் நாள்
இகந் ன குன்ற - நாம் குறிப்பிட்டுக் கூறிய தவதண நாட்கள் கடந்தன; நாள் கடந்து
ததயவும்; இவண்ைறித்து வந்திலர் - இங்கு திரும்பி வந்தாரல்லர்; அவர்க்கு - ததடச்
பசன்ற அவ்வானர வீரர்க்கு; பிறிது உற்றுளது என்மன ? - தவறு என்ன தநர்ந்துள்ைது ?;
ைாண்டுளார் பகாதலா ? - இறந்து தபாயினார்கதைா ?

குறித்தகாலத்துக்குள், பதன் திதச பசன்றவர்கள் வராததனால்; மாண்டுவிட்டனதரா

என்று ஐயமுறுகின்றான் இராமபிரான். ‘பிறிது’ என்பது எதுதக தநாக்கி பிறித்து என
நின்றது; பசய்யுள் விகாரம். (17)

6024. ‘ைாண்டனள்அவள்; “இவள் ைாண்ட வார்த்ம மய

மீண்டு அவர்க்குஉமரத் லின், விளி ல் நன்று”
எனா,
பூண்டது ஓர் துயர்பகாடு ப ான்றினார்பகாதலா ?
த ண்டினர்,இன்னமும் திரிகின்றார்பகாதலா ?
அவள் ைாண்டனள்- (அதுவன்றி) அச்சீதத இறந்து விட்டாள்; இவள் ைாண்ட
வார்த்ம மய மீண்டு அவர்க்கு உமரத் லின் - ‘இந்த சீதா பிராட்டி இறந்த பசய்திதயத்
திரும்பிச் பசன்று அந்த இராமபிரான் முதலியவர்களுக்குச் பசால்லுவதிலும்; விளி ல்
நன்று எனா - நாம் இறந்து தபாததல நல்லது’ என்று எண்ணி; பூண்டது ஓர் துயர் பகாடு
ப ான்றினார் பகாதலா? - தமற்பகாண்டபதாரு துன்பத்தினால் (அவ்வனுமன்
முதலாதனார்) இறந்தார்கதைா ?; இன்னமும் த ண்டினர் திரிகின்றார்கதளா ? - (அன்றி)
இன்னும், ததடினவர்கைாய் தவறுபல இடங்களிலும் அதலகின்றார்கதைா ?.
இராமபிரான்ஐயப்பாடு, தமலும் நீளுகின்றது. (18)
6025. ‘கண்டனர்அரக்கமர, கறுவு மகம்மிக,
ைண்டு அைர்ப ாடங்கினார், வஞ்ெர் ைாமயயால்
விண் லம்அ னில் தையினர்பகால் ? தவறு இலாத்
ண்டல் இல்பநடுஞ் சிமறத் மளப்
ட்டார்பகாதலா ?
அரக்கமரக்கண்டனர் - (சீதததய எடுத்துச்பசன்ற இராவணன் முதலிய)
அரக்கர்கதைப் பார்த்து; கறுவு மகம்மிக ைண்டு அைர் ப ாடங்கினார் - தகாபம்
அதிகரிக்க, மிகுதியான தபாதரச் பசய்யத் பதாடங்கி; வஞ்ெர் ைாமயயால் விண் லம்
அ னில் தையினார் பகால் ? - வஞ்சகச் பசயலுதடய அவ்வரக்கர்களின் மாயச்
பசயலால் (இறந்து) வீரசுவர்க்கத்தில் பசன்று தசர்ந்தார்கதைா ?; ண்டல் இல் பநடுஞ்
சிமற மளப் ட்டார் பகாதலா ? - (எக்காலத்திலும்) நீங்குதல் இல்லாத பபரிய
சிதறயில் கட்டுப்பட்டார்கதைா ?
ஓ: அதச. (19)

6026. ‘ “கூறின நாள், அவர் இருக்மக கூடலம்;

ஏறல் அஞ்சுதும்”என, இன் துன் ங்கள்
ஆறினர், அருந் வம் அயர்கின்றார்பகாதலா ?
தவறு அவர்க்குஉற்றது என் ? விளம்புவாய் !’
என்றான்.
கூறின நாள் அவர்இருக்மக கூடலம் - (நமக்குத் தவதணயாகக் குறிப்பிட்டுச்)
பசான்ன நாட்களுள் இராமன் முதலிதயார் இருப்பிடத்ததச் தசர்ந்ததாமில்தல; ஏறல்
அஞ்சுதும் என - இனி அங்கு பசன்று தசரும் பசயலுக்குப் பயப்படுகின்தறாம்
என்று தீர்மானித்து; இன் துன் ங்கள் ஆறினர் - இன்ப துன்ப உணர்ச்சிகளினின்றும்
நீங்கியவர்கைாய்; அருந் வம் அயர்கின்றார் பகாதலா - அரிய தவத்தில் ஈடுபட்டு
மற்றவற்தற மறந்தார்கதைா ?; அவர்க்கு தவறு உற்றது என் ? - அந்த வீரர்களுக்கு
தவதற தநர்ந்தது யாததா ?; விளம்புவாய் என்றான் - ‘பசால்வாயாக’ என்று
(இராமபிரான் சுக்கிரீவதனப்) பார்த்துக் தகட்டான்.
குறித்த காலம் கடந்ததனால், மீண்டும் இராமன் இருக்கும் இடத்துக்கு வருதற்கு
அஞ்சி, வானர வீரர்கள் தவத்தத தமற்பகாண்டனதரா என்பதும் இராமபிரான் உள்ைத்
பதழுந்த ஒரு ஐயம் ஆகும். (20) அனுமன்,இராமனுக்குச் சீததயின்
நிதலதயக்குறிப்பால் உணர்த்துதல்
6027. என்புழி,அனுைனும், இரவி என் வன்
ப ன் புறத்துஉளன் எனத் ப ரிவது ஆயினான்;
ப ான் ப ாழி டக் மக அப் ப ாரு இல் வீரனும்,
அன்புறுசிந்ம யன், அமைய தநாக்கினான்.
என் புழி - என்று(இவ்வாறு இராமபிரான் சுக்கிரீவதன தநாக்கி) வினாவிய
காலத்தில்; அனுைனும் -; இரவி என் வன் ப ன் புறத்து உளன் என ப ரிவது ஆயினான்
- சூரியன் பதற்குத் திதசயில் ததான்றியுள்ைான் தபால (அவர் கண்களில்)
காணப்பட்டான்; ப ான் ப ாழி ட மக அ ப ாரு இல் வீரனும் - அழகு ததும்பி
வழியும் பபரிய தககதை உதடய ஒப்பற்ற வீரனான அந்த இராமபிரானும்; அன்புறு
சிந்ம யன் அமைய தநாக்கினான் - அன்பு மிக்க மனத்தத உதடயவனாய் நன்றாகப்
பார்த்தான்.

அனுமதனச்சூரியனாகவும், அவன் பதன் திதசயிலிருந்து வருவதால், சூரியன்

பதற்கிலிருந்துவருவதாகவும் கூறப்பபற்றது. கிழக்கிலிருந்து வரதவண்டியசூரியன்,
இப்தபாது பதற்குத் திக்கிலிருந்து வருகின்றான் என்று நயம் படக்கூறப்பட்டது.
(21)

6028. எய்தினன்அனுைனும்; எய்தி, ஏந் ல் ன்

பைாய் கழல்ப ாழுகிலன்; முளரி நீங்கிய
ம யமல தநாக்கிய மலயன், மகயினன்,
மவயகம் ழீஇபநடிது இமறஞ்சி, வாழ்த்தினான்.
அனுைனும்எய்தினன் - அனுமனும் அவ்விடத்ததஅதடந்தான்; எய்தி ஏந் ல் ன்
பைாய் கழல் ப ாழுகிலன் - வந்து தசர்ந்து பபருதமயிற் சிறந்தவனான இராமபிரானது
வலிய கழல் அணிந்த திருவடிகதை வணங்காதவனாய்; முளரி நீங்கிய ம யமல
தநாக்கிய - தாமதர மலதர விட்டு நீங்கி (பூமியில் அவதரித்த) திருமகைாகிய
பிராட்டிதய, அவள் இருக்கும் பதன் திதச தநாக்கிய; மலயன் மகயினன் -
ததலதயயும் தககதையும் உதடயவனாய் (த்திரும்பி); மவயகம் ழீஇ பநடிது
இமறஞ்சி வாழ்த்தினான் - நிலத்ததத் தழுவியது தபான்று படிந்து நீட்சியாக நிலத்தில்
கிடந்தபடிதய வணங்கி, பிராட்டிதய வாழ்த்தினான். சீதா பிராட்டிகற்புத்
திண்தமயுடன் இலங்தகயில் இருக்கின்றாள் என்ற உண்தமதய, இராமபிரான்
முதலில் அறிந்து பகாள்வதற்காக, அனுமன் பதன் திதச தநாக்கி வணங்கி,
வாழ்த்தினான் என்க. பமாய் - வலிதம; சீதத, திருமகளின் அவதாரம் என்பதத முைரி
நீங்கிய ததயல்’ என்ற பதாடர் காட்டுகின்றது. (22)
பசய்தி உணர்ந்தஇராமபிரான் மகிழ்தல்
6029. திண்திறல் அவன் பெயல் ப ரிய தநாக்கினான்;
‘வண்டு உமறஓதியும் வலியள்; ைற்று இவன்
கண்டதும் உண்டு;அவள் கற்பும் நன்று’ எனக்
பகாண்டனன்,குறிப்பினால் உணரும்
பகாள்மகயான்.
குறிப்பினால்உணரும் பகாள்மகயான் - அவயவங்களின்குறிப்தபக் பகாண்டு
நடந்ததத நன்கு உணர்ந்து பகாள்ளும் நுண்ணறிவினனான இராமபிரான்; திண் திறல்
அவன் பெயல் ப ரிய தநாக்கினான் - மிக்க வலிதம உதடய அந்த அனுமனது
பசய்தகதய நன்றாகப் பார்த்து அறிந்து; வண்டு உமற ஓதியும் வலியள் - வண்டுகள்
தங்கும் கூந்ததல உதடய பிராட்டியும் நன்னிதலயில் உறுதியுடன் இருக்கின்றாள்;
இவன் கண்டதும் உண்டு - இவ்வனுமன் அவதை தநரில் பார்த்து வந்ததும் உண்டு;
அவள் கற்பும் நன்று என பகாண்டனன் - அவைது கற்பும் சிறப்புதடயதாயிருக்கின்றது
என்று ஊகித்துக் பகாண்டான். அனுமன் பதன் திதசதநாக்கித் பதாழுத
பசய்தகயிலிருந்து, இராமபிரான்உணர்ந்து பகாண்ட பிராட்டியின் நிதல பற்றிப்
தபசப்பட்டது என்க. (23)

6030. ஆங்கு அவன்பெய்மகதய அளமவ ஆம் எனா,

ஓங்கியஉணர்வினால், விமளந் து உன்னினான்;
வீங்கின த ாள்;ைலர்க் கண்கள் விம்மின;
நீங்கியது அருந்துயர்; கா ல் நீண்டத .
ஆங்கு அவன்பெய்மகதய - (இராமபிரான்)அவ்விடத்தில் அனுமன் பசய்த
குறிப்பான பசயதல; அளமவ ஆம் எனா - பிராட்டியின் நன்னிதலதய அறிந்து
பகாள்வதற்கு அைவு கருவியாகும் என்று; ஓங்கிய உணர்வினால் விமளந் து
உன்னினான் - சிறந்த (தனது குறிப்பறியவல்ல) அறிவினால் அங்கு நடந்த
பசய்திகதைநுட்பமாய் அறிந்து பகாண்டான்; த ாள் வீங்கின - அந்த மகிழ்ச்சியினால்,
பபருமானது ததாள்கள் பூரித்தன; ைலர்க்கண்கள் விம்மின - தாமதர மலர் தபான்ற
கண்கள் ஆனந்த நீர் பபருகப் பபற்றன; அருந்துயர் நீங்கியது - அவனது நீங்குதற்கு
அருதமயான துன்பமும்நீங்கிற்று; கா ல் நீண்டது - பிராட்டிபால் பகாண்ட அன்பும்
வைர்வதாயிற்று. (24)
பிராட்டிதயக்கண்டதத அனுமன் இராமபிரானிடம் கூறுதல்
6031. ‘கண்டபனன், கற்பினுக்கு அணிமய, கண்களால்,
ப ண் திமர அமலகடல் இலங்மகத் ப ன் நகர்;
அண்டர் நாயக !இனி, துறத்தி, ஐயமும்
ண்டு உள துயரும்’என்று, அனுைன் ன்னுவான்;
அனுைன், அண்டர்நாயக - அனுமன் (இராமபிராதன தநாக்கி) ததவர்களுக்குத்
ததலவதன!; ப ண் திமர அமலகடல் இலங்மக ப ன் நகர் - பதளிவானவும் சுருளும்
இயல்புதடயனவுமான அதலகதைாடு கூடிய கடல் சூழ்ந்த இலங்தக என்ற பசால்லப்
படுகின்ற பதற்கில் உள்ை நகரத்தில்; கற்பினுக்கு அணிமய கண்களால் கண்டபனன் -
கற்பிற்கு ஒரு ஆபரணம் தபான்ற பிராட்டிதய, என் கண்கைாதலதய பார்த்ததன்; இனி
ஐயமும் ண்டு உள துயரும் துறத்தி - இனிதமல், (பிராட்டி கற்புதடயதைா, இலதைா)
என்ற சந்ததகத்ததயும், இதுகாறும் பகாண்டுள்ை துன்பங்கதையும் நீக்குவாயாக’;
என்று ன்னுவான் - என்று பதாகுத்துச் பசால்லி, தமலும் விரித்துக் கூறுவானானான்.
அனுமன், தான்பிராட்டிதயக் கண்டததயும், அவன் கற்பின் சிறப்தபயும்,
பிராட்டியிருக்கும் இடத்ததயும் இராமபிரானுக்குக் கூறினான் என்பதாம்.
இக்கவிததயில் உள்ை ஒவ்பவாரு பசாற்களும், உணரும் பதாறும் உணரும் பதாறும்
கற்பார்க்கு இன்பம் பயப்பனவாகும். ‘கண்டபனன்’ என்ற பசால், ‘த்ருஷ்டா ஸீதா’
என்ற முதல் நூல் பதாடதரத் தழுவியது. ஆனால், அடுத்துள்ை கற்பினுக்கு அணிதய
என்ற பதாடர், ‘ஸீதா’ என்ற பசால்தலக் காட்டிலும் ஆழ்ந்த, சிறந்த, நுணுக்கமான
பபாருதை உதடயதாகும். ‘கண்டபனன்’ என்ற விதனச்பசால்தல கண்ணால் என்றும்
கருவிதயத் தரும் ஆதலின், ‘கண்கைால்’ என்பததச் சீததயின் கண்கைால் என்று
பகாண்டுபபாருள் பசய்து. தமனிமுழுவதும் இதைத்து இருந்ததமயால் இராமன்
கூறிய அதடயாைங்கதைக் பகாண்டு சீதததய அறிய இயலவில்தல. உள்ைம்
காட்டும் கண்கைால், அவன் கண்களில் நீ உள்ைதமயால் அவதைச் சீதத என்று
அறிந்ததன் எனப் பபாருள் உதரப்பது சிறந்தது. (25)

அறுசீர் ஆசிரியவிருத் ம்

6032. ‘உன் ப ருந் த வி என்னும் உரிமைக்கும், உன்மனப்

ப ற்ற
ைன் ப ரு ைருகிஎன்னும் வாய்மைக்கும், மிதிமல
ைன்னன்-
ன் ப ருந் னமயஎன்னும் மகமைக்கும்,
மலமை ொன்றாள்-
என் ப ருந்ப ய்வம் ! ஐயா ! இன்னமும் தகட்டி’
என் ான்;
ஐயா - ஐயதன !; என்ப ருந் ப ய்வம் - எனது சிறந்த பதய்வமாகியபிராட்டி; உன்
ப ருந் த வி என்னும் உரிமைக்கும் - உனது சிறந்தமதனவி என்ற தகுதிக்கும்;
உன்மனப் ப ற்ற ைன் ப ருைருகி என்னும்வாய்மைக்கும் - உன்தன மகனாகப் பபற்ற
அரசரான தசரத சக்கரவர்த்தியின் சிறந்த மருமகள் என்னும் சிறப்புக்கும்; மிதிமல
ைன்னன் ன் ப ருந் னமய என்னும் மகமைக்கும் - மிதிதல நகரத்து அரசனாகிய
சனகனுதடய சிறந்தமகள் என்ற குணச்சிறப்புக்கும்; மலமை ொன்றாள் - ததலதம
உள்ைாதற்கு ஏற்பச் சால்புதடயாள்; இன்னமும் தகட்டி என் ான் - இன்னும் நான்
பசால்வததக் தகட்பாயாக என்று தமலும் கூறுவானானான்.

நன்மகள்ஒருத்தி, ததவி, மருகி, தனதய என்ற முதறதமப் பபயருக்கு

உரியவைாயிருப்பாள். ஆனால், பிராட்டிதயா, அம்முதறதமப் பபயர்கள், தன் மூலம்
சிறப்பதடயும் நிதலதமக்குத் ததலதம சான்றவைாயிருக்கின்றாள். பிராட்டி,
ஏற்கனதவ, ததவி, மருகி, தனதய என்ற அைவில், தம் கணவனாருக்கும்,
மாமனாருக்கும் தந்ததயாருக்கும் சிறப்பு அளிக்கும் நிதலயில், உயர்ந்த
வாழ்வினைாகத் தான் நடந்து பகாண்டிருந்தாள். அது இப்தபாது பவளிப்படுவது
சிதறவாழ்வில். ‘பிறருக்கு, உறவு முதறயால் பபருதம தசர்த்த பிராட்டி, எனக்குப்
பபருந்பதய்வமாகக் காட்சி பகாடுத்தாள் என்று அனுமன் பதளிவாகக் கூறினான் என்க.
(26)

6033. ‘ப ான் அலது இல்மல ப ான்மன ஒப்பு என,

ப ாமறயிீ்ல் நின்றாள்,
ன் அலதுஇல்மலத் ன்மன ஒப்பு என; னக்கு
வந்
நிீ்ன் அலதுஇல்மல நின்மன ஒப்பு என, நினக்கு
தநர்ந் ாள்;
என் அலது இல்மலஎன்மன ஒப்பு என, எனக்கும்
ஈந் ாள்.
 ப ான்மன ஒப்புப ான் இலது இல்மல - பபான்தன ஒத்திருக்கும் பபாருள்,
பபான்தன அல்லது தவறு ஒன்றும் இல்தல; என - அதுதபால; ன்மன ஒப்பு ன்
அலது இல்மல - தன்தன ஒத்திருப்பவள் தான் அல்லது தவறு ஒருத்தியில்தல; என,
ப ாமறயில் நின்றாள் - என்ற உலகத்தார் பசால்லும் வண்ணம் பபாறுதமக் குணத்தில்
ததல சிறந்து நின்றாள்; னக்கு வந் நின் அலது நின்மன ஒப்பு இல்மல என நினக்கு
தநர்ந் ாள் - தனக்குக் கணவனாக வாய்த்த உன்தன அல்லாமல், உனக்கு ஒத்திருப்பவர்
தவறு ஒருவரும் இல்தல என்ற புகதழ உனக்குக் பகாடுத்தாள்; என்மன ஒப்பு என்
அலது இல்மல என, எனக்கும் ஈந் ாள் - என்தன ஒப்பவன் என்தன அல்லது தவறு
ஒருவனும் இல்தல என்ற பபருதமதய எளிதயனாகிய எனக்கும் அளித்துள்ைாள்.

