Professional Documents
Culture Documents
MICHAEL FLEISCHER
Uniwersytet Wroc³awski
Komunikacja miêdzygatunkowa.
Przypadek: cz³owiek pies
1. Wprowadzenie
1.1. Tematem niniejszej pracy jest zarysowanie koncepcji komunikacji miê-
dzygatunkowej na przyk³adzie systemów komunikacyjnych cz³owieka i psa. Pod-
stawê semiotyczn¹ stanowi Peirceowska koncepcja semiotyki. Jako punkt wyj-
cia proponujê dziesiêæ (czêciowo aksjomatycznych) tez pozwalaj¹cych scha-
rakteryzowaæ za³o¿enia analizowanego dalej problemu.
(i) Psy jako zwierzêta spo³eczne maj¹ specyficzny dla ich gatunku znakowy
system komunikacji i generowany za jego pomoc¹ o b r a z w i a t a. Psy s¹ zwie-
rzêtami zorientowanymi olfaktorycznie (wêchowo).
(ii) Porównywanie zachowañ zwierz¹t z ich odpowiednikami zachowañ
ludzkich jest nieproduktywne i (naukowo) pozbawione sensu, konieczna i pro-
duktywna jest natomiast analiza korelacji obydwóch s y s t e m ó w zachowañ
i komunikacji.
(iii) Powsta³e filogenetycznie kompleksowe systemy komunikacyjne zwierz¹t
s¹ naturalnymi systemami komunikacyjnymi t y c h z w i e r z ¹ t. Zwierzêta maj¹
a d e k w a t n y d l a n i c h, naturalny system komunikacji. Za jego pomoc¹ roz-
wi¹zuj¹ zadania, które rodowisko naturalne, w jakim ¿yj¹, przed n i m i stawia.
(iv) Kryterium i baz¹ porównawcz¹ zachowañ zwierz¹t jest rozwi¹zywanie
problemów specyficznych dla danego gatunku, a nie podobieñstwo do naszego
zachowania.
(v) Manifestacje naszego systemu komunikacyjnego odró¿niaj¹ nas od zwie-
rz¹t, nie odró¿nia nas natomiast sam fakt, ¿e taki system mamy.
(vi) U ró¿nych gatunków biologicznych dominuj¹ odmienne kana³y komu-
nikacyjne. Obowi¹zuje przy tym nastêpuj¹ca zale¿noæ: dominuj¹cym kana³em
nadawczym danego gatunku nie jest nigdy kana³ funkcjonuj¹cy jako najwa¿niej-
szy w procesie postrzegania (recepcji). Procesy postrzegania realizowane s¹
(w nastêpstwie ewolucji) za pomoc¹ najlepiej rozwiniêtego kana³u; procesy ko-
224 MICHAEL FLEISCHER
2. Komunikacja wewn¹trzgatunkowa
Zaproponowa³em swego czasu (Fleischer 1987 i 1990a) analizowanie syste-
mów komunikacyjnych psa za pomoc¹ teoretycznego instrumentarium semioty-
ki. Dziêki zastosowaniu tej perspektywy mo¿liwy staje siê, z uwagi na charakter
systemu znakowego, podzia³ tego systemu na cztery sprzê¿one ze sob¹ kana³y ko-
munikacyjne. Dominuj¹cy u psów k a n a ³ o l f a k t o r y c z n y (wêchowy) u¿ywa-
ny jest zarówno przy recepcji, jak i nadawaniu znaków oraz wypowiedzi, tzn. ko-
munikatów (tj. kompleksowych konglomeratów znakowych o podobnym charak-
terze i podobnej funkcji jak teksty). Psy posiadaj¹ oko³o 200 milionów komórek
zapachowych (cz³owiek oko³o 8 milionów), znaj¹ te¿ swój w³asny obraz zapa-
chowy. Nastêpnymi pod wzglêdem wa¿noci kana³ami s¹ k a n a ³ o p t y c z n y
i a k u s t y c z n y. Akustyczny dominuje przy recepcji; przy procedurach nadaw-
czych obydwa kana³y s¹ równouprawnione. Kana³ optyczny jest mniej wiêcej po-
równywalny z ludzkim, psy widz¹ jednak ruchy w z³ych warunkach wietlnych
lepiej ni¿ my, nie rozró¿niaj¹ natomiast kolorów. Kana³ akustyczny obejmuje
w niskich frekwencjach podobny zakres jak ludzkie ucho, w zakresie wy¿szych
frekwencji jest daleko lepszy (ponad 50 kHz, wed³ug niektórych róde³ do
80 kHz), psy zdolne s¹ ponadto do precyzyjnej lokalizacji ród³a dwiêku (do 2°).
