o

ATAK
KKAKA

Nr. 2. IV. 1939, KATOWICE Cena 50 gr.

 Słowianie!
I znów byliśmy świadkami
nowej zbrodni, popełnionej przez
katolickih zdrajców na cząstkah
Wielkiej Sławji, na Czehah, Mo-
rawah i Słowaczyźnie.
Miast uciec się pod opiekę
sławiańskiej, katolickiej Polski,
przepodły, arcykatolicki prezy­
dent Czeh i bardziej podlejszy
ksiądz Tisa, pokornie zakuli swo­
je narody w okowy niewoli ger­
mańskiej.
Jak przed tysiącem jedenastu
laty t. zw „święty“ Wacław,
książę czeski, zdradzając swój
naród, bez boju upokorzył się
przed okrutnym Henrykiem Pta-
34 sznikiem i dopiero nasz Bole­
sław Hrobry przywrócił niepod­
ległość Czehom, jak niebawem
tąż niepodległość „niegodziwyh
ojców najniegodziwsi synowie“
zaprzedali haniebnie cesarzowi
Henrykowi II, który nawet,,świę­
tym“ został, mimo że razem z
poganami napadał hrześcijańską
Polskę, tak i dziś samobójcza po­
lityka arcykatolickih menerów
zdradziła naszą wspólną Macierz,
Wielką Sławję.
Stawianie! Wielkość Czeh i
Moraw wzrosła dopiero z hwilą
powstania husytów, a upadła,
ponieważ kler katolicki, w imię
interesów niemieckih zabronił
władcy polsko-litewskiemu na
przyjęcie pobratymców pod swą
opieke.
Dziś to się powtórzyć nie mo­
że ! Dziś od granitowej opoki,
jaką tworzy Wielka Sławja, mu­
szą się odbić i skruszyć groty
hitleryzmu i musi nastąpić drugi
Grunwald, który zetrze w proh
pyhę grabieżczyh koczowników.
Na świętej naszej ziemi, osia­
dli od kilku tysiącoleci, zrośli­
śmy się z nią tak istotnie, iż
nam się ona stała po wsze cza­
sy największem umiłowaniem
To też gdy beżczelny zbij za­
grabił część naszej Macierzy,
nie może mu to ujść bezkarnie.
Jak w bitwie czerwcowej 907
roku pogromili Węgrzy potęgę
germanizmu, jak w krwawej roz­
prawie pod Grunwaldem 141.0
rok. zjednoczony świat sławiań-
ski łącznie z Litwinami pod wo­
dzą polskiego władcy pogromił
katolicko - krzyżowy Zakon nie­
miecki, tak i dziś musimy po­
skromić zapędy krwiożerczego
Atillogermanizmu, rzucając dum­
ne hasło: Dotąd i nie dalej! A i
stąd, precz !
Młodzi! Do Cię się zwracam,
gdy serca staryh obrosły tłusz­
czem obojętności i maczają się
w kale podłości.
Młodzi Czesi, Morawianie,
Słowacy, Rusowie, Polacy, Buł­
garzy, Serbowie, Kroaci, Sło­
weńcy, Łużyczanie oraz Wy,
którzyście tyle dobryh i złyh
hwil z nami przetrwali, Węgrzy,
Litwini, Rumuni, Łotysze, Lsto-
wie i Finlandczycy, a którym
dziś jedno niebezpieczeństwo
grozi, gotujcie się do drugiego
Grunwaldu!
 Za nami Prawo i Sprawie­ Celem — Sława naszyh Dzie­
dliwość! !! jów !
Smoka pangermanizmu zwal­ Hasłem — Tum ja! Tum ja!
czmy Krakiem sławiańskości! Tum ja !
Naszym orężem — męstwo nie- Stah z Warty
zahwiane!

Rejtanom obecnej hwili: Generałowi Żeligow­

skiemu oraz Posłom: Dudzińskiemu, Budkiewiczo­
wi, Jóżwiakowi, Kręglewskiemu. Lubelskiemu, Ro-
daczowi, Pleszczyńskiemu, Putkowi, Ratajczykowi,
Stohowi i Szymanowskiemu, za ih mężną, iście
sławiańską postawę, okazaną dnia 18 marca b. r.
Unja Młodyh Sławian wyraża szczere uznanie.

Szukalski

Swastyka a Gamadion
Kocz a Rola

m Ml
/*
'"''^wlistyka jest najstarszym zło­
żonym ornamentem i możliwie
najstarożyłniejszym nabrzmianem
(symbolem) zamykającym w so­
bie jakieś mistyczne znaczenie.
Człowiek nowoczesny na róż­
ne sposoby silił się wnijść w jej
c
v TT
>
tajemną zawartość. Dydaktyczne
analizy pozostawiły po sobie wie­
le intelektualnego osadu, tylko by
dojść do łatwego zadecydowania,
na skutek optycznego upodobnie­
nia swastyki; do „ognia", „słoń­
ca", „rułiu" i by rozwiązać tę