நின்றாள்,தநர்ந்தாள், ஈந்தாள் என்ற பசயல்களின் மூலம் பிராட்டியின் பபருதமதய

அனுமன் உணர்த்தினான். பிராட்டியின் பபாறுதமக் குணத்துக்கு, பபான் உவதம.
பபான், தீயினால் உருக்கப்பட்டும், பின்பு தட்டப்பட்டும், சுடர் விட்டு ஒளிர்வததாடு,
பிறர்க்கு அழகு தரும் ஆபரணமாகவும் இருந்து உதவுகிறது. அது தபால், பிராட்டி
இலங்தகச் சிதறயில் துன்புற்றாலும், தானும் கற்புச் சிறப்பு விைங்குவததாடு,
இராமபிரான், அனுமன் ஆகிதயாருக்கும் பபருதம நல்கி உள்ைான். ‘பபாதறயின்
நின்றாள்’ என்பதத எழுவாயாகவும் பகாள்ைலாம். (27)

6034. ‘உன் குலம்உன்னது ஆக்கி, உயர் புகழ்க்கு ஒருத்தி

ஆய
ன் குலம் ன்னதுஆக்கி, ன்மன இத் னிமை
பெய் ான்
வன் குலம்கூற்றுக்கு ஈந்து, வானவர் குலத்ம
வாழ்வித்து,
என்குலம்எனக்குத் ந் ாள்; என் இனிச் பெய்வது,
எம் தைாய் ?
எம் தைாய் - எமதுதாயாகிய பிராட்டி; உன்குலம் உன்னது ஆக்கி - உனது குலம்,
உன்னால் சிறப்புள்ைதாகி உன் பபயரால் நிதல பபறுமாறு பசய்து; உயர் புகழ்க்கு
ஒருத்தி ஆய ன் குலம் ன்னது ஆக்கி - உயர்ந்த புகழுக்கு (தன்தன ஒப்பவர்
இல்லாமல்) ஒருத்தியாய் நின்ற தான் பிறந்த (சனகர்) குலத்ததத் தன் பபயரால்
விைங்குமாறு பசய்து; ன்மன இத் னிமை பெய் ான் வன்குலம் கூற்றுக்கு ஈந்து -
தன்தன (உன்தனவிட்டுப் பிரிந்து) இவ்வாறு தனித்திருக்கும்படிச் பசய்த
இராவணனது பகாடிய அரக்கர் குலத்தத யமனுக்குக் பகாடுத்து; வானவர் குலத்ம
வாழ்வித்து - ததவர்கைது குலத்தத வாழச் பசய்து; என் குலம் எனக்குத் ந் ாள் - எனது
வானர குலத்தத, அனுமன் குலம் என்று உலகம் பகாண்டாடும் பபருதமதய
எனக்குக் பகாடுத்தாள்; இனி பெய்வது என் ? - அப் பிராட்டி, இனிதமலும் பசய்யக்
கூடிய சிறப்புச் பசயல் யாது இருக்கிறது.

ஒரு குலத்தின்பபருதம, அக் குலத்தில் பிறந்த பபண்களிடத்தில்

அடங்கியிருக்கின்றது. ஆனால், பிராட்டிதயா, பிறந்த குலம், புக்க குலம், வானவர்
குலம், வானரர் குலம் அத்ததனதயயும் பபருதமப் படுத்தி விட்டாள் என்பது
பாடலின் கருத்து. இனி, அரக்கர் குலம், அழிவதும், வானவர்குலம் வாழ்வதும், தன்
குலம் உலகின் பபருதம பபறுவதும், பிராட்டியின் கற்பால் நிகழக் கூடியது என்பதத,
அனுமன் தனது மதி நுட்பத்தால் ஊகித்துத் துணிந்து கூறினான் என்க. தமாய் - தாய்.
எம்தமாய் - எம்முதடயவதன எனக் கூறி இராமதன தநாக்கிய விளியாகயும்
ஆக்கலாம். (28)

6035. ‘விற் ப ருந் டந் த ாள் வீர ! வீங்கு நீர் இலங்மக

பவற்பில்,
நற் ப ருந் வத் ள் ஆய நங்மகமயக் கண்தடன்
அல்தலன்;
இற் பிறப்புஎன் து ஒன்றும், இரும் ப ாமற என் து
ஒன்றும்,
கற்பு எனும்ப யரது ஒன்றும், களி நடம் புரியக்
கண்தடன். வில் ப ருந் டந்த ாள் வீர - தகாதண்டம் என்னும்
வில்தல ஏந்தியபபரியதும் இடமகன்றதுமான ததாள்கதை உதடய வீரதன !; வீங்கு
நீர்இலங்மக பவற்பில் - மிகுந்து விைங்கும் நீதர உதடய கடலால் சூழப்பட்டதிரிகூட
மதல தமல் உள்ை இலங்தக நகரில்; நற் ப ருந் வத் ள் ஆயநங்மகமய - பபரிய
நல்ல கற்பபாழுக்கத் தவத்தத உதடயவைானபிராட்டிதய; கண்தடன் அல்தலன் -
யான் காணவில்தல; இல் பிறப்புஎன் து ஒன்றும் - (கண்டது எதவ என்றால்) உயர்
குடிப் பிறப்பு என்றுபசால்லப்படுவது ஒன்றும்; இரும் ப ாமற என் து ஒன்றும் -
சிறந்தபபாறுதம என்று பசால்லப்படுவபதாரு குணமும் கற்பு என்ற
பபயருதடயதுஒன்றும்; களி நடம் புரிய கண்தடன் - (ஆகியதவ ஒருங்கு
கூடி)களிப்தபாடு நடனம் புரியப் பார்த்ததன்.
பபண்டிர்க்குரியசிறந்த குணங்கள் குலம், பபாறுதம, கற்பு என்பதவகள்.
அக்குணங்கள் மூன்றும் ஒருங்கு கூடி, பிராட்டியிடம் தசர்ந்து, அதவ பபருதம
பபற்றன. அதனால், அதவகள் களி நடம் புரிந்தன. தவம் என்பது, தன்தனத் தான்
பகாண்டு ஒழுகும் பநறி. பபரும் தவம் என்பது, கணவனது வாழ்விலும் தாழ்விலும்
உடனிருந்து கற்பு பநறி வழுவாதிருத்தல். நற்பபருந்தவமாவது, தன்தனப் பிறர் பிரித்த
நிதலயிலும், துன்புறுத்திய நிதலயிலும், தனது குடிதம, பபாறுதம, கற்பு
என்பதவகட்குக் குதறவு தநராது ஒழுகுவது. சீதா பிராட்டி, நற்பபருந்தவத்தைாக
விைங்குவதத அனுமன் எடுத்துக் கூறினான் என்க. (29)

6036. ‘கண்ணினும்உமள நீ; ம யல் கருத்தினும் உமள

நீ; வாயின்
எண்ணினும் உமளநீ; பகாங்மக இமணக்
குமவ ன்னின் ஓவாது
அண்ணல் பவங்காைன் எய் அலர் அம்பு
ப ாமளத் ஆறாப்
புண்ணினும் உமளநீ; நின்மனப் பிரிந் மை
ப ாருந்திற்று ஆதைா ?
நீ, ம யல்கண்ணினும் உமள - நீ, பிராட்டியின்கண்களிலும் எப்பபாழுதும் நீங்காது
இருக்கின்றாய்; கருத்தினும் நீ உமள - அவள் மனத்திலும் நீ தங்கியிருக்கின்றாய்;
வாயின் எண்ணினும் நீ உமள - அவள் வாயினின்றும் ததான்றும் ஒவ்பவாரு
பசாற்களிலும் நீ இருக்கின்றாய்; பகாங்மக இமணகுமவ ன்னில் அண்ணல்பவம்
காைன் ஓவாது எய் - இரண்டு தனங்களின் முகட்டிலும், பபருதமயும் பகாடுதமயும்
உதடய மன்மதன் இதடவிடாமல் ஏவிய மலரம்புகள் ததத்து ஊடுருவிய ஆறாத
புண்களிலும் நீ தங்கியிருக்கின்றாய்; நின்மனப் பிரிந் மை ப ாருந்திற்று ஆதைா ? -
(ஆதலால்) உன்தனப் பிரிந்திருக்கின்றாள் என்பது பபாருத்தமான பசய்தி ஆகுதமா ?
(ஆகாது)

பிராட்டி, மனம்,பமாழி, பமய் என்ற கரணங்கைாலும் இராமபிராதனப் பிரியாது

இருக்கிறாள் என்பது கருத்து. கண்களில் இருத்தல் உரு பவளித் ததாற்றம்; வாயின்
எண்ணின் இருத்தல் இராமநாமம் கூறுதல். பகாங்தக..... புண்ணில் இருத்தல்
இராமதனத் தழுவும் பாவதன. (30)

6037. ‘தவமலயுள் இலங்மக என்னும் விரி நகர் ஒருொர்,

விண் த ாய்,
காமலயும்ைாமல ானும் இல்லது ஓர் கனகக் கற் ச்
தொமல அங்குஅ னில் உம்பி புல்லினால் ப ாடுத்
தூய
ொமலயில்இருந் ாள்-ஐய !- வம் பெய் வம்
ஆம் ம யல்.
ஐய ! - ஐயதன !; வம்பெய் வம் ஆம் ம யல் - தவம் என்பதுபசய்த தவத்தின்
வடிவமாகிய பிராட்டி; தவமலயுள் - கடலினிதடயில் உள்ை; இலங்மக என்னும் -
இலங்தக என்னும் பபரிய நகரின் ஒரு புறத்தில்; விரிநகர் ஒரு ொர் - நகரின் ஒரு
புறத்தில்; விண்தநாய் காமலயும் ைாமல ானும் இல்லது கனக கற் ஓர் தொமல அங்கு
அ னில் - ஆகாயத்ததஅைாவி வைர்ந்த, காதல, மாதல என்ற தவறுபாடு இன்றி ஒதர
விதமாகவிைங்குகின்ற பபான்மயமான கற்பகத் தருதவ உதடய ஒரு
பூஞ்தசாதலயின்உள்தை; உம்பி புல்லினால் ப ாடுத் தூய ொமலயில் இருந் ாள் -
உன்தம்பி, புற்கதைக் பகாண்டு தவய்ந்து அதமத்த அதத
பரிசுத்தமானபர்ணசாதலயில் தங்கியிருந்தாள்.
பிராட்டி,இராவணனால் பதாடப்படாத கற்புதடயவைாக இருக்கின்றாள் என்பது
பதரிவிக்கப்பட்டது. பபான் மயமான கற்பகத் தருக்கள் ஒளிவீசுவதால், பகல் இருள்
என்ற தவறுபாடு இல்தல தசாதலயில். அன்றி, மரங்களின் அடர்த்தியால், சூரிய ஒளி
புகாத தசாதல என்றும், பகாள்ைலாம். ‘தவம் பசய்த தவம் ஆம் ததயல்‘ என்பது
பிராட்டியின் கற்புத் தவத்தின் சிறப்தப உணர்த்துகின்றது. (31)

6038. ‘ைண்பணாடும் பகாண்டு த ானான்-வான் உயர்

கற்பினாள் ன்
புண்ணிய தைனிதீண்ட அஞ்சுவான், உலகம் பூத்
கண் அகன்கைலத்து அண்ணல், “கருத்திலாள்-
ப ாடு ல் கண்ணின்,
எண் அருங் கூறாய்ைாய்தி” என்றது ஓர் பைாழி
உண்டு என் ார்.
 கண் அகன்கைலத்து உலகம் பூத் அண்ணல் - இடம் அகன்ற திருமாலின் திரு உந்தித்
தாமதர மலரில் ததான்றி உலகத்ததப் பதடத்த பிரமததவன்; கருத்து இலாள்
ப ாடு ல் கண்ணின் - (இராவணதன தநாக்கி)விருப்பம் இல்லாத பபண்தண நீ
வலிதாகத் தீண்டுதல் பசய்தவயானால்; எண்அரும் கூறாய் ைாய்தி - நிதனப்பதற்கு
அரிதான கூறுகைாகப் பிைப்புண்டுஇறப்பாய்; என்றது ஓர் பைாழி உண்டு என் ார் -
என்று இட்டதாகிய ஒருசாப வார்த்தத உண்டு என்று பசால்வார்கள்; வான் உயர்
கற்பினாள் ன்புண்ணிய தைனி தீண்ட அஞ்சுவான் - (ஆதலால் இராவணன்)
மிகச்சிறந்த கற்பு நிதலதய உதடயவைான பிராட்டியினது
பரிசுத்தமானதிருதமனிதயத் தீண்டுவதற்கு அச்சம் உற்றவனாய்; ைண்பணாடும்
பகாண்டுத ானான் - நிலத்ததாடு எடுத்துக் பகாண்டு தபானான்.

பிராட்டி, தூயசாதலயில் இருப்பதற்கும், இராவணன் பிராட்டிதயத்

தீண்டாதமக்கும் காரணம் கூறப்பட்டது. பிரமன் இராவணனுக்குச் சாபம் இட்ட
வரலாறு, திரிசதட மூலம் பிராட்டி அறிந்திருந்தாள். அது (கம்ப 5365) பிராட்டியால்
அனுமனுக்குத் பதரிவிக்கப்பட்டது. (32)

6039. ‘தீண்டிலன்என்னும் வாய்மை-திமெமுகன் பெய்

முட்மட
கீண்டிலது;அனந் ன் உச்சி கிழிந்திலது; எழுந்து
தவமல
மீண்டில;சுடர்கள் யாவும் விழுந்தில; தவ ம் பெய்மக
ைாண்டிலது;-என்னும் ன்மை வாய்மையால்,
உணர்தி ைன்தனா !
தீண்டிலன்என்னும் வாய்மை - பிராட்டிதய இராவணன் பதாட்டானில்தல என்ற
உண்தமதய; திமெ முகன் பெய் முட்மட கீண்டிலது - பிரமன்பதடத்த உலகம்,
பிைந்து தபாகவில்தல; அனந் ன் உச்சி கிழிந்திலது - ஆதிதசடனது ததலகதைாடு
கூடிய படம் கிழிந்து தபாகவில்தல; தவமல எழுந்து மீண்டில - கடல்கள் பபாங்கி
தமல் வந்தனவில்தல; சுடர்கள் யாவும் விழுந்தில - சூரியன் சந்திரன் முதலிய
ஒளியுள்ை நட்சத்திரங்கள் யாவும் கீதழ விழுந்து அழியவில்தல; தவ ம் பெய்மக
ைாண்டிலது - தவதங்களும் அவற்றில் கூறப்பட்டுள்ை ஒழுக்கங்களும் அழிந்தனவல்ல;
என்னும் ன்மை வாய்மையால் உணர்தி - என்கின்ற இத்தன்தம பமய்யாயிருத்ததல
தநாக்கி, (அதனால்) உணர்வாயாக.

வாய்தம,வாய்தமயால் உணர்தி’ என இதயயும், இராவணன் பிராட்டிதயத்

தீண்டிலன் என்னும் வாய்தம கடல்கள் எழுந்து பபாங்காதம முதலியவற்றால்
அறியக்கிடக்கும். பிராட்டியின் புனிதத் தன்தமயால்தான், இயற்தக நிகழ்ச்சிகள்
மாறுபடாமல் நிற்கின்றன என்று கூறப்பட்டது. (33)

6040. ‘தொகத் ாள் ஆய நங்மக கற்பினால், ப ாழு ற்கு

ஒத்
ைாகத் ார்த விைாரும், வான் சிறப்பு உற்றார்;
ைற்மறப்
ாகத் ாள்,இப்த ாது ஈென் ைகுடத் ாள்;
 துைத் ாளும்,
ஆகத் ாள்அல்லள், ைாயன் ஆயிரம் பைௌலி
தைலாள்.
தொகத் ாள் ஆயநங்மக - (உன்தனப் பிரிந்த பபரும்) துக்கத்தத உதடயவைான
பிராட்டியின்; கற்பினால் ைாகத் ார் த வி ைாரும் - கற்பின் சிறப்பால், வானில் உள்ை
ததவர்களிி்ன் மதனவிமார்களும்; ப ாழு ற்கு ஒத் வான் சிறப்பு உற்றார் - யாவரும்
வணங்குவதற்கு ஏற்ற பபரும்சிறப்தப அதடந்தார்; ைற்மற ஈென் ாகத் ாள்
இப்த ாது ைகுடத் ாள் - அதுவல்லாமல் சிவபிரானது உடம்பின் ஒரு பாகத்தில்
இருக்கும் உமாததவி, இந்த சமயத்தில் அப்பபருமானது ததலதமல் இருக்கும்
சிறப்பிதன உதடயவைானாள்; து ைத் ாளும் - தாமதர மலரில் வீற்றிருக்கும்
திருமகளும்; ைாயன் ஆகத் ாள் அல்லன் - இனித் திருமாலின் திருமார்பில் வீற்றிருக்கத்
தக்கவள் அல்லள் (அப்பபருமானது) ஆயிரம்திருமுடிகளின் தமலிருக்கத்
தக்கவைாவாள்.
உயர்ந்ததார்ஒருவரால், மற்தறதயாரும் சிறப்பதடவர் என்பதற்கிணங்க,
பிராட்டியின் கற்புச் சிறப்பால், மற்தறத் பதய்வ மகளிர், உமாததவி, திருமகள்
முதலிதயாரும் சிறப்பதடந்தனர் என்பதாம். சிதறயிருந்தாள் ஏற்றத்தால் மாதர் குல
ஏற்றம் பசால்லுகிறது இச்பசய்யுள் என்கின்றான் கம்பன்; பரம தவஷ்ணவனாதலின்,
என்ற பிள்தை தலாகாசாரியர் வாக்கும் தநாக்கத்தக்கது.
(34)

6041. ‘இலங்மகமயமுழுதும் நாடி, இராவணன் இருக்மக

எய்தி,
ப ாலங் குமழயவமரஎல்லாம் ப ாதுவுற தநாக்கிப்
த ாந்த ன்,
அலங்கு ண்தொமல புக்தகன்; அவ்வழி, அணங்கு
அன்னாமள,
கலங்கு ப ண்திமரயிற்று ஆய கண்ணிீ்ன் நீர்க்
கடலில், கண்தடன்.
இலங்மகமய முழுதும்நாடி - நான், இலங்தக நகர் முழுவததயும் ததடிப்பார்த்து;
இராவணன் இருக்மக எய்தி - பிறகு, இராவணனது இருப்பிடத்தத அதடந்து; ப ாலம்
குமழயவமர எல்லாம் - பபான்னாலான காதணிகதை உதடய மகளிர்கதை எல்லாம்;
ப ாதுவுற தநாக்கி த ாந்த ன் - பபாதுவாகப் பார்த்துக் பகாண்டு பசன்று; அலங்கு ண்
தொமல புக்தகன் - அதசகின்ற குளிர்ந்த அதசாகவனச் தசாதலயுள் நுதழந்ததன்;
அவ்வழி அணங்கு அனாமள - அந்த இடத்தில் பதய்வம் தபான்ற சீதா ததவிதய;
கலங்கு ப ண் திமரயிற்று ஆய கண்ணின் நீர் கடலின் கண்தடன் - கலங்கியனவும்
பவண்தமயானவுமான அதலகதைாடு கூடிய கண்ணின் நீராகிய கடலின் இதடதய
கண்தடன்.