Komunikacja miêdzygatunkowa: cz³owiek pies 225
3. Komunikacja miêdzygatunkowa
W komunikacji miêdzy cz³owiekiem a psem mamy do czynienia z dwoma ró¿-
nymi od siebie kompleksowymi instrumentariami komunikacyjnymi (por. Brunner
1960; 1974; Meyer-Holzapfel 1958). Specyficzna dla naszego gatunku organiza-
cja systemów znakowych i ich hierarchii nie wymaga tutaj omówienia. W miêdzy-
gatunkowej komunikacji nasz system mimiczny, gestyczny oraz olfaktoryczny
otrzymuje wiêksze i istotniejsze znaczenie ni¿ w komunikacji wewn¹trzgatunko-
wej. Kodyfikacja charakterystyczna dla homo sapiens zostaje w tym wypadku czê-
ciowo uchylona, a do g³osu dochodz¹ nowe konwencje. Cz³owiek r e c y p u j e
wiêkszoæ wypowiedzi za pomoc¹ kana³u optycznego oraz (jednoczenie) aku-
stycznego. Wiêkszoæ n a d a w a n y c h przez cz³owieka znaków pochodzi z kana-
³u akustycznego i optycznego. W minimalnym stopniu intencjonalnie nadajemy te¿
znaki olfaktoryczne. W komunikacji z psami fakt ten staje siê istotny, gdy¿ na
przyk³ad ogranicza lub wrêcz wyklucza mo¿liwoæ k³amstwa.
Mamy zatem do czynienia z sytuacj¹, w której system komunikacji psa zosta-
je zastosowany do komunikacji z cz³owiekiem i skonfrontowany z jego systemem
znaków. I odwrotnie. Stosowane przez psy mechanizmy przek³adowe opieraj¹ siê
na wynikaj¹cej z dowiadczenia internalizacji naszego sposobu komunikowania
i na dostosowaniu siê do niego w ramach ewolucyjnie powsta³ych operacji znako-
wych pozostawionych psom do dyspozycji. Poprzez wspólnoæ obiektów znaków
(w sensie semiotycznym) i daleko id¹c¹ wspólnotê interpretantów mo¿liwa jest
wzajemna konwergencja obydwu repertuarów i procedur znakowych.
Przedstawione tu aspekty zarówno w odniesieniu do cz³owieka, jak i psa
dotycz¹ ewolucyjnie powsta³ych i wzajemnie do siebie dostosowanych zasobów
znaków. Obydwie strony maj¹ okrelon¹ kompetencjê znakow¹, która mo¿e zostaæ
rozbudowana w sposób ci¹g³y. Wzajemne ich dostosowanie odbywa siê na pod-
stawie posiadanych przez obydwa gatunki zdolnoci rozumienia wypowiedzi za-
kodowanych w innych systemach znakowych ni¿ w³asne. Pies przekodowuje wy-
powiedzi sformu³owane w naszym systemie komunikacyjnym dla swoich celów
oraz w ramach swoich mo¿liwoci pojêciowych. My czynimy to samo, i jak d³u-
go nie ucz³owieczamy psa (tzn. traktujemy powy¿ej jego zdolnoci) lub jak d³ugo
nie reifikujemy go (tzn. traktujemy poni¿ej jego zdolnoci), proces ten przebiega
bez zak³óceñ. W przestrzeni komunikacyjnej powstaje wspólny system znakowy
opieraj¹cy siê na dwóch czêciowo ró¿nych repertuarach znaków. Z punktu widze-
230 MICHAEL FLEISCHER
nia recepcji pies i my postrzegamy wiat odmiennie, z punktu widzenia jego i na-
szych zdolnoci spo³ecznych oraz potrzeb mo¿emy siê ze sob¹ komunikowaæ.
