1.

Ανάλυση της γενικής ενότητας στην οποία ανήκει

το έργο

Μεταφορές, στον οικονομικό και εμπορικό χώρο, ονομάζονται

γενικά οποιεσδήποτε μετακινήσεις επιβατών και φορτίων από έναν
τόπο σε έναν άλλον.
Οι μεταφορές ανάλογα με το μέσο με το οποίο
πραγματοποιούνται διακρίνονται σε: 1) Χερσαίες Μεταφορές, 2)
Θαλάσσιες Μεταφορές και 3) Εναέριες Μεταφορές.
Επικοινωνία είναι η διαδικασία αποστολής ενός μηνύματος
από έναν πομπό σε ένα δέκτη, χρησιμοποιώντας έναν κώδικα
επικοινωνίας. Επιπρόσθετα ο πομπός μπορεί ταυτόχρονα να είναι
και δέκτης, αφού ταυτόχρονα και στέλνει και λαμβάνει μηνύματα,
όπως επίσης και ο δέκτης είναι ταυτόχρονα και πομπός. Ως εκ
τούτου το νόημα δημιουργείται και από τους δύο. Υπάρχουν τρεις
κύριες μορφές επικοινωνίας: 1) Η λεκτική 2) Η νοηματική 3) Η
γραπτή.
Ως Μέσα Μαζικής
Ενημέρωσης ή Επικοινωνίας
(ΜΜΕ) εννοούνται όλα τα
διαθέσιμα μέσα με τα οποία
μπορεί να ενημερωθεί για
προηγούμενα και τρέχοντα
συμβάντα ένα μεγάλο πλήθος
ανθρώπων. Τα ΜΜΕ
χωρίζονται σε:
Ασύγχρονα μέσα, όπως είναι ο τύπος και το Διαδίκτυο, καθώς
η πληροφορία τους μεταδίδεται σε διαφορετικές χρονικές στιγμές
για κάθε διακριτό χρήστη.
Σύγχρονα μέσα, όπως είναι το ραδιόφωνο και η τηλεόραση,
καθώς όλοι οι χρήστες λαμβάνουν την πληροφορία συγχρόνως.
Ενίοτε ανακύπτουν υποψίες για μερικά ΜΜΕ, ότι επιδίδονται
σε Παραπληροφόρηση.
Οι εναέριες μεταφορές άρχισαν το 18ο αιώνα με την
ανακάλυψη του αερόστατου. Κατά τον 19ο αιώνα
χρησιμοποιήθηκαν τα πηδαλιουχούμενα αεροσκάφη.Οι εναέριες
μεταφορές όμως απογειώθηκαν τον 20ο αιώνα, με την εφεύρεση
του αεροπλάνου, ενώ αργότερα η εμφάνιση των διαστημόπλοιων
άνοιξε καινούριους ορίζοντες στις εναέριες μεταφορές και στα
διαπλανητικά ταξίδια.
Το αεροπλάνο αποτελεί το ταχύτερο μέσο μεταφοράς.
Κινείται με ταχύτητα υπερπολλαπλάσια των αυτοκινήτων και των
τρένων και πολύ περισσότερο των πλοίων. Κινούνται ανεξάρτητα
από την διαμόρφωση του εδάφους και μπορούν να μεταφέρουν
επιβάτες αλλά και ευαίσθητα εμπορεύματα μεγάλης αξίας και
μικρού όγκου.
Στα είδη των εναέριων μεταφορών περιλαμβάνονται: 1)
αεροσκάφη με σταθερά φτερά (αεροπλάνα) 2) αεροσκάφη με
περιστρεφόμενα φτερά (ελικόπτερα) 3) αερόστατα.
Με τα μέσα αερομεταφοράς εξυπηρετούνται και
δραστηριότητες όπως: 1) φωτογράφηση απομακρυσμένων περιοχών
2) έλεγχος αυτοκινητοδρόμων 3) ψεκασμός καλλιεργειών 4)
κατάσβεση πυρκαγιών 5) μεταφορά ασθενών.
Οι τύποι των μεταφορικών μέσων που είναι διαθέσιμοι σε μία
χώρα είναι ενδεικτική για τις τεχνολογικές δυνατότητες και τον
βαθμό ανάπτυξής της. Οι οικονομικά αναπτυγμένες χώρες
διαθέτουν σύγχρονους αυτοκινητόδρομους, αερογέφυρες, μετρό,
υπόγεια τούνελ, πυκνό οδικό και σιδηροδρομικό δίκτυο και διεθνή
αεροδρόμια. Έτσι επιτυγχάνεται η γρήγορη, εύκολη, οικονομική και
ασφαλής μετακίνηση των πολιτών και εμπορευμάτων.

2.Περιγραφή του εσωτερικού και εξωτερικού

αντικειμένου μελέτης
3.Τεχνικά σχέδια
4.Ιστορική Εξέλιξη του αντικειμένου μελέτης

Κατά την αρχαιότητα, ένας αρχαίος λαός στη Μικρά Ασία οι

Μυσοί, χαρακτηρίζονταν «καπνοβάτες», όπου και κατά μία
παράδοση που διασώθηκε, ένας Μυσός άναψε φωτιά εκ της οποίας ο
καπνός τον ανύψωσε και τον μετέφερε στην
πατρική του οικία. Ένας ακόμη θρύλος αναφέρει
ότι οι Ίνκας τοποθετούσαν επιφανείς νεκρούς σε
ένα όχημα που έμοιαζε με αντεστραμμένη
πυραμίδα ή ασπίδα, το οποίο στη συνέχεια
απογειωνόταν με τη βοήθεια θερμού αέρα και
μετέφερε τους νεκρούς στους θεούς. Ευρήματα γι'
αυτό το θρύλο δεν υπάρχουν όμως ακόμα.
Ο Λεονάρντο ντα Βίντσι σχεδίασε πολλές
«μηχανές» και διατάξεις, οι οποίες θα μπορούσαν
να χρησιμεύσουν για πτήση, αλλά δεν υλοποίησε
καμία από αυτές. Ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε στα
τέλη του 17ου αιώνα περιελάμβανε σχέδια για «χάρτινους
δράκους» (χαρταετούς), οι οποίοι ανυψώνονταν με θερμό αέρα.
Έτσι η ιδέα του ελαφρύτερου του αέρα μέσου άρχισε να
καλλιεργείται.
Τα μη επανδρωμένα αερόστατα με θερμό αέρα ήταν λαοφιλή
στην Κινέζικη Ιστορία. Ο Ζούγκε Λιανγκ (Zhuge Liang) του βασίλειο
Σου Χαν (Shu Han kingdo), κατά την Εποχή των Τριών Βασιλείων
(220 - 280) χρησιμοποιούσαν ιπτάμενα φανάρια για στρατιωτικά
σήματα. Αυτά τα φανάρια είναι γνωστά ως φανάρια Κονγκμίνγκ.
Υπάρχει ακόμη και κάποια θεωρία, από μια επίδειξη που οδηγήθηκε
από το σύγχρονο αεροστατικό Τζούλιαν Νοττ (Julian Nott) κατά το
τέλος της δεκαετίας του 1970 και ξανά το 2003, σύμφωνα με την
οποία αερόστατα θερμού αέρα χρησιμοποιούνταν από τους
ανθρώπους του πολιτισμού Νάζκα (Nazca culture) στο Περού πριν
από περίπου 2000 - 1500 χρόνια πριν, ως ένα εργαλείο για το
σχεδιασμό των διάσημων σχεδίων και γραμμών εδάφους των
Νάζκα.
Αρχικά το 1550 ο Βαυαρός Ιησουΐτης[ασαφές] δημοσίευσε ένα
έργο με τίτλο «Παγκόσμιος Μαγεία» όπου έδειχνε πως είναι
δυνατόν κάποιος να κινηθεί στους ουρανούς χρησιμοποιώντας μέσο
ελαφρύτερου του αέρα. Το μέσον αυτό το είχε ονομάσει
«υπερατμοσφαίρα». Έκανε ‘ομως το τραγικό λάθος να γράψει ότι
τέτοιο μέσον δεν πρόκειται να βρεθεί και έτσι δεν κατόρθωσε να
οδηγήσει τη λύση του προβλήματος χωρίς να μάθει ποτέ ότι είχε
καθορίσει τουλάχιστον την αρχή της λύσης.
 Το 1670 ο Ιταλός κληρικός πατήρ Φραντσέσκο Λάνα,
φιλόσοφος, θεολόγος και σπουδαίος φυσιοδίφης, γνωστός και ως
«πατέρας της αεροναυτικής» δημοσίευσε ένα σύγγραμμά του με
τίτλο «Προοίμιο μερικών νέων εφευρέσεων προτεινομένων από τη
μεγάλη τέχνη». Στο έργο του αυτό ο πολυτάλαντος εκείνος
Ιησουΐτης καθόρισε με εξαιρετική σαφήνεια τη θεωρία των
αερόστατων και της αεροναυτιλίας με χρήση ελαφρύτερων μέσων
του αέρα η οποία και τελικά πραγματοποιήθηκε ένα αιώνα μετά το
θάνατό του. Μάλιστα στο έκτο κεφάλαιο του έργου του ο Λάνα
περιγράφει σε σχέδιο ένα μικρό σκάφος που φέρει τέσσερις σφαίρες
από φύλλα ορείχαλκου στις οποίες θα έπρεπε απαραίτητα να
δημιουργηθεί κενό δια των οποίων και θα υψώνονταν και θα
μετατρέπονταν σε αερόπλοιο. Ιστορικοί της εποχής βεβαιώνουν ότι
ο Λάνα από έλλειψη χρημάτων δεν μπόρεσε να πειραματιστεί στο
«ιπτάμενο πλοίο» όπως το είχε ονομάσει, για 10 δουκάτα που
κανείς δεν προθυμοποιήθηκε να προσφέρει.
Αν αληθεύει ότι στον Λάνα οφείλεται η πρώτη ιδέα του
«ελαφρύτερου μέσου», τότε η ιδέα της εφαρμογής ανήκει σ' έναν
άλλο επίσης ιερωμένο τον Βραζιλιάνο Βαρθολομέου Λορέντζο ντε
Γκουσμάο. Το 1709 ο Πορτογάλος κληρικός Μπαρτολομέου ντε
Γκουσμάο (Bartolomeu de Gusmão) έφτιαξε ένα αερόστατο που
γεμίστηκε με θερμό αέρα και υψώθηκε μέσα σε ένα δωμάτιο στη
Λισαβόνα. Επίσης υποτίθεται ότι έφτιαξε ένα άλλο αερόστατο με το
όνομα Πασσαρόλα (Passarola) και αποπειράθηκε να ανυψώσει τον
εαυτό του από το Κάστρο του Αγίου Γεωργίου (Saint George Castle)
στη Λισαβόνα, αλλά κατάφερε μόνο να προσγειωθεί αβλαβώς
περίπου ένα (1) χιλιόμετρο μακρυά. Αυτός ο ισχυρισμός δεν είναι
γενικά αναγνωρισμένος από τους ιστορικούς της πτήσης έξω από
τις πορτογαλόφωνες κοινότητες, ιδιαίτερα από τη Διεθνή
Αεροναυτική Ομοσπονδία (FAI: Fédération Aéronautique
Internationale). Μετά την εργασία του Χένρι Κάβεντις (Henry
Cavendish) πάνω στο υδρογόνο, ο Τζόζεφ Μπλακ (Joseph Black)
πρότεινε ότι ένα αερόστατο γεμάτο με υδρογόνο θα ήταν ικανό να
ανυψωθεί στον αέρα.
Το 1782 ο Ναπολιτάνος Τιβέριος Καβάλο παρουσίασε σε
μεγάλο κοινό που είχε συγκεντρωθεί στην έδρα της Βασιλικής
Εταιρίας του Λονδίνου, μία έκθεσή του στη οποία και βεβαίωνε ότι:
«οποιοδήποτε περίβλημα του οποίου το περιεχόμενο θα ήταν
υδρογόνο τούτο θα μπορούσε στον αέρα ν΄
ανυψωθεί», παρουσιάζοντας επιτυχή
πειράματα με μπαλόνια από έντερα βοδιού.
Αναμφίβολα και αυτή η ιδιοφυΐα της μελέτης
και των πειραμάτων διευκόλυνε τελικά τη λύση
του προβλήματος που τόσο καιρό αντιμετώπιζαν τόσοι μελετητές.
Η πρώτη καταγραμμένη επανδρωμένη πτήση έγινε από ένα
αερόστατο θερμού αέρα που κατασκευάστηκε από τους αδελφούς
Μονγκολφιέ (Montgolfier brothers) στις 21 Νοεμβρίου 1783. Η
πτήση άρχισε από το Παρίσι και έφτασε σε ύψος περίπου 150 μέτρα.
Οι αεροναύτες Ζαν-Φρανσουά Πιλάτρ ντε Ροζιέ (Jean-François
Pilâtre de Rozier) και Φρανσουά Λοράν, Μαρκήσιος του Αρλάντ
(Jean-François Pilâtre de Rozier and François Laurent d'Arlandes)
κάλυψαν περίπου 9 χιλιόμετρα σε 25 λεπτά της ώρας.
Στη 1 Δεκεμβρίου 1783, ο καθηγητης Ζακ Σαρλ (Professor
Jacques Charles) και οι αδελφοί Ρομπέρ έκαναν την πρώτη πτήση
αερόαστατου (ελαφρού) αερίου, επίσης από το Παρίσι.
Χρησιμοποιησαν ένα αερόστατο γεμάτο υδρογόνο, πέταξαν σχεδόν
μέχρι τα 600 μέτρα, έμειναν στον αέρα πάνω από δύο (2) ώρες,
κάλυψαν μια απόσταση περίπου 43 χιλιόμετρα και προσγειώθηκαν
στη μικρή πόλη Νελ-λα-Βαλλέ. Στις 27 Αυγούστου 1783, στο Πεδίο
του Άρεως, στο Παρίσι, μπροστά σε 300.000 Παριζιάνους, ο Γάλλος
φυσικός Σαρλ ύψωσε μια σφαίρα από ύφασμα, ντυμένο με καουτσούκ
με διάμετρο 3,5 μ., γεμάτη υδρογόνο, που μόλις είχε ανακαλυφθεί.
Η πρωτόγονη διάταξη για παραγωγή υδρογόνου προκάλεσε
τεράστια ρύπανση και πολλοί από αυτούς, όπως λέγεται με δόση
υπερβολής, 300.000 θεατές, το μισό Παρίσι δηλαδή, έφυγαν μακριά
για να μην δηλητηριαστούν. Τελικά η πτήση πραγματοποιήθηκε με
επιτυχία και θεωρήθηκε η πρώτη πτήση μπαλονιού, στο Παρίσι,
δεδομένου ότι οι αδελφοί Μονγκολφιέ ήταν ακόμα άγνωστοι στην
πρωτεύουσα. Στις 23 Ιουνίου 1784, ο Ζαν - Φρανσουά Πιλάτρ ντε
Ροζιέ πήρε μέρος σε μια άλλη πτήση, με μια βελτιωμένη έκδοση του
αερόστατου των αδελφών Μονγκολφιέ, η οποία είχε ονομαστεί
Μαρία Αντουανέτα, από το όνομα της τότε βασίλισσας της Γαλλίας.
Το αερόστατο αυτό απογειώθηκε ενώπιον του (τότε) βασιλιά της
Γαλλίας Λουδοβίκου ΙΣΤ΄ και του (επίσης τότε) βασιλιά της
Σουηδίας Γουστάυου Γ΄. Μαζί με τον Ζοζέφ Προυστ (Joseph Proust),
το αερόστατο πέταξε βόρεια, σε ένα υψόμετρο περίπου 3.000
μέτρων, πάνω από τα σύννεφα. Ταξίδεψαν 52 χιλιόμετρα σε 45
λεπτά πριν το κρύο και ο καιρός τους υποχρεώσουν να
προσγειωθούν κοντά στη Λουζάρς (Luzarches), μεταξύ Κόι (Coye)
και Ορρύ-λα-Βιλ (Orry-la-Ville), κοντά στο Δάσος Σαντιγύ (Chantilly
forest). Έσπασαν τα μέχρι τότε ρεκόρ ταχύτητας, υψομέτρου, και
απόστασης ταξιδιού.
Η πρώτη απογείωση αερόστατου στη Βρετανία έγινε από τον
Τζέιμς Τίτλερ (James Tytler) στις 25 Αυγούστου 1784 στο
Εδιμβούργο, με ένα αερόστατου θερμού αέρα.
 Το πρώτο αεροναυτικό δυστύχημα συνέβηκε τον Μάιο του
1785 όταν η πόλη Τουλλαμόρ (Tullamore) της Ιρλανδίας έπαθε
σοβαρή ζημιά όταν ένα συνετρίβη πάνω της ένα αερόστατο,
προκαλώντας πυρκαγιά που έκαψε περίπου 100 σπίτια. Από τη μέρα
αυτή η πόλη υιοθέτησε ως σήμα της ένα φοίνικα που βγαίνει από
τις στάχτες.
Ο Λεμπρόν Τζέιμς στις 7 Ιανουαρίου 1785 αναχωρώντας από
το Ντόβερ προσγειώθηκε στη γαλλική ακτή διασχίζοντας τη Μάγχη
με πολύ δεξιοτεχνία και με ευνοϊκά ρεύματα του αέρος.
Οι Ιταλοί Βιτσέντζο Λουνάρντι (1759-1806) και Φραντσέσκο
Τζαμπεκάρι (1762-1812). Αυτοί αναφέρονται τόσο για τις τολμηρές
επιχειρήσεις τους όσο και για τη συμβολή τους στη
κατασκευαστική τεχνική της αεροπλοΐας. Μάλιστα μετά την
ανύψωσή του Λουνάρντι που επεχείρησε στο Λονδίνο στις 14
Σεπτεμβρίου του 1784 οι μέχρι τότε δισταγμοί των Άγγλων
εξέλιπαν. Στο εγχείρημά του αυτό ο Λουνάρντι χρησιμοποίησε
υδρογόνο τελειοποιώντας τις θεωρίες του προηγηθέντος Τιβέριου
Καβάλο. Στο σχέδιο του αερόστατου του Λουνάρντι είναι σήμερα τα
«μετεωρολογικά αερόστατα». Τα αερόστατα (ελαφρού) αερίου
έγιναν ο πιο συνηθισμένος τύπος αεροστάτων από τη δεκααετία
του 1790 ως τη δεκαετία του 1960.
Το γαλλικό αερόστατο στρατιωτικής παρατήρησης «Λ'
Ιντρέπιντε» (L'Intrépide) του 1795 είναι το παλαιότερο διατηρημένο
αεροσκάφος στην Ευρώπη. Εκθέτεται στο Μουσείο
Heeresgeschichtliches, στη Βιέννη.
Ο Ιούλιος Βερν έγραψε μια μικρή μη φανταστική ιστορία,
δημοσιευμένη το 1852, που περιγράφει ότι βρέθηκε πάνω σε ένα
αερόστατο υδρογόνου.Ο Ζαν-Πιερ Μπλανσάρ (Jean-Pierre
Blanchard ) πραγματοποίησε την πρώτη επανδρωμένη πτήση με
αερόστατο στις ΗΠΑ, στις 9 Ιανουαρίου 1793, μετά από ταξίδια
στην Ευρώπη, καταγράφοντας την πρώτη πτήση σε διάφορες
χώρες, που περιλαμβάνουν την Αυστριακή Ολλανδία, στη Γερμανία,
στην Ολλανδία και στην Πολωνία. Το αερόστατό του, γεμάτο με
υδρογόνο, τον πήρε έξω από την αυλή της φυλακής της
Φιλαδέλφειας. Η πτήση του έφτασε το υψόμετρο των 1.770 μέτρων
και προσγειώθηκε στο Γκλώστερ Κάουντυ (Νιου Τζέρσεϋ)
(Gloucester County, New Jersey). Ο πρόεδρος Τζορτζ Ουάσινγκτον
(George Washington) ήταν ανάμεσα σ' αυτούς που προσκλήθηκαν
να παρακολουθήσουν την απογείωση.
18ος αιώνας
Η πρώτη προσπάθεια κατασκευής και ανύψωσης αερόστατου στον
ελλαδικό, υπό τουρκική κατοχή ακόμα, χώρο έγινε στα Ιωάννινα το
1803, στη αυλή του Αλή Πασά, από κάποιον Έλληνα ονόματι
Παχώμη που καταγόταν από το Συράκο της Ηπείρου, χρυσοχόος στο
επάγγελμα. Πλην όμως το αερόστατο που κατασκεύασε και που
έμελλε να επιβιβασθεί ο ίδιος, από κακούς χειρισμούς και απειρία
των βοηθών του αναφλέγη πριν ν΄ αρχίσει να υψώνεται. Το γεγονός
αυτό περιέλαβε σε σατυρικό ποίημά του, εξ 150 στίχων, ο ιατρός
του Αλή Πασά και ποιητής Ιωάννης Βηλαράς.
Στις 29 Σεπτεμβρίου 1804, ο
Έιμπραχαμ Χόπμαν (Abraham Hopman)
έγινε ο πρώτος Ολλανδός που
πραγματοποίησε μια επιτυχημένη πτήση
με αερόστατο στην Ολλανδία.
Ο Φραντσέσκο Τζαμπεκάρι επινόησε
αερόστατο που αποτελούνταν από δύο
σφαίρες χωριστές η μία πάνω από την
άλλη. Η πάνω έφερε υδρογόνο και η κάτω
που είχε σχήμα κόλουρου κώνου έφερε
θερμαινόμενο αέρα από μια λυχνία
οινοπνεύματος. Τελικά ο Τζαμπεκάρι μετά από αρκετές επιτυχείς
πτήσεις φονεύθηκε σε μια τολμηρή προσπάθειά του στις 21
Σεπτεμβρίου του 1812 στη Μπολόνια.
Το πρώτο αερόπλοιο πέταξε το 1852 από τον Ανρί Zιφάρ
(Henri Giffard). Η προώθησή του γινόταν με ατμομηχανή και ήταν
πολύ αργό ώστε να είναι πρακτικό. Όπως συνέβηκε και με τα
«βαρύτερα από τον αέρα» αεροπλάνα, χρειάστηκε η εφεύερεση του
κινητήρα εσωτερικής καύσης πριν τα αερόπλοια γίνουν πρακτικά,
κατά τα τέλη του 19ου αιώνα. Το 1857 ο αμερικανός αεροναύτης
Τζων Στέινερ (American John) αποπειράθηκε μια φιλόδοξη πτήση
πάνω από τη Λίμνη Ήρι.
Η πρώτη επιτυχημένη πτήση αερόστατου στην Αυστραλία
καταγράφηκε το 1858 και έγινε από τον Γουΐλλιαμ Ντήν (William
Dean'). Το αερόστατο αερίου του ταξίδεψε επί 30 χιλιόμετρα
επανδρωμένο με δυο αεροναύτες.
Το 1872 ο Πάουλ Χάενλαϊν (Paul Haenlein) πέταξε με το
πρώτο προσδεμένο αερόπλοιο με κινητήρα εσωτερικής καύσης. Η
πρώτη πτήση με ελεύθερο αερόπλοιο με κινητήρα εσωτερικής
καύσης έγινε το 1898 με τον Αλμπέρτο Σάντος Ντούμοντ (Alberto
Santos Dumont).
O Ανρί Ζιφάρ (Henri Giffard) ανέπτυξε επίσης ένα προσδεμένο
αερόπλοιο για επιβάτες το 1878 στο Πάρκο Τουϊλερίς (Tuileries
Garden), στο Παρίσι. Το πρώτο προσδεμένο αερόπλοιο της
σύγχρονης εποχής πέταξε επίσης στη Γαλλία, στο Κάστρο Σαντιγύ
(Chantilly Castle), το 1994 από την εταιρεία Aerophile SA.
20ος αιώνας μέχρι σήμερα
Ο Εντ Γιοστ (Ed Yost) ξανασχεδίασε ένα αερόστατο θερμού αέρα
στα τέλη της δεκαετίας του 1950, χρησιμοποιώντας νάυλον
ύφασμα και καίγοντας προπάνιο για να θερμαίνει τον αέρα στο
εσωτερικό του φακέλου του αερόστατου. Η πρώτη πτήση αυτού του
αερόστατου, που διάρκεσε 25 λεπτά, και διάνυσε 5 χιλιομετρα,
έγινε στις 22 Οκτωβρίου 1960 στο Μπράνινγκ της Νεμπράσκα
(Bruning, Nebraska). Η βελτιωμένη σχεδίαση του Γιοστ για τα
αερόστατα θερμού αέρα ενέπνευσε το κίνημα των σύγχρονων
αθλητικών αεροστάτων. Σήμερα πλέον, τα αερόστατα θερμού αέρα
έγιναν πιο συνηθισμένα από τα αερόστατα (ελαφρού) αερίου.

5.Χρησιμότητα του έργου για τον άνθρωπο και την

κοινωνία

Οικονομικός: Το αερόστατο δεν έχει αρνητικές οικονομικές

επιπτώσεις καθώς η μοναδική οικονομική επιβάρυνση είναι η αγορά
του, και αργότερα η συντήρησή του.
Κοινωνικός: Τα αερόστατα κατά την ιστορική τους διαδρομή
χρησιμοποιήθηκαν για διάφορους σκοπούς.
Η σημαντικότερη συμβολή τους ήταν ακριβώς η ικανότητά
τους να πετούν, αφού έτσι αποδείχτηκε ότι αυτό το προαιώνιο
όνειρο του ανθρώπου ήταν εφικτό.Καθώς τα αερόστατα δεν έχουν
τη δυνατότητα να χαράσσουν την πορεία τους, αλλά ακολουθούν
τον άνεμο, δεν έτυχαν μεγάλης αξιοποίησης σαν μέσα μεταφοράς.
Μια παραλλαγή τους, τα αερόπλοια, χρησιμοποιήθηκαν για
μεταφορά επιβατών, ακόμη και σε υπερατλαντικές διαδρομές, η
χρήση τους όμως είχε άδοξο αλλά και τραγικό τέλος μετά την
καταστροφή του γερμανικού αερόπλοιου Hindemburg που τυλίχτηκε
στις φλόγες κατά την άφιξή του στις ΗΠΑ το 1937.
Πολύ σύντομα μετά την πρώτη πτήση του, συνειδητοποιήθηκε
η χρησιμότητά του στις στρατιωτικές επιχειρήσεις, αρχικά σε
ρόλους αναγνώρισης και καθοδήγησης πυρών πυροβολικού (και
αργότερα ως μέσο αεράμυνας, κατασκοπείας αλλά και
βομβαρδισμού με τη μορφή αερόπλοιων Ζέπελιν). Σε τέτοιους
ρόλους συνέχισε να χρησιμοποιείται μέχρι και τον Δεύτερο
Παγκόσμιο Πόλεμο.. Επίσης χρησιμοποιήθηκαν για αμυντικούς
σκοπούς δεμένα με συρματόσχοινα σε πυκνές διατάξεις ώστε να
εμποδίζουν την πτήση εχθρικών αεροπλάνων πάνω από
κατοικημένες περιοχές.
Μια πολύ σημαντική χρήση
των αεροστάτων, που συνεχίζεται
ακόμη και σήμερα, είναι στη
μετεωρολογία και την εξερεύνηση
των ανώτερων στρωμάτων της ατμόσφαιρας, καθώς δίνουν τη
δυνατότητα στους επιστήμονες να ανεβάσουν σε πολύ μεγάλα
υψόμετρα όργανα που καταγράφουν τις μετεωρολογικές συνθήκες ή
μετράνε και αναλύουν ατμοσφαιρικά φαινόμενα.
Πολιτιστικός: Οι αγώνες αερόστατων, ιδιαίτερα οι αγώνες
προσγειώσεως όσο γίνεται πιο κοντά σε ένα προεπιλεγμένο σημείο,
έγιναν δημοφιλείς και αποτελούν τα γεγονότα της χρονιάς σε
αρκετές χώρες. Όταν οι αγώνες γίνονται βάσει των διεθνών
κανονισμών, η εθνική αεροναυτική ομοσπονδία αναφέρει τη
διάρκεια, την απόσταση και το ύψος πτήσεως στη Διεθνή
Αεροναυτική Ομοσπονδία. Υπάρχουν 10 διεθνείς κατηγορίες της
ΦΑΙ στα αερόστατα θερμού αέρα και αερίου με βάση το μέγεθος, αν
και σήμερα τα αερόστατα αερίου δεν χρησιμοποιούνται πολύ σε
αθλητικές δραστηριότητες. Το παγκόσμιο ρεκόρ ύψους που έχει
επιτευχθεί με αερόστατο είναι 34.668 μέτρα το πέτυχαν στις 4
Μαΐου 1961, πάνω από τον κόλπο του Μεξικού οι Αμερικάνοι Μ. Ρος
και Β. Πραδερ. Το ρεκόρ αποστάσεως κατέχουν από τις 17
Αυγούστου 1978 οι Αμερικάνοι Μπεν Αμπρουζο, Μαξ Αντερσον και
Λαρυ Νιουμαν, που με το αερόστατο Double Eagle II διέσχισαν τον
Ατλαντικό, καλύπτοντας απόσταση 4.984,6 χιλιόμετρων.
Επιστήμη: Το ενδιαφέρον για τα αερόστατα αναζωογονήθηκε
κατά το 1930, όταν οι επιστήμονες με τη βοήθεια του αερόστατου
άρχισαν να μελετούν τις ατμοσφαιρικές συνθήκες σε ύψη όπου δεν
είχε φτάσει ποτέ ο άνθρωπος. Ο Αύγουστος Πικάρ και ο Κίπφερ
έφτασαν σε ύψος 16000 μ. το Μάιο του 1931 και σε 17000 μ. τον
Αύγουστο του 1932. Χρησιμοποίησαν μια αεροστεγή σφαιρική
βάρκα, αντί για το συνηθισμένο ανοιχτό καλάθι. Μέσα στη
μεταλλική σφαίρα τους ο αέρας ήταν στην κανονική πίεση και το
οξυγόνο αρκετό για κανονική αναπνοή, ακόμα και στα ύψη όπου ο
αέρας είναι πάρα πολύ αραιός και κατά συνέπεια το οξυγόνο
ελάχιστο. Με το ίδιο σύστημα οι Σέλτ και Φόρτνεϋ πέταξαν το
Νοέμβριο του 1933 σε ύψος 20000 μ. Το 1934 με την ενίσχυση της
Αμερικανικής Γεωγραφικής Εταιρίας έγινε μια προσπάθεια να
ξεπεραστεί το ρεκόρ. Κατασκευάστηκε ένα μεγάλο αερόστατο ο
«Εξερευνητής 1», που υψώθηκε με πλήρωμα τρεις αξιωματικούς.
Στα 19000 μ. το αερόστατο, άγνωστο γιατί, έσκασε και διαλύθηκε.
Το πλήρωμά του σώθηκε με αλεξίπτωτα. Στις 11 Νοεμβρίου 1935
με τον «Εξερευνητή 2», το μεγαλύτερο αερόστατο που είχε ως τότε
κατασκευαστεί, οι Στίβενς και ΄Αντερσον έφτασαν σε ύψος 23000
μ. Αυτό είναι το μεγαλύτερο ύψος όπου έφτασε με αερόστατο ως
σήμερα ο άνθρωπος.
6.Επιπτώσεις στο περιβάλλον

Αρνητικές: Το αερόστατο θερµού αέρα είναι φιλικό στο

περιβάλλον. Βέβαια µεγάλος φόβος υπάρχει για το αερόστατο
υδρογόνου γιατί σε περίπτωση βλάβης ή ατυχήµατος στον
µηχανισµό του καυστήρα υπάρχει κίνδυνος µόλυνσης σε αρκετή
έκταση από το σηµείο του ατυχήµατος. Αυτή η απειλή έχει
αντιµετωπιστεί τοποθετώντας βαλβίδες ασφαλείας υψηλής πίεσης.
Θετικές: Το αερόστατο και ιδιαίτερα αυτό του θερμού αέρα,
σε σχέση με τις άλλες πτητικές μηχανές υπερέχει ως προς την
εκπομπή ρύπων. Δε ρυπαίνει το περιβάλλον, αφού το καύσιμο του
είναι ο θερμός αέρας, ενώ δεν εκπέμπει και ηχητικούς ρύπους.

7.Κατάλογος Υλικών και Εργαλείων

ΥΛΙΚΑ: ΕΡΓΑΛΕΙΑ:
Μπαλόνια Ψαλίδι
Dow Λάμα για Πριόνι (θεία)
Σπάγκος Πένσα
Ξύλινα Καλαμάκια Τρόμπα
Κλωστή Μαχαίρι
8.Κόστος Κατασκευής
1)
Υλικά: Τιμή:
Μπαλόνια 1,00€
Dow 3,21€/m2
Ξύλινα Καλαμάκια 0,99€/100τμχ
Σπάγκος 1,5€/50m
Κλωστή 1,00€/30m

2)
Εργαλεία: Τιμές:
Ψαλίδι -
Λάμα για Πριόνι -
Πένσα -
Τρόμπα -
Μαχαίρι -

3)
17,71€
9.Βιβλιογραφία και Πηγές Πληροφόρησης
Ίντερνετ:
https://www.slideshare.net/Kats961/m-12246988
http://aerostatoa.blogspot.gr/2013/11/blog-post.html
https://www.irantousis.gr/01_TEXNOLOGIA_A!
_TAKSIS/04_grapti_ergasia_a/51_aerostato.pdf