பிராட்டியின்கற்புத் திறத்தத உணர்த்திய பிறகு, அவதைத் தான் கண்டதமதய

உணர்த்துகின்றான் அனுமன். இராவணன் மாளிதகயில் பிராட்டி இல்தல
என்பதனால், அவன் வசப்பட்டிலள் பிராட்டி என்பது உணர்த்தப்படுகின்றது.
‘கண்கைால்’ என்பதற்தகற்ப ‘அணங்கு அனாதை’ ‘கண்ணின் நீர்க் கடலில் கண்தடன்’
என்று இங்தக அனுமனின் முதற்காட்சி கூறப்பட்டது ஒப்பு தநாக்குக.
(35)6042. ‘அரக்கியர் அளவு அற்றார்கள், அலமகயின் குழுவும்
அஞ்ெ
பநருக்கினர்காப் , நின் ால் தநயதை அச்ெம் நீக்க,
இரக்கம் என்றஒன்று ாதன ஏந்திமழ வடிவம்
எய்தி,
ருக்கு உயர்சிமற உற்றன்ன மகயள், அத்
மியள்-அம்ைா !
அளவு அற்றார்கள்அரக்கியர் - எண்ணி அைவிட்டுக்கூறமுடியாத அரக்கியர்கள்;
அலமகயின் குழுவும் அஞ்ெ - தபய்களின் கூட்டமும் அஞ்சும்படி; பநருக்கினர் காப் -
தப்பிப் தபாவதற்கு இதடபவளி விடாது, பநருங்கி நின்று காவல் புரிய; அச்ெம்
நின் ால் தநெதை நீக்க - அப்தபாது தனக்கு ஏற்பட்ட அச்சத்தத உன்னிடம் தான்
பகாண்டுள்ை அன்பின் மிகுதிதய தபாக்க; அத் மியள் - தனியைாகிய அப் பிராட்டி;
இரக்கம் என்ற ஒன்று ாதன - இரக்கம் என்று பசால்லப்படுகின்ற ஒரு குணதம;
ஏந்திமழ வடிவம் எய்தி - ஒரு பபண்ணின் உருவத்ததப் பபற்று; ருக்கு உயர் சிமற
உற்று அன்ன மகயள் - பகாடுதமமிக்க சிதறயில் அதடபட்டிருப்பததப் தபான்ற
தன்தம உதடயவைாய் இருக்கின்றாள்.
பிராட்டி அதசாகவனத்தில் இருந்த நிதல உணர்த்தப்பட்டது. ‘நின்பால் பகாண்ட
தநசதம, அச்சத்தத நீக்கினதமயால், அரக்கியர் பகாடுதமகட்குச் சினம் பகாள்ைாமல்,
அவரிடம் இரக்கதம காட்டினாள் பிராட்டி’ என்று காரணம் காட்டிக் கூறினான்
அனுமன் என்க . (36)

6043. ‘ம யமல வணங்கற்கு ஒத் இமட ப றும் ன்மை

தநாக்கி,
ஐய ! யான்இருந் காமல, அலங்கல் தவல்
இலங்மக தவந் ன்
எய்தினன்;இரந்து கூறி இமறஞ்சினன்; இருந்து
நங்மக
பவய்து உமரபொல்ல, சீறி, தகாறல் தைற்பகாண்டு
விட்டான்.
ஐய ! - ஐயதன !; ம யமல வணங்கற்கு ஒத் - பிராட்டிதய, நான் எதிர் பசன்று
வணங்குவதற்குத் தகுதியான; இமட ப றும் ன்மை தநாக்கி - சமயத்ததப் பபறும்
நிதலதய எதிர்பார்த்து; யான் இருந் காமல - நான் இருந்த பபாழுது; அலங்கல் தவல்
இலங்மக தவந் ன் எய்தினன்- மாதல அணிந்த தவற்பதட ஏந்திய இலங்தக
மன்னனாகிய இராவணன் அங்கு வந்து; இரந்து கூறி இமறஞ்சினன் - (தன்தன
விரும்பும்படி) இரக்கத்ததாடு பலவிதமான வார்த்ததகதைச் பசால்லி, பிராட்டிதய
வணங்கினான்; நங்மக இருந்து பவய்து உமர பொல்ல - பிராட்டி நில்லாது, இருந்து
பகாண்தட கடுதமயான வார்த்ததகதைக் கூற; சீறி தகாறல் தைற் பகாண்டு விட்டான் -
(அததக் தகட்ட அவன்) தகாபித்து, பிராட்டிதயக் பகால்லத்ததலப்பட்டுவிட்டான்.
 பிராட்டியின்கற்புத் திண்தமதயத் தான் தநரில் காண்பதற்கு நிகழ்ந்த சந்தர்ப்பத்தத,
இதன் மூலம் விைக்கினான் அனுமன் என்க. (37)

6044. ‘ஆயிமட,அணங்கின் கற்பும், ஐய ! நின் அருளும்

பெய்ய
தூய நல் அறனும்என்று, இங்கு இமனயன
ப ாடர்ந்து காப் ,
த ாயினன்,அரக்கைாமர, “பொல்லுமின் ப ாதுவின்”
என்று, ஆங்கு
ஏயினன்; அவர்எலாம் என் ைந்திரத்து
உறங்கியிற்றார்.
ஐய ! - ஐயதன!; ஆயிமட அணங்கின் கற்பும் - அப்பபாழுது பிராட்டியின் கற்புத்
திண்தமயும்; நின் அருளும் பெய்ய தூய நல் அறனும் - உனது அருளின் சிறப்பும்
பசம்தமயும், தூய்தமயும் நன்தமயும் நிதறந்த அறமும்; என்று இமனயன ப ாடர்ந்து
காப் - என்று பசால்லத்தக்க இதவகள் எல்லாம் பிராட்டியின் உயிதர விடாமல்
பாதுகாக்க; ஆங்கு - அப்பபாழுது, (இராவணன்); அரக்கிைாமர - (அருகில் காவல்
பசய்து பகாண்டிருக்கும்) அரக்கியர்கதை; ப ாதுவின் பொல்லுமின் - நன்தம
விதைதலும் தீய பயத்தலுமான வார்த்ததகதைப் பபாதுப் படக் கூறுங்கள்; என்று
ஏயினன் - என்று கட்டதையிட்டு; த ாயினன் - விட்டுத் தன்னிடத்துக்குச் பசன்றான்;
அவர் எலாம் என் ைந்திரத்து உறங்கியிற்றார் - அந்த அரக்கியபரல்லாம் நான் உச்சரித்த
மந்திரத்தின் வலிதமயால் தூங்கிவிட்டார்கள். அனுமன்,பிராட்டிதயத் தான் கண்டு
தபசுவதற்குக் கிதடத்த வாய்ப்பிதன விவரிக்கின்றான். தகாறல் தமற்பகாண்டுவிட்ட
இராவணனது பகாடுதமயினின்றும், பிராட்டிதயக் காத்த சக்திகதையும் அனுமன்
விவரித்துள்ைான். ‘என்று இங்கு’ - இங்கு
இதச நிதறக்க வந்தஅதச நிதல. (38)

6045. ‘அன்னது ஓர் ப ாழுதில் நங்மக ஆர் உயிர்

துறப் ாக
உன்னினள்; பகாடிஒன்று ஏந்தி, பகாம்ப ாடும்
உமறப் ச் சுற்றி,
ன் ைணிக்கழுத்தில் ொர்த்தும் அளமவயில் டுத்து,
நாதயன்,
ப ான் அடி வணங்கி நின்று, நின் ப யர் புகன்ற
த ாழ்தில்,
அன்னது ஓர்ப ாழுதில் - அத்தன்தமயதானசமயத்தில்; நங்மக - பிராட்டி; ஆர் உயிர்
துறப் ாக உன்னினன் - அருதமயான தனது உயிதரவிட்டு விடுவதாக
நிதனத்தவைாய்; பகாடி ஒன்று ஏந்தி பகாம் ப ாடும் உமறப் சுற்றி - ஒரு பகாடிதயக்
தகயில் எடுத்து ஒரு மரத்தின் கிதையில் உறுதியாகக் கட்டி; ன் ைணி கழுத்தில்
ொர்த்தும் அளமவயில் - தனது அழகிய கழுத்திதல தசர்த்துச் சுருக்கிட்டுக் பகாள்ளும்
சமயத்தில்; நாதயன் டுத்து - எளியனான அடிதயன் அததனத் ததட பசய்வதாகி;
ப ான் அடி வணங்கி நின்று - பிராட்டியின் திருவடிகதை வணங்கி நின்று; நின் ப யர்
புகன்ற த ாழ்தில் - உனது திருநாமத்ததச் பசான்ன பபாழுதில்.

குைகமாக அதமந்தஇச்பசய்யுள் பதாடர், அடுத்த பசய்யுளில் பசான்னாள் என்று

முடியும். இராமபிரான் திருநாமத்தத அனுமான் உச்சரித்ததத, பிராட்டி சுருக்கிட்டுக்
பகாண்டு உயிர் மாய்ப்பததத் தடுத்தது என்க. (39)

6046. ‘ “வஞ்ெமனஅரக்கர் பெய்மக இது” என

ைனக்பகாண்தடயும்,
“அஞ்ெனவண்ணத் ான் ன் ப யர் உமரத்து,
அளிமய, என் ால் துஞ்சுறு ப ாழுதில் ந் ாய் துறக்கம்”
என்று உவந்து
பொன்னாள்-
ைஞ்சு என, வனபைன் பகாங்மக வழிகின்ற
ைமழக் கண் நீராள்.
ைஞ்சு என வனபைன் பகாங்மக வழிகின்ற ைமழக்கண் நீராள் - (மதலதமல்
பபய்யும்) மதழ தபால், அழகும் பமன்தமயும் தவழும் தனங்களின் தமல் பபய்து
பதாடும் குளிர்ந்த கண்களின் நீதர உதடயவைான பிராட்டி; இது, வஞ்ெமன - (நான்
இவ்வாறு உன் திருநாமம்) கூறியதத வஞ்சதன உதடய; அரக்கர் பெய்மக -
அரக்கர்கைது பசய்தகயால்; என ைனம் பகாண்தடயும் - என்று கருதிச் சந்ததகித்தும்;
என் ால் அளிமய - (என்தன தநாக்கி) என்னிடம் அருள் பகாண்டவன் நீ; துஞ்சுறு
ப ாழுதில் - யான் இறக்கும் சமயத்தில்; அஞ்ென வண்ணத் ான் ன் ப யர் உமரத்து -
தம தபால் கரிய திரு தமனிதய உதடய இராமபிரானது திருநாமத்ததச் பசால்லி;
துறக்கம் ந் ாய் - எனக்குப் பரதலாக இன்பத்ததத் தந்தாய்; என்று உவந்து பொன்னாள்
- என்று மகிழ்ச்சிதயாடு என்னிடம் கூறினாள்.

‘எம்பிரான் நாமம் பசால்லி உருக்கினன் உணர்தவத்தந்தான் உயிர் இதின் உதவி

உண்தடா’ என்று (கம்ப. 5254.) பிராட்டி கூறியதத அனுமன் நிதனவுபடுத்திக் பகாண்டு
பசான்னது இது. எம்பிரான் திருநாமம் தகட்டல் துறக்க இன்பத்துக்குச் சமமானது.
(40)

6047. ‘அறிவுறத்ப ரியச் பொன்ன, த ர் அமடயாளம்

யாவும்,
பெறிவுறதநாக்கி, நாதயன் சிந்ம யில் திருக்கம்
இன்மை
முறிவு அற எண்ணி,வண்ண தைாதிரம் காட்ட,
கண்டாள்;
இறுதியின் உயிர் ந்து ஈயும் ைருந்து ஒத் து,
அமனயது-எந் ாய் !
எந் ாய் - எமதுததலவதன !; அறிவு உற ப ரிய பொன்ன த ர் அமடயாளம் யாவும் -
பிராட்டி அறியும்படி அடிதயன் பதளிவாகச் பசான்ன பபரிய அதடயாைங்கதை
எல்லாம்; பெறிவு உற தநாக்கி - அததனப் பபாருத்தமாகப் பார்த்து; நாதயன் சிந்ம யில்
திருக்கம் இன்மை முறிவு அற எண்ணி - அடிதயன்மனத்தில் மாறுபாடுஇல்லாதமதய
தகடின்றி தயாசித்து; வண்ண தைாதிரம் காட்ட கண்டாள் - அழகிய (உனது)
தமாதிரத்தத, நான் காட்ட, பார்த்தாள்; அமனயது - அந்த தமாதிரம்; இறுதியின் உயிர்
ந்து ஈயும் ைருந்து ஒத் து - உயிர் தபாகும் முடிவுக் காலத்தில், உயிதர இறவாத படி
நிதல நிறுத்திக் காக்கின்ற (மிருத சஞ்சீவி என்னும்) மருந்ததப் தபான்றது.

‘தமாதிரம்பிராட்டிக்கு உயிர் தந்து ஈயும் மருந்தானது’ என்பது, ‘வீயும் உயிர் மீளும்

மருந்தும் எனல் ஆயது வாழி மணி அழி’ என்ற (கம்ப. 5296) காட்சிதய நிதனத்து
அனுமன் பசான்னதாகும். (41)

6048. ‘ஒரு கணத்துஇரண்டு கண்தடன்; ஒளி ைணி ஆழி,

ஆன்ற
திரு முமலத் டத்து மவத் ாள்; மவத் லும்,
பெல்வ ! நின் ால்
விரகம்என் னின் வந் பவங் பகாழுந் தீயினால்
பவந்து
உருகியது; உடதனஆறி, வலித் து, குளிர்ப்பு உள்
ஊற.
பெல்வ ! - எல்லாச்பசல்வமும் உதடயவதன !; ஒரு கணத்து இரண்டுகண்தடன் - ஒரு
கணப் பபாழுதிதல, ஒன்றற்கு ஒன்று மாறுபாடான இரண்டுவியக்கத்தக்க
நிகழ்ச்சிகதையான் பார்த்ததன்; ஒளி ைணி ஆழி - (அதவஎன்ன எனில்) விைங்குகின்ற
இரத்தினம் பதிக்கப் பபற்ற தமாதிரத்தத; ஆன்றதிருமுமலத் டத்து மவத் ாள் -
பிராட்டி, தனது சிறந்த பகாங்தககளின்தமல் தவத்தாள்; மவத் லும் - தவத்தவுடன்;
நின் ால் விரகம் என் னின்வந் பவம் பகாழும் தீயினால் பவந்து உருகியது -
உன்னிடத்தினின்றும்பிரிந்த விரகதாபம் என்பதனால் உண்டான பவப்பமாகிய
பசழித்தபநருப்பினால் சூதடறி உருகிவிட்டது; குளிர்ப்பு உள் ஊற உடதன
ஆறிவலித் து - (தமாதிரம் உடம்பில் பட்ட மனமகிழ்ச்சியினாலாகிய)
குளிர்ச்சிஉடலில் மிகுதலால் அப்பபாழுதத (அவ்பவப்பம் தணிந்து) இறுகிமுன்
தபால்உறுதிப்பட்டுவிட்டது. தமாதிரம்,பிராட்டியின் விரகத் தீயால் உருகுதலும்,
மகிழ்ச்சியாகிய குளிர்ச்சியால் இறுகுதலும் ஆகிய மாறுபட்ட இரு தன்தமகதையும்
ஒருகணத்தில் கண்தடன் என்றதாம். விரகம் - பிரிவால் நிகழும் காம தவததன.
(42)

6049. ‘வாங்கிய ஆழி ன்மன, “வஞ்ெர் ஊர் வந் ாம்”

என்று
ஆங்கு உயர்ைமழக் கண் நீரால் ஆயிரம் கலெம்
ஆட்டி,
ஏங்கினள்இருந் து அல்லால், இயம் லள்; எய்த்
தைனி
வீங்கினள்;வியந் து அல்லால், இமைத்திலள்;
உயிர்ப்பு விண்டாள்.
 வாங்கிய ஆழி ன்மன - பிராட்டி, என்தகயினின்றும் தன்தகயில் வாங்கிக் பகாண்ட
தமாதிரத்தத; வஞ்ெர் ஊர் வந் ாம் என்று - வஞ்சகரான அரக்கரது ஊருக்கு
வந்ததனால் தூய்தம இழந்தது என்று எண்ணி; ஆங்கு உயர் ைமழக்கண் நீரால் ஆயிரம்
கலெம் ஆட்டி - அப்பபாழுதத உயர்ந்த மதழ தபான்ற கண்களின் நீர் பகாண்டு, ஆயிரம்
குடங்கைால் (திருமஞ்சனம் பசய்து புனிதப்படுத்துவது தபால) நீராட்டி; ஏங்கினள்,
இருந் து அல்லாள் இயம் லள் - ஏங்கியவைாய் வாைா இருந்தது அல்லால் தவறு
ஒன்றும் கூறமாட்டாதவைாயினாள்; எய்த் தைனி வீீ்ங்கினள் - இதைத் திருந்த
திருதமனி பூரித்து; வியந் து அல்லால் இமைத்திலள் - வியப்புற்றதல்லாமல் தநாக்கிய
கண்கதை மூடினாள் இல்தல; உயிர்ப்பு விண்டாள் - பபருமூச்சு விட்டாள்.

இராமபிரானதுதிருவாழிதயத் தன்தகயில் வாங்கிக் பகாண்ட பிராட்டியின்

பசயல்கள் கூறப்பட்டன. ஒன்தறத் தூய்தமயாக்கி, பதய்வப் பபற்றியதாகச்
பசய்வதற்குத் திருமஞ்சனம் பசய்ய தவண்டும். வஞ்சர் ஊர் வந்த தமாதிரம், தூய்தம
இழந்ததால், தனது ஆனந்தக் கண்ணீர் பகாண்டு அததன நீராட்டித் தூய்தமப்
படுத்தினாள் பிராட்டி என்பதாம். (43)

6050. ‘அன்னவர்க்கு, அடியதனன், நிற் பிரிந் பின்

அடுத் எல்லாம்
பொல் முமற அறியச் பொல்லி, “த ாமக ! நீ
இருந் சூழல்
இன்னது என்றுஅறிகிலாதை, இத் மன ாழ்த் து”
என்தற,
ைன்ன ! நின்வருத் ப் ாடும் உணர்த்திபனன்;
உயிர்ப்பு வந் ாள்.
ைன்ன ! - ததலவதன!; அடியதனன் நின் பிரிந் பின் அடுத் எல்லாம் அன்னவர்க்கு
பொல்முமற அறிய பொல்லி - அடியவனாகிய நான் உன்தனப் பிரிந்த பிறகு தநர்ந்த
பசய்திகதை எல்லாம் பிராட்டியார்க்குச் பசால்லும் முதறதமயால் அறியும்படிச்
பசால்லி; த ாமக நீ இருந் சூழல் இன்னது என்று அறிகிலாதை - மயில் தபான்றவதை
! நீ இருந்த இடம் இன்ன இடத்தது என்று பதரியாதமயினாதலதய; இத் மன
ாழ்த் து என்று - இத்ததன காலம் நீட்டித்தது என்றும் பசால்லி; நின் வருத் ப் ாடும்
உணர்த்திபனன் - (பிராட்டிதயப் பிரிந்ததனால்) நீ வருத்தப்படும் தன்தமதயயும்
பதரியச் பசான்தனன்; உயிர்ப்பு வந் ாள் - (அது தகட்டு) மூச்சு விடுதல் உற்றாள்.