-
prawieczną zagadkę, nazwaniem
jej już upewnionym frazesem
„amuletu szczęścia”.
Uczeni uczynili wszystko, by
wtłoczyć w nią jak w próżne na­
czynie, swe własne przypuszcze­
nia. Rozliczne były już sposoby
teoretycznyh rozwiązań przeróż­
ny h o logów, jednak wszelkie wy­
tłumaczenia i odczytania jedynie
się mnożyły a znaczenie i pobu­
dzenie swastyki tonęło coraz to
głębiej w głębinah ludzkiej nie­
pamięci.
Jednak narzucone znaczenia,
wtłoczone w tę parę wirującyh
kresek, są nie znaczeniem swa­
styki, lecz treścią, jaką usilnie
hcieli wypełnić naukowcy. Nie
były to odkrycia, lecz wynalazki
upartyh teoretyków.
* *
* dziczenie ze zwykle dziedziczny!)
Za wyjątkiem uegroidalnej ludz­
kości, wszystkie rasy używały
swastyki jako ornamentu i jako
talizmanu. Dopiero w później-
szyh Dziejah, Semici mimo, że są
negrytami, przejęli ją od również
semickili Persów.
Pierwej do daryjskiego Perso-
polis, swastyka przybyła z najaz­
dem Aleksandra Macedońskiego,
powodując wśród niedobitków
perskik i powrotnyh niewolników,
owe spotkanie się z tym pier­
wiastkiem dekoracyjnym.
Przez imigrację wojennyh zdo­
byczy, drogocennyh uprzęży, wy­
robów ozdobny!), branzolet, pierś­
cieni i najszyjników, także od
sprowadzany li mędrców i ezote-
ryków, Arabowie, mimo że rów­
nież Semici negroidalni dowie­
dzieli się o swastyce od Persów,
zawlekając ją potem nawet do
Palestyny. Były to jednak późne
już Dzieje, bo historycznej epoki.
Wszystkie inne rasy używały
jej od prawiecznyk zmroków Cza­
su. Pra-rasa obu Ameryk, Maoro-
wie, przedziwna rasa lnusów, t. j.
pierwotnyb autohtonów wysp póź­
niej Japoński!), wszystkie ludy
sanskrytu, twórcze jak i koczow­
nicze ludy mongolskie, rolniczy
Stawianie, najezdni Wikingowie
jak i kundlowsko-tatarskie hordy
moskiewskie, wszystkie one uży­
wały tego amuletu swastyki, jako
nabrzmiana „szczęścia”, tracąc po­
przez tysiące lat jego ścisłe zna­
czenie i zupełnie już niewiedząc,
z czego powstał i poco był przez
kogoś, w pierwszym momencie
jego powstania, stworzony.
Wydziedziczony małpolud.
Przez jakieś fizyczne wydzie­
sposobów atakowania i samoob­
rony, człowiek, zaledwie dwuno-
gie stworzenie, był potruhu pozo­
stawiony sam sobie przez Matkę
Przyrodę.
Dziwnie jakoś stawał się on
coraz to więcej mizernem stwo­
rzeniem i coraz to gorzej wypo­
sażonym w sposoby do dalszego
przetrwania jako gatunku. Stawał
się najnędzniejszym ssakiem z po­
śród czworonogów.
Nietylko, że zaczął mieć skłon­
ność do Lodzenia na dwóh nogali,
co go czyniło pokracznym biega­
czem, nie mogącym dorównać ga­
tunkowi czworonogiemu w goni­
twie czy ucieczce, ale zaczął mieć
coraz to mniej zębów (stracił ih
od tej epoki, powiedzmy, nien-
dertalskiej, czternaście), paszcza
zmieniła się w usta, a one zmniej­
szały się coraz to więcej, tak, że
już nie mógł używać ih jak ty­
grys lub wilk. Dwie pokraczne
a bardzo krótkie nogi były w Jego stępione zmysły zmusza­
zbyt małej ilości, by mógł wy­ ły do wiecznego bycia na straży,
rwać się swym biegiem z nagłej by o tyle boć złagodzić skutki
zasadzki. nieprzewidzianego niebezpieczeń­
Pazury jego stały się tak gięt­ stwa. To spowodowało rozwinię­
kie i przezroczyste w swej eien- cie pierwotnego zmysłu przewi­
kości, że zupełnie przestały sta­ dzenia przez spodziewanie się
nowić jakąkolwiek obronę lub wiecznie powtarzającyh się nie­
służyć do polowania. Nie miał bezpieczeństw.
człowiek rogów tak jak żubr lub
jeleń. Skóra jego stawała się ły­ Zimno stworzyło Lęk, a ten
sa i blada jak u zdehłej ryby, Wyobraźnię.
tak że coraz to częściej był on
zgnębioną ofiarą zimnej pogody, Ruh, sposób stania i trzyma­
deszczów i zmian pór roku. nia się cielesnego w człowieku
Nie potrafił zwąhać niebezpie­ już rozwiniętym do obecnego sta­
czeństwa. jego wzrok stawał się nu ewolucji, jest symptomatem
coraz to słabszy, jak również i jego przeważającego nastroju i u-
słuh, co powodowało, że zawsze sposobienia indywidualnego, a za­
był w obronno-lękliwym usposo­ tem wyrazem psyhicznego usposo­
bieniu, bo dowiadywał się o nie­ bienia. Jednak, zewnętrzne powo­
bezpieczeństwie już za późno. dy, które mogą zmusić go do je­
Nawet pełzające, beznogie i szcze innej pozycji ciała, poprzez
bezrękie żmije miały kły i tru­ długość dnia czy życia, spowodu­
ciznę z nih ciekącą, ptaki miały ją odwrócenie skutków i będą po
skrzydła, by unieść się ponad trollu wpływały na zmianę uspo­
przyziemne niebezpieczeństwo, a sobienia, wymuszając na człowie­
inne mniej wyposażone stworze­ ku zmianę osobowości.
nia przynajmniej miały obronną Otóż, przejmujące zimno wil-
krasę sierści czy pierza, by mo­ gotnyh nocy i powrotnyh pór ro­
gły się ukryć w tle swego oto­ ku, zimy i deszczów, „narzuciły”
czenia, niespostrzeżone przez dra­ na małpoluda pierwotnego niena­
pieżnego wroga. turalną mu pozycję ciała. Jego ły-
Jeżeli najpierwotniejszy czło­ sość skóry coraz to więcej ogała-
wiek zebrał w sobie tyle odwagi, cała go i wydawła na udrękę
by natrzeć lub bronić się, to mógł zimna. Dla ciepło, musiał przy-
tego dokonać jedynie podnosząc kucać w kłąbek i . >ijać się z in­
z ziemi coś twardego lub łamiąc nymi ciałami swego stada. Ten
uskłą gałąź, bo sam na sobie nie
posiadał żadnej odziedziczonej nowy zwyczaj zgarbiania się, spo­
wodowany zimnem i dla zatrzy­
obrony. Był on jedyną istotą, mania największej ciepłoty swe­
która musiała sięgać poza siebie, go brzuhowego dołka, stał się no­
by się bronić lub by wroga na­ wym cielesnym zwyczajem.
cierać skutecznie, która musiała
sięgnąć po namiastki nieobecnyli To zbijanie się w kłąb pod­
pazurów, kłów, rogów, kopyt i czas nocy, dało nową „formę” fi­
mnogości nóg, by zastąpić brak zyczną, w której odcisnęła się
węhu, dobrego wzroku i słuhu. nowa psyhiczna uczuciowość thó-
rzostwa, jako specyficzna ceha
małpoluda.
Pierwej zimno, a potem jako
skutek jego, owe zgarbienie się i
skurczenie ku własnemu dołkowi
brzuszemu w hęci zahowania swej
cielesnej ciepłoty, narodziły w
pierwotnym człowieku Lęk. Zim­
no stworzyło lęk.
Lęk zaś, zrodzony w ciemno­
ści ab nocy i podziemiah grot, za­
władnął zmysłami człowieka i...
tylko przypadkowo, tak ubocz­
nie, dał mu Wyobraźnię. Zaczął
się bowiem człowiek bać ciemno­
ści. Nawet dzisiejszy wieśniak,
dziedziczy ten prawieczny lęk,
przehowywany w duszy jego je­
szcze od czasów małpoluda zzięb­
niętego i zgarbionego wokół swe­
go „solar plexis”, czyli dołka.
Prócz świata zwierzęcego, ja­
kie stanowiło dlań jedyne wido­
czne niebezpieczeństwo, zaczął za­
ludniać ciemność nocy i ponurość
swego umysłu, przewidywanymi
niebezpieczeństwami, zasadzkami,
spiskami stad swego własnego
gatunku i zakradającymi się w
każdym cieniu zabójcami.
Stał się więc człowiek pier­
wotny opadnięty widziadłami swej
wyobraźni. Imaginacja uczyniła
żywot jego jeszcze trudniejszym
do zniesienia. Prócz rzeczywiste­
go niebezpieczeństwa, zaczął być
ofiarą przewidzeń, mnożonyh przez
jego podejrzliwą lękliwość.
Każdy cień był dlań zapowie­
dzią złowieszczego czynu przeciw
niemu, każdy trzask suhej gałąz­
ki już był dowodem zasadzki.
Niebawem stał się nieszczęsną o-
fiarą, więcej cierpiącą ze strony
niewidzialnyb aniżeli rzeczywi-
styh wrogów. Zaczął tak przesą­
dzać podstępczość i straszliwość
swyh przewidzianyh wrogów, że
niedługo sam stworzył nowy świat
i zaludnił go dubami, ku swemu
większemu nieszczęściu.
Lęk stworzył Myśl.
Ta nowa zdolność myślenia,
jak wrzód w czaszce, czy jak
larwa, zaczęła mu w głowie co­
raz to częściej się poruszać i
róść. Zaczął śnić podczas snu.
Opadały go niebezpieczne zmory.
Szamotał się z nimi i kurczowo
zaciskał kawał drewna w dłoni,
lub sięgał we śnie po kamień, le­
żący tuż przy nim. Mięśnie drga­
ły, wykonując mimikę samoob­
rony.
Słońce pogromcą upiorów.
Jakaż to wielka szczęśliwość
wypełniała nagle duszę jego, kie­
dy z pośród ciemnej zimnoty noc­
nej, Słońce przepiękne pękło żół­
tym światłem tuż-tuż na widno­
kręgu, ponownie zatapiając powo­
dzią swej ciepłoty, ponury świat
nieszczęsnego pierwoluda.
Nagle, wszystko było znowu
jasne, piekne, zielenią, śpiewem
ptaków, życiem i dyszące zamiar-
ną otubą! Nie trza się było już
lękać, obracać za siebie i z za­
parciem oddehu nadsłuhiwać, bu­
dzić się co bwila, czy było po co
czy nie. On sam teraz widział,
że niema nigdzie czyhającyb du­
bów za węgłem jaskini. Nie było
już więcej nieprzyjaciół, bo już
nie było ciemności!
Co rano, ponownie pierś mu
wypełniała się szczęśliwością i
otubą, a wyprostowane ciało whła-
niało ciepłotę słońca. Tak jak
drzewa i kwiaty, rozciągał swe
mięśnie i rozprostowywał listowie
swego złamanego dulia.
 Zatem Słońce powróciło! Po­ nia na łatwowiernej ludzkości i
wróciło i rozegnało swą jasnotą nazwali to potem Teologją.
zło nocy! Powrót Słońca był te­ Teologja powstała z przekup­
dy najcudowniejszym wydarze­ stwa złyh Demonów drogą lukra­
niem dnia i życia codziennego, a tywnego pośrednictwa szamanów-
przeć innego życia wówczas nie k a planów. Aby zapewnić sobie
było. Był to najwznioślejszy Cud nocny pokój i ominąć dzienne
życia i świata, bo życie zaczyna­ niebezpieczeństwa, człowiek silił
ło się tylko od Wshod u Słońca a się w melanholijnej nadziei, prze­
kończyło z Jego Zahodem. Mię- kupić najzłośliwszyh Demonów,
dzv jedną nocą a nocą drugą, wy­ by zamienić ih złowolność na po­
pełniało Ono drzewa sokiem a błażliwość. Łapówką czynienia
człeka duhem, wymieniało jego ofiar silił się zamienić Demonów
bezbronność nocnego lęku nową na Bogów. Z , prośbą” przyhodził
nadziejnością, odwagą, która trwa­ do kapłanów, przynosząc prosię
ła aż przez cały dzień, weselem w ofierze, bo wówczas najkorzy­
i jurnym zapałem samczości. stniejszym datkiem była Świnia
Kiedy nocny Lęk dał mu Wy­ lub prosię. (Nasze „prosić” z na­
obraźnię, to wnet wylęgły się z niej staniem rzymskiej judeologji zna­
duby. Lecz po każdym powrocie czyło przynieść prosię na ofiarę
Słońca i wypełnieniu jego serca Bogu, które kapłani zjadali po
jasnością i odwagą, zaczął uży­ odejściu cnotliwego człowieka).
wać tejże samej Wyobraźni do Było wówczas wiele Demonów
przemyśliwania sposobów samo­ najrozmaitszy^, które zmieniały
obrony, wymyślania narzędzi do się, wedle ilości prosiąt danyh
walki i dziennego użytku. kapłanom, na Bogów, aż do cza­
su, kiedy kapłanom znów świń
Wschód, początkiem widnokręgu. zabrakło. Wówczas człowiek mu­
siał stosować wiele taktu i poli­
Skoro Matka Przyroda porzu­ tyki, by dając jednemu Demono­
ciła go. nie wyposażając żadnym wi, nie obraził innyh, a w takim
przyrodzonym przydatkiem samo­ razie kapłani radzili dać ofiarę,
obrony, jak rogi, kły. kopyta itd. także prosiaka, i tym drugim. Po-
przybrał on se Słońce za Ojca, trobu człowiek jednak czuł, boć
Pana i Dobrodzieja. Więc Wshód o tern kapłanom nie ważył się
stał się mu ołtarzem na widno­ mówić, że jedynie Słońcu nie po­
kręgu a Słońce Bogiem, lecz jesz­ trzebował łapówki przynosić w
cze bez szantażu teologji. prosiętah. Wiedział on swym ma­
Z rozwojem gatunku człowie­ ło rozwiniętym umysłem, że po
czego i coraz to świadomszego jednej stronie było wiele Demo­
umiłowania Boga Słońca, powsta­ nów do przekupienia i kapłanów
ła śród rzetelnyh rzesz ludzkih, do wzbogacenia i utuczenia a po
osobna kasta znahorów. czarow­ drugiej, jedno Słońce, wiecznie
ników, kapłanów i wszelkiego ty­ dobre i niczego nie żądające od
pu pasożytów, którzy rozpoczęli nędznego człowieczyny za szczę­
coraz to przemyślniej układać ście i za Życie.
sposoby wyzysku w systemat Miejscem powrotu życia był
najskuteczniejszego pasożydowa- Wsbód. Wshodem zatem była ta
hwila, kiedy na widnokręgu różo­
wy rumieniec niebo rozjaśniał, a
ku tym wrotom Słońca, drżący
człowiek stał zwrócony, wyczeku­
jąc swego prawdziwego Dobro­
czyńcę, niezawodnego Hospodara,
dobrotliwego Lekarza, Pobudzacza
życiodajnej ł ci, Odźwiernego, co
rozwiera nieł ■ i ziemię po prze­
minięciu nocy oświeca, i Dojże-
wacza nasienia w kwiatah, roli
i kobiecie.
Wshód stał się świętym miej­
scem, gdzie Słońce rozpybało wro­
ta nieprześcigłej jasności i upew­
nienia, że wszystko jest dobrze.
Wshód stał się osią Życia wsze­
lakiego, jakoteż człowieczego peł­
zania.
Przez wodę oczu.
Z rozwojem w lęku zrodzonej
Wyobraźni, owocność jej stawała
się coraz to wielorakszą, tak, że
jego narzędzia i bogi mnożyły się
a zawodowi pośrednicy między
nim a światem dubów, zastraszy­
li go w potulność sobie. Teologo­
wie kierowali jego żywotem.
Wedle mistycznyh obrządków,
wkopywał swe szałasy, kierując
wejście ih ku Wshodowi. Kiedy
stroił z pni czy głazów święte ty-
nie dla bogów i demonów, to
zwracał ih przód do Wshodu. Ku
wrotom Wshodu źył i umierał.
A kiedy legł poraź ostatni, by
odejść w daleką wędrówkę za-
grobowego życia, by dojść kiedyś
do „szczęśliwszyh polan niebies­
kiego myśliwstwa”, to wnuczkom
się kazał posadzić twarzą ku
Wshodowi, by po wydehnięciu
duha jeszcze powieki jego nały­
kały się otwartymi oczyma prze­
pięknego widoku świata i nabra­
ły w siebie dość światła, by star­
czyło mu potem na wieki wieków.
A gdy zdradny oszczep wro­
ga nadział go na się, a jego ser­
ce razem z nim, to ostatnim wy­
siłkiem jeszcze ramię wyciągał
ku Wshodowi, by drogi do Wrót
Słońca nie stracić i drogi po­
śmiertnej nie zgubić.
Ciało jego tudziśkie składano
do bruzdy, lub sadzano na pal-
nem gałęziwie, obstawiano gruby­
mi bierwionami, ale miejsce wol­
ne między nimi pozostawiano
przed twarzą, by widok miał na
Wrota Słońca, bo tam go czekało
przyjęcie. Popiół jego potem po­
ło był wsypany do urny twarzo­
wej, by miał czem patrzeć ku
Wrotom Życia, gdzie Słońce go
wyczekuje. Robiono i dziurki w
oczah urny twarzowej, tak jak i
trupa sadzano przedtem ku Wsho­
dowi po to, by światło Odrodze­
nia i Resurekcji przenikło mu do
martwego żywota, przez wodę je­
go oczu, przez ostatnią łzę, jesz­
cze ociągającą się po policzku w
otwarłem, lecz już niewidzącem
oku.
Z KĄD KRZYŻ.
Wshód zatem, stał się prze­
najświętszym kierunkiem, zaś je­
go wrota na widnokręgu stały się
pierwszym i kardynalnym punk­
tem orientacyjnym, Zaliód stał się
tylko drugorzędnym w ważności
i to przez swą smętarną ponu­
rość, bo tam Słońce zanurzało się
na noc. Zaliód stał się ołtarzem
smutnego pożegnania i człowie­
czego osamotnienia.
Tak też człowiek naznakował
poraź pierwszy swój widnokrąg
ziemski, mistyczną krehą podzia­
łu, od Wshodu na Zahód.
Południe uznał za tron swego
Dobroczyńcy Słońca, skąd spra­
wowało swe niebiańskie rządy.
Zaś Północ widział tylko jako
gnieździsko nocy, zimnej i zło­
wrogiej. Tam wyczuwał obwa­
łowi szcze złyh Demonów i cza­
sowe miejsce przeczekania dla
umarłyh, którzy wyczekiwali swe­
go odkupienia wiecznego.
Tak to człowiek zrobił znak
Krzyża na swej ziemi i to był
pierwszy początek Geograf j i.
Uczynienie tyli dwóh przecinają-
cyh się krek stało się początkiem
mapy. Czyniąc ten kardynalny
krzyż w środku kręgu wkoło
widzialnego świata, człowiek sta­
nął na środku jego i wbił cztery
słupy swej wizji na kraju wid­
nokręgu i wsparł na nih niebo,
czyniąc z niego dak, a wówczas
Świat uczynił swym dziedzic­
twem. Nie czynił tego już ręko­
ma, lecz oczyma, które często
włócząc się po widnokręgu, stę­
sknienie spoglądały ku niezna­
nym mu przestrzeniom, ku nieod-
krytym krainom.
Człowiek, zaznaczając pod
swymi stopami krzyż kardynalny,
dla odróżnienia nazwał kończyny
tegoż mianami Wshodu, Zahodu,
Południa i Północy, zaś nazwaw­
szy je, stworzył sobie nowy świat;
świat dotąd niewidziany. Dając
miana kończynom krzyża geogra­
ficznego, zapłodnił się ciekawo­
ścią, z której wykłuła się larwa
tęsknoty za nieznanym, za nie­
znanymi krainami. Człowiek po­
czuł w sobie niezmożony mus ku
zbadaniu, co za tymi kończyna­
mi krzyża, poza koliskiem widno­
kręgu było.
Słowo rodzi Rzecz.
Rzecz rodzi się dopiero po jej
nazwaniu. Tylko twórcza jedno­
stka widzi „rzecz”, zanim się ona
stanie, dlatego tylko on ją two-
rzy, dając jej miano. Hłop nie
widzi danej „rzeczy”, dopóki mu
się nie powie jak się ona nazy­
wa, wówczas udaje, że ją rozu­
mie, mimo, że nazwa tejże może
być w łacińskim języku.
Wszystkie kraski i najsubtel­
niejsze odcienia ih, zawsze były
już od miljonów wieków w przy­
rodzie, jednak są jeszcze dziś lu­
dy w pierwotnym stanie dziku­
sów, które mają zaledwie dwa
słowa na określenie barw. W iii
umyśle zatem, tylko dwie kraski
egzystują. Jeżeli te słowa są „czer­
wony” i „niebieski”, wówczas tra­
wa, morze, drzewa są tylko nie­
bieskie. Ludzkość cierpi na dal-
tonizm, we wszystkih dziedzinah
„percepcji”, dopóki twórcze jed­
nostki nie utworzą nowyh warto­
ści, nadając miana dotąd niewi­
dzianym pierwiastkom.
Tak też i człowiek jaskiniowy
odkrył przestrzeń i dalekość, na­
zywając kończyny krzyża, na
którego środku stał. Poczuł po­
trzebę nieukojoną zbadania tej
przestrzeni i przekroczenia tej mi­
stycznej obręczy widnokręgu, spoj­
rzenia z brzegu jego w dół, bo
napewno tam musiał być koniec,
a może tam spotka swyh przod­
ków? A może odnajdzie nocną
siedzibę samego Słońca?
Spojrzał wokół siebie bezrad­
nie. Jakby tu załagodzić tę tę­
sknotę za dalą, za przestrzenią,
za nieznanem...! Oko jego wodząc
kołem, wślizgło się na grzbiet ja­
kiegoś ugrzywionego zwierzęcia.
A! a gdyby tak usiąść na ten
piękny grzbiet tego hybkiego stwo­
rzenia? Uszy uhwyciły tentent
mnogonogili kopyt! Nazwał go dla
odróżnienia „goniem”, a za okiem
co spoczywało lubieżnie na grzbie­
cie konia, kyłkiem poślizgnął swą
dłoń i już ponigdy źrebaka nie
puścił, po nigdy...
Nazwawszy gonią, już nijak nie
mógł opędzić się parzącej myśli,
by na goniu właśnie dosięgnąć
tyli nieznanyk krain i ulżyć se w
tej bolesnej tęsknocie, by widzieć
dotąd „niewidziane”. Udomowił
se zatem źrebaki, a one rozogniły
w nim niecierpliwość, by naresz­
cie wyruszyć w wędrówkę. W
wędrówkę wyruszyć, tak na krót­
ko tylko! Niedługo powrócić! Tyl­
ko, by boć parę dni... Żeby se
ulżyć...
Nazwy tyli kończyn krzyża
zamieniły jaskiniowca w nomadę
i koczownika.
Konitwa za bezkresem.
Zaczął się tedy gramolić krót-
konogi człowiek z jaskiń, hurmą
zhodzić ze wshodniłi skłonów wa­
pienny li wzgórz i granitowyh gór.
Zaczął opuszczać brzegi rzek i je­
zior, wyłaniać się z puszczy i gą-
szczowyh ukryć, by konie udo­
mowione by wić za grzywę i na­
reszcie, nareszcie ruszyć ku nie­
znanemu, ku łożu Słońca, ku nie­
określonej tęsknoty celowi, ku...
ku...
* *
* Z Krzyża, Swastyka.
Oj zapomniał, zapomniał człek
wrócić do swyłi jaskiniowyk sie­
dlisk! 11 oj, nie wrócił już do sie,
nie wrócił...
Jakoś ciągnęło go dalej i jesz­
cze dalej, jakoś nie mógł dojść
do krawędzi widnokręgu! Hoćby
i najdalej pognał swe gonie, to
nijak nie mógł ruszyć z tego środ­
ka, z tego skrzyżowania się tego
krzyża kardynalnego. Toć to ja­
koś końca nie było temu prze-
ięknemu światu! Po co wracać?
iedy tyle miejsca było na tym
świecie a i pewniej już było w
ciem noś ciah nocy, w tabunie mno­
gim.
Niedługo odkrył człowiek, że
trzymając się bliżej słońca, wę­
drując coraz to bliżej wiecznie
uciekającego przed nim Wshodu,
gonie miały ciągle nową paszę,
bo trawa rosła tam, gdzie prze­
suwająca się pora roku na to
pozwalała. Jeżeli wędrowne błą­
dzenia zawiodły wy błędów poza
wiele widnokręgów i spotkały ih
jesienną porą roku, to zaw­
sze wracali do swego Pana Słoń­
ca, obiecując trzymania się Jego
śladów i thu jego ciepłoty.
Człowiek, uwolniony przez ko­
nia z więżącyh ukryć jaskinio-
wyh i gąszczowyh, zamienił się
w nomadę, w koczownika. Zaś
tabuny bydła, potrzebujące no-
wyh pastwisk, zmuszały go do
zależności o,d dobrej pogody. Więc
krążył on po widnokręgah, włó­
cząc się za sezonowym posuwa­
niem rocznej wędrówki Słoń­
ca. Krążył więc z wiązań najdal­
szym koścem słonecznego powro­
za promieni, jak krowa na past­
wisku przytroczona do wbitego
kołka.
Pewne drzewa i pnące się po­
woje, rosną w górę, okręcając się
wokół własnej osi, w niemej po­
goni za kierunkiem Słońca, które
w codziennej podróży przesuwa
się po nieboskłonie.
Również, jeżeli przez dziurkę
wydmuhamy zawartość jajka i do
wnętrza jego wsadzimy jakiegoś
robaka i zalepimy go papierkiem,
potem położymy na stole, zoba­
czymy wówczas, jak koczownicy
wędrują...
 Jeżeli pokój jest ciemny a za­
paloną świecę przybliżymy do
stołu, to jajko zacznie zbliżać się
do światła. Przesuwając zaś świe­
cę wokół „widnokręgu” stołu, jaj­
ko zacznie wędrować za impro­
wizowanym słońcem. W tej więc
demonstracji zobaczymy duszę
koczowników w miniaturze.
Tak jak jaskiniowiec stworzył
ów krzyż kardynalny i dał po­
czątek robieniu mapy. tak też ko­
czownik dodał owe poprzeczki
w prawo u kończyn jego, dając
ludzkości znak swastvki. Był to
znak i nabrzmiano wskazujące ga­
tunkowi koczowniczemu, tak jak
w znakah dzisiejszego włóczęgi
na trotuarah i bram ab kredą pi­
sane. że: na kończynah tego krzy­
ża, czyli tam po widnokręgu,
Słońce idzie w prawą stronę i że
włócząc się za nim, to jest za
ciepłą porą roku, wszystko się
będzie dobrze działo. Bo bydło
zawsze będzie miało pod dostat­
kiem paszy a hordy koczowni­
ków stały pokarm z bydła.
Migrowanie w prawo po wid­
nokręgu włócząc się z porami ro­
ku, znaczyło zapewnioną ciepłotę,
ucieczkę przed zimami, i najła­
twiejszy sposób życia. Swastyka
była znakiem porozumiewaw­
czym nomadów, nabrzmianem
sposobu życia, które omijało
zmiany pór roku przez zmienia­
nie dowolne terenów pastewnyh.
* *
*
W sanskrycie słowo „swasty­
ka” składa się z „su” (co znaczy:
dobrze, szczęśliwie), i „asti” (zna­
czy: być, żyć. trwać), razem „su-
asti”. Końcówka zaś „ka” jest tyl-
}co późniejszym dodatkiem, praw­
dopodobnie greckim.
Dla włóczący!) się migrantów,
był to znak rasowego Przykaza­
nia. Swastyka była wskazaniem
rasowej mądrości koczowniczej,
wieszezącem, że idąc śladami
Słońca, za ciepłotą pór roku.
nie będą potrzebowali przymierać
z głodu, że nie potrzeba im żad­
nej pracy ni sposobienia zapasów
na zimę dla bydła i siebie, bo
to, co spotkają na swej drodze,
jest dla nih do brania. Bo rze­
czywiście świat był wówczas du­
ży, więc widocznie po to taki był,
by koczownicy mieli co brać i z
czego żyć, bez mozołu i twór-
czyh zabiegów.
Swastyka była wskazaniem,
że skoro świat stoi w miejscu,
człowiek powinien po nim migro­
wać, gdyż to co zniszczy, znowu
kiedyś odrośnie, odbuduje się,
znowu zbogaci, by on mógł znów
powrócić i znowu zbierać plony
ziemi i pracy tyh, co koczowni­
kami nie byli.
* *
*
Popularnie tylko swastyka jest
znaną, a skoro jej nabrzmienne
znaczenie przepadło gdzieś pod
lawiną późniejszyh znaków i oz­
dób asoteryki, przeto dzisiejszy
człowiek wie, że słowo to doty­
czy jedynie krzyża z poprzeczka­
mi „w prawo“ lub nawet bezkie-
runkowego, czyli, że nie odróżnia
w którą stronę są one zwrócone.
Jednak w tej kierunkowej róż­
nicy leży cały świat odmian i zna­
czenia. Był także krzyż zazna­
czony na kończynab widnokręgu
„w lewo”, który również sięga
pradziejów, lecz znamy go dziś
jedynie wedle greckiej nazwy
„Gammadionu”.
W różnicy kierunkowej Swa­
styki a Gamadianu. kryje się naj­
większa tragedja ludzkości i jej
Dziejów. Z tej właśnie różnicy
powstały cywilizacje i cywiliza­
cje upadły.
Gamadjanie.
D1VIDEA. Piktograf na misie z Mezopotamii"
Pierwszy okres praelemicznego stylu. 3000 lat przed
Hryst. Louwr. Paryż.
Najstarożytnicjszy dokument pra-pamięci o roz-
loinie ras na dwa gatunki. Od środkowego krzyża
są zwrócone w przeciwnyh kierunkach. Swastyka
i Gamadjon, w prawo i w lewo. Przed nimi, z
przeciwnych stron, niebo shyla się ku widnokręgowi.
Ponad krzyżem, u góry i od dołu, zawisły grzebie­
niaste hmury, z których deszcz padając na słońcem
spalone stepy, wzbija kłęby kurzu.
Po zziębłyh jaskiniowcah, po
zalękłyh mieszkańca!) puszcz
ciemnyl) i wysoki h drzew, po ry-
bakah z błotnyh stanowisk... przy­
szli migrujący koczownicy. Po
nih zaś przyszli rolni osiedleńcy,
przyszli siewcy ziarna.
Po niezliczony!) wiekah włó­
częgi koczow iczej, w gatunku
człowieka, z. żęły się tworzyć
pewne przemiany duliowe. Za­
częły się rodzić „wyrodki” raso­
we, które burzyły się przeciw te­
mu wiecznemu wałęsaniu. Zaczę­
ły się mnożyć wypadki jawnego
złorzeczenia na tę ih mądrość ko­
czowniczą, Kobiety i mężczyźni
podobnego usposobienia, drogą na­
turalnego doboru, mieli dzieci, te
skupiały w sobie wzmożoną od­
razę do życia koczowniczego.
Więc nastąpił rozdział rasy
koczowniczej. Nowy typ czło­
wieka odczepił się od puia ukon-
nionyh włóczęgów i poszedł „w
lewo”, czyli przeciw mądrości
rasy koczowniczej, bo poszedł
naprzeciw porom roku. Odcze-
pieńcy wybrali se piękne ziemie,
osiedlali się przy rzekah, kopali
doły, pokryli je gałęziami i darnią
i... i... przeczekali zimę przygoto­
wawszy pierwej strawę dla sie­
bie i swojego bydła.
Zamiast włóczyć się za sezo­
nami roku, wryli się w ziemię i
skierowali swe nadzieje „w lewo”
po widnokręgu, czekając na po­
wrót Wiosny. Oni wiedzieli, że
Wiosna, tak jak Wshód Słońca,
powróci do nih, tak jak oni po­
wrócili do życia osiedleńczego.
Jaskiniowiec przebył metamor­
fozę.
Więc zamiast krążyć bezkres-
nie jak to jaje za świecą, w ciem­
nicy duha, oni wręcz indziej się
zwrócili, niżeli ih przodkowie i
zamiast żyć takim żywotem, jakie
im Fatum samo ułoży wedle moż­
liwości wilgoci i ciepła, co trawę
zieleni dla bydła, lub je zabija
razem z koczownikami posuhą,
oni wzięli w swe ręce swą Przy­
szłość i stali się rolnikami.
Najazd osiadły!) krain i wcie­
lanie spokojnej ludności, jako nie­
wolników, w swe tabuny, potem
krzyżowanie się ih z nomadami,
wprowadziło inną krew, inne pier­
wiastki i potrohu nowy typ czło­
wieka zjawił się śród koczowni­
ków. Krew koczownika się zwa­
żyła.
Więc swastyka, czyli prawo-
wskaźny krzyż kardynalny pozo­
stał nadal przy wędrownyh ko­
czownika!), którzy wyrzekli się
odczepieńców swej rasy i klęli ih
znakiem lewowskaźnego krzyża,
czyli Gamadionu. Drogi się ih
rozeszły, a każda była swym zna­
mieniem zaznaczona. Koczownicy
poszli ugorami ku zielonym pa­
stwiskom bezkresów, posłuszni
wskazaniom Swastyki a rolnicy
oranymi bruzdami ku określonym
marzeniom twórczyh znojów, prze­
kornie przyjmując Gamadion za
swoje nabrzmiano.
Przyszłością. Swastyczanie szu­
kali Niespodzianek, zaś Gamadja-
nie wyczekiwali na spodziewane
Skutki swego rozmysłu.
Gamadianie nadziejnie osiedli­
li się i twarze zwrócili „w lewo”,
by twórczym mozołem owocnej
myśli zbudować Tynę i czekać z

