Prologue

Wait for My Revenge

Copyright © miabelly, 2018

Everyone has a nightmare in the past. A nightmare that hones someone into who she is right now.
A nightmare in the past that motivates everyone to do something to improve their lifestyle and
face the future challenges brought by yesterday. A nightmare that drives you to push through all
your goals to payback the people that caused your misery and sadness.

Revenge is the reason why I study hard before, harder and hardest that anyone could ever do. It
was my motivation, my ecstasy to strive more and make every effort fulfilling in the future. That was
my goal before, before I graduated in college. And now, here I am, reaping what I have sowed
yesterday.

“Yun ako noon.”

“I’m going to do what I have never done. I think my experiences before, gathered me strength to
face new challenges and struggles that are about to come.”

“This is what I want! Nangyayari na ang gusto kong mangyari.” Sabi ko sa sarili habang papauwi.

It's been 7 years. Seven damn years after that incident that caused misery to my life.

flashback

Hindi ko na pinansin yung mga tumutulong luha ko habang pinagtitinginan kami ng mga tao dahil
sa pagkatalo ni Nico sa eleksyon.

"Hayop ka Amanda! Napakabalimbing mong kaalyado! Pinagkatiwalaan ka namin,

pinagkatiwalaan ka ni Nico bilang isang lider ng kanyang alyado!

Hindi ko aakalaing sinabotahe mo kami at boboto ka sa kabilang grupo. Napakawalang hiya mo!
Pagbabayaran mo ang lahat ng ito.

Pagbabayaran mo ang mga nagastos naming pera para lang sainyo.Tandaan mo!

Sariwa pa ang mga alaala ko sa nangyaring iyon nung first year college pa lang ako. It happened
in 2010 local election, October specifically. I was then running for Sangguniang Kabataan, at dahil
sa natalo ang partido namin ako ang sinisi ng lahat lalong lalo na ng mga taong tumaya ng
malaking pera para sa eleksyon at isa na don ang pamilya nila Nico. Sa akin nila lahat ibinunton.

I was depressed after that incident. Hindi ako lumalabas ng bahay, kapag inuutusan ako ni
mama hindi ako sumusunod at naiintindihan nya naman yun, binasa ko lahat ng mga inspirational
books ni Bob Ong na andoon lamang nakatengga sa bookshelf ng mini library namin, paulit ulit ko
ding binasa yung novel ni Og Mandino na The Stars of Acabar habang nakahilata sa kama buong
araw. Kapag kakain na, nagagalit si mama kapag tumatanggi ako, baka daw kase malipasan
ako ng gutom. Binura ko na rin yung mga contact number ng mga kaalyado ko sa cellphone ko.
Dahil doon, may mga unknown number ding mga nag-kukumusta sa akin pero hindi ko sila
pinapansin. Never akong nagload that time. I really wanted to be alone.

Kring, Kring, Kring… Ano ba! Natutulog pa ang tao eh.

Hoy! Amanda Jane! Di ba may byahe pa tayo pa-Baguio.
Bakit anong oras na ba?
6 o’clock na po babae! Hoy! Dapat makaabot tayo doon ng mga 1 o’clock ng hapon
para makapagpahinga tayo. By the way nakapagpa-book na pala ako ng hotel sa
Newtown Plaza. Nagresearch kase ako ng mga hotels doon, parang maganda dyan very
cozy ang ambiance. “Pupunta din pala tayo doon sa BenCab Museum para makita at
ma-interview si Mr. Ben Cabral. Sana nga maabutan natin.”

Haaay! Pa-Baguio pala kami ngayon ni Bakla. Kailangan na kaseng palitan yung mga
pictures na naka-display sa coffee shop.

By the way, I’m Amanda Jane Ortega, 28 years old, a public school teacher and a
freelance photographer. I’m a science teacher that’s why I don’t believe in superstitions.
Bukod sa pagtuturo, I spend my time on my business, my coffee shop, it is a gallery
showcasing the different beautiful places and festivals dito sa Pilipinas, since maraming
pumupuntang tao, nag-offer na din kami ng iba’t ibang klaseng kape, cupcakes and
other finger foods, so it’s a gallery slash coffee shop. Mahilig din akong magbake. But I eat
cake very seldom. Ironically, I own a coffee shop but I don’t drink coffee. I’m a
vegetarian. I eat grasses most of the time. Ayokong tumaba. Ayokong bumalik sa dati
itsura ko. And that’s my insecurities before.

