Professional Documents
Culture Documents
თევზი ხეზე
თავი 1
ისევ უსიამოვნება
შეი ბუზღუნებს:
კისერი მიხურს.
არ ვპასუხობ.
მასწავლებელს ავყურებ:
– მე არ დამიხატავს, აქ დამხვდა.
– ელი.
– ჰა?
ყველა ჩუმდება.
– ელი, დირექტორთან!
ჯერ ერთი, ვიცი, ეს სიტყვა როგორ იწერება და, მეორეც, იმედი მა‐
ქვს, ვინმე, ბოლოს და ბოლოს, გამცემს პასუხს.
თავი 2
ყვითელი ბარათი
შეი განცვიფრებულია:
სუკის პატარა ხის კუბი უჭირავს. ასეთი კუბების კოლექცია აქვს, ყუ‐
თში უწყვია და მაშინ იღებს ხოლმე, როცა რამეზე ნერვიულობს. ახ‐
ლაც ნერვიულობს.
თავი 3
ხმაგაკმენდილი ვზივარ.
– ყველაფერი შენზეა დამოკიდებული.
– ვერავინ დამეხმარება.
ზარი ირეკება.
თავი 4
ჩიტი გალიაში
დედა მეგებება.
– დაგირეკეს, ხომ?
– ჰო. არ ვიცი, ასე რატომ მოიქეცი, ელი, – უფრო სევდიანი ხმა აქ‐
ვს, ვიდრე გაბრაზებული, რაც, ჩემი აზრით, უარესია.
– ელი! მისმენ?
– ეს რა არის?
აკვირდება.
– საყვარელო.
ესღა მაკლდა.
ჩურჩულითვე ვპასუხობ:
– რა დავარქვათ ლამას?
ოხრავს.
– რა ჯიუტი ხარ.
შეი აწყვეტინებს:
– მითხარი, საყვარელო.
თავი 5
– ეს რა არის?
– კორექტო-მუნდო!
– აჰა, გასაგებია!
– მოგკლავს.
ვუღიმი.
– ოჰ, ელი, შენ საკმაოდ ჭკვიანი ხარ. სკოლა სახუმარო არაა, მეტი
სერიოზულობა გმართებს. არ მინდა, ჩემსავით მთელ დღეს ფეხზე იდ‐
გე ცოტაოდენი დამატებითი გასამრჯელოს მისაღებად. მინდა, უკეთესი
ცხოვრება გქონდეს. შენ ხომ ძალიან გონიერი ხარ. მათემატიკას კა‐
რგად სწავლობ. მშვენივრად ხატავ. არ გგონია, რომ დროა, მასხარ‐
აობას შეეშვა?
– მაშ, კარგი..
– უკვე იბანავე?
– არა, – ვოხრავ.
თავი 6
– ჰოო?!
– იშვიათი მონეტაა.
– რა ღირს?
– მისმინე…
თრევისი აწყვეტინებს:
– 45.
თავი 7
აქ ბაბუები არ არიან
– მეცოდება პლუტონი.
– მე მაღელვებს.
თავი 8
ნამდვილი უსიამოვნება
მხრებს ვიჩეჩ.
ისიც იცდის.
ბოლოს ამბობს:
გული მიმძიმდება.
– არა.
ვქვავდები.
უარის თქმას ვფიქრობ, მაგრამ შეიძლება ამის გამო ისევ შარში გა‐
ვეხვიო. როგორც ბაბუას საყვარელ წიგნში, „ელისის თავგადასავალშ‐
ია“, ჭადრაკის თამაშისას ბოლომდე დარწმუნებული უნდა იყო შენი
სვლის სისწორეში… მაგრამ მერე ვფიქრობ, რომ მისტერ დენიელსმა
ალბათ უკვე იცის. ამიტომ თავს ვუქნევ.
– აბა, რა მოგწონს?
– ქათმის ფრთები.
იცინის.
– სკოლაში რა მოგწონს?
– სკოლიდან წასვლა.
– კი.
ღრმად ჩაისუნთქავს:
ახალი ამბავი.
რა?
