Professional Documents
Culture Documents
Ανάμεσα στις τόσες διασπορές, ξεχωριστή θέση έχει και πολύ της μόδας έγινε η
διασπορά ψευδών ειδήσεων. Δεν ξέρουμε τι να πιστέψουμε και τι να μην
πιστέψουμε απ’ όσα βλέπουμε, ακούμε και διαβάζουμε. Προσπαθείς να βρεις μια
άκρη, αλλά εκείνο που καταφέρνεις είναι να διαπιστώνεις ότι δεν υπάρχει άκρη… Τις
εστίν ο διασπορεύς ψευδών ειδήσεων; Για ποιους λόγους διασπείρονται οι ψευδείς
ειδήσεις; Αυτός που κατηγορεί κάποιον για διασπορέα ψεύδους, αποκλείεται να
σπέρνει κι ο ίδιος τα ψεματάκια του ή τις ψεματάρες του; Από πού κληρονόμησε το
μονοπώλιο της αλήθειας και έχει την αποκλειστική αντιπροσωπεία της;
Αν ο ψεύτης σε πει ψεύτη, είσαι ψεύτης ή δεν είσαι;
Και τα ερωτήματα συνεχίζονται και παραμένουν αναπάντητα…
Ακρίβεια…
Άρχισαν τα δύσκολα… Δεν ξέρω τι να γράψω… Αν γράψω ότι υπάρχει ακρίβεια,
μπορεί να προκαλέσω (κατά το 191, μην ξεχνιόμαστε!...) ανησυχίες και φόβο στους
πολίτες ή να κλονίσω την εμπιστοσύνη του κοινού στην εθνική οικονομία (λες και το
κοινό έχει εμπιστοσύνη στην εθνική οικονομία και περιμένει τα δικά μου γραπτά για
να τη χάσει…) και να μπλέξω με δικαστικές διώξεις. Αν πω ότι δεν υπάρχει ακρίβεια,
θα με πάρετε με τις πέτρες και τις λεμονόκουπες… Θα ακολουθήσω τη μέση οδό
λέγοντας: δεν υπάρχει ακρίβεια, απλώς εσείς δεν έχετε παράδες και δε φταίνε οι
κουμπαράδες που υπάρχουν φουκαράδες… Ελπίζω, να έγινα ακριβής… Άλλωστε,
και «η φτήνια τρώει τον παρά». (Η ακρίβεια να δεις πώς τον τρώει…)
Η ακρίβεια είναι παγκόσμιο φαινόμενο λέει η κυβέρνηση. Ευτυχώς, που έχουμε
κυβέρνηση και το μάθαμε. Έκανε τη διαπίστωση και καθάρισε… Και τι κάνεις, κυρία
κυβέρνηση, για να περιορίσεις αυτό το φαινόμενο στη χώρα σου; Θα φταίει μετά ο
Σύριζας αν το καταργήσει με έναν νόμο κι ένα άρθρο;
Δέκα λεπτά ανέβηκε και το ψωμί. Σιγά την αύξηση!... Τριάντα τέσσερις δραχμές και
κάτι ψιλά για τους δραχμογεννημένους που κάνουν ακόμη δραχμοαναφορές, για να
κατανοήσουν τις ευρω-συμφορές…
Θα πούμε το ψωμί ψωμάκι… Τέρμα οι τριψάνες και οι παπάρες!... Μόνο μια λύση
από παλιά συνταγή υπάρχει: όταν δεν έχουμε ψωμί, ας τρώμε παντεσπάνι…
Ακρίβυναν και τα καλαμάκια. Το έκαναν και με τους δυο τρόπους. Ανέβασαν τις
τιμές, μείωσαν και τις ποσότητες. Έδινες πριν 1 ευρώ κι έπαιρνες 100 καλαμάκια.
Τώρα, δίνεις 1,5 ευρώ και παίρνεις 20 τέτοια εργαλεία (25 δραχμάς έκαστον, για να
σας ξαναπάω στις δραχμές, γιατί όπως πάμε, πάλι στις δραχμές θα πάμε…).
Κατάργησαν τα πλαστικά, για να προστατέψουν το περιβάλλον. Είναι χάρτινα και
διασπώμενα, λέει, τα καινούργια. Ναι, αλλά βλάπτουν το περιβάλλον της τσέπης μας.