DIVIDEA Szukalslci

Gamadion pohodzi z Sans- nią na powrót Wiosny i Pana pór

krytu i składa się z: „gam“ iść, roku, Słońce i wprosić go doń,
„Gamana“ hodzenie, bod, „ga- by uświęcił iii Twórczyń.
min“ idący, a „diana“ religijne
rozmyślanie, względnie „djo“ — Krew z błotem to Ojczyzna.
niebo, oznacza drogę myśli reli­
gijnej lub drogę nieba, ścieżkę A zatem Gamadion oznaczał
bożą. Swastyczanie tęsknili za wręcz odmienne usposobienie ga­
Przestrzenią, zaś Gamadjanie za tunkowe nowego człowieka, gdyż
to usposobienie dało wyraz obu­
dzonej tęsknocie za wzbogace­
niem nędznego żywota dotyhcza-
sowej nomadyki, za przemyślaną
i przewidzianą Przyszłością, przez
twórczy rozmysł.
Tak to gamadianie stali się
ciułaczami zboża i paszy na zi­
mę, suszonego mięsa, ryb i zwie­
rzyny, kowalami kruszców i wy­
twórcami narzędzi wojny i pracy,
garncarzami naczyń i bóstw swo-
ih. wypełniaczami spihrzy bogac­
twem ziem. i duka. Gamadianie,
czyli rolnicy, zrodzili początki
wszystkih Cywilizacji. Oni dali
i wzbogacili duha całej Ludzko­
ści, Twórczy nem.
Ih świadoma przemyślność
przewidziany!) zamiarów uświęci­
ła proroczą nabrzmienność Ga-
madionu. Siejąc ziarno w bruź­
dzie i pieczołowicie czekając na
jego kiełkowanie, a potem na plon
jego, stali się oni pierwszymi
Obywatelami tej Ziemi.
Ci nieustępni siewcy ziarna
objęli swą glebę w posiadanie,
przywarli do jej piersi, walczyli
0 nią. Siączyli swą krew i krew
najeźdźców, nie by zdobywać
więcej, niż im było trzeba, lecz
by bronić świętej dla nih grędzi-
ny pod własnymi stopami.
Było to coś do owej epoki je­
szcze niesłyhanego, aby człowiek
walczył o „zwykłą glinę”, własną
1 cudzą krwią ją boleśnie użyź­
niał, nawet umierał za nią. Swa-
styczanie nagle uwidzieli przed
sobą pierwszyh Obrońców żyz­
nego błota, pierwszyh Obywate­
li tego Świata, t. j. Rolników.
Nie dziwota więc, że niedługo
wzbogaceni własnym trudem, Ge-
madianie mieli swe sioła i grody,
pola zbożem ciężarne a i owocem
rozmaitym, świątynie, śpihrze,
skarbce, społeczny postęp i Twór­
czyń, sezonowo napadane, gra­
bione i stale kaleczone przez fior­
dy koczownicze, które jedynie
były zależne w dobrobycie swo­
im od dobrej pogody, pory roku,
co trawę dawała, przypadku wo­
jennego wymusu i ih nieprzewi­
dzianego Fatum.
Pasożytnicze osy Swastyki
przeszły metamorfozę, z pastuhów
stały się wyłącznie wojownikami
dla grabieży. Stały się postrahem
ułów, w któryh mozolne pszczo­
ły Gamadionu ciułały słodki miód
znoju rasy twórczej.
Gamndjon znaleziony na Rusi.
Gamadion znakiem Ojczyzny.
Gam adion był nabrzmianem
rasy nowej, której cehami były
wizja twórcza, przemyślność na-
kreślonyli z góry zamierzeń, bu-
downiczyh grodów, świątyń i og­
niska domowego. Stał się zna­
kiem tyk, co uświęcili Rodzinę,
jako podstawę swego społeczne­
go systemu, co budowali drogi cy­
wilizacyjne i spisywali swe Dzie­
je, gdyż godne były spisania.
Przede wszystkim stał się Ga­
madion emblematem narodzicieli
pojęcia Ojczyzny i jej znaczenia,
godłem najpierwszego Patriotyz­
mu, w przeciwieństwie do Komu­
nizmu koczowniczej Swastyki.
Ponieważ Swastyczanie prawie
że sezonowo gruhotali mury ob­
ronne wszystkjh ludów ziemi po­
przez ciągłość tysiącleci, to też
ih Swastyka była wszędzie za­
wleczona jako ozdoba i przejęta
później, bez świadomości jej po­
czątków i nabrzmienności. Mimo
jednak jej złowrogiej asocjacji,
noszoną była przez rolniczą rasę
jako „pamiątka” ozdobna, po ode-
szłyłi najeźdżcah koczowniczyh.
Zaś Gamadion, nie będąc potrzeb­
ny rolnikom, tak jak Swastyka
koczownikom, jako wiecznie nie­
zbędny nawoływacz do ciągłego
ruszania za pastwiskami wedle
posunięć pór roku po geografji
świata, zostawał po troku coraz
to więcej bez mistycznego i okre­
ślonego znaczenia, tak, że zaginął
między nic nie znaczącymi ozdo­
bami. Wreszcie po zatraceniu
również i wojowniczości koczow­
ników, razem ze Swastyką został
zrównany jako nic już nie mó­
wiący świadek pradziejów, a dziś
zniewolony do ozdabiania kała­
marzy, albumów letniskowyh i flag
naród owy b, bez zrozumienia ni
odróżnienia.
Gamadion skierował stopy i Wolę
swyh wyznawców ku „dziecinnie”
wierzonym Ideałom, bez względu
na zimno zim i ponurość pór de-
szczowyh, mimo ciemności i lęku
przed północnym niebem; tylko
aby zarobić to, co zdobędą tru­
dem własnym, by zasłużyć na to,
co sami stworzą.
Czego ślepa Opatrzność czę­
sto by nie dała Swastyczanom,
nie dawszy im sposobów przewi­
dzenia posuhy i śmierci w burzah
piaskowyh, to Rolnictwo i Wyna­
lazczość samaby wyładowywała
sjpikrze plonami roli i darzyłaby
Gamadian wszelakim dobrobytem.
Gamadion jest znakiem heral­
dycznym gatunku ludzkiego, co
opętanym został uczuciem nie­
zgodności ze swymi koczowniczy­
mi przodkami i porzucił ih dzie­
dziczną modłę nomadnego próż­
niactwa i włóczęgowskiego paso-
żytnictwa.
Dlatego potomkowie Gama­
dian wiecznie postępują naprzód
cywilizacyjnie. Ib odrębne cywi­
lizacje potem fermentowały się i
dały skrystalizowane Kultury, bo
Gamadianie odkrywali i porząd­
kowali prawa przyrody, nauczali
wiedzy i ją pomnażali, wynaleźli
naukowe sposoby, które potem na
swój pożytek zaprzęgli do służby,
zaś obrotowi koczownicy nadal
pozostają zawsze tacy sami, wie­
cznie krążąc, lub straciwszy wo­
jowniczość duha, wiecznie prze-
drzemiając swą wegetacyjną egzy­
stencję.
* *>.
* *
Koczownicy nigdy nie postę­
pują naprzód. Samo to wyraże­
nie ma inne asocjacje dla nas a
inne dla koczownika. Nigdy on
nie czyni jakihkolwiek wynalaz­
ków, nigdy niczego nie buduje.
Indianie obu Ameryk składali się
z obu gatunków, t. j. koczowni­
czego i rolniczego. Koczownicy,
będąc prawiecznym gatunkiem,
byli już przed cywilizacjami Ma­
jów, Tolteków, Azteków, Na-
hua’ów.
Cywilizacje przed-kolumbiaó-
skie najwznioślejszym Twórczy-
nem zakwitły, dojrzały na prze­
strzeni wieków i przepadły, lecz
koczownicze ludy tyk lądów aż
do czasów dzisiejszyh nigdy nie
wzniosły się ponad życie stado­
wego komunizmu nomadów, ni
też upadły jeszcze niżej, lecz za-
howały swą bezcelową wegetację
ospałego przeżuwania hwili „obec­
nej”. Dla nih czas nie istnieje.
Oni są zawieszeni w bezczasie.
Koczownik wmusza swą larwę.
Raz nu jakiś przeciąg dziejo­
wej przerwy, stado koczownicze,
rozrosłe do potęgi wojennej, przez
wmuszenie w swe ciało innyh
podbityh hord, najedzie osiedleń­
czy lud rolniczy, złamie jego ob­
ronność swą nieludzką bezwzględ­
nością. Potem, wałęsa się dłużej
„na jednem miejscu”, by zażywać
wygód i dobrobytu podbitego kra­
ju, co stworzył je swym trudem
rolniczym. By trzymać w swej
przemocy lud podbity, najeźdź­
cy muszą pozostać z nimi sami.
Zniewoliwszy lud, zniewalają i
kobiety jego, tworząc nową rasę
mieszańców. Mam na myśli Ger-
mano-Słowiańskih Niemców.
Ten trzeci pierwiastek mie­
szaniny rasowej, zahowując stra-
szliwość usposobienia nomadów
najeźdźczyh i cehy twórczej ce­
lowości tubylczej ludności, oka­
zuje więcej inicjatywy w taktyce
i sposobah dohodzenia do przo­
downiczy h stanowisk państwa.
Niedługo mieszańcy za władają
państwem, a życie społeczne i
polityczne przehodzi gorączkę
wzmożonej żywotności Dzieje,
nawet, zyskawszy nowej krwi ra­
sy bezwzględnej, wyrażają się w
rozrywającej wszystko ekspansji
terytorialnej
Takie wydarzenia zdarzały się
często w dziejah różnyh narodów.
Taka bio-hemiezna mieszanina na­
stąpiła w Hinab, po najeździć Ta­
tarów, w greckim Konstantynopo-
tu po najeździć przez Tataro-Tur*
ków. W Hiszpanji po najeździć
Arabów. W krainie Nahua’ow
(Pół. Am.) przez Azteków, co sa­
mi zostali zawojowani Twórczy-
nem i nawet językiem zniewolo­
nego tubylstwa, i wreszcie na zie­
mi a h sławiańskih po zawojowaniu
ludu sławiaóskiego przez koczow-
niczyh Wandalów Atilly, germa-
nina.
Czasami bywało, że ten trzeci
pierwiastek rasowy, owa pośred­
nia masa mieszańców, stosownie
do rozwoju dziej o wyli sytuacji,
przejmowali miano ludu tubylcze­
go, czasami zaś najeźdźczego. (Z
Polskih Rusów, czyli P rusów po­
wstał Pruski duli).
jednak z mieszaniem ras jest
tak samo jak z mieszaniem pier­
wiastków hemiczńyh, jeno trud­
niej jest przewidzieć skutki tyhże
i ustalić prawo; jakie będą dodat­
nie, a które ujemne. Wzajemna
reakcja pewnyh składników zmie-
szanyh razem, będzie trwała tyl­
ko tak długo i w takiej sile, za­
leżnie od proporcji złożonyh pier­
wiastków.
Mieszaniny zaś również mają
swe wyznaczone przeciągi, czasy
ko—reakcji, lecz dotyhczas nie
przypuszczalny temat do rozmy­
ślań, nie był spostrzeżony, więc i
nigdy nie przewidywany przez
Mężów Stanu i Zwycięskih na­
jeźdźców.
Powrót do Prototypu.
Im większa masa mieszany!)
proporcji ludu najeźdczyli koczow­
ników z twórczymi rolnikami tu­
bylczej była zlaną, tym większą
będzie ta trzecia rasa mieszańców,
tern dłuższą będzie „arka” dzie­
jowej żywotności.
 Jednak, wedle złożonej pro­
porcji, niedługo owa zapożyczona
doza krwi, zużywa się a ponow­
nie, pierwotne cehy obu stron po­
wracają do każdej rasy osobno.
I znów koczownicza rasa oddzie­
la się od rasy rolniczej, bo ten
trzeci pierwiastek zaczyna się
„ważyć"" i powodować rozpadnię-
cie się na odrębne bio - heroiczne
składniki.
prototypu. Każdy gatunek doby­
wa z głębin rasowej podświado­
mości dawno porzucone nabrz-
miana Swastyki lub Gamadionu.
Każda strona, zahowując przez
długi czas potem, cehy swyh pier-
wiastkowyh wrogów wypluwa z
siebie ze wzgardą i odrazą, ową
krew co ih rasę „skalała”. Każda
roklamuje wobec świata z głę-
okim uczuciem, swą rasową łą­
czność ze swymi pradziadami z
zamierzhłej przeszłości. Każda od­
żywia i szczuje w sobie instynkt
napastliwości.
I znowuż, ci co należą do tu­
bylczej rasy, jak ciało epilepty-

Najstarsza moneta polska, Mieszka I-go (963-992).