* Uwaga praktyczna: Jeli nauczymy psa danego znaku bardzo cichym g³osem, to mo¿emy
wtedy u¿yæ g³oniejszej artykulacji jako dodatkowego rodka znaczeniowego. Poniewa¿ poziom
normalny dla psa bêdzie wówczas na poziomie cichej wymowy, g³oniejszy ton otrzyma dodatko-
we znaczenie. Podnosz¹c g³os lub zgo³a krzycz¹c, powodujemy stêpienie recepcji, trac¹c tym sa-
mym dodatkowy rodek komunikacji, który móg³by zostaæ sensownie u¿yty.
232 MICHAEL FLEISCHER
sza mimika i gestykulacja s¹ ju¿ przez psa rozumiane, mo¿na zmniejszyæ ampli-
tudê znaków. Przez w s p ó l n e d o s t r o j e n i e znaków pies uczy siê w sposób
zró¿nicowany postrzegaæ i interpretowaæ kierowane do niego komunikaty.
3.4. Istniej¹ dwie ogólne, podstawowe zasady, które koniecznie powinny byæ
stosowane w komunikacji z psem, jeli ma ona byæ skuteczna: k o n s e k w e n -
c j a i l o g i k a. L o g i k a, to znaczy jasna, wyrana i jednoznaczna semantyza-
cja korelacji przyczyny i skutku, przy uwzglêdnieniu, ¿e psy, co prawda, znako-
micie rejestruj¹ zwi¹zki przyczynowo-skutkowe, lecz nie zapamiêtuj¹ ich zbyt
d³ugo. K o n s e k w e n c j a natomiast oznacza jednoznaczne i bezwyj¹tkowe sto-
sowanie tych samych procedur w tych samych sytuacjach. Wszystkie inne regu-
³y wynikaj¹ bezporednio lub porednio z obydwu podanych zasad.
kultury. O jego i naszej roli w tym systemie nie ma potrzeby mówiæ szczegó³o-
wo (por. Zimen 1978; 1988). We wspó³czesnych kulturach zachodnich pies jako
obiekt spe³nia coraz czêciej tak¿e funkcje znakowe lub cilej funkcje dyskur-
sowe. Uczestnicy kultury rozumianej jako system otwarty zaspokajaj¹ za po-
moc¹ znaku lub obiektu p i e s okrelone potrzeby. W tym kontekcie wyró¿niæ
mo¿na (co najmniej) trzy powi¹zane wzajemnie kompleksy funkcjonalne.
Tabela 2.
Posiadacz(-ka) psa Rodzaj mieszkania Marka samochodu Rasa psa
w³aciciel sklepu wolno stoj¹cy dom jaguar dog, chart
(zegarki, bi¿uteria, jednorodzinny
butik)
Studienrat* dom szeregowy volvo hovawart, leonberger, se-
ter
nauczyciel(-ka); ¿ona mieszkanie bez; japoñski golden retriever
przy mê¿u; krêgi lokatorskie bez image
zielonoalternatywne
¿yj¹cy(-a) w pojedyn- mieszkanie (ma³y) Mercedes kobieta: (ma³y) pudel,
kê mê¿czyzna / kobie- w³asnociowe lub BMW maltañczyk, yorkshire te-
ta (wiêcej ni¿ rednie- rier; mê¿czyzna: jamnik,
go wieku), single (ma³y) sznaucer, bokser
rodowisko przestêp- brak dyferencjacji (du¿y) amerykañski pies bojowy: mastino,
cze, sutenerzy samochód bullterier, pitbull (dwa
ostatnie = kolektywna
ikona)
subkultury anarchi- dom do rozbiórki R4 (renault) = kolek- 2 lub 3 czarne mieszañce
styczne (jako mieszkanie) tywna ikona redniej wielkoci
* Nauczyciel w stopniu wy¿szego urzêdnika w s³u¿bie pañstwowej, bez mo¿liwoci wymówienia mu
pracy.