თავი 9
ჩაახველებს და გვიხსნის:
შეის სულ უფრო უკეთ გამოსდის უხეშად მოქცევა. მას შემდეგ, რაც
ოლივერის დაცინვისათვის მისტერ დენიელსმა შესვენების დროს კლ‐
ასში დატოვა, ცდილობს, კომენტარები მაშინ გააკეთოს, როცა მისტერ
დენიელსი დაკავებულია ან ვინმეს ესაუბრება.
რა?!
ბავშვები ბუზღუნებენ.
– გმადლობ, ოლივერ.
ოლივერს პირი ისევ ღია აქვს, მზადაა, ლაპარაკი განაგრძოს, მა‐
გრამ ამის ნაცვლად ამბობს:
სუკი აგრძელებს:
თავს მიქნევს.
ძალიან მენატრება.
თავი 10
დაპირება
რაო?
– რაზეც გინდა.
– ბნელი ოთახია.
– რატომ?
ერბოკვერცხი
ჯესიკა სუკის გვერდით ზის და შეის ისე უყურებს, თითქოს მათი და‐
შორება დიდი უსამართლობა იყოს.
– კვერცხი გიყვარს?
– კვერცხი?
– ეი, ელი!
– რა?
შეის უხარია.
თავი 12
რა გაწუხებს, ალბერტ?
– გაუმარჯოს!
– ოჰ, ელი, ძალიან ვწუხვარ, რომ ამის ატანა გიწევს. მაინც, რა მო‐
ხდა?
– ჰო…
– ეს შენ დახატე?
ხელს ვაფარებ.
– რას აკეთებ?
– პრობლემა მაქვს.
– შემიძლია, დაგეხმარო?
– კარგი, – ვბურდღუნებ.
– კარგი…
მოთმინებით ვიცდი.
ოო!
თავი 13
ყვავილები
– რას აკეთებ?
– მე უბრალოდ…
თავი 14
ოლივერი ამბობს:
– იქნებ კენგურუა?
– ვიხუმრე.
ძალიან ვბრაზდები.
მაქსი ყუთს ჯესიკას აწვდის. ჯესიკა მას ოდნავ არხევს.
– მაპატიე, მეგობარო.
ეცინება.
– რას გულისხმობ?
თავი 15
დაუზეთავი მექანიზმი
– თრევის!
– რა იყო?
– შეგიძლია, დამეხმარო?
– ეს შენ მოგიტანე.
– რატომ?
ბედნიერი ვარ.
– რას იტყვი?
ხმას არ ვიღებ.
– მაინტერესებს, რამდენი დრო დაგჭირდა დავალების შესასრულ‐
ებლად. არ ვაპირებ, რაიმეს შეცვლა მოგთხოვო. უბრალოდ, მაინტე‐
რესებს.
– ელი?
თავი 16
ჩემი გეგმა
– კატა გყავს?
– კი.
უცნაურად მიყურებს.
– რა ჰქვია?
– ვის?
– შენს კატას.
პანიკა მეწყება.
იცინის.
თავი 17
– ეი.
თავს სწევს.
– რატომ?
– ვწუხვარ.
– რატომ?
მხრებს იჩეჩს.
– ჰო, ალბათ.
ალბერტი თავზარდაცემულია.
ალბერტი გაოცებულია:
– პრინციპი იგივეა.
თავი 18
სიმართლე და სიცრუე
– ელი!
– დიახ?
– რაზე? – ვეკითხები.
ალბერტი წრიალებს.
ვწუხვარ:
– რას გულისხმობ?
– ალბერტ, მეხუმრები?
ალბერტი ყოყმანობს:
ალბერტი აწყვეტინებს:
– შენ არ მიგულისხმიხარ იმ ადამიანებს შორის, რომლებიც კარგ‐
ად არ მექცევიან.
შვებას ვგრძნობ.
თავი 19
– არაფრის.
ალბერტი ცმუკავს:
– ჰო.
– არა მგონია, გულუბრყვილო ადამიანი იყოს, – ამბობს ალბერტი.
კეიშას ვუყურებ, იმედი მაქვს, მან მაინც იცის, რა უნდა თქვას, მა‐
გრამ ისიც ჩუმადაა.
ღრმად ჩავისუნთქავ:
– ძალიან ვწუხვარ.
გვეცინება.
მხრებს იჩეჩს.
ალბერტი დუმს.
