Professional Documents
Culture Documents
„Inżynieria wytwarzania”.
1
PODSTAWOWE WIADOMOŚCI DOTYCZĄCE PROCESU
SKRAWANIA
2
Ruchy procesu skrawania
Rodzaje obróbki
1. Obróbka wstępna – obejmuje pierwsze przejście narzędzia – usuwa się tutaj warstwy
wierzchnie z przedmiotu obrabianego, czyli tzw. naskórek, który zawiera wady powstałe
w procesie produkcji surówki (walcowanie, odlewanie). Potocznie tą obróbkę nazywamy
skórowaniem lub zdzieraniem.
2. Obróbka kształtująca – obróbka, która nadaje właściwy kształt przedmiotowi
obrabianemu przez zdjęcie warstw materiału po oskórowaniu.
3. Obróbka wykańczająca – ostatnie przejścia, które nadają ostateczny kształt wymiary
i gładkość powierzchni przedmiotu obrabianego.
3
- powierzchnię obrabianą – powierzchnia, która w danym procesie podlega obróbce;
- powierzchnie obrobioną – utworzoną na przedmiocie obrabianym po przejściu narzędzia
(ukształtowaną w wyniku przejścia narzędzia);
- powierzchnię skrawania – jest to powierzchnia chwilowo odwzorowywana przez
narzędzie skrawające.
Parametry technologiczne
W definicji prędkości skrawania pomija się prędkość ruchu posuwowego ze względu na jego
bardzo małą wartość w porównaniu z prędkością ruchu roboczego.
4
Posuwem minutowym pt lub prędkością posuwu jest chwilowa prędkość ruchu posuwowego
czyli stosunek drogi jaką przebywa w tym ruchu PO lub narzędzia do czasu. Wyraża się go
[mm/min].
W przypadku narzędzi wieloostrzowych mamy do czynienia z posuwem na ząb pz [mm/ząb]–
jest to długość drogi przebytej przez PO lub narzędzia w czasie obrotu narzędzia o kąt
zawarty między dwoma sąsiednimi ostrzami lub zębami.
Parametry geometryczne
5
Siły występujące podczas skrawania
Siły podczas skrawania wykonują pracę zużywaną na:
- odkształcenie i oddzielenie warstwy skrawanej,
- odkształcenie wióra,
- tarcie między wiórem a narzędziem,
- tarcie wewnętrzne w materiale.
6
Rodzaje wiórów
Wiór odłamkowy powstaje podczas skrawania metali twardych i kruchych (np. twardego
żeliwa, twardych brązów i mosiądzów). Składa się z oddzielnych cząstek różnej wielkości,
nie powiązanych ze sobą. Wióry te powstają w wyniku przekroczenia wytrzymałości
rozdzielczej materiału skrawanego.
Wiór wstęgowy przyjmuje najczęściej postać spirali lub zwiniętej taśmy; powstaje np. przy
skrawaniu stali z dużymi prędkościami skrawania, przy małych przekrojach warstwy
skrawanej. Powierzchnia wióra od strony ostrza jest gładka, o lustrzanym połysku.
Rodzaj wygląd wióra mówi nam o chropowatości powierzchni obrobionej, zmienności sił
skrawania i wielu innych elementach procesu skrawania.
Np. najmniejsza chropowatość powierzchni obrobionej jest obserwowana przy powstawaniu
wióra wstęgowego, największa - przy wiórze odłamkowym.
Każda z odmian wióra wskazuje na wielkość parametrów skrawania, przy jakich obróbka się
odbywała. Doświadczenia wskazują, że przy skrawaniu tego samego materiału można
uzyskać często wszystkie rodzaje wiórów, należy tylko stosować odpowiednie parametry
skrawania.
7
3. Powodują zwiększenie prędkości odprowadzania ciepła, poprzez zwiększenie różnicy
temperatury między miejscem najwyższej temperatury a powierzchnią wióra lub ostrza
narzędzia.
4. Ułatwiają usuwanie drobnych wiórów, produktów ścierania ostrza, pochłaniają pył.
5. Zwiększają gładkość powierzchni obrobionej.
W zależności od rodzaju obróbki oraz właściwości cieczy może ona spełniać zadanie
chłodzące, smarujące lub chłodząco-smarujące.
Do cieczy chłodzących należą wodne roztwory mineralnych elektrolitów, które chłodząc,
chronią jednocześnie P.O. i obrabiarkę przed korozją. Stosujemy je przede wszystkim, gdy w
czasie obróbki wydziela się dużo ciepła, przy dużych obciążeniach ostrza narzędzia.
Do cieczy smarujących należą przede wszystkim różnego rodzaju oleje, które tworzą na
powierzchni materiału obrabianego cienkie i trwałe warstewki, oddzielające współtrące
powierzchnie i zmniejszające tarcie w układzie N – PO. Stosuje się je przy niewielkich
obciążeniach ostrza, szczególnie przy obróbce dokładnej. Mają niewielkie działanie
chłodzące.
Ciecze chłodząco – smarujące to przede wszystkim emulsje, tworzące zawiesinę cząstek oleju
w wodzie. Tworzą cienkie warstewki na powierzchni P.O., zapewniając dobre smarowanie,
jednocześnie chłodzą strefę skrawania. Stosuje się je w przypadku występowania dużych
temperatur przy jednoczesnym istnieniu dużych oporów skrawania, np. przy wierceniu.
Zjawiska mechaniczne
Narost
Na powierzchni ostrza tworzy się narost, który złożony jest z silnie odkształconych
warstewek metalu, mających budowę włóknistą. Twardość narostu jest większa niż twardość
materiału obrabianego, a przy powierzchni narzędzia zbliżona do twardości stali
zahartowanej, nieco mniejsza przy wierzchołku narostu. Powstaje zatem jakby drugie ostrze
skrawające, o nieco zmienionej geometrii, które bierze udział w procesie skrawania.
Powstawanie narostu na ostrzu wiąże się ściśle z prędkością skrawania.
8
Narost jest zjawiskiem cyklicznym; w wyniku wzrostu wysokości narostu w pewnym
momencie następuje jego ścięcie i proces odbywa się od początku.
Korzystny wpływ narostu: chroni powierzchnię ostrza od styku z wiórem i przez to zmniejsza
zużycie ostrza.
Narost zmienia parametry ostrza, pogarsza gładkość powierzchni obrabianej i dlatego jest
bardzo niekorzystnym zjawiskiem, szczególnie przy obróbce dokładnej.
Zużycie ostrza
Zużycie ostrza określa się jako geometryczne zmiany ostrza, związane najczęściej z ubytkiem
materiału. Często związane jest to ze zmianami właściwości ostrza pod wpływem obciążeń
i działania temperatury.
Zużycie mechaniczne może mieć charakter ścierny lub wytrzymałościowy.
Zużycie ścierne polega na wycieraniu się ostrza pod wpływem tarcia wiórów o ostrze i ostrza
o materiał skrawany.
Zużycie wytrzymałościowe uwidaczniające się w postaci pęknięć, wyszczerbień i
wykruszeń. Jest wynikiem przekroczenia wytrzymałości doraźnej lub zmęczeniowej
elementów ostrza.
9
Zużycie powierzchni natarcia przejawia się w postaci powstawania rowka, w pewnej
odległości od krawędzi skrawającej, co wywołane jest tarciem wióra o powierzchnię natarcia.
Powoduje to zmniejszenie przekroju ostrza noża, co może w konsekwencji spowodować jego
zniszczenie.
I II III
W okresie pierwszym zużycie przebiega szybko, co wiąże się z docieraniem ostrza, li-
kwidowaniem nierówności na powierzchni ostrza. Drugi okres to okres niewielkiego, równo-
miernego zużycia. W okresie trzecim następuje gwałtowny wzrost szybkości zużycia narzę-
10
dzia. Tutaj skrawanie staje się nieopłacalne, gdyż znacznie pogarsza się stan powierzchni ob-
robionej, poza tym skrawanie na tym odcinku może doprowadzić do zniszczenia narzędzia i
obrabiarki.
Stępienie
11
TECHNOLOGIA OBRÓBKI WIÓROWEJ I ŚCIERNEJ
Toczenie
Odmiany toczenia.
1. Toczenie zewnętrzne – obtaczanie (toczenie powierzchni zewnętrznych),
2. Toczenie wewnętrzne – roztaczanie lub wytaczanie – toczenie powierzchni wewnętrznych.
2.
toczenie ukośne – kierunek ruchu posuwowego jest ustawiony do osi P.O pod kątem
00< α <900
b) przecinanie.
12
gdzie g – głębokość warstwy skrawanej zdjętej w każdym przejściu.
Droga narzędzia w ruchu posuwowym L = ld + l +lw i nazywamy ją długością przejścia.
