Professional Documents
Culture Documents
ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 69
ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 69
Αχαριστία κι αχάριστοι
Η πιο μεγάλη αμαρτία είναι η αχαριστία… Έτσι λένε. Άλλοι λένε ότι είναι και
ασυγχώρητη. Κανένας δεν τα ξέρει αυτά… Εκείνο που ξέρουμε είναι ότι όλοι με
κάποιο τρόπο βιώσαμε την αχαριστία και πρέπει να παραδεχτούμε ότι κι εμείς
λιγότερο ή περισσότερο υπήρξαμε κάποτε με διάφορους τρόπους αχάριστοι. Αυτό
μπορεί να συμβαίνει και χωρίς να το καταλαβαίνουμε κάποιες φορές, αλλά δεν θα
ασχοληθούμε με την αχαριστία εξ αμελείας. Η εκ προθέσεως και η εν βρασμώ ψυχής
είναι το θέμα μας… (Τα λέω καλά Μπάμπη, Παύλε, Φάνη; Ακούει κάνας δικαστής;)
Η αχαριστία εκδηλώνεται μέσα από πολλές μορφές αγνωμοσύνης προς οποιαδήποτε
πηγή ευεργεσίας. Μπορεί να είναι προς ανθρώπους, προς τη φύση, προς τον Θεό.
Είναι η πράξη ανταπόδοσης κακού στο καλό κατά το: «αντί του μάννα χολήν»...
Αχάριστος είναι όποιος διαγράφει και δεν αναγνωρίζει την προσφορά των άλλων
και που δεν ικανοποιείται ποτέ με ό,τι καλό κι αν κάνουν γι’ αυτόν. Ο λαός μας ξέρει
ότι ο αχάριστος λειτουργεί με έναν βασικό κανόνα: «Κάθε κακό θυμίζεται, κάθε
καλό ξεχνιέται», γι’ αυτό είναι και ξεκάθαρος: «Αχόρταγο κι αχάριστο, ποτέ μη
βοηθάς», αφού «Ο αχάριστος κι η θάλασσα ποτέ τους δεν χορταίνουν»…
Υπάρχει και η άποψη ότι η αχαριστία είναι συμπεριφορά που οφείλεται σε διάφορες
συναισθηματικές διαταραχές. Αν είναι έτσι, ας δείχνουμε κατανόηση (όση
μπορούμε), επειδή, σχεδόν με βεβαιότητα, ο αχάριστος προκαλεί ζημιά κι ένα είδος
αυτοτιμωρίας ακόμα και στον εαυτό του. Ευτυχώς, υπάρχει το φάρμακο και λέγεται
ευγνωμοσύνη. Η ευγνωμοσύνη (ακόμα και των 5 μιλιγκράμ!...), εκτός του ότι
αποτελεί πράξη δικαιοσύνης, δίνει χαρά στον άνθρωπο που την εκδηλώνει, τον
γαληνεύει, τον συνδέει με τους συνανθρώπους του και τον οδηγεί σε αισιόδοξη
θεώρηση της ζωής… Αφού, λοιπόν, τόσον ωφελεί, καλά είναι να μην διστάζουμε να
την κάνουμε χρήση. Είναι δωρεάν, δίνεται χωρίς συνταγή γιατρού και δεν
παρουσιάζει ανεπιθύμητες παρενέργειες… Πολλές φορές συνιστάται να συνοδεύεται
κι από μια θαρραλέα συγγνώμη… (οι γιατροί το λένε, δεν το λέω εγώ…).
Άντε, γιατί παρασύρθηκα και παραλίγο να μετατρέψω το Καφενείο σε λέσχη
προβληματισμού διαφόρων αναζητήσεων… Κι όταν προβληματίζεσαι αποκτάς στα
καλά του καθουμένου πολλά προβλήματα… μέχρι και προβληματικός μπορεί να
καταντήσεις…
Πολιτική προστασία
Εκεί που καθόμουν στο καρτέρι και χουχούλιζα τα χέρια μου που είχαν ξυλιάσει
από το κρύο, ακούγεται στο κινητό μου ο ήχος μηνύματος. Το ανοίγω και διαβάζω:
«Τι κάθισι αυτού, ρε ξιχαμένι, και μαζών’ς κρύου; Τα γ’ρούνια πέρασαν απ’ τα
καρτέρια, πού του έχ’ς του νου σ; Άι γύρνα στου σπίτι σ’ κι βράσι κάναν τραχανά να
ζιστουκουπ’θείς! Πουλιτική Προυστασία»
Δεν πίστευα στα μάτια μου και το ξαναδιάβασα να σιγουρευτώ. Είναι δυνατόν, λέω,
να έρχεται μήνυμα και μάλιστα στην αγραφιώτικη ντοπιολαλιά; Μετά σκέφτηκα ότι ο
Χαρδαλιάς είναι Ευρυτάνας κι έγινε τώρα μεγιστάνας (να μας φυλάει η Παναγία της
Στάνας!...). Μπράβο προστασία!... Εγώ περίμενα απ’ τον Νίκο τ’ Μητσιανά να μου
πει προς τα που κατευθύνονται οι αγριόχοιροι και μου ήρθε απ’ τον Χαρδαλιά. Θα
πεις, Νίκος ο ένας, Νίκος κι ο άλλος τι σε πειράζει ποιος θα στο πει;
Ο Χαρδαλιάς είναι προστάτης… Αυτό πια δεν αμφισβητείται… Συνέχεια βρίσκει
τον τρόπο να μας προστατεύει. Μας απουγουρεύει να γκιζιράμι όξου του βράδυ, μη
μαργώσουμε, ακόμα κι ικεί π’ πλαϊάζουμι θα να ’ρχιτι κι θα μας σκιπάζει άμα μας
φεύγει η φλουκουτή ή άμα μας βγαίνει η μάσκα στουν ύπνου… Ακόμα κι ανάσα αν
αστουχήσουμι να πάρουμι θα μας του θ’μίσει ου Χαρδαλιάς κι θα μας σώσει…
Το μόνο κακό είναι ότι μόλις ακούς ήχο στο κινητό, ο νους σου πάει στον Χαρδαλιά
και στο… κακό που θα σου ανακοινώσει… Πάθαμε όλοι χαρδαλιοφοβία…
Πίνακας ανακοινώσεων
Δε μ’ λέτι ισείς οι πουλιτικοί τ’ νουμού κι τ’ς πιριφέρεια, έχιτι τίπουτα κάνα νέου
για τουν Αργιθέα, να του βάλου στουν πίνακα ανακοινώσιουν απ’ του Καφινείου; Θα
γένει κάνας δρόμους π’θινά ή θα συνιχίζιτι ισείς τ’ς αυτουψίις κι ου Μήτσιους τ’ς
αρθρουγραφίις;
Τι τον θέλω τον πίνακα, για να κόβουν βόλτες οι μύγες; Μόνο μία ανακοίνωση έχω
αυτή τη στιγμή. Ου Κώτσιας ματάχασι του κριάρι κι αραδίζει να του βρει…
Δεν πρόλαβα να ανακοινώσω την ανακοίνωση τ’ Κώτσια κι έφτασαν τα
τηλεγραφήματα από τους πολιτικούς του νομού.