– შეი ბევრს ექცევა ცუდად, მაგრამ შევამჩნიე, რომ შენ მიმართ გა‐
ნსაკუთრებით დაუნდობელია და ვერ ვხვდები, რატომ.
– ჰო…
– მართლა? შეგიჭამა?
თავს ვიქნევ.
– ჰო, ალბათ.
თავი 20
მერე ეს კარგია?
– აბა, გამოიცანი!
– რა? – ვეკითხები, მაგრამ არ მპასუხობს, დგას და იკრიჭება. მერე
ვამჩნევ, რა უჭირავს ხელში და სიხარულით ვხტები:
მიკვირს:
– მერედა, ეს კარგია?
მუჯლუგუნს მკრავს.
– რას აკეთებ?
– რა ჯანდაბას აკეთებ?
– რას გულისხმობ?
მოთმინებას ვკარგავ:
იცინიან.
თავი 21
– სერიოზულად ამბობ?
– ეგ შეიძლება მეტისმეტი იყოს, – ვპასუხობ მე.
– რა ქენი?
გოგონები იცინიან:
– რა არანორმალურია!
სუკი მეუბნება:
თავი 22
მისკენ გავრბივარ:
– ალბერტ, მართალია, თუ პეპლის ფრთებს შეეხები, ის ვეღარასო‐
დეს იფრენს, ანუ მოკვდება?
თავი 23
– დიახ?
– ელი!
თავს ვწევ.
თავი 24
წარმოსახული გმირი
– კეიშა, რა ხდება?
– შეგიძლია, წაგვიკითხო?
– რა მაგარია!
ვყოყმანობ:
– მისმინე, უკვე ხუთი სამაჯური გაქვს. ჯერ სხვა შეკვეთებს უნდა მი‐
ვხედო. თანაც, ისედაც გმართებს ჩემი სამი დოლარი ბოლო სამაჯური‐
სთვის. ახალს არ მოგცემ, სანამ არ გადამიხდი იმისთვის, რაც უკვე გი‐
კეთია.
მოიცადეთ.
ჯესიკას უკვირს:
ვიცინი:
დღესასწაული თუ განადგურება?
– რას ელოდები?
ცა ჩამოდის მიწად,
ეს სიბრალულის ჯილდოა.
არასოდეს.
თავი 26
დამალვა
– კი, მერე?
ოჰ.
მეცინება.
თავი 27
ალბერტი იმედგაცრუებულია.
– რაზე?
რაო? მეხუმრება?
– ჰო.
– რა გინდა, დავწერო?
მე მეცინება.
კეიშა ოხრავს.
– არაფრის.
თავი 28
იცინის:
თავს ვუქნევ.
– გასაგებია.
დიახაც.
– კი, მგონი.
– და კითხვა ზოგჯერ თავს გატკივებს?
ვიბნევი:
სახე უნათდება.
– გინდა, ისწავლო?
– არ ვიცი.
– კი, კარგი.
თევზი ხეზე
სწორდება.
– რა საფიქრალი?
სკოლაში არ ვივლიდი.
არასოდეს.
წინ ვიხრები:
ჩურჩულით მპასუხობს:
გაკვირვებულია.
არ ვპასუხობ.
– თქვენ არ გესმით.
– კი, ელი, მგონია, რომ მესმის, – ჩემკენ იხრება, – და იცი, რას გე‐
ტყვი? შენ მამაცი ხარ.
ჩუმად ვარ, მის სიტყვებზე ვფიქრობ. იმედი მაქვს, იცის, რაზე ლაპა‐
რაკობს.
ხმამაღლა იცინის:
სპილო ქსოვს.
პინგვინები კალათბურთს თამაშობენ.
თავი 30
საბრალო მეფე
მასთან მივდივარ.
იცინის:
თავს ვუქნევ.
იცინის:
– მაშ, კარგი.
– ყოჩაღ!
თავი 31
არ მომწონს ეს ყველაფერი.
– კი.
– კარგი…
თავს ვუკრავ.
– რა თქმა უნდა.
თავს ვუქნევ.
თავს ვუქნევ.
მეღიმება.
ეკრანიდან
– მშვენიერია, საყვარელო.
თავს ვუქნევ.
– რა მოხდა?
– არაფერი.
– კარგი, რა, იქნებ დახმარება შემიძლია.
– რა მოხდა?
მინდა, დავეხმარო.
