mCm pdf team

Typing - mgmyominn

Proof - Parker

Design & PDF - berhad

စာဖတ္ပရိသတ္မ်ားကို အစဥ္ေလးစားလွ်က္....

MCM PDF

www.mmcybermedia.com
mmcybermedia. com mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။

ည၏အိပ္ဖန္ေစာင့္မ်ားႏွင့္ ႏုိင္ငံတကာရသဝတၳဳမ်ား မာတိကာ

ဦးေက်ာ္ျမင့္ (တင္ႏယ
ြ ္ေမာင္) ကုိ အေဖ ဦးဘလြန္း၊ အမိ ေဒၚလွၾကည္တုိ႔မွ ၁၉၄၃ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာ ဆရာတက္တုိး၏ အမွာ၊ ဆရာနတ္ႏယ
ြ ္၏ အမွာ၊ ဘာသာျပန္သူ၏ အမွာ
၂၃ ရက္ေန႔၌ ပန္းတေနာ္ၿမိဳ႕တြင္ ေမြးဖြားသည္။ ေမြးခ်င္း ခုနစ္ေယာက္အနက္ အႀကီးဆုံးသားျဖစ္သည္။
၁. Night of the Hyena မိခင္ေမတၱာ
ငယ္စဥ္က ပန္းတေနာ္ၿမိဳ႕ ဝုိင္အမ္ဘီေအေက်ာင္းတြင္ ပညာသင္ၾကားခဲ့သည္။ ၁၉၆၆ ခုႏွစ္တြင္ အဂၤလိပ္စာ
၂. A Single Crocus တစ္ပင
ြ ့္မာလာ
အဓိကျဖင့္ ဝိဇၨာဘြဲ႔ကုိ ရန္ကုန္ဝိဇၨာသိပၸံတကၠသုိလ္မွ ရရွိခ့သ
ဲ ည္။ ၁၉၆၇ မွ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္အထိ ျမန္မာ့
သတင္းစဥ္ (ႏုိင္ငံျခားသတင္းဌာန) တြင္ အယ္ဒီတာ၊ စာတည္းမွဴးတာဝန္မ်ား ထမ္းေဆာင္ခ့သ
ဲ ည္။ ၁၉၆၈ ၃. Where the sun Always Rises ေနမင္းအၿမဲထြက္ေသာေနရာ
ခုႏွစ္တြင္ သတင္းပညာ ဒီပလုိမာဘဲြ႔ကုိ ခ်က္ကုိစလုိဗက္ႏုိင္ငံမွလည္းေကာင္း၊ ၁၉၇၉ ခုႏွစ္တြင္ သတင္းစာ
၄. I See an Angel နတ္သားကေလးကုိ ျမင္ရပါတယ္
သင္တန္းကုိ ၾသစေတးလ်ႏုိင္ငံ (ဆစ္ဒနီၿမိဳ႕) တြင္လည္းေကာင္း တက္ေရာက္သင္ၾကားေအာင္ျမင္ခ့သ
ဲ ည္။
၅. An Affair to Remember သတိရစရာ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္
၁၉၈၁ ခုႏွစ္မွစ၍ စာေပေလာကသုိ႔ ဝင္ေရာက္ခ့သ
ဲ ည္။ ၁၉၈၁ ခုႏွစ္တြင္ စတင္ေရးသား
၆. Gift from a Stranger အုတ္ဂူကေလး
ထုတ္ေဝခဲ့ေသာ ကမာၻေက်ာ္ အစၥေရးလွ်ဳိ႕ဝွက္ေထာက္လွမ္းေရးအဖြဲ႔ အေၾကာင္း ေရးသားထားသည္႕
'ေမာ့ဆက္' ဘာသာျပန္စာအုပ္သည္ ခုနစ္ႀကိမ္တုိင္တုိင္ ထုတ္ေဝခဲ့ရသည္။ ဘာသာျပန္စာအုပ္ေပါင္း ၇. House on the Lake ကန္ေပၚက အိမ္ကေလး
အုပ္ေရ ၃၀ ေက်ာ္ ေရးသား ထုတ္ေဝခဲ့သည္။ တင္ႏယ
ြ ္ေမာင္၊ ဂ်ဳပီတာ၊ ကုိကုိေက်ာ္၊ ေက်ာ္ေဘာဂ၊
၈. A Haven of Sunflowers ေနၾကာတုိင္းျပည္
ေဂ်ာ့ဘလြန္းကေလာင္အမည္မ်ားျဖင့္ မဂၢဇင္း၊ ဂ်ာနယ္မ်ား၊ ပညာေပး စာေစာင္မ်ားတြင္ ေဆာင္းပါးမ်ား၊
၉. Spring Thaw ေႏြဦးကာလႏွင္းျပယ္
ရသစာတန္းမ်ား၊ အိမ္ေထာင္ေရး ေဆာင္းပါးမ်ား ေရးသားခဲ့သည္။ သိပၸံေမာင္ဝ၏ ဝတၳဳေဆာင္းပါးမ်ား၊
ဆရာေဇာ္ဂ်ီ၏ ကဗ်ာမ်ားကုိလည္း အဂၤလိပ္ဘာသာသုိ႔ ျပန္ဆုိေရးသားခဲ့သည္။ အင္တာေနရွင္နယ္ ၁ဝ. Dose the Moon Make us Mad? ဖုိးလမင္းရယ္ ခ်ာခ်ာလည္ တုိ႔ကုိ႐ူးေစေရာ့သလား
ဘာသာျပန္ မဂၢဇင္းတြင္ အယ္ဒီတာအျဖစ္ ေဆာင္ရက
ြ ္ခၿ့ဲ ပီး၊ ျမန္မာတုိင္း(မ္)ဂ်ာနယ္တြင္ အယ္ဒီတာအျဖစ္
၁၁. May Month of Nightingales ႏုိကတ
္ င္ေဂးငွက္တုိ႔၏ လ
ကြယ္လြန္ခ်ိန္အထိ ေဆာင္ရက
ြ ္ခ့သ
ဲ ည္။ ဆရာသည္ အဂၤလိပ္ဘာသာရပ္ႏွင့္ ဘာသာျပန္စာေပ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရး
အတြက္ အေလးထားေဆာင္ရက
ြ ္ခ့သ
ဲ ည္။ ၁၂. My Grandmother’s Laundry အဘြားေလွ်ာ္ေသာအဝတ္မ်ား

၁၃. Tell Me a Story ပုံေျပာျပပါ

စာေရးဆရာ၊ သတင္းစာဆရာ ဆရာတင္ႏယ
ြ ္ေမာင္ (ဦးေက်ာ္ျမင္-့ ပန္းတေနာ္)သည္ ၁၀-၄-၂၀၀၆
တြင္ UHC အထူးကုေဆးခန္း၌ ကြယ္လြန္ခ့သ
ဲ ည္။ ကြယ္လြန္ခ်ိန္တြင္ ဆရာသည္ အသက္ ၆၃ ႏွစ္ရွိၿပီး ဇနီး ၁၄. A Houseful of Love and Laughter ေမတၱာေတြန႔ဲ ရယ္စရာေတြ အိမ္တစ္လုံးအျပည့္
ေဒၚတင္ႏယ
ြ ္၊ ကထိက(ၿငိမ္း)ႏွင့္ သားႀကီး ေမာင္မင္းစုိး၊ သမီးႀကီး ေဒါက္တာသီတာစုိးႏွင့္ သမီးငယ္
၁၅. Waiting for a Breeze ေလညင္းကေလးက …… လာ
ခင္ေမာ့ဆက္တုိ႔ က်န္ရစ္ခ့သ
ဲ ည္။
၁၆. Watches of the Night ည၏ အိပ္ဖန္ေစာင့္မ်ား
တင္ႏယ
ြ ္ေမာင္ ( ၁၉၄၃ - ၂ဝဝ၆ )

1
mmcybermedia. com mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။

ဆရာတက္တုိး၏ အမွာ တင္ႏယ

ြ ္ေမာင္သည္ အဂၤလိပ္ဘာသာ၊ ျမန္မာဘာသာတုိ႔၌ ပြမ္းတီးၿပီး ကၽြမ္းက်င္တန္သေလာက္
ကၽြမ္းက်င္သည္အ
့ ေလ်ာက္ သူ၏ဘာသာျပန္လက္ရာမ်ားကုိ စာဖတ္ပရိသတ္၏ ႏွစ္သက္အားေပးမႈသည္
ကၽြန္ေတာ္ တင္ႏယ
ြ ္ေမာင္ကုိ သိသည္မွာ သူ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းမွ ဘီေအ (အဂၤလိပ္စာ ဂုဏ္ထူး
တုိးတက္လ်က္ရွိၿပီးဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္မိပါသည္။
တန္း) ေအာင္ျမင္သည့္ ၁၉၆၆ ခုႏွစ္ကတည္းကပင္ ျဖစ္သည္။ အခ်ိန္တန္ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ တင္ႏယ
ြ ္ေမာင္
သည္ ေက်ာင္းမွထြက္၍ စာနယ္ဇင္းေလာကထဲသုိ႔ ေရာက္လာသည္။ တင္ႏယ
ြ ္ေမာင္သည္ ျပန္ၾကားေရး အမွန္မွာေတာ့ တင္ႏယ
ြ ္ေမာင္ကုိ စာဖတ္ပရိသတ္အမ်ားစု သိေနၾကၿပီျဖစ္၍ ကၽြန္ေတာ္ မိတဆ
္ က္
ဝန္ႀကီးဌာန၊ ျမန္မာ့သတင္းစဥ္၊ ႏုိင္ငံျခားသတင္းဌာနခြဲတြင္ လက္ေထာက္အယ္ဒီတာအျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္၏ ေပးရန္ အထူးတလည္ မလုိေတာ့ပါ။ သို႔ေသာ္ တင္ႏယ
ြ ္ေမာင္က ကၽြန္ေတာ္၏ တပည့္ေဟာင္း
လက္ေအာက္တြင္ ေဆာင္ရက
ြ ္ခ့သ
ဲ ည္။ ႏုိင္ငံေတာ္အစုိးရပညာေတာ္သင္အျဖစ္ ျပည္ပသုိ႔ သြားေရာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ပီပီ ကၽြန္ေတာ့္အား အမွာစကားအနည္းငယ္ ဆုိေစလုိသျဖင့္ သူ၏ ‘ ကန္ေပၚက အိမ္ကေလး’
သတင္းစာပညာ ဒီပလုိမာဘြမ
ဲ႔ ်ားလည္း ရယူခ့သ
ဲ ည္။ ဘာသာျပန္လက္ရာကုိ ဖတ္ၾကည္ပ
့ ါဟုသာ ကၽြန္ေတာ္တုိက္တြန္းလုိက္ပါသည္။ အဂၤလိပ္ႏွင့္ ျမန္မာ
ႏွစ္ဘာသာ ေပးထားေသာေၾကာင့္ ဘာသာျပန္ပညာကုိလည္း ေလ့လာႏုိင္ၾကမည္ ထင္ပါသည္။
ေနာက္ကၽြန္ေတာ္ အၿငိမ္းစားယူၿပီး သူသည္ ႏုိင္ငံျခားသတင္း ဖမ္းယူတည္းျဖတ္ျဖန္႔ခ်ိေရးဌာနတြင္
အယ္ဒီတာအျဖစ္လည္းေကာင္း၊ အမႈေဆာင္အယ္ဒီတာအျဖစ္ လည္းေကာငး္၊ အဆင့္ဆင့္ေဆာင္ရက
ြ ္ တက္တုိး
ခဲ့သည္။ ထုိေနာက္ပုိင္း သူ သတင္းဌာနမွထြက္၍ ဘာသာျပန္စာေရးဆရာအျဖစ္ စာေရးကာ
၂ဝ - ၈ -၂ဝဝဝ
‘ အင္တာေနရွင္နယ္ ’ ဘာသာျပန္မဂၢဇင္းတြင္ တာဝန္ခံအယ္ဒီတာအျဖစ္ ေဆာင္ရက
ြ လ
္ ်က္ရွိရာ ယခု
တုိင္ပင္ျဖစ္သည္။

တင္ႏယ
ြ ္ေမာင္သည္ အဂၤလိပ္စာ၌ ကၽြမ္းက်င္တန္သေရြ႕ ကၽြမ္းက်င္ခ့ေ
ဲ လရာ ထုိလုပ္ငန္းကုိ
တစ္စုိက္မတ္မတ္ အဆက္မျပတ္လုပ္ေဆာင္လာေသာေၾကာင့္ ယခုအခါတြင္ ဝါရင့္ဘာသာျပန္ စားေရးဆရာ
တစ္ဦးျဖစ္လာခဲ့သည္။
---x---
ယခု သူဆုိထားေသာ ကန္ေပၚကအိ္မ္ကေလး ဘာသာျပန္စာစုသည္ ျမန္မာစာဖတ္ပရိသတ္
အမ်ားစုက နားလည္ၾကမည္ျဖစ္ၿပီး သူလုိပင္ ခံစားႏွစ္သက္ၾကလိမ့္မည္ဟု ယုံၾကည္ပါသည္။ အျခားအျခား
ေသာ ႏုိင္ငံမ်ား၌ စာေပေလာကတြင္ ဘာသာျပန္စာေပသည္ ပင္ကုိေရးစာေပတုိ႔ႏွင့္ ယွဥ္တြဲလ်က္
တုိင္းရင္းစာေပကုိ အေထာက္အကူျပဳလ်က္ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔စာေပေလာကမွာ ဘာသာျပန္စာေပသည္
ေမွ်ာ္လင့္သေလာက္ မပြားမ်ား၊ မက်ယ္ျပန္႔ေသးေခ်။ သုိ႔ေသာ္ အစေတာ့ရွိေနပါၿပီ။ ဆက္လုိက္ဖုိ႔သာ
ရွိပါသည္။

2
mmcybermedia. com mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။

ဆရာနတ္ႏယ
ြ ္၏ အမွာ သူရ႕ဲ ခံစားမႈ၊ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္သူရ႕ဲ အေတြးအျမင္န႔ဲ ေဖာ္ျပထားတာမ်ားပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံမွာ
ကဗ်ာတစ္ပဒ
ု ္လုိ ခံစားရပါတယ္။
တင္ႏယ
ြ ္ေမာင္က သူ႔စာအုပ္မွာ အမွာစာေရးေပးဖုိ႔ေျပာေတာ့ “ ကၽြန္ေတာ္ International
မဂၢဇင္းထဲမွာ တုိက္႐က
ုိ ္ျပန္ဆုိထားတဲ့ ‘Reader’s Digest’ စာအုပ္ထဲက ဝတၳဳစာၫြန္႔ေလးပါ ” လုိ႔ The Art of Living က႑က ဝတၳဳစာၫြန္႔ကေလးေတြက ခံစားမႈန႔ဲ အေတြးအျမင္ေတြ ျပည့္လွ်ံ
ေျပာသြားပါတယ္။ သူ႔ရ႕ဲ ဘာသာျပန္ေတြကုိ ‘ဝတၳဳစာၫြန္႔ေလးေတြ’ လုိ႔ သုံးထားျခင္းပါပဲ။ သူ႔ရ႕ဲ စာမူေတြကုိ ေနသလုိ သူတုိ႔ကုိ စာဖတ္သူေတြ ဖတ္ခ်င္လာေအာင္ ေခါင္းစဥ္ကေလးေတြန႔ဲ သ႐ုပ္ေဖာ္ပုံေတြကလည္း
ဖတ္ၾကည္တ
့ ဲ့အခါမွာလည္း ‘တင္ႏယ
ြ ္ေမာင္ခံစား တင္ျပသည္၊’ ‘တင္ႏယ
ြ ္ေမာင္ခစ
ံ ားျပန္ဆုိသည္’ ဆုိတဲ့ ဆြဲေဆာင္လွပါတယ္။ ဥပမာ Waiting for Breeze ဆုိတဲ့ သ႐ုပ္ေဖာ္ပုံကုိၾကည့္ပါ။
အသံုးအႏႈန္းေတြကုိ ေတြရ
႔ တယ္။ ‘ခံစား’ ဆုိတဲ့စကားလုံးကုိ အဓိကျပဳထားပါတယ္။ အဓိပၸာယ္ကေတာ့
တင္ႏယ
ြ ္ေမာင္ကလည္း Waiting for Breeze ကုိ ‘ေလညင္းကေလးက လာ’ လုိ႔ ကဗ်ာဆန္ဆန္
‘ရသစာေပ’ လုိ႔ သူ ေဖာ္ၫန
ႊ ္းလုိက္တာပါပဲ။
ျပန္ထားပါတယ္။ ပါးလႊာတဲ့ အျဖဴေရာင္ လုိက္ကာကေလး လြင့္ေနပုံကလည္း ကဗ်ာဆန္လွပါတယ္။
ဟုတ္ပါတယ္။ သူ႔ရ႕ဲ ဘာသာျပန္စာေလးေတြက လူတစ္ေယာက္ရ႕ဲ ခံစားမႈကုိ ေဖာ္ျပတဲ့ လူတစ္ ေလညင္းကေလးရဲ႕ ရသကုိ အျပည့္အဝ ေပးေနပါတယ္။
ေယာက္ရ႕ဲ အေတြအ
႔ ႀကံဳ အေတြးအျမင္ကုိထင္ဟပ္တဲ့ ရသဖန္တီးမႈေလးေတြပါပဲ။ ဝတၳဳလုိ႔လည္း ေျပာႏုိင္
ေနာက္ . . .
ပါတယ္။ စာၫြန္႔လုိ႔လည္း ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ ရသစာတမ္းလုိ႔လည္း ဆုိႏုိင္ပါတယ္။
တင္ႏယ
ြ ္ေမာင္ဆုိတာကေတာ့ ထင္းရွားတဲ့ ဝါရင့္ဘာသာျပန္ဆရာတစ္ဦးဆုိတာ အထူးေျပာစရာ
သူေျပာတဲ့အတုိင္းပဲ သူရ႕ဲ ဝတၳဳစာၫြန္႔ကေလးေတြကုိ RD (Reader’s Digest) မဂၢဇင္းကေန
လုိမယ္မထင္ပါဘူး။ သူက သုတ၊ ရသစာေတြအေျမာက္အမ်ား ျပန္ဆုိခ့ရ
ဲ ာမွာ ရသကုိပုိၿပီး အားသန္ပုံ
ျပန္ဆုိထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဒီဝတၳဳစာၫြန္႔ကေလးေတြကုိ ခံစားျပန္ဆုိလုိက္တာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ အဂၤလိပ္နဲ႔
RD မဂၢဇင္းနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ကေတာ့ အထူးေျပာစရာလုိမယ္မထင္ပါဘူး။ စာဖတ္သူမ်ား သိၾကတဲ့ ျမန္မာ ႏွစ္ဘာသာ ေပးထားတာေၾကာင့္ စာဖတ္သူမ်ားလည္း မွ်ေဝခံစားႏုိင္ၾကလိမ့္မယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္
အတုိင္းပါပဲ။ ကမာၻမွာေရာ ျမန္မာျပည္မွာေရာ အထူးလူႀကိဳက္မ်ားၿပီး စာဖတ္ပရိသတ္မ်ားတဲ့ အဂၢဇင္း မိပါတယ္။
တစ္ေစာင္ပါ။ ၁၉၂၂ ခုႏွစ္ကတည္းက စတင္ထုတ္ေဝခဲ့တာဆုိေတာ့ မဂၢဇင္းသက္တမ္း ၇၈ ႏွစ္ေတာင္ရွိ
ဒါမွလည္း လူ႔ဘဝမွာ ေကာင္းစြာေနတတ္ၾကမယ္ မဟုတ္ပါလား။
ေနပါၿပီ။ ကေန႔ဆုိရင္ဘာသာစကား ၁၉ မ်ဳိးနဲ႔ထုတ္ေဝေနၿပီး လစဥ္စာဖတ္သူ သန္း ၁ဝဝ ေလာက္ရွိပါတယ္။
နတ္ႏယ
ြ ္
RD ကုိ လူႀကိဳက္မ်ားရတာကလည္း သူ႔စာထဲမွာပါဝင္တဲ့ သုတရသေဆာင္းပါေတြရ႕ဲ အခန္းက႑
ေတြေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ၃ဝ - ၇ - ၂ဝဝဝ

RD မွာ လူႀကိဳက္မ်ားတဲ့ People, World View, Drama, Better You, Currents ဆုိတဲ့ ---x---
အခန္းေတြန႔အ
ဲ တူ The Art ၀f Living ဆုိတဲ့အခန္းလည္း လစဥ္ပါရွိပါတယ္။ The Art of Living က႑မွာ
လူသားေတြရ႕ဲ ဘဝ၊ မိသားစုထိေတြ႔မႈႏွင့္ သံေယာဇဥ္စသည္တုိ႔ကုိ ေရးဖြဲ႔ထားပါတယ္။ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္

3
mmcybermedia. com mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။

ဘာသာျပန္သူ၏ အမွာ ေစ်းကြက္ရွာေဖြသည့္ပညာ၊ စီမံခန္႔ခဲမ

ြ ႈပညာ၊ စသည္တုိ႔အေၾကာင္း ေရးသားေသာ စာအုပ္မ်ားတြင္
ရသအဖြဲ႔မပါလွ်င္ စာဖတ္သူ၏ ရင္ထဲတြင္ ခံစားမႈမရသျဖင့္ မေအာင္ျမင္ဟု ဆုိႏုိင္ပါသည္။
ဤစာအုပ္တြင္ တင္ဆက္ထားေသာ စာစုမ်ားမွာ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ ႏွစ္မ်ားစြာကာလအတြင္း
ဖတ္႐ခ
ႈ ံစားခဲ့ရေသာ Reader’s Digest စာပေဒသာမဂၢဇင္းထဲမွ ရသစာေပမ်ားျဖစ္ပါသည္။ ေရးသားၾကေသာ ယခု ကၽြန္ေတာ္ဘာသာျပန္ဆုိေသာ ဝတၳဳေဆာင္းပါးကေလးမ်ားမွာ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္
စာေရးဆရာမ်ားမွာ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ ကမာၻ႔စာေပေလာကတြင္ နာမည္ရေနၾကေသာ စာေပသမားမ်ား ဝါက်တစ္ေၾကာင္းခ်င္း၊ စာတစ္ပိုဒ္ခ်င္း ဖတ္႐၍
ႈ ရင္တြင္းကခံစားၿပီး စာဖတ္သူမ်ားအတြက္ ႀကိဳးစား
ျဖစ္ၾကပါသည္။ ဘာသာျပန္ ဆုိထားေသာ ရသစာစုမ်ားျဖစ္ပါသည္။

ရသစာေပကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာစာေပသမုိင္းတြင္ စာဖတ္သူအား ရသ ၉ ပါး ေပးႏုိင္သည့္ ကၽြန္ေတာ္ေျပာသလုိ ရသစာစုမ်ားက ရသမေပၚလြင္ဘဲ စာဖတ္သူတုိ႔က ကၽြန္ေတာ့္လုိ မခံစားရဟု
အေရးအသားမ်ားဟု သတ္မွတ္ၾကပါသည္။ သုတစာေပက စာဖတ္သက
ူ ုိ သတင္းေပးရန္ႏွင့္ ပညာဗဟု ဆုလ
ိ ွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ဘာသာျပန္ညံ့၍ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ‘ကန္ေပၚက အိမ္ကေလး’ (House on the Lake) ကုိ
သုတေပးရန္ ရည္ရယ
ြ ္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္နားလည္သည္။ ဖတ္ၾကည့္ပါ။ မူရင္းစာေရးဆရာ မုိက႐
္ ိဳြ င္ကုိ၏ ရသေရးဟန္ကေလးကုိ ခ်စ္စရာေတြ႔ရပါလိမ့္မည္။
မူရင္းအဂၤလိပ္ကုိပါ ပူးတြဲေပးထားသျဖင့္ ဘာသာျပန္ဘာသာရပ္ကုိ ေလ့လာလုိသူမ်ားအတြက္ အေထာက္
ႏုိင္ငံတကာစာေပမ်ားႏွင့္ အထူးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လက္လွမ္းမီေသာ အဂၤလိပ္စာေပတြင္
အကူျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
ရသႏွင့္ သုတဟု သီးသီးသန္႔သန္႔ ခြဲျခားေဖာ္ျပေလ့ မရွိေၾကာင္း သတိျပဳမိသည္။ ႏုိင္ငံတကာစာေပတြင္
ရသစာေပမရွိ၍ မဟုတ္ပါ။ ဂႏၳဝင္စာေပမ်ားျဖစ္ေသာ ဝတၳဳနွင့္ ပ်ဳိ႕ကဗ်ာႀကီးမ်ားမွာ ရသစာေပမ်ား ထုိ႔အတူ ဂ်ဳိအန္း အင္ဒါဆင္၏ ‘တစ္ပင
ြ ့္မာလာ’ (A Single Crocus)၊ ဟမ္းမင္းဂါ၏ ‘ေနမင္္းအၿမဲ
ျဖစ္ပါသည္။ သူတုိ႔က ‘စာေပ’ အျဖစ္သာ ေယဘုယ် ေဖာ္ျပၾကသည္။ ထြက္ေသာေနရာ' (Where the Sun Always Rises)၊ မာရီယာလီေဗ၏ ‘အုတဂ
္ ူကေလး’ (Gift from a
stranger)၊ ဂန္ဂ်ိခါမီရာ၏ ‘နတ္သားကေလးကို ျမင္ရပါတယ္’ (I see an Angle)၊ လင္ဒါမာက္
အဂၤလိပ္ဘာသာစကားတြင္ aesthetic writing ဟူေသာ စကားလုံးမွာ စာဖတ္သူအား
ဆဲလ္စတမ္း၏ ‘ေနၾကာတုိင္းျပည္’ (A Haven of Sunflowers)၊ ဒရာကူးလစ္၏ ‘အဘြား ေလွ်ာ္ေသာ
ရသမ်ားေပးၿပီး ခံစားႏုိင္မႈကုိ ေဖာ္ထုတ္ေပးတတ္ေသာ စာေပဟု အဓိပၸာယ္ရပါသည္။ ယင္းစကားလုံး
အဝတ္မ်ား’ (My Grandmother’s Laundry) တုိ႔မွာ ရသစာစုမ်ား ျဖစ္ပါသည္။
တစ္လုံးတည္းႏွင့္ပင္ ရသစာေပသေဘာကုိ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္လုိက္ပါသည္။
လင္ႏွင့္ မယား၊ မိဘႏွင့္ သားသမီး စသည္ျဖင့္ လူ႔ဘဝတြင္ ေန႔စဥ္ေတြႀ႔ ကံဳေနရေသာ ေလာကဓံ
သုတစာေပက စာဖတ္သူအား သတင္းအခ်က္အလက္မ်ားႏွင့္ ပညာဗဟုသုတမ်ား ေပးပါသည္။
တရားေၾကာင့္ ခ်စ္ၾက၊ ဆုံၾက၊ ကြဲၾက၊ လြမ္းၾကရေသာ ျဖစ္ရပ္မ်ားကုိ ေဖာ္က်ဴးထားပါသည္။ စာဖတ္သူသည္
ယေန႔ သတင္းနည္းပညာေခတ္တြင္ သုတစာေပက အားေကာင္းေမာင္းသန္ ဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္လာပါသည္။
လူ႔ဘဝ၊ လူ႔ေလာကထဲမွ လူသားတစ္ေယာက္ျဖစ္သည့္အတြက္ ဤစာစုမ်ားကုိ ဖတ္လွ်င္ ႏွလုံးသားထဲမွ
ထုိအခါ ရသစာေပအဖြဲ႔ျဖစ္ေသာ သဘာဝအလွအပႏွင့္ ရင္တြင္းခံစာခ်က္ကုိသာ ေဖာ္ျပသည့္စာေပမ်ား
ခံစားရမည္ျဖစ္ပါသည္။
ေမွးမွိန္သြားသေယာင္ ထင္ရပါသည္။
‘ေႏြဦးကာလ ႏွင္းျပည္စ’ (Spring Thaw)၊ ‘ဖုိးလမင္းရယ္ ခ်ာခ်ာလည္ တုိ႔က႐
ုိ ူးေစ
သုိ႔ေသာ္ ေခတ္သစ္ကမာၻတြင္ အဆင့္ျမင့္နည္းပညာႏွင့္ ရင္ေပါင္တန္း တုိးတက္လာေသာ
ေရာ့သလား’ (Does the Moon Make Us Mad?)၊ ‘ႏုိက္တင္ေဂးငွက္တုိ႔၏ လ’ (May, Month of
သုတစာေပကုိ ေရးသားရာ၌ ရသအဖြဲ႔မပါလွ်င္ ဖတ္၍ မေကာင္းေတာ့ပါ။ အဆင္ျမင့္နည္းပညာမ်ား၊
ေဆးပညာ၊ အင္ဂ်င္နီယာပညာ၊ အာကာသသိပၸံပညာ၊ ကြန္ပ်ဳတာနည္းပညာ၊သတင္းဆက္သြယ္ေရးပညာ၊

4
mmcybermedia. com mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။

Nightingales) တုိ႔မွာ ၾသကာသေလာကႀကီး၏ လွပသာယာမႈကုိ ခ်စ္စရာ ဖြႏ

ဲ႔ ဲ႔ြထားသည့္ ရသစာစုမ်ား Night of the Hyena
ျဖစ္သည္။
Condensed from INTERNATIONAL WILDLIFE
ဖရန္ကလင္ ရပ္ဆဲလ္ေရးေသာ ‘ေခြးအရဲ႕ည’ (Night of the Hyena) ႏွင့္ ေဂ်းလီႏုိေရးသည့္
BY FRANKLIN RUSSELL
‘ေမတၱာေတြန႔ဲ ရယ္စရာေတြ အိမ္တစ္လုံးအျပည္’
့ (A Houseful of Love and Laughter) တုိ႔မွာ သုတႏွင့္
ရသ ေပါင္းစပ္ ေရးသားထားျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ THE OLD hyena lay smothered in mud, motionless except for one brown eye watching
vultures falling from the evening ….. sky, Around her stretched the grasslands of East Africa,
ကၽြန္ေတာ့္အေနျဖင့္ မူရင္းရသစာစုမ်ားကုိ ေပၚလြင္ေအာင္ ႀကိဳးစားျပန္ဆုိခ့ၿဲ ပီး ေခါင္းစီး
region of lion, leopard., elephant and antelope. The sun dropped into a red haze, and five
ကေလးမ်ားမွအစ ျမန္မာစာေပ၏ စကားလုံးႂကြယ္ဝမႈႏွင့္ စကားပရိယာယ္မ်ားကုိ သုံးကာ တင္ဆက္ထား
angular acacia trees were silhouetted on a stage now set for a night of hunting.
ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဤစာအုပ္တြင္ စာဆုိ တကၠသုိလ္ေမာင္သန္႔စင္၏ ‘ကဗ်ာၿမိဳင္ေပၚတြင္
ေပၚလာဆန္းတယ္လုိ႔ ညႇာအခုိင္ ယဥ္ေလ်ာ္ရာပန္းကုိ ေၾကာ္ျငာကမ္းခ်င္လုိ႔ ဆြတ္ေခၽြသည္’ ဆုိေသာ The hyena stood, and shook off showers of mud. Her flat sides, spotted with dull
စာအတုိင္း ဘာသာျပန္ ရသပန္းကုံးကေလးကုိ သီကုံးတင္ဆက္လုိက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ brown blotches, were scarred by bites, lion claws, the horns of desperate victims. Her ears
were ripped and torn, and her right eye stared sight top lip was split so that her teeth
showed in a perpetual snarl. She limped from old injuries, and her head was still ringing from
လွမ္းလွည့္၊ နမ္းလွည့္၊ ဆြတ္လွည့္ၾကပါကုန္။ the kick of a zebra two days before. Ten years is long lift on the plains for a hunting animal,
and the weight of this age pressed down on her.
တင္ႏယ
ြ ္ေမာင္
She could last days without food, but now, with two hungry cubs in a den more than
40 miles away, she was anxious to replenish her supplies of milk. Because the autumn rains
were late, the antelope and zebra had moved south in search of grass, and she could not
hunt near her den.

Her clumsy-looking body, powerful in the legs, and her untidy, hangdog appearance
did not mark her as the great hunter she was. As purple night stole into the vast grasslands,
she gave a whooping cry, soft but penetrating. Low whoops answered dry creek bed, melding
into the tribe of more than a dozen hyenas which the old female dominated. Powerful males,
younger females, youngsters, all submitted to her.

5
mmcybermedia. com
She had become dominant not only because she was big and powerful ….. all female
hyenas are bigger than any male …. but because she had special skill in darting under
snapping teeth, and her terrible bits at tender zebra under parts often killed, even though her
150 pounds were dwarfed by the 600 pounds of her victim. The other hyenas did not yet
suspect that she found each night’s attack a little harder than the last. She was stumbling,
even falling, in high-speed chases … chases that demanded the strength and heedlessness of
youth.
Now she headed down a path flanking the dry creek bed, the others loping behind her
in a loose, straggling line. A leopard’s guttural cry and the staccato bark of a baboon did not
turn a single head. The moon rose and shone silver light in the female’s good eye. She began
running, perhaps on impulse, per one tiny sound. Stiffness dropped from her limbs. Racing
blood surged new confidence into her.
The pounding feet of zebras sounded ahead. They cantered easily at 15 miles an hour,
each stallion behind his family of mares. The hyenas, running at an effortless 30 miles an
hour, overtook them. The stallions turned at bay, with ears back, teeth bared, whirling,
lugging, kicking, biting. Two hundred hoofs hammered the grass as the mares herded behind
them the night excited hyenas. A young hyena was kicked, his body catapulting vertically, his
moans dying away as the others charged on.
Then the old female hyena’s determination weakened. She failed to make her lethal
thrust, and suddenly, gasping, she turned always. Her retreat blunted the enthusiasm for the
others. Limping hyenas came out of the smoky white dust and collapsed, panting. Soon the
only sound in the night air was their heavy breathing.
6
mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။
In the long experience of the female hyena, even in the best of times, only one such
hunt in three succeeded, when drought or disease stalked the grasslands, a dozen hunts
might bring no food. Once, she would have been first away in the next chase. But tonight
impatient youngsters drifted off while she lay exhausted. A silent hour passed. Then a distant
cry, pounding hoof beats, a howl told her that the youngsters had cut a wildebeest out of its
herd and had it on the run.
At full speed, the old female joined the chase. When the moon slid behind cloud,
experience cautioned her to slow down. No animal could safely run at top speed over earth
littered with termite mounds and pitted with the holes of bat-eared foxes, jackals, honey
badgers, hyenas, warthogs. One misstep into a mongoose hole could snap a hyena leg. Thus,
she trailing behind when the wiled-beast, with hyenas on either side, dashed into a
streamside thicket and, with a last desperate effort, plunged into the dark water.
Hyenas poured into the water after him. The old female hung back, remembering
crocodiles. But the sounds of the eating and squabbling became irresistible. She was poised
to jump when a great splash all the hyenas churning for safety. Crocodile, for a second, the
wildebeest’s head reared up. Then, with a powerful swirl, it disappeared underwater.
Indecisive, and ever more ravenous, the old female slumped down. Midnight came
and went. She slept as always, by night that by the sound of a vulture dropping from the sky
to flee a half-mile a ways could waken her mother hunted. Her brother and sister had been
dug out and eaten by a hungry male hyenas; she herself had dug out deeper down and so
escaped.
Now she was aroused by a lion’s heavy footsteps. Fully alert, she stood up, tail bushes
and curved over her back. Old memories made her tremble. Lions had once killed a big eland
mmcybermedia. com
almost on top of her cub-filled den, and taken five leisurely days to eat it. She had been
forced to circle the bloated group, listening to her cubs crying supreme hunger until one by
one their voices went silent. Lions enraged her, terrified her. Yes she often followed them
and waited for 50 or 60 hours if necessary for scraps from their kills. Her powerful jaws could
not eat; her strong stomach juices could dissolve hide and skull, intestine and hoot, that are
unattractive to other hunting animals.
The steadily plodding footsteps told her of a solitary lion. If he made a kill, he would
be vulnerable. She moved toward the sound. This was no time for patience, for only two
hours remained before daylight. Her udder was slack of milk. The cubs had been two days
without food already.
For an hour she followed, crossing shrunken streams, passed the stark moon shadows
of candelabrum trees, moving silently thorn bush thickets. Hyenas appeared at her side,
sniffed her, and disappeared. Distant whooping told of a chase, but she would not be
diverted.
Then the footsteps stopped. She stopped, too, ears up thrust, tail trembling. A zebra’s
whistling alarm call brought a response of galloping feet. A brief silence. Another alarm call.
Furious galloping, a violent crash, then high pitched screams.
This was her signal to race forward. The screaming stopped. The lion’s teeth now
clasped the zebra’s nose, and the big animal was suffocating. More hyenas appeared out of
the gloom. Silently, they encircled the lion and his kill.
The female’s impatience grew quickly. Fur bristling, tail curved tensely, she began a
slow, half-side ways advance on the lion, whopping and uttering tense, low snarls.
7
mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။
The lion ignored her. She bared her teeth, scarcely six feet from the big cat. He
brought up a menacing rumble from deep in his throat; she was too close. He got up.
Instantly, the female darted forward, gripped a piece of zebra meat and ripped it free. The
lion’s great flat paw came whacking down but she had wheeled away.
Her success brought the other hyenas closer. The chorus of their cries became
deafening. When the lion rushed at her, a dozen hyenas grabbed mouthfuls of meat. The lion
whirled to drive them off, but the female bit his leg to the blow that bared white ribs. He
charged back to the carcass, now covered with giggling, whooping hyenas, whose cries
seemed to have a scornful ring.
Swiping only empty air for all his efforts, the lion was bitten again and again, and his
hind legs streamed blood. All at once, with 20 hyenas facing him, he fled. Fifteen minutes
later, the zebra was devoured, the grass licked clean.
Shortly after dawn touched the eastern sky coral pink and the harsh cries of bustards
rasped in the still air, the female hyena was back in her mud pool, too bloated with meat to
travel. She would digest her meal, make the milk, and then begin the long run home.
Her solitary brown eye watched the sun leap into the golden sky, saw vultures making
giddy climbs in the still clearness of morning. Then her eye closed. The perils of the night
dissolved into sleep, and in her dreams she became young.
Reader’s Digest
February, 1972
mmcybermedia. com mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။

မိခင္ေမတၱာ အရင္ကမ်ား အစားအစာ မစားဘဲ ရက္အတန္ၾကာေနႏုိင္ခ့ပ

ဲ ါရဲ႕။ အခုေတာ့ ဟုိးအေဝး မုိင္ ၄ဝ
ေလာက္ရွိတဲ့ သားရဲတြင္းထဲမွာ သူ႔ရင္ေသြးကေလးႏွစ္ေကာင္ ဆာေလာင္မတ
ြ ္သိပ္ေနရွာမွာကုိ အေရာက္
ေခြးအအုိႀကီးက ရႊံ႕နဲ႔ တစ္သားတည္းေနၿပီး မလႈပ္မယွက္ ျဖစ္ေနတယ္၊ ညေန မုိးေကာင္းကင္ေပၚက
သြားၿပီး ရင္မွာျဖစ္တဲ့ ႏုုိ႔ရည္ေတြ တုိက္ေကၽြးခ်င္စိတ္ တဖြားဖြားျဖစ္ေနမိရွာတယ္။
ဆင္းခ်လာမယ့္ လင္းတငွက္ေတြကုိ ေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့ သူ႔မ်က္လုံးညိဳ တုိတုိကလြဲၿပီး သူ႔တစ္ ကုိယ္လုံး
မတုန္ မလႈပ္ ေက်ာက္႐ပ
ု ္ပေ
ဲ ပါ့။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲသိလား . . .

သူ႔ေဘးနားပတ္ဝန္းက်င္မွာေတာ့ အေရွ႕အာဖရိကေဒသရဲ႕ ျမက္ခင္းျပင္ႀကီးေတြ မ်က္စိတစ္ဆုံး ေဆာင္းဦးရာသီေရာက္လာၿပီဆုိရင္ ေဆာင္းမုိးက ရြာတာေနာက္က်တယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြဲ၊ ႏြားနဲ႔
ရွိေနတယ္။ ျခေသၤ့၊ က်ားသစ္၊ ဆင္န႔ဲ ကၽြဲႏာြ းေတြ က်က္စားတဲ့ေနရာေပါ့။ ျမင္းက်ားေတြ ေရၾကည္ရာျမက္ႏုရာရွာဖုိ႔ ေတာင္ဘက္ကုိ ေရြးေျပာင္းၾကေတာ့ သူက သူ႔သားရဲ႕တြင္းနားမွာ
နီးနီးနားနား အစာမရွာႏုိင္ေတာ့ဘူးေပါ့။
ေနမင္းႀကီးက အနီေရာင္ေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့ အဆင္းနဲ႔ က်ဆင္းလာၿပီေလ။ အခ်ဳိးဆစ္ေတြန႔ဲ တြန္႔လိမ္
ေကာက္ေကြး ေနတဲ့ သစ္ပင္ ၅ မ်ဳိးကုိ အမဲလုိက္ထြက္ရမယ့္အခ်ိန္မွာ အနက္ေရာင္ခံထားၿပီး မားမားႀကီး သူ႔ရ႕ဲ အခ်ဳိးအစားမလွမပတဲ့ ခႏၶာကုိယ္မွာ ေျခေထာက္ေတြက သိပ္သန္ျမန္တယ္။ ေနာက္ၿပီး
အုပ္မုိးေနတာ ျမင္ၾကရတယ္။ ေခြးသူခိုးတစ္ေကာင္လုိ ႐ုပ္သြင္ျပင္ေၾကာင့္ သူ႔ကုိ သားေကာင္ေတြေၾကာက္တဲ့ အမဲလုိက္မုဆုိးလုိ
မျမင္ၾကဘူးေပါ့။
ေခြးအက မတ္တတ္ရပ္လုိက္ၿပီး ကုိယ္ေပၚက ရႊံ႕ေတြကုိ ခါထုတ္လုိက္တယ္။ သူ႔ရ႕ဲ ျပားကပ္ေနတဲ့
ခႏၶာကုိယ္နံေဘးေတြက မြဲေျခာက္ေျခာက္ အညိဳေရာင္အကြက္ေတြအျပည့္န႔ေ
ဲ လ. . . ကုိက္ခံထားရတဲ့ ခရမ္းေရာင္ညက က်ယ္ေျပာလွတဲ့ ျမက္ခင္းျပင္ႀကီးေတြကုိ တိတ္တဆိတ္ဝင္ေရာက္လာတဲ့အခါ
ဒဏ္ရာေတြ၊ ျခေသၤ့ကုတ္ထားတဲ့ ဒဏ္ရာေတြန႔ဲ ေသြး႐ူးေသြးတမ္းျပန္ခတ္သြားတဲ့ သားေကာင္ေတြရ႕ဲ သူက စူးရွတဲ့ ေဟာင္သံတစ္ခု ေအာ္ဟစ္လုိက္တယ္။ ပထမေတာ့ ခပ္တုိးတိုး ခပ္သဲ့သဲ့၊ ဒါေပမဲ့ အသံက
ဦးခ်ဳိရာေတြပေ
ဲ ပါ့။ စူးရွတယ္။

သူ႔နားရြက္ေတြက စုတ္ၿပဲၿပီး ကြဲေနၾကတယ္။ ညာဘက္မ်က္လုံးက မျမင္ရဘဲ အာကာသထဲ အဲဒီအခါ သူ႔ေဘးနားပတ္ဝန္းက်င္က ခပ္သဲ့သဲ့ေဟာင္သံေတြ ျပန္ထြက္လာၾကတယ္။ အနီး
စူးစူးစုိက္စုိက္ၾကည့္ေနေတာ့ ဒဏ္ရာေတြပေ
ြ နတဲ့ အျဖဴေရာင္မ်က္လုံးအခုံးကအေပၚကုိေစြၿပီး ၾကည့္ေနေတာ႔ အနားက ေရခန္းေျခာက္ေနတဲ့ စမ္းေခ်ာင္းကေလးေပၚမွာ မည္းနက္တဲ့ အရိပ္ေတြေပၚလာတယ္။
တာေပါ့။ ေခြးအမႀကီး ဒီလုိ သူ႔ေခြးအအုပ္ကုိ ႀကီးစုိးမင္းမူႏုိင္တာ ခႏၶာကုိယ္က ႀကီးမားတုတ္ခုိင္ၿပီး သန္ျမန္တဲ့
အရည္အခ်င္းေၾကာင့္ သက္သက္ မဟုတ္ဘူး။ (ေခြးအေတြဟာ အမက အထီးထက္ပုိၿပီး ခႏၶာကုိယ္ႀကီးမား
သူ႔အေပၚႏႈတခ
္ မ္းက ကြဲေနေတာ့ ဟေနတဲ့ ပါးစပ္ထဲကသြားကုိ အၿမဲျမင္ေတြ႔ေနရတယ္။
ၾကတယ္) သူ႔မွာရွိတဲ့ ခၽြန္ထက္တဲ့ သြားေတြကုိ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ အသုံးခ်တတ္လုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။
သူရထားတဲ့ ဒဏ္ရာေဟာင္းေတြေၾကာင့္ ခႏၶာကုိယ္က ေထာ့က်ဳိးေထာ့က်ဳိးျဖစ္ေနတယ္။ သူ႔ေခါင္းက
ျမင္းက်ားေတြရ႕ဲ ေအာက္ပုိင္းႏူးညံ့တဲ့ အစိတ္အပုိင္းေတြကုိ က်ားကုတ္က်ားခဲ ေၾကာက္စရာေကာင္း
လြန္ခ့တ
ဲ ဲ့ ႏွစ္ရက္ေလာက္္က ျမင္းက်ားတစ္ေကာင္က လွမ္းကန္လုိက္လုိ႔ မူးေနာက္ရီေဝေနဆဲပါပဲ။
ေလာက္ေအာင္ သူ ကုိက္ၿပီဆုိရင္ ေသတာခ်ည္းပါပဲ။ သူ႔ကုိယ္အေလးခ်ိန္က ေပါင္ ၁၅ဝ၊ သူ႔သားေကာင္က
ႏွွစ္ကာလေတြ ရွည္ရွည္ၾကာၾကာေနထုိင္းၿပီး အမဲလုိက္စားေသာက္ဝမ္းေက်ာင္းခဲ့ရတဲ့ ပင္ပန္းမႈနဲ႔ ေပါင္ ၆ဝဝဆုိေတာ့ အမ်ားႀကီး သူ႔ထက္ႀကီးတာကုိ သူ အေသသတ္ႏုိင္ပါတယ္။
ဇရာရဲ႕ ဖိစီးတဲ့ဒဏ္ေတြက သူ႔ကုိ ႏွိပ္စက္ေနၿပီေလ . . . .

8
mmcybermedia. com mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။

ေခြးအမႀကီးဟာ ညစဥ္ညတုိင္းအမဲလုိက္ၿပီး ထုိးႏွက္တုိက္ခုိက္ရတာ တစ္စတစ္စ ပုိမုိပင္ပန္းလာၿပီ ထားတယ္။ ျမင္းက်ားေတြ ေအာ္သံန႔ဲ ဟီသံေတြအျပင္ ခြာေဆာင့္သံေတြရယ္ စိတ္လႈပ္ရွားတက္ႂကြေနတဲ့
ဆုိတာကုိေတာ့ တျခားေခြးအေတြ မရိပ္မိၾကဘူး။ သူက ဒယီးဒယုိင္ ျဖစ္ေနေလရဲ႕။ အေျပးအလႊား ေခြးအေတြရ႕ဲ ေဟာင္သံန႔ဲ အူသံေတြက ညကုိလႊမ္းမုိးထားတယ္။
အသည္းအသန္ေျပးရ လုိက္ရတဲ့အခါ သူ လဲေတာင္သြားေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ သားေကာင္ေနာက္ကုိ
ေခြးအငယ္အထီးတစ္ေကာင္က အကန္ခံရၿပီး သူ႔ခႏၶာကိုယ္က အေပၚတည့္တည့္ကုိ ေျမာက္တက္
လုိက္တဲ့အခါ ခြန္အားနဲ႔လူငယ္ေတြရ႕ဲ တုံးတုိက္တုိက္က်ားကုိက္ကုိက္စိတ္ဓာတ္ လုိတယ္ မဟုတ္လား။
သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ရ႕ဲ ညည္းညဴေအာ္ဟစ္သံေတြက တျခားေခြးအေတြ ေအာ္ဟစ္ခ်ီတက္သြား သံေတြ
ခုခ်ိန္မွာ ေခြးအမႀကီးဟာ ေရခန္းေျခာက္စျပဳေနတဲ့ စမ္းေခ်ာင္းေဘးက ေတာလမ္းအတုိင္း ဦးတည္ ေအာက္မွာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတယ္။
ဆင္းခ်လာတယ္။ က်န္တဲ့ ေခြးအေတြက သူ႔ေနာက္က မညီမညာနဲ႔ ခပ္ျဖည္းျဖည္း လုိက္လာ ၾကတယ္။
အဲဒီေနာက္ ေခြးအမႀကီးရဲ႕ သႏၷိဌာန္က အားေပ်ာ့သြားတယ္။ သူဟာ သားေကာင္ကုိ ေသေစႏုိင္တဲ့
က်ားသစ္တစ္ေကာင္းရဲ႕ ေအာ္လုိက္တဲ့ ဝမ္းေခါင္သံန႔ဲ ဘာဘြန္းေမ်ာက္တစ္ေကာင္ရ႕ဲ ျပတ္ေတာင္း တစ္ဟုနထ
္ ုိးတုိက္ခုိက္မႈ မလုပ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ႐ုတ္တရက္ဆုိသလုိ မပီမသတစ္ခ်က္ေအာ္လုိက္ၿပီး
ျပတ္ေတာင္း ထေအာ္တဲ့အသံေတြက ေခြးအတစ္ေကာင္ကုိမွ မတု႔ဆ
ံ ုိင္းေစႏုိင္ဘူး။ လမင္းႀကီးက တစ္ဖက္ကုိ လမ္းလႊဲသြားတယ္။
ေကာင္ကင္းေပၚကုိ တက္လာၿပီး ေငြေရာင္ေတြ လင္းလက္ေပးေနတယ္လုိ႔ အျမင္အာ႐ုံ စူးရွတဲ့ ေခြးအမရဲ႕
ေခြးအမႀကီး ေနာက္ဆုတ္သြားတာေၾကာင့္ တျခားေခြးအေတြရ႕ဲ စိတ္အားထက္သန္မႈ တု႔သ
ံ ြားတယ္။
မ်က္လုံးထဲက ျမင္ေနတယ္။ သူက ေျခလွမ္းေတြ စတင္လွမ္းၿပီး ေျပးေနၿပီေလ။ သူ႔သဘာဝအသိေၾကာင့္
ေထာ့က်ဳိးေထာ့က်ဳိးျဖစ္ေနတဲ့ ေခြးအေတြက မီးခုိးေရာင္ဖုံေတြထဲက ထြက္လာၿပီး လဲက်သြားၾကတယ္။
ထင္ပါရဲ႕။ ေခြးအမႀကီးဟာ သူ႔ရ႕ဲ စူးရွထက္ျမက္တဲ့ နားရြက္ေတြန႔ဲ ေသးငယ္တဲ့အသံတစ္သံကုိ ဖမ္းယူ
သူတုိ႔ အေမာဆုိ႔ေနၾကၿပီေလ။ မၾကာမီ ေလထုထဲမွာ ၾကားေနရတဲ့အသံက သူတုိ႔ရ႕ဲ အသက္႐ွဴသံေတြပေ
ဲ ပါ့။
နားေထာင္လုိက္တယ္။ ေတာင့္တင္းေနတဲ့ သူ႔ရ႕ဲ လက္ေတြ ေျခေတြဟာ ေပ်ာ့ေျပာင္းသြားေတာ့တယ္။
သူ႔ခႏၶာကုိယ္ထဲမွာ လည္ပတ္ေနတဲ့ ေသြးေတြက သူ႔ခႏၶာကုိယ္ထဲကုိ ယုံၾကည္မႈစိတ္ဓာတ္ ထည့္သြင္းေပး ေခြးအမႀကီးရဲ႕ ရွည္လ်ားတဲ့ဘဝ အေတြ႔အႀကံဳက သူ သန္တုန္းျမန္တုန္း အခ်ိန္မွာေတာင္ ဒီလုိ
လုိက္တယ္။ အမဲလုိက္ပုံမ်ဳိး သုံးႀကိမ္လုပ္ရင္ တစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ သားေကာင္ရစၿမဲပါ။ ျမက္ခင္းျပင္ႀကီးမွာ မုိးေတြေခါင္ၿပီး
ေရာဂါေတြက်လာတဲ့အခါ အမဲ ၁၂ ႀကိမ္လုိက္လည္း သားေကာင္မရတတ္ဘူးေလ။
ျမင္းက်ားေတြရ႕ဲ ခြာေဆာင့္သံကုိ ေရွ႕နားေလာက္က ၾကားေနရတယ္။ သူတုိ႔ ျမင္းက်ားအုပ္စုက
တစ္နာရီ ၁၅မုိင္ႏႈန္း လြယ္လြယ္ကူကူေျပးသြားၾကတယ္။ အထီးက ျမင္းမေလးေတြရ႕ဲ ေနာက္က တစ္ခ်ိန္တစ္ခါမွာေတာ့ သူဟာ ေနာက္တစ္ႀကိမ္လုိက္ၾကေတာ့မယ္ဆုိရင္ ပထမေရွ႕ဆုံးက
ေစာင့္ၾကပ္ၿပီးလုိက္ေလ့ရွိတယ္။ ေခြးအေတြက တစ္နာရီ မုိင္ ၃ဝ ႏႈန္း အသာကေလးေျပးၿပီး သူတုိ႔ကုိ ေနခဲ့မွာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဒီညမွာေတာ့ စိတ္မရွည္ႏုိင္တဲ့ အငယ္ေတြက သူ ေမာေမာနဲ႔လဲေလ်ာင္းေနတဲ့အခါမွာ
ေက်ာ္တက္ခ့တ
ဲ ယ္။ ျမင္းထီးေတြက လွည့္ၿပီး သူတုိ႔ကုိ ရင္ဆုိင္ၾကတယ္။ နားရြက္ေတြကုိ ေထာင္ ဖယ္ခာြ သြားၾကပါတယ္။ တစ္နာရီေလာက္တိတ္ဆိတၿ္ ငိမ္သက္ေနတယ္။ အဲဒီေနာက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းက
သြားေတြကုိ ၿဖီးၿပီး ဟီသံေတြလုပ္လုိက္၊ ဝမ္းေခါင္းသံန႔ေ
ဲ အာ္လုိက္ ေျခေထာက္န႔ဲကန္ၿပီးေတာ့ ပါးစပ္နဲ႔ ေအာ္သံဟစ္သံၾကားရၿပီး ခြာေဆာင့္သံန႔ဲ အူသံတစ္သံထြက္လာတာေၾကာင့္ အငယ္ေတြဟာ တိရစာၦန္ႀကီး
လည္းျပန္ကုိက္ၾကတယ္။ တစ္ေကာင္ကုိ သူ႔အုပ္ထဲကခဲြထုတ္ၿပီး ေရွ႕က ေျပးခုိင္းႏုိင္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သူသိလုိက္တာေပါ့။

ျမင္းခြာေတြ ႏွစ္ရာေလာက္က ျမက္ခင္းျပင္ႀကီးကုိ တူန႔ေ

ဲ ဆာင့္သလုိ ကဆုန္ေပါက္ေနတဲ့အခါ ေခြးအမႀကီးက အဲဒီအမဲလုိက္ပဲက
ြ ုိ တစ္ဟုန္ထုိးေျပးလုိက္ခ့တ
ဲ ယ္။ လမင္းႀကီးဟာ တိမ္တုိက္ထဲ
ျမင္းမေတြဟာ သူတုိ႔ေနာက္မွာ စု႐ုံးၿပီး အကာအကြယ္ယူေနၾကတယ္။ ေပါက္ကဲြသံေတြက ညကုိ ဖုံးလႊမ္း ပုန္းဝင္သြားတဲ့အခါ သူ႔ရ႕ဲ ဘဝအေတြ႔အႀကံဳက သူအရွိန္ကုိ ေလွ်ာ့ရမယ္လုိ႔ သတိေပးၿပီးသားျဖစ္ေနတယ္။
ျခေတာင္ပုိ႔ေတြျပည့္ဝေနၿပီး လင္းႏုိ႔နားရြက္န႔ဲ ေျမေခြးေတြ၊ ေတာေခြးေတြ၊ ပ်ားရည္ေသာက္ဝက္ဝံေပါက္ေတြ၊

9
mmcybermedia. com mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။

ေခြးအေတြန႔ဲ ေတာဝက္ေတြ ေနတဲ့တြင္းေတြ ဖုံးလႊမ္းေနတဲ့ ေျမျပင္မွာ ဘယ္သတၱဝါမွ စိတ္ခ်လက္ခ် အဲဒီအခ်ိန္မွာ ျခေသၤ့တစ္ေကာင္ရ႕ဲ ျပင္းထန္တဲ့ ေျခသံေတြေၾကာင့္ သူထလာမိတယ္။ ေခြးအမ
မေျပးႏုိင္ပါဘူး။ ႀကီးဟာ တက္တက္ႂကြႂကြျဖစ္ၿပီး မတ္တတ္ထရပ္လုိက္တယ္။ သူ႔အၿမီးက အေမြးစုတ္ဖာြ းန႔႔ဲ သူ႔ေက်ာကုန္း
ေပၚ က်ေနတယ္။
ေႁမြပါတစ္ေကာင္ရ႕ဲ တြင္းထဲ ေျခတစ္လွမ္းေခ်ာ္ ဝင္မသြားေလရဲ႕၊ ဝင္သြားရင္ ေခြးအရဲ႕
ေျခေထာက္ေတာ့ က်ဳိးၿပီသာမွတ္ေပေရာ့ . . . အဲဒီလုိန႔ေ
ဲ ခြးအမႀကီးဟာ ေနာက္က ထက္ၾကပ္ လုိက္လာ အတိတ္က ျဖစ္ရပ္ေတြ ျပန္စဥ္းစားမိေတာ့ သူ႔တစ္ကုိယ္လုံး တုန္ရီလာတယ္။ တစ္ႀကိမ္မွာေတာ့
တယ္ . . . တိရစာၦန္ႀကီးက သူ႔ေဘးက တစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာ ေခြးအေတြလက
ုိ ္ေနတုန္းမွာပဲ ေခ်ာင္းေဘးက ျခေသၤ့ေတြဟာ သူ႔သားသမီးေတြေနတဲ့ သားရဲတြင္း ထိပ္နားေလာက္မွာ ေတာင္ဆိတ္ႀကီးတစ္ေကာင္ကုိ
ၿခံဳပုတ္ထဲကုိ ျဖတ္ဝင္လုိက္ၿပီး ေမွာင္မည္းေနတဲ့ ေရထဲကုိ ခုန္ဆင္းလုိက္တယ္။ သတ္ျဖတ္လုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီသားေကာင္ကုိ ၅ ရက္ေလာက္ စိမ္ေျပနေျပလာၿပီး စားေသာက္ေန
ၾကတာေပါ့။
ေခြးအေတြက တိရစာၦန္ႀကီးေနာက္ကေန တျဖဳတ္ျဖဳတ္ခုန္ဆင္းၾကတယ္။ ေခြးအမႀကီးကေတာ့
မိေခ်ာင္းေတြကုိ သြားသတိရတာေၾကာင့္ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္တလ
ုံ႔ ုိက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ စားေသာက္ကုိက္ဝါး သူက ဘာမွ်မလုပ္ႏုိင္ဘဲ ျခေသၤ့အုပႀ္ ကီးေဘးက ဝုိင္းပတ္ေနတယ္။ သူ႔သားသမီးေလးေတြ
ေနတဲ့ အသံေတြန႔ဲ လုံးေထြးသတ္ပုတ္ေနသံေတြက သည္းမခံႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္လာပါတယ္။ ဆာေလာင္မတ
ြ ္သိပ္လြန္းလုိ႔ သူတုိ႔ေလးေတြရ႕ဲ ေအာ္သံေတြလည္း ေပ်ာက္ကုန္ၿပီေပါ့။

သူမဟာ ေရထဲကုိ ခုန္ဆင္းဖုိ႔ ခ်ိန္ေနတုန္းမွာ ဗြမ္းခနဲ ေရကုိ ႐ုက

ိ ္လုိက္တဲ့ အသံႀကီးေၾကာင့္ ျခေသၤ့ေတြက သူ႔ကုိမာန္ဖီတယ္။ ေျခာက္ၾကလွန္႔ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူက ျခေသၤ့ေတြေနာက္လုိက္ၿပီး
ေခြးအေတြ ေဘးကင္းရာကုိ ခုန္ေပါက္ေျပးလႊားၾကပါတယ္။ မိေခ်ာင္းလာၿပီေလ . . . . စားႂကြင္းစားက်န္ေတြ စားရဖုိ႔နာရီေပါင္း ၅ဝ - ၆ဝ ေစာင့္ေနက် မဟုတ္လား . . . ။

တိရစာၦန္ႀကီးရဲ႕ေခါင္းက တစ္စကၠန္႔ေလာက္ ေထာင္လာတယ္။ အဲဒီေနာက္ ျပင္းထန္တဲ့အရွိန္န႔ဲ သူ႔ရ႕ဲ သန္မာတဲ့ ေမး႐ုိးေတြက ျခေသၤ့ေတြ မကုိက္ႏုိင္တဲ့ အ႐ုိးေတြကုိေတာင္ ေၾကမြသြားေအာင္
လြင့္သြားၿပီး ေရထဲကုိ ျမဳပ္သြားပါေလေရာ . . . ။ ဝါးပစ္ႏုိင္တယ္။ သူ႔အစာအိမ္ထဲက အရည္က သားေရေတြ၊ အရြက္ေတြ၊ အ႐ုိးေတြန႔ဲ အူမႀကီးေတြ၊
ခြာေတြကုိ ေခ်ပစ္ႏုိင္တယ္။ ဒီအစိတ္အပုိင္းေတြကုိ တျခားအသားစားသတၱဝါေတြက မမက္ေမာၾကဘူးေလ။
ေခြးအမႀကီးက ဇေဝဇဝါျဖစ္သြားၿပီး အရင္ကထက္ ဆာေလာင္မတ
ြ ္သိပ္လာတာေၾကာင့္ ေခြက်သြား
ခဲ့တယ္။ ညသန္းေခါင္ခ်ိန္ေရာက္လာၿပီး မၾကာမီ ကုန္ဆုံး လြန္ေျမာက္သြားျပန္တယ္။ သူ အိပ္ေပ်ာ္သြား ျခေသၤ့ရ႕ဲ ေျခသံေတြက ခပ္မွန္မွန္န႔ဲ ခပ္ျဖည္းျဖည္းဆုိတာက ျခေသၤ့တစ္ေကာင္တည္းဆုိတာ သူသိ
တာက ခါတုိင္းလုိပဲ သိပ္ႏုိးၾကားလြန္းတာေၾကာင့္ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ လင္းတတစ္ေကာင္က မုိင္ဝက္က လုိက္တယ္။ သူ႔သားေကာင္ကုိ သတ္ၿပီဆုိရင္ သူ႔ကုိဝင္တုိက္ရလိမ့္မယ္။
သားေကာင္းကုိ ထုိးသုတ္ဖုိ႔ ေကာင္းကင္ကဆင္းလာတဲ့ အသံကုိ ၾကားတာနဲ႔ သူႏုိးလာတတ္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ သူက အသံလာရာဆီကုိ တူ႐တ
ူ က္လုိက္တယ္။ သည္းခံေစာင့္ဆုိင္းေနဖုိ႔ အခ်ိန္မရွိ
သူငယ္ငယ္ ကေလးဘဝကလည္း သူ႔အေမႀကီး အမဲလုိက္ထြက္ေနတဲ့အခါ ရက္န႔ခ
ဲ ်ီၿပီး သူ ေတာ့ဘူး။ မနက္မုိးေသာက္ဖုိ႔ ႏွစ္နာရီေလာက္ပဲ လုိေတာ့တယ္။ သူႏုိ႔အုံေတြထဲမွာ ႏုိ႔ရည္ေတြ ခန္းေျခာက္
အစာေရစာငတ္ခ့တ
ဲ ာပါပဲ။ သူ႔အစ္ကုိန႔ဲ အစ္မကုိ ဆာေလာင္ေနတဲ့ ေခြးအထီးတစ္ေကာင္က သားရဲတြင္း ေနၿပီေလ။
ထဲက ေခၚထုတ္သြားၿပီး စားပစ္ခ့တ
ဲ ယ္။ သူေတာင္ ေျမႀကီးထဲ တုိးဝင္ၿပီး ပုန္းေနႏုိင္လုိ႔အသက္ေဘးက
သူ႔သားသမီးေလးေတြ အစားအစာမစားရဘဲ ႏွစ္ရက္ေတာင္ရွိၿပီ၊ ငတ္ျပတ္ေနၾကတာ။
လြတ္ခ့ရ
ဲ တာပါ။

10
mmcybermedia. com mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။

ေခြးအမႀကီးဟာ တစ္နာရီေလာက္ေနာက္က ဆက္လုိက္တယ္။ ေရက်သြားၿပီး ကုန္းေပၚေနတဲ့ ျခေသၤ့ကထလုိက္တယ္။ တဒဂၤအတြင္းမွာပဲ ေခြးအမႀကီး ေရွ႕ကုိခုန္အုပ္လုိက္ၿပီး ျမင္းက်ားရဲ႕
စမ္းေခ်ာင္းေတြကုိ ျဖတ္တယ္။ လက္ေခ်ာင္းေတြလုိ အရြက္ရွိတဲ့ သစ္ပင္ေတြရ႕ဲ လေရာင္အရိပ္ေတြကုိ သူ အသားတစ္ဖ့က
ဲ ုိ ကုိက္ယူလုိက္ၿပီး ဖဲ့ထုတ္လုိက္တယ္။ ျခေသၤ့ရ႕ဲ လက္ဖဝါးႀကီးက ဝွီးခနဲ ႐ုက
ိ ္ခ်လုိက္ေပမယ့္
ျဖတ္ေက်ာ္ခ့တ
ဲ ယ္။ ဆူးၿခံဳေတြကုိလည္း သူ ျဖတ္ခ့ပ
ဲ ါတယ္။ သူ အျမန္လွိမ့္ၿပီး ထြက္ေျပးႏုိင္ခ့ပ
ဲ ါတယ္။

ေခြးအေတြက သူ႔ေဘးနားက ေပၚလာၾကတယ္။ သူ႔ကုိ ဝုိင္းဝန္းနမ္း႐ႈပၾ္ ကၿပီး ေရာက္သြား သူ႔ရ႕ဲ ေအာင္ျမင္မႈေၾကာင့္ တျခားေခြးအေတြလည္း အနားကုိ ပုိၿပီးကပ္လာၾကတယ္။ သူတုိ႔ေတြရ႕ဲ
ၾကျပန္ေရာ။ ခပ္ေဝးေဝးက ေဟာင္သံေတြက သူတုိ႔ အမဲလုိက္ေနၿပီဆုိတာ ေဖာ္ျပေနေပမယ့္ အာ႐ုံ ေဟာင္သံေတြက သံၿပိဳင္ဆုိေတာ့ နားကြမ
ဲ တတ္ က်ယ္ေလာင္ေနေတာ့တာပါ။
မေထြျပားေတာ့ပါဘူး။
ျခေသၤ့က သူ႔ေနာက္ကုိ ေျပးလုိက္တဲ့အခါ ေခြးအတစ္ဒါဇင္ေလာက္သာ အသားကုိပါးစပ္န႔ဲ
အဲဒီအခါမွာ သူၾကားေနတဲ့ ေျခသံေတြက ရပ္သြားတယ္။ ေခြးအမႀကီးလည္း လုိက္ၿပီး နားရြက္ေတြ တစ္ကုိက္စီ ဖဲ့ယူသြားၾကၿပီေလ။ ျခေသၤ့က သူတုိ႔ကုိ ေမာင္းထုတ္ဖုိ႔ ေျပးလုိက္တဲ့အခါ ေခြးအမႀကီးက
ကုိ ေထာင္ထားတယ္။ သူ႔အၿမီးက တုန္ရီေနတယ္။ သူ႔ေျခေထာက္ကုိ အ႐ုိးစြဲတဲ့အထိ ဝင္ကုိက္ပစ္လုိက္တယ္။

ျမင္းက်ားတစ္ေကာင္ရ႕ဲ သတိေပးတဲ့ ေလခၽြန္သံေၾကာင့္ တစ္ဖက္က ကဆုန္ခ်ေျပးတဲ့ ေျခေဆာင့္ ျခေသၤ့ရ႕ဲ ဟိန္းသံႀကီးက ေတာလုံးညံသြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ျခေသၤ့က ေခြးအတစ္ေကာင္ကုိ
သံေပၚလာတယ္။ တဒဂၤအခ်ိန္ကေလး ၿငိမ္သက္သြားတာေပါ့။ ေနာက္ သတိေပးတဲ့ ေအာ္သံ ၾကားျပန္တယ္။ လွ်ပ္တစ္ျပက္ လွမ္း႐ုက
ိ ္လုိက္တာ ႐ုက
ိ ္ခ်က္ျပင္းလြန္းလုိ႔ နံ႐ုိးအေဖြးသားေပၚသြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ျခေသၤ့က
အားသြန္ခန
ြ ္စုိက္ ကဆုန္ခ်ေျပးတဲ့အသံ . . . အရွိန္အဟုန္န႔တ
ဲ ုိက္ခုိက္ၾကတဲ့ အသံေတြ ၾကားရၿပီး အသံကုန္ ျမင္းက်ားအေသေကာင္ဆီကုိ ျပန္တုိက္ခုိက္ျပန္တယ္။ ျမင္းက်ားကုိ အူေနေဟာင္ေနတဲ့ ေခြးအေတြက
ေအာ္ဟစ္တဲ့ အသံေတြ ထြက္လာေတာ့မယ္။ အုံခေ
ဲ နၾကၿပီ။ သူတုိ႔ရ႕ဲ ေဟာင္သံေတြက မုန္းတီးတဲ့ေအာ္သံႀကီးတစ္ခု လုပ္ေနသလုိပါပဲ။

အဲဒီအသံကေတာ့ သူ႔ေရွ႕ကုိ အျမန္ေျပးရေတာ့ဆုိၿပီး အခ်က္ေပးလုိက္တဲ့ အသံပါပဲ။ ငယ္သံပါ ျခေသၤ့ရ႕ဲ ႀကိဳးပမ္းခ်က္ေတြ အားလုံးဟာ ေလထဲမွာပ်ံဝသ
ဲ ြားတဲ့အခါ ျခေသၤ့ကုိ အႀကိမ္ႀကိမ္ကုိက္ခၿဲ ပီး
ေအာင္ ေအာ္ဟစ္သံ ရပ္နားသြားတယ္။ ျခေသၤ့ရ႕ဲ သြားေတြက ျမင္းက်ားရဲ႕ ႏွာႏု႐ုိးကုိ ကုိက္ထားတယ္။ သြားၿပီေလ။ သူ႔ေနာက္ေျခေထာက္ေတြက ေသြးေတြဒလေဟာ ယုိစီးထြက္ေနၾကတယ္။ ခ်က္ျခင္းဆုိသလုိ
တိရစာၦန္ႀကီးခမ်ာ အသက္မ႐ွဴႏုိင္ေတာ့ဘူး။ အေမွာင္ထုထဲက ေခြးအေတြထြက္လာၾကၿပီ။ သူတုိ႔က ေခြးအ အေကာင္ ၂ဝ ေလာက္က သူ႔ကုိ ရင္ဆုိင္ေနၾကတာ ေတြ႔ရလုိ႔ ျခေသၤ့က ထြက္ေျပးေတာ့တာေပါ့။
တိတ္တဆိတ္ အသံမေပးဘဲ ျခေသၤ့န႔ဲ သူ႔သားေကာင္ကုိ ဝုိင္းဝန္းထားလုိက္ၾကတယ္။
ေနာက္ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေခြးအေတြက ျမင္းက်ားရဲ႕အေသေကာင္ကုိ အားလုံးဝါးမ်ဳိ
ေခြးအမႀကီးရဲ႕စိတ္မရွည္ႏုိင္မႈက ျမင့္မားတုိးပြားလာၿပီေလ။ အေမြးေတြေထာင္ထလာၿပီး အၿမီးက စားေသာက္ပစ္လုိက္ၾကၿပီ။ ျမက္ခင္းေပၚက ေသြးသံတရႊဲရက
ႊဲ ုိ ေတာက္ေျပာင္ေအာင္ လွ်ာနဲ႔လ်က္သြား
တင္းမာစြာ ၫြတ္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့သူဟာ ျခေသၤ့အနားကုိ တျဖည္းျဖည္း ေဘးခ်င္းကပ္သြားတယ္။ ၾကေသးတယ္။
မာေၾကာၿပီး တုိးညင္းတဲ့ ေဟာင္သံေတြကုိလည္း ပါးစပ္က မနားတမ္းေအာ္လုိ႔ . . .။ ျခေသၤ့က သူ႔ကုိ
အေရွ႕ဘက္ မုိးေကာင္းကင္ကုိ ေနက႐ုက
ိ ္တဲ့အခါ ပန္းဆီေရာင္ သႏာၱေဖ်ာ့ေရာင္ကုိ ထြက္လာ
ဂ႐ုမစုိက္ဘဲ လစ္လ်ဴ႐ႈေနတယ္။ သူက ျခေသၤ့ကုိ သြားေတြၿဖီးျပလုိက္တယ္။ သူ ျခေသၤ့ႀကီးနဲ႔အနီးဆုံး ၆
တယ္။ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ေလထုကုိ ႀကိဳးၾကာရဲ႕အသံေတြက ၿဖိဳခြင္းလုိက္တဲ့အခါ ေခြးအမႀကီးဟ
ေပေလာက္ပဲ လုိေတာ့တဲ့ေနရာကုိ ေရာက္ေနၿပီေလ။ ျခေသၤ့က သူ႔ဝမ္းေခါင္းထဲက ေၾကာက္စရာအသံႀကီးကုိ
သူေနတဲ့ ရႊံ႕အုိင္ထဲ ျပန္ေရာက္ေနၿပီေလ။ အသားေတြ အဝစားထားတာ ဝမ္းဗုိက္ႀကီးက ပူလုိ႔ေဖာင္းလုိ႔
လည္ေခ်ာင္းကတစ္ဆင့္ ဟစ္ေႂကြးၿပီး ထုတ္လုိက္တယ္။ ေခြးအမႀကီးက သူန႔သ
ဲ ိပ္နီးကပ္ေနၿပီေလ။
လမ္းေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမေလွ်ာက္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။

11
mmcybermedia. com mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။

သူဟာ သူစားထားတဲ့ အသားကုိ အစာေခ်ဦးမယ္။ ႏုိ႔ရည္ေတြျပန္စုၿပီး အိမ္ကုိ ျပန္ေျပးရဦးမွာေပါ့။
ေခြးအမႀကီးရဲ႕ တစ္လုံးတည္းေသာ ညိဳတုိတုိ မ်က္လုံးႀကီးေတြက ေရႊေရာင္မုိးေကာင္းကင္ထဲကုိ
ေနေဘာလုံးႀကီး ခုန္ဝင္သြားတာကုိ ေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္။ တိတ္ဆိတၿ္ ငိမ္သက္ ၾကည္လင္တဲ့ နံနက္ခင္းမွာ
လင္းတေတြက မူးေဝစရာ ျမင့္မားတဲ့ ေကာင္းကင္အျမင့္ဆီကုိ တက္သြားၾကတာ သူ ေတြ႔ေနရတယ္။
Today, however, Dad would say no more and caught up in the business of our new
life, I eventually forgot about his surprise.
Until one raw day the following March when I glanced out the window Dismal.
Overcast Little piles of dirty snow still stubbornly littering the lawn. Would winter ever end?

ေခြးအမႀကီးဟာ သူ႔မ်က္လုံးကုိ ပိတ္ထားလုိက္တယ္။ သူက သူႀကံဳေတြ႔ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ And yet … was it a mirage? I strained to see what I thought was something pink,
ေဘးဥပဒ္အႏၲရာယ္ေတြက ေပ်ာက္ေပ်ာက္ကုန္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ျခင္းသုိ႔ ဆုက
ိ ္ေရာက္ရေတာ့တယ္။သူျမင္မက္တဲ့ miraculously peeking out of a drift. And was that a dot of blue across the yard, a small note
အိပ္မက္ေတြထဲမွာ ေခြးအမႀကီးက ငယ္ရယ
ြ ္ႏုနယ္ေနၿပီေလ။ of optimism in this gloomy expanse? I grabbed my coat and headed outside for a closer look.

A Single Crocus
It brought all the assurance I needed
BY JOAN ANDERSON
IT WAS AN AUTUMN morning shortly after my husband and I moved into our first
house. Our children were upstairs unpacking, and I was looking out the window at my father
moving around mysteriously on the front lawn. My parents lived nearby, and Dad had visited
us several times already. “What are you doing out there?” I called to him.
They were crocuses, scattered whimsically throughout the front lawn. Lavender, blue,
yellow and my favorite pink … little faces bobbing in the bitter wind.
Dad. I smiled, remembering the bulbs he had secretly planted last autumn. He knew
how the darkness and dreariness of winter always got me down. What could have been more
perfectly timed more attuned to my needs? How blessed was, not only for the flowers but for
him.
My father’s crocuses bloomed each spring for the next four o five seasons bringing
that same assurance ever time they arrived. Hard times almost over. Hold on, keep going,
light is coming soon.

He looking up, smiling. ‘I’m making you a surprise.” Knowing my father, I thought it
could be just about anything. A self-employed jobber, he was always building things out of
odds and ends. When we were kids, he once rigged up a jungle gym out of wheels and
pulleys. For one of my Halloween parties, he created an electrical pumpkin and mounted it on
a broomstick. As guests came to our door, he would light the pumpkin and have it pop out in
front of them from a hiding place in the bushes.
Then a spring came with only half the usual blooms. The next spring there were none.
I missed the crocuses, but my life was busier than ever and I had never been much of a
gardener. I would ask Dad to come over and plant new bulbs. But I never did.
He died suddenly one October day. My family grieved deeply, leaning on our faith. I
missed him terribly, though I know he would always be a part of us.

12
mmcybermedia. com mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။

FOUR YEARS PASSED and on a dismal spring afternoon I was running errands and တစ္ပင
ြ ့္မာလာ
found myself feeling depressed. You’ve got the winter blahs again, I told myself. You get
ကၽြန္မခင္ပန
ြ ္းနဲ႔ ကၽြန္မတုိ႔ ဇနီးေမာင္ႏွံပထမဆုံးပုိင္ဆုိင္တဲ့အိမ္ကုိ ေျပာင္းၾကၿပီး သိပ္မၾကာလွတဲ့
them every year, it’s chemistry. But it was something else too.
ေဆာင္းရာသီရ႕ဲ တစ္နံနက္မွာေပါ့ . . . ကေလးေတြက အိမ္အေပၚထပ္မွာ သူတုိ႔ပစၥည္းေတြ၊ အထုပ္အပုိး
It was Dad’s birthday, and I found myself thinking about him. This not unusual … my ေတြ ဖြင့္ၿပီး ေနရာခ်ေနၾကတယ္။ ကၽြန္မ ျပတင္းေပါက္က ၾကည့္လက
ုိ ္ေတာ့ အေဖ့ကုိ အိမ္ေရွ႕ျမက္ခင္း
family often talked about him, remembering how he lived his faith. Once I saw him give his ျပင္ေပၚမွာ သြားလာေနတာ ထူးထူးဆန္းဆန္း ျမင္ေနရတယ္။
coat to a homeless man. Often he’d chat with strangers and if he learned they were poor and
ကၽြန္မရဲ႕ မိဘေတြက အနီးအနားမွာ ေနၾကတာပါ။ အေဖက ကၽြန္မတုိ႔အိမ္ကုိ မၾကာမၾကာ
hungry, he would invite them home for a meal. But now, in the car, I couldn’t help wondering.
လာလည္တတ္ပါတယ္။
How is he now? Where is he? Is there really a heaven?
“ညည္းတုိ႔ကုိ ငါ အထူးအဆန္းလုပ္ျပမလုိ႔ေဟ့” လုိ႔ သူက ကၽြန္မကုိေမာ့ၾကည့္ ၿပံဳးျပၿပီး
I felt guilty for having doubts, but sometimes, I thought as I turned into our driveway,
ေျပာလုက
ိ ္ပါတယ္။
faith is so hard.
ကၽြန္မက အေဖ့အေၾကာင္း သိေနသူျဖစ္လုိ႔ သူ တစ္ခုခုေတာ့ ႀကံစည္ေနၿပီလုိ႔ ေတြးမိတယ္။
Suddenly I slowed, stopped and stared at the lawn Muddy grass and small gray
အေဖက ကုိယ္လုပ္ခ်င္တဲ့အလုပ္ကုိ တစ္ကုိယ္တည္း လုပ္ေနတတ္တဲ့လူျဖစ္လုိ႔ ျဗဳတ္စဗ်င္းေတာင္း
mounds of melting snow. And there, bravely waving in the wind, was one pink crocus.
ပစၥည္းေတြ တစ္ခုခုေတာ့ လုပ္ေနေလ့ရွိပါတယ္။
How could a flower bloom from a bulb more than 18 years old, one that had not
ကၽြန္မတုိ႔ ကေလးဘဝက အေဖဟာ ကားဘီးေတြန႔ဲ စက္ဘီးေတြ အသုံးျပဳၿပီး ေတာထဲမွာ ကစားတဲ့
blossomed in over a decade? But there was the crocus. Tears filled my eyes as I realized its
အားကစား႐ုက
ံ ေလးတစ္႐ုံ လုပ္ေပးတာျမင္ေယာင္မိတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ရ႕ဲ ဝိညာဥ္မ်ားေန႔ ပါတီတစ္ခုမွာ
significance.
လွ်ပ္စစ္န႔ဆ
ဲ က္ထားတဲ့ ေရႊဖ႐ုသ
ံ ီးႀကီးကုိ တံျမက္စည္း လက္ကုိင္ထိပ္မွာ တပ္ၿပီးလုပ္ေပးခဲ့တာပါပဲ။
Hold on, keep going, light is coming soon. The pink crocus bloomed for only a day.
ဧည့္သည္ေတြ ကၽြန္မတုိ႔အိမ္တံခါးေပါက္ကုိ ေရာက္လာတဲ့အခါ သူက ေရႊဖ႐ုသ
ံ ီးႀကီးကုိ
But it built my faith for a lifetime.
မီးထြန္းလုိက္ၿပီး သူဝွက္ထားတဲ့ ခ်ဳံပုတ္ေတြထဲက ျဗဳန္းခနဲ ထုတ္လာၿပီး သူတုိ႔ေရွ႕ကုိ ျပလုိက္တာေပါ့။

အင္း ဒါေပမဲ့ ခုအခ်ိန္မွာေတာ့ အေဖဟာ စကားလည္း သိပ္မေျပာေတာ့ဘဲ ကၽြန္မတုိ႔ရ႕ဲ ကိစၥမ်ား

ေျမာင္လွတဲ့ ေခတ္သစ္ေလာကလူ႔ေဘာင္ထဲမွာ ေမ်ာပါေနတယ္ေလ။ ကၽြန္မကေတာ့ သူ႔ရ႕ဲ အံ့ၾသစရာ
လုပ္ရပ္ေတြကုိ သတိမရေတာ့ပါဘူး။

13
mmcybermedia. com mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။

ေနာက္ေရာက္လာတဲ့ မတ္လရဲ႕ရက္ၾကမ္းတစ္ရက္မွာ ကၽြန္မ ျပတင္းေပါက္ကေက်ာ္ၿပီး လွစ္ခနဲ ကၽြန္မအေဖစုိက္ခတ

့ဲ ဲ့ အ႐ုင
ိ ္းပန္းကေလးေတြက ေႏြဦးေရာက္တိုင္း ပြင့္တာ ၄ - ၅ ႏွစ္
ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေကာင္းကင္ယံတစ္ခုလုံး စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ အုံ႔ဆုိင္းမႈန္မိႈင္းေနေလရဲ႕။ ရွိသြားၿပီးေလ။ သူတုိ႔ပင
ြ ့္လာတုိင္း ကၽြန္မအတြက္ ယုံၾကည္ခ်က္န႔ဲ လုံၿခံဳမႈေတြ ေပးခဲ့ပါတယ္။

ညစ္ေထးေထးနဲႏ
႔ ွင္းပြင့္ ႏွင္းဆုပ္ေတြက ျမက္ခင္းျပင္ကေလးကုိ အၿငိဳးတႀကီးနဲ႔ ညစ္ပတ္ေအာင္ “ဒုကၡေတြၿငိမ္းေအးၿပီး . . . ရဲရဝ
ဲ ံ့ဝ့ံ ဘဝခရီးကုိ ေလွ်ာက္စမ္း၊ . . . ရပ္မေနနဲ႔ . . . ဆက္ၿပီး
လုပ္ေနပါတယ္။ ေၾသာ္ ဒီေဆာင္းရာသီက ကုန္ပမ
ဲ ကုန္ႏုိင္ေတာ့ဘူးတဲ့လား . . .။ ေလွ်ာက္ေနာ္ . . . အလင္းေရာင္လာေတာ့မယ္ ” တဲ့။

အင္း . . .ေနာက္ၿပီး ဒါကဘာလဲ။ တံလွ်ပ္မ်ား ျဖစ္ေနသလား၊ ႏွင္းလုံးႀကီးတစ္လုံး ေရြ႕လာတဲ့ အဲဒီလုိန႔ေ

ဲ ႏြးဦးရာသီ တစ္ခုေရာက္လာတယ္။ အဲဒီေႏြဦးမွာ ပန္းကေလးေတြ ခါတုိင္းရဲ႕တစ္ဝက္ပဲ
အထဲက ထူးထူးျခားျခား ပန္းေရာင္လုိ အရာတစ္ခု ထြက္လာတယ္လုိ႔ ကၽြန္မ ထင္မွတ္ခ့မ
ဲ ိတယ္။ ပြင့္ၾကတယ္ေလ . . . ေနာက္ႏွစ္ ေႏြးဦးရာသီက်ေတာ့ တစ္ပင
ြ ့္မွ ထြက္မလာေတာ့ဘူး။
အိမ္ဝင္းၿခံကုိ ျဖတ္ၿပီးၾကည့္လုိက္ေတာ့ ျပာလဲ့လဲ့အစက္ေလးလုိလုိတစ္ခုကုိ ေတြ႔ရတယ္။
ကၽြန္မ အေဖ့ရ႕ဲ အ႐ုင
ိ ္းပန္းကေလးေတြ သတိရေအာက္ေမ့ေနေပမယ့္ ကၽြန္မရဲ႕ဘဝမွာ ငယ္ငယ္က
ၿငီးေငြ႔စရာ ႏွင္းျပင္ႀကီးထဲက အေကာင္းျမင္စရာ အေျခအေနကေလးကုိ ေတြလ
႔ ုိက္ရတာမ်ားလား။ ထက္ အလုပ္ေတြ ကိစ၀
ၥ ိစၥေတြ မ်ားလာၿပီေလ။ ဒီေတာ့ ဥယ်ာဥ္ထဲ ပန္းေတြစုိက္ပ်ဳိးတာ ဘယ္လုပ္ႏုိင္ပါ
ေတာ့မလဲ။
ကၽြန္မက ကုတအ
္ ကႌ်ကုိ ဆြဲယူၿပီး အနီးကပ္ၾကည့္ဖ႔ုိ အဲဒီေနရာကုိ ဦးတည္ထြက္ခ့တ
ဲ ယ္။
အေဖရယ္ . . . လာၿပီး ကၽြန္မတုိ႔ဥယ်ာဥ္ထဲ ပန္းေတြစုိက္ေပးပါဦး . . . လုိ႔ ကၽြန္မ ေျပာသင့္တာေပါ့။
အိမ္ေရွ႕ျမက္ခင္းျပင္မွာ ျပန္က
႔ ်ဲပလ
ြ န္ေနတာက ေတာပန္းေလးေတြေပါ့။ လာဗင္ဒါဆုိတဲ့ ပန္းေတြက
ဒါေပမဲ့ အဲဒီလုိေတာင္ ကၽြန္မ မေျပာခဲ့မိဘူးေလ။
အေရာင္အေသြးစုံပါတယ္။ ျပာခဲ့တစ္လီ ဝါခဲ့တစ္ခါ . . . ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မအႀကိဳက္ဆုံး ပန္းေရာင္ေတြလည္း
ပါတယ္။ ပန္းပြင့္ေလးေတြရ႕ဲ မ်က္ႏွာေတြက စူးစူးဝါးဝါးတုိက္ခုိက္လာတဲ့ ေလထဲမွာ ေဖာင္းလုိ႔ကားလုိ႔။ အေဖဟာ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေအာက္တုိဘာတစ္ရက္မွာ ႐ုတ္တရက္ ကြန္လြန္သြားရွာတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔
မိသားစုကေတာ့ အေဖ့အတြက္ သိပ္ေၾကကြဲခ့တ
ဲ ာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မတုိ႔ေတြရ႕ဲ ကံၾကမၼာကုိပဲ အားကုိး
အေဖရယ္ေလ . . .
ၾကရေတာ့တယ္ေလ . . . အေဖဟာ ကၽြန္မတုိ႔ေတြန႔အ
ဲ တူတူ ဆက္လက္ရွိေနမယ္လုိ႔ သိထားေပမယ့္
ကၽြန္မၿပံဳးလုိက္မိတယ္။ မႏွစ္က ေဆာင္းရာသီမွာ သူ လွ်ဳိ႕ဝွက္စုိက္ခ့တ
ဲ ဲ့ ပန္းကေလးေတြကုိ ကၽြန္မ ကၽြန္မအေဖ့ကုိ သိပ္သတိရ လြမ္းဆြတ္မိပါတယ္။ ေလးႏွစ္ဆုိတဲ့ အခ်ိန္ကာလ ကုန္လြန္သြားၿပီးေနာက္မွာ
သြားသတိရမိပါတယ္။ ေဆာင္းရာသီရ႕ဲ အေမွာင္ထုန႔ဲ ၿငီးေငြ႔စရာ အထီးက်န္ဘဝေၾကာင့္ ကၽြန္မ စိတ္ညစ္ ကၽြန္မလည္းေတာက္တုိမယ္ရ ဗာဟီရေတြ ေလွ်ာက္လုပ္ေနရၿပီး စိတ္ဓာတ္ေတြက်ဆင္းခဲ့ရတယ္။
တတ္တယ္ဆုိတာ အေဖက သိေနတယ္ေလ။ ေဆာင္းရာသီရ႕ဲ အခ်ည္းႏွီးေသာ ကာလေတြ ေနာက္တစ္ေက်ာ့ ျပန္လာၿပီေပါ့လုိ႔ တစ္ကုိယ္တည္း ကၽြန္မ
ေျပာမိပါတယ္။
ကၽြန္မတုိ႔ရ႕ဲ ဆႏၵေတြကုိ ျဖည့္ဆည္းေပးႏုိင္မယ့္အရာ ဒီလုိအခ်ိန္မွာ တျခား ဘယ္အရာရွိႏုိင္
ေတာ့မွာလဲ။ အေဖစုိက္ေပးခဲ့တဲ့ ပန္းကေလးေတြေၾကာင့္ ကၽြန္မ ဝမ္းေျမာက္ရႊင္လန္းခဲ့ရသလုိ အေဖ့ေၾကာင့္ ဒီေဆာင္းရာသီ ဒုကၡကုိေတာ့ ႏွစ္စဥ္္ႏွစ္တုိင္း ခံစားရမွာပဲေလ။ ဒီကိစၥက ဓမၼတာျဖစ္စဥ္ပဲ
လည္း ကၽြန္မခ်မ္္းေျမ႕ပီတိျဖစ္ခ့ရ
ဲ တာေပါ့။ မဟုတ္လား။ ဒါေပမဲ့ ဒီကိစၥက ထူးျခားတဲ့ ကိစၥတစ္ခုပါပဲ။

ဒီေန႔ အေဖ့ေမြးေန႔ေလ . . .

14
mmcybermedia. com mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။

ကၽြန္မ သူ႔အေၾကာင္း တစ္ကုိယ္တည္း စဥ္းစားေနမိပါတယ္။ သူ႔ကုိသတိရေနတာဟာ ထူးဆန္းတဲ့ ပန္း႐ုင

ိ ္းကေလးတစ္ပင
ြ ့္ ေပါက္ေနပါၿပီ . . . ပန္းကေလးရဲ႕ထူးျခားတဲ့ အရည္အခ်င္း ဂုဏ္ျဒပ္ကုိ
ကိစၥေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မတုိ႔မိသားစုဟာ အေဖ့အေၾကာင္း အၿမဲေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ သူ႔ရ႕ဲ ယုံၾကည္မႈန႔ဲ သိလုိက္ရလုိ႔ ကၽြန္မ မ်က္ရည္အျပည့္ ဝဲလာခဲ့ရတယ္ . . .
သူ႔ကံၾကမၼာကုိ သူ ယုံယုံၾကည္ၾကည္ ဖက္တြယ္ၿပီး အသက္ရွင္ခ့တ
ဲ ာပါ။
“ ဒုကၡေတြၿငိမ္းေအးၿပီး . . . ရဲရဝ
ဲ ံ့ဝ့ံ ဘဝခရီးကုိ ေလွ်ာက္စမ္း၊ . . . ရပ္မေနနဲ႔ . . . ဆက္ၿပီး
တစ္ခါက အေဖဟာ သူဝတ္ေနတဲ့ ကုတ္အကႌ်ကုိ အုိးအိမ္မရွိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကုိ ခၽြတ္ေပး ေလွ်ာက္ေနာ္ . . . အလင္းေရာင္လာေတာ့မယ္ ” တဲ့။
လုိက္တာ ကၽြန္မေတြ႔ခ့တ
ဲ ယ္။ အေဖက လူစိမ္းေတြန႔ဲ မၾကာမၾကာစကားေျပာၿပီး အဲဒီလူေတြထဲက
ပန္းႏုေရာင္ တစ္ပင
ြ ့္မာလာကေလးက တစ္ရက္ပဲ ပြင့္ခ့တ
ဲ ာပါ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မယုံၾကည္ထားတဲ့
ဆင္းရဲတဲ့လူေတြ ငတ္မတ
ြ ္ေနတဲ့လူေတြေတြ႔ရင္ အိမ္ကုိဖိတ္ၿပီး ေကၽြးေမြးတတ္တယ္။
ဘဝကံၾကမၼာ ဘဝယုံၾကည္ခ်က္ကေတာ့ ထာဝရပါပဲ။
အခုလည္း ကၽြန္မကားေမာင္းေနတုန္း အေဖ့အေၾကာင္း မစဥ္းစားဘဲ မေနႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ခ့ရ
ဲ တယ္။

သူ႔ဘဝ အေျခအေန ဘယ္လုိရွိသလဲ . . .

သူဘယ္ေနရာ ေရာက္ေနၿပီလဲ . . .
Where the Sun Always Rises
သူေရာက္သြားတဲ့ ေကာင္းကင္ဘုံဆုိတာ တကယ္ရွိသလား . . .
BY MARNIE O MAMMINGA
ဒီလုိသံသယစိတ္ေတြရွိလုိ႔ ကၽြန္မရင္ထဲမွာ အျပစ္ရွိတယ္လုိ႔ ခံစားမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မကားကုိ
GET UP! GET UP! My mother whispers. My eyes flash open in the predawn gray. I
အိမ္ရ႕ဲ လမ္းအတုိင္း ေမာင္းတက္လာတဲ့အခါ ေတြးမိတာက ဘဝကံၾကမၼာနဲ႔ ဘဝယုံၾကည္ခ်က္ဆုိတာ
look around the screened-in-porch of our family’s log cabin, where we spend our vacation. I
သိပ္ခုိင္ၿမဲတယ္ဆုိတာပါပဲ။
take in the green porch swing the table, the twin bed where my sister sleeps, the smoky
႐ုတတ
္ ရက္ ကၽြန္မ ကားကုိ အရွိန္ေလွ်ာ့လုိက္ၿပီး စက္ကုိ ရပ္လုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အိမ္ေရွ႕ glass of the kerosene lantern. My face feels the coolness of the early-morning air.
ျမက္ခင္းျပင္ကေလးကုိ စူးစိုက္ၾကည့္လုိက္ပါတယ္။ ရႊံ႕ေတြဖုံးေနတဲ့ ျမက္ပင္ေလးေတြန႔ဲ ေပ်ာ္စျပဳေနတဲ့
I relax and cur! Deeper beneath the blanket’s warmth
မီးခုိးေရာင္ႏွင္းပုံကေလးေတြကုိ ျမင္လုိက္ရတယ္။
“Get up!” my mother whispers again. “The sunrise is glorious!” Careful not to let the
အဲဒီမွာ ေတြ႔လုိက္ရတာကေတာ့ တသုန္သုန္ တုိက္ခတ္ေနတဲ့ေလထဲမွာ ဝ့ံဝံ့ႂကြားႂကြား ထြက္ျပဴ
screen door slam, she sets off down to the lake.
ေနတဲ့ ပန္းေရာင္အ႐ုင
ိ ္းပန္းကေလး တစ္ပင
ြ ့္ေပါ့ . . .
Get up to see the sunrise? The last thing this 14 year-old wants to do is leave a warm
လြန္ခ့တ
ဲ ဲ့ ၁၈ ႏွစ္ကာလက စုိက္ခ့တ
ဲ ဲ့ မ်ဳိးဥထဲက ဘယ္လုိမ်ား တစ္ပင
ြ ့္မာလာကေလး ေပါက္လာရ
bed to see the sun rise. It’s freezing out there.
တာလဲ။ ၁ဝ ႏွစ္ေက်ာ္ မပြင့္မလန္းဘဲ ငုပ္လွ်ဳိးေနတဲ့ ပန္းကေလးေလ . . .

15
mmcybermedia. com mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။

My 17-year-old sister pushes back her covers and sits up. I make a supreme effort
and struggle out too. We grab my father’s World War II army blankets and warp them tightly
around our cotton pajamas. Our pace is quick. One of us misses catching the screen door. It
slams.
Gingerly, we pick our way over slippery rocks and prickly pine needles, down 49 dew-
covered log steps to the shore. We catch our breath and look up. Across the lake a sliver of
brilliant red crests the top of the shadowed forest. It silhouettes our mother on the lake shore
the first light catching the soft red of her hair.
Hues of lavender rose and amber being to pulsate in the sky. High above, in the soft
blue a lone star still sparkles. Silver mist rises gently from the lake. All is still.
Suddenly, the curve of a brilliant sun bursts through the dark forest: The world begins
to awaken. A blue heron rises from a distant shore and gently fans its way over the water.
Two ducks make a rippled landing near our dock, while a loon skims along the edge of a
nearby island, hunting its morning food.
Breathing the chill air, the three of us draw our blankets closer. At last, the soft hues
of dawn turn bright with the new day. The star fades. My sister and I take one more look and
race back to bed.
My mother is reluctant to leave the sunrise amphitheater. It is a while before I hear
her reach the top step and gently close the porch door.
I watch as they snatch the World War II army blankets from their beds and stumble
out the porch door. It slams.
Gingerly, they maneuver over slippery rocks and prickly pine needles down 49 dew-
covered log steps to the lake shore.
Their grandmother, her red hair now streaked with white, is already there. She greets
us silently with a bright smile, gathers her blanket closer and turns toward the east.
My sons watch intently as the rich colors of the sunrise soar into the sky. It isn’t long
before the lake awakens at the flap of a blue heron’s wings and the melodic call of a loon.
“Isn’t it beautiful?” I whisper. The boys nod silently. Before long, they grab the tails of
their frayed blankets and race back up the steps to the warmth of their beds.
My mother and I stay. Standing close, we watch the swirls of pearl mist rise and the
graceful glide of an eagle high overhead. Our faces warm in the early sun.
We turn and begin the slow climb up the old log stairs. Halfway up, I look back to see
how my mother is doing. But she’s not on the stairs. She has changed her mind. Through the
trees I can see her, still on the shore, lingering in the light.
Reader’s Digest
November, 1997

“GET UP! GET UP!” I whisper to my adolescent sons sleeping in the old metal beds on
the cabin porch. “Come see the sunrise! It’s awesome!”

16
mmcybermedia. com mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။

ေနမင္းအၿမဲထြက္ေသာေနရာ အသက္ ၁၇ ႏွစ္ရွိၿပီျဖစ္တဲ့ ကၽြန္မရဲ႕အစ္မက ေစာင္ေတြ အိပ္ရာခင္းေတြကုိ တြန္းပစ္လုိက္ၿပီး

ထထုိင္တယ္။ ခက္ခက္ခခ
ဲ ႀဲ ကိဳးစားၿပီး ကၽြန္မလည္း ထရေတာ့တာေပါ့။
“ထေတာ့ေလ . . . ထေတာ့”
ဒုတိယကမာၻစစ္တုန္းက သုံးခဲ့တဲ့ ကၽြန္မအေဖရဲ႕ စစ္ေစာင္ႀကီးေတြကုိ ဆဲြယူလုိက္ၿပီး ခ်ည္ထည္
ကၽြန္မအေမက ေလသံန႔ဲ တုိးတုိးႏႈိးပါတယ္။ ကၽြန္မမ်က္လုံးေတြဖင
ြ ့္လုိက္တဲ့အခါ အ႐ုဏ္မတက္မီ
ညဝတ္အက်ႌ အဝတ္အစားေတြေပၚမွာ ရစ္ပတ္လုိက္တယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ရ႕ဲ ေျခလွမ္းေတြက
မႈန္ဝါးဝါး အလင္းေရာင္ကုိ ျမင္ရတယ္။ ကၽြန္မက ကၽြန္မတုိ႔မိသားစု အပန္းေျဖအနားယူတဲ့ သစ္လုံးအိမ္
ျမန္ဆန္ေနတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ လုိက္ကာတံခါးျပန္ပိတ္တာကုိ မဖမ္းမိလုိက္လုိ႔ တံခါးက ဝုန္းကနဲ ပိတ္သြား
ကေလးရဲ႕ လုိက္ကာေတြ ကာထားတဲ့ ေလသာေဆာင္ကုိ လွည့္ပတ္ၾကည့္တယ္။
တယ္။
အစိမ္းေရာင္ ေလသာေဆာင္ရယ္၊ စားပြဲရယ္၊ အစ္မႀကီးအိပ္ေနတဲ့ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ ကုတင္ႀကီးရယ္
ယုိင္တိယုိင္တုိင္န႔ဲ ကၽြန္မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ေျပာင္ေခ်ာေနတဲ့ ေက်ာက္ေဆာင္ေတြန႔ဲ ထင္း႐ွဴးပင္
ကၽြန္မမ်က္လုံးထဲက ယိမ္းထုိးေနတယ္။ မနက္ေစာေစာေလက ကၽြန္မမ်က္ႏွာကုိ ထိေတြ႔တဲ့အခါ ေအးစက္
စူးေလးေတြေပၚမွာ နင္းၿပီးေလွ်ာက္ခ့ၾဲ ကတယ္။ ႏွင္းဖတ္ေတြ ဖုံးေနတဲ့ သစ္လုံးေလွကားထစ္ ၄၉ ထစ္ကုိ
ေနတယ္။
နင္းၿပီး ေရကန္ရ႕ဲ ကမ္းစပ္ဆက
ီ ုိ ဆင္းသြားၾကတယ္။
ကၽြန္မအေၾကာအခ်ဥ္ေတြကုိ ေလွ်ာ့ၿပီး ေစာင္ေတြအထပ္ထပ္ေအာက္မွာ အေႏြးဓာတ္ရေအာင္
ေလကုိ တစ္ဝႀကီး ႐ွဴလုိက္ၿပီး အေပၚကုိ ေမာ့ၾကည့္လုိက္ၾကတယ္။ ရဲရန
ဲ ီေနတဲ့ ေရာင္ျခည္တန္း
ေကြးေနမိတယ္။
တစ္ခုက အရိပ္ထုိးေနတဲ့ ေတာအုပ္ရ႕ဲ ထိပ္က ျဖာထြက္ေနတယ္။ ကန္ရ႕ဲ ကမ္းနဖူးေပၚက အေမ့ရ႕ဲ ပုံရိပ္က
“ထေတာ့ေလ” မည္းမည္းသဏၭာန္ ေပၚေနတယ္။ လင္းေရာင္နီဦးက သူ႔ရ႕ဲ ဆံပင္ အနီေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ကုိ လႊမ္းၿခံဳထားတယ္။

ကၽြန္မအေမက တုိးတုိးေျပာလုိက္ျပန္ၿပီ။ ေကာင္းကင္ထဲမွာေတာ့ ခရမ္းေဖ်ာ့ေရာင္၊ ႏွင္းဆီေရာင္န႔ဲ ပယင္းေရာင္ေတြ လူးလြန္႔ေနၾကပါတယ္။

“ေနထြက္ေနတာ က်က္သေရရွိလုိက္တာ”
အခန္းလုိက္ကာတံခါး အသံျမည္သြားမွာစုိးလုိ႔ အေမက ဂ႐ုတစုိက္ပိတ္ၿပီး ေရကန္ဘက္ဆီကုိ
ဆင္းသြားတယ္။
“ေနထြက္တာၾကည့္ဖုိ႔ အိပ္ရာထရမယ္ ဟုတ္လား”
ကၽြန္မလုိ ၁၄ ႏွစ္သမီး မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ ေႏြးေထြးတဲ့ အိပ္ရာကုိ စြန္႔ၿပီး ေနထြက္
လာတာကုိ ၾကည့္ဖုိ႔ဆုိတာ မလုပ္ခ်င္ဆုံးအလုပ္တစ္ခုပါပဲ။ အျပင္က သိပ္ကုိ ေအးခဲေနတာပါ။
ဟုိးအေဝးႀကီးက မုိးေကာင္းကင္က ျပာလဲ့လဲ့ျဖစ္ေနၿပီး ၾကယ္တစ္လုံးက မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္ လုပ္ေနဆဲပါ။
ေဘာ္ေငြေရာင္ ႏွင္းေငြ႔ေတြက ေရကန္ထဲက ခပ္ျဖည္းျဖည္း ပ်ံ႕တက္ေနၾကတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္ တစ္ခုလုံး
လည္း တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနတယ္။
႐ုတ္တရက္ဆုိသလုိ ေတာက္ပေနတဲ့ေနလုံးႀကီးနဲ႔ စက္ဝုိင္းျခမ္းအခုံးက မည္းေမွာင္ေနတဲ့
ေတာအုပ္ကုိ ေဖာက္ထြက္လာတယ္။ ကမာၻေလာကႀကီးလည္း အိပ္ရာကႏုိးထလာၿပီေလ. . . ဗ်ဳိင္းညိဳျပာႀကီး
တစ္ေကာင္က ေဝးလံတဲ့ကန္ ဟုိဘက္ကမ္းက ထပ်ံလာၿပီး ေရမ်က္ႏွာျပင္ေပၚမွာ အေတာင္ႏွစ္ဖက္ကုိ
သိမ္ေမြ႔ညင္သာစြာ ခတ္ထြက္လာတယ္။ ေရဘဲႏွစ္ေကာင္က ကၽြန္မတုိ႔ရ႕ဲ ေလွဆိပ္အနားမွာ ဆင္းလုိက္တာ
ကန္ထဲမွာ လႈိင္းဂယက္ေတြ ထသြားၾကတယ္။ စစၥလီတစ္ေကာင္က အနားက ကၽြန္းကေလးရဲ႕ကမ္းစပ္မွာ
နံနက္ခင္းစာ ရွာေဖြေနပါတယ္။

17
mmcybermedia. com mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။

ေအးစက္ေနတဲ့ေလကုိ ႐ွဴသြင္းလုိက္ၿပီး ကၽြန္မတုိ႔ သားအမိသုံးေယာက္ဟာ ေစာင္ေတြကုိ ပုိၿပီး “မလွဘူးလားေဟ့”

တင္းတင္း ၾကပ္ၾကပ္ဆြဲထားလုိက္မိတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အ႐ုဏ္ဦးရဲ႕ေဖ်ာ့ေတာ့တဲ့ အလင္းေရာင္
ကၽြန္မကသားေတြကုိ တုိးတုိးေမးလုိက္တယ္။ သားေတြက စကားမေျပာဘဲ ေခါင္းညိတ္ၾကတယ္။
ေတြဟာ နံနက္ခင္းတစ္ခုန႔ဲအတူ ပုိၿပီးေတာ့ ေတာက္ပလာတယ္။ ေကာင္းကင္ကၾကယ္ရ႕ဲ အလင္းေရာင္
မၾကာမီမွာပင္ ေဟာင္းႏြမ္းေနတဲ့ ေစာင္ေတြရ႕ဲ အစေတြကုိ လက္န႔ဆ
ဲ ုပ္ကုိင္ၿပီး ေလွကားထစ္ေတြကုိ
လည္း ေမွးမွိန္သြားၿပီေလ။ ကၽြန္မနဲ႔အစ္မႏွစ္ေယာက္သား အဲဒီျမင္ကြင္းကုိ တစ္ႀကိမ္ေတာ့ ေမာ့ၾကည့္
ေျပးတက္ကာ သူတုိ႔အိပ္ရာထဲ ျပန္ေျပးၾကျပန္ၿပီ။
လုိက္ၿပီး အိပ္ရာထဲျပန္ဝင္ဖုိ႔ အိမ္ဘက္ကုိ ျပန္ေျပးခဲ့ၾကတယ္။
ကၽြန္မအေမနဲ႔ကၽြန္မက ေနရစ္ခ့တ
ဲ ယ္။ ႏွစ္ေယာက္သား ပူးပူးကပ္ကပ္ မတ္တတ္ရပ္ၿပီး ပုလဲလုိ
ကၽြန္မရဲ႕အေမကေတာ့ ေနထြက္ခ်ိန္ကုိ ကုိယ္ေတြ႔ျမင္ရတဲ့ ဇာတ္ခုံကေလးကုိ မခဲြႏုိင္မခြာရက္
ဥေနတဲ့ ႏွင္းမႈန္ေတြ ေလေပြထဲမွာ ဝဲပ်ံေနတာရယ္ ကၽြန္မတုိ႔ေခါင္းေပၚမွာ လင္းယုန္ငွက္တစ္ေကာင္
ျဖစ္ေနတယ္။ အေမ ထိပ္ဆုံးေလွကား ထစ္ကုိေရာက္ၿပီး ေလသာေဆာင္ထဲဝင္ တံခါးခပ္ျဖည္းျဖည္း
ေလဟုန္စီးေနတာရယ္ကုိ ၾကည့္ေနမိတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ရ႕ဲ မ်က္ႏွာေတြက နံနက္ေစာေစာ ေနေရာင္ေႀကာင့္
ပိတ္လုိက္တဲ့ အသံၾကားရေတာ့ တဒဂၤအခ်ိန္ပဲ ရွိမွာပါ။
ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ျဖစ္ေနတယ္။
“ထေတာ့ေလ၊ ထေတာ့”
ကၽြန္မတို႔သားအမိ လွည့္ၿပီး သစ္လံုးေလွကားကို ခပ္ျဖည္းျဖည္း လွမ္းတက္ခ့ပ
ဲ ါတယ္။ လမ္းတစ္ဝက္
အခုလည္း ကၽြန္မက သစ္လုံးအိမ္ရ႕ဲ ေလသာေဆာင္ထဲက သတၱဳကုတင္ေဟာင္းႀကီးေတြေပၚ ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မအေမရဲ႕ အေျခအေနကို ကၽြန္မ ျပန္ၾကည့္လိုက္တယ္။ သူ ေလွကားေပၚမွာ မရွိေတာ့
အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ အရြယ္ေရာက္စ သားေတြကုိ ႏႈိးေနရျပန္ၿပီ။ ဘူးေလ။

“ေနထြက္တာကုိ လာၾကည့္ၾကစမ္း၊ သိပ္ကလ

ုိ ွတယ္ေဟ့” သစ္ပင္ေတြႀကားက ကၽြန္မ သူ႔ကို လွမ္းၾကည္လ
့ ိုက္ေတာ့ ကန္ေပါင္ေပၚမွာ သူမတ္တတ္ရပ္
ေနတာကို ေတြရ
႔ တယ္။
သူတု႔ိတစ္ေတြ ဒုတိယကမာၻစစ္တုန္းက စစ္ေစာင္ေတြကုိ အိပ္ရာေပၚက ေကာက္ယူၿပီးေလသာ
ေဆာင္တံခါးကုိ ဖြင့္ထြက္လာၾကတာကုိ ကၽြန္မၾကည့္ေနမိတယ္။ တံခါးက ဝုန္းခနဲ ျပန္ပိတ္သြားတယ္။ ေနေရာင္ကို မခြဲႏိုင္မခြာရက္ ခံစား ၾကည္ႏူးေနတာပါ။
သူတုိ႔တစ္ေတြ ယုိင္တိယုိင္တိုင္န႔ေ
ဲ ျပာင္ေခ်ာေနတဲ့ ေက်ာက္ေဆာင္ေတြန႔ဲ ထင္း႐ွဴးပင္စူးေလးေတြေပၚမွာ
နင္းၿပီးေလွ်ာက္ခ့ၾဲ ကတယ္။ ႏွင္းဖတ္ေတြဖုံးေနတဲ့ သစ္လုံးေလွကားထစ္ ၄၉ ထစ္ကုိ နင္းၿပီး ေရကန္ရ႕ဲ
ကမ္းစပ္ဆီကုိ ဆင္းသြားၾကပါတယ္။

နီက်င္တဲ့ဆံပင္ေတြ ျဖဴေဖြးေနၿပီျဖစ္တဲ့ သူတုိ႔ရ႕ဲ အဖြားကေတာ့ ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ။ သူက ကၽြန္မတုိ႔

သားအမိေတြကုိ ဘာမွမေျပာဘဲ သူ႔ေစာင္ကုိ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ဆြဲေစ့လုိက္ၿပီး အေရွ႕ဘက္ကုိ မ်က္ႏွာမူ
လုိက္တယ္။ ေနထြက္ခ်ိန္ရ႕ဲ ဝင္းလက္ေတာက္ေျပာင္တဲ့ အလင္းေရာင္ေတြက ေကာင္းကင္ေပၚကုိ
တက္လာတာကုိ ကၽြန္မရဲ႕သားေတြက ေသေသခ်ာခ်ာစုိက္ၾကည့္ေနၾကတယ္။ ဗ်ဳိင္းညိဳျပာရဲ႕ ေတာင္ပံ
ခတ္သံန႔ဲ စစၥလီငွက္ရ႕ဲ သာယာတဲ့ ျမည္ေႂကြးသံေၾကာင့္ ေရကန္ႀကီးလည္း လႈပ္ရွားႏုိးထလာၿပီေလ။

18
mmcybermedia. com
Whenever the chimes dance in the wind, I remember and
I See an Angle
BY RANJEET KHAIRA
I HAVE ALWAYS been fascinated by wind chimes. When I was little, I thought they
were clever, for they made the wind visible by dancing along with it. More recently, I have
come to realize there are things in life just as real as the wind that we can see only with our
hearts.
At my home near Kuala Lumpur, I stop what I am doing to listen as my favorite chime
creates tones like distant church bells. My mind wanders back to the days in June 1996
church bells. My mind wanders back to the day in June 1996 when I suspected I was
Pregnant. I had bought a home pregnancy test kit and was carefully following the instruction.
Dear Lord, I prayed. Please let it be positive. The results seemed to be taking a long time.
Then, with the magical suddenness of a rainbow, the pink line materialized.
As I looked at the positive test result, my joy was intertwined with fear. Please let me
have this baby, I prayed Seth and I, married for seven years, were childless. I’d conceived
several times, but the pregnancies had ended in miscarriage. With each loss, my world would
turn upside down.
Over the years numerous gynecologists reassured me that the miscarriages happened
because the fertilized eggs were just not good enough. It was nature’ way of making sure
that only the most healthy ones made it, the doctors said.
19
mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။
After my gynecologist confirmed that I was pregnant again. Seth and I put up a new
wind chime in our home to celebrate our gift of life. The chime was ordinary, with its long,
hollow shafts and wooden pendulum, but the music it made was divine.
As THE DANGEROUS first 12 weeks passed, my joy increased. At prenatal checkups. I
watched my baby’s growth on the ultrasound monitor.
In the fifth month, I asked the doctor if he could determine the gender, but he said
the baby was being mischievous by lying on his side. I felt sure it was going to be a boy. He
would look like his father, whom I loved with all my heart.
Then, in my 29th week, my water broke and the baby started moving frantically. At
the medical center the doctor told me there was a high probability that I would go into early
labor. If the baby was born, he would need a ventilator to survive.
My world has suddenly become gray and cold. Somehow I knew the worst had just
begun.
I WENT to a Catholic missionary hospital, which had a ventilator available. Slowly my
contractions lessened and the baby’s heartbeat seemed to become stronger. After 1 days. I
returned home under strict orders to confine myself to complete bed rest.
On the first night of the 36th week, labor set in and we rushed to the hospital. As my
doctor examined me he said nothing, but the sorrow in his eyes told me all I needed to know.
He took my hand and said he could not hear the baby’s heartbeat. My baby was dead.
mmcybermedia. com mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။

Not wanting to risk complications from a caesarean he recommended that I deliver pregnancy had ended earlier, like the others, I would never have had the chance to feel him
naturally. The next nine hours were the longest of my life. As the contractions grew closer growing inside me, to see his beautiful face and to touch him. My memories were a balm to
together. I begged God for a miracle. the hurt. In time, my darkness lifted.

Finally, at 12:33 P.M on February 18, I gave birth to our son. Unlike other deliveries, THERE ARE MOMENTS when my heart still aches, and then I pause to watch the
there was no baby’s cry, the doctor did not congratulate the parents, and the nurses did not chime in its gentle dance with the wind. And my spirit lifts as once again, I see my angel
coo over the newborn. Instead, the doctor tried to spare me by keeping the baby aside and Joshua.
consoling me that the ordeal was over.

But it was not over for me. I insisted that my baby be brought to me. When I saw him, Reader’s Digest
I laughed and cried at the same time. He was so beautiful, the spitting image of his father. November, 1998
His mouth was curled. His nose was both rounded and pointed. He had long black hair, thick
နတ္သားကေလးကုိ ျမင္ရပါတယ္
eyelashes and almond-shaped eyes. He looked as if he had a million gurgles inside him, but
he made no sound. ေလထဲကဆည္းလည္းေလးေတြကုိ ကၽြန္မ သိပ္သေဘာက် ႏွစ္သက္မိပါတယ္။ ကၽြန္မကေလးဘဝ
ခပ္ငယ္ငယ္တုန္းက ဒီေလဆည္းလည္းေလးေတြဟာ သိပ္ေတာ္ၾကတာလုိ႔ ထင္မွတ္ခ့မ
ဲ ိတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ
WE NAME our Joshua and gave him the best we could . . . the first clothes, fresh
ဆုိေတာ့ သူတုိ႔ ေလထဲမွာ ကခုန္ျမဴးတူးေနၾကတဲ့အခါ ေလကုိျမင္ေတြၾ႔ ကရလုိ႔ပါပဲ။
yellow roses and ultimately the most beautiful baby-blue urn we could find for his ashes. Seth
and I held the urn as the boat took us out to sea. When the boat stopped, I didn’t want to let ကၽြန္မအေနနဲ႔ ေလာကမွာ အသည္းႏွလုံးနဲ႔ပဲ ခံစားေတြ႔ျမင္ႏုိင္တဲ့ ေလနဲ႔တူေသာ အရာဝတၳဳေတြ
go. After many tears the urn was placed into the receiving arms of the gentle azure waves. ရွိေနပါလားလုိ႔ မၾကာမီကမွ သေဘာေပါက္နားလည္ခ့ပ
ဲ ါတယ္။

WHEN I WENT for my postnatal checkup, a month after the delivery, I felt so ကြာလာလမ္ပူၿမိဳ႕ေတာ္အနားက ကၽြန္မရဲ႕အိမ္မွာ ကၽြန္မဟာလုပ္လက္စ အလုပ္ကုိရပ္ၿပီး ကၽြန္မ
incomplete. All the other mothers had newborns in their arms. ခ်စ္တဲ့ ဆည္းလည္းကေလးက ဟုိအေဝးကတီးခတ္ေနတဲ့ ေခါင္းေလာင္းသံေလးေတြ ဖန္တီးေနတာကုိ
နားေထာင္ေနမိပါတယ္။
At home Joshua’s wind chime reminded me of my loss. Many times I thought about
taking it down, but I couldn’t. It was my remaining symbol of joy and hope. ကၽြန္မရဲ႕စိ္တ္သႏၲာန္က ကၽြန္မ ပတၱျမားေရႊၾကဳတ္ ႏႈတ္ငုံေတာ္ အရင့္အမာျဖစ္ၿပီး ကုိယ္ဝန္
ေဆာင္ရတဲ့ ၁၉၆၆ ခုႏွစ္ ဇြန္လတစ္ရက္ဆီကုိ ျပန္ေရာက္သြားတယ္။ ကၽြန္မဟာ အိမ္မွာ ကုိယ္ဝန္ရွိမရွိ
Sometimes I felt as if I were going to spend the rest of my life in pain. But as the
စမ္းသပ္တဲ့ေ သတၱာငယ္ကေလးတစ္လုံး ဝယ္လုိက္ၿပီး အၫႊန္းအတုိင္း ဂ႐ုတစုိက္လုပ္ၾကည့္ခ့တ
ဲ ယ္။
days passed, I began to realize that my brief time with Joshua was itself a blessing. If my

20
mmcybermedia. com mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။

“ဘုရားရွင္ ကုိယ္ဝန္ရွိတယ္လုိ႔ ျပသေတာ္မူပါ” လုိ႔ ကၽြန္မဆုေတာင္းပတၳနာေတြ ျပဳမိေနေလရဲ႕ . . . ငါးလေျမာက္တဲ့အခါ ေယာက်္ားေလးနဲ႔ မိန္းကေလးကုိ ခဲြလုိ႔ရၿပီလားလုိ႔ ကၽြန္မ ဆရာဝန္ကုိ
ေမးၾကည္ခ့တ
ဲ ယ္။ ဒါေပမဲ့ ကေလးက လူကဲကေလးျဖစ္လုိ႔ ေစာင္းေနတယ္လုိ႔ ေျပာျပတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့
အေျဖထုတ္ဖုိ႔ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ သက္တန္႔တစ္ခု ႐ုတ္တရက္ေပၚလာသလုိ
သူဟာ ေယာက်္ားေလးျဖစ္မယ္လုိ႔ တစ္ထစ္ခ်တြက္ထားတာေပါ့။ ကၽြန္မအသည္းႏွလုံးနဲ႔ ယွဥ္ၿပီး ခ်စ္ခင္ရတဲ့
ပန္းေရာင္လုိင္းေလး ေပၚလာခဲ့တာေပါ့။
ခင္ပန
ြ ္းသည္ သူ႔အေဖနဲ႔ သူ သိပ္တူမွာပါလုိ႔ တြက္ထားတယ္။
ကုိယ္ဝန္ရွိၿပီလုိ႔ ျပထားတဲ့ လုိင္းကေလးကုိ ၾကည့္ေနစဥ္မွာ ကၽြန္မရဲ႕ဝမ္းသာမႈဟာ စုိးရိမ္စိတ္နဲ႔
ဒီလုိန႔ဲ ၂၉ ပတ္ေျမာက္ေတာ့ ကၽြန္မ ေရမႊာေပါက္ၿပီး ကေလးက အရမ္းလႈပ္ရွား ႐ုန္းကန္ေတာ့
ယွဥ္တြဲထြက္ေပၚေနပါတယ္။
တာေပါ့။ ေဆး႐ုံေရာက္ေတာ့ ဆရာဝန္က ကၽြန္မဗုိက္နာဖုိ႔ အလားအလာသိပ္ရွိေနၿပီလုိ႔ ေျပာျပတယ္။
ဘုရားသခင္ ဒီရင္ေသြးကေလးကုိေတာ့ ေမြးပါရေစ။ ေမြးခြင့္ေပးသနားပါအရွင”
္ လုိ႔ ကၽြန္မ ကေလးေမြးလာရင္ သူအသက္ရွင္ဖုိ႔ အသက္႐ွဴစက္ (Ventilator) တပ္ေပးထားရမယ္လုိ႔ ေျပာတယ္။
ဆုေတာင္းမိျပန္တယ္။
ကၽြန္မရဲ႕ကမာၻကေတာ့ စုိးရိမ္စရာနဲ႔ ေၾကာက္စရာေတြ ႐ုတ္တရက္ ျဖစ္ေပၚလာၿပီေပါ့ . . .
ကၽြန္မနဲ႔ကၽြန္မရဲ႕ ခင္ပန
ြ ္း ‘ဆက္’ တုိ႔ အိမ္ေထာင္က်တာ ၇ ႏွစ္ရွိၿပီျဖစ္ေပမယ့္ သားသမီး ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘဝမွာ အဆုိးဆုံးေတြ စျဖစ္လာၿပီလုိ႔ ကၽြန္မနားလည္သေဘာေပါက္ခ့ရ
ဲ တယ္။
မရွိၾကပါဘူး။ ကၽြန္မကုိယ္ဝန္ အႀကိမ္ႀကိမ္ရွိခ့ေ
ဲ ပမယ့္ ပ်က္က်ေလ့ရွိပါတယ္။ ကေလးပ်က္သြားၿပီဆုိရင္
ကၽြန္မဟာ အသက္႐ွဴစက္ရွိတဲ့ ဘရင္ဂ်ီသာသနာျပဳေဆး႐ုတ
ံ စ္႐က
ုံ ုိ ေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕
ကၽြန္မနဲ႔ဘဝဟာ ကေျပာင္းကျပန္ ျဖစ္ရေတာ့တာပါပဲရွင္ . . . ။
စုိးရိမ္စိတ္ေတြဟာ တျဖည္းျဖည္း ေလ်ာ့နည္းသြားၿပီး ကေလးရဲ႕ႏွလုံးခုန္သံလည္း ေတာ္ေတာ္သန္မာလာ
သားဖြား ပညာပါရဂူေတြက ကၽြန္မ အခုလုိ သားပ်က္က်ရတာဟာ မ်ဳိးဥေတြအားနည္းလုိ႔ ပုံရပါတယ္။ ေနာက္ ၁၂ ရက္ၾကာေတာ့ ကၽြန္မေဆး႐ုက
ံ ေန အိမ္ကုိ ျပန္ဆင္းခဲ့တယ္။ အိပ္ရာထဲမွာ
ျဖစ္ရတာလုိ႔ ႏွစ္အတန္ၾကာကတည္းက ေျပာေနၾကတာပါ။ ကမာၻ႔နိယာမအတုိင္းကေတာ့ ကၽြန္မ သန္စမ
ြ ္းၿပီး လုံးဝအနားယူရမယ္ဆုိတဲ့ ဆရာဝန္ၫန
ႊ ္ၾကားခ်က္လည္း ပါလာခဲ့တယ္။
ခြန္အားအျပည့္ဆုံး မ်ဳိးဥဟာ ေအာင္ျမင္မွာပါပဲလုိ႔ ဆရာဝန္ေတြကေျပာၾကပါတယ္။
ဒီလုိန႔ဲ ၃၆ ပတ္ေျမာက္တဲ့ ပထမညမွာပဲ ကၽြန္မ စၿပီးဗုိက္နာတာေၾကာင့္ ေဆး႐ုက
ံ ုိ အေျပးသြားခဲ့
ကၽြန္မရဲ႕ သားဖြားပညာပါရဂူက ကၽြန္မမွာကုိယ္ဝန္ရွိျပန္ၿပီဆတ
ုိ ာကုိ အတည္ျပဳၿပီးတဲ့ေနာက္ ဆက္န႔ဲ ရတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ဆရာဝန္က ကၽြန္မကုိ စစ္ေဆးေနစဥ္မွာ ဘာတစ္ခန
ြ ္းမွ မေျပာေပမယ့္ သူ႔မ်က္လုံးထဲက
ကၽြန္မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ ဘဝရဲ႕လက္ေဆာင္တစ္ခု ရလာတာကုိ ဂုဏ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႔ ေလဆည္းလည္း ဝမ္းနည္းမႈက ကၽြန္မသိလုိတဲ့ ကိစၥေျပာျပတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ရင္ေသြးကေလးက ေသေနပါၿပီ။
အသစ္တစ္လုံး အိမ္မွာ ခ်ိတ္ထားလုိက္ၾကတယ္။ ဒီဆည္းလည္းကေလးက သာမန္ဆည္းလည္းကေလးပါ။
သူက ကၽြန္မ လက္ကုိကုိင္ၿပီး ကေလးရဲ႕အသက္႐ွဴသံကုိ မၾကားရဘူးလုိ႔ ေျပာျပတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕
အေခါင္းပါတဲ့ သံပုိက္အရွည္ကေလးေတြန႔ဲ သစ္သားခ်ိန္သီးကေလးတစ္ခုပါတယ္။ တီးခတ္လုိက္တဲ့
ရင္ေသြးကေလးက ေသေနပါၿပီ။
ဂီတသံစဥ္ကေလးကေတာ့ ေကာင္းကင္ကလာတဲ့ အသံလုိပဲ သန္႔စင္မန
ြ ္ျမတ္လွပါတယ္။
ဗုိက္ခြေ
ဲ မြးရင္ မလုိအပ္တဲ့႐ႈပ္ေထြးမႈေတြ ဝင္လာမွာစုိးလုိ႔ ေမြး႐ုိးေမြးစဥ္နည္းနဲ႔ပဲ ေမြးဖုိ႔ ဆရာဝန္က
အႏၲရာယ္ရွိတဲ့ ပထမ ၁၂ ပတ္ ကုန္လြန္ေက်ာ္လႊားသြားၿပီးေနာက္ ကၽြန္မရဲ႕ ဝမ္းေျမာက္ ပီတိျဖစ္ရ
ေျပာပါတယ္။ ေနာက္ ၉ နာရီဆုိတဲ့ အခ်ိန္ကာလက ကၽြန္မဘဝမွာ အရွည္ၾကာဆုံးအခ်ိန္ကာလေတြပါပဲ။
မႈဟာလည္း တုိးပြားမ်ားျပားလာခဲ့တယ္။ မီးမဖြားမီ ေဆးစစ္ေဆးမႈေတြ လုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မဟာ
အာထရာေဆာင္းကေန ကေလးရဲ႕ႀကီးထြားမႈကုိ ျမင္ေတြခ
႔ ့ရ
ဲ တယ္။

21
mmcybermedia. com mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။

ကၽြန္မရဲ႕ႂကြက္သားေတြ တင္းမာလာၿပီး ညႇစ္အားေတြ ထုတ္ရတဲ့အခါမွာ ဘုရားသခင္ကုိ ကၽြန္မ ဆက္န႔က

ဲ ၽြန္မတုိ႔က ေမာ္ေတာ္ဘုတ္န႔ဲ ပင္လယ္ထဲကုိ ထြက္လာတဲ့အခါ သူ႔အ႐ုိးအုိးကေလးကုိ
အသနားခံၿပီး ေဘးအႏၲရာယ္က ထူးထူးျခားျခား လြန္ေျမာက္ေအာင္ ကယ္တင္ပါလုိ႔ ဆုေတာင္းခဲ့ပါတယ္။ ႏွစ္ေယာက္သားက်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကုိင္ထားၾကတယ္။ ဟုိေရာက္ေတာ့ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ရပ္သြားတဲ့အခါ
ကၽြန္မသားကေလးရဲ႕ အ႐ုိးအုိးကုိ မလႊင့္ပစ္ရက္ေသးပါဘူး။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေဖေဖၚဝါရီ ၁၈ ရက္ေန႔ ည ၁၂း၃၃ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မက ကၽြန္မတုိ႔ရ႕ဲ သားကေလးကုိ
ေမြးဖြားႏုိင္ခ့ပ
ဲ ါတယ္။ ဒီျပင္ လူေတြေမြးသလုိ ကေလးငုိသံလည္း မၾကားရဘူး။ ဆရာဝန္က မိဘႏွစ္ပါးကုိ မ်က္ရည္ေတြ အဆက္မျပတ္ သြန္ခ်ၿပီးတဲ့ေနာက္ သားေလးရဲ႕ ျပာအုိးကေလးကုိ ျငင္သာတဲ့
ဂုဏ္ျပဳစကားလည္းမဆုိႏုိငဘ
္ ူး။ သူနာျပဳဆရာမေတြက ေမြးကင္းစကေလးကုိ ေခ်ာ့ျမဴတာလည္း မလုပ္ ပင္လယ္လႈိင္းျပာေတြရ႕ဲ ကမ္းထားတဲ့ လက္ထဲထည့္လုိက္ရတယ္။
ႏုိင္ဘူး။
မီးဖြားၿပီး တစ္လၾကာေတာ့ မီးဖြားၿပီးကာလအတြက္ ျပန္လည္စစ္ေဆးဖုိ႔ ကၽြန္မ ေဆး႐ုံးကုိ
အဲဒီလုိလုပ္ရမယ့္အစား ဆရာဝန္က ကၽြန္မကုိ ကုိယ္ခ်င္းစာတဲ့ အေနနဲ႔ ကေလးကုိ ကၽြန္မအနားမွာ ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ ကၽြန္မအေနနဲ႔ တစ္ခုခလ
ု ုိေနသလုိ ဟာတာတာႀကီး ျဖစ္ေနေတာ့တာေပါ့။ တျခား
လာခ်ေပးၿပီး ဒုကၡသုခေတြ ၿပီးဆုံးသြားၿပီေပါ့ကြယ္လုိ႔ အားေပးစကားတစ္ခန
ြ ္းေတာ့ ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။ မိခင္ေတြက ေမြးကင္စကေလးေတြ လက္ေမာင္းေပၚမွာတင္ၿပီး ေပြထ
႔ ားၾကေလရဲ႕။

ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မအတြက္က ဒုကၡေတြက မၿပီးဆုံးေသးပါဘူး။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ သားေဂ်ာ့႐ွဴးဝါးရဲ႕ ေလဆည္းလည္းကေလးက ကၽြန္မရဲ႕ဆုံး႐ႈံးမႈကုိ သတိထား

အမွတ္ရေစခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီဆည္းလည္းေလးကုိ ျဖဳတ္ခ်ထားဖုိ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ စဥ္းစားမိေပမယ့္ ကၽြန္မ
ကၽြန္မရဲ႕ရင္ေသြးကုိ ကၽြန္မဆီယူလာေပးပါလုိ႔ ကၽြန္မက ေတာင္းဆုိခ့မ
ဲ ိတယ္။ ကၽြန္မ သားကေလး
မျဖဳတ္ရက္ပါဘူး။
ကုိေတြ႔ေတာ့ တစ္ခ်ိန္ထဲမွာ ရယ္လည္းရယ္တယ္ ငုိလည္းငုိခ့ရ
ဲ ပါတယ္။
ဒီဆည္းလည္းကေလးက ကၽြန္မရဲ႕ေပ်ာ္ရႊင္မႈန႔ဲ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကုိ ေဖာ္ေဆာင္ေနတဲ့ တစ္ခုတည္း
သားကေလးက လူေခ်ာကေလးပါ။ သူ႔အေဖနဲ႔ခၽြတ္စပ
ြ ္တူေနတယ္ေလ။ သူ႔ပါးစပ္ကေလးက
ေသာ နိမိတ္ပုံကေလးပဲေလ။
ေလးကုိင္းလုိ ေကြးေကြးကေလး . . . သူ႔ႏွာေခါင္းက ျပည့္ၿပီး ခၽြန္ေနတယ္။ သူ႔ဆံပင္ေတြက ရွည္လ်ား
မည္းေမွာင္ ေနတယ္။ မ်က္ေတာင္ႀကီးေတြက ထူထဲၿပီး မ်က္လုံးက ဗႏၶာသီးလုိပုံသဏၭာန္ေလ။ တစ္ခါတေလေတာ့လည္း ကၽြန္မတစ္သက္လုံး ေၾကကြဲမႈေဝဒနာကုိ ဖက္တြယ္ၿပီး ဘဝနိဂုံးခ်ဳပ္
ရေတာ့မွာလားလုိ႔ ေတြးေတာခဲ့မိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ရက္ေတြကုန္လြန္လာတာနဲ႔အမွ် သားကေလး ေဂ်ာ့႐ွဴးဝါးနဲ႔
သူ႔ခႏၶာကုိယ္ထဲမွာ တခစ္ခစ္န႔ဲ ရယ္စရာေတြ သိန္းသန္းရွိေနတဲ့ ပုံစံမ်ဳိးေလးပါ။ ဒါေပမဲ့ သား
အတူတူေနခဲ့ရတဲ့ တဒဂၤအခ်ိန္ကေလးေတြက သုခခ်မ္းသာတစ္ခုပလ
ဲ ုိ႔ သေဘာေပါက္စ ျပဳလာေတာ့
ကေလးက ဘာသံမွ မထြက္ႏုိင္ရွာေတာ့ပါဘူး။
တယ္ေလ။
ကၽြန္မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္က သားကေလးကုိ ‘ေဂ်ာ့႐ွဴးဝါး’ လုိ႔ နာမည္ေပးၾကၿပီး သူ႔ကုိ အေကာင္းဆုံး
ကၽြန္မရဲ႕ကုိယ္ဝန္ဟာ သူမ်ားေတြျဖစ္သလုိ ေစာေစာစီးစီးပ်က္သြားရင္ သားကေလး ကၽြန္မ
ေတြ လုပ္ေပးရတယ္။ အလွဆုံး အဝတ္အစားေတြ ဝတ္ေပးၿပီး လန္းဆန္းတဲ့ ႏွင္းဆီဝါေတြ တင္ေပး
ဝမ္းထဲမွာ ႀကီးျပင္းလာတာကုိ ဘယ္ခံစားခြင့္ရေတာ့မွာလဲ . . . သူ႔ရ႕ဲ ခ်စ္စရာမ်က္ႏွာကေလးကုိ ဘယ္ျမင္
လုိက္တယ္။ ေနာက္ဆုံး သူ႔အ႐ုိးျပာကေလးေတြထည့္ဖုိ႔ မုိးျပာေရာင္ အုိးလွလွကေလးတစ္လုံး ရွာၿပီး
ေတြခ
႔ င
ြ ့္ရေတာ့မွာလဲ။
စီစဥ္ခ့ပ
ဲ ါတယ္။

22
mmcybermedia. com mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။

ကၽြန္မရဲ႕အတိတ္ကာလ အမွတ္တရျဖစ္ရပ္ေတြက ကၽြန္မရင္ထဲက ေၾကကြဲမႈကုိ ကုစားေပးတဲ့ “Oh, I know you don’t, “ Kathleen said, slamming the alarm button down. “It’s just
ေဆးျဖစ္ခ့ရ
ဲ တယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ဘဝကုိ လႊမ္းၿခံဳထားတဲ့ အေမွာင္ထုႀကီးဟာလည္း အခ်ိန္မီ ေပ်ာက္ကြယ္သြား that I dreamed you left the kids and me for some Angela woman. I’ve been awake for hours
ေတာ့တာေပါ့။ getting madder and madder.”

ကၽြန္မရဲ႕အသည္းႏွလုံးမွာ နာက်င္မႈ ေဝဒနာေတြကုိ ခံစားဆဲအခ်ိန္ကာလေတြ ရွိေနပါေသးတယ္။ “Silly girl,” I muttered drowsily, snuggling deeper into the blankets.
အဲဒီေနာက္ ေလထဲမွာ ဆည္းလည္းကေလး ညင္ညင္သာသာ ကခုန္ေနတာကုိ ရပ္ၾကည့္ေနမိတယ္။
Kathleen threw back the covers with considerably more force than circumstances
အဲဒီအခါ
required and got out of bed.
ကၽြန္မရဲ႕စိတ္ေတြ ျပန္တက္ႂကြလာၿပီး ကၽြန္မရဲ႕နတ္သားကေလးျဖစ္တဲ့ ေဂ်ာ့႐ွဴးဝါးကေလးကုိ
“It was just a dream,” I reminded her, hoping for two more minutes of
ေနာက္တစ္ေခါက့္ျပန္ျမင္ရေတာ့တာေပါ့။
unconsciousness “I’m here with you and our children. I’m not leaving. Never, never, never”

The shower door banged shut, and drifted off. Suddenly a wet towel hit me in the
An Affair to Remember face.

What did I do deserve this?
BY PATRICK O’NEILL
“MORNING, SWEETIE.” I said, my head still buried in my pillow. “Who’s Angela?” my
wife asked in the tone TY reporters use when their cameras are chasing some poor jerk down
a sidewalk.
A million years of evolution have given married guys a sixth sense about that tone, a
sense that tells them exactly when to be absolutely truthful, answering all questions fully and
without reservation.
“Sorry, honey. I was aiming for the hamper,” Kathleen said, “Anyway, you and Angela
were living in one of those luxury condos . . .”
“That’s crazy! Child support would wipe me out. I couldn’t afford to live under a
bridge if I left you . . . which I have no plans to do”
“Angela’s a surgeon,” my wife replied scathingly: with an international reputation.
She’s filthy rich.”
“Listen, I know dreams can seem pretty realistic sometimes,” I said soothingly “But
you’re the woman of my dreams.”

“I don’t know any Angela.” I said.

23
mmcybermedia. com mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။

“You want to know what really hurt?” she asked, ignoring me completely. “The kids သတိရစရာ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္
went to visit one weekend, and Angela made teddy bear pancakes. With little raisin eyes. The
“ေကာင္းေသာနံနက္ခင္းပါ အခ်စ္” လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာလုိက္တဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္ဦးေခါင္းဟာ
children talked about those for days.
ေခါင္းအုံးထဲမွာပဲ နစ္ျမဳစ္ေနဆဲပါ။
“They also told me she spent hours rubbing your shoulders” Kathleen continued
“အန္ဂ်ီလာဆုိတာ ဘယ္သူလဲ”
morosely “Sometimes she’d sit at your feet on that spotless white carpet! ‘It’s like snow,
Mom’ . . . and gaze up at you, laughing at every stupid little thing you said. Darn! Your watch လမ္းေဘး လူသြားလမ္းေပၚမွာ အျမန္ေလွ်ာက္သြားေနတဲ့ လူတခ်ဳိ႕ကုိ ကင္မရာနဲ႔လုိက႐
္ က
ုိ ္ၿပီး
fell in the sink. Sorry, sweetie.” ေမးခြန္းထုတ္တတ္တဲ့ ႐ုပ္သံသတင္းေထာက္ေတြရ႕ဲ ေလသံမ်ဳိးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးက ေမးလုိက္တယ္။

“Kathleen, I couldn’t love a surgeon, they’re notoriously self-centered and egotistical” အီေဗာ္လူးရွင္းဆုိတဲ့ အဆင့္ဆင့္ေျပာင္းလဲတဲ့နိယာမအတုိင္း လူေတြျဖစ္ေပၚလာဖုိ႔ ႏွစ္သန္းေပါင္း
မ်ားစြာ ၾကာခဲ့တဲ့ ကာလတစ္ေလွ်ာက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အိမ္ေထာင္သည္ ပုရိသေတြဟာ ဒီေလသံကုိ
“Angela words among the poor,” Kathleen said.” The President gave her some kind of
ဆ႒မအာ႐ုထ
ံ ဲက ႀကိဳသိေနၿပီေလ။ ေမးခြန္းမွန္သမွ် တိတိက်က် မွန္မွန္ကန္ကန္န႔ဲ မႁခြင္းမခ်န္
plaque. There she was on TV, saying. ‘Others deserve this far more than I do. I almost threw
ေျဖရမယ္ဆုိတဲ့ အသိပါ တစ္ခါတည္းရလုိက္ၿပီေပါ့။
up. Oh, here’s that tennis shoe you’ve been looking for. Oops are you all right?”
“ဘယ္အန္ဂ်ီလာကုိမွ အုိင္မသိဘူးကြာ” လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလုိက္တယ္။
The bruise probably wouldn’t show unless I went swimming or something.
“ဟုတ္ပါတယ္ ယူမသိဘူးဆုိတာ အုိင္သိပါတယ္” လုိ႔ ကက္သလင္းက ႏႈိးစက္ခလုတ္ကုိ
“I think you’re being a little hard on Angela,” I said, “She sounds like a pretty nice
လက္န႔ဖ
ဲ ိလုိက္ၿပီး ေျပာတယ္။
person.”
“ယူက ကေလးေတြန႔ဲ အုိင့္ကုိပစ္ၿပီ အန္ဂ်ီလာဆုိတဲ့ ေကာင္မေနာက္လုိက္သြားတယ္လုိ႔ ညက
“She’s a vicious little home wrecker and if you ever so much as look at her again you’ll
အိပ္မက္မက္တယ္ သိလား . . . ျပန္အိပ္လုိ႔မရဘူး၊ နာရီေပါင္းမ်ားစြာထုိင္ေနရတယ္ . . . ႐ူးခ်င္တဲ့စိတ္ကုိ
need more than a world renowned surgeon to put you back together again!”
ပုိပုိၿပီးခံစားရတယ္ သိလား”
Later that day I sent Kathleen flowers. It’s just a start of course. When someone like
“သိပ္မုိက္မတ
ဲ ဲ့မိန္းမပဲ” လု႔ိ ကၽြန္ေတာ္က အိပ္ခ်င္မူးတူး ေရရြတ္ရင္း ေစာင္ေတြထဲ ပုဝင္ေန
Angela comes into your life, it takes a while to patch things up.
လုိက္တယ္။
Reader’s Digest
ကက္သလင္းက အိပ္ရာဖုံးေတြကုိ လုိတာထက္ပုိအင္အားသုံးၿပီး ပစ္ခ်လုိက္ၿပီး အိပ္ရာထဲက
October, 1996
ထလုိက္တယ္။

24
mmcybermedia. com mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။

“ဒါက အိမ္မက္ပဲ မဟုတ္လားကြာ” “ကေလးေတြက စေန၊ တနဂၤေႏြ အားလပ္တဲ့အခါ သြားလည္ၾကေတာ့ အန္ဂ်ီလာက

ဝက္ဝ႐
ံ ပ
ု ္ကေလးေတြပုံစံန႔ဲ ဆီေၾကာ္မုန္႔ လုပ္ေကၽြးတယ္ေလ . . . စပ်စ္သီးကေလးေတြကုိ မ်က္လုံးလုပ္ၿပီး
ကၽြန္ေတာ္က ႏွစ္မိနစ္ေလာက္ ေငါင္ေနရ နည္းသလားဆုိတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္န႔ဲ သူ႔ကုိ သတိေပး
ဖုတ္တယ္တဲ့ . . . အုိင့္ကေလးေတြက ဒီအေၾကာင္းကုိ ေျပာလုိ႔ကုိ မဆုံးၾကေတာ့ဘူး တကတဲ”
လုိက္တာပါ။
ကက္သလင္းက မ်က္ႏွာမသာမယာနဲ႔ ဆက္ေျပာေနျပန္တယ္။
“အုိင္ ဒီအိမ္မွာ ယူန႔ဲ အတူတူရွိတယ္ . . . တုိ႔ကေလးေတြန႔အ
ဲ တူတူရွိေနတယ္ . . . အုိင္ဘယ္မွ
မသြားပါဘူးကြာ။ စိတ္ခ်၊ ဘယ္မွမသြားဘူး။ ဘယ္ဆုိ ဘယ္မွ မသြားဘူးသိလား . . .” “ကေလးေတြက အဲဒီမိန္းမ ယူ႔ပခုံးကုိ ပြတ္သပ္ေပးေနတာမ်ား အၾကာႀကီးပဲလုိ႔ ျပန္ေျပာတယ္
သိလား . . . ယူ႔ေျခရင္းက ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴေဖြးေနတဲ့ ေကာ္ေဇာေပၚမွာ သူက ထုိင္လုိ႔တဲ့ . . . ‘မာမီရာ
ေရခ်ဳိးခန္းတံခါး ဝုန္းခနဲ ျပန္ပိတ္သြားၿပီး ကၽြန္ေတာ္ထြက္လာတယ္။ စုိေနတဲ့ မ်က္ႏွာသုတ္
ေကာ္ေဇာက ႏွင္းလုိ ျဖဴေဖြးေနတယ္ဗ်’ လုိ႔ ေျပာၾကေသးတယ္ . . . ယူ႔မ်က္ႏွာကုိ သူက တစ္စိမ့္စိမ့္
ပုဝါႀကီးက ျဗဳန္းခနဲ ကၽြန္ေတာ္မ်က္ႏွာကုိ လာမွန္တယ္ေလ။
ၾကည့္ေနတယ္တဲ့ . . . ၿပီးေတာ့ ယူ ေပါက္ကရေျပာတာေတြကုိ တစ္လုံးမက်န္ လုိက္ရယ္ေနတယ္
“ေဆာရီးပဲ အခ်စ္ရယ္၊ အုိင္က ေတာင္းထဲ လွမ္းပစ္လုိက္တာပါ” လုိ႔ ကက္သလင္းကေျပာတယ္။ တဲ့ေလ . . . ဟာ အေရးထဲ ေသာက္ ေဆာရီးပဲ ဒါလင္ရယ္ ယူ႔နာရီ လက္ေဆးဇလုံထဲ က်သြားၿပီကြာ”
ၿပီးေတာ့ . . .
“ကက္သလင္းရယ္ အုိင္ခဲစ
ြ ိတ္ဆရာဝန္ေတြကုိ မခ်စ္ႏုိင္ဘူးကြ သိလား၊ သိပ္တစ္ကုိယ္ေကာင္း
“ေနပါဦး ယူန႔ဲ အန္ဂ်ီလာက သိပ္ဇိမ္က်တဲ့ ကြန္ဒုိအိပ္ခန္း တစ္ခန္းမွာ အတူတူေနၾကပါလား” ဆန္ၿပီး သိပ္အတၱႀကီးတဲ့လူေတြကြ”

“အဓိပၸာယ္မရွပ
ိ ါဘူးကြာ။ အုိင္ ကေလးစရိတ္မတတ္ႏုိင္ဘူး။ အုိင္မဲသ
ြ ြားလိမ့္မယ္ . . . အုိင္ ယူ႔ကုိ ကက္သလင္းက ျပန္ေျဖျပန္တယ္။
ပစ္သြားရမယ္ဆုိရင္ ဟုိတံတားေအာက္မွာ သြားေနရမွာ သိလား။ မေနႏုိင္ဘူး။ ေနဖုိ႔လဲ စိတ္မကူးဘူးကြာ”
“အန္ဂ်ီလာက လူဆင္းရဲေတြၾကားမွာ အလုပ္လုပ္ေနတာတဲ့ . . . သမၼတႀကီးကေတာင္ သူ႔ကုိ
ကၽြန္ေတာ္ဇနီးက ခပ္မာမာေလသံန႔ဲ ျပန္ေျပာတယ္။ ဆုတံဆိပ္တစ္ခု ေပးခဲ့တယ္ဆုိလား။ သူက ႐ုပ္ျမင္သံၾကားမွာေတာင္ ေျပာေသးဆုိပဲ . . .

“အန္ဂ်ီလာက ကမာၻသိေက်ာ္ၾကားတဲ့ ခြဲစိတ္ဆရာဝန္ေနာ္ .. ခ်မ္းသာလုိက္တာလဲ ေသာက္ရမ္း” အျခားသူမ်ားက ကၽြန္မထက္ ပုိမုိရသင့္ပါသည္ဆုိလား ဘာလား။ ဘုရားေရ အုိင္ပစ္ထုတ္လုိက္မိၿပီ။
ယူရွာေနတဲ့ တင္းနစ္ဖိနပ္ကုိ အုိင္ ပစ္ထုတ္လုိက္မိၿပီ၊ ယူစိတ္မဆုိးရဘူးေနာ္ . . .”
“အုိင္ေျပာတာ နားေထာင္ပါဦးကြာ၊ အိပ္မက္ဆုိတာ တစ္ခါတေလ အျပင္မွာ တကယ္
ျဖစ္တတ္တယ္လုိ႔ အုိငန
္ ားလည္ပါတယ္ . . . ဒါေပမဲ့ ယူက အုိင္မက္ခ့တ
ဲ ဲ့ အိပ္မက္ေတြထဲက ကၽြန္ေတာ္ ေရကူးမသြားဘူးဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိယ္ေပၚက အမာရြတ္ကုိ ဘယ္သူမွ မျမင္ႏုိင္ဘူးေပါ့။
မိန္းကေလးပါကြာ” လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္က ခပ္ေခ်ာ့ေခ်ာ့ေလသံန႔ဲ ေျပာလုိက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ကက္သလင္းကုိ ျပန္ေျပာလုိက္တယ္။

“အုိင္ တကယ္စိတ္ထိခုိက္သြားတဲ့ အခ်က္ကုိ ယူ သိခ်င္လားဟင္” လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာေနတာ “ယူက အန္ဂ်ီလာကုိ နဲနတ
ဲ င္းေနတယ္လုိ႔ အုိင္ထင္တယ္။ ဒီအတုိင္းဆုိ အန္ဂ်ီလာဟာ
ေတြကုိ လုံးဝဂ႐ုမစုိက္ဘဲ သူက ျပန္ေမးလုိက္ပါတယ္။ ေတာ္ေတာ့္ကုိ ေကာင္းျမတ္တဲ့မိန္းမကြ”

25
mmcybermedia. com
“သူက သူမ်ားအိမ္ေထာင္ေရးဖ်က္ဆီးမယ့္ သူယုတ္မာရွင့္ . . . ယူ သူ႔ကုိ ဒီေလာက္အထင္ႀကီး
ေနရင္ ယူ႔ဘဝ ပုံမွန္ျဖစ္ဖုိ႔ နာမည္ေက်ာ္ ဆရာဝန္ထက္ေတာ္တဲ့ မိန္းမလုိတယ္ သိလား . . . ဟင္း . . . ”
ထုိေန႔မွစ၍ ဇနီးကက္သလင္းအတြက္ သူႀကိဳက္တတ္တဲ့ ပန္းကေလးေတြ ကၽြန္ေတာ္ ပုိ႔ေပးတယ္။
ဒါက အစပဲရွိေသးတယ္ေလ . . . အန္ဂ်ီလာဆုိတာမ်ဳိး သင့္အိမ္ေထာင္ထဲ ဝင္လာၿပီဆုိရင္ ျပန္လည္
ရင္ၾကားေစ့ရ၊ ဖာရေထးရတဲ့အတြက္ အခ်ိန္ေတာ့ နည္းနည္းကုန္တာေပါ့ေနာ္။
Gift From A Stranger
He let me glimpse a love that had lasted a lifetime
BY MARIA LEVAY
I WAS 20 YEARS OLD when my mother passed away. It was the first real blow that
life had dealt me, and I thought I would never recover. Then, as the months passed, I
gradually became reconciled to the immutable. By the time the following spring came, the
pain was almost bearable and again. I could find pleasure in the miraculous renewal of
nature.
At first, I went to the cemetery with trepidation. But then, amazingly, my thoughts no
longer lingered on my mother’s terrible suffering before she died and the ensuing mourning.
By tending her grave and decorating it with flowers, I was ridding myself of the painful
memories.
The years passed. I moved from Kaposvar, Hungary, the town where I had been born
and had spent my youth. So did my siblings. We only came together on feast days especially
on All Souls’ Day in the cemetery.
26
mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။
Father lived with me for many years, to a ripe old age. His long life in a way
compensated for the untimely loss of my mother. Now that he, too, rests beneath the white
marble stone. I go even more eagerly to the cemetery. If at all possible, I visit my loved ones
on bright, sunny days. While I tend my parents’ grave site, again I am with them in thought.
The silence there exudes tremendous peace and calm.
I often look at the people busying themselves at other plots and wonder whom they
are mourning. I don’t know them, but I feel somehow we are brothers.
One day I noticed a modest grave site behind my parent’s plot. It lay humbly among
the magnificent granite and marble markers of the other graves, its very simplicity calling
attention to itself. Ivy had covered the site and its only decoration was a simple wooden cross
on which was written in copper letters a name, and its surroundings looked cared-for and
neat, and each time my imagination conjured up new scenarios about this mysterious woman
who had lived all of 22 years.
Once I saw an elderly man leaving from there. I concluded that perhaps he had come
to visit his wife. In 1996 I was preparing for All Souls’ Day in the cemetery, when again I
caught sight of hm, tending the grave. Tall, somewhat bent, he was well past middle age. We
nodded to each other and continued our work. Occasionally I stole a glance at my neighbor.
When I noticed that he didn’t have the tools for a proper cleanup. I offered him mine, which
he gratefully accepted. After this, it seemed only natural to engage him in conversation. I
asked him whose grave it was. This was his answer.
“My mother’s. She died young in 1912, when I was only a year-and-a-half old. I
really never knew her. I made her that cross and the copper letters.”
mmcybermedia. com mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။

Then he went on “No one comes to visit this grave besides me because I was her only then, my kind-hearted acquaintance probably will be surveying my ministrations from above,
child. She died of pneumonia. My father remarried and my stepmother only cared for her own where, finally, the aged child will have met his youthful mother.
children, my stepmother and sisters. So then I always came here to my mother, whether in
sadness or enjoy. Later, life took me far a field, but I never forgot this grave. For me it was
Reader’s Digest
the same as the family home is for others. I always came home here.”
January, 1999
“With the years passing, it is getting more difficult for me to come, but as my legs will
carry me, at least twice a year I visit my mother. I am in my 80s, so who knows how long I အုတ္ဂူကေလး
can still make it.”
ကၽြြန္မအသက္ ၂ဝ ကၽြန္မရဲ႕အေမ ကြယ္လြန္သြားပါတယ္။
In stunned silence I listened. Tears clouded my eyes as I realized that I had never
အေမ အနိစၥေရာက္သြားတာဟာ ေလာကဓံက ပထမဆုံး နစ္နစ္နာနာ ထုိးႏွက္႐က
ုိ ္ပုတ္လုိက္တဲ့
seen such boundless love. How much easier is my lot, I thought, for at any moment I can
႐ုက
ိ ္ခ်က္ပါပဲ။ ေနာက္ၿပီး ကၽြန္မဟာ အဲဒီ ႐ုက
ိ ္ပုတ္ခ်က္ေၾကာင့္ ဘယ္ေတာ့မွ နာလန္ျပန္မထူႏင
ုိ ္ေတာ့ဘူးလုိ႔
reach into my storehouse of memories and draw out the joyful or sad vignettes that bind me
ေတြးခဲ့မိပါတယ္။
to my parents with a thousand threads. What memories might this kindly old gentleman
harbor? Perhaps a face from an ancient faded photograph of his mother. ဒီလုိန႔ဲ ေန႔ေတြလေတြ ကုန္ဆုံးလြန္ေျမာက္သြားေတာ့ ကၽြန္မလည္း သတၱဝါေတြရ႕ဲ မတည္ၿမဲတဲ့
အနိစၥတရားကုိ တျဖည္းျဖည္းနားလည္လာေတာ့တာေပါ့။
What a great attachment throughout his long life must have led him back again and
again to the resting place of that young woman whose motherly love he could never truly ေနာက္ ေႏြဦးကာလေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ရင္ထဲမွာ ခံစားေနရတဲ့ နာက်င္မႈေဝဒနာက ေပ်ာက္လု

savor, only forever feels its enormous lack. နီးပါးရွိလာၿပီေလ။ အဲဒီေနာက္ သဘာဝေလာကရဲ႕ ထူးဆန္းတဲ့ ျဖစ္တည္မႈေတြကုိ ကၽြန္မ သာယာမႈ
ရရွိခ့ပ
ဲ ါတယ္။
We said good-bye. I was deeply moved because I knew that I had been given a great
gift I had been allowed a glimpse of the loyal and long-lasting affection that bound a simple ပထမေတာ့ ကၽြန္မဟာ အေမ့သခ်ႋဳင္းဆီကုိ ေၾကာက္ေၾကာက္ရံ႕ြ ရြံ႕နဲ႔ ေရာက္ခ့ရ
ဲ တာပါ။ ဒါေပမဲ့

and noble-hearted man to his mother. အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မရဲ႕ အေတြးအာ႐ုံေတြထဲမွာ အေမမေသမီ ေၾကာက္စရာခံစားသြားရတဲ့ ဒုကၡေဝဒနာမွာ
ကင္းေဝးၿပီး ကၽြန္မေၾကကြဲေနရတဲ့ ေသာကေတြလည္း မရွိေတာ့ဘူးဆုိတာကုိ ကၽြန္မ တအံ့တၾသ
On the way home I thought again of his touching story. I decided that if weeds ever
ေတြရ
႔ ွိရပါတယ္။
began to show on the neighboring grave. I would tend it together with that of my parents. By

27
mmcybermedia. com mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။

အေမရဲ႕သခ်ဳႋင္းအုတ္ဂူကေလးကုိ ရွင္းလင္းသန္႔ရွင္းၿပီး ပန္းကေလးေတြန႔ဲ အလွဆင္ၿပီးတဲ့ တစ္ေန႔ေတာ့ အေဖနဲ႔အေမတုိ႔ရ႕ဲ အုတ္ဂူေနာက္နားမွာ ခပ္ႏုပ္ႏုပ္အုတ္ဂူေလးတစ္လုံးကုိ ကၽြန္မ

အခါမွာေတာ့ ကၽြန္မ ေၾကကြဲဝမ္းနည္းခဲ့ရတဲ့ အတိတ္က ျဖစ္ရပ္ေတြ ကၽြန္မဆီက ဖယ္ခာြ သြားၾကပါၿပီ။ သြားသတိျပဳမိတယ္။ တျခား အုတ္ဂူေတြက ေက်ာက္သားမွတ္တုိင္ေတြ ဘာေတြန႔ဲ ခမ္းခမ္းနားနားရွိၿပီး
အဲဒီအုတ္ဂူကေလးကေတာ့ အမ်ားထဲမွာ ခပ္ႏုပႏ
္ ုပ္ခပ္ႏမ
ြ ္းႏြမ္းကေလး မ်က္ႏွာငယ္ငယ္ တည္ရွိေနတာပါ။
ဒီလုိန႔ဲ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာသြားခဲ့ပါၿပီ . . .
ခပ္႐ုိး႐ုိးကေလးတည္ရွိေနတာေၾကာင့္ ကၽြန္မ အဲဒီဂူကေလးကုိ သတိျပဳမိသြားပါတယ္။
ကၽြန္မ ေမြးဖြားခဲ့ၿပီး ငယ္စဥ္က ႀကီးျပင္းခဲ့ရတဲ့ ဟန္ေဂရီႏုိင္ငံ ကာေဗါ့စ္ဗာၿမိဳ႕က ကၽြန္မ ေျပာင္းေရႊ႕
ႏြယ္ျမက္ကေလးက ေျမပုံကုိ ဖုံးအုပ္ထားၿပီး သူ႔ရ႕ဲ တစ္ခုတည္းေသာ အဆင္တန္ဆာက သာမန္
ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ ညီအစ္ကုိ ေမာင္ႏွမေတြလည္း ေျပာင္းေရႊ႕ကုန္ၾကပါၿပီ။ ကၽြန္မတုိ႔ေတြ ပြဲေတာ္အခါ
သစ္သား လက္ဝါးကပ္တုိင္ကေလးပါ။ အဲဒီေပၚမွာေတာ့ နာမည္တစ္လုံးကုိ ေၾကးစာလုံးေတြန႔ဲ
သမယေတြမွာ အထူးသျဖင့္ သခ်ဳႋင္းမွာ လုပ္တဲ့ ဝိညာဥ္တုိ႔ရ႕ဲ ေန႔လုိ ပြဲလမ္းေတြမွာ ျပန္လည္ဆုံေတြ႔
ေရးထားပါတယ္။ သြားေလသူဟာ လူ႔ေလာကလူ႔ဘဝမွာ ၂၂ ႏွစ္သာ အသက္ရွင္ ေနထုိင္ခ့ရ
ဲ ေၾကာင္း
တတ္ပါတယ္။
ကမၺည္းေရးထုိးထားေလရဲ႕ . . . ။
အေဖက ကၽြန္မနဲ႔အတူ အုိမင္းရင့္ေရာ္ၿပီးမွ မွည့္ေပ်ာ္တဲ့အရြယ္ထိ ေနသြားပါတယ္။ အေမ့ကုိ
ကၽြန္မ အဲဒီေျမပုံအနားက ျဖတ္သြားတုိင္း သတိျပဳမိတာက ေျမပုံကေလးနဲ႔ ေဘးပတ္ပတ္လည္ကုိ
ငယ္ငယ္ရယ
ြ ္ရယ
ြ ္န႔ဲ ကၽြန္မတုိ႔ ခြဲခာြ ခဲ့ရေပမယ့္ အေဖက အသက္ရွည္ခ့ရ
ဲ တာေၾကာင့္ ေတာ္ပါေသးတယ္လ႔ုိ
တစ္ေယာက္ေယာက္က ဂ႐ုတစုိက္သန္႔ရွင္းထားတာကုိ သတိျပဳမိတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕စိတ္သႏၲာန္ထဲမွာေတာ့
ဆုိရမွာေပါ့။
လူ႔ေလာကမွာ ၂၂ ႏွစ္သာ ေနသြားရရွာတဲ့ အမ်ဳိးသမီးကေလးအေၾကာင္း အမ်ဳိးမ်ဳိး စဥ္းစားေတြးေတာ
အင္း . . . ဒါေပမဲ့ အေဖလည္း အခုေတာ့ ေက်ာက္ျပားျဖဴျဖဴနဲ႔ အုတ္ဂူကေလးေအာက္မွာ ေနမိေတာ့တာေပါ့။
ထာဝရလဲေလ်ာင္းအိပ္စက္ အနားယူေနၿပီဆုိေတာ့ ကၽြန္မ သခ်ဳႋင္းထဲကုိ မၾကာခဏေရာက္ခ့ေ
ဲ တာ့တာေပါ့။
တစ္ေန႔မွာေတာ့ အသက္ႀကီးႀကီး ေယာက္်ားႀကီးတစ္ေယာက္ အဲဒီ ေျမပုံဘက္က ထြက္လာတာကုိ
ကၽြန္မတတ္ႏုိ္င္ရင္ ကၽြန္မခ်စ္ခင္တဲ့ အေဖတုိ႔အေမတုိ႔ဆီကုိ ေနသာၿပီး လင္လက္တဲ့ေန႔တင
ုိ ္း ေရာက္ခ့ဲ
ကၽြန္မ ျမင္လုိက္ရတယ္။ သြားေလသူ သူ႔ဇနီးရဲ႕ ေျမပုံကုိ သူ လာၾကည့္တာျဖစ္မွာေပါ့။
မိပါတယ္။
ကၽြန္မ ၁၉၉၆ ခုႏွစ္မွာ ‘ဝိညာဥ္မ်ားေန႔’ အတြက္ သခ်ဳႋင္းမွာျပင္ဆင္ေနတဲ့အခါ အဲဒီလူႀကီးက
အေဖနဲ႔အေမတုိ႔ရ႕ဲ အုတ္ဂူေတြကုိ ေပါင္းျမက္သုတ္သင္ၿပီး သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မရဲ႕
အုတ္ဂူကေလးကုိ သန္႔ရွင္းေနတာ ကၽြန္မ ေတြလ
႔ ုိက္ရတယ္။ အရပ္က ရွည္ရွည္ ခါးကေလးကုိင္းကုိင္းနဲ႔
အေတြးကမာၻထဲမွာ ကၽြန္မတုိ႔သားအဖေတြ အတူတူရွိေနၾကတယ္လုိ႔ ခံစားမိတယ္။ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့
သူ႔အသက္က တတိယအရြယ္ကုိ ေက်ာ္ခ့ပ
ဲ ါၿပီ။
ပတ္ဝန္းက်င္န႔ဲ စိတ္သႏၲာန္ထဲမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈန႔ဲ ၿငိမ္သက္ျခင္းက စုိးမုိးေနပါတယ္။
ကၽြန္မနဲ႔ သူ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ေတြ႔ေတာ့ တစ္ေယာက္ကုိတစ္ေယာက္ ေခါင္းညိတ္ျပၿပီး ကုိယ့္
တျခားအုတ္ဂူေတြန႔ဲ ေျမပုံေတြမွာ ကၽြန္မလုိပဲ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ၾကတဲ့လူေတြကုိ ကၽြန္မ မၾကာခဏ
အလုပ္ကုိ ကုိယ္ လုပ္ေနၾကတာေပါ့။ ကၽြန္မက ကၽြန္မရဲ႕ အနီးမွာရွိေနတဲ့ လူႀကီးကုိ မၾကာခဏဆုိသလုိ
ဆုိသလုိ လွမ္းၾကည့္မိၿပီး သြားေလသူ ဘယ္သူ႔အတြက္မ်ား သူတုိ႔လုပ္ေနပါလိမ့္လုိ႔ စဥ္းစားမိတာေပါ့။
တိတ္တခုိးၾကည့္မိတယ္။ ေျမပုံကေလးကုိ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ႏုိင္ေအာင္ သူ႔မွာ လက္နက္
သူတုိ႔ကုိ ကၽြန္မဘယ္သိပါ့မလဲ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မရင္ထဲမွာ ကၽြန္မတုိ႔ေတြဟာ ေမာင္ႏွမေတြလုိ႔ ထင္မွတ္မိ
ကိရယ
ိ ာ အလုံအေလာက္ပါမလာဘူးလုိ႔ ကၽြန္မသိလုိက္လုိ႔ ကၽြန္မရဲ႕ ပစၥည္းေတြကုိ သူ႔ကုိ ေပးလုိက္တဲ့အခါ
ပါတယ္။