பிராட்டிதயஇராமபிரான் அதுவதர வந்து காணாதமக்குக் காரணம் கூறப்பட்டது.

(44)

6051. ‘இங்கு உள ன்மை எல்லாம் இமயபுளி இமயயக்

தகட்டாள்;
அங்கு உள ன்மைஎல்லாம் அடியதனற்கு அறியச்
பொன்னாள்;
“திங்கள் ஒன்றுஇருப்ப ன் இன்தன; திரு உளம்
தீர்ந் பின்மன,
ைங்குபவன்உயிதராடு” என்று, உன் ைலரடி பென்னி
மவத் ாள்.
இங்கு உள ன்மைஎல்லாம் இமயபுளி இமயயக் தகட்டாள் - இவ்விடத்தில்
உள்ைனவான நிதலதமகள் எல்லாவற்தறயும் நடந்தபடிதய (நிகழ்ந்த முதறயில்)
பபாருந்தக் தகட்டு; அங்கு உள ன்மை எல்லாம் அடியதனற்கு அறியச் பொன்னாள் -
அவ்விடத்தில் உள்ை நிதலதமகதை எல்லாம், அடியவனாகிய எனக்குத் பதரிந்து
பகாள்ளும்படி விைக்கமாகக் கூறினாள்; இன்தன திங்கள் ஒன்று இருப்ப ன் -
(தமலும்) இந்த இடத்தில் ஒரு மாத காலம் உயிர் தவத்திருப்தபன்; திருவுளம் தீர்ந்
பின்மன - (அதற்குள் என்தன மீட்க எம்பபருமானுக்கு) மனம் இல்தலயாகுமானால்,
அதன் பின்பு; உயிதராடு ைங்குபவன் என்று உன் ைலரடி பென்னிமவத் ாள் -
உயிரிழப்தபன் என்று பசால்லி, உனது தாமதர மலர் தபான்ற திருவடிகதைத்
ததலமீது தவத்து (வணங்குவது தபால) வணங்கிச் பசான்னாள்.

பிராட்டி, தன்தனமீட்கக் காலக் பகடு தவத்ததத அனுமன் பசான்னானாயிற்று.

‘மலரடி பசன்னி தவத்தாள்’ பாவதன. (45)
சீதாபிராட்டி தந்தசூடாமணிதய அனுமன் இராமனிடம் தசர்த்தல்
6052. ‘மவத் பின், துகிலின் மவத் ைா ைணிக்கு அரமெ
வாங்கி,
மகத் லத்துஇனிதின் ஈந் ாள்; ாைமரக் கண்கள்
ஆர,
வித் க ! காண்டி!’ என்று, பகாடுத் னன்-தவ
நல் நூல்
உய்த்துள காலம்எல்லாம் புகபழாடும் ஒக்க நிற் ான்.
தவ நல் நூல்உய்த்துள காலம் எல்லாம் - தவதங்களும் சாத்திர நல்ல நூல்களும்
வழங்குவதான காலக் கணக்குகள் எல்லாம் உள்ை அைவும்; புகபழாடும் ஒக்க நிற் ான்
- புகதழாடு கூடியிருக்கும் அனுமன்; மவத் பின் - பிராட்டி, அவ்வாறு மலரடிதயத் தன்
பசன்னியில் தவத்துக் பகாண்ட பிறகு; துகிலின் மவத் ைாைணிக்கு அரமெ வாங்கி -
தன் ஆதடயில் முடித்து தவத்திருந்த இரத்தினங்களுக்பகல்லாம் ததலதம பபற்று
உயர்ந்த சூடாமணிதய அவிழ்த்து எடுத்து; மகத் லத்து இனிதின் ஈந் ாள் - எனது
தகயில் விருப்பத்துடன் பகாடுத்தாள்; வித் க - அறிவிற் சிறந்த பபரிதயாய்; ாைமரக்
கண்கள் ஆர, காண்டி என்று பகாடுத் னன் - பசந்தாமதர மலர் தபான்ற உனது
திருக்கண்கள் மகிழும்படி பார்த்தருளுக என்று கூறி (அச்சூடாமணிதய
இராமபிரானிடம்) பகாடுத்தான்.

பிராட்டியிடமிருந்து பபற்று வந்த சூடாமணிதய அனுமன் இராமனிடம் தந்தது

பற்றிக் கூறப்பட்டது. அனுமன் எப்படி, தவத நல் நூல் உய்த்துை காலதத்துவம் வதர
புகதழாடு இருப்பாதனா, அது தபான்று, அவன் இப்தபாது, பசய்த இந்த நற்பசயலும்
என்றும் நிற்கும் என்பது கருத்து. தவத நன்னூல் - தவதங்கைாகிய நல்ல நூல்கள்
என்றும் பகாள்ைலாம். (46)சூடாமணி பபற்றஇராமபிரான் நிதல
6053. ம ம யப் யந் காைம் ரிணமித்து உயர்ந்து
ப ாங்கி,
பைய்யுறபவதும்பி, உள்ளம் பைலிவுறு நிமலமய
விட்டான்;
ஐயனுக்கு, அங்கி,முன்னர், அங்மகயால் ற்றும்
நங்மக
மக எனல் ஆயிற்றுஅன்தற-மக புக்க ைணியின்
காட்சி !
மகபுக்க ைணியின்காட்சி - (இராமபிரான்) தகயில்புகுந்த அந்தச் சூடாமணியின்
ததாற்றம்; ஐயனுக்கு அங்கி முன்னர் - அந்த இராமபிரானுக்கு, (திருமணக் காலத்தில்)
அக்கினி முன்னிதலயில்; அம்மகயால் ற்றும் நங்மக மகஎனல் ஆயிற்று - அழகிய
தகயினால் பிடிக்கப்பட்ட பிராட்டியின் தகதயப் தபால விைங்கியது; (ஆதலின்)
யந் காைம் ம ம ய ரிணமித்து உயர்ந்து ப ாங்கி - (அதனால்) உண்டான ஆதச
உணர்ச்சி பமல்ல பமல்ல வைர்ந்து தமன்தமல் எழுதலால்; பைய் உற பவதும்பி -
உடல் நன்றாய் பவப்பமுற்று; உள்ளம் பைலிவுறும் நிமலமய விட்டான் - மனம்
தைர்ச்சியதடகின்ற தன்தமதய நீக்கினான்.
சூடாமணிதயஇராமபிரான் தன் தகயில் பகாண்டதம, தன் திருமணக்காலத்தில்
பிராட்டியின் தகதயப் பற்றியது தபான்றிருந்தது. அம்மகிழ்ச்சியினால், ஆதசயால்
வைர்ந்த மனத் துன்பம் நீங்கிற்று என்பதாம். (47)

6054. ப ாடித் னஉதராைம்; த ாந்து ப ாழிந் ன கண்ணீர்;

ப ாங்கித்
துடித் ன,ைார்பும் த ாளும்; த ான்றின வியர்வின்
துள்ளி;
ைடித் து, ைணிவாய்; ஆவி வருவது த ாவது ஆகித்
டித் து, தைனி;என்தன, யார் உளர் ன்மை
த ர்வார் ?
உதராைம்ப ாடித் ன - (இராமபிரானுக்கு)மயிர்கள் சிலிர்த்தன; கண்ணீர் த ாந்து
ப ாழிந் ன - கண்ணீர் வழிந்து பபருகின; ைார்பும் த ாளும் ப ாங்கி துடித் ன -
மார்பும் ததாள்களும்பூரித்துத்துடித்தன; வியர்வின் துள்ளி த ான்றின - வியர்தவயின்
துளிகள் உண்டாயின; ைணிவாய் ைடித் து - அழகிய வாய் இதழ் மடிப்புண்டது; ஆவி
வருவது த ாவது ஆகி தைனி டித் து - உயிர்வருவதும் தபாவதும் ஆகப் பபற்று உடல்
பூரித்தது; என்தன ! - என்னவியப்பு; ன்மை த ர்வார் யார் உளர் ? - அப்தபாது
இராமபிரான் அதடந்த நிதலதமதய ஆராய்ந்து அறியவல்லார் யாதர உள்ைார் ?
(ஒருவரும் இல்தல என்பதாம்,)
இராமபிரானுக்குஅப்பபாழுது தநர்ந்த பமய்ப்பாடுகதைத் பதரிந்து உணர்த்துவது
எம்மதனார்க்கு இயலாது என்றபடி. துள்ளி - துளி. (48)
தமதல பசய்வனகுறித்து இராமன் விதரதல்
6055. ஆண்மடயின், அருக்கன் மைந் ன், ‘ஐய ! தகள்,
அரிமவ நம் ால்
காண்டலுக்குஎளியள் ஆனாள்’ என்றலும், ‘காலம்
ாழ,
ஈண்டு, இனும்இருத்தி த ாலாம்’ என்றனன்;
என்றதலாடும்,
தூண் திரண்டமனயத ாளான், ப ாருக்பகன
எழுந்து பொன்னான்.
ஆண்மடயின்அருக்கன் மைந் ன் - அப்பபாழுது சூரியன்மகன் சுக்கிரீவன்; ஐய !
தகள் - (இராமபிராதன தநாக்கி) ஐயதன ! தகட்டருள்வீராக!; அரிமவ நம் ால்
காண்டலுக்கு எளியள் ஆனாள் என்றலும் - பிராட்டி, நாம் நம்மிடம் அதழத்துக்
பகாணர்தற்கு, எளிய தன்தமயில் உள்ைாள் என்று பசான்ன அைவில்; காலம் ாழ
ஈண்டு இனும் இருத்தி த ாலாம் என்றனன் - வீதண காலம் தாமதமாக, இங்தகதய
இருக்கின்றாய் தபாலும் ! என்று பசான்னான்; என்ற தலாடும் - என்ற பசான்னவுடதன;
தூண் திரண்டு அமனய த ாளான் ப ாருக்பகன எழுந்து பொன்னான் - தூண்
திரண்டிருப்பது தபான்ற ததாள்கதை உதடய சுக்கிரீவன் விதரவில் எழுந்திருந்து
கட்டதையிடுபவனானான்.
பபாருக்பகன - விதரவுக்குறிப்பு. (49)வானர தசதனபுறப்படுதல்

6056. ‘எழுக, பவம் மடகள் !’ என்றான்; ‘ஏ’ எனும்

அளவில், எங்கும்
முழு முரசு எற்றி,பகாற்ற வள்ளுவர் முடுக்க, முந்தி,
ப ாழி திமரஅன்ன தவமல புமட ரந்ப ன்னப்
ப ாங்கி,
வழுவல் இல்பவள்ளத் ாமன, ப ன் திமெ
வளர்ந் து அன்தற !
பவம் மடகள்ஏ எனும் அளவில் எழுக என்றான் - பகாடிய தசதனகள் எல்லாம் ‘ஏ’
உச்சரிக்கும் கால அைவுக்குள் புறப்படுவனவாக என்று சுக்கிரீவன் கட்டதையிட்டான்;
பகாற்றவள்ளுவர் எங்கும் முழு முரசு எற்றி முடுக்க - பவற்றிதய உதடய முரசு
அதறதவார், தசதனகள் உள்ை எல்லா இடத்திலும் பபரிய முரசுகதை அடித்து
விதரவுபடுத்த; முந்தி ப ாழி திமர அன்ன தவமல புமட ரந்ப ன்ன ப ாங்கி
ப ன்திமெ வளர்ந் து - பின்னதடயாத (எழுபது) பவள்ைம் பகாண்ட வானரச்
தசதனகள், விதரந்து பாய்கின்ற அதலகதை உதடய அந்தக் கடல், தான் இருக்கும்
நிதலதய விட்டு பவளியிதல பரவினால் தபால எழுந்து பதற்குத்திக்தக தநாக்கிப்
பரவலாயிற்று.
வள்ளுவர் - முரசுஅதறதவார். (50)

வீரர் எளிதில்வழி நடத்தல்

6057. வீரரும் விமரவில் த ானார்; விலங்கல் தைல்
இலங்மக, பவய்தயார்
த ர்வு இலாக்காவற் ாடும், ப ருமையும், அரணும்,
பகாற்றக்
கார் நிறத்துஅரக்கர் என்த ார் மு லிய, கணிப்பு
இலா ,
வார் கழல்அனுைன் பொல்ல, வழி பநடிது எளிதின்
த ானார்.
விமரவில்த ானார் வீரரும் - விதரவில்புறப்பட்டவர்கைாகிய வானரவீரர்கள்
எல்தலாரும்; வார் கழல் அனுைன் - நீண்ட வீரக்கழதல உதடயஅனுமன்; விலங்கல்
தைல் இலங்மக - திரிகூடம் என்னும்மதலயின் மீதுள்ை இலங்தகயில் வாழ்கின்ற;
பகாற்றம் கார் நிறத்து அரக்கர் என்த ார் பவய்தயார் - பவற்றிதயயும் கரிய
நிறத்ததயும் உதடய அரக்கர்கள் என்று பசால்லப்படும் பகாடியவர்கள் பசய்யும்;
த ர்வு இலா காவல் - பபயர்தல் இல்லாத காவல்; ாடும் - பசய்யும் திறமும்;
ப ருமையும் - சிறப்பும்; அரணும் - தகாட்தட முதலிய அரண்களும்; மு லிய -
முதலான; கணிப்பு இலா - அைவில்லாத பபருதமகதை எல்லாம்; பொல்ல -
அவர்களுக்கு எடுத்துச் பசால்லிக் பகாண்டுவர; பநடிது வழி எளிதின் த ானார் - நீண்ட
வழிதய எளிதாகக் கடந்து தபானார்கள். (51)
பன்னிரு நாளில்அதனவரும் பதன்கடல் தசர்தல்
6058. அந் பநறிபநடிது பெல்ல, அரிக் குலத்து
அரெதனாடும்,
நல் பநறிக்குைரர் த ாக, நயந்து உடன் புணர்ந்
தெமன,
இன் பநடும் ழுவக் குன்றில் கல் எலாம் இறுத்
பின்னர்,
ன்னிரு கலில்பென்று, ப ன் திமெப் ரமவ
கண்டார்.
அந்பநறி பநடிதுபெல்ல - அந்த வழி நீண்டு பசல்வதால்; அரிக்குலத்து அரெதனாடும்
நல் பநறிக்குைரர் த ாக - குரங்குக் கூட்டத்துக்கு அரசனாகிய சுக்கிரீவனுடன்
நல்வழிதயப் பின்பற்றுபவர்கைாகிய இராம இலக்குவர் பசல்ல; நயந்து உடன்
புணர்ந் தெமன - விரும்பிக் கூட வந்த வானரச் தசதனகள் எல்லாம்; இன் பநடும்
ழுவம் குன்றில் கல் எலாம் இறுத் பின்னர் - இனிய நீண்ட தசாதலகதை உதடய
மதலவழியில்பகல் பபாழுது முழுவததயும் கழித்த பிறகு; ன்னிரு கலில் பென்று -
பன்னிரண்டாம் நாளில் தபாய்; ப ன் திமெப் ரமவ கண்டார் - பதற்குத்திக்கில் உள்ை
கடதலக் கண்டார்கள்.

பசன்ற வழிநீண்டு பகாண்டிருந்ததமயால், தசதன பன்னிரண்டாம் நாளில், பதன்

திதசக்கடதலச் பசன்று அதடந்தது. இராம இலக்குவர் சுக்கிரீவனுடன் பசன்றனர்
 என்பதாம். ‘பகல் எலாம்’ - பகல் தநரம்; பன்னிருபகல் - பன்னிரண்டு நாள்.
(52)மிமகப் ாடல்கள்

1. கடல் ாவு டலை ாீ்

383. பென்றனன்,இராைன் ா ம் சிந்ம யில் நிறுத்தி-

திண் த ாள்
வன் திறல்அனுைன்-வாரி கடக்குைாறு உளத்தின்
எண்ணி,
ப ான் திணிசிகர தகாடி ைதயந்திரப் ப ாருப்பின்
ஏறி,
நின்றிடும் ன்மை எம்ைால் நிகழ்த் லாம்
மகமைத்து ஆதைா ?
அனுமன்இராமபிரானின் திருவடிதய மனத்திதல தியானித்து கடதலக் கடக்க
எண்ணி மதகந்திர மதலயில் நிற்கும் தன்தம எம்மால் கூறும் தன்தம உதடயததா.

