ՀԱՅՈՑ ԳՐԵՐՆ ԵՆ ՆԱԽՆԱԿԱՆԸ

Հավաստիանանք, որ Հայը Երկիր մոլորակի վրա Առաջին արարվածն է և, որ Հայոց գրերը

միմիայն Հայի համար էր նախատեսած՝ փյունիկյան, ղպտիական գրերը Հայերն են ստեղծել
մնացած ժողոուրդների համար: Եվ, որ այդ ամենը ջանում է հերքել միմիայն ջհուդը և ինչու՞:

Մովսես Խարենացի,-«Դու պատկանում ես նախնական և քաջ ազգի, արդյունավոր ոչ միայն

խոսքի և պիտանի խոհականության մեջ, այլեւ մեծամեծ փառավոր գործերով, որոնք մենք
կհիշատակենք այս պատմության ընթացքում»:

ԱՎԵՍՏԱ.
“Չիխրդատ-Նասկ” մասում,-«Երկրպագում ենք Արամազդի խոհերն ու պատվիրաներն
առաջինն ունկընդրած առաքինի Հայամարդու հոգուն, որից Արամազդն աշխաարհ բերեց
Արիական ազգերի ընտանիքը…»:(Ավեստա, ռուս. թարգմ. 1861թ.340 էջ):
Պարսկական «Փրավարդին Յաշտ»-ում ասվում է,-«Մենք մեծարում ենք փրավաշի Հայ
Մարդուն, սրբակյացին, ով առաջինը լսեց Արա-Մազդի մտքերն ու պատվիրանները, որից
Արա-Մազդը ստեղծեց արիական ազգերի ընտանիքը»:
Բունդուհիշ առաջին գլխում ասում է, որ Արա-Մազդը արարեց մարմնական աշխարհը յոթը
փուլով և վեցերորդ փուլը Երկրագնդի կենտրոնում, Դայցյա գետի ափին Հայամարդու
ստեղծումն էր: Այն տեւեց յոթանասուն օր: Նա Արա-Մազդի և Սպանդարմատի՝ Գիսանեյի
որդին էր:
Պարսկական «Ջավիդան խիրադ»-ը նմանապես պնդում է Հայամարդու Առաջնածին լինելն
ու Արամազդի՝ Արարչի կողմից տասը ազգերին արարելը:
Օմար Խայամի «Նովրուզնոմա» գրքում տեղեկացում է, որ Հայամարդը տարին բաժանեց 12
ամիսների, որից և սկսեց տոմարը: Հայամարդը կառուցեց առաջին արեւով լուսաորված
բնակարանները և մարդիք քարանձավներից տեղափոխեցին այնտեղ:
Տաջիկական մատյաններում Հայամարդը տիրապետում է ահռելի մեծ գոհարին, ինչը
գտնվում է կախարդական աշխարհում:

ԷԼԵՆՆԵՐԸ Հայամարդուն կոչում են «Անդրոգենային մակրանտրոպ» և համեմատում են

գնդաձեւ առաջնամարդու հետ:

ԱՐԱԲԱԿԱՆ ԱՂԲՅՈՒՐՆԵՐ.
Հայամարդուն հիշատակում են արաբական «Թավարի», «Մարդուդի», «Թաաղիվի»,
«Վիրունի» մատյաններն ու Չարամյակական «Քչայամարդ» մատենագրությունները:
«Վիրունին» տեղեկացնում է, որ Արարիչը կռվում է Արիմանի հետ՝ քրտինքի կաթիլներից
առաջանում է Հայամարդը: Մնացած մատյաններից՝ Հայամարդը ապրեց երեք հազար շար
դրախտում և երեք հազար շար երկրի վրա: Արիմանը նրան սպանում է, նրա բաց թողած
սերմից ծնում է առաջին մարդկային զույգը:

ՇՈՒՄԵՐԱԿԱՆ.
Արա Աշխարհը սուրբ օրենքների երկիրն է, Աստվածները ապրում էին այնտեղ և արարում
մարդկանց: Արարեցին տասը ազգերի, որոնցից հետագայում առաջացան եւս 35

1
ժողովուրդներ:

ԲԻԲԼԻԱ.
«ԵՒ Ամաղեկն տեսաւ, եւ իր պատգամն սկսեց եւ ասեց. Ամաղեկն ազգերի գլուխն է: Բայց
նորան վերջը կորստեան է տրված»,-Թուոց ԻԴ 20: Եւ միայն ազգերի գլուխը լինելու համար.
«Ամաղեկի յիշատակը երկնքի տակիցը բոլորովին պիտի ջնջեմ»,-Ելից ԺԷ -14-16 պատգամում
է Եհովան՝ հուդաների գլխավոր Աստածը:
Բայց, ինչու՞ թե, նույն Բիբլիան ասում է,-«Աշխարհի իշխանը դեւն է» Հոհաննես ԺԲ 31, ԺԴ
30, ԺԶ 11, Ա թուղթ Հոհաննեսի Ե 19 (սա առանձին կարդալ), Հայտնություն ԺԲ 9:
Միեւնույ ժամանակ չի մոռանում ասել, որ.
«ԵՎ Յիսուս Քրիստոս հավատարիմ վկայիցը , որ մեռելներից անդրանիկը՝ եւ երկրի
թագավորների իշխանն է. Նորան որ մեզ սիրեց եւ մեր մեղքերիցն լուացավ մեզ իր արիվնովն,
եւ մեզ թագավորներ ու քահանաներ արաւ Աստուծոյ եւ իր Հօր համար. Նորան փառք եւ
զորութիւն յավիտեանս յավիտենից. Ամեն»,-Յայտնություն Ա 5-6:
«Ես եմ ալֆան, ես եմ օմեգան»,-այս խոսքերը Արմագեդոնի հեղինակին ասում են Եհովան,
Հիսուսը` հունական գրերի մասին (Յայտնություն ԻԲ 12-13):
«Ես իմ հրեշտակներին ուղարկեցի….»,-Հիսուս -Յայտնություն ԻԲ6 և «Ընկնող հրեշտակը
սատանն է»,-Եսայիա ԺԴ 12, Ղուկասի Ժ 18: Այսինքն Հիսուսն է սատանեքին ուղարկել:
Ի՞նչ է նշանակում՝ աշխարհի իշխանը դեւն է և Հիսուսն ասում է,-«Ես եմ ալֆան և օմեգան»:
Ինչու՞ է Մեսրոբ Մաշտոցը Հայոց գրերը կապում Եհովայի, Ադամի յոթերորդ սերունդ Ենոքի
հետ: Ինչու՞ Հայոց գրերին ավելացվեց ԵՎ+օ+ֆ՝=Եհովա բառատառակապակցությունը:

Հիշեք վերը նշած փաստարկները, Բիբլիայի Սաղմոս ԼԷ 29 խոստավանումը,-«Արդարները

երկիրը կժառանգեն և յավիտեան կբնակուին նորանում: Արդարի բերանը իմաստություն է
խոսում և նորա լեզուն իրավունք է զրուցում: Իր Աստծո օրենքն իր սրտումն է, նորա քայլերը
չեն տատանվիլ» և քննարկումից հետո կհավաստիանաք, թե ինչո՞ւ և ու՞մ էր պետք ամենահին
գրերի գյուտը պղծել ու վերագրել իրեն:

Հանճարեղ պատմագետ-գրագանագետ Ն.Յ. Մարրը 1923թ. Փարիզում իր «Հայկական

կուլտուրան, նրա արմատները և նախապատմական կապերը լեզվաբանական տվյալներով»
նյութի էջ 74 գրում է,-«Պահպանելով չմաշվող գանձարանը և ստեղծագործական ոլորտը,
հայոց լեզուն անկասկած ունի ամենահարստագույն բառարանն, անսահման բառերի
ընտրությունը»: Իսկ էջ 84 գրում է,-«Իր շարունակական պատմության ընթացքում հայ
ժողովուրդը ոչ միայն հաբեթյան էպոսի մեծերից մեկն է, այլ տարիքովը մնացած բոլորից: Եղել
է համամարդկային կուլտուրայի աղբյուրի տուրքի սերունդը, եղել է նրա ամբողջականության
հավատարիմ ցանողն, մշակողն ու պահպանողը` Արեւելքում ու Արեւմուտքում….: Ինչպիսի
հեքիաթային հորիզոններ է բացում այս զարմանալի ազգի լեզվական բացառիկ
հարստությունը... իր և մնացած ժողովուրդների կուլտուրայի կապերի ու արմատների
ինչպիսի ցնցող նյութեր է փոխանցում այն»:

Կրիտյան` ն.թ.ա. 3-2 հազարամյակների, էտրուսսկյան` ն.թ.ա. 1-ին հազարամյակի

մատենագրությունների ուսումնսիրությունը ցույց է տալիս, որ հնդեվրոպական լեզուների
հիմքը կարելի է ապացուցված համարել` հանդիսանում է Հայոց լեզուն:

2
 Անտուան Մեյեն գրում է,-«5-րդ դարում հայ եկեղեցու համար ստեղծվեց հայկական գրական
լեզու` իր հատուկ այբուբենով: Այդ լեզվով գրվեցին պատմական ստեղծագործությունները,
բանաստեղծությունները, անալիտիկ և գիտական գրականությունը»:
Ճիշտ է, դա այդպես է: Բայց ի՞նչ եկեղեցական լեզու էր դա, այն էլ իր հատուկ այբուբենով՝
ստորեւ կտեսնեք:

Մատենադարանի N-1711 ձեռագրի 10բ թերթը

3
 Ըստ Դավիթ Անհաղթի և Մատենադարանի N-1711 ձեռագրի 10բ թերթի, մինչ Նոր` Հուլյան
Տոմարի սկիզբը Հայոց բուն՝ Թորքոմյան Տոմարի ՑՇ՝ վեցը հազար հինգը հարյուր թվականն
էր: Այսինքն` 2012-ը Հայոց Թորքոմյան տոմարով ութը հազար հինգը հարյուր տասներկու
թվականը կլինի: Այսօրվա տեսքով Հայոց գրերը ճիշտ այդքան տարեկան են` որոշ պղծված են:
Հիմա մենք դա կապացուցենք.
11-րդ դարի Հովհաննես Իմաստասեր Սարգավագը պնդում է, որ մինչ Մովսեսը{Մովսես =
Մօ(հբրյայերեն`ՋՈՒՐ )+ ուսես(հբրյայերեն` ՓՐԿՎԱԾ}` առաջին Աստվածատուր հավատքը,
գիրը և տոմարը մարդկությանը տրվել է Հայկ Նահապետի միջոցով:
Իսկ Հայկ Նահապետը՝ Թորքոմի որդին է և գործել է 8512 տարի առաջ: Իսկ դա մեզ հայտնի է
պատմական փաստագրություններից: Հայկ Նահապետը Բահաղին՝ Բելին սպանում է նետով,
այսինքն հայկը աղեղնավորն է: Իսկ Աղեղնավոր կենդանակերպում արեգակնային
համակարգը եղել է երեք կենդանակերպ առաջ, այսինքն Ձկնով սկսած չորորդ
կենդանակերպն է: Մեկ կենդանակերպում Արեգակնային համակարգը գտնում է 2128 տարի:
(Աղեղնավորում գտնվելու պատրվակն է բանահյուսել Հայկի կողմից Բելին նետահարելու
առեղծվածը):
Աղեղնավորում կգտնվեր 4 անգամ 2128=8512 թականը ն.թ.ա.: Ստուգենք այս թվականը
պատմականփաստաթղթերի հիման վրա. Ըստ Մատենադարանի 1711 ձեռագրի 10բ թերթի
հուլյան մեկ թիվը դա թորքոմյան 6500 թ. Էր, ապա գումարած 2012 կստացի 8512 տարեկան:
Ստուգենք մաթեմատիկորեն.
8512-ը պետք է լինի 532-ի բազմապատիկը՝ 8512:532=16: Ամեն ինչ ճիշտ է:

Այդ մասին է խոսում նաեւ Պարիս Հերունու հրավիրած ԱՄՆ և Մեծ Բրիտանական
ամենահեղինակավոր աստղագիտական կենտրոնների հաշվարկը, որ Հայկը Օրիոն
համաստեղության գլխավոր աստղին է հարմարեցրել Քարահունջի աստղադիտարանը
մոտավորապես 7500-8500 տար առաջ և, որ Զորաց քարերի անցքերը այդքան տարի առաջ
ուղղված են եղել ուղիղ Կարապի համաստեղության Դենեբ Աստղին:
Իսկ ինչ մնում է 2012 թվականին՝ դա պնդում է մայաների «Չիկամ բալամ» գիրքը, օրացույցը,
մոլորակների շքերթը, Սկանդինավյան միֆալոգիայի (2012-ին Աստածները կհոգնեն և իրենց
հետ գերեզման կտանեն ամբողջ մարդկությանը, 2029-ին Երկիրը կբախվի աստերոիդի հետ),
Իսահակ Նյուտոնը 2020-ին հաշարկել է աշխարհի վերջը, Ագնի Յոգայի ուսմունքը կանգնում
է 2012-ի ճակատարականի վրա, նույնը կրկնվում է Ի-Ցզին «Փոփոխությունների գիրք»
չինական հնագույն մատյանում, ըստ ՆԱՍԱ-ի՝ 2012-ին Երկրի վիբրացիաները 20-րդ դարի
սկզբին եղել են յոթը հերց, 2012-ին 13 հերց է…..):

Հայոց լեզուն` այսինքն Առաջին Արարված Մարդու խոսակցական միջոցը, կոչվել է

ԱՐԱՐՉԱՇՈՒՆՉ, որը դարձվել է ԱՍՏՎԱԾԱՇՈՒՆՉ` որպեսզի Բիբլիայի անվանումով այդ
պատմական կարեւորագույն փաստը մոռացության ենթարկվի:

Մարդը հազարամյակներ շարունակ սրբացրել է Արարչի գոյությունը, անհիշելի

ժամանակներից Արարչի, նրա քսանութ Դիցերի մասին է մատենագրել, դեռեւս իր շարքերում
չունենալով պարտադրողներ և կեղծիքի էլեմենտներ` նրա հետ է կապել մարդու ի հայտ գալը`
Արարմունքը: Քսաներկու հազար տարվա իր գոյությունից հետո` որտեղից հանկարծ
ընդամենը երեք հազար տարի առաջ լսեց Աստված գաղափարը, և որ դրանից հետո այդ
գաղափարի տարածողները ի՞նչ նպատակներով բոլոր հնարավոր և անհնարին մեթոդներով

4
հրկիզեցին հնագույն մատենագրերը. «Թոդի գիրքը» Եգիպտոսում, «Ինը անհայտների
հասարակություն»-ը Հնդկաստանում, «Արարչական» կամ «Հավիտյան խրատ»-ը Հայոց
Աշխարհում, Ալեքսանդրիայի գրադարանը, Հունական գրադարանը, Իվան Ահեղի «Լիբերիա»
գրադարանը, Աբբատ Տրիտեմիայի «Ստենոգրաֆիան», դոկտոր Ջոն Դիի զրույցը հոգիների
հետ, Սենտ Իվ դ’Ալվեյդրի «Հնդկաստանի միսսիան Եվրոպայում և Եվրոպայինը Ասիայում»,
«Ռոզենկռոյցեռները» Գերմանիայում, Նեպալի թագավորական գրադարանը` 80.000
ձեռագրեր Իտալիայում: ԵՎ այդ ամենը կատարվեց Հուդայականության
(Ֆալլոսապաշտության) ի հայտ գալու և ծաղկում ապրելու ժամանակաշրջանում` ինչը և
Ջրհոսի կենդանակերպի ավարտման փուլն էր ու Ձկան կենդանակերպի (Սատանական)
էրան: Միայն ասեմ, որ Աստված դա Արարիչը չի և նշանակում է ԱՍ-երին (ավազակներին)
տվածը: Հակառակ դեպքում հենց Արարիչ էլ կասեին:

Արդի Եվրոպական գիտնականները համարում են, որ եթե Հայոց Լեզվի մեջից հեռացվեն
դրսից ընդգրկված բառերը, Հայոց Լեզուն կդառնա Արամեական Լեզու, ինչը և Աստվածային
լեզուն է, քանի որ արամերեն է խոսացել Առաջին Արարված մարդը, անգամ Հիսուսը (այստեղ
կարեւոր չի Հիսուսի գաղափարը, գիտնականները ի նկատի ունեն Հայոց Լեզվի` Արարչական
լինելու փաստը): Բայց նրանք լռում են, որ, նախ Հիսուսը ընդամենը երկու հազար տարվա
պատմություն ունի, իսկ Հայոց Լեզուն քսանհինգ հազարից ավելի, և որ արամերենը
ընդամենը դասական հայերենի մի բարբառ է, որով Հայերից ընդօրինակել են ասորիներն ու
մյուս հարեւանները: Այնպես որ ԱՐԱՐՉԱՇՈՒՆՉ ՀԱՅՈՑ ԼԵԶՈՒՆ դա դասական հայերենն է`
բոլոր լեզուների հիմքը, որտեղ ամեն մի բառ ունի Արարչական ծագմամբ էության խիստ
գաղափարական բնութագրում, իսկ Հայոց Լեզվի գրաբարը` դրա հիմքը գերխորհրդավոր
Հայոց ԳՐԵՐ-ն են:

Առաջին ֆիզիկական հարվածը Հայոց պատմագրերին հասցրեց սատանական լեգիոններով

զորավիգ` Հին Հռոմը, որից էլ դրվեց Հայոց պետականության կործանման սկիզբը: Ն.թ.ա. 20
թվականին Հռոմի սենատը ընդունեց` “Հայաստանում Հայը այլեւս չպետք է ղեկավարի, այն
Հռոմի համար ճակատագրական վտանգ է սպառնում” որոշումը, ինչը պահպանվում է Հռոմի
Պապի արխիվում: Անտոնիոն Արտավազդ արքային նենգաբար գերեց, տարավ Եգիպտոս,
նվիրաբերեց Կլեոպատրային, միեւնույն ժամանակ Եգիպտոս` Ալեքսանդրիայի գրադարան
տեղափոխեց Հայոց պատմագրություններ, որոնք հետագայում հուդաների կողմից
հրկիզվեցին (առավել կարեւորները տեղափոխվել էին Վատտիկան): Հռոմի ղեկավարները
իրենց սկսեցին անվանել ցեզար (կեսար` կես արիացի, կես Աստված), ինչպես կոչվում էր
Առաջին արարվածը` Մհերը: Սա Արարչական ծագման փաստերի առաջին հզոր պղծումն էր:

Երկրորդ կորուստը` 301 թվականից հուդա Գրիգորը Հայոց Այրուձիու ուղղեկցությամբ

այնպիսի հմտությամբ էր հրկիզել Հայոց գիրն ու գրականությունը, որ 405 թվականին Հայոց
գրերի կրկին վերականգմնման համար Մեսրոպ Մաշտոցը Հայերեն գիրք ճարեց միայն
այնդարի սատանական որջում` Կապադովկիայում: Իսկ Գրիգորը հուդա էր և ոչ պարթեւ՝
քանզի պարթեւները քրիստոնեությունից գաղափար չունեին, իսկ Փիլոն Հուդան դեռեւս
ն.թ.ա. առաջին դարում իրենց Աստծու Պաղեստինյան հողում քայլելու մասին արդեն գրել էր:

Հաջորդ կորուսողները թաթար-մոնղոլներն էին, թուրքերը, և այսպես շարունակ:

5
Հուդաները` սատանի ծնունդները, ինչպես Հին կտակարանն է Հիսուսի շուրթերով
բարձրաձայնում (Յոհան. Ը41..), որպեսզի կարողանային Նոր կարգեր հաստատել և Աշխարհը
կառավարել, առաջին հերթին պետք է «վնասազերծեին» Առաջին Արարված Մարդուն ու նրա
Առաքելությունը, որը Արարչի կողմից նախատեսված է Երկրի վրա դրախտային` բարոյական
օրենքներով ապրելու համար: Իսկ, որպեսզի Արիացին այդ ամենը մոռացության չտար և ինքը
չսատանայանար` Արարիչը 23.408 տարվա մարդկային քաղաքակրթությունից հետո պետք է
թույլ տար «Սատանական փորձության» իրականացմանը: Բայց ի՞նչ դաժանությամբ պետք է
իրականացներ սատանը այդ փորձությունը` կարդանք Բիբլիայում.

«ԵՎ Ամաղեկն եկաւ և Ռափիդիմումն Իսրայէլի հետ պատերազմեց: ... ԵՒ Եհովան ասեց
Մովսէսին. Սա գրիր գրքումը յիշատակի համար, և Յեսուի ականջը գցիր, որ Ամաղէկի
յիշատակը երկնքի տակից բոլորովին պիտի ջնջեմ: ԵՎ Մովսէսը սեղան շինեց և նորա անունը
Եհովանիսի դրաւ. ԵՒ ասեց. Որովհետեւ Եհովան պատերազմ ունի Ամաղեկի դէմ ազգից
ազգ»(ԵԼԻՑ գլուխ ԺԷ 8:16): Ահա, թե ինչու հուդաները ավերեցին Հայոց պետականությունը,
հրկիզեցին գրականությունը, պղծեցին Հայոց գրերը ու հետագայում էլ կազմակերպեցին
կոտորածներն ու Մեծ Եղեռնը:

Հայոց պետությունը Բյուզանդիային կտակելուց (988թ. և 1021 թ.) և 1045-ին Հայոց

պետականությունը կործանելուց հետո` 12-րդ դարում ջհուդները Հայոց Այբուբենի Արար-
չատու եռեսունվեց տառերից հանած “օ”-ին, “ֆ”-ին պետք է նախդնեին “ԵՎ”-բառը (իսկ բառը
այբուբենում ի՞նչ գործ ունի), որպեսզի ստացվեր Այբուբենը սահմանափակող “ԵՎ”-”օ”- “ֆ”`
ԵՀՈՖԱ-ն՝ Եհովան: (“Ո”/վօ/-ն եւ“Ե” /յէ/-ն արձանագրվեցին որպես ձայնավորներ,«ՈՒ»
հնչյունը գրվեց մեկ ու կես տառով` ստացվեց 39 և կես տառ): ԵՒ մեզ հայտնի է, որ Խորենացու
պատմությունը արտագրողները ավելացրել են ա, ե, է, ը, ի, ո, ւ ձայնավորանիշ տառերը: Իսկ
Մեսրոպ Մաշտոցը պետք է հայտարարեր, որ տառերը իրեն Աստծո ձեռքի շարժումն է
ուղղորդել գրելու և այն կապեր եհովական Ենոքի գոյության հետ:

Իսկ ինչու՞ հուդայականությունը պետք է վերացներ Հային, Հայոց գրերն ու պատմությունը:

Որովհետեւ սատանը չէր կարողանա կառավարել Աշխարհը՝ քանի դեռ կար Արարչական
Առաքելությունը կրող Առաջին արարված Հայը: Հուդաները գիտեին, որ իրենց
ճակատագրական վերջակետը պետք է գրված լինի Հայոց Այբուբենում՝ բայց ինչպե՞ս և
որտե՞ղ՝ չգիտեին: ՈՒստի պետք է այն ամբողջովին արգելեին, վերացնեին, պղծեին:

Մեզ հայտնի է, որ Հայոց տառերը եռեսունվեցն են: Մեկ կենդանակերպի համաստեղության

էրան կազմում է 2128 տարի (դա հայտնի է ինչպես հնագույն պատմագրություններից,
այնպես էլ նորագույն աստղագիտական հաշվարկներից), Լուսնի մեկ փուլի` 19 տարի,
Արեգակի մեկ փուլի` 28 տարի և չորս տիեզերական եղանակների (բնության տարերքի)
բազմապատիկն է: Մարդու մարմնի ջերմաստիճանը 36,5 աստիճան է, տարվա օրերի
քանակը 36 տասնյակ` Հայոց տառերի քանակը 36 է, Հյուսիսային կիսագնդում
համաստեղությունների քանակը 36 է: Բաղաձայների քանակը 28-ն է (“Հ” և “Յ” տառերի լրիվ
բաղաձայնությունը վերանայել է պետք), իսկ 28 տարին դա Արեգակի մեկ փուլի
տեւողությունն է և Արարչի Դիցերի (Առաքյալների) քանակն է` (14 զույգեր), օրացույցը
կրկնվում է 28 տարին մեկ, նորածնի չաքրաները (չարխ) ձեւավորվում է առաջին 14 օրերի
ընթացքում:

6
Սրանք արդեն ահռելի խորհրդավոր խորհուրդներ են, գումարած`
 Այս նկարը գեղամա լեռների ժայռագրանքներից է
նկարահանված (ձախ կողմից ավելացրած են այսօրվա
մեծատառերը): Ժայռագրանքները ունեն 5-7 հազար
տարվա պատմություն և պատկերված են համարյա նույն
այսօրվա տառերը, որոնց անվանում են մաշտոցյան`
քանզի Մեսրոպ Մաշտոցը ծնվել է դրանից
հազարամյակներ հետո,
 Դեռեւս Արտաշես Ա-ի փորագրությունները Արամեական գրերով` Մաշտոցից վեցը դար
առաջ,
 Տիգրան Բ-ի արծաթյա դրամները, որոնց վրա այսօրվա հայերեն տառերով է գրված`
Մաշտոցից 450 տարի առաջ,
 Հնդկաստանի Մադրաս քաղաքի Սեն Թոմե բլուրի վրա զոհված Թովմա առաքյալի
աշխարհաճանաչ սրբատեղիի վրա քրիստոնյա դարձած Հայ առեւտրականների կողմից
56 թվ.` Մաշտոցից 350 տարի առաջ, կառուցած մատուռի վրա փորագրած է Հայերեն
տառերով արձանագրությունը,
 Առաջին դարում Արտաշես Աշխարհակալի մասին գրել է հայերեն Դարաղանյաց գավա-
ռի Անի քաղաքի մեհյանի քուրմ` պատմիչ Օղյումպը, այսօրվա տառերով,
 Առաջին դարում Փիլոն Հուդան գրում է, որ Հույն փիլիսոփա Մետրոդորոս Սկեփսիացու
գիրքը թարգմանված է եղել հայերեն: Ինչպես հանրաճանաչ գրականագետ, գիտութ-
յունների դոկտոր Ալբերտ Մուշեղյանն է իր «Հայոց լեզվով գրքեր Մեսրոպ Մաշտոցից չորս
դար առաջ»հոդվածում նշում,-«Հենց միայն Փիլոնի սույն վկայությունը բավական է
ժխտելու այն տարածված կարծիքը, որ եթե նախամաշտոցյան շրջանում գոյություն է
ունեցել գրավոր հայ գրականություն, ապա միայն հունարեն, ասորերեն կամ պարսկերեն
լեզուներով, իսկ հայոց լեզվով եղել է միայն բանավոր գրականություն, այսինքն
բանահյուսություն»,
 235թ. Հույն պատմիչ Հիպպոլիտը գրում է,-«Սրանցից (ժողովուրդներից), որոնք գիտեն
դպրություն, հետեւյալներն են` եբրայեցիք, լատինացիք, սպանացիները, հույները,
մարերը և հայերը»,
 “Ագաթանգեղոս”-ում գրվում է, որ Տրդատ 2-ի ժամանակվանից Հայաստանում կային
այսօրվա գրերը,
 Փավստոս Բյուզանդը իր Հայոց պատմությունը Մաշտոցից 100 տարի առաջ գրել է
Հայերենով,
 Խորոնացու վկայությամբ` Էդեսիացի Բարդածան պատմիչը Անի ամրոցում կարդալով
Օղյումպ քրմի մեհենագրությունը, որտեղ հիշատակված էր Տիգրան Բ-ի եղբոր Մաժան
քրմապետի գերեզմանին կառուցած բագինի պատմությունը` թարգմանել է ասորորեն և
հունարեն: Պարզ չի՞, որ, ուրեմն այն գրված է եղել հայերեն:
 Վահանակիր ասպետ Փոլ Ռիկոն 1679թ. Ջոն Ստարկի համար գրում է,-«Հրեաները
Հայերին են համարում Ամալեկ` նրանց հնագույն ժողովուրդ լինելու, գիր ու առաքե-
լություն ունենալու պատճառով».
 Ղազար Փարփեցին վկայում է էջ31,-«ԵՒ երանելի այր Մաշտոցն այս մասին երկար
ժամանակ խորհում էր ու լալիս իր ներսում. Չէ՞ որ կային Հայերեն լեզվի նշանագրեր,
որոնցով հնարավոր էր սեփական ձայնով և ոև թե մուրացածո լեզվով, եկեղեցիներում

7
 շահել տղամարդկանց ու կանանց և առհասարակ ամբողջ բազմության սրտերը»: Էջ 33,-
«ԵՎ այնտեղ Հաբելը Դանիելից տեղեկացավ նշանագրերի կարգի մասին, ապա
նշանագրերն առնելով նրանից՝ հասցրեց Հայոց թագավորին, սուրբ հայրապետ
Սահակին և երանելի Մաշտոցին: Իսկ արքան սուրբ կաթողիկոս Սահակի ու երանելի
Մաշտոցի հետ նշանագրերն ընդունելով Հաբելից՝ ուրախացավ»: Սա անտարակուս,
անվիճելի ապացույց է, որ Հայոց գրերը կային ու Մաշտոցը դրանց ստեղծման հետ ոչ մի
կապ չունի:
 Կորյունը Հայոց տառերը համարում է “զԱստուածապարգեւ գրոյն” “նորոգատուր”:
Այսինքն հնում եղած Աստվածապարգեւ գրերը նորոգվեցին: Եւս մեկ ապացույց, որ
տառերը Մաշտոցը չի հնարել: Կորյունը օգտագործել է մատենանշան` մատենագրի
փոխարեն:
 Կարակալլա կեսարի պատմիչ Փլավիյ Փիլիստրատոսը Մաշտոցից 150 տարի առաջ
«Վարք Տիանա Ապողոնի» գործի մեջ բերում է մի փաստ,-«Մի ժամանակ Պանֆիլիայում
բռնել էին մի էգ հովազ, որի վզի ոսկյա օղակի վրա հայերեն տառերով փորագրված էր
“Արշակ թագավոր` Նյուսիական աստծուն”, այսինքն` Դիոնիսին:
 Հայտնի է, որ ասորի հոգեւոր Բարտասանը մի մեջբերում թարգմանել է Հայերենից, որից և
թարգմանեցին հույները:
 Մխիթարյանների միաբանության հոգեւոր Ա. Ինչիչյանը պատմում է, որ 1788թ. Կոս-
տանդինոպոլիսում մի անգլիացի դիվանագետի մոտ տեսել է Փոքր Ասիայի փողերի
հավաքացու, որոնց մեջ կային ն.թ.ա. 113-114 թ.թ. Արտաշեսյան դրամներ, որոնց վրա
հայերեն տառերով էր գրված: Մի կողմում դաճված էր թագավորի գլուխը սաղավարտով,
մյուս կողմում երկու քրմեր էին մեհյանի կողքերին:
 Վարդան Արեւելցին վկայում է,-“Անտիկ ժամանակներից հայկական գրերի գոյության
մասին ապացուցվել է Կիլիկիայի Լեւոն թագավորի օրոք, երբ Կիլիկիայում կային մետա-
ղադրամներ, որոնց վրա հայերեն տառերով գրված էր Հայկյան թագավորի անունը”:
 Հայերեն գրերի մեջ և’ աջ, և’ ձախ գրելաձեւով վերջացող տառեր կան, այնպես, որ ոչ ոք չի
կարող ասել, որ այս կամ այն այբուբենից է արտագրված:
Փաստերը, որոնք աներապահորեն ապացուցում են Հայոց գգրերի մինևմաշտոցյան շրջանի
գոյություն ունենալը:

Պարզաբանենք, թե վերջապես ինչո՞ւմն է խնդիրը:

Մաշտո՞ցը հնարեց Հայոց գրերը: Ո՞վ էր Մեսրոպ Մաշտոցը.
ա) “Տարոնի գավառից էր, Հացեկաց գյուղից, որդին էր Վարդան անունով մի մարդու”,- էջ
29-ում գրում է Ղազար Փարփեցին: (Այստեղ, նախ` գյուղ Հացեկաց` “որտեղ հաց` այնտեղ կաց”
հուդայական ասացվածքը պետք է հիշել և հետո` Վարդան անունը Հայերի մեջ լսվեց միմիայն
301-ից, հուդաների շարքերում՝ Հայքում արմատավորվելուց հետո):

բ) Մեսրոբ նշանակում է Սերովբետես, իսկ Սերովբեները Եհովայի ամենահաս վեցթեւանի

հրեշտակներն են՝ Հայերին անհայտ:

գ) Վարդանը Մամիկոնյան ցեղից (հուդա Մամ Գուն) հարուստ մարդ էր: Իսկ Խորենացին
պարզ գրում է, որ Մամ Գունները ջհուդներ են:

դ) Մաշտոց` ջհուդերեն և ասորերեն “մաշտու”, այսինքն “սուրբ” բառն է, ինչը Հայերը գիտենալ
չէին կարող:

8
ե) Մաշտոցը կրթությունը ստացել է Անտիոքում` հուդաքրիստոնյաների որջում:

զ) Կորյունը գրում է, որ իբր Մաշտոցին երազ է եկել ու Հայոց տառերը նկարել Ադամի 7-րդ
սերունդ Ենոքը, ում մասին հայերը գաղափար անգամ չունեին:

է) Մաշտոցը Հայոց գրերի չորորդ սյունակը րաբբիական էր համարում: Իսկ րաբբի՝ ուսուցիչ
միայն ջհուդները գիտեին, պաշտում են, իսկ Հայերը այդ անհայտ ժողովրդի դասատուի
մասին գաղափար անգամ չունեին:

ը) Մաշտոցը Խոսրովի արքունիքում մատենագիր դպրաց խմբի մեջ եղել է ասորերեն (ինչը
նույն ջհուդերենն է) կամ հուներեն վճիռների կամ հրովարտակների կատարման` սովորական
զինվորական ծառայության: Իր ցանկությամբ` հրաժարվել է զինվորական, աշխարհական ու
երկրային կյանքից` դարձել է վանական` քարոզելու քրիստոնեությունը, ինչից Հայերը
գաղափար անգամ չունեին:

թ) “Ապա անապատական դառնալով` զարմանալիորեն հռչակավոր անուն ձեռք բերեց”,-էջ 29

Ղազար Փարփեցի: Կրոնավորների ու աղոթասեր միաբանների հետ շատ վայրերի
քարանձավաց անապատներում ապրեց մինչեւ Խոսրովի երբայր Վռամշապուհի հինգերորդ
տարին(էջ 31): Ինչը երբեք ու երբեք Հայերին հատուկ չի եղել, անապատական Իոհանան կամ
որ նույնն է՝ Հովհաննես Մկրտչական ջհուդականությանը հարազատ երեւույթ է:

ժ) “Եկեղեցական արարողությունները և սուրբ գրքի ընթերցանությունները Հայաստանի

վանքերում ու եկեղեցիներում կատարվում էին ասորերեն, որից էլ ոչինչ չէին հասկանում
այդպիսի մեծ երկրի բնակիչները: Ասորերեն լեզուն չհասկանալուց եկեղեցական
պաշտոնյանների աշխատանքն ու ժողովրդի ջանքերն ապարդյուն էին դառնում: ԵՎ երանելի
այր Մաշտոցն այս մասին երկար ժամանակ խորհում էր ու լալիս իր ներսում. Թէ՞ որ կային
հայերեն լեզվի նշանագրեր, որոնցով հնարավոր էր սեփական ձայնով և ոչ թե մուրացածո
լեզվով, եկեղեցիներուն շահել տղամարդկանց ու կանանց և առհասարակ ամբողջ
բազմության սրտերը”(Ղ.Փ.էջ 31): (ՈՒշադրություն դարձրեք` “կային նշանագրեր և շահել
ամբողջ բազմության սրտերը”: Նախ, ասեմ, որ եթե կային Հայոց նշանագրերը` այդ ո՞վ և ի՞նչ
պատճառով էր այն արգելել օգտվելուց, և հետո` արդյո՞ք քրիստոնեությունը տարածելու
խանգարման պատճառը չէր միայն և միայն այն հանգամանքը, որ Սահակ Բագրատունին ու
Վռամշապուհը թույլ տվեցին Հայոց տառերը նորից մուտք անել, այն էլ միմիայն այն
պատճառով, որ Հայերը քրիստոնեությունը ցանկանային ուսումնասիրել):

ի) 33 էջում Փարփեցին նկարագրում է, թե իբր սկսեցին Հայոց տառերը որոնելը` “…մեկը

թագավորին ասաց, թե Հայերեն նշանագրեր է տեսել մի գյուղում, ինչ որ եպիսկոպոսի մոտ”:
Թագավորը Վահրիճ անունով մեկին դեսպան ուղարկեց Հաբել անունով մի քահանայի մոտ,
ով ճանաչում էր իր մերձավոր ոմն Դանիել եպիսկոպոսի, որի մոտ Հայերեն գրեր կան: “ԵՎ
Հաբելը նշանագրերն առնելով Դանիելից, հասցրեց Հայոց թագավորին, սուրբ հայրապետ
Սահակին և երանելի Մաշտոցին”: (Այստեղ ուշադրություն է պետք դարձնել, որ հայկական
անուն չկա և հետո տառերը բերեցին հանձնեցին թագավորին, Սահակին ու Մաշտոցին`
այսինքն Մաշտոցը դրանք չի հնարել):

լ) “Սակայն տեղեկանալով նրանք իմացան, որ այն նշանագրերը իրենց մուրացածո

գծագրությամբ բավական չեն հայերեն բոլոր վանկերը հնչյունաբանական ամբողջ

9
ճշգրտությամբ փոփոխելու համար” (էջ 33): Որից հետո, իբր Մաշտոցը գնում է Միջագետք
չբավարարող տառերը որոնելու: (Սա արդեն նշանակում է, որ, նախ` իրենք բոլորը լինելով
ջհուդ, ձայնավորները, որոնք հին հայերենուն հատուկ չէին գրվում` իրենք չէին կարողանա
տեղադրել և հետո` գրերի նոր հերթականություն և որոշ տառերի փոփոխություն պետք է
կատարեին, որպեսզի անվանեին Մաշտոցի հնարած Այբբեն):

խ) “Պարզ է, որ նրանք ուղղակի չէին կարող անսխալ կատարել գործը, առանց առաջնորդվելու
սուրբ հայրապետ Սահակի կողմից…” (էջ 35-37): (Այսինքն` գրերը հնարողը իբր Մաշտոցն էր,
բայց առանց Սահակի չէր կարող անսխալ կատարել՝ անգամ, երբ Աստծո ձեռքի շարժումով էր
այն գրվել: Սահակը առավել բարձր էր անգամ Աստծուց):
Մարա՞զմ է սա, թե Փարփեցին մեզ գաղտնագիր է ուղարկել` իսկությունը կռահելու համար):

ծ) “Այնուհետեւ, Փրկչի առաջնորդությամբ դասավորելով հայերեն նշանագիր տառերը և

հելենական կարգին հարմարեցնելով, ցանկացան դպրոցներ բացել…” (էջ 37): (Եթե այդ
տառերը արդեն կային՝ ինչու՞ պետք է հարմարեցնեին հելենական կարգին՝ եթե պղծելը չէր
նպատակը):

կ)“ԵՎ ավագ դասերի քահանաները սուրբ քահանայապետին ասում էին. “Մենք, որ քո առաջ
կանգնած ենք երանելի Մաշտոցի հետ միասին, որի մեջ Աստվածային շնորհը ցանկություն
արթնացրեց կարգավորել վաղնջուց գրված նշանագրերը, որոնք ոչ մեկի կողմից Չէին
կիրառվել” (էջ 37):

հ)ԵՎ վերջապես Կորյունը ինքն է խոստաանում, որ երկաթագիր տառերը բերեցին արքունիք

ու շարեցին թագավորի, Սահակ պարթեի ու Մեսրոբ Մաշտոցի առջեւում: Այսինքն երկաթից
ձուլած նմուշները պահպանած էին՝ պատրաստի բերեցին ու շարեցին արքունիքում:

Նայեք` Մաշտոցին շրջապատում էին եպիսկոպոս Մովսես Խորենացին, “Վարդանի և Հայոց

պատերազմի մասին” հեղինակ հոգեւոր-ճգնավոր Եղիշեն, Փիլիսոփայական դպրոցի
հիմնադիր Դավիդ Անհաղթը, Ավարայրի ճակատամարտի մասնակից` ապագա կաթողիկոս
Հովսեփ Վայոցձորցին, Մաշտոցը Էդեսիայի գրադարանում հին գրերի կառուցվածքներն էր
ուսումնասիրում, բայց գրերը բացեց Ադամից հետո 7-րդ մարդը` Ենոքը:

Ինչպիսի՞ անհեթեթություն: Տրամաբանության խիստ բացակայություն:

Այսպիսով ստացվում է, որ բոլոր ազգերի գրերը ստեղծել են մարդիք, իսկ Հայերինը

ջհուդների Եհովա «Աստվածը»: Քանզի ջհուդների այբուբենը մեր “Արամեականն” է, իսկ
Եհովան` սատանն է, ինչը Հայերի հետ ոչ մի կապ չի կարող ունենալ:

Նախ, ասում է Փարփեցին, որ տառերի տեղերը հարմարեցրել են հունարենին` այսինքն

խախտել են հերթականությունը և հետո “վաղնջուց գրված նշանագրերը” արտահայտությունը
եւս մեկ ապացույց, որ Մաշտոցը Հայոց գրերի հնարման հետ կապ չունի:

ԵՎ վերջնականապես կարդացեք Մաշտոցի «Յաճախապատում»-ը, թե ի՞նչ

երախտավորությամբ է ջանում Հայերին քրիստոնացնել ու կհամոզվեք, որ Մեսրոպ Մաշտոցը
անկասկած Հայ չի` ջհուդ է:

10
Այսինքն, Մաշտոցը Սահակի ու Վռամշապուհի հետ որոշ գրեր տեղերով փոխեցին և
հանելով Այբուբենից “օ” և “ֆ” գրերը` մտցրին “ո” և “ե” տառերը, որոնք գոյություն ունեցող
“վ”+”օ” և “յ”+“է” տառերի միացություններն են, որպեսզի հետագայում “ԵՎ” բառը դնելով “օ”,
“ֆ” տառերի առաջը և միացնելով այբուբենի հետեւից, ստանան ԵՎ-օ-ֆ միացությունը, որը
կարդացվում է “Եհովա”, ով և ինքն է և՛ ալֆան, և՛ օմեգան:

Ահա և ջհուդների եհովական “Ես եմ Ալֆայից-Օմեգան” կեղտոտության նպատակը:

Բայց գոյություն ունի մի դառը ճշմարտություն, որ Մեսրոպ Մաշտոցի մեծությունը ոչ թե

Այբուբենի ստեղծումն էր` այլ հարյուր տարի հուդաքրիստոնեական եկեղեցու կողմից
հրկիզված ու արգելված Հայոց գրերի արվեստի վերականգնումն էր` չնայած նպատակը
քրիստոնեուսմունքն էր, ու առաջինը թարգգմանեց Բիբլիան

Այսպոսով, “Ե” = “յ+է” և “Ո”= “վ+օ” մեկական տառով գրվող երկհնչյունները Հայոց գրերում
չպետք է լինեն: Եթե դրանց փոխարեն ավելացնում ենք “Ֆ” և “Օ” տառերը, որոնք հայերենում
չլինել չեն կարող` քանզի հնչյունները կան, պահպանվում է տառերի 36 քանակը, որտեղ “Ա”,
“Օ”, “Ու”, “Է”, “Ը”, “Ի” ձայնավորներ են առանց կեղծիքի:

Մաշտոցը, որպեսզի հանկարծ գրերի հետ ի հայտ չբերվի Հայոց առաքելությունը, 5-36-րդ
տառերի հերթականությունը` առաքելության հիմքը, պետք է խախտեր:

Որպեսզի գրերի հերթականությունը ճշտվի, պետք է օգտվել ամենաստույգ աղբյուրից` հին

հայկական՝ Արամեական այբուբենից, ինչը է նախաթորքոմյան Հայկական այբուբենն է:

Բայց, քանզի նվիրաբերած արամեական գրերը ընդամենը 22-ն են` հարկավոր է փնտրել այլ
աղբյուրներ: Այդպիսի աղբյուրներ կան` փյունիկյան, ղպտիական, հունական, լատինական,
հնդկական (գուջարատի) գրերն են: Այդ գրերը իրենց հաջորդականությամբ պահպանվել են`
մնում է ուսումնասիրել ու ապացուցել, որ դրանք հայկական ծագում ունեն: Այդպիսով ջհուդի
երեքհազարամյա ջանքերը ջուրն ու քամին կտանեն` իհարկե հակառակը պնդելու համար
իրենց կոտորելու են:

Նշված գրերից ամենահինը համարվում է փյունիկյանը: Միեւնույն ժամանակ այն

կհամարենք մեզ համար առավել գնահատված` քանզի պահպանվել են գրերի անուններն ու
դրանց անվանումները՝ նկարները: Մի մոռացեք` ն.թ.ա. 1700 թվերին հիքսոսները Եգիպտոս
արշավելուց Հայոց գրերը սովորեցրին ու հարմարեցրին հարավի ժողովուրդներին: Այսինքն
տառերի անունները պետք է հայերեն բառեր լինեն և ոչ թե ամեն մի ժողորդի լեզով:

Վերը նշած բոլոր գրերը իրենց անվանումներով ես կտեղադրեմ իրար կողքի՝ մեկ
աղյուսակում, որպեսզի հեշտ լինի նկատել գրերի հերթականությունն ու անվանումը:
Հաշի առնելով, որ հարավի ժողոուրդները չեն կարողանում արտասանել բոլոր եռեսունվեց
հնչյունները՝ այլ մաքսիմում 28-30 հնչյուններ են կարողանում արտասանել, սկսենք
վերականգնել Հայոց գրերը պահպանված փյունիկյան ու ղպտիական գրերի անվանման ու
նկարի հիման վրա` ապացուցելով, որ գրերի անվանումները հայերեն են`

11
 I II III IV V VI VII VIII
1 Ա Ալպ (Ցոլ) Ալաֆ Αα Ալֆա A Ալֆա Արջառ
2 Բ Բէտ(Տոն) Բէտ Ββ Վիտա B Բիտա Բինա
3 Գ Գամլ(Ողտ) Գամլ Γγ Ղամմա C Գամմա Գամէլ
4 Դ Դըլէտ(Դոռ) Դալտ Δδ Դէլտա D Դայդա Դարգահ
5 Ե Յէ(Լոսամոտ) Հյէ Εε Էպսիլօն E Յէյ Յէրդիկ
6 Զ Ւաւ(Մէխ, կէռ) Ւաւ (w, f, y,u) F 6 So Վար
7 Է Զէն(Զէնք) Զայն Ζζ Զիտա G Զիտա Զէնք
8 Ը Ըյօտ(պատէր) Ըյէտ Ηη Իտա H Էէտա Ընտան
9 Թ Թէտ(Կծիկ) Թէտ Θθ Ծիտա Թիտա Թէռ
10 Ժ Ժօդ(Ձէռք) Ժօդ Ιι Իյտա I Ժօտա Ժանտ
11 Ի Կափ(Ձէռքափ) Կաֆ Κκ Կապա K Կաբա Կափ
12 Լ Լամէդ(Մահակ) Լամդ Λλ Լամդա L Լօլա Լախտ
13 Խ Մէմ(Ջրէր) Միմ Μμ Մի M Մէ Մէգ
14 Ծ Նյոն(Ջրօձ) Նոն Νν Նի N Նէ Նէնգ
15 Կ Շէմիկ(Հիմք) Շէմկա Ξξ Քսի x 6օ Էկսի Շէմիք
16 Հ Օյին(Աչք) Իյօ Οο Օմիկրօն O Օ Օրրան
17 Ձ Պյօ(Բէրան) Պէ Ππ Պի P Պի Պռօշ
18 Ղ Ղադա(Վօրս) Ղադէ Ղադա
19 Ճ Ճօփ(Ասեղանցք) Ճօֆ Q 90 Ճօռ
20 Մ Ռէշ(Ղէկավար) Ռէշ Ρρ Ռօ R Ռօ Ռէս
21 Յ Սին(Ատամ) Սին Σσς Սիղմա S Սիմա Սին
22 Ն Տառ(Նիշ) Տառ Ττ Տաֆ T Տառ Տառ
23 Շ Υυ Իպսիլօն Էպսիլօն Է
24 Ո Φφ Ֆի V Փի Փ
25 Չ Χχ Խի X Խի Ի
26 Պ Ψψ Փսի Էպսի Ծ
27 Ջ Ωω Օմեա Y Օո Ո
28 Ռ (Չ) Համրիչ Z Շայ Չափ
29 Ս (Ֆ) Վօրդ Ֆայ Ֆայ
30 Վ (Խ) Կեռ Խայ Խաչ/կէռ
31 Տ (Հ) Կնճիթ Հյօրի Հէյրոն
32 Ր (Ջ) Հանգոյց Ջանջա Ջառջառ
33 Ց (Ց) Թաս Ցիմա Ցմրոր
34 ՈՒ (Ձ) Քեզ Տի/Դէ Ձիր
35 Փ Րօպէ
36 Ք 900 Քորմ
37 ԵՎ
38 Օ
39 Ֆ
ՈՒշադրություն` աղյուսակում չկան “Ո” և “Ե” տառերը` “Օ”-ն գրվում է ուղղակի “Օ”, ինչպես եղել է ի
սկզբանե, և “ու” տառը գրվում է մեկ նշանով` “ո”, ինչպես եղել է ի սկզբանե: Գոնե այս աղյուսակում
գրենք իսկական հայերենով:
I. Համարակալում V. Հունական գրերը
II. Մեսրոբյան պղծած այբուբենը VI. Լատինական գրերը
III. Փյունիկյան գրերը VII. Ղպտիական գրերը
IV. Արամեական գրերը VIII. Շտկված հաջորդականությամբ Հայոց
Թորքոմյան գրերը