Το καλό είναι ότι είναι χοντρά κι αν τους ανοίξουμε πεντέξι τρύπες φκιάνουμε
φλογέρα. Θα κλειούμι τ’ς τρύπις, θα ρ’φάμι νια καταπιά καφέ κι κουντά θα παίζουμι
κι κάνα τραγούδι παραπουνιάρ’κου:
Μη με κοιτάς που γέρασα κι ασπρίσαν τα μαλλιά μου,
για να τα βάψω ήθελα, δε φτάνουν τα λεφτά μου…
Θα την έχουμε και στον σκάρο, γιατί μ’ όλα αυτά δεν υπάρχει περίπτωση να μη
«σκαρίσουμε», δηλαδή… να κόψουμε πέρα…
Το Καφενείο μου, ασκώντας πάντοτε λαϊκή (χωρίς λαϊκισμό) πολιτική, βρήκε τον
τρόπο να απορροφήσει (χωρίς καλαμάκι) τις τελευταίες αυξήσεις και να κρατήσει
σταθερές τις τιμές του. Απλώς, κατάργησα τα καλαμάκια και τα αντικατέστησα με
τρύπια μακαρόνια για παστίτσιο. Έχω τρία σόια (Μίσκο, Μέλισσα, Μπαρίλα) κι ο
πελάτης επιλέγει όποιο θέλει. Αφού πιει τον καφέ του, παίρνει και το μακαρόνι στο
σπίτι του, γιατί ξέρει ότι σε λίγο θα βλέπει τον καφέ με το μακαρόνι κι από μακριά…
Την ακρίβεια τη φοβούνται ακόμη και οι βασιλιάδες. Δεν είδατε που έχουν όλοι στο
προσωπικό τους και τις κυρίες επί των τιμών. Αυτές ξαμολιούνται κάθε μέρα στις
λαϊκές και ψάχνουν τις καλύτερες τιμές στα ζαρζαβάτια. Η μεγαλειοτάτη πρέπει να
ξέρει πόσο έχει το μπρόκολον που θα βράσει κι αν είναι απ’ το Κατάκολον, για να μη
γίνει ρεντίκολον στον ξένο ηγέτη που τους κουβαλήθηκε και πρέπει να του κάνουν τα
μουσαφιρλίκια…
Τιμή ενός προϊόντος είναι το σημείο που συναντώνται η ανάγκη του πωλητή να το
πουλήσει και η ανάγκη του αγοραστή να το αγοράσει, υπό την προϋπόθεσιν ότι έχει
χρήματα ο δεύτερος που τα θέλει ο πρώτος. Η διεργασία αυτή, λέγω, ορίζει την
ισορροπίαν της αγοράς… (τι λέγεις, μωρέ, ανισόρροπε; Αυτός που δεν έχει χρήματα,
πώς θα ισορροπήσει μ’ αυτόν που θέλει χρήματα;)
Γιώργο, τι είναι αυτή η νέα αλλαγή; Μήπως είναι μεταλλαγή; Άρχισες κι εσύ τις
μεταλλάξεις; Κορονοϊός είσαι; Τι παρενέργειες είναι αυτές και το ’ριξες στις
οικοδομές και στις σιγουριές; Πώς θα την αλλάξεις τη μοίρα του κακόμοιρου λαού;
Καφετζή, άφησε τις ερωτήσεις και κουβάλα τούβλα και λάσπη, για να κτίσει ο
μάστορας!...
Καλά, εκεί στο κόμμα δε βρέθηκε ένας να του πει: «πού πας, καημένε Καραμήτρο;»
Γιωργάκη, κάτσε φρόνιμα, να γίνεις νοικοκύρης (και να μην πάθεις καμιά νίλα…).
Μάνα μου εγώ δεν κάθομαι να γίνω νοικοκύρης
και να ’μαι σκλάβος στο ΚΙΝΑΛ, κοπέλι στον Λοβέρδο…
(διασκευή για παν ενδεχόμενο)
Γιώργη μου τι στολίζεσαι και βάζεις τ’ άρματά σου;
Μα εσύ σε γάμους δε θα πας μήτε σε πανηγύρια,
παρά θα πας για το ΚΙΝΑΛ που γίνονται οι πολέμοι
κι αν σε μαυρίσουν Γιώργη μου, ποια μάτια θα σε κλάψουν;
(δημώδες σε νέα αλλαγή)
Προς Γεώργιον ΓΑΠ παραινέσεις:
Γιώργο, γιατί δεν κάθεσαι στ’ αυγά σου; Δεν είπαμε ότι υποψηφιότητα θα βάζεις
μόνο όταν είσαι ο μοναδικός υποψήφιος;
Κάτσε, Γιώργο! Αν ήσουν εγγυητής της παράταξης, δε θα την κοπάναγες να
οικοδομείς το ΚΙΔΗΣΟ… Εκτός και το ’φκιασες για δευτερεύουσα εξοχική κατοικία.
Κάτσε, Γιώργο! Κάτσε, Γιώργο! Κάτσε, γιατί στο τέλος, εκτός από την νέα αλλαγή,
θα αλλάξεις κι όνομα. Θα σε λένε Κατσεγιώργο ή Μαυραντρέου…
Είσαι αρκετά χρόνια πρόεδρος της σοσιαλιστικής διεθνούς (γιατί δεν υπάρχει άλλος
να θέλει αυτή τη θέση), είναι κι ο Γιάνης με ένα ν πρόεδρος της προοδευτικής
διεθνούς, έγινε πρόσφατα κι ο Γιάννης με δυο ν κι ένα Καφενείο πρόεδρος της
καφενειακής διεθνούς. Δε θέλει τίποτε άλλο η χώρα, για να πορευτεί διεθνώς, τώρα
που κρατάει αυτά τα κορυφαία διεθνή κλειδιά.
Γιώργο, το κόμμα μπορεί να το ξαναπάρεις. Τι θα ξαναπαραδώσεις δεν ξέρω…
Επαναφέρω (για διασπορά) και ένα παλιό ερώτημα από το 40ο Καφενείο:
Πόσο τιμάται περίπου η τιμητική θέση ενός αντιδημάρχου στη διατίμηση της
ελεύθερης αγοράς και του χρηματιστηρίου της πολιτικής ατιμίας. Πόσο θράσος
χρειάζεται για να παραβλέπεις και να παρακάμπτεις ξεδιάντροπα την ψήφο – εντολή
του λαού;
Λένε ότι η τιμή είναι ένα καράβι δεμένο στο λιμάνι, αλλά αν φύγει απ’ το λιμάνι δεν
μπορεί ποτέ να ξαναγυρίσει.
Νέοι καιροί, νέα ήθη, νέα εποχή, νέα αλλαγή… νέα της Αλεξάνδρας. Κάνει ο άλλος
τις γυροβολιές του και νομίζει ότι γυρίζει σελίδα η πολιτική. Σε πουλάει και λέει ότι
τιμά την ψήφο σου. Ω καιροί! Ω ήθη! (ανήθικα)…
Όταν κάνεις μεταγραφές, παραδέχεσαι ότι η ομάδα σου είναι ανίσχυρη και οι
παίχτες σου ανίκανοι… (να δημιουργηθεί, επειγόντως, ομάδα Β΄!...)
Νέοι με ορμή και γνώση εμφανίζονταν καμπόσοι,
τώρα ψάχνουνε αλλού, κάποιον να τους ξελασπώσει…
Προς αιρετούς: Η ψήφος των πολιτών σάς κάνει πολιτικούς. Χωρίς την ψήφο τους
θα ήσασταν πολιτικά… «τίποτε».
Με την ευκαιρία και μια τοποθέτηση στην από καθέδρας άποψη περί έδρας: Ο
αιρετός δική του έχει μόνο… την έδρα του. Την πολιτική του έδρα τη δίνει ο λαός, ο
οποίος μοιράζει και τους ρόλους σε κόμματα και παρατάξεις. Επομένως, αυτή η έδρα
δεν είναι εμπορεύσιμη, δεν κληρονομείται, δεν τεμαχίζεται και ούτε την πάει ο κάθε
αιρετός όπου θέλει…
Αμ, είναι δύσκολα, παιδιά, του Έκτορα τα μονοπάτια... Τα μεν ορειβατικά έχουν
ανήφορο και θέλουν κόπο και ιδρώτα, αλλά σε φέρνουν στις πανέμορφες
κορυφογραμμές των αργιθεάτικων βουνών, τα δε πολιτικά σε κρατούν στις κορυφές
της αξιοπρέπειας και της εντιμότητας...
Αφιέρωμα…
«Αρκετόν σπόρον έσπειρα. Το έθνος μου θα θερίσει…»
Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια που είπε πεθαίνοντας ο Ρήγας Βελεστινλής. Καημένε,
Ρήγα!… Σήμερα ένα κομμάτι από το έθνος σου σκέφτεται πού
θα παραθερίσει και ένα άλλο πώς θα ψωμοζήσει… Όμως, δεν
έλειψαν και ποτέ σ’ αυτό το έθνος οι καλοί σπορείς, οι
αθόρυβοι κι ακούραστοι εργάτες που το καθοδηγούν στη
συνέχειά του και δεν επιτρέπουν την κυριαρχία της απελπισίας.
Πριν λίγες μέρες ο Κώστας Σπανός μού δώρισε τον 80ο τόμο
του ΘΕΣΣΑΛΙΚΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ, του οποίου είναι
δημιουργός και εκδότης. Υποκλίνομαι στο τεράστιο έργο του.
Έτσι κι εγώ το 80ο μου Καφενείο στον καλό σπορέα, στον
Κώστα Σπανό αφιερώνω… 12/11/21