384. இமையவர்ஏத் வாழும் இராவணன் என்னும்

தைதலான்
அமை திரு நகமரச்சூழ்ந் அளக்கமரக் கடக்க,
வீரன்,
சுமை ப று சிகரதகாடித் ப ால் ைதயந்திரத்தின்,
பவள்ளிச்
சிமையதைல்நின்ற த வன் ன்மையின், சிறந்து
நின்றான்.
மதகந்திர மதலயில்நிற்கும் அனுமன் கயிதல மதலயில் நிற்கும் சிவபபருமான்
தபான்றான். அைக்கர் - கடல் பவள்ளிச்சிமயம் - கயிி்தல. இவ்விரண்டு பாடல்கள்
இப்படலத்தின் முன்னர் உள்ைன. இவற்பறாடு கிட்கிந்தா காண்டம் மதயந்திரப்படல
இறுதி நான்கு பாடல்களும் வரிதசமுதறமாறிக் கலந்துள்ைன.தகப் பாடல்கள் 861

385. ப ருஞ் சிலம்பு அமறயின் வாழும் ப ரு வலி

அரக்கர் யாரும்
ப ாரும் சின ைடங்கல் வீரன் ப ாதுத்திட
மிதித் தலாடும்
அருஞ் சினம்அடங்கி, ம் ம் ைா மரத் ழுவி,
அங்கம்
பநரிஞ்சுற,கடலின் வீழ்ந் ார், பநடுஞ் சுறா ைகரம்
நுங்க
 அனுமன் திருவடி ஊன்றநிதல குதலந்த அரக்கர் தம்மாததரத் தழுவிக்கடலில்
விழுந்தனர். பபாதுத்திட - துதை உண்டாக. நுங்க - உண்ண. பநரிஞ்சுற - சிததவுற.
(7-1)

386. விண்தணார்அது கண்டனர், உள்ளம் வியந்து

தைல்தைல்
கண் ஓடியபநஞ்சினர், கா ல் கவற்றலாதல,
எண்தணாடு இமயந்துதுமண ஆகும் இயக்கி ஆய
ப ண்தணாடு இமறஇன்னன ப ற்றி
உணர்த்தினாரால்.
ததவர்கள்,அனுமன் பசல்வததக் கண்டனர். சுரதசதயப் பார்த்து கூறினர். கண் ஓடிய
- இரக்கமுற்ற. (64-1)

387. ரவுக் குரல், ணிலக் குரல், மணயின் குரல்,

மறயின்
விரவுக் குரல்,சுருதிக் குரல், விெயக் குரல், விரவா,
அரவக் குலம்உயிர் உக்கு உக, அெனிக் குரல் அடு
த ார்
உரவுக் கருடனும் உட்கிட, உயிர்க்கின்றன-ஒரு ால்.
பல ஒலிகள்உண்டாகின்றன. பணிலம் - சங்கு. பதண - முரசம், அசனி- இடி.
உயிர்த்தல் - ஒலித்தல். (74-1)

388. வாதனார் சுந் ருவின் ைா ைலர்கள் தூவ,

ஏதனாரும் நின்று,‘ெயம் உண்டு’ என இயம் ,
ான் ஓர் ப ருங்கருடன் என்ன, எதிர் ாவிப்
த ானான்,விமரந்து, கடித த ாகும் எல்மல.
பசுந்தரு -கற்பகம். (74-2)

389. என்று ன் இ யத்து உன்னி, எறுழ் வலித் டந்

த ாள் வீரன்
நின்றனன், பநடியபவற்பின்; நிமனப் அரும்
இலங்மக மூதூர்
ஒன்றிய வடிவம்கண்டு, ஆங்கு, உளத்திமடப்
ப ாறுக்கல் ஆற்றான்;
குன்று உறழ்புயத்து தைதலான் பின்னரும்
குறிக்கலுற்றான்.
எறுழ் - மிக்க. வீரன்- அனுமன், பவற்பு - மதகந்திரமதல (94-1)
2. ‘ஊறு மிகதவஉறினும், யானும் அைர் த தரன்,
த றல் இல்அரக்கர் புரி தீமை அது தீர்வுற்று,
ஏறும் வமக எங்குள? இராைனிமட அல்லால்,
ைாறும் ைதி தவறுபிறிது இல்’ என ைதித் ான்.
பாடலின் (கம்ப. 4828) மறுபதிப்பு. (73-1)

391. ‘கண்டவனப் ான், தைனி கரக்கும் கருைத் ான்,

பகாண்டல்பெறிப் ான், வானரம் என்றும் பகாளல்
அன்தற;
அண்டம்அமனத்தும் பூரணன் ஆகும் அவன்
ஆகும்;
ெண்மடபகாடுத்தும் பகாள்வன்’ எனத் ான் ெலம்
உற்றாள்.
அனுமதன இதறவனாகஇலங்தகமாததவி கருதுதல். சலம் - தகாபம். (86-1)

392. ஆயவன்அருளால், மீட்டும் அந் ரி அமறந் ாள்,

‘முன் நாள்
ைாய ைா நகரம் ன்மன வகுத்து, அயன் என்னும்
தைலாம்
தகப் பாடல்கள் 863 தூயவன் என்மனதநாக்கி, “சுந் ரி ! காப் ாய்”
என்று, ஆங்கு, ஏயினன், இ ற்குநாைம் இலங்மக என்று எவரும் த ாற்ற.

அந்தரி -இலங்தகமாததவி (93-1)

393. இத் திறம்அனந் தகாடி இராக்க க் குழுவின்

உள்ளார்
த் ை பெய்மகஎல்லாம் னித் னி தநாக்கி,
ாங்காது,
‘எத் திறம்இவர் ம் சீமர எண்ணுவது ?’ எனதவ,
அண்ணல்
உத் ைன்த வி ன்மன ஒழிவு அற நாடிப் த ானான்.
இராக்கததர எண்ணல்அரிது என்ற அனுமன் நிதனவு. (120-1)

394. கிடந் னன்,வடவமர கிடந் த ால்; இரு

டம் புயம்திமெகமள அளக்கத் ாங்கிய
உடம்பு உறுமுயற்சியின் உறங்கினான், கமட
இடம் ப றுதீவிமன யாவும் ஏத் தவ.
வடவதர - தமருமதல. (123-1)
395. குடம் ரும்பெவிகளும், குன்றம் நாணுறத்
டந் ருகரங்களும், ாளும், ாங்குறாக்
கிடந் து ஓர்இருள் எனக் கிடந்துளான் மன
அமடந் னன்,அஞ்சுறாது-அனுைன் ஆண்மையான்.
கும்பகர்ணதனக் கிடந்தஇருள் என்றார். (130-1)

3. காட்சிப் டலம்

396. எயிலின்உட் டு நகரின் தயாெமன எழு-நூறும்

அயிலினின் டர்இலங்மக ைற்று அடங்கலும்
அணுகி,
ையல் அறத் னித டிய ைாருதி, வனெக்
குயில் இருந் அச் தொமல கண்டு, இ யத்தில்
குறித் ான்.
எயில் - மதில்.மயல் - மயக்கம். வனசக் குயில் - தாமதரக் குயில் சீதததயக் குறித்தது.
(1-1)

397. அஞ்ெனத்துஒளிர் அைலமன ைாமயயின் அகற்றி,

வஞ்ெகத்ப ாழில் இராவணன் வவ்வினன்
பகாடுவந்து,
இஞ்சி உட் டும்இலங்மகயின் சிமறயில் மவத்திட,
ஓர்
ஞ்ெம் ைற்றுஇமல; ான் ஒரு னி இருந்து
அயர்வாள்.
இஞ்சி- மதில். தஞ்சம் - ஆதரவு. (2-1)

398. கண்ணின்நீர்ப் ப ருந் ாமரகள் முமலத் டம்

கடந்து
ைண்ணின்மீதிமடப் புனல் என வழிந்து அமவ ஓட,
விண்மணதநாக்குறும்; இரு கரம் குவிக்கும்; பவய்து
உயிர்க்கும்;
எண்ணும் ைாறுஇலாப் பிணியினால் இமவ இமவ
இயம்பும்
சீததயின் அவலம்கூறப்பபறுகிறது. (10-1)

399. ‘ைாய ைானின்பின் ப ாடர்ந் நாள், “ைாண்டனன்”

என்று
வாயினால் எடுத்துஉமரத் து வாய்மை பகாள்
இமளதயான்
த ாய், அவன்பெயல் கண்டு, உடல் ப ான்றினன்
ஆகும்;
ஆயது இன்னது என்றுஅறிந்திதலன்’ என்று என்றும்
அயர்வாள்.
மாயமானின் பின்தபாய் இருவரும் இறந்தனதரா என்ற ஐயம் சீததக்கு எழுகிறது.
(16-1)

400. இன்னஎண்ணி, இடர் உறுவாள் ைருங்கு,

உன் ஓர் ஆயிரதகாடி அரக்கியர்

துன்னு காவலுள், தூய திரிெமட

தகப் பாடல்கள் 865
என்னும் ைங்மகதுமணஇன்றி, தவறுஇலாள்.
உன் - நிதனக்கப்படும். (29-1)

401. ருை நீதி ழுவிய சிந்ம பகாண்டு

உரிய வீடணன் ந் ருள் ஒண்படாடி,
திரிெமடக்பகாடி, நாள்ப ாறும் த ற்று பொல்
அருளினால், னதுஆவி ப ற்று உய்ந்துளாள்.
வீடணன் மகள் திரிசதடததற்றப்பிராட்டி உய்ந்தாள். (29-2)

402. அன்னள் ஆயஅருந் திக் கற்பினாள்

ைன்னு தொமலயில்ைாருதியும் வர,
ன் இடம் துடித்துஎய்துற, ொனகி
என்னும் ைங்மக,இனிது இருந் ாள் அதரா.
அனுமன்வர சானகிக்குஇடம்துடித்தது. (29-3)

403. ‘ ாட்சிஇன்று’ என, திரிெமடயும், ‘ொலவும்

ைாட்சியின்அமைந் து, ைலர் உளாள் ப ாழும்
காட்சியாய் !இக் குறி கருதும் காமலயில்,
ஆட்சிதய கடன்என அறிந்து நல்குவாய்.
மலர் உைாள் -இலக்குமி. இக்குறி - நிமித்தம். (32-1)

404. மீட்டும்,அத் திரிெமட என்னும் பைன் பொலாள்,

‘த ாள் டம்ப ாரு குமழத் ப ாண்மடத்
தூய்பைாழி
தகட்டி; பவங் கடுஎனாக் கிளர் உற் ா ம்ஆய்,
நாட்டிமன;யாவரும் நடுக்கம் காண்டுைால்.
பதாண்தட -பதாண்தடக்கனி தபான்ற வாய். கடு - விடம். உற்பாதம் -துர்நிமித்தம்.
(53-1)

405. சிரம் ஒருமூன்றினார்; திருக்கு மூன்றினார்;

கரம் ஒருமூன்றினார்; காலும் மூன்றினார்;
உரம் உறு வனமுமல பவரிநின் மூன்று உளார்;
ப ாரு அரும் உலமகயும் பும க்கும் வாயினார்.
திருக்கு - கண்கள்.பவரிந் - முதுகு. (55-1)

406. என்னவாழ்த்திய ைாருதி, ‘ஈது நாம்

இன்னும்காண்டும்’ என, ைமறந்து எய்தினான்;
பொன்ன வாள் அரக்கன் சுடு தீச் சுடும்
அன்மன மவகுறும்அவ் இடத்து ஆயினான்.
அரக்கன் -இராவணன். (101-1)

407. ‘இன்று நாமளஅருளும் திருவருள்

என்று பகாண்டு,இ னால் அழிதவமன நீ
பகான்று இறந் மனகூடுதிதயா ? குமழ
தின்று உறங்கிைறம் வாச் பெல்விதய !
காட்சிப்படலம்102ஆம்பாட்தட (கம்ப. 5171) தழுவியது. (103-1)

408. என்றனன்,எயிறு தின்னா, எரி எழ விழித்து தநாக்கி

நி....லத் ாவிநிலன் ஒளி கலனில் த ாய,
மின் மன மின்சூழ்ந்ப ன்ன அரம்ம யர் சூழ,
பைல்லச்
பென்று,அவன் ன்மனச் ொர்ந் ாள், ையன் அருள்
திலகம் அன்னாள்.
மயன் அருள் திலகம் -மண்தடாதரி. (149-1)

409. ப ாருக்பகனஅவனி...க...பகாடி முறுவல் பூப் ,

அரக்கர்தகாைகமன தநாக்கி, ‘ஆண்மை அன்று;
அழகும் அன்றால்
பெருக்கு உறு வத்ம , கற்பின் ப ய்வத்ம ,
திருமவ இன்தன
பவருக் பகாளச்பெய்வது ! ஐயா !’ என, இமவ
விளம் லுற்றாள்;
அரக்கர் தகாமகதன -இராவணதன. இங்தக ஐந்து பாடல்கள் 408 முதல் 412 வதர.
மண்தடாதரி இராவணதனதகப் பாடல்கள் 867தநாக்கிப் தபசியதாகவருவன.
இத்தததய குறிப்பு கம்பர் தவபறங்கும் அதமத்ததாக இல்தல.
(149-2)

410. ‘பெம் ைலர்த் திருவின் நாளும் சிறப்பு உறு தில ம்

அன்னார்,
பவம்மை உற்றுஉன்தைல் வீழ்வார், பவள்கிதய நமக
பெய்து ஓ ,
ம் ைனத்து ஆமெதவதறார் மலைகற்கு உமடயாள்
ன்மன
அம்ைலற்றுஇமறஞ்சும் தவட்மக ஆடவற்கு உரியது
அன்தற.
நதக பசய்து -இகழ்ந்து. இதறஞ்சும் தவட்தகதான் உள்ைதத அன்றி தவறு பயன்
இல்தல என்பதாம். (149-3)

411. புலத்தியன்ைரபின் வந்து புண்ணியம் புரிந்

தைன்மைக்
குலத்து இயல்புஅ னுக்கு என்றும் ழி அன்தறா ?
என்றும் பகாள்ளாய் !
வலத்து இயல்ஆண்மைக்கு ஈது ைாசு’ ைதிப்பி.......
........................................................................................
வலத்து இயல் ஆண்தம -பசன்ற தபார் பதாறும் பவன்றிதய
புதனயும்வல்லதமயாம். (149-4)

412. வாெ பைன்குழலினாரால், ைண்ணினில், வானில்,

யார்க்கும்
நாெம் வந்துஏன்று... ைமறகதள நவிலும் ைாற்றம்
பூெல் வண்டுஉமறயும் ாராய் ! அறிந்தும் நீ,
புகழால், ப ாற் ால்,
த சுமடயவதளா, என்னின், சீம யும் ?..........
புகழ் பபாற்பு ததசுஆகியவற்றில் யானும் சீததயும் ஒன்தற என்பது மண்தடாதரி
வார்த்தத. (149-5)413. என்றார்;இன்னும் எத் மன பொல்
பகாண்டு இ ம்
ைாறக்
கன்றாநின்றார்,காலும் எயிற்றார், கனல் கண்ணார்;
ஒன்தறா ?ைற்றும் ஆயிர தகாடி உளர் அம்ைா !
ப ான்றா வஞ்ெம்பகாண்டவர் இன்னும்
புகல்கின்றார்;
அரக்கியர் சீதததயமனங்பகாைத் ததற்ற பவருட்டி உரப்பியவாறு பசால்லப்
பபறுகிறது. (156-2)

414. தீதயார்பெய்மக ானும், இராைன் ஒரு த வித்

ாயாள் துன்பும்,ைாருதி கண்தட ளர்வு எய்தி,
ைாயாது ஒன்தறஅன்றி, ைனத்த ைலி துன் த்து
ஓயாது உன்னிச்தொர் வன் ஒன்று அங்கு
உணர்வுற்றான்.
தாயாள் - சீதத.மனத்தத மிக்க துன்பத்தால், சலியாது கருதிச் தசார்பவன் ஆயினன்
அனுமன். (159-1)

4. உருக் காட்டு டலம்

415. சுற்றிய பகாடி ஒன்மறத் துணிந்து, தூயள், ஓர்

ப ான் டங்பகாம்பினில் பூட்டி, ‘பூமிதய !
நல் வம்உமடயள் யான்ஆகின், நாயகன்
பவற்றி தெர்திருவடி தைவுதவன்’ என்றாள்.
ஒரு பகாடிதய பவட்டிக்பகாம்பில் பூட்டித் தற்பகாதலக்கு முயற்சித்தாள் பிராட்டி.
(21-1)

416. என்றுஅருந் தி, ைனத்து, எம்மை ஆளுமடத்

துன்ற அருங் கற்பினாள், சுருதி நாயகன்
ப ான் ரு ைலர்ப் ம் வழுத்தி, பூங் பகாடி
ன் னிக்கழுத்திமடத் ரிக்கும் ஏல்மவயின்.
சுருதி நாயகன் -இராமன், ஏல்தவ - பபாழுது. (21-2)

417. எய்தினள்,பின்னம் எண்ணா எண்ணி, ‘ஈங்கு

உய் திறம்இல்மல !’ என்று ஒருப் ட்டு, ஆங்கு ஒரு
தகப் பாடல்கள் 869 பகாய் ளிர்க் பகாம்பிமடக் பகாடி இட்தட மல
ப ய்திடும்ஏல்மவயில், வத்தின் ப ற்றியால்.
தமற்பாட்டு தபான்றதத இதுவும். (21-3)

418. த ான்றினன், னது உருக் காண; தூயவள்

மூன்றுஉலகினுக்கும் ஓர் அன்மன, பைாய்ம் ைலர்
த ன் திகழ்திருவடி பென்னியால் ப ாழுது
ஆன்ற த ர் அன்புபகாண்டு, அமற ல்தையினான்;
அனுமன் சீதததயக் கண்டுதிருவடி பதாழுதல். (22-1)

419. தநாக்கிதனன்; அரக்கியர், நுனிப்பு இல் தகாடியர்

நீக்கினர்துயிலிமன; நின்மனக் காணு ற்கு
ஆக்கிய காலம் ார்த்து, அயல் ைமறந்து, பின்
ாக்கு அணங்குஅவர் துயில் கண்டு, ொர்ந்துதளன்.
நுனிப்பு - கணக்கு.தாக்கு அணங்கு அவர் - தீண்டி வருத்தும் பதய்வம்தபான்றலர்
அரக்கியர். (23-1)

420. ‘நிமல ப ற,அயன் இருந்து, இயற்று நீலத்தின்

சிமல ைணிவள்ளமும் உவமை தெர்கல;
“அலவன், அது” என் ரால், அறிவு இதலார்; அவர்
உமலவு அறு திருமுழங்காலுக்கு ஒப்பு உண்தடா ?
இராமன் முழங்காலுக்குஒப்பு பிரமன் பசய்த நீலமணியால் ஆகிய வள்ைம். நண்டு
என்பன பபாருத்தமற்றன என்பது இப்பாடல் கருத்து. (43-1)

421. ‘எள்ளற்கு அரிய நிமல ஆகி, இமயந்து ம்மில்

இமண உர ஆய்
ள்ளப் டா மகஆகி, ொர் கத்திரிமக வமக
ஒழுகா,
அள்ளற் ள்ளத்துஅகன் புனல் சூழ் அகன்ற
வாவிக்குள் நின்ற
வள்மளத் ண்டின்வனப்பு அழித் , ைகரம்
பெறியாக்குமழ’ என்றான்
குண்டலம்அணியாச் பசவிகளின் உவதம - கத்திரிக்தகாலின் காது, வள்தைத் தண்டு.
(49-1)

422. வம் ந் பநஞ்சின் னது ஆர் உயிர்த்

ம்பிதயாடும்
நவம் ந் குன்றும், பகாடுங் கானமும், நாடி ஏகி,
கவந் ன் னது ஆவிகவர்ந்து, ஒரு காலும் நீங்காச்
சிவம் ந்து,பைய்ம்மைச் ெ ரிக்குத் தீர்ந்து வந் ான்.
கவந்தனுக்கு சிவம்தந்தான் - சிவம் - மங்கலம். தீர்ந்து வந்தான் - முடிபாகி வந்தான்
என்று சாம்யப் பபாருள் உதரக்கலாம். (88-1)
423. ‘பென்தறன்அடிதயன், உனது இன்னல் சிறித
உணர்த்தும் அத்துமணயும்
அன்தற, அரக்கர்வருக்கம் உடன் அமடவது;
அல்லாது, அரியின் மக
ைன்தற கைழும்ப ாமட அன்தற, நிரு ர் குழுவும்
ைாநகரும்
என்தற இமறஞ்சி,பின்னரும், ஒன்று இமெப் ான்
உணர்ந் ான் ஈறு இல்லான்.
அனுமன், நான்இராமன்பால் பசன்று பதரிவிக்கும் அைவுதான் தாழ்த்தது.
பதரிவித்தவுடன் அரக்கரும் இலங்தகயும் ‘குரங்கின் தகப் பூமாதல தபால்’
ஆகிவிடும் என்று பிராட்டிதய வணங்கி, பிறகும் ஒன்று பசால்ல மனத்தில்
உணர்ந்தான் ஈறு இல்லான் - அனுமன். சிரஞ்சீவி என்னும் பபாருள்.
(117-1)

5. சூடாைணிப் டலம்

424. ‘தெண் வாபநறி பெல் கல் தீங்கு அற,

மீண்டு, ம்பியும் வீரனும் ஊர் புக,
பூண்ட த ர்அன்பிதனாருடன் த ாதியால் !
ஈண்டு யான் வரம்தவண்டிபனன், ஈறு இலாய் !’
ஈறு இலாய் - முடிவுஇல்லாத அனுமதன ! ஊர் -அதயாத்தி. (31-1)தகப் பாடல்கள்
871425. என்றுஉமரத்திடுதி; பின், அதயாத்தி எய்தினால்,
பவன்றி பவஞ்சிமலயினான் ைனம் விமழந்திடாது;
அன்றிதய, ைமறபநறிக்கு அருகன் அல்லனால்;
ப ான் திணிபைௌலியும் புமன ல் இல்மலயால்.
இராமதனாடு நான்அதயாத்தி வந்தாலும் மதறபநறி இயற்றும் தகுதியும்,
முடிபுதனயும் தகுதியும் எனக்கு இல்தல என்று தன்மனம் பநாந்து பிராட்டி கூறினாள்.
(38-1)

426. “பகாற்றவன்ெரத்தினால் குமலகுமலந்து உக,

இற்றது இவ்இலங்மக” என்று, இரங்கி ஏங்கதவ,
ைற்று ஒரு ையன்ைகள் வயிறு அமலத்து உக,
ப ாற்பறாடி ! நீயும் கண்டு, இரங்கப் த ாதியால்
அனுமன் சீதததயத்ததற்றியது, பகாற்றவன் - இராமன். பபாற்பறாடி - சீதத.
மண்தடாதரி வயிற்றில் அடித்து அழ அதுகண்டு சீதத வருந்துவாள் என்பதாம்.
(65-1)
427. அங்கு, அதுஅஞ்சி நடுங்கி, அயன் தி அண்மி,
“இங்கு நின் வரவுஎன்மன” எனக் கனல்வு எய் ,
ைங்மக ங்கபனாடுஎண் திமெயும் பெல, ைற்தறார்
ங்கள் ங்கள்இடங்கள் ைறுத் மை ம ப் ாய்.
அது - சயந்தன் ஆகியகாகம். மங்தகபங்கன் -சிவபிரான்., இதுமுதல் 5
பாடல்கள்5421 எண்ணுள்ை பாடலிற்கண்ட கததயின் விரிவாகும்.
(77-1)

428. ‘இந்திரன் ரும் மைந் ன் உறும் துயர் யாவும்

அந் ரத்தினில்நின்றவர் கண்டு, “இனி, அந்த ா !
எந்ம ன் ெரண்அன்றி, ஓர் ஞ்ெமும் இன்றால்;
வந்து அவன் ெரண்வீழ்க !” என உற்றதும்
மவப் ாய்.
தமந்தன் - சயந்தன்.எந்தத - இராமபிரான். (77-2)

429. “ஐய நின்ெரணம் ெரண் !” என்று, அவன் அஞ்சி,

மவயம் வந்துவணங்கிட, வள்ளல் ைகிழ்ந்த ,
“பவய்யவன் கண்இரண்படாடு த ாக !” என, விட்ட
ப ய்வ பவம் மடஉற்றுள ன்மை ப ரிப் ாய்.
அவன் - சயந்தன்.வள்ைல் - இராமன் “கண் இரண்படாடு தபாக” சயந்தன் ஆகிய
காகத்துக்கு இரண்டு கண்கதை மட்டும் தபாக்கியது, ஆகும். பதய்வ பவம் பதட -
“அயல் கல் எழு புல்லால் தவக பவம்பதட” என்று (5421) முன்பு கூறப்பட்டது.
(77-3)

430. “எந்ம ,நின் ெரணம் ெரண் !” என்ற இ ன்னால்,

முந்ம உன்குமறயும் ப ாமற ந் னம்; முந்து உன்
ெந் ம் ஒன்றுபகாடித் திரள் கண்கள் ைக்தக
வந்து ஓர் நன்ைணி நிற்க !” என, மவத் தும்
மவப் ாய்.
காகம்எல்லாவற்றிற்கும் இரண்டு கண்களுக்கும் ஒரு மணி (ஒரு பார்தவ) நிற்க என
தவத்து கூறப்பபறுகிறது. (77-4)

431. ‘தவகம் விண்டு ெயந் ன் வணங்கி, விசும்பில்

த ாக, அண்டர்கள் கண்டு, அலர் பகாண்டு
ப ாழிந் ார்;
நாக நம் ன்இளங் கிமள நன்கு உணரா ,
ாகு ங்கியபவன்றியின், இன் பொல் ணிப் ாய்.
 இைம் கிதை -இலக்குவன். உணராத என்னாது ‘நன்கு உணராத’ என்ற பசால்லாட்சி
கருதுக. இததனப் ‘பாகு தங்கிய பவன்றி’ என்றது தன்னால் மட்டுதம நுகர்ந்து
இன்புறும் பவற்றியாதலின். தனக்காகத் தன் நாயகன் தமற்பகாண்ட பசயல் ஆதலின்
சீதத நிதனந்து இன்புறற்கு ஏதுலாயிற்று. (77-5)

6. ப ாழில்இறுத் டலம்

432. எனப் ம்வணங்கி அன்னார் இயம்பிய வார்த்ம

தகளா,
கனக் குரல் உருமுவீழ, கனைமல சி ற, த வர்
ைனத்து அறிவுஅழிந்து தொர, ைாக் கடல் இமரப்புத்
தீர,
சினத்து வாய்ைடித்து, தீதயான், நமகத்து, இமவ
பெப் லுற்றான்.
தகப் பாடல்கள் 873 அனுமனால் தசாதலஅழிந்தது தகட்ட
இராவணன் சீறிய படி இதில் பசால்லப் பபறுகிறது. தீதயான் -இராவணன்.
(57-1)

7. கிங்கரர்வம ப் டலம்

433. ஓமெயின்இடிப்பும் தகட்டு, ஆங்கு உருத்து எழு

சினத் ன் ஆகி,
‘ஈென் ைால் எனினும் ஒவ்வாது, ஈது ஒரு குரங்கு
த ாலாம் !
கூசிடாது இலங்மகபுக்கு, இக் குல ைலர்ச்
தொமலதயாடு
ைாசு அறு நகமரைாய்க்கும் வலிமை நன்று ! என்ன
நக்கான்.
இராவணன் நக்கான்என்க. (1-1)

434. என்றலும்,இரு மக கூப்பி, இரு நிலம் நு லில்

த ாய,
பென்று அடி ணிந்து, ‘ைண்ணும் த வரும் திமெயும்
உட்க,
பவன்றி அன்றுஎனினும், வல்தல விமரந்து நாம்
த ாகி, வீரக்
குன்று அனகுரங்மகப் ற்றிக் பகாணர்தும்’ என்று
இமெத்துப் த ானார்.
 ‘பவன்றி அன்று’ என்றதுகுரங்கிதன பவல்வது ஒரு பவற்றியாகக் கருதப்படாது
என்றதாம். (2-1)

435. அதுப ாழுது, அவர் அது கண்டார்; அடு மட

லவும் எறிந் ார்;
கதிபகாடு சிலவர்ப ாடர்ந் ார்; கமண லர்
சிமலகள் ப ாழிந் ார்;
குதிபகாடு சிலவர்எழுந்த குறுகினர்; கம பகாடு
அமறந் ார்;
ைதிபயாடு சிலவர்வமளந் ார்; ைழு, அயில், சிலவர்
எறிந் ார்.
கதி - தவகச்பசலவு. கதத - தண்டு. (24-1)

436. அனுைனும்,அவர் விடு மடயால், அவர் உடல்

குருதிகள் எழதவ,
சின அனல் எழ,ஒரு திணி ைா ைரம்அதில் உடல்
சி றிடவும்
னுபவாடு மலதுகள் டவும், ெர ைமழ ல
ப ாடி டவும்
தினவு உறு புயம்ஒடி டவும், திமெதிமெ ஒரு னி
திரிவான்.
அவர் பதடயால் அவர்உடல் குருதி எழச் பசய்தான். (24-2)

437. உமரத் எண் தினாயிர தகாடி கிங்கரதராடு

இமரத் வந் ைாப் ப ரும் மட அரக்கர்
எண்ணிலமரத்
மரத் லத்தின்இட்டு அமரத்து, ஒரு மியன்
நின்றது கண்டு,
உருத்து அவ்எண் தினாயிர தகாடியர் உடன்றார்.
எண்பதாயிரம் தகாடிகிங்கரதராடு வந்த அரக்கர் மடிந்தனர். (39-1)

438. சினந்துைற்று அவர், தீ எழப் மடக்கலம் சி றி,

கனம் துவன்றியதுஎன, கரு ைமல என, கடல் த ால்
அனந் னும் மலதுளக்குற, அைரர்கள் அரவின்
ைனம் துளக்குற,வமளத் னர்,-எண் திமெ ைருங்கும்.
கனம் துவன்றியது -தமகம் பநருங்கியது. அனந்தன் - ஆதிதசடன்.
(39-2)
439. எடுத்துஎறிந் னர் எழு ைழுச் சிலர்; சிலர் பநருக்கித்
ப ாடுத்துஎறிந் னர் சூலங்கள்; சுடு கம ப்
மடயால்
அடித்து நின்றனர்சிலர்; சிலர் அருஞ் சிமலப் கழி
விடுத்துநின்றனர்-பவய்யவர் விமளந் பவஞ்
பெருதவ.
தகப் பாடல்கள் 875 கதத -தண்டு. (39-3)

440. ஒழிந்திடும்கமட உகத்தினில் உற்ற கார்இனங்கள்

வமளந்து ப ான்கிரிதைல் விழும் இடி என,
ைறதவார்
ப ாழிந் ல் மட யாமவயும் புயத்திமடப்
ப ாடி ட்டு
அழுந் ,ைற்றவதராடும் வந்து அடுத் னன், அனுைன்.
பபான் மதல தமல்விழும் இடி - அனுமன் புயத் திதடப்பட்ட பதடகள். அனுமன்
- பபான்மதல. (39-4)

441. ‘கட்டும்’ என்றனர்; ‘குரங்கு இது கடிய மகப்

மடயால்
பவட்டும்’என்றனர்; விழி வழி பநருப்பு உக,
விறதலார்
கிட்டி நின்றுஅைர் விமளத் னர்; ைாருதி கிளர் வான்
முட்டும் ைா ைரம்ஒன்று பகாண்டு, அவருடன்
முமனந் ான்.
கிட்டி நின்று -பநருங்கி. வான்முட்டும் மாமரம் - மாமரம் என்றும் பபரிய மரம்
என்றும் கூறலாம். (39-5)

442. மலஒடிந்திட அடித் னன், சிலர் மை; ாளின்

நிமல ஒடிந்திடஅடித் னன்; சிலர் மை; பநருக்கிச்
சிமல ஒடிந்திடஅடித் னன், சிலர் மை; வயப்
த ார்க்
கமல ஒடிந்திடஅடித் னன், அரக்கர்கள் கலங்க.
தபார்க்கதல ஒடிந்திட- எதிர்ந்தார் கற்று தவத்திருந்த தபார்த்திற அறிவு
இல்தலயாம்படி. (40-1)

443. என்றலும்அரக்கர் தவந் ன் எரி கதிர் என்ன

தநாக்கி
கன்றிய வழச்பெவ் வாய் எயிறு புக்கு அழுந் க்
கவ்வி,
 ஒன்றுஉமரயாடற்கு இல்லான், உடலமும் விழியும்
தெப் ,
நின்ற வாள்அரக்கர் ம்மை பநடிதுற தநாக்கும்காமல.
வாய் எயிறு புக்குஅழுந்தக்கவ்வலும், உடலமும் விழியும் சிவத்தலும் இராவணன்
சினத்தின் பமய்பாடுகள். (61-1)

8. ெம்பு ைாலிவம ப் டலம்

444. அது கண்டுஅரக்கன் சினம் திருகி, ஆடற் கழி

அறுநூறு
முதிரும் வயப்த ார் ைாருதி ன் புயத்தில் மூழ்க
விடுவித் ான்;
பும யுண்டு உருவிப்புறம் த ாக, புழுங்கி அனுைன்
ப ாடி எழும் க்
குதிபகாண்டு,அவன் த ர் விடும் ாகன் மலயில்
சி றக் குதித் னனால்
அரக்கன் - சம்புமாலி.600 அம்புகளும் அனுமன் புயத்தில் புததந்து உருவிப் புறம்
தபாயது. (45-1)
9. ஞ்ெதெனா திகள் வம ப் டலம்

445. என்று அவர்ஏவு ெரங்கள் இறுத்த ,

‘ப ான்றுவிர்நீர், இது த ாது’ என, அங்கு ஓர்
குன்று இரு மகக்பகாடு எறிந்து, அவர் பகாற்றம்
இன்று முடிந் துஎனத் னி ஆர்த் ான்.
பபான்றுவிர் -அழிவீர். பகாற்றம் - பவற்றி. (57-1)

446. அப்ப ாழுதுஅங்கு அவர் ஆயிர தகாடி

பவப்பு அமட பவஞ்ெரம் வீசினர்; வீசி,
துப்புறுபவற்புஅ மனத் துகள் பெய்த ;
பைய்ப் டுைாருதிதைல் ெரம் விட்டார்.
பவப்பு அதட - பவம்தமபபாருந்திய. துப்பு - வலிதம. (57-2)

447. விட்டெரத்ம விலக்கி, அ(வ்) வீரன்,

வட்ட விசும்புறுைா ைரம் வாங்கித்
தகப் பாடல்கள் 877 ப ாட்டுஎறி ற்கு மு(ன்)தன, துகளாகப்
ட்டிட,பவய்யவர் ாணம் விடுத் ார்.
 பாணம் -அம்பு. (57-3)

10.அக்ககுைாரன்வம ப் டலம்

448. டுமவயின்ைரங்கதளாடு ெகமடகள் திமிமல ாக்க

உடுஇனம் ஆனதுஎல்லாம் உதிர்ந் , பூ உதிர்ந் து
என்ன;
அடு புலி அமனயவீரர் அணிகல ஆர்ப்பும், ஆமன
பநடு ைணிமுழக்கும், ஓங்கி, ைண்ணுலகு அதிர்ந் து
அன்தற.
இப்பாடதல 5737 ஆம்பாடதலாடு ஒப்பிடுக. (12-1)

449. த்தியில்த ர்கள் பெல்ல, வளக் கால் புமடகள்

சுற்ற,
முத்தினில்கவிமக சூழ, முகில் என முரெம் ஆர்ப் ,
ைத் பவங்கரிகள் யாவும் ைமழ என இருண்டு
த ான்ற
த்திய ரிகள் ன்னின் ொைமர மழப் ,-த ானான்.
இப்பாடதல 5729 ஆம்பாடதலாடு ஒப்பிடுக. (15-1)

450. தீய வல்அரக்கர் ம்மில் சிலர் சிலர் பெம் ப ாற்

சின்னம்
வாயின் மவத்துஊ , வீரர் வழி இடம் ப றாது
பெல்ல,
காயும் பவங்களிறு, காலாள் கடும் ரி, கடுகிச்
பெல்ல
நாயகன்தூ ன் ானும் தநாக்கினன்; நமகயும்
பகாண்டான்
இப்பாடதல, 5731 ஆம்பாடதலாடு ஒப்பிடுக. (16-1)

451. புலிப் த ாத்தின் வயவர் எல்லாம்-ப ாரு கரி, ரி,

த ர், ப ாங்க.
கலித் ார்கள்உம் ர் ஓட, கமடயுகத்து எறியும்
காலின்
ஒலித்து, ஆழிஉவாவுற்பறன்ன உம் ர் த ாரணத்ம
முட்ட
வலித் ார் திண்சிமலகள் எல்லாம்; ைண்டின
ெரத்தின் ைாரி.
 இப்பாடதல. 5736ஆம் பாடதலாடு ஒப்பிடுக. (23-1)

452. எடுத் னன்எழு ஒன்று; அங்மக எடுத்து இகல்

அரக்கர் சிந் ப்
ப ாடித் னன்;இர ம், வாசி, ப ாரு களிறு, இ மன
எல்லாம்
முடித் னன்,பநாடிப்பில்; பின்னும், மூசு த ார்
அரக்கர் பவள்ளம்
அடுத்து அைர்தகால, தைன்தைல் அடு மட தூவி
ஆத் ார்.
வாசி -குதிதர. (24-1)

453. பெறி நாண்உரும் ஒலி பகாண்டான்; ஒரு து

திமெவாய்கிழி ட அழல்கின்றான்;
‘இறுவாய், இதுப ாழுது’ என்றான்; எரி கமண
எழு கார்ைமழ ப ாழிவது த ால,
ப ாறிவாய் திமெப ாறும் மின் ாமரயின் நிமல
ப ாலியச்சினபைாடு ப ாழிகின்றான்;
உறு ைாருதி உடல்உக பவங் குருதிகள்
ஒழியாது,அவபனாடு ைமலவுற்றான்.
ஒருபது திதச -எண்திதசதயாடு தமல், கீழ் தசர்ந்து பத்து எனல் வழக்கு.
(32-1)

454. ைமலத ால்உறு புய வலி ைாருதி சினம்

வந்துஏறிட, எந்திரமும் த ர்த்
ப ாமலயாது அவன்விடு ெர ைாரிகள் ல
துண்டப் டும் வமக மிண்டி, ன்
வலி தெர்கரம்அதில் எழுவால் முழுவம யும்
ைண்டித்துகள் ட ைடிவித் ான்;
தகப் பாடல்கள் 879 புலித ால் அடு சின நிரு ன் கண்டு அழல்
ப ாங்கிப்ப ாரு சிமல விமளவித் ான்.
மிண்டி - பநருங்கி.நிருதன் - அக்ககுமாரன். (32-2)

455. ‘ைாய்ந் ான், ைாருதி மகயால், அகிலமும்

உமடயான்ைகன்’ என வாதனார் கண்டு,
ஓய்ந் ார்இலர்,குதி பகாண்டார்; உவமகயின்
ஒழியா நறுைலர் பொரிகின்றார்;
ொய்ந் ார்நிரு ர்கள் உள்ளார் ைர் உடல்
 இடறித்திமரமிமெ விழ ஓடித்
த ய்ந் ார்சிலர்; சிலர் பிடரியில் குதியடி
ட ஓடினர்;சிலர் பெயல் அற்றார்.
அகிலமும் உதடயான் -இராவணன். அவன் மகன் அக்ககுமாரன். பிடரியில்
குதிபடல் - ஓட்டத்தின் விதரதவக் குறிக்கும் வழக்குச்பசால். (38-1)