Był to pierwszy hrześcijaóski książę a ostatni jawny
Poganin. Widać na niej trzy Gamadjony biegnące
w lewo ponad kołem widnokręgu, wewnątrz którego
mieści się kardynalny krzyż. Już tego się nigdy
więcej nie widzi na żadnyh innyh monetah sławiań-
skih czy obcych. Na odwrocie jej, mieści się znak
Gamadjonu u szczytu widnokręgu; godło rodła Pia-
stowiczów.
Ta monctka jest wprost cudownej wartości jako
dokument naszego pohodzcnia rasowego. Hrześcijań-
stwo zniszczyło tę prawieczną tradycję i zatarło pa­
mięć naszego duhowego rodowodu.

Mieszanina polsko - germańska

zrodziła cywilizację Niemiec. Za­
nik sławiaóskiej krwi w niemiec­
ki!) żylak spowoduje upadek ih
cywilizacji a wzmoży tytanizm
Kultury Wojny. Niemcy wówczas
powrócą do prototypu czysto ger­
mańskiego i staną się cywilizo­
wanymi koczownikami, lh twór­
czość stanie się tylko wojenną, a
dzieje ih znów najeźdźczymi —
jak przystało na Swastyczan rasę.
Germanie nareszcie się wyzwolili
z dobroczynnego i nathnionego
opętania krwią słowiańską.
Wówczas znowu koczownicy,
odczuwszy dreszcz metabolizmu,
powracają do prawie - że zapom-
nianyh tęsknot swego rasowego
TWÓRCZAR.
Prawieczne znamię Rolników...
Droga Boga własnego,..
Deh jego w Twórczynie wszelakim...
Słowo wskaźne dla dziejów.
Śmiertelne wyzwanie najeźdźcom...
Płat miodny dla przyjucioły...
Czarno-biały nakaz w Wielkiej Potrzebie,..
Tęczowa jasność w pewnocie Pokoju
Twórczar!
Państwowe godło Wielkiej Sławji...
Najświętszy przykaz Jednoty.
S. z W.
ka opuszczone przez „djabła” w pożyczki krwi rolniczo - twórczej,
ludowyh zabobonah, przeżywa śród wielkiego łomotania kotłów
wstrząsy opróżnienia. Nie mając wojennyh, wyrzucają przeciw wia­
usposobienia koczowniczego by trowi sztandary z prawieczną Swa­
„znów” poczuć tęsknotę za bez­ styką.
miarami świata, pozostają dłużej Jak migrujące ptaki, zbierając
oszołomieni i raczej pragną odpo­ się na wielkih polanah, by plano­
cząć, po nawiedzeniu zmory, na wać nową dziejową wędrówkę,
własnej ziemi, tam gdzie są, gdyż zabiwszy śród siebie najsłabszyh
ih rasowym nabrzmianem jest Ga- przed wyruszeniem, ślą ku naj­
madion. dalszym krańcom swego straszli­
Ale za to przebudzeni i odra­ wego rasowego tabunu okrzyk
dzający się byli koczownicy—na­ „Drang Nach Ostend“!!!
jeźdźcy, po „oczyszczeniu" się z Stali z Warty.

Dla czego!
Artykuł „Swastyka a Gamadjon” na­
pisałem po angielsku w 1934 roku w Ka­
liforn) i. Po powrocie do kraju w 1936
dałem przetłumaczony nu polsczyznę
„Krakowskiemu Kur, 111.” Miano go wy­
drukować, lecz przez jakiś czas wahano
się, w jakiej go wydać formie, ze wzglę­
du na jego długość.
Kiedy to odkładanie wydało mi się
jakoś dziwnem, zwróciłem się do Marja-
iia Dąbrowskiego, (który jest hrześcijań-
sko-polską wywieszką Bnej Brithowego
koncernu łCKa) o zwrot tegoż. Mimo
wiecznyh obietnic, zwierzhnik jego, Żyd
Schperber a główny redaktor ICKa, nie
tylko że nie zezwolił na oddanie ręko­
pisu, lecz otwarcie odmówił zwrotu tej
pracy. Patetyczną była komedja, grana
cie zniszczyli mój rękopis, który właś­
nie o Koezownikah i Rolnikah mówił.
Dano wystarczająco czasu swemu paso-
żydowi, oy mógł po swojemu napisać
twórczą Myśl goja polskiego.
Tak to się niszczy polski twórczyń,
a zasługi oddaje pasożydom. Pasożyd
jest natylimiast okrzyczany twórczym
myślicielem, a Słowianin zamordowany
milczeniem. Może zauważyliście to wro­
gie przemilczanie, stosowane przez słu-
goja Dienstl Dąbrowę i całego ICKa, od
półtrzecia roku ? Żydzi z ulicy Św. Jana
(Bnej Brith) rozporządzili zabić Polaka
Szukalskiego przemilczeniem, jak kazali
zabić Codreanu, pośredniością pozorów.
* *

przez pana Marjana, który hciał zaku­

wać pozory, iż on to jest zwierzhnikiem,
a nie Żyd Schperber.
Po upływie półtorarocznego czasu i
kilku awantur, jakie wystroiłem obuin w
redakcji i w Pałacu Sztuki, nagłe ukaza­
ła się „naukowa” praca Żyda Grossa,
docenta tin. Jag. o „Koczownikah i Rol-
nikali”, wydana przez Osolineum i z
entuzjastyczną przedmową prof. Mali­
nowskiego z Londynu, który określił ją,
jako wielkiego znaczenia naukowego.
Otóż Żyd Schperber ma sobie pod­
władnego Żyda Grossa, brata owego do­
centa, który również pracuje w iCKu.
Aby ułatwić „uczonemu” pasożydowi, ci
Żydzi łudzili mię półtora roku, a wiesz-
Powody do tyli i innyh mahinaeji
są łatwe do przejrzenia, kiedy się pomy­
śli, iż ten to właśnie ICeK szerzył od
lat nienawistną kam pan ję przeciw naro­
dowi czeskiemu, wydając poza codzien­
nym jadem, również książki judzące i
prowokujące wzajemną nienawiść mię­
dzy nami, by nas rasowo podzielić i
dziejowo osłabić. Słowo „judzić” pobu­
dzi od JUDA, Judy, Juden.
Naród polski i reszta Sławian hcą
wiedzieć: za co Żyd Schperber, główny
Żyd kierownik ICKa, otrzymał trzy
NAJWYŻSZE ORDERY od Nieboszczy­
ka Ojca Świętego, i eden z nih Akademji
watykańskiej ?
 Hcemy również wiedzieć, lakie or­
dery otrzymał ksiądz — Zdrajca Tisa, za
zniszczenie Wolności Słowackiego Na­
rodu?
Polski Naród lice wiedzieć, za czy­
im zezwoleniem, Centralne Biuro Ży­
dowskie na Europę, (ul. Jana w Krako­
wie) jest właścicielem NAJPOTĘŻNIEJ­
SZEGO pisma codziennego w Polsce ?
Czyim więc dziełem była wiecznie
pod judzana nienawiść polsko-czeska ?
Czy jest może jakaś łączność z po­
wyższymi, między kierownictwem pro­
pagandy nienawiści między-sławiańskiej
Negro-Źyda Schperbera a.......tymi naj­
wyższymi odznaczeniami Klerozy ?
Stuli z Warty

K5 VKVUe
Najdawniejszy epos\slawiański z 1186 roku.
IV. Syn miózł zezwłok ojcowy do świę­
■ tej Zofji kijowskiej.
Był czas Trojana, minęło mrzemię Oj, siał kniaź Oleg niedrużstwa i
Jarosława; zbierał je, Biadosławic!
Były boje Olega, Olega Śmiatosła- m
mica, Żywot wnuków Dadźbożyh tonął
Drążył mieczem niedrużsimo, szy- w waśniah i swarah,
py po ziemi rozsiewał Rzadko wtedy na Rusi obaczyłeś
1 obwołał wyprawę w tmutorokań- rataja,
skiem gardziszczu. Jeno krucy żarłoczni, Czarnoboha
Dał słyh onej pobudce wielki Wsie- złe syny,
wołod przed laty, Pospół z wronmi skrzeczeli, wę­
Nie zwolił uszu dla niej Włodzi­ sząc z dala padlinę.
mierz, kniaź w Czernikowie. Tak to drzewiej bywało, w bitew,
Pognał Borys za sławą, ale ją zgo­ bojów mzdzie smutnej,
nem okupił: Lecz nikt ninie nie pomni takiej
Padł tam wiciądz dorodny, syn rzezi okrutnej.
Wiaczesława waleczny,
Poległ mszcząc się Olega, krwią
spryskał łączkę zieloną. Od przedświtu do oćmy, od wie­
m czora do brzasku,
A z tej łączki zielonej, z nad smęt- Świszczą szypy strzaliste, włócznie
nyh nurtów Kajały łamią się z trzaskiem,
Kniaź Jaropełk wiózł ojca na uher- Oręż grzmi oj, po zbrojah, w szło-
skih łoszadziah, my biją tasaki,
W połowieckiej ukrainie, w syrdcu Nie wesoła nam, bracia, godzina,
ziemi nienaskiej. Oj, nie wesoła nam pora nastała!
Lęhy, krwią ugnojone, siane kością, ■
pakością, Rzekł brat bratu: „To moje i to
Kopytami zorane, obrodziły żało­ moje“,
ścią. I o ziemię się brat z bratem swa-
m TZIJ
Szum szumi zaś, dzwon dzwoni I o matem powieda, że wielkie,
kajś, A hań czyha pohaniec wraży.
Coż mi przed jutrznią szumi, ■
dzwoni? Sami sobie naraili niedolę:
To Igor wódz, to Igor kniaź Owoż przyszli Połowcy, Igorze!
Nawraca pułki, polem honi. Oj, daleko pofrunąłeś sokole,
Ah, żal-że mu, żal, ciężki żal Goniąc ptaki zaleciałeś nad morze.
Miłego brata Wsiewołoda: ■
Dwa dni trwał bój. Trzeciego dnia A nie wskrzesić już drużyny rą­
Nie zdzierżył Igor wojewoda. czej !
Hań z bratem brat, hań z bratem Słyhać Żeli, Kariny płacz rzewny,
brat Idą z Rosią z rogiem gorejącym
Nad rzeką żegnał się Kajałą. 1 żar - popiół roznoszą pogrzebny.
Znak łupały padł, proporzec padł, u
Z tętnic krwie — wina nie stało. Żony ruskie szlohają, zawodzą:
■ Nie ma mężów naszyh miłyh, nie ma,
Bo napoili swatów krwią, Ani duma nam o nih podumać,
Sprawili tryznę — klęsko! klęsko! Ni pomyśleć, ni ujrzeć oczyma!
Za ziemię swą, za ziemię swą Złota — strzybła nie uzbierać wdo­
Polegli w bojah śmiercią męską... wie,
Ah, trawy drżą, żałośnie drżą, Nie masz mężów!—pomarli Łado-
Stromy się kłonią z piejbą tęskną ... wie!
■
■ VI. Jęknął Kijów z żałoby, bracia,
Nie wesoła n \ bracia, godzina, A Czerników z napaści srogiej.
Oj, nie wesoła pora nastała! Płynie boleść tłustą ziemią ruską,
Krzepę naszą pokryła pustynia, Połoniły ją łupieżcę—wrogi.
Dziewa — Krzywda w ruskiej zie­ Ninie kuną dań od dymu płać im!
mi wstała. Oj, źle, bracia, kiej jest gniew śród
Wstała Krzywda z Dadźbożyh braci!
zastępów, Obudzili Igor z Wsiewołodem
Po twej ziemi idzie, Trojanie, Tę niezgodę, co ją uśpił ojciec.
Łabędziami skrzydły pluszcze m
W rzece Donie, w sinem morzu — Groźny był ów Swiatosław kralo-
oceanie. wic,
Stare dzieje, tłuste lecia przypo­ Kniaź kijowski, bolszy Olegowic!
mina, Burzą był! Runął gromem w Po­
Jaka sława była drzewiej, jaka łówce,
hwała, Góry, lasy poraził jak owce,
Zmiażdżył, w pień niedrugóm mie­ A synowi nie będzie pieśni
czem, wyciął, I nie dadzą mu czci — hmały,
I myhłeptał potoki, nurty rzek Bo zasypał ruskiem złotem i skar­
mszyli zmącił. bem
A Kobjaka z nad zatoki — mihurą Wody rzeki połowieckiej Kajały.
Przeniósł wściekłym pędem ponad, Zstąpił Igor ze złotego łęku,
górą, W koszczejowy siadł, książę —
Wyrwał z pułków żeleźnyh uścisku, pojmaniec!
Śmignął hanem, jak kamieniem z ■
procy — O, lutości! O, nędzo! O, jęku!
I spadł Kobjak m kijomskiem zam­ Rozpanoszył się mścimy pohaniec!
czysku. Pod brzemieniem się ziemia ugina;
m W gardah smętek, radość uleciała,
Tedy gędzą Niemce i Grekomie, Nie wesoła nam, bracia, godzina,
Pieje dymy Wenecja, Morawa, Nie wesoła nam pora nastała!
Sławią knezia obcy rybałtowie,
Gędźbą sławią knezia Smiatosława. TI. Ł. L. C. d. n.

Szukalski

PASOŻYDZI
jedni jak i drudzy.
Przyjdzie kiedyś czas, że Ży­
dzi będą dedykować bóżnice imie­
nia Hitlera za to, że zmusił ih do
zdobycia sobie własnej Ojczyzny
i przez to stania się Narodem.
Wówczas uznają go za Bicz boga
Hjeh Weba i jako takiego czcić
w nim Wysłannika , że znajdą
argumenty w nowej jakiejś iilo-
zofji ku wytłumaczeniu jego nie-
ludzkih rządów i odkryją jakieś
biblję tłumaczy się, jak najwy­
godniej dla danej epoki.
Dla czego Niemcy dzisiejsi
najpierwsi „połapali się“ na pa-
sóżytnictwie Żydów i rzymskiej
Klerozy, wyjaśnię poniżej. Pod­
łożem do tej bezwzględnej walki,
jest ih psyhiczna pokrewność pa­
sożytnicza, przez swe pohodzenie
koczownicze jako ras.
*
* *

nowe tajniki talmudycznej adaka- Można powiedzieć, że naród

dabry, z któryh dowiedzą się iż
spodziewanym był przez proro­
ków. Łatwem będzie wówczas
dowieść iż nie był on czystym
Niemcem, lecz wywodził się z
„wybranego ludu“. Historje pisze
się wedle woli politycznej, i jak
niemiecki i jego kultura skończy­
ły się z hwilą zwycięstwa Hitle­
ra nad duhem niemieckim. Nie
zdażało się w dziejah narodów
takiego nagłego przerwania ciąg­
łości narodowo cywilizacyjnej jak
w niedawnym przemienieniu się
Niemiec w zupełnie inny naród i
inny gatunek człowieka.
Zapuszczenie pasożytniczej lar­
wy w Słowiańskim ciele.
Po przewaleniu się przez Alpy
krwiożerczy!: hord Atilly i zwie­
zieniu zrabowanyh skarbów ze
zniweczonego Rzymu i skupienia
się ih w Europie centralnej, roz­
począł się musowy postój paso-
żytniczyh najeźdźców nad krań­
cami nieprzebyty!) błot. Siedlisko
rasy słowiańskiej zapadało się
pod ociężałymi stopami włóczę­
gi!) Hunów, nie obznajmionyh ze
sposobem życia śród bagien.
Jakkolwiek niezrównani w wal­
ce na otwartym stepie i śród gór-
skih przełęczy, wojownicy Atilly
nie mogli się mierzyć z tubylczy­
mi obrońcami słowiańskiej kniei.
Poprzez ponure puszcze prze­
drzeć się nijak nie umieli a wra­
cać przez Alpy do zniszczony!)
przez siebie krain już nie było
poco.
Słowian dało się tu i tam wy­
pierać w głębiny ciemny): zarośli,
lecz czyniąc to również potopić
całe tabuny swyh wojowników w
tyh przeklęty!) trzęsawiska!), co
w końcu jasnem się okazało Ger­
manom, że zostali wprowadzani
w bezdenne głębiny przez pod­
stępny!) tubylców. Dziwnie jakoś
gniezdzisko. bagienne nie pohła-
niało swyh dzieci a jedynie sa-
myh najeźdźców. Germanie mó­
wili między sobą, iż Stawianie
smarowali sobie stopy jakimś gu­
slars kim tłuszczem i dla tego nie
tonęli w bagnali. Prawdą jednak
było tylko to, że wodzami śród
Sławiańskih szczepów byli ci, co
umieli wodzić swe woje między
wodami i zwano ih „woje-woda-
mi“. Kto wieść umiał swe woje i
nie stracił żadnego ze swoih, ten
był wojewodą.
Z musu koczownicy Hunowie
pozostać musieli na jednym miej­
scu. Ih przenikanie w głąb sła-
wiańskiego terytorjum było bar­
dzo powolne i bez żadnyh ceh
rycerskih zmagań. Koczownicze
rabusie postępowali trzy kroki
wprzód, lecz cofali się dwa kro­
ki, pozostawiając w bagnah gra­
molące się ręce swyh potopionyh
żołnierzy, niby błotne raki. Zdo­
bywali slawiańskie tereny w co-
dziennem wypieraniu tubylczej
ludności i wydzieraniem jej przy-
rodnyh praw drobnym podstępem.
Nie mogąc walczyć śród bagien­
nej kniei i po rycersku, wykorzy­
stali prawa sławiańskiej gościn­
ności, za którą płacili zdradą.
Znalazłszy się w terenowej pu­
łapce między Alpami a sławiań-
skimi bagnami, zmuszeni byli po­
zostać i czekać na lepsze zrzą­
dzenie losu.
Naturalnie, straszliwe bagna,
jakie pokrywały prawieczną Sła-
wję nadwiślańską, która kiedyś
była dnem morskim, nie wysyha-
ły dość prędko by umożliwić na­
jeźdźczym pasożytom dalsze ru­
szenie „nach Osten“. Ih postój
przedłużał się z roku na lata, a z
nih na dziesiątki i wreszcie na
setki lat. Bagna były zaporą dla
najeźdźców, lecz i stały się też
największem nieszczęściem Sła-
wian, gdyż na skutek nih atil-
lowscy pasożyci zamiast najehać,
podbić, ograbić, zniszczyć a po­
tem ruszyć dalej i dalej, wedle
wskazań Swastyki, „nach Osten“!
„nach Osten“!, to oni pozostali a
pobyt zamienili w stałe bytowa­
nie.
 Tubylcze Sławianki hodziły formie dzisiejszej „P rusy“, „p’m-
brzemienne, obnosząc w swyh ży- ski“.
wotah swe przyszłe pognębiciele, Twórczość „p ruskiego duha“
owoce zniewolenia, wrzody raso­ była spuścizną sławiaóskih rolni­
wego znieprawienia. Niewiasty ków, boć wszelkie Kultury i Cy­
zniewolone sromotą rozłożą, ro­ wilizacje wyszły z Rolnictwa. Bez­
dziły sławiańskie dzieci o duszy względność zaś wywodziła się z
germańskiej. nomadów atillowskih, boć wszel­
Z biegiem czasu, synowie tu- ka bezsercość jest cehą wszelkih
bylczyh niewolnic stawali się na j­pasożydów. Twórczość jest wy­
bliższą służbą swyh nąjeźdźczyh nikiem dobrotliwości człowieka,
ojców. Zaś synowie ih sąmyh i który ciężkim mozołem dobywa
wnukowie, przez blizkość krwi i z siebie samego jak i ze skorego
prywatne zpoufalenie, dohodzili modlona gleby sposób do życia i
do odpowiedzialny!! stanowisk w wiarę w nadzwierzęcość swego
wojennej bierarhji, tern więcej iż gatunku, czyli Człowieczeństwo.
przynosząc po tubylczyh matkah, Bezwzględność koczowników jest
twórczy pierwiastek rolniczej wy­ wynikiem częstyh migracji za no­
myślności. zyskiwali łatwo po- wymi terenami pastwisk, któryh
wszehny mir u beztwórczej hor­ żywicielskość zmienia się z pogo­
dy Germanów. dą na dolinę głodu, kiedy posuń a
spali trawę w stepah. Wówczas
Narodzenie Germanji dziełem trzeba przerzucać cale tabuny by­
potomków sławiańskich. dła i ludzi w te krainy, gdzie we­
dle doniesień szpiegów, trawa łasi
Tak to powstał trzeci pierwia­ się ponętnie, a do któryh trzeba
stek międzyrasowy, złożony z dotrzeć w określonym czasie,
mieszańców Stawo - atillowskih. inaczej stada popadają po drodze.
Przez swe zdolności twórczo-wy- Któż wówczas zwraca uwagę, że
myślne, stał się ten pierwiastek czyjaś matka czy dziecko nie mo­
pośredni, przodowniczą pobudką gą nadążyć? Nikt czekać nań nie
wszystkih poczynań a Wola jego, może, takie współczucie może spo­
dziedzictwo bezwzględnyh ko­ wodować śmierć wielu, przez
czowników, stała się kształczynią opóźnienie. Nieb mrą! Słabi nieb
przyszłyh Dziejów w ciasnym ko­ giną, gdyż są przeszkodą! Bez­
le ówczesnej Europy. Tę twór­ względność jest potęgą nomadów,
czą wolę, cehę złożoną ze Sławo- bezsercość, orężem pasożydów.
atillowskik ceb psyhicznyh, w Oba te gatunki, na osobności,
późniejszej epoce przeważające miały dwie zasadnicze cehy ha-
tubylczych, świat nazwał„P’ruskim raktem. Germański nosił w so­
Dunem"'. Określenie to oznaczać bie pionowego duha Woli bez­
miało niby „germańskość“, lecz względnej, lecz wyzbyt był tego
dla antropologa i etymologa zna­ twórczego juru myśli co Wolę za-
czy ono właśnie Sławiańskość ra­ pładnia. Więc zamiast stwarzać
czej, gdyż słowo „Prusy“ są zlep­ nowe wartości, koczownik wypeł­
kiem dwu słów „polskih Rusów“, niał w „swój” sposób tę tęsknotę
które zahowaly jeszcze do dziś do twórczości w sposób negatyw­
swój dawny dźwięk zanikowy w ny, niszcząc wszystko co napot­
kał, gdyż najpierwszą pobudką
wszelkiej twórczości jest rozkosz
w powodowaniu zmian.
Dziecko nie mogąc zrobić lal­
ki, zadawala swą wolę do powo­
dowania zmian przez popsucie jej.
Ta tęsknota jest obecną u obu
gatunków. Lecz wedle ih uzdol­
nienia 'zadawalają się w najmoż-
liwszy im sposób. Rolnicy do­
świadczali rozkoszy, zmieniając
dziki Świat wokół siebie, tworząc
bruzdy w roli, stawiając domy i
świątynie, wymyślając sobie bogi,
nadając im kształt w drzewie i
kamieniu, wdehając potem Duha
Świętego w bałwany, dłonią rzeź­
biarza. Tego jednak nomadzi nie
zdolni byli tworzyć wokół siebie,
więc najłatwiejszą sobie modłą,
zamieniali świat wokół siebie, mi­
grując po nim i niszcząc go, a w
ten specyficzny sposób doświad­
czali rozkoszy, zadość czyniąc tę­
sknocie powodowania zmian.
W przeciwstawieniu do piono­
wego duha najeźdźców, Rolniczy
gatunek Sławian był obdarzony
darem Wymyślnej Myśli. Lecz cóż
z tego, kiedy poziomy ten duli
sławiański zdeprawowany później
katolicyzmem, z zadka przyjmo­
wał dotykalny wyraz Inicjatywy,
będąc wyzbyty przez naukę talmu-
dyczną Żydziejów teologji rzym­
skiej, która potępiała wszelki od-
ruh Samowoli, czyli Swawoli f
Toć do dziś dnia wyhowki uha-
łaconyb szamanów, wyhowują
młódź naszej rasy w duliu dulio-
wego zgnębienia, a wszelki ob­
jaw „swawoli” jest piętnowany,
gdy ta walczy o zniweczone pra­
wa dla własnego Ludu, za grze­
szną przewinę. Toć od tysiącle­
cia i od niepamiętnyk pokoleń, ju-
deologja rzymska zaprawia swyh
sławiańskih „esklawosów“ w tej
„prawdzie"’, że by być wzorowym
dzieckiem, Obywatelem i hrześ-
cijańską owieczką uhalaconyh kfi-
lisów, a po śmierci dostąpić zba­
wienia, muszą być we wszystkih
uczuciah, myślah i czynah, poru­
szani Cudzą, lecz nigdy, przeni­
gdy Swą Wolą.
Niemcy to Sławo-germanie.
Nic więc dziwnego, że świat
cywilizowany zwał owo połącze­
nie się ceh duhowyh obu gatun­
ków przez bjologiczne zlubabra-
nie się „P’Ruskim duhem”, boć
była to rasowa mieszanina, jed­
nak której duhowi nadano sła-
wiańskie miano nie germańskie.
Co prawda, to ta mieszanina
etniczna zwana Germanją, zawie­
rała raczej większą i trohę za-
ciężką proporcję germańskości,
więc nic dziwnego, że naród
ten nie zwał się „Polską” lecz
„Deouthland” i w ih języku nie
naszym. Z dwóh tyh pierwiast­
ków Twórczości rolniczo-sławiań-
skiej i Bezwzględności koczowni-
czo-germańskiej, ten drugi prze­
ważał, a więc i germanom służył.
Lecz tak być musiało. Wszak
nie Stawianie w siebie wkłonęli
atillowskih pasożydów, lecz oni
nasze szczepy. To jednak wido­
cznie starczyło, by zamienić bez-
twórczą Hordę nomadów stepo-
wyh na wielki naród niemiecki.
Ten konglomerat etniczny stał się
w końcu cywilizacyjnym skład­
nikiem europejskiej Kultury i Cy­
wilizacji. Przewaga Bezwzględno­
ści niemieckiej to zdziałała, iż ih
ościenne a potem światowe naja­
zdy kolonjalne jak i wszelkie
wojny, wyhodziły im prawie za­
wsze na korzyść, co jest jedynym
i wyraźnym dowodem, iż na swą
przewagę i bezwarunkową prze­
moc sami sobie zasłużyli.
Jeżeli inne narody zezwoliły
się zdradzać wewnętrznie przez
najwyższyh dostojników, jeżeli
Rejtanów mieli zbyt mało.. ., je­
żeli Konstytucje i prawa niewol-
nyh narodów były ustanawiane z
myślą bronienia najwyższyh wy-
gnitarzy przed Narodem..., jeże­
li zniewalano Wolność wyrywa­
niem języków Obrońcom Ludu i
wreszcie ćwiartowano państwa a
narody w Niewole brano, to prze­
winą było to nie Niemców, lecz
tyh, któryh Niewola była zaled­
wie symptomatem braku Woli i
Bezwzględności. Szczególnie Bez­
względności wobec wygnitarskih
zdrajców we własnym Społeczeń­
stwie.
Wojowniczością zdobywa się
swemu Krajowi i Narodowi Po­
kój i Pewnotę, zaś pokojowością
wojny, podbój i ponowną Nie­
wolę.
Polacy bez innej domieszki krwi
są tylko „warszawiakami”.
Wiem, iż mówię herezję, twier­
dząc, że Niemcy przedwojenne
byty doskonalszym gatunkiem lu­
dzi od czystyh Germanów Atil-
lowskih, jak i doskonalszym ga­
tunkiem od Sławian, któryh krwi
sobie zapożyczyli i od której to
otrzymali właśnie tego „p Ruskie­
go du ha“.
Zawsze będę twierdził, iż nie­
ma na tym świecie cudowniejszej
mieszaniny etnicznej, jak ta zło­
żona z krwawo - nieustępliwy!) i
pierwiastkowe sobie nienawistny!)
wrogów, jak Sławo - Germanów.
Rozdzielmy dwa składnie pier­
wiastki zwykłej wody, a każdy z
osobna stanie się trucizną, lecz
kto zaprzeczy pożyteczności jej ?
Naszą to jednak winno być
sprawą, KOMU służy ów trzeci
złożony pierwiastek ....żali jest on
integralną częścią zasadniczo rol­
niczej rasy, Wielkiej Sławji, czy
pierwiastkowy!) migrantów, jaki­
mi są niepoprawni Hunowie.
Siostra Hindenburga, w swej
monografji o nim, sama pisze, iż
ród ih wywodzi się z naszej ra­
sy. Lecz Hindenburg służył Niem­
com przedwojennym, nie zaś swym
sławiańskim pobratymcom.
Bezwzględność zacieśnia spoi­
stość Narodu i utwierdza wiecz­
ność Państwa, mimo etnicznyh
zlubabrań. Ale by tę straconą
cehę harakteru przywrócić nam,
trza wyrwać duhowe wyhowanie
Ludów całej Wielkiej Sławji z
rąk uhalaconyli deprawatorów
teologicznej judeologji i oddać w
twarde dłonie rasówyh rycerzy-
pedagogów, coby umieli zaszcze­
pić bezwzględną Wolę w duszy
Sławian i przez ten brakujący
dotąd naddatek uczynili nas do­
skonalszymi od wszystkih naro­
dów. Boć mamy w naszym ra­
sowym surogacie tak niezgłębie-
nie podłe celty, a jednocześnie
tak niedosięgle wzniosłe, jak ża­
den inny gatunek. Brak nam jed­
nak Woli i Dyscypliny.
Gdyby nie było to taktyką
Niemieckiego narodu, by jaknaj-
spieszniej zamieniać sławiańskie
nazwiska wynarodowiony!) Sła­
wian jak i nazw miast i miejsco­
wości, tobyśmy dziś jak na dłoni
sami widzieli, iż Dzieje tego na­
rodu były co najmniej w trzeh-
czwartyh dziełem sławiańskiej
krwi, która niosła w sobie owo
święte natlmienie, co dało ,,p rus­
ką" Kulturę i Cywilizację. Toć
i po naszej stronie ta szlahetna
mieszanina dała najdoskonalszyh
 Obywateli. Patryotów, twórców
i uczonyh, którzy mimo całkowi­
tego zpolonizowania i tysiąc-po-
kolennego procentu germańskiego
przez sławiańską ludzkość, do
dziś zahowali i mieli uszanowa­
ną największą świętość, jaką czło­
wiek pieści, to jest iii nazwiska,
właśnie germańskie.
Germanie są jakoby „dziczka­
mi“, w znaczeniu ogrodniczem.
Nabierają oni wówczas tylko zna­
czenia człowieczyh wartości, kie­
dy na ih etnicznym pniu zaszcze­
pionym jest „szczep” czy „oczko“
gatunku twórczo-wydajnego, czy­
li rolniczego.
Również jest to takąż prawdą
z „czystymi“ Polakami. My je­
steśmy tylko wtedy coś warci,
kiedy mamy boć zdziebko innej
krwi, by naszą twórczą pomysło­
wość zapłodnić uporem dziczko-
wej pierwotności Litwinów, Ru­
sów o ruhomyh nozdrzah, Czc­
hów, Węgrów, Serbów, czy Niem­
ców, inaczej jesteśmy zaledwie
„warszawiakami“. Widać to już
z samej geografji historycznej, w
której Warszawa pierwej jako sto­
lica a później tysiąc-lice niesz­
częście, zawsze powodowała Na­
rodowi same klęski, gdyż tam Po­
lacy są o tyle tylko „czyści“ ra­
sowo, o ile mają jak najmniej
domieszki sławiańskiej. Żydo-Ka-
tolicyzm jest równosłowiem „pol­
skości“ w Warszawie.
Hun-atillja śmiercią Germanji.
Przyjdzie czas, że świat zfor-
mułuje nową wiedzę, którą zwię
Genohemją, a która zróżnicuje i
zklasyfikuje psyho-fizyczne moż­
liwości, wynikające z mieszania
ludzkih gatunków, ras i narodów.
Na wiedzy tej przyszli mężowie
Stanu będą czynić połączanie się
narodów ku udoskonaleniu swe­
go gatunku, wzajemnym uzupeł­
nieniem psyhicznyh braków i ku
podniesieniu twórczej żywotno­
ści. Być może, że zmieni to teh-
nikę czynienia Dziejów, z wojen-
nyh na umowowe, gdyż każda
strona sama rozumieć będzie ko­
rzyść i Pewnotę w łączeniu swyh
krwi i uwielczaniu swyh polity-
cznyh monolitów.
Wedle mego nie wykształco­
nego rozumu, stwierdzam bezape­
lacyjnie, iż Niemcy i ih Kultura
skończyły się, i to właśnie z Kwi­
lą nadejścia Hitlera na germań­
ski widnokręg. Nie znaczy to
abym już przestał uznawać go
również wielkim genjuszem jak
uprzednio. Jestem i zawsze po­
zostanę uwielbiaczem Bohaterów,
własnej rasy jak i cudzyh. Kiedy
zagarniał Austrję, nie widział w
tern nic tak złego, jakkolwiek
większość obywateli tego kraju
są również jak i w Niemczeh,
sławiańskiego pohodzenia. Hitle­
ra uznawałem za Wysłańca na­
słanego swemu ludowi ku upo-
tężnieniu go przez boga Hunów
i uczynienia powrotnie Roma-
dami.
Aby naszyh Bogorłów czczo­
no, musimy być sprawiedliwi i
dla cudzyh, oceniając ih boskie
posłannictwo,
Jednak z Kwilą najazdu naro­
du Czeskiego i Sławackiego, spo­
strzegłem nową tajemnicę, a tą
było odkrycie przewidywanego
przezemnie już dawno, skończe­
nia się narodu niemieckiego i prze­
budzenia zupełnie innego, dla
którego, mimo mej wyrozumiało­
ści dla spraw każdego narodu,
nie potrafię znaleźć szacunku ni
wytłumaczenia.
 Od rozpoczęcia się epoki hi­
tlerowskiej, naród ten winien być
inaczej nazwanym, mimo że mia­
sta i ludzie jego też same nazwy
zahowały. Nazwa jeszcze pozo­
stała ta sarna, lecz naród wyłonił
się z pod niego zupełnie inny.
Przeć inną nazwą mianujemy
poczwarkę owada, a inną jego
samego, po przebyciu przyrodo-
terminowej metamorfozy. Owa­
dowi żyjącemu również tak krót­
ko, jakim jest termin życia liszki
(jako takiej), nie mogłoby się po­
mieścić w mikrokosmicznym umy­
śle aby mogła się kiedyś stać
motylem. Jednak błędnem by
było nazwać motyla „liszką", mi­
mo iż odbyła się już kataklizmo
wa przemiana.
Człowiek jednak żyjąc dłużej
od liszki a w dodatku, znając
Dzieje ludzkości, będące spisa­
nymi z wielu tysiącleci i poho-
dzenia ras całyh, jako etnicznyh
jednostek, powiedzieć można iż
„żyje“ sam prawie że całe te ty­
siące lat, więc winien poczynić
pewne spostrzeżenia co do praw
przyrody, tyczącyh odmiennyh
gatunków i ras, a jeżeli ih nie
poczynił to dla tego, że nigdy
nie występuje ze swym rozsądem
poza lisze widnokrężki uprofeso-
rzonyh kretynów.
Sławianin rodzący się z dosko­
nałym kształtem rolniczo - twór­
czej umysłowości, winien się bro­
nić przed Wy-kształceniem i sam
za siebie nakładać własny rozsąd
nad wszelkimi sprawami.
Winniśmy „połapać" się i z
czczego zamyślenia beztwórczyh
szablonów wyrwać się, by nie być
zaskoczonym przez wydarzenie
tak straszliwej wagi, jakim jest
wyłonienie się zgoła niespodzie­
wanego potwora - wampira, który
po tysiącletniem przezimowaniu
w formie larwy, opuszcza nazwę
narodu niemieckiego. Larwa Atil-
lowyh Hunów wyradza się ze sła-
wiańskiej uwięzi, i jako wampir
staje wobec swej „odżywki” by
ją pożreć, zniweczyć. Z ciała
byłyh Niemiec wygramala się
zgoła inna istota, jak ten motyl,
w niczem nie przypominająca
swój poprzedni kształt.
Nie dajmy się zaskoczyć tym,
że hordy te jeszcze dziś mówią
niemieckim językiem, boć wiecz­
nie go będą używały. Dziś jed­
nak nie mają oni więcej pokre­
wieństwa z byłymi Niemcami, ni­
żeli my sami.
Ludzi nas dziś jak i twórczyń
Niemców, ów pozór niemieckie­
go języka, jak łudzi wieczne nad­
używanie słowa „Deutchland“ i
„Deutches Volk“, lecz widzieć
trzeba w obecnym narodzie no­
wego odrodka pasoży dni czego, co
wygramala się z wielkiej masy
tyh szlahetnyh Niemiec, co wy­
dały wielkih genjuszów myśli, mu­
zyki i wiedzy ścisłej. Obecny no­
wotwór jest więcej obcym praw­
dziwym Niemcom od naszej et­
nicznej krewności, tysiącletniego
zkrzyżowania
Z Niemiec Gethego, Nitchego,
Bacha i innyh nathnieńców, wy­
łania się potworny wampir w ni­
czem do nih nie podobny, ale za
to we wszystkiem, co go teraz
harakteryzuje, jest uosobieniem
tyh pra przodków, co wmusili się
Europie w zaraniu ih Dziejów ja­
ko hord osiadłych na sławiań-
skiej ziemi.
Germańska kukułka, której
przodkowie nie mieli zmysłu bu­
downiczego by zbudować sobie
własne gniazdo, wyrzuciła poza
nawias swej zdeprawowanej Oj­
czyzny prawowite pisklęta—dzie­
dzice z ih własnego gniazda.
Jeżeli gniazdo to było zbudo­
wane przez tego największego
cudarza budowy gniazd, to jest
naszą ziębę, czy jestże słusznem
zwanie kukułki zrodzonej z pod­
łożonego jajka, „ziębą“? Czy
sprawiedliwem zatem jest zwać
dzisiejszy naród inkarnowanyh
Atillan „Niemcami", dla tego, że
prawowici dziedzice Niemcy o
sławiańskiej domieszce krwi, są
wydziedziczeni i wyrzuceni poza
nawias Faderlandu odrodzonyh
Hunów?
Dla powyższyh powodów na­
zwałbym ten reinkarnowany naród
koczowniczyh pasożydów Hun
atillją, gdyż jest on doszczętnie
dziś „oczyszczony" z naszej na-
thniennej krwi co dała Koperni­
ka i Nischego. Od teraz Atillanie
będą „sobą“, czyli pozostaną tyl­
ko BEZWZGLĘDNYMI, bez rol­
niczej domieszki MYŚLI TWÓR­
CZEJ.
Dziś my Stawianie, rozumieją­
cy tragedję narodu niemieckiego,
współczujemy z nim w tej oth-
tannej epoce, kiedy to prawdzi­
wi Niemcy muszą się czuć bliżsi
nam, dawniej znienawidzonym
Sławianom, niżeli tym przebudzo­
nym wrogom ludzkości, jakimi są
wszyscy PASOŻYDZI z krwi i
kości Hunowie, Żydzi i Mosko­
wie!.
Phła na pluskwie się nie spasie.
Mimo wszystko, mimo inten­
cji Hitlera, największym dziełem
jego dziejowej przysługi będzie
pierwsza i otwarta eksterminacja
Żydów i Katolicyzmu, przynaj­
mniej na terenah Hun-atillji.
Pobudką do tej rewolty prze­
ciw tym uniwersalnym jemiołom
światowego wyzysku, było jego
połapanie się na tym co się dzie­
je. W tym „poznaniu się“ leży
klucz do wielkiej tajemnicy, jaką
jest obecna reinkarnacja Atillan,
wyślizgująca się z przerażonego
ciała oniemniałyh Niemiec. Fakt
ten jest nieoszacowanego znacze­
nia. Ta „Krytyczność“ i jego
spostrzeżenie się iż Żydzi i rzym­
ska Kleroza są pasożydami, jest
wielce symptomatycznym obja­
wem, tern większym, kiedy uzmy­
słowimy sobie tę prawdę iż całe
Dzieje dawnyh Niemiec jak i in-
nyh narodów wiecznie były ofia­
rami tyh pasożydów, lecz teraz
dopiero, po nadejściu Hitlera,
nastąpiło przebudzenie i oburze­
nie.
Otóż nikt się nie orjentuje w
pasożydah tak dobrze jak paso
żyd. Najlepszymi detektywami są
byli przestępcy kryminalni, któ­
rzy doszli do zrozumienia iż ko­
rzystniej dla nih będzie odtąd iść
drogą Prawa. Pewne mikroby
niszczy się zastrzykiem innyh mi­
krobów. W Ameryce policja czę­
sto unieszkodliwia wielkie bandy
gangsterów, (kiedy sama nie jest
zdolna ih zniszczyć) nasyłając in­
ną bandę a potem znów dając
wolną rękę trzeciej przeciw dru­
giej-
Czemuż to Niemcy przed-hi-
tlerowskie nie oburzały się na
pasożydzizm Klerozy i Żydów,
już wcześniej?
Odpowiedź na to mieści się
w tern, że wówczas Niemcy były
jeszcze zrównoważoną mieszani­
ną Sławo-germańską Rolniczo-ko-
czowniczej krwi, zaś dziwnem
zrządzeniem przyrody, ci co pro­
dukują i mozolnie pracują, jak
 rolnicy, robotnicy, ojcowie dla
dzieci, mężowie dla rozrzutnyh
żon, matki dla niemowląt itp. są
nieproporcjonalnie tolerancyjni w
w swej dobroduszności i wyrozu­
mieniu. To jest cebą produktyw­
nych istot i ras, którzy są zawsze
wyzyskiwane jako ofiary przez ra­
sowe pasożydy i społeczne pi­
jawki. Znana jest szczodrość
twórczyh ludzi, Piłsudskih, Ma­
tejków, Skłodowskiej, Malczew-
skih, wobec pasożydującego Spo­
łeczeństwa.
Tak zawsze było i inaczej nie
mogło być, bo jakże mogliby
wówczas wyżyć wszelcy pasoży-
dzi? Jednak antysemityzmu, my
Sławo-rolnicy nie moglibyśmy sa­
mi rozwinąć, właśnie przez tę
wrodzoną dobrotliwość, tolerancję
i wyrozumienie (które jest raczej
głupotą).
Otóż Antysemityzm pierwej
był rozpoczęty w niedawnej Mo-
skowji carskiej, które to państwo
było pasożydem świata, będąc ra­
są koczowniczego gatunku. Teraz
Hitler rozpoczął wojnę ekstermi­
nacyjną z Żydami. Komunistycz­
na Moskowja rozpoczęła wynisz­
czenie Klerozy, gdyż pasożyd nie
da pasoźydowi żyć na swojej
skórze. Teraz i Hitler też prowa­
dzi wojnę z pasożydem Klerozy.
Moskowja carska czy komunisty­
czna i Hun-atillja najeżdcza Hi­
tlera, są identycznym gatunkiem
ras. Jedni są potomkami Czingi-
sa i Kulawego Tamera a drudzy
Atilly, co zniszczył twórczy Rzym
pogański.
Czyż zatem dziwnem się
nam teraz wydaje dla czego
przebudzeni Hunowie wyzbyw­
szy się krępującej etyki czys-
tyh Niemców, t. j. Sławo-ger-
mańskiej mieszaniny, wyparł­
szy ih poza nawias swego Fader-
landu, teraz jako czyści Hunatil-
lowie-paso-żydzi. nijako zezwolić
nie mogą nastanie się sami ofiarą
drugih i trzecih pasożydów? Czyż
nie jest to zupełnie zrozumiałym,
że aby mieć wolne pole do dzie­
jowego pasożydowania, Hunatil-
lowie muszą pierwej zniszczyć
współzawodniczyh pasożydów, ja­
kimi są Żydo-Kleroza i Mosko
wja? Pośrednio za Klerozą widzą
oni, boć ze względów hwilowo
politycznyh udają, że nie widzą
państwo italskie, świeżą potę­
gę potomków Romulusa pod no­
wym genjuszem Remus soli ni ego.
Zawsze wdzięczni będziem Hi­
tlerowi za to, że on pierwszy
zwrócił uwagę świata na tego
pasożyda Żydo-Klerozę, bobyśmy
nigdy sami nie pomyśleli o tern,
ni inne narody, co już uwalniają
się potrohu od tyh złowieszczyh
jemioł. Usposobienie dobrotliwo­
ści i tolerancji narodów twórczo-
rolniczyh spowodowało tę nie­
sprawiedliwość dla ludu tubyl­
czego ih własnyh krajów i dlate­
go to ci pasożydzi wiecznie mo­
gli bezkarnie ssać krew i bogac­
twa społeczne ze swyh godnyh i
wielce moralnyh ofiar.
Nie zdarza się aby dwa paso-
żydnicze organizmy mogły pro­
sperować na sobie samych, wza­
jemnie ssąc jedno drugiemu krew.
Czy dałoby się oddzielić od ze­
wnętrznego świata dopływu krwi
i energji dwie pijawki, zamykając
je w słoiku i spodziewać się, że
będą wyglądały tak pulhnie jak
bankierzy, purpurowe Eminencje
Klerozy i Regeringi ? Kto tego
dokona i doczeka się u tyh dwu
pijawek sędziwego wieku a nie
zaś przedwczesnego wniebowstą­
pienia, ten rzeczywiście rozwią­
zał tajemnicę możliwości „Perpe-
tum mobile“.
Podobnież i pluskwa nie spa­
sie się na phle a phła na plusk­
wie. Hyba że wyjdą sobie z ob­
jęć a wziąwszy tacę w rękę, za­
czną śród naiwnyh esklawosów
obnosić ją i wymuszać grosiwo
„na odnowienie koś-ciala".
Phła na pluskwie tłuszczem
nie porośnie, ni Zyd na Hunatil-
ly, ni cygan na księdzu. Każdy
pasożyd musi mieć sobie przyro­
dzoną ofiarę, indywidualnie, ra­
sowo, terytorjalnie i judeologicz-
nie. A niehaj będzie to już spra­
wą psa, by od pheł do wody
uciekał, Sławianina zaś, by bro­
nił się przeciw żydom. Klerozie,
Moskowji i Hunatillji. Sprawą zaś
Polaka winno być, by duha swe­
go Narodu i sławiańskości swego
Ludu nie sprzedawał Konkorda­
tami a Przyszłości swyh Dziejów
i spraw zagranicznyh nie odda­
wał w ręce Gajwekom.
* *
* podłe pobudki. Nastąpiło nawró­
W wojnie światowej Niemcy
straciły straszliwą ilość młodyh
żołnierzy, ci zaś będąc ilościowo,
zawsze pohodzenia wiejskiego,
byli w największej mierze ze sła-
wiańskiej rasy, nie wiedząc o
tern, gdyż germanizacja tysiącle­
cia zatarła ih rasowe pohodzenie
i zmieniła nazwiska rodzinne.
Ze śmiercią ih, procent atil-
lowskiej domieszki wzmocnił się,
pozostając sam jeden w niemiec­
kiej Ojcowiźnie. Usposobienie
pokojowo - twórcze znikło zatem
po trohu ustępując miejsca coraz
to wyraźniejszemu zakreślaniu się
nowej osobowości niemieckiego
narodu. Hunowski duh wyparł
duha p rusko - twórczego. Ciało
twórczego narodu byłyh Niemiec
jak błona porodowa, ciśnięty zo­
stał do śmietniska zbytecznyh
„przeżytków .
Pierwsze przejawy budzącego
się Atillyzmu wyrwały z tysiąc­
letniego snu larwę koczowniczyh
pasożydów szerokih rzesz hu-
nowskih. Brat stanął przeciw bra­
tu .. . nie ! ! . Hun najeźdźczy
stanął przeciw twórczemu naro­
dowi niemieckiemu, gdyż Atilla-
nie podświadomie wyczuli nagłą
inność w swyh byłyh braciah,
tęż samą inność, jaką zawsze
odczuwali wobec znienawidzonyh
Sławian rolników. Hun stanął
przeciw Germaninowi.
Wreszcie, Hitler jakoś bar­
dzo ściśle uosabiał podświadomie
przebudzonym rzeszom taką bo-
haterskość, jaką zahowali w du­
szy swej poprzez tysiąclecie snu
pasożydniczej larwy w zniewolo­
nym ciele tubylczyh Sławian i
Germanów.
Partyjna retoryka przystroiła
odświętnie, pięknymi frazesami,
cenie się hord z dotyhczaso-
wyh a krępującyh etyk cywilizo­
wanego Europejczyka. Germanin
powrócił do etyki Koczowniczyh
najeźdźców — Swastyczan. Zbo-
czeńczą psyhozę nawróconyh Swa­
styczan uświęcono adwokackimi-
logizmami. Krwiożerczość nowo
nawróconyh Hord nazwano „pa-
trjotyzmem". Sfabrykowano cy­
niczną moralność, by nią pokryć
mordercze opętanie.
W krótkim czasie Hitleryzm
przeszedł wielkie zmiany. Póki
oddyhał powietrzem XX stulecia,
poty musiał zahować pewne po­
zory człowieczeństwa, gdyż te
potrzebne mu były dla zdobycia
sobie szlahemy h zwolenników,
którzy nadali wygląd zbrodni­
czym zamiarom pewnej racjonal­
ności. Lecz z kwilą kiedy Hitle­
ryzm wytworzył już własną atmo­
sferę i poparcie znalazł u szero-
kih rzesz, wówczas otwarcie oka­
zał swe obłędne oblicze i już cy­
nicznie zaczął miażdżyć niemiec-
kość i zniewalać „p ruskiego du-
ha“ do samobójstwa, by w próż­
ni spowodowanej zastąpić go
wampirem krwiożerczości a cy­
wilizowany naród niemiecki by
stał się, tak jak on, ponownie
Hordą Swastyczan i rasą Hunów-
pasożydów.
Zyczkowski
Ku praźródłom
Słowiańszczyzny.
W jednym z numerów ,,Słowa
Wileńskiego” ukazał się artykuł,
napisany przez p. Wyszomirskie-
go, w którym na marginesie kry­
tyki dziejawy Szuk niskiego o
„Kraku - synu Ludoli”, autor wy­
powiedział swój pogląd na zagad­
nienie rasy i kultury sławiańskiej.
Bezsensowny splot tyh wywo­
dów, któryh nie aprobowałby ża­
den z naszyh najbardziej kryty­
cznie do Sławiańszczyzny uspo-
sobionyh historyków i prał listo-
ryków, w najwyższym stopniu
godzi w poczucie naszej dumy
narodowej i dla tego nie nadaje
się do dyskusji, a raczej do wy­
toczenia autorowi sprawy karnej
za obrazę rasy, a tern samem i
narodu polskiego.
Nie będziemy więc polemizo­
wać z autorem haniebnej antolo­
gii obelg, której nie dorównuje
Tak jak S wastyczanie Huna-
tillji teraz przeganiają negro Ży­
dów ze swyh terenów dawnego i
nowego najazdu; tak Neuropa
wraz z Wielką Sławją winne na­
reszcie zabrać się do przepusz­
czenia hunowskih pasożydów w
stronę Moskowji a potem...... po­
przecinać ih pohód i ubezwładnić.
Wygnać ih z Europy z po­
wrotem do Azji! Niehaj se pójdą
nareszcie „nach Osten“ i nieh
już nigdy między nas nie wracają.
Stah z Warty.
nawet niemiecki paszkwil Peis-
kera o Słowianali.
Natomiast za rzecz najwięk­
szej doniosłości dla nauki i dla
aktualnyh politycznyh zagadnień,
uważamy konieczność obalenia
kołaczącyh się w prasie, w pod-
ręcznikah, a nawet i w dziełah
naukowyh, tyh różny li ujemnyh
poglądów o dziejah Sławiańsz­
czyzny, które przenikając do szer­
szego ogółu społeczeństwa, wpa­
jają destrukcyjne przekonania o
odwiecznej, dziedzicznej niższo­
ści rasowej Sławian.
Historja wielowiekowego okre­
su Sławiańszczyzny pogańskiej,
mogłaby się stać czynnikiem wy-
howawczym, budzącym w nas
poczucie dumy i tężyzny rasowej
i narodowej. Była ona jednak
systematycznie usuwana w cień
niepamięci, wymazywana z na-
szej świadomości i pomijana w Najwięcej destrukcyjną, że
podręcznika!] szkolny!) nie tylko względu na swą popularność, by­
dla tego, że według przyjętego ła teorja Brucknera, podająca w
naogół mniemania, początek na­ wątpliwość istnienie sławiańskiej
szyli dziejów kojarzył się z przy­ kultury religijnej.
jęciem hrześcijaństwa, ale i dla Zamknął on bezkrytycznie oczy
tego, że naogół, sławiańscy bada­ na wszelkie historyczne doku­
cze naszej przeszłości nie umieli menty, stwierdzające istnienie
rzeciwstawić, sugestjom niemiec- Olimpu bogów sławiańskih; Dłu­
iej patryjotycznej nauki, swoili gosza pomówił o fałszerstwo; na­
własnyh niezależnyh poglądów. uce narzucił zwątpienie w moż­
liwość wyświetlenia kiedykolwiek
Dziś, w dążności usamodziel­ mitologicznyh nazw: w społeczeń­
nienia naszej kultury od obcyh stwie zniszczył wiarę w istnienie
wpływów, podejmujemy trud pogańskiej kultury duhowej Sła­
rzuceuia pomostu między te­ wian; zaszczepił zwątpienie, że
raźniejszością, której jesteśmy Stawianie wogóle nie byli zdolni
współtwórcami, a wielką dziejo­ do tworzenia jakihkolwiek samo-
wą przeszłością Sławiańszczyz- istnyh wartości kulturalny!].
ny pogańskiej. Powodując się przesadnym
Staje więc przed nami palą­ sceptycyzmem, zarzucił wielu pi­
ce zagadnienie wyjaśnienia za- sarzom naiwność poglądów i brak
ginatwanyh i niejasnyh dotąd krytyki, boć byli wśród nih tacy,
zagadnień Sławi ańszczyzny i sfor­ którzy intuicyjnie wyczuwali
mułowanie naszyh poglądów na prawdę, sam zaś wprowadził do
historję i kulturę Sławian w nauki metodę paradoksów i ekwi-
epoce przedhrześcijańskiej na librystycznyh twierdzeń, odrzu­
nowych podstawah naukowyh. cając większość nazw bogów i
uznając je za zmyślone przez kro­
Destrukcyjne urojenia. nikarzy tylko dla tego, że nie ro­
zumiał iii znaczenia, oraz wpro­
Źródłem krytycznego, pozba­ wadzając ib rodowody bez żad­
wionego entuzjazmu stosunku spo­ nego naukowego usprawiedliwie­
łeczeństwa do naszej dziejowej nia; nprz.: Marzanny — bogini
przeszłości przedhrześcijańskiej śmierci od hrześcijańskiego imie­
były, oprócz patrjotycznyh uro­ nia Marii, Dziewanny — bogini
jeń uczonyh niemieckib, głównie lasów od dziewanny rośliny, Swa-
błędne teorjc Rostafińskiego, Roz­ roga — boga nieba od kłótni, a
wadowskiego i Brucknera. Jaszę, Ładę, Leli i Poleli od re­
Teorje te dotyczyły kwestji frenów i wykrzykników piosenek
dla Dziejów Sławian najważniej- w rodzaju „ojra. ojra” lub „tere-
szyh: Struktury języka i stopnia tere”.
jego pokrewieństwa z sanskrytem Niezrozumiałość nazw nie mo­
kultury religijnej i małerjalnej, że być powodem do odrzucania
wpływów kultur sąsiedni li naro­ i czynienia karkołomny h wysił­
dów, kultury ludowej i wreszcie ków utożsamiania ih z nic nie
kwestji umiejscowienia Praoj- znaczącymi refrenami piosenek.
czyzny. Wszystkie imiona i nazwy miej-
scowości dzisiaj tajemnicze mu­ jak: trzask, szept, plusk, szum.
siały mieć kiedyś zrozumiałe dla jęk, syk, dzwon, któryh brzmie­
ogółu znaczenie i nie wolno było niem człowiek naśladował zasły­
wątpić, że kiedyś będą mogły szane dźwięki.
być przez naukę wyjaśnione. W wyrażali tego rodzaju, wy­
jątkowe bogactwo dźwiękowe ję­
Pra-język Sławian. zyka polskiego, tak trudne dla in-
nyh narodów do wymówienia,
Nie udało się wyświetlić zna­ przejawia się w całej pełni, przy-
czenia tyh nazw zapomocą ana­ tem, w niektóryb wypadkah, kie­
lizy wyrazów, języka Sławian dy wyraz jest wspólny aryjskim
dlatego, że zbyt powierzhownie narodom, brzmienie polskie jest
traktowano język, nie wnikając jakby pierwowzorem dla innyh.
w odwieczne, prastare, ukryte w Tak nprz.: (powstałe już stosun­
nim pierwiastki, tkwiące jako kowo późno, bo w epoce bronzu)
rdzeń języka w dużej ilości wy­ słowo „dzwon” w najidealniejszy
razów, a będące pozostałością sposób odtwarzające sam dźwięk
mowy pierwotnej Sławian, którą, dzwonu, w innyh językah aryj-
w odróżnieniu od dzisiaj używa­ skih jest jakby dźwiękowo spa-
nej, powinniśmy nazywać mową czonem naśladownictwem brzmie­
prasławiaóską. nia polskiego; jeżeli w języku pol­
Zresztą, nie dziwmy się zbyt­ skim mamy brzmienie — dzwon,
nio, że nie rozumiemy nazw na­ rosyjskim — z won, sanskryckim
szyli dawnyh bogów pogańskih, — svan, łacińskim — sonare, fran­
bo nazwy to prastare, sformowa­ cuskim — sonner, niemieckim —
ne o wiele wieków dawniej, niż shwan, to czy możemy przypu­
dotąd myślano i hęć tłumaczenia ścić, źe Stawianie najpierw zapo­
ih kategorjami dzisiejszyh pojęć życzyli rzecz samą, a więc i wy­
językowyh była zupełnie nie­ raz, a potem nadali mu bardziej
realna. właściwe brzmienie.
Nie powstały one przed tysią­ Rezultatem nieznajomości praw
cem lat, lecz w tyh zamierzhłyh kształtowania się naszego języka,
czasah, kiedy Stawianie z nie­ było zbyt kategoryczne odrzuca­
mowlęctwa zaledwie whodzili w nie pewnyh analog]i nazw mito-
wiek dojrzałości, kiedy mówili logicznyh z językiem sanskryckim
mową wprawdzie tą samą co i (nprz.: Swaroga w san. Swarga —
my dzisiaj, ale bardziej pierwot­ niebo), które narzucały się same
ną i prymitywną, z pierwiastków przez się przy analizie nazw przez
której dopiero powstawały dzisiaj bliskie pokrewieństwo tematowe.
powszehnie używane i zrozumia­ Stanowisko to było tern dziw­
łe przez wszystkih wyrazy. Zna­ niejsze, że do czynienia porów­
czenie zaś składowyh pierwiast­ nań w zupełności uprawniała dość
ków zostało zapomniane, tak że duża ilość wyrazów wspólny!)
nie wiemy dlaczego takie czy in­ obu językom. Np.: poi. skorupa
ne słowa codziennego użytku wy­ — sans. rupa (zewnętrzny wygląd,
rażają się brzmieniem takiego czy kształt); grzywa — griva (kark);
innego zespołu dźwięków za wy­ piana — phena; mięso — mąsa;
jątkiem najpierwotniejszy!}, takili ość — asthi (kości); ściera, ścier­
ka — czira (łahman); cześć—cze-
stita (postępowanie, zahowanie
się); dym — dhuma; goście — go-
sthi (towarzystwo, zebranie towa­
rzyskie); mącić, mąt — manth;
wiedza — widżnana itd. itd.
Ścisła zależność pewnyh wy­
razów sławiańskih od pierwiast­
ków języka sanskryckiego daje
możność odtworzenia prajęzyka
Sławian, będącego w podobnym
stosunku do dzisiejszego żyjące­
go języka, jak martwy język ła­
ciński do języków romańskih.
Starożytność kultury.
Z wielką wyrazistością na tle
głębokiego i ścisłego pokrewień­
stwa języków sanskryckiego i sła-
wiańskiego, rozdzielony h ogro­
mem przestrzeni i czasów, wystę­
puje niezwykła starożytność kul­
tury pogańskiej i kultury ludowej
Sławian.
Musiały te kultury powstać i
ukształtować się całkowicie już
przed tysiącami lat, skoro wyra­
żone zostały w języku tak daw­
nym i pierwotnym, że aż stały
się dla nas niezrozumiałe w swo­
im językowym znaczeniu.
Potwierdzenie starożytności kul­
tury Sławian, znajdujemy już w
samym języku, który, wbrew przy­
jętemu przez naukę przekonaniu,
tak jak i germański język, posia­
da wyrazy złożone, tylko że zło­
żenia te sformowane dla najróż-
niejszyh pojęć, dotyczącyh kul­
tury duhowej człowieka i kul­
tury materjalnej, ukształtowały
się dużo dawniej od germańskih,
tak że dziś poszczególnyh skład­
ników naszyh wyrazów nie roz­
różniamy.
Niektóre z tyh wyrazów zło-
żonyh pohodzą z czasów współ-
noty Indo - Sławian. Tak nprz.:
słowo gospoda, składając się z
2-ch słów sanskryckih: ghas—jeść
i padam — miejsce (ghas-padam)
oznacza miejsce do jedzenia; po­
wieka, od sans. pa—bronić, ohra-
niać i vje — pokrywać, skąd poi.
wieko (pa-wieka), oznacza obron­
ne przykrycie (oka); wieczornica,
od sans. niczaja—zbiór, gromada,
oznacza wieczorne zebranie; ło­
pata, od sans. łu — krajać i patta
— płaszczyzna, oznacza płaszczy­
znę do krajania itd. itd.
Najzupełniej zgodne więc z
duhem języka są tworzone przez
Szukalskiego neologizmy w ro­
dzaju „bogobrząd“ lub „duhty-
nia“, bo kształtują się według tyh
samyli praw językowyh, co wy­
żej wymienione, bardzo dawne i
wcale nie wyjątkowe wyrazy.
Światopogląd — religijny.
Odkrycie prajęzyka odsłoni
przed nami wiele zagadek naszej
dziejowej przeszłości i naszej kul­
tury przedhrześcijańskiej. Już dziś
stwierdzamy kategorycznie,że bez­
zasadnie odrzucone przez Bruck­
nera nazwy bogów sławiańskih
możemy wyjaśnić i uzasadnić ję­
zykowo, a wytłumaczenie tyh
nazw mitologicznyh i zrozumie­
nie kultu z tymi nazwami zwią­
zanego, rozjaśnia nam mrok ta­
jemnicy, osłaniającej wierzenia
na szyb praojców i jest ogniwem
łączącym wszystkie przejawy tyh
wierzeń, uosobione we czci po-
szczególnyh bóstw, w jeden logi­
cznie przemyślany i filozoficz­
nie głęboki systemat religijny.
Dotyhczas hciano widzieć w
światopoglądzie religijnym Sła­
wian jedynie najprymitywniejsze,
haotyczne już w zarodku i nie­
skoordynowane w całość wierze­
nia. Odrzucano zgóry możliwość
istnienia przemyślanego systema-
tu religijnego. Ale pozorny haos
był jedynie odpowiednikiem hao-
su poglądów w nauce i z niego
wypływał.
Wyjaśnienie istnienia staro­
żytnego systematu religijnego
Sławian zadokumentuje istnie­
nie wielkiej, duhowej kultury
przedhrześcijańskiej, świadczą­
cej o naszej samoistnej pozycji
cywilizacyjnej w okresie przed­
historycznym.
Wpływy obcyh kultur.
Stwierdzona starożytność sło­
wiańskiej kultury materjalnej i
duhowej daje możność odparcia
ciągle nam narzucanej tezy o jej
zależności od kultur sąsiadującyh
z nami obcyh narodów — Ger­
manów i Turko — tatarów.
Dzisiaj, jakże często, za nau­
kowy i objektywny pogląd uwa­
ża się jedynie ten, żeśmy wogóle
żadnej kultury nie posiadali i że
nigdy, od prawieków, nie byliśmy
zdolni do samoistnego tworzenia
kulturalnyh wartości, ograniczając
się jedynie do brania i przetwa­
rzania na swój użytek, we wszy-
stlcih dziedzinah życia, kultural­
nyh zdobyczy innyh narodów.
len pogląd wydawał się tak
oczywisty, że zazwyczaj obywał
się bez skrupulatnego przytacza­
nia dokumentów i przeprowadza­
nia ścisłyh naukowyh dowodzeń.
Wynikał on z supremacji w tej
dziedzinie nauki niemieckiej, od
której trudno było oczekiwać ob­
rony naszyli kulturalnyh wartości,
skoro my sami nie doceniamy
wysiłków w tym kierunku i ma­
my tendencję do łatwowiernego
zubożania tyli wartości na korzyść
innyh narodów. Mylny pogląd,
że Sławian już w praojczyźnie
otaczały narody o wyższej kultu­
rze, upoważniał do często bez-
krytycznyli wywodów językowyk
na temat pożyczek. Szczególnie
przeceniano wpływ germański.
Tak np. nazwę dla bydła — skot
wyprowadzano z gockiego skatts,
nordyjskiego — skattr — podatek,
danina, staroniemieckiego scaz —
pieniądze (mienie), twierdząc tym
samym, że Słowianie nie znali
pasterstwa, jednak słowo to zna­
cznie przejrzyściej wywodzi się
od sanskryckiego koti — ostrze,
koniec; s-koti — z ostrzem (stąd:
kąt — ostrze pod przenośnią; ła­
skotać, łaskać ostrzem) i określa­
jąc najistotniejszą celię tego zwie­
rzęcia, oznacza właściwie (bydło)
rogate. Przy tern wyraz bydło,
mając to samo znaczenie co skot,
również jest spokrewnione z sans.
bind — kłuć, przenikać.
jeżeli zaś skot u Sławian ozna­
cza bydło rogate, a u Germanów
podatek, daninę lub mienie, to
mamy tu najoczywistszy dowód,
że wyraz ten nie Stawianie zapo­
życzyli od Germanów a Germa­
nie u Sławian, biorąc i rzecz i
słowo samo w znaczeniu nałożo­
nej przez siebie (Gotów, koczow-
niczyh włóczęgów od sans. gatwa-
ras — hodzący) daniny. Potwier­
dzenie tego wniosku znajdujemy
u Tacyta, który mówi o Germa-
nah, że „lubują się w liczbie
trzód”, które stanowią ih jedyne
i najmilsze bogactwo.
Za najważniejszą pożyczkę
uważano: „kupią” (kupić, kupiec),
jakoby urobioną z gockiego kau-
pon, niem. kaufen. Ponieważ jed­
nak w języku sanskryckim kup—
znaczy świecić, możemy przypu­
ścić, że raczej sławiaóskie niewia­
sty witały tym wyrazem kupca
przywożącego do nas przeważnie
świecące ozdoby, przejrzystym o-
kreśleniem: świecidełkarz.
Z tyh przykładów, któryh mo­
żemy przytoczyć znacznie więcej,
wynika wniosek, że to raczej Goci
zapożyczali wyrazy, koczując dla
grabieży po ziemiah sławiańskih
i że dawniej Sławiańska kultura
stała znacznie wyżej od Germań­
skiej.
Kultura ludowa.
W wyniku nieudałyh prób wy­
tłumaczenia prastaryh nazw, do-
tyczącyh naszej kultury nie umia­
no sobie zdać sprawy z istoty re-
ligijnyh pogańsldh wierzeń Sta­
wiali i ih związku z obrzędami i
wierzeniami przehowanymi przez
lud, nie umiano skoordynować
poszczególnyh wiadomości w jed­
ną syntetyczną całość.
Powątpiewacze, z Briicknerow-
skiej szkoły, byli niezmiernie po­
wściągliwi i naukowo objektywni,
jeżeli Lodziło o stwierdzenie ro~
dzimyh celi kultury ludowej Sta­
wia n, za to szczodrze i bez na­
mysłu, powodowani typową ma-
nją wptywologji, widzieli we
wszystkim wpływ lirześeijaństwa,
hociaż wiadomo było, że kościół,
nie mogąc wykorzenić wierzeń
pogański!), przystosował je do po­
trzeb nowej religji i przyswoił so­
bie, z konieczności, całą obcą mu
i nic wspólnego z hrześcijaniz-
mem nie mającą obrzędowość.
Starożytność, wyrażonyli jesz­
cze w języku prasławiańskim,
nazw ludowyh, dotyczący!) wie­
rzeń, z wyczai i obrzędów i ih
ścisły związek z pogańskimi ob­
rzędami, pozwala nam stwierdzić,
że lud przehowywał i przeho-
wuje dotąd w różnyh zwycza-
jah, obrzędah i zabobonah pra­
stare pogańskie wierzenia, zatra­
ciwszy tylko z biegiem czasu ih
związek z imionami bogów.
Tradycyjna ciągłość pogańskie­
go światopoglądu religijnego zo­
stała zahowana, bo prymitywizm
ludu daleko nie odbiegł od pry­
mitywizmu naszyli praojców, pra-
słowian.
Kościół zburzył, tylko tę wyż­
szą hierarhicznie, kapłańską nad­
budowę wierzeń, bynajmniej nie
naruszając ih zasadniczy!) pod­
staw, którym śmiertelny cios za­
dała dopiero, stopniowo do ludu
przenikająca, oświata wydzielana
ludowi ręką kościoła.
Pra - ojczyzna.
Odkrycie prajęzyka daje nam
jeszcze możność wytłumaczenia,
dotyhczas niezrozumiałyh, nazw
topograficznyk i plemiennyh, co,
w konsekwencji, będzie miało
olbrzymie znaczenie dla konkret­
nego ustalenia kolebki ludów sła-
wiańskih, dotyhczas stale przesu­
wanej na wsbód, za Wisłę (Nie-
derle), za Bug (Rostafiński), za
Niemen (Rozwadowski) i do Piń­
ski h bagien.
Pogardzane do niedawna teo-
rje o autohtonizmie Sławian znaj­
dują wreszcie realne oparcie na
całym szeregu dowodów, w świe­
tle któryk ujawni się paradoksal-
uość poglądów, stworzony!) przez
autorytatywny!) po wątpię waczy,
którzy Pra - ojczyznę Sławian u-
mieszczali na te rena li najpóźniej
przez nih zaludniony!), jedynie
dla tego, że tam nomenklatura
miejscowości była ukształtowana
z wyrazów żyjącego, ogólnie zro­
zumiałego języka. Natomiast zie­ niektóre narody, zaludniające Eu­
mię między Łabą i Wisłą, od pra­ ropę, niesłusznie uzurpują sobie
wieków zaludnioną przez Sławian. prawo do aryjskiego pohodzenia,
a więc posiadającą prastare na­ będąc zaledwie nieco zasymilo­
zwy, wyrażone pierwiastkami pra- wanymi przybyszami. Co do Sło­
języka, (które to pierwiastki, sta­ wian, już dzisiaj możemy posta­
nowiące rdzeń języka, w mowie wić pozornie fantastyczny wnio­
codziennej używamy i dziś w sek, że nie asymilowali się oni
ukształtowaniu różnyh wyrazów, do obcyli pohodzeniem Indoeu-
zapomniawszy jednak już ih zna­ ropejczyków, ale stanowili naj­
czenie) uznano za kolebkę naro­ istotniejszy rdzeń rasy aryjskiej,
dów najezdniczyh, które uzurpo­ której kolebką była Europa.
wały sobie moralne prawo do od­ Podejmujemy trud sformuło­
wiecznego władania tymi ziemia­ wania i naukowego udowodnienia
mi. tyh nowyh poglądów na historię
Uzyskane mocne oparcie dla i kulturę Sławian w epoce przed-
autohtonizmu Sławian w nazwah hrześeijańskiej. Na fałszu był o-
topograficzny!! i plemiennyh uła­ party krytycyzm do naszej dzie­
twia rozstrzygnięcie wielu zagma- jowej przeszłości. Możemy i mu­
twanyh zagadnień arheologji, a simy być dumni, że jesteśmy Sła-
między innymi wyjaśnia ostate­ wianami, a to nam pomoże prze-
cznie kwestję przynależności kul­ módz w sobie ów czynnik de­
tury łużyckiej i kwestję zaludnie­ strukcyjny, który w ostatnim 1000-
nia Europy w uajdawniejszyh cza- leciu spowodował rozprzężenie
sah. rasowyh sił dynamicznyh Sławian,
W dalszym rozwoju badań ję- załamanie się tężyzny i w kon­
zykowyh będziemy mogli rozgra­ sekwencji, utratę olbrzymih ob­
niczyć, które narody były na­ szarów ziem odwiecznie zamiesz-
prawdę aryjskie, a które zarjani- kałyh na korzyść ekspansji innyh
zowane. Może się okazać, że narodów. Włodek z Gidel.

Szukalski

Bogorzeł Albert
Święty Polski ll-ej.
Akadcmja Literatury może so-
bie uznać kogoś literackim „ge-
njuszem”, lecz jeżeli Naród i po-
pularność nie uczynią go swym
wybrańcem, to lianie wszelkie
mianowania „z góry”. Przede-
wszystkiem, dół spożywców da-
nego twórczyń u, decyduje o wiel-
kości danej jednostki.
Ludzie byłej zasługi, dziś tak
sławetnie zapobiegliwi życiowo
legioniści, „mianowali” sobie pana
Koca dla 36 miljonów ludzi,
„zbawcą" polskiego świata. Ale,
jakoś ih wszelkie zaklęcia alhe-
micznej recepty i kazionne pri-
kazy na nic się nie zdały, bo dól
społeczny i masy, nie hciały
 hcieć by pana Koca mieć za
Zbawcę Narodu.
Wszelkie mianowania z „góry”
są zawsze wątpliwej trwałości,
bo rzadko zasłużonej słuszności i
nigdy nie stają się wskaźnymi
świecznikami dla ludzkości, wy­
wiedzionej w mroki dziejowej roz­
terki.
Mianować można jedynie mier­
noty „z góry”, w każdym razie
jeżeli mianujący sami należą do
ilościowego gatunku „wybrańców”
demokratycznej nagonki tępyh
politykierów, silącyh się zahować
pozory demokratyczności.
Tak również i nasi Święci byli
dotąd mi ano wy wani z „góry” przez
wioski Rzym. Działo się to za­
wsze po wielu zabiegak, wielo-
letnih namyślał), po skrupulatnyh
wymazywaniah wszelkih dowo­
dów, że , święty” był wogóle czło­
wiekiem takim jak my sami, po­
datnym do różnyh ludzkih skłon­
ności. Po wielu latah retuszerki
dowodów prawdy, podnoszono im
oczy ku Niebu, zalewane łezką
ekstazy teologicznej, aby w ni-
czem, nawet patrzeniem w dół
ku naszej ziemi, nie byli nam po­
dobnymi, a tylko owym glicery-
no-lelyjnym, rozkwilonym wzru-
szeócom.
Góra kościelna, to jest włoski
Rzym, ma już swe miary i miar­
ki, kategorje i stopnie dla Świę­
ty!]. Dla włoskih świętyh są naj­
wyższe, dla kolonji takih jak
Meksyko i Polska, najmniejsze.
Aby narody podbite sposobem
teologicznym kupić łapówką „ła­
ski”, zgadza się włoski Rzym po
wielu błagalnyb skomlenia!] i cięż-
kih okupali (poza świętopietrzem,
czytaj haraczem) za ewentualne
„przyznanie” w swej niezmierzo­
nej łaskawości, jakiegoś świętego,
od czasu do czasu, z pośród tu­
bylczej trzody katolickih niewol­
ników kolonjalnyh danego kraju.
Naturalnie inne narody o naszyh
mianowanyh przez Rzym „świę­
ty h” nic a nic nie wiedzą. Jak
również my nic nie wiemy o fran-
cuskih czy portugalski!] „świę­
ty!]", bo te są jedynie dla lokal­
nej polityki „Świętego” Kościoła
potrzebne, będące zaledwie bar­
dzo niskiej kategorji, dla zatka­
nia papy miejscowym barbarzyń­
com, kiedy zaś włoscy „święci”
są uniwersalnymi, bo przyznano
im najwyższe kategorje.
Jest to dość prosta logika.
Czyżby nie słusznem było uzna­
nie przez komunistyczną Moskwę
tego, że j edynie rodowici moskowi-
ci mogą być najwyższymi „świę­
tymi” i najzasłużeńszymi Nieba
marksowskiego? Oczywiście, każ­
dy „święty” Kościół musi czynić
pewne koncesje na rzecz swyh
niewolników kafirskih czy pol-
skih. Tego wymaga sama takty­
ka wszelkih najeźdźczyli judeo-
logji.
Dla tak i lito względów miano­
wano i Polsce we włoskim Rzy­
mie (naturalnie, że nie w War­
szawie, moi naiwni) świętyli tak­
że, za znaną całemu już światu
polską cnotliwą potulność. Stoli­
ca obcego państwa była łaskawa
„przyznać” swej katolickiej kolo-
nji „świętego” Stanisława Kostkę,
decydując samowolnie, iż będzie
on odtąd Patronem polskiej Mło­
dzieży, by rosła na wzór jego
ku pociesze „świętego" Kościoła,
czyli włoskiej Centrali Międzypla­
netarnego Pośrednictwa Duhow-
nego.
Tak się to stało, że nie rycerz,
nie jakiś Bohater, szaleńczy opę­
taniec szczytnej misji służenia
swemu Ludowi, lecz bezprzykład­ Przedewszystkiem, ślubował
ny mięczak, bezkostny lęklihota, dziewictwo, co mu zresztą nawet
neurasteniczny prikaks? Bo tak załatwo przyszło, gdyż był „udu-
nam zawyrokowała włoska Cen­ howionej” cery i lęklękłej anemji
trala Międzyplanetarnego Pośred­ ofiarą. Czego zaś więcej doko­
nictwa, która jednak nigdyby się nał, by zasłużyć na miano Patro­
nie warzyła, by takiego nędzotę na Młodzi polskiej? Nie mnie
robie Patronem wloskih Balillów. pytajcie o to a raczej Centralę
Cóż to ten Staś Kostka uczy­ Międzyplanetarnego pośrednictwa
nił tak heroicznego, by aż być Dusz.
wskazanym Młodzi polskiej, jako A tak! Byłbym zapomniał bar­
Patron jej? dzo ważnego „czynu” Patrona
Młodzieży polskiej, mianowicie,
Ano, przedewszystkiem był poszedł
bardzo a bardzo nabyżnym. Po­ cze raz),piehotą (powtarzam jesz­
piehotą do Rzymu, by
tem modlił się ciągle. Jeszcze da­ tam opowiedzieć co mu się śniło.
lej, wiecznie czytywał Święte Cóż to za piękny wzór, co za
księgi. Zawsze między palcami przykład wzniosły, owe
przesuwał paciorki różańca. Kie- do Rzymu „piehotą”, a pójście
kolwiek miał czas wolny od mieć coś opowiedzieć ze potem
i świętobliwyh, to zaraz klę- psyhopatycznyh snów. O, swyh Mło­
i zagłębiał się w żywoty dzieży polska!
Świętyh. Kiedy szedł spać, to
układał swe liłjowe ręce na swyh ści Inam takiż to wzór hor ej Młodo­
byli łaskawi w swej nie­
niepokalanyh piersiah w znak zmierzonej
krzyża świętego. Co wszystko znać agenci dobroduszności
włoskiej
przy­
Centrali Ka-
podobno jest szczytnim wzorem tolickih Kolonji. Taki to wyzna­
dla polskiej Młodzi do naślado­ czyli nam „ideał” nasi właśni
wania. zdrajcy, co sprzedali swą duszę
Prócz tyli świętobliwyh „czy­ obcemu państwu.
nów”, Staś Kostka był bardzo Tak, takie miano dała mi mo­
blady, co było niezawodnym zna­ ja matka bigotka. Mnie rodem z
kiem, że nie należał do naszego Warty! Takież dała mi imię, bym
świata. Dzisiaj to się zwie ane­ upodobnił się tej duliowej lihocie,
mią. ale wówczas to było zna- zwąc imiennikiem Kostki. Dała
mionem uduhowienia. Cierpiał mi za patrona serwatko - głowego
więc na anemję ciała i dułia, co rasowego niedołęgę, Lecz pocie­
wedle U Mu, jest wyraźnym zna- szam się tym, że przeć przed
em, że wogóle nie powinien był Stanisławem Wodogłowcem Kost­
*ić i psuć swym „uduho- ką i Stanisławem Zdrajcą Ojczyz­
wydehem powietrza. ny, Biskupem, byli już prawiecz-
; mając krwi w swoili ży- nie Stanisławowie, jeszcze zanim
ecz serwatkę, nie stać go Biżymdzi zniszczyli nam naszą
na duhowe, ni też cielesne własną Wiarę sławiańską, przy-
icje”, nic więc dziwnego, że wlekając nam w zamian swą ne-
o przyśniwała mu się świę- gro-semicką.
ycalja. Co więcej robił ? Cze- Dla Młodzi sławiańskiej nie
okonał ? może być innego patrona jak
nasz własny, mityczny Bogorzeł Wzorem jedynego Kapłaństwa
Krak. Święty Krak. w przyszłości dozwolonego w
On nam jest wzorcem boha­ Polsce Ii-ej.
terski!: nathnień, co już wielo­ Mianujemy go Świętym Pol­
krotnie nam odradzał się w Mło­ skiej Nędzy ludzkiej, która to
dy li Bohaterah. a niedawno, jako jest grzehem i winą naszego Spo­
Józik Piłsudski, co to będąc hło- łeczeństwa i Państwa naszego.
pakiem, obmyślił sposóby zdoby­ Brata Alberta miansjemy
cia i przywrócenia Narodowi Wol­ Świętym Bogorłem, dając jedno­
ności, straconej przez starcze spo­ cześnie wzór Rzymowi włoskie­
łeczeństwo__ Krak jest nam go Państwa, jakih to ludzi win­
wzorcem, co odrodziwszy się w no się wynosić na Świętyh.
Komendancie Piłsudskim, wywiódł Nie Rzym nam będzie odtąd
swoih hardziaków „aż trzy ty- ustanawiał Świętyh, lecz sam
siączki” z krakowskih Błoń prze­ Lud polski i ludzka nędza, któ­
ciw wielogłowemu Smokowi na­ re w Imieniu Dobrego Boga sa­
jeźdźczej nawały i starczej zgni­ me swą czcią mianują swyh
lizny własnego Społeczeństwa. Wybrańców Świętymi za zasłu­
Krak jest Bonatorłem Młodzi gi przyniesione i dobroć nam
sławiańskiej i Świętym Patronem okazaną. W dobroci Bogoria
naszyli Bohaterów. Jego śladami Alberta sami sobie poznaliśmy,
wzoraźnie pójdziemy! że on jest Wysłannikiem Dob­
Świętym Bogorłem mianujemy rego Boga. Swiatowieda!
go bez wstrętnego pośrednictwa My, szarzy ludzie, my nie­
Międzyplanetarnej Agencji. ważna Młódź zdradzonego Ludu,
A teraz, My Młódź Polska! zaczynamy mianować naszyh
My przemówcy UMu, mianuje­ Świętyh Bogorłów, zaczynając
my Brata Alberta z Igołomji od nowa. Niehaj sobie to włos­
Hmielowskiego, prawiecznego ki Rzym przyjmie do wiadomo­
herbu szczepu Jastrzębców, Bo­ ści i o tern doniosą mu naszego
gorłem, to jest Świętym Polski Ludu zdrajcy
Ii-ej. My, ludzie szarzy o szczerym
Mianujemy go prawem na­ sercu, umęczeni codzienną udrę­
szej miłości i wyniesienia przez ką ohydnej rzeczywistości, ni 3-
doły nieważnyh ludzi co jego ustępni patrjoci, klękamy przed
dobroci zaznali. Mianujemy go nowo-obranymi przez nas sobie
w imieniu tyh, co już nie żyją, samyh Świętymi Bogorłami: Al­
albo właśnie przez Niego żyć bertem i Bogorlicą Marją Skło­
dopiero zaczęli. dowską. M
Mianujemy Bogorła Alber­ za UMB g
ta Patronem biedoty ludzkiej, Stali z WjSMÄb
Redakcja i Administracja: Katowice, ul. Kozielska 7, m. T
Prenumerata: miesięcznie 1.00 zł., ćwierćrocznie 2,50 zł..
rocznie 10 zł.
Redaktor i Wydawca: Stanisław Szukalski.
Druk. E. Mirek i S-ku, Sosnowiec, Piłsudskiego 25.