234 MICHAEL FLEISCHER
kulturach ustabilizowane znaczenia i funkcje. Otwiera siê tym samym bardzo sze-
rokie pole dla semiotycznych i kulturowych badañ porównawczych. Aby to
zilustrowaæ, podajê kilka przyk³adów takich relacji w uk³adzie czterech kulturo-
wo uwarunkowanych obiektów: w³aciciel psa i jego pozycja spo³eczna, rodzaj
mieszkania, marka samochodu, rasa psa (niestety, jestem w stanie zaprezento-
waæ tylko takie korelacje w odniesieniu do kultury zachodnioniemieckiej).
Pies jako symbol statusu ma zarówno charakter ikony kolektywnej, jak i wy-
ranie zdyferencjonowane w³aciwoci. Decyduj¹ce jest przy tym, ¿e pies otrzy-
muje w tym kompleksie charakter znaku i s³u¿y do manifestowania kulturowych
i spo³ecznych funkcji w³aciciela (image). Tak wiêc pies staje siê rzecz¹.
4.1.2. Nastêpn¹ grupê stanowi funkcjonalizacja psa ze wzglêdu na motywa-
cjê psychiczn¹ w³aciciela. Dla przyk³adu podajê zjawiska p r o j e k c j i i k o m -
p e n s a c j i w dwóch przeciwstawnych manifestacjach.
(i) P r o j e k c j a. Na psa rzutowane s¹ (a) po¿¹dane lub (b) niepo¿¹dane w³a-
ciwoci nas samych: pies ma byæ tak wspania³y jak my, lub ma nam unaocz-
niaæ, jak mili, dobrzy jestemy w rzeczywistoci. Jeli po³¹czymy te wymiary
z zakresem symboli statusu, otrzymamy ró¿ne mo¿liwoci kombinacji.
(ii) K o m p e n s a c j a. Pies stanowi obiekt, na którym mo¿na (a) wy³adowy-
waæ w³asne problemy (nienawiæ, stres, frustracje) b¹d (b) kompensowaæ bra-
kuj¹cy obiekt, np. uczucia (rozpieszczony lub zapieszczony pies). W przypadku
(a) w³aciciel ma mo¿liwoæ dowartociowania siê, pies spe³nia wtedy funkcjê
piorunochronu. Inn¹ funkcj¹ jest sublimowanie na przyk³ad kompleksu ni¿szo-
ci, jest to jeden ze sk³adników syndromu p s ó w b o j o w y c h, o których ostat-
nio g³ono (por. Zimen 1988; 231286). W przypadku (b) psy s¹ ucz³owiecza-
ne, traktowane jako p r a w i e l u d z i e: syndrom p s a k a n a p o w e g o. Równie¿
tutaj kombinacja z kompleksem symboli statusu daje mo¿liwoæ wyró¿nienia
licznych wzorów zachowañ. Ciekawe by³oby zbudowanie matrycy znaków wi-
zerunku ras psów i ustalenie ró¿nych kulturowych znaczeñ psich ras na ró¿nych
poziomach kultury. To samo dotyczy zakresu, w którym psy funkcjonuj¹ jako
rzeczy.
(c) stanowi wykorzystanie psa jako przewodnika dla niewidomych (tutaj bezkon-
kurencyjne s¹ labradory). Ze wzglêdu na bardzo d³ugi okres szkolenia psa (od
jednego do pó³tora roku) i trudn¹ pracê (zw³aszcza w du¿ych miastach) funkcja
ta jest spe³niana przez psy doæ rzadko. Z drugiej strony przez kompleksowy cha-
rakter pracy i ca³odobowy kontakt z cz³owiekiem jest to dla psa jedno z bardziej
sensownych, aczkolwiek dyskusyjnych zadañ. Kompleks funkcjonalny psa u¿yt-
kowego zorientowany jest na wykonywanie konkretnych prac, na sta³y kontakt
z przewodnikiem, szkolenie itd.
nikacyjnych itd. Pies jest w stanie odró¿niaæ oko³o 400 s³ów jêzyka naturalne-
go. My musimy siê nauczyæ jego repertuaru znaków elementarnych i superzna-
ków, a to znaczy jego wypowiedzi i jego zachowañ komunikacyjnych, pamiêta-
j¹c przy tym, ¿e pies nie jest ani przedmiotem (np. zabawk¹), ani cz³owiekiem.
