Disyembre 10, 2018, Lunes
Hapong-hapo, pawis at gutom ang
nararamdaman ko pagkaakyat pa lamang sa Filipino
Center. “Uwian na” ang unang bungad ng dalawa kong
kamag-aral. Matapos ng pagod at gutom na dinanas ko
habang nasa biyahe, eh ganoon ang sasalubong sa akin?
Hindi ko alam kung matutuwa ako dahil makakauwi na
nang maaga o maaasar dahil masasayang lang ang
pamasahe. Batid ko namang may programa ngayon ang
school pero takot akong umabsent dahil baka mamaya
eh hanapin ako ng CT ko.
Ilang minuto rin ang lumipas, hindi pa rin
dumarating ang ma’am ko. Bumaba kaming tatlo
(Marien, Jaydee at ako) sa office ng ma’am ni Marien
upang magpaalam kung pwede nang umuwi. Excited pa
ako dahil makakasakay ako nang mabilis at siguradong
hindi tatayo sa bus pero…inutusan kami ni Ma’am Dulce,
master teacher sa Ramon, na gawin ang mga telang
ireregalo niya sa iba pang guro ng Filipino. Hindi naman
kami pwedeng tumanggi dahil master teacher iyon kaya
sumunod kami.
Lampas ala-una na. tapos na rin ang programa
na nangyayari sa baba. Akala ko ay pwede nang makauwi
dahil sabi sa amin ay wala nama ng klase at tapos na rin
ang pinapagawa sa aming mga tela. Tumawag ang CT ko,
pinapapasok niya ako sa mga klaseng hindi nasagasaan
ng naganap na programa. Masarap mang maupo na
lamang dahil puro tungkol sa Christmas party na lang
ang inaatupag ng mga bata, kailangan kong sundin ang
CT ko. Magbabantay lang naman ako sa mga estudyante
dahil baka raw kung saan-saan magpunta ang mga bata
sa oras ng kanilang Filipino subject at may mangyaring
masama. Habang nasa loob ng klasrum, pagtse-tsek ng
gawaing-papel at iba pang awtput ang aking ginawa
habang hinihintay matapos ang oras.
Ang akala kong alas-dose na uwi ay naging alas-
singko.
Disyembre 3, 2018 ,Lunes
Unang araw ng obserbasyon sa Ramon
Magsaysay High School sa Cubao. Mahigit isang taon na
rin noong huli akong nakapunta sa paaralang ito. Alas-
diyes pa lamang ay nasa center na ko kahit 11:05 pa ang
umpisa ng klase ko. Imbes na kabahan, ay sabik pa akong
makita ang mga bagong magiging estudyante ko.
Umaasa ako na sa mga susunod na araw at sa oras na
ako ay magtuturo na, sana ay maging magaan ang loob
nila sa akin. Gusto kong maramdaman ng mga
estudyante ko na pwede nila akong lapitan anumang
oras, na hindi nila kailangang mahiya at matakot at
isiping guro ako at sila ay estudyante lamang.
Ipinakilala ako ng aking critic teacher sa bawat
klaseng aming pinapasukan. Sa unang klase, pagkapasok
na pagkapasok, ay puno ng papuri ang natanggap ko
mula sa aking magiging estudyante. "Ang ganda naman
ni Ma'am", "Ma'am ang ganda niyo po". Hindi ko alam
kung ano ang magiging at dapat na maging reaksyon ko
sa mga papuring ito, kaya nagbitaw na lamang ako ng
isang nahihiyang ngiti. Umupo ako sa upuang ibinigay ng
isang estudyante at pumwesto sa likod ng silid.
Ikalawang klase ay ganoon din ang reaksyon ng mga
estudyante. Nakangiti sila sa akin na siya namang labis
kong ikinatuwa dahil nararamdaman ko ang masaya at
mainit na pagtanggap nila. Sa huling klaseng aming
pinasukan ay para akong artistang dumating sa silid nila.
Nakatingin lamang ang mga mag-aaral sa akin, sa kahit
anong gawin ko. Nakaramdam na naman ako ng hiya
dahil hindi ako sanay sa ganoong sitwasyon. Hindi ko
alam kung anong magiging reaksyon ng mukha ko.
Tulad ng palaging sinasabi ng critic teacher ko,
iba ang paraan niya ng pagtuturo sa mga estudyanteng
nasa mataas na seksyon kaysa sa mga regular students.
Iba ang pinapagawa niyang awtput, maging kung paano
niya ilalahad o tatalakayin ang lessons.
Naging masaya ang unang araw ko dahil nga
ramdam ko ang pagtanggap sa akin ng aking critic
teacher maging ang mga estudyante niya. Sana ay ganito
pa rin ang kanilang pagtanggap hanggang sa huling
araw ko.
 Disyembre 6, 2018, Huwebes Disyembre 13,2018, Huwebes

Akala ko ay mahuhuli ako ng dating sa Ramon
dahil anong oras na ako umalis sa aming bahay. Gabi pa
lamang ay ginagawa ko na ang pinapagawa sa akin ng
CT ko na gagamitin niya para sa kanyang obserbasyon
ngayong araw. Mag-aalas-dose na nang ako'y natulog
kagabi. Tulad ng mga nakaraang araw, hindi pa ako
nakikita ng CT ko habang nagtuturo dahil naging abala
siya sa paghahanda para sa araw na ito.
Pumasok na ako sa unang klase ko. Nagpapraktis
ang mga mag -aaral para sa kanilang sasalihang contest
kung kaya't hindi ko naituloy ang susunod naming
talakayan. Einstein. Ang seksyon na ito ang masasabi
kong pinakamalapit sa akin. Nakikita kong masayahin sila
na medyo mapang-asar. Habang nag-eensayo ng kanta,
may isang estudyanteng lumapit sa akin at bigla na
lamang akong niyakap, hangggang sa maraming
estudyante na ang lumapit at yumakap sa akin.
Napupuno ang puso ko ng saya dahil sa ipinapakita
nilang galak sa tuwing makikita ako. Niyakap ko sila
pabalik at nakipagselfie. Nag-Godbless ako sa kanila para
sa sasalihan nilang paligsahan. Nakaupo lamang ako sa
upuan habang hinihintay ang oras na matapos.
Nagsipasukan na ang iba nilang kamag-aral na galing din
sa paligsahan. Hinayaan ko lang silang magsaya sa loob
ng silid dahil naniniwala akong deserve nila ang ganoong
kasiyahan sa kabila ng sunod-sunod na gawaing pang-
akademiko. May nagsasayaw at kumakanta habang
nagpapatugtog sa speaker. Hindi ko naman hinahayaang
maging sobrang ingay ang klase dahil baka mapagalitan
at makaistorbo kami sa kabilang silid. Nagpaalam at
umalis ako sa klase nila nang masaya at nakangiti.
Pangalawang araw ngayon ng NCAE. Wala na
naman ang dalawa kong kamag-aral, at dalawa lang ulit
kaming pumasok. Dapat ay sama-sama kami rito pero
wala na naman sila.
Kahapon ay sinabihan kami ng CT ni Marien na
pumaosk ngayon para gawin o ituloy ang telang
panregalo ni Ma’am Dulce sa mga guro. Naisip ko na
parang hindi naman na yata parte ng pagiging ST namin
ang paggawa ng ganito. Hindi naman na yata ito sakop
ng trabaho namin. Pero syempre, hindi maaaring
tumanggi at ipakitang ayaw mo, kaya sumunod ulit kami.
Pumasok ako para na naman umuwi. Wala ulit
akong ginawa kundi pumasok, gumastos ng pamasahe at
kumain at umuwi.
Minsan hindi rin magandang estudyante ka lang
at guro sila o matanda sila at bata ka. May iba kasing
alam nilang nakatatataas sila sa iyo kaya inaabuso ang
kapangyarihan. Nasasayangan din kasi ako sa perang
inilabas ko na naman ngayong araw na napunta lang sa
wala dahil wala namang ginawa.
Maaga na naman akong nakauwi. Hindi masaya
dahil nasayang lang ang pera.

Ngayong araw din ang obserbasyon ng aking CT.

Nakakatuwa, bilang kanyang student teacher, na makita
siyang nagtuturo habang ang mga estudyante ay
nakikipag-cooperate. Masaya ako nang natapos niya ang
kanyang pagtuturo dahil nabawasan na ang alalalahanin
niya. Hindi na siya mappressure ulit at makakahinga na.
Hindi man natapos ng mga observer ang pakitang-turo
ng aking CT dahil lagpas na sa oras, batid ko namang
masaya si Ma'am Casauay.
 Lunch time. Bago ang sunod kong klase, inaya
ako ng CT ko na kumain kami sa labas dahil nga sa
natapos na ang kanyang obserbasyon. Inaya na rin niya
ang kapwa ko student teachers pati ang isa pang critic
teacher. Tila ba huling araw na namin ang araw na ito
dahil sa saya, tawanan at kwentuhan na nangibabawa
habang kami ay naglalakad maging sa loob ng kainan.

Hindi ko man naisakatuparan ang iba kong plano

ngayong araw dahil sa iba pang gawain ng mga mag-
aaral, masaya pa rin akong aalis at magtatime-out.
 Disyembre 11, 2018, Martes
Busog na busog na busog ako. Masakit na ang
tiyan ko dahil sa mga pagkaing dinadala sa faculty galing
sa mga klasrum na nagdiriwang ng Christmas Party.
Kaninang umaga, pagkarating ko, tulad ng dating
ko pang ginagawa, hindi na naman ako kumain ng
almusal kaya gutom ako. Wala naman kaming ginagawa
ng kasama ko kaya inaya ko siyang kumain. Bumili kai ng
pagkain sa labas ng school at nagpakabusog. Pagkaakyat
namin, nagdatingan ang maraming pagkain. Pansit,
spaghetti, carbonara, biko at marami pang iba. Busog na
ako bago pa umakyat kung kaya’t hindi ko na alam kung
paano pa makakain ang mga pagkaing ibinibigay ng mga
guro sa amin. Kapag inaalok nila kami, hindi kami
makasagot. Hindi naman dahil ayaw ko o namin, kundi
busog lang talaga kami. Pero hindi pwedeng tanggihan
ang pagkain kaya kumain pa rin ako. Ang bigat-bigat at
ang sakit-sakit nan g tiyan ko dahil sa kabusugan. Parang
ngayon na lang ulit ako nabusog nang ganoon. Hindi na
ako makatayo at tanging mga bunting-hininga na lang
ang lumalabas sa bibig ko habang nginunguya ang mga
pagkain.
Matapos kumain, naisipan kong magtsek at
magrecord na lamang ng mga awtput ng mga bata, para
na rin hindi ko ganoong mapansin ang kabusugan na
nagdudulot sa akin ng antok. Hindi ko natapos ang
pagrerecord dahil hindi ko mapigilan at malabanan ang
antok na nararamdaman at baka magkamali pa ako ng
pangalan na paglalagyan ng iskor. Alam ko rin namang
mahaba pa ang oras ko at pwede ko pang ituloy to
bukas.
Sobra akong nabusog kanina kaya pagka-uwi eh
diretso ako sa C.R. para magbawas.
Disyembre 4, 2018, Martes
Pagkagising ko pa lamang ay itinatatak ko na sa
isip ko na hindi dapat ako kabahan ngayong araw.
Kailangan kong maumpisahan at matapos ang araw ko sa
Ramon nang matiwasay. Kailangan ko nang simulang
maging guro sa kanila. Tumawag ang CT ko. Mahuhuli
raw siya ng dating dahil natraffic siya sa bandang
Commonwealth Ave. Ako raw muna ang pumasok sa
unang klase at magturo. Binigyan niya ko ng permiso na
kunin ang projector at extension sa kanyang locker pati
ang speaker na gagamitin ko sa aking pagtuturo.
"Magandang Umaga Einstein!" bati ko sa mga
estudyante. Pinaglinis ko sila ng klasrum at saka nag-
attendance dahil iyin ang palaging sinasabi sa akin ni
Gng. Casauay. Bagamat pagod dahil sa pagbaba at pag-
akyat ng hagdan na may bitbit na laptop, projector,
extension at speaker, kasama ang isang garapon na
gagamitin para sa gawain ng mga mag-aaral, ay sinisikap
na maging kalmado habang inaayos ang mga gagimiting
kasangkapan. Nagsimula na ang talakayan. "Tuklasin"
ang aming paksa ngayong araw. Bago simulan ang
pormal na talakayan, isinagawa ko muna ang
"Pagganyak". Dokumentaryong Pampelikula ang aralin
para sa linggong ito. Nagpaikot ako ng garapon habang
may tumutugtog na musika. Kasabay ng paghinto ng
tugtog ay hihinto rin ang pag-ikot ng garapon. Kung sino
mang mag-aaral ang matapatan o huling may hawak sa
garapon, ay siya ang bubunot ng papel sa loob ng
garapon at bibigyang-emosyon ang sikat na linya sa
pelikula. Maingay at masigla ang klase habang ginagawa
ito na siya namang ikinatuwa ko nang sobra dahil
lumagpas sa inaasahan kong reaksyon nila ang ipinakita
nila sa akin. Ganito rin ang ipinagawa ko sa dalawa pang
seksyon na hawak ko. Ngunit, hindi tulad sa naunang
seksyon, sa ikalawang seksyon ay tumilapon ang garapon
nang pahintuin ko ang tugtog. Dulot marahil ng
kabadong kamay at takot ng isang lalaking mag-aaral, ay
inihagis ang garapon sanhi ng pagbagsak nito. Sa
kabutihang palad ay ang takip lang ang nasira at hindi
ang bote. Sinunod ko ang sinabi ng isang babaeng
estudyante na takip na lamang ang ipaikot upang hindi
na maulit ang ganoong pangyayari at maiwasan ang
tuluyang pagkabasag ng bote.
 Napansin ko lamang sa huling klaseng hawak ko
ngayong araw, ang mga lalaking nakakabunot ng linyang
may English, ay ibinabalik at gustong palitan ng Tagalog
na linya dahil hindi raw nila kayang bigkasin ng mga
Ingles na salita. Nalungkot lang ako ng bahagya dahil
grade 8 na sila ngunit takot pa ring magsalita ng Ingles
kahit pa babasahin lang naman.

Masasabi kong naging matagumpay ang araw na

ito. Nagagalak ako dahil masaya ang mga estudyante ko
sa ginawa kong motivation sa kanila. Kahit maingay at
magulo, ang importante ay nag-enjoy sila sa kanilang
ginagawa.
 Disyembre 5, 2018, Miyerkules
"Linangin", ikalawang araw ng pagtuturo ko.
Sabik na naman akong pumasok sa mga klase ko at
magturo at makita ang mga masasayang mukha ng mga
mag-aaral dahil sa mga nangyari kahapon. Ngayon
naman ay charades ang ipinagawa ko sa kanila. Kung
sinong pangkat ang may pinakakaunting oras na nagamit
ay siyang tatanghalin na panalo. Ang natalong pangkat
ay tatanggap ng parusa galing sa nanalong pangkat.
Naging matagal ang oras sa bahaging ito dahil ayaw at
nahihiya ang natalong pangkat na gawin ang
consequence na ibinigay sa kanila.
Nang simulan ko nang talakayin ang paksa
namin, ang " Manoro (Ang Guro)", sa tingin ko ay ang
galing galing ko dahil naipapaliwanag ko nang maayos at
nakakaisip ako agad ng dagdag pang impormasyon.
Nagtatanong ako sa kanila kung minsan at pilit silang
pinipiga hanggang sa may masagot.
Nakakapagod ngunit masaya ang araw ko
ngayon. Nawawala na ang kaba ko at hiya sa tuwing
haharap sa maraming tao. Kailangan ko ring labanan ang
kahinaan ko dahil hindi makatutulong sa akin maging sa
mga estudyante ko kung kakabahan at mahihiya ako sa
tuwing tatayo at magsasalita ako sa harap nila.
ROXAS, VIA MARIE L.
BSED FL 4-1N
Disyembre 12, 2018, Miyerkules
NCAE lang ngayon ng mga grade 9 pero
pinapapasok pa rin ako ng CT ko dahil tuturuan daw
namin ng sayaw ang mga teacher para sa Christmas Party
nila sa Biyernes. Wala ang ma’am ko ngayon dahil isa siya
sa magpoproctor sa Quezon City Science High School.
Pagkarating ko sa center, kami lang dalawa ng
klasmeyt ko ang nandoon at kaunting mga guro. Hindi
rin namin alam kung paano kami magtuturo (dahil
kaming mga ST ang naatasang magturo sa mga guro ng
steps o ang gagawin nilang performace para sa Biyernes
pero inayawan naman ang naisip naming konsepto at
bumuo ulit ng bago na hanggang ngayon ay hindi namin
alam kung ano ang ipinalit nila pero inaasahan nilang
kami ang magtuturo sa kanila). Kaya heto, nakaupo lang
ako kasama ang klasmeyt ko. Gusto na nga naming
umuwi pero nakakahiya naman sa kanila dahil pumasok
kami at uuwi agad.
Itutuloy ko na lang ulit ang naiwan kong gawain
kahapon.
Ala-una ang napag-usapan namin ni Marien na
oras ng uwi namin ngayong araw. Kaunting oras na
lamang ay aalis na kami. Parang nasayang lang ang araw,
ang pamasahe. Hindi ko na naman tinapos ang ginagawa
ko kaya inuwi ko na lamang at bukas ibabalik.
Magrerecord lang naman ako dahil tapos ko nang itsek
ang lahat.