456. இன்னனநிகழ்வுழி, இராக்க க் குழாம்

ைன்னியதொதியும், அரக்கன் மைந் னும்,
ன் நிகர்அனுைனால் இறந் ன்மைமய
முன்னினர் பொல,அவன் முன்பு தகட்டனன்.
மன்னிய தசாதி -பதடத்திரள் குறிக்கும் பசால் தபாலும். (47-1)

457. அவ் வமககண்டவர் அைரர் யாவரும்,

‘உய்வமக அரிது’என ஓடி, ைன்னவன்
பெவ்அடிஅ ன்மிமெ வீழ்ந்து பெப்பினார்,
எவ் வமகப்ப ரும் மட யாவும் ைாய்ந் த .
மன்னவன் - இராவணன் -அமரர் - பருவத்ததர். (47-2)

458. ஈது ைற்றுஇமெவுற, இது கண்டு ஏங்கிதய

ைா துயரத்ப ாடுைறுகு பநஞ்சுமடத்
தூ ர் உற்றுஓடினர்; ப ாழுது, ைன்னனுக்கு
ஓதினர்; ஓ ல்தகட்டு, உளம் துளங்கினான்.
தூதர் - பருவத்ததவர்.மன்னன் - இராவணன். (47-3)

459. நாடினார்;நாடிதய, நமன வரும் பகாம்பு அனார்

வாடினார்; கணவர் ம் ைார்பு உறத் ழுவிதய
வீடினார்; அவ்வயின், பவருவி விண்ணவர்கள் ாம்
ஓடினார்;அரென்ைாட்டு அணுகி நின்று உமர
பெய்வார்;
விண்ணவர் -பருவத்ததவர் நதனவரும் பகாம்பு - அரும்பு தளிர்க்கும் பகாம்தப
ஒத்தவர் (47-4)

.460. “மைந் மனைடித் து குரங்கு” என்று ஓ வும்

வந் து த ாலும்,நம் வாழ்வு நன்று !’ எனா,
சிந்ம யின்அழன்று, எரி விழித்து, ‘பென்று, நீர்
இந்திரன் மகஞமனக் பகாணருவீர்’ என்றான்.
 தமந்தன் -அக்ககுமாரன். இந்திரன் பதகஞன் - இந்திரசித்து. (49-1)

461. என்றலும்,ஏவலுக்கு உரியர் ஓடிதய

பென்று, ைற்றுஅவன் அடி ணிந்து, தீமை வந்து
ஒன்றியதிறங்களும் உமரத்து, ‘நுந்ம யும்
இன்று உமனக்கூவினன்’ எனவும் பொல்லினார்.
ஏவலர் -இந்திரசித்தத அதழத்தபடி. (49-2)
11. ாெப் டலம்

462. என்தற,‘இவன் இப்ப ாழுது என்மகயினால்

ைடிந் ால்
நன்தற ைலர்தைல்உமற நான்முகன் ஆதி த வர்,
“ப ான்தறாம் இனி என்றும்; இருந்து உயிர்
த ாற்று ற்கு
நின்தற துயர்தீர நிறுத்தினன்” என் ைன்தனா.’
தகப் பாடல்கள் 881 இவன் -இந்திரசித்து. ‘என்தகயால் மடிந்தால் பிரமன்
முதலிய ததவர்கள் நம்துன்பம் நீங்கச் பசய்தான் என்று பசால்வர்’ என்று அனுமன்
நிதனத்ததாம். (50-1)

463. எழுந் ான்;எழுந் ப ாழுது, அங்கு அரக்கரும்

எண்இல் தகாடி
ப ாழிந் ார் மடகள்; அமவ யாமவயும் ப ாடிந்து
சிந்திக்
கழிந்து ஓடிட, ன் மக ைராைரம் பகாண்டு வீசி,
பெழுந் ார்ப்புயத்து அண்ணல் பெறுத்து, உடன்
தைா லுற்றான்.
பசழுந்தார்ப்புயத்துஅண்ணல் - அனுமன். பபயராய் நின்றது. (53-1)

464. பெறுத்துஎழுந்திடும் அரக்கர்கள் திமெ திமெ

பநருக்கி,
ைறித்து பவஞ்ெைர் ைமல லும், ைாருதிக் கடவுள்
கறுத்து வஞ்ெகர்சிரத்ப ாடு கரம் புயம் சி றிப்
ப ாறித்ப றித்திடப் புமடத் னன், ப ாரு மண
ைரத் ால்.
பபாறி பதறித்திட -பநருப்புப் பபாறி பறக்க. (59-1)

465. புமகந்து அரக்கர்கள் விடும் பகாடும் மடகமளப்

ப ாறியின்
 மகந்து, ைற்றுஅவர் உடல்கமளத் மலகமளச்
சி றி,
மிகும் திறல்கரி, ரி, ைணித் த ர், இமவ விளிய,
புகுந்துஅடித் னன், ைாருதி; அமனவரும் புரண்டார்.
பபாறியின் ததகந்து -கதல வன்தமயால் தடுத்து. (59-2)

466. எடுத்து நாண்ஒலி எழுப்பினன்; எண் திமெக்

கரியும்
டித் லங்களும்பவடி ட, கிரண்டம் உமடய,
ப ாடுத் வானவர் சிர லம் துளங்கிட, சினம்
பகாண்டு
அடுத்து, அம்ைாருதி அயர்ந்திட, அடு ெரம்
துரந் ான்
இந்திரசித்துவின்பசயல் (71-1)
12. பிணி வீட்டு டலம்

467. இமனயன ற் லர் இமெப் , பவந் திறல்

அனுைமன அைர்க்களம்நின்று, வஞ்ெகர்
புமன திருநகரிமடக் பகாண்டு த ா மல
நிமனயினர்,பநடிதுற பநருக்கி தநர்ந்துளார்.
வஞ்சகர் அனுமதனப்பிணித்து நகர்க்குக் பகாண்டு பசல்லுததல நிதனந்து
பநருக்குகிறார்கள். (17-1)

468. என்னக்தகட்ட அரக்கனுக்கு ஈறு இலாத்

ன் ஓர்ஆற்றலின் ைாருதி ொற்றுவான்;
‘என் ஓர்நாயகன் ஏவலின், வாரிதி-
ன்மனத் ாண்டிவந்த ன், உமனக் காணதவ.’
வாரிதி - கடல்.உதன - இங்கு இராவணதன. (108-1)

469. ன் உமறக்குஉறுகண் பவய்தயார் ாம் இயற்றலும்

தகட்டு, ‘இன்தன,
அன்னவர்க்குஇறுதி ஆக, அணி நகர் அழிப் ல்’
என்னா,
பெந் நிறச்சிமகய பவம் த ார் ைழு, பின்னர்ச்
தெறல் ஓக்கும்-
அல் நிறத்துஅண்ணல் தூ ன் அனல் பகழு
பகாற்ற நீள் வால்.
 தன் இதற - இராமன்.உறுகண் - துன்பம். அனுமன் வால். மழு பின்னால் பசல்வது
தபான்றது. மழு - பநருப்புப்பதட. அனுமன் வாலில் பநருப்பு தவத்தபடியால் அது
திருமாலின் மழு தபான்றதாயிற்று. (135-1)தகப் பாடல்கள் 883470. உகக்
கமட, உலகம் யாவும் உணங்குற, ஒரு ன்
நாட்டம்
சிமகக் பகாழுங்கனமல வீசும் பெயல் முனம்
யில்வான் த ால,
மிமகத்து எழுதீயர் ஆதயார் விரி நகர் வீய; த ார்
வால்-
மகத் ல் இல்தநான்மை ொலும் னி வீரன்-
தெணில் உய்த் ான்.
உகக்கதட - ஊழிமுடிவு.உணங்குற - காய. தனிலீரன் - அனுமன்.
(136-1)
13. இலங்மகஎரியூட்டு டலம்

471. ப ய்வநாயகி கற்பு எனும் பெந் ழல்

ப ய்து ைாருதிவாலிமடப் த ணிதய,
ப ாய் பகாள் வஞ்ெகப் புல்லர் புரம் எலாம்
பவய்தின் உண்ட மகமை விளம்புவாம்.
சீததயின் கற்பு எனும்பநருப்பு மாருதி வாலிதடப் பாதுகாக்கப்பட்டு வஞ்சகப்
புல்லர் நகதர அழித்தது என்றார்.

(மு ற்பெய்யுள்)

472. த ர்எரிந் ன; எரிந் ன திரள் ரி எமவயும்;

ார் எரிந் ன;எரிந் ன ருக்கு உறு ை ைா;
நீர் எரிந் ன;எரிந் ன நிதிக் குமவ; இலங்மக
ஊர் எரிந் ன;எரிந் ன அரக்கர் ம் உடலம்.
தார் - மாதல. நீர்எரிதல் தீயின் மிகுதியால். (37-1)

473. எரிந் ைாளிமக; எரிந் ன இலங்கு ஒளிப் பூண்கள்

எரிந் பூந்துகில்; எரிந் து முரசுஇனம் மு லாய்;
எரிந் ைாைணிப் ந் ர்கள்; எரிந் து கடிகா;
எரிந் ொைமர;எரிந் து பவண்குமடத் ப ாகுதி.

கடி கா - காப்பதமந்த தசாதல. (37-2)

474. ஆடு அரங்குகள் எரிந் ன; அரக்கியர் சிறுவ-
தராடு எரிந் னர்; உலப்பில் ல் பகாடிகளும் எரிந் ;
த டு அரும் ைணிச்சிவிமகதயாடு அருந் திறல்
அரக்கர்
வீடு எரிந் ன;எரிந்திடாது இருந் து என், வினவில் ?
சிவிதக - பல்லக்கு.உலப்பு இல் - வற்றுதலற்ற. (37-3)

475. இமனயகாமலயில் ையனும் முன் அமைத் ற்கு

இரட்டி
புமனய, ைாருதிதநாக்கின், இன்னன புகல்வான்;
‘வமனயும் என்உருத் துவெம் நீ ப றுக’ என,
ைகிழ்தவாடு
அமனயன்நீங்கிட, அனலியும் ைறு டி உண்டான்.
மயன் - பதய்வத்தச்சன். மயனுக்கு மிகுதி கூறியதாகிய பசய்தி புலப்படவில்தல.
அனலி - தீ. (37-4)

476. ‘ ா இல்தைலவர்க்கு அருந் துயர் விமளத்திடின்,

ைக்தக
தைவும், அத்துயர்’ எனும் ப ாருள் பைய்யுற,
தைல்நாள்
த வர் ம் திக்கு இராவணன் இட்ட பெந்
ழல்த ால்,
ஓவிலாது எரித்துஉண்டமை உமரப் ற்கு எளித ா ?
அழகான கருத்து.‘தமதலார்க்குத் துன்பம் பசய்தால் அத்துயர் தமக்தக வரும்’
என்பதற் கிணங்க. அமராவதிக்கு இராவணன் இந்திரசித்து மூலமாக இட்ட பநருப்பு
இலங்தகதய எரிி்த்தது என்பதாம். (43-1)

477. ைற்று ஒருதகாடியர் வந் ார்;

உற்று எதிர் ஓடிஉடன்றார்;
கற்று உறு ைாருதிகாய்ந்த ,
சுற்றினன்வால்பகாடு, தூங்க.
உடன்றார் -சீறினார். (58-1)தகப் பாடல்கள் 885478.
உற்றவர் யாரும் உலந் ார்;
ைற்றுஅதுத ாதினில் வாதனார்
பவற்றி பகாள்ைாருதிமீத
ப ான் ரு ைா ைலர் த ார்த் ார்.
உலந்தார் -வற்றினார். பபான்தரு - கற்பகம். (60-1)
479. வன் திறல்ைாருதி தகண்தைா !
நின்றிடின், நீ ழுது; இன்தற
பென்றிடுவாய் !’என, த வர்
ஒன்றிய வானில்உமரத் ார்.
ததவர் அனுமதனச்பசல்லப் பணித்தனர். (60-2)

480. விண்ணவர்ஓதிய பைய்ம்மை

எண்ணி, ‘இராைமனஇன்தற
கண்ணுறதல கடன்’என்று, ஆங்கு
அண்ணலும் அவ்வயின் மீண்டான்,
கண்ணுறல் -சந்தித்தல். (60-3)

481. வாலிதின்ஞான வலத் ால்,

ைாலுறும் ஐம் மகைாய்த்த ,
தைல் கதிதைவுறும் தைதலார்
த ால், வயைாருதி த ானான்.
வாலிதின் -தூய்தமயான. ஐம்பதக - ஐம்பபாறிகைாய பதக. தமல்கதி பசல்லும்
தமதலார் தபால் அனுமன் வானவழியில் இலங்தகயினின்று பசன்றான்.
(63-1)

14. திருவடி ப ாழு டலம்

482. த ாயினர்களிப்பிதனாடும், புங்கவன் சிமலயின்

நின்றும்
ஏயின கழி என்னஎழுந்து, விண் டர்ந்து, ாவி,
காய் கதிர்க்கடவுள், வானத்து உச்சியில் கலந்
காமல,
ஆயின வீரரும்த ாய், ைதுவனம் அதில் இறுத் ார்.
வானரர் இராமன்அம்பு தபால் பசன்றனர்; நன்பகலில் மதுவனம் தசர்ந்தார்.
(11-1)

483. “ஏ நாள்இறந் ொல” என் து ஓர் வருத் ம்

பநஞ்ெத்து
ஆ லான், உணர்வுதீர்ந்து வருந்தினம், அளியம்;
எம்மைச்
ொ ல் தீர்த்துஅளித் வீர ! ந் ருள் உணவும்’
என்ன,
‘த ாதும் நாம்,வாலி தெய் ால்’ என்று, உடன்
எழுந்து த ானார்.
 இப்பாடதல 6018ஆம்பாடலுடன் ஒப்பிடுக. வீர ! - அனுமதன. வாலி தசய் -
அங்கதன். (11-2)

484 அங்க ன் ன்மன அண்மி, அனுைனும் இரு மக

கூப்பி
‘பகாங்கு ங்குஅலங்கல் ைார் ! நின்னுமடக்
குரக்குச் தெமன,
பவங் க ம்ஒழிந்து ொல வருந்தின, தவமட ஓடி;
இங்கு, இ ற்குஅளித் ல் தவண்டும், இறால் உமிழ்
பிரெம்’ என்றான்.
கதம் - தகாபம்.இங்தக தவகம் எழுச்சி எனலாம். தவதட கதைப்பு.
(11-3)

485. ‘நன்று’ என,அவனும் தநர்ந் ான்; நரமலயும் நடுங்க

ஆர்த்து,
பென்று, உறுபிரெம் தூங்கும் பெழு வனம்
அ னினூதட,
ஒன்றின் முன்ஒன்று, ாயும்; ஒடிக்கும்; பைன்
பிரெம் எல்லாம்
தின்றுதின்றுஉவமககூரும்-த ன் நுகர் அளியின்
பைாய்த்த .
நரதல - கடல். மதுவனம்அழித்தல். (11-4)தகப் பாடல்கள் 887486.
ஒருவர் வாய்க் பகாள்ளும் த மன ஒருவர் உண்டு
ஒழிவர்; உண்ண
ஒருவர் மகக்பகாள்ளும் த மன ஒருவர் பகாண்டு
ஓடிப் த ாவர்;
ஒருவதராடு ஒருவர் ஒன்றத் ழுவுவர்; விழுவர்; ஓடி
ஒருவர்தைல்ஒருவர் ாவி ஒல்பலன உவமக
கூர்வார்.
மதுவனத்தில்குரங்குகளின் கூத்தாட்டம். (11-5)

487. இன்னனநிகழும்காமல, எரி விழித்து, எழுந்து சீறி,

அந் பநடுீ்ஞ்தொமல காக்கும் வானரர் அவமர
தநாக்கி,
‘ைன் பநடுங்கதிதரான் மைந் ன் ஆமணமய
ைறுத்து, நீயிர்,
என் நிமனத்துஎன்ன பெய்தீர் ? நும் உயிர்க்கு
இறுதி’என்ன.
 மதுவனக் காவலர்அச்சுறுத்தல் (11-6)

488. ‘முனியுைால் எம்மை, எம் தகான்’ என்று, அவர்

பைாழிந்து த ாந்து,
‘கனியும் ைாைதுவனத்ம க் கட்டழித்திட்டது, இன்று,
நனி ரு கவியின் ாமன, நண்ணலார் பெய்மக
நாண;
இனி எம்ைால்பெயல் இன்று’ என்னா, திமுகற்கு
இயம்பினாதர.
ததிமுகன் - மதுவனக்காவல் ததலவன்; இவன் சுக்கிரீவன் ஏவலால் மதுவனம்
காக்கும் வானரன். (11-7)

489. தகட்டவன்,‘யாவதர அம் ைதுவனம் தகடு

சூழ்ந் ார் ?
காட்டிர்’ என்றுஎழுந் ான்; அன்னார்,‘வாலி தெய்
மு ல கற்தறார்
ஈட்டம் வந்துஇறுத் து ஆக, அங்க ன் ஏவல்
ன்னால்,
ைாட்டின,கவியின் ாமன, ைது வளர் உல மவ
ஈட்டம்.
மதுவைர் உலதவ -ததன்கூடு. (11-8)

490. ‘உரம் கிளர் ைதுமகயான் ன் ஆமணயால், உறுதி

பகாண்தட,
குரங்கு இனம் ம்மை எல்லாம் விலக்கினம்;
பகாடுமை கூறி;
கரங்களால் எற்றபநாந்த ம்; காலதலாய் !’
என்னதலாடும்,
‘ ரம் கிளர் ாம ட்டது அறிந்திலன் நயன்
த ாலும்.’
தாதத - வாலி - தநயன்- அங்கதன். (11-9)

491. என உமரத்து,அெனி என்ன எழுந்து, இமரத்து,

இரண்டுதகாடி
கமன குரல்கவியின் தெமன ‘கல்’ எனக் கலந்து
புல்ல,
புமன ைதுச் தொமலபுக்கான்; ைது நுகர் புனி ச்
 தெமன,
அனகமனவாழ்த்தி, ஓடி அங்க ன் அடியில் வீழ்ந் .
அசனி - இடி. அனகன் -இராமன். (11-10)

492. ‘இந்திரன்வாலிக்கு ஈந் இன் சுமவ ைதுவின்

கானம்;
அந் ரத் வர்க்கும் தநாக்கற்கு அரிய என் ஆமண
ன்மனச்
சிந்திமன;கதிதரான் மைந் ன் திறலிமன அறிதி
அன்தற ?
ைந் ரம் அமனயத ாளாய் ! இற்றது உன் வாழ்க்மக
இன்தற.
தகப் பாடல்கள் 889 ததிமுகன்அங்கததன தநாக்கிக் கூறியது. (11-11)

493. ‘ைதுவனம் ன்மன இன்தன ைாட்டுவித் மன, நீ’

என்னா,
கதுபைன வாலிதெய்தைல் எறிந் னன், கருங் கற்
ாமற;
அது மனப்புறங்மகயாதல அகற்றி, அங்க னும் சீறி,
திமுகன் ன்மனப் ற்றிக் குத்தினன், டக்
மக ன்னால்.
ததிமுகன் அங்கதன் தபார். (11-12)