28
mmcybermedia. com mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။

သူက ေက်းဇူးတင္စာြ နဲ႔ လက္ခံယူရွာပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ပုိင္း ကၽြန္မတုိ႔ စကားလက္ဆုံက် သြားေတာ့ သူန႔ႏ

ဲ ႈိင္းယွဥ္လုိက္ရင္ ကၽြန္မရဲ႕ ဘဝက သိပ္လြယ္ကူေခ်ာေမာေနတာေပါ့ . . . အခ်ိန္မေရြး
တာေပါ့။ ကၽြန္မက ဘယ္သူ႔ရ႕ဲ အုတ္ဂူကေလးပါလဲလုိ႔ သူ႔ကုိေမးလုိက္တဲ့အခါ သူက ျပန္ေျဖပါတယ္။ အေဖနဲ႔အေမတုိ႔န႔ဲ ဆက္သြယ္ေနတဲ့ အတိတ္ပုိးအိမ္အထဲက လြမ္းစရာေပ်ာ္စရာ ပုိးမွ်င္ေလးေတြကုိ
တစ္စခ်င္း ဆြဲထုတ္ခံစားႏုိင္ပါတယ္။
“ကၽြန္ေတာ့္အေမရဲ႕ အုတ္ဂူပါဗ်ာ . . . သူ ၁၉၁၂ ခုႏွစ္က အသက္ငယ္ငယ္ရယ
ြ ္ရယ
ြ ္န႔ဲ ေသသြား
ခဲ့တာပါ။ အေမေသေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အသက္ တစ္ႏွစ္ခဲပ
ြ ဲ ရွိပါေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေမကုိ ကၽြန္ေတာ္ ၾကင္နာမႈေတြ ျပည့္ဝေနတဲ့ ဒီအဖုိးအုိခမ်ာ ဘယ္လုိအတိတ္က လြမ္းစရာနဲ႔ ေပ်ာ္စရာေတြကုိ
လုံးဝ ျမင္လဲမျမင္ဖူးဘူး။ မွတ္လဲမမွတ္မိဘူး။ အေမ့ေျမပုံေပၚက လက္ဝါးကပ္တုိင္န႔ဲ ေၾကးစာလုံးေတြက ထိန္းသိမ္းထားႏုိင္မလဲလုိ႔ ကၽြန္မ စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္။ ေဆးသားေတြ လြင့္ျပယ္ေနတဲ့ ဓာတ္ပုံထဲက
ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ေပးထားတာပါ။” သူ႔ေမြးေမေမရဲ႕မ်က္ႏွာကေလးတစ္ခုကုိပဲ သူ မွတ္မိေနရွာမွာပါ။

ေနာက္ၿပီး သူက ဆက္ေျပာပါတယ္။ သြားေလသူ အမ်ဳိးသမီးငယ္ရ႕ဲ ထာဝရလဲေလ်ာင္းရာေျမပုံကုိ ရွည္ၾကာလွတဲ့ သူ႔ဘဝသက္တမ္း

တစ္ေလွ်ာက္မွာ မၾကာခဏ ျပန္လာၿပီး ၾကည့္႐ရ
ႈ ေအာင္ ဘယ္လုိသံေယာဇဥ္ကမ်ား ေစ့ေဆာ္တာ
“ဒီေျမပုံကုိ ကၽြန္ေတာ္ကလြဲၿပီး ဘယ္သူမွမလာၾကပါဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က
ပါလိမ့္ . . .ဒီအမ်ဳိးသမီးငယ္ရ႕ဲ မိခင္ေမတၱာကုိ သူ အမွန္တကယ္ မခံစားရေပမယ့္ ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လုံး
အေမ့ရ႕ဲ တစ္ဦးတည္းေသာသားေလဗ်ာ။ အေမဟာ နမုိးနီးယားဆုိတဲ့ အေအးပတ္တဲ့ေရာဂါနဲ႔ ေသဆုံး
မရရွိခ့တ
ဲ ဲ့ ေမတၱာကုိပဲ ရင္မွာေထြးပုိက္ခ့ရ
ဲ ၿပီး သံေယာဇဥ္တြယ္ခ့ရ
ဲ ွာတာပါ . . . ။
ခဲ့တာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အေဖက ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္မိေထြးက သူ႔သားသမီးေတြျဖစ္တဲ့
ကၽြန္ေတာ့္ ဖေအတူမေအကြဲ ညီအစ္ကုိ ေမာင္ႏွမေတြကုိ ဂ႐ုစုိက္ေနတာပါ။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လဲ ကၽြန္ေတာ့္ ကၽြန္မနဲ႔ အဲဒီအဖုိးအုိ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး လမ္းခြဲခ့ၾဲ ကပါတယ္။ ကၽြန္မဟာ ရင္ထဲမွာ ေၾကေၾကကြဲကြဲ
အေမရွိတဲ့ ေနရာ ဝမ္းနည္းတဲ့အခါလဲ လာ၊ ဝမ္းသာတဲ့အခါလဲ လာ၊ အၿမဲလာေနရတာေပါ့။ ဒီေနာက္ပုိင္း ခံစားခဲ့ရတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ကၽြန္မ သူ႔ထံက ႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္တဲ့ လက္ေဆာင္တစ္ခု ရလုိက္လုိ႔
ကၽြန္ေတာ္ ဘဝတစ္ေလွ်ာက္ ခရီးေဝးေတြထြက္ေနရတယ္။ ပါပဲ။

ဒါေပမဲ့ မေမ့ႏုိင္ပါဘူး။ သူမ်ားေတြ ကုိယ့္အိမ္ကုိယ့္ရာြ ကုိ သတိရသလုိ ကၽြန္ေတာ္ ဒီအုတ္ဂူ ကၽြန္မအေနနဲ႔ ႐ုိးသားၿပီး သန္႔ရွင္းမြန္ျမတ္တဲ့ လူသားတစ္ေယာက္က သူ႔ေမြးသမိခင္ေပၚ သစၥာရွိရွိ
ကေလးကုိ သတိရေနတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီေနရာကုိ အၿမဲျပန္လာခဲ့ရပါတယ္။” ထာဝရရစ္ပတ္လႊမ္းၿခံဳခဲ့တဲ့ ေမတၱာထုကုိ လွ်ပ္တစ္ျပက္ ႐ႈျမင္ခင
ြ ့္ ရရွိခ့တ
ဲ ာပါပဲ။

“ေနာက္ႏွစ္ေတြ ကုန္လြန္သြားတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္ ဒီကုိ လာႏုိင္ခ်င္မွလာမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အ႐ုိး ကၽြန္မ အိမ္အျပန္လမ္းမွာ သူ႔ရ႕ဲ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲစရာ ဇာတ္လမ္းကုိ ျပန္လည္စဥ္းစားမိျပန္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္သယ္ႏုိင္ေသးသမွ် လာေနရမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အေမအုတ္ဂူကုိ ကၽြန္ေတာ္ အနည္းဆုံး တစ္ႏွစ္မွာ ကၽြန္မမိဘေတြရ႕ဲ အုတ္ဂူေတြကုိ ရွင္းလင္းေပးမယ္လုိ႔ ကၽြန္မ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်မိတယ္။
ႏွစ္ႀကိမ္လာၾကည့္ပါတယ္။ အခု ကၽြန္ေတာ္အသက္ ၈ဝ ေက်ာ္ၿပီေလ . . .။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ႏွစ္ေတြ
အဲဒီအခ်ိန္မွာ သန္႔ရွင္းမြန္ျမတ္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ပုိင္ရွင္ ကၽြန္မရဲ႕ မိတ္ေဆြႀကီးက ကၽြန္မ သူ႔အေမ
လာႏုိင္ခ်င္မွ လာႏုိင္ေတာ့မွာပါ”
အုတ္ဂူကေလးကုိ ရွင္းလင္းသုတ္သင္ေပးေနတာကုိ ေကာင္းကင္ဘုံကေန ၾကည့္ခ်င္ၾကည့္ေနမွာေပါ့ . . .
ကၽြန္မ သူေျပာတာေတြကုိ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ နားေထာင္ေနမိတယ္။ အတုိင္းအဆမရွိတဲ့ ေနာက္ဆုံး အခ်ိန္ေရာက္တဲ့အခါ အဲဒီေကာင္းကင္ဘုံမွာ သားအဖုိးအုိဟာ သူ႔ရ႕ဲ ငယ္ရယ
ြ ္သူမိခင္ကေလးနဲ႔
ေမတၱာထုကုိ ကၽြန္မ မႀကံဳစဖူးေတြ႔ျမင္ခ့ရ
ဲ တာေၾကာင့္ ကၽြန္မရဲ႕မ်က္လုံးေတြထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြ ရစ္ဝလ
ဲ ာ ျပန္ဆုံေတြ႔ေနေလာက္ၿပီေပါ့ေနာ္ . . .။
မိတယ္။

29
mmcybermedia. com mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။

House on the Lake They got to know the chipmunks, the squirrels and a woodpecker who took over their
biggest tree. They got to know the grocer, the butcher who smoked his own bacon, the
BY MIKE ROYKO
farmer who sold them vine-ripened tomatoes.
When the two of them started spending weekends at the quiet Wisconsin lake, they
The best part of their day was dusk. She loved sunsets. They’d always stop to watch
were young and had little money. Her relatives let them use a tiny cottage in a wooded
the sun go down, changing the color of the lake from blue to purple, to silver and black. One
hollow a mile or so from the water.
evening he made up a small poem.
He worked odd hours, so often they wouldn’t get there until after midnight on a
The sun rolls down
Friday. But if the mosquitoes weren’t out, they’d go for a moonlight swim, then rest with their
backs against a tree and drink wine and talk about their future. like a golden tear

One summer the young man bought an old motor-boat. They’d ride along the Another day,
shoreline, looking at the houses and wondering what it would be like to have a place on the
Another day
water. He’d just shake his head: these houses cost more than he could ever afford.
gone.
Years passed. They had kids. After a while they didn’t go to the little cottage as often.
Finally her relatives sold that place. She told him it was sad, but that she liked it. When she didn’t like was October, even
with the beautiful colors and evenings in front of the fireplace. She was a summer person.
Then he got lucky in his work, making more money than he ever dreamed they’d have.
The cold wind wasn’t her friend.
Remembering those weekends, they went back and bought a cedar house on the water. The
place was surrounded by big old trees, and the land sloped gently down to the shore. It was In November they would store the boat, take down the hammock, lock everything
perfect. tight and drive back to the city. She’d always sigh as they left.

They hadn’t known summers could be that good. In the mornings he’d go fishing Finally spring would come, and when they knew the ice on the lake was gone, they’d
before it was light. She’d sleep until the birds woke her. be back. She’d throw open the doors and windows and let in the fresh air: then she’d go out
and greet the chipmunks and the woodpeckers.
Then he’d make breakfast and they’d eat omelets on the deck.

30
mmcybermedia. com mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။

Every summer seemed better than the last. The sunsets seemed more spectacular. ေရကန္ကေန တစ္မုိင္ေလာက္ေဝးတဲ့ ေတာအုပ္ခင္တန္းကေလးထဲက အိမ္ငယ္ကေလးကုိ သူမရဲ႕
And more precious. ေဆြမ်ဳိးေတြက သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကုိ ေနခြင့္ေပးခဲ့တာပါ။

Then one weekend he went alone to close the place down for the winter. သူက နာရီပုိင္းအလုပ္ေတြ လုိက္လုပ္ေနတာေၾကာင့္ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ေသာၾကာေန႔ဆုိ ည
သန္းေခါင္မေက်ာ္ဘဲ အိမ္ကုိ ေရာက္မလာၾကဘူးေလ။ ဒါေပမဲ့ ျခင္ေတြ သိပ္မထြက္တဲ့ညဆုိရင္ေတာ့
He worked quickly, trying not to let himself think that this particular chair had been
သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ လေရာင္ေအာက္မွာ ေရကူးတတ္ပါတယ္။ ၿပီးရင္ သစ္ပင္တစ္ပင္မွာ ေက်ာမွီၿပီး
her favorite, that the hammock had been her Christmas gift to him, that the house on the
ဝုိင္အရက္ကေလးၿမံဳ႕ရင္း သူတုိ႔ရ႕ဲ အနာဂတ္န႔ပ
ဲ တ္သက္ၿပီး ေျပာၾကဆုိၾက ေဆြးေႏြးၾကရတယ္။
lake had been his gift to her.
တစ္ခုေသာ ေႏြရာသီမွာေတာ့ သူငယ္ကေလးက ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ အေဟာင္းတစ္စင္း ဝယ္လုိက္
He tried, but he couldn’t watch it alone Not through tears. So he turned his back on it,
တယ္။ သူတုိ႔ေတြ ကမ္းစပ္တစ္ေလွ်ာက္ လုိက္ေမာင္းၾကၿပီး အိမ္ေတြကုိ ၾကည့္ၾကတယ္။ ေရေပၚမွာ
went inside, drew the draperies, locked the door and drove away.
အိမ္ကေလးတစ္လုံးနဲ႔ ေနရရင္ ဘယ္လုိေနမလဲဆုိၿပီး တအ့ံတၾသစဥ္းစားမိၾကတယ္။ သူကေတာ့ေခါင္းကုိ
Later there would be a “for sale” sign out front. May be a couple who loved to quietly တြင္တြင္ခါေနေတာ့တာပါပဲ။ ဒီလုိအိမ္ေတြ သူ႔တစ္သက္ ဝယ္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူးေလ။
watch sunsets together would like it. He hoped so.
ဒီလုိန႔ဲ ႏွစ္ေတြၾကာေညာင္းသြားခဲ့ၿပီေပါ့။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ကေလးေတြရလာခဲ့ၾကတယ္။ သူတုိ႔ေတြ
(Mike Royko wrote his memorial to his first wife. Carol, after she died in 1979. Then အခ်ိန္အတန္ၾကာ အဲဒီအိမ္ကေလးဆီကုိ မေရာက္ၾကေတာ့ဘူးေလ။ ေနာက္ဆုံး သူမရဲ႕ေဆြမ်ဳိးေတြက
longtime Chicago newspaper columnist died last year.) အဲဒီအိမ္ကေလးကုိ ေရာင္းခ်ခဲ့တယ္။

အဲဒီေနာက္ သူက သူ႔လုပ္ငန္းကေလး ကံထလာၿပီး သူေမွ်ာ္လင့္ ေတာင့္တတာထက္ပုိၿပီး

Reader’s Digest ေငြေတြရလာခဲ့တယ္။ သူတုိ႔ေတြ ငယ္ငယ္အတူေနခဲ့ၾကရတဲ့ စေန၊ တနဂၤေႏြ ရက္အားေတြကုိ သတိရၿပီး
January, 1998 ကန္ေပါင္ေပၚက ထင္း႐ွဴးသားအိမ္ကေလးတစ္လုံး ဝယ္ခ့ဲတယ္။

အိမ္ကေလးရဲ႕ ပတ္ပတ္လည္မွာ သစ္ပင္အုိႀကီးေတြ ဝန္းရံေပါက္ေနတယ္။ ေျမက ေအာက္ကုိ

ခပ္ေျပေျပေလွ်ာဆင္းသြားတာ ကမ္းစပ္အထိပါပဲ။ ေနရာကေလးက ဘာမွ အျပစ္ေျပာစရာမရွိေအာင္
ကန္ေပၚက အိမ္ကေလး
ေနခ်င္စရာကေလးပါပဲ။
သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ တိတ္ဆိတၿ္ ငိမ္သက္တဲ့ ဝီကြန္ဆင္ေရကန္မွာ စေန၊ တနဂၤေႏြအားလပ္ရက္ေတြ
သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္က ေႏြရာသီေတြဟာ ဒီလုိေနလုိ႔ေကာင္းလိမ့္မယ္လုိ႔ မထင္မွတ္ခ့ပ
ဲ ါဘူး။
စၿပီး အခ်ိန္ျဖဳန္းၾကတုန္းက သူတုိ႔ေတြ ငယ္ကလည္း ငယ္၊ ပုိက္ဆံကလည္း သိပ္ရွိၾကေသးတာမဟုတ္ပါဘူး။
မနက္မနက္ဆုိ သူက ေရာင္နီမလာမီ ငါးမွ်ားထြက္ေလ့ရွိတယ္။ သူမကေတာ့ ငွက္ကေလးေတြ ေတးသီသံ

31
mmcybermedia. com mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။

ၾကားမွ အိပ္ရာထေတာ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ သူက နံနက္စာျပင္ဆင္ၿပီး သူတုိ႔ေတြ ၾကက္ဥေၾကာ္ကုိ ႏုိဝင္ဘာလေရာက္တဲ့အခါ သူတုိ႔ေတြ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ကုိ သိမ္းၾကရၿပီ။ ပုိက္ပုခက္ကုိ ဆြဲခ်ၿပီး
စားပြဲေပၚတင္ စားၾကေတာ့တာပါပဲ။ သိမ္းဆည္းခဲ့ရတယ္။ ပစၥည္းေတြအားလုံး ေသာ့ေတြန႔ဲ ေသေသခ်ာခ်ာ ခတ္ထားၿပီး ၿမိဳ႕ကုိ ကားေမာင္း
ျပန္ခ့ၾဲ ကတယ္။ အဲဒီလုိ သူတုိ႔ ေမာင္းထြက္လာၿပီဆုိရင္ သူမက သက္ျပင္းခ်စၿမဲပေ
ဲ ပါ့။
သူတုိ႔ရ႕ဲ အိမ္နားက အႀကီးဆုံးသစ္ပင္ႀကီးကုိ လာေရာက္အပုိင္စီးေနထုိင္ၾကတဲ့ ေမ်ာက္ပုေလြေတြ၊
ရွဥ့္ကေလးေတြန႔ဲ သစ္ေတာက္ငွက္ကေလးကုိ သူတုိ႔ ရင္ႏွီးေနၾကၿပီေလ။ သူတုိ႔ေတြက ကုန္စိမ္းေရာင္းတဲ့ ေနာက္ဆုံး ေႏြဦးရာသီေရာက္လာၿပီး ေရကန္ထဲက ေရခဲျပင္ႀကီး ေပ်ာ္ေတာ့မယ္လုိ႔ သူတုိ႔
ေစ်းသည္ႀကီးရယ္၊ ဝက္ေပါင္ေျခာက္ကုိ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ ၾကပ္ကင္တတ္တဲ့ အသားေရာင္းသူႀကီးနဲ႔ သိၾကတဲ့အခါ သူတုိ႔ျပန္လာၾကစၿမဲပါပဲ။ သူမ တံခါးေတြန႔ျဲ ပတင္းေပါက္ေတြကုိ ဖြင့္ခ်လုိက္ၿပီး သန္႔ရွင္းတဲ့
ပင္မွည့္ခရမ္းခ်ဥ္သီးေတြေရာင္းတဲ့ လယ္သမားႀကီးကုိလည္း ရင္းႏွီးေနပါၿပီ။ ေလေတြ သြင္းလုိက္လိမ့္မယ္။ အဲဒီေနာက္ သူမဟာ အျပင္ထြက္သြားၿပီး ေမ်ာက္ပုေလြေတြန႔ဲ သစ္ေတာက္
ငွက္ေတြကုိ သြားၿပီးႏႈတ္ဆက္လိမ့္ဦးမယ္။
သူတုိ႔အဖုိ႔ ေပ်ာ္စရာအေကာင္းဆုံးအခ်ိန္က ေနဝင္ဆည္းဆာပါပဲ။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ေနမင္းႀကီး
ငုပ္လွ်ဳိးသြားတာကုိ အၿမဲတမ္း ရပ္ၿပီးၾကည့္ၾကတယ္။ ကန္ေရျပင္ရ႕ဲ အေရာင္ကုိ အျပာကေန ခရမ္း၊ ေႏြရာသီေရာက္တုိင္း ေရာက္တုိင္း အရင္ေႏြရာသီထက္ ပုိၿပီးလွပေနတယ္လုိ႔ ထင္ရပါတယ္။
ခရမ္းကေန ေငြေရာင္၊ ေငြေရာင္ကေန အနက္ေရာင္ ေျပာင္းသြားေစတယ္။ တစ္ညေနမွာေတာ့ သူ ေနဝင္ခ်ိန္ေတြကလည္း ပုိၿပီးၾကည့္ေကာင္းလာတယ္လုိ႔ ထင္ရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ပုိၿပီးတန္ဖုိးရွိလာတယ္လုိ႔
ကဗ်ာတုိကေလးတစ္ပုဒ္ေတာင္ စပ္ခ့မ
ဲ ိေသးရဲ႕ . . . ။ ထင္ရတယ္။

ေရႊမ်က္ရည္လိုပင္ စေန၊ တနဂၤေႏြရက္အား တစ္ပတ္မွာေတာ့ သူ အဲဒီအိမ္ကေလးကုိ ေဆာင္းရာသီအတြက္

ပိတ္ထားဖုိ႔ တစ္ေယာက္တည္းသြားခဲ့ပါတယ္။
ေနဝင္ေပ်ာက္၍
သူဟာ လုပ္စရာကုိ အလ်င္အျမန္လုပ္ခ့တ
ဲ ယ္။ ဒီကုလားထုိင္ကေလးကုိ သူမ ႏွစ္သက္ခ့တ
ဲ ယ္။
ေနာက္တစ္ေန႔
အဲဒီပုိက္ပုခက္ကေလးက သူမ သူ႔ကုိ ေပးခဲ့တဲ့ ခရစၥမတ္လက္ေဆာင္ ကေလးျဖစ္တယ္။ ကန္ေပၚက
ေနာက္တစ္ေန႔ေတြ အိမက
္ ေလးကလည္း သူမအတြက္ သူဝယ္ေပးခဲ့တဲ့ လက္ေဆာင္ျဖစ္တယ္ဆုိတာေတြ သူ မေတြးမိေအာင္
အလုပ္ကုိပဲ ျမန္ျမန္လုပ္ေနတာပါ။
လြန္ေျမာက္ခ့ၿဲ ပီ . . .’ တဲ့။
သူ အလုပ္ကုိ ျမန္ျမန္ မလုပ္ႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေနဝင္ခ်ိန္အထိ သူအိမ္ကေလးမွာ ရွိေနခဲ့
သူမက သူ႔ကဗ်ာကေလးဟာ လြမ္းစရာေကာင္းတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူႀကိဳက္တယ္လုိ႔ သူ႔ကုိ ေျပာျပ
ရွာတယ္။ လိေမၼာ္ေရာင္ေတြ ျဖာလြင့္ေနတဲ့ ဆည္းဆားခ်ိန္ဆုိေတာ့ သူမ အႀကိဳက္ဆုံးအခ်ိန္ပေ
ဲ ပါ့။
တယ္။ သူမ မႀကိဳက္တဲ့ အခ်ိန္ကေတာ့ ေအာက္တုိဘာလပဲေပါ့။ လွပတဲ့ အေရာင္အေသြးေတြကုိ ခံစားၿပီး
ညေနခ်မ္း အခ်ိန္ေတြကုိ မီးလင္းဖုိေရွ႕မွာ ကုန္ဆုံးႏုိင္ေပမယ့္ သူမ မႀကိဳက္ခ့တ
ဲ ဲ့ ေအာက္တုိဘာလေလ။ သူတစ္ေယာက္တည္း ခံစားၾကည္႐
့ ဖ
ႈ ုိ႔ ႀကိဳးစားေပမယ့္ သူ မၾကည့္ႏုိင္ခ့ဘ
ဲ ူး။ မ်က္ရည္ေတြထဲက သူ
ဘယ္လုိၾကည့္႐ခ
ႈ ံစားႏုိင္မွာလဲေလ။
သူမက ေႏြရာသီသမားေလ။ ေအးခဲ့တဲ့ေလက သူမရဲ႕ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းမဟုတ္ပါဘူး။

32
mmcybermedia. com mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။

ဒါေၾကာင့္ သူဟာ ေနဝင္ေနတဲ့ေနရာကုိ ေက်ာခုိင္းလုိက္ၿပီး အိမ္ထဲကုိ ဝင္လုိက္တယ္။ လုိက္ကာ After I got married, however, I came to change my view on sunflowers, When my
ေတြကုိ ဆြဲခ်လုိက္ၿပီးေနာက္ တံခါးကုိ ေသာ့ခတ္ၿပီး ကားေမာင္းျပန္ခ့ရ
ဲ ွာတယ္။ husband, George and I built our home, construction bared the earth around it. As we planted
native grass and pulled weeds, we left the sunflowers because they were a vivid green
အဲဒီေနာက္ေတာ့ ‘ေရာင္းရန္’ ဆုိတဲ့ ဆုိင္းဘုတ္ကေလးတစ္ခုကုိ အိမ္ကေလးေရွ႕မွာ ခ်ိတ္ဆြဲလုိက္
against the brown earth.
ေတာ့မယ္ေလ . . . ။ သူတုိ႔လုိပဲ ေနဝင္ခ်ိန္ေတြကုိ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ အတူတကြခံစားၾကည္႐
့ ခ
ႈ ်င္ၾကတဲ့
ဇနီးေမာင္ႏွံက ဒီအိမ္ကေလးကုိ ႀကိဳက္ခ်င္ႀကိဳက္မွာေပါ့ေနာ္ . . . ။ They grew tall, blossomed and began to attract goldfinches by the dozens. From our
windows we watched the birds hang upside down, just visible among the golden blooms,
ဒါ သူ႔ရ႕ဲ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ပေ
ဲ လ . . .။
digging seeds out of each brown head.
(မွတ္ခ်က္ ။ ။ ဤအစမ္းစာကုိ ေရးသားသူ မုိက႐
္ ိဳြ င္ကုိသည္ ၁၉၇၉ ခုႏွစ္တြင္ သူ၏ဇနီး
ranch. Sometimes we’d watch quietly for more than an hour holding hands.
ကာ႐ုိေသဆုံးၿပီးေနာက္ အမွတ္တရေရးသားခဲ့ပါသည္။ ရွီကာဂုိၿမိဳ႕မွ သတင္းစာ ပင္တုိင္ေဆာင္းပါးရွင္
တစ္ဦးျဖစ္သည့္ မုိကသ
္ ည္လည္း မႏွစ္က ကြန္လြန္ခ့ၿဲ ပီ ျဖစ္ပါသည္။) I’d see my husband’s face as the sun made it glow with golden light, then hid it in
shadow. His eyes narrowed as if he were looking far off into the mountains. Now I think he
Haven of Sunflowers
was looking into a much greater distance.
BY LINDA HASSELSTROM
It was in April, seven years after we built the house, that doctors found a rare tumor
I GREW UP, like any well-trained child on the American Midwest prairie, knowing growing near George’s spine. Months of surgery, struggle and pain followed. He died early in
sunflowers were my natural enemies because they were not allowed in the garden. Hoeing the morning of September 7, at the age of 42. Two days later, we gathered on a bare hillside
those weeds under my parents, watchful eyes, stood between me and a long horseback ride at sunset for the funeral. We covered his casket with wildflowers and found a granite slab for
in the prairie, where I could explore every pile of rocks and wade in every trickle of cool a headstone.
water.
I had known from the day we buried George that growing flowers there would be
Any tiny sunflowers I missed would grow over right; by the next day, it seemed they difficult. The layer of fertile soil is only an inch or two deep and by midsummer the brown
would reach my knees. The thick, tough stems couldn’t be chopped by the hoe. They had to dust rolls up where bare ground meets sun and wind. Walking through the fields. I collected
be pulled, one by one. Leave them a few weeks, and their hold on the earth was greater than native plants and wildflowers to cover the grave.
my strength.

33
mmcybermedia. com mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။

One afternoon I sat down, my arm across the shoulder of the headstone and watched IT IS MARCH NOW Each warm day I haul another block of stone to the cemetery.
the sun drop behind the Back Hills. That may have been the day I first noticed the sunflowers. Slowly, week by week. I am laying down a low wall.

I cut or pulled some of them, but most remained. Their leaves were a deep green: Inside it I will plant wild sunflowers. Then, stone and sunflower shade will protect
one flower grew in the precise center of the grave. Some evening I was surprised, after the ordinary prairie plants. The toads can stay. And weeds will cheerfully renew themselves and
day’s heat, to find damp patches of earth where the huge sunflower leaves provided shade. give me strength to go on.
One day I even saw two tiny toads hopping about. Their hides were a glistening green.

Whenever I passed the cemetery on the way to town. I’d look for the grave. I could Reader’s Digest
always pick it out, even from a half-mile away. It was framed in deep green, stunning the
June, 1995
dusty brown countryside. In the precise center stood “my” sunflower, nearly eight feet tall,
covered with yellow blooms that swayed in the slightest breeze. I smiled each time I drove by, ေနၾကာတုိင္းျပည္
seeing it as a sign of hope.
တစ္ခ်ိန္က သဘာဝအေလ်ာက္ ေပၚေပါက္လာသည့္ ရန္သူဟု ေခၚေသာေနၾကာတုိ႔သည္
As the weeks passed, my visits to George’s grave became the best part of my day, ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႏွင့္ ျပန္လည္ရွင္သန္ျခင္း၏ ပုံရိပ္ျဖစ္လာခဲၾ့ ကေလသည္။
just as our evenings together on the deck had once been. But one day in early autumn, as I
ကၽြန္မဟာ အေမရိကန္ႏုိင္ငံရ႕ဲ အေနာက္အလယ္ပုိင္း ပေရရီျမက္ခင္းျပင္ႀကီးေတြေပၚမွာ က်င့္သား
turned toward the cemetery from the highway, I realized something was missing. It wasn’t
ေကာင္းေကာင္းရခဲ့ရတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္လုိပဲ ႀကီးျပင္းခဲ့ၿပီး ေနၾကာပန္းဆုိတာ သဘာဝအေလ်ာက္
until I had parked and turned off the ignition that it hit me: the sunflower was gone. All the
ေပၚေပါက္လာၾကတဲ့ ရန္သူေတြျဖစ္တယ္ . . . ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ဥယ်ာဥ္ထဲမွာေတာင္ ေပါက္ခင
ြ ့္
sunflowers were gone.
မရွိၾကလုိ႔ ဆုိတဲ့အခ်က္ကုိ သိခ့ပ
ဲ ါတယ္။
I got out of the car and walked closer. A power mower had cut the plants back to
ေနၾကာဆုိတဲ့ ေပါင္းပင္ေတြကုိ ကၽြန္မ ထယ္န႔ထ
ဲ ုိးၿပီး ကၽြန္မမိဘေတြရ႕ဲ သတိႀကီးတဲ့ မ်က္လုံးေတြ
short, bare stalks. Footprints, kneeprints and jagged holes showed where someone had
ေအာက္မွာပဲ ေကာ္ထုတ္ပစ္ခ့တ
ဲ ယ္။ ေနၾကာေတြက ကၽြန္မရပ္ေနတဲ့ ေနရာကေန ျမင္းနဲ႔စီးၿပီး ေမာင္းႏွင္
uprooted the sunflowers, tough stems, I wept.
သြားရတဲ့ ဟုိးအေဝးက ပေရရီျမက္ခင္းျပင္ႀကီးတစ္ေလွ်ာက္ ေပါက္ေနၾကတာပါ။ အဲဒီ ပေရရီျမက္ခင္
The caretaker probably thought I was an elderly widow, too weak to pull the းျပင္ႀကီးေပၚက ေက်ာက္ေဆာင္တန္းေတြကုိ ကၽြန္မသြားလည္ႏုိင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေအးျမတဲ့စမ္းေရေတြထဲမွာ
sunflowers . . . and too dumb to pull them while they were small Surely he didn’t mean to လမ္းေလွ်ာက္ခ့ပ
ဲ ါတယ္။
cause the pain in my heart.

34
mmcybermedia. com mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။

ကၽြန္မ မျမင္လုိက္ရဘဲ လြတ္သြားတဲ့ ေနၾကာပန္းပင္ကေလးေတြက ေန႔ခ်င္း ညခ်င္း ႀကီးထြား ကၽြန္မက ေနေရာင္ေၾကာင့္ ဝင္းဝါၿပီး ေရႊေရာင္လက္ေနတဲ့ ကၽြန္မခင္ပြန္းရဲ႕ မ်က္ႏွာကုိၾကည့္မယ္။
လာၾကလိမမ
့္ ယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔ဆုိရင္ ကၽြန္မရဲ႕ ဒူးေခါင္းေလာက္အထိ ရွည္ေနၾကေရာ့မယ္လုိ႔ ထင္မွတ္ခဲ့ ေနေရာင္အကြယ္မွာ အေမွာင္ဖုံးသြားတဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာကုိၾကည့္မယ္။ သူ႔မ်က္လုံးေတြက ဟုိအေဝး
မိတယ္။ ေနၾကာပင္ေတြရ႕ဲ ထူထဲ သန္မာတဲ့ ပင္စည္ေတြကုိ ကၽြန္မ ထယ္န႔ဲ ထုိးမပစ္ႏုိင္ခ့ပ
ဲ ါဘူး။ ေတာင္တန္းေတြထဲ စူးစုိက္ၾကည့္ေနသေယာင္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ထားၾကေလရဲ႕။ ကၽြန္မက သူ အဲဒီထက္
ပုိေဝးတဲ့ေနရာကုိ ၾကည့္ေနတာလုိ႔ ထင္လုိက္မိတယ္။
သူတုိ႔ကုိ ကၽြန္မ တစ္ပင္ခ်င္း၊ တစ္ပင္ခ်င္း ဆြဲႏုတ္ပစ္ရမယ္။ ရက္သတၱပတ္ အနည္းငယ္ လႊတ္ေပး
ထားလုိက္တာနဲ႔ သူတုိ႔က ေျမႀကီးထဲကုိ အျမစ္ေတြတြယ္သြားလုိက္တာ ကၽြန္မရဲ႕ ခြန္အား စုိက္ႏုိင္တာ ဧၿပီလ အခါသမယေရာက္ၿပီ . . .
ထက္ေတာင္ ခုိင္ၿမဲသြားၾကၿပီေလ။
ကၽြန္မတုိ႔ အိမ္ကေလးေဆာက္ၿပီး ၇ ႏွစ္ၾကာသြားတဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ အဲဒီအခါမွာ ဆရာဝန္က ေဂ်ာ့ရ႕ဲ
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ (ႀကီးျပင္းလာၿပီး) အိမ္ေထာင္ရက္သားက်ၿပီးတဲ့ေနာက္ ကၽြန္မဟာ ေနၾကာပန္း ေက်ာ႐ုိးအနားမွာ ရွားရွားပါးပါး အႀကိတ္ဖုကေလးတစ္လုံး သြားေတြၾ႔ ကပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ခြဲစိတ္ကုသ
ကေလးေတြေပၚမွာ အျမင္ေတြေျပာင္းလဲလာခဲ့ရမိတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ခင္ပန
ြ ္း ေဂ်ာ့န႔ဲ ကၽြန္မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္သား မႈေတြလုပ္ရ၊ ႐ုန္းကန္ရနဲ႔ နာက်င္မႈေတြ ခံစားၾကရတယ္။ သူ႔အသက္ ၄၂ ႏွစ္အရြယ္ စက္တင္ဘာလ ၇
အိမ္ကေလးတစ္လုံးေဆာက္ၾကတဲ့အခါ ေဘးနားဝန္က်င္ကုိ အားလုံးေျပာင္ေအာင္ ရွင္းပစ္ၾကတယ္ေလ။ ရက္ေန႔ နံနက္ေစာေစာပုိင္းမွာ သူ ကြန္လြန္ခ့တ
ဲ ယ္။

အဲဒီေဒသျမက္ပင္ေတြကုိ ကၽြန္မတုိ႔ စုိက္ပ်ဳိးၿပီး မလုိတဲ့ ေပါင္းပင္ေတြကုိ ဆြဲႏုတ္ၾကတဲ့အခါ ေနာက္ ႏွစ္ရက္ၾကာေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔ေတြ ေနဝင္ခ်ိန္ ေတာင္ကုန္းကေလးတစ္ခုရ႕ဲ ေျမေျပာင္ေျပာင္
ေနၾကာပင္ကေလးေတြကုိ ထားခဲ့လုိက္တယ္။ ဘာျဖစ္လလ
ုိ႔ ဲဆုိေတာ့ ညိဳေမာင္းတဲ့ေျမႀကီးကုိ ေနာက္ခံ ကေလးမွာ သူ႔အသုဘက်င္းပဖုိ႔ စု႐ုံးေရာက္ေနၾကတာေပါ့။ သူ႔ေခါင္းေပၚမွာ ေတာပန္းေလးေတြ
ထားၿပီး သူတုိ႔ စိမ္းစိမ္းစုိစုိ ေပါက္ေနၾကလုိ႔ပါပဲ။ တင္ေပးထားၾကၿပီး သူ႔ေျမပုံထိပ္မွာေတာ့ ေက်ာက္ခ်ပ္ျပားႀကီးတစ္ျပားကုိ မွတ္တုိင္အျဖစ္ တင္ေပးထား
ပါတယ္။
ေနၾကာပင္ေတြက ျမင့္ျမင့္မားမားေပါက္ၾက၊ အပြင့္ေတြပင
ြ ့္ၾကနဲ႔ ေရႊေရာင္ေတးသီငွက္ေတြ တစ္ဒါဇင္
ေက်ာ္ေက်ာ္ကုိ သူတုိ႔သိမ္းသြင္းဆြဲေဆာင္စျပဳလုိ႔ ငွက္ကေလးေတြ သူတုိ႔အထဲမွာ ေရာက္ေန ခဲ့ၾကတယ္။ ေဂ်ာ့ကုိ ေျမျမႇဳပ္ခ့ရ
ဲ တဲ့ရက္ကစၿပီး အဲဒီေျမႀကီးေပၚက ပန္းပင္ေတြဟာ ေပါက္ရတာမလြယ္ေၾကာင္း
ကၽြန္မသိခ့ပ
ဲ ါတယ္။ ေျမၾသဇာေကာင္းလြန္းတဲ့ အေပၚယံေျမသားက တစ္လက္မ ႏွစ္လက္မေလာက္ပရ
ဲ ွိၿပီး
ကၽြန္မတုိ႔အိမ္ျပတင္းေပါက္ေတြကေန ၾကည့္လုိက္ရင္ ငွက္ကေလးေတြက ဦးစုိက္ကၽြမ္းျပန္
ေႏြလယ္ရာသီခ်ိန္ခါျဖစ္တဲ့အတြက္ ေနနဲ႔ေလထိေတြတ
႔ ဲ့ ေျမသားလြင္ျပင္ေပၚမွာ အညိဳေရာင္ဖုန္မႈန္႔ေတြ
တြဲလြဲေလးေတြခုိလုိ႔ ေရႊေရာင္ေနၾကာပြင့္ေတြ အၾကားမွာ သူတုိ႔ကုိ ျမင္ေနရပါတယ္။ ေနၾကာပန္းေတြရ႕ဲ
အလိပ္လုိက္ တက္ေနၾကတယ္။ လယ္ကြင္းကုိ ျဖတ္သန္းေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး ေလွ်ာက္လာတဲ့အခါ ကၽြန္မဟာ
အညိဳေရာင္ဦးေခါင္းထဲက ေနၾကာေစ့ကေလးေတြကုိ တူးဆြထုတ္ေနၾကေလရဲ႕။
အဲဒီေျမေပၚမွာ ေပါက္ေနတဲ့ ပန္းပင္ကေလးေတြန႔ဲ ေတာပန္းအ႐ုင
ိ ္းကေလးေတြ ခူးၿပီး သူ႔ေျမပုံေပၚမွာ
ညေနပုိင္းေရာက္ေတာ့ ေဂ်ာ့နဲ႔ကၽြန္မ အိမ္အဆင့္ေပၚမွာထုိင္ၿပီး ႏြားၿခံႀကီးေပၚကုိ ေနလုံးႀကီး တင္ေပးထားခဲ့ပါတယ္။
က်သြားတာကုိ ၾကည့္ၾကမယ္ေလ။ ကၽြန္မတုိ႔ဇနီးေမာင္ႏွံ မၾကာခဏဆုိသလုိ လက္ခ်င္းတြဲၿပီး တစ္နာရီ
တစ္ရက္ မြန္းလြဲပုိင္းမွာ ကၽြန္မထုိင္ေနမိတယ္။ သူ႔ေျမပုံမွတ္တုိင္ကုိ လက္န႔သ
ဲ ုိင္းဖက္ထားၿပီး
ၾကာၾကာ ၾကည့္ၾကမယ္။
ေနလုံးႀကီးက ဘလက္ဟီးလ္စ္ေတာင္တန္းေတြရ႕ဲ ဟုိမွာဘက္ကုိ က်ဆင္းသြားတာကုိ ၾကည့္ေနမိတယ္။
အဲဒီေန႔ကမွ ကၽြန္မ ေနၾကာပန္းေတြကုိ ပထမဆုံး သတိျပဳခဲ့မိတာ ျဖစ္ပါတယ္။

35
mmcybermedia. com mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။

ကၽြန္မက သူတုိ႔ကုိ ျဖတ္ပစ္တယ္။ ဆြဲႏုတ္တယ္။ ဒါေပမ့ဲ သူတုိ႔ေတြ အမ်ားႀကီးက်န္ေနပါတယ္။ ကၽြန္မ ကားထဲကဆင္းၿပီး အနားကုိ ေလွ်ာက္သြားခဲ့တယ္။
သူတုိ႔ရ႕ဲ အရြက္ေတြက စိမ္းလုိ႔စုိလုိ႔။
ေမာ္တာတပ္ထားတဲ့ ျမက္ခုတ္စက္တစ္ခုက ေနၾကာပင္ ပင္စည္ေတြကုိ ငုတ္တုိကေလးေတြ
ေနၾကာပန္းတစ္ပင
ြ ့္က သူ႔ေျမပုံအလယ္ဗဟုိတည့္တည့္ကေန ေပါက္ေနတာပါ။ က်န္တဲ့အထိ အရြက္ေတြ လုံးဝရွင္းသြားတဲ့အထိ ျဖတ္ပစ္လုိက္တာပါ။ အနားကေျခရာေတြ ဒူးေထာက္
ထားတဲ့ အရာေတြန႔ဲ တူးဆြထားတဲ့ က်င္းေတြက တစ္စုံတစ္ေယာက္ဟာ ေနၾကာပန္းေတြရ႕ဲ သန္မာတဲ့
တခ်ဳိ႕ေသာ ညေနအခ်ိန္ေတြမွာ တစ္ေနကုန္ ပူျပင္းထားၿပီးေနာက္ပုိင္း ေနၾကာပင္အရြက္ႀကီးေတြက
ပင္စည္ေတြကုိ ႏုတ္ယူသြားၾကၿပီဆုိတာ သက္ေသျပေနၾကၿပီေလ။ ကၽြန္မ ငုိေႂကြးခဲ့ရပါတယ္။
အရိပ္မုိးေပးခဲ့လုိ႔ ေျမႀကီးမွာ စုိထုိင္းတဲ့အကြက္ေတြကုိေတာင္ ကၽြန္မ တအံ့တၾသေတြ႔ခ့ရ
ဲ ပါတယ္။
တစ္ရက္မွာ ဖားျပဳပ္ကေလးႏွစ္ေကာင္ေတာင္ ခုန္ပ်ံသြားလာေနတာကုိ ကၽြန္မ ျမင္ခ့ရ
ဲ ပါတယ္။ သူတုိ႔ရ႕ဲ သုသာန္ေစာင့္ စ႑ာလႀကီးက ကၽြန္မကုိ ေနၾကာပင္ေတြကုိေတာင္ မႏုတ္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္
အေရျပားေတြကေတာ့ စိမ္းစုိၿပီး အေရာင္ေတာက္ေနၾကေလရဲ႕။ အားအင္ခ်ိန႔တ
ဲ ဲ့ မုဆုိးမအုိႀကီးလုိ႔ ထင္ေကာင္းထင္သြားသလား . . . ဒါမွမဟုတ္ ေနၾကာပင္ေတြကုိ
ငယ္စဥ္တုန္းက ဆြဲႏုတ္ထားရမွာကုိ မသိတာဆုိးဝါးခဲ့တယ္လုိ႔မ်ား ထင္သြားသလား . . .။ သူ ကၽြန္မရဲ႕
ကၽြန္မ အဲဒီသုသာန္ကုိ ျဖတ္ၿပီး ၿမိဳ႕ကုိ သြားတုိင္းသြားတုိင္း ကၽြန္မ (ေဂ်ာ့ရ႕ဲ ) ေျမပုံကို
အသည္းႏွလုံးထဲမွာ ဝမ္းနည္းနာက်င္မႈဆုိတဲ့ ေဝဒနာကုိ တမင္ျဖစ္ေစေတာ့လုိ႔ ရည္ရယ
ြ ္ခ့တ
ဲ ာမဟုတ္တာ
ၾကည့္မယ္ေလ။ ကၽြန္မ အေဝးမုိင္ဝက္ကေနေတာင္ အဲဒီေျမပုံကုိ ေရြးထုတ္ႏုိင္ခ့ပ
ဲ ါတယ္။ အဲဒီေျမပုံရ႕ဲ
ေသခ်ာပါတယ္။
ေဘးပတ္လည္မွာ စိမ္းစိမ္းစုိစုိအပင္ေတြ ေပါက္ေနေလေတာ့ ဖုန္ထူၿပီး အညိဳေရာင္ထေနတဲ့ ေက်းလက္
ေဒသမွာ အံ့ၾသစရာေတာ့ ျဖစ္ေနရတာေပါ့။ ယခုေတာ့ မတ္လ ေရာက္လာၿပီ။ ပူေႏြးတဲ့ေန႔တုိင္းမွာ ကၽြန္မ ေက်ာက္တုံးတစ္တုံး၊ တစ္တုံး
သုသာန္ကုိ ယူသြားေလ့ရွိပါတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ရက္သတၱပတ္ေတြ လြန္ေျမာက္လာတဲ့အခါ ကၽြန္မ
အလယ္ေခါင္တည့္တည့္မွာေတာ့ “ကၽြန္မရဲ႕” ေနၾကာပြင့္က မားမားမတ္မတ္ရပ္လုိ႔၊ ၈ ေပနီးပါး
နံရံကေလးတစ္ခု လုပ္ႏုိင္ခဲ့ၿပီေလ။
ျမင့္ျမင့္မားမားပဲေလ။ အဝါေရာင္ ပန္းပြင့္ေတြဖုံးေနတဲ့ ေနၾကာပင္က ေလျပည္ကေလးအေနာ့မွာ ယိမ္းလုိက္
ယုိင္လုိက္လုပ္ေနေလရဲ႕။ ဒီေျမပုံနားက ကၽြန္မ ကားကုိျဖတ္ေမာင္းသြားတုိင္း ကၽြန္မ ၿပံဳးခဲ့မိတယ္။ အဲဒီနံရံေလးရဲ႕ အတြင္းပုိင္းမွာ ေနၾကာပန္းအ႐ုင
ိ ္းပင္ေတြ ကၽြန္မစုိက္မယ္။ နံရံန႔ဲ ေနၾကာပင္
ေနၾကာပင္ကုိ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရ႕ဲ ပုံရိပ္လုိ႔ ထင္မွတ္ခ့မ
ဲ ိတယ္ေလ။ ေတြရ႕ဲ အရိပ္က ႐ုိး႐ုိးပေရရီျမက္ခင္းျပင္ရ႕ဲ ပန္းပင္ကေလးေတြကုိ အကာအကြယ္ ေပးၾကပါလိမ့္မယ္။
ဖားျပဳပ္ကေလးေတြလည္း ေနႏုိင္မွာပါ။ ေပါင္းပင္ေတြလည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ရွင္သန္ေပါက္ေရာက္ႏုိင္ၿပီး
ရက္သတၱပတ္ေတြ ကုန္ဆုံးၿပီးေနာက္ ေဂ်ာ့ရ႕ဲ ေျမပုံကုိ သြားသြားၾကည့္တဲ့လုပ္ငန္းကုိ ကၽြန္မ
ကၽြန္မကုိ လူ႔ဘဝမွာ ဆက္လက္ရပ္တည္ႏုိငဖ
္ ုိ႔ ခြန္အားေတြ ေပးၾကဦးမွာေပါ့။
တစ္ေန႔တာရဲ႕ ေပ်ာ္စရာအခ်ိန္လုိ႔ ျမင္လာခဲ့ပါၿပီ။ အိမ္အဆင့္ကေလးေပၚက ကၽြန္မနဲ႔ေဂ်ာ့ အတူတူရခ
ွိ ့ၾဲ ကတဲ့
ညေနခင္းအခ်ိန္ေတြကုိ ျပန္ေရာက္ခ့ၿဲ ပီေလ။

ဒါေပမဲ့ ေဆာင္းဦးရာသီရ႕ဲ ေစာေစာပုိင္းတစ္ရက္မွာ ကၽြန္မအေဝးေျပးလမ္းမကေန သုသာန္ဘက္ကုိ

ေကြဝ
႔ င္လုိက္ေတာ့ တစ္ခုခုလုိေနတာကုိ ကၽြန္မ သတိျပဳမိပါတယ္။ ကားကုိ ရပ္ၿပီး စက္ကုိ သတ္လုိက္မွ
ကၽြန္မရိပ္မိခ့ရ
ဲ တာပါ။ ေနၾကာပန္းေတြ မရွိေတာ့ဘူးေလ။ ေနၾကာပန္းေတြ အားလုံး ကြယ္ေပ်ာက္သြားခဲ့ၿပီ။

36
mmcybermedia. com mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။

It was just an old apple tree, but in winter bound Maine it fostered community My mobile-home neighbor was the first to speak. “You’re not going to cut it down, are
you?” she asked anxiously. Another neighbor winced as I lopped off a branch, “Don’t kill it,
Spring Thaw
now.” he cautioned.
BY ROBERT KLOSE
Soon half the neighborhood had joined me under the apple arbor. It struck me that I
EVERY APRIL I am beset by the same concern . . . that spring might not occur this had lived there for five years and only now was learning these people’s names, what they did
year. The landscape looks forsaken, with hills, sky and forest forming a single gray meld, like for a living and how they passed the winter. It was as if the old apple tree were gathering us
the wash an artist pains on a canvas before the masterwork. My spirits ebb, as they did under its boughs for the dual purpose of acquaintanceship and shared wonder. I couldn’t
during an April snowfall when I first came to the U.S state of Maine 15 years ago. “Just wait,” help recalling Robert Frost’s words.
a neighbor said, “You’ll walk up one morning and spring will just be here.”
The trees that have it in
And lo, on May 3 that year I awoke to a green so startling as to be almost electric, as
Their pent-up buds . . .
if spring were simply a matter of flipping a switch. Hills, sky and forest revealed their purples,
blues and greens. Leaves had unfurled, gold-finches had arrived at the feeder and daffodils To darken nature and be
were fighting their way heavenward.
Summer woods . . .
Then there was the old apple tree. It sits on an undeveloped lot in my neighborhood.
One thaw led to another. Just the other day I saw one of my neighbors at the local
It belongs to no one and therefore to everyone. The tree’s dark, twisted branches sprawl in
store. He remarked how this recent winter had been especially long and lamented not having
unpruned abandon. Each spring it blossoms so profusely that the air becomes saturated with
seen or spoken at length to anyone in our neighborhood. And then, recouping his thoughts,
the aroma of apple. When I drive by with my windows rolled down, it gives me the feeling of
he looked at me and said.
moving in another element, like a kid on a water slide.
“We need to prune that apple tree again.”
Until last year, I thought I was the only one aware of this tree. And then one day, in a
fit of spring madness, I set out with pruner and lopper to remove a few errant branches No Reader’s Digest
sooner had I arrived under its boughs than neighbors opened their windows and stepped April, 1997
onto their porches. These were people I barely knew and seldom spoke to but it was as if I
had come unbidden into their personal gardens.

