1. เสพติดอันตราย... รักผู้ชายพันธุ์โหด เล่ม 1

เสพติดอันตราย...
รักผู้ชายพันธุโ์ หด
INTRO
ตุบ้ !! พลั่ก!!
กลุม่ คนจำนวน 10 กว่ำคนกำลังรุมกระทืบคนๆ

หนึ่งอยู่ ซึง่ ร่ำงที่อยูใ่ ต้ฝ่ำเท้ำของหลำย 10 คู่ คน
คุดคูเ้ พื่อให้แรงของกำรลงนำ้ หนักเท้ำไม่ไปโดน
จุดสำคัญที่อำจจะทำให้ตนเจ็บหนักไปมำกกว่ำนี ้
“อึก๊ ...อั่ก” เสียงชำยหนุ่มที่ยงั โดนรุมกระทืบอยูด่ งั

ออกมำต่อเนื่องอย่ำงเจ็บปวดแต่ยงั ทำอะไรไม่ได้
“เอำมันให้ตำย มันบังอำจมำยุง่ กับเมียกู!!” เสียง
คนที่ยืนกอดอกมองอยู่ส่งั เสียงกร้ำว ก่อนจะยกยิม้
อย่ำงสะใจที่เห็นอริของตัวเองกำลังทรมำน
“ได้เลยลูกพี่” หนึ่งในพวกที่รุมกระทืบชำยคนนีอ้ ยู่

ตอบรับขึน้ ก่อนจะลงนำ้ หนักเพิ่มรำวกับว่ำตัวเอง
เป็ นคนแค้นเคืองเอง
“อย่ำงมึง...มันต้องตำยเท่ำนัน้ ไอ้พฒ
ั น์!!!” เสียงคน
สั่งคำรำมเสียงกร้ำว ยังไม่ทนั ที่พวกหมำหมูจ่ ะรุม
คนชื่อพัฒน์ไปมำกกว่ำนี ้
ผูช้ ำยคนหนึ่งก็ปรำกฏตัวขึน้ พร้อมกับต่อยเข้ำที่
หน้ำคนที่ยืนสั่งแรงๆ จนลูกน้องหยุดกำรรุมผูช้ ำย
คนนัน้ แล้ววิ่งมำหำ
ผลัวะ!!
“ซีด้ ! ม่ะมึงเป็ นใครวะ” คนที่โดนชำยมำใหม่ตอ่ ย

ถำมขึน้
“แล้วพวกมึงทำอะไรล่ะวะ หมำหมู่รุมคนๆ เดียว”

เสียงทุม้ ต่ำถำมขึน้
“เรื่องของพวกกู มึงอย่ำมำเสือกสิวะ!!” ลูกสมุนคน
หนึ่งพูดขึน้
“กูไม่เสือกไม่ได้วะ่ ” ชำยคนนัน้ ตอบ
“งัน้ ก็ช่วยไม่ได้ กูก็คงต้องจัดกำรมึงไปด้วย” คน

เป็ นลูกพี่ถกู ลูกน้องช่วยกันดึงขึน้ มำ ผูช้ ำยสูงใหญ่
ที่ถกู รุมกระทืบอยูก่ ่อนหน้ำนี ้ พยำยำมที่จะหยัด
กำยลุกขึน้ มำอย่ำงยำกลำบำก แต่โชคดีท่ีตวั เอง
พยำยำมที่จะป้องกันส่วนสำคัญทำให้ไม่คอ่ ยจุก
มำกเท่ำไหร่
ผูช้ ำยชื่อพัฒน์มองคนมำใหม่ดว้ ยควำมสงสัย ไม่
เข้ำใจ ว่ำทำไมผูช้ ำยตัวคนเดียวคนนีถ้ ึงกล้ำเข้ำมำ
ในฝูงชนหมำหมูแ่ บบนี ้
“พ่ะ พวกมึงเล่นกูคนเดียวพอ อึก...คนอื่นไม่เกี่ยว”

เขำพยำยำมบอกออกมำอย่ำงยำกลำบำก หลังจำก
ที่ลกุ ขึน้ ยืนได้แล้ว แต่รำ่ งกำยก็ทรงตัวแทบจะไม่อยู่
เขำไม่ตอ้ งกำรให้คนอื่นเข้ำมำเกี่ยวข้องกับเรื่องนี ้
“มึงยังไม่น่วมอีกหรือวะไอ้พฒ
ั น์” หันไปมองอย่ำง
เคียดแค้นในควำมอดทนและควำมอึดของพัฒน์
“หึ!” ได้แค่หวั เรำะน้อยๆ ก่อนจะสบตำเข้ำกับ
ดวงตำคมที่พฒ ั น์รูส้ กึ ว่ำมันมีพลังและน่ำเกรงขำม
“ไหนๆ ก็มีคนเสือก แล้วมึงก็ยงั ไม่ตำย ถ้ำงัน้ กูจะ

ให้ลกู น้องเล่นมึงจนน่วม”
พวกลูกน้องของชำยคนนีเ้ ผยรอยยิม้ อย่ำงสนุก

ก่อนจะทำท่ำทำทำงเหมือนเตรียมจะลงไม้ลงมือได้
ตลอดเวลำ แต่คนมำใหม่กลับมองแค่วำ่ มันเป็ น
เรื่องที่น่ำสนุก
ไม่รูช้ ะตำกรรมตัวเอง
“ก่อนที่มงึ จะโดนไปกับไอ้พฒ
ั น์ดว้ ย กูให้โอกำสมึง
บอกชื่อเสียงเรียงนำมของมึงให้กรู ูจ้ กั นิดหน่อยก็ได้
ไหนๆ มึงก็กล้ำเข้ำมำและก็กล้ำต่อยกูขนำดนี”้
หัวหน้ำฝูงหมำหมู่พดู ด้วยนำ้ เสียงเย้ยๆ
“มึงแน่ใจนะว่ำอยำกจะรูจ้ กั ชื่อกู” ร่ำงสูงของคนมำ

ใหม่ถำมขึน้
“ก็เออสิวะ รีบบอกมำก่อนที่กจู ะสงเครำะห์พวก

มึง!”
“ก็ได้ ถ้ำกูบอกไปแล้วมึงอย่ำหนีจนหัวหดล่ะ”
“ทำเหมือนกับมึงใหญ่โตมำจำกไหนงัน้ แหละ!
ฮ่ำๆ” หัวเรำะชอบใจ ก่อนที่จะหัวเรำะอย่ำงชอบใจ
ไปมำกกว่ำนีท้ งั้ หัวหน้ำและลูกน้อง ทุกคนก็ตอ้ ง
เงียบมองหน้ำกัน ก่อนจะวิ่งหนีกนั คนละทำงเมื่อ
ได้รบั ควำมชัดเจนเมื่อมีลกู น้องของคนมำใหม่เดิน
เข้ำมำเพียงแค่ 3 คนเท่ำนัน้
แน่นอนว่ำคนๆ นี ้ ไม่มีใครอยำกจะมีเรื่องด้วยที่สดุ
“ดิน ปฐพี อภิหชัยบดินทร์”
“มึงน่ะ ชื่อพัฒน์ใช่ไหม” ปฐพีถำมพัฒน์เมื่อพวก

หมำหมูม่ นั วิ่งหนีหำยไป
“อืม” รับคำน้อยๆ เพรำะไม่รูจ้ ะพูดอะไร
“พำมันไปขึน้ รถ” ปฐพีหนั ไปสั่งลูกน้อง ซึง่ ลูกน้อง

คนหนึ่งก็เดินมำพยุงตัวร่ำงสูงไปขึน้ รถคันหรูทนั ที
“อึก!”
บนรถ ปฐพีกบั พัฒน์น่ งั อยูท่ ่ีเบำะด้ำนหลังด้วยกัน

พัฒน์กมุ ท้องตัวเองไว้แน่น ไม่คิดจะถำมด้วยว่ำ
ปฐพีจะพำตนไปไหน
“มึงไม่คิดว่ำกูจะพำมึงไปฆ่ำบ้ำงหรือไงวะ” ผูม้ ี
พระคุณของพัฒน์ถำมขึน้
“ถ้ำคุณจะพำผมไปฆ่ำ คุณคงไม่มำช่วยผมหรอก”
เชื่อเถอะว่ำผูช้ ำยอย่ำงพัฒน์ไม่เคยพูดเพรำะๆ กับ
ใคร แต่กบั ผูช้ ำยคนนีท้ ่ีช่วยตนเอำไว้ กลับมีอะไร
บำงอย่ำงที่ทำให้เขำอยำกจะตอบแทนบุญคุณ
เพรำะถ้ำไม่ได้ปฐพี พัฒน์ได้ตำยจริงๆ แน่
“ฉลำดดีนะ สนใจทำงำนกับกูไหม เมื่อเรียนจบแล้ว

กูตอ้ งสืบทอดบริษัทว่ะ อยำกมีคนสนิทสักคน”
ปฐพีหนั มำถำม
พัฒน์สบตำกับคนถำมนิ่งๆ ตำมแบบฉบับของ
ตนเอง ก่อนจะตัดสินใจบอกออกมำทำให้คนถำม
ถึงกับยิม้ มุมปำกอย่ำงยินดีท่ีจะมีลกู น้องแบบพัฒน์
“ผมยินดีท่จี ะตำมรับใช้คณ
ุ ด้วยชีวิตของผม
พีรพัฒน์ รัตนมณีโชติ!!”
.
.
.
.
ปั ง!
“เชี่ยเอ้ย เล่นปื นเลยหรือวะ” เสียงของชำยคนหนึ่ง

ดังบ่นขณะหลบกระสุนปื นที่มีคนไล่ลำ่ ตัวเองอยู่
“มึงจะหนีไปไหนไอ้ธีร!์ !” เสียงคนตำมล่ำ ตะคอก

กร้ำวไปทั่วบริเวณ หำกแต่ก็ไม่มีใครได้ยิน เพรำะ
สถำนที่แห่งนีค้ อ่ นข้ำจะไม่มีคนในยำมกลำงคืน
ผูช้ ำยที่ช่ือธีรว์ ่งิ หลบอริไปมำ ก่อนจะหลับอยูห่ ลัง
ต้นไม้ดว้ ยควำมเหนื่อย
“ท่ำทำงจะไม่ไหวแล้วว่ะ มึงต้องมำตำยที่น่ีหรือวะ
ไอ้ธีร”์ บ่นอย่ำงหงุดหงิด
“บังอำจมำยุง่ กับผูห้ ญิงของกู มึงจะหยำมหน้ำกัน
ไปหน่อยไหม เฮ้ย! พวกมึง ไปลำกตัวมันมำ!!” คน
ตำมล่ำตะโกนสั่งลั่นจนคนที่หลบอยูถ่ ึงกับสะดุง้
อย่ำงตกใจ
ร่ำงสูงโปร่งคิดในใจว่ำไม่น่ำจะไปตำมอำรมณ์ท่ี
ผูห้ ญิงคนนัน้ พยำยำมที่จะยั่วยวนเลย ให้ตำยสิ!
“เมียมึงมำยุง่ กับกูเอง!” ตะโกนกลับไปอย่ำงไม่ยอม

แพ้
แต่เหมือนจะเป็ นกำรเปิ ดทำงให้ศตั รูเข้ำประชิดตัว
ได้มำกขึน้ สองแขนถึงควบคุมด้วยลูกน้องของคูอ่ ริ
ทันทีท่ีพวกมันหำเจอ ธีรส์ บถอย่ำงจนใจ
ก่อนจะตัง้ สติดีๆ คิดในใจว่ำตำยแน่ๆ พวกมันมีกนั

4 คน ปื นทัง้ นัน้
“แต่ยงั ไงมึงก็ไม่ควรเข้ำมำยุง่ ”
“ก็แม่งยั่วกูน่ีหว่ำ”
ปั ง!
สิน้ เสียงของธีร ์ คูอ่ ริก็ล่นั ไกใส่ขำเรียวไป โดยเล็งให้
เฉียดๆ เพื่อเป็ นกำรเตือนว่ำ มันเอำจริง ไม่ได้เอำ
มำขู่เล่น
“โอ๊ย! ไอ้สตั ว์ ทำไมมึงไม่ยิงกูให้ตำยเลยล่ะวะ” ธีร ์

ตะโกนไปอย่ำเหลืออดตำมนิสยั ชอบท้ำของตัวเอง
“มันไม่สนุกน่ะสิ เออ! แต่จะว่ำไป มึงนี่ก็หน้ำตำดี

นะไอ้ธีร ์ หุน่ ก็ดีใช้ได้ ไม่เหมือนผูห้ ญิง ไม่เหมือน
ผูช้ ำย”
“มึงพูดอะไรวะไอ้ชำติ” ถำมอย่ำงระแวง ก่อนจะ

พยำยำมสะบัดตัวให้ออกจำกกำรเกำะกุมนี ้
ธีรร์ ูว้ ำ่ คนชื่อชำติเป็ นเสือไบ แต่ไม่คิดว่ำคนอย่ำง
เขำจะอยูใ่ นข่ำยด้วย!
“มีกล้ำมหน้ำท้องหน่อยๆ แต่ถำ้ ไม่ออกกำลังบ่อยๆ

มันก็หำยไป ทัง้ แขน ทัง้ ท้อง ส่วนขำมึง เรียวอยูแ่ ล้ว
หึห”ึ ชำติหวั เรำะเจ้ำเล่ห ์ เมื่อใช้ปืนเลิกเสือ้ ยืด
ของธีรข์ นึ ้ เผยหน้ำท้องที่มีกล้ำมเนือ้ หน่อยๆ อยู่
“แต่มีแค่หน้ำมึงเท่ำนัน้ แหละที่กไู ม่ชอบใจ เสือก

หล่อกว่ำกู จะเป็ นผูห้ ญิงก็น่ำจะสวย หึ”
กูเหมือนผูช้ ำยขนำดนีม้ งึ ยังจะคิดลงอีกหรือวะ...

“น่ะ ไหนมึงบอกว่ำมึงจะแก้แค้นกูท่ีไปยุง่ กับเมียมึง
ไง” ถำมสั่นๆ
ขนลุกกรำวไปทั่วสรรพำงค์กำยกับสำยตำที่มองมำ
อย่ำงน่ำรังเกียจ
“ก็กำลังจะทำไง”
“ถ้ำงัน้ มึงก็ยิงกูสกั ทีสิวะ!!”
คนอย่ำงธีร ์ ยอมตำยดีกว่ำเสียประตูหลังให้ชำย
ด้วยกันเอง...
“กูยิงแน่ แต่เปลี่ยนใจไม่ใช้ปืนกระบอกนีแ้ ล้ว แต่จะ
ใช้ ‘ของกู’ เอง” สิน้ เสียงนีแ้ หละ ธีรถ์ ึงกับพยำยำม
สะบัดตัวเองอย่ำงแรง จนคนที่คมุ คนหนึ่งกระเด็น
ไป แต่ก็ยงั มีอีกคนที่ยงั จับตัวไว้อยู่
ปั ง!!
เสียงปื นดังขึน้ หนึ่งนัด หยุดให้ธีรก์ บั คูอ่ ริถึงกับหัน

ไปมองที่ตน้ เสียงด้วยควำมสงสัย
“มึงเป็ นใครวะ!” ชำติถำมไปเสียงกร้ำว

“กูเป็ นใครไม่สำคัญ แต่กไู ม่ชอบเห็นคนโดนรุมว่ะ”
ชำยคนนัน้ ตอบกลับมำ ก่อนจะค่อยๆ เดินมำยัง
พวกเขำด้วยสำยตำและหน้ำที่น่ิงๆ
“หึ! เรื่องของพวกกู”
“ถ้ำงัน้ กูขอเสือก”
“ย่อมได้ แต่กจู ะให้มงึ กินกระสุนของกูก่อนนะ”
“เดี๋ยวสิ กูยงั ไม่ได้แนะนำตัวเองเลยนะ” ชำยคนมำ

ใหม่พดู ยิม้ ๆ
“กูไม่ได้ตอ้ งกำรอยำกจะรู”้
“แต่กอู ยำกบอก”
“ถ้ำงัน้ มึงก็บอกมำสิ กูจะได้จำเอำไว้ ฮ่ำๆ” ชำติพดู

ก่อนจะหัวเรำะเสียงดัง
ปั ง!
คนมำใหม่ล่นั ปื นไปยังแขนของชำติโดยไม่ตอ้ งเล็ง

จนปื นที่อยูใ่ นมือของมันหลุดออกไป ชำติหนั มำ
มองเขำด้วยสำยตำเคียดแค้น
“มึงมันเล่นสกปรก!” ด่ำลอดไรฟั น
“หึ! ถ้ำสะอำดก็ไม่ใช่ อัคนี อภิหชัยบดินทร์ดิวะ!”

สิน้ คำพูดของเขำ พวกมันถึงกับเบิกตำกว้ำงอย่ำง
ตกใจที่ได้รูว้ ำ่ คนๆ นีเ้ ป็ นใคร
ก่อนที่พวกมันจะปล่อยตัวธีรใ์ ห้กระแทกลงกับพืน้
แรงๆ แล้ววิ่งตำมเจ้ำนำยตัวเองที่ว่ิงหนีไปอย่ำงไม่
คิดจะรอใครทัง้ นัน้
คิดว่ำจะแน่! ที่ไหนได้ก็กลัวเขำ
“เป็ นไงบ้ำงวะ” อัคนีเดินมำถำมธีรท์ ่ีจบั แขนข้ำงที่
ถูกยิงแน่น
“ก็ยงั ไม่ตำย”
“ปำกมึงนี่มนั สมควรโดนแล้วล่ะ”
“เฮอะ!!”
“ทำเป็ นเก่ง ถ้ำกูไม่เข้ำมำช่วย มึงก็ถกู ข่มขืนไปแล้ว

ล่ะวะ” อัคนีจีใ้ จดำ
แต่เพรำะพระคุณตรงนีแ้ หละที่ทำให้ธีรใ์ จอ่อน และ
เคำรพอัคนีรำวกับว่ำรูจ้ กั กันมำก่อนหน้ำนี ้ ทัง้ ๆ ที่น่ี
เป็ นครัง้ แรกที่พวกเขำเจอกัน
“ขอบคุณครับ” ธีรโ์ ค้งให้อย่ำงจริงใจ
“เออๆ มำกูจะพำไปทำแผล”
“ไม่ตอ้ งหรอกครับ แค่นีค้ ณ

ุ ก็ช่วยผมมำกพอแล้ว”
ธีรบ์ อกอย่ำงเกรงใจ แม้ในใจจะกลัวพวกมัน
กลับมำอีกก็ตำม
“กูเป็ นคนช่วยชีวิตมึงใช่ไหม” อัคนีหนั มำถำม

“ครับ”
“มึงเป็ นหนีบ้ ญ
ุ คุณกู?”
“ครับ”
“งัน้ ตัง้ แต่วนั นีม้ งึ คือลูกน้องคนสนิทกู ไปทำงำนกับ

กูซะเมื่อกูเรียนจบ” สิน้ คำสั่งของอัคนีก็เล่นทำเอำ
ร่ำงโปร่งที่ยืนฟั งอยูถ่ ึงกับนิ่งอึง้ ไป
ไม่ใช่วำ่ เขำไม่รูจ้ กั อัคนีนะ แต่เพิ่งเคยเห็นหน้ำก็ครัง้

นีค้ รัง้ แรก ที่สำคัญ กำรที่ได้ใกล้ชิดอัคนีถือเป็ นเรื่อง
ที่ยำกมำกๆ ที่จ่ๆู คนดังของสังคมก็เข้ำมำชวนเขำ
ไปทำงำน
เข้ำมำช่วยชีวิตขนำดนี ้
แล้วอย่ำงไอ้ธีรจ์ ะปฏิเสธได้หรือ?
“ทำไมต้องเป็ นผม”
“กูวำ่ มึงมีอะไรที่น่ำสนใจ แต่ไม่ตอ้ งห่วง กูไม่ชอบ

ผูช้ ำย และมึงไม่ใช่รสนิยมกู กูวำ่ มึงต้องทำงำนกับ
กูได้ดีแน่ๆ” อัคนีบอก
แม้ตอนแรกจะตกใจกับคำว่ำสนใจเล็กน้อย แต่ก็
โล่งใจทันทีท่ีผเู้ ป็ นว่ำที่เจ้ำนำยพูดอธิบำยใหม่
“ตกลงครับ”
“ด้วยเกียรติของ ธีรไนย อมรไพพิจิตรคนนี ้ จะตอบ

แทนพระคุณที่คณ ุ ช่วยชีวิตของผม!!” บอกเสียง
หนักแน่น
ธีรเ์ ป็ นคนที่ติดหนีบ้ ญ
ุ คุณใครแล้ว ก็จะตอบแทนให้
และยิ่งช่วยชีวิตเขำเอำไว้เช่นอัคนี เขำก็จะตอบ
แทนด้วยชีวิต จงรักภักดีกบั ผูเ้ ป็ นนำยคนนี ้
จนกว่ำเขำจะไม่ตอ้ งกำร!!!
เมื่อปฐพีกบั อัคนีเรียนจบที่มหำลัยฯ ชื่อดังของ

เมืองไทยในวุฒิปริญญำตรี เขำสองคนก็เดินทำงไป
เรียนต่อปริญญำโทอีก 1 ปี ท่ีองั กฤษก่อนจะ
เดินทำงกลับมำทันทีท่ีเรียนจบเพื่อรับสืบทอด
กิจกำรธุรกิจใหญ่จำกผูเ้ ป็ นบิดำต่อทันทีในวัยเพียง
23 ปี เท่ำนัน้ ซึง่ ปฐพีกบั อัคนีเมื่อกลับมำแล้วก็
ติดต่อไปยังพัฒน์และธีร ์ คนที่เขำจองตัวเอำไว้เป็ น
ลูกน้องมำเจอกันที่รำ้ นอำหำรแห่งหนึ่งเพื่อคุยงำน
และตกลงรำยละเอียด
“ไอ้ธีรม์ นั มำช้ำตลอดเลย ไอ้บำ้ นี่!” อัคนีบน่ บำง
มองนำฬิกำที่ขอ้ มือไปด้วย
“หึ! แต่แกนี่มำถึงเร็วไม่เปลี่ยนเลยนะไอ้พฒ
ั น์”
ปฐพีชมพัฒน์
“พอดีวำ่ มันเป็ นนิสยั น่ะครับ” พัฒน์ตอบนิ่งๆ

แต่ในใจก็แอบบ่นลูกน้องของอัคนีไปด้วย แม้วำ่ จะ
ไม่เคยเห็นว่ำหน้ำตำเป็ นยังไง แต่เขำก็ไม่ชอบอยูด่ ี
คนที่มำไม่ตรงเวลำแบบนี ้
“ลูกน้องมึงดีน่ีไอ้ดิน ของกูน่ีตอ้ งให้ดำ่ ” อัคนีชม

ก่อนจะบ่นธีรไ์ ปด้วย
“ก็มนั กำลังจะเรียนจบไม่ใช่หรือวะ คงจะติดสอบ
ติดอะไรอยูก่ ็ได้” ปฐพีบอก
“เออว่ะ กูก็ลืมไป”
“มำแล้วครับ มำแล้ว!”
ยังไม่ทนั ขำดคำ เสียงของธีรก์ ็ดงั มำก่อนที่ตวั จะ

ตำมมำ คนที่ตวั เล็กกว่ำชำวบ้ำนอย่ำงธีรม์ องหน้ำ
เจ้ำนำยตัวเองก่อนจะหันไปไหว้คนที่เหลือ และเมื่อ
นั่งลงที่เก้ำอี ้ ก็ตอ้ งสบสำยตำเข้ำกับดวงตำคม
ของพัฒน์ท่ีน่งั ฝั่งตรงข้ำมกับตน
“ขอโทษครับเจ้ำนำย” เอ่ยออกมำเล็กน้อย
“เออๆ กูไม่วำ่ ” อัคนีพดู อย่ำงไม่ใส่ใจเพรำะเห็น

ว่ำธีรม์ ำทัง้ ชุดนักศึกษำ
“ขอโทษนะครับคุณดิน” หันไปบอกอีกคน
“อืม ไม่เป็ นไร”
“เอำล่ะ ที่พวกฉันเรียกพวกแกมำวันนี ้ ก็เพรำะ

อยำกจะให้ไอ้ธีรร์ ูจ้ กั กับไอ้พฒ
ั น์มนั เพรำะพวกแก
คงจะได้รว่ มงำนกันบ่อยๆ แม้วำ่ จะอยูก่ นั คนละ
บริษัทก็ตำม” อัคนีพดู ขึน้
“และวันนีก้ ็มีงำนที่พอ่ ของพวกฉันจัดให้เพื่อให้เรำ

สืบทอดตำแหน่ง พวกแกจะต้องไปด้วย ไอ้พฒ ั น์แก
เป็ นผูถ้ ือหุน้ อยูแ่ ล้ว อยำกจะทำงำนกับฉันอีกหรือ
วะ” ปฐพีหนั ไปถำมพัฒน์ท่ียงั คงมีสีหน้ำเรียบเฉย
“ครับ”
“ก็ดี! ฉันชอบแกก็ตรงนีแ้ หละ” ปฐพีพยักหน้ำยิม้ ๆ

“ส่วนแกนะไอ้ธีร ์ อีกอำทิตย์เดียวก็เรียนจบแล้วใช่
หรือเปล่ำวะ” อัคนีถำม
“ครับเจ้ำนำย”
“ก็ดี ถ้ำงัน้ เอำอย่ำงนี ้ ไอ้พฒ

ั น์มนั คงจะทำงำน
เป็ นอยูแ่ ล้วใช่ไหม” อัคนีหนั ไปถำมพัฒน์
“ครับ ผมเคยช่วยพี่ทำงำนอยู่ท่ีบริษัทตัวเอง”
“แต่ไอ้ธีรไ์ ม่เป็ นเหีย้ อะไรเลย หลังสอบเสร็จ ให้

เวลำแก 1 เดือนไปเรียนรูง้ ำนจำกไอ้พฒ ั น์ท่ีบริษัท
ไอ้ดินซะ แต่ระหว่ำงฝึ กแกก็ตอ้ งมำประเมินกับฉัน
ทุกอำทิตย์ เพื่อบอกว่ำแกเหมำะสมที่จะทำงำนกับ
ฉันหรือเปล่ำ”
“อ้ำว? ไหงเป็ นแบบนีล้ ะ่ ครับเจ้ำนำย” ธีรถ์ ำมอย่ำง

ไม่เข้ำใจ
จะให้เขำไปเรียนรูง้ ำนกับไอ้หน้ำโหดนี่นะ เรื่องดิ!!
“หรือไม่อยำกได้งำน”
“ทำก็ได้ครับ” ยอมอย่ำงจำใจ
“ดี...งัน้ ไอ้ดิน กูฝำกด้วยนะมึง” หันไปพูดกับปฐพี
ทันที ซึง่ อีกคนก็พยักหน้ำรับ
ฝำกฝังเรำซะเรียบร้อยเลย
ธีรเ์ องก็มองหน้ำพัฒน์เล็กน้อย แต่สิ่งที่ได้รบั

กลับมำก็คือรอยยิม้ ที่แสยะส่งมำให้อย่ำงเยำะเย้ย
ดูถกู จนธีรโ์ กรธขึน้ หน้ำ กำหมัดแน่นอย่ำงอดทน
“ทำหน้ำอะไรแบบนัน้ วะไอ้ธีร”์ อัคนีถำม
“คุณเพลิง ให้ผมไปเรียนงำนกับคนอื่นได้หรือเปล่ำ”
ถำมอย่ำงเว้ำวอน
“ทำไม”
“ผมว่ำผมไม่คอ่ ยถูกกับมัน” ตอบแต่สำยตำสบเข้ำ

กับดวงตำคมแบบประกำศสงครำม
“ไอ้น่ีหำเรื่องอีกแล้ว มันอำยุมำกกว่ำแกอีกนะไอ้ธีร ์
แล้วมันเองก็เป็ นงำน เพรำะมันก็เคยเป็ นรอง
ประธำนของบริษัทของพี่มนั ฉะนัน้ เรียนกับไอ้พฒั น์
น่ะถูกแล้ว” อัคนีส่งั
“ชิ! ไม่สบอำรมณ์เลยว่ะ” แอบสบถน้อยๆ

“ทำไม? มึงกลัวกูหรือไง” เสียงทุม้ ต่ำที่ไม่คอ่ ยพูด
ถำมขึน้ ด้วยนำ้ เสียงท้ำทำย จนธีรห์ นั ไปมองด้วย
สำยตำแข็งกร้ำว
“กูไม่ได้กลัวมึง!” ตอบเสียงแข็ง
“ถ้ำงัน้ มึงก็คงไม่ปฏิเสธสินะ ถ้ำผ่ำนกำรเรียนกับกู

ได้ ถือว่ำมึงเก่ง เพรำะกูคอ่ นข้ำงโหด” บอกออกมำ
ตำมควำมเป็ นจริงที่ตวั เองเป็ น
แต่ธีรค์ ิดว่ำมันเป็ นเพียงแค่คำขู่
“ได้!!”
“แต่กวู ำ่ นำ้ หน้ำอย่ำงมึงคงไม่ได้เรื่อง”
“ไอ้พฒ
ั น์มงึ !!”
“ทำไมวะ จะทำอะไรกูได้!” พัฒน์ยงั ไม่หยุดท้ำทำย
ธีรท์ ่ีพยำยำมควบคุมอำรมณ์ของตัวเองถึงกับสั่น
ด้วยควำมโกรธ ก่อนที่จะถำมไปอย่ำงโมโห
“แล้วถ้ำกูทำได้ละ่ มึงจะให้อะไรกู!!”
“ตำมที่มงึ ต้องกำร”
“เออ!! จำไว้นะมึง”
“หึ!!!”
เอำล่ะสิ...งำนนี ้ ใครจะแพ้ ใครจะชนะกันล่ะ

ตอนที่ 1
PLEUNG Real Estate
ตึกสูงตระหง่ำนเสียดฟ้ำในย่ำนธุรกิจของประเทศ
ไทย บริษัทในเครือของอภิหชัยบดินทร์ท่ีอคั นีดแู ล
อยูเ่ ป็ นบริษัทอสังหำริมทรัพย์รำยใหญ่ของประเทศ
ร่ำงสูงผอมโปร่งเดินเข้ำไปในตัวบริษัทพร้อมๆ กับผู้
เป็ นนำย มองไปรอบๆ อย่ำงสนอกสนใจ เพรำะตน
ไม่เคยเข้ำมำเหยียบบริษัทใหญ่ๆ แบบนี ้ แต่น่ีเขำ
ต้องมำทำงำนที่น่ี
แค่คิดก็เท่หแ์ ล้ว…
“อย่ำมัวแต่มองสิวะไอ้ธีร”์ อัคนีหนั มำสั่ง
“ครับๆ” ธีรเ์ ดินตัวตรงตำมเจ้ำนำยไป มองผูค้ นที่

ไหว้เขำสองคนด้วยควำมไม่เคยชิน... แม้วำ่ หลำยๆ
คนอำจจะรูแ้ ล้วว่ำธีรเ์ ข้ำมำเป็ นส่วนหนึ่งในบริษัท
ใหญ่แห่งนีใ้ นตำแหน่งอะไร เพรำะในวันงำนเลีย้ ง
ฉลองประธำนบริษัทคนใหม่ ธีรเ์ องก็ถกู แนะนำตัว
ในที่นนั้ ด้วย
ไม่แปลกอะไรเลยที่พนักงำนในบริษัทจะเคำรพเขำ
ไม่ตำ่ งจำกผูเ้ ป็ นนำย
“วันนีแ้ กก็ยงั ไม่รูห้ รอกว่ำจะต้องทำอะไรบ้ำง ฉะนัน้
เพื่อให้แกคุน้ ชินกับที่น่ี ครูของแกจะมำสอนถึงนี่
เลย” อัคนีบอกขณะยืนคูก่ นั อยูใ่ นลิฟต์
“อย่ำบอกนะว่ำ...” ธีรถ์ ำมเสียงเบำ
“เออ...ไอ้พฒ
ั น์มนั มำสอนแกถึงที่น่ี”
“เจ้ำนำย! ทำแบบนีไ้ ด้ไงอ่ะ ไหนบอกว่ำวันนีใ้ ห้ผม

มำดูงำนที่น่ีก่อนไง แล้วค่อยให้ผมไปเรียนกับมัน
พรุง่ นีท้ ่ี DINZ ไงวะ” เถียงออกมำ
มีลกู น้องคนไหนบ้ำงที่กล้ำเถียงเจ้ำนำยอย่ำงเขำ
อัคนีไม่ได้สนใจตรงนี ้ กลับกันแล้ว เขำชอบด้วยซำ้
ที่ลกู น้องที่เขำเลือกเป็ นตัวของตัวเองขนำดนี ้ ไม่
ต้องประจบประแจงอะไร
แบบนีก้ ็อยูก่ นั นำนหน่อย...
“ก็ฉนั เปลี่ยนใจ” ตอบด้วยสีหน้ำกวนๆ
“อะไรวะ! นี่กตู อ้ งเจอหน้ำมันตัง้ แต่วนั แรกที่ทำงำน

เลยหรือไง ซวยไปทัง้ ชำติแน่ๆ” พึมพำเบำๆ อย่ำง
เซ็งๆ
“อย่ำบ่นมำกนะแก จะได้เป็ นงำนไวๆ ไม่ดีหรือไง”
ตึง๊ !
ลิฟต์มำถึงชัน้ บนสุดก่อนที่อคั นีจะเดินนำออกมำ

ตำมด้วยธีรท์ ่ีแทบจะวิ่งตำม เพรำะมัวใจลอยอยู่
“แต่คณ
ุ เพลิงน่ำจะให้คนอื่นสอนผมนะครับ อย่ำง
เลขำของคุณอิสระอะไรอย่ำงนี”้ ร่ำงโปร่งเดินตำม
แล้วพูดบอกอย่ำงไม่ยอมแพ้
ให้ทำงำนกับคนที่เกลียดขีห้ น้ำมันตัง้ แต่เจอหน้ำนี่

ไม่ชอบใจเลยแฮะ
ุ ศักดิเ์ ขำพักไป เกษียณแล้วยังจะไปรบกวน
“ให้คณ
แกอีกหรือไง” อัคนีให้เหตุผลด้วยสีหน้ำที่เริม่ จะ
รำคำญลูกน้องของตน
“โธ่!!”
“เออน่ำ...ถ้ำมันเอำมึงถึงตำย ค่อยมำเอำค่ำทำศพ
กับกูก็แล้วกัน” อัคนีลืมตัวพูดกูมงึ ออกมำ
“เจ้ำนำยพูดไม่เพรำะ”
“เออๆ ขอโทษ! ไอ้ห่ำนี่ กูน่ีคิดผิดหรือคิดถูกที่เอำ
มันมำเป็ นลูกน้องวะ!” อัคนีบน่ กับตัวเองเบำๆ
“แหมเจ้ำนำยก็ เค้ำล้อเล่น!” ธีรร์ บี แกล้งประจบจน

ผูเ้ ป็ นนำยหมั่นไส้ยกเท้ำเตรียมจะถีบ แต่เขำก็หลบ
ได้ก่อนแต่ในจังหวะที่หลบนี่แหละ ดันไปชนเข้ำกับ
อะไรบำงอย่ำง
ปึ ก!!
“โอ้ย!!”
“ทำเป็ นเล่นไปได้” เสียงดุๆ ดังขึน้ ที่ดำ้ นหลัง ธีรห์ นั
ไปมองก็เบิกตำกว้ำงอย่ำงตกใจที่รูว้ ำ่ อะไร
บำงอย่ำงที่เขำชนน่ะคืออะไร
ที่แท้ก็ไอ้หน้ำโหดนี่เอง
“มึง!” ชีห้ น้ำอีกคนทันที
“ทำไม ตกใจ?” ถำมอย่ำงกวนๆ โดยที่หน้ำก็ยงั นิ่งๆ

ตำมเคย จนธีรห์ มั่นไส้ อยำกจะต่อยสักหมัดสอง
หมัด
“ตกใจบ้ำบออะไร ทำไมกูตอ้ งตกใจมึงด้วย” ธีร ์
เถียง
อัคนีมองแล้วส่ำยหน้ำอย่ำงระอำ คิดในใจ...หวังว่ำ
พวกมึงจะได้กนั เองนะเว้ย! เกลียดอะไรก็ได้อย่ำง
นัน้ ล่ะวะ พวกมึงนี่เข้ำข่ำย...
“ฉันไปก่อนนะไอ้ธีร”์ อัคนีบอก
“อ้ำว? ทำไมไม่ตอบวะไอ้พฒ ั น์ กลัวหรือไง” แต่

เหมือนว่ำลูกน้องจะไม่สนใจตัวเองเสียแล้ว อัคนี
เลยได้แต่สำ่ ยหน้ำไปมำ แล้วหันไปพยักหน้ำ
กับพัฒน์แทนก่อนจะเดินเข้ำห้องทำงำนไป ซึง่ ร่ำง
สูงก็โค้งน้อยๆ เพื่อรับคำสั่งที่มองหน้ำก็รูแ้ ล้วว่ำมัน
หมำยควำมว่ำยังไง
“มึงนี่เหมือนหมำบ้ำเลยว่ะ” พัฒน์พดู ขึน้ พลำง

สบตำคนที่มีควำมสูงไล่เลียกันไปด้วย
ดวงตำกลมโตของธีรว์ บู ไหวเล็กน้อยที่เห็นสำวตำ
คมดุของคนตรงหน้ำแบบชัดๆ เพรำะวันก่อนมันทำ
ผมปิ ดหน้ำปิ ดตำจนมองไม่เห็นควำมเป็ นคน
“นี่มงึ ว่ำกูเหรอ!” ขึน้ เสียงใส่
“แล้วตรงนีม้ ีใครบ้ำงล่ะวะ”
พัฒน์เองก็เริม่ มีนำ้ โห เอำจริงๆ เขำก็ไม่ชอบคน
ตรงหน้ำตัง้ แต่แรกที่เจอแล้วล่ะ เพรำะเป็ นถึง
ลูกน้องคนสนิทของอัคนี แต่มำตำมนัดไม่ตรงเวลำ
ฉะนัน้ ธีรเ์ ป็ นบุคคลที่ติดลบในอุดมคติของพัฒน์อยู่
มำกโข พอต้องมำสอนงำนมันอีก เลยได้แต่โมโหใน
ใจ ไม่กล้ำเปิ ดเผยออกมำ
ได้แกล้งมันก็คงจะสะใจพิลกึ
“เฮอะ!!” เดินหนีไปอย่ำงรำคำญ มองไปรอบๆ ก็

เพิ่งนึกขึน้ ได้วำ่ เจ้ำนำยหำย เลยรีบเดินไปหำ แต่ยงั
เดินได้ไม่ถึงไหน ก็ถกู คนขำยำวกว่ำนิดๆ เดินมำตัด
หน้ำด้วยควำมเร็ว ซึง่ ธีรก์ ็เท้ำเอวหำเรื่องทันที
“อะไรของมึงวะ!”
“จะไปไหน” กอดอกถำมนิ่งๆ
“หำคุณเพลิง”
“ไม่ตอ้ ง! คุณเพลิงสั่งให้กแู นะนำงำนต่ำงๆ ให้มงึ ใน

วันนี”้ ร่ำงสูงบอก ซึง่ ธีรก์ ็หนั ไปสบถด้ำนข้ำง อย่ำง
เซ็งๆ
“ยังไงพรุง่ นีก้ กู ็ไปเรียนรูจ้ ำกมึงแล้วนี่ วันนีก้ ็ให้กไู ด้
เรียนรูเ้ องเถอะ”
“มึงรูอ้ ะไรไหม ว่ำข้อแรกที่ควรจะทำเมื่อเป็ นลูกน้อง

ของคุณเพลิงคืออะไร” พัฒน์ถำมด้วยสีหน้ำนิ่งๆ
“กูรูด้ ี!” นี่ก็เถียงกลับอย่ำงไม่ยอมแพ้
“งัน้ มึงก็บอกมำว่ำอะไร” พัฒน์ไล่ตอ้ นคำพูดของ

อีกคนต่อทันที
“ก็...แล้วทำไมกูตอ้ งตอบมึงวะ! เรื่องของคุณเพลิง

กูซง่ึ เป็ นลูกน้องต้องรูด้ ีกว่ำป่ ะ มึงอย่ำทำเป็ นรูด้ ีไป
กว่ำกู!” ธีรเ์ องที่อำ้ อึง้ ในตอนแรกก็ตอบกลับออกมำ
อย่ำงไม่ยอม
ก็จริงอยูท่ ่ีธีรเ์ ป็ นลูกน้องของอัคนี แต่พฒ

ั น์เองก็รูจ้ กั
อัคนีดีเช่นกันเพรำะทัง้ เขำ ปฐพี และอัคนีอำยุ
เท่ำกัน รุน่ รำวครำวเดียวกัน
ตอนที่ปฐพีกบั อัคนีไปเรียนต่อปริญญำโทที่
ต่ำงประเทศเขำก็ไปเรียนด้วยกัน เลยเป็ นทัง้ เพื่อน
เป็ นทัง้ เจ้ำนำยและลูกน้องกัน
ธีรไ์ ม่รูห้ รอก ว่ำสองพี่นอ้ งนิสยั เหมือนกันแค่ไหน
จะต่ำงกันตรงที่คนหนึ่งอำรมณ์เย็น อีกคนก็
อำรมณ์รอ้ นเท่ำนัน้
“หึ! กูก็จะคิดไปเองว่ำที่มงึ ไม่ตอบเพรำะว่ำมึงไม่รู ้

อันดับแรกที่กอู ยำกจะให้มงึ รู ้ กำรเป็ นลูกน้องต้อง
เชื่อฟั งเจ้ำนำย ถ้ำมึงมีขอ้ นี ้ มึงก็ตอ้ งฟั งกู!” สิน้
คำพูดพัฒน์ก็เดินนำอีกคนไปยังลิฟต์ทนั ที ซึง่ ธีรก์ ็
ได้เข่นเขีย้ วในใจแล้วเดินตำมร่ำงสูงไปอย่ำงช่วย
ไม่ได้
เอำวะ! ยังไงแม่งก็ทำอะไรไม่ได้
“มึงจะพำกูไปไหน” ธีรถ์ ำมเมื่อเข้ำมำในลิฟต์อีก
ครัง้ มองชัน้ ที่พฒ
ั น์กดก็ตอ้ งเลิกคิว้ อย่ำงแปลกใจ
ไม่ถำมต่ออะไรทัง้ นัน้ เพรำะแค่คำถำมแรกมันยัง
ไม่ตอบ
กูคงไม่ถำมคำถำมที่สองให้เมื่อยหรอก...เถียงกัน
เปล่ำๆ
เอำจริงๆ แล้วธีรเ์ องก็ไม่ได้มีเรื่องบำดหมำง

กับพัฒน์หรอก วันที่เจอกันครัง้ นัน้ ก็เป็ นครัง้ แรก แต่
แค่เขำไม่ชอบหน้ำมันก็เท่ำนัน้ เอง คนบ้ำอะไรขีเ้ ก๊ก
เป็ นบ้ำ
หน้ำก็น่ิง...ใครพูดอะไรก็ฟังเงียบๆ กับท่ำทำงชอบ
กอดอกนั่น มันรำคำญลูกตำว่ะ!
เข้ำใจอำรมณ์คนที่เจอหน้ำใครครัง้ แรกแล้วเกลียด
ป่ ะ? อำรมณ์น่นั แหละ ของเขำล่ะ!!
…
ตึง๊ !!
ลิฟต์หยุดที่ชนั้ หนึ่ง ซึง่ พัฒน์ก็เดินนำคนแรก ไปยัง

ส่วนต่ำงๆ ที่อยูภ่ ำยในตึกสูงแห่งนี ้
“พำกูมำที่น่ีทำไม?”
“มึงจะต้องทำควำมรูจ้ กั คนทัง้ ตึกนี ้ โดยเริม่ ตัง้ แต่

ชัน้ หนึ่งจนถึงชัน้ สูงสุด แนะนำตัวเองกับพนักงำน
ทุกคน แล้วกูจะนั่งดื่มกำแฟรอข้ำงล่ำงนีแ้ หละ อ้อ!
มึงอย่ำคิดโกง ไม่ทำ เพรำะหลังจำกที่มงึ บอกว่ำ
เสร็จแล้ว กูจะเช็คจำกกล้องวงจรปิ ด” พัฒน์พดู
บอก
“ไอ้ห่ำพัฒน์ มึงจะฆ่ำกูหรือไงวะ!!” ธีรโ์ วยวำย
“ทำไม่ได้หรือไง” พัฒน์พดู ด้วยนำ้ เสียงดูถกู ซึง่ คิว้

ข้ำงขวำของธีรก์ ็กระตุกยิกๆ แต่ก็ตอ้ งเก็บอำกำร
เอำไว้ ทัง้ ๆ ที่ในใจอยำกจะซัดหน้ำร่ำงสูงกว่ำเต็ม
แก่ แต่ถำ้ ทำตรงนีม้ ีหวังไม่ดีแน่ๆ พนักงำนเต็ม
บริษัทเลย
“กูทำได้!!”
“ก็ดี! อีกอย่ำงนะ ให้มงึ เดินขึน้ บันไดเอำ ขึน้ ลงชัน้

เดียวประหยัดไฟหน่อย” แต่ดเู หมือนอันนีธ้ ีรไ์ ม่
อยำกจะทนต่อไปแล้ว
“กูตอ้ งขึน้ ทีละชัน้ ก็จริงแต่แม่งมันเยอะนะเว้ย”
“หรือจะให้กบู อกคุณเพลิง”
“ไอ้สตั ว์!!”
“เบำๆ หน่อย ที่น่ีพนักงำนเยอะ” ติออกมำอย่ำง

จริงจัง จนธีรต์ อ้ งหันไปมองรอบๆ ด้วยควำมระวัง
ก่อนจะเห็นพนักงำนบำงคนมองมำที่พวกเขำอย่ำง
กลัวๆ
“แล้วมันเพรำะใครละวะ!” กัดฟั นพูด พร้อมกับมอง

หน้ำคนตัวหน้ำอย่ำงเคียดแค้น
“เพรำะมึงที่ไม่รูจ้ กั ระงับอำรมณ์ไง” พัฒน์บอก
“ก็กเู กลียดมึง!!” ขึน้ เสียงเข้ม จนพัฒน์สบตำเข้ำกับ

อีกคนอย่ำงคนไร้ควำมรูส้ กึ จนธีรร์ ูส้ กึ ขนลุกกับ
สำยตำนัน้ มันเป็ นสำยตำที่น่ำกลัว
เหมือนว่ำมันสำมำรถจะฆ่ำเขำให้ตำยด้วยสำยตำ
นัน้ ได้เลย
“เออ!! กูก็ไม่ตำ่ งกัน” พัฒน์พดู จบก็เดินออกไป

ทันที ทิง้ ให้ธีรย์ ืนกำหมัดแน่นอยูค่ นเดียว ส่วนร่ำง
สูงก็เดินไปนั่งในมุมพักผ่อนของพนักงำน สั่งกำแฟ
มำนั่งดื่มฆ่ำเวลำรอใครอีกคนที่เขำสั่งให้ไปทำ
ตำมที่เขำบอก
ซึง่ กว่ำจะเสร็จคงใช้เวลำหลำยชั่วโมง
...
ร่ำงผอมโปร่งยืนอยูก่ บั ที่สกั พักก็ถอนหำยใจยำวๆ

เพื่อตัง้ สติ แล้วเดินไปทำงด้ำนประชำสัมพันธ์สำว
สวยทันที
“สวัสดีครับ” หนุ่มหล่อทักทำยด้วยรอยยิม้ ขีเ้ ล่น
ทันที
“สวัสดีคะ่ ” ประชำสัมพันธ์สำวทักทำยกลับพร้อม
ด้วยกิรยิ ำที่เอียงอำย จนธีรถ์ ึงกับหัวเรำะในใจ
เพรำะไม่วำ่ ใครก็มีปฏิกิรยิ ำแบบนีก้ บั เขำทัง้ นัน้
“ผมชื่อธีรไนยนะครับ เรียกว่ำธีรก์ ็ได้ ตำแหน่ง

ผูจ้ ดั กำรฝ่ ำยบริหำร แต่ยงั ไม่ได้บรรจุ กำลังฝึ กงำน
อยูค่ รับ” แนะนำตัวเองยิม้ ๆ จนร่ำงบำงตรงหน้ำ
ถึงกับขัดเขินทำอะไรไม่ถกู
“เอ่อค่ะ ฉันรูจ้ กั แล้วค่ะ คนสนิทของบอสสินะคะ”
“อ่อ! เขำเรียกผมกันแบบนีเ้ องหรือ ฮะๆ”
มีใครเคยบอกผูช้ ำยคนนีไ้ หม ว่ำเวลำยิม้ แล้วหัวใจ

หญิงสำวจะละลำย...
“ค่ะ”
“ถ้ำงัน้ ผมขอตัวไปทำควำมรูจ้ กั ฝ่ ำยอื่นๆ ต่อก่อน

นะครับคุณ?”
“พิมพ์คะ่ ”
“โอเคคุณพิมพ์ ผมไปแล้วนะครับ แล้วเจอกัน” ธีร ์
บอกก่อนจะขยิบตำให้ขำ้ งหนึ่งจนประชำสัมพันธ์
สำวถึงกับกำกระโปรงตัวเองแน่นอย่ำงขัดเขิน
ทัง้ หล่อ ทัง้ เป็ นกันเอง อ๊ำย!! เขินจัง
ทัง้ หมดอยูใ่ นสำยตำของพัฒน์ท่ีมองแล้วส่ำยหน้ำ

ไปมำ ก่อนจะดื่มกำแฟและสนใจหนังสือพิมพ์
ตรงหน้ำต่อไป...คนแบบนีม้ นั จะทำงำนได้กนั กี่นำ้
“ไม่คิดจริงจังอะไร แล้วมันจะทำงำนรอดหรือวะ!”
ร่ำงสูงใหญ่พมึ พำเบำๆ
ก็จริงที่เขำไม่คอ่ ยชอบนิสยั ที่ชอบเล่น ไม่จริงจัง
ของธีร ์ แต่เขำกับอีกคนก็รูจ้ กั กันได้ไม่นำน ถ้ำ
นับเป็ นตัวเลขที่รูจ้ กั กัน ครัง้ นีก้ ็เป็ นครัง้ ที่ 5 ครัง้ แรก
วันที่นดั เจอกันครัง้ แรก วันที่สองคือวันเลีย้ งฉลอง
รับตำแหน่งของเจ้ำนำยของพวกเขำ ครัง้ ที่สำมก็คือ
วันที่พวกเขำต้องมำพูดคุยรำยละเอียดกันอีกครัง้
ครัง้ ที่ส่กี ็วนั ที่ยำ้ ยเข้ำไปอยูท่ ่ีคอนโดเดียวกันกับ
ปฐพีและอัคนี และครัง้ ที่หำ้ ก็คือวันนี.้ ..
และทุกครัง้ ก็เถียงและทะเลำะกันแทบเป็ นแทบตำย

(ธีรค์ นเดียว)
“หึ!”
ที่จริงแล้วเขำไม่ชอบตัดสินคนจำกกำรรูจ้ กั เพียง
ไม่ก่ีวนั หรอกนะ...เอำเป็ นว่ำจะขอดูตอ่ ไปก็แล้วกัน
ว่ำหมอนั่นเหมำะสมที่ทำงำนในตรงนีห้ รือเปล่ำ...
“หวังว่ำมึงจะไม่ทำให้คณ
ุ เพลิงผิดหวัง”
“ผมชื่อธีรไนย อมรไพพิจิตรนะครับ เรียกธีรเ์ ฉยๆ ก็

ได้ ขอฝำกเนือ้ ฝำกตัวด้วยนะครับ” ธีรแ์ นะนำ
ตัวเองด้วยนำ้ เสียงที่อ่อนแรงลง กับชัน้ ที่ 20 กว่ำๆ
แล้ว พนักงำนที่น่ีก็เยอะไปนะบำงที
ไหนจะเดินขึน้ บันไดอีก กูอยำกจะเป็ นบ้ำตำย!
แปะๆ
เสียงปรบมือดังขึน้ เพื่อเป็ นกำรต้อนรับตำมลำดับ

ธีรเ์ องก็ยมิ ้ ๆ น้อยๆ ก่อนจะเดินไปทำงบันไดหนีไฟ
เพื่อขึน้ ไปยังชัน้ ต่อไปอย่ำงแสนจะเหน็ดเหนื่อย
“ไอ้พฒั น์ ไอ้เหีย้ ! ไอ้ควำย! อย่ำให้ถึงทีกบู ำ้ งนะมึง”

ก็ได้แต่บน่ ซำ้ ๆ ไปมำแบบนีน้ ่ีแหละ ทำอะไรไม่ได้
อยูแ่ ล้ว เพรำะคนอย่ำงพัฒน์มีเจ้ำนำยเขำคอยคุม้
กะลำหัวอยู่
“ว๊ำกกก...แล้วมันอีกกี่ชนั้ ล่ะวะเนี่ย!” ตะโกนดังลั่น
บันไดหนีไฟอย่ำงหงุดหงิด
สองเท้ำก็เดินขึน้ ไปอย่ำงปลงกับชีวิต ใบหน้ำขำวใส

มีเหงื่อผุดเต็ม แต่ก็ไม่ได้ทำให้เสน่หข์ องธีรล์ ดลง
แม้แต่นอ้ ย กลับกันยังทำให้ผชู้ ำยคนนีด้ เู ซ็กซี่ขนึ ้ อีก
ด้วย
ธีรเ์ ดินแนะนำตัวไปตำมชัน้ ต่ำงๆ เรื่อยๆ จนมำถึง

ชัน้ สุดท้ำยที่เป็ นชัน้ ของอัคนี โดยใช้เวลำในกำรทำ
ตำมคำสั่งพัฒน์ครัง้ นี ้ 3 ชั่วโมงกว่ำๆ ก่อนจะปำด
เหงื่อทิง้ ไป แล้วเดินไปที่ลิฟต์เพื่อกดลงไปยัง
ด้ำนล่ำงหำอีกคนที่น่งั สบำยอยูท่ นั ที
“แอร์ก็เย็นนะ แต่เหงื่อเต็มเลยไอ้ห่ำเอ้ย!”
“กูทำได้แบบนี ้ มึงยังจะมีเรื่องมำด่ำหรือดูถกู กูอยู่

ไหม เฮอะ!”
เมื่อลิฟต์ลงมำถึงชัน้ ล่ำงสุดที่ 3 ชั่วโมงก่อนพัฒน์

บอกว่ำจะรออยูแ่ ถวๆ นี ้ สำยตำของร่ำงโปร่งก็มอง
หำคนหน้ำตำยที่ตวั ใหญ่อย่ำงกับยักษ์ไปรอบๆ
ก่อนจะเจอเจ้ำของร่ำงสูงนั่งอยูใ่ นมุมพักผ่อนหรือที่
เรียกว่ำเป็ นสภำกำแฟของพนักงำนแล้วเดินเข้ำไป
หำทันที
พรึบ่ !
ธีรท์ งิ ้ ตัวนั่งลงฝั่งตรงข้ำมก่อนจะกอดอกมอง
หน้ำพัฒน์อย่ำงหำเรื่อง แต่รำ่ งสูงกลับสนใจไม่ เอำ
แต่อ่ำนนิตยสำรฟุตบอลอยู่ ไม่สนใจกำรมำถึงของ
เขำเลย
“เฮ้ย!” ส่งเสียงเรียกครัง้ ที่หนึ่ง ร่ำงสูงก็ไม่สนใจ
ธีรเ์ องก็คิดในทำงที่ดี แม้วำ่ ตัวเองจะไม่เชื่ออย่ำงนัน้

ก็ตำม ว่ำ...ร่ำงสูงคงตัง้ ใจอ่ำนมำก เลยไม่รูว้ ำ่ เขำ
มำถึงแล้ว เลยสูดลมหำยใจเฮือกหนึ่งก่อนจะขึน้
เสียงเรียกอีกครัง้
“ไอ้พฒ
ั น์!!!”
“อะไร”
ดูมนั ดูมนั ! ยังมีหน้ำมำถำมอีกว่ำอะไร.. แล้วเอำ

หน้ำนิ่งๆ ของมึงออกไปจำกตรงหน้ำกูดว้ ย กูชกั จะ
หงุดหงิดเต็มทีละ!!
“เฮอะ! กูทำเสร็จแล้ว!” บอกผลของภำรกิจไป
พัฒน์พยักหน้ำน้อยๆ อย่ำงไม่บง่ บอกว่ำกำลังคิด

อะไรอยู่ ซึง่ เป็ นกำรยั่วอำรมณ์โมโหของธีรเ์ ป็ น
อย่ำงมำก
“อืม”
“แค่นี?้ ” ถำมเสียงสูง
“เออ!”
“ไอ้บำ้ เอ้ย!!”
ตึง!!!
ตะโกนด่ำพัฒน์เสร็จก็ตบโต๊ะเสียงดังแล้วเดินหนี
ทันที...
“ก็ได้! ในเมื่อไม่สนใจกันแบบนี ้ กูก็ไม่อยูง่ อ้ มึง
หรอก ยังไงแล้วกูก็ไม่ได้อยำกจะให้มงึ สอนงำน
ตัง้ แต่แรกอยูแ่ ล้ว” ร่ำงโปร่งเดินเร็วๆ พร้อมกับบ่น
ไปด้วย
หิวก็หิว ดันมำเจอเหีย้ อะไรแบบนีอ้ ีก
“มึงจะไปไหน” สองเท้ำยำวของพัฒน์สำวเข้ำมำ
ประชิดตัวร่ำงโปร่งได้อย่ำงว่องไว แต่ธีรก์ ็เอำคืน
โดยกำรไม่ตอบบ้ำง จะได้รูส้ กึ ว่ำตอนที่มนั ไม่
ตอบน่ะรูส้ กึ ยังไง
“อย่ำเมินกู” พัฒน์เริม่ ขึน้ เสียงจนธีรแ์ อบยิม้ อย่ำง
สะใจ
“ไอ้ธีร!์ !”
กึก!
ร่ำงโปร่งหยุดเดินทันที เพรำะนี่เป็ นครัง้ แรกที่อีกคน

เรียกชื่อเขำ ถึงมันจะไม่เพรำะเท่ำไหร่ แต่ก็สำมำรถ
สะกดให้เขำหยุดเดินได้
ไม่รูว้ ำ่ เพรำะอะไร ร่ำงกำยมันหยุดเองโดยอัตโนมัติ

“มีอะไรวะ!”
“กูถำม” พูดด้วยนำ้ เสียงเรียบๆ ตำจ้องเขม็งอย่ำง

กับเสือจ้องเหยื่อ แต่คนอย่ำงธีรเ์ คยกลัวอะไรไม่ ก็
มองกลับอย่ำงหำเรื่องไม่แพ้กนั
“แต่กไู ม่อยำกตอบ”
“อย่ำกวน”
“ทีมงึ ยังทำได้เลย”
“เป็ นเด็กหรือไงวะ” พัฒน์ถำม

แต่ช่ำงเป็ นประโยคที่อีกคนไม่ชอบเอำเสียเลย
“มึงสิเด็ก อำยุมำกกว่ำกูปีเดียว ไม่มีสทิ ธิ์บอกว่ำกู

เด็ก” ธีรเ์ ถียงต่อเสียงแข็ง
“หึ! เด็ก”
พอร่ำงสูงรูว้ ำ่ คำว่ำ ‘เด็ก’ ยั่วอำรมณ์โกรธคน

ตรงหน้ำได้เป็ นอย่ำงดีเลยพูดใหญ่ เขำล่ะชอบที่
ต้องเห็นคนหงุดหงิดงุ่นง่ำนอย่ำงทำอะไรไม่ได้แบบ
นีจ้ ริงๆ
“ไอ้พฒ
ั น์ หุบปำกเน่ำๆ ของมึงเดี๋ยวนี”้ ธีรเ์ ริม่ ขึน้
เสียงข่ม แต่ก็รูว้ ำ่ ข่มยังไงก็ขม่ ไม่ได้
“เด็ก”
“ไอ้สตั ว์เอ้ย!” สิน้ เสียงด่ำที่หยำบคำย มือที่กำแน่น

ของธีรก์ ็ประเคนไปที่ใบหน้ำหล่อของพัฒน์ทนั ที
พนักงำนแถวนัน้ พำกันแตกตื่นและวิ่งหนีแทบจะไม่
ทัน เพรำะกลัวว่ำตัวเองจะโดนลูกหลงไปด้วย
ใบหน้ำคมคำยหันไปตำมแรงของหมัด แม้ไม่ถึงกับ
แตก แต่ก็ทำให้หน้ำชำได้เหมือนกัน
“ชิ!” สบถเบำๆ ก่อนจะใช้หลังมือเช็ดปำก มองคนที่
ต่อยตนด้วยดวงตำแข็งกร้ำว
ไอ้คนอำรมณ์รอ้ นเอ้ย! เจ้ำนำยก็รอ้ นพอแล้ว

ลูกน้องก็มีนิสยั ไม่ตำ่ งจำกเจ้ำนำย แล้วแบบนีม้ นั
จะรอดหรือจะร่วง...พัฒน์คิดในใจอย่ำงหงุดหงิด
ไม่สบอำรมณ์ แต่เขำเป็ นคนใจเย็นพอที่จะบุม่ บ่ำม
คนแบบนีต้ อ้ งค่อยๆ ดัด
“กูบอกแล้วว่ำอย่ำทำให้กโู มโห ช่วยไม่ได้” ร่ำงโปร่ง

พูดแบบไม่สะทกสะท้ำนลับกันยังรูส้ กึ สะใจอีกด้วย
ที่ได้ตอ่ ยหน้ำหล่อไปหนึ่งหมัด
สองเท้ำเตรียมเดินหนี แต่รำ่ งใหญ่ไม่ยอมให้ทำ
แบบนัน้ จัดกำรใช้มือที่ใหญ่กว่ำของตัวเองจับเข้ำที่
ข้อมือแล้วออกแรงดึงให้เดินตำมตนไปที่ลิฟต์
สำหรับขึน้ ไปชัน้ บนสุด ร่ำงโปร่งพยำยำมขืนแรง
เต็มที่ หำกก็ไม่เป็ นผลเลยต้องเข้ำไปอยูใ่ นลิฟต์ตวั
เดียวกันอย่ำงช่วยไม่ได้
“มึงจะพำกูไปไหน” ธีรห์ นั ไปถำม
“ทำไม กลัว?” ถำมออกมำ แต่ตำไม่มองอีกคนเลย
“กูไม่กลัวคนอย่ำงมึงหรอก”
“ก็ดี!”
ร่ำงสูงกว่ำพูดเพียงสัน้ ๆ ก่อนที่ทงั้ ลิฟต์จะตกอยูใ่ น

ควำมเงียบ ธีรเ์ องก็คิดป้องกันตัวเองอย่ำงเต็มที่
เพรำะไม่มีทำงรูไ้ ด้เลยว่ำไอ้น่ิงๆ ข้ำงๆ คิดจะทำ
อะไรตัวเองหรือเปล่ำ
หรือมันจะฆ่ำกูหมกลิฟต์
“กูไม่ฆ่ำมึงหรอก” พูดออกมำนิ่งๆ จนอีกคนหันไป

มองทันทีดว้ ยควำมตกใจ
มันรูไ้ ด้ยงั ไงว่ำเขำคิดอะไรอยู!่
“ทำอย่ำงอื่น สนุกกว่ำเยอะ”
ธีรเ์ พิ่งจะเคยเห็นสีหน้ำที่แสนเจ้ำเล่หบ์ วกกับควำม

น่ำกลัวของพัฒน์ก็ตอนนีแ้ หละ ถึงแม้วำ่ ร่ำงสูงจะ
แผ่รงั สีท่ีดนู ่ำกลัวแค่ไหน ตรำบใดที่รำ่ งโปร่งบำงยัง
ไม่รูจ้ กั นิสยั ที่แท้จริงของพัฒน์
ก็ไม่เห็นจะต้องกลัว!
“มึงจะทำอะไรกู” ถำมอย่ำงระแวง
“ทำไม เกิดกลัว?” ยกยิม้ มุมปำกด้วยควำมสมเพช
จนธีรเ์ ริม่ จะหงุดหงิดขึน้ มำอีกครัง้
จะมีสกั ครัง้ ไหมที่ไอ้บำ้ นี่มนั จะไม่ทำให้เขำโมโห!!
“กูจะไปกลัวมึงทำไมวะไอ้พฒ ั น์ อย่ำงมึงนอกจำก
หน้ำนิ่งๆ แล้วมีอะไรให้กกู ลัววะ มำดิ! จะทำอะไรก็
เชิญ กูพร้อมสูเ้ สมอล่ะวะ” ธีรต์ อบกลับอย่ำงไม่
กลัว ทัง้ ที่ในใจก็หวั่น
แม้วำ่ จะผูช้ ำยเหมือนกัน แต่เท่ำที่มนั ลำกเขำเข้ำ

ลิฟต์มำเมื่อกีก้ ็บอกให้รูไ้ ด้แล้วว่ำ มันแรกเยอะกว่ำ
หลำยเท่ำ... แต่ช่ำงเถอะ ไอ้ธีรค์ นนีส้ ตู้ ำย
พัฒน์เดินนำออกจำกลิฟต์ไปด้ำนหน้ำอย่ำงคงที่ ธีร ์
ที่หยุดหน้ำลิฟต์ลงั เลว่ำจะเอำยังไง จะเดินตำมมัน
ไป หรือว่ำเดินหนีไปทำงอื่น
“แต่เดี๋ยวมันก็วำ่ เรำป๊ อด ฮึ่ย! เอำก็เอำวะ” สองเท้ำ

ก็กำ้ วตำมร่ำงสูงของพัฒน์ไปเมื่อบ่นพึมพำกับ
ตัวเองเสร็จ
เขำเห็นว่ำพัฒน์กำลังคุยอะไรบำงอย่ำงกับเลขำ
สำวหน้ำห้องของอัคนี ซึง่ เมื่อธีรเ์ ดินไปถึงสองคน
นัน้ ก็คยุ เสร็จแล้ว พัฒน์ก็พยักหน้ำน้อยๆ เป็ นกำร
บอกว่ำให้ตำมเขำเข้ำไปในห้องทำงำนของอัคนี
ทันที
“มึงพำกูมำหำคุณเพลิงหรือวะ?” ถำมคนที่เดินนำ
เบำๆ
“ก็อย่ำงที่เห็น”
“มึงคิดจะฟ้องล่ะสิ”
“หึ! กูไม่ใช่คนอย่ำงนัน้ ”
แล้วมึงเป็ นคนแบบไหนล่ะครับ ไอ้ห่ำ!

“ว่ำไงไอ้พฒ
ั น์ มันเป็ นยังไงบ้ำง” อัคนีถำมทันทีท่ี
เห็นพัฒน์กบั ธีร ์
“ผมไม่รูค้ วรต้องตอบแบบไหน” พัฒน์บอกเรียบๆ

จนอัคนียกยิม้ ออกมำ
เขำรูว้ ำ่ พัฒน์ไม่ได้เป็ นคนขีเ้ กรงใจอะไรนักหรอก

เพรำะตอนที่เรียนด้วยกันก็รูจ้ กั กันหมดไส้หมดพุง
แล้ว ตอนนีพ้ ฒ ั น์คงอยำกจะให้ธีรเ์ ป็ นคนตอบเอง
มำกกว่ำ
“ว่ำไงไอ้ธีร ์ 3 ชั่วโมงที่ผ่ำนมำทำอะไรไปบ้ำง” หัน
ไปถำมลูกน้องที่ยืนหน้ำมุย่ อยู่ขำ้ งๆ อีกคน
“ก็ทำอะไรล่ะครับเจ้ำนำย มันให้ผมเดินขึน้ บันได

ตัง้ แต่ชนั้ หนึ่งเพื่อแนะนำตัวเองให้คนทัง้ บริษัทรูจ้ กั ”
ตอบไปอย่ำงไม่สบอำรมณ์นกั
“ก็ดี ฉะนัน้ จำกนีไ้ ปก็ของจริงแล้ว แกคงจะได้พกั

น้อยหน่อยนะไอ้ธีร ์ เพรำะมีเวลำแค่เดือนเดียว
เท่ำนัน้ ถ้ำทำไม่ได้ ฉันคงต้องหำคนใหม่วะ่ ” อัคนี
บอกจริงจัง
ที่จริงก็แค่ขใู่ ห้ลกู น้องกระตือรือร้นเท่ำนัน้ เอง

ธีรเ์ หมำะสมที่จะเป็ นลูกน้องคนสนิทของเขำอยูแ่ ล้ว
เพรำะฉะนัน้ เขำก็ตอ้ งทำทุกอย่ำงเพื่อที่จะให้
ลูกน้องของตนสมบูรณ์แบบที่สดุ
“อะไรก็ได้ทงั้ นัน้ แหละครับ แต่ช่วยบอกมันให้

หน่อยว่ำให้ลดกำรกวนประสำรทผมเสียที มันน่ำ
หงุดหงิด” ธีรข์ อ
“มันทำอะไรแกวะไอ้ธีร ์ ฉันก็เห็นมันอยูเ่ งียบๆ นิ่งๆ

ของมัน คนที่หำเรื่องมันนี่คือแกตลอดเลยนะ” อัคนี
บอกลูกน้องตัวเองไป จนธีรน์ ่ิงไปด้วยควำมเจ็บใจ
นี่ขนำดเจ้ำนำยยังไม่เข้ำข้ำง แล้วใครจะช่วยเขำได้
ท่ำไม่ช่วยเหลือตัวเองเนี่ย
“ก็หน้ำแบบนัน้ แหละครับที่ทำให้ผมหงุดหงิด มัน

ชอบมองแบบดูถกู นี่”
“กูทำตอนไหน” ถำมอย่ำงสงสัย
ก็จริงอยูท่ ่ีเขำทำหน้ำนิ่งๆ ไร้อำรมณ์ตลอด แต่ก็ใช่

ว่ำจะเป็ นคนชอบดูถกู คนอื่นนะ มันคงจะมั่วหรือ
เข้ำใจผิดอยู่แน่ๆ
“มึงทำตลอดนั่นแหละ” หันมำเถียง
“มันก็หน้ำปกติ แกน่ะอคติมำกเกินไปไอ้ธีร ์ ลดๆ
บ้ำงเถอะ” อัคนีเตือน
“เจ้ำนำยไม่เป็ นผม เจ้ำนำยไม่รูห้ รอก”
“เออๆ กูไม่รูอ้ ะไรทัง้ นัน้ แหละโว้ย! ไปไอ้พฒ

ั น์ พำ
มันไปแผนกบัญชีไป ให้มนั ศึกษำเรื่องบัญชีวนั นี ้
แล้วพรุง่ นีล้ ำกมันไปที่ DINZ พร้อมกับแกเลย น่ำ
รำคำญจริงวุย้ !” อัคนีไล่ออกไปอย่ำงเหลืออด
นี่มนั ยังเห็นกูเป็ นเจ้ำนำยอยูไ่ หม ตอบ!!

“ครับ” ครับคำสัน้ ๆ ส่วนธีรก์ ็มองเจ้ำนำยตัวเอง
อย่ำงเซ็งๆ
“เจ้ำนำย”
“ไม่ตอ้ งเรียก! ไปทำงำนเลย”
“โธ่!!”
“ค่อยคุยกันตอนเย็น ตอนนีฉ้ นั ไม่อยำกจะปวดหัว

กับแกนะเว้ยไอ้ธีร”์
“ก็ได้ครับ... ไปดิมงึ ยืนนิ่งรอให้พอ่ มำตัดริบบิน้ ไง”
ประโยคแรกพูดกับเจ้ำนำย ส่วนประโยคที่สองหัน
มำพูดกับคนข้ำงๆ ที่ทำหน้ำโหดไปแล้ว
“มึงเล่นถึงพ่อกูเลยหรือวะ”
“กูยงั ไม่บอกเลยว่ำพ่อใคร” ลอยหน้ำลอยตำตอบ
“มึงมัน!” ยังไม่ทนั ที่พฒ

ั น์จะเข้ำไปเอำเรื่องกับอีก
คน อัคนีก็ตะโกนลั่นห้องอย่ำงเหลืออด
“ออกไปได้แล้ว!!!”
มองหน้ำกันน้อยๆ ก่อนจะมำขำนรับอย่ำงนอบ
น้อยแล้วพำกันออกไปจำกห้องทำงำนของอัคนี
ทันที ไม่วำยออกมำเถียงกันหน้ำห้องอีก
“เพรำะมึงเห็นไหม คุณเพลิงเลยโมโห” ธีรโ์ ยน

ควำมผิดไปให้อีกคน
“มึงนี่ชอบโยนควำมผิดให้คนอื่นจริงนะ”
“นี่มงึ จะบอกว่ำกูผิดงัน้ หรือวะ!”
“เออ!” สิน้ เสียง พัฒน์ก็เดินหนีทนั ที

“เดี๋ยวดิวะ เคลียร์กนั ก่อน” เดินตำมมำอย่ำงเอำ
เรื่อง
“มึงนี่หมำบ้ำว่ะ ชอบหำเรื่องกูจริงๆ นะมึง อยำกจะ

ลองดีใช่ไหมไอ้ธีร”์ พัฒน์หยุดเดินแล้วหันมำจ้องตำ
อีกคนอย่ำงเอำเรื่อง
เพรำะทนไม่ไหวอีกต่อไปที่อีกคนหำเรื่องเขำแบบนี ้
...
มันจะได้หยุดบ้ำเสียที...ว่ำคนที่คิดมีเรื่องกับคน
อย่ำงพัฒน์ มันไม่เคยตำยดีสกั คน...
แต่จะให้ฆ่ำทิง้ เลยก็ไม่ได้...
ปึ ก!
“โอ๊ย! ไอ้เหีย้ มึงผลักกูขนำดนี ้ มึงไม่กระทืบซำ้ เลย

ล่ะวะ” หลังจำกที่โดนคนตัวใหญ่ผลักตัวร่ำงโปร่ง
เข้ำไปเสำต้นใหญ่ท่ีอยูใ่ กล้ๆ ก่อนจะใช้มือข้ำงหนึ่ง
ยันเสำเหนือศีรษะของธีรเ์ ล็กน้อย ส่วนอีกข้ำงก็บีบ
คำงของอีกคนแน่น โน้มหน้ำเข้ำไปใกล้ใบหน้ำหล่อ
ขำวของธีรจ์ นอีกคนตกใจ
“ม่ะ...มึงจะทำอะไร” ถำมสั่นๆ เพรำะตอนนีเ้ ขำ

โดนขำอีกคนสอดเข้ำมำตรงหว่ำงขำของตัวเอง จน
ทำให้ไม่กล้ำขยับไปไหน เพรำะกลัวว่ำขำอีกคนจะ
โดนจุดสำคัญเข้ำ
“ทำไม หึ!”
“นี่มงึ เป็ น ก่ะ...โอ๊ย!” ยังไม่ทนั ที่จะพูดจบก็ตอ้ งร้อง

ออกมำด้วยควำมเจ็บเมื่อมือแกร่งบีบคำงเขำแรงๆ
จนเจ็บร้ำวไปทั่วกรำม
“อย่ำคิดว่ำกูพิศวำสมึง เพรำะต่อให้กเู ป็ น...กูก็ไม่

แลคนอย่ำงมึง แต่ก็นะ กูไม่ได้เป็ นเกย์อย่ำงที่มงึ คิด
และไม่คิดจะสนผูช้ ำยด้วย
แต่ท่ีกทู ำแบบนี ้ ก็เพื่อให้มงึ กลัว จนไม่กล้ำมีเรื่อง
กับกูอีก เพรำะมึงเองก็คงไม่อยำกถูกกูจบู นักหรอก
ถูกไหมวะ หึ!”
เป็ นครัง้ แรกที่เขำได้ยินพัฒน์พดู ประโยคยำวๆ เป็ น

ครัง้ แรก แต่มนั ช่ำงเป็ นประโยคที่ทำให้รำ่ งโปร่งบำง
ถึงกับใจสั่นด้วยควำมหวำดระแวง
มองตำก็รูแ้ ล้วว่ำมันพูดจริงทำจริงแน่..
“ถ่ะ...ถ้ำมึงไม่เป็ น มึงจะจูบกูทำไมวะ” ถำมกลับไป

พยำยำมที่จะทำตัวอวดดี กลบควำมกลัวเอำไว้
“ใครบอกว่ำกูจะจูบมึง” ธีรส์ ะอึกกับคำถำม
“ก็เมื่อกี.้ ..”
“กูแค่บอกว่ำมึงคงไม่อยำกถูกกูจบู ใช่ไหม ไม่ได้

หมำยควำมว่ำกูจะจูบเสียหน่อย” พัฒน์วำ่ อย่ำง
เป็ นต่อ
“ไอ้!” ธีรด์ ำ่ ไม่ออก แต่ก็ไม่กล้ำขยับตัวเอง เพรำะไม่

รูจ้ ะออกไปท่ำไหนที่จะไม่ให้ขำของมันโดนไอ้น่นั
ของเขำ ผูช้ ำยด้วยกันก็จริง
แต่มนั ก็แปลกๆ ไหม ถ้ำโดนสัมผัสด้วยผูช้ ำยกันเอง

“ทำไม...หึ ถ้ำให้กจู บู มึง กูสจู้ บู หมำข้ำงถนนดีกว่ำ”
สิน้ เสียงของพัฒน์ก็ทำให้ธีรโ์ กรธขึน้ หน้ำ โกรธจน
ใบหูขำวแดงไปหมด มือที่กำแน่นสั่นอย่ำงไม่เคย
เป็ นมำก่อน
ได้...มึงบอกว่ำจูบกับกูแล้วมึงจูบกับหมำข้ำงถนน
ดีกว่ำ
งัน้ ก็ลองดู แล้วมึงอย่ำมำเปลี่ยนใจก็แล้วไอ้พฒ

ั น์!!!
“อึก อืม”
มือเรียวคว้ำคอของอีกคนให้กม้ ลงมำประกบจูบกับ
ตัวเองทันที พัฒน์เบิกตำกว้ำงอย่ำงตกใจ แต่ก็รูส้ กึ
แปลกๆ เหมือนกันกับจูบนี ้
ลิน้ เล็กสอดแทรกเข้ำมำในโพรงปำกของเขำอย่ำง
ต้องกำรประกำศศักดำว่ำตัวเองน่ะเจ๋งกว่ำ
ยอมรับว่ำธีรม์ นั ก็จบู เก่ง แต่แบบนีย้ งั ไม่ถึงขัน้ ...
พัฒน์ไม่คิดว่ำชำยแท้อย่ำงเขำจะต้องมำเสียจูบกับ
ผูช้ ำยอย่ำงธีร ์ มองหน้ำคนจูบที่หลับตำปี๋ อย่ำง
เหมือนรังเกียจที่จะจูบเขำ จนต้องแอบยิม้ ในใจ
ก่อนที่ตวั เองจะเปลี่ยนมำเป็ นฝ่ ำยต้อนอีกคนและ
นำเกมส์บำ้ ง
ให้ธีรร์ ูว้ ำ่ จูบที่แท้จริงมันเป็ นยังไง ไม่ใช่ทำ

สะเปะสะปะไร้อำรมณ์และศิลปะแบบนี ้ เก่งน่ะมัน
ก็อีกเรื่อง แต่ไร้อำรมณ์น่ีก็อีกเรื่องเช่นกัน
จูบกูเองแท้ๆ แต่ทำเหมือนถูกบังคับจูบ
ธีรท์ ่ีเริ่มรูส้ กึ จะแพ้ทำงก็ใช้แรงทัง้ หมดผลักอีกคน

ออกไป ใบหน้ำขำวใสแดงซ่ำนอย่ำงอำยๆ เช็ดปำก
ตัวเองอย่ำงนึกรังเกียจ ส่วนคนที่ถกู ผลักออกไปก็
ยกยิม้ มุมปำกพลำงกอดอกมองอีกฝ่ ำยอย่ำงนึก
สนุก
บำงที...จูบกับผูช้ ำยก็ไม่ได้เลวร้ำย
แม้วำ่ เขำจะไม่ได้นิยมหรือมีรสนิยมผูช้ ำยด้วยกัน
และไม่คิดที่จะสนใจด้วย เพรำะเขำก็คิดว่ำมันเป็ น
เรื่องที่น่ำรังเกียจ แต่กบั คนตรงหน้ำเมื่อกี ้ กลับรูส้ กึ
สนุกแปลกๆ อำจจะเป็ นเพรำะปฏิกิรยิ ำนั่นก็ได้
ใบหน้ำที่แดงซ่ำนบ่งบอกว่ำอำยและโกรธพร้อมๆ
กัน ทัง้ ๆ ที่เป็ นคนเริม่ เองแท้ๆ และพัฒน์เองก็รูว้ ำ่
คนตรงหน้ำก็ไม่ได้พิศวำสอะไรเขำนักหรอก แค่ทำ
เพื่ออยำกจะชนะก็เท่ำนัน้ !
“เป็ นไงล่ะ ม่ะ มึงกล้ำพูดอีกไหมว่ำจูบหมำข้ำง

ถนนดีกว่ำ” ธีรพ์ ยำยำมปั้นสีหน้ำให้เป็ นเหมือนเดิม
ถำมออกไปอย่ำงต้องกำรบอกว่ำตัวเองเจ๋ง
ทัง้ ๆ ที่ในสำยตำของพัฒน์มองยังไงก็เหมือนลูก
แมวที่แสนพยศมำกกว่ำ
“อืม...” อีกคนครำงเล็กน้อยอย่ำงครุน่ คิด

ส่วนร่ำงโปร่งบำงก็ลนุ้ คำตอบอย่ำงตื่นเต้น นี่เป็ น
จูบแรกที่เขำจูบกับผูช้ ำย และที่สำคัญ ธีรเ์ ป็ นฝ่ ำย
เริม่ ก่อน
เขำอยำกจะให้มนั หุบปำกเน่ำๆ ของมัน แล้วพูด

ใหม่วำ่ ยังไง จูบเขำก็ดีกว่ำหมำข้ำงถนนอยูแ่ ล้ว
“ไม่ได้เรื่องเลยว่ะ” พัฒน์บอกพลำงเช็ดมุมปำก
น้อยๆ
แต่อีกคนนี่แหละที่เหมือนจะองค์ลงอีกแล้ว
“ว่ำไงนะ!!!”
ธีรก์ ำลังอ่ำนบัญชีตรงหน้ำด้วยควำมหงุดหงิด
สมองไม่ส่งั กำรอะไรทัง้ นัน้ เพรำะหลังจำกสิน้ คำพูด
ดูถกู ว่ำจูบของเขำมันไม่ได้เรื่องจำกพัฒน์แล้ว ร่ำง
โปร่งบำงก็เดินหนีออกมำอย่ำงเจ็บใจ เดินมำยัง
แผนกบัญชีแล้วขอให้ผจู้ ดั หำรแผนกสอนงำนเขำ
แทน
แต่มนั ก็ยงั หน้ำด้ำนตำมมำ...แต่ก็น่งั อยูห่ ่ำงๆ นั่น

แหละ
“ยังมำทำหน้ำกวนตีนกูอีก ไอ้สตั ว์เอ้ย! กูเสียจูบให้
มันที่เป็ นผูช้ ำย ด้วยควำมใจร้อน ไม่ยอมใครของ
ตัวเองจริงๆ” บ่นพึมพำกับตัวเองเบำๆ
ธีรร์ ูต้ วั เองดีวำ่ ตัวเองเป็ นคนยังไง แต่ก็ไม่เคยบ้ำ

ตำมจูบใครแบบนี ้
คิดแล้วอำยตัวเองจริงวุย้ !
พรุง่ นีก้ จู ะเอำหมำข้ำงถนนมำให้มนั แลกลิน้ ด้วย!!

“เป็ นอะไรหรือเปล่ำครับคุณธีร”์ ผูจ้ ดั กำรฝ่ ำยบัญชี
ถำม เมื่อเห็นว่ำร่ำงโปร่งนั่งบ่นพึมพำอยูค่ นเดียวมำ
ครูห่ นึ่งแล้ว
“เปล่ำครับ” ธีรร์ บี บอก เพรำะไม่อยำกจะหงุดหงิด

ใส่ใคร
“ผมเห็นคุณธีรบ์ น่ พึมพำคนเดียว คิดว่ำ...” จู่ๆ ก็

หยุดพูดไป ทำให้รำ่ งโปร่งสงสัยทันที
“คิดว่ำอะไรครับ”
“คิดว่ำคุณธีรเ์ ห็นว่ำมีอะไรผิดปกติกบั บัญชีหรือ
เปล่ำน่ะครับ” ธีรข์ มวดคิว้ แน่นทันทีท่ีได้ยินคำถำม
นีห้ ลุดออกมำ ร่ำงโปร่งบำงเงยหน้ำมองคนพูดที่
อำยุคอ่ นข้ำงมำกแล้วทันที ก็พบว่ำใบหน้ำที่เริม่ จะ
เหี่ยวย่นตำมวัย มีควำมกังวลอยู่ ดวงตำก็วบู ไหว
แปลกๆ เมื่อธีรม์ องเข้ำไป
“ทำไมครับ” ธีรถ์ ำมเสียงเข้ม
“ป่ ะ เปล่ำครับ”
ชัดเลย แบบนีม้ นั ต้องมีอะไรไม่ชอบมำพำกลแล้ว

“งัน้ ผมขอตรวจสอบบัญชีก่อนนะครับ ยังไงขอแฟ้ม
รำยละเอียดค่ำใช้จ่ำยทัง้ ของปี ท่ีแล้วและของปี นีม้ ำ
ให้ผมด้วย อ้อ! ขอยอดเงินฝำกธนำคำรของบริษัท
ด้วยนะครับ” ธีรบ์ อกออกไป เพรำะต้องกำรจะ
ตรวจสอบ เนื่องจำกผูจ้ ดั กำรคนนีม้ ีท่ำทำงพิรุธ
อย่ำงเห็นได้ชดั
เขำแค่กำลังโมโห แต่ทำไมผูช้ ำยคนนีถ้ ึงต้องถำม

ด้วยล่ะว่ำ บัญชีมนั ผิดปกติหรือเปล่ำ เอำจริงๆ
ตอนแรกก็แค่มองผ่ำนๆ แต่ได้ยินแบบนี ้ ก็อยำกจะ
ตรวจดูเหมือนกัน
“คือคุณธีรแ์ ค่ฝึกงำนไม่ใช่หรือครับ จะดูเป็ นหรือ”
ถำมออกไปอย่ำงสงสัย แต่เป็ นกำรดูถกู อีกคนเป็ น
อย่ำงมำก
ก็บอกแล้วว่ำคนอย่ำง ธีรไนย ไม่ชอบให้ใครมำดูถกู
“ไม่ตอ้ งห่วง ผมเคยดูแลเรื่องบัญชีท่ีรำ้ นเพชรของ

ครอบครัว” ธีรต์ อบ
เรื่องพวกนีธ้ ีรท์ ำได้สบำยๆ เนื่องจำกสำยตำกับ

สมองของเขำสำมำรถประมวลผลสิ่งที่เห็นได้
รวดเร็วกว่ำคนอื่น
“เอ่อ...แต่ผมว่ำมันคงจะไม่เหมือนกันน่ะครับ
เพรำะยอดเงินคงต่ำงกัน” ฝ่ ำยผูจ้ ดั กำรก็เหมือนที่
จะหลีกเลี่ยง
“มีอะไรหรือเปล่ำครับ ทำไมเหมือนไม่อยำกจะให้
ผมเห็น ผมเป็ นลูกน้องคนสนิทของคุณเพลิง หวังว่ำ
คงจะไม่ขดั ถ้ำเกิดว่ำผมจะดู” เอำชื่ออัคนีขนึ ้ มำอ้ำง
ทันที
“เอ่อ...ได้ครับ” ผูจ้ ดั กำรเดินหำยเข้ำไปในห้องเก็บ

เอกสำร ก่อนจะหอบแฟ้มใหญ่ออกมำจนพัฒน์ท่ีน่งั
กอดอกมองอยูห่ ่ำงๆ ถึงกับลุกขึน้ มำหำธีรอ์ ย่ำง
ช่วยไม่ได้
เขำแค่อยำกจะรูว้ ำ่ ร่ำงโปร่งกำลังทำอะไร ถึงได้ส่งั
ผูจ้ ดั กำรฝ่ ำยบัญชีหอบแฟ้มมำมำกมำยขนำดนัน้
“มึงจะทำอะไร” พัฒน์ถำมเสียงเข้ม
“เรื่องของกู” ตอบไปอย่ำงไม่อยำกจะเสวนำด้วย
“ถำมดีๆ” ถำมนิ่งๆ
“ก็เรื่องของกู”
“ไอ้ธีร!์ ” ขึน้ เสียงนิดๆ

“อะไรวะ” อีกคนก็ใส่อำรมณ์ไม่ตำ่ งกัน
“ตอบ!!” ขึน้ เสียงใส่เสียงกร้ำว จนผูจ้ ดั กำรที่เอำ

แฟ้มเอกสำรทำงบัญชีมำวำงไว้ตรงหน้ำธีรแ์ ล้ว
ถึงกับสะดุง้ ด้วยควำมกลัว
“รอดูเถอะน่ำ” เขำบอกอย่ำงตัดรำคำญ เพรำะยัง

ไม่อยำกจะมีเรื่องกับมันตอนนี ้ ขอดูบญ
ั ชีให้แน่ใจ
ก่อน
“เออ... อย่ำทำเสียเวลำ” พัฒน์เตือน ธีรถ์ ึงกับเงย

หน้ำมองคนบอกอย่ำงจริงจัง จนพัฒน์ไม่เชื่อ
สำยตำว่ำจะเห็นสำยตำแบบนีจ้ ำกอีกคน ร่ำงสูงนั่ง
ลงฝั่งตรงข้ำมกับร่ำงโปร่งบำงทันที โดยมีผจู้ ดั กำรที่
ยืนไม่เป็ นสุขอยูใ่ กล้ๆ พัฒน์ท่ีเห็นปฏิกิรยิ ำของ
ผูจ้ ดั กำรแผนกบัญชีถึงกับสงสัยและเข้ำใจ
สถำนกำรณ์ทนั ที
เขำไม่รูว้ ำ่ ธีรม์ นั จะทำเรื่องแบบนีเ้ ป็ นด้วย
ถ้ำเป็ นแบบนัน้ จริงๆ ก็ไม่เห็นจะต้องสอนงำนอะไร

มำกมำยนัก เพรำะอีกคนก็ไหวพริบดีอยูแ่ ล้ว
เสียอย่ำงเดียวคือควำมใจร้อนของธีรน์ ่นั แหละ ที่

เขำต้องดัดมัน...
สำยตำสวยของร่ำงโปร่งมองไปยังตัวเลขของ
รำยจ่ำยสลับกับบัญชีเงินฝำกของธนำคำรและของ
บริษัทไปพร้อมๆ กัน ถ้ำเป็ นคนอื่นคงต้องปวดหัว
ตำยไปกับตัวเลขแล้วแน่ๆ หำกแต่สำหรับธีรท์ ่ีผ่ำน
กำรตรวจบัญชีของกิจกำรของครอบครัวมำนักต่อ
นัก เงินทุกบำททุกสตำงค์ก็ครบตำมจำนวน ไม่เคย
ขำดหรือหำย เพรำะฉะนัน้ เมื่อมีควำมผิดพลำด ร่ำง
โปร่งจะสำมำรถล่วงรูไ้ ด้ทนั ทีโดยไม่ตอ้ งหำให้
วุน่ วำย
“ทำไมยอดเงินฝำกของธนำคำรของเดือนมีนำคมปี
ที่แล้ว ถึงได้ไม่ตรงกับยอดของบริษัท คุณเป็ นผู้
ตรวจสอบบัญชีไม่ใช่หรือไง ทำไมถึงไม่รูว้ ำ่ เงินมัน
หำยไป 100 ล้ำน” สิน้ คำถำมของร่ำงโปร่ง ผูจ้ ดั กำร
ถึงกับวิ่งหนี หำกแต่ก็ไม่พน้ พัฒน์ท่ีได้กำ้ วเท้ำยำวๆ
แล้วควบคุมตัวของผูจ้ ดั กำรไว้ ร่ำงโปร่งเดินไปหำ
อย่ำงช้ำๆ
“ทำไมคุณอิสระถึงตรวจบัญชีแล้วไม่พบควำม
ผิดพลำดนี ้ โดนลูกน้องยักยอกไป 100 ล้ำนเลยนะ
อำจจะเป็ นเพรำะว่ำคุณทำงำนมำนำน ตัวเลขที่
แก้ไขไปแค่ไม่ก่ีตวั ก็ทำให้คณุ ได้เงินไปนอนกิน
อย่ำงสบำยๆ ผมดูรำยกำรเบิกจ่ำยกับรำยกำรฝำก
ถอน ยอดมันตรงกันก็จริง แต่เงินที่ออกไปมันคนละ
ที่กบั ที่บิลบอก นี่คณ
ุ ถึงกับร่วมมือกับบริษัท ZZZ
เลยหรือ” ธีรถ์ ำมเสียงเข้ม จ้องหน้ำคนที่แก่กว่ำ
อย่ำงเอำเรื่อง
“ทำไมมึงคิดอย่ำงนัน้ ” พัฒน์ถำม
“มึงก็ไปดูบิลจ่ำยของเดือนมีนำปี ท่ีแล้วสิ มันมีแต่

ของบริษัท ZZZ เป็ นแถวเลย คุณกับลูกน้องคนไหน
ร่วมมือกัน ยอมรับมำเสียดีๆ โทษหนักจะได้
กลำยเป็ นเบำ หึห.ึ ..เหมือนตำรวจเลยกู” ประโยค
ท้ำยๆ ธีรก์ ็พดู กับตัวเองยิม้ ๆ
พัฒน์สำ่ ยหน้ำไปมำอย่ำงเอือมระอำ
“มึงนี่มนั จริงจังได้แค่นีใ้ ช่ไหมวะ”
“พูดแบบนีห้ มำยควำมว่ำไงวะไอ้พฒ
ั น์” เริม่ ที่หำ
เรื่องร่ำงสูงอีกแล้ว
“แล้วมึงจะทำยังไงต่อ” พัฒน์ถำมควำมคิดเห็น ที่

จริงแล้วตัวร่ำงสูงมีวิธีท่ีจะจัดกำรเรือ่ งนีอ้ ยู่ แต่ก็
อยำกรูเ้ หมือนกัน ว่ำไอ้คนเก่งตรงหน้ำมันจะทำ
ยังไง
“มึงนี่โง่ กูเป็ นแค่ลกู น้อง และยังฝึ กงำนอยู่ จะไม่มี

สิทธิ์ทำอะไรได้วะ ก็ตอ้ งบอกคุณเพลิงสิ” ธีรไ์ ด้ทีพดู
ใหญ่ ซึง่ พัฒน์ก็พยักหน้ำอย่ำงยอมรับ แต่อีกคนไม่
รูห้ รอกว่ำพัฒน์พยักหน้ำเพรำะอะไร แต่ก็คิดไปแล้ว
ว่ำอีกคนคงไม่ได้ชมแน่ๆ
“งัน้ เชิญคนฉลำดเลย” พัฒน์บอก
“เออ!! มึงคอยดูกู ไอ้เวร!”
ธีรย์ กโทรศัพท์ขนึ ้ มำต่อสำยหำเจ้ำนำยทันที รอไม่

นำนปลำยสำยก็รบั โทรศัพท์ดว้ ยนำ้ เสียงสบำยๆ
จนธีรห์ มั่นไส้
(ว่ำไง)
“เสียงเจ้ำนำยดูสบำยดีนะครับ”
(อ้ำว? ไอ้น่ี มีอะไรก็วำ่ มำ)
“ผมเจอควำมผิดปกติของบัญชีครับ เหมือนเงินจะ
หำยไป 100 ล้ำนกว่ำๆ” เริม่ เข้ำเรื่องทันที
(อืม…)
“อืม!! แค่ ‘อืม’ เนี่ยนะเจ้ำนำย!” ธีรข์ นึ ้ เสียงทันที

เมื่อได้ยินว่ำปลำยสำยไม่ทกุ ข์รอ้ นอะไรเลย
(แล้วจะให้ฉนั พูดอะไร เย้! เงินหำย แบบนีน้ ่ะหรือ
วะ) อัคนีตอบกลับมำอย่ำงกวนๆ
“เจ้ำนำยนี่พดู แปลกๆ ว่ะ” ธีรเ์ ริม่ เป็ นฝ่ ำยไม่เข้ำใจ

เสียแล้ว
(แปลกยังไงวะ ไหนบอกมำซิ)
“เนี่ยๆ แปลกตรงควำมไม่ทกุ ข์รอ้ นของเจ้ำนำยนี่

แหละ”
(ฮ่ำๆ แกถูกฉันทดสอบอยู่ ไม่รูห้ รือไง)

“ทดสอบ!!” ตะโกนเสียงดังอย่ำงไม่อำย พร้อมกับ
หันไปมองผูจ้ ดั กำรสูงวัยที่ถกู พัฒน์ปล่อยตัวแล้ว
กำลังส่งยิม้ ให้กบั ธีรอ์ ย่ำงเป็ นมิตร
เฮอะ! ทดสอบ
(เออไง แกนี่เก่งนะ หำควำมผิดพลำดเจอด้วย เรื่อง

บัญชีฉนั ให้แก่ผ่ำน ส่วนพรุง่ นีแ้ กจะต้องผ่ำนกำร
ทดสอบของไอ้พฒ ั น์ให้ได้ วันนีฉ้ นั ทดสอบแกไป
แล้ว ไม่แน่ อำจจะไม่ถึง 1 เดือนนะที่แกจะฝึ กงำนที่
นั่น)
“กูก็วำ่ แล้ว ไอ้บิล ZZZ ที่เรียงกันเป็ นปึ กแบบนัน้
มันน่ำสงสัยและเป็ นวิธีท่ีโง่ไป โดนต้นซะเปื่ อยเลย
กู” ร่ำงโปร่งบ่นกับตัวเอง แต่เสียงก็ดงั เล็ดลอดไป
ยังปลำยสำยอยูด่ ี
(นี่แกฟั งฉันอยูไ่ หมวะ?) อัคนีถำม
“ฟั งครับ งัน้ แค่นีน้ ะครับเจ้ำนำย ขอบคุณสำหรับ

เกมสนุกๆ” ธีรบ์ อกด้วยนำ้ เสียงแกมประชดประชัน
(ฮ่ำๆ สะใจว่ะ)
“โรคจิต!”
(วะ!! นี่กเู จ้ำนำยนะครับมึง)
“แค่นีน้ ะครับ ติด๊ ” ว่ำแล้วธีรก์ ็กดตัดสำยทิง้ ทันที

เพรำะกลัวว่ำอัคนีจะบ่นไปมำกกว่ำนี ้
สองเท้ำก้ำวเข้ำไปหำผูจ้ ดั กำรที่มำกอำยุทนั ที ก่อน

จะยกมือไหว้เพื่อเป็ นกำรขอโทษและขอบคุณที่
สอนงำนในครัง้ นี ้
“ขอบคุณครับคุณกร”
“ยินดีครับ ผมนี่ตกใจจริงๆ แต่ก็วำงใจที่คณ
ุ เพลิงมี
ลูกน้องฉลำดๆ และเก่งอย่ำงคุณ” ผูจ้ ดั กำรฝ่ ำย
บัญชีบอกยิม้ ๆ
“ไม่ขนำดนัน้ หรอกครับ”
“ถ่อมตัวจังเลยนะครับ”
“ฮ่ำๆ คุณกรครับ ถ้ำผมเก่งจริง คงไม่ตอ้ งไปฝึ กงำน

กับไอ้หน้ำโหดนั่นหรอก” ร่ำงโปร่งพยักเพยิดหน้ำไป
ที่คนขีเ้ ก๊กที่ยืนกอดอกพิงกับกำแพงมองอยูห่ ่ำงๆ
“แต่คณุ พัฒน์ก็เก่งนะครับ ผมว่ำคุณโชคดีมำกที่ได้
ฝึ กงำนกับคุณพัฒน์”
“โชคร้ำยล่ะไม่วำ่ เฮอะ! ถ้ำงัน้ ผมคงต้องขอตัว

ขอบคุณสำหรับวันนีอ้ ีกครัง้ นะครับ” ร่ำงโปร่งพูด
บอก ก่อนจะเดินออกมำจำกที่น่นั โดยผ่ำนร่ำงสูง
ไปแบบไม่แลเลยสักนิด
พัฒน์ถึงกับส่ำยหน้ำก่อนจะเดินตำมมันไปอย่ำง
เงียบๆ
เหตุกำรณ์เมื่อกีน้ ี ้ เขำยอมรับว่ำไม่ได้เตรียมกับ
อัคนีมำก่อน เป็ นอีกมุมหนึ่งของธีรแ์ น่ๆ ที่เขำคิดว่ำ
อัคนีอยำกจะให้เขำเห็น ซึง่ มันก็เป็ นไปอย่ำงที่อคั นี
ต้องกำร พัฒน์ยอมรับควำมเก่งและไหวพริบของธีร ์
แต่กำรแก้ปัญหำนี่เขำต้องขอดูตอ่ ไป เพรำะมันเป็ น
สถำนกำรณ์ท่ียงั ไม่ได้แก้ไขปั ญหำแต่อย่ำงใด
ไหนจะท่ำทำงอวดดีน่นั อีก แต่ก็มีควำมเคำรพ

ผูใ้ หญ่และถ่อมตัวนั่นอีก เอำตรงๆ เขำไม่มี แต่ธีรม์ ี
คนอย่ำงพัฒน์ไม่เคยเคำรพใคร ยกเว้น พ่อ แม่
พี่ชำย และปฐพี อัคนีเท่ำนัน้ คนอื่นก็ถือว่ำเป็ นคน
อื่น ไม่มีอะไรที่เขำจะต้องเคำรพ บำงคนก็ไม่ชอบ
บำงคนก็ไม่ถือสำ
“จะไปไหน” พัฒน์ถำมนิ่งๆ เมื่อตำมคนด้ำนหน้ำไป
เรื่อยๆ แต่ไม่มีทีท่ำว่ำจะหยุดเดินเลย ที่สำคัญ มัน
พำเขำออกมำด้ำนนอก
“หำไรแดก หิว!” อีกคนกระแทกเสียงตอบ
“ตอบดีๆ”
“ไม่!! แล้วมึงตำมกูมำทำไม ให้กไู ด้พกั บ้ำงเถอะ

เหนื่อยเหมือนกันนะเว้ย!” หันมำโวยวำยอีกคนที่
ตำมเขำออกมำจำกตัวบริษัทฯ
“กูก็จะพัก” ตอบสัน้ ๆ แต่เพียงแค่นีก้ ็ทำให้ธีรไ์ ม่มี
อำรมณ์จะเถียงแล้ว
เขำเหนื่อย และหิวเกินกว่ำจะเถียงกับพัฒน์
“เออ!! อย่ำไปที่เดียวกับกูก็แล้วกัน”
“ทำไม มึงเป็ นเจ้ำของ?”
“ไอ้น่ี!”
พอเขำกำลังจะหยุด พัฒน์ก็เป็ นคนเริม่ มันขึน้ มำ
วันนีห้ รือวันไหนๆ คงไม่มีทำงที่สองคนจะพูดจำกัน
ดีๆ ได้แน่นอน
“กูไม่ไปที่เดียวกับมึงหรอก เพรำะกูไม่คอ่ ยอยำกจะ

เห็นมึงเท่ำไหร่ ยังไงก็ให้เวลำแค่ 1 ชั่วโมง กูตอ้ ง
เห็นมึงที่หอ้ งคุณเพลิง และกูไม่ชอบให้ใครสำย ถ้ำ
ช้ำแม้จะวินำทีเดียว กูจะทำโทษมึง!”
“เออ!”
“เฮอะให้มนั จริง”
“เอ๊ะ! ไอ้พฒ
ั น์ ก็บอกว่ำเออก็เออ เออก็คือกูรูแ้ ละ
เข้ำใจ กูไม่สำยหรอกโอเคไหม” ธีรห์ นั มำพูดใส่คนที่
สูงกว่ำอย่ำงโมโห
“กูไม่เคยเห็นมึงมำตรงเวลำ” อีกคนเถียง
“เออ...กูมนั เหีย้ ไง กูมนั ไม่ดี ไม่มีควำมรับผิดชอบ

อะไรๆ ก็ไม่มีใครชอบอยูแ่ ล้วคนอย่ำงกูน่ะ ทำงใคร
ทำงมัน กูจะพักผ่อน” พูดจบธีรก์ ็เดินหนีไปด้วย
ควำมเหนื่อย ทัง้ หิวทัง้ หงุดหงิด
“เวรกรรมของกูจริงๆ ที่ตอ้ งมำเจอคนอย่ำงมัน ถ้ำกู

ผ่ำนงำนเมื่อไหร่ ทำงใครก็ทำงมัน!!”
ร่ำงสูงได้แต่สำ่ ยหน้ำไปมำอย่ำงระอำ ก่อนจะเดิน
เข้ำไปในร้ำนอำหำรใกล้ๆ ตึกที่สดุ เพื่อจะได้ไม่
เสียเวลำ ยังไงเขำก็ไม่มีทำงจะไปทำนข้ำวร้ำน
เดียวกับธีรแ์ น่ๆ เพรำะนอกจำกจะทำนไม่ลง คงจะ
ไม่ได้ทำนเพรำะมัวแต่ทะเลำะกัน แม้จะนั่งกันคน
ละที่ แต่ก็ไม่มีอำรมณ์ท่ีจะกิน
ปล่อยมันไป ถ้ำมันช้ำ ก็คงจะต้องสั่งสอน
“เวรกรรมของกู หรือของมึงกันแน่!” ร่ำงสูงพึมพำ

เบำๆ ก่อนจะสั่งอำหำรง่ำยๆ กับพนักงำนสำวไป
เธอมองผูช้ ำยที่เป็ นลูกค้ำอย่ำงเขำด้วยสำยตำที่
เปี่ ยมไปด้วยควำมคำดหวัง
ผูช้ ำยที่หน้ำตำดี ดูเงียบๆ นิ่งๆ และแบดบอยตำมที่
ผูห้ ญิงส่วนใหญ่ชอบ กำลังนั่งไขว่หำ้ งแบบเท่หๆ์
อยูต่ รงหน้ำแบบนี ้ ใครไม่ละลำยก็ให้มนั รูไ้ ป
“เอ่อ” เธออำ้ อึง้ เหมือนมีอะไรจะพูด
“มีอะไร?” ถำมนิ่งๆ
“คือว่ำ...เอ่อ ขอเบอร์ได้หรือเปล่ำคะ” พนักงำนสำว

ใจกล้ำขอเบอร์ไป อย่ำงไม่เกรงกลัว
“...” พัฒน์หนั ไปมองทำงอื่นอย่ำงรำคำญ แต่เธอก็
ยังที่จะไม่ยอมแพ้
“เฟสบุ๊คหรือไลน์ก็ได้คะ่ ”
“ไม่ได้เล่น เมียดุ” สิน้ ประโยคสัน้ ๆ เธอก็รบี โค้งแล้ว

เดินหนีอย่ำงเสียควำมรูส้ กึ
ที่จริงแล้วเขำจะเอำเรื่องจำกพนักงำนก็ได้ ว่ำทำตัว
ไม่เหมำะสม แต่ช่ำงเถอะ ใครๆ เขำก็เป็ นกัน ถ้ำเขำ
คิดจะทำแบบนี ้ คงจะต้องเหนื่อยเลยทีเดียว
เพรำะไม่ได้มีแค่คนเดียวที่สนใจคนอย่ำงเขำ
“เมีย! หึ หน้ำอย่ำงมึงนี่นะมีเมีย” ธีรท์ ่ีแอบฟั งอยู่
ห่ำงๆ ถึงกับพึมพำอย่ำงหมั่นไส้ คิดในใจว่ำยังไงก็
ไม่มีทำงเชื่อเด็ดขำด
คนอย่ำงมันไม่มีทำงเป็ นสองรองใคร เมียดุจริงหรือ

ไง ไม่มีทำง
ถำมว่ำร่ำงโปร่งมำอยูร่ ำ้ นเดียวกับร่ำงสูงได้ยงั ไง
ทัง้ ๆ ที่ก่อนที่พฒ
ั น์จะเข้ำร้ำนนี ้ ธีรก์ ็เดินไปอีกทำง
หนึ่ง คำตอบก็คือ ร้ำนที่ธีรเ์ ข้ำไปเป็ นร้ำนอำหำร
ต่ำงชำติ อำหำรไทยไม่มีเลยสักนิด เลยต้องหำร้ำน
อื่นทำนเอำ บวกกับเวลำที่เดินผ่ำนไปอย่ำงรวดเร็ว
ทำให้ธีรต์ อ้ งเลิกร้ำนที่ใกล้ๆ กับบริษัทที่สดุ โดยไม่รู ้
เลยว่ำพัฒน์ก็อยูร่ ำ้ นนี ้
สำบำนให้ตำยเลยว่ำเขำไม่ได้ตำมมำจริงๆ
“แค่บงั เอิญมำเจอเท่ำนัน้ เฮอะ!!”
แล้วมันเป็ นอะไรของธีรก์ นั แน่ ถึงได้ซวยซำ้ ซวยซ้อน

ได้น่งั โต๊ะใกล้ๆ กับพัฒน์อีก เพรำะเข้ำมำมันก็
เหลืออยูท่ ่ีเดียว แต่โชคดีหน่อยที่พฒ ั น์น่ งั หันหลังให้
เลยไม่รูว้ ำ่ เขำอยูร่ ำ้ นเดียวกับมัน
“เสน่หแ์ รงนักนะ อะไรวะ! กูก็หน้ำตำดีไม่แพ้มนั
ทำไมสำวๆ ไม่มำขอเบอร์บำ้ ง” บ่นพึมพำอย่ำงไม่
สบอำรมณ์ เมื่อคิดว่ำตัวเองหน้ำตำสูพ้ ฒ
ั น์ไม่ได้
เขำยอมรับว่ำมันหน้ำตำดี หล่อ มำดแมน แต่กกู ็ต๋ี

อินเทรนไม่ตำ่ งกันนะเว้ย! มันหล่อเข้มๆ แบบผูช้ ำย
มำดแมน ส่วนกูเองก็หล่อตี๋ ขำวไม่แพ้ใครเว้ย! (ไม่
ค่อยจะหลงตัวเอง)
“ป๊ ำกับม๊ำก็ให้กมู ำเยอะเหมือนกัน”
บ่นได้ไม่เท่ำไหร่ อำหำรที่ส่งั ก็มำเสิรฟ์ ก่อนที่รำ่ ง

โปร่งจะลงมือทำนอำหำรนัน้ ไปอย่ำงไม่รรี อด้วย
ควำมหิวอย่ำงมำก เรื่องเกี่ยวกับพัฒน์ท่ีเคยอยูใ่ น
หัวก็หำยไปจำกสมองโดยฉับพลันเมื่อได้ลมิ ้ รสของ
อำหำรอันแสนอร่อยตรงหน้ำ
แต่สดุ ท้ำย...
ก็ทำนได้แค่ไม่ก่ีคำ ก็สำลักเมื่อมีเสียงหนึ่งที่เขำจำ
ได้ดีวำ่ มำจำกคนที่เขำไม่ชอบขีห้ น้ำสักเท่ำไหร่
มันจะเป็ นมำรขัดคอกูไปถึงไหนวะ!!
“ไหนบอกทำงใครทำงมัน มึงตำมกูมำทำไม” พัฒน์

ที่กำลังจะไป
“แค่กๆ” มือขำวรีบคว้ำนำ้ มำดื่มทันที เงยหน้ำคนที่
ทักเขำอย่ำงไม่ให้สมุ้ ให้เสียงอย่ำงหำเรื่อง
“อะไรของมึงวะ”
“หึ!”
“อย่ำมำหัวเรำะแบบนี ้ ก็แค่รำ้ นที่กไู ปมันไม่มีของที่

กูจะกิน กูเลยมำที่น่ี กูไม่เห็นจะรูว้ ำ่ มึงอยู่ท่ีน่ีดว้ ย
ซำ้ ” ธีรร์ บี อธิบำยให้มนั เข้ำใจ เพรำะกลัวว่ำร่ำงสูง
จะเข้ำใจผิดคิดว่ำตัวเขำพิศวำส ถึงได้ตำมมำ
“หึ!” ร่ำงสูงได้แค่สง่ เสียงในลำคอพร้อมกับยิม้ มุม
ปำกที่ธีรไ์ ม่รูว้ ำ่ มันหมำยควำมว่ำยังไง
แต่ก็ตีควำมหมำยไปเองแล้วล่ะว่ำ...
“นี่มงึ ...หัวเรำะเยำะกูหรือวะ! มึงจะหลงตัวเองคิด

ว่ำกูพิศวำสมึงเลยตำมมำงัน้ สิ” ร่ำงโปร่งลุกขึน้ เต็ม
ควำมสูง เผชิญหน้ำกับอีกคนอย่ำงไม่ลดละ พร้อม
กับพูดออกมำอย่ำงหำเรื่อง
“ยังไม่ได้พดู อะไร มึงร้อนตัวเอง” ร่ำงสูงตอบนิ่งๆ
“ไอ้เหีย้ !! กูเริม่ หมดควำมอดทนจำกมึงละ”

“หัดอำยคนอื่นบ้ำงเถอะ” พัฒน์บอก
ร่ำงโปร่งบำงหันมองไปรอบๆ ก็เห็นว่ำลูกค้ำของแต่
ละโต๊ะหันมำมองที่พวกเขำทัง้ สองคนเป็ นตำเดียว
บ้ำงก็หนั ไปซุบซิบนินทำกัน บ้ำงก็เอำโทรศัพท์
ขึน้ มำอัดคลิปอย่ำงสนใจ
ท่องไว้ไอ้ธีร ์ ถ้ำมึงมีเรื่อง เจ้ำนำยมึง ซึง่ ก็คือคุณ

เพลิงจะเดือดร้อนเอำ แล้วเจ้ำนำยก็อำจจะมำ
ลงโทษมึงก็ได้... ธีรไ์ ด้แต่เตือนตัวเองในใจ
“โว้ย! อำรมณ์เสีย ไม่กินแม่งแล้ว ไม่ตอ้ งทอน!!”
ร่ำงโปร่งโวยออกมำอย่ำงไม่สบอำรมณ์ก่อนจะวำง
แบงค์สีม่วงไว้ท่ีโต๊ะพร้อมกับพูดประโยคสุดท้ำย
ออกไปกับพนักงำนแถวนัน้ แล้วเดินหนีออกไปจำก
ร้ำนทันที
“หิวก็หิว เสือกมำแดกไม่ลงเพรำะไอ้บำ้ นั่น” บ่นไป

ด้วยควำมหงุดหงิด เดินเข้ำไปยังตึกบริษัทอย่ำงไม่
สนใจใครหน้ำไหนทัง้ นัน้
กูไม่อยำกจะเห็นหน้ำมึงแล้วนะไอ้พฒ
ั น์!!!
ทำงด้ำนพัฒน์ท่ีถกู อีกคนเดินหนีออกจำกร้ำนไป ก็
ได้แต่มองตำมอย่ำงสะใจที่ได้เอำคืนมัน ให้มนั
หงุดหงิดเล่น แต่ทำอะไรเขำไม่ได้ เป็ นกำรเอำคืนที่
ถูกต่อยไปอย่ำงหนึ่ง
แน่นอนว่ำยังมีอีกหลำยอย่ำงแน่นอน ที่คนอย่ำงธีร ์
จะต้องเจอ
“มึงมันเด็กว่ะ”
“เอ่อ...คุณลูกค้ำครับ” พนักงำนผูช้ ำยคนหนึ่งเดิน

เข้ำมำเรียกอย่ำงกล้ำๆ กลัวๆ
“ว่ำ?”
“เอ่อ อำหำรที่คณ
ุ ลูกค้ำสั่งได้แล้วนะครับ วำงอยูท่ ่ี
โต๊ะแล้ว”
“อืม...ฉันไม่กิน เอำนี่ไป ไม่ตอ้ งทอน” พัฒน์ตอบ

พลำงยื่นแบงค์สีเทำใบหนึ่งไปให้กบั พนักงำนแล้ว
เดินตำมธีรอ์ อกจำกร้ำนไป
อันนีก้ ็อีกอย่ำงหนึ่งที่ทำเพื่อเอำชนะธีร ์
“กูจ่ำยไปพันหนึ่ง มึงจ่ำยห้ำร้อย กูชนะ!” พึมพำกับ

ตัวเองด้วยรอยยิม้ ที่มมุ ปำก
หำรูไ้ ม่วำ่ กำรกระทำของตัวเองที่ทำอยูต่ อนนี ้ ก็
ไม่ได้เป็ นผูใ้ หญ่มำกกว่ำธีรเ์ สียเท่ำไหร่ ร่ำงสูง
อำจจะยังไม่รูต้ วั ว่ำเขำกำลังจะสูญเสียควำมเป็ น
ตัวของตัวเองไป
เพรำะคนอย่ำงธีรน์ ่ีแหละ เป็ นตัวอันตรำยเลยล่ะ

ถ้ำไม่ระวังตัวเองไว้ให้ดี...
“เจ้ำนำย กินด้วย!” ร่ำงโปร่งเปิ ดประตูหอ้ งทำงำน

ของอัคนีไปโดยไม่ตอ้ งรอให้ใครอนุญำตเพรำะเลขำ
หน้ำห้องก็ไม่อยู่ เขำก็เลยถือวิสำสะเข้ำมำเองโดย
ไม่บอกใคร
เห็นอัคนีกำลังทำนอำหำรอยูบ่ นโต๊ะทำงำนของ
ตัวเองอย่ำงเงียบๆ มือก็มองโทรศัพท์ไปด้วย
“ไอ้เวร! ตกใจหมด มำนี่ให้เสียงกันบ้ำง” อัคนีบน่
“แล้วไม่หำอะไรกินเอง มำแย่งฉันทำไม”
“เบื่อหน้ำมันอ่ะ”
“ไอ้พฒ
ั น์?”
“แล้วจะมีใครอีกล่ะเจ้ำนำยก็ สรุปอันนีผ้ มกินด้วย
นะ” มือขำวคว้ำหยิบแซนวิชจำกจำนเจ้ำนำยอย่ำง
เสียมำรยำท แต่อคั นีก็ไม่ได้วำ่ อะไร
เพรำะคนแบบนีห้ ำยำก
คนที่คิดอะไร ก็แสดงออกมำอย่ำงนัน้ ...
“กินไปเถอะ ฉันอิ่มแล้ว” อัคนีบอกก่อนจะเลื่อน

อำหำรตรงหน้ำให้ธีรจ์ ดั กำร ซึง่ ร่ำงโปร่งก็หำงตัง้ หู
กระดิก หยิบอันนัน้ อันนีม้ ำทำนอย่ำงอำรมณ์ดี
รำวกับเมื่อกีน้ ีไ้ ม่ได้อำรมณ์เสียจำกใครมำก่อน
“แกก็อย่ำทำตัวเป็ นเด็กนักเลยไอ้ธีร”์ อัคนีเริม่ สอน
“ผมก็ไม่ได้ทำตัวเด็กเสียหน่อย” ตอบทัง้ ๆ ที่สอง

แก้มเต็มไปด้วยแซนวิช
“เออๆ ไม่เด็กก็ไม่เด็ก” พูดตัดรำคำญ
เพรำะอัคนีรูด้ ีวำ่ เถียงลูกน้องคนนีไ้ ปก็เหนื่อย

เปล่ำๆ
“หมดเวลำพัก!!” เสียงของพัฒน์ดงั ขึน้ จำกด้ำนหลัง

ทำให้รำ่ งโปร่งถึงกับสำลักอีกครัง้ ด้วยควำมตกใจ
รีบดื่มนำ้ แล้วกลืนอำหำรลงคอไป ลุกขึน้ หันมำมอง
หน้ำพัฒน์อย่ำงโกรธ
“นี่มงึ ขัดกูเวลำกินอีกแล้วนะ”
“ก็มนั หมดเวลำพักแล้ว ถึงเวลำทำงำน”
“ทำอะไรอีกวะ!”
“อ่ำนกฎบริษัท แล้วจำให้ได้ สองชั่วโมงมำท่องกับ

กู” พัฒน์ส่งั เสียงเข้ม แฝงไปด้วยควำมสะใจเล็กๆ
“เฮอะ! มันจะกี่ขอ้ กันวะ” กอดอกแล้วเชิดหน้ำขึน้
อย่ำงอวดดี
“300 ข้อ รวมหมดของทุกฝ่ ำยงำน” อัคนีเป็ นคน

ตอบ
“เจ้ำนำย! นี่มนั กฎบริษัทหรือศีลของพระ ทำไมมัน

เยอะแบบนี”้ หันมำเอำคำตอบจำกผูเ้ ป็ นนำย
“ไม่รูด้ ิ มันมีมำตัง้ นำนแล้ว”
“เจ้ำนำยจำได้หรือ”
“จำได้ดิวะ!”
“งัน้ ผมก็ไม่ตอ้ งจำดิ เจ้ำนำยจำได้แล้วอ่ะ”
“ไอ้ธีร!์ ” อัคนีขนึ ้ เสียงใส่ จนร่ำงโปร่งต้องยอมให้

อย่ำงเสียไม่ได้
“เออๆ ไปก็ไป จำก็จำ อ่ำนก็อ่ำนวะ”
“อย่ำทำเหมือนไม่เต็มใจ ทัง้ ๆ ที่มนั เป็ นงำนของมึง”

พัฒน์สอน
“อย่ำมำสอนกู”
“แต่กเู ป็ นคนฝึ กงำนให้มงึ ถ้ำกูไม่สอน จะให้กสู วด
หรือไง” ถำมอย่ำงกวนๆ
“นำไปดิวะ!!” ในเมื่อเถียงอะไรต่อไปไม่ได้ ก็เลย

ต้องสั่งให้รำ่ งสูงนำไปยังสถำนที่ท่ีเขำจะต้องนั่ง
อ่ำนกฎทันที เพรำะไม่อยำกจะแพ้ใคร
ร่ำงสูงออกตัวเดินนำคนตัวเล็กกว่ำไปยังนอกห้อง
ทำงำน แล้วตรงดิ่งไปยังห้องเก็บเอกสำรของชัน้
ทันที ห้องนีม้ นั ก็คล้ำยๆ กับห้องสมุด แต่เก็บ
เอกสำรเสียส่วนใหญ่มำกกว่ำ
ร่ำงโปร่งเดินไปทิง้ ตัวนั่งที่เก้ำอี ้ ก่อนที่รำ่ งสูงจะเดิน
ไปหำแฟ้มเอกสำรที่เป็ นกฎของบริษัทมำให้กบั ธีร ์
อ่ำน ซึง่ เมื่อร่ำงโปร่งบำงเห็นมันแล้ว
ก็แทบจะร้องไห้ดว้ ยควำมเหนื่อยทันที
“ทำไมข้อแต่ละข้อมันยำวจังวะ”
“ทำไม? ทำไม่ได้”
พัฒน์น่ีถือเป็ นตัวกระตุน้ ของธีรไ์ ด้เป็ นอย่ำงดี

เพรำะเมื่อธีรไ์ ด้ยินแบบนัน้ ก็ตงั้ ใจอ่ำนกฎตรงหน้ำ
ทันทีดว้ ยคว่ำมไม่ยอมแพ้
เขำจะไม่ยอมให้มนั มำดูถกู ได้
ส่วนพัฒน์ก็ได้แต่ยกยิม้ อย่ำงชอบใจ ที่ทำให้อีกคน

หัวปั่ นได้ขนำดนี ้ พัฒน์ยอมรับว่ำกำรต่อปำกต่อคำ
กับธีรก์ ็สนุกดี แต่บำงคำก็ไม่ชอบเท่ำไหร่
พัฒน์ก็คนนะ...ใครจะไม่โกรธล่ะ เวลำมีคนมำด่ำ
แบบนี ้
แต่เขำไม่เอำคืนด้วยอำรมณ์หรอก...
มันมีอะไรอย่ำงอื่นที่สนุกกว่ำนีแ้ น่!!
2 ชั่วโมงผ่ำนไป
“เอำล่ะ จำได้ถึงไหนแล้ว” พัฒน์เดินจำกอีกมุมหนึ่ง

มำถำมร่ำงโปร่งที่ทำหน้ำเครียดๆ อยูท่ ่ีเดิมตัง้ แต่ 2
ชั่วโมงที่แล้ว ที่เขำไม่สำมำรถรูเ้ ลยว่ำอีกคนทำได้
หรือไม่ได้
“เฮอะ ระดับกูแล้ว” อีกคนตอบ
“งัน้ ก็วำ่ มำ” พัฒน์ส่งั พร้อมกับทิง้ ตัวนั่งเก้ำกีฝ้ ่ ัง

ตรงกันข้ำมกับอีกคน แล้วกอดอกมองอีกคนนิ่งๆ
ส่วนธีรก์ ็สบตำอีกคนอย่ำงไม่ทกุ ข์รอ้ น
“ห้ำมทำผิดกฎ” ร่ำงโปร่งบอกสัน้ ๆ
“แล้ว?”
“ก็อ่ำนมันทัง้ หมดแล้ว ก็มีแต่อะไรเดิมๆ สรุปสัน้ ๆ ก็

คือห้ำมทำผิดกฎ” ลอบหน้ำตอบกวนๆ จนพัฒน์ใช้
เท้ำเตะอีกคนที่น่งั ตรงข้ำมอย่ำงทนไม่ไหว
ไม่ได้โมโหหรืออะไรนะ แค่รูส้ กึ หมั่นเขีย้ วแปลกๆ
“ไอ้!” อีกคนทำท่ำจะลุกขึน้ แต่ก็ตอ้ งนั่งลงเมื่อเห็น

สำยตำคำดโทษจำกร่ำงสูงที่มองอย่ำงโกรธๆ
ก็ยอมรับว่ำตัวเองผิด
“ทำไมถึงจำไม่ได้”
“กูเป็ นพวกควำมจำไม่ดีน่ีหว่ำ”
“อย่ำอ้ำง”
“กูพดู จริง! แต่มนั ก็ไม่ได้หมำยควำมว่ำกูจะจำไม่ได้

ทุกข้อที่ไหนล่ะ กูจำได้บำ้ งเถอะ” ร่ำงบำงเถียง
“แต่มงึ จำเป็ นต้องจำให้หมด” พัฒน์พดู อย่ำงไม่

ยอมแพ้
“เออน่ำ 2 ชั่วโมงกูจะไปจำอะไรได้วะ”
“แล้วมึงจะเอำวันไหนไปจำ” ยักคิว้ ถำม
“เดี๋ยวกูเอำกลับไปอ่ำน”
“หึ! พรุง่ นีม้ งึ จะต้องรับอะไรอีกเยอะนะ สมองน้อยๆ

อย่ำงมึงจะไปทำได้หรือวะ” พัฒน์พดู จำดูถกู และ
สบประมำทอีกคนออกไป
ธีรก์ ำหมัดตัวเองแน่นอย่ำงโกรธๆ
“อย่ำมำดูถกู กู ควำมจำกูไม่ดี ไม่ได้หมำยควำมว่ำ
กูโง่”
“จำไม่คอ่ ยได้ นั่นมันก็หมำยควำมว่ำสมองมึงน้อย”
“ไอ้พฒ
ั น์!!”
“เรียกทำไม กูจำชื่อตัวเองได้” ตอบกวนๆ
“เออ! กูจะจำมันทัง้ หมดให้ได้ในวันนี ้ พรุง่ นีม้ งึ รอ

ฟั งกูท่องให้ฟังได้เลย” ธีรพ์ ดู ออกมำด้วยควำมโกรธ
ไม่ได้คิดเลยว่ำตัวเองทำได้หรือเปล่ำ
“หึ! จะได้หรือวะ”
“ได้!!”
“กูจะรอดูก็แล้วกัน”
“มึงน่ะเตรียมหน้ำแตกเอำไว้เลย เพรำะถ้ำกูทำได้
มึงจะต้องฟั งกูวนั หนึ่ง” ธีรต์ อ่ รอง
“ทำไมต้องต่อรอง”
“หรือว่ำมึงไม่แน่ใจล่ะ กลัวหรือไง” ธีรถ์ ำมยิม้ ๆ

“ใครว่ำ กูกลัวมึงจะต้องแพ้มำกกว่ำ”
“เฮอะ!! มึงรอดูก็แล้วกันไอ้พฒ
ั น์ 300 ข้อ จิบ๊ ๆ”
ท่ำทำงอวดดีน่ีมนั อะไร เมื่อกีย้ งั ทำเป็ นบอกว่ำทำ

ไม่ได้อยูเ่ ลย พัฒน์จะจำเอำไว้ในสมองว่ำคน
อย่ำงธีรไ์ ม่ชอบให้ใครดูถกู และท้ำทำย
เพรำะอะไรที่อีกคนทำไม่ได้ มันก็จะพยำยำมทำ
ให้ตวั เองทำได้
“โอ๊ย! ไอ้ธีร ์ แล้วมึงจะทำยังไงเนี่ย ใครจะไปทำได้

วะ 300 ข้อ จำให้ได้ในวันเดียว” ธีรท์ ่ีเดินออกมำ
เพื่อเข้ำห้องนำ้ ถึงกับขยีผ้ มตัวเองอย่ำงเครียดๆ ที่
ควำมไม่ยอมของตัวเองจะนำควำมลำบำกมำให้
ตัวเองแบบนี ้
แล้วทีนี ้ เขำจะได้นอนไหม!!
ใครก็ได้ ช่วยเอำควำมจำดีๆ มำใส่สมองเขำ

หน่อย ไอ้ธีรก์ ำลังจะครำย...
เวลำตีสองกว่ำๆ ในคอนโดเดียวกับปฐพี อัคนี

และพัฒน์ ห้องของธีรย์ งั เปิ ดไฟสว่ำงไปทัง้ ห้อง
เพรำะกำลังนั่งอ่ำนกฎของบริษัทอย่ำงขะมักเขม้น
แม้ควำมง่วงจะเข้ำมำรุมเร้ำ แต่ควำมไม่อยำกยอม
แพ้ใครอีกคนก็ทำให้เขำไม่อยำกจะนอนหลับ ทัง้ ที่
ยังจำอะไรไม่ได้...
“อยำกจะบ้ำตำย ทำไมมันยำวอย่ำงนีว้ ะ นี่ขนำด

สรุปเอำสัน้ ๆ แต่ละข้อก็ยงั เยอะอยูด่ ี” ธีรบ์ น่ มอง
กระดำษจดของตัวเองอย่ำงเครียดๆ
“นั่งอ่ำนมำตัง้ แต่กลำงวันจนตอนนีต้ ีสอง ท่องได้
จำได้แค่ 100 กว่ำข้อ อีก 200 ไม่เช้ำเลยหรือ
วะเนี่ย” ร่ำงโปร่งพึมพำอย่ำงหงุดหงิด ขยีห้ วั ตัวเอง
แรงๆ อย่ำงต้องกำรระบำย
เขำอยำกจะฆ่ำไอ้คนที่ทำให้เขำต้องอดหลับอด
นอนแบบนีน้ กั
“คอยดูนะไอ้พฒ ั น์ ถ้ำกูจำได้เมื่อไหร่ พรุง่ นีเ้ ช้ำ มึง

ได้เจอกูเอำคืนแน่”
ร่ำงโปร่งคำดโทษอีกคนเสียงหนักแน่น ก่อนจะก้ม
หน้ำก้มตำท่องกฎตรงหน้ำต่อไป อีกแค่ 100 กว่ำ
ข้อเท่ำนัน้ แม้จะไม่ได้นอน แต่เขำก็ไม่ยอมแพ้
คนอย่ำงธีรไ์ ม่ยอมแพ้อะไรง่ำยๆ อยูแ่ ล้ว
“อ๊ำกกก อยำกนอนโว้ย!!” ตะโกนลั่นห้องอย่ำง

เหลืออด
ดีท่ีวำ่ คอนโดแห่งนีท้ ่ีธีรไ์ ด้รบั จำกอัคนีมนั เก็บเสียง

และมีควำมเป็ นส่วนตัวอย่ำงดี เลยไม่เป็ นกำร
รบกวนห้องข้ำงๆ แน่นอน เขำเลยตะโกนได้อย่ำงไม่
ต้องอำยใคร
“พรุง่ นีต้ อ้ งไป DINZ 9 โมง เอ้ำๆ อ่ำนต่อๆ ไอ้ธีร ์ ถ้ำ
มึงจำยังไม่ได้ มึงก็ไม่ได้นอน แต่ถึงจะมีเวลำนอนกู
ก็ไม่กล้ำนอนหรอก เดี๋ยวลืม”
บ่นไป ดื่มกำแฟเข้มๆ ไปด้วย เพื่อให้ตำสว่ำงที่สดุ

เท่ำที่จะยือ้ มันได้
“ข้อที่ 158 ห้ำม..ฮือ...” ยังไม่ทนั ได้อ่ำนข้อต่อไป ธีร ์

ก็ฟบุ หน้ำลงกับโต๊ะอย่ำงเหน็ดเหนื่อย
เขำล่ะอยำกจะร้องไห้
เข้ำใจอำรมณ์คนมันง่วง อยำกนอน แต่นอนไม่ได้
ไหม
ยิ่งกว่ำอยูใ่ นช่วงมรสุมกำรสอบและทำโปรเจคอีก
“ข้อที่ 159 ห้ำม...ฮ้ำว...เฮ้อ!”
…
ลำคอแห้งผำกกลืนนำ้ ลำยอย่ำงยำกลำบำก ทำให้
คนที่นอนหลับสนิทถึงกับต้องตื่นขึน้ มำ มือใหญ่
เอือ้ มไปเปิ ดไฟบนหัวเตียงก่อนจะเดินลงจำกเตียง
เพื่อไปหำนำ้ ดื่มที่หอ้ งครัว เมื่อดื่มนำ้ เสร็จแล้ว
พัฒน์มองนำฬิกำเล็กน้อยก็พบว่ำเป็ นเวลำตีสำม
กว่ำๆ แล้ว ร่ำงสูงกำยำก็เดินมำที่ระเบียงมองไปยัง
ห้องข้ำงๆ ที่รูด้ ีแก่ใจว่ำเป็ นห้องของใครก็ตอ้ งขมวด
คิว้ สงสัย เพรำะแสงในห้องสว่ำงจ้ำ แม้จะไม่ได้เปิ ด
ไฟที่ระเบียง เขำก็รูไ้ ด้วำ่ เจ้ำของห้องต้องลุกมำทำ
อะไรสักอย่ำงแน่ๆ
หำรูไ้ ม่วำ่ ธีรย์ งั ไม่ได้นอนเลยต่ำงหำก

“ทำบ้ำอะไรวะ เปิ ดไฟซะสว่ำง” ร่ำงสูงพึมพำเบำๆ
ครืด...
พัฒน์รบี หลบเมื่อเห็นว่ำเจ้ำของห้องเดินมำเลื่อน
ประตูระเบียงแล้วก้ำวออกมำ ปำกก็พมึ พำอะไร
บำงอย่ำงเบำๆ แต่รำ่ งสูงก็ได้ยินมันชัดเจน
นี่มนั ท่องกฎบริษัทยังไม่นอนอีกหรือไง?
“ตีสำมกว่ำๆ กูก็จำได้แค่ 250 ข้อ อีก 50 ข้อเท่ำนัน้

สูๆ้ เว้ยธีร”์
“เฮอะ! มันสั่งกูอย่ำงกับทำส ตัวเองก็นอนหลับ
สบำย ทัง้ ๆ ที่กยู งั ไม่ได้นอน” ธีรบ์ น่ ปนด่ำพัฒน์ไป
ด้วย ไม่ดำ่ อย่ำงเดียว มองห้องข้ำงๆ ไปด้วยอย่ำง
ไม่สบอำรมณ์
“เฮ้อ...ให้ตำยสิ”
ร่ำงโปร่งบำงถอนหำยใจก่อนจะพักสมองโดยกำร
มองไปยังท้องฟ้ำที่มีดำวอยูอ่ นั น้อยนิด บ้ำงก็ทยอย
ตกลงมำ ซึง่ ธีรก์ ็มองแล้วคลำยเครียดได้เยอะ
“อยำกนอนชะมัด”
พัฒน์ถึงกับยกยิม้ ขึน้ มำกับประโยคนี ้
“ก็แล้วทำไมไม่นอน” เสียงทุม้ พึมพำ
ที่จริงมันไม่จำเป็ นต้องทำตำมขนำดนีก้ ็ได้ เพรำะ

ถ้ำมันจำแค่ไม่ก่ีขอ้ 100 ข้อขึน้ ไป เขำก็ให้มนั ผ่ำน
แล้ว แต่ก็ดี เพรำะแบบนีม้ นั ก็ทำให้เขำได้เห็นว่ำธีร ์
มีควำมพยำยำมมำกแค่ไหน
ก็ดีในระดับหนึ่ง ผิดที่ใจร้อน เจ้ำอำรมณ์อย่ำงเดียว

อย่ำงอื่นใช้ได้
“บุหรี่ก็หมดอีก” ยังบ่นไม่หยุด
มันสูบบุหรีด่ ว้ ยหรือ?
เพรำะดูจำกริมฝี ปำกสีชมพูน่ นั แล้ว ไม่น่ำจะเป็ น

คนสูบบุหรี่เลยสักนิด อำจจะสูบน้อยๆ ก็ได้ ไม่
ถึงกับสูบตลอดอย่ำงเขำ ว่ำแล้วร่ำงสูงก็เดินกลับ
เข้ำไปด้ำนในห้องแล้วหยิบซองบุหรีก่ บั ไฟแช็คที่วำง
ไว้บนโต๊ะแล้วออกมำข้ำงนอกคืน
สูบบุหรี่ตอนตี 3 กว่ำๆ
ที่จริงแล้ว สูบให้มนั รูว้ ำ่ เขำอยูก่ ็เท่ำนัน้

กลิ่นควันบุหรี่ลอยเข้ำจมูกของร่ำงโปร่งที่มนั พัด
ตำมกระแสลม ซึง่ คนที่อยำกจะสูบอยูแ่ ล้วก็ย่งิ
หงุดหงิดเข้ำไปใหญ่ท่ีมีคนมำสูบให้เขำได้กลิ่น
ถ้ำรูว้ ำ่ เป็ นใครนะ พ่อจะเอำกระดำษปำหน้ำ
“ใครสูบวะแม่ง”
ธีรเ์ ดินไปยังฝั่งระเบียงที่ติดกับห้องของพัฒน์ท่ีมำ
ของควันบุหรี่ ซึง่ พอชะโงกไปดูก็พบร่ำงสูง
ของพัฒน์กำลังพิงกำแพงสูบบุหรี่ แล้วมองหน้ำธีร ์
นิ่งๆ
“เฮอะ!” หนีหนั หน้ำหนี เตรียมจะเดินหนี ถ้ำไม่ติด
ตรงที่พฒ
ั น์เรียกเอำไว้ก่อน
“เดี๋ยว”
“อะไรวะ!” หันมำถำมห้วนๆ
“หน่อยไหม” ถำมพลำงยกกล่องบุหรี่ขนึ ้ โชว์ ธีรย์ ืน

ลังเลนิดหนึ่งก่อนจะปฏิเสธเสียงแข็ง
“ไม่เว้ย!”
“แล้วแต่ ว่ำแต่ทำไมไม่นอน” ถำมทัง้ ๆ ที่รูค้ ำตอบดี
อยูแ่ ล้ว
และรูอ้ ยูแ่ ล้วว่ำธีรค์ งไม่ยอมรับว่ำตัวเองอยูจ่ นถึง

วันใหม่แบบนีเ้ พรำะต้องท่องตำมที่พฒ ั น์ส่งั แน่นอน
ไม่มีทำงที่คนอย่ำงมันพูดแน่ๆ ซึง่ ก็เป็ นจริงตำมที่
ร่ำงสูงคิด
“กูแค่นอนไม่หลับ” ตอบอีกคนไปแบบไม่สบตำ
“เหรอ”
“อย่ำมำกวนกูน่ำ ไปนอนแล้วแม่ง เห็นหน้ำมึงแล้ว
หงุดหงิด” ธีรเ์ ตรียมตัวเดินเข้ำไปข้ำงในอีกครัง้ แต่
ก็ถกู หยุดด้วยคำพูดของอีกคนที่ดงั ตำมหลัง ที่ทำ
ให้ธีรถ์ ึงกับเลือดขึน้ หน้ำ
“กลัวมำกกว่ำ”
“ทำไมมึงชอบหำเรื่องกูจงั วะ!” ถำมเสียงดัง
“ทำไม” ยักคิว้ ข้ำงหนึ่งถำม
“กูรูส้ กึ ว่ำมึงเป็ นคนนิ่งๆ เงียบๆ”

“ก็ใช่...แต่กมู ีปำกนี่” อีกคนตอบกวนๆ
“เออ! นั่นมึงกับพูดกับลมเอำก็แล้วกัน กูเบื่อมึงฉิบ

หำย”
“กูบอกไว้นะ กูน่ิง กูเงียบก็จริง แต่กไู ม่ใช่คนพูด

น้อยนะ” อีกคนพูดไล่หลังบำงไป ซึง่ ร่ำงโปร่ำง
อย่ำงธีรก์ ็ไม่สนใจที่จะฟั งอะไร เพรำะรังจะทำให้
เถียงกันไปเปล่ำๆ
สูเ้ อำเวลำไปอ่ำน ไปท่องข้อที่ยงั ไม่ได้ตอ่ ดีกว่ำ

“อีกแค่ไม่ก่ีขอ้ ตี 4 มึงน่ำจะได้นอนนะธีร”์ ให้
กำลังใจตัวเองเบำๆ ก่อนจะตัง้ หน้ำตัง้ ตำอ่ำนกอง
เอกสำรตรงหน้ำต่อเรื่อยๆ
“ฮ้ำว...” ร่ำงโปร่งอ้ำปำกหวออย่ำงง่วง แนบหน้ำลง

กับโต๊ะอย่ำงรูส้ กึ หนักศีรษะและหนักตำมำก
“ขอพักสำยตำนิดหนึ่ง อีก 10 กว่ำข้อเอง” พึมพำ

เบำๆ ตำเองก็หลับแล้วยกยิม้ อย่ำงรูส้ กึ ผ่อนคลำย
จนไม่รูว้ ำ่ เมื่อไหร่ท่ีเขำฟุบตัวหลับอยูบ่ นโต๊ะคำ
หนังสือทัง้ อย่ำงนัน้ …
ไม่มีสติอีกเลยจนสำยของวัน
DINZ Chattel
สองเท้ำเรียวยำวของธีรเ์ ดินฉับๆ ไปอย่ำงรีบร้อน

เพื่อไปห้องทำงำนของร่ำงสูงที่เขำเคยมำครัง้ หนึ่ง
อย่ำงเร่งรีบ เพรำะตอนนีเ้ ป็ นเวลำ 10 โมงกว่ำๆ ซึง่
เวลำงำนของเข้ำที่น่ีคือ 9 โมง แต่เขำสำย 1 ชั่วโมง
เหตุผลที่สำยน่ะหรือ
“หลับไม่รูเ้ รื่องรูร้ ำวอะไรเลยมึง มันได้หำเรื่องทำ

โทษแน่ๆ” ธีรพ์ มึ พำเครียดๆ อยูห่ น้ำห้องทำงำน
ของพัฒน์ ยังทำใจเข้ำไปไม่ได้
“1 2 3 ฮึบ…ฟู่ ว” ร่ำงโปร่งบำงนับ 1 ถึง 3 ก่อนจะ
กลัน้ หำยใจให้นำนที่สดุ แล้วพ่นลมหำยใจออกมำ
มือบำงก็เคำะประตู 3 ครัง้ แล้วเปิ ดประตูเข้ำไป ก็
ตกใจที่เห็นร่ำงสูงของพัฒน์ยืนกอดอกมองเขำด้วย
สีหน้ำโกรธๆ อยูห่ น้ำประตู ซึง่ ธีรก์ ็เผลอถอยหลัง
อย่ำงนึกกลัว
เพรำะสำยตำของร่ำงสูงตอนนีแ้ ทบจะฆ่ำเขำให้
ตำยทำงสำยตำ
“สำย” พัฒน์พดู เสียงเหีย้ ม

อึก!
ธีรก์ ลืนนำ้ ลำยลงคออย่ำงยำกลำบำก เพรำะนี่เป็ น

ครัง้ แรกที่เขำเห็นสำยตำน่ำกลัวแบบนีจ้ ะดวงตำคม
นั่น มันเป็ นสำยตำที่เขำแพ้ และตัวเขำก็รูว้ ำ่ ตัวเอง
ทำผิด...เลยไม่อยำกเถียงอะไรออกไป
เพรำะคนที่ดไู ม่ดี มันก็คือเขำเอง
“กูต่นื สำย” ตอบไปนิ่งๆ แม้ใจจะสั่นด้วยควำมกลัว

แต่ธีรก์ ็มีควำมสำมำรถในกำรควบคุมสำยตำและ
นำ้ เสียงของตัวเองได้ดี
พัฒน์ท่ีเห็นว่ำร่ำงเล็กกว่ำตรงหน้ำไม่มีทีท่ำว่ำจะ
สำนึกผิดหรือขอโทษเขำเลยก็ได้แต่นกึ โกรธและ
โมโห เพรำะคนอย่ำงพัฒน์เป็ นคนเฉียบขำด มีวินยั
จริงจังกับทุกอย่ำง และเป็ นคนที่ตรงเวลำอยูเ่ สมอ
พัฒน์รูว้ ำ่ มันอำจจะนอนเช้ำมำกจนตื่นสำย ถ้ำเป็ น

เขำก็ไม่ไหวเหมือนกัน
แต่ใครให้มนั ทำอะไรแบบไม่แยกแยะล่ะ...ไม่ไหวก็
ไม่เห็นจำเป็ นต้องฝื น ไม่ได้ก็ไม่เห็นจำเป็ นต้อง
ทรมำนตัวเอง เพียงเพรำะเหตุผลตืน้ ๆ เพียงอย่ำง
เดียว
คือไม่อยำกจะแพ้เขำ
“แล้วทำไมมึงไม่หดั นอนตัง้ แต่หวั ค่ำ”
“กูนอนไม่หลับ” ตอบกลับไปด้วยคำตอบเดียวกับ
เมื่อตอนตี 3
“เพรำะอะไรถึงไม่หลับ” พัฒน์ก็ไล่ตอ้ นจะเอำ

คำตอบให้ได้
“ไม่หลับก็คือไม่หลับสิวะ!” ธีรเ์ ริม่ ขึน้ เสียง

เข้ำใจอำรมณ์คนนอนไม่พอไหม...มันจะโมโห
หงุดหงิด ถ้ำเขำพักผ่อนไม่เพียงพอ!
“มึงเถลไถลล่ะสิถึงไม่หลับไม่นอน ทำตัวแบบนี ้ กู
คิดว่ำมึงคงจะทำงำนในตำแหน่งนีไ้ ม่ได้แล้วว่ะ!”
พัฒน์พดู ออกมำอย่ำงโมโห โดยไม่คิดถึงจิตใจคนที่
พยำยำมมำตลอดทัง้ คืนเลยสักนิด
เขำพูดไปแบบไม่คิดจริงๆ แต่พอเห็นสีหน้ำที่แสดง
ถึงควำมผิดหวังอย่ำงเห็นได้ชดั ของร่ำงตรงหน้ำ ก็
ทำให้เขำคิดได้ทนั ทีวำ่ กำลังมองข้ำมควำม
พยำยำมของอีกคนที่เขำเห็นไป
แต่ทิฐิก็มีมำกเกินกว่ำจะขอโทษใคร เพรำะคน
อย่ำงพัฒน์ ถ้ำไม่สำคัญจริงๆ เขำจะไม่ขอโทษใคร
เด็ดขำด ส่วนไอ้คนตรงหน้ำนี ้
มันจะโกรธก็โกรธไป
เขำไม่เห็นจะสน...
“เออ...กูวำ่ กูเองก็คงไม่เหมำะจริงๆ นั่นแหละ” ธีร ์

พูดออกมำด้วยนำ้ เสียงเบำๆ แต่รำ่ งสูงก็ได้ยินมัน
อย่ำงชัดเจน แต่ก็แค่น่ิงเฉย ฟั งธีรพ์ ดู ต่อไป
“มึงจะรำยงำนคุณเพลิงก็ได้วำ่ กูไม่เหมำะสม...
เพรำะกูก็ทำอะไรก็ดเู ลวมำกในสำยตำมึง มำสำย
ชอบโวยวำย ชอบเถียง ชอบหำเรื่องมึง เอำตรงๆ กู
ไม่อยำกทำงำนร่วมกันกับมึงสักนิด” สบตำคมของ
คนตัวใหญ่ไปด้วย แววตำสะท้อนให้เห็นถึงควำม
เหนื่อยล้ำเต็มที
ถ้ำเขำล้มลงตรงนีไ้ ด้ ก็จะทำ เพรำะแรงยืนหยัดมัน

แทบไม่มี
ร่ำงกำยของเขำค่อนข้ำงอ่อนแอง่ำยหำกนอนไม่ถึง
6 ชั่วโมง มันไม่น่ำจะเป็ นอำกำรของผูช้ ำยแมนๆ
อย่ำงเขำเลยสักนิด แต่แล้วไง ใครจะเลือกเกิดได้ ก็
ในเมื่อทุกอย่ำงมันกำหนดมำแบบนี ้
มันกำหนดมำให้เขำมีมมุ อ่อนแอแบบนี ้
“ขอตัว”
“เดี๋ยว มึงจะไปไหน” ร่ำงสูงสำวเท้ำยำวๆ ไปขวำง

หน้ำอีกคนที่กำลังจะเดินหนีออกจำกห้องทำงำน
ของเขำไป
“กลับ”
“นี่มนั เวลำงำน”
“ก็ไหนว่ำมึงบอกว่ำกูไม่เหมำะ ทุกอย่ำงก็จบแล้ว
ไง”
“กูยงั ไม่บอกเลยสักนิดว่ำจะบอกให้คณ
ุ เพลิงปลด
มึง เป็ นบ้ำอะไรคิดเองเออเอง”
“เออ! กูมนั บ้ำ งัน้ คนไม่บำ้ อย่ำงมึงก็หลีกไป เดี๋ยว

จะติดเชือ้ ” คนตัวเล็กกว่ำโวยวำย
พัฒน์สงั เกตและรูส้ กึ ได้ถึงควำมผิดปกติท่ีเกิดขึน้

ของธีรก์ ็ขมวดคิว้ อย่ำงสงสัยว่ำทำไมคนตรงหน้ำ
เขำตอนนีถ้ ึงได้มีอำกำรแปลกๆ ทัง้ ๆ ที่ชอบเถียงจะ
เป็ นจะตำย แต่ตอนนีก้ ลับยอมแพ้อะไรง่ำยๆ
“เป็ นอะไร” ถำมเรียบๆ
“เรื่องของกู”
“มึงยังไม่ทดสอบที่ให้อ่ำนกฎเลยนะ” ร่ำงสูงบอก
“ไม่ทงไม่ท่องแม่งแล้ว หลีกไป กูจะกลับ”
“อย่ำทำนิสยั เด็กไอ้ธีร ์ โตแล้ว มีควำมรับผิดชอบ

หน่อย โดนว่ำนิดเดียวก็ทนไม่ได้ มึงนี่มนั ...” พัฒน์
ที่เตรียมจะด่ำต่อก็ตอ้ งชะงัก เมื่อร่ำงโปร่งโวยวำย
ออกมำอย่ำงทนไม่ได้
“งัน้ มึงลองมำเป็ นไอ้โง่อย่ำงกูดิ ควำมจำกูไม่ดีไง กู

เลยต้องใช้เวลำตัง้ แต่กลับจำกทำงำนเมื่อวำน
จนถึงตี 4 เพื่อท่องกฎบริษัทตำมที่มงึ บอก แล้วไง กู
เผลอหลับ ตื่นสำย เออ! กูผิด กูก็ยอมรับแล้วไง”
“มึงควรจะบอกเหตุผล”
“แล้วมึงจะเชื่อหรือไงวะ!!! เดี๋ยวก็หำว่ำกูแก้ตวั อีก”

“เชื่อไม่เชื่อไม่รู ้ แต่มงึ ต้องรูต้ วั เองว่ำมึงพูดจริงหรือ
เปล่ำ” พัฒน์สอน เพรำะเรื่องแบบนีเ้ รำจะให้ใครมำ
เชื่อเรำไม่ได้ ถ้ำไม่มีหลักฐำน
เพรำะฉะนัน้ สิ่งที่สำคัญที่สดุ คือเรำจะต้องรูต้ วั เอง
“ก็กพู ดู จริงแล้วไง เคยมีใครเชื่อกูไหม ตอนที่กเู รียน

อยู่ ฝนมันตกไปส่งงำนไม่ได้ อำจำรย์ยงั ไม่เชื่อกูเลย
นับประสำอะไรกับกำรที่กบู อกมึงว่ำกูท่องกฏแล้ว
นอนตี 4 ตื่นสำย น่ำเชื่อตำยห่ำ มันก็เหมือนกำรแก้
ตัวดีๆ นี่แหละไอ้พฒ ั น์ ยังไงมึงก็ไม่เชื่อกู” พูด
ออกมำยำว บำงช่วงก็ส่นั ด้วยควำมอ่อนไหวของ
ตัวเอง
“กูเชื่อมึง” พูดบอกด้วยนำ้ เสียงที่อ่อนลงกว่ำเดิม
พัฒน์เข้ำใจว่ำควำมพยำยำมที่ทำลงไปแล้วไม่มี
ใครเห็นมันน่ำเสียใจ และน้อยใจขนำดไหน ถ้ำเขำ
ไม่ต่นื ขึน้ มำตอนตี 3 กว่ำๆ เขำก็ไม่รูห้ รอกว่ำธีร ์
กำลังทำอะไรอยูถ่ ึงได้ต่นื สำย
เขำคงจะรำยงำนเรื่องนีก้ บั อัคนี และไม่รูว้ ำ่ ธีรย์ งั จะ

ได้ทำงำนต่อหรือเปล่ำ
ร่ำงโปร่งบำงเงยหน้ำมองตำคนพูดเมื่อกีอ้ ย่ำงไม่
เชื่อหู ก่อนจะหันหน้ำหนีเมื่อรูส้ กึ แปลกๆ ที่หน้ำอก
อัตรำกำรเต้นของหัวใจมันแปลกไป มันเหมือน
ตื่นเต้นกับอะไรบำงอย่ำง แต่ไม่รูว้ ำ่ มันเพรำะอะไร
เขำแค่รูส้ กึ หวั่นไหวกับคำพูดเมื่อกี ้
‘กูเชื่อมึง’
แค่ประโยคสัน้ ๆ แต่ก็ทำให้หวั ใจอุ่นวำบทันที...
“ย่ะ...อย่ำมำพูดดีเลยมึง”
“กูเชื่อมึงจริงๆ” ยืนยันคำพูดตัวเองอีกครัง้
“กูให้มงึ นอนพักในห้องกูได้ จะในห้องพักผ่อนหรือ
ว่ำบนโซฟำก็เลือกเอำ ตอนเที่ยงมึงก็ต่นื มำกินข้ำว
แล้วบ่ำยกูจะสอนงำนมึงต่อ” พัฒน์บอก
เพรำะต่อให้ฝืนธีรท์ ำงำนก็ดทู ่ำทำงว่ำจะรับอะไรไม่

ไหวแล้ว
“กูทำงำนต่อได้”
“ถ้ำมึงเป็ นลมขึน้ มำ กูจะหัวเรำะเยำะ” พัฒน์ขู่

ธีรย์ ืนลังเลนิดๆ ก่อนจะพยักหน้ำน้อยๆ แล้วเดินไป
นอนในห้องพักผ่อนของพัฒน์ทนั ที เพรำะถ้ำเขำฝื น
งำนต่อไป เขำได้เป็ นลมอย่ำงที่มนั พูดแน่ๆ
คนอย่ำงธีรไ์ ม่อยำกจะให้ใครมำหัวเรำะเยำะทัง้ นัน้
โดยเฉพำะคนอย่ำงพัฒน์
ร่ำงกำยของเขำ อย่ำงน้อยต้องพักผ่อนให้เพียงพอ
ไม่เช่นนัน้ ร่ำงกำยจะอ่อนเพลียทันที
...
เวลำเที่ยงตรง ร่ำงโปร่งลืมตำตื่นขึน้ มำหลังจำกที่
นอนพักได้ประมำณ 2 ชั่วโมงกว่ำๆ แต่ก็ถือว่ำได้
พักผ่อน แม้รำ่ งกำยจะยังไม่พร้อมเท่ำไหร่ แต่ก็ถือ
ว่ำดีขนึ ้ ในระดับหนึ่ง เขำลุกจำกเตียงนอนแล้วเดิน
ออกไปด้ำนนอกห้องก็พบว่ำร่ำงสูงยังคงนั่งทำงำน
อยู่ ซึง่ เมื่อพัฒน์ได้ยินเสียงปิ ดประตู ก็หนั มำมองที่
เขำทันที
ขำเรียวเดินไปนั่งตรงโซฟำอย่ำงสะลึมสะลือ ขยีผ้ ม
ตัวเองไปมำ
“แต่งตัวให้เรียบร้อยด้วย” สั่งเสียงเรียบ
“ไว้ก่อน หิว”
“ก็ไปหำอะไรกิน จะได้ทำงำน กูไม่ได้ใจดีบอ่ ย”
“หำให้หน่อย”
ผีเข้ำหรือยังไม่คอ่ ยมีแรง ธีรถ์ ึงได้เอ่ยปำกขอร้อง

ออกไปแบบนัน้ โดยที่เจ้ำตัวไม่รูด้ ว้ ยนะว่ำตัวเอง
พูดอะไรออกไป ส่วนพัฒน์ท่ีได้ยินแบบนัน้ ก็สำ่ ย
หน้ำไปมำ
มันชักจะเอำใหญ่แล้วนะ ยอมให้นอนพักในเวลำ
งำน นี่ถือว่ำใจดีสดุ ๆ แล้ว หำข้ำวให้มนั กินอีกนี่
อย่ำงกับสำมีทำให้เมียแล้ว...
ก็แค่คนที่จะฝึ กงำนให้ อะไรนักหนำ
“ไปหำเองสิวะ” ขึน้ เสียงใส่ดว้ ยควำมหงุดหงิด
ร่ำงโปร่งหันไปมองหน้ำร่ำงสูงนิดๆ ก่อนจะลุกขึน้
จัดเสือ้ ผ้ำทรงผมของตัวเองให้เรียบร้อย แล้วเดิน
ออกจำกห้องทำงำนของพัฒน์ไปเพื่อหำอะไรทำน
เขำไม่มีแรงที่จะมำเถียงหรือทะเลำะกับพัฒน์หรอก
อำหำรเช้ำเขำยังไม่ได้ทำนเลย แล้วนี่ก็เที่ยงแล้ว
ควรจะต้องตัง้ ใจทำงำนฝึ กงำนให้มนั เสร็จๆ ไป
ถ้ำจะทำงำนร่วมกันในภำยภำคหน้ำ ก็ขอนำนๆ
ครัง้ ก็พอ
บ่ำยโมงตรง ร่ำงของธีรก์ ็มำปรำกฏอยูต่ รงหน้ำ

ของพัฒน์ท่ีกำลังนั่งไขว่หำ้ งรออยูบ่ นโซฟำหน้ำ
ประตูหอ้ งตัวเอง ซึง่ เมื่อเห็นว่ำธีรม์ ำแล้ว ก็ยกแขน
ข้ำงซ้ำยขึน้ ดูนำฬิกำ เมื่อเห็นว่ำอีกคนตรงเวลำก็ไม่
มีเรื่องจะทำโทษอะไร
“มีอะไรจะสอนก็รบี ว่ำมำ”
“หึ! ไม่ตอ้ งห่วง”
“กูไม่ได้ห่วง แต่กไู ม่อยำกจะอยูต่ รงนีน้ ำน หำยใจ

ไม่ออก” พูดจำแดกดันออกไป
พัฒน์ยกยิม้ มุมปำกเล็กน้อยที่รูส้ กึ ว่ำธีรค์ นเดิมจะ

กลับมำแล้ว เอำตรงๆ ธีรใ์ นมุมร้ำยๆ เขำรับมือได้
ง่ำยกว่ำเมื่อตอนสำยที่ผ่ำนมำล่ะนะ
อำรมณ์แบบนัน้ เขำไม่คอ่ ยชอบจะรับมือด้วยเสีย

เท่ำไหร่
แรงๆ แบบนีแ้ หละ...เขำชอบ
“งัน้ ก็เริม่ จำกแผนกกำรตลำดแล้วกัน กูจะใช้เวลำ

ในกำรสอนงำนและให้มงึ เรียนรูง้ ำนในฝ่ ำย
กำรตลำดเป็ นเวลำ 3 วัน เพรำะยังไงเรือ่ งแบบนีท้ ่ี
ร้ำนมึงก็คงมีอยูแ่ ล้ว เรียนมำแล้ว แค่เอำทฤษฏีท่ีรู ้
มำใช้ในกำรทำงำนจริงให้ได้ ตำมกูมำ” พัฒน์
อธิบำยงำนพร้อมกับลุกขึน้ แล้วเดินมำหำธีร ์ ก่อน
จะทำท่ำเดินนำอีกคนไปเมื่อพูดจบ
“เดี๋ยว” เรียกเอำไว้ก่อน
ใบหน้ำคมหล่อหันมำมองใบหน้ำหล่อขำวของธีร ์
ทันทีท่ีรำ่ งโปร่งบำงเรียกเอำไว้ ถำมทำงสำยตำ
ทันทีวำ่ มันต้องกำรอะไร
“แล้วกฎที่ให้กจู ำล่ะ”
“อ่อ” ร่ำงสูงส่งเสียงพร้อมกับทำหน้ำเข้ำใจ แต่ก็ดู

กวนโอ๊ยในสำยตำของธีรเ์ ป็ นอย่ำงมำก
“อะไร เสียงแบบนัน้ มันหมำยควำมว่ำยังไง”
“มึงจำได้หมดแล้ว?”
“เออ!! จะให้กทู ่องให้ฟังตอนไหน”
“ก็ดี...จำได้แล้วก็จำให้มนั ขึน้ ใจล่ะ ไปทำงำนได้

แล้ว”
“อ้ำวเฮ้ย! นี่มงึ แกล้งกูหรือวะ!” เดินไปขวำงหน้ำอีก

คนอย่ำงต้องกำรคำตอบ
มันจงใจหำเรื่องเขำชัดๆ ถ้ำมันไม่คิดจะทดสอบกัน
แต่แรกมันจะสั่งทำไม ถ้ำมันไม่อยำกจะแกล้งเขำ
ให้ตำยสิ!! ไม่วำ่ ยังไง...
กูกบั มึง เห็นทีวำ่ จะญำติดีกนั ไม่ได้วะ่ !

