Professional Documents
Culture Documents
29 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2018
Η πλειονότητα των μελών των σύγχρονων καταναλωτικών κοινωνιών, από τη στιγμή που
εκχώρησε σε τρίτους το δικαίωμά της να μετέχει της αρχής, επόμενο ήταν να
μεταβληθεί σε μάζα. Σ’ ένα, δηλαδή, ανομοιογενές ως προς τη σύνθεσή του
ανθρωποσύνολο, το οποίο διακατέχεται από ακατανίκητη ορμή προς οτιδήποτε ερεθίζει
τα πλέον πρωτόγονα εκ των ενστίκτων του και ικανοποιεί τις ταπεινότερες των
επιθυμιών του.
Έλκεται από την ευτέλεια, καθηλώνεται από τη χυδαιότητα, τέρπεται από τις ύβρεις,
παθιάζεται με τις εξελισσόμενες επί της οθόνης λεπτομέρειες της ερωτικής
συμπεριφοράς άσημων και διάσημων, καταναλώνει ό,τι γαργαλιστικό βίαιο και ποταπό
συμβαίνει στην κρεβατοκάμαρα του καλλιτέχνη, στο γραφείο του πολιτικού, στην
οικογένεια του γείτονα, στον κόσμο· με διάθεση, που λίγο απέχει από το να
χαρακτηριστεί παθολογική. Κι όλα αυτά δια της κλειδαρότρυπας. την οποία στη
συγκεκριμένη περίπτωση υποκαθιστά η Τηλεόραση.
Η περιθωριοποιημένη, και κατ’ ουσίαν αμαθής αυτή μάζα, έχει την ψευδαίσθηση ότι δια
της προβαλλόμενης ενώπιόν της αθλιότητας ψυχαγωγείται και ταυτοχρόνως ξορκίζει το
κακό, που την απειλεί σε κάθε της βήμα. Απαίδευτη καθώς είναι, αδυνατεί να
αποκρυπτογραφήσει τα φαινομενικώς ουδέτερα μηνύματα των προαναφερθέντων εκπομπών
και παγιδεύεται στην επιτηδευμένη απλότητά τους· με αποτέλεσμα να καθίσταται θύμα
των κυρίαρχων, οι οποίοι μέσω αυτών των μηνυμάτων τη χειραγωγούν.
Πρώτον, διότι η μάζα σπανίως εμπιστεύεται εκείνους που προσπαθούν να της ανοίξουν
τα μάτια. Αντιθέτως, μιμείται καλλιτέχνες και ακολουθεί άνδρες ή γυναίκες που
κατάγονται από «αρχοντική» γενιά και γενικώς πρόσωπα, που κατ’ αυτήν φέρουν τη
«σφραγίδα της δωρεάς». Και δεύτερον, διότι η μάζα είναι από τη φύση της άτολμη και
συντηρητική. Ακόμα και όταν οι συνθήκες τη μεταβάλλουν σε επαναστατική δύναμη, το
χαρακτηριστικότερο γνώρισμα της μάζας είναι η συντήρηση· εκ της οποίας πηγάζουν η
διστακτικότητα, ο φόβος για το άγνωστο, η εχθρότητα προς τις καινοτομίες και η
δυσπιστία προς την Επιστήμη.
Βεβαίως, όχι το θεσμοθετημένο από τους κυρίαρχους και ελεγχόμενο ασφυκτικώς από το
ιερατείο, διότι το μόνο που κάνει είναι να αναπαραγάγει τις υφιστάμενες δομές στο
εποικοδόμημα της κοινωνίας· δηλαδή: να συντηρεί τις ανισότητες, να προπαγανδίζει
την υποταγή, να εκτρέφει το σκοταδισμό και να επιβραβεύει την ημιμάθεια.
Με λίγα λόγια, η πνευματική και κοινωνική απελευθέρωση της μάζας είναι αδύνατη στα
πλαίσια της υπάρχουσας κοινωνικο-οικονομικής πραγματικότητας. Οσοδήποτε
«προοδευτικό», «ανοικτό», ή «δημοκρατικό» και αν παρουσιάζεται το εκπαιδευτικό της
σύστημα· διότι η αγωγή, ως λειτουργία καθαρώς κοινωνική, έχει για σημείο αναφοράς
της την ιδεολογική και οικονομική βάση της δεδομένης κοινωνίας. Η κοινωνία είναι
αυτή που καθορίζει το περιεχόμενο και τους σκοπούς της αγωγής, με γνώμονα τις
ανάγκες, τις απαιτήσεις και τους σχεδιασμούς των κυρίαρχων ομάδων. Των ομάδων, που
κατέχουν τα μέσα παραγωγής, διαμορφώνουν και ιεραρχούν τις αξίες, καθορίζουν τα
πρότυπα και συστηματοποιούν την ιδεολογική της βάση.
Δεν κουράζονται οι επικυρίαρχοι να φτιάξουν μια απάτη για ό,τι τους κάνει κέφι και
η μάζα που ανήκεις, δηλ. ο μαζάνθρωπος, είναι αυτός που συμφωνώντας, υποκύπτοντας
και ενεργώντας με βάση τα σχέδια τους, σαν υπάκουη και κοινή μαριονέτα, ναι, είναι
αυτή που ευθύνεται για τα χάλια του πλανήτη σήμερα και για ό,τι ακολουθήσει.
Όχι δεν φταίνε οι επικυρίαρχοι ή τα τσιράκια τους, αλλά ΕΣΥ που λες ΝΑΙ εκεί που
πρέπει να πεις ΟΧΙ και για να μπορείς να πεις ΟΧΙ πρέπει να “χεις νοημοσύνη λίγο
παραπάνω από μια μαϊμού κι όπως δείχνει το βίντεο πιο κάτω, δεν την έχεις.
Λειτουργείς με το ξένο μυαλό, το καταπατημένο κι αυτό το ξένο μυαλό το θεωρείς δικό
σου !! Έτσι ζεις και έτσι μεγαλώνεις τα παιδιά σου, νομίζεις ότι είσαι αθάνατος και
θεϊκό όν, μιλάς για ολότητα, συλλογικότητα κλπ κλπ ανούσια και ηλίθια λόγια, ενώ
είσαι ένα θνητό τίποτα.
Έχεις την δυνατότητα να είσαι κάτι θαυμαστό και ηρωικό, αλλά την αποποιήθηκες για
την ασφάλεια και σιγουριά της αθανασίας … μιας επίπλαστης αθανασίας που ενώ
γνωρίζεις ότι δεν υπάρχει, εσύ συμπεριφέρεσαι σαν να υπάρχει, σαν να είναι αληθινή.
Κοίτα γύρω σου, κοίτα τον πολιτισμό σου μέσα στις κοινωνίες των τσιμεντουπόλεων που
ζεις. Αυτά είναι τα έργα ενός θνητού όντος που νομίζει ότι είναι αθάνατο !!
Μην τολμήσεις να ρωτήσεις ούτε καν τον εαυτό σου «και τι να κάνω, ποιόν να ψηφίσω
αφού όλοι είναι ίδιοι και εξυπηρετούν το ίδιο διεφθαρμένο και διαπλεκόμενο
σύστημα;» εξέτασε αν κι εσύ δεν αποτελείς μέρος αυτής της διαπλοκής [π.χ. οι
υπάλληλοι που δουλεύουν στα διόδια αποτελούν μέρος της διαπλοκής] και μελέτησε τους
Αρχαίους Φιλόσοφους ο Πλάτωνας – μέγας Ιλλουμινάτι της εποχής του- αναφέρει
ξεκάθαρα με ποιο πολιτικό σύστημα κυβερνούνται οι μαζάνθρωποι.
Το μόνο που σου μένει είναι να μην ανήκεις στην φυλή του μαζάνθρωπου, στο έρπον
μυριόποδο. Δική σου η Επιλογή όπως δική σου και η Ευθύνη, αν διαθέτεις την
απαιτούμενη Δύναμη για ν’ αναλαμβάνεις Ευθύνη και πειθαρχία για να την εφαρμόσεις.
«Δεν υπήρχαν άνθρωποι στη λεωφόρο Νιέφσκι. Αλλά ένα έρπον μυριόποδο που φώναζε σ’
έναν υγρό χώρο σκορπιζόταν μια ποικιλία φωνών – μια ποικιλία λέξεων. Έναρθρες
φράσεις χτυπούσαν η μία πάνω στην άλλη. Και ανώφελα, και τρομακτικά ξεπηδούσαν από
εκεί λέξεις, σαν θραύσματα άδειων μπουκαλιών που τα είχαν σπάσει στο ίδιο μέρος:
όλες τους, ανακατωμένες πια, υφαίνονταν ξανά σε μια φράση χωρίς τέλος και αρχή, που
πετούσε στο άπειρο. Η φράση αυτή έμοιαζε να μην έχει κανένα νόημα και να έχει
υφανθεί από μυθεύματα. Η αδιάλειπτη ροή αυτής της χωρίς νόημα φράσης αιωρούνταν σαν
μαύρη κάπνα πάνω από τη Νιέφσκι. Πάνω από τους ανοιχτούς χώρους στεκόταν ο μαύρος
καπνός των μυθευμάτων. Και τα μυθεύματα αυτά φούσκωναν από καιρού εις καιρόν τον
Νέβα, που βρυχιόταν και χτυπιόταν πάνω στους συμπαγείς γρανίτες.
Το έρπον μυριόποδο είναι φρικτό. Κυκλοφορεί αιώνες εδώ, πάνω στη Νιέφσκι. Και
ψηλότερα, πάνω από τη Νιέφσκι – εκεί τρέχουν οι εποχές: οι ανοίξεις, τα φθινόπωρα,
οι χειμώνες. Εκεί η σειρά είναι ευμετάβλητη. Κι εδώ – η σειρά μένει απαράλλαχτη, με
ανοίξεις, καλοκαίρια, χειμώνες. Με ανοίξεις, καλοκαίρια, χειμώνες, η σειρά είναι
πάντα η ίδια. Και οι περίοδοι του χρόνου έχουν, όπως γνωρίζουμε, τα όριά τους. Και
-η μια περίοδος ακολουθεί την άλλη. Μετά την άνοιξη έρχεται το καλοκαίρι. Μετά το
καλοκαίρι έρχεται το φθινόπωρο, που μετά δίνει τη θέση του στο χειμώνα. Κι όλα
λιώνουν την άνοιξη. Δεν υπάρχει αντίστοιχο όριο στο ανθρώπινο μυριόποδο. Και τίποτα
δεν παίρνει τη θέση του. Αλλάζουν τμήματά του αλλά αυτό παραμένει ίδιο…» Andrei
Bely – Πετρούπολη
@Irini Krino
terrapapers.com