Czas maszynowy tm odpowiada czasowi trwania ruchu posuwowego i określany jest stosun-
kiem długości przejścia L w ruchu posuwowym do prędkości ruchu posuwowego.
L
tm = i [min ]
pt
13
Ad 2.
Materiały spiekane wytwarza się technologią metalurgii proszków.
Podstawowym składnikiem jest WC, a w niektórych przypadkach także TiC, węglik tantalu i
węglik niobu. Spoiwem które łączy twarde ziarna węglików jest zazwyczaj kobalt.
Rozróżnia się dwie grupy węglików spiekanych: wolframową (H) i wolframowo-tytanową (S
i U).
Twardość węglików spiekanych wynosi 87 – 92 HRA i jest wyższa niż stali szybkotnących.
Posiadają przez to wyższą odporność na ścieranie niż SS, dużą wytrzymałość na ściskanie,
natomiast mniejszą udarność. Z tego względu, chociaż bardziej niż SS nadają się do skrawa-
nia materiałów twardych, jednak są czułe na uderzenia i obciążenia udarowe wywołane np.
drganiami spowodowanymi nierównomiernym naddatkiem na obróbkę.
Pogłębianie stosuje się w celu wykonania pogłębień walcowych lub stożkowych np. pod łby
śrub i wkrętów.
Nawiercanie wykonuje się w celu wykonania tzw. nakiełków – czyli otworów przeznaczo-
nych do ustalenia położenia wałków podczas obróbki w kłach.
Wiercenie
Najczęściej używanym wiertłem jest wiertło kręte. Wyróżniamy w nim część roboczą, część
chwytowa i część łączącą.
W celu zmniejszenia tarcia narzędzia o powierzchnię otworu część prowadząca jest lekko
zbieżna w kierunku chwytu (0,04 – 0,1mm/na 100mm długości).
14
Dla wierteł o małej średnicy uchwyt jest walcowy, dla dużej - stożkowy (stożek Morse’a).
Od części skrawanej do uchwytu prowadza dwa rowki, służące do odprowadzania wiórów.
Oprócz wierteł krętych istnieje jeszcze wiele rodzajów wierteł np. wiertła piórowe, trepana-
cyjne i działowe.
Wiertła piórowe mają najprostszą konstrukcję, ale posiadają szereg wad: złe prowadzenie
wiertła, duże opory skrawania, skłonność do wpadania w drgania, brak możliwości usuwania
wiórów.
Dla wiercenia pełnych otworów o większych średnicach (od 40mm) często stosuje się
wiertła rdzeniowe lub trepanacyjne. Wiercenie to polega na usunięciu tylko części materiału
w postaci pierścienia. Jest ono bardzo wydajne, ponieważ kilkakrotnie mniej materiału zostaje
zamienione w wióry niż przy innych metodach wiercenia. Tą metodą się nie wykonuje
otworów o mniejszych średnicach ze względu na trudności konstrukcyjne (mała sztywność
i wytrzymałość wiertła).
Ciecz obróbkowa
wiertło trepanacyjne
Do wykonania długich otworów stosuje się tzw. wiertła działowe. Maja one kształt
wydłużonego walca ściętego mniej więcej na połowie średnicy. Jest to wiertło tzw.
jednostronnego działania, tzn. skrawa jedną krawędzią. Nadaje się do wiercenia długich
otworów, ponieważ bardzo dobrze się prowadzi i nie wykazuje zejść z osi wierconego
otworu. Jednak nie zapewnia nieprzerwanego procesu skrawania i odpowiedniej wydajności.
15
- prędkość skrawania – prędkość obwodowa narzędzia
V = π ⋅ Dw ⋅ n/1000
p
- p z = dla wierteł krętych
2
D
- głębokość skrawania - dla wiercenia pełnego - g = w
2
D − Do
- głębokość skrawania – dla wiercenia wtórnego - g = w
2
Geometryczne parametry skrawania określa się podobnie, jak przy toczeniu, w płaszczyźnie
przekroju poprzecznego warstwy skrawanej:
g Dw
wiercenie pełne - b = =
sin χ r 2 sin χ r
g D − Do
wiercenie wtórne - b = = w
sin χ r 2 sin χ r
p
a = p z ⋅ sin χ r = sin χ r
2
D p
f = b ⋅ a = g ⋅ p 2 = w - wiercenie pełne
4
D − Do
f = w p - wiercenie wtórne
4
l + ld + l w
tm = [min]
pn
16
Pz D w
M= [N ⋅ m]
2 ⋅ 1000
Składowa Px (posuwowa) jest równoległa do posuwu i wraz z siłą Ps działają na ścin i tworzą
wypadkową siły posuwowej.
