ივ.

ჯავახიშვილის სახელობის თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის

იურიდიული ფაკულტეტის სამართლის სამაგისტრო პროგრამის მეორე კურსის
სტუდენტი:
ნინო კენჭოშვილი
სასამართლო გადაწყვეტილების ანალიზი

საგნის დასახელება: სახელშეკრულებო დავების გადაწყვეტის სასამართლო პრაქტიკა

ლექტორი: თამარ ლაკერბაია

თარიღი (წელი, თვე, რიცხვი): 2020 წლის 17 მაისი

1
საქმე №ას-679-633-2017

საქართველოს უზენაესმა სასამართლომ საქმეზე ას-679-633-2017 მიიღო მეტად

საინტერესო გადაწყვეტილება. 2002 წლის 1 აპრილს ნ. რ-ესა და შპს „ტ-ს“ შორის
დაიდო ხელშეკრულება, რომლის მიხედვითაც საწარმო ყიდდა ქ. ბათუმში ე. ქუჩაზე
№88-ში მდებარე ბინას, საერთო ფართით 358 კვ.მ. გადასახდელ თანხად განისაზღვრა
18 000 აშშ დოლარი. გამყიდველმა იკისრა ვალდებულება მყიდველისათვის ბინის
კარკასი ჩაებარებინა 2002 წლის 30 ივნისამდე. მყიდველსა და გამყიდველს შორის
2003 წლის 23 მაისს გაფორმდა სესხის ხელშეკრულება, მოსარჩელემ მოპასუხეს
გადასცა 40 050 ლარი. სესხის ან საპროცენტო განაკვეთის გადაუხდელობის
შემთხვევაში, მოპასუხე კისრულობდა ვალდებულებას, ყოველი 180 ლარის
სანაცვლოდ მიეცა მოსარჩელესათვის 1 კვ.მ საცხოვრებელი ფართი მშენებარე
სახლში. სალარო შემოსავლის ორდერის მიხედვით, მყიდველმა გამყიდველის
სახელზე ბინის ფართის შესაძენად 2003 წლის 29 მაისს შეიტანა 40 050 ლარი. 2004
წლის 25 ივნისს ფორმდება ვალის აღიარებისა და უძრავი ქონების მფლობელობაში
გადაცემის შესახებ ხელშეკრულება, რომლის მიხედვითაც, გამყიდველმა აღიარა, რომ
2003 წლის 23 მაისს მას მყიდველმა ასესხა თანხა და, სესხის ხელშეკრულებიდან
გამომდინარე, დავალიანების უზრუნველსაყოფად, მფლობელობასა და
სარგებლობაში გადასცემდა მყიდველს 382.7 კვ.მ საერთო ფართის მქონე ერთ ბინას.
ქონების ნასყიდობის ფასი განისაზღვრებოდა ნასყიდობის ხელშეკრულებით,
რომლის გაფორმება და მისი დადგენილი წესით რეგისტრაცია მოხდებოდა
მშენებარე სახლის ექსპლუატაციაში გაშვების შემდეგ. საჯარო რეესტრის ეროვნული
სააგენტოს 2015 წლის 2 აპრილის წერილის თანახმად, სადავო უძრავ ქონებაზე,
როგორც ინდივიდუალური საკუთრების საგანზე ან ცალკე უფლების ობიექტზე
საკუთრების უფლება რეგისტრირებული არ იყო.
 მოსარჩელის მოთხოვნები

2015 წლის 13 მარტს მყიდველმა სარჩელი აღძრა გამყიდველის წინააღმდეგ და

მოითხოვა 2002 წლის 1 აპრილის ხელშეკრულებით ნაკისრი ვალდებულების
შესრულება - უძრავი ქონების საკუთრებაში გადაცემა. მოსარჩელემ განმარტა,რომ
მან კეთილსინდისიერად შეასრულა 2002 წლის 1 აპრილისა და 2003 წლის 23 მაისის
ხელშეკრულებებით ნაკისრი მოვალეობები, მოპასუხემ კი არ შეასრულა საკუთარი
ვალდებულებები და მყიდველი არ დაფიქსირებულა საჯარო რეესტრში უძრავი
ქონების მესაკუთრედ. მოსარჩელე მიუთითებს საწარმოს 2003 წლის 10 მაისის, 2007
წლის 26 ივლისის, 2008 წლის 26 სექტემბრის, 2010 წლის 23 დეკემბრისა და 2014
წლის 3 ოქტომბრის პარტნიორთა კრებების ოქმებზე, რომელთა მიხედვითაც, დღის
წესრიგში არაერთხელ დადგა და კრებაზე იმსჯელეს მყიდველის წინაშე ნაკისრი
ვალდებულების შესრულებაზე, თუმცა უშედეგოდ.

2
  მოპასუხის პოზიცია

საწარმომ სარჩელი არ ცნო და აღნიშნა, რომ 2002 წლის 1 აპრილის

ხელშეკრულების შესახებ მისთვის უცნობია, თუმცა განმარტა, რომ აღნიშნული
ხელშეკრულება ფორმის დაუცველად არის დადებული და არ არის დამოწმებული
სანოტარო წესით. ასევე ყურადღება გაამახვილა, რომ მოთხოვნა ხანდაზმულია და არ
შეიძლება სარჩელი დაკმაყოფილდეს.
 დავის საგანი და გადაწყვეტა

მნიშვნელოვანია განვიხილოთ თუ რა წარმოადგენს დავის საგანს და რა

გადაწყვეტილება მიიღო სასამართლომ. დავის საგანს წარმოადგენს უძრავ ქონებაზე
მესაკუთრედ ცნობა. პირველი ინსტანციის სასამართლომ სარჩელი არ დააკმაყოფილა
და აღნიშნა რომ არ დასტურდებოდა მხარეთა შორის ნასყიდობის ხელშეკრულების
დადება, არ იყო დაცული უძრავი ნივთის გადაცემისათვის კანონით დადგენილი
სავალდებულო ფორმა და მოპასუხის მიერ სსკ-ის 128-ე მუხლის საფუძველზე
ხანდაზმულობაზე მითითება, წარმოადგენდა სასარჩელო მოთხოვნის
დაკმაყოფილების შემაფერხებელ შესაგებელს. სააპელაციო სასამართლომ
უცვლელად დატოვა პირველი ინსტანციის სასამართლოს გადაწყვეტილება.
სააპელაციო სასამართლომ მხარეთა შორის წარმოშობილი ურთიერთობა ნარდობის
ნორმებს (სსკ-ის 629-ე მუხლი) დააფუძნა, ვინაიდან 2002 წლის 1 აპრილის
ხელშეკრულებით მხარეები შეთანხმდნენ გარკვეული სამუშაოს შესრულებაზე და
არა მოპასუხის მიერ ქონებაზე მოსარჩელისათვის საკუთრების უფლების,
გადაცემაზე, რაც გამყიდველის მოვალეობაა.
საკასაციო სასამართლომ გააუქმა აპელაციის გადაწყვეტილება და ახალი
გადაწყვეტილების მიღებით დააკმაყოფილა მოსარჩელის მოთხოვნა. განმარტა, რომ
ამ შემთხვევაში გამოიყენება ნარდობის მომწესრიგებელი ნორმები და შეამოწმა 629.1-
ე მუხლით დადგენილი წინაპირობების არსებობა. 2004 წლის 25 ივნისის
ხელშეკრულება, 2003 წლის 23 მაისს ხელმოწერილი ხელშეკრულება და საწარმოს
პარტნიორთა კრების ოქმები სასამართლომ შეუსრულებელი ვალდებულების
აღიარებად მიიჩნია. ხანდაზმულობის კუთხითაც იმსჯელა და მიუთითა სსკს 341
მუხლზე, ვალის არსებობის აღიარებასთან არ გვაქვს საქმე, როდესაც მხარეები უკვე
არსებული ვალდებულების შინაარსიდან გამოდიან ან ადასტურებენ მას, ან მხარეები
არსებული ვალდებულების შესასრულებლად ახალი ვალდებულების შესრულებას
კისრულობენ. ამდენად, იგი არ უნდა უკავშირდებოდეს ძირითადი
1
ვალდებულებიდან გამომდინარე შესრულების მოთხოვნას . 341-ე მუხლით
გათვალისწინებული ხელშეკრულება მოთხოვნის ხანდაზმულობის ვადის
გასვლის შემდეგაც ნამდვილია, რადგან როგორც ზემოთ აღინიშნა, იგი ახალ,
დამოუკიდებელ მოთხოვნას წარმოშობს და ამ ხელშეკრულებით
გათვალისწინებული ვალდებულების მიმართ დამოუკიდებლად აითვლება
ხანდაზმულობის ვადის დენა.
1
სუსგ №ას-392-371-2013

3
 ვფიქრობ, მოცემულ შემთვევაში საკასაციო სასამართლომ მეტად
მნიშვნელოვანი და მართებული გადაწყვეტილება მიიღო. საკითხის გადაწყვეტისას
თუ რომელი ნორმები უნდა იქნეს გამოყენებული, ნარდობის თუ ნასყიდობის დიდი
პრაქტიკული მნიშვნელობა აქვს, ვინაიდან ნარდობის ხელშეკრულების შესახებ
ნორმები განსხვავდებიან იმ ნორმებისაგან, რომლებიც აწესრიგებენ ნასყიდობას და
შესაბამისად განსხვავებულ სამართლებრივ შედეგებს წარმოშობენ. სსკს 629-ე
მუხლის პირველი ნაწილის მიხედვით, ნარდობის ხელშეკრულებით მენარდე
კისრულობს შეასრულოს ხელშეკრულებით გათვალისწინებული სამუშაო, ხოლო
შემკვეთი ვალდებულია გადაუხადოს მენარდეს შეთანხმებული საზღაური. ნარდობა
მოიცავს არა მხოლოდ სამუშაოს შედეგს, არამედ სამუშაოს შესრულების
მიმდინარეობასაც, მაშინ როდესაც ნასყიდობის ხელშეკრულება განსაზღვრავს
მხოლოდ სამუშაოს შედეგს. ვფიქრობ სასარჩელო მოთხოვნის დამფუძნებელი
სამართლებრივი ნორმის მისადაგება სასამართლოს პრეროგატივაა, კვლევისა და
იურიდიული შეფასების საგანია. მიუხედავად იმისა, რომ მხარეებმა განსაზღვრეს
როგორც ნასყიდობის ხელშეკრულება, არ უნდა გადაწყდეს ნასყიდობის
მომწესრიგებელი ნორმებით. მნიშვნელოვანია, თუ მხარეები რას ისახავდნენ მიზნად.
ნების გამოვლენის განმარტებისას, ნება უნდა დადგინდეს გონივრული განსჯის
შედეგად. გონივრული განსჯის შედეგად ნების დადგენა მოითხოვს იმის გარკვევას,
თუ რა იგულისხმეს გარიგების მონაწილეებმა გამოხატულ ნებაში2. აქ კი უნდა
გამოვიყენოთ რომაული სამართლის პრინციპი ,,falsa demonstratio non nocet“, რომლის
თანახმად მცდარი სახელწოდება არ ახდენს გავლენას მხარეთა შეთანხმების
შინაარსზე. ხელშეკრულების ნასყიდობად მიჩნევის შემთხვევაში მივიღებდით
მცდარ შედეგს, რაც უსაფუძვლოდ დააზარალებდა მოსარჩელეს, კერძოდ სახეზე
გვექნებოდა ფორმის დაუცველად დადებული გარიგება და მოსარჩელე ვერ
მოიპოვებდა საკუთრებას ქონებაზე.

საქმე №ას-667-634-2014     

მნიშვნელოვანია საქმე №ას-667-634-2014 -ზე უზენაესი სასამართლოს

გადაწყვეტილება. სს „პ.პ–მა“ (მენარდე) და ვ.ვ–მ (შემკვეთი) 2007 წლის 21 მაისს
გააფორმეს N2-13, N2-14, N4-7, N4-8 შეთანხმებები, „უძრავი ქონების ნასყიდობის
წინარე ხელშეკრულებები“. ხელშეკრულებათა მიხედვით, მოპასუხემ იკისრა
ვალდებულება, მოსარჩელისათვის დაემზადებინა და საკუთრებაში გადაეცა უძრავი
ნივთები (საცხოვრებელი ბინები და ავტოსადგომები მრავალბინიან სახლში)
შეთანხმებული საზღაურის (1 152 000 აშშ დოლარის) სანაცვლოდ. მოსარჩელემ
შეთანხმებულ ვადაში გადაიხადა საფასურის ნაწილი - 786 656.45 აშშ დოლარის
ეკვივალენტი ლარი. 15.03.2009 წლის შემდეგ მას დარჩენილი თანხა (378 844.55 აშშ
დოლარის ეკვივალენტი ლარი) აღარ გადაუხდია. 2009 წლის 5 ოქტომბერს მოპასუხემ
წერილით მიმართა მოსარჩელეს და აცნობა, რომ ვალდებულების დარღვევის გამო,
2
სამოქალაქო კოდექსის კომენტარი, წიგნი I, გვ.305

4
მათ შორის გაფორმებული ხელშეკრულებები შეწყვეტილი იყო 2009 წლის 1
ივლისიდან და მოსარჩელეს გადახდილი თანხა, ბესა და პირგასამტეხლოს
გამოკლებით, უძრავ ქონებათა მესამე პირზე მიყიდვის შემდეგ დაუბრუნდებოდა.
2011 წლის 18 ივლისს წერილობითი პრეტენზიით მოსარჩელემ მოპასუხეს მოსთხოვა
გადახდილი თანხის უკან დაბრუნება.
 მოსარჩელის მოთხოვნები

2013 წლის 22 მაისს მოსარჩელემ სარჩელით მიმართა სასამართლოს და

მოითხოვა გადახდილი თანხის დაბრუნება და ზიანის ანაზღაურება, კერძოდ  1 274
698.11 ლარის (786 656.45 აშშ დოლარის ეკვივალენტი ლარის) დაბრუნება;  1 274
698.11 ლარის წლიური 9%-ის (535 077.50 ლარის) გადახდა 2009 წლის 1 ივლისიდან
2013 წლის 21 აპრილამდე; 1 274 698.11 ლარის წლიური 9%-ის გადახდა 2013 წლის 21
აპრილიდან გადაწყვეტილების აღსრულებამდე. მოსარჩელის მტკიცებით, მან
მოპასუხეს ავანსად 786656.45 აშშ დოლარის ეკვივალენტი ლარი გადაუხადა.
ხელშეკრულების შეწყვეტის შედეგად კი, მოპასუხეს წარმოეშვა მითითებული
თანხის მისთვის დაბრუნების ვალდებულება. მოსარჩელემ მიუღებელი
შემოსავლისათვის ზიანის ანაზღაურებაც მოითხოვა, რასაც იგი მიიღებდა ავანსად
გადახდილი თანხის ბანკში ვადიან ანაბარზე წლიური 9%-იანი სარგებლით
განთავსების შემთხვევაში.
 მოპასუხის პოზიცია

მოპასუხემ წარდგენილი შესაგებლით ნაწილობრივ ცნო სარჩელი, მან

განმარტა, რომ მოსარჩელემ ავანსად სულ გადაიხადა 784 446 აშშ დოლარი და არა -
786 656.45 აშშ დოლარი. მოპასუხის განმარტებით, 784 446 აშშ დოლარიდან მას
გადასახდელი აქვს 615 541.86 აშშ დოლარი, რადგან ავანსად მიღებულ თანხას უნდა
გამოაკლდეს მოსარჩელის მიერ მისთვის გადასახდელი თანხები ბეს,
პირგასამტეხლოსა და სხვა გაწეული ხარჯების ჩათვლით. მოპასუხის განმარტებით,
მას ზიანის ანაზღაურება არ უნდა დაეკისროს, ვინაიდან, ხელშეკრულების
მიხედვით, ავანსად გადახდილი თანხა მოსარჩელეს დაუბრუნდება ნასყიდობის
საგნის მესამე პირისათვის მიყიდვის და არა ხელშეკრულების შეწყვეტის
მომენტიდან.
 დავის საგანი და გადაწყვეტა

პირველი ინსტანციის სასამართლოს გადაწყვეტილებით სარჩელი

დაკმაყოფილდა. ეს გადაწყვეტილება კი მოპასუხემ სააპელაციო წესით გაასაჩივრა და
მოითხოვა გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმება მისთვის 1 052 575 ლარის
ზემოთ (222 114.11 ლარის) თანხის დაკისრების ნაწილში, ასევე გააპროტესტა 535
071.50 ლარისა და 1 274 698.11 ლარის წლიური 9%-ის გადახდა 2013 წლის 21
აპრილიდან გადაწყვეტილების აღსრულებამდე.