“กูไม่ได้แกล้ง แต่มนั เป็ นสิ่งที่มงึ ควรจะรูแ้ ละจำ!”
ตอบเสียงเรียบแต่แฝงด้วยอำนำจไปในตัวเอง
จนธีรไ์ ม่รูจ้ ะเถียงอะไรออกไป
“ฮึ่ย! จำไว้นะมึง” สะบัดหน้ำแล้วเดินนำร่ำงสูงไปที่

ลิฟต์ แล้วพอว่ำไม่เห็นว่ำพัฒน์จะเดินตำมเขำมำ
สักที ก็หนั มำเรียกด้วยนำ้ เสียงหงุดหงิด
“มำสิวะ กูจะไปรูไ้ หมว่ำกำรตลำดมันอยูช่ นั้ ไหน”
พัฒน์สำ่ ยหน้ำน้อยๆ ก่อนจะเดินตำมมันไป ยื่นมือ

แกร่งไปกดลิฟต์ตรงหน้ำ แล้วเดินเข้ำไปทันที ทัง้
สองคนลงไปยังฝ่ ำยกำรตลำด ซึง่ นับว่ำเป็ นฝ่ ำยที่มี
บทบำทมำกของบริษัท ธีรจ์ ำเป็ นต้องเรียนรูม้ นั
เพรำะเมื่อทำงำนเต็มตัว ได้บรรจุเข้ำงำนเมื่อไหร่
มันจะต้องมีกำรออกพบลูกค้ำแน่นอน
“แม่งหลอกให้กทู ่อง จนไม่ได้หลับ ไม่ได้นอน”

ยังคงบ่นเรื่องนัน้ ไม่หยุด ซึง่ พัฒน์ก็ได้ยิน แต่ทำหู
ทวนลมเป็ นไม่ได้ยินเสียงัน้
ช่ำงมันเถอะแม่ง...ยังไงมันก็มีประโยชน์ตอ่ เรำอยู่
แล้ว
ไม่ชำ้ ไม่เร็ว ก็ตอ้ งอ่ำนและจำกฎอยูด่ ี...

(เป็ นไงบ้ำง) ปลำยสำยถำมเสียงสบำยๆ
“หมำยถึงอะไรครับ” เสียงทุม้ ถำมกลับไป
(ลูกน้องที่แสนน่ำรักของฉันน่ะ มันก่อวีรกรรมอะไร
หรือเปล่ำ)
“แค่มำสำยน่ะครับ” ตอบไปตำมควำมจริง
(อืม...ปกติน่ี เหตุผลของมันคืออะไรล่ะ) ถำมมำ

แบบไม่ทกุ ข์รอ้ นอะไร
“มันโหมท่องกฎบริษัทตัง้ แต่เมื่อวำนจนถึง
ประมำณตี 4 ของวันนีไ้ ด้ครับ เลยทำให้มนั ตื่น
สำย”
(ฮ่ำๆ สะใจจริงๆ ที่เห็นมันว้ำวุน่ แบบนีไ้ ด้) อัคนี

หัวเรำะออกมำอย่ำงสะใจ จนคนถือสำยอยูฝ่ ่ ังนี ้
ถึงกับขมวดคิว้ สงสัย ตำก็มองร่ำงโปร่งทำงำนด้วย
ควำมขะมักเขม้นไปด้วย
“ผมสงสัย?”
(ทำไมฉันถึงให้ไอ้ธีรม์ นั ไปฝึ กงำนกับแกใช่ไหม

ไอ้พฒ
ั น์) ถำมกลับมำอย่ำงรูใ้ จเขำ
“ครับ”
เผลอยิม้ ออกมำเมื่อเห็นท่ำทำงแปลกมำจำกธีร ์
คำดว่ำคงจะแปลกใจอะไรบำงอย่ำง เขำที่มองอยู่
ห่ำงๆ ผ่ำนทำงกระจกของอีกห้องหนึ่งไม่สำมำรถรู ้
ได้วำ่ มันกำลังทำอะไร
แต่มองมันทำงำนนี่ก็ทำให้ผ่อนคลำยได้เหมือนกัน
แปลกๆ นะ...
(ที่จริงแล้วมันไม่ตอ้ งฝึ กอะไรเลย แค่เรียนรูเ้ อำนิด
หน่อยมันก็ทำงำนจริงได้แล้ว แต่ท่ีฉนั ส่งมันไปฝึ ก
กับแกเพรำะอะไรรูไ้ หม...เพรำะมันเป็ นคนอำรมณ์
ร้อนเหมือนกับฉัน ถ้ำเจ้ำนำยร้อน ลูกน้องก็รอ้ น ทุก
อย่ำงก็จบ เพรำะฉะนัน้ ฉันจะไม่เป็ นคนเปลี่ยน เลย
ต้องให้ไอ้ธีรม์ นั เปลี่ยน อำจจะไม่ทงั้ หมด แต่ขอให้
มันมีควำมใจเย็นบ้ำงก็พอ และแกก็เป็ นคนเดียวที่
ฉันเห็นว่ำน่ำจะเอำมันอยู)่
ที่แท้ เหตุผลของอัคนีก็เป็ นแบบนีน้ ่ีเอง ก็ตำมที่

อัคนีบอกนั่นแหละ ธีรเ์ ก่งทุกอย่ำงจริงๆ อำจจะเป็ น
เพรำะเคยบริหำรร้ำนและธุรกิจของครอบครัวมำ
ก่อน หรือไม่ก็อำจจะมำจำกสำยเลือด ที่เป็ นนัก
ธุรกิจอยูแ่ ล้ว
มันเก่งและแก้ไขสถำนกำรณ์ได้ดี ไหวพริบดี สังเกต

ก็เก่ง แต่เสียอย่ำงเดียวอย่ำงที่อคั นีพดู มันค่อนข้ำง
ใจร้อน ใครพูดไม่เข้ำหูมนั ก็หำเรื่องแล้ว แล้วแบบนี ้
ไปเจอลูกค้ำใหญ่ๆ แล้วพูดจำไม่ดีมนั จะทนได้หรือ
...
“แล้วก็ไม่บอกตัง้ แต่แรก ผมจะได้สอนมันอย่ำงอื่น

ไม่ตอ้ งสอนงำนอีก” พัฒน์พดู
(ตำมใจเลย อยำกทำอะไรก็ทำ 1 เดือนฉันต้องเห็น
ควำมเปลี่ยนแปลง)
“ครับ แล้วคุณเพลิงจะไม่ผิดหวัง”
(หึหึ เสียงแกนี่ทำให้ฉนั รูส้ กึ สะใจแปลกๆ)
“ชอบแกล้งลูกน้องสินะครับ”
(เรียกว่ำหวังดีดีกว่ำมัง้ ฮ่ำๆ แค่นีก้ ่อนแล้วกัน ฉัน

จะไปทำงำนต่อ ไม่มีมนั ช่วยงำนงำนก็เยอะแบบนี ้
แหละ) อัคนีบอกก่อนจะตัดสำยไปทันทีท่ีพดู จบ ไม่
รอให้พฒ ั น์ได้บอกลำเลยสักนิด
เขำมองธีรท์ ่ียืนพูดอะไรบำงอย่ำงกับพนักงำนและ
ผูจ้ ดั กำรฝ่ ำยกำรตลำดด้วยรอยยิม้ เจ้ำเล่ห ์ คงจะ
แนะนำอะไรสักอย่ำงอยูแ่ น่ๆ
“ถ้ำให้ดดั นิสยั ก็น่ำจะบอกตัง้ แต่แรก หึห.ึ ..เปลี่ยน

แผนกำรสอน”
พัฒน์กอดอกนึกแผนกำรด้วยสีหน้ำที่เรียบนิ่ง แต่ใจ
และสมองเต็มไปด้วยควำมชั่วร้ำย ที่ธีรจ์ ะต้องเจอ
อีกมำก ไม่รูว้ ำ่ หมำป่ ำอย่ำงเขำจะทำอย่ำงไรกับ
แกะน้อยตัวนัน้ กันแน่ จำกพยศ มันก็ตอ้ งสยบเขำ
ในเร็ววัน…
….
“ผมว่ำที่คณ ุ กับทีมงำนวำงแพลนไว้แบบนีก้ ็โอเค
แล้วโปรโมชั่นนี่ ผมว่ำมันยังไม่แปลกใหม่ เพรำะที่
ไหนๆ เขำก็ทำกัน ถ้ำคุณเอำเรื่องนีเ้ พื่อขออนุมตั ิกบั
ผูบ้ ริหำร ผมว่ำไม่น่ำจะผ่ำนนะ เพรำะด่ำนแรกที่
คุณเจอก็จะเป็ นไปหมอนั่นที่ยืนดูอยู่หอ้ งนัน้ น่ะ มัน
ไม่ให้ผ่ำนหรอกเชื่อผม กับทีมบริหำรชุดก่อนเป็ น
ยังไงผมไม่รู ้ เพรำะผมเป็ นแค่เด็กฝึ กงำนที่มำจำก
PLEUNG ให้คำแนะนำได้แค่วำ่ คุณดินกับคุณ
พัฒน์คอ่ นข้ำงที่จะหัวสมัยใหม่ ฝำกนะครับ” ธีรพ์ ดู
กับผูจ้ ดั กำรและทีมงำนฝ่ ำยกำรตลำดอย่ำงจริงจัง
บ้ำงก็แอบพำดพิงถึงอีกคนที่เขำเห็นว่ำมันยืนคุย
โทรศัพท์แล้วมองดูเขำทำงำน
ไม่ตอ้ งเดำให้เสียเวลำ
คุยกับเจ้ำนำยของเขำแน่ๆ
“ขอบคุณที่แนะนำนะครับ แล้วผมจะเปลี่ยน
โครงกำรใหม่ก่อนส่งนำเสนอ ไปทำตำมที่คณ ุ ธีร ์
แนะนำเร็ว” ประโยคสุดท้ำยหันไปสั่งลูกน้องตัวเอง
“ไม่เป็ นไรครับ ผมยินดี”
“คุณธีรน์ ่ีเก่งนะครับ”
“ผมยังไม่ทำอะไรเลยนะครับ” บอกยิม้ ๆ
ผูจ้ ดั กำรฝ่ ำยกำรตลำดของที่น่ีคอ่ นข้ำงหนุ่มมำก
น่ำจะเป็ นเด็กจบใหม่ไฟแรงที่ทงั้ หน้ำตำดีและเก่ง
ถึงได้มำเป็ นผูจ้ ดั กำรในบริษัทใหญ่ได้ขนำดนี ้
“คุณธีรอ์ ำยุเท่ำไหร่แล้วครับ เห็นว่ำจบใหม่” ชำย

หนุ่มถำมด้วยรอยยิม้ เป็ นมิตร เป็ นรอยยิม้ ที่ทำให้
ร่ำงโปร่งรูส้ กึ ขนลุกแปลกๆ
“เอ่อ...22 ครับ แล้วคุณพลล่ะครับ” ถำมกลับไป

อย่ำงมำรยำท
“คุณเป็ นน้องผมอีกนะครับ ผมอำยุ 25 แล้วครับ”

“ครับ”
“น่ำอิจฉำนะครับ คุณธีรเ์ พิ่งจะเรียนจบแท้ๆ แต่ถกู

ทำบทำมให้มำทำงำนในตำแหน่งที่สงู ๆ แบบนี”้ พล
พูด
“ไม่หรอกครับ เป็ นเพรำะว่ำผมกับคุณเพลิง

ค่อนข้ำงจะสนิทกันน่ะครับ และผมเองก็มี
ประสบกำรณ์จำกธุรกิจของครอบครัวด้วย
ไม่เช่นนัน้ คุณเพลิงคงจะให้ผมทำตัง้ แต่ยำมแน่ๆ”
ตอบไปอย่ำงถ่อมตัว
“ฮ่ำๆ คุณธีรน์ ่ีนิสยั ก็ดี ทำงำนก็เก่ง ฉลำด และ
หน้ำตำหล่อแบบนี ้ ใครได้เป็ นแฟนนี่โชคดีน่ำดูเลย
นะครับ มีคนเพอร์เฟ็ คแบบคุณอย่ำงนี”้
ถ้ำอย่ำงเขำเพอร์เฟ็ ค อย่ำงไอ้พฒั น์น่ีเรียกว่ำอะไร

ล่ะ เอ๊ะ! แล้วมันเกี่ยวอะไรด้วย
“ผมไม่มีแฟนหรอกครับ ตัวเองยังเอำไม่รอด แล้ว

จะไปรับผิดชอบใครเขำได้” สิน้ คำตอบนี ้ ไม่รูว้ ำ่ ธีร ์
คิดไปเองหรือเปล่ำที่เห็นสำยตำแวววำวมำจำกพล
ผูช้ ำยตัวใหญ่ท่ีน่งั อยูต่ รงข้ำม สำยตำที่เหมือนดีใจ
กับอะไรบำงอย่ำง
“หรือครับ”
“แล้วคุณพลล่ะครับ ท่ำทำงสำวจะเยอะ” แอบแซว

ไป
เพรำะเขำเองเริม่ จะทำตัวไม่ถกู กับสำยตำที่เริม่ จะ

ลุกลำ้ ควำมเป็ นส่วนตัวของเขำเข้ำทุกที นึก
อยำกจะลุกหนี แต่ทำแบบนีไ้ ม่ได้ เพรำะไอ้คนที่ส่งั
ไม่ให้เขำไปไหนคือคนที่ยืนมองเขำอยูจ่ ำกอีกห้อง
ด้ำนหนึ่ง
เขำต้องฝึ กอยูท่ ่ีฝ่ำยนีถ้ ึง 3 วันเลยนะ!!

“ครับ แต่ผมไม่สนใจผูห้ ญิง” สิน้ คำตอบตรงๆ ของ
คนตรงหน้ำ ธีรก์ ็ขยับตัวเองแนบไปกับพนักพิงตำม
สัญชำตญำณ
ว่ำแล้วว่ำทำไมถึงมองเขำแปลกๆ คงไม่คิดจะจีบ
เขำหรอกใช่ไหม...
“เอ่อ...คือ”
ทำไงดีละ่ วะกู...
“กลัวหรือครับ คงจะรังเกียจสินะ พวกผิดเพศอย่ำง
ผมนี่น่ะ” พลตีสีหน้ำเศร้ำจนธีรม์ องแบบขยำด
ไม่ได้มีควำมสงสำรสักนิด
“ไม่รงั เกียจหรอกครับ แต่ก็ไม่ได้ชอบ” บอกออกไป

ตรงๆ
“ผมมองคุณแวบเดียวก็รูแ้ ล้วล่ะครับ” พลบอกยิม้ ๆ
ร่ำงเล็กกว่ำถึงกับมองหน้ำคนพูดเขม็ง จ้องรำวกับ
จะเอำคำตอบให้ได้เร็วว่ำมันหมำยควำมว่ำยังไง
เพรำะคิว้ ทัง้ สองข้ำงของเขำเริม่ จะผูกโบว์อีกแล้ว
อย่ำพูดจำอะไรแปลกๆ นะเว้ย!!
“อะไร” ถำมแบบไม่มีหำงเสียง
พลยิม้ น้อยๆ เพรำะรูว้ ำ่ อีกคนกำลังโมโห และไม่

พอใจ แต่เขำก็ไม่อยำกจะให้ไก่มนั ตื่นไปมำกกว่ำนี ้
ดูก็รูว้ ำ่ คนตรงหน้ำนีเ้ ป็ นแบบเขำ และสำยรับด้วย

แม้จะมีรูปร่ำงแบบผูช้ ำย ท่ำทำงแมนๆ กล้ำมเนือ้
น้อยๆ ขำก็เรียวเล็ก มองผ่ำนกำงเกงก็รู ้ ว่ำอีกคน
ถึงจะสูง แต่ผอมบำงแค่ไหน
เขำชอบธีรต์ รงหน้ำตำนี่แหละ หล่อๆ ขำวๆ ถ้ำ
สังเกตดีๆ ติดหวำนด้วยซำ้ แต่ดว้ ยทรงผมของเจ้ำ
ตัว ทำให้อีกคนดูแมนก็เท่ำนัน้
“เปล่ำหรอกครับ...ไม่มีอะไร”
แล้วคิดหรือ? ว่ำคนอย่ำงไอ้ธีรจ์ ะเชื่อ…

“อ๊ำกกก...ก” ธีรต์ ะโกนออกมำเสียงดังลั่นห้องนำ้

ด้วยควำมรูส้ กึ เก็บกดสุดๆ เพรำะจะให้วีนใส่
ผูจ้ ดั กำรฝ่ ำยกำรตลำดอย่ำงพลที่รอิ ่ำนมำจีบเขำ
แบบซึง่ ๆ หน้ำไม่ได้ เลยต้องขอมำเข้ำห้องนำ้ แล้ว
ระบำยแบบนี ้ เขำ ที่เป็ นผูช้ ำยแท้ๆ กลับโดนผูช้ ำย
จีบ ซึง่ นอกจำกตอนที่โดนอัคนีช่วยไว้ครัง้ นัน้ ก็ไม่
เห็นว่ำเขำจะมีเสน่หต์ อ่ ผูช้ ำยด้วยกันตรงไหนเลย
“ทำไมวะ หน้ำกูก็ออกจะหล่อ สูงก็สงู แต่ก็เตีย้

กว่ำมันนิดเดียว กล้ำมไม่ใหญ่แต่ก็มีนะเว้ย ฮึ่ย! ขน
ลุกว่ะแม่ง” บ่นไป สำรวจตัวเองไปอย่ำงขนลุก
ก็บน่ ไปแต่ก็ไม่วำยชมตัวเอง...
แต่เหมือนจะลืมอะไรไปอย่ำงนะ...จูบผูช้ ำยมำแล้ว
ไม่ใช่หรือไง ทำไมไม่มีอำกำรขนลุกหรือรังเกียจเลย
ล่ะ
“ตอนนัน้ แค่จะเอำชนะ ใช่! มันเลยไม่มีอะไรไง ไม่

รูส้ กึ อะไร” พึมพำหน้ำกระจกเบำๆ เมื่อคิดได้วำ่ เขำ
จูบพัฒน์ไปแล้ว
ใช่ มันเป็ นแบบนัน้ แหละ ครัง้ ต่อไปนี่แหละถึงจะ

รังเกียจ
“แต่คิดถึงหน้ำโรคจิตอย่ำงไอ้บำ้ นั่นไม่หำย โอ๊ย!
อีกตัง้ 2 วัน ถึงจะย้ำยไปฝึ กในส่วนต่ำงๆ ต่อ กู
เครียด กูอดึ อัด กูอำรมณ์เสียเพรำะมึงคนเดียวเลย
ไอ้พฒั น์ท่ีทำให้กมู ำเจอเรื่องแบบนี!้ ” บ่นไป บ่นมำ
ก็พำลว่ำคนอีกคนที่วนั นีแ้ ทบจะไม่ได้มีปำกเสียง
ด้วยเลย
“เหรอ!” เสียงทุม้ ดังมำจำกด้ำนข้ำง ซึง่ เป็ นประตู

เข้ำออกห้องนำ้ ซึง่ ได้ยินเสียงที่คนุ้ หูนนั้ แล้ว ร่ำง
บำงก็หนั ไปมองทันที
“นี่กลู ืมล็อกหรือวะ” พึมพำกับตัวเองเบำๆ ก่อนจะ
จ้องคนที่กอดอกพิงกำแพงมองเขำอยูด่ ว้ ยสำยตำ
นิ่งๆ
“มีอะไร”
“มำเข้ำห้องนำ้ ไง จะให้กมู ำกินข้ำวหรือไง” พัฒน์

ตอบกวนๆ
“แล้วทำไมไม่เข้ำล่ะครับ ห้องนำ้ ก็วำ่ ง จะยืนเก๊กหำ

พระแสงอะไร”
“พอใจ”
“งัน้ มึงก็เชิญยืนพอใจกับบรรยำกำศในห้องนำ้
ต่อไปก็แล้วกัน กูไปทำงำนต่อแล้ว” ธีรบ์ อกพลำง
เดินผ่ำนหน้ำอีกคนไป แต่ก็หยุดกะทันหันเมื่อร่ำง
สูงใช้ขำยำวๆ ของตัวเองยื่นไปขวำงไว้กบั พนังอีก
ข้ำง
ตึก!
“อะไรของมึงวะไอ้พฒ
ั น์” หันมำถำมด้วยควำมไม่
พอใจ
“รีบไปหำคุณพลหรือไง” สิน้ เสียงของพัฒน์ ธีรก์ ็
กระชำกคอเสือ้ ของร่ำงสูงทันทีดว้ ยควำมโมโห ใน
เมื่อลงที่พลไม่ได้ ลงที่มนั นี่แหละ
“หุบปำกเน่ำๆ ของมึงซะ กูขนลุก”
“หึ! เสน่หม์ งึ แรงดีนะ”
“ไอ้พฒ
ั น์”
“ทำไม น่ำจะชอบนี่”
“กูไม่ได้เป็ น แล้วจะชอบทำเชี่ยอะไร”
“ก็เรื่องของมึง ชอบหรือไม่ก็เรื่องของมึง แต่ท่ีกู
อยำกจะบอกก็คือ ไม่ว่ำคุณพลเขำจะพูดอะไรกับ
มึง มึงอำจไม่พอใจ ก็หำ้ มมึงอำละวำดเด็ดขำด
เพรำะถ้ำมึงทำ กูจะทำโทษขัน้ สูงสุด!” เป็ นคำสั่งที่
ทำให้รำ่ งเล็กกว่ำถึงกับหงุดหงิดทันที
“กูรู!้ ” กระแทกเสียงไป
“รูแ้ ละต้องทำให้ได้ดว้ ย”
“เออ!!”
“อ้อ! ข่ำวดีสำหรับมึง พรุง่ นีไ้ ม่ตอ้ งฝึ กที่น่ีแล้ว ฝึ กที่
ฝ่ ำยกำรตลำดวันเดียวพอ”
ดวงตำสวยเบิกกว้ำงอย่ำงดีใจ ก่อนจะปล่อยคอ
เสือ้ ร่ำงสูงแล้วถำมซำ้ อีกครัง้ เพื่อควำมแน่ใจ เพรำะ
จะได้เห็นหน้ำพลแค่วนั นีว้ นั เดียวเท่ำนัน้
“จริงนะ!”
“เออ!”
“งัน้ กูไปทำงำนก่อนดีกว่ำ เอำขำออกดิ”๊ สั่งอีกคน

ไป แล้วขำยำวก็เอำออกทันที มองตำมร่ำงโปร่ง
ที่ฮมั เพลงออกไปอย่ำงอำรมณ์ดีก่อนจะยกยิม้
น้อยๆ
ปฏิกิรยิ ำของหมอนี่ ชักจะน่ำสนใจขึน้ ทุกๆ วัน
พัฒน์เดินตำมธีรอ์ อกมำจำกห้องนำ้ โดยที่ลืมไป

เลยว่ำตัวเองมำเข้ำห้องนำ้ แต่มนั จะเป็ นอะไรล่ะ ก็
ในเมื่อมันเป็ นเพียงข้ออ้ำงที่จะไปหำเรื่องคุยกับอีก
คนก็เท่ำนัน้
...
“คุณธีรค์ รับ ไอ้น่ีมนั ต้องทำยังไงดีครับ” ร่ำงสูงของ
พลเข้ำมำถำมร่ำงบำงที่ตอนนีก้ ำลังนั่งดูงำนอยูซ่ ง่ึ
ร่ำงสูงของอีกคนก็เข้ำมำ
ประชิดตัวพร้อมกับโน้มหน้ำมำใกล้ๆ จนธีรข์ นลุก

ไปทัง้ ตัว แต่ก็ได้แต่ตวั แข็งอยูอ่ ย่ำงนัน้
“เอ่อ คุณพลช่วยขยับออกไปหน่อยได้ไหมครับ”
“ทำไมล่ะครับ ผมจะได้ดสู ะดวกๆ ด้วย แบบนี ้

แหละดีแล้ว”
“ฮึ่ม!”
มือบำงกำแน่นจนเล็บที่เริม่ ยำวจิกเข้ำฝ่ ำมือของ
ตัวเอง แต่ธีรก์ ็ไม่รูส้ กึ เจ็บเลยสักนิด เขำจะต้อง
อดทนให้ถึงที่สดุ จะทำให้พฒ ั น์มำหำเรื่องลงโทษ
เขำไม่ได้
จะว่ำไป มันหำยไปไหนแล้ว?
“แล้วนี่ไอ้พฒ
ั น์หำยไปไหนแล้วล่ะครับ” ธีรถ์ ำม
ออกไป
“เห็นบอกว่ำจะขึน้ ไปทำงำนต่อน่ะครับ เลยฝำกคุณ

ไว้กบั ผม” พลตอบยิม้ ๆ
ไอ้บำ้ นั่น มันจงใจแกล้งเขำแน่ๆ
ยิ่งเพิ่มแรงในกำรกำหมัดเข้ำไปอีก ควำมรูส้ กึ เจ็บ

แปลบที่ฝ่ำมือทำให้ธีรไ์ ด้สติเพรำะเลือดไหลซิบๆ
ออกมำแล้ว เลยจำเป็ นต้องคลำยมือที่กำออก
“อ่อครับ”
“แล้วสรุปคุณธีรอ์ ธิบำยให้หน่อยได้หรือเปล่ำครับ
ว่ำไอ้น่ีมนั คืออะไร”
“นี่คณ
ุ เป็ นผูจ้ ดั กำรไม่ใช่หรือครับ” อดที่แขวะไป
ไม่ได้
ก็มนั น่ำโมโหนี่นำ เป็ นถึงผูจ้ ดั กำรบริษัทใหญ่แบบนี ้

แท้ๆ แต่กลับไม่รูว้ ำ่ อันนีค้ ืออะไร หรือมันเป็ นเพียง
ข้ออ้ำงที่หมอนี่พยำยำมจะเข้ำใกล้เขำกันแน่
“ก็ใช่ครับ แต่บำงอย่ำงผมก็ไม่รูน้ ะ”
แล้วทำไมต้องยักคิว้ ให้ คิดว่ำเท่หน์ กั หรือไง
“ครับ มันคือ...” แล้วร่ำงโปร่งก็อธิบำยในสิ่งที่พล

ถำมทันที เพื่อตัดปั ญหำ ร่ำงสูงจะได้เลิกเกำะแกะ
เขำสักที มันน่ำรำคำญ น่ำหงุดหงิด แล้วก็
ขยะแขยงด้วย
ตอนแรกก็ไม่รูส้ กึ อะไรหรอกนะ แต่ย่งิ รุก เขำก็ไม่

ไหวเหมือนกัน
“ให้ตำยเถอะ อยูแ่ บบนีน้ ำนๆ มีหวังระเบิดลงแน่ๆ”
“อะไรนะครับคุณธีร”์ พลถำมเมื่อได้ยินร่ำงบำง
พึมพำอะไรเบำๆ แต่เขำได้ยินไม่ชดั เลยถำมกลับไป
“เปล่ำครับ” ตอบไปนิ่งๆ
“งัน้ หรือครับ คุณธีรท์ ำตรงนัน้ เสร็จหรือยังครับ ผม
มีงำนให้ช่วยอีกเยอะเลย”
“เสร็จแล้วครับ มีอะไรก็เอำมำได้เลย”
“ถ้ำงัน้ ช่วยตรวจสอบโปรโมชั่นของเดือนหน้ำหน่อย
ได้ไหมครับ ว่ำควรปรับปรุงอะไรก่อนจะส่งเพื่อขอ
อนุมตั ิน่ะครับ”
“โอเคเลยครับ เดี๋ยวผมช่วยดูให้”
นี่มนั เป็ นงำนของเด็กฝึ กงำนอย่ำงเขำป่ ะ?

“ขอบคุณครับคุณธีร ์ เดี๋ยวผมไปชงกำแฟก่อน คุณ
จะรับอะไรไหมครับ” ถำมร่ำงโปร่งบำงยิม้ ๆ
ปกติเขำจะเอำอะไรก็ส่งั เลขำอยูแ่ ล้ว แต่น่ี อยำกจะ

ทำคะแนนกับคนตรงหน้ำนีห้ น่อย...เผื่อมีโอกำสได้
ควงสักเดือนสองเดือน
“ไม่ดีกว่ำครับ ผมไม่คอ่ ยชอบกำแฟเท่ำไหร่”

ปฏิเสธไปทันทีโดยไม่ตอ้ งคิดนำนเลย ส่วนพลที่ได้
ยินแบบนัน้ ก็จำใจเดินออกไปอย่ำงผิดหวังหน่อยๆ
เอำไว้อย่ำงอื่นก็ได้
ร่ำงโปร่งหันมำสนใจเอกสำรในมือแทน ก็จะมองฝ่ ำ
มือตัวเองที่เลือดมันแห้งไปแล้วก่อนจะถอนหำยใจ
แรงๆ
“ไม่เคยโมโหจนทำร้ำยตัวเองมำนำนแค่ไหนแล้ว
วะ”
…
ร่ำงสูงของพัฒน์น่ งั ทำงำนอยู่ในห้องทำงำนของ
ตัวเอง ปล่อยให้ธีรไ์ ด้ฝึกงำนและช่วยงำนอยูท่ ่ีฝ่ำย
กำรตลำดคนเดียวต่อไป ไม่ใช่วำ่ เขำไม่รูน้ ะว่ำ
ผูจ้ ดั กำรฝ่ ำยกำรตลำดคิดอะไรกับธีร ์ ไม่ใช่วำ่
อยำกจะแกล้งให้อยูค่ นเดียว แต่เขำอยูจ่ ะช่วยอะไร
ได้ในเมื่อเขำก็คือคนที่รำ่ งโปร่งไม่ชอบขีห้ น้ำด้วย
อีกคน
อยูไ่ ปมันก็พลอยรำคำญทัง้ เขำทัง้ พลไปด้วย
แอบมองมันอยูจ่ ำกห้องตัวเองนี่แหละ แท็บเล็ตของ

เขำเชื่อมกับกล้องวงจรปิ ดทัง้ หมดของบริษัท โดย
ขึน้ อยูท่ ่ีเขำจะสั่งให้ทำงฝ่ ำยเทคนิคส่งภำพของ
กล้องไหนมำเท่ำนัน้ ซึง่ ตอนนีเ้ ขำก็มองอีก
คนทำงำนอยูพ่ ร้อมๆ กับเคลียงำนของตัวเองไป
ด้วย
จะให้เขำอยูด่ ธู ีรท์ ำงำนงำนทัง้ วันก็ไม่ได้ เขำไม่ได้

ว่ำงขนำดนัน้
“ไอ้ธีรเ์ ป็ นไงบ้ำง” เสียงที่ดงั มำจำกประตูทำงเข้ำ

ห้องทำงำนถำมขึน้ ทำให้รำ่ งใหญ่หนั ไปมองคนที่
เข้ำมำโดยไม่บอกไม่กล่ำวทันที ก่อนจะลุกขึน้ ยืน
เมื่อเห็นว่ำเจ้ำนำยของเขำเป็ นคนเดินเข้ำมำ
“ก็ทำงำนได้ดีครับคุณดิน” ตอบไปตำมควำมจริง
แต่ไม่ได้พดู ข้อเสียออกไปก็เท่ำนัน้
“หึห!ึ อย่ำงไอ้ธีรเ์ นี่ยนะ ฉันล่ะอยำกจะให้มนั มำ

ทำงำนเป็ นคูห่ กู บั แกจริงๆ แต่ติดที่วำ่ ไอ้เพลิงมันไม่
ยอมนี่แหละ” ปฐพีบอกพลำงนั่งลงที่โซฟำในห้อง
ทำงำนของพัฒน์ซง่ึ ลูกน้องอย่ำงเขำก็น่งั ลงกับที่
เหมือนเดิม
“ไม่มีมนั นั่นแหละดีแล้วครับ” พัฒน์พดู ออกไป
“ฉันว่ำมันเก่งนะ ผิดตรงที่มนั ชอบทำเล่นๆ นั่น

แหละ แต่ก็เป็ นเอกลักษณ์ดี ฉันคิดว่ำเปลี่ยนมันน่ะ
เปลี่ยนไม่ได้หรอก เอำแค่ส่งั สอนก็พอ ให้มนั รูว้ ำ่
เวลำไหนควรเล่น เวลำไหนควรจริงจัง”
เขำขมวดคิว้ แน่น สงสัยว่ำเกิดอะไรขึน้ ทำไม

เจ้ำนำยของเขำถึงได้เข้ำมำคุยเกี่ยวกับเรือ่ งของอีก
คนที่ไม่มีสว่ นเกี่ยวข้องกับบริษัทนีเ้ ลย หรืออำจจะ
มีในภำยภำคหน้ำ
“ครับ”
“แล้วอย่ำทำให้มนั โมโหมำกล่ะ แกจะซวยเอำ”
“ทำไมครับ?” ถำมกลับไปอย่ำงสงสัย
“ก็เดี๋ยวมันจะอำละวำดเอำ ว่ำแต่วนั นีม้ นั ไปทำงำน
ที่ไหน ทำไมฉันไม่เห็น” ถำมหำธีรท์ นั ที
ปฐพีกบั ธีรค์ อ่ นข้ำงที่จะสนิทกันพอสมควร ทำให้

ปฐพีเองก็รูส้ กึ ว่ำธีรเ์ ป็ นคนที่เก่งมำกๆ เวลำมี
ปั ญหำอะไรตอนที่พฒ ั น์ไม่อยู่ ธีรก์ ็คอยช่วยเหลือ
เขำกับอัคนีทกุ ครัง้
ถ้ำได้ทงั้ พัฒน์และธีรม์ ำเป็ นลูกน้อง เขำคงจะสบำย

ไปทัง้ ชำติ แต่อย่ำงว่ำแหละ ธีรเ์ ป็ นคนที่กตัญญู
และรักเจ้ำนำยของตัวเองยิ่งชีพ ต่อให้เขำเกลีย้
กล่อมหรือใช้เงินซือ้ เท่ำไหร่ก็ไม่เป็ นผล
“อยูฝ่ ่ ำยกำรตลำดน่ะครับ”
“แล้วไม่เป็ นอะไรหรือไง คุณพลน่ะ”
“ก็โดนจีบอยูค่ รับ”
“อืม...ปกติละ่ นะ” ปฐพีพดู อย่ำงไม่แปลกใจอะไร
เขำรูอ้ ยูแ่ ล้วว่ำพลเป็ นเกย์ ซึง่ ผูช้ ำยที่เป็ นเกย์ทงั้

บริษัทก็แทบจะเสร็จพลเกือบหมด เว้นเสียว่ำบำง
คนที่มีแฟนอยูแ่ ล้วก็ไม่สนใจ ส่วนผูห้ ญิงนี่ไม่ตอ้ ง
พูดถึง
คำดหวังว่ำจะได้เป็ นคูค่ วงของท่ำนประธำนใหญ่
หรือลูกน้องคนสนิทอย่ำงพัฒน์เท่ำนัน้
“ว่ำแต่คณ
ุ ดินมีอะไรหรือเปล่ำครับ”
“ไม่มี ฉันแค่เข้ำมำหำเผื่อจะได้คยุ กับไอ้ธีรม์ นั ”
“ครับ”
“ถ้ำงัน้ ฉันไปทำงำนต่อก็แล้วกัน ฝำกดูแลเรื่อง

ลูกค้ำที่มำคุยงำนพรุง่ นีด้ ว้ ยนะ”
“ครับคุณดิน”
ปฐพีเดินออกไปจำกห้องทำงำนของพัฒน์ดว้ ย
ใบหน้ำที่น่ิงเฉยตำมฉบับของตัวเอง ส่วนพัฒน์เองก็
นั่งลงทำงำนต่อหลังจำกที่ลกุ ส่งเจ้ำนำยของตัวเอง
แล้ว
สำยตำก็มองไปยังแท็บเล็ตที่วำงอยูข่ ำ้ งๆ ก็หยิบมัน
ขึน้ มำดูดว้ ยควำมอยำกรูว้ ำ่ อีกคนจะเป็ นยังไงบ้ำง
หวังว่ำคงจะไม่อำละวำดผูจ้ ดั กำรฝ่ ำยกำรตลำดไป
แล้วนะ
เมื่อภำพแสดงออกมำให้สำยตำคมของเขำเห็น ร่ำง
สูงก็ตอ้ งรีบลุกจำกโต๊ะทำงำนอย่ำงรวดเร็วและตรง
ไปยังข้ำงล่ำงฝ่ ำยกำรตลำดทันที
“ให้ตำยสิ!! ไหนว่ำจะไม่ก่อเรื่องไงวะ!!!” ร่ำงสูง

คำรำมเสียงกร้ำว ก่อนจะก้ำวเข้ำไปในลิฟต์ เพื่อไป
เอำเรื่องคนที่ก่อเรื่องทันที
“เห็นทีวำ่ กู จะใจดีกบั มึงไม่ได้แล้ว!!!”
“ไอ้ธีร!์ !!” เสียงทุม้ ตะโกนเรียกคนที่กำลังเงือ้ มือจะ

ต่อยเข้ำไปที่ใบหน้ำของพลอย่ำงสุดแรงเพรำะดู
จำกสีหน้ำที่โกรธขึง้ ของอีกคนแล้ว พัฒน์ม่นั ใจว่ำ
ใส่เต็มแรงแน่
ใบหน้ำของพลมีรอยเลือดอยู่ท่ีมมุ ปำก เนื่อง

จำกพัฒน์มำไม่ทนั ทำให้ธีรต์ อ่ ยเข้ำไปที่ใบหน้ำของ
พลไปแล้ว 2 หมัดเต็มๆ ก่อนจะพยำยำมลุกขึน้
ส่วนธีรก์ ็ทงิ ้ หมัดลงอย่ำงแรง
เขำโมโหมันมำก มันกล้ำมำกที่ทำกับเขำแบบนี ้
“มึงทำอะไรไอ้ธีร ์ ไหนมึงรับปำกว่ำจะอดทน”
“ก็มนั ...” เหมือนจะพูดอะไรสักอย่ำงแต่ก็ไม่พดู ทำ
ให้พฒ ั น์คิดว่ำคนตัวเล็กกว่ำคงไม่มีอะไรจะแก้ตวั
เลยพูดอะไรออกมำไม่ได้
“ทำไม คุณพลเค้ำทำไม ไปทำอะไรให้มงึ ” พัฒน์

เริม่ โมโห
“ไม่เป็ นไรครับคุณพัฒน์” พลเข้ำไปพูดกับพัฒน์

ด้วยสีหน้ำที่ไม่สดู้ ี แต่หำรูไ้ ม่วำ่ ในใจกำลังยิม้ อย่ำง
ดีใจ เพรำะอย่ำงน้อยเขำก็ไม่น่ำจะเป็ นคนผิดใน
เหตุกำรณ์แบบนี ้
“ไม่ได้ครับ!! มันทำผิด ผมต้องทำโทษตำม
ระเบียบ”
“แต่ก”ู
“อย่ำเถียง!!” ร่ำงบำงสะดุง้ ด้วยควำมตกใจกับทำ

เสียงกร้ำวของพัฒน์จนทำให้เขำไม่กล้ำที่จะเอ่ย
อะไรออกไปอีก
ไม่มีโอกำสให้คนอย่ำงเขำได้อธิบำยเหตุผลเลยหรือ
...
“คุณพลจัดกำรตัวเองไปก่อนนะครับ ผมขอลำกไอ้
บ้ำนี่ไปทำโทษก่อน ตำมกูมำไอ้ธีร!์ !” ประโยคแรก
ร่ำงสูงหันไปพูดกับพลด้วยสีหน้ำที่เรียบเฉยแต่ทกุ
คนที่อยูใ่ นเหตุกำรณ์ก็ทรำบได้ทนั ทีวำ่ อีกคนกำลัง
โกรธและโมโห เลยไม่มีใครกล้ำเข้ำใกล้หรือแย้ง
อะไรได้เลย
“ได้ครับ”
“มำ!!” ขึน้ เสียงดังจนร่ำงบำงต้องเดินตำมร่ำงหนำ

ไปอย่ำงช่วยไม่ได้ เขำไม่รูเ้ ลยว่ำตัวเองจะต้องเจอ
กับอะไร แต่เรื่องนีเ้ ขำไม่ผิด
ใครใช้ให้ไอ้บำ้ นั่นมันจับก้นเขำกันล่ะ...
“ฮึ่ย! ยิ่งคิดยิ่งโมโห”
และนี่เป็ นสำเหตุท่ีทำให้ธีรไ์ ม่กล้ำที่จะพูดควำมจริง

ออกไป เพรำะไม่มีใครอยำกจะพูดให้คนนับสิบรู ้
หรอกนะว่ำผูช้ ำยอย่ำงเขำโดนผูช้ ำยอย่ำงพลจับก้น
แค่คิดก็อำยไปโลกหน้ำแล้ว
“ไอ้น่ีก็ไม่มีเหตุผล” แอบพึมพำเบำๆ
มองแผ่นหลังกว้ำงด้วยควำมหมั่นไส้ ก่อนจะก้ำว
ออกจำกลิฟต์ตำมมันเข้ำไปในห้องทำงำนที่ตอน
เช้ำเขำได้เข้ำมำนอนพักเอำแรงที่น่ี และดูวำ่ มันจะ
เป็ นห้องเชือดของเขำด้วย
ปั ง!!
ร่ำงสูงปิ ดประตูหอ้ งเสียงดังเมื่อให้อีกคนเดินนำเข้ำ

ไปกลำงห้อง ส่วนร่ำงโปร่งที่หนั หลังให้ถึงกับเผลอ
สะดุง้ ด้วยควำมตกใจ
“ห่ำมฉิบหำย” พึมพำเบำๆ แต่รำ่ งสูงก็ได้ยินมัน

ชัดเจนอยูด่ ี
“บ่นบ้ำอะไร!” ใบหน้ำหล่อหันมำถำมเขำด้วย
สำยตำเกรีย้ วกรำด
“ไอ้ธีร!์ ”
“ทำไม เรียกทำไม ขึน้ เสียงทำไม” ถำมด้วยใบหน้ำ

กวนๆ จนร่ำงสูงทนไม่ได้กบั ควำมกวนของอีกคน
ก้ำวเท้ำยำวๆ มำหำอีกคนที่เดินถอยหลังหนีอีกคน
แต่คิดหรือว่ำจะรอดเงือ้ มือของมัจจุรำชอย่ำงพัฒน์
ไปได้
ธีรร์ ูจ้ กั พัฒน์นอ้ ยเกินไป...
หมับ!
พัฒน์กระชำกคอเสือ้ ของธีรอ์ ย่ำงแรงๆ จนร่ำงที่เล็ก

กว่ำอย่ำงธีรถ์ ึงกับถลำเข้ำหำร่ำงสูงตำมแรงที่ดงึ
คอเสือ้ ที่อีกคนดึงอย่ำงแรง กำลังรัดคอของร่ำงบำง
จนหำยใจไม่ออก หำกแต่ธีรก์ ็ไม่ได้โวยวำยร้องขอ
อีกคนให้ปล่อย
ถ้ำมันจะฆ่ำให้ตำย ก็ให้เขำตำยไป เพรำะอย่ำง

น้อยมันก็ติดคุกล่ะนะ
“อึก!!”
“ปำกเก่งนักนะมึง ไหนบอกว่ำมึงจะอดทน มึงต่อย

เขำแบบนี ้ กูคงจะให้มึงฝึ กงำนที่น่ีไม่ได้ และมึงเอง
ก็คงไม่มีคณุ สมบัติเพียงพอที่จะทำงำนกับคุณ
เพลิง” พัฒน์พดู เสียงโหด สีหน้ำของพัฒน์ไม่ได้บง่
บอกว่ำขู่เลยสักนิด ร่ำงโปร่งหำยใจแรงและถี่ขนึ ้
เพรำะเริม่ จะขำดอำกำศหำยใจ
ส่วนมือแกร่งเองก็ออกแรงดึงอีกคนเข้ำมำอีก ธีรจ์ ะ
ไม่เป็ นอะไรเลยถ้ำตัวเองไม่ขืนแรงเอำไว้ แรงที่รดั
ตรงคอขำวเลยแรงขึน้ จนเป็ นรอยแดงรอบคอกับ
ลมหำยใจที่เริม่ หำยใจไม่ออกเข้ำไปทุกที
พัฒน์รูว้ ำ่ ธีรก์ ำลังหำยใจไม่ออก แต่เขำก็อยำกจะ

ทำให้มนั กลัวว่ำกำรที่คิดจะต่อต้ำนเขำมันจะเจอ
กับอะไร คนอย่ำงพัฒน์ไม่เคยต้องมำหมดควำม
อดทนกับอะไรง่ำยๆ แบบนีเ้ ลยสักนิด
แต่คนตรงหน้ำนีเ้ ป็ นครัง้ แรกที่ทำให้ควำมอดทน

ของเขำมันต่ำลง ทัง้ ๆ ที่สำมำรถอดทนอะไรได้
นำนๆ แต่กบั คนที่แสดงสีหน้ำทรมำนตอนนีก้ ลับ
ทำลำยมันลง
“อึก...ปล่อยกู” ร้องขอร่ำงสูงเมื่อรูส้ กึ ว่ำตัวเองกำลัง
ขำดอำกำศหำยใจ
“มึงทำผิดใช่ไหม เมื่อกีม้ งึ ต่อยคุณพลเพรำะอะไร”

ถำมออกไป
เขำรูว้ ำ่ มันน่ำจะมีเหตุผลที่ตอ่ ยพล แต่มนั เลือกที่จะ

ไม่พดู มำกกว่ำ หรือไม่ก็อำจจะเป็ นอย่ำงที่สอง พล
อำจจะเกำะแกะมำกเกินไป ธีรเ์ ลยรำคำญเลือกที่
จะตัดปั ญหำด้วยกำรต่อยเพื่อไม่ให้พลยุง่ กับตัวเอง
อีก
“ม่ะ...ไม่”
“ตอบ!!”
“กูไม่ผิด อึก…ปล่อย ห่ะ หำยใจไม่ออก” บอกอีก

คนอย่ำงทุลกั ทุเล ร่ำงสูงที่เห็นว่ำยังไงก็เอำคำตอบ
ไม่ได้ก็ปล่อยคอเสือ้ อย่ำงแรงก่อนจะผลักร่ำงโปร่ง
ลงพืน้ ด้วยควำมโกรธ ส่วนธีรท์ ่ีลม้ ลงไปก็น่งั แน่น่ิง
อยูก่ บั พืน้ กอบโกยอำกำศหำยใจให้มำกที่สดุ เข้ำ
ปอด
เขำเกือบจะตำยจริงๆ
เขำคิดว่ำมันจะฆ่ำเขำแล้ว
กลัว...มันน่ำกลัว สีหน้ำ ท่ำทำงและกำรกระทำของ
มันน่ำกลัว สีหน้ำที่มองเขำด้วยแววตำไร้ควำม
ปรำณีมนั ทำให้เขำรูว้ ำ่ มันสำมำรถฆ่ำเขำโดยที่ไม่มี
ควำมรูส้ กึ อะไร
“แฮกๆ” ธีรห์ อบอย่ำงเหนื่อย
“ทีนีก้ ็ตอบมำว่ำมึงต่อยเขำทำไม”
“ไม่!” ตอบไปด้วยนำ้ เสียงไม่พอใจ ก่อนจะตวัด

หน้ำหนี
เรื่องอะไรเขำจะไปพูดบอกมันว่ำที่เขำต่อยมัน
เพรำะโดนจับก้น น่ำอำยจะตำยไป
ธีรพ์ ยำยำมลุกขึน้ อีกครัง้ เพื่อเผชิญหน้ำคนที่รดั คอ

เขำเกือบหำยใจไม่ออกตำย ส่วนพัฒน์ก็กอดอก
มองอีกคนด้วยสำยตำนิ่งเฉย ไร้ควำมรูส้ กึ เหมือน
เคย
น่ำหลงใหลชะมัด...ธีรเ์ ผลอคิดว่ำดวงตำของพัฒน์
ตอนนีช้ ่ำงงดงำมเหลือเกิน
“มองทำไม” ร่ำงสูงถำม
“ทำไมกูจะมองไม่ได้” สบตำอีกคน
“มึงกำลังมองกูดว้ ยสำยตำที่น่ำรังเกียจ ไหนมึง

บอกว่ำไม่ได้เป็ น แต่สำยตำมึงตอนนีก้ ำลังมองกู
แบบพวกนัน้ อยู”่ ร่ำงสูงบอกเสียงเรียบ จนธีรไ์ ด้สติ
และมองอีกคนด้วยสำยตำเกรีย้ วกรำดเหมือนเดิม
“กูไม่ได้มองมึงแบบนัน้ !! เลิกพูดจำน่ำขนลุกสัก
ที!!”
พัฒน์สำ่ ยหน้ำไปมำกับควำมดือ้ ควำมไม่ยอมคน

ของธีร ์ ซึง่ ดูก็รูว้ ำ่ มันกลัว แต่มนั ไม่อยำกเสียฟอร์ม
เท่ำนัน้ แต่เขำนี่แหละ จะปรำบพยศมันเอง
“หึ! ก็ดี ไม่ได้มองกูแบบนัน้ ก็ดี เพรำะกูเองก็คงจะ
ทำใจไม่ได้ ถ้ำคนอย่ำงมึงมำชอบคนอย่ำงกู” พัฒน์
พูดออกมำ จนร่ำงโปร่งกัดปำกล่ำงของตัวเองอย่ำง
แรงจนเลือดไหล เขำเลียและกลืนเลือดนั่นลงคอไป
อย่ำงไม่รูส้ กึ อะไร
วันนีเ้ ขำทำร้ำยตัวเองไปสองรอบแล้วนะ
“ทำไม คนอย่ำงกูมนั ทำไม!”
มันจะดูถกู เขำไปแล้วนะ
“คนอย่ำงมึงน่ะ มีทกุ อย่ำงที่กไู ม่ชอบ ทัง้ ชอบหำ
เรื่อง ใช้กำลัง อำรมณ์รอ้ น ไม่ฟังใคร”
“หุบปำก!! แล้วมึงคิดว่ำมึงดีกว่ำกูตรงไหน ไม่ฟัง

เหตุผลคนอื่นแบบนี ้ คิดว่ำตัวเองใหญ่กว่ำกูแค่ไหน
กันเชียว แล้วไอ้เรื่องเมื่อกีน้ ่ะ ถ้ำกูตำยไปมึงก็พน้
ผิดได้สบำยๆ อยูแ่ ล้วนี่ ครอบครัวมึงมันใหญ่กว่ำกู
มึงรวยกว่ำกู จะข่มเหงพวกกูยงั ไงก็ได้ จะฆ่ำกูให้
ตำยก็ยงั ได้!”
“กูถำมเหตุผลมึงแล้ว แต่มงึ ไม่ตอบ แล้วจะให้กทู ำ

ยังไง คุณเพลิงส่งมึงมำเพื่อเปลี่ยนพฤติกรรม แต่มงึ
ก็เหมือนเดิม มันเป็ นสันดำน คงเปลี่ยนอะไรไม่ได้
อยูแ่ ล้ว” พัฒน์เถียงกลับมำอย่ำงโมโห
“แล้วจะให้กตู อบได้ยงั ไง ถ้ำกูบอกออกไปมึงก็

หัวเรำะเยำะกูอยูด่ ี พอเถอะ มึงจะลงโทษกูยงั ไงมึง
ก็ทำไปเลย กูไม่สนใจเหีย้ อะไรแล้ว สันดำนกูมนั ชั่ว
เลวทรำม เปลี่ยนเหีย้ อะไรไม่ได้หรอก ใครจะไปดี
เลิศประเสริฐศรีอย่ำงมึง ทำอะไรก็ดี ทำอะไรก็ถกู
เฮอะ!!” ร่ำงบำงหอบอย่ำงเหนื่อยเมื่อพูดจบ มอง
อีกคนด้วยสำยแข็งกร้ำว ทัง้ โกรธ ทัง้ เกลียดมัน เขำ
จะทำยังไงให้ตวั เองหลุดพ้นจำกคนตรงหน้ำ
เขำไม่อยำกจะอยู่หน้ำมันอีกแล้ว
เขำเกลียดมัน!!
“ไอ้ธีร ์ มึงเริม่ ไม่มีเหตุผลอีกแล้วนะ เห็นทีวำ่ กูจะพูด

ดีๆ กับมึงไม่ได้”
“นี่มงึ พูดดีแล้วหรือ? ถ้ำนี่มงึ พูดดีแล้วกูวำ่ มึงใช้

กำลังเถอะว่ะ อย่ำงน้อยกูจะไม่เจ็บมำกกว่ำนี!้ !”
พูดจบร่ำงโปร่งก็เงือ้ หมัดแล้วต่อยลงที่ใบหน้ำหล่อ
เหลำของพัฒน์ทนั ที ส่วนร่ำงสูงเองที่ไม่ได้เตรียมตัว
เพรำะไม่รูว้ ำ่ อีกคนจะต่อยเขำแบบนีท้ ำให้รบั หมัด
เข้ำไปเต็มๆ
ผลัวะ!!
“ไอ้ธีร!์ !” ใบหน้ำคมเข็มหันไปตำมแรงก่อนจะหัน
กลับมำมองคนทำด้วยสำยตำว่ำงเปล่ำและแข็ง
กร้ำว จนธีรเ์ ดินถอยหลัง
ร่ำงใหญ่สำวเท้ำเข้ำไปหำอีกคน จนธีรไ์ ปไหนไม่

รอดเพรำะด้ำนหลังเป็ นกำแพง ร่ำงสูงจึงได้โอกำส
ผลักร่ำงบำงเข้ำกระแทกกำแพงแรงๆ ทันที
“โอ้ย”
“มึงนี่มนั พูดดีไม่ได้ ชอบใช้กำลังสินะ” กัดฟั นพูด
ก่อนจะมองธีร ์ ซึง่ ร่ำงโปร่งก็ใจเต้นแรงด้วยควำม
ตื่นเต้น เขำรูส้ กึ ดีท่ีเห็นสีหน้ำและแววตำของพัฒน์
แบบนี ้
มันทำให้เขำอยำกมองแบบไม่ละสำยตำไปไหน จะ
แปลกอะไรไหม ถ้ำเขำบอกว่ำ เขำชอบดวงตำและ
ใบหน้ำที่ดอู นั ตรำยแบบพัฒน์
เป็ นอีกครัง้ ที่ธีรไ์ ม่มีสติ เลื่อนลอยไปกับใบหน้ำและ

ดวงตำของอีกคน ซึง่ พัฒน์ก็ขมวดคิว้ แน่น เพรำะ
สำยตำที่ธีรม์ องเขำ มันดูเชิญชวนแปลกๆ
มันน่ำลองดีนะ
คิดบ้ำอะไรวะเนี่ย!!
“มึงนี่มองดีๆ ก็หน้ำตำดีเหมือนกัน ไว้ผมสัน้ เลยดู

เหมือนผูช้ ำย แต่ถำ้ ไว้ผมยำวก็คงเหมือนผูห้ ญิง
น่ำดู มิน่ำล่ะคุณพลเขำถึงได้จีบ”
มันพูดบ้ำอะไร ธีรค์ ิดเมื่อได้สติกบั คำว่ำ ‘ผูห้ ญิง’ คำ

ต้องห้ำมที่ไม่วำ่ ใครหน้ำไหนพูดก็มกั จะไม่รอดสัก
รำย
“กูไม่เหมือนผูห้ ญิง!!”
“เออ! มึงไม่เหมือนหรอก เพรำะหุน่ มึงไม่ให้ ถ้ำมึง
หน้ำเหมือนผูห้ ญิงนี่กจู ะคิดว่ำมึงเป็ นกะเทยถึกเลย
ล่ะ” พัฒน์บอก ทำให้ธีรถ์ ึงกับหน้ำมืดตำมัว เพรำะ
คิดว่ำอีกคนด่ำเขำเป็ นกะเทย
“มึงว่ำกูเหรอ!!” ถำมเสียงดัง จนร่ำงสูงถึงกับถอน

หำยใจด้วยควำมหน่ำย
นี่มนั ไม่ฟังอะไรหรือไง..
“กูไม่ได้วำ่ มึง โว้ย!! เข้ำใจอะไรหน่อยสิวะ!!!”

ตะคอกใส่หน้ำร่ำงบำงด้วยควำมโมโห ธีรท์ ่ีเห็น
แบบนัน้ ก็หนั หน้ำหนีพวกหนวกหู
“ไม่เข้ำใจ กูไม่เข้ำใจอะไรทัง้ นัน้ ”
“มึง!!” มือใหญ่เงือ้ ขึน้ เตรียมที่จะต่อยเข้ำที่ใบหน้ำ

ขำวใสของธีร ์ ร่ำงโปร่งถึงกับหลับตำทันที รอรับ
ควำมเจ็บปวดที่จะเกิดขึน้
แต่เหมือนจะไม่มีอะไรเกิดขึน้ เมื่อพัฒน์ระงับควำม
โมโหของตัวเองได้ และที่สำคัญ เขำรูส้ กึ ไม่อยำกจะ
ทำร้ำยคนตรงหน้ำด้วยกำลังอย่ำงที่ธีรท์ ำหรอก
เพรำะถ้ำเขำทำ เขำก็ไม่ตำ่ งกันกับธีร ์

“ทำไมไม่ตอ่ ยล่ะ” ลืมตำขึน้ มำมองหน้ำคนสูงกว่ำ
อย่ำงเอำเรื่อง
“หึ!ทำอย่ำงอื่นสนุกกว่ำเยอะ”
“อะไรของมึง” ถำมด้วยควำมสงสัย
“กูวำ่ ...อยำกจะรูว้ ำ่ มึงมีอะไรดี ทำไมไอ้คณ

ุ พลถึง
ได้ชอบ” พัฒน์พดู บอกพลำงมองไปทั่วใบหน้ำก่อน
จะเลื่อนลงมำช้ำๆ จนธีรก์ ดั ฟั นกรอดด้วยควำม
โมโห
มันเอ่ยชื่อของไอ้บำ้ นั่นมำทำไม อำรมณ์เสียฉิบ
หำย
“ทำไม มึงจะทำอะไร”
“สั่งสอนที่มงึ ไม่เชื่อฟั งกูไง”
“แล้วเกี่ยวอะไรกับไอ้บำ้ นั่น”
“กูจะลองไง”
“ลอง?” คิว้ สวยขมวดแน่น ครุน่ คิดว่ำไอ้คนที่กกั กุม
เขำไว้อยูก่ บั กำแพงตอนนีม้ นั ต้องกำรจะสื่อถึงอะไร
กันแน่
“ลองดูวำ่ มึงมันมีเสน่หต์ อ่ เพศเดียวกันตรงไหน”
“ยังไง อือ้ ...” ยังไม่ทนั ที่ธีรจ์ ะถำมไปมำกกว่ำนี ้ คน

ที่อยูต่ รงหน้ำก็โน้มตัวลงมำพร้อมกับเชยคำงของ
ร่ำงโปร่งขึน้ ก่อนจะประกบริมฝี ปำกลงไปเพื่อปิ ด
ควำมน่ำรำคำญจำกริมฝี ปำกบำงที่น่มุ เหลือเกิน
เมื่อได้สมั ผัส หำกแต่ส่งั สอนแค่นีก้ ็คงไม่รูส้ กึ กลัว
อะไร เพรำะฉะนัน้ เขำจะทำมำกกว่ำนี ้
ปึ ก ปึ ก
สองมือทุบลงที่ไหล่แกร่งทัง้ สองข้ำงเพื่อให้พน้ ต่อ

กำรกระทำอันจำบจ้วงของร่ำงสูง ดูเหมือนว่ำกำย
จะใกล้เคียงกันก็จริง หำกแรงนัน้ กลับต่ำงกัน
เหลือเกิน
ลิน้ ร้อนสอดเข้ำไปในโพรงปำกนุ่มที่พฒ
ั น์ไม่คิดเลย
ว่ำมันจะนุ่ง หอมและหวำนขนำดนี ้ บำงทีเขำ
อำจจะเปลี่ยนควำมคิดใหม่ ผูช้ ำยมันก็ไม่ได้
เลวร้ำย
หรือบำงทีอำจจะเป็ นเฉพำะแค่กบั ธีรก์ ็ได้

“อือ้ ” ธีรค์ รำงออกมำเมื่อพัฒน์เพิ่มควำมร้อนแรง
ขึน้ อีก จนหัวใจของธีรเ์ ต้นแรงระส่ำ ไม่เป็ นปกติ
อย่ำงไม่เคยเป็ นมำก่อน ควำมร้อนแรงที่ทำให้
ถึงกับเคลิม้ ร่ำงบำงจึงได้ตอบสนองจูบกลับไป
อย่ำงไม่ยอมแพ้เช่นกัน ถ้ำคิดจะสูก้ นั แบบนี ้ คน
อย่ำงธีรก์ ็สไู้ ม่ถอยเหมือนกัน
“อืม” พัฒน์ครำงต่ำในลำคออย่ำงพอใจกับจูบครัง้
นี ้ และนับเป็ นจูบแรกที่ทำให้เขำรูส้ กึ พอใจและไม่
อยำกจะผละไปไหนเช่นนีม้ ำก่อน ครำวที่แล้วก็
เช่นกัน แม้จะเป็ นเพรำะควำมโมโหของธีร ์ แต่
สัมผัสนัน้ ร่ำงแกร่งก็ไม่ลืมมันเลย หนำซำ้ ครัง้ นี ้ ยัง
ตอกยำ้ สัมผัสให้จำฝังลึกเข้ำไปอีก
คิดผิดหรือคิดถูกที่ทำโทษมันด้วยวิธีนี ้ เพรำะคนที่
จะแย่ไม่ใช่แค่รำ่ งบำงคนเดียว แต่น่นั มันก็แย่
สำหรับเขำเหมือนกัน
“ฮ้ำ อึก ม่ะ มึง” เมื่อร่ำงสูงผละจูบร้อนแรงออก

เพรำะธีรเ์ ริม่ ประท้วงด้วยอำกำรที่ขำดอำกำศ
หำยใจ พอเป็ นอิสระธีรก์ ็ผลักอีกคนให้ไปห่ำงๆ
ตัวเองทันที พูดจำติดขัดไม่รูว้ ำ่ จะต่อว่ำอะไรดี
แต่ทำแบบนีม้ นั ...มัน...ฮึ่ย!!
ทำไมหน้ำร้อนๆ วะเนี่ย อย่ำบอกนะว่ำเรำเขิน จะ
บ้ำหรือไง เขินไอ้โหดนี่น่ะหรือ
“จำไว้น่ีเป็ นบทลงโทษ อ้อ! แล้วไม่ตอ้ งคิดว่ำกู

พิศวำสมึง เพรำะกูแค่ทำโทษในสิ่งที่มงึ บอกว่ำไม่
ชอบไงล่ะ อย่ำหลงตัวเองว่ำกูจะเป็ นเหมือนคุณพล
กูไม่มีทำงที่จะชอบมึง!!”
พัฒน์ประกำศเสียงดังลั่น จนร่ำงบำงเม้มปำกแน่น
อย่ำงโมโห มือกำแน่น เพรำะอีกคนมันพูดเหมือนดู
ถูกเขำ
กำรจูบเขำมันเป็ นเพียงแค่บทลงโทษ
“หึ! จูบลงโทษเนี่ยนะ มึงบ้ำหรือเปล่ำวะไอ้พฒ

ั น์”
“กูไม่ได้บำ้ แต่กเู อำจริงและเตือนมึงด้วยว่ำถ้ำมีครัง้

ต่อไป มึงก่อเรื่องหรือว่ำมึงทำอะไรที่มนั เกินกว่ำที่กู
สั่ง มันอำจจะไม่จบที่จบู ” ขู่ออกมำจนร่ำงโปร่งกลัว
“ย่ะ...อย่ำบอกนะ”
“เออ!! กูจะเอำมึง” ตอบออกมำอย่ำงฉะฉำน

ดวงตำของธีรเ์ บิกกว้ำงอย่ำงตกใจเพรำะไม่คิด
ว่ำพัฒน์จะพูดออกมำแบบนี ้
“ไหนมึงบอกว่ำไม่สนผูช้ ำยไงวะ”
“ถือว่ำลองของแปลก บำงทีอำจจะไม่เลวร้ำยก็ได้”
ยกยิม้ มุมปำกนิดๆ
“ย่ะ อย่ำมำพูดให้กขู นลุกนะไอ้พฒ

ั น์ น่ำรังเกียจฉิบ
หำยเลยไอ้ห่ำ” ประโยคหลังพึมพำออกมำเบำๆ
“ท่ำทำงมึงที่โดนกูจบู กับสีหน้ำมึงตอนนีม้ นั ไม่ได้

แสดงว่ำมึงรังเกียจเลยสักนิด ไม่แน่ กูอำจจะทำให้
มึงรูต้ วั เองก็ได้วำ่ มึงเป็ นผูช้ ำยหรือว่ำเกย์” พัฒน์พดู
ออกมำแบบไม่ใส่ใจเท่ำไหร่
“กูเป็ นผูช้ ำย!!” ธีรพ์ ดู สวนทันที
ก็จริงอยูท่ ่ีเขำไม่ได้รูส้ กึ รังเกียจจูบของพัฒน์ แต่น่นั

มันก็แค่กบั พัฒน์คนเดียว ขนำดพลจับก้นเขำ เขำก็
รังเกียจจนอยำกจะทำควำมสะอำดหลำยๆ รอบ
มันเป็ นแค่กบั คนตรงหน้ำคนเดียว...
“หึ!”
“หัวเรำะบ้ำอะไร มึงเองก็ไม่เห็นจะมีทีท่ำว่ำจะ
รังเกียจกูตรงไหน” แทนที่รำ่ งสูงจะสะอึกกับคำพูด
ของธีรแ์ ต่กลับมอบยิม้ แปลกๆ ให้กบั ร่ำงบำงแทน
พร้อมกับประโยคที่ทำให้ธีรเ์ ลือดขึน้ หน้ำ
ไม่ใช่ดว้ ยควำมเขิน แต่ดว้ ยควำมโมโห
“กูก็แค่อยำกลอง ว่ำไอ้พวกเกย์มนั รูส้ กึ ยังไงก็เท่ำ

นั่น บวกกับเป็ นบทลงโทษมึงไปด้วย ก็นบั ว่ำยิงปื น
นัดเดียว ได้นกตัง้ สองตัว”
“แล้วทำไมต้องเป็ นกู” กัดฟั นถำม
“หึ! ก็หน้ำมึงอ่ะ จะชำยก็หล่อ ถ้ำเป็ นผูห้ ญิงก็คง...

สวย ล่ะมัง้ ” ตอบไปด้วยรอยยิม้ เจ้ำเล่ห ์
รอยยิม้ ที่เรียกควำมแดงฝำดบนใบหน้ำใสด้วย
ควำมเขิน
“ไอ้บำ้ เอ้ย!!” เมื่อทำอะไรไม่ได้ และตัวเองกำลังจะ

แพ้ ร่ำงโปร่งบำงก็ดำ่ พัฒน์สนั้ ๆ ก่อนจะเดินหนีออก
จำกห้องทำงำนของร่ำงสูงไป ซึง่ ร่ำงสูงก็มองตำม
ยิม้ ๆ
นี่น่ะหรือที่ปำกบอกว่ำไม่ได้เป็ น
“ผูช้ ำยแท้น่ะเขำไม่เขินเวลำผูช้ ำยด้วยกันชมหรอก

ไอ้ธีร”์
ณ ผับหรูช่ือดังของกรุงเทพมหำนครที่อยูใ่ กล้กบั
คอนโดที่พฒ ั น์กบั ธีรพ์ กั อยูร่ วมถึงปฐพีกบั อัคนีดว้ ย
ซึง่ หลังจำกเลิกงำนดึก เพรำะต้องเคลียร์เอกสำร
ต่ำงๆ ให้ทนั วันงำนเปิ ดตัวรถของ DINZ และ
โครงกำรหมู่บำ้ นจัดสรรของ PLEUNG ทำให้พวก
เขำ 4 คน เลิกงำนดึกแต่ก็ไม่ได้พำกันกลับห้องนอน
ไม่ พำกันเที่ยวกลำงคืนเพื่อปลดปล่อยควำมเครียด
“ทำหน้ำเครียดๆ นะไอ้ธีร”์ อัคนีถำมลูกน้องคน

สนิทที่น่งั ใกล้ๆ ตัวเองพลำงยกแก้วเหล้ำขึน้ จิบ
“ไม่มีอะไรนี่ครับ”
“หึ! แกคิดว่ำฉันเป็ นใครไอ้ธีร ์ เจ้ำนำยแกนะเว้ย ดูก็
รูว้ ำ่ มีเรื่องเครียด”
“โหว...เจ้ำนำยนี่แสนรูจ้ งั นะครับ” ธีรป์ รับสีหน้ำ

และอำรมณ์ให้เป็ นปกติ เพื่อที่จะตบตำอัคนีไม่ให้
เจ้ำนำยของตนเป็ นกังวลกับเรื่องของเขำ
“ไอ้น่ี ลำมปำม”
“ฮ่ำๆ ดื่มครับดื่ม” ว่ำแล้วธีรก์ ็ยกแก้วชนกับแก้วของ

อัคนี โดยที่อยูใ่ นสำยตำของร่ำงสูงอย่ำงพัฒน์
อำรมณ์เปลี่ยนง่ำยจริงๆ
“ว่ำแต่เจ้ำนำยไม่ปลดปล่อยกับสำวๆ หรือครับ”
ถำมกลับไปอย่ำงสงสัย เพรำะเห็นผูห้ ญิงไฮโซ
หลำยคนเข้ำมำเชิญชวนหลำยคนแล้ว ทัง้ ปฐพีกบั
อัคนีก็ปฏิเสธหมด
“ฉันเหนื่อย เอำไว้งำนเสร็จก่อนก็แล้วกัน” ผูเ้ ป็ น

นำยตอบ
งำนที่วำ่ ก็คืองำนเปิ ดหมูบ่ ำ้ นจัดสรรโครงกำรใหญ่

นั่นแหละ ส่วนปฐพีก็เหตุผลเดียวกัน ให้งำนเปิ ดตัว
รถที่ผลิตเองคันแรกเสร็จสิน้ ไปก่อน
จะปลดปล่อยตอนไหนก็ไม่สำคัญ เพรำะในทุกๆ
ครัง้ ที่ทำก็ไม่เห็นจะมีใครถึงใจสักคน
“โหว เป็ นงำนเป็ นกำรนะครับ” ธีรย์ มิ ้ นิดๆ ก่อนจะ

ยกเหล้ำขึน้ ดื่ม พยำยำมไม่มองอีกคนที่มองแต่เขำ
จนแทบทำตัวไม่ถกู
ไอ้พฒ
ั น์มนั มองเขำตัง้ แต่เข้ำมำในนีแ้ ล้วนะ
“คุณดินเอำอะไรเพิ่มไหมครับ” พัฒน์ถำมเจ้ำนำย
ตัวเองเมื่อเห็นว่ำเหล้ำในแก้วของปฐพีหมดแล้ว
“ไม่แล้ว เดี๋ยวกลับเลยก็แล้วกัน ฉันอยำกนอน”
“เออ ฉันก็อยำกจะนอนแล้ว วันนีเ้ หนื่อยๆ” อัคนีเอง

ก็บอกเหมือนกับปฐพี ซึง่ ธีรก์ ็ยกแก้วแล้วดื่มให้หมด
รวดเดียว ก่อนจะจัดกำรเรียกพนักงำนมำเพื่อ
จ่ำยเงิน ปฐพีกบั อัคนีเองก็ลกุ ขึน้ ยืนเตรียมตัวออก
จำกร้ำน
“มึงพำคุณดินคุณเพลิงออกไปก่อนก็ได้” ธีร ์
บอกพัฒน์แต่ไม่มองหน้ำอีกคนเสียนี่
“อืม” ร่ำงสูงรับคำน้อยๆ ก่อนจะเดินนำร่ำงสูงทัง้

สองคนออกไปข้ำงนอก ส่วนธีรเ์ องก็จดั กำรเรื่องเงิน
เสร็จก็ไปเข้ำห้องนำ้ ก่อน ซึง่ ระหว่ำทำงเขำก็ตกเป็ น
เป้ำสำยตำของทัง้ ผูห้ ญิงและผูช้ ำย
แต่เขำก็แค่เดินผ่ำนไป
ระหว่ำงที่กำลังล้ำงมืออยูท่ ่ีหน้ำกระจกนัน้ จังหวะ

ที่ธีรเ์ งยหน้ำขึน้ มำเพื่อมองกระจกก็เห็นคนที่ยืนอยู่
ด้ำนหลังตัวเองด้วยควำมตกใจ
คนที่เขำไม่อยำกจะเจอที่สดุ
“ไอ้คณ
ุ พล” ร่ำงบำงรีบหันกลับมำเผชิญหน้ำทันที
เพรำะหันหลังให้อีกคนแล้วไม่น่ำไว้วำงใจ
“แหม...เรียกไอ้แล้วไม่ตอ้ งมีคณ
ุ ก็ได้ครับ บังเอิญจัง
มำเจอคุณธีรท์ ่ีน่ี” อีกคนพูด
“เออ! มันเป็ นควำมบังเอิญที่ฉนั ไม่อยำกจะมี

เท่ำไหร่” พูดอย่ำงไม่สบอำรมณ์ ทำท่ำจะเดินหนี
ออกไป แต่ก็ตอ้ งหยุดอยูท่ ่ีเดิม เพรำะพลไม่ยอมให้
ไปง่ำยๆ
“เดี๋ยวสิครับ ผมยังไม่คิดบัญชีท่ีคณ
ุ ฝำกแผลไว้ท่ี
หน้ำหล่อๆ ของผมเลย”
“อย่ำงนีน้ ่ะหรือหล่อ ถำมจริงเคยส่องกระจก

บ้ำงป่ ะ” ถำมไปอย่ำงหงุดหงิด
มันกล้ำพูดได้ยงั ไงว่ำมันหล่อ
“คุณทำผมจุกนะครับเนี่ย แต่แบบนีแ้ หละ เร้ำใจดี”
“คิดไปถึงไหนวะ เร้ำใจบ้ำบออะไร” ธีรแ์ สดงท่ำทำง

ถึงควำมขยะแขยงและรังเกียจเต็มทน
“อย่ำทำเป็ นหลอกตัวเองน่ำ คุณเองก็เป็ นเหมือน

ผม แต่ไม่ยอมรับตัวเองมำกกว่ำล่ะมัง้ ” พลบอก
ยิม้ ๆ
“อย่ำพยำยำมพูดอะไรที่มนั ไม่จริงได้ไหม”
“ครับๆ คุณไม่ใช่ก็ได้ แต่ผมก็อยำกจะได้คณุ อยูด่ ี
ลองทำผูช้ ำย ‘แท้ๆ’ ดูก็ไม่น่ำจะเสียหำยอะไร”
“แล้วกูยอมให้มงึ เอำหรือไงวะ!!”
“ไม่ยอม ก็ข่มขืนสิครับ เร้ำใจดี”
“หน้ำด้ำน”
“ครับหน้ำด้ำน แต่วำ่ ‘ก้น’ ของคุณนี่น่มุ ดีนะครับ

ขนำดสัมผัสผ่ำนกำงเกงนะเนี่ย” พลยังคงรุกต่อ
ร่ำงโปร่งกำหมัดแน่นอย่ำงแค้นเคือง จะมีเรื่อง
ตอนนีก้ ็เห็นทีจะไม่เหมำะ ไหนเจ้ำนำยที่รออยูอ่ ีก
อยำกจะบ้ำตำยเกิดมำเป็ นไอ้ธีรเ์ นี่ย
“ไอ้โรคจิต” กัดฟั นด่ำไป เล็บจิกเข้ำแผลเดิมจน

เลือดไหลอีกครัง้ แต่ก็ไม่ได้รูส้ กึ เจ็บอะไร เพรำะมัน
ชำไปหมดแล้ว
“หึห”ึ
“ถ้ำแกไม่อยำกตกงำนก็ถอยไปซะ”
“คุณจะฟ้องใครหรือครับคุณธีร”์
“คุณดินไง”
“ผมว่ำคุณคงไม่กล้ำที่จะเอำเรื่องแบบนีไ้ ปบอกใคร
ถูกไหมครับ ขนำดคุณพัฒน์ คุณธีรย์ งั ไม่คิดจะบอก
เหตุผลเลยว่ำทำไมคุณถึงต่อยผม”
มันยั่วโมโหเก่งมำก เก่งกว่ำไอ้พฒ
ั น์อีก
“เพรำะถ้ำคุณบอกคุณพัฒน์ ผมคงไม่ลอยนวล
จนถึงตอนนี”้
“เออ! มึงมันแน่ แต่กขู อบอกไว้ก่อน ถ้ำจะเอำกู ก็
คงได้แค่รำ่ งนะ เพรำะกูยอมตำย ดีกว่ำถวำยตัวให้
ผูช้ ำยอย่ำงมึง!!”
ประกำศเสียงกร้ำว ก่อนจะออกแรงผลักคนตัวใหญ่
กว่ำให้พน้ ทำง หำกแต่ก็ไม่สำมำรถสูแ้ รงของพลได้
เลยต้องเดินตำมแรงดึงของอีกคนไป
ใครก็ได้ช่วยฉันด้วย
ใจอยำกจะร้องให้คนช่วย แต่ก็อำยเกินกว่ำที่จะพูด
มันออกไป เพรำะใครบ้ำงล่ะที่อยำกจะร้องให้คน
ช่วยเพรำะตัวเองกำลังโดนผูช้ ำยฉุด
รอให้ถึงข้ำงนอกก่อนเถอะ แล้วมึงจะรูว้ ำ่ ประเมิน
คนอย่ำงธีรผ์ ิดไป
“อย่ำทำรุม่ ร่ำมกับกู”
ผลัวะ!!
ร่ำงโปร่งบำงปล่อยหมัดเข้ำที่ใบหน้ำของพลอย่ำง
แรงจนหน้ำหันเมื่ออกมำนอกผับได้ ก่อนจะใช้เท้ำ
ตัวเองเตะไปตำมลำตัวของพลด้วยท่ำที่เรียน
คำรำเต้กบั เทควันโด้มำตัง้ แต่เด็กๆ
“คุณหนูอย่ำงมึงน่ะ คงจะสูก้ ไู ม่ได้หรอก” พูดอย่ำง
เป็ นต่อพร้อมกับเตะเข้ำไปที่ลำตัวของอีกคนอีก
“อึก! พอ ย่ะ อย่ำ” ร้องขอเสียงหลง จนธีรห์ วั เรำะ

ออกมำเล็กน้อย
“กูไม่ใช่ต๊ดุ อย่ำงที่มงึ คิด จำไว้” ทิง้ ท้ำยไว้ก่อนที่จะ

กระทืบลงไปเต็มแรงอีกครัง้ ก่อนจะเดินออกจำก
ตรงนัน้
หำกแต่รำ่ งบำงก็ตอ้ งชะงักเมื่อเห็นเจ้ำของร่ำงสูง

ใหญ่ กำยำ กำลังยืนสูบบุหรี่มองเขำด้วยสำยตำ
นิ่งๆ
“ไอ้พฒ
ั น์”
พัฒน์สบู บุหรี่เข้ำปอดอีกครัง้ ก่อนจะทิง้ มันลงพืน้

แล้วใช้เท้ำเหยียบก่อนจะเดินเข้ำมำหำร่ำงโปร่งบำง
สำยตำคมเข้มก็เหลือบมองไปยังด้ำนหลังไปด้วย
“จัดซะหมอบเลยนะมึง”
“ก็มนั หำเรื่องกูก่อน ช่วยไม่ได้” ยักไหล่ให้อย่ำงไม่

หยี่ระ
“อืม”
“แล้วไม่วำ่ กูหรือไง กูมีเรื่องนะ” ถำมอย่ำงแปลกใจ
“กูรูเ้ หตุผลที่มงึ ทำลงไปแล้ว” ตอบสัน้ ๆ ธีรเ์ องก็

ขมวดคิว้ แน่น
“อย่ำบอกนะว่ำตำมกูมำตัง้ แต่หอ้ งนำ้ แล้ว”
“...” พัฒน์ไม่ตอบแต่พยักหน้ำแทน
“ก็ดีแล้วที่กไู ม่ผิด แต่มงึ ห้ำมเอำเรื่องนีไ้ ปบอกใคร

เด็ดขำด” กำชับร่ำงสูงเสียงแข็ง
“ทำไม? อำย?”
“เป็ นมึงจะอำยไหมล่ะ”
“ก็แค่ผชู้ ำยจับ ก่ะ...”
“หุบปำก อย่ำพูดออกมำนะเว้ย” ธีรร์ บี ขัดทันทีเมื่อรู ้

ว่ำพัฒน์จะพูดอะไรออกมำ
“หึ!”
“กลับเหอะ ป่ ำนนีค้ ณ
ุ ดิน คุณเพลิงคงรอนำนแล้ว”
“พวกเขำกลับไปก่อนแล้ว รอมึงไม่ไหว” พัฒน์บอก
“อ้ำว? แล้วกูกลับยังไง”
“กับกูไง”
“ฮะ!!” อุทำนเสียงดังอย่ำงตกใจ
“จะไปไหม ถ้ำไม่ก็กลับเท็กซี่ กูง่วง”
“เออๆ กลับก็กลับวะแม่ง”
ธีรจ์ ำยอมต้องเดินตำมอีกคนไปที่รถของพัฒน์ทนั ที
เพรำะขีเ้ กียจหำรถกลับคอนโดเอง มันเสียเวลำ
พักผ่อนของเขำเป็ นอย่ำงมำก
“เห็นไหมคุณเพลิง ผมบอกแล้วให้ผมขับรถของผม
มำ ให้ทงิ ้ ไว้ท่ีบริษัทฯ ทำไมก็ไม่รู ้ เซ็ง” ร่ำงบำงบ่น
ซึง่ พัฒน์ก็ได้ยินมันเต็มๆ สองหู แต่ก็ไม่ได้วำ่ อะไร
ขีเ้ กียจหำเรื่องเถียงกับธีรแ์ ล้ว พักยกก่อนก็แล้วกัน

.
.
.
“ไอ้ธีรต์ ่นื ”
“อือ้ ”
“ตื่น!” ขึน้ เสียงอีกนิด ซึง่ ธีรก์ ็ขยับตัวอย่ำงรำคำญ

ก่อนจะพยำยำมลืมตำขึน้ มำ พบว่ำอยูใ่ นโรงจอด
รถของคอนโดแล้ว มือเปิ ดประตูรถก่อนจะลงมำ
จำกรถหรูของพัฒน์ ซึง่ ร่ำงสูงก็ลงตำมมำแล้ว
จัดกำรล็อกรถทันที
ร่ำงบำงเองก็ยงั สลึมสะลืออยู่
“หลับได้ไงวะ” เพรำะคอนโดกับผับอยูห่ ่ำงกันไม่
มำกเท่ำไหร่ เวลำแค่ไม่ถึง 30 นำทีไม่น่ำจะหลับได้
ลึกขนำดต้องมีคนมำปลุก
อำจจะเป็ นเพรำะว่ำวันนีเ้ หนื่อยมำกกว่ำปกติ
รับมือกับคนหลำยคน...
“มึงเอนตัวกับเบำะ ตำมึงก็ปิดทันที” พูดจบพัฒน์ก็

เดินเข้ำไปในตัวลิฟต์แบบไม่รอ จนร่ำงโปร่งต้องวิ่ง
ตำมอย่ำงช่วยไม่ได้ ขีเ้ กียจรอลิฟต์อีกนำน เพรำะ
ตรงนีม้ ีลิฟต์ตวั เดียว หำกไม่อยำกรอก็ตอ้ งไปขึน้
ลิฟต์ตวั ที่อยู่ขำ้ งใน ซึง่ ต้องเดินขึน้ บันไดไปเพรำะนี่
มันชัน้ ใต้ดิน
ทัง้ สองเงียบมำกเมื่ออยู่ในลิฟต์ตวั เดียวกัน ธีรแ์ อบ

หันไปมองคนตัวใหญ่กว่ำก็พบว่ำพัฒน์ยืนกอดอก
หลับตำอยู่ ซึง่ มันก็ดีท่ีไม่ตอ้ งมำอึดอัดกับสำยตำ
ของอีกคน
แต่มนั รูเ้ รื่องที่ไอ้บำ้ นั่นจับก้นเขำแล้วนะ
“หวังว่ำมึงคงจะไม่พดู เรื่องนัน้ บอกคนอื่นนะ”

พัฒน์ลืมตำช้ำๆ มองหน้ำอีกคนอย่ำงสงสัย
“เรื่องอะไร?”
“ก็เรื่องที่ผบั เมื่อกีแ้ หละ”
“อ่อ...”
“ห้ำมปำกโป้งนะมึง”
“กูไม่ใช่คนอย่ำงมึง”
“นี่ดำ่ กูเหรอห๊ะ!!”
“หึ! กูขเี ้ กียจทะเลำะกับหมำแล้วเหนื่อย” พัฒน์พดู
เบำๆ
หำกแต่ธีรไ์ ด้ยินมันเต็มๆ สองรูหู เลยมองอีกคนตำ

ขวำงอย่ำงโกรธๆ และไม่ไว้ใจจริงๆ ว่ำอีกคนจะ
บอกใครหรือเปล่ำ
“ห้ำมมึงพูดบอกใครเด็ดขำด”
“เออ!!”
“รับปำกแล้วนะ”
“เออ!!”
“ห้ำมมึงตุกติกนะเว้ย ลูกผูช้ ำยคำไหนคำนัน้ ” ธีร ์

กำชับอีกครัง้
“เออ!!”
“ห่ะ...”
“ไอ้ธีร!์ !!” พัฒน์เรียกชื่อของอีกคนที่กำลังพูดห้ำม

อะไรอีกออกมำด้วยควำมรำคำญ พอดีกบั ลิฟต์
มำถึงชัน้ ที่พวกเขำอยู่ ซึง่ ร่ำงสูงก็กำ้ วออกไปอย่ำง
ไม่รอธีรเ์ ลยสักนิด
“เฮ้ย อย่ำเดินหนีสิวะ” ร่ำงบำงเดินตำมร่ำงสูงไป
เพรำะห้องอยูข่ ำ้ งกัน และแน่นอนว่ำห้องของพัฒน์
อยูก่ ่อน ห้องถัดไปเป็ นห้องของธีร ์ ร่ำงร่ำงโปร่งเองก็
หยุดยืนพยำยำมกำชับอีกครัง้ ขณะที่พฒ ั น์กำลังใช้
คียก์ ำร์ดกับกดรหัสเข้ำห้อง และเมื่อเปิ ดประตูหอ้ ง
ได้ พัฒน์ก็หนั มำมองธีร ์
“กลับไปได้แล้ว กูรำคำญ!”
ปั ง!!
“ไอ้! มึงกล้ำดียงั ไงมำปิ ดประตูใส่หน้ำกูวะ”
ด่ำพัฒน์อยูห่ น้ำประตูหอ้ งของร่ำงสูง ก่อนจะกัด
ฟั นเดินไปเปิ ดประตูหอ้ งตัวเองอย่ำงหัวเสีย
โดนปั่ นหัวอยูค่ นเดียว
“เอำเป็ นว่ำ...ถ้ำมันพูด กูจะฆ่ำมัน!!”

~Call me baby…~
“ครับเจ้ำนำย” ธีรท์ ่ีกำลังจะนอนกับเตียงนุ่มๆ

หลังจำกที่อำบนำ้ เสร็จเรียบร้อยแล้วก็ตอ้ งหยิบ
โทรศัพท์ของตัวเองขึน้ มำรับสำย
(นอนหรือยัง) ปลำยสำยถำมเสียงเรียบ
“ยังครับ มีอะไรหรือเปล่ำครับ”
(พรุง่ นีช้ ่วยไปจัดกำรเรือ่ งคำสิโนให้หน่อย เกิด

ปั ญหำ)
“สำขำไหนครับ”
(สำขำใหญ่ งำนนีอ้ นั ตรำย ยังไงเอำลูกน้องไปด้วย

ก็แล้วกัน แกทำได้ใช่ไหม)
“สบำยครับ เรื่องใช้กำลังขอให้บอก”
(นำ้ เสียงร่ำเริงเลยนะ) แอบแขวะลูกน้อง
“แล้วแบบนีง้ ำนที่ตอ้ งไปฝึ กกับไอ้พฒั น์ละ่ ครับ”

ถำมออกไป นำ้ เสียงเหมือนจะเป็ นห่วงงำนทำงนี ้
แต่สีหน้ำนี่ดีใจสุดๆ ที่ไม่ตอ้ งไปเจอคนหน้ำโหด
แบบนัน้
(ฉันบอกไอ้ดินให้แล้ว)
“อ้อ อย่ำงนีน้ ่ีเอง แล้วนี่เจ้ำนำยไม่นอนหรือครับ”
(ฉันกำลังเล่นเกมอยู่ แต่เพิ่งนึกขึน้ ได้วำ่ มีงำนที่

ต้องกำรกำรก็เลยโทรมำบอกแกก่อน อ้อ!
ระมัดระวังตัวเองให้ดี ครำวนีค้ นที่มำป่ วน มันชื่อยง
ยุทธ์ ลูกชำยนักกำรเมืองที่ไม่เกรงกลัวอะไรพวกกู
เลย ที่สำคัญเป็ นเกย์ หึ! มึงอำจจะรับมือหนัก
หน่อยนะ)
“นี่เจ้ำนำย อย่ำพูดเหมือนกับผมเป็ นพวกดึงดูดเกย์
แบบนัน้ สิครับ”
(ตอนแรกฉันก็วำ่ ไม่ แต่อย่ำลืมนะที่แกรอดมำได้

เพรำะฉันไปช่วยแกจำกกำรโดนผูช้ ำยข่มขืน)
“จะโดนครับ ไม่ใช่โดน” รีบโต้เถียงกลับไปทันที
(เออๆ จะโดน)
“ถ้ำงัน้ เจ้ำนำยไปนอนเถอะครับ ส่วนงำนพรุง่ นีผ้ ม

จัดกำรเอง ไม่ตอ้ งเป็ นห่วง” ธีรพ์ ดู บอกปลำยสำย
ก่อนจะวำงสำยไปแล้วทิง้ ตัวนอนลงบนเตียงทันที
“เฮ้อ...เหนื่อยชะมัด”
นี่ไม่ใช่ครัง้ แรกที่เขำคอยจัดกำรธุรกิจมืดของอัคนี
กับปฐพีให้ เพรำะตัง้ แต่ท่ีเขำโดนช่วยเหลือครัง้ นัน้
และโดนดึงตัวมำให้เป็ นลูกน้อง จนอัคนีพำมำพบ
กับปฐพี ซึง่ ทัง้ คูท่ ำคำสิโนกับกำรแข่งรถใต้ดินอยู่
แน่นอนว่ำทำแบบผิดกฎหมำย กำรพนันทุกรูปแบบ
อยูใ่ นสองธุรกิจนีห้ มด มันเป็ นธุรกิจที่ปฐพีกบั อัคนี
ทำมำตอนที่ยงั เป็ นวัยรุน่ คึกคะนองอยู่ ไม่รูว้ ำ่ อะไร
ถูกอะไรผิด ซึง่ เมื่ออยำกเลิกมันก็เลิกไม่ได้ ในเมื่อ
สิ่งที่พวกเขำทำ มันโด่งดังและมีช่ือเสียงไปแล้ว จะ
หยุดมันก็ยำก
ทัง้ คูไ่ ด้มอบหมำยให้ธีรด์ แู ลในส่วนของคำสิโน ส่วน
กำรแข่งรถนัน้ เขำก็ไม่รูว้ ำ่ ใครเป็ นคนดูแลอยู่ ถ้ำเดำ
ไม่ผิด ก็น่ำจะเป็ นพัฒน์
“พอเมื่อกำลังจะเลิก ปั ญหำก็เข้ำมำบ่อยๆ” นอน

ก่ำยหน้ำผำกแล้วพึมพำเบำๆ
อัคนีกบั ปฐพีอยำกจะเลิกธุรกิจมืดนีแ้ ล้ว กำรแข่งรถ

เลิกได้ง่ำยๆ อยูแ่ ล้ว เพรำะสนำมที่ใช้ทกุ ๆ กำร
แข่งขันเป็ นของอัคนีจะพลิกมำจดทะเบียนจัดกำร
แข่งขันที่ถกู ต้องตำมกฎหมำยก็ได้ แต่คำสิโนนี่สิท่ี
มันยำกยิ่งกว่ำอะไรทัง้ หมดเพรำะเรื่องที่วำ่ มีคนรอ
ซือ้ ธุรกิจอยู่ แน่นอนว่ำปฐพีกบั อัคนีตอ้ งกำรจะขำย
อยูแ่ ล้ว แต่ก็ตอ้ งสแกนดูวำ่ ใครจะซือ้ มันไปทำอะไร
หำกว่ำเอำไปทำในทำงที่มนั เสื่อมกว่ำนี ้ เขำก็จะไม่
ขำย
พวกเขำต้องกำรแค่เล่นกำรพนัน แต่ไอ้คนที่ขอซือ้
ครัง้ แล้งครัง้ เล่ำย่อมเป็ นเจ้ำพ่อค้ำยำเสพติดทุกรำย
ชีวิตของพวกเขำไม่ได้สะอำดเลย แม้ไม่ได้เข้ำไปยุง่
กับมัน แต่แค่มีมนั วงเวียนอยู่รอบตัว มันก็สกปรก
มำกพอแล้ว
“จะเจออะไรบ้ำงวะพรุง่ นี”้
ลงพืน้ ที่ทีไร ไม่มีครัง้ ไหนไม่ใช้กำลังสักที
เห็นทีวำ่ วันพรุง่ นีจ้ ะเป็ นงำนที่หนักเอำกำร...
“รูส้ กึ ว่ำ คุณดินกำลังเตรียมเอกสำรทำเรื่องเปิ ด

สนำมแข่งที่ถกู กฎหมำยแล้วนี่ คงจะเป็ นไอ้พฒ ั น์ท่ี
จัดกำรล่ะมัง้ เอำเถอะ กูได้งำนยำกกว่ำมัน เรำ
อำจจะทำได้ดีกว่ำมันก็ได้” ปลอบใจตัวเองเบำๆ
จนผล็อยหลับไปอย่ำงสนิทด้วยควำมเหน็ดเหนื่อย
ตลอดทัง้ วัน
Zzzzz….
ร่ำงโปร่งเดินทำงมำถึงสถำนที่ท่ีมองจำกภำยนอกก็
ไม่มีอะไรน่ำสงสัย ทัง้ ซอมซ่อ สกปรก ไม่ได้รบั กำร
ทำควำมสะอำดภำยนอกมำหลำย 10 ปี หำกแต่
ก้ำวเท้ำเข้ำไปในตัวบ้ำนหลังนีแ้ ล้ว ก็พบถึงควำมโอ่
อ่ำ อลังกำรรำวกับนรกกับสวรรค์ ผูค้ นกำลังเล่น
กำรพนันกันมำกมำย ผูห้ ญิงที่ตำมพวกเสี่ยมำก็
คอยให้กำลังใจคนของตัวเองอยูข่ ำ้ งๆ
ธีรส์ ำ่ ยหน้ำไปมำกับภำพที่เห็น ไม่วำ่ กี่ทีก่ีทีเขำก็ไม่

ชอบ แต่ทำยังไงได้ มันคืองำน
“ช่ำงเป็ นสถำนที่ท่ีสกปรกชะมัด” พึมพำออกมำ

เบำๆ
“คุณธีร ์ เชิญด้ำนในเลยครับ คุณยงยุทธ์มำรอพบ
แล้ว” คนงำนในตัวคำสิโนแห่งนีเ้ ดินเข้ำมำเชิญร่ำง
โปร่งบำงที่ยืนมองรอบๆ ด้วยสำยตำที่
สะอิดสะเอียน
“เออ...พวกแก ตำมมำ ไม่ว่ำจะเกิดอะไรขึน้ อย่ำ

บุม่ บ่ำมจนกว่ำฉันจะให้สญ ั ญำณโอเคนะ” ธีรห์ นั
ไปตกลงกับลูกน้องที่ติดตำมตัวเองมำถึง 5 คน
ก่อนจะเดินเข้ำไปในเขตสำนักงำนที่ให้คนเฝ้ำข้ำง
นอกไว้ 3 แล้วอีก 2 ก็ตำมเขำเข้ำไปข้ำงใน ก็พบว่ำ
มีผชู้ ำยค่อนข้ำงมีอำยุน่ งั ไขว่หำ้ งสบำยๆ บนเก้ำอี ้
ทำงำนของเขำอยู่ แต่ก็ไม่สนใจอะไร เพรำะมันเป็ น
โต๊ะทำงำนที่เขำ
ไม่เคยนั่งมันเลยสักครัง้
พวกมันมีกนั อยู่ 4 คน เสียเปรียบชัดๆ ...ธีรค์ ิด
“สวัสดีครับ ผมยงยุทธ์ หรือเรียกว่ำยุทธ์ก็ได้ คุณ?”

เป้ำหมำยเมื่อเห็นร่ำงโปร่งก็ลกุ ขึน้ เดินมำทำควำม
รูจ้ กั กับเขำแทบจะทันที ซึง่ ธีรเ์ ห็นเช่นนัน้ ก็เผลอ
ขมวดคิว้ และแสดงสีหน้ำไม่พอใจออกไป
“ผมธีรไนย เรียกธีรก์ ็ได้ครับ ตำมสบำยเลยนะครับ

คิดเสียว่ำเป็ นบ้ำนของคุณ” ธีรพ์ ดู บอก
“ฮ่ำๆ ผมก็สบำยอยูแ่ ล้วล่ะครับ เพรำะคิดว่ำยังไง
ที่น่ีก็ตอ้ งเป็ นที่ ‘ของผม’ อยูแ่ ล้ว” ยงยุทธ์พดู กลัว้
ด้วยเสียงหัวเรำะก่อนจะนั่งลงที่โซฟำรับแขก ส่วน
ร่ำงโปร่งบำงก็เดินไปนั่งฝั่งตรงกันข้ำมกับยงยุทธ์
ก่อนจะหันไปสั่งคนดูแลที่น่ีให้ไปหำนำ้ มำเสิรฟ์ แขก
“มั่นใจจังนะครับ” ถำมยิม้ ๆ
ยงยุทธ์น่ิงไปนิดๆ ก่อนจะเผยรอยยิม้ เจ้ำชูอ้ อกมำ

จนธีรร์ ูส้ กึ ขนลุกซูไ่ ปทัง้ ตัวด้วยควำมรังเกียจ คิดใน
ใจอย่ำงหงุดหงิดว่ำตัวเองเผลอให้ท่ำอะไรไปหรือ
เปล่ำ
น่ำเบื่อจริงๆ เลยกู ถำมจริงว่ำกูมีอะไรตรงไหนที่ทำ
ให้ดเู หมือนเกย์วะ ถึงได้มีเสน่หต์ อ่ เพศเดียวกัน
เหลือเกิน แต่ก่อนก็ปกติ พอขึน้ มหำลัยฯ นี่แหละ
เริม่ แล้ว เหล่ำผูช้ ำยทัง้ หลำยที่เข้ำมำตอม
โลกใบนี ้ อยูย่ ำกขึน้ ทุกวัน
“ฮ่ำๆ แน่นอนครับ ว่ำผมต้องได้ท่ีน่ี” ยงยุทธ์บอก

กลัว้ เสียงหัวเรำะ พร้อมกับมองไปรอบๆ ห้อง
“ทำไมถึงมีคนอยำกจะได้ท่ีน่ีจงั เลยนะครับ” ถำม

กลับไป
“ก็เพรำะว่ำที่น่ี...มันมีช่ือเสียงอยูแ่ ล้วนี่ครับ ถ้ำได้
ไปก็ไม่จำเป็ นต้องประชำสัมพันธ์อะไรมำก มันจะ
เสี่ยงต่อพวกกฎหมำยก็เป็ นได้”
“พูดตรงดีน่ีครับ”
“แล้วจะอ้อมทำไมล่ะครับ ถ้ำหำกว่ำอยำกจะได้มนั
ไวๆ เสียเวลำเปล่ำ”
“แล้วคิดว่ำเจ้ำนำยผม เขำจะขำยหรือครับ” ถำม

ด้วยรอยยิม้ แสยะอย่ำงสมเพช ที่อีกฝ่ ำยคิดเองเออ
เองคนเดียว
“แล้วทำไมถึงจะไม่ขำย ก็ในเมื่อเจ้ำนำยของคุณก็
จะเลิกทำแล้วนี่”
“บำงที คุณดินคุณเพลิง อำจจะมีคำสั่งให้ผม

ทำลำยที่น่ีทงิ ้ ไปก็ได้”
“ไม่หรอกครับ ถ้ำทำแบบนัน้ พวกคุณก็จะแย่” ยง

ยุทธ์พดู ออกมำยิม้ ๆ มองธีรต์ งั้ แต่ศีรษะจรดปลำย
เท้ำอย่ำงสำรวจ ก็รูส้ กึ อยำกจะครอบครองทัง้ ที่น่ี
และคนตรงหน้ำตัวเองด้วย
“ฉลำดดีนะครับ” แต่ไม่มำกพอ...คิดต่อในใจ
“ขอบคุณที่ชมนะครับ”
“งัน้ วันนี ้ คุณยงยุทธ์มีธุระอะไรกับที่น่ีงนั้ หรือครับ”

ถำมเข้ำประเด็นทันทีอย่ำงแนบเนียน ทัง้ ๆ ที่
อยำกจะถำมมันตัง้ แต่ท่ีเข้ำมำในห้องแล้ว
แบบนัน้ ก็จะเป็ นกำรบุม่ บ่ำมเกินไป
เขำใจร้อนก็จริง แต่จำกกำรประเมินเรื่องพละกำลัง
กับกำลังคนในห้องตอนนี ้ 4 ต่อ 3 แน่นอนว่ำเขำไม่
สำมำรถต่อกรได้ ถ้ำมีอะไรเกิดขึน้
“ก็แหม...แค่มำเกลีย้ กล่อมให้คณ
ุ ปฐพีกบั คุณอัคนี
ขำยที่น่ีให้ผมก็เท่ำนัน้ เอง”
“ยังไงก็ตอ้ งขอโทษที่ทำให้ผิดหวังนะครับ แต่คณ ุ

ดินกับคุณเพลิงมอบที่น่ีให้ผมเป็ นผูด้ แู ลทัง้ หมด
โดยที่เขำทัง้ สองไม่เข้ำมำเกี่ยวข้องในคำสิโนแห่งนี ้
แล้วล่ะครับ ถ้ำสิทธิท่ีจะมีกำรให้ขำย เด็ดขำดก็ท่ี
ผม” ตอบออกไปยิม้ ๆ แน่นอนว่ำมันเป็ นเรื่องจริงที่
ปฐพีกบั อัคนีเป็ นคนยกเรื่องนีแ้ ละสิทธิทกุ อย่ำงให้
เขำหมดแล้ว อำนำจในกำรครองที่น่ีเท่ำกับว่ำเขำมี
สิทธิท่ีจะทำยังไงกับมัน ขำยมันให้ใครก็ได้
และแน่นอนว่ำต้องขำยให้ถกู คน...
“อย่ำงนัน้ ก็ ‘ง่ำย’ เลยสิครับ” แสดงแววตำดีใจ
อย่ำงปิ ดไม่มิด
“ผมน่ะ ‘ไม่ง่ำย’ หรอกนะครับ เพรำะผมจะขำยมัน

ให้กบั คนที่ไม่คิดจะหักหลังพวกเรำทีหลังเด็ดขำด
แล้วคุณก็อยูใ่ นข่ำยนีด้ ว้ ยสิ”
ยงยุทธ์หน้ำเจื่อนไปทันทีท่ีได้รบั คำพูดแบบนีจ้ ำก
ปำกบำงสวยนั่น
ฉลำด และเด็ดขำดจริงๆ
“ไม่เชื่อใจกันเลยหรือครับเนี่ย”
“คุณก็รูว้ ำ่ ในวงกำรนี ้ มันเชื่อใจใครไม่ได้”
“คุณธีรน์ ่ีทำเอำผมอึง้ ไม่คิดว่ำคุณปฐพีกบั คุณอัคนี

จะมีลกู น้องเก่งๆ อย่ำงคุณได้” ยงยุทธ์พดู ด้วย
รอยยิม้ ที่แสร้งทำเป็ นจริงใจ แต่ขำ้ งในก็คิดอย่ำง
โมโหว่ำทำไมไม่เห็นจะรูเ้ รื่องว่ำปฐพีกบั อัคนีมี
ลูกน้องคนนีอ้ ยู่
“ทำไมหรือครับ ผมทำตำแหน่งนีม้ ำปี กว่ำๆ แล้วนะ

ครับ ไม่น่ำเชื่อว่ำคนสืบ ‘ข่ำว’ ของคุณ จะไม่ได้เรื่อง
ขนำดนี ้ ขนำดผมยังรูป้ ระวัติคณุ แบบทุกซอกทุกมุม
เลย” ธีรพ์ ดู ออกมำอย่ำงเป็ นต่อ
“คุณธีรค์ รับ พูดแบบนีเ้ นี่ย มีคนเคยบอกไหมว่ำมัน

อำจจะทำให้ไม่มีชีวิตรอดกลับไปน่ะ” ยงยุทธ์
เปลี่ยนสีหน้ำเป็ นสีหน้ำนิ่งๆ ด้วยควำมไม่พอใจ
อย่ำงสูงใส่ธีร ์ ซึง่ ร่ำงบำงก็ยกั ไหล่อย่ำงไม่สนใจ
“คุณพูดอย่ำงกับว่ำ...ที่น่ีคือถิ่นของคุณงัน้ แหละ”
“มึง!!!”
“อ้ำว? เปลี่ยนกำรเรียกแล้วหรือครับ”
“กวนประสำทนักนะ พูดดีๆ แล้วไม่ชอบ สงสัยต้อง
ใช้กำลัง อ้อ!! เก่งๆ แบบนี ้ คงต้องมำครำงใต้รำ่ ง
ฉันอย่ำงเดียวนี่แหละถึงจะเหมำะ!!” ยงยุทธ์
ประกำศเสียงกร้ำว มองธีรอ์ ย่ำงโลมเลียจนร่ำง
โปร่งต้องรีบลุกขึน้ เพื่อที่จะเดินหนี
“อย่ำทำตัวน่ำรังเกียจเหมือนหน้ำตำจะได้ไหม! ฟั ง
แล้วมันขยะแขยงว่ะ”
“จำไว้นะ...ถ้ำพูดดีๆ แล้วไม่ขำย ฉันก็จะใช้ทกุ

วิถีทำงเพื่อที่จะได้ตรงนีม้ ำล่ะนะ ส่วนคุณ ฉันก็
อยำกจะลิม้ ลองร่ำงกำยคุณดู
เหมือนกันว่ำมันจะนุ่มลิน้ แค่ไหน”
“กำรยิงคนร้ำยที่บกุ เข้ำมำในพืน้ ที่สว่ นตัวถือว่ำเป็ น

กำรป้องกันตัว เป็ นวิสำมัญฆำตกรรม เพรำะฉะนัน้
ก็ไม่ผิดนี่ครับ คุณยงยุทธ์”
ส่วนธีรก์ ็พดู จำยั่วโมโหต่อไป
“จะกล้ำแจ้งตำรวจหรือไง ของผิดกฎหมำยเยอะ
ขนำดนี”้
“คุณดินกับคุณเพลิงมีเพื่อนเป็ นทัง้ ร้อยตำรวจโท

พันตำรวจโท จะใช้เส้นไหนก็ได้ทงั้ นัน้ ”
“แก!! ฮึ่ย...ได้ ในเมื่อประกำศศึกกันแบบนี ้ วันนีก้ ็
ขอประลองหน่อยก็แล้วกัน” ยงยุทธ์พดู ออกมำ
อย่ำงเคียดแค้น ก่อนจะส่งสัญญำณให้ลกู น้องของ
ตนเข้ำประชิดตัวธีรก์ บั ลูกน้อง
“ไม่มีปัญหำ...”
ปั ง!!
ยังไม่ทนั ที่จะได้มีเรื่องกัน เสียงปื นก็ดงั ขึน้ จำก

ทำงด้ำนประตูทำงเข้ำห้อง ซึง่ เมื่อธีรห์ นั ไปมองก็
ต้องตกใจเมื่อเห็นว่ำใครเป็ นคนยิงปื นนัดนัน้
“ไอ้พฒ
ั น์” ใบหน้ำขำวขมวดคิว้ ด้วยควำมสงสัย
“คุณยงยุทธ์ ผมแนะนำดีกว่ำ ถ้ำไม่อยำกจะโดนลูก

ตะกั่วเป่ ำหัว ก็ควรกลับบ้ำนไปอย่ำงสงบเถอะครับ”
เสียงทุม้ ต่ำบอกพร้อมกับเดินเข้ำมำหำธีรท์ ่ีมอง
อย่ำงไม่เข้ำใจ
“เออ!! จำไว้ก็แล้วกัน ว่ำฉันจะเอำที่น่ีให้ได้ พวก

มึง! กลับ!!” หันไปตะคอกใส่ลกู น้องอย่ำงหัวเสียง
พร้อมกับมองพัฒน์กบั ธีรอ์ ย่ำงแค้นเคืองที่ไม่
สำมำรถทำอะไรได้ ก่อนจะเดินจำกห้องนีไ้ ปพร้อม
กับลูกน้องของตน
เมื่อทัง้ ห้องเหลือเพียงพัฒน์กบั ธีรแ์ ล้ว เพรำะพัฒน์
สั่งให้ลกู น้องของธีรอ์ อกไปส่งแขก เขำกับร่ำงสูงจึง
อยูใ่ นห้องทำงำนนีด้ ว้ ยกันสองคน
“มำทำไม” ถำมออกไปทันทีท่ีตงั้ สติได้
“ตำมคำสั่ง” ตอบสัน้ ๆ
“นี่มนั งำนของกู มึงจะเสือกทำไม” พูดอย่ำงหัวเสีย
เขำรูแ้ ล้วว่ำตำมคำสั่งที่วำ่ ของพัฒน์หมำยถึงอะไร

ต้องเป็ นปฐพีแน่ๆ ที่สง่ ลูกน้องคนสนิทอย่ำงพัฒน์
มำให้ช่วยเขำ เพรำะคงคิดว่ำเขำจะจัดกำรไม่ได้
ดูถกู กันทัง้ เจ้ำนำยและลูกน้องเลยนะ
“กูไม่ได้อยำกเสือกหรอก แต่กมู ำตำมที่คณ

ุ ดินสั่ง”
บอกพลำงเก็บปื นเข้ำกระเป๋ ำตัวเอง
“กูจดั กำรเองได้”
“จัดกำร? ด้วยกำรจะปะทะกันแบบเมื่อกีน้ ่ะหรือ”

ถำมนิ่งๆ
“ก็เออน่ะสิ”
“เป็ นควำมคิดที่โง่มำก”
“อ้ำว ไอ้น่ี มึงจะด่ำกูทำไม แล้วตอนนัน้ มันจะทำ

อะไรได้อีก ถ้ำไม่ปะทะกันน่ะ”
“สมองมีก็คิดสิวะ”
“ถ้ำมึงมีสมองจริงจะใช้ปืนทำไม”
“กูแค่จะหยุดหมำบ้ำอย่ำงมึงไง”
“มันก็เรื่องของกู นี่เป็ นหน้ำที่ของกู”

“มึงรูต้ วั ไหมว่ำมึงกำลังสร้ำงปั ญหำให้กบั คุณดิน
คุณเพลิงเพิ่ม จำกที่มีศตั รูอยูแ่ ล้วยังต้องมีเพิ่มมำ
อีกเนี่ย เป็ นลูกน้องที่ประเสริฐจริงๆ” ส่ำยหน้ำไปมำ
อย่ำงระอำ
“นี่มงึ ด่ำกูหรือห๊ะ!!”
“เออ!!” ยอมรับหน้ำตำย ธีรก์ ำหมัดแน่นอย่ำงโมโห
จะโกหกหน่อยไม่ได้หรือไงวะแม่ง
“ไอ้เลว!”
“ด่ำไปเถอะ กูไม่รูส้ กึ อะไรหรอก แต่มงึ รูไ้ หมว่ำไอ้ยง
ยุทธ์มนั ทำอะไรได้มำกกว่ำที่มงึ คิด จำกที่กแู อบฟั ง
มึง รูส้ กึ ว่ำมันอยำกจะได้มงึ ด้วยนี่”
พูดแบบนีอ้ ย่ำบอกนะว่ำ
“มึงแอบฟั งพวกกูคยุ กันหรือวะ ตัง้ แต่ตอนไหน”
“ตัง้ แต่แรก กูมำถึงก่อนมึงอีก”
กัดฟั นแน่นอย่ำงไม่พอใจ คิดในใจอย่ำงนึกโมโห

ปฐพีกบั อัคนี ที่ทำแบบนี ้ ที่ผ่ำนมำเขำก็จดั กำร
ปั ญหำทัง้ หมดลงได้อย่ำงดี แต่ทำไมครำวนีต้ อ้ งให้
มันมำเกี่ยวข้องด้วย
“มึงมำทำอะไรที่น่ี”
“กูได้รบั คำสั่งให้มำจัดกำรเรื่องนี.้ ..กับมึง” ตอบ

ออกมำก่อนจะมองหน้ำอีกคนว่ำจะมีปฏิกิรยิ ำเช่น
ไร และเป็ นไปอย่ำงที่พฒ ั น์คิด ธีรม์ ีสีหน้ำไม่พอใจ
เป็ นอย่ำงมำก
“กูจะบอกคุณดิน คุณเพลิง กูจดั กำรเองได้”

“ไม่มีทำง เพรำะกูบอกแล้วไงว่ำไอ้ยงยุทธ์มนั
อิทธิพลเยอะมำกกว่ำคนก่อนๆ ที่มงึ จัดกำร และ
แน่นอนว่ำถ้ำมึงบุม่ บ่ำม มันก็ย่งิ โจมตี หน้ำตำไม่ดี
ยังเสือกโง่อีก” แอบด่ำร่ำงบำงเล็กน้อยในช่วงท้ำย
ประโยค
“เออ กูมนั โง่ ถ้ำงัน้ เชิญมึงอยู่ต่อไปก็แล้วกัน” ร่ำง

โปร่งทำท่ำจะเดินหนี แต่ก็ถกู ร่ำงสูงสกัดหน้ำเอำไว้
“อะไรอีกวะ”
“มึงจะไปไหน”
“ทำไมวะ! กูจะไปไหนก็เรื่องของกูป่ะ” ถำมเสียงดัง
มองคนสูงกว่ำอย่ำงเกรีย้ วกรำด
“กูถำมดีๆ อยำกโดนลงโทษหรือไงห๊ะ”
ได้ยินแบบนัน้ ร่ำงโปร่งก็ใช้สมองคิดว่ำตัวเองเคย
โดนลงโทษแบบไหน เมื่อคิดว่ำบทลงโทษของร่ำง
สูงคืออะไร ธีรก์ ็หน้ำแดงแล้วเดินถอยหลังตำม
สัญชำตญำณ
“ย่ะ อย่ำนะเว้ย”
“หึ! กลัวเป็ นด้วยหรือไง”

“ใครกลัว” ถำมเสียงเบำ
“มึงนั่นแหละ”
“อย่ำมำมั่ว”
“ถ้ำงัน้ กูจะลงโทษมึงอีก” สำวเท้ำยำวๆ ไปหำ แต่

ร่ำงโปร่งก็ถอยหลังเพื่อรักษำระยะห่ำงเอำไว้เพื่อ
ควำมปลอดภัยของตนเอง
“อย่ำมำใกล้ก!ู ”
ปึ ก!
แผ่นหลังของร่ำงบำงกระแทกเข้ำกับกำแพงเบำๆ
เมื่อถอยจนไม่รูว้ ำ่ ข้ำงหลังมีกำแพง ซึง่ ร่ำงสูงก็
ตำมมำกักกุมเอำไว้ในกำยใหญ่ของตน มือใหญ่ย่ืน
มำบีบคำงเล็กอย่ำงแรง จนร่ำงบำงต้องร้องออกมำ
ด้วยควำมเจ็บ
“อย่ำอวดเก่งนักเลยไอ้ธีร ์ ยงยุทธ์คนนีม้ งึ ต่อกร

ไม่ได้หรอก ปล่อยให้เป็ นหน้ำที่กดู ีกว่ำ” สบตำคน
พูดอย่ำงไม่พอใจ
มันกล้ำดียงั ไงมำแย่งงำนของเขำ แน่นอนว่ำเขำ
ไม่ได้อยำกจะทำงำนนีน้ กั หรอก แต่วำ่ ในเมื่อมัน
เป็ นงำนของเขำ เขำก็ไม่มีทำงทิง้ ไปกลำงคันแน่
“ไม่”
พัฒน์เพิ่มแรงบีบเข้ำไปอีก จนร่ำงโปร่งบำงรูส้ กึ เจ็บ

ที่กรำมแปลบๆ แต่ก็ไม่โวยวำยออกไป เนื่องจำกพูด
ไม่ได้
ไอ้น่ีมนั บ้ำพลังชะมัด...
“อย่ำดือ้ กับกู”
“ชิ” ธีรไ์ ม่สนใจ หลบสำยตำไม่มองหน้ำอีกคน
“ยกอำนำจทัง้ หมดให้กดู แู ลซะ!”
“ปล่อย” สั่งเสียงเบำ ก่อนที่พฒั น์จะยอมทำตำมที่

ธีรส์ ่งั ปล่อยคำงร่ำงโปร่งบำงให้เป็ นอิสระ ซึง่ ธีรก์ ็ใช้
มือผลักพัฒน์ออกไปห่ำงๆ ตวัดสำยตำมองร่ำงหนำ
อย่ำงไม่ชอบใจ
“ไม่ยกหรอก นี่มนั เป็ นงำนของกูตงั้ แต่ไหนแต่ไหน

แล้ว”
“แต่คณ
ุ ดินบอกให้กมู ำจัดกำรเรื่องนี ้ และคุณเพลิง
เองก็บอกให้มำตกลงกับมึงเอง”
“ถ้ำงัน้ คำตอบของกูก็คือไม่”
“พูดยำกพูดเย็นจริงๆ”
“ถ้ำมึงไม่มอบอำนำจให้กจู ดั กำรดีๆ กูก็คงต้องไป

บอกถึงข้อเสียของมึงให้กบั คุณดินคุณเพลิงทรำบ
แน่นอนว่ำเขำสองคนเปลี่ยนตัวมึงแน่” ขู่รำ่ งบำงไป
ด้วยนำ้ เสียงเรียบๆ
“ไม่ตอ้ งมำขู่ กูไม่ได้พลำดตรงไหน”

“ทำไมจะไม่พลำด”
“แล้วตรงไหนล่ะ”
“ก็ควำมใจร้อน บุม่ บ่ำม สร้ำงศัตรูของมึงเมื่อกีไ้ ง”

ธีรเ์ ม้มปำกแน่นกับคำตอบของพัฒน์ ที่มนั ก็ถกู
อย่ำงที่พฒ ั น์วำ่ เขำสร้ำงศัตรูเร็วเกินไป
แต่คิดได้ก็สำยเกินไปแล้ว
“เฮอะ! ถ้ำมึงมำรับช่วงต่อกู แล้วมึงจะจัดกำรยังไง
ไม่ทรำบ ในเมื่อกูทำมัน ‘ผิด’ ไปแล้ว” กอดอกมอง
หน้ำอีกคนอย่ำงเย้ยๆ
มันก็ไม่น่ำจะคิดออกได้หรอกน่ำ
“กูมีวิธีของกูก็แล้วกัน”
“กูก็มีวิธีของกูเหมือนกัน” กัดฟั นบอกออกไป
ทำไมไอ้พฒ
ั น์มนั ชอบกวนประสำทกูจงั วะ!!
“...” ร่ำงสูงไม่พดู อะไรออกมำอีก แต่จอ้ งหน้ำร่ำง
บำงเขม็ง ธีรเ์ องที่เห็นว่ำพัฒน์กำลังจ้องหน้ำตัวเอง
อยู่ โดยไม่รูว้ ำ่ อีกคนกำลังคิดอะไรมันก็ทำให้รำ่ ง
โปร่งถึงกับหงุดหงิด หันหน้ำหนีอีกคนอย่ำเบื่อ
ขีห้ น้ำ
“กูไปแล้ว” ธีรบ์ อกน้อยๆ ก่อนจะเดินออกจำกห้อง

มำ ส่วนพัฒน์เองก็เดินตำมธีรม์ ำติดๆ จนร่ำงเล็ก
กว่ำต้องหันไปถำมอย่ำงเอำเรื่อง
“มึงตำมกูทำไม”
“กูไม่ได้ตำม”
“ก็ตำมอยูเ่ ห็นๆ ยังจะเถียงอีกหรือวะ”
“ทำงออกมันมีทำงเดียว มึงจะให้กไู ปออกทำงไหน”

สิน้ คำพูดของพัฒน์ ธีรก์ ็ถึงกับหน้ำแตกยับจนหัน
หน้ำหนีอีกคนแทบไม่ทนั
มันจงใจหักหน้ำเขำหรือเปล่ำ อำยชะมัดเลย
สำวเท้ำยำวๆ เพื่อเดินให้ห่ำงจำกพัฒน์ แต่รำ่ งสูง

ก้ำวขำกว้ำงกว่ำเลยทำให้ระยะห่ำงของกำรเดินไป
ไม่ห่ำงตำมที่ธีรต์ อ้ งกำรนัก มองไปแต่ดำ้ นหน้ำ ร่ำง
โปร่งมองไม่เห็นหรอกว่ำอีกคนเดินใกล้แค่ไหน
จงใจเดินตำมต่ำงหำก
“กลับ!” ธีรส์ ่งั ลูกน้องที่มำกับตน 5 คนเข้มๆ
“ไปไหนครับ”
ธีรน์ ่ิงไปนิดๆ เมื่อคิดว่ำตนมำเพื่อที่จะทำงำนใน

ส่วนตรงนี ้ และคิดว่ำน่ำจะใช้เวลำนำนเลยทีเดียว
หำกแต่ก็จบไปง่ำยๆ เมื่อพัฒน์มำถึง
เขำควรจะไปไหน PLEUNG หรือ DINZ?

“ไอ้พฒ
ั น์” ธีรห์ นั ไปเรียกร่ำงสูงที่กำลังจะเดินไปที่
รถของตัวเองกับลูกน้อง ก่อนที่รำ่ งสูงจะเกคิว้ เป็ น
เชิงถำมว่ำมีอะไร
“กูตอ้ งไป DINZ หรือเปล่ำวะ”
“จะไปรูเ้ หรอ”
“ไอ้น่ี ตอบกวนๆ นะมึง” พัฒน์ไหวไหลอย่ำงไม่

สนใจ ยังไม่ทนั ที่ธีรจ์ ะเดินเข้ำไปหำเรื่องร่ำงสูง
เสียงโทรศัพท์ของธีรก์ ็ดงั ขึน้
มองไปยังร่ำงสูงอีกคนก็กำลังคุยโทรศัพท์เช่นกัน
~Call me baby~
“ครับเจ้ำนำย”
(ได้ข่ำวว่ำหำศัตรูให้ฉนั เพิ่มหรือวะ) พอเขำรับสำย

อัคนีก็ถำมทันที แบบไม่คิดที่จะทักทำยลูกน้อง แล้ว
ถำมว่ำเป็ นยังไงบ้ำงเลย
“แหม...เจ้ำนำยก็”
(ไม่ตอ้ งมำทำเสียงแบบนัน้ แล้วนี่เห็นไอ้พฒ ั น์หรือ

เปล่ำ) ร่ำงโปร่งขมวดคิว้ ทันทีท่ีได้ยินเจ้ำนำยของ
ตนถำมถึงพัฒน์ท่ีวำงสำยไปแล้ว มองเขำพูด
โทรศัพท์อยู่
“อย่ำบอกนะว่ำคุณเพลิงส่งมันมำ”
(ใช่แล้ว)
“ทำไมล่ะครับ ที่ผ่ำนมำผมก็จดั กำรคนเดียวได้อยู่

แล้ว ไม่จำเป็ นต้องพึง่ มันหรอก”
(แต่งำนนีห้ ินเกินไป และอันตรำยกว่ำครัง้ ก่อนๆ ต่อ

ให้ไอ้พฒ
ั น์ทำคนเดียวก็ไม่ได้ ฉันกับไอ้ดินเลยตรง
ลงกันว่ำจะให้พวกแกสอง
คนจัดกำรเรือ่ งนีด้ ว้ ยกัน และไม่มีสิทธิท่ีจะเถียง
ด้วย)
“คุณเพลิง!”
(ไม่ตอ้ งมำขึน้ เสียง อ้อ! ไอ้ยงยุทธ์มนั โทรมำหำฉัน

เมื่อกี)้
“ว่ำไงนะครับ”
(มันโทรมำว่ำฉันและข่มขู่ให้ขำยคำสิโนให้มนั ที่
จริงมันโทรหำไอ้ดินก่อน แต่ไอ้ดินมันไม่รบั เบอร์
แปลกน่ะ)
“แล้วเจ้ำนำยตอบไปว่ำไง”
(ก็ให้ไปตกลงกับแกและไอ้พฒ
ั น์เอำ ยังไงก็ฝำก
ด้วยละกัน ฮ่ำๆ)
“เจ้ำนำยจงใจแกล้งใช่ไหม ก็รูว้ ำ่ ผมกับมันไม่ถกู

กัน”
(เอำน่ำ นำนๆ ไป เดี๋ยวพวกแกก็สนิทกันเองแหละ)
“อย่ำพูดอะไรที่มนั น่ำขนลุกได้ไหม”
(เออใช่ ไอ้ยงยุทธ์มนั บอกอีกนะว่ำสนใจแก ฉันก็
เลยบอกว่ำถ้ำเอำได้ก็เอำไป)
“นี่คิดจะเป็ นห่วงลูกน้องคนนีบ้ ำ้ งไหมเนี่ย”
(ฮ่ำๆ ฉันว่ำเรื่องนีน้ บั ว่ำเป็ นเรื่องดีเลยทีเดียวนะ)
“เจ้ำนำย อย่ำบอกนะว่ำจะให้ผมเป็ นนกต่อหลอก

ล่อมันน่ะ ต้องเปลืองเนือ้ เปลืองตัวให้ผชู้ ำย
ด้วยกันเนี่ยนะ บ้ำไปแล้วเหรอ!” โวยวำยเสียงดัง
จนลูกน้องของตนหันไปหัวเรำะให้กนั อย่ำงขำๆ ร่ำง
โปร่งเห็นแบบนัน้ ก็ทำหน้ำดุใส่
แหม...ก็เจ้ำนำยพวกเขำมันดึงดูดได้ 2 เพศจริงๆ นี่
นำ...
(เป็ นควำมคิดที่ดีเลยว่ะ เอำไว้เป็ นแผนต่อกรอย่ำง

หนึ่งก็แล้วกัน)
นี่สรุปเขำผิดใช่ไหมเนี่ย ที่ไปพูดแบบนีก้ บั เจ้ำนำย

ตัวเอง เพรำะดูเหมือนว่ำอัคนีจะไม่ได้คิดว่ำจะให้ธีร ์
ทำแบบนีด้ ว้ ยซำ้ ...
“เจ้ำนำย!!”
(เอำล่ะๆ ยังไงก็แล้วแต่ ทุกอย่ำงแกจะต้องเตรียม
รับมือ เพรำะไอ้ยงยุทธ์น่ะ มันร้ำยกว่ำที่คิด ที่
สำคัญมันเกี่ยวข้องกับกำรค้ำยำ)
“ก่อนจะมำเจอมัน ผมก็สืบข้อมูลมำบ้ำงครับ”
(ระวังตัวด้วยก็แล้วกัน ตอนนีม้ นั ส่งคนไปถล่มสำขำ

เล็กแล้ว)
“แล้วทำไมไม่รบี บอกวะ”
(อ้ำว? ลูกน้องครับ พูดดีๆ สิครับ)

“ก็รบี บอกสิครับจะได้รบี ไปจัดกำร บอกตอนนี ้
สภำพที่นนั้ คงจะเละไปแล้วล่ะครับ”
(ก็ดีสิ มันโง่เองนี่ ฉันก็กะจะเลิกอยูแ่ ล้ว มันทำลำย

ไปหนึ่งที่ก็ดีเหมือนกัน พวกที่ชอบสุมหัวอยูท่ ่ีน่นั จะ
ได้เลิก ฉันจะได้มีขอ้ อ้ำงในกำรปิ ดที่น่นั ไป) ธีรเ์ งียบ
ไป เพรำะคิดไม่ถึงว่ำอัคนีจะคิดแบบนี ้
เขำรูว้ ำ่ อัคนีฉลำดมำก แค่สว่ นน้อยๆ ที่คนอื่น

มองข้ำม แต่เจ้ำนำยเขำกลับมองเห็น และพลิกมำ
ให้มนั เป็ นประโยชน์
ดีจริงๆ ที่ได้เป็ นลูกน้องของเขำ...

