You are on page 1of 2

Gara-Gara Mbujuki Wong Tuo

Penulis: M Aditya Rahman

Sak minggu arepe riyoyo aku lan kanca-kancaku kompol ngomongake masalah
malam takbiran.Biasae bocah-bocah lan wong tuo podo nang masjid lan musholla
kanggo ngumandanhake takbir.pas kumpul-kumpul iku arek-arek ngajak mlaku-mlaku
nang pasar bandeng utowo pasar songolikuran.Aku seneng amergi aku dorong tau
ero kaepo pasar bandeng iku kaepo,tapi ing wektu bebarengan aku ragu keporo dijini
karo wong tuo ku opo ora.Amerga sek dereng yakin,aku mara nang kanca-kancaku
"aku dorong pasti rek,aku kudu kondo ibuku disik"

Sawise kompol,aku moleh lan langsung njalok izin nang wong tuoku,utomone
ibuku.Ibuku langsong ga nyetujui "gausah elu,wis nang umah wae takbiran,podo wae
ing kono kowe jange lapoan,muter tok kan? Ibuk kuwatir".Asline aku kuciwo
sanget,aku pingin elu karo kanca-kancaku lan seneng-seneng ing kono.pas
sembayang maghrib barengan aku nyampekake nang kanca-kanca yen aku ora iso
melu amarga ibuku khawatir,lan nduweni firasat ora enak.aku kondo "Rek,aku asline
yo pingin seneng-seneng,tapi asline aku yo nduweni firasat gaenak yen tetep budal
amarga aku yo ora oleh ijin teko ibuk.Salah sijine koncoku nyaranake aku supoyo gak
kondo ibuku lan budal meneng-meneng,yen meneng ibu pasti ga bakal ero.akhire
aku setuju opo seng disarano arek-arek.

Ambek mlaku sholat maghrib aku lan kanca-kancaku ngerundingake kaepo


enake,aku takok "jam piro sampek jam piro iki rek?".Koncoku "mari maghrib sampek
jam 9 wae rek,teros ngopi diluk.kabeh arek-arek podo setuju lan siap berangkat
seminggu engkas.Sawise iku kabeh podo buyar nang umhe dewe dewe.

Menesoke aku diajak mangan-mangan karo keluargaku,ayahku ero-ero cerito


"nang ngarepe pemancingan mari onok wong tubrukan,ati-ati lo nek sepedaan,ojok
kelayapan nek gak penting".Aku apen-apen ga ero lan nerusno manganku.Ibuku yo
ngandani aku,tapi tak iyo-iyo i wae amarga aku wis kondo nang arek-arek yen aku iso
budhal.Tekan mangan-manga,sekitar jam 2 aku njalok ibuk dhuwek kanggo budhal
ngopi tapi aku alasan yen aku kompol dolen nang umahe koncoku,"dolen ojok adoh-
adoh,ojok wani wani ngowo sepeda adoh sisan lo yo ,ojo sore-sore lo yo,awas atek
maghrib gak nang omah" aku mbales "enggeh buk",akupun mbujuki ibuku.

"Brakkkkk...." Aku tibo tekan sepeda,dalan sing tak liwati ngelombang dukur,aku
nelbok lan sepedaku sek nyala.dengkul ku babras natap aspal,aku ngaduh kelaran
amerga gak babras tok tapi ndasku yo bocor metu geteh akeh.Wong-wong ing sekitar
dalan podo nulungi,aku langsong digowo nang klinik sing paling cedek.Aku wis gak
sadar pas digowo nang klinik,moro-moro aku wis onok nang umah yaiku nang
kamarku.ibuku langsung nakoni aku "endi sing loro nak" aku mbales "awaku kaku
kabeh buk".aku iling-iling perkoro malam songolikuran iku,lan masalah mbujuki
ibuk,aku sadar yen aku kenek karma.keweden,kabeh tak ceritakae nang ibuk lan
njalok sepuro seng akeh amerga aku wis mbujuki padale ibuk wis percoyo ambek
aku.

You might also like