37
mmcybermedia. com mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။

ေႏြဦးကာလ ႏွင္းျပယ္စ မပုိင္ဆုိင္ဘူးေလ။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ကုိ အမ်ားက ပုိငဆ

္ ုိင္ၾကတာေပါ့။ အပင္ရ႕ဲ မည္းနက္လိမ္ေကာက္ေနတဲ့
သစ္ကုိင္းေတြက အတားအဆီးမဲ့ ေလွ်ာက္ထြက္ေနတာပါ။
သစ္ပင္က ပန္းသီးပင္အုိႀကီးတစ္ခု ျဖစ္ေသာ္လည္း
ေႏြဦးရာသီေရာက္တုိင္း အဲဒီပန္းသီးပင္ႀကီး ႁပြတ္ခေ
ဲ နေအာင္ သီးေလ့ရွိတာေၾကာင့္ အနီးအနား
ေဆာင္းရာသီဝင္ေတာ့မည့္ မိန္းျပည္နယ္တြင္
ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံး ပန္းသီးရနံ႔ေတြ ႀကိဳင္လႈိင္ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကားကုိ ျဖတ္ေမာင္းသြားၿပီ
၎သစ္ပင္က လူအမ်ားကုိ အားေပးကူညီခ့ပ
ဲ ါသည္။ လားဆုိရင္ သဘာဝစြမ္းအားႀကီးတစ္ခုေပၚမွာ ေရြ႕လ်ားေနရသလုိလုိ . . . ေရလႊာေလွ်ာစီးေနတဲ့ ကေလး
တစ္ေယာက္လုိ ခံစားရပါတယ္။
ဧၿပီလေရာက္တုိင္း ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီစုိးရိမ္စိတ္ကုိ ခံစားခဲ့ရတယ္။ စုိးရိမ္စိတ္က ဒီႏွစ္ ေႏြဦးရာသီ
ေရာက္မွေရာက္ပါ့မလားဆုိတဲ့ စိတ္ေပါ့ . . . ႐ႈခင္းက လြမ္းစရာေဆြးစရာျဖစ္ေနၿပီ။ ေတာင္ကုန္းေတြရယ္ မနက္ကအထိ ဒီပန္းသီးပင္ကုိ သတိျပဳမိတာ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲျဖစ္မယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္
မုိးေကာင္းကင္ႀကီးရယ္ ေတာအုပ္ရယ္ေရာၿပီး မီးခုိးေရာင္ျပင္က်ယ္ႀကီး ျဖစ္ေနတယ္။ ပန္းခ်ီဆရာ ေတြးခဲ့မိတယ္။ ဒါနဲ႔ တစ္ရက္မွာ ေႏြးဦးရာသီေရာဂါရေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ထုိးထုိးေထာင္ေထာင္ထြက္ေနတဲ့
တစ္ေယာက္က သူ႔ရ႕ဲ အေကာင္းဆုံးလက္ရာကုိ မဆြဲမီ ေအာက္ခံေလွ်ာက္သုတ္လုိက္တဲ့ အေရာင္မ်ဳိးေပါ့။ အကုိင္းအခက္ေတြကုိ ညႇိေပးဖုိ႔န႔ဲ ျဖတ္ေတာက္ေပးဖုိ႔ လက္နက္ကိရိယာေတြ ယူၿပီး ထြက္လာခဲ့တယ္။

ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ဓာတ္ေတြကေတာ့ လြန္ခ့တ
ဲ ဲ့ ၁၅ ႏွစ္ မိန္းျပည္နယ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္လာတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီသစ္ပင္ေအာက္ကုိ ေရာက္တာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ အိမ္နီးခ်င္းေတြက ျပတင္းေပါက္
အခ်ိန္ ဧၿပီလ ႏွင္းေတြက်တဲ့ ကာလတုန္းကလုိပဲ က်ဆင္းေနခဲ့တယ္။ အိမ္နီးခ်င္းတစ္ေယာက္က ကေလးေတြ ဖြင့္ၿပီး ဆင္ဝင္ေတြေပၚ ေရာက္လာၾကပါေလေရာ . . . ဒီလူေတြက ကၽြန္ေတာ္ သိပ္လည္းမသိ၊
“ခဏေလးေစာင့္ပါဦး တစ္မနက္မွာ မင္းအိပ္ရာကထတာနဲ႔ ေႏြဦးရာသီေရာက္လာေတာ့မွာပါ” လုိ႔ သိပ္လည္း စကားမေျပာဘူးတဲ့ လူေတြပါ။ ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔ၾကည့္ရတာ သူတုိ႔ရ႕ဲ ကုိယ္ပုိင္ဥယ်ာဥ္ထဲကုိ
ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ မဖိတ္မေခၚဘဲ ေရာက္သြားတဲ့ ပုံစံမ်ဳိး ျဖစ္ေနၾကေလရဲ႕။

ကုိင္း ၾကည့္ပါဦး။ အဲဒီႏွစ္က ေမလ ၃ ရက္မွာေလ . . . ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ရာကႏုိးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အိမ္နားမွာ ကားအိမ္န႔ေ

ဲ နတဲ့ အိမ္နီးခ်င္းက စၿပီးေျပာပါေလေရာ . . .
အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္ႀကီးကုိ ျဗဳန္းခနဲ တအံ့တၾသ ေတြလ
႔ ုိက္ရတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္ လွ်ပ္စစ္လုိက္သလုိ
“ရွင္ ဒီအပင္ကုိ မျဖတ္ဘူးမႈတ္လားဟင္”
တုန္လႈပ္သြားခဲ့ရတာေပါ့။ ေႏြဦးရာသီဆုိတာ ခ်က္ခ်င္းပဲ မုိးေပၚက ခုန္ေပါက္က်ေရာက္လာသလုိ
ေရာက္လာတာပါ။ ေတာင္ကုန္းေတြ၊ မုိးေကာင္ကင္းႀကီးရယ္ ေတာအုပ္ႀကီးေတြက သူတုိ႔ရ႕ဲ ခရမ္းေရာင္ေတြ၊ သူက စုိးရိမ္တႀကီး ေမးလုိက္တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္က အကုိင္းတစ္ခုကုိ ခ်ဳိးလုိက္တဲ့အခါ ေနာက္
အျပာေရာင္ေတြန႔ဲ အစိမ္းေရာင္ေတြကုိ ထုတ္လွစ္ျပသေနေလရဲ႕။ အရြက္ေတြက တဖားဖား ျပန္႔ျပန္႔ အိမ္နီးခ်င္းတစ္ေယာက္က မ်က္ႏွာကုိ ႐ႈံ႕မဲ့ၿပီး ေျပာလုိက္တယ္။
ကားကားေပါ့။ ေရႊေရာင္ေတးသီငွက္ကေလးေတြက စားက်က္ကုိ ေရာက္လာၾကၿပီ။ ဒက္ဖုိးဒီခ္ပန္း
“ဒီအပင္ကုိ အခု မခုတ္န႔ဥ
ဲ ီးေနာ္” လုိ႔ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ သတိေပးစကား ေျပာလုိက္တယ္ေလ။
ကေလးေတြလည္း မုိးကုိ ေမွ်ာ္ၿပီး အလုအယက္ ထြက္လာၾကေလရဲ႕။
မၾကာမီမွာပဲ အိမ္နီးခ်င္းေတြ တစ္ဝက္ေလာက္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ရပ္ေနတဲ့ ပန္းသီးပင္ေအာက္ကုိ
ေနာက္ၿပီးေတာ့ ပန္းသီးပင္အုိႀကီးတစ္ခုလည္း ရွိေသးတယ္။ အဲဒီအပင္က ကၽြန္ေတာ္တုိ႔
ေရာက္လာၾကေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီေဒသမွာ ေနခဲ့တာ ၅ ႏွစ္ရွိၿပီ ျဖစ္ေပမယ့္ ဒီလူေတြရ႕ဲ နာမည္ကုိ
အိမ္အနားက သိပ္ေျမၾသဇာမေကာင္းတဲ့ ကြက္လပ္ႀကီးထဲမွာ ထီးထီးႀကီးေပါက္ေနတာပါ။ သူကုိ ဘယ္သူမွ

38
mmcybermedia. com mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။

ေတာင္ အခုမွစၿပီး သိစျပဳတာဆုိတဲ့ အေတြးရယ္။ သူတုိ႔ဘာလုပ္စားၾကသလဲ။ သူတုိ႔ေဆာင္း ရာသီကုိ Does The Moon Make Us Mad?
ဘယ္လုိေက်ာ္ျဖတ္ခ့ၾဲ ကသလဲဆုိတဲ့ အေတြးေတြက ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းထဲ ဝင္လာပါတယ္။
BY JEFF RENNICKE
ပန္းသီးပင္အုိႀကီးက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အားလုံးကုိ သူ႔အကုိင္းေတြေအာက္ စု႐ုံးေရာက္ရွိလာေစၿပီး
Suddenly I’m bolt upright in my sleeping bag yanked awake by some dream or maybe
ရင္ႏွီးခ်စ္ခင္မႈန႔ဲ အံ့ၾသစရာအလွအပကုိ မွ်ေဝခံစားေစတယ္လုိ႔ ထင္မွတ္ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ကဗ်ာ
it was a noise in the darkness. But there is no dream, no noise, just the mur-mur of
ဆရာႀကီးေရာဘတ္ဖေရာစ့္ရ႕ဲ စကားလုံးေတြကုိ မစဥ္းစားဘဲ မေနႏုိင္ေတာ့ဘူးေလ။
Cobrado’s Gunnison River flower past. Then I notice the light. The full moon his climbed over
“ဖူးတံဖူးငုံ၊ ငုံ႔တစ္ငုံႏွင့္ the steep cliffs and is pouring its reflected glory down into the can you filling it with light the
color of rubbed silver. One the water each ripple flickers like a white flame.
ပန္းၿခံဳသစ္ပင္၊ အေမွာင္ဝင္ေသာ္
For all the beauty, though, there is something slightly menacing about the campsite in
ထင္းပင္ျဖစ္ေပါ့ ေႏြရာသီ . . ."
moonlight. I notice others in our group pulled from sleep by the unexpected brightness.
ႏွင္းေတြေပ်ာ္ၿပီဆုိရင္ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ဆက္တုိက္ေပ်ာ္ေတာ့တာပါပဲ။ ဟုိတစ္ရက္ကေတာ့ Beneath the gauze-colored light then skin looks pasty their eyes hollow and dark. It could be
ကၽြန္ေတာ္ဟာ အိမ္နီးခ်င္းတစ္ဦးကုိ ရပ္ကြက္ထဲက စတုိးဆုိင္မွာ ေတြခ
႔ ့ရ
ဲ တယ္။ သူက ဒီႏွစ္ေဆာင္း a scene from a bad horror movie. No one speaks or moves. We just sit mesmerized by the
ရာသီႀကီးက သိပ္သိပ္ၿပီး ရွည္ၾကာခဲ့ေၾကာင္း၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရပ္ကြက္ထဲမွာ တစ္ေယာက္န႔တ
ဲ စ္ေယာက္ mystery of the moment.
မျမင္ရ၊ မေတြ႔ရ၊ စကားမေျပာရလုိ႔ ဝမ္းနည္းစရာ ျဖစ္ေၾကာင္း မွတ္ခ်က္ခ်သြားပါတယ္။
Ever since humans first turned their faces toward its pale light. We have had a love-
အင္း ၿပီးေတာ့ သူက သူ႔အေတြးေတြကုိ ျပန္စဥ္းစားသလုိ လုပ္လုိက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ကုိ စုိက္ၾကည့္ၿပီး hate relationship with the moon. It symbolizes love, sex, birth, renewal and creation. But
ေျပာလုိက္တယ္ေလ . . .။ we’ve also linked it with death, demons, werewolves vampires and insanity.

“က်ဳပ္တုိ႔ ဒီပန္းသီးပင္ႀကီးကုိ အကိုင္းအခက္ေတြ ညႇိေပး ျဖတ္ေပးဖုိ႔ လုိေနျပန္ၿပီ သိလား ” တဲ့။ BECAUSE ITS ORBIT is not perfectly circular the moon comes as close as 125 degrees
Celsius at midday to minus 170 degrees at night. Few things could survive such a place.

Still that same lifeless rock became English poet John Milton’s “resplendent globe” and
John Keats’s “Queen Moon”. “For most of us the moon is our first recognition that something
is out there beyond the immediate confines of Earth. Its regular cadence through our
skies . . .29 days 12 hours and 44 minutes from one new moon to the next . . . is a
comforting constant.

39
mmcybermedia. com
Both the sun and the moon play major roles in the ebb and flow of the world’s oceans
with the smaller but closer moon having the stronger in roughly 221,000 miles to Earth and
moves as far away as 252,000 miles . . . a stone’s throw in cosmic terms. It’s larger than
many moons in the solar system 2,160 miles in diameter but 50 moons would fit inside of
Earth. Tall chalky peaks of the Apennine Mountains form the nose of the famous “man” in the
moon.
“At Its surface the moon has about one sixth the gravity found at the earth’s surface.”
Says Lawrence Rudnick, professor of astronomy at the University of Minnesota. “This means
that a 48 pound block of concrete weighs only eight pounds on the moon. “Temperatures can
swing from fluent. When the sun and moon line up with Earth twice a month . . . the result
being either a full or new moon, depending on the moon’s position . . . the lunar pull is the
strongest, resulting in “spring tides.”
At the Bay of Fundy, a funnel-shaped stretch of ocean between Nova Scotia and New
Brunswick, Canada, tides can raise the water level 50 feet, hundreds of billions of gallons of
sea water are tossed around as if a giant child were splashing, all because of the pull of the
moon.
“This stirring of the waters has a profound effect on the day,” says Douglas Clay, part
ecologist at Fundy National Part,” The rhythm and reach of this vast tide plays an important
ecological role among many of the bay’s life form.”
The same tidal dance of sea and moon reaches out across all the world’s oceans.
Oysters open and close their shells in a cadence set by the tides. Nautiluses add a new shell
chamber every lunar month. Some sea creatures change colors by the moon’s timetable.
40
mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။
The land and its creatures also have connections to the moon. A centuries-old belief
holds that crops should be planted according to a lunar calendar. Many hunters and
fishermen follow the lunar cycles closely, believing that game is more active during certain
phases of the moon. Some studies show that small mammals move about less under s full
moon. Perhaps because they fear predators.
A persistent belief that wolves howl at the moon, however, is most likely false. “I
haven’t seen any scientific evidence of it myself,” says Rolf Peterson, who has studied the
wolves of Michigan’s Isle Royal National Park for years.” The story probably has less to do
with anything wolves do and more to do with the face that there are more people out in the
woods during the full moon to hear them.”
If wolves don’t howl under a full moon, at least some people do. And why not? If the
moon can stir the oceans, why not the blood of humans? We are after all, most than 60
percent water ourselves. Perhaps tides within our blood cause an ebb and flow in our
emotions and self-control.
Shakespeare sensed some truth in this, charging that the moon “makes men mad,”
And, in face, that was the claim of the man who served as a model for Mr.Hyde in Robert
Louis Stevenson’s Strange Case of Dr, Jekyll and Mr, Hide . . . he blamed his crimes on
moon-induced lunacy. Some studies supported this notion, suggesting that violent crime
increases under a full moon. As a full moon approaches hockey players were said to rack up
more time in the penalty box, while emergency rooms also gear up for busier times, Other
studies even pointed to a lunar influence on women’s menstrual cycles and on birth rates.
More recent research concluded however, that there’s no scientific proof for any of these
claims.
mmcybermedia. com mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။

It’s difficult to quantify something as wispy as moon-beams. The shiver we feel at the Chinese folklore includes several moon stories, such as the tale of Chango, beautiful
sight of a full moon rolling over a horizon in the wild is tied up in other, less objective thins: wife of the archer Hou Yi. Versions of the legend differ, but it is often said that she swallowed
in sounds half-heard on windy night, and a world where some things can’t be explained by a pill of immortality and was doomed to live in the moon forever. According to legend, the
the soulless calculations of science. moon is also home children in the West seek out the “man” in the moon.

Still, there’s no denying the restlessness some of us feel beneath the moon . . . the Earth’s closest neighbor also has inspired Chinese poetry, including Li Po’s poignant
sudden desire to climb mountains, walk on water, cower in the shadows or just rear back and lines: The bright moon beams in front of my bed/Seemed like front on the ground/I lifted my
howl.” Under the full moon,” naturalist Sigurd Olson wrote,” life is all adventure,” Any head and regarded the moon/I lowered my head and thought of my old home.”
mystery, he might well have added.

Another Side of The Moon Martin Williams

Reader’s Digest
Asia has its own tales of moon-inspired madness. Chinese poet Li Po(A.D 701-762) is
said to have once invited the moon down for a drink, then drowned while drunkenly trying to
catch its reflection in a lake. July, 1997

Despite Li Po’s tragic end, the moon is generally considered a positive force in Chinese
natural. Its waxing and waning cycles are thought to mark the natural patterns of our lives
ဖုိးလမင္းရယ္ ခ်ာခ်ာလည္
and the universe. Its cool light is regarded as feminine yin, balancing the fiery yang of the
sun. တုိ႔ကုိ ႐ူးေစေရာ့သလား

Many centuries ago, the Chinese began dedicating an annual festival to the moon. လျပည့္ညေရာက္တဲ့အခါ
Falling on the 15th day of the eight moon, the Mid-Autunm Festival, as it is known today, is
အဲဒီညဟာ နည္းနည္းပုိၿပီး ၾကမ္းတမ္းမေနဘူးလား
celebrated in Chinese communities the world over-this year on September 16. It is marked by
family reunions, gazing at the moon and eating moon cakes, while are round pastries သင္ေကာ ဘယ္လုိခံစားရသလဲ

traditionally made with a preserved duck egg yolk at their center.

41
mmcybermedia. com mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။

႐ုတ္တရက္ဆုိသလုိ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အိပ္ရာထဲက မတ္မတ္ထုိင္လုိက္မိသလုိ ျဖစ္သြားတယ္။ လမင္းကေတာ့ ေမတၱာ၊ တဏွာ၊ ဇာတိ၊ ရွင္သန္ႏုပ်ဳိျခင္းနဲ႔ ဖန္ဆင္းျခင္းဆုိတာေတြကုိ
အိပ္မက္တစ္မ်ဳိးက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လႈပ္ခါႏႈိးလုိက္တာျဖစ္တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ အေမွာင္ထုထဲက အသံ နိမိတ္ပုံျပပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လူသားေတြက လမင္းကုိ မရဏေသမင္း၊ နာနာဘာဝ၊
တစ္သံေၾကာင့္ ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အိပ္မက္လည္း မဟုတ္၊ အသံလည္း မဟုတ္ဘဲ ကုိလုိရာဒုိျပည္နယ္ရ႕ဲ ဝံပုေလြလူသားေတြ၊ ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာင္ေတြရယ္ ႐ူးသြပ္ျခင္းဆုိတာေတြန႔လ
ဲ ည္း ဆက္သြယ္ခ့ၾဲ ကပါတယ္။
ဂန္နစ္ဆင္ျမစ္က ညိဳးညိဳးညံညံအသံန႔ဲ စီးဆင္းသြားတာပါ။
လမင္းရဲ႕ပတ္လမ္းက လုံးဝဥႆုံ လုံးဝန္းတဲ့ စက္ဝုိင္းပုံ မရွိတဲ့အတြက္ လဟာ ကမာၻနဲ႔
အဲဒီေနာက္္ ကၽြန္ေတာ္ အလင္းေရာင္ကုိ သတိျပဳလုိက္မိတယ္။ ျပည့္ေနတဲ့ လမင္းႀကီးက အနီးဆုံးေနရာမွာ ၂၂၁၀၀၀ မုိင္ အၾကမ္းဖ်ဥ္းအားျဖင့္ ရွိၿပီး အေဝးဆုံးေနရာမွာ ၂၅၂၀၀၀ မုိင္ ရွိတယ္လုိ႔
မတ္ေစာက္တဲ့ ေက်ာက္ေဆာင္ေတြေပၚကုိ တက္လာၿပီး တင့္တယ္လွတဲ့ အလင္းေရာင္စဥ္ေတြကုိ သိရတယ္။ အာကာသဆုိင္ရာ ေဝါဟာရနဲ႔ ေျပာရရင္ ခဲတစ္ပစ္ေပါ့။
ေအာက္မွာရွိတဲ့ ေခ်ာက္ကမ္းပါးႀကီးထဲကုိ သြန္ခ်ေပးေနတယ္။ အႀကိမ္ႀကိမ္ပတ
ြ ္ထားတဲ့ ေဘာ္သာခြာ
လမင္းႀကီးက ဒီေနစၾကဝဠာထဲမွာ ရွိတဲ့လေတြထက္ ပုိႀကီးတယ္။ (အခ်င္းက ၂၁၆၀ မုိင္ ရွိတယ္။)
ေငြအဆင္းရွိတဲ့ အလင္းေရာင္ေတြကုိ ေခ်ာက္ႀကီးထဲ အျပည့္ျဖည့္ေနတယ္ေလ။ ေရမ်က္ႏွာျပင္ေပၚက
ဒါေပမဲ့ လအစင္း ၅၀ ကုိ ေပါင္းလုိက္ၿပီး ကမာၻၿဂိဳဟ္ထဲကုိ ထည့္သြင္းလုိက္လုိ႔ရတယ္။ ရွည္လ်ားၿပီး
လႈိင္းၾကက္ခပ
ြ ္ကေလးေတြကေတာ့ အျဖဴေရာင္ မီးလွ်ံတစ္ခုလုိ တဖ်တ္ဖ်တ္ လူးလြန္႔ေနေတာ့တာေပါ့။
ေျမျဖဴမႈန္႔ေတြ ဖုံးေနတဲ့ အာပင္ႏွင္းေတာင္တန္းေတြက လေပၚက နာမည္ေက်ာ္လွတဲ့ “လူသား” ရဲ႕
ဒါေပမဲ့ ဒီလုိအလွအပေတြ စုေဝးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ လေရာင္ထဲစခန္းခ်ထားတဲ့ေနရာကုိ နည္းနည္း ႏွာေခါင္းကုိ ျဖစ္ေပၚေစပါတယ္။
ဒုကၡေပးေနတဲ့ အေႏွာင္အ
့ ယွက္တစ္ခုခုေတာ့ ရွိေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အုပ္စုထဲက တခ်ဳိ႕လူေတြ
“လရဲ႕ မ်က္ႏွာျပင္ေပၚမွာ ကမာၻရ႕ဲ မ်က္ႏွာျပင္ေပၚက ဆြဲငင္အားရဲ႕ ေျခာက္ပုံတစ္ပုံပရ
ဲ တ
ွိ ယ္” လုိ႔
မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ထြက္လာတဲ့ အလင္းေရာင္ေၾကာင့္ အိပ္ရာက ႏုိးလာၾကတာကုိ ကၽြန္ေတာ္ သတိျပဳလုိက္
မင္နီဆုိတားတကၠသုိလ္က နကၡတ္ပညာပါေမာကၡ ေလာရင့္စ္႐ုဒနစ္က ေျပာပါတယ္။
မိတယ္။
“အဓိပၸာယ္ကေတာ့ ၄၈ ေပါင္ေလးတဲ့ ကြန္ကရစ္တုံးတစ္တုံးဟာ လေပၚမွာ ရွစ္ေပါင္ပေ
ဲ လးမယ္လုိ႔
ဝါဂြမ္းလုိ ျဖဴေဖြးတဲ့ အလင္းေရာင္ရ႕ဲ ေအာက္မွာ သူူတုိ႔အသားအေရေတြက ေကာ္ေရာင္
ဆုိလုိတာပါ။”
ေတာက္ေနတယ္။ သူတုိ႔မ်က္လုံးေတြက ေဟာက္ပက္ပက္ျဖစ္ေနၿပီး မ်က္ဝန္းေတြက မည္းေမွာင္
ေနၾကတယ္။ ဆုိးဆုိးဝါးဝါးေၾကာက္စရာ သရဲကားတစ္ကားထဲက ျပကြက္တစ္ခုလုိ႔ေတာင္ ထင္မွတ္ႏုိင္တယ္။ အပူခ်ိန္ေတြကေတာ့ ေန႔လယ္မန
ြ ္းတည့္ခ်ိန္မွာ စဲလ္ဆီးယက္စ္ ၁၂၅ ဒီဂရီကေန ညအခ်ိန္မွာ
အႏုတ္ ၁၇၀ ဒီဂရီထိ အတက္အက်ရွိႏုိင္တယ္။ ဒီလုိေနရာမ်ဳိးမွာ အရာဝတၳဳအနည္းငယ္မွ်သာ မပ်က္မစီး
ဘယ္သူမွလည္း စကားမေျပာ၊ ဘယ္သူမွလည္း မလႈပ္ရွားၾကဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔တစ္ေတြ
က်န္ရစ္ႏုိင္မွာ ျဖစ္တယ္။
အဲဒီတဒဂၤအခ်ိန္ရ႕ဲ လွ်ဳိ႕ဝွက္ဆန္းၾကယ္တဲ့ အေျခအေနေၾကာင့္ တအံ့တၾသ တုံဏိွဘာေဝျဖစ္ၿပီး ထုိင္ေနမိ
ၾကတာပါ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလဆုိတဲ့ အသက္မရွိတဲ့ ေက်ာက္တုံးႀကီးက အဂၤလိပ္ကဗ်ာစာဆုိ ဂၽြန္မီလ္တန္ရ႕ဲ
“ဝင္းလက္ေတာက္ေျပာင္တဲ့ ကမာၻလုံး” နဲ႔ ဂၽြန္ကိစ္ရ႕ဲ “မိဖုရားေသာ္တာ” ေတြ ျဖစ္လာခဲ့ၾကတယ္ေလ။
လမင္းရဲ႕ျဖဴေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ အလင္းေရာင္ဆီကုိ လူသားေတြ မ်က္ႏွာျပဳလုိက္တာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔
လူသားတြဟာ လမင္းႀကီးနဲ႔ အခ်စ္ရယ္၊ အမုန္းရယ္ဆုိတဲ့ သံေယာဇဥ္ေတြ ဆက္မိၾကၿပီေလ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လူသားအမ်ားစုအတြက္ေတာ့ လမင္းဟာ ကမာၻၿဂိဳဟ္ရ႕ဲ အနီးဆုံးနယ္နိမိတ္ေတြ
ထဲမွာရွိတဲ့ ပစၥည္းတစ္ခုဆုိတာကုိ ပထမဆုံးလက္ခံထားရတဲ့ အခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။ လရဲ႕ေကာင္းကင္မွာ

42
mmcybermedia. com mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။

ေရြ႕လ်ားသြားလာတဲ့ အခ်ိန္ကာလ လဆန္းနဲ႔ လဆုတ္ တစ္ခုန႔တ

ဲ စ္ခုအၾကား ၂၉ ရက္၊ ၁၂ နာရီန႔ဲ ၄၄ ၾကသတဲ့။ တခ်ဳိ႕ ပင္လယ္သတၱဝါေတြကေတာ့ လရဲ႕အခ်ိန္ဇယားကုိလုိက္ၿပီး အေရာင္ေတြ ေျပာင္းလဲ
မိနစ္ၾကာျမင့္ၿပီး ပုံမွန္ မနားတမ္းေရြ႕လ်ားေနတာျဖစ္ပါသတဲ့။ ၾကပါတယ္။

ေနနဲ႔လ ႏွစ္စင္းစလုံးက ကမာၻေပၚမွာရွိတဲ့ သမုဒၵရာေတြရ႕ဲ ဒီေရအတက္အက်ကုိ အဓိကအခန္း ကုန္းေျမနဲ႔ ကုန္းေျမေပၚက သတၱဝါေတြဟာလည္း လမင္းႀကီးနဲ႔ ဆက္သြယ္ေနၾကတယ္။ ရာစုေပါင္း
က႑ေတြက ပါဝင္လုပ္ေဆာင္ေနၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကမာၻထက္ ပုိငယ္ၿပီး ပုိမုိနီးနီးကပ္ကပ္ တည္ရွိေနတဲ့ မ်ားစြာက ယုံၾကည္ခ့တ
ဲ ဲ့ အယူအဆတစ္ခုက ေကာက္ပသ
ဲ ီးႏွံေတြကုိ လကုိၾကည့္ၿပီး အခ်ိန္ဇယားနဲ႔
လဟာ (ကမာၻ႔ေရထုေပၚမွာ) ပုိၿပီး ျပင္ထန္တဲ့ၾသဇာ လႊမ္းမုိးမႈရွိပါတယ္။ စုိက္ပ်ဳိးရမယ္လုိ႔ ဆုိထားတယ္။

ေနနဲ႔လဟာ တစ္လမွာ ႏွစ္ႀကိမ္ ကမာၻၿဂိဳဟ္န႔တ

ဲ န္းၿပီး ရွိေနၿပီဆုိရင္ အက်ဳိးဆက္ရလဒ္ကေတာ့ အမဲလုိက္မုဆုိးေတြန႔ဲ တံငါသည္အေျမာက္အျမားကေတာ့ လဝင္ လထြက္ အခ်ိန္ေတြကုိ
လျပည့္တာနဲ႔ လဆန္းတာေတြ ျဖစ္ေပၚၿပီး လရဲ႕ အေနအထားကုိလုိက္လုိ႔ လရဲ႕ဆဲြငင္အားဟာ အမ်ားဆုံး ေသေသခ်ာခ်ာ ဂ႐ုတစုိက္ေလ့လာၿပီး လမင္းရဲ႕ အခ်ဳိ႕ေသာ အခ်ိန္ကာလေတြမွာ သားေကာင္ကုိ ျမဴးတူး
ျဖစ္လာတာေၾကာင့္ “ေရထရက္ေတြ” ဆုိၿပီး ျဖစ္လာရတယ္။ ေပ်ာ္ပါးတယ္လုိ႔ ယုံၾကည္ၾကသတဲ့။ ႏုိ႔တုိက္ေကၽြးေမြးတဲ့ သတၱဝါအေကာင္ငယ္ကေလးေတြကေတာ့
လျပည့္ညမွာ သိပ္မထြက္ၾကဘူးလုိ႔ အခ်ဳိ႕ေသာ ေလ့လာခ်က္ေတြက ျပသထားပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ
ကေနဒါႏုိင္ငံက ႏုိဗာစကုိရွားကၽြန္းဆြယ္န႔ဲ နယူးဘရြန္းစ္ဝစ္ျပည္နယ္အၾကားမွာရွိတဲ့ ကေတာ့
ဆုိေတာ့ သူတုိ႔ဟာ သားရဲတိရစာၦန္ေတြကုိ ေၾကာက္ရံ႕ြ လုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။
ပုံသဏၭာန္ ဖန္ဒီပင္လယ္ေအာ္ရ႕ဲ သမုဒၵရာေရျပင္မွာ ဒီေရေတြက ေရမ်က္ႏွာျပင္ကုိ ေပ ၅၀ အထိ
ျမင့္တက္ေစခဲ့တယ္။ ပင္လယ္ေရ ဂါလံေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာကုိ ဘီလူးေပါက္စကေလးတစ္ေကာင္က ဒါေပမဲ့ ဝံပုေလြေတြက လကုိျမင္ရင္ အူၾကတယ္ဆုိတဲ့ ခုိင္ခုိင္မာမာယုံၾကည္ခ့တ
ဲ ဲ့ အယူအဆ
တဖ်န္းဖ်န္းနဲ႔ ႐ုိက္ပုတ္ထုတ္ေနသလုိ ထြက္ေနတာဟာ လရဲ႕ ဆြဲငင္အားေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါသတဲ့။ ကေတာ့ မွားယြင္းတာျဖစ္ႏုိင္တယ္။

ဒီလုိ ေရေတြ ဗေလာင္ဆန္ေအာင္ လႈပ္ရွားေနတာဟာ ပင္လယ္ေအာ္ေပၚမွာ နက္နတ

ဲ ဲ့ အက်ဳိး “အဲဒီအခ်က္န႔ဲ ပတ္သက္ၿပီး သိပၸံနည္းက်တဲ့ သက္ေသအေထာက္အထားတစ္ခုမွ ကၽြန္ေတာ္
သက္ေရာက္မႈ ျဖစ္ေစခဲ့တယ္လုိ႔ ဖန္ဒီအမ်ဳိးသားပန္းၿခံက ပတ္ဝန္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရးပညာရွင္ ကုိယ္တုိင္မေတြ႔ခ့ရ
ဲ ပါဘူး” လုိ႔ မီရွိဂန္ျပည္နယ္က ကၽြန္းေတာ္ဝင္ အမ်ဳိးသားပန္းၿခံထဲက ဝံပုေလြေတြကုိ
ေဒါက္ဂလတ္စ္ ကေလးက ေျပာပါတယ္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေလ့လာခဲ့တဲ့ ေရာ့ဖ္ပီတာဆင္က ေျပာပါတယ္။

“အဲဒီက်ယ္ေျပာတဲ့ ဒီေရျပင္ႀကီးရဲ႕ ႐ုိက္ခတ္တဲ့အႀကိမ္န႔ဲ ေရာက္တဲ့ အကြာအေဝးေတြက “ဒီပုံျပင္ကေတာ့ ဝံပုေလြေတြရ႕ဲ လုပ္ရပ္နဲ႔ဆက္စပ္မႈ သိပ္ရွိဟန္မတူဘူး၊ လျပည့္ညမွာ လူေတြက
ပင္လယ္ေအာ္ရ႕ဲ သတၱေလာကႀကီးက ဇီဝပုံစံေတြအၾကားမွာ အေရးပါတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရး ေတာအုပ္ထဲ ပုိမုိေရာက္ရွိလာၾကၿပီး ဝံပုေလြေတြအူသံကုိ နားေထာင္ၾကတဲ့အခ်က္န႔ဲ ပုိၿပီးပတ္သက္
က႑က ပါဝင္ေနပါတယ္။” ပါတယ္”

ပင္လယ္ျပင္န႔ဲ လမင္းႀကီး ႏွစ္ပါးသြားကေနတဲ့ ဒီေရအကဟာ ကမာၻၿဂိဳဟ္ေပၚက သမုဒၵရာႀကီးေတြ လျပည့္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဝံပုေလြေတြမအူၾကဘူးဆုိရင္ အနည္းဆုံးေတာ့ လူတခ်ဳိ႕က အူၾကမွာပါ။
အားလုံးေပၚကုိျဖတ္ၿပီး ကရတာပါ။ ဒီေရအတက္န႔ဲ အက်ၾကားမွာ ကမာေကာင္ေတြက သူတုိ႔ရ႕ဲ အခြံေတြကုိ လူေတြမအူဘဲ ဘာျဖစ္လုိ႔ခံႏုိင္ရမွာလဲ။ လမင္းက သမုဒၵရာေတြကုိေတာင္ ဗေလာင္ဆူေအာင္ လႈပ္ရွား
ဖြင့္ၾကပိတ္ၾကတယ္။ နတ္မယ္လ်ဆံထုိးလုိ လိမ္ပတ္ေနတဲ့ ခႏၶာကုိယ္မွာ အခန္းအသစ္တစ္ခု ထပ္ျဖည့္ ေမႊေႏွာက္ႏုိင္တယ္ဆုိရင္ လူသားေတြရ႕ဲ ခႏၶာကုိယ္ထဲက ေသြးကုိ မလႈပ္ရွားဘဲ ဘာျဖစ္လုိ႔ ခံႏုိင္ရမလဲ။

43
mmcybermedia. com mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မႏုႆ လူသားေတြဟာ ေနာက္ဆုံးမေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ခႏၶာကုိယ္ထဲမွာကုိ္က ၆၀ သိပၸံပညာရဲ႕ခံစားမႈမပါဘဲ တြက္ခ်က္ၾကရတဲ့ သခ်ၤာပုစာၦေတြန႔ေ

ဲ တာင္ ရွင္းလင္းအေျဖထုတ္မရတဲ့အရာေတြ
ရာခုိင္ႏႈန္း ေရေတြျဖစ္ေနပါသတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရ႕ဲ အေသြးထဲက ဒီေရေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရ႕ဲ ခံစားမႈ ျပည့္ဝေနေသာ ေလာကႀကီးေပါ့။
အာ႐ုံေတြကုိ ျမင့္တက္ေစမယ္။ ထိန္းခ်ဳပ္ေစလိမ့္မယ္ေပါ့။
သုိ႔တုိင္ေအာင္ လေရာင္ေအာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လူသားအခ်ဳိ႕ ဂနာမၿငိမ္ျဖစ္ၿပီး စိတ္ေခ်ာက္ခ်ား
အဂၤလိပ္စာဆုိႀကီး ဝီလီယမ္ရွိတ္စပီးယားက အဲဒီအခ်က္မွာ အမွန္တရားအခ်ဳိ႕ပါတယ္ဆုိတာ ၾကရတာကုိ မဟုတ္ပါလုိ႔ ျငင္းခ်က္ထုတ္စရာမရွိပါဘူး။ ေတာင္ကုန္းေတြေပၚေျပးတက္ . . . ေရေပၚမွာ
သေဘာေပါက္နားလည္ခ့တ
ဲ ဲ့အတြက္ လမင္းက “လူသားေတြကုိ ႐ူးေအာင္လုပ္တယ္” လုိ႔ စြပ္စဲခ
ြ ့တ
ဲ ယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ ေမွာင္ရိပ္ထဲမွာဝပ္ၿပီးခုိ . . . ဒါမွမဟုတ္ ကုိယ္ကုိ အသာျပန္မတ္ၿပီး ဆြဲဆြဲငင္ငင္အူခ်င္တဲ့
စိတ္ဆႏၵေတြ ႐ုတ္တရက္ ေပၚလာတတ္တာ ျငင္းစရာမရွိ၊ “လျပည့္ည လသာေနတဲ့အခါ လူ႔ဘဝဟာ
ၿပီးေတာ့ အဲဒီအခ်က္ေၾကာင့္ပဲ စာေရးဆရာႀကီး ေရာဘတ္လူးဝစ္စတီဗင္ဆင္ရ႕ဲ “ေဒါက္တာ
စြန္႔စားခန္းေတြပေ
ဲ ပါ့” လုိ႔ သဘာဝပညာရွင္ ဆစ္ဂတ္ဒ္ေအာ္လ္ဆင္က ေရးသားခဲ့တယ္။ စြန္႔စားခန္း
ဂ်က္ကီးလ္န႔ဲ မစၥတာဟုိက္ဒ္၏ ထူးဆန္ေသာအမႈ” စာအုပ္ထဲက မစၥတာဟုိက္အတြက္ စံျပနမူနာ ျဖစ္ခ့တ
ဲ ဲ့
သာမက လွ်ဳိ႕ဝွက္ဆန္းၾကယ္မႈလည္း ပါတယ္လုိ႔ သူထပ္ျဖည့္သင့္တာေပါ့ေနာ္။
လူက အခုိင္အမာေျပာခဲ့တာေပါ့။ သူက ဘာေျပာသလဲဆုိေတာ့ သူက်ဴးလြန္ခ့တ
ဲ ဲ့ ျပစ္မႈေတြဟာ
လမင္းႀကီးက လႈံ႔ေဆာ္ျဖားေယာင္းလုိ႔ သူ ႐ူးသြပ္ၿပီး လုပ္ခ့ရ
ဲ တာပါလုိ႔ လမင္းကုိ အျပစ္ဖုိ႔ခ့တ
ဲ ယ္ေလ။ လ၏ အျခားေသာ မ်က္ႏွာစာ

တခ်ိဳ႕ေသာ ေလ့လာသုေတသန ျပဳခ်က္ေတြကေတာ့ ဒီအယူအဆကုိ ေထာက္ခံခ့တ

ဲ ယ္။ အာရွတုိက္ေဒသမွာေတာ့ လမင္းေၾကာင့္ျဖစ္ရတဲ့ ႐ူးသြပ္ျခင္းအေၾကာင္း ကုိယ္ပုိင္ပုံျပင္ကေလး
ၾကမ္းတမ္းစြာ ခုတ္ထစ္သတ္ျဖတ္တဲ့ ျပစ္မႈေတြဟာ လျပည့္ညမွာ ပုိမုိမ်ားျပားတယ္လုိ႔ ဆုိၾကပါတယ္။ ေတြရွိပါတယ္။ တ႐ုတ္ကဗ်ာဆရာ လီပုိး (ေအဒီ ၇၀၁-၇၆၂) ဟာ တစ္ခ်ိန္က လမင္းကုိဆင္းလာၿပီး
သူန႔အ
ဲ တူတူ တစ္ခက
ြ ္တစ္ဖလားေသာက္ဖုိ႔ ဖိတ္ၾကားခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ အရက္ေတြမူးၿပီး ေရကန္တစ္ကန္
လျပည့္ည နီးလာၿပီဆုိရင္ ေဟာ္ကီကစားတဲ့လူေတြကေတာ့ ျပစ္ဒဏ္သတ္မွတ္တဲ့ ပင္နယ္လ္တီ
ထဲမွာ လရဲ႕အရိပ္ကုိ ဖမ္းဖုိ႔ႀကိဳးစားလုက
ိ ္တာ ေရနစ္ေသခဲ့တယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။
ဧရိယာထဲမွာ သူတုိ႔အခ်ိန္ေတြ ပုိကုန္ခ့ရ
ဲ တယ္လုိ႔ ေျပာၾကတယ္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ အေရးေပၚအခန္းထဲမွာ
(ဒဏ္ရာရတဲ့ လူေတြကုိ ျပဳစုရလု)ိ႔ အလုပ္ေတြ သိပ္႐ႈပ္လာရတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ လီပုိးရဲ႕ဘဝ ေၾကကြဲစရာနိဂုံးခ်ဳပ္ခ့ေ
ဲ ပမယ့္ လမင္းဟာ တ႐ုတ္လူမ်ဳိးေတြရ႕ဲ ယဥ္ေက်းမႈက႑မွာ
အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့ ခြန္အားတစ္ရပ္ျဖစ္တယ္လုိ႔ ေယဘုယ်အားျဖင့္ ယူဆထားၾကသတဲ့။ လဆန္းနဲ႔
အခ်ဳိ႕ေသာ ေလ့လာသုေတသနျပဳခ်က္ေတြက ဣတၳိယမိန္းမေတြရ႕ဲ ရာသီပန္းပြငက
့္ ာလေတြန႔ဲ
လဆုတ္ ပကၡ၏ရက္ေတြဟာ လူေတြန႔စ
ဲ ၾကဝဠာႀကီးရဲ႕ ဘဝေတြမွာ သဘာဝက်က် အခ်ိန္ဇယားေတြ
သားသမီးေမြးဖြားႏႈန္းေတြေပၚမွာ လရဲ႕ၾသဇာလႊမ္းမုိးမႈရွိေၾကာင္း ေထာက္ျပခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မၾကာမီက
ခ်မွတ္ေပးေနတယ္လုိ႔ ထင္မွတ္ခ့ၾဲ ကတယ္။ လရဲ႕ေအးျမတဲ့ အလင္းေရာင္က “ယင္” ဆုိတဲ့
ျပဳလုပ္ခ့တ
ဲ ဲ့ သုေတသနလုပ္ငန္းမ်ားစြာက အဲဒီအဆုိေတြထဲက တစ္ခုအတြက္ေတာင္မွ သိပၸံနည္းက်တဲ့
အမ်ဳိးသမီးျဖစ္ၿပီး ေနမင္းရဲ႕မီးလုိပူေလာင္ျပင္းျပတဲ့ “ယန္” ဆုိတဲ့ အမ်ဳိးသားတုိ႔ အေပးအယူလုပ္ေနၾကတာ
သက္ေသသာဓကမရွိပါဘူးလုိ႔ နိဂုံးခ်ဳပ္ အေျဖထုတ္ထားပါတယ္။
ျဖစ္ပါသတဲ့။
လမင္းရဲ႕အလင္းတန္းေတြလုိ ခုိင္မာမႈမရွိဘဲ အင္အားခ်ိန႔န
ဲ ႔ရ
ဲ ွိေနတဲ့ အရာဝတၳဳေတြကုိ ေရတြက္ျပဖုိ႔
လြန္ခ့တ
ဲ ဲ့ ရာစုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကစၿပီး တ႐ုတ္ေတြက လကုိ ရည္စူးပူေဇာ္တဲ့ ႏွစ္ပတ္လည္
သိပ္ခက္ခလ
ဲ ွပါတယ္။ ေတာနက္ႀကီးရဲ႕အဆုံးက မုိးကုတ္စက္ဝုိင္းေပၚမွာ လိမ့္သြားေနတဲ့ လျပည့္ဝန္းႀကီးကုိ
အခမ္းအနားကုိ စၿပီးလုပ္ခ့ၾဲ ကတယ္။ ရွစ္ႀကိမ္ေျမာက္လျပည့္ၿပီးတဲ့ ၁၅ ရက္ေန႔မွာ က်ေရာက္တဲ့ ေဆာင္းဦး
ျမင္တဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားမႈ ခံစားခဲ့ရတာဟာ တျခားေသာ ယုတိၱမရွိတဲ့အရာေတြနဲ႔
အလယ္ပြေ
ဲ တာ္လုိ႔ ယေန႔ လူသိမ်ားတဲ့ပဲေ
ြ တာ္ကုိ ကမာၻအႏွ႔ံ တ႐ုတ္လူ႔အဖြအ
ဲ႔ စည္းက က်င္းပၾကပါတယ္။
ဆက္သြယ္ေနၾကတယ္ေလ . . . ေလထန္ေနတဲ့ညေတြမွာ ခပ္သဲ့သဲ့ၾကားလုိက္ရတဲ့အသံေတြ . . . ၿပီးေတာ့

44
mmcybermedia. com mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။

ဒီႏွစ္မွာ စက္တင္ဘာလ ၁၆ ရက္ေန႔မွာ လုပ္ၾကမယ္။ အဲဒီအခါသမယကုိ မိသားစုေတြ ျပန္ေတြဆ

႔ ုံျခင္း၊ How could a small brown bird have such an
လကုိၾကည့္ၿပီး လမုန္႔ေတြ စားသုံးျခင္းလုပ္ၿပီး က်င္းပၾကတယ္။ လမုန္႔ဆုိတာကေတာ့ ႏွစ္ခ်ဳိ႕ဘဲဥအႏွစ္ကုိ
astonishing effect on my heart?
အလယ္ေခါင္မွာျမႇဳပ္ၿပီး ေရွးထုံးစဥ္လာနဲ႔အညီျပဳလုပ္တဲ့ မုန္႔ဝုိင္းေတြကုိ ေခၚတာေပါ့။
May Month Of Nightingales
တ႐ုတ္႐ုိးရာ ပုံျပင္ေတြထဲမွာ ေလးသမားဟုိးယီရ႕ဲ ဇနီးေခ်ာကေလး ခ်န္းအူးရဲ႕ပုံျပင္လုိမ်ဳိး
လအေၾကာင္းပုံျပင္ေတြ အေျမာက္အျမား ပါဝင္ေနပါတယ္။ ဒီဒ႑ာရီပုံျပင္က ဇာတ္လမ္းေတြအမ်ဳိးမ်ဳိး BY RICHARD MABEY
ကြဲျပားေနေပမယ့္၊ သူမဟာ မေသေဆးလုံးကုိမ်ဳိခ်မိလုိ႔ က်ိန္စာသင့္ၿပီး လေပၚမွာ အၿမဲသြားေနခဲ့ရတယ္လုိ႔
EARLY MAY, a nightingale moon. I’m crouched in a land above the Stour Valley in
ဆုိတယ္။ ဒ႑ာရီအရကေတာ့ လမင္းဟာ ေက်ာက္စိမ္းယုန္ကေလးေနတဲ့ အိမ္လည္း ျဖစ္ပါတယ္တဲ့။
Suffolk, English, listening. The landscape is already drained of color, caught in that moment
လေပၚမွာေနတဲ့ “လူသား” ကုိ အေနာက္တုိင္းက ကေလးသူငယ္ေတြ ရွာေဖြၾကသလုိ တ႐ုတ္ကေလး
between light and dark when distances and outlines blur. In front of me, a patch of scrub
သူငယ္ေတြကလည္း ဒီယုန္ကေလးကုိ ရွာေဖြေလ့ရွိၾကပါသတဲ့။
seems oddly insubstantial, quite out of keeping with the brilliant clarity of the song that is
ကမာၻၿဂိဳဟ္ရ႕ဲ အနီးဆုံးအိမ္နီးခ်င္းျဖစ္တဲ့ လဟာ တ႐ုတ္ေတြရ႕ဲ ကဗ်ာစာေပကုိ တြန္းအားေပး pouring from it.
ခဲ့ပါတယ္။ စာဆုိႀကီးလီပုိးရဲ႕စိတ္ဆင္းရဲစရာ ကဗ်ာစာသားကေလးေတြပါတာေပါ့ . . .
It is my first nightingale of the year, and a coloratura bird into the bargain. Its song
“လင္းလက္တဲ့ လေရာင္ေတြက ငါ့အိပ္ရာေပၚက်ေရာက္ၿပီး full of deft phrases drawn out into short, fading tremolos. As the moon rises, the singing
becomes more assured and astonishingly, penetrating. I’m rooted to the spot.
ေျမျပင္ေပၚေရာက္ေတာ့ ေအးခဲသြားဟန္ရွိ . . .
Since April nightingales have been returning to Europe from their winter quarters in
ငါ ေခါင္းကုိေမာ့ၿပီး လမင္းကုိ အ႐ုိအေသေပးမိ . . .
tropical Africa. The birds in the advance guard are male, and as soon as they arrive, they
ဦးေခါင္းငုိက္လ်က္ ငါ့အိမ္ေဟာင္းကုိေတြးခဲ့၏ . . . ” start scouting out nesting territories in woodland thickets and river valleys. The female birds
follow a week or so later.

မာတင္ဝီလီယမ္စ္ These rights under the Mya moon mark the crescendo of the nightingales’ courtship.
Territories are settled, female birds are choosing mates, and the last waves of new arrivals
are winging in. No wonder the male birds’ song seem so intense: they are serenades to tempt
the females down from the sky.

45
mmcybermedia. com
The bird itself seems subdued to the point of disproportion. It is a cousin of the robin
and little more than six inches long. Its plumage is largely brown, dull buff on the under parts,
with a russet back that becomes almost chestnut on the tail.
Its breeding range . . . from Portugal and North Africa in the west to Mongolia in the
east . . . is more or less confined to areas where the mean July temperature lies between 17
and 30 degrees Celsius. In Britain nightingales are only present in any number in southeast
England and East Anglia.
Unlike some summer migrants, their sensitivity to temperature isn’t easily explained
by their food preferences. They take few aerial insects (many of which fly only when the
weather is warm) and instead feed largely on the ground, taking ants, small beetles and
occasional spiders, worms and moth larvae. In late summer they eat fruit, especially wild
strawberries and elderberries. Essentially foragers, they move about the undergrowth in long
hops, pausing frequently and tilting their heads on one side to listen for prey.
They build their nests low in the bust layer, too usually in a tangle of wings and
shoots and rarely more than a foot above the ground. The nest-building . . . out of dry grass,
some moss and feathers, and quantities of dead leaves . . . is done exclusively by the female,
who is also responsible for hatching the four or five olive-green eggs speckled with reddish-
brown. This leaves the male free to concentrate on territorial singing. But as soon as the
young hatch after about 13 days, he joins in feeding them and virtually ceases to sing.
TUNING UP. As well as their full-blooded territorial recitals, most often delivered at
night, nightingales have shorter daytime songs aimed at approaching rivals as well as quite
courtship songs, more fragmentary calls for contacting the hen bird inside their territory, and
the rather undignified raspberries (forcible expulsion of air) that are their alarm call.
46
mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။
The phrases are hugely diverse (individual birds may have more than a hundred in
their vocabulary) but are always roughly similar in structure. There is often a flourish of
piping notes to begin with sometimes in triplets and often with an urgent whiplash quality:
then a single note repeated a rich bubbling or slow trill which in different phrases occurs at
different pitches and speeds.
The most extreme variation on this structure is so distinctive as almost to be the bird’s
signature tune. It is a sequence of long, sighing, in-draw whistles, mounting in crescendo on
a single note until they fall to a deep rattle . . . a song that seems to hover on the edge of
dramatic monologue. Separate spells of singing usually last between five and 30 minutes and
broken up into phrases of two to four seconds, with slightly shorter silences between.
It is hard to think of another wild creature which has had such a versatile and
honored role in Western culture. At various times the nightingale has served as a kind of
wood spirit: as a symbol, and messenger, of love; as a harbinger of spring.
ႏုိက္တင္ေဂးငွက္တုိ႔၏ လ
အညိဳေရာင္ငွက္ငယ္ကေလး တစ္ေကာင္က ကၽြန္ေတာ့္ႏွလုံးသားကုိ ဘာေၾကာင့္မ်ား အံ့ၾသစရာ
ေကာင္းေလာက္ေအာင္ လႊမ္းမုိးႏုိင္ခ့ပ
ဲ ါသလဲ . . .
ေမလရဲ႕ေစာေစာပုိင္းမွာ ႏုိင္တင္ေဂးေတးသီငွက္ေတြရ႕ဲ လတစ္စင္းေတာ့ ထြက္ေနၿပီ။
အဂၤလန္ႏုိင္ငံရ႕ဲ ဆပ္ေဖာ့စ္နယ္ထဲက စတုိးေတာင္ၾကား အထက္နားက ေတာလမ္းတစ္ခုမွာ ကၽြန္ေတာ္
ဝပ္ေနမိတယ္။ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာ ႐ႈခင္းပန္းခ်ီက အေရာင္ေတြလြင့္ကုန္ၿပီေလ။ အလင္းနဲ႔အေမွာင္ၾကားမွာ
႐ႈခင္းကုိျမင္ရေပမယ့္ အေဝးအနီးနဲ႔ေကာက္ေၾကာင္းေတြက မႈန္ဝါးဝါး ျဖစ္ေနတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ေရွ႕တည့္တည့္က ခ်ဳံပင္ကေလးတစ္႐ုံကုိ တကယ္မဟုတ္သလုိ ထင္ေနမိတာေပါ့။
အဲဒီအထဲက ယုိစီးထြက္က်လာတဲ့ ၾကည္လင္ဝင္းပတဲ့ သီခ်င္းသံကေလးထဲမွာ ေမ်ာပါမိၿပီကုိး။
mmcybermedia. com mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။

သူက ဒီႏွစ္အဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္စေတြတ

႔ ဲ့ ႏုိက္တင္ေဂးငွက္ကေလးပါပဲ။ ေတးသီငွက္ကေလး ၿပိဳင္ပဲဝ
ြ င္ဖုိ႔ ေျခာက္န႔ဲ . . . ေက်ာကုန္းက အညိဳေရာင္ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ျဖစ္ၿပီး အၿမီးလည္းက်ေရာ သစ္ၾကားသီးေရာင္
အရင္ေရာက္လာတာပါ။ သူဆုိတဲ့ ေတးကဗ်ာေလးထဲမွာ ပီျပင္ေျပာင္ေျမာက္တဲ့ စာသားေတြအျပည့္ပါပဲ။ ညိဳတုိတုိကေလး။
ဒီစာသားေတြကုိ တုိုတုိန႔က
ဲ ြယ္ေပ်ာက္သြားတဲ့ သံစဥ္အျဖစ္ သူ ဖန္တီးလုိက္တာေပါ့။
သူတုိ႔ ေပါက္ပာြ းတဲ့ ေနရာေဒသေတြျဖစ္တဲ့ အေနာက္ဘက္ေဒသ ေပၚတူဂီႏုိင္ငံန႔ဲ ေျမာက္အာဖရိက
လက ေကာင္ကင္ေပၚက ျမင့္တက္လာေလေလ သူ႔သီခ်င္းသံကေလးက ပုိၿပီးပီျပင္လာေလေလ ကေန႔ အေရွ႕ဖက္ေဒသ မြန္ဂလ
ုိ ီးယားႏုိင္ငံအထိ အဲဒီေဒသေတြမွာပဲ အသုိက္ခုိ ေနထုိင္ၾကတယ္။
ၿပီးေတာ့ အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ စူးရွခုိင္မာလာေလေလပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အဲဒီေနရာက စဲလ္ဆီးယပ္စ္ ၁၇ နဲ႔ ၂၀ ၾကား အပူခ်ိန္ရွိတဲ့ မသာယာေသာ ဇူလုိင္လ အခါသမယပဲေပါ့။ ၿဗိတိန္ႏုိင္ငံမွာေတာ့
မထႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ေနမိေတာ့တယ္။ ႏုိက္တင္ေဂးငွက္ကေလးေတြကုိ အဂၤလန္ရ႕ဲ အေရွ႕ေတာင္ေဒသနဲ႔ အေရွ႕အန္းဂလီးယားနယ္ေတြမွာပဲ
အနည္းနဲ႔အမ်ား ဆုိသလုိ ေတြရ
႔ တယ္။
ႏုိက္တင္ေဂးငွက္ကေလးေတြ အပူပုိင္းအာဖရိကေဒသ ေဆာင္းရာသီအသုိက္အၿမံဳေတြကုိ စြန္႔ၿပီး
ဥေရာပေဒသဘက္ကုိ ဧၿပီလကစၿပီး ျပန္လာေနၾကၿပီေပါ့။ ေရွ႕ေျပးတပ္ဖဲ႔အ
ြ ျဖစ္ ေရာက္လာၾကတဲ့ ေႏြရာသီမွာ ေျပာင္းေရႊ႕ေရာက္လာတတ္တဲ့ တခ်ဳိ႕ငွက္ေတြန႔မ
ဲ တူတဲ့ ႏုိ္က္တင္ေဂး ငွက္ကေလး
ငွက္ကေလးေတြက ငွက္ဖုိကေလးေတြေလ . . .သစ္ေတာေတြထဲက ခ်ဳံပုတ္ေတြန႔ျဲ မစ္ဝွမ္းေဒသေတြထဲက ေတြက အပူဓာတ္ကုိ သိပ္မခံႏုိင္တဲ့အေၾကာင္း သူတုိ႔စားေသာက္တဲ့ အစားအစာေတြကုိၾကည့္ၿပီး ေျပာလုိ႔
အသုိက္လုပ္မယ့္ေနရာကုိ သူတုိ႔ ကင္းေထာက္စစ္ေဆးေနၾကေလရဲ႕ . . . ငွက္မေလးေတြက မရဘူးလုိ႔ သိရတယ္။ (ပုိးေကာင္မ်ားမ်ားက ရာသီဥတုပူေႏြးမွ ထြက္လာၾကတာပါ။) ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔ေျမႀကီး
ေနာက္တစ္ပတ္ႏွစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ လုိက္လာၾကတယ္။ ေပၚမွာ အမ်ားဆုံး အစာရွာေဖြ စားေသာက္ၾကပါတယ္ . . .