494. குத்தினன்என்னதலாடும், குமலந்திடும் பைய்யன்

ஆகி,
ைற்று ஒருகுன்றம் ன்மன வாங்கினன்,
ைதுவனத்ம ச்
பெற்றனன்தைதலஏவிச் சிரித் னன், திமுகன் ான்;
‘இற்றனன், வாலிதெய்’ என்று இமையவர் இயம்பும்
காமல,
பசற்றனன் -அங்கதன். (11-13)

495. ஏற்று ஒருமகயால் குன்மற இருந் துகள் ஆக்கி,

மைந் ன்
ைாற்று ஒருமகயால் ைார்பில் அடித் லும்,
ைாண்டான் என்ன,
கூற்றின் வாய்உற்றான் என்ன, உம் ர் கால்
குமலயப் ானு
தைல் திமெஉற்றான் என்ன, விளங்கினன், தைரு
ஒப் ான்.
பானு- சூரியன் (11-14)

496. வாய் வழிக்குருதி தொர, ைணிக் மகயால் ைலங்க

தைாதி,
‘த ாய் பைாழி, கதிதரான்மைந் ற்கு’ என்று, அவன்
ன்மனப்த ாக்கி,
தீ எழும் பவகுளிப ாங்க, ‘ைற்று அவன்
தெமன ன்மன,
காய் கனல்ப ாழியும் மகயால் குத்துதிர், கட்டி’
என்றான்.
ததிமுகதன அடித்துசுக்கிரீவன் பால் பசன்று பசால்க என்று அங்கதன்அனுப்புதல்.
(11-15)

497. பிடித் னர்;பகாடிகள் ம்ைால் பிணித் னர்; பின்னும்

முன்னும்
இடித் னர், அெனிஅஞ்ெ, எறுழ் வலிக் கரங்கள்
ஓச்சி;
துடித் னர்,உடலம் தொர்ந் ார்; ‘பொல்லும் த ாய்
நீரும்’ என்னா,
விடுத் னன்,வாலி மைந் ன்; விமரவினால் த ான
தவமல,
ததிமுகன்தசதனயினதர அங்கதன் தசதனதயச் தசர்ந்தவர் பசய்தபடிதயக்
கூறியது. (11-16)

498. அமல புனல் குமடயுைாத ால், ைதுக் குமடந்து ஆடி,

ம் ம்
மலவர்கட்குஇனிய த னும் கனிகளும் பிறவும்
ந்த ,
உமலவுறு வருத் ம்தீர்ந்திட்டு, உ வனத்து இருந் ார்;
இப் ால்
சிமல வமளத்துஉலவும் த தரான் ப றும் பவயில்
ணிவு ார்த்த .
மாதல தநரம் வருவதுபார்த்து மதுவுண்டு ததன், கனி, பிறவற்தறத்
ததலவர்களுக்குத் தந்து அங்கதன் தசதனயினர் இருந்தபடி. 11-1 (482) முதல் 11-16 (498)
வதர உள்ைபதிதனழு பாடல்கள் வானரவீரர்கள் மதுவனம் அழித்ததம கூறியது.
(11-17)
499. ‘தெற்று இளைமர ைலர்த் திருமவத் த ர்க !’ எனக்
காற்றின் ைா ைகன் மு ல் கவியின் தெமனமய,
தகப் பாடல்கள் 891நாற்றிமெைருங்கினும் ஏவி, நாயகன்-
த ற்றினன்இருந் னன்-கதிரின் பெம்ைதல.
மதர - தாமதர;முதற்குதற, கதிரின் பசம்மல் - சுக்ரீவன். (12-1)

500. தநாக்கின்ப ன் திமெ அல்லது தநாக்குறான்,

ஏக்குற்றுஏக்குற்று இரவி குலத்து உளான்,
‘வாக்கில் தூயஅனுைன் வரும்’ எனா,
த ாக்கிப்த ாக்கி, உயிர்க்கும் ப ாருைலான்.
இராமன் அனுமதன ஏவிஎதிர்பார்த்து இருந்தவாறு கூறியது. (14-1)

501. என்றுஉமரத்து, இடர் உழந்து இருக்கும் ஏல்மவயின்

வன் திறல் திமுகன் வானதரென் முன்,
ன் மலப ாழி ரு குருதி ன்பனாடும்,
குன்று எனப் ணிந் னன், இரு மக கூப்பிதய.
மதுவனக் காவலன்ததிமுகன் சுக்ரீவதனக் காணல். இது முதல் இருபது பாடல்கள்
ததிமுகன் வருதகயால் வானரர் சீதததயக் கண்டு இனிது திரும்பிய படிதயக்
குறிப்பால் அறிந்தது கூறப்பபறுகிறது. (19-1)

502. எழுந்துநின்று, “ஐய ! தகள், இன்று நாமளதயாடு

அழிந் து ைதுவனம்அமடய’ என்றலும்,
வழிந்திடுகுருதியின் வ னம் தநாக்கிதய,
‘பைாழிந்திடு,அங்கு யார் அது முடித்துதளார் ?’ என,
ததி முகன்கூற்று. (19-2)

503. ‘நீலனும், குமு னும், பநடிய குன்றதை

த ால் உயர்ொம் னும், புணரி த ார்த்ப ன
தைல் எழுதெமனயும், விமரவின் வந்து உறா,
ொல்புமடைதுவனம் மன அழிப் தவ.
நீலன், குமுதன்,சாம்பன், வானர தசதனகள் மதுவனம் அழித்தார் என்று ததிமுகன்
கூறல். (19-3)504. மகந் அச்தெமனமயத் ள்ளி,
நின்மனயும்,
இகழ்ந்துஉமரத்து, இமயந் னன் வாலி தெய்;
ைனக்கு
உகந் ன புகன்றஅவ் உமர ப ாறாமைதய,
புமகந்து, ஒரு ாமறயின் புணர்ப்பு நீக்கிதய,
அங்கதன் பசயல்கூறியது (19-4)

505. ‘இமைத் ல்முன், “வாலி தெய், எழில் பகாள்

யாக்மகமயச்
ெமைத்தி” என்றுஎறி ர, புறங்மகயால் மகந்து,
அமைத் ரு கனல்என அழன்று, எற் ற்றிதய
குமைத்து, உயிர் ம ப் , “நீ கூறு த ாய்” என்றான்.
அங்கதன் என்தன அடித்து‘நீ தபாய் கூறு’ என அனுப்பினான் என்று ததிமுகன்
கூறல். (19-5)

506. ‘இன்று நான்இட்ட ாடு இயம் முற்றுதைா ?’

என்று உடல்நடுக்கதைாடு இமெக்கும் ஏல்மவயில்,
அன்று அவன்உமரத் ல் தகட்டு, அருக்கன்
மைந் னும்
ஒன்றியசிந்ம யில் உணர்ந்திட்டான் அதரா.
ததிமுகன்கூற்றால் சுக்ரீவன் உணர்தல். (19-6)

507. ஏம் தலாடுஎழுந்து நின்று, இரவி கான்முமள,

ாம்பு அமணஅைலமன வணங்கி, “ம ந் ப ாடி
தைம் டுகற்பினள்” என்னும் பைய்ம்மைமயத்
ாம்புகன்றிட்டது, இச் ெலம்’ என்று ஓதினான்.
ததிமுகனுக்கும் வானரவீரர்க்கும் நிகழ்ந்த இச்சண்தட ‘பிராட்டி தமம்படு
கற்பினள்’ என்பதத நமக்குத் பதரிவிக்கிறது என்று சுக்ரீவன் இராமனிடம் கூறல்.
(19-7)

508. ‘ ண் ரு கிளவியாள் ன்மனப் ாங்குறக்

கண்டனர்; அன்னதுஓர் களிப்பினால், அவர்
தகப் பாடல்கள் 893 வண்டு உமறைதுவனம் அழித்து ைாந்தியது;
அண்டர் நாயக !இனி அவலம் தீர்க’ என்றான்.
சீதததயக் கண்டமகிழ்ச்சியால் வானரர் ‘மதுவனம் அழித்து மாந்தியது’ என்று
சுக்ரீவன் உணர்த்துதல். (19-8)

509. ‘வந் னர்ப ன் திமெ வாவினார்’ என,

புந்தி பநாந்து,‘என்மனபகால் புகலற் ாலர் ?’ என்று
எந்ம யும்இருந் னன்; இரவி கான்முமள,
பநாந் அத் திமுகன் ன்மன தநாக்கிதய.
சுக்ரீவன் ததிமுகதன வினாவுதல். (19-9)

510. ‘யார் அவண்இறுத் வர், இயம்புவாய் ?’ என,

‘ைாருதி, வாலிதெய், ையிந் ன், ொம் வன்,
தொர்வு அறு திபனழுதவார்கள் துன்னினார்,
ஆர்கலி நாணவந்து ஆர்க்கும் தெமனயார்.’
ததிமுகன்பதில் (19-10)

511. என்று,அவன் உமரத் த ாது, இரவி கா லன்,

வன் திறல் திமுகன் வ னம் தநாக்கிதய,
‘ஒன்று உனக்குஉணர்த்துவது உளது; வாலி தெய்,
புன் ப ாழில்பெய்மக தெர் புணர்ப் ன் அல்லனால்.
அங்கதன்நல்லவதன என்று ததிமுகனுக்குச் சுக்ரீவன் கூறுதல்.
(19-11)

512. ‘பகாற்றவன் ணி மலக்பகாண்டு, ப ண் திமர

சுற்றிய திமெஎலாம் துருவி, த ாமகமயப்
ற்றிய மகஞமரக் கடிந்து, ாங்கர் வந்து
உற்றனர்; அவமரயாம் உமரப் து என்மனதயா ?
அரசுப்பணி தமற்பகாண்டு திரும்பியவர்கதைக் கடிதல் ஒல்லாது என சுக்ரீவன்
உணர்த்தல். (19-12)

513. ‘அன்றியும், வாலி தெய் அரசு அது; ஆ லின்,

பின்று ல்தீதுஅதரா; பிணங்கும் சிந்ம யாய் !
ஒன்றும் நீஉணரமல; உறுதி தவண்டுதைல்,
பென்று,அவன் மனச் ெரண் தெர்தி, மீண்டு’
என்றான்.
அங்கதன் இைவரசன்ஆகதவ அவதனதய சரணமாக அதட என்று ததிமுகனுக்குச்
சுக்ரீவன் கூறுதல். (19-13)

514. என்ற அத் திமுகன் ன்மன, ஏமனய

வன் திறல் அரசுஇளங் குரிசில் மைந் மனப்
பின்று ல் அவமனஎன் த ெற் ாற்று நீ;
இன்று த ாய்,அவன் அடி ஏத்துவாய்’ என்றான்.
 இதுவும்அது. (19-14)

515. வணங்கியபென்னியன்; ைமறத் வாயினன்;

உணங்கியசிந்ம யன்; ஒடுங்கும் தைனியன்;
கணங்கதளாடு ஏகி,அக் கானம் நண்ணினான்-
ைணம் கிளர் ாரினான் ைறித்தும் வந்துஅதரா.
மீண்டும் ததிமுகன்மதுவனம் வருதல். (19-15)

516. கண்டனன்வாலி தெய்; கறுவு மகம்மிக,

‘விண்டவன், நம்எதிர் மீண்டுளான்எனின்,
உண்டிடுகுதும்உயிர்’ என்ன, உன்னினான்;
‘ப ாண்டு’ என, திமுகன், ப ாழுது த ான்றினான்.
அங்கதன் தகாபிக்கவும்ததிமுகன் அவன் அடி பணிதலும். (19-16)

517. ‘த ாழ்ந் னயான் பெய் குமற ப ாறுக்க !’ எனா,

வீழ்ந் னன்அடிமிமெ; வீழ, வாலி தெய்,
ாழ்ந்து, மகப் ற்றி, பைய் ழீஇக்பகாண்டு,
‘உம்மை யான்
சூழ்ந் தும்ப ாறுக்க !’ எனா, முகைன் பொல்லினான்.
ததிமுகனும் அங்கதனும்ஒருவர்க்பகாருவர் மன்னிி்ப்புக் தகட்டு சமாதானம்
அதடதல். (19-17)தகப் பாடல்கள் 895518. ‘யாம் மு ல்
குறித் நாள் இறத் ல் எண்ணிதய
ஏமுற, துயர்துமடத்து, அளித் ஏற்றம்த ால்,
ாைமரக்கண்ணவன் துயரம் ள்ள, நீர்
த ாம்’ என,ப ாழுது, முன் அனுைன் த ாயினான்.
அனுமதன முன்னர்இராமனிடம் அனுப்பல். (19-18)

519. ‘வன் திறல்குரிசிலும் முனிவு ைாறினான்;

பவன்று பகாள்கதிரும் ன் பவம்மை ஆறினான்’
என்றுபகாண்டு,யாவரும், ‘எழுந்து த ா தல
நன்று’ என,ஏகினார், நமவக்கண் நீங்கினார்.
அதனவரும் மாதலயில்மதுவனத்திருந்து புறப்படுதல். (19-19)

520. இப்புறத்துஇராைனும், இரவி தெயிமன

ஒப்புற தநாக்கி,‘வந்துற்ற ாமனயர்;
ப்பு அறக்கண்டனம் என் தரா ? காது
அப்புறத்துஎன் தரா ? அமறதியால் !’ என்றான்.
 இராமன் சுக்ரீவதனப்பார்த்து வினாவுதல். இதுவதர மதுவன நிகழ்ச்சிக்குப் பின்
நடந்ததவ கூறப்பபற்றன. (19-20)

521. வமன கருங்குழலிமயப் பிரிந் ைாத் துயர்

அனகனுக்கு அவள்எதிர் அமணந் ாம் எனும்
ைன நிமல எழுந் த ர் உவமக ைாட்சி கண்டு,
அனுைனும்அண்ணலுக்கு அறியக் கூறுவான்;
இராமன் மகிழ்ச்சியும்அனுமன் கூற்றும். (23-1)

522. ைாண்பிறந்து அமைந் கற்பின் வாணு ல் நின் ால்

மவத்
தெண் பிறந்துஅமைந் கா ல், கண்களின் ப விட்டி,
தீராக்
காண்பிறந் மையால், நீதய, கண் அகன் ஞாலம்
ன்னுள்,
ஆண் பிறந்துஅமைந் பெல்வம் உண்டமனயாதி
அன்தறா ?
‘கற்பிற் சிறந்த ஒருபபண்ணின் உயரிய காததல அப்பபண் தன் கண்களில் திரட்டி
தவத்துக் பகாண்டு உன்தன எதிர்பார்த்துக் காத்திருக்கும் பசல்வம் பபற்ற நீதய
உலகில் ஆடவராய்ப் பிறந்தவர் பபற தவண்டிய பசல்வத்தத முழுதும் பபற்றவனாக
ஆனாய்’ என்று அனுமன் இராமதனப் பாராட்டிய இப்பாடல் உயர்ந்த
கருத்துதடயதாகும். (35-1)

523. ‘அயிர்ப்பு இலர், காண் ார்; முன்னும் அறிந்திலர்

எனினும், ஐய !-
எயில் புமனஇலங்மக மூதூர் இந்திரன் யாக்மகக்கு
ஏற்ற
ையில் புமரஇயலினாரும், மைந் ரும், நாளும் அங்தக
உயிர்ப்ப ாடும்,உயிரிதனாடும், ஊெல் நின்று
ஆடுவாரும்.’
இலங்தகயில் ஆடவரும்மகளிரும் நுகர்ந்து நிற்கும் தன்தம கூறியது.
(35-9)

524. ஆயிமட,கவிகதளாடும், அங்க ன் மு லினாதயார்

தையினர்,வணங்கிப் புக்கார், வீரமன, கவியின்
தவந்ம ;
த ாயின கருைம்முற்றிப் புகுந் து ஓர் ப ாம்ைல்
ன்னால்,
தெயிரு ைதியம்என்னத் திகழ் ரு முகத் ர் ஆனார்.
 அங்கதன் முதலிதயார் வருதக. (47-1)

525. நீலமன பநடிதுதநாக்கி, தநமியான் ணிப் ான்;

‘நம் ம்-
ால் வரும்தெமன ன்மனப் மகஞர் வந்து அடரா
வண்ணம்,
ொல்புறமுன்னர்ச் பென்று, ெரி பநறி துருவிப் த ாதி,
ைால் ரு களிறுத ாலும் மடஞர் பின் ைருங்கு
சூழ.’
இராமன் நீலதனதநாக்கிச் தசதனகதை அதழத்துக் பகாண்டு தநர் வழிதய
ஆராய்ந்து பசல்க எனப் பணித்தல். (49-1)தகப் பாடல்கள் 897526.
என்று உமரத்து எழுந் தவமல, ைாருதி இரு மக
கூப்பி,
‘புன் ப ாழில்குரங்கு எனாது என் த ாளிமடப்
புகுது’ என்னா,
ன் மல டியில் ாழ்ந் ான்; அண்ணலும், ெரணம்
மவத் ான்;
வன் திறல் வாலிதெயும் இளவமல வணங்கிச்
பொன்னான்;
இராமன் அனுமன் தமல்வீற்றிருத்தல். (49-2)

527. ‘நீ இனிஎன் ன் த ாள்தைல் ஏறுதி, நிைல !’ என்ன,

வாய் பும த்து இமறஞ்சி நின்ற வாலி கா லமன
தநாக்கி,
நாயகற்கு இமளயதகாவும். ‘நன்று’ என அவன் ன்
த ாள்தைல்,
ாய் லும், மகப்பு இல் ாமன டர் பநறிப் ரந் து
அன்தற.
இலக்குவன்அங்கதன் ததாள் தமல் ஏறுதல். (49-3)

528. கருடனில் விமடயில் த ான்றும் இருவரும் கடுப் ,

காலின்
அருள் ரு குைரன்த ாள்தைல், அங்க ன் அலங்கல்
த ாள்தைல்,
ப ாருள் ரும் வீரர் த ா , ப ாங்கு ஒளி விசும்பில்
ங்கும்
ப ருள் கு புலவர்வாழ்த்திச் சிந்தினர், ப ய்வப்
ப ாற் பூ.
 திருமாலும்,சிவபபருமானும் தபால இராமலக்குவர்; கருடனும், விதடயும் தபால
அனும அங்கதர் ததாள் தமல் ஏறிப் புறப்படுதல். (49-4)

529. ‘மவயகம் அ னில் ைாக்கள் ையங்குவர்,வய பவஞ்

தெமன
எய்திடின்’என் து உன்னி, இராகவன் இனிதின் ஏவ,
ப ய் கனி,கிழங்கு, த ன் என்று இமனயன
ப று ற்கு ஒத்
பெய்ய ைால்வமரதய ஆறாச் பென்றது, மகப்பு
இல் தெமன.
நாடுவழியாகச்பசன்றால் மக்கள் மயங்கி வருந்துவர் என்று கருதிய இராமன் ஏவ,
வானர தசதன கனி, கிழங்கு, ததன் பபறுவதற்கு ஒத்த மதல வழியாகத் பதற்கு
தநாக்கிச் தசறல். (49-5)