ΓΙΆΝΝΗΣ ΚΟΝΤΌΣ

Δε θα καταλάβεις ποτέ. 
Όταν μ’ αγκαλιάζεις ένα σαξόφωνο
τα βάφει πράσινα όλα κι από τα μάτια σου
τρέχουν δυο πεύκα βελόνα-βελόνα.

Δε θα καταλάβεις ποτέ.
Γι’ αυτό κι εγώ κατάντησα
νευρασθενικός υπάλληλος
που στραγγαλίζει τα όνειρά του
-μόλις αρχίζουν να παίρνουν χρώμα-

Όπως στραγγάλισαν οι Τούρκοι

τον Ρήγα Φεραίο.
Όπως γίνεται αθόρυβα τώρα
δυο σπίτια παρακάτω.

(Γ. Κοντός, Το Χρονόμετρο, εκδ. Τραμ, Θεσ/νίκη 1977, σ. 15)

Ποιο είναι το θέμα που, κατά τη γνώμη σας, θίγει το ποίημα (κείμενο 3); Να σχολιάσετε
τον τρόπο με τον οποίο το αντιμετωπίζει το ποιητικό υποκείμενο [λ. 130-160]

Α.
1. Μια ανάγνωση
Το ποιητικό υποκείμενο απευθυνόμενο στον ερωτικό «άλλο» εκφράζει το αίσθημα που του
προκαλείται από τη συνάντησή τους («Όταν μ’ αγκαλιάζεις»). Με μια πλούσια εικόνα
ακουστική και οπτική δείχνει τη μεταμόρφωση που συντελείται εντός του: η μουσική απλώνεται
και το πράσινο της φύσης δίνει χρώμα στον κόσμο («ένα σαξόφωνο /τα βάφει πράσινα όλα»).
Ο κόσμος του ανθρώπου και αυτός της φύσης σχεδόν ταυτίζονται («από τα μάτια σου/
τρέχουν δυο πεύκα βελόνα-βελόνα»). Ο ερωτικός άλλος, όμως, δεν «καταλαβαίνει». Σε αυτήν
την απουσία κατανόησης αποδίδει το ποιητικό υποκείμενο την κατάσταση «στραγγαλισμού»
στην οποία τώρα βρίσκεται («κατάντησα /νευρασθενικός υπάλληλος /που στραγγαλίζει τα
όνειρά του»). Προκειμένου να τονίσει το αίσθημα του «πνιγμού» που βιώνει, χρησιμοποιεί μια
παρομοίωση από τον «ηρωικό» κόσμο («Όπως στραγγάλισαν οι Τούρκοι / τον Ρήγα
Φεραίο»). Ωστόσο, αναγνωρίζει ότι λίγο πολύ αυτό που του συμβαίνει είναι μια συνηθισμένη
πραγματικότητα («Όπως γίνεται αθόρυβα τώρα /δυο σπίτια παρακάτω»).

2. Με βάση την παραπάνω κατανόηση, ποιο είναι το θέμα ή το ερώτημα που θέτει, κατά
τη γνώμη μου, το ποίημα;
ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ
- Ποια επίδραση μπορεί να έχει πάνω μας η έλλειψη κατανόησης από τον «ερωτικό άλλο»;
- Σε ποιες περιπτώσεις μπορεί να νιώθουμε το αίσθημα του «πνιγμού»;
ΘΕΜΑΤΑ
- Οι συνέπειες της έλλειψης κατανόησης από τον «ερωτικό άλλο».
- Το αίσθημα του «πνιγμού»

3. Ερμηνευτικό σχόλιο σε 100-150 λέξεις.

Το θέμα που, κατά τη γνώμη μου, θέτει το ποίημα είναι αυτό του «πνιγμού» που νιώθουμε
ορισμένες φορές. Πότε συμβαίνει αυτό; Το ποίημα δίνει μια απάντηση: όταν ο «ερωτικός άλλος»
δεν κατανοεί τα αισθήματά μας. Εδώ, το ποιητικό υποκείμενο απευθυνόμενο στον ερωτικό
«άλλο» με μια εικόνα ακουστική και οπτική δείχνει τη μεταμόρφωση που συντελείται εντός του
από τη συνάντηση μαζί του: η μουσική «χωματίζει» τον κόσμο («σαξόφωνο … πράσινα»). Ο
ερωτικός άλλος, όμως, δεν «καταλαβαίνει». Στην απουσία κατανόησης αποδίδει το ποιητικό
υποκείμενο την κατάσταση «στραγγαλισμού» στην οποία βρίσκεται («κατάντησα … τα
όνειρά»). Τονίζει το αίσθημα του «πνιγμού», χρησιμοποιεί μια παρομοίωση από τον «ηρωικό»
κόσμο («στραγγάλισαν Φεραίο»). Η απάντηση που δίνεται από το ποίημα είναι συνηθισμένη,
όπως αναγνωρίζει και το ποιητικό υποκείμενο («Όπως … παρακάτω»). Αλλά, φυσικά, δεν είναι
η μόνη. Αντί να αναζητούμε σε άλλους την αιτία για αυτό που ζούμε, θα είχε ενδιαφέρον να
στραφούμε στην «κατανόηση» του εαυτού μας. [λ. 151]