P = Ps + 2Px
Moc skrawania:
Mω 2π
Ne = = M ⋅ n[kW ]
1000 60 ⋅ 1000
17
Nawiercanie stosuje się w celu wykonania nakiełków pod kły.
Rozwiercanie dzielimy na zgrubne i wykańczające. W obu tych procesach stosuje się narzę-
dzia o nieco innej konstrukcji.
Rozwiertak do rozwiercania zgrubnego (rozwiertak zdzierak) przypomina budową wiertło
kręte, ale brak tu ścina i występuje większa liczba ostrzy.
Ze względu na sposób mocowania rozwiertaki dzielimy na trzpieniowe i nasadzane; oprócz
tego mogą być ręczne i maszynowe.
18
Rozwiertaki wykańczaki w porównaniu ze zdzierakami większa liczbą ostrzy (6 –18) zawsze
parzystą oraz nierównomierną podziałką międzyostrzową, co zwiększa dokładność obróbki.
Frezowanie
Frezowanie jest to sposób skrawania, w którym ruchem głównym jest ruch obrotowy narzę-
dzia; ruch posuwowy wykonuje P.O.
Frezowanie służy przede wszystkim do obróbki płaszczyzn i powierzchni krzywoliniowych.
Jest to poza toczeniem najczęściej stosowany sposób skrawania.
Stosuje się tutaj narzędzia wielowarstwowe nazywane frezami.
Odmiany frezowania
Frezowanie walcowe jest to odmiana frezowanie, gdy frez styka się głównie swoją
powierzchnią walcową z powierzchnią obrabianą (oś frezu jest najczęściej równoległa do
powierzchni obrobionej).
Frezowanie czołowe jest to odmiana frezowania, gdy frez styka się z powierzchnią obrobioną
w sposób przeważający swą powierzchnię czołową (oś frezu jest zazwyczaj prostopadła do
powierzchni obrobionej).
Frezowanie walcowo-czołowe jest odmianą pośrednią – frez styka się z powierzchnią obro-
bioną swoją powierzchnią czołową i walcową.
19
2. niepełne symetryczne – gdy szerokość frezowania jest mniejsza od średnicy freza, przy
symetrycznym położeniu freza względem przedmiotu obrabianego.
3. niepełne niesymetryczne - gdy szerokość frezowania jest mniejsza od średnicy freza a
jego położenie względem przedmiotu obrabianego jest niesymetryczne.
frezowanie
przeciwbieżne
frezowanie
współbieżne
Rozpatrując siły działające na ostrze, można umieścić początek ich układu w rozpatrywanym
punkcie ostrza i w ten sposób otrzymujemy składową obwodową Pz, równoległą do kierunku
prędkości obrotowej i składową odporową Py - równoległą do promienia freza. Trzecia
składowa osiowa Px jest równoległa do osi freza i dla frezów o zębach prostych Px = 0
Możemy również rozpatrzyć układ sił związany z P.O i dla frezów o zębach prostych
narysować siłę Pp, równoległą do kierunku posuwu, oraz silę Pn, prostopadłą do powierzchni
obrobionej i skierowaną w górę.
Przy frezowaniu przeciwbieżnym na początku swego ruchu do P.O. ostrze ślizga się
po powierzchni P.O. (zanim nastąpi wcięcie w materiał) i wywołuje zgniot warstwy
wierzchniej, co przyspiesza zużycie następnego ostrza, zmniejsza trwałość narzędzia i
wydajność obróbki. Dla materiałów twardych, niepodatnych na zgniot to zjawisko nie
występuje.
20
Składowa pozioma Pp przy frezowaniu przeciwbieżnym jest skierowana przeciwnie do
kierunku posuwu, co zapewnia stabilną pracę na elementach obrabiarki nadających posuw
P.O. poprzez kasowanie luzów na tych elementach.
Natomiast składowa Pn usiłuje podnieść P.O. do góry, co przy występowaniu luzów w
elementach obrabiarki może być przyczyną drgań i gorszej gładkości powierzchni.
Podczas frezowania współbieżnego ostrze skrawa warstwę materiału o grubości zmieniającej
się od wartości maksymalnej do zera.
