ΕΜΕΙΣ ΣΤΟ ΒΟΛΟ

Εμείς στο Βόλο ανοίγουμε Χριστούγεννα σαμπάνιες

κυκλοφορούμε στους δρόμους
περίεργοι ως μουσική ή ως ουρλιαχτό
που τρέχει μεσα στα στενά και
πέφτει στα βαθιά στα τσιπουράδικα
στο βάθος του αλκοόλ να πνίξει την επίδειξη.
Εμείς στο Βόλο έχουμε εργατικούς αγώνες και γροθιές
στα όνειρα μας στοιχειώνει ένας Γληνός
κι ένας Δελμούζος όταν το πούσι των δικών μας τζακιών
κάνει τα μάτια μας πηχτά σαν δακρυγόνα.

Εμείς στο Βόλο έχουμε Αργώ που τώρα πια

δεν πάει πουθενά
μας ταξιδεύει σε μια πόλη που δεν είμαστε
και μας μιλάει για πράγματα που δεν υπάρχουν πια
και μεις κοιταζόμαστε με κομπασμό μες στις βιτρίνες
τη μάταια σκιά μας ενθαρρύνοντας.

Εμείς στο Βόλο περιμένουμε Χριστούγεννα

και μια γυναίκα που καθάριζε σχολεία
θα ματώνει εκεί φύλακες στη Θήβα
γιατί το σπίτι που προσπάθησε
είκοσι χρόνια να κρατήσει ζωντανό
βουλιάζει σήμερα στην μοναξιά του κρύου.
Είκοσι χρόνια πλένοντας σκάλες για παιδιά
και τώρα στο κελί για δέκα χρόνια,
σκέφτομαι πως δεν είναι μόνο αυτά τα δέκα χρόνια
σκέφτομαι ότι ισόβια δικάστηκε από μικρή
γιατί έκανε το λάθος και γεννήθηκε
στη χώρα τη λαμπρή της ελευθερίας.
Γιατί εμείς στο Βόλο για να σκουπίζουμε πατώματα
τις σκάλες, τις σάλες, τα μπουρδέλα
θέλουμε πτυχίο, μεταπτυχιακό και ντοκτορά,
οι σκάλες θέλουν λούσο, θέλουν λουί βιτον
οι μάταιες σκάλες της Βαβέλ, της Βαβυλώνας.

Εμείς στο Βόλο περιμένουμε Χριστούγεννα

αλλά ο Χριστός εφέτος στο Βόλο δεν θα είναι
θα είναι εκεί στις φυλακές, στη Θήβα
στις καθαρίστριας τα πόδια να καθαρίζει της πληγές
και μείς μονάχοι θλιβεροί μες στα λαμπιόνια
θα λέμε «μέρυ κρίστμας», « χάπι νιου γίαρ»

Συγχώρα με μωρέ και μένα τον ανόητο γραφιά

που γράφει στίχους στις πληγές Σου επάνω
Συγχώρα Εσύ εμάς τους θλιβερούς, τους βολεμένους
που παριστάνουνε ότι γιορτάζουνε τα Χριστούγεννα
ενώ ετοιμάζουμε με επιμέλεια
τα ολοκαίνουργια καρφιά
να Σε σταυρώσουν.
Ν.Β.