5
 სააპელაციო საჩივარი არ დაკმაყოფილდა,  უცვლელად დარჩა გასაჩივრებული
გადაწყვეტილება. სააპელაციო სასამართლომ ყურადღება გაამახვილა საქმის
მასალებში წარდგენილ აუდიტორულ ანგარიშზე, რომელშიც გამოკვეთილია
აპელანტისათვის გადარიცხული თანხის - 786 656.45 აშშ დოლარის ეკვივალენტი
ლარის დაანგარიშების საფუძველი და ოდენობა. სააპელაციო პალატის მოსაზრებით,
მოპასუხის მიერ მითითებული თანხების გაქვითვა მხოლოდ იმ შემთხვევაში
იქნებოდა შესაძლებელი, თუ მოპასუხე წარადგენდა შეგებებულ სარჩელს, რომელიც
მოპასუხეს არ აღუძრავს.
სააპელაციო სასამართლოს განჩინებაზე მოპასუხემ საკასაციო საჩივარი
წარადგინა და, ახალი გადაწყვეტილებით, სარჩელის ნაწილობრივ (1 052 575 ლარის
ზემოთ დაკისრებული თანხის ნაწილში) უარყოფა  მოითხოვა, აღნიშნა რომ
შეგებებული სარჩელის აღძვრა არ იყო აუცილებელი. განმარტა, რომ მოპასუხის მიერ
მყიდველისათვის დასაბრუნებელი თანხა ჯამში 615 542 აშშ დოლარია და
დაბრუნების ვალდებულება მას წარმოეშვა არა 2009 წლის 1 ივლისს, არამედ მესამე
პირებისათვის ნასყიდობის საგნის მიყიდვის შემდეგ.
საკასაციო სასამართლომ სს „პ.პ–ს“ საკასაციო საჩივარი ნაწილობრივ
დააკმაყოფილა. გააუქმა სააპელაციო სასამართლოს განჩინება იმ ნაწილში,
რომლითაც არ დაკმაყოფილდა სს „პ.პ–ს“ სააპელაციო საჩივარი და უცვლელად
დარჩა პირველი ინსტანციის სასამართლოს გასაჩივრებული გადაწყვეტილება ზიანის
ანაზღაურების თაობაზე, სს „პ.პ–ს“ ვ.ვ–ს სასარგებლოდ დაეკისრა 1 274 698.11 ლარის
წლიური 9%-ის გადახდა 2013 წლის 22 მაისიდან გადაწყვეტილების აღსრულებამდე.
საკასაციო პალატამ ვფიქრობ მნიშვნელოვანი განმარტებები გააკეთა, კერძოდ
არ გაიზიარა სააპელაციო სასამართლოს შეფასება სადავო ხელშეკრულებათა
წინარე ნასყიდობის ხელშეკრულებებად კვალიფიკაციის თაობაზე და განმარტა, რომ
მითითებული ხელშეკრულებებით განსაზღვრული უფლებები და ვალდებულებები
არ მოიცავს ნასყიდობის ხელშეკრულებისთვის დამახასიათებელ ნიშნებს. 
სამართლებრივად არა ნასყიდობის, არამედ ნარდობის ხელშეკრულებები დაიდო.
მათში საუბარია უძრავ ქონებათა ნასყიდობაზე, თუმცა მხოლოდ ამაზე მითითება
ვერ განაპირობებს ხელშეკრულების ნასყიდობად მიჩნევას. ხელშეკრულების
ცალკეული სახის განსაზღვრისას, გასათვალისწინებელია ის არსებითი უფლება-
მოვალეობები, რომლებსაც მხარეები იძენენ გარიგების შედეგად და არა ზოგადი
დათქმები ან ხელშეკრულების დასახელება. ნასყიდობის ხელშეკრულება
მიმართულია უკვე არსებული საქონლის გადაცემისკენ. ამ შემთხვევაში,
ხელშეკრულებით გათვალისწინებული საზღაურის გადახდის სანაცვლოდ,
მოპასუხემ იკისრა ვალდებულება ხელშეკრულებით შეთანხმებული პირობებით
აეშენებინა და მოსარჩელისათვის საკუთრებაში გადაეცა წინასწარ განსაზღვრული
საცხოვრებელი ბინები და ავტოსადგომები. პალატამ სწორად მიიჩნია, რომ
ხელშეკრულებებს ნარდობის ხელშეკრულების შინაარსი აქვთ. ნარდობის
ხელშეკრულების საგანს წარმოადგენს შრომითი საქმიანობის შედეგი. ნასყიდობა

6
კი,  საქონლის წარმოება-დამზადებასთან დაკავშირებულ ურთიერთობას არ
არეგულირებს. საინტერესოა ისიც, რომ შემკვეთის მიერ ვალდებულების დარღვევის
გამო, ხელშეკრულებაზე მენარდის უარს ნარდობის მომწესრიგებელი ნორმები არ
ითვალისწინებს, რის გამოც მენარდის ხელშეკრულებიდან გასვლისას
ვალდებულებითი ურთიერთობის უკუქცევისათვის უნდა გამოვიყენოთ
ვალდებულებითი სამართლის შესაბამისი ზოგადი ნორმები.
პალატა მიიჩნევს, რომ შემკვეთის მოთხოვნა მენარდისათვის ავანსად
გადაცემული თანხის დაბრუნების თაობაზე სსკ-ის 352.1 მუხლს ეფუძნება. შემკვეთმა
დაარღვია ორმხრივი ხელშეკრულებით გათვალისწინებული ვალდებულება, არ
გადაიხადა ნარდობის საზღაური შეთნხმებული გრაფიკის მიხედვით. ამ დარღვევის
გამო მენარდე გავიდა ხელშეკრულებიდან, რის თაობაზეც წერილობით აცნობა
შემკვეთს. უდავოა, რომ შემკვეთი არ შესდავებია მენარდეს ხელშეკრულებიდან
გასვლის გამო და არც ხელშეკრულებიდან გასვლის გამომრიცხველ გარემოებებზე არ
მიუთითებია, იგი დაეთანხმა ხელშეკრულებიდან მენარდის გასვლას და მოითხოვა
ავანსად გადაცემული თანხის მენარდისაგან დაბრუნება. საკასაციო პალატა მიიჩნევს,
რომ შემკვეთისათვის 786 656.45 აშშ დოლარის ეკვივალენტი 1274698.11
ლარის დაბრუნება კანონიერია, ვინადან ხელშეკრულებიდან გასვლის
სამართლებრივი შედეგი რესტიტუციაა. საკასაციო პალატამ ვფიქრომ მართებულად
არ გაიზიარა კასატორის პრეტენზია მენარდისათვის ავანსად გადაცემული თანხის
არასწორად დაანგარიშების თაობაზე, ვინაიდან ეს გაანგარიშება ემყარებოდა
მოსარჩელის მიერ წარმოდგენილ აუდიტის დასკვნას, რაც სპეციალური ცოდნით
აღჭურვილი პირის მიერ შედგენილ დოკუმენტს წარმოადგენს. რაც შეეხება ზიანს,
მოსარჩელის მოთხოვნა ზიანის ანაზღაურებასთან მიმართებით სსკ-ის 352.1 მუხლით
განსაზღვრული რესტიტუციის ვალდებულების დარღვევიდან გამომდინარეობს.  ამ
შემთხვევაში, არსებობს სსკ-ის 352.5 და 394.1 მუხლებით დადგენილი ზიანის
ანაზღაურების წინაპირობები, კერძოდ ნარდობის ორმხრივი ხელშეკრულებიდან
მენარდის გასვლისა და ამ უკანასკნელის მიერ გასვლის შედეგად წარმოშობილი
რესტიტუციის ვალდებულების დარღვევის ფაქტი. მენარდის მიერ რესტიტუციის
ვალდებულების დარღვევა იმაში გამოიხატა, რომ მან შემკვეთს არ დაუბრუნა
ძირითადი ხელშეკრულების საფუძველზე ავანსად მიღებული ნარდობის საზღაური,
რითაც შემკვეთმა დაკარგა ამ თანხის გამოყენებისა და შემოსავლის მიღების
შესაძლებლობა. 394-ე მუხლით დადგენილი ზიანის ანაზღაურების წინაპირობას
წარმოადგენს ხელშეკრულებიდან გასვლის ფაქტი და გასვლის შედეგად
წარმოშობილი ვალდებულების შეუსრულებლობა3. საკასაციო პალატა მიიჩნევს,
რომ რესტიტუციის ვალდებულების დარღვევით გამოწვეული ზიანი შემკვეთს უნდა
აუნაზღაურდეს არა ხელშეკრულებაზე უარის თქმის მომენტიდან, არამედ სარჩელის
შეტანის მომენტიდან, ვინაიდან შემკვეთის სახსრებით დამზადებული ნარდობის
საგნების გასხვისება ამ დროისათვის დასრულდა. მნიშვნელოვანია ის გარემოებაც,

სახელშეკრულებო სამართალი, ავტორები: ზ.ძლიერიშვილი, გ.ცერცვაძე, ი.რობაქიძე, გ.სვანაძე,

3

ლ.ცერცვაძე, ლ.ჯანაშია, გამომცემლობა „მერიდიანი“, თბილისი 2014, გვ. 513

7
რომ ზიანის ანაზღაურების თაობაზე მენარდეს შეგებებული სარჩელი უნდა აღეძრა,
რაც მას არ გაუკეთებია, შესაბამისად სასამართლო ვერ იმსჯელებდა მენარდის მიერ
შესაგებელში დაყენებულ ზიანის ანაზღაურების მოთხოვნაზე.