Wat een verademing, die auto

Tosca Niterink en Anita Janssen wandelen in Marokko en doen verslag. Wat een bekijks, twee
vrouwen in een auto!

Tosca NiterinkAnita Janssen

12 februari 2019

Mensen denken weleens dat ik sterke verhalen vertel in mijn stukjes. Laat ik dat misverstand voor
eens en voor altijd uit de weg ruimen. Ik vertel geen sterke verhalen want dat is helemaal niet nodig.
Het leven is al bizar genoeg van zichzelf. Je verzint het niet wat er allemaal gebeurt. Bijvoorbeeld, op
dit moment zit die jongen van het hotel op de grond achter onze wc met zijn capuchon op. Want het
is koud in de ochtend. Ik zie het namaakbont boven de pot uit heen en weer bewegen, terwijl hij de
wc-bril aan het vastzetten is met dubbelzijdig tape!

Dat komt, ik zag Annie vanmorgen al de badkamer uit glijden op die bril, ik kon nog net de deur
dichttrappen anders was ze de trap afgevlogen. Want dat gaat hard op die geglazuurde Marokkaanse
tegels.

Waar waren we gebleven, de laatste keer, in Fez natuurlijk, daar hebben we een auto gehuurd.
Heerlijk, geen gedoe meer met bussen, treinen en niet te vergeten die taxi’s en dat eindeloze
afdingen wat daarbij komt kijken.

„Ze proberen allemaal je hakkepezen af te snijden”, vindt Annie. Maar geef ze eens ongelijk. De
jongen van het autoverhuurbedrijf vertelde dat hij tweehonderd euro per maand verdient en dan boft
hij nog enorm met zo’n redelijk goeie baan.

Veel jongeren hebben geen baan want de werkeloosheid in de steden is enorm, iedereen klaagt
erover. Dus het gehossel is niet van de lucht, ik durf bijna niemand meer aan te kijken, want dan is
het: „Yes, mam, what do you want?” Als je niet uitkijkt loop je de hele dag van het ene
handgeknoopte tapijt naar het andere weefgetouw. „Cheap price for you!”

Wat een verademing die auto, het landschap is adembenemend, verkeer is er bijna niet en de
muilezel is nog altijd een toonaangevend vervoermiddel. De man zit erop en de vrouw loopt
erachteraan met een grote bult takken op haar rug. Want vrouwen hebben het niet makkelijk in dit
land. Dus wij ook niet, al zijn we inmiddels royaal over onze houdbaarheidsdatum heen, we hebben
enorm veel bekijks. Twee vrouwen in een auto! Dat is overal toch wel de mop van het jaar. Als je weg
wil rijden beginnen ze spontaan het verkeer tegen te houden want ze kunnen zich niet voorstellen dat
een vrouw zich zelfstandig tussen bewegende voertuigen door kan manoeuvreren.

We zijn naar Rabat (prachtige stad) gereden, die gebouwd is op gigantische grafheuvels die
uitmonden in de Atlantische Oceaan. Heel apart. Van daaruit zijn we via binnenweggetjes voort
gekacheld richting Agadir, langs de kust met zijn eindeloze verlaten stranden, enorme kliffen en
woeste branding. Het is hier niet voor niets een internationaal surfwalhallah. Alsmede een
pensionado paradijs voor de krasse kampeerwagen-club die van een lekker potje jeu-de-boules houdt
in de namiddag. Kortom, we zitten tussen drie werelden in dus we nemen er nog een kopje thee op
met een lekkere klont suiker erin.