Κωστής Παλαμάς, «Ο Σάτυρος ή το γυμνό τραγούδι»

1 2

Όλα γυμνά τριγύρω μας, Εδώ είν’ αριά κι αταίριαστα

όλα γυμνά εδώ πέρα,
κάμποι, βουνά, ακροούρανα,
ακράταγ’ είναι η μέρα.
Διάφαν’ η πλάση, ολάνοιχτα
τα ολόβαθα παλάτια·
το φως χορτάστε, μάτια,
κιθάρες, το ρυθμό.
λεκκιάσματα τα δέντρα,
κρασί είν’ ο κόσμος άκρατο,
εδώ είν’ η γύμνια αφέντρα.
Εδώ είν’ ο ίσκιος όνειρο,
εδώ χαράζει ακόμα
στης νύχτας τ’ αχνό στόμα
χαμόγελο ξανθό.

3 6
Εδώ τα πάντα ξέστηθα Σκίσε τον πέπλο, πέταξε
κι αδιάντοπα λυσσάνε· τον άμοιαστο χιτώνα
αστέρι είν’ ο ξερόβραχος, και με τη φύση ταίριασε
και το κορμί φωτιά ’ναι. την πλαστική σου εικόνα.
Ρουμπίνια εδώ μαλάματα, Λύσε τη ζώνη, σταύρωσε
μαργαριτάρια, ασήμια, τα χέρια στην καρδιά σου·
μοιράζει η θεία σου γύμνια, πορφύρα τα μαλλιά σου,
τρισεύγενη Αττική! μακρόσυρτη στολή.

12
Μακριά μας όσα αταίριαστα,
ντυμένα και κρυμμένα,
τα μισερά και τ’ άσχημα
κι ακάθαρτα και ξένα.
Ορθά όλα· ξέσκεπα, άδολα
γη, αιθέρες, κορμιά, στήθια.
Γύμνια είναι κι η αλήθεια,
και γύμνια κι η ομορφιά.

[στρ. 1-3, 6, 12, από τη συλλογή Η Πολιτεία και η Μοναξιά

(1912),
Άπαντα, τόμ. 5ος]