ေမလရဲ႕လမင္းႀကီးသာေနတဲ့ညေတြမွာ ဘာသာဘာဝ ခ်စ္တင္းႏီွးေႏွာေနၾကတဲ့ ႏုိက္တင္ေဂး ေႏြေႏွာင္းရာသီက်ေတာ့ သူတုိ႔သစ္သီးေတြစားၾကတယ္။ အထူးသျဖင့္ ေတာထဲက စထေရာ္ဘယ္ရီ

ငွက္ကေလးေတြရ႕ဲ အသံေတြ က်ယ္ေလာင္လာၿပီေလ။ နယ္ေျမပုိင္နက္န႔ဲ အသုိက္အၿမံဳေတြလည္း ခြဲေဝ အ႐ုိင္းနဲ႔ အယ္လ္ဒါဘယ္ရီသီးေတြကုိ စားၾကတယ္။ ႏုိက္တင္ေဂးငွက္ကေလးေတြနားမွာ ကုိယ္တုိင္အစာရွာ
သတ္မွတ္ၿပီးၿပီ။ ငွက္မကေလးေတြကလည္း သူတုိ႔ရ႕ဲ ခ်စ္ေဖာ္ေတြကုိ ေရြးခ်ယ္ၿပီးၿပီ။ သူတုိ႔ထဲက ေဖြၾကသူေတြျဖစ္လုိ႔ ခ်ဳံပုတ္ကေလးေတြနားမွာ ခုန္လုိက္နားလုိက္ ၿပီးေတာ့သားေကာင္ကုိ နားစြင့္လုိက္
ေနာက္ဆုံးအသုတ္ေတြလည္း အေတာင္ကေလးေတြခတ္ၿပီး တဖြဲဖဲေ
ြ ရာက္လာၾကၿပီ။ လုပ္ေနတတ္တယ္။

ဒီအခ်ိန္မွာ ငွက္ဖုိကေလးေတြရ႕ဲ ေတးသံက ပုိမိုစူးရွျပင္းျပလာတယ္ဆုိရင္ အံ့ၾသစရာ မဟုတ္ေတာ့ သူတုိ႔က ခ်ဳံပုတ္ေတြရ႕ဲ ေအာက္ေျခမွာ သူတုိ႔ရ႕ဲ အသုိက္ေတြကိုလည္း ေဆာက္တတ္ၾကတယ္။
ဘူး ေပါ့ေနာ္။ ေကာင္းကင္ယံမွာ ပ်ံေနတဲ့ ငွက္မကေလးေတြကုိ သူတုိ႔အနားေရာက္လာေအာင္ ေသြးေဆာင္ သစ္ကုိင္းေျခာက္ကေလးေတြန႔ဲ ဝါးျမစ္ေတြကုိ ထပ္ၿပီးေဆာက္တာပါ။ သူတုိ႔အသုိက္က ေျမႀကီးေအာက္
ျဖားေယာင္းေခၚယူေနတဲ့ ေတးသံခ်ဳိခ်ဳိေလးေတြ ဆုိၾကလုိ႔ေပါ့။ တစ္ေပေတာင္မျမင့္ၾကပါဘူး။ အသုိက္ရဲ႕အတြင္းပုိင္းကုိ ျမက္ေျခာက္ေတြ၊ ေရညႇိဖတ္ကေလးေတြ
အေမြးအေတာင္ေတြန႔ဲ သစ္ရက
ြ ္ေျခာက္ေတြ ခင္းၿပီးထားတယ္။ ဒီလုပ္ငန္း တာဝန္ကုိေတာ့ ငွက္မေလး
ငွက္ကေလးခမ်ာ လြမ္းဖ်ားလြမ္းနာက်လုိ႔လားမသိ . .. ခႏၶာကုိယ္ကေလးေတာင္ ေတာ္ေတာ္ခ်ဳံးက်
ေတြကပဲ သီးသန္႔ယူၾကတာပါ။ သူတုိ႔က သံလြင္ရက
ြ ္ အစိမ္းေရာင္ရွိၿပီး နီညိဳေရာင္ အစက္အေျပာက္
သြားရွာတယ္။ သူက ႐ုိဘင္ဆုိတဲ့ သပိတ္လြယ္ငွက္ေတြရ႕ဲ မ်ဳိးႏြယ္ျဖစ္ၿပီး ကုိယ္လုံးက ေျခာက္လက္မ
ကေလးေတြပါတဲ့ ဥေလးငါးလုံးကုိ ဝပ္ေပးတဲ့တာဝန္လည္း ယူၾကတယ္။
ေက်ာ္ေက်ာ္ရွည္တယ္။ သူ႔အၿမီးက အညိဳရင့္ေရာင္ျဖစ္ၿပီး ေအာက္ဘက္မွာ သားေရေရာင္ မြဲေျခာက္

47
mmcybermedia. com mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။

အဲဒါေၾကာင့္ ငွက္ဖုိကေလးေတြက နယ္လွည့္သီခ်င္းဆုိတဲ့ အလုပ္ကုိ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ဆုိျပသြားၿပီး နက္႐ႈိင္းတဲ့ ႐ုိက္ခတ္သံကေလးနဲ႔ ဆုံးတယ္။ ထူးေထြဆန္းျပားတဲ့ ဘဝသ႐ုပ္ေဖာ္
ေဇာက္ခ်လုပ္ႏုိင္ၾကတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ (၁၃ ရက္ၾကာၿပီး) ငွက္ကေလးေတြ ဥက ေပါက္လာတဲ့အခါ ငွက္ဖုိက ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လုိ႔ သတ္မွတ္လုိ႔ရတဲ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ သီဆုိေနၾကတာပါ။
ကေလးေတြကုိ အစာေကၽြးတဲ့အလုပ္ပါ ဝင္လုပ္ကုိင္ေပးရတာေၾကာင့္ ေတးသီတဲ့အလုပ္ကုိ ရပ္နားလုိက္
သီခ်င္းသီဆုိတဲ့ တဒဂၤအခ်ိန္ကေလးေတြက ၅ မိနစ္ကေန မိနစ္ ၃၀ ၾကာတတ္တယ္။ ႏွစ္စကၠန္႔ကေန
ရတယ္။
ေလးစကၠန္႔ၾကာတဲ့ ပါဒကေလးေတြ ပုိင္းျဖတ္ထားတယ္။ ပါဒေတြၾကားထဲမွာ တိတ္ဆိတ္မႈကေလးေတြ
သံစဥ္ညႇိျခင္း ထည့္သြင္းထားတယ္။ အေနာက္တုိင္းကမာၻမွာ အဲ့ဒီလုိ ေတးကဗ်ာအမ်ဳိးမ်ဳိး သီဆုိတတ္တဲ့ ဂုဏ္ျပဳ
ခ်ီးက်ဴးစရာ သီခ်င္းသည္ အခန္းက႑ကုိ ႏုိက္တင္ေဂးငွက္ကေလးေတြကလြဲၿပီး ဘယ္တိရစာၦန္ကမွ
ႏုိက္တင္ေဂးငွက္ကေလးေတြက နယ္လည
ွ ့္သီခ်င္းေတြကုိ အထူးသျဖင့္ ညပုိင္းမွာ အင္ျပည့္
တာဝန္မယူႏုိင္ၾကပါဘူး။
အားျပည့္ သီဆုိတဲ့အျပင္ ေန႔လယ္ေန႔ခင္းမွာ သီခ်င္းတုိကေလးေတြလည္း သီခ်င္းဆုိၿပီး ငွက္မကေလးေတြ
ေတြ႔ေတာ့ ေနာက္ပုိး သီခ်င္ကေလးေတြ တိတ္တခုိးဆုိၾကျပန္ေသးတယ္။ နယ္ေျမထဲေရာက္လာတဲ့ ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ ႏုိက္တင္ေဂးငွက္ကေလးေတြဟာ ေတာအုပ္ရ႕ဲ ဝိညာဥ္တစ္ခု . . .
ငွက္မကေလးေတြန႔ဲ ဆက္သြယ္လုိတဲ့အတြက္ သီခ်င္းကေလးေတြ တစ္ပုိင္းတစ္စ သီဆုိၾကတာေပါ့။ အခ်စ္ရ႕ဲ ပုံရိပ္ . . . ခ်စ္သူရ႕ဲ ေစတမန္ . . . ေႏြဦးရဲ႕ေရွ႕ေတာ္ေျပးကေလးအျဖစ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခ့ဲ
သူတုိ႔စားေနက် ေပါေပါပဲပဲ ရပ္စ္ဘယ္ရီၿခံဳကေလးေတြက (ေလတုိက္ၿပီး လႈပ္ခတ္လာတဲ့အခါ) လန္႔ဖ်ပ္ၿပီး တယ္ေလ။
ေအာ္သံေလးေတြလည္း ျပဳတတ္ၾကတယ္ေလ။
ေရာမအင္ပုိင္ယာႀကီး ထြန္းကားတဲ့ အခ်ိန္ကစၿပီး ႏုိက္တင္ေဂးေတးသီငွက္ကေလးေတြ ေရႊအိမ္စံ
သီခ်င္းစာသားေလးေတြ အေထြေထြအမ်ဳိးမ်ဳိးမ်ားျပားလွဘိျခင္း (ငွက္ကေလးေတြ တစ္ေကာင္ခ်င္း ေရႊခ်ဳိင့္စံ ငွက္ကေလးေတြအျဖစ္ အိမ္မွာေမြးခဲ့ၾကတယ္လုိ႔ အမွတ္အသားရွိခ့ၾဲ ကပါတယ္။ ခရစ္ေပၚၿပီး ၇၇
ဆုိတဲ့ သီခ်င္းထဲမွာ သူတုိ႔သီထားတဲ့ စကားလုံးေဝါဟာရေတြ ရာေက်ာ္ပါဝင္ႏုိင္တာေပါ့။) ဒါေပမဲ့ ခုႏွစ္မွာ သဘာဝပညာရွင္န႔ဲ ပတ္ဝန္းက်င္ထိန္းသိမ္းမႈပညာရွင္လည္းျဖစ္ စာေရးဆရာလည္းျဖစ္တဲ့
သီခ်င္းသံစဥ္ဖြ႔စ
ဲ ည္းမႈကေတာ့ အၾကမ္းဖ်င္းအားျဖင့္ တူညီၾကပါတယ္။ ေရာမလူမ်ဳိး ပလီနီဆုိသူက အေကာင္းဆုံးေတးသီရင့္က်ဴးႏုိင္တဲ့ သီခ်င္းသည္ ႏုိက္တင္ေဂး
ငွက္ကေလးေတြကုိ ကၽြန္ေတြကုိ ေပးေလ့ရွိတဲ့ အခြင့္အေရး လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္သာခြင့္ ေပးသင့္တယ္လုိ႔
ပထမဆုံး ပုေလြန႔ၾဲ ကဴတဲ့ သံစဥ္ကေလးေတြ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ထြက္လာတတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့
မွတ္ခ်က္ခ်ဖူးပါသတဲ့။
သုံးေၾကာင္းတြဲလကၤာသံစဥ္ေတြန႔ဲ ႐ုတ္တရက္ စူးစူးရွရွ အသံေပၚလာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သံစဥ္တစ္ခုတည္း
ေရဗြက္ေတြထသံလုိလုိ တျဖည္းျဖည္း ရင္ခုန္စရာအသံကေလး ထြက္လာတယ္။ စကားလုံးေတြက ရီေနဆြန္းဆုိတဲ့ အၾကံသစ္ဉာဏ္သစ္ေတြ ထြန္းကားတဲ့ ေခတ္တုန္းက ဥေရာပေဒသမွာ
အတုိးအက်ယ္၊ အျပတ္အေတာက္ မတူၾကဘူးေပါ့။ “သီခ်င္းသည္ ႏုိက္တင္ေဂးရဲ႕ေတးသံကုိ ခံစားနားဆင္ျခင္း” ဆုိတဲ့ အသုံးအႏႈန္းဟာ ခ်စ္သူအသြယ္သြယ္
ထားၿပီး ခ်စ္ရမၼက္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ခံစားျခင္းကုိ ရည္ၫန
ႊ ္းတင္စားေျပာဆုိတာလုိ႔ သိရပါတယ္။
သံစဥ္ဖဲ႔စ
ြ ည္းပုံတစ္ခုတည္းမွာ ဂီတသံေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိးထည့္သြင္းသီဆုိႏုိင္တဲ့ အရည္အခ်င္းကေတာ့
ေတးသီငွက္ကေလးတုိင္းရဲ႕ ကုိယ္ပုိင္ဆုိဟန္လုိ႔ ေခၚႏုိင္တယ္။ ပထမဆုံး အသံရွည္ကေလး . . . ေနာက္ၿပီး ေနာက္ပုိင္း ၁၇ ရာစုႏွစ္န႔ဲ ၁၈ ရာစုေစာေစာပုိင္းမွာက်ေတာ့ ႏုိက္တင္ေဂးငွက္ကေလးေတြကုိ
သက္ျပင္းခ်သံလုိ အဲဒီေနာက္ ခပ္အုပ္အုပ္ ေလခၽြန္သံကေလးေတြန႔ဲ သံစဥ္တစ္ခုတည္းကုိ အမ်ဳိးမ်ဳိး အခ်စ္စမ
ြ ္းအား တုိးျမႇင့္ႏုိင္တဲ့ အခ်စ္ဆိပ္အခ်စ္ရည္အျဖစ္ သုံးစြဲခ့ၾဲ ကၿပီး အသံေကာင္းေဆးအျဖစ္လည္း
သုံးခဲ့ၾကပါသတဲ့။

48
mmcybermedia. com mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။

ဆန္းသစ္စ ေတးကဗ်ာ ည ၁၀ နာရီေလာက္ရွိတဲ့အခါ လမင္းႀကီးက မုိးယံဝ အျမင့္ဆုံးမွာေရာက္ေနၿပီး တံစဥ္းနဲ႔ျဖတ္ထားတဲ့

ျမက္ပုံႀကီးေတြန႔ဲ ႏြားစာျမက္ထုံးေတြက လေရာင္တန္းေတြထဲမွာ ေငြေရာင္ေတာက္ေနၾကတဲ့အတြက္
ခရစ္ႏွစ္ ၁၈၁၉ ခုႏွစ္ရဲ႕ ေမလအတြင္း သာယာတဲ့ နံနက္ခင္းတစ္ခုမွာေပါ့ . . . ကဗ်ာဆရာ
ႏွင္းေဘာလုံးႀကီးေတြန႔ေ
ဲ တာင္ တူေနေတာ့တယ္။
ဂၽြန္ကိစ္ဟာ လန္ဒန္ၿမိဳ႕ေတာ္ ေျမာက္ပုိင္းက ဥယ်ာဥ္တစ္ခုထဲက ပ်ဳိ႕ကဗ်ာႀကီးကုိ ႏွစ္နာရီ သုံးနာရီ
ေလာက္အခ်ိန္ယူၿပီး စပ္ဆဖ
ုိ ဲ႔ြႏခ
ြ႔ဲ ့တ
ဲ ယ္။ ေတာလမ္းကေလးရဲ႕ေဘးမွာ ေပါင္းပင္န႔ဲ ေခါင္းေလာင္းျပာေတြရ႕ဲ အန႔ံကေလးေတြရေနတယ္။
ဆန္းသစ္လွပတာနဲ႔ ႐ုိးသားတည္ၿငိမ္တဲ့ အရည္အခ်င္းေတြ ေပါင္းလုိက္ေတာ့ သီခ်င္းကေလးက ရင့္က်က္တဲ့
ခရစ္ႏွစ္ ၁၉၂၄ ခုႏွစ္က်ေတာ့ ႏုိက္တင္ေဂးငွက္ကေလးရဲ႕ အဆုိေတာ္ ဘီရက္ထရစ္
ဂုဏ္ေတြ၊ ရသေတြ ေပၚလာၿပီေပါ့။
ဟာရစ္ဆင္တုိ႔ဟာ စုံတြဲသီခ်င္းကေလးတစ္ပုဒ္ ဆုိခ့ၾဲ ကတယ္။ ျပင္ပမွာ တုိက္႐ုိက္အသံလြင့္ထုတ္လုပ္တဲ့
အစီအစဥ္တစ္ခုလုိ႔ မွတ္တမ္းတင္ရမွာေပါ့။ ဘီရက္ထရစ္က ၿဗိတိန္ႏုိင္ငံရ႕ဲ နာမည္ေက်ာ္ တေယာ ကၽြန္ေတာ္က ေတာလမ္းကေလးအတုိင္း ေလွ်ာက္လာၿပီး ေတာအုပ္ရ႕ဲ အစပ္က စမ္းေခ်ာင္း
ဆရာမႀကီးျဖစ္ၿပီး ဘီဘီစီက သူေနထုိင္တဲ့ သစ္ေတာထဲက အိမ္ကေလးကေန တုိက္႐ုိက္ ထုတ္လႊင့္ ကေလးဆီကုိ ဆင္းသြားမိတယ္။ အဲဒီမွာ အယ္လ္ဒါဘယ္ရီသီးေတြေပၚမွာ ပ်ံဝေ
ဲ နတဲ့ လင္းႏုိ႔ေတြကုိ
ေပးခဲ့ပါသတဲ့။ ေတြ႔ရတယ္။ ခ်ဳံပင္ေတြပတ္လည္မွာ တိတ္ဆိတ္စာြ လူးလြန္႔ေနတဲ့ အရိပ္ေတြပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေဆာင္းရာသီလေတြမွာ ႏုိက္တင္ေဂးငွက္ကေလးေတြ ေနမင္းႀကီးကုိ ဦးတည္ ည ၁၀ နာရီခြေ

ဲ လာက္က်ေတာ့ တိတ္ဆိတ္မႈက ၿပိဳကဲြသြားပါၿပီ။ လွ်ဳိကေလးအထက္နားဆီက
ပ်ံသန္းသြားၾကတဲ့ ထူးဆန္းအံ့ၾသစရာ ဇာတ္လမ္းေတြ ျမင္မက္တာေပါ့။ ႏုိက္တင္ေဂးငွက္ကေလးက ခါတုိင္းလုိပဲ ခ်ဳံပင္ကေလးေတြထဲမွာ သီခ်င္းျပန္ဆုိေနၿပီေလ။

ျပင္သစ္ႏုိင္ငံေတာင္ပုိင္းမွာ ေပ်ာ္ပဲစ
ြ ား ထြက္ၾကတဲ့အခါ ေနာက္ခံေတးဂီတေတြ ေဖာ္က်ဴးေပးေနတဲ့ ႏွစ္ဖာလုံနီးပါး ေဝးတဲ့ေနရာေလးေပါ့ . . . အဲ့ဒီက သူသီဆုိေနတဲ့ေတးသံက တုန္ခါမႈကေလးေတြ
ႏုိက္တင္ေဂးငွက္ကေလးေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ျမင္ေယာင္တယ္ . . . စပိန္ႏုိင္ငံက ေက်ာက္တုံးျဖဴျဖဴ ပါလာတယ္။ ေတာမီးသင့္ေနတဲ့ သစ္ေတာထဲက သစ္စိမ္းဝါးစိမ္းေတြရ႕ဲ ေပါက္ကြဲသံမ်ဳိးနဲ႔ ဆင္ဆင္တူတယ္။
ကေလးေတြန႔ဲ ေဆာက္ထားတဲ့ အိမ္ကေလးေတြထဲမွာ လသာတုန္း ညစာ စားၾကတဲ့အခါ သူတုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတာလမ္းကေလးအတုိင္း အျမန္ျပန္တင္ခ့တ
ဲ ယ္။
သီခ်င္းဆုိေနတာကုိ စဥ္းစားေတြးေခၚၾကည့္မိတယ္။
သဘာဝျပကြက္
သူတုိ႔ရ႕ဲ ေတးသံကုိ ၾကားခ်င္လုိ႔ ျပည္တြင္းခရီးတုိကေလးေတြ ကၽြန္ေတာ္ထြက္ရတာလည္း
ထူးျခားေျပာင္ေျမာက္တဲ့ သီခ်င္းသည္ကေလးရဲ႕အသံက အခုအခ်ိန္မွ ပုိၿပီး က်ယ္ေလာင္ၿပီး ပုိၿပီး
အေမာေလ . . . အဂၤလန္ႏင
ုိ ္ငံမွာ ေခါင္းေလာင္းျပာ ပန္းကေလးေတြပင
ြ ့္တဲ့ သာယာၾကည္လင္တဲ့
သံစဥ္ေတြႂကြယ္ဝလာတယ္။ ႏုိက္တင္ေဂးငွက္ကေလးေတြ ဂီတပေဒသာကဖုိ႔ အစမ္းေလ့က်င္မႈေတြမ်ား
ညပုိင္းေတြမွာ ခရီးထြက္မိတယ္ . . . ကားေမာင္းသြားရင္ သူတုိ႔ရွိတဲ့ ဆပ္ေဖာ့နယ္ဘက္သြားခ်င္စိတ္က
လုပ္ေနၾကသလားမသိ . . .
ဘြားကနဲေပၚလာလုိ႔ ဆက္ေမာင္းသြားရတဲ့ အႀကိမ္ေတြလည္း မနည္းေတာ့ပါဘူး။
သူက ေလးလုံးတစ္ပါဒ လကၤာေလးကုိ မွင္န႔ေ
ဲ မာင္းနဲ႔ သီဆုိလုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ဒီသံစဥ္အတုိင္း
ကၽြန္ေတာ္ ဆပ္ေဖာ့စ္က ေတာလမ္းကေလးမွာ ေစာင့္ေနတုန္း ေတးဆုိသံ ေခတၱရပ္နားသြားတယ္။
အသံေသးေသးနဲ႔ ထပ္ဆုိျပန္တယ္။ ေနာက္ပုိင္းမွာ သူဟာ သံစဥ္တစ္ခုကုိ ခံစားၿပီး တုန္ခါသံန႔ဲ
ရင္ထဲမွာဆြတ္ပ်ံ႕လြမ္းေမာစရာ ခံစားမႈကုိ ျဖစ္ေစတဲ့ တိတ္ဆိတ္မႈပါပဲ။ ဒီတိတ္ဆိတ္မႈက သီဆုိျခင္းရဲ႕
ဆြဲၿပီးဆုိလုိက္တယ္။ အသံကုိ ဆယ္စကၠန္႔ေက်ာ္ေက်ာ္ ထိန္းထားႏိုင္တယ္ေလ . . . ။
အစိတ္အပုိင္းတစ္ခုျဖစ္ပါသတဲ့။

49
mmcybermedia. com mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္က လက္ခုပ္တီးၿပီး သီခ်င္းသည္ကေလးကုိ အားေပးဂုဏ္ျပဳလုိက္ခ်င္ပါရဲ႕၊ ေနာက္ၿပီး using a wooden washboard. Then she would put the white cotton and lines sheets, towels
မယုံႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ႀကံဳႀကိဳက္တဲ့အခါသမယမွာ သူသီခ်င္းဆုိေနတဲ့ ခ်ဳံပုတ္ကေလးေပၚမွာ ၾကယ္ကေလး and underwear on the stove and boil them for a while, stirring them with a long wooden stick
တစ္လုံးက စက္ဝုိင္းျခမ္းပုံ ေႂကြက်သြားတယ္။ form time to time.

ေလထုထဲမွာ သူ႔သီခ်င္းသံေတြက အျပည့္ . . . After the laundry had been rinsed three times and whitened, she would starch it. First,
she would cook starch in a small pot over the stove, then drop it into the water, so that it
စည္းစည္းလုံးလုံး တစ္သံတည္းထြက္ေနသလုိ ထင္ရတယ္။ ထူးထူးဆန္းဆန္း ကိစၥေတြကုိ
looked almost like milk. “ this will make if look nicer, and it helps wash the dirt off later on,”
ေဖာ္ထုတ္ ေပးသလုိ ထင္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရ႕ဲ အာ႐ုံက စူးရွတဲ့အသံေၾကာင့္ ခ်ဳံပုတ္ကေလးဆီကုိ
She would explain to me, even though I was only seven years old.
ေရာက္သြားေတာ့တယ္။
On Sunday evenings she would iron the whole pile of perfectly white clothes, stiffened
အေတြးေတြအားလုံး ျပတ္သြားၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ကားရပ္ထားတဲ့ေနရာကုိ ျပန္ေလွ်ာက္လာတယ္။
with starch. She did it with an iron heated by coal that I still have somewhere around the
တျခားသတၱဝါေတြဟာ ကုိယ့္နယ္ေျမကုိယ္ ေစာင့္ၾကပ္တဲ့လုပ္ငန္းကုိ ဘယ္လုိေဆာင္ရက
ြ ္ၾကတယ္ဆုိတာ
house; she would show me how many times you should fold a sheet and how to iron a man’s
တအံ့တၾသ စဥ္းစားေနမိတယ္။ လူတစ္ေယာက္ရ႕ဲ အေတြးအာ႐ုံန႔ခ
ဲ ံစားမႈေတြအေပၚ ဘယ္လုိ အက်ဳိး
shirt.
သက္ေရာက္မႈရွိတယ္ဆုိတာကုိလည္း စဥ္းစားေနမိပါတယ္။
That was in 1956 and I still can recall the smell of detergent in the bathroom, the
Progress is not always what it seems
steamy kitchen windows, now she would test the iron with a wet index finger, and the way
My Grandmother’s Laundry she would slowly rub her hands with glycerin afterward.

BY SLAVENKA DRAKULIC She was very proud of her laundry. She would hand it outdoors, in the backyard and
on the balcony, and it was the whitest in the yard. When we would take it down from the line
As if I am looking at them today, I remember my grandmother’s hands: swollen and
together, she would hand it to me, and I would dip my face deep into it, be smelling the
cracked, with little sores from washing dishes, laundry, floors, windows, kids, from constantly
north wind, the sun, the very cleanness itself.
dipping them in hot and cold water.
We got our first washing machine when I was nine years old. My father brought it
When I was growing up in Yugoslavia, every weekend she would perform a laundry-
home proudly, unwrapped it, and installed it. It was a very simple machine that didn’t have a
washing ritual, a very long and elaborate procedure. On Friday night she would soak
spin cycle. To wring out the clothes, you had to run them through two rollers, turning a crack.
everything in the big metal washing tub. On Saturday morning she would first scrub the
My grandma was suspicious; my mother delighted.
laundry, bent over the rim, using a wooden washboard. Then she would put over the rim,

50
mmcybermedia. com mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။

Much, much later, in the middle of the 1970s when we had a more modern washing blue. A man lives there too, perhaps the husband, judging from the shirts and socks. But they
machine, again Grandma wasn’t pleased. She insisted that no laundry could be washed don’t live alone, there is an older person. See the black woolen dress, still dripping? Perhaps
properly without being boiled, and the machine could only use water heated to 95 degrees she is a window. She taught me to observe, to look carefully at things around me, however
Celsius, five degrees below the boiling point. small and unimportant they might appear to be, so I could learn more about people.

It was only when I first washed my clothes in the United states, in the 1980s, in an She taught me that you could ever tell the character of people by looking at clothes:
American washing machine, that I became aware how differences in tradition influence both “That woman there, she is playing the lady. Look how many nylons she’s hung out!” Or, “The
manufactures and my own attitude toward doing laundry. American machine are simpler than one from the first floor, she must be stingy she doesn’t use bleach at all.”
European machines; they have only a few programs; they don’t use water heated to 95
Maybe because of her, today I am not tempted to buy a dryer. I think will always
degrees; and … what really astonished me … their cycle is often at least three times shorter
hang my clothes outside for the sheer poetry of it, so I can take them down from the line,
than many of the European machines. Even though my grandmother had already enough, I
and enjoy the smell of wind. In fact, I think this the only way to smell the wind … with your
felt as if my clothes were not properly washed at all.
face buried deep in freshly dried sheets.
I still think of my grandmother when I stroll through some cities. I don’t notice it in
Reader Digest
the center of the city and on the main streets. But as soon as I enter the side streets,
hanging clothes flutter like flags. Clothes dangle on the wind under the windows, on February, 1997
balconies and terraces, in bank yards, in narrow streets stretched between houses, even high
အဘြားေလွ်ာ္ေသာ အဝတ္မ်ား
up on skyscrapers. Socks, pants, shirts, diapers, dresses, aprons, handkerchiefs, slips … they
make a foreign city all of a sudden look intimate, friendly familiar to me. ကေန႔ပဲ သူတုိ႔ကုိ ၾကည့္ေနရသလုိ ကၽြန္မအဘြားရဲ႕လက္ေတြကုိ သတိရ ျမင္ေယာင္လာတယ္။
ပန္းကန္ေတြေဆး၊ အဝတ္ေတြေလွ်ာ္၊ ၾကမ္းေတြတုိက္၊ ျပတင္းေပါက္ေတြတုိက္၊ ကေလးေတြေရခ်ဳိး
By looking at the clotheslines I can tell who is a good housekeeper, whose laundry is
ေခ်းတြန္းေပး လုပ္ရတဲ့အခါ ေရပူေရေအးထဲမွာ အၿမဲႏွစ္စိမ္ထားရတာေၾကာင့္ အဖြားရဲ႕လက္ေတြ ေရာင္ၿပီး
white enough and properly hung, how hog the family is, who lives alone. My grandma taught
အက္ေၾကာင္းေတြ ထေနၾကတယ္ေလ။
me all that.
ကၽြန္မ ယူဂုိဆလားဗီးယားမွာ ႀကီးျပင္းလာတုန္းက ရက္သတၱပတ္ကုနဆ
္ ုံးတုိင္း သူမဟာ
Laundry was like an open book to her. We would walk down the street and she would
အဝတ္ေလွ်ာ္ပြဲႀကီး က်င္းပေလ့ရွိပါတယ္။ အခ်ိန္အၾကာႀကီးယူရၿပီး အႏုစိတ္လုပ္ရတဲ့ လုပ္ငန္းတစ္ခုပါပဲ။
suddenly point something out to me. “ There, behind that window, lives a young woman with
a baby, you can tell it by the dozen diapers. It’s a baby boy; his tiny pullover and cap are

51
mmcybermedia. com mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။

ေသာၾကာေန႔ညမွာ အဝတ္ေတြအားလုံးကုိ အဝတ္ေလွ်ာ္တဲ့ သတၱဳစည္ပုိင္းႀကီးထဲထည့္ၿပီး အဘြားက သူေလွ်ာ္တဲ့ အဝတ္ေတြအတြက္ သူဂုဏ္ယူတယ္။ သူဟာ အဝတ္ေတြကုိ အိမ္ျပင္က
စိမ္ထားလုိက္တယ္။ စေနေန႔မနက္လည္း ေရာက္ေရာ သူ႔အဝတ္ေတြကုိ တုိက္ေတာ့တာပဲ။ စည္ပုိင္း ေနာက္ေဖးၿခံဝင္းနဲ႔ ဆင္ဝင္ေတြေပၚမွာ လွမ္းတတ္တယ္။ ကၽြန္မတုိ႔အိမ္ဝင္းထဲမွာေတာ့ အျဖဴဆုံး
ႏႈတ္ခမ္းေပၚကေန ခါးကုိၫႊတ္ၿပီး သစ္သားအဝတ္ေလွ်ာ္ျပားႀကီးသုံးၿပီး ေခ်းခၽြတ္ေတာ့တာပါပဲ။ အဝတ္အစားေတြပေ
ဲ ပါ့။ ကၽြန္မနဲ႔အဘြား အဝတ္ေတြကုိ ႀကိဳးတန္းေပၚက ႐ုပ္ၿပီဆုိရင္ သူက ကၽြန္မကုိ
လွမ္းေပးတယ္။ ကၽြန္မက အဲဒါေတြကုိ မ်က္ႏွာအပ္လုိက္တဲ့အခါ ေျမာက္ေလရယ္၊ ေနရဲ႕ အန႔ံရယ္၊
အဲဒီေနာက္ သူဟာ အျဖဴေရာင္ခ်ည္ထည္ေတြ၊ အိပ္ရာဖုံးေတြ၊ မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါႀကီးေတြန႔ဲ
အဝတ္ေတြန႔ဲ သန္႔ရွင္းတဲ့ေလရယ္ စုၿပီး ကၽြန္မႏွာေခါင္းထဲ ဝင္သြားၾကေလရဲ႕။
ေအာက္ခံ အဝတ္ေတြကုိ လွ်ပ္စစ္မီးဖုိေပၚတင္ၿပီး တစ္ခဏျပဳတ္လုိက္တယ္။ ေနာက္ၿပီး သစ္သားေခ်ာင္း
အရွည္ႀကီးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ မၾကာခဏ ေမႊေႏွာက္ေပးပါတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ ပထမဆုံး အဝတ္ေလွ်ာ္စက္ဝယ္ၾကတုန္းက ကၽြန္မအသက္ ၉ ႏွစ္ပဲ ရွိေသးတယ္။
ကၽြန္မရဲ႕အေဖက စက္ကုိ ဂုဏ္ယူဝင့္ႂကြားစြာနဲ႔ အိမ္ကုိ သယ္ခ်လာတာပါ။ ထုပ္ပုိးထားတဲ့ စကၠဴေတြခာြ ခ်ၿပီး
ေလွ်ာ္ၿပီးသားအဝတ္ေတြကုိ သုံးႀကိမ္သုံးခါတုိင္တုိင္ ေရေဆးၿပီး ျဖဴေဖြးသြားၿပီဆုိတာနဲ႔ အဘြားက
စက္ကုိတပ္ဆင္လုိက္ပါတယ္။
ဒါေတြကုိ ေကာ္တင္ေတာ့တာပါပဲ။ ပထမဆုံး သူ အုိးကေလးတစ္လုံးထဲ ေကာ္မႈန္႔ထည့္ၿပီး လွ်ပ္စစ္မီးဖုိ
ေပၚတင္လုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ က်က္သြားတဲ့အခါ ေရေလာင္းထည့္လုိက္ေတာ့ ႏြားႏုိ႔န႔ေ
ဲ တာင္တူေသးတယ္။ စက္က အလယ္ကေမႊတဲ့ ဒလက္ႀကီးမပါတဲ့ သိပ္႐ုိးတဲ့သာမန္စက္တစ္လုံးပါပဲ။ အဝတ္ေတြကုိ
ေမႊေပးဖုိ႔ ဒလိမ့္တုံးႏွစ္တုံးကုိ ေက်ာ္ျဖတ္သြားရတယ္။ လက္ကုိင္တုတ္တစ္ေခ်ာင္းကုိ လွည့္ေပးရတယ္။
“ဒါနဲ႔မွ ပုိေကာင္းတာကြယ့္၊ ေနာက္တင္မယ့္ ေခ်းေတြကုိလဲ သူကေဆးပစ္လုိက္တယ္” လုိ႔
ကၽြန္မရဲ႕ အဘြားက မယုံမၾကည္အမူအရာနဲ႔ျဖစ္ေနၿပီး အေမကေတာ့ ဝမ္းသာေနေတာ့တာေပါ့။
အဲဒီတုန္းက ၇ ႏွစ္သမီးပဲရွိတဲ့ ကၽြန္မကုိ အဘြားက ရွင္းျပေနေသးတယ္။
ေနာက္ပင
ုိ ္း အခ်ိန္ေတြ ၾကာလာတဲ့အခါ ၁၉၇၀ ျပည့္လြန္ကာလေတြမွာ ပုိၿပီးေခတ္မီတဲ့
တနဂၤေႏြေန႔ ညေနပုိင္းဆုိရင္ လုံးဝဥႆုံျဖဴေဖြးသြားၿပီျဖစ္တဲ့ အဝတ္အစားပုံႀကီးကုိ မီးပူတုိက္ေတာ့
အဝတ္ေလွ်ာ္စက္တစ္လုံး ကၽြန္မတုိ႔ရလာတယ္။ အဘြားကလည္း သေဘာမက်ျပန္ဘူးေလ။ အဘြားက
တာေပါ့။ အဝတ္ေတြက ေကာ္တင္ထားေတာ့မာလုိ႔ေတာင့္လုိ႔ေလ။ အဘြားက မီးေသြးထည့္ၿပီး
ဘယ္အဝတ္မဆုိျပဳတ္ၿပီး မေလွ်ာ္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွ မေကာင္းဘူးလုိ႔ ထပ္တလဲလဲေျပာတယ္။ အဝတ္
အပူေပးထားတဲ့ မီးပူတစ္လုံးနဲ႔တုိက္တာပါ။ အဲဒီမီးပူႀကီးက ကၽြန္မတုိ႔အိမ္ တစ္ေခ်ာင္ေခ်ာင္မွာ ခုထိရွိေနပါ
ေလွ်ာ္စက္ေတြက စဲလ္စီးယက္ ၉၅ ဒီဂရီအထိပဲ အပူေပးလုိ႔ရတယ္။ ေရဆူအမွတ္ထက္ ၅ ဒီဂရီ
ေသးတယ္။ သူက ကၽြန္မကုိ ပိတ္စကုိ ဘယ္လုိေခါက္ရတယ္၊ ေယာက်္ားဝတ္ရွပ္အက်ႌကုိ ဘယ္လုိ
ေလ်ာ့နည္းတယ္လုိ႔ ေျပာေနေတာ့တယ္။
မီးပူတုိက္ရတယ္ဆုိတာ အႀကိမ္ႀကိမ္သင္ျပခဲ့ပါတယ္။
အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုမွာ ၁၉၈၀ ႏွစ္ေတြတုန္းက ကၽြန္မရဲ႕အဝတ္အစားေတြကုိ အေမရိကန္လုပ္
ဒီျဖစ္ရပ္ေတြက ၁၉၅၆ ခုႏွစ္ကေလ။ ကၽြန္မေရခ်ဳိးခန္းထဲက အန႔ံအသက္ေပ်ာက္ေဆးရဲ႕အန႔ံကုိ
အဝတ္ေလွ်ာ္စက္န႔ဲ စေလွ်ာ္တဲ့အခါ ကြဲျပားျခားနားတဲ့ ဓေလ့ထုံးစံေတြအတုိင္း စက္ထုတ္လုပ္သူေတြန႔ဲ
အခုထိ ရေနေသးတယ္။ မီးခုိးေတြထြက္ေနတဲ့ ျပတင္းေပါက္ေတြကုိ ျမင္ေယာင္ေနတယ္။ အဘြားက
အဝတ္ေလွ်ာ္တဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ ကုိယ္ပုိင္စိတ္ဓာတ္ သေဘာထားကုိ လႊမ္းမုိးတယ္ဆုိတာ သေဘာေပါက္
ဘယ္လုိစမ္းရတယ္ဆုိတာ သင္ျပတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ သူ႔ရ႕ဲ လက္ေတြကုိ အလွဆီ ဘယ္လုိလိမ္းတယ္
နားလည္လာခဲ့ပါတယ္။
ဆုိတာလည္း သင္ျပေပးတယ္ေလ။

52
mmcybermedia. com mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။

အေမရိကန္ အဝတ္ေလွ်ာ္စက္ေတြက ဥေရာပစက္ေတြထက္ပုိၿပီး႐ုိးတယ္။ သူတုိ႔ထဲမွာ အဆင့္ သူ႔ေခါင္းစြပ္ဆြယ္တာေလးနဲ႔ ဦးထုပ္ကေလးက အျပာေရာင္ေလ။ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္လဲ

နည္းနည္းပဲပါတယ္။ သူတုိ႔က ေရကုိ ၉၅ ဒီဂရီအထိ အပူေပးထားတာကုိ မသုံးၾကဘူး။ အဲဒီအခ်က္ကုိေတာ့ သူတုိ႔န႔အ
ဲ တူေနတယ္။ သူ႔ခင္ပန
ြ ္းျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ရွပ္အက်ႌေတြန႔ဲ ေျခအိတ္ေတြကုိၾကည့္ၿပီး ေျပာႏုိင္တာေပါ့။
ကၽြန္မ အံ့ၾသမိပါတယ္။ သူတုိ႔ရ႕ဲ လည္ပတ္မႈက ဥေရာပစက္ေတြထက္ အဆသုံးဆ ေလ်ာ့နည္းတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔ခ်ည္းေနတာ မဟုတ္ဘူး။ အသက္ႀကီးႀကီးတစ္ေယာက္လဲ ရွိတယ္။ ဟုိမွာၾကည့္ ေရစက္စက္နဲ႔
က်ေနတဲ့ အနက္ေရာင္သုိးေမြးဝတ္စုံကုိ ၾကည့္ေလ။ အဲဒီ အဘြားႀကီးက မုဆုိးမျဖစ္ႏုိင္တယ္။”
အခု အဘြားကြန္လြန္သြားၿပီျဖစ္ေပမယ့္ ကၽြန္မ သူ႔ကုိ မၾကာမၾကာသတိရမိတယ္။ ထူးဆန္းတာက
ကၽြန္မရဲ႕အဝတ္အစားေတြဟာ ေသေသခ်ာခ်ာ မေလွ်ာ္ရေသးဘူး။ အဘြားက ကၽြန္မကုိ ၾကည့္တတ္ ျမင္တတ္ဖုိ႔န႔ဲ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္က အရာရာကုိ ဂ႐ုတစုိက္ၾကည့္
႐ႈေလ့လာဖုိ႔ သင္ေပးခဲ့တယ္။ ေသးႏုပ္တယ္ အေရးမႀကီးဘူးလုိ႔ ထင္ရတယ္ဆုိေစဦး ကၽြန္မေလ့လာထားမွ
ၿမိဳ႕ႀကီးေတြကုိ ကၽြန္မေရာက္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ထြက္တအ
ဲ့ ခါ အဘြားကုိ သတိရမိျပန္ေရာ . . .
လူေတြအေၾကာင္းသိမယ္လုိ႔ အဘြားက သင္ေပးခဲ့တာပါ။
ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္န႔ဲ လမ္းမႀကီးေတြမွာ ဒါကုိ ကၽြန္မ သတိမျပဳမိဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေဘးစြန္းရပ္ကြက္လမ္းေတြထဲ
ဝင္လုိက္တာနဲ႔ အေပၚမွာတဲြေလာင္းလွန္းထားတဲ့ အဝတ္ေတြက အလံေတြလုိတဖ်ပ္ဖ်ပ္ လြင့္ေနၾကတယ္။ လူေတြကုိ အဝတ္အစားကုိၾကည့္ၿပီး သူတုိ႔ရ႕ဲ အက်င့္စ႐ုိက္ကုိ ေျပာႏုိင္ေအာင္ အဘြားက ကၽြန္မကုိ
ျပတင္းေပါက္ေတြ ဆင္ဝင္ေတြန႔ဲ ေၾကာင္လိမ္ေလွကားေတြေအာက္က ေလထဲမွာ ပ်ံဝေ
ဲ နတဲ့ အဝတ္ သင္ေပးခဲ့တယ္။
အစားေတြ ေနာက္ေဖးၿခံဝင္းထဲန႔ဲ အိမ္ေတြၾကားထဲက လမ္းက်ဥ္းေလးေတြထဲမွာ ျဖန္႔လွန္းတဲ့အဝတ္ေတြ
“အဲ့ ဟုိမိန္းမက လူခ်မ္းသာဂုိက္ဖမ္းေနတာသိလား၊ ၾကည့္ေလႏုိင္လြန္ထည္ေတြခ်ည္း ထုတ္လွန္း
မုိးထိတုိက္ႀကီးေတြအထိ ျမင္တဲ့ေနရာမွာ လွန္းထားတဲ့ အဝတ္ေတြကုိ ျမင္ရတယ္။
ထားတယ္” လုိ႔ေျပာျပတတ္ၿပီး . . .
ေျခအိတ္ေတြ၊ ေဘာင္းဘီေတြ၊ ရွပ္အက်ႌေတြ၊ ကေလးအႏွီးေတြ၊ ဝတ္စုံေတြ၊ ေရွ႕ဖုံးခါးစည္း
“ဟုိ ပထမအခန္းက မိန္းမကေတာ့ ကပ္ေစးနည္းတာ ေသခ်ာတယ္၊ အဝတ္ေတြကုိ
ပိတ္ေတြ၊ လက္ကုိင္ပဝါေတြ၊ ေခါင္းအုံးစြပ္ေတြအားလုံးကုိ ျမင္လုိက္တဲ့အခါ ႏုိင္ငံရပ္ျခားၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ဟာ
ေခ်းခၽြတ္တဲ့ေဆး လုံးဝထည့္ေတာင္မထည့္ဘူး”
ကၽြန္မအတြက္ ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္ၿပီးသား ရပ္ကြက္တစ္ခုအျဖစ္ ခ်က္ခ်င္းေျပာင္းသြားေတာ့တယ္။
အဘြားေက်းဇူးေၾကာင့္ပဆ
ဲ ုိရမယ္ ထင္တယ္။ ကေန႔အထိ ကၽြန္မဟာ အဝတ္ေလွ်ာ္လွန္းတဲ့စက္
အဝတ္ေတြလွန္းထားတဲ့ ႀကိဳးတန္းေတြကုိၾကည့္ၿပီး ကၽြနမ
္ က ဒီအိမ္ရွင္မဟာ အိမ္ရွင္မပီသသူ
ဝယ္ခ်င္စိတ္လုံးဝေပၚမလာဘူး။ ကၽြန္မအဝတ္အစားေတြကုိ ကၽြန္မ အျပင္မွာပဲ အၿမဲထုတ္လွန္း
ဟုတ္မဟုတ္၊ ေလွ်ာ္ထားတဲ့အဝတ္ေတြ ျဖဴစင္ျခင္းရွိမရွိ၊ စနစ္တက် လွန္းထားျခင္း ရွိမရွိ၊ မိသားစုမ်ားလား၊
ေနေတာ့မွာပါ။ ဒီလုိလွန္းၿပီးတာနဲ႔ အဝတ္ႀကိဳးတန္းကေန ျပန္႐ုပ္ၿပီး တုိက္လာတဲ့ေလရဲ႕ ရန႔ံသင္းသင္း
နည္းလား၊ တစ္ကုိယ္ေရတစ္ကာယသမားလား ဆုိတာ သိႏုိင္တယ္။ ကၽြန္မ အဘြားက ဒါေတြအားလုံး
ကေလးကုိ ႐ွဴ႐ိႈက္ၿပီး အရသာခံႏုိင္တယ္ေလ။ အမွန္ေတာ့ မၾကာမီက ေျခာက္ေသြ႔သြားတဲ့ ပိတ္စေတြထဲမွာ
ကၽြန္မကုိ သင္ျပခဲ့တာပါ။
မ်က္ႏွာကုိအပ္ၿပီး ေလကုိ ႐ွဴလုိက္ရတာဟာ ေလရဲ႕ရနံ႔သင္းသင္းကုိ ႐ွဴ႐ႈိက္တဲ့အေကာင္းဆုံးနည္းလမ္းပဲ
ေလွ်ာ္ထားတဲ့အဝတ္ေတြက အဘြားအတြက္ ဖြင့္ထားတဲ့ ဗဟုသုတစာအုပ္ႀကီးတစ္အုပ္န႔တ
ဲ ူေနတာ မဟုတ္လား။
ေပါ့ေလ။ ၿပီးေတာ့ သူက ကၽြန္မကုိ ႐ုတ္တရက္ လက္ညိႇဳးၫြန္ျပၿပီး ေျပာတယ္။

“အဲ ဟုိက ျပတင္းေပါက္ေနာက္ဖက္အခန္းမွာ ကေလးငယ္ရွိတဲ့ မိန္းမငယ္ငယ္တစ္ေယာက္

ေနတယ္။ သူ႔ရ႕ဲ အႏွီး တစ္ဒါဇင္ေလာက္ကုိၾကည့္ၿပီး မင္း ေျပာႏုိငလ
္ ိမ့္မယ္။ ကေလးက ေယာက်္ားေလးေပါ့။

53
mmcybermedia. com mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။

Tell Me a Story The women in my family are all really smart. My grandma was a teacher, and so is my mom.
I’m going to be a marine biologist myself.”
Those tales shared at special moments
As much as children need to hear stories, they also need to tell stories of their own.
With the family have untold worth
Young children frequently shift from reality to fantasy when telling stories, which parents may
BY EILEEN SILVA KINDIG mistakenly brush off as unimportant. But to the child they are puzzles that need to be
carefully reassembled to give meaning to an event.
IT IS SUNDAY NIGHT and my kids are willingly being held captive in the dining room.
Gathered around the table, we are doing something so huge it almost takes my breath away; One young mother told me that as she was giving her three-year-old son a dose of
we are telling stories. cold medicine, he looked up at her and said, “When you were a little girl, you were very sick,
and I knew you were going to be my mommy, so I came down from heaven like an angle
“Remember the time we went to Florida, and Dad got scared on the Back to the
with umbrella and fed you Dimetapp. That makes me a hero, doesn’t it?”
Future ride and I didn’t?”
The mother was able to deduce that this was an amalgamation of a story she had told
“Remember when the cat ran up the Christmas tree?”
her son about her childhood bout with pneumonia, a Mary Poppins video, a story they had
“Did I ever tell you about the Grandpa Kindig took the Boy Scouts camping in a just read about the angle Gabriel and her son’s experience of taking medicine. “I was awed
hearse?” by how much he’d taken in and how his mind was sorting through it all,” she says.

We laugh, embellish our favorite tales and argue over details. Storytelling can also be beneficial to older people. When you allow elderly family
members to express their feelings through stories, you give them back the humanity our
Story telling is a psalm of praise and thanks giving for the love and connection of
youth culture snatches away. If we forget to ask for their stories or fail to listen to them
family. Stories are the heart and soul of our culture. They give us hope and help us set goals
when they are told, we set ourselves up for a lifetime of unanswered questions.
for ourselves.

A nurse O once knew told me that one summer she was seriously worried about her
Consider the ten-year-old student who proudly told me about her great-grandmother
mother, who had moved into a small condominium after her husband died. Though the move
from Pittsburgh who had been one of the first librarians in the early 19th century. “She hadn’t
was voluntary, it seemed to have thrown her into a depression. “She kept saying, I’ might as
even been to college.” The girl said. “But she studied like crazy and took a very hard test.
well die. Nobody needs old baggage like me around,” the nurse recalled.