Tutaj zjawisko poślizgu ostrza nie występuje, natomiast ostrze gwałtownie wcina się w
materiał, przez co jest obciążane dynamicznie. Dlatego przy obróbce materiałów twardych
istnieje niebezpieczeństwo mechanicznego zużycia ostrza, natomiast zużycie przez tarcie jest
o wiele mniejsze niż przy frezowaniu przeciwbieżnym.
Składowa Pn dodatkowo dociska P.O. do elementów obrabiarki, natomiast siła Pp działająca w
kierunku posuwu może spowodować dodatkowe pociągnięcie P.O. w kierunku działania
posuwu, przez co może zwiększyć się grubość warstwy skrawanej, co z kolei prowadzi do
przeciążenia ostrza i uszkodzenia narzędzia.
Dlatego obrabiarki przystosowane do tej metody frezowania mają urządzenie do kasowania
luzów na elementach pociągowych.
Ogólnie można powiedzieć, że frezowanie współbieżne stali zapewnia kilkukrotnie wyższą
trwałość narzędzia, większą gładkość powierzchni obrabianej niż frezowanie przeciwbieżne,
ale nie nadaje się do obróbki materiałów twardych i kruchych (np. żeliwa).
21
Ruch główny – ruch obrotowy przedmiotu i ruch posuwowy narzędzia są ze sobą sprzężone –
obrotowi przedmiotu odpowiada przesunięcie noża o wartość skoku gwintu.
Gwint obrabia się w kilku przejściach, za każdym przejściem coraz bardziej dosuwając nóż
do osi przedmiotu.
Podobnie jak inne narzędzia skrawające posiadają część roboczą oraz część chwytową
zakończoną czopem kwadratowym.
Gwintowniki mogą być przeznaczone do obróbki ręcznej lub maszynowej. Można nimi
wykonać gwint w jednym przejściu lub w kilku i w tym drugim przypadku stosuje się
komplety gwintowników.
Narzynki i głowice gwinciarskie przeznaczone są do obróbki gwintów zewnętrznych.
Głowica gwinciarska posiada kilka noży, które można dosuwać lub odsuwać od osi
obrabianego przedmiotu.
22
Frez krążkowy
Frezy wielokrotne
Przy wykonywaniu gwintów frezem krążkowym ruchem głównym jest ruch obrotowy
freza, a ruchem posuwowym – obrót przedmiotu obrabianego i podłużny przesuw freza.
Wydajniejszą metodą frezowania gwintów jest metoda frezowania frezami
wielokrotnymi (grzebieniowymi). Osie PO i N są do siebie równoległe. Ruchem głównym
jest ruch obrotowy freza zależny od prędkości skrawania i średnicy freza.
Do ruchów posuwowych w tym przypadku należą:
1. ruch obrotowy P O,
2. przesuw wzdłużny N lub PO,
3. posuw poprzeczny (wcinanie freza).
PRZECIAGANIE
23
przepychanie polega na skrawaniu materiału narzędziami wieloostrzowymi zwanymi
przeciągaczami lub przepychaczami.
24
materiału położoną głębiej w stosunku do warstwy skrawanej przez ząb poprzedzający
(rys.9.19); liczba zębów przeciągacza oscyluje na ogół między 50 a 60. Taki sposób obróbki
umożliwia wykonanie np. wielowypustu w otworze w jednym przejściu narzędzia.
Ruch główny podczas przeciągania wykonuje narzędzie napędzane najczęściej
siłownikiem hydraulicznym, który stanowi podstawowy zespół przeciągarki hydraulicznej
Prędkość ruchu głównego jest niewielka i oscyluje między 2 a 12 m/min, natomiast w
obróbce tej nie istnieje w ogóle ruch posuwowy. Wynika to z konstrukcji narzędzia i zasady
jego pracy.
25
Przeciągacz do otworów cylindrycznych- Zakres średnic: 6-40 mm
26
wówczas zwijanie wióra nazywamy swobodnym. W przypadku równości promieni krzywizny
(RO = r) zwijanie wióra nazywane wymuszonym jest najkorzystniejsze, zapewnia gęste
upakowanie wiórów w rowku, pozwala zmniejszyć jego wymiary i podziałkę. Gdy promień
wióra jest większy od promienia rowka (ro > r), zwijanie przebiega w utrudnionych
warunkach, wiór opiera się o sąsiednie ostrze, lamie się, występuje duże niebezpieczeństwo
zakleszczenia wiórów i uszkodzenia narzędzia.
27