Okay. so much for introducing myself. (<_>)

Sabado ngayon, kailangan ko na talagang mapalitan yung mga pictures sa gallery by

tomorrow. Hindi ko na yun maasikaso by weekdays kase may klase na naman.

Asan na kaya yun si Baklang Yrvin. Nakakainis naman oh, kung kailan tapos na ako mag
ayos ng sarili ko wala pa rin si bakla.

Kring, Kring, Kring… Dito na po ako sa labas ng condo mo. Pakibukas na po ng grand
doors.

Dali dali kong binuksan yung pintuan ng condo ko para papasukin si Yrvin pagkatapos
nyang tumawag.

Hoy bakla! Kanina pa po ako sayo naghihintay ah! Nakapag ayos na ako ng sarili simula
ulo hanggang paa sa kakahintay sayo.

Hay naku girl, pasensya ka na, dumaan muna ako ng talyer, nasiraan yung gulong ng
kotse tsaka traffic kaya.

Sige na nga! Pagbigyan na yang valid reason mo. Iniisip ko lang naman baka ma-late
tayo, traffic panigurado ngayon.

Hay naku! Wag munang isipin yan girl, as long as makarating tayo ng Baguio ng safe and
sound tsaka maabutan natin yung civic parade para mapalitan ko na yung design ng
coffee shop mo. Yun ang importante bakla. Yun!

Salamat talaga Yrvin ha. Naku kung wala ka, wala akong maasahan sa coffee shop.
Tinanggihan ko na nga yung isang wedding para sa kanilang photoshoot sa Tagaytay.
Nakakapanghinayang din pero masyado na kaseng hectic schedule ko. Hindi na talaga
kaya ng human powers ko.
Keribels lang yan girl. Kaya gorabels na rin tayo ha. Wag na magdrama dyan. Para ito sa
ekonomiya natin. Gora na!

AJ’s POV
Hindi ko talaga alam kung wala dito si Yrvin, wala akong makakatulong sa mga raket ko.
Wala akong kasama sa mga travels ko at walang mag aasikaso sa coffee shop ko. Dami
ko na ngang utang sa baklang yun. Iniwan nya yung pagtuturo para suportahan ako sa
mga plano ko. Oo ka co-teacher ko sya dati nung nasa private school pa ako. Actually
hindi nya talaga passion ang pagtuturo, mas bet pa nya ang pag me-make up, ang
pagiging designer kaya nga sya ang nagdedesign sa coffee shop kasi pangarap nya yun.
Pangarap nya and interior and fashion designing pati ang pagme-make up. He has his
own salon actually.

“We’re here.”
Masayang sabe ni Yrvin. Saktong quarter to 1 o’clock ng hapon na rin kami dumating.
“Hay nakakapagod, nakakagutom din!”
Opo Master. Kakain na po tayo. Kung bakit ba naman eh bottomless yang bituka mo.
Kakakain lang natin sa stop over eh.
“Hoy, kahit bading ako, lalaki pa rin ako, malakas kumain!
Oh sya. Let’s go!
So ayon kumain kami ni Yrvin sa restaurant sa loob ng Newtown Plaza hotel.
Pagkatapos ay kinuha na namin ang card sa receptionist.
“Mam, sir, please refer to the automated map na lang po. Thank you.”
Nginitian ko na lang yung babae sabay lakad.

Nagising na lang ako ng masakit ang ulo. Pagkatingin ko ng orasan ay biglang nagising
ako sa huwisyo, “ala syete na ng umaga! Hala!”
“hoy bakla gising na!” male-late tayo!
“hmm..Ano ba! Natutulog pa yung tao eh.” Malambot nitong sabe.
“Late na tayo! Alas syete na oh.”
“9:30 pa tayo di ba ?
“Kailangan pa natin mag-ayos. Magme-make up pa ko, kaya gumising ka na dyan.”
“Oh sya sige, masusunod na po mahal na prinsesa eto na po babangon na.”
“Maraming salamat Mahal na Reyna at pinaunlakan nyo ang aking kahilingan.”

After the interview,