Πολυεθνική

ΣΤΗΝ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΟΛΟΙ ΓΑΜΙΟΥΝΤΑΙ με όλους. Κάποιοι το ευχαριστιούνται. Στις

γιορτές γιορτάζουμε όλοι μαζί, σαν ίσοι. Ο διευθυντής μάς σφίγγει το χέρι και
μας φιλάει. Ιδίως τις γυναίκες. Ο διευθυντής έχει πάντα κοιλιά. Κι άλλοι έχουν
κοιλιά. Εκείνος όμως την έχει σφιχτή, περήφανη, κιμπάρικη.
Τον θαυμάζουμε. Ξέρει πολλά. Και ξέρει πώς να λέει πολλά. Το μέταλλο της
φωνής του πάει γάντι με το πόστο του. Μπάσα φωνή, γεμάτη, σαν να κάθεται
ένας βούβαλος. Ξέρει πώς να σε πείθει. Ακόμη κι αυτοί που απολύονται,
φεύγουν με το χαμόγελο στα χείλη. Νιώθουν περήφανοι που είχαν την τύχη να
εργαστούν για έναν τέτοιο διευθυντή. Είναι τύχη να σε γαμάει αυτός και όχι
άλλος διευθυντής.
Όλοι γαμιούνται με όλους. Δεν είναι σχήμα λόγου. Οι γραμματείς γαμιούνται
με τους διευθυντές. Οι εργάτες γαμούνε τις εργάτριες. Οι υποδιευθυντές
γαμιούνται κι αυτοί μεταξύ τους.
Η εταιρεία ανεπίσημα ενθαρρύνει αυτές τις σχέσεις. Όταν αγωνίζεσαι στο
πλευρό του εραστή σου γίνεστε ανίκητοι. Η εταιρεία ιδανικά θέλει όλους τους
εργαζόμενους εραστές.
Αντί για γιορτές κάνουμε παρτούζες. Υπάρχουν κατάλληλοι χώροι στο
εργοστάσιο, στην αποθήκη, στη μεγάλη αίθουσα συνεδριάσεων. Άνετα γεμίζουν
με χαλιά, μαξιλάρες, ανατομικά καθίσματα, καναπέδες, υπέρδιπλα στρώματα.
Παρουσιαζόμαστε με μάσκες. Για λόγους δημοκρατίας. Αλλιώς ευνοούμε τις
διακρίσεις. Γιατί εσύ μπορεί να είσαι πιο όμορφος. Το εταιρικό γαμήσι
προϋποθέτει ίσες ευκαιρίες. Τα στελέχη ας κάνουν τη δική τους παρτούζα
χωριστά. Ας πάνε σε ακριβά ξενοδοχεία, ας πάνε στην έπαυλη του διευθυντή, ας
πάνε να γαμηθούν κι ας μας αφήσουν ήσυχους στην αποθήκη. Δίπλα στις
κούτες, πλάι στα κλαρκ, κάτω από τα καφασωτά προκάτ γραφεία θα τη βρούμε
μια χαρά.
Τα πιο kinky όργια γίνονται στο λογιστήριο. Χωρίς διείσδυση, μονάχα ξύλο,
πολύ ξύλο. Βούρδουλας με βίτσα, μαστίγια με μια, δυο, τρεις, εννιά ουρές,
νεροσωλήνες, μπουριά, μαδέρια, καλώδια, μεταξωτά σκοινιά, εσώρουχα λατέξ,
βινίλ και δέρμα, κλιπς, αλυσίδες, περιλαίμια, τάπες, δονητές, κεριά, βύσματα,
βίδες, φτερά κι ελάσματα – όλα τ’ αξεσουάρ τακτοποιημένα πίσω απ’ τα κλασέρ
των περιοδικών δηλώσεων. Μέσα σε δευτερόλεπτα το σκηνικό αλλάζει. Ο
αρχιλογιστής με δερμάτινη μάσκα κραδαίνει το τρομερό του μαστίγιο.
Το μεσημέρι είναι το διάλειμμα για το ψιλό γαμήσι. Το φαγητό του εστιατορίου
έχει προσαρμοστεί στις ενεργειακές ανάγκες των επιβητόρων. Βιταμίνες,
ιχνοστοιχεία, δημητριακά και φρούτα, οπωσδήποτε τζινσένγκ για τη διαύγεια
(απαραίτητο στις οικονομικές υπηρεσίες), ίσως και κάποια παράνομη ουσία για
σπιντάρισμα. Αλλιώς, πολλούς καφέδες και τσιγάρα.
 Όλα κι όλα. Κόφτε τις μαλακίες με το κάπνισμα. Κάτω τα χέρια από τη νικοτίνη.
Μην τα θέλετε όλα δικά σας. Ένα τσιγάρο μετά το σεξ είναι θεσμός σε κάθε
αμερικανική ταινία αξιώσεων.
Οι πολυεθνικές του μέλλοντος θα είναι γαμιστρώνες.