“คุณนี่จริงๆ เลยนะครับ ตอนนีผ้ มยังรูส้ กึ ไม่ดีเลย ที่
เป็ นลูกน้องของคุณแท้ๆ แต่ยงั ไม่เข้ำใจว่ำคุณ
ต้องกำรอะไร” เขำบอกออกไปเบำๆ
เขำรูส้ กึ ว่ำตัวเองไม่เหมำะสมกับตำแหน่งนีเ้ อำ
เสียเลย
(อย่ำมำดรำม่ำ แกไม่จำเป็ นต้องรูว้ ำ่ ฉันต้องกำร

อะไร ฉันต้องกำรลูกน้องไปไม่ใช่คนรัก และก็นะที่
แกเป็ นอยูต่ อนนี ้ ก็ดีท่ีสดุ แล้ว แกทำอะไรได้
มำกกว่ำที่คิดนะ ไอ้ธีร ์ ฉันไม่รูห้ รอกนะว่ำเพรำะ
อะไรที่ทำให้แกคิดแบบนี ้ แต่ฉนั จะบอกให้ ในเมื่อ
ฉันเลือกแล้ว ฉันไม่เปลี่ยนใจว่ะ)
“ผมควรจะซึง้ ไหม” ถำมไปอย่ำงขีเ้ ล่น
ในใจเองก็ยงั รูส้ กึ ไม่ดีอยู่ ยังไงเขำก็มนั ตัวสร้ำง

ปั ญหำอย่ำงที่พฒ ั น์วำ่ จริงๆ
(หึ...เอำเถอะ ยังไงฉันจะไปทำงำนก่อน ฝำกเคลียร์

เรื่องกำรรือ้ สำขำนัน้ ด้วยก็แล้วกัน อย่ำให้เป็ นข่ำว
เข้ำใจนะ เอำแบบที่ผ่ำนมำน่ะ)
“ได้ครับ”
ที่ผ่ำนมำเขำก็ทำมันได้นะ แม้วำ่ จะเป็ นวิธีของเขำ
แต่เขำก็สำมำรถปิ ดสำขำเล็กๆไปได้ถึง 3 ที่แล้ว
และมันยังเหลืออีก 5 ที่ ที่รอให้พวกเขำปิ ดอยู่ หักที่
พวกมันกำลังทำลำยนีอ้ อกก็เหลือแค่สำขำใหญ่ๆ 4
สำขำ ที่ตงั้ ใจจะขำยทิง้ อย่ำงน้อยจะเลิกทำ ก็ขอให้
ได้เงินบ้ำงก็ยงั ดี
หัวคิดของนักธุรกิจก็เป็ นแบบนีแ้ หละนะ...
“ไปที่ XXX พวกมันบุกทำลำยสำขำนัน้ ” วำงสำย

จำกอัคนีเสร็จแล้ว ธีรก์ ็หนั ไปสั่งลูกน้องก่อนจะเปิ ด
ประตูเข้ำไปนั่งบนรถก่อนที่จะมีลกู น้องตำมไปคัน
เดียวกันอีก 2 คน ส่วนอีก 3 ก็เดินไปเพื่อขับรถอีก
คันตำมไปทันที
...
...
...
ธีรม์ ำถึงสำขำนีแ้ ล้วก็พบว่ำคนที่คมุ สำขำนีบ้ ำดเจ็บ

เล็กน้อย แต่ก็ให้ลกู น้องพำไปโรงพยำบำลแล้ว
เหลือแค่เขำกับลูกน้องไม่ก่ีคน ธีรเ์ ดินเข้ำไปด้ำนใน
ก็พบว่ำร่ำงสูงของพัฒน์มำถึงก่อนแล้ว
แต่ไม่คิดจะพูดหรือถำมอะไร เพรำะรูด้ ีอยูแ่ ล้วว่ำ
หน้ำที่ของพัฒน์ก็คือหน้ำที่เดียวกับเขำ
“มันมำกี่คน” ถำมขึน้ ลอยๆ พัฒน์หนั มำมองหน้ำธีร ์

ทันที
“10 กว่ำ แต่หนีไปได้ เหลือให้จบั แค่ 3 คน” พัฒน์

เองก็พดู บอกแบบไม่มองหน้ำธีรเ์ ช่นกัน
ลูกน้องของทัง้ สองคนหันไปมองหน้ำกันไปมำ
เพรำะกลัวว่ำผูเ้ ป็ นนำยทัง้ สองจะเปิ ดศึกกันเอง
เพรำะถ้ำเป็ นแบบนัน้ ลูกน้องอย่ำงพวกเขำคงไม่
กล้ำห้ำมแน่ๆ
“อือ”
“มึงรูแ้ ล้วใช่ไหม?” ถำมออกไป
“อือ รูแ้ ล้ว” ธีรต์ อบเสียงเบำ มองคนร้ำยทัง้ สำมคน

ด้วยสำยตำว่ำงเปล่ำ ไม่มีควำมใจร้อนที่จะเข้ำไป
ซัดแล้วซักถำมเรื่องรำวต่ำงๆ เลยสักนิด
ใครมำก่อน ก็ถือว่ำทำงำนได้ดีกว่ำ
เขำก็คงจะปล่อยให้เป็ นหน้ำที่ของพัฒน์แทนก็แล้ว
กัน
“เดี๋ยวกู...” ยังไม่ทนั ที่ธีรจ์ ะพูดจบ พัฒน์ก็เอ่ยแทรก

ขึน้ มำ
“กูจดั กำรเอง มึงทำไปก็เสียงำนเปล่ำๆ” พัฒน์พดู

ออกไป
โดยที่ไม่รูเ้ ลยว่ำคำพูดที่ออกจำกปำกของตนเมื่อกี ้
มันจะไปทำร้ำยจิตใจของคนฟั งมำกแค่ไหน ชั่ว
พริบตำเดียวใบหน้ำของธีรแ์ สดงถึงควำมเสียใจ
อย่ำงปิ ดไม่มิด แต่ก็กลับเป็ นเหมือนเดิม ก่อนจะ
มองหน้ำพัฒน์น่ิงๆ ส่วนร่ำงสูงก็นกึ ยิม้ ในใจ ว่ำ
ยังไงอีกคนก็ตอ้ งโวยวำยเป็ นแน่
“อือ ฝำกด้วย” พูดออกไปอย่ำงอ่อนแรง ก่อนที่รำ่ ง

บำงจะพำตัวเองออกจำกตรงนัน้ โดยที่มีลกู น้องเดิน
ตำมมำติดๆ
ผิดคำด..
ทำงฝั่งพัฒน์เองที่เห็นว่ำธีรไ์ ม่โวยวำยอย่ำงที่ตวั เอง

คิดก็ขมวดคิว้ แน่นอย่ำงสงสัย ว่ำคนๆ นัน้ เป็ นอะไร
ทำไมถึงได้น่ิงเฉยเสียจนเขำไม่ชิน
“คุณพัฒน์ครับ เอำยังไงดีครับ”
“เอำมันไปขังไว้ท่ีโกดังไม่ใช้แล้ว แล้วซักแผนกำร
ทัง้ หมด เพรำะมันคงจะใช้ชดุ เดียวกันบุกมำเรื่อยๆ
แน่” บอกลูกน้องเสียงเข้ม แต่ตำก็มองตำมแผ่น
หลังบำงอย่ำงไม่รูต้ วั
หรือว่ำมันจะไม่สบำย
“ครับคุณพัฒน์”
“ฉันจะไปเคลียร์งำนต่อ ไม่ตอ้ งขับรถให้ เดี๋ยวขับ

เอง”
“ครับ” สั่งทุกอย่ำงเสร็จพัฒน์ก็คว้ำกุญแจรถในมือ
ของลูกน้องแล้วเดินตำมไปให้ทนั ธีรท์ ่ีเขำเห็นว่ำขับ
รถออกไปคนเดียว โดยทิง้ ให้ลกู น้องอีก 2 คนไว้ให้
ยืนนิ่งอยูก่ บั ที่
“เจ้ำนำยพวกแกไปไหน”
“เอ่อ...ไม่ทรำบครับ ท่ำทำงอำรมณ์ไม่ดี” ลูกน้อง

คนหนึ่งของธีรต์ อบ
“งัน้ พวกแกไปกับลูกน้องฉันด้ำนในก็แล้วกัน บอก

พวกมันว่ำฉันอนุญำต”
“ขอบคุณครับ”
พัฒน์ว่งิ ไปที่รถก่อนจะขับออกไปด้วยควำมเร็ว
เพื่อที่จะตำมใครอีกคนที่แปลกไปจำกเดิมอย่ำง
สงสัย และเขำต้องรูใ้ ห้ได้วำ่ มันเป็ นอะไร
จริงๆ แล้วพัฒน์ไม่ใช่คนที่ชอบยุง่ เรือ่ งชำวบ้ำน

เท่ำไหร่ แต่ไม่รูท้ ำไม เรื่องธีรเ์ ขำถึงได้สนใจนัก
“แล้วกูจะสนใจมันทำไมวะ!” บ่นกับตัวเองเบำๆ
“บ้ำไปแล้วหรือไง มันจะเป็ นอะไรก็ช่ำงหัวมัน

สิวะ!!”
แต่ถึงจะพูดแบบนัน้ ตัวเองก็ขบั รถตำมธีรไ์ ปเรื่อยๆ
จนเห็นแต่ไกลว่ำรถของธีรอ์ ยูด่ ำ้ นหน้ำ ก็พยำยำม
รักษำระยะห่ำงเอำไว้
ไม่ได้มีอะไร
แค่อยำกรูว้ ำ่ มันอูง้ ำนไปไหนก็เท่ำนัน้ ...
ธีรเ์ ดินเหม่อลอยไปตำมสวนสำธำรณะแห่งหนึ่งที่
อยูใ่ กล้มหำลัยฯ ที่ตนเคยเรียน เขำมักจะมำที่น่ี
เสมอเมื่อเครียด คิดอะไรไม่ออก อย่ำงน้อยมันก็ทำ
ให้เขำระบำยควำมเครียด ควำมโมโหลงที่น่ีได้ โดย
ที่ไม่ตอ้ งลงที่ตวั เอง กำยสมส่วนทรุดกำยลงม้ำนั่ง
ตัวหนึ่งแล้วมองไปยังสระนำ้ ด้ำนหน้ำเพื่อทบทวน
ควำมรูส้ กึ
กูจดั กำรเอง มึงทำไปก็เสียงำนเปล่ำๆ
มึงทำไปก็เสียงำนเปล่ำๆ
เสียงำนเปล่ำๆ
…
“โว้ยยย...อะไรนักหนำวะ ตำมหลอกหลอนอยูน่ ่ นั
แหละ” ธีรต์ ะโกนเสียงดัง ยังดีท่ีตรงนีไ้ ม่มีคนเลย
ร่ำงโปร่งเลยไม่จำเป็ นต้องแคร์เรื่องแบบนี ้
โดนมันว่ำ โดนมันดูถกู มำมำกมำย ทำไมถึงมำรูส้ กึ

ไม่ดีเอำประโยคนีไ้ ด้ หรืออำจจะเป็ นเพรำะเขำ
กำลังรูต้ วั เองดีวำ่ ตัวเองทำงำนเสียไปมำกแค่ไหน
“แต่น่นั ก็ไม่ได้ตงั้ ใจนี่หว่ำ”
“กูรูต้ วั เองดีวำ่ เก่งไม่เท่ำมึง ฉลำดไม่เท่ำมึง อำยุ

น้อยกว่ำ ใจร้อน ไม่ฟังใคร อะไรๆ ก็แย่ไปกว่ำมัน
ทุกๆ อย่ำง แต่กเู องก็ไม่ได้อยำกจะทำให้มนั เป็ น
อย่ำงนี ้ ที่คณุ เพลิงให้กมู ำฝึ กงำนกับมึงก็เพื่ออยำก
ให้กดู ดั นิสยั นั่นก็หมำยควำมว่ำคุณเพลิงไม่
ต้องกำรที่กเู ป็ นแบบนีส้ ินะ ที่ผ่ำนมำก็มีควำมสุข
กับกำรเป็ นตัวของตัวเองที่สดุ แต่มำวันนี ้ ทำไมกูถึง
รูส้ กึ ว่ำตัวเองไม่ควำมสุขเพรำะกำรเป็ นตัวของ
ตัวเองล่ะ” ธีรพ์ ดู กับตัวเองเบำๆ ถ้ำใครมำได้ยินคง
คิดว่ำเขำเสียสติท่ีน่งั พูดอยูค่ นเดียวแบบนี ้
“กูไม่เหมำะจะเป็ นลูกน้องของคุณเพลิงก็จริง แต่ท่ี

ผ่ำนมำก็ทำดีท่สี ดุ เอำอะไรมำตัดสินกูวะ กูตอ้ ง
เป็ นเหมือนกับมึงหรือไง ถึงจะเรียกว่ำเหมำะสม ถ้ำ
ค่ำของคนมันอยูท่ ่ีภำยนอกล่ะก็ กูคงไม่ได้มำยืนอยู่
ตรงนี่”
เขำเกลียด เกลียดพัฒน์ท่ีทำให้เขำต้องมำอยูใ่ น
สภำพนี ้ สภำพที่เขำไม่อยำกจะเป็ นอีกแล้วในชีวิต
ควำมลังเล ควำมเสียใจ ควำมน้อยเนือ้ ต่ำใจ
“รูส้ กึ ว่ำตัวเองเหมือนผูห้ ญิงไปทุกที”
แปะ แปะ แปะ
ร่ำงโปร่งตบหน้ำตัวเองเพื่อเรียกสติแรงๆ จนใบหน้ำ
ขำวเป็ นรอยฝ่ ำมือของตน แต่ทงั้ นีธ้ ีรก์ ลับไม่รูส้ กึ
เจ็บเลยสักนิด กลับกันแล้ว ยังรูส้ กึ สบำยใจด้วยซำ้
เรียกว่ำโรคจิตหรือเปล่ำไม่รู ้ แต่เวลำเครียดชอบทำ
ร้ำยร่ำงกำยตัวเอง...
“เฮ้อ...อำรมณ์ดีขนึ ้ มำหน่อย ยังไงวันนี ้ ก็หนีงำนก็

แล้วกัน เบื่อๆ ไม่อยำกเจอหน้ำไอ้พฒ ั น์มนั เท่ำไหร่
แล้วก็...ไม่อยำกจะคิดเรื่องนีใ้ ห้ปวดสมองด้วย”
“แต่แม่ง เริม่ จะเจ็บหน้ำขึน้ มำแล้ว ตบไปเต็มแรง

ด้วยสิก”ู กุมหน้ำตัวเองทัง้ สองข้ำงเบำๆ เมื่อควำม
เจ็บมันเริม่ รูส้ กึ ขึน้ มำ
ก็เป็ นแบบนีท้ กุ ทีสิน่ำ

“ไม่ตอ้ งสนมัน มันจะพูดเหีย้ อะไรก็ตำมใจมันเลย กู
เป็ นลูกน้องคุณเพลิง รอแค่วนั ไหนที่คณ
ุ เพลิงบอก
ว่ำไม่ตอ้ งกำร กูก็จะเดินออกไป จะแคร์ทำไมกับ
คำพูดของคนที่เกลียดขีห้ น้ำเรำวะ!” บ่นคนเดียว
ต่อไปอีก
โดยที่ไม่รูเ้ ลยว่ำคนที่ตวั เองกำลังนั่งด่ำ นั่งพูดอยู่

คนเดียวตอนนีก้ ำลังกอดอกแอบฟั งหลังต้นไม้ใหญ่
อยู่ ก่อนจะยกยิม้ นิดๆ
ก็ยงั ดีท่ีเขำเป็ นเหตุท่ีทำให้มนั ว้ำวุน่ ล่ะนะ
“สะใจดี”
เขำไม่ได้เป็ นห่วงหรืออะไรมันทัง้ นัน้ แหละ แค่มำ
เห็นสีหน้ำเป็ นทุกข์ เครียด และสับสนของธีรเ์ ขำก็
พอใจแล้ว เพรำะอย่ำงน้อย มันก็อดทนไม่ลงไม้ลง
มือกับเขำทัง้ ๆ ที่มนั ทำได้
และเป็ นนิสยั ของมันด้วย
“ถือว่ำสอบผ่ำนนิดๆ”
จริงๆ แล้วไม่ได้จะดัดนิสยั ของธีรใ์ ห้เปลี่ยนทุกอย่ำง

แค่ให้ลดควำมใจร้อนและอำรมณ์ลงก็เท่ำนัน้
จำกนัน้ อีกคนมันจะเป็ นยังไง มันก็เรื่องของแต่ละ
คน
จะทำให้เขำมำเหมือนเรำ หรือให้เป็ นไปตำมที่เรำ

ต้องกำรไม่ได้...ส่วนที่พดู จำแรงๆ กระทบจิตใจมัน
บ่อยๆ นั่นก็เป็ นกำรฝึ กให้มนั รูจ้ กั คิดและระงับสติ
อำรมณ์ แต่น่นั ก็เพียงบำงส่วน
ส่วนหลักๆ คือเขำชอบยั่วโมโหมัน...
“แล้วสักวันมึงจะรู ้ ว่ำกูไม่ได้ทำอย่ำงที่มงึ คิด”

เขำไม่ได้ให้มนั เปลี่ยนทุกอย่ำง แต่ให้มนั เปลี่ยน
บำงอย่ำง...
พัฒน์แกล้งโทรไปหำคนที่น่งั อยูด่ ำ้ นหน้ำ เขำเองก็

อยูห่ ่ำงจำกมันพอสมควร ไม่มีทำงที่ธีรจ์ ะได้ยินเขำ
เป็ นแน่ ขอแกล้งหน่อยก็แล้วกัน
โทษฐำนที่ทำให้เขำต้องดัน้ ด้นตำมมันมำ
“โทรมำทำไมวะ” ธีรม์ องชื่อคนโทรเข้ำแล้วพึมพำ

อย่ำงสงสัย
‘ไอ้โหด’
“เออ!” เขำกระแทกเสียงรับสำยไป จนได้ยินเสียง
หัวเรำะน้อยๆ ดังมำจำกปลำยสำย
(หึหึ เหวี่ยงเชียวนะมึง)
“มีอะไร” ถำมห้วนๆ
(มึงอยูไ่ หน อูง้ ำนหรือไง)
“เออ!! กูอู้ รูแ้ ล้วก็แค่นีแ้ หละ”
(ไร้ควำมรับผิดชอบ)
กึก!
ธีรช์ ะงักกับคำพูดที่เรียบนิ่งของปลำยสำยเป็ นอย่ำง

มำก เม้มปำกตัวเองแน่นอย่ำงโกรธๆ นี่ขนำดไม่อยู่
ให้มนั เห็นหน้ำ ยังบ้ำโทรมำหำเรื่องเขำอีกเหรอ!!
“ถ้ำจะโทรมำหำเรื่องกูละ่ ก็ วำงล่ะ”
(เดี๋ยว)
“มีอะไรวะ!”
(กลับมำทำงำนด้วย)
“ไม่ วันนีก้ ไู ม่มีอำรมณ์”
(จะทำงำนของตัวเองนี่ตอ้ งมีอำรมณ์ดว้ ยหรือวะ)
(หึ!) มันไม่พดู อะไร แต่หวั เรำะส่งกลับมำ ทำเอำธีร ์

กัดฟั นด้วยควำมหมั่นไส้
ไม่ใช่วำ่ เขำขีเ้ กียจและไม่มีควำมรับผิดชอบ แต่วนั นี ้
เขำมีงำนเดียวคือจัดกำรกับยงยุทธ์ ในเมื่อมัน
พลำดไปแล้ว และเขำไม่ใช่คนจับไอ้พวกนัน้ ได้
วันนีก้ ็ถือว่ำไม่มีงำนอะไร
“เลิกหำเรื่องเถอะว่ะ เดี๋ยวพรุง่ นีก้ จู ะไปทำงำนให้มงึ

หำเรื่อง แต่วนั นีก้ ขู อก็แล้วกัน” พูดออกไปเสียง
เบำๆ เขำเหนื่อยเกินกว่ำจะเถียงมันแล้ว
(...) ปลำยสำยเงียบไป เพรำะไม่คิดว่ำธีรจ์ ะยอมแพ้

ง่ำยๆ แบบนี ้
และเขำก็ไม่คิดด้วยว่ำ ไอ้คนอำรมณ์รอ้ น อำรมณ์
ร้ำยอย่ำงมัน ที่แท้ก็เป็ นคนที่ขนี ้ อ้ ยใจและคิดมำก
สุดๆ นี่ถำ้ มีเอำแต่ใจตัวเองด้วยนะ...
ครบเซ็ทในแบบที่เขำไม่ชอบเลย
(เออ...วันเดียว) ปลำยสำยเอ่ยอย่ำงจำยอม ส่วนธีร ์

ก็พมึ พำเบำๆ ว่ำขอบคุณ โดยไม่รูว้ ำ่ พัฒน์จะได้ยิน
มันหรือเปล่ำ ก่อนจะตัดสำยไปแบบไม่ลำ
ธีรเ์ หม่อมองออกไปด้ำนหน้ำที่มีสระนำ้ ใหญ่ๆ อยู่

ในหัวตอนนีไ้ ม่มีอะไรเลย ไม่ได้คิดถึงอะไร ไม่เห็น
ภำพอะไร รูส้ กึ เพียงแต่วำ่ มันว่ำงเปล่ำ
ว่ำงจนมองไปทำงไหนก็เห็นแต่สีดำๆ ก่อนที่สติของ
เขำจะดับไป...
พัฒน์ท่ียงั ยืนมองอยูห่ ่ำงๆ ถึงกับตกใจที่เห็นอีกคน

ฟุบไป แต่ก็ไม่ได้เข้ำไปหำอย่ำงที่ใจคิด เอำเถอะๆ
มันคงเหนื่อย และอยำกพักผ่อน
(พักบ้ำบออะไร ยังไม่ทนั ทำอะไรเลย)
พัฒน์เห็นว่ำอีกคนนิ่งไปแล้ว ไม่มีทีท่ำว่ำจะขยับตัว
ก็เลยเดินไปหำช้ำๆ ก่อนจะนั่งลงข้ำงๆ อีกคนที่
หลับไป มองใบหน้ำหล่อนั่นแล้วส่ำยหน้ำนิดๆ
“ทำไมต้องตำมมึงมำด้วยวะ”
“แล้วนี่มำนอนตรงนีไ้ ม่กลัวพวกโรคจิตหรือไง”
แล้วทำไมเขำต้องสนใจ?
มันจะเป็ นอะไรก็เรื่องของมันสิ..
“แค่ช่วยดูแลน่ะ มันเป็ นหน้ำที่ท่ีคณ

ุ เพลิง
มอบหมำยให้เรำ ถ้ำมันเป็ นอะไร เรำก็คงต้องถูก
พิจำรณำ” พึมพำเบำๆ พลำงมองหน้ำอีกคนไปด้วย
ใช่แล้ว มันเป็ นแค่หน้ำที่...
แค่หน้ำที่เท่ำนัน้ ไม่ได้มีอะไรเกินเลยไปกว่ำนี ้
.
.
.
หลังจำกที่ธีรแ์ อบนอนหลับจนเกือบค่ำที่
สวนสำธำรณะ เขำก็สะดุง้ ตื่นขึน้ มำเมื่อรูส้ กึ ถึง
อำกำศที่เย็นลงเรื่อยๆ จนตัวเองรูส้ กึ เหมือนจะไม่
สบำย ร่ำงโปร่งเลยตัดสินใจลุกจำกม้ำนั่งแล้วเดิน
ไปที่รถของตนเพื่อเดินทำงกลับคอนโด โดยที่ไม่รู ้
เลยว่ำใครอีกคนที่ตำมเขำอยู่
เป็ นเวลำเกือบสองทุม่ ที่รำ่ งโปร่งเพิ่งจะถึงห้องของ
ตนหลังจำกที่เขำไปทำนข้ำวเย็นตำมร้ำนข้ำงทำง ที่
ไม่วำ่ จะเป็ นร้ำนไหน เขำก็ทำนได้หมด
ไม่เคยเลือกเข้ำแต่รำ้ นหรูๆ อยูแ่ ล้ว อะไรที่พอ

ประทังชีวิตได้ เขำก็เลือกอันนัน้ ล่ะ
“อำบนำ้ แล้วออกไปดื่มบ้ำงดีกว่ำ เซ็ง”
มือขำวคว้ำโทรศัพท์ขนึ ้ มำกดยิกๆ แล้วโทรออกไป

หำใครสักคน รอสักพักก็มีคนรับสำย
“อยูไ่ หน...ก็พอใจจะทักแบบนี.้ ..สรุปไง อยูก่ รุงเทพ
ใช่ไหม? โอเค งัน้ ไปดื่มกัน...เออ อยำกเจอไง...ก็ไม่
มีอะไร แค่มีเรื่องจะคุย...เจอกันที่ XXX นะ ใกล้ท่ี
พักกูดี เออ เจอกัน...วันนีเ้ ครียด ไม่ควงสำวนะเว้ย
...เออ ขอบใจ ดีมำกเลยมึง” พูดอะไรบำงอย่ำงกับ
ปลำยสำยไป ก่อนจะวำงสำยเสร็จเขำก็เดินเข้ำ
ห้องนำ้ ไปเลย
อำบนำ้ เพื่อเตรียมตัวไปดื่มกับเพื่อนสนิท อย่ำง

น้อยก็ไประบำยให้เพื่อนรักเขำฟั ง ดีกว่ำทนเก็บ
หงุดหงิดไว้คนเดียว เพรำะถึงแม้จะไปหลับที่
สวนสำธำรณะ แต่มนั ก็ไม่ได้ทำให้เขำหำยสัก
อำรมณ์ดีขนึ ้ แต่ก็ใช่วำ่ จะเลิกคิดมำก...ถ้ำไม่ได้คยุ
หรือเจอกับเพื่อนสนิทก็ไม่มีทำงหำย
เห็นใจร้อน ชอบหำเรื่องคนอื่นแบบนีน้ ่ะ
เขำก็มีคนคบ มีเพื่อนรักเหมือนกันนะเว้ย
เวลำ 3 ทุม่ กว่ำๆ ร่ำงสูงเดินออกมำสูบบุหรี่ท่ี

ระเบียงของห้อง มองท้องฟ้ำยำมค่ำคืนไปด้วย ร่ำง
สูงแกร่งในชุดนอนกำลังมองบรรยำกำศทั่วๆ ที่มี
แสงสี ตึกต่ำงๆ มำกมำย ที่มองไม่เห็นต้นไม้สกั ต้น
มันทัง้ วุน่ วำย แต่ก็ยอมรับว่ำมันก็สขุ สบำย
เหมือนกัน
แต่จะดีกว่ำนี.้ ..ถ้ำเมืองนีม้ นั จะสงบ
“นั่นมันจะไปไหน” พัฒน์พมึ พำเมื่อได้ยินธีรค์ ยุ

โทรศัพท์อยูต่ รงระเบียง ก่อนจะตำมด้วยเสียงปิ ด
ประตูกระจก เขำขมวดคิว้ ๆ น้อยๆ
“เออเนี่ย กูกำลังจะไป สั่งเหล้ำรอเลย ไปเกิน 15
นำทีกถู ึง ว่ำแต่มงึ ไปฝั่งไหน Light Pub นะมึง
อ้ำว? ไอ้น่ี กูผิดหรือไง มึงไปรอที่น่ นั เลยกูขีเ้ กียจยู
เทิรน์ รถ เออดีมำก รักมึงที่สดุ อ่ะ เจอกันเพื่อน”
ประโยคที่รำ่ งโปร่งคุยกับเพื่อนเขำได้ยินทัง้ หมด

รวมถึงสถำนที่ท่ีมนั จะไปด้วย แม้วำ่ มันจะใกล้ๆ แค่
นี ้ แต่ก็ไม่แน่ใจว่ำมันจะกลับมำตอนไหน
ถ้ำแม่งนอนไม่พอแล้วทำตื่นสำยแบบไร้สำระล่ะก็
ไม่ตอ้ งบอกว่ำเขำจะทำอะไรกับมัน
“นี่มนั อูม้ ำทัง้ วัน ยังไปดื่มอีกหรือไง”
ไอ้น่ี! ใจดีดว้ ยไม่แล้วมัง้ ปล่อยมำวันหนึ่ง ถ้ำมันไป

ดื่ม พรุง่ นีม้ นั ก็จะตื่นสำย ไปทำงำนไม่ได้อีก เห็นที
ต้องไปกระตุน้ ให้มนั รูส้ กึ กระตือรือร้นหน่อยแล้ว
“อำยุอยูใ่ นวัยทำงำนแล้วนะไอ้สตั ว์ ยังทำตัวเป็ น

พวกไม่รูจ้ กั โตไปได้”
พัฒน์เดินเข้ำไปด้ำนในคืนก่อนจะล็อกประตูของ
ระเบียงแล้วตรงไปยังห้องตัวเองเพื่อเปลี่ยนชุด โดย
มีจดุ ประสงค์เดียวคือตำมไอ้คนไม่มีควำม
รับผิดชอบไปนั่นแหละ
จะทำให้อคั นีผทู้ ่ีเป้นทัง้ เพื่อนและน้องชำยของ
เจ้ำนำยต้องเสื่อมเสียเพรำะมีลกู น้องแบบนีไ้ ม่ได้
เด็ดขำด เพรำะมันไม่ได้สง่ ผลที่อคั นีคนเดียว ทัง้
ปฐพีและเขำเองก็จะเน่ำไปด้วย
เพรำะเขำซึง่ มีหน้ำที่เป็ นถึงผูฝ้ ึ กงำนให้มนั ...
“สันดำนแบบมึงนี่ ไม่เจ็บก็ไม่จำใช่ไหม!!”
เขำยอมรับว่ำที่ผ่ำนมำใจดีจนเกินไป จนไม่ไม่รูส้ กึ
กลัวหรือเกรงใจเขำเลยสักนิด เพรำะฉะนัน้ สิ่งเดียว
ที่จะปรำบพยศของมันได้ เห็นที่วำ่ จะมีแค่ควำม
รุนแรงแล้วล่ะ!
“กูส่งั สอนให้มงึ รูส้ ำนึก!!”
“เฮ้ย! ไอ้ธีร ์ ทำงนีโ้ ว้ย” ใบหน้ำหล่อเหลำหันไปตำม

เสียงเรียกทันที ก่อนจะยกยิม้ น้อยๆ ที่เห็นเพื่อนรัก
โบกมือให้ ซึง่ เขำก็เข้ำไปหำมันอย่ำงไม่ลงั เล
“เป็ นไงบ้ำงวะมึง” ก้นถึงโซฟำก็เอ่ยถำมเพื่อนทัน

ก่อนจะหยิบแก้วจำกมือของเพื่อนขึน้ ดื่ม
“กูเพิ่งถึงกรุงเทพฯ เมื่อเย็น มึงก็โทรตำมกูแล้ว ดีนะ
ที่กพู กั โรงแรมอยูแ่ ถวนีพ้ อดี”
“แล้วทำไมไม่มำพักกับกู หรือไปก็ไปคอนโดมึงไง”
ถำมด้วยควำมสงสัย
“ก็กมู ีธุระแถวนี”้
“เออๆ แล้วแต่เลยครับคุณ ‘อินทัช’ คุณมันรวยจะ

ทำยังไงก็ได้” พูดประชดเพื่อนไปยิม้ ๆ
“อย่ำมำกวนไอ้ธีร ์ มึงมันก็ฐำนะพอๆ กับกู” อินทัช
ตอบก่อนจะยกแก้วชนกันรำวกับว่ำไม่ได้เจอกัน
นำน และมันก็จริงที่พวกเขำเพิ่งเจอกันหลังจำกที่
เรียนจบ
เพรำะเรียนจบปั๊ บอินทัชก็หำยไปจำกวงจรชีวิตของ
เขำทันที เพรำะต้องไปรับช่วงต่อบริหำรงำนต่อจำก
พ่อของตนกับบริษัทผลิตและนำเข้ำของตกแต่ง
ภำยในและภำยนอกของอสังหำริมทรัพย์รำยใหญ่
ของประเทศ นับว่ำฐำนะทำงกำรเงินและสังคมถือ
ว่ำสูงกว่ำของธีรเ์ ป็ นอย่ำงมำก
เขำก็แค่ลกู คนเล็กที่ไม่ตอ้ งทำอะไรก็มีเงินใช้ เพรำะ
พี่ชำยของเขำดูและและบริหำรธุรกิจเครื่องประดับ
และเครื่องเพชรที่ใหญ่เป็ นอันดับต้นๆ ของประเทศ
เพรำะแบบนี ้ เขำเลยไม่คอ่ ยเป็ นที่รูจ้ กั ของคนใน
สังคมเท่ำไหร่
“หึ! ฐำนะที่กไู ม่ได้เป็ นคนสร้ำงมันมำเนี่ย น่ำภูมิใจ

ตรงไหนวะ”
“อย่ำดรำม่ำไอ้ห่ำนี่ ยังไม่เลิกคิดมำเรื่องนีอ้ ีกหรือ

วะ ยังไงตอนนีม้ งึ ก็เป็ นถึงลูกน้องของอัคนี อภิหชัย
บดินทร์เลยนะ มึงควรจะเลิกคิดมำก และภูมิใจใน
ตัวเองได้แล้ว เพรำะเขำมองเห็นในควำมเก่งของมึง
ไง เขำถึงได้เลือกมึง” อินทัชพูดยำว
เพรำะเขำรูว้ ำ่ เพื่อนของเขำเป็ นคนคิดมำก และ

น้อยใจคนในครอบครัวของตัวเอง
ทัง้ ที่บงั คับให้ธีรเ์ รียนบริหำรในแบบที่เขำไม่ชอบ แต่

ก็คิดว่ำจบมำคงจะช่วยครอบครัวบริหำรงำน แต่ท่ี
ไหนได้ เขำจบมำ ก็ไม่ได้ทำอะไร ตรวจสอบแค่
บัญชีกบั ดูแลร้ำนเล็กๆ สองสำมสำขำ นอกนัน้
พี่ชำยลูกรักของพ่อกับแม่ก็จดั กำรเองได้ทงั้ หมด
“แต่ทำไมเขำต้องให้คนอื่นมำดัดนิสยั กู ทัง้ ๆ ที่กไู ม่
เคยทำให้ใครเขำเดือนร้อน”
“เดือดร้อนสิ แต่มงึ ไม่รูห้ รือเปล่ำ” อินทัชเป็ นคนพูด

ตรง ไม่ถนอมนำ้ ใจเพื่อนเท่ำไหร่ แต่น่ีเป็ นจุดที่ทำ
ให้ธีรค์ บกับมันได้เรื่อยมำ
เพรำะไม่ตอ้ งใส่หน้ำกำกเข้ำหำกัน
มันก็เลยกลำยเป็ นเพื่อนรักกันเสมอมำ
“นิสยั กูแย่ขนำดนัน้ เลยหรือไง”

“อย่ำเพิ่งโมโหสิ ก็มงึ เป็ นซะอย่ำงนี ้ ทำงำนใหญ่ๆ นี่
ไม่ลม่ หรือ ใจร้อน ชอบใช้อำรมณ์ ธีร.์ ..มึงไม่ใช่เด็ก
แล้วนะ” อินทัชพยำยำมใช้นำ้ เสียงอ่อน เพื่อ
ต้องกำรให้เพื่อนคิด
เขำอยำกให้มนั เปลี่ยนตัวเอง
เป็ นตัวของตัวเองที่ไม่ใช่เป็ นแบบนีเ้ พื่อสร้ำงเกรำะ

กำแพงเพื่อปิ ดกัน้ ใคร
“กูรู ้ แต่กกู ลัวว่ะ”
“กลัว? กลัวอะไรวะ กูก็อยูข่ ำ้ งมึงเสมอ”

“ถ้ำกูเปลี่ยนตัวเอง แล้วมันจะได้อะไรกลับมำวะ
ขนำดพ่อแม่ ยังไม่สนกูเลย ทัง้ ๆ ที่กยู อมเรียนใน
คณะที่ตวั เองไม่อยำกเรียน แต่พอ่ กับแม่ ก็ไม่เห็น
จะรักกูขนึ ้ มำเลย”
บังคับให้เขำเรียน แต่ก็ไม่สนใจแล้วถำมไถ่วำ่ เป็ น

ยังไงบ้ำง
“ไม่ได้เรียนในสิ่งที่ชอบ แต่มงึ ก็สำมำรถทำในสิ่งที่

อยำกทำได้นะเว้ย ยังมีอีกหลำยล้ำนคนที่เขำไม่
สำมำรถทำควำมฝันให้เป็ นจริงได้ มึงจะท้ออะไรกับ
เรื่องแค่นี”้ อินทัชพูดให้กำลังใจ จนธีรไ์ ด้คิด มอง
หน้ำเพื่อนสนิทที่ไม่วำ่ กี่ครัง้ ที่ได้คยุ กันก็ทำให้เขำ
อำรมณ์ดีขนึ ้ เสมอ
“ขอบใจมึงมำกว่ำไอ้อิน ดีใจจริงๆ ที่มีเพื่อนอย่ำง

มึง”
“หึ! ไม่ตอ้ งมำทำซึง้ กูขนลุก”
“โหยพี่อินคร้ำบ ขอธีรก์ อดหน่อยน้ำ” ร่ำงโปร่งบำง

ขยับเข้ำไปหำเพื่อนแบบต้องกำรจะแกล้งเล่นด้วย
กำรกอด หำกแต่ก็โดนมือปริศนำคว้ำแขนเอำไว้
ไม่ให้เข้ำไปหำอินทัชที่เตรียมขยับหนี
“ใครวะ!” พูดด้วยนำ้ เสียงหงุดหงิดก่อนจะหันมำ
มองเจ้ำของมือแล้วเบิกตำกว้ำงอย่ำงตกใจ
มันมำได้ยงั ไง...
“ปล่อย!” ขึน้ เสียงใส่คนที่ถือวิสำสะจับแขนของธีร ์

เอำด้วยควำมโมโห
“ไม่” ตอบไปอย่ำงกวนๆ
อินทัชที่เห็นท่ำไม่ดีก็มองคนมำใหม่อย่ำงเอำเรื่อง
เช่นกัน โดยไม่รูเ้ หมือนกันว่ำอีกคนเป็ นใคร แต่เห็น
สีหน้ำไม่พอใจของเพื่อนรักแล้ว เดำเลยว่ำต้องไม่
สนิทกันหรือไม่ก็เกลียดกันมำกแน่ๆ
“มึงเป็ นใคร ปล่อยเพื่อนกูนะ” อินทัชสั่งด้วยควำม

โกรธ ดูก็รูแ้ ล้วว่ำมันจับแขนเพื่อนเขำแรงแค่ไหน
“อย่ำยุง่ ดีกว่ำนะ”
“กูจะยุง่ นี่เพื่อนกูนะ เจอลูกน้องกูหน่อยเป็ นไง”
“อยำกจะอำยก็เชิญ”
สิน้ เสียงพูดของชำยที่มำใหม่แล้ว ธีรก์ บั อินทัช
ถึงกับเงียบไป เพรำะแค่นีค้ นก็มองมำที่พวกเขำกัน
ใหญ่แล้ว อินทัชรูม้ ำตลอด ว่ำเพื่อนของเขำมันหล่อ
มำก หล่อจนใครๆ ก็อิจฉำ ทัง้ ๆ ที่ท่ำทำงมันก็
เหมือนผูช้ ำยทั่วๆ ไป แต่ทำไมมันถึงได้ดงึ ดูดเพศ
เดียวกันยังไงก็ไม่รู ้
เขำนี่แหละที่คอยกันไอ้พวกนัน้ ไว้เอง...
เพรำะแค่เรื่องครอบครัวธีรก์ ็ทกุ ข์พอแล้ว ถ้ำต้องมำ

คิดมำเรื่องเสน่หท์ ่ีมีตอ่ ผูช้ ำยด้วยกันเองนี่อีก เห็นที
ว่ำเขำจะยอมไม่ได้
ก็รำคำญอ่ะ ที่ตอ้ งมำคอยให้คำปรึกษำมันตลอดๆ
“มึงเป็ นใคร มำยุง่ อะไรกับแฟนชำวบ้ำน” อินทัชพูด

ขึน้ จนธีรห์ นั มำเบิกตำกว้ำงด้วยควำมตกใจ มัน
ต้องกำรทำอะไรกันแน่เนี่ย
อยูๆ่ มำอ้ำงมำกูเป็ นแฟนมึง ขนลุกฉิบหำย...
“แฟน? ไหนคุณบอกว่ำคุณไม่ได้เป็ นไง” ผูช้ ำยคน

นัน้ หันไปถำมธีรด์ ว้ ยรอยยิม้ ที่แสนจะเจ้ำเล่ห ์
“ก่ะ...ก็ไม่ได้เป็ น แต่อินเป็ นข้อยกเว้นไง” สำบำนให้

ตำยเลยว่ำธีรก์ ลำ้ กลืนที่จะพูดออกไปอย่ำงมำก
ให้เขำเป็ นแฟนกับไอ้อินเนี่ยนะ จะอ้วกว่ะ ถ้ำ
ไอ้พฒั น์ก็วำ่ ไปอย่ำง อ้ำวเฮ้ย! แล้วเรำจะไปคิดถึง
มันทำไมวะ ไอ้คนพรรค์นนั้ น่ะ
“ถ้ำงัน้ ผมก็คงจะมีสทิ ธิ์ใช่ไหม”
“นี่! ไอ้คณ
ุ พล ช่วยปล่อยมือกูดว้ ยครับ” ธีรเ์ ริม่ โมโห
พูดสั่งพลด้วยสีหน้ำที่แสดงถึงควำมไม่ชอบใจได้
อย่ำงดี
“ปล่อยก็ได้ครับ แต่คณ
ุ ต้องยอมทำตำมที่ผม
ต้องกำร”
“ไม่โว้ย!”
“แล้วแต่ครับ ผมก็จะจับอยูแ่ บบนีน้ ่ีแหละ” ธีรห์ นั ไป

มองรอบๆ ก็เห็นได้ชดั ว่ำคนที่มองเขำอยูก่ ็เริม่
ซุบซิบนินทำกันไป บำงคนก็เอำเครื่องมือสื่อสำร
ขึน้ มำถ่ำยรูป
เออ! ให้ตำยสิ ถีบมันตรงนีจ้ ะเป็ นอะไรไหมเนี่ย
อย่ำทำให้ใครเดือดร้อน
จู่ๆ เสียงนีก้ ็ดงั เข้ำมำในหัวของเขำจนเขำที่กำลังจะ
ยกขำถีบพลถึงกับนั่งนิ่งกับที่ ถ้ำเขำทำอะไรพลหรือ
มีเรื่องตอนนี ้ แน่นอนว่ำผลที่ตำมมำก็คืออัคนีกบั
อินต้องเดือดร้อนแน่ๆ
ผับดังแบบนี ้ มีเรื่องนิดเดียวก็มีข่ำวแล้ว...
“เออ! ยอมก็ได้วะ ต้องกำรอะไรไหรบอกมำซิ” เอ่ย

อย่ำงจำยอม จนอินถึงกับเบิกตำกว้ำงด้วยควำม
ตกใจที่เห็นเพื่อนสนิทเจ้ำอำรมณ์ไม่มีเรื่อง
แต่เขำรูว้ ำ่ มันกำลังปกป้องชื่อเสียงของเขำกับ
เจ้ำนำยของตัวเองอยู่
“คุณเป็ นแฟนกับคุณธีรจ์ ริงๆ หรือครับ” พลปล่อย
แขนขำวก่อนจะนั่งลงข้ำงๆ กับธีร ์ ซึง่ ร่ำงโปร่งก็
ขยับหนีอย่ำงรังเกียจ
“เออ!!” อินทัชตอบห้วนๆ ธีรเ์ องก็ไม่วำ่ อะไร เพรำะ

สิ่งที่อินทัชทำตอนนีก้ ็คือปกป้องเขำ
“แต่ผมว่ำไม่นะ เพรำะดูยงั ไง คุณก็น่ำจะรับแบบ

คุณธีร”์
“ไอ้บำ้ นี่!! ถึงกูจะได้ทงั้ หญิงและชำย แต่กกู ็รุก

เว้ย!” อินทัชเถียงด้วยสีหน้ำโกรธๆ ส่วนธีรน์ ่ะหรือ
ไม่ตอ้ งถำม อำรมณ์ประทุขนึ ้ มำแล้วอย่ำงระงับ
ไม่ได้
ใช่! ไอ้อินมันเป็ นไบ มันได้ทงั้ หญิงและชำย แต่เขำ

ไม่ได้รงั เกียจมันหรือเกย์เลย เขำแค่รงั เกียจสัมผัส
ที่มำจำกผูช้ ำยด้วยกัน สัมผัสที่มำโดนเขำแบบคิด
ไม่ซ่อื
“กูไม่ได้เป็ น ไอ้เหีย้ พล อย่ำให้กขู องขึน้ ” กัดฟั น

บอกอีกคนไป
“ครับ ไม่เป็ นก็ไม่เป็ น แต่เดี๋ยวผมจะทำให้คณุ เป็ น
เอง” ยังไม่ทนั ที่ธีรจ์ ะอ้ำปำกด่ำพล เสียงโทรศัพท์
ของอินทัชก็ดงั แทรกขึน้ มำ
“เลขำกูวะ่ น่ำจะเป็ นเรื่องำน ขอออกไปคุยข้ำงนอก

นะเว้ย ส่วนมึง ห้ำมพำเพื่อนกูไปไหนเด็ดขำด
เข้ำใจไหม!!” พลไม่ตอบอะไร ได้แต่ยกยิม้ กวนประ
สำรทส่งไปให้ ซึง่ อินทัชก็หนั ไปถำมธีรด์ ว้ ยสำยตำ
ว่ำเอำไง ธีรพ์ ยักหน้ำบอกให้ไปรับโทรศัพท์ ส่วน
ทำงนีเ้ ขำจัดกำรได้
“หึหึ เพื่อน เมื่อกีเ้ ขำว่ำอย่ำงนัน้ น่ะครับ” พล

หัวเรำะเบำๆ
ร่ำงโปร่งกัดฟั นแน่นด้วยควำมโมโห ที่อินทัชหลุดคำ
ว่ำเพื่อนออกมำจนได้
“ถ้ำไม่อยำกที่จะอำยโดยกำรที่ผมตะโกนบอกรัก
คุณ ก็ช่วยตำมผมมำด้วยครับ”
แน่นอนว่ำธีรไ์ ม่ยอมให้ตวั เองเสียหน้ำเพรำะมี

ผูช้ ำยมำตะโกนบอกรักแน่ๆ จำยอมต้องลุกเดิน
ตำมพลไปโดยไม่รูว้ ำ่ อีกคนจะพำไปไหน
ร่ำงใหญ่พำธีรเ์ ดินมำที่เคำท์เตอร์ก่อนจะสั่งให้บำร์
เทนเดอร์นำเหล้ำที่ส่งั ไว้ออกมำ 2 แล้ว ยื่นให้ธีร ์
แก้วหนึ่ง พร้อมกับเอ่ยอย่ำงเป็ นต่อ
“ดื่มเป็ นเพื่อนหน่อยสิครับ”
ร่ำงบำงมองหน้ำพลอย่ำงไม่ไว้ใจ พร้อมกับมอง
สลับแก้วนัน้ ไปด้วย มันจะใส่อะไรไว้ในนีห้ รือเปล่ำ
ก่อนที่ธีรจ์ ะหันไปมองหน้ำบำร์เทนเดอร์แบบ
คำดคัน้ ซึง่ บำร์เทนเดอร์คนนัน้ ก็หลบตำร่ำงบำง
ทันที
แบบนีใ้ ช่เลย มันต้องมีอะไรในนีแ้ น่ๆ

“มึงใส่อะไรลงไป”
“ไม่มีน่ีครับ”
“กูไม่เชื่อ”
“ถ้ำคุณไม่ด่มื ผมประกำศตรงนีจ้ ริงๆ ด้วย ว่ำคุณ

เป็ นเมียผม” พลเอำเรื่องนีข้ นึ ้ มำขู่
ธีรไ์ ด้แต่นกึ แค้นในใจ มองเหล้ำสีสวยในแก้วด้วย

สำยตำหวำดกลัว แต่จะยอมให้มนั ประกำศออกไป
แบบนัน้ หรือ ไม่มีทำงซะล่ะ
เอำวะ! แค่ด่มื ๆ มันไป แล้วก็หนีไปซะ
“จำไว้ ว่ำแค้นนี ้ กูชำระแน่” พูดจบธีรก์ ็ยกแก้วนัน้

ขึน้ ดื่มรวดเดียว ควำมขมของเหล้ำแล่นปรำดไปทั่ว
ทัง้ คอ ควำมร้อนผ่ำวที่ใบหน้ำเริม่ แสดงขึน้ มำเป็ นสี
แดงบนใบหน้ำขำว
ดวงตำเริม่ พร่ำเบลอ เรี่ยวแรงหดหำย
เหล้ำแรงไม่พอ ตัวยำยังแรงอีกหรือเนี่ย
ธีรไ์ ม่รูว้ ำ่ ตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ ไม่รูว้ ำ่ เขำกำลังจะ
โดนลำกไปไหน มำรูต้ วั อีกที แผ่นหลังก็สมั ผัสกับ
เบำะรถแล้ว เขำพยำยำมที่จะผลักคนที่กำลังจะซุก
ไซร้เขำออกไป ด้วยเรี่ยวแรงที่ไม่ค่อยจะมี
“ป่ ะ ปล่อย อึก”
“คุณสูผ้ มไม่ได้หรอก เพรำะที่คณ

ุ ดื่มเข้ำไป มันเป็ น
ยำปลุกอย่ำงแรง แล้วปลุกอะไรคงไม่ตอ้ งบอกนะ”
พลแสยะยิม้ ให้อย่ำงเจ้ำเล่ห ์
เขำแทบจะทนไม่ไหวที่จะสัมผัสผิวกำยและร่ำงกำย
นีแ้ ล้ว
ธีรห์ ลับตำลง ควำมรูส้ กึ ทรมำนแปลกๆ เริม่ ก่อกวน
เขำ ควำมคิดทุกอย่ำงเริม่ จะประมวลอะไรต่อไม่ได้
รูเ้ พียงอย่ำงเดียวว่ำร้อนมำก และต้องกำรกำร
ปลดปล่อย แต่ก่อนที่จะหมดแรงลงไปจริงๆ ธีร ์
รวบรวมแรงสุดท้ำยถีบร่ำงใหญ่กว่ำให้ติดประตูรถ
แรงๆ ก่อนจะเปิ ดประตูแล้ววิ่งออกไปแทบจะหมด
แรง แต่ในจังหวะที่รำ่ งบำงกำลังจะทิง้ ตัวลงพืน้ ฝ่ ำ
มือพร้อมกับร่ำงกำยใหญ่ของอีกคนก็คว้ำเอำไว้ได้
ก่อนที่รำ่ งอ่อนแรงจะกระทบลงบนพืน้ ถนนแข็งๆ
หมับ!
ร่ำงสูงประคองอีกคนขึน้ ก่อนที่ธีรจ์ ะทิง้ นำ้ หนัก
ทัง้ หมดพิงกำยของร่ำงใหญ่เพื่อทรงตัว ขำมันอ่อน
แรงไปหมด เดินไม่ไหว กับร่ำงกำยที่รอ้ นรุม่
อยำกจะปลดปล่อยเมื่อได้สมั ผัสกับร่ำงกำยที่สม
กับควำมเป็ นชำยของคนที่มำช่วยเขำไว้
“อึก...พ่ะ พัฒน์” ร่ำงบำงรูส้ กึ อุน่ ใจที่ได้เห็นหน้ำ

คนๆ นี ้
เพรำะอย่ำงน้อยมันก็ทำให้เขำรูส้ กึ ปลอดภัย
มำกกว่ำกำรอยูก่ บั คนอื่นที่ไม่ใช่มนั
“ภำระกูจนได้” พัฒน์บน่ อย่ำงหน่ำยๆ เขำรูว้ ำ่ มัน
เป็ นอะไร
เอำจริงๆ ก็เห็นตัง้ แต่มนั คุยกันกับเพื่อน จนไอ้คณ

ุ
พลมันเดินเข้ำไป จนเพื่อมันออกไปข้ำงนอก แล้ว
มันก็ตำมไอ้คณ ุ พลไปเคำท์เตอร์ เห็นตอนที่บำร์เทน
เดอร์ใส่ยำอะไรบำงอย่ำงด้วย จนกระทั่งมันยกขึน้
ดื่ม และถูกพำตัวมำที่รถนี่แหละ
เขำตำมมำตลอด แต่ไม่เข้ำไปช่วย เพรำะคิดว่ำ

เพื่อนของมันจะมำทัน แต่เห็นทีวำ่ จะไม่ทนั หรอก
เขำเลยต้องมำช่วยมันนี่แหละ
ไม่น่ำตำมมำจริงๆ
“ปล่อยคุณธีรม์ ำให้ผมเถอะครับคุณพัฒน์” พลขอ
“เห็นทีวำ่ จะไม่ได้”
“แต่เขำตกลงว่ำจะคบกับผมแล้วนะครับ”
“โก...หก” ธีรพ์ ดู เสียงเบำ หำยใจหนักหน่วง กอด

ตัวเองสั่นๆ เพื่อต้องกำรควบคุมอำรมณ์ของตน แต่
แค่ได้กลิ่นได้สมั ผัสร่ำงกำยกำยำของพัฒน์แล้ว
ทำไมมันถึงยิ่งมีอำรมณ์แบบนีน้ ะ ไม่ไหวแล้ว ไม่
ไหวจริงๆ
“วำงยำนี่นะ ผมไม่ได้โง่นะครับ”
“คุณพัฒน์ครับ ผมขอดีๆ” พลเริม่ มีนำ้ โห
อะไรวะ! คนกำลังจะได้แล้วเชียว
“แต่มนั บอกผมว่ำ มันไม่ได้เต็มใจ” พัฒน์พดู บอก

ด้วยนำ้ เสียงเรียบ ใบหน้ำนิ่งๆ จนพลเริม่ เกรงกลัว
ขึน้ มำ ยังไงก็แล้วแต่ ตำแหน่งของพัฒน์ถือว่ำสูง
กว่ำเขำ และมีอำนำจพอๆ กับปฐพีเลยก็วำ่ ได้
เขำก็ไม่อยำกจะเสี่ยงเท่ำไหร่
“คุณรูไ้ ด้ยงั ไง”
“มันเอำแต่ปฏิเสธคุณ แต่มนั ไม่เคยปฏิเสธผม”

พัฒน์พดู ทำเอำธีรถ์ ึงกับใจเต้นรัว
หมับ!
ร่ำงร้อนหันตัวเองเข้ำหำพัฒน์ก่อนจะกอดอีกคน
เข้ำเต็มแรง คำงได้รูปวำงไว้บนไหล่แกร่ง หำยใจรด
ใบหูของอีกคนจนพัฒน์ขนลุกซู่ ซึง่ พัฒน์ก็ได้แต่
แอบตกใจในใจ ทำอะไรไม่ได้ ปล่อยให้มนั กอดไป
เพรำะถ้ำมันไม่ได้รบั กำรปลดปล่อย มันช็อกแน่ๆ
อะไรที่ช่วยได้ ก็ช่วยไป
“เห็นชัดไหมล่ะ” ยกยิม้ มุมปำกอย่ำงเหนือกว่ำ
“ไม่จริงหรอกครับ นั่นเป็ นเพรำะฤทธิ์ยำต่ำงหำก”

พลเถียง
“ก็จริงอยู่ แต่ถำ้ เป็ นเพรำะฤทธิ์ยำจริงๆ มันคงไม่

ถีบคุณเต็มแรงแบบนัน้ แน่ๆ” พัฒน์วำ่ อย่ำงเป็ นต่อ
“ไอ้ธีรน์ ่ิงๆ” พัฒน์ดคุ นที่กอดเขำอยูอ่ ย่ำงรำคำญ
เพรำะร่ำงบำงลูบไล้ฝ่ำมือขำวบำงไปตำมแผ่นหลัง
กว้ำงของพัฒน์เพื่อระบำยอำรมณ์ใคร่ของตน
ตอนนี.้ ..ไม่วำ่ จะชำยหรือหญิงก็เอำทัง้ นัน้
ไม่สนด้วยว่ำคนที่เขำกอดตอนนีจ้ ะเป็ นคนที่เขำ

เกลียดขีห้ น้ำสุดๆ แค่ไหน
แค่ให้มนั หำยทรมำน อะไรเขำก็ยอม...
“อึก...อึดอัด” ธีรก์ ดั ลงบนไหล่กว้ำงจนพัฒน์ขมวด

คิว้ ด้วยควำมเจ็บ ก่อนจะเอือ้ มแขนกอดมัน ก่อนจะ
ลูบหลังที่เล็กกว่ำของเขำไปด้วยเพื่อคลำยควำม
ต้องกำร
แต่น่นั กลับกระตุน้ ธีรใ์ ห้อยำกปลดปล่อยเร็วขึน้
“รีบพำกู อึก ไปที” ร้องขออีกคนด้วยนำ้ เสียงแหบ

พร่ำ
“เออๆ”
“คุณไม่ชอบผูช้ ำยใช่ไหมครับคุณพัฒน์ ถ้ำงัน้ ปล่อย

คุณธีรม์ ำให้ผมเถอะ ผมจะปลดปล่อยให้เขำเอง
คุณทำไม่ได้หรอก เพรำะผูช้ ำยไม่น่ำจะใช่รสนิยม
ของคุณ” พลบอกอย่ำงใจเย็นเหมือนเคย
หวังในใจว่ำพัฒน์คงยอมแน่
“ผูช้ ำยอื่นอำจจะใช่ แต่กบั มัน ผมว่ำผมช่วยมันได้”

พัฒน์พดู ออกไปอย่ำงไม่ทนั คิด ก่อนจะช้อนตัว
ของธีรข์ นึ ้ อุม้ นำ้ หนักที่ได้รบั ต่ำงจำกที่ประเมินไว้
ด้วยสำยตำเป็ นอย่ำงมำก
มันเบำมำก...
“และพรุง่ นี ้ ผมคงหวังว่ำ ข้ำวของทุกอย่ำงบนโต๊ะ
ทำงำนของคุณ คงจะไม่มีแล้ว เพรำะผมคงจะให้
คนที่ทำร้ำยเด็กฝึ กงำนอย่ำงคุณ อยูใ่ นบริษัทต่อไป
ไม่ได้ และถ้ำคิดว่ำเป็ นคำขู่ แล้วยังหน้ำด้ำนอยู่
ต่อไป ก็คงจะได้รูว้ ำ่ ผมเป็ นคนยังไง” พัฒน์บอก
ด้วยนำ้ เสียงเยือกเย็น และสีหน้ำเย็นชำ ไร้
ควำมรูส้ กึ จนพลรูส้ กึ กลัว คิดในใจว่ำไม่น่ำรนหำที่
เลย
แต่ธีรด์ งึ ดูดเขำเกินไป มันเลยทำให้เขำไม่สำมำรถ

วิเครำะห์วำ่ อะไรถูกอะไรผิด แต่ทงั้ นี ้ พลก็นอ้ มรับ
กรรมที่ตนทำ โดยกำรหันหลังออกมำจำกตรงนัน้
ถ้ำจะเล่นงำนพัฒน์ละ่ ก็ ไม่มีทำงหรอก เพรำะ
พัฒน์น่ะ มีอำนำจเยอะพอๆ กับปฐพีผเู้ ป็ นเจ้ำนำย
เช่นกัน
“ส่วนมึง จะเอำไง” ถำมคนในอ้อมกอดเบำๆ
“กลับ ก่ะ...กูจะช่วยตัวเอง อึก” บอกเสียงสั่น

ร่ำงกำยก็ส่นั จนพัฒน์สมั ผัสได้ เดินอุม้ ร่ำงบำงไปที่
รถของตนทันที เพื่อกลับไปยังคอนโด
“ให้กเู รียกผูห้ ญิงให้ไหม” ถำมอย่ำงหวังดี แต่

ใบหน้ำไม่แสดงอะไรเลย ธีรส์ ำ่ ยหน้ำไปมำ ก่อนจะ
บอกอย่ำงยำกลำบำก
“ม่ะ ไม่...” เพรำะถ้ำต้องใช้ผหู้ ญิง คนเดียวเธอรับ
ไม่ไหวแน่ๆ อย่ำงน้อยก็ตอ้ งสำมคน และเขำก็ไม่
ชอบให้ใครเข้ำไปในพืน้ ที่สว่ นตัวเขำเด็ดขำด
พัฒน์ไม่พดู อะไร เหยียบคันเร่งจนมิดเพื่อจะให้ถึง

คอนโดไวๆ
...
นับว่ำเป็ นเรื่องโชคดีอย่ำงหนึ่งที่ตอนนีเ้ ป็ นเวลำ
เกือบเที่ยงคืน ผูค้ นเลยไม่คอ่ ยเดินขวักไขว่กนั มำก
มันเลยทำให้พฒ ั น์อมุ้ ธีรข์ นึ ้ มำบนห้องของเขำโดยที่
คนมองไม่ถึง 5 คนได้
ใช่! เขำพำมันมำที่หอ้ งของเขำ
ปล่อยไว้คนเดียวคงจะไม่ได้ และเขำก็ไม่ชอบไป
ห้องคนอื่นด้วย
“เตียงหรือห้องนำ้ ”
“ห้องนำ้ ” อีกคนบอกเบำๆ
พัฒน์อมุ้ ธีรเ์ ข้ำไปวำงไว้ในอ่ำงอำบนำ้ ก่อนจะเปิ ด

นำ้ ใส่อ่ำงจนเกือบเต็ม มองร่ำงบำงด้วยสำยตำ
แปลกๆ เมื่อเห็นธีรก์ ำลังถอดเสือ้ ผ้ำตัวเองด้วย
ควำมรีบร้อน
“มีอะไรก็เรียกกู” บอกจบก็เดินออกไปจำกห้องนำ้
ในห้องของตนทันที ปิ ดประตูเพื่อให้รำ่ งโปร่งบำง
จัดกำรตัวเองในห้องนำ้ นั่น
มันไม่มีทำงหำยและพอแน่ๆ ถ้ำไม่ได้รว่ มรักกับใคร

สักคน
แค่มือไม่หำยทรมำนหรอก...
“สัตว์!” พัฒน์สบถก่นด่ำเจ้ำของเสียงครำงหวำนที่
ลอดมำจำกห้องนำ้
เชื่อเถอะว่ำพัฒน์ไม่เคยมีอำรมณ์กบั ผูช้ ำย และไม่
สนใจเรือนร่ำงของผูช้ ำยด้วยกันเอง แต่ตอ้ งยอมรับ
ว่ำธีรม์ ีอะไรที่พิเศษ เพรำะมันชวนให้เขำรูส้ กึ ว่ำ
ร่ำงกำยของธีรน์ ่ำมอง น่ำสัมผัส มันทัง้ เนียน ทัง้ ลื่น
ทัง้ ขำว จนอยำกจะทำให้เป็ นรอย ทัง้ ๆ ที่ทกุ อย่ำง
มันเป็ นผูช้ ำยหมด ยกเว้นเสียแต่วำ่ ฟี โรโมนของมัน
นี่แหละที่ทำให้เขำแทบทนไม่ไหว
ไหนจะเสียงครำงที่หวำนผิดกับเสียงพูดธรรมดำนั่น
อีก
“มึงจะทรมำนกูใช่ไหม”
อย่ำไอ้พฒ
ั น์ มึงไม่ใช่เกย์ มึงไม่ได้ชอบผูช้ ำย…
พัฒน์แองเจิล
แต่วำ่ มึงเองก็อยำกลองดูสกั ครัง้ เหมือนกันไม่ใช่

หรือไง...พัฒน์เดวิล
ก็ลองกับคนอื่นไปสิ มีเยอะแยะ...พัฒน์แองเจิล
ก็ถือว่ำช่วยธีรป์ ลดปล่อยไง ทำดีนะด้วยนะ ได้ลอง

อีกด้วย...พัฒน์เดวิล
ถูกกับผิด ควรกับไม่ควรมันตีกนั ในหัวของเขำ

จนพัฒน์สบั สน เสียงครำงหวำนหูดว้ ยควำมทรมำน
นัน้ ยิ่งทำให้สติเตลิด เขำยอมรับไม่ได้ และไม่อยำก
ยอมรับด้วย
“มึงเจอดีแน่ไอ้ธีร”์
มันกล้ำดียงั ไงที่ทำมีอำรมณ์ได้เพียงแค่ฟังเสียง
บวกกับเรือนร่ำงผูช้ ำยแต่เชิญชวนให้สมั ผัสนั่นอีก
ขนำดผูห้ ญิงร้องครำงเสียงดัง อวบอึ๋มแค่ไหน ก็

ไม่ได้ทำให้เขำไฟติดได้ขนำดนี ้ เล้ำโลมอยูเ่ ป็ นนำน
กว่ำเขำจะมีอำรมณ์รว่ ม
“กล้ำดียงั ไงวะแม่ง”
“อึก ข่ะ เข้ำมำทำไม” มันเงยหน้ำที่เต็มไปด้วยรำคะ
ขึน้ มองเขำ
ยั่วเข้ำไป ยั่วกันเข้ำไป...
พรุง่ นีล้ กุ ไม่ขนึ ้ แน่ๆ
พรึบ่ !!
“อ๊ะ” ร้องเสียงหลง ก่อนจะพยำยำมทรงตัวเอง

ไม่ให้ลม้ พับ
พัฒน์กระชำกร่ำงเปลือยเปล่ำมันขึน้ มำ มองไป
ตำมร่ำงกำยที่เขำอยำกจะสัมผัสด้วยสำยตำที่เร่ำ
ร้อน จนธีรท์ ่ีหน้ำแดงด้วยฤทธิ์ยำอยูแ่ ล้วก็แดงขึน้
ไปอีกด้วยควำมเขินอำย
“ปล่อยไปกี่รอบแล้ว” ถำมเสียงห้วน
“สะ...สอง” ตอบแผ่วเบำ พลำงก้มหน้ำงุด
ธีรพ์ ยำยำมที่จะทำมันแล้ว แต่มนั ไม่ยอมออกมำ

เลย เข้ำมำได้ตงั้ นำน ก็เพิ่งปล่อยได้แค่สองครัง้ แต่
ควำมต้องกำรมันกลับเพิ่มขึน้ เรื่อยๆ จนเขำ
อยำกจะตำย
ต้องกำรใครสักคนช่วยเขำ
“ท่ะ ทำอะไร อ๊ะ! ป่ ะ ปล่อยกู” ธีรร์ อ้ งเสียงหลงเมื่อ

พัฒน์อมุ้ มันออกจำกอ่ำงนำ้ แล้วไปวำงบนอ่ำงล้ำง
หน้ำที่มีกระจกใบใหญ่อยู่ ซึง่ ธีรน์ ่งั หันหลังให้กบั
กระจก เลยไม่เห็นว่ำตัวเองมีสีหน้ำแบบไหน
“กูช่วย”
“ม่ะ ไม่ ทำเองได้” พยำยำมดันไหล่แกร่งออกไป แต่

ก็สแู้ รงพัฒน์ไม่ได้ ร่ำงสูงเงยหน้ำประกบจูบไปบน
ริมฝี ปำกบำงที่เผยอเพื่อหำยใจอย่ำงหนักหน่วง
ร้อนแรงรำวกับว่ำตัวเองเป็ นคนที่โดนยำเสียเอง
แต่ธีรเ์ องก็เผลอไผลไปด้วยเพรำะฤทธิ์ยำ จูบตอบ
ไปอย่ำงไม่นอ้ ยหน้ำ สองมือของพัฒน์ยนั ไว้ท่ีอ่ำง
ล้ำงหน้ำ เพรำะคร่อมร่ำงที่น่ งั อยูบ่ นอ่ำงล้ำงหน้ำไว้
มือบำงเองก็ลบู ไล้สมั ผัสอกแกร่งของพัฒน์ไปด้วย
ควำมเคยชินจำกกำรสัมผัสผูห้ ญิง หำกแต่เปลี่ยน
จำกควำมนุ่มนิ่มเป็ นควำมแข็งแรงกำยำแทน แต่ธีร ์
ก็หลอกตัวเองไม่ได้วำ่ กำรสัมผัสพัฒน์ทำให้รูส้ กึ
ดีกว่ำสัมผัสผูห้ ญิง
“อือ้ ”
“อืม” พัฒน์ครำงต่ำอย่ำงพอใจ เขำกำลังสนุกและ
ตื่นเต้นกับกำรสัมผัสร่ำงกำยผูช้ ำยเป็ นครัง้ แรก มัน
ไม่ได้น่ำขยะแขยงอย่ำงที่เขำคิด
หรืออำจจะเป็ นที่วำ่ เพรำะเป็ นธีรก์ นั แน่
“ถอด...นะ” ช้อนสำยตำสบกับอีกคนอย่ำงอ้อนๆ
ตอนนีธ้ ีรค์ นนีไ้ ม่เหมือนกับธีรค์ นเดิมที่เขำรูจ้ กั แต่
เขำก็ยกยิม้ อย่ำงพอใจ เพรำรูส้ กึ ว่ำมันน่ำรักมำก
มันเหมำะที่จะเป็ นคนแบบนีม้ ำกกว่ำ เหวี่ยงๆ วีนๆ

แต่ขอให้เป็ นกับเขำคนเดียวก็แล้วกัน เพรำะถ้ำคน
อื่นเห็นอำจจะรับไม่ได้จนช็อกไปเลยก็ได้
แต่แน่ใจหรือว่ำเหตุผลนี ้
“เอำสิ” พัฒน์อนุญำตสัน้ ๆ ยืนตัวตรงเพื่อให้มือบำง

ถอดเสือ้ กับกำงเกงที่ปกปิ ดร่ำงกำยของตัวเอง เมื่อ
เสือ้ หลุดออกไป ธีรก์ ็ถึงกับใจสั่นมองแผ่นอกที่กำยำ
อย่ำงอิจฉำปนหมั่นไส้
เขำเล่นฟิ ตเนสเท่ำไหร่ มันก็ไม่เคยขึน้ แบบนีส้ กั ที มี

ก็มีแค่เล็กน้อย อำจจะเป็ นที่กรรมพันธุด์ ว้ ยแหละ
เพรำะเขำได้แม่มำเต็มๆ ส่วนพี่ชำยก็ตวั ใหญ่
เหมือนพ่อ
แต่เขำนี่มำตรฐำนของชำยไทยเลยนะ
“มองเข้ำไป อยำกกินหรือไง” พัฒน์ถำมด้วยใบหน้ำ

เจ้ำเล่ห ์
“เหีย้ !”
“ด่ำกูอีก”
สำยตำธีรพ์ ร่ำงพรำวมองหน้ำพัฒน์แล้วอำรมณ์
รุนแรงที่เกิดจำกยำก็ประทุขนึ ้ จนร่ำงบำงทนไม่ไหว
ลูบไล้แผ่นอกนั่นไปอย่ำงต้องกำรสัมผัส และ
แน่นอนว่ำมันช่วยได้เยอะ
“อือ้ ” ธีรค์ รำงเสียงเบำเพรำะพยำยำมระงับเสียง
ไม่ให้ดงั ไปกว่ำนีเ้ มื่อคนตัวสูงก้มลงซุกไซร้ซอกคอ
ขำวเนียนเกินชำยของธีรอ์ ย่ำงรุนแรงด้วยควำม
หมั่นไส้ ร่ำงโปร่งบำงเองก็เงยหน้ำขึน้ เพื่อให้อีกคน
สัมผัสได้ง่ำยขึน้ กว่ำนี ้ ไม่วำ่ อะไรตอนนีเ้ ขำก็ยอม
หมด ขอเพียงได้ปลดปล่อยควำมทรมำนนีไ้ ปเสียที
ควำมร้อนรุม่ ในกำยมันเริม่ จะทนไม่ไหว สติไม่

อยำกรับรูอ้ ะไรทัง้ นัน้ ทำตำมที่รำ่ งกำยต้องกำรก็
พอ ไม่วำ่ พรุง่ นีจ้ ะเป็ นอย่ำงไร ก็อย่ำเพิ่งไปสน
“มึงยังไม่ถอดกำงเกง” พึมพำข้ำงหูเบำๆ ก่อนจะ
แอบขบเล็กน้อยเพื่อให้อีกคนเสียวซ่ำนเล่น และ
แน่นอนว่ำปฏิกิรยิ ำที่พฒ
ั น์ได้รบั คืออำกำรสะดุง้
ของธีรท์ ่ีให้คำตอบว่ำนี่คือจุดอ่อนไหว
“อือ้ ...อืม” ร่ำงบำงคว้ำใบหน้ำคมเข้มของพัฒน์มำ

ประกบจูบอย่ำงรุนแรง ซึง่ พัฒน์เองก็จบู ตอบแบบ
ไม่ยอมแพ้เช่นกัน จังหวะที่จบู กันอยู่ ธีรป์ ล่อยมือ
จำกใบหน้ำคมแล้วไล้มือไปยังแผ่นอก หน้ำท้อง
ลอนสวยแล้วก็ถึงหัวเข็มขัด เขำถอดมันออกไป
อย่ำงทุลกั ทุเล เพรำะมองไม่เห็น แต่ก็สำมำรถถอด
ได้สำเร็จ จำกนัน้ ก็ปลดกระดุมกำงเกงยีนส์ตำม
ด้วยรูดซิปลง ผละจูบออกจำกริมฝี ปำก ไล้เลื่อนลง
มำเรื่อยๆ พร้อมกับดันกำงเกงของร่ำงสูงให้ลงไป
ซึง่ พัฒน์ก็ให้ควำมร่วมมือเป็ นอย่ำงดีใช้เท้ำของตน
ช่วยถอดออกจนเหลือแค่ชนั้ ใน พัฒน์เป็ นคนผละ
ออกไปแล้วถอดมันเอง
“กูทำให้” สิน้ เสียงของพัฒน์ ร่ำงสูงก็จดั กำรบดขยีท้ ่ี

เม็ดทับทิมสีสวยของธีรท์ งั้ สองข้ำงทันที ข้ำงหนึ่ง
ด้วยลิน้ และริมฝี ปำก อีกข้ำงหนึ่งก็ใช่นิว้ กับฝ่ ำมือ
ทัง้ ละเลงลิน้ ทัง้ หมุนวนด้วยนิว้
แม้ไม่เคยทำกับผูช้ ำย แต่เมื่อได้ลองสัมผัสมันก็
เป็ นไปตำมสัญชำตญำณ
“อ๊ำ...” เสียงครำงหวำนดังออกมำจำกลำคอของธีร ์
ที่รอ้ งออกมำด้วยควำมเสียวซ่ำนที่คนที่เขำบอกว่ำ
เกลียดขีห้ น้ำบำเรอให้
เป็ นควำมรูส้ กึ ของผูถ้ กู กระทำ ที่ธีรไ์ ม่เคยรูส้ กึ มำ

ก่อน ควำมร้อนรุม่ ที่ช่วงล่ำงยิ่งผงำดตื่นตัวต้องกำร
ให้คนสัมผัสและปลดปล่อย ดูเหมือนว่ำร่ำงสูงจะรู ้
ว่ำคนตัวเล็กกว่ำต้องกำรอะไร มือใหญ่เอือ้ มไปจับ
ควำมแข็งขืนของควำมเป็ นชำยขนำดมำตรฐำน
ของธีรเ์ บำๆ แต่ก็เรียกอำกำรสะดุง้ เฮือกจำกธีรไ์ ด้
เป็ นอย่ำงดี
“ให้กชู ่วยไหม” ถำมเสียงแหบพร่ำ

ถำมไปอย่ำงนัน้ แหละ ทัง้ ๆ ที่ตวั เองก็ตอ้ งกำรให้อีก
คนช่วยปลดปล่อยเช่นกัน
“อึก อ้ำ ช่ะ ช่วยด้วย” ร้องขอปนครำงเสียงสั่น

เพรำะมือหยำบของพัฒน์รูดมันขึน้ ลงช้ำๆ เบำๆ
แบบไม่เร่งรีบอะไร แต่แค่นี ้ ธีรก์ ็แทบอยำกจะไป
แล้วทันที
“ช่วยอะไร”
“ป่ ะ ปลดปล่อย อ้ำ กู อึก ที” สบตำร่ำงใหญ่ดว้ ย

สำยตำหยำดเยิม้ ด้วยแรงอำรมณ์ ทำให้พฒ ั น์ขบ
กรำมแน่นอย่ำงระงับควำมอยำก ต่อให้เขำอยำก
แค่ไหน ก็ตอ้ งช่วยให้คนที่โดนยำได้รบั กำร
ปลดปล่อยอีกสักรอบก่อนก็ยงั ดี ไม่เช่นนัน้ มัน
อยำกจนคลั่ง แล้วช็อก เขำจะลำบำกที่ตอ้ งเอำมัน
เข้ำโรงพยำบำล
แล้วไม่รูว้ ำ่ จะตอบหมอยังไงด้วย
“เร็วสิ อ้ำ พัฒน์” เขำเพิ่งรูว้ ำ่ ธีรม์ นั เซ็กซี่ขนำดนี ้
ให้ตำยสิ มันทำใจลำบำกมำก ที่จะไม่จบั มันแหก

ขำแล้วกระแทก...
มือแกร่งรูดรัง้ แก่นกำยของธีรข์ นึ ้ ลงพร้อมกับกัดฟั น

แน่นด้วยควำมอดทน เพรำะมีแต่เขำที่ช่วยมัน แต่
มันไม่คิดจะช่วยเขำเลยสักนิด เอำแต่ลบู ไล้แผ่นอก
หน้ำท้องของเขำ ไม่รูเ้ ลยหรือไงว่ำมันกระตุน้
อำรมณ์น่ะ
“อ๊ำ ดี แบบนัน้ อืม” เชิดหน้ำครำงเสียงหวำน

หูพฒั น์ย่งิ นัก
อำจจะเป็ นเพรำะอำรมณ์แห่งควำมใคร่ เขำถึงได้

มองธีรส์ วยยิ่งนัก
นิว้ แกร่งสะกิดปลำยยอดอย่ำงต้องกำรแกล้ง และ
กระตุน้ ให้ธีรช์ ่วยเขำบำง ซึง่ ก็ได้กำรตอบรับเป็ น
อย่ำงดี มือขำวเอือ้ มไปจับควำมแข็งแกร่งของพัฒน์
เมื่อสัมผัสดูแล้ว ธีรก์ ็รบั รูไ้ ด้วำ่ มันใหญ่แค่ไหน ใหญ่
กว่ำของเขำเสียอีก ควำมมั่นใจลดฮวบลงไปอีก
ขนำดไอ้น่ีก็ยงั แพ้ ร่ำงกำยก็แพ้ ไม่มีอะไรจะชนะมัน

ได้หรือไง
“อืม” เสียงทุม้ ต่ำครำงในลำคออย่ำงพึงพอใจ

ถึงแม้วำ่ มือของธีรจ์ ะไม่น่มุ เท่ำมือของผูห้ ญิง แต่ก็
นุ่มเกินกว่ำมือของผูช้ ำยทั่วไป
ควำมร้อนของร่ำงกำยมันทำให้เขำกลัวว่ำถ้ำช่วย
มันไม่ได้ มันจะตำยเอำ
คิดได้ดงั นัน้ พัฒน์ก็เร่งมือขึน้ อีก ร่ำงบำงกว่ำได้แต่

ปล่อยตัวไปกับจังหวะ พิงอกแกร่งเอำไว้เป็ นกำร
พึง่ พิง ให้พฒั น์ขยับแก่นกำยของตัวเองรุนแรงจน
ปลดปล่อย หำกแต่มนั ก็ไม่พอ ในเมื่อฤทธิ์ของยำ
มันไม่ได้ถกู ทำให้อำรมณ์อยำกลดลงเลยสักนิด
เขำต้องกำรมันอีก ต้องกำรมำกกว่ำนี ้
“อีก”
“ห่ำเอ้ย! ช่วยกูไม่เสร็จยังจะร้องขออีกนะ”
“นะ”
“ชิ!!” สบถรุนแรง ก่อนจะคว้ำหมับเข้ำที่แก่นกำยที่

ชูชนั อีกรอบด้วยควำมหมั่นไส้ ขยับขึน้ ลงอีกครัง้
เรียกเสียงครำงหวำนหูอีกระลอก
สำบำนว่ำพัฒน์ไม่ได้ใจอ่อนกับกำรอ้อนของมันเลย
สักนิด และไม่ได้ ‘หวั่นไหว’ ด้วย
“อ๊ำ...ดี”
“อืม” ร่ำงสูงกัดฟั นแน่นอย่ำงต้องกำรปลดปล่อย
เขำก็ไม่ใช่พระอิฐพระปูน ถึงจะได้มีควำมอดทน
อะไรขนำดนัน้ ...
ร่ำงกำยขำวที่เนียนนุ่มเกินกว่ำจะเป็ นชำย แต่ก็

ไม่ได้น่มุ นิ่มเหมือนร่ำงกำยของผูห้ ญิง หำกก็ล่นื มือ
ดีเวลำสัมผัส ก็รูส้ กึ ดีไปอีกแบบ ก่อนที่รำ่ งเนียน
ของธีรจ์ ะกระตุกอีกครัง้ ของเหลวที่ปลดปล่อย
ออกมำเป็ นครัง้ ที่เท่ำไหร่ก็ไม่อำจจำได้ ร่ำงสูงอุม้
อีกคนลงมำยืนแล้วพลิกให้อีกคนหันหน้ำเข้ำหำ
กระจก บังคับสะโพกเต่งตึงให้โก่งขึน้ ด้วยท่ำทำงน่ำ
อำย และเป็ นท่ำที่ธีรไ์ ม่เคยทำมำก่อน
แค่เห็นตัวเองในกระจกก็อำยจนไม่รูจ้ ะสูห้ น้ำพัฒน์
ยังไงแล้ว หำกแต่อำรมณ์อยำกรู ้ อยำกเห็นก็มี
มำกกว่ำ ควำมต้องกำรเอำชนะควำมรูส้ กึ นึกคิดได้
อย่ำงง่ำยดำย
“ย่ะ อย่ำ อ๊ำ” ร้องห้ำมแทบจะไม่ทนั พร้อมกับ

พยำยำมหันหน้ำไปมองอีกคนที่กำลังเอำนำ้ รักของ
เขำป้ำยไปตำมร่องของช่องทำงลับที่ไม่เคยมีใคร
เข้ำไป
เขำจะทำ และมันจะเป็ นผูช้ ำยคนแรกของเขำด้วย

“อยูน่ ่ิงๆ” ปรำมเสียงเข้มเมื่อร่ำงโปร่งพยำยำมที่จะ
ดิน้ รนออกหำกแต่ก็ไม่เป็ นผล เมื่อมืออีกข้ำง
ของพัฒน์ก็เอือ้ มไปสัมผัสที่แก่นกำยที่ยงั คงขยำย
ด้วยอำรมณ์แห่งกำมก็ตอ้ งเชิดหน้ำครำงแล้วโก่ง
สะโพกตึงให้พฒ ั น์อย่ำงไม่รูต้ วั ร่ำงสูงแสยะยิม้ เลีย
ริมฝี ปำกตัวเองอย่ำงชอบใจ
ทัง้ ๆ ที่ธีรเ์ ป็ นผูช้ ำยแท้ๆ แต่เขำกลับรูส้ กึ ร้อนรุม่ ไป

หมดที่ได้เห็นช่องทำงสีสดของร่ำงขำว
“อือ้ อ้ะ!”
ควำมรูส้ กึ เสียวซ่ำนที่ไม่เคยพำนพบมำก่อน ทำ
ให้ธีรต์ วั อ่อนยวบ
“เข้ำไปแล้วนะ” พัฒน์พมึ พำเสียงเบำ ซึง่ เบำมำก

จนอีกคนไม่ได้ยินอะไร และไม่รูว้ ำ่ พัฒน์กำลังจะ
เอำนิว้ แกร่งของตัวเองสอดเข้ำไปในช่องทำงที่
สำมำรถร่วมรักกับผูช้ ำยได้ จนเมื่อปลำยนิว้ สัมผัส
เข้ำที่ปำกทำง ธีรก์ ็สะดุง้ แล้วเบิกตำตำอย่ำงตกใจ
เห็นตัวเองในกระจกแล้วก็อำย ใบหน้ำที่แดงซ่ำน
เหงื่อที่ซมึ ตำมไรผม จังหวะกำรหำยใจถี่ๆ เขำเลย
คิดอย่ำงแปลกใจ ว่ำคนที่เห็นในกระจกนั่นมันเขำ
จริงๆ หรือ
ทำไมมันถึงได้ดเู กย์แตกแบบนัน้
“อ๊ะ” ครำงเสียงหลงทันทีเมื่อนิว้ แกร่งพยำยำมสอด

เข้ำไปในช่องทำงคับแคบที่ไม่เคยผ่ำนชำยคนไหน
มำก่อน แม้มนั จะรูส้ กึ แปลกๆ แต่ก็ยอมรับว่ำมันก็
เสียวซ่ำนดี
ดวงตำปิ ดสนิทพร้อมกับริมฝี ปำกที่แยกออก ส่ง

เสียงน่ำอำยออกไป ด้ำนหลังก็รูส้ กึ ว่ำมันแน่นขึน้
เรื่อยๆ ก่อนจะร้องครำงเสียงดังเพรำะนิว้ ของพัฒน์
ดันกระแทกโดนจุดสำคัญเข้ำ
“อ๊ำ แรงๆ อ้ำ” พัฒน์ยกยิม้ ดีใจ เพรำะตอนแรกที่
สอดนิว้ เข้ำไป นึกว่ำธีรจ์ ะไม่มีปฏิกิรยิ ำอะไรเสีย
แล้ว
อ่ำ...ผูช้ ำยก็เสียวได้น่ีหว่ำ
“หึ! กูอยำกจะอัดคลิปไว้จริงๆ”
“ช่ะ ชั่ว อ๊ำ” พัฒน์ให้รำงวัลคนปำกดีโดยกำรกด

ยำ้ ๆ จุดกระสันของธีร ์
“ปำกดี พร้อมแล้วล่ะมัง้ ”
“พ่ะ พร้อมอะไร” ถำมเสียงสั่น เพรำะพัฒน์ดนั หยุด
กะทันหัน ขยับแก่นกำยใหญ่ของตนไปด้วย เพื่อให้
มันแข็งพอที่จะสอดใส่เข้ำไปข้ำงในนัน้
มือใหญ่ยดึ สะโพกเต่งตึงไว้ก่อนที่จะพยำยำมสอด
ควำมเป็ นชำยของตนเข้ำไป สัมผัสแรกที่เขำได้เข้ำ
ไปในร่ำงกำยของผูช้ ำย แม้จะเข้ำได้เพียงส่วนหัว
พัฒน์ก็รูส้ กึ ว่ำมันสุดยอดมำก แทบจะปลดปล่อย
ในทันที หำกแต่เขำก็พยำยำมกดมันเข้ำไปอีกจน
ร่ำงโปร่งครำงลั่นด้วยควำมเจ็บปวด
“อ๊ำก...เจ็บ อึก”
“มึงก็ผ่อนคลำยดิวะ อึก...ทำเป็ นสำวเพิ่งเสียซิง”
“ก็เออดิ โอ้ย พ่ะ พัฒน์กเู จ็บ อือ้ ไม่เอำแล้ว” ธีรร์ อ้ ง

ออกมำด้วยควำมเจ็บปวด ขอร้องอีกคนผ่ำนทำง
กระจก แต่พฒ ั น์กลับไม่สนใจ
พูดง่ำยนะ เข้ำมำแล้ว ไม่เสร็จ ไม่ออกโว้ย!
“ผ่อนคลำย เดี๋ยวมันก็ดีขนึ ้ ” พัฒน์พยำยำมเกลีย้

กล่อม แต่น่ำแปลกที่ธีรก์ ลับเชื่อ เขำค่อยๆ คลำย
ควำมเกร็งที่ช่องทำงด้ำนหลังจนแก่นกำยใหญ่เข้ำ
มำได้จนสุด
มันทัง้ อึดอัด ทัง้ เจ็บ ทัง้ แสบ ร่ำงขำวหำยใจหนัก
หน่วงเพรำะตื่นเต้นกับควำมรูส้ กึ ใหม่ท่ีเพิ่งจะได้ลมิ ้
ลอง
พัฒน์คำเอำไว้อย่ำงนัน้ กัดฟั นข่มอำรมณ์ไม่ให้ทำ

รุนแรงกับมัน แต่ก็คิดในใจว่ำคงจะทำได้อยูห่ รอก
เพรำะมันเป็ นผูช้ ำย ร่ำงกำยคงรับแรงเขำได้มำกอยู่
แล้ว
ไม่เหมือนกับผูห้ ญิงที่ผ่ำนมำ ไม่มีใครรองรับ

อำรมณ์รุนแรงของเขำได้สกั คน...
เพีย๊ ะ!!
“อ๊ะ” ครำงอย่ำงตกใจ ที่มือหนำฟำดเข้ำที่กน้ อย่ำง
แรงด้วยควำมหมั่นเขีย้ ว
“สัตว์เอ้ย! ไม่ไหวแล้ว” สบถลั่นพร้อมกับค่อยๆ

ขยับสะโพกสอบของตนสวนเข้ำออกภำยใน
ช่องทำงคับแคบแบบไม่ปรำณีกบั ครัง้ แรกของอีก
คนเลย ธีรไ์ ด้แต่กำหมัดแน่น กัดปำกตัวเองเพื่อ
ไม่ให้รอ้ งออกไปด้วยควำมเจ็บปวดอย่ำงที่สดุ
หำกแต่สะโพกสอบอีกคนกระแทกกระทัน้ แก่นกำย
ตัวเองเข้ำออกในกำยของร่ำงโปร่งแรงๆ ไม่สนใจว่ำ
อีกคนจะเป็ นอย่ำงไรเลย เอำแค่ตวั เองได้ระบำยก็
พอ ส่วนร่ำงขำวเองเมื่อผ่ำนพ้นควำมเจ็บไปได้
เสียงที่เปล่งออกไปเปลี่ยนจำกครำงด้วยควำม
เจ็บปวดมำเป็ นด้วยควำมเสียวซ่ำนแทน
ควำมใหญ่โตของพัฒน์กระแทกกระทัน้ โดนจุด
กระสันที่ครัง้ หนึ่งนิว้ ของเขำเคยเข้ำไปหยอกล้อเล่น
ด้วย หำกแต่ครำวนีก้ ลับใหญ่กว่ำนัน้ หลำยเท่ำตัว
“อ๊ำ...แรงๆ” ธีรห์ ลับตำครำงสั่งด้วยแรงอำรมณ์ท่ี

แทบจะระเบิด ควำมร้อนระอุของร่ำงกำยกันและ
กัน ยิ่งเสียดสี ยิ่งสัมผัส ก็ย่งิ ยั่วอำรมณ์มำกเท่ำนัน้
สะโพกตึงเผลอสวนสะโพกรับจังหวะของอีกคนไม่
รูต้ วั ครำงเสียงหลงด้วยควำมชอบใจ ไหนจะร่ำงสูง
คอยฟำดไปตำมสะโพกตงนี่อีก
เร้ำใจเป็ นบ้ำ
พัฒน์รูต้ วั เองดีวำ่ เป็ นคนชอบควำมรุนแรง แต่เพิ่งรู ้

ว่ำจะมีคนที่รองรับอำรมณ์เขำได้อย่ำงมัน และดู
ออกเหมือนกันว่ำมันชอบให้เขำรุนแรงด้วยแค่ไหน
“อ๊ำ จ่ะ เจ็บ อย่ำกัด ฮ้ำ”
“กูจะกัด ทำไม ฮืม” กระซิบข้ำงหูก่อนจะครำงเสียง

ต่ำอย่ำงพึงพอใจกับควำมตอดรัดที่ดำ้ นล่ำงของตน
พัฒน์กม้ ลงกัดไปตำมลำดไหล่ของธีรอ์ ีกครัง้
มันขำว มันเนียน จนอยำกจะกัดให้มีแต่รอยฟั นของ
เขำทั่วๆ ร่ำงนี ้ บ้ำงก็เลียตำมหลังคอก่อนจะดูดเม้ม
ทำรอยรักเอำไว้ตำมคอขำวที่เขำเองก็เพิ่งจะเห็น
ปกติมนั ก็ขำวอยูแ่ ล้ว เห็นจะๆ แบบนี ้ ขำวยิ่งกว่ำที่

คิดเสียอีก
จังหวะกำรสวนกำยเข้ำออกเป็ นไปอย่ำงรุนแรง รัว

เร็วขึน้ ตำมแรงอำรมณ์ ธีรเ์ องก็สมองขำวโพลนไม่
รับรูอ้ ะไรทัง้ สิน้ รูเ้ พียงแต่วำ่ มันส์ และได้อำรมณ์
มำกๆ
มันสุดยอดกว่ำเซ็กส์ท่ีผ่ำนมำของพวกเขำทัง้ สิน้
“อ๊ำ อ๊ะ พ่ะ พัฒน์ ร่ะ เร็วๆ” ร้องเรียกให้อีกร่ำงสูง
กระแทกเร็วๆ ด้วยเสียงกระท่อนกระแท่น โดยเวลำ
มีเซ็กส์กบั ใคร เขำมักจะบังคับให้คนู่ อนปิ ดปำก
เสมอเพรำะรำคำญเสียงครำงที่บำดหู
แต่กบั ธีร ์ พัฒน์กลับรูส้ กึ ชอบมันมำก ฟั งกี่ครัง้ ๆ ก็

ชอบใจ ไม่รำคำญ ที่สำคัญมันกระตุน้ อำรมณ์อีก
ด้วย เขำสวนกำยเข้ำออกแรงๆ เพื่อรอฟั งเสียงครำง
ของอีกคน
“อ๊ำ...ส่ะ เสียว”
ปฏิกิรยิ ำช่ำงดีอะไรแบบนี ้
“ม่ะ ไม่ไหว พ่ะ พัฒน์ จะ อ๊ำ ไป อ้ะ จะไป แล้ว” ธีร ์
ครำงเสียงหลง สวนสะโพกรับถี่เพรำะใกล้จะถึง
ปลำยทำงเต็มที เมื่อพัฒน์เร่งควำมเร็วขึน้ อีกแรงๆ
สองถึงสำมครัง้ ร่ำงขำวก็กระตุกทัง้ ร่ำงพร้อมกับ
ปลดปล่อยออกมำแบบไม่ตอ้ งแตะส่วนนัน้ เลย
พัฒน์เองก็กระแทกรัวๆ ด้วย อีกสองสำมครัง้ ก็
ปลดปล่อยออกมำเต็มๆ ในช่องทำงของร่ำงโปร่ง
ก่อนจะถอนแก่นกำยออกมำ
ธีรท์ รุดตัวนั่งทับขำตัวเองที่พืน้ นำ้ รักที่พฒ

ั น์ปล่อย
ข้ำงไหนก็ไหลออกมำรำวกับยั่วอำรมณ์ให้ลกุ โชน
ขึน้ อีกครัง้ พัฒน์สบถเบำๆ ก่อนจะคว้ำคนที่หมด
แรงแล้วหอบหนักหน่วงขึน้ อุม้ เดินตรงไปที่โซฟำใน
มุมนั่งเล่นของห้องตัวเอง รอยแดงๆ และรอยฟั น
ของเขำเต็มไปทั่วไหล่และคอ ธีรห์ ลับตำหำยใจ
หนักหน่วง ใบหน้ำแดงซ่ำน เมื่อต้องกับแสงสลัวๆ
ในห้องนั่งเล่นแล้ว ก็ย่งิ ยั่วอำรมณ์ดิบของคนไม่รูจ้ กั
พออย่ำงพัฒน์ขนึ ้ อีกครัง้
“ให้ตำยสิวะ นี่กหู รือมึงที่โดนยำกันแน่”
“อ่ะ อะไรอีก” ถำมเสียงหลง เมื่อรูส้ กึ ว่ำพัฒน์แยก

ขำเรียวของเขำออกก่อนจะแทรกมำอยูก่ ลำงหว่ำง
ขำขำว จับแก่นกำยที่ตงั้ ขึน้ ด้วยฤทธิ์ยำของธีรอ์ ีก
ครัง้
มันยังมีอำรมณ์ แต่เพรำะยังเหนื่อย มันเลยไม่
เรียกร้องเพิ่ม
แต่ถึงจะไม่เรียกร้อง เขำก็จะสนองมันเต็มที่!
“อ๊ะ อ๊ำ...ย่ะ อย่ำ”
“หึห”ึ
“เหีย้ ! อ๊ำ” ด่ำร่ำงสูงเสียงดังก่อนจะครำงลั่นเมื่อ

พัฒน์สอดเข้ำไปช่องทำงของธีรอ์ ีกครัง้ อย่ำงรวดเร็ว
และเริม่ ขยับอีกครัง้ ยกขำเรียวขำวพำดบ่ำข้ำงหนึ่ง
แล้วสวนกระแทกที่ธีรร์ ูส้ กึ ได้วำ่ มันลึกกว่ำเดิมอีก
ควำมเสียวซ่ำนและควำมร้อนระอุท่ีได้รบั ทำให้ธีร ์
มือจิกเข้ำที่หนังของโซฟำแต่ก็ไม่สำมำรถจิกเข้ำไป
ได้เพรำะเบำะมันหนำและตึง เลยเปลี่ยนมำคล้อง
คอร่ำงสูงที่โน้มมำเล่นกับหน้ำอก ทัง้ กัด ทัง้ ดูด ทัง้
เม้มจนเป็ นรอยไปทั่ว ร่ำงขำวแอ่นหน้ำอกรับสัมผัส
ไม่รูต้ วั ลูบไล้แผ่นหลังกว้ำงเพื่อระบำยอำรมณ์
ด้ำนล่ำงก็ตอดรัดแก่นกำยของพัฒน์อย่ำงเป็ น
จังหวะกำรกระแทกกระทัน้
“อ๊ะ อ้ำ พ่ะ พัฒน์ ดี อ๊ำ”
“ชอบใช่ไหมห๊ะ!” ถำมเสียงกร้ำว ฝ่ ำมือใหญ่บีบลง

ที่ยอดอกข้ำงซ้ำยสลับขวำไปมำ ด้ำนล่ำงก็
กระแทกกระทัน้ เต็มแรง ธีรท์ งั้ เจ็บทัง้ เสียวซ่ำนไป
พร้อมๆ กัน
ครูด!
“ฮึ่ม”
พัฒน์มองหน้ำธีรด์ ว้ ยควำมรูส้ กึ ที่ยำกจะบรรยำย

เขำไม่เคยมีเซ็กส์กบั ใครแล้วกล้ำมีคนทำรอยหรือ
ทิง้ รอยไว้บนตัวเขำเลย
แล้วธีรม์ นั กล้ำดียงั ไง ถึงได้เอำเล็บยำวๆ ของตัวเอง

มำข่วนที่หลังและแผ่นอกเขำแบบนี ้
แต่ให้ตำยสิ…รูส้ กึ ชอบดีชะมัด!!
“เอำดิ ข่วนแรงๆ”
ฝ่ ำมือตบเข้ำที่ตน้ ขำขำวที่พำดอยูบ่ นใหญ่แกร่ง

ของตนเข้ำเต็มแรงจนเป็ นรอยฝ่ ำมือสีแดงอย่ำง
ชัดเจน
“โอ๊ย! เจ็บ อ๊ะ แรงๆ อ๊ำ”

“สรุปว่ำเจ็บหรือว่ำให้แรงๆ” พัฒน์หยุดขยับแก่น
กำยของตนอย่ำงกะทันหัน ร่ำงบำงที่กำลังจะเห็น
สวรรค์รำไรก็ลืมตำมองพัฒน์ดว้ ยตำขวำงๆ
ปึ ก!
ทุบอกหนำที่เต็มไปด้วยมัดกล้ำมของพัฒน์ไปแรงๆ
ใบหน้ำเห่อแดงด้วยอำรมณ์แห่งกำม หำกไม่ได้
ปลดปล่อย เขำทรมำนมำกแน่ๆ
“ร่ะ แรงๆ”
“ขอร้อง ดีๆ” สั่งอย่ำงเป็ นต่อ แม้สีหน้ำของพัฒน์จะ
ไม่แสดงอำรมณ์อะไรออกมำ แต่บอกไว้เลยว่ำเขำก็
อดทนไม่ตำ่ งกันเลย
ทัง้ ๆ ที่แทบจะปล่อยแล้ว แต่เป็ นเพรำะอยำกจะ

เห็นมุมที่ไม่เคยเห็นจำกธีรเ์ ยอะๆ
เพรำะเมื่อทุกอย่ำงคืนสูส่ ภำพเดิม เขำจะได้ใช้เรื่อง

นีเ้ พื่อต่อรองจำกอีกคนได้...
“อึก...ร่ะ แรงๆ” ตอบเสียงแผ่ว สะโพกยกขึน้ ขยับ

แทนเมื่อร่ำงสูงไม่ทำต่อ หำกแต่พฒั น์กลับยึด
สะโพกไว้แน่นเพรำะหลุดเสียงครำงออกมำกับกำร
กระทำของร่ำงโปร่งบำง ถ้ำธีรท์ ำแบบนีต้ อ่ ไปล่ะก็
คนที่จะเป็ นฝ่ ำยแพ้ก็คือเขำเอง...
ให้ตำยสิ มันจะทำให้บำ้ ไปถึงไหน...
“โว้ย! อึก...กระแทก ร่ะ แรงๆ อ๊ำ” ธีรโ์ วยวำยเสียง

ดังก่อนจะครำงเสียงลั่นเมื่อร่ำงสูงขยับแบบไม่บอก
กล่ำวด้วยควำมรุนแรง ธีรพ์ ยำยำมที่จะดันตัวเอง
ขึน้ พัฒน์เห็นแบบนัน้ ก็ดงึ ร่ำงนัน้ ขึน้ มำ สองแขน
เรียวโอบกอดรอบคอของเขำอย่ำงแรง ฟั นขำวงับ
เข้ำที่ไหล่หนำเพื่อระบำยควำมเสียวซ่ำน พัฒน์ท่ี
เริม่ จะรูส้ กึ ชำเมื่อร่ำงบำงกัดแต่ท่ีเดียวจนเลือดไหล
แล้ว ก็จบั หน้ำของธีรใ์ ห้มำแลกสัมผัสวำบไหวที่รมิ
ฝี ปำกแทน
เขำชอบที่มนั รุนแรงกับร่ำงกำยเขำก็จริง แต่คำ้ ง

นำนๆ แบบนัน้ มันก็เจ็บ
สองร่ำงกอดเกี่ยวมอบสัมผัสให้แก่กนั และกันอย่ำง
เร่ำร้อนและไม่ยอมกัน เป็ นครัง้ แรกของพวกเขำทัง้
คูก่ บั ผูช้ ำย แต่ดว้ ยสัญชำตญำณ ไม่วำ่ อะไรก็ทำ
ออกมำได้ดี สะโพกสอบเร่งควำมเร็วเข้ำไปอีก ส่วน
ร่ำงบำงก็สวนกลับเป็ นจังหวะที่ยำกจะทัดทำน
เขำอยำกจะปลดปล่อยมัน
“อ้ะ...อ๊ำ ส่ะ สุด ยอด อ๊ำ”
“อืม อึก...พร้อมกันนะ อ้ำ” พัฒน์ครำงกระเส่ำข้ำง

หูขำวก่อนจะเร่งควำมเร็วๆ เรื่อยๆ พร้อมกับเลื่อน
ใบหน้ำมำประกบจูบร้อนแรงอีกครัง้ หนึ่ง จนร่ำงทัง้
ร่ำงของทัง้ พัฒน์และธีรก์ ระตุกในเวลำไล่เลี่ยกัน
พร้อมกับธีรท์ ่ีปลดปล่อยเต็มๆ หน้ำท้องแกร่ง
ของพัฒน์ ส่วนร่ำงสูงก็ปล่อยด้ำนในอีกครัง้
หำกแต่รมิ ฝี ปำกของทัง้ คูก่ ็ยงั แลกสัมผัสกันอยู่

อย่ำงเร่ำร้อน ก่อนจะเริ่มบทเพลงแห่งรำคะขึน้ อีก
ครัง้ โดยไม่สำมำรถจะรูไ้ ด้เลยว่ำ มันจะดับลงตอน
ไหน
หรือไม่วำ่ อำจจะดับลงตอนเช้ำ ถ้ำหำกว่ำคนใดคน

หนึ่งยังไม่หมดแรงเสียก่อน
ที่สำคัญ พัฒน์กบั ธีรไ์ ม่มีทำงรูเ้ ลยว่ำ เหตุกำรณ์ใน

วันนี ้ จะเปลี่ยนแปลงชีวิตของพวกเขำสองคนไป
ตลอดกำล...
แสงแดดยำมสำยที่สอ่ งมำยังบนที่นอนซึง่ มีรำ่ ง
ของธีรน์ อนหลับสนิทอยู่ ควำมร้อนของแสงอำทิตย์
บวกกับแสงที่มนั แยงตำ ทำให้คนที่นอนตะแคงข้ำง
หันหน้ำไปยังกระจกสำหรับดูวิว ซึง่ ถูกเจ้ำของห้อง
เปิ ดม่ำนเอำไว้ เพื่อให้แสงอำทิตย์ช่วยส่องควำม
สว่ำงมำให้ และแน่นอนว่ำ มันก็ปลุกคนขีเ้ ซำให้ต่นื
ขึน้ มำได้เช่นกัน
“อืม” ครำงอย่ำงไม่สบำยตัว เปลือกตำบำง

พยำยำมที่จะเปิ ดเพื่อรับแสงยำมสำย ก่อนจะ
ขมวดคิว้ แน่นเมื่อยำมที่ขยับตัว ร่ำงกำยก็
ปวดเมื่อยไปหมด
ที่สำคัญ...
“ทำไมกูเจ็บตูด” ธีรพ์ มึ พำอย่ำงสงสัย
“แล้วทำไมคอแห้งวะ”
สมองที่เพิ่งจะตื่นจำกนอนเริ่มประมวลเรื่องรำวและ
เหตุกำรณ์ท่ีเกิดขึน้ เมื่อวำนอย่ำงงงๆ
เมื่อคืนเขำฝันว่ำมีอะไรกับพัฒน์อย่ำงหนักหน่วง...
แต่ช่ำงมันก่อน ตอนนีม้ นั เกิดอะไรขึน้
“คิดสิวะไอ้ธีร”์
เขำไปผับเพื่อจะไปพบไอ้อิน เพื่อนสนิท คุยกันสัก
พัก ก็เจอไอ้คณ
ุ พล จำกนัน้ ก็โดนมอมยำ มัน
พยำยำมที่จะข่มขืน แล้วเจอกับ...
“ไอ้พฒ
ั น์” ครำงชื่อของร่ำงสูงแผ่วเบำ พร้อมกับ
มองไปรอบๆ ห้อง ก็ได้แต่ภำวนำว่ำสิ่งที่คิดไม่เป็ น
ควำมจริง
นี่มนั ไม่ใช่หอ้ งของเขำ และแน่นอนว่ำมันเป็ นห้อง

ของพัฒน์แน่ๆ
ทัง้ ควำมปวดเมื่อยของร่ำงกำย ทัง้ ควำมเจ็บปวดที่
ช่องทำงด้ำนหลัง และควำมทรงจำบำงส่วนที่จำได้
ที่คิดว่ำมันเป็ นเพียงแค่ฝัน...ตอนนีเ้ ขำรูแ้ ล้วว่ำมัน
เป็ นควำมจริง
นี่กกู บั มันมีอะไรกันจริงๆ หรือวะเนี่ย
“ฉิบหำยแล้วกู”
ธีรท์ งึ ้ ศีรษะตัวเองอย่ำงเครียดๆ มองไปรอบห้อง

ด้วยควำมกังวล นี่ถำ้ เจ้ำของห้องอยู่ เขำไม่รูว้ ำ่ จะ
กล้ำสูห้ น้ำมันไหม ดูจำกครำบที่เตียงแล้ว ยิ่งตอก
ยำ้ ธีรเ์ ข้ำไปอีก
“เป็ นบ้ำอะไร” พัฒน์ท่ีอยูใ่ นชุดธรรมดำๆ เดินเข้ำ
มำแล้วถำมด้วยสีหน้ำสงสัยที่เห็นคนที่เขำคิดว่ำยัง
ไม่ต่นื กำลังนั่งทึง้ ศีรษะตัวเอง
หรือว่ำเพลียจนเสียสติไปแล้ว...
“ม่ะ มึง” ธีรเ์ บิกตำโพลงอย่ำงตกใจ รับกับ

สถำนกำรณ์ตรงหน้ำไม่ทนั เลยได้แต่หลบหน้ำ
แต่พฒั น์เองก็มองปฏิกิรยิ ำนีอ้ อก
มันเขิน เขินมำกเสียด้วย
“ทำไม คิดว่ำเป็ นใคร ไอ้คณ
ุ พลหรือไง” ถำมไป
อย่ำงกวนๆ แต่ก็เรียกควำมโมโหที่หน้ำของธีรไ์ ด้
เป็ นอย่ำงดี
“อย่ำพูดถึงมันได้ป่ะ น่ำโมโหฉิบหำย”
“เออ...แล้วมึงเป็ นไงบ้ำง หำยเหนื่อยแล้วหรือไง”
ถำมบ้ำอะไรของมันวะ
“เออ!” ตอบไปสัน้ ๆ แบบไม่รูจ้ ะตอบอะไรดี

“มึงนี่แรงดีฉิบหำย มำหมดแรงเอำตอนตี 4 เล่นเอำ
กูเหนื่อย” พัฒน์บอกธีรย์ มิ ้ ๆ
รอยยิม้ เจ้ำเล่หท์ ่ีสง่ ไปให้กบั ร่ำงบำง ทำเอำธีรห์ น้ำ

ขึน้ สีดว้ ยควำมอำย คิดไว้แล้วไม่มีผิดว่ำร่ำงสูง
จะต้องเอำเรื่องนีข้ นึ ้ มำพูด
“เงียบเลยมึง”
“หึหึ ปำกบอกไม่เป็ น แต่เสียงครำงนี่อย่ำงกับ...”

พัฒน์เว้นไว้ก่อนจะถูกร่ำงบำงปำหมอนใส่ แต่ก็จบั
เอำไว้ได้
“กูบอกว่ำให้หบุ ปำก”
“ถ้ำอยำกให้กหู ยุดพูดเรื่องนี ้ มึงต้องเชื่อฟั งกู”

พัฒน์ตอ่ รอง
แน่นอนว่ำตอนนีร้ ำ่ งสูงเป็ นต่ออยูม่ ำกโข
“ไม่มีทำง!” ปฏิเสธเสียงแข็ง
“งัน้ ก็แล้วแต่ ถ้ำกูเอำไปโพทะนำบอกคนอื่นก็คง

สนุกปำกน่ำดู”
“เฮอะ! ไม่มีหลักฐำน ใครจะไปเชื่อวะ” เชิดหน้ำใส่
อย่ำงเหนือกว่ำ แต่ก็ตอ้ งเบิกตำกว้ำง เพรำะพัฒน์
หยิบโทรศัพท์ขนึ ้ มำแล้วหันหน้ำจอมำให้เขำดู
ภำพของเขำหลังจำกเสร็จกิจกรรม ไหนจะคลิป
เสียงน่ำอำยนั่นอีก
‘อ๊ะ อ๊ำ แรงๆ อ๊ะ เจ็บ ก่ะ กัดอีก’
‘หึ จัดให้!’
‘อ๊ำ อ๊ะ...อืม’
พรึบ่ !!
“ปิ ดเดี๋ยวนี ้ แล้วลบทิง้ ไปด้วยนะเว้ย!!” สั่งอีกคน

ทัง้ ๆ ที่ยงั นั่งอยูบ่ นเตียง แต่หมอนก็ลอยไปโดนอีก
คนเต็มๆ
ถ้ำไม่ติดว่ำเขำลุกไม่ไหว มันได้ปำกแตกไปแล้ว...
“ไม่มีทำง” ปฏิเสธพร้อมกับปิ ดเสียงนัน้ ไปด้วย
“มึง!”
“ทำไม แค่นีพ้ อไหมที่มงึ ต้องเชื่อฟั งกู” พัฒน์ยกั คิว้
ใส่
พัฒน์กำลังจะสอนธีร ์ ให้รำ่ งโปร่งรูว้ ำ่ ใครที่อยู่

เหนือกว่ำตอนนี ้ และธีรไ์ ม่มีสทิ ธิ์ท่ีจะเถียงหรือขัด
เขำ แม้แต่เรื่องเดียว...
“ชิ!”
“กูอำจจะโพสลงโลกออนไลน์ก็ได้นะ” พัฒน์ก็แค่ขู่
แต่ดเู หมือนว่ำร่ำงโปร่ง
“มึงนี่มนั เลวได้ใจจริงๆ”
“ขอบใจ”
กูดำ่ เหอะไอ้น่ี
“เออๆ อยำกจะให้กเู ชื่อฟั งยังไงก็บอกมำเลยท่ำน

ชำย ไอ้เหีย้ เอ้ย เกลียดแม่งฉิบหำย” ประโยค
สุดท้ำยแอบบ่นพึมพำกับตัวเองเบำๆ
“ก็ไม่มีอะไรมำก แค่กเู ป็ นเจ้ำนำย มึงเป็ นลูกน้อง

เจ้ำนำยสั่ง ลูกน้องทำตำม อ้อ!! เพิ่มอีกตำแหน่ง
ด้วย”
“อะไรวะ” ถำมออกไป
“คูน่ อนไง”
“ไม่เอำ!!” รีบตอบกลับทันที
“มึงมีสทิ ธิ์คำ้ นหรือวะ” ถำมอย่ำงเป็ นต่อ
ธีรเ์ ม้มปำกตัวเองแน่นอย่ำงคนไม่มีทำงไป มอง

หน้ำหล่อเข้มของพัฒน์อย่ำงโกรธแค้น แต่ก็ทำอะไร
ไม่ได้ ในเมื่อทุกอย่ำงๆ มันเป็ นคนคุมเกมทัง้ หมด
“ไหนมึงบอกว่ำไม่ได้เป็ นไง” เอำเรื่องที่เคยพูด
ออกมำอ้ำง
“ก็ไม่...แต่ลองหลำยๆ แบบมันก็ดีไม่ใช่หรือไง มึง

อย่ำปฏิเสธว่ำมันไม่ดี เพรำะถ้ำมึงพูดแบบนัน้ กูจะ
ทวนให้มงึ จำเอง ว่ำมัน ‘ดี’ ยังไง” พัฒน์ข่เู สียงเรียบ
ก็จริงอยูท่ ่ีวำ่ พัฒน์ไม่ได้เป็ น แต่ก็อดเสียดำยไม่ได้

ถ้ำหำกว่ำจะให้เรื่องที่ผ่ำนมำมันจบไปแบบนี ้ ตรำบ
ใดที่มนั ยังทำให้เขำเต็มอิ่มกับควำมสุขทำงกำย
เขำก็ไม่มีทำงที่จะปล่อยให้มนั เป็ นอิสระเด็ดขำด

“และที่สำคัญ เอำกับมึงนี่ถึงใจดี กูไม่เคยมีเซ็กส์ท่ี
มันส์ขนำดนีม้ ำก่อน” พัฒน์วำ่ ออกไปอย่ำงตรงๆ
“งัน้ มึงก็ไปมีกบั เกย์ดิวะ ยุง่ กับกูทำไม”
“กูไม่อยำกเสี่ยงกับโรค” ตอบหน้ำตำเฉย
“แล้วทำไมต้องกู”
“กับมึงน่ะหรือ จะใส่อำรมณ์แค่ไหน มึงก็ตอบสนอง

ได้ดี ยอมรับเถอะ มึงเองก็ชอบ”
“ไม่มีทำง มันเป็ นเพรำะยำต่ำงหำก” เถียงกลับไป

“ช่ำงเถอะ ยังไงถ้ำกูอยำก มึงก็ตอ้ งมำหำกู แค่นนั้ ”
พัฒน์บอกอย่ำงไม่สนใจกับควำมรูส้ กึ ของธีร ์
เท่ำไหร่ เขำรูเ้ พียงแต่วำ่ ถ้ำเขำยังอยำกได้ เขำก็ตอ้ ง
ได้
จนกว่ำเขำจะเบื่อนั่นแหละ...
“ใช้กเู ป็ นเครื่องระบำยควำมใคร่วำ่ งัน้ ”
“จะว่ำแบบนัน้ ก็ได้”
ธีรก์ ดั ปำกอย่ำงเจ็บใจ ในอกก็รูส้ กึ วูบไหวแปลกๆ
เมื่อรูว้ ำ่ ตัวเองมีคำ่ แค่เครื่องระบำยควำมใคร่ของ
อีกคน ที่แม้ไม่อยำก แต่ก็ตอ้ งรับเอำไว้
เพรำะภำพกับเสียงของเขำอยูก่ บั มัน...
“เฮอะ! ชั่วฉิบหำย”
“ยอมรับ”
“เออ!! กูก็เลือกเหีย้ อะไรไม่ได้อยูแ่ ล้วนี่ มีอะไรจะ

เรียกใช้ก็บอกนะครับเจ้ำนำย กูจะกลับห้อง”
ธีรต์ ะโกนอย่ำงโมโหก่อนจะกัดฟั นตัวเอง เพื่อฝื นลุก
ขึน้ จำกที่นอน
เขำใส่ชดุ ของมันอยู่ แน่นอนว่ำพัฒน์เป็ นคนเปลี่ยน

ให้
ธีรก์ ำ้ วเท้ำได้เพียงแค่กำ้ วเดียว ก็ทรุดตัวลงกับพืน้

ด้วยควำมเจ็บเกินกำลังตัวเองที่จะฝื นได้ พัฒน์
มองธีรด์ ว้ ยสำยตำเยำะเย้ย ก้ำวเท้ำยำวๆ มำช้อน
มันขึน้ อุม้ แล้ววำงไว้ท่ีเตียงเหมือนเดิม
“เดินไม่ได้ยงั ทำซ่ำ”
“ปำกเก่งไม่เลิก หรือกูควรจะทำให้มงึ เงียบด้วยไอ้น่ี

ของกูดี” พัฒน์ถำมพร้อมกับชีไ้ ปที่เป้ำกำงเกงของ
ตน ส่วนธีรก์ ็หนั หน้ำหนีดว้ ยควำมเขิน
ถึงจะเป็ นผูช้ ำยเหมือนกันก็เถอะ มำพูดแบบนี ้ ใคร

มันจะไม่อำยกันล่ะ
บ้ำที่สดุ เลยชีวิตกูเนี่ย...
…
ทัง้ วันธีรต์ อ้ งติดอยูใ่ นห้องของพัฒน์อย่ำงช่วยไม่ได้
เพรำะเจ้ำของห้องมันไม่ยอมพำเขำไปส่ง ก็เลยต้อง
อยูห่ ำยใจร่วมกันในห้องนีแ้ หละ ดีหน่อยที่มนั อยู่
นอกห้องนอน ส่วนเขำก็นอนอยูบ่ นเตียงเฉยๆ
เสือ้ ก็ของมัน และดีมำกที่มนั ทำควำมสะอำดตรง

นัน้ ให้อย่ำงเรียบร้อย มีเพียงแค่ตอนทำนข้ำวเสร็จ
เท่ำนัน้ แหละที่ธีรต์ อ้ งขอร้องพัฒน์ให้พำไปเข้ำ
ห้องนำ้ อย่ำงช่วยไม่ได้
โมโหสุดๆ ตรงที่ปลดกระดุมเสือ้ ออกแล้วเห็นทัง้

รอยจูบ รอยฟั นเต็มไปหมด ตอนแรกก็ไม่เจ็บ พอ
เห็นว่ำมีเท่ำนัน้ แหละ ระบมขึน้ มำเลย
“กูจะเป็ นพิษสุนขั บ้ำไหมเนี่ย” บ่นเบำๆ เมื่อคิดถึง
ตอนที่ตนยืนมองดูตวั เองในกระจก
“ทำให้กตู อ้ งลำงำนอีกแล้ว คุณเพลิงจะด่ำหัวเอำ

ให้ไหมเนี่ย”
เมื่อคืนกูไม่น่ำไปหำมึงเลยไอ้อิน...เฮ้ย!
“จริงสิ ไอ้อิน มันจะด่ำกูไหมเนี่ย” ร่ำงโปร่งกวำด

สำยตำมองหำสัมภำระของตัวเอง แต่ก็ไม่เจอ มีอยู่
สองประเด็น ไม่หำยก็อยูข่ ำ้ งนอก
“ไอ้พฒ
ั น์!!! กูอยำกใช้โทรศัพท์ เอำมำให้หน่อย!!”
ตะโกนเรียกก่อนจะสั่งร่ำงสูงที่อยูข่ ำ้ งนอกเสียงดัง
ไป จำกนัน้ ก็เงี่ยหูรอฟั งว่ำพัฒน์จะเข้ำมำหำตอน
ไหน
ผ่ำนไปเกือบ 5 นำที ร่ำงสูงของพัฒน์ก็เปิ ดประตู

เข้ำมำพร้อมกับโทรศัพท์ของธีรใ์ นมือ มองหน้ำร่ำง
โปร่งน้อยๆ ก่อนจะขว้ำงมำให้บนเตียง แล้วปิ ด
ประตูกลับไปคืน
ก็ดี ไม่อยำกจะเจอหน้ำมันเท่ำไหร่นกั
“ฉิบหำย! 58 สำยไม่ได้รบั กับข้อควำมอีก 26
ข้อควำม ให้ตำยสิ โดนสวดแน่” ธีรต์ กใจ มอง
หน้ำจออย่ำงกลัวๆ ก่อนจะตัดสินใจโทรออกไปหำ
อินทัช เพื่อนสนิทที่นดั เจอกันเมื่อคืนทันที
(หำยหัวไปไหนมำหำ!!! มึงทำให้กเู ป็ นห่วงแทบ

ตำยรูบ้ ำ้ งไหม!! อยูไ่ หน มึงอยูท่ ่ีไหน กูจะตำมไป
ฆ่ำมึง!!) แทบจะยกโทรศัพท์ออกจำกหูไม่ทนั เมื่อ
อีกคนรับสำยเร็วเหลือเกิน พร้อมกับด่ำแบบไม่
ทักทำยอะไรกันเลย
เขำเดำเลยว่ำมันคงจะนั่งรอรับสำยเขำอยูแ่ น่ๆ
“ใจเย็นดิมงึ กูไม่ได้เป็ นอะไร เมื่อคืนกูถกู วำงยำ”
ธีรพ์ ดู บอกเสียงเบำ
(ห๊ะ!! วำงยำ แล้วมึงเป็ นยังไงบ้ำง คงไม่โดนสอย

ตูดใช่ไหม)
“จะบ้ำหรือไง อย่ำงกูไม่มีทำงเว้ย!” รีบปฏิเสธ

ออกไปแทบไม่ทนั
(แล้วมึงรอดมำได้ยงั ไง ถ้ำมึงไม่มีอะไรกับมัน)
“ก็...ไอ้พฒ
ั น์มนั มำช่วยทัน เลยหำผูห้ ญิงให้น่ะ”
(เหรอ...เสียงมีพิรุธนะมึง อย่ำให้กจู บั ได้วำ่ มึงโกหก
อะไรกูก็แล้วกัน แต่ก็ดี มึงไม่เป็ นไรก็ดีแล้ว แค่นี ้
แหละ ง่วงนอนฉิบหำย เพรำะมึงกูถึงไม่ได้นอน
เนี่ย) อินทัชบ่นมำตำมสำย
“ขอโทษทีวะ่ ”
(ไม่เป็ นไร แต่อย่ำมีอีก ไม่งนั้ มึงตำยจริงๆ)
“เออๆ ขอบใจนะเว้ยไอ้อินเพื่อนรัก”
(ไม่ตอ้ งมำประจบเลย เดี๋ยวกูเคลียร์งำนเสร็จ

เมื่อไหร่ กูจะไปหำที่คอนโด)
“เออๆ ได้ แล้วเจอกันนะมึง”
(เออ...)
ปลำยสำยวำงสำยทันที คิดว่ำคงเพลียหนักจำกเขำ
โทษทีวะ่ เพื่อน กูขอโทษที่ตอ้ งโกหก แต่วำ่ เรื่องแบบ

นีม้ นั น่ำสมเพชเกินไป มึงลำบำกและรับฟั งกูมำ
มำกพอแล้ว เรื่องนี ้ กูจะผ่ำนมันไปด้วยตัวเองเอง
“กูจะผ่ำนมันไปให้ได้”
เรื่องบ้ำๆ แบบนี ้ กูจะต้องเข้มแข็งขึน้ ...

ร่ำงโปร่งบำงในชุดสบำยๆ กำลังนั่งพิงหัวเตียง
เล่นโซเชียลเน็ตเวิรค์ ต่ำงๆ แต่สีหน้ำกลับหน่ำยเต็ม
ทีเพรำะเบื่อกับกำรที่ตอ้ งนั่งๆ นอนๆ อยูแ่ ต่กบั ใน
ห้องของตัวเอง
จำกวันนัน้ ที่เขำกับมันมีอะไรกัน วันแรกที่เดิน

ไม่ได้ เขำจำเป็ นต้องพึง่ พำพัฒน์อยูเ่ สมอในกำรทำ
อะไรสักอย่ำง และค้ำงที่หอ้ งนัน้ ต่ออีก 1 คืน เพรำะ
ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ วันที่ 2 ตื่นเช้ำมำก็ไม่เห็น
ว่ำพัฒน์นอนอยู่ขำ้ งๆ พอพยำยำมลุกขึน้ ยืนก็พบว่ำ
สำมำรถที่จะยืนและเดินได้ แม้จะเจ็บอยูก่ ็ตำม
เขำเห็นมันนอนอยูบ่ นโซฟำ...แต่ก็ไม่ได้ปลุกหรือ
บอกอะไรอีกคน รีบเดินหนีไปเอำข้ำวของของ
ตัวเองแล้วตรงดิ่งกลับห้องในทันที พร้อมกับขัง
ตัวเองอยูใ่ นห้อง ไม่ออกไปไหน
ยังดีท่ที ำอำหำรง่ำยๆ เป็ น และยังพอมีของสดอยู่

ในตูเ้ ย็นบ้ำง เลยรอดมำได้จนถึงวันที่ 3 ซึง่ ก็คือ
วันนี ้ วันที่น่ำเบื่อแบบนีน้ ่ีแหละ
จังหวะที่กำลังจะโยนโทรศัพท์ไปไกลๆ ก็ตอ้ ง
เปลี่ยนใจเพรำะมีคนโทรเข้ำมำเสียก่อน
“สวัสดีครับเจ้ำนำย”
(รับโทรศัพท์เป็ นทำงกำรดีนะ) ปลำยสำยแซว
“โธ่...ก็ตอนนีม้ นั เบื่อๆ นี่ครับ ว่ำแต่เจ้ำนำยมีอะไร

ให้ผมรับใช้หรือครับ” ธีรถ์ ำมไป
(ใช้บำ้ อะไร แกหำยป่ วยแล้วหรือไง)
“ก็...ใกล้แล้วมัง้ ครับ” ตอบเสียงแผ่ว
ก็มนั เจ็บๆ ช่วงล่ำงอยูเ่ ลยนี่นำ แม้จะได้พกั ไป 3 วัน

แล้วก็เถอะ
(เออ หำยไวๆ ฉันโทรมำถำมแค่นีแ้ หละ ว่ำจะไป
เยี่ยม แกก็ไม่ให้ไป ถำมจริงเถอะ ว่ำนอกจำกไม่
สบำยแล้ว แกเป็ นอะไรหนักหรือเปล่ำวะ) อัคนีถำม
ด้วยควำมสงสัย
เนื่องจำก 2 วันก่อน อัคนีกบั ปฐพีทำท่ำจะมำเยี่ยม

เขำให้ได้ จนเขำต้องอ้ำงสำรพัดเหตุผลมำห้ำมทัง้ คู่
เอำไว้ แต่ทงั้ สองคนก็ไม่เคยเชื่อฟั งอะไรใครที่ไหน
ดึงดันจะมำ สุดท้ำย พัฒน์ตอ้ งพูดให้ ซึง่ ปฐพีกบั
อัคนีก็จำยอม
“ก็ไม่สบำยนั่นแหละครับ”
(อย่ำให้รูว้ ำ่ โกหก เพรำะอยำกอูง้ ำนนะ)
“ใครจะไปทำอย่ำงนัน้ ล่ะครับ เจ้ำนำยล่ะก็”
(ก็ใครมันจะไปรูล้ ะ่ เอำเถอะๆ แค่นีแ้ หละ เดี๋ยวจะ

ให้คนส่งอำหำรไปให้)
“ขอบคุณคร้ำบบบ”
(เออ)
ร่ำงโปร่งทิง้ ตัวลงนอนทันทีหลังจำกที่วำงสำยจำก
อัคนีไปแล้ว
“เฮ้อออ ไม่อยำกหำยเลยให้ตำย”
เพรำะถ้ำหำย เขำก็จะต้องไปทำงำน และต้องไป

เจอกับคนที่เป็ นเหตุให้เขำต้องมำนอนเจ็บแบบนีน้ ่ะ
บอกตำมตรงว่ำไม่พร้อมจะเจอกับพัฒน์ทกุ ๆ กรณี
มันเอำเปรียบทำงร่ำงกำยเขำจะไม่วำ่ เพรำะตัวเขำ
เองก็ยินยอมที่จะเป็ นไปตำมอำรมณ์ แต่น่ีมนั กลับ
เอำเรื่องแบบนัน้ เพื่อมำกักขังและเอำเปรียบเขำอีก
เขำไม่ใช่คนยอมใคร...
“แล้วภำพกับเสียงนัน้ ล่ะ เฮ้อ...ทำเวรทำกรรมอะไร
มำวะธีร ์ มึงถึงได้มำเจอกับไปปี ศำจนั่น”
เอำเถอะ...
ทุกอย่ำงมันกำหนดมำแล้ว
“นอนรอคนเอำข้ำวมำส่งก็ได้วะ”
เปลือกตำบำงปิ ดลงช้ำๆ ก่อนจะหลับไปในที่สดุ
...
ร่ำงสูงของพัฒน์เดินมำหยุดอยูต่ รงหน้ำประตูหอ้ ง
ของธีร ์ ในมือมีถงุ อำหำรมำกมำยที่คนของอัคนีเอำ
มำให้เขำ แล้วบอกให้รำ่ งสูงเป็ นคนเอำอำหำร
เหล่ำนีม้ ำให้กบั คนที่หลบหน้ำตัวเองอยูต่ อ่
ใช่! เขำรูว้ ำ่ มันหลบหน้ำเขำ
เพรำะถ้ำไม่หลบ มันคงไม่ขงั ตัวเองอยูแ่ ต่ในห้อง

แบบนัน้ และเขำเองก็ไม่ได้ตำมมำดูมนั ด้วย ถ้ำเดิน
ออกจำกห้องได้เองแบบนัน้ ก็ไม่มีอะไรที่จะต้องน่ำ
เป็ นห่วง
“เฮ้อ...รำคำญฉิบ” ถอนหำยใจออกมำอย่ำงเบื่อ
หน่ำย ก่อนจะกดกริง่ ที่ดำ้ นข้ำงของแผงปุ่ มกดรหัส
คิดเอำไว้ในใจแล้วว่ำ ถ้ำธีรเ์ ห็นเขำ ต้องไม่เปิ ด
ประตูออกมำแน่ๆ ร่ำงใหญ่เลยยกแขนแกร่งข้ำงที่มี
ถุงอำหำรขึน้ บังหน้ำ ทำให้ธีรเ์ ห็นเพียงแต่ถงุ เท่ำนัน้
ไม่เอะใจ คิดว่ำเป็ นคนของอัคนีเลยเปิ ดประตูให้
อย่ำงง่ำยดำย
“โง่ชะมัด” อดไม่ได้ท่ีจะด่ำอีกคน แต่ก็เดินเข้ำไปใน

ห้องด้วยสีหน้ำนิ่งๆ มันเองก็ยงั ไม่รูต้ วั ว่ำเป็ นเขำที่
เข้ำมำ เพรำะหันหลังให้กนั ขนำดนี ้
ถ้ำเป็ นคนที่แอบอ้ำงมำ มันก็คงจะไม่รอดล่ะนะ

“เดินได้แบบนี ้ หำยดีแล้วสินะ” พัฒน์ถำมขึน้ จน
คนถูกถำมหันมำมองแทบจะไม่ทนั ดวงตำนัน้ เบิก
กว้ำงด้วยควำมตกใจ ชีห้ น้ำพัฒน์อย่ำงสั่นๆ
คนที่ธีรพ์ ยำยำมหลบหน้ำแทบตำย กลับเจอกันได้

ง่ำยๆ แบบนีน้ ่ีนะ
“มึง...เข้ำมำได้ยงั ไง” ถำมสั่นๆ
ร่ำงสูงถอนหำยใจ ก่อนจะเดินเอำถุงอำหำรที่ถือมำ
ไปวำงไว้บนโต๊ะเล็กๆ ที่ไว้วำงของใกล้ๆ กับตัว
ก่อนจะหันมำมองอีกคนเฉยๆ
“โง่! มึงเปิ ดให้กเู ข้ำมำเอง”
“ก็...กูคิดว่ำเป็ นคนของคุณเพลิงนี่หว่ำ เสร็จธุระก็

ออกไปได้แล้ว” รีบไล่อีกคน พร้อมกับเดินหนีอย่ำง
ระมัดระวัง
จะบอกว่ำเขำกลัวมันก็ถกู อีก แต่ไม่อยำกแสดง

ออกมำ เดี๋ยวพัฒน์จะได้ใจ แกล้งเขำอีกทำไงล่ะ
“มีสทิ ธิ์อะไรมำไล่ก”ู พัฒน์ถำมเสียงโหด
สิ่งที่คนอย่ำงพัฒน์ไม่ชอบอีกอย่ำงหนึ่งก็คือ
ไม่ชอบให้ใครมำสั่ง หรือไล่เขำแบบที่ธีรท์ ำอยู่
ตอนนี ้
“ก็กเู ป็ นเจ้ำของห้อง” เถียงกลับมำ
พัฒน์คอ่ ยๆ ก้ำวเข้ำไปหำธีร ์ ส่วนร่ำงโปร่งก็ถอยหนี

อย่ำงไม่ไว้ใจ
หลังจำกวันที่มีอะไรกันอย่ำงลึกซึง้ แล้ว ธีรร์ ูส้ กึ ว่ำ

ตัวเองเปลี่ยนไป ไม่เป็ นตัวของตัวเองเสียเลย ทัง้ ๆ
ที่ควรจะรังเกียจสัมผัสที่มำจำกผูช้ ำย
แต่กลับรูส้ กึ ดีและสนุกอย่ำงที่พฒ
ั น์บอก
พยำยำมปลอบตัวเองว่ำมันเป็ นเพียงแค่ฤทธิ์ยำ
ยำมปกติมนั ก็เหมือนเดิม คือรังเกียจสัมผัสที่มำ
จำกผูช้ ำยด้วยกัน และปลอบตัวเองเสมอ
สมองสั่งให้จิตใจรังเกียจและเกลียดผูช้ ำยที่
ชื่อพัฒน์เข้ำไปอีก
“ถ้ำห้องนีเ้ ป็ นของมึง มันก็เป็ นของกู” พัฒน์พดู และ

ยกยิม้ มุมปำกอย่ำงเจ้ำเล่ห ์
เขำจะตอกยำ้ ในสิ่งที่มนั พยำยำมจะลืมเข้ำไปอีก

เอำให้มนั ไม่กล้ำเถียง ไม่กล้ำปฏิเสธ
เขำจะกักขัง จะล่ำมมันด้วยพันธะที่ผกู ขึน้ มำในคืน

นัน้ ...
จนกว่ำพัฒน์จะไม่ตอ้ งกำร...
“หมำยควำมว่ำยังไงวะ” ธีรข์ มวดคิว้ แน่น ถำม

ออกไป
“ก็มงึ เป็ น ‘ของกู’ ทุกอย่ำงของมึงก็คือของกู” พัฒน์

ตอบก่อนจะเดินเข้ำไปหำธีรอ์ ีก ร่ำงเล็กกว่ำเดิน
ถอยหลังหนีไปเรื่อยๆ วนรอบห้องตัวเอง ก่อนจะยืน
หลบอยูท่ ่ีหลังโซฟำและพัฒน์ก็หยุดที่ฝ่ ังตรงข้ำม
กับธีร ์
มีอะไรกัน้ ก็ดี เพรำะมันทำให้อบอุน่ ขึน้ มำอีกหน่อย
“มึงอย่ำมำโมเม กูไปเป็ นของมึงตอนไหน”
“อยำกให้กทู วนควำมจำให้ก็ไม่บอก”
“ไม่ใช่เว้ย”
“แล้วทำไมมึงถึงไม่เข้ำใจ”
“แล้วจะให้กเู ข้ำใจไปทำไมวะ ต่ำงคนต่ำงอยูไ่ ม่ได้
หรือไง ถือว่ำช่วยกันปลดปล่อย สนุกๆ ไป” ธีร ์
ต่อรอง
“ไม่ไง ก็กบู อกแล้วว่ำถ้ำมึงไม่เชื่อฟั ง กูจะเอำคลิป

เสียงกับภำพมึงส่งไปให้คนที่มงึ รูจ้ กั ดู และมึงก็บอก
เองนี่วำ่ ให้กสู นุกๆ ไปกับคืนนัน้ ถ้ำงัน้ ก็ช่วยทำให้กู
สนุกอีกหน่อยไม่ได้หรือไง” พัฒน์พดู ยำว
ธีรเ์ ม้มปำกเมื่อคิดได้วำ่ ตัวเองเพิ่งพูดฝังตัวเองไป
อุตส่ำห์ขดุ หลุมเพื่อผลักให้พฒ
ั น์ตกลงไป แต่ตวั เอง
กลับตกหลุมที่ขดุ เองเสียงัน้
“มึงจะเอำไง”
“มึงมีสทิ ธิ์ตอ่ รอง” พัฒน์ถำม
ธีรก์ ดั ปำกตัวเองแรงๆ ด้วยควำมเจ็บใจ เขำทำอะไร

ไม่ได้ สถำนะตัวเองตอนนีเ้ ป็ นรองมำกๆ พัฒน์ท่ี
เห็นว่ำธีรเ์ งียบไปก็ได้แต่ยกยิม้ อย่ำงผูช้ นะ
“กูหิว” บอกอีกคนเพื่อเปลี่ยนเรื่อง ร่ำงโปร่งเดินไป

หยิบถุงกับข้ำวที่พฒั น์เอำมำแล้วเข้ำไปในครัวทันที
ส่วนพัฒน์ ธีรเ์ องก็ไม่อยำกจะสนใจว่ำอีกคนจะทำ
อะไร จะออกไปจำกห้องหรือไม่ รูแ้ ค่วำ่ เขำไม่
อยำกจะเจอหน้ำมันก็พอ
ร่ำงสูงเดินไปยังห้องครัว เอนตัวพิงขอบประตูพร้อม
กับกอดอกมองคนที่น่ งั ทำนข้ำวอยูอ่ ย่ำงเงียบๆ
ส่ำยหน้ำไปมำด้วยควำมระอำที่มนั ทำเหมือนเห็น
เขำไม่ได้อยู่ในสำยตำ แต่ก็เอำเถอะ ไปกดดันมัน
มำกๆ แล้วมันฆ่ำตัวตำยไปทำไง
“ไม่คิดจะขอบคุณสักคำเลยหรือไง” ถำมอย่ำงเอำ
เรื่อง
พัฒน์ไม่ชอบหำเรื่องใคร ชอบอยูน่ ่ิงๆ เงียบๆ แต่

ทำไมกับธีร ์ เขำถึงได้ชอบกัด ชอบหำเรื่องมันยังไงก็
ไม่รู ้ อำจจะเป็ นเพรำะปฏิกิรยิ ำที่ตอบสนองของร่ำง
บำงก็เป็ นได้
“ถ้ำจะหำเรื่องก็หบุ ปำก!”
“หึหึ ทำเก่งนะมึง กูบอกแล้วว่ำห้ำมสั่งกู แต่สนั ดำน

อย่ำงมึงนี่คงจะเปลี่ยนไม่ได้ เพรำะงัน้ กูจะพยำยำม
อภัยให้” พัฒน์พดู บอกยิม้ ๆ จนธีรเ์ บ้ปำกอย่ำง
หมั่นไส้
ใครกันแน่ท่ีชอบสั่งกัน
คิดว่ำตัวเองไม่ชอบอยูค่ นเดียวหรือไง บ้ำชะมัดเลย
ไอ้บำ้ นี่
“เผด็จกำร”
“บ่นอะไร”
“ไม่มี แล้วนี่เมื่อไหร่มงึ จะกลับ” ถำมทัง้ ๆ ที่ไม่มอง

หน้ำอีกคน ก่อนจะลงมือทำนข้ำวต่อด้วยควำมหิว
ซึง่ พัฒน์ก็ได้แต่ถำมด้วยนำ้ เสียงที่หำเรื่องต่อ
“ทำไม...ไม่อยำกเห็นหน้ำกูหรือไง”
“อย่ำถำมอะไรที่รูค้ ำตอบดีอยูแ่ ล้วสิวะ” กลืนข้ำว
ลงคอแล้วตอบกลับไป
“ปำกเก่งได้แบบนี ้ เดินได้ หนีได้ พรุง่ นีก้ ็คงไป

ทำงำนได้แล้วสินะ”
“ก็คงแบบนัน้ ”
“ก็ดี”
“เฮอะ! หำเรื่องแกล้งกูอีกล่ะสิ จะทำอะไรก็ทำไป

เถอะ กูไม่มีทำงขอร้องหรือยอมมึงแน่ กูจะถือว่ำ
เป็ นเกมก็แล้วกัน ใครทนได้ก็ชนะไป”
“ถ้ำงัน้ อย่ำลืมคำสั่งของกูเมื่อวันนัน้ ก็แล้วกัน มึง
ต้องทำตำมคำสั่งกูทกุ อย่ำง ยำ้ ! ทุกอย่ำง”
“เออ!! กูไม่ลืมหรอก”
ใครมันจะไปลืมวะ อยู่ๆ ก็ตอ้ งเป็ นเครื่องมือบำบัด

ควำมใคร่ให้กบั ผูช้ ำย...
“เวรกรรมของกูจริงๆ”
มันคงไม่มีอำรมณ์บอ่ ยนักหรอกมัง้ หรือไม่ก็อำจจะ

ไม่มีเลย
เพรำะเขำก็เป็ นผูช้ ำย มันอำจจะขู่ๆ ไปก็ได้
“กูไม่ได้ขู่ กูทำจริง อ้อ...กูเป็ นคนค่อนข้ำงเซ็กส์จดั

ด้วยสิ”
ขวับ!
ร่ำงโปร่งหันขวับมำสบตำคนพูดทันทีดว้ ยควำม
ตกใจ
“ทำไมถึงอยำกได้กจู งั วะ” นำ้ เสียงของธีรต์ ิดสั่น

อย่ำงประหม่ำ
“กูไม่รู ้ แต่ก็เข้ำใจแล้วว่ำทำไมผูช้ ำยเดี๋ยวนีม้ นั หัน
มำกินกัน เพรำะเอำกันเองมันมันส์กว่ำไง แรงแค่
ไหนก็ได้ ไม่ตอ้ งถนอมแรง” พัฒน์บอกตรงๆ
บำงทีก็เกรงใจกูบำ้ ง พูดตรงแบบนี ้ ใช่วำ่ กูจะไม่

รูส้ กึ อะไรนะเว้ย!
“เหีย้ ! พูดมำได้ น่ำเกลียดว่ะ”
“หึ! อย่ำติดใจลีลำกูก็แล้วกัน”
“ไม่มีทำง!” ตอบกลับในทันที
“ก็ไม่แน่นะเว้ย เอำเถอะ ถ้ำมึงยืนยันว่ำไม่มีทำง
หลงเสน่หก์ กู ็ดี เพรำะกูไม่ชอบควำมจุน้ จ้ำน แสดง
ควำมเป็ นเจ้ำของ และกำรผูกมัดเท่ำไหร่” พัฒน์พดู
นิ่งๆ
ที่ผ่ำนมำเขำไม่อยำกจะมีแฟนอีก ก็เพรำะเหตุผล
แบนีแ้ หละ แค่คืนเดียว แค่นนั้ จบ
“เออ! ไม่มีทำงหรอก กูไม่มีทำงหลงคนอย่ำงมึง

หรือติดใจลีลำของมึงแน่ๆ”
“ก็ดี พูดแล้วจำเอำไว้ดว้ ย ถ้ำมึงเริม่ หลงเสน่หห์ รือ
หลงรักกูเมื่อไหร่ ก็ไสหัวไปไกลๆ ด้วยก็แล้วกัน
เพรำะผูช้ ำย ไม่ใช่เพศที่กจู ะจริงจังด้วย!” พัฒน์
ประกำศเสียงเข้ม ดวงตำคมดุสบกับดวงตำที่แสน
อ่อนโยนของธีรท์ ่ีตอนนีจ้ อ้ งตอบอีกคนอย่ำงไม่ยอม
แพ้เช่นกัน
ไม่มีทำง เขำไม่มีทำงที่จะชอบหรือหลงรักคนพันธุน์ ี ้
แน่ๆ
“เออ!! กูจะจำไว้ มึงเองก็เหมือนกัน อย่ำให้

ควำมสัมพันธ์แค่ทำงกำยของเรำ ต้องเปลี่ยนเป็ น
อย่ำงอื่น และอย่ำหลงรักกูเหมือนกัน เพรำะมันน่ำ
รำคำญ” ธีรต์ อกกลับไป
พัฒน์หวั เรำะน้อยๆ ก่อนจะพูดออกไปเบำๆ แล้ว

เดินออกไปจำกห้องของธีรท์ นั ที ทิง้ ประโยชน์ท่ีน่ำ
เจ็บใจให้ธีรไ์ ด้โมโหคนเดียวจนทำนข้ำวต่อไปไม่ลง
“งัน้ ก็สบำยใจได้ กูไม่คิดจริงจังแต่แรกอยูแ่ ล้ว”
“เออ!! กูก็ไม่ได้จริงจังกับมึงหรอก...ไอ้บำ้ พัฒน์!!!”
เสียงแหบห้ำวของธีรต์ ะโกนไล่หลังพัฒน์ไปจน
สุดเสียง โดยไม่รูว้ ำ่ ร่ำงสูงจะได้ยินหรือเปล่ำ...
อย่ำมำกลับคำพูดทีหลังก็แล้วกัน
เพรำะกูเอง ก็ไม่มีทำงที่จะรูส้ กึ ดีๆ กับคนอย่ำงมึง

ไอ้บำ้ พัฒน์!!
…
วันถัดมำ
ร่ำงสูงของพัฒน์กำลังยืนอยูต่ รงหน้ำโต๊ะทำงำน
ของปฐพีท่ีน่ งั เซ็นเอกสำรอนุมตั ิกำรลำออกของ
ผูจ้ ดั กำรฝ่ ำยกำรตลำดด้วยสีหน้ำนิ่งๆ ก่อนจะปิ ด
แฟ้มลงแล้วยื่นให้กบั พัฒน์คืน
“รีบหำมำแทนเร็วๆ ก็แล้วกัน”
“ครับ”
“จะไม่บอกหน่อยหรือไง ว่ำทำไมถึงไล่ออก” ปฐพี

ถำม
“ขอไม่บอกนะครับ”
“หึ ก็แล้วแต่...ว่ำแต่ไอ้ธีรเ์ ป็ นไงบ้ำง”
“มันก็ทำงำนอยูด่ ำ้ นนอกแหละครับ ผมให้มนั วิ่ง

เอกสำร” พัฒน์ตอบควำมจริง
“แกนี่นะ สอนหรือแกล้งกันแน่ เดินเอกสำร มัน

ไม่ใช่สิ่งที่ไอ้ธีรต์ อ้ งนำไปใช้เลยนะ” ปฐพีบอก
“ก็ทงั้ สองอย่ำงแหละครับ” พัฒน์บอกยิม้ ๆ

ปฐพีมองหน้ำพัฒน์อย่ำงสังเกต เพรำะนี่เป็ นครัง้
แรกที่เขำเห็นลูกน้องคนสนิทของตัวเองยิม้ ยิม้ ที่
ไม่ใช่แค่กำรแสยะยิม้ มุมปำกอย่ำงที่ผ่ำนมำ
แต่เป็ นรอยยิม้ ที่กำลังสนุก...
“ดูสนุกดีนะ”
“ผมแค่อยำกจะสอนให้มนั เป็ นทุกอย่ำง” พัฒน์รบี

หุบยิม้ เพรำะกลัวว่ำปฐพีจะมองเขำในทำงไม่ดี
“ก็ดี”
“คุณดินมีอะไรอีกหรือเปล่ำครับ”
“ไม่แล้วล่ะ”
“ถ้ำงัน้ ผมขอตัว”
“อืม...บอกคุณผกำเข้ำมำหำฉันด้วย” ปฐพีส่งั
ลูกน้อง
“ได้ครับ” ร่ำงสูงรับคำก่อนจะเดินออกมำจำกห้อง
ทำงำนของปฐพีทนั ที เมื่อออกมำด้ำนนอกแล้วก็
บอกให้เลขำของปฐพีเข้ำไปพบกับผูเ้ ป็ นนำย
ส่วนตัวเขำเองก็เดินกลับไปที่หอ้ งทำงำน พบว่ำร่ำง
โปร่งของธีรย์ ืนอยู่ในห้องแล้ว
“งำนที่ให้ไปทำ เสร็จแล้วหรือไง” พัฒน์ถำม
“เออ!!” ตอบเสียงห้วน
“งัน้ ก็งำนต่อไป ไปฝ่ ำยบุคคล แล้วเอำอันนีย้ ่ืนให้

ผูจ้ ดั กำรซะ” พัฒน์ส่งั งำนต่อก่อนจะยื่นแฟ้มที่ปฐพี
เซ็นแล้วให้กบั ธีรไ์ ป ซึง่ มือขำวก็หยิบมำถืออย่ำง
ช่วยไม่ได้
ยังไงก็ไม่มีสิทธิ์แย้ง
“เออ!! มีอะไรอีกไหม กูขเี ้ กียจไปมำหลำยรอบ”
ถำมแบบประชดประชัน เพรำะเขำเพิ่งจะมำจำกชัน้
12 เมื่อกีน้ ีเ้ อง ดันต้องลงไปฝ่ ำยบุคคลอีก
อะไรกันนักกันหนำ วันนีท้ งั้ วันเขำเดินเอกสำรเป็ น

10 รอบแล้วนะ
เหนื่อยจะตำยอยูแ่ ล้ว
“อ้อ กลับมำแล้วชงกำแฟดำมำให้กดู ว้ ย นำ้ ตำล

ช้อนเดียว อ้อ! ช้อนชำนะ” พัฒน์ส่งั และกำชับอย่ำง
รูท้ นั
“เออ...ชิ ดันรูท้ นั ซะได้ มีอะไรอีกไหม”
“ยังคิดไม่ออก แค่นีก้ ่อนแล้วกัน”
“เออ!! ฮึ่ย” ธีรเ์ ดินกระฟั ดกระเฟี ยดออกจำกห้อง

ทำงำนของพัฒน์ดว้ ยควำมหงุดหงิด และเป็ นควำม
หงุดหงิดที่ลงกับใครไม่ได้ดว้ ยสิ เพรำะร่ำงสูงคอย
จับตำมองเขำอยู่ และเขำก็เป็ นรองอยูด่ ว้ ย
ไม่ควรทำอะไรที่ตอ้ งเสี่ยงกับตัวเองดีท่ีสดุ
ร่ำงบำงเดินถือแฟ้มไปที่หน้ำลิฟต์คนุ้ เคยที่วนั หนึ่ง
ขึน้ ลงไม่ต่ำกว่ำ 20 ครัง้ พลำงคิดในใจว่ำค่ำไฟ
เดือนนี ้ บริษัทจ่ำยบำนแน่ เพรำะเขำขึน้ ลงเป็ นว่ำ
เล่นแบบนี ้
“ครำวนีเ้ อกสำรเกี่ยวกับอะไรอีกล่ะ” ระหว่ำงที่รอ

ให้ลิฟต์เลื่อนลงไปยังชัน้ ที่ตอ้ งกำร ร่ำงโปร่งก็เปิ ด
เอกสำรดูดว้ ยควำมอยำกรู ้ แล้วก็ตอ้ งขมวดคิว้ ด้วย
ควำมสงสัย
“เอกสำรอนุมตั ิกำรพ้นสภำพพนักงำน ไอ้คณ ุ พลถูก

ไล่ออก หรือว่ำจะเป็ นฝี มือไอ้พฒ
ั น์? แล้วมันจะทำ
ไปทำไมวะ หรือจัดกำรให้เรำ” ธีรพ์ ดู กับตัวเอง
อย่ำงสับสน
ร่ำงสูงทำแบบนีไ้ ปทำไม
อำจจะไม่เกี่ยวกับเรำก็ได้
“ช่ำงมันเถอะ”
ธีรเ์ ดินออกจำกลิฟต์แล้วตรงไปยังฝ่ ำยบุคคลทันที

เพื่อเอำเอกสำรแฟ้มนีไ้ ปให้กบั ผูจ้ ดั กำรให้
ดำเนินกำรหำผูจ้ ดั กำรฝ่ ำยกำรตลำดคนใหม่ ซึง่
เมื่อร่ำงโปร่งหมดธุระกับฝ่ ำยบุคคลแล้ว ก็กลับไป
ยังชัน้ บนก่อนจะถึงชัน้ สูงสุดเพื่อชงกำแฟให้กบั ไอ้
คนที่ชอบสั่งต่อทันที
แม่บำ้ นของชัน้ นีห้ นั มำยิม้ ให้ธีรแ์ ล้วชวนธีรค์ ยุ อย่ำง

สนิทสนม
“มีอะไรคะคุณธีร”์
“ผมมำชงกำแฟให้ไอ้พฒ ั น์มนั น่ะ” ร่ำงโปร่งตอบ

ยิม้ ๆ ก่อนจะประจำที่เพื่อชงกำแฟตำมคำสั่งที่ได้มำ
“ให้คณ
ุ พัฒน์หรือคะ ให้ปำ้ ทำให้ไหม” ถำมด้วย
ควำมหวังดี
“ไม่เป็ นไรครับ ป้ำเตรียมงำนของป้ำต่อเถอะครับ
ผมจัดกำรเองได้” ธีรบ์ อกยิม้ ๆ
“เอำงัน้ หรือคะ”
“แหม...ผมก็ทำได้นำ ไม่เห็นเป็ นไรเลย”
“แต่มนั ไม่ใช่หน้ำที่คณ
ุ ธีรน์ ่ีคะ”
“ไม่ใช่หน้ำที่แต่ใช่วำ่ จะทำไม่ได้น่ีครับ”
“โอเคค่ะ ป้ำไม่กวนแล้ว” หญิงสูงวัยเอ่ยอย่ำงยอม
แพ้ ก่อนจะแอบชื่นชมร่ำงสูงโปร่งในใจ
คุณธีรน์ ่ำรัก เป็ นกันเอง ไม่ถือตัว และติดดินมำกๆ

เลย ไม่เหมือนกับประธำนและคุณพัฒน์หรือพวก
ผูจ้ ดั กำรฝ่ ำยต่ำงๆ เลย ชอบแสดงท่ำทีแบ่งชนชัน้
“ป้ำแม่บำ้ นยังรูเ้ ลยว่ำมันไม่ใช่หน้ำที่กู แล้วมึงจะ

สั่งทำเหีย้ อะไรที่มนั ไม่เกี่ยวกับงำนกูวะ” ธีรบ์ ่น
พึมพำเบำๆ
“เป็ นอะไรไปคะ?”
“อ่ำ...ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมก็แค่บน่ ๆ นิดหน่อย
แล้วนี่ปำ้ เตรียมของว่ำงให้ใครครับ”
“ก็คนในชัน้ นีแ้ หละค่ะ เขำสั่งมำ”
“คนเรำนี่นะ อะไรที่ช่วยตัวเองได้ก็ไม่ทำ เอำไว้ผม

รับตำแหน่งที่ PLEUNG เมื่อไหร่ ผมจะมำด่ำคนที่น่ี
ให้นะครับ” ธีรบ์ อกแบบทีเล่นทีจริงจนแม่บำ้ เบิกตำ
กว้ำงด้วยควำมตกใจ รีบปฏิเสธกลับไปทันที
“โอ้ย! ไม่ตอ้ งหรอกค่ะ ป้ำกลัวจะโดนไล่ออกจำก

งำน กว่ำจะได้เข้ำมำทำงำนที่น่ี ป้ำลำบำกจะตำย
ไหนจะต้องเลีย้ งหลำนที่กำลังจะขึน้ มอสี่อีก
ค่ำใช้จ่ำยเยอะมำก คุณธีรก์ ็อย่ำทำให้ปำ้ ต้องเสี่ยง
กับกรถูกไล่ออกสิคะ” ป้ำแม่บำ้ นพูดต่อว่ำแต่ไม่
จริงจังจนร่ำงสูงโปร่งหัวเรำะออกมำด้วยควำมตลก
ตัง้ แต่มำอยู่ท่ีน่ี ก็มีแค่ปำ้ แม่บำ้ นคนนีแ้ หละที่ทำให้

เขำสนุกและคุยด้วยได้ทงั้ ๆ ที่อำยุและเพศก็ตำ่ งกัน
“ฮ่ำๆ ผมล้อเล่นครับ ถ้ำงัน้ ผมไปก่อนนะครับป้ำณี

เดี๋ยวไอ้คนที่อยำกกำแฟมันรอนำน”
“งัน้ ก็รบี เลยค่ะ คุณพัฒน์ดทุ ำไงคะเนี่ย”
“ผมชินแล้วครับ”
“รีบเถอะค่ะ มัวแต่เล่นอยูไ่ ด้” ปรำณีหรือป้ำณี
ของธีรด์ อุ อกไป
“คร้ำบบบ...อย่ำดุสิครับ ฮ่ำๆ” ธีรล์ ำกเสียงยำว

ก่อนจะเดินหัวเรำะออกจำกครัวไปพร้อมกับกำแฟ
ดำและนำ้ เปล่ำอย่ำงละแก้ว
ธีรเ์ ดินเข้ำไปในห้องทำงำนของพัฒน์แบบไม่ตอ้ ง
เคำะหรือให้ใครอนุญำต สองเท้ำก้ำวไปยังโต๊ะ
ทำงำนที่มีรำ่ งสูงนั่งกำลังนั่งพิมพ์อะไรบำงอย่ำงอยู่
ซึง่ เขำก็วำงถำดลงตรงหน้ำพัฒน์ทนั ที
“เอำไป มีอะไรอีกไหม”
“คิดก่อนละกัน” ตอบทัง้ ๆ ที่ยงั มองคอมพิวเตอร์อยู่
“อย่ำนำนสิวะ”
“ถ้ำงัน้ ระหว่ำงที่รอกูคิด เอกสำรกองนัน้ มึงเอำไป

เคลียร์ซะ มันเป็ นงบประมำณของ PLEUNG เดือน
ที่แล้ว” พัฒน์บอกพลำงชีน้ ิว้ ไปยังกองเอกสำรที่วำง
อยูบ่ นโต๊ะตรงโซฟำ
“ทำไมถึงมำอยูท่ ่ีมงึ ”
“คุณเพลิงไม่ได้บอกมึงหรือไง” เงยหน้ำขึน้ สบตำธีร ์
นิ่งๆ
“บอกอะไร”
“ก็ระหว่ำงที่มงึ ฝึ กงำนที่น่ี กูเป็ นคนทำงำนในส่วน

ของมึงให้กบั กับคุณเพลิงด้วย” สิน้ คำตอบ
ของพัฒน์ก็ทำให้ธีรร์ ูส้ กึ ตัวแข็งทื่อ ร่ำงกำยเกร็งชำ
ไปทั่วทัง้ ร่ำง
แต่อะไรก็ไม่เจ็บใจเท่ำที่มนั กำลังเยำะเย้ยเขำผ่ำน
สำยตำ
“ท่ะ ทำไม”
“เขำคงไม่ไว้ใจให้มงึ ทำล่ะมัง้ แต่กจู ะให้มงึ ทำดูแล้ว

กูจะเคลียร์ตำมอีกที ตอนนีก้ ทู ำงำนใหญ่อยู”่ พัฒน์
บอกเสียงเรียบ
กี่ครัง้ แล้ววะ ที่คำพูดของมันทำร้ำยจิตใจเขำ
นี่มนั เป็ นครัง้ ที่เท่ำไหร่แล้ว...
“งัน้ เหรอ นั่นสินะ หึหึ เออ...เดี๋ยวกูเคลียร์เอง”

“ไม่เข้ำใจก็ถำมกู อย่ำพยำยำมทำให้มนั ปวด
สมอง” พัฒน์ยงั ไม่หยุดพูดจำทำร้ำยจิตใจ
ทำร้ำยจิตใจไม่พอ ยังดูถกู อีกด้วย...
“เออ!!” ธีรเ์ ดินกระทืบเท้ำรำวกับเด็กที่ไม่ได้ด่งั ใจไป

นั่งที่โซฟำแล้วหยิบเอกสำรขึน้ มำอ่ำน ก่อนจะเดิน
กลับมำที่โต๊ะหยิบปำกกำรำคำแพงกับกระดำษไป
สองสำมแผ่นโดยที่ไม่รอให้เจ้ำของอนุญำต
ซึง่ พัฒน์ก็มองตำมนิดๆ แต่ก็หนั กลับมำสนใจงำนที่
หน้ำจอต่อ
เขำรูว้ ำ่ มันทำได้ แต่อำจจะมีปวดหัวและสับสนบ้ำง

และก็รูด้ ว้ ยว่ำ คนอย่ำงมัน ต่อให้คิดไม่ออกแค่ไหน
ก็ไม่มีทำงที่จะขอร้องให้ใครช่วย
“นี่มนั ยอดอะไรวะเนี่ย มั่วฉิบหำย” บ่นพึมพำเมื่อ

เห็นข้อมูลที่สบั สนไม่เรียงลำดับเอกสำรด้วย ก่อน
จะเอำเอกสำรออกมำเรียงตำมลำดับใหม่เสียก่อน
จึงจะเริม่ วิเครำะห์ตวั เลขพวกนี ้ ซึง่ พัฒน์ก็หนั มำ
มองธีรท์ ำงำนบ้ำงแล้วก็ทำงำนของตัวเองต่อ
ก็แค่อยำกรู ้ ว่ำมันจะทำหน้ำแบบไหน จะเข้ำใจงำน

ที่ทำหรือเปล่ำ
เวลำผ่ำนไปชั่วโมงกว่ำๆ พัฒน์พิมพ์เอกสำรที่
จะต้องเสนอปฐพีเสร็จเรียบร้อยก่อนจะบันทึกไฟล์
แล้วปิ ดเครื่องทันที หันไปมองธีรท์ ่ีกำลังงุ่นง่ำนกับ
เอกสำรแฟ้มที่ 3
“ทำงำนไวดี แต่ถกู ต้องหรือเปล่ำก็อีกเรื่อง” พึมพำ

เบำๆ
ร่ำงสูงเอนตัวกับพนักเก้ำอีก้ ่อนจะหลับตำเพื่อพัก
สำยนิดๆ สักพักก็รูส้ กึ เหมือนมีคนยืนอยูต่ รงหน้ำ
จึงได้ลืมตำขึน้ มองก็พบว่ำธีรย์ ืนอยู่ก่อนจะยื่นแฟ้ม
เอกสำร 3 เล่มมำให้กบั เขำ
“เอ้ำ! ตรวจซะ! กูจะไปทำต่ออีก 2 เล่ม” พูดจบก็
เดินหนีไป ไม่รอให้รำ่ งสูงพูดอะไรเลยสักนิด
พัฒน์เปิ ดแฟ้มเอกสำรตรวจควำมถูกต้องโดยดู
อย่ำงละเอียดและดูอย่ำงช้ำๆ ยอมรับในควำม
เนีย้ บและเป็ นระเบียบของธีรเ์ หมือนกัน แต่ก็พลำด
อยูห่ ลำยจุดเหมือนกัน
ร่ำงสูงลุกขึน้ จำกที่น่งั เดินถือแฟ้มที่ตรวจเสร็จแล้ว

ไปหำร่ำงบำงคืน ก่อนจะนั่งลงข้ำงๆ กับธีรท์ ่ีขยับ
หนีตำมสัญชำตญำณ
“กูไม่ทำอะไรมึงหรอก ไม่มีอำรมณ์ และนี่ก็ท่ี
ทำงำน กูไม่ทำ” พัฒน์บอก
“แล้วใครว่ำอะไร”
“หึ...เอ้ำ! ดูซะว่ำมึงพลำดตรงไหนบ้ำง ตรงนีน้ ่ะมัน

คือ...” ร่ำงสูงอธิบำยให้รำ่ งบำงฟั ง ซึง่ ธีรก์ ็ตงั้ ใจฟั ง
และมองตำมมือใหญ่ท่ีชีน้ ่นั ชีน้ ่ีเพื่อแสดงให้เขำ
เห็นภำพ ซึง่ ในช่วงหนึ่งที่ธีรเ์ ผลอมองหน้ำที่อยู่
ใกล้ๆ กับหน้ำของเขำด้วยสำยตำที่อ่อนลง กับ
ควำมจริงจังต่องำนของคนข้ำงๆ
พัฒน์เป็ นคนหล่อ และมีเสน่หม์ ำก มำกเสียจนเขำ
เผลอหวั่นไหว
แต่มนั ก็เป็ นเพียงแค่เสีย้ วหนึ่งเท่ำนัน้ เมื่อได้สติเขำ

ก็น่งั ตัง้ ใจฟั งมันเหมือนเดิม ส่วนร่ำงสูงเองใน
จังหวะที่ให้ธีรค์ ิดและคำนวณตำม ก็มองใบหน้ำ
ขำวใสนิ่งๆ โดยไม่รูว้ ำ่ ควำมรูส้ กึ นีค้ ืออะไร
เวลำมันตัง้ ใจทำอะไร มันจะมีควำมเป็ นผูน้ ำ และ

เป็ นคนที่มีเสน่หม์ ำกกว่ำปกติหลำยเท่ำ สิ่งที่เขำคิด
ว่ำเป็ นเสน่หอ์ ีกอย่ำงหนึ่งของธีรก์ ็คือ
ควำมร่ำเริงที่ยงั คงเด็กอยู่ แต่ก็มีควำมเป็ นผูใ้ หญ่...
เป็ นในแบบที่เขำไม่เคยเป็ น เพรำะตัง้ แต่จำควำมได้
พัฒน์และพี่ชำยก็ตอ้ งเรียนรูง้ ำนบริษัทตัง้ แต่เด็กๆ
แล้ว
ไม่มีเวลำมำเที่ยวเล่นสนุกสนำน หำกแต่ก็มีแค่
ช่วงหนึ่งที่ทำตัวประชดครอบครัวโดยกำรทำตัว
เสเพล กินทัง้ เหล้ำ สูบบุหรี่ พนัน และผูห้ ญิง...
จนได้มำพบกับปฐพีในวันนัน้ นั่นแหละ
…
“ไอ้พฒั น์ พัฒน์ นี่มงึ ...ทำงำนเยอะจนเอ๋อแดกหรือ
ไง ไอ้พฒ ั น์” มือขำวโบกขึน้ ลงตรงหน้ำของพัฒน์
เพื่อเช็คดูวำ่ พัฒน์ยงั มีสติอยูห่ รือเปล่ำ เห็นมอง
หน้ำเขำแล้วเหม่อไปนำน เรียกเท่ำไหร่ก็ไม่ตอบ
ร่ำงสูงสะดุง้ น้อยๆ ก่อนจะปรับสีหน้ำแล้วถำมธีร

เสียงเรียบ
“กูจะถำมว่ำแบบนีใ้ ช่ไหม ถูกหรือยัง”

“เออ...ถูกแล้ว ทำถูกแล้วก็จำใส่กะลำหัวเอำไว้ดว้ ย
ล่ะ” พัฒน์ส่งั
“เออ ไม่ลืมหรอกน่ำ”
“ควำมจำมึงมันสัน้ จะตำยไอ้ธีร”์
“แต่เรือ่ งนีก้ จู ะพยำยำมจำ”
“เออๆ นี่ก็เที่ยงแล้ว กูหิว ไปซือ้ อะไรมำกูกินหน่อย

ดิ”๊ พัฒน์ส่งั
“อีกแล้วหรือวะ ทำไมไม่ส่งั ขึน้ มำวะเนี่ย ทำไมต้อง
ให้กไู ปด้วย” ธีรเ์ ถียง
ใช่วำ่ ธีรจ์ ะไม่หิวนะ แต่เพรำะหิวจนไม่มีแรงเดินนี่

แหละ ถึงทำให้ธีรไ์ ม่อยำกจะลงไปซือ้ ข้ำงล่ำง
“ลง ไป ซือ้ ” พัฒน์เน้นทีละคำเสียงเข้ม จนธีรต์ อ้ ง

ลุกขึน้ อย่ำงจำยอม
“งัน้ กูกินเสร็จก่อน แล้วค่อยเอำขึน้ มำให้มงึ ”
“ไม่! กูให้เวลำมึงแค่ 20 นำทีเท่ำนัน้ ”

“ไอ้พฒ
ั น์ กูก็หิวนะเว้ย”
“แต่มงึ ต้องซือ้ ให้กกู ่อน เพรำะกูเป็ นเจ้ำนำยมึง”

พัฒน์ให้เหตุผล
“เออๆ ก็ได้วะแม่ง มึงนี่มนั เห็นแก่ตวั จริงๆ เลยว่ะ”

ธีรล์ กุ ขึน้ ยืนแล้วเดินบ่นไปยังประตูหอ้ ง ก่อนจะเดิน
ออกจำกห้องไปด้วยท่ำทำงที่หงุดหงิด ก่อนจะหำย
ลับไปพร้อมกับประตูหอ้ งที่ปิดสนิท
พัฒน์ยกยิม้ เล็กน้อย ก่อนจะหยิบงำนอีก 2 แฟ้ม

ของธีรข์ นึ ้ มำทำระหว่ำงรอข้ำว
“ช้ำ” พัฒน์ทกั เมื่อธีรเ์ ข้ำมำในห้อง ในมือถือถำด
ข้ำวแล้วเดินมำวำงไว้ท่ีโต๊ะทำงำนของเขำ ซึง่ พัฒน์
เปลี่ยนจำกนั่งรอธีรท์ ่ีโซฟำมำนั่งทำงำนต่อที่โต๊ะ
ทำงำนแทน
“5 นำทีเองไอ้ห่ำ กูไปใส่จำนให้มงึ ไง เอ้ำ! แดกซะ

กูจะได้กินข้ำวเสียที” ธีรท์ ำท่ำจะเดินกลับไป แต่
เสียงทุม้ ต่ำก็เรียกไว้ก่อน
“เดี๋ยว!”
“อะไรอีกวะ”
“รอเอำไปเก็บด้วย”
“จะบ้ำหรือไง เดี๋ยวกูมำเก็บ กูหิวจะไปกินข้ำว” ธีร ์

โวยวำย เมื่อไอ้คนเอำแต่ใจมันเริม่ แกล้งเขำอีกแล้ว
“กูกินไม่นำนหรอก ไม่ชอบที่จะมองซำกจำนที่กิน
เสร็จแล้วว่ะ เพรำะฉะนัน้ รอเอำไปเก็บ” สิน้ คำสั่งที่
ไม่สำมำรถจะขัดได้ ธีรก์ ็เดินไปทิง้ ตัวลงบนโซฟำยก
ขวำไขว่หำ้ งกอดอกอย่ำงโมโห
หิวจะตำยห่ำอยูแ่ ล้ว...
ทำไมมันต้องแกล้งกันด้วยวะ!!
อีก 10 นำทีจะ บ่ำยโมง ซึง่ มันจะหมดเวลำพักเที่ยง

ของพวกเขำแล้ว แต่พฒ ั น์ก็ยงั ทำนข้ำวไม่เสร็จ ทัง้ ๆ
ที่ใช้เวลำไป 10 นำทีกว่ำๆ แล้ว ธีรเ์ องก็รูว้ ำ่ อีกคน
ต้องกลั่นแกล้งเขำแน่ๆ
“ไอ้พฒ
ั น์ มึงจะกินอีกนำนไหม”
“กูกำลังกินอยูน่ ่ีไงวะ”
“อย่ำช้ำได้ไหม! กูก็หิวเป็ นนะเว้ย” ธีรโ์ วยวำย
“ใกล้แล้วล่ะ”
“เออ...ให้มนั จริง กูให้เวลำมึงแค่อีก 3 นำทีเท่ำนัน้
ถ้ำไม่เสร็จกูจะไปกินข้ำวแล้ว!!!” ธีรย์ ่ืนคำขำด ซึง่
มันก็ไม่ได้น่ำกลัวเลยสักนิด ตรงกันข้ำมแล้วยังชวน
ให้แกล้งต่ออีกด้วยซำ้
“มึงมีสทิ ธิ์ส่งั กูหรือไง ตอนนีก้ คู ือเจ้ำนำยมึง”
“รีบแดกไป อย่ำพูดมำก” ธีรน์ ่งั เงียบๆ เพรำะกลัว

ว่ำจะเป็ นกำรไปชวนอีกคนคุยอีก เดี๋ยวจะทำนกัน
ไม่เสร็จไปกันใหญ่ แล้วคนที่ซวยก็จะเป็ นเขำ ที่
ไม่ได้ทำนข้ำว
แต่ดเู หมือนจะมีลำงบอกกลำยๆ แล้วว่ำเขำอดข้ำว
แน่นอน
“เสร็จแล้ว เอำไปเก็บ แล้วบ่ำยโมงตรงมำหำกูดว้ ย

ห้ำมเลท” พัฒน์วำงแก้วนำ้ เปล่ำลงบนถำดแล้วหัน
ไปสั่งธีรด์ ว้ ยแววตำและสีหน้ำที่บง่ บอกว่ำสะใจเป็ น
อย่ำงมำกให้กบั อีกคน
ธีรม์ องนำฬิกำที่ขอ้ มือปรำกฏว่ำ เหลือเพียงไม่ก่ี

นำทีเท่ำนัน้ จะบ่ำยโมงตรง ร่ำงโปร่งบำงขีเ้ กียจจะ
ต่อว่ำพัฒน์แล้วเพรำะใกล้จะหมดแรงเต็มที ถอน
หำยใจแล้วเดินไปเก็บถำดช้ำๆ
ไม่กงไม่กินแม่งแล้ว รอข้ำวเย็นทีเดียวก็ได้วะ
“เดินช้ำแบบนัน้ ระวังจะไม่ได้กินข้ำวนะเว้ย หึ!”
“ก็แล้วแต่...ห้ำมเข้ำงำนสำยก็แล้วกัน เพรำะงำน
มึงยังมีอีกเยอะ” พัฒน์กำชับ
“รูแ้ ล้ว! เดี๋ยวมำ!!” สะบัดเสียงห้วนๆ ด้วยควำมไม่

พอใจ แล้วเดินออกจำกห้องพร้อมกับถำดที่ใส่จำน
ข้ำวกับแก้วนำ้ ไปเก็บทันที
ทำงด้ำนร่ำงสูงก็ยกยิม้ อย่ำงพึงพอใจ จะว่ำเขำเลว
ก็ได้ แต่เขำก็ตงั้ ใจจะให้มนั อดข้ำวจริงๆ จะแกล้ง
มันจนกว่ำมันจะเข็ดนั่นแหละว่ำกำรที่พยศกับเขำ
มันเป็ นยังไง
ไม่นำนอย่ำงที่บอก ร่ำงโปร่งบำงเดินเข้ำมำในห้อง
ทำงำนของเขำอีกครัง้ หลังจำกที่ออกไปได้เพียงไม่ก่ี
นำที และยังไม่หมดเวลำพักเสียด้วย
“เหลืออีกตัง้ สำมนำที มึงไม่กินข้ำวก่อนล่ะ”

นำ้ เสียงเยำะเย้ยของพัฒน์ไม่ทำให้ธีรร์ ูส้ กึ อะไรไป
มำกกว่ำควำมโมโห แต่ปลดปล่อยไม่ได้
“มีอะไรอีกก็วำ่ มำ” ธีรเ์ ลี่ยงไม่ตอบคำถำม แต่ถำม
ถึงงำนใหม่ทนั ที เรียกเสียงหัวเรำะต่ำๆ จำกพัฒน์
ได้เป็ นอย่ำงดี
“ลองขอร้องกูดู กูอำจจะให้มงึ ไปกินข้ำวก็ได้” พัฒน์

แนะนำ
ซึง่ เป็ นคำแนะนำที่ธีรไ์ ม่มีทำงทำแน่นอน เขำ

อำจจะขอร้องคนอื่นได้ แต่กบั มันเขำไม่มีทำงทำ
แน่นอน ให้ตำยก็ไม่เด็ดขำด
“ต่อให้กกู ำลังจะตำย และเหลือมึงเพียงคนเดียวใน

ตอนนัน้ กูก็ไม่มีวนั ขอร้องให้มงึ ช่วย” ธีรพ์ ดู บอก
เสียงแข็งกร้ำว แววตำเต็มไปด้วยควำมโกรธและ
ควำมเกลียด
“ก็ดี มุ่งมั่นได้แบบนีก้ ็ดี แล้วถึงตอนนัน้ อย่ำ

กระเสือกกระสนให้กชู ่วยก็แล้วกัน”
“ไม่มีทำง!!”
ทัง้ สองจ้องตำกันอย่ำงเงียบๆ อย่ำงไม่มีใครยอม

แพ้ใคร พัฒน์มองด้วยสำยตำนิ่งๆ ไม่แสดงอำรมณ์
ใดๆ ออกมำ ส่วนธีรก์ ็จอ้ งเอำอย่ำงกับจะกินเลือด
กินเนือ้
อีกคนอยำกเอำชนะ
อีกคนก็กลับไม่ยอม
เกมนี.้ ..ใครจะเป็ นฝ่ ำยชนะกัน
...
“คุณธีรค์ รับ ตรงนีค้ วรจะจัดวำงแบบไหนดีครับ”
“เอ่อ...เอำแบบนีก้ ็แล้วกัน ผมคิดว่ำ...” ร่ำงโปร่ง

อธิบำยงำนพร้อมกับมองแปลนที่ใช้ในกำรสร้ำง
สิ่งก่อสร้ำง พร้อมกับปำดเหงื่อที่ผ่ำนด่ำนของขอบ
หมวกนิรภัยสีเหลืองลงมำได้
ให้ตำยสิ...นี่ไม่ใช่วิศวกรนะ ถำมอยูน่ ่นั แหละ แล้ว

ไอ้วิศวกรเฮงซวยสองคนที่ดงู ำนนีด้ นั ป่ วยพร้อมกัน
ไปได้ แต่ก็เอำเถอะ โชคดีหน่อยที่เขำชอบงำนด้ำน
นี ้ เลยมีควำมรูเ้ รื่องนีพ้ อสมควร
“ตำมที่คณ
ุ ธีรบ์ อกนะครับ เอ่อ...คือว่ำ” ช่ำง
ก่อสร้ำงมีท่ำทีท่ีอกึ อักเล็กน้อย รำวกับไม่กล้ำพูด
ควำมต้องกำรของตนไป
“มีอะไรหรือเปล่ำ” ธีรข์ มวดคิว้ สงสัย

“คือว่ำตัวอุปกรณ์ท่ีจะใช้ยดึ เสำหมดน่ะครับ ทำง
คุณเอกที่เป็ นคนดูแลเรื่องนีไ้ ม่ยอมเบิกให้เสียที
เห็นทีวำ่ ผมจะเริม่ งำนไม่ได้น่ะครับ”
“ทำไมถึงไม่เบิก”
“ผมไม่ทรำบครับ แต่เป็ นแบบนีม้ ำหลำยครัง้ แล้ว

ของมำช้ำตลอดแล้วทำให้พวกผมเริม่ งำนช้ำมำก”
“คุณเอกคนเดียวหรือเปล่ำ”
“ครับ คุณเอกเป็ นคนดูแลกำรเบิกจ่ำย ส่วนคุณเอ็ม
จะคุมหน้ำงำน วันนีท้ งั้ สองคนไม่ได้มำ พวกเขำแจ้ง
ว่ำป่ วยใช่ไหมครับ”
“ใช่ครับ คุณเพลิงโทรให้ผมมำคุมงำนที่น่ีแทนน่ะ
แต่ทำไมเขำสองคนถึงได้ทำงำนช้ำ มีอะไรที่ตอ้ งทำ
เร่งด่วนก่อนหรือเปล่ำ อำจจะเป็ นกำรลืมก็ได้นะ”
ธีรถ์ ำม ไม่อยำกจะคิดในทำงที่ไม่ดี
“คุณเอ็มไม่คอ่ ยกล้ำขัดคุณเอกเท่ำไหร่ ทำงด้ำน

คุณเอกก็พยำยำมจะเปลี่ยนวัสดุจำกแบบหลำย
ครัง้ ด้วยนะครับ พยำยำมที่จะเอำสินค้ำของที่อ่ืน
มำสร้ำงแทน พวกผมก็ไม่กล้ำที่จะขัดด้วย เลยต้อง
ทำตำมไป”
“ของที่เอำมำเปลี่ยนที่วำ่ นี่ของที่ไหน คุณภำพ

เหมือนกันหรือเปล่ำ ทำแบบนีม้ นั เข้ำข่ำยทุจริตแล้ว
นะ”
“ผมไม่ทรำบครับ” ช่ำงก่อสร้ำงบอกด้วยสีหน้ำที่ไม่
รูจ้ ริงๆ
แต่แค่นีก้ ็เป็ นข้อมูลสำหรับธีรไ์ ด้มำกแล้วล่ะ

“ถ้ำงัน้ ผมขอไปตรวจดูท่ีหน้ำงำนหน่อยนะครับ จะ
ได้ส่งั รือ้ สั่งแก้ได้ทนั ส่วนเรื่องของคุณเอก ผมจะ
ระงับกำรทำงำนของเขำ แล้วจะหำคนใหม่มำคุม
งำนให้นะครับ”
“แบบนัน้ จะดีมำกเลยครับ ผมจะได้ทำงำนนีเ้ สร็จ

เร็วยิ่งขึน้ ที่จริงงำนนีใ้ ช้เวลำครึง่ ปี ก็เสร็จ แต่น่ีเลย
มำ เดือนกว่ำๆ แล้ว เสำยังลงไม่ครบเลยครับ” ทำง
ช่ำงเล่ำไปด้วยพร้อมๆ กับเดินพำธีรไ์ ปยังที่พืน้ ที่
สร้ำงโรงแรมใหม่ของ PLEUNG
“ผมก็คิดว่ำแบบนัน้ เพรำะทีมงำนของเรำเยอะ
มำกๆ เครื่องจักรกับอุปกรณ์ก็ครบ ไม่น่ำจะทำงำน
ช้ำแบบนี”้ ธีรห์ ยุดเดินแล้วมองไปรอบๆ อย่ำง
สังเกต
“ทำไมถึงไม่แจ้งผูจ้ ดั กำรที่ดแู ลเรื่องนีอ้ ยู”่
“ผมไม่กล้ำหรอกครับ คุณเอกชอบพูดว่ำ ได้รบั

คำสั่งมำแบบนี ้ ทำงพวกผมก็ไม่อยำกจะเถียง แต่
พอมองวัสดุบำงอย่ำงที่ไม่ใช่ของเรำแล้วมันก็อด
สงสัยไม่ได้”
“คุณทำดีแล้วล่ะครับ ผมไม่วำ่ อะไรหรอก”

“ขอบคุณนะครับ ได้คณ ุ ธีรม์ ำวันนี ้ พวกผมต้องได้
เริม่ ทำงำนกันสักที”
“ไม่ขนำดนัน้ หรอกครับ ว่ำแต่คณ

ุ เอกนี่ทำงำนมำ
นำหรือยัง”
“งำนนีเ้ ป็ นงำนแรกครับ เห็นว่ำใช้เส้นของผูจ้ ดั กำร

เข้ำมำ” ธีรพ์ ยักหน้ำรับรู ้ เดินไปมองเสำบำงต้นถูก
เปลี่ยนเป็ นของที่อ่ืนซึง่ ไม่มีบอกว่ำเป็ นของที่ไหน
แต่ดเู นือ้ แล้ว ไม่ใช่ของบริษัทฯ แน่ๆ
“ขอเวลำสักครูน่ ะครับ” ธีรห์ นั ไปบอก ก่อนจะหยิบ

โทรศัพท์ขนึ ้ มำ ต่อสำยไปยังเจ้ำนำยของตนทันที
(ว่ำไง ทำงนัน้ เป็ นไงบ้ำง)
“งำนไม่เดินเลยครับ แล้วเหมือนจะจับกำรทุจริตได้
ด้วย”
(มีดว้ ยหรือวะ แล้วเป็ นไง)
“ก็คณุ เอกวิศวกรจบใหม่น่นั แหละครับ มีพฤติกรรม

พิรุธ แต่เดี๋ยวผมจะตรวจสอบทีหลัง ตอนนีร้ บกวน
คุณเพลิงช่วยเบิกเสำสำหรับโครงกำรนีม้ ำใหม่
ประมำณ 50 ต้นได้ไหมครับ รูส้ กึ ว่ำสินค้ำจะโดน
เปลี่ยนไปเกือบครึง่ ”
(ขนำดนัน้ เลยหรือวะ โอเค เดี๋ยวฉันจะให้คณุ ฉัตร
แฟกซ์สง่ ไปให้ พร้อมกับให้คลังส่งสินค้ำภำยใน 1
ชั่วโมง รอรับได้เลย มีอะไรอีกไหม) อัคนีถำม
กลับมำ
“อุปกรณ์ท่ีอย่ำงครบชุดครับ เพรำะมีแต่อปุ กรณ์

เกรดแย่ๆ ทัง้ นัน้ เลย”
(ได้! เดี๋ยวฉันจะจัดกำรให้)
“ขอบคุณครับ” ธีรว์ ำงสำยแล้วหันมำมองช่ำงด้วย

รอยยิม้ นิดๆ แล้วเอ่ยบอกอีกคนไป
“ของจะมำภำยใน 1 ชั่วโมง ตอนนีอ้ ะไรทำได้ก็ทำ
ไปก่อนนะครับ”
“ขอบคุณนะครับคุณธีร ์ เดี๋ยวถ้ำมีอะไรผมจะรีบ
แจ้งนะครับ”
“โอเค เดี๋ยวผมจะไปตรวจเอกสำรในห้องทำงำน
ของคุณเอกเสียหน่อย มีอะไรก็ไปหำผมได้นะครับ”
ธีรพ์ ดู บอกก่อนจะเดินปลีกตัวออกมำ
ร่ำงโปร่งเดินไปที่หอ้ งทำงำนของหัวหน้ำวิศวกรด้วย
ควำมรวดเร็ว อำกำศก็รอ้ น ไหนจะยังไม่ได้ทำนข้ำว
อีก เขำออกจำก DINZ ทัง้ ๆ ที่ยงั ไม่ได้ทำนข้ำวเลย
สักนิด แต่อคั นีก็ติดต่อมำก่อนว่ำหน้ำงำนของ
โครงกำรนีม้ ีปัญหำ ให้เขำช่วยแก้ไขให้หน่อย
ซึง่ พัฒน์ก็ไล่รำ่ งโปร่งไปทันที
เดี๋ยวก็ไล่ เดี๋ยวก็เรียก
ขอบคุณสำหรับคุณค่ำในตัวกูนะ...
ก่อนจะมำที่น่ี...
‘คุณเพลิงโทรมำ’ พัฒน์บอกร่ำงโปร่งที่กำลังตัง้ ใจ
เรียงเอกสำรอยู่ ก่อนที่ธีรจ์ ะหันมำเลิกคิว้ ใส่
‘แล้ว?’
‘เขำบอกให้มงึ ไปคุมหน้ำงำนให้หน่อย โครงกำรที่

ทำอยู่น่ะ เห็นไม่คืบหน้ำเสียทีแล้ววิศวกรที่คมุ งำน
ลำป่ วยพร้อมกัน เขำเลยโทรมำบอกให้มงึ ไป กูตอ้ ง
อธิบำยอะไรอีกไหม?’ ถำมกลับด้วยสีหน้ำกวนๆ
ไอ้คนที่หงุดหงิดเพรำะหิวอยู่แล้ว กับคิว้ กระตุกเมื่อ

โดนหำเรื่องอีก
‘ไม่ตอ้ ง กูเข้ำใจแล้ว’
‘เข้ำใจ? ก็ไปดิ รอคนขับรถหรือไง’
‘ก็ทำงำนอยู่เนี่ย’
‘เดี๋ยวกูจดั กำรต่อเอง’
‘เออๆ เดี๋ยวใช้ เดี๋ยวไล่ กูอยำกจะกระทืบมึงให้หำย

แค้นจริงๆ’ ธีรบ์ น่ เบำๆ ก่อนจะลุกขึน้ ยืน มองพัฒน์
เล็กน้อยก่อนจะเดินออกจำกห้องมำเมื่อพัฒน์ไม่
สนใจ
‘บ่นมำก เดี๋ยวก็ถกู ทำโทษหรอกมึง’ เสียงพัฒน์ดงั

ไล่หลัง แต่ธีรก์ ็ไม่หนั ไปมองแต่อย่ำงใด
‘หุบปำกไป’
‘หึหึ ไปทำงำนนะมึง ไม่ใช่ไปอู้ ไซต์งำนเลิก 5 โมง

ให้มงึ กลับมำรับกูท่ีน่ีดว้ ย’
‘ทำไมวะ?’
‘อ้ำว! มึงมำรถกูนะครับ แล้วไม่ตอ้ งคิดทิง้ กูดว้ ย

เพรำะกูเอำเรื่องมึงเต็มที่แน่’ พัฒน์พดู ขัดรำวกับ
รูว้ ่ีรแ์ อบบยิม้ เจ้ำเล่หอ์ ยู่ทงั้ ๆ ที่ธีรก์ ำลังหันหลังให้
‘เออ ไอ้คณ
ุ ชำย’
ธีรร์ บั คำสั่งก่อนจะเปิ ดประตูออกมำจำกห้องด้วย
ควำมหงุดหงิด แต่ก็ตอ้ งเดินกลับเข้ำไปคืนเพรำะ
ลืมกุญแจรถ
‘กูอตุ ส่ำห์พดู ให้รูแ้ ล้วนะ มึงยังจะโง่ไม่คิด’ พัฒน์ดำ่

ยิม้ ๆ
‘ก็กลู ืม เอำมำดิ’ ยื่นมือไปด้ำนหน้ำ ก่อนจะแบมือ

รอกุญแจรถ
‘มำเอำเองดิวะ’
‘ไอ้บำนี่ แล้วมันอยูไ่ หนวะ’
‘กระเป๋ ำ...กำงเกงกู’
‘ถ้ำอยู่ในนัน้ มึงก็เอำออกมำดิวะ เสียเวลำฉิบหำย

เลยแม่ง’ ร์บน่ แต่ก็เดินอ้อมไปหลังโต๊ะเพื่อจะไป
เอำกุญแจอย่ำงช่วยไม่ได้ รู อ้ ยูแ่ ล้วว่ำคำสั่งแรกของ
มันคือศักดิส์ ทิ ธ์สดุ ก็คือมันไม่กลับกลอกนั่นแหละ
คำไหนคำนัน้ เถียงไป โวยวำยไป ก็ตอ้ งทำอยูด่ ี
‘ข้ำงขวำใช่ไหม’ ถำมห้วนๆ
‘เออ’ ตอบสัน้ ๆ แล้วนั่งอ่ำนเอกสำรต่อแบบไม่สนใจ
ว่ำอีกคนจะทำอะไร
‘เฮ้อ’ ถอนหำยใจเสียงดัง ก่อนนั่งย่อเข่ำแล้วมือล้วง

เข้ำไปในกระเป๋ ำกำงเกงด้วยมือที่ส่นั อย่ำงประหม่ำ
เขำก้มีต่นื เต้นบ้ำงเถอะ
ไม่ใช่ของตัวเองนะเว้ย! ชีวิตก็ไม่เคยต้องมำทำอะไร
แบบนีด้ ว้ ย
มือบำงๆ ค่อยๆ ล้วงเข้ำไปลึกๆ เพื่อหำกุญแจที่คิด

ว่ำอยู่ แต่จนสุดแล้ว ก็ไม่เจอ ร่ำงบำงดึงออกมำ
อย่ำงโมโห เพรำะหำเท่ำไหร่ก็ไม่เจอ
‘มึงมันโกหก’
‘กูลืมไป มันอยูฝ่ ่ ังซ้ำย’ พัฒน์ตอบอย่ำงไม่หยี่ระ
ธีรก์ ระฟั ดกระเฟี ยดลุกขึน้ เดินไปอีกฝั่งหนึ่ง ครำวนี ้

เขำล้วงเข้ำไปแรงๆ อย่ำงโมโห แล้วหยิบกุญแจ
ออกมำอย่ำงเร็ว ในจังหวะที่รำ่ งโปร่งกำลังจะเดิน
หนีไป ร่ำงสูงก็ลกุ ขึน้ แล้วดึงร่ำงโปร่งเข้ำมำหำตัว
พร้อมๆ กับประกบริมฝี ปำกลงไปที่รมิ ฝี ปำกบำง
แรงๆ ลิน้ ร้อนสอดเข้ำไปเกำะเกี่ยวควำมหวำนใน
จังหวะที่ธีรย์ งั คงตกใจอยู่ พัฒน์อำศัยควำม
ชำนำญและควำมเร็วของตัวเองในกำรสอดลิน้
เข้ำไปควำนหำควำมร้อนแรงที่กำลังเรียกร้องกำร
ตอบสนองจำกอีกคนอยู่ แต่ดเู หมือนว่ำธีรไ์ ม่เล่น
ด้วย เพรำะมือเล็กกว่ำทัง้ ดันอกเขำออก แล้ว
พยำยำมจะหันหนีอีกต่ำงหำก พัฒน์ก็ไม่สนใจ
เพรำะตัวเขำใหญ่กว่ำ แรงเยอะกว่ำ เพรำะฉะนัน้
กำรที่จะทำให้อีกคนหยุด เป็ นเรื่องที่ง่ำยมำก
ไม่นำนธีรก์ ็ตอ้ งหยุดอยูใ่ นอ้อมกอดที่รดั แน่น ก่อน

จะเปลี่ยนมำตอบสนองอย่ำงเคลิบเคลิม้ ในรสจูบ
ของพัฒน์ พัฒน์ยิม้ ในใจอย่ำงพอใจ
ร่ำงโปร่งไม่เข้ำใจ...ว่ำทำไมพัฒน์ถึงต้องจูบกับเขำ
ด้วย แน่นอนว่ำคนอย่ำงมันไม่พิศวำสอะไรในตัว
เขำแน่ๆ ถ้ำไม่เป็ นเพรำะทำโทษ
ก็ตอ้ งเป็ นเพรำะมันแค่อยำกจะจูบ
สำหรับพัฒน์แล้ว เห็นร่ำงโปร่งทำสีหน้ำแบบไม่
ค่อยพอใจ แล้วรูส้ กึ หมั่นเขีย้ วจนอยำกจะระบำย
ออกมำ ก็แค่อยำกจูบ ไม่เห็นจะมีอะไรมำก
หน้ำที่ของมันอยูแ่ ล้ว
‘อือ้ ’
ร่ำงสูงถอนริมฝี ปำกออกมำก่อนจะผลักร่ำงบำง
ออกไปเบำๆ
‘ไปได้แล้ว กูหำยอยำกแล้ว’
‘ขอบคุณที่ตอกยำ้ ’ ธีรต์ วัดสำยตำมองพัฒน์อย่ำง

ไม่พอใจ แต่ก็ทำได้เพียงแค่เดินกระแทกเท้ำออกมำ
จำกห้องทำงำนของพัฒน์ ธีรย์ กแขนขึน้ มำใช้แขน
เสือ้ เช็ดปำกตัวเองแรงๆ
โดยมีรำ่ งสูงยิม้ ไล่หลังน้อยๆ อย่ำงสะใจ

‘ห้ำมมำช้ำล่ะ กูให้เวลำมึงเดินทำง 1 ชั่วโมง 6 โมง
เย็นกูไม่เห็นมึง คงจะรูน้ ะว่ำจะเกิดอะไรขึน้ บำงที
อำจจะไม่จบแค่จบู เหมือนเมื่อกี’้ พัฒน์พมึ พำเบำๆ
คนเดียว
‘เอำเถอะ ค่อยส่งข้อควำมไปบอกมันก็แล้วกัน’
ร่ำงสูงก้มหน้ำทำงำนต่อด้วยรอยยิม้ ที่ตนก็ไม่รูว้ ำ่
ยิม้ ออกมำเพรำะอะไร
…
กลับมำปั จจุบนั
“หิวว่ะ” ธีรบ์ น่ พร้อมกับรือ้ เอกสำรต่ำงๆ ขึน้ มำ

ตรวจสอบดู ก็ไม่พบถึงควำมผิดปกติแต่อย่ำงใด
จนน่ำสงสัย
“มันไม่น่ำจะจัดกำรอะไรได้เรียบร้อยขนำดนีน้ ะ” ธีร ์
พูดพลำงมองไปยังกองเอกสำรต่ำงๆ อีกครัง้ คิดใน
ใจอย่ำงเครียดๆ เพรำะฟั งจำกคำบอกเล่ำของ
หัวหน้ำช่ำงเมื่อกีแ้ ล้ว
มันเข้ำข่ำยทุจริตกันชัดๆ และเป็ นไปไม่ได้เลยที่จะ

ไม่มีเอกสำรทิง้ ไว้เป็ นหลักฐำน
“เผื่อมีบริษัทไหนที่น่ำสงสัย” คิดได้ดงั นัน้ ร่ำงโปร่ง
ก็น่งั ลงกับโต๊ะทำงำนของหัวหน้ำวิศวกรที่ช่ือเอก
อย่ำงจริงจัง พร้อมกับเปิ ดหน้ำเอกสำรไปด้วย
ยังไงเขำก็ตอ้ งหำให้ได้...ไม่วำ่ ยังไงก็ไม่ปล่อยให้คน

ที่ทรยศบริษัทลอยนวลอยูไ่ ด้นำนหรอก
ทำงด้ำนพัฒน์เองก็เริม่ จะทำงำนไม่รูเ้ รื่อง คอยแต่

พะวงว่ำธีรจ์ ะอูง้ ำนหรือเปล่ำ แอบคิดว่ำมันคงจะได้
กินข้ำวไปแล้วแน่ๆ
“คงจะกินจนอิ่มเลยล่ะสิ”
ก๊อกๆ
“เชิญ” พัฒน์อนุญำตสัน้ ๆ เมื่อได้ยินเสียงเคำะ

ประตูหอ้ งของตน
“คุณพัฒน์ครับ ที่โรงงำนมีปัญหำครับ”
“ยังไง”
“รูส้ กึ ว่ำมีพนักงำนคนหนึ่งพยำยำมที่จะทำลำย
ล้อล็อตใหม่ของเรำน่ะครับ แต่จบั ตัวได้ก่อนครับ”
พูดบอกพัฒน์ไป ทัง้ ๆ ที่ตวั เองก็ใจเต้นแรงแบบ
หวั่นๆ
เพรำะงำนมีปัญหำทีไร ไม่ถกู ด่ำด้วยคำพูด ก็มกั จะ
จะโดนหักเงินเดือนเสมอ หรือบำงทีทงั้ ด่ำ ทัง้ หัก
หรือไม่ก็ตอ้ งเข้ำอบรมที่หอ้ งเย็นกับเจ้ำนำยอย่ำง

พัฒน์อีก
“คุมงำนภำษำอะไร เสียหำยไปเท่ำไหร่” ถำมเสียง

เย็น ลูกน้องที่เข้ำมำรำยงำนถึงกับยืนตัวสั่นด้วย
ควำมกลัว เพรำะทรำบดีวำ่ เวลำแบบนีเ้ จ้ำนำยของ
เขำจะโหด และดุกว่ำตอนปกติเสียอีก
นี่ทำใจเตรียมตัวตำยมำแล้วนะ
“ก่ะ...ก็คือว่ำ ผูจ้ ดั กำรที่โรงงำนบอกว่ำ ล้อเสียหำย
ทัง้ หมดสำมสิบตัว กับยำงอีก ห่ะ ห้ำสิบเส้นครับ”
ตอบพัฒน์ไปแบบกล้ำๆ กลัวๆ
“ล็อตใหม่ อืม...จำกจำนวนก็เกือบ 10 ล้ำนสินะ”

พัฒน์กม้ หน้ำอ่ำนเอกสำรพร้อมกับพูดไปด้วย
ท่ำทำงเหมือนจะไม่ทกุ ข์รอ้ นอะไร แต่คนเป็ น
ลูกน้องย่อมรูด้ ีวำ่ ท่ำทำงแบบนีน้ ่ีแหละ
หนักแน่!
“แล้วที่จบั คนทำได้ มันง้ำงปำกบอกอะไรไหม” ถำม
เสียงเข้ม
“รูแ้ ค่วำ่ ปลอมตัวเข้ำมำน่ะครับ เพรำะไม่มีประวัติ

ในบริษัท”
“เข้ำมำในโรงงำนที่มีระบบคุม้ กันยอดเยี่ยมแบบนี ้
ได้ มันเก่งหรือว่ำคนของเรำที่สะเพร่ำ! ถ้ำฉัน
จัดกำรเรื่องนีไ้ ด้ เตรียมหำพนักงำนใหม่มำแทนคน
ที่ทำงำนพลำดทันที!!” สั่งเฉียบขำด ลูกน้องของเขำ
ก็รบี ก้มหัวรับคำสั่งอย่ำงกลัวๆ ทันที
ยังโชคดีท่ีคนถูกไล่ออกไม่ใช่เขำ...
“ค่ะ ครับ”
“บอกไอ้พวกข้ำงล่ำงให้เอำรถออก ฉันจะไปให้ถึง
โรงงำนภำยใน 30 นำที ถ้ำลงไปไม่เจอรถรออยู่ คง
จะรูน้ ะว่ำเป็ นยังไง ฉันต้องกำรคนมำทำงำน ไม่ใช่
แค่มำเอำเงินอย่ำงเดียว!!” พัฒน์พดู เสียงดังขึน้ จน
ลูกน้องตัวสั่น ไม่กล้ำก้ำวเท้ำแม่แต่กำ้ วเดียว
“ไปสิวะ!”
“ค่ะ ครับ” ลูกน้องคนนัน้ รีบวิ่งออกจำกห้องไปทันที

เพื่อไปเตรียมรถให้กบั เจ้ำนำยด้วยควำมรีบร้อน
มองนำฬิกำก็พบว่ำตอนนีเ้ ป็ นเวลำเกือบจะ 4 โมง
แล้ว ถ้ำจะกลับมำที่น่ีคงจะไม่ทนั คิดได้ดงั นัน้ เขำก็
ส่งข้อควำมไปบอกธีร ์
‘เลิกงำนแล้วไปรับกูท่ีโรงงำน DINZ สำขำ XXX’

ก่อนที่รำ่ งสูงจะได้คำตอบกลับมำสัน้ ๆ
‘เออ’
ทัง้ ๆ ที่กำลังเจอปั ญหำเครียดๆ แต่ทำไมร่ำงสูงถึง

กลับยิม้ ได้
มันเป็ นเพรำะอะไรกัน...
...
...
...
เสียงโหวกเหวกโวยวำยดังเข้ำมำในห้องทำงำน
จนธีรท์ ่ีกำลังเอำแฟ้มเอกสำรเก็บที่เดิมถึงกับขมวด
คิว้ แน่นด้วยควำมสงสัย ช่ำงที่อยูแ่ ถวนัน้ พำกันวิ่ง
ขวักไขว่ จนเขำต้องออกไปดูดว้ ยควำมร้อนใจ
เกิดเรื่องอะไรขึน้ อีกล่ะเนี่ย
“เดี๋ยว” ร่ำงโปร่งเรียกให้ใครสักคนที่ว่งิ อยูห่ ยุดวิ่ง

แล้วเดินมำหำเขำด้วยสีหน้ำตื่นๆ
“ค่ะ ครับคุณธีร”์
“เกิดอะไรขึน้ ทำไมถึงโหวกเหวกโวยวำยกันจัง”
“พอดีวำ่ จะรือ้ เสำที่เอำลงไปแล้วขึน้ มำน่ะครับ แล้ว

จะใส่อนั ใหม่ท่ีเพิ่งมำส่งลงไปแทน แต่เสำมันไม่
แข็งแรง เลยหักกลำงหล่นลงบนพืน้ ที่ทำงำนของ
บำงส่วนน่ะครับ”
“แล้วมีใครเป็ นอะไรหรือเปล่ำ” ธีรถ์ ำมด้วยควำม
เสียงร้อนรน
เรื่องใหญ่จริงๆ ด้วย
“บำดเจ็บ 7 คนครับ ไม่มีใครถึงกับชีวิต”
“เรียกรถพยำบำลหรือยัง”
“พี่สนเรียกแล้วครับ”
“ดีแล้ว อย่ำให้ใครเข้ำใกล้แถวนัน้ เด็ดขำด พักงำน
เอำไว้ก่อน เดี๋ยวฉันจะตำมไปดู” ธีรบ์ อก ซึง่ ช่ำงคน
นัน้ ก็รบี วิ่งกลับไปยังสถำนที่เกิดเหตุทนั ที
“แล้วเสำมันมีก่ีตน้ วะเนี่ย พังง่ำยชะมัดให้ตำยเถอะ

รับรองไอ้คณ ุ เอกบ้ำอะไรนั่น ไม่มีท่ียืนในบริษัทแล้ว
แน่ๆ” ธีรบ์ น่ เครียดๆ ก่อนจะรีบจำ้ อ้ำวตำมช่ำงคน
นัน้ ไปทันที
ถ้ำมีคนเสียชีวิต นี่เรื่องใหญ่กว่ำนีแ้ น่ๆ
ธีรม์ องไปยังที่เสำต้นใหญ่ครึง่ ที่หกั ลงมำตรงที่เกิด

เหตุ ส่วนอีกครึง่ มันเชื่อมกับเครื่องยกเลยเอำไปไว้ท่ี
ปลอดภัยได้ แต่สว่ นที่ขำดกลำงนีแ้ หละที่เป็ น
ปั ญหำ เกือบทำให้คนงำนได้รบั อันตรำยถึงชีวิต
“ทำไมเสำมันพังง่ำยแบบนี”้
“คิดว่ำคงเป็ นตัวที่คณ
ุ เอกเปลี่ยนแน่ๆ เลยครับ
ตอนแรกพวกเรำว่ำจะไม่ลง แต่คำสั่งของหัวหน้ำ
ถือเด็ดขำด” ใครคนใดคนหนึ่งแถวนัน้ ตอบ
“ใครเห็นตอนเปลี่ยนบ้ำง” ธีรห์ นั ไปถำมทุกๆ คน
“ไม่ครับ”
“แล้วรูไ้ ด้ไงว่ำเปลี่ยน”
“คุณธีรค์ รับ ทุกอย่ำงที่เป็ นของบริษัทเรำมันต่ำง

จำกของที่อ่ืนแน่นอนครับ พวกเรำอยูท่ ่ีน่ีมำหลำยปี
แยกออกอยู่แล้วว่ำอะไรของแท้ อะไรของปลอม
“กล้องวงจรปิ ดทุกตัว จับได้หรือเปล่ำ”
“ไม่เลยครับ”
“เอกสำรก็ไม่มี กล้องก็จบั ไม่ได้ ไม่มีใครเห็นตอน

เปลี่ยนอีก ของใหญ่แบบนีไ้ ม่น่ำจะลอดหูลอดตำ
ใครไปได้ ถ้ำไม่มีพรรคพวก...จริงสิ” ธีรท์ ำท่ำคิด
ออก
ถ้ำจะลักลอบทำอะไรแบบนี ้ มันก็ตอ้ งมีคนรูเ้ ห็น

เป็ นกระบวนกำรแน่ๆ และถ้ำจะทำ มันก็คงจะทำ
ให้ตอนที่ไม่มีคนงำนแล้ว ฉะนัน้ ตอนกลำงคืนนี่
แหละที่พวกมันลักลอบเปลี่ยนของ
ที่สำคัญที่กล้องจับไม่ได้ ยำมเป็ นด่ำนแรกที่ตอ้ ง

เจอแน่นอน
“คิดอะไรออกหรือครับคุณธีร”์
“คิดออกน่ะคิดออก แต่ตอนนีผ้ มบอกทุกคนไม่ได้
หรอกนะ ผมจะจัดกำรเรื่องนีเ้ อง ทุกคนช่วยดูแลคน
บำดเจ็บขึน้ รถพยำบำลก่อนนะ ผมจะไปตรวจสอบ
เสียหน่อย”
“ระวังนะครับคุณธีร ์ ตรงนัน้ มีจดุ ก่อสร้ำง แล้ว

อุปกรณ์ท่ีถกู เปลี่ยนไม่ใช่แค่เสำนะครับ ยังมีตวั
อื่นๆ อีกที่ไม่รูว้ ำ่ จะพังเมื่อไหร่”
“ขอบคุณที่เตือนครับ ผมจะระวัง”
ร่ำงโปร่งเดินเข้ำไปในเขตพืน้ ที่ท่ีเสำหล่นอยู่ ก็
พบว่ำมันเป็ นเสำที่หล่อออกมำได้สะเพร่ำและน่ำ
เกลียดมำก แค่มองตำเปล่ำก็รูแ้ ล้วว่ำมันไม่แข็งแรง
เขำมองจำกที่ไกลๆ เลยไม่เห็นควำมผิดปกติ
เท่ำไหร่ แต่ตอนนีช้ ดั เจนแล้วล่ะ
“มันเป็ นแบบนีน้ ่ีเอง”
ในจังหวะที่ธีรเ์ ดินรอบๆ เสำที่หล่นนัน้ ก็ตอ้ งตกใจ

กับเสียงร้องของเหล่ำช่ำงก่อสร้ำงที่พำกันตะโกน
เสียงดังหวังให้เขำหลบจำกอะไรบำงอย่ำง ซึง่ เมื่อ
แหงนขึน้ ไปข้ำงบน ก็พบว่ำท่อนเหล็กขนำดไปใหญ่
มำกกำลังตกลงมำคำนด้ำนบน ซึง่ ธีรเ์ ห็นแล้วก็ทำ
อะไรไม่ถกู แต่ก็พอตัง้ สติท่ีจะวิ่งหลบ แต่ไม่พน้ อยูด่ ี
“คุณธีร!์ !!” เสียงตะโกนเรียกชื่อเขำเสียงดัง
ปึ ก!!
“โอ๊ยยยย”
ธีรร์ อ้ งเสียงหลงด้วยควำมเจ็บ พร้อมกับเอำมือขึน้

กุมไหล่ท่ีโดนท่อนเหล็กหล่นทับด้วยสัญชำตญำณ
ล้มตัวลงกับพืน้ อย่ำงเจ็บ
ปวด
ท่อนเหล็กไม่ใหญ่มำกก็จริงแต่นำ้ หนักของมันก็
หล่นโดนไหล่ซำ้ ยของเขำเต็มๆ แน่นอนว่ำต้องชำ้
แล้วไหล่หลุดแน่ๆ รับรูไ้ ด้จำกกำรเจ็บ
คนที่ตงั้ สติได้ก็ว่งิ เข้ำมำเพื่อช่วยเหลือเจ้ำนำยใหญ่

อย่ำงธีรด์ ว้ ยควำมเร่งรีบและตกใจไปในตัว ไม่มีใคร
คิดจริงๆ ว่ำจะมีเหตุกำรณ์แบบนีเ้ กิดขึน้
“เป็ นอะไรไหมครับ”
“จ่ะ เจ็บ เจ็บมำก” ได้แต่บอกว่ำเจ็บ นำ้ ตำซึมที่หำง
ตำเล็กน้อย แต่ไม่ถึงกับร้องไห้
“เฮ้ย ช่วยประคองคุณธีรห์ น่อยสิเอง” รีบบอกอีกคน

ที่ว่งิ มำด้วยกันเสียงหลง
ร่ำงโปร่งถูกประคองเข้ำไปนั่งพักที่เก้ำอีพ้ กั ของ
พนักงำน ซึง่ คนงำนก็กรูเข้ำมำดูเขำด้วยควำมเป็ น
ห่วง
“ออกไปห่ำงๆ เดี๋ยวคุณธีรห์ ำยใจไม่ออก เอ่อ...ให้

ผมโทรตำมรถพยำบำลกลับมำไหมครับ” หัวหน้ำ
ช่ำงถำมด้วยควำมเป็ นห่วง
“ตอนนีก้ ่ีโมงแล้วครับ อึก...” แค่ขยับก็เจ็บมำกแล้ว
“อีกประมำณ 5 นำทีก็ 5 โมงน่ะครับ”
“ทุกคนเก็บของกลับบ้ำนได้แล้ว ใกล้ถึงเวลำเลิก
งำนแล้ว” ธีรส์ ่งั เสียงเบำ ด้วยสีหน้ำที่เจ็บสุดๆ
“แล้วคุณธีร”์
“ผมไม่เป็ นไรหรอก ไม่เป็ นอะไรมำกเท่ำไหร่”
“แต่ผมว่ำไปเช็คที่โรงพยำบำลหน่อยก็ดีนะครับ”
“เดี๋ยวผมไปเองได้ครับ ไม่เจ็บมำกเท่ำไหร่” ธีรเ์ ลือก
ที่จะโกหกออกไป เพื่อไม่ให้ทกุ คนรูส้ กึ ผิดที่ทำงำน
สะเพร่ำ ไม่ยอมรีบแจ้งสำนักงำนใหญ่วำ่ มีกำร
ทุจริตเกิดขึน้ จนทำให้เกิดเหตุกำรณ์อนั ตรำยแบบ
นี ้
“แน่นะครับ”
“ครับ”
เขำได้แต่กดั ฟั นข่มควำมเจ็บเอำไว้ แล้วลุกขึน้ โชว์

คนงำนทุกคนเพื่อบอกว่ำเขำไม่เป็ นไรก่อนจะส่งยิม้
นิดๆ ให้พวกเขำใจชืน้ กัน จำกนัน้ เหล่ำคนงำนก็พำ
กันยกมือไหว้ลำเขำกันใหญ่เพื่อที่ตนเองจะกลับ
บ้ำนไปพักผ่อนแล้วมำลุยงำนหนักในวันรุง่ ขึน้
ใจจริงเขำอยำกจะยกมือรับไหว้อยู่หรอก แต่ทำ
ไม่ได้น่ีสิ
“ผมกลับแล้วนะครับ จะได้รบี ไปหำหมอ”
“เดินทำงปลอดภัยครับ”
ธีรเ์ ดินออกมำจำกตรงนัน้ แล้วไปที่รถทันที ในเมื่อ

มือซ้ำยเจ็บ แค่ขยับก็เจ็บจนแทบจะร้องไห้
เพรำะฉะนัน้ มือขวำก็บงั คับทัง้ พวงมำลัยและเอือ้ ม
มำใส่เกียร์
ไปหำหมอเหรอ? หึ! ไปรับไอ้โหดนั่นต่ำงหำกล่ะ
แม้วำ่ เขำเจ็บจนกำลังจะตำย เขำก็ไม่มีทำงให้มนั

มำด่ำเขำเด็ดขำด... เพรำะฉะนัน้ ไหล่ก็ช่ำงมัน เจ็บ
แค่ไหนก็ไม่สำคัญ เท่ำที่ตอ้ งมำทนให้ไอ้พฒ
ั น์ดถู กู
“มันเป็ นเวรกรรมของกูเองล่ะ”
ร่ำงโปร่งบำงใช้เวลำขับรถมำที่โรงงำนผลิตรถของ
DINZ เพียง 30 นำที เพรำะไม่อยำกจะให้พฒ ั น์รอ
นำน หำเรื่องลงโทษเขำอีก
“สวัสดีครับคุณธีร ์ เชิญด้ำนในเลยครับ” ลูกน้อง

ของพัฒน์เดินมำต้อนรับเขำแล้วนำธีรเ์ ข้ำไป
หำพัฒน์ท่ีดำ้ นในโรงงำนทันที
ระบบรักษำควำมปลอดภัยของที่น่ีหนำแน่นมำก
เป็ นกำรแสกนลำยนิว้ มือเพื่อเข้ำไปในตัวโรงงำน
ด้ำนใน ซึง่ ธีรไ์ ม่สำมำรถเข้ำได้แน่ๆ ถ้ำไม่มีลกู น้อง
ของพัฒน์มำพำเข้ำแบบนี ้
“มำเร็วดีน่ี” พัฒน์ท่ีน่งั รอที่โซฟำหนังสุดหรูถำมขึน้
ด้วยสีหน้ำกวนๆ แต่คนที่กลังหงุดหงิดและโมโห
อย่ำงธีรก์ ลับไม่สนคำชมบ้ำบอนั่น
แค่อยำกจะกลับบ้ำน แล้วจะได้พกั ผ่อนเสียที
หิวก็หิว เจ็บก็เจ็บ
“จะกลับได้ยงั ” ถำมเสียงห้วน
“พวกแกออกไปก่อน” พัฒน์หนั ไปสั่งลูกน้องสอง

สำมคนที่ยืนอยูใ่ นห้องให้ออกไป จนเหลือแค่พฒ
ั น์
กับธีรแ์ ค่สองคนเท่ำนัน้
“มีอะไรอีกล่ะ นี่มนั เวลำเลิกงำนของกูแล้วนะเว้ย”
“ก็ไม่มีอะไรมำก แค่จะถำมเรื่องงำนที่ไปทำมำนิด
หน่อย” ใจดวงน้อยกระตุกวูบ
หรือมันจะรูแ้ ล้ววะ...
“ก็ไม่มีอะไร เรียบร้อยดี”
“คงแอบอูส้ บำยเลยสิ ได้กินข้ำวด้วยสินะ” พัฒน์

พูดขึน้
“กูไม่ได้อ”ู้ เถียงออกไปด้วยควำมร้อนใจ
กูเจ็บขนำดนี ้ ยังเรียกว่ำอูอ้ ีกหรือไงวะ
“ใครจะไปเชื่อมึง คนอย่ำงมึงมันไม่เคยจริงจังอะไร
กับงำนอยูแ่ ล้วนี่ พอกูไม่ได้คมุ ก็รำ่ เริงขึน้ ทันใด”
พัฒน์ยงั คงหำเรื่องยั่วอำรมณ์โมโหของธีรต์ อ่ ไป
“ไอ้พฒ
ั น์!!”
“ทำไม แทงใจดำหรือไง”
“ไม่ใช่โว้ย! รูไ้ ว้ซะว่ำข้ำวกูยงั ไม่ได้กิน แล้วก็ไม่ได้อู้
กูไปทำงำนจริงๆ ถึงกูจะสันดำนแย่ แต่ก็ใช่วำ่ จะ
แยกแยะงำนกับเรื่องส่วนตัวไม่ออกนะเว้ย”
พัฒน์ยกยิม้ มุมปำก เขำรู.้ ..แต่ก็อยำกจะแกล้งมัน

ไปก็เท่ำนัน้
“หึหึ กลับกันเถอะ”
“อะไรวะ! สรุปเข้ำใจที่กพู ดู ไหม!!” ถำมเสียงดัง

แล้วหันตำมร่ำงสูงที่เดินผ่ำนตัวเขำเพื่อจะไปยัง
ประตูทำงออก แต่รำ่ งสูงไม่สน กระชำกแขนร่ำง
บำงให้เดินตำมมำ
“โอ้ยยยย”
จะไม่รอ้ งเสียงหลงอย่ำงเจ็บปวดขนำดนีเ้ ลยถ้ำอีก

คนไม่กระชำกแขนขำกซ้ำยของเขำ
“สำออยหรือวะ ตำมมำ” กดเสียงต่ำพร้อมกับ

กระชำกอีกจนร่ำงโปร่งต้องพยำยำมตำมแรงดึงให้
ทันเพื่อที่ตนจะไม่ตอ้ งเจ็บมำกนัก
“โอ้ย…อึก” ธีรก์ ดั ฟั นแน่นอย่ำงอดทน

พัฒน์เองก็ขมวดคิว้ หนำแน่นด้วยควำมสงสัยว่ำ
ทำไมธีรถ์ ึงได้รอ้ งเสียงดังแบบนัน้ แต่ก็คิดได้อย่ำง
เดียวมันก็คงจะโกหกเขำเพื่อให้ปล่อยมันไปงัน้
แหละ
น่ำรำคำญจริงๆ
ผิดปกติมำก
พัฒน์รูส้ กึ ว่ำธีรผ์ ิดปกติมำก เอำมือกุมไหล่

ตลอดเวลำ เขำที่เป็ นคนขับเองก็หนั ไปมองมันเป็ น
พักๆ หรือเขำจะกระชำกมันแรงไปอำจจะเคล็ด
“กูดงึ มึงแรงมำกหรือวะ”
“เออ”
“มึงนี่อ่อนแอเหมือนผูห้ ญิงจริงๆ”
“เออ”
“ไม่เถียงหรือวะ”
“เออ”
พัฒน์เงียบ มองทำงสลับกับมองคนข้ำงๆ ที่เอำแต่

ตอบคำเดียวสัน้ ๆ แล้วมองแต่ขำ้ งหน้ำ ไม่มองไปที่
ไหนเลยอย่ำงแปลกใจ
เขำเคยเห็นมันแบบนีอ้ ยูค่ รัง้ หนึ่งคือวันที่มนั ดู

เหมือนเหนื่อยมำกๆ
วันที่เขำแอบตำมมันไปตอนที่ไปเคลียร์เรือ่ งของยง
ยุทธ์น่ นั แหละ
ทัง้ คูน่ ่ งั เงียบอยูน่ ำน เพรำะไม่รูจ้ ะคุยอะไรกันดี

พัฒน์เองก็ไม่ใช่คนที่ชอบพูดอยูแ่ ล้วด้วย ธีรเ์ องก็คง
ไม่อยำกพูดกับพัฒน์เท่ำไหร่ เพรำะมันทำให้เขำ
เจ็บยิ่งกว่ำเดิม
จนเสียงโทรศัพท์ของธีรด์ งั ขึน้ นั่นแหละ เป็ นกำร

ทำลำยควำมเงียบของพวกเขำทันที
“ครับเจ้ำนำย” ปกติธีรจ์ ะรับสำยอัคนีดว้ ยนำเสียงที่
ขีเ้ ล่นหน่อยๆ แต่ครำวนีก้ ลับรับด้วยสีหน้ำและ
นำ้ เสียงเฉยๆ
“รูไ้ ด้ไงอ่ะครับ ไม่เอำอ่ะ ผมไปเองได้ ครับ อยูก่ บั

มัน ไม่นะเจ้ำนำย เฮ้ย...ไม่เอำอ่ะ เดี๋ยวไปเอง จริงๆ
ไม่ดอื ้ ๆ สัญญำเลยครับ” พัฒน์แอบฟั งด้วย
ควำมสนใจว่ำคนข้ำงๆ คุยอะไรกับปลำยสำย
หันไปมองก็เห็นว่ำใบหน้ำหล่อเง้ำงอดพร้อมกับเม้ม
ปำกแน่นรำวกับถูกขัดใจ ก่อนจะหันมำมองพัฒน์
อย่ำงจะกลืนกิน แล้วส่งโทรศัพท์ให้อย่ำงไม่เต็มใจ
แล้วหันไปข้ำงหน้ำต่ำงรถทันที
โดนสั่งอะไรมำอีกล่ะ?
พัฒน์รบั โทรศัพท์มำแนบหู แล้วก็มองทำงด้ำนหน้ำ

ไปด้วย
“ครับ”
(ไอ้ธีรม์ นั เป็ นไงบ้ำง) ปลำยสำยเสียงเครียด
“ก็ปกติดีนะครับ”
(ปกติดียงั ไงล่ะ หัวหน้ำช่ำงที่โครงกำรโทรแจ้ง
ผูจ้ ดั กำรที่สำนักงำนใหญ่ แล้วเขำก็แจ้งขึน้ มำ
เรื่อยๆ จนถึงฉันนี่แหละว่ำไอ้ธีรม์ นั ถูกเหล็กหล่นทับ
แขนซ้ำยอย่ำงแรง) สิน้ คำบอกเล่ำของอัคนีแล้ว
พัฒน์กนั หันไปมองธีรอ์ ีกครัง้ ครำวนีก้ ็เข้ำใจทันทีวำ่
ทำไมร่ำงบำงถึงได้รอ้ งเสียงดังตอนที่เขำกระชำก
แขนซ้ำยของธีร ์
ที่แท้ก็บำดเจ็บกลับมำ ทำอะไรไม่เคยนึกถึงตัวเอง
อีกแล้วสินะ นี่คงกลัวว่ำเขำจะด่ำมันว่ำอู้ ว่ำไม่มี
ควำมรับผิดชอบล่ะสิ ถึงได้ฝืนตัวเองขับรถมำรับ
เขำแบบนี ้
รูส้ กึ ผิดนิดๆ ที่ไปด่ำและหำเรื่องคนข้ำงๆ ไว้
“ครับ”
(พำมันไปหำหมอด้วยนะ)
“ได้ครับ แค่นีน้ ะครับคุณเพลิง” พัฒน์โยนโทรศัพท์

ไปที่ตกั ของเจ้ำของมันทันทีท่ีอคั นีวำงสำยไปแล้ว
เขำเองก็เลีย้ วรถกลับเพื่อพำมันไปโรงพยำบำลทันที
“อวดเก่งจริงนะมึง”
“ตำยขึน้ มำจะหัวเรำะให้”
“ไม่ได้หวังให้มงึ มำเสียใจ ร้องไห้คร่ำครวญอยูแ่ ล้ว”

พัฒน์ไหวไหล่นอ้ ยๆ อย่ำงไม่สนใจ
ก็ยงั ปำกดีเหมือนเดิม...
“ขนำดเจ็บ ยังปำกดีอีกนะ”
“อันนีก้ ็เรื่องของกูอีก”
“เฮอะ! ให้มนั ดีแบบนีต้ ลอดเถอะ” พัฒน์ตดั รำคำญ

“อะไร” แต่ดเู หมือนธีรจ์ ะไม่เข้ำใจ
“ปำกมึงไง”
“ดีตลอดแหละ”
“งัน้ กูขอลองชิมดู ว่ำดีจริงไหม” คนตัวใหญ่ตบไฟ

เลีย้ วเตรียมที่จะจอดข้ำงทำง แต่ธีรก์ ลับโวยวำย
ออกมำก่อนอย่ำงจำยอม เพรำะกลัวจะถูกพัฒน์ทำ
อะไรตรงนี ้
“เฮ้ยๆ อย่ำนะมึง ปำกกูเสียเองแหละ”

“ก็แค่เนีย้ ” พัฒน์ตบไฟเลีย้ วกลับมำที่เลนเดิม เพื่อ
วิ่งรถด้วยควำมเร็ว
“พอใจมำกสินะ”
“หุบปำก แล้วนั่งนิ่งๆ เถอะ” พัฒน์ส่งั เสียงเข้ม
ธีรท์ ำตำมอย่ำงว่ำง่ำย เพรำะเหนื่อยเกินกว่ำจะ

โต้เถียงอีกคนด้วย พัฒน์ทำลำยควำมเงียบโดยกำร
เอือ้ มมือไปเปิ ดเพลงจำกเครื่องเสียง ก่อนจะหรี่
เสียงให้เบำและเปิ ดเพลงที่สบำยๆ
“ไหล่หลุดน่ะครับ นี่คงโดนท่อนเหล็กกระแทกแรง
เลยสิท่ำ เพรำะหัวไหล่ชำ้ มำก ต้องทำยำตลอด
เวลำรูส้ กึ ปวดๆ ก็ให้ประคบบรรเทำอำกำรเอำ หมอ
ดึงข้อไหล่ให้เข้ำที่แล้ว ส่วนผ้ำที่ตรึงคล้องแขนอยูน่ ี ้
ให้ใส่ไว้ 2-3 อำทิตย์นะครับ จำกนัน้ ก็มำให้หมอ
ตรวจดูอีกที ถ้ำยังไม่หำย จะได้เริม่ กำยภำพบำบัด
ต่ออีกนะครับ” หมอของโรงพยำบำลแห่งหนึ่งที่ใกล้
กับคอนโดที่พฒ ั น์และธีรอ์ ำศัยอยูพ่ ดู ขึน้ พร้อมกับ
อธิบำยสำเหตุและวิธีกำรรักษำ
“2-3 อำทิตย์เลยหรือหมอ นำนไปแล้วนะ แล้วผม

จะใช้ชีวิตยังไงล่ะ” ธีรถ์ ำมเสียงเครียด
“เอ่อ...ต้องพยำยำมนะครับ ถ้ำงัน้ มันอำจะเป็ น
อันตรำยได้นะครับ ไหนจะรอยชำ้ ของคุณอีก มันชำ้
มำก ยังไงคุณคงเป็ นเพื่อนของคนไข้ใช่ไหมครับ
รบกวนช่วยดูแลอย่ำงใกล้ชิดด้วยนะครับ” หมอหัน
ไปพูดบอกพัฒน์ท่ียืนพิงกำแพงกอดอกมอง
สถำนกำรณ์อยู่ ซึง่ ร่ำงสูงกพยักหน้ำเบำๆ
มันเป็ นภำระอีกแล้วสินะ
“ถ้ำงัน้ เชิญรับยำด้ำนนอกได้ครับ”
“ขอบคุณครับ” ธีรเ์ อ่ยขอบคุณอย่ำงจำใจ นี่เขำจะ
ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ไปเกือบเดือนเลยใช่ไหม ให้
ได้อย่ำงนีส้ ิชีวิต
พัฒน์เดินนำธีรอ์ อกมำข้ำงนอกห้องตรวจ แล้วเดิน

ไปนั่งที่เก้ำอีเ้ พื่อนั่งรอเรียกรับยำแบบไม่สนใจคน
เจ็บอย่ำงธีรเ์ ลยสักนิด
สำหรับธีรน์ ่ะคิดว่ำอีกคนไม่สนใจ แต่ควำมเป็ น

จริงพัฒน์ก็แอบสนใจเล็กน้อย
เพรำะต้องเป็ นเขำแน่ๆ ที่ตอ้ งดูแลมันตลอดกำร

รักษำนี ้
“ทีหลังก็ทำอะไรระวังๆ หน่อย” พัฒน์บน่ อีกคนเมื่อ
ร่ำงเล็กกว่ำนั่งลงข้ำงๆ กับเขำ
หัวใจของธีรเ์ ต้นแรงอย่ำงตื่นเต้นและประหม่ำ เมื่อ

คิดว่ำพัฒน์กำลังเป็ นห่วงเขำอยู่ แต่ก็ตอ้ ง
เปลี่ยนเป็ นอำรมณ์หงุดหงิดเพรำะประโยคถัดมำ
“มันจะเป็ นภำระกูแบบนี”้
“ไม่หรอกน่ำ เดี๋ยวกูให้เพื่อนกูมำดูแลก็ได้ เกรงใจ

มึง” ประโยคสุดท้ำยกระแทกเสียงใส่ดว้ ยควำม
หมั่นไส้
ยังไงเดี๋ยวให้ไอ้อินเข้ำมำดูแลก็ได้ ตอนทำงำนก็ไป
ทำปกติ ดีเสียอีก มันจะได้ไม่กล้ำใช้เขำมำก
เพรำะว่ำเขำเจ็บอยู่ ว่ำแต่วำ่ ...คนอย่ำงมันนี่เมตตำ
ใครเขำเป็ นบ้ำงวะ
“เงียบๆ ไปเหอะมึง” พัฒน์ส่งั เพรำะรำคำญ
“อยำกพูดกับมึงตำยห่ำ” บ่นกับตัวเองเบำๆ
พัฒน์ได้ยิน แต่ก็ไม่ได้พดู อะไรออกมำอีก เพรำะแค่

เห็นมันเจ็บแขนอยู่ แต่ยงั ปำกดีอยูก่ ็หมั่นไส้จน
อยำกจะจับแขนข้ำงนัน้ มำหักทิง้ ไปซะให้รูแ้ ล้วรูร้ อด
ไป
ไม่นำนพัฒน์ก็ขบั รถเข้ำมำจอดในโรงจอดรถชัน้ ใต้
ดินของคอนโดที่พกั อยู่ พัฒน์หนั มำปลอดเข็มขัด
นิรภัยก่อนจะมองร่ำงบำงที่ปลดเข็มขัดนิรภัยอย่ำง
ทุลกั ทุเล เพรำะแขนข้ำงซ้ำยขยับได้ไม่มำก แขนดัน
ยำวอีก เวลำปลดเลยต้องเอียงตัวตำมไปด้วย
“คงเปิ ดประตูเองได้นะ มืออีกข้ำงไม่ได้พิกำรนี่”

พัฒน์ถำมอย่ำงหำเรื่อง
“เปิ ดไม่ได้ก็ถีบมันออกไป ก็แค่นนั้ ”
“ถ้ำคิดว่ำถีบประตูรถที่หนำแน่นที่สดุ ได้ก็ทำไปสิ กู
จะไปพักแล้ว อย่ำลืมล็อกประตูดว้ ยล่ะ” พูดจบร่ำง
สูงก็เปิ ดประตูรถแล้วแล้วโยนกุญแจไว้ให้ธีรต์ รง
เบำะฝั่งคนขับ แล้วปิ ดประตูใส่หน้ำร่ำงเล็กกว่ำ
ทันที ธีรม์ องตำมคนตัวใหญ่ไปด้วยควำมรูส้ กึ
หมั่นไส้ เอือ้ มมือไปคว้ำกุญแจมำถือไว้อย่ำงไม่สบ
อำรมณ์ แล้วเปิ ดประตูรถออกไปอย่ำงลำบำก ตำม
ด้วยกำรกดล็อกรถที่รโี มทในมือ
“หิวข้ำวว่ะแม่ง นี่กทู นได้ยงั ไงตัง้ แต่เที่ยงยัน 1 ทุม่

วะ”
บำงทีเขำก็ลืมไปแล้วว่ำตัวเองยังไม่ได้กินข้ำว แล้ว
ก็พง่ึ มำนึกได้ก็เมื่อกีแ้ หละ
“สั่งให้ลกู น้องเอำขึน้ ไปให้ก็แล้วกัน จะไปขอร้อง
ไอ้พฒ ั น์มนั ทำไม เพรำะมันนั่นแหละที่ทำให้กไู ม่ได้
กินข้ำวสักที” ธีรเ์ ดินขึน้ ไปยังห้องของตัวเองทันที
ก่อนที่จะขึน้ ลิฟต์ไป ธีรก์ ็เดินไปสั่งประชำสัมพันธ์ให้
จัดกำรหำข้ำวให้เขำด้วย ซึง่ พนักงำนก็รบี ทำตำม
ทันทีเพรำะธีรก์ ็เป็ นคนหนึ่งที่เปรียบเสมือนเจ้ำนำย
ของพวกเขำ
ร่ำงโปร่งเดินไปที่ลิฟต์แล้วตรงไปยังห้องตัวเองทันที
...
หลังจำกเขำทำนข้ำวเสร็จแล้ว ก็ให้พนักงำนจัดกำร
จำนให้ดว้ ย เพรำะทำอะไรด้วยตัวเองลำบำกมำก
เพรำะขยับได้แค่ขำ้ งเดียว เขำทำนยำหลังอำหำร
เสร็จก็น่งั คิดอย่ำงหนักใจ
“กูจะอำบนำ้ ยังไงดี จะให้เช็ดตัวอย่ำงเดียวก็ไม่ได้

เหม็นตัวเองว่ะ นี่คือไปงำนก่อสร้ำงมำนะเว้ย ไม่มี
ค่อยมีเหงื่อก็จริง แต่ทงั้ แดด ทัง้ ฝุ่ น รับไม่ได้ อ้ำว?
แล้วกูจะทำยังไงล่ะ ไม่ให้แขนข้ำงนีม้ นั ขยับ” พูด
กับตัวเองเครียดๆ จนปั ญญำไม่รูว้ ำ่ จะทำยังไง
“ไอ้อิน ว่ำงป่ ำววะ” เขำโทรศัพท์ไปหำเพื่อนสนิท

ทันทีดว้ ยควำมหวังเต็มเปี่ ยม
(ตอนนีก้ เู ที่ยวกับเด็กอยู่ มึงโทรมำขัดพอดี)
“กูไหล่หลุด ขยับแขนไม่ได้ ไม่รูจ้ ะอำบนำ้ ยังไง มำ

อำบให้หน่อย” ขอร้องด้วยนำ้ เสียงออดอ้อน
(ทำอีท่ำไหนให้มนั หลุดวะ) ถำมกลับมำด้วย

นำ้ เสียงหงุดหงิดเล็กน้อย เพรำะธีรโ์ ทรมำขัดจังหวะ
กิจกรรมอย่ำงว่ำกับเด็กๆ อยู่
“กูไปไซต์งำนมำ โดนเหล็กหล่นทับ”
(ให้มนั ได้แบบนีส้ ิเพื่อนกู เฮ้อ...กูตอ้ งทิง้ เด็กๆ เพื่อ
ไปหำมึงนี่นะ)
“ก็...กูมีมงึ คนเดียว”
(อย่ำมำดรำม่ำไอ้ธีร ์ เออๆ เดี๋ยวกูไปหำ พอดีอยูผ่ บั

ใกล้ๆ คอนโดมึงพอดี ชัน้ ไหน ห้องไหนวะ) อินทัช
เอ่ยออกมำอย่ำงจำยอม
เขำเป็ นอย่ำงนีแ้ หละ ใจอ่อนกับธีรท์ กุ เรื่อง ไหนจะ

มันจะเป็ นเพื่อนรัก เพื่อนตำยด้วยแล้ว ต้องแลก
ควำมสุขของตัวเองเพื่อมันก็ยอมล่ะ
มันจะรูไ้ หมว่ำกูรกั มันมำกแค่ไหนเนี่ย...
“มึงน่ำรักที่สดุ เลยว่ะอิน ชัน้ ที่...” แล้วธีรก์ ็บอก

ข้อมูลห้องตัวเองไปทันที
(จะเอำอะไรไหม จะซือ้ ไปให้)
“ไม่เอำ เร็วๆ นะมึง กูอยำกอำบนำ้ จะแย่อยูแ่ ล้ว”
(เออๆ กูจะไปฟั ดมึงแทนเด็กๆ ของกู)
“ฮ่ำๆ” ธีรห์ วั เรำะลั่น เพรำะรูด้ ีวำ่ ควำมหมำยของ

คำว่ำฟั ดที่อินทัชมีตอ่ เขำนั่นคืออะไร
ได้เวลำเจ็บตัวอีกแล้วสินะ
ติง๊ หน่อง!
“มำแล้วหรือวะ ขับหรือเหำะมำวะเนี่ย แค่ 10 นำที

เนี่ย” ธีรเ์ ดินไปที่หน้ำประตูหอ้ งด้วยควำมสงสัย แต่
ก็เปิ ดประตูแต่โดยดี ก็พบใบหน้ำเรียบนิ่งที่ไม่ได้รบั
เชิญอย่ำงพัฒน์อยูท่ ่ีหน้ำห้อง
อะไรวะ?
“มีอะไรวะ” ถำมออกไป
“นี่มงึ ยังไม่อำบนำ้ อีกหรือวะ สกปรกจริงๆ เลยนะ
มึง” ถำมพร้อมกับกวำดสำยตำมองตัง้ แต่หวั จรด
ปลำยเท้ำ ทำเอำเจ้ำของร่ำงอย่ำงธีรอ์ ดวูบวำบไป
กับสำยตำคมกริบที่มองตำมร่ำงกำยของเขำไม่ได้
ไอ้หวั ใจไม่รกั ดี...
“แหกตำดูบำ้ งนะว่ำกูอำบไม่ได้”
“หึ...มึงจะขอร้องกูก็ได้นะ เดี๋ยวกูจะใจดีอำบนำ้ ให้”

พัฒน์บอก
“ไม่จำเป็ น”
“งัน้ ก็เน่ำไปซะ”
“เรื่องของกู บอกธุระของมึงมำแล้วไสหัวไปซะ”
“หึ...กูมำไม่ถึง 5 นำที ก็ไล่แล้วหรือวะ” พัฒน์ยกยิม้

มุมปำกแบบเจ้ำเล่หม์ ำให้
“บอกธุระมำ” ธีรเ์ ลี่ยงที่จะมีเรื่องทะเลำะกับอีกคน

เลยถำมกลับคำถำมเดิม
“อยำก” สัน้ ๆ ง่ำยๆ ได้ใจควำม

มือขวำของธีรก์ ำแน่นด้วยควำมโทสะอย่ำงยิ่ง นี่มนั
เห็นเขำเป็ นตัวอะไร แขนก็เจ็บขนำดนี ้ ยังจะมีหน้ำ
มำพูดว่ำอยำกอีก
ต่อยมันสักหมัดจะหำยปกเสียไหม แต่คงไม่หรอก
เพรำะเขำก็เคยต่อยมันแล้ว แถมยังปำกหมำมำก
กว่ำเดิมด้วยซำ้ แบบนีม้ นั น่ำฆ่ำให้ตำยมำกกว่ำ
“กูเจ็บอยูไ่ อ้เหีย้ มึงนี่แม่งเลวจริงๆ เลยว่ะ” ธีรด์ ำ่

กลับไปอย่ำงหัวเสีย
“นี่มงึ คิดว่ำกูอยำกอะไร” ถำมด้วยรอยยิม้ ที่เป็ นต่อ

“อย่ำงมึงก็มีเรื่องเดียวเท่ำนัน้ แหละ หำยใจเข้ำออก
ก็เป็ นเซ็กส์” ธีรต์ อบ
“งัน้ มึงก็คงหำยใจเข้ำออกเป็ นเซ็กส์ดว้ ยล่ะสิ ถึงได้รู ้

ว่ำกูอยำกอะไร” พัฒน์วำ่ ทำให้รำ่ งบำงเม้มปำก
แน่นด้วยควำมเจ็บใจที่เสียท่ำจนได้
“ถ้ำงัน้ มึงอยำกอะไรล่ะ”
“กูแค่อยำกมำ แค่นนั้ ” ตอบพลำงยักไหล่กวนๆ
“งัน้ ก็ควรอยำกไปได้แล้ว กูจะพักผ่อน”

“หึ ไม่คิดจะชวนเข้ำไปในห้องหน่อยหรือไง”
“ไม่!!” ธีรต์ ะโกนเสียงดัง
“มึงไล่หรือเถียงกูอีกครัง้ กูปลำ้ มึงแน่”
“อย่ำนะเว้ยไอ้พฒ ั น์” ธีรค์ อ่ ยๆ ถอยหลังหนี เมื่อ

พัฒน์จบั ประตูเอำไว้แน่นแล้วเอำตัวเองเข้ำมำใน
ห้องได้สำเร็จ แต่ยงั ไม่ทนั ที่จะปิ ดประตู เสียงสวรรค์
สำหรับธีรก์ ็ดงั ขึน้
“มีอะไรหรือเปล่ำวะ” อินทัชหรืออิน เพื่อนสนิท
ของธีร ์ คว้ำประตูเอำไว้ทนั ก่อนที่จะปิ ดลง เมื่อเปิ ด
ก็พบว่ำผูช้ ำยตัวใหญ่กว่ำเพื่อนของเขำกำลัง
คุกคำมเพื่อนของเขำจนน่ำสงสัย
ที่น่ีไม่มีระบบควำมเป็ นส่วนตัวหรือไง
อย่ำงไอ้ธีรไ์ ม่น่ำยอมให้ใครเข้ำห้องอยูแ่ ล้ว ถ้ำไม่

รูจ้ กั มำก่อน…
“ไอ้อิน มึงมำแล้ว” ธีรว์ ่งิ มำจับแขนอินทัชอย่ำงดีใจ

ที่เพื่อนสนิทของเขำได้เสียที
“เออ...ว่ำแต่ใครวะ” ถำมเพื่อน แต่ตำจ้องคนที่สงู
กว่ำอย่ำงต้องกำรประเมิน
“มันชื่อพัฒน์ คนสนิทของคุณดิน” ธีรต์ อบ
“สวัสดีครับ” อินทัชยกมือไหว้ เพรำะดูจำกท่ำทำง

แล้ว พัฒน์อำยุมำกกว่ำตนแน่นอน
“อืม” พัฒน์รบั คำสัน้ ๆ
“เพื่อนกูมำแล้ว มึงกลับไปได้แล้ว”
“หึ” พัฒน์เดินมำธีรห์ วั เรำะในลำคออย่ำงคำดเดำ
อำรมณ์ไม่ได้ มองธีรก์ บั อินทัชสลับกันไปมำ ก่อน
จะก้มลงกระซิบข้ำงหูเมื่อเดินผ่ำนอีกคนไปยังประตู
“อย่ำหนักมำกล่ะ พรุง่ นีต้ อ้ งทำงำน”
ปั ง!!
“ชิ!”
...
...
“เล่ำมำ”
“ไม่มีอะไรต้องเล่ำนี่” ธีรท์ ำหน้ำไม่รูไ้ ม่ชี ้ ระหว่ำงที่

นั่งให้เพื่อนสนิทเช็ดผมที่เปี ยกนำ้ ให้ ก่อนอำบนำ้ ก็
ไม่เห็นว่ำอินทัชจะสนใจอะไรตรงไหน แต่พอ
อำบนำ้ เสร็จถึงได้ซกั เอำซักเอำแบบนีล้ ะ่
“เรื่องคุณพัฒน์ไง เขำมำทำอะไรที่หอ้ งมึง”
“ก็มำ เอ่อ...เรื่องงำนน่ะ” ธีรโ์ กหกออกไป
จะไปบอกว่ำ อ้อ! มันมำขู่กู มำหำเรื่องกู แบบนีน้ ่ะ

หรือ
“แน่นะมึง แล้วทำไมต้องเข้ำใกล้กนั ขนำดนัน้ ด้วย
วะ”
“มึงอย่ำทำเหมือนผัวคอยจับผิดเมียแบบนีส้ ิวะ” ธีร ์

พูดพลำงขนลุก ซึง่ อินทัชก็ยกยิม้ นิดๆ ก่อนจะส่ำย
หน้ำไปมำเพรำะรูว้ ำ่ ธีรพ์ ยำยำมเลี่ยงที่จะตอบ
มองแค่นิดเดียวก็รูแ้ ล้วว่ำธีรก์ บั พัฒน์ตอ้ งมีอะไร

มำกกว่ำนีแ้ น่ๆ เพรำะถ้ำแค่เรื่องงำน ไม่มีทำงที่เขำ
จะถูกพัฒน์มองด้วยสำยตำเย็นเฉียบแบบนัน้ แน่ๆ
“ไม่บอกก็ไม่บอก พร้อมเล่ำเมื่อไหร่ก็คอ่ ยพูดก็แล้ว

กัน”
“อืม...เฮ้ย! กูไม่ได้มีอะไรเลยเว้ย” ธีรร์ บี แย้งเมื่อ
หลุดตอบรับอินทัชไป สร้ำงเสียงหัวเรำะให้กบั เพื่อน
อย่ำงเขำยิ่งนัก
“อ้อเหรอ...คุณพัฒน์น่ีหล่อนะ ตัวก็ใหญ่ กล้ำมเป็ น

มัดๆ เลย อยำกมีหนุ่ แบบนัน้ บ้ำงจัง บำงทีกนู ่ำจะ
ลองปรึกษำว่ำเขำออกกำลังกำยยังไง ดีไหมวะ”
อินทัชถำมอย่ำงลองใจ
ถ้ำมันยอมง่ำยๆ ก็เท่ำกับว่ำมันไม่มีควำมลับกับเขำ
แต่ถำ้ มันทำหน้ำไม่พอใจแบบนี ้ แสดงว่ำ ธีรม์ ีเรื่อง
ปิ ดบังเขำอยู.่ ..
“ไม่ได้นะเว้ย ห้ำมไปสนิทกับมันเลยนะ”
“ทำไมล่ะ”
ก็ถำ้ มันเอำเรื่องที่เขำเสียตัวให้มนั ไปบอกกับอินทัช

ธีรค์ งไม่มีหน้ำมำเจอเพื่อนสนิทคนนีแ้ น่ๆ เพรำะ
ตลอดเวลำที่ผ่ำนมำ อินทัชปฏิเสธมำตลอดว่ำไม่ได้
ชอบผูช้ ำย แต่ถึงแม้วำ่ จะมีเพื่อนเป็ นไบ เขำก็ไม่
รูส้ กึ เกลียดหรือรังเกียจอินทัชเลย
เข้ำใจไหม ว่ำไม่ได้รงั เกียจคนอื่นที่เป็ นแบบนี ้ แต่

จะรังเกียจมำกถ้ำตัวเองเป็ นหรือมีคนเข้ำมำหำเขำ
...
“เชื่อกูเถอะนะ อย่ำไปสนิทหรือรูจ้ กั กับมันเลย”
“ก็ได้ๆ กูเชื่อมึง” สิน้ เสียงของอินทัช ธีรก์ ็ยมิ ้ กว้ำง

ออกมำด้วยควำมโล่งใจ
“ขอบใจมึงมำกเพื่อนรัก”
“เออๆ ว่ำแต่มงึ จำได้ไหม ก่อนที่จะวำงสำยไป กู

บอกมึงว่ำยังไง” อินทัชถำมเสียงเข้ม
“เอ่อ...จำได้ จำได้ดิ แหะๆ แต่อย่ำทำอะไรกูเลยน้ำ

ขอร้องล่ะ” ธีรย์ กมือขึน้ ไหว้ขำ้ งเดียว เพรำะอีกข้ำง
ยกไม่ได้ ก่อนจะลุกขึน้
เดินหนีชำ้ ๆ
“มึงทำให้กอู ดนอนกับเด็กๆ นี่กกู ำลังฟั ดเลยนะ

เพรำะมึงเนี่ย กูเลยต้องรีบมำ มำให้ก’ู ฟั ด’ ซะดีๆ”
เดินตำมร่ำงของเพื่อนไปแบบคุกคำม
ธีรเ์ ริม่ วิ่งวนไปมำ เพื่อไม่ให้อินทัชจับตัวได้ และแล้ว

ควำมเจ็บที่แขนก็เป็ นอุปสรรค ทำให้เขำวิ่งหนีเร็ว
กว่ำนีไ้ ม่ได้ เพรำะมันเริ่มสะเทือนที่แผล ก่อนจะถูก
เพื่อนจับตัวได้แล้วดึงตัวของคนรูปร่ำงเท่ำกัน
อย่ำงธีรม์ ำที่โซฟำ แล้วจัดกำรกดเพื่อนกับโซฟำ
แล้วเริม่ ไล้นิว้ มือไปตำมเอวคอดของเพื่อน แล้ว...
“ฮ่ำๆ ย่ะ อย่ำ ฮ่ำๆ ย่ะ หยุดนะ อ่ะ ไอ้อิน ฮ่ำๆ
พอแล้วๆ” คนที่บำ้ จีห้ วั เรำะออกมำเมื่อถูกอินทัชจี ้
เอวจนจัก้ จี๋ ขนลุกชันทัง้ ร่ำง นำ้ ตำไหลออกมำ
เพรำะหัวเรำะออกมำ อินทัชพอใจแล้วก็หยุดจีเ้ อว
เพื่อนทันที เดี๋ยวมันจะเจ็บแผลไปมำกกว่ำนี ้
“กูฟัดแค่นีแ้ หละ หึห”ึ ร่ำงโปร่งนั่งลงข้ำงๆ กับธี ร ์

อย่ำงหมดแรง เพรำะทัง้ ถอดเสือ้ อำบนำ้ ใส่เสือ้ ผ้ำ
เช็ดผม แล้วมำวิ่งไล่จบั เพื่อนรักแบบนีอ้ ีก
เหนื่อยเลยนะเนี่ย
“อึก...ว่ำแต่มงึ จะนอนที่น่ีไหมล่ะ”
“ม่ะ...” ยังไม่ทนั ที่อินทัชจะตอบอะไรออกไปเสียง
กริง่ ก็ดงั ขึน้ บ่งบอกว่ำในยำมวิกำลเช่นนี ้ มีคนกำลัง
มำหำธีรเ์ ช่นกัน ซึง่ มันทำให้เจ้ำของห้องสงสัยเป็ น
อยำกมำก
ติง๊ หน่อง!!
ดึกๆ แบบนี ้ ใครจะมำกันล่ะเนี่ย
“เดี๋ยวกูมำ” ธีรท์ ำท่ำจะลุกขึน้ แต่อินทัชก็คว้ำมือ

เอำไว้ก่อนแล้วบอกว่ำเขำจะไปเปิ ดให้เอง
“กูเอง”
“จะดีหรือวะ”
“เออน่ำ” อินทัชเดินไปที่หน้ำประตูหอ้ ง ก่อนจะเดิน

กลับมำพร้อมกับใครอีกคนที่ธีรค์ ิดไม่ถึงสุดๆ ว่ำจะ
มำหำเขำในเวลำแบบนี ้
มองเพื่อนสนิทที่ยืนมองมำอย่ำงยิม้ ๆ ด้วยควำมไม่
พอใจอย่ำงยิ่ง แล้วมองอีกคนที่ทำหน้ำกวนๆ มำก็
แทบจะฆ่ำให้ตำยทัง้ คู่
“มึงเข้ำมำทำอะไรที่หอ้ งกูวะ”
“มำนอน” ร่ำงสูงตอบสัน้ ๆ ด้วยนำ้ เสียงเรียบๆ ตำม
ฉบับของตนเอง
“แล้วห้องมึงล่ะ”
“แอร์เสีย”
“ห๊ะ!! มำเสียอะไรตอนนีว้ ะ ยังไงก็ไม่ได้ กูไม่ให้มงึ

นอนแน่ๆ” ธีรส์ ำ่ ยหน้ำรัวๆ
“แล้วจะให้กไู ปที่ไหน ห้องของมึงก็มีตงั้ 2

ห้องนอน” พัฒน์เถียง
“เรื่องของมึง”
“ก็ให้คณ
ุ พัฒน์นอนไปสิวะ เพื่อนร่วมงำนนี่” อินทัช
ลำบำกมำกที่ตอ้ งปั้นหน้ำนิ่งๆ ไม่ให้หลุดขำเพื่อน
ตัวเองออกมำ
เขำไม่เคยเห็นเพื่อนเขำเหมือนแมวขู่ฟ่อๆ แบบนีม้ ำ
ก่อนเลยอดขำไม่ได้
“แล้วมึงล่ะอิน จะนอนห้องไหน” ธีรห์ นั ไปถำม

“กูไม่ได้บอกเลยนะว่ำจะมำนอนค้ำงที่น่ี แค่มำ
อำบนำ้ ให้และส่งเข้ำนอนแค่นีก้ ็กลับแล้ว” ธีรถ์ ึงกับ
เครียด เพรำะเพื่อนหักหลังเข้ำแล้ว
“นั่นไงล่ะ เพื่อนของมึงเองก็ไม่ได้นอน เพรำะฉะนัน้

ก็ให้กนู อนซะ อย่ำเรื่องมำก” พัฒน์เริ่มมีนำ้ โห
“ไม่ได้ ยังไงกูก็ไม่ยอม”
“ที่มงึ ยังเคยมำนอนห้องกูเลย แถมกูยงั ‘ดูแล’ มึงดี

ขนำดนัน้ ” พัฒน์เอำเรื่องวันนัน้ ขึน้ มำพูด แต่ไม่ได้
ตรงจนอินทัชรู ้
“ไอ้พฒ
ั น์!!”
เขำกลัว กลัวว่ำมันจะพูดเรื่องวันนัน้ ออกมำ
“อะไรของมึงเนี่ยธีร ์ จะไปขึน้ เสียงใส่คณ

ุ พัฒน์เขำ
ทำไม” อินทัชดุ
“อิน...กูเพื่อนมึงนะ” ธีรท์ ำนำ้ เสียงออดอ้อน
“เออ...กูรู”้
“อิน…” เรียกชื่อเพื่อนเสียงหงอย
“อะไร ไม่ตอ้ งเรียกเลย ให้คณ ุ พัฒน์นอนซะ ถ้ำมึง
ยังดือ้ กูจะไม่มำช่วยเหลือมึงแล้วนะ” พูดขู่ออกมำ
จนธีรต์ อ้ งยอม เพรำะรูว้ ำ่ คนอย่ำงอิน ถ้ำได้พดู แล้ว
ทำจริงแน่ๆ
มีอยูค่ รัง้ หนึ่งที่ธีรไ์ ม่ยอมเชื่อฟั งอินทัช จนทำให้

อินทัชโกรธ บอกจะไม่มำให้เห็นหน้ำอีก จำกนัน้ ก็
หลบหน้ำไปเกือบอำทิตย์ จนธีรต์ อ้ งเป็ นฝ่ ำยง้อแล้ว
กว่ำจะง้อได้ เขำต้องเสียอะไรต่อมิอะไรเยอะแยะ
“ก็ได้ แต่มงึ ต้องนอนเป็ นเพื่อนกูนะ” ธีรต์ อ่ รอง

พัฒน์รูส้ กึ หงุดหงิดอย่ำงไม่ทรำบสำเหตุวำ่ เป็ น
เพรำะอะไรถึงได้เกลียดนำ้ เสียงที่ดอู อดอ้อน
ท่ำทำงที่ดยู อมให้กบั อินทัชหมดทุกอย่ำงอย่ำงไม่
ชอบใจ
มันดูต๊ดุ ...เห็นแล้วขัดอำรมณ์ฉิบหำย ปำกบอกไม่

เป็ น แต่กลับสะดีดสะดิง้ กับไอ้หน้ำอ่อนนี่
“ขอโทษทีวะ่ พรุง่ นีก้ ตู อ้ งไปขึน้ เครื่องแต่เช้ำ” อินทัช

ปฏิเสธ
“มึงจะไปไหนอีก” ถำมเสียงดัง
ธีรไ์ ม่ได้รูส้ กึ โกรธหรือน้อยใจที่อินทัชจะไปทำงำน
ไกลๆ อีกแล้ว เพรำะมันเป็ นเรื่องปกติของเพื่อนเขำ
แต่ท่ีเขำเผลอขึน้ เสียงนัน้ เพรำะต้องรูว้ ำ่ ตัวเองจะ
ไม่มีคนดูแลตัง้ แต่พรุง่ นีเ้ ป็ นต้นไป
“เยอรมัน”
“ม่ะ...ด่ะ เดินทำงปลอดภัยนะ” ตอนแรกร่ำงโปร่ง

ต้องกำรที่จะรัง้ เพื่อนสนิทเอำไว้อย่ำงเอำแต่ใจ แต่
พอเห็นหน้ำดุๆ ของเพื่อนแล้ว ต้องเปลี่ยนมำเป็ น
อวยพรทันที
สบตำกับร่ำงสูงอย่ำงเคียดแค้น แต่รำ่ งสูงก็ไม่แสดง
สีหน้ำใดๆ ออกมำทัง้ นัน้ นิ่งเฉยจนธีรเ์ สียวสันหลัง
วำบ
“งัน้ กูกลับก่อนนะ คุณพัฒน์ช่วยดูแลเพื่อนผม

ระหว่ำงที่ผมไม่อยูไ่ ด้ไหมครับ ผมไปเยอรมัน
อำทิตย์หนึ่งเอง” ธีรอ์ ทุ ำนในใจเมื่อได้ยินเพื่อนพูด
ฝำกตนกับพัฒน์
“นำยไม่ตอ้ งเป็ นห่วงเพื่อนนำยหรอก เดี๋ยวดูแลให้

ทำงำนให้สบำยใจ ระหว่ำงที่มนั แขนเดีย้ งอยูผ่ มจะ
ดูแลให้”
เหมือนจะจริงใจมำก แต่อินทัชก็ชอบใจในควำม
ห่ำมและตรงไปตรงมำแบบนีด้ ี มันเหมำะกับคน
อย่ำงพัฒน์แล้วล่ะ ทัง้ หน้ำดุๆ แต่ก็ดรู อ้ นแรงมำก
ในครำเดียวกัน
เชื่อสิวำ่ ถ้ำเขำรับ...ก็อยำกจะลองกับพัฒน์ดู แต่

เหมือนว่ำร่ำงสูงจะไม่สนใจเขำเลย กลับกัน เขำก็
พอดูออกว่ำพัฒน์กบั เพื่อนของเขำ มีอะไรมำกกว่ำ
กำรเป็ นเพื่อนร่วมงำนแน่ๆ
“ถ้ำงัน้ ก็ดีสิครับ เพรำะช่วงนีป้ ั ญหำของบริษัทผม

เยอะมำก เพื่อน...ให้คณ ุ พัฒน์เขำดูแลมึงเถอะนะ”
อินทัชหันมำพูดกับเพื่อนอย่ำงดีใจแบบออกนอก
หน้ำ จนธีรเ์ บ้ปำกด้วยควำมหมั่นไส้
“มึงไม่เกรงใจคุณพัฒน์ของมึงหรือไง”
“ก็คณ
ุ พัฒน์เขำเต็มใจ ใช่ไหมครับ” แอบขยิบตำให้
นิดๆ
ร่ำงสูงยกยิม้ มุมปำกเจ้ำเล่ห ์ คิดในใจ...แสดงว่ำ

เป็ นเพื่อนกันจริงๆ เพรำะถ้ำมำกกว่ำนัน้ คงไม่จบั
ใส่พำนถวำยเขำแบบนี ้
“อืม” ตอบสัน้ ๆ ไป
“เห็นมะ งัน้ กูไปนะ ขอบคุณนะครับคุณพัฒน์ แล้ว
ก็ฝำกตัวภำระ เอ้ย เพื่อนผมด้วยนะครับ”
“เพื่อนทรยศ” กัดฟั นพูดเบำๆ เมื่ออินทัชเดินผ่ำน

มำยังตนเพื่อเอำข้ำวของ ในจังหวะที่สวนทำงธีร ์
เพื่อจะเดินไปยังประตูของห้อง ก็แอบกระซิบเบำๆ
ข้ำงหูเพื่อนอย่ำงเจ้ำเล่ห ์
“คุณพัฒน์ เขำจะทำให้มงึ รูต้ วั ว่ำอะไรที่เหมำะกับ

มึงกันแน่”
ร่ำงโปร่งบำงยืนนิ่งขบคิดประโยคสุดคลุมเครือที่
เพื่อนรักได้ฝำกเอำไว้ แม้วำ่ อินทัชจะออกไปนำน
แล้วก็ตำม แต่ธีรก์ ็ยงั ยืนนิ่งอยูท่ ่ีเดิม
จุ๊บ...
“อ่ะ อือ้ ” ธีรไ์ ด้สติทนั ทีเมื่อริมฝี ปำกของพัฒน์เข้ำ

ครอบครองที่รมิ ฝี ปำกอวบอิ่มของตน พัฒน์ใช้
จังหวะที่ธีรไ์ ม่มีสติเข้ำจู่โจม สอดลิน้ ร้อนเข้ำไป
รวดเร็วและตวัดเกี่ยวลิน้ เล็กอย่ำงชำนำญ มือข้ำง
ขวำของธีรพ์ ยำยำมที่จะดันไหล่หนำออกไป แต่
กลับหมดแรงเสียเอง เพรำะร่ำงนัน้ ไม่สะเทือนเลย
สักนิด ธีรห์ มดแรงเพรำะใช้มือข้ำงเดียวทำให้ตอ้ ง
ออกแรงมำกกว่ำปกติ ทัง้ นีก้ ็ย่งิ เปิ ดทำงให้รำ่ ง
สูงลุกลำ้ เข้ำไปอีก ขบเม้มริมฝี ปำก สลับกับดูดดุน
ลิน้ ร้อนที่ตอบสนองกลับมำอย่ำงไม่รูต้ วั สองมือ
ของพัฒน์ประคองใบหน้ำขำวของธีรใ์ ห้เงยขึน้ รับ
สัมผัสร้อนแรงที่แนบชิดเข้ำมำอีก
มันทำให้เขำอยำกสัมผัสอยูเ่ รื่อย...
และแน่นอน ว่ำเขำจะทำมันอย่ำงที่ใจอยำกเสีย
ด้วย
“อึก...อืม”
พัฒน์ผละออกเมื่อรูส้ กึ ถึงกำรหำยใจที่ผิดปกติของ
ร่ำงเล็กกว่ำ ก่อนจะมองหน้ำหล่อๆ ของธีรน์ ่ิงๆ
ส่วนคนที่เพิ่งถูกจูบ ก็ยกมือข้ำงที่ไม่เจ็บขึน้ เช็ดปำก

หน้ำแดงกล่ำด้วยควำมเขินที่โดนจูบกะทันหันเป็ น
ครัง้ ที่ 2 ของวัน
“อย่ำทำเหมือนกูไม่มีตวั ตน” พัฒน์พดู
“กู...ทำตอนไหน” ถำมเสียงเบำ
“ก็ท่ียืนนิ่งตัง้ แต่ไอ้หน้ำอ่อนนั่นไปไง ทำไม คิดถึง
มันมำกล่ะสิ ห่ำงกันไม่ได้เลยงัน้ สิ”
“มึงเป็ นอะไรวะ จู่ๆ ก็มำหำเรื่อง” ธีรถ์ ำม คิว้ ขมวด

แน่นเพรำะสงสัยในกำรกระทำที่หงุดหงิดแปลกๆ
ของพัฒน์
“เรื่องของกู” แต่รำ่ งสูงกลับบอกปั ด
“ไอ้บำ้ ”
“จะไปไหน” พัฒน์ถำมเมื่อร่ำงบำงทำท่ำจะเดินหนี
“ไปนอนสิวะ นู่นห้องรับแขก เชิญตำมสบำย” ธีรช์ ี ้
ไปยังอีกห้องหนึ่งที่วำ่ งอยูใ่ ห้พฒ
ั น์เห็น
“ใครบอกว่ำกูจะนอนห้องรับแขก”
“งัน้ ก็หมำยควำมว่ำมึงจะไม่นอนที่หอ้ งกูแล้วใช่

ไหม” ร่ำงโปร่งหันมำถำมด้วยสีหน้ำที่ดีใจอย่ำง
ออกนอกหน้ำ จนพัฒน์หมั่นไส้
“เปล่ำ กูจะนอน...กับมึง”
“เฮ้ยๆ ไม่ได้นะเว้ย”
“ได้”
“งัน้ กูนอนห้องรับแขกก็ได้ เชิญตำมสบำย” ธีรเ์ ลี่ยง

ไปอีกทำงเพื่อจะไปที่หอ้ งนอนแขก
“เดี๋ยว...มึงฟั งภำษำไทยรูเ้ รื่องไหม กูบอกว่ำจะนอน

กับมึง!!” พัฒน์จบั แขนขวำธีรแ์ น่นพร้อมกับพูด
เสียงดังเป็ นกำรข่มอีกคน
“แต่กไู ม่นอนกับมึง”
“ห้ำมกูได้ไหมล่ะ” ยักคิว้ กวนๆ ใส่

“ครัง้ นีต้ อ้ งห้ำมได้แน่” คนตัวเล็กกว่ำเถียง
“ไม่มีทำง จะยอมให้กนู อนกับมึงดีๆ แล้วกูจะไม่ทำ

อะไร กับกำรที่กตู อ้ งบังคับมึงด้วย ‘กำลัง’ จะเลือก
ข้อไหน” พัฒน์ถำมพลำงใช้สำยตำโลมเลียร่ำง
ของธีรใ์ นชุดนอนบำงๆ ตัง้ แต่ศีรษะจรดปลำยเท้ำ
“เฮอะ!!” ร่ำงบำงสะบัดหน้ำหนี ก่อนจะพูดประโยค

ที่ทำให้พฒ
ั น์ตอ้ งยกยิม้ อย่ำงพอใจ “จะนอนก็
ตำมมำ กูง่วงแล้ว”
พัฒน์เดินตำมร่ำงผอมเข้ำไปในห้องนอนที่
เรียบร้อยผิดกับนิสยั เจ้ำตัวยิ่งนัก มองไปรอบๆ ห้อง
อย่ำงสำรวจก็พบว่ำมีแต่ชนั้ หนังสือกำร์ตนู เต็มไป
หมด ผิดกับห้องเขำที่ไม่มีอะไรเลย
ไม่มีเวลำมำอ่ำนอะไรไร้สำระแบบนีห้ รอกน่ำ
“กูรูว้ ำ่ มึงต้องแย่งกูนอนเตียงเหมือนในนิยำยที่ตอ้ ง
มีศกึ ชิงเตียงกันระหว่ำงนำงเอกกับพระเอก แต่
สำหรับกูกบั มึงเทพบุตรกับซำตำน เอำเป็ นว่ำนอน
คนละครึง่ ห้ำมข้ำมฝั่งของหมอนข้ำงที่กนั้ นี่
เด็ดขำดเข้ำใจไหม” ขู่และสั่งเสียงโหด ใบหน้ำเต็ม
ไปด้วยควำมจริงจัง แล้วทิง้ ตัวนอนหันหลังให้กบั
เขำทันที
“อย่ำลืมปิ ดไฟด้วย ถ้ำมีแสงสว่ำงกูจะนอนไม่หลับ”
จะนอนแล้วก็ยงั ที่จะสั่งอีก
“ทำไมมึงถึงได้เป็ นฝ่ ำยสั่งล่ะ” ร่ำงสูงพึมพำแล้วยิม้

ออกมำเบำๆ ก่อนจะปิ ดไฟแล้วเดินไปแทรกตัวลง
บนเตียงนุ่มขนำดใหญ่
มันเป็ นรอยยิม้ ที่ไม่ได้เสแสร้ง ไม่ใช่รอยยิม้ ที่ใช้ขู่

ลูกน้อง แต่มนั เป็ นรอยยิม้ ที่ออกมำจำกใจ รอยยิม้ ที่
ยิม้ จำกควำมรูส้ กึ สุขลึกๆ จำกก้นบึง้ ของหัวใจ…
ธีรไ์ ม่ใช่คนที่ต่นื เช้ำ เพรำะฉะนัน้ เขำจำเป็ นต้อง

ตัง้ นำฬิกำปลุกเอำไว้ ซึง่ คนที่ลกุ ขึน้ มำคนแรกกลับ
ไม่ใช่เจ้ำของห้องเสียนี่ แต่เป็ นร่ำงสูงที่มำนอนห้อง
นีต้ งั้ แต่เมื่อคืนด้วยเหตุผลที่วำ่ ‘แอร์เสีย’
“นอนกินบ้ำนกินเมือง” พัฒน์บน่ พึมพำ ไม่มี

อำกำรของคนที่เพิ่งตื่นเลยสักนิด
“นอนแบบนัน้ เดี๋ยวก็เผลอทับแขนตัวเองตำยห่ำ”
ร่ำงสูงบ่น ก่อนจะจับให้อีกคนให้นอนตรงๆ ก่อนจะ
ตบแก้มปลุกอีกคนแรงๆ
คิว้ ของธีรข์ มวดแน่นเมื่อรูส้ กึ รำคำญ เพรำะใครบำง
คนกำลังก่อกวนกำรนอนของเขำ ก่อนจะลืมตำขึน้
อย่ำงช้ำๆ เมื่อทนควำมเจ็บที่แก้มไม่ได้ ก่อนจะ
ตะครุบมือใหญ่เอำไว้แน่นแล้วเลื่อนมำไว้ท่ีหน้ำอก
ของตน ตำพยำยำมที่จะปรับโฟกัส ก่อนจะเบิก
กว้ำงเมื่อเห็นใบหน้ำที่ใกล้เพียงแค่คืบของพัฒน์ ซึง่
ด้วยควำมตกใจ ธีรก์ ็ถีบเข้ำที่กลำงลำตัวของพัฒน์
แรงๆ จนถึงคนหงำยหลัง แล้วกุมท้องด้วยควำม
เจ็บ
“ไอ้เหีย้ ธีร”์ ด่ำร่ำงบำงกลับไป มือก็ลบู ตรงที่โดนถีบ
“ก่ะ ก็มงึ ยื่นหน้ำมำทำไมล่ะวะ”

“ก็แค่ปลุก เห็นมึงไม่ต่นื สักที”
“ก็ไม่ตอ้ งยื่นหน้ำมำก็ได้ กูขนลุกแต่เช้ำเลย” พูด

พร้อมกับค่อยๆ ลุกขึน้ นั่งช้ำๆ
“แค่ย่ืนหน้ำทำเป็ นตกใจ ใกล้กว่ำนีก้ ็ผ่ำนมำแล้ว”

พัฒน์บน่ ก่อนจะลุกขึน้ จำกเตียงบิดเนือ้ บิดตัว
คลำยควำมเมื่อยล้ำ แล้วเดินมำหำธีร ์ ซึง่ เขำก็
มองพัฒน์อย่ำงไม่ไว้ใจว่ำร่ำงสูงคิดจะทำอะไร
พรึบ่ !!!
“เฮ้ย!!” อุทำนเสียงดังด้วยควำมตกใจ จนต้องรีบ
เอำแขนขวำโอบเอวสอบตำมสัญชำตญำณเพรำะ
กลัวจะตกลงที่พืน้ ตำยังคงค้ำงอยูเ่ ช่นเดิมเมื่อรูส้ กึ
ว่ำตัวเองลอยจำกที่นอนด้วยฝี มือของคนตัวใหญ่
กว่ำ
ธีรย์ งั คงตะลึงอึง้ งงเมื่อโดนช้อนตัวจำกที่นอนนุ่ม

ก่อนจะรูส้ กึ ตัวเมื่อร่ำงสูงวำงเขำลงตรงอ่ำงล้ำง
หน้ำ แล้วจึงสั่งธีรใ์ ห้รบี ทำธุระส่วนตัวให้เรียบร้อย
“ให้มงึ เดินมำเองคงช้ำ เพรำะงัน้ ก็รบี ล้ำงหน้ำแปรง

ฟั น นำ้ ไม่ตอ้ งอำบมันหรอก ไม่ได้ไปไหน ค่อยอำบ
ตอนเย็นเลยก็แล้วกัน
ยัง...ยังนิ่งอีก แปรงฟั นล้ำงหน้ำ!” ขึน้ เสียงโหดใส่
เมื่อเห็นว่ำธีรย์ งั คงมองหน้ำเขำนิ่ง
“อ่ะ อือ” ธีรท์ ำอะไรไม่ถกู รีบหันหน้ำ คว้ำแปลง

คว้ำยำสีฟันมำบีบอย่ำงลนลำนและประหม่ำอย่ำง
ไม่เคยเป็ น ก้มหน้ำก้มตำแปรงฟั นโดยไม่สนใจภำพ
สะท้อนของพัฒน์ท่ียืนยิม้ อย่ำงผูช้ นะ
ถ้ำได้เห็นปฏิกิรยิ ำแบบนี ้ ทำไปนำนแล้ว
พัฒน์สำ่ ยหน้ำน้อยๆ แม้วำ่ ใบหน้ำจะหุบยิม้ ไปแล้ว

ก็ใช่วำ่ จะตีหน้ำเรียบนิ่งหรือหน้ำโหดเหมือนปกติ
มันเป็ นใบหน้ำธรรมดำที่ไม่ยิม้ หรือไม่โกรธ ควำม
อคติตอ่ ร่ำงบำงก็ลดลงบ้ำงแล้ว
ส่วนธีรเ์ องก็ไม่อยำกจะเงยหน้ำขึน้ สบอีกคนเสีย

เท่ำไหร่ เพรำะยังเขินกับเหตุกำรณ์เมื่อกีอ้ ยู่ พวก
เขำสองคนตัวสูงเกือบพอๆ กัน พัฒน์สงู กว่ำ
เล็กน้อย นำ้ หนักก็มำกกว่ำ ควำมหนำของร่ำงกำย
ก็มำกกว่ำ แต่เขำเองถึงแม้จะผอม แต่ก็ใช่วำ่ จะไม่
หนักเลย แล้วทำไมพัฒน์ถึงอุม้ มำแบบไม่แสดงสี
หน้ำอะไรเลย
ผูช้ ำยตัวใกล้เคียงกัน อุม้ กันแบบนี ้ ใครเห็นนีอ้ ว้ ก

แตกตำยห่ำ จักจีห้ วั ใจฉิบหำย...ธีรบ์ น่ ในใจ
พัฒน์ไม่อยำกทำให้อีกคนมันประหม่ำไปมำกกว่ำนี ้
เลยเดินเลี่ยงออกมำจำกห้องนำ้ แล้วมำรือ้ ตูเ้ สือ้ ผ้ำ
ของอีกคนแทน พร้อมกับเลือกชุดใส่ไปทำงำนใน
วันนีใ้ ห้เสร็จสรรพ
“ทำไมมึงไม่ไปอำบนำ้ ล่ะ” ธีรท์ ่ีออกจำกห้องนำ้ ด้วย

ชุดเดิมถำมขึน้
“แล้วมึงจะเปลี่ยนเสือ้ ผ้ำเองได้?”
“ก็ไม่”
“ก็อยูช่ ่วยนี่ไง”
“ไม่จำเป็ น ไม่ได้ขอร้อง” ตอบอย่ำงอวดดี
“ถ้ำงัน้ มึงก็จดั กำรเองไปก็แล้วกัน ไปทำงำนสำยกู

จะรำยงำนคุณเพลิงทันที” พัฒน์ทำท่ำจะเดินหนี
แต่ก็ตอ้ งหยุดนิ่งกับที่แล้วแอบยิม้ เบำๆ เมื่อธีรเ์ รียก
เขำไว้
“อะไรอีกล่ะ”
“มีคนช่วยก็ดี” ธีรพ์ ดู เบำจนแทบไม่ได้ยิน แต่น่ีคือ
คอนโดหรู เสียงด้ำนนอกไม่สำมำรถเล็ดลอดเข้ำมำ
ด้ำนในได้แน่ เพรำะฉะนัน้ พัฒน์ได้ยินมันแน่นอน
แต่แกล้งทำเป็ นไม่ได้ยินเพรำะต้องกำรแกล้งธีร ์
“อะไรนะ”
“ก็แขนกูเจ็บอยูไ่ ง ใครจะเปลี่ยนเสือ้ ให้กลู ะ่ ” ทำ

หน้ำยุ่งใส่ดว้ ยควำมโมโหทันทีท่ีโดนกวนประสำท
แต่เช้ำ
“ไม่รูส้ ิ มึงจะไปขอร้องใครก็เรื่องของมึง กูจะไป

อำบนำ้ แต่งตัวแล้ว”
“หึ” หัวเรำะในลำคอเสียงเบำ ก่อนจะหันมำมอง

หน้ำธีรช์ ำ้ ๆ ด้วยแววตำที่กวนประสำทเต็มที่
“ก็มงึ ไง มึงพูดกับไอ้อินแล้วว่ำมึงจะดูแลกูแทนมัน”
“แล้วไง” เลิกคิว้ ใส่รำ่ งโปร่ง
“ไม่แล้วไง แต่มงึ ต้องรับผิดชอบคำพูดตัวเอง!” ธีร ์

ขึน้ เสียงใส่อย่ำงโมโห จนร่ำงสูงสำวเท้ำเข้ำมำใกล้ๆ
แล้วจัดกำรถอดผ้ำที่ประคองแขนของธีรไ์ ว้อย่ำง
เบำมือที่สดุ ที่ไม่คิดว่ำพัฒน์จะทำได้ ธีรส์ งั เกต
ใบหน้ำนิ่งๆ ยำมที่อีกคนกำลังเปลี่ยนชุดให้เขำอยู่
ด้วยควำมรูส้ กึ แปลกใหม่
หัวใจเต้นแรงกับควำมอ่อนโยนที่ไม่เหมำะกับ
ใบหน้ำดุเป็ นอย่ำงยิ่ง
“มึงเคยดูแลใครไหม” ธีรถ์ ำมเรื่องที่คิดออกมำทันที
ร่ำงสูงมองสบกับคนถำมเล็กน้อยก่อนจะตอบ
ควำมจริงออกมำ
“พ่อกับแม่”
“แค่นี?้ ”
“แล้วก็มงึ นี่ไง สำหรับพ่อแม่กทู ำด้วยควำมเต็มใจ

ส่วนมึงนี่ภำระและหน้ำที่ลว้ นๆ อย่ำสำคัญตัวเอง
ผิดล่ะ” แม้จะเป็ นประโยคที่รำ้ ยกำจมำก แต่ใจ
ของธีรก์ ็ยงั เต้นแรงแทบจะทะลุออกมำนอกอก
เพรำะนอกจำกพ่อกับแม่ของพัฒน์แล้ว เขำเป็ นคน
อื่นคนแรกที่พฒ ั น์ดแู ล
แม้จะตำมหน้ำที่ก็ตำมที
“ร้อนตัว กูยงั ไม่คิดอะไรเลย”

“อยำกจะเปลี่ยนเองไหมไอ้ธีร”์ ขู่เสียงเข้ม
“เออ...ไม่พดู แล้วก็ได้วะ”
แม้จะอำยและเขินมำกที่ตอ้ งมำยืนแก้ผำ้ ให้อีกคน

เปลี่ยนชุดให้แบบนี ้ แต่ก็ตีสีหน้ำนิ่งๆ ไม่ให้พฒ
ั น์รู ้
ว่ำตนอำยแค่ไหน แต่ก็หำรูไ้ ม่วำ่ ภำยใต้ใบหน้ำที่
แสนเย็นชำของพัฒน์ หัวใจแกร่งก็หวั่นไหวได้ง่ำยๆ
เมื่อต้องมำทำแบบนีใ้ ห้ธีรเ์ ช่นกัน
ต่ำงคนก็ตำ่ งเขิน แต่แกล้งทำเป็ นไม่รูส้ กึ อะไร...

พัฒน์เปลี่ยนชุดให้กบั ธีรเ์ สร็จแล้วก่อนจะจ้องตำกับ
อีกคนนิ่งๆ อยูน่ ำน ไม่พดู อะไรออกมำ ก่อนที่พฒ ั น์
จะแสร้งถอนหำยใจแล้วพูดออกมำเพื่อไม่ให้
บรรยำกำศมันเงียบ
“เสร็จแล้ว ตำมกูมำ” พัฒน์ส่งั อีกคน
“ไปไหน”
“ห้องกู กูจะไปอำบนำ้ แต่งตัว มึงก็ไปรอกูท่ีน่นั

แหละ ขีเ้ กียจมำตำมอีกรอบ”
“อือ เดี๋ยวกูใส่ถงุ เท้ำรองเท้ำก่อน”

“เออๆ”
เมื่อจัดกำรทุกอย่ำงเสร็จเรียบร้อยแล้ว ธีรก์ ็เดิน

ตำมพัฒน์ออกจำกห้องไปโดยไม่ลืมคียก์ ำร์ดและ
ข้ำวของของตัวเองไปด้วย ทัง้ สองเดินเข้ำไปในห้อง
ของพัฒน์ ห้องที่เขำเคยมำนอนที่น่ีแล้วครัง้ หนึ่ง
ห้องที่มีควำมทรงจำมำกมำยที่ธีรไ์ ม่อำจจะลืมได้
ร่ำงโปร่งบำงรูส้ กึ ถึงไอควำมเย็นที่ปะทะเข้ำมำที่ตวั
มองไปยังเครื่องปรับอำกำศก็พบว่ำมันยังคงทำงำน
อยู่ จ้องแผ่นหลังกว้ำงเขม็ง
นี่มนั โกหกกูอีกแล้วสินะ
“ไหนว่ำแอร์เสีย” ถำมไปอย่ำงเอำเรื่อง
“แอร์หอ้ งนอน” ร่ำงสูงตอบแต่ไม่หนั มำมองหน้ำ

เดินตรงไปยังห้องนอนของตัวเองทันที
“ก็นอนข้ำงนอกก็ได้น่ี!”
“ก็กนู อนไม่สะดวก”
“แล้วอีกห้องล่ะ”
“ห้องทำงำน เก็บของหมดแล้ว”
“ทนๆ ไปมันจะเป็ นอะไรวะ” ธีรห์ วั เสีย
ก่อนที่พฒ
ั น์จะเปิ ดประตูเข้ำห้องไป ก็ส่งั ร่ำงบำง
เล็กน้อย
“นั่งรอแถวนัน้ แหละ เดี๋ยวกูออกมำ”
“เออ” รับคำอย่ำงช่วยไม่ได้
ธีรเ์ ปิ ดทีวีดู ก่อนจะคว้ำรีโมทแอร์มำกดปิ ดให้

เพรำะรูว้ ำ่ ถูกใช้งำนหนักมำทัง้ คืน แบบไม่มีพกั
แน่นอน เลยปิ ดพักสักหน่อย ถึงเจ้ำของห้องจะรวย
มีปัญญำจ่ำยมำกแค่ไหน แต่มนั ก็เปลืองทรัพยำกร
อยูด่ ี
“เป็ นคนดีเหมือนกันแฮะกู” ชมตัวเองยิม้ ๆ
...
...
ในรถของพัฒน์
“กูจะพำมึงไปส่งที่ DINZ แล้วกูจะไปจัดกำรงำน

ของมึงให้ ส่วนมึงก็เคลียร์เอกสำรของกูก็แล้วกัน”
พัฒน์บอกขณะขับรถไปยังบริษัทฯ
“ไม่จำเป็ น กูจดั กำรเองได้”
“มึงคงอยำกจะไปตำยสินะ” พัฒน์พดู ด้วยนำ้ เสียง

สมเพช
“เรื่องของกูเถอะน่ำ ถ้ำเกิดกูจะตำยก็ตำยๆ ไป ถือ
ว่ำกูมำได้แค่นี”้ พูดแบบไม่หยี่ระอะไร แต่ในใจก็
กลัวๆ อยูเ่ หมือนกัน
“นี่เป็ นคำสั่ง” สิน้ เสียงเด็ดขำดของพัฒน์ ธีรก์ ็ไม่

เถียงอะไรออกไปอีก เพรำะรูต้ วั ว่ำถ้ำพูดออกไป ไอ้
คนที่ปณิธำนแน่วแน่อย่ำงพัฒน์ไม่มีวนั เปลี่ยนใจ
หรือทำตำมคำขอของใครแน่ๆ ถ้ำหำกว่ำไม่มี
เหตุผลเลวๆ ซ่อนไว้อยู่
“ชิ!”
ร่ำงสูงจอดรถที่หน้ำตก ไม่ได้ไปจอดที่โรงจอดรถแต่
อย่ำงใด เพรำะต้องไปจัดกำรงำนของธีรแ์ ทน ซึง่
ร่ำงโปร่งก็ลงจำกรถโดยมีลกู น้องของพัฒน์คอยคุม้
กันให้ดว้ ย
ทำอย่ำงกับเขำเป็ นลูกเจ้ำพ่อเลย
“กูส่งั ข้ำวไว้ให้แล้ว อยูใ่ นห้องทำงำนกูน่นั แหละ

แล้วก็กินยำหลังอำหำรด้วย เข้ำใจนะ” ก่อนจะไปก็
ยังไม่วำยสั่งธีรอ์ ีก ส่วนเขำก็ทำได้เพียงพยักหน้ำรับ
เพื่อปั ดรำคำญ
“มีอะไรอีกไหมวะ”
“หึหึ เดี๋ยวคิดออกจะโทรสั่งก็แล้วกัน”
“เออ!!” ธีรก์ ระแทกเสียงอย่ำงหงุดหงิด มองร่ำงสูง

ที่ยกยิม้ อย่ำงสะใจอย่ำงเคียดแค้น แล้วเดินออก
จำกตรงนัน้ เพื่อขึน้ ไปยังตึกทันที
พัฒน์แสยะยิม้ ก่อนจะขับรถออกจำกตรงนัน้ แล้ว

ตรงไปที่ไซต์งำนที่ธีรไ์ ปทำมำเมื่อวำนทันทีเพื่อ
จัดกำรปั ญหำที่เกิดขึน้ ให้กบั อีกคน
เพรำะธีรไ์ ม่มีทำเองได้ดว้ ยสภำพแบบนัน้ แน่ๆ

ทำงด้ำนธีรก์ ็จดั กำรทำนข้ำวทำนยำให้เรียบร้อย
ตำมคำสั่งของพัฒน์ แล้วจึงเริม่ ทำงำนเอกสำร
ของพัฒน์โดยถือวิสำสะนั่งที่โต๊ะทำงำนของพัฒน์
ไปเลย
“ให้ตำยสิ เชือ้ ขีเ้ ก๊กจะติดตัวกูไหมเนี่ย”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“เชิญครับ”
“อ่ะ เอ่อ คุณธีรห์ รือครับ” ลูกน้องของพัฒน์ถำม

ด้วยนำ้ เสียงสั่นๆ เพรำะตอนที่ได้ยิน ‘เชิญครับ’ ก็
ตกใจแทบแย่ คิดว่ำเจ้ำนำยของตนเป็ นอะไรหรือ
เปล่ำ ทำไมถึงมีหำงเสียงได้
แต่ก็ตอ้ งโล่งใจที่ไม่ใช่พฒ
ั น์ละ่ นะ
“ครับ มีอะไรหรือเปล่ำครับ” ธีรถ์ ำมยิม้ ๆ
“คุณพัฒน์ยงั ไม่มำหรือครับ”
“มันไม่ได้แจ้งคุณหรือ ว่ำมันไปทำธุระ”
“ไม่ครับ”
“แล้วมีอะไรหรือเปล่ำครับ เผื่อผมจัดกำรได้” ธีร ์
ถำม
“จะดีหรือครับ” ลูกน้องของพัฒน์ถำมด้วยสีหน้ำที่
ไม่แน่ใจเท่ำไหร่นกั
“ครับ หรือว่ำไม่ไว้ใจผม” ถำมทีเล่นทีจริง นำ้ เสียง

ติดจะไม่พอใจเล็กน้อยเพื่อควำมสมจริง จนลูกน้อง
ของพัฒน์สำ่ ยหน้ำไปมำแรงๆ คอแทบหลุด
“ไม่ใช่นะครับ คือเรื่องนีม้ นั เป็ นควำมผิดพลำดของ

ฝ่ ำยเทคนิค รถที่รุน่ ใหม่ท่ีเป็ นตัวทดลอง ตัวถัง
นำ้ มันไม่แข็งแรงน่ะครับ เลยอยำกจะให้คณ
ุ พัฒน์
ไปตรวจสอบแล้วก็เลือกวัสดุชนิดใหม่”
“ถ้ำเป็ นเรื่องรถผมก็ไม่คอ่ ยเข้ำใจเท่ำไหร่ดว้ ยสิ” ธีร ์

ยอมรับออกมำตรงๆ
“ช่วยโทรตำมคุณพัฒน์ให้หน่อยได้หรือเปล่ำครับ”
“แล้วทำไมไม่ติดต่อเองล่ะครับ” ธีรถ์ ำมกลับ
“ผมติดต่อไม่ได้”
“ถ้ำงัน้ ผมก็คงติดต่อไม่ได้” ธีรบ์ อก

“ทำไงล่ะครับ ต้องรีบทำเพื่อเสนอโครงกำรกับกลุม่
ผูบ้ ริหำรในอำทิตย์หน้ำด้วย แล้วก็ยงั มีอีกหลำย
อย่ำงที่ยงั ทำไม่เสร็จ ถ้ำตัวถังนำ้ มันไม่ได้ อย่ำงอื่น
ก็เริม่ ไม่ได้ดว้ ยสิครับ”
“ถ้ำงัน้ พำผมไปนั่นหน่อย บำงทีผมอำจจะช่วยเรื่อง

นีไ้ ด้”
“ถ้ำงัน้ เชิญเลยครับ”
ธีรเ์ ดินตำมลูกน้องของพัฒน์ไปทันที ก่อนจะยกยิม้

อย่ำงมั่นใจว่ำตัวเองต้องจัดกำรเรื่องนีไ้ ด้แน่ๆ
พร้อมกับจินตนำกำรใบหน้ำเหวอๆ ของพัฒน์ไป
ด้วย
ถ้ำเรำจัดกำรเรื่องนีไ้ ด้ มันจะได้เลิกดูถกู เรำเสียที...
โดยที่ธีรไ์ ม่รูเ้ ลยว่ำ เรื่องนีม้ นั ไม่ได้ง่ำยเลยที่อยู่ๆ

คนที่ไม่มีควำมรูด้ ำ้ นนีจ้ ะเข้ำไปจัดกำร ครำวนีถ้ ำ้ มี
อะไรเกิดขึน้ ไม่โดนพัฒน์ดำ่ ก็คงโดนทำโทษแสน
สำหัส...
...
...
ณ สนำมทดลองรถของ DINZ Chattel
“ไหนคุณพัฒน์ละ่ ครับ”
“ติดต่อไม่ได้ คุณธีรเ์ ลยมำแทนน่ะ”
“แล้วคุณธีรเ์ ขำรูเ้ รื่องรถหรือไง” เสียงกระซิบที่ดงั

เข้ำโสตประสำทของธีรท์ ำให้รำ่ งบำงถึงกับแสดงสี
หน้ำไม่พอใจที่คนพวกนี ้ ทำเหมือนเขำเป็ นพวก
พึง่ พำอะไรไม่คอ่ ยได้
“ขอทรำบปั ญหำด้วยครับ”
“เอ่อ...คืออย่ำงนีค้ รับ ทำงเรำได้ทดลองวัสดุท่ีคณ ุ
พัฒน์ส่งั มำเพื่อมำใช้กบั รถรุน่ ใหม่ แต่มนั ก็ยงั ไม่มี
ควำมคงทนมำกพอน่ะครับ เลยเกิดกำรลุกไหม้”
ทำงวิศวกรได้อธิบำยปั ญหำให้ธีรฟ์ ั งอย่ำงละเอียด
ซึง่ ธีรก์ ็ตงั้ ใจฟั งเป็ นอย่ำงดี และส่วนใหญ่เขำฟั งไม่
ค่อยจะเข้ำใจในคำศัพท์ของวิศวกรทำงด้ำนนี ้
“ผมคิดว่ำตัววัสดุกบั ตัวนำ้ มันที่ใช้มนั ไม่ถกู กัน

เรียกว่ำอะไรดีละ่ ...แต่ก็น่ นั แหละ ผมคิดว่ำนำ้ มัน
มันไม่เข้ำกับตัววัสดุท่ีใช้ ลองเปลี่ยนนำ้ มันดูบำ้ ง
หรือยังครับ” ธีรถ์ ำม
“แล้วก็ดจู ำกตัววัสดุท่ีคณ
ุ ให้ผมดูตอนนีแ้ ล้ว ผมว่ำ
น่ำจะเพิ่มควำมหนำแน่นให้มำกกว่ำนีน้ ะครับ แล้ว
ลองใส่นำ้ มันอื่นๆ ดู”
“ครับ ผมจะเร่งทดลองเดี๋ยวนีเ้ ลย คุณธีรเ์ ชิญนั่ง

ก่อนก็ได้นะครับ” ร่ำงโปร่งพยักหน้ำก่อนจะเดินไป
หำที่น่ งั หยิบโทรศัพท์ออกมำ ตรวจงำนผ่ำน
โทรศัพท์รอ
ระหว่ำงที่ทีมงำนกำลังตรวจเช็คและประกอบรถกัน
ใหม่อยู่ ธีรก์ ็คิดถึงใบหน้ำดุๆ ของพัฒน์ขนึ ้ มำทันที
ถ้ำเขำทำงำนนีพ้ ลำด อำจจะโดนทำโทษหนักแน่
ลองโทรหำดูไหม..
หรือไม่โทรดี
แต่ถำ้ เรำทำพลำดโดยไม่ปรึกษำมัน ก็จะโดนด่ำอีก
แต่ถำ้ ไม่พลำด เรำก็จะอวดมันได้
“มันอำจจะเป็ นคนละเบอร์ท่ีให้กบั ลูกน้องก็ได้ เอำ

วะ โทรหน่อยก็ดี”
ร่ำงโปร่งคิดว่ำมันไม่ใช่ควำมถนัดของตน ก็เลย
เลือกที่จะโทรหำดีกว่ำ กันพลำด เขำไม่อยำกจะ
บุม่ บ่ำมหรือพลำดพลัง้ อะไรอีกแล้ว
ตัดสินใจได้ดงั นัน้ ร่ำงโปร่งก็กดโทรออกที่ช่ือ

ของพัฒน์ทนั ที และเกินคำดเพรำะมีเสียงที่บอกว่ำ
ติดต่ออีกคนได้ ซึง่ รอไม่นำนร่ำงสูงก็รบั โทรศัพท์
ด้วยนำ้ เสียงเครียดๆ
(มีอะไร)
“ตอนนีก้ อู ยู่สนำมทดลองรถ” ธีรบ์ อก

(มึงไปทำอะไร) เสียงที่เครียดอยูแ่ ล้วกลับเครียดขึน้
อีก
“รถโครงกำรใหม่มีปัญหำ ตัวถังนำ้ มัน”
(แล้วมึงจัดกำรยัง)
“ก็ทำตำมควำมคิดกูไปแล้วล่ะนะ”
(มึงทำอะไร!) ปลำยสำยตะคอกถำม
“ใจเย็นได้ป่ะ กูไม่ได้ทำอะไรร้ำยแรงหรอกน่ำ นี่ก็
โทรมำขอคำปรึกษำไง ลูกน้องมึงติดต่อมึงไม่ได้สกั
คน” ธีรเ์ อ่ยอย่ำงใจเย็นทัง้ ๆ ที่หน้ำไปแล้วก็ตำม
(กูให้เบอร์พวกมันกับคนละเบอร์ท่ีมงึ ได้ ไอ้เบอร์นนั้

แบตหมดไม่ได้ชำร์ต)
“เออ แล้วจะให้กทู ำยังไง”
(มึงก็บอกวิศวกรนะว่ำ...) พัฒน์ก็อธิบำย
รำยละเอียดงำนให้กบั ธีรฟ์ ั งอย่ำงช้ำๆ ชัดๆ เพรำะ
จำได้ดีวำ่ ธีรเ์ ป็ นคนควำมจำสัน้ ซึง่ ร่ำงบำงก็เออออ
รับคำสั่งมำอย่ำงตัง้ ใจ
เรื่องรถนี่ก็น่ำสนุกดีเหมือนกันนะ
“แค่นีใ้ ช่ไหม”
(ก็ถำ้ ไม่สำเร็จยังไงก็โทรบอกกูดว้ ยก็แล้วกัน แต่น่ี

น่ำแปลกนะที่มงึ ไม่ใจร้อนอวดเก่งทำไปเองโดยไม่
ปรึกษำกูน่ะ ครำวนีม้ ำแปลก) อดที่จะแปลกใจ
ไม่ได้ รับรูไ้ ด้ถึงควำมเครียดที่ตนเองมีเมื่อกีจ้ ำง
หำยไปในทันทีท่ีได้ยินเสียงของธีร ์
“กูไม่อยำกฟั งมึงด่ำกูไง แค่นีแ้ หละ” ตัดสำยทิง้ ไป

แบบไม่รอให้ปลำยสำยพูดอะไรอีก
ธีรน์ ่งั มองโทรศัพท์น่ิง แต่รูส้ กึ ได้วำ่ หน้ำร้อนๆ
แปลกๆ จับแก้มตัวเองทัง้ สองข้ำงเพื่อระงับอำกำร
ร้อนผ่ำว แต่ก็ไม่ทำให้ดีขนึ ้
สรุปว่ำเบอร์ท่ีเขำมีเป็ นเบอร์ท่ีลกู น้องของมันไม่มี...
“ไอ้บำ้ เอ้ย!! เมื่อไหร่กำรฝึ กงำนบ้ำๆ จะเสร็จสิน้ เสีย

ที”
กูจะได้อิสระ...กูจะได้ไม่ตอ้ งมีปฏิกิรยิ ำแบบนี ้
จะไม่ตอ้ งมีอำกำรแปลกๆ เวลำถูกอีกคนสัมผัส

แบบนี ้
‘คุณพัฒน์ เขำจะทำให้มงึ รูต้ วั ว่ำอะไรที่เหมำะกับ
มึงกันแน่’
ประโยคที่อินทัชเพื่อนสนิทของธีรท์ งิ ้ ให้เขำสงสัย
ตอนนีก้ ลับทำให้เขำเริม่ ปวดหัวและสับสน ว่ำ
ควำมหมำยในประโยคนัน้ คืออะไรกันแน่
ต้องกำรจะบอกอะไร แล้วอะไรคือกำรที่รูว้ ำ่ อะไร

เหมำะกับเขำ..
“ไม่คิดมันแล้ว ปวดหัว”
ร่ำงโปร่งลุกขึน้ จำกที่น่งั แล้วเดินไปบอกวิศวกรกับผู้
ที่เกี่ยวในกำรจัดทำรถครัง้ นีต้ ำมที่รำ่ งสูงสั่งมำ ซึง่
ทำงทีมงำนก็ให้ควำมร่วมมือและเชื่อฟั งธีรเ์ ป็ น
“ก็ตำมนีแ้ หละครับ มันบอกมำ ผมก็ไม่รูว้ ำ่ มันคือ

อะไร แต่เดี๋ยวคุณพัฒน์เขำจะมำตรวจสอบอีกที
ประมำณบ่ำยๆ น่ะครับ”
“โอเคเลยครับคุณธีร”์ วิศวกรรับคำยิม้ ๆ
“ถ้ำอย่ำงนัน้ ผมจะไปส่งที่บริษัทนะครับ” ลูกน้อง

ของพัฒน์ท่ีทำหน้ำที่ขบั รถพำธีรม์ ำสนำมทดสอบ
รถแห่งนีเ้ ดินมำพูดกับธีรด์ ว้ ยท่ำทำงที่สบำยกว่ำ
หลำยนำทีก่อน
เพรำะร่ำงโปร่งคนนี ้ ไม่มีสีหน้ำที่น่ำเกรงขำมเลยสัก
นิด แต่ก็น่ำเคำรพสุดๆ กับท่ำทำงที่ดไู ม่เข้ำกับ
ใบหน้ำหล่อเหลำนี ้
คิดว่ำจะเอำแต่ใจหรือขีโ้ วยวำยกว่ำนีเ้ สียอีก...
แต่ก็ไม่มีใครรูห้ รอกว่ำสิ่งที่ทกุ คนคิดอย่ำงเอำแต่ใจ

ขีโ้ มโห อำรมณ์รอ้ น หรืออะไรอีกมำกมำยที่คิดกัน
ธีรม์ ีมนั ครบทุกอย่ำง แต่ตอนนี ้ เขำกลับควบคุมมัน
“รบกวนด้วยครับ”
“อ่ะ เอ่อ มันไม่ได้เป็ นกำรรบกวนเลยครับ มันเป็ น

หน้ำที่ของผม คุณธีรไ์ ม่จำเป็ นต้องทำแบบนีเ้ ลย”
ลูกน้องของพัฒน์รบี โค้งอย่ำงร้อนใจที่เห็นคน
ตำแหน่งสูงกว่ำโค้งให้เขำอย่ำงเคำรพ
“ช่ะ..เชิญเลยครับคุณธีร”์
มันเป็ นลำงดีแล้วใช่ไหม...
ที่เขำจะผ่ำนกำรฝึ กงำนนี!้
…
“เชิญ”
“สวัสดีครับคุณดิน”
“อ้อ! แกเองหรือ” คนที่กม้ หน้ำนั่งอ่ำนเอกสำรเงย

หน้ำขึน้ ถำมด้วยควำมสงสัย
“คิดว่ำผมจะเป็ นใครล่ะครับ” ถำมไปกวนๆ
“แล้วแกมีอะไรล่ะ”
“ผมมีเอกสำรเร่งด่วนให้เซ็นน่ะครับ เห็นว่ำต้อง
อนุมตั ิให้ได้ภำยในวันนี ้ คือเห็นมันเมื่อกีๆ้ เลยครับ
ส่งสัยจะเรียงเอกสำรผิด” เสียงนุ่มเอ่ยบอกผูเ้ ป็ น
เหมือนเจ้ำนำยอีกคนของเขำ
“ปกติถำ้ เป็ นเรื่องอนุมตั ิพวกอุปกรณ์หรืออะไร

เร่งด่วนที่ไม่เกี่ยวกับพวกโครงกำรใหญ่ๆ ไอ้พฒ ั น์
มันจะทำได้เลย เพรำะมอบอำนำจไปแล้ว”
“มันไม่อยูค่ รับ” ธีรต์ อบ
“มันไปไหน”
“มันบอกว่ำจะไปจัดกำรงำนของผมให้น่ะครับ”
“อ้อ! ที่แกไปให้เหล็กหล่นทับ?” ปฐพีเลิกคิว้ กวนๆ
แต่ก็กวนด้วยสีหน้ำนิ่งๆ ถ้ำคนไม่รูจ้ กั มำกหรือสนิท

มำกๆ อำจจะคิดว่ำโดนหำเรื่อง แต่สำหรับธีรร์ ูจ้ กั
ปฐพีพอๆ กับรูจ้ กั อัคนีเจ้ำนำยของตัวเอง
“แหม...คุณดินก็”
ถ้ำถำมว่ำอำยไหมที่มำให้ปฐพีเห็นในสภำพที่น่ำ
สมเพชแบบนี ้ แต่ทำยังไงได้ละ่ ไม่มีใครกล้ำเอำ
เอกสำรมำให้ผบู้ ริหำรสูงสุดเซ็นสักคน เขำเลย
จำเป็ นต้องมำเอง
“หึ...แขนเท่หด์ ีนะ”
“ผมเพิ่งรูน้ ะเนี่ยว่ำคุณดินชอบแบบนี ้ เอำไว้วำ่ งๆ

ผมทำให้บำ้ งไหมครับ” ถำมด้วยควำมประชด
กลับไป แต่ก็ยมิ ้ ออกมำอย่ำงสนุก
“รอให้ฉนั โง่ก่อนเถอะ” ประโยคสัน้ ๆ แต่ทำเอำธีร ์

สะอึกไปเลยทีเดียว
“แหม มันเป็ นอุบตั ิเหตุนะครับ ไม่เกี่ยวกับโง่หรือไม่
โง่สกั หน่อย”
“เออๆ เถียงไปก็แพ้ เอำมำ จะเซ็นให้”
ธีรย์ ่ืนแฟ้มเอกสำรไปวำงตรงหน้ำของปฐพีซง่ึ ร่ำง

แกร่งก็หยิบไปเปิ ดแล้วลงปำกกำที่ช่องเซ็นทันทีโดย
ไม่อ่ำนอะไรก่อนเซ็นเลยสักนิดจนร่ำงโปร่งบำงแซว
อีกครัง้
“นั่นเป็ นเอกสำรมอบบริษัทนีใ้ ห้ผมนะครับ” ปฐพี

เงยมองหน้ำนิดๆ ก่อนจะมองที่หวั เอกสำรแล้วส่ำย
หน้ำน้อยๆ ยื่นมันกลับคืนคนที่เอำมำ
“ฮ่ำๆ เชื่อคนง่ำยนะครับ” หัวเรำะออกมำอย่ำง
สะใจที่เอำคืนปฐพีท่ีวำ่ เขำโง่ได้แล้ว ซึง่ ร่ำงสูงก็ปำ
ปำกกำรำคำแพงใส่ศีรษะของธีรอ์ ย่ำงแรงด้วย
ควำมหมั่นไส้
โป๊ ก!
“โอ้ย!! เจ็บนะครับเนี่ย โยนมำได้” คลำจุดที่โดน

ปำกกำป้อยๆ มองค้อนเจ้ำนำยอีกคนของเขำด้วย
ควำมน้อยใจที่แสร้งทำให้ปฐพีหมั่นไส้เล่น
“เก็บมำด้วย แล้วจะออกไปเองหรือให้ถีบออกไป”
“โหดนะครับเนี่ย ฮ่ำๆ ไปก็ได้ครับ นี่ครับปำกกำ
อย่ำโยนอีกนะครับ มันแพง” ธีรเ์ ก็บปำกกำจำกพืน้
แล้วส่งคืนให้เจ้ำของก่อนจะเดินถือแฟ้มเอกสำร
ออกจำกห้องทำงำนของปฐพีไป
เฮือก!!
ร่ำงโปร่งหันจำกกำรปิ ดประตูหอ้ งแล้วก็เผชิญหน้ำ

กับพัฒน์ท่ีมำยืนอยูต่ รงนีต้ งั้ แต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู ้ รูเ้ พียง
แค่วำ่ มันทำให้ธีรต์ กใจมำกๆ กับกำรปรำกฏกำยที่
ไม่ให้สมุ้ เสียงของอีกคน
“มึง!!”
“ทำไม ตกใจอะไร”
“มำทำอะไรตรงนีว้ ะ” ธีรถ์ ำม
“กูควรถำมมึงมำกกว่ำว่ำมำทำอะไรที่หอ้ งคุณดิน”
พัฒน์ถำมเสียงโหด
นี่กผู ิดอะไรอีกหรือเปล่ำวะ?
“อะไร ก็เอำงำนมำให้เซ็นไง” ตอบไปทัง้ ๆ ที่ยงั ไม่

เข้ำใจกับอำรมณ์ของคนตรงหน้ำ
“เอ่อ...มีอะไรหรือเปล่ำคะ?” เลขำหน้ำห้องของ
ปฐพีถำมขึน้ เมื่อทัง้ คูย่ ืนเถียงกันจนแทบจะทะเลำะ
“ไม่มีครับ” พัฒน์พดู นิ่งๆ แล้วคว้ำข้อมูลของธีรใ์ ห้

เดินตำมตนเองมำที่หอ้ งทำงำนของเขำทันที เพื่อ
ไม่ให้ใครสงสัยหรือรูเ้ ห็นเหตุกำรณ์วำ่ พวกเขำคุย
อะไรกัน
ปั ง!
พัฒน์ปิดประตูหอ้ งทำงำนของตนเสียงดัง แล้ว

ลำกธีรเ์ ข้ำมำที่กลำงห้อง
“โอ้ย! เจ็บนะเว้ย” ธีรร์ อ้ งโวยวำย พยำยำมสะบัด
ข้อมือให้หลุดพ้นจำกกำรเกำะกุมที่รดั แน่นนั่น
“กูถำมอีกที มึงไปทำอะไรที่หอ้ งคุณดิน”
“มึงเป็ นบ้ำอะไรวะพัฒน์ กูแค่เคลียร์งำนเอกสำรไว้

ให้มงึ แล้วเห็นว่ำเอกสำรนี่มนั ต้องกำรใช้เร่งด่วน
เลยเอำไปให้คณ ุ ดินเซ็นก็เท่ำนัน้ ส่วนนอกนัน้ กูก็
แยกไว้ให้มงึ เซ็นไง อะไรนักหนำวะ” ธีรอ์ ธิบำยยำว
เหยียดด้วยควำมโมโห ก่อนจะยื่นแฟ้มที่วำ่ ไปให้กบั
ร่ำงสูง ซึง่ พัฒน์ก็คว้ำมันมำเปิ ดดู
“แล้วทำไมถึงยิม้ หน้ำบำนออกมำ” ถำมต่ออย่ำง
เอำเรื่อง
“แล้วจะให้กทู ำหน้ำแบบมึงหรือไงวะ” ธีรห์ งุดหงิด
“ตอบดีๆ”
“ก็กไู ปแกล้งคุณดินไง เลยโดนสวนกลับนิดหน่อย หึ

หึ” ธีรพ์ ดู ไปยิม้ ไปเมื่อคิดถึงเหตุกำรณ์ท่ีผ่ำนมำ ร่ำง
สูงมองหน้ำหล่อของธีรเ์ ขม็ง รูส้ กึ ไม่ชอบใจเล็กน้อย
ที่เห็นว่ำธีรพ์ ดู ถึงปฐพีดว้ ยรอยยิม้ ที่มีควำมสุขแบบ
นี ้
เป็ นบ้ำอะไรวะ!
ช่ำงแม่งเถอะ ยังไงมันก็แค่คนอื่น และก็แค่คนที่เรำ

ต้องกำรทดลองกำรมีอะไรด้วยกับผูช้ ำยด้วยกัน
“เฮอะ! จะไปพูดอะไรกับใครก็ดตู ำแหน่งด้วยก็แล้ว

กัน คุณดินฐำนะไหน มึงก็ฐำนะไหน กูก็เหมือนกัน
ให้เกียรติกบู ำ้ ง” พัฒน์พดู ไปด้วยควำมหงุดหงิด
“โทษทีเถอะ กับคุณดินกูรูจ้ กั มำนำนแล้ว ส่วนมึง

ถ้ำมึงไม่ให้เกียรติกู กูก็ไม่ให้เกียรติมงึ เหมือนกัน
อย่ำมำพูดแบบนีใ้ ห้ยำกเลยมึง เพรำะกูไม่มีทำงให้
เกียรติมงึ !! ปล่อยได้แล้ว!!” ขึน้ เสียงสั่งร่ำงสูงอย่ำง
โมโหที่อีกคนมำบอกให้เขำให้เกียรติพฒ ั น์บำ้ ง
ทัง้ ๆ ที่กำรกระทำของพัฒน์ไม่เคยให้เกียรติอะไรธีร ์
เลย
“อ้อ! แล้วกูเป็ นแบบนีม้ นั หนักหัวมึงมำกเหรอ” หัน

มำถำมร่ำงสูงที่ปล่อยเขำจำกกำรเกำะกุมทันทีท่ี
เขำสั่งเมื่อกีเ้ สียงแข็ง
“ต่อต้ำนกูหรือไง” พัฒน์โมโห แต่ก็ไม่ได้แสดงท่ำที

อะไรมำก
เขำไม่เคยที่จะต้องมำหงุดหงิดใครหรือโมโหใคร
มำกๆ แบบนีม้ ำก่อน เพรำะทุกครัง้ ที่เขำโกรธหรือ
โมโหมันมำจำกกำรไม่เรียบร้อยและควำมผิดพลำด
ของลูกน้อง
เรื่องอื่นๆ เขำนิ่งกับมันมำตลอด แต่กลับต้องมำยืน

ทะเลำะกับเรื่องไร้สำระที่เขำเป็ นคนเริม่ มันก่อนเสีย
เอง
นี่เขำเป็ นอะไร!!
“ทำไม จะเอำเรื่องคลิปกับภำพมำอ้ำง มำขู่อีกหรือ”

ธีรถ์ ำมอย่ำงรูท้ นั
“ก็ไม่จำเป็ นต้องใช้อนั นัน้ แต่กจู ะทำกับมึงที่น่ี
ตอนนีย้ งั ได้ ถ้ำมึงจะปำกมำกอยูแ่ บบนี”้ พัฒน์เดิน
เข้ำไปหำร่ำงโปร่งอย่ำงคุกคำม
ไม่มีใครรูห้ รอกว่ำนิสยั อีกด้ำนหนึ่งของพัฒน์เป็ น

อย่ำงไรนอกจำกธีร ์
ซึง่ ก็คือชอบเอำชนะไม่ตำ่ งจำกธีรเ์ ท่ำไหร่นกั และ

แน่นอนว่ำคนอย่ำงพัฒน์มีอะไรอีกอย่ำงที่ธีรไ์ ม่มี
นั่นก็คือ ไม่ยอมใครไม่วำ่ คนนัน้ จะเป็ นใครก็ตำม
ไม่แปลกใจเลยว่ำปฐพีกบั อัคนีจะไว้ใจพัฒน์เป็ น
พิเศษแบบนี ้ เพรำะเขำไม่เคยแสดงนิสยั อีกด้ำนให้
ทัง้ คูเ่ ห็น แต่คนที่เห็นมันจนเหนื่อยก็คือธีร ์ และธีร ์
เองก็ตอ้ งเป็ นฝ่ ำยยอมเรื่อยมำเพื่อควำมปลอดภัย
ต่อตัวเอง
“อย่ำเข้ำมำนะเว้ยไอ้พฒั น์” ธีรถ์ อยหลังเรื่อยๆ

พร้อมกับห้ำมร่ำงสูงเสียงสั่น
เห็นสีหน้ำของพัฒน์ตอนนี ้ เขำรูเ้ ลยว่ำมันเอำจริง
“ทำไม กลัว?”
“ไม่ได้กลัว” ตอบไม่ตรงกับหัวใจ ก็เลยต้องเห็นสี
หน้ำร้ำยกำจจำกใบหน้ำพัฒน์แล้ว ก็ทำให้คิดได้วำ่
ตอบไปผิดแล้ว
เขำกลัวจริงๆ นั่นแหละ แต่ก็ฟอร์มไปแบบนัน้
“ถ้ำงัน้ ก็ทำหน้ำที่หน่อย กูอยำก” พัฒน์พดู เสียง

เรียบ ซึง่ มันหนำวเย็นไปถึงขัว้ หัวใจของธีรท์ นั ที
“ที่น่ี ท่ะ...ที่ทำงำนนะเว้ย ไหนมึงบอกว่ำไม่ชอบ

อะไรที่มนั ผิดกฏ” ธีรอ์ ำ้ ง
พัฒน์ไม่ชอบให้ใครทำผิดกฎในบริษัท และยิ่งกำร
ร่วมรักในบริษัทแล้วด้วย หำกเขำรู ้ เขำจะเป็ นคนไล่
ออกเอง ไม่ตอ้ งรออนุมตั ิจำกใคร
ใหญ่ไม่แพ้ปฐพีเลย...
“หึ! กูทำใครมันจะไปรู ้ ห้องกูเก็บเสียง ไม่มีกล้อง

ด้วย เอำมึงตรงนีย้ งั ได้” พัฒน์แสยะยิม้ ออกมำ
ให้ธีรส์ ่นั กลัว
“ข่ะ แขนกู”
“ก็เรื่องของแขนมึง มึงทำให้กหู งุดหงิดเองช่วย
ไม่ได้”
“ต่ะ แต่...”
“หยุดพูด แล้วมำให้กเู อำซะ!!!”

พรึบ่ !!
ร่ำงสูงผลักร่ำงของธีรใ์ ห้หงำยหลังไปที่เตียงนุ่ม
อย่ำงแรง โดยไม่นกึ ถึงไหล่ของธีรท์ ่ียงั เจ็บอยูเ่ ลย
สักนิด มันเลยทำให้ธีรไ์ ม่สำมำรถที่จะขยับไหล่ซำ้ ย
ได้เลย มีแต่มือข้ำงขวำเท่ำนัน้ ที่สำมำรถขยับและ
ใช้กำรได้
“อ๊ะ! แขน โอ้ย เจ็บ”
“ก็วำงไว้ดีๆ นิ่งๆ ไม่ขยับ มึงก็ไม่เจ็บหรอก” พัฒน์

พูดบอกพร้อมกับพยำยำมที่จะถอดกำงเกงของธีร ์
ออกไป ขำขำวของธีรก์ ็พยำยำมที่จะถีบอีกคนให้
ออกไปจำกตัวเขำ
“จะบ้ำหรือไงไอ้พฒ
ั น์ ปล่อยนะเว้ย!”
“เออ กูบำ้ อยูน่ ่ิงๆ”
“เชื่อก็โง่ดิวะ”
“กูบอกให้น่ิง!!!” พัฒน์ตลำดสุดเสียงจนร่ำงโปร่ง
ถึงกับหยุดนิ่งด้วยควำมตกใจ มองใบหน้ำโหดๆ
ของพัฒน์แล้วก็กลืนนำ้ ลำยลงคออย่ำงยำกลำบำก
หน้ำของพัฒน์ตอนนีน้ ่ำกลัวมำกๆ สำหรับธีร ์ และ
แน่นอนว่ำใครได้เห็นก็ตอ้ งกลัว ไม่กล้ำขัดคำสั่ง
ของอีกคนแน่ๆ เหมือนกับธีรต์ อนนีแ้ หละ
ที่ปำกเก่งไม่ออกเป็ นครัง้ แรก
แล้วในสถำนกำรณ์ท่ีพฒ ั น์โมโหสุดขีดแบบนีก้ ็ไม่

กล้ำที่จะต่อล้อต่อเถียงเช่นกัน
“อย่ำปำกดี อย่ำเถียงกูอีก เพรำะกูฆ่ำมึงจริงๆ แน่”

มือแกร่งเลื่อนมำบีบแขนเล็กแน่น มันเจ็บมำก แน่น
มำก แต่เขำไม่กล้ำที่จะส่งเสียงร้องหรือขยับตัวเลย
สักนิด
ถ้ำเผลอไปทำอะไรที่พฒ ั น์ไม่พอใจตอนนี ้ อำจจะ
เจ็บหนักถึงขัน้ แขนไม่หำยก็เป็ นได้
“แล้วกูส่งั อะไรก็ทำ อย่ำบ่น อย่ำลีลำ มันน่ำ

รำคำญ”
“แล้วถ้ำกูอยำก บอกแล้วใช่ไหม ว่ำให้ยอมกูดีๆ”
“เข้ำใจไหม”
ร่ำงบำงนิ่ง ไม่กล้ำขยับ หลบสำยตำดุของพัฒน์ท่ี

สบมำ แต่ก็ตอ้ งหันมำสบตำเมื่อมือแกร่งยื่นมำจับที่
คำงแล้วบีบบังคับให้ใบหน้ำของธีรห์ นั มำมองตน
หน้ำหล่อเบ้ดว้ ยควำมเจ็บ ได้แต่สง่ เสียงในลำคอ
เบำๆ
“เข้ำใจไหม!!!” ถำมเสียงดังลั่นพร้อมกับเพิ่มแรง
บีบที่คำงขึน้ อีก
“ข่ะ เข้ำใจ”
“ก็แค่นี”้ คลำยแรงที่คำงออก ก่อนจะหันมำสนใจ

กำงเกงของธีรอ์ ีกครัง้ เขำถอดมันออกไปกองที่
ปลำยเตียงจนหล่นลงพืน้ ในที่สดุ ส่วนเสือ้ ก็ปล่อย
มันไว้อย่ำงนัน้
“อือ้ ”
พัฒน์จบั แก่นกำยของธีรเ์ บำๆ ก่อนจะรูดขึน้ ลงเพื่อ

กระตุน้ อำรมณ์ของธีรใ์ ห้กระพือควำมต้องกำรอย่ำง
ที่เขำต้องกำรให้เป็ น และเมื่อธีรไ์ ม่มีอำรมณ์จะขัด
ร่ำงสูงซึง่ ก็คือกลัวพัฒน์น่นั แหละ เลยได้แต่ทำอยู่
นิ่งๆ แล้วไอ้กำรที่เขำนิ่งนี่แหละ ที่จะรูส้ กึ เร็ว หรือ
มันอำจจะเป็ นเพรำะมือใหญ่รอ้ นของพัฒน์ก็ได้ ที่
ทำให้ควำมเป็ นชำยของธีรเ์ กิดอำรมณ์ได้ง่ำยแบบนี ้
“หึ” พัฒน์หวั เรำะในลำคออย่ำงพอใจ ใบหน้ำขำว

หันไปข้ำงๆ ด้วยควำมอับอำย ไม่กล้ำมองหน้ำร่ำง
สูงตรงๆ แล้วก็ไม่อยำกให้อีกคนเห็นใบหน้ำที่น่ำ
เกลียดของตัวเองด้วย
“จะหันหนีทำไมล่ะ กูอยำกให้มงึ เห็นหน้ำมึงตอนนี ้

มำกๆ เลยว่ะ” พัฒน์พดู เสียงสะใจ
ธีรไ์ ด้ยินแบบนัน้ ก็กดั ฟั นแน่น เพื่อไม่ให้เสียงที่เกิด

จำกกำรกระตุน้ ของร่ำงสูงหลุดออกไปให้ตน้ เหตุได้
ใจที่สำมำรถเอำชนะเขำได้
แม้จะไม่อยำกยอมรับเท่ำไหร่ แต่ก็ตอ้ งยอมรับล่ะ

นะว่ำเขำแพ้พฒ
ั น์ทกุ ทำงจริงๆ
“อ๊ำ...ย่ะ อย่ำ”
“อย่ำอะไรล่ะ แข็งขนำดนีแ้ ล้ว”
“ห่ะ หุบปำก”
“หึหึ คงจะอยำกเต็มทีแล้วสินะ มึงนี่ขนึ ้ ง่ำยจริงๆ

เลยให้ตำยสิ นี่ขนำดไม่ได้โดนยำเหมือนครำวที่แล้ว
นะเนี่ย” พัฒน์แซวจนใบหน้ำขำวแดงซ่ำน ตำมไร
ผมมีเหงื่อซึมออกมำทัง้ ๆ ที่แอร์ในห้องเย็นเฉียบ
ร่ำงกำยบิดไปมำ สองขำชันขึน้ แล้วถูฝ่ำเท้ำไป
ตำมที่นอนอย่ำงเสียวซ่ำน บ้ำงก็หนีบมือแกร่งให้
หยุดรูดมันเพรำะทนควำมเสียวซ่ำนไม่ไหว
อยำกจะปลดปล่อยออกมำด้วยควำมทรมำน แต่ก็
ถูกมืออีกข้ำงของพัฒน์จบั ขำเรียวขำวให้แยกออก
“กูไม่ให้มงึ ปล่อยก่อนแน่” พัฒน์พดู บอกยิม้ ๆ ก่อน

จะปล่อยมือร้อนออกจำกแก่นกำยของธีร ์ ลุกขึน้ ยืน
ปลดเข็มขัดของตนออกแล้วตำมด้วยกำงเกง แต่
ไม่ได้ถอดออกจำกกำย เพียงแค่เลื่อนมันลงเท่ำนัน้
“ม่ะ มึง” ธีรม์ องอีกคนด้วยสำยตำหยำดเยิม้ เต็มไป

ด้วยแรงอำรมณ์ท่ียำกจะดับลงได้ และแน่นอน
ว่ำธีรไ์ ม่รูต้ วั เองหรอกว่ำแสดงสีหน้ำหรือมีปฏิกิรยิ ำ
แบบไหน แต่บอกได้อย่ำงเดียว คือเป็ นแบบนี ้
กับพัฒน์แค่คนเดียว ผูช้ ำยคนอื่นๆ ที่เข้ำใกล้ธีรก์ ็
แสดงทีท่ำรังเกียจแล้ว
แต่กบั พัฒน์รำ่ งกำยนีก้ ลับยอม...
อำจจะเป็ นเพรำะร่ำงกำยของธีรจ์ ดจำร่ำงกำย

ของพัฒน์ได้เป็ นอย่ำงดี เพรำะครัง้ ที่โดนยำ ทัง้ คูก่ ็
ได้รว่ มรักกันแบบรุนแรงและลึกซึง้ กันหลำยรอบ จึง
ได้มีปฏิกิรยิ ำตอบสนองที่ดีแบบนี ้
“ไม่ตอ้ งเบิกทำงหรอกมัง้ ไม่ใช่ครัง้ แรกแล้วนี่”

พัฒน์บอกอีกคน
“ต่ะ แต่กกู ลัวเจ็บ” ธีรม์ องตำอีกคนอย่ำงอ้อนวอน
มันไม่ใช่ครัง้ แรกแล้วก็ตำมที แต่เขำก็กลัวควำม

เจ็บปวดอยู่ดี
ร่ำงสูงสบถอย่ำงหัวเสีย ยกกำงเกงขึน้ แล้วรูดซิบปิ ด

ก่อนจะเดินออกจำกห้องนอนพักไปยังข้ำงนอกเพื่อ
เอำของบำงอย่ำงเข้ำมำ
ธีรท์ ่ียงั นอนนิ่งอยูก่ บั ที่ หอบหำยใจหนักเข้ำไปอีก

เมื่อเห็นของที่รำ่ งสูงนำเข้ำมำด้วย
“ล่ะ โลชั่น”
“ใช่ ปกติกกู ็ไม่ได้พกหรอก แต่วนั นีก้ บู งั เอิญหยิบ
มำ” พัฒน์บอกยิม้ ๆ “ไม่คิดว่ำจะได้ใช้”
พัฒน์ปลดซิปกำงเกงอีกครัง้ ก่อนจะเลื่อน
กำงเกงในที่มีสว่ นคับใหญ่กำลังพองโตอยูเ่ ต็มร่มผ้ำ
ให้ออกมำเล่นข้ำงนอก
ก็บอกแล้วว่ำเขำอยำก...อยำกมำกเสียด้วย
ปกติเขำต้องนอนกับผูห้ ญิงทุกคืน แต่ช่วงนีเ้ ขำไม่มี

เพรำะงำนยุง่ บวกกับต้องคลุกตัวอยู่กบั ร่ำงบำงทัง้
วัน ส่วนตอนกลำงคืนก็ยงั จะหำเรื่องไปกวนกับธีร ์
เขำบอกไม่ถกู เหมือนกันว่ำทำไมถึงต้องอยำกหำ
เรื่องแกล้งมันทุกๆ วันด้วย รูเ้ พียงแต่วำ่ เขำชอบ
ปฏิกิรยิ ำของธีรท์ ่ีตอบโต้อะไรเขำไม่ได้ ชอบแอบ
พึมพำด่ำเขำเบำๆ หรือแม้แต่ชอบทำหน้ำล้อเลียน
เขำเวลำเขำไม่ได้สนใจมอง แต่น่นั แหละ เขำเห็น
มันทุกอย่ำง เขำสังเกตมันตลอด อย่ำงกับไม่เคย
สังเกตใคร
ตอนนีก้ ็ให้ได้แค่วำ่ พอใจมำกๆ
“อ้ำ” มือแกร่งยกขำข้ำงหนึ่งของธีรข์ นึ ้ พำดบ่ำ แล้ว

ป้ำยโลชั่นไปที่ช่องทำงสีสดที่ขมิบถี่ๆ รอกำรสอดใส่
อยู่ ใบหน้ำคมเข้มยกยิม้ อย่ำงพอใจที่ปฏิกิรยิ ำ
ตอบสนองของธีรเ์ กินคำด
“ขมิบรอเลยนะมึง ผูห้ ญิงน่ะ ไม่เหมำะกับมึงหรอก”

พัฒน์บอก เสียงเริม่ แหบพร่ำเพรำะอยำกจะ
ปลดปล่อยอำรมณ์เต็มทีแล้ว ยิ่งเห็นช่องทำงสีสด
ขมิบล่ออยูแ่ บบนีก้ ็แทบจะสอดพรวดไปทีเดียวให้
มิดลำ แล้วกระแทกแรงๆ อย่ำงที่ใจอยำกจริงๆ แต่
ก็ตอ้ งอดทนไว้ก่อนถ้ำไม่อยำกให้อีกคนเจ็บมำกจน
ลุกขึน้ ไม่ไหว
“ม่ะ ไม่จริง อ๊ำ อึก” ธีรพ์ ยำยำมกลัน้ เสียงครำงเมื่อ

นิว้ ใหญ่สอดเข้ำไปด้ำนในพร้อมกับโลชั่น ครำว
ก่อนไม่รบั รูอ้ ะไรมำกเพรำะไม่มีสติ แต่ครำวนีส้ ติ
ครบร้อย ควำมรูส้ กึ ที่ได้ครัง้ นีไ้ ม่ตำ่ งอะไรจำกครัง้
แรกเลยสักนิด
“ครำงแบบนีย้ งั ปฏิเสธอีก ชอบล่ะสิ”
“อ๊ำ” ครำงเสียงหลงเมื่อร่ำงสูงกระแทกนิว้ เข้ำไป

เต็มๆ จุดกระสันของธีร ์ ซึง่ ร่ำงกำยขำวของธีรก์ ็ขน
ลุกชันอย่ำงเสียงซ่ำน อยำกจะให้พฒ ั น์สมั ผัส
มำกกว่ำนี ้
เสือ้ ผ้ำที่ยงั อยูบ่ นตัวเขำตอนนี ้ เอำออกไปได้หรือไม่

แล้วสัมผัสเขำที
แต่รำ่ งโปร่งก็ทำได้แค่คิด ไม่สำมำรถจะพูดออกมำ
ตำมที่รำ่ งกำยต้องกำรได้ แขนซ้ำยก็ตงั้ ไว้น่ิงๆ อีก
ข้ำงก็กำผ้ำปูท่ีนอนเพื่อ
ระบำยควำมเสียวซ่ำน ร่ำงสูงถอนนิว้ ออกมำจำก
ช่องทำงของร่ำงบำง แล้วเปลี่ยนมำคว้ำเข้ำที่แก่น
กำยของตัวเองรูดสองสำมครัง้ เพื่อให้แข็งตัวเต็มที่
ก่อนจะจ่อที่ปำกทำงเข้ำแล้วค่อยๆ ดันตัวเองเข้ำไป
ในช่องทำงคับแคบนัน้ ทันที และดูเหมือนว่ำควำม
เป็ นชำยของพัฒน์จะคิดถึงช่องทำงด้ำนหลังของธีร ์
มำก เพรำะเข้ำไปจนสุดแล้วก็เริม่ ขยับทันทีแบบไม่
รอให้ธีรไ์ ด้ตงั้ ตัวและหยุดพัก
“อ๊ำ...อ้ะ อ๊ำ พ่ะ พัฒน์ อ๊ำ” ธีรค์ รำงเสียงหลงลั่น
ห้องอย่ำงควบคุมอำรมณ์ของตนไม่ได้แล้ว พัฒน์
ระบำยยิม้ อย่ำงพอใจ หลับตำกระแทกกระทัน้ กำย
ใหญ่ของตนเข้ำไปแรงๆ อย่ำงที่ใจต้องกำร ริม
ฝี ปำกร้อน ไล่พรมจูบตำมขำเนียนข้ำงที่พำดบ่ำ
แกร่งอยูอ่ ย่ำงไม่นกึ รังเกียจ ทัง้ ๆ ที่คนู่ อนคนอื่นๆ
เขำยังไม่เคยที่จะใช้ปำกต่ำกว่ำทรวงอกเลยแม้แต่
น้อย แต่กลับคนนี ้ พัฒน์ปล่อยมันไปตำม
อำรมณ์ของตัวเองที่อยำกจะปลดปล่อยทันที
ไม่สนว่ำที่ผ่ำนมำเขำจะเป็ นยังไง เขำสนเพียงแค่วำ่

คนที่เขำเข้ำไปอยูใ่ นตัวตอนนี ้ ตอบสนองเรื่องอย่ำง
ว่ำให้เขำได้ดีกว่ำคนอื่นๆ จะรุนแรงแค่ไหนก็ได้
เพรำะดูเหมือนว่ำร่ำงโปร่งจะชอบควำมรุนแรง
เพรำะไม่รอ้ งว่ำเจ็บเลยสักนิด เอำแต่รอ้ งครำงเสียง
หวำนเพรำะควำมเสียวซ่ำนแทน
“ฮืม อืม...อ๊ำ ดีมำก” พัฒน์ครำงออกมำอย่ำงพอ

เมื่อธีรเ์ ริม่ สวนกำยสูก้ ลับ ร่ำงกำยต้องกำรอะไรที่
มันรุนแรงกว่ำนี ้ แต่แขนไม่เอือ้ อำนวย เขำจึงได้แค่
นอนเฉยๆ รอรับแรงกระแทกของพัฒน์แล้วสวน
สะโพกกลับเท่ำนัน้
ร่ำงแกร่งเดินเครื่องรัวเร็วและรุนแรงขึน้ เสียงครำง
แห่งควำมวำบหวำม รสสัมผัสที่ทวีคณ ู เพิ่มขึน้ อีก
ควำมเย็นของห้องไม่ได้ช่วยให้ควำมร้อนในกำย
ของทัง้ คูด่ บั ลงแต่อย่ำงใด กลับร้อนแรงขึน้ ในทุก
อณู
“อ๊ำ..ก่ะ กู ไม่ไหวแล้ว อ๊ำ…” ธีรร์ อ้ งบอกเสียงสั่น

พร่ำ ร่ำงกำยเริม่ จิกเกร็งพร้อมจะปลดปล่อยนำ้ รัก
ออกมำ
“พร้อมกัน อืม...”
กำยแกร่งสวนเข้ำไปแรงๆ จนสุดแล้วแนบคำไว้
อย่ำงนัน้ ก่อนที่รำ่ งจะกระตุกปล่อยนำ้ รักของตนที่
ข้ำงในช่องทำงคับแน่นของธีร ์
ส่วนธีรก์ ็ปล่อยออกมำพร้อมๆ กับร่ำงสูง พัฒน์ทงิ ้
ขำของธีรล์ งบนที่นอนเมื่อถอนแก่นกำยใหญ่ท่ีสงบ
ไปแล้วออกช้ำๆ ร่ำงเล็กกว่ำนอนหมดแรง ดวงตำ
เปิ ดช้ำๆ มองร่ำงสูงที่กำลังเช็ดนำ้ รักที่ธีร ์
ปลดปล่อยใส่เขำออก แล้วสวมกำงเกงกลับและ
แต่งตัวให้เรียบร้อยเหมือนเดิม ด้วยสีหน้ำเหมือนไม่
มีอะไรเกิดขึน้
“กูจะไปเคลียร์เอกสำร ฝำกจัดกำรด้วยล่ะ อ้อ! รีบ

แต่งตัวแล้วทำงำนซะ ยังมีงำนอีกเยอะ” พัฒน์ส่งั
เสียงเรียบก่อนจะเดินออกจำกห้องนอนพักผ่อนไป
“แล้วมันเป็ นเพรำะใครวะ ทำเหมือนกูผิด โอ๊ะ! เจ็บ
แขน” ร่ำงโปร่งบ่นพร้อมกับยันตัวเองลุกขึน้ ด้วย
แขนข้ำงหนึ่ง แขนข้ำงซ้ำยเมื่อเคลื่อนไหวก็เลยรูส้ กึ
เจ็บขึน้ มำ
“กำงเกงอยูไ่ หนวะ”
ธีรจ์ ดั กำรใช้นิว้ ล้วงเข้ำไปที่ช่องทำงของตนเพื่อเอำ

ครำบนำ้ ของพัฒน์ออกมำ หยิบกระดำษชำระตรง
หัวเตียงมำเช็ดทำควำมสะอำดไปก่อน แล้วค่อย
ล้ำงออกทีเดียวตอนกลับบ้ำน เขำหยิบกำงเกงที่อยู่
ตรงพืน้ ขึน้ มำสวมอย่ำงทุลกั ทุเลด้วยมือเพียงข้ำง
เดียว ใจก็โกรธพัฒน์ไปด้วย
มันทำเหมือนเขำเป็ นพวกขำยตัว ที่ทำเสร็จก็ช่ิงหนี
ไปแบบนี ้
“ดีท่ีมนั ไม่วำงเงินไว้ให้”
“เฮ้ออออ” ถอนหำยใจออกมำอย่ำงเหน็ดเหนื่อย
มองไปบนเตียงก็เจอครำบอยูเ่ ต็ม ถ้ำรอให้แม่บำ้ น
มำเปลี่ยนหรือซักให้ก็ควำมลับแตกแน่ เพรำะไม่มี
ใครโง่ขนำดไม่รูห้ รอกว่ำมันคืออะไร
“ทิง้ แม่งเลยกู ไม่สนใจอะไรแล้ว” ธีรด์ งึ ผ้ำปูออกมำ
ใส่อำรมณ์กบั ภำระที่เขำไม่ได้เป็ นคนก่ออย่ำงโมโห
ยิ่งนึกถึงหน้ำของมันเขำก็ย่งิ โมโห
เมื่อไหร่จะฝึ กงำนเสร็จๆ ไปสักที
เมื่อไหร่เขำจะผ่ำนนรกนีไ้ ปได้สกั ที
เหนื่อยแล้วนะ เหนื่อยแล้วจริงๆ
“บำงทีกอู ำจจะต้องกำรพัก นี่ถำ้ ลำงำนทัง้ ๆ ที่ยงั

ไม่ได้ตำแหน่งนี่จะได้ไหมวะ” ธีรบ์ น่ พึมพำ ล้ำหัวใจ
อย่ำงไม่เคยเป็ น มองไปรอบๆ ห้องก็สำนึกได้วำ่
พวกเขำทำที่บริษัทไปแล้ว...ผิดกฎบริษัทไปแล้ว...
แล้วไอ้คนที่ชวนทำผิดก็คือไอ้คนที่ยำ้ นักยำ้ หนำว่ำ
ให้พงึ ระลึกกฎของบริษัทเอำไว้เสมอ
ทำงด้ำนพัฒน์เมื่อออกจำกห้องพักผ่อนของตน
ก็ทงิ ้ ตัวที่เก้ำอีห้ นำอย่ำงแรง ขยีผ้ มของตัวเองอย่ำง
หัวเสียและหงุดหงิด ที่ตวั เองเป็ นคนที่ทำผิดกฎเอง
ตำมระเบียบบริษัทคือไล่ออก
“มึงทำอะไรวะไอ้ธีร”์
ทำไมกูถึงไม่เป็ นตัวของตัวเอง...ทำไมกูถึงลืมกฎที่กู
ยำ้ กับคนอื่นนักหนำ แต่ก็กลับทำมันเอง...
“เตือนตัวเองเอำไว้ไอ้พฒ ั น์ มันไม่ชอบหน้ำมึง มึงก็

ไม่ชอบหน้ำมัน เรำสองคนไม่ชอบขีห้ น้ำกัน ที่มงึ ทำ
กับมันเพรำะแค่ตอ้ งกำรสั่งสอนเท่ำนัน้ เพรำะมึง
กำลังสนุกกับของเล่นใหม่ อย่ำรูส้ กึ อะไรไปมำกกว่ำ
คำว่ำ ‘ของเล่น’ พอหมดสนุกมึงก็จะทิง้ มันไป
สำหรับคนที่คคู่ วรกับมึงคือผูห้ ญิงเท่ำนัน้ ” พัฒน์พดู
กับตัวเอง บังคับให้ตวั เองจดจำเอำไว้ ว่ำที่เขำยอม
ทำผิดกฎ เป็ นเพรำะต้องกำรลงโทษมันล้วนๆ
แล้วลงโทษมันเพรำะอะไร?
ที่ยมิ ้ ออกมำจำกห้องทำงำนของปฐพีน่ะหรือ? หรือ
ว่ำจะเป็ นอย่ำงอื่น...
“ช่ำงมัน มันผิดทัง้ นัน้ แหละ ถ้ำกูอยำกจะให้ผิด”

พัฒน์ไม่สนใจ ทำงำนบนโต๊ะต่อ แต่ก็ไม่มีสมำธิท่ี
จะทำงำนเท่ำไหร่นกั มองไปยังประตูหอ้ งพักผ่อนก็
ยังไม่เห็นอีกคนจะเดินออกมำสักที
นำนแล้ว? ทำไมถึงยังไม่ออกมำ
“หรือว่ำมันจะใส่ชดุ ไม่ได้” ยังไม่ทนั ที่เขำจะลุกขึน้

เพื่อเดินไปดูรำ่ งโปร่ง อีกคนที่กำลังบ่นถึงก็ออกมำ
จำกห้องด้วยสีหน้ำที่ไม่สบอำรมณ์อย่ำงรุนแรง ใน
มือถือผ้ำปูออกมำด้วย ธีรเ์ ดินผ่ำนโต๊ะทำงำน
ของพัฒน์ไปแบบไม่มองหน้ำและไม่พดู ไม่จำอะไร
เลย
“มึงจะไปไหน” ก็เป็ นพัฒน์เองที่ถำมขึน้ ด้วยควำม

อยำกรู ้
ก็แค่อยำกรูว้ ำ่ มันจะหนีหน้ำเขำไปไหน ทัง้ ๆ ที่งำน

ของมันก็ตอ้ งให้เขำสอนอยูใ่ นห้องนี ้
“เอำผ้ำปูไปทิง้ ” ตอบเสียงห้วน
“เออ...อย่ำไปนำนก็แล้ว รีบกลับ เข้ำใจ!” กดเสียง
ให้ต่ำลงเพื่อบอกให้รูว้ ำ่ เขำกำลังจะโมโหอีกรอบ ถ้ำ
มันยังต่อต้ำนเขำด้วยอำรมณ์แบบนี ้
“อือ”
ร่ำงสูงโปร่งรับคำเสียงเนือย ไม่มีแรงที่จะเถียงอะไร
กับอีกคนแล้ว วันนีเ้ ขำไม่อยำกมีเรื่องกับพัฒน์เป็ น
รอบที่สอง และไม่อยำกจะเห็นหน้ำที่โมโหสุดขีด
ของพัฒน์อีกแล้ว
มันน่ำกลัว...
แต่ในควำมน่ำกลัวมันแฝงไปด้วยควำมตื่นเต้นที่ได้
เห็น นี่แหละเหตุผลที่เขำไม่อยำกจะเห็นมันอีก
เพรำะใบหน้ำโกรธๆ ของพัฒน์ มันทำให้เขำรูส้ กึ ไว
ต่อสัมผัสมำก
“โรคจิตหรือไงวะกู”
…
1 เดือนผ่ำนไป
“วันนีม้ งึ กระตือรือร้นดีนะ” พัฒน์แอบแขวะธีรอ์ ย่ำง

หมั่นไส้กบั หน้ำตำที่สดชื่นเบิกบำนอย่ำงเกินเหตุ ไม่
ว่ำเขำจะสั่งให้มนั ทำอะไร ธีรก์ ็รบั คำสั่งด้วยสีหน้ำที่
เต็มเปี่ ยมไปด้วยควำมสุข ส่วนแขนซ้ำยของธีรก์ ็
หำยตัง้ แต่อำทิตย์ท่ีแล้ว ครำวนีเ้ ลยเต็ม
ประสิทธิภำพสุดๆ พร้อมกับวันดีๆ แบบนี ้
วันเลิกทำส!!!
“หึ ก็วนั นีว้ นั สุดท้ำยแล้วที่กตู อ้ งฝึ กงำนที่น่ี”

“ยินดีดว้ ยนะ” อวยพรแบบประชด
“แน่นอน กูยินดีมำกๆ ที่ไม่ตอ้ งเห็นหน้ำมึงทัง้ วันอีก

ต่อไป”
“หึหึ ยังไงห้องของกูกบั ห้องของมึงก็ยงั คงติดกันอยู่

อย่ำงนัน้ จะหนีไปไหนรอด แล้วสองบริษัทนีย้ งั ไงก็
ต้องมีไปมำหำสูก่ นั บ้ำง มึงหนีกไู ม่พน้ หรอก”
“อย่ำทำให้กอู ำรมณ์เสียได้ไหม” ธีรห์ บุ ยิม้ ทันที
“ทำให้มงึ อำรมณ์เสียนี่ของชอบกูเลย” พัฒน์บอก

ยิม้ ๆ ซึง่ ธีรเ์ ห็นแบบนัน้ ก็น่ิงไปนิดๆ ที่เห็นรอยยิม้
ของพัฒน์อีกแล้ว ไม่ใช่วำ่ ไม่เคยเห็นพัฒน์ยมิ ้ แบบ
นีน้ ะ แต่นำนๆ ครัง้ มำกที่จะเห็น นอกนัน้ มันจะ
แสยะยิม้ หรือไม่ก็ยมิ ้ ขู่
ไอ้ห่ำ หน้ำกูรอ้ น...
“เป็ นอะไรวะ หน้ำแดงๆ” พัฒน์ถำม
“ป่ ะ เปล่ำ มีอะไรอีกไหม กูจะได้ไปทำงำนต่อ” ธีร ์

พยำยำมเลี่ยงที่จะสบตำคมเข้มนั่น
“ไม่มี ว่ำแต่หน้ำแดงเพรำะอะไร หลงรอยยิม้ กูหรือ

ไง” พัฒน์ถำมออกไปตรงๆ พร้อมกับยิม้ น้อยๆ
ไม่ใช่วำ่ เขำไม่รูต้ วั ว่ำตัวเองยิม้ แบบไหนออกไป เขำ
ยิม้ แบบนีแ้ ค่ไม่ก่ีครัง้ เท่ำนัน้ แหละ และก็ไม่ได้เส
แสร้งยิม้ เหมือนที่ธีรว์ ำ่ เขำด้วย
“นี่มงึ เสแสร้งหรือวะ”
“เปล่ำ”
“มึงแกล้งกูอีกแล้วนะ” ธีรข์ มวดคิว้ แน่น
“ก็บอกว่ำเปล่ำ”
“แหนะๆ นี่ไง มึงยิม้ แบบนีอ้ ีกแล้ว วันนีท้ ำไมมึงยิม้
พร่ำเพื่อจังวะ มีควำมสุขอะไรหรือไง” ถำมออกไป
ด้วยควำมสงสัยเพรำะเห็นว่ำพัฒน์ยมิ ้ ออกมำอย่ำง
สนุกๆ ออกมำอีกแล้ว
“ก็มงึ จะไปแล้วไง”
“อ้อ ดีใจที่กไู ปแล้วว่ำงัน้ เฮอะ! กูก็เหมือนกันแหละ

วะ ไม่อยำกจะเจอหน้ำมึงมำตัง้ แต่วนั แรกที่เห็นมึง
แล้วไอ้พฒ ั น์ อย่ำคิดว่ำมึงจะมีควำมสุขคนเดียวนะ
เว้ยที่กอู อกจำกที่น่ีแล้ว กูมีควำมสุขกว่ำมึงล้ำน
เท่ำ!!!” ธีรพ์ ดู ออกมำยำวเหยียดอย่ำงโมโหที่มนั พูด
เหมือนว่ำดีใจมำกมำยที่จะไม่เจอเขำแล้ว
นี่โกรธนะเว้ย โกรธมำกด้วย...
ว่ำแต่วำ่ โกรธทำไมล่ะ!
“แล้วทำไมมึงอำรมณ์เสีย” พัฒน์ถำมด้วยรอยยิม้
สนุกๆ ที่ทำให้ธีรโ์ มโหได้
“ก็กโู มโหมึงไงล่ะไอ้พฒ
ั น์”
“แล้วทำไมถึงโมโหกู” เลิกคิว้ ขึน้ เมื่อถำมออกไป

ดูก็รูว้ ำ่ เกมนีใ้ ครเป็ นคนนำ อีกคนเดือดจะเป็ นจะ
ตำย อีกคนยังใจเย็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึน้
“ก็มงึ ทำเหมือนดีใจที่กไู ปจำกที่น่ีแล้วไง” ตอบ

ออกมำอย่ำงโมโห โดยที่ไม่รูเ้ ลยว่ำมันเป็ นประโยค
ที่ใครๆ ฟั งก็รูว้ ำ่ มันแฝงไปด้วยควำมน้อยใจ
พัฒน์ยกยิม้ อย่ำงผูช้ นะ
“ก็หรือไม่จริง มึงอยำกจะให้กแู สดงท่ำทีแบบไหน

เรำไม่ถกู กันถูกไหม ต่ำงคนต่ำงก็ตอ้ งดีใจอยูแ่ ล้ว”
พัฒน์พดู บอกอย่ำงใจเย็น ทำเอำธีรส์ ะอึกไปเลย
ก็จริงของมัน
“เออว่ะ แหม...ก็กนู กึ ว่ำมึงจะอำลัยอำวรณ์กหู น่อย

กูอตุ ส่ำห์เป็ นมือเป็ นตีนให้มงึ ตัง้ หลำยอย่ำง” ธีรเ์ ริม่
แก้เกมส์บำ้ งแล้ว
“ทำไมต้องอำลัยอำวรณ์ มึงเป็ นเมียกูหรือไง” ยักคิว้

กวนๆ ไปให้
คิว้ ได้รูปของธีรก์ ระตุกเมื่อโดนเล่นงำนอีกแล้ว และ

ดูรูปเกมส์แล้ว ถ้ำขืนดึงดันเล่นต่อไป เขำแพ้หมด
รูปแน่ๆ เพรำะฉะนัน้ ...
“กูจะไปทำงำนต่อแล้ว เชิญมึงนั่งมีควำมสุขไปเลย”
พูดจบก็ช่ิงออกจำกตรงนัน้ ทันที พัฒน์สำ่ ยหน้ำไป
มำเล็กน้อยก่อนจะยิม้ ออกมำด้วยควำมรูส้ กึ ขัน
ตัง้ แต่รว่ มงำนกับมันมำเดือนหนึ่งเต็มๆ มันทำให้

เขำรูจ้ กั คนแปลกๆ เพิ่มขึน้ คนที่ทงั้ กล้ำและกลัวเขำ
ในคนเดียวกัน แม้จะกลัวแต่ก็กล้ำแย้งในสิ่งที่
ต้องกำร ยอมรับอำรมณ์ของเขำได้ไม่ยอมแพ้ ที่
สำคัญมันทำหน้ำที่เป็ นคูน่ อนได้ดีสดุ ๆ จนถึงตอนนี ้
เขำก็ยงั ไม่เบื่อ หนำซำ้ ยิ่งเสพติดขึน้ ทุกๆ ครัง้ ที่ได้มี
อะไรกัน เขำมีอะไรกับมันบ่อยขึน้ แต่ก็ไม่ใช่ทกุ วัน
มันก็ไม่ได้ขดั เขินหรืออะไรกับเรื่องแบบนี ้ แต่รบั
ควำมรุนแรงของเขำได้ดีสดุ ยอด พูดคุยกันมำกขึน้
มีกำรปรึกษำหำรือกันมำกขึน้ ที่จะเป็ นฝ่ ำยคิดและ
บังคับธีรฝ์ ่ ำยเดียว
มันเป็ นคนแรกที่ไม่ใช่ปฐพีกบั อัคนีหรือพ่อแม่

พี่ชำยของเขำ ที่เขำยอมถำมควำมสมัครใจของมัน
ก่อนที่จะตัดสินใจเองโดยพละกำร เพรำะงำนบำง
งำนมันเป็ นงำนของเขำกับธีรท์ ่ีตอ้ งทำร่วมกัน เขำ
คุยกันถูกคอในบำงเรื่อง ไม่ได้ทะเลำะกันทุกเรื่อง
เหมือนแต่ก่อน
ไม่ใช่วำ่ ไม่รูส้ กึ อะไรเลยที่จะไม่ได้เห็นหน้ำธีรท์ งั้ วัน

แล้ว แต่คนเรำมันมีหน้ำที่ท่ีตอ้ งรับผิดชอบกันทัง้ นัน้
เพรำะยังไงแล้ว ตอนกลำงคืนเขำก็ไปหำเรื่องมันที่
ห้องได้...
“เอำเถอะ วันสุดท้ำยของมันแล้ว ทำตัวดีๆ ให้มนั มี

ควำมทรงจำดีๆ กลับไปบ้ำงก็แล้วกัน” พัฒน์พมึ พำ
เบำๆ กับตัวเองด้วยรอยยิม้ ที่ไม่เคยมีใครเห็น
พักกลำงวัน
“คิดยังไงชวนกูมำกินข้ำววะ” ถำมออกมำด้วย
ควำมสงสัย
ธีรห์ นั ไปมองรอบๆ ก่อนจะนั่งลงตำมร่ำงสูงเมื่อเดิน
มำถึงโต๊ะที่พฒั น์จองเอำไว้ ไม่ตอ้ งสั่งอำหำรอะไร
เลยเพรำะพัฒน์จดั กำรไว้ก่อนหน้ำนัน้ แล้ว
“ก็ฉลองให้ไง”
“ไม่ตอ้ งดีใจขนำดฉลองก็ได้มำ้ ง”
“อะไรวะ คนเขำอุตส่ำห์ไม่ชวนทะเลำะวันหนึ่งแล้ว”
พัฒน์บน่
“เหรอออออ”
นี่ไม่ชวนทะเลำะเลย ตัง้ แต่เช้ำแล้วเถอะที่มนั หำ
เรื่องเขำไม่หยุดหย่อนน่ะ จะไปลำคนอื่นๆ ในบริษัท
ก็ไม่ได้ เพรำะมีมนั นั่งสั่งงำนอยูน่ ่นั แหละ
“ก็แล้วกูชวนทะเลำะตอนไหน มึงโมโหไปเองคน
เดียวทัง้ นัน้ ”
“เออ กูผิดก็ได้ เถียงไปก็ไม่ชนะ กินข้ำวดีกว่ำแม่ง

หิวฉิบหำย” ธีรว์ ำ่ พลำงหยิบช้อนส้อมขึน้ มำตักข้ำว
เปล่ำๆ ขึน้ ทำนก่อนคำนึง ซึง่ พัฒน์มองอยูก่ ็สงสัย
“ไม่กินกับหรือวะ”
“กินดิ”
“แล้วทำไมมึงไม่ตกั ”
“ก็มนั เป็ นวิธีกำรกินของกูอ่ะ กูตอ้ งกินข้ำวเปล่ำ

ก่อนคำนึงก่อนกินกับ” ธีรบ์ อกออกไป ซึง่ ก็ไม่ได้ทำ
ให้พฒ ั น์หำยสงสัยเลยสักนิด
“เพรำะ?”
“มันเป็ นวิธีของกูไง” ลอยหน้ำลอยตำตอบออกไป
แอบหัวเรำะในใจอย่ำงสะใจที่สำมำรถทำให้พฒ ั น์
งงกับเรื่องของตัวเองได้
“เออๆ เรื่องของมึง” พัฒน์บอกปั ดอย่ำงไม่สนใจ ลง

มือรับประทำนอำหำรตรงหน้ำทันที
ทัง้ คูล่ งมือทำนข้ำวอย่ำงเงียบๆ รำวกับไม่ได้มำ

ด้วยกัน แต่โต๊ะเต็มเลยต้องนั่งด้วยกันอย่ำงไรก็
อย่ำงนัน้ เลย เขำสองคนทำนแบบไม่มีใครสนใจใคร
ต่ำงคนต่ำงทำน แต่เอำเข้ำจริงๆ แล้ว ธีรไ์ ม่รู ้
หรอกว่ำมีสำยตำของใครบำงคนจ้องมองอยู่ แอบ
หลบเพื่อไม่ให้คนถูกจ้องรูต้ วั
“ของหวำนไหม” พัฒน์ถำม
“เฮ้ย! กูถำมจริง มึงเป็ นอะไรป่ ะวะ นิสยั แปลกๆ นะ

มึง มึงเป็ นแบบนีก้ ทู ำตัวไม่ถกู ” ธีรบ์ อกออกมำตำม
ตรงเมื่อพัฒน์ถำมว่ำอยำกจะทำนของหวำนตบ
ท้ำยไหมหลังทำนอำหำรเสร็จแล้ว
“ทำไม หวั่นไหวหรือไง”
“บ่ะ บ้ำนมึงดิ กูกลัวว่ำมึงจะผีเข้ำต่ำงหำก”

“อ้อเหรอ เออน่ำ กูเลีย้ งส่งไง” พัฒน์บอกแบบไม่ให้
อีกคนคิดมำก เอำเข้ำจริงๆ เขำก็ไม่รูต้ วั เองหรอกว่ำ
ทำไปเพรำะอะไร รูเ้ พียงแค่วำ่ อยำก แค่นนั้ ก็จบ
คนอย่ำงพัฒน์ อยำกทำอะไรก็ทำ ไม่จำเป็ นต้องหำ

เหตุผลว่ำทำไปทำไม
“เออดี มำวันแรก แทบอยำกไล่กอู อกไป พอมำวันนี ้

เลีย้ งส่งกูซะงัน้ เอำจริงๆ มึงถีบกูออกไปเลยก็ได้ ไม่
ต้องมีพิธีรตี องหรอก”
“ก็กจู ะทำ”
“ครับๆ คุณชำย ก็ทำไปแล้วนี่ครับ ผมคงทำอะไร
ไม่ได้แล้วล่ะ”
“แล้วสรุปจะเอำของหวำนไหม” ถำมเสียงเข้ม
“ไม่เอำแล้ว กูอ่มิ มำก”
“แน่ละ่ ก็เล่นยัดเหมือนไม่เคยได้กินขนำดนัน้ ”
“เออไง ที่มงึ เลีย้ งนี่เป็ นครัง้ แรกเลย กูเลยกอบโกย”

ธีรย์ มิ ้ ให้แบบจริงใจเป็ นครัง้ แรกตัง้ แต่รูจ้ กั กันมำ
จนพัฒน์ถึงกับอึง้ ไปนิดๆ
ไม่คิดว่ำรอยยิม้ ของธีรจ์ ะมีเสน่หข์ นำดนี ้
มิน่ำล่ะ ใครที่ได้มองมันถึงกับต้องหลง แม้จะเป็ น

ผูช้ ำยก็เถอะ เพรำะหน้ำของมันเข้ำกับรอยยิม้ เป็ น
อย่ำงดี ยิ่งยิม้ บ่อยๆ ด้วยนะ มีเสน่หม์ ำก
“เป็ นไร นิ่งไปทำไม อย่ำบอกนะ ปี ศำจสิงร่ำงคืน

แล้ว” ธีรถ์ ำมด้วยสีหน้ำหวั่นๆ เมื่อเห็นว่ำพัฒน์น่ิง
ไปจนน่ำกลัว
“เป็ นบ้ำอะไรวะ” พัฒน์วำ่ เข้ำให้

“อ้ำว? ก็เห็นนิ่งไป คิดว่ำจะอำละวำดกลำงร้ำน ไม่
เอำนะเว้ย กูอำยเขำ” ธีรแ์ สร้งทำเป็ นคนหน้ำบำง
จนพัฒน์อดหมั่นไส้ไม่ได้
“อำยเป็ นด้วย จำได้วำ่ ครัง้ แรกที่เจอมึงนี่อำละวำด

ลั่นร้ำนเลย” พัฒน์เอำเรื่องเก่ำมำพูด
“มึงนี่แค้นฝังลึกน่ำดู” ธีรบ์ น่
“ใครที่ทำอะไรกับกูไว้ กูจำจนวันตำยนั่นแหละ”
พัฒน์บอก
“อย่ำงกูน่ีมงึ จำไหม”
“ถำมทำไมวะไอ้ธีร”์
“เอ้ำ! ก็กเู ล่นก่อวีรกรรมไว้อย่ำงเยอะ”
“หึหึ อย่ำงมึงกูไม่จำหรอก” สิน้ คำพูดที่ตอ้ งกำรจะ

แกล้งร่ำงบำง ธีรก์ ็น่ิงไปทันทีเมื่อได้ยิน ในใจกระตุก
วูบอย่ำงไม่เคยเป็ นมำก่อน ก่อนจะแสร้งหัวเรำะ
ออกมำอย่ำงฝื นๆ
“ฮ่ะ ฮ่ำ ฮ่ำๆ นั่นสิวะ ใครจะไปจำคนอย่ำงกู ไป

ทำงำนต่อเถอะ เดี๋ยวมึงอยูจ่ ดั กำรต่อก็แล้วกัน กู
เดินกลับเองได้ ยังมีเวลำเหลือจะไปซือ้ อะไรสัก
หน่อยน่ะ” ไม่รอให้พฒ ั น์พดู อะไรต่อ ธีรก์ ็ลกุ เดินหนี
ออกจำกร้ำนไปด้วยควำมรวดเร็วจนพัฒน์ยงั คง
ตกใจไม่หำย ที่จ่ๆู ใบหน้ำที่ยมิ ้ แย้มนั่นกลับเจื่อนลง
ทันตำ
เขำอุตส่ำห์จะทำให้มนั มีควำมทรงจำดีๆ กลับไป

แล้วนะ สุดท้ำยควำมปำกหมำของตัวเองก็ทำเรื่อง
จนได้ ก็ไม่รูท้ ำไมเหมือนกันว่ำทำไมต้องแคร์
แต่รูส้ กึ ผิดมำกๆ ที่ทำให้ธีรเ์ สียควำมรูส้ กึ ไปแล้ว
“ขอโทษว่ะ”
สุดท้ำยแล้ว ก็ไม่มีใครเคยได้ยินพัฒน์ขอโทษ แม้วำ่
เขำจะขอโทษธีรเ์ ป็ นคนแรก แต่ก็ใช่วำ่ เจ้ำตัวเขำจะ
รู ้ ก็ได้แต่ใช้กำรกระทำทำแทนคำพูดเท่ำนัน้
เขำรูส้ กึ ผิดอย่ำงที่ไม่เคยเป็ นมำก่อนกับใคร ที่

ผ่ำนๆ มำ เขำไม่เคยต้องมำนั่งแคร์ควำมรูส้ กึ ใคร
คิดอะไรก็พดู ไปอย่ำงนัน้ พัฒน์ก็แค่ผชู้ ำยห่ำมๆ คน
หนึ่งที่เอำใจใครไม่เป็ น แม้แต่คนที่เขำอยำกจะเอำ
ใจ เขำก็ทำมันในรูปแบบของเขำ
จำกวันแรกจนวันนี ้ ควำมรูท้ ่ีมีมนั เปลี่ยนไปในทำง

ที่ดีขนึ ้ ...
ธีรเ์ ดินออกจำกร้ำนด้วยควำมเสียหน้ำเป็ นที่สดุ
ยอมรับว่ำเขำคำดหวังมำกว่ำมันจะรูส้ กึ เสียดำย
เขำนิดๆ ที่เขำกำลังจะไปทำหน้ำที่ของตัวเอง
แต่เปล่ำเลย นอกจำกอีกคนจะไม่รูส้ กึ เสียดำย ยัง

อยำกจะไล่ให้เขำไปจำกที่น่ีเร็วๆ อีก
“แม่งเอ้ย ไอ้กกู ็อตุ ส่ำห์ทำงำนให้ทกุ อย่ำง จนมันนั่ง

อยูแ่ ค่กบั ที่ กูไปทัง้ ที ทำเป็ นเสียดำยนิดหน่อยก็ได้”
ร่ำงโปร่งเดินไปตำมฟุตบำทบ่นออกมำอย่ำง
หงุดหงิด ร่ำงโปร่งมองไปรอบๆ ก็ไม่มีอะไรน่ำสนใจ
เลยเดินตรงไปเพื่อกลับบริษัททันที โชคดีหน่อยที่
พัฒน์พำเขำมำทำนข้ำวที่รำ้ นอำหำรใกล้ๆ
แต่เดินแบบนีก้ ็เหนื่อยเหมือนกันนะ
“ก็ดี จำกพรุง่ นีไ้ ปก็ชีวิตใครชีวิตมันก็แล้วกัน”
อีกฟำกหนึ่งของถนน มีรถสีดำหรูคนั หนึ่งจอด

สังเกตกำรณ์รำ่ งโปร่งบำงอยู่ ในรถมีบคุ คลที่น่ำ
อันตรำยอยู่ มองไปยังธีรด์ ว้ ยสำยตำที่ยำกจะคำด
เดำ และไม่มีใครรูว้ ำ่ ผูช้ ำยคนนีต้ อ้ งกำรอะไร
ร่ำงบำงเองก็ไม่รบั รูถ้ ึงอันตรำยที่จะตำมเข้ำมำใน

ชีวิต
“ไปหำเบอร์ของคนๆ นัน้ มำให้ฉนั ที่อยู่ รวมถึง
ประวัติทงั้ หมด” ผูเ้ ป็ นนำยสั่งลูกน้องด้วยสีหน้ำเจ้ำ
เล่ห ์
ในที่สดุ ก็รูว้ ำ่ อยูท่ ่ีไหน...มันก็ง่ำยต่อกำรติดตำม

หน่อย
“ได้ครับนำย”
“ทุกสิ่งทุกอย่ำงต้องเป็ นของฉัน ทัง้ คำสิโนและก็

นำยด้วย ธีร”์ ผูน้ นั้ พึมพำด้วยรอยยิม้ แห่งควำมสุข
ในแผนกำรของตนที่เริม่ ขึน้ แล้ว
“ฉันบอกแล้ว ถ้ำฉันจะเอำ ใครมันจะห้ำมได้”
“คุณยุทธ์ครับ รูห้ รือเปล่ำครับว่ำคนที่คณ

ุ ให้ผมหำ
ประวัติช่ือว่ำอะไร” ลูกน้องถำมต่อ เพรำะกำรมีช่ือ
มำให้มนั จะง่ำยในกำรสืบหำประวัติของบุคคลนัน้
“ธีรไนย อมรไพพิจิตร”
“ครับคุณยุทธ์ ผมจะหำประวัติของผูช้ ำยคนนัน้ ให้

เร็วที่สดุ ครับ”
“ละเอียดที่สดุ ด้วยนะ” ยงยุทธ์กำชับ

“ครับ”
ที่เขำเงียบไปไม่ใช่วำ่ จะถอยห่ำง แต่แค่เงียบหำยไป

เพื่อให้พวกนัน้ ตำยใจ คิดว่ำพวกเขำจะไม่ทำอะไร
กับพวกนัน้ แล้ว แต่เมื่อถึงเวลำที่ทกุ อย่ำงพร้อม
พวกเรำจะเข้ำโจมตีจนพวกนัน้ ไม่ทนั ตัง้ ตัว
“และทุกอย่ำงก็จะเป็ นของฉัน ฮ่ำๆ” หัวเรำะเสียง

ดังลั่นไปทั่วทัง้ รถอย่ำงสะใจ แค่คิดตัวเองก็ชนะ
ขำดลอยแล้ว แต่หำรูไ้ ม่วำ่ ประเมินควำมสำมำรถ
ของพัฒน์และธีรต์ ่ำไป...
“คุณพัฒน์ครับ พวกมันเริม่ แล้วครับ” ทำงด้ำน
ลูกน้องของพัฒน์ท่ีติดตำมคนพวกนีม้ ำตลอดตัง้ แต่
ที่เผชิญหน้ำกันครัง้ แรก โทรศัพท์ไปรำยงำนร่ำงสูง
ทันทีท่ีได้ยินบทสนทนำที่ตวั เขำเองติดเครื่องดักฟั ง
เอำไว้
(มันจะทำอะไร)
“สืบประวัติคณ
ุ ธีรค์ รับ”
(จัดกำรให้เรียบร้อย เปิ ดเผยข้อมูลแค่เบอร์โทร

จริงๆ ก็พอ นอกนัน้ จัดกำรให้มิดชิด) ร่ำงสูงสั่ง
กลับมำ
“ได้ครับคุณพัฒน์”
(มีอะไรอีกหรือเปล่ำ ตำมมันไปเรื่อยๆ และยำ้ ว่ำ

อย่ำให้พวกมันรูต้ วั ) ร่ำงสูงกำชับเสียงเข้ม
“บอกคุณธีรใ์ ห้ระวังตัวด้วยนะครับ”
(ฉันจัดกำรเอง)
“ถ้ำอย่ำงนัน้ ผมขอตัวไปดักฟั งพวกมันต่อนะครับ

ถ้ำมีอะไรคืบหน้ำ ผมจะรำยงำนต่อเป็ นระยะๆ”
(อย่ำทำให้ฉนั ผิดหวังในตัวแกนะ เจ็ม)
“เชื่อใจได้เลยครับคุณพัฒน์” แล้วเขำก็วำงสำยจำก
เจ้ำนำยไป มองไปยังรถที่เขำแอบตำมมำต่อไม่ให้
คลำดสำยตำ ชำยหนุ่มลูกครึง่ ที่เป็ นลูกน้อง
ของพัฒน์ ติดตำมและดูแลเจ้ำนำยตัวเองมำตัง้ แต่
เด็กๆ พูดได้เลยว่ำเติบโตมำด้วยกัน เรียนด้วยกัน
เล่นด้วยกัน
เจโรมี เป็ นลูกน้องที่จงรักภักดีตอ่ พัฒน์มำกๆ และ

พึง่ จะกลับจำกต่ำงประเทศเพื่อมำช่วยงำนนี ้
ของพัฒน์โดยเฉพำะ เพรำะหลังจำกที่พฒ ั น์ รำมือ
จำกธุรกิจของครอบครัวมำทำงำนกับปฐพีแทน เขำ
ก็ตอ้ งเข้ำไปทำหน้ำที่แทนพัฒน์ไป...
“ก็ดี นำนๆ ครัง้ คุณพัฒน์จะเอำเรื่องมันส์ๆ มำให้

แบบนี”้
PLEUNG Real Estate
ในที่สดุ วันนีก้ ็มำถึง วันที่ธีรไ์ ด้รบั ตำแหน่งหน้ำที่ท่ี

เป็ นของตัวเองเสียที หน้ำที่ลกู น้องคนสนิทที่เป็ นทัง้
มือและเท้ำให้กบั เจ้ำนำยอย่ำงอัคนี อภิหชัย
บดินทร์
“ผมเข้ำไปนะเจ้ำนำย” ร่ำงโปร่งขอเสียงร่ำเริง
“จะเข้ำมำก็เข้ำ ที่ผ่ำนมำก็ไม่เห็นจะมีพิธีรตี องเลย
อยำกเข้ำตอนไหนแกก็ไม่เคยเคำะประตู แล้วทำไม
ครัง้ นีถ้ ึงคิดจะมีมำรยำท” อัคนีแขวะลูกน้องของตน
“แหม เริม่ ต้นวันดีๆ ก็ตอ้ งทำสิ่งดีๆ” ตอบด้วย

รอยยิม้ ที่ผเู้ ป็ นนำยหมั่นไส้
“ได้ก่ีนำทีละ่ ” ถำมแกมประชดประชัน
“นี่เป็ นกำรต้อนรับของเจ้ำนำยหรือเนี่ย”
“อ้ำว? แล้วจะให้ฉนั ต้อนรับยังไง” ถำมยิม้ ๆ

“ก็มีของขวัญต้อนรับลูกน้องสุดที่รกั ที่ผ่ำนกำรไป
ทำงำนกับนรกมำยังไงล่ะ” ธีรว์ ำ่
“ไอ้พฒ
ั น์มนั ก็ไม่ได้เลวร้ำยขนำดนัน้ ”
“เลวร้ำยสุดๆ เจ้ำนำยก็เอำแต่ปกป้องมัน ทัง้ ๆ ที่ไม่

เคยเห็นด้ำนชั่วของมันนี่” เถียงออกไปด้วยควำม
น้อยใจที่เสแสร้งแกล้งทำ แต่เรื่องที่วำ่ พัฒน์น่ีเรื่อง
จริง
“ถ้ำงัน้ มันเลวยังไงบ้ำง” ยักคิว้ ถำมกวนๆ

“ก็มนั ข่ะ...ขัดใจผมตัง้ หลำยอย่ำง” ตอบเสียงสั่น
เกือบจะหลุดเรื่องต้องห้ำมออกไปเสียแล้ว
“ก็สมควรแล้ว แกเอำแต่ใจเสียขนำดนัน้ ว่ำแต่วำ่

แกทวงของขวัญใช่ไหม”
“ใช่ครับ เจ้ำนำยมีจริงๆ หรือครับ” ถำมด้วยนำ้ เสียง

ตื่นเต้น
“มีดิ อยูใ่ นห้องทำงำนแกนั่นแหละ บนโต๊ะทำงำน

ฉันให้คนเอำไปวำงไว้ให้แล้วล่ะ” อัคนีบอก
“ทำไมเจ้ำนำยไม่ให้เอง”
“ก็ไม่คิดว่ำแกจะมำหำฉันนี่”
“แหม...เวลำมำทำงำน ผมก็ตอ้ งมำทักทำยเจ้ำนำย

อยูแ่ ล้วครับ”
“เออ...ก็ดีเหมือนกัน อ้อ...เมื่อมำทำงำนที่น่ีแล้ว
เรื่องที่ตอ้ งขับรถให้ฉนั เนี่ย เอำไว้ก่อนนะ ดู
เหมือนว่ำแกจะงำนยุง่ อีกเยอะ” อัคนีบอก
“เรื่องอะไรน่ะครับ”
“ก็เรื่องพวกนัน้ ที่ให้จดั กำรนั่นแหละ ฉันบอกไว้ก่อน
นะ ว่ำฉันไม่เข้ำไปยุง่ เด็ดขำด”
“อ้อ...เข้ำใจแล้วครับ ถ้ำอย่ำงนัน้ ผมขอตัวไป

ทำงำนแล้วก็แกะของขวัญก่อนนะครับ ตื่นเต้นจะ
แย่” ธีรบ์ อกด้วยท่ำทำงระริกระรี ้ เหมือนปลำก
กระดี่ได้นำ้
คนอย่ำงอัคนีให้ของขวัญทัง้ ที...ต้องไม่ธรรมดำแน่ๆ
...
...
ใช่แล้ว! ไม่ธรรมดำจริงๆ
“นี่เป็ นของขวัญทัง้ หมดที่ฉนั ให้แก งำนของแกที่

ต้องเคลียร์รวมทัง้ หมดตัง้ แต่ฉนั เข้ำทำงำน” ธีรห์ ยิบ
โพสอิทที่แปะอยูบ่ นกองแฟ้มเอกสำรมโหฬำรมำ
อ่ำนด้วยควำมเจ็บใจ
เขำโดนเจ้ำนำยแกล้งตัง้ แต่วนั แรกเลยสินะ
“งำนกูจริงๆ หรือวะเนี่ย ทำไมมันเยอะแบบนีว้ ะ”

บ่นพลำงมองไปยังโต๊ะทำงำนของตัวเองด้วย
สำยตำที่อยำกจะร้องไห้เต็มที
ทำวันนีก้ ็ไม่มีทำงเสร็จอ่ะ
“หลุดจำกไอ้พฒ
ั น์มำได้ ก็ตอ้ งเจออะไรที่มนั
เลวร้ำยพอกัน”
ธีรก์ ็บน่ ต่อไป แต่มือก็เริม่ ลงมือทำงำนอย่ำงไม่เกี่ยง

ถือแฟ้มนัน้ เปิ ดแฟ้มนี ้ เรียงลำดับควำมสำคัญของ
เอกสำรก่อนที่จะเริม่ ทำงำน
“ไม่เรียงเอกสำรเลย คงต้องแวะอบรมงำนเอกสำร
หน่อยแล้ว”
เขำยังคงบ่นต่อไปแบบไม่หยุด เพรำะสิ่งที่เขำได้รบั
วันแรกของกำรรับตำแหน่งมันยังคงเหมือนวันแรกที่
เขำไปทำงำนกับพัฒน์ไม่มีผิด
และดูเหมือนว่ำร่ำงสูงจะอำยุยืนเสียเหลือเกิน...
“มีอะไรวะ โทรมำทำไม” มือขำวกดรับโทรศัพท์ท่ี

โชว์เบอร์พฒ
ั น์ก่อนจะถำมปลำยสำยห้วนๆ
ยังโทรมำหลอกมำหลอนกันอีก
(แค่โทรมำเช็ค)
“เช็ค? เช็คอะไร”
(ว่ำมึงกำลังทำงำนอยูไ่ หม แต่ฟังดูจำกนำ้ เสียงแล้ว

หึหึ งำนยุง่ ล่ะสิท่ำ) ปลำยสำยหัวเรำะเยำะเย้ย
“รูแ้ ล้วจะถำมทำไม งัน้ กูวำงล่ะนะ เสียเวลำทำงำน

ฉิบหำย”
(อย่ำเพิ่ง)
“มีอะไรอีกวะไอ้น่ี” เขำแทบจะปำโทรศัพท์ทงิ ้ ด้วย

ควำมหงุดหงิด
(มีใครโทรศัพท์ไปหำมึงบ้ำงไหมวะ) เสียงของพัฒน์
เริม่ จริงจังจนธีรส์ งสัย
“มีมงึ คนแรกนี่แหละ ทำไมวะ?” ถำมกลับอย่ำง

สงสัย
(ไม่มีอะไรหรอก งัน้ มึงทำงำนต่อไปเถอะ) พูดจบ

ปลำยสำยก็ตดั สำยทิง้ ทันทีโดยไม่รอให้ธีรซ์ กั ถำม
อะไรอีก
“อ้ำวไอ้น่ี คิดจะโทรก็โทร คิดจะวำงก็วำง

ประสำท!” มองโทรศัพท์พร้อมกับด่ำมันรำวกับว่ำ
มันเป็ นอีกคนที่โทรมำกวนนั่นแหละ
Rrrrrrr…
“ไอ้บำ้ นี่มีอะไรอีกวะ!” ธีรต์ ะคอกใส่อย่ำงโมโห โดย

ตอนรับไม่ได้ดเู ลยว่ำใครโทรมำ
(สวัสดีคณ
ุ ธีร)์ เสียงทุม้ ต่ำของปลำยสำยทักขึน้ มำ
จนร่ำงโปร่งขมวดคิว้ ด้วยควำมสงสัย เอำโทรศัพท์
ออกจำกหูแล้วมองเบอร์โทรที่ไม่มีช่ือแสดงก็ย่ิง
สงสัยเข้ำไปอีก
“คุณเป็ นใคร” ถำมกลับไป

(นี่จำผมไม่ได้หรือครับเนี่ย)
“ญำติฝ่ำยไหนล่ะ ถึงต้องจำ” ถำมกวนๆ เพรำะอีก

คนก็ดเู หมือนจะถำมกวนๆ เช่นกัน
(ฮ่ำๆ คุณนี่น่ำสนใจจริงๆ นะครับเนี่ย ผมยงยุทธ์

ครับ หวังว่ำคุณจะจำได้) คำตอบที่ได้ทำเอำธีร ์
ถึงกับเบิกตำกว้ำง ไม่เข้ำใจว่ำอีกคนหำเบอร์ของ
เขำมำจำกที่ไหน
“แกนี่เอง มีธุระอะไร”
(แค่อยำกจะเจรจำน่ะครับ) ปลำยสำยพูดเสียง
สบำยๆ
“เรื่อง?”
(คำสิโน...ทุกๆ สำขำที่เหลือ)
“ถ้ำแกอยำกได้ขนำดนัน้ สำขำเล็กๆ แกจะทำลำย

ทำไม”
(ก็เอำไว้บรู ณำกำรใหม่ไงครับ ง่ำยจะตำยไป)

“มั่นใจว่ำจะได้เหลือเกินนะ แต่เสียใจ ฉันมีคนที่
อยำกจะขำยให้แล้วล่ะ แน่นอนว่ำเขำอยำกได้ท่ี
ตรงนัน้ ทัง้ หมดเพื่อทำธุรกิจที่ถกู ต้องด้วย มัน
น่ำสนใจกว่ำแกเยอะว่ะยงยุทธ์” ธีรโ์ กหกออกไป
(อย่ำมำโกหกให้ยำกเลยครับ ผมตำมเรื่องนีม้ ำนำน

ไม่มีทำงที่คนของผมจะสืบพลำด)
“ก็ไม่รูส้ ินะ ฉันเป็ นคนดูแลและจัดกำรก็จริง แต่อย่ำ

ลืมว่ำมีอีกคนด้วย และทุกอย่ำงก็ยงั คงเป็ นของ
เจ้ำนำยฉัน แกไม่มีทำงได้ไปง่ำยๆ หรอก”
(แม้แต่เงินจำนวนมหำศำลหรือครับ)
“ฮ่ำๆ ฉันไม่ได้เห็นแก่เงินว่ะ โทษทีนะไอ้ยงยุทธ์
เพรำะที่มีฉนั ก็พอใจอยูแ่ ล้ว มีมำกๆ ไม่เห็นจะมี
ควำมสุขตรงไหน” จงใจแฝงคำสอนออกไปด้วย
เผื่อจะกลับใจคิดได้ แต่คนโลภยังไงก็คือคนโลภ
อยำกได้อะไรก็ตอ้ งได้อย่ำงใจหวัง
(มีมำกๆ สิถึงจะมีควำมสุข เพรำะเงินซือ้ ได้ทกุ

อย่ำง)
“ไม่หมดหรอก แกซือ้ มันไม่หมดแน่ๆ”

(อะไรล่ะ ฉันจะซือ้ ให้นำยดู) ปลำยสำยเปลี่ยนคำ
สรรพนำมแทนตัวเองและก็ธีร ์ เริม่ พูดในสิ่งที่ตวั เอง
คิดออกมำทีละน้อย โดยไม่สนใจอีกแล้วว่ำตัวเอง
ต้องกำรจะทำบทำมให้ธีรไ์ ปทำงำนด้วย
“ควำมจริงใจและควำมดีไงล่ะ แต่ดเู หมือนว่ำแกจะ

มีแต่ควำมชั่วจนไม่รูว้ ำ่ ควำมดีตอ้ งใช้อะไรซือ้ ” ธีร ์
พูดออกไปอย่ำงนึกสะใจที่ทำลำยควำมมั่นใจของ
อีกฝ่ ำยได้
(ปำกดีไปเถอะ ถ้ำนำยได้รูค้ ำ่ ของเงินเมื่อไหร่ นำย

จะคิดถึงฉันเป็ นคนแรก)
“งัน้ ก็ขอบอกไว้ตอนนีเ้ ลยก็แล้วกัน ว่ำถ้ำแกใกล้จะ
เข้ำตำรำงเมื่อไหร่ แกจะนึกถึงฉันเป็ นคนแรก ฮ่ำๆ
เพรำะฉันจะเปิ ดโปงแกเอง คิดว่ำทีมนักสืบของ
ตัวเองเก่งมำหรือไง รูห้ รือเปล่ำว่ำเพื่อนของคุณดิน
คุณเพลิงอยูร่ ะดับไหน อย่ำมั่นใจให้มนั มำก เพรำะ
ต่อให้แกเอำปื นมำยิงขู่ ฉันก็ไม่มีทำงยอมขำย
คำสิโนพวกนัน้ ให้แกเด็ดขำด!!”
(นำยพูดแล้วนะ แล้วอย่ำมำเปลี่ยนใจทีหลังก็แล้ว
กัน)
“ไม่มีทำง ให้ตำยก็ไม่มีทำง”
(แล้วเรำจะเจอดีกนั ธีร!์ !) ปลำยสำยตัดสำยไปด้วย
ควำมโมโหที่แผนไม่เป็ นไปตำมแผนของตน เนื่อง
จำกธีรไ์ ม่ใช่คนที่จะเอำเงินหรือยศถำบรรดำศักดิ์
มำซือ้ ได้
เขำมีศกั ดิศ์ รีเหมือนกัน อะไรที่ไม่ได้มำด้วยตัวเอง

ด้วยควำมสำมำรถของเขำเอง
“มันไม่น่ำภูมิใจสักนิด” ธีรพ์ มึ พำ แล้ววำงโทรศัพท์

ไว้บนโต๊ะทำงำน ก่อนจะหยิบเอกสำรขึน้ มำอ่ำนอีก
รอบ ในใจก็คิดแผนเตรียมรับมือกับควำมวุน่ วำยที่
จะเกิดขึน้
เพรำะฟั งจำกนำ้ เสียงและประโยคของยงยุทธ์แล้ว
ไม่มีทำงยอมง่ำยๆ เป็ นแน่...
...
“ว่ำไง” เสียงทุม้ ต่ำทักไปตำมสำย
(พวกมันติดต่อไปยังคุณธีรแ์ ล้วครับ) เจโรมีรำยงำน

ผ่ำนตำมสำยโทรศัพท์
“อืม ขอบใจมำก ช่วยตำมต่อทีนะ รูใ้ ห้ได้วำ่ มันมี

แผนอะไร” พัฒน์ส่งั
(ยงยุทธ์ตอ้ งกำรทำบทำมให้คณุ ธีรม์ ำทำงำนกับมัน
ครับ ผมจับใจควำมได้แบบนี ้ แต่เหมือนมันฉุนเฉียว
มำกตอนวำงสำย คิดว่ำคุณธีรค์ งปฏิเสธ)
“ก็แน่ละ่ มันไม่ใช่คนที่จะเอำเงินฟำดหัวแล้วทำงำน
กับใครก็ได้นะ” พัฒน์พมึ พำ
(คุณพัฒน์น่ีรูจ้ กั กับคุณธีรด์ ีขนำดนีเ้ ลยหรือ

ครับเนี่ย) ลูกน้องหรือเพื่อนวัยเด็กแซวขึน้ มำ
“ช่ำงฉันเถอะ ว่ำแต่แกมำ พี่พฒ

ุ ิมนั รูห้ รือเปล่ำ”
(ไม่รูจ้ ะดีท่สี ดุ ครับ ถ้ำรูว้ ำ่ ผมกลับจำกอังกฤษแล้ว
ไม่บอก ไม่ใช่แค่คณ ุ พุฒิ แต่พอ่ แม่ และคุณท่ำนคง
จะต่อว่ำผมยกใหญ่เลยล่ะครับ)
“ถ้ำงัน้ จนกว่ำงำนจะเสร็จ แกต้องโกหกให้ได้วำ่ แก

ยังอยูท่ ่ีองั กฤษ ถ้ำอย่ำงนัน้ งำนนีไ้ ม่เสร็จแน่
นอกจำกแกฉันก็ไม่ไว้ใจใครแล้วล่ะ” พัฒน์พดู บอก
(ฮ่ำๆ ถ้ำมันไม่ลม้ เหลวก่อนนะครับ ผมจะทำให้

เต็มที่)
“ดี งัน้ แค่นีก้ ็แล้วกัน”

(รักษำสุขภำพด้วยครับ สวัสดีครับ) พัฒน์วำงสำย
ไป ก่อนจะมองหน้ำจอโทรศัพท์น่ิงๆ ในใจก็คิดว่ำ
ควรจะโทรไปซักกับธีรเ์ ลยดีไหม
แต่ถำ้ บุม่ บ่ำมถำมไป มันต้องจับได้แน่ๆ ว่ำเขำแอบ

ตำมเรื่องนีอ้ ยูล่ บั ๆ โดยที่ไม่บอกมัน
“แน่นอนว่ำมันก็จะไม่บอกแน่ๆ”
“เอำเถอะ ค่อยหำวิธีท่ีมนั ดีกว่ำนีก้ ็แล้วกัน”
ไม่เช่นนัน้ ต้องหำเรื่องลงโทษคนอำละวำดแน่ๆ ถ้ำ

เกิดว่ำธีรร์ ูข้ นึ ้ มำว่ำเขำแอบทำงำนลับหลังมัน...
ยำมค่ำคืนที่กรุงเทพมหำนคร เมืองหลวงของ
ประเทศไทยเต็มไปด้วยแสงสีมำกมำยที่หำควำม
สงบและสบำยใจไม่ได้ ผูช้ ำยสี่คนกำลังนั่งทำนข้ำว
ในร้ำนอำหำรหรูแห่งหนึ่งที่ไม่ไกลจำกคอนโดมำก
นัก
“นำนเหมือนกันนะที่เรำไม่เคยมำกินข้ำวด้วยกัน
แบบนี”้ อัคนีพดู ขึน้ หลังจำกที่ทกุ คนทำนอำหำร
เสร็จเรียบร้อยแล้ว และบนโต๊ะก็มีเพียงเครื่องดื่ม
ชนิดไวน์ ซึง่ เป็ นไวน์องุ่นแท้คนละแก้วเท่ำนัน้ คุยไป
ด้วย จิบไวน์ไปด้วย ช่ำงเข้ำกับผูช้ ำยหน้ำตำดีทงั้ สี่
คนเหลือเกิน
เหล่ำลูกค้ำผูห้ ญิงก็พำกันมองมำที่พวกเขำหรือ
แม้กระทั่งแวะเวียนเดินผ่ำน หวังโชคดีท่ีจะได้เป็ นคู่
ควงของหนึ่งในสี่คนก็ยงั ดี
แต่เสียใจด้วย ถ้ำหำกว่ำพวกเขำต้องกำรผูห้ ญิง

นอนด้วย เขำจะไม่มำที่อย่ำงนี.้ ..
“ก็ใครจะไปกล้ำชวนล่ะครับ เจ้ำนำยก็เล่นงำนยุง่
ขนำดนัน้ ไหนจะต้องเที่ยวกลับคอนโดดึกๆ อีก คง
จะมีเวลำมำอยูด่ ว้ ยกันหรอกครับ” ธีรแ์ ขวะเจ้ำนำย
ตัวเอง
“นี่แกกล้ำแขวะฉันหรือวะ”
“เปล่ำครับ ใครจะกล้ำ”
“ทำไปแล้ว อย่ำมำแก้ตวั ไอ้ธีร”์ ชีห้ น้ำคำดโทษร่ำง

โปร่งเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้วำ่ อะไรอีก ร่ำงแกร่งของ
อัคนีหนั ไปมองบรรยำกำศรอบๆ ร้ำน แล้วหันมำ
มองหน้ำกับปฐพี พี่ชำยฝำแฝดของตน ก่อนจะ
พยักหน้ำเป็ นสัญญำณให้ปฐพีเริม่ พูดบ้ำง
“ฉันมีงำนให้พวกแกสองคนทำ” ปฐพีพดู ด้วย

นำ้ เสียงเรียบๆ ซึง่ ทำให้พฒ
ั น์ให้ควำมสนใจทันที
รวมทัง้ ธีรก์ ็ดว้ ย
“ครับ”
“รูจ้ กั คุณพีชใช่ไหม” ถำมเล็กน้อย
“นักธุรกิจด้ำนสถำนบันเทิงสินะครับ” พัฒน์ตอบ
“อืม...เขำต้องกำรจะซือ้ ที่ดินพร้อมคำสิโนทุกสำขำ
ที่มีอยู่เพื่อทำธุรกิจของเขำนั่นแหละ ตรวจสอบแล้ว
ไม่มีสิ่งผิดกฎหมำยแน่นอน ฉันกับไอ้เพลิงก็เลยคิด
ว่ำจะขำยให้เขำนั่นแหละ ให้รำคำสูงที่สดุ และ
ข้อเสนอก็ไม่เลว” ปฐพีอธิบำย
“ข้อเสนอคือ?” ธีรถ์ ำม
“ก็จะให้เรำเป็ นผูอ้ อกแบบและก่อสร้ำงให้ไงล่ะ ได้
เงินสองทำง เยี่ยมไปเลย” อัคนีตอบแทน ซึง่ คน
ถำมก็ได้แต่เบ้ปำกด้วยควำมหมั่นไส้
หน้ำเลือดมำกอ่ะ
“แล้วประวัติละ่ ครับ” พัฒน์ถำมจริงจัง
“แกรูใ้ ช่ไหมว่ำไอ้เทียนเพื่อนของพวกฉันมันมีทีม
สืบสวนที่เยี่ยมที่สดุ ในประเทศ” ปฐพีถำมกลับแทน
ซึง่ พัฒน์ก็ตอบรับสัน้ ๆ
“ครับ”
“พูดแบบนีแ้ สดงว่ำประวัติขำวสะอำด เหมำะกับจะ

ทำธุรกิจด้วยสินะครับ” ธีรพ์ ดู ออกมำอย่ำงรูท้ นั
“ถูกต้อง!!” ปฐพีกบั อัคนีตอบพร้อมกัน
“แล้วจะให้พวกผมทำอะไร” ธีรถ์ ำมขึน้ อีก
“ตัง้ แต่พวกแกทำงำนมำเนี่ย ลองไปเที่ยวดูหน่อยสิ

รับรองสนุกแน่” อัคนีพดู บอกด้วยนำ้ เสียงและสี
หน้ำที่แสดงถึงควำมเจ้ำเล่หไ์ ด้อย่ำงชัดเจน
“เที่ยว?” ธีรแ์ สดงสีหน้ำงงงวย
“วันไหนครับ” พัฒน์ถำม
“มะรืนนี”้ สิน้ คำตอบของปฐพี พัฒน์กบั ธีรก์ ็หนั มอง

หน้ำกันทันที ก่อนจะหันหนีไปคนละฝั่งเมื่อรูว้ ำ่
กำลังสบตำกันและกันอยู.่ ..
แล้วลูกน้องอย่ำงเขำสองคนจะทำอะไรได้ละ่
นอกจำกต้องไป ‘เที่ยว’ ตำมที่เจ้ำนำยบอก (สั่ง)
...
บรรยำกำศรอบๆ รีสอร์ทที่ลอ้ มไปด้วยป่ ำ เหมำะ
สำหรับผูท้ ่ีชอบธรรมชำติและป่ ำไม้เป็ นอย่ำงดี ทั่ง
ร่มเย็น ทัง้ สดชื่น ทำให้ธีรท์ ่ีเพียงก้ำวเท้ำเข้ำไปตัวรี
สอร์ทถึงกับเบิกตำกว้ำงด้วยควำมตะลึงในควำม
สวยงำมของรีสอร์ทแห่งนี ้
“ข้ำงนอกสวยแล้ว ตัวรับรองแขกสวยกว่ำอีก แล้ว

ตำมบังกะโกจะเป็ นยังไงเนี่ย คงจะหรูสมรำคำ
แน่ๆ” ธีรพ์ มึ พำด้วยควำมตื่นเต้น มือก็ถือกระเป๋ ำ
เดินตำมพัฒน์ไม่ห่ำง
“อย่ำมัวแต่ต่นื เต้น มำทำงำนนะไม่ใช่มำเที่ยว”

พัฒน์ตอ่ ว่ำ
“อ้ำว ก็คณุ ดินคุณเพลิงบอกเองว่ำให้มำเที่ยว หึหึ
กลับตัง้ มะรืน ก็เหมือนเที่ยวแหละวะ” ธีรเ์ ถียง
“ไม่ทรำบว่ำได้จองไว้หรือเปล่ำคะ” ประชำสัมพันธ์
ถำมเสียงหวำน เห็นหนุ่มหล่อทัง้ สองคนแล้วเธอ
แล้วแผงอกล่ำๆ ของพัฒน์อีก เธออยำกจะเข้ำไป
ซบยิ่งนัก ไหนจะคนขำวๆ ที่ห่นุ น่ำกอดนั่นอีก
ช่วงนีม้ ีแต่ลกู ค้ำผูช้ ำยหน้ำตำดีจริงๆ
“จองไว้ครับ” ธีรต์ อบยิม้ ๆ เป็ นกำรหว่ำนเสน่หไ์ ปใน

ตัว
“ในนำมคุณอะไรคะ” ถำมกลับด้วยใบหน้ำที่แดง
ซ่ำน
“ธีรไนยกับพีรพัฒน์ครับ” ธีรย์ งั คงทำหน้ำที่ตอบ

คำถำม แต่ครำวนีเ้ ท้ำแคนลงกับเคำท์เตอร์ดว้ ย
ท่ำทำงที่ทำให้สำวๆ แถวนัน้ ถึงกับใจละลำย
“ส่ะ...สักครูน่ ะคะ” เธอบอกเสียงสั่น ก่อนจะก้ม

หน้ำหำข้อมูลกำรจองด้วยชื่อที่ธีรบ์ อก
“รอได้เสมอครับ” ทำงนีก้ ็ไม่หยุดหยอดสำวเสียที

เลยได้รบั แรงตบที่ศีรษะเบำๆ จำกคนที่ยืนข้ำงๆ ธีร ์
หันไปมองคนทำตำขวำงแต่รำ่ งสูงที่อยูใ่ นชุดไพร
เวทสบำยๆ กำงเกงขำยำวเข้ำรูปกับเสือ้ คอวีสีขำว
ตัวกว้ำงที่โชว์แผ่นอกแข็งแกร่งและกำยำทับด้วย
เสือ้ คลุมรำคำแพงสีดำ
ดูดีสดุ ๆ เลยวันนี ้
ก็เลยไม่อยำกจะมองมันไงเล่ำ มองแล้วหน้ำร้อน
แปลกๆ มันดูดี ดูเท่หเ์ กินไป ทัง้ ๆ ที่ใส่แค่ชดุ
ธรรมดำนะเนี่ย...
แต่ธีรก์ ็ใช่ยอ่ ย กำงเกงยีนส์สีดำรัดรูป กับเสือ้ คอปก

สีฟำ้ อ่อนยี่หอ้ ดังสบำยๆ ทำให้ธีรด์ เู หมือนคุณชำย
เข้ำไปใหญ่ แต่ควำมเป็ นจริงก็เหมือนกับบุคลิก
ของธีรน์ ่นั แหละ เป็ นคุณชำยแห่งอมรไพพิจิตร
“ขอโทษนะคะ ไม่มีช่ือคุณธีรไนยในระบบค่ะ มีแค่

คุณพีรพัฒน์คะ่ จองเอำไว้เป็ นบังกะโล เตียงเดี่ยว
2 เตียงค่ะ ถูกต้องนะคะ”
ธีรเ์ ตรียมจะแย้ง แต่พฒ

ั น์ก็จดั กำรพูดตัดหน้ำไป
ก่อน
“ตำมนัน้ เลย” ได้ยินแบบนัน้ เธอก็จดั กำรบันทึกกำร

เช็คอินแล้วยื่นกุญแจบังกะโลมำให้ ก่อนจะผำยมือ
ไปยังพนักงำนที่จะพำไปยังที่พกั ธีรเ์ องก็ทำอะไร
ไม่ได้ ได้แต่เดินหน้ำบูดตำมร่ำงสูงไป
เอำอีกแล้วนะเจ้ำนำย หักหลังกันอีกแล้ว...
“มีอะไรโทรศัพท์เรียกพนักงำนตำมเบอร์ท่ีแจ้งไว้
ข้ำงโทรศัพท์เลยนะครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ”
พนักงำนชำยเดินเอำกระเป๋ ำของพัฒน์กบั ธีรเ์ ข้ำไป
ในตัวบังกะโล ก่อนจะพูดบอกกับทัง้ คูแ่ ล้วขอ
อนุญำตออกมำ
ธีรก์ บั พัฒน์ยืนมองหน้ำกันสักพัก ก่อนที่ธีรจ์ ะเป็ น

ฝ่ ำยยอมแพ้เดินถือกระเป๋ ำของตัวเองไปทิง้ ไว้ในตู้
โดยไม่รอื ้ อะไรออกมำสักอย่ำง แล้วเดินไปเลือก
เตียงนอนของตัวเองทันที ซึง่ พัฒน์ก็หยิบเสือ้ ผ้ำที่
จะใส่ในช่วง 3 วัน 2 คืนมำแขวนไว้ในตูเ้ ดียวกัน
กับธีร ์ ก่อนจะเอำของส่วนตัวยิบย่อยไปทิง้ ที่เตียง
ของตน
“ห้ำมละเมอมำที่เตียงกูนะ” ธีรส์ ่งั ด้วยใบหน้ำ

กระเง้ำกระงอด
“บอกตัวเองเถอะ”
“กูไม่ใช่คนนอนละเมอ”
“กูก็เหมือนกัน” พัฒน์บอกเสียงเรียบ
จำกนัน้ ต่ำงคนก็ตำ่ งเงียบไปทันทีท่ีเถียงกันพอหอม

ปำกหอมคอเสร็จแล้ว
“นัดกินข้ำวกับคุณพีชกี่โมง” ธีรถ์ ำมขึน้
“ตอน 5 โมงเย็น” พัฒน์ตอบ
“อือ”
แล้วก็เงียบกันไปอีก...ธีรน์ อนกลิง้ ไปกลิง้ มำด้วย

ควำมเบื่อหน่ำย อยูก่ บั พัฒน์ก็เอำแต่เงียบ ถ้ำไม่
ถำมก็ไม่พดู ด้วย เพรำะฉะนัน้ แล้ว กว่ำจะถึงเวลำ
นัด ก็อีกตัง้ หลำยชั่วโมงเพรำะนี่ก็แค่บำ่ ยโมงกว่ำๆ
ก็คงต้องไปค่ำเวลำด้วยกำรเดินเล่นแล้วล่ะมัง้
“จะไปไหน” พัฒน์ถำมขึน้ เมื่อเห็นอีกคนเดินไปที่

ประตู
“เที่ยว” ตอบไปสัน้ ๆ
“ก็ระวังตัวหน่อยก็แล้วกัน” พัฒน์พดู แต่ไม่มองหน้ำ
“ทำไม เป็ นห่วงหรือไง” ถำมอย่ำงล้อๆ

“เปล่ำ...เดี๋ยวทรัพย์สินเขำเสียหำย ขีเ้ กียจตำม
รับผิดชอบ”
“ไอ้เว่อร์ กูไม่ได้โง่ขนำดนัน้ นะเว้ย ไปดีกว่ำ เบื่อ

หน้ำมึง” ธีรส์ ะบัดหน้ำหนีแล้วเดินเปิ ดประตูออก
จำกที่พกั ทันที ส่วนร่ำงสูงก็ได้แต่นอนส่ำยหน้ำไป
มำอยู่บนเตียง ก่อนจะอ่ำนอีเมลงำนทัง้ หมด แล้ว
สั่งงำนผ่ำนระบบออนไลน์
ลมหำยใจเข้ำออกของพัฒน์คือทำงำน แม้วำ่ ปฐพี

จะมำให้เที่ยวด้วยส่วนหนึ่ง แต่เขำก็เลือกใช้เวลำนี ้
ไปกับกำรทำงำนดีกว่ำ
แต่สำหรับธีรค์ ือกำรมำเที่ยวก็คือเที่ยว งำนก็เอำไว้
กลับไปค่อยทำ กำรพักผ่อนสำคัญที่สดุ
“บรรยำกำศดีมำกๆ เลยว่ะ น่ำจะพำไอ้อินมำด้วย”

ธีรเ์ ดินมองไปรอบๆ อย่ำงชื่นชอบ สูดลมหำยใจเข้ำ
ลึกๆ เพื่อรับเอำออกซิเจนเข้ำปอดให้มำกที่สดุ
“วันนีผ้ มมำพักผ่อนนะ ไหนจะมีนดั ทำนข้ำวกับ

ลูกค้ำตอนเย็นด้วย วันนีไ้ ม่สะดวกหรอก อยูท่ ่ีไหนก็
ได้ คุณไม่จำเป็ นต้องรูห้ รอก”
ธีรแ์ อบหลบให้กบั ผูช้ ำยตัวใหญ่กว่ำนิดๆ และสูง
กว่ำเขำ น่ำจะประมำณพัฒน์ได้ กำลังเดินคุย
โทรศัพท์ดว้ ยสีหน้ำที่หงุดหงิดเต็มที่ แต่ก็เหมือนจะ
หลบไม่พน้ เพรำะมือที่เขำใช้ประกอบท่ำทำงดัน
ฟำดโดนธีรอ์ ย่ำงแรงในจังหวะที่ธีรเ์ ดินเลี่ยง
“ผมขอโทษครับ เป็ นอะไรหรือเปล่ำครับเนี่ย แค่นี ้

ก่อนนะคุณผมเดินชนคนน่ะ เอำไว้เดี๋ยวโทรกลับ
นะ” เขำหันไปพูดกับปลำยสำยต่อ แล้วเขำก็เอำ
โทรศัพท์เข้ำกระเป๋ ำกำงเกงไป
“ไม่เป็ นไรครับ โดนแค่นีไ้ ม่เจ็บหรอก ผมผูช้ ำย
บึกบึนครับ” คำว่ำบึกบึนของธีรท์ ำให้ผชู้ ำยที่ฟำด
มือให้แขนของเขำถึงกับมองสำรวจทันที
ก็หนุ่ ผูช้ ำย แต่ดยู ่วั ยวนแปลกๆ คล้ำยใครสักคนที่

เขำรูจ้ กั
“แต่ผมก็ตอ้ งขอโทษจริงๆ ครับ พอดีวำ่ โมโหไป

หน่อย”
“ไม่เป็ นไรครับ ถ้ำงัน้ ผมขอตัวก่อนนะครับ” ร่ำง

โปร่งทำท่ำจะเดินปลีกตัวออกมำ แต่ก็ตอ้ งชะงักอยู่
กับที่เมื่อโดนเรียกเอำไว้
“เดี๋ยวก่อนสิครับ”
“ครับ? มีอะไรหรือเปล่ำครับ” ธีรถ์ ำมอย่ำงสงสัย
ก็ไม่น่ำจะมีปัญหำอะไรแล้วนี่นำ...จะเรียกเรำไว้
ทำไม หรือว่ำเรำทะอะไรหล่นไว้หรือเปล่ำ
“คุณชื่ออะไรครับ ผมชื่อพชรนะครับ เรียกพีชก็

ได้รบั ” ได้ยินชื่อดังนัน้ แล้วธีรถ์ ึงกับตำกว้ำงด้วย
ควำมตกใจ ไม่คิดว่ำโลกจะกลมกันขนำดนี ้
เพรำะคนที่เขำกำลังคุยอยูต่ อนนีก้ ็คือลูกค้ำที่เขำ
กำลังจะมำคุยเรื่องกำรซือ้ ขำยที่กบั คำสิโนนี่ละ่
“ผมธีรไนยครับ ลูกน้องของคุณเพลิง” ธีรแ์ นะนำ

พลำงยื่นมือเข้ำไปเช็คแฮนด์กบั ร่ำงแกร่งที่ย่ืนมำ
ก่อนแล้ว
“โอ้! คุณคือคนที่ผมจะต้องคุยงำนด้วยสินะครับ
บังเอิญจริงๆ เลย” พชร เขย่ำแขนร่ำงโปร่งด้วย
ควำมยินดี เพรำะไม่คิดว่ำคนที่เขำกำลังสนใจอยู่
จะเป็ นคนเดียวกับคนที่เขำจะคุยงำนด้วย
สนใจที่วำ่ ไม่ใช่ในเชิงชูส้ ำวแต่อย่ำงใด แต่เป็ น
ควำมสนใจที่บอกไม่ถกู เหมือนกัน
“ยินดีท่ีได้เจอนะครับคุณพีช”
“ครับคุณธีรไนย”
“ธีรเ์ ฉยๆ ก็ได้ครับ”
“ว่ำแต่วำ่ คุณธีรน์ ำมสกุลอะไรหรือครับ หน้ำคุน้ ๆ

เหมือนผมเคยเห็นที่ไหนมำก่อน เอ่อ...นี่ไม่ใช่มกุ จีบ
นะครับ ผมรูส้ กึ อย่ำงนัน้ จริงๆ” เขำรีบอธิบำยเพรำะ
ใบหน้ำของธีรเ์ ริม่ จะหำเรื่องแล้ว แต่เมื่อได้ยิน
เช่นนัน้ ธีรก์ ็บอกไปอย่ำงช่วยไม่ได้ แต่อำรมณ์ก็ยงั
ไม่คงที่อยู่
“อมรไพพิจิตรครับ”
“ถ้ำอย่ำงนัน้ คุณก็เป็ นน้องชำยของธินใช่ไหมครับ”
“คุณรูจ้ กั พี่ชำยผมได้ยงั ไง” ถำมไปด้วยควำมสงสัย
“ฮ่ำๆ โลกกลมจริงๆ นะครับเนี่ย ผมเป็ น เอ่อ...

เพื่อนของธินเขำน่ะครับ” ตอบกลับมำด้วยรอยยิม้
“หรือครับ แต่ทำไมผมไม่เคยเห็นหน้ำคุณมำก่อน
เลยล่ะ”
“เพิ่งรูจ้ กั กันน่ะครับ”
“แต่พ่ีธินน่ำจะเป็ นพี่คณุ อีกนะ ทำไมเป็ นเพื่อนกัน

ได้” ธีรย์ งั คงถำมในสิ่งที่สงสัยอยู่
“คือจริงๆ แล้ว” พชรอึกอักเล็กน้อย มองไปตำม

สวนเพื่อมองดูวำ่ มีคนอยูแ่ ถวนีห้ รือเปล่ำก่อนจะ
สำรภำพบำงอย่ำงออกมำจนทำให้ธีรถ์ ึงกับอ้ำปำก
ค้ำง
“ผม...” บอกเสียงเบำรำวกับกระซิบ แต่ธีรก์ ็ได้ยิน
มันอย่ำงชัดเจนจนตกใจไปเลย ไม่คิดว่ำพี่ชำยจอม
ดือ้ ด้ำนอย่ำงพี่เขำจะรูจ้ กั กับคนๆ นีไ้ ด้
ทัง้ ๆ ที่งำนมันคนละสำยกัน
“จริงหรือครับ”
“ค่ะ ครับ”
“อ่ำ...ผมว่ำมันเป็ นเรื่องของคุณสองคนนะ เอำเป็ น

ว่ำผมเอำใจช่วยนะครับ แต่ตอนนีผ้ มขอตัวไปเดิน
เล่นก่อนนะครับคุณพีช” ธีร ์
ขอตัวออกมำกทัง้ ๆ ที่ตวั เองก็กำลังอึง้ กับสิ่งที่พชร
บอกเมื่อกี ้
“เชิญครับ ยังไงก็เจอกันเย็นนีน้ ะครับ”
“ครับ”
สะตงสะติไม่มีมนั แล้วตอนนี ้ ช็อคกับโลกใบนีไ้ ป

เสียแล้ว...
อีกทำงด้ำนของพุม่ ไม้ใหญ่ มีคนสองคนที่น่ำสงสัย
กำลังซุม่ มองดูรำ่ งโปร่งอยู่ แต่ไม่เข้ำไปหำหรือ
ทักทำยเสียที เพรำะกลัวอีกคนจะรู ้
“ธีร ์ แล้วนำยจะรูว้ ำ่ อย่ำมำเล่นกับคนอย่ำงฉัน” ยง

ยุทธ์ท่ีแอบตำมมำที่น่ีมองร่ำงโปร่งที่กำลังเดินเล่น
ด้วยควำมรูส้ กึ คับแค้น ตัง้ ใจแน่วแน่แล้วว่ำต้อง
เอำธีรม์ ำเป็ นนำงบำเรอของตนให้ได้
“ไปหำที่พกั กัน รีสอร์ทบ้ำอะไร ไม่จองพักไม่ได้”
“ครับคุณยุทธ์”
ทัง้ สองยอมถอยออกไป เมื่อเห็นแน่ชดั แล้วว่ำธีร ์
กับพัฒน์มำพักกันอยูท่ ่ีน่ีจริงๆ แล้วไอ้คนที่เพิ่งจะ
เดินออกไปนัน้ ก็คือคนที่พวกนัน้ จะมำเจรจำซือ้
ขำยที่กบั คำสิโนเป็ นแน่แท้
“แกขำยให้ใครไม่ได้นอกจำกฉัน!!”
…
ณ ห้องอำหำรของรีสอร์ท
บรรยำกำศเต็มไปด้วยควำมสดชื่นของธรรมชำติละ
ป่ ำไม้ พร้อมกับเมนูแนะนำของทำงรีสอร์ทที่ถกู
นำมำวำงไว้เกือบจะทุกอย่ำง พัฒน์โค้งให้กบั พชร
เล็กน้อยก่อนจะผำยมือให้พชรนั่ง ซึง่ ธีรก์ ็โค้งไป
พร้อมๆ กับพัฒน์พอเป็ นพิธี
“สวัสดีครับคุณพีช ผมพีรพัฒน์นะครับ เรียกพัฒน์ก็

ได้ ตัวแทนจำกคุณดิน” พัฒน์แนะนำตัวพ้อมกับยื่น
มือไปข้ำงหน้ำ
“ยินดีท่ีได้รูจ้ กั ครับ”
“เชิญตำมสบำยเลยนะครับ” พชรบอก
พัฒน์กบั ธีรน์ ่งั ลงฝั่งตรงข้ำมกับพชร พัฒน์ก็กม้ ลง

ถำมข้ำงหูของธีรว์ ำ่ ทำไมไม่แนะนำตัว จะเสีย
มำรยำทไปถึงไหน
“ผมกับคุณธีร ์ พอดีวำ่ เรำสองคนรูจ้ กั กันแล้วน่ะ

ครับ” พัฒน์หนั มำมองหน้ำคนพูดเล็กน้อย ก่อนจะ
หันไปมองธีรเ์ พื่อถำมด้วยสำยตำว่ำจริงหรือเปล่ำ
“ตอนไหนหรือครับ” พัฒน์ถำม
“เมื่อตอนบ่ำยกว่ำๆ น่ะครับ บังเอิญเจอกัน แล้ว
คุณธีรก์ ็หน้ำคุน้ ๆ เหมือนคนที่ผมรูจ้ กั ด้วย ไม่คิดว่ำ
จะเป็ นน้องชำยของธิน เอ่อ...พี่ชำยของคุณธีรน์ ่ะ
ครับ ผมเป็ นเพื่อนของธิน” พชรอธิบำยและชีแ้ จง
ให้พฒ ั น์ฟัง
“ครับ” พัฒน์หนั มำมองธีรด์ ว้ ยสำยตำดุๆ รูส้ กึ ไม่

ชอบใจขึน้ มำอย่ำงประหลำด
“หว่ำนเสน่หอ์ ีกแล้วสินะ” พัฒน์กระซิบลงข้ำงหู

อย่ำงหำเรื่อง
ปกติพฒ ั น์ไม่ใช่คนที่จะเสียมำรยำทต่อหน้ำลูกค้ำ
แบบนี ้ แต่เพรำะต้นเหตุมนั คือธีร ์ เขำก็มกั จะทำ
อะไรที่ไม่ใช่ตวั ของตัวเองเสมอ
“ทำงำนก่อนค่อยหำเรื่อง” กัดฟั นพูดออกไปเสียง

เบำ
“ขอโทษนะครับคุณพีชที่เสียมำรยำท” พัฒน์รบี
ออกตัวขอโทษ เมื่อรูว้ ำ่ ตัวเองกำลังทำเรื่องที่ไม่
ถูกต้องอยู่
“ไม่เป็ นไรครับ ผมเข้ำใจว่ำคงมีเรื่องจะคุยกัน ผมไม่

ซีเรียส กับผมสบำยๆ ได้เลยครับ ไม่มีปัญหำอยู่
แล้ว เพรำะเรำน่ำจะรุน่ รำวครำวเดียวกัน” พชรบอก
ด้วยท่ำทีสบำยๆ
“โอเคเลยครับ ถ้ำอย่ำงนัน้ เรำคุยไปด้วย ทำน

อำหำรไปด้วยดีกว่ำนะครับ จะได้ทำควำมรูจ้ กั ไป
ในตัว” ธีรพ์ ดู ขึน้ อย่ำงเป็ นงำนเป็ นกำร เพรำะถ้ำจะ
ให้พฒ
ั น์พดู มันคงต้องพูดสัน้ ๆ ห้วนๆ จนพชร
อยำกจะยกเลิกธุรกิจด้วยกันแน่ๆ
เมื่อทัง้ สำมคนต่ำงก็พำกันทำนอำหำรเสร็จ
เรียบร้อยแล้วก็เลือกที่น่ งั ฟั งเพลงสบำยๆ พร้อมกับ
ดื่มไวน์กนั ต่อ แล้วพูดคุยกันอย่ำงสนุกและถูกคอ
สนุกและถูกคอที่วำ่ ดูเหมือนจะเป็ นแค่พชรกับธีรแ์ ค่
สองคน เพรำะพัฒน์ก็แค่น่งั นิ่งๆ ฟั งทัง้ คูพ่ ดู
เรื่องรำวต่ำงๆ กันอย่ำงสนุกสนำน จนเรำแทบ
อยำกจะลุกหนี
ท่องไว้พฒ ั น์ นั่นลูกค้ำ มึงจะเสียมำรยำทกับเขำ

ไม่ได้...
“วันนีเ้ ลยไม่ได้คยุ เรื่องงำนเลย มัวแต่คยุ เรื่องอื่นกัน

เพลิน ฮ่ำๆ นำนๆ ทีผมจะเจอคนที่คยุ สนุกเป็ นคน
แรก อยูก่ บั ธินผมนี่ปวดหัวมำกเลย ชวนคุยอะไรก็
ไม่คยุ เอำแต่เงียบ” พชรแอบบ่นถึงพี่ชำยของธีร ์
“พี่ธินเขำก็เป็ นคนแบบนัน้ แหละครับ อำยุจะ 27
แล้ว ก็เลยต้องทำตัวให้เป็ นผูใ้ หญ่หน่อย แต่ท่ีจริง
แล้วชอบเล่นอะไรเป็ นเด็กๆ นะ คุณอำจจะไม่เคย
เห็น แต่เพรำะเป็ นเสำหลักของบ้ำนเลยต้องทำเป็ น
เคร่งขรึมตลอดเวลำ เอำเข้ำจริงๆ พี่ธินจะทำตัวเด็ก
แค่กบั ผมเท่ำนัน้ แหละ พูดถึงแล้วก็คิดถึงนะเนี่ย”
ธีรพ์ ดู ถึงพี่ชำยด้วยรอยยิม้ ที่มีควำมสุข
พี่ชำยคนเดียวที่เขำรักและภูมิใจ
พี่ชำยที่เรำอยำกเอำเป็ นเยี่ยงอย่ำง...
และเป็ นพี่ชำย ที่บำงครัง้ น้องชำยอย่ำงเขำก็อิจฉำ
เพรำะควำมสมบูรณ์แบบของพี่ชำย ที่ไม่วำ่ ใครๆ ก็
ต่ำงชื่นชมในควำมเก่ง ที่เขำไม่เคยมี
“จริงหรือครับ เอำไว้ผมลองเอำไปถำมดีกว่ำ บอก

ว่ำคุณธีรบ์ อกได้ไหมครับ”
“ได้สิครับ ฮ่ำๆ”
พัฒน์ท่ีน่งั ฟั งนั่งมองทัง้ คูห่ วั เรำะอย่ำงสนุกสนำนก็

กำแก้วไวน์ในมือแน่น ถ้ำบีบแรงกว่ำนีแ้ ก้วอำจจะ
แตกคำมือได้ เขำวำงแก้วลงบนโต๊ะเสียงดังจนทัง้ คู่
หันมำมอง
“ขอโทษครับ ผมวำงแรงไปหน่อย เอำอย่ำงนีไ้ หม
ครับคุณพีช พรุง่ นีเ้ รำจะไปคุยงำนที่รำ้ นกำแฟของรี
สอร์ท ประมำณสัก 10 โมงได้หรือเปล่ำครับ เพรำะ
เรำสองคนรูส้ กึ ล้ำๆ แล้ว อยำกจะพักผ่อนน่ะครับ
เดินทำงมำทัง้ วัน ยังไม่ได้พกั เลยน่ะครับ” พัฒน์พดู
บอกยำวแต่นำ้ เสียงยังคงเรียบๆ
แต่เพรำะพัฒน์เป็ นอย่ำงนีแ้ หละ คนถึงได้รูส้ กึ เกรง

กลัว รวมถึงพชรด้วย
“โอ้! งัน้ คุณสองคนไปพักก็ได้ครับ ผมจะขอนั่งต่อ

อีกหน่อยน่ะ” พชรบอก
“ขอบคุณ และก็ขอโทษด้วยนะครับ” พัฒน์เอ่ย
ส่วนธีรก์ ็หนั มองหน้ำพัฒน์ดว้ ยควำมสงสัย พอเห็น
สำยตำดุๆ ที่บง่ บอกว่ำอีกคนกำลังโมโหนัน้ ก็เป็ น
คำตอบให้กบั ธีรไ์ ด้เป็ นอย่ำงดี
ง่วงจนโมโหหรือไงนะ!
“ไม่เป็ นไรครับ ฝันดีนะครับคุณพัฒน์ คุณธีร”์
“เช่นกันครับ” พัฒน์บอกกลับ
“ฝันดีครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ”
แล้วพัฒน์กบั ธีรก์ ็เดินออกจำกร้ำนอำหำร ระหว่ำง
ทำงธีรก์ ็มองแผ่นหลังกว้ำงๆ ของพัฒน์ท่ีเดินนำอยู่
ข้ำงหน้ำ ระแวดระวังว่ำพัฒน์จะหันมำโมโหใส่หรือ
เปล่ำ
“มึง...เหนื่อยจริงๆ หรือวะ” ถำมออกไปอย่ำงกล้ำๆ

กลัวๆ
“เออ”
“แน่นะ ไม่ได้โมโหอะไรอยูใ่ ช่ไหม”

“ทำไม! คิดว่ำกูโมโหอะไร” ร่ำงสูงหยุดเดินแล้วหัน
มำถำมเสียงเข้ม
“ป่ ะ เปล่ำ”
“แล้วทำไมมึงไม่อยูค่ ยุ กับคุณพีชก่อนล่ะ เห็นคุย

สนุกนักนี่” ประชดประชันออกไป
“ก็มงึ บอกว่ำอยำกพัก กูก็เลยต้องมำไง”
“ก็ดี ที่อย่ำงน้อยมึงก็เลือกที่จะมำกับกู” พึมพำกับ

ตัวเองเบำๆ ส่วนธีรก์ ็ไม่เข้ำใจ ไม่ได้ยินว่ำร่ำงสูงพูด
อะไร เลยจะถำมพัฒน์วำ่ บ่นอะไร แต่ยงั ไม่ทนั ที่จะ
ถำมขึน้ พัฒน์ก็เลี่ยงแล้วเดินกลับที่พกั ทันที
“ง่วง!”
“อะไรของมันวะ?” ธีรบ์ น่ ก่อนจะวิ่งตำมพัฒน์ไป

ควำมสงัด ควำมมืดยำมค่ำคืน มีเพียงแค่ไฟจำก

ด้ำนนอกเล็ดลอดเข้ำมำเพียงน้อยนิด แต่มนั ก็
สำมำรถทำให้เห็นใครอีกคนตอนนอนได้เช่นกัน
พัฒน์มองร่ำงบำงที่นอนหลับตำคิว้ ขมวดรำวกับ
กำลังหงุดหงิด กระสับกระส่ำยนอนพลิกตัวไปมำ
จนพัฒน์อดสงสัยไม่ได้ แต่ก็ได้เฝ้ำแต่นอนมอง
เท่ำนัน้
“นอนไม่หลับ” ธีรพ์ มึ พำ แต่ใครที่มองอยู่ก็ได้ยิน

ชัดเจน
“มันนอนหลับหรือวะ” เมื่อรูว้ ำ่ ธีรก์ ำลังมองมำ
พัฒน์ก็หลับตำลงทันที เพื่อไม่ให้รำ่ งโปร่งรูว้ ำ่ เขำยัง
นอนไม่หลับ ก็อยำกรูเ้ หมือนกันว่ำรีสอร์ทที่
ล้อมรอบด้วยป่ ำแบบนี ้ มันจะมีท่ำทำงแบบไหน
อยำกเห็นคนปำกดี อวดเก่งกลัวสักครัง้ เหมือนกัน

...
“ปกติถำ้ มำเที่ยวหรือไปต่ำงจังหวัดก็จะมีคนมำ
ด้วยเสมอ ไม่ไอ้อินจะเป็ นพี่สำวไอ้อิน แต่น่ีมำกับ
ไอ้พฒ
ั น์ ไอ้โหดนี่ไม่ได้ช่วยให้กรู ูส้ กึ ดีขนึ ้ เลยสักนิด
เอำแต่นอนหลับอยูค่ นเดียว สบำยจริงๆ เลยนะ”
พัฒน์แอบยิม้ กับควำมขีบ้ น่ ของธีร ์
“ยิ่งรอบๆ เป็ นป่ ำด้วยแล้วน่ำกลัวชะมัด”
ธีรพ์ ดู พลำงขนลุกกับบรรยำกำศภำยนอกที่มอง
ผ่ำนหน้ำต่ำงที่ปิดม่ำนไม่สนิท เขำชอบป่ ำก็จริงแต่
เป็ นป่ ำตอนกลำงวัน ไม่ใช่ป่ำตอนกลำงคืน
มันไม่สำมำรถมองเห็นได้เลยว่ำ ข้ำงหน้ำมันมีอะไร
รออยู่
“นอนไม่หลับแน่ๆ อ่ะ” ธีรม์ องไปยังพัฒน์ดว้ ยควำม

ลังเล จะปลุกก็ไม่กล้ำ จะเดินไปนอนด้วยก็น่ำ
เกลียดไปป่ ะ เพรำะก่อนนอนเตียงที่ห่ำงกันนิด
เดียว พัฒน์ก็จดั กำรลำกเตียงออกห่ำงจำกธีรไ์ ป ซึง่
มันก็ห่ำงพอสมควร จะขยับตำมก็เสียฟอร์ม เพรำะ
ดันโพล่งปำกไปแล้วว่ำไม่เคยกลัวอะไร
มองไปรอบๆ ท่ำมกลำงแบบนีก้ ็ย่งิ ทำให้ธีรก์ ลัวจน

ไม่กล้ำขยับ
“แม่งเอ้ย”
ธีรก์ ็ได้แต่หลับตำคลุมโปงกอดตัวเองแน่นด้วย
ควำมกลัว ยอมรับว่ำชอบคิดไปเองว่ำอำจจะมีอะไร
โผล่มำ แต่ทำไงได้ละ่ ก็คนมันกลัวคิดเสมอนั่น
แหละว่ำอำจจะมีอะไรโผล่มำ
จนกระทั่งนอนหลับไปด้วยควำมไม่รูต้ วั พัฒน์ท่ี
มองอยูก่ ็เห็นว่ำร่ำงใต้ผำ้ ห่มนิ่งไป ก็คิดว่ำคงหลับ
ไปแล้วแน่ๆ จึงลุกขึน้ จำกที่นอนของตนแล้วเดินไป
หำร่ำงโปร่งทันที มือกว้ำงจับผ้ำห่มเลื่อนจำกศีรษะ
ของอีกคนให้เลื่อนมำระหว่ำงอก
“หำยใจไม่ออกแล้วตำย กูไม่เก็บศพนะ” เขำบอก

ยิม้ ๆ
จะบ้ำตำย ชีวิตนีไ้ ม่เคยเป็ นห่วงใคร แต่กลับเป็ น

ห่วงไอ้คนที่เอำผ้ำห่มขึน้ คลุมโปงจนต้องเดือดร้อน
ตัวเองลุกจำกที่นอนเพื่อมำเอำออกให้
“หน้ำตำตอนหลับก็ดดู ีนะ แต่ไอ้ตอนที่ต่นื เนี่ยสิ มัน
น่ำฆ่ำทิง้ จริงๆ”
เขำได้แต่สำ่ ยหน้ำน้อยๆ แล้วเดินกลับมำที่เตียง

ของตนก่อนจะทิง้ ตัวลงนอนทันทีดว้ ยควำมล้ำทัง้
ร่ำงกำยและสำยตำที่ยงั ไม่ได้พกั เลยทัง้ วัน...
...
Rrrrrr
เสียงสั่นของโทรศัพท์ท่ีโต๊ะหัวเตียงทำให้พฒ
ั น์ต่นื
ขึน้ มำในตอนเช้ำวันใหม่อย่ำงช่วยไม่ได้ และ
อำรมณ์ตอนตื่นนอนของพัฒน์ก็ไม่คงที่อีกด้วย
“อืม” รับสำยโทรศัพท์ดว้ ยกำรครำงเบำๆ ตำ

ของพัฒน์ก็พยำยำมเปิ ดกว้ำงเพื่อมองนำฬิกำ ก็
พบว่ำแปดโมงเช้ำกว่ำๆ แล้ว
(อรุณสวัสดิค์ ณ
ุ พัฒน์)
“ว่ำไง”
(เรื่องของยงยุทธ์ท่ีให้จดั กำรน่ะครับ พอดีผมคลำด
กับพวกมันไปแล้ว เลยทำให้ตอนนีต้ ิดตำมไปไหน
ไม่ได้เลย โรงแรมที่พวกมันพักอยูเ่ มื่อคืนก็ไม่เจอ
ทำงโรงแรมบอกว่ำออกมำตัง้ แต่เช้ำ ผมคิดว่ำมัน
คงไปที่น่นั แล้วล่ะครับ)
“ถ้ำงัน้ แกก็ตำมมำดู”
(เอ่อ คือว่ำ...)
“มีอะไร ว่ำแต่วำ่ ฉันสงสัยแกว่ะเจ็ม คนอย่ำงแกไม่

เคยพลำดหรือคลำดจำกเหยื่อ เกิดอะไรขึน้ ” ถำม
ออกไปเสียงเครียด เพรำะลูกน้องคนเก่งของเขำ
แม้วำ่ จะไม่ได้เก่งไปเสียทุกเรื่อง แต่เรื่องแกรอยหรือ
ตำมคนไม่เคยพลำด แสดงว่ำลูกน้องของเขำคนนี ้
ต้องเจออะไรแน่ๆ ที่ทำให้คลำดกับพวกยงยุทธ์
(เอ่อ...บังเอิญเจอคุณพุฒิท่ีลอบบีโ้ รงแรม แหะๆ

โดนจับได้แล้วล่ะครับ) ปลำยสำยสำรภำพออกมำ
เบำๆ อย่ำงสำนึกผิด
“แกนี่มนั ทำอีท่ำไหนวะเนี่ย บอกมันเลยว่ำฉันให้

แกมำช่วยงำน นี่มนั จับตัวแกไว้หรือเปล่ำ” พัฒน์
ถำม
(โทษทีไอ้พฒั น์ พอดีฉนั ทำลูกน้องแกลุกไม่ขนึ ้ ไป
แล้ว เห็นทีวำ่ จะส่งไปช่วยไม่ได้) เสียงปลำยสำย
เปลี่ยนไป กลำยเป็ นเสียงทุม้ อย่ำงคุน้ เคยแทน
“ไอ้พฒ ุ ิ แกนี่มนั ทำลำยงำนของฉันจริงๆ” พัฒน์ตอ่

ว่ำพี่ชำยอย่ำงหัวเสีย
(ช่วยไม่ได้ อยำกจะโกหกฉันเอง) ตอบกลับนิ่งๆ
“งำนนีจ้ ริงจังมำกนะไอ้พฒุ ิ ไม่มีใครที่ฉนั สำมำรถ

ไว้ใจได้เท่ำเจ็มแล้ว” พัฒน์ตอ่ รอง
(เรื่องของแก เจ็มเป็ นคนของฉัน เป็ นคนของรัต
นมณีโชติ ฉันมีสิทธิอนุญำตหรือไม่อนุญำต)
“รูส้ กึ ว่ำฉันก็นอ้ งแกนะพุฒิ” พัฒน์พดู บอก
(ไม่รูด้ ิ โตๆ กันแล้ว คงจะช่วยเหลือตัวเองได้บำ้ ง

แล้วถึงได้ออกไปจำกบ้ำน จำกบริษัท)
“ไอ้ประโยคนัน้ ฉันควรพูดมำกกว่ำมัง้ ไอ้พฒ

ุ ิ เพรำะ
ที่แกมำรับสืบทอดกิจกำรได้ใครมันเป็ นคนดูแลให้
ในตอนที่แกกำลังเสเพลน่ะห๊ะ!” พัฒน์เริ่มมีนำ้ โหที่
พี่ชำยของตนจับตัวลูกน้องของตนไว้ ไม่ยอมให้มำ
ทำงำนจนเสร็จ
(ไม่เกี่ยวกันดิวะ เรื่องที่แกให้เจ็มทำมันอันตรำย
มำกนะเว้ย ถ้ำหำกเจ็มเป็ นอะไรขึน้ มำ พวกมันจับ
ได้ แล้วยิ่งเจ็มไม่เอำลูกน้องมำด้วยอีก แกจะส่งให้
คนของฉันไปตำยหรือวะ!) ปลำยสำยก็ใส่อำรมณ์
กลับมำด้วยอำรมณ์เช่นกัน
“มันเป็ นลูกน้องของฉัน!!” พัฒน์ขนึ ้ เสียงดัง จนคน

ที่นอนหลับอย่ำงสบำยถึงกับตื่นด้วยควำมตกใจ
เพรำะเสียงของพัฒน์มนั ฟั งดูโมโหมำก จนไม่กล้ำที่
จะโวยวำยหรือนอนต่อ
(แต่เป็ นเมียฉัน!!!...คุณพุฒิ พูดอะไรน่ะ...นำยน่ะ
เงียบไปเจ็ม แค่นีก้ ็แล้วกัน ถ้ำมีอะไรก็โทรขอร้อง
พี่ชำยให้สง่ คนไปช่วยก็ได้นะน้อง หึห)ึ พี่ชำย
ของพัฒน์วำงสำยไปทันทีท่ีพดู จบ ทิง้ ให้พฒ ั น์กำ
โทรศัพท์แน่นอย่ำงโมโห
แล้วทีนีจ้ ะทำยังไงล่ะ มันอยูท่ ่ีไหนแล้วยังไม่รูเ้ ลย

ปื นก็ไม่ได้พกมำ...
“ฮึ่ย!!!”
“เอ่อ...มีอะไรหรือเปล่ำวะ” ธีรถ์ ำมอย่ำงกล้ำๆ

กลัวๆ
“ยุง่ !” พัฒน์ตวำดสัน้ ๆ จนธีรส์ ะดุง้ ด้วยควำมตกใจ
ก่อนที่รำ่ งสูงจะลุกขึน้ จำกที่นอนเดินไปหยิบ
ผ้ำขนหนูเข้ำห้องนำ้ ไป
ส่วนธีรก์ ็ได้แต่ทำหน้ำสงสัย ก่อนจะส่ำยหน้ำไปมำ

มองนำฬิกำก็พบว่ำเพิ่งจะแปดโมงกว่ำๆ ยังไม่ถงึ
เวลำนัดคุยงำน นอนต่ออีกหน่อยก็ได้
“ไม่สนก็ได้วะ ถำมดีๆ ตวำดกูเฉย”
เกิดเป็ นกู อะไรๆ ก็ผิด สงสัยจะผิดตัง้ แต่เกิดแล้ว

ล่ะมัง้
แต่ยงั ไม่ทนั หลับตำ เสียงจำกนรกที่เรียกชื่อของเขำ
อย่ำงดังก็ดงั ลอดออกมำจำกห้องนำ้ ซึง่ อำรมณ์
ของพัฒน์ตอนนีท้ ำให้ธีรไ์ ม่กล้ำขัดขืน
“ไอ้ธีร!์ !!”
“มีอะไร!”
“เอำที่โกนหนวดให้หน่อย”
“แล้วทำไมไม่เอำเข้ำไปตัง้ แต่แรกวะ” ธีรบ์ น่ แต่ก็ลกุ

จำกที่นอนไปที่ตแู้ ล้วหำที่โกนหนวดกับโฟมไป
ให้กบั พัฒน์ทนั ที ซึง่ เมื่อเคำะประตูหอ้ งนำ้ เสียง
ของพัฒน์ก็ดงั ขึน้ มำ
“เข้ำมำเลย”
“ห๊ะ!!”
“เข้ำมำสิวะ”
“เออๆ” ร่ำงโปร่งจำใจเปิ ดประตูเข้ำไปในห้องนำ้ หรู

ทันที เห็นร่ำงสูงเผยแผ่นอกและหน้ำท้องที่มี
กล้ำมเนือ้ ที่น่ำอิจฉำโดยมีผำ้ เช็ดตัวผืนเดียวที่คอย
บังในส่วนล่ำงเอำไว้อยู่
“เอำไป ขอตัว” เดินไปวำงไว้ท่ีเคำท์เตอร์อ่ำงล้ำง
หน้ำโดยไม่สบตำหรือมองร่ำงสูงเลยสักนิด ก่อนจะ
ทำท่ำเดินออกไป แต่ยงั ไม่ทนั ที่จะเดินหนี ข้อมือ
ของตนก็ถกู คว้ำเอำไว้ก่อนแล้ว
“จับไว้ทำไมเนี่ย จะไปนอนต่อ” เขำพยำยำมที่จะ

แกะแขนออกจำกมือใหญ่ของพัฒน์ แต่ดเู หมือนว่ำ
พัมน์จะไม่อยำกปล่อย
“นอนบ้ำอะไรล่ะ มีงำนต้องทำ 10 โมง”

“ก็อีกตัง้ นำน ถ้ำมึงมัวแต่หำเรื่องกูอยูแ่ บบนีน้ ะ มัน
จะช้ำนะเว้ย” ธีรอ์ ำ้ ง
“ไม่ตอ้ งอ้ำง”
“เอ้ำ!! แล้วมึงจะจับกูไว้ทำไมล่ะครับไอ้พฒ
ั น์”
“ลองทวนควำมจำดีไหม” ถำมด้วยสีหน้ำเจ้ำเล่ห ์
ขัดกับภำพใบหน้ำที่แสดงควำมฉุนเฉียวก่อนเข้ำ
ห้องนำ้ ได้อย่ำงชัดเจน
“ควำมจำอะไร” ถำมไปด้วยควำมสงสัย
กูกบั มันมีควำมจำอะไรที่ตอ้ งมำทบทวนกันใน
ห้องนำ้ วะ!
“ก็ครัง้ แรกของมึงกับกู...ก็หอ้ งนำ้ นี่แหละ”
ธีรค์ ิดตำมที่พฒ
ั น์พดู อย่ำงตัง้ ใจ ก่อนจะเบิกตำ
กว้ำงมองหน้ำคนพูดอย่ำงโมโหที่อีกคนพูดอะไรไม่
เข้ำท่ำออกมำ เอำมือที่วำ่ งฟำดไปที่แผ่นอกเต็มๆ
“หึห”ึ
“บ้ำหรือไงวะ กูตีมงึ ไปแรงขนำดนัน้ ยังจะมำ
หัวเรำะอีก” ร่ำงโปร่งพยำยำมที่จะดึงแขนของ
ตัวเองออกมำ อดหน้ำแดงไม่ได้ ที่จริงเขำก็จำได้
ลำงๆ
แต่ใครมันอยำกจะไปคิดถึงเรื่องแบบนัน้ ตลอดเวลำ
กันล่ะ
“ก็ดีแล้วนี่ กระตุน้ อำรมณ์ดี” พัฒน์วำ่ ทำเอำร่ำง

เล็กกว่ำขนลุกชันอัตโนมัติ ใบหน้ำแดงซ่ำน หัว
ใจเต้นแรงด้วยควำมตื่นเต้น เผลอมองหน้ำเข้มๆ
ของพัฒน์ดว้ ยสำยตำลอยๆ ดวงตำพร่ำงพรำว
อำรมณ์ของร่ำงกำยเริม่ ร้อนรุม่
บ้ำนำ...แค่คำพูดกับสำยตำนี่นะ...
ทำเอำกูมีอำรมณ์ได้ขนำดนีเ้ ลยหรือวะเนี่ย
“มึงเป็ น S หรือวะ แต่ชอบควำมรุนแรงนี่ M?” ธีร ์

ถำม
“หึหึ ที่แน่ๆ กูชอบใช้ควำมรุนแรง และมึงก็รบั มันได้

ดีเสียด้วย ที่กเู ลือกให้มงึ เป็ นคูน่ อนเนี่ย เพรำะเหตุ
นีแ้ หละ” พัฒน์ยอมรับออกไป ซึง่ ทำให้ธีรเ์ บ้ปำก
ด้วยควำมหมั่นไส้
“กูไม่ได้ชอบ”
“มึงน่ะชอบให้กรู ุนแรงใส่” พัฒน์เถียงกลับ
“ไม่จริง มึงมันมั่ว” ธีรต์ วำดใส่หน้ำหล่อเข้ม
“ถ้ำงัน้ ลองทวนกันดูอีกที ว่ำมึงมันชอบแบบไหนกัน

แน่ แน่นอนว่ำมึงจะคิดว่ำ ทำกับผูห้ ญิงมึงไม่มีทำง
รูส้ กึ แบบนีแ้ น่ๆ เพรำะมึงทำรุนแรงด้วยไม่ได้”
พัฒน์บอกพร้อมกับดันตัวของธีรใ์ ห้พิงที่อ่ำงล้ำง
หน้ำ ก่อนจะพยำยำมปลดชุดนอนของธีรอ์ อก ซึง่
ร่ำงโปร่งก็ได้แต่ยืนนิ่งๆ เพรำะกำลังประมวลสิ่ง
ที่พฒ
ั น์พดู อยู่ แต่พอเข้ำใจว่ำอีกคนพูดอะไร เสือ้ ก็
หลุดไปจำกร่ำงเสียแล้ว
“ไอ้พฒ
ั น์ มึงทำบ้ำอะไรเนี่ย”
“ก็กำลังจะทำให้มงึ รูไ้ ง ว่ำมึงน่ะชอบให้กทู ำรุนแรง

ใส่” พัฒน์ตอบนิ่งๆ แต่สำยตำเต็มเปี่ ยมไปด้วย
ควำมพร่ำงพรำวอย่ำงเจ้ำเล่ห ์
หมำป่ ำกำลังขยำ้ หมำป่ ำด้วยกัน
“ม่ะ ไม่” ปฏิเสธเสียงสั่น

“ปำกปฏิเสธนะ แต่รำ่ งกำยนี่สิ ทรยศเจ้ำนำยตัวเอง
ซะงัน้ ” พัฒน์วำ่ ยิม้ ๆ ก่อนจะล้วงมือเข้ำไปใน
กำงเกงนอนสัมผัสแก่นกำยที่ต่นื ตัวอยูใ่ นกำงเกงใน
รำวกับผ่ำนกำรเล้ำโลมมำนำน แต่เปล่ำเลย พัฒน์
ก็แค่พดู และมองเท่ำนัน้ ร่ำงกำยของธีรก์ ็รอ้ นรุม่
ขึน้ มำ
ยอมรับเลยว่ำสำยตำของพัฒน์มนั มีเสน่หน์ ่ำดึงดูด

แปลกๆ มันสำมำรถทำให้คนมองร่ำงกำยสะท้ำนได้
ง่ำยโดยไม่ตอ้ งทำอะไรมำก
ชักจะมีอิทธิพลกับกูเกินไปแล้วนะ
“ยังไม่ทนั อะไรเลย มันก็ตงั้ แล้วนี่ มึงนี่อ่อนว่ะ”
เยำะเย้ยธีรไ์ ปเพรำะอยำกจะเห็นอำรมณ์ฉนุ เฉียว
ของธีร ์ เนื่องจำกใบหน้ำตอนโกรธหรือโมโห ไม่
พอใจของธีรม์ นั กระตุน้ อำรมณ์ของเขำได้ดีเช่นกัน
“มึงมัน...” เขำชะงักเพรำะไม่รูว้ ำ่ จะด่ำอีกคน

อย่ำงไร
“ว่ำไง มำถึงขนำดนีแ้ ล้วนี่ จะยอมดีๆ หรือว่ำจะให้

กูหยุดล่ะ” พัฒน์ถำมเจ้ำเล่ห ์ ส่วนธีรก์ ็มองหน้ำอีก
คนแบบค้อนๆ ทำเอำพัฒน์แอบยิม้ ในใจ
“ชิ!” สบถพลำงหันหน้ำหนี สองมือยกขึน้ กอดอก
ด้วยควำมหยิ่งในศักดิศ์ รี ทัง้ ๆ ที่ยงั คงอยูใ่ นกำร
เกำะกุมของพัฒน์ แขนยำวแกร่ง
ของพัฒน์เท้ำที่อ่ำงล้ำงหน้ำ กักตัวร่ำงโปร่งไว้ใน
อำณัติของตน
“เอำไง ไม่ให้กทู ำ มึงก็ไม่มีสทิ ธิ์ทำเอง”
“มีสทิ ธิ์อะไรมำสั่งกูวะ” หันมำเผชิญหน้ำที่ย่ืนมำ

ใกล้เพียงคืบด้วยควำมโมโหที่โดนเอำเปรียบเรือ่ ง
สิทธิอีกแล้ว
“อย่ำลืมสิ ว่ำกูมีสทิ ธิ์อะไร” พัฒน์แสดงสีหน้ำที่
บอกถึงควำมเหนือกว่ำ
พรึบ่ !!
“อึก”
ธีรก์ ระชำกผมของพัฒน์เข้ำมำหำตนแล้วเป็ นฝ่ ำย

ประกบริมฝี ปำกลงไปที่รมิ ฝี ปำกของพัฒน์ก่อน
สร้ำงควำมตกใจให้รำ่ งสูงเป็ นอย่ำงมำก ร่ำงสูงยืน
นิ่งๆ ไม่ยอมจูบตอบอย่ำงที่ใจอยำก เพรำะอยำกจะ
รูว้ ำ่ ธีรจ์ ะทำยังไงให้เขำตอบสนอง
เริม่ ก่อนแบบนีก้ ็ดี เร้ำใจไปอีกแบบล่ะนะ
ตอนแรกเขำไม่ได้อยำกจะทำอะไรธีรห์ รอก กำลัง

หงุดหงิดอยู่ แต่เมื่อเห็นสีหน้ำบึง้ ตึงและสภำพผมที่
เพิ่งจะตื่นจำกนอน ขอบอกเลยว่ำอำรมณ์คกุ รุน่
ตอนแรกมันหำยไป มีเพียงอำรมณ์อยำกจะแกล้ง
คนเข้ำมำแทนที่
ธีรส์ อดลิน้ เข้ำไปในโพรงปำกร้อนของพัฒน์ สลับ

กับดูดและขบเม้มที่รมิ ฝี ปำกเพื่อเรียกร้องให้พฒั น์
ตอบสนอง ซึง่ ร่ำงสูงก็ทนไม่ไหว ใช้ลิน้ เข้ำต่อสูท้ นั ที
ลิน้ ร้อนทัง้ สองเกี่ยวเกำะดูดดึงสลับกันคุมเกมอย่ำง
เร่ำร้อน มือที่ใช้กระชำกผมดกดำของพัฒน์เข้ำมำ
เปลี่ยนจำกจับผมเป็ นลูบศีรษะของพัฒน์เพื่อ
ระบำยอำรมณ์ของตน ก่อนจะแลกลิน้ รัวเร็วอย่ำง
คนชำนำญด้วยกันทัง้ คู่ สร้ำงควำมร้อนรุม่ ให้
ร่ำงกำยทัง้ สองคนอย่ำงยิ่ง พัฒน์เอำมือออกจำก
กำรเท้ำที่อ่ำงล้ำงหน้ำมำดึงร่ำงบำงเข้ำแนบชิดมำ
อีก ข้ำงหนึ่งโอบเอว อีกข้ำงก็ลบู ไล้ไปตำมสัดส่วน
ของร่ำงกำยธีร ์
“อืม” พัฒน์ครำงอย่ำงเสียดำยที่ธีรเ์ ป็ นคนผละจูบ

ร้อนแรงออกไป ร่ำงเล็กกว่ำหน้ำแดงซ่ำนพร้อมกับ
หอบหำยใจอย่ำงหนักหลังจำกผ่ำนกำรจูบ
มำรำธอน
พรึบ่ !
มือขำวกระตุกผ้ำเช็ดตัวผืนเดียวที่พฒ ั น์น่งุ อยู่

ออกไป ก่อนพบว่ำร่ำงสูงถอดชัน้ ในไปแล้ว แล้ว
ส่วนสงวนของร่ำงสูงก็ผงำดเตรียม
ออกรบ ธีรเ์ งยหน้ำมองสบร่ำงสูง ก่อนจะไล้นิว้ เรียว
ไปตำมใบหน้ำคมเข้มอย่ำงยั่วยวนจนพัฒน์แปลก
ใจ แต่ก็ชอบใจในมุมนีข้ องธีรเ์ ช่นกัน
เขำรูอ้ ยูแ่ ล้วว่ำมันเป็ นคนที่ย่วั คนขึน้ เพรำะร่ำงกำย

ของมัน แม้จะเป็ นผูช้ ำยเหมือนกับเขำทุกอย่ำง ไม่
มีควำมอ้อนแอ้นเหมือนผูห้ ญิงก็จริง แต่กลับ
ยั่วยวนเพศเดียวกันและเพศตรงข้ำมได้ตลอดเวลำ
“วันนีม้ งึ ทำกูตกใจไปสองรอบแล้วนะไอ้ธีร ์ จะ
รับผิดชอบยังไง” ยักคิว้ ถำมด้วยนำ้ เสียงแหบพร่ำ
แววตำเจ้ำเล่หจ์ นธีรอ์ ดใจเต้นไม่ได้
มันดูดิบๆ กระตุน้ อำรมณ์ในกำยให้พลุง่ พล่ำนเป็ น

คงต้องยอมรับแล้วสินะว่ำโรคจิตจริง เพรำะไม่ใคร
บ้ำเกิดอำรมณ์กบั ใบหน้ำที่ดเุ รำตลอดเวลำหรือไม่ก็
ชอบโมโหใส่ตลอดเวลำแบบนีอ้ ย่ำงเขำแน่ๆ ส่วน
เรื่องชอบควำมรุนแรงน่ะ
ต้องขอทดสอบก่อนสิ...
“อำห์” พัฒน์ครำงเสียงต่ำเมื่อมือขำวของธีรค์ ว้ำ

หมับเข้ำที่ควำมเป็ นชำยของเขำเต็มๆ แบบไม่ได้ตงั้
ตัวเลยแอบสะดุง้ เล็กน้อย ทำเอำธีรถ์ ึงกับยิม้ ออกที่
ทำให้อีกคนมีปฏิกิรยิ ำแบบนีไ้ ด้
“กูก็วำ่ ก็แค่จบู นำ ทำไมถึงได้แข็งแบบนีว้ ะ่ อ่อนไม่

ต่ำงกัน” ได้ทีเลยเอำคืนไป ซึง่ ร่ำงสูงก็ไม่ได้จนใจ
อะไรอยู่ แต่ก็ยอมไม่ได้ท่ีจะให้อีกฝ่ ำยคุมเกม เขำ
เลยจับมันแก้ผำ้ ด้วยควำมรวดเร็วจนธีรต์ งั้ สติตำม
ไม่ทนั
เท่ำนี ้ ทัง้ คูก่ ็ลอ่ นจ้อนแล้ว
ธีรเ์ ม้มปำกด้วยควำมไม่ยอม ก่อนจะคว้ำเข้ำที่แก่น

กำยใหญ่กว่ำอีกครัง้ แต่ครำวนีจ้ บั ได้ก็รูดขึน้ ลง
ทันทีทำเอำพัฒน์ถึงกับหน้ำเหยเกด้วยควำมเสียว
ร่ำงสูงไม่ยอมให้ธีรท์ ำอยูค่ นเดียวแน่ เขำก้มลงซุก
ไซร้ท่ีซอกคอขำวผ่องของธีรท์ งั้ ไล้เลีย ขบเม้มจน
เกิดรอยกุหลำบสีสดขึน้ แต่ดว้ ยควำมหมั่นเขีย้ วเลย
กัดลงไปเต็มๆ ที่คอขำวจนร่ำงโปร่งร้องออกมำด้วย
ควำมเจ็บ
“โอ้ย! กัดทำไมวะ มึงเป็ นแวมไพร์หรือไง” ธีรด์ ำ่ ลั่น
ก่อนจะบับที่แก่นกำยใหญ่แรงๆ เพื่อเอำคืน ซึง่ ร่ำง
สูงก็ทำสีหน้ำแบบเจ็บสุดๆ ออกมำ
“กูอยำกกัด จะทำไม”
“อ๊ะ โอ้ย พอแล้ว อย่ำทำเยอะดิวะ” ร่ำงโปร่ง

พยำยำมเอียงคอหนี แต่ก็ไม่เป็ นผลเมื่อพัฒน์
ตำมมำกัดอีกสองสำมรอย ริมฝี ปำกร้อนกับจมูก
โด่งได้รูปของพัฒน์ไล้ลงไปยังด้ำนล่ำงเรื่อยๆ จน
หยุดที่เม็ดทับทิมสีสวยที่ย่วั ยวนอยู่ตรงหน้ำ ไม่รอ
ช้ำริมฝี ปำกของร่ำงสูงก็ตรงเข้ำครอบครองมัน อีก
ข้ำงก็ใช้นิว้ สะกิด เรียกเสียงครำงจำกธีรเ์ ป็ นอย่ำงดี
ร่ำงขำวของธีรแ์ อ่นอกรับสัมผัสจำกปลำยลิน้ ร้อน
ของพัฒน์อย่ำงอัตโนมัติ เขำรูต้ วั ว่ำทำอะไรออกไป
แต่มนั ห้ำมควำมรูส้ กึ และร่ำงกำยไม่ได้ ก็ได้แต่
ปล่อยเลยตำมเลย
“อ๊ำ...อย่ำบีบแรงดิวะ” ธีรด์ ำ่ เมื่อพัฒน์เริ่มที่จะใช้

ควำมรุนแรงกับยอดอกด้ำนซ้ำย ส่วนอีกข้ำงพัฒน์
ก็ตดั สินใจกัดนิดๆ เรียกเสียงครำงยำวด้วยควำม
เสียวซ่ำนปนเจ็บๆ ได้จำกธีรเ์ ป็ นอย่ำงดี
นี่คืออำกำรของคนไม่ชอบควำมรุนแรงงัน้ หรือ
“อ๊ำ...ก่ะ กัดไมวะ”
“ชอบล่ะสิ” ถำมเสียงต่ำ
“ม่ะ ไม่”
“เหรอ”
“อ่ะ...เออ” ตอบกลับไม่เต็มเสียงนัก ก็เพรำะว่ำเขำ

ตอบในสิ่งที่มนั ตรงข้ำมกับใจน่ะสิ เขำก็เพิ่งรูต้ วั
เช่นกันว่ำชอบอะไรแบบนี ้
มันเสียวแปลกๆ มันทัง้ เจ็บแต่ก็เต็มไปด้วย

ควำมชอบใจต่อควำมเจ็บนัน้
“อ๊ำ...อ้ะ” ธีรค์ รำงเสียงหลงเมื่อพัฒน์แกล้งโดยกำร
เลียที่เม็ดทับทิมรัวเร็วก่อนจะกัดมันอีกข้ำงที่ยงั ไม่
โดนลิน้ สัมผัส เขำเลื่อนริมฝี ปำกลงเรื่อยๆ ก่อนที่จะ
นั่งลุกเข่ำกับพืน้ มองควำมเป็ นชำยของธีรท์ ่ีชีห้ น้ำ
ตนอยู่ดว้ ยสำยตำวำววับรำวกับเจออำหำรชัน้ เลิศ
“จ่ะ จะทำอะไรวะ” ถำมเสียงสั่น พยำยำมดัน

ตัวเองให้แนบชิดกับอ่ำงล้ำงหน้ำเข้ำไปอีก แต่ก็ทำ
ไม่ได้
“กูไม่เคยทำให้ใครเลยนะเนี่ย กะจะลองหน่อย ว่ำ

แต่วำ่ มึงสะอำดใช่ไหมวะ” ถำมกวนๆ ธีรไ์ ด้
ยินพัฒน์ถำมแบบนัน้ ก็เลือดขึน้ หน้ำ จิกเข้ำที่ผมดำ
ของพัฒน์อีกครัง้
มันถำมเหมือนเขำสกปรกมำกทัง้ ๆ นี่ก็เป็ นผูช้ ำย

คนแรกของเขำ
“ดึงผมกูอีกแล้วนะ”
“แต่ดเู หมือนมึงจะชอบด้วยนี่” ธีรถ์ ำมออกไป
“ก็จริง เพรำะกูเป็ นคนชอบอะไรที่มนั รุนแรงอยู่

แล้ว” ยอมรับอย่ำงเต็มปำกเต็มคำ
“แต่กไู ม่” คนนีก้ ็ยงั ปำกแข็งอยู่
“แน่ใจนะ”
“เออ”
“ก็คอยดูแล้วกัน” พัฒน์ยกั ไหล่อย่ำงไม่สนใจ ก่อน

จะลุกขึน้ ยืนเช่นเดิม ทำเอำธีรถ์ ึงกับโล่งอก กลัวว่ำ
อีกคนจะใช้ปำกทำไอ้น่ นั ให้เขำ
แต่อีกใจก็อยำกจะรูว้ ำ่ ระหว่ำงผูช้ ำยกับผูห้ ญิง ใคร

ทำให้จะรูส้ กึ ดีกว่ำกัน
“กูไม่ทำแล้ว ถ้ำมึงปล่อยรอบแรกก่อน มันก็คงไม่
มันส์ หึห”ึ
ขนลุกชันทั่วทัง้ ตัวเมื่อได้ยินเสียงหัวเรำะนั่น
ของพัฒน์ และไม่ทนั ที่รำ่ งโปร่งบำงจะตัง้ ตัวกับ
อำรมณ์ของพัฒน์ เข้ำก็ถกู จับให้หนั หลังให้ ซึง่
ตอนนีเ้ ขำมองเห็นตัวเองได้อย่ำงชัดเจนจำกกระจก
ที่สะท้อนอยู่ตรงหน้ำ ทัง้ รอยคิสมำร์ก รอยกัดที่คอย
สองสำมรอย ไหนจะเม็ดทับทิมที่แดงจำกกำรกัด
ของพัฒน์ทำเอำร่ำงเล็กกว่ำถึงกับตะลึงในสภำพ
ของตัวเอง เริม่ เข้ำใจแล้วว่ำทำไม ผูช้ ำยถึงเข้ำหำ
เขำบ่อยๆ
เพรำะตอนนีเ้ ขำยังรับสภำพตัวเองไม่ได้เลย
นี่มนั มึงจริงๆ หรือวะไอ้ธีร ์ ทัง้ ใบหน้ำที่แดงซ่ำน

ดวงตำที่หยำดเยิม้ และท่ำทำงที่กำลังเอนซบหลัง
อีกคนอยู่ เป็ นมึงจริงๆ หรือวะไอ้ธีร ์ ทำไมถึงได้ดตู ๊ดุ
แบบนีว้ ะ
แม้จะรูว้ ำ่ ตัวเองตัวใหญ่ และสูงน้อยกว่ำพัฒน์

เล็กน้อย แต่ไม่คิดว่ำพอพัฒน์มำยืนซ้อนด้ำนหลัง
แบบนีม้ นั ทำให้เขำดูตวั เล็กและบอบบำงไปโดย
ปริยำย
“จะทำอะไร อ่ะ ไอ้พฒ ั น์ อ่ะ โอ้ย” ร้องด้วยควำม
เจ็บเมื่อมือใหญ่กระชำกผมเขำอย่ำงรุนแรงและ
บังคับให้เอียงคอไปด้ำนซ้ำย จมูกกับปำกก็ซุกลงที่
หลังคอขำวทันที พัฒน์ไม่คิดมำก่อนเลยว่ำกลิ่น
กำยของธีรจ์ ะหอมยั่วยวนถึงเพียงนี ้ ที่ผ่ำนๆ มำ
เขำไม่ได้ตงั้ ใจจะสูดดมมำกนัก แต่วนั นีเ้ ขำตัง้ ใจไป
ทุกที่อย่ำงช้ำๆ
“อ๊ะ อ้ำ พัฒน์ เจ็บ” ร่ำงเล็กกว่ำร้องบอก ส่วนพัฒน์

ก็ไม่สน ทัง้ กัดทัง้ เลียไล่จำกหลังคอมำตำมลำดไหล่
ขำวจนแทบไม่เหลือที่วำ่ ง ร่ำงกำยของธีรเ์ ริม่ รูส้ กึ
เจ็บระบมที่รอยกัด
ไม่กดั ให้เลือดออกไปเลยล่ะ
ควำมเป็ นชำยที่พองแน่นของพัฒน์ก็คลอเคลียกับ
สะโพกกลมตึงของธีร ์ ทัง้ หยอก ทัง้ แหย่ ถูกไถตำม
ร่องให้รำ่ งโปร่งเสียวเล่น แต่ก็ไม่ใช่แค่ธีรห์ รอกที่
รูส้ กึ พัฒน์เองก็รูส้ กึ ไม่ตำ่ งกัน
“กูจะเข้ำไปแล้วนะ” บอกข้ำงหูเสียงพร่ำ
เอำเข้ำจริงๆ ที่วำ่ อยำกจะแกล้ง แต่ตวั เองก็กลับไม่

ไหวเสียเอง
“อ่ะ อ๊ะ ย่ะ...อย่ำ อ๊ำ” ครำงเสียงหลงพร้อมกับ
พยำยำมที่จะปฏิเสธ แต่แรงจะยืนยังไม่มี แรง
ปฏิเสธจะไปมีได้อย่ำงไร พัฒน์คอ่ ยๆ จ่อควำมแข็ง
ขืนของตนเข้ำไปในช่องทำงคับแคบที่ไม่ผ่ำนกำร
เตรียมควำมพร้อมเลย ก่อนจะพยำยำมดันมันเข้ำ
ไปทีละนิด ควำมคับแน่นของธีรท์ ำให้พฒ ั น์ถึงกับเบ้
หน้ำด้วยควำมเสียวและอึดอัด ส่วนธีรก์ ็ครำงเสียง
อ่อนพร้อมกับบอกว่ำเจ็บ แต่ก็สวนกำยเข้ำไปหำ
เองจนพัฒน์รบั แทบจะไม่ทนั
“อึก...” ธีรห์ อบหำยใจหนัก ส่วนพัฒน์ก็ไล่จบู ตำม

ซอกคอ หลังคอและแผ่นหลังก่อนจะกระชำกผม
ของธีรใ์ ห้เอียงไปอีกข้ำงเพื่อที่ไล่จบู ให้ครบสองข้ำง
ธีรเ์ องก็ไปตำมแรงกระชำกผมอย่ำงรูส้ กึ เจ็บ แต่ใจ
กลับเต้นรัวด้วยควำมชอบใจ ตื่นเต้น จนอดมองไป
ที่รำ่ งสูงที่กำลังนัวเนียกับร่ำงกำยตนผ่ำนกระจก
ไม่ได้
เห็นภำพตัวเองที่กำลังโดนผูช้ ำยด้วยกันเองกอดมัน
ทำให้เขำทัง้ อำยและรูส้ กึ ดีไปในเวลำเดียวกัน และ
ไม่คิดเหมือนกันว่ำผูช้ ำยที่ทำหน้ำนิ่งและเป็ นคนดุๆ
แบบพัฒน์จะมีสีหน้ำที่แสดงถึงอำรมณ์แห่งกำมได้
มำกขนำดนี ้
กับผูห้ ญิงที่ผ่ำนมำ พัฒน์ก็เป็ นแบบนีห้ รือไม่...ธีรม์ ี

คำถำมในใจอีกแล้ว
“อ๊ำ อ๊ะ...ร่ะ แรงๆ” เพียงแค่พฒ ั น์ขยับกำยสวนเข้ำ
ออกย่ำงเนิบนำบเพื่อให้ช่องทำงของธีรค์ นุ้ ชินและ
ขยำยกำรรัดของเขำให้มำกกว่ำนี ้ แต่ไม่ทนั ไรก็ไม่
ทันใจธีรเ์ สียแล้ว ซึง่ พัฒน์ก็กดั ฟั นกลัน้ เสียงครำง
เอำไว้แล้วสวนกำยกระแทกแรงๆ เข้ำจนธีรเ์ งยหน้ำ
ร้องครำงเสียงดัง โดยไม่สนใจควำมอำยเลยสักนิด
เขำต้องกำรมันมำกกว่ำนี ้ แรงกว่ำ เร็วกว่ำนี ้
“ใจเย็น อึก” พัฒน์บอกเสียงพร่ำ เพรำะธีรเ์ องก็

สวนกำยรับแรงกำรกระแทกกระทัน้ ของเขำอย่ำง
แรง เขำก็กลัวว่ำธีรจ์ ะเจ็บ แต่ท่ีไหนได้อีกคนกลับ
เรียกร้องมันเอง ด้ำนธีรก์ ็รูส้ กึ เจ็บๆ ชำๆ ที่ช่องทำง
แต่ก็ชอบควำมรูส้ กึ เจ็บๆ ทรมำนๆ แบบนีเ้ หลือเกิน
“พ่ะ...พัฒน์ ท่ะ ทำร้ำยกูหน่อย” ธีรข์ อร้อง มอง

สบตำร่ำงสูงผ่ำนกระจก ซึง่ ร่ำงสูงกำลังเด้งกำย
ส่วนเข้ำออกก็มองตำธีรเ์ ช่นกัน แน่นอนว่ำพัฒน์ไม่
ขัดข้อง เขำใช้ฝ่ำมือใหญ่ของตนบีบเค้นไปตำม
ลำตัวของธีรอ์ ย่ำงรุนแรง จนบำงครัง้ ธีรก์ ็หลุดร้อง
ว่ำเจ็บออกมำ แต่ก็รอ้ งเรียกเอำอีก จนพัฒน์ยกยิม้
อย่ำงสะใจ เขำฝังเขีย้ วไปตำมกำยขำวอีก
“แรงๆ อ๊ำ ดี...ดีมำก อ๊ำ”

“หึหึ ก็กบู อกแล้วว่ำนี่น่ะ รสนิยมของมึง” พัฒน์
กระซิบบอกข้ำงหู “เอำมือเท้ำกับอ่ำงไว้ดีๆ เพรำะกู
ไม่ปรำณีแล้ว”
“อะ...อ้ำ...” เมื่อเท้ำแขนไปแล้วพัฒน์ก็ให้ธีรถ์ ่อย

หลังเล็กน้อยเพื่อให้สะโพกของธีรโ์ ก่งขึน้ มำแล้ว
จัดกำรสอดควำมเป็ นชำย
เข้ำไปอีกครัง้ แล้วกระแทกรัวเร็วแบบไม่ทนั ที่รำ่ ง
เล็กกว่ำจะตัง้ หลักได้ แขนเรียวแทบจะทนแรกไม่ได้
สั่นระริกใกล้จะหมดแรงเต็มที แต่ก็ใจก็สสู้ วนกำย
รับแรงกระแทกเมื่อจับจังหวะได้
“อ๊ำ...อ้ะ ร่ะ เร็วๆ อ๊ำ พ่ะ พัฒน์”

“อืม...อำห์”
ร่ำงทัง้ สองประสำนกันเป็ นหนึ่งบรรเลงเพลงแห่ง

ควำมใคร่ดว้ ยจังหวะที่รอ้ นแรงและรุนแรงขึน้ ตำม
อำรมณ์ของทัง้ สอง และในจังหวะที่ทงั้ คูไ่ ม่อำจทัด
ทำนไหวอยำกจะปลดปล่อยเต็มที ก็ได้เร่งเครื่อง
เต็มสปี ดกระแทกกำยเข้ำออกอย่ำงรุนแรง ส่วนร่ำง
เล็กกว่ำก็เริม่ ที่จะเกร็งร่ำงของตนเอำไว้เพรำะกำลัง
จะปลดปล่อยนำ้ แห่งอำรมณ์ออกมำ ซึง่ ร่ำงสูงได้
รูส้ กึ แบบนัน้ ก็สวนกำยรัวเร็วขึน้ เพื่อที่จะได้
ปลดปล่อยพร้อมๆ กัน
“อย่ำเพิ่ง อำห์ รอกูก่อน”
“อ๊ำ...ม่ะ ไม่ไหว แล้ว อ๊ำ” ส่ำยหน้ำไปมำเพรำะทน

ไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว ร่ำงของทัง้ คูก่ ระตุกเกร็ง ต่ำง
คนต่ำงปลดปล่อยออกมำ
“อืม” พัฒน์ครำงต่ำอย่ำงพอใจ เมื่อปลดปล่อย

หมดแล้วเขำก็คอ่ ยๆ ถอนกำยของตนออกมำช้ำๆ
ส่วนร่ำงโปร่งก็ทรุดตัวลงกับพืน้ ด้วยควำมเหนื่อย
ร่ำงบำงหอบหำยใจอย่ำงหนักหน่วง ส่วนร่ำงสูงก็
เดินไปที่ฝักบัวเพื่ออำบนำ้ ให้กบั ร่ำงกำยของตนโดย
ไม่สนใจร่ำงเล็กที่น่งั นิ่งอยูก่ บั พืน้ เลยสักนิด จน
อำบนำ้ เสร็จแล้ว ธีรก์ ็ยงั คงนั่งอยูท่ ่ำเดิม พัฒน์เดิน
แก้ผำ้ เดินไปที่หน้ำประตูแล้วหันมำบอกธีรน์ ่ิงๆ
“อำบนำ้ ซะ เดี๋ยวกูเตรียมเสือ้ ผ้ำไว้ให้” ธีรเ์ งยหน้ำ

มองร่ำงสูงน้อยๆ ก่อนจะลุกขึน้ ยืนด้วยควำม
ยำกลำบำกเพรำะขำสั่นมำก ไร้เรี่ยวแรง แต่ก็
พยำยำมที่จะเดินไปที่ฝักบัวเพื่ออำบนำ้ ตำมอีกคน
ซึง่ พัฒน์เห็นแบบนัน้ ก็ได้แต่สำ่ ยหน้ำแล้วเดินออก
จำกห้องนำ้ ไป
แม้จะเห็นว่ำพัฒน์ยงั คงตีสีหน้ำเรียบนิ่งตำมปกติ
แต่ถำ้ สังเกตดีๆ จะพบกับควำมสดชื่นแจ่มใส
ของพัฒน์ท่ีใครก็ไม่เคยเห็นมำก่อน
ธีรอ์ อกมำจำกห้องนำ้ ด้วยชุดคลุมอำบนำ้ ของทำง
รีสอร์ท เดินมำที่ตเู้ สือ้ ผ้ำก็พบว่ำพัฒน์ดงึ ชุดออกมำ
จำกกระเป๋ ำของเขำให้แล้ว มองไปรอบๆ ห้องก็ไม่
เห็นเจ้ำตัวก็ได้แต่สำ่ ยหน้ำอย่ำงไม่สนใจ
“ก็ช่ำงมันไปสิ จะไปตำยที่ไหนก็ไป”
นี่สำบำนเลยว่ำไม่ได้นอ้ ยใจ แต่แค่รูส้ กึ ไร้คณ

ุ ค่ำ
มำกกับกำรกระทำของพัฒน์ท่ีเห็นเขำเป็ นแค่คน
ระบำยอำรมณ์ทำงเพศ ที่ตวั เองอยำกจะ
ปลดปล่อยตอนไหนก็ตอ้ งได้
“เมื่อไหร่จะหมดเวรหมดกรรมกับมันสักที”
ก็ได้แต่บน่ คนเดียวเท่ำนัน้ ไม่มีใครรับฟั ง ไม่มีใคร

ให้กำลังใจ
ไม่มีใครเลยจริงๆ...
แกร๊ก!!
แต่ในจังหวะที่ธีรก์ ำลังหมดกำลังใจ คนที่เป็ น

ต้นเหตุท่ีทำให้ธีรร์ ูส้ กึ น้อยเนือ้ ต่ำใจก็เปิ ดประตูเข้ำ
มำในห้องพัก ทัง้ คูม่ องหน้ำกันสักพัก ก็ตอ้ ง
เป็ นพัฒน์ท่ีทำลำยควำมเงียบนีก้ ่อน
“กูโทรจองโต๊ะกับอำหำรไว้แล้ว จะไปเลยไหม หิว
หรือยัง” พัฒน์ถำม
ธีรจ์ ะคิดไปเองได้หรือเปล่ำ ว่ำนำ้ เสียงของพัฒน์

อ่อนลงอย่ำงสังเกตได้ชดั แต่ธีรก์ ็ไม่อยำกจะคิด
เข้ำข้ำงตัวเองว่ำอำจจะเป็ นเพรำะเขำเองก็ได้ท่ีทำ
ให้พฒ ั น์อำรมณ์ดีได้แบบนี ้
บำงทีมนั อำจจะไปเจออะไรดีๆ มำ
“อืม...หิว”
“งัน้ ก็ลกุ ขึน้ เอำของไปให้ครบ เพรำะจะไม่กลับมำ
อีกรอบ รอคุยงำนเลย” พัฒน์บอก ซึง่ ธีรก์ ็พยักหน้ำ
น้อยๆ แล้วเดินไปเอำกระเป๋ ำเอกสำรต่ำงๆ ของตน
ไป พัฒน์ก็ไปแต่ตวั เพรำะงำนนีม้ นั เกี่ยวกับบริษัท
ของอัคนี
เมื่อมำถึงร้ำนเดิมที่มำทำนกันเมื่อคืน พัฒน์กบั ธีรก์ ็

นั่งที่โต๊ะที่มีอำหำรบำงรำยกำรมำวำงรอไว้แล้ว
ก่อนที่ธีรจ์ ะเริม่ ทำนอย่ำงเงียบๆ แล้วก็ไม่รอร่ำงสูง
ด้วย
“มำถึงก็กินเอำกินเอำ”
ร่ำงแกร่งก็ได้แต่ยมิ ้ นิดๆ กับควำมเจ้ำอำรมณ์

ของธีร ์ เดี๋ยวก็พดู ด้วย เดี๋ยวก็คยุ ด้วย เดี๋ยวจะด่ำ
แต่เดี๋ยวก็พำคุย โกรธง่ำย หำยเร็วสินะ
“มองทำไม ไม่กินหรือไงวะ” ธีรถ์ ำมทัง้ ๆ ที่ยงั เคีย้ ว

ข้ำวอยู่
“กูยงั ไม่คอ่ ยหิว”

“เออ...งัน้ ก็ไม่ตอ้ งกิน กูกินเอง” พูดออกไปพลำง
ทำท่ำจะเอือ้ มมือไปหยิบจำนข้ำวของอีกคนมำ
แต่พฒ
ั น์ก็จบั ของตัวเองเอำไว้ได้ก่อน
“กูเริม่ หิวแล้ว” พัฒน์บอกไปนิ่ง
“ไอ้ตอแหล” ธีรด์ ำ่ กลับ ก่อนจะลงมือทำนอำหำร

เช้ำตรงหน้ำต่อแบบไม่สนใจร่ำงสูงอีกเลย
สำหรับพัฒน์ท่ีบอกว่ำนยังไม่คอ่ ยหิวนัน้ มันสวน

ทำงกับร่ำงกำยที่ทอ้ งร้องออกมำจนตัวเองรูส้ กึ ว่ำ
ได้ยินเสียงท้องของตัวเอง แต่ก็ปำกแข็งพูดไปแบบ
นัน้
ตอนเช้ำๆ ใครไม่หิวบ้ำงล่ะ แต่ก็เพิ่งกินอะไร
บำงอย่ำงอิ่มมำน่ะสิ เลยไม่คอ่ ยอยำกจะทำนข้ำว
เท่ำไหร่ อยำกนั่งมองหน้ำอีกคนมำกกว่ำ
“ชัดเจนมำก” พัฒน์พมึ พำเมื่อเห็นรอยฟั นที่คอ

ของธีร ์ เขำเลือกเสือ้ เชิรต์ คอปกให้มนั ก็พอที่จะปิ ด
คอได้บำ้ ง ในบำงท่วงท่ำก็มีโอกำสเห็นได้เช่นกัน
เขำใจดีเท่ำไหร่แล้วที่ไม่กดั ตำมแขนมันไปด้วย
“อะไร” เงยหน้ำถำมงงๆ
“เปล่ำ กินต่อไปเถอะ”
“ก็เมื่อกีก้ ไู ด้ยินมึงพูดอ่ะ” ครำวนีธ้ ีรไ์ ม่ยอมเพรำะ

คิดว่ำต้องเกี่ยวกับตัวเองแน่ๆ
“ไม่มีอะไร กูบน่ ของกูคนเดียว”
“มึงแน่ใจนะ” ถำมอย่ำงไม่แน่ใจ
“เออ!”
“กูเลิกคุยกับมึงแล้ว แม่งเอ้ย! ระบมตำมตัวฉิบหำย

เลยว่ะ” ธีรบ์ น่ ตำมควำมรูส้ กึ
ควำมจริงแล้วเขำปวดมันมำได้สกั พักหลังจำกออก
จำกห้องนำ้ แล้ว แต่ทำท่ำทีวำ่ ไม่เป็ นอะไร ทัง้ ๆ ที่
ปวดตำมรอยกัด ตำมรอยบีบเอำมำกๆ และเริม่
รูส้ กึ ว่ำตัวเองเริม่ มีไอร้อนๆ ออกมำจำกร่ำงกำยอีก
ด้วย
ธีรเ์ ป็ นคนป่ วยยำก แต่ถำ้ ป่ วยทีหนึ่งก็เป็ นหนักไป

เลย
“กินยำไหม กูจะไปหำมำให้”
ธีรม์ องหน้ำพัฒน์นิดๆ ก่อนจะถอนหำยใจออกมำ
อย่ำงช่วยไม่ได้
“เอำ” ก็ในเมื่อร่ำงกำยมันไม่ไหว แล้วเขำก็เป็ นพวก

ที่ป่วยแล้วอำกำรหนักมำกด้วย ก็คงต้องกินยำดัก
เอำไว้ก่อน ไม่เช่นนัน้ คงได้นอนโรงพยำบำลแน่ๆ
“ไม่ไหวก็ไปนอนได้นะเว้ย เดี๋ยวงำนกูจะทำให้เอง”
พัฒน์บอกอย่ำงจริงจัง
เขำกลัวมันจะเป็ นลมหน้ำมืดตอนที่ทำงำนอยู่
เพรำะสีหน้ำของธีรต์ อนนีด้ ไู ม่ดีเลย หน้ำที่เคยมี
เลือดฝำดๆ ให้เห็นบัดนีก้ ลับซีดทันตำ
“ไม่เอำ” ตอบอย่ำงไม่ยอม
“มึงมันดือ้ ”
“ก็น่ีงำนของกู”
“แต่กทู ำให้ได้”
“ไม่จำเป็ น” พัฒน์ถอนหำยใจเมื่อธีรย์ งั คงเถียงหัว

ชนฝำ ไม่อยำกจะพูดอะไรอีกเขำก็ลกุ จำกเก้ำอีเ้ ดิน
ไปถำมบริกำรแถวนัน้ ว่ำที่ไหนมียำบ้ำง
จะนั่งเรียกเอำก็ได้ แต่ไม่อยำกนั่งเถียงกับร่ำงผอม
มำกนัก เดี๋ยวเผลอลุกขึน้ หักคอด้วยควำมหมั่นไส้
จะติดคุกเอำ
รอไม่นำนพัฒน์ก็กลับมำพร้อมกับยำอีกหลำยเม็ด
ที่ธีรเ์ ห็นแล้วถึงกับเบ้ปำกอย่ำงไม่ชอบ
“เยอะไปป่ ะ”
“ก็ดกั ๆ ไว้ก่อน”
“ยำอะไรบ้ำง” ธีรถ์ ำมด้วยสีหน้ำหวำดๆ

“ก็ยำแก้ปวด ยำแก้อกั เสบ กินดักๆ ไว้ก่อน เผื่อไข้
ขึน้ กูขเี ้ กียจดูแล” พัฒน์วำ่ ซึง่ ธีรก์ ็ยกั ไหล่ไม่ใส่ใจ
ไปให้ เพรำะรูอ้ ยูแ่ ล้วว่ำตอนที่เขำไม่สบำยน่ะ ไม่มี
ใครดูแลเขำไหวหรอก
เขำต้องนอนโรงพยำบำลตลอด
“ถ้ำกูไม่สบำย ก็เรียกรถโรงพยำบำลอย่ำงเดียวพอ
เพรำะเวลำกูเป็ น ไม่มีใครดูแลกูไหวหรอก” ธีรบ์ อก
ออกไป ซึง่ พัฒน์ก็ไม่พดู อะไรออกมำอีก ยื่นยำสอง
เม็ดไปให้กบั ธีร ์ ร่ำงบำงก็รบั ไปกินอย่ำงจำยอม
สรุปแล้วว่ำ พัฒน์เอำยำมำเยอะมำก แต่ให้ธีรก์ ิน
เข้ำไปแค่สองเม็ด...
หวังว่ำเขำคงจะไม่เป็ นไข้หรอกนะ ถ้ำเป็ นนี่ ลำบำก

กันถ้วนหน้ำ…
ในที่สดุ มันก็เป็ นแบบนีไ้ ปได้
ธีรเ์ ริม่ รูส้ กึ ว่ำตัวเองกำลังนั่งตัวไม่คอ่ ยตรง เอนไป

เอนมำเหมือนจะล้มอยู่รอมร่อ แต่ก็ตอ้ งกัดฟั นทน
ฝื นต่อไป เพื่อที่จะได้ทำงำนให้เสร็จ แม้วำ่ กำรคุย
วันนีม้ นั แค่นิดเดียวเกี่ยวกับรำยละเอียดต่ำงๆ แต่
สำหรับคนที่กำลังไม่สบำยก็ถือว่ำนำนอยูด่ ี
หวังว่ำ...คงจะไม่เป็ นลมต่อหน้ำคนอื่นหรอกนะ
“ว่ะ...” ในจังหวะที่พฒ
ั น์กำลังจะถำมร่ำงบำงที่น่งั
อยูข่ ำ้ งกำยว่ำไหวหรือเปล่ำ ก็ตอ้ งกลืนคำพูด
เหล่ำนัน้ เข้ำลำคอคืนไป เพรำะใครอีกคนที่คยุ งำน
กันตัง้ แต่ 10 โมงจนตอนนีก้ ็ผ่ำนมำชั่วโมงกว่ำๆ
แล้ว พูดตัดหน้ำเขำไปก่อน
ธีรเ์ ลยไม่รูว้ ำ่ ต้นเหตุท่ีทำให้ตวั เองต้องไข้ขนึ ้ ก็เป็ น

ห่วงตนเหมือนกัน
“คุณธีรเ์ ป็ นอะไรหรือเปล่ำครับ หน้ำดูซีดๆ” พชร

ถำมเมื่อสังเกตว่ำร่ำงบำงเริม่ ที่จะหน้ำซีดลง
ใบหน้ำเต็มไปด้วยเหงื่อ ทัง้ ๆ ที่อำกำศก็ไม่ได้รอ้ น
“เปล่ำครับ คุยงำนกันต่อเลย” ธีรพ์ ดู เพื่อไม่ให้อีก

คนไม่สบำยใจ
เขำอยำกจะคุยให้เสร็จๆ ไป
“ไหวแน่นะครับ”
“ครับ” ธีรพ์ ยักหน้ำนิ่งๆ ทัง้ ที่ในใจอยำกจะหลับตำ

เสียให้รูแ้ ล้วรูร้ อด
“ตอนนีท้ ำงคำสิโนที่เหลืออยู่ตอนนีพ้ ร้อมขำยใช่

หรือเปล่ำครับ รำคำนีร้ วมทัง้ ตัวคำสิโนและที่ดิน
แล้วหรือครับ ผมว่ำผมให้รำคำสูงกว่ำนีน้ ะ” พชร
ถำมเรื่องของธุรกิจต่อไป
“ใช่ครับ รวมหมดแล้วทุกอย่ำง แต่ท่ีลดให้เพรำะ
คุณใช้บริกำรของ PLEUNG ด้วยนี่ครับ ไหนๆ ทำง
เจ้ำนำยผมก็อยำกที่จะวำงมือแล้ว จะได้มำกหรือ
น้อยก็ไม่สนแล้วล่ะครับ” พัฒน์ตอบ
“คุณดิน คุณเพลิงนี่ท่ำทำงจะเป็ นคนเก่งมำก ผมยัง

ไม่เคยมีโอกำสได้คยุ กันเลย”
“ท่ำนงำนเยอะน่ะครับ”
“แต่ผมได้ข่ำวมำว่ำมีคนขอซือ้ เยอะไม่ใช่หรือครับ”
พชรถำมต่อในสิ่งที่ตนสงสัย
“ครับ แต่ก็เป็ นพวกที่ทำงำนผิดกฎหมำยด้วยน่ะ
ครับ” พัฒน์ยงั คงแย่งธีรต์ อบ
ใจเขำน่ะอยำกจะให้อีกคนพัก แต่รำ่ งโปร่งดันไม่ได้

คิดแบบนัน้ เขำกำลังคิดว่ำ พัฒน์กำลังจะเอำหน้ำ
คนเดียวโดยไม่เปิ ดโอกำสให้เขำพูดเลยทัง้ ๆ ที่เรื่อง
นีเ้ ขำเป็ นคนดูแลมำก่อนที่จะถูกให้พฒ
ั น์เข้ำมำมี
ส่วนเกี่ยวข้องด้วย
“ก็เลยเลือกผม แต่ผมก็ดีใจนะครับ เพรำะพืน้ ที่แต่

ละที่ช่ำงเหมำะกับธุรกิจของผมเหลือเกิน”
“ถ้ำเช่นนัน้ ตำมใบเสนอรำคำของคำสิโนทุกสำขำนี ้
คุณพีชตกลงที่จะซือ้ ใช่หรือเปล่ำครับ” ธีรถ์ ำมขึน้
บ้ำง
“แน่นอนสิครับ ผมไม่มีทำงปล่อยให้หลุดมือไป
หรอก”
“ถ้ำอย่ำงนัน้ เรำจะนัดวันเซ็นสัญญำซือ้ ขำยกับโอน

กรรมสิทธิ์วนั ไหนดีครับ เอำเมื่อคุณพีชกลับกรุงเทพ
แล้วนะครับ เพรำะพรุง่ นีพ้ วกผมก็เดินทำงกลับ
แล้ว” ธีรร์ บี พูดรวบรัด เพรำะเขำแนบจะไหลไปกับ
โซฟำแล้ว
“เอำเป็ นวันจันทร์หน้ำเลยก็แล้วกันครับ ผมสะดวก
แล้วก็มีธุระแถว PLEUNG พอดี เอำประมำณ
บ่ำยๆ นะครับ ผมจะเข้ำไป” พชรบอกยิม้ ๆ
“โอเคเลยครับ แล้วนี่เป็ นแบบเกรดวัสดุตำ่ งๆ ของ

บริษัทนะครับ ให้คณ
ุ พีชเอำไปให้ทีมงำนเลือก
ดูก่อนได้ แล้วแบบกับดีไซน์เรำจะตกลงกันอีกทีนะ
ครับ หรือคุณพีชจะเริม่ เลยไหมครับ” ธีรถ์ ำม
“ผมว่ำไว้วนั หลังดีกว่ำนะครับ เพรำะผมว่ำคุณธีร ์

ไม่น่ำจะไหวแล้ว” พชรปฏิเสธ เพรำะเสียงของธีร ์
เริม่ แหบจนพวกเขำได้ยินชัดเจน
“ผมไหว” เถียงออกไป
“ผมว่ำมันไม่ไหวแล้วล่ะครับ เมื่อคืนมันแช่นำ้ นำน

ไปหน่อย ยังไงคุณพีชมีธุระคุยกับลูกค้ำต่ออีกใช่
ไหมครับ ผมขออนุญำตพำมันไปพักผ่อนก่อนได้
หรือเปล่ำครับ” พัฒน์ถำม แต่ตำก็มองไปที่รำ่ งบำง
ที่มองตนด้วยตำที่ปรือๆ เหมือนจะหลับ
“ได้เลยครับ มีอะไรโทรบอกผมได้เลยนะครับ”
“คุณธีร ์ แล้วเจอกันอำทิตย์หน้ำนะครับ” พชรบอก
ร่ำงโปร่งยิม้ ๆ
ยิ่งมองก็ย่งิ เหมือนกับพี่ชำยของเจ้ำตัวเสียจริงๆ
“ครับ สวัสดีครับ” ธีรพ์ ดู เสียงแผ่ว ส่วนพัฒน์ก็ได้แต่

ก้มหน้ำเล็กน้อยเป็ นเชิงขออนุญำต ก่อนจะจับเข้ำที่
แขนของธีรเ์ พื่อดึงให้อีกคนลุกขึน้ แต่สมั ผัสแรกที่
เขำรูส้ กึ คือ ควำมร้อนผ่ำวของร่ำงกำยที่บง่ บอกได้
อย่ำงดีเลยว่ำร่ำงโปร่งบำงกำลังมีไข้
“ลุก” สั่งเสียงเข้ม ซึง่ ธีรก์ ็ลกุ ขึน้ แต่โดยดี โดย

มีพฒั น์ประคองไม่ห่ำง โดยปกติแล้วธีรจ์ ะไม่ยอม
ให้ใครถูกตัวเวลำป่ วย แต่กบั พัฒน์เขำกลับรูส้ กึ
สบำยใจอย่ำงบอกไม่ถกู
แค่ยืนข้ำงๆ กันตอนนี ้ เขำก็รูส้ กึ ดีแล้ว
ในจังหวะที่เขำสองคนเดินเกือบจะถึงบังกะโลของ
ตัวเอง พัฒน์ก็มีควำมรูส้ กึ ตำมสัญชำตญำณ
ในทันทีวำ่ มีคนซุม่ ดูเขำอยูแ่ ถวนีแ้ น่ๆ และตอนนีก้ ็
ไม่คอ่ ยมีคนด้วย เนื่องจำกทำงรีสอร์ทมีกิจกรรม
คนเขำก็ทยอยไปร่วมกิจกรรมกันส่วนใหญ่ และ
ส่วนมำกคนที่จะพักที่น่ีได้ก็จะมีแต่ระดับฐำนะ
ค่อนข้ำงดี
“แปลกๆ ว่ะ” พัฒน์หนั ซ้ำยขวำหน้ำหลัง เพื่อ
ตรวจดูวำ่ มีใครอยูห่ รือเปล่ำ ก่อนจะนึกขึน้ ได้วำ่ เมื่อ
เช้ำตนหงุดหงิดที่เจโรมีมำทำงำนต่อให้เสร็จไม่ได้
ทำให้คลำดกับยงยุทธ์ไป
งำนเข้ำแล้วไง!
เขำหันไปในจุดที่รูส้ กึ ว่ำมีคนมองมำจำกทิศนัน้ ก็
พบว่ำพุม่ ไม้ส่นั ไหวทัง้ ๆ ที่ไม่ลมเลยสักนิด ก็คิดได้
ว่ำมันคงจะอยูแ่ ถวๆ นี ้ และแน่นอนว่ำพวกมัน
ได้เปรียบเพรำะมีอำวุธมำด้วย แต่พฒ ั น์กลับพกมัน
มำแต่เอำไว้ในรถ ไปเอำก็คงไม่ทนั จะหนีกลับก็คง
ไม่ได้ ในเมื่อธีรย์ งั คงเดินไม่คอ่ ยไหวแบบนี ้
“ทำไมมึงต้องมำป่ วยตอนนีด้ ว้ ยวะ” พัฒน์บน่ อย่ำง
หงุดหงิด พยำยำมแสร้งทำเป็ นลืมของเพื่อจะเดิน
กลับไปยังทำงเดิม เพรำะอย่ำงน้อย ไปจุดที่คนพลุง้
พล่ำน มันปลอดภัยกับเขำสองคนมำกกว่ำ แต่ไม่รู ้
ว่ำชีวิตของเขำสองคนถึงฆำตแล้วหรืออย่ำงไร ยง
ยุทธ์กบั ลูกน้องอีกคนก็ออกมำจำกที่ซอ่ นพร้อมใช้
ปื นขู่
“อยูเ่ ฉยๆ จะหนีไปไหนล่ะ” ยงยุทธ์ถำมเสียงเย้ย

หยัน พัฒน์ก็ประคองธีรห์ นั กลับมำ ร่ำงโปร่งที่
สภำพใกล้หมดแรงมองหน้ำยงยุทธ์น่ิงๆ แต่ในใจก็
รูส้ กึ อยำกจะเข้ำไปต่อยให้หำยหงุดหงิด
เขำหงุดหงิดตัวเองที่ตอ้ งมำมีเรื่องกับอีกคนใน
สภำพแบบนีจ้ ริงๆ
“คิดจะขำยคำสิโนให้ใคร ฉันบอกแล้วไงว่ำฉัน
อยำกจะได้ แต่พวกแกก็พำกันปฏิเสธ ทำไม ได้เงิน
จำกฉันนี่พวกแกไม่อยำกได้หรือไง ฉันก็ให้รำคำสูง
กว่ำ แต่พวกแกก็กลับปฏิเสธมัน” ยงยุทธ์พดู
ออกมำอย่ำงโกรธแค้นที่ไม่วำ่ เขำจะทำวิธีไหน เขำ
ก็ไม่สำมำรถที่จะต่อร้องขอซือ้ มันมำได้เลย
“ก็เงินของแกมันสกปรก เอำมำก็เป็ นเงินร้อน ทำ
อะไรก็ไม่ขนึ ้ ” ธีรต์ อบทัง้ ๆ ที่สงั ขำรตัวเองแทบจะไม่
ไหว ต้องมีพฒ ั น์พยุงตลอดเวลำ
“สภำพของนำยตอนนีไ้ ม่มีทำงที่จะสูพ้ วกเรำได้

หรอก ฉันสองคนมีปืน ส่วนพวกแก ฮ่ำๆ งำนนีฉ้ นั
ชนะเห็นๆ” ยงยุทธ์หวั เรำะออกมำอย่ำงสะใจ
เขำชอบควำมรูส้ กึ ที่อยูเ่ หนือคนอื่นเสียจริงๆ
“แล้วแกคิดว่ำทำอะไรพวกฉันไป แล้วจะได้งนั้ หรือ”

พัฒน์ถำมไปด้วยสีหน้ำนิ่งๆ ไม่มีควำมรูส้ กึ กลัวหรือ
อะไรเลยสักนิด
อย่ำงเขำไม่กลัวอะไรอยูแ่ ล้ว แค่ลกู ปื น...โดนมำ
หลำยครัง้ แล้วล่ะ
“หึห.ึ ..ฉันมีวิธีของฉันล่ะนะ” พูดตอบด้วยนำ้ เสียงที่

มีเลศนัยมองธีรอ์ ย่ำงเล้ำโลม จนธีรห์ นั หนีดว้ ย
ควำมรังเกียจ ด้วยกำรกระทำเช่นนัน้ เองที่ทำให้ยง
ยุทธ์โมโหจนเลือดขึน้ หน้ำ
“เชิดไปเถอะ สักวันนำยจะต้องร้องขอฉัน”
“ฉันล่ะอยำกจะรูจ้ ริงๆ ว่ำไอ้วนั นัน้ น่ะ มันจะมำใน
ชำติไหน” ธีรย์ งั คงปำกดีตอ่ ไป แม้วำ่ ตัวเองจะไข้ขนึ ้
ก็ตำม
“ปำกดี กำลังจะตำยอยูแ่ ล้วนะมึง” พัฒน์กระซิบด่ำ

เบำๆ
“เรื่องของกู” แต่ธีรก์ ็ไม่สนใจ
“ถ้ำยังไม่อยำกตำย ก็อยูเ่ งียบๆ ไปซะ กูให้ทำอะไร

มึงก็ตอ้ งทำ เข้ำใจนะ” พัฒน์ถำมแกมบังคับ
“เออ...เคยขัดอะไรมึงได้ท่ีไหน” ธีรต์ อบเบำๆ

“เฮ้ย!! กระซิบกระซำบอะไรกันต่อหน้ำฉัน คิดจะ
หนีหรือไง บอกไว้ก่อนถ้ำหนีน่ียิงจริงๆ” ยงยุทธ์ขู่
ออกไป เพรำะคิดว่ำทัง้ สองจะต้องกลัวอย่ำงแน่
“ต่อให้แกยิงพวกเรำ แกก็จะไม่มีสิทธิได้ท่ีท่ีแก
อยำกได้ เพรำะคุณดินคุณเพลิง เขำส่งมอบคำสิโน
ตรงนัน้ ให้กบั ฉันกับไอ้ธีรคนละครึง่ แล้ว ซึง่ มี
หลักฐำนเป็ นลำยลักษณ์อกั ษรด้วย” พัฒน์บอกไป
ด้วยควำมใจเย็น แต่คนที่ตวั เริม่ ร้อนขึน้ เนื่องจำก
พิษไข้ก็หนั มำมองพัฒน์อย่ำงสงสัย
เพรำะเขำไม่รูม้ ำก่อนว่ำผูเ้ ป็ นนำยจะโอนมำเป็ น
ของพวกเขำแล้ว
“ม่ะ ไม่จริง” ยงยุทธ์สำ่ ยหน้ำไปมำอย่ำงไม่เชื่อ
“จริง ต่อให้แกฆ่ำเรำสองคนก็ไม่มีทำงได้”
“หยุดพูดไปเลยไอ้พฒ ั น์ ยังไงฉันก็ตอ้ งเอำมำให้ได้”

ยงยุทธ์บอกอย่ำงไม่ยอมแพ้ “พำพวกมันไปที่รถ ฉัน
จะเอำมันไปขังไว้ จนกว่ำพวกมันจะยอมขำยให้
ฉัน” หันไปสั่งลูกน้องที่มำด้วย ซึง่ ลูกน้องของยง
ยุทธ์ก็เข้ำหำพัฒน์กบั ธีรก์ ่อนจะใช้ปืนขู่ยิงให้ทงั้ คู่
เดินไปที่ดำ้ นหลังรีสอร์ทที่เป็ นป่ ำ เขำแอบเอำรถไป
จอดไว้ท่ีถนนใหญ่หลังป่ ำ เพรำะรูว้ ำ่ วันนีร้ สี อร์ทจัด
งำนที่ดำ้ นหน้ำ ทำให้ยำกลำบำกต่อกำรพกปื นขู่ทงั้
สองคนแน่ๆ
พัฒน์เดินล้วงกระเป๋ ำข้ำงหนึ่ง ทำอะไรบำงอย่ำง

อยูใ่ นกระเป๋ ำกำงเกงนั่น ไม่มีใครรูแ้ ละจับได้หรือ
สงสัยแต่อย่ำงใด ก่อนที่เขำจะเดินประคองธีรไ์ ป
ด้วย
ธีรพ์ ยำยำมที่จะเดินด้วยตัวเอง ผลักพัฒน์ให้ออก

ห่ำงจำกกำยเพรำะเริม่ รำคำญและหงุดหงิด ซึง่
ทัง้ หมดก็มำจำกพิษไข้ทงั้ นัน้
“ปล่อยได้ไหม กูรำคำญ” ธีรห์ นั หน้ำแดงมำตะคอก
ใส่รำ่ งสูงที่เดินจับนั่นนี่เพื่อไม่ให้ธีรล์ ม้
“ปล่อยมึงก็ลม้ เจียมสังขำรบ้ำง” พัฒน์ดำ่ กลับ
“กูหงุดหงิด ไม่ชอบให้มำถูกตัว เข้ำใจไหม!” ขึน้

เสียงอีกหน่อย
“ถ้ำอยำกตำยกูจะปล่อยแล้วทิง้ ให้มงึ อยู่ท่ีน่ีแหละ”

พัฒน์ขู่ แต่หำรูไ้ ม่วำ่ ร่ำงโปร่งไม่มีทำงเชื่อหรอกว่ำ
คนอย่ำงพัฒน์จะทิง้ เขำ
ต่อให้เกลียดกันขนำดไหน ก็ไม่ถึงกับจะฆ่ำจะแกง
กันหรอก
“ไอ้ยงยุทธ์มนั ไม่ยอมทิง้ ฉันไว้หรอกน่ำ” ธีรบ์ อกอีก

คนออกไปยิม้ ๆ อย่ำงมีชยั แม้จะเป็ นชัยเล็กๆ ที่อยู่
ท่ำมกลำงควำมอันตรำยก็เถอะ
“หึ...เสน่หแ์ รงเหลือเกินนะ ไง สนใจจะไปอยูก่ บั มัน

ใช่ไหมล่ะ คนอย่ำงมึงก็คงจะเห็นแก่เงินมำกกว่ำ
บุญคุณของคุณเพลิงอยูแ่ ล้วใช่ไหม” พัฒน์ท่ีโดนยั่ว
โมโหเล็กน้อยก็เริม่ เดือดพูดจำดูถกู ธีรอ์ อกไป ทำ
ให้ธีรม์ องหน้ำคนพูดด้วยแววตำที่แสนจะน้อยใจ
เขำมันก็ได้แค่นีใ้ ช่ไหม ทำอะไรดีๆ ไม่เคยเห็นค่ำ
แต่พอพลำดท่ำขึน้ มำก็ซำ้ เติมกัน
“ใช่! กูอยำกจะไปกับมันจะแย่แล้ว กูอยำกสุข

สบำยกับเงินสกปรกๆ ของมันจะแย่ ทีนีม้ งึ ก็ปล่อย
มือจำกแขนกูได้แล้ว มีปัญญำเดินเองได้” ธีรส์ ะบัด
แขนอย่ำงแรงจนมือที่จบั อยูท่ ่ีแขนหลุดออกไป เขำ
เดินจำ้ อ้ำวไปข้ำงหน้ำที่มียงยุทธ์เดินนำอยูไ่ กลมำก
ไป ส่วนลูกน้องของยงยุทธ์ก็ถือปื นขู่ดำ้ นหลัง
รอบตัวมีแต่ป่ำ หนีไปทำงไหนก็ลำบำก
ธีรเ์ วียนหัวจนแทบไม่อยำกเดินต่อ แต่ก็ตอ้ งกัดฟั น
ฝื นเดินไป เผื่อถึงถนนใหญ่แล้ว จะหำคนช่วยพวก
เขำได้ ไม่วำ่ จะเป็ นใคร ก็ขอให้มีคนช่วยเขำด้วย
เถอะ
“อึก...”
พัฒน์มองปฏิกิรยิ ำของธีรอ์ ยูเ่ ป็ นพักๆ เพรำะกลัวว่ำ

อีกคนจะล้มพับลงไปมันจะลำบำกต่อกำรหำทำง
หนีอีก สำหรับเขำนัน้ เขำมีทำงหนีอยูแ่ ล้ว แต่วำ่
ร่ำงกำยของธีร ์ มันไม่ใช่สภำพที่พร้อมจะทำอะไรที่
เหนื่อยๆ เลยสักนิด
ไหนจะแดดที่รอ้ นจ้ำแบบนีอ้ ีก เดินอยูก่ ลำงป่ ำ
ระยะทำงที่เดินเอำๆ ทำให้ธีรห์ มดแรงเรื่อยๆ แน่
และอำจจะหมดแรงเลยก็ได้ถำ้ ไปถึงถนนใหญ่ ถึง
ครำวนัน้
ก็ไม่มีทำงหนีได้...
“พวกแกอย่ำมัวแต่คยุ กันนะ ถึงจะคิดแผนหนียงั ไง

ก็ไม่มีทำงรอด เพรำะลูกน้องฉันอีก 2 คนอยูเ่ ฝ้ำที่
รถ” ยงยุทธ์หนั มำพูดบอกด้วยท่ำทำงที่บอกว่ำ
ตัวเองอยูเ่ หนือกว่ำ
พัฒน์ฉกุ คิดขึน้ ได้ทนั ทีวำ่ ถ้ำรอให้ถึงรถพวกมันก่อน
แล้วจะสูเ้ พื่อชิงเอำรถหนี แต่แผนนีต้ อ้ งเปลี่ยน
เพรำะคนของพวกมันเยอะกว่ำ
พรึบ่ !!
“เฮ้ย! อั่ก!” ในจังหวะที่ยงยุทธ์หนั กลับไปด้ำนหน้ำ

ธีรก์ ็จดั กำรเดินให้เร็วที่สดุ เพื่อที่จะไปถึงตัวของยง
ยุทธ์ให้ได้ ก่อนจะใช้กำลังทัง้ หมดที่มีถีบเข้ำที่กลำง
หลังจนยงยุทธ์เสียหลักล้มลงกับพืน้ พร้อมกับปื นที่
กระเด็นออกไปไกลจำกตัวเอง พัฒน์ท่ีเห็นดังนัน้ ก็
พลิกตัวมำหำลูกน้องของยงยุทธ์แล้วจัดกำรเตะที่
กลำงลำตัวไปเต็มแรงจนถึงกับกระเด็นไปติดต้นไม้
ใหญ่ขำ้ งๆ พัฒน์ตำมไปกดตัวของลูกน้องยงยุทธ์ให้
แนบกับต้นไม้ใหญ่แรงๆ จนมันร้องขอด้วยควำม
เจ็บ
“โอ้ย!! เจ็บๆ ปล่อยผมเถอะครับ”
พัฒน์หกั ข้อมือจนปื นหลุดออกไป ซึง่ เขำก็รบี ต่อย

สุดแรง แล้วผลักมันออกไปจนสลบไปก่อนจะเก็บ
ปื นนัน้ ขึน้ มำเป็ นอำวุธของตัวเอง ก่อนจะหันไปมอง
ทำงฝั่งธีรซ์ ง่ึ ตอนนีร้ ำ่ งผอมโปร่งกำลังนั่งพิงกับ
ต้นไม้อยูอ่ ย่ำงหมดแรง ยงยุทธ์ท่ีกำลังวิ่งไปหยิบ
ปื นของตนมำก็รบี วิ่งไปอย่ำงสุดแรงเช่นกัน พัฒน์
เห็นดังนัน้ ก็รบี วิ่งไปหำธีร ์ ซึง่ ธีรก์ ็มองร่ำงสูง
เล็กน้อยแล้วหลับตำไปด้วยควำมเหนื่อย
“อย่ำเพิ่งหลับนะเว้ย!” พัฒน์ตบหน้ำเรียกสติ
“อือ...กูแค่หลับตำเฉยๆ” เสียงของธีรเ์ ริม่ แหบ
“พวกแกทำฉันเจ็บแสบมำกเลยนะ” ยงยุทธ์ท่ีเก็บ
ปื นของตัวเองได้แล้วก็ตะโกนออกมำเสียงกร้ำว เอำ
ปื นจ่อมำที่พวกเขำสองคน ก่อนจะเดินมำหำอย่ำง
ช้ำๆ ทำงด้ำนพัฒน์ก็เอำปื นซ่อนไว้ก่อนไม่ให้ยง
ยุทธ์รูว้ ำ่ เขำก็มีปืน ถ้ำเป็ นอย่ำงนัน้ เขำคงจะโดน
เล่นงำนแน่ๆ
“หึ พวกแกมันโง่ท่ีมำกันแค่สองคนไง พวกฉันก็ไม่
อ่อนหัดขนำดที่พวกแกจะดูถกู ได้” พัฒน์พดู ออกไป
ด้วยควำมโมโห และโกรธเป็ นอย่ำงมำก
ถ้ำฆ่ำได้ เขำก็ทำไปนำนแล้ว
ถึงจะเคยเกเร เสเพลมำก่อน มีเรื่องชกต่อยไม่เว้น

แต่ละวัน แต่สิ่งหนึ่งที่เขำไม่เคยทำและไม่คิดจะทำ
ก็คือกำรฆ่ำคน ที่ไม่ทำอะไรเขำก่อน แต่ถำ้ ยงยุทธ์
คิดจะฆ่ำพวกเขำ
แน่นอนว่ำพัฒน์...จำเป็ นต้องวิสำมัญ
“งัน้ ก็ตำยอยูท่ ่ีน่ีซะเถอะ” ยงยุทธ์เตรียมยิง เขำไม่
สนใจอะไรแล้วทัง้ นัน้
“เดี๋ยว!” เสียงของธีรข์ ดั ขึน้ มำ มองหน้ำยงยุทธ์

เล็กน้อย ก่อนจะมองหน้ำพัฒน์น่ิงๆ
“เอำตัวฉันไป แล้วปล่อยไอ้พฒ ั น์ไปซะ ฉันจะยก

คำสิโนที่ฉนั มีครึง่ หนึ่งให้” ธีรต์ อ่ รอง ซึง่ มันทำ
ให้พฒ
ั น์จอ้ งหน้ำเขำเขม็ง แต่ธีรก์ ็ไม่ได้สนใจ
“แน่ใจนะ”
“เออ...ฉันจะยกให้ แต่ตอ้ งปล่อยมันไป” ธีรต์ อ่ รอง
เขำไม่ได้อยำกจะทำแบบนี ้ แต่ถำ้ หำกว่ำเขำยังไม่

ทำอะไรสักอย่ำงล่ะก็ เขำจะพำพัฒน์ไปลำบำกด้วย
ซึง่ ธีรไ์ ม่ยอมให้ใครมำลำบำกเพรำะตนแน่ๆ
จะเกิดอะไรก็เกิด แต่ขออย่ำงเดียว...
อย่ำต้องให้มีใครเดือดร้อนเพรำะเขำอีกเลย…
ธีรเ์ องก็ไม่รูห้ รอก ว่ำพัฒน์จะคิดว่ำเขำเห็นแก่เงิน
หรือว่ำอะไรหรือเปล่ำ แค่เขำไม่ตอ้ งเป็ นตัวถ่วงใคร
แค่นนั้ ก็พอแล้ว...
“ถ้ำอย่ำงนัน้ ก็ได้ แต่แน่ใจนะว่ำแกจะไม่ตำม

ลูกน้องไปช่วยแกทีหลัง” ยงยุทธ์ถำมอย่ำงระแวง
“ไม่หรอก คนอย่ำงฉัน ไม่มีใครมำช่วยหรอก” ธีร ์

บอกออกไปเสียงแผ่ว ไม่รูว้ ำ่ เป็ นเพรำะพิษไข้หรือ
อย่ำงไรถึงทำให้จิตใจของธีรอ์ ่อนแอถึงเพียงนี ้
แต่ก่อนที่ธีรจ์ ะรูส้ กึ สิน้ หวังไปมำกกว่ำนี ้ ก็รูส้ กึ ถึง

หัวใจที่เต้นอย่ำงรัวเร็วเมื่อเห็นว่ำมีคนเดินมำ
ทำงด้ำนหลังของยงยุทธ์ แม้วำ่ จะไม่รูว้ ำ่ มำช่วยเขำ
หรือเปล่ำ แต่คนตัวใหญ่ๆ คนนัน้ มีโครงหน้ำที่
คล้ำยกับคนที่ดแู ลเขำอยูต่ อนนี ้
ช่ำงดูคล้ำยกับพัฒน์เหลือเกิน
คนที่ดแู ลเขำด้วยสีหน้ำที่เต็มไปด้วยควำมหงุดหงิด
และโมโหคนนี.้ .. แค่เหมือนกับคนๆ นี ้ เขำก็อนุ่ ใจ
แล้ว
“ทำไมจะไม่มี!”
เสียงปริศนำดังมำจำกด้ำนหลังของยงยุทธ์ทำให้
เจ้ำตัวหันไปมองด้วยควำมตกใจที่มีผชู้ ำยถึงสอง
คนมำช่วยพัฒน์กบั ธีร ์ สำหรับพัฒน์ไม่ตกใจอะไร
หรอก เพรำะเป็ นคนส่งสัญญำณไปเอง
คิดว่ำจะถ่วงเวลำรอก่อน แต่ธีรด์ นั ทำเสียแผน เขำ

เลยต้องเปลี่ยนแผนกะทันหัน โชคดีท่ีคนที่เขำเรียก
โดยกำรส่งสัญญำณผ่ำนโทรศัพท์จะมำช่วยเอำไว้
ทัน
เพรำะธีรเ์ อำแต่พดู จำให้ปล่อยเขำไป ทัง้ ๆ ที่ตวั เอง

กำลังไม่ไหว
พัฒน์ไม่เข้ำใจว่ำทำไมคนที่เขำบอกว่ำไม่ชอบ คนที่
เขำบอกว่ำเกลียดนิสยั จะเป็ นคนที่เสียสละตัวเอง
เพื่อให้เขำรอด และก็เป็ นคนเดียวที่ทำให้หวั ใจที่
ด้ำนชำของเขำเต้นแรงแทบจะหลุดออกมำนอกอก
“แก!!” ยงยุทธ์หนั มำของพัฒน์ดว้ ยสีหน้ำที่โกรธ

เกรีย้ ว “แกเรียกคนให้มำช่วยหรือวะ!!”
“อย่ำโง่น่ำยงยุทธ์ ถ้ำแกอยูใ่ นสถำนกำรณ์อย่ำง

พวกฉัน ก็คงไม่อยูเ่ ฉยๆ ให้แกจับเล่นหรอกมัง้ ”
พัฒน์พดู ด้วยนำ้ เสียงเยำะเย้ย ก่อนจะลุกขึน้ ยืน
ด้วยท่ำทำงสบำยๆ ปื นในมือก็ยกโชว์ ทำเอำยง
ยุทธ์ถึงกับตัวสั่นด้วยควำมโกรธ
“เอำไงดีครับคุณพัฒน์ จะปล่อยหรือว่ำจะจับตัวส่ง
ตำรวจ” เจโรมีถำมพัฒน์ยมิ ้ ๆ
“จะเอำยังไงก็เร็วๆ หน่อยก็แล้วกัน ฉันจะลำกเมีย

กลับกรุงเทพ!” เสียงทุม้ มีพลังของคนตัวใหญ่
กว่ำพัฒน์มำกๆ พูดขึน้ ด้วยสีหน้ำหงุดหงิด
“คุณพุฒิ!!” เจโรมีหนั มำเรียกชื่ออีกคนเสียงดัง

อย่ำงเขินๆ
“ไม่ตอ้ งมำเรียก จะทำอะไรก็รบี ทำดิวะพัฒน์ ฉันไม่
มีเวลำมำกนะเว้ย” หันมำเร่งน้องชำยที่กำลังพยุง
ร่ำงธีรใ์ ห้ยืนขึน้ อย่ำงช้ำๆ
“แกก็รูน้ ะเจ็มว่ำฉันจะให้แกทำอะไร ตัดไฟตัง้ แต่ตน้

ลม ในเมื่อตัวกำรมันโผล่มำแบบนีก้ ็จดั กำรไป
เพรำะยังไงคนที่อยู่เบือ้ งหลังงำนนีก้ ็ไม่ใช่มนั คน
เดียว ถูกจับไปก็มีคนประกันตัวอยูด่ ี” พัฒน์ส่งั ก่อน
จะเดินพำธีรม์ ำยืนฝั่งของพุฒิและเจ็ม
“ผมทรำบว่ำคุณพัฒน์ตอ้ งทำแบบนีแ้ น่ๆ เพรำะ

อย่ำงคุณไม่เคยปรำณีใคร ผมเลยโทรเรียกตำรวจ
แล้วล่ะครับ”
“สวัสดีครับคุณธีร ์ ผมชื่อเจโรมีนะครับ เรียกเจ็มก็
ได้เป็ นลูกน้องของคุณพัฒน์” เจโรมีเอ่ยทักและ
แนะนำตัวกับธีรไ์ ป ซึง่ ธีรม์ องนิดๆ ก่อนจะพยักหน้ำ
น้อยๆ เพรำะเขำไม่มีแรงที่จะพูดแล้ว
เจโรมีเป็ นลูกครึง่ ที่ตวั พอๆ กับเขำเลย ไม่มีเค้ำของ

คนต่ำงชำติเลยสักนิด ผิดกับอีกคนที่เป็ นพี่ชำย
ของพัฒน์ท่ีตวั ใหญ่รำวกับเป็ นคนต่ำงชำติเสียเอง
ตัวมันใหญ่กนั จริงๆ สองพี่นอ้ งนี่

“เอำรถมำสองคันใช่ไหม ฉันจะพำมันไป
โรงพยำบำลก่อนก็แล้วกัน ฝำกจัดกำรด้วย” พัฒน์
บอกเสร็จก็ทงิ ้ ปื นของพวกมันเอำไว้ ก่อนยกร่ำง
ของธีรข์ นึ ้ พำดบ่ำ เพรำะถ้ำให้เดินเองก็คงจะช้ำ ซึง่
ร่ำงบำงก็ให้ควำมร่วมมือแต่โดยดี ไม่ดนิ ้ ไม่ขดั ขืน
อยูน่ ่ิงๆ ให้พฒั น์ทำตำมใจชอบ
…
ณ โรงพยำบำล
ขณะที่รำ่ งบำงกำลังตรวจอยูก่ บั หมอข้ำงในห้อง

พัฒน์ก็น่ งั รออยูด่ ำ้ นนอกนิ่งๆ จนกระทั่งพุฒิกบั เจ็ม
ตำมมำถึง หมอก็ยงั ตรวจไม่เสร็จเสียที
“เป็ นไงบ้ำงครับ” เจโรมีถำมอย่ำงเป็ นห่วง
“ยังตรวจไม่เสร็จ” พัฒน์ตอบสัน้ ๆ
“แล้วนี่จะพำฉันมำทำไมเจ็ม จัดกำรงำนเรียบร้อย
แล้วก็ควรกลับกรุงเทพกับฉันได้แล้ว” พุฒิพดู แย้ง
ขึน้ มำ อำรมณ์เสียเล็กน้อยที่คนรักไม่เชื่อฟั ง
“ก็ผมบอกให้คณ
ุ กลับก่อนไง เดี๋ยวตำมไปแล้ว ยัง
จะบ่นมำกมำยอยูไ่ ด้” เจโรมีบน่ เบำๆ
“เดี๋ยวนีก้ ล้ำขึน้ เยอะนะเจ็ม แต่ก่อนนี่ทำเป็ นกลัว

ฉัน พอขึน้ เป็ นสถำนะคนรักนี่ กล้ำเถียง กล้ำว่ำ
กล้ำด่ำจังเลยนะ” พุฒิแอบแขวะเล็กน้อย แต่ก็
เอ็นดูคนรักด้วย
“แต่ก่อนคุณพุฒิก็ขเี ้ ก๊ก ชอบปั้นหน้ำนิ่งพอๆ กับ

คุณพัฒน์ แต่เดี๋ยวนีค้ ณุ พุฒิปำกจัด พูดมำกขึน้
เยอะนะครับ” เจโรมีเองก็สวนกลับต่อไปอีก
“เจ็ม” เรียกชื่อคนรักเสียงต่ำอย่ำงปรำมๆ ซึง่ ร่ำง
เล็กกว่ำก็รูด้ ีวำ่ ถ้ำใช้นำ้ เสียงแบบนีเ้ มื่อไหร่ ก็คือ
อำรมณ์ของพุฒิกำลังไม่คงที่
“หยุดเถียงกันได้ไหม รำคำญ” พัฒน์ดำ่
“ไอ้...” ยังไม่ทนั ที่พฒ

ุ ิจะด่ำผูเ้ ป็ นน้องชำยหมอที่เข้ำ
ไปตรวจธีรก์ ็ออกมำ ซึง่ เจโรมีก็เดินไปอย่ำงรูง้ ำน
เพรำะคนอย่ำงเจ้ำนำยของเขำไม่มีทำงที่จะถำม
ใครก่อนแน่ๆ
“เป็ นยังไงบ้ำงครับหมอ”
“คนไข้ไม่ได้เป็ นอะไรมำกครับ แค่เป็ นไข้หวัด
ธรรมดำ แต่เป็ นค่อนข้ำงหนัก ยังไงคืนนีก้ ็นอนดู
อำกำรไปก่อนนะครับ พวกคุณเป็ นญำติหรือเปล่ำ
ครับ” คุณหมออธิบำย
“ผมเป็ นเพื่อนครับ” เจโรมีตอบ
“เอ่อ ไม่ทรำบว่ำตรงนีม้ ีแฟนของคนไข้ไหมครับ”

หมอถำม
ทุกคนมีสีหน้ำงุนงงอย่ำงเห็นได้ชดั ก่อนที่พฒ
ั น์จะ
คิดได้วำ่ ตนได้ทำรอยอะไรไว้บนร่ำงกำยขำวนั่น ไม่
แน่หมออำจจะเห็นแล้วก็ได้
“ไม่มีน่ีครับ” เจโรมีตอบยิม้ ๆ แต่ก็ตอ้ งเบิกตำกว้ำง
เมื่อเห็นว่ำพัฒน์เดินเข้ำไปหำหมอด้วยตัวเอง ร่ำง
สูงโปร่งหันไปสบตำกับพุฒิ ซึง่ ร่ำงสูงก็ยิม้ อย่ำงเจ้ำ
เล่หใ์ ห้
ต้องมีอะไรกันแน่ๆ
“รบกวนบอกกับผมได้ครับ” พัฒน์บอกนิ่งๆ
“คุณเป็ นแฟนของคนไข้ใช่หรือเปล่ำครับ”
“จะบอกอะไรก็บอกสิหมอ” พัฒน์ขนึ ้ เสียงใส่หมอ
ซึง่ หมอก็สะดุง้ ด้วยควำมตกใจ ก่อนจะทำท่ำเชิญ
ให้พฒ ั น์ตำมตนมำ พัฒน์หนั ไปสั่งพุฒิกบั เจ็ม
เล็กน้อย
“ตำมพยำบำลไปดูให้ดว้ ย อย่ำเพิ่งกลับ เดี๋ยวฉัน

ตำมไป” พัฒน์พดู จบก็เดินตำมหมอไปทันที ส่วน
พุฒิกบั เจ็มก็เดินตำมร่ำงที่นอนอยู่บนรถเข็น
อย่ำงธีรไ์ ป
ในห้องของหมอ
“มีอะไรครับ”
“ช่วง 1 อำทิตย์นีค้ ณ
ุ ต้องคอยทำยำตำมรอยกัดที่
อยูบ่ นตัวของคนไข้ดว้ ยนะครับ อำกำรป่ วยของ
คนไข้มีสำเหตุมำจำกตรงนีด้ ว้ ย บวกกับร่ำงกำย
อ่อนเพลียน่ะครับ” หมออธิบำย ซึง่ ร่ำงสูงก็พยัก
หน้ำอย่ำงเดียว
“แล้วคนไข้เวลำไม่สบำยค่อนข้ำงที่จะเพ้อหนักมำก
เพรำะกว่ำจะสงบไปได้หมอต้องฉีดยำสลบให้ คุณ
ต้องคอยดูแล เอำใจแฟนคุณให้มำกๆ นะครับ”
“อืม” รับคำสัน้ ๆ ซึง่ หมอก็กลัน้ ใจพูดต่อ
“ไม่ถึงอำทิตย์ไข้ก็จะลด แต่ตอ้ งทำยำตำมตัวด้วย

นะครับ จนกว่ำรอยจะหำยเลย เพรำะบำงจุดชำ้
มำก บำงจุดก็บวม ช่วงนีง้ ดกิจกรรมรุนแรงหน่อย
นะครับ” หมอแนะนำต่ออย่ำงเกรงใจ ไม่อยำกจะ
พูดเท่ำไหร่ แต่ในจรรยำบรรณแล้วก็ตอ้ งตักเตือน
ออกไป
“ครับ”
“ทำงที่ดี ผมว่ำควรจะเลิกกิจกรรมรุนแรงๆ ไปเลย
ดีกว่ำนะครับ”
“หมอ หน้ำที่ของหมอคือแนะนำวิธีกำรรักษำกับ
รักษำคนไข้ไม่ใช่หรือไง หรืออยำกจะรักษำตัวเองดู”
พัฒน์ถำมนิ่งๆ ในใจเริม่ รูส้ กึ หงุดหงิดขึน้ มำ
มำบอกให้เขำงดกิจกรรมรุนแรงๆ
เฮอะ!! ฝันไปเถอะ กว่ำเขำจะเจอคนที่รบั ควำม

รุนแรงเขำได้น่ีเป็ นคนแรกเลย...
“ม่ะ...ไม่ครับ”
“ไม่มีอะไรแล้วใช่ไหมหมอ” พัฒน์ถำมเสียงเย็น
“ไม่มีแล้วครับ”
“ขอตัว” พัฒน์ลกุ ขึน้ จำกเก้ำอีใ้ นห้องของแพทย์แล้ว

ออกจำกห้องไปทันที เขำโทรหำเจโรมีเพื่อถำมว่ำ
อยูท่ ่ีหอ้ งไหนก่อนที่เขำจะเดินไปหำทันที
...
...
“ถ้ำอย่ำงนัน้ ผมจะอยูก่ บั คุณพัฒน์ท่ีน่ีแล้วจะตำม
คุณพุฒิไปในวันพรุง่ นีพ้ ร้อมกับคุณพัฒน์และคุณ
ธีร”์ เจโรมีตอ่ รอง ส่วนพัฒน์ก็น่งั ไขว่หำ้ งอ่ำน
หนังสือพิมพ์อยูท่ ่ีโซฟำอย่ำงเงียบๆ หลังจำกที่เขำ
พบหมอเสร็จแล้ว
ทนฟั งหมอพล่ำมไม่พอ ต้องมำฟั งผัวเมียคูน่ ีเ้ ถียง

กันอีก
“ฉันไม่ยอม”
“คุณพุฒิ คุณไม่เห็นหรือไงว่ำคุณธีรไ์ ม่สบำย แล้ว

อย่ำงคุณพัฒน์ดแู ลอะไรใครเป็ นที่ไหนล่ะ” แอบ
พำดพิงเจ้ำนำยตัวเองเล็กน้อย จนพัฒน์หนั มำมอง
ดุๆ เล่นเอำเจโรมีถึงกับหัวเรำะแห้งออกมำ
“แหะๆ นั่นแหละคุณพุฒิ ผมสัญญำนะว่ำพรุง่ นีผ้ ม

ไปถึงกรุงเทพแล้วจะไปหำคุณทันทีเลย”
“ไม่เหมือนกันนะเจ็ม” พุฒิพดู เสียงเครียด
“โธ่! ก็ผมเป็ นห่วงเจ้ำนำยผมนี่”
“แล้วฉันล่ะ เรำไม่ได้เจอกัน 6 เดือนนะเจ็ม นี่ใจคอ

ไม่คิดจะเป็ นห่วงกันบ้ำงหรือไง” พุฒิวำ่ ออกมำ
อย่ำงน้อยใจ จนทำให้พฒ
ั น์แอบทำปำกหมั่นไส้ไป
ให้
หมดสภำพหนุ่มหล่อร้ำยในตำนำนจริงๆ
“เลิกทะเลำะ เลิกเถียงกันสักที กลับไปทัง้ คูน่ ่นั

แหละ ฉันดูแลมันเอง” พัฒน์บอกอย่ำงโมโห พุฒิ
กับเจ็มมองหน้ำกันเล็กน้อยก่อนจะยิม้ ให้กนั นิดๆ
เด็กคนนัน้ มีดีอะไร ถึงทำให้นอ้ งชำยของเขำ

เปลี่ยนไปได้ขนำดนี ้
“เอำงัน้ ก็ได้ครับ” เจโรมียอมง่ำยๆ เพรำะใน
ควำมรูส้ กึ ส่วนตัวจริงๆ ของเขำแล้ว แน่นอนก็
อยำกจะไปกับคนรักอยูแ่ ล้ว เพรำะไม่ได้เจอกันตัง้
นำน
“เออ ก็ดี ว่ำแต่แกน่ะ อย่ำทำอะไรเขำมำกนะเว้ย

เขำเป็ นลูกมีพอ่ มีแม่ ทำอะไรก็คิดดีๆ จะได้ไม่ตอ้ ง
มำนั่งเสียใจทีหลัง” พุฒิเตือนสตินอ้ งชำย เพรำะแค่
เขำฟั งที่หมอถำมถึงแฟนแล้วพัฒน์ก็ออกรับหน้ำ
นัน้ เขำก็เข้ำใจในทันทีวำ่ ที่รำ่ งโปร่งไม่สบำยนั่น
เป็ นเพรำะน้องชำยของเขำ
ก็เซ็กส์ของพัฒน์น่ะ มันธรรมดำเสียที่ไหนล่ะ...
“ไม่ตอ้ งมำสอน”
“ไอ้ดอื ้ ”
“เลิกเอำคำนีม้ ำด่ำฉันเถอะ ไม่ใช่เด็กแล้วนะเว้ย”

พัฒน์เงยหน้ำเอำเรื่องพี่ชำย
“สำหรับฉันแกยังเด็กอยูเ่ สมอไอ้พฒ ั น์ อย่ำลืมว่ำ

ฉัน 27 แล้ว ห่ำงจำกแกตัง้ 5 ปี เชียวนะ” พุฒิบอก
น้องชำย
“ฉันรูว้ ำ่ แกแก่”
“เลอะเทอะ เอำเป็ นว่ำฉันกับเจ็มจะกลับกรุงเทพ
แล้ว เดี๋ยวจะให้คนเข้ำไปที่รสี อร์ทเก็บของ เอำรถ
มำให้ก็แล้วกัน พรุง่ นีก้ ็อำบนำ้ ที่น่ี แล้วก็ขบั กลับ
เลย”
“เออ...ฝำกด้วย”
“ไปกันเถอะเจ็ม” หันไปชวนคนรักที่เดินไปลำธีรท์ ่ี
ข้ำงเตียง แอบลูบผิวขำวนัน้ น้อยๆ ด้วยควำมอิจฉำ
“ไม่ตอ้ งทำหน้ำอิจฉำ ผิวนำยก็ดีไม่แพ้เด็กคนนัน้

หรอก”
“คุณพุฒิอ่ะ”
“ไปแล้วนะไอ้พฒ
ั น์”
“ลำนะครับคุณพัฒน์ เดี๋ยวผมจะแวะไปเยี่ยมที่
คอนโด”
พัฒน์พยักหน้ำให้ทงั้ สองคนน้อยๆ ก่อนที่พฒ ุ ิ

และเจ็มจะเดินออกจำกห้องไป โดยที่เจโรมีเดิน
ชวนพุฒิคยุ ตลอดทำงอย่ำงมีควำมสุข ทิง้ ให้
น้องชำยของพุฒิหรือเจ้ำนำยของพัฒน์น่งั นิ่งอยูก่ บั
ที่ ไม่กล้ำเดินเข้ำไปหำธีรท์ ่ีนอนหลับเพรำะยำสลบ
รูส้ กึ ผิดมันก็ใช่...แต่ท่ีรูส้ กึ ชัดๆ กว่ำควำมรูส้ กึ ผิด
ตอนนีค้ ือสับสน
เขำรูส้ กึ ยังไงกันแน่กบั ธีร ์ แค่อยำกเอำชนะ? แค่

อยำกปรำบพยศ? หรือแค่เพรำะคนตรงหน้ำ
สำมำรถเข้ำกับเขำได้ในเรื่องของเซ็กส์....
“มันต้องมีอะไรมำกกว่ำนีส้ ิ ฉันไม่เคยต้องมำนั่งคิด
มำกอยูแ่ บบนี”้ พัฒน์พมึ พำ มองหน้ำของธีรแ์ ล้ว
เหม่อ
กูไม่รูห้ รอกนะว่ำมันคืออะไร...
แต่ถำ้ มันเกิดมำจำกมึง ไม่วำ่ อย่ำงไร มึงต้อง
รับผิดชอบ...
ตกเย็นลูกน้องของพุฒิก็เอำสัมภำระทุกอย่ำงที่อยู่
ในรีสอร์ททัง้ ของพัฒน์และธีรม์ ำให้ พร้อมกับเอำรถ
มำไว้ให้ดว้ ย ก่อนที่ลกู น้องของพุฒิจะกลับไป
เปลือกตำบำงพยำยำมลืมตำขึน้ แสงไฟที่สว่ำงส่อง
เข้ำมำในตำจนเขำแสบตำไป หำกแต่ควำมเจ็บที่
คอและกระหำยนำ้ มีมำกกว่ำ ร่ำงกำยกระดิก
เล็กน้อยเพื่อคลำยควำมปวดเมื่อย
“อืม...น่ะ นำ้ ” เสียงแหบพร่ำของธีรร์ อ้ งขอ จนพัฒน์
ที่น่งั อ่ำนเอกสำรผ่ำนไอแพดอยูถ่ ึงกับเด้งตัวขึน้ ริน
นำ้ ใส่แก้วแล้วค่อยๆ ปรับหัวเตียงให้ตงั้ ขึน้ ก่อนจะ
ป้อนนำ้ ที่ปำกของธีรด์ ว้ ยสีหน้ำนิ่งๆ เมื่อดื่มนำ้ เสร็จ
ร่ำงบำงก็มองไปรอบๆ ห้องด้วยควำมสงสัย
“โรงพยำบำล” พัฒน์พดู สัน้ ๆ เหมือนรูว้ ำ่ ธีรต์ อ้ งกำร

จะถำมอะไร
“กี่โมงแล้ว” ธีรถ์ ำมเบำๆ

“6 โมงเย็น พยำบำลเขำมำเช็ดตัวให้มงึ แล้ว เหลือ
แต่รอให้มงึ ตื่นจะได้กินข้ำวกินยำ” พัฒน์บอก
ออกไป แต่ไม่ใช่ควำมจริงทัง้ หมด
พยำบำลเข้ำมำจะเช็ดตัวก็จริง แต่พฒ
ั น์ขอที่จะเช็ด
ให้เองเพรำะไม่อยำกให้พยำบำลเห็นรอยตำมตัว
ของธีร ์ กลัวจะโดนเอำไปพูดในทำงที่ไม่ดี นำควำม
เสื่อมเสียมำถึงเขำด้วย
ไม่ได้เด็ดขำด!!
“อือ” ร่ำงโปร่งพยักหน้ำน้อยๆ
“หิวหรือยัง” พัฒน์ถำม
“ไม่อยำกกิน ไม่หิว ไม่เอำ” ธีรต์ อบแบบเหวี่ยงๆ

ซึง่ พัฒน์ก็น่ิงไปเล็กน้อยที่เห็นว่ำธีรม์ ีอำกำรแบบนี ้
ไม่ใช่วำ่ ไม่เคยเห็นอีกคนเหวี่ยงวีน แต่นำ้ เสียงแบบ
นี ้ กำรสะบัดหน้ำเหมือนงอนนั่นอีก
ก็พง่ึ เคยเห็นนี่แหละ
“แต่มงึ ต้องกิน” พัฒน์วำ่ เสียงเข้ม
“ไม่เอำ ไม่กิน ถ้ำกินข้ำวก็ตอ้ งกินยำ ไม่อยำกกิน

ฮือ...”
“...” พัฒน์น่ิงไปเมื่อเห็นว่ำธีรร์ อ้ งไห้ออกมำเป็ น
เด็กๆ
อย่ำบอกนะว่ำ เวลำป่ วย ไม่สบำยของธีร ์ จะมี

อำกำรตรงกันข้ำมกับควำมเป็ นจริงแบบนี ้
“ไม่กินนะ ไม่เอำ ฮือ ไม่เอำ ไม่กิน” ครำวนีเ้ ริม่ จับ

สิ่งของที่ใกล้มือที่สดุ ขว้ำงไปตำมพืน้ ห้องด้วยควำม
ไม่พอใจที่พฒั น์ไม่ยอมรับปำกว่ำจะไม่ให้ตนทำน
ข้ำว
ธีรร์ ูน้ ะว่ำตัวเองทำอะไร เพียงแต่มนั ควบคุมจิตใจ
ตัวเองเวลำป่ วยไม่ได้ก็เท่ำนัน้ เอง
พรึบ่ !!
ในจังหวะที่อีกคนกำลังจะคว้ำที่แจกัน พัฒน์ก็กำ้ ว
ยำวๆ เข้ำไปคว้ำจับไว้ได้ทนั ไม่เช่นนัน้ คงแต่
ละเอียดคำพืน้ เป็ นเพื่อนกับพวกของต่ำงๆ ที่ถกู
ขว้ำงไปก่อนหน้ำนัน้
“โอเคๆ ไม่กินก็ไม่กิน” พัฒน์เองก็ไม่รูจ้ ะทำยังไง

ดูแลใครก็ไม่เคย ก็มีมนั คนแรกนี่แหละที่เขำดูและ
มันตลอดตัง้ แต่รูจ้ กั กันมำ กับเด็กก็ไม่เคยเข้ำใกล้
เพรำะฉะนัน้ เอำใจใครไม่เป็ นทัง้ นัน้ แต่ดเู หมือนว่ำ
ฤทธิ์ของธีรย์ งั ไม่หมดเพียงเท่ำนี ้
“จะกิน ไปเอำมำกินหน่อย” ครำวนีท้ ำเอำพัฒน์เห

วอไปเลย
ไม่เคยมำเจออะไรทำนองนีม้ ำก่อน คนอะไรพิลกึ ดี

แท้
“เออๆ เดี๋ยวเรียกพยำบำลให้” พัฒน์วำ่ ก่อนจะเดิน
มำกดโทรศัพท์ตรงหัวเตียงเพื่อให้พยำบำลเอำ
อำหำรมำส่งได้เลย แต่ก็ไม่ทนั ใจคุณชำยธีรเ์ ข้ำให้
“เร็วๆ สิ ฮือ จะกิน เอำมำเร็วๆ สิ” โวยวำยเสียงดัง

ลั่น จนพัฒน์กดั ฟั นกรอดเพื่อสงบสติอำรมณ์กบั
ควำมเอำแต่ใจและเรื่องมำกของธีร ์
“เออ...ก็ตำมให้อยู่เนี่ย”
ไม่นำนพยำบำลก็เข็นอำหำรเข้ำมำในห้องด้วยสี
หน้ำยิม้ แย้ม แต่ก็ตอ้ งหน้ำเจื่อนไปเพรำะคนไข้
แผลงฤทธิ์ใส่
“ยิม้ ทำไม คิดว่ำสวยหรือไง”
“ป่ ะ เปล่ำค่ะ”
“ออกไปเลยก็ได้ เดี๋ยวฉันจัดกำรเอง” พัฒน์บอก

เบำๆ
“ค่ะ”
“กระซิบกระซำบอะไรกัน!” ถำมเสียงดังลั่นจน
พยำบำลถึงกับสะดุง้ กลัว เธอไม่พดู อะไรต่ออีกก็ว่งิ
ออกจำกห้องไปทันที
“อย่ำฤทธิ์เยอะได้ไหม” กูเดำทำงไม่ออกแล้วเนี่ย
พัฒน์เข็นอำหำรไปใกล้ธีร ์ ซึง่ ธีรก์ ็ดงึ มำวำงตรงหน้ำ

ของตนเพื่อที่จะได้ทำนสะดวกๆ แต่เมื่อเห็นอำหำร
แล้ว อำกำรอยำกนอนก็ตีแทรกขึน้ มำ
“ง่วง”
“รีบกิน จะได้รบี นอน” พัฒน์พดู
“ไม่มีแรงกิน”
“แล้วทำยังไง” ขมวดคิว้ แน่นมองหน้ำธีรน์ ิดๆ ก่อน
จะถอนหำยใจเบำๆ เมื่อเห็นสำยตำที่เหมือนแมว
อ้อนของธีร ์ หัวใจเต็นรัวแทบจะหลุดจำกอก
เขำรับมือไม่ทนั จริงๆ ไม่คิดว่ำเวลำป่ วยจะดือ้ ด้ำน

พูดมำก ขีแ้ ย เอำแต่ใจ สำรพัดนิสยั เด็กทัง้ หลำย
แบบนี ้ เล่นทำคนนิ่งๆ อย่ำงเขำถึงกับนิ่งไม่ได้
“เออๆ กูปอ้ นก็ได้”
แล้วมันก็ยมิ ้ อย่ำงคนชนะ...
เหนื่อยสุดๆ
หลังจำกที่เขำจัดกำรให้พยำบำลมำฉีดยำนอนหลับ
ให้กบั ธีร ์ เพรำะเจ้ำตัวไม่ยอมนอน ทัง้ ๆ ที่ตำกำลัง
จะปิ ดอยูแ่ ล้ว โวยวำยจะดูหนัง จะดูทีวีอยู่น่นั แหละ
เขำก็ไปอำบนำ้ แล้วมำที่โซฟำ ที่ท่ีจะเป็ นที่นอน
ของเขำวันนี ้
“มึงทำกูเหนื่อยมำก ไอ้ธีร ์ หวังว่ำพรุง่ นีไ้ ข้มงึ คงจะ

ลดสักทีนะ กูจะไม่ลำบำกไปนำนกว่ำนี”้ พัฒน์ท่ี
นอนแผ่อยูบ่ นโซฟำบ่นพึมพำอย่ำงคนทำงำนลง
พืน้ ที่เหนื่อย
จะว่ำไปงำนยังไม่เหนื่อยเท่ำกำรดูแลธีรท์ ่ีป่วยแบบ
นี ้
กินข้ำวเสร็จ ตอนแรกบอกว่ำง่วง แต่กินยำแล้วก็ไม่

นอน ตอนกินยำบอกว่ำจะไม่กินมันขม พอเขำวำง
ไว้ มันก็หยิบไปกินหน้ำตำเฉย เปิ ดทีวีให้ดู ก็หลับ
พอปิ ดก็ต่นื มำโวยวำย จนเขำทนไม่ไหว เรียก
พยำบำลมำฉีดยำนอนหลับซะ รำคำญมันเต็มที
แล้ว
“เฮ้อ...” เขำเดินไปปิ ดไฟ แล้วทิง้ ตัวนอนจนผล็อย

หลับไปด้วยควำมเหนื่อย...
เช้ำวันใหม่ พัฒน์ลืมตำตื่นขึน้ มำ ดูนำฬิกำก็พบว่ำ
8 โมงเช้ำแล้ว มันเลยเวลำกินข้ำวเช้ำของธีรแ์ ล้วนี่
พอหันไปมองที่เตียงก็ไม่พบร่ำงที่ควรอยูต่ รงนัน้ เลย
“ไปไหนวะ”
แกร๊ก!
ร่ำงสูงหันไปยังต้นเสียงก็เห็นร่ำงบำงเดินพยุง
ตัวเองพร้อมกับถือถุงนำ้ เกลือด้วยตัวเองอย่ำง
ทุลกั ทุเล เห็นแบบนัน้ เขำก็เดินเข้ำไปช่วยแบบ
เงียบๆ ไม่พดู ไม่จำอะไร
“กูทำเองได้” ธีรบ์ อกเบำๆ
“เฮ้อ...” พัฒน์หำยใจอย่ำงโล่งอก
แม้วำ่ เขำจะรูส้ กึ ถึงไอควำมร้อนที่แผ่มำจำกร่ำงเล็ก

กว่ำอยู่ แต่เหมือนว่ำจะเบำลงจำกเมื่อวำนแล้ว ธีร ์
ถึงได้พดู แบบเดิม แต่ก็ดีแล้ว อย่ำเป็ นแบบเมื่อวำน
เลย
ทำอะไรไม่ถกู จริงๆ
“กินข้ำวยัง” พัฒน์ถำม
“กินแล้ว มึงตื่นสำยเอง”
“แล้วทำไมไม่ปลุก”
“กูคิดว่ำมึงควรจะพักผ่อน ยังไงวันนีม้ งึ ก็ตอ้ งขับรถ

พำกูกลับอยูด่ ี” ธีรใ์ ห้เหตุผล
“ไหวแล้วแน่นะ”
“เออ...มีเวียนหัวนิดหน่อย แต่ก็ไม่หนักเหมือนเมื่อ
วำนแล้ว สองสำมวันก็หำย”
“เดี๋ยวกูจะไปตำมหมอก่อนว่ำจะออกจำก
โรงพยำบำลได้หรือยัง”
“อือ”
พัฒน์เดินไปถำมพยำบำลว่ำหมอมำหรือยัง แต่ก็ได้
คำตอบที่เขำไม่คอ่ ยชอบเท่ำไหร่มำ ประมำณ 10
นำที หมอจะเข้ำไปตรวจธีร ์ ซึง่ คนอย่ำงพัฒน์
เกลียดกำรรอคอยที่สดุ
ยิ่งพวกหมอไม่เคยจะตรงเวลำอยูแ่ ล้ว หรือตรงเวลำ

แต่เขำก็ไม่ชอบที่จะรออยูด่ ี
“ให้หมอมำที่หอ้ งของฉันให้เร็วที่สดุ ” สั่งทิง้ ท้ำย
เสียงเข้มก่อนจะเดินกลับเข้ำห้องพักพิเศษของธีรไ์ ป
“กลับได้ยงั ” ธีรถ์ ำมทันทีท่ีเห็นพัฒน์
“อีกประมำณ 10 นำที หมอจะเข้ำมำ เดี๋ยวกูไป

อำบนำ้ ก่อน”
“อือ”
ธีรก์ ็ลม้ ตัวลงนอนอีกครัง้ ส่วนพัฒน์ก็เอำสัมภำระ

เข้ำไปในห้องนำ้ เพื่ออำบนำ้ จนเวลำล่วงเลยถึง 15
นำทีกว่ำ หมอจึงเข้ำมำ ซึง่ พอเห็นหน้ำพัฒน์ หมอก็
ตัวสั่นด้วยควำมกลัว
บังอำจมำช้ำนะหมอ...
“โดยรวมแล้วถือว่ำร่ำงกำยของคุณธีรไนยอยู่ใน
สภำวะที่แข็งแรงมำกครับ อุณหภูมิถึงได้ลดไว
อำกำรเพ้อหรืออำกำรแปลกๆ ก็ไม่มีแล้วด้วย ส่วน
เรื่องยำที่ตอ้ งทำตำมรอย เอ่อ นั่นแหละครับ ก็ควร
จะทำบ่อยๆ นะครับ ช่วงสองสำมวันนีใ้ ห้เช็ด
ตัวแทนกำรอำบนำ้ ไปก่อน แต่ถำ้ จำเป็ นต้องอำบ ก็
ควรจะเป็ นนำ้ อุน่ นะครับ ส่วนยำเดี๋ยวให้แฟนคุณ
รอรับที่ช่องจ่ำยยำเลยนะครับ และงดกิจกรรม
รุนแรงกันด้วยนะครับ” หมอพูดเล่นเอำร่ำงโปร่ง
บำงถึงกับหน้ำแดงด้วยควำมอำย จะอ้ำปำกเตรียม
แย้งว่ำพัฒน์ไม่ใช่แฟนก็ไม่ทนั เพรำะพัฒน์แย่งพูด
ตัดหน้ำไปก่อน
“ตำมนัน้ หมอ แล้วนี่กลับได้แล้วใช่ไหม”
“ครับ เดี๋ยวพยำบำลจะมำถอดสำยนำ้ เกลือให้ คุณ

ธีรไนยก็เปลี่ยนชุดรอแฟนคุณได้เลยนะครับ”
“ม่ะ...”
“เดี๋ยวกูจะไปเอำยำ จ่ำยเงิน ส่วนมึงก็จดั กำรตัวเอง
ให้เสร็จแล้วนั่งรอกูอยูใ่ นนี ้ เข้ำใจนะ”
“เออ” พยักหน้ำน้อยๆ
พัฒน์เดินออกจำกห้องไปเพื่อไปรับยำแล้วก็จ่ำยค่ำ
รักษำพยำบำลให้กบั ธีร ์ ส่วนธีรก์ ็เข้ำไปเปลี่ยนชุด
หลังจำกที่ถกู ถอดสำยนำ้ เกลือให้แล้ว
ธีรเ์ ดินมำนั่งที่โซฟำที่พฒ
ั น์ใช้เป็ นที่นอนตลอดทัง้
คืน
“แข็งชะมัด ไม่ปวดหลังหรือไงวะ” ธีรพ์ มึ พำเบำๆ
ถึงแม้วำ่ จะเป็ นห้องพิเศษ แต่ก็อยูใ่ นตัวชนบทมัน
ถึงไม่ได้ดหู รูขนำดนัน้ ถึงต้องมีโซฟำรำคำแพงๆ อยู่
“อยำกกลับแล้ว อยำกนอน”
บ่นกับตัวเองจบก็พบว่ำพัฒน์เปิ ดประตูหอ้ งเข้ำมำ

พอดี ในมือใหญ่มีถงุ ยำอยู่ ก่อนที่จะเดินมำโยน
ให้ธีรถ์ ือ ส่วนเขำก็หยิบกระเป๋ ำของเขำกับธีรข์ นึ ้ หิว้
“ตำมมำ จะได้กลับกรุงเทพสักที” พัฒน์เดินนำโดย

ที่มีรำ่ งโปร่งเดินตำมไม่ห่ำง ธีรม์ องแผ่นหลังกว้ำง
ของพัฒน์ดว้ ยควำมหวั่นไหว
เขำไม่เข้ำใจตัวเองเหมือนกัน แต่วำ่ แผ่นหลังนั่น
ร่ำงกำยนั่น...ฝ่ ำมือ ใบหน้ำ และอ้อมกอด นำ้ เสียง
ที่ฟังดูเหมือนต่อว่ำ แต่ก็เป็ นห่วงเขำ...
มันดูแลเขำตลอด กระทั่งเมื่อวำนมันก็ไม่คิดจะทิง้
เขำ...
ในสภำพที่รำ่ งกำยอ่อนแอ จิตใจก็อ่อนไหวง่ำย

และในตอนนี ้ ควำมรูส้ กึ ที่เขำเคยเกลียด ไม่
ชอบพัฒน์ ปำกที่บอกเกลียดนักเกลียดหนำ มัน
กลับเปลี่ยนไป
“จะนั่งข้ำงหน้ำหรือข้ำงหลัง” พัฒน์ท่ีเก็บกระเป๋ ำที่
ท้ำยรถแล้วถำมธีรเ์ สียงเรียบ
“ข้ำงหน้ำ”
“ไม่นอนหรือไง”
“เดี๋ยวมึงก็หำเรื่องว่ำกูชอบทำตัวเป็ นคุณชำย” ธีร ์

บอกเหตุผล
“เลอะเทอะ...ไม่ไหวก็น่ งั หลังนั่นแหละ อยำกนอนก็

นอน” พัฒน์วำ่ พร้อมกับผลักร่ำงเล็กกว่ำในเข้ำไป
นั่งด้ำนหลัง ซึง่ ร่ำงแกร่งเป็ นคนเปิ ดปิ ดประตูให้
“แล้วใครจะอยูเ่ ป็ นเพื่อนมึง” ธีรถ์ ำมเสียงแผ่ว แต่ก็
ช้ำไปแล้วเพรำะร่ำงสูงมำนั่งประจำที่คนขับแล้ว
ออกรถจำกโรงพยำบำลแห่งนีไ้ ปทันที
“ทำเหมือนกับว่ำตอนที่มำ มึงไม่หลับงัน้ แหละ”

พัฒน์แขวะธีรเ์ ล็กน้อย
“อย่ำงน้อยก็มีเพื่อนอยู่ขำ้ งหน้ำ”
“มึงนี่เริม่ ดือ้ แล้วนะ ไข้ขนึ ้ อีกหรือไงวะ” ประโยค

หลังพัฒน์พมึ พำคนเดียวเบำๆ
“เปล่ำ...กูแค่...” ธีรช์ ะงักไป เมื่อรูต้ วั ว่ำตัวเองกำลัง
จะหลุดอะไรบำงอย่ำงออกไป
พัฒน์มองหน้ำอีกคนผ่ำนกระจก ซึง่ ก็ยกยิม้ น้อยๆ

ที่เห็นว่ำธีรน์ ่ิงไปไม่พดู ต่อ เขำรูอ้ ยูว่ ำ่ มันจะพูดอะไร
มันกำลังเป็ นห่วงเขำ แต่ไม่ห่วงสังขำรตัวเอง
“ห่วงตัวเองก่อนเถอะ ไม่หำยมันก็จะเป็ นภำระกู”
“เออ...แล้วที่เป็ นแบบนีม้ นั เพรำะใครล่ะ” ธีรท์ ่ียอม

อ่อนลงให้ตอนนีไ้ ม่มีเค้ำว่ำจะลงแล้ว เนื่อง
จำกพัฒน์พดู เหมือนเป็ นควำมผิดของเขำคนเดียว
ทัง้ ๆ ที่เป็ นเพรำะร่ำงสูงนั่นแหละที่ทำให้ธีรไ์ ม่สบำย
“หึหึ กูทำแรงไปหรือไง แบบนีล้ ะ่ ทำเป็ นโกรธ ไอ้

ตอนทำไม่เห็นจะห้ำม” พัฒน์ยอ้ นจนธีรพ์ ดู ไม่ออก
ก็มนั เรื่องจริง ตอนที่ทำอยูข่ ำก็แค่สนุกและสุขไปกับ

มัน ไม่ได้คิดถึงเลยว่ำหลังจำกสุขแล้วมันจะมี
ปั ญหำสุขภำพตำมมำ แต่ในสถำนกำรณ์แบบนัน้
ใครมันจะไปคิดอย่ำงอื่นนอกจำกเรื่องนัน้ กันล่ะ
“แล้วทำไมมึงไม่หำ้ มตัวเองล่ะ”
“กูไม่ได้เป็ นคนเริม่ นะ”

สิน้ คำพูดของพัฒน์ ธีรก์ ็ปิดปำกสนิททันที ก่อนจะ
ทิง้ ตัวนอนรำบกับเบำะอย่ำงไม่พอใจ ที่ไม่วำ่ จะ
เถียงอะไรไป เขำก็ไม่เคยชนะเสียที
แต่ถึงกูจะเริม่ กูก็ไม่คิดจะห้ำมตัวเอง
“อยำกกินอะไรก็บอก อยำกเข้ำห้องนำ้ ก็บอก” เขำ

ยังคงพูดต่อ แม้วำ่ ร่ำงบำงจะหันหลังหันหน้ำเข้ำกับ
เบำะไปแล้วก็ตำม แต่พฒ ั น์ก็คิดว่ำว่ำธีรค์ งจะไม่
หลับในทันทีแน่ๆ
“เข้ำใจใช่ไหม”
“เออ”
แม้วำ่ จะไม่ได้ใช้นำ้ เสียงที่ระรื่นหู กำรพูดจำก็เป็ น

เหมือนเดิม ใบหน้ำก็ยงั เย็นชำเหมือนเดิม ทัง้ ยัง
ชอบสั่ง ชอบบังคับ ไม่วำ่ ยังไงมันก็เหมือนเดิม
แต่ทำไม่ธีรถ์ ึงรูส้ กึ ถึงกำรกระทำที่เปลี่ยนไป แม้มนั

จะไม่ได้ทำแบบให้เห็นชัดเจน แต่แค่นีก้ ็ทำให้ธีร ์
หวั่นไหวและคิดเอำเองไปแล้ว ว่ำพัฒน์เป็ นห่วงเขำ
มีควำมรูส้ กึ ดีๆ ต่อเขำ แม้วำ่ จะไม่ชอบหน้ำกันมำ
ก่อนก็ตำม หำกแต่ตอนนีม้ นั เป็ นเปลี่ยนไปแล้ว
สำหรับธีร ์ ไม่มีควำมรูส้ กึ ที่เกลียดอยูใ่ นอกแล้ว แต่
มันกลับมีควำมรูส้ กึ บำงอย่ำงเข้ำมำแทนที่...
เขำชอบ...
แต่ทำไมมันเป็ นควำมชอบที่ทรมำนเหลือเกิน...
...
...
พัฒน์กบั ธีรใ์ ช้เวลำเดินทำงมำถึงกรุงเทพฯ
ประมำณ 5 ชั่วโมงโดยจอดทำนข้ำวเที่ยงก่อนที่จะ
ตรงดิ่งมำที่คอนโด พัฒน์ยงั คงทำหน้ำที่ถือกระเป๋ ำ
ให้กบั ธีรจ์ นมำถึงที่หอ้ งนั่นแหละ ดันมีปัญหำ
เกิดขึน้ อีก
“จนกว่ำจะหำย กูจะให้มงึ มำอยูท่ ่ีหอ้ งของกูก่อน”
“เรื่องอะไรล่ะ ห้องกูก็มี” ธีรไ์ ม่ยอม
เขำต้องกำรที่จะออกห่ำงจำกพัฒน์ให้มำกที่สดุ ไม่
ต้องเจอกันบ่อยๆ น่ะดีแล้ว เขำอยำกจะลบ
ควำมรูส้ กึ แปลกๆ นี่ทงิ ้ ไป เพรำะยังไงซะเขำสองคน
ก็เป็ นผูช้ ำย แม้วำ่ เขำจะทำใจยอมรับได้แล้วว่ำ
ตัวเองชอบพัฒน์ท่ีเป็ นผูช้ ำย
แต่ก็ใช่วำ่ ควำมชอบนีจ้ ะสมหวัง เพรำะยังไง พัฒน์

ก็ชอบผูห้ ญิงอยูด่ ี
อย่ำงน้อยก็ขอให้เขำเอำตัวเองออกมำ ก่อนจะถลำ
ลึกไปมำกกว่ำนี.้ ..
“แต่กไู ม่อยำกจะได้ยินข่ำวว่ำมีคนตำยคำห้อง”
“กูไม่ตำยหรอก ถึงตำย มันก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไรมึง

นี่” ธีรพ์ ดู
“ใครบอกล่ะ” พัฒน์มองหน้ำธีรเ์ ล็กน้อย ซึง่ มันทำ
ให้คนจิตใจอ่อนไหวง่ำยจำกกำรเป็ นไข้อย่ำงเขำยิ่ง
ใจเต้นแรงเข้ำไปอีก
มันกำลังให้ควำมหวังเขำ
“กูเดือดร้อนเต็มๆ เพรำะยังไงกูก็ตอ้ งจัดกำรเรื่อง

ของมึงตำมคำสั่งคุณดินคุณเพลิงอยูด่ ี แล้วที่กใู ห้
มึงมำอยูก่ บั กู ไม่ได้หมำยควำมว่ำกูอยำกดูแลนะ กู
ทำตำมหน้ำที่ท่ีคณ ุ เพลิงสั่งมำก็เท่ำนัน้ ” พัฒน์พดู
ยำว
หัวใจดวงน้อยที่เต้นรัวด้วยควำมดีใจกลับหยุดเต้น
ไปเมื่อได้ยินประโยคที่อีกคนบอกอย่ำงไร้เยื่อใย
ออกมำ
“งัน้ ก็ขอบคุณ แต่กไู ม่ตอ้ งกำร รอให้กตู ำยก่อนก็

แล้วกัน ค่อยทำหน้ำที่นนั้ ทีเดียวเลย ขอตัว” ธีรบ์ อก
ด้วยใบหน้ำที่เรียบนิ่งและเย็นชำ ทำเอำพัฒน์ถึงกับ
ใจเสียที่เห็นสีหน้ำแบบนัน้ จำกร่ำงโปร่งบำง
เขำทำอะไรผิดหรือเปล่ำ
พรึบ่ !!
ในจังหวะที่เขำกำลังคิดอยู่ มือขำวก็กระชำก
กระเป๋ ำของเจ้ำตัวจำกมือของเขำไปแล้ววิ่งไปที่
หน้ำประตูหอ้ งของตัวเองทันที
“เป็ นอะไรของมัน แต่ช่ำงเถอะ” พัฒน์หนั มำเปิ ด

ประตูหอ้ งของตัวเองอย่ำงไม่สนใจ แต่ในใจกลับคิด
หนักเรื่องของอีกคน ไหนจะอำกำรป่ วยที่ยงั ไม่หำย
ดีน่นั อีก
รูบ้ ำ้ งไหมว่ำคนเป็ นห่วง
“เป็ นห่วง?” พูดทวนสิ่งที่คิดในใจออกมำเบำๆ ก่อน

จะหันไปมองธีรก์ ็พบว่ำร่ำงนัน้ กำลังเดินเข้ำห้องไป
ไม่มีทำง...เป็ นไปไม่ได้เด็ดขำด
เขำจะไม่มีวนั ปล่อยให้เรื่องที่ไม่ถกู ต้องเกิดกับเขำ

แน่ๆ
“คงต้องทิง้ ระยะห่ำงแล้วสินะ มันเองจะรูส้ กึ

เหมือนกันไหม ถ้ำเหมือนกัน...”
หัวใจแกร่งเต้นเร็วขึน้ จนควบคุมไม่ได้...
บอกไม่ถกู ว่ำคืออะไร ที่แน่ๆ คือดีใจถ้ำอีกคนคิด
เหมือนกัน พัฒน์รบี สะบัดใบหน้ำไปมำเพื่อเอำ
ควำมคิดที่ฟงุ้ ซ่ำนออกไป
“มันจะคิดหรือไม่คิดก็เรื่องของมัน”
ยังไงเขำก็ไม่มีทำงกลืนนำ้ ลำยตัวเองแน่ๆ
…
1 อำทิตย์ผ่ำนไป
ตัง้ แต่กลับมำจำกต่ำงจังหวัดครำวนัน้ พัฒน์กบั ธีรก์ ็

ไม่เจอกันอีกเลย ถึงเจอแต่ธีรก์ ็เป็ นฝ่ ำยหลบหน้ำ
แล้วรีบหนีไปด้วยควำมเร็วจนพัฒน์หงุดหงิดใน
หัวใจแปลกๆ แต่ก็ไม่ได้ทำอะไร แค่หวังในใจว่ำไอ้
ควำมรูส้ กึ แบบนีม้ นั จะหำยไปเอง แต่ตวั ต้นเหตุ
กลับเป็ นธีร ์ ไม่วำ่ จะเห็นหน้ำหรือไม่เห็นหน้ำก็สร้ำง
ควำมรำคำญใจให้เขำทุกที
“วันนีม้ นั ไม่มีทำงหนีได้แน่” พัฒน์พดู อย่ำงแน่วแน่
มันกำลังหนีหน้ำเขำ... ทำไมเขำจะไม่รู ้
ขณะที่ธีรก์ ำลังจะเดินผ่ำนหน้ำประตูหอ้ งของพัฒน์
ไป ร่ำงสูงก็เปิ ดประตูออกมำพอที ทัง้ สองคนยืน
มองหน้ำกันนิดๆ ก่อนที่ธีรจ์ ะหลบหน้ำแล้วเดินหนี
ด้วยหัวใจที่เต้นแรง
“อะไรวะ เจอกันแต่เช้ำเลย หวังว่ำวันนีค้ งไม่มีเรื่อง

ซวยๆ เกิดขึน้ ” ธีรพ์ มึ พำ
เป็ นประโยคที่ทำให้พฒ
ั น์เหมือนตัวซวยกลำยๆ
ธีรท์ ่ีพยำยำมหลบหน้ำพัฒน์ แม้วำ่ ต่ำงคนต่ำงจะ

ทำงำนกันคนละที่ แต่ยงั ไงเสียห้องของพวกเขำก็
ติดกันอยูด่ ี มันก็ตอ้ งมีบำ้ งที่จะออกมำเจอกัน
แต่ธีรก์ ็เป็ นฝ่ ำยหนีทกุ ที
“วันนีไ้ ม่น่ำรอด เพรำะตอนบ่ำยคุณพีชจะเข้ำไป

เซ็นสัญญำที่บริษัท เฮ้อ...” ถอนหำยใจออกมำด้วย
ควำมหน่ำยใจ มองนำฬิกำก็ไม่อยำกจะให้ถงึ ตอน
บ่ำยเลยสักนิด
แค่เจอหน้ำพัฒน์ไม่ก่ีวินำทีก็แทบจะบ้ำตำยแล้ว
แต่นีต้ อ้ งไปนั่งคุยงำนด้วยกันอีก
เมื่อไหร่เขำกับมัน จะหมดเวรหมดกรรมต่อกันเสียที
“ก็บน่ มำหลำยรอบแล้วนะเรื่องเวรกรรมเนี่ย” ธีร ์
ถอนหำยใจดังเฮือกก่อนจะเดินทำงไปทำงำนทันที
แม้ไม่อยำกไปยังไงก็ตำม
งำนก็คืองำน...
“ครับเจ้ำนำย” ธีรร์ บั โทรศัพท์ขณะที่กำลังจอดรถที่

ใต้ตกึ บริษัท
(อยูไ่ หนแล้ววะ)
“ตอนนีผ้ มอยูบ่ ริษัทแล้วครับ มีอะไรให้รบั ใช้ครับ”

(เออๆ ขึน้ มำเร็วๆ หน่อยนะ ฉันมีเอกสำรอยำกจะ
ให้แกตรวจสอบดูอีกที มันแปลกๆ แต่ฉนั มีเวลำไม่
มำกพอต้องไปดูงำนต่ำงจังหวัด)
“ต้องให้ผมไปด้วยไหมครับเนี่ย” ธีรถ์ ำม
เพรำะปกติเขำก็ตอ้ งไปกับอัคนีดว้ ยเสมอในฐำนะที่

เป็ นลูกน้องคนสนิทพ่วงด้วยตำแหน่งอีกหลำยๆ
ตำแหน่งที่กำลังแบกมันใส่บำ่ อยูต่ อนนี ้
(ไม่ตอ้ ง ฉันพำไอ้ชชั ไป)
“โอเคครับ เดี๋ยวผมจะรีบขึน้ ไปหำ”

(ถ้ำมำไม่เห็นฉันก็เอำไปได้ ฉันวำงไว้บนโต๊ะนั่น
แหละ ฝำกดูแลบริษัทด้วยนะ 3 วัน)
“โอเครับเจ้ำนำย”
ธีรว์ ำงสำยจำกอัคนีเสร็จก็เปิ ดประตูลงจำกรถทันที

ในมือถือของและเอกสำรสำคัญต่ำงๆ อยู่ ก่อนที่
ลูกน้องของเขำจะเดินเข้ำมำหำพร้อมกับช่วยถือ
ของ ก่อนจะตรงไปยังห้องทำงำนของตนเอง
ยิ่งทำงำน งำนก็ย่ิงเยอะ
ไม่แปลกใจเลยว่ำทำไมอัคนีถึงต้องให้เขำเข้ำไป
ฝึ กงำนกับพัฒน์ เพรำะงำนมันเยอะ มันวุน่ วำย
แบบนีน้ ่ีเอง ถ้ำเป็ นเขำแต่ก่อนก็คงจะทำไม่ได้ แต่
เดี๋ยวนีธ้ ีรเ์ ปลี่ยนไปแล้ว
มีควำมเป็ นผูใ้ หญ่มำกขึน้ เจ้ำอำรมณ์นอ้ ยลง...

เปลี่ยนแปลงในทำงที่ดีขนึ ้ เขำจะเป็ น ธีรไนย อมร
ไพพิจิตร ที่คคู่ วรกับกำรทำงำนในตำแหน่งนีท้ ่ีสดุ
...
...
บ่ำยโมงกว่ำๆ ธีรก์ บั พัฒน์น่ งั รอพชรที่หอ้ งประชุม
ที่ธีรข์ อใช้เป็ นที่ทำสัญญำลับเกียวกับกำรซือ้ ขำย
คำสิโนทัง้ หมดของปฐพีและอัคนี
บรรยำกำศภำยในห้องประชุมเงียบมำก พัฒน์ก็เอำ
แต่น่งั กอดอกจ้องธีรไ์ ม่วำงตำ ส่วนธีรก์ ็ไม่สนใจ
สำยตำของร่ำงสูงทำเป็ นเล่นโทรศัพท์ บ้ำงก็อ่ำน
เอกสำรรอเวลำที่พชรจะมำ เขำไม่กล้ำสบตำ
ของพัฒน์ตรงๆ หรอก ถ้ำใจมันยังคงหวั่นไหวและ
ประหม่ำอยูแ่ บบนี ้
แค่กลัน้ ต่อมสร้ำงควำมแดงบนใบหน้ำได้ก็ถือว่ำ
ยอดเยี่ยมแล้วสำหรับธีร ์
“หำยดีแล้ว?” พัฒน์ถำมขึน้ ทำลำยควำมเงียบ อันที่
จริงเขำอยำกจะพูดกับธีรน์ ะ แต่ไม่รูจ้ ะพูดอะไร
มำกกว่ำ เลยถำมคำถำมที่เขำรูด้ ีอยูแ่ ล้ว
“อืม...ก็ดีหำยแล้ว”
“พูดกับกูก็มองหน้ำกูดว้ ย” พัฒน์เริ่มไม่พอใจกับ
อำกำรของคนตรงหน้ำ ที่ไม่ยอมมองหน้ำ ไม่ยอม
สบตำหรืออะไรเขำเลยสักนิด
โกรธอะไรกัน ถึงขนำดไม่อยำกมองเลยหรือไง
“ไม่อยำกมอง” ตอบออกไป มือก็พลิกหน้ำเอกสำร
ไปด้วย
“อย่ำมำยั่วโมโหฉันนะไอ้ธีร”์ พัฒน์กดเสียงต่ำอย่ำง
ระงับอำรมณ์ของตน
“กูไม่ได้ย่วั โมโหมึง แต่กไู ม่อยำกมองหน้ำมึงเข้ำใจ

บ้ำงไหม มึงรูไ้ หมว่ำตัง้ กูรูจ้ กั มึงมำ กูเข้ำ
โรงพยำบำลกี่ครัง้ ทัง้ ๆ ที่ชีวิตกูไม่เคยต้องเจ็บต้อง
ป่ วย” ธีรย์ กเอำเรื่องที่ไม่สมเหตุสมผลขึน้ แย้ง
ครัง้ แรกที่ไปโรงพยำบำล เหล็กมันก็หล่นลงมำเอง

เป็ นอุบตั ิเหตุ
ครัง้ ที่สองไม่สบำยเพรำะกิจกรรมรุนแรง แต่เขำก็
เป็ นคนยินยอมเอง
“มันไม่ได้เกี่ยวกับกูเลย ใช่! ครัง้ ที่สองกูเกี่ยวเต็มๆ

แต่มงึ ก็ไม่มีสทิ ธิ์มำพูดว่ำกูเหมือนตัวซวยนะไอ้ธีร”์
พัฒน์พดู บอกเสียงโหด ใบหน้ำแสดงถึงควำมโกรธ
“ไม่ตอ้ งลุกมำ อยูห่ ่ำงๆ กูเลยนะไอ้พฒ

ั น์” ธีรเ์ อย
ห้ำมมองหน้ำคนตัวใหญ่ท่ีลกุ จำกที่น่ งั ของตนเดิน
มำหำร่ำงบำงเพื่อเอำเรื่องด้วยใบหน้ำที่แสดงถึง
ควำมเกรีย้ วกรำดได้เป็ นอย่ำงดี
ธีรเ์ ห็นใบหน้ำโหดๆ ดุๆ ของพัฒน์แบบนัน้ แล้วก็
เผลอหลบสำยตำด้วยควำมขัดเขิน เขำไม่รูเ้ ป็ น
อะไร รูส้ กึ ชอบใบหน้ำและอำรมณ์ตอนโกรธ
ของพัฒน์จริงๆ แต่ก็ใช่วำ่ ธีรจ์ ะไม่กลัว
ทัง้ ชอบ ทัง้ กลัว ไม่รูจ้ ะทำยังไงแล้ว
“กูตอ้ งทำตำมมึงไหมไอ้ธีร ์ มึงต่ำงหำกที่ควรจะฟั งกู

พูด” พัฒน์เดินมำหยุดตรงหน้ำของธีร ์ ซึง่ ร่ำงโปร่งก็
นั่งก้มหน้ำลงทันทีท่ีเขำมำถึง
มันจงใจยั่วโมโหเขำชัดๆ
“ชักจะหมดควำมอดทนกับมึงแล้วนะไอ้ธีร!์ ” พัฒน์
คำรำมเสียงต่ำ มือก็ย่ืนไปข้ำงหน้ำเพื่อจะบังคับให้
อีกคนมองหน้ำเขำ แต่ก็ตอ้ งชะงักเอำไว้เมื่อเสียง
เคำะประตูดงั ขึน้ พร้อมกับกำรปรำกฏตัวของพชร
กับชำยหนุ่มอีกคนที่เขำไม่รูจ้ กั
“สวัสดีครับคุณพีชเชิญนั่งเลยครับ เฮ้ย! พี่ธิน มำได้

ไงเนี่ย” ธีรร์ บี ลุกขึน้ ชวนให้พชรเข้ำมำนั่งทำให้ไม่
เห็นคนที่เดินตำมมำด้ำนหลัง แต่เมื่อพชรนั่ง ธีรจ์ งึ
เห็นและเรียกชื่อบุคคลนัน้ เสียงดัง
“ผมพำมำเองน่ะครับ” พชรตอบ ส่วนธิน หรือ
ธินกรณ์ พี่ชำยหน้ำเด็กของธีรก์ ็ได้แต่ยมิ ้ ให้ธีร ์
เล็กน้อย ก่อนจะนั่งลงข้ำงๆ กับพชรด้วยใบหน้ำที่
ไม่พอใจ
ก็โดนบังคับมำจะพอใจได้อย่ำงไร
ธีรน์ ่งั ลงฝั่งตรงข้ำมกับธินส่วนพัฒน์ก็เดินมำนั่ง

ข้ำงๆ กับธีร ์
“ทำไมถึงพำพี่ชำยผมมำได้ครับ” ธีรถ์ ำม
“ผมไปหำธินที่บริษัทมำ แล้วก็เล่ำให้ฟังว่ำผมไป
เจอคุณด้วย ธินก็บน่ อยำกเจอน่ะครับ ผมก็เลยลำก
ตัวมำ แต่ไม่ได้บอกว่ำจะมำหำคุณนะเนี่ย ยังทำ
หน้ำงอนไม่หำยเลย แทนที่จะดีใจได้เจอน้องชำย
เสียที” พชรตอบยิม้ ๆ มองหน้ำของคนข้ำงกำยด้วย
แววตำที่สอ่ งประกำยจนธีรร์ ูส้ กึ อิจฉำ
พี่ชำยเขำมีคนมำรักมำชอบก็ดี แม้จะเป็ นผูช้ ำย

ด้วยกัน แต่ถำ้ ดีเขำก็คงไม่หำ้ ม แต่กลับกันกับเขำ
แล้ว คนที่ตวั เองชอบดันเป็ นคนเดียวกันกับคนที่
เคยเกลียด
ใช่! เขำยอมรับว่ำชอบมัน หลังจำกที่ทำใจมำได้
อำทิตย์หนึ่ง เพรำะเขำเองก็ปฏิเสธมำตลอดว่ำไม่มี
ทำงที่จะชอบผูช้ ำย และผูช้ ำยไม่ได้เป็ นรสนิยม
แต่ทกุ อย่ำงมันไม่แน่นอน...
“ธีร.์ ..เป็ นอะไรเหม่อๆ นะ” ธินเรียกน้องจนธีรส์ ะดุง้

เมื่อรูว้ ำ่ เผลอเหม่อ ทัง้ ๆ ที่อยูใ่ นเวลำทำงำน
“ขอโทษด้วยครับคุณพีช” รีบขอโทษลูกค้ำของตน
ทันที
“ไม่เป็ นไรครับ ว่ำแต่จะต้องเซ็นอะไรบ้ำงล่ะครับ”

“อ่ำนเอกสำรดีๆ ก่อนนะครับ แล้วก็เซ็นลงตรงนี ้
ตรงนี ้ ทัง้ สำมจุดเลยครับ” ธีรต์ อบพร้อมกับชีจ้ ดุ ที่
ต้องเซ็นชื่อให้กบั พชรด้วย
“ไม่อ่ำนก่อนหรือไง” ธินหันไปถำมเมื่อเห็นว่ำพชร
เซ็นชื่อเอำอย่ำงเดียวไม่ลองอ่ำนเอกสำรเลยสักนิด
คนบ้ำอะไรทำธุรกิจแบบประมำท ไม่น่ำจะไปรอด
นะแบบนี ้
“ถ้ำน้องของธินโกงพีช พีชก็จะเอำเรื่องกับธินไง
ครับ” อีกคนพูดยิม้ ๆ จนธินหันหน้ำหนีดว้ ยควำม
เขิน
“ฮ่ำๆ ผมไม่โกงแน่นอนอยูแ่ ล้วล่ะครับ แต่บำงทีคณ
ุ
พีชก็น่ำจะอ่ำนบ้ำง ถ้ำหำกว่ำมีอะไรที่สงสัยจะได้
ถำมได้เลย” ธีรห์ วั เรำะน้อยๆ
เขำพึง่ เคยเห็นมุมแบบนีข้ องพี่ชำยที่เป็ นกับคนอื่นที่

ไม่ใช่กบั ตัวเองเป็ นครัง้ แรก ยิม้ ในใจอย่ำงยินดี
เพรำะดูก็รูว้ ำ่ พี่ชำยของเขำก็มีใจให้อีกคน ไม่
เหมือนที่พชรเคยกระซิบบอกสักนิด
‘ผมตำมจีบพี่ชำยคุณอยูน่ ่ะ’
คิดถึงวันที่เจอกันวันแรกตอนที่ไปคุยกันเมื่ออำทิตย์
ก่อนที่ตำ่ งจังหวัดก็อดแปลกใจไม่ได้วำ่ พี่ชำยเขำมี
อะไรดี ถึงได้ตำมจีบแบบนี ้
เห็นแล้วล่ะ...แบบนีก้ ็สบำยใจหน่อย เพรำะพชรก็

เป็ นคนสุภำพ พูดเพรำะ ที่สำคัญ สุภำพบุรุษเอำ
มำกๆ นิสยั ต่ำงจำกพี่ชำยเขำลิบลับ แต่น่ำแปลกที่
เอำพี่เขำอยู่
“เดี๋ยวทำงผมจะโอนเงินเข้ำบัญชีให้ภำยในสำมวัน
นะครับ”
“ถ้ำอย่ำงนัน้ พวกเรำสองคนขอเซ็นโอนให้เลยนะ
ครับ” ธีรบ์ อกยิม้ ๆ เพรำะยังไงเขำก็ไว้ใจพชรอยูแ่ ล้ว
แต่ก็หนั ไปมองคนข้ำงๆ ด้วยควำมสงสัยว่ำพัฒน์จะ
ค้ำนทำไม
“มีอะไรอีกวะ”
“ผมคิดว่ำถ้ำเซ็นมอบให้คณ
ุ พีชตอนนีค้ ณ
ุ จะไม่
ปลอดภัยนะครับ ก่อนที่ผมจะกลับกรุงเทพมำครำว
นัน้ พวกเรำโดนโจมตีโดยนำยยงยุทธ์กบั พวกที่มำ
ขอซือ้ คำสิโนต่อหลำยรอบ แต่พวกเรำไม่ขำยเพรำะ
พวกมันทำสิ่งผิดกฎหมำย ทำงคุณดินคุณเพลิงไม่
อยำกจะเข้ำไปข้องเกี่ยวเพรำะกลัวจะโดนหำงเลข
ทำงที่ดีพวกเรำขอจัดกำรนำยยงยุทธ์กบั พวกที่อยู่
เบือ้ งหลังทัง้ หมดก่อน ผมจะเซ็นมอบที่เหลือ ส่วน
เงิน มัดจำก่อนครึง่ หนึ่งได้ครับ” พัฒน์บอกไปตำม
ควำมจริง เพรำะตอนนีพ้ วกเขำลงเรือลำเดียวกันไป
แล้ว ยำกที่จะถอนคืน เพรำะถ้ำทำแบบนัน้ บริษัท
ของพชรก็จะสูห้ น้ำบริษัทใหญ่ทงั้ สองของอภิหชัย
บดินทร์ไม่ได้
“จริงด้วยครับ ผมไม่อยำกจะทำให้คณ ุ พีชต้อง

รับภำระนี ้ เอำเป็ นว่ำเรำจะจัดกำรพวกมันให้ก่อน
เพรำะยังไงพวกมันก็ตอ่ กรอะไรเรำไม่ได้” ธีรเ์ ห็น
ด้วยกับพัฒน์จงึ ช่วยพูดอีกแรง
“จะดีหรือครับ แต่ยงั ไงถ้ำมีอะไรให้ผมช่วยก็บอกได้

นะครับ เดี๋ยวผมจะโอนเต็มจำนวนเลยก็แล้วกัน ผม
คิดว่ำคุณสองคนคงจะไม่โกงผมหรอก”
“ขอบคุณที่ไว้ใจนะครับ”
“ไม่หรอกครับ พวกคุณสองคนเป็ นถึงคนสนิทของ

คุณดินคุณเพลิง ก็ไม่มีอะไรที่ตอ้ งเป็ นห่วง แล้ว
พวกคุณก็ทำงำนอย่ำงโปร่งใสด้วย” พชรว่ำ
“เดี๋ยวก่อนนะ” ธินเอ่ยขึน้ มำเรียกควำมสนใจของ
ทุกคนให้มองไปยังเขำทันที
“มีอะไรธิน” พชรถำม
“ฉันมีขอ้ สงสัย ที่บอกว่ำโดนโจมตี โจมตียงั ไง” มอง

หน้ำเค้นคำตอบกับพัฒน์อย่ำงเอำเรื่อง
“แล้วทำไมผมต้องตอบคุณ” พัฒน์เอ่ยเรียบนิ่ง แต่

เหมือนจะไปกระตุกต่อมโมโหของธินเข้ำให้ ธีรเ์ องก็
ได้แต่น่งั ถอนหำยใจน้อยๆ
หำเรื่องแม้กระทั่งพี่ชำยของกู แค่นีก้ ็รูค้ ำตอบแล้ว
ว่ำพัฒน์ไม่ชอบเขำขนำดไหน เพรำะขนำดคนที่เป็ น
พี่ชำย หรือเพื่อนของเขำยังโดนเลย
“ฉันแค่อยำกรูว้ ำ่ น้องชำยของฉันมำทำงำนที่น่ี
ปลอดภัยต่อชีวิตหรือเปล่ำ” กัดฟั นพูดออกมำ แทบ
อยำกจะลุกขึน้ เอำหมัดกระแทกหน้ำนิ่งๆ ให้หำย
หมั่นไส้จริงๆ
“พี่ธินพอเถอะ พูดกับมันไปก็หงุดหงิดเปล่ำๆ” ธีร ์

เอ่ยห้ำม
“เออ...ว่ำแต่วำ่ เมื่อไหร่จะกลับบ้ำนไปหำพ่อกับแม่
บ้ำง ตัง้ แต่เรียนจบก็ไม่เคยไปหำ ไม่ยอมเล่ำเลยว่ำ
ตัวเองมำทำงำนอะไร” ธินหันมำเล่นงำนน้องชำย
ทันที
พัฒน์สงั เกตถึงควำมผิดปกติท่ีใบหน้ำนัน้ ได้เป็ น

ทำไมถึงทำหน้ำเศร้ำ...ทำไมถึงเหมือนจะร้องไห้
“พี่กลับไปเถอะ ฝำกส่งพี่ชำยผมด้วยนะครับ” ธีร ์

เปลี่ยนเรื่อง หันไปบอกพชรด้วยท่ำทำงที่เย็นชำจน
ร่ำงสูงต้องหันไปมองธินน้อยๆ
“อย่ำหนีนะธีร ์ พ่อกับแม่ท่ำนอยำกเจอแกมำก
ทำไมถึงทำตัวแบบนี”้ ธินต่อว่ำเสียงเครียด
“ธิน พีชว่ำคุยกันดีๆ นะ”
“นำยน่ะเงียบไป พี่นอ้ งจะคุยกัน” ธินหันไปต่อว่ำ
ธีรเ์ องก็คิดถึงพ่อกับแม่รวมทัง้ พี่ชำยของเขำด้วย

แต่วำ่ ...พอเจอหน้ำกันก็เป็ นแบบนีม้ ำตลอด เขำที่
เคยทำตัวไม่ดี เสเพล โดนพ่อแม่และพี่ชำยด่ำว่ำอยู่
ทุกวัน เอำเขำไปเปรียบกับพี่ชำยตัวเองจนธีรก์ ดดัน
และน้อยใจ
ตอนนีเ้ ขำแค่อยำกจะทำหน้ำที่ของตัวเองให้ดี ให้
ทุกคนรูว้ ำ่ เขำเองก็ไม่ได้ดอ้ ยกว่ำผูเ้ ป็ นพี่เลยสักนิด
“ธินไม่เห็นสีหน้ำคุณธีรห์ รือไง ลำบำกใจแค่ไหนน่ะ

รูห้ รือเปล่ำ” พชรต่อว่ำด้วยนำ้ เสียงที่จริงจังจนทำ
ให้ธินนิ่งไป
“คุณพีชพำพี่ธินกลับไปเถอะครับ ผมมีงำนต้องทำ
ต่อ แล้วเจอกันใหม่นะพี่ธิน” ธีรบ์ อกเสียงเบำ
พยำยำมควบคุมนำ้ เสียงไม่ให้ส่นั ก่อนจะเก็บของ
แล้วเดินออกจำกห้องประชุมไปทันที ทิง้ ธินไว้
กับพัฒน์และพีชที่มองหน้ำธิน
พชรมองหน้ำรำวกับอ่อนใจกับนิสยั ใจร้อน วูว่ ำม
พูดไม่เป็ นของธิน
แต่พฒ
ั น์กลับมองอย่ำงพิจำรณำแล้วก็เข้ำใจอะไร
บำงอย่ำง...
มีปัญหำทำงครอบครัวสินะ...
“ถ้ำนำยเป็ นพี่ชำยที่เป็ นห่วงน้องชำยตัวเองจริง จะ

ไม่พดู เอำแต่อำรมณ์แบบนี ้ เห็นควำมเปลี่ยนแปลง
ของมันหรือเปล่ำ มันเป็ นคนนิสยั เหมือนกับนำยนั่น
แหละ ใจร้อน วูว่ ำม ชอบเถียง แต่น่ีมนั ไม่เถียงนำย
เลย หรือนำยจะเถียงว่ำธีรม์ นั ไม่เคยเถียงหรือ
ทะเลำะกับนำย” พัฒน์พดู ออกมำเสียงเรียบเย็น
ทำเอำคนอำยุมำกกว่ำอย่ำงธินเริม่ รูส้ กึ กลัวสำยตำ
และนำ้ เสียงของพัฒน์
แม้กระทั่งพชร ก็แอบกลัวกับพัฒน์ไม่นอ้ ย
ก็ถำ้ พัฒน์เป็ นลูกน้องธรรมดำๆ จะไม่มีปัญหำ

เท่ำไหร่ แต่น่ีพว่ งด้วยตำแหน่งหุน้ ส่วน ไหนจะ
ตระกูลรัตนมณีโชติท่ีโด่งดังอีก มีเรื่องด้วยก็คงจบ
ไม่สวยเท่ำไหร่
“อย่ำมำสอน” ธินเอ่ยปำกออกไป
ไม่มีใครรูห้ รอกว่ำเขำต้องใช้ควำมกล้ำขนำดไหน
แต่ทนไม่ได้หรอกที่คนอำยุนอ้ ยกว่ำตัง้ หลำยปี มำ
สอนเขำ
“ปำกดีทงั้ พี่ทงั้ น้อง แต่ช่ำงเถอะ...วันนีม้ นั เปลี่ยนไป

แล้ว มันพยำยำมที่จะโตขึน้ เพื่อจะก้ำวข้ำมนำยที่ดี
เลิศทุกอย่ำง สำหรับมันและครอบครัวของนำย
อำจจะคิดว่ำนำยสมบูรณ์แบบ แต่สำหรับคนอื่น
อย่ำงฉันคือไม่ นำยยังมีควำมคิดที่ไม่เป็ นผูใ้ หญ่พอ
ไม่แน่...อำจจะมีควำมคิดเด็กกว่ำไอ้ธีรต์ อนนีด้ ว้ ย
ซำ้ ขอตัวก่อนนะครับคุณพีช” พัฒน์พดู จบก็ขอตัว
ออกมำจำกห้องประชุมทันที
“แล้วเจอกันครับคุณพัฒน์” พชรบอกอย่ำงเกรงใจ
ก่อนจะหันไปมองหน้ำธินด้วยควำมเป็ นห่วง แต่เขำ
ก็ไม่อยำกจะพูดอะไร เพรำะเดี๋ยวจะเป็ นกำรให้
ท้ำย
แล้วที่สำคัญ สิ่งที่พฒ
ั น์พดู มันถูกต้องหมดทุกอย่ำง
...
พัฒน์เดินไปหำธีรท์ ่ีหอ้ งทำงำน ซึง่ เขำก็ผ่ำนเลขำ
ของมันเข้ำไปได้อย่ำงง่ำยดำย พอเข้ำไปด้ำนในก็
พบว่ำธีรก์ ำลังฟุบหน้ำลงกับโต๊ะทำงำนอยู่
“ร้องไห้หรือวะ” ถำมขึน้ จนร่ำงโปร่งสะดุง้ ขึน้ เงย

หน้ำมองร่ำงสูงก่อนจะหันไปทำงอื่นเพื่อซ่อนนำ้ ตำ
ของตัวเอง
“มำทำไม” ถำมเสียงสั่น
“มำดู”
“ดูแล้วก็ออกไป”
“ถึงมึงกับกูจะไม่ใช่เพื่อนกัน แต่ถำ้ ยังไม่มีใครให้
ระบำย ก็ระบำยกับกูได้นะ” ไม่รูว้ ำ่ วันนีพ้ ฒ
ั น์กิน
อะไรผิดสำแดงมำหรือเปล่ำถึงได้ถำมแบบนี ้ แต่มนั
ก็ทำให้ธีรร์ ูส้ กึ อบอุน่ ที่ใจขึน้ มำก
อย่ำอ่อนโยนกับกู...กูขอร้อง
“ไม่จำเป็ น”
“ถ้ำอย่ำงนัน้ กูจะนั่งเป็ นเพื่อนก็แล้วกัน เดี๋ยวมึงจะ

เผลอฆ่ำตัวตำย” พัฒน์บอกพลำงเดินมำนั่งบนโต๊ะ
ทำงำนของธีรฝ์ ่ ังเดียวกับธีร ์ แต่มองไปยังกระจกใส
ที่อยูด่ ำ้ นหลังของธีรเ์ พื่อดูวิวข้ำงนอกเงียบๆ ธีรท์ ่ี
กำลังอ่อนแออยูก่ ็หนั มำมองคนที่น่งั บนโต๊ะของเขำ
ก็พบว่ำอีกคนไม่ได้มองเขำอยู่
“จะร้องก็รอ้ ง กูไม่เห็น ไม่ได้ยินหรอก” พัฒน์วำ่
“ใครเชื่อมึงก็โง่แล้ว”
“มึงก็ลองโง่สิ เผื่อจะดีขนึ ้ ”
ธีรม์ องคนที่ยงั คงมองไปยังด้ำนนอกด้วยสำยตำที่

เต็มไปด้วยควำมหวั่นไหว แค่เขำชอบมันแค่นีย้ งั ไม่
พออีกหรือ...จะทำให้เขำชอบมันขึน้ ไปมำกกว่ำนี ้
อีกเท่ำไหร่
ในเมื่อตรงนีม้ ีแค่พฒ
ั น์ท่ีอยูข่ ำ้ งๆ เขำ แล้วเขำก็ไม่
อยำกจะเก็บไว้ในใจคนเดียวจนเครียด...อย่ำงน้อย
ระบำยกับคนที่ไม่รูอ้ ะไรเลยอย่ำงพัฒน์ อำจจะ
ดีกว่ำก็เป็ นได้...
“ขอยืมหลังหน่อยสิ...อึก”
“ขอยืมหลังหน่อยสิ...อึก” ธีรข์ อเสียงสั่น ก่อนจะได้

คำตอบที่เป็ นกำรกระทำแทนคำพูด
พัฒน์ลกุ ขึน้ ยืนเงียบๆ สองมือล้วงกระเป๋ ำกำงเกง

แล้วมองไปยังที่เดิม ร่ำงโปร่งเลื่อนเก้ำอีท้ ำงำนตัว
สูงไปหำร่ำงแกร่ง ก่อนจะซบเข้ำที่กลำงหลังแกร่ง ที่
เคยได้แต่มองมันอยูเ่ วลำเดินตำมแผ่นหลังที่ดู
แข็งแรงและกว้ำงพอที่จะปกป้องใครต่อใครได้
“ฮึก...” ธีรป์ ล่อยให้นำ้ ตำไหลออกมำ เม้มริมฝี ปำก

เพื่อกัน้ เสียงสะอืน้ ของตน พัฒน์ได้แต่ยืนนิ่งๆ แต่ใช่
ว่ำใจจะไม่รูส้ กึ อะไร
ไม่วำ่ ใครก็ไม่มีสทิ ธิ์ทำให้ธีรร์ อ้ งไห้ ถ้ำคนๆ นัน้ ไม่ใช่
เขำ!!
ใบหน้ำขำวแนบชิดกับสูทตัวหนำของพัฒน์เข้ำไป
อีก ซึง่ ร่ำงแกร่งก็ไม่ได้หำ้ มหรือว่ำอะไร พัฒน์ยงั คง
ยืนนิ่งๆ ไม่สง่ เสียง ทำตัวรำวกับไม่ได้อยู่ตรงนี ้
อย่ำงน้อยเขำก็อยำกให้ธีรเ์ ชื่อใจ...ว่ำเขำจะไม่เอำ
เรื่องนีไ้ ปบอกใคร ทัง้ คูป่ ล่อยให้เวลำผ่ำนไปเงียบๆ
แม้วำ่ ธีรจ์ ะหยุดร้องไปแล้ว แต่เขำก็ยงั อยำกที่จะ
ซบอยูก่ บั แผ่นหลังแกร่งนีต้ อ่
เขำรูส้ กึ ดี รูส้ กึ อบอุน่ แต่ถำ้ นำนไปกว่ำนี.้ ..

มันจะไม่ดีตอ่ ตัวเขำเองแน่ๆ
พัฒน์รูส้ กึ ถึงนำ้ หนักที่กดทับที่หลังอยูห่ ลำยนำที

เบำลง คงเป็ นเพรำะว่ำธีรเ์ ลิกซบที่หลังเขำแล้ว เขำ
ได้ยินเสียงมันเบำๆ แต่ก็รูว้ ำ่ พูดอะไร
“ขอบใจ...”
“ถ้ำไม่มีอะไรแล้วก็ขอตัว...”
“เดี๋ยว” ร่ำงโปร่งเรียกเอำไว้ ร่ำงสูงหันมำมอง

หน้ำธีรด์ ว้ ยควำมสงสัย สังเกตเห็นดวงตำที่เคย
สดใสกลับแดงก่ำเพรำะผ่ำนกำรร้องไห้มำ
“ช่วยอยูเ่ ป็ นเพื่อนอีกนิดได้ไหม” ขอร้องอีกคนเสียง
เบำ ก้มหน้ำงุดไม่กล้ำสบสำยตำ
เขำแค่ไม่อยำกอยูค่ นเดียว...
อย่ำงน้อยก็ขอมีเพื่อนสักคนในยำมที่ทอ้ แท้สกั คนก็

ยังดี
“อืม...” พัฒน์ตอบรับสัน้ ๆ ก่อนจะมำนั่งที่โต๊ะ

ทำงำนของธีรเ์ หมือนเดิม ข้ำงๆ มีธีรน์ ่งั อยูบ่ นเก้ำอี ้
ทัง้ คูห่ นั หน้ำไปทำงเดียวกันคือกระจกบำนใหญ่ท่ี
เป็ นโครงสร้ำงหลักของตึกนี ้ พัฒน์มองเงำของธีรท์ ่ี
สะท้อนใบหน้ำลำงๆ ส่วนธีรก์ ็เหม่อมองอย่ำงไร้
จุดหมำย
ทัง้ คูน่ ่ งั เงียบ ไม่มีกำรพูดคุย ได้ยินเพียงเสียงลม

หำยใจของกันและกัน แต่น่ีมนั ก็เพียงพอสำหรับ
พวกเขำแล้ว พัฒน์ท่ีไม่เคยต้องมำทำอะไร
ละเอียดอ่อนกับควำมรูส้ กึ คนแบบนีม้ ำก่อน
แต่ไม่รูท้ ำไมว่ำเป็ นธีรแ์ ล้วเขำนิ่งเฉยไม่ได้ เขำไม่

อยำกให้คนที่ธีรไ์ ปนั่งปรับทุกข์ ร้องไห้ให้เห็น
รวมทัง้ กอดปลอบ เขำก็ไม่อยำกที่จะให้ใครเป็ นทำ
ทัง้ นัน้ ถ้ำไม่ใช่เขำ...
มันคืออะไรไม่รู ้ เอำไว้คิดทีหลังก็แล้ว...ทำในสิ่งที่
อยำกทำไปก่อน ยังไงเสีย พัฒน์ก็ไม่มีทำงมี
ควำมรูส้ กึ ที่ไม่ถกู ต้องกับคนที่ไม่ถกู กันด้วย เขำได้
แต่ยำ้ แบบนัน้
“มึงว่ำกูมีสทิ ธิ์ท่ีจะข้ำมเขำไปได้ไหมวะ กูมีสทิ ธิ์ท่ี

จะชนะหรือเปล่ำ” จู่ๆ ธีรก์ ็ถำมขึน้
“พี่มงึ น่ะหรือ”
“อือ...”
“ไม่รูส้ ิ มันแล้วแต่ควำมพยำยำมของมึง แต่กถู ำม
หน่อย...อะไรคือสิ่งที่เรียกว่ำชนะ” พัฒน์ถำมกลับ
ธีรห์ นั ไปมองหน้ำนิ่งๆ ก่อนจะส่ำยๆ หน้ำไปมำ
“ไม่รูเ้ หมือนกัน ต้องได้ดีกว่ำ ต้องเก่งกว่ำมัง้ กูเองก็

ยังไม่เข้ำใจจนทุกวันนี”้
“คนเรำมีสิ่งที่ทำได้ดีตำ่ งกัน พี่มงึ อำจจะเป็ นคนที่

เก่ง สมบูรณ์แบบ แต่อย่ำงน้อยมันก็ตอ้ งมีสิ่งที่เขำ
ทำไม่ได้ พระเจ้ำไม่ได้สร้ำงคนๆ หนึ่งให้เกิดมำเก่ง
ทุกอย่ำงหรอก ทุกอย่ำงเรำล้วนแต่ตอ้ งไขว่คว้ำเอำ
เองทัง้ นัน้ ” ธีรอ์ งึ ้ ไปกับควำมคิดที่เป็ นผูใ้ หญ่
ของพัฒน์
ก็จริงของมัน...
“ปกติพ่มี งึ พูดกับมึงแบบเมื่อกี ้ มึงจะเปลี่ยนเรื่อง

หรือเฉยไปแบบเมื่อกีไ้ หม” พัฒน์ถำม ธีรเ์ ลิกคิว้
อย่ำงแปลกใจ ว่ำทำไมพัฒน์เหมือนจะอยำกรูเ้ รื่อง
ของเขำนัก
“ไม่ ปกติกเู ถียงอ่ะ ไม่ยอมหรอก แต่ตอนนีก้ ยู อมรับ

ว่ำอำรมณ์กนู ่ิงขึน้ เยอะ”
“นี่คือสิ่งที่มงึ ทำได้ แต่พ่ีมงึ ทำไม่ได้ กูพดู กับมันเมื่อ
กีน้ ะ เหมือนมึงวันแรกๆ ที่กรู ูจ้ กั ไม่มีผิด” พัฒน์แอบ
ด่ำธินเล็กน้อย ธีรย์ กยิม้ น้อยๆ
เพียงแค่นี.้ ..
เพียงแค่นีจ้ ริงๆ เขำรูส้ กึ มีควำมมั่นใจและโล่งใจขึน้

อย่ำงที่ไม่เคยอยูก่ บั ใครแล้วสบำยใจเท่ำนีม้ ำก่อน
แม้แต่อินทัชเพื่อนรักยังไม่สำมำรถทำให้เขำสบำย
ใจได้ แต่เพื่อนเขำคนนัน้ ก็ทำให้เขำมีควำม
พยำยำมขึน้ เหมือนกัน
“พี่กนู ะไอ้ห่ำ ขึน้ มันเลยหรือวะ” ธีรว์ ำ่ ทีเล่นทีจริง

“ก็มนั ไม่น่ำเคำรพ”
“แล้วแต่มงึ ว่ำแต่วำ่ ...มึงคิดว่ำพ่อกับแม่กเู ขำจะ

ภูมิใจในตัวกูหรือเปล่ำวะ แต่ก่อนกูทำตัวเลว
เสเพล มีเรื่องชกต่อยกับเขำไปทั่ว สร้ำงควำมอับ
อำยให้ท่ำนตัง้ เท่ำไหร่ มึงคิดว่ำเขำยังจะดีใจที่เห็น
ลูกคนนีป้ ระสบควำมสำเร็จหรือเปล่ำวะ” ธีรถ์ ำมสิ่ง
ที่มนั คอยรบกวนจิตใจเขำมำโดยตลอดออกไป
คิดว่ำร่ำงสูงคงจะมีคำตอบให้ได้
“พ่อแม่ของมึง มึงน่ำจะเป็ นคนที่รูจ้ กั มำกที่สดุ ถำม
กู ก็คงตอบอะไรไม่ได้ และกูไม่ใช่คนที่จะปลอบ
หรือให้กำลังใจใครเป็ น แต่คนเป็ นพ่อแม่น่ะ ไม่มี
ใครไม่รกั ลูกของตัวเองหรอกนะ”
ธีรห์ ลับตำลง รูส้ กึ สบำยใจขึน้ อีกครัง้ จนตอนนีเ้ ขำ

มีกำลังใจที่จะทำงำนต่อแล้ว เขำมีแรงที่จะทำอะไร
ต่ออะไรอีกมำกมำยเพื่อแสดงให้คนในครอบครัวได้
เห็นว่ำคนที่เคยเกเร มีแววจะเรียนไม่จบกลับเรียน
จบและมีงำนทำอย่ำงมั่นคง อยำกจะให้พอ่ กับแม่
ชมเขำสักครัง้ หนึ่งก็ยงั ดี
“ขอบใจมึงมำกนะเว้ย”
“ขอบใจ? ทำไม”
“ก็มงึ อยูเ่ ป็ นเพื่อนกูไง”
“ก็ไม่ได้ทำอะไรนี่”
ไอ้คนซึนเอ้ย!!
“กูมีงำนต้องทำต่อ มึงจะกลับเลยไหม” ธีรถ์ ำม แต่

ใจก็ยงั อยำกให้อยูต่ อ่ อีกหน่อย
“กลับเลยแล้วกัน”
เป็ นคำตอบที่ทำให้ธีรถ์ ึงกับใจเสีย ก็บอกแล้วไงว่ำ
อยำกให้อยู่ เขำอยำกจะมองพัฒน์ ไม่วำ่ ร่ำงแกร่ง
จะทำหน้ำแบบไหน หรือรูส้ กึ ยังไง
เขำก็อยำกที่จะเก็บมันเอำไว้คนเดียว...แต่ธีรร์ ูต้ วั
เองดีวำ่ เคยพูดอะไรเอำไว้ เขำเคยพูดว่ำถ้ำหำกว่ำ
วันไหนที่เขำหลงรักร่ำงสูง เขำจะออกไปจำกชีวิต
ของพัฒน์ทนั ที เพรำะฉะนัน้ แล้ว...
เก็บมันเอำไว้ให้ลกึ ที่สดุ เลยนะไอ้ธีร ์

.
.
“ครับ” ธีรข์ ำนรับออกไป เมื่อเห็นเบอร์โทรที่ไม่ขนึ ้
โชว์มำนำนแล้วโทรเข้ำมำ เขำไม่รูว้ ำ่ จะรับดีหรือ
เปล่ำ แต่ควำมกตัญญูมนั มีมำกกว่ำควำมกลัวเสีย
ได้
เขำเพิ่งจะกลับจำกทำงำน ยังไม่ทนั จะอำบนำ้ ‘แม่’

ก็โทรมำ
(น้องธีร)์ เสียงผูห้ ญิงสูงวัยเรียกชื่อลูกชำยคนเล็ก

เสียงสั่น
“มีอะไรครับแม่” ถำมออกไปเสียงอ่อน
(ตอนนีอ้ ยูท่ ่ีไหน เรียนจบแล้วทำไมไม่มำหำแม่ พ่อ
กับแม่รอแกอยูน่ ะ นี่ถำ้ พี่ธินไม่มำบอกว่ำเจอเรำ
แม่ก็คงไม่รูใ้ ช่ไหมว่ำลูกอยู่ไหน) ผูเ้ ป็ นแม่พดู
ออกมำ
ก็แล้วทำไมแม่ไม่โทรมำ...ผมก็ยงั ใช้เบอร์เดิมอยู่
ที่จริงแล้วแม่ไม่ได้อยำกจะเจอผมหรอก ผมรูต้ วั ดี...
“ผมทำงำนน่ะครับ” ตอบไปสัน้ ๆ
(ทำงำนอะไร ว่ำงๆ มำหำแม่ท่ีบำ้ นได้ไหม หรือให้
แม่ไปหำที่ทำงำนก็ได้ นะลูกนะ แม่อยำกเจอธีร ์
อยำกเห็นใบประกำศของลูก) เธอขอร้องเสียงสั่น
‘แต่คนเป็ นพ่อแม่น่ะ ไม่มีใครไม่รกั ลูกของตัวเอง

หรอกนะ’
เสียงของพัฒน์เมื่อตอนบ่ำยดังเข้ำมำในหัวของเขำ
บำงทีน่ีอำจจะเป็ นเรื่องที่ดี ที่เขำกับครอบครัวจะได้
เข้ำหน้ำกันติดและเป็ นครอบครัวที่อบอุน่ อีกครัง้ ก็
เป็ นไปได้
“วันพรุง่ นีผ้ มหยุด จะไปหำที่บำ้ นนะครับ” ธีรบ์ อก
ออกไปทำให้ผเู้ ป็ นแม่ถำมอีกครัง้ เพื่อควำมแน่ใจว่ำ
ตัวเองได้ยินไม่ผิด
(จริงหรือน้องธีร ์ จะมำหำแม่ใช่ไหม แม่ดีใจมำกเลย

ลูก)
“ครับ พรุง่ นีส้ ำยๆ นะครับ”
(จ้ะลูก แม่จะเตรียมของโปรดของน้องธีรไ์ ว้ให้นะจ้ะ

เรำไม่ได้กินข้ำวด้วยกันนำนมำกแล้ว)
“ครับแม่ แค่นีก้ ่อนนะครับ ผมพึง่ กลับจำกทำงำน
กำลังจะอำบนำ้ พักผ่อนน่ะครับ” ธีรพ์ ดู บอก เพรำะ
พึง่ จะคุยกันเป็ นครัง้ แรกในรอบหลำยเดือนหรือ
เปล่ำ ที่ยงั ทำให้เขำยังคงเฉยชำกับผูเ้ ป็ นแม่ถึง
เพียงนี ้
(จ้ะลูก ถ้ำงัน้ แม่ไม่กวนแล้ว ฝันดีนะครับสุดหล่อ

ของแม่) ธีรเ์ ผลอยิม้ ออกมำด้วยควำมอุ่นซ่ำนใน
หัวใจ เขำไม่เคยได้ยินประโยคแบบนีม้ ำนำน
เท่ำไหร่แล้วนะ
มันนำนมำก มำกเสียจนเขำถึงกับดีใจและสุขใจที่
ได้ยินมันอีกครัง้
“ผมรักพ่อกับแม่นะครับ” ธีรก์ ็ได้แต่บอกกับตัวเอง
แบบนีม้ ำตลอด เขำได้แต่บอกรักพ่อกับแม่เพียงแค่
กระซิบบอกกับตัวเองเบำๆ หวังว่ำมันจะไปถึงพ่อ
กับแม่ในสักวัน
ธีรอ์ ิจฉำพี่ชำยที่เป็ นลูกรัก ทำอะไรก็ถกู สนับสนุน

แต่กบั เขำ...แค่เรียนในสิ่งที่ตวั เองชอบยังไม่ได้เลย
แม้วำ่ เขำเรียนจบคนที่ดีใจก็คือพ่อแม่
แต่กบั เขำมันไม่ใช่...
เมื่ออำบนำ้ แต่งตัวในชุดนอนเสร็จสิ่งที่ตำมมำคือ
อำกำรนอนไม่หลับ จะว่ำตื่นเต้นที่ตอ้ งไปเจอพ่อกับ
แม่ในวันพรุง่ นีม้ นั ก็ใช่
“เฮ้อ...สูบบุหรี่ดีกว่ำ” คิดได้ดงั นัน้ เขำก็ตรงไปหยิบ

บุหรี่มำมวนหนึ่งพร้อมกับไฟแช็คแล้วตรงไปที่
ระเบียงทันที แต่ยงั ไม่ทนั ที่จะจุดสูบเขำก็ได้กลิ่น
บุหรี่มำจำกระเบียงของห้องข้ำงๆ จะไม่น่ำสนใจ
เลยถ้ำห้องนัน้ ไม่ใช่ของพัฒน์ หำกแต่ธีรก์ ็ไม่สนใจ
จุดบุหรี่ท่ีคำบอยูท่ ่ีปำกทันที ก่อนอัดมันเข้ำปอดไป
ที่สบู เพรำะคิดว่ำมันคงจะช่วยคลำยเครียดได้
“พรุง่ นีว้ ำ่ งไหม?” เสียงของพัฒน์ดงั ขึน้ เพรำะมอง
ไม่เห็นว่ำพัฒน์คยุ กับใครเนื่องจำกมันเป็ นกำแพง
กัน้ ต้องชะโงกมองเท่ำนัน้ ถึงจะเห็น
คงไม่ใช่เรำหรอก อำจจะเป็ นเพื่อนมันก็ได้
“คุยโทรศัพท์มงั้ ” พึมพำเบำๆ
“คุยกับมึงนั่นแหละ” อีกคนว่ำกลับมำ
มันได้ยินหรือวะเนี่ย ไม่หรอก...
“บังเอิญล่ะมัง้ ”
“กูถำมมึง ไอ้ธีร”์ ขึน้ เสียงอีกนิด
แม้จะมองไม่เห็นว่ำร่ำงสูงทำหน้ำแบบไหน แต่ธีรก์ ็
เดำไม่ยำกหรอก หน้ำคงจะนิ่งๆ คิว้ ขมวดเพรำะ
รูส้ กึ ขัดใจ แม้จะมั่นใจว่ำมันถำมเขำแต่ก็อยำกจะ
แกล้งมันก็เท่ำนัน้
ดูเหมือนว่ำมันจะรูอ้ ยูว่ ำ่ เขำออกมำ
“ชื่อธีรโ์ หลจะตำยไป” พูดเสียงดังอีกนิด ก่อนจะยิม้

อย่ำงสะใจที่ได้ยินเสียงกระฟั ดกระเฟี ยดของอีกคน
ที่เขำอยำกจะเห็นเหลือเกินว่ำมีสีหน้ำยังไง
“ธีรไนย อมรไพพิจิตร” ครำวนีพ้ ดู ชื่อธีรอ์ อกมำเสียง
ต่ำรำวกับระงับอำรมณ์หงุดหงิดอยู่
“ฮ่ำๆ” ร่ำงโปร่งหัวเรำะออกมำอย่ำงขำๆ
“กูจะไปหำ เปิ ดประตูให้ดว้ ย” พัฒน์ส่งั ก่อนที่ธีรจ์ ะ

ได้ยินเสียงเลื่อนประตูระเบียง
ห้ำมไม่ทนั สินะ ไวอย่ำงกับลิง
ธีรเ์ ดินไปที่หน้ำห้องเพื่อไปรอเปิ ดประตูให้กบั พัฒน์

ที่บอกจะมำหำเขำ ซึง่ เมื่อไปถึง เสียงออดก็ดงั พอดี
ธีรเ์ ปิ ดประตูแล้วเดินกลับมำที่กลำงห้อง นั่งลงบน
โซฟำนุ่มแล้วเปิ ดทีวีดู
“มีอะไร” ร่ำงเล็กกว่ำถำมขึน้ เมื่อร่ำงแกร่งนั่งลงบน

โซฟำข้ำงๆ เขำ
“พรุง่ นีว้ ำ่ งไหม” ถำมขึน้ ตำก็มองที่หน้ำจอทีวีวำ่ ธีร ์

เปิ ดอะไรดู แต่ก็พบว่ำมันไม่น่ำสนใจเลยสักนิด
สำรคดีสตั ว์โลก...ดูอะไรของมันวะ
“ถำมทำไม”
“กูหยุด”
“กูก็หยุด แต่มีนดั แล้วว่ะ” ธีรบ์ อกยิม้ ๆ
“ใคร!!” พัฒน์ถำมเสียงเข้ม ใบหน้ำเคร่งเครียด

ขึน้ มำโดยไม่รูต้ วั จนธีรเ์ ลิกคิว้ สงสัยว่ำพัฒน์เป็ น
อะไรขึน้ มำอีก เมื่อกีก้ ็ยงั ดีๆ อยู่เลย
พัฒน์ไม่รูห้ รอกว่ำโมโหอะไรธีร ์ แต่แค่มนั พูดบอกว่ำ

มีนดั แล้วด้วยใบหน้ำที่เปื ้อนยิม้ ยินดีแบบนีม้ นั ทำให้
เขำทัง้ หงุดหงิดและโมโหในครำเดียว
“เป็ นบ้ำอะไรขึน้ มำอีกวะ”

“กูถำมว่ำมึงมีนดั กับใคร”
“จะเค้นอะไรนักหนำวะ ทำอย่ำงกับกูทำอะไรผิดนั่น
แหละ แต่ถงึ ผิดมึงก็ไม่มีสทิ ธิ์รเึ ปล่ำวะ?” ธีรก์ ็ยงั ไม่
ตอบ ทำให้อำรมณ์ของพัฒน์ฉนุ เฉียวเข้ำไปอีก
“จะตอบหรือจะมีเซ็กส์เลือกเอำ” เพียงแค่นีแ้ หละ

ธีรถ์ ึงกับรีบตอบจนลิน้ แทบพันกัน
“พ่ะ...พ่อกับแม่สิวะ พรุง่ นีก้ จู ะกลับบ้ำน” พัฒน์น่ิง

ไปทันทีท่ีได้คำตอบ
“เออ ก็แค่นี”้ พัฒน์พดู ขึน้ วำงฟอร์มไม่รูส้ กึ อะไร
ทัง้ ๆ ที่หน้ำแตกไปแล้ว ถำมด้วยอำรมณ์แห่งควำม
โมโหเต็มที่ พอรูค้ ำตอบก็อ่อนลง แอบพอใจใน
คำตอบไม่นอ้ ย
พัฒน์ไม่รูว้ ำ่ ถ้ำคำตอบเป็ นอย่ำงอื่นที่ไม่ใช่พอ่ กับ

แม่ เขำยังจะรูส้ กึ แบบนีอ้ ยูไ่ หม บำงที มันอำจจะ
เป็ นเพรำะธีรอ์ มพะงำ ไม่ยอมบอกตัง้ แต่แรก เขำ
เลยโมโห แค่นนั้ แหละ ไม่มีอะไรมำกไปกว่ำนีแ้ ล้ว
เป็ นบ้ำอะไรของมึงวะพัฒน์...
มันแค่จะไปหำพ่อแม่...ทำไมถึงโล่งใจยังไงชอบกล
เกือบ 9 โมงเช้ำ ธีรอ์ อกจำกห้องด้วยใบหน้ำที่สด
ชื่น รูส้ กึ ตื่นเต้นสุดๆ ที่กำลังจะกลับบ้ำนในรอบ
หลำยเดือน เขำลงลิฟต์ไปยังที่จอดรถของคอนโด
ชัน้ ใต้ดิน ตำแหน่งที่จอดรถของเขำอยูใ่ กล้ๆ กับ
ของปฐพี อัคนีและก็พฒ ั น์ ซึง่ พอเขำเดินเข้ำไปใกล้
ปรำกฏว่ำรถของพัฒน์สตำร์ทอยู่
พัฒน์เลื่อนกระจกลงแล้วเรียกแกมบังคับให้ธีรม์ ำ
กับตน
“ขึน้ รถ”
“จะไปไหน กูจะกลับบ้ำน” ธีรถ์ ำมไปอย่ำงงุนงง

“ก็กลับบ้ำนไง”
“กูจะกลับบ้ำนกู มึงเกี่ยวอะไรด้วย” ธีรเ์ ถียงไปด้วย

อำรมณ์ท่ีเริม่ หงุดหงิด
“ก็ไม่ได้เถียงสักคำว่ำไม่ใช่บำ้ นมึง”
“มึงไม่มีงำนทำหรือไง” ถำมไปด้วยควำมสงสัย
“ก็บอกแล้วไงว่ำวันหยุด” พัฒน์ตอบกลับมำอย่ำง
หัวเสีย คิดในใจอย่ำงหงุดหงิด...มันไม่คิดจะจำ
อะไรที่เกี่ยวกับเรำเลยหรือไง
เออว่ะ...มันพึง่ บอกเรำเมื่อคืนเองนี่
“แล้วไงล่ะ” กอดอกถำมแบบไม่ใส่ใจ
คงอยำกจะให้เขำพูดออกไปตรงๆ ใช่ไหม... ได้ จัด

ให้ตำมต้องกำร
“กูจะไปด้วย” พัฒน์บอกนิ่งๆ สัน้ ๆ ทำให้ธีรต์ ำเบิก

กว้ำง ไม่เข้ำใจว่ำอีกคนมำไม้ไหน
“นี่สนิทกันถึงขนำดที่กจู ะพำไปบ้ำนเลยหรือไง” ธีร ์

ถำมเสียงเครียด
เรื่องอะไรที่ให้มนั ไปด้วยล่ะ
“ขึน้ รถดีๆ หรือต้องให้ไปลำก” ขู่เสียงเข้ม ซึง่ ธีรก์ ็รู ้

ได้เลยว่ำมันไม่ได้แค่ข่แู น่ๆ คนอย่ำงพัฒน์เอำจริง
แน่นอนอยูแ่ ล้ว ธีรเ์ ลยไม่อยำกเสี่ยง เดินไปเปิ ด
ประตูรถแล้วเข้ำไปนั่งข้ำงๆ กับพัฒน์ทนั ที
ไม่ใช่วำ่ จำยอม...แต่เพรำะลึกๆ ในใจแล้ว
ธีรอ์ ยำกจะนั่งรถที่พฒ
ั น์เป็ นคนขับ...
นับวันยิ่งคิดอะไรแบบผูห้ ญิงแล้วกู
“บอกทำงด้วยก็แล้วกัน”
“ทำไมถึงอยำกไป” ถำมขึน้ มำเมื่ออกรถจำกคอนโด

มำได้ไม่ก่ีนำที
“อยำกเห็นบ้ำนอมรไพพิจิตร” ตอบสัน้ ๆ
“กูพง่ึ รูว้ ำ่ มึงชอบเสือกเรื่องชำวบ้ำน” ธีรแ์ ขวะด้วย

ควำมหมั่นไส้
“กูเสือกเรื่องมึงคนเดียวนั่นแหละ” พัฒน์ตอบเบำๆ
“ว่ำไงนะ” ธีรถ์ ำมเพรำะได้ยินไม่ชดั หำกแต่รำ่ งสูง
กลับปั ดว่ำไม่มีอะไร
“แน่นะ” กดเสียงต่ำถำมกลับไปอีก
“เออ”
ใช้เวลำเกือบชั่วโมงพัฒน์ก็มำจอดที่หน้ำประตูบำ้ น
หลังใหญ่ ก่อนที่คนในบ้ำนของธีรจ์ ะเดินมำที่รถ
เพื่อดูวำ่ ใครมำ แต่พอเจอหน้ำเจ้ำนำยที่ไม่เจอกัน
นำนหลำยเดือนอย่ำงธีรก์ ็รบี ทำควำมคำรพแล้วเปิ ด
ประตูให้ทนั ที
“สวัสดีครับคุณธีร ์ ยินดีตอ้ นรับกลับนะครับ ไม่เจอ
กันนำน หล่อขึน้ กว่ำเดิมอีก”
“ลุงก็ชมเกินไป ขอบคุณที่เปิ ดประตูครับ” ธีรท์ กั

และขอบคุณนิดๆ ด้วยควำมสนิทกัน
“คุณผูห้ ญิงกับคุณผูช้ ำยคงรออยูใ่ นบ้ำนน่ะครับ”
“เดี๋ยวเจอกันนะลุงชัย” ธีรห์ นั ไปพยักหน้ำให้พฒ

ั น์
เป็ นสัญญำณให้ขบั รถเข้ำไปในตัวบ้ำน ธีรช์ ี ้
ให้พฒ ั น์จอดรถที่โรงจอดรถตรงที่วำ่ งๆ ซึง่ ปกติรถ
จะจอดเต็มทุกที่ แสดงว่ำต้องมีคนไม่อยู่บำ้ น
“ตำมมำ” ธีรส์ ่งั ร่ำงแกร่งก่อนจะเดินนำไปยังประตู
เข้ำบ้ำนสุดหรู ซึง่ พัฒน์ก็มองรอบๆ ด้วยสีหน้ำนิ่งๆ
เล็กกว่ำบ้ำนเขำ แต่กำรตกแต่งมีสไตล์มำกกว่ำ...
พัฒน์คิดในใจ
“คุณธีรข์ องป้ำ โฮ…หำยไปไหนมำเสียนำน พึ่งจะ

กลับบ้ำนเอำป่ ำนนี”้ ผูห้ ญิงสูงไวคนหนึ่งเดินตรวจ
บ้ำนอยูห่ นั มำเห็นร่ำงโปร่งที่เดินมำก็ว่งิ ไปกอดด้วย
ควำมคิดถึง
“ป้ำดำครับ ใจเย็นๆ ธีรข์ อโทษที่หำยไปนำนนะครับ

ก็คิดถึงป้ำมำกๆ เหมือนกัน” ธีรบ์ อกยิม้ ๆ ซึง่ ผูท้ ่ีเป็ น
เหมือนแม่นมคอยเลีย้ งดูเขำมำตัง้ แต่เด็กๆ ถึงกับ
มองหน้ำผูเ้ ปรียบดั่งลูกแท้ๆ ด้วยควำมยินดี รับรูไ้ ด้
ถึงควำมเปลี่ยนแปลงของผูช้ ำยคนนีท้ นั ทีท่ีได้คยุ
และสัมผัส
เธอเลีย้ งคุณธีรม์ ำตัง้ แต่เด็กๆ แค่นีก้ ็รูแ้ ล้วว่ำคุณธีร ์

ที่แสนใจร้อน ขีโ้ วยวำย ชอบทำหน้ำเครียด
ตลอดเวลำของเธอเปลี่ยนไปเป็ นหนุ่มเต็มตัวแล้ว
“ป้ำดีใจจัง เอ๊ะ! ว่ำแต่น่นั ใครหรือคะ หน้ำตำหล่อ

เหลำเชียว เพื่อนคุณธีรห์ รือคะ?” ป้ำดำมองพัฒน์
ด้วยควำมสงสัยก่อนจะเงยหน้ำถำมคุณธีรข์ องเธอ
พัฒน์ยกมือไหว้นอ้ ยๆ ซึง่ เธอก็รบี รับไหว้ทนั ทีดว้ ย
ควำมเกรงใจ เพรำะดูกำรแต่งตัว ท่ำทำง กำร
วำงมำด และออร่ำที่แผ่ออกมำ เป็ นคนใหญ่คนโต
ในสังคมแน่ๆ ดูก็รูว้ ำ่ ฐำนะรวยกว่ำคุณธีรเ์ ป็ นไหนๆ
“มันชื่อพัฒน์ จะว่ำเพื่อนก็ได้ครับ เพื่อนร่วมงำนน่ะ

ว่ำแต่พอ่ กับแม่อยูไ่ หนครับ”
“ตำยจริง คุณธรณ์กบั คุณอรนั่งอยูท่ ่ีหอ้ งรับแขกค่ะ

บอกว่ำมีแขกสำคัญ ที่แท้ก็คณ ุ ธีรน์ ่ีเอง แสดงว่ำ
อำหำรที่ให้เตรียมนี่ก็เพื่อคุณธีรส์ ินะคะ มิน่ำล่ะ ป้ำ
ว่ำเมนูมนั คุน้ ๆ”
“ฮ่ำๆ ขอบคุณครับ ถ้ำอย่ำงนัน้ ผมขอตัวก่อนนะ
ครับ”
“ตำมสบำยเลยนะคะคุณพัฒน์” ป้ำดำหันมำบอก
ร่ำงสูง
“ครับ”
ผูช้ ำยอะไรกัน ทำไมนำ้ เสียงน่ำหลงใหลแบบนีเ้ นี่ย

หวังว่ำคงเป็ นแค่เพื่อนกับคุณธีรจ์ ริงๆ นะ เพรำะ
คุณธินก็เป็ นไปคนหนึ่งแล้ว ถ้ำคุณธีรเ์ ป็ นด้วยจะไม่
มีใครสืบทอดทำยำทอมรไพพิจิตรแน่ๆ
ธีรพ์ ำพัฒน์เดินไปที่หอ้ งรับแขก ภำยในบ้ำนก็ยงั
เหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลยสักนิด แน่นอน
ล่ะ ก็คนที่ชอบจัดบ้ำนและจัดบ้ำนหลังนีก้ ็คือเขำ
ทัง้ นัน้
พอธีรไ์ ม่อยู่ ทุกอย่ำงก็ยงั คงเดิม
“น้องธีรล์ กู แม่” เรียกลูกชำยของตนด้วยควำมดีใจที่

ได้เห็นหน้ำของธีรเ์ ป็ นครัง้ แรกในรอบหลำยเดือน
ส่วนคนเป็ นพ่อก็ได้แต่วำงมำดนิ่งๆ ทำเป็ นอ่ำน
หนังสือพิมพ์ไม่สนใจร่ำงโปร่งเลย
“สวัสดีครับแม่ สวัสดีครับพ่อ” ธีรย์ กมือไหว้แล้ว
ทักทำยพ่อกับแม่ของตน
“อืม...” ผูเ้ ป็ นพ่อขำนรับสัน้ ๆ จนภรรยำที่น่งั ข้ำงๆ

ถึงกับยิกแขนด้วยควำมหมั่นไส้
“ผมพำเพื่อนมำด้วย มันชื่อพัฒน์เพื่อนร่วมงำน
ครับ” ธีรแ์ นะนำร่ำงสูงที่ยืนอยูข่ ำ้ งกำยให้พอ่ กับแม่
ตนรูจ้ กั ซึง่ พัฒน์ก็ยกมือไหว้
“สวัสดีครับ”
“ไหว้พระเถอะลูก” คุณผูห้ ญิงบอกพัฒน์ยิม้ ๆ

ส่วนพ่อของธีรเ์ มื่อรูว้ ำ่ ลูกไม่ได้มำคนเดียวก็ตอ้ งเงย
หน้ำมองคนที่มำด้วยเพื่อเป็ นมำรยำท แต่ก็ตอ้ ง
ตกใจเมื่อเห็นเพื่อนของลูกชำยคนตน
“คุณพัฒน์!!”
“สวัสดีครับคุณธรณ์” พัฒน์ทกั ไปด้วยสีหน้ำนิ่งๆ

ตำมฉบับของตนเอง พ่อของธีรร์ บี ลุกขึน้
ต้อนรับพัฒน์ก่อนจะเรียกให้มำนั่งที่โซฟำ ซึง่ ธีรก์ ็
เดินไปนั่งโซฟำเดี่ยวใกล้กบั มำรดำของตน
ส่วนพัฒน์ก็ไปนั่งตรงข้ำมกับธีรข์ ำ้ งๆกับธรณ์พอ่
ของธีร ์
“มำกับลูกชำยของผมได้ยงั ไงครับ” ถำมอย่ำงสงสัย
มองหน้ำลูกชำยของตนน้อยๆ ก่อนจะมอง
หน้ำพัฒน์เพื่อรอคำตอบ
“เรำสองคนเป็ นเพื่อนร่วมงำนกันนะครับ พอดีเรำ

สองคนได้ตำแหน่งเดียวกันน่ะครับทำงำนกับ
อภิหชัยบดินทร์” พัฒน์อธิบำย
“พ่อรูจ้ กั กับพัฒน์ดว้ ยหรือ” ภรรยำของเขำถำมขึน้
“คุณพัฒน์เป็ นลูกชำยของคุณหญิงทับทิมลูกค้ำ
รำยใหญ่ของเรำไง”
“ตำยจริง! โลกกลมจริงๆ นะคะคุณพัฒน์”
“ไม่ตอ้ งเรียกคุณหรอกครับ เรียกธีรอ์ ย่ำงไรก็เรียก

ผมอย่ำงนัน้ ก็ได้ครับ เรำสองคนเป็ นเพื่อนกันแล้ว”
พัฒน์บอกอย่ำงไม่สนเรื่องฐำนะมำก และนำนๆ
ครัง้ ที่เขำจะไปซือ้ เครื่องเพชรเป็ นเพื่อนคุณแม่ของ
เขำ
“จะดีหรือครับ”
“ดีสิคะ แหม...น้องธีรม์ ีเพื่อนหล่อๆ แบบนีไ้ ม่พำมำ

ให้แม่รูจ้ กั บ้ำงเลยนะ” แม่ของธีรร์ บี ออกรับ
แทนพัฒน์ แต่ทำไปก็เพื่อไม่ให้รำ่ งสูงเกร็งมำก
ต่ำงหำก
หำรูไ้ ม่วำ่ คนอย่ำงพัฒน์เกร็งหรือเกรงใจใครไม่เป็ น

หรอก
“แม่ลืมอินไปแล้วหรือไงครับ” ธีรถ์ ำมออกไป แอบ

ไม่พอใจเล็กน้อยที่แม่ของตนชมพัฒน์วำ่ หล่อ ไม่
เห็นชมเขำบ้ำงเลย ทัง้ ๆ ที่ไม่เจอกันนำนแล้ว
“แม่ไม่ลืมหรอกลูก นั่นลูกรักแม่อีกคนนะนั่น”
“เห็นคุณทับทิบบอกว่ำลูกชำยอำยุ 23 มำกกว่ำ
น้องธีรต์ งั้ 1 ปี แม่ขอเรียกพี่พฒ
ั น์นะคะ” หันไปอ้อน
ลูกชำยคนใหม่ดว้ ยสีหน้ำที่เป็ นมิตรสุดๆ ทำ
ให้พฒั น์ท่ีไม่เคยเจอสถำนกำรณ์แบบนีถ้ ึงกับแอบ
เขิน
แม่ของเขำไม่เคยมำอ้อนแบบนีห้ รอก อยำกได้อะไร

ก็ขอ ไม่ได้ก็นอ้ ยใจ แถมบังคับจนตัวเองต้องยอม
ทำ
“ตำมสะดวกเลยครับ”
“งัน้ พัฒน์ก็เรียกพ่อว่ำพ่อนะ เหมือนที่ตำอินเรียก”
ธรน์พำดพิงถึงอินทัชเพื่อนสนิทของธีร ์
“ตกลงครับ”
“แล้วธีรท์ ำงำนเป็ นไงบ้ำง” ธีรม์ องหน้ำคนถำมทันที

ด้วยควำมแปลกใจ
พ่อเคยสนใจเรื่องของเขำด้วยหรือ?
“มีควำมตัง้ ใจดีครับ ตอนแรกๆ ก็ตวั ป่ วน”

“ไอ้พฒ
ั น์!” ธีรเ์ รียกร่ำงสูงเสียงดังจนคนเป็ นพ่อมำ
ทำหน้ำดุๆ ใส่ เขำจึงเงียบไปอย่ำงช่วยไม่ได้
“แก้ปัญหำเฉพำะหน้ำได้ดี และที่สำคัญ ควำมใจ

ร้อน ขีโ้ วยวำยมันสำมำรถควบคุมได้ดี จนเป็ นที่นบั
ถือของคนในบริษัท”
ธีรช์ กั จะเขินกับคำพูดของพัฒน์เสียแล้ว นี่ถำ้ ไม่ได้

อยูต่ อ่ หน้ำพ่อแม่เขำ ก็คงไม่มีโอกำสได้ยินมันชม
แบบนีแ้ น่ๆ ร่ำงโปร่งไม่รูห้ รอกที่มนั พูดออกมำคือ
ควำมจริงหรือเปล่ำ
แต่ก็ดีใจ ที่อย่ำงน้อยมันก็เห็นควำมพยำยำมและ
กำรเปลี่ยนแปลงของเขำ
“ธีรท์ ำงำนในตำแหน่งอะไร”
“เรื่องนีค้ ณ
ุ พ่อไม่ถำมลูกชำยของตัวเองดูสิครับ”
พัฒน์บอก เพรำะอย่ำงน้อยก็ให้ธีรพ์ ดู เองดีกว่ำ พ่อ
กับแม่จะเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วย อีกเรื่องหนึ่ง
“ผมพูดไปพ่ออำจจะไม่ดีใจก็ได้ ผมทำงำนที่บริษัท
อสังหำริมทรัพย์” ร่ำงโปร่งพูดขึน้ ซึง่ ผูเ้ ป็ นพ่อหันมำ
มองลูกชำยอย่ำงไม่พอใจ
“นี่แกยังไม่ลม้ เลิกเรื่องพวกแต่งบ้ำนบ้ำบออะไรอีก
หรือไง” ธรณ์ขนึ ้ เสียงหน่อย ก่อนจะโดนภรรยำ
ปรำม เพรำะตกลงก่อนหน้ำนัน้ แล้วว่ำจะไม่ชวน
ทะเลำะ
ธีรถ์ อนหำยใจก่อนจะพูดออกมำ
“ผมเรียนในสิ่งที่พอ่ อยำกให้เรียนแล้ว งำนน่ะก็ให้

ผมเลือกเองบ้ำงเถอะครับ ตัง้ แต่เด็กจนถึงตอนนีผ้ ม
ชักจะไม่แน่ใจเสียแล้วว่ำนี่มนั ชีวิตของใคร” ธีรพ์ ดู
ออกไปด้วยนำ้ เสียงเรียบนิ่ง ไม่มีควำมใจร้อน
วูว่ ำมหรืออำรมณ์ท่ีแสดงถึงควำมฉุนเฉียวเลยสัก
นิด
ลูกของพวกเขำเปลี่ยนไป…คนที่เคยใจร้อน วูว่ ำม
เถียงพ่อแม่คำไม่ตกฟำก หลำยเดือนที่ไม่ได้เจอมำ
นี่ ลูกของเขำสองคนเป็ นผูใ้ หญ่ขนึ ้ มำก
มำกเสียพวกเขำตกใจ...
“ผมทำงำนให้กบั PLEUNG Real Estate ตำแหน่ง

คนสนิทของคุณเพลิง ผูจ้ ดั กำรงำนบริหำรและ
ควบคุมกำรผลิต และอีกไม่นำนผมจะเป็ นหนึ่งผูถ้ ือ
หุน้ อีกไม่เกิน 5 ปี ถำ้ เรียนจบโทแล้วอำจจะได้เป็ น
รองกรรมกำรผูจ้ ดั กำรใหญ่แทนคุณอิสระกับ
คุณหญิงอัญมณีท่ีตอนนีผ้ มก็เป็ นคนทำงำนแทน
ท่ำน” ธีรเ์ ล่ำให้ฟังนิ่งๆ ไม่ได้หวังว่ำได้รบั คำชมเลย
สักนิด เขำรูต้ วั เองดีวำ่ ไม่มีสทิ ธิ์ได้คำชมจำกผูเ้ ป็ น
พ่อแน่ๆ
ธรณ์กบั ภรรยำมองหน้ำกันนิดๆ ก่อนที่คณ

ุ หญิงจะ
มองสำมีของตนแล้วยิม้ จำงๆ ไปให้
“อำยุ 22 ปี ” คนเป็ นพ่อพูดขึน้ ธีรเ์ งยหน้ำมองว่ำพ่อ

ต้องกำรจะพูดอะไรกับเขำ ต้องกำรจะบอกอะไรกับ
เขำ “ที่ฉนั คอยด่ำ คอยว่ำแก ไม่ใช่วำ่ ฉันไม่รกั แต่
แกทำตัวเกเร คนเป็ นพ่อก็ตอ้ งสั่งสอน แม้อำจจะ
แรงไปบ้ำง แต่ก็หวังดี และที่ฉนั ไม่อยำกให้แก
เรียนสถำปั ตย์ เพรำะกลัวแกไม่มีอนำคต ฉันอยำก
ให้แกเติบโตอย่ำงแข็งแรงและมั่นคง มีหน้ำที่กำร
งำนที่ดี และที่พอ่ คอยเปรียบเทียบแกกับตำธิน
เพรำะอยำกให้แกรูส้ กึ กดดันแล้วทำตัวเองให้ดีกว่ำ
นี ้ ฉันไม่ได้รกั ธินมำกกว่ำแกเลยนะธีร ์ แต่วนั นีแ้ ก
ทำให้ฉนั เห็นแล้วตำธีร”์ พ่อสบตำกับลูก พยำยำมที่
จะกลัน้ นำ้ ตำที่เปี่ ยมไปด้วยควำมยินดีและภูมิใจ
ให้กบั ลูกชำยที่คิดว่ำเขำไม่รกั มำตลอดไป
หัวใจดวงน้อยใจเต้นแรงกับคำสำรภำพของพ่อ ที่
เขำไม่เคยคิดมำก่อน
“เหนื่อยมำกไหมลูก...”
เพียงแค่นี ้ แค่นีจ้ ริงๆ

ไม่วำ่ เขำจะได้เรียนในสิ่งที่อยำกเรียนหรือไม่ มันก็
ไม่สำคัญอีกแล้ว แค่ได้ยินคำนีอ้ อกจำกปำกผูเ้ ป็ น
พ่อ ร่ำงบำงก็ไม่รูจ้ ะเก็บนำ้ ตำเอำไว้ท่ีไหนได้แต่
ปล่อยให้มนั ไหลออกมำอย่ำงห้ำมไม่อยู่ ธีรค์ ลำน
ไปหำพ่อของตนก่อนจะสวมกอดผูเ้ ป็ นพ่อเป็ นครัง้
แรกในชีวิต
“ฮึก...พ่อครับ”
“เก่งมำกลูก เก่งที่สดุ ลูกรักของพ่อเก่งที่สดุ ” ธรณ์

กอดลูกชำยแน่น ลูบศีรษะเพื่อเป็ นกำรปลอบ
ประโลม นำ้ ตำของตนก็ไหลออกมำไม่ตำ่ งจำกลูก
เช่นกัน
“ไม่วำ่ จำกนีแ้ กจะทำงำนเกี่ยวกับอะไร พ่อก็ไม่หว่ ง

แล้วตำธีร ์ แกกลำยเป็ นหนุ่มเต็มตัวแล้วลูก”
อรนภำปำดนำ้ ตำออกไป มองสองพ่อลูกด้วย

รอยยิม้ ที่มีควำมสุข ก่อนจะเข้ำไปสวมกอดลูกชำย
ทำงด้ำนหลัง เธอเองก็เหมือนกัน ไม่เคยที่จะบอก
รักลูก ไม่เคยเห็นด้วยกับลูก ไม่เคยให้กำลังใจลูก
ได้แต่เพียงบอกรักลูกเท่ำนัน้ ไม่รูว้ ำ่ ธีรจ์ ะคิดว่ำเป็ น
เพียงลมปำกหรือเปล่ำ
“แม่รกั ลูกนะคะ”
“ผมเอง ฮึก...ก็รกั พ่อกับแม่ครับ”
พัฒน์มองภำพตรงหน้ำด้วยควำมรูส้ กึ ยินดี แม้วำ่

จะกลำยเป็ นส่วนเกินไปก็ตำม ร่ำงสูงค่อยๆ ลุกขึน้
จำกตรงนัน้ แล้วเดินออกไปจำกห้องรับแขกอย่ำง
เงียบๆ
“ก็คงต้องไปเดินเล่นรอสินะ” พัฒน์พมึ พำ
“อ้ำว? คุณพัฒน์จะไปไหนคะ” ป้ำดำที่เดินอยูแ่ ถว

นัน้ เดินมำถำมเขำ
“ผมจะเดินเล่นรอบบ้ำนดูหน่อยน่ะครับ ไม่ทรำบว่ำ
ได้หรือเปล่ำ”
“ได้อยูแ่ ล้วล่ะค่ะ ว่ำแต่คณ

ุ ธีรล์ ะ่ คะ?”
“ร้องไห้กอดพ่อกับแม่อยูน่ ่ะครับ” พัฒน์ตอบด้วย

ใบหน้ำเปื ้อนรอยยิม้ อ่อนโยน เมื่อนึกถึงใครอีกคนที่
ร้องไห้กอดพ่อกับแม่เป็ นเด็กๆ
“ตำยจริง นี่คณ
ุ ทัง้ สำมปรับควำมเข้ำใจได้แล้วหรือ
คะ ปล่อยให้เหตุกำรณ์มนั เลวร้ำยมำตัง้ หลำยปี เลย
ป้ำล่ะหน่ำยใจ”
“ครับ วันนีท้ ่ำทำงจะเป็ นวันดีนะครับ”
“ป้ำก็วำ่ อย่ำงนัน้ แหละค่ะ ว่ำแต่คณ

ุ พัฒน์จะไปเดิน
เล่นที่ไหนดีคะ ป้ำไปด้วยไหม จะได้แนะนำทุกอย่ำ
ในบ้ำนไปด้วย คุณพัฒน์รูไ้ หมคะว่ำทัง้ หลังนีน้ ่ะ
คุณธีรเ์ ป็ นคนจัดและตกแต่งเองเลยนะคะ ห้องนอน
ของคุณธีรเ์ ขำก็เป็ นออกแบบเอง แต่พอคุณธีรบ์ อก
ว่ำจะเรียนทำงด้ำนนี ้ ทำงคุณธรณ์กบั คุณอรก็คำ้ น
ใหญ่เลยค่ะ เพรำะอยำกให้เรียนบริหำรจะได้มำ
ช่วยคุณธินบริหำรร้ำนเพชร” ป้ำดำเล่ำด้วยรอยยิม้
ก่อนจะยิม้ เศร้ำในช่วงท้ำยๆ
“ตอนนีม้ นั ก็ทำงำนที่เกี่ยวกับงำนแบบนีอ้ ยูน่ ะครับ
แต่ในตำแหน่งบริหำร”
“จริงหรือคะ คุณของธีรข์ องป้ำเก่งเหลือเกิน” เธอ

ทำท่ำภูมิใจเข้ำไปอีก “ว่ำแต่วำ่ ถ้ำไม่รงั เกียจ ให้ปำ้
นั่งคุยเป็ นเพื่อน รอคุณธีรค์ ยุ กับคุณพ่อคุณแม่จน
เสร็จไหมคะ” เธอถำมด้วยควำมอ่อนโยน
แม้วำ่ ร่ำงสูงจะเป็ นคนไม่คอ่ ยพูด ชอบปั้นหน้ำนิ่งๆ

แต่เธอก็รูส้ กึ ได้วำ่ พัฒน์ไม่ได้หวังร้ำยต่อคุณธีรข์ อง
เธออย่ำงแน่นอน
“ผมพูดไม่เก่ง ขอนั่งรอแถวๆ นีก้ ็ได้ครับ” ป้ำดำก็ได้
แต่ยมิ ้ จำงๆ ก่อนจะสั่งให้เด็กรับใช้แถวนัน้ ไปหำนำ้
หำของว่ำงมำเสิรฟ์ แขก ส่วนร่ำงสูงก็น่งั อยูต่ รงมุม
นั่งเล่น ที่ปำ้ ดำบอกว่ำเป็ นที่ท่ีธีรช์ อบมำกที่สดุ
เขำไม่เคยรูเ้ ลยว่ำมันต้องแบกรับควำมเจ็บปวด
แบบนีม้ ำนำนแค่ไหน พอคิดถึงอดีตที่ผ่ำนมำตอนที่
ยังฝึ กงำนกับเขำ ก็เข้ำใจเลยทันทีวำ่ ธีรช์ อบไปแอบ
นั่งเหม่อคนเดียวเป็ นเพรำะอะไร และเขำก็ได้แต่
หวังว่ำจำกนี ้ ธีรก์ ็คงไม่มีเรื่องที่ตอ้ งค้ำงคำใจอะไร
อีก คงจะมีกำลังใจทำงำนได้เต็มประสิทธิภำพ และ
อีกไม่นำน มันก็จะขึน้ มำเทียบเขำได้
เพรำะธีรเ์ ป็ นคนเก่ง หัวไว ใช้ให้ทำอะไรก็ทำ แม้จะ
บ่นบ้ำงแต่ก็ทำได้ดีมำตลอด อำรมณ์ท่ีรอ้ นทุก
สถำนกำรณ์ก็สำมำรถควบคุมได้ดว้ ยดี
สิ่งที่พฒ
ั น์ทำมำทัง้ หมดนี่ มันเห็นผลแล้วและสำเร็จ
ตำมที่อคั นีตอ้ งกำรแล้ว จำกนีไ้ ป ในชีวิตของธีร ์
ควรจะมีท่ีให้เขำยืนต่อไปหรือไม่...
“ขอโทษนะพัฒน์ ปล่อยให้รอนำนเลยล่ะสิ”
“ไม่เป็ นไรครับ”
“ว่ำแต่พฒ
ั น์ทำงำนในตำแหน่งไหนหรือ” ธรณ์ถำม
ด้วยควำมอยำกรู ้
“ผมเป็ นคนสนิทกับคุณดินครับ ทำงำนที่ DINZ

Chattel” พัฒน์ตอบ
หลังจำกที่พฒ
ั น์น่ งั รออยูท่ ่ีมมุ นั่งเล่นสักพัก ธีร ์
พร้อมด้วยพ่อกับแม่ของเขำก็ออกมำหำร่ำงสูง
พร้อมกับขอโทษที่ปล่อยให้รอนำน ก่อนจะพำกันไป
รับประทำนอำหำรกลำงวันที่เตรียมเสร็จเรียบร้อย
แล้ว ซึง่ พอนั่งได้ไม่นำ พัฒน์ก็ถกู พ่อกับแม่ของธีร ์
ซักอย่ำงที่เห็น
“แล้วรูจ้ กั กันได้ยงั ไงจ้ะ”
“พอดีคณ
ุ เพลิงเขำให้ผมไปฝึ กงำนกับมันก่อนรับ
ตำแหน่งน่ะครับ ก็เลยรูจ้ กั กัน” ธีรต์ อบให้แทน
เพรำะกลัวว่ำคนตัวสูงจะพูดอะไรแปลกๆ ออกไป
“พี่พฒ
ั น์เป็ นพี่นะน้องธีร ์ เรียกดีๆ หน่อย ไหนจะ
เป็ นคนที่ฝึกงำนให้” เธอหันไปดุลกู
“อะไรอ่ะ ผมก็เรียกของผมมำตัง้ นำนแล้ว”
“ต่อไปนีห้ ำ้ มเลยนะ”
“แม่ฮะ” ธีรเ์ รียกด้วยนำ้ เสียงออดอ้อนจนคนเป็ นแม่

ใจอ่อน พัฒน์ท่ีมองอยูก่ ็เผลอยิม้ ออกมำ
“ไม่ตอ้ งหรอกครับ ผมไม่คอ่ ยชอบพูดอะไรเพรำะๆ

ด้วย ถ้ำรุน่ รำวครำวเดียวกันก็เรียกแบบนีไ้ ด้ ผม ไม่
ถือ” ประโยคสุดท้ำยหันไปสบตำธีรก์ ่อนจะเน้นทีละ
คำจนธีรเ์ บะปำกด้วยควำมหมั่นไส้
“จะดีหรือจ้ะ”
“ตำมนัน้ แหละแม่ ผมกับมันรูจ้ กั กันมำนำนแล้ว ให้

มำเปลี่ยนกำรเรียกตอนนีค้ งไม่ได้หรอก”
“ก็ตำมใจ เรื่องของหนุ่มๆ ผูห้ ญิงแก่ๆ อย่ำงแม่ไม่มี

ทำงเข้ำใจหรอก เนอะพ่อเนอะ” หันไปหำแนว
ร่วมกับสำมีของตน
“อ้ำว? จะว่ำตัวเองแก่ก็อย่ำเอำผมเข้ำไปเกี่ยวสิ”
“พ่อ!!!” อรนภำเรียกสำมีเสียงดัง ก่อนที่ธีรก์ บั ผูเ้ ป็ น
สำมีจะหัวเรำะออกมำ พัฒน์เองก็ได้แต่อมยิม้
น้อยๆ ไม่มีใครสังเกตได้วำ่ กำลังยิม้ อยู่
“ฮ่ำๆ”
พัฒน์มองอย่ำงอิจฉำนิดๆ มันก็นำนแล้วเหมือนกัน
ที่ครอบครัวของพวกเขำไม่มีรอยยิม้ แบบนีเ้ ลย
เพรำะรัตนมณีโชติ เป็ นตระกูลที่ทำอะไรต้องจริงจัง
ไม่มีลงั เล และต้องทำให้ดีท่ีสดุ ทุกคนห่ำงหำยกัน
ไปเพรำะงำนที่แบกรับ พ่อกับแม่เขำก็รำมือแล้ว รอ
ใช้เงิน
ที่ลกู หำมำได้อย่ำงเดียว พุฒิก็ทำงำนหนัก เพรำะ
ต้องบริหำรบริษัทใหญ่คนเดียว ส่วนเขำก็ยงั คงเป็ น
รองประธำนกรรมกำรอยูท่ ำงำนผ่ำนอีเมลและ
โทรศัพท์ ไหนจะต้องมำรับใช้ปฐพีอีก
ขนำดมีเวลำเที่ยวเขำยังเอำงำนไปทำเลย...
พัฒน์กบั ครอบครัวถึงไม่ได้คยุ กันเท่ำไหร่นกั …
“อย่ำลืมมำหำพ่อกับแม่บอ่ ยๆ นะน้องธีร ์ พี่พฒ

ั น์ก็
แวะมำบ้ำงนะคะ” อรนภำบอกลูกชำยด้วยควำม
อำลัยอำวรณ์ เพรำะเจอลูกไม่ถึงวัน ก็ตอ้ งแยกกัน
อีกแล้ว ก่อนจะหันไปพูดกับลูกชำยคนใหม่ยมิ ้ ๆ
“ผมจะมำหำบ่อยๆ ไม่ตอ้ งห่วงครับ ผมยังอยูใ่ น
กรุงเทพนั่นแหละ”
“ถ้ำมีเวลำผมจะมำครับ” พัฒน์ตอบ
“หำเวลำพักบ้ำงนะตำธีร ์ อย่ำหักโหม” ผูเ้ ป็ นพ่อ

เตือน ซึง่ ธีรก์ ็พยักหน้ำยิม้ ๆ พัฒน์กบั ธีรย์ กมือไหว้
ลำพ่อกับแม่ของธีรแ์ ล้วพำกันเดินไปที่โรงจอดรถ
เพื่อนำรถกลับคอนโดทันที
บรรยำกำศภำยในรถเงียบมำก แต่ไม่ได้เงียบแบบ
อึดอัด เพรำะธีรก์ ็น่งั ยิม้ อย่ำงมีควำมสุข ส่วนพัฒน์
ก็ขบั รถด้วยท่ำทำงที่สบำยๆ พัฒน์แอบมองหน้ำธีร ์
บ้ำง ธีรก์ ็แอบหันไปมองบ้ำง ถ้ำหำกว่ำวันนีพ้ ฒั น์
ไม่ได้มำกับเขำด้วย เรื่องอำจจะจบไม่สวยแบบบนี ้
ก็ได้ ยอมรับว่ำเขำเองก็อยำกจะระเบิดอำรมณ์อยู่
หลำยครัง้ แต่พอเห็นพัฒน์มองเขำอยู่ ธีรก์ ็เลยไม่
อยำกที่จะทำอะไรที่ทำให้พฒ ั น์เห็นว่ำเรำทำตัวไม่ดี
กับพ่อกับแม่ ในสำยตำของใครคนอื่น ไม่วำ่ จะมอง
เขำดีหรือไม่ แต่ควำมรูส้ กึ ตอนนี ้ เขำอยำกจะ
ให้พฒ ั น์มองเขำด้วยสำยตำที่ไม่ใช่คนเลวร้ำย
เอ๊ะ! มันจะไปไหนน่ะ
เมื่อธีรเ์ ห็นว่ำพัฒน์กำลังพำไปยังอีกเส้นทำงหนึ่งที่
ไม่ใช่ทำงกลับคอนโด คิว้ สวยก็ขมวดแน่นทันที หัน
หน้ำไปเพื่อจะถำมร่ำงแกร่งแต่พฒ ั น์ก็
“กูจะแวะบริษัทฯ” พัฒน์บอก
“บริษัทฯ มึง?” ขมวดคิว้ สงสัย
“อือ จะไปเอำเอกสำร”
“ก็แล้วแต่”
“เดี๋ยวนีว้ ำ่ ง่ำย” พัฒน์แอบแซว

“หรือไม่ชอบ” หันไปยักคิว้ กวนๆ ให้พฒ
ั น์
“ก็ดี” อีกคนตอบสัน้ ๆ แต่เป็ นคำตอบที่ทำให้ธีร ์

ถึงกับหน้ำแดงด้วยควำมเขิน หันหน้ำหนีอีกคน
แทบจะไม่ทนั ธีรค์ ิดถึงประโยคที่ถำมมันไป แน่นอน
ว่ำมีนยั ยะแอบแฝง
‘ก็ดี’ หมำยถึงมันชอบใช่ไหม
“กูคิดว่ำมึงจะโวยวำย”
“ไม่มีอำรณ์” ธีรต์ อบทัง้ ๆ ที่ยงั หน้ำแดง แต่อีกคนไม่
เห็น เพรำะเขำหันหน้ำมองข้ำงหน้ำต่ำงรถอยู่ มอง
เหมือนมันสวยมำก ทัง้ ๆ ที่มีแค่ตกึ
“งัน้ ต้องทำยังไงมึงถึงจะมีอำรมณ์” คำถำมสองแง่

สองง่ำมทำให้ธีรท์ ำตัวไม่ถกู หน้ำแดง ควำมร้อน
ของมันทำให้ไฟแทบลุก
“เงียบปำกไปเลย!” สั่งเสียงเข้มกลบเกลื่อนควำม
อำย
“หึ” ร่ำงสูงหัวเรำะในลำคอเบำๆ ก่อนจะตัง้ ใจขับรถ

ไปแบบเงียบๆ
ไม่ทะเลำะกัน ไม่เถียงกันแบบนี ้ ก็สบำยใจและรูส้ กึ
ดีไปอีกแบบนะ
พัฒน์นำรถเข้ำไปจอดหน้ำตึกที่สำมำรถจอดรถได้
ก่อนที่ธีรจ์ ะเปิ ดประตูลงจำกรถตำมพัฒน์ และรูไ้ ด้
ทันทีเลยว่ำ พัฒน์มีฐำนะดีกว่ำที่คิด ดีกว่ำเขำเสีย
อีก
“รวยใช่เล่นนะเนี่ย” ธีรพ์ มึ พำ
“ตำมมำ”
“ของมึงแน่นะ” ธีรถ์ ำมพัฒน์ทงั้ ๆ ที่เดินมองรอบๆ
ไปด้วย
“ของพี่ก”ู
“แล้วมึงเกี่ยวของกับที่น่ียงั ไง”
“รองประธำนกรรมกำร” พัฒน์ตอบนิ่งๆ โดยไม่มี

ปิ ดบังเลยสักนิด เล่นทำเอำร่ำงเล็กกว่ำถึงกับเงียบ
ไปทันที ระหว่ำงเดินก็ครุน่ คิดอะไรไปด้วย
แสดงว่ำมันทำงำนหนักเป็ นสองเท่ำสินะ
คนอะไรจะเก่งเกินไปแล้ว
“แต่งำนกูไม่เยอะเท่ำไหร่ เพรำะมีเจ็มคอยช่วย”
พัฒน์บอก เพรำะมองหน้ำของธีรก์ ็รูแ้ ล้วว่ำธีรค์ ิด
อะไร ถ้ำหำกว่ำไม่สงสัยเรื่องที่เขำทำงำนสองที่
หนักเกินไปหรือเปล่ำ
“ใครคือเจ็มวะ” ถำมด้วยควำมสงสัย เพรำะตัวเอง

จำคนที่มำช่วยในป่ ำวันนัน้ ไม่ได้
“ลูกน้องแล้วก็เพื่อนสมัยเด็ก” พัฒน์ตอบนิ่งๆ
“อย่ำงมึงมีเพื่อนด้วยหรือวะ” ถำมยิม้ ๆ จนอีกคน
เขกศีรษะเขำอย่ำงแรง จนต้องเอำมือขึน้ คลำจุดที่
โดนมือใหญ่เขก ธีรบ์ น่ ว่ำเจ็บ แต่ก็ไม่ได้วำ่ อะไร
“คิดว่ำกูโตมำแบบไม่มีใครคบหรือไง”
“ฮะๆ เปล่ำนี่ แค่สงสัย แล้วคุณดินไม่วำ่ เลยหรือไง”

ธีรเ์ ปลี่ยนคำถำม
“จะว่ำอะไรได้”
“มั่นใจจังนะ” ธีรแ์ ขวะ

“ก็คณ
ุ ดินเป็ นคนเสนอเอง ถ้ำไม่ยอมให้กทู ำสองที่
พ่อแม่กกู ็ไม่ยอม” พัฒน์บอก
“อ้อ! ก็ดี”
“มีอะไรสงสัยอีกไหม” พัฒน์ถำมกวนๆ เพรำะดู

เหมือนว่ำอีกคนจะแสดงสีหน้ำอยำกรูเ้ รื่องของเขำ
เหลือเกิน
“ไม่มี ว่ำแต่กไู ม่ได้ถำมอะไรมึงเลยนะ มึงพูดเองอยู่

คนเดียวทัง้ นัน้ ” ธีรเ์ ถียง มองพัฒน์ท่ีพยักหน้ำให้
พนักงำนที่พำกันไหว้ทำควำมเคำรพระหว่ำงทำงไป
ยังลิฟต์
“เหรอ”
“เออสิ”
“สงบเสงี่ยมหน่อย นี่มนั ต่อหน้ำพนักงำนกู” พัฒน์

หันมำดุเบำๆ เพรำะถ้ำเถียงกับธีรต์ อนนีม้ ีหวัง
กลำยเป็ นขีป้ ำกของพนักงำนแน่ๆ
เขำไม่เท่ำไหร่หรอก...
แค่ไม่อยำกให้อีกคนถูกพูดในทำงที่ไม่ดีก็เท่ำนัน้
ธีรเ์ งียบปำกทันทีท่ีโดนดุ พัฒน์พำร่ำงโปร่งขึน้ ลิฟต์
ไปยังชัน้ สูงสุด แม้วำ่ จะไม่สงู เสียดฟ้ำอย่ำงกับ
บริษัทของปฐพีกบั อัคนี แต่ก็เป็ นบริษัทชื่อดังที่ไม่มี
ใครไม่รูจ้ กั ในเรื่องของกำรผลิตและส่งออก
เฟอร์นิเจอร์รำยใหญ่ของประเทศ
พัฒน์เดินนำออกจำกลิฟต์เมื่อมำถึงชัน้ ที่ตอ้ งกำร

แล้ว ร่ำงสูงเดินล้วงกระเป๋ ำไปที่หอ้ งของตัวเองด้วย
ควำมเคยชิน แต่คนที่ตำมมำด้วยกลับรีบเดินเร็วๆ
เพื่อไม่ให้คลำดกับอีกคน
“เดินช้ำๆ ได้ไหมวะ” ธีรบ์ น่

“อย่ำบ่นน่ำ”
“สวัสดีคะ่ คุณพัฒน์ ไม่เจอกันนำน วันนีแ้ วะมำ

บริษัทหรือคะ” เลขำสำวหน้ำห้องของพัฒน์ท่ีเห็น
เจ้ำนำยของตนมำบริษัทก็รบี ออกจำกที่น่ งั ของ
ตัวเองมำหำร่ำงสูงทันที ชุดของเธอมันทำให้พฒ ั น์
มองกรำดไปทั่วร่ำงบำงของหญิงสำวด้วยสำยตำที่
เยือกเย็น แต่เลขำสำวของพัฒน์ก็คิดว่ำร่ำงสูงจะ
หันมำสนใจเธอแล้วก็ได้แต่ยมิ ้ ขวยเขินบิดไปมำ
ธีรเ์ บะปำกอย่ำงหมั่นไส้
แอบกินเลขำของตัวเองสินะ นำงถึงได้ว่งิ โร่มำหำ
ขนำดนี ้
“ชุดไม่เหมำะสม กระโปรงสัน้ และฟิ ตไป เสือ้ ก็ตวั

เล็กเกินมำตรฐำนกำรแต่งกำย ผมเคยบอกแล้ว
ไม่ใช่หรือว่ำ เลขำของที่น่ีไม่วำ่ จะเป็ นเลขำของใคร
ก็หำ้ มแต่งกำยไม่เรียบร้อย ที่น่ีท่ีทำงำนไม่ใช่สถำน
บันเทิงที่คณ ุ จะมำหำเหยื่อหรือจับใคร ตอนที่ผมยัง
อยูท่ ่ีน่ีก็เห็นว่ำคุณไม่มีควำมผิดอะไร พอผมไม่อยู่
เข้ำหน่อย ก็ออกลำย แบบนีไ้ ม่ใช่ลกู น้องที่ผม
ต้องกำรหรอกนะครับ แล้วกำรวิ่งหำเจ้ำนำยตัวเอง
โดยที่ไม่ทกั ทำยอะไรเลย กับลูกค้ำหรือกรรมกำร
คนอื่นๆ คุณก็เป็ นแบบนีด้ ว้ ยหรือเปล่ำ” พัฒน์ส่งั
สอนผูห้ ญิงคนนัน้ จนเธอหน้ำเสียทำอะไรไม่ถกู
ไม่ใช่วำ่ ไม่รูว้ ำ่ พัฒน์เป็ นคนเนีย้ บและโหดแค่ไหน

แต่เธอทำงำนได้ไม่นำนพัฒน์ก็ไปอยูอ่ ีกบริษัทหนึ่ง
ซึง่ เธอก็คิดว่ำไม่เป็ นไร และไม่เคยเห็นพัฒน์ดำ่
ลูกน้องด้วย
เข้ำใจแล้วว่ำทำไมใครๆ ก็เตือนเธอเรื่องนี ้
“ม่ะ ไม่คะ่ ขอโทษด้วยค่ะคุณพัฒน์ ป่ ำนจะ

ปรับปรุงนะคะ แต่อย่ำไล่ป่ำนออกเลยนะคะ” เธอ
ยกมือไหว้ แล้วก้มศีรษะขอร้องร่ำงสูงอย่ำงกลัวๆ
กว่ำเธอจะได้งำนที่น่ีเธอต้องทำอะไรบ้ำงไม่มีใครรู ้
หรอกว่ำมันยำกลำบำกแค่ไหน
“ผมหวังว่ำมันจะไม่มีอีก เชิญคุณทำงำนต่อได้”
พัฒน์พดู จบก็เดินเข้ำห้องไปด้วยท่ำทำงนิ่งๆ ตำม
ฉบับของตัวเอง ส่วนเลขำสำวก็ได้แต่เดินก้มหน้ำ
กลับไปที่ทำงำนของตน
ควำมหวังที่พฒ
ั น์จะสนใจเธอไม่มีเลย
“ขอโทษนะครับ” ธีรท์ ่ีไม่ตำมร่ำงสูงไปเอ่ยทักขึน้

จนหญิงสำวที่กำลังใจเสียกับกำรโดนตำหนิเงย
หน้ำมำมอง เห็นควำมหล่อเหลำของธีรก์ ็เกิดอำกำร
เขินอำย ลุกขึน้ จำกเก้ำอีข้ องตนโดยไม่กลัวตกส้น
สูงเลยสักนิด
“มีอะไรหรือเปล่ำคะ” ถำมยิม้ ๆ
เจ้ำนำยของตนหล่อแบบเข้มๆ ดุๆ ส่วนคนนีม้ นั

เทพบุตรชัดๆ อ๊ำย...เพื่อนของคุณพัฒน์น่ีหล่อจริงๆ
“ไม่ทรำบว่ำห้องนำ้ อยูท่ ำงไหนครับ” ถำมอย่ำง

สุภำพไป
“เดินไปทำงขวำมือผ่ำนห้องของคุณพุฒิถำ้ ไม่ทรำบ
ถ้ำเลขำของคุณพุฒิก็ได้คะ่ หรือถ้ำไม่รงั เกียจให้
ป่ ำนไปด้วยไหมคะ” เธอเสนอตัวเอง จนธีรแ์ อบ
หัวเรำะในใจ
หึห…
ึ ไม่ได้ไอ้พฒ
ั น์ ก็หนั มำสนใจเขำ ผูห้ ญิงนี่น่ำ
กลัวจังนะ
“ไม่เป็ นไรครับ คุณทำงำนต่อไปเถอะ เดี๋ยวพัฒน์จะ

ดุเอำ” ธีรป์ ฏิเสธไป ก่อนจะพูดถึงพัฒน์ ทำให้เธอ
ถึงกับหน้ำเจื่อนไป แต่ก็หลงดีใจที่เขำเป็ นห่วงเธอ
“ไม่ทรำบว่ำคุณชื่ออะไรคะ”
“ธีรค์ รับ”
“ดิฉนั ป่ ำนนะคะ”
“ครับ”
ได้ข่ำวว่ำเขำไม่ได้ถำม ถ้ำหำกว่ำเป็ นที่อ่ืนที่ไม่ใช่ท่ี

ทำงำนไม่วำ่ จะบริษัทใครเขำอำจจะเล่นด้วยไปแล้ว
แต่น่ีเป็ นบริษัทของพัฒน์ และดูเหมือนเจ้ำตัวจะ
เคร่งกฎขนำดนัน้ เล่นด้วยก็คงไม่เหมำะ
“ว่ำแต่คณ
ุ ธีรเ์ ป็ นเพื่อนกับคุณพัฒน์หรือคะ”
“ก็ทำนองนัน้ มัง้ ครับ”
เพื่อนเหรอ...หึหึ มำกกว่ำเพื่อนครับ แต่ไม่ใช่แฟน

สถำนะไหนเขำยังไม่รูเ้ ลย
“คุณธีรม์ ีแฟนหรือยังคะ” ถำมเข้ำประเด็นไปทันที

ไม่วำ่ อะไรที่หล่อนอยำกรู ้ ก็ตอ้ งรูใ้ ห้ได้ ไม่ได้รูเ้ ลย
ว่ำมำรยำทในกำรถำมคำถำมอยูต่ รงไหน และยิ่ง
เป็ นถึงเลขำของรองประธำนกรรมกำรด้วยแล้ว
ไม่น่ำจะทำงำนได้นำนนะแบบนี ้
“ไม่มีครับ ตอนนีไ้ ม่คิดจะมีดว้ ย” ธีรต์ อบยิม้ ๆ เป็ น
คำตอบที่ดกั ทำงของเธอได้เป็ นอย่ำงดี
“ยังไงขอตัวไปเข้ำห้องนำ้ นะครับ” ธีรเ์ ดินจำกตรง

นัน้ โดยไม่รอให้หญิงสำวพูดอะไรอีก ตรงไปยัง
ห้องนำ้ ตำมทำงที่เลขำสำวของพัฒน์บอกเมื่อตอน
แรกได้เป็ นอย่ำงดี
“คุณธีร!์ ” ร่ำงโปร่งขมวดคิว้ แน่น มองหำที่มำของ

เสียงเรียก ก่อนจะพบผูช้ ำยผมทองหน้ำตำเหมือน
ลูกครึง่ ตัวพอๆ กับเขำเดินกึ่งวิ่งมำหำเขำ
“คุณ...เรียกผมหรือครับ” ธีรถ์ ำมงงๆ

“ฮ่ำๆ นี่คณ
ุ จำผมไม่ได้หรือครับ” เจโรมีถำมกลัว้
เสียงหัวเรำะ
ไม่สงสัยหรือแปลกใจเลยว่ำทำไมธีรถ์ ึงจำไม่ได้
“เอ่อ...ต้องขอโทษด้วยนะครับ แต่ผมก็คนุ้ ๆ หน้ำ

คุณอยูน่ ะครับคุณ...”
“เจโรมีครับ เรียกเจ็มก็ได้ อำยุก็เท่ำกับคุณพัฒน์

ครับ”
“อ่ำ...แล้วเรำรูจ้ กั กันที่ไหนหรือครับ”
“ผมคือคนที่ไปช่วยคุณกับคุณพัฒน์ในป่ ำวันนัน้ ไง
ครับ” สิน้ คำตอบร่ำงโปร่งก็ตำโตก่อนจะยกมือไหว้
อีกคนทันที เนื่องจำกธีรก์ ็อยำกรูม้ ำนำนแล้วว่ำใคร
ที่ไปช่วยเขำ
แต่เพรำะพิษไข้ครำวที่แล้วเลยทำให้เขำจำเจโรมี
ไม่ได้ แต่จำบุคคลที่คล้ำยกับพัฒน์ได้แทน
“ขอโทษด้วยครับที่จำคุณไม่ได้”
“ไม่เป็ นไรหรอกครับ ฮ่ำๆ ผมเองก็วำ่ จะไปเยี่ยมคุณ

นำนแล้วแต่ไปไม่ได้เสียที ได้เจอกันวันนีผ้ มล่ะดีใจ
มำกๆ เลย” เจโรมีพดู บอกด้วยท่ำทำงที่รำ่ เริง
“ผมก็ยินดีมำกๆ เช่นกัน ขอบคุณที่ไปช่วยพวกเรำ
ในวันนัน้ นะครับ”
“มันเป็ นหน้ำที่อยูแ่ ล้วครับ ในเมื่อเจ้ำนำยเรียก

ลูกน้องอย่ำงผมก็ตอ้ งไป ว่ำแต่วำ่ เรำรูจ้ กั กันแล้ว
คุณเคินอะไรกัน ไม่ตอ้ งเรียกหรอก พูดแบบเป็ น
กันเองดีกว่ำ” เจโรมีบอก
ผูช้ ำยคนนีเ้ ข้ำกับคนอื่นได้ง่ำยจริงๆ เป็ นคนร่ำเริง

สดใสสุดๆ
“จะดีหรือครับ”
“ดีสิครับ งัน้ ผมขอเรียกว่ำธีรเ์ ฉยๆ ได้ไหม ไม่มี
เพื่อนรุน่ รำวครำวเดียวกันมำนำนแล้ว”
“ถ้ำอย่ำงนัน้ ผมเรียกเจ็มเฉยๆ ได้ไหม แบบไม่มีพ่ี

อะไรแบบนี”้ ธีรล์ องขอดู
“ทำไมจะไม่ได้ละ่ ครับ เอำเป็ นว่ำเรำเป็ นเพื่อนกัน

แล้วนะธีร ์ แลกเบอร์ แลกไลน์ แลกเฟสเลยเถอะ จะ
ได้ติดต่อกันบ่อยๆ”
เอำตรงๆ ธีรไ์ ม่เคยเจอใครเป็ นแบบเจโรมีมำก่อน

เลยจริงๆ ตรงนีแ้ หละที่ทำให้เขำอยำกจะเป็ นเพื่อน
กับอีกฝ่ ำย บำงทีอำจจะหลอกถำมจุดอ่อน
ของพัฒน์มำบ้ำงเผื่อจะมีอะไรเอำคืนอีกฝ่ ำยได้บำ้ ง
หลังจำกที่ทงั้ คูแ่ ลกช่องทำงกำรติดต่อกันแล้ว ทัง้ คู่

ก็พำกันเดินคุยกันไปยังห้องนำ้ ซึง่ ทัง้ คูก่ ็เข้ำกันได้
เป็ นอย่ำงดี และมีอะไรที่ชอบทำเหมือนๆ กันอีก
กระทั่งออกจำกห้องนำ้ ทัง้ คูก่ ็ยงั คุยกันไม่หยุด
“ฉันชอบมำกๆ เลยล่ะเรื่องตกแต่งบ้ำนอะไรพวกนี ้
ก็อยูบ่ ำ้ นเดียวกับคุณพัฒน์มำตัง้ แต่เด็กๆ ทำอะไรก็
ทำด้วยกัน แต่ก่อนน่ะเป็ นเพื่อน แต่เดี๋ยวนีเ้ ป็ น
ลูกน้อง”
“ฉันก็ชอบนะ ที่บำ้ นฉันก็ชอบเอำเงินพ่อกับแม่
ออกไปซือ้ ของมำตกแต่งประจำจนโดนด่ำบ้ำงล่ะ”
ธีรเ์ ล่ำยิม้ ๆ คิดถึงมันแล้วก็มีควำมสุข
“ว้ำแย่จงั ฉันต้องไปทำงำนน่ะ คุณพุฒิรอนำนแล้ว

ขอตัวก่อนนะ เดี๋ยวโดนด่ำ” เจโรมีทำหน้ำเสียดำย
เนื่องจำกทัง้ คูค่ ยุ กันลูกคอและสนุกกันมำกๆ
ธีรเ์ องก็เสียดำยไม่นอ้ ย เนื่องจำกเขำกับอินทัช

เพื่อนสนิทก็ไม่คอ่ ยได้เจอกันมำกนัก มันก็ไม่มี
เพื่อนที่จะคุยกันได้ กับพัฒน์น่ีไม่ทะเลำะกันก็เงียบ
ลูกเดียว กว่ำจะได้เจอเจโรมีอีก ก็คงนำน...
“เดี๋ยวไลน์คยุ กันก็ได้ ฉันก็ตอ้ งไปหำไอ้พฒ ั น์
เหมือนกัน ไม่โทรตำมนี่รอลงโทษที่หอ้ งแน่ๆ” ธีร ์
บอก ทัง้ คูย่ มิ ้ ให้กนั ก่อนจะลำกันอย่ำงหงอยๆ เจโร
มีเดินเข้ำไปคุยอะไรสักอย่ำงกับเลขำหน้ำของของ
พุฒิก่อนจะเข้ำไป ส่วนเขำก็กลับไปยังห้อง
ของพัฒน์ซง่ึ มีเลขำหน้ำห้องส่งยิม้ ให้เขำแบบ
ยั่วยวนสุดๆ
ธีรเ์ ปิ ดประตูเข้ำไปในห้องทำงำนของพัฒน์ก่อนจะ
ได้ยินเสียงตะโกนอย่ำงเกรีย้ วกรำดของเจ้ำของห้อง
ดังขึน้ จนร่ำงโปร่งถึงกับสะดุง้ ด้วยควำมตกใจ
“ออกไป!!!”
อะไรวะเนี่ย...
“เกิดอะไรขึน้ วะ”
หลังจำกที่รำ่ งโปร่งยืนนิ่งกับที่เพื่อมองดูวำ่ คนตัวสูง

ไล่ใครหรือกำลังโมโหใครให้แน่ชดั เสียก่อน แต่เสียง
คุยกันที่บง่ บอกว่ำพัฒน์ไม่ได้อยูค่ นเดียวก็ทำให้ธีร ์
ก้ำวเท้ำเดิน
“หวังว่ำ มันคงไม่ได้อำละวำดใครอยูห่ รอกนะ”

ธีรค์ อ่ ยๆ เดินไปหำพัฒน์ท่ีกำลังยืนกอดอกมองใคร
อีกคนที่น่งั ไขว่หำ้ งอยูบ่ นโซฟำที่พอเขำเข้ำไปยืน
ข้ำงร่ำงสูงแล้วก็พบว่ำเป็ นผูช้ ำยคนหนึ่งน่ำจะอำยุ
มำกกว่ำพัฒน์กำลังนั่งพำดแขนทัง้ สองข้ำงบน
โซฟำด้วยท่ำทำงสบำยๆ ทำรำวกับว่ำตัวเองเป็ น
เจ้ำของห้องนี ้
“พัฒน์” ธีรค์ อ่ ยๆ เรียกร่ำงสูงอย่ำงกล้ำๆ กลัวๆ
“ไปไหนมำ” ถำมดุๆ
“เข้ำห้องนำ้ ”
“ช่ำงมันเถอะ เดี๋ยวค่อยคุยกัน ส่วนแกออกไปจำก
ห้องฉันได้แล้ว” พัฒน์หนั ไปไล่
“ใครวะ” แต่เหมือนคนๆ นัน้ จะไม่สนใจถำมขึน้ ด้วย

ควำมสงสัยว่ำธีรค์ ือใคร
“เรื่องของแกหรือไงเปรม”
“พูดอย่ำงนีก้ บั พี่ชำยได้ยงั ไง” คนที่ธีรไ์ ม่รูจ้ กั

ถำมพัฒน์ดว้ ยรอยยิม้ เจ้ำเล่ห ์
พี่ชำย...
หน้ำเหีย้ ไปไหม เหมือนไม่ใช่คนในครอบครัว
เดียวกันเลย
“ฉันมีพ่ีชำยแค่คนเดียว พี่นอ้ งฝั่งสำมีใหม่ของป้ำ

ฉันไม่นบั แล้วแกก็ไม่มีสำยเลือดของรัตนมณีโชติ
ด้วย รีบออกไปซะ ก่อนที่ฉนั จะหมดควำมอดทน
เอำควำมชั่วของแกไปบอกพ่อแก”
เป็ นอย่ำงนีน้ ่ีเอง มิน่ำล่ะ หน้ำตำต่ำงกับพัฒน์รำว

กับฟ้ำและเหว...ธีรค์ ิด
“คิดว่ำพ่อฉันจะเชื่อหรือไง”
“หึหึ รูจ้ กั ฉันน้อยไปนะไอ้เปรม” พัฒน์หวั เรำะเสียง
เย็น “ที่ฉนั ยังปล่อยให้แกลอยนวลอยูท่ กุ วันนีเ้ พรำะ
แกยังไม่สร้ำงควำมเสียหำยมำกเท่ำไหร่ แต่ถำ้ คน
ของฉันจับได้ พร้อมหลักฐำน แกดิน้ ไปหลุดแน่ๆ”
พัฒน์ขู่ ทำเอำเปรมถึงกับกำหมัดแน่นโดยควำม
โกรธแค้น
“แกไปจำกที่น่ีแล้วทำไมแกไม่ปล่อยหุน้ ให้คนอื่นวะ
จะเอำเก็บไว้ทำไม งำนก็ไม่ทำ รอรับเงินปั นผล
สบำยๆ เลยนะ อยำกรวยคนเดียวหรือไง” เถียง
กลับมำอย่ำงอิจฉำ
“แล้วทำไมต้องพูดเหมือนกับว่ำอยำกจะได้หนุ้ ของ
ไอ้พฒ ั น์จนตัวสั่น แล้วที่วำ่ มันไม่ทำงำนน่ะ รูเ้ หรอ
ว่ำมันไม่ได้ทำงำน ถ้ำไม่ทำงำนจะมำที่บริษัทเอำ
เอกสำรทำพระแสงอะไรไม่ทรำบ พูดน่ะใช้สมอง
บ้ำงก็ดี ไม่ใช่สกั แต่วำ่ พูด!!” ทัง้ พัฒน์ทงั้ เปรมต่ำงก็
มองหน้ำคนพูดอย่ำงธีรด์ ว้ ยควำมตะลึง พัฒน์ยก
ยิม้ อย่ำงพอใจ ส่วนเปรมก็มองอย่ำงหำเรื่อง
“แกว่ำฉันเหรอห๊ะ!! ไอ้เด็กเมื่อวำนซืน” เปรมทำท่ำ

จะเข้ำมำทำร้ำยธีร ์ แต่พฒ ั น์ก็เอำตัวขวำงไว้ก่อน
เพรำะยังไงนี่มนั ก็เรื่องของเขำ
“ก็แล้วจะทำไม แกพูดเอำแต่ได้เองนี่หว่ำ เคยรูบ้ ำ้ ง
ไหมว่ำไอ้พฒั น์มนั ทำงำนหนักแค่ไหน ทัง้ ที่ DINZ
Chattel ไหนจะที่น่ีอีก อย่ำงแกวันๆ ทำอะไรบ้ำง
อยำกแต่จะได้ของคนอื่นเขำ ครอบครัวก็ไม่ใช่” ธีร ์
ยังคงต่อว่ำเปรม แค่ฟังทัง้ สองคนพูดกันไม่ก่ี
ประโยค ธีรก์ ็จบั ใจควำมได้แล้วว่ำ พัฒน์กบั คนๆ นี ้
มีปัญหำอะไรกัน
ในหนัง ละครก็มีเยอะแยะอ่ะแบบนี ้
“นี่แกไป DINZ เลยหรือวะ” ถำมอย่ำงตกใจ

“ก็แล้วจะทำไม” ประโยคนีพ้ ฒ ั น์ก็ไม่ได้เป็ นคนตอบ
อีก ได้แต่ยืนเฉยๆ ปล่อยให้รำ่ งบำงเดินมำยืน
เทียบเท่ำเขำแล้วแผลงฤทธิ์ตอ่ ไป ส่วนตัวเองก็ยืน
กอดอกยิม้ ๆ
“ทำไมบริษัทที่เข้ำยำกๆ แบบนัน้ แกถึงได้เข้ำได้

ง่ำยๆ”
“โวยวำยบ้ำอะไร”
“แกนั่นแหละ วุน่ วำยอะไรกับเรื่องของคนอื่น” เปรม

ว่ำธีร ์ ซึง่ ร่ำงโปร่งก็ได้แต่เชิดหน้ำไม่รูไ้ ม่ชี ้
“ถ้ำฉันคนอื่น แกก็คนอื่น”
“ปำกดีนะแก”
“หยุด!!” เสียงเข้มของพัฒน์ดงั ขึน้ เมื่อเห็นว่ำเปรม

เงือ้ หมัดเตรียมกระแทกใบหน้ำขำวของธีร ์ “อย่ำลืม
นะว่ำนี่เป็ นบริษัทของฉัน แค่ฉนั พูดนิดเดียว แกก็มี
สิทธิกระเด็นออกจำกที่น่ี”
“แกขูฉ่ นั หรือวะไอ้พฒ
ั น์”
“คนอย่ำงฉันเอำจริงเสมอ อย่ำหวังสูงให้มนั มำก

อยูฝ่ ่ ำยบัญชีก็ไม่มีสิทธิขนึ ้ มำถึงที่น่ี กลับไปทำงำน
ของตัวเองให้ดีก่อนเถอะถึงคิดอยำกจะได้ตำแหน่ง
ใหญ่”
“ฝำกไว้ก่อนเถอะ แกด้วย...มีโอกำสฉันจะเล่นงำน
แก” เปรมชีห้ น้ำธีรอ์ ย่ำงเคียดแค้น ก่อนจะเดินปึ ง
ปั งไปจำกห้องนี ้ พัฒน์หนั มำสบตำร่ำงเล็กกว่ำทันที
“มองทำไม”
“ใช่เรื่องของมึงไหมเนี่ย” พัฒน์ถำมดุๆ
อะไรวะ! คนเค้ำอุตส่ำห์ช่วย ไม่ขอบคุณก็ยงั จะมำดุ

กันอีก
“ก็กโู มโหอ่ะ แล้วมึงแม่งก็ยืนนิ่งให้มนั ว่ำอยูฝ่ ่ ำย
เดียว” ธีรต์ อบ
“ใครว่ำล่ะ กูกำลังจะด่ำมันเลย”
“เหรอ”
“เห็นไหมล่ะ มึงสร้ำงศรัตรูอีกแล้ว ยุง่ ยำกจริงๆ”
“ขอโทษด้วยก็แล้วกัน แล้วนี่เสร็จธุระยัง กูอยำก

กลับแล้ว แต่ถำ้ ยังไม่เสร็จก็เชิญทำงำนต่อก็ได้ กู
กลับแท็กซี่เองได้” ร่ำงโปร่งพูดแบบประชดประชัน
ร่ำงสูงก่อนจะเดินออกมำจำกห้องด้วยควำมโมโห
เลขำสำวทักก็ไม่สนใจ ตรงไปที่ลิฟต์ทนั ที ร่ำงสูง
มองตำมก็สำ่ ยหน้ำยิม้ ๆ ก่อนจะรีบเดินตำมไป คว้ำ
ข้อมือเล็กกว่ำเอำไว้ได้ทนั เป็ นกำรบอกกลำยๆ ว่ำ
ให้รอด้วย ก่อนที่ลิฟต์ท่ีเปิ ดออก พัฒน์ก็ดงึ ธีรใ์ ห้เข้ำ
มำด้วยสีหน้ำยิม้ ๆ
ยิม้ ได้ ทัง้ ๆ ที่เพิ่งผ่ำนเหตุกำรณ์เครียดๆ มำ
“พระเจ้ำ! บุญตำของฉันจริงๆ เมื่อกีค้ ณุ พัฒน์ยมิ ้ ใช่

หรือเปล่ำ” เลขำสำวได้แต่พมึ พำเบำๆ อย่ำงไม่
เข้ำใจ เพรำะเขำไม่เคยเห็นเจ้ำนำยของตนยิม้ เลย
สักครัง้ แต่ทำไมคุณธีร ์ เพื่อนของเจ้ำนำยคนนัน้ ถึง
ได้ทำให้เจ้ำนำยของเธอยิม้ ได้ ที่สำคัญเมื่อกีน้ ี ้ มัน
เหมือนว่ำคุณธีรจ์ ะงอนแล้วคุณพัฒน์ก็เดินตำมง้อ
“ฉันเข้ำใจถูกหรือเปล่ำ โอยตำย...ประชำกรผูช้ ำย
หล่อๆ ลดลงอีกแล้วหรือเนี่ย” เธอพึมพำด้วยควำม
เสียดำย แต่ช่ำงเถอะ ผูช้ ำยสำหรับหล่อนหำตอน
ไหนก็ได้ แต่งำนบริษัทใหญ่ ตำแหน่งดีๆ แบบนีห้ ำ
ได้ยำก
เลิกคิดจะจับคนในบริษัทก็ได้ คุณพัฒน์น่ำกลัว
เกินไป
“มีเรื่องเม้ำท์อีกแล้วฉัน”
ขณะนีเ้ ป็ นเวลำเกือบ 4 ทุม่ แล้ว ธีรน์ ่งั อ่ำนเอกสำร
ต่ำงที่นำกลับมำตรวจสอบเพื่อที่จะได้จดั กำรแก้ไข
ในวันพรุง่ นีไ้ ด้ทนั เวลำ แต่โทรศัพท์เครื่องหรูของตน
ก็มีคนโทรเข้ำมำ ธีรเ์ ห็นชื่อแล้วก็อดยิม้ ไม่ได้
“ว่ำไง”
(คิดถึงว่ะ เจอกันหน่อยไหม)
“คิดถึงบ้ำอะไรเจ็ม พึง่ จะเจอกันเมื่อตอนบ่ำยเอง

นะเว้ย” ธีรพ์ ดู ด้วยนำ้ เสียงกลัว้ หัวเรำะ
(ก็ยงั คุยกันไม่หมดเลยนี่นำ คุยกับนำยแล้วมัน
สบำยใจ เหมือนเจอเพื่อนคอเดียวกัน)
“เวอร์ไปแล้ว” เขำว่ำอีกคนไป ทัง้ ๆ ที่ตวั เองก็รูส้ กึ ไม่

ต่ำงกันเท่ำไหร่นกั
(ไปนอนด้วยได้มยั้ คุณพุฒิไม่อยู่ ทำงสะดวกมำก)
“พี่ชำยไอ้พฒั น์ไปไหน” ธีรน์ ่ีก็แปลก พุฒิมีช่ือสัน้ ๆ

ก็ไม่เรียกดันชอบเรียกอะไรยำวๆ
(ไปต่ำงจังหวัด กลับเช้ำพรุง่ นี)้

“ไปไวจัง ตอนไปบริษัทก็ยงั อยูไ่ ม่ใช่หรือ” ธีรถ์ ำม
อย่ำงแปลกใจ
(อยุธยำน่ะ ไปดูโรงงำน เห็นว่ำมีปัญหำ)
“แล้วทำไมนำยไม่ไปด้วย”
(มันใช่หน้ำที่ฉนั ที่ไหนล่ะ ฉันควบคุมโรงงำนที่

อังกฤษกับฝรั่งเศสเว้ย ที่ไทยฉันดูแค่งำนของคุณ
พัฒน์เท่ำนัน้ แต่ก็ไม่ได้ทำมำกเท่ำไหร่ เพรำะส่วน
ใหญ่คณ ุ พัฒน์ก็จดั กำรเอง) เจโรมีเล่ำบอก ทำ
เอำธีรข์ มวดคิว้ แน่น ครุน่ คิดคำพูดที่คยุ กับพัฒน์
เมื่อตอนกลำงวัน
‘แต่งำนกูไม่เยอะเท่ำไหร่ เพรำะมีเจ็มคอยช่วย’
มันโกหกเขำ แต่วำ่ โกหกเพื่ออะไรล่ะ...
“งำนมันเยอะมำกไหม”
(ถ้ำไม่รวมของที่ DINZ ก็เยอะแค่ช่วงสิน้ เดือนน่ะ

แหละ เพรำะนอกนัน้ คุณพุฒิจดั กำรให้หมด แล้วจะ
ถำมอีกนำนไหม สรุปว่ำไง ไปนอนด้วยได้รเึ ปล่ำ)
เจโรมีรบี ถำม เพรำะกลัวว่ำธีรจ์ ะพำนอกเรื่องไป
มำกกว่ำนี ้
“จะมำก็มำ รูจ้ กั หรือไงว่ำคอนโดฉันอยูไ่ หน”
(ระดับเจโรมีแล้ว เรื่องแค่นีจ้ ิบ๊ ๆ แล้วเจอกัน รอเปิ ด

ประตูได้เลย) อีกคนพูดอวดๆ แล้วตัดสำยไป ธีร ์
หัวเรำะน้อยมองโทรศัพท์แล้วพึมพำ
“ไม่ตอ้ งโทรถำมทำงเลยนะ”
เกือบ 1 ชั่วโมง เจโรมีก็มำถึงห้องของธีร ์ โดยที่มี

กระเป๋ ำใบพอดีๆ มำด้วย คำดว่ำในนัน้ คงเป็ น
เสือ้ ผ้ำกับของใช้สว่ นตัว มีถงุ ร้ำนสะดวกซือ้ มำด้วย
“เอำอะไรมำด้วยเนี่ย” ธีรถ์ ำม
“เบียร์ไง สักกระป๋ องก่อนนอนรับรองฝันดี” เจโรมี
ตอบยิม้ ๆ ส่วนธีรก์ ็ได้แต่สำ่ ยหน้ำไปมำ ไม่ใช่วำ่
เอือมระอำหรืออะไร แต่สำ่ ยด้วยควำมแปลกใจที่
อีกคนก็รูใ้ จเขำเหลือเกิน
“ดีเหมือนกัน ว่ำแต่อำบนำ้ หรือยังเนี่ย” ธีรถ์ ำม
“อำบแล้ว แต่นอนไม่หลับไง เลยโทรหำ” เจโรมี

ตอบพลำงเอำของไปวำงไว้ท่ีโต๊ะเตีย้ ของชุดโซฟำ
ตรงมุมทีวีและชุดเครื่องเสียงที่ธีรช์ อบมำกๆ
“ห้องนีไ้ ม่คอ่ ยแต่งเลยนะ” ถำมพลำงกวำดสำยตำ
มองไปรอบๆ ห้อง
“ไม่คอ่ ยมีเวลำหรอก งำนเยอะจะตำยไป พรุง่ นีก้ ็

ต้องเข้ำบริษัท 10 โมงอีก ดีหน่อยไม่ตอ้ งเข้ำเช้ำ
เหมือนวันอื่นๆ”
“ห้องน่ำอยู่อำ้ ...อยำกมำอยูด่ ว้ ยจัง ติดแต่คณ

ุ พุฒิ
ไม่ยอมแน่ๆ” เจโรมีบน่ พลำงทิง้ ตัวนั่งที่โซฟำนุ่ม
ก่อนที่ธีรจ์ ะนั่งลงอีกตัวหนึ่ง เวลำคุยกันจะได้คยุ
มองหน้ำกัน
“อะไรๆ ก็คณ ุ พุฒิ ถำมจริงเถอะ นำยกับพี่ชำย
ไอ้พฒ
ั น์เป็ นอะไรกันแน่...แหนะ ไม่ตอบ แต่หน้ำ
แดงนี่หมำยควำมว่ำยังไง คงไม่ได้เป็ นอย่ำงที่ฉนั
คิดใช่ไหม” ธีรม์ องหน้ำอีกคนอย่ำงต้องกำรคำตอบ
เพรำะสังเกตมำนำนแล้ว
ไม่วำ่ จะพูดเรื่องอะไร เจโรมีก็มกั จะพูดถึงพุฒิเสมอ
เขำก็ไม่ได้โง่ขนำดที่ไม่รูว้ ำ่ มันเป็ นยังไง แต่ก็อยำก

ได้ยินมันจำกหูตวั เอง
“ไม่มีอะไรหรอก ดื่มกันเถอะ” เจโรมีเปลี่ยนเรื่อง
เปิ ดกระป๋ องเบียร์แล้วยื่นให้ธีรก์ ระป๋ องหนึ่ง ของ
ตัวเองกระป๋ องหนึ่ง
“ถ้ำอยำกเป็ นเพื่อนกัน ก็ตอ้ งไม่มีควำมลับ” ธีรเ์ อ่ย

เสียงจริงจัง
“ก่ะ ก็...อย่ำงที่นำยคิดนั่นแหละ รับได้ไหมล่ะ”
“ทำไมคิดว่ำฉันจะรับไม่ได้ อินเพื่อนรักของฉันมันก็
เป็ นเสือไบ เอำได้ทงั้ หญิงทัง้ ชำยฉันยังรับได้เลย
นำยดีหน่อยที่มีเป็ นตัวเป็ นตน ไอ้อินนี่กลัวเอดส์จะ
แดกเอำสักวันเหมือนกัน” ธีรบ์ อกยิม้ ๆ มันทำให้เจ
โรมีสบำยใจขึน้ เยอะ
“อยำกรูจ้ กั คนชื่ออินจังเลย จะเหมือนกับนำยไหม”
“ไอ้คณุ ชำยอินน่ะเหรอ ขีเ้ ก๊ก วำงมำด คิดว่ำหล่อ

มำดแมน แต่ควำมเป็ นจริงที่ไม่มีใครกล้ำพูดกับมัน
คือหน้ำมันสวย ไว้ผมยำวนี่ผหู้ ญิงเลย ตัวพอๆ กับ
เรำนี่แหละ ผอมๆ ตัวสูงกว่ำฉันหน่อยประมำณ
นำยได้แหละเจ็ม หำดูหน้ำมันได้จำกหนังสือพิมพ์
ไอ้เสือนี่มนั ดัง หึหึ จะว่ำไป นำยเนี่ยก็สวยนะเจ็ม
มิน่ำล่ะ พี่ชำยไอ้พฒ ั น์ถึงชอบ” หลังจำกที่นินทำ
เพื่อนอย่ำงเมำมันแล้ว ก็อดแซวคนตรงหน้ำไม่ได้
ก็เจโรมีหน้ำหวำนจริงๆ แต่ก็มีกล้ำมเยอะกว่ำเขำ
หน่อยเพรำะยังไงก็ลกู ครึง่ ล่ะนะ
“หน้ำฉันได้แม่น่ะ แม่เป็ นคนอิตำลี สวยอย่ำงนีเ้ ลย”

เชิดอกอย่ำงภูมิใจ
“นี่ชมว่ำสวยนะ ไม่โกรธหรือไง” ถำมไปพลำงคิดใน

ใจว่ำเจโรมีน่ีก็แปลกคนเหมือนกันนะ
“จะโกรธทำไม สวยก็สวยไปดิ ส่วนสูง รูปร่ำง ฉันก็

มำตรฐำนผูช้ ำยนะเว้ย เรื่องหน้ำมันเป็ นสิ่งที่
กำหนดมำแล้ว”
“คิดบวกดี ใครที่เคยชมฉันว่ำสวยตอนนีย้ งั ไม่ออก
จำกโรงพยำบำลมัง้ ” ธีรพ์ ดู ทีเล่นทีจริง เจโรมีได้ยิน
แบบนัน้ ก็ขนลุกด้วยควำมกลัว
“โหด มิน่ำล่ะถึงถูกใจคุณพัฒน์” ประโยคหลังเจโรมี

พึมพำเบำๆ
“อะไรนะ” ถำมเสียงสูง เพรำะไม่ได้ยิน
“เปล่ำหรอก เอ้ำ! ชนกันดีกว่ำ” เจโรมียกกระป๋ อง

เบียร์ไปข้ำงหน้ำ ธีรเ์ องก็ยมิ ้ น้อยๆ ก่อนจะยกของ
ตัวเองไปชนกับของเจโรมี ทัง้ คูค่ อ่ ยๆ จิบไปสบำยๆ
แล้วก็คยุ กันไปด้วย ธีรท์ ่ีมีเรื่องอยำกจะรู ้ แต่ไม่กล้ำ
ถำมพัฒน์ ก็เลยลองถำมกับเจโรมีดู เผื่อจะรู อ้ ะไร
ขึน้ มำบ้ำง
“นำยรูจ้ กั คนชื่อเปรมไหม”
“แค่ก แค่ก” สำลักเบียร์ทนั ทีท่ีได้ยินคำถำม
“เฮ้ย...ใจเย็นๆ”
“รูจ้ กั มันได้ไง” เจโรมีถำม เปลี่ยนจำกร่ำเริงๆ เป็ น

บึง้ ตึงทันทีท่ีได้ยินชื่อของคนๆ นัน้
“วันนีฉ้ นั ได้ดำ่ มันด้วย ที่หอ้ งทำงำนของไอ้พฒ
ั น์น่ะ
เหมือนจะขึน้ ไปก่อกวน”
“มันเป็ นลูกของคุณปรินท์ สำมีใหม่ของคุณจินดำ

คุณป้ำของคุณพัฒน์น่ะครับ คนพ่อน่ะไม่เท่ำไหร่
เพรำะรูจ้ กั เจียมตัว ช่วยงำนทุกอย่ำงอย่ำงจริงใจ
แต่ไอ้คนลูกนี่เลวร้ำยที่สดุ อยำกได้ของคนอื่นแบบ
ไม่รูจ้ กั พอ มันพยำยำมโจมตีคณ ุ พัฒน์เพื่อให้มอบ
หุน้ ให้กบั มัน เพื่อบริหำรรัตนมณีโชติน่ะ” เจโรมีเล่ำ
แบบไม่มีปิด
คิดไว้ไม่มีผิด มันเป็ นแบบที่คิดไว้จริงๆ

“ฉันด่ำมันไปอย่ำงเยอะอ่ะวันนี ้ โมโห คนบ้ำอะไร
พูดแบบหน้ำไม่อำยเลย เรื่องสมบัติของคนอื่นเนี่ย
ทัง้ ๆ ที่มนั ก็คนนอกแท้ๆ”
“ฮ่ำๆ ยังไงก็ระวังตัวให้ดี แม้วำ่ มันจะไม่มีเงินมำก

ขนำดมีลกู น้อง แต่เงินเดือนจำกบริษัทก็ทำให้มนั
ทำอะไรได้บำ้ งล่ะนะ ไปด่ำมันขนำดนัน้ มันว่ำอะไร
นำยหรือเปล่ำ”
“ก็พดู ระวังไว้เถอะ ที่จริงมันกะต่อย แต่ไอ้พฒ

ั น์มนั
ห้ำมไว้น่ะ” ธีรเ์ ล่ำพลำงทำหน้ำเสียดำย
“ยังไงก็ระวังๆ เอำไว้หน่อยก็ดี คนโลภมำกแบบนัน้
อยำกได้อะไร ทำได้ทกุ อย่ำงอยูแ่ ล้ว เหมือนไอ้ยง
ยุทธ์ไง” เจโรมีเตือน
“เออ...จะว่ำไปยงยุทธ์มนั เป็ นยังไงบ้ำง ได้ข่ำวว่ำส่ง

ตำรวจ”
“อยูห่ อ้ งขังได้วนั เดียวก็มีคนมำประกัน นี่ก็อีก ระวัง

ตัวหน่อยนะ มันกลับมำเอำคืนแน่ๆ” เจโรมีเตือนอีก
“โอเคๆ จะรังวังตัวให้มำกๆ เรื่องมันชักจะวุน่ วำย

ขึน้ ทุกทีสิน่ำ แล้วนี่เรื่องนีน้ ำยเองก็ตอ้ งเข้ำมำช่วย
ด้วยสินะ เห็นไอ้พฒ ั น์มนั บอกว่ำให้นำยคอยสืบ
เรื่องพวกมัน” ธีรเ์ ตือนกลับ
“โอเคครับคุณเพื่อน พอๆ เลิกพูดเรื่องเครียดๆ ดื่ม

กันต่อเถอะ จะได้ไปนอนกัน”
“เอำสิ” ธีรร์ บั คำยิม้ ๆ
จำกนัน้ ทัง้ คูก่ ็น่งั ดื่มนั่งคุยเรื่องตกแต่งห้อง ตกแต่ง

บ้ำน หรือแม้กระทั่งเรื่องในครอบครัวของตัวเองที่
สลับกันเล่ำ จนทัง้ คูง่ ่วงนั่นแหละถึงได้พำกันไป
นอนที่หอ้ งนอนของธีร ์
“แล้วเจอกันนะธีร ์ ขอตัวไปรับคุณพุฒิก่อน โทรเร่ง

อยูน่ ่นั แหละ ลูกน้องก็มีไม่ยอมเรียกไปรับ” บอกลำ
เพื่อนของตนทัง้ ๆ ที่ตวั เองนั่งอยูท่ ่ีคนขับของรถ
ตัวเองแล้ว
“เออน่ำ ขับรถดีๆ ก็แล้วกัน อย่ำประมำทเข้ำใจนะ”

ธีรเ์ ตือนก่อนจะมองนำฬิกำของตนก็พบว่ำควรต้อง
ไปทำงำนแล้วเหมือนกัน
“เอำไว้ไลน์หำนะ เมื่อคืนนอนสบำยมำกๆ ขอบคุณ

อีกครัง้ ”
“มำเมื่อไหร่ก็ได้ ยินดีตอ้ ยรับเสมอ รีบไปเถะ เดี๋ยว
ฉันก็เข้ำงำนสำยกันพอดี”
“ขอลำแบบตะวันตกได้มยั้ ” เจโรมีขอด้วยสีหน้ำ
ออดดอ้อนจนธีรข์ นลุก
ก็บอกแล้วไง ว่ำถ้ำไม่ใช่คนที่รำ่ งกำยของเขำมัน

ยกเว้นให้อย่ำงพัฒน์ ผูช้ ำยคนไหนเขำก็ขนลุก
ทัง้ นัน้ แหละ
“อย่ำนะเว้ยเจ็ม เลิกคิดอะไรน่ำกลัวๆ แบบนัน้ เลย”

ธีรร์ บี ค้ำน พลำงถอยหลังไปนิดๆ ตำม
สัญชำตญำณกำรเอำตัวรอดขัน้ พืน้ ฐำนของมนุษย์
“เพื่อนกันน่ำ...นิดเดียวเอง ปำกของนำยสวยอ่ะ
มิน่ำล่ะคุณพัฒน์ถึงชอบ” ประโยคหลังแอบพึมพำ
เบำๆ จนธีรเ์ ลิกคิว้ สงสัย แต่ไม่ถำมไปเพรำะเดี๋ยวก็
คงปฏิเสธอีก
แต่ได้ยินนะ อะไร พัฒน์ๆ สักอย่ำงนี่แหละ
“พอเลยๆ หยุดคิด รีบไปเลย เดี๋ยวพี่ชำยไอ้พฒ

ั น์จะ
รอนำนหำเรื่องทำโทษอีก”
“รูไ้ ด้ยงั ไงว่ำคุณพุฒิชอบทำโทษ”

“ก็ไอ้พฒ
ั น์มนั ชอบหำเรื่องทำโทษ พี่นอ้ งกันนิสยั ก็
คงเหมือนกันนั่นแหละ” ให้เหตุผลไปตำมควำมจริง
หลุดปำกพูดไปแล้ว จะพูดเป็ นอย่ำงอื่นก็คิดไม่ออก
“แสดงว่ำโดนคุณพัฒน์ทำโทษบ่อยๆ”
“ประมำณนัน้ แหละ รีบไปสักทีสิ เดี๋ยวฉันเข้ำงำน

ช้ำนะเว้ย เจ้ำนำยยิ่งดุๆ อยู”่ ธีรอ์ ำ้ ง แต่ก็เป็ นควำม
จริงที่วำ่ เจ้ำนำยของเขำดุ
“งัน้ นำยก็ยอมสักทีสิ แค่นิดเดียวน่ำ จุ๊บเบำๆ”
“ไม่เอำเว้ย ขนลุก”
“น่ำนะ นิดเดียว จะไปเลยจริงๆ”
“เรื่องของนำย ฉันไปก่อนก็แล้วกัน” ธีรท์ ำท่ำจะเดิน

หนี แต่เจโรมีก็คว้ำแขนเอำไว้ทนั แล้วออกแรงดึงให้
มำใกล้ๆ เหมือนเดิม
“น้ำ อยำกรูว้ ำ่ มันนุ่มหรือเปล่ำ ตัง้ แต่เกิดมำฉันไม่

เคยสัมผัสใครเลยนะ”
เหมือนจะน่ำสงสำรแต่ขอโทษทีเถอะ ใครจะไปบ้ำจี ้
ตำมกันวะ
“เดี๋ยวว่ำงๆ หนีพ่ีชำยไอ้พฒ
ั น์ได้จะพำไปเที่ยว
ผูห้ ญิง” ธีรต์ อ่ รอง
“จะบ้ำหรือไง คุณพุฒิฆ่ำตำยกันพอดี”
“เออไง ถ้ำพี่ชำยไอ้พฒ ั น์รูเ้ ข้ำว่ำนำยมำทำแบบนี ้

กับฉัน บำงทีอำจจะตำยทัง้ คูก่ ็ได้ แล้วอย่ำบอกว่ำ
ตัง้ แต่เกิดมำไม่เคยสัมผัสใคร เชื่อก็โง่แล้วเจ็ม ที่
ผ่ำนมำนำยก็คงจะทักทำย อำลำแบบนีบ้ อ่ ยล่ะสิ
ถึงได้กล้ำขอฉันแบบนี”้ เจโรมีสะอึกไปเลยเมื่อธีร ์
จับได้
“ฉลำดกว่ำที่คิดนะเนี่ย ฮ่ำๆ โอเคๆ ปล่อยก็ได้ แล้ว
เจอกันนะธีร”์ เจโรมีหวั เรำะพลำงปล่อยมืออีกคน
ให้เป็ นอิสระ
“ลำกันหลำยรอบแล้วนะได้ข่ำว” ธีรแ์ สดงสีหน้ำ

เอือมระอำ
“ฮ่ำๆ เออใช่ ฉันมีเรื่องจะบอก ก้มหน้ำลงมำดิ” เจโร

มีบอก ซึง่ ธีรก์ ็มองหน้ำอีกคนอย่ำงไม่ไว้ใจ แต่ก็คิด
ในทำงที่ดี ว่ำเจโรมีคงไม่ทำอะไรหรอก อำจจะมี
อะไรบอกจริงๆ ก็ได้
ร่ำงโปร่งก้มหน้ำลงไปหำเจโรมีท่อี ยู่ในรถ ก่อนที่เจ
โรมีจะกระซิบอะไรบำงอย่ำง แต่ถำ้ มองจำก
ด้ำนหลังแล้วล่ะก็ เหมือนทัง้ คูก่ ำลังจูบกันอยูช่ ดั ๆ
และดูเหมือนว่ำเจ้ำตัวจะยังไม่รูว้ ำ่ มีใครที่กำลังยืน
มองตนอยูด่ ำ้ นหลัง
“หึหึ ขอให้โชคดีนะ แค่นีแ้ หละ” เจโรมีพดู แค่นนั้

ซึง่ ธีรก์ ็เงยหน้ำขึน้ ด้วยควำมงงงวย ก่อนที่เพื่อน
ใหม่ของเขำจะเลื่อนกระจกขึน้ แล้วขับออกไปจำก
ตรงนีท้ นั ที
“อะไรของเขำ” พึมพำกับตัวเองเบำๆ ก่อนจะหัน
หลังกลับเพื่อไปเอำรถของตัวเองบ้ำง หำกแต่ก็ตอ้ ง
ชะงักอยูก่ บั ที่ เพรำะคนตรงหน้ำเขำตอนนี ้ กำลังยืน
มองเขำด้วยใบหน้ำที่โมโหสุดๆ
“เมื่อกีท้ ำอะไร!!!” เจ้ำของใบหน้ำดุถำมด้วย

นำ้ เสียงเกรีย้ วกรำดจนธีรส์ ะดุง้ หันมองไปรอบๆ
เพรำะกลัวว่ำใครจะมำเห็นเหตุกำรณ์นี ้
“อ่ะ อะไรวะไอ้พฒั น์ กูทำอะไร” ธีรถ์ ำมอย่ำงงงๆ

ไม่เข้ำใจว่ำอีกคนจะโมโหอะไรตน
“มำนี่เลย” พัฒน์เดินมำกระชำกแขนร่ำงโปร่งให้
เดินตำมตนมำที่รถก่อนจะเปิ ดประตูแล้วผลักร่ำง
บำงเข้ำไปนั่งข้ำงคนขับ
“ไอ้พฒ
ั น์กจู ะไปทำงำนนะเว้ย”
“นั่งเงียบๆ ไปเลยถ้ำไม่อยำกตำย” พัฒน์ขู่ ก่อนที่

ตัวเองจะมำนั่งที่คนขับอย่ำงรวดเร็วแล้วกระชำกรถ
ออกจำกคอนโดไปด้วยควำมเร็วสูง
ธีรท์ ่ีรูส้ กึ เหมือนกับว่ำตัวเองเป็ นนักโทษที่ทำอะไร

บำงอย่ำงผิดก็ได้แต่น่งั ตัวเกร็งด้วยควำมกลัว
เพรำะคนข้ำงๆ ตอนนีม้ ีสีหน้ำโกรธจัดอย่ำงเห็นได้
ชัด
ทำงที่ดีไม่ควรที่จะไปพูดอะไรให้มนั โมโหดีกว่ำ
“กูแค่อยำกจะเตือนกำรกระทำมึงหน่อยนะ ที่น่นั คือ

คอนโดของ PLEUNG ซึง่ ลูกน้องของมึงก็เยอะมำก
ทำแบบนัน้ ไม่กลัวว่ำลูกน้องมึงจะมำเห็นแล้วเอำไป
นินทำเสียๆ หำยๆ หรือไง” พัฒน์เปิ ดปำกพูด ซึง่
เป็ นเรื่องที่ทำให้ธีรส์ งสัยมำกว่ำไอ้ท่ีเขำทำน่ะ
มันคืออะไรวะ
“ก็ทำอะไร ก่อนที่มงึ จะด่ำ จะว่ำอะไรกู ช่วยบอก
ก่อนได้ไหมว่ำกูทำเหีย้ อะไรผิด” ธีรโ์ วยวำย
เอำไงเอำกัน มันจะโมโหเรื่องอะไรก็ช่ำง แต่มำว่ำ

เขำแบบไม่มีสำเหตุแบบนีก้ ็ยอมไม่ได้เหมือนกันนะ
เขำก็คน มีชีวิต จิตใจไม่ใช่หนุ่ ยนต์ท่ีใครด่ำ ใครว่ำก็
ไม่รูส้ กึ
“เมื่อกีม้ งึ ทำบัดสีกบั ใคร” ถำมเสียงเข้ม
“ทำ? บัดสี? ใคร?” ธีรไ์ ม่เข้ำใจว่ำอีกคนต้องกำรจะ

เอำคำตอบอะไรจำกเขำกันแน่
พูดบ้ำอะไรออกมำแต่ละ่ อย่ำง กูไม่เห็นจะรูเ้ รื่อง
ด้วยเลย
“เมื่อกีม้ งึ จูบกับใคร”
“จูบเนี่ยนะ!” ถำมเสียงสูง
“ก็เออน่ะสิ กูเห็นเต็มๆ ตำ” พัฒน์ยืนยันเสียงโหด
ธีรเ์ งียบไปอย่ำงใช้ควำมคิด ก่อนจะยกยิม้ ออกมำ

อย่ำงขบขัน แล้วก็ระเบิดหัวเรำะในที่สดุ
“ฮ่ำๆ”
“หัวเรำะบ้ำบออะไร นี่มงึ ต้องกำรจะตำยใช่ไหม!!”
ตะคอกถำมคนข้ำงกำยด้วยควำมไม่พอใจ
“ฮะๆ ก็กขู ำมึงอ่ะ คิดว่ำกูจะไปจูบกับใครในที่

โจ่งแจ้งอะไรแบบนัน้ วะ” ธีรพ์ ดู กลัว้ เสียงหัวเรำะ
จนพัฒน์รำคำญ ตบศีรษะอีกคนไปหนึ่งที
“โอ้ย!! เจ็บนะเว้ย ตบกูทำไมวะ”
“หมั่นไส้”
อ้ำว? นี่กกู ็ผิดหรือไงฟะ!!
“แล้วเมื่อกีม้ งึ ทำอะไร ถ้ำไม่ได้จบู กัน” พัฒน์ถำม

อำรมณ์ก็เริม่ เย็นลงเมื่อธีรบ์ อกว่ำไม่ได้จบู กันแล้ว
ท่ำทำงว่ำเขำจะเป็ นเอำมำก
แค่มนั พูดอะไร เขำก็พร้อมเชื่อทัง้ หมดแล้ว
“แค่กม้ ลงไปฟั งที่มนั พูดก็เท่ำนัน้ ”
“มัน? ผูช้ ำยเหรอ!!” ขึน้ เสียงถำม

พัฒน์ไม่รูว้ ำ่ ตัวเองเป็ นอะไร หงุดหงิดธีรม์ ำก ที่เห็น
อีกคนโน้มตัวไปหำใครบำงคนที่น่ งั อยูใ่ นรถ คิดว่ำ
เป็ นผูห้ ญิงที่ธีรเ์ อำมำนอนด้วยแล้วก็โมโห พอรูว้ ำ่
เป็ นผูช้ ำยกลับโมโหยิ่งกว่ำ
ควำมรูส้ กึ นีค้ ือเหีย้ อะไรวะ!!
พัฒน์ไม่อยำกจะคิดอะไรให้มนั มำกนัก ในเมื่อมัน

ทำให้เขำหงุดหงิดได้ มันก็ตอ้ งทำให้เขำหำย
หงุดหงิดได้เช่นกัน ตัวต้นเหตุของควำมโมโหมันก็
อยูต่ รงนีแ้ ล้ว
ก็ลงที่มนั นี่แหละ
“ก็เออน่ะสิ กูไม่พำผูห้ ญิงมำที่สว่ นตัวหรอกน่ำถ้ำ
ไม่จริงจังด้วย” ธีรต์ อบ
“แล้วไอ้หมอนั่นมันเป็ นคนที่มงึ จริงจังด้วยหรือไงถึง

ได้พำมันขึน้ ห้อง มันมำตัง้ แต่ตอนไหน” พัฒน์
คำดคัน้
“มันใช่เรื่องที่กตู อ้ งรำยงำนมึงมะ” ยักคิว้ ถำมกวนๆ
“อย่ำมำกวนกูไอ้ธีร ์ กูถำมอะไรก็ให้ตอบ”
“มึงเป็ นพ่อกูหรือไงวะ!!” ธีรข์ นึ ้ เสียงอย่ำงโมโหที่อีก
คนชักจะก้ำวลำ้ ควำมเป็ นส่วนตัวของเขำมำก
เกินไปแล้วนะ เป็ นแค่คนรูจ้ กั กัน จะเอำอะไร
นักหนำ
เพื่อนก็ไม่ ญำติก็ไม่ใช่ ไม่มีสถำนะไหนเลยที่จำกัด

พวกเขำได้ถำ้ ไม่ใช่แค่คนรูจ้ กั
“เป็ นผัว” พัฒน์กดั ฟั นกรอด พูดเสียงลอดไรฟั น

จนธีรไ์ ด้ยินไม่ชดั เจน
“อะไรนะ”
แต่ดเู หมือนธีรจ์ ะคิดผิดที่ถำมมันไป เพรำะ
นอกจำกคำตอบที่ทำให้อำยแล้ว มันยังทำให้ธีร ์
สับสนอีกด้วย
“เป็ นผัว!!!”
อย่ำพูดกับกูแบบนีไ้ อ้พฒ
ั น์ มึงรูไ้ หมว่ำคำว่ำผัวเมีย
มันใช้กบั คนที่พร้อมและอยำกจะผูกมัด แต่กกู บั มึง
ไม่ใช่...
แม้วำ่ ธีรจ์ ะคิดเช่นนัน้ แต่ก็ไม่สำมำรถที่จะพูด

ออกไปตรงๆ ด้วย ฉลำดๆ อย่ำงพัฒน์ตอ้ งรูแ้ น่ ถ้ำ
เขำเผลอพูดอะไรบำงอย่ำงออกไป
“กูเป็ นผูช้ ำย จะมีผวั ได้ไงวะ” ธีรเ์ ถียง
“ก็แล้วไง มึงไม่ลองถำมเพื่อนมึงดูละ่ ว่ำผูช้ ำยเวลำ

ได้กนั คนที่รบั ก็ตอ้ งเป็ นเมีย แล้วกูรุกก็ตอ้ งเรียก
ผัวน่ะถูกแล้ว” พัฒน์บอก ทำเอำใบหน้ำของธีรร์ อ้ น
ผ่ำวเข้ำไปอีก
“มึงมันหน้ำไม่อำย”
“แล้วมีอะไรให้อำย กูก็พดู อยูก่ บั เมีย ไม่มีคนอื่นสัก

หน่อย”
“ถ้ำมึงยังไม่หยุดพูดว่ำกูเป็ นเมียมึงอีกล่ะก็ กูตอ่ ย
ปำกแตกแน่” ธีรข์ ู่
“ก็ถำ้ อยำกตำยด้วยกันก็เอำ” พัฒน์ทำ้ ทำยก่อนจะ

เหยียบคันเร่งให้เร็วกว่ำนีจ้ นธีรก์ ลัว รีบคำดเข็มขัด
แทบจะไม่ทนั
“มึงมันบ้ำไปแล้วว่ะพัฒน์” ธีรว์ ำ่ อีกคนอย่ำงกลัวๆ
เพรำะตอนนีพ้ ฒ ั น์เหมือนคนพร้อมที่จะพำเขำไป
ตำยได้ทกุ เมื่อ มันเกิดอะไรขึน้ กับร่ำงสูงกัน ทำไม
ถึงได้โมโหฟิ วส์แทบขำดแบบนี ้
“กูบำ้ กว่ำนีแ้ น่ ถ้ำมึงไม่พดู ว่ำไอ้คนที่มำนอนกับมึง
เป็ นใคร”
“เรื่องแค่นีน้ ่ีนะ ที่ทำเอำมึงถึงกับจะฆ่ำกู” ธีรถ์ ำม

ด้วยควำมสงสัยและยังไม่ตอบคำถำมร่ำงสูง จนอีก
คนหันมำสบตำดุๆ ให้
“ตอบ!!”
“เจ็ม...เจโรมีลกู น้องมึงไง” ธีรต์ อบออกไปเสียง

เรียบ
พัฒน์ท่ีได้ยินแบบนัน้ ก็ลดควำมเร็วลง ก่อนจะหัน
มำถำมธีรด์ ว้ ยควำมสงสัยว่ำไปรูจ้ กั กันตอนไหน ถึง
ได้มำนอนด้วยกันแบบนีไ้ ด้
“มึงรูจ้ กั กันตอนไหน”
“เมื่อวำน ที่บริษัทมึง กูไปเข้ำห้องนำ้ เจ็มมันก็มำ

ทัก เรำก็เลยตกลงเป็ นเพื่อนกัน ก็แค่นนั้ แล้วเมื่อ
คืนพี่มงึ ก็ไปอยุธยำ เจ็มมันก็ไม่มีเพื่อนนอนด้วย
เลยขอกูมำนอนเนี่ยแหละ” ธีรอ์ ธิบำยยำวเหยียด
ก่อนที่พฒ ั น์จะเงียบไป คิดไตร่ตรองภำพที่เขำเห็น
เมื่อครูก่ ็ตอ้ งกัดฟั นด้วยควำมโมโห
แต่โมโหเจโรมีแทน...
ทำไมเขำไม่ฉกุ คิดเลยนะว่ำไอ้รถคันนัน้ มันคุน้ ๆ แน่

มำกเลยนะที่กล้ำแกล้งเขำ
“ไอ้เจ็ม แล้วแกจะเจอดี” พัฒน์กดั ฟั นกรอด จนธีร ์

ขนลุก
รูเ้ ลยทันทีวำ่ ถูกลูกน้องแกล้งเข้ำให้...แกล้งเข้ำ

อย่ำงจังเลยล่ะ
“แค่นีพ้ อใจแล้วใช่ไหมคุณชำย แล้วก็ไปส่งกูดว้ ย
ลำกกูเอำลำกกูเอำ ตัวใหญ่กว่ำแค่นีท้ ำเป็ นเบ่ง
เหรอ” ธีรแ์ ดกดันอย่ำงหมั่นไส้
“เออ...กูจะไปส่งมึงไง จำทำงไปบริษัทตัวเองไม่ได้
หรือวะ” พัฒน์ถำม
“ถำมจริงเถอะ อำรมณ์ฉนุ เฉียวแบบนีม้ งึ เคยเป็ น

กับใครไหม ทำอย่ำงกับกูฆ่ำคนในครอบครัวมึงนั่น
แหละ ซักเอำซักเอำ” ธีรถ์ ำมกลับ
“มึงเป็ นคนเดียวที่เจอฤทธิ์ก”ู
“แล้วทำไมต้องเป็ นกู”
“เพรำะกำรที่กเู ห็นมึงมันน่ำโมโหยังไงล่ะวะ รูแ้ บบนี ้

ก็ไม่ควรจะมำให้กเู ห็นหน้ำบ่อยๆ เซ่!!” พัฒน์
ระเบิดอำรมณ์ใส่อีกครัง้ หนึ่ง เพรำะคิดดีแล้วว่ำทุก
อย่ำงเป็ นเพรำะท่ำทำง หน้ำตำของมันนั่นแหละที่
ทำให้เขำต้องโมโหและหงุดหงิดอยูบ่ อ่ ย ลองไม่เจอ
หน้ำมันดู อำจจะหำยก็เป็ นไปได้
ประโยคของพัฒน์เมื่อกีท้ ำเอำธีรถ์ ึงกับจุกไปเลยพูด

อะไรไม่ออก หันหน้ำไปยังหน้ำต่ำงรถทันที ไม่พดู
อะไรอีกเลย ส่วนพัฒน์น่งั นิ่งตัง้ ใจขับรถไป พลำง
คิดในใจว่ำตัวเองทำถูกแล้ว
ควรแยกๆ กันอยู่ ไม่ควรเห็นหน้ำกัน ควำมไม่เป็ น
ตัวของตัวเองจะได้หำยเสียที เขำไม่ชอบที่ตวั เอง
กลำยเป็ นคนใจร้อนเสียเท่ำไหร่ เพรำะมัน
เหมือนกับตัวตนของเขำถูกทำลำยลงเพียงแค่คนๆ
เดียว แค่ผชู้ ำยธรรมดำๆ
“อ่อ...เข้ำใจแล้ว” ธีรพ์ ยำยำมอย่ำงยำกลำบำกที่จะ

ควบคุมไม่ให้เสียงของตนสั่น
ที่แท้...เหตุผลมันก็เป็ นแบบนีน้ ่ีเอง เพรำะกำรมี

ตัวตนของเขำต่อหน้ำของพัฒน์มนั ถึงทำให้อีกคน
ไม่พอใจ ถ้ำเช่นนัน้ แล้ว...
เขำก็ควรจะเอำตัวเองออกมำ
เมื่อรถแล่นมำจอดที่หน้ำตึกบริษัท ธีรก์ ็หนั มำปลด

เข็มขัดก่อนจะเอ่ยบอกร่ำงสูงไปอย่ำงแผ่วเบำ
“ขอบคุณที่มำส่ง จำกนีก้ จู ะพยำยำมไม่ให้มงึ เห็น

หน้ำก็แล้วกัน” พูดจบธีรก์ ็เปิ ดประตูออกจำกรถ
ทันทีโดยไม่มองหน้ำพัฒน์เลยว่ำร่ำงสูงมีสีหน้ำเช่น
ไร
แม้วำ่ ใจของพัฒน์จะบอกว่ำดีแล้วที่มนั เป็ นแบบนี ้

แต่สีหน้ำของเขำกลับดูหงุดหงิดยิ่งกว่ำตอนที่เข้ำใจ
ว่ำธีรก์ ำลังจูบกับใครเลย
“เป็ นเหีย้ อะไรวะ กับคนอื่นๆ ยังไม่รูส้ กึ ขนำดนีเ้ ลย”
พัฒน์พมึ พำเบำๆ คนเดียว ก่อนจะออกรถไปด้วย
ควำมเร็วสูง เพรำะโมโหตัวเอง
ที่ไม่สำมำรถหำคำตอบให้กบั ควำมสับสนนี่ได้
...
...
...
ณ ผับ XXX
ร่ำงโปร่งนั่งดื่มตรงเคำท์เตอร์ สั่งแก้วแล้วแก้วเล่ำ ก็
ยังไม่มีทีท่ำว่ำจะเมำ หรืออำจจะเมำแต่ก็ไม่ได้
แสดงออกมำกนัก บำร์เทนเดอร์ก็เหมือนหนักใจ
มำกเวลำที่ธีรส์ ่งั เพิ่มในแต่ละแก้ว
“เอำมำอีก”
“ผมว่ำคุณดื่มเยอะไปแล้วนะครับ”
“เกี่ยวอะไรกับนำยไม่ทรำบ ฉันจะดื่มหรือไม่ด่มื
เยอะหรือไม่เยอะมันก็เรื่องของฉัน เอำมำอีก” ธีรส์ ่งั
เสียงเข้ม ก่อนที่บำร์เทนเดอร์หนุ่มจะทำได้เพียงชง
ให้ตำมคำขอเท่ำนัน้ พยำยำมลดควำมแรงของ
แอลกอฮอล์แทน
ปกติบำร์เทนเดอร์ไม่มีหน้ำที่ตอ้ งมำคอยเตือน
ลูกค้ำหรอก แต่ท่ีทำเพรำะ พชรที่เป็ นเจ้ำของผับนี ้
เป็ นคนสั่งต่ำงหำก เขำเลยจำเป็ นต้องทำตำมคำสั่ง
ของเจ้ำนำย
หลีกเลี่ยงไม่ได้จริงๆ
“นี่นำย!” ธีรเ์ รียกบำร์เทนเดอร์ท่ีทำหน้ำที่อยู่

ตรงหน้ำของตนเบำๆ
“ครับ”
“นำยคิดว่ำไอ้พวกที่ชอบโมโหเรำ ทัง้ ๆ ที่เรำไม่ได้

ทำอะไรผิดนี่ มันยังไง” ถำมออกไปอย่ำงต้องกำร
ใครสักคนให้คำปรึกษำ
“ผมว่ำ คงจะไม่ชอบหน้ำเรำมัง้ ครับ”
“ทำไมตอบแบบนีว้ ะ!” ธีรต์ ะคอก เพรำะมันไปจีใ้ จ

ดำของเขำเลยทีเดียว
“ผมผิดอะไรอ่ะ”
“ไม่ได้เรื่องเลย เอำมำอีกแก้วดิ!๊ ”
เขำรู.้ ..ว่ำมันไม่ชอบหน้ำเขำเหมือนเดิม เหมือนวัน

แรกที่เจอกัน ยังไงก็อย่ำงนัน้
แต่ทำไมพระเจ้ำถึงต้องทำร้ำยเขำ ให้เขำเป็ นคนที่

ต้องเป็ นคนเดียวที่เปลี่ยนควำมรูส้ กึ ด้วย ถ้ำทุกวันนี ้
เขำไม่รูส้ กึ อะไรเกินกว่ำคำว่ำ คนรูจ้ กั
เขำก็ไม่ตอ้ งมำเจ็บปวดแบบนี ้
...
“ธีร ์ พอได้แล้ว เป็ นบ้ำอะไรเนี่ย ดื่มเอำดื่มเอำทำ
อย่ำงกับดื่มนำ้ เปล่ำ” มือปริศนำดึงแก้วที่กำลังยก
ดื่มออกไปพร้อมกับบ่นไปด้วย ร่ำงโปร่งหันมำก็
ต้องเบิกตำกว้ำงอย่ำงตกใจ
ทำไมถึงมำอยูท่ ่ีน่ีได้ละ่ ธีรไ์ ม่ได้เมำมำก ยังพอ

ควบคุมสติตวั เองไหว ถึงได้รูว้ ำ่ ใครกันที่มำห้ำมเขำ
ในเวลำแบบนี ้
“พี่ธิน มำได้ไง”
“ก็น่ีมนั ผับของพีช ฉันจะมำไม่ได้หรือไง เห็นแก

ตัง้ แต่เดินเข้ำมำแล้ว แล้วดูทำตัวเข้ำ ตำแหน่ง
ใหญ่โตของบริษัทใหญ่มำเมำแบบนีใ้ ช้ได้ท่ีไหน”
ธินตำหนินอ้ งชำย
ธีรร์ อ้ งอ้อเบำๆ
ผับของแฟน ก็จะเข้ำออกยังไงก็ได้...
“ไม่ได้เมำเสียหน่อย เอำแก้วผมมำคืนนะ” ร้องเรียก

แก้วของตัวเองคืน แต่ธินไม่ให้ยกดื่มเองจน
หมดแล้ว ก่อนจะวำงเงินไว้บนเคำท์เตอร์เป็ นแบงค์
สีเทำสองใบ ก่อนจะกระชำกแขนน้องชำยให้เดิน
ตำม
“จะพำผมไปไหนเนี่ยพี่ธิน”
“ก็จะพำไปส่งที่คอนโดน่ะสิ ไม่มีรถนี่” ธินตอบ

พลำงออกแดงลำกธีรใ์ ห้เดินตำม ส่วนร่ำงโปร่ง
ของธีรก์ ็เดินตำมอย่ำงช่วยไม่ได้
อยูค่ นเดียวก็ไม่ทำให้จิตใจดีขนึ ้ ฟั งพี่ชำยบ่น

อำจจะช่วยได้ก็ได้...
ธินพำธีรอ์ อกมำที่ลำนจอดรถด้ำนนอก ก่อนจะลืม

ไปว่ำยังไม่ได้บอกพชรว่ำตนจะกลับแล้ว โทรเข้ำไป
หำตอนนีก้ ็ไม่ได้เพรำะพชรกำลังตรวจงำนและ
ประชุมกับลูกน้องอยู่
“รอฉันอยูต่ รงนี ้ เข้ำใจนะ”
“อือ” ธีรย์ ืนพิงตัวรถ อยำกจะสูบบุหรี่มนั ก็ไม่มีให้

สูบ ก็ได้แต่เงยหน้ำมองดำวที่มีอยูอ่ นั น้อยนิดบน
ท้องฟ้ำ คำพูดของร่ำงสูงก็ยงั คงตำมหลอกหลอน
เขำมันก็แค่คนที่มนั ไม่ชอบหน้ำแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่
“จะตอกยำ้ ตัวเองให้ได้อะไรวะ” ธีรห์ วั เรำะเบำๆ

ก่อนจะรูส้ กึ ว่ำคนกลุม่ หนึ่งเดินมำหำตน แต่ธีรก์ ็ไม่
สนใจมองเพรำะคิดว่ำคงจะมำเอำรถใกล้ๆ กับที่
เขำยืนอยู่
“สวัสดี” เสียงทักที่เขำจำได้ดีเพรำะเพิ่งจะได้ยินมัน
มำเมื่อวำนนีท้ ำเอำเขำต้องลดหน้ำจำกกำรมอง
ท้องฟ้ำมำมองคนทักอย่ำงแปลกใจ ก่อนจะตกใจ
เล็กน้อยที่คนที่เขำไม่คิดว่ำจะอยูท่ ่ีน่ีกลับอยู่
ตรงหน้ำเขำพร้อมกับเพื่อนอีกสำมคนยืนมองหน้ำ
เขำอย่ำงเอำเรื่อง
“ไอ้เปรม” ธีรเ์ รียกชื่ออีกฝ่ ำยเสียงเครียด
“แกชื่อธีรส์ ินะ เมื่อวำนปำกดีมำกเลยนะแก ไอ้ฉนั ก็

ให้คนตำมสืบ แต่ไม่คิดว่ำตัวเองจะได้มำเจอที่น่ี”
“แกให้คนตำมสืบเรื่องของฉันทำไม”
“ก็อยำกรูว้ ำ่ อยูร่ ะดับไหนถึงได้คบกับไอ้พฒ

ั น์มนั ได้
แต่เห็นกับตำตอนนีแ้ ล้วล่ะว่ำ รวยน่ำดู ทัง้ เสือ้ ผ้ำ
นำฬิกำ แล้วก็รถ ฉันล่ะเกลียดพวกที่รวยแล้วไม่
ยอมแบ่งปั นคนอื่น” เปรมพูด แต่เป็ นประโยคที่เห็น
แก่ตวั จนธีรเ์ บะปำกใส่
“นี่น่ะหรือ คนที่มงึ เล่ำให้ฟัง” เพื่อนคนหนึ่งของ

เปรมถำม
“ใช่ มันนี่แหละ ปำกดีฉิบหำย” มันตอบแล้วมอง

หน้ำธีรอ์ ย่ำงเคียดแค้น
“มันก็อยูค่ นเดียวแล้ว เล่นเลยดีไหมวะ” หนึ่งใน
เพื่อนที่ยืนข้ำงๆ กับเปรมถำมอย่ำงคนอยำกมีเรื่อง
เต็มที อีกสองคนก็ทำท่ำหักนิว้ มือดังกรอบ เอียงคอ
ไปมำรำวกับกำลังยืดเส้นสำยเตรียมพร้อมที่จะมี
เรื่อง
“คิดจะหมำหมูห่ รือวะ ถ้ำจะมีเรื่องก็ตวั ต่อตัว ทำ

อย่ำงนีแ้ ม่งโคตรแมนเลยว่ะ” ธีรพ์ ดู ประชด ยืดตัว
ตรงเตรียมพร้อมรับหมัดรับเท้ำที่อีกฝ่ ำยมีเยอะกว่ำ
อย่ำงระมัดระวัง
ในใจก็ภำวนำให้พ่ีชำยของตนออกมำได้ทนั
“พวกกูไม่สนเว้ย เอำไววะเปรม มึงจะเอำเลยไหม
หมั่นไส้หน้ำว่ะ หล่อกว่ำกู” อีกคนถำมอย่ำงเร่งรีบ
คนเรำนี่ก็แปลก ไม่ใช่เรื่องของตัวเองแท้ๆ แต่กลับ

ใจร้อนยิ่งกว่ำเจ้ำของเรื่อง
“เดี๋ยวก่อนเว้ยพวกมึง ถ้ำกูทำไอ้ห่ำนี่ไป มันก็เอำไป

ฟ้องไอ้พฒ ั น์สิวะ มึงก็รูว้ ำ่ ไอ้พฒ
ั น์มนั ทำอะไรได้
บ้ำง แล้วฐำนะของไอ้น่ีก็ไม่ใช่เล่นๆ ถ้ำเรำโดนจับ
ได้มีหวังซวยทัง้ ชำติแน่”
คิดเป็ นด้วยหรือไง...ธีรค์ ิดในใจ

“เรำก็อย่ำทำให้ใครเห็นสิวะ จะกลัวอะไร” เพื่อน
ยังคงยุ
“จะดีหรือวะ” เปรมมีท่ำทีลงั เล
“จะทำก็ทำ กูไม่ใช่พวกปำกมำก ชอบฟ้องชำวบ้ำน

มันไม่แมน แต่ถำ้ จะทำก็ทำให้ตำย เพรำะถ้ำกูไม่
ตำยก็ไม่รบั ประกันว่ำพวกมึงจะรอด” ธีรพ์ ดู ขึน้ ด้วย
ควำมโมโห จงใจท้ำทำยออกไป
อยำกเจ็บ...
“ขู่พวกกูเหรอวะ”
“แล้วทำไมวะไอ้เปรม มึงมำตัง้ หลำยคนจะกลัว

อะไรกับกูคนเดียว เรื่องไอ้พฒ ั น์มงึ สบำยใจได้
ตอนนีก้ กู บั มันไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันแล้ว กระทืบกู
ทีสิวะ!!” ธีรต์ ะคอกอย่ำงหมดควำมอดทน
ที่ผ่ำนมำธีรเ์ ครียดก็ชอบกัดปำกจนเลือดไหล ชอบ

ไว้เล็บยำวเพรำะเวลำกำมือมันจะจิกเข้ำที่เนือ้
ตัวเองให้เจ็บได้ แต่เพื่อนสนิทอย่ำงอินทัชคอยดูแล
และคอยปลอบมำเสมอ อำกำรพวกนัน้ เลยลด
น้อยลงมำก
ชอบทำร้ำยตัวเองเมื่อคิดมำก แต่มนั ก็แค่เล็กๆ
น้อยๆ เท่ำนัน้ ไม่ถึงกับเป็ นโรคทำงจิตแต่อย่ำงใด
พอรูส้ กึ เจ็บเขำก็จะหำยทันที
“มึงเป็ นบ้ำหรือไงวะ” เปรมถำมเสียงเครียด
“เออ!! กูบำ้ แล้วยังไงล่ะ พวกมึงจะกระทืบกูก็ทำดิ

ทำไม หรือกลัวอำนำจของกู อิจฉำไม่ใช่หรือไง กู
รวยกว่ำ หน้ำตำดีกว่ำ งำนดีกว่ำ” ธีรพ์ ดู อวดตัวเอง
เพรำะต้องกำรให้ทงั้ สี่คนนัน้ หมดควำมอดทนแล้ว
เข้ำมำทำร้ำยตนเสียที
ในเมื่อทำอะไรคำพูดนัน้ ไม่ยอมหำยไปจำกหูและ
ควำมทรงจำสักที ก็ตอ้ งมีทำงเดียวคือขอให้
ร่ำงกำยเขำเจ็บมำกๆ จนลืมคิดเรื่องของอีกคนไป
เลย
“งัน้ ก็จดั ตำมคำขอของคุณชำยเขำหน่อย” คนที่

อิจฉำใบหน้ำของธีรพ์ ดู ขึน้ ก่อนจะเดินมำหำร่ำง
โปร่ง
“เอำสิ” ธีรเ์ ชิดหน้ำท้ำทำย

“กูก็ไม่ไหวแล้วโว้ย คนเหีย้ อะไรกวนฉิบหำย” เพื่อน
ของเปรมอีกคนก็เอ่ยปำกอย่ำงทรไม่ไหว เดินเข้ำ
หำธีรเ์ พื่อเป็ นแนวร่วมกับเพื่อนอีกคน
“เอำไงวะเปรม” เพื่อนอีกคนก็ยงั ยืนอยูข่ ำ้ งเปรม

ถำมขึน้ ก่อนที่เปรมจะแสยะยิม้ ร้ำย พูดออกไป
อย่ำงไม่รูส้ กึ กลัวภัยในภำยภำคหน้ำ
“เล่นแม่ง!!! แต่ไม่ตอ้ งเอำถึงตำย กูก็อยำกรูห้ มือน

กันว่ำมันจะทำอะไรได้” เปรมสั่ง ก่อนที่ตวั เองกับ
เพื่อนอีกคนจะเข้ำไปสมทบ
จำกนัน้ ไม่ตอ้ งให้รอนำน ร่ำงโปร่งบำงก็ถกู คนทัง้ สี่
รุมซ้อมอย่ำงที่ตอ้ งกำร มือและเท้ำ 4 คู่ ระดมทำ
ร้ำยเข้ำที่รำ่ งกำยของคนๆ เดียว ด้วยควำมเจ็บ
มำกธีรจ์ งึ ล้มตัวลงนอนกับพืน้ แต่พวกนัน้ ก็ยงั ไม่สำ
แก่ใจ กระทืบเท้ำลงไปซำ้ บ้ำง จนร่ำงของธีรช์ ำ้
เขียว
“อึก...อัก” ธีรก์ ดั ฟั นแน่พยำยำมไม่ให้เสียงร้องดัง

เล็ดลอดออกไปให้มำกที่สดุ เที่จะทำได้ ตัวงอเพรำะ
คนควำมเจ็บไม่ไหว แต่พวกนัน้ ก็ยงั ไม่คิดที่จะเลิก
“ปำกเก่งดีนกั กูจะทำจนมึงพูดไม่ได้ไปหลำยเดือน
เลยไอ้สตั ว์” เปรมว่ำอีกคนก่อนจะขยีเ้ ท้ำไปที่แขน
ของธีรแ์ รงๆ จนอีกคนร้องออกมำอย่ำงเจ็บปวด
“อ๊ำกกก...”
เขำรูว้ ำ่ มันเจ็บมำกๆ ตอนนี ้ แต่หวั เขำกลับไม่ได้คิด

ที่จะเอำชีวิตรอดเลยสักนิด กลับกันเขำยังเห็น
ใบหน้ำของพัฒน์วนเวียนไปมำ ร่ำงโปร่งปล่อย
นำ้ ตำแห่งควำมเจ็บทำงกำยออกมำ พร้อมกับ
ตัดสินใจอย่ำงแน่วแน่ผ่ำนควำมเจ็บนี ้
ขอให้ควำมรูส้ กึ กูท่ีมีตอ่ มึงหำยไปกับควำมเจ็บปวด

ทำงกำยนี ้
ในวันพรุง่ นีท้ ่ีกตู ่นื ขึน้ มำ...

กูจะเกลียดมึงให้มำกกว่ำเดิมร้อยเท่ำ!
กูจะไม่ให้มงึ เห็นหน้ำ แล้วก็ควำมรูส้ กึ ดีๆ ที่มีให้มงึ

...
กูจะให้มนั หำยไปกับรอยตีนของพวกมัน!!
ใครที่เดินผ่ำนแถวนัน้ ก็ไม่กล้ำช่วย ได้แต่ว่งิ ไป

บอกรปภ.ที่อยูใ่ กล้ๆ ให้มำดู และประจอบเหมำะ
ที่ธินกับพชรก็ออกมำจำกร้ำนพอดี
“ธีร!์ !!” เรียกน้องชำยเสียงดังก่อนจะวิ่งเข้ำไปหำ

ร่ำงของน้องชำย คนร้ำยสี่คนก็ว่งิ หนีไปคนละทำง
เมื่อมีคนรูจ้ กั ของธีรโ์ ผล่มำ แต่พชรก็รบี สั่งให้
ลูกน้องไปตำมตัวกลับมำ
“ไปเอำตัวพวกมันมำให้ได้ โทรไปให้ทำงฝ่ ำยดูแล

กล้องวงจรปิ ดตรวจสอบด้วย ไป!!” ร่ำงสูงของพชร
เดินมำหำคนรักที่กำลังทำอะไรไม่ถกู กับสภำพ
น้องชำย ก่อนที่เขำจะบอกให้ธินใจเย็นๆ
“ธีร ์ ไอ้บำ้ ...อย่ำเป็ นอะไรนะเว้ย อึก...ไม่เอำแบบ

นีด้ ิ ลืมตำสิวะ” ธินเรียกร่ำงโปร่งที่หมดสติไปแล้ว
อย่ำงใจเสีย เห็นน้องชำยไม่มีสติแบบนีเ้ ป็ นใครก็
คิดไปไกล
“ธินใจเย็นๆ ครับ มำเดี๋ยวพีชจะอุม้ คุณธีรเ์ อง ธินไป
เปิ ดประตูรถของคุณให้ผมก่อน จะได้พำคุณธีรไ์ ป
โรงพยำบำลนะครับ” พูดอย่ำงใจเย็น ทัง้ ๆ ที่ก็ห่วง
น้องชำยของคนรักไม่นอ้ ย
“ด่ะ ได้ๆ” ร่ำงผอมของพี่ชำยธีรร์ บี หำกุญแจรถเพื่อ

ปลดล็อกรถแล้วให้พชรอุม้ ธีรท์ ่ีหมดสติไปนอนที่
หลังรถ ก่อนที่ธินจะแทรกตัวเข้ำไปนั่งด้วยอีกคน
โดยจับศีรษะของธีรเ์ บำๆ ให้นอนบนตักของตน
พชรทำหน้ำที่ขบั รถไป ออกรถไปอย่ำงนุ่มนวลแต่ก็

รักษำควำมเร็วให้ได้มำกที่สดุ ธินเองก็เอำ
ผ้ำเช็ดหน้ำของตนมำเช็ดเลือดตำมใบหน้ำและมุม
ปำกของน้องชำยอย่ำงเป็ นห่วง แค่รูว้ ำ่ ยังหำยใจอยู่
ธินก็สบำยใจไปนิดหนึ่งแล้ว ไม่นำน พชรก็พำมำ
จอดที่หน้ำตึกฉุกเฉินของโรงพยำบำลที่ใกล้ท่ีสดุ
ก่อนที่รำ่ งของธีรจ์ ะถูกนำตัวไปโดยบุรุษพยำบำล
เพื่อทำกำรตรวจรักษำในทันที…
…
หลังจำกที่นำเข้ำห้องฉุกเฉินไปแล้ว ไม่นำนหมอก็
เดินออกมำว่ำไม่เป็ นไรมำกแค่ปำกแตก ศีรษะแตก
กับแขนให้ใส่เฝื อกอ่อน มีอำกำรชำ้ ในนิดๆ เพรำะ
โดนเตะซำ้ ๆ อยูท่ ่ีเดิม ก่อนที่จะนำไปอยูท่ ่ีหอ้ ง
พิเศษตำมที่ธินต้องกำร แม้วำ่ จะดึกมำกแล้ว พี่ชำย
ก็ไม่คิดที่จะกลับบ้ำนไป ทัง้ ๆ ที่มีงำนแต่เช้ำ ได้แต่
นั่งอยูข่ ำ้ งเตียง พร้อมกับก่นด่ำตัวเองที่ไม่เอำไหน
“ถ้ำฉันไม่ทิง้ ธีรไ์ ว้คนเดียว มันก็ไม่เกิดขึน้ ” ธินโทษ

ตัวเองอย่ำงเจ็บใจ
“ไม่เอำน่ำ ไม่ใช่ควำมผิดของคุณหรอกธิน”
“ฉันมันเป็ นพี่ชำยที่แย่ ไม่วำ่ ครัง้ ไหนๆ ก็ปกป้อง
น้องชำยตัวเองไม่เคยได้”
“คุณทำดีท่ีสดุ แล้ว”
“ฮึก...ฉันจะบอกพ่อกับแม่ยงั ไง”
“คุณอย่ำพูดเหมือนน้องคุณกำลังจะตำยสิครับ คุณ
ธีรไ์ ม่ได้เป็ นอะไรมำกหมอก็บอกอยู่ ชำ้ ในเล็กน้อย
ปำกแตก หัวแตกนิดหน่อย แขนขวำก็ใส่เฝื อกอ่อน
แค่รอคุณธีรต์ ่นื ขึน้ มำในตอนเช้ำแค่นนั้ เองครับ”
พชรปลอบ
“ฉันจะตำมไปจัดกำรพวกมัน ให้สำสมที่มนั ทำกับ
น้องชำยฉัน!” ธินพูดขึน้ อย่ำงโกรธแค้น
“ลูกน้องผมจับตัวได้ 2 คน อีก 2 คนหนีไปได้ ยังไง

ก็ไม่รอดแน่ๆ ครับ พีชจะส่งให้ถึงตำรวจเลย ภำพ
ในกล้องก็ชดั เจน ไม่ยำกหรอกนะธิน สบำยใจได้
เอำล่ะ ทีนีธ้ ินก็กลับบ้ำนอำบนำ้ นอนเตรียมเดินทำง
วันพรุง่ นีน้ ะ”
“แล้วใครจะดูแลน้องฉัน”
“พยำบำลเยอะแยะครับ เดี๋ยวไปบอกคุณพ่อ คุณ

แม่ ตอนเช้ำท่ำนก็คงมำอยูก่ บั คุณธีรเ์ องแหละครับ”
“ฉันไม่อยำกปล่อยให้ธีรอ์ ยูค่ นเดียว ที่ผ่ำนมำฉันไม่
เคยดูแลธีรเ์ ลย แต่ตอนที่ฉนั ป่ วยหรือไม่สบำย ธีรก์ ็
ดูแลฉันตลอด ไม่เอำ ไม่ไป ฉันจะยกเลิกงำนพรุง่ นี”้
ธินพูดเสียงสั่น
เขำยอมทิง้ ทุกอย่ำงเพื่อทำอะไรให้นอ้ งชำยบ้ำงก็

ยอม
“ไม่เอำน่ำธิน งำนพรุง่ นีส้ ำคัญกับธุรกิจของ

ครอบครัวธินเลยนะ เอำอย่ำงนีเ้ ดี๋ยวพีชโทรตำม
คุณพัฒน์ให้เอำไหม ให้เขำมำดูแลคุณธีรไ์ ง” พชร
เสนอ
เพรำะตอนนีม้ ีเพียงคนเดียวที่เขำคิดออกก็คือพัฒน์
ถ้ำจะให้พอ่ แม่ของธินกับธีรม์ ำก็จะดึกเกินไป
ลำบำกท่ำนเปล่ำๆ แต่จะติดต่อใครอีกก็ไม่ได้
เพรำะเขำก็รูจ้ กั พัฒน์แค่คนเดียว
“เอำอย่ำงนัน้ ก็ได้ แต่ถำ้ มันไม่มำฉันจะอยู่นะ ธุรกิจ

ก็ช่ำงมันสิ ยังไงน้องฉันก็สำคัญกว่ำ”
“โอเคครับ งัน้ เดี๋ยวพีชขอไปคุยโทรศัพท์นะครับ

เดี๋ยวมำ ดูคณ
ุ ธีรด์ ีๆ ล่ะ”
“รูแ้ ล้วน่ำ”
พชรเดินออกมำตรงระเบียงของห้องพิเศษใน
โรงพยำบำลที่ธีรม์ ำรักษำตัว ยกโทรศัพท์คน้ หำย
รำยชื่อของพัฒน์ก่อนจะโทรออกทันที...
ทำงฝั่งพัฒน์ท่ีกำลังนอนเช็คหุน้ อยู่ก็ตอ้ งขมวดคิว้

อย่ำงแปลกใจว่ำทำไมถึงมีคนโทรศัพท์มำในเวลำนี ้
แต่เมื่อเห็นชื่อก็ตอ้ งสงสัยเข้ำไปอีก
“ครับ”
(เอ่อ...คุณพัฒน์ครับ ผมขอรบกวนอะไรหน่อยได้
หรือเปล่ำครับ) ปลำยสำยเปิ ดประเด็นด้วยนำ้ เสียง
ที่ฟังดูเกรงใจ ทัง้ ๆ ที่พฒ
ั น์ควรเป็ นฝ่ ำยเกรงใจ
มำกกว่ำเพรำะพชรเป็ นลูกค้ำของตน
แต่ก็เป็ นกำรยืนยัน ไม่วำ่ จะสถำนะไหน พัฒน์ก็ดู

น่ำกลัวจริงๆ
แค่นีก้ ็เกร็งจะแย่อยูแ่ ล้ว
“ได้ครับ ตอนนีค้ ณ
ุ พีชอยูไ่ หน”
(อยูโ่ รงพยำบำลครับ)
“เกิดอะไรขึน้ ครับ” พัฒน์ถำมด้วยควำมสงสัย

อย่ำบอกนะว่ำที่จะให้ช่วยคือเรื่องนี ้
มีใครเป็ นอะไรหรือไง...
(พอดีวำ่ คุณธีรถ์ กู ทำร้ำย เอ่อ..รุมทำร้ำยน่ะครับ

ตอนนีย้ งั ไม่ได้สติอยูท่ ่ีโรงพยำบำล XXX ย่ะ...อยำก
...”
“20 นำทีผมจะไปถึง” ยังไม่ทนั ที่ปลำยสำยจะพูด

จบ พัฒน์ก็พดู แทรกขึน้ ก่อน
ยังไม่ทนั ที่พชรจะบอกจุดประสงค์ เขำก็รูไ้ ด้ทนั ทีวำ่
ตัวเองต้องทำอะไร
แค่ได้ยินว่ำธีรโ์ ดนทำร้ำยเขำก็รูส้ กึ ใจเสียมำก

พอแล้ว กลับต้องมำได้ยินคำว่ำรุมอีก ไหนจะคำว่ำ
หมดสติอีก จำกที่พฒ ั น์เป็ นคนที่แต่งตัวเนีย้ บ ดูดี
ทุกระเบียบนิว้ ยังใช้เวลำเปลี่ยนชุดไม่ถึง 5 นำที
ก่อนจะคว้ำของสำคัญอย่ำงกระเป๋ ำเงินและ
โทรศัพท์ออกไปจำกห้องทันที และตรงดิ่งไปยังลิฟต์
ทันที
ขอให้ธีรไ์ ม่เป็ นอะไร

เขำขอแค่นนั้ จริงๆ
รถคันหรูกระชำกตัวออกจำกคอนโดด้วยควำมเร็ว
ก่อนจะมำถึงโรงพยำบำลที่พชรบอกก่อน 20 นำที
ด้วยซำ้ ถ้ำหำกว่ำมีตำรวจ เขำคงถูกจับข้อหำขับรถ
เร็วเกินอัตรำที่กำหนดไปแล้ว
“ห้องไหนครับ” พัฒน์ถำมอย่ำงร้อนรน แต่ก็เก็บ

อำกำรได้ดี
(512 ครับ มำถูกนะครับ)
“ครับ”
ร่ำงสูงกิ่งเดินกึ่งวิ่งไปยังลิฟต์ของโรงพยำบำลทันที
ที่วำงสำยจำกพชรไป ซึง่ เมื่อถึงชัน้ ที่ตอ้ งกำรแล้ว
เขำยังต้องมองหำห้องอีก ซึง่ โชคดีของพัฒน์ท่ีมนั
อยูถ่ ดั จำกลิฟต์ไปแค่สองห้อง ไม่ตอ้ งเคำะตู พัฒน์
ก็เปิ ดพรวดเข้ำไป เห็นพี่ชำยของธีรน์ ่งั อยูข่ ำ้ งเตียง
มองน้องชำยที่นอนไม่ได้สติบนเตียงคนไข้
ร่ำงสูงเดินเข้ำไปหำ ก่อนจะถำมขึน้
“มันเกิดอะไรขึน้ ”
“ไม่รู ้ โดนคน 4 คนกระทืบ” ธินตอบ

“ลูกน้องผมโทรมำรำยงำน ว่ำจับตัวคนร้ำยได้สอง
คนส่งให้ตำรวจแล้ว ตำรวจสอบวนได้วำ่ พวกมัน
ทำไปเพรำะหมั่นไส้และเห็นว่ำเป็ นอริกบั เพื่อนของ
พวกมัน” พชรพูดบอกพัฒน์ไป
“เพื่อนมัน ชื่อว่ำอะไร” พัฒน์ถำมอย่ำงระงับ

อำรมณ์โกรธ
ถึงแม้วำ่ จะไม่รูห้ รือคนร้ำยไม่เอ่ยปำกออกมำ เขำก็

ตำมล่ำมันให้ครบ!!!
“เห็นตำรวจบอกว่ำชื่อเปรม”
“เห็นตำรวจบอกว่ำชื่อเปรม”
เพียงได้ยินชื่อของคนที่พฒ ั น์รูจ้ กั ดี หมัดหนำก็กำ

แน่นอย่ำงโกรธแค้น แทบจะออกไปจัดกำรมันเสีย
เดี๋ยวนี ้ แต่เขำก็รูว้ ำ่ ไม่ควรทำอะไรบุม่ บ่ำม
เพรำะไม่วำ่ เขำจะจัดกำรตอนไหน มันก็ไม่มีทำง

รอดพ้นแน่
“ยังไงฝำกคุณพัฒน์ช่วยเฝ้ำคุณธีรใ์ ห้หน่อยนะครับ
ธินเขำมีงำนตอนเช้ำเลย งำนสำคัญมำกด้วย นี่ถำ้
ไม่มีใครเฝ้ำ ธินก็จะไม่ไปทำงำนพรุง่ นีน้ ่ะครับ” พชร
ร้องขอ
แต่ถึงอีกคนไม่ขอร้อง เขำก็ยินดีจะทำอยู่แล้ว
เพรำะที่ธีรต์ อ้ งเป็ นแบบนี ้ ส่วนหนึ่งก็มำกจำกเขำ
“ได้ครับ ส่วนเรื่องของพวกมัน คุณพีชไม่ตอ้ ง

จัดกำรแล้วนะครับ ผมจะเป็ นคัดกำรเอง เพรำะ
ยังไงเปรมมันก็เป็ นคนในบริษัทผม ผมผิดเองครับ”
“อ๋อ! นี่ท่ีธีรม์ นั เป็ นแบบนีเ้ พรำะคนของนำยงัน้

เหรอ” ธินได้ฟังแบบนัน้ ก็ตีควำมเอำเอง
“ใช่! แต่เดี๋ยวก็ไม่ใช่” พัฒน์ตอบสัน้ ๆ
“ยังไงก็แล้วแต่ นำยต้องรับผิดชอบ” ธินชีห้ น้ำพัฒน์

อย่ำงโมโห
“ไม่ตอ้ งห่วง ฉันไม่ให้นอ้ งนำยเจ็บฟรีแน่”
ธินนิ่งไปกับควำมจริงจังของพัฒน์ จนเผลอขยับตัว
เข้ำหำคนรักอย่ำงไม่รูต้ วั เพรำะใบหน้ำและนำ้ เสียง
ที่แข็งกร้ำวนัน้ ทำให้พวกเขำแทบไม่กล้ำขยับตัว
“เออ...ทำให้ได้ก็แล้วกัน ฝำกด้วย ไปเถอะพีช” ธิน
พูดแบบไม่สบตำ ก่อนจะพำพชรออกไป ซึง่ พชรก็
โค้งให้กบั พัฒน์เล็กน้อยด้วยควำมขอบคุณ
ที่เป็ นกำรขอบคุณที่ไม่จำเป็ นเท่ำไหร่ เพรำะต่อให้

ทัง้ สองคนไม่บอก พัฒน์ก็จะอำสำเป็ นคนเฝ้ำเองอยู่
ดี
ในห้องพักผูป้ ่ วยเหลือแค่ธีรท์ ่ีนอนหลับอยูก่ บั พัฒน์

ที่อยูใ่ นชุดธรรมดำ ร่ำงสูงเพิ่มอุณหภูมิ
เครื่องปรับอำกำศเพื่อไม่ให้เย็นจนเกิน
ไป จำกนัน้ เขำก็เดินไปปิ ดไฟ แล้วทิง้ ตัวที่โซฟำนุ่ม
ทันที
“ตัง้ แต่กกู บั มึงรูจ้ กั กันมำ มึงต้องเข้ำโรงพยำบำลกี่
ครัง้ แล้ววะ” พัฒน์ถำมตัวเองเบำๆ
เขำรูส้ กึ ผิดจริงๆ จำกกำรที่เขำเหมือนจะทะเลำะกับ

มันเมื่อตอนเกือบ 10 โมง ที่ธีรบ์ อกว่ำจะไม่มำให้
เขำเห็นหน้ำแล้วนัน้ ยอมรับตรงๆ เลยว่ำเขำใจหำย
แต่เขำก็พยำยำมคิดว่ำมันดีแล้ว และตอนนัน้ เขำก็
ตัดสินใจที่จะอยูห่ ่ำงๆ กับธีรไ์ ว้ หำกไม่มีงำนที่ตอ้ ง
เจอกันจริงๆ เขำก็ไม่ไปเจอเด็ดขำด
ควำมรูส้ กึ ที่ไม่รูว้ ำ่ มันคืออะไรจะได้หำยไปสักที

แต่ยงั ไม่ทนั ข้ำมคืน...มันก็มีเหตุกำรณ์ท่ีเขำจะทำ
ในสิ่งที่ตงั้ ไว้ไม่ได้ เพรำะร่ำงโปร่งดันมำบำดเจ็บ
เสียก่อน และคนทีทำให้รำ่ งที่นอนนิ่งอยูบ่ นเตียง
ตอนนีน้ นั้ ก็เป็ นอริของเขำ
“กูแค่รบั ผิดชอบ...เพรำะที่มงึ เป็ นแบบนีก้ ็มีสว่ น

จำกกู” พัฒน์พมึ พำ ก่อนจะทิง้ ตัวนอนรำบ เอำมือ
ขึน้ ก่ำยหน้ำผำก
สำบำนสิ ว่ำเขำไม่ได้เป็ นห่วง
ก็แค่รบั ผิดชอบ รับผิดชอบจริงๆ

เช้ำวันรุง่ ขึน้ พัฒน์ต่นื ขึน้ มำตัง้ แต่พรอำทิตย์ยงั ไม่
ขึน้ เนื่องจำกตัวเองนอนหลับๆ ตื่นๆ ตลอดทัง้ คืน
เพรำะธีรน์ อนละเมอบ้ำง เพ้อบ้ำง อำจจะเป็ น
เพรำะอะไรก็แล้ว เขำก็ไม่สำมำรถหลับได้ถำ้ หำก
อีกคนมีอำกำรเช่นนี ้ แล้วเมื่อร่ำงแกร่งตื่นขึน้
มำแล้ว ก็ไม่รูจ้ ะทำอะไรเลยมำนั่งมองร่ำงโปร่งอยู่
ข้ำงๆ เตียงจนกระทั่งพระอำทิตย์ขนึ ้ อีกคนก็ไม่มีที
ท่ำว่ำจะตื่น มันจะได้เวลำอำหำรเช้ำแล้วนะ
“ขอโทษ” พัฒน์พดู บอกอีกคนเบำๆ ทัง้ ๆ ที่เจ้ำตัว

ยังหลับอยู่ ร่ำงแกร่งมองใบหน้ำที่มีรอยฟกชำ้ ก็
รูส้ กึ ผิด เฝื อกที่แขน อะไรก็ตำมแล้วที่เขำเห็นว่ำมัน
เกิดขึน้ กับธีร ์ พัฒน์ก็คิดถึงใบหน้ำของเปรมแล้ว
อยำกจะฆ่ำทิง้ ขึน้ มำ
“กูไม่มีทำงเก็บอันธพำลไว้ในบริษัทและในบ้ำนของ
ป้ำแน่ๆ” พูดขึน้ มำอย่ำงแน่วแน่ ก่อนจะโทรศัพท์ไป
ตำมเบอร์ท่ีพชรไลน์มำบอกว่ำเป็ นเบอร์ของทำง
ตำรวจที่ควบคุมตัวผูต้ อ้ งหำเอำไว้ก่อนตำมควำม
ประสงค์ของพชร
โชคดีท่ีเหตุเกิดขึน้ ในจุดที่กล้องวงจรปิ ดสำมำรถจับ

ใบหน้ำทัง้ สี่คนได้อย่ำงชัดเจน ไม่มีทำงที่พวกมันจะ
ดิน้ หลุดแน่ๆ
“กูสญ
ั ญำ ว่ำมึงจะไม่เจ็บตัวฟรี”
“อือ้ ...” ร่ำงโปร่งครำงออกมำเมื่อรูส้ กึ ถึงแสงที่สว่ำง

ของพระอำทิตย์เนื่องจำกเตียงอยูฝ่ ่ ังหน้ำต่ำงพอดี
ธีรพ์ ยำยำมลืมตำที่หนักอึง้ ขึน้ มำมองว่ำตัวเองอยูท่ ่ี
ไหน
จะตำยหรือยัง...แต่ควำมเจ็บปวดตำมร่ำงกำยก็
เป็ นคำตอบอย่ำงดีวำ่ เขำยังมีชีวิตอยู่ เพรำะถ้ำตำย
แล้วคงไม่มีทำงมีควำมรูส้ กึ เจ็บระบมแบบนี ้
“อ้ะ...โอ้ย” ร้องออกมำด้วยควำมเจ็บเมื่อธีร ์
พยำยำมที่จะขยับแขนที่ใส่เฝื อกอยู่ แต่มนั ก็ไม่ได้
เจ็บมำกแต่ดว้ ยควำมพึง่ ตื่นนอนแล้วไม่รูว้ ำ่ แขน
เจ็บเลยเผลอขยับแรงไป
“อย่ำขยับพรวดพรำดสิไอ้ห่ำ” ธีรร์ บี หันไปมองคนที่

มีเป็ นเจ้ำของเสียงที่แสนจะคุน้ เคยที่เมื่อวำนเพิ่งจะ
ทะเลำะกันไป และบอกจะไม่มำเจอหน้ำกันอีก
แล้วมันมำทำไม...
“มึง”
“ทำไม เอ้ำ! ดื่มนำ้ ซะ” พัฒน์เอำแก้วที่เพิ่งจะรินนำ้
ใส่ระหว่ำงที่เห็นร่ำงโปร่งขยับ จ่อเข้ำที่รมิ ฝี ปำกซีด
ทันที มุมปำกมีรอยชำ้ จำกกำรโดยต่อยด้วย
ร่ำงบำงมีเพียงแขนข้ำงเดียวไม่ได้ใส่เฝื อก สำมำรถ
ใช้กำรได้ แต่ก็เคล็ดนิดๆ จึงขยับแรงไม่ได้เช่นกัน
เลยต้องยอมดื่มนำ้ เปล่ำที่อีกคนป้อนเพรำะ
กระหำยและช่วยเหลือตัวเองไม่ได้
“ขอบใจ” ร่ำงสูงวำงแก้วลงบนโต๊ะแล้วก้มปรับเตียง
ให้กบั ธีรเ์ พื่อที่อีกคนจะได้น่งั สะดวกๆ เดี๋ยวข้ำวเช้ำ
ก็จะมำแล้ว ไม่อยำกจะให้นอนมำกเหมือนกัน
ธีรห์ นั ไปมองรอบๆ แล้วก้มมองชุดตัวเองแล้วถอน
หำยใจออกมำอย่ำงหน่ำยใจ ที่ปีนีเ้ ขำเข้ำ
โรงพยำบำลมำสำมครัง้ แล้ว และน่ำจะมีอีกถ้ำยังมี
ตัวซวยอย่ำงพัฒน์อยูใ่ นชีวิตของเขำ
ไม่ใช่วำ่ ก่อนจะหมดสติไปเขำจะจำไม่ได้วำ่ คิดอะไร
เพรำะฉะนัน้ ...เขำทิง้ ควำมรูส้ กึ ไปกับควำมเจ็บทำง

กำยแล้ว แม้วำ่ ตอนที่ได้ยินเสียงจะแอบตื่นเต้น
หน่อยๆ แต่หลังจำกนีไ้ ป เขำจะพยำยำม
ไม่ให้คิดอะไรเกินเลย
“ไปทำอะไรให้ไอ้เปรมมันรุม” พัฒน์ถำมด้วยควำม
อยำกรู ้ แต่เหมือนจะใช้ประโยคผิดไปนิด เพรำะร่ำง
เล็กกว่ำเข้ำใจว่ำพัฒน์วำ่ เขำไปหำเรื่องอะไรใส่ตวั
ซึง่ มันก็จริงอยูส่ ว่ นหนึ่งที่เขำไปยั่วโมโหพวกมัน
“กูย่วั โมโหมันนิดหน่อย”
“ให้ตำยสิ ก็รูว้ ำ่ มันไปกันหลำยคนยังจะไปวอนตีน

พวกมันอีก มึงน่ำจะรูต้ วั เองดีวำ่ ก่อนหน้ำนัน้ มึงไป
ด่ำมันไว้เยอะ แล้วไอ้เปรมมันก็เป็ นพวกเจ้ำคิดเจ้ำ
แค้น ไม่ตำยก็บญ ุ แล้ว” พัฒน์ทงั้ บ่นและด่ำจนร่ำง
โปร่งถึงกับเสียควำมรูส้ กึ
ขนำดเขำเจ็บแบบนีม้ นั ยังไม่คิดที่จะเป็ นห่วงกันเลย
“กูจะตำยแล้วมันเดือดร้อนอะไรมึงไม่ทรำบ กำร
เห็นหน้ำกูมนั ทำให้มงึ โมโห มึงก็ควรกลับไปได้แล้ว
ไอ้พฒ
ั น์ กูเป็ นคนมีควำมรูส้ กึ นะเว้ย ไม่ได้แกร่ง
หรือมึนมำกพอที่จะมำฟั งคนโมโหใส่ ทัง้ ๆ ที่ตวั เอง
ไม่ได้ผิดอะไร” ธีรร์ ะบำยออกไปอย่ำงโมโหและ
น้อยใจ
รูส้ กึ ร้อนผ่ำวที่ดวงตำแต่เขำก็พยำยำมที่จะกักเก็บ
นำ้ ตำเอำไว้
พัฒน์น่ิงไปนิดๆ เพรำะไม่คิดว่ำธีรจ์ ะเป็ นคนที่คิด
มำกแบบนี ้ แต่ก็ใช่วำ่ เมื่อวำนเขำจะไม่คิดมำกเลย
นะที่พดู ออกไปแบบนัน้
“เอำเป็ นว่ำเรำลืมเรื่องนีไ้ ปซะ เมื่อวำนกูแค่โมโหหิว

นิดหน่อย” พัฒน์บอก ซึง่ ธีรก์ ็หนั ไปมองหน้ำพัฒน์
แบบไม่เชื่อและรูส้ กึ ได้วำ่ พัฒน์พดู โกหก
ในเมื่ออยำกจะโกหกก็โกหกไป...
กูตดั สินใจไปแล้ว
“ยังไงก็เถอะ กูวำ่ เรำสองคนนอกจำกงำนแล้ว ก็ไม่
ควรเจอกัน ไปไหนด้วยกันเถอะ ต่ำงคนต่ำงอยูก่ นั
เสียที” ธีรบ์ อกออกมำอย่ำงท้อแท้ เริม่ จะเจ็บปำก
ขึน้ มำนิดๆ
“ทำไม เกลียดกูมำกนักรึไง” พัฒน์ถำมเสียงโหด
ธีรแ์ อบกลัวหน่อยๆ เพรำะสภำพเขำตอนนีไ้ ม่ได้มี

แรงที่จะสูก้ บั อีกคนได้เลย แม้ยำมปกติก็ไม่สำมำรถ
ทัดทำนแรงของพัฒน์ได้แล้ว นับประสำอะไรกับ
ตอนที่กำลังเจ็บกันเล่ำ
“มึงก็น่ำจะรูด้ ีนะไอ้พฒั น์...ระหว่ำงกูกบั มึง ก็
เริม่ ต้นกันไม่คอ่ ยดีอยูแ่ ล้ว” ธีรพ์ ดู ออกมำอย่ำงแผ่ว
เบำ ไม่มองหน้ำร่ำงสูงที่กำลังตีสีหน้ำดุใส่อยูต่ อนนี ้
เลยสักนิด
“...” พัฒน์ยงั คงเงียบ
“อย่ำลืมว่ำเรำเกลียดกันตัง้ แต่แรก และตอนนีด้ ว้ ย

โอ้ย...” ธีรพ์ ดู ออกมำอีก แต่ดว้ ยควำมที่พดู มำก
จนเกินไป ทำให้รำ่ งโปร่งรู ส้ กึ เจ็บๆ ที่ปำก
ตอนที่โดนยังไม่เจ็บเท่ำตอนนีเ้ ลย รูแ้ บบนีส้ มู้ นั ไป

ซะก็ดี อย่ำงน้อยก็ไม่เจ็บเท่ำตอนนี.้ ..
ไม่ใช่วำ่ เขำสูไ้ ม่ได้ แต่ไม่สตู้ ำ่ งหำก สองประโยคนี ้
มันต่ำงกันนะ
“พอเถอะ มึงเลิกพูดได้แล้ว พูดไปเดี๋ยวก็เจ็บอีก”

พัฒน์พยำยำมห้ำมอีกคนและเป็ นกำรเปลี่ยนเรื่อง
ไปด้วย เพรำะถ้ำยังคุยเรื่องเดิมๆ พัฒน์ก็ไม่รูจ้ ะพูด
อะไร เพรำะตัง้ แต่ท่ีเรำเจอกัน มันก็ไม่ได้ชอบหน้ำ
กันอยู่แล้ว
จู่ๆ จะให้โพล่งออกไปว่ำ...มันไม่เหมือนตอนแรก
แล้วนะ!
ถ้ำเกิดว่ำธีรถ์ ำมเหตุผลขึน้ มำ เขำจะตอบอะไร
“ยุง่ น่ำ มึงกลับไปได้แล้ว กูอยูค่ นเดียวได้” ธีรไ์ ล่อีก

คน ซึง่ พัฒน์ก็เดินออกจำกห้องไปทันที ทำเอำธีรใ์ จ
หำยวำบ คิดว่ำมันจะตือ๊ อยูต่ อ่
“อะไรวะ บทจะไปก็ไป เออดี! เรื่องของมึง”
ในใจจะหวังว่ำอีกคนคงจะเป็ นห่วงเขำบ้ำง ยิ่งเห็น

ว่ำเขำอยูค่ นเดียวก็น่ำจะอยูเ่ ป็ นเพื่อนกันสักหน่อย
ทนเขำพูดบ้ำง ด่ำบ้ำงมันจะตำยเอำหรืออย่ำงไร
ทัง้ ๆ ทีตวั เองเขำยังทนให้โมโหใส่ได้เลย
แกมันคิดเข้ำข้ำงตัวเองไอ้ธีร ์ คนอย่ำงมัน...
ครืด...
คนที่หลับตำอยูย่ งั ไม่ทนั ที่จะด่ำอีกคนในใจเสร็จก็

รูส้ กึ ถึงเสียงเข็นอะไรบำงอย่ำงตรงมำที่เขำ ซึง่ ธีรก์ ็
เปิ ดตำมองด้วยควำมสนใจ เพรำะคิดว่ำเป็ น
พยำบำลแน่ๆ แต่ท่ีไหนได้ คนที่เขำคิดว่ำมันจะ
กลับไปแล้ว เป็ นคนเข็นรถที่เป็ นอำหำรเช้ำเข้ำมำ
“กินข้ำว จะได้กินยำ” พัฒน์บอกนิ่งๆ จัดแจงเอำฝำ

ปิ ดจำนออก ก่อนจะเลื่อนไปให้ธีรท์ ำน ทุกกำร
กระทำของพัฒน์อยูใ่ นสำยตำของธีรท์ งั้ หมด
ว่ำจะไม่รูส้ กึ อะไรแล้วนะ แต่มมุ อ่อนโยนของพ์ฒน์
มันทำให้หวั ใจเขำทรยศอยูเ่ รื่อย
ธีรม์ องกับข้ำวตรงหน้ำนิ่ง เพรำะแขนข้ำงที่ถนัดใส่

เฝื อกเลยทำให้ตอ้ งมำใช้มือซ้ำยในกำรทำนข้ำว
แทน หำกแต่ตรงข้อมือมันก็ยงั รูส้ กึ เจ็บๆ ทำให้ตกั
กินได้คำนึงก็ตอ้ งพัก พัฒน์สงั เกตเห็นแบบนัน้ ก็แย่ง
ช้อนมำจำกมือขำวแล้วตักข้ำวต้มกุ๊ยที่เขำสั่งทำง
โรงพยำบำลเป็ นพิเศษว่ำขอมีรสชำติหน่อย กลัวธีร ์
จะทำนไม่อร่อย
ร่ำงบำงจะรูบ้ ำ้ งไหม ว่ำพัฒน์ก็ใส่ใจอีกคน
เหมือนกัน เพียงกำรกระทำกับคำพูดมันสวนทำง
กันก็เท่ำนัน้
“กูกินเองได้” ธีรไ์ ม่ยอมอ้ำปำกรับข้ำวในช้อนที่จ่อ

ถึงปำกของตนเข้ำไป
“อ้ำปำกกินเข้ำไป กินเองเที่ยงมัง้ ถึงจะกินเสร็จ”
“กูบอกว่ำ...อือ้ ” พัฒน์ยดั ช้อนที่มีขำ้ วต้มเข้ำปำกธีร ์

ไปทันทีในจังหวะที่อีกคนอ้ำปำกพูด ธีรท์ ่ีโดนทำ
แบบนีก้ ็ได้แต่มองคนทำตำขวำง ปำกก็เคีย้ วข้ำวไป
ด้วย
ธีรร์ ูว้ ำ่ ขัดอีกคนไม่ได้ก็เลยต้องอ้ำปำกกินข้ำวที่อีก
คนป้อนเรื่อยๆ ตำก็มองอีกคนแบบไม่สบอำรมณ์
พัฒน์เห็นแบบนัน้ ก็ไม่ได้สนใจอะไร แอบยิม้ มุม
ปำกด้วยควำมพอใจอีกด้วย
“พอ กูอ่มิ แล้ว” ธีรเ์ อำมือที่ไม่ได้ใส่เฝื อกขึน้ ยกห้ำม

ซึง่ ร่ำงสูงก็วำงช้อนลงแล้วยื่นยำวกับนำ้ เปล่ำไป
ให้ธีรแ์ ทน ร่ำงโปร่งทำนมันอย่ำงไม่อิดออด
มีคนคุมให้กินยำแบบนี ้ ใครมันจะไปกล้ำเอำทิง้
พัฒน์ทำกำรเก็บของทุกอย่ำงแล้วเอำรถเข็นไปไหว้
หน้ำประตูเผื่อพยำบำลมำเอำมันไปคืน ก่อนจะไป
นั่งเก้ำอีข้ ำ้ งๆ เตียงของธีร ์ หยิบหนังสือขึน้ มำอ่ำน
เงียบๆ
ธีรน์ ่งั เงียบ มองไปรอบๆ ห้องอย่ำงไม่รูจ้ ะวำง

สำยตำไว้ตรงไหน รูส้ กึ เกร็งทีมีพฒ
ั น์น่งั อยูข่ ำ้ งๆ
แบบนีเ้ หมือนกัน แต่อีกคนมีหนังสืออ่ำน แล้วเขำ
ล่ะ
“ถ้ำมึงไม่กลับไป ก็เปิ ดทีวีให้กซู ะ” ธีรส์ ่งั สัน้ ๆ แบบ

ไม่มองคูส่ นทนำ พัฒน์เงยหน้ำจำกหนังสือขึน้
มองธีรเ์ ล็กน้อยก่อนจะลุกจำกเก้ำอีเ้ พื่อไปเปิ ดทีวี
แล้วเดินเอำรีโมทมำให้รำ่ งเล็กกว่ำบนเตียงก่อนนั่ง
ลงอ่ำนหนังสือที่เดิม
ร่ำงโปร่งแอบเหล่พฒ ั น์ท่ียงั คงนั่งอ่ำนหนังสือเงียบๆ

ไม่สนใจเขำ ก่อนจะหันมำดูทีวีคืนเมื่อพัฒน์ทำท่ำ
จะหันมำ นิว้ กดเลื่อนช่องไปเรื่อยๆ เพรำะไม่รูจ้ ะดู
อะไรก่อนจะหยุดอยูท่ ่ีช่องที่กำลังฉำยซีรยี เ์ กำหลีท่ี
เขำกดผ่ำนไปแล้วหลำยรอบอย่ำงจำยอม
กูดกู ็ได้วะแม่ง...
“!@#$%^&*@#$%^#$$!”
โอ้...ภำษำเกำหลี เปลี่ยนทันที ฟั งไม่ออกและไม่มี
ซับด้วย ทำดีมำก...แต่พอเขำเปลี่ยนมำดูอีกช่อง
หนึ่งที่เป็ นหนังฝรั่ง ธีรถ์ ึงกับหยุดดูน่ิงๆ
“โอ๊ะ! หุน่ ดีน่ีหว่ำ” พัฒน์ท่ีอยำกรูว้ ำ่ ธีรพ์ มึ พำอะไรก็

เงยหน้ำขึน้ มองทีวีพบว่ำธีรก์ ำลังดูหนังฝรั่งเรื่อง
หนึ่งที่ตวั เอกกำลังนัวเนียถอดเสือ้ ผ้ำกันใหญ่
พัฒน์หวั เรำะในลำคอน้อยๆ ก่อนจะก้มอ่ำนหนังสือ

ต่อ แต่ปำกก็เอ่ยถำมร่ำงบำงไป
“คงสนุกสินะ”
“ก็ดี”
“อยำกปลดปล่อยหรือไง ถึงได้ดแู บบนี”้
“มันก็เป็ นปกติของหนัง เดี๋ยวก็ตดั ไปฉำกอื่นแล้ว

ทำไมแค่นีก้ ตู อ้ งดูแล้วมีอำรมณ์ดว้ ยไม่ทรำบ” ธีร ์
ตอบกลับไป แอบใส่อำรมณ์นอ้ ยๆ
ทำอย่ำงกับดูหนังโป๊ ...มึงมีอำรมณ์ก็บอกมำเถอะ
“เปล่ำ...ถ้ำมีก็บอกแล้วกัน จะได้ช่วย” พัฒน์พดู

ขำๆ แต่ทำเอำธีรถ์ ึงกับตวัดหน้ำมำมองคนพูดแบบ
โมโหปนกับควำมอำย
“ฝันไปเถอะมึง”
“หึห”ึ
หลังจำกที่ธีรห์ ลับไปงีบไปสักพักก็ต่นื มำในเวลำ

เที่ยงพอดี แล้วพัฒน์ก็จดั กำรให้อีกคนทำนข้ำวทำน
ยำเรียบร้อยก็กลับมำหำธีรท์ ่ีกำลังเดินไปรอบๆ
ห้อง เพรำะไม่อยำกจะนั่งจะนอนและกินอย่ำงเดียว
ไม่เช่นนัน้ กล้ำหน้ำท้องจะหำยแล้วมีแต่พงุ ก็เป็ นได้
ตอนแรกก็ตอ้ งให้พฒั น์ช่วยพยุง แต่ธีรไ์ ม่ตอ้ งกำร ก็

เลยแอบลุกขึน้ เองตอนที่พฒั น์เอำรถเข็นไปไว้หน้ำ
ห้อง เพรำะพยำบำลบอกว่ำทำนเสร็จให้ทงิ ้ ไว้
ด้ำนหน้ำแทน
“กูจะไปทำธุระ เย็นๆ จะมำเฝ้ำ” พัฒน์บอกธีร ์
“ไม่ตอ้ งกลับมำก็ได้ กูดแู ลตัวเองได้” ธีรเ์ ถียง
“เดี๋ยวคุณเพลิงจะมำเยี่ยม” พัฒน์ไม่สนใจที่ธีรแ์ ต่
พูดเรื่องอื่นแทน
“มึงโทรบอกคุณเพลิงหรือวะ” ถำมเสียงเครียด
“ก็ถำ้ ไม่บอกจะลำงำนให้มงึ ยังไง” พัฒน์ถำมกลับ

“เออ!!” ธีรถ์ ึงกับเถียงไม่ออก ก่อนจะค่อยเดิน
กลับมำนั่งที่เตียงด้วยควำมเมื่อย
“งัน้ กูไปแล้ว อย่ำซนล่ะ” พัฒน์กำชับ ใบหน้ำดุๆ มี

รอยยิม้ นิดๆ จนธีรห์ มั่นไส้ ก่อนจะตะโกนไล่หลังอีก
คนไปจนเจ้ำของแผ่นหลังกว้ำงนัน้ เปิ ดประตูออก
จำกห้องไป
“กูไม่ใช่เด็กโว้ย!! แล้วไม่ตอ้ งกลับมำที่น่ีอีกนะ

เว้ย!!”
ร่ำงโปร่งขึน้ ไปนอนที่เตียงอย่ำงหัวเสียที่ไม่สำมำรถ
เอำคืนพัฒน์ได้ แต่พอทุกอย่ำงคงที่ ธีรน์ อนนิ่งอยู่
บนเตียง มองไปรอบๆ ห้องก็มีแต่ควำมเงียบ
เงียบเชียบ เงียบจนเหงำ
ทัง้ ๆ ที่ก่อนหน้ำนัน้ มีใครอีกคนอยูด่ ว้ ย แม้มนั จะ

เงียบแบบนีแ้ ต่ก็ทำให้เขำรูส้ กึ อุน่ ใจที่ไม่ได้อยูค่ น
เดียว ที่ไล่อีกคนไม่ตอ้ งมำเฝ้ำนัน้ แท้จริงในใจก็
อยำกให้เขำดูแลต่อ
“แล้วคุณเพลิงจะมำตอนไหนเนี่ย ไม่รบี มำจะหลับ
อีกรอบแล้วนะ” ธีรบ์ น่ เพรำะเริม่ จะง่วงเพรำะฤทธิ์
ยำ
…
ยังบ่นได้ไม่ทนั ไร เสียงเคำะประตูหอ้ งก็ดงั ขึน้ ก่อนที่

ร่ำงสูงใหญ่ของผูเ้ ป็ นเจ้ำนำยจะเข้ำมำตำมด้วย
ลูกน้องคนหนึ่งที่ถือกระเช้ำผลไม้มำ
“ไง ไอ้ลกู น้อง นอนโรงพยำบำลอีกแล้วสินะ”
“แหม...เจ้ำนำยครับ มำถึงก็หำเรื่องเลยนะ”
“แล้วไปปำกหมำมีเรื่องกับใครล่ะ” อัคนีน่งั ลงที่

เก้ำอีข้ ำ้ งเตียงคนป่ วย ถำมลูกน้องอย่ำงกวนๆ
“คนแถวๆ นัน้ แหละครับ ผมก็ไปปำกหมำใส่พวก
มันจริงๆ” ธีรต์ อบอย่ำงไม่ใส่ใจ
“สี่รุมหนึ่ง ปกติถำ้ เป็ นแกนะไอ้ธีร ์ ถ้ำสูน้ ่ีก็รอด”

อัคนีพดู ด้วยควำมสงสัย แปลกใจตัง้ แต่ได้รบั ข่ำว
เมื่อเช้ำนีจ้ ะพัฒน์แล้ว
คงจะมีเรื่องอะไรบำงอย่ำงที่ทำให้ธีรไ์ ม่สพู้ วกนัน้

แน่ๆ อำจจะเป็ นเพรำะเมำหรือเปล่ำ แต่หมอบอก
ว่ำปริมำณแอลกอฮอล์ในร่ำงกำยของธีรไ์ ม่ได้มำก
ขนำดที่ไม่มีสติอะไร
“แล้วทำไมไอ้พฒ
ั น์ถึงได้บอกว่ำจะไปจัดกำรพวก
มันล่ะ” คำบอกเล่ำของอัคนีทำให้ธีรถ์ ึงกับเบิกตำ
กว้ำง
อย่ำบอกนะว่ำมันรู.้ ..
“มันบอกแบบนัน้ หรือครับ”
“ใช่! แล้วสรุปเรื่องมันเป็ นมำยังไง เล่ำให้ฟังสิ”
“ไม่มีอะไร มันเป็ นคนรูจ้ กั ของไอ้พฒ

ั น์น่ะครับ แล้ว
ผมก็หลุดปำกด่ำมันไป เมื่อคืนมันเลยเอำคืน ก็แค่
นัน้ ที่สำคัญผมก็ไปท้ำทำยมันเองนั่นแหละ กวน
มันเอง ก็เลยโดนรุม” ธีรเ์ ล่ำไป
“ถึงแกจะเป็ นคนท้ำทำย มันก็ผิดที่ทำร้ำยร่ำงกำย

อยูด่ ี”
“เอำเถอะ ไอ้พฒ
ั น์มนั จะจัดกำรยังไงก็เรื่องของมัน
เพรำะพวกมันก็อริกนั อยู่แล้ว” ธีรพ์ ดู อย่ำงไม่ใส่ใจ
ไม่อยำกจะรับรูอ้ ะไรอีกแล้ว
ถ้ำเขำยังตัดมันไม่ขำดแบบนี ้ รับรองว่ำไม่มีทำงได้
ควำมเป็ นตัวของตัวเองมำแน่ๆ
“หึหึ แกมีท่ำทำงแปลกๆ นะ” อัคนีหวั เรำะอย่ำงเจ้ำ
เล่ห ์
“อะไรกันเจ้ำนำย ผมก็ปกติ” ธีรเ์ ถียงออกมำด้วย

ท่ำทำงที่ดรู อ้ นรนจนอัคนีหวั เรำะออกมำอย่ำงขำๆ
มันต้องมีอะไรสักอย่ำงระหว่ำงมันสองคนแน่ๆ
“มีอะไรปิ ดบังฉันหรือเปล่ำ” อัคนีตอ้ นธีรอ์ ย่ำงสนุก
“ม่ะ...ไม่มี เจ้ำนำยถำมอะไรเนี่ย ผมกับไอ้พฒ ั น์

ไม่ได้เป็ นอะไรกันสักหน่อย” ธีรพ์ ดู ออกมำโดยไม่
ทันรูต้ วั ทำเอำอัคนีแทบจะกลัน้ ขำไม่ทนั
หลุดปำกพูดมำเองนะ ยังไม่ทนั ได้ถำมเลยว่ำเป็ น
อะไรกัน แสดงว่ำสองคนนีม้ นั มีควำมสัมพันธ์ลบั ๆ
กันจริงๆ สินะ...
สำหรับอัคนีเรื่องเพศเขำไม่ได้อะไรมำกมำยหรอก
ที่สำคัญมันเป็ นเรื่องส่วนตัวของลูกน้องด้วย ฉะนัน้
แล้ว ก็จะไม่เข้ำไปยุง่ ก็ได้ถำ้ อีกคนลำบำกใจ
“โอเคๆ ว่ำแต่วำ่ ตัง้ แต่ทำงำนมำนี่แกลำบ่อยมำก

เลยนะ” อัคนีเปลี่ยนเรื่องเพรำะกลัวลูกน้องจะอึด
อัด
แต่ควำมจริงแล้ว เรำก็รูอ้ ะไรอยูบ่ ำ้ ง เพรำะพัฒน์
กับธีรส์ นิทเกินไปที่จะไปไหนด้วยกันได้ ทัง้ ๆ ที่ตอน
แรกเกลียดกันจะตำยไป
“ก็มนั มีเหตุจำเป็ นนี่ครับ”
“ฮ่ำๆ เข้ำโรงพยำบำลบ่อยนะปี นี”้
“อย่ำแซวน่ำเจ้ำนำย ผมเองก็ไม่อยำกจะเข้ำมัน
เท่ำไหร่หรอก” ธีรบ์ น่ กระปอดกระแปด
“นี่ถำ้ ไม่ใช่แก ลำมำกขนำดนีท้ งั้ ๆ ที่เพิ่งจะเริม่ งำน
ฉันไล่ออกไปนำนแล้วนะ แล้วนี่หมอบอกว่ำจะหำย
ประมำณกี่อำทิตย์” อัคนีถำมอย่ำงจริงจัง
เพรำะถ้ำหำกไม่มีธีรใ์ นกำรทำงำนล่ะก็ งำนเขำคง

จะเยอะมำกน่ำดู
“ถ้ำผมหำยเจ็บขำแล้ว ผมจะเอำงำนมำทำที่
คอนโดจนกว่ำจะถอดเฝื อกนะเจ้ำนำย ขืนไป
ทำงำนสภำพแบบนีอ้ ำยคนในบริษัทแย่เลย” ธีร ์
บอกในสิ่งที่เขำคิดเอำไว้นำนแล้วตัง้ แต่ต่นื ให้กบั
อัคนีฟัง
ยังไงธีรก์ ็เป็ นห่วงงำนมำกๆ เพรำะตัวเองลำงำน
บ่อยมำกจริงๆ
“เอำแบบนัน้ ก็ได้ เพรำะช่วงนีง้ ำนบริษัทเรำเยอะ

มำกๆ” อัคนีพยักหน้ำเห็นด้วย “แต่ก็อย่ำหักโหมก็
แล้วกัน ฉันจะบอกเลขำของแกให้วำ่ เตรียมงำนให้
ทุกวัน แล้วคนของฉันจะเอำมำถึงห้องแก” อัคนี
เสนอ
“นี่ผมมีเลขำแล้วหรือ” ธีรถ์ ำมอย่ำงมึนงง เพรำะ

ตัง้ แต่ทำงำนมำเดือนกว่ำๆ ยังไม่มีทีท่ำว่ำจะมีเลขำ
ส่วนตัวเหมือนใครเขำ ทุกๆอย่ำงเขำต้องลงจัดกำร
เองทัง้ หมด
“มี ทำงำนวันนีว้ นั แรก ช่วงเดือนกว่ำๆ ที่แกทำงำน
ฉันแค่จะลองดูวำ่ แกทำงำนโดยไม่มีเลขำได้ไหม แต่
แกก็ทำได้ ฉันเลยให้ฝ่ำยบุคคลจัดหำมำให้” อัคนี
ตอบ ก่อนที่ธีรจ์ ะร้องอ้อด้วยควำมเข้ำใจ
“อ้อ! ผูห้ ญิงหรือผูช้ ำยอ่ะ” ธีรถ์ ำมด้วยควำมตื่นเต้น

ภำวนำในใจว่ำขอให้เป็ นผูห้ ญิง
“ระริกระรีใ้ หญ่เลยนะ”
“ตอบสิเจ้ำนำย ผูช้ ำยหรือผูห้ ญิง” ธีรอ์ ยำกรูเ้ ต็มแก่

“ผูห้ ญิง...” อัคนีตอบยิม้ ๆ ทำเอำธีรด์ ีใจจนแทบลุก
ขึน้ เต้น
“รุน่ เดียวกับเลขำฉัน เพรำะฉันเลือกคนที่มี

ประสบกำรณ์และอำยุมำกกว่ำ แน่นอนว่ำจบใหม่ๆ
ฉันไม่รบั ขึน้ มำตำแหน่งสูงๆ หรอก”
คำตอบของอัคนีทำเอำร่ำงบำงไหล่ลีบไปด้วยควำม
ผิดหวัง
คิดว่ำจะมีอำหำรตำสวยๆ งำมๆ ให้พอมีกำลัง

ทำงำน
สุดท้ำย ห่อเหี่ยวเหมือนเดิม
“หน้ำเหมือนคนกำลังจะตำยเลยนะแก ฮ่ำๆ” อัคนี
หัวเรำะอย่ำงชอบใจ
“เจ้ำนำยนั่นแหละ เฮอะ!! น่ำเบื่อจริงๆ ว่ำแต่

เจ้ำนำยไม่มีงำนหรือไง ถึงได้มำนั่งคุยกับผมได้ตงั้
นำน” ธีรถ์ ำมอย่ำงแปลกใจ
“มีสิวะ แกคิดว่ำฉันจะว่ำงงำนอะไรขนำดนัน้ นี่เห็น

ว่ำลูกน้องคนสำคัญหรอก ถึงได้ปลีกตัวได้นำน”
“ผมล่ะซึง้ ใจจริงๆ” ธีรท์ ำเป็ นปำดนำ้ ตำทัง้ ๆ ที่ไม่มี

นำ้ ตำสักหยด
ทัง้ คูน่ ่ งั คุยกันอีกหลำยเรื่องที่ไม่ใช่เรื่องงำน เพรำะนี่
เป็ นครัง้ แรกตัง้ แต่ทำงำนมำ เขำสองคนก็ไม่คอ่ ยที่
จะได้มีโอกำสคุยกันอย่ำงเป็ นกันเองแบบนีเ้ ลยสัก
ครัง้ ทำให้ทงั้ ลูกน้องและเจ้ำนำยต่ำงก็มีควำมสุข
และสนุกสุดๆ ธีรท์ ่ีคิดว่ำตัวเองต้องเหงำแน่ๆ
ถ้ำพัฒน์ไป
แต่ทกุ อย่ำงกับตำลปั ตร ในเมื่ออัคนีน่ำสนใจ

กว่ำพัฒน์เยอะ เขำสองคนสำมำรถคุยอะไรกันก็ได้
โดยไม่ตอ้ งห่วงว่ำใครจะไม่พอใจ และนี่คือเหตุผลที่
อัคนีชอบในตัวของธีร ์
เพรำะควำมเป็ นตัวของตัวเองนี่ละ่
เวลำล่วงเลยมำเกือบ 2 ชั่วโมง อัคนีท่ีมีงำนต่อ
จำเป็ นต้องลุกจำกเก้ำอีท้ ่ีน่งั เพื่อกลับไปทำงำนต่อ
เสียที ทำเอำธีรถ์ ึงกับทำหน้ำเบื่อหน่ำยอย่ำงเห็นได้
ชัด จนอัคนีตอ้ งเอำมือแกร่งขึน้ ลูบศีรษะเป็ นกำร
ปลอบประโลม
“จะไปแล้วหรือครับ”
“อะไร นี่แกจะงอแงเป็ นเด็กหรือไง” ถำมยิม้ ๆ
“จะให้ผมอยู่คนเดียวหรือ” ธีรอ์ อ้ นอัคนี จนผูเ้ ป็ น

นำยถึงกับหัวเรำะก่อนจะถอยหลังด้วยอำกำรขน
ลุกชันไปทัง้ ตัว
ถึงจะเอ็นดูเป็ นน้อง แต่ใช่วำ่ จะให้มองว่ำมันน่ำรักนี่
คงไม่มีทำง
“เดี๋ยวไอ้พฒ
ั น์ก็มำ มันส่งข้อควำมมำบอกแล้วว่ำ
กำลังออกจำกคอนโด” อัคนีบอก
“คุณเพลิง ช่วยไปบอกมันหน่อยได้ไหมว่ำไม่ตอ้ งมำ

อยูเ่ ป็ นเพื่อนผมหรอก ผมไม่ชอบ” ธีรข์ อร้องอีกคน
ไป
“ไหนว่ำเมื่อกีไ้ ม่อยำกให้ฉนั ไปไง”

“เอ่อ...อ่ะ ก็น่นั ” ธีรอ์ กึ อัก ไปไม่ถกู เมื่อโดนต้อน
“ว่ำไงล่ะ” ยักคิว้ กวนๆ
“ก็แค่ทำเล่น ใช่ๆ เจ้ำนำยรีบกลับไปทำงำนเลยก็ได้

ผมอยู่ได้สบำยมำกๆ” ธีรร์ บี ไล่
“โอเคๆ ฉันไปแล้ว แล้วเจอกันนะเว้ย ถ้ำฉันว่ำงๆ

จะไปหำที่หอ้ งก็แล้วกัน” อัคนีเตรียมตัวเดินไปยัง
ประตูหอ้ ง แต่ก็ตอ้ งหยุดนิ่งเพรำะธีรเ์ รียกเอำไว้
“บอกมันด้วยนะครับว่ำไม่ตอ้ งให้มนั มำ”

“หึหึ เรื่องนีก้ ็บอกมันเองก็แล้วกัน”
อัคนีเดินออกจำกห้องไปด้วยสีหน้ำที่แสดงถึงควำม
อำรมณ์ดีสดุ ๆ ที่ได้แกล้งลูกน้องอย่ำงธีร ์ ซึง่ แอบได้
ยินเสียงใคร่ครวญดังตำมไล่หลัง
“เจ้ำนำย...”
ในห้องกลับมำเงียบอีกครัง้ เมื่ออัคนีเดินออกไปจำก
ห้องพักพิเศษของเขำ ธีรม์ องนำฬิกำผนังก็พบว่ำ
บ่ำยสำมโมงกว่ำๆ ซึง่ ร่ำงโปร่งก็คิดว่ำพัฒน์คงไม่
มำถึงเร็วๆ นีแ้ น่
งำนมันน้อยๆ เสียที่ไหนล่ะ
“โอ้ย...จะบ้ำตำย จะได้ออกจำกโรงพยำบำลวัน
ไหนเนี่ย เจ็บแค่นีเ้ อง จะให้นอนนำนไปไหนวะ” ธีร ์
บ่นอย่ำงโมโห ส่วนตัวของเขำแล้วไม่ชอบที่จะอยู่
นิ่งๆ กลับกันเขำชอบที่จะขยับตัวไปนู่นนี่น่ นั
มำกกว่ำต้องอยูเ่ ฉยๆ เหมือนคนทำอะไรไม่เป็ น
โทรศัพท์ก็ไม่มี แท็บเล็ตก็ไม่มี
“ชีวิตนีก้ จู ะมีอะไรสักอย่ำงไหมเนี่ย”
ทีวีก็ไม่มีอะไรน่ำดู เพลงก็ไม่น่ำฟั ง หนังสือที่มีก็ไม่
น่ำอ่ำน
เขำไม่สำมำรถมีอะไรที่จะฆ่ำเวลำยำมเบื่อได้เลย
นอกจำกกำรนอนและกำรดูทีวี
ให้ตำยสิ กำรเป็ นผูป้ ่ วยนี่มนั ช่ำงน่ำเบื่อและทรมำน

อะไรแบบนี ้
“นอนต่อก็ได้วะ” ตัดสินใจได้แบบนัน้ ร่ำงโปร่งก็ปิด

ตำลงทันทีเพื่อที่จะเข้ำสูน่ ิทรำอีกครัง้ ของวัน
...
P&P Group
พัฒน์ท่ีออกจำกห้องพักพิเศษของธีรม์ ำก็ตรง
กลับไปที่คอนโดก่อนเพื่อเปลี่ยนชุดเข้ำบริษัทให้
เรียบร้อย ก่อนจะตรงดิ่งมำที่น่ี บริษัทที่เขำเป็ น
เจ้ำของส่วนหนึ่ง
“ท่ำนรองฯ มำ เร็วๆ ประจำที่” เสียงพนักงำนพำกัน

แตกตื่น เมื่อรองประธำนกรรมกำรอย่ำงพัฒน์มำ
เยี่ยมเยียนถึงแผนกบัญชีแบบนี ้
ที่สำคัญมำแบบไม่บอกไม่กล่ำวด้วย
“ผมต้องกำรพบเปรม ช่วยตำมตัวให้ดว้ ย” พัฒน์ไม่
รีรอให้คนในแผนกมีพิธีรตี องหรือรอให้ผจู้ ดั กำร
แผนกมำหำเขำ ร่ำงสูงจัดกำรพูดบอกในสิ่งที่เขำ
ต้องกำรขึน้ นิ่งๆ นำ้ เสียงไม่ดงั เกินไป เพรำะคนใน
แผนกเงียบรอฟั งในสิ่งที่เขำพูดอยูแ่ ล้ว
ทุกคนต่ำงก็พำกันมองหน้ำกันเพรำะเวลำพนักงำน
คนนีไ้ ปไหนก็ไม่เคยบอกใครแล้วก็ไม่เคยทำอะไร
อยูแ่ ล้ว แต่ก็ไม่มีใครกล้ำรำยงำนพฤติกรรมนี ้
“ทำไมถึงเงียบๆ ล่ะ อ่ะ...อ้ำว น้องชำย มำหำพี่หรือ

ไง” เปรมที่มำจำกข้ำงนอกขมวดคิว้ สงสัยทำไม
บรรยำกำศในสำนักงำนของแผนกเขำ แต่เมื่อเห็น
ตัวต้นเหตุก็รบี เดินไปกวนโมโหทันที
ไม่คิดว่ำกำรออกไปสูบบุหรี่แก้เซ็งของเขำกลับมำ
จะได้เจอของเล่นที่สนุกแบบนี ้ เขำจะทำให้คนใน
แผนกได้รูถ้ ึงควำมเห็นแก่ตวั ของพัฒน์ให้ได้
สนุกแน่ๆ แต่ใครจะสนุกกันล่ะ
“พี่ชำย? ใครวะ” พัฒน์ถำมเสียงเย็น ทำเอำคนที่อยู่

ใกล้ๆ ถึงกับถอยไปดูสถำนกำรณ์อยูห่ ่ำงๆ
“อ้ำว? นี่แกยังไม่รูอ้ ีกหรือว่ำสถำนะแกตอนนีค้ ือ
เป็ นน้องชำยของฉันไง” พูดออกพลำงหัวเรำะไป
ด้วยมองไปรอบๆ สำนักงำนด้วยท่ำทำงยะโส
ทำรำวกับว่ำตัวเองเป็ นใหญ่ในที่น่ี ทัง้ ๆ ที่มนั ไม่จริง
“ดูสิทกุ คน ต้องให้ฉนั ยำ้ อยูบ่ อ่ ยๆ ว่ำแต่มำทำอะไร

ที่น่ีละ่ น้องชำย” หันมำถำมพัฒน์อย่ำงอำรมณ์ดี
“รูส้ กึ เหมือนว่ำเมื่อคืนแกไปก่อเรื่องมำสินะ ไม่มี

ใครบอกหรือไงว่ำเป็ นพนักงำนของบริษัทนี ้ ถ้ำก่อ
เรื่องและเรื่องถึงบริษัท คนๆนัน้ จะถูกไล่ออกทันที”
พัฒน์พดู ขึน้ มำนิ่งๆ ทำเอำพนักงำนแผนกบัญชี
ถึงกับสะดุง้ กันเป็ นแถบ
“ฉัน? ก่อเรื่องอะไร” ถำมกลบเกลื่อน คิดในใจอย่ำง

หวำดหวั่น
ไหนไอ้ธีรบ์ อกว่ำไม่ฟอ้ งไงวะ
“ทำร้ำยร่ำงกำยผูอ้ ่ืน แถมยังเป็ น 4 ต่อ 1 อีกด้วย”

พัฒน์ตอบ
“ใคร ฉันไม่เห็นรูเ้ รื่อง ฉันนอนอยูบ่ ำ้ น ไม่ได้ไปไหน”

คนร้ำยปำกแข็งไม่ยอมรับ
“ฉันมีหลักฐำนจำกทำงผับที่นำยไปก่อเรื่องและกำร
ให้ปำกคำกับเพื่อนสองคนของนำยที่ซดั ทอดถึง
นำยเรียบร้อย ฉันไม่เอำหมำยจับกับตำรวจมำด้วย
ก็ดีเท่ำไหร่ เพรำะฉันมีอะไรที่จะลงโทษแกอยูแ่ ล้ว”
พัฒน์ตอ้ นอีกคน พนักงำนให้ควำมสนใจเป็ นอย่ำง
ดี แต่สว่ นใหญ่ก็ลว้ นดีใจที่เปรมจะโดนบ้ำงเสียที
“ฉันไม่ได้ทำโว้ย”
“หึ หลักฐำนมัดตัวขนำดนัน้ ยังจะกล้ำปฏิเสธ ไหน

จะหลักฐำนที่ฉนั เก็บลับๆ ระหว่ำงที่แกทำงำนที่น่ี
ไม่เคยทำงำน มำก็สำย แต่บงั คับผูจ้ ดั กำรปรับเวลำ
ให้ ทำตัวสบำยรำวกับเป็ นเจ้ำของบริษัท ต้องให้ทกุ
คนที่น่ีช่วยยำ้ ไหมว่ำแกไม่ใช่เจ้ำของบริษัท และไม่
มีวนั ” พัฒน์เอ่ยเสียงเข้มขึน้ ทุกๆ ประโยค
“ใช่ๆ ไม่ใช่ ไม่ได้เป็ น” เหล่ำพนักงำนแถวนัน้ ก็

ช่วยพัฒน์เต็มที่เพื่อไล่เปรมออกไป
พัฒน์หนั ไปมองพนักงำนรอบๆ ก่อนจะหันกลับมำ

แสยะยิม้ ร้ำยกำจให้กบั เปรม ซึง่ เจ้ำตัวมองแล้วก็
เกิดอำกำรแค้นในทันที
“ไล่ออก บริษัทนีไ้ ม่มีวนั ตอนรับแกอีก ใครที่ให้

ผูช้ ำยคนนีเ้ หยียบบริษัท แม้แต่หน้ำบริษัท ผมไล่
ออก!! เพรำะถือว่ำเป็ นผูส้ นับสนุนให้คนทำควำม
ชั่ว” พัฒน์ส่งั เฉียบขำด ซึง่ พนักงำนทุกคนก็พร้อม
ใจกันรับคำสั่งของเจ้ำนำยตัวจริง ไม่ใช่คนที่มำ
หน้ำที่อนั ธพำลของบริษัท
“ไอ้พฒ
ั น์ แกทำอย่ำงนีไ้ ม่ได้นะเว้ย ฉันจะบอกป้ำ
แกว่ำแกไล่ฉนั ออกจำกบริษัท”
“อย่ำมำขู่ ฉันจัดกำรกับป้ำเรียบร้อยแล้ว เพรำะ

ตอนที่ปำ้ มำขอฉันให้รบั แกเข้ำทำงำนที่น่ีฉนั ก็มี
ข้อเสนอเหมือนกัน ก็คือ เมื่อไหร่ท่ีพฤติกรรมชั่วๆ
ของแกมันทำให้ใครทนไม่ไหวหรือเดือดร้อน วันนัน้
ไม่มีท่ียืนให้แกทัง้ ในบริษัทและในบ้ำน แน่นอนว่ำ
คุณปรินท์เห็นดีงำมและทรำบเรื่องนี ้ ไม่ให้แกเข้ำไป
ผลำนเงินในบ้ำนของป้ำฉันได้อีกต่อไป” พัฒน์เอำ
ชื่อพ่อของเปรมขึน้ มำ
สิ่งที่พฒ
ั น์พดู เป็ นควำมจริงทัง้ หมด เพรำะในรัต
นมณีโชติแล้ว พัฒน์กบั พุฒิคือคนที่มีอำนำจ
เหนือกว่ำใครๆ ทุกคน สำมำรถตัดสินใจอะไรเองได้
โดยไม่ตอ้ งปรึกษำญำติๆ
“ไม่จริง เป็ นไปไม่ได้”
“เอำตัวมันไป” พัฒน์หนั ไปสั่งลูกน้องสองคนที่ยืน

อยูด่ ำ้ นหลัง ซึง่ ทัง้ สองคนก็เข้ำจับตัวเปรมไว้แล้ว
พำออกไปจำกบริษัททันที ท่ำมกลำงเสียงร้อง
โวยวำยของเปรมตลอดทำง
เมื่อสถำนกำรณ์เริม่ ปกติ ทุกคนก็หนั ไปซุบซิบ

นินทำกันรำวกับลืมว่ำ เจ้ำนำยใหญ่ของพวกเขำยัง
ยืนอยู่ท่ีเดิม
“ช่วยทำงำนต่ออย่ำงสงบด้วย” เสียงดังของพัฒน์
ดังเข้ำสูโ้ สตประสำทของทุกคน ทำให้พนักงำน
แผนกบัญชีถึงกับกุลีกจุ รกลับที่ประจำของตัวเอง
แทบจะไม่ทนั พัฒน์เองก็เดินออกไป เพื่อกลับไป
จัดกำรกับเปรมต่อ เขำไม่ตอ้ งกำรให้พนักงำนรับรู ้
ควำมโหดร้ำยของเขำไปมำกกว่ำนี ้
“ส่งมันข้ำมประเทศ ฉันใจดีให้เงินไว้ตงั้ ตัว 1 ล้ำน
บำท จำกนัน้ ก็แล้วแต่วำ่ แกจะเอำเงินที่ได้ไปทำ
อะไร” คำสั่งของพัฒน์เฉียบขำดเสมอ
ไม่มีใครรูว้ ำ่ พัฒน์สง่ เปรมไปไหน แน่นอนว่ำอีกคน

ไม่มีสิทธิ์ได้กลับมำถ้ำเขำไม่อนุญำต
พัฒน์เข้ำมำในห้องก็พบว่ำธีรย์ งั หลับอยู่ ร่ำงสูงส่ำย

หน้ำไปมำ ก่อนจะเอำกระเป๋ ำเสือ้ ผ้ำของธีรท์ ่ีไปขน
มำจำกห้องของธีรเ์ พื่อมำให้ธีรเ์ ปลี่ยนในวันพรุง่ นี ้
เขำยังไม่ได้บอกอีกคนหรอกว่ำพรุง่ นีอ้ อกจำก

โรงพยำบำล แล้วที่เขำสำมำรถเข้ำไปเอำเสือ้ ผ้ำใน
คอนโดของอีกคนได้นนั้ เป็ นเพรำะควำมช่วยเหลือ
จำกอัคนี
“นอนเอำนอนเอำ สักวันจะกลำยเป็ นหมู” พัฒน์พดู

คนเดียวยิม้ ๆ
แกร๊ก!
“ขออนุญำตค่ะ” พยำบำลสำวสวยเข้ำมำในห้อง
เสียงอ่อนหวำนของเธอทำให้พฒ ั น์หนั ไปมอง แต่
ไม่ได้หนั แบบสนใจ แต่เพรำะสงสัยว่ำไม่ใช่คน
เดียวกับคนก่อนที่มีอำยุมำกกว่ำนี ้
“สวัสดีคะ่ ดิฉนั มำเช็ดตัวค่ะ” เธอบอกพัฒน์ยิม้ ๆ

พยำยำมฉีกยิม้ ที่หวำนที่สดุ ไปให้ โชคดีของเธอ
จริงๆ ที่พยำบำลรุน่ พี่ท่ีดแู ลเคสนีด้ นั ต้องไปรับลูก
เลยขอเปลี่ยนเวรกับเธอ ถ้ำเธอรูว้ ำ่ จะหล่อขนำดนี ้
ไม่วำ่ จะคนเฝ้ำไข้หรือคนไข้ แม้วำ่ หน้ำตำจะดูชำ้ ๆ
แต่เธอก็รูว้ ำ่ คนๆ นัน้ ต้องหล่อมำกแน่ๆ
แต่คนตรงหน้ำเธอนี ้ เป็ นสเป็ คเธอมำกกว่ำเพรำะ
หล่อคม หน้ำดุ ที่สำคัญสูงล่ำถูกใจมำก และกำร
แต่งกำยกับเครื่องประดับที่ใช้ บ่งบอกว่ำพัฒน์
ร่ำรวยและมีฐำนะแค่ไหน
“เดี๋ยวฉันจัดกำรเอง” พัฒน์บอกทัง้ ๆ ที่หนั หน้ำหนี

ไม่มีท่ำทีจะสนใจเธอสักนิด จนเธอหน้ำเจื่อนไป
เลย
“ต่ะ...แต่วำ่ ”
“ทุกครัง้ ฉันก็ทำเอง ออกไปซะ เกะกะ” พัฒน์ไล่
อย่ำงรำคำญ
ทำไมจะไม่รูว้ ำ่ เธอต้องกำรอะไร แค่มองหน้ำ ไม่

ต้องมองดวงตำพัฒน์ก็รูว้ ำ่ ผูห้ ญิงคนนีค้ ิดอะไรและ
เป็ นคนยังไง
“แต่มนั จะลำบำกนะคะ”
“ถ้ำไม่อยำกโดนไล่ออกก็ออกไปซะ ถ้ำมำเก็บ
อุปกรณ์ฉนั จะโยนไว้ดำ้ นหน้ำไม่ตอ้ งเข้ำมำ” พัฒน์
สั่งอีก ก่อนจะเดินไปอีกฝั่งหนึ่งของเตียง
“ส่วนอำหำรก็แค่เปิ ดประตูแล้วเอำไว้แถวๆ นัน้ ”
“เอ่อ...” เธอยังคงอำ้ อึง้
“วำงของแล้วออกไปซะ!” พัฒน์ขนึ ้ เสียงเล็กน้อยจน

เธอสั่นกลัว รีบวำงกะละมังกับผ้ำเอำไว้ ก่อนจะรีบ
วิ่งออกไปด้วยควำมกลัว เธอตรงไปยังที่ท่ีมีรุน่ พี่
ของเธออยู่
“พี่ พี่รูไ้ หมเมื่อกีฉ้ นั เจออะไรมำ” เธอบอกอย่ำงตื่นๆ
“อะไรล่ะ”
“ผูช้ ำยห้องพิเศษ 512”
“ทำไมล่ะ” รุน่ พี่ได้แต่ทำหน้ำนิ่งๆ เพรำะอยูอ่ ยู่แล้ว

ว่ำใครอยูใ่ นนัน้ ที่จริงคนที่ดแู ลเคสนัน้ จะให้เธอนั่น
แหละเปลี่ยนเวรกับเธอ แต่โชคดีวำ่ เธอเข้ำเวลำ
เดียวกัน ไม่ใช่รุน่ น้องที่กำลังเมำท์กบั เธอตอนนีท้ ่ี
ปกติอยูเ่ ช้ำ
“เขำเป็ นผูช้ ำยหล่อมำกเลยค่ะพี่” เธอทำหน้ำเคลิม้

ฝัน แม้จะโดนไล่ออกมำก็ตำมที
“ใช่ แล้วก็ถกู ไล่ออกมำหรือเปล่ำ”

“พี่รูไ้ ด้ยงั ไง” เธอถำมอย่ำงสงสัย
“ก็เป็ นปกติน่นั แหละ นั่นคุณพัฒน์ เป็ นหลำนของ

ผูอ้ ำนวยกำร คุณเขำไม่ยอมให้ใครเข้ำไปวุน่ วำย
หรอก” เธอบอกไป
แต่คนเป็ นรุน่ น้องกลับเบิกตำกว้ำงและมีสีหน้ำดีใจ

อย่ำงเห็นได้ชดั
“คุณพัฒน์ท่ีเป็ นน้องคุณพุฒิใช่ไหมคะ” เธอถำม

อย่ำงดีใจ
ทัง้ รวย ทัง้ หล่อกันทัง้ พี่ทงั้ น้องเลย แต่เสียดำยที่คน
พี่เป็ นเกย์ไปได้
“ใช่ คนๆ นัน้ แหละ แต่ทำงที่ดี เธออย่ำหวังสูงนะ

ระดับเรำเขำไม่มองหรอก” รุน่ พี่ยงั คงเตือน
ระดับพี่คนเดียวเถอะ คอยดูนะ ฉันต้องทำอะไรสัก

อย่ำให้คณุ พัฒน์สนใจให้ได้
“ค่ะ ฉันเข้ำแล้ว ขอตัวไปทำงำนก่อนนะ” เธอรีบ

เดินออกไปทันที เพื่อไปเตรียมตัวทำอะไรสักอย่ำง
ให้พฒั น์สนใจเธอ แต่ถำ้ ทำไม่ได้ เธอก็คงต้องขอ
แลกเวรอีก
“ตื่นแล้วหรือ” พัฒน์ถำมเมื่ออีกคนมองเขำอยู่
“มำนำนยัง”
“ครึง่ ชั่วโมงได้” พัฒน์ตอบ ก่อนจะหันมำถำม “หิว

หรือยัง”
“อือ ทำไมข้ำวมำช้ำจังวะ” ธีรถ์ ำม เพรำะปกติแล้ว

มักจะมำตรงเวลำเสมอ
เขำท้องท้องจนต้องตื่นจำกกำรนอนนี่แหละ ตื่นมำ
ก็เจอพัฒน์กำลังยืนปอกผลไม้อยู่ ผลไม้ท่ีอคั นีเอำ
มำฝำก ก็อยำกจะทำนมันอยู่ แต่ไม่มีปัญญำที่จะ
ปอกมัน
“หิวหรือไง”
“เออสิ”
“งัน้ กินแอปเปิ ้ลรองท้องก่อนก็แล้วกัน” พัฒน์ย่ืน

แอปเปิ ้ลชิน้ หนึ่งจ่อปำกของธีร ์ ซึง่ ธีรก์ ็งบั มันเข้ำ
ปำกอย่ำงลืมตัว เคีย้ วตุย้ ๆ อย่ำงอร่อย ก่อนจะอ้ำ
ปำกรับเอำชิน้ แล้วชิน้ เล่ำเข้ำมำเรื่อยๆ
แกร๊ก...
“อำหำรเย็นมำแล้วค่ะ” พยำบำลสำวคนเดิมที่เข้ำ
มำก่อนหน้ำนีเ้ ข็นรถอำหำรพร้อมกับพูดด้วยท่ำทำง
ที่รำ่ เริง พัฒน์หนั ไปมองหน้ำเธอทันทีดว้ ยควำม
หงุดหงิด ส่วนธีรก์ ็มองพยำบำลสำวเล็กน้อยด้วย
ควำมไม่ชอบใจ
สำยตำของเธอคนนัน้ มองแต่พฒ
ั น์จนแทบจะกลืน
กิน
“ฉันบอกเธอว่ำไง” พัฒน์กดเสียงต่ำจนเธอหน้ำเสีย
เธอไม่คิดว่ำพัฒน์จะจริงจังอะไรขนำดนัน้ เธอเริม่
ตัวสั่นอย่ำงเห็นได้ชดั แต่กย้ งั สงสัยอยูว่ ำ่ ทำไมร่ำง
สูงถึงเอำใจใส่คนที่คนอยู่บนเตียงขนำดนี ้
ป้อนผลไม้กนั ด้วย หวังว่ำคงจะไม่ใช่...
“คือ มันเป็ นหน้ำที่ของฉันน่ะค่ะ” เธอตอบ พยำยำม

ควบคุมตัวเองไม่ให้ส่นั
“ถ้ำงัน้ หน้ำที่เธอก็หมดแล้ว ออกไปซะ อ้อ! ถ้ำมี

อะไร ช่วยเปลี่ยนคนใหม่ดว้ ย ฉันไม่ชอบให้ใครมำ
ส่งสำยตำใส่ฉนั ” พัฒน์พดู เสียงต่ำ ไม่มองหน้ำ
หญิงสำว แต่กลับป้อนผลไม้ให้กบั ธีรต์ อ่ ซึง่ ธีรก์ ็
รับเข้ำปำกอย่ำงงงๆ
“เอ่อ...”
“คือฉันหิวข้ำว” ธีรพ์ ดู ขึน้ อย่ำงหงุดหงิด ที่พยำบำล
คนนัน้ ยังคงนิ่งอยูก่ บั ที่ ไม่ยอมออกตำมที่พฒ ั น์ส่งั
“เอ่อ...นี่คะ่ ” เธอพยำยำมที่จะมำเข้ำใกล้พฒ
ั น์ แต่
ก็ตอ้ งชะงักเพรำะเสียงของธีร ์
“เดี๋ยวให้มนั ทำ เธออกไปจำกห้องได้แล้ว” ธีรส์ ่งั
“ได้ยินแล้วใช่ไหม อยำกทำงำนที่น่ีตอ่ ก็รบี ไปซะ”

พัฒน์ส่งั เสียงลั่น จนเธอร้องไห้ออกมำ ที่ผชู้ ำยถึง
สองคนไล่เธออกจำกห้อง เป็ นเช่นนัน้ เธอก็ว่งิ
ออกไปทันทีดว้ ยควำมเจ็บใจ
ทัง้ ฝั่งพัฒน์เห็นแบบนัน้ ก็ยมิ ้ อย่ำงพอใจที่ไล่ตวั
รำคำญออกไปได้
อย่ำหำว่ำพัฒน์นิสยั เลวเลยที่ทำให้ผหู้ ญิงร้องไห้

แต่ไม่วำ่ ใครก็ตำมที่พฒ
ั น์เห็นว่ำน่ำรำคำญ ไม่ว่ำ
จะเด็กหรือผูห้ ญิง เขำก็ไม่ละเว้น
“เอ้ำ! กินๆ ไปซะ หิวไม่ใช่หรือไง” พัฒน์จดั กำรป้อน

ข้ำวธีรอ์ ย่ำงเร็ว เพรำะรูว้ ำ่ ร่ำงโปร่งกำลังโมโหหิว
แน่ๆ
“อือ” ร่ำงเล็กกว่ำแอบมองพัฒน์นิดๆ คนตัวสูงก็
ไม่ได้แสดงสีหน้ำอะไรออกมำเลย ทัง้ ๆ ที่เขำกำลัง
รูส้ กึ ผิดต่อผูห้ ญิงคนนัน้ มำกๆ
เพรำะควำมหิวแน่ๆ เลยที่ทำให้เขำหงุดหงิดถึง
เพียงนี ้
“ดูมงึ จะไม่รูส้ กึ อะไรเลยนะ ทำพยำบำลคนสวย

ร้องไห้เนี่ย”
“อืม”
“เย็นชำที่สดุ ” ธีรพ์ มึ พำ
พัฒน์ได้ยินแบบนัน้ ก็หลุดขำออกมำเบำๆ จำกนัน้ ก็
จัดกำรทำให้ธีรก์ ินข้ำวกินยำให้เสร็จ แล้วก็ตำมด้วย
ผลไม้ตบท้ำย ธีรน์ ่งั ดูละครไทยหลำกหลำยช่อง
หลังจำกที่ไม่เคยได้ดอู ีกเลยตัง้ แต่เรียนมัธยม
ก็มนั ไม่มีอะไรดู ก็เลยจำเป็ นต้องดูพวกนีแ้ ก้เบื่อไป

ก่อน
“ทำไมถึงยังไม่กลับ” ธีรถ์ ำม
“แล้วใครว่ำกูจะกลับ”
“มึงจะนอนนี่หรือไง”
“ก็ใช่น่ะสิ” พัฒน์เพียงแค่ตอบคำถำมของธีรส์ นั้ ๆ

เท่ำนัน้
“กลับไปเถอะ อยู่คนเดียวได้”
“แล้วพรุง่ นีม้ งึ จะกลับยังไง”
“ห๊ะ!! พรุง่ นีก้ อู อกจำกโรงพยำบำลเหรอ” ธีรห์ นั ไป

ถำมอย่ำงดีใจ ซึง่ คนตัวใหญ่ก็ได้แค่พยักหน้ำตอบ
กลับ ก่อนจะสนใจโน๊ตบุ๊คตรงหน้ำต่อ
ธีรม์ องอีกคนอย่ำงอิจฉำที่พฒ
ั น์น่ งั ทำงำนได้ แถม
ยังทำได้หลำยๆ อย่ำงในเวลำเดียวกันด้วย
“ช่วยจัดกำรตำมที่บอกไปด้วย” พัฒน์วงสำยจำก
กำรโทรไปสั่งงำนลูกน้อง แล้วก็มำตัง้ ใจทำงำน
ตรงหน้ำต่อ
อ่ำ...ทำไมเวลำแบบนี ้ ไอ้พฒ
ั น์มนั ถึงได้ดเู ท่หน์ กั นะ
ระหว่ำงที่ธีรก์ ำลังมองหน้ำร่ำงสูงแล้วเหม่อไป ร่ำง

สูงก็เงยขึน้ เพื่อมองว่ำธีรท์ ำอะไร จะหลับไปหรือยัง
แต่ก็พบว่ำร่ำงบำงมองหน้ำเขำอยู่ เหมือนกับจะไม่
รูส้ กึ ตัวด้วย พัฒน์มองหน้ำอีกคนก่อนจะยิม้ ออกมำ
น้อยๆ นึกสงสัยว่ำหน้ำเขำมันมีอะไรหรือเปล่ำแต่ก็
ไม่ทกั ออกไป ก้มลงเพื่อทำงำนต่อ
ถ้ำอยำกมองนักก็มองไป ดีกว่ำมองหน้ำคนอื่นล่ะ
นะ
...
...
...
“โอ๊ย...มึงใส่ดีๆ สิวะ กูเจ็บจะเว้ย”
“นี่ก็ดีท่ีสดุ แล้ว อยูน่ ่ิงๆ สิวะ” พัฒนืคำรำมเสียงต่ำ

เพรำะเหนื่อยกับกำรต้องออกแรงเยอะๆ ในยำมเช้ำ
แบบนีม้ ำกๆ
“อยูน่ ่ิงก็เจ็บสิวะ อ๊ะ!” ร้องอุทำนด้วยควำมตกใจ

เมื่อแขนเสือ้ ผ่ำนเฝื อกอ่อนเข้ำไปอยูท่ ่ีไหล่ของเขำ
ได้สำเร็จหลังจำกที่ใช้เวลำเปลี่ยนชุดมำแล้วเกือบ
ชั่วโมง
“เสร็จ ต่อไปกำงเกง” พัฒน์พดู พลำงมองไปที่ท่อน
ข่ำงที่ยงั คงเป็ นกำงเกงของโรงพยำบำลอยู่ จนธีร ์
ขยับหนี แล้วหันหน้ำหนีอย่ำงเขินๆ
“ใส่เองได้”
“ด้วยแขนข้ำงเดียวนี่นะ” พัฒน์ขมวดคิว้
“อือ ออกไปดิวะ จัดกำรค่ำรักษำกับยำให้ก่อน

เดี๋ยวกลับไปจะจ่ำยให้” ธีรไ์ ล่ ก่อนจะขอร้องพัฒน์
ให้จดั กำรเรือ่ งค่ำรักษำให้ก่อน ซึง่ ร่ำงสูงก็พยักหน้ำ
รับนิ่งๆ
“เข้ำใจก็ออกไปดิวะ”
“ไล่กนั จริง ไม่ใช่กหู รือไงที่ใส่เสือ้ ให้มงึ เนี่ย” พัฒน์

เดินบ่นออกไป ก่อนจะปิ ดประตูใส่ธีรเ์ สียงดังจนร่ำง
บำงสะดุง้
ปั ง!!!
“อะไรวะ มันทวงบุญคุณหรือไง”
ธีรพ์ ยำยำมอย่ำงยำกลำบำกที่จะใส่กำงเกงที่พฒั น์
เอำมำจำกห้องให้สำเร็จ โชคดีท่ีพฒ
ั น์เลือกเอำสำม
ส่วนมำ ไม่เช่นนัน้ ใส่ลำบำกแน่ๆ กับแขนข้ำงเดียว
ที่ใช้ได้อยูต่ อนนี ้
“ดีนะที่มนั เอำกระดุมมำ” ธีรบ์ น่ ก่อนจะติดกระดุม

ด้วยมือข้ำงเดียว แล้วถอดหำยใจดังๆ ออกมำ
พัฒน์ออกมำจำกห้องพักผูป้ ่ วยของธีรห์ ลังจำกที่

ออกมำจำกห้องนำ้ แล้วเพื่อจัดกำรค่ำใช้จ่ำย
ให้กบั ธีร ์ รอไม่นำนเขำก็ได้ยำถุงหนึ่ง พร้อมกับฟั ง
กำรอธิบำยกำรทำนกำรใช้ของอย่ำงอย่ำงตัง้ ใจ
ก่อนจะกลับมำที่หอ้ งเหมือนเดิม พบว่ำร่ำงโปร่งนั่ง
รออยูแ่ ล้ว และดูเหมือนว่ำทุกอย่ำงจะเรียบร้อย
“กลับได้แล้วใช่ไหม” ธีรถ์ ำมอย่ำงดีใจ จนพัฒน์
ส่ำยหน้ำไปมำกับควำมเด็กของอีกคน
ธีรม์ นั จะรูต้ วั ไหม ว่ำเผยอะไรให้เขำเห็นบ้ำง
“อือ กลับกันเถอะ”
“เยส” ธีรร์ อ้ งอย่ำงดีใจก่อนจะเดินนำพัฒน์ออกจำก

ห้องไป พัฒน์เลยกลำยเป็ นคนถือของให้กบั ธีรไ์ ป
โดยปริยำย เกิดมำคนอย่ำงพัฒน์ไม่เคยต้องมำทำ
อะไรแบบนีใ้ ห้ใครเลย
“เอำไว้คิดบัญชีทีหลังก็แล้วกัน”
ระหว่ำงที่ธีรก์ ำลังให้พฒ
ั น์เปิ ดประตูหอ้ งให้
โทรศัพท์ของพัฒน์ก็ดงั ขึน้ ทันที ร่ำงสูงยืนพูดอะไร
สักอย่ำงก่อนที่จะยื่นมันมำให้ธีร ์ ซึง่ เจ้ำตัวก็รบั มัน
ไปอย่ำงงงๆ
“ครับ”
(ฉันเอง) เสียงทุม้ ต่ำของผูเ้ ป็ นนำยดังเข้ำมำ
“เจ้ำนำย มีอะไรครับ” ธีรม์ ีสีหน้ำงุนงงอย่ำงเห็นได้

ชัด
(ฉันจะสั่งให้แกไปอยูก่ บั ไอ้พฒ
ั น์ซะ ระหว่ำงที่ยงั ไม่
ถอดเฝื อก)
มันเป็ นคำสั่งที่เลวร้ำยมำก
“ไม่นะเจ้ำนำย”
(ฉันบอกมันไว้แล้ว และแกต้องทำด้วย ระหว่ำงที่

แขนแกยังเป็ นอย่ำงนัน้ ไม่มีทำงที่จะช่วยเหลือ
ตัวเองได้แน่ๆ)
“แต่...” ร่ำงโปร่งทำท่ำจะค้ำน
(นี่เป็ นคำสั่ง ไม่มีคำ้ นหรือแต่ทงั้ นัน้ ไม่ทำตำมไล่
ออกนะเว้ย)
“ครับ ผมจะทำครับ” รีบรับคำไปทันทีเพรำะกลัวว่ำ

อัคนีจะไล่เขำออก ธีรย์ ่ืนโทรศัพท์ให้กบั พัฒน์คืน
ก่อนจะเปลี่ยนจำกยืนหน้ำห้องของตัวเองเป็ นกำร
ไปยืนหน้ำห้องของพัฒน์แทน
“มำเปิ ดประตูเซ่!” หันมำตะโกนใส่ ซึง่ พัฒน์ก็ตอ้ ง

เดินมำที่หอ้ งของตัวเองแล้วเปิ ดประตูให้คณ
ุ ชำย
อย่ำงว่องไว
เหมือนแมวจริงๆ แมวที่กำลังขู่ฟ่อๆ ด้วย

มันไม่ได้ดนู ่ำกลัวในสำยตำของเขำเลยนะ จะ
เรียกว่ำอะไรดีละ่ เขำคิดอะไรไม่ออกแล้วจริงๆ ไม่รู ้
ว่ำจะแทนคำไหนกับธีรใ์ นตอนนีด้ ี
น่ำรักดีไหม....
ก็เหมำะดีนะ...
...
...
“คุณเพลิงบอกแล้วใช่ไหม” ธีรท์ ่ีน่งั ลงที่โซฟำของ
ห้องพัฒน์ถำมขึน้ อย่ำงเซ็งๆ
“อืม...บอกแล้ว แต่ฉนั มีอะไรจะบอก” พัฒน์พดู

ตอบ
“ห้องน่ะ มีแค่หอ้ งกูหอ้ งเดียว”
“ห๊ะ!! แล้วกูจะนอนไหนล่ะ มันเป็ นคำสั่งของ

เจ้ำนำยเลยนะเว้ย ถ้ำกูไม่ทำนี่มีสิทธิ์โดนไล่ออก
เลยนะ” ธีรเ์ ริม่ โวยวำย
ไม่มีหอ้ งให้เขำ บ้ำไปแล้ว
“มีอยู่ทำงเดียว” พัฒน์พดู ขึน้ สัน้ ๆ แต่ธีรก์ ็มองร่ำง

แกร่งพร้อมส่ำยหน้ำแรงๆ
“ไม่ๆ ไม่มีทำง กูไม่มีทำงนอนห้องเดียวกับมึงแน่ๆ”
“ก็แล้วแต่นะ ห้องนัน้ มันไว้เก็บของ มึงจะไปนอนก็

ได้” พัฒน์ไม่ใส่ใจ แต่ใจกลับยิม้ ร่ำอย่ำงมีควำมสุข
ที่ได้กลั่นแกล้งอีกคน
ที่สำคัญเขำกำลังดีใจที่ธีรต์ อ้ งอยูใ่ นสำยตำของเขำ
ตลอดเวลำ
“เออ!! นอนห้องมึงก็ได้” ธีรต์ ะโกนอย่ำงโมโหและ

จำยอม
“ก็ดี จะให้กไู ปเอำเสือ้ ผ้ำให้หรือเปล่ำ” พัฒน์

กอดอกถำม
“…” ธีรเ์ งียบ แต่จอ้ งหน้ำอีกคนเขม็ง
“ว่ำไง โอกำสจะใช้กไู ม่ได้มีบอ่ ยๆ”

“เออ! ไปเอำมำให้ดว้ ย” ธีรร์ บี ตอบกลับไป
“ก็แค่นี”้ พัฒน์บน่ ก่อนจะเดินออกจำกห้องของ

ตัวเองไปเพื่อไปขนสัมภำระต่ำงๆ ที่ธีรจ์ ะใช้มำที่
ห้องของเขำ ส่วนธีรก์ ็ลกุ ขึน้ สำรวจห้องของพัฒน์
ทันทีดว้ ยควำมอยำกรู ้
เผื่อมันจะมีรสนิยมน่ำอำยจะได้เอำมำแบล็คเมล์
“อ่ำ...ห้องมันไม่มีอะไรเลยแฮะ ของตกแต่งก็มีแค่ท่ี
คอนโดมีให้” ธีรบ์ น่ พึมพำ “ตรงนีน้ ่ำจะเอำแจกัน
หรือเอำอะไรมำวำงหน่อย มันดูโล่งๆ แฮะ” ธีรย์ งั คง
วิจำรณ์หอ้ งของพัฒน์ตอ่ ไป
นี่ถำ้ เขำอยูน่ ำนๆ มันคงขัดหูขดั ตำเขำมำกๆ เลย
นะเนี่ย พวกไม่มีควำมเป็ นศิลปะ
คงต้องทำอะไรสักอย่ำงกับที่น่ีแล้วล่ะนะ
ธีรค์ ิดแบบนัน้ แต่คงจะลืมไปแล้วว่ำที่น่ีไม่ได้เป็ นที่

ของเขำ แล้วถ้ำหำกร่ำงบำงเอำของมำตกแต่งโดยที่
เจ้ำของห้องไม่อนุญำต คงไม่ขว้ำงหรือโยนทิง้ หรอก
นะ
“พรุง่ นีฉ้ นั จะเนรมิตที่น่ีให้สวยน่ำอยูไ่ ปเลย” ธีร ์

ตัง้ ใจแน่วแน่กบั เรื่องของกำรตกแต่งห้องของพัฒน์
เอำมำกๆ ก่อนจะคิดหนักเรื่องแรง
มีแขนที่สำมำรถใช้ได้อยูข่ ำ้ งเดียว จะไปทำอะไรได้
“อ้ำ...จริงสิ!! ฉันมีคนๆ นัน้ อยู่น่ีนำ” ธีรห์ วั เรำะอยู่

คนเดียวอย่ำงชอบใจ
เพรำะอย่ำงน้อยกำรที่เขำอยูก่ บั ห้องเฉยๆ ไม่ได้น่ำ

เบื่ออย่ำงที่คิด
“กูจะทำให้มงึ อึง้ ไปเลยไอ้พฒ

ั น์!!”
“กูจะเอำของๆ มึงเข้ำไปไว้ในตูข้ องกูก็แล้วกัน มันมี

ที่วำ่ งเยอะ” พัฒน์พดู บอกพร้อมจัดเสือ้ ผ้ำของธีร ์
เข้ำไปในตูเ้ สือ้ ผ้ำอันใหญ่ของตน
ธีรน์ ่งั มองอีกคนจัดเสือ้ ผ้ำเขำก็เริม่ อำยเมื่อมือ
ของพัฒน์เริ่มจับชัน้ ในของเขำเก็บที่ลนิ ้ ชักว่ำงๆ
ก่อนหน้ำนัน้ พัฒน์ใส่ถงุ เท้ำที่ยงั ไม่ได้แกะใช้เอำไว้
ตอนนีไ้ ด้ทำให้มนั โล่งเพื่อต้อนรับเจ้ำนำยชั่วครำว
“กูจะไปทำงำน มึงก็อยูท่ ่ีน่ีไปก็แล้วกัน กูเอำบัตร

สำรองวำงไว้ท่ีโต๊ะหน้ำทีวี โทรศัพท์และของที่มงึ
ต้องใช้ทำงำนกูก็เอำวำงไว้แถวๆ นัน้ อยำกใช้ก็
จัดกำรเอง”
“อือ”
พัฒน์เดินเข้ำไปห้องนำ้ เพื่ออำบนำ้ เปลี่ยนชุดไป
ทำงำนทันที ส่วนธีรก์ ็เดินสำรวจในห้องแต่งตัวอีก
นิดก็เดินไปสำรวจที่หอ้ งนอนต่อ...
ก็คือไม่อยำกนั่งเฉยๆ เพรำะลำพังอยูโ่ รงพยำบำลก็

นั่งนอนมำมำกพอแล้ว
“เฮ้อ...” ถอนหำยใจยำวอย่ำงเบื่อหน่ำย
ธีรท์ ่ีจะไปรอเข้ำห้องนำ้ ก็เจอเข้ำกับแผ่นอกกว้ำง

ของพัฒน์ท่ีกำลังสวมชุดสูทอยู่ ทำให้ชะงักแล้ว
แอบมองนิดๆ ก่อนจะทำเป็ นไม่สนใจเดินผ่ำนห้อง
แต่งตัวไปยังห้องนำ้ แทน
เพรำะถ้ำจะไปห้องนำ้ ต้องผ่ำนห้องแต่งตัวก่อน
มันก็เลยทำธีรต์ อ้ งเห็นฉำกนัน้ เข้ำให้
“โอ้ย! คนบ้ำอะไร กล้ำมใหญ่ชะมัด” พูดอย่ำง

อิจฉำก่อนจะมองร่ำงกำยตัวเองผ่ำนกระจกห้องนำ้
แล้วต้องทำหน้ำแบบจะร้องไห้
เพรำะกำรนอนนั่งตลอดกำรรักษำที่โรงพยำบำลนั่น
แหละ กล้ำมเนือ้ หน้ำท้องเขำเลยหำยหมด เหลือ
เพียงแค่ควำมแบนรำบของหน้ำท้อง โชคดีท่ีพงุ ยัง
ไม่โผล่ ไม่เช่นนัน้ ธีรต์ อ้ งร้องไห้แน่ๆ เพรำะกว่ำจะได้
ออกกำลังกำย ร่ำงกำยก็ตอ้ งหำยดีเสียก่อน
“อีกนำน หึห”ึ หัวเรำะเยำะให้กบั ควำมน่ำสมเพช
ของตัวเอง
ธีรท์ ำธุระของตัวเองในห้องนำ้ เสร็จแล้วก็ออกมำ

ด้ำนนอกพบว่ำพัฒน์ไม่อยูแ่ ล้ว ไปยังห้องโถงก็ไม่มี
วี่แววของอีกคนแม้แต่นอ้ ย
แสดงว่ำ...พัฒน์ออกไปทำงำนแล้ว และไม่ได้ลำเขำ
“จะไปก็ไป จะมำก็มำ คนบ้ำอะไรเดำใจยำกจังวะ”

ธีรอ์ ยูก่ บั พัฒน์มำได้วนั หนึ่งโดยที่ไม่มีปำกเสียง
อะไรเลย พัฒน์กลับมำจำกทำงำนเมื่อวำนก็ซอื ้ ข้ำว
ซือ้ อำหำรมำให้ ก่อนจะช่วยเขำในกำรใส่ชดุ อีก
กลำยเป็ นว่ำงำนของพัฒน์หนักขึน้ หลำยเท่ำ และ
วันนีก้ ็เป็ นวันที่สอง พัฒน์ต่นื ไปทำงำนแต่เช้ำ ส่วน
เขำก็เพิ่งตื่นเมื่อกี ้
กลำยเป็ นว่ำวันนีต้ อ้ งอำบนำ้ ใส่เสือ้ ผ้ำเอง
“ก็ทำไม่ได้น่ะสิ อำบนำ้ กับกำงเกงนี่พอได้ แต่เสือ้

นี่” ธีรบ์ น่ อย่ำงหัวเสีย มองเสือ้ ที่ใส่อยูด่ ว้ ยสำยตำที่
เหน็ดเหนื่อย เพรำะกว่ำจะใส่เสือ้ ได้ ทำเอำเขำแทบ
จะสลบ
แอร์ในห้องไม่ได้ทำให้เขำเย็นแม้แต่นอ้ ย
“ให้ตำยสิ ถ้ำพรุง่ นีม้ นั ทำงำนเช้ำอีก คงต้องตื่นเร็วๆ

ใช่ไหม ไอ้พฒ
ั น์ ไอ้ปีศำจ” ธีรด์ ำ่ อีกคนที่ไม่รู ้
เหมือนกันว่ำจะด่ำทำไม
ร่ำงสูงทำอะไรผิดงัน้ หรือ
ติง๊ หน่อง
เสียงออดดังขึน้ เป็ นสัญญำณบ่งบอกว่ำคนที่ธีรร์ อ
มำถึงแล้ว ร่ำงโปร่งรีบเดินไปเปิ ดเปิ ดประตูให้แล้ว
ทักทำยอย่ำงเป็ นกันเอง
“อ๊ำ...เจ็ม ยินดีท่ีได้เจอนะ เข้ำมำก่อนๆ เอำของที่

ให้เอำมำด้วยไหม” ธีรถ์ ำมอย่ำงตื่นเต้น
“เอำมำสิ แต่เดี๋ยวขนส่งจะเอำมำให้น่ะ แต่แน่ใจนะ

ว่ำจะแต่งห้องของคุณพัฒน์” เจโรมีมีสีหน้ำกังวล
อย่ำงเห็นได้ชดั ตัง้ แต่รบั โทรศัพท์จนไปเลือกซือ้ ของ
ตำมที่ธีรต์ อ้ งกำรในใจของเจโรมีก็เป็ นกังวลตลอด
เพรำะพัฒน์ไม่ชอบให้ใครมำยุง่ กับเรื่องส่วนตัวของ
เขำ
แม้แต่ของๆ ที่เป็ นของพัฒน์ เขำก็ไม่ชอบทัง้ นัน้
“เถอะน่ำ มันดูโล่งเกินจนฉันอยูไ่ ม่สขุ ”
“แค่มำอยูช่ ่ วั ครำวจนกว่ำแขนจะหำยไม่ใช่หรือไง”
เจโรมีถำมตรงๆ จนธีรส์ ะอึกไปนิดๆ
“ก็จริงนะ แต่ตอนที่ฉนั ย้ำยแล้วค่อยขนกลับก็ได้น่ี

ยังไงฉันก็ไม่ได้จดั เยอะ แค่จะจัดในมุมที่ฉนั จะ
ทำงำนเท่ำนัน้ เอง”
“ช่วงที่ทำงำนทำไมไม่ทำที่หอ้ งล่ะ”
ธีรก์ ็คิดแบบนัน้ นั่นแหละ แต่พอโทรไปถำมเจ้ำนำย
ก็บอกว่ำให้อยูใ่ นห้องของพัฒน์ตลอด แบบมีพิรุธ
มำกๆ ที่สำคัญเวลำไปไหนก็ตอ้ งมีคนตำมไปด้วย
และก็เป็ นไปตำมนัน้ แค่เขำโผล่ไปหน้ำห้องก็มีคน
ของพัฒน์ยืนอยูส่ องคนได้ ธีรเ์ ลยไม่ได้ออกไปไหน
อยูใ่ นห้องตลอดตัง้ แต่เมื่อวำน เลยโทรให้เจโรมี
จัดกำรทุกอย่ำงที่เขำสั่งแทน
ก็ใครจะไปชอบไปไหนมำไหนกับลูกน้องถ้ำไม่ได้
ทำงำนกันล่ะ
“ถ้ำได้ ฉันจะเดือดร้อนแบบนีไ้ หมล่ะ” ธีรต์ อบเซ็งๆ

ระหว่ำงพัฒน์กบั เจ้ำนำยของเขำต้องมีอะไรปิ ดบัง
อยูแ่ น่ๆ และแน่นอนว่ำทัง้ สองคงจะไม่อยำกให้เขำ
ออกไปไหนคนเดียวจนกว่ำแขนจะหำย
“โอเคๆ ฉันก็หวังว่ำนำยจะไม่ถกู ด่ำหรือเอำทิง้ นะ”

เจโรมีวำ่
“ไว้ใจฉันได้เลย”
“ฉันขอกลับก่อนที่คณ
ุ พัฒน์จะกลับก็แล้วกันนะ
ยอมรับเลยว่ำกลัวว่ะ เจ้ำนำยของฉันยิ่งเวลำโกรธนี่
แทบจะฆ่ำคนได้ เอำตรงๆ แค่เสียงกับสำยตำฉันก็
แทบจะตำยแล้วล่ะ”
ธีรไ์ ด้ยินแบบนัน้ ก็พยักหน้ำยอมรับ ก็เขำเคยเจอ
แบบนีม้ ำแล้วไง แม้จะกลัวว่ำจะต้องเจออีกแน่ๆ
แต่เดี๋ยวนีม้ นั ไม่คอ่ ยโหดแล้วล่ะนะ แต่ไอ้กำรชอบ
ด่ำ ชอบดุน่ียงั มีอยู่
และอำจจะเป็ นกับเขำแค่คนเดียว
“เออน่ำ เอำที่นำยสบำยใจเลยล่ะ ว่ำแต่วำ่ ไหนข้ำว

ฉันล่ะ วันนีไ้ อ้พฒ
ั น์มนั ใจร้ำย ไม่ยอมปลุกฉันให้ฉนั
อำบนำ้ เอง คิดดูดิ อำบได้แค่ครึง่ เดียว เสือ้ ผ้ำก็ใส่
เอง จะบ้ำตำยแล้วเนี่ย หมดแรงไปเยอะมำกเลย
นะ”
“อย่ำบ่นๆ นี่เอำมำแล้ว เยอะแยะมำกเลย อ่ำ...ฉัน
ต้องกลำยเป็ นคนรับใช้นำยหรือเนี่ย” เจโรมีแอบ
ถอนหำยใจ ก็ถำ้ ทำนเสร็จ คนที่ตอ้ งล้ำงจำนก็คือ
เขำนี่สิ
ไอ้คนเจ็บมันก็มีขอ้ ดีเหมือนกันนะ
ระหว่ำงที่ทงั้ คูท่ ำนข้ำวกันอย่ำงอร่อยในมือเช้ำที่ได้

ทำนมันก็ตอนสำยของวันแล้ว ขนส่งจำกร้ำน
ตกแต่งบ้ำนก็นำของที่เจโรมีส่งั ซือ้ มำให้พอดี
แน่นอนว่ำคนที่จดั กำรคือเจโรมี ธีรก์ ็แค่น่งั ทำนข้ำว
รอด้วยรอยยิม้ มีควำมสุข
“อร่อยเนอะ” เจโรมีถำมด้วยสีหน้ำที่ประชดประชัน
สุดๆ
“ก็ดีนะ นำยไม่กินหรือไง”
“เดี๋ยวขอไปเซ็นรับของที่หน้ำประตูก่อน จะกลับมำ
ห้ำมกินหมดนะเว้ย!” เจโรมีขู่ ซึง่ ธีรก์ ็ได้แต่หวั เรำะ
เมื่อเห็นร่ำงโปร่งของอีกคนรีบวิ่งไปรำวกับว่ำจะ
ไม่ได้ทำน ทัง้ ๆ ที่อำหำรเต็มโต๊ะ อย่ำงนีล้ ะ่ นะที่เขำ
ว่ำกันว่ำ ห้ำมซือ้ ของกินตอนที่หิวสุดๆ เพรำะเรำจะ
หยิบทุกอย่ำงที่ขวำงหน้ำโดยไม่คิดเลยว่ำจะกินกัน
หมดหรือเปล่ำ ถึงคิด ก็คิดว่ำต้องหมดแน่ๆ เพรำะ
หิวขนำดนัน้
“มำแล้วๆ กินต่อๆ” เจโรมีว่งิ กระหืดกระหอบมำนั่ง
ที่เดิมก่อนที่จะลงมือทำนต่ออย่ำงไม่สนใจธีรเ์ ลย
แม้แต่นอ้ ย ซึง่ ธีรก์ ็หยุดหัวเรำะไปนิดหนึ่งก่อนจะ
ทำนต่อ
เมื่อทัง้ คูท่ ำนกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว เจโรมีก็รบั

หน้ำที่เก็บจำนชำมแล้วล้ำง พัฒน์กลับมำจะได้ไม่
ด่ำ เห็นพัฒน์แบบนัน้ แต่เวลำทำนอะไรเสร็จเขำก็
ไม่เก็บไว้ให้แม่บำ้ ทำอย่ำงใด เขำมักจะล้ำงเอง
ตลอดเพรำะกำรล้ำงจำนเองมันก็ไม่ได้เหนือบ่ำกว่ำ
แรงเท่ำไหร่
เจโรมีลำ้ งจำนส่วนธีรก์ ็เดินหยิบของที่เจโรมีซอื ้ มำ
ไปวำงไว้ตรงที่ท่ีเขำอยำกจะวำงด้วยรอยยิม้ ที่มี
ควำมสุขมำกๆ ควำมเป็ นจริงธีรไ์ ม่ได้ให้เจโรมีซอื ้
มำเยอะมำกหรอก แต่มนั เสี่ยงต่อกำรแตกหัก เลย
จำเป็ นต้องใช้กำรขนส่งของทำงร้ำน เพรำะรำคำ
ที่ธีรเ์ ลือกก็ใช่วำ่ จะถูก ล้วนเป็ นของทำเข้ำทัง้ นัน้
“อ่ำ...ว่ำแล้วเชียวว่ำมันต้องเข้ำกันมำก” ธีรย์ ืนชื่น

ชมผลงำนของตนอย่ำงพอใจ
“ก็ฉนั หำแบบที่นำยส่งรูให้ดแู บบเป๊ ะๆ เลยนะ” เจโร

มีบอก
ก็แน่ละ่ สิ เล่นขู่เขำว่ำว่ำถ้ำหำไม่ได้ จะเอำเรื่องที่เจ
โรมีแอบบอกควำมลับกับเขำให้พฒ ั น์รู ้ ร่ำงสูงจะได้
เพ่งเล็งในกำรทำโทษอีกคนไป
“ดีมำก มันเยี่ยมจริงๆ เสียดำยที่หอ้ งของฉันไม่ได้

แบบนี”้
“แต่ในห้องนำยก็มีแบบนีอ้ ยูใ่ บหนึ่งไม่ใช่หรือไง”
“ก็ใช่นะ แต่มนั ไม่ใช่รุน่ นีน้ ่ีนำ”

“เอำเถอะน่ำ แจกันแบบไหน แค่ของช่ำงปั้นคน
เดียวกัน ฉันว่ำมันก็คมุ้ ค่ำนะ” เจโรมีเสนอ
ควำมเห็นเป็ นกำรปลอบใจธีรไ์ ปกลำยๆ
“หวังว่ำมันคงไม่กลำยเป็ นเศษนะ” เจโรมีได้แต่

ภำวนำ เพรำะเสียดำยมันจริงๆ นะ
“เอำน่ำ”
ไม่รูว้ ำ่ ธีรเ์ อำควำมมั่นใจมำจำกไหนว่ำพัฒน์จะ

ชอบ แต่อีกใจหนึ่งก็หวั่นเกรงกับควำมมั่นใจของตน
เช่นกัน กลัวว่ำพัฒน์จะไม่พอใจจริงๆ
และมันก็เป็ นไปอย่ำงที่คิดจริงๆ
“นี่มนั อะไร!!”
“จ่ะ ใจเย็นดิวะ” ธีรพ์ ยำยำมเกลีย้ กล่อมพัฒน์ท่ี

ตอนนีเ้ ดินสำรวจรอบๆ ห้องที่มีกำรเปลี่ยนแปลง
ก่อนจะตะคอกใส่หน้ำธีรอ์ ย่ำงโมโห
“เย็นเหีย้ อะไร!!!” ธีรป์ ิ ดตำแน่นเมื่ออีกคนยังคง

ตะคอกใส่ ทัง้ พยำยำมที่จะจับมันขว้ำง แต่รำงโปร่ง
ก็ไปจับแขนอีกคนไว้ก่อน
“ย่ะ อย่ำนะเว้ย ก็กเู ห็นห้องมันโล่งๆ ไม่เจริญลูกตำ
กูก็เลย…” ธีรพ์ ยำยำมอธิบำยอย่ำงละล่ำละลัก
“ถือวิสำสะจัดห้องกูโดยไม่ได้รบั อนุญำต” พัฒน์

แทรกขึน้
“ป่ ะ...เปล่ำ แค่ยงั ไม่บอก” ธีรพ์ ดู เสียงอ่อย แต่แขน

ข้ำงที่ไม่มีเฝื อกก็คล้องแขนแกร่งของพัฒน์แน่น
กว่ำเดิมเพื่อรัง้ ไม่ให้พฒ
ั น์ขว้ำงแจกันที่เขำชอบลง
พืน้
“เหมือนกันไหมล่ะ แล้วนี่ไปซือ้ คนเดียวได้แบบนีไ้ ด้

หรือไง ทำไมคนของกูไม่รำยงำนวะ” กลำยเป็ นว่ำ
อำรมณ์ของพัฒน์เริม่ ขึน้ อีกแล้วจนธีรเ์ ริม่ กลัว ที่
สำคัญของรำคำแพงของเขำก็ยงั อยูใ่ นกำมือ
ของพัฒน์อีกด้วย
“คือว่ำ...” ธีรอ์ กึ อัก รับปำกกับเจโรมีไปแล้วว่ำจะไม่

บอกพัฒน์
แต่เหมือนจะไม่ได้แล้วล่ะ เพรำะพัฒน์ดนั จับได้เอง

เสียงัน้
“ไอ้เจ็ม” พัฒน์คำรำมเสียงต่ำ เพิ่งจะคิดได้วำ่ สอง

คนนีม้ นั เป็ นเพื่อนกันแล้ว แต่ไม่คิดว่ำมันจะรวมหัว
กันทำแบบนี ้
“เฮ้ย...เจ็มแค่ทำตำมที่กขู อเท่ำนัน้ เอง”
“มันไม่ได้บอกหรือไงว่ำกูไม่ชอบให้ใครมำยุง่ กับ
ของในห้องน่ะหำ!!”
“ย่ะ อย่ำขึน้ เสียงสิวะ กูอยูใ่ กล้ๆ นี่เอง” ธีรพ์ ดู เสียง

กระซิบ
“เฮอะ!!”
“ใจเย็นน่ำ กูสญ ั ญำว่ำตอนกูหำย กูจะเอำกลับห้อง

กูคืน” ธีรต์ อ่ รอง ซึง่ ร่ำงสูงก็หนั มำมองใบหน้ำขำวที่
อยูใ่ กล้ๆ กับเขำทันที
“กูสญ ั ญำ ก็ถำ้ ไม่ได้มองอะไรที่มนั เจริญหูเจริญตำ
กูก็ทำงำนไม่ได้ มึงกับคุณเพลิงก็ไม่ให้กกู ลับไปทำ
ที่หอ้ งอ่ะ” ธีรร์ บี ให้เหตุผล ซึง่ มันก็ทำให้รำ่ งแกร่ง
อำรมณ์เย็นลงนิดๆ เพรำะอีกคนพูดก็มีเหตุผล
“แต่กไู ม่ชอบอะไรแบบนี ้ กูอยำกเห็นอะไรเรียบๆ สี

ทึบๆ แต่แบบนี… ้ ” ร่ำงสูงถึงกับส่ำยหน้ำ
ไอ้แจกันไม่เท่ำไหร่ ดอกไม้ท่ีอยูใ่ นแจกันนี่สิ
หวำนแหววมำก....มึงแน่ใจนะว่ำนี่รสนิยมของ
ผูช้ ำยแมนๆ
“ทำไม ก็สวยดีออก มีอะไรที่มนั สดชื่นๆ อยูใ่ นห้อง
บ้ำงนะเว้ย มึงต้องเข้ำใจกูนะ กูตอ้ งอยูห่ อ้ งทัง้ วัน
มึงเองก็อยูห่ อ้ งไม่ก่ีช่วั โมงต่อวัน ทนๆ ไปมันจะตำย
ไหม” ธีรท์ ่ีเห็นว่ำพัฒน์สงบไปยอมวำงแจกันไว้
อย่ำงเดิมก็ปล่อยแขน แล้วเริม่ พูดด้วยนำ้ เสียง
แบบเดิม
“เออ....แล้วแต่มงึ ” พัฒน์ถอนหำยใจอย่ำงหน่ำย
เดินเข้ำห้องนอนไปแต่ก็ตอ้ งตะโกนเรียกธีรเ์ สียงดัง
“ไอ้ธีร!์ !!!” ร่ำงโปร่งสะดุง้ รีบวิ่งไปที่หอ้ งนอนทันที

เพรำะกลัวว่ำพัฒน์จะทำลำยในสิ่งที่เขำทำไป
“ย่ะ...อย่ำทำมันนะเว้ย” ธีรร์ บี ร้องห้ำมเมื่อธีรก์ ำลัง
จะเอำตูป้ ลำเล็กๆ ที่มีปลำว่ำยอยูส่ วยงำมออกไป
ซึง่ ธีรไ์ ม่มีทำงยอม
กำรมองสิ่งมีชีวิตในห้องมันทำให้รูส้ กึ ว่ำเขำไม่ไอยู่
ตัวคนเดียว...
“แต่ไอ้สตั ว์พวกนีม้ นั …” เขำแทบจะกัดฟั นแล้วปำ

ใส่หน้ำมันซะ
“มันก็ขำ้ งหัวกูอ่ะ มึงก็อย่ำมองสิ นะ” ธีรอ์ อ้ น

ซึง่ พัฒน์ก็มองมันอึง้ ๆ ไปนิด อำรมณ์โกรธๆ เมื่อครู ่
หำยไปหมด ร่ำงสูงปล่อยมันวำงกับที่แล้วเสียบ
ปลั๊กให้เรียบร้อย
ร่ำงแกร่งยืนกอดอกมองร่ำงโปร่งนิ่งๆ สำยตำกวำด
มองตัง้ แต่หวั จรดปลำยท้ำยแล้วแสยะยิม้ ที่ทำให้ธีร ์
ถึงกับขนลุก และร่ำงกำยร้อนผ่ำวขึน้ มำเมื่อเห็น
สำยตำแบบนี ้
ลำงไม่ดีแล้ว
“ก็ได้ แต่หำยเมื่อไหร่ มึงต้องมีอะไรกับกู”
ขวำนผ่ำซำก!!
เล่นขอตรงๆ กันแบบนีธ้ ีรก์ ็ตวั แข็งทื่อด้วยควำม
ตกใจ ไม่คิดว่ำสิ่งที่พฒ
ั น์จะขอแลกเปลี่ยนจะเป็ น
ตัวเขำไปได้ แล้วธีรจ์ ะยอมง่ำยๆ งัน้ หรือ
“งัน้ กูขอเวลำเก็บของก่อนนะ” ธีรเ์ ตรียมตัวเดินมำ

เอำตูป้ ลำ แต่เสียงอันทรงพลังของพัฒน์ก็ทำให้ธีร ์
แช่น่ิงอยูก่ บั ที่เหมือนเดิมด้วยสีหน้ำอย่ำงกับปลำ
ขำดนำ้
“หมดสิทธิ์นนั้ แล้วเว้ย!!!”

1. เสพติดอันตราย... รักผู้ชายพันธุ์โหด เล่ม 1

Uploaded by

Document Information

Original Title

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

1. เสพติดอันตราย... รักผู้ชายพันธุ์โหด เล่ม 1

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

เสพติดอันตราย...

กลุม่ คนจำนวน 10 กว่ำคนกำลังรุมกระทืบคนๆ

“อึก๊ ...อั่ก” เสียงชำยหนุ่มที่ยงั โดนรุมกระทืบอยูด่ งั

“ได้เลยลูกพี่” หนึ่งในพวกที่รุมกระทืบชำยคนนีอ้ ยู่

“ซีด้ ! ม่ะมึงเป็ นใครวะ” คนที่โดนชำยมำใหม่ตอ่ ย

“แล้วพวกมึงทำอะไรล่ะวะ หมำหมู่รุมคนๆ เดียว”

“กูไม่เสือกไม่ได้วะ่ ” ชำยคนนัน้ ตอบ

“งัน้ ก็ช่วยไม่ได้ กูก็คงต้องจัดกำรมึงไปด้วย” คน

“พ่ะ พวกมึงเล่นกูคนเดียวพอ อึก...คนอื่นไม่เกี่ยว”

“ไหนๆ ก็มีคนเสือก แล้วมึงก็ยงั ไม่ตำย ถ้ำงัน้ กูจะ

พวกลูกน้องของชำยคนนีเ้ ผยรอยยิม้ อย่ำงสนุก

“มึงแน่ใจนะว่ำอยำกจะรูจ้ กั ชื่อกู” ร่ำงสูงของคนมำ

“ก็เออสิวะ รีบบอกมำก่อนที่กจู ะสงเครำะห์พวก

“ดิน ปฐพี อภิหชัยบดินทร์”

“มึงน่ะ ชื่อพัฒน์ใช่ไหม” ปฐพีถำมพัฒน์เมื่อพวก

“พำมันไปขึน้ รถ” ปฐพีหนั ไปสั่งลูกน้อง ซึง่ ลูกน้อง

บนรถ ปฐพีกบั พัฒน์น่ งั อยูท่ ่ีเบำะด้ำนหลังด้วยกัน

เพรำะถ้ำไม่ได้ปฐพี พัฒน์ได้ตำยจริงๆ แน่

“ฉลำดดีนะ สนใจทำงำนกับกูไหม เมื่อเรียนจบแล้ว

“เชี่ยเอ้ย เล่นปื นเลยหรือวะ” เสียงของชำยคนหนึ่ง

“มึงจะหนีไปไหนไอ้ธีร!์ !” เสียงคนตำมล่ำ ตะคอก

“เมียมึงมำยุง่ กับกูเอง!” ตะโกนกลับไปอย่ำงไม่ยอม

ก่อนจะตัง้ สติดีๆ คิดในใจว่ำตำยแน่ๆ พวกมันมีกนั

“โอ๊ย! ไอ้สตั ว์ ทำไมมึงไม่ยิงกูให้ตำยเลยล่ะวะ” ธีร ์

“มันไม่สนุกน่ะสิ เออ! แต่จะว่ำไป มึงนี่ก็หน้ำตำดี

“มึงพูดอะไรวะไอ้ชำติ” ถำมอย่ำงระแวง ก่อนจะ

“มีกล้ำมหน้ำท้องหน่อยๆ แต่ถำ้ ไม่ออกกำลังบ่อยๆ

“แต่มีแค่หน้ำมึงเท่ำนัน้ แหละที่กไู ม่ชอบใจ เสือก

กูเหมือนผูช้ ำยขนำดนีม้ งึ ยังจะคิดลงอีกหรือวะ...

“ถ้ำงัน้ มึงก็ยิงกูสกั ทีสิวะ!!”

เสียงปื นดังขึน้ หนึ่งนัด หยุดให้ธีรก์ บั คูอ่ ริถึงกับหัน

“มึงเป็ นใครวะ!” ชำติถำมไปเสียงกร้ำว

“ย่อมได้ แต่กจู ะให้มงึ กินกระสุนของกูก่อนนะ”

“เดี๋ยวสิ กูยงั ไม่ได้แนะนำตัวเองเลยนะ” ชำยคนมำ

“ถ้ำงัน้ มึงก็บอกมำสิ กูจะได้จำเอำไว้ ฮ่ำๆ” ชำติพดู

คนมำใหม่ล่นั ปื นไปยังแขนของชำติโดยไม่ตอ้ งเล็ง

“หึ! ถ้ำสะอำดก็ไม่ใช่ อัคนี อภิหชัยบดินทร์ดิวะ!”

“ทำเป็ นเก่ง ถ้ำกูไม่เข้ำมำช่วย มึงก็ถกู ข่มขืนไปแล้ว

“ขอบคุณครับ” ธีรโ์ ค้งให้อย่ำงจริงใจ

“ไม่ตอ้ งหรอกครับ แค่นีค้ ณ

“กูเป็ นคนช่วยชีวิตมึงใช่ไหม” อัคนีหนั มำถำม

“งัน้ ตัง้ แต่วนั นีม้ งึ คือลูกน้องคนสนิทกู ไปทำงำนกับ

ไม่ใช่วำ่ เขำไม่รูจ้ กั อัคนีนะ แต่เพิ่งเคยเห็นหน้ำก็ครัง้

“กูวำ่ มึงมีอะไรที่น่ำสนใจ แต่ไม่ตอ้ งห่วง กูไม่ชอบ

“ด้วยเกียรติของ ธีรไนย อมรไพพิจิตรคนนี ้ จะตอบ

เมื่อปฐพีกบั อัคนีเรียนจบที่มหำลัยฯ ชื่อดังของ

“พอดีวำ่ มันเป็ นนิสยั น่ะครับ” พัฒน์ตอบนิ่งๆ

“ลูกน้องมึงดีน่ีไอ้ดิน ของกูน่ีตอ้ งให้ดำ่ ” อัคนีชม

ยังไม่ทนั ขำดคำ เสียงของธีรก์ ็ดงั มำก่อนที่ตวั จะ

“เออๆ กูไม่วำ่ ” อัคนีพดู อย่ำงไม่ใส่ใจเพรำะเห็น

“อืม ไม่เป็ นไร”

“เอำล่ะ ที่พวกฉันเรียกพวกแกมำวันนี ้ ก็เพรำะ

“และวันนีก้ ็มีงำนที่พอ่ ของพวกฉันจัดให้เพื่อให้เรำ

“ก็ดี! ฉันชอบแกก็ตรงนีแ้ หละ” ปฐพีพยักหน้ำยิม้ ๆ

“ก็ดี ถ้ำงัน้ เอำอย่ำงนี ้ ไอ้พฒ

“แต่ไอ้ธีรไ์ ม่เป็ นเหีย้ อะไรเลย หลังสอบเสร็จ ให้

“อ้ำว? ไหงเป็ นแบบนีล้ ะ่ ครับเจ้ำนำย” ธีรถ์ ำมอย่ำง

จะให้เขำไปเรียนรูง้ ำนกับไอ้หน้ำโหดนี่นะ เรื่องดิ!!

ธีรเ์ องก็มองหน้ำพัฒน์เล็กน้อย แต่สิ่งที่ได้รบั

“ทำหน้ำอะไรแบบนัน้ วะไอ้ธีร”์ อัคนีถำม

“ผมว่ำผมไม่คอ่ ยถูกกับมัน” ตอบแต่สำยตำสบเข้ำ

“ชิ! ไม่สบอำรมณ์เลยว่ะ” แอบสบถน้อยๆ

“ถ้ำงัน้ มึงก็คงไม่ปฏิเสธสินะ ถ้ำผ่ำนกำรเรียนกับกู