W ¿adnej kulturze nie obserwuje siê przymusu posiadania psa, jeli go jednak
mamy, to przejmujemy nie tylko odpowiedzialnoæ, lecz tak¿e koniecznoæ i trud
nauczenia siê czego.
4.3.3. Komunikacja zgodna z mechanizmen komunikacji wydaje mi siê naj-
wa¿niejszym sk³adnikiem kompleksu autoreferencyjnego. Fundamentalna zasa-
da brzmi: nieu¿ywane umiejêtnoci zatracaj¹ siê. Zadowolenie wynikaj¹ce z me-
chanizmu autoreferencyjnoci polega (zarówno dla nas, jak i dla psa) na sensow-
nie przebiegaj¹cej komunikacji miêdzy psem a cz³owiekiem. Z tej komunikacji
generuje siê psi obraz wiata, który mo¿e byæ zdyferencjonowany i bogaty w de-
tale lub te¿ skar³owacia³y i labilny. To, czego z kontaktów z psem mo¿emy siê
dowiedzieæ i nauczyæ, jest rezultatem i funkcj¹ tego, co zainwestujemy w te kon-
takty. To samo dotyczy psa. Komunikacja zgodna z predyspozycjami psa i cz³o-
wieka nie wystarcza do stworzenia funkcjonuj¹cej komunikacji, dodatkowo trze-
ba bowiem uwzglêdniæ znakowe komponenty i komunikacyjne wymiary tego
procesu oraz korzystaæ z nich w ramach wzajemnych kontaktów. Z psem nieus-
tannie trzeba siê komunikowaæ, tak¿e po to, by utrzymaæ wiê. Jeli tego nie ro-
bimy, pies bez w¹tpienia przestanie siê nami interesowaæ. I nie bez racji.
6. Aneks
Rysunek 2. Model semantyczny pozycji ogona (od lewej: imponowanie, agresja / groba, pozycja
neutralna, pokora, strach) (Fleischer 1987)
238 MICHAEL FLEISCHER
Bibliografia
Altmann D. (1966), Die Orientierung der Tiere im Raum, Wittenberg.
(1969), Harnen und Koten bei Säugetieren, Wittenberg.
(1974), Beziehungen zwischen sozialer Rangordnung und Jugendaufzucht bei Canis Luppus,
Der Zoologische Garten, NF, 44, s. 235236.
Angermeier W., Peters N. (1973), Bedingte Reaktionen, Berlin.
Antonius O. (1922), Grundzüge einer Stammesgeschichte der Haustiere, Jena.
Baege B. (1933), Zur Entwicklung der Verhaltensweisen junger Hunde, Zeitschrift für Hundefor-
schung, 3.
Bastock M. (1969), Das Liebeswerben der Tiere, Stuttgart.
Bodingbauer J. (1969), Wesensanalyse für Junghunde, Wien.
Brummer H. (1967), Beobachtungen zum Fluchtverhalten des Hundes, Kleintierpraxis, 12, s. 82.
(1974), Zur Terminologie von Verhaltensstörungen, Tierärztliche Umschau, 12, s. 694.
Brunner F. (1960), Wie der Herr so der Hund eine wissenschaftliche Untersuchung der Korre-
lation einiger Verhaltenseigenschaften des Hundes mit der entsprechenden seines Herrn,
Kleintierpraxis, 5, s. 90.
(1961), Das Verhalten des Hundes im Großstadtverkehr, Tierärztliche Monatsschrift, 48,
s. 1432.
(1969), Die Anwendung von Ergebnissen der vergleichenden Verhaltensforschung in der
Kleintierpraxis, Zeitschrift für Tierpsychologie, Bd. 26, s. 129165.
(1971), Über die abnorme Aggressivität bei Hunden, Deutsche tierärztliche Wochenschrift,
78, s. 346350.
Buchholtz Ch. (1973), Das Lernen bei Tieren, Stuttgart.
Burns M., Fraser N. (1968), Die Vererbung des Hundes, Reutlingen.
Bystrina I. (1983), Kodes und Kodewandel, Zeitschrift für Semiotik, Bd. 5, H. 1/2, s. 123.
Crisler L. (1960), Wir heulen mit den Wölfen, Wiesbaden.
(1970), Meine Wölfin, Wiesbaden.
Cube F.v. (1967), Was ist Kybernetik, Bremen.
Davison F.D. (1975), Dingo der Hund der weiten Steppe, Stuttgart.
Deckert G., Deckert K. (1974), Wie verhalten sich Tiere, Leipzig.
Dembrowsky J. (1955), Tierpsychologie, Berlin.
Dobzhansky Th. (1965), Dynamik der menschlichen Evolution, Gene und Umwelt, Frankfurt.
Eisfeld D. (1966), Verhaltensbeobachtungen an einigen Wildcaniden, Zeitschrift für wissen-
schaftliche Zoologie, Bd. 174, s. 227289.
Ekman P., Friesen W., Ellsworth P. (1974), Gesichtssprache, Wien.
Fehringer O. (1935), Wolf und Hund, Stuttgart.
Fiedler W. (1957), Beobachtungen zum Markierungsverhalten einiger Säugetiere, Säugetierkun-
de, 22, s. 5776.
Fischel W. (1941), Tierpsychologie und Hundeforschung, Zeitschrift für Hundeforschung, 17, s. 171.
(1961), Die Seele des Hundes, Berlin.
(1967), Leben und Erleben bei Tieren und Menschen, München.
(1974), Können Tiere denken?, Leipzig.
Fleischer M. (1987), Hund und Mensch. Eine semiotische Analyse ihrer Kommunikation, Tübingen.
(1989), Die sowjetische Semiotik. Theoretische Grundlagen der Moskauer und Tartuer Schu-
le, Tübingen.
(1989a), Die Evolution der Literatur und Kultur. Grundsatzfragen zum Entwicklungsproblem
(ein systemtheoretisches Modell), Bochum.
Komunikacja miêdzygatunkowa: cz³owiek pies 239
(1955), Vorbedingungen und Vorstufen unserer Sprache bei Tieren, Zoologischer Anzeiger,
18, Supplbd., s. 327341.
(1956), Psychologie des Hundes. Kynologischer Weltkongreß, Dortmund.
Köhler W. (1921), Intelligenzprüfungen bei Menschenaffen, Berlin.
Kummer H. (1975), Sozialverhalten bei Primaten, Berlin.
Lemmer A. (1971), Beiträge zum Verhalten des Haushundes, Gießen.
Lorenz K. (1951), Ausdrucksbewegungen höherer Tiere, Die Naturwissenschaft, 38, s. 113116.
(1953), Verständigung unter Tieren, Zürich.
(1963), Das sogenannte Böse, Wien.
(1982), Vergleichende Verhaltensforschung, München.
Ludwig H. (1965), Beobachtungen über das Spiel bei Boxern, Zeitschrift für Tierpsychologie,
Bd. 22.
Marquardt B. (1975), Sprache? Tier Mensch, Düsseldorf.
Menzel R. i R. (1932), Über die Analyse hundlicher Charakteranlagen, Zeitschrift für Hundefor-
schung, Bd. 2; H. 5/6.
(1937), Welpe und Umwelt, Zeitschrift für Hundeforschung, NF, 3.
(1953), Einiges aus der Pflegewelt der Mutterhündin, Behaviour, 5, s. 289.
(1960), Pariahunde, Wittenberg.
Messent P. (1980), Hunde. Das Rätsel ihres Verhaltens und ihrer Sprache, München.
Meyer-Holzapfel M. (1958), Verhaltensstörungen bei Hunden, Schweizer Hundesport, 74, s. 121.
Nachtsheim H., Stengel H. (1977), Vom Wildtier zum Haustier, Berlin.
Niemand H.G. (1938), Ist der Individualgeruch für den Hund richtungsgebend zum Erkennen
seines Herrn, Zeitschrift für Hundeforschung, NF, Bd. XII; H. 2.
(1974), Hundehaltung aber wie?, Reutlingen.
Nöth W. (1985), Handbuch der Semiotik, Stuttgart.
Ogniew S.J. (1959), Säugetiere und ihre Umwelt, Berlin.
Oomen U. (1971), Systemtheorie der Texte, Folia Linguistika, V, s. 1234.
Peirce Ch.S. (19311935), Collected Papers of Charles Sanders Peirce, Cambridge Mass.
(1953), Charles S. Peirces Letters to Lady Welby, New Haven.
(1967), Schriften I. Zur Entstehung des Pragmatismus, Frankfurt.
(1983), Phänomen und Logik der Zeichen, Frankfurt.
Peters R., Mech D. (1975), Scent-marking in wolves, American Scientist, Vol. 63, Nr. 6,
s. 628637.
Popper K., Eccles J.C. (1982), Das Ich und sein Gehirn, München.
Posner R. (1987), Zur Systematik der Beschreibung verbaler und nonverbaler Kommunikation
Semiotik als Propädeutik der Medienanalyse, [w:] Perspektiven der Sprache, hrsg. v. H.-G. Boss-
hardt, Berlin, s. 267313.
(1988), Semiotics and anthropology in the explication of culture, [w:] The Nature of Cul-
ture, hrsg. v. W.A. Koch, Bochum, s. 248.
(1991), Kultur als Zeichensystem: Zur semiotischen Explikation kulturwissenschaftlicher
Grundbegriffe, [w:] Kultur als Lebenswelt und Monument, hrsg. v. A. Assmann, D. Harth,
Frankfurt, s. 3674.
(1992), Was ist Kultur? Zur semiotischen Explikation anthropologischer Grundbegriffe, [w:]
Für eine synthetische Theorie der Kultur-Evolution, hrsg. v. J. Bystrina, M. Landsch, Münster.
Rensch B. (1957), Ästhetische Faktoren bei Farb- und Formbevorzugungen von Affen, Zeitschrift
für Tierpsychologie, 14, s. 7199.
(1962), Gedächtnis, Abstraktion und Generalisierung bei Tieren, KölnOpladen.
(1973), Gedächtnis, Begriffsbildung und Planhandlungen bei Tieren, Berlin.
Revesch G. (1946), Ursprung und Vorgeschichte der Sprache, Bern.
Komunikacja miêdzygatunkowa: cz³owiek pies 241
Watzlawick P., Beavin J.H., Jackson D.D. ([1967] 1974), Menschliche Kommunikation, Bern.
Wegner W. (1970), Grundsätzliches zu Fragen der Vererbung beim Hund, unter besonderer
Berücksichtigung einiger Erbanomalien und Erkrankungen im Bereich des Kopfes, Der prak-
tische Tierarzt, 51, s. 4.
Wirth D. (1938), Psychosen des Hundes, Tierärztliche Monatsschrift, 25, s. 23.
Zeichenprozesse. Semiotische Forschungen in den Einzelwissenschaften (1977), hrsg. v. R. Rosner,
H.P. Reinecke, Wiesbaden.
Zeuner F.E. (1963), Geschichte der Haustiere, München.
Zimen E. (1971), Wölfe und Königspudel, München.
(1978), Der Wolf, Wien.
(1988), Der Hund. Abstammung, Verhalten, Mensch und Hund, München.
Zisterer S. (1975), Probleme der phylogenetischen Sprachentstehung, [w:] Ansätze zur materialis-
tischen Sprachtheorie, hrsg. v. A. Leist, Kronberg, s. 156205.
(1978), Die Evolution kommunikativer Prozesse unter pragmatischem Aspekt, Berlin.
Zweig A. (1957), Über die psychischen Leistungen eines Hundes und deren mögliche Beziehun-
gen zur Human-Psychologie, Schweizerische Zeitschrift für Psychologie, Bd. 16, s. 116.