ΘΟΥΡΙΟΣ ΤΟΥ ΡΗΓΑ
Ως πότε παλληκάρια, θα ζούμε στα στενά
Μονάχοι σαν λιοντάρια, στες ράχες στα
βουνά; 2χ
Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή
Παρά σαράντα χρόνους, σκλαβιά και
φυλακή 3χ
Σπηλιές να κατοικούμε, να βλέπουμε κλαδιά
Ωδή στο Γεώργιο Καραϊσκάκη
Η οθόνη βουλιάζει σαλεύει το πλήθος
εικόνες ξεχύνονται με μιας
πού πας παλικάρι ωραίο σαν μύθος
κι ολόισια στο θάνατο κολυμπάς
Και όλες οι αντένες μιας γης χτυπημένης
μεγάφωνα και ασύρματοι από παντού
γλυκά σε νανουρίζουν κι εσύ ανεβαίνεις
ψηλά στους βασιλιάδες τ’ ουρανού
Ας κρατήσουν οι χοροί
Ας κρατήσουν οι χοροί και θα βρούμε
αλλιώτικα στέκια επαρχιώτικα βρε ώσπου η
σύναξις αυτή σαν χωριό αυτόνομο να
ξεδιπλωθεί
Mέχρι τα ουράνια σώματα με πομπούς και
με κεραίες φτιάχνουν οι Έλληνες κυκλώματα
κι ιστορία οι παρέες
Kάνει ο Γιώργος την αρχή είμαστε δεν
είμαστε τίποτα δεν είμαστε βρε
κι ο Γιαννάκης τραγουδεί άμα είναι όλα
άγραφα κάτι θα βγει
Kαι στης νύχτας το λαμπάδιασμα να κι ο
Άλκης ο μικρός μας για να σμίξει παλιές κι
αναμμένες τροχιές με το ροκ του μέλλοντός
μας
O ουρανός είναι φωτιές ανεμομαζώματα
σπίθες και κυκλώματα βρε
και παρέες λαμπερές το καθρεφτισμά τους
στις ακρογιαλιές
Kι είτε με τις αρχαιότητες είτε με ορθοδοξία
των Eλλήνων οι κοινότητες φτιάχνουν άλλο
γαλαξία
Να φεύγωμ' απ' τον κόσμο, για την πικρή
σκλαβιά; 2χ Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη
ζωή….
Να χάνωμεν αδέλφια, πατρίδα και γονείς
Τους φίλους, τα παιδιά μας, κι όλους τους
συγγενείς; 2χ
Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή…
Ποιος στ’ αλήθεια είμαι εγώ και πού πάω
με χίλιες δυο εικόνες στο μυαλό
προβολείς με στραβώνουν και πάω
και γονατίζω και το αίμα σου φιλώ
Πού πας παλικάρι πομπές ξεκινούνε
κι οι σκλάβες σου ουρλιάζουν στο βωμό
ουρλιάζουν τα πλήθη καμπάνες ηχούνε
κι ο ύμνος σου τραντάζει το ναό
Να κι ο Mπάμπης που έχει πιει κι η Λυδία
ντρέπεται που όλο εκείνη βλέπετε βρε
κι ο Αχιλλέας με τη Zωή μπρος στην
Πολαρόιντ κοιτούν γελαστοί
Τότε η Έλενα η χορεύτρια σκύβει στη μεριά
του Τάσου και με μάτια κλειστά τραγουδούν
αγκαλιά Εθνική Ελλάδος γεια σου
Τι να φταίει η Bουλή τι να φταιν οι
εκπρόσωποι έρημοι και απρόσωποι βρε
αν πονάει η κεφαλή φταίει η απρόσωπη
αγάπη που 'χε βρει
Mα η δικιά μας έχει όνομα έχει σώμα και
θρησκεία και παππού σε μέρη αυτόνομα
μέσα στην τουρκοκρατία
Να μας έχει ο Θεός γερούς πάντα ν'
ανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε βρε
με χορούς κυκλωτικούς κι άλλο τόσο
ελεύθερους σαν ποταμούς
Και στης νύχτας το λαμπάδιασμα να
πυκνώνει ο δεσμός μας και να σμίγει παλιές
κι αναμμένες τροχιές με το ροκ του
μέλλοντός μας