Ο φίλος μου τους μούντζωσε, διευθυντές κι άλλους πωρωμένους καριερίστες

που φοβούνται να ξεμυτίσουν απ’ το γραφείο τους πριν τις εννιά το βράδυ και
φτύνουν αίμα σε σεμινάρια εταιρικής στρατηγικής κι ομοψυχίας, γιατί είχε
καλύτερα πράγματα να κάνει.
Ο φίλος μου άφησε την πολυεθνική που του γαμούσε το μυαλό κι άνοιξε μπαρ.
Να πίνεις μ’ ένα φίλο είναι καλύτερο απ’ το να πηδιέσαι για μιαν απρόσωπη
εταιρεία με έδρα στο Τέξας.
Θυμάμαι ένα σεμινάριο που μας είχαν μαντρώσει σ’ ένα ξενοδοχείο, μας
χώρισαν σε ομάδες κι αφού μας πάστωσαν το κεφάλι με τον κοινό τρόπο σκέψης
στους κόλπους της Οικογένειας, μας ξαμόλησαν να φαγωθούμε (βλέπε «case
study»), για να βρούμε πώς μια φανταστική κωλοεταιρεία οδοντόκρεμας που
παραπαίει θα καταφέρει να βγει λάδι σε μια φανταστική κωλοκατάσταση όπου
όλα πάνε τελείως σκατά, αλλά εσύ κι άλλοι πενήντα μαλάκες με πίστη και γνώση
(βλέπε «τεχνογνωσία») θα πετύχετε να αβγατίσει ο τζίρος, να πάρει φωτιά η
μετοχή, να γυρίσει τούμπα ο ήλιος, το μαύρο να γίνει άσπρο και το νερό κρασί,
και οι γρύλοι να χορέψουν με καλσόν τσα-τσα στον τάφο των ανταγωνιστών.
Το ξημέρωμα της τρίτης μέρας μαζευτήκαμε στην αίθουσα παρουσιάσεων. Είχε
μπει το καλοκαίρι. Οι τουρίστες αλείβονταν με λάδια στον ήλιο. Το κυματάκι
ανακάτευε απαλά την άμμο. Ήμασταν ρετάλια. Ο διευθυντής ξυνόταν χαλαρά
κοιτώντας το κενό. Εμείς τρέμαμε άυπνοι.
Η ομάδα μου κέρδισε το κρυστάλλινο κύπελλο. Φάγαμε brunch. Φύγαμε για τα
σπίτια μας.
Ο φίλος μου τους έχεσε πριν μπει το καλοκαίρι. Τον θυμάμαι να οργώνει το
κέντρο της πόλης με μια θηριώδη βαλίτσα. Επισκεύαζε τα κωλομηχανήματά
τους. Ανέπνεε τα σκατά των κωλομηχανημάτων τους. Ζούσε με στόχους. Δεν
ήταν οι δικοί του στόχοι. Κάτι βλαχαδερά στις ΗΠΑ, που όταν δεν κάνουν
κρουαζιέρα για να γλείψουν τον επόμενο πρόεδρο, λιάζουν τ’ αρχίδια τους
πετώντας καπάκια σε δρύινα βαρέλια και στέλνουν μέιλ και γαργαλούν τους
νευρώνες των θυγατρικών με νέους στόχους.
Και οι συνεδριάσεις με τις διαφημιστικές: Οι άντρες ήταν μαλάκες. Οι γυναίκες
ήταν σκύλες. Δεν ξέρω ποιος ήταν πιο φοβισμένος. Προετοιμαζόμασταν
πυρετωδώς για μέρες, βδομάδες, μήνες. Τηλεφωνήματα για επιβεβαίωση, η
απαραίτητη αναμονή να σπάσει ο τσαμπουκάς – και το μπαλέτο όλο επί σκηνής:
Τριάντα τουλάχιστον στελέχια του διαφημιστικού υποκόσμου, καμιά δεκαριά
στελέχια της εταιρείας, στη μέση ένα βουνό χρήματα.
Ποιος θα τα πάρει, παίδες;

Ο φίλος μου κρατάει το ποτήρι μου πάντα γεμάτο. Πίνουμε όλο το βράδυ κι όταν
κλείσει το μπαρ, θα κατεβούμε στην παραλία.
Δεν δουλεύουμε σε πολυεθνικές, τους έχουμε χεσμένους. Κοιτάμε το μαύρο
ουρανό και λέμε ιστορίες.