Sejm

Rzeczypospolitej Polskiej
Kadencja VI

Sprawozdanie Stenograficzne
z 14 posiedzenia Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej

w dniach 23, 24 i 25 kwietnia 2008 r.

ANEKS
Odpowiedzi na interpelacje poselskie

część 2

Wa r s z a w a
2008
 str.
TREŚĆ
Aneksu do Sprawozdania Stenograficznego z 14. posiedzenia Sejmu
w dniach 23, 24 i 25 kwietnia 2008 r.
część 2
str.
Odpowiedzi na interpelacje
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 385
Podsekretarz stanu Tomasz Merta . . . . . . . 386
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 387
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 387
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 389
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . 390
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 393
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 393
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . 394
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . 395
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 398
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 399
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 400
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .401
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 402
Podsekretarz stanu Andrzej Włodarczyk . . . 403
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch. . . . . . . . . . . . . . . . . . 405
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . 407
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 408
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 409
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . .410
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . .411
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .412
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . .414
Podsekretarz stanu
Agnieszka Chłoń-Domińczak. . . . . . . . . . . . .415
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . .417
Podsekretarz stanu
Agnieszka Chłoń-Domińczak. . . . . . . . . . . . .418
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 420
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . .421
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .421
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 422
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . . 423
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . 424
Podsekretarz stanu
Agnieszka Chłoń-Domińczak. . . . . . . . . . . . 426
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 427
Minister Mirosław Drzewiecki . . . . . . . . . . 427
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 429
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 430
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . .431
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 432
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . 433
Podsekretarz stanu
Agnieszka Chłoń-Domińczak. . . . . . . . . . . . 434
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 436
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 437
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 438
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . 439
str.
str.
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .440
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 441
Minister Maciej Nowicki . . . . . . . . . . . . . . . 442
Podsekretarz stanu Andrzej Parafianowicz. . .443
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 444
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . 446
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . . 446
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . .447
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . .447
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . 453
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 453
Podsekretarz stanu Maciej Trzeciak. . . . . . 454
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 454
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 455
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 456
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . .457
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . .457
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .458
Minister Mirosław Drzewiecki . . . . . . . . . . 460
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . 461
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 462
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 464
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 465
Podsekretarz stanu Witold Drożdż . . . . . . . 465
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . . 467
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 468
Minister Maciej Nowicki . . . . . . . . . . . . . . . 469
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .471
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . . 474
Podsekretarz stanu Eugeniusz Postolski . . . . . 475
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . . 476
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . .477
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .478
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . .479
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . .479
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 480
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . .481
Zastępca prokuratora generalnego
Marek Staszak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 482
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . 485
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 486
Podsekretarz stanu
Agnieszka Chłoń-Domińczak. . . . . . . . . . . . 489
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 492
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 492
Sekretarz stanu Marian Cichosz . . . . . . . . . 493
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 494
Podsekretarz stanu
Henryk Jacek Jezierski . . . . . . . . . . . . . . . . 496
Minister Mirosław Drzewiecki . . . . . . . . . . 498
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 499
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .501
 str.
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 502
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 503
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 504
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 505
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 506
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 507
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . . 508
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 509
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 509
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . .510
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .512
Minister Maciej Nowicki . . . . . . . . . . . . . . . .513
Podsekretarz stanu Piotr Stachańczyk. . . . .514
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . .515
Podsekretarz stanu Łukasz Rędziniak . . . . .516
Zastępca prokuratora generalnego
Andrzej Pogorzelski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .516
Podsekretarz stanu Andrzej Parafianowicz. . . 517
Podsekretarz stanu Maciej Jankowski . . . . .518
Prezes Urzędu Zamówień Publicznych
Jacek Sadowy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .519
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . 523
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . . 525
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 526
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .527
Sekretarz stanu Marian Cichosz . . . . . . . . . 528
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 530
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .531
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 538
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . 538
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 539
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . . 541
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .542
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 543
Podsekretarz stanu
Agnieszka Chłoń-Domińczak. . . . . . . . . . . . 545
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 546
Zastępca prokuratora generalnego
Andrzej Pogorzelski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 546
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 548
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 549
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . .551
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .552
Minister Maciej Nowicki . . . . . . . . . . . . . . . 553
Podsekretarz stanu
Agnieszka Chłoń-Domińczak. . . . . . . . . . . . 554
Prezes Urzędu Zamówień Publicznych
Jacek Sadowy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 555
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 556
Szef Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Tomasz Arabski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .557
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . .557
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 559
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . .561
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . . 562
Podsekretarz stanu
Mariola Dwornikowska . . . . . . . . . . . . . . . . 563
str.
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 564
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 565
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .567
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 568
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . . 569
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 569
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . .571
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . .572
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . .573
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .574
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . .575
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . .575
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . .576
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . .578
Podsekretarz stanu
Anna Wypych-Namiotko . . . . . . . . . . . . . . . .579
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 580
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 585
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . .587
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 588
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 589
Minister Mirosław Drzewiecki . . . . . . . . . . 590
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .591
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 595
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 595
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 597
Podsekretarz stanu Andrzej Parafianowicz. . .598
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 600
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . . .601
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .601
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 602
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 603
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 603
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 605
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 606
Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . . 607
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 607
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .610
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . .610
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .612
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . .612
Podsekretarz stanu Eugeniusz Postolski . . . 614
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .617
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . .618
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .619
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . . .621
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . 622
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 624
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 625
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 626
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . .627
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 628
Podsekretarz stanu Łukasz Rędziniak . . . . 629
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 630
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .631
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .632
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 632
 str.
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 633
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 634
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 635
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 636
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . . 636
Minister Cezary Grabarczyk . . . . . . . . . . . . 638
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 639
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . . 642
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 644
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 645
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 646
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .647
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 650
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 652
Podsekretarz stanu Maciej Jankowski . . . . 653
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . 655
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 656
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .657
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 659
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .661
Podsekretarz stanu
Agnieszka Chłoń-Domińczak. . . . . . . . . . . . 662
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 664
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 666
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 669
Minister Mirosław Drzewiecki . . . . . . . . . . .670
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . .670
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .671
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . .674
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . .675
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .675
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . . .676
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . .677
Minister Mirosław Drzewiecki . . . . . . . . . . .677
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . . .679
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 682
Podsekretarz stanu
Katarzyna Zajdel-Kurowska . . . . . . . . . . . . 682
Podsekretarz stanu
Agnieszka Chłoń-Domińczak. . . . . . . . . . . . 684
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 685
Podsekretarz stanu
Agnieszka Chłoń-Domińczak. . . . . . . . . . . . 686
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 688
Podsekretarz stanu
Anna Wypych-Namiotko . . . . . . . . . . . . . . . 689
Podsekretarz stanu
Agnieszka Chłoń-Domińczak. . . . . . . . . . . . 689
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .691
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 692
Podsekretarz stanu Witold Drożdż . . . . . . . 693
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .694
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . 695
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 696
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 700
Minister Mirosław Drzewiecki . . . . . . . . . . .701
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .702
str.
Minister Mirosław Drzewiecki . . . . . . . . . . 704
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . 705
Podsekretarz stanu
Agnieszka Chłoń-Domińczak. . . . . . . . . . . . 706
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .707
Podsekretarz stanu Witold Drożdż . . . . . . . .707
Podsekretarz stanu Monika Smoleń . . . . . . 708
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 708
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 709
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . . .711
Podsekretarz stanu
Agnieszka Chłoń-Domińczak. . . . . . . . . . . . .712
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .714
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . . .715
Podsekretarz stanu
Agnieszka Chłoń-Domińczak. . . . . . . . . . . . .716
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .718
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .719
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 720
Podsekretarz stanu
Agnieszka Chłoń-Domińczak. . . . . . . . . . . . 722
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 723
Prezes Urzędu
Ochrony Konkurencji i Konsumentów
Marek Niechciał . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 724
Minister Mirosław Drzewiecki . . . . . . . . . . 725
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 726
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . .727
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 728
Podsekretarz stanu Dariusz Daniluk . . . . . 729
Sekretarz stanu Marian Cichosz . . . . . . . . . 730
Podsekretarz stanu
Henryk Jacek Jezierski . . . . . . . . . . . . . . . . 735
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .736
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . .737
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 738
Podsekretarz stanu
Agnieszka Chłoń-Domińczak. . . . . . . . . . . . 739
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 739
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .740
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .741
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . .741
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .743
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .744
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . .745
Minister Mirosław Drzewiecki . . . . . . . . . . .746
Podsekretarz stanu
Agnieszka Chłoń-Domińczak. . . . . . . . . . . . .747
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .748
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . .749
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . . 749
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . .750
Podsekretarz stanu Piotr Stachańczyk. . . . .750
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . .751
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .752
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .753
 str.
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 754
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 754
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . .758
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .758
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .759
Podsekretarz stanu
Agnieszka Chłoń-Domińczak. . . . . . . . . . . . 760
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 760
Podsekretarz stanu
Agnieszka Chłoń-Domińczak. . . . . . . . . . . . .762
Podsekretarz stanu Krzysztof Stanowski . . . .763
str.
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 764
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 765
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 766
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 766
Podsekretarz stanu Krzysztof Stanowski . . . . 767
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 769
Podsekretarz stanu
Agnieszka Chłoń-Domińczak. . . . . . . . . . . . .770
Podsekretarz stanu Witold Drożdż . . . . . . . .771
Podsekretarz stanu
Agnieszka Chłoń-Domińczak. . . . . . . . . . . . .772
 ODPOWIEDZI NA INTERPELACJE
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Jarosława Katulskiego
w sprawie ustawy o biokomponentach
i biopaliwach ciekłych, która nie gwarantuje
właścicielom gorzelni rolniczych
i zakładów odwadniania spirytusu
zbytu spirytusu surowego przeznaczonego
na cele energetyczne (990)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
przekazanego przez ministra rolnictwa i rozwoju
wsi pisma z dnia 15 lutego 2008 r., znak: SPS-023-
-990/08, poniżej przedstawiam stanowisko wobec
kwestii podniesionych w interpelacji pana posła Jaro-
sława Katulskiego w sprawie funkcjonowania rynku
spirytusu surowego i bioetanolu.
Rząd przywiązuje olbrzymie znaczenie do rozwo-
ju rynku biokomponentów i biopaliw ciekłych, upa-
trując w nim istotny element zrównoważonego roz-
woju, prowadzący do poprawy bezpieczeństwa ener-
getycznego, przy jednoczesnym pozytywnym wpły-
wie na stan środowiska, w szczególności przez re-
dukcję emisji dwutlenku węgla i innych zanieczysz-
czeń. Jednocześnie rozwój tego rynku przyczynia się
do aktywizacji terenów wiejskich poprzez zwiększe-
nie produkcji rolniczej na cele energetyczne (nieżyw-
nościowe) oraz związane z tym tworzenie nowych
miejsc pracy. Mając na uwadze wyżej wymienione
zalety stosowania biokomponentów i biopaliw cie-
kłych, podjęte zostały działania, których wynikiem
było uchwalenie ustaw z dnia 25 sierpnia 2006 r.:
o biokomponentach i biopaliwach ciekłych oraz
o systemie monitorowania i kontrolowania jakości
paliw, jak również przyjęcie „Wieloletniego progra-
mu promocji biopaliw lub innych paliw odnawial-
nych na lata 2008–2014”.
Intencją rządu nie jest zatem tylko sam wzrost
wykorzystania biokomponentów i biopaliw ciekłych,
ale również dodatkowe korzyści z niego wynikające,
związane z rozwojem terenów wiejskich, w tym po-
prawą sytuacji ekonomicznej rolników.
Odnosząc się do złej sytuacji gorzelni rolniczych
w Polsce, należy podkreślić, że główną przyczyną
takiego stanu rzeczy jest ich słaba pozycja konku-
rencyjna wynikająca z wysokich kosztów produkcji
surowego spirytusu. Przenoszą się one w sposób
bezpośredni na cenę oferowanego bioetanolu. W efek-
cie bioetanol wyprodukowany z takiego surowca nie
znajduje nabywców, ponieważ krajowi producenci
paliw, tzn. podmioty zobowiązane do realizacji Na-
rodowego Celu Wskaźnikowego, wybierają na rynku
najtańszy produkt. Są to działania całkowicie uza-
sadnione, a wręcz wybór droższych ofert byłby nie-
zgodnym z prawem działaniem na szkodę spółek
prawa handlowego i ich akcjonariuszy. Natomiast
ewentualny zakup przez te podmioty droższego bio-
etanolu powodowałby wzrost cen paliw, a w konse-
kwencji negatywne skutki dla gospodarki.
Wymaga zaznaczenia, że specyfiką polskiej bran-
ży gorzelniczej jest występowanie dużej liczby ma-
łych instalacji, które nie są w stanie konkurować
z dużymi podmiotami mającymi możliwość wyko-
rzystywania efektów skali oraz nowych technologii
np. w zakresie dającego dodatkowe przychody zago-
spodarowania odpadów produkcyjnych. Cecha ta
odróżnia krajowy sektor produkcji spirytusu suro-
wego od jego odpowiedników w innych państwach
członkowskich Unii Europejskiej. Dodatkowym utrud-
nieniem dla funkcjonowania gorzelni rolniczych jest
import bioetanolu do Unii Europejskiej z krajów
trzecich, jak np. z Brazylii czy Pakistanu, które
z uwagi na warunki klimatyczne i surowcowe mogą
wytwarzać bioetanol znacznie taniej niż państwa
europejskie.
Analizując problem gorzelni rolniczych, należy
mieć na uwadze, że w dłuższej perspektywie obecnie
produkowany bioetanol zostanie zastąpiony przez
bioetanol wytwarzany w technologii tzw. drugiej ge-
neracji na bazie lignocelulozy, co jest zgodne z pro-
jektem nowych regulacji Unii Europejskiej dotyczą-
cych odnawialnych źródeł energii, w tym biopaliw.
W ocenie rządu już obecnie istniejące rozwiąza-
nia powinny spowodować pozytywny wpływ na
funkcjonowanie krajowego rynku bioetanolu. Wej-
ście w życie z dniem 1 stycznia br. obowiązku doty-
czącego zapewnienia przez producentów i importe-
rów paliw określonego udziału biokomponentów
w ogólnej ilości paliw, jak również określona w roz-
porządzeniu Rady Ministrów z dnia 15 czerwca 2007 r.
w sprawie Narodowych Celów Wskaźnikowych na
lata 2008–2013 dynamiczna ścieżka wzrostu pozio-
mu tego obowiązku powinny sprawić, że nawet nie-
co droższy bioetanol krajowej produkcji będzie znaj-
dował nabywcę. Dodatkowym instrumentem zwięk-
szenia popytu na bioetanol jest uruchomiony już
proces legislacyjny dotyczący dopuszczenia do obro-
tu paliwa zawierającego 85% bioetanolu (tzw. E85)
oraz przewidywany wzrost wykorzystania przez flo-
ty autobusów miejskich paliwa E95.
Wymaga zaznaczenia, że Ministerstwo Gospo-
darki również na forum Unii Europejskiej prowadzi
działania zmierzające do poprawy konkurencyjności
bioetanolu wytwarzanego w oparciu o krajowe su-
rowce. Polska niezmiennie prezentuje stanowisko
sprzeciwiające się dopuszczaniu importu bioetanolu
z krajów trzecich na rynek unijny. Oprócz tych dzia-
łań, które mają charakter doraźny, prowadzone są
także prace mające na celu systemowe ograniczenie
importu oraz zapewnienie, aby w nowych regula-
386
cjach unijnych znalazły się przepisy skutkujące tym,
że rozwój wykorzystania odnawialnych źródeł ener-
gii, w tym biopaliw, będzie oparty o własne, unijne
zasoby biomasy.
Jednocześnie w związku z sygnałami, zgłasza-
nym także przez Związek Gorzelni Polskich, o nie-
skuteczności obecnego systemu wsparcia w postaci
zwolnień akcyzowych dla producentów paliw posta-
nowiłem przeprowadzić analizę tego mechanizmu.
W najbliższym czasie Ministerstwo Gospodarki we
współpracy z Ministerstwem Finansów oraz Mini-
sterstwem Rolnictwa i Rozwoju Wsi rozpatrzy tę
sprawę, w tym szczególnie postulowane przez środo-
wisko gorzelni rolniczych przeniesienie środków ze
zwolnień akcyzowych na bezpośrednie dopłaty dla
wytwórców biokomponentów. Analiza ta ma pozwo-
lić na uzyskanie odpowiedzi na pytanie, czy rozwią-
zanie to jest dopuszczalne w świetle regulacji Unii
Europejskiej oraz czy będzie ono miało pozytywne
rezultaty, to jest, czy rozwiązując problem jednej
grupy społecznej, zapewniony zostanie właściwy
rozwój rynku biokomponentów i biopaliw ciekłych
oraz czy będzie to rozwiązanie optymalne w skali
całej gospodarki.
Ponadto w odniesieniu do zagadnienia dotyczą-
cego określenia Narodowego Celu Wskaźnikowego
na rok 2008 uprzejmie informuję, że wysokości Na-
rodowych Celów Wskaźnikowych na lata 2008–2013
zostały określone w przywołanym wcześniej rozpo-
rządzeniu Rady Ministrów z dnia 15 czerwca 2007 r.
w sprawie Narodowych Celów Wskaźnikowych na
lata 2008–2013 (Dz. U. Nr 110, poz. 757). Zgodnie
z przepisami powyższego rozporządzenia NCW na
rok 2008 wynosi 3,45%.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 11 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Kultury
i Dziedzictwa Narodowego
na interpelację posła Łukasza Gibały
w sprawie zaangażowania
Ministerstwa Kultury
i Dziedzictwa Narodowego w budowę
Centrum Jana Pawła II „Nie lękajcie się!”
w Krakowie (1194)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Łukasza Gibały, przesłaną
w piśmie (SPS-023-1194/08), w sprawie zaangażo-
wania Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodo-
wego w budowę Centrum Jana Pawła II „Nie lękaj-
cie się” pragnę poinformować, że ministerstwo,
mimo wielkiego uznania dla tego doniosłego przed-
sięwzięcia, nie przewiduje dołączyć do instytucji
– założycieli centrum.
Jak wiemy, centrum, powołane do życia dekretem
ks. abpa Stanisława Dziwisza z dnia 2 stycznia 2006 r.,
stoi obecnie przed zadaniem realizacji projektu swojej
docelowej siedziby w Łagiewnikach, na terenie byłej
fabryki Solvay, związanej z wojennymi losami Ojca
Świętego, gdzie w październiku bieżącego roku pla-
nowane jest rozpoczęcie prac budowlanych.
Ze swej strony uważam, że idea budowy centrum,
skupiającego działania mające na celu upowszech-
nienie myśli i dzieła papieża Polaka, jest jak najbar-
dziej godna aprobaty i szacunku. Mając powyższe na
względzie, pragnę poinformować, że istnieje możli-
wość ubiegania się o środki finansowe w ramach
programów ministra kultury i dziedzictwa narodo-
wego na ważne zadania związane z planowaną in-
westycją.
Biorąc pod uwagę charakter przedsięwzięć zwią-
zanych z organizacją centrum i tworzeniem nowej
siedziby na terenie byłych zakładów Solvay, należy
stwierdzić, że najwłaściwszymi programami w tym
przypadku są: „Patriotyzm jutra”, „Promocja twór-
czości”, „Edukacja kulturalna”, a także „Dziedzic-
two kulturowe: Priorytet 1 – Rewaloryzacja zabyt-
ków nieruchomych i ruchomych oraz Priorytet 2
– Rozwój instytucji muzealnych”.
Informacje o programach, trybie i terminie skła-
dania wniosków dostępne są na stronie internetowej
Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
Najbliższy termin składania wniosków upływa dnia
31 maja 2008 r. Mając powyższe na uwadze, zachę-
cam do śledzenia wszelkich informacji na temat wy-
żej wymienionych programów, na bieżąco aktualizo-
wanych na stronie internetowej ministerstwa. Moż-
na tam również znaleźć dane potrzebne do kontaktu
z osobami odpowiedzialnymi za poszczególne pro-
gramy.
Dostrzegając trudne zadania, jakie stoją przed
organizatorami centrum, pragnę zapewnić o życzli-
wości ministerstwa dla tej instytucji, której celem
jest upamiętnianie i propagowanie dokonań Jana
Pawła II. Pragnę podkreślić, że to przedsięwzięcie
znajduje się w obszarze zainteresowań Ministerstwa
Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Spodziewamy
się z państwa strony wielu inicjatyw ważnych dla
polskiego dziedzictwa narodowego, szczególnie na
polu muzealnictwa. Będziemy je wspierać, o ile przy-
biorą postać konkretnych projektów. W idei leżącej
u podstaw Centrum Jana Pawła II „Nie lękajcie się”
widzimy szanse na stworzenie instytucji o znacze-
niu europejskim i światowym.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Tomasz Merta
Warszawa, dnia 11 kwietnia 2008 r.

Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Mieczysława Golby
w sprawie podjęcia działań na rzecz produkcji
polskiego biogazu (1202)
W nawiązaniu do pisma z dnia 20 lutego 2008 r.,
znak: SPS-023-1202/08, poniżej przedstawiam sta-
nowisko wobec kwestii podniesionych w interpelacji
Pana Posła Mieczysława Golby w sprawie podjęcia
działań na rzecz produkcji polskiego biogazu.
Fakt, że produkcja biogazu pochodzenia rolni-
czego może być istotnym źródłem energii odnawial-
nej oraz dochodów dla gospodarstw rolnych, przed-
siębiorstw i samorządów lokalnych, jest bezsporny.
Nie ulega również wątpliwości, że odpowiednie in-
strumenty prawne i finansowe nastawione na wspar-
cie produkcji energii ze źródeł odnawialnych, w tym
biogazu, w istotny sposób przyczyniają się do rozwo-
ju tego sektora gospodarki.
Zgadzam się również, że komunikat prezesa
URE z dnia 31 maja 2007 r. w sprawie możliwości
jednoczesnego uzyskiwania świadectw pochodzenia
za tę samą ilość wytworzonej energii elektrycznej
z tytułu wytworzenia energii elektrycznej w odna-
wialnych źródłach energii oraz z tytułu wytworze-
nia energii elektrycznej w kogeneracji, uznający za
niemożliwe jednoczesne uzyskanie świadectw po-
chodzenia energii elektrycznej wytworzonej w odna-
wialnych źródłach energii oraz świadectw pocho-
dzenia z kogeneracji, utrudnił rozwój biogazowni
w Polsce. Pragnę jednak Pana Posła zapewnić, że
Ministerstwo Gospodarki prowadzi w tej sprawie
rozmowy z przedstawicielami Urzędu Regulacji
Energetyki i czyni starania na rzecz doprowadzenia
do zmiany stanowiska prezesa URE w ww. kwestii.
Jednocześnie wyjaśniam, że przyjęty w Polsce
system wsparcia rozwoju wykorzystania odnawial-
nych źródeł energii (OZE), w tym energetyki opartej
na biogazie, w postaci mechanizmu tzw. zielonych
certyfikatów (ustawa z dnia 10 kwietnia 1997 Prawo
energetyczne – Dz. U. z 2006 r. Nr 89, poz. 625,
z późn. zm. – wraz z aktami wykonawczymi do usta-
wy, m.in. rozporządzeniem ministra gospodarki z dnia
19 grudnia 2005 r. w sprawie szczegółowego zakresu
obowiązków uzyskania i przedstawienia do umorze-
nia świadectw pochodzenia, uiszczenia opłaty za-
stępczej oraz zakupu energii elektrycznej i ciepła
wytworzonych w odnawialnych źródłach energii
– Dz. U. Nr 261, poz. 2187) gwarantuje producentom
energii z OZE uzyskanie znacznie wyższej ceny
energii elektrycznej niż w przypadku energii elek-
trycznej ze źródeł konwencjonalnych. Natomiast
art. 3 pkt 20 ww. ustawy Prawo energetyczne jedno-
znacznie klasyfikuje energię uzyskaną z biogazu po-
wstałego w procesach fermentacji biomasy z upraw
energetycznych, jak również odpadów z produkcji
roślinnej i zwierzęcej jako energię odnawialną.
387
Uzupełnieniem ww. mechanizmu, jako konse-
kwencja rozdziału fizycznego przepływu energii
elektrycznej od świadectw pochodzenia, jest obowią-
zek zakupu przez przedsiębiorstwa energetyczne,
pełniące rolę sprzedawcy z urzędu, całej energii
elektrycznej wytworzonej w źródłach odnawialnych,
przyłączonych do sieci znajdujących się w obszarze
działania danego sprzedawcy z urzędu, po średniej
cenie rynkowej energii elektrycznej. W rezultacie
wytwórca energii elektrycznej ze źródeł odnawial-
nych uzyskuje dwa źródła dochodów: ze sprzedaży
praw majątkowych wynikających ze świadectw po-
chodzenia oraz ze sprzedaży fizycznej energii elek-
trycznej.
Pragnę również poinformować Pana Posła, że
w końcowej fazie znajdują się prace dotyczące przy-
gotowania i wdrożenia w Polsce „Programu rozwoju
biogazowni rolniczych”. Pozwoli on na optymalne
i efektywne wykorzystanie zasobów biomasy na cele
energetyczne. W dniu 7 lutego 2008 r. w Minister-
stwie Gospodarki odbyło się pierwsze spotkanie ro-
boczego zespołu, którego celem jest zapewnienie
sprawnej i skutecznej realizacji tego programu. Za-
kłada się, że w wyniku realizacji programu do 2020 r.
w każdej polskiej gminie funkcjonować będzie przy-
najmniej jedna biogazownia rolnicza, a łączna moc
zainstalowana w biogazowniach wyniesie od 2000
do 3000 MWe.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 11 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kulasa
w sprawie polityki zdrowotnej państwa
wobec chorych na stwardnienie rozsiane (1206)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana Jana Kulasa, posła na Sejm Rzeczypo-
spolitej Polskiej, przesłaną przy piśmie z dnia 20 lu-
tego 2008 r. (SPS-023-1206/08), w sprawie polityki
zdrowotnej państwa wobec chorych na stwardnienie
rozsiane uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych in-
formacji.
Zakres świadczeń opieki zdrowotnej finansowa-
nych ze środków publicznych oraz warunki ich
udzielania zostały określone w ustawie z dnia 27 sierp-
nia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finan-
sowanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210,
poz. 2135, ze zm.), aktach wykonawczych do wymie-
nionej ustawy oraz zarządzeniach prezesa Narodo-
wego Funduszu Zdrowia dotyczących postępowań
388
w sprawie zawarcia umów o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej w poszczególnych rodzajach i za-
kresach. Zakres uprawnień świadczeniobiorców do
świadczeń opieki zdrowotnej został uregulowany
w przepisach wskazanej ustawy, w szczególności
art. 15–17.
W art. 15 ust. 2 zawarty jest katalog świadczeń
finansowanych ze środków publicznych, które przy-
sługują świadczeniobiorcy, m.in. podstawowa opieka
zdrowotna, leczenie szpitalne oraz zaopatrzenie
w produkty lecznicze. W myśl przepisów tej ustawy
refundacją są objęte produkty lecznicze określone
w drodze stosownych rozporządzeń ministra zdrowia.
Jednostka chorobowa „Stwardnienie rozsiane”
została uznana za chorobę przewlekłą oraz niektóre
leki stosowane w leczeniu objawowym choroby, któ-
re mogą być przepisywane z ulgową odpłatnością.
Jednakże do wykazów leków refundowanych nie zo-
stały wpisane leki modyfikujące przebieg choroby
Interferonum beta oraz Glatirameri acetas. Lecze-
nie chorych z SM wymienionymi lekami finansuje
Narodowy Fundusz Zdrowia w ramach następują-
cych programów terapeutycznych: „Leczenie stward-
nienia rozsianego interferonem beta” i „Leczenie
stwardnienia rozsianego glatiramerem”, w oparciu
o zarządzenie prezesa Narodowego Funduszu Zdro-
wia nr 102/2007 z dnia 23 listopada 2007 r. zmienia-
jące zarządzenie w sprawie przyjęcia „Szczegóło-
wych materiałów informacyjnych o przedmiocie po-
stępowania w sprawie zawarcia umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej oraz o realizacji i fi-
nansowaniu umów o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej w rodzaju: leczenie szpitalne”.
Kwalifikacji chorego do leczenia stwardnienia
rozsianego (SM) w ramach wymienionych progra-
mów terapeutycznych dokonuje lekarz, w oparciu
o określone w opisach tych programów kryteria.
W sytuacji gdy pacjent spełnia kryteria, o których
mowa w programie, decyzję o włączeniu do progra-
mu terapeutycznego podejmuje lekarz ze specjaliza-
cją z neurologii, realizujący ten program.
Odnosząc się do pytań, uprzejmie informuję.
1. Odnośnie częstości występowania SM w Pol-
sce informuję, że wskaźniki zachorowania na tę cho-
robę w naszym kraju są bardzo podobne do innych
krajów europejskich (a także USA), co głównie wy-
nika z geograficznego położenia. Oznacza to, że Pol-
ska jest wśród krajów, w których SM występuje naj-
częściej. Z informacji konsultanta krajowego w dzie-
dzinie neurologii wynika, że liczba pacjentów z SM
w naszym kraju wynosi około 30 tys. – 40 tys. Nie
dysponujemy dokładnymi danymi, gdyż nie istnieje
ogólnokrajowy rejestr pacjentów z SM.
2. Prawdziwy postęp w leczeniu tej choroby doko-
nał się przed 15 laty, kiedy udowodniono skutecz-
ność leczenia immunomodulującego (beta-interferon
oraz octan glatirameru).
3. Polityka zdrowotna państwa wobec chorych na
SM realizowana jest przede wszystkim poprzez
ubezpieczenie zdrowotne i finansowanie świadczeń
opieki zdrowotnej przez Narodowy Fundusz Zdro-
wia. Osoby chore na SM, podobnie jak pacjenci cier-
piący na inne choroby, mają prawo do bezpłatnych
świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych przez Narodowy Fundusz Zdrowia.
Zasady realizacji świadczeń opieki zdrowotnej finan-
sowanych ze środków publicznych zostały określone
w przepisach wymienionej ustawy o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków pu-
blicznych.
Mając na uwadze powyższe, pacjenci z rozpozna-
nym stwardnieniem rozsianym są leczeni w ambula-
toryjnych poradniach neurologicznych oraz mogą
korzystać z porad lekarzy urologów, chirurgów, oku-
listów i ginekologów. Należy także mieć na uwadze
fakt, iż pacjentom z tą jednostką chorobową przy-
sługuje także hospitalizacja w szpitalnych oddzia-
łach neurologicznych. W wymienionych zakresach
świadczeń wykonywane są na rzecz pacjentów m.in.
wszelkie badania diagnostyczne mające na celu wy-
krycie u świadczeniobiorcy schorzenia bądź spraw-
dzenie efektów zastosowanej terapii, np. badanie re-
zonansem magnetycznym oraz badanie płynu mó-
zgowo-rdzeniowego.
4. „Narodowy program leczenia osób ze stward-
nieniem rozsianym” jest obecnie na etapie opraco-
wywania. Projekt programu został przekazany do
oceny do Agencji Oceny Technologii Medycznych.
Agencja negatywnie zaopiniowała finansowanie
ze środków publicznych jedną z zaproponowanych
w projekcie programu terapii immunomodulujących,
z uwagi na brak wystarczająco mocnych dowodów
na skuteczność octanu glatirameru w hamowaniu
rzutów i spowalnianiu postępu choroby SM. Jed-
nakże wobec przedstawienia przez podmiot odpo-
wiedzialny zaktualizowanej dokumentacji na temat
efektywności klinicznej i opłacalności terapii stward-
nienia rozsianego octanem glatirameru zostało zle-
cone Agencji Oceny Technologii Medycznych prze-
prowadzenie ponownej oceny skuteczności wymie-
nionej terapii.
5. Należy mieć na uwadze, iż wielu pacjentów
chorych na różne choroby, jak również lekarze i sto-
warzyszenia zgłaszają problemy z uzyskaniem po-
mocy ze strony opieki zdrowotnej. Minister zdrowia,
chcąc temu zaradzić, finansuje programy zdrowot-
ne. Zgodnie z art. 48 ust. 2 ustawy o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków pu-
blicznych minister zdrowia może opracowywać,
wdrażać, realizować i finansować programy zdro-
wotne, które dotyczą w szczególności:
— ważnych zjawisk epidemiologicznych;
— innych istotnych problemów zdrowotnych do-
tyczących całej lub określonej grupy świadczenio-
biorców, przy istniejących możliwościach ich elimi-
nowania bądź ograniczania;
— wdrożenia nowych procedur medycznych i przed-
sięwzięć profilaktycznych.
Obecnie statystyki medyczne pokazują, iż głów-
nymi problemami zdrowotnymi w Polsce, ze wzglę-

du na wysoką umieralność, są choroby układu krą-
żenia, nowotwory oraz wypadki i urazy. Minister-
stwo Zdrowia przywiązuje dużą wagę do działań
związanych z leczeniem stwardnienia rozsianego
w Polsce. Wyrazem tego są prace nad projektem
„Narodowego programu leczenia osób ze stwardnie-
niem rozsianym”.
6. Z danych Narodowego Funduszu Zdrowia wy-
nika, iż poziom finansowania opieki zdrowotnej
w zakresie dwóch programów terapeutycznych le-
czenia SM, realizowanych i finansowanych przez
Narodowy Fundusz Zdrowia („Leczenie stwardnie-
nia rozsianego octanem glatirameru” i „Leczenie
stwardnienia rozsianego interferonem beta”), wzra-
sta sukcesywnie: w 2005 r. wydatkowano 32 mln zł,
w 2006 r. – 36 mln zł. W 2006 r. na program leczenia
SM octanem glatirameru wydatkowano 5 067 905,41 zł
i wykonano 514 612 świadczeń, na program leczenia
SM interferonem beta wydatkowano 31 679 070,89 zł
i wykonano 3 343 370 świadczeń. W 2007 r. zawarto
umowy na realizację programu terapeutycznego le-
czenia SM octanem glatirameru na łączną kwotę
9 362 145,55 zł i objęto nim 451 świadczeniobiorców,
na realizację programu terapeutycznego leczenia SM
interferonem beta na łączną kwotę 44 661 060,47 zł
i objęto nim 1509 świadczeniobiorców. W 2008 r. za-
planowano na realizację programu terapeutycznego
leczenia SM octanem glatirameru kwotę 12 146 405 zł,
na realizację programu terapeutycznego leczenia
SM interferonem beta kwotę 51 594 869 zł.
7. Perspektywiczne plany i zamiary Minister-
stwa Zdrowia zostaną ostatecznie określone w „Na-
rodowym programie leczenia chorych ze stwardnie-
niem rozsianym”. W chwili obecnej w przygotowy-
wanym projekcie „Narodowego programu leczenia
chorych ze stwardnieniem rozsianym” przewiduje
się m.in. przyjęcie do realizacji i finansowanie przez
Ministerstwo Zdrowia następujących działań:
— działania organizacyjno-logistyczne;
— działania informacyjno-edukacyjne;
— zakup sprzętu rehabilitacyjnego niezbędnego
do funkcjonowania ośrodków rehabilitacyjnych dla
chorych na SM;
— powołanie rady programowej nadzorującej re-
alizację „Narodowego programu leczenia chorych ze
stwardnieniem rozsianym”;
— określenie składu, trybu powoływania, regu-
laminu oraz zakresu działań rady programowej.
Przedstawiając powyższe, wyrażam nadzieję, że
przedstawione informacje wyjaśniają w sposób wy-
czerpujący problemy poruszone w interpelacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 4 kwietnia 2008 r.
389
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Jarosława Żaczka
w sprawie wniosku Zarządu KSC SA złożonego
do Agencji Rynku Rolnego zawierającego
decyzję o likwidacji i demontażu urządzeń
w Cukrowni Lublin, zaprzestaniu produkcji
w Cukrowni Łapy oraz redukcji limitów
kontraktacyjnych buraków cukrowych
na terenach dawnej Lubelsko-Małopolskiej
Spółki Cukrowej SA (1275)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jarosława Żaczka z dnia
8 lutego 2008 r. (SPS-023-1275/08), dotyczącą wnio-
sku restrukturyzacyjnego Krajowej Spółki Cukro-
wej SA z siedzibą w Toruniu, złożonego przez zarząd
spółki do Agencji Rynku Rolnego, przedstawiam po-
niższe informacje.
Konsekwencją realizowanej od 2006 r. reformy
rynku cukru we wszystkich krajach zjednoczonej
Europy, a zatem również w Polsce, jest zmniejsze-
nie limitów produkcyjnych (we wszystkich cukrow-
niach UE, w tym należących do Krajowej Spółki
Cukrowej SA), co powoduje m.in. konieczność po-
dejmowania bardzo trudnych i niepopularnych de-
cyzji w zakresie redukcji ilości cukrowni i koncen-
tracji produkcji.
W kampanii 2007/2008 produkcję prowadzi 10 Od-
działów KSC SA i Cukrownia Leśmierz SA, których
usytuowanie w poszczególnych województwach jest
następujące:
— zachodniopomorskie – Oddział Cukrownia
Kluczewo,
— pomorskie – Oddział Cukrownia Malbork,
— podlaskie – Oddział Cukrownia Łapy,
— łódzkie – Oddział Cukrownia Dobrzelin i Cu-
krownia Leśmierz SA,
— kujawsko-pomorskie – Oddziały Cukrownie:
Nakło, Kruszwica, Brześć Kujawski,
— lubelskie – Oddziały Cukrownie: Lublin, Kra-
snystaw, Werbkowice.
Dotychczasowa realizacja założeń reformy rynku
cukru, której celem było zmniejszenie produkcji cu-
kru kwotowego w krajach UE o 6 mln ton, przebie-
gała znacznie wolniej niż zaplanowano. W związku
z powyższym, na początku bieżącego roku zapadła
decyzja o prewencyjnym wycofaniu 13,5% kwoty cu-
kru, co dotyczy krajów, które nie skorzystały z fun-
duszu restrukturyzacji, w tym także Polski.
W tym celu otworzono fundusz restrukturyzacji
i zaoferowano wysokie wsparcie finansowe z tytułu
zaniechania na stałe uprawy buraków cukrowych
i produkcji cukru. Plantatorzy otrzymają dodatko-
wo jednorazową płatność za zaprzestanie na stałe
uprawy buraków kwotowych w wysokości 237,5 euro/
t cukru.
390
Zgodnie z nowym reżimem cukrowym, gdyby
producenci w Polsce nie dokonali dobrowolnej re-
dukcji w 2008 r. i nie skorzystali z możliwości uzy-
skania odszkodowania, to kwota cukru w ilości oko-
ło 25% zostanie im zredukowana przymusowo
w 2010 r. bez żadnych odszkodowań.
Zarząd KSC SA przedstawił ministrowi skarbu
państwa plany i założenia restrukturyzacji KSC SA,
uwzględniające nowy reżim cukrowy.
Należy podkreślić, że przerób dobowy cukrowni
był jedynie jednym z elementów uwzględnianych
w analizach dotyczących proponowanego przez KSC
SA wyłączenia z produkcji cukru białego oddziałów/
cukrowni „Lublin” oraz „Łapy”. Dodatkowo wyja-
śniam, iż przerób dobowy producenta cukru uzależ-
niony jest m.in. od zdolności wytwórczych i wielko-
ści dostaw surowca.
Minister skarbu państwa, po dokonaniu analizy
dokumentów, zwrócił się do zarządu spółki z wnio-
skiem o przedstawienie m.in.: analizy ekonomiczno-
-finansowej, uzasadniającej decyzję o wyłączeniu
z produkcji cukrowni wskazanych w projekcie Kra-
jowej Spółki Cukrowej SA, możliwości przyjęcia in-
nych rozwiązań alternatywnych, informacji o plano-
wanych nakładach inwestycyjnych w poszczegól-
nych oddziałach/cukrowniach oraz planowanym wy-
korzystaniu środków pozyskanych z funduszu re-
strukturyzacyjnego.
Po analizie otrzymanych dodatkowo wyjaśnień
minister skarbu państwa uznał, że przedstawione
przez zarząd KSC SA dodatkowe uzasadnienie do
wniosku restrukturyzacyjnego nie potwierdza w spo-
sób wystarczający słuszności przejętych przez spół-
kę kierunków i założeń restrukturyzacji.
Z informacji uzyskanej od ministra rolnictwa
i rozwoju wsi wynika, że wszyscy producenci cukru
w Polsce (KSC SA, Südzucker Polska, Nordzucker
Polska, British Sugar Overseas Polska, Nordzucker,
Pfeiffer und Langen Polska), uwzględniając rachu-
nek ekonomiczny, podjęli decyzje o redukcji kwot
produkcyjnych o 13,5% od roku gospodarczego
2008/2009.
Wniosek restrukturyzacyjny uwzględniający li-
kwidację (demontaż) Cukrowni Lublin i wyłączenie
z produkcji cukru białego Cukrowni Łapy z jedno-
czesną likwidacją jej rejonów kontraktacyjnych,
Krajowa Spółka Cukrowa SA złożyła do Agencji
Rynku Rolnego w dniu 22 stycznia 2008 r.
Agencja Rynku Rolnego w dniu 15 lutego 2008 r.
wniosek restrukturyzacyjny KSC SA, przesłała do
Komisji Europejskiej.
Komisja Europejska przyznała pomoc restruk-
turyzacyjną na rzecz kwalifikującego się wniosku
Krajowej Spółki Cukrowej SA o pomoc restruktu-
ryzacyjną, o czym Agencja Rynku Rolnego, pi-
smem z dnia 3 marca 2008 r., poinformowała Za-
rząd KSC SA.
Jednocześnie informuję, że Nadzwyczajne Walne
Zgromadzenie Krajowej Spółki Cukrowej SA, zwo-
łane z inicjatywy ministra skarbu państwa na dzień
29 lutego 2008 r., dokonało zmian w składzie zarzą-
du spółki i rady nadzorczej.
Odnośnie zgłaszanych przez organizacje związ-
kowe i społeczne zastrzeżeń co do prawidłowości zło-
żonego przez KSC SA wniosku o przyznanie pomocy
restrukturyzacyjnej, informuję, iż odpowiedzi bę-
dziemy mogli udzielić po otrzymaniu stosownych
wyjaśnień w powyższej sprawie. Ministerstwo Skar-
bu Państwa zwróciło się do zarządu Krajowej Spółki
Cukrowej SA z prośbą o przedstawienie wyjaśnień
w powyższej sprawie.
Przedstawiając powyższe dodatkowo informuję, że
za prowadzenie spraw spółki, w tym m.in. za opraco-
wanie i realizację planów zarówno operacyjnych, jaki
perspektywicznych, w tym programów restrukturyza-
cji, odpowiedzialny jest zarząd KSC SA. Do kompeten-
cji zarządu należy m.in. podejmowanie decyzji o wybo-
rze metod i celowości podejmowanych działań, zmie-
rzających do wzmocnienia pozycji KSC SA, zarówno
na polskim jak i unijnym rynku cukru.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 9 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej
w sprawie szczepionki synagis
dla wcześniaków urodzonych
przed 35. tygodniem (1301)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Izabeli Katarzyny Mrzygłoc-
kiej, przekazaną przy piśmie pana Krzysztofa Pu-
try, wicemarszałka Sejmu, z dnia 27 lutego 2008 r.,
znak: SPS-023-1301/08, w sprawie szczepionki sy-
nagis dla wcześniaków urodzonych przed 35. tygo-
dniem, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących
wyjaśnień.
Do podstawowych aktów prawnych, które regu-
lują warunki udzielania i zakres świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
oraz zasady i tryb finansowania tych świadczeń, na-
leżą: ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135, ze zm.), akty
wykonawcze do tej ustawy oraz zarządzenia prezesa
NFZ w sprawie szczegółowych warunków zawiera-
nia i realizacji umów o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej w poszczególnych rodzajach, wydawane

w oparciu o art. 102 ust. 5 pkt 21 i 25 oraz art. 146
ust. 1 pkt 1 i 3 ww. ustawy.
Zgodnie z art. 35 ww. ustawy świadczeniobiorcy
przyjętemu do szpitala lub innego zakładu opieki
zdrowotnej przeznaczonego dla osób potrzebujących
całodobowych lub całodziennych świadczeń opieki
zdrowotnej oraz przy wykonywaniu zabiegów leczni-
czych i pielęgnacyjnych, diagnostycznych i rehabili-
tacyjnych przez podmioty uprawnione do udzielania
świadczeń, a także przy udzielaniu przez te podmio-
ty pomocy w stanach nagłych, zapewnia się bezpłat-
nie leki i wyroby medyczne, jeżeli są one konieczne
do wykonania świadczenia.
Mając na uwadze kwestie poruszone w interpe-
lacji pani poseł, dotyczące terapii produktem lecz-
niczym synagis (paliwizumab) wcześniaków uro-
dzonych przed 35. tygodniem ciąży, uprzejmie in-
formuję, że terapia lekiem synagis, będącym jedy-
nym produktem leczniczym dostępnym w Polsce
zawierającym paliwizumab, była finansowana przez
fundusz w ramach procedury farmakoterapii nie-
standardowej.
Jednak w ramach działań podejmowanych przez
Narodowy Fundusz Zdrowia, mających na celu ak-
tualizację katalogu programów terapeutycznych,
wdrożenie nowych programów oraz zakończenie fi-
nansowania technologii o wątpliwej efektywności
klinicznej, we wrześniu 2007 r. prezes Narodowego
Funduszu Zdrowia zwrócił się do ministra zdrowia
z prośbą o zlecenie Agencji Oceny Technologii Me-
dycznych (AOTM) oceny technologii lekowej – stoso-
wanie paliwizumabu (synagisu) w profilaktyce za-
każeń syncytialnym wirusem oddechowym (ang.
respiratory syncytial virus – RSV).
Stanowisko Rady Konsultacyjnej AOTM, doty-
czące finansowania ze środków publicznych wskaza-
nej technologii lekowej, przyjęto na posiedzeniu rady
w dniu 22 listopada 2007 r. Zgodnie ze wskazanym
stanowiskiem rada rekomenduje niefinansowanie ze
środków publicznych stosowania paliwizumabu
w profilaktyce zakażeń wirusem RS.
Uzasadniając rekomendację, rada wskazała, iż
dostępne dowody nie potwierdzają tezy, że podawa-
nie paliwizumabu zmniejsza śmiertelność pacjen-
tów, jak również, że długoterminowy wpływ profi-
laktyki na późniejsze powikłania zakażenia RSV,
w tym zachorowania na astmę, jest niepewny.
Ponadto rada zaznaczyła, że z uwagi na bardzo
wysokie koszty profilaktyki paliwizumabem i ogra-
niczony do hospitalizacji efekt kliniczny koszty uzy-
skania korzyści zdrowotnej pozostają nieakcepto-
walnie wysokie.
Przedmiotowa rekomendacja spowodowała wstrzy-
manie przez Narodowy Fundusz Zdrowia wydawania
zgód na finansowanie nowych wniosków o farmako-
terapię niestandardową lekiem synagis. Natomiast
uprzednio rozpoczęte, za zgodą NFZ, terapie lekiem
synagis mogły być kontynuowane, w ramach proce-
dury farmakoterapii niestandardowej.
391
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w związku
z omawianą rekomendacją Rady Konsultacyjnej AOTM
podmiot odpowiedzialny złożył dodatkową doku-
mentację odnośnie do efektywności klinicznej leku
synagis, która została przekazana do agencji w celu
dokonania jej oceny, w tym wpływu na brzmienie
wydanej rekomendacji.
W związku z powyższym ewentualna zmiana re-
komendacji może mieć wpływ na przywrócenie fi-
nansowania ze środków publicznych terapii lekiem
synagis.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 7 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Bolesława Grzegorza Piechy
w sprawie sytuacji pacjentów znajdujących się
w stanie śpiączki, zwłaszcza przebywających
na oddziałach pourazowych (1345)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Bolesława Piechy z dnia 13 lu-
tego 2008 r., przekazaną przy piśmie Pana Krzysz-
tofa Putry, Wicemarszałka Sejmu, z dnia 27 lutego
2008 r., znak: SPS-023-1345/08, w sprawie sytuacji
pacjentów znajdujących się w stanie śpiączki, zwłasz-
cza przebywających na oddziałach pourazowych,
uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych informacji.
Warunki udzielania świadczeń opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych, jak również
zasady sprawowania nadzoru i kontroli nad finanso-
waniem i realizacją ww. świadczeń określa w szcze-
gólności ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135, ze zm.)
oraz akty wykonawcze do tej ustawy, w tym rozpo-
rządzenie ministra zdrowia z dnia 27 czerwca 2006 r.
w sprawie zakresu niezbędnych informacji groma-
dzonych przez świadczeniodawców, szczegółowego
sposobu rejestrowania tych informacji oraz ich prze-
kazywania podmiotom zobowiązanym do finanso-
wania świadczeń ze środków publicznych (Dz. U.
Nr 114, poz. 780, ze zm.).
Zgodnie z § 5 ust. 1 ww. rozporządzenia świad-
czeniodawcy działający w ramach umów z fundu-
szem przekazują oddziałowi wojewódzkiemu fundu-
szu dane dotyczące każdego świadczenia wynikają-
cego z umowy z funduszem. Zakres tych danych
392
obejmuje m.in. kod przyczyny głównej i kody nie
więcej niż 3 przyczyn współistniejących istotnych
dla udzielenia danego świadczenia zdrowotnego we-
dług Międzynarodowej Statystycznej Klasyfikacji
Chorób i Problemów Zdrowotnych Rewizja Dziesią-
ta (ICD-10).
Odnosząc powyższe do zawartych w interpelacji
pana posła pytań nr 1, 2 i 3, dotyczących przedsta-
wienia danych na temat liczby świadczeń opieki
zdrowotnej wykonanych w 2007 r. na rzecz pacjen-
tów znajdujących się w stanie śpiączki, zwłaszcza
przebywających na oddziałach pourazowych, liczby
ww. świadczeniobiorców oraz wysokości środków
wydatkowanych na pokrycie kosztów udzielonych
im świadczeń, uprzejmie informuję, że minister
zdrowia wystąpił do Narodowego Funduszu Zdro-
wia z prośbą o przekazanie ww. informacji.
Przy czym, mając na uwadze, iż sprawozdaw-
czość z wykonanych świadczeń prowadzona jest
z zastosowaniem kodów ICD-10, a w Międzynarodo-
wej Statystycznej Klasyfikacji Chorób i Problemów
Zdrowotnych brak jest rozpoznania: śpiączka po-
urazowa, uprzejmie informuję, że dla wskazanej
przez pana posła grupy świadczeniobiorców jako
przyczynę główną udzielenia świadczenia określono
urazy, zatrucia i inne skutki działania czynników
zewnętrznych (kody S00-T98 wg ICD-10), którym
towarzyszyła – jako przyczyna współistniejąca – śpiącz-
ka, m.in. śpiączka hipoglikemiczna niecukrzycowa
(E15 wg ICD-10), noworodkowa (P91.5 wg ICD-10),
nieokreślona (R40.2 wg ICD-10).
W odpowiedzi na ww. wystąpienie prezes NFZ
poinformował, iż proces pozyskiwania ww. danych
z poszczególnych oddziałów wojewódzkich NFZ i ich
opracowywania nie został jeszcze zakończony.
W związku z powyższym uprzejmie informuję, że
stosowne dane zostaną przekazane panu posłowi
w terminie późniejszym, niezwłocznie po ich uzy-
skaniu z Centrali NFZ.
W związku z pytaniem nr 4, dotyczącym zasad
funkcjonowania systemu rehabilitacji w Polsce,
uprzejmie informuję, że zgodnie z przepisem art. 15
ust. 2 ww. ustawy o świadczeniach opieki zdrowot-
nej finansowanych ze środków publicznych świad-
czeniobiorcy zapewnia się i finansuje ze środków
publicznych m.in. rehabilitację leczniczą. Świad-
czenia te są finansowane ze środków publicznych
przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Szczegóły doty-
czące kontraktowania i realizacji omawianych
świadczeń zostały określone w zarządzeniu nr 60/
2007/DSOZ prezesa Narodowego Funduszu Zdro-
wia z dnia 19 września 2007 r. w sprawie określe-
nia warunków zawierania i realizacji umów w ro-
dzaju: rehabilitacja lecznicza, ze zm., wydanym
w oparciu o art. 102 ust. 5 pkt 21 i 25 oraz art. 146
ust. 1 pkt 1 i 3 ww. ustawy.
Na podstawie przywołanego powyżej zarządze-
nia, opiniowanego przez konsultanta krajowego
w dziedzinie rehabilitacji medycznej, świadczenia
w rodzaju: rehabilitacja lecznicza realizowane są
w warunkach: ambulatoryjnych (w zakresach: le-
karska ambulatoryjna opieka rehabilitacyjna, fizjo-
terapia ambulatoryjna), domowych (w zakresie: fi-
zjoterapia domowa), ośrodka dziennego (w zakre-
sach: rehabilitacja ogólnoustrojowa, rehabilitacja
dzieci z zaburzeniami wieku rozwojowego, rehabili-
tacja kardiologiczna, rehabilitacja pulmonologiczna
z wykorzystaniem metod subterraneoterapii), sta-
cjonarnych (w zakresach: rehabilitacja ogólnoustro-
jowa, rehabilitacja neurologiczna wczesna, rehabili-
tacja neurologiczna ciężkich uszkodzeń OUN, reha-
bilitacja neurologiczna wtórna, rehabilitacja pulmo-
nologiczna, rehabilitacja kardiologiczna).
Ww. świadczenia, udzielane na podstawie skiero-
wania, adresowane są m.in. do pacjentów z dysfunk-
cjami układu nerwowego spowodowanymi ostrym
incydentem mózgowym, urazem OUN lub będących
skutkiem wykonywanego zabiegu operacyjnego na
OUN. Jednostki chorobowe wg klasyfikacji ICD-10
leczone w ośrodku/oddziale dziennym oraz w wa-
runkach stacjonarnych zostały określone w załącz-
niku nr 4 do ww. zarządzenia nr 60/2007/DSOZ.
Odnosząc się do kwestii kontroli systemu rehabi-
litacji w Polsce przez Ministerstwo Zdrowia, uprzej-
mie informuję, że przywołana na wstępie ustawa
przyznaje ministrowi właściwemu do spraw zdrowia
uprawnienia w zakresie nadzoru nad działalnością
Narodowego Funduszu Zdrowia i świadczeniodaw-
ców, w zakresie realizacji umów z funduszem, a tak-
że podmiotów, którym fundusz powierzył wykony-
wanie niektórych czynności, oraz aptek w zakresie
refundacji leków. Zgodnie z art. 173 ust. 1 ww. usta-
wy minister właściwy do spraw zdrowia może prze-
prowadzić w każdym czasie kontrolę podmiotów
nadzorowanych, w przypadku funduszu i świadcze-
niodawców m.in. w zakresie zgodności ich działalno-
ści z interesem świadczeniobiorców.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że minister
zdrowia, w ramach nadzoru sprawowanego nad
działalnością NFZ, bada uchwały przyjmowane
przez radę funduszu oraz decyzje podejmowane
przez prezesa funduszu i stwierdza nieważność
uchwały lub decyzji w całości lub w części w przy-
padku, gdy narusza ona prawo lub prowadzi do nie-
właściwego zabezpieczenia świadczeń opieki zdro-
wotnej lub prowadzi do niezrównoważenia przycho-
dów i kosztów funduszu. Badaniu, o którym mowa
powyżej, zostało poddane również ww. zarządzenie
nr 60/2007/DSOZ prezesa NFZ, określające warun-
ki zawierania i realizacji umów w rodzaju: rehabili-
tacja lecznicza.
Odpowiadając na pytania nr 5 i 6 dotyczące prze-
kazania informacji na temat rozmieszczenia oddzia-
łów neurorehabilitacji i poradni rehabilitacyjnych,
w tym poradni prywatnych działających na podsta-
wie umowy z NFZ w poszczególnych województwach
w Polsce, uprzejmie przekazuję w załączeniu*) wy-
kaz świadczeniodawców realizujących w 2008 r.
świadczenia opieki zdrowotnej w zakresach: lekar-
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.

ska ambulatoryjna opieka rehabilitacyjna, rehabili-
tacja neurologiczna wczesna, rehabilitacja neurolo-
giczna ciężkich uszkodzeń OUN, rehabilitacja neu-
rologiczna wtórna, w podziale na oddziały woje-
wódzkie NFZ oraz formę organizacyjną.
W kwestii działań podjętych w 2007 r. przez Na-
rodowy Fundusz Zdrowia i Ministerstwo Zdrowia
w celu poprawy kontraktowania świadczeń opieki
zdrowotnej dla pacjentów znajdujących się w stanie
śpiączki, zwłaszcza przebywających na oddziałach
pourazowych, mając na uwadze zadania NFZ w za-
kresie zabezpieczenia potrzeb zdrowotnych świad-
czeniobiorców, uprzejmie informuję, że zgodnie
z wyjaśnieniami złożonymi przez prezesa NFZ w tej
sprawie w 2007 r. fundusz nie prowadził działań
zmierzających do wdrożenia zmian w sposobie kon-
traktowania świadczeń opieki zdrowotnej dedyko-
wanych w szczególności tej grupie pacjentów z uwa-
gi na brak przesłanek przemawiających za wypraco-
waniem odrębnego sposobu finansowania świadczeń
udzielanych pacjentom w stanie śpiączki przebywa-
jącym na oddziałach pourazowych oraz brak sygna-
łów o utrudnionym dostępie do tych świadczeń.
Ze strony Ministerstwa Zdrowia pragnę wyrazić
przekonanie, że planowane zmiany systemowe stwo-
rzą warunki do lepszego niż dotychczas wykorzysta-
nia zasobów ochrony zdrowia przeznaczonych na
pokrycie kosztów potrzeb zdrowotnych świadczenio-
biorców, co powinno przełożyć się na poprawę sytu-
acji poszczególnych grup pacjentów, w tym pacjen-
tów będących w stanie śpiączki.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 10 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Andrzeja Orzechowskiego
w sprawie rozwoju infrastruktury gazowej
na terenie Warmii i Mazur, w szczególności
powiatu ełckiego i powiatów sąsiednich (1351)
W odpowiedzi na pismo z dnia 27 lutego 2008 r.
(znak: SPS-023-1351/08), przy którym przesłana
została interpelacja pana posła Andrzeja Orze-
chowskiego dotycząca rozwoju infrastruktury ga-
zowej na terenie Warmii i Mazur, przedstawiam
poniższe informacje w sprawach poruszonych przez
pana posła.
Pragnę poinformować, iż nie istnieją plany pod-
łączenia północno-wschodniej Polski bezpośrednio
do gazociągu Jamał. Podkreślić należy, iż ponad
90% gazu ziemnego tłoczonego tym gazociągiem jest
dostarczana do odbiorców w Niemczech, pozostała
część gazu ziemnego trafia natomiast do polskich
393
odbiorców poprzez punkty zdawczo-odbiorcze we
Włocławku oraz Lwówku Wielkopolskim. Z tych
punktów gaz jest rozprowadzany po Polsce siecią
przesyłową. Zgodnie z brzmieniem porozumienia
między rządem Rzeczypospolitej Polskiej a rządem
Federacji Rosyjskiej o budowie systemu gazociągów
dla tranzytu gazu rosyjskiego przez terytorium Rze-
czypospolitej Polskiej i dostawach gazu rosyjskiego
do Rzeczypospolitej Polskiej, zawartego w dniu
25 sierpnia 1993 r. (z późniejszymi aneksami) ilość
odbieranego gazu ziemnego, a także miejsce jego od-
bioru są ściśle ustalone. Ich zmiana wymagałaby
renegocjacji kontraktu, co nie wydaje się w chwili
obecnej możliwe. Zważyć również należy, że z punk-
tu widzenia odbiorców detalicznych gazu ziemnego
nie jest istotne podłączenie regionu do gazociągu
tranzytowego, natomiast ważna jest rozbudowa sie-
ci dystrybucyjnej na jego terenie.
W związku z powyższym Ministerstwo Gospo-
darki, mając na uwadze problemy z gazyfikacją nie-
których regionów kraju, zaplanowało w perspekty-
wie finansowej 2007–2013 wsparcie środkami unij-
nymi gazyfikacji terenów niezgazyfikowanych.
W ramach Programu Operacyjnego „Infrastruk-
tura i środowisko” priorytet X: Bezpieczeństwo ener-
getyczne, w tym dywersyfikacja źródeł energii, za-
planowane jest wsparcie budowy systemów dystry-
bucji gazu ziemnego na terenach niezgazyfikowa-
nych i modernizacja istniejących sieci dystrybucji.
Na działanie to przeznaczono ze środków Unii Euro-
pejskiej (Europejski Fundusz Rozwoju Regionalne-
go) 181,88 mln euro. Planuje się wsparcie projektów
o minimalnej wartości 8 mln zł, przy czym maksy-
malna wartość wsparcia to 70% wydatków kwalifi-
kowanych. Projekty do realizacji będą wybierane
w trybie konkursowym. Opracowane kryteria wybo-
ru przewidują uprzywilejowanie dla projektów reali-
zowanych na terenach niezgazyfikowanych, w szcze-
gólności na terenie woj. podlaskiego i warmińsko-
-mazurskiego.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 31 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie likwidacji połączeń lotniczych
z Polski do Irlandii (1357)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji nr SPS-023-1357/08 posła na Sejm RP
pana Wiesława Szczepańskiego, dotyczącej kwestii
likwidacji przez PLL LOT SA połączeń lotniczych
394
do Irlandii, pragnę poniżej przedstawić informację
w przedmiotowej sprawie.
Z informacji uzyskanych od Zarządu PLL LOT
SA wynika, iż decyzja o rezygnacji połączeń lotni-
czych na trasie Warszawa–Dublin była wynikiem
przeprowadzonej przez spółkę oceny rentowności
dotychczas zrealizowanych rejsów. Spółka odnoto-
wywała systematyczne zmniejszanie się wpływów
pasażerskich. Na uwagę zasługuje fakt, iż wspo-
mniany kierunek obsługiwany jest także przez tzw.
przewoźników niskokosztowych, kierujących się in-
nym podejściem do standardu oferowanych pasaże-
rom usług, rekompensując to bardziej atrakcyjną
ceną. Pomimo podejmowanych przez PLL LOT SA
działań handlowych mających na celu zwiększenie
atrakcyjności oferty dla pasażerów, spółka, nie bę-
dąc w stanie pokryć kosztów realizacji połączeń lot-
niczych do Irlandii, zdecydowała się przekazać ope-
rowanie na ww. kierunku swojej spółce zależnej
Nowy Przewoźnik Sp. z o.o. (Centralwings).
W przedstawionej informacji zarząd stwierdza, iż
Spółka PLL LOT SA zaprzestała realizacji połączeń
lotniczych do Irlandii pod koniec sezonu letniego
2007 r. Ostatni rejs pomiędzy Warszawą i Dublinem
miał miejsce 16 października 2007 r. Ponadto do
końca sezonu zimowego 2007/2008 w ofercie PLL
LOT SA znajdowały się połączenia do Dublina reali-
zowane przez Centralwings na mocy umowy code-
-share pomiędzy obydwoma podmiotami (umowy
stanowiącej rodzaj sojuszu, dzięki któremu jedna li-
nia lotnicza może sprzedawać bilety na określone
w umowie trasy drugiej linii lotniczej, jednocześnie
stając się współoperatorem takich połączeń). W chwi-
li obecnej rozważane jest przedłużenie wskazanej
umowy.
Odnosząc się do sygnalizowanej kwestii dostęp-
ności połączeń lotniczych do Irlandii dla obywateli
zamieszkujących w znacznej odległości od Warsza-
wy, informuję że Centralwings posiada w swojej bie-
żącej ofercie następujące połączenia lotnicze:
— do Dublina – z Gdańska, Krakowa, Katowic,
Szczecina, Wrocławia i Warszawy,
— do Cork – z Krakowa,
— do Shannon – z Gdańska i Katowic.
Pragnę zwrócić uwagę, iż PLL LOT jest podmio-
tem prawa handlowego, którego działalność musi
opierać się na rachunku ekonomicznym, a więc osią-
gać określony poziom rentowności. Jest to niezwy-
kle istotne z uwagi na dużą konkurencję występują-
cą na rynku usług lotniczych w kraju i za granicą,
która pociąga za sobą konieczność nie tylko utrzy-
mania istniejącej floty na dobrym poziomie, zapew-
niającym oczekiwany poziom usług, bezpieczeństwo
pasażerów, ale również realizacji znacznych inwe-
stycji celem utrzymania swojej pozycji na rynku.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 8 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
na interpelację poseł Jolanty Hibner
w sprawie stworzenia możliwości
realizowania w gminach
jednorodzinnej zabudowy mieszkaniowej
na działkach obejmujących grunty rolne
VI kategorii, na podstawie założeń
studium uwarunkowań i kierunków
zagospodarowania przestrzennego (1364)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
wystąpienie pani poseł Jolanty Hibner z dnia 15 lu-
tego 2008 r., znak pisma: SPS-023-1364/08, w spra-
wie stworzenia takiej możliwości, aby w oparciu
o założenia studium uwarunkowań i kierunków za-
gospodarowania przestrzennego realizować w gmi-
nach jednorodzinną zabudowę mieszkaniową na
działkach, które aktualnie są gruntami rolnymi
VI kategorii, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Na wstępie pragnę poinformować, że w planie
pracy Rady Ministrów na okres styczeń–czerwiec
2008 r. minister infrastruktury przyjął zadanie
opracowania założeń do ustawy o zmianie niektó-
rych ustaw w celu usprawnienia procesu inwesty-
cyjnego w budownictwie. Jednym z głównych celów
proponowanej ustawy jest likwidacja barier unie-
możliwiających realizację inwestycji budownictwa,
w tym również mieszkaniowego, na terenach wska-
zanych na ten cel w studiach uwarunkowań i kie-
runków zagospodarowania przestrzennego, po-
przez ustanowienie nowych instrumentów lokali-
zacji zabudowy na terenach nieobjętych miejsco-
wym planem zagospodarowania przestrzennego.
Powinno to przynieść w rezultacie likwidację m.in.
tych barier, które wynikają z problemu braku miej-
scowych planów zagospodarowania przestrzennego
w gminach oraz problemu uzyskiwania zgody na
zmianę przeznaczenia gruntów w granicach okre-
ślonych w studiach uwarunkowań i kierunków za-
gospodarowania gmin. W związku z koniecznością
przeprowadzenia prac legislacyjnych projekt usta-
wy będzie przedmiotem obrad Rady Ministrów
w lipcu/sierpniu br.
W odpowiedzi na pytanie, czy w planowanych
zmianach prawa budowlanego przewidywana jest
możliwość zabudowy domkiem jednorodzinnym dział-
ki, która znajduje się w obszarze przeznaczonym do
zabudowy w wyznaczonym studium uwarunkowań
i kierunków zagospodarowania przestrzennego, jeże-
li w poprzednich planach funkcjonujących w 2001 r.
działki te nie były przeznaczone pod zabudowę,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje. W projekcie zmia-
ny ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu prze-
strzennym zakłada się wzmocnienie roli studium
uwarunkowań kierunków zagospodarowania prze-
strzennego gminy poprzez wprowadzenie obowiąz-

ku przy opracowywaniu studium określenia granic
dla planowanej zorganizowanej urbanizacji zgod-
nie z istniejącymi kierunkami rozwoju gminy w ra-
mach studium. Przewiduje się możliwość wykorzy-
stania terenów wyznaczonych w studium dla celów
zabudowy, w tym zabudowy w formie domków jed-
norodzinnych w przypadku spełnienia określonych
przepisów prawa miejscowego (określonych stan-
dardów zabudowy).
W odpowiedzi na pytanie, czy istnieje podstawa
prawna zobowiązująca gminy do weryfikacji miej-
scowego planu zagospodarowania przestrzennego
i w jakich terminach, informuję, iż zgodnie z art. 32
ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i za-
gospodarowaniu przestrzennym (Dz. U z 2003 r.,
Nr 80, poz. 717, z późn. zm.) w celu oceny aktualno-
ści studium i planów miejscowych wójt, burmistrz
albo prezydent miasta ma obowiązek dokonywania
analizy zmian w zagospodarowaniu przestrzennym
gminy, ocenia postępy w opracowywaniu planów
miejscowych i opracowuje wieloletnie programy ich
sporządzania w nawiązaniu do ustaleń studium,
z uwzględnieniem decyzji o ustaleniu lokalizacji in-
westycji celu publicznego oraz decyzji o warunkach
zabudowy, zamieszczonych w rejestrach, oraz wnio-
sków w sprawie sporządzenia lub zmiany planu
miejscowego. Co najmniej raz w czasie kadencji
rady gminy wójt, burmistrz lub prezydent miasta
przekazuje radzie gminy wyniki analiz, po uzyska-
niu opinii gminnej lub innej właściwej komisji
urbanistyczno-architektonicznej, analizy te prze-
kazywane są radzie gminy. Następnie rada gminy
podejmuje uchwałę w sprawie aktualności studium
i planów miejscowych, a w przypadku uznania ich
za nieaktualne, w całości lub części, podejmuje
działania zmierzające do uchwalenia studium lub
planu (art. 27).
Ponadto, zgodnie z art. 97 ust. 1 ustawy z dnia
8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U.
z 2001 r. Nr 1591, poz.142, z późn. zm.) oraz mając
na uwadze, iż realizacja zadań z zakresu ładu prze-
strzennego należy do zadań własnych gminy,
w przypadku przedłużającego się braku skuteczno-
ści w wykonywaniu zadań publicznych przez organy
gminy, prezes Rady Ministrów, na wniosek ministra
właściwego do spraw administracji publicznej, może
zawiesić organy gminy i ustanowić zarząd komisa-
ryczny na okres do dwóch lat, nie dłużej jednak niż
do wyboru rady oraz wójta na kolejną kadencję. Do-
datkowo – zgodnie z art. 101 ww. ustawy – każdy,
czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naru-
szone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez
organ gminy w sprawie z zakresu administracji pu-
blicznej, może – po bezskutecznym wezwaniu do
usunięcia naruszenia – zaskarżyć uchwałę do sądu
administracyjnego.
W odpowiedzi na pytanie, jaki jest przewidywany
termin zmian, które pozwolą gminom na skrócenie
czasu dokonywania korekt kosztownych finansowo,
uprzejmie informuję, że przygotowywana jest pierw-
395
sza wersja projektu ustawy w odniesieniu do założeń
ustawy o zmianie niektórych ustaw w celu uspraw-
nienia procesu inwestycyjnego w budownictwie,
zgłoszonych w planie pracy Rady Ministrów na
okres styczeń–czerwiec 2008 r.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 8 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Piotra Klima
w sprawie rozliczania świadczeń
w szpitalach specjalistycznych/
wieloprofilowych/wielozakresowych (1367)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Józefa Klima, posła na Sejm Rzeczy-
pospolitej Polskiej, z dnia 13 lutego 2008 r., przekaza-
ną przy piśmie pana Krzysztofa Putry, wicemarszał-
ka Sejmu, z dnia 28 lutego 2008 r. (znak: SPS-023-
-1367/08) w sprawie rozliczania świadczeń w szpita-
lach specjalistycznych wieloprofilowych, uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Szczegółowe zasady i tryb finansowania świad-
czeń opieki zdrowotnej określono w ustawie z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowot-
nej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U.
Nr 210, poz. 2135 z późn. zm.) aktach wykonawczych
do tej ustawy oraz zarządzeniach prezesa NFZ
w sprawie szczegółowych warunków zawierania
i realizacji umów o udzielanie świadczeń opieki zdro-
wotnej w poszczególnych rodzajach, wydawanych
w oparciu o art. 102 ust. 5 pkt 21 i 25 oraz art. 146
ust. 1 pkt 1 i 3 ww. ustawy.
Zgodnie z art. 97 ust. 3 ww. ustawy, do zakresu
działania Narodowego Funduszu Zdrowia należy
m.in. określanie jakości i dostępności oraz analiza
kosztów świadczeń opieki zdrowotnej w zakresie
niezbędnym dla prawidłowego zawierania umów
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, jak rów-
nież przeprowadzanie konkursów ofert, rokowań
i zawieranie umów o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej, a także monitorowanie ich realizacji
i rozliczanie. Wysokość środków finansowych prze-
znaczonych na realizację poszczególnych rodzajów
świadczeń opieki zdrowotnej określa plan finansowy
funduszu, w rozbiciu na poszczególne oddziały woje-
wódzkie NFZ, uwzględniając potrzeby zdrowotne
mieszkańców oraz dane epidemiologiczne i histo-
ryczne. Zgodnie z art. 136 cytowanej na wstępie
396
ustawy oraz w związku z ściśle określonymi środka-
mi finansowymi przeznaczonymi na pokrycie kosz-
tów świadczeń opieki zdrowotnej, Narodowy Fun-
dusz Zdrowia w umowach o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej, w tym w umowie o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju: leczenie
szpitalne, określa maksymalną kwotę zobowiązania
wobec świadczeniodawcy, przy czym suma wszyst-
kich kwot zobowiązań płatnika świadczeń wobec re-
alizatorów danego rodzaju świadczeń, zgodnie z prze-
pisem art. 132 ust. 5 cytowanej na wstępie ustawy,
nie może przekroczyć wysokości środków finanso-
wych przeznaczonych na ten cel w planie finanso-
wym funduszu.
Odnosząc się do poruszonej w treści interpelacji
kwestii dotyczącej rozliczania świadczeń opieki
zdrowotnej w szpitalach specjalistycznych, uprzej-
mie informuję, iż minister zdrowia w ramach nadzo-
ru sprawowanego nad Narodowym Funduszem
Zdrowia zwrócił się do płatnika świadczeń o przed-
stawienie informacji w przedmiotowej sprawie. Jak
wyjaśnia fundusz, przyjęty przez płatnika świad-
czeń system finansowania świadczeń zdrowotnych
zakłada zapewnienie ubezpieczonym jak najpełniej-
szej opieki poprzez optymalne wykorzystanie środ-
ków finansowych pozostających w ich dyspozycji.
Ponadto, przy obecnym stanie nakładów finanso-
wych przeznaczonych na opiekę zdrowotną, nie jest
możliwe, jak informuje fundusz, dokonywanie płat-
ności odrębnie za każde świadczenie udzielone pa-
cjentowi w szpitalu.
Jednocześnie należy zauważyć, iż przy tworze-
niu katalogu świadczeń szpitalnych nie było zało-
żeniem funduszu szczegółowe odzwierciedlanie
praktyki klinicznej, polegające na zamieszczeniu
w nim wszystkich procedur wykonywanych na
rzecz pacjenta z możliwością dowolnego ich sumo-
wania. Wartość poszczególnych procedur medycz-
nych zawartych w katalogu świadczeń szpitalnych
jest uśredniona i zawiera w sobie koszty komplek-
sowej opieki nad pacjentem w trakcie całego poby-
tu w szpitalu, a także leczenia ewentualnych powi-
kłań, dodatkowej diagnostyki czy też koniecznej
intensywnej opieki po przeprowadzonym zabiegu
operacyjnym, natomiast ryzyko finansowe z tytułu
realizacji umowy o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej ponoszone jest w równej mierze przez
obie strony umowy.
W kwestii dotyczącej nierównego traktowania
świadczeniodawców udzielających świadczeń opieki
zdrowotnej w rodzaju: leczenie szpitalne z uwagi na
różną wycenę punktu rozliczeniowego, uprzejmie
informuję, iż zgodnie z przepisem art. 107 ust. 5 cy-
towanej na wstępie ustawy, dyrektorzy oddziałów
wojewódzkich funduszu zobowiązani są do zawiera-
nia i rozliczania umów o udzielanie świadczeń opie-
ki zdrowotnej przy jednoczesnym zapewnieniu efek-
tywnego gospodarowania środkami finansowymi
pozostającymi w ich dyspozycji.
Ponadto, art. 118 ust. 3 pkt 2 cytowanej na wstę-
pie ustawy zakłada istnienie zróżnicowania kosztu
jednostkowego świadczenia opieki zdrowotnej, czy-
niąc z tej różnicy m.in. element wpływający na po-
dział środków finansowych pomiędzy oddziały woje-
wódzkie funduszu.
Jednocześnie pozwolę sobie poinformować, iż Na-
rodowy Fundusz Zdrowia, mając na uwadze zaist-
niałe nieprawidłowości w systemie finansowania
świadczeń w oparciu o katalog świadczeń szpital-
nych, planuje w drugiej połowie 2008 r., w ramach
lecznictwa szpitalnego, wprowadzić nowy system
rozliczania świadczeń opieki zdrowotnej oparty o sys-
tem jednorodnych grup pacjentów (JPG). System
JGP, jak informuje fundusz, oparty będzie na zasa-
dzie zwrotu poniesionych kosztów, w którym zry-
czałtowane stawki stanowią pochodną zużytych,
w związku z leczeniem i pobytem pacjenta w szpita-
lu, zasobów. Zryczałtowane stawki przypisane będą
jednorodnym, z uwagi na postawione rozpoznanie
czy wykonane procedury medyczne, przypadkom
chorobowym, natomiast w kolejnych latach funkcjo-
nowania, stawki poszczególnych grup ustalane będą
w odniesieniu do kosztów szpitali referencyjnych.
System jednorodnych grup pacjentów będzie różni-
cował płatność w zależności od stopnia skompliko-
wania procedury, chorób współistniejących u pa-
cjenta, wieku pacjenta, czasu trwania hospitalizacji
oraz trybu przyjęcia pacjenta do szpitala.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 10 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Piotra Klima
w sprawie funkcjonowania ośrodków
wieloprofilowego usprawnienia dzieci
z mózgowym porażeniem dziecięcym (1368)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Józefa Klima, przekazaną
przy piśmie pana Krzysztofa Putry, wicemarszałka
Sejmu, z dnia 28 lutego 2008 r., znak: SPS-023-
-1368/08, w sprawie funkcjonowania ośrodków wie-
loprofilowego usprawniania dzieci z mózgowym po-
rażeniem dziecięcym uprzejmie proszę o przyjęcie
następujących wyjaśnień.
Warunki udzielania i zakres świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
zostały uregulowane w ustawie z dnia 27 sierpnia

2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210,
poz. 2135, ze zm.) oraz aktach wykonawczych do
ww. ustawy. Szczegółowe zasady kontraktowania
i rozliczania tych świadczeń zostały określone
w zarządzeniach prezesa NFZ dotyczących postę-
powań w sprawie zawarcia umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej w poszczególnych ro-
dzajach i zakresach.
Przedmiot postępowania w sprawie zawarcia
umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej,
kryteria oceny ofert i warunki wymagane od świad-
czeniodawców, zgodnie z przepisem art. 146 ww.
ustawy, określa prezes Narodowego Funduszu Zdro-
wia, który w celu ustalenia jednolitych sposobów re-
alizacji zadań związanych z zawieraniem umów
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej wydaje za-
rządzenia, w których określa szczegółowe warunki
zawierania i realizacji umów w poszczególnych ro-
dzajach i zakresach.
Przed określeniem przedmiotu postępowania
w sprawie zawarcia umowy o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej, kryteriów oceny ofert i warun-
ków wymaganych od świadczeniodawców prezes
funduszu zasięga opinii właściwych konsultantów
krajowych (art. 146 ust. 2 ww. ustawy).
Odnosząc się do kwestii poruszonych w interpe-
lacji pana posła, dotyczących funkcjonowania ośrod-
ków wieloprofilowego usprawniania dzieci z mózgo-
wym porażeniem dziecięcym, uprzejmie informuję,
że minister zdrowia w ramach nadzoru sprawowa-
nego nad działalnością funduszu wystąpił do Naro-
dowego Funduszu Zdrowia celem uzyskania wyja-
śnień w tej sprawie.
Zgodnie z przedłożonymi wyjaśnieniami zarzą-
dzenie prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia
nr 60/2007/DSOZ z dnia 19 września 2007 r.
w sprawie określenia warunków zawierania i reali-
zacji umów w rodzaju rehabilitacja lecznicza, z późn.
zm., wprowadza w 2008 r. nowy produkt „rehabili-
tacja dzieci z zaburzeniami wieku rozwojowego
w ośrodku/oddziale dziennym”, który jest kontynu-
acją zarówno świadczeń kontraktowanych w 2007 r.
w ramach rodzaju rehabilitacja lecznicza w zakre-
sie „rehabilitacja specjalistyczna niesklasyfikowa-
na odrębnie”, jak i w rodzaju programy profilak-
tyczne w zakresie „wczesnej, wielospecjalistycznej,
skoordynowanej i ciągłej pomocy dziecku zagrożo-
nemu niepełnosprawnością lub niepełnosprawne-
mu oraz jego rodzinie”.
W kwestii czasu i liczby procedur realizowanych
w ramach zakresu rehabilitacja dzieci z zaburzenia-
mi wieku rozwojowego w ośrodku/oddziale dzien-
nym informuję, że przepisy zawarte w § 15 ust. 6
cytowanego zarządzenia wskazują niezbędne mini-
mum czasu i liczby procedur, nie stawiając jednocze-
śnie granicy dotyczącej maksymalnego ich wymia-
ru. Decyzja ta należy tylko i wyłącznie do lekarza
prowadzącego i zespołu terapeutów, którzy sprawu-
ją opiekę nad dzieckiem niepełnosprawnym.
397
Rehabilitacja dzieci z zaburzeniami wieku roz-
wojowego w ośrodku/oddziale dziennym polega na
zindywidualizowanym uczestnictwie każdego dziec-
ka w rehabilitacji, w zależności od jego stanu zdro-
wia, oraz na określeniu liczby, częstotliwości, rodza-
ju i kolejności wykonywania świadczeń.
Ponadto należy wskazać, że w trakcie procesu
kontraktowania świadczeń zarówno liczba osobod-
ni, cena osobodnia, jak i cena punktu są elementa-
mi podlegającymi negocjacjom z oferentami. Możli-
wość negocjacji ceny punktu przez oferenta ma na
celu zróżnicowanie ceny osobodnia u różnych
świadczeniodawców ze względu na posiadany przez
nich sprzęt i kwalifikacje personelu oraz ze wzglę-
du na profil schorzeń leczonych pacjentów i propo-
nowany program ich usprawniania. Tym samym
świadczenia w zakresie rehabilitacja dzieci z zabu-
rzeniami wieku rozwojowego w ośrodku/oddziale
dziennym kontraktowane są w formie osobodni, za
które świadczeniodawca otrzymuje 40 lub 50 pkt,
po wynegocjowanej z oddziałem wojewódzkim staw-
ce za punkt.
Należy również podkreślić, że cytowana ustawa
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych, w ramach której funkcjo-
nuje NFZ, reguluje kwestie związane z prawem
świadczeniobiorcy do świadczeń opieki zdrowotnej,
których celem jest zachowanie zdrowia, zapobiega-
nie chorobom i urazom, wczesne wykrywanie cho-
rób, leczenie, pielęgnacja, zapobieganie niepełno-
sprawności i jej ograniczeniu, natomiast nie obejmu-
je kwestii dotyczących prowadzenia procesu eduka-
cji dzieci, które znajdują się poza zakresem kompe-
tencji ministra zdrowia.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że mając na
uwadze omawiane zagadnienie, dotyczące rehabili-
tacji dzieci z zaburzeniami wieku rozwojowego
w ośrodku/oddziale dziennym, Ministerstwo Zdro-
wia prowadzi obecnie działania wyjaśniające z Na-
rodowym Funduszem Zdrowia w celu właściwego
zabezpieczenia dostępu świadczeniobiorców do wska-
zanego zakresu świadczeń.
Ponadto uprzejmie informuję, że minister zdro-
wia zakłada przeprowadzenie szeregu zmian syste-
mowych w ochronie zdrowia, których efekty, z uwa-
gi na stopniowe wprowadzanie nowych rozwiązań,
będą odczuwalne po zakończeniu wdrażania wszyst-
kich zmian w tym zakresie i zapewnią realizację za-
sady solidaryzmu społecznego oraz równego dostę-
pu do świadczeń opieki zdrowotnej.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 8 kwietnia 2008 r.
398
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Marka Wójcika
w sprawie ekwiwalentu pieniężnego
z tytułu prawa do bezpłatnego węgla
dla osób uprawnionych
z przedsiębiorstw robót górniczych (1373)
Odpowiadając na pismo z dnia 28 lutego 2008 r.,
znak: SPS-023-1373/08, przekazujące interpelację
pana posła Marka Wójcika w sprawie wypłaty ekwi-
walentu pieniężnego dla emerytów i rencistów z przed-
siębiorstw robót górniczych, które uległy likwidacji,
informuję co następuje.
Obowiązująca ustawa z dnia 6 lipca 2007 r.
o ekwiwalencie pieniężnym z tytułu prawa do bez-
płatnego węgla dla osób uprawnionych z przedsię-
biorstw robót górniczych (Dz. U. Nr 147, poz. 1031)
stanowi, iż podmiotem odpowiedzialnym za realiza-
cję wypłat ekwiwalentu pieniężnego oraz analizę do-
kumentów osób uprawnionych jest Zakład Ubezpie-
czeń Społecznych. Minister gospodarki, będąc dys-
ponentem środków budżetowych, jedynie przekazu-
je środki pieniężne, o które wnioskuje Zakład Ubez-
pieczeń Społecznych.
Celem nadrzędnym ustawy o ekwiwalencie (...)
była realizacja wyroku Trybunału Konstytucyjne-
go z dnia 12 grudnia 2005 r. (sygn. akt. SK 20/04)
poprzez stworzenie podstawy prawnej do wypłaty
należnego ekwiwalentu dla emerytów i rencistów
z przedsiębiorstw robót górniczych, którzy z dniem
1 stycznia 2002 r. przestali otrzymywać ekwiwa-
lent z tytułu prawa do bezpłatnego węgla realizo-
wany na podstawie art. 55 ustawy z dnia 26 listo-
pada 1998 r. o dostosowaniu górnictwa węgla ka-
miennego do funkcjonowania w warunkach gospo-
darki rynkowej oraz szczegółowych uprawnieniach
i zadaniach gmin górniczych (Dz. U. Nr 612,
poz. 1112, z późn. zm.).
Wprowadzone w 2007 r. rozwiązania dotyczące
prawa do ekwiwalentu pieniężnego dla emerytów
i rencistów z przedsiębiorstw robót górniczych są re-
gulacją wyjątkową i dotyczą praw nabytych, które
zostały utracone w wyniku niezgodnej z Konstytu-
cją zmiany przepisów rangi ustawowej.
Należy wyjaśnić, iż pierwotnie zobowiązanym do
realizacji deputatu, jak również ekwiwalentu pie-
niężnego, był pracodawca, tj. właściwe przedsiębior-
stwo górnicze lub przedsiębiorstwo robót górniczych.
Pracodawca realizował ten obowiązek, finansując
koszty tych świadczeń z własnych środków. Prawo
do bezpłatnego węgla dla osób uprawnionych z przed-
siębiorstw robót górniczych powstało w oparciu
o postanowienia układu zbiorowego pracy dla pra-
cowników zakładów górniczych z dnia 21 grudnia
1991 r. Na podstawie tego układu przedsiębiorstwa
robót górniczych wydawały uprawnionym deputaty
węglowe. Protokołem dodatkowym nr 7 z dnia 21 li-
stopada 1995 r. do tegoż układu umożliwiono reali-
zację prawa do bezpłatnego węgla przez przedsię-
biorstwa górnicze w formie ekwiwalentu pieniężne-
go. Jakkolwiek zauważyć należy, iż do oceny zgło-
szonych przez wnioskodawców dokumentów zobo-
wiązany jest organ rentowy, tj. ZUS. Minister go-
spodarki nie posiada uprawnień, które pozwalałyby
wpływać na decyzje wydawane przez poszczególne
jednostki organizacyjne ZUS.
Informuję, iż w początkowej fazie okresu trans-
formacji ustrojowej wiele z tych przedsiębiorstw ro-
bót górniczych zostało zlikwidowanych lub odstąpi-
ło od stosowania postanowień układów zbiorowych
pracy, które uprawniały do bezpłatnego węgla. Z tej
też przyczyny wielu emerytów i rencistów z tych
przedsiębiorstw zostało pozbawionych deputatu wę-
glowego, do wydawania którego było zobowiązane
dane przedsiębiorstwo. Jednocześnie należy też pod-
kreślić, iż osobom takim na podstawie art. 10 usta-
wy z dnia 29 września 1994 r. o zmianie ustawy Ko-
deks pracy oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U.
Nr 113, poz. 547, ze zm.), z dniem, w którym tracą
moc postanowienia układów zbiorowych pracy i po-
rozumień płacowych, wartość przysługujących na
ich podstawie świadczeń uwzględniono w podstawie
wymiaru emerytur i rent. Osobom takim wliczono
do podstawy wymiaru emerytur i rent pełną war-
tość bezpłatnego węgla i wynikającego z tego świad-
czenia w naturze (maksymalnie do 8 ton) w przy-
padku utraty mocy prawnej zawartych układów
zbiorowych pracy lub też do pełnej wysokości upraw-
nienia, tj. 2,5 lub 3 tony węgla deputatowego. Osoby,
którym wliczono ten ekwiwalent do podstawy wy-
miaru emerytury lub renty, nie są osobami upraw-
nionymi w myśl przepisów art. 2 ust. 1 ustawy o ekwi-
walencie (...).
Z drugiej strony likwidacja podmiotu mogła na-
stąpić po 1998 r., kiedy to osoby uprawnione z przed-
siębiorstw robót górniczych mogły ubiegać się o ekwi-
walent zgodnie z art. 55 ustawy z dnia 26 listopada
1998 r. o dostosowaniu górnictwa węgla kamienne-
go (...). Zgodnie z ustawą o ekwiwalencie (...) osoby
z przedsiębiorstw robót górniczych, by nabyć upraw-
nienie do ekwiwalentu, mogły przechodzić na eme-
ryturę lub rentę z tych przedsiębiorstw do dnia
1 stycznia 2007 r. W tej sytuacji ZUS wydaje swą
decyzję w oparciu o wszelkie dokumenty, tj. m.in.
świadectwa pracy, listy płac i inne dokumenty urzę-
dowe, które w sposób niewątpliwy potwierdzają
uprawnienie do ekwiwalentu pieniężnego i które zo-
stały dostarczone przez wnioskodawcę. Jednakże
powstaje tutaj inny problem, a mianowicie, czy oso-
by z tych zlikwidowanych po 1 stycznia 1999 r.
przedsiębiorstw robót górniczych rzeczywiście były
nadal uprawnione na podstawie przepisów zbioro-
wego prawa pracy do ekwiwalentu pieniężnego. Cho-
dzi tutaj szczególnie o sytuację, gdy emeryci i renci-
ści z tych zlikwidowanych przedsiębiorstw robót
górniczych nie otrzymywali pomiędzy 1 stycznia 1999 r.
a 30 grudnia 2001 r. ani ekwiwalentu pieniężnego,

ani deputatu węglowego. Tej kwestii minister gospo-
darki nie może rozstrzygnąć, gdyż nie posiada sto-
sownych uprawnień, by oceniać wiążące dane przed-
siębiorstwo robót górniczych przepisy zbiorowego
prawa pracy, tj. w szczególności przepisy układu
zbiorowego pracy dla pracowników zakładów górni-
czych z dnia 21 grudnia 1991 r. Właściwym do oceny
powyższego faktu na podstawie wszelkich zgroma-
dzonych dokumentów jest ZUS, a w przypadku, gdy
wnioskodawca nie udokumentuje należycie swych
uprawnień, tylko sąd powszechny, który może oce-
nić to na podstawie całego zgromadzonego materia-
łu w trakcie toczącego się postępowania w sprawie
o ekwiwalent pieniężny.
Podmioty realizujące ustawę o ekwiwalencie pie-
niężnym (...), tj. minister gospodarki oraz ZUS, zo-
bowiązane są ustawą o finansach publicznych do
dbałości o należyte i zgodne z przeznaczeniem wy-
datkowanie środków publicznych. Z tej też racji
w przypadkach, w których osoby składające wnio-
sek o ekwiwalent nie udokumentują należycie swych
praw do ekwiwalentu lub nie spełnią wymogów usta-
wowych, wydawane są przez ZUS decyzje odmowne.
Nie oznacza to, iż osoby te są pozbawione możliwości
dochodzenia swych praw na drodze sądowej.
Pragnę podkreślić, iż zgodnie z art. 9 ust. 2 usta-
wy z dnia 6 lipca 2007 r. o ekwiwalencie pieniężnym
z tytułu prawa do bezpłatnego węgla dla osób upraw-
nionych z przedsiębiorstw robót górniczych każdej
osobie, po otrzymaniu decyzji ZUS odmawiającej
ekwiwalentu pieniężnego, przysługuje prawo do
skierowania odwołania do właściwego sądu po-
wszechnego w terminie oraz według zasad określo-
nych w przepisach Kodeksu postępowania cywilne-
go. Postępowanie sądowe w tym zakresie jest wolne
od opłat. Odwołanie można złożyć w jednostce orga-
nizacyjnej ZUS na piśmie w dwu egzemplarzach lub
ustnie do protokołu za pośrednictwem właściwego
organu rentowego, tj. jednostki organizacyjnej ZUS.
Wyrok sądu powszechnego będzie ostatecznym po-
twierdzeniem posiadania lub też utraty prawa do
ekwiwalentu przez emerytów i rencistów z przedsię-
biorstw robót górniczych.
W kwestii przeprowadzenia dodatkowych kon-
sultacji z Zakładem Ubezpieczeń Społecznych w spra-
wie ustalenia nieprawidłowości w ustawie o ekwiwa-
lencie (...) informuję, iż przedstawiciel Zakładu Ubez-
pieczeń Społecznych brał udział w pracach legisla-
cyjnych dotyczących przepisów tejże ustawy i w trak-
cie tych prac zgłaszane propozycje ZUS zostały
uwzględnione. Ponadto minister gospodarki w 2007 r.
udzielał odpowiedzi na pytania prezesa ZUS doty-
czące stosowania niektórych przepisów ustawy. Do-
datkowo pracownicy Ministerstwa Gospodarki, w związ-
ku z realizacją przepisów ustawy o ekwiwalencie
(...), są w ciągłym kontakcie z odpowiednimi pracow-
nikami Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. W chwili
obecnej nie występują żadne przeszkody uniemożli-
wiające wypłatę ekwiwalentu pieniężnego emery-
tom i rencistom z przedsiębiorstw robót górniczych,
399
którzy są uprawnieni do ekwiwalentu pieniężnego
z tytułu prawa do bezpłatnego węgla.
Na zakończenie uprzejmie informuję, iż obecnie
nie są planowane żadne prace legislacyjne zmierza-
jące do zmiany przepisów ustawy z dnia 6 lipca 2007 r.
o ekwiwalencie pieniężnym z tytułu prawa do bez-
płatnego węgla dla osób uprawnionych z przedsię-
biorstw robót górniczych. Powyższe dotyczy zarów-
no przedsiębiorstw robót górniczych, które uległy
likwidacji, oraz obowiązku dokumentowania upraw-
nień, a także terminów wypłaty, które są określone
w ww. ustawie.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 11 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Ryszarda Zawadzkiego
w sprawie kryteriów konkursów
w ramach Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” dotyczących
priorytetu I: Gospodarka wodno-ściekowa
(1422)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Ryszarda Zawadzkiego,
przesłaną w piśmie Pana Marszałka z dnia 29 lute-
go br. (znak: SPS-023-1422/08), w sprawie kryte-
riów konkursowych w ramach Programu Operacyj-
nego „Infrastruktura i środowisko” dla priorytetu I:
Gospodarka wodno-ściekowa pragnę przedstawić
następujące wyjaśnienia. W odniesieniu do pytań
zawartych w punktach 1 i 2 odpowiedzi zostały
opracowane w oparciu o stanowisko Ministerstwa
Środowiska, które jest instytucją pośredniczącą dla
priorytetu I.
Ad 1 i 2.
W uchwale z dnia 13 września 2007 r. (sygn. akt
III CZP 79/07) Sąd Najwyższy wyraził pogląd, iż od-
cinek przewodu kanalizacyjnego łączący wewnętrz-
ną instalację kanalizacyjną w nieruchomości odbior-
cy usług z istniejącą siecią kanalizacyjną stanowi
w części leżącej poza granicą jego nieruchomości
gruntowej urządzenie kanalizacyjne, które powinno
być sfinansowane przez przedsiębiorstwo wodocią-
gowo-kanalizacyjne (art. 15 ust. 1 ustawy z dnia
7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę
i zbiorowym odprowadzaniu ścieków). Należy przy-
jąć, że „sięgacze” stanowią sieć, tym samym ich dłu-
gość powinna zostać ujęta w całkowitej długości sie-
ci przy wyliczaniu wskaźnika koncentracji.
Odnosząc się do drugiej części pytania, należy
stwierdzić, że w przypadku przedsięwzięć, które
400
w momencie aplikowania o środki nie posiadają
pełnej dokumentacji projektowej, ryzyko niedosza-
cowania zakresu rzeczowego, jak pokazują do-
świadczenia z lat ubiegłych, wystąpi niemal ze 100-
-procentową pewnością. W przypadku zaistnienia
takiej sytuacji beneficjent zobowiązany będzie do
poniesienia dodatkowych kosztów koniecznych do
osiągnięcia założonego efektu ekologicznego z wła-
snych środków, które nie będą mogły być uznane za
kwalifikowane.
Zgodnie z przyjętymi przez Komitet Monitorują-
cy PO IiŚ w dniu 6 marca br. „Kryteriami wyboru
projektów” zakres rzeczowy planowany do realizacji
w ramach projektu powinien maksymalnie przyczy-
nić się do wypełnienia przez aglomerację wymogów
dyrektywy 91/271/EWG z dnia 21 maja 1991 r.
w sprawie oczyszczania ścieków komunalnych, tym
samym nie ma obligatoryjnego wymogu, aby w wy-
niku realizacji projektu co najmniej 90% ścieków
z obszaru aglomeracji zostało zebranych i poddanych
procesowi oczyszczania. Ustanowienie odgórnego
wymogu „90%”, w ramach jednego projektu, wielu
przypadkach byłoby nie możliwe do osiągnięcia przez
wiele gmin (zwłaszcza tych o niskim stopniu wyposa-
żenia aglomeracji w system kanalizacji) przede wszyst-
kim ze względów finansowych. Zalecane jest, aby
wskaźnik wyposażenia aglomeracji w system kanali-
zacji w wyniku realizacji projektu był możliwie jak
największy (im wyższy współczynnik wyposażenia
aglomeracji, tym wyższa punktacja). Należy jednak
pamiętać, że aglomeracje ujęte w KPOŚK zobligowa-
ne są do wypełnienia zobowiązań przyjętych przez
Polskę w traktacie akcesyjnym w nieprzekraczalnym
terminie do końca roku 2015.
Ad. 3 i 4.
Za przyjęcie kryteriów wyboru projektów odpo-
wiedzialny jest Komitet Monitorujący Program
Operacyjny „Infrastruktura i środowisko” zgodnie
z art. 65 pkt a rozporządzenia Rady (WE) nr 1083/
20061). Udziela on rekomendacji w zakresie wszelkich
dostosowań i zmian w kierunkach i sposobach wdra-
żania funduszy strukturalnych, zarówno odnoszą-
cych się do postępu merytorycznego i finansowego
programu, jak i zarządzania środkami strukturalny-
mi. W składzie każdego z komitetów znajdują się
przedstawiciele administracji rządowej, samorządo-
wej, partnerów społeczno-gospodarczych, w tym or-
ganizacji pozarządowych. Komitet Monitorujący PO
IiŚ dnia 6 marca 2008 r. zatwierdził dokument „Kry-
teria wyboru projektów” dla priorytetu I. W trakcie
posiedzenia przedstawiciel Związku Miast Polskich
– reprezentujący miasta – nie zgłosił uwagi dotyczą-
cej wykreślenia kryterium 3a, dotyczącego budowy,
rozbudowy modernizacji oczyszczalni ścieków, czy
wprowadzenia dodatkowego kryterium dotyczącego
1)
Rozporządzenie Rady (WE) nr 1083/ 2006 z dnia 11 lipca
2006 r. ustanawiające przepisy ogólne dotyczące Europejskiego
Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu
Społecznego oraz Funduszu Spójności i uchylające rozporządze-
nie (WE) nr 1260/1999 (Dz. Urz. L 210 z 31.07.2006 r. str. 25).
efektywności kosztowej. „Kryteria wyboru projek-
tów” zostały zamieszczone na stronie internetowej
www.mrr.gov.pl. Rozpatrzenie proponowanych przez
pana posła zmian przez komitet monitorujący będzie
możliwe po uzgodnieniu ich z Ministerstwem Środo-
wiska przy okazji oceny i zmian kryteriów. Zwracam
ponadto uwagę, że konkurs w odniesieniu do priory-
tetu I został ogłoszony w dniu 20 marca br. i do czasu
jego rozstrzygnięcia zmiany nie są możliwe.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 4 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Janusza Palikota
w sprawie prywatyzacji
usług anestezjologicznych (1445)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Janusza Palikota w sprawie
prywatyzacji usług anestezjologicznych uprzejmie
przedkładam następujące wyjaśnienia w przedmio-
towym zakresie.
Odnosząc się do kwestii prywatyzacji usług ane-
stezjologicznych poprzez wspieranie powstawania
niepublicznych zakładów opieki zdrowotnej, uprzej-
mie wyjaśniam, iż zgodnie z obowiązującymi obec-
nie regulacjami ustawy o zakładach opieki zdrowot-
nej niepubliczny zakład opieki zdrowotnej może zo-
stać utworzony m.in. przez krajową albo osobę praw-
ną lub osobę fizyczną, jak również przez spółkę
mniemającą osobowości prawnej.
W związku z powyższym istnieje możliwość two-
rzenia przez osoby wykonujące zawód lekarza ane-
stezjologa niepublicznych zakładów opieki zdro-
wotnej.
Jednocześnie należy wskazać na często wykorzy-
stywaną w praktyce w zakładach opieki zdrowotnej
możliwość zawierania przez kierowników zakładów
umów cywilnoprawnych z osobami wykonującymi
zawód lekarza anestezjologa. Zastosowanie takiego
rozwiązania może nastąpić na warunkach określo-
nych w ustawie o zakładach opieki zdrowotnej, tzn.
w trybie i na zasadach przewidzianych art. 35 usta-
wy z dnia 31 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki
zdrowotnej. W myśl art. 35 ust. 1 samodzielny pu-
bliczny zakład opieki zdrowotnej może udzielać za-
mówienia na świadczenia zdrowotne, w szczególno-
ści niepublicznemu zakładowi opieki zdrowotnej,
w zakresie zadań określonych w statucie tego zakła-
du, osobie wykonującej zawód medyczny w ramach
indywidualnej praktyki lub indywidualnej specjali-

stycznej praktyki, jak również grupowej praktyce
lekarskiej.
W odniesieniu do poruszonego przez pana posła
problemu dotyczącego migracji anestezjologów uprzej-
mie wyjaśniam, iż w ramach posiadanych kompeten-
cji Ministerstwo Zdrowia prowadzi stały monitoring
migracji personelu medycznego. Przeprowadzane
analizy wskazują, iż aktualne niedobory kadr me-
dycznych wynikają także z kilkunastoletnich zanie-
dbań w systemie kształcenia lekarzy i pielęgniarek
oraz w finansowaniu ochrony zdrowia w Polsce. Kie-
rownictwo Ministerstwa Zdrowia od pierwszych dni
urzędowania podjęło intensywne działania w zakre-
sie przygotowania planu naprawy systemu ochrony
zdrowia w Polsce. Zdiagnozowane zostały kluczowe
wady i uchybienia występujące w tym systemie, mają-
ce również wpływ na skalę migracji personelu me-
dycznego. Przede wszystkim podjęte zostały działa-
nia mające na celu wprowadzenie zmian, które za-
chęcałyby młode osoby do kształcenia oraz podejmo-
wania pracy w zawodach medycznych w Polsce.
W szczególności należy wskazać, iż we wrześniu 2007 r.
nastąpiła zmiana przepisów ustawy o zawodach leka-
rza i lekarza dentysty w zakresie lekarskiego egzami-
nu państwowego (LEP) i lekarsko-dentystycznego
egzaminu państwowego (LDEP) (weszła w życie 10 paź-
dziernika 2007 r. – Dz. U. z 2007 r. Nr 176, poz. 1238).
W związku z tym przygotowywana jest nowelizacja
rozporządzenia w sprawie stażu podyplomowego le-
karza i lekarza dentysty.
Wprowadzane zmiany spowodują uniezależnienie
możliwości zdawania LEP i LDEP od ukończenia sta-
żu podyplomowego (nie będzie już egzaminu pań-
stwowego kończącego staż podyplomowy), co wycho-
dzi naprzeciw postulatom zgłaszanym przez młodych
lekarzy. Młodzi lekarze będą mogli przystępować do
LEP i LDEP w dwóch terminach w trakcie stażu po-
dyplomowego (oraz ewentualnie w jednym terminie
jeszcze przed rozpoczęciem stażu), co będzie miało
wpływ na skrócenie okresu od zakończenia stażu do
rozpoczęcia specjalizacji i wyeliminuje czasem kilku-
miesięczny okres od zdania LEP do przystąpienia do
postępowania kwalifikacyjnego do specjalizacji, co
ma miejsce przy aktualnych przepisach. Uproszczone
zostaną również procedury zgłoszenia do LEP (reje-
stracja elektroniczna).
Ponadto zostanie wprowadzona procedura zgła-
szania zastrzeżeń do pytań w LEP, m.in. poprzez
upublicznienie pytań po egzaminie i stworzenie ko-
misji odwoławczej przy Centrum Egzaminów Me-
dycznych, która takie zastrzeżenia będzie rozpatry-
wała w sposób transparentny i kolegialny.
W związku z nowelizacją ustawy o zawodach le-
karza i lekarza dentysty będzie możliwe wydanie
w oparciu o nową delegację rozporządzenia ministra
zdrowia w sprawie specjalizacji lekarzy i lekarzy
dentystów, które korespondując z wyżej omówiony-
mi regulacjami rozporządzenia o stażu podyplomo-
wym lekarzy, doprowadzi do udrożnienia i uela-
stycznienia systemu specjalizacji lekarzy.
401
Do zmian, które będą rozważane w przygotowa-
niu rozporządzenia o specjalizacjach, należy wymie-
nić następujące:
— zniesienie podziału na specjalizacje podstawo-
we i szczegółowe (tzw. modułowy system specjaliza-
cji), co doprowadzi do skrócenia okresu specjalizacji
(zwłaszcza w specjalizacjach szczegółowych), oraz
dostosowanie długości programu specjalizacji do
wymagań dyrektywy unijnej i zaleceń Europejskiej
Unii Specjalizacji Medycznych;
— zmiana terminu rozpoczęcia specjalizacji,
tak aby maksymalnie przybliżyć go do terminu za-
kończenia stażu podyplomowego (i wyeliminować
zbyt długi okres oczekiwania na rozpoczęcie spe-
cjalizacji);
— rezygnacja z rozmowy kwalifikacyjnej w po-
stępowaniu kwalifikacyjnym do specjalizacji (po-
zwoli na skrócenie i zobiektywizowanie postępowa-
nia kwalifikacyjnego, opierając go przede wszystkim
o wynik LEP i inne obiektywne kryteria, takie jak
np. oceny z przedmiotów cząstkowych wymaganych
na LEP);
— zmiana warunków akredytacji – weryfikacja
wymogów stawianych jednostkom (np. w odniesie-
niu do wymagań odnoszących się do bazy sprzętowej
lub dydaktycznej tam, gdzie nie jest to niezbędne),
tak aby znacząco zwiększyć liczbę miejsc akredyto-
wanych, co obecnie stanowi istotną barierę w możli-
wości otwierania specjalizacji;
— weryfikacja i urealnienie programów specjali-
zacji, które w niektórych przypadkach są nadmier-
nie rozbudowane, przez co tworzą barierę dla osób
specjalizujących się w mniejszych ośrodkach;
— rezygnacja z egzaminu praktycznego w pań-
stwowym egzaminie specjalizacyjnym (PES) koń-
czącym specjalizację;
— zróżnicowanie uposażenia rezydenta w zależ-
ności od etapu stażu specjalizacyjnego (wyższe upo-
sażenie w drugim etapie specjalizacji).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 3 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Grzegorza Karpińskiego
w sprawie projektu „Dzienna mama” (1449)
Odpowiadając na interpelację (nr SPS-023-1449/
08) pana posła Grzegorza Karpińskiego, pragnę po-
informować, co następuje:
402
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej nie po-
siada kompetencji w sprawie regulacji dotyczących
opieki nad dzieckiem – instytucjonalnej i alterna-
tywnej. Kompetencje te należą do Ministerstwa
Zdrowia w przypadku opieki nad dziećmi w wieku
0–3 lata (żłobki), natomiast opieka przedszkolna
(dla dzieci 4–6 lat) znajduje się w gestii Minister-
stwa Edukacji Narodowej.
Jednakże Ministerstwo Pracy i Polityki Społecz-
nej wspiera wszelkie inicjatywy mogące przyczynić
się do tego, by rodzice mogli godzić funkcje rodziciel-
skie z opieką nad małymi dziećmi.
To, co MPiPS może w tej sprawie uczynić, to od-
powiednie kształtowanie regulacji Kodeksu pracy,
mające na celu ochronę miejsca pracy rodziców
w okresie sprawowania opieki nad małym dziec-
kiem, prawo (i ochronę) do pracy w zmniejszonym
wymiarze pracy.
W przypadku finansowania różnych form opieki
nad dzieckiem MPiPS, w projekcie tzw. ustawy ro-
dzinnej, zawarł propozycję finansowania lub dofi-
nansowywania opieki nad dziećmi z zakładowego
funduszu świadczeń socjalnych.
Wspomniany projekt ustawy o zmianie ustawy
Kodeks pracy i niektórych innych ustaw odbył prze-
widziane prawem konsultacje i po akceptacji kie-
rownictwa ministerstwa zostanie przedłożony komi-
tetowi Rady Ministrów, Radzie Ministrów, a po ak-
ceptacji tych gremiów skierowany do Sejmu RP.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 4 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Stanisława Wziątka
w sprawie zwiększenia kosztów ogrzewania
mieszkań i domów (1464)
W odpowiedzi na pismo z dnia 5 marca 2008 r.
(znak: SPS-023-1464/08), przy którym przesłana
została interpelacja pana posła Stanisława Wziąt-
ka, przedstawiam poniższe informacje w sprawie
jakości gazu ziemnego dostarczanego odbiorcom
w Szczecinie.
Zgodnie z art. 9c ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r.
Prawo energetyczne (Dz. U. 2006 r. Nr 89, poz. 625,
z późn. zm.) operator systemu przesyłowego lub dys-
trybucyjnego odpowiedzialny jest miedzy innymi za
prowadzenie ruchu sieciowego w sposób skoordynowa-
ny i efektywny z zachowaniem wymaganej niezawod-
ności dostarczania paliw gazowych i ich jakości.
Parametry jakościowe, jakie powinien spełniać
gaz ziemny, zostały określone w rozporządzeniu mi-
nistra gospodarki, pracy i polityki społecznej z dnia
6 kwietnia 2004 r. w sprawie szczegółowych warun-
ków przyłączenia podmiotów do sieci gazowych, ruchu
i eksploatacji tych sieci (Dz. U. Nr 105, poz. 1113).
Zgodnie z przepisami ww. rozporządzenia gaz
ziemny powinien spełniać następujące parametry:
— zawartość siarkowodoru nie powinna prze-
kraczać 7,0 mg/m3;
— zawartość siarki całkowitej nie powinna prze-
kraczać 40,0 mg/m3;
— zawartość par rtęci nie powinna przekraczać
30,0 µg/m3;
— intensywność zapachu gazu powinna być wy-
czuwalna w powietrzu po osiągnięciu stężenia:
a) 1,5% V/V – dla nominalnej liczby Wobbego wy-
noszącej 25–35,
b) 1,0% V/V – dla nominalnej liczby Wobbego wy-
noszącej 41,5–50;
— ciepło spalania powinno wynosić nie mniej niż:
a) 18 MJ/m3 – dla nominalnej liczby Wobbego 25,
b) 22 MJ/m3 – dla nominalnej liczby Wobbego 30,
c) 26 MJ/m3 – dla nominalnej liczby Wobbego 35,
d) 30 MJ/m3 – dla nominalnej liczby Wobbego 41,5,
e) 34 MJ/m3 – dla nominalnej liczby Wobbego 50.
Przedsiębiorstwo energetyczne obowiązane jest
wykonywać badania poszczególnych parametrów ja-
kościowych w zakresie:
1) zawartości siarkowodoru – raz na 12 miesięcy;
2) zawartości siarki całkowitej – raz na 12 mie-
sięcy;
3) zawartości par rtęci – tylko dla złóż paliwa ga-
zowego zawierających rtęć – raz na 6 miesięcy;
4) stopnia nawonienia paliwa gazowego w sieci
rozdzielczej – raz na 14 dni;
5) ciepła spalania – raz na 24 godziny.
Zgodnie z przepisami tego rozporządzenia w przy-
padku zastrzeżeń dotyczących jakości dostarczanych
paliw gazowych odbiorca może zażądać wykonania
badania ich jakości w laboratorium badawczym po-
siadającym akredytację jednostki certyfikującej. W przy-
padku gdy uzyskano potwierdzenie, że dostarczane
paliwa gazowe nie spełniają wymagań określonych
w ww. rozporządzeniu, to zgodnie z rozporządzeniem
ministra gospodarki z dnia 6 lutego 2008 r. w sprawie
szczegółowych zasad kształtowania i kalkulacji taryf
oraz rozliczeń w obrocie paliwami gazowymi (Dz. U.
Nr 28, poz. 165) odbiorcy przysługują bonifikaty
z tego tytułu. Przedsiębiorstwo energetyczne udziela
lub odmawia udzielenia bonifikaty w terminie 30 dni
od dnia złożenia wniosku przez odbiorcę, wysokość
bonifikaty określa taryfa.
Z uzyskanych informacji od Polskiego Górnictwa
Naftowego i Gazownictwa SA, Operatora Gazocią-
gów Przesyłowych Gaz-System SA oraz Wielkopol-
skiego Operatora Systemu Dystrybucyjnego sp.
z o.o. wynika, że gaz ziemny dostarczany do odbior-
ców obsługiwanych przez Zakład Gazowniczy w Szcze-
cinie spełnia wymagania jakościowe określone w ww.
przepisach. Pomiary parametrów jakościowych do-
starczanego gazu dokonywane są zgodnie z przepi-

sami rozporządzenia ministra gospodarki, pracy i po-
lityki społecznej z dnia 6 kwietnia 2004 r. w sprawie
szczegółowych warunków przyłączenia do sieci ga-
zowych, ruchu i eksploatacji tych sieci (Dz. U.
Nr 105, poz. 1113), a w zakresie nieobjętym rozpo-
rządzeniem spełniają kryteria określone w Polskiej
Normie PN-C-04753 2002 „Gaz ziemny. Jakość gazu
dostarczanego odbiorcom z sieci rozdzielczej”.
W przypadku gdy wysokość rachunków budzi
wątpliwości odbiorców, możliwe jest złożenie pisem-
nych reklamacji do dostawcy gazu.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 11 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację poseł Anny Bańkowskiej
w sprawie realizacji programu usuwania
azbestu i wyrobów zawierających azbest,
stosowanych na terytorium Polski (1467)
Odpowiadając na przekazaną przy piśmie z dnia
7 marca 2008 r., znak: SPS-023-1467/08, interpelację
pani poseł Anny Bańkowskiej w sprawie realizacji
„Programu usuwania azbestu i wyrobów zawierają-
cych azbest, stosowanych na terytorium Polski”, uprzej-
mie informuję o działaniach podejmowanych przez Mi-
nisterstwo Gospodarki w celu utworzenia systemowej
pomocy dla podmiotów objętych programem.
W programie przyjęto unijną zasadę: „zanie-
czyszczający płaci”, dlatego też wydatki związane
z usuwaniem wyrobów zawierających azbest powin-
ny zostać pokryte przez właścicieli nieruchomości.
Dolegliwość finansowania przez właścicieli obiek-
tów usuwania z nich wyrobów zawierających azbest
występuje także w innych krajach UE, jednakże
w naszych realiach jest szczególnie uciążliwa. Wspie-
ranie właścicieli obiektów, którzy usuwają wyroby
azbestowe, pozostaje w kompetencjach jednostek sa-
morządu terytorialnego, które mają możliwości uzy-
skiwania dodatkowych funduszy ze środków ekolo-
gicznych czy też unijnych.
Ministerstwo Gospodarki, uznając za konieczne
zweryfikowanie dotychczas realizowanego progra-
mu, przygotowało projekt programu wieloletniego
pn. „Program oczyszczania kraju z azbestu na lata
2008–2032”, w którym zaproponowano zmianę sys-
temu zarządzania programem poprzez powierzenie
funkcji koordynacyjnych instytucji posiadającej wie-
dzę i doświadczenie pozwalające pełnić rolę aktyw-
nego i skutecznego koordynatora. Natomiast jako
zadania zostały wskazane m.in. przygotowanie pro-
pozycji systemowego wsparcia finansowego dla pod-
403
miotów zobowiązanych prawnie do podejmowania
działań na rzecz bezpiecznego eliminowania z użyt-
kowania wyrobów zawierających azbest oraz przy-
gotowanie niezbędnych zmian legislacyjnych regu-
lujących problematykę azbestową.
Pragnę podkreślić, iż kwestia systemowego roz-
wiązania problemu finansowania działań związa-
nych z usuwaniem wyrobów zawierających azbest
jest jednym z najistotniejszych zadań zawartych
w projekcie programu wieloletniego pn. „Program
oczyszczania kraju z azbestu na lata 2008–2032”,
i dołożę wszelkich starań, aby ukształtować zasady
udzielania pomocy finansowej w tym zakresie.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 11 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie środków na onkologię (1488)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Anny Sobeckiej przekazaną
przy piśmie Pana Marszałka z dnia 5 marca 2008 r.
(znak: SPS-023-1488/08), w sprawie środków na on-
kologię, uprzejmie informuję:
Podstawą wszelkich działań podejmowanych
przez NFZ w zakresie dotyczącym finansowania
świadczeń opieki zdrowotnej ze środków publicz-
nych pozostaje plan finansowy funduszu zrównowa-
żony w zakresie przychodów i kosztów.
Mając powyższe na uwadze, wartość zakontrak-
towanych w danym roku świadczeń zdrowotnych
zdeterminowana jest wysokością środków finanso-
wych zapisanych na ten cel w planach oddziałów wo-
jewódzkich NFZ. Przeprowadzając postępowanie
konkursowe w sprawie zawarcia umów o udzielania
świadczeń opieki zdrowotnej, dyrektorzy oddziałów
wojewódzkich funduszu dokonują wyboru ofert, któ-
re zapewniają ciągłość udzielania świadczeń opieki
zdrowotnej, ich kompleksowość i dostępność oraz
przedstawiają najkorzystniejszy bilans ceny w od-
niesieniu do przedmiotu zamówienia. Powyższe
działania dyrektorów oddziałów wojewódzkich fun-
duszu ukierunkowane są na optymalne wykorzysta-
nie środków finansowych pozostających w dyspozy-
cji oddziałów poprzez zapewnienie świadczeniobior-
com jak najlepszego dostępu do świadczeń opieki
zdrowotnej.
Ponadto, wzorem lat poprzednich, w celu zwięk-
szenia nakładów na koszty świadczeń opieki zdro-
wotnej, dodatkowe środki finansowe wygospodaro-
404
wane w trakcie roku 2008 kierowane są i będą
sukcesywnie do oddziałów wojewódzkich fundu-
szu. W wyniku zmian planu finansowego dokona-
nych w roku bieżącym:
— w trybie art. 124 ust. 7 ustawy z dnia 27 sierp-
nia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finan-
sowanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210,
poz, 2135, z późn. zm.) – zmiana przyjęta zarządze-
niem prezesa NFZ z dnia 29 stycznia 2008 r. nr 7/
2008/DRF;
— w trybie art. 124 ust. 1–2 ww. ustawy – zmia-
na zatwierdzona w dniu 11 lutego 2008 r. przez
ministra zdrowia w porozumieniu z ministrem fi-
nansów,
możliwości finansowe oddziałów wojewódzkich
w zakresie zakupu w roku 2008 dodatkowych świad-
czeń zdrowotnych, w odniesieniu do ich wartości
określonej w „pierwotnym” planie finansowym fun-
duszu na 2008 r., zatwierdzonym przez ministra
zdrowia w porozumieniu z ministrem finansów
w dniu 20 września 2007 r., zostały już zwiększone
łącznie o 1,3 mld zł, tj. o 2,93%.
W tabeli poniżej przedstawiono wartość plano-
wanych w roku 2008 nakładów na świadczenia opie-
ki zdrowotnej, realizowanych w zakresie: lecznictwo
szpitalne oraz terapeutyczne programy zdrowotne
w odniesieniu do ich wartości określonej w „pierwot-
nym” planie finansowym funduszu oraz ich wyko-
nania w roku ubiegłym.
Jednocześnie przewiduje się, że stopniowe zwięk-
szanie planowanych nakładów na koszty świadczeń
zdrowotnych w 2008 r. następować będzie równolegle
we wszystkich oddziałach wojewódzkich funduszu,
a podział dodatkowych środków między oddziały wo-
jewódzkie funduszu dokonywany będzie w oparciu
o uregulowania wynikające z rozporządzenia mini-
stra zdrowia z dnia 18 września 2007 r. w sprawie
podziału środków.
Źródła dodatkowych środków finansowych sta-
nowić będą ponadto środki pochodzące w szczegól-
ności z:
— ponadplanowych przychodów ze składek na
ubezpieczenie zdrowotne;
Plan
Wstępne
Wyszczególnienie „pierwotny”
wykonanie 2007 r.
2008 r.*
1 2 3 4
Koszty świadczeń opieki
40 123 45 295
zdrowotnej ogniem, w tym:
- leczenie szpitalne, w tym: 18 623 18 477
- programy terapeutyczne
735 1 009
lekowe
* zatwierdzony przez MZ i MF w dniu 20 września 2007 r.
** zatwierdzony przez MZ i MF w dniu 11 lutego 2008 r. z uwzględnieniem przesunięć środków
— odnotowanego na koniec 2007 r. wyniku fi-
nansowego NFZ.
Pragnę jednak podkreślić, że decyzję tę, zgodnie
z przepisami art. 129 ustawy o świadczeniach opieki
zdrowotnej, może podjąć Rada NFZ po uzyskaniu
pozytywnych opinii ministra właściwego do spraw
zdrowia i ministra właściwego do spraw finansów
publicznych.
Aktualnie dobiegają końca prace związane z wdro-
żeniem systemu finansowania leczenia szpitalnego
w oparciu o jednorodne grupy pacjentów. Ponadto
pragnę wyjaśnić, że w wycenie świadczeń Narodowy
Fundusz Zdrowia zawsze uwzględniał amortyzację
sprzętu i aparatury medycznej, mimo że w publicz-
nych zakładach opieki zdrowotnej zakup znacznej
części sprzętu finansowany jest ze środków budżeto-
wych, w szczególności w ramach „Narodowego pro-
gramu zwalczania chorób nowotworowych”.
Sprawozdawczość wymagana przez fundusz pro-
wadzona jest w oparciu o rozporządzenie ministra
zdrowia z dnia 27 czerwca 2006 r. w sprawie zakresu
niezbędnych informacji gromadzonych przez świad-
czeniodawców, szczegółowego sposobu rejestrowania
tych informacji oraz ich przekazywania podmiotom
zobowiązanym do finansowania świadczeń ze środ-
ków publicznych (Dz. U. Nr 114, poz. 780).
Uprzejmie informuję, iż w dniu 4 marca br. odby-
ło się spotkanie przedstawicieli Narodowego Fundu-
szu Zdrowia i Polskiej Unii Onkologii. Pragnę poin-
formować, że w wyniku poczynionych na tym spo-
tkaniu ustaleń od 1 lipca br. zmieni się kształt obec-
nie funkcjonującego katalogu świadczeń onkologicz-
nych i usunięte zostaną schematy podawania che-
mioterapii. W kontekście powyższego dostępna bę-
dzie lista substancji czynnych z przyporządkowany-
mi kodami ICD10. Wykaz substancji czynnych sto-
sowanych w terapii nowotworów zostanie zmodyfi-
kowany i na liście pozostaną wyłącznie cytostatyki
wraz z określeniem maksymalnej dawki. Wprowa-
dzony zostanie również katalog świadczeń dodatko-
wych realizowanych w zakresie chemioterapii. Pro-
jekt ww. katalogu zostanie przekazany do zaopinio-
wania konsultantom krajowym w dziedzinie gineko-
Plan
obecny Różnica Dynamika Różnica Dynamika
2008 r,**
5=4-3 6=4/3 7=4-2 8=4/2
46 622 1327 102,93% 6 499 116,20%
20 788 2311 112,51% 2 165 111,63%
1 052 43 104,26% 317 143,13%

logii onkologicznej, onkologii klinicznej, hematologii
oraz onkologii dziecięcej w kwietniu br.
Ponadto planowane jest wprowadzenie zarządze-
nia prezesa NFZ określającego tryb postępowania
i zasady wprowadzania przez Narodowy Fundusz
Zdrowia substancji czynnych na listę substancji czyn-
nych stosowanych w terapii nowotworów.
W ramach programów terapeutycznych finanso-
wane będą – poza lekiem – również świadczenia
obejmujące kwalifikację do leczenia i monitorowanie
stanu pacjenta.
Ponadto uprzejmie informuję, iż Ministerstwo
Zdrowia od roku 2006 realizuje „Narodowy program
zwalczania chorób nowotworowych”, ustanowiony
ustawą z dnia 1 lipca 2005 r. W ramach powyższego
realizowane są różnorodne zadania m.in. z zakresu
profilaktyki i wczesnego wykrywania nowotworów,
edukacji, poprawy jakości diagnostyki i leczenia no-
wotworów oraz zadania inwestycyjne.
Główne cele „Narodowego programu zwalczania
chorób nowotworowych” to:
1) zahamowanie wzrostu zachorowań na nowo-
twory;
2) osiągnięcie średnich europejskich wskaźni-
ków w zakresie wczesnego wykrywania nowotwo-
rów;
3) osiągnięcie średnich europejskich wskaźni-
ków skuteczności leczenia;
4) stworzenie warunków do wykorzystania w prak-
tyce onkologicznej postępu wiedzy o przyczynach i me-
chanizmach rozwoju nowotworów złośliwych;
5) utworzenie systemu ciągłego monitorowania
skuteczności zwalczania nowotworów w skali kraju
i poszczególnych regionach kraju.
Nakłady na realizację „Narodowego programu
zwalczania chorób nowotworowych” wynosiły odpo-
wiednio: 250 000 000 zł – w roku 2006; 271 900 000 zł
– w roku 2007; 250 000 000 zł – plan na rok 2008.
Zgodnie z podjętą przez Radę Ministrów uchwałą
nr 5/2008 z dnia 3 stycznia br., w ramach „Narodo-
wego programu zwalczania chorób nowotworowych”
w latach 2008–2009 kontynuowane będą wszystkie
kierunki działań wymienione w ustawie, dotyczące
w szczególności:
1) rozwoju profilaktyki pierwotnej nowotworów
złośliwych, w tym zwłaszcza zależnych od palenia
tytoniu i niewłaściwego żywienia;
2) wdrożenia populacyjnych programów wcze-
snego wykrywania, w szczególności raka szyjki ma-
cicy, piersi, jelita grubego oraz wybranych nowotwo-
rów u dzieci;
3) zwiększenia dostępności metod wczesnego
rozpoznawania oraz wdrożenia procedur zapewnie-
nia jakości diagnostyki i terapii nowotworów;
4) standaryzacji procedur leczenia napromie-
nianiem;
5) uzupełnienia oraz wymiany wyeksploatowa-
nych urządzeń do radioterapii i diagnostyki nowo-
tworów;
405
6) upowszechnienia metod leczenia skojarzo-
nego;
7) rozwoju i upowszechniania współczesnych me-
tod rehabilitacji chorych, ograniczania odległych
następstw leczenia oraz opieki paliatywnej w onko-
logii;
8) rozwoju i upowszechnienia nauczania onkolo-
gii w kształceniu przed- i podyplomowym lekarzy,
lekarzy dentystów, pielęgniarek, położnych i przed-
stawicieli innych zawodów medycznych;
9) poprawy działania systemu zbierania danych
o stopniu zaawansowania nowotworów;
10) upowszechniania wiedzy w społeczeństwie
na temat profilaktyki, wczesnego rozpoznawania
i leczenia nowotworów.
Przewiduje się, że realizacja programu poprzez
kompleksowe działania, uwzględniające postęp wie-
dzy medycznej, doprowadzi do zmniejszenia zacho-
rowalności na nowotwory o ok. 10% oraz do poprawy
skuteczności leczenia chorób nowotworowych w Pol-
sce do poziomu osiąganego w krajach Zachodniej
i Północnej Europy, czyli ok. 40% wyleczeń 5-letnich
u mężczyzn i ok. 50% wyleczeń u kobiet.
W uzupełnieniu przedstawionych informacji
w załączeniu przekazuję tabele zawierające dane
w zakresie:
1) wydatków poniesionych przez NFZ w lalach
2005–2007 na sfinansowanie świadczeń z zakresu
programów terapeutycznych i chemioterapii.
2) środków finansowych zaplanowanych na le-
czenie onkologiczne w roku 2008*).
Z wyrazami głębokiego szacunku
Podsekretarz stanu
Andrzej Włodarczyk
Warszawa, dnia 7 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie obniżenia podatku VAT
na wyroby z wikliny (1499)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słaną przy piśmie z dnia 5 marca 2008 r., nr SPS-
-023-1499/08, interpelacją pana posła Tadeusza To-
maszewskiego w sprawie obniżenia stawki podatku
od towarów i usług na wyroby z wikliny, uprzejmie
wyjaśniam, iż zakres tematyczny tej interpelacji
związany jest z działaniami dwóch resortów i Głów-
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
406
nego Urzędu Statystycznego. Poniżej przedstawiona
odpowiedź udzielana jest w zakresie kompetencji
Ministra Finansów oraz prezesa Głównego Urzędu
Statystycznego. W pozostałej części odpowiedź zo-
stanie udzielona w trybie natychmiastowym po
otrzymaniu stanowiska resortu gospodarki.
Przepisy dotyczące funkcjonowania podatku
VAT w Unii Europejskiej podlegają harmonizacji na
zasadach określonych w dyrektywie 2006/112/WE
Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólne-
go systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. L
345, ze zm.).
Przepisy ww. dyrektywy 2006/112/WE Rady
z dnia 28 listopada 2006 r. zezwalają państwom
członkowskim na stosowanie jednej lub dwu obniżo-
nych stawek podatku od towarów i usług, ale jedy-
nie w odniesieniu do towarów i usług wymienionych
w załączniku III do tej dyrektywy. W załączniku
tym nie zostały wymienione żadne wyroby sztuki
ludowej oraz rękodzieła i rzemiosła ludowego i arty-
stycznego, w tym wyroby wiklinowe. Oznacza to, że
w odniesieniu do tych towarów powinna być stoso-
wana stawka podatku od towarów i usług w wysoko-
ści 22% na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy z dnia
11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług
(Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.).
Niektóre wyroby sztuki ludowej oraz rękodzieła
i rzemiosła ludowego i artystycznego posiadające
atesty Krajowej Komisji Artystycznej i Etnograficz-
nej, w tym wyroby plecionkarsko-koszykarskie z ro-
gożyny i wikliny (PKWiU 20.52.15-70.60) oraz wy-
roby koszykarskie, wikliniarskie i inne z materia-
łów roślinnych pozostałe osobno niewymienione
(PKWiU 20.52.15-70.90) zostały z inicjatywy Sejmu
włączone do załącznika nr 3 do ww. ustawy i na tej
podstawie ma do nich zastosowanie obniżona 7-pro-
centowa stawka podatku.
Przedstawiona przez pana posła propozycja w spra-
wie obniżenia stawki podatku od towarów i usług do
wysokości 7% dotyczy więc pozostałych wyrobów z wi-
kliny. Brak stosownych podstaw w przepisach dyrek-
tyw Unii Europejskiej nie zezwala jednak na dalsze
rozszerzenie zakresu zastosowania stawki 7% dla
omawianych wyrobów.
Pragnę przy tym zauważyć, iż przepisy ustawy
z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów
i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.) dają
możliwość podmiotowego zwolnienia od podatku od
towarów i usług podatnikom tego podatku, w tym
również twórcom ludowym, u których wartość
sprzedaży opodatkowanej nie przekroczyła łącznie
w poprzednim roku podatkowym kwoty 50 000 zł.
W związku z pytaniem dotyczącym możliwości
zmiany klasyfikacji PKWiU dla branży wikliniar-
skiej z drzewnej na rękodzielnictwo uprzejmie infor-
muję, że podstawowym warunkiem porównywalno-
ści danych statystycznych, wymiany informacji eko-
nomicznej oraz integracji europejskiej jest stosowa-
nie przez poszczególne kraje międzynarodowych
standardów klasyfikacyjnych.
Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług (PKWiU)
jest odpowiednikiem, obowiązującej w Unii Europej-
skiej, Klasyfikacji Produktów wg Rodzajów Działal-
ności (CPA). Oznacza to, że PKWiU zachowuje spój-
ność zakresową, a do poziomu podkategorii (ozna-
czonego 6-cyfrowym kodem numerycznym) spójność
kodową z klasyfikacją CPA.
Bazą pojęciową i merytoryczną Polskiej Klasyfi-
kacji Wyrobów i Usług (PKWiU) – w zakresie wyro-
bów – jest Nomenklatura Scalona (CN), do której
część opisową stanowią „Noty wyjaśniające do Zhar-
monizowanego Systemu Oznaczania i Kodowania
Towarów (HS)”. Z tych względów w PKWiU zakres
rzeczowy grupowań obejmujących wyroby określony
jest zakresem odpowiednich grupowań CN.
Stosowana do celów podatkowych Polska Klasy-
fikacja Wyrobów i Usług (PKWiU), wprowadzona
rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 18 marca
1997 r. (Dz. U. Nr 42, poz. 264, z późn. zm.) przenosi
zapisy rozporządzenia Rady (EWG) nr 3696/93 z dnia
29 października 1993 r. w sprawie statystycznej kla-
syfikacji produktów wg działalności (CPA).
Natomiast wprowadzona z dniem 1 maja 2004 r.
Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług (PKWiU), sta-
nowiąca załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 6 kwietnia 2004 r. (Dz. U. Nr 89, poz. 844,
z późn. zm.), przenosi zapisy rozporządzenia Komisji
(WE) nr 204/2002 z dnia 19 grudnia 2001 r. zmienia-
jącego rozporządzenie Rady (EWG) nr 3696/93 w spra-
wie statystycznej klasyfikacji produktów wg działal-
ności (CPA) (Dz. U. WE L 36, 06.02.2002).
W powołanych wyżej przepisach prawa Unii Eu-
ropejskiej istnieje podkategoria CPA 02.01.42: Mate-
riały roślinne, gdzie indziej niesklasyfikowane, uży-
wane do wyplatania, wypychania, wyściełania, do
wyrabiania mioteł lub szczotek, wykorzystywane do
farbowania; produkty roślinne pozostałe, gdzie in-
dziej niewymienione, w ramach której dla potrzeb
krajowych, wydzielono grupowania:
— PKWiU 02.01.42-00.14: Pędy wikliny jedno-
i wieloletnie – w PKWiU z 1997 r. – i odpowiednio
— PKWiU 02.01.42-00.10: Materiały roślinne
używane do wyplatania (np. bambus, trzcina palmy,
trzciny, sitowie, łoziny, rafia, itp.), gdzie indziej nie-
sklasyfikowane – w PKWiU z 2004 r.
Natomiast wyroby z wikliny objęte są zakre-
sem podkategorii CPA 20.52.15 i odpowiednio
podkategorii:
— PKWiU 20.52.15: Wyroby ze słomy lub innych
materiałów używanych do wyplatania; wyroby ko-
szykarskie i plecionkarskie (wg PKWiU z 1997 r.),
w ramach której na krajowym poziomie klasyfikacji
wydzielono grupowanie
PKWiU 20.52.15-70: Wyroby koszykarskie, wikli-
niarskie i pozostałe wyroby z materiałów roślinnych;
— PKWiU 20.52.15: Wyroby ze słomy lub mate-
riałów używanych do wyplatania; wyroby koszykar-
skie i wikliniarskie (wg PKWiU z 2004 r.), w ramach
której na krajowym poziomie klasyfikacji wydzielo-
no grupowanie

PKWiU 20.52.15-70.00: Wyroby koszykarskie,
wikliniarskie i pozostałe wyroby z materiałów ro-
ślinnych.
Zakres wyżej wymienionych grupowań określa
dział CN 46 pozycja 4602: Wyroby koszykarskie,
wyroby wikliniarskie i pozostałe wyroby z materia-
łów do wyplatania lub wykonane z materiałów obję-
tych pozycją 4601; wyroby z luffy.
Przy czym zgodnie z uwagami do działu CN 46
„Not wyjaśniających do HS” wyrażenie „materiały
do wyplatania” oznacza materiały w stanie lub w for-
mie nadającej się do wyplatania, przeplatania lub
podobnych procesów i dotyczy ono m.in. słomy, wi-
kliny lub wierzby, bambusa, sitowia, trzciny, pasków
z drewna, pasków z innego materiału roślinnego.
Przedmiotowa pozycja CN 4602 obejmuje m.in.:
— artykuły gotowe wykonane bezpośrednio z ma-
teriałów do wyplatania;
— artykuły wykonane z już złożonych wyrobów
objętych pozycją 4601, tj. z plecionek lub podobnych
wyrobów, lub z wyrobów połączonych w równoległe
pasma lub tkanych do postaci arkuszy.
Artykuły te obejmują np. koszyki, kosze, kosze
z pokrywą i wszelkiego rodzaju pojemniki koszowe,
włączając kosze na ryby, więcierze klatkowe i kosze
na owoce, klatki na ptaki, torby na zakupy, tacki,
uchwyty do butelek, trzepaczki do dywanów i inne
artykuły gospodarstwa domowego. Dział CN 46 nie
obejmuje natomiast wyrobów z wikliny objętych od-
rębnymi pozycjami CN, przykładowo mebli oraz
lamp oświetleniowych, które mieszczą się w zakre-
sie działu CN 94, odpowiednio:
— w przypadku mebli – w grupie PKWiU 36.1
Meble (wg PKWiU z 1997 r. i wg PKWiU z 2004 r.);
— w przypadku lamp – w kategorii PKWiU
31.50.2 Lampy i osprzęt oświetleniowy (wg PKWiU
z 1997 r. i wg PKWiU z 2004 r.).
W związku z rozwiązaniami przyjętymi w powo-
łanych wyżej przepisach prawnych Unii Europej-
skiej nie jest możliwe inne klasyfikowanie wikliny
jako surowca do wyplatania oraz wyrobów z wikliny
wg Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU)
od wyżej przedstawionego.
W opisanej sytuacji prawnej rozwiązanie podno-
szonego przez pana posła problemu poprzez zmianę
klasyfikacji PKWiU nie jest możliwe, gdyż modyfi-
kacja klasyfikacji na poziomie prawa krajowego
w tym przypadku nie jest dopuszczalna.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że według
Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD) wprowa-
dzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia
20 stycznia 2004 r. (Dz. U. Nr 33, poz. 289, z późn.
zm.) działalność polegająca na:
— pozyskiwaniu wikliny do wyplatania objęta
jest zakresem podklasy PKD 02.01.A: Gospodarka
leśna;
— wytwarzaniu koszy i pozostałych wyrobów
wikliniarskich objęta jest zakresem podklasy PKD
20.52.Z: Produkcja wyrobów z korka, słomy i mate-
riałów używanych do wyplatania;
407
— produkcji mebli objęta jest zakresem działu
PKD 36: Produkcja mebli; Działalność produkcyj-
na, gdzie indziej niesklasyfikowana;
— produkcji lamp objęta jest zakresem podklasy
31.50.Z: Produkcja sprzętu oświetleniowego i lamp
elektrycznych.
Natomiast zgodnie z wprowadzoną z dniem 1 stycz-
nia 2008 r. Polską Klasyfikacją Działalności (PKD)
stanowiącą załącznik do rozporządzenia Rady Mini-
strów z dnia 24 grudnia 2007 r. (Dz. U. Nr 251,
poz. 1885), którą do dnia 31 grudnia 2009 r. stosu-
je się równolegle z PKD z 2004 r., działalność po-
legająca na:
— pozyskiwaniu wikliny do wyplatania objęta
jest zakresem podklasy PKD 02.30.Z: Pozyskiwanie
dziko rosnących produktów leśnych, z wyłączeniem
drewna;
— wytwarzaniu koszy i pozostałych wyrobów
wikliniarskich objęta jest zakresem podklasy PKD
16.29.Z: Produkcja pozostałych wyrobów z drewna;
produkcja wyrobów z korka, słomy i materiałów
używanych do wyplatania;
— produkcji mebli objęta jest zakresem działu
PKD 31: Produkcja mebli;
— produkcji lamp objęta jest zakresem podklasy
27.40.Z: Produkcja elektrycznego sprzętu oświetle-
niowego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 15 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na interpelację poseł Izabelli Sierakowskiej
w sprawie objęcia systemem
dotacji państwowych niepublicznych szkół
wyższych (1562)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przy piśmie z dnia 6 marca br., nr SPS-023-
-1562/08, interpelacją pani poseł Izabelli Sierakow-
skiej w sprawie objęcia systemem dotacji państwo-
wych niepublicznych szkół wyższych, przedkładam
uprzejmie następujące wyjaśnienie.
Postanowienia zawarte w art. 94 i art. 95 ustawy
z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyż-
szym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365, z późn. zm.) różni-
cują dostęp do środków publicznych w odniesieniu
do uczelni publicznych oraz uczelni niepublicznych.
Ustalają bowiem, że dotowanie zadań, o których
mowa w art. 94 ust. 1 ustawy, w uczelniach publicz-
nych ma charakter obligatoryjny. W uczelniach nie-
publicznych dotowanie niektórych z tych zadań,
a także pokrycie części opłat wnoszonych przez stu-
408
dentów i doktorantów na studiach stacjonarnych
(art. 94 ust. 5 pkt. 1), ma charakter fakultatywny.
Wyjątek stanowi dotowanie zadań związanych z bez-
zwrotną pomocą materialną dla studentów i dokto-
rantów, które ma charakter obligatoryjny (art. 94
ust. 1 pkt. 7 i ust. 4 ustawy), zarówno w uczelniach
publicznych, jak i niepublicznych, na analogicznych
zasadach i w zakresie określonym ustawą. To zróż-
nicowanie przyjęte przez ustawodawcę ma swe uza-
sadnienie w przesłankach wynikających z uwarun-
kowań finansowych budżetu państwa, które muszą
przewidywać ewentualność zmian sytuacji makro-
ekonomicznej kraju.
Podane postanowienia ustawowe, wprowadzają-
ce możliwość fakultatywnego zasilania budżetowe-
go uczelni niepublicznych, weszły w życie od 2007 r.
Poziom finansowania budżetowego szkolnictwa
wyższego ustalony w ustawach budżetowych, zarów-
no na rok 2007, jak i na rok 2008, nie zapewniał jed-
nak środków finansowych na dalsze rozszerzenie za-
kresu dotowania uczelni niepublicznych, poza bez-
zwrotną pomocą materialną dla studentów i dokto-
rantów. Dotyczy to zwłaszcza oczekiwań uczelni nie-
publicznych, zakładających powszechne pokrywanie
budżetowe części opłat wnoszonych na studiach sta-
cjonarnych. Znalazło to wyraz w interpelacji pani po-
seł, sugerującej, że płacone przez studentów tych
uczelni czesne może być niższe nawet o 30%.
W tym kontekście należy zauważyć, iż w art. 95
ust. 1 ustawy dotyczącym wydania rozporządzenia
w sprawie warunków i trybu występowania przez
uczelnie niepubliczne o dotacje z budżetu państwa
określono stosowne wytyczne, jakie powinny być
spełnione, aby uczelnie te mogły się ubiegać o dota-
cje budżetowe. Wytyczne są zarazem wskazaniem,
że fakultatywna możliwość ubiegania się, a w konse-
kwencji przyznawania dotacji, powinny być ukie-
runkowane na rzecz uczelni spełniających ponad-
przeciętne kryteria i wyróżniających się na tle in-
nych uczelni niepublicznych.
Brak dodatkowych środków w ramach budżetów
rocznych szkolnictwa wyższego w latach 2007–2008,
które mogłyby być przeznaczone na rozszerzenie do-
towania uczelni niepublicznych, był zasadniczym
powodem wstrzymującym prace legislacyjne zwią-
zane z wydaniem przez ministra nauki i szkolnictwa
wyższego wspomnianego rozporządzenia.
Obecnie przygotowywany jest w ministerstwie
projekt stosownego rozporządzenia w sprawie wa-
runków i trybu występowania przez uczelnie niepu-
bliczne o dotacje z budżetu państwa, w zakresie
określonych dotacji wymienionych w art. 94 ust. 1
i ust. 5 ustawy.
Proponowane w tym projekcie warunki ubiega-
nia się o dotacje stawiają wysokie wymogi wobec
uczelni, mające na celu podnoszenie jakości kształ-
cenia i konkurencyjności uczelni niepublicznych.
Dotyczy to zwłaszcza warunków w zakresie liczby
studentów stacjonarnych i procentowego ich udziału
w ogólnej liczbie studentów, zaangażowania w roz-
wój naukowy pracowników uczelni, czynnego udzia-
łu w życiu kulturalnym regionu, inwestowania uczel-
ni w tworzenie zaplecza naukowo-badawczego oraz
jakości i wartości bazy materialnej będącej własno-
ścią uczelni.
Przewiduje się, że projektowane rozporządzenie
wejdzie w życie z dniem 1 października 2008 r., co
umożliwi uczelniom niepublicznym ubieganie się
o przyznanie dotacji na określone zadania z budżetu
ministra właściwego do spraw szkolnictwa wyższe-
go na 2009 r.
Wyrażam przy tym przeświadczenie, że w budże-
cie szkolnictwa wyższego uchwalonym w ramach
ustawy budżetowej na rok 2009 będą zapewnione
dodatkowe, niezbędne środki dotacyjne umożliwia-
jące rozszerzenie zakresu dofinansowania budżeto-
wego zadań uczelni niepublicznych spełniających
stosowne wymagania.
Z wyrazami szacunku
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 11 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Witolda Kochana i Tadeusza Arkita
w sprawie koordynacji prac
przy budowie dróg krajowych (1565)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację panów posłów Witolda Kochana i Tade-
usza Arkita, przesłaną przy piśmie Nr SPS-023-
-1565/08 z dnia 6 marca 2008 r., w sprawie koordy-
nacji prac przy budowie dróg krajowych, uprzejmie
informuję, że resort infrastruktury dysponuje środ-
kami jedynie na drogi krajowe, zarządzane przez ge-
neralnego dyrektora dróg krajowych i autostrad.
Zgodnie z art. 3 ustawy z dnia 16 grudnia 2005 r.
o finansowaniu infrastruktury transportu lądowego
(Dz. U. Nr 267, poz. 2251 z późn. zm.) drogi zarzą-
dzane przez jednostki samorządu terytorialnego fi-
nansowane są z budżetów tych samorządów.
Jednocześnie pragnę poinformować, że dodatko-
wym źródłem dofinansowania dla samorządów na
zadania drogowe jest rezerwa subwencji ogólnej two-
rzona w budżecie państwa na mocy art. 26 ust. 1
ustawy z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jed-
nostek samorządu terytorialnego (Dz. U. Nr 203,
poz. 1966 z późń. zm.) z której mogą być dofinanso-
wywane zadania drogowe. Zgodnie z art. 26 ust. 1
powołanej ustawy, środki z powyższej rezerwy prze-
znacza się na dofinansowywanie:

1. inwestycji na drogach publicznych powiato-
wych i wojewódzkich oraz na drogach powiatowych,
wojewódzkich i krajowych w granicach miast na
prawach powiatu,
2. utrzymania rzecznych przepraw promowych
o średnim natężeniu ruchu w skali roku powyżej
2000 pojazdów na dobę, wskazanych przez ministra
właściwego do spraw transportu - w kwocie nie mniej-
szej niż w roku bazowym, 3. remontu, utrzymania,
ochrony i zarządzania drogami krajowymi i woje-
wódzkimi w granicach miast na prawach powiatu.
Zgodnie z art. 26 ust. 3 ww. ustawy omawianą
rezerwą dysponuje minister właściwy ds. finansów
publicznych, w porozumieniu z ministrem właści-
wym ds. transportu, po zasięgnięciu opinii repre-
zentacji jednostek samorządu terytorialnego.
Corocznie wspierane dofinansowaniem są jed-
nostki samorządu terytorialnego szczebla woje-
wódzkiego, powiatowego oraz miasta na prawach
powiatu.
Samorządy mogą uzyskać środki na finansowa-
nie zadań drogowych z funduszy unijnych. W ra-
mach Europejskiego Funduszu Rozwoju Regional-
nego na lata 2007–2013 przewidziano środki, któ-
re będą przeznaczane na przedsięwzięcia lokalne
w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego.
Instytucją zarządzającą programu są zarządy wo-
jewództw.
Sprawy odpowiedzialności za ewentualne uszko-
dzenia dróg lokalnych przez transport wykorzysty-
wany przy budowie dróg krajowych regulują wa-
runki kontraktów zawieranych pomiędzy GDDKiA
i wykonawcą, które zobowiązują wykonawcę do do-
konania przed rozpoczęciem budowy inwentaryza-
cji stanu tych dróg, zawarcia odpowiednich uzgod-
nień z ich zarządcami oraz dokonania naprawy
ewentualnych uszkodzeń po zakończeniu realizacji
zadania.
Przedstawiając powyższe, uprzejmie informuję,
że resort infrastruktury nie ma innych możliwości
formalnych finansowania dróg zarządzanych przez
samorządy. Równocześnie pragnę podkreślić, że
kwestie dotyczące finansów publicznych, w tym rów-
nież kształtowania dochodów jednostek samorządu
terytorialnego, pozostają we właściwości resortu fi-
nansów.
Obecnie wszczęte zostały prace mające na celu
dokończenie reformy administracji publicznej. Ce-
lem tych działań jest uporządkowanie podziału kom-
petencji między administracją rządową i samorzą-
dową oraz wzmocnienie znaczenia samorządu tery-
torialnego. Problematyka zarządzania drogami i za-
sady finansowania tych zadań będą ważnym ele-
mentem przygotowywanej reformy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 31 marca 2008 r.
409
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kaźmierczaka
w sprawie możliwości wspierania działalności
polskich służb konsularnych przez konsulaty
honorowe na przykładzie Wielkiej Brytanii
(1577)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Jana Kaźmierczaka (pismo
nr SPS-023-1577/08 z dnia 6 marca 2008 r.) w spra-
wie możliwości wspierania działalności polskich
służb konsularnych przez konsulaty honorowe, na
przykładzie Wielkiej Brytanii, uprzejmie informuję,
co następuje.
Instytucja konsulatów kierowanych przez konsu-
lów honorowych była powszechnie stosowana przez
niepodległe Państwo Polskie w okresie międzywo-
jennym. Konsulowie honorowi powrócili do polskiej
służby konsularnej w 1987 r. Dziś na całym świecie
wykonuje swoje funkcje 147 konsulów honorowych.
Zgodnie z postanowieniami rozporządzenia mini-
stra spraw zagranicznych z dnia 7 grudnia 2006 r.
w sprawie konsulów honorowych Rzeczypospolitej
Polskiej (Dz. U. Nr 239, poz. 1735) z tytułu wykony-
wania swoich funkcji konsul honorowy nie otrzymu-
je wynagrodzenia, nie nabywa uprawnień przewi-
dzianych przez polskie przepisy z zakresu prawa
pracy i ubezpieczeń. Ponosi koszty związane z wyko-
nywaniem swoich funkcji – dotyczy to w szczególno-
ści kosztów najmu, wyposażenia i utrzymania loka-
lu oraz zatrudnienia przez niego personelu, a także
opłat telefonicznych, internetowych i pocztowych,
podatków i innych świadczeń publicznych.
Na terenie Wielkiej Brytanii działają obecnie
trzej konsulowie honorowi: w Gibraltarze, Hull oraz
St. Helier. Trwają przygotowania do utworzenia
konsulatu i powołania konsula honorowego w New-
ry. Ponadto posiadamy urzędy konsularne w Bristo-
lu, Kidderminster i Sheffield, które są jednak nieob-
sadzone – z różnych powodów – przez konsulów ho-
norowych. Zaawansowane są procedury związane
z powołaniem konsula honorowego w Kiddermin-
ster. Ambasada RP w Londynie poszukuje kandyda-
tów na stanowiska konsulów honorowych w Bristolu
i Sheffield. Znalezienie odpowiednich osób jest jed-
nak sprawą skomplikowaną. Zdarza się, że kandy-
dat gotów jest działać na rzecz promocji naszego
kraju w wąskiej dziedzinie związanej np. z jego fir-
mą czy działalnością zawodową, wycofuje się jednak
w chwili zobowiązywania go do opieki nad migracją
zarobkową. Przykładem jest wspomniany w interpe-
lacji pan G.E. W., którego przerosły obowiązki zwią-
zane z opieką konsularną, co doprowadziło do jego
rezygnacji z pełnionej funkcji.
410
Tworzenie urzędów konsularnych kierowanych
przez konsulów honorowych bez gwarancji, że ich
szefowie będą angażować się w opiekę konsularną,
wydaje się niecelowe, ponieważ nasz rodak, zwra-
cając się do takiego urzędu, ma prawo oczekiwać
profesjonalnej pomocy. Pierwszy obszar działań
konsulów honorowych obejmuje szeroki zakres
problematyki promocji kontaktów gospodarczych,
handlowych oraz współpracy naukowej i kultural-
nej z naszym krajem. Pozycja, jaką zajmują konsu-
lowie honorowi w kręgach lokalnego biznesu oraz
w środowiskach kulturalnych i naukowych, w spo-
sób szczególny predysponuje ich urzędy do realiza-
cji tych zadań.
Drugi obszar działań konsulów honorowych obej-
muje zagadnienia związane z ochroną praw i intere-
sów obywateli polskich podczas ich pobytu za grani-
cą. Znaczny wzrost liczby wyjazdów turystów pol-
skich, zarówno w ramach turystyki zorganizowanej,
jak i wyjazdów indywidualnych, powoduje, że po-
trzeba udzielania pomocy w ramach opieki konsu-
larnej stale rośnie.
Uwzględniając dotychczasowe pozytywne do-
świadczenia w zakresie działań konsulatów kiero-
wanych przez konsulów honorowych, Ministerstwo
Spraw Zagranicznych będzie nadal rozbudowywać
sieć urzędów konsularnych kierowanych przez kon-
sulów honorowych. Jesteśmy zainteresowani tym,
aby polskie konsulaty zawodowe były wspierane sil-
ną siecią konsulatów kierowanych przez konsulów
honorowych, realizując w pełni zadania stojące
przed służbą konsularną Rzeczypospolitej Polskiej.
W związku z niezwykle trudną sytuacją w pol-
skich urzędach konsularnych na terenie Wielkiej
Brytanii, wynikającą ze wzrostu zadań spowodowa-
nego aktywnością emigracyjną Polaków, zwiększo-
no obsadę w Konsulacie Generalnym RP w Londy-
nie oraz podjęto decyzję o utworzeniu Konsulatu
Generalnego RP w Manchesterze. Nowy konsulat
kończy ostatnią fazę przygotowań do rozpoczęcia
funkcjonowania, w najbliższych tygodniach zatem
możemy liczyć na zasadniczą poprawę sytuacji
w kwestii obsługi konsularnej naszych rodaków prze-
bywających na terenie Zjednoczonego Królestwa.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 2 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posłów Zbigniewa
Konwińskiego i Sławomira Neumanna
w sprawie naliczania zużycia gazu
w woj. pomorskim (1580)
W odpowiedzi na pismo z dnia 6 marca 2008 r.
(znak: SPS-023-1580/08), przy którym przesłana
została interpelacja panów posłów Zbigniewa Kon-
wińskiego i Sławomira Neumanna, przedstawiam
poniższe informacje w sprawie wysokości rachun-
ków za gaz ziemny dostarczany odbiorcom.
Zgodnie z art. 9c ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r.
Prawo energetyczne (Dz. U. 2006 r. Nr 89, poz. 625,
z późn. zm.) operator systemu przesyłowego lub dys-
trybucyjnego odpowiedzialny jest miedzy innymi za
prowadzenie ruchu sieciowego w sposób skoordyno-
wany i efektywny, z zachowaniem wymaganej nieza-
wodności dostarczania paliw gazowych i ich jakości.
Parametry jakościowe, jakie powinien spełniać
gaz ziemny, zostały określone w rozporządzeniu
ministra gospodarki, pracy i polityki społecznej
z dnia 6 kwietnia 2004 r. w sprawie szczegółowych
warunków przyłączenia podmiotów do sieci gazo-
wych, ruchu i eksploatacji tych sieci (Dz. U. Nr 105,
poz. 1113). Zgodnie z przepisami tego rozporządze-
nia w przypadku zastrzeżeń dotyczących jakości
dostarczanych paliw gazowych odbiorca może za-
żądać wykonania badania ich jakości w laborato-
rium badawczym posiadającym akredytację jed-
nostki certyfikującej. W przypadku gdy uzyskano
potwierdzenie, że dostarczane paliwa gazowe nie
spełniają wymagań określonych w ww. rozporzą-
dzeniu, to zgodnie z rozporządzeniem ministra go-
spodarki z dnia 6 lutego 2008 r. w sprawie szczegó-
łowych zasad kształtowania i kalkulacji taryf oraz
rozliczeń w obrocie paliwami gazowymi (Dz. U.
Nr 28, poz. 165) odbiorcy przysługują bonifikaty
z tego tytułu. Przedsiębiorstwo energetyczne udzie-
la lub odmawia udzielenia bonifikaty w terminie
30 dni od dnia złożenia wniosku przez odbiorcę,
wysokość bonifikaty określa taryfa.
Należy także zaznaczyć, iż zgodnie z rozporzą-
dzeniem ministra gospodarki, pracy i polityki spo-
łecznej z dnia 6 kwietnia 2004 r. w sprawie szczegó-
łowych warunków przyłączenia podmiotów do sieci
gazowych, ruchu i eksploatacji tych sieci (Dz. U.
Nr 105, poz. 1113) gdy wielkość zużycia gazu ziem-
nego budzi wątpliwości odbiorcy, to na jego żądanie
przedsiębiorstwo energetyczne dokonuje sprawdze-
nia poprawności działania gazomierza nie później niż
w ciągu 14 dni od dnia zgłoszenia żądania. W przy-
padku gdy po sprawdzeniu poprawności działania
gazomierza przez przedsiębiorstwo energetyczne od-
biorca gazu ziemnego podtrzymuje swoje wątpliwo-
ści co do poprawności działania gazomierza, może
on żądać laboratoryjnego sprawdzenia prawidłowo-

ści działania gazomierza. W przypadku gdy laborato-
ryjne badanie gazomierza nie stwierdzi nieprawidło-
wości w jego działaniu, odbiorca pokrywa koszty ba-
dania laboratoryjnego oraz koszty sprawdzenia po-
prawności działania wykonanego przez przedsiębior-
stwo energetyczne. Natomiast gdy zostanie stwier-
dzona nieprawidłowość działania gazomierza, przed-
siębiorstwo energetyczne dokonuje korekty wysta-
wionych faktur na zasadach określonych w taryfie.
Z uzyskanych informacji od PGNiG SA, OGP
Gaz-System SA, Pomorskiego Operatora Systemu
Dystrybucyjnego sp. z o.o. oraz Wielkopolskiego
Operatora Systemu Dystrybucyjnego sp. z o.o. wyni-
ka, że gaz ziemny dostarczany do odbiorców na tere-
nie działania POSD sp. z o.o. oraz WOSD sp. z o.o.
spełnia wymagania jakościowe określone w ww.
przepisach. Pomiary parametrów jakościowych do-
starczanego gazu dokonywane są zgodnie z przepi-
sami rozporządzenia ministra gospodarki, pracy
i polityki społecznej z dnia 6 kwietnia 2004 r. w spra-
wie szczegółowych warunków przyłączenia do sieci
gazowych, ruchu i eksploatacji tych sieci (Dz. U.
Nr 105, poz. 1113), a w zakresie nieobjętym rozpo-
rządzeniem spełniają kryteria określone w Polskiej
Normie PN-C-04753 2002 „Gaz ziemny. Jakość gazu
dostarczanego odbiorcom z sieci rozdzielczej”.
W przedstawionym stanowisku z dnia 5 marca
2008 r. PGNiG SA stwierdza, że wystąpiły przypad-
ki, w których błędnie odczytano stan gazomierzy.
W przypadku gdy wysokość rachunków budzi wąt-
pliwości odbiorców, możliwe jest złożenie pisemnych
reklamacji do dostawcy gazu. W każdym takim
przypadku zgłaszane reklamacje są wnikliwie roz-
patrywane.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 11 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marcina Zawiły
w sprawie drogi krajowej nr 3 (1585)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana posła Marcina Zawiły z dnia 12 lu-
tego 2008 r., przekazanej przy piśmie z dnia 6 marca
2008 r., znak: SPS-023-1585/08, w sprawie drogi
krajowej nr 3 na odcinku Bolków–granica państwa
uprzejmie przekazuję następujące informacje.
W przyjętym przez Radę Ministrów w dniu 25 wrze-
śnia 2007 r. „Programie budowy dróg krajowych na
lata 2008–2012” ujęta została realizacja inwestycji
411
polegającej na budowie drogi ekspresowej S3 na od-
cinku Legnica–Lubawka. Realizacja przedmiotowej
inwestycji przewidziana jest na lata 2009–2011.
W chwili obecnej w opracowaniu znajdują się ma-
teriały do wniosku o wydanie decyzji o środowisko-
wych uwarunkowaniach zgody na realizację przed-
sięwzięcia. Kolejnym etapem po uzyskaniu decyzji
środowiskowej będzie uzyskanie decyzji o ustaleniu
lokalizacji drogi i pozwolenia na budowę. Zatem sy-
tuacja Bolkowa (ruch według generalnego pomiaru
ruchu z 2005 r. rzędu 6200 pojazdów/dobę) ulegnie
znacznej poprawie po wybudowaniu drogi ekspreso-
wej S3 na odcinku Legnica–Lubawka.
Odnosząc się do kwestii związanej z budową no-
wej drogi łączącej Bolków z Jelenią Górą przez wła-
dze samorządowe, należy zauważyć, iż zasady finan-
sowania dróg publicznych regulowane są przepisami
ustawy z dnia 16 grudnia 2005 r. o finansowaniu
infrastruktury transportu lądowego (Dz. U. z 2005 r.
Nr 267, poz. 2251, z późn. zm.). Zgodnie z przepisem
art. 3 ust. 1 ww. ustawy zadania w zakresie finanso-
wania budowy, przebudowy, remontu, utrzymania
i ochrony dróg oraz zarządzania nimi finansowane
są przez samorząd województwa w odniesieniu do
dróg wojewódzkich, natomiast w odniesieniu do dróg
powiatowych przez samorząd powiatowy.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że niezależ-
nie od działań inwestycyjnych podejmowanych przez
samorząd województwa GDDKiA będzie dokonywa-
ła remontów i wzmocnienia istniejącej drogi krajo-
wej nr 3 na wybranych odcinkach, poprawiające ich
nośność i komfort jazdy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 31 marca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Witolda Kochana
w sprawie zasad finansowania rozprowadzenia
ruchu z węzłów autostradowych
i dróg ekspresowych (1587)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Witolda Kochana, przesłaną
przy piśmie Nr SPS-023-1587/08 z dnia 6 marca
2008 r., w sprawie zasad finansowania rozprowadze-
nia ruchu z węzłów autostradowych i dróg ekspreso-
wych, pragnę podkreślić, że drogi doprowadzające
(i odprowadzające) ruch do autostrad pełnią istotną
412
funkcję w sieci drogowej kraju. Poprzez te drogi od-
bywa się obsługa przyległych terenów, często stano-
wiących ważne dla rozwoju lokalnego tereny inwe-
stycyjne. Zatem ich rozbudowa i stan techniczny po-
winny stanowić istotny element wieloletnich planów
inwestycyjnych samorządów.
Równocześnie uprzejmie informuję, że zgodnie
z art. 3 ustawy z dnia 16 grudnia 2005 r. o finanso-
waniu infrastruktury transportu lądowego (Dz. U.
Nr 267, poz. 2251 z późn. zm.) zadania w zakresie
finansowania budowy, przebudowy, remontu, utrzy-
mania, ochrony dróg i zarządzania nimi finansowa-
ne są przez: ministra właściwego do spraw transpor-
tu za pośrednictwem generalnego dyrektora dróg
krajowych i autostrad w odniesieniu do dróg krajo-
wych, samorząd województwa w odniesieniu do dróg
wojewódzkich, samorząd powiatowy w odniesieniu
do dróg powiatowych. Zadania w zakresie finanso-
wania budowy, przebudowy, remontu, utrzymania,
ochrony dróg gminnych oraz zarządzania nimi fi-
nansowane są z budżetów gmin.
Dodatkowym źródłem dofinansowania dla samo-
rządów na zadania drogowe jest rezerwa subwencji
ogólnej tworzona w budżecie państwa na mocy
art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 13 listopada 2003 r.
o dochodach jednostek samorządu terytorialnego
(Dz. U. Nr 203, poz. 1966 z późń. zm.) z której mogą
być dofinansowywane zadania drogowe. Zgodnie
z art. 26 ust. 1 powołanej ustawy, środki z powyższej
rezerwy przeznacza się na dofinansowywanie:
1. inwestycji na drogach publicznych powiato-
wych i wojewódzkich oraz na drogach powiatowych,
wojewódzkich i krajowych w granicach miast na
prawach powiatu,
2. utrzymania rzecznych przepraw promowych
o średnim natężeniu ruchu w skali roku powyżej
2000 pojazdów na dobę, wskazanych przez ministra
właściwego do spraw transportu - w kwocie nie
mniejszej niż w roku bazowym,
3. remontu, utrzymania, ochrony i zarządzania
drogami krajowymi i wojewódzkimi w granicach
miast na prawach powiatu.
Zgodnie z art. 26 ust. 3 ww. ustawy, omawianą
rezerwą dysponuje minister właściwy ds. finansów
publicznych, w porozumieniu z ministrem właści-
wym ds. transportu, po zasięgnięciu opinii repre-
zentacji jednostek samorządu terytorialnego.
Corocznie wspierane dofinansowaniem są jednost-
ki samorządu terytorialnego szczebla wojewódzkiego,
powiatowego oraz miasta na prawach powiatu.
Samorządy mogą również uzyskać środki na fi-
nansowanie zadań drogowych z funduszy unijnych.
W ramach Europejskiego Funduszu Rozwoju Regio-
nalnego na lata 2007–2013 przewidziano środki,
które będą przeznaczane na przedsięwzięcia lokalne
w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego.
Instytucją zarządzającą programu są zarządy woje-
wództw.
Przedstawiając powyższe, uprzejmie informuję,
że resort infrastruktury dysponując środkami jedy-
nie na drogi krajowe, zarządzane przez generalnego
dyrektora dróg krajowych i autostrad, nie ma in-
nych możliwości formalnych finansowania dróg za-
rządzanych przez samorządy. Równocześnie pragnę
podkreślić, że kwestie dotyczące finansów publicz-
nych, w tym również kształtowania dochodów jed-
nostek samorządu terytorialnego, pozostają we wła-
ściwości resortu finansów.
Obecnie wszczęte zostały prace mające na celu
dokończenie reformy administracji publicznej. Ce-
lem tych działań jest uporządkowanie podziału kom-
petencji między administracją rządową i samorzą-
dową oraz wzmocnienie znaczenia samorządu tery-
torialnego. Problematyka zarządzania drogami i za-
sady finansowania tych zadań będą ważnym ele-
mentem przygotowywanej reformy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 31 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie opłacania obowiązkowych składek
rentowych przez emerytów (1609)
W związku z przekazaną przy piśmie Pana Mar-
szałka z dnia 6 marca 2008 r., znak: SPS-023-1609/
08, interpelacją posła Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie opłacania obowiązkowych składek rento-
wych przez emerytów uprzejmie informuję, co na-
stępuje.
Kwestia obowiązku ubezpieczenia społecznego
pracowników została uregulowana w ustawie
z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpie-
czeń społecznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 11, poz. 74,
z późn. zm.). Konstrukcja systemu jest ukształto-
wana tak, że składka emerytalna i rentowa jest
nierozerwalna.
Art. 6 ustawy mówi, że obowiązkowo ubezpiecze-
niom społecznym podlegają osoby fizyczne, które są
pracownikami. Obowiązek ubezpieczenia istnieje
bez względu na rodzaj umowy, tj. bez względu na to,
czy pracownik jest zatrudniony na czas określony,
nieokreślony, czy też na okres próbny. Zawsze rów-
nież pracownik będzie objęty obowiązkiem ubezpie-
czeń społecznych bez względu na wymiar czasu pra-
cy. Z obowiązku tego nie zwalnia również praca wy-
konywana na podstawie umowy w dwóch lub więcej
zakładach pracy. Przepis ten nie wyłącza z ubezpie-
czenia pracowników, którzy mają status emeryta
lub rencisty.

Obowiązek opłacania składki od wynagrodzenia
za pracę od wszystkich pracowników jest wyrazem
jednej z podstawowych zasad ubezpieczeń społecz-
nych – solidaryzmu społecznego. Wszyscy pracowni-
cy gromadzą środki w Funduszu Ubezpieczeń Spo-
łecznych na wypłatę świadczeń z tego funduszu. Ża-
den pracownik nie może być zwolniony z tego obo-
wiązku, mimo że nie wszyscy zatrudnieni w jedna-
kowej mierze skorzystają z tych funduszy, a są i tacy,
którzy nigdy z nich nie skorzystają.
Należy również zauważyć, że do 1998 r. składki
na ubezpieczenia społeczne pracowników opłacali
w całości pracodawcy z własnych środków. Od 1999 r.
składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe po-
krywają pracodawca i pracownik; początkowo w czę-
ściach równych, później stopa procentowa składki
na ubezpieczenie rentowe była – od 1 lipca 2007 r.
– stopniowo obniżana i od 1 stycznia 2008 r. wynosi
6% podstawy wymiaru (w proporcjach, odpowied-
nio: 1,5% po stronie ubezpieczonego, a 4,5% po stro-
nie płatnika składek).
Należy pamiętać, że w związku z wprowadze-
niem od 1999 r. obciążenia pracowników częścią
składek na ubezpieczenia zostały wówczas pod-
wyższone wszystkie wynagrodzenia pracownicze,
tak aby potrącenia należnych od pracowników
składek nie spowodowały zmniejszenia wypłat wy-
nagrodzeń.
Zasady wynagradzania pracowników nie przewi-
dują stawek wynagrodzeń nieobejmujących składek
na ubezpieczenia społeczne w części finansowanej
przez pracownika. Sugerowane zwolnienie niektó-
rych pracowników z obowiązku ubezpieczeń emery-
talnego i rentowych oznaczałoby zwolnienie z obcią-
żenia częścią składek wynagrodzeń tych pracowni-
ków i w konsekwencji – nieuzasadnienia zróżnico-
wania wynagrodzeń. Zgodnie bowiem z art. 78 Ko-
deksu pracy wynagrodzenie za pracę powinno odpo-
wiadać rodzajom pracy i wymaganym do niej kwali-
fikacjom z uwzględnieniem ilości i jakości pracy. Nie
powinno być więc różnicowane z innych, pozazawo-
dowych względów. Ponadto wyłączenie emerytów
i rencistów z ubezpieczenia mogłoby stwarzać za-
chętę dla pracodawcy zatrudniania emerytów i ren-
cistów w miejsce osób, za które należy odprowadzać
składki, a co za tym idzie, prowadzić do nieuzasad-
nionego zróżnicowania szans na rynku pracy.
W związku z wyrażonym w interpelacji poglą-
dem, że osoby, które teraz są na emeryturze, z puli
składek rentowych nigdy nie skorzystają, pragnę
poinformować, że z funduszu rentowego są finanso-
wane – oprócz rent z tytułu niezdolności do pracy
– także renty rodzinne przysługujące uprawnionym
członkom rodziny w razie śmierci emeryta lub renci-
sty, dodatek do renty rodzinnej dla sieroty zupełnej,
dodatek pielęgnacyjny przysługujący emerytowi po
ukończeniu 75 lat, zasiłek pogrzebowy przysługują-
cy zarówno w razie śmierci ubezpieczonego, jak
i emeryta i rencisty lub członka jego rodziny.
413
Należy zaznaczyć, że obowiązkowe ubezpiecze-
nie emerytów i rencistów nie jest nową zasadą, ale
powtórzeniem wcześniejszych uregulowań. Uchylo-
na ustawa z dnia 25 listopada 1986 r. o organizacji
i finansowaniu ubezpieczeń społecznych przewidy-
wała w art. 4 ust. 1, że ubezpieczeniu społecznemu
podlegają wszyscy pracownicy. Zatem już w świetle
poprzednio obowiązujących przepisów za emeryta
i rencistę będącego jednocześnie pracownikiem pra-
codawca obowiązany był opłacać składkę na ubez-
pieczenie społeczne.
Poruszane kwestie były przedmiotem oceny Try-
bunału Konstytucyjnego, który wielokrotnie wyja-
śniał, że nie naruszają one zasad określonych
w art. 2 i 32 konstytucji. Już w orzeczeniu z dnia
11 lutego 1992 r. (K.14/91) trybunał stwierdził, że
„należnych ubezpieczonemu świadczeń nie można
uznać za ekwiwalent własnego świadczenia w po-
staci składki ubezpieczonego na FUS, zwłaszcza
gdy się uwzględni, że w obecnym systemie finanso-
wania emerytur i rent istotną rolę pełnią dotacje
budżetu państwa”. Podkreślił też, że prawa do
świadczeń z ubezpieczenia społecznego nie można
zaliczyć do praw obligatoryjnych. Stosunek ubez-
pieczeniowy nie jest według powszechnej opinii na-
uki prawa pełnym stosunkiem zobowiązaniowym.
Element wzajemności nie występuje tutaj w postaci
ścisłej zależności świadczenia ubezpieczeniowego
od uiszczenia składki. Dopiero w modelu docelo-
wym wysokość bazowej emerytury zależeć będzie
od wielkości składek rejestrowanych na indywidu-
alnym koncie. Ciągle bowiem w pierwszym filarze
systemu ubezpieczeń mamy do czynienia z zasadą
solidarności społecznej, polegającej na wspólnym
gromadzeniu środków na wypadek zajścia określo-
nych ryzyk ubezpieczeniowych.
W ocenie Trybunału Konstytucyjnego (wyrok
z dnia 4 grudnia 2000 r. K 9/2000) obowiązkowe
ubezpieczenie emerytów i rencistów kontynuujących
określoną aktywność zawodową usprawiedliwia
także konieczność realizacji konstytucyjnego prawa
do zabezpieczenia społecznego. Zapewnienie wszyst-
kim emerytom należnych świadczeń, wypracowa-
nych w systemie ubezpieczeń społecznych opartym
na międzypokoleniowym porozumieniu powoduje,
że utrzymanie równowagi finansowej FUS ma do-
niosłe znaczenie dla stabilności obecnego systemu.
Cechą charakterystyczną ubezpieczenia społeczne-
go jest rozłożenie ciężaru świadczeń na szerszą zbio-
rowość osób objętych jego zakresem.
Usprawiedliwione jest zatem nałożenie obowiąz-
ku ubezpieczenia nawet w sytuacji, gdy dalsze opła-
canie składek nie zawsze znajdzie w pełni odzwier-
ciedlenie w zwiększonej wysokości przysługującego
świadczenia. Trybunał wskazał też, że nie ma powo-
du, dla którego osiągnięcie wieku emerytalnego i po-
bieranie świadczeń miałoby rodzić przywileje na
rynku pracy, naruszając zasady równej konkurencji
na tym rynku.
414
Dążenie do zapewnienia wszystkim jednakowego
dostępu do miejsc pracy może uzasadniać egzekwo-
wanie takich samych warunków zatrudnienia rów-
nież w stosunku do osób mających już ustalone pra-
wo do emerytury lub renty.
Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego regulacje
nakładające obowiązek ubezpieczenia na emerytów
i rencistów prowadzących działalność zarobkową
w ramach określonego stosunku prawnego niewąt-
pliwie skutkuje równomiernym obciążeniem finan-
sowym pracodawców, a tym samym stwarza poten-
cjalnym pracownikom równe szanse zatrudnienia.
Z tego punktu widzenia stanowi realizację zasady
sprawiedliwości społecznej.
Jeżeli zaś chodzi o zasady ubezpieczenia zdro-
wotnego, to kwestie te reguluje ustawa z dnia 27 sierp-
nia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finan-
sowanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210,
poz. 2135, z późn. zm.). Korzystanie z tych świad-
czeń realizowane jest metodą ubezpieczeniową, a za-
tem poprzez opłacenie składki osoby ubezpieczone
„wykupują” sobie prawo do uzyskania rzeczowych
świadczeń zdrowotnych w przypadku zajścia okre-
ślonego ryzyka (choroby). W tym zakresie ubezpie-
czenie zdrowotne różni się od ubezpieczenia emery-
talnego czy też rentowego, gdyż ryzyko choroby, im-
plikujące konieczność udzielenia rzeczowych świad-
czeń zdrowotnych, może zajść w każdym czasie. Po-
nadto, w odróżnieniu od ubezpieczenia emerytalne-
go czy też rentowego (w ramach których ubezpieczo-
ny uzyskuje świadczenia pieniężne), w ubezpiecze-
niu zdrowotnym nie występuje okres wyczekiwania
na świadczenie i z pierwszym dniem wstąpienia do
ubezpieczenia osoba uprawniona uzyskuje prawo do
świadczeń.
Ustawodawca uznał za celowe i zasadne objęcie
obowiązkiem ubezpieczenia zdrowotnego emerytów
i rencistów. Posiadanie przez te osoby statusu eme-
rytów (osób, które osiągnęły określony ustawowo
wiek emerytalny) czy rencistów (osób, które doznały
całkowitej niezdolności do pracy) w żaden sposób nie
ma wpływu na ryzyko wystąpienia zdarzeń skutku-
jących koniecznością uzyskania rzeczowych świad-
czeń zdrowotnych. Nie ma żadnych przesłanek, któ-
re uzasadniałyby wyłączenie tych osób z powszech-
nego systemu ubezpieczenia zdrowotnego i odstąpie-
nie od poboru składki zdrowotnej.
Obowiązek ubezpieczenia zdrowotnego osób po-
bierających emeryturę lub rentę wynika z art. 66
ust. 1 pkt 16 powołanej wyżej ustawy. Jednocześnie,
stosownie do art. 66 ust. 1 pkt 1 lit. a, obowiązkiem
tym objęci są również pracownicy w rozumieniu
ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie
ubezpieczeń społecznych. Pracujący emeryci lub
renciści posiadają zatem dwa odrębne tytuły obo-
wiązkowego ubezpieczenia zdrowotnego. Podstawą
wymiaru składki osób pobierających emeryturę lub
rentę jest kwota tej emerytury lub renty (art. 81 ust. 8
pkt ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej fi-
nansowanych ze środków publicznych), zaś podsta-
wą wymiaru składki dla pracowników jest przychód
w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodo-
wym od osób fizycznych (art. 81 ust. 1 ustawy
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych w związku z art. 18 i art. 4
ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych).
Stosownie do art. 82 ust. 1 ustawy o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych, w przypadku gdy ubezpieczony uzy-
skuje przychody z więcej niż jednego tytułu do
objęcia obowiązkiem ubezpieczenia zdrowotnego,
o których mowa w art. 66 ust. 1 ustawy o świadcze-
niach opieki zdrowotnej, składka na ubezpieczenie
zdrowotne opłacana jest z każdego z tych tytułów
odrębnie.
Należy podkreślić, że zasada odrębnego poboru
składki ma zastosowanie do wszystkich grup tytu-
łów, o których mowa w art. 66 ust. 1 ustawy, nato-
miast pracujący emeryci i renciści nie są szczególną
grupą, w stosunku do której ryzyko zajścia zdarzeń
implikujących konieczność udzielania świadczeń
zdrowotnych jest mniejsze od pozostałych ubezpie-
czonych. Ryzyko to w stosunku do emerytów i renci-
stów ze względu na wiek czy stan zdrowia może być
wyższe, natomiast jako pracownicy osoby te również
narażone są na wystąpienie zdarzeń związanych
z pracą (wypadki przy pracy, choroby zawodowe),
które również mogą uzasadniać konieczność udzie-
lania świadczeń zdrowotnych.
Uważam zatem, że nie należy zmieniać stanu
prawnego obowiązującego w tym zakresie.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 9 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie utrudnień w uzyskiwaniu wiz
przez obywateli Republiki Białorusi
po wejściu Polski do strefy Schengen (1614)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Jarosława Matwiejuka (pismo
nr SPS-023-1614/08 z dnia 6 marca 2008 r.) w spra-
wie utrudnień w uzyskiwaniu wiz przez obywateli
Białorusi po wejściu Polski do strefy Schengen, z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów, uprzejmie in-
formuję:
Z chwilą włączenia Rzeczypospolitej Polskiej do
obszaru Schengen konsulowie RP podczas rozpatry-
wania wniosków wizowych zobowiązani są kierować
się względami bezpieczeństwa wszystkich państw

Schengen, w tym potrzebą zapobiegania nielegalnej
migracji. Wnikliwa analiza składanych wniosków
wizowych i weryfikacja danych ma na celu zapobie-
ganie przyjazdom cudzoziemców w celach innych
niż deklarowane.
Urzędy konsularne RP na terenie Białorusi (w Brze-
ściu, Grodnie i Mińsku) potwierdzają, sygnalizowany
w interpelacji pana posła J. Matwiejuka, spadek licz-
by wiz wydanych obywatelom białoruskim, co jest
konsekwencją obowiązywania nowych procedur wi-
zowych oraz wzrostu opłat za rozpatrywanie wnio-
sków wizowych. Opłata za wizy Schengen wynosi
60 euro (jest to stawka podstawowa stosowana przez
wszystkie państwa UE na podstawie decyzji Rady
WE). Jednocześnie, na podstawie decyzji ministra
spraw zagranicznych, w stosunku do obywateli Repu-
bliki Białorusi obowiązuje obniżona opłata za wizy
krajowe – 35 euro, która jest stosowana od dnia
21 grudnia 2007 r. Szersze ułatwienia wizowe Unia
Europejska stosuje wobec państw, z którymi zostały
zawarte umowy w tym zakresie, m.in. z Rosją, Ukra-
iną oraz państwami bałkańskimi. Wobec tych państw
stosowane są ułatwienia zarówno w zakresie proce-
dur wizowych, jak i niższych opłat (35 euro za wizy
Schengen). Od strony białoruskiej zależy, czy spełni
oczekiwania Unii Europejskiej niezbędne do rozpo-
częcia rozmów na temat zawarcia w przyszłości umo-
wy o ułatwieniach wizowych.
Pragnę zapewnić Pana Marszałka, że w związku
ze spadkiem liczby przyjazdów przedsiębiorców z Re-
publiki Białorusi Ministerstwo Spraw Zagranicz-
nych reaguje na bieżąco i przekazuje konsulom zale-
cenia, w których zwraca uwagę na konieczność sto-
sowania możliwych ułatwień podczas procedury
ubiegania się o wizy przez cudzoziemców, którzy za-
mierzają uczestniczyć w kontaktach biznesowych
i handlowych. Zintensyfikowanie przyjazdów stanie
się prawdopodobnie realne w strefie przygranicznej
Rzeczypospolitej Polskiej i Republiki Białorusi po
zawarciu umowy dwustronnej w tym zakresie.
Możliwość zawierania umów o małym ruchu gra-
nicznym została określona w rozporządzeniu (WE)
nr 1931/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia
20 grudnia 2006 r. ustanawiającym przepisy doty-
czące małego ruchu granicznego na zewnętrznych
granicach lądowych państw członkowskich i zmie-
niającym postanowienia konwencji z Schengen. Ce-
lem rozporządzenia jest zapewnienie takich uregu-
lowań, aby granice z państwami sąsiadującymi nie
stanowiły barier dla handlu, kontaktów społecz-
nych, wymiany kulturalnej i współpracy regional-
nej. Uregulowania te stanowią odstępstwo od ogól-
nych przepisów dotyczących kontroli granicznej osób
przekraczających zewnętrzne granice państw człon-
kowskich Unii Europejskiej określonych w Kodeksie
Granicznym Schengen. W rozporządzeniu dopusz-
cza się wprowadzenie ułatwień dla mieszkańców
strefy przygranicznej przy przekraczaniu zewnętrz-
nej granicy lądowej w ramach zasad małego ruchu
granicznego ze względów społecznych, kulturalnych
415
lub z uzasadnionych powodów ekonomicznych, a tak-
że ze względów rodzinnych. Jako strefę przygranicz-
ną rozporządzenie powyższe określa obszar, który
nie sięga dalej niż 30 km od granicy. Jednostki po-
działu administracyjnego, które mają być uznane za
strefę przygraniczną, są określane przez zaintereso-
wane państwa w umowach dwustronnych. Jeżeli
część takiej jednostki jest położona między 30 a 50 km
od linii granicy, można ją uznać mimo to za część
strefy przygranicznej. Oznacza to, że przepisami
o małym ruchu granicznym może być objętych ok. 1 mln
obywateli białoruskich i ok. 573 tys. obywateli pol-
skich zamieszkałych w strefie przygranicznej. Po
białoruskiej stronie w strefie przygranicznej znajdu-
ją się dwa duże miasta Brześć i Grodno, posiadające
umowy o współpracy miast bliźniaczych z Lublinem
i Białymstokiem.
Pragnę poinformować Pana Marszałka, że w dniu
25 października 2007 r. minister spraw zagranicz-
nych oraz minister spraw wewnętrznych i admini-
stracji zatwierdzili założenia do umów z Białorusią,
Federacją Rosyjską i Ukrainą o małym ruchu gra-
nicznym, ustalając, że MSZ będzie w tych sprawach
resortem wiodącym. W założeniach dokonano wstęp-
nego podziału zadań i szacunku kosztów stosowania
umowy (m.in. z Białorusią) związanych z dostoso-
waniem przejść granicznych, urzędów konsular-
nych, wydawaniem zezwoleń na przekroczenie gra-
nicy, utworzeniem rejestrów. Ministerstwo Spraw
Zagranicznych opracowało polski projekt umowy.
W dniu 7 lutego 2008 r. w Mińsku, w trakcie spotka-
nia konsultacyjnego kierownictw departamentów
konsularnych Polski i Białorusi, dokonano wymiany
projektów ramowych takiej umowy. Pierwsza runda
negocjacji rozpocznie się w Warszawie w dniach 14–
–15 kwietnia br.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 7 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jana Filipa Libickiego
w sprawie realizacji obowiązkowego wskaźnika
zatrudnienia osób niepełnosprawnych
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
i podległych mu ministerstwach (1630)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłaną przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia
6 marca 2008 r. interpelację pana posła Jana Filipa
Libickiego w sprawie realizacji obowiązkowego
416
wskaźnika zatrudnienia osób niepełnosprawnych
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów i podległych
mu ministerstwach, uprzejmie wyjaśniam, że obo-
wiązki i uprawnienia pracodawców w związku z za-
trudnianiem osób niepełnosprawnych reguluje usta-
wa z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodo-
wej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełno-
sprawnych (t.j. z 2008 r.: Dz. U. Nr 14, poz. 92).
Zgodnie z art. 21 ww. ustawy pracodawcy, którzy za-
trudniają co najmniej 25 pracowników w przelicze-
niu na pełny wymiar czasu pracy i jednocześnie nie
osiągają określonego w przepisach wskaźnika za-
trudnienia osób niepełnosprawnych, zobowiązani są
do dokonywania miesięcznych wpłat na Państwowy
Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych.
Wskaźnik zatrudnienia osób niepełnospraw-
nych w roku 2008 i latach następnych dla państwo-
wych jednostek organizacyjnych będących jednost-
kami budżetowymi (podobnie, jak dla pozostałych
podmiotów), wynosi 6%. Należy jednak wskazać, że
ustawodawca nie zobowiązał pracodawców do osią-
gania tego wskaźnika, ale do dokonywania wpłat
na Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepeł-
nosprawnych, jeżeli jest on niższy niż wskazany
w ustawie.
W 2007 r. średniomiesięczny stan zatrudnienia
osób niepełnosprawnych w 21 ministerstwach kształ-
tował się na poziomie 73 osób, przy ogólnym średnio-
miesięcznym zatrudnieniu wynoszącym 11 993 osób.
Skutkiem niezatrudniania ustawowo określonego
wskaźnika zatrudnienia osób niepełnosprawnych
było przekazanie do Państwowego Funduszu Rehabi-
litacji Osób Niepełnosprawnych w roku ubiegłym
kwoty 6 528 844 zł. Natomiast w roku bieżącym śred-
niomiesięczny stan zatrudnienia osób niepełnospraw-
nych wynosi 81 osób, przy ogólnej liczbie zatrudnio-
nych w 17 ministerstwach – 11 578 osób. Wyliczony
na podstawie powyższych informacji procentowy
wskaźnik zatrudnienia wynosi 0,7.
Liczba osób niepełnosprawnych zatrudnionych
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów w roku 2007
wynosiła w kolejnych miesiącach:
— 6 osób – styczeń 2007 r.,
— 5 osób – luty–październik 2007 r.,
— 4 osoby – listopad–grudzień 2007 r.,
co oznacza, że wskaźnik zatrudnienia osób nie-
pełnosprawnych w KPRM wynosił odpowiednio ok.
0,8–0,7%. W związku z tym kancelaria dokonała,
zgodnie z ustawowym obowiązkiem, wpłat na PFRON
w wysokości 331 727 zł.
Istotnie przedstawione wyżej dane dotyczące za-
trudnienia osób niepełnosprawnych w resortach na-
leży uznać za niezadowalające. Jednakże należy
podkreślić, że obecnie tylko 3 ministerstwa w ogóle
nie zatrudniają osób niepełnosprawnych, podczas
gdy w roku 2006 było ich aż 6.
Nadmieniam, że najwięcej osób niepełnospraw-
nych zatrudnionych jest w Ministerstwie Pracy i Po-
lityki Społecznej, gdzie wskaźnik zatrudnienia wy-
nosi 2,27%.
W porównaniu z rokiem 2006 można zauważyć
wzrost zatrudnienia osób niepełnosprawnych, zwłasz-
cza w Ministerstwie Finansów o 4 osoby oraz w Mini-
sterstwie Obrony Narodowej, w którym w roku 2006
nie była zatrudniona ani jedna osoba niepełnospraw-
na, natomiast w chwili obecnej zatrudnienie znala-
zły 3 osoby niepełnosprawne.
Należy również podkreślić, że zasady naboru do
korpusu służby cywilnej określa ustawa z dnia
24 sierpnia 2006 r. o służbie cywilnej (Dz. U. Nr 170,
poz. 1218, z późn. zm.). W świetle ww. ustawy na-
bór do korpusu służby cywilnej jest otwarty i kon-
kurencyjny. Oznacza to, że każdy ma dostęp do in-
formacji o wolnych stanowiskach pracy w służbie
cywilnej oraz że spośród wszystkich kandydatów
spełniających oczekiwane wymagania wybrana zo-
staje osoba najbardziej odpowiednia na dane stano-
wisko. W trakcie weryfikacji formalnej oraz anali-
zy merytorycznej aplikacji nadesłanych przez zain-
teresowane osoby podstawowym kryterium bra-
nym pod uwagę jest konieczność spełniania wyma-
gań formalnych podanych w ogłoszeniu na kon-
kretne stanowisko w służbie cywilnej. W Kancela-
rii Prezesa Rady Ministrów oraz ministerstwach
niepełnosprawność kandydata aplikującego na
konkretne stanowisko nigdy nie stanowi przeszko-
dy w jego zatrudnieniu pod warunkiem spełniania
przez niego wymagań określonych dla stanowiska,
na które przeprowadzano nabór.
W wyniku współpracy szefa Kancelarii Prezesa
Rady Ministrów i pełnomocnika rządu do spraw
osób niepełnosprawnych została wprowadzona moż-
liwość umieszczania w ogłoszeniach o wolnych sta-
nowiskach informacji zachęcającej osoby niepełno-
sprawne do składania swoich aplikacji. Informacja
taka nie narusza równości dostępu do służby cywil-
nej, wskazuje jedynie na otwartość instytucji na oso-
by niepełnosprawne i brak barier w zatrudnianiu
takich osób w danym urzędzie. Decyzja o zamiesz-
czeniu przedmiotowej informacji pozostaje w gestii
dyrektora generalnego urzędu.
Ponadto należy zwrócić uwagę na fakt, iż wska-
zanie terminu, w którym osiągnięcie 6-procentowe-
go wskaźnika zatrudnienia osób niepełnospraw-
nych, zwalniającego pracodawcę z obowiązku comie-
sięcznych wpłat na Państwowy Fundusz Rehabilita-
cji Osób Niepełnosprawnych, jest trudne do zreali-
zowania. Trudno bowiem przewidzieć lub zaplano-
wać dynamikę zainteresowania osób niepełnospraw-
nych ofertami zatrudnienia w Kancelarii Prezesa
Rady Ministrów oraz w ministerstwach, jak również
liczbę osób niepełnosprawnych, które zainteresowa-
ne będą złożeniem aplikacji na wolne stanowiska.
Należy mieć na uwadze również to, iż zgodnie z ideą
otwartego i konkurencyjnego naboru w służbie cy-
wilnej oferty pracy nie mogą być skierowane jedynie
do osób niepełnosprawnych. Ponadto należy jeszcze
raz mocno podkreślić, że przy wyborze najlepszego
kandydata na określone stanowisko bierze się pod
uwagę jego doświadczenie i kompetencje, a niepeł-
nosprawność nigdy nie była podstawą do odrzucenia
żadnej oferty pracy.

Problemem w przypadku ministerstw, utrudnia-
jącym lecz nieuniemożliwiającym zatrudnienie osób
niepełnosprawnych, jest niewątpliwie niedostosowa-
nie budynków do ich potrzeb. W niektórych mini-
sterstwach, w chwili obecnej, są prowadzone prace
mające na celu dostosowanie budynków do potrzeb
osób niepełnosprawnych, np. w Ministerstwie Go-
spodarki, Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyż-
szego, Ministerstwie Finansów.
Ponadto w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
utrudnieniem przy zatrudnianiu osób niepełno-
sprawnych jest przepis art. 12 ustawy z dnia 27 lipca
2002 r. o służbie zagranicznej (Dz. U. Nr 128, poz.
1403, z późn. zm.). Wskazuje on, że jednym z nie-
zbędnych warunków do nadania członkowi służby
zagranicznej stopnia dyplomatycznego (który jest
jednocześnie stanowiskiem pracy) jest posiadanie
odpowiedniego stanu zdrowia fizycznego i psychicz-
nego. Wykaz stanów chorobowych i wad ustroju ob-
jętych zakresem badań specjalistycznych i pomocni-
czych, którym podlega członek służby zagranicznej
ubiegający się o stopień dyplomatyczny, stanowi za-
łącznik nr 1 do rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 30 sierpnia 2002 r. w sprawie rodzajów badań
lekarskich oraz rodzajów dokumentów potwierdza-
jących spełnianie warunków do nadania stopnia dy-
plomatycznego członkowi służby zagranicznej (Dz. U.
Nr 151, poz. 1252, ze zm.).
Jednocześnie należy zwrócić uwagę na fakt, że
Kancelaria Prezesa Rady Ministrów podejmuje dzia-
łania mające na celu podwyższenie wskaźnika za-
trudnienia osób niepełnosprawnych. Prowadzona jest
akcja informacyjna dotycząca możliwości i warun-
ków zatrudnienia w kancelarii osób niepełnospraw-
nych. W roku bieżącym do dziesięciu organizacji dzia-
łających na rzecz osób niepełnosprawnych (m.in. do
Centrum Karier Osób Niepełnosprawnych, Polskiego
Forum Osób Niepełnosprawnych, Stowarzyszenia
Organizatorów Zatrudnienia Osób Niepełnospraw-
nych OZON, ACTUS Stowarzyszenia Aktywizacji
Zawodowej i Społecznej Osób Niepełnosprawnych)
zostały skierowane pisma informujące o możliwości
zatrudnienia w KPRM osób z orzeczonym stopniem
niepełnosprawności. Poinformowano również, że wej-
ścia do budynków kancelarii nie są przystosowane do
potrzeb osób poruszających się na wózku inwalidz-
kim. Do chwili obecnej tylko jedna organizacja, Cen-
trum Karier Osób Niepełnosprawnych, odpowiedzia-
ła na ww. pismo i wyraziła zainteresowanie współ-
pracą w zakresie informowania osób niepełnospraw-
nych o możliwości podjęcia pracy w Kancelarii Preze-
sa Rady Ministrów. W celu wyjaśnienia wszelkich
wątpliwości dotyczących przedmiotowej sprawy w kan-
celarii zorganizowano robocze spotkanie z przedsta-
wicielami tej organizacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Agnieszka Chłoń-Domińczak
Warszawa, dnia 17 kwietnia 2008 r.
417
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie udzielenia informacji
na temat finansowania państwowych wyższych
szkół zawodowych (1637)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przy piśmie z dnia 6 marca br., nr SPS-023-
-1637/08, interpelacją pana posła Józefa Rojka
w sprawie finansowania państwowych wyższych
szkół zawodowych przedkładam uprzejmie następu-
jące wyjaśnienie.
Sukcesywnie tworzone od 1998 r. państwowe
wyższe szkoły zawodowe, grupujące obecnie 35 uczel-
ni, powstawały i były formowane głównie na podsta-
wie przepisów ustawy z dnia 26 czerwca 1997 r.
o wyższych szkołach zawodowych (Dz. U. Nr 96,
poz. 590, z późn. zm.). Od czasu wejścia w życie usta-
wy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyż-
szym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365, z późn. zm.) funk-
cjonują na podstawie przepisów tej ustawy, co wiąże
się z ich dotowaniem budżetowym na analogicznych
zasadach dotyczących publicznych uczelni akade-
mickich i zawodowych, przy czym publiczne uczelnie
zawodowe są dotowane z budżetu ministra właści-
wego do spraw szkolnictwa wyższego.
Jak zauważa pan poseł, uczelnie te powstawały
przede wszystkim z inicjatywy zainteresowanych
środowisk regionalnych i były zazwyczaj wspierane
finansowo i materialnie z budżetów organów samo-
rządowych. Specjalności i kierunki kształcenia w pań-
stwowych uczelniach zawodowych tworzone były
w kontekście przewidywanych potrzeb lokalnych
rynków pracy, zaś sieć tych uczelni ma na celu przy-
bliżanie ośrodków kształcenia wyższego do rejonów
zamieszkania młodzieży oraz rozszerzania dostęp-
ności studiów, zwłaszcza na poziomie licencjackim
i inżynierskim. Kształtowanie oferty edukacyjnej
w tym zakresie jest więc zadaniem przede wszyst-
kim o charakterze regionalnym.
Biorąc pod uwagę te przesłanki, zaproponowano
zatem w trakcie prac, powołanego przez ministra
nauki i szkolnictwa wyższego, Zespołu do spraw opra-
cowania założeń reformy systemu nauki i reformy
systemu szkolnictwa wyższego, wśród wielu kwestii
dotyczących zmian modelu zarządzania szkołami
wyższymi również rozważenie kwestii przeniesienia
publicznych wyższych szkół zawodowych w gestię
samorządów wojewódzkich.
Powinno to się jednak wiązać z zagwarantowa-
niem uczelniom zawodowym stosownej autonomii
w sprawowaniu władztwa i zarządu w tych uczel-
niach, przy zachowaniu nadzoru ministra właściwe-
go do spraw szkolnictwa wyższego nad jakością dzia-
łalności dydaktycznej. Z punktu widzenia sposobu
finansowania należałoby w konsekwencji dokonać
przesunięcia dotowania publicznych uczelni zawo-
418
dowych z budżetu tego ministra do budżetów samo-
rządów wojewódzkich. Nie powinno to jednak powo-
dować ograniczeń poziomu finansowania tych uczel-
ni ze środków publicznych. Jak się wydaje, brak jest
podstaw do wnioskowania, że organy samorządowe
dążyłyby, przy zastosowaniu tego rodzaju rozwiąza-
nia, do redukcji zasilania finansowego publicznych
uczelni zawodowych, dla których byłyby organami
prowadzącymi.
Pragnę ponadto zaznaczyć, że Ministerstwo
Nauki i Szkolnictwa Wyższego nie podjęło prac
nad nowelizacją ustawy Prawo o szkolnictwie
wyższym, które zmierzałyby do wprowadzenia
w życie nowej koncepcji finansowania publicznych
uczelni zawodowych.
Z wyrazami szacunku
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 11 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Chmielowca
w sprawie nowelizacji ustawy
o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (1642)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Zbigniewa Chmielowca, przesła-
ną przy piśmie z dnia SPS-023-1642/08, w sprawie
nowelizacji ustawy o emeryturach i rentach z Fun-
duszu Ubezpieczeń Społecznych – po przeprowadze-
niu konsultacji z Zakładem Ubezpieczeń Społecz-
nych – uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Opłacanie składek na ubezpieczenia społeczne
uprawnia do świadczeń pieniężnych na wypadek za-
istnienia określonych zdarzeń (ryzyk) ubezpiecze-
niowych, uniemożliwiających (ograniczających) dal-
sze utrzymywanie się z pracy zarobkowej. Dostęp do
świadczeń pieniężnych zastrzeżony jest jednak dla
ubezpieczonych spełniających (poza opłacaniem skła-
dek) dodatkowe, ściśle określone warunki.
System ubezpieczenia społecznego przewiduje ści-
sły związek między świadczeniem rentowym a pozo-
stawaniem w ubezpieczeniu w zasadzie do chwili
wystąpienia niezdolności do pracy. Utrzymanie tej
zależności gwarantują warunki do przyznania renty
z tytułu niezdolności do pracy określone w ustawie
z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r.
Nr 39, poz. 353, z późn. zm.).
Zgodnie z art. 57 ust. 1 renta z tytułu niezdolno-
ści do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który
spełnił łącznie następujące warunki: jest niezdolny
do pracy (pkt 1), ma wymagany okres składkowy
i nieskładkowy (pkt 2), a jego niezdolność do pracy
powstała w okresach wymienionych w pkt 3 albo nie
później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych
okresów.
Tak określone warunki ograniczają możliwość
uzyskania prawa do renty. Może ją uzyskać tylko
taki ubezpieczony, który nie może w dotychczaso-
wym stopniu kontynuować pracy zarobkowej z po-
wodu utraty lub znacznego zmniejszenia zdolności
do pracy, a więc z powodu wystąpienia zdarzenia
ubezpieczeniowego, a nie z innych przyczyn. Osoba,
która w ostatnim 10-leciu nie ma przynajmniej 5 lat
okresu składkowego i nieskładkowego, nie nabędzie
prawa do renty, choćby nawet łącznie z okresem
przypadającym wcześniej miała znacznie dłuższy
staż ubezpieczeniowy. W jej przypadku nie można
uznać, że wyłączną przyczyną uniemożliwiającą
w przyszłości pracę zarobkową jest utrata zdolności
do takiej pracy. Nie jest to bardzo surowy warunek,
zważywszy, że 5-letni staż nie musi być nieprzerwa-
ny, a ponadto w jednej czwartej może składać się
z okresów nieskładkowych. Pragnę też zwrócić uwa-
gę, że ustalając, czy wnioskodawca ma wymagany
staż ubezpieczeniowy, organ rentowy bada 10-lecie
poprzedzające datę zgłoszenia wniosku lub datę po-
wstania niezdolności do pracy – zależnie od tego, co
jest korzystniejsze. Przepisy w tym zakresie są za-
tem elastyczne.
Z dniem 1 października 2003 r. warunki do uzy-
skania prawa do renty z tytułu niezdolności do pra-
cy zostały złagodzone ustawą z dnia 27 czerwca
2003 r. o rencie socjalnej (Dz. U. Nr 135, poz. 1268)
poprzez dodanie do art. 57 przepisu ust. 2 o treści:
„przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się do ubezpieczo-
nego, który udowodnił okres składkowy i nieskład-
kowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub
25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny
do pracy”.
Zmiana ta miała na celu umożliwienie osobom
ubezpieczonym, które stały się całkowicie niezdolne
do pracy, posiadającym okresy składkowe (z nie-
składkowymi) w ilości znacznie przekraczającej mi-
nimalny wymiar wskazany w art. 58 ustawy, uzy-
skanie prawa do renty także wówczas, gdy ich nie-
zdolność do pracy powstała w okresach innych niż
wymienione w art. 57 ust. 1 pkt 3.
Zgodnie z obecnym stanem prawnym każda oso-
ba, która stała się niezdolna do pracy po ukończeniu
30. roku życia, musi udowodnić, że w ciągu ostatnie-
go dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o ren-
tę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy
posiada przynajmniej 5-letni staż ubezpieczeniowy.
Warunek ten musi spełnić zarówno osoba, która ma
jedynie 5-letni, a więc minimalny wymagany okres,
jak i ta, która ma 20- lub 25-letni staż ubezpiecze-
niowy. Taka konstrukcja przepisów gwarantuje, że

renta z tytułu niezdolności do pracy nie straci swego
ubezpieczeniowego charakteru.
Warto nadmienić, że w orzecznictwie Trybunału
Konstytucyjnego oraz Sądu Najwyższego prezento-
wany jest pogląd, że pobieranie świadczeń w syste-
mie ubezpieczeń uzależnione jest nie tylko od czasu
uiszczania składek, ale także od spełnienia ustawo-
wych warunków, co jest zgodne z zasadami sprawie-
dliwości społecznej. Wypłata świadczeń z ubezpie-
czenia społecznego nie jest bowiem bezpośrednim
zwrotem poprzednio wpłacanych składek, jakkol-
wiek długość okresu ubezpieczenia i wysokość pod-
stawy wymiaru składki ma pewien wpływ na wyso-
kość świadczenia (wyrok Sądu Najwyższego, sygn.
akt I UK 47/05).
Trybunał Konstytucyjny wielokrotnie wyrażał
opinię, że realizacja prawa do zabezpieczenia spo-
łecznego następuje przez ubezpieczenie społeczne
i pomoc społeczną. Natomiast określenie form zabez-
pieczenia społecznego konstytucja pozostawia usta-
wodawcy zwykłemu (zob. wyrok TK z: 20 listopada
2001 r., sygn. SK 15/01, OTK ZU nr 8/2001 r.,
poz. 252 oraz sygn. SK 30/03, OTK ZU nr 8/A/2004 r.,
poz. 82). Trybunał uznał również, że „renta z tytułu
niezdolności do pracy jest tylko jedną z form zabez-
pieczenia społecznego powiązaną z wymaganym
okresem płacenia składek. Ustawodawca, realizując
określone, zagwarantowane w art. 67 konstytucji,
prawo do zabezpieczenia społecznego, przewidział
również w formie odrębnej ustawy warunki uzyska-
nia pomocy społecznej (...)” (sygn. SK 30/03).
Z uwagi na złożoność materii związanej z ubez-
pieczeniami społecznymi konstytucja nie przesądzi-
ła więc o formach realizacji prawa do zabezpieczenia
społecznego, pozostawiając ustawodawcy zwykłemu
znaczny margines swobody określania poszczegól-
nych wymogów i zasad przyznawania określonych
świadczeń. Konstytucja zezwala na różne modyfika-
cje powstałych modeli, a nawet na pewne ogranicze-
nia, jeśli jest to uzasadnione koniecznością reagowa-
nia na zachodzące w państwie zmiany gospodarcze
i związane z tym możliwości realizowania zobowią-
zań państwa wobec obywateli.
Przepisy art. 57 ustawy o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych określają wy-
mogi, które muszą być spełnione do przyznania ren-
ty z tytułu niezdolności do pracy. Jednym z tych wy-
mogów jest udowodnienie minimalnego stażu ubez-
pieczeniowego. W przypadku osoby, która stała się
niezdolna do pracy po 30 roku życia, wymagane jest
udowodnienie 5-letniego stażu ubezpieczeniowego
w okresie ostatnich 10 lat. Niespełnienie wyznaczo-
nych ustawowo wymogów dotyczących okresu ubez-
pieczenia uniemożliwia uzyskanie świadczenia ren-
towego.
W wyroku z dnia 11 marca 2008 r. (sygn. akt SK
58/06) Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że prze-
pisy art. 57 ust. 1 w związku z art. 65 ust. 1 ustawy
z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r.
419
Nr 39, poz. 353, ze zm.) są zgodne z art. 32 Konsty-
tucji RP. Natomiast w wyroku z dnia 7 września
2004 r. (sygn. SK 30/03, OTK ZU nr 8/A/2004,
poz. 82) orzekł o zgodności art. 57 ust. 1 pkt 2 usta-
wy o emeryturach i rentach z FUS m.in. z art. 2
i art. 67 konstytucji. Z uzasadnienia tych wyroków
wynika, że nie są kwestionowane regulacje, które
prawo nabycia renty z tytułu niezdolności do pracy
ściśle wiążą z faktem pozostawania w stosunku pra-
cy (w ubezpieczeniu).
Oceniając ww. przepisy prawne, Trybunał uznał,
że sformułowano je z poszanowaniem zakazu wpro-
wadzania zróżnicowań o nieuzasadnionym charak-
terze, ponieważ minimalny okres składkowy i nie-
składkowy wymagany do uzyskania renty z tytułu
niezdolności do pracy oraz moment, z upływem
którego takie uprawnienie już nie przysługuje, zo-
stały określone jednakowo dla wszystkich ubezpie-
czonych.
Trybunał Konstytucyjny uważa, że państwo ma
obowiązek podejmowania działań, które zapewnią
odpowiednie środki finansowe niezbędne dla reali-
zacji konstytucyjnych praw socjalnych, ale musi
przy tym uwzględniać sytuację gospodarczą i ko-
nieczność zapewnienia warunków rozwoju gospo-
darczego (zob. SK 15/01), a nawet dostosować zakres
realizacji praw socjalnych do warunków ekonomicz-
nych (por. wyrok z 22 października 2001 r., sygn. SK
16/01, OTK ZU nr 7/2001, poz. 214). Zdaniem Try-
bunału Konstytucyjnego granice możliwości zaspo-
kojenia potrzeb wyznaczone są przez inne podlega-
jące ochronie wartości konstytucyjne, takie jak rów-
nowaga budżetowa (zob. SK 22/99).
Mając powyższe na uwadze, uprzejmie informuję,
że nie znajduję dostatecznych argumentów przema-
wiających za dalszym złagodzeniem obecnie obowią-
zujących przepisów regulujących warunki nabywa-
nia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.
Nieprzyznanie renty z tytułu niezdolności do
pracy nie wyklucza innych możliwości pomocy ze
strony państwa w ramach ubezpieczeń społecznych
lub pomocy społecznej (zasiłki, świadczenie spe-
cjalne itp.). Ponadto osobom, które wskutek szcze-
gólnych okoliczności nie spełniają warunków wy-
maganych w ustawie do uzyskania prawa do renty,
nie mogą ze względu na całkowitą niezdolność do
pracy lub wiek podjąć zatrudnienia lub działalno-
ści objętej ubezpieczeniem społecznym i nie mają
niezbędnych środków utrzymania, prezes Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych może przyznać świadcze-
nie w drodze wyjątku (art. 83 ustawy o emerytu-
rach i rentach z FUS).
Tak więc nie podzielam opinii, że od osób całko-
wicie niezdolnych do pracy, legitymujących się okre-
sem zatrudnienia wynoszącym co najmniej 20 lat
dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, nie powinno się wy-
magać, aby 5 lat tego stażu przypadało w okresie
ostatnich 10 lat przed zgłoszeniem wniosku o rentę
lub przed dniem powstania niezdolności do pracy.
Ryzyko niezdolności do pracy jest bowiem związane
420
wprost z utratą możliwości zarobkowania wskutek
zdarzenia zaistniałego, co do zasady, w okresie ak-
tywności zawodowej.
Uważam, że zniesienie tego warunku byłoby
działaniem nieracjonalnym także z punktu widze-
nia szeroko pojętej polityki społecznej państwa, któ-
ra ma na celu eliminowanie regulacji prawnych
sprzyjających szerzeniu się tzw. szarej strefy oraz
wspieranie wszelkich działań przyczyniających się
do aktywizacji zawodowej osób w wieku produkcyj-
nym, ze szczególnym zwróceniem uwagi na zachęca-
nie osób niepełnosprawnych do podejmowania pra-
cy. Kwestionowany przepis niewątpliwie pełni pozy-
tywną rolę, ponieważ podkreślając zależność prawa
do świadczenia rentowego od pozostawania w ubez-
pieczeniu społecznym, motywuje do kontynuowania
pracy zarobkowej podlegającej temu ubezpieczeniu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Agnieszka Chłoń-Domińczak
Warszawa, dnia 17 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Neumanna
w sprawie ceny za przejazd odcinkiem
autostrady A1 na trasie Rusocin–Swarożyn
(1647)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Sławomira Neumanna (SPS-
-023-1647/08) z dnia 26 lutego 2008 r. w sprawie wy-
sokości opłat za przejazd autostradą A1 na odcinku
Rusocin–Swarożyn przekazuję na ręce Pana Mar-
szałka niniejsze wyjaśnienia.
1. Czy możliwe jest w obecnym stanie prawnym
ustalenie niższej ceny za przejazd?
Ministerstwo Infrastruktury analizuje sytuację
na autostradzie A1. Stawka opłat obowiązująca na
północnym odcinku A1 została ustalona przed pra-
wie 4 laty. Zgodnie z art. 37d ustawy z dnia 27 paź-
dziernika 1994 r. o autostradach płatnych oraz
o Krajowym Funduszu Drogowym (Dz. U. z 2004 r.
Nr 256, poz. 2571) wysokość opłat za przejazd auto-
stradą ustala umowa o budowę i eksploatację lub
wyłącznie eksploatację autostrady.
Umowa o budowę i eksploatację autostrady A1
zawarta pomiędzy ministrem infrastruktury i spół-
ką GTC SA z dnia 31 sierpnia 2004 r. w brzmieniu
ustalonym umową o budowę i eksploatację autostra-
dy A1 z dnia 28 lipca 2005 r. w § 38.4 określa wstęp-
ne stawki opłat za przejazd netto. Zgodnie z tym za-
pisem wstępna opłata za przejazd bez podatku VAT
dla kategorii 1 pojazdów (motocykle i pojazdy samo-
chodowe o dwóch osiach) wynosi 0,22 PLN.
Zgodnie z § 37.1 umowy spółka GTC SA ma obo-
wiązek pobierać od kierowców opłaty za przejazd
stosownie do stawek i poziomów opłat ustalonych
w umowie oraz z uwzględnieniem wymogów prawa
z dniem uruchomienia któregokolwiek z odcinków
do ruchu. W rękach ministra infrastruktury nie ma
w chwili obecnej instrumentu prawnego, który
umożliwiłby ingerencję w wysokość opłat ogłoszo-
nych przez koncesjonariusza bez narażenia się na
zdarzenie odszkodowawcze, a także zwroty dodatko-
wych kosztów określonych w umowie.
2. Czy możliwe jest obniżenie ceny za przejazd od-
cinkiem Rusocin–Swarożyn, nawet czasowe, np. do
czasu otwarcia całego pierwszego odcinka A1 od Ru-
socina do Nowych Marz?
Trwają w Ministerstwie Infrastruktury robocze
rozmowy ze spółką GTC SA na temat czasowego
zmniejszenia opłat za przejazd autostradą A1 na od-
cinku Rusocin– Swarożyn. Równocześnie Minister-
stwo Infrastruktury prowadzi analizy i konsultacje
z Ministerstwem Finansów w celu stworzenia opty-
malnych warunków usprawnienia ruchu, które będą
również zabezpieczały interes Skarbu Państwa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 9 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie możliwości zróżnicowania opłat
za korzystanie z autostrad dla użytkowników
pojazdów osobowych
oraz pojazdów jednośladowych (1665)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją posła Krzysztofa Brejzy w sprawie możliwo-
ści zróżnicowania opłat za korzystanie z autostrad
dla użytkowników pojazdów osobowych oraz pojaz-
dów jednośladowych, przesłaną przy piśmie SPS-
-023-1665/08, przekazuję na ręce Pana Marszałka
poniższe wyjaśnienia.
1. Jakie jest stanowisko Pana Ministra wobec
koncepcji zróżnicowania opłat za przejazd płatnymi
odcinkami autostrad dla pojazdów jednośladowych
i samochodów osobowych? Czy – zdaniem Pana Mi-

nistra – nie byłoby celowym dokonanie zmiany roz-
porządzenia z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie
opłat za przejazd autostradą i stworzenie odrębnej
kategorii opłat dla użytkowników pojazdów jedno-
śladowych?
— W przepisach rozporządzenia z dnia 29 kwiet-
nia 2004 r. w sprawie opłat za przejazd autostradą
przewiduje się 5 kategorii pojazdów, dla których
określa się stawki opłat bezpośrednich. Kategoria 1
obejmuje zarówno motocykle, jak i pojazdy samocho-
dowe o dwóch osiach. Spółki, z którymi zawarto
umowy o budowę i eksploatację lub wyłącznie eks-
ploatację autostrady, zobligowane są do stosowania
przepisów ww. rozporządzenia. Zmiana rozporzą-
dzenia pociągałaby za sobą konieczność odpowied-
nich zmian w umowach ze spółkami, co związane
byłoby z negatywnymi skutkami finansowymi dla
strony publicznej.
W przypadku nowych odcinków autostradowych,
które będą eksploatowane zarówno w systemie tra-
dycyjnym, czyli przez stronę publiczną, jak też przez
tzw. spółki koncesyjne lub drogowe spółki specjalne-
go przeznaczenia, zastosowanie będą miały nowe
przepisy zaproponowane w projekcie ustawy o zmia-
nie ustawy o drogach publicznych oraz niektórych
innych ustaw. W przepisach tych wyodrębniono mo-
tocykle jako odrębną kategorię, dla której określona
będzie stawka opłaty za przejazd.
Jak wynika z powyższego, zakwalifikowanie mo-
tocykli wraz z pojazdami samochodowymi o dwóch
osiach do tej samej kategorii ma miejsce jedynie
w przypadku obecnie eksploatowanych przez tzw.
spółki koncesyjne odcinków autostradowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 9 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Eugeniusza Kłopotka
w sprawie realizacji przyjętego w 2002 r.
trzydziestoletniego programu
usuwania azbestu (1667)
Odpowiadając na przekazaną przy piśmie z dnia
7 marca 2008 r., znak: SPS-023-1667/08, interpela-
cję pana posła Eugeniusza Kłopotka w sprawie re-
alizacji „Programu usuwania azbestu i wyrobów za-
wierających azbest, stosowanych na terytorium Pol-
ski”, uprzejmie przedkładam informacje o działa-
niach podejmowanych przez Ministerstwo Gospo-
darki dla zrealizowania tego programu w założonym
czasie.
421
Niewątpliwym ograniczeniem tempa usuwania
azbestu z gospodarki jest przyjęcie w programie
unijnej zasady „zanieczyszczający płaci”. Dolegli-
wość finansowania usuwania wyrobów zawierają-
cych azbest, dotycząca właścicieli, występuje w in-
nych krajach UE, jednakże w naszych realiach jest
szczególnie uciążliwa. Wspieranie właścicieli obiek-
tów, którzy usuwają wyroby azbestowe, pozostaje
w kompetencjach jednostek samorządu terytorial-
nego, które mają możliwości uzyskiwania dodatko-
wych funduszy ze środków ekologicznych czy też
unijnych.
Ministerstwo Gospodarki, uznając za konieczne
zweryfikowanie dotychczas realizowanego progra-
mu, przygotowało projekt programu wieloletniego
pn.: „Program oczyszczania kraju z azbestu na lata
2008–2032”, w którym zaproponowano zmianę sys-
temu zarządzania programem poprzez powierzenie
funkcji koordynacyjnych instytucji posiadającej wie-
dzę i doświadczenie pozwalające pełnić rolę aktyw-
nego i skutecznego koordynatora. Natomiast jako
zadania zostały wskazane m.in. przygotowanie pro-
pozycji systemowego wsparcia finansowego dla pod-
miotów zobowiązanych prawnie do podejmowania
działań na rzecz bezpiecznego eliminowania z użyt-
kowania wyrobów zawierających azbest oraz przy-
gotowanie niezbędnych zmian legislacyjnych regu-
lujących problematykę azbestową.
Dodatkowo przekazuję w załączeniu przygoto-
wany przez Ministerstwo Gospodarki i przyjęty
przez Radę Ministrów z dniu 4 marca 2008 r. Raport
z realizacji w latach 2003–2007 „Programu usuwa-
nia azbestu i wyrobów zawierających azbest, stoso-
wanych na terytorium Polski”*).
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 11 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rackiego
w sprawie możliwości nowelizacji
bądź wiążącej interpretacji obowiązującego
rozporządzenia ministra infrastruktury
z dnia 19 lutego 2004 r. dotyczącego
wysokości opłat za czynności geodezyjne
i kartograficzne oraz udzielanie informacji,
a także za wykonywanie wyrysów i wypisów
z operatu ewidencyjnego (1669)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 7 marca 2008 r. (sygn. SPS-023-1669/
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
422
08), przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Józefa Rackiego w sprawie możliwości nowe-
lizacji bądź wiążącej interpretacji obowiązującego
rozporządzenia ministra infrastruktury z dnia
19 lutego 2004 r. w sprawie wysokości opłat za czyn-
ności geodezyjne i kartograficzne oraz udzielanie
informacji, a także za wykonywanie wyrysów i wy-
pisów z operatu ewidencyjnego (Dz. U. Nr 37,
poz. 333), przekazanego przez ministra infrastruk-
tury pismem z dnia 14 marca 2008 r. (sygn. BM3A-
-0701-398/08), uprzejmie przedstawiam następujące
informacje.
Zgodnie z postanowieniem dodatkowym 9.9 za-
łącznika nr 1 do rozporządzenia z dnia 19 lutego
2004 r. w sprawie wysokości opłat za czynności geo-
dezyjne i kartograficzne oraz udzielanie informacji,
a także za wykonywanie wyrysów i wypisów z ope-
ratu ewidencyjnego (Dz. U. Nr 37, poz. 333) – do cza-
su ustalenia ogólnie obowiązujących standardów
technicznych numerycznego przekazywania do za-
sobu wyników wykonania prac geodezyjnych i kar-
tograficznych, w przypadku przekazywania przez
wykonawcę dokumentacji wynikowej opracowanej
w formie zbiorów komputerowych, pozwalających
na automatyczne uzupełnienie bazy danych, któ-
rych format jest zgodny ze standardem ustalonym
i ogłoszonym w formie pisemnej, przez właściwy
miejscowo organ prowadzący zasób, w drodze ob-
wieszczenia − wysokość opłat ustala się, stosując
współczynnik 0,5. Zastosowanie powyższej procedu-
ry upoważnia do rozpoczęcia stosowania współczyn-
nika 0,5 dla opracowań przekazywanych w forma-
tach określonych ustalonym standardem.
Należy nadmienić, że za skuteczną formę ob-
wieszczenia uznać należy wywieszenie na tablicach
starostwa ogłoszenia zawierającego informacje do-
tyczące przyjętego standardu. Ponadto za zasadne
należy uznać umieszczenie ogłoszenia na stronie in-
ternetowej starostwa. W sytuacji, gdy nie doszło do
ustalenia i ogłoszenia w formie pisemnej, w drodze
obwieszczenia, standardu technicznego numerycz-
nego przekazywania do zasobu wyników wykonania
prac geodezyjnych i kartograficznych − starosta nie
ma prawa naliczać opłat z zastosowaniem współ-
czynnika 0,5 i nie może żądać od wykonawcy doku-
mentacji wynikowej opracowanej w formie zbiorów
komputerowych.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż obecnie
trwają prace nad projektem nowego rozporządzenia
ministra SWiA w sprawie wysokości opłat za czyn-
ności geodezyjne i kartograficzne oraz udzielenie in-
formacji, a także wykonywanie wyrysów i wypisów
z operatu ewidencyjnego, który w dniu 31 marca
2008 r. został skierowany do konsultacji społecznych
(m.in. z wojewodami oraz marszałkami województw)
oraz uzgodnień międzyresortowych. Powyższy pro-
jekt przekazany został również Komisji Wspólnej
Rządu i Samorządu Terytorialnego.
Podkreślić należy, iż opracowany na podstawie
art. 40 ust. 5 pkt 1 lit b ustawy z dnia 17 maja 1989 r.
Prawo geodezyjne i kartograficzne (t.j.: Dz. U.
z 2005 r. Nr 240, poz. 2027, z późn. zm.) projekt ww.
rozporządzenia określa wysokość opłat za czynności
związane z:
1) prowadzeniem państwowego zasobu geodezyj-
nego i kartograficznego;
2) uzgadnianiem usytuowania projektowanych
sieci uzbrojenia terenu;
3) prowadzeniem krajowego systemu informacji
o terenie;
4) udzielaniem informacji;
5 wykonywaniem wyrysów i wypisów z operatu
ewidencyjnego.
Realizacja powyższego upoważnienia nastąpiła
przy uwzględnieniu potrzeb różnych podmiotów
oraz konieczności zapewnienia środków na aktuali-
zację i utrzymywanie państwowego zasobu geode-
zyjnego i kartograficznego. Wprowadzono również
zapisy zwiększające dostęp do danych państwowego
zasobu geodezyjnego i kartograficznego, a tym sa-
mym zwiększające kontrolę nad danymi gromadzo-
nymi w państwowym zasobie geodezyjnym i karto-
graficznym.
Mając na uwadze przejrzystość i czytelność pro-
jektowanych rozwiązań, przyjęto tabelaryczną for-
mę ich zapisu w załącznikach do projektowanego
rozporządzenia. Powyższe nie narusza zasad tech-
niki legislacyjnej, bowiem załączniki stanowią inte-
gralną część aktu normatywnego. Warto dodać, iż
projekt ww. rozporządzenia został umieszczony na
stronie internetowej Ministerstwa Spraw Wewnętrz-
nych i Administracji (www.mswia.gov.pl) oraz Głów-
nego Urzędu Geodezji i Kartografii (www.gugik.gov.
pl), co umożliwi zainteresowanym podmiotom zapo-
znanie się z jego treścią, a także zgłoszenie uwag
i propozycji własnych rozwiązań.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 8 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Waldy Dzikowskiego
w sprawie rządowego projektu zmian w ustawie
o swobodzie działalności gospodarczej (1682)
W nawiązaniu do pisma z dnia 11 marca 2008 r.,
znak: SPS-023-1682/08, przesyłam odpowiedź na
interpelację pana posła Waldy Dzikowskiego w spra-
wie rządowego projektu zmian w ustawie o swobo-
dzie działalności gospodarczej.

Uprzejmie informuję, że w przyjętym przez Radę
Ministrów w dniu 5 lutego 2008 r. projekcie ustawy
o zmianie ustawy o swobodzie działalności gospo-
darczej oraz o zmianie niektórych innych ustaw zo-
stała uregulowana „instytucja” zawieszenia wyko-
nywania działalności gospodarczej.
Przedsiębiorca w okresie zawieszenia wykony-
wania działalności gospodarczej nie będzie musiał
płacić zaliczek na poczet podatku dochodowego
oraz, z wyjątkiem niektórych sytuacji, składać de-
klaracji podatkowych w zakresie podatku od towa-
rów i usług.
Jednocześnie, w okresie zawieszenia przedsię-
biorca będzie wykonywał wszelkie obowiązki naka-
zane przepisami prawa, w szczególności zobowiąza-
ny będzie złożyć:
— roczne zeznanie podatkowe odpowiednio w po-
datku dochodowym od osób fizycznych lub w podat-
ku od osób prawnych lub w ryczałcie ewidencjono-
wanym;
— uiścić należny podatek dochodowy od osób fi-
zycznych lub podatek dochodowy od osób prawnych
albo ryczałt ewidencjonowany za rok podatkowy.
Pan poseł Waldy Dzikowski wyraził wątpliwość
co do określenia, kiedy przedsiębiorcy powinni roz-
poznawać przychód osiągnięty w okresie zawiesze-
nia działalności i jak powinni go rozliczać.
Moim zdaniem zgłoszone przez pana posła oba-
wy nie są zasadne. Ze znowelizowanych przepisów
wynika, że co prawda przedsiębiorcy zwolnieni zo-
staną z obowiązku płacenia zaliczek na podatek do-
chodowy w trakcie roku, nie oznacza to zwolnienia
ich jednakże z obowiązku uiszczenia tego podatku.
Przewidziane w nowelizacji prawo do wykonywa-
nia czynności niezbędnych do zachowania lub za-
bezpieczenia źródła przychodów wiąże się nie tylko
z koniecznością ponoszenia kosztów, ale skutkiem
może być również uzyskiwanie przychodów. Projek-
towane przepisy nie przewidują szczególnych regu-
lacji w tym zakresie, wobec tego podatnik zobowią-
zany będzie do rocznego rozliczenia podatku docho-
dowego z tego tytułu. Uzyskane w trakcie zawiesze-
nia działalności przychody i koszty powinny zostać
zsumowane i zadeklarowane dopiero w rocznym ze-
znaniu podatkowym. Moment rozpoznania kosz-
tów poniesionych i przychodów uzyskanych w okre-
sie zawieszenia działalności gospodarczej w ramach
jednego roku podatkowego będzie więc dowolny,
o ile zostaną one prawidłowo ujęte w zeznaniu rocz-
nym. Korzyść z takiego rozwiązania dla podatników
zawieszających działalność gospodarczą jest ewi-
dentna, poprzez odciążenie ich od konieczności roz-
liczania podatku w okresie zawieszenia w formie za-
liczek na poczet podatku dochodowego (zaliczek
miesięcznych, kwartalnych, uproszczonych) i umoż-
liwienie dokonania rozliczenia tego podatku dopiero
w zeznaniu rocznym.
Jednocześnie informuję, że projekt nowelizacji
ustawy o swobodzie działalności gospodarczej za-
wiera (w art. 3, 4, 7 i 8) przepisy zmieniające odpo-
423
wiednio: ustawę o podatku dochodowym od osób fi-
zycznych, ustawę o podatku dochodowym od osób
prawnych, ustawę o zryczałtowanym podatku do-
chodowym od niektórych przychodów osiąganych
przez osoby fizyczne, ustawę o podatku od towarów
i usług, a więc w obszarze znajdującym się we wła-
ściwości ministra finansów. W związku z powyż-
szym przedstawiona niniejszym pismem odpowiedź
na interpelację pana posła Waldy Dzikowskiego jest
wyłącznie opinią ministra gospodarki na temat
przedstawionych przez pana posła wątpliwości.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 11 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na interpelację posła Waldy Dzikowskiego
w sprawie stopnia zaawansowania
przygotowań Agencji Restrukturyzacji
i Modernizacji Rolnictwa do podziału
unijnych dotacji dla rolników (1683)
W związku z przesłaną przy piśmie z dnia 11 mar-
ca 2008 r., znak SPS-023-1683/08, interpelacją po-
sła Waldy Dzikowskiego w sprawie stopnia zaawan-
sowania przygotowań Agencji Restrukturyzacji i Mo-
dernizacji Rolnictwa do podziału unijnych dotacji
dla rolników uprzejmie informuję Pana Marszałka,
że spośród 22 działań objętych Programem Rozwoju
Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013 dotychczas
uruchomionych zostało 7 działań, w tym:
a) w pełnym zakresie obsługi wniosków 2 dzia-
łania, tj.:
— Wspieranie gospodarowania na obszarach gór-
skich i innych obszarach o niekorzystnych warun-
kach gospodarowania,
— Renty strukturalne,
b) w częściowym zakresie wynikającym z ograni-
czonej akredytacji przyznanej agencji 5 działań, tj.:
— Grupy producentów rolnych,
— Zalesianie gruntów rolnych oraz zalesianie
gruntów innych niż rolne,
— Modernizacja gospodarstw rolnych,
— Ułatwianie startu młodym rolnikom,
— Program rolnośrodowiskowy.
Ponadto w najbliższym czasie planowane jest
uruchomienie kolejnych 2 działań, tj.: Zwiększenie
wartości dodanej podstawowej produkcji rolnej i le-
śnej oraz Różnicowanie w kierunku działalności
nierolniczej.
Przedstawiając powyższe, pragnę podkreślić, że
na bieżąco monitorowane są działania Agencji Re-
strukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w zakresie
424
przygotowania do uzyskania pełnej akredytacji na
wszystkie działania i nie ma zagrożenia niewyko-
rzystania środków unijnych. W załączeniu przesy-
łam szczegółowy harmonogram wdrażania poszcze-
gólnych działań Programu Rozwoju Obszarów Wiej-
skich 2007–2013*).
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 3 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na interpelację posła Janusza Krasonia
w sprawie niskich nakładów finansowych
na szkolnictwo wyższe oraz niskich płac
pracowników szkół wyższych (1690)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przy piśmie z dnia 11 marca br. Nr SPS-023-
-1690/08 interpelacją pana posła Janusza Krasonia
w sprawie niskich nakładów finansowych na szkol-
nictwo wyższe oraz niskich płac pracowników szkół
wyższych przedkładam uprzejmie następujące wy-
jaśnienie.
W warunkach polskich poziom wydatków pu-
blicznych na szkolnictwo wyższe, traktowany jako
wydatki budżetu państwa klasyfikowane w ramach
działu 803: Szkolnictwo wyższe, porównywany jest
zazwyczaj w kontekście poziomu uposażeń w szkol-
nictwie wyższym w relacji do poziomu zarobków,
w tym w szkołach wyższych w innych, znacznie bar-
dziej zamożnych państwach świata. W państwach
tych poziom PKB wyrażony w przeliczeniu na głowę
mieszkańca jest jednak istotnie wyższy niż w Pol-
sce. Porównania takie prowadzą do konkluzji, że za-
robki polskich pracowników szkolnictwa wyższego
są niskie i przyczyniają się – jak zauważa pan poseł
w swojej interpelacji – do poszukiwania pracy przez
polskich naukowców w innych uczelniach europej-
skich. Jest to jeden z problemów, z którymi trzeba
się będzie liczyć, prognozując przyszłość naszego
szkolnictwa wyższego w wieloletniej perspektywie.
Mając na uwadze wspomniane różnice w pozio-
mie PKB, należy jednak zauważyć, iż relacje udzia-
łu wydatków publicznych na szkolnictwo wyższe
w Polsce kształtują się w zbliżonej skali w stosunku
do wielu krajów członków Unii Europejskiej. W świe-
tle danych z publikacji GUS „Szkoły wyższe i ich fi-
nanse w 2006 r.”, opartych na źródle „Education at
a Glance OECD Indicators 2006”, wydatki na szkol-
nictwo w wybranych krajach europejskich jako pro-
cent PKB, według źródeł pochodzenia funduszy,
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
w 2003 r. kształtowały się w zakresie wydatków pu-
blicznych (łącznie z subsydiami dla szkół prywat-
nych) na poziomie: Francja – 1,1; Hiszpania – 0,9;
Holandia – 1,1; Irlandia – 1,0; Niemcy – 1,0; Wielka
Brytania – 0,8; Włochy – 0,7.
W Polsce udział wydatków publicznych w PKB
w 2003 r. wynosił 0,84, ale w następnych latach zna-
cząco wzrósł do poziomu w: 2004 r. – 0,96 i 2005 r.
– 0,99, a następnie nieco zmalał w 2006 r. – 0,95
(w relacji do wstępnego szacunku PKB). Wskazany
wzrost udziału wydatków publicznych po 2003 r. był
w głównej mierze efektem wdrożenia II i III etapu,
od września 2003 r. i września 2004 r. (a więc ze
skutkami przechodzącymi na 2005 r.), poprawy po-
ziomu przeciętnych wynagrodzeń pracowników
szkolnictwa wyższego oraz rozszerzeniem od paź-
dziernika 2004 r. zasięgu pomocy materialnej dla
studentów w odniesieniu do studentów studiów nie-
stacjonarnych w uczelniach publicznych oraz wszyst-
kich studentów (studiów stacjonarnych i niestacjo-
narnych) w uczelniach niepublicznych.
Poprawa poziomu przeciętnych wynagrodzeń
była realizowana w odniesieniu do zróżnicowanej
relacji do kwoty bazowej, określanej w ustawie bu-
dżetowej na dany rok, dla pracowników wymienio-
nych w art. 5 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 23 grudnia
1999 r. o kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej
sferze budżetowej oraz o zmianie niektórych ustaw
(Dz. U. Nr 110, poz. 1255, z późn. zm.). Zróżnicowa-
nie relacji do wspomnianej kwoty bazowej dotyczy
czterech grup pracowników publicznych szkół wyż-
szych, dla których relacja do kwoty bazowej, w za-
kresie przeciętnych wynagrodzeń miesięcznych, nie
powinna być niższa:
— grupa stanowisk profesorów – od 391,8%,
— grupa stanowisk docentów, adiunktów i star-
szych wykładowców, starszych kustoszy dyplomo-
wanych, starszych dokumentalistów dyplomowa-
nych, kustoszy dyplomowanych i dokumentalistów
dyplomowanych, a także adiunktów bibliotecznych
i adiunktów dokumentacji i informacji naukowej
– od 261,2%,
— grupa stanowisk asystentów, wykładowców,
lektorów, instruktorów, asystentów bibliotecznych,
asystentów dokumentacji i informacji naukowej – od
130,6%,
— grupa pracowników niebędących nauczyciela-
mi akademickimi – również od 130,6%.
Ten sposób kształtowania przeciętnych wyna-
grodzeń w grupach pracowniczych publicznego
szkolnictwa wyższego, wprowadzony stosownymi
nowelizacjami poprzedniej ustawy z dnia 12 wrze-
śnia 1990 r. o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 65,
poz. 385, z późn. zm.) i ustawy z dnia 26 czerwca
1997 r. o wyższych szkołach zawodowych (Dz. U.
Nr 96, poz. 590 z późn. zm.), utrzymany został po-
stanowieniami art. 151 ust. 1 ustawy z dnia 27 lipca
2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U.
Nr 164, poz. 1365, z późn. zm.)

W art. 151 ust. 4 tej ustawy wprowadzono również
istotne ustalenie, że środki na wynagrodzenia dla
pracowników uczelni publicznej określa senat w ra-
mach środków posiadanych przez uczelnię. Oznacza
to, że środki na wynagrodzenia, wynikające ze sto-
sunku pracy (wynagrodzenia osobowe wraz z dodat-
kowym wynagrodzeniem rocznym), a więc kształtu-
jące przeciętne wynagrodzenia miesięczne, są ustala-
ne przez senaty w ramach środków pochodzących
z przychodów z dotacji budżetu państwa oraz z przy-
chodów własnych (pozabudżetowych).
Realizacja trójetapowej poprawy poziomu wyna-
grodzeń pracowników szkolnictwa wyższego (I etap
był wprowadzony od września 2001 r.) spowodowała,
że w efekcie tych podwyżek przeciętne wynagrodze-
nia w obszarze szkolnictwa wyższego znacząco wzro-
sły w stosunku do innych grup pracowniczych w pań-
stwowej sferze budżetowej. Wypada zaznaczyć, że
w 2006 r. (a więc rok po zakończeniu III etapu popra-
wy) przeciętne wynagrodzenia miesięczne w skali
uczelni publicznych w gestii ministra właściwego do
spraw szkolnictwa wyższego w relacji do 2001 r.
(a więc roku wprowadzenia I etapu poprawy) wzrosły
nominalnie o 55,0%, z czego w grupach stanowisk:
profesorów o 48,7%, adiunktów o 61,3%, asystentów
o 42,2% i pracowników niebędących nauczycielami
akademickimi o 43,2%.
Równocześnie przeciętne wynagrodzenia mie-
sięczne w zbiorze tych uczelni w 2006 r. były wyższe
od kwoty bazowej powiększonej o podane wskaźniki
procentowe i wynosiły w grupie stanowisk: profeso-
rów – 7619,9 zł, tj. o 8,3%; asystentów – 2705,3 zł,
tj. o 15,3%; pracowników niebędących nauczyciela-
mi akademickimi – 2565,9 zł, tj. o 9,4%, a w grupie
adiunktów – 4679,4 zł, a więc na poziomie zbliżo-
nym (tj. 99,8%) do wspomnianej relacji.
W roku 2007 nastąpiło zahamowanie wzrostu
poziomu przeciętnych wynagrodzeń, niedorównują-
ce niskiej prognozowanej skali waloryzacji inflacyj-
nej (1,9%), co powoduje, w sytuacji postępującej już
od 2006 r. znacznie wyższej dynamiki wzrostu prze-
ciętnych wynagrodzeń w gospodarce narodowej, co-
raz bardziej wyraźne oczekiwania i dążenia środo-
wisk akademickich, aby budżet państwa zapewnił
i sfinansował kolejną poprawę poziomu wynagro-
dzeń. W warunkach presji inflacyjnej postulaty te są
coraz mocniej akcentowane.
Określony w ustawie budżetowej na rok 2008 po-
ziom budżetu szkolnictwa wyższego (wraz ze sto-
sownymi rezerwami celowymi) opiewa na kwotę
11 071,5 mln zł, co w relacji do 2007 r. stanowi
wzrost nominalny o prawie 3,6%, a w ujęciu real-
nym o 1,3%. Udział tych wydatków w 2008 r. w sto-
sunku do prognozowanej wartości PKB wynosi
0,88%. W ramach podanej kwoty wydatków budże-
tu państwa na szkolnictwo wyższe zaplanowano re-
zerwę celową pn.: Dofinansowanie zadań szkolnic-
twa, w tym na zwiększenie wynagrodzeń pracow-
ników uczelni publicznych (poz. 51), w łącznej kwo-
cie 301 845 tys. zł.
425
Przewiduje się, że zasadnicza część tej rezerwy
będzie przeznaczona na wspomniane zwiększenie
wynagrodzeń i stosownie rozdysponowana pomię-
dzy resorty, w których gestii znajdują się uczelnie
publiczne. Obecnie uzgadniany jest wspólny wnio-
sek zainteresowanych resortów w sprawie urucho-
mienia rezerwy, który będzie następnie skierowany
do ministra finansów. Kolejnym etapem będzie roz-
dzielenie przez właściwych ministrów otrzymanych
kwot z rezerwy na rzecz nadzorowanych uczelni pu-
blicznych.
Wykonując upoważnienie ustawowe zawarte we
wspomnianym art. 151 ust. 1 ustawy Prawo o szkol-
nictwie wyższym, minister nauki i szkolnictwa wyż-
szego wydał rozporządzenie z dnia 22 grudnia 2006 r.
w sprawie warunków wynagradzania za pracę i przy-
znawania innych świadczeń związanych z pracą dla
pracowników zatrudnionych w uczelni publicznej
(Dz. U. Nr 251, poz. 1852, z późn. zm.). Zgodnie z art. 152
ust. 3 ustawy przepisy tego rozporządzenia przestały
mieć zastosowanie do pracowników uczelni objętych
układem zbiorowym pracy lub regulaminem wyna-
gradzania z dniem wejścia w życie tych aktów. Nale-
ży zatem stwierdzić, że przepisy rozporządzenia nie
znajdują zastosowania w uczelniach, w których wpro-
wadzono regulamin wynagradzania.
Jednocześnie należy podkreślić, iż w trakcie pro-
cesu legislacyjnego poprzedzającego wydanie tego
rozporządzenia prowadzone były szerokie konsulta-
cje ze środowiskiem szkół wyższych oraz związkami
zawodowymi, w wyniku których opracowano tabele
stawek wynagrodzenia miesięcznego nauczycieli
akademickich i pracowników niebędących nauczy-
cielami akademickimi, a także pracowników pełnią-
cych funkcje kierownicze w uczelni (załączniki nr 1,
2, 7, 9 do rozporządzenia).
Ponadto, stosownie do art. 151 ust. 8 ustawy
Prawo o szkolnictwie wyższym, senat uczelni może
przeznaczyć dodatkowe środki na zwiększenie wy-
nagrodzeń, w tym także ponad wysokość ustaloną
na podstawie omawianego rozporządzenia, jeżeli
uczelnia posiada na ten cel środki pochodzące z in-
nych źródeł niż budżet państwa. Zasady podziału
tych środków są ustalane z zachowaniem uprawnień
związków zawodowych.
Z powyższego przepisu wynika, iż rektor uczelni,
na wniosek senatu, dokonując podziału środków po-
zabudżetowych przeznaczonych na wzrost wynagro-
dzeń dla pracowników, nie może naruszać upraw-
nień działających w uczelni związków zawodowych.
Zatem każda decyzja dotycząca zwiększenia, ze środ-
ków pozabudżetowych, wynagrodzeń poszczegól-
nych pracowników uczelni musi być poprzedzona
konsultacją ze związkami zawodowymi oraz podję-
ciem stosownej uchwały przez senat uczelni.
Należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 118 ust. 2
ustawy stosunek pracy z nauczycielem akademic-
kim w uczelni publicznej nawiązuje i rozwiązuje
rektor w trybie określonym w statucie. Oznacza to,
że rektor uczelni jest bezpośrednim pracodawcą na-
426
uczycieli akademickich zatrudnionych w tej uczelni,
a zatem rektor jest organem właściwym do określe-
nia wysokości wynagrodzenia nauczyciela akade-
mickiego.
Jednocześnie pragnę podkreślić, że dyskusje do-
tyczące – miedzy innymi – zmian w systemie finan-
sowania szkolnictwa wyższego, w tym również
w zakresie wynagrodzeń pracowników, prowadzono
w ramach powołanego przez ministra nauki i szkol-
nictwa wyższego Zespołu do spraw opracowania za-
łożeń reformy systemu nauki oraz założeń reformy
systemu szkolnictwa wyższego.
Wyniki tych prac posłużą do dalszych działań do-
tyczących reformowania tych sfer działalności pań-
stwa, które w znacznej mierze będą miały charakter
regulacji legislacyjnych.
Z wyrazami szacunku
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 17 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Jolanty Szczypińskiej
w sprawie bezprawnego zajmowania
kont bankowych tysięcy przedsiębiorców,
którzy mają zaległości składkowe
jeszcze sprzed 2003 r. (1698)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
wystąpienie Pana Marszałka z dnia 11 marca 2008 r.,
znak SPS-023-1698/08, w sprawie interpelacji pani
poseł Jolanty Szczypińskiej z dnia 28 lutego 2008 r.,
znak BK-023-1712/08, dotyczącej zajmowania ra-
chunków bankowych przedsiębiorców w związku
z prowadzonym przez ZUS postępowaniem egzeku-
cyjnym uprzejmie proszę o przyjęcie następujących
wyjaśnień.
Przepisy dotyczące poboru składek na ubezpie-
czenia społeczne zobowiązują wszystkich płatników
składek do terminowego ich rozliczania i opłacania
za siebie oraz za osoby, które zgłosili do ubezpieczeń.
W przypadku gdy płatnik nie wywiązuje się z usta-
wowego obowiązku opłacania składek, ZUS ma obo-
wiązek wszcząć egzekucję tych należności. Zasady
i tryb egzekwowania należności z tytułu składek
określone są w art. 24 ustawy z dnia 13 październi-
ka 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U.
z 2007 r. Nr 11, poz. 74, ze zm.). Zgodnie z jego tre-
ścią należności z tytułu składek, tj. składki, odsetki
za zwłokę, koszty egzekucyjne, koszty upomnienia
i dodatkowa opłata, nieopłacone w terminie, podle-
gają ściągnięciu w trybie przepisów o postępowaniu
egzekucyjnym w administracji lub egzekucji sądo-
wej. Natomiast ust. 4 stanowi, że należności z tytu-
łu składek ulegają przedawnieniu po upływie 10 lat,
licząc od dnia, w którym stały się wymagalne. Ów
wyraźny zapis o 10-letnim okresie przedawnienia
należności z tytułu składek, wprowadzony nowelą
z dnia 18 grudnia 2002 r., wszedł w życie od dnia
1 stycznia 2003 r.
Należy podkreślić, że 10-letni okres przedawnie-
nia należności obowiązywał również przed 2003 r.
Wówczas dochodzenie należności z tytułu składek
na ubezpieczenia społeczne oraz okres ich przedaw-
nienia regulowała ustawa z dnia 25 listopada 1986 r.
o organizacji i finansowaniu ubezpieczeń społecz-
nych (Dz. U. z 1989 r. Nr 25, poz. 137, ze zm.) oraz
powołana wcześniej ustawa o systemie ubezpieczeń
społecznych. W świetle powołanych uregulowań,
obowiązujących do 31 grudnia 2002 r., należności
z tytułu składek ulegały przedawnieniu po upływie
5 lat, licząc od dnia, w którym składka stała się wy-
magalna. Jednakże bieg przedawnienia przerywała
każda podjęta przez ZUS czynność zmierzająca do
wyegzekwowania należności, jeżeli o tej czynności
został zawiadomiony dłużnik. W takich przypad-
kach okres przedawnienia wydłużał się do 10 lat.
Powyżej wskazana zmiana przepisów nie ma za-
stosowania do należności z tytułu składek przedaw-
nionych przed wejściem w życie nowego, 10-letniego
okresu dochodzenia należności. Jednakże, zgodnie
ze stanowiskiem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych,
ma zastosowanie do wszystkich należności, które
były wymagalne i nie uległy przedawnieniu do dnia
31 grudnia 2002 r. ZUS stoi na stanowisku, że rów-
nież z uwagi na brak przepisów przejściowych w tym
zakresie przedawnienie należności powinno być oce-
niane według stanu prawnego obowiązującego w da-
cie upływu terminu przedawnienia. Pogląd ten,
zgodnie z informacją ZUS, podziela Prokuratoria
Generalna Skarbu Państwa w swojej opinii z dnia
16 listopada 2007 r.
Z uwagi na fakt, że ZUS jest dysponentem środ-
ków z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, powinien
realizować swoje zadania ustawowe w zakresie pobo-
ru i egzekucji składek na ubezpieczenia społeczne,
które są głównym źródłem przychodów FUS.
Zakład Ubezpieczeń Społecznych w zakresie eg-
zekucji należności z tytułu składek może podejmo-
wać różnorakie działania określone przepisami pra-
wa. Jedną z form egzekucji jest zajęcie rachunku
bankowego dłużnika.
W zakresie obowiązku wydania decyzji o wyso-
kości zadłużenia przed wszczęciem postępowania
egzekucyjnego przez Zakład Ubezpieczeń Społecz-
nych uprzejmie wyjaśniam, że zgodnie z art. 3a § 1
pkt 3 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowa-
niu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2005 r.
Nr 229, poz. 1954, ze zm.) w zakresie zobowiązań
wynikających ze składek na ubezpieczenie społecz-

ne stosuje się egzekucję administracyjną, również
wtedy gdy zobowiązania te wynikają z deklaracji
rozliczeniowej złożonej przez płatnika składek na
ubezpieczenie społeczne. Zatem podstawą do wsz-
częcia egzekucji przez Zakład Ubezpieczeń Społecz-
nych może być nie tylko decyzja ZUS stwierdzająca
wysokość zadłużenia, ale również deklaracja rozli-
czeniowa składana przez płatnika składek. Jednak-
że warunkiem prowadzenia egzekucji zobowiązań
wynikających z deklaracji jest:
— zamieszczenie w deklaracji pouczenia, że sta-
nowi ona podstawę do wystawienia tytułu wyko-
nawczego,
— przesłanie zobowiązanemu upomnienia przez
wierzyciela przed wszczęciem postępowania egzeku-
cyjnego.
Zgodnie z informacją ZUS wydanie decyzji na-
stępuje głównie w przypadkach wymierzenia przez
organ składek z urzędu lub gdy płatnik składał de-
klaracje, które nie zawierały stosownego pouczenia.
Ponadto informuję, że zgodnie z przedstawiony-
mi wyjaśnieniami Zakład Ubezpieczeń Społecznych
wszczyna postępowanie egzekucyjne po uprzednim
pisemnym upomnieniu dłużnika zawierającym we-
zwanie do wykonania obowiązku z zagrożeniem
skierowania sprawy na drogę postępowania egzeku-
cyjnego (w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o postępowa-
niu egzekucyjnym w administracji). Postępowanie
egzekucyjne może być wszczęte nie wcześniej niż po
upływie 7 dni od dnia doręczenia wspomnianego
upomnienia. W okresie wskazanych 7 dni dłużnik
może uregulować należności lub też złożyć wniosek
o rozłożenie ich na raty. Doręczenie upomnienia nie
jest wymagane w sytuacji, jeżeli należność pienięż-
na została określona w orzeczeniu, w tym także
w prawomocnej decyzji administracyjnej. W takim
wypadku ZUS może wszcząć egzekucję, nie wysyła-
jąc do zobowiązanego upomnienia.
Dodatkowo należy podkreślić, że ZUS egzekwuje
należności sprzed 2003 r. na podstawie 1,4 mln tytu-
łów wykonawczych. Tytuły wykonawcze obejmują
nieopłacone należności wykazywane na tych tytu-
łach odrębnie za każdy okres rozliczeniowy, a należy
wskazać, że płatnicy z reguły zalegają z opłacaniem
składek za więcej niż jeden miesiąc. Nie można za-
tem przyjąć, że liczba tytułów wykonawczych jest
tożsama z liczbą dłużników zalegających za okres
sprzed 1 stycznia 2003 r.
Łączna kwota należności objętych tymi tytułami
wynosi 3,2 mld zł.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Agnieszka Chłoń-Domińczak
Warszawa, dnia 7 kwietnia 2008 r.
427
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Konwińskiego
w sprawie ewentualnego utworzenia
na terenie kraju większej liczby ośrodków
ruchu drogowego (1710)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo nr SPS-023-1710/08 przekazujące interpela-
cję posła Zbigniewa Konwińskiego w sprawie ewen-
tualnego utworzenia na terenie kraju większej ilości
ośrodków ruchu drogowego, przedstawiam następu-
jące wyjaśnienia.
Przepis art. 109 ust. 3 ustawy Prawo o ruchu
drogowym pozwala na organizację egzaminów nie
tylko w miastach wojewódzkich lub w byłych mia-
stach wojewódzkich, ale także w miastach na pra-
wach powiatu. Przykładem na wykorzystanie tego
przepisu są działania podjęte przez władze samorzą-
dowe województwa śląskiego oraz województwa ma-
zowieckiego, które w ramach działających woje-
wódzkich ośrodków ruchu drogowego utworzyły do-
datkowe miejsca przeprowadzania egzaminów na
prawo jazdy. Należy jednak zauważyć, że powołanie
dodatkowego miejsca egzaminowania zawsze wiąże
się z koniecznością zatrudnienia dodatkowych egza-
minatorów i zakupem dodatkowego sprzętu nie-
zbędnego do przeprowadzania egzaminów.
W związku z powyższym w mojej ocenie propozy-
cja posła Zbigniewa Konwińskiego jest możliwa do
realizacji w oparciu o obowiązujące przepisy w czę-
ści dotyczącej organizowania przez zarząd woje-
wództwa wojewódzkich ośrodków ruchu drogowego
lub ich oddziałów terenowych w miastach, które
spełniają warunki niezbędne do przeprowadzania
egzaminów na prawo jazdy, a w których dotychczas
egzaminy te nie były organizowane.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 3 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację poseł Danuty Pietraszewskiej
w sprawie pominięcia woj. śląskiego
w pilotażowym programie budowy centrów
powiadamiania ratunkowego (1714)
Odpowiadając na interpelację posłanki na Sejm
RP Danuty Pietraszewskiej przekazaną pismem
428
z dnia 11 marca 2008 r. (sygn. SPS-023-1714/08)
w sprawie pominięcia woj. śląskiego w pilotażowym
programie budowy centrów powiadamiania ratun-
kowego, uprzejmie informuję, iż mając na uwadze
status Chorzowa jako kandydata do organizacji me-
czów w ramach Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej
Euro 2012, wystąpiłem do ministra zdrowia z proś-
bą o uruchomienie Centrum Powiadamiania Ratun-
kowego (CPR) dla woj. śląskiego. Uruchomienie CPR
będzie ważnym elementem strategii zabezpieczenia
medycznego Euro 2012.
W wyniku przygotowanego i przedstawionego
przez Unię Europejskich Związków Piłkarskich
(UEFA) w styczniu 2008 r. raportu dotyczącego sta-
nu przygotowań Polski i Ukrainy do organizacji mi-
strzostw Europy w 2012 r. zdefiniowano kandydatu-
rę Chorzowa i Krakowa jako miast alternatywnych.
Pragnę zaznaczyć, że dotychczas Chorzów oraz Kra-
ków były traktowane jako miasta rezerwowe. W od-
niesieniu do powyższej decyzji UEFA w dniach 28–
–29 lutego 2008 r. odbyły się w miastach alterna-
tywnych wizytacje ekspertów UEFA, analogicznie
do tych, które miały miejsce w listopadzie 2007 r.
w Warszawie, Poznaniu, Wrocławiu oraz Gdańsku.
Rząd RP przy współpracy z Polskim Związkiem
Piłki Nożnej za pośrednictwem spółki celowej PL
2012 sp. z o.o. podejmuje działania, aby mecze fina-
łowe Euro 2012 zostały rozegrane na sześciu pol-
skich stadionach, w tym w Chorzowie i Krakowie.
Jednak do tej pory UEFA nie zajęła jeszcze oficjalne-
go stanowiska w przedmiotowej kwestii.
Zapewniam, że Ministerstwo Sportu i Turysty-
ki dołoży wszelkich starań, aby zostało uruchomio-
ne Centrum Powiadamiania Ratunkowego dla woj.
śląskiego.
Minister
Mirosław Drzewiecki
Warszawa, dnia 3 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację posła Marka Krząkały
w sprawie organizacji Euro 2012 (1718)
Odpowiadając na interpelację posła na Sejm RP
Marka Krząkały przekazaną pismem z dnia 11 mar-
ca 2008 r. (sygn. SPS-023-1718/08) w sprawie orga-
nizacji Euro 2012, uprzejmie informuję, iż minister-
stwo współpracuje z innymi resortami w sprawach
legislacyjnych dotyczących wypełnienia zobowiązań
zawartych w gwarancjach udzielonych przez rząd
RP w ofercie na organizację UEFA Euro 2012. Pro-
wadzone są prace nad nowelizacją aktów prawnych
o strategicznym znaczeniu dla terminowej organiza-
cji turnieju, jak np.: ustawa o zamówieniach publicz-
nych, Prawo budowlane, regulacje dotyczące ochro-
ny własności intelektualnej oraz innych aktów
prawnych służących zwiększeniu możliwości opty-
malnego przygotowania infrastruktury na potrzeby
przeprowadzenia UEFA Euro 2012.
Centralnym organem koordynującym prace zwią-
zane z przygotowaniem do UEFA Euro 2012 na
Ukrainie jest Narodowa Agencja ds. Euro 2012 po-
wołana w styczniu 2008 r., którą kieruje Jewhen
Czerwonienko. Narodowa Agencja ds. Euro 2012 re-
alizuje analogiczne zadania do tych, które powierzo-
ne zostały spółce celowej PL.2012 sp. z o.o. Ponadto
Ukraina prowadzi prace nad wieloletnim planem in-
westycyjnym – katalogiem planowanych inwestycji
we wszystkich obszarach. Jednocześnie prowadzone
są prace budowlane w zakresie budowy stadionów.
W połowie bieżącego roku planowane jest oddanie
do użytku nowoczesnego stadionu w Dniepropie-
trowsku na 50 000 miejsc. Ukraina, w odróżnieniu
od Polski, nie posiada odpowiedniej bazy hotelowej
spełniającej wymogi UEFA. W związku z powyż-
szym zadania stojące przed naszym partnerem
w tym zakresie są bardzo poważne.
Nadmieniam, że nie istnieją jednak żadne prze-
słanki przemawiające za możliwością odebrania Pol-
sce i Ukrainie prawa do organizacji UEFA Euro
2012. Obecnie Polska i Ukraina przekazują co dwa
tygodnie raporty na temat postępu prac przy budo-
wie stadionów. Odbywają się także spotkania z eks-
pertami UEFA oceniającymi postęp prac nad pozo-
stałą infrastrukturą.
W najnowszym raporcie UEFA z lutego br. na te-
mat stanu przygotowań do UEFA Euro 2012 zmie-
niono status Chorzowa i Krakowa z miast rezerwo-
wych na alternatywne, co w naszym przekonaniu
podnosi rangę obu miast jako potencjalnych organi-
zatorów meczy w ramach turnieju finałowego. Rząd
Polski w porozumieniu z Polskim Związkiem Piłki
Nożnej czynnie zabiega o rozszerzenie liczby miast
gospodarzy turnieju z czterech do sześciu.
Projekt organizacji Mistrzostw Europy w Piłce
Nożnej UEFA Euro 2012 nie posiada marginesu cza-
sowego dla jakichkolwiek opóźnień, dlatego wszyst-
kie podmioty i instytucje zaangażowane w przygoto-
wanie dokładają wszelkich starań, aby przygotowa-
nia przebiegały sprawnie i bez opóźnień.
Minister
Mirosław Drzewiecki
Warszawa, dnia 9 kwietnia 2008 r.

Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Ryszarda Zbrzyznego
w sprawie rozpoczęcia eksploatacji złóż
węgla brunatnego w okolicach Legnicy, Lubina
i Ścinawy na Dolnym Śląsku (1736)
W odpowiedzi na interpelację pana posła Ryszar-
da Zbrzyznego, skierowaną pismem z dnia 11 marca
2008 r. znak SPS-023-1736/08 do ministra gospo-
darki, w sprawie rozpoczęcia eksploatacji złóż węgla
brunatnego w okolicach Legnicy, Lubina i Ścinawy
na Dolnym Śląsku uprzejmie proszę o przyjęcie na-
stępującego stanowiska.
Wykorzystanie węgla brunatnego przyczynia
się w znacznym stopniu do zapewnienia bezpie-
czeństwa energetycznego Polski. Aktualnie w Pol-
sce eksploatowanych jest 9 złóż węgla brunatnego.
Wydobycie tego paliwa i produkcja energii elek-
trycznej na jego bazie skoncentrowane są w czte-
rech zagłębiach górniczo-energetycznych: adamow-
skim, bełchatowskim, konińskim i turoszowskim.
Szacuje się, że zasoby węgla brunatnego w istnieją-
cych zagłębiach mogą zapewnić pokrycie prognozo-
wanego rocznego zapotrzebowania na to paliwo na
poziomie ok. 60 mln ton do około 2025 r. W dal-
szych latach bez uruchomienia dodatkowych złóż
podaż energii elektrycznej z węgla brunatnego
może spaść o ponad 50%.
Mając na uwadze fakt, iż węgiel brunatny jest
obok węgla kamiennego podstawowym, a zarazem
najtańszym nośnikiem energii w bilansie paliwo-
wym Polski, inwestycje w udostępnienie złóż węgla
brunatnego muszą być dokładnie rozważone pod
względem ekonomicznym jak i społecznym. Przy tak
wielowymiarowych przedsięwzięciach jak budowa
kopalni i/lub elektrowni wymagane jest uzyskanie
wielu pozwoleń, m.in. pozwolenia zintegrowanego
na wprowadzanie do środowiska substancji lub ener-
gii do wszystkich komponentów środowiska, przy
zachowaniu wymogów ochrony środowiska według
zasad tzw. Najlepszych Dostępnych Technik (BAT).
Pozwolenie zintegrowane wydawane jest m.in.
w oparciu o wieloetapowe konsultacje społeczne spo-
rządzonego uprzednio Raportu Oceny Oddziaływa-
nia na Środowisko (Raport OOŚ), w skład którego
wchodzą badania nad wpływem przedmiotowej insta-
lacji na wszystkie komponenty środowiska. Udział
społeczeństwa odgrywa istotną rolę przede wszyst-
kim w identyfikacji potencjalnych konfliktów (od-
działywań), rozwiązań alternatywnych oraz środ-
ków minimalizujących potencjalne negatywne od-
działywania. Przygotowanie Raportu OOŚ z udzia-
łem społeczeństwa sprawia, iż podjęte decyzje zy-
skują na wiarygodności, akceptowalności i są lepiej
uzasadnione. Pozwalają również potencjalnemu in-
westorowi zrozumieć problemy i obawy lokalnych
społeczności, na które dana inwestycja bezpośred-
nio lub pośrednio będzie miała wpływ. Minimalne
429
standardy udziału społeczeństwa w procesie decy-
zyjnym polegają na zapewnieniu wszystkim bezpo-
średnio zainteresowanym (dotkniętym potencjalny-
mi skutkami realizacji przedsięwzięcia) możliwości
wyrażenia opinii dotyczących planowanego przed-
sięwzięcia oraz jego konsekwencji przyrodniczych
i społecznych. Ponadto w przypadku spodziewanego
transgranicznego oddziaływania na środowisko pla-
nowanych przedsięwzięć konwencja z Espoo z 25 lu-
tego 1991 r. o ocenach oddziaływania na środowisko
w kontekście transgranicznym traktuje m.in. o za-
pewnieniu konsultacji z innymi krajami członkow-
skimi, a także nakazuje, by umożliwić udział w po-
stępowaniu w sprawie OOŚ społeczeństwu państwa,
w którym oddziaływanie transgraniczne może się
ujawnić. Polska jest stroną tej konwencji od 10 wrze-
śnia 1997 r.
Uwzględniając protesty społeczne, potencjalną
ingerencję w obszarze Natura 2000 oraz coraz wyż-
sze koszty emisji CO2, wydaje się, że udostępnienie
złóż na Dolnym Śląsku (w okolicach Legnicy, Lubi-
na i Ścinawy) możliwe byłoby jedynie przy zastoso-
waniu najnowocześniejszych metod (np. przemysło-
wej gazyfikacji węgla za pomocą jego podziemnego
wypalania lub biogazyfikacji przy udziale szczepów
bakterii) pozwalających uniknąć zastosowania od-
krywkowej metody wydobywania węgla brunatnego
ze złoża. Takie technologie są jednak aktualnie
w fazie badań doświadczalnych, dziś brak jest jedno-
znacznej odpowiedzi co do możliwości zastosowania
ich w celu eksploatacji złóż węgla brunatnego. Nie-
zależnie od tego należy jednak mieć na względzie, że
aby udostępnienie złóż węgla brunatnego nawet
w perspektywie po roku 2030 było możliwe, to obec-
nie należy przygotować i podejmować działanie dla
zapewnienia ochrony prawnej tego złoża kopalin
strategicznych, uwzględnienia ich w planach zago-
spodarowania przestrzennego oraz niedopuszczenia
do zabudowania infrastrukturą niezwiązaną z prze-
mysłem wydobywczym.
Na chwilę obecną rozważane są dopiero prace
studialne nad możliwością udostępnienia złóż w wo-
jewództwie dolnośląskim (analizy ekonomiczne,
techniczne, społeczne i ekologiczne). Po ich zakoń-
czeniu możliwe będzie sformułowanie wniosków co
do efektywności ekonomicznej, akceptowalności
społecznej oraz kosztów dla potencjalnych inwesto-
rów, środowiska i lokalnych społeczności ww. przed-
sięwzięcia.
Wymaga podkreślenia, że prowadzenie prac stu-
dialnych jest niezbędne do podjęcia właściwie uza-
sadnionej decyzji strategicznej, nie może być jednak
oceniane jako polityczne przesądzenie lub jako decy-
zja o uruchomieniu złoża w ogóle.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, mam na-
dzieję, że zostaną one przyjęte jako wyczerpująca
odpowiedź na postawione pytanie.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 11 kwietnia 2008 r.
430
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Marzeny Okła-Drewnowicz
w sprawie objęcia opieką pielęgniarską
uczniów uczęszczających
do szkół podstawowych (1754)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację poselską pani poseł Marzeny Okła-
-Drewnowicz przesłaną przy piśmie Pana Marszał-
ka z dnia 11 marca 2008 r. (znak: SPS-023-1754/08)
w sprawie objęcia opieką pielęgniarską uczniów
uczęszczających do szkół podstawowych uprzejmie
proszę o przyjęcie poniższych wyjaśnień.
W aktualnym stanie prawnym warunki i zakres
udzielania świadczeń opieki zdrowotnej reguluje
ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków pu-
blicznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135, z późn.
zm.). Podstawę realizacji profilaktycznej opieki zdro-
wotnej nad dziećmi sześcioletnimi stanowią przepi-
sy rozporządzenia ministra zdrowia z dnia 21 grud-
nia 2004 r. w sprawie zakresu świadczeń opieki
zdrowotnej, w tym badań przesiewowych oraz okre-
sów, w których badania te są przeprowadzane (Dz. U.
z 2004 r. Nr 276, poz. 2740). Zgodnie z przepisami
rozporządzenia profilaktyczną opiekę zdrowotną
sprawują: lekarz podstawowej opieki zdrowotnej (na
podstawie deklaracji wyboru złożonej przez rodzi-
ców/opiekunów prawnych dziecka), lekarz dentysta
oraz pielęgniarka środowiskowa/rodzinna.
Świadczenia opieki zdrowotnej, w tym również
profilaktycznej opieki zdrowotnej nad dziećmi i mło-
dzieżą, finansowane są ze środków publicznych bę-
dących w dyspozycji Narodowego Funduszu Zdro-
wia (NFZ), który zawiera umowy o udzielanie tych
świadczeń ze świadczeniodawcami podstawowej
opieki zdrowotnej. Zgodnie z zarządzeniem prezesa
Narodowego Funduszu Zdrowia w sprawie określe-
nia warunków i realizacji umów o udzielanie świad-
czeń opieki zdrowotnej w rodzaju: podstawowa
opieka zdrowotna. W przedmiotowych umowach
m.in. wskazuje się miejsce realizacji świadczeń
– gabinet lekarski/pielęgniarski lub miejsce za-
mieszkania świadczeniobiorcy.
Jakkolwiek w piśmie do pana Bronisława Komo-
rowskiego marszałka Sejmu RP pani poseł pisze, iż
składa interpelację skierowaną do ministra zdrowia
w sprawie objęcia opieką pielęgniarską uczniów
uczęszczających do szkół podstawowych, to z treści
interpelacji wynika, że podnoszony problem de facto
dotyczy uczęszczających do przedszkoli dzieci sze-
ścioletnich, które zgodnie z art. 14 ust 3 ustawy
z dnia 1 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U.
z 2004 r. Nr 256, poz. 2571, z późn. zm.) są zobowią-
zane odbyć roczne przygotowanie przedszkolne
w przedszkolu albo oddziale przedszkolnym zorga-
nizowanym w szkole podstawowej. Należy zauwa-
żyć, że nie jest to równoznaczne z realizacją obo-
wiązku szkolnego, który zgodnie z art. 15 przedmio-
towej ustawy rozpoczyna się z początkiem roku
szkolnego, w tym roku kalendarzowym, w którym
dziecko kończy 7 lat. Nie można zatem utożsamiać
rocznego przygotowania przedszkolnego z obowiąz-
kiem szkolnym. Zakres podmiotowy rozporządzenia
ministra zdrowia z dnia 22 grudnia 2004 r. (Dz. U.
Nr 282, poz. 2814, z późn. zm.) w sprawie zakresu
i organizacji profilaktycznej opieki zdrowotnej nad
dziećmi i młodzieżą obejmuje dzieci i młodzież obję-
te obowiązkiem szkolnym i obowiązkiem nauki oraz
kształcącymi się w szkołach ponadgimnazjalnych
do ukończenia 19 roku życia (§ 1 pkt 1).
Zgodnie więc z obowiązującym stanem prawnym
aktualnie funkcjonujący system opieki zdrowotnej
nad dziećmi i młodzieżą nie przewiduje realizacji
profilaktycznych świadczeń zdrowotnych na terenie
przedszkoli. Należne dzieciom w tej grupie wiekowej
świadczenia profilaktyczne (w tym obowiązkowe
szczepienia ochronne, badania przesiewowe, bilanse
zdrowia, także edukacja zdrowotna) wykonywane
są w placówkach podstawowej opieki zdrowotnej i fi-
nansowane w tzw. „stawce kapitacyjnej” na ubez-
pieczonego.
Jak wynika z powyższego, nie istnieją przepisy,
które nakładałyby na prezesa NFZ obowiązek za-
pewnienia dzieciom odbywającym przygotowanie
przedszkolne profilaktycznej opieki zdrowotnej przez
pielęgniarkę lub higienistkę szkolną.
Nie bez znaczenia jest również fakt, iż zgłoszony
przez Panią poseł postulat objęcia opieką przez pie-
lęgniarki środowiska nauczania i wychowania dzie-
ci sześcioletnich w przedszkolach, (a tym samym ko-
nieczności zmiany przepisów), w efekcie spowodo-
wałby nierówność w dostępie do świadczeń profilak-
tycznej opieki zdrowotnej w odniesieniu do innych,
młodszych dzieci uczęszczających do tej samej pla-
cówki oświatowej.
Nie można zgodzić się ze stwierdzeniem zawar-
tym w interpelacji, że zarządzenie NFZ Nr 69/2007/
DSOZ prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia
25 września 2007 r. w sprawie określenia warunków
zawierania i realizacji umów o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej w rodzaju: podstawowa opieka
zdrowotna zmieniło sytuację na niekorzyść sześcio-
latków w przedszkolach, bo nie ma możliwości spra-
wowania nad nimi opieki pielęgniarskiej, a dbałość
o wykonanie badań (przesiewowych) zależy od stop-
nia świadomości rodziców.
Jak przedstawiono powyżej, profilaktyczna opie-
ka zdrowotna nad dziećmi sześcioletnimi realizowa-
na jest przez lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej
oraz pielęgniarki środowiskowe/rodzinne. Szczegó-
łowy zakres ich zadań określa rozporządzenia mini-
stra zdrowia z dnia 20 października 2005 r. w spra-
wie zadań lekarza, pielęgniarki i położnej podstawo-

wej opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2005 r. Nr 214,
poz.1816).
Działania edukacyjne prowadzone są przez leka-
rza podstawowej opieki zdrowotnej w trakcie badań
profilaktycznych. W rozmowie z rodzicami, lekarz
informuje o stanie zdrowia ich dzieci, w tym o ich
rozwoju psychofizycznym oraz znaczeniu sygnalizo-
wania zauważonych niepokojących zmian w zdrowiu
dziecka. Lekarz i pielęgniarka podstawowej opieki
zdrowotnej udzielają wskazówek dotyczących wła-
ściwego odżywiania, aktywności fizycznej, stymula-
cji rozwoju psychoruchowego dziecka na każdym
jego etapie. Lekarz i pielęgniarka podstawowej opie-
ki zdrowotnej, którzy pozostają w stałym kontakcie
z rodziną z racji sprawowanej opieki, znają jej sytu-
ację zdrowotną oraz relacje w rodzinie. W sposób
najwłaściwszy, poprzez bezpośredni kontakt, prze-
kazują rodzicom niezbędną wiedzę, a tym samym
wpływają na podniesienie poziomu świadomości
i odpowiedzialności za zdrowie. Nieuzasadniona wy-
daje się zatem obawa pani poseł, że w przypadku
braku opieki pielęgniarskiej w przedszkolach profi-
laktyką zajmować się będą tylko rodzice, choć jedno-
cześnie należy podkreślić, że rola rodziców w kształ-
towaniu nawyków higienicznych u dzieci, zasad pra-
widłowego żywienia oraz dbałości o zdrowie dziecka
jest nie do przecenienia.
Przedstawiając powyższe, uprzejmie informuję,
że zgłoszony przez Panią Poseł postulat objęcia
opieką przez pielęgniarki środowiska nauczania
i wychowania tylko dzieci sześcioletnich w przed-
szkolach oprócz tego, że oznaczałby nierówne trak-
towanie dzieci uczęszczających do przedszkola, wią-
załby się również z koniecznością podwójnego fi-
nansowania tych samych profilaktycznych świad-
czeń w placówce podstawowej opieki zdrowotnej
i w przedszkolu.
Pragnę także poinformować panią poseł, iż pro-
blematyka profilaktycznej opieki zdrowotnej spra-
wowanej nad sześciolatkami przez pielęgniarki śro-
dowiska nauczania i wychowania była już przedmio-
tem korespondencji i wyjaśnień udzielanych w stycz-
niu 2008 r. świadczeniodawcom z Buska-Zdroju i Skar-
żyska-Kamiennej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 8 kwietnia 2008 r.
431
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Magdaleny Kochan
w sprawie procedury kontraktacji
usług medycznych na ambulatoryjne badania
słuchu (1756)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Magdaleny Kochan, przeka-
zaną przy piśmie marszałka Sejmu, z dnia 11 marca
2008 r., znak: SPS-023-1756/08, w sprawie procedu-
ry kontraktacji usług medycznych na ambulatoryj-
ne badania słuchu, uprzejmie proszę o przyjęcie na-
stępujących wyjaśnień.
Do podstawowych aktów prawnych, które regu-
lują warunki udzielania i zakres świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
oraz zasady i tryb finansowania tych świadczeń, na-
leżą: ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135, ze zm.), akty
wykonawcze do tej ustawy oraz zarządzenia prezesa
NFZ w sprawie szczegółowych warunków zawiera-
nia i realizacji umów o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej w poszczególnych rodzajach, wydawane
w oparciu o art. 102 ust. 5 pkt 21 i 25 oraz art. 146
ust. 1 pkt 1 i 3 ww. ustawy.
Przedmiot postępowania w sprawie zawarcia
umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej,
kryteria oceny ofert i warunki wymagane od świad-
czeniodawców, zgodnie z przepisem art. 146 ww.
ustawy, określa prezes Narodowego Funduszu Zdro-
wia, który w celu ustalenia jednolitych sposobów re-
alizacji zadań związanych z zawieraniem umów o udzie-
lanie świadczeń opieki zdrowotnej wydaje zarządze-
nia, w których określa szczegółowe warunki zawie-
rania i realizacji umów w poszczególnych rodzajach
i zakresach.
Przed określeniem przedmiotu postępowania
w sprawie zawarcia umowy o udzielanie świad-
czeń opieki zdrowotnej, kryteriów oceny ofert
i warunków wymaganych od świadczeniodawców
prezes funduszu zasięga opinii właściwych konsul-
tantów krajowych (art. 146 ust.2 ww. ustawy).
W kwestii udzielania świadczeń opieki zdrowot-
nej w rodzaju: ambulatoryjne świadczenia specjali-
styczne, uprzejmie informuję, że szczegółowe zasady
zostały określone zarządzeniem Nr 65/2007/DSOZ
prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 20 wrze-
śnia 2007 r. w sprawie określenia warunków za-
wierania i realizacji umów w rodzaju: ambulato-
ryjne świadczenia specjalistyczne, ze zm., które
wprowadza trzy typy porad: poradę kompleksową,
poradę specjalistyczną oraz poradę zabiegowo-dia-
gnostyczną.
Odnosząc się do zagadnienia zawartego w inter-
pelacji pani poseł, uprzejmie informuję, że minister
zdrowia w ramach nadzoru sprawowanego nad
działalnością funduszu wystąpił do Narodowego
432
Funduszu Zdrowia celem uzyskania wyjaśnień
w tej sprawie.
Z informacji przekazanych przez fundusz wyni-
ka, że przyjęty w 2008 r. sposób rozliczania świad-
czeń w poradniach specjalistycznych prowadzi do
stopniowego odchodzenia od płacenia w trybie fee
for service (opłata za świadczenie) na rzecz uśred-
nionej ceny świadczenia. Powoduje to, że zarówno
porada kompleksowa, jak i porada specjalistyczna
może być rozliczana niezależnie od wykonywanych
w jej zakresie świadczeń medycznych.
Fundusz nie kontraktuje poszczególnych usług
szczegółowych, a jedynie świadczenia w zakresie au-
diologii i foniatrii oraz świadczenia w zakresie otola-
ryngologii. Elementem świadczeń realizowanych
w tych zakresach, w zależności od wskazań medycz-
nych, może być ocena audiologiczna, z wykonaniem
badań różnicujących typ niedosłuchu oraz lokaliza-
cję. Z uwagi na fakt, iż finansowanie w roku bieżą-
cym świadczeń w ambulatoryjnej opiece specjali-
stycznej opiera się na uśrednieniu ceny porady, we-
dług tej samej ceny finansowane są świadczenia wy-
magające diagnostyki, jak i takie, w czasie których
nie są realizowane żadne dodatkowe świadczenia.
Zgodnie z informacjami funduszu cena komer-
cyjna badania BERA wynosi ok. 120 zł i nie przekra-
cza istotnie wartości porady kompleksowej.
Natomiast w przypadku pełnego badania słuchu,
obejmującego: badanie audiologiczne, tympanome-
tryczne, BERA oraz fotoemisje, które jest wymaga-
ne w odniesieniu do niewielkiej grupy pacjentów
w warunkach ambulatoryjnych, cena na rynku ko-
mercyjnym wynosi ok. 300 zł.
Należy również wskazać, że wyłączenie grup ba-
dań z uśrednionej ceny porady wymagałoby obniże-
nia wyceny punktowej pozostałych porad w wymie-
nionych zakresach świadczeń kontraktowanych
przez Narodowy Fundusz Zdrowia.
Wobec powyższego w opinii funduszu istotnym
elementem odzwierciedlającym specyfikę i koszto-
chłonność świadczeń w poradniach ambulatoryj-
nej opieki specjalistycznej powinna być cena punk-
tu, będąca przedmiotem negocjacji pomiędzy NFZ
i świadczeniodawcą w trakcie postępowania kon-
kursowego.
Ponadto mając na uwadze kwestię, wskazującą na
potrzebę dokonania wyceny świadczeń opieki zdro-
wotnej, uprzejmie informuję, że Agencja Oceny Tech-
nologii Medycznych, będąca jednostką podległą mini-
strowi właściwemu do spraw zdrowia, prowadzi pra-
ce, które obejmują między innymi wycenę świadczeń
opieki zdrowotnej oraz opracowywanie i weryfikację
ocen procedur medycznych, ze szczególnym uwzględ-
nieniem tych procedur, które są przedmiotem umów
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 3 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Radosława Witkowskiego
w sprawie wydawania zaświadczeń
o wpisie przedsiębiorcy do ewidencji
działalności gospodarczej (1759)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 11 marca 2008 r., znak: SPS-023-1759/
08 przesyłam, odpowiedź na interpelację pana posła
Radosława Witkowskiego w sprawie wydawania za-
świadczeń o wpisie przedsiębiorcy do ewidencji dzia-
łalności gospodarczej.
1. Czy resort gospodarki planuje powzięcie dzia-
łań mających na celu zmianę przepisów dotyczących
Ewidencji Działalności Gospodarczej?
Aktualnie w Ministerstwie Gospodarki trwają
prace nad nowelizacją ustawy z dnia 2 lipca 2004 r.
o swobodzie działalności gospodarczej (dalej ustawy
SDG) (Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095). Propono-
wane zmiany dotyczyć będą m.in. wprowadzenia
wniosku zintegrowanego, w którym przedsiębiorca
będzie jednokrotnie podawał dane dotyczące jego
działalności. Należy jednak pamiętać, że wprowa-
dzenie wniosku zintegrowanego jest celowe jedynie
w przypadku wymiany dokumentów między przed-
siębiorcą a urzędem w formie elektronicznej. Obieg
papierowy wymusza stosowanie osobnych formula-
rzy wniosków kierowanych do właściwych organów.
Organ ewidencyjny (gmina) będzie odpowiedzialny
za przekazanie danych zawartych we wniosku elek-
tronicznym lub wnioskach papierowych do właści-
wych organów zaangażowanych w proces rejestracji
działalności gospodarczej (urząd skarbowy, ZUS,
GUS, rejestry działalności regulowanej). Rozwiąza-
nie takie umożliwi załatwianie w trybie elektronicz-
nym formalności związanych z zakładaniem firmy
z wykorzystaniem jednego formularza. Procedura
realizowana w trybie papierowym nadal wymagać
będzie wypełnienia przez przedsiębiorcę kilku osob-
nych druków, chociaż będą one mogły być składane
w jednym okienku zlokalizowanym w gminie.
Bardzo istotnym elementem systemu ewidencji
działalności gospodarczej jest Centralna Informacja
o Działalności Gospodarczej (CIDG), której utwo-
rzenie przewiduje obecna ustawa o swobodzie dzia-
łalności gospodarczej. Zgodnie z aktualnie obowią-
zującymi przepisami zadaniem CIDG jest prowadze-
nie zbioru informacji o danych zawartych w ewiden-
cji, udzielanie z ewidencji informacji o wpisie oraz
wydawanie zaświadczeń o treści wpisów w ewiden-
cji. Ze względu na zmianę koncepcji w 2006 r. prace
nad CIDG zostały wstrzymane. Obecnie w ramach
nowelizacji ustawy SDG planowane jest rozszerze-
nie funkcjonalności CIDG o realizację czynności
przewidzianych dla „jednego okienka” dla rejestra-
cji działalności gospodarczej. W wyniku wprowadzo-
nych zmian CIDG zostałaby przekształcona z bazy

informacyjnej w transakcyjną platformę klasy G2B
(Government to Business) umożliwiającą przedsię-
biorcy realizację drogą elektroniczną wszelkich czyn-
ności i procedur niezbędnych do rozpoczęcia i prowa-
dzenia działalności gospodarczej oraz pozyskanie in-
formacji o kontrahentach i warunkach prowadzenia
przedsiębiorstwa.
Nowelizacja ustawy SDG uwzględniać będzie rów-
nież nowe rozwiązania informatyczne wdrożone
w administracji publicznej w ostatnich latach. Ozna-
cza to budowę systemu CIDG w oparciu o Elektro-
niczną Platformę Usług Administracji Publicznej
(e-PUAP), której uruchomienie planuje MSWiA.
2. Czy resort gospodarki rozważa połączenie
Ewidencji Działalności Gospodarczej z Krajowym
Rejestrem Sądowym?
Art. 74 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. Przepisy
wprowadzające ustawę o swobodzie działalności go-
spodarczej (Dz. U. Nr 173, poz. 1808, z późn.zm.)
przewiduje możliwość docelowego zintegrowania
Centralnej Informacji o Działalności Gospodarczej
oraz Krajowego Rejestru Sądowego. Aby jednak roz-
mowy w tym zakresie mogły zostać podjęte przede
wszystkim musi zostać uruchomiona CIDG. W trak-
cie tworzenia systemu do obsługi centralnej infor-
macji powinna zostać zapewniona jego integracja
z systemem KRS na poziomie rozwiązań informa-
tycznych. Do rozważenia pozostaje natomiast kwe-
stia połączenia instytucjonalnego obu rejestrów. Na
obecnym etapie nie są prowadzone rozmowy między
ministrem gospodarki a ministrem sprawiedliwości
w tej sprawie.
3. Jakie możliwości skrócenia procedury uzyska-
nia zaświadczenia o wpisie do Ewidencji widzi Mini-
sterstwo Gospodarki?
Stosownie do art. 7a ust. 2 ustawy z dnia 19 listo-
pada 1999 r. Prawo działalności gospodarczej (PDG)
(Dz. U. Nr 101, poz. 1178, z późn. zm.) ewidencja dzia-
łalności gospodarczej jest jawna i dane osobowe
w niej zawarte nie podlegają przepisom ustawy z dnia
29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych
(Dz. U. z 2002 r. Nr 101, poz. 926, z późn. zm.).
Zasada jawności ewidencji działalności gospo-
darczej ma na celu ochronę pewności obrotu praw-
nego. Jest ona realizowana przez umożliwienie każ-
demu uzyskania informacji o przedsiębiorcach wpi-
sanych w ewidencji, bez podawania konkretnych
przyczyn.
Stosownie do przepisów ustawy z dnia 14 czerw-
ca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego
(KPA) (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071, z późn. zm.)
do organów administracji publicznej osoby zaintere-
sowane mogą:
— składać podania (żądania, wyjaśnienia, odwo-
łania, zażalenia) (art. 63 § 1) oraz
— ubiegać się o wydanie zaświadczenia ze wzglę-
du na swój interes prawny w urzędowym potwier-
dzeniu określonych faktów lub stanu prawnego (art.
217 § 2 pkt 2).
433
Zaświadczenie powinno być wydane bez zbędnej
zwłoki, nie później jednak niż w terminie siedmiu
dni (art. 217 § 3).
Należy jednak zaznaczyć, że zmiana przepisów
Kodeksu postępowania administracyjnego w zakre-
sie ewentualnego skrócenia terminu wydawania za-
świadczeń nie należy do kompetencji ministra go-
spodarki. Właściwość w tej sprawie należy do mini-
stra sprawiedliwości.
Niezależnie od powyższego, zdaniem Minister-
stwa Gospodarki podstawą dla skrócenia procedury
uzyskania zaświadczenia o wpisie do Ewidencji jest
informatyzacja tego procesu. Wdrożenie systemu in-
formatycznego CIDG zapewni możliwość uzyskania
wypisu z Ewidencji w czasie rzeczywistym. Będzie
to dokument elektroniczny podpisany podpisem elek-
tronicznym organu prowadzącego ewidencję. W przy-
padku konieczności uzyskania przez przedsiębiorcę
wypisu w formie papierowej będzie on mógł udać się
do dowolnego PPK (niezależnie od miejsca zamiesz-
kania czy też prowadzenia działalności) gdzie urzęd-
nik wydrukuje stosowny dokument, opatrzy go
urzędową pieczęcią i własnoręcznym podpisem. Pla-
nowane jest zlokalizowanie PPK w każdej gminie
w Polsce.
Należy jednak zaznaczyć, że uzyskanie zaświad-
czenia z ewidencji w wyżej opisany sposób będzie
możliwe dopiero wówczas, gdy zacznie funkcjonować
CIDG/PPK.
Z poważaniem
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 11 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Tadeusza Arkita,
Jarosława Gowina i Witolda Kochana
w sprawie uregulowania stanu prawnego
dróg gminnych i wewnętrznych,
które spełniają funkcje dróg publicznych (1766)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem Pana Marszałka z dnia 11 marca 2008 r.,
znak SPS-023-1766/08, przekazującym interpelację
panów posłów Tadeusza Arkita, Jarosława Gowina
i Witolda Kochana z dnia 28 lutego 2008 r. w spra-
wie uregulowania stanu prawnego dróg gminnych
i wewnętrznych, które spełniają funkcje dróg pu-
blicznych, uprzejmie przedstawiam wyjaśnienia
w tym zakresie.
434
Na podstawie przepisu art. 73 ust. 1 ustawy
z dnia 13 października 1998 r. Przepisy wprowadza-
jące ustawy reformujące administrację publiczną
(Dz. U. Nr 133, poz. 872, z późn. zm.) uregulowany
został stan prawny nieruchomości pozostających we
władaniu Skarbu Państwa lub jednostek samorządu
terytorialnego, nie stanowiących ich własności, za-
jętych pod drogi publiczne. Na mocy tego przepisu
nieruchomości te stały się z mocy prawa własnością
Skarbu Państwa lub właściwych jednostek samo-
rządu terytorialnego z dniem 1 stycznia 1999 r., za
odszkodowaniem. Ratio legis wprowadzenia wyżej
przywołanego przepisu było uregulowanie stanu
prawnego nieruchomości zajętych pod drogi publicz-
ne, a jednocześnie umożliwienie byłym właścicielom
tych nieruchomości uzyskanie należnego odszkodo-
wania. Autorzy interpelacji, panowie posłowie Tade-
usz Arkit, Jarosław Gowin i Witold Kochan postulu-
ją wprowadzenie analogicznego przepisu obejmują-
cego drogi wewnętrzne, spełniające funkcje dróg
publicznych.
Rozważając problem poruszony w interpelacji,
należy mieć na uwadze przepisy definiujące drogi
gminne i drogi wewnętrzne, zawarte w ustawie
z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych
(Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115, z późn. zm.),
w szczególności przepis art. 8, dotyczący dróg we-
wnętrznych, który stanowi, że drogami wewnętrz-
nymi są drogi niezaliczone do żadnej kategorii dróg
publicznych, w szczególności drogi w osiedlach miesz-
kaniowych, dojazdowe do gruntów rolnych i leśnych,
dojazdowe do obiektów użytkowanych przez przed-
siębiorców, place przed dworcami, pętle autobusowe.
Jak wynika z treści tego przepisu, drogami we-
wnętrznymi są drogi o różnorodnym charakterze,
które zaspakajają potrzeby komunikacyjne społecz-
ności lokalnych w różnym stopniu. W szczególnych
przypadkach drogi te zapewniają dojazd tylko jedne-
mu lub kilku użytkownikom gospodarstw rolnych,
a w innych przypadkach rzeczywiście stanowią istot-
ny element układu komunikacyjnego na danym ob-
szarze. Trudno zatem byłoby objąć jednolitą regu-
lacją prawną nieruchomości, o dużym zróżnicowa-
niu co do funkcji, sposobu użytkowania i stanu
prawnego.
Chciałbym jednocześnie podkreślić, że obecnie
obowiązujące przepisy, w szczególności przepis
art. 172 Kodeksu cywilnego dotyczący zasiedzenia
nieruchomości, umożliwiają gminom regulowanie
stanów prawnych nieruchomości będących drogami
wykorzystywanymi przez ogół społeczności lokalnej.
Należy również podkreślić, że zgodnie z przepisem
art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samo-
rządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591,
z późn. zm.) gminy posiadają osobowość prawną,
mogą zatem występować we własnym imieniu przed
sądami powszechnymi. Chciałbym również przypo-
mnieć, że zgodnie z regulacjami zawartymi w art. 7
ustawy o samorządzie gminnym, zadania własne
gmin obejmują m.in. sprawy dróg, ulic i placów,
a także sprawy z zakresu gospodarki nieruchomo-
ściami.
Ponadto należy podkreślić, że zgodnie z przepi-
sem art. 7 ust. 2 przywołanej wyżej ustawy o dro-
gach publicznych, zaliczenie dróg do kategorii dróg
gminnych następuje w drodze uchwały rady gminy
po zasięgnięciu opinii właściwego zarządu powiatu.
Zważywszy na przywołane wyżej przepisy, uwa-
żam, że gminy mają wystarczające podstawy, aby
uregulować stan prawny nieruchomości zajętych
pod drogi wewnętrzne, które są wykorzystywane
jako drogi publiczne. Zatem odpowiadając na pyta-
nie zawarte w interpelacji, pragnę poinformować
Pana Marszałka, iż aktualnie nie przewiduję po-
dejmowania działań zmierzających do przygotowa-
nia projektu regulacji prawnej, o której mowa w in-
terpelacji.
Przedstawiając Panu Marszałkowi powyższe in-
formacje, wyrażam nadzieję, że pozwolą one wyeli-
minować wątpliwości zasygnalizowane w interpe-
lacji i spotkają się ze zrozumieniem panów posłów
Tadeusza Arkita, Jarosława Gowina i Witolda Ko-
chana.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 2 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Marii Nowak
w sprawie odzyskiwania przez ZUS
zaległości składkowych sprzed 2003 r. (1775)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia
11 marca br. znak: SPS-023-1775/08 interpelacją
poseł Marii Nowak w sprawie odzyskiwania przez
ZUS zaległości składkowych sprzed 2003 r. pozwolę
sobie przedstawić, co następuje w oparciu o opinię
Zakładu Ubezpieczeń Społecznych:
Przepisy dotyczące poboru składek na ubezpie-
czenia społeczne zobowiązują wszystkich płatników
składek, a więc także przedsiębiorców, do termino-
wego ich rozliczania i opłacania za siebie oraz za
inne zatrudniane osoby podlegające ubezpieczeniom
społecznym. Obowiązkiem Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych jest natomiast ściąganie nieopłaconych
w terminie należności i to za cały nieprzedawniony
okres. Należności z tytułu składek są bowiem pod-
stawowym źródłem przychodów Funduszu Ubezpie-

czeń Społecznych. Ponadto ze środków tych zakład
przekazuje należne za ubezpieczonych składki do
otwartych funduszy emerytalnych. A w razie gdy
płatnik składek nie wywiązuje się z ustawowo nało-
żonych obowiązków i nie opłaca składek w terminie,
zakład ma obowiązek wszcząć dochodzenie tych na-
leżności.
Dochodzenie należności z tytułu składek na
ubezpieczenia społeczne oraz okres ich przedawnie-
nia przed 2003 r. regulowała ustawa z dnia 25 listo-
pada 1986 r. o organizacji i finansowaniu ubezpie-
czeń społecznych (Dz. U. z 1989 r. Nr 25, poz. 137,
z późn. zm.), a następnie ustawa z dnia 13 paździer-
nika 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych
(Dz. U. z 2007 r. Nr 11, poz. 137, z późn. zm.). W świe-
tle przepisów powołanych ustaw, w brzmieniu obo-
wiązującym do końca grudnia 2002 r., należności
z tytułu składek ulegały przedawnieniu po upływie
5 lat, licząc od dnia, w którym składka stała się wy-
magalna, jednakże bieg przedawnienia przerywała
każda podjęta czynność zmierzająca do ściągnięcia
należności (np. wdrożenie przez zakład przymuso-
wego dochodzenia należności), jeśli o czynności tej
został zawiadomiony dłużnik. W takich przypad-
kach następowało wydłużenie okresu przedawnie-
nia do 10 lat. Nie jest więc prawdą, że w okresie
przed 1 stycznia 2003 r. brak było przepisów, które
uprawniały zakład do dochodzenia należności przez
okres 10 lat, licząc od daty ich wymagalności.
Od 1 stycznia 2003 r. weszły natomiast w życie
zmiany do ustawy o systemie ubezpieczeń społecz-
nych wprowadzające wprost przepis o 10-letnim
okresie przedawnienia. Ponadto po nowelizacji usta-
wa przewiduje także przesłanki, których spełnienie
powoduje zawieszenie lub przerwanie biegu terminu
przedawnienia.
Zmiana przepisów, która nastąpiła od 1 stycznia
2003 r., nie dotyczy wyłącznie należności, które wy-
gasły, zgodnie z art. 59 § 1 pkt 3 ordynacji podatko-
wej, przed tą datą. Dotyczy natomiast wszelkich na-
leżności, które do 31 grudnia 2002 r. nie uległy
przedawnieniu i były wymagalne w tej dacie. Wła-
śnie ze względu na to, że uchwalone przez Sejm
zmiany ustawowe nie przewidywały przepisów przej-
ściowych, przedawnienie należności powinno być
oceniane według stanu prawnego obowiązującego
w dacie upływu terminu przedawnienia. Nie ozna-
cza to nie tylko działania prawa wstecz, lecz wynika
wprost z zasady legalizmu, która wymaga, aby pod-
stawą działania organów władzy publicznej był prze-
pis prawny obowiązujący w dniu podejmowania
czynności przez te organy. Dlatego też przedstawio-
ne wyżej zasady przedawnienia należności stosowa-
ne przez zakład są zgodne z prawem, co potwierdziło
stanowisko Prokuratorii Generalnej Skarbu Pań-
stwa wydane w dniu 16 listopada 2007r.
Ponadto zakład ma ustawowy obowiązek docho-
dzenia należności od dłużników, m.in. w trybie zajęć
rachunków bankowych. Dotyczy to także należno-
435
ści, które nie wygasły na dzień 31 grudnia 2002r.
i w związku z tym są nadal wymagalne.
Odnosząc się do zarzutu, iż zakład wszczyna eg-
zekucję bez wydawania koniecznych decyzji o wyso-
kości zadłużenia, wyjaśniam, że obowiązują w tym
zakresie przepisy art. 3 § 1 i art. 3a § 1 i 2 ustawy
z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyj-
nym w administracji (Dz. U. z 2005 r. Nr 229,
poz. 1954, ze zm.), zgodnie z którymi uprzednie wy-
danie decyzji stwierdzającej wysokość zadłużenia
nie jest konieczne w stosunku do obowiązków wyni-
kających z deklaracji rozliczeniowych złożonych
przez płatnika składek na ubezpieczenia społeczne,
pod warunkiem że:
— w deklaracji zostało zamieszczone pouczenie,
że stanowi ona podstawę do wystawienia tytułu wy-
konawczego,
— wierzyciel przed wszczęciem postępowania eg-
zekucyjnego przesłał zobowiązanemu upomnienie.
Oznacza to więc, że podstawą do wszczęcia przez
zakład egzekucji jest złożona przez płatnika składek
deklaracja rozliczeniowa opatrzona odpowiednim
pouczeniem, natomiast wydanie decyzji przed skie-
rowaniem należności do egzekucji następuje w tych
przypadkach, w których zakład dokonał wymiaru
składek z urzędu, gdyż płatnik składek nie złożył
deklaracji rozliczeniowej za dany miesiąc bądź zło-
żone przez płatnika deklaracje nie zawierały sto-
sownego pouczenia.
Jednocześnie informuję, iż zgodnie z art. 15
ust. 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w ad-
ministracji wszczęcie egzekucji, poprzez m.in. do-
konanie zajęcia rachunku bankowego dłużnika, jest
poprzedzane skierowaniem do dłużnika pisemnego
upomnienia zawierającego wezwanie do wykonania
obowiązku, z zagrożeniem skierowania sprawy na
drogę postępowania egzekucyjnego. Postępowanie
egzekucyjne może być wszczęte dopiero po upływie
7 dni od dnia doręczenia tego upomnienia. Przypad-
ki szczególne, w których można wszcząć postępowa-
nie egzekucyjne bez uprzedniego doręczenia upo-
mnienia, zostały określone w § 13 rozporządzenia
ministra finansów z dnia 22 listopada 2001 r. w spra-
wie wykonania niektórych przepisów ustawy o po-
stępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U.
Nr 137, poz. 1541, ze zm.). Powołany przepis stano-
wi, że doręczenie upomnienia nie jest obowiązkowe
m.in. w sytuacji, gdy należność pieniężna została
określona w orzeczeniu (w tym także w decyzji ad-
ministracyjnej określającej wysokość zadłużenia).
Oznacza to, iż w przypadku gdy obowiązek spłaty
zadłużenia wynika z prawomocnej decyzji stwier-
dzającej wysokość zadłużenia, wszczęcie egzekucji
nie musi być poprzedzone wysłaniem zobowiązane-
mu upomnienia.
Podkreślam także, że dłuższy okres, w którym
możliwe jest podejmowanie działań zmierzających
do ściągnięcia nieopłaconych składek, pozwala na
lepszą ochronę interesów ubezpieczonych, za któ-
rych płatnik uchylał się od opłacania składek, pomi-
436
mo pobrania finansowanej przez nich części. Po wy-
egzekwowaniu należności od dłużnika, ZUS odpro-
wadza należną część składek na indywidualne konta
ubezpieczonych w otwartych funduszach emerytal-
nych. Ponadto należy mieć na uwadze, że w przypad-
ku ubezpieczonych będących płatnikami składek na
własne ubezpieczenia przy ustalaniu prawa do świad-
czenia rentowego lub emerytalnego istotne znaczenie
ma okres, za który zostały opłacone składki.
Uważam także, że nieopłacanie składek nie może
być wkalkulowywane przez przedsiębiorców w ryzy-
ko prowadzonej działalności i traktowane jako źró-
dło „bezzwrotnego kredytu”. Trudno jest mi także
uznać za normę, która powinna zostać usankcjono-
wana prawnie, postępowanie zmierzające do uchyle-
nia się od zobowiązań, do których zapłaty płatnicy
składek byli zobowiązani przepisami ustawowymi.
Ponadto zwracam uwagę, że podana w interpela-
cji liczba 2 mln dłużników posiadających zaległości
sprzed 2003 r. nie jest zgodna ze stanem faktycznym.
Na koniec 2007 r. w egzekucji pozostawało 1,4 mln
tytułów wykonawczych, którymi objęta była kwota
3,2 mld zł zadłużeń z tytułu składek na ubezpiecze-
nia społeczne za okres sprzed 2003 r. Liczba tytułów
wykonawczych nie może być utożsamiana z liczbą
dłużników. Z reguły bowiem płatnicy, będący dłuż-
nikami, zalegają z opłatą składek za więcej niż jeden
okres (miesiąc rozliczeniowy), a kierowane przez za-
kład tytuły wykonawcze obejmują nieopłacone na-
leżności odrębnie za każdy miesiąc, co oznacza, że
jednego dłużnika może dotyczyć kilka, a nawet kil-
kadziesiąt tytułów wykonawczych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Agnieszka Chłoń-Domińczak
Warszawa, dnia 17 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Beaty Szydło i Andrzeja Adamczyka
w sprawie podjęcia działań na rzecz zbadania
realizacji umowy koncesyjnej na eksploatację
autostrady A4 na odcinku Kraków–Katowice
w zakresie poboru opłat za przejazd
remontowanymi odcinkami autostrady,
a także stopnia zaangażowania
koncesjonariusza w finansowanie prac
modernizacyjnych na tym odcinku (1787)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji posłów Beaty Szydło i Andrzeja Adam-
czyka z dnia 28 lutego 2008 r., przekazanej przy pi-
śmie Kancelarii Prezesa Rady Ministrów z dnia
11 marca 2008 r., w sprawie podjęcia działań na
rzecz zbadania realizacji umowy koncesyjnej na eks-
ploatację autostrady A4 na odcinku Katowice–Kra-
ków w zakresie poboru opłat za przejazd remonto-
wanymi odcinkami autostrady, a także stopnia za-
angażowania koncesjonariusza w finansowanie prac
modernizacyjnych na tym odcinku, uprzejmie prze-
kazuję następujące wyjaśnienia.
Pobieranie przez koncesjonariusza opłat za prze-
jazd autostradą określają przepisy ustawy z dnia
27 października 1994 r. o autostradach płatnych
oraz o Krajowym Funduszu Drogowym (Dz. U.
z 2004 r. Nr 256, poz. 2571, z późn. zm.) oraz posta-
nowienia umowy koncesyjnej zawartej z ministrem
infrastruktury. Opłaty za przejazd autostradą po-
bierane są zgodnie z art. 37a ustawy przez spółkę,
która zawarła umowę o budowę i eksploatację albo
wyłącznie eksploatację autostrady.
Jedynym odstępstwem od powyższej zasady jest
niepobieranie opłat za przejazd autostradą od pojaz-
dów samochodowych, za które została uiszczona
opłata za przejazd po drogach krajowych, pobierana
na podstawie ustawy z dnia 6 września 2001 r.
o transporcie drogowym (Dz. U. z 2004 r. Nr 273,
poz. 2703, z późn. zm.). Szczegółowy sposób ustala-
nia, dokonywania zmian wysokości oraz pobierania
opłat za przejazd autostradą, kategorie pojazdów, od
których pobiera się opłaty, oraz sposób ogłaszania
wysokości tych opłat określa rozporządzenie mini-
stra infrastruktury z dnia 29 kwietnia 2004 r.
w sprawie opłat za przejazd autostradą (Dz. U.
z 2004 r. Nr 102, poz. 1075).
W umowie koncesyjnej podpisanej w dniu 19 wrze-
śnia 1997 r. pomiędzy ministrem transportu i go-
spodarki morskiej a koncesjonariuszem (zmienianej
aneksami od 1. do 5.) koncesjonariusz zobowiązał
się do budowy, eksploatacji i utrzymania płatnej au-
tostrady oraz do zapewnienia nieprzerwanego do-
stępu do autostrady płatnej i zachowania jej prze-
jezdności również podczas trwania remontów. Nie-
znane są przypadki, aby na autostradach płatnych
w innych krajach w czasie remontu obniżano opłaty
bądź też je zawieszano. Jakiekolwiek obniżenie przy-
chodów z opłat albo zawieszenie opłat w czasie trwa-
nia remontów autostrady może spowodować ko-
nieczność przeciągania się robót remontowo-moder-
nizacyjnych, a nawet ich przerwanie, co niekorzyst-
nie wpłynie na koncesjonariusza, który nie będzie
mógł terminowo zakończyć prac remontowych.
Odnosząc się do stwierdzenia o świadomym za-
miarze nadużycia przez koncesjonariusza w zakre-
sie pobierania opłat czy też sporadycznego informo-
wania kierujących o utrudnieniach w ruchu na płat-
nej autostradzie, uprzejmie informuję, że koncesjo-
nariusz mógł już wielokrotnie zaproponować pod-
wyższenie opłat za przejazd autostradą. Od 2 lat na
autostradzie płatnej A4 opłaty pozostały na niezmie-
nionym poziomie, a w przypadku pojazdów kategorii
2 i 3 zostały nieznacznie obniżone. Informacje na te-

mat opłat za przejazd autostradą oraz o utrudnie-
niach w ruchu spowodowanych prowadzeniem prac
remontowych kierujący pojazdem może otrzymać
przed wjazdem na płatny odcinek autostrady w punk-
tach poboru opłat, co umożliwia wybór i skorzysta-
nie z którejkolwiek drogi alternatywnej, oraz na
stronie internetowej koncesjonariusza.
Przedstawione powyżej wyjaśnienia potwierdza-
ją, że koncesjonariusz dokłada wszelkich starań,
aby wywiązać się z warunków umowy koncesyjnej,
postępując zgodnie z umową koncesyjną i obowiązu-
jącymi w zakresie pobierania opłat przepisami.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 7 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Lucjana Karasiewicza
w sprawie wpisywania
w pakiety prywatyzacyjne świadczeń
dla osób z prywatyzