Σα ρηματικά πρόςωπα

Σο α΄ ενικό πρόςωπο:

Χρθςιμοποιείται, προκειμζνου ο πομπόσ να μιλιςει για γεγονότα που βίωςε ο

ίδιοσ και να εκκζςει προςωπικζσ ςκζψεισ και απόψεισ (εμφατικι παρουςίαςθ τθσ
προςωπικισ του κζςθσ, κακϊσ εκφράηει προςωπικζσ εκτιμιςεισ και προςωπικά
βιϊματα, ενϊ διαφοροποιείται από τουσ υπολοίπουσ).
Προςδίδει αμεςότθτα, ηωντάνια, ηωθρότθτα, ενδιαφζρον ςτο λόγο, κακϊσ θ
αφιγθςθ εμπεριζχει το ςτοιχείο τθσ προςωπικισ μαρτυρίασ, ενϊ οι ςκζψεισ
προβάλλονται εντονότερα και εναργζςτερα ςτον αναγνϊςτθ.
Ο λόγοσ ενζχει υποκειμενικότθτα, κακϊσ τα γεγονότα / καταςτάςεισ
προςεγγίηονται μζςα από μια εςωτερικι οπτικι γωνία.
Θ εςτίαςθ είναι εςωτερικι και λειτουργεί το προςωπικό φίλτρο του πομποφ.
Προκαλεί ςυγκινθςιακι φόρτιςθ ςτο δζκτθ, κακϊσ παρακολουκεί και βιϊνει
προςωπικά βιϊματα του πομποφ.
Τονίηεται το «εγϊ» και ενδεχομζνωσ υποδθλϊνει ι δθλϊνει με ςαφινεια – ςε
περίπτωςθ που γίνεται ςυνεχισ χριςθ του – εγωκεντριςμό και εγωπάκεια, πικανόν
μάλιςτα και ςτα όρια τθσ αλαηονείασ.
Ο πομπόσ επιλζγει το αϋ ενικό πρόςωπο για να προςδϊςει ςτο κείμενό του
προςωπικό φφοσ, ίςωσ και εξομολογθτικό.

Σο β΄ ενικό και πληθυντικό πρόςωπο:

Ο πομπόσ επιλζγει το βϋ ενικό πρόςωπο, για να δθμιουργιςει ςτον αναγνϊςτθ

τθν αίςκθςθ πωσ απευκφνεται προςωπικά ς’ εκείνον, προςελκφοντασ ζτςι το
ενδιαφζρον του και κακιςτϊντασ το κείμενο πιο άμεςο. Με αυτό τον
τρόπο απευκφνεται ςε κάκε αναγνϊςτθ ξεχωριςτά, προςδίδοντασ διαλογικό
χαρακτιρα ςτο λόγο του (ο τόνοσ γίνεται ςυνομιλθτικόσ). Δθμιουργεί ζναν τεχνθτό
αγωγό επικοινωνίασ με τον ι τουσ δζκτεσ του, απευκφνεται άμεςα ς’ αυτοφσ, είναι ςαν
να ςυνομιλεί μαηί τουσ και ζτςι πετυχαίνει να τοφσ καταςτιςει ςυμμζτοχουσ ςτθν
προβλθματικι που αναπτφςςει, περνϊντασ τουσ με τον πιο άμεςο τρόπο το μινυμά
του.

1
 Το βϋ ενικό πρόςωπο χρθςιμοποιείται, επίςθσ, για να φανεί θ παραινετικι
διάκεςθ του γράφοντοσ.
Προςδίδει κακολικότθτα ςτο πρόβλθμα/ ηιτθμα ςτο οποίο αναφζρεται, κακϊσ ο
πομπόσ ενςωματϊνει τον εαυτό του ςτο ςφνολο και δείχνει να αποδζχεται απόψεισ
που ανικουν ςτο ευρφ κοινό, αποπνζοντασ ςυλλογικότθτα. Επιδιϊκει να δθμιουργιςει
ςτουσ δζκτεσ ζνα αίςκθμα ςυλλογικισ ευκφνθσ και ταυτόχρονα να τοφσ προβλθματίςει
και να τοφσ ενεργοποιιςει, ϊςτε να αναλάβουν το χρζοσ που τοφσ αναλογεί απζναντι
ςτο κοινωνικό ςφνολο.
Πομπόσ και δζκτθσ ζχουν κοινι οπτικι γωνία και δθμιουργείται μια αίςκθςθ
οικειότθτασ – αμεςότθτασ ανάμεςά τουσ.
Το β’ ρθματικό πρόςωπο προςδίδει ηωντάνια, παραςτατικότθτα και διάκεςθ για
ανκρϊπινθ επικοινωνία, ενϊ το φφοσ και ο λόγοσ αποκτοφν κεατρικότθτα,
ενδεχομζνωσ και δραματικότθτα.

Σο γ΄ ενικό και πληθυντικό:

Αυξάνει τθν πλθροφορικότθτα και τθν αντικειμενικότθτα ενόσ

επιχειρθματολογικοφ κειμζνου.
Προςδίδει αμερολθψία, ουδετερότθτα, κακϊσ πρόκεςθ του πομποφ είναι να
αποςταςιοποιθκεί από τα πράγματα / καταςτάςεισ και να τα προςεγγίςει ςτισ
πραγματικζσ τουσ διαςτάςεισ, μζςα από μια εξωτερικι οπτικι γωνία, από μια μθδενικι
εςτίαςθ. Ζτςι, ο πομπόσ κακίςταται αντικειμενικόσ παρατθρθτισ.
Χρθςιμοποιείται για γενικεφςεισ ςκεπτικϊν, προκειμζνου να προκφψουν
ςυμπεράςματα με ευρφτερθ ιςχφ και αποδοχι.
Κακιςτά το μινυμα γενικό και το φφοσ απρόςωπο και ουδζτερο.
Είναι κατάλλθλο για κείμενο πλθροφοριακό.
Ο λόγοσ αποκτά εγκυρότθτα.
Πρόκειται για ςυνικθ επιλογι, όταν ο πομπόσ κζλει να παρουςιάςει τισ απόψεισ
που καταγράφει ωσ γενικά αποδεκτζσ και αντικειμενικά αποτιμθμζνεσ.

Σο α΄ πληθυντικό πρόςωπο:

Ο πομπόσ εντάςςει τον εαυτό του μζςα ςε ζνα ευρφτερο ςφνολο ατόμων
(ςυμμετοχικότθτα) , ουςιαςτικά γίνεται «ζνα με αυτοφσ», μιλάει «μαηί με αυτοφσ και γι’

2
 αυτοφσ». Προςδίδει κακολικότθτα ςτο πρόβλθμα ςτο οποίο αναφζρεται και ζτςι
πετυχαίνει να τοφσ ευαιςκθτοποιιςει με πιο αποτελεςματικό τρόπο, να τοφσ περάςει
άμεςα το μινυμα και ενδεχομζνωσ να τοφσ πείςει.
Μιλάει εκπροςωπϊντασ κάποια «ομάδα», ςτθν οποία ανικει (π.χ. κάποιο
πολιτικό κόμμα) και ζτςι ο λόγοσ του αποκτά ευρφτερθ διάςταςθ, κακολικότθτα,
μεγαλφτερθ αποδοχι και ίςωσ και εγκυρότθτα.
Θ χριςθ του αποπνζει ςυλλογικότθτα, ενϊ ο λόγοσ αποκτά αμεςότθτα.
Συγγραφζασ και αναγνϊςτθσ ζχουν κοινι οπτικι γωνία-δθμιουργείται μια
αίςκθςθ οικειότθτασ (αμεςότθτα) ανάμεςα ςτον πομπό και ςτο δζκτθ.
O ςυγγραφζασ επιδιϊκει να δθμιουργιςει ςτουσ αναγνϊςτεσ ζνα αίςκθμα
ςυλλογικισ ευκφνθσ, να τοφσ προβλθματίςει και να τοφσ ενεργοποιιςει, ϊςτε να
αναλάβουν το χρζοσ που τοφσ αναλογεί απζναντι ςτο κοινωνικό ςφνολο.

ΠΕΡΙΛΗΠΣΙΚΑ:

Α΄ ΕΝΙΚΟ · Προςδίδει βιωματικό και εξομολογθτικό χαρακτιρα (επίκλθςθ

(εγώ, μου, με, ςτο ςυναίςκθμα, ςυγκινθςιακόσ λόγοσ).
εμένα) · Εκφράηει οικειότθτα, αμεςότθτα.
· Επιτρζπει ςτον πομπό να κερδίςει τθν εμπιςτοςφνθ του δζκτθ.
· Αναδεικνφει τθν προςωπικότθτα του πομποφ.
Α΄ ΠΛΗΘΤΝΣΙΚΟ · Ο πομπόσ αναλαμβάνει από κοινοφ τθν ευκφνθ τθσ ενζργειασ
(εμείσ, μασ, μαηί με το δζκτθ, αίςκθςθ ςυλλογικότθτασ.
εμάσ) · Προςδίδεται ςτο λόγο κακολικι ιςχφσ, αμεςότθτα.
Β΄ΕΝΙΚΟ · Προςδίδεται διαλογικόσ χαρακτιρασ, επομζνωσ αμεςότθτα,
(εςφ, ςου, ςε, οικειότθτα, παραςτατικότθτα και ηωντάνια.
εςένα) · Επιτρζπει ςτον πομπό να αναφερκεί απευκείασ ςτο δζκτθ και να
Β΄ΠΛΗΘΤΝΣΙΚΟ προςπακιςει να μεταβάλει τθ ςτάςθ του.
(εςείσ, ςασ,
εςάσ)
Γ΄ ΕΝΙΚΟ · Προςδίδεται αντικειμενικότθτα ςτο λόγο και αυξάνεται με αυτό
(αυτόσ, αυτή, τον τρόπο θ εγκυρότθτα των λεγομζνων.
αυτό, του, τησ)
Γ΄ΠΛΗΘΤΝΣΙΚΟ
(αυτοί, αυτέσ,
αυτά, τουσ)

3
Α΢ΚΗ΢Η

Στισ παρακάτω παραγράφουσ να εντοπίςετε τα ρθµατικά πρόςωπα που κυριαρχοφν και

να αιτιολογιςετε τθν επιλογι ςασ:

1. Ζξω από το Α.Τ Αµπελοκιπων, όπου κρατικθκε, ο κ. Διονυςίου ανζφερε:«Δεν ιταν

κάτι ςοβαρό. Θα τα ποφµε όταν τελειϊςει θ περιπζτεια. Ζνιωςα µια ξαφνικι
αδιακεςία, και ικελα να πάω ςτο νοςοκοµείο, δεν µε αφινανε να περάςω», είπε ο
τραγουδιςτισ που όπωσ ανζφερε «δεν χτφπθςε κανζναν αςτυνοµικό».

Κακθµερινι, 31/01/2018

2. Το εκπαιδευτικό κίνθµα αλλά και θ πλειοψθφία των εκπαιδευτικϊν δεν ζχουν

αντιλθφκεί αυτι τθν εξζλιξθ και εξακολουκοφν να βλζπουν το δζντρο και κακόλου το
δάςοσ οφτε πολφ περιςςότερο τθν εξοντωτικι εκχζρςωςθ του δάςουσ. Αντί να
αναγνωρίςουν τον πρωταρχικό ρόλο τθσ Παιδαγωγικισ και τον αξιακό πλοφτο που
κουβαλάει θ κριτικι Παιδαγωγικι και θ ουµανιςτικι παιδεία (αλλθλεγγφθ,
αλλθλοςεβαςµόσ, ςυνεργαςία, δικαιοςφνθ, αρετι, κοινωνικότθτα, αγϊνασ,
αµφιςβιτθςθ, δθµόςιο αγακό κλπ) ζχουν µεταλλαχτεί ςε φορείσ αναπαραγωγισ των
κρατουςϊν αξιϊν µζςα από τθ λανκαςµζνθ ςφλλθψθ του ςχολείου. Κάποιεσ αριςτερζσ
παρατάξεισ µάλιςτα κεωροφν ότι θ µορφι του πολεµικοφ ςυνδικαλιςµοφ που
εφαρµόηουν (κεωρϊντασ ωσ ταξικό εχκρό άλλεσ παρατάξεισ) και ο ςκλθρόσ ακτιβιςµόσ
είναι θ βαςικι γραµµι πλεφςθσ για µια προοδευτικι πορεία ςτθν εκπαίδευςθ, όταν θ
κφρια µάχθ γίνεται αλλοφ! Θζλουν να ξεχνοφν ότι οι µεγάλεσ Μορφζσ τθσ εκπαίδευςθσ
ςτθν ιςτορία τθσ χϊρασ ιταν Παιδαγωγοί και από τθν πλευρά τθσ αςτικισ τάξθσ και
από τθν πλευρά τθσ εργατικισ τάξθσ.

Ν. Τςοφλιασ, Από τθν αντιπαιδαγωγικι ςτθ µθ Παιδαγωγικι!

3. Για να µθν αυταπατϊµεκα, µία από τισ πρϊτεσ κζςεισ κατείχαµε και προ µνθµονίων
(µαηί µε άλλεσ χϊρεσ του ευρωπαϊκοφ Νότου που υποκάλπουν διά βίου τα εφθβικά
ςφνδροµα· ςτθν Ιταλία αποκαλοφνται «bamboccioni» ι «mammoni», δθλαδι «παιδιά
τθσ µαµάσ»). Θυµάµαι ανζκακεν τριανταπεντάρθδεσ φίλουσ (ωσ επί το πλείςτον
άνδρεσ) που επζλεγαν να µζνουν µε τουσ γονείσ τουσ για τθν αςφάλεια του κακαροφ
ροφχου, τθσ φρεςκοςτυµµζνθσ πορτοκαλάδασ και του ηεςτοφ φαγθτοφ (πάντα µε τθ
ςαλάτα δίπλα), κακότι «µεγάλο πράγµα, όταν γυρνάω κουραςµζνοσ από τθ δουλειά,
να µθν παραγγζλνω delivery». Κάποιοι δε εξ αυτϊν είχαν επιλζξει ζνα είδοσ
4
εκελοφςιασ θµιαιχµαλωςίασ. Μζνω µόνοσ µου, αλλά π.χ. δεν ζχω αγοράςει ακόµθ
πλυντιριο και µεταφζρω τα άπλυτα ςτθ µάνα µου. Ενίοτε όλθ αυτι θ κατάςταςθ
περιβαλλόταν και από ζναν δυςϊδθ ιδεολογικό (ηουρλο)µανδφα: «Είναι ζνασ τρόποσ
για να µθ διαρραγεί θ ςχζςθ µου µε τθ µάνα µου, νιϊκει και αυτι ότι κάτι προςφζρει
ακόµθ», «Είναι µια αφορµι για να βλζπω τουσ γονείσ µου» κ.λπ.

Παπαδθµθτρίου Λζνα, TO BHMA

4. «Λοιπόν άκουςε. Σιµερα το πρωί, ζλαβα µία ποιθτικι ςυλλογι από τθ Θεςςαλονίκθ
και ςασ διαβάηω ζνα ςθµαδιακό απόςπαςµα. Το πνεφµα, ο νουσ, ανκίηουν µε τον
Θαλι, τον Θουκυδίδθ, τον Πρωταγόρα, τουσ τραγικοφσ, τθν τόλµθ του Θεµιςτοκλι και
του Κολοκοτρϊνθ. Φίλοι και φίλεσ, αφιερϊνω τθν οµιλία µου ςτον Ελλθνα που µασ
ζβγαλε από τον οκωµανικό ηυγό και που πζκανε ςαν ςιµερα, ςτισ 4 Φλεβάρθ 1843,
ςτον Θεόδωρο Κολοκοτρϊνθ.

Ιςτορικι οµιλία του Μίκθ Θεοδωράκθ: «Δεν κα δϊςουµε ποτζ το όνοµα Μακεδονία» -
Ηιτθςε δθµοψιφιςµα | iefimerida.gr

5. Θ µόνθ λφςθ κατά τθν άποψι µου είναι να αφιςουµε τουσ Σκοπιανοφσ να πιςτεφουν
ςτον εκνικό τουσ µφκο και παράλλθλα εµείσ να παραµζνουµε πάντα πιςτοί και
ανζνδοτοι ςτθν ελλθνικότθτα τθσ Μακεδονίασ. Και να µθ ςυµφωνιςουµε ποτζ ότι
υπάρχει µια άλλθ, νόκα Μακεδονία. Γιατί αν το κάνουµε είναι ςαν να κζλουµε να
βγάλουµε εµείσ τα µάτια µασ µε τα ίδια µασ τα χζρια».

Ιςτορικι οµιλία του Μίκθ Θεοδωράκθ: «Δεν κα δϊςουµε ποτζ το όνοµα Μακεδονία» -
Ηιτθςε δθµοψιφιςµα | iefimerida.gr

6. Θ Δθµοκρατία όµωσ δεν είναι κάτι το δεδοµζνο. Θ Δθµοκρατία δεν παραχωρείται.

Κατακτιζται. Θ κουλτοφρα τθσ Δθµοκρατίασ διαµορφϊνεται µζςα από ςφνκετεσ και
ςυχνά αντιφατικζσ διαδικαςίεσ. Και αυτι τθν κουλτοφρα τθσ Δθµοκρατίασ καλοφµαςτε
να κατακτιςουµε και ςιµερα. Αλλά ασ µθν εφθςυχάηουµε. Να κυµόµαςτε πάντα ότι θ
Δθµοκρατία είναι ζνα διαχρονικό αίτθµα, αλλά θ ίδια θ Δθµοκρατία και οι κεςµοί τθσ
είναι πάντοτε ιδιαίτερα εφκραυςτθ. Εναπόκειται, λοιπόν, ςε όλουσ µασ να τθν
προςτατεφουµε ςτισ κακθµερινζσ µασ ςχζςεισ, ςτο ςπίτι, ςτο ςχολείο, ςτο
πανεπιςτιµιο. Να τθν προςτατεφουµε από τον κίνδυνο τθσ γραφειοκρατικοποίθςθσ
τθσ.

5
 Κ.Γαβρόγλου (Οµιλία ςτθ Βουλι για το Πολυτεχνείο, 17-11-2017)

7. «Αγαπθτοί απόφοιτοι, ι, επί το ορκότερον, αγαπθτοί ςυνάδελφοι! Ολοκλθρϊνεται

ςιµερα τυπικά και εορταςτικά ζνασ ακόµθ κφκλοσ – για τουσ περιςςότερουσ ίςωσ ο
τελευταίοσ – τθσ µακρόχρονθσ κθτείασ ςασ ςτα ζδρανα τθσ µάκθςθσ. Θ κοινωνία, οι
οικογζνειζσ ςασ και ο κακζνασ και κακεµία από ςασ ζχετε επενδφςει πολφ χρόνο, κόπο
και οικονοµικά µζςα για τθν επίτευξθ και αυτοφ του ςτόχου. Με τθν αποφοίτθςι ςασ,
ειςζρχεςτε πια ςτθν κφρια φάςθ τθσ επαγγελµατικισ ςασ ηωισ για τισ επόµενεσ
δεκαετίεσ. Δυςτυχϊσ, θ νζα αυτι αρχι για ςασ ζµελλε να ςυµπζςει µε µια αβζβαιθ και
αςτακι κατάςταςθ για τθν Ελλάδα.

Οµιλία Μ.Παπαγεωργίου προσ τουσ απόφοιτουσ του Πολυτεχνείου Κριτθσ, 17-12-2014

8. Ο πολίτθσ ςιµερα αποδείχνεται «άπολισ», που κα πει: αποκλειςµζνοσ από τα τθσ

πόλεωσ και τθσ πολιτικισ, τα «κοινά». Δεν το αντιλαµβάνεται, επειδι του ζχουν
περάςει ςαν αυτονόθτο ότι µετοχι ςτα κοινά είναι θ πλθροφόρθςθ για τα κοινά, θ
ενθµερότθτα. Τον βοµβαρδίηουν, ϊρεσ ατζλειωτεσ κάκε µζρα, µε «ειδιςεισ»
εξόφκαλµθσ αναξιοπιςτίασ και µικρονοϊκισ προπαγάνδασ. Χϊρια τα «πάνελ» πολιτικισ
ανάλυςθσ, όπου, για να εκπροςωποφνται όλα τα κόµµατα τθσ ςυµπαιγνίασ, βιάηεται θ
νοθµοςφνθ, θ ςοβαρότθτα, ςυχνά και θ αιςκθτικι του τθλεκεατι.

Χρ. Γιανναράσ, Κακθµερινι, 11-02-2018

9. Όλοι ςυνελιφκθςαν απροετοίµαςτοι από τθ νζα ζξαρςθ του Μακεδονικοφ. Το

πολιτικό ςφςτθµα, τα µζςα ενθµζρωςθσ, ακόµθ και οι ίδιοι οι διοργανωτζσ του
ςυλλαλθτθρίου ςτθ Θεςςαλονίκθ διλωςαν ζκπλθκτοι από τον όγκο και τον παλµό του.
Εκεί που όλοι νόµιηαν πωσ θ εκνικι µασ κζςθ ιταν θ ςφνκετθ ονοµαςία για όλεσ τισ
χριςεισ, χιλιάδεσ άνκρωποι φϊναξαν το «Όχι ςτον όρο Μακεδονία και ςτα παράγωγά
του», παρά το γεγονόσ ότι οι περιςςότεροι από αυτοφσ κεωροφν ότι αυτι θ ανελαςτικι
κζςθ του 1992 τελικϊσ υπονόµευςε τον ςκοπό για τον οποίο διαδθλϊνουν.

Πάςχοσ Μανδραβζλθσ, Κακθµερινι (“Ο ιόσ του Μακεδονικοφ”, 28-01-2018)

10. Στρϊµατα ςυµβάντων επικάκονται πάνω ςτα παλιά, και ο χρόνοσ ρζει, όλο και πιο
γριγορα. Ιςωσ γιατί τον µετράµε µόνο ωσ ηθµία ι ωσ όφελοσ («κζρδιςα χρόνο», «ζχαςα
χρόνο»). Γιατί είµαςτε κολλθµζνοι ςτθν πεπατθµζνθ, γιατί αναβάλλουµε τα επίπονα
και αρνοφµαςτε να κοιτάξουµε κατά πρόςωπο τα προβλιµατα. Γιατί ςχολιάηουµε

6
ακατάπαυςτα αδιαφορϊντασ για όςουσ ςκζφτονται διαφορετικά και υποτιµϊντασ τθν
ανάγκθ για αποδείξεισ, γιατί οι γνϊµεσ καταςταλάηουν αβαςάνιςτα χωρίσ κατάκεςθ
χρόνου και κόπου, γιατί ο δθµόςιοσ διάλογοσ ζχει υποβακµιςτεί ςε πινγκ πονγκ
κοινοτοπιϊν. Γιατί το τοπίο είναι κολό από τισ ςυνεχείσ κυβερνθτικζσ αντιφάςεισ µε τθν
ταυτόχρονθ διατιρθςθ πολλϊν ρόλων. Γιατί θ ενθµζρωςθ περιορίηεται ςτθ ςφλλθψθ
και µετάδοςθ του ςτιγµιαίου. Γιατί γαντηωνόµαςτε ςτο παρόν και εκεί
αυτοπεριοριηόµαςτε ο χρόνοσ άλλαξε ςτθν αντίλθψι µασ αφότου εγκαταλείφκθκε θ
ιδζα του µζλλοντοσ ωσ ςυνϊνυµου µιασ ςυναρπαςτικισ προοπτικισ (το ίδιο και θ
πολιτικι, που διαχειρίηεται επιφανειακά, βραχυπρόκεςµα τα προβλιµατα, πολιτικι
ανοιχτι ςτο µζλλον δεν υφίςταται, µόνο προβλζψεισ για το απϊτερο µζλλον· το 2050
ςτουσ 100 εργαηόµενουσ κα αντιςτοιχοφν 73 ςυνταξιοφχοι). Επιςτρζφουµε, λοιπόν,
διαρκϊσ ςτο παρόν, όχι τθσ ςυµφιλίωςθσ των παραδόςεων, τθσ ςφγκλιςθσ των
εµπειριϊν, τθσ ςυνζνωςθσ όλων των ςτιγµϊν, παλιϊν, νζων, αλλά ςε ζνα τϊρα που
περνά µζςα από τον µθδενιςµό, τθν άρνθςθ, χωρίσ αλθκινι χαρά, χωρίσ ταυτότθτα.
Μακριά από τθ ςκζψθ ότι ο χρόνοσ είναι αλλαγι, ριξθ, µνιµθ.

Ταςοφλα Καραϊςκάκθ, Κακθµερινι (Λίςτεσ που µάχονται τον νεκρό χρόνο, 27-12-2017)

11. Ζνασ λαόσ µπορεί να αυτοπροςδιορίηεται, χάνει όµωσ τθν επαφι µε τθ δικι του
ιςτορία όταν ετεροπροςδιορίηεται. Βγάλτε λοιπόν από τον νου ςασ τθ λζξθ Μακεδονία
µε οποιαδιποτε µορφι και βάλτε αυτό που ςασ προςδιορίηει θ ιςτορία ςασ, θ γλϊςςα
ςασ, τα ικθ και οι παραδόςεισ ςασ, θ κζλθςθ για µια ειρθνικι ςυνφπαρξθ µε όλουσ
τουσ γείτονζσ ςασ, αυτό που εκφράηει το ςφνολο του λαοφ ςασ και όχι µζροσ αυτοφ.

Μ. Γλζηοσ, Κακθµερινι