May isang babaeng galing sa Ruanda na may asawa na si Kwisaba.

Iniwan siya ng kanyang asawa upang sumali sa digmaan at

ito'y hindi na bumalik makalipas ng ilang buwan. Isang araw habang nag aayos siya sa kanyang bahay , siya ay biglang
nakaramdam ng sakit at napatigil sa kanyang ginagawa. Bigla syang nawalan ng pagasa at nakita niya ang kanyang sarili na
umiiyak."Oh! anong gagawin ko? kung meron lang sanang mag sisindi ng apoy para saakin. Maaari akong mamatay sa lamig
kapag walang tumulong saakin! Oh, hiling ko sanay mayroong dumating kahit na kumikidlat!". Pagkatapos umiyak ng babae ay
walang kaalamalam kung para saan ang mensahe, isang maliit na ulap ang lumutang sa langit. Hindi ito nakita ng babae, pero
ang ulap ay mabilis na nagkalat at pinagtipon tipon ang lahat ng ulap hanggang sa mag dilim ang kalangitan. Nilamon ng
kadiliman ang langit na para bang gabi na at siya ay nakarinig ng malakas na kulog mula sa malayo. Pagkatapos nito, ang kidlat ay
nagliwanag sa kalangitan,sinulyapan niya ang boltahe ng kulog sa kanyang mga mata, katulad ng isang tao na may hawak na
makintab na palakol sa kanyang makapangyarigang mga bisig. Sinimulan na niyang gawin ang kanyang ipinunta. Sinimulan
niyang sibakin ang mga kahoy sa isang pikit mata lamang tapos sama samang isinalansan at sinindihan ang apoy sa
pamamagitan lamang ng kanyang hininga, parang ang kanyang daliri ay mga sulo. Nang magsimulang sumayaw ang apoy. Siya ay
tumingin sa babae at nagsalita "Sa sandaling ito, asawa ni Kwisaba, anong makukuha kong kapalit?" Ang kanyang katawan ay
nanigas sa takot at walang salita ang lumabas sa kanyang bibig. Binigyan siya nito ng oras upang makabawi sa pagkabigla at
umusbong ang kulog."Sa oras na ipanganak ang iyong anak, kung ito ay isang batang babae, papayagan mo ba siyang maging
aking asawa?" Nanginig sandali ang kanyang katawan at tanging walang katuturan lang ang lumabas sa kanyang bibig "Oo!" Ang
kanyang sagot. Pagkatapos si Kulog ay naglaho na para bang walang nangyari. Di nagtagal, nanganak siya ng isang maganda at
malusog na batang babae na pinangalanan niyang Miseke. Nang umuwi si Kwisaba mula sa giyera, agad na lumapit sa kanya ang
kanilang mga kapitbahay at inihatid sa kanya ang balita tungkol sa kanyang bagong panganak na anak na babae. Si Kwisaba ay
napuno ng nag-uumapaw na kaligayahan. Sa kabilang banda, naisip niya ang mga regalong matatanggap ng kanyang anak na
babae mula sa kanyang asawa sa hinaharap kapag nasa tamang edad na siya. Ngunit nang sabihin sa kanya ng kanyang asawa
ang tungkol kay Kilog, ang mga kulubot ay nabuo sa kanyang noo at sinabi niya, "Kapag nasa tamang edad na siya upang
magpakasal, huwag mo siyang hayaang makalabas ng bahay, o kung hindi ay para na nating siyang inaabot sa mga kamay ni
Kulog". Sa pagkabata ni Miseke, pinayagan nila siyang maglaro sa labas ng kanilang bahay na sinamahan ng ibang mga bata.
Gayunpaman, mabilis na lumipad ang oras kaya kailangan na nilang ikulong si Miseke sa loob ng kubo ng nipa. Isang araw
masayang nagsipuntahan ang mga kababaihan sa ina ni Misike " Si Miseke ay nagsusuka ng dyamante! Akala namin ay kinain
niya ito ng may dahilan subalit ito'y nahuhulog kapag siya'y tumatawa". Madali itong napatunayan ng kanyang ina, hindi lang
siya sumusuka ng mamahaling dyamante kundi pati ng magagandang tanso at dyamanteng porselas. Nag-aalala ang ama ni
Miseke nang masabihan siya tungkol sa insidente. Ayon sa kanya, walang alinlangan na si Kulog ay naghatid ng mga dyamante sa
isang pambihirang paraan bilang regalo tulad ng pagbibigay ng dote sa isang kasintahan hanggang sa maabot niya ang
kinakailangang edad.