54
mmcybermedia. com mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။

Then a young couple moved in next door. The wife, a teacher, soon began stopping ပုံေျပာျပပါ
by for iced tea and conversation. Before long, the nurse’s mother was sharing recipes and
မိသားစုေတြ ေတြ႔ဆုံတဲ့ အထူးအခ်ိန္အခါေတြမွာ ေျပာဆုိၾကတဲ့ပုံျပင္ေတြက မေဖာ္ျပႏုိင္
showing her how to get coffee stains out of a tablecloth.
ေလာက္ေအာင္ ႀကီးမားတဲ့တန္းဖုိးရွိပါတယ္။
“The more she shared her stories and knowledge, the more vital she even looked.”
တနဂၤေႏြညမွာ ကၽြန္မရဲ႕သားသမီးေတြက ထမင္းစားခန္းထဲက ခြာကုိ မခြာၾကေတာ့ဘူး။ စားပြဲ
The nurse said. “I got to thinking is there more to this mother I love, but who makes me
ပတ္လည္မွာ ဝုိင္းထုိင္ၾကၿပီး အလုပ္ႀကီးအကုိင္ႀကီး လုပ္လုိက္ၾကတာ ကၽြန္မျဖင့္ အသက္႐ွဴမွားမတတ္ပါပဲ
crazy, than meets the eye?”
သိလား . . ဘာအလုပ္လဲဆုိေတာ့ ပုံေျပာၾကတဲ့အလုပ္ေလ . . .
The time for listening and storytelling is fleeting. “I have a full-time job, a husband,
“တုိ႔ေတြ ဖေလာ္ရီဒါျပည္နယ္ကုိ သြားၾကတုန္းက မွတ္မိေသးလား။ မင္းတုိ႔ဒက္ဒီက
three kids and a house to take care of,” says one harried woman. “Time’s rushing by like an
‘အနာဂတ္သ’
ုိ႔ ဆုိတဲ့ဟာႀကီးစီးၿပီး ေၾကာက္လုိ႔ေလ။ တုိ႔ကလုံးဝမေၾကာက္ခ့ဘ
ဲ ူး သိလား”
express train.”
“ဟုိ ခရစၥမတ္သစ္ပင္ႀကီးေပၚ ေၾကာင္ေျပးတင္သြားတဲ့အခ်ိန္ကုိေရာ မွတ္မိေသးလား”
That is precisely the point. And when it is gone, it will never, ever come again. Alida
Gersie, who writes about story telling maintains that each person has his or her own “story “ေနဦး တုိ႔ဖုိးဖုိးႀကီး ကင္းဒစ္က ကင္းေထာက္လူငယ္ေတြကုိ ေတာစခန္းထြက္ဖုိ႔ေခၚသြားတာ
bag” that contains the memories, experiences and stories of a lifetime. You should take the အသုဘကားႀကီးနဲ႔ဆုိတာေလ”
time to untie the string, scatter the contents across the bed and see what you have collected.
တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ေျပာၿပီး ကၽြန္မတုိ႔ေတြ ရယ္ၾကတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ ႀကိဳက္တဲ့ပုံေတြကုိ
And there it is . . . treasure not only in the dramatic moments of tragedy and transcendence,
ခ်ီးမြမ္းၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ အေသးစိတ္အခ်က္အလက္ေတြကုိ ျငင္းခုၾံ ကတယ္။
but in the brown-bag lunches you packed for the kids and the red geraniums you planted in
the yard. ပုံေျပာတဲ့အလုပ္က ေမတၱာတရားနဲ႔ မိသားစုသံေယာဇဥ္ကုိ ခ်ီးမြမ္းတာပဲျဖစ္တယ္။ ပုံျပင္ကေလး
ေတြက ကၽြန္မတုိ႔ယဥ္ေက်းမႈရ႕ဲ အသက္ေသြးေၾကာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီပုံျပင္ေလးေတြက ကၽြန္မတုိ႔
If ever there was a time when we needed to reclaim our identity, clarify our values
အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္လည္း ေပးတယ္။ ဘဝရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္ေတြလည္း ခ်မွတ္ႏုိင္ေအာင္ကူညီခ့တ
ဲ ယ္။
and make memories with our children, it is now. If each family picks up a few loose, dangling
threads, together we can weave a strong and beautiful cloth. စဥ္းစားၾကည့္ေလ ၁၀ ႏွစ္သမီးေက်ာင္းသူ ကေလးတစ္ေယာက္က ပစၥဘတ္ၿမိဳ႕က သူ႔အဘြားရဲ႕
အေမ ဘီႀကီးက ၁၉ ရာစုႏွစ္ ေစာေစာပုိင္းမွာ ပထမဆုံးေသာ စာၾကည့္တုိကမ
္ ွဴးျဖစ္ခ့တ
ဲ ယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္း
ဂုဏ္ယူၿပီး ေျပာျပခဲ့တယ္။

55
mmcybermedia. com mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။

“ဘီႀကီးက ေကာလိပ္ကုိလဲ တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးဘူးေလ” လုိ႔ ကေလးမေလးက ေျပာပါတယ္။ ပုံေျပာတဲ့အလုပ္က အသက္အရြယ္ႀကီးရင့္တဲ့ လူေတြအတြက္လည္းေကာင္းတယ္။ မိသားစုဝင္ေတြ
ထဲက လူႀကီးသူမေတြကုိ သူတုိ႔ရင္ထဲရွိတာထုတ္ေဖာ္ေျပာဆုိဖုိ႔ ပုံေျပာခြင့္ေပးလုိက္လုိ႔ရွိရင္ ကၽြန္မတုိ႔
“ဒါေပမဲ့ ဘီႀကီးက အ႐ူးအမူးစာေတြဖတ္ခ့တ
ဲ ယ္။ စာေမးပြဲေတြလဲ ႀကိဳးစားအပင္ပန္းခံၿပီး
လူငယ္ေတြေၾကာင့္ သူတုိ႔ပ်က္စီးဆုံး႐ႈံးခဲ့ရတဲ့ သိကၡာကေလးကုိ ျပန္ရႏုိင္တာေပါ့။
ဝင္ခ့တ
ဲ ာရွင့္။ ကၽြန္မတုိ႔မိသားစုထဲက အမ်ဳိးသမီးေတြက အားလုံးသိပ္ေတာ္တာေနာ္။ အဘြားက
ေက်ာင္းဆရာမေလ အေမကလဲ ေက်ာင္းဆရာမပဲ။ ကၽြန္မေတာ့ အဏၰဝါဇီဝပညာရွင္ လုပ္မွာသိလား” ကၽြန္မတုိ႔က သူတုိ႔ကုိ ပုံေျပာခုိင္းဖုိ႔ေမ့သြားရင္ျဖစ္ျဖစ္၊ သူတုိ႔ေျပာေနတဲ့ ပုံျပင္ေတြကုိ ကၽြန္မတုိ႕
နားမေထာင္ရင္ျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မတုိ႔တစ္သက္တာမွာ အေျဖရွာမရတဲ့ ျပႆနာေတြ တစ္ပုံတစ္ပင္ႀကီး ေတြ႔ၾက
ကေလးေတြက ပုံျပင္ေလးေတြနားေထာင္တာကုိ ႀကိဳက္ၾကသလုိ သူတုိ႔ကုိယ္ပုိင္ ပုံျပင္ကေလး
ရမွာပါ။
ေတြကုိလည္း သိပ္ေျပာခ်င္ၾကတယ္။ ကေလးေတြက ပုံေျပာတဲ့အခါ အျဖစ္မွန္ကိစၥေတြကေန အဆန္း
တၾကယ္ စိတ္ကူးယဥ္မႈေတြကုိ သိပ္အေရးမႀကီးပါဘူး ဆုိၿပီး လ်စ္လ်ဴ႐ႈတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကေလး ကၽြန္မနဲ႔ခင္မင္ရင္းႏွီးတဲ့ သူနာျပဳဆရာမတစ္ေယာက္က ကၽြန္မကုိ ေျပာျပပါတယ္။ ေႏြရာသီတစ္ခုမွာ
အတြက္ အဲဒီပုံျပင္ေလးေတြက ျဖစ္ရပ္တစ္ခုအတြက္ အဓိပၸာယ္ေဖာ္ႏုိင္တဲ့ ပေဟဠိေတြပျဲ ဖစ္တယ္။ သူ႔မိခင္ဟာ ခင္ပန
ြ ္းေသၿပီး ကြန္ဒုိတုိက္ခန္းတစ္ခုကုိ ေျပာင္းသြားတာေၾကာင့္ သူ စုိးရိမ္ပူပန္မႈျဖစ္ခ့ရ
ဲ
တယ္တဲ့။ အိမ္ေျပာင္းသြားတာ ယာယီဆုိေပမယ့္ သူ႔အေမက စိတ္ဓာတ္က်ဆင္းတဲ့ေရာဂါရသြားတယ္။
မိခင္အမ်ဳိးသမီးငယ္တစ္ေယာက္က သုံးႏွစ္ခန္႔ သူ႔သားကေလးကုိ အေအးမိေရာဂါေပ်ာက္တဲ့ေဆး
တုိက္ေနတုန္းကအေၾကာင္း ျပန္ေျပာျပတယ္။ သူ႔သားကေလးက သူ႔ကုိ ေမာ့ၾကည့္ၿပီး ေျပာတယ္တဲ့။ “ငါပါေသသြားရင္ေကာင္းတယ္။ ငါ့လုိ ဝန္ထုပ္ဝန္ပုိးႀကီးကုိ ဘယ္သူမွ လက္ခံခ်င္ၾကတာ
မဟုတ္ဘူး” လုိ႔ တဖြဖေ
ြ ျပာေနေၾကာင္း သူနာျပဳဆရာမက ကၽြန္မကုိ ေျပာျပတယ္။
“မာမီ ငယ္ငယ္တုန္းက ခ်ဴခ်ာတဲ့ကေလးမေလးျဖစ္တယ္။ကၽြန္ေတာ္က မာမီဟာ ကၽြန္ေတာ္အေမ့
ျဖစ္လာမယ္ဆုိတာသိလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ေကာင္းကင္ဘုံမွာ နတ္သားကေလးဘဝကေန ထီးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ဒီလုိန႔ဲ ေဘးခန္းကုိ လူငယ္ဇနီးေမာင္ႏွံတစ္စုံ ေျပာင္းလာတယ္။ ဇနီးလုပ္သူက ေက်ာင္းဆရာမ
လူ႔ျပည္ဆင္းလာတယ္။ မာမီကုိ ေဆးေတြတုိက္ၿပီး ကုသေပးလုိ႔ မာမီေနေကာင္းသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ျဖစ္ၿပီး အေမ့ဆီဝင္လာၿပီး ေရခဲစိမ္လက္ဖက္ရည္ေတြ ဘာေတြေသာက္တယ္။ ဟင္းခ်က္နည္းျပဳတ္နည္းေတြ
လူစမ
ြ ္းေကာင္းျဖစ္လာတယ္မဟုတ္လား မာမီ” အျပန္အလွန္ေပးၾက ေဆြးေႏြးၾကတယ္။ ေကာ္ဖီစန
ြ ္းသြားတဲ့ စားပြဲခင္းကုိ ဘယ္လုိေလွ်ာ္မလဲဆုိတာကုိ
သူငယ္ခ်င္း သူနာျပဳဆရာမရဲ႕အေမက ဆရာမေလးကုိ ေျပာျပတယ္။
အေမလုပ္သူက သူ႔သားငယ္ငယ္ အေအးမိၿပီး နမုိးနီးယားေရာဂါနဲ႔ အိပ္ရာထဲလဲေနခ်ိန္မွာ
“ေမရီေပပါ့ပင္း” ဗီဒီယုိအေခြထဲက ဇာတ္လမ္းကုိ ပုံျပင္ကေလးလုိလုပ္ၿပီး ေျပာျပထားေတာ့ တမန္ေတာ္ “အေမက သူ႔ရင္ထဲမွာရွိတဲ့ ပုံျပင္ေတြ ေျပာရေလေလ သူ႔မ်က္ႏွာက လန္းဆန္းလာေလေလပဲ”
ဂါေျဗလ ဇာတ္လမ္းလုိ သားေလးေဆးေသာက္ခ့တ
ဲ ယ္။ လုိ႔ ကၽြန္မရဲ႕သူငယ္ခ်င္း သူနာျပဳဆရာမရဲ႕ အေမက ဆရာမေလးကုိ ေျပာျပတယ္။

“ကၽြန္မေတာ့ သူ ဒီပုံျပင္ကုိ ဘယ္ေလာက္စဲသ

ြ ြားတယ္၊ ဘယ္ေလာက္ မွတ္မိတယ္ဆုိတာကုိ “ကၽြန္မရင္ထဲ ေတြးၾကည့္မိတယ္။ အေမ့ေၾကာင့္ ကၽြန္မစိတ္ေတြညစ္ေနရတဲ့အခါ သူ႔မ်က္ႏွာကုိ
အံ့ၾသမိတယ္” လုိ႔ သူမက ေျပာျပတယ္။ ေတာင္ ေစာင့္မၾကည့္မိဘူးေလ။ တျခားဘာကုိ ေမွ်ာ္လင့္ရမွာလဲ”

ပုံျပင္ေတြ နားေထာင္းရမယ့္အခ်ိန္န႔ဲ ပုံေျပာရမယ့္ အခ်ိန္ေတြဟာ တကယ္ကုိ ခက္ခေ

ဲ နတဲ့
အခ်ိန္ေတြပါ။ အိမ္ေထာင္သည္အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္က ေျပာတယ္။

56
mmcybermedia. com mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။

“ကၽြန္မက အခ်ိန္ျပည့္ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ေလ၊ ခင္ပန

ြ ္းနဲ႔ကေလး A Houseful of Love and Laughter
သုံးေယာက္ရယ္ အိမ္မႈကိစၥေတြရယ္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ရေသးတယ္။ အခ်ိန္ဆုိတာ အျမန္ရထားလုိ
BY JAY LENO
ေျပးလႊားကုန္ဆုံးေနတာပါ”
BIOLOGICALLY SPEAKING, I came late to the party. When I was born, my mother
မွန္ကန္တိက်တဲ့ အခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။ အခ်ိန္ဟာ ကုန္ဆုံးသြားၿပီးဆုိရင္ ေနာက္ထပ္ ျပန္ေပၚ မလာ
was 41, my dad was 42 and my brother was already ten. This built-in generation gap
ေတာ့ဘူး မဟုတ္လား။
probably defined me every bit as much as my distinctly peculiar blood mix.
ပုံေျပာျခင္း အတတ္ပညာအေၾကာင္း စာအုပ္ေရးဖူးတဲ့ အလီဒါဂါဆီက လူတုိင္းလူတုိင္းမွာ
My mother, Catherine, was born in Scotland. My father, Angelo, was a first-generation
ပုံျပင္အိတ္ကေလးတစ္အိတ္စီ လြယ္ထားၾကၿပီး အဲဒီပုံျပင္လြယ္အိတ္ေလးထဲမွာ သူတုိ႔ဘဝတစ္ေလွ်ာက္
Italian-American. I seem to be divided right down the middle. My Scottish side is practical,
ရခဲ့တဲ့ အတိတ္ျဖစ္ရပ္ေတြန႔ဲ ပုံျပင္ဇာတ္လမ္းေတြ ပါဝင္ေနပါသတဲ့။
analytical, even a bit frugal. My Italian side is loud, outgoing, ready to laugh (and be laughed
အတိတ္က အဖုအထုံးကုိ ျပန္ေျဖေလ်ာ့ဖုိ႔န႔ဲ အတိတ္လြယ္အိတ္ထဲက ပစၥည္းေတြကုိ အိပ္ရာေပၚ at).
ျဖန္႔ႀကဲခ်ထားၿပီး ဘာေတြသိမ္းဆည္းထားတယ္ဆုိတာ စစ္ေဆးဖုိ႔ အခ်ိန္ယူရပါလိမ့္မယ္။
As an immigrant, my mother lived in constant fear of deportation. You could miss up
အဲဒီအတိတ္လြယ္အိတ္ထဲက ပစၥည္းေတြက ရတနာေတြပါပဲ။ ေၾကကဲြစရာအခ်ိန္ေတြန႔ဲ to four questions on the citizenship test and Moon missed five. The question she flunked on
အေကာင္းဆုံးအခ်ိန္ေတြလည္းပါတယ္။ ကေလးေတြအတြက္ ေန႔လယ္စာဝယ္လာတဲ့ စကၠဴအိတ္ အညိဳေတြ was: “When is the Constitution of the United States?” The answer she gave was: “A boat.”
ထဲမွာလည္း ပုံျပင္ေတြရွိတယ္။ အိမ္ၿခံဝန္းထဲမွ သင္ကုိယ္တုိင္စုိက္ထားတဲ့ အေရာင္အေသြး စုံလင္တဲ့ Which wasn’t entirely wrong the USS Constitution was docked in Boston But the judge
ပန္းနီနီကေလးေတြထဲမွာလည္း ပုံျပင္ရတနာေတြရွိေလရဲ႕။ instantly denied her citizenship.

ကၽြန္မတုိ႔ရ႕ဲ ကုိယ္ပုိင္အရည္အေသြးေတြကုိ ျပန္လည္ေဖာ္ထုတ္ရမယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ရ႕ဲ တန္းဖုိးကုိ My father stormed up to the judge. “When the hell is this? Let me see the test! She’s
ျပန္ေဖာ္ရမယ္။ ကေလးေတြန႔အ
ဲ တူတူ အမွတ္တရျဖစ္ရပ္ေတြ ဖန္းတီးေပးရမယ္ဆုိတဲ့အခ်ိန္ ဘယ္အခ်ိန္လဲ not wrong . . . the Constitution is a boat!”
ဆုိရင္ အခုေရာက္ၿပီးလုိ႔ေျပာရမွာပါ။
The judge rolled his eyes and said, “No, the Constitution is our basic governing . . .”
ကၽြန္မတုိ႔မိသားစုတုိင္းဟာ ေျဖေလ်ာ့ေနတဲ့ အပ္ခ်ည္ႀကိဳးကေလးေတြကုိ ေကာက္ယူႏုိင္ၿပီဆုိရင္
“It’s also a boat in Boston! The Constitution! Something! Come on!”
ခုိင္မာလွပတဲ့ ပိတ္စကေလးတစ္ခုေတာ့ အတူတကြ ရက္လုပ္ႏုိင္ၿပီေပါ့ရွင္ . . .။
The judge finally couldn’t take any more. He said, “Fine she’s a citizen. Now get out of
here!”

57
mmcybermedia. com
So My father said to my mom, “You passed!”
“No. I didn’t pass, “She whimpered. “They’re going to come after me!” After that, any
time mother was even in the proximity to a policeman, she quaked with fear, When I took
her to Scotland in 1983, she asked me, “Will I be able to get back in?”
“Ma! Don’t worry! That was 50 years ago! They don’t know that you said a boat! It
never ended.
My First Fish Story. My father always tried to get me to do outdoorsy things. He’d say,
“Why don’t you go fishing?” Fishing to me, was like a nap with a stick.
“Just go,” My mother told me. “If you catch one fish, you can at least show your
father that you tried.”
One day at school I heard they were draining a lake near our house and there were
all these fish flopping around. So I rode my bike over and scooped up about 25.
I walked in the house and said. “Hey, Pop! Look what I caught!
My father beamed with pride. “Hey! Look at my boy! Look at all the he got there!”
Mom cut them open and started gagging. “These fish stink!” She said. “We can’t eat
them!”
“Oh, I’m sure they’re fine!” Dad said. “What a little fisherman!”
My mother took me aside, and I confessed under threat of frying pan: “Okay,
Okay . . . I found them! They were all dead!” Mon was exasperated, but so as not to
58
mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။
disappoint my dad, she ran out to the store and bought fresh fish, which she served that
night. Dad never found out.
The Tape Is Rolling. When I was in secondary school, my brother Pat was drafted into
the Army and sent to Vietnam. Nobody in the idea to get a miniature tape recorder to make
voice messages.
The clerk at the electronics story asked, “How long a tape do you want . . . 15
minutes?”
“Fiftten minutes!” Dad said. “We couldn’t even say hello in 15 minutes! What’s your
Longest tape?”
“Ninety minutes.”
“That’s more like it! Give me four!”
At home my father set up everything on the kitchen table and announced, “ Okay,
now we’re all going to talk to Pat!” He pressed the record button and in his own inimitable
way began: “HELLO, PAT! EVERYTHING HERE IS GOOD! I’M FINE! YOUR MOTHER’S FINE!
HERE’S YOUR BROTHER! JAMIE, TALK TO PAT!’
I stepped forward: “Hey, Pat! How are you? Hope you’re okay! Be careful over there!
Here’s Mon!”
Mom bent over the machine and said, “Hello, Par! Take care of yourself now! Don’t do
anything silly!”
mmcybermedia. com
Then my dad. “WHERE’S THE DOG? BRING BRUCE OVER HERE AND MAKE HIM
BARK!”
Bruce barked, “Roof roof roof!”
Then, of course, my father had to point out. “THAT’S THE DOG THERE, PAT!”
We put about three minutes on this 90 minute tape. The next day, the same
thing.“ PAT EVERY THING IS GOOD! HERE’S THE DOG!”
“Roof roof! Roof roof!”
After a few weeks there was no more than nine minutes of tape filled, mostly the dog.
Finally my father said, “Oh, let’s just send the tape!” So we shipped it off to my brother.
Thinking back, I have a feeling he might have preferred a few letters.
“Quite, Please!” Unite began to host “The Tonight Show” full time, I spent most of
ever year doing one night comedy shows in every state of America. My life mystified my
mother. For the longest time, she never quite understood what I did.
In 1986 I performed at Carnegie Hall, which my parents wouldn’t have missed for the
world. The ushers took them to their seats, fifth row center, When I started doing my
material, the crowd couldn’t have been more receptive. My mother didn’t know what to make
of such laughter. At one point she turned around, pressed a finger to her lips and went,
“Shhhhh! Quiet!”
I saw this from the stage. “Ma! Don’t shush! It’s a comedy show! They’re supposed to
laugh!”
59
mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။
This mortified her. To be singled out in public was the worst embarrassment
imaginable. And at Carnegie Hall yet!
I always told my dad if I ever made it in show business, I’d buy him a Cadillac. So as
soon as I stared on “The Tonight Show,” I took Dad shopping. The salesman led him directly
to a new white Cadillac with a red velour interior. Dad wanted it on sight.
We drove it home to show my mom, who deplored ostentatiousness of any kind. She
came out to meet us and covered her eyes with shame when she saw the red velour. To her
it looked like a brothel on wheels.
From that day on, when they rode around in the Cadillac, she would slump down so
people wouldn’t see her while my father honked at everyone in town and hollered. “MY BOY
BOUGHT THIS FOR ME!”
A Lifetime Warranty. My father loved warranties. For every product he ever bought,
he would fill out the warranty card and make a copy… “for our files” Just in case.
Once when I was home for a visit, the toilet seat broke off. The hinge was rusty, and
I went to throw out the seat.
My dad said, “Wait! Don’t throw that away! I’ve got a 20-year guarantee on that
thing!”
Within minutes he pulled out the warranty … an ancient-looking, yellowed piece of
paper.
mmcybermedia. com mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။

I said, “Put that away, Dad! I am not walking down Main Street with this rotted-out Then once I slammed a door a little too hard, and the window shattered. I didn’t have
toilet seat!” any money to replace it. I drove it anyway, including to school.

“Then I’ll do it, I’ve got a guarantee!”
So I drove him over to the hardware store with this awful old seat. The guy who sold
it to us had retired ten years earlier. His son came out.
Dad said, ”My toilet seat broke. I want a new one.”
The guy looked and said. “It’s rotted! I can’t give you a new one.”
At my secondary school you could see the parking lot from many of the classrooms.
One day it began to rain. I sat in class and watched my truck… and new upholstery… get
drenched through the broken window.
Suddenly I saw my mom and dad tear into the parking lot. They screeched up next to
my truck and dragged a huge piece of plastic out of their car. Then, in the pouring rain, they
covered up the truck.

So my dad presented him with the warranty.” Oh, yeah? Look at this! Ninety-two days
left!”
The guy gave us a new seat.
The warranty on the new toilet seat promised it would last until the year 2008. When
we got home, he filled out the card and made a big show of putting it in my name. This was
my inheritance.
One last story ought to give you a good idea of exactly what kind of parents they
were.
Dad had left his office in the middle of the day, picked up Mom and bought this hunk
of plastic to save my seats. I watched them do this. And I just began crying right there in
class.
My parents were with my through every high and low in my life, always supportive
and proud of my accomplishments. I never think of them as gone. I’ve got all their stories,
and that keeps them nearby always.
Reader’s Digest
March, 1997

When I was a teen-ager, I bought an old Ford pick up truck. Every day after school I
worked on it … sanding, painting, buffing. As a present, my parents, my parents got me
brand-new imitation-leather upholstery for the seats.

60
mmcybermedia. com mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။

ေမတၱာေတြန႔ဲ ရယ္စရာေတြ ဒါေပမဲ့ တရားသူႀကီးက သူ႔ကို ႏိုင္ငံသားမေပးႏိုင္ဘူးလို႔ ျငင္းလိုက္တယ္။

အိမ္တစ္လံုးအျပည့္ ကၽြန္ေတာ့္အေဖက တရားသူႀကီးဆီကို မုန္တိုင္းတိုက္သလို ၀င္သြားၿပီး

ပါဏေဗဒ နိယာမ သေဘာနဲ႔ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္က လူ႔ျပည္ကို ေနာက္က်ၿပီးမွ ေရာက္ခ့တ

ဲ ာပါ။ “ဒါဘာေသာက္ခ်ိဳးလဲဗ်၊ ခင္ဗ်ားတို႔ စမ္းသပ္ခ်က္ကိုျပန္ၾကည့္ပါဦး၊ သူမမွားဘူး သိလား၊
ကၽြန္ေတာ္ေမြးလာေတာ့ အေမက ၄၁ ႏွစ္ရွိၿပီး အေဖက ၄၂ ႏွစ္၊ ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကိုက ၁၀ႏွစ္ေတာင္ရွိၿပီ။ ကြန္စတီက်ဴးရွင္းဆိုတာ သေဘၤာပဲဗ်”
မူလအေျခအေနကိုက အသက္ေတြ ကြာဟေနၾကလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ရ႕ဲ ထူးဆန္းတဲ့ ေသြးေႏွွာမႈကို
တရားသူႀကီးက မ်က္လံုးအ၀ိုင္းသားျဖစ္သြားၿပီး ျပန္ေျပာပါတယ္။
သိသိသာသာႀကီးေပၚလြင္ေစခဲ့တယ္။
“မဟုတ္ဘူးေလ၊ ကြန္စတီက်ဴးရွင္း (အေျခခံဥပေဒ) ဆိုတာ က်ဳပ္တို႔ရ႕ဲ အေျခခံအုပ္ခ်ဳပ္ေရး”
ကၽြန္ေတာ့္အေမ ကက္သရင္းက စေကာ့တလန္မွာ ေမြးခဲ့တာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အေဖ အင္ဂ်ီလိုက
အီတလီန႔ဲ အေမရိကန္စပ္တဲ့ ပထမမ်ိဳးဆက္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ကတစ္ဖက္စီမွာ တစ္၀က္စီပါေနတယ္။ “ေဘာ့စတြန္မွာရွွိတဲ့ သေဘၤာတစ္စင္းလဲ ဟုတ္တယ္ဗ်ာ၊ နာမည္က ကြန္စတီက်ဴးရွင္းတဲ့။
ကၽြန္ေတာ့္ဘက္က စေကာ့တလန္ အမ်ဳိးေတြက လက္ေတြ႔က်တယ္။ ဘာကိုမဆို ဆန္းစစ္ေ၀ဖန္တယ္။ အတူတူပဲ လုပ္စမ္းပါဗ်ာ”
ၿပီးေတာ့ ေငြေရး၊ ေၾကးေရးအားျဖင့္ နည္းနည္းေစ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရ႕ဲ အီတလီအမ်ိဳးေတြက ေဟာေဟာ
“တရားသူႀကီးလည္းေနာက္ဆံုးမွာ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့လို႔ အဲဒီလိုေျပာလိုက္ပါတယ္။
ဒိုင္းဒိုင္း ေျပာတတ္တယ္။ ေခ်ာေမာၾကတယ္။ ရယ္စရာရွိရင္ ရယ္ပစ္တယ္။ သူမ်ားရယ္တာကိုလည္း
သေဘာက်တယ္။ ေကာင္းၿပီေလ၊ သူ႔ကို ႏိုင္ငံသားလုပ္လိုက္ၿပီ၊ ကိုင္း ခင္ဗ်ားတို႔သြားေတာ့ဗ်ာ သြားေတာ့”

ကၽြန္ေတာ့္အေမက အေမရိကန္ႏုိင္ငံထဲ ၀င္ေရာက္လာသူ ႏိုင္ငံျခားသူဆိုေတာ့ သူ႔ကို ျပန္ပို႔မွာ အေဖလည္း အေမ့ကို “မင္းစမ္းသပ္ခ်က္ေအာင္ၿပီေဟ့” လို႕ ေျပာလို္က္တယ္။ အေမက အသံ

အၿမဲေၾကာက္ရံ႕ြ ေနရွာတယ္။ ႏိုင္ငံသားအျဖစ္ခံယူဖို႕ စစ္ေမးတဲ့အခါ လူတိုင္းေမးခြန္း ၄ခု လြဲတတ္ၾကတယ္။ တိုးတိုးနဲ႕ ဗလံုးဗေထြးျပန္ေျပာတယ္။

အေမကေတာ့ ၅ခု လြဲခ့တ

ဲ ယ္ သူ အ႐ႈံးေပးလိုက္ရတဲ့ေမးခြန္းကေတာ့ “အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု၏
“ကၽြန္မ မေအာင္ဘူးရွင့္၊ သူတို႔ ကၽြန္မကို လာဖမ္းၾကလိမ့္မယ္ေနာ္”
အေျခခံဥပေဒသည္ အဘယ္နည္း” ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းပါပဲ။
အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး အေမဟာ ရဲတစ္ေယာက္ကိုေတြတ
႔ ိုင္း ေၾကာက္ေၾကာက္ရံ႕ြ ရြံ႕ ျဖစ္ေနေတာ့
အေမေျဖလိုက္တဲ့ေမးခြန္းရဲ႕အေျဖက “ သေဘၤာတစ္စင္းေပါ့” တဲ့။
တာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို ၁၉၈၃ ခုႏွစ္ က စေကာ့တလန္ကို ေခၚသြားေတာ့ “ဟဲ့ ငါ ျပန္ဝင္လို႔

အေမ့အေျဖက လံုး၀ႀကီးမွားတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ‘ ယူအက္စ္အက္စ္ ကြန္စတီက်ဳးရွင္း’ ဆိုတဲ့ ရပါ့ဦးမလား” လို႔ ေမးရွာပါတယ္။

စစ္သေဘၤာက အဲဒီတုန္းက ေဘာ့စတြန္မွာ ရပ္နားခ်ိန္ေပါ့။

“အေမရယ္…ဘာမွပူမေနပါနဲ႔၊ အေမေနခဲ့တာပဲ ႏွစ္ ၅၀ ေက်ာ္ၿပီ၊ အေမ သေဘၤာလို႔

Constitution ဆိုတာအေျခခံဥပေဒကုိ ေျပာတာပါ။ ေျဖလိုက္တာကိုလဲ သူတို႔ မမွတ္မိၾကေတာ့ပါဘူး” လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျဖရတယ္။ ဒီကိစၥက သူ႔ရင္ထဲမွာ
မၿပီးဆံုးေသာ ျပႆနာတစ္ခုျဖစ္ခ့တ
ဲ ယ္။

61
mmcybermedia. com mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္၏ ပထမဆံုး ငါးဖမ္းပံုျပင္ အေမက ကၽြန္ေတာ့္ကို သိပ္ေဒါပြေနၿပီေလ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အေဖ စိတ္ထိခိုက္သြားမွာစိုးလို႔

စတိုးဆိုင္တစ္ခုကို ေျပးၿပီး လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ငါးနည္းနည္း ဝယ္လာတယ္။ အဲဲဒီညမွာပဲ သူ
ကၽြန္ေတာ့္အေဖက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေအာက္ဒိုးလို႔ေခၚတဲ့ အျပင္ထြက္လုပ္ရတဲ့ လုပ္ငန္းေတြ
ေၾကာ္ေကၽြးခဲ့တယ္ အေဖလံုးဝမသိဘူးေလ။
လုပ္ခိုင္းတယ္။ “မင္းဘာလို႔ ငါးမွ်ားမထြက္ၾကည့္တာလဲကြ” ဆိုၿပီး အေဖ တိုက္တြန္းခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က
ငါးမွ်ားတယ္ဆိုတာ တုတ္တစ္ေခ်ာင္းကိုင္ၿပီး ငိက
ု ္ေနတာလို႔ ယူဆထားတယ္ေလ။ လည္ေနေသာတိတ္ေခြ

“မင္းသြားမွ်ားၾကည့္ေပါ့ သားရယ္၊ ငါးတစ္ေကာင္ပရ

ဲ ေအာင္ဖမ္းခဲ့၊ မင္း အေဖ့ကို မင္းႀကိဳးစား ကၽြန္ေတာ္ အလယ္တန္းေက်ာင္းတက္ေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကို ပက္က စစ္တပ္ထဲ မဝင္မေနရ
တယ္ဆိုတာ ျပႏိုင္ၿပီ သိလား” ေရာက္သြားၿပီေလ။ ၿပီးေတာ့ ဗီယက္နမ္ကိုပါသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မိသားစုထဲမွာ ဘယ္သူမွ စာေရးတဲ့
အက်င့္ သိပ္ရွိတာမဟုတ္ဘူး၊ အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္အေဖက အသံဖမ္းတိပ္ရီေကာ္ဒါ အေသးစား
တစ္ေန႔ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္နားက ကန္တစ္ကန္ကို ေဖာက္ခ်
ကေလးတစ္လံုးနဲ႔ အသံသြင္းၿပီး ေျပာၾကဖို႔ အႀကံရသြားတယ္။
လိုက္လို႔ ငါးေတြ ခုန္ပ်ံေနၾကတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းၾကားရတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ငါး ၂၅ ေကာင္ေလာက္
ေကာက္ယူလာခဲ့တယ္။ အိမ္ကို လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ခ့တ
ဲ ာ အိမ္ေရာက္ေတာ့အေဖ့ကို “အေဖေရ… အီလက္ထရြန္းနစ္ပစၥည္းေတြေရာင္းတဲ့ စတိုးဆိုင္က စာေရးက ေမးတာေပါ့။
ကၽြန္ေတာ္ဖမ္းခဲ့တဲ့ငါးေတြ ၾကည့္ပါဦးဗ်” လို႔ ေျပာလိုက္မိတယ္။
“ဘယ္ေလာက္ခံတဲ့ တိပ္ေခြလိုခ်င္တာလဲ၊ ၁၅ မိနစ္လား”
ကၽြန္ေတာ့္အေဖက ဝမ္္းေျမာက္ဂုဏ္ယူၿပီးၿပံဳးေနတယ္။ ေဟး ငါ့သားကိုၾကည့္ပါဦးကြ။ ဒီေကာင္ႀကီး
“ဘာ… ၁၅ မိနစ္ ဟုတ္လား”လို႔ အေဖက ျပန္ေျပာတယ္။
ထမ္းလာတဲ့ငါးေတြကိုလဲ လာၾကည့္ပါဦး လို႔ေအာ္ေျပာေနတယ္။
“ ၁၅ မိနစ္တည္းနဲ႔ ဟဲလိုဆိုၿပီး က်ဳပ္တို႔တစ္ေတြ ႏႈတ္ေတာင္မဆက္ေလာက္ဘူး သိလား၊
အေမက ငါးေတြကို ဗိုက္ခြၿဲ ပီး ေခါင္းေတြျဖတ္ေနတယ္။
ခင္ဗ်ားတို႔ အရွည္ဆံုးတိပ္ေခြ ဘယ္ေလာက္အထိရသ
ွိ လဲ”
“ငါးေတြပုပ္ေစာ္နံေနၿပီ၊ စားလို႔မရေတာ့ဘူး” လို႔ အေမက ေျပာတယ္။
“မိနစ္ ၉၀ ရွိတယ္”
“အိုး… ငါးေတြေကာင္းတယ္ဆိုတာ ငါသိပါတယ္ကြာ၊ ဒီေကာင္ ငါးဖမ္းသိပ္ေတာ္တဲ့ေကာင္ပက
ဲ ြ”
“အင္း… အဲဒီဟာမွ ပိုအဆင္ေျပလိမ့္မယ္၊ က်ဳပ္ကို ေလးေခြေပး”
အေမက ကၽြန္ေတာ့္ကို အသာေခၚသြားၿပီး ေမးေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေၾကာ္ေလွာ္တဲ့ ဒယ္အိုးကို
အိမ္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေဖက မီးဖိုေခ်ာင္စားပြဲေပၚ အကုန္လံုးတင္ၿပီး အားလံုးသိေအာင္
ေၾကာက္ၿပီး ဝန္ခံလိုက္တယ္။
ေၾကညာလိုက္တယ္။
“အိုေက… အိုေက ကၽြန္ေတာ္ ေကာက္လာတာပါ။ အကုန္လံုး အေသေတြပါ”
“ကိုင္း ေကာင္းၿပီေဟ့၊ အခု တို႔တစ္ေတြအားလံုး ပက္ကို စကားေျပာၾကမယ္”

62
mmcybermedia. com mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။

သူကယ
ို ္တိုင္ပဲ အသံသြင္းတဲ့ ခလုတ္ကို ႏွိပ္ၿပီး သူ႔ရ႕ဲ ဘယ္သူမွတုလို႔ မရတဲ့ ဟန္ပန္န႔ဲ ေျပာေတာ့ “ပက္ေရ … ဒီမွာ အစစအရာရာ အဆင္ေျပပါတယ္။ အခု ေခြးကေလးလာေနၿပီေနာ္”
တယ္
“ဝုတ္၊ ဝုတ္၊ ဝုတ”
္
“ဟဲလို … ပက္ေရ၊ ဒီမွာေတာ့ အေဖတို႔ အရာရာ အဆင္ေျပေကာင္းမြန္ပါတယ္ကြာ၊ ငါလဲ
ရက္သတၱပတ္ေတြ အတန္ၾကာသြားေပမယ့္ တိပ္ေခြထဲမွာ ၉ မိနစ္စာေက်ာ္ေက်ာ္ပဲ သြင္းႏုိင္ခ့တ
ဲ ယ္။
ေနေကာင္းတယ္၊ မင္းအေမလဲ ေနေကာင္းတယ္၊ အခု မင္းညီေျပာမယ္၊ ဂ်မီေရ … ပက္ကို ေျပာလိုက္
ေခြးအေၾကာင္းေတြက အမ်ားဆုံုးျဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္ဆံုးအေဖက “အိုကြာ တိပ္ေခြကို ပို႔လက
ို ္ၾကစိ”
ု႔
ပါကြာ”
လို႔ေျပာတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဲဒီတိပ္ေခြကို အစ္ကို႔ထံကို ပို႔လိုက္တယ္။ ေနာက္ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့
ကၽြန္ေတာ္က ေရွ႕ထြက္လာတယ္။ သူ စာအနည္းငယ္ကို ပိုလိုခ်င္မွာပဲလို႔ ခံစားမိတယ္။

“ေဟး ပက္လား၊ ေနေကာင္းရဲ႕လား၊ ခင္ဗ်ားအဆင္ေျပမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္ဗ်ာ၊ အဲဒီမွာ ေက်းဇူးျပဳၿပီး တိတ္တိတ္ေနပါ

အစစအရာရာ ဂ႐ုုစိုက္ေနာ္ အေမေျပာဦးမယ္ သိလား”
‘ယေန႔ ညျပပဲ’
ြ ဆိုတဲ့အစီအစဥ္ကို ကၽြန္ေတာ္ အခ်ိန္ျပည့္မကိုင္မီ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အေမရိကန္
အေမက အသံသြင္းစက္အနား ကိုယ္ကို ၫႊတ္ၿပီး ေျပာျပန္ေရာ ႏိုင္ငံရ႕ဲ ျပည္နယ္တိုင္းမွာ တစ္ညတာ ဟာသ ဇာတ္လမ္းကေလးေတြ ႏွစ္စဥ္နီးပါး လိုက္ကေနတယ္ေလ။
ကၽြန္ေတာ့္ဘဝက အေမ့ကို တအံတ
့ ၾသျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့့ ကၽြန္ေတာ္ဘာလုပ္တယ္
ေနာက္ အေဖက ေျပာျပန္ေရာ
ဆိုတာ သူ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာၾကာ မသိခ့ရ
ဲ လို႔ပါ။
“ေဟ့ ေခြးဘယ္မွာလဲ၊ ဘ႐ုစ္ကို ဒီေခၚခဲ့ကြာ၊ ၿပီးေတာ့ ေဟာင္ပါေစကြာ”
ကၽြန္ေတာ္ ၁၉၈၆ ခုႏွစ္မွာ ကာနက္ဂ်ီခန္းမမွာ က ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မိဘေတြ တစ္ကမာၻမွာ တစ္ရက္
ဘ႐ုစ္ကလည္း ေဟာင္ပါတယ္။ လက္လြတ္မခံဘဲ ၾကည့္တဲ့ပြပ
ဲ ေ
ဲ ပါ့။ ေနရာလိုက္ျပေပးတဲ့ ကေလးေတြက သူတို႔ကို ငါးတန္းအလယ္
တည့္တည့္မွာ ရွိတဲ့ သူတို႔ေနရာကို ေခၚသြားၾကတယ္။
“ဝုတ္၊ ဝုတ္၊ ဝုတ”
္ တဲ့၊
ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္လုပ္ငန္း ကၽြန္ေတာ္စၿပီးလုပ္တဲ့အခါ ပရိသတ္က လက္ခံႀကိဳဆိုဆံုးေသာ
အဲဒီေနာက္ အေဖက ျပန္ရွင္းျပဖို႔ လိုျပန္ေရာ။
အခ်ိန္ပလ
ဲ ို႔ ဆိုရမွာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္အေမက ဘာကိုရယ္ရမွန္းေတာင္ မသိရွာဘူး။ တစ္ႀကိမ္မွာ
“ေဟ့ အဲဒါ တို႔ေခြးေလကြာ၊ ပက္ေရ”
သူက ႏႈတ္ခမ္းေပၚလက္ေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္း ထိကပ္ၿပီး “႐ွဴး … တိုးတိုး” လို႔ လွည့္ေျပာသတဲ့။
ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြ အဲဒီ မိနစ္ ၉၀ တိပ္ေခြကို သံုးမိနစ္ေလာက္ အသံသြင္းခဲ့ၾကတယ္။
ကၽြန္ေတာ္က ဇာတ္ခံုေပၚက လွမ္းေျပာရတယ္။
ေနာက္ေန႔လည္း ၎အတိုင္းပါပဲ။
“အေမေရ … လိုက္မတားပါနဲ႕၊ ဒါ ဟာသဇာတ္ျမဴးေလ၊ ပရိသတ္ေတြ ရယ္ကိုရယ္ရတယ္ဗ်”

63
mmcybermedia. com mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။

ဒီလို ကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုက္တာ သူရွက္ၿပီး နည္းနည္းၿငိမ္က်သြားတယ္။ သူ႔ကို အဲဒီလို တစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ့္အေဖက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာတယ္။
တည္းေရြးၿပီး ေျပာတာခံလိုက္ရေတာ့ စိတ္အပ်က္ႀကီးပ်က္သြားတယ္လို႔ ေတြးမိတယ္။ ၿပီးေတာ့
“ေနဦးကြ၊ ဒါကိုမပစ္နဲ႔ဦး၊ ဒီပစၥည္းအတြက္ အႏွစ္ ၂၀ အာမခံခ်က္ရထားတာကြ”
ကာနက္ဂ်ီခန္းမလို တကယ့္ေနရာမွာဆိုေတာ့ … ။
မိနစ္ပိုင္းအတြင္းမွာ သူ အာမခံစာရြက္တစ္ခု ထုတ္လာတယ္။ ေရွးက်က် အေနအထားနဲ႔
ကၽြန္ေတာ္က ဒီကဇာတ္လုပ္ငန္းေတြ ေအာင္ျမင္ရင္ သူ႔ကို “ကာဒီလက္” ကားတစ္စီး
ဝါက်င့္က်င့္ စကၠဴေလးတစ္ရြက္ေပါ့။
၀ယ္ေပးမယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ့္အေဖကို ေျပာေလ့ရွိတယ္။ ဒါနဲ႔ ‘ယေန႔ညျပပဲြ’ ဆိုတာေတြ ကၽြန္ေတာ္
စျပေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေဖကို ကားဝယ္ဖုိ႔ေခၚသြားတယ္။ အေရာင္းေစ်းသည္က သူ႔ကို အတြင္းပိုင္းက “အေဖရာ ဒါႀကီးဖယ္ထားစမ္းပါ။ ဒီေဆြးေျမ႕ေနတဲ့ ကမုတ္ႀကီးကိုင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ လမ္းမႀကီးမွာ
အနီေရာင္ရရ
ဲ ၊ဲ အျပင္က အျဖဴေရာင္ ကာဒီလက္ကားသစ္ဆီကို တန္ၿပီးေခၚသြားတယ္။ အေဖက အဲဒီကားကို ေလွ်ာက္မသြားခ်င္ဘူးဗ်ာ” လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္တယ္။
ျမင္ျမင္ခ်င္းႀကိဳက္သြားေတာ့တယ္။
“ဒီလိုဆိုရင္ ငါယူသြားမယ္ကြာ၊ ငါ့မွာ အာမခံစာရြက္ရွိတယ္က”
ြ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေမ့ကိုျပဖို႔ အိမ္ကို ေမာင္းျပန္လာၾကတယ္။ အေမက ေျပာင္ေျပာင္စပ္စပ္ေတြဆိုရင္
ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို အဲဒီကမုတ္ခက
ြ ္ေဟာင္းႀကီးနဲ႔အတူတူ ကုန္မာေတြေရာင္းတဲ့ စတိုင္းဆိုင္ဆီကို
သိပ္မုန္းတတ္တယ္ေလ။ အေမက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ႏႈတ္ဆက္ဖို႔ ထြက္လာၿပီးမွ အနီရရ
ဲ ႀဲ ကီးကိုေတြ႔ေတာ့
ကားနဲ႔ေမာင္းပို႔ေပးလိုက္တယ္။ အဲဒီပစၥည္းေရာင္းလိုက္တဲ့ ငတိက လြန္ခ့တ
ဲ ဲ့ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္က အၿငိမ္းစား
ရွက္စရာႀကီးဆိုၿပီး မ်က္ႏွာကို အုပ္ထားတယ္။ သူ႔အဖို႔ ဘီးတပ္ထားတဲ့ ဇိမ္ခန္းတစ္ခုလုိ႔ ထင္မွတ္ပံု
ယူသြားၿပီေလ။ သူ႔သားက ထြက္လာတယ္။
ရတယ္ဗ်ာ။
အေဖက “ငါ့ကမုတ္ခက
ြ ္ ေဆြးေနလို႔ ငါ အသစ္လိုခ်င္တယ္က”
ြ လို႔ေျပာလိုက္တယ္။
အဲဒီရက္ကစၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြ ကာဒီလက္ကားႀကီးေမာင္းၿပီး ထြက္ၾကၿပီဆိုရင္ အေမက
သူ႔ကို လူေတြျမင္မွာစိုးလို႔ ကားထဲမွာပုေနတတ္တယ္။ အေဖကေတာ့ ေတြတ
႔ ဲ့လူတိုင္းကို ဟြန္းႀကီး အဲဒီငတိက “ခင္ဗ်ားခြက္က ေဆြးေနတာမဟုတ္လား၊ ကၽြန္ေတာ္အသစ္ဘယ္ေပးႏိုင္မလဲ”

တပြမ္ပမ
ြ ္တီးၿပီး “ေဟ့ ဒီကားကို ငါ့သားက ငါ့ဖဝ
ို႔ ယ္ေပးတာကြ” လို႔ အသံၿပဲႀကီးနဲ႔ ေအာ္ေျပာတတ္တယ္။ ေျပာတယ္။

တစ္သက္တာ အာမခံခ်က္ အဲဒီအခါ ကၽြန္ေတာ့္အေဖက သူ႔ကို အာမခံစာရြက္လွမ္းေပးလိုက္တယ္။

ကၽြန္ေတာ့္အေဖက ပစၥည္းဝယ္ၿပီး အာမခံခ်က္ေတြရတာကို သိပ္သေဘာက်တယ္။ သူဝယ္တဲ့ “ေၾသာ္ ဒီလိုလား၊ ဒီမွာၾကည့္ေလ၊ အာမခံသက္တမ္းက ၉၂ ရက္တိတိ က်န္ေသးတယ္”

ပစၥည္းတိုင္းအတြက္ အာမခံကတ္ျပားကို ပံုစံေတြျဖည္ၿ့ ပီးရင္ ေကာ္ပီတစ္စံု ဆဲြထားတယ္။ “တို႔

အဲဒီ ငတိလည္း အသစ္တစ္လံုးထုတ္ေပးရတယ္။
လက္ခံထားရမယ္” လို႔ေျပာေသးတယ္။ တစ္ခုခုျဖစ္ရင္ေပါ့တဲ့။
ထုတ္ေပးတဲ့ ကမုတ္အသစ္ေပၚက အာမခံ သက္တမ္းက ခရစ္ႏွစ္ ၂၀၀၈ ခုႏစ
ွ ္အထိ အက်ဳံး၀င္
တစ္ခါက ကၽြန္ေတာ္ သူတို႔ဆီ အလည္အပတ္ေရာက္ေနခ်ိန္ေပါ့။ အိမ္သာကမုတ္က်ိဳးသြားတယ္။
တယ္လို႔ ကတိျပဳထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ သူက ကတ္ျပားကိုျဖည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ရ႕ဲ
အဆက္ေတြက သံေခ်းကိုက္ေနၿပီေလ။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒါႀကီးကို ျဖဳတ္ၿပီး သြားပစ္ဖို႔ ယူသြားေတာ့မယ္
နာမည္ကို ႀကီးႀကီးေရးသြင္းထားတယ္။ ဒါ ကၽြန္ေတာ္ရမယ့္ အေမြပါပဲ။
လုပ္တယ္။

64
mmcybermedia. com mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။

ေနာက္ဆံုး ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ကေတာ့ သူတို႔ ဘယ္လိုမိဘေတြျဖစ္တယ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ားတို႔ကို မိဘေတြ အခု ကၽြန္ေတာ့္အနားက ထြက္ခာြ သြားၾကၿပီလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေတာ့မွ မထင္မွတ္ဘူး။
တိတိက်က်ေျပာျပႏိုင္မယ့္ ဇာတ္လမ္းပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က သူတို႔ရ႕ဲ အေၾကာင္းဇာတ္လမ္းေတြ အကုန္လံုး မွတ္မိထားတာဆိုေတာ့ အဲဒီအေၾကာင္းေတြက
သူတို႔ကို ကၽြန္ေတာ့္အနားမွာပဲ အၿမဲရွိေစခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဖိဒ
ု႔ ္ပစ္ကပ္ကား ေဟာင္းေလး
တစ္စီး ဝယ္ခ့ပ
ဲ ါတယ္။ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ေက်ာင္းက ျပန္လာတိုင္း သူ႔ကို ျပင္ဆင္ၿပီး သခဲ့ရတယ္။ ဖုန္ေတြ
ဘာေတြတိုက္၊ ေဆးသုတ္ၿပီးေတာ့ သားေရေတြဘာေတြ ျပန္ကပ္လုပ္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မိဘေတြက
Waiting for the Breeze
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ လက္ေဆာင္အျဖစ္ ထိုင္ခုံေတြေပၚက ေနာက္မွီခံုေတြအတြက္ သားေရအတုေတြ
ဝယ္ေပးခဲ့တယ္ေလ။ Lie in bed by an open window … and listen

ဒါနဲ႔ တစ္ႀကိမ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ တံခါးတစ္ခုကို သိ္ပ္ျပင္းျပင္း ပိတ္လိုက္မိတယ္။ ျပတင္းမွန္ေတြ BY MARTI ATTOUN

ကဲြအက္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ပိုက္ဆံမရွိလို႔ အဲဒီမွန္ကို မလဲႏိုင္ခ့ဘ
ဲ ူး။ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းအပါအဝင္
NO AIR CONDITIONING? How can you sleep?” a friend asks, horrified. I’ve just
ေနရာတကာကို အဲဒီလိုပဲ ေမာင္းသြားေနရတာေပါ့။
revealed that my family has decided to turn the air conditioner off and trim our electric bill.
ကၽြန္ေတာ့္ အလယ္တန္းေက်ာင္းမွာ ကားေတြရပ္တဲ့ေနရာကို စာသင္ခန္းကျမင္ေနရတယ္။
“Nobody opens a window, day night.” warns another friend, whose windows have
တစ္ရက္မွာ မိုးေတြရာြ ခ်တယ္။ ကၽြန္ေတာ္စာသင္ခန္းထဲထိုင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ထရပ္ကားကို ၾကည့္ေနရတယ္။
been painted shut for a decade.
ေနာက္မွီအသစ္ေတြ တပ္ထားတဲ့ ထိုင္ခံုေတြ ကဲြေနတဲ့ ျပတင္းေပါက္က ေရေတြဝင္ၿပီး စိုရေ
ႊဲ နၿပီေလ။
“This is the nineties. It’s just not safe.”
႐ုတ္တရက္ဆိုသလို ကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္ေတာ့္အေမနဲ႔ အေဖကို ကားရပ္တဲ့ေနရာအနားမွာ ေတြလ
႔ ိုက္
ရတယ္။ သူတတ
ို႔ စ္ေတြ ကၽြန္ေတာ့္ထရပ္ကားအနားမွာ ေအာ္ဟစ္ေနၾကၿပီး သူတို႔ကားထဲက ပလတ္စတစ္ On this first night of our cost cutting adventure. It’s 30 degrees. We’re not going to

စႀကီး တစ္စကို ဆဲြထုတ္ေနၾကတယ္။ ေနာက္ၿပီး မိုးေတြရာြ ခ်ေနတဲ့ ၾကားထဲမွာ ထရပ္ကားကို ဖံုးလႊမ္းေပး suffer, but the three kids grumble anyway. They’ve grown up in 22 degree comfort insulated

ေနၾကတယ္။ from the world outside.

အေဖက ေန႔လယ္ႀကီးမွာ ႐ုံးဆင္းလာၿပီး အေမ့ကို အိမ္ဝင္ေခၚၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ထိုင္ခံုေတြကို ဖံုးဖို႔ “How do you open these windows?” my husband asks. Jiggfing the metal tabs, he

ဒီပလတ္စတစ္ႀကီးကို ဝယ္လာတာတဲ့ေလ။ သူတို႔လုပ္ေနတာကို ကၽြန္ေတာ္က လွမ္းျမင္ၿပီး ၾကည့္ေနမိတယ္။ finally releases one. A potpourri of bug bodies decorates the sill. As we spring the windows

ကၽြန္ေတာ္ အတန္းထဲမွာပဲ မ်က္ရည္ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္က်ၿပီး ငိမ

ု ိပါတယ္။ one by one, the night noises howl outside … and in.

ကၽြန္ေတာ့္ရ႕ဲ မိဘေတြက ကၽြန္ေတာ့္ရ႕ဲ ဘဝကို ျမင့္ျမင့္ နိမ့္နိမ့္ ကၽြန္ေတာ္န႔အ

ဲ တူတူ ရွိခ့ပ
ဲ ါတယ္။ “It’s just too hot to sleep.” my 13-year-old daughter complains.

ကၽြန္ေတာ့္ရ႕ဲ ေအာင္ျမင္မႈေတြအတြက္ အၿမဲတမ္း ေထာက္ကူပ့ံပိုးၿပီး ဂုဏ္ယူခ့ၾဲ ကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္

65
mmcybermedia. com mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။

“I’m about to die from this heat” her brother yells down the passage. “ Ajoogal! Ajooga!”. Neighbours sitting on their verandas until late, speak in hazy
word with sanded edges that soothe me.
“Just try it tonight,” I tell them.
“Keep watching for the breeze, “Grandma says softly, and I “uh-huh” in reply. Bugs
In truth I’m too tried to argue for long I’m exhausted after attending Grandma’s
ping the screen. Three blocks away a train rumbles by
estate auction. I toted home her oval tin bathtub and the chair I once stood on like a big shot
behind the counter of her shop, packing chocolate and rolling coins. I catch the scent of fresh grass clippings. Then I hear something I can’t decode …
perhaps a tree branch raking the shingles on the shop roof next door.
My face is sweaty, but I lie quietly listening to the cricket chorus outside tat remind
me of childhood. The neighbour’s dog howls. Probably a trespassing squirrel. It’s been years Sleepy … eyed now, I focus on the curtain, It flutters.
since I’ve taken the time to really listen to the night.
“Mum, did you hear that?” my seven-years-old blurts.
I think about Grandma, who lived to 92 and still supervised Mum’s gardening until just
“I think it was an owl family.”
a few weeks before she died.
“Probably,” I tell him “Just keep listening”.
And then, I’m back there at her house in the summer heat of my childhood.
Without the droning air conditioner, the house is oddly peaceful, and the unfiltered
I move my pillow to the foot of Grandma’s bed and angle my face towards the open
night noises seem close enough to touch.
window. I flip the pillow, hunting for the cooler side.
I hope I’m awake tonight when the first breeze sneaks in.
Grandma sees me thrashing “If you’ll just watch for the breeze,” She says, S“ you’ll
cool off and fall asleep.”

