Σέσαρ Βαγιέχο Οι μαύροι αγγελιοφόροι .

Έχει χτυπήματα η ζωή τόσο σκληρά… Δεν ξέρω!

Χτυπήματα σαν απ’ την οργή Θεού, λες και μπροστά τους

η ταραχή όλων των πόνων

ήταν μια λίμνη στην ψυχή… Δεν ξέρω!

Λίγα είναι, μα υπάρχουν… Ανοίγουν τάφρους σκοτεινές

στο πρόσωπο το πιο σκληρό στην πιο γερή την πλάτη.

Ίσως και να ‘ ναι άτια από βάρβαρους Αττίλες

ή μαντατοφόροι μαύροι που μας στέλνει ο Θάνατος.

Είναι οι βαθιές πτώσεις των Χριστών της ψυχής,

από μια πίστη που βλαστημάει το Πεπρωμένο.

Αυτά τα αιματηρά χτυπήματα είναι οι τριγμοί

κάποιου ψωμιού που στου φούρνου την πόρτα μας καίγεται.

Κι ο άνθρωπος… Φτωχός… φτωχός! Στρέφει τα μάτια, όπως

όταν πάνω στον ώμο μια παλάμη μας καλεί,

στρέφει τα τρελά του μάτια , κι όλα όσα έζησε

λιμνάζουν, σαν λακκούβα ενοχής, μέσα στο βλέμμα του.

Έχει χτυπήματα η ζωή τόσο σκληρά… Δεν ξέρω!

«Ισπανία παρελθέτω απ εμού του ποτήριον τούτο»

Φυλάξου, Ισπανία, απ’ την ίδια την Ισπανία σου!

Φυλάξου απ’ το δρεπάνι χωρίς το σφυρί!
Φυλάξου απ’ το σφυρί χωρίς το δρεπάνι!
Φυλάξου από το θύμα ενάντια στη θέλησή του,
Από το δήμιο παρά τη θέλησή του
Κι απ’ τον αδιάφορο παρά τη θέλησή του!
Φυλάξου από αυτόν που, πριν λαλήσει ο πετεινός,
Θα σε αρνηθεί τρεις φορές,
Κι απ’ αυτόν που, κατόπι, τρεις φορές σε αρνήθηκε!
Φυλάξου απ τα κρανία χωρίς τα μετατάρσια,
Κι από τα μετατάρσια χωρίς τα κρανία!
Φυλάξου απ’ τους καινούριους δυνατούς!
Φυλάξου από κείνον που τρώει τους νεκρούς σου,
Από κείνον που τρώει νεκρούς τους ζωντανούς σου!
Φυλάξου από τον έμπιστο εκατό τοις εκατό!
Φυλάξου από τον ουρανό δώθε από τον αγέρα
Και φυλάξου από τον αγέρα κείθε απ’ τον ουρανό!
Φυλάξου απ’ αυτούς που σε αγαπάνε!
Φυλάξου από τους ήρωές σου!
Φυλάξου απ’ τους νεκρούς σου!
Φυλάξου απ’ τη Δημοκρατία!
Φυλάξου απ’ το μέλλον !...

(Σεζάρ Βαγιέχο,10 Οκτωβρίου 1937: Ο Περουβιανός ποιητής εύχεται, προειδοποιεί και

πάσχει τον πόνο της επερχόμενης ήττας του ισπανικού εμφυλίου. Με το μέγεθος του
στίχου του, την απόλυτη ταύτισή του με τον αγώνα του ισπανικού λαού, τον τονισμό
των πολιτικών, στρατιωτικών και ιδιοτελών λαθών και την πανανθρώπινη φωνή του, ο
Βαγιέχο καθιστά την τελευταία του συλλογή «Ισπανία παρελθέτω απ εμού του
ποτήριον τούτο» μνημείο που υπενθυμίζει τους κινδύνους και τα λάθη που
καραδοκούν σε κάθε πολιτικό αγώνα σε κάθε ερχόμενη αλλαγή, ξορκίζοντάς τα μέσα
από τη δημιουργία ενός αγωνιστικού αρχέτυπου και μιας ηττημένης προσδοκίας)