Στηρίζω το δίκαιο αίτημα του Κώτσια να βρει το χαμένο του ζώο… (ο ένας)
Στηρίζω τον Κώτσια στην προσπάθεια να βρει το βάκρο του το κριάρι… (ο άλλος).
Στηρίζω τον Κώτσια κι ας μην ξέρω τι είναι το κριάρι… (η άλλη).
Είναι δίκαιο να βρει ο Κώτσιας το κριάρι και θα γίνει πράξη όταν ξανάρθουμε εμείς
στην εξουσία. Αν και μπορεί μέχρι τότε ο Κώτσιας να χάσει όλα τα πρόβατα ή να
σαρακωθούν και τα κέρατα απ’ αυτό το κριάρι… (νομίζω, ξέρετε ποιος το είπε…)
Το τελευταίο τηλεγράφημα ήταν από την περιφέρεια: «δεν εμφανίστηκε πουθενά
στην περιφέρεια Θεσσαλίας αυτό το κριάρι. Ρωτάτε στις γειτονικές περιφέρειες, για
να βρείτε που περιφέρεται!... Πάρτε και κάνα τηλέφωνο τον Χαρδαλιά!...»
Διαφήμιση
Επιλέξτε το Καφενείο του Γιάννη!
Είναι το μόνο καφενείο που λειτουργεί
στη χώρα. Δεν χρειάζεται να στείλετε
μήνυμα με το κινητό σας για να
έρθετε, επειδή έρχεται το Καφενείο σ’
εσάς.
Αναλαμβάνω:
Την οργάνωση όλων των κοινωνικών εκδηλώσεων, την οργάνωση αντικοινωνικών
εκδηλώσεων, αυλές και υπόγεια καθαρίζω (αυτό το τελευταίο παραλείψτε το!...)
Το γάνωμα των χαλκωματένιων σας (καζάνια, ταψιά, σαγάνια, κακάβια,
κατσαρόλες και τηγάνια). Στο τέλος όλοι οι επαγγελματίες καλατζήδες θα
καταλήξουμε… και θα γανώνουμε ή θα κολλάμε μπρίκια…
Την πολιτική ευθύνη (ας αναλάβω και κάνα εύκολο!…)
Την ατομική ευθύνη (όπως αναλαμβάνουν οι πολιτικοί την πολιτική ευθύνη…)
Τα υπόλοιπα τα αναλαμβάνετε μόνοι σας και να έχετε υπ’ όψιν σας ότι και το
Καφενείο διαβάζεται με… ατομική σας ευθύνη.
Φθινοπωρινογραφίες…
Ο παμπάλαιος κέδρος στη ράχη του Αετοχωρίου αγναντεύει τα γύρω βουνά και τα
σύννεφα που μαζεύονται στον ορίζοντα. Η φύση είναι ακόμα ζωγραφισμένη με του
χινόπωρου τις πινελιές, όμως, πλησιάζουμε στο χειμερινό ηλιοστάσιο κι όλα
ετοιμάζονται για τον ερχομό του χειμώνα. Άλλωστε, «χειμώνας και χινόπωρος
αντάμα τρων και πίνουν…» μας θυμίζει ένα υπέροχο δημοτικό τραγούδι…
Πόσες εναλλαγές εποχών να γνώρισε αυτός ο γερο-κέδρος; Πόσοι καιροί τον
χτύπησαν, λιοπύρια και αέρηδες και δρολάπια και χιονιάδες; Πόσα πουλιά
σταμάτησαν στα κλώνια του και τον συντρόφεψαν με τους κελαηδισμούς τους; Πόσα
κοπάδια μέτρησε στα χρόνια του και πόσοι άνθρωποι να διάβηκαν και στάθηκαν σιμά
του;
Ακλόνητος ακόμα στέκει εκεί και μας χαρίζει αυτή την όμορφη, γαλήνια και
νοσταλγική εικόνα. Πώς να μην τη μοιραστώ μαζί σας; Θα ήταν κι αυτό αχαριστία…
12/12/20
Καλά Χριστούγεννα!