She cranks up the Venetian blinds. I stare at the filmy white curtain, willing it to Reader’s Digest
flutter.

Lying still, waiting, I suddenly notice the life outside the window. The bug chorus June,1999
shouts,

66
mmcybermedia. com mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။

ေလညင္းကေလးက … လာ “ပူလိုက္တာ အိပ္လို႔ကိုမရဘူး” လို႔ ကၽြန္မရဲ႕ ၁၃ ႏွစ္အရြယ္ သမီးကေလးက စၿပီး ညည္းညဴ

ေတာ့တာပါပဲ။
ဖြင့္ထားတဲ့ ျပတင္းေပါက္အနားက
“ငါေတာ့ ေသေတာ့မယ္ထင္တယ္ဟာ … ဒီအပူဒဏ္ေၾကာင့္” လို႔ သူ႔ေမာင္က ဟိုဘက္စႀကႍလမ္း
အိပ္ရာေပၚလွဲၿပီး နားေထာင္ၾကည့္လိုက္ပါ။
က လွမ္းေအာ္လိုက္တယ္။
“အိမ္မွာ ေလေအးစက္မရွိဘူး ဟုတ္လား? မင္းတို႔ ဘယ္လိုအိပ္ၾကသလဲကြာ” လို႔ သူငယ္ခ်င္း
အမွန္ေျပာရရင္ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ သူတို႔န႔ဲ ျငင္းခုံေနရမွာကို ေၾကာက္ေနတာပါ။ ကၽြန္မရဲ႕ အဖြားရဲ႕
တစ္ေယာက္က ထိတ္ထိတ္ပ်ာပ်ာနဲ႔ ကၽြန္မကို ေမးပါတယ္။
အိမ္ေလလံတင္တဲ့ပဲက
ြ ို ကၽြန္မသြားၿပီး ေမာေမာပန္းပန္းနဲ႔ ျပန္လာကာစရွိပါေသးတယ္။
တို႔မိသားစုကေတာ့ လွ်ပ္စစ္မီတာခေတြ ၿခိဳးၿခံမယ္ဆိုၿပီး ညပိုင္းမွာ ေလေအးစက္ပိတ္ထားဖို႔
ကၽြန္မက အဖြားသံုးခဲ့တဲ့ ဘဲဥပံု သံျဖဴေရခ်ိဳးဇလံုႀကီးရယ္၊ သူဆိုင္ဖင
ြ ့္တုန္းက အဲဒီ ေငြကိုင္
ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္လို႔ ကၽြန္မ သူတို႔ကို ေျပာလိုက္မလို႔ပါ။
ေကာင္တာမွာ ကၽြန္မ သူေဌးဂုိက္ဖမ္းၿပီး ထိုင္ေလ့ရွိတဲ့ ကုလားထိုင္ႀကီးရယ္ အိမ္ကိုျပန္သယ္ခ်လာပါတယ္။
“ဟာ ခုေခတ္မွာ ဘယ္သူမွ အိမ္ျပတင္းေပါက္ကို မဖြင့္ေတာ့ဘူး၊ တစ္ေနကုန္ တစ္ညလံုး အဲဒီ ကုလားထိုင္ေပၚမွာထိုင္ၿပီး ေခ်ာကလက္ေတြ စကၠဴနဲ႔ထပ
ု ၊္ အေႂကြေစ့ေတြ လိွမ့္ထည့္ခ့တ
ဲ ာေပါ့။
ပိတထ
္ ားတာ စိတ္မခ်ရဘူး သိလား” လို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က သတိေပးျပန္တယ္။ သူက အိမ္က
ကၽြန္မရဲ႕ မ်က္ႏွာက ေခၽြးေတြျပန္ေနေပမယ့္ အိပ္ရာေပၚမွာ အသာကေလးလဲွၿပီး ပုရစ္ကေလးေတြ
ျပတင္းေပါက္ေတြကို ေဆးေတြသုတ္ၿပီး အေသပိတ္ထားလိုက္သတဲ့။
အျပင္ဘက္မွာ သံၿပိဳင္ေတးဆိုေနၾကတာကို နားေထာင္ေနတဲ့အခါ ကၽြန္မတို႔ရ႕ဲ ကေလးဘဝကို ျပန္သတိရ
ကၽြန္မတို႔မိသားစု မီတာခၿခိဳးၿခံေရး စြန္႔စားခန္းႀကီး စတဲ့ညမွာပဲ အပူခ်ိန္က ၃၀ ဒီဂရီေရာက္ေနၿပီ။ လာတယ္ေလ။
ကၽြန္မတို႔ေတြ ဒုကၡမေရာက္ၾကဘူးဆိုေပမယ့္ ကၽြန္မတို႔ကေလးသံုးေယာက္က ညည္းညဴေနၾကေတာ့
ကၽြန္မတို႔အိမ္နားက ေခြးတစ္ေကာင္က ဆြဲဆြဲငင္ငင္ အူလိုက္တယ္။ ျဖတ္ေျပးသြားတာ
တာပါပဲ။ အျပင္ဘက္ကေလကို စုပယ
္ ူသြင္းေပးထားတဲ့ ၂၂ ဒီဂရီဆိုတဲ့ ေလေအးစက္ အခန္းထဲမွာ သူတို႔က
ရွဥ့္ေပါက္ေလးတစ္ေကာင္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနမွာေပါ့။ ညရဲ႕အသံေတြကို အခုလို ေအးေအးေဆးေဆး
ဇိမ္န႔ေ
ဲ နလာခဲ့ၾကရတာေလ။
နားမေထာင္ရတာ ႏွစ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ၾကာခဲ့ၿပီလဲ။
“မင္း ဒီျပတင္းေပါက္ေတြကို ဘယ္လိုဖင
ြ ့္သလဲ” လုိ႔ ကၽြန္မ ခင္ပန
ြ ္းက ေမးပါတယ္။ သူက
အဘြားကို ကၽြန္မ သြားသတိရတယ္။
သတၱဳလက္ကိုင္ကို အေပၚေအာက္ဆဲြေနၿပီး ျပတင္းေပါက္တစ္ခ်ပ္ကို ဖြင့္ခ်လိုက္တယ္။ ပိုးမႊားေလးေတြရ႕ဲ
အေလာင္းေတြက ျပတင္းေပါက္ေဘာင္ေပၚမွာ အေဖြးသားေလ … သူက အသက္ ၉၂ အထိေနသြားၿပီး သူ မဆံုးမီ ရက္သတၱပတ္ အေတာ္ၾကာၾကာအထိ အေမ့ရ႕ဲ
ပန္းၿခံထဲမွာ ပန္းပင္ကေလးေတြ စိုက္လို႔ပ်ိဳးလို႔ ေကာင္းတုန္းေလ။
ကၽြန္မတို႔ေတြ ျပတင္းေပါက္ေတြတစ္ခ်ပ္ၿပီး တစ္ခ်ပ္ ဖြင့္တဲ့အခ်ိန္မွာ အျပင္ဘက္မွာ ညရဲ႕
ေအာ္္သံေတြကို ၾကားရၿပီး ျပတင္းေပါက္ကေန အထဲကို လိွမ၀
့္ င္လာၾကေတာ့တာေပါ့။ အဘြားရွိတုန္းက ကၽြန္မက အခုလို ေႏြရာသီ ပူေလာင္ေနတဲ့ ညမွာ ကေလးဘ၀နဲ႕ သူ႔အိမ္ကို
သြားလည္ခ့တ
ဲ ာေပါ့။

67
mmcybermedia. com mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။

ကၽြန္မက ေခါင္းအံုးကို အဘြားရဲ႕ အိပ္ရာေျခရင္းကို ေရႊ႕လိုက္ၿပီး ဖြင့္ထားတဲ့ ျပတင္းေပါက္ကို ကၽြန္မ ဟိုဘက္ သံုးရပ္ကြက္ေလာက္ဆီက ရထားတစ္စီး ခုတ္ေမာင္းသြားတဲ့အသံကို ၾကားလိုက္ရတယ္။
မ်က္ႏွာမူလိုက္တယ္။ ေခါင္းအံုးက္ို ျဗဳန္းခနဲ လွန္ၿပီး ေအးမယ့္ေနရာကို ရွာေနမိပါတယ္။
ကၽြန္မရဲ႕ ႏွာေခါင္းထဲကို လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ရိတထ
္ ားတဲ့ ျမက္ပင္ကေလးေတြရ႕ဲ အနံ႔က
အဘြားက ျပတင္းေပါက္က လိုက္ကာကေလးကို ျမင္ေနတယ္။ ၀င္လာတယ္။ အဲဒီေနာက္ ကၽြန္မက ဘာမွန္းမသိတဲ့ တစ္ခုခုရ႕ဲ အသံကို ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ သစ္ကိုင္း
တစ္ခုက အနားက ဆိုင္ေခါင္းမိုးကို ဆြဲျခစ္ေနတာ ျဖစ္မွာပါ။
“မင္း ေလညင္းတိုက္တာကို ေစာင့္ၾကည့္ေန … မင္းတစ္ကိုယ္လံုးေအးၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားမယ္
သိလား” အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မရဲ႕ မ်က္လံုးေတြေလးလံလာၿပီး လိုက္ကာကို စိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္။ လိုက္ကာ
ကေလးက တဖ်ပ္ဖ်ပ္လူးလို႔ လြန္႔လို႔ …
အဘြားက ျပတင္းေပါက္က လိုက္ကာကေလးကို ဆဲြတင္လို္က္တယ္။
“အေမ … အဲဒီအသံကိုၾကားရဲ႕လားဟင္ … ဇီးကြက္သားအမိေတြ ေရာက္ေနၾကၿပီ ထင္တယ္ …
ကၽြန္မက ပါးလႊာတဲ့ အျဖဴေရာင္လိုက္ကာေလးကို စိုက္ၾကည့္ေနၿပီး လိုက္ကာကေလး တဖ်ပ္ဖ်ပ္န႕ဲ
အေမ” လို႔ ကၽြန္မရဲ႕ ၇ ႏွစ္အရြယ္သားကေလးက လွမ္းေျပာလိုက္ပါတယ္။
လူးလြန႔ရ
္ င္ေကာင္းမွာပဲလ႔ို ရင္ထဲက ဆုေတာင္းမိခ့ေ
ဲ လရဲ႕ …
“ ျဖစ္ႏုိင္တယ္ကြ … သား နားေထာင္ေနေနာ္” လို႔ ကၽြန္မ သားကေလးကို ျပန္ေျပာလို္က္တယ္။
ကၽြန္မလည္း အဖြားေျပာသလို ၿငိမၿ္ ငိမ္ကေလးလွဲၿပီးေစာင့္ေနတဲ့အခါ ႐ုတ္တရတ္ဆိုသလို
ျပတင္းေပါက္ အျပင္ဘက္က ေလာကကို သတိျပဳမိလိုက္ပါတယ္။ ပိတုန္းပ်ံတဲ့အသံ အၿမဲထြက္ေနတဲ့ ေလေအးစက္ရ႕ဲ အသံ မၾကားရတဲ့အခါ ကၽြန္မတို႕တစ္အိမ္လံုး
သိပ္ကို ေအးခ်မ္းတိတ္ဆိတ္ေနေတာ့တာပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ထြက္ေပၚေနတဲ့ ညရဲ႕
ပိုးမႊားေတြရ႕ဲ သံၿပိဳင္ေအာ္သံကိုလည္း နားေထာင္ၾကည့္ဦး …
အသံဗလံေတြကလည္း သိပ္ကို နီးတာမွ လက္န႔ထ
ဲ ိရင္ေတာင္ ရမလားလို႔ ထင္မွတ္ၾကရတယ္။
“အဂ်ဴးဂါ! … အဂ်ဴးဂါ!”
အဲဒီညက ေလညင္းကေလးအလာကို ေစာင့္ေနရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့ ကၽြန္မဟာ ျပတင္းေပါက္က
အိမ္နီးခ်င္းေတြဆို ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ ၀ရန္တာမွာ ထြက္ထိုင္ၿပီး စကားေတြေျပာေနလိုက္တာ သူ၀င္လာရင္ ႏိုးေနပါေစလို႔ ေမွ်ာ္လင့္မိတာေပါ့။
သူတစ
ို႔ ကားသံက မိိုးသီးေႂကြသံလိုလို သဲပင
ြ ့္ေတြ က်သံလိုလိုန႔ဲ ကၽြန္မရဲ႕ ရင္ထဲမွာ

ေအးခ်မ္းေနေတာ့တာပါပဲ။

“မင္း ေလညင္းကေလးအလာကို ေစာင့္ေနေနာ္” လို႕ အဘြားက ကၽြန္မကို ခပ္တိုးတိုးကေလး

ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္မကလည္း “ဟူး! ဟူး! လို႔ ဗလံုးဗေထြးျပန္ေျပာမိေလရဲ႕…

ပိုးေကာင္ကေလးေတြက လိုက္ကာကို တစ္ေဖာက္ေဖာက္န႔ဲ လာလာၿပီး တိုးေနေတာ့တယ္။

68
mmcybermedia. com mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။

Watches of the Night First comes twilight, that gentle pause between the day and the coming of darkness.
A trace of light lingers, faintly edging the trees, setting fire to the underside of one last cloud.
As the winter solstice approaches with the longest
The air shimmers as if the sun were reluctant to go. But the darkness rises out of the valleys
night of the year, come and wonder at the marvels and the wood-lands until, shadow by shadow, the last glow of day vanishes.

that the darkness reveals. In this twilight world, a train whistle blows, unnoticed by day, no haunting. The street
lights come on, the friendly human lights. A first star rides low in the heavens, and just above
BY ARDIS WHITMAN
the trees, a new moon appears. Houses everywhere bloom with light, and my neighbor,
I AM AWAKE AGAIN in the dark, I know without looking at the clock that dawn is still putting her arms around her two little boys gathers them into the house.
hours away. Turning, tossing, oppressed by old sorrows, I watch the car lights flicker on the
I remember other twilight …. early-spring dusk here in Connecticut, when my
ceiling; I hear the old house creak and lament.
husband and I would sit by a forest-circled pond to hear the peepers singing; in Nova Scotia,
Finally, I get up and go to the window. Street lights bloom steadily in the dark and, in my childhood, the day’s last fishing boat coming into port with a twinkling light in the bow.
outlined beneath them, houses shelter my sleeping neighbors. Everywhere there is silence, a
Twilight is a calming hand on the earth. Energies fade with the failing sun. Time slows
stillness not possible in the light of day. As I watch, the far-off stars seem to pulse and quiver.
and, a twilight melds into evening, invites us to another world.
I feel as if I am looking into the heart of the universe.
Evening is the time of companionship, when human beings, soon to enter the solitary
Slowly, in the silence, my desolation subsides and the beauty and peace of the night
world of sleep, reach out to one another. Friends and neighbors gather, parents come in from
move into my heart. How majestic all things are! How close the bonds between heaven and
work, glad of their home. It is a time of adults sitting before the fire on a winter’s eve and
earth! Some ultimate, eternal goodness seems to be present, and it is easy to feel that all
young children nestled in bed, knowing Mother is there to comforts when the lights go out.
creation springs from the infinite mind of God.
In the country, the moon transforms the snow-covered fields and forests. The barn’s
“In the night,” naturalist Loren Eiseley once wrote. “there is this difference that comes
inhabitants are shut in, the hens fall asleep on their perch. Only a few people venture out to
over things. “Indeed, and the night changes us no less than it changes the landscape. Night
walk alone at night but for them there is occasional revelation. Henry David Thoreau, the
is the time of sleep, of dreams, of making love; the time of crime, of loneliness, of fear, it is a
quintessential night wanderer, wrote of waiting “in the hilltops for the sky to fall, that I might
variety of experiences, richer, in some profound ways, than those of the day. Consciousness
catch something” I, too, felt that, walking in the nights in the villages of my childhood.
changes course as we enter the mysterious watches of the night.

69
mmcybermedia. com
In the city, evening is festival time. Danger and violence stalk there, but so does a
dazzling beauty as man-made lights replace the sun, and theater marquees blaze. The pursuit
of entertainment can be feverish in the city, but it can also be joyful as plays and ballets
enchant audiences, and friends converse around festive dinner tables.
Evening is only a prelude, though, as the portholes of the world close up. Now the
lights of homes go out, the temperature drops and the darkness intensifies. The human tribe
is still abroad as midnight strikes … celebrating, courting, even working … but the ranks are
thinking. Most of us are getting ready to sleep, to surrender ourselves to the mysteries of
night. It is a journey in which we will not be in control and will often be afraid.
How vulnerable we are at night! And alone in the dark, how desolate we can be, Our
bodily defenses are down and we suffer that vague fear of the dark that has gripped humans
since their beginnings.
I remember when I was a child, I slept in my father’s study because there was no
other room for me. In the starlight, his long, black pulpit coat hanging on the door became a
monster, the dictionary on its stand, a creature out of a horror tale. Adults often read to us,
from James Whitcomb Riley’s poem. “The Gobble-uns’ll git you of you of you don’t watch out!
And they will, they will, in the midst of the night … even if you are grown-up goblins of old
sorrows, guilt and anxieties. Activity dispels them in the daytime, but at night, when you are
helpless and can’t fight back, they pounce like leopards.
Sleep does come eventually. The muscles of the eyelids relax and no matter how hard
we try, we can’t keep them open.
70
mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။
We sleep … and dream. People have been asking all through history, “What is a
dream and what does it mean?” Scientists know few of the answers. At a minimum, though,
dreams seem to be a road to self-discovery.
Often in my life, a dream has taught me more than I would have learned in a month
of daytimes. Once, for example, I was admonished to be kind. “People mind!” said a chorus
of gentle voices around me in a dream. I went through the next day remembering occasions
when I have been thoughtless or too swift in comment, repeating to myself,
People mind! People mind!
In my dreams also, i, who have lost my husband and both my children, find them
again. We laugh together, travel together, consult one another, Psychologist Ann Faraday
calls dreams “thoughts of the heart.”
And apparently, they can stir in us a great creativity. A few months ago, I woke from
a deep sleep greatly moved by a dream about a happy journey with strangers, and I knew I
must hurry to my desk. The whole design of an article just poured out as I wrote. “The
freedom to create.” Wrote Loren Eiseley,” is somehow linked with facility of access to those
obscure regions below the conscious mind,”
To those awake, three o’ clock is the least-loved hour of the night. By now, the earth
lights have almost all gone out, and there is little to show the mark of people on the land.
Some feet it is the most eerie and despairing time … when illness, loneliness and fear are felt
most acutely, and when we most desire to stay close to all that is warm and human.
mmcybermedia. com mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။

Safely pass this nadir of the dark, we move into the next stage, predawn. People who ည၏ အိပ္ဖန္ေစာင့္မ်ား
have tossed and turned all night often now fall deeply asleep, relaxed and lighter of heart.
ေဆာင္းဥတုရ႕ဲ လက္တံရွည္လို႔ ေခၚႏိုင္တဲ့ ရွည္လ်ားတဲ့
And for early risers, there are special pleasures. The mind and the heart can open to the
marvels of the cosmos. It is easier now to believe that the earth is moving in space like a ညအခ်ိန္ကာလ အခါက တစ္ႏွစ္လံုးရဲ႕ အရွည္ဆံုးညကို
great ship and we are its passengers.
ေခၚယူခ်ဥ္းကပ္လာေနတဲ့အခါ ညအေမွာင္က လွစ္ဟျပသေနတဲ့
Long before dawn arrives, the sky heralds it. Shadow shapes of trees and houses
အံ့ၾသစရာ အနႏၲကို ၾကည့္႐ခ
ႈ ံစား ေငးေမာႏုိင္ၾကပါတယ္ …
appear; the stars gradually wink out; the moon pales; a strip of light begins to grow on the
eastern horizon. The light blossoms. ေနာက္ဆံုးမွာ ကၽြန္မဟာ ညရဲ႕ အေမွာင္ထထ
ု ဲက တစ္ဖန္ႏိုးထလာပါတယ္။

I look out the pantry window. Except for a single bird, repeating one note over and နာရီကို မၾကည့္ဘဲန႔ဲ အ႐ုဏ္လာဖို႔ အခ်ိန္နာရီေတြ ေတာ္ေတာ္လိုေနေသးတာကို သိလိုက္ပါတယ္။

over, the whole world is as still as a pond on a windless day. It is almost light, but the street ကၽြန္မရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္က လူးကာလြန္႔ကာ ေျမာက္ကာ ႂကြကာနဲ႔ အတိတ္က ၀မ္းနည္းစရာေတြရ႕ဲ ဖိစီးမႈကို

lights are still on and a passing car is a rare event.
Now sunrise cuts through the morning shadows, brightening the branches of the
spruces and turning the trunk of the maple to a blaze. Rose and orange clouds drift across a
pale- blue sky. Some are like flowers, very soft Some, colliding with the sun’s rays, are like
ခံစားရင္း ကၽြန္မဟာ မ်က္ႏွာၾကက္ေပၚမွာ လင္းခနဲလက္ခနဲျဖစ္သြားတဲ့ ကားမီးေရာင္ေတြကို ၾကည့္ေန
မိတယ္။ ကၽြန္မတို႔ရ႕ဲ အိမ္အိုႀကီးဟာ တိတ္ဆိတ္တဲ့ အကာလ ညအခါမွာ အိုးအိုးအီအီန႔ဲ ညည္းညဴ
သံေတြျပဳေနတယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကၽြန္မထၿပီး ျပတင္းေပါက္ဆီကို ေလွ်ာက္သြားတယ္။ လမ္းမီးေတြက အေမွာင္ထု

flaming fragments drifting from a bonfire. ထဲမွာ တျဖည္းျဖည္း ပြင့္လာၾကၿပီး သူတို႔ေအာက္မွာေတာ့ အိမ္ေတြရ႕ဲ ေကာက္ေၾကာင္းေတြေပၚလာတယ္။

What will this day hold? I feel the first trembling of new beginnings. I let go of the အဲဒီအိမ္ေတြထဲမွာ ကၽြန္မအိမ္နီးခ်င္းေတြ အိပ္စက္နားေနၾကေလရဲ႕။

magic of the prosaic night … but I am sure it is still with me, giving to the prosaic light of day
ရွစ္မ်က္ႏွာ၀န္းက်င္မွာ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ျခင္းက လႊမ္းမိုးထားတယ္။ ေန႔အလင္းေရာင္ရွိတဲ့
a shimmering of stardust.
အခ်ိန္မွာ မရႏုိင္တဲ့ ၿငိမ္သက္ျခင္းမ်ဳိးပါပဲ။

Reader’s Digest
ကၽြန္မ ေစာင့္ၾကည့္ေနခ်ိန္မွာပဲ ဟုိအေ၀းႀကီးက ၾကယ္ကေလးေတြက ေသြးတိုးလာသလို လႈပ္ခါလာ

January, 1987 တယ္ေလ။ စၾက၀ဠာႀကီးရဲ႕ ႏွလံုးသားထဲကို ကၽြန္မ ၾကည့္ေနရသလို ခံစားမိပါတယ္။

ညရဲ႕ လွပမႈေတြက ကၽြန္မအသည္းႏွလံုးထဲ ၀င္ေရာက္လာၾကပါတယ္။

71
mmcybermedia. com mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။

ဒီေလာကႀကီးက ျမင္ျမင္သမွ် အရာရာဟာ လွပဆန္းၾကယ္ေနေတာ့တာေပါ့။ ညဆိုတာ အထီးက်န္ျဖစ္ရတဲ့ အခ်ိန္ ...

ေကာင္းကင္ႀကီးနဲ႔ ကမာၻေျမႀကီးတို႔ ေႏွာင္ဖဆ

ဲ႔ြ က္သြယ္ေနတဲ့ သံေယာဇဥ္ႀကိဳးေတြက ခိုင္ၿမဲေနၾက ညဆိုတာ ထိတ္လန္႔ေၾကာက္ရံ႕ြ စရာေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္ပါပဲ ...
ပါၿပီ။
ညရဲ႕ အေတြအ
႔ ႀကံဳေတြက အမ်ားႀကီးပါ ... ေန႔ထက္ပိုၿပီးနက္နတ
ဲ ဲ့နည္းလမ္းေတြ ပိုမိုမ်ားျပား
ၿပီးျပည့္စံုတဲ့ အမတသုခခ်မ္းသာဟာ တစ္ေလာကလံုးကို လႊမ္းၿခံဳထားၿပီးျဖစ္လို႔ ထာ၀ရ ပါတယ္။ ညရဲ႕ လွ်ိဳ႕၀ွက္နက္နတ
ဲ ဲ့ အိပ္ဖန္ေစာင့္ တာ၀န္ေတြထဲက ကၽြန္မတို႔ေရာက္သြားေတာ့ ကၽြန္မတို႔ရ႕ဲ
ဖန္ဆင္းရွင္ႀကီးရဲ႕ အနႏၲစိတ္သႏၲာန္ ... အသိစိတ္က လမ္းေၾကာင္းကို ေျပာင္းပစ္လိုက္ပါတယ္။

တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္မႈထဲက ကၽြန္မရဲ႕ စိတ္ပ်က္အားငယ္အထီးက်န္ေနရတဲ့ အေျခအေနက ပထမဆံုး ေန၀င္ဖ်ဳိးဖ်ဆည္းဆာ အခ်ိန္ေရာက္လာတယ္။ ဆည္းဆာဆိုတာကေတာ့ ကုန္ဆံုး

ျဖည္းျဖည္းေလ်ာ့ပါးသြားၿပီး ညရဲ႕ အလွအပနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈေတြက ကၽြန္မရဲ႕ ႏွလံုးသားထဲကို ၀င္ေရာက္လာ ေတာ့မယ့္ ေန႔အခ်ိန္န႔ဲ က်ေရာက္လာေတာ့မယ့္ ညအခ်ိန္ အေမွာင္ထုတို႔ အၾကားက စပ္ကူးကာလ
ပါတယ္။ ျမင္ျမင္သမွ်အရာအားလံုး ဆန္းၾကယ္လွပေနၾကေလရဲ႕။ ေကာင္းကင္န႔ဲ ေျမႀကီးနီးကပ္ ကေလးကို ေျပာတာပါ။
ေနၾကေလရဲ႕ ... ၿပီးျပည့္စံုၿပီး ထာ၀ရအေကာင္းတရားေတြေပၚထြက္လာၿပီး ဘုရားသခင္ရဲ႕ စိတ္ထဲက
အလင္းတန္းကေလးတစ္ခုက လူးလြန္႔လာၿပီး သစ္ပင္ေတြရ႕ဲ ေကာက္ေၾကာင္းေတြကို ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့
ဖန္ဆင္းေရြးထုတ္လိုက္တဲ့ အရာေတြ ထြက္လာၾကၿပီလို႔ ခံစားသိရွိၾကရတယ္။
ပံုေဖာ္ေပးတယ္။ ေနာက္ဆံုးျမင္ရတဲ့ တိမ္တိုက္တစ္ခုရ႕ဲ ေအာက္ေျခကို အလင္းေရာင္ ထြန္းညိႇ
သဘာ၀ပညာရွင္ လိုရင္းအိုက္ဆေလက “ညဆိုတာ ေလာကမွာရွိတဲ့ အရာရာကို ခဲြျခား ထုတ္ေဖာ္ ေပးလိုက္တာပါပဲ။ ေနလံုးက မကြယ္ခ်င့္ ကြယ္ခ်င္ျဖစ္ေနသလို ေလထုကလည္း မႈန္ပ်ပ်ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့
ေပးတဲ့အခ်ိန”
္ ပဲလို႔ တစ္ခ်ိန္က ေရးသားခဲ့ပါတယ္။ ေတာ့ေတာ့ ျဖစ္ေနတယ္။

အမွန္ပါပဲ ဒါေပမဲ့ အေမွာင္ထုက ေတာင္ၾကားခ်ဳိင၀

့္ ွမ္းေတြန႔ဲ ေတာအုပ္ေတြထဲက ႏိုးထၿပီးထြက္လာတဲ့အခါ
ေန႔ခင္းရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအလင္းေရာင္ဟာ အရိပ္ေတြအျဖစ္ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ေျပးထြက္ေပ်ာက္ကြယ္
ညအခ်ိန္ဟာ ေလာကသဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ကို ေျပာင္းလဲႏင
ို ္သလို ကၽြန္မတို႔လူသားေတြကိုလည္း
သြားၾကတာေပ့ါ ...
ေျပာင္းလဲပစ္ႏိုင္တာ ေတြရ
႔ ပါတယ္။
ေန၀င္ဖ်ဳိးဖ် ကာလရဲ႕ အဲဒီကမာၻထဲမွာ မီးရထားဥၾသဆဲြသံတစ္ခု ၾကားလိုက္ရတယ္။ ေန႔အခ်ိန္ဆို
ညဆိုတာ အိပ္စက္နားေနရတဲ့ အခ်ိန္ ...
သတိမျပဳမိၾကေပမယ့္ အခုလို ညအခ်ိန္မွာေတာ့ ထိတ္လန္႔ေခ်ာက္ခ်ားစရာေကာင္းပါတယ္။
ညဆိုတာ အိပ္မက္ေတြ မက္ရတဲ့ အခ်ိန္ ...
လမ္းမီးေတြေပၚလာေတာ့ ျမင္ေနက်လူေတြထြန္းညႇိတဲ့ မီးေရာင္ေတြဆိုတာ သိရတယ္။ ပထမဆံုး
ညဆိုတာ အခ်စ္က်ဴးၾကတဲ့ အခ်ိန္ ... ထြက္လာတဲ့ ၾကယ္တစ္လံုးက ေကာင္းကင္မွာ ခပ္နိမ့္နိမ့္ ဟီးေလးခိုေနတယ္။ သစ္ပင္ေတြန႔ဲ အထက္နား
ကေလးဆီမွာေတာ့ ဖိုးလမင္း ထြက္ျပဴစျပဳေနၿပီေလ။
ညဆိုတာ ျပစ္မႈေတြ က်ဴးလြန္တဲ့ အခ်ိန္ ...

72
mmcybermedia. com mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။

ေနရာအႏွံ႔မွာရွိတဲ့ အိမ္ေဂဟာေတြက အလင္းေရာင္ေတြ လင္းလက္ေနၾကပါၿပီ။ ကၽြန္မရဲ႕ ေက်းလက္ေဒသမွာေတာ့ လမင္းက ႏွင္းေတြဖံုးလႊမ္းေနတဲ့ လယ္ကြင္းနဲ႔ ေတာအုပ္ေတြကို
အိမ္နီးခ်င္းအမ်ဳိးသမီးက သူ႔လက္ေတြန႔ဲ သားငယ္ကေလး ႏွစ္ေယာက္ကို ေပြဖ
႔ က္လိုက္ၿပီး အိမ္ထဲကို ေျပာင္းလဲပစ္တတ္တယ္။ စပါးက်ီထဲမွာေနတဲ့လူေတြဆိုရင္ တံခါးပိတ္ၿပီး ေနၾကတယ္။ ၾကက္မေတြက
ေခၚသြင္းသြားပါတယ္။ အိပ္တန္းေပၚမွာတက္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနၾကေလရဲ႕။

တျခားေသာ ေန၀င္ခ်ိန္ေတြကို ကၽြနမ

္ မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ ညပိုင္းမွာ လူတခ်ိဳ႕ပဲ တစ္ကိုယ္တည္း လမ္းေလွ်ာက္ထြက္တတ္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံမွသာ အခုလို
ထြက္ေလွ်ာက္တတ္ၾကတာပါ။ ညခ်မ္းခ်ိန္ခါမွာ လွ်ိဳ႕၀ွက္လမ္းေလွ်ာက္ထြက္တတ္တဲ့ သဘာ၀ပညာရွင္
အထူးအျဖင့္ ကြန္နက္တီကပ္ေဒသရဲ႕ ေႏြဦးဆည္ဆာအခ်ိန္ကို သတိရမိတာပါ။ ဆည္းဆာခ်ိန္
ဟင္နရီေဒးဗစ္ေသာ္႐ုိးဆိုတဲ့ ပုဂၢဳိလ္က “ေတာင္ထိပ္ေတြေပၚမွာရပ္ၿပီး ေကာင္းကင္ႀကီးၿပိဳက်လာမွာကို
ေရာက္ရင္ ကၽြန္မနဲ႔ကၽြန္မရဲ႕ခင္ပန
ြ ္းတို႔ဟာ သစ္ေတာအုပ္ကေလး ၀န္းရံ ေပါက္ေနတဲ့ ေရကန္တစ္ခုအနားမွာ
ေစာင့္စားရင္း တစ္ခုခုကို ဖမ္းယူႏိုင္မယ္ထင္တယ္” လို႔ ေရးသားခဲ့ဖူးတယ္။
ထိုင္ေနၾကၿပီး အနီးအနားမွာ ငွက္ကေလးေတြ ေတးသီၾကတာကို နားေထာင္ေလ့ရွိပါတယ္။
ကၽြန္မလည္း ေသာ္႐ုိးေရးသားခဲ့သလို ကၽြန္မတို႔ငယ္ငယ္ ကေလးဘ၀ ရြာကေလးေတြမွာ
ကၽြန္မ ငယ္ငယ္ ကေလးဘ၀က ႏႈိဗာစကိုရွားၿမိဳ႕မွာေနတုန္း တစ္ေနကုန္ ငါးသြားဖမ္းၿပီး
ညညလမ္းထြက္ေလွ်ာက္ရင္ သူ႔လုိပဲ ခံစားမိခ့ပ
ဲ ါတယ္။
ဆိပ္ကမ္းကို ျပန္ေရာက္လာတဲ့ ေနာက္ဆံုး ေမာ္ေတာ္ကေလးဟာ ဦးပိုင္းမွာ မီးအိမ္ကေလးထြန္းၿပီး ၀င္လာ
တတ္ပါတယ္။ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးေတြမွာေတာ့ ညေနခင္းဆုိတာ ပြဲလမ္းသဘင္ေတြန႔ဲ စည္ကားေနတဲ့ အခ်ိန္ပါပဲ။
အႏၲရာယ္ေတြန႔ဲ အၾကမ္းဖက္မႈေတြကေတာ့ ၿမိဳ႕ႀကီးေတြမွာ ေပါမွေပါပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေနလံုးႀကီးရဲ႕ ေနရာမွာ
ညေနဆည္းဆာခ်ိန္ ဆိုတာကေတာ့ ကမာၻေလာကမွာရွိတဲ့ စြမ္းအင္ေတြအားလံုး ေပ်ာက္ကြယ္ကုန္
အစားထိုး လင္းလက္လာၾကတဲ့ လူေတြဖန္တီးထားတဲ့ မီးလံုးေတြရ႕ဲ ၿပိဳးၿပိဳးျပက္ျပက္အလွန႔ဲ ျပဇာတ္႐ုံ
ၾကၿပီေလ ...
မုခ္ဦးက မီးေရာင္စံုေတြ လင္းလက္တဲ့အလွက မ်က္စိထဲမွာ စူးစူးရဲရဲ ေတာက္ေျပာင္ေနၾကေလရဲ႕။
ဆည္းဆာခ်ိန္က ညေနေစာင္းကာလထဲကို ေပ်ာ္၀င္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ အခ်ိန္ရထားက တံု႔ဆိုင္း
ၿမိဳ႕ႀကီးေတြမွာ အေပ်ာ္အပါးနဲ႔ ေဖ်ာ္ေျဖမႈေနာက္ လိုက္ရတာအသည္းအသန္ပင္ပန္းလွေပမယ့္
ေႏွးေကြးသြားၿပီး ကၽြန္မတို႔ရ႕ဲ တျခားကမာၻထဲကို ၀င္ဖို႔ဖိတ္ေခၚလ်က္ရွိပါတယ္။
ျပဇာတ္ေတြန႔ဲ ဘဲေလးကဇာတ္ေတြက ပရိသတ္ကို သိပ္ဆဲြေဆာင္ၾကၿပီး မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းေတြ
ညေနအခ်ိန္ဆိုေတာ့ အေဖာ္ရွာရတဲ့အခ်ိန္ပ။ဲ မၾကာျမင့္တဲ့အခ်ိန္မွာ လူသားေတြဟာ အိပ္စက္ျခင္း ၀ိုင္းဖြၿဲ႔ ပီး ညစာစားပြဲႀကီးေတြမွာ စကားေျပာၾကရတာ သိပ္ေပ်ာ္စရာပဲေပါ့။
ဆိုတဲ့ အထီးက်န္ကမာၻထဲက၀
ို င္ေရာက္ၾကၿပီး တစ္ဦးကိုတစ္ဦး ဖက္တြယ္ၾကရမယ့္ အခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။
ကမာၻႀကီးရဲ႕ တံခါးေပါက္ေတြပိတ္ေနတဲ့ ညေနခင္းဆိုတာ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ရ႕ဲ အဖြင့္ ပဏာမ
မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြန႔ဲ အိမ္နီးခ်င္းေတြ လာလည္ၾကမယ္။ မိဘေတြလည္း အလုပ္က ျပန္လာ အခန္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုင္း- အခုေတာ့ အိမ္ေတြဆီက အလင္းေရာင္ေတြ ၿငိမ္းကုန္ၾကၿပီ။ အပူခ်ိန္က
ၾကမယ္။ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ရာ ျပန္ေရာက္ၾကလို႔ ၀မ္းေျမာက္ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ က်ဆင္းသြားၿပီး အေမွာင္ထုႀကီးက ႀကီးစိုးမင္းမူလာေနၿပီေလ။

အဲဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ ေဆာင္းဦးရာသီတစ္ညမွာ လူႀကီးေတြက မီးဖိုႀကီးေရွ႕မွာထိုင္ၿပီး ကေလးေတြက လူသားမ်ိဳးႏြယ္က သန္းေခါင္အခ်ိန္ေရာက္လို႔ နာရီတဒင္ဒင္ ထိုးလိုက္တာေတာင္ အိမ္မကပ္ၾက
အိပ္ရာထဲ၀င္ေခြၾကၿပီေလ။ သူတို႔ေလးေတြက အလင္းေရာင္ေတြ ကြယ္ေပ်ာက္သြားရင္ သူတို႔ခ်စ္တဲ့ သူတို႔ရ႕ဲ ေသးဘူး။ ေပ်ာ္ၾကတုန္း၊ ပါးၾကတုန္း၊ ခ်စ္ေရးငင္ၾကတုန္း၊ တခ်ဳိ႕မ်ား အလုပ္လုပ္လို႔ ေကာင္းတုန္း၊ ဒါေပမဲ့
အေမကလာၿပီး အားေပးေဖ်ာင္းဖ်မယ္လို႔ သိထားၾကပါတယ္။ လူေတြကေတာ့ ေတာ္ေတာ္က်ဲသြားၿပီ။

73
mmcybermedia. com mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။

ကၽြန္မတို႔ လူသားအေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အိပ္စက္နားေနဖို႔ အသင့္ျဖစ္ေနၾကၿပီ။ ညရဲ႕ လွ်ိဳ႕၀ွက္ အိပ္စက္ျခင္းက ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကၽြန္မတို႔ဆီ ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ မ်က္ခံရ
ြ ႕ဲ ႂကြက္သား
နက္နမ
ဲ ႈေတြကို သူတို႔အညံ့ခံအ႐ႈံးေပးၾကေတာ့မယ္ေလ။ ဒီည ခရီးဆိုတာကေတာ့ ကၽြန္မတို႔ လူသားေတြ ေတြက ေလ်ာ့ပါးသြားၾကတဲ့အခါ ဘယ္ေလာက္ပဲ တင္းမာေအာင္ ကၽြန္မတို႔ႀကိဳးစားႀကိဳးစား မ်က္လံုးေတြကို
ထိန္းခ်ဳပ္လို႔ မရတဲ့အျပင္ ေၾကာက္စရာ လန္႔စရာလည္းေကာင္းတဲ့ ခရီးတစ္ခုပါပဲ။ ဖြင့္မရေတာ့ပါဘူး။

ကၽြန္မတို႔လူသားေတြ အကာလညအခါမွာ သိပ္အႏၲရာယ္မ်ားလွပါတယ္။ အေမွာင္ထုထဲမွာ ကၽြန္မတို႔ေတြ အိပ္ေပ်ာ္ျခင္းကို ေရာက္ၿပီး အိပ္မက္မ်ားေတာင္မက္ေနၾကပါေတာ့တယ္။ လူေတြဟာ

တစ္ေယာက္တည္း အထီက်န္မ်ားျဖစ္ေနရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ကၽြန္မတို႔ေတြ စိတ္ပ်က္ အားငယ္ သမိုင္းတစ္ေလွ်ာက္ “အိပ္မက္္ဆိုတာ ဘာအဓိပၸာယ္မ်ားပါလိမ”
့္ ဆိုၿပီး တစ္ေမးတည္း ေမးခဲ့ၾကတယ္။
ျဖစ္္မိၾကပါသလဲ။ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ကိုယ္ကာယအကာအကြယ္ေတြဟာ အေမွာင္ထုႀကီးကို စမ္းတ၀ါး၀ါးေတြးၿပီး
သိပၸံပညာရွင္ေတြကေတာ့ ဒီေမးခြန္းအတြက္ အေျဖအခ်ိဳ႕ ထုတ္ေပးႏိုင္ၾကပါတယ္။ အနည္းဆံုး
စိုးရိမ္ေၾကာက္လန္႔ခ့ရ
ဲ တာပါ။
ေျပာရရင္ အိပ္မက္ဆိုတာ မိမိရ႕ဲ အတၱစိတ္ကို ရွာေဖြေတြရွိႏိုင္ျခင္းလိ႔ု ေျပာႏိုင္ပါတယ္။
ကၽြန္မငယ္ငယ္ ကေလးဘ၀တုန္းက အျဖစ္အပ်က္ကေလးကို သြားသတိရမိပါရဲ႕။ ကၽြန္မအတြက္
ကၽြန္မတစ္သက္တာမွာေတာ့ မၾကာခဏဆိုသလိုပါပဲ။ ကၽြန္မ ေန႔ခင္းအခ်ိန္ေတြမွာ တစ္လသင္ယူ
သီးသန္႔ အခန္းမရွိေသးလို႔ အေဖရဲ႕စာၾကည့္ခန္းထဲမွာ ကၽြန္မအိပ္ခ့ရ
ဲ တဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ တံခါးမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့
ရတာထက္ အိပ္မက္တစ္ခါမက္တာက အသိဉာဏ္သစ္တစ္ခု ရယူႏိုင္ပါတယ္။
အေဖရဲ႕ တရားေဟာရာ အက်ႌရွည္အနက္ႀကီးက ၾကယ္ေရာင္ေတြေအာက္မွာ တေစၧသရဲႀကီးတစ္ေကာင္လို
ထီးထီးမားမားႀကီး ျဖစ္ေနတယ္ေလ ... ဥပမာျပရမယ္ဆိုရင္ တစ္ႀကိမ္မွာ ကၽြန္မကို ၾကင္နာစိတ္ထားပါလို႔ လူေတြက သတိေပးတယ္။
အိပ္မက္ထဲက်ေတာ့ ေဘးနားက ညင္သာတဲ့အသံေတြန႕ဲ “လူေတြၾကည့္ေနၾကတယ္ေဟ” လို႔ သံၿပိဳင္
စင္ေပၚက အဘိဓာန္စာအုပ္ႀကီးကလည္း တေစၧသရဲပံုျပင္ထဲက သတၱ၀ါႀကီးျဖစ္ေနတာေပါ့။
ေျပာလိုက္တဲ့ အသံၾကားရတယ္။
လူႀကီးေတြက ကၽြန္မတို႔ကေလးေတြကို ၀ွစ္ကြမ္းရီေလ စပ္ခ့တ
ဲ ဲ့ “မင္းတို႔သတိမထားရင္ မွင္စာတေစၧေတြ
မင္းတို႔ကိုသတ္လိမ္မယ္” ဆိုတဲ့ ကဗ်ာကို မၾကာမၾကာ ရြတ္ဖတ္ျပၾကပါတယ္။ ေနာက္ေန႔တစ္ေန႔လံုး ကၽြန္မ အသိဉာဏ္မ့စ
ဲ ာြ သူမ်ားကို စိတ္ျမန္လက္ျမန္ ေ၀ဖန္တိုက္ခိုက္
အျပစ္ေျပာခဲ့တာေတြ သတိရေနမိပါတယ္။ “လူေတြၾကည့္ေနၾကတယ္ေဟ့” လို႔ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္း
ဟုတ္ပါတယ္ ... မွင္စာေတြက အမွန္ပဲ သတ္မွာပါ။ ဒီလိုညမ်ိဳး သန္းေခါင္သန္းလဲြအခ်ိန္မွာ
ေရရြတ္ေနမိတယ္။
သတ္ၾကမွာပါ။ သင္တို႔ အရြယ္ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္ထိ ဒီ၀မ္းနည္းစရာအျဖစ္ေတြန႔ဲ စိုးရိမ္စရာေတြ လုပ္ခတ
့ဲ ဲ့
တေစၧမွင္စာ ေတြက လိုက္သတ္ၾကဦးမွာပါ။ ကၽြန္မမက္တဲ့ အိပ္မက္ေတြထဲမွာ ကၽြန္မရဲ႕ခင္ပန
ြ ္းနဲ႔ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို ကၽြန္မ ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့ရၿပီး
တစ္ဖန္ ျပန္ေတြတ
႔ ာေတြ ျမင္မက္ခ့တ
ဲ ယ္။ ကၽြန္မတို႔မိသားစုေတြ အတူတူရယ္ၾကေမာၾက၊ ခရီးေတြ ထြက္ၾက၊
ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္မွာ သင္တို႔သြားလာလႈပ္ရွားေနေတာ့ တေစၧမွင္စာေတြ ဘယ္ကပ္ႏိုင္ပါ့မလဲ။
တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးၾကနဲ႔ အိပ္မက္ဆိုတာ “အသည္းႏွလံုးက ထုတ္လိုက္တဲ့အေတြးေတြပါ” လို႔ေျပာပါတယ္။
ညက်ေတာ့ သင္တို႔မွာ ကူမယ့္ ကယ္မယ့္ လူမရွိဘဲ ျပန္မတိုက္ႏိုင္တဲ့ အေျခအေနဆိုေတာ့ သူတို႔က
သင္တို႔အေပၚ က်ားသစ္အုပ္သလို ခုန္အုပ္ၾကမွာ ေသခ်ာတယ္။ ၿပီးေတာ့ အိပ္မက္ေတြဟာ ကၽြန္မတို႔ကို ႀကီးမားတဲ့ တီထြင္ႏိုင္မႈအရည္အေသြးေတြ ေဖာ္ထုတ္ေပး
ႏိုင္ပါတယ္။ လြန္ခ့တ
ဲ ဲ့ လအနည္းငယ္က ကၽြန္မ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေမာက်ေနရာက လန္႔ႏိုးခဲ့ရတယ္။

74
mmcybermedia. com mgmyominn (mmcybermedia.com) မွ စာ႐ိုက္ေပးပါသည္။

သူစိမ္းဧည့္သည္ေတြန႔ဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ခရီးသြားခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္း အိပ္မက္မက္ၿပီး စိတ္လႈပ္ရွားခဲ့ ပံုသဏၭာန္ေတြက တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေမွးမွိန္လြင့္ေပ်ာက္သြားၾကတယ္။ လမင္းႀကီးက ျဖဴဖပ္ျဖဴေလ်ာ္
ရတယ္။ ျဗဳန္းဆို ကၽြန္မ အလုပ္စားပြဲကို အျမန္ေျပးရမယ္ ဆိုတာ သိလိုက္တယ္။ ျဖစ္သြားၿပီး …

ကၽြန္မေရးထားတဲ့ ေဆာင္းပါးရဲ႕ ပံုစံတစ္ခုလံုး ထြက္လာၿပီေလ၊ လိုရင္းအိုက္ဆေလက အေရွ႕ဘက္ မိုးကုတ္စက္၀ိုင္းမွာ လေရာင္ျခည္တန္းကေလးတစ္ခု စတင္ေပၚေပါက္လာတယ္။

“တီထြငဉ
္ ာဏ္ဆိုေသာ စိတ္လြတ္လပ္မႈသည္ အသိစိတ္ေအာက္တြင္ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခိုနားေနေသာ ထူးဆန္းသည့္ အလင္းေရာင္က ပန္းပြင့္တစ္ပင
ြ ့္ပင
ြ ့္သလို လန္းလာေတာ့တယ္။
ေနရာေဒသတြင္ ေပါက္ဖာြ းတတ္ပါသည္” လို႔ေရးသားခဲ့တယ္။
ကၽြန္မ အစားအေသာက္ေတြထားတဲ့ စတိုခန္းျပတင္းေပါက္ကေန အျပင္ကို ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္တယ္။
အိပ္မေပ်ာ္တဲ့လူေတြအတြက္ကေတာ့ ည ၃ နာရီ ဆိုတာ ညရဲ႕ ခ်စ္စရာမေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္ပေ
ဲ ပါ့။ ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္က သံစဥ္တစ္ခုတည္းကိုပဲ ထပ္တလဲလဲ သီဆိုေနတယ္။ အဲဒီ ငွက္ကေလး
အဲဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ ကမာၻအလင္းအေရာင္ေတြဟာ အားလံုးလိုလို အရိပ္အေယာင္ မျပႏိုင္ၾကေတာ့ပါဘူး။ အသံကလဲြလွ်င္ ကမာၻေလာကႀကီးတစ္ခုလံုး ေလလံုး၀မတိုက္တဲ့ေန႔မွာ ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ ေရကန္ကေလးလို
မတုန္မလႈပ္န႔ေ
ဲ ပါ့။ လမ္းမီးေတြက လင္းလက္ေနဆဲမွာ တစ္ခါတေလေတာ့ ကားတစ္စီးက ျဖတ္သန္း
တခ်ိဳ႕လူေတြက အဲဲဒီအခ်ိန္မွာ ဖ်ားနာေနရင္၊ အထီးက်န္ျဖစ္ေနရင္၊ ထိတ္လန္႔စိုးရိမ္ေနရင္
ေမာင္းႏွင္သြားပါတယ္။
စိတ္ေခ်ာက္ခ်ားစရာနဲ႔ စိတ္ပ်က္အားငယ္စရာ အေကာင္းဆံုးအခ်ိန္လို႔ ခံစားမိၾကၿပီး အဲဒီအခ်ိန္မွာ
ခင္မင္ရင္းႏွီးၿပီး အေႏြးေထြးဆံုးနဲ႔ လူသားအဆန္ဆံုး ပတ္၀န္းက်င္မွာ ေနခ်င္ၾကတယ္လို႔ ထင္မွတ္ၾကပါ နံနက္ခင္းရဲ႕ ေရာင္ျခည္က နံနက္ပိုင္းအရိပ္ေတြကို ထိုးေဖာက္သြားၿပီး အပင္ပုကေလးေတြရ႕ဲ
သတဲ့။ အကိုင္းအခက္ေတြကို ၀င္းလက္သြားေစတယ္။ ေမပယ္လ္ပင္ရ႕ဲ ပင္စည္ႀကီးကေတာ့ မီးေတာက္လို
လင္းလက္ေနေတာ့တယ္။
အေမွာင္ထုရ႕ဲ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ကို စိ္တ္ခ်လံုၿခံဳစြာ ျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ့ၿပီဆိုရင္ ကၽြန္မတို႔ေတြ
ေနာက္တစ္ဆင့္ ျဖစ္တဲ့ အ႐ုဏ္ဦးအခ်ိန္ကို ၀င္ၾကရပါေတာ့တယ္။ တစ္ညလံုး လူးလိုက္လိွမ့္လိုက္နဲ႔ ျပာလဲ့လဲ့မိုးေကာင္းကင္ႀကီးကိုျဖတ္ၿပီး ႏွင္းဆီေရာင္န႔ဲ လိေမၼာ္ေရာင္တိမ္တိုက္ေတြက စီးေမ်ာပါလာ
မအိပ္ႏိုင္ရွာတဲ့ လူေတြအဖို႔ကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနၾကၿပီး ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕က ပန္းပြင့္ေတြလိုပဲ သိပ္ႏူးညံ့ၾကတယ္ေလ။ တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ေနမင္းႀကီးဆီက
သက္ေသာင့္သက္သာျဖစ္လာကာ ႏွလံုးသားထဲက ေပါ့ပါးေနၾကတာေပါ့။ လႊတ္လိုက္တဲ့ ေနေရာင္ျခည္ေတြန႔ဲ တိုက္ခိုက္မိၿပီး မီးပံုးထဲက လြင့္လာတဲ့ မီးၫြနမ
္႔ ီးလွ်ံေတြလို ျဖစ္ေနတာ
ေပါ့။
နံနက္ေစာေစာ အိပ္ရာထတတ္တဲ့ လူေတြအတြက္ကေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ အထူးခံစားၾကရပါတယ္။
သူတို႔ရ႕ဲ စိတ္န႔ဲ ႏွလံုးသားက ၾသကာသေလာကႀကီးရဲ႕ အံ့ၾသဖြယ္ရာေတြကို ထိေတြ႔ခံစားၾကရတယ္ေလ။ ဒီေန႔ခင္းအခ်ိန္က ဘာကိုမ်ား ထိန္းခ်ဳပ္ထားဦးမွာလဲ၊
ကမာၻႀကီးဟာ အာကာသဟင္းလင္းျပင္ထဲမွာ သေဘၤာႀကီးလို ေရြ႕လ်ားသြားေနၿပီး ကၽြန္မတို႔ လူသားေတြက
ကနဦးမူလပစၥည္းေတြရ႕ဲ ပထမဆံုး အသက္၀င္လႈပ္ရွားမႈကို ျမင္ေတြရ
႔ ေတာ့တယ္။ အကာလည
ခရီးသည္ေတြပလ
ဲ ို႔ လြယ္လြယ္ကူကူ စိတ္ကူးယဥ္လို႔ေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္ပေ
ဲ ပါ့။
အခါရဲ႕ လွ်ိဳ႕၀ွက္ဆန္းၾကယ္မႈကို ကၽြန္မစြန္႔လႊတ္လိုက္ပါၿပီ … ။ ဒီဆန္းၾကယ္မႈက ကၽြန္မနဲ႔အတူတူ
အ႐ုဏ္မေရာက္လာမီ နာရီအတန္ၾကာက ေကာင္းကင္ျပင္ႀကီးတစ္ခုလံုးက အ႐ုဏ္ေရာက္ က်န္ခ့ေ
ဲ သးတာကေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ ေန႔ခင္းရဲ႕ ၿငီးေငြ႔စရာ ကဗ်ာမဆန္တဲ့ အလင္းေရာင္ေတြကို
ေတာ့မယ္လို႔ ေရွ႕ေတာ္ေျပးေရာင္ျခည္ေတြ လႊတ္ေနတာပါ။ သစ္ပင္ေတာအုပ္န႔ဲ အိမ္ေဂဟာေတြရ႕ဲ အရိပ္ အလင္းေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့န႔ဲ ၾကယ္မႈန္ၾကယ္မႊား မႈန္ပ်ပ်ကေလးေတြ ပစ္လႊတ္ေနၾကေလရဲ႕ …”

75