12
 Ելնելով վերը կազմած աղյուսակից, ելնելով տվյալ գրերից օգտվողների
հնչյունարտասանման կարողություններից, որի արդյունքում առաջացած որոշ հնչյունների
խզումից և նման այլ հնչյունով փոխանակությունից ստացանք, որ «փյունիկյան» և
«ղպտիական» գրերի անունները մաքուր հայկական բառեր են՝

1. ՑՈԼ—ԱԼՊ, ԱԼՖԱ կամ Ալաֆը հայէրէնոմ ջահէլ ցոլն է՝ Արջառ-ը

2. ՏՈՆ—ԲԷՏ Պաշտպանված բնակատէղ, հանգրվան՝ Բինա
3. ՈՂՏ--ԳԱՄԷԼ Հնոմ գամ=մէխ կամ սէպ: Հնոց սէպավօրը ողտն է՝ Գամէլ-ը
4. ԴՈՌ--ԴԷԼՏԱ Հնոմ մոտքի դոռը կօչվէլ է Դարգահ
5. ԼՈՍԱՄՈՏ, ԱՂՕԹՔ—ՅԷՅ Միակ լոսամոտը և աղօթէլոց վէր էն նայէլ` Յէրդիկ
6. ՄԷԽ, ԿԷՌԻԿ—ՎԱՎ Մէխն ո կէռիկը գոթանի մասէրն էն` Վար
7. ԶԷՆՔ—ԶԷՆ Պաշտպանվելո կամ վօրսի պիտոյք` Զէնք
8. ՊԱՏԷՐ, ԲԱԿ, ՏՈՒՆ—ԸՅԷՏ Խօսքը ընտանիքի մասին է՝ Ընտան(իք)
9. ԿԾԻԿ—ԹԷՏ Անիվ չի դա: Թէլի կծիկը հնոմ կօչվէլ է Թէռ
10. ՁԷՌՔ—ԺՕԴ Ղէկավարի խօրհրդանիշն է խիստ ձէռքը` Ժանտ
11. ՁԷՌՔԱՓ—ԿԱՓ Ձէռքափի նման տաշած փայտյա թակիչ` Կափ
12. ՄԱՀԱԿ—ԼԷՄԴԱ Հզօրոթյան, ղէկավարէլո խօրհրդանշան գավազան՝ Լախտ
13. ՋՐԷՐ—ՄԷՄ Մառախող, խիտ մշոշ, մըժ` Մէգ
14. ՋՐՕՁ—ՆՈՆ Օձաբարօ, խավարոմ խայթօղ` Նէնգ
15. ՀԻՄՔ—ՇԷՄԿԱ Հիմք, սկզբնական հէնք, շէմ, Շէմկա` Շէմիք
16. ԱՉՔ—ՕՈԷՅՆ Սէնյակ, օդա, օտախ, օթյակ, օթէվան` Օրրան,
17. ԲԷՐԱՆ—ՊԷՅ Ի նկատի ոնի բէրանի մաս` Պռօշ
18. ՎՕՐՍ, ՁԿՆՕՐՍԻ ԿԷՌԻԿ—ՂԱԴԱ վօրսից կամ կէռիկից փօրձանք` Ղադա
19. ԱՍԷՂԱՆՑՔ—ՃՕՓ Ասղանցքը յէրկայնակի փօս է և հայէրէն կօչվոմ է Ճօռ:
20. ՂԷԿԱՎԱՐ—ՌԷՇ Հնոմ զանգվածի, համայնքի գլոխ, առաջնօրդ, ավագ` Ռէս
21. ԱՏԱՄ—Սնամէջ է ատամը` Սին
22. ՆԻՇ— ՏԱՅ Ի նկատի ոնի նշան, գիր` Տառ
23. Է—
24. Փ-- Այս հինգը տառէրի հէրթականոթյոնը պահպանված է,
25. Ի-- բայց որիշ տէղէկոթյոննէր դրանց անոնների կամ
26. Ծ-- թարգմանոթյան մասին չկան
27. Ո--
28. ՀԱՄՐԻՉ—ՇԱՅ Հաշվէլո, համրէլո համար` Չափ
29. ՎՕՐԴ—ՖԱՅ Դա շէրամի վօրդից խիտ մէտաքսն է` Ֆայ
30. ԿԷՌԻԿ—ԽԱՅ Խօսքը կէռխաչի մասին է` Խաչ
31. ԿՆՃԻԹ—ՀՅՕՐԻ Խօսքը կնճիթանման ասէղի մասին է՝ Հէրյոն
32. ՀԱՆԳՈՅՑ—ՋԱՆՋԱ Հանգոյցակապօղ պարանագօրծ սարք` Ջառջառ
33. ԹԱՍ—ՑԻՄԱ հնոմ խմէլ մինչէվ ըմպակի հատակը կօչվէլ է` Ցմրոր
34. ՔԷԶ--ՏԻ Քէզ ի՞նչ` միայն պարգէվ, ընծա` հնոմ Ձիր
35. ՐՕՊԷ—Սա Հայօց գրէրի ամէնախօրհրդավօր տառն է` Արարչական պահ
36. ՔՈՐՄ—Քորմն է Աշխարհի տիրակալը

13
 Փյունիկյան, ղպտիական գրերում պահպանվել է տառերի անվան հայերեն արտասանումը,
քանզի դրանք տառերի դիմացի նկարների անուններն են, բայց իրենց հնչողականոթյամբ
որոշ հնչյուններ իրենց կողմից այլ կերպ են հնչում: Քանի որ պահպանված է այդ բառի
իմաստը` օրինակ Ալպ, Ալաֆը դա Ցուլն է նկարված, ապա սղվող կամ բացակա հնչյունները
փոխարինելով իրենց կողմից չարտասանվող հայերեն համապատասխան հնչյոններով`
ստանում ենք համապատասխան հայերեն բառը, որը պետք է անմիջական կապի մեջ լինի
նկարված առարկայի կամ կենդանու անվան հետ:

Տառերի անունները հայերեն հնչեցնելուց պարտադիր պետք է հաշվի առնել, որ այդ գրերը
ինձ հասել են ռուսերեն ու լատիներեն տարբերակներով և հետո էլ, որ հայերենում (Բ,Պ,Փ),
(Գ,Կ,Ք), (Դ,Տ,Թ), (Ձ,Ծ,Ց), (Ջ,Ճ,Չ), (Ղ,Խ), (Տ,Ծ) հնչյունները միմիանցով փոխարինել` քանզի այդ
բոլոր հնչյունները այդ ժողովուրդները չեն կարողանում արտասանել:

Հարկ չկա ամեն մի տառին առանձին անդրադառնալ` այս նույն մոտեցմամբ, բոլոր տառերը
իրենց անվանմամբ վերծանվեցին:

Բոլոր այբուբենները շատ կարեւոր են տառերի հնչեղականությունը ճիշտ վերծանելու

համար, իսկ Ղպտիական այբուբենը միեւնոյն ժամանակ ծառայեց տառերի
հերթականությունը ճշգրիտ պահպանելուն` քանզի այն ունի 31 հնչյուն: Միայն վեցերորդ
տառը` “ՍՈ”-ն որպես գիր չի օգտագործվում` քանզի այն վերջին ” ” տառի նման ունեն միայն
թվային նշանակոթյուն:

Բայց քանի որ Բիբլիայում Եհովան և Հիսուսը կրկնում են “Ես եմ Ալֆան, ես եմ Օմեգան”

արտահայտոթյոնը, իսկ “Ք” տառը հայերենոմ նախնական Քուրմ գոյականի սկզբնատառն է և
շատ հավանական է հուդաները հենց այդ պատճառով էլ ցանկացել են այն վերագրել իրենց՝
տալով դրան Քրիստոսի անվանում: Այդ համադրությամբ էլ` ինչպես ղպտիականում ” ”
տառն է, հայերենոմ “Ք” տառը տեղադրել եմ գրերի ամենավերջում:

Այսպիսով պարզ դարձավ, որ ոչ մի փյունիկյան պետություն ու այբուբեն չի եղել, դա Հայոց

Կիլիկյան պետությոնն է, իսկ Հայոց գրերը, որոնց հիման վրա էլ Հայերը հարավային ազգերին
ըստ իրենց հնչյունարտասանման կարողության շնորհեցին` բոլոր գրերի նախահայրն են:
Բայց, քանզի բնականից շատ հնչյուններ նրանք չեն կարող արտասանել, ինչպես օրինակ
արաբները, հույները ասորիները, հուդաներն կարող են արտասանել ընդամենը 22-28 հնչյուն,
չունեն “բ”, “գ”, “դ”, “ի”, “չ”, “շ”, “ձ”, “ո”, “ը” և այլ հնչյուններ, արամեական այբուբենինց
հանվեցին դրանք, բայց առաջին չորսը տառերը մնացին իրենց տեղերոմ` որոշ
հնչեղափոփոխմամբ՝ քանզի «ա,բ,գ,դ» սկզբնահնչյունները Հայերը միշտ շեշտել են ու
մոռացության չեր ենթարկվի:

VIII. սյունակում ստացանք 8500 տարեկան Հայոց Թորքոմյան գրերը` վերեւից ներքեւ
հաջորդվող ի սկզբանե հերթականությամբ: Իրենց իսկ թվային նշանակությամբ այն են`

Ա-1 Բ-2 Գ-3 Դ-4 Յ-5 Վ-6 Զ-7 Ը-8 Թ-9

Ժ-10 Կ Լ Մ Ն Շ Օ Պ Ղ-90
Ճ-100 Ռ Ս Տ Է Փ Ի Ծ Ո-900
Չ-1000 Ֆ Խ Հ Ջ Ց Ձ Ր Ք-9000

14
Հետեւապես ապացուցվեց.

1) Հայոց գրերում “Ե” և “Ո” տառերի մոգոնումը, “ՈՒ” տառի երկնշան մոգոնումը, “Օ” և “Ֆ”
տառերի օտարումը Գրերից և հետագայում “Յէվ” բառին հաջորդագրելով մոգոնել
“ՅԵՎՕՖ”, այսինքն Եհովա սատանի անունը` ուներ Հայոց սրբագույն գրերը պղծելու ու
սատան ջհուդին վերագրելու նախանպատակ:

2) Եթե բոլոր գրերը առաջացել են փյունիկյան գրերից, իսկ փյունիկյանը Հայերն են գրել, ապա
բոլոր գրերի նախահայրը Հայոց գրերն են:

Ահա, թե ինչու՞ է փոխանցում Առաջնածին Հային մեծն քերթողահայրը.

«Դու պատկանում ես նախնական և քաջ ազգի, արդյունավոր ոչ միայն խոսքի և պիտանի`
խոհականության մեջ, այլեւ մեծամեծ փառավոր գործերով, որոնք մենք կհիշատակենք այս
պատմության ընթացքոմ»,- Մովսես Խորենացի:

Իհարկե հասկանալի է` եթե “ՀԱՅ” նշանակում է “բարձր” (հա՛յ խփի, հա՛յ բարձրացա, հա՛յ
ասի, հա՛յ բացատրեցի….), իսկ “մարդ” նշանակում է առավել կարող, ապա այդ մարդու
առաքելությունը պետք է լինի «գերբարոյակերտն ու գերբարոյակիրթը»: Բայց ինչքանով է
նման ձեւակերպումը լիակատար՝ չէ որ հնագույն գրականությունը հրկիզված է, Հայ քրմական
դասի ներկայացուցիչներից արենայում չկան, միայն վարկածներ կան, որ մեր
մատենագրությունները պահված են, այն պահպանվում է Հայ քրմական դասերի մոտ,
Սֆինքսի տակ, Վատտիկանում….:

Եթե Հայը Առաջնածինն է՝ “Աստվածաշունչը” դա “Հայոց Լեզուն” է, և ոչ թե Բիբլիան,

այսինքն Առաջին արարված Մարդուն Արարչի կողմից տրված խոսակցական միջոցն է,
ուրեմն Հայի առաքելությունը պետք է թաքնված լինի Այբուբենի մեջ, ավելի ճիշտ` Այբուբենը
պետք է կազմված լինի առաքելությունը արտահայտող նախնական բառերի շարականների
սկզբնատառերից:

Եթե ամեն գրից` որպես սկզբնատառից կազմում ենք առաջնածնին, այսինքն դեռեւս խոսալ
չիմացողին սովորեցրած ամենանախնական առարկաների ու բայերի անունները ՝
կստանանք Հայոց Առաքելությունը`

1 Արար, Բան, Գօյ, Դից Արարքը բանն է գոյի Դիցերից`

2 Յաթ, Վան, Զարմ, Ընտիր
3 Թագ, Ժամ, Կօդէս, Լոյս
4 Մազդ, Նիր, Շնօրհ, Օրէն
5 Պաշտ, Ղէկ, Ճէտ, Ռէս
6 Սէր, Տախտ, Էոթյ, Փառ
7 Իշխ, Ծին, Ոս, Չափ
8 Ֆավն, Խիկար, Հակ, Ջաթ
9 Ցօփ, Ձամաթ, Րօպէ, Քորձ
Յաթից վանոմ զարմ ընտրյալ:
Թագավորը ժամանակի կոդես լույսն է (կենաց լույս)
Մազդ նիրը շնորհել օրենքով (աշխատանք և օրենք)
Պաշտել ղեկավար ճետ ռեսին (պաշտել ղեկ. սերնդին)
Սերել տախտը էոթյամբ փառքի (սերել կառավարել)
Իշխի ծնի ուսուցումը չափի (իշխի գիտությունը)
Ֆավնը խիկարի հակ է ջաթին (ֆայմը հակ է գաթողիկին)
Ցոփն ո Ձամաթը րոպեյի քուրձն են (խաբեբաներն են)

Յաթ(սկզբնանյութ), Զարմ(ազգգ),Ժամ (ժամանակ), Կօդէս (սուրբ), Մազդ (հզոր, մեծն), Նիր

(աշխատանք), Օրէն (օրենք), Պաշտ (պաշտոն, պաշտել), Ղէկ (ղեկավար), Ճէտ (որդի, սերունդ),
Ռէս (համայնքղեկ), Սէր (սերել), Տախտ (գահ), Էոթ(էություն), Փառ(փառք), Իշխ(իշխան),
Ծին(ծնունդ), Ուս (ոսում), Չափ(ծավալ), Ֆավն (ֆայմ, գիտելիք), Խիկար (իմաստուն), Հակ

15
(հակառակ, հակադիր), Ջաթ (գաթողիկ+ոս), Ցօփ (պոռնիկ), Ձամաթ (խեղաթյուրված, ղամազ),
Րօպէ (տվյալ պահ), Քորձ (խաբեբա, շառլատան):

Բոլոր բառերը իրենց բացատրոթյուններով կգտնեք Հրաչյա Աճառյանի կամ Մալխասյանի

արմատական բառարաններում:

Հիմա կռահեցի՞ք, թե ինչու է ջհուդը մեզ գոյ անվանում, որտեղի՞ց է յաթ` ատոմ բառը, ինչու՞ է
ջհուդը իրեն ընտրյալ ժողովորդ անվանել, կոդեսը փոխարինել սրբել` սուրբ տերմինով,
Կենաց լույսը Լուցիֆեռի կեղծ` դեվի լույսով, աշխատանք ու օրենք արհամարում, ղեկավարից
ու պետությունից զրկում, զրկում մարդկությանը սերելու Արարչական օրենքներով
կառավարել, որ պետք է գիտությունը առաջնորդի մարդուն, և որ իմաստունի գաղափարը դեմ
է կրոնական գաթողիկ-ոս-ին, և որ պոռնիկն ու խեղաթյուրվածն են բարօրության թշնամին և
ինչո՞ է պղծվել Հայոց այբուբենն ու պարտադրվել մոռացոթյան ենթարկել վերը բերված
բառերի շարանը:

Հայոց գրերը շատ ու շատ խորհուրդներ են իրենց մեջ պարունակում, բայց մենք դրանց չենք
անդրադառնա` քանզի նպատակը լրիվ ուրիշ է: Հայոց Գրերը ունեն դեռեւս լիովին
չբացահայտված բազմաթիվ խորհուրդներ: Շատ գիտնականներ ու գրականագետներ են
անդրադարձել Հայոց Գրերի ուսումնասիրման հարցին, բայց մինչեւ այժմ էլ տարբեր
հրաշքներ են հայտնաբերվում: Բոլորովին վերջերս վերծանեցինք նրա մատը-մատի-գա-կան
խորհուրդը: Ես մատեմատիկան “տ” տառով գրեցի, որովհետեւ այդ բառը ունի Հայկական
ծագում և առաջացել է «մատը մատին գա»` մատները վրադնելու թվաբանական հաշվարկի
տեսությունից:

«ԵՎրոպայի դժբախտությունը այն է, որ նա որպես քաղաքակրթության հիմք ընդունեց

Հունաստանը, և ոչ թե Հայաստանը».-Գերմանացի, դաշտային հնագիտության հիմնադիր
Հենրիխ Շլիման:

16