Dahil kailangan niyang manatili sa loob ng bahay ni Miseke, inabala niya ang kanyang sarili hanggang sa kanyang mga limitasyon
kung hindi siya tumulong sa bahay na may hawak na mga gawain tulad ng pag aayos ng banig at paggawa ng isang
basket.Minsan dinadalaw niya ang kanyang pagkababata, magandang bagay na hindi nila naranasan na makulong sa kadiliman.
Isang araw, nang umabot sa labing limang taong gulang si Miseke, isang grupo ng mga kababaihan ang nagbabalak na maghukay
ng inkwa at inisip nila na mas magiging masaya kung aayain nila si Miseke na sumama sa kanila. Nagpunta sila sa kubo ng nipa
ng kanyang ina at nanawagan para sa kanya, kahit na inaasahan nila na hindi papayagan si Miseke ng kanyang mga magulang na
sumama sakanila. Kinabukasan, pinlano nilang tawagan muli si Miseke, ngunit nabigo pa rin sila. Gayunpaman, pagkatapos ng
ilang araw, si Kwisaba at ang kanyang asawa ay kinakailangan sa kanilang halamanan, na matatagpuan sa isang napakalayong
lugar. Dahil dito, kailangan nilang umalis nang madaling araw at wala silang ibang pagpipilian maliban sa iwan si Miseke ng mag
isa. Para sa ilang kadahilanan, nalaman ng mga kababaihan ang tungkol dito at binalak nilang kumuha ng inkwa kasama si
Miseke. Dahil sa tukso, wala siyang ibang pagpipilian kundi ang lumabas sa kanilang kubong nipa at sumali sa mga kababaihan.
Naglakad sila patungo sa lawa kung saan matatagpuan ang mga puting putik. Hindi mo mabibilang ang bilang ng mga taong
pumupunta doon sa iba't ibang oras at araw, at lahat ng mga ito ay may isang layunin lamang, isang dahilan kung bakit ginawa
ang isang malaking butas. Doon, bumaba ang mga kababaihan at habang nagsasabi sa bawat isa, napansin nila na ang langit ay
nagsimulang dumilim at habang tumitingin, nakita nila ang isang malaking itim na ulap na nagsimulang bumuo sa itaas nila. At
nang makalapag ito sa lupa, nakita nila ang isang nilalang na tulad ng tao na malakas na nagsasabing, "Nasaan si Miseke, ang
anak na babae ng asawa ni Kwisaba? Kung tatawa si Miseke, ang mga alahas at mamahaling bato ay lalabas mula sa kanyang
bibig. "Ang kulog nang paisa-isa ang nag-usisa sa bawat ginang at pagkatapos ay pinahintulutan silang umalis. Sa kanyang huling
pagpili, sinubukang itanggi ni Miseke ngunit kailangan niyang tumawa at iba't ibang mga bato sa alahas ang lumabas sa kanyang
bibig. Siya ay kinuha ng kulog at dinala sa langit at doon sila ikinasal. Tulad ng inaasahan, sobrang nagulat si Miseke, ngunit
pinatunayan ni Kulog na siya ay isang mabuting ama. Siya ay namumuhay nang mapayapa kasama ang kanyang asawa at hindi
nagtagal, ipinanganak niya ang tatlong bata, dalawang anak na lalaki at isang anak na babae. Isang linggo pagkatapos ng kanyang
kapanganakan sa kanyang bunsong anak na babae, tinanong ni Miseke sa kanyang asawa kung maaari niyang makita ang
kanyang mga magulang sa ibabaw. Sa kabutihang palad, ang asawa ay hindi lamang pinapayagan siyang bumisita ngunit,
hinayaan din niya siyang magdala ng isang baka at alak (upang magsilbi bilang isang regalo kapag siya ay dumating), mga tapat
na lingkod, at nagpapayo para sa kanyang ligtas na paglalakbay: Palagi kang kailangang manatili sa ang pangunahing kalsada;
huwag kang dumaan sa mga landas na maaaring mawala ka. Ngunit, dahil hindi sila pamilyar sa kalsada, lumihis sila sa
pangunahing kalsada. Naglakbay na sila ng milya mula sa pangunahing kalsada nang sila ay tumigil sa isang lugar na tahanan ng
mabisyo na halimaw, si Igikoko."Kung makakakita ka ng isang matandang nakaupo sa isang tumpok ng dumi sa likuran ng bahay
sa harap ng bahay, siya ang iyong lolo; kung ang mga kabataan na nagbabaril ng isang palaso sa isang target na sila ay iyong mga
tiyo; kung nakikita mo ang mga maliit na batang lalaki na nagpapakain ng mga baka sila ang iyong mga pinsan; at makikita mo
ang iyong lola sa loob ng isang kubo. Sabihin mo sakanilang pumunta dito at tulungan tayo". Tumakas ang panganay na anak ni
Miseke, habang nililito ang halimaw hanggang sa kanyang makakaya. Dumating ang maliit na batang lalaki sa kubo ng kanyang
lolo, pagkatapos nilang sabihin sa kanila kung ano ang nangyari, agad silang tumugon, mula sa pagtali ng mga kampanilya sa mga
aso na ginagamit nila para sa pangangaso. Ipinakita ang mga ito ng daan ng maliit na batang lalaki hanggang sa kanyang
makakaya, at halos makita na niila si Miseke; mabuti na sumigaw siya nang marinig niya ang mga tunog ng mga kampanilya na
nakatali sa mga aso. Agad nilang sinugod ang halimaw at pinatay ito gamit ang kanilang mga sibat. Bago ito nawalan ng hininga
sinabi nito, "Kung pinutol mo ang aking pinakamalaking daliri ng paa, ibabalik sa iyo ang lahat ng iyong mga gamit." Iyon ang
kanilang ginawa, at doon! Ang mga baka ay lumulutang, ang suporta ng mga bata, wala sa kanila ang nasaktan.Matapos nilang
matiyak na patay na ang halimaw, umalis sila upang bumalik sa lumang bahay ni Miseke. Natutuwa ang kanyang mga magulang
na makita ang kanilang anak na babae at mga apo tulad ng oras na tumakbo nang napakabilis. Sa huling araw ng buwan, naisip
ni Miseke na kailangan na niyang bumalik kaya naghanda ang kanyang mga magulang ng baka at lahat ng iba pang uri ng regalo.
Inayos nila ang lahat ng kanilang mga bagay at dinala ito sa labas ng baranggay at ang kanyang iba pang mga kapatid na lalaki na
naghanda sa pagtulong sa kanya nang makita nila ang mga ulap na nagsisimulang magtipon.Doon ay nawala si Miseke at lahat
ng dinadala niya. Ang kanyang buong pamilya ay hindi nakapagsalita ng kahit isang salita dahil sa pagkamangha at hindi na nila
muling nakita si Miseke. Inisip lamang nila na siya ay nasa mabuting kamay sa langit.