თავი 33
შესაძლებლობები
– კარგია, მიხარია.
– მაგრამ…
– მაგრამ რა?
შეუძლებელი
– მნიშვნელოვანი?
ასეც ვიქცევი.
შესაძლებელი
თავი 34
ვარსკვლავის დაბადება
– კარგი.
დედამისი გვეგებება:
ალბერტი ჩერდება.
– ხომ შემოგვთავაზა?
– რატომ?
– ძალიან ლამაზია.
კეიშა იცინის.
– რამპის შუქზე?
– ვიღიმი.
ვყოყმანობ:
– რა თქმა უნდა.
– არავის ეტყვით?
კეიშა იცინის:
– ეგ არ არის საიდუმლო.
– სრულყოფილი? მე?
– რას გულისხმობ?
– მერე?
თავი 35
რაო? უცნაურია.
ხელს ვიწევ.
სახე მიხურს.
– გარეთ.
– დავასრულე.
ხმა მიკანკალებს.
– დედას დაურეკავთ?
– ალბათ არა.
– რატომ?
– თუ შეიძლება, – ვთხოვ, თუმცა, ზუსტად არც ვიცი, რატომ.
ტელეფონს ვართმევ.
– ელი, რა ხდება?
მეც მეღიმება:
– ჰო.
თავი 36
აი, ვხედავ.
მხედარი გამამარჯვებინებს.
– ქიში და შამათი!
– ხომ არ გამამარჯვებინეთ?
თავი 37
იცინის:
– მერე რა მოხდება?
– გაქვს იდეა?
– შენ ხარ ისეთი სულელი, სულელი, ელი. ხომ იცი, მისტერ დენი‐
ელსი კარგად იმიტომ გექცევა, რომ ეცოდები.
ფეხზე ვხტები.
– მშვენიერია, ელი!
თავი 38
ხელმოცარული – პრეზიდენტად
– მე შეის ვასახელებ.
შეი გახედავს და ისევ წინ ბრუნდება. ისეთი სახე აქვს, თითქოს გვ‐
ირგვინი უკვე დაადგეს.
– კარგი. კიდევ?
ხმას არავინ იღებს.
იღიმის:
მოიცადეთ.
თავი 39
შეის
ამაყად მიღიმის.
თვალს მარიდებს.
ცალყბად ვიღიმი.
– არ დაგიჯერებ.
ეს მე დავწერე.
მაგრამ წაკითხვა არ შემიძლია.
– მგონი, არა.
– რა უსამართლობაა!
პირველს ხსნის:
– შეი.
შემდეგ მეორეს ხსნის:
– შეი.
მესამეს:
– შეი.
კიდევ რამდენიმე ხმა შეიმ მიიღო და კიდევ ოთხი მე, კიდევ ოთხი?
ვერ ვხვდები, ვის უნდა მიეცა ჩემს სასარგებლოდ ხმა. მეგონა, ყვ‐
ელას შეი უყვარდა, მაგრამ ოთახს ვათვალიერებ და ზოგი ბავშვი მე
მიყურებს. ზოგი კი მართლა ბედნიერია – ოლივერი და სუკი და კიდევ
რამდენიმე კლასელი.
თავი 40
სხვადასხვანაირი ცრემლები
კეიშა შეცბუნებულია:
– რა მკაცრი ქალია.
თავი 41
– წინადადება მაქვს.
– კარგი, გისმენ.
ცალყბად იღიმის.
– შევეცდები.
იმედგაცრუებული ჩანს.
სუკი აწყვეტინებს:
– მიიღე წერილი?
– რა წერილი?
– ვერ ვხვდები.
მოთმინებას კარგავს:
– წერილი… – ჩურჩულით აგრძელებს, – მაქსის წერილი, ლანჩზე
შეხვედრას რომ გთხოვდა და შენ არ მიხვედი. მართლა იმედგაცრუებ‐
ულია.
– იმედგაცრუებულია?
– მოგწონს?
შეი აგრძელებს:
მიხარია, მაგრამ მერე ვხედავ, რომ წიგნია. ისე აღარ მძულს წიგნ‐
ები, როგორც ადრე. მაგრამ მაინც მეშინია.
– რა სისულელეა!
– რა არის სისულელე?
– გმადლობთ, სერ!
მისტერ დენიელსიც უკრავს თავს და ყველას მოგვმართავს:
– რა მოხდა, ოლივერ?
– ჭიანჭველას მკვლელი!
– მერე?
თავი 43
შეის ისეთი სახე აქვს, გეგონება, დამპალ ხორცს უყნოსა, რაზეც კე‐
იშა ხმამაღლა იცინის.
თავი 44
– შიგნით ელემენტია.
– შენ გააკეთე? – ზიზღით მიყურებს.
შეი იწყებს:
მაქსი გვიახლოვდება:
– რა ხდება?
– ჰო.
– გმადლობ.
თავი 45
– თრევის, რა მოხდა?
– კითხვა მაქვს.
– ჭადრაკს გულისხმობ?
ფანქარს ვდებ.
ფურცელს ვაბრუნებ.
ჩემკენ ბრუნდება:
– ჰო.
თავი 46
მხრებს ვიჩეჩ.
ალბერტი ყოყმანობს.
ტუჩს იკვნეტს.
– „ჩვილი“.
ალბერტი წითლდება:
– არ მინდოდა შენი წყენინება.
სიცილით ვკვდები:
– მე „სპილო“ ვარ.
– აბა, რატომ?
– პაქიდერმია მაქვს.
– რა გაქვს?
თავი 47
– თომას ედისონი.
მე ვიცი, ვინც არის:
მაქსი ამბობს:
– შესანიშნავია.
– ჰენრი ფორდი?
– აჰ.
კეიშა ჩურჩულებს:
ვაგრძელებთ.
თრევისივით ყოფილა.
სუნთქვა მეკვრის.
გვიღიმის:
– ჩემთვის?
სუნთქვა მიჭირს.
– შენ გაძლევ. მინდა იცოდე, რომ ყურადღებით გაკვირდებოდი და,
რომ შენ კარგად იქნები, ელი, – ჩემკენ იხრება, – კარგად ყოფნაზე უკ‐
ეთესად.
სკოლაში.
ჩემში.
თავი 48
– დისლექსია?
– ჰო, როგორია?
სახე ებრიცება.
თავს ვუქნევ.
ალბერტი ერევა:
– არა, დამცინი?
– ოჰ, ცუდია.
– რატომაა ცუდი?
– რას გულისხმობ?
– სიტყვას „უტვინო“.
მოიცადეთ.
– ი, ო… და კიდევ რამდენიმეს.
რაო?
შეი სიტყვებს ვერ პოულობს, დაუჯერებელია. არ მეგონა, ამას თუ
ოდესმე ვნახავდი.
ალბერტს ეღიმება.
მეც ვიცინი:
თავი 49
სინათლეს ვხედავ
– წარმოიდგინე ნათურა.
– რა გინდა?
თავი 50
გმირობა
– ოჰ, არა.
– დაიკარგეთ აქედან!
კეიშა ცდილობს, ადგეს, მაგრამ მეორე ბიჭი ისევ ხელს ჰკრავს. მე‐
რე ფეხს ჰაერში სწევს, რომ დააბიჯოს, მაგრამ ვეღარ ახერხებს…
– გვეხუმრები?!
კეიშა იღიმის:
– რა?
რაო?
მომეყურა?
კეიშა იცინის:
თავი 51
გამბედავი გენიოსი
– რა თქმა უნდა.
– ოღონდ შენი ხელით გადაეცი და დაიცადე, სანამ წაიკითხავს და
პასუხს დაწერს. მერე პასუხი მე მომიტანე, კარგი?
– გამარჯობა, ელი.
ვჩურჩულებ:
- ზოგ?..
ს. ქონორსი
– ელი.
მისკენ ვტრიალდები.
ხმა ეცვლება:
– იცი, აქ რა წერია?
იცინის.
– მიიღე შეტყობინება?
თავს ვუქნევ.
– გაჩუმდი, შეი.
– სერიოზულად ვამბობ.
მის უკან მზის დისკო ჩანს, თითქოს კაშკაშა ბურთში მოდის, და უც‐
ებ, მგონია, ავტირდები.
გაკვირვებული მიყურებს.
– ელი?
ფეხზე დგება:
– რა მოხდა, ელი?
დაბნეული მიყურებს:
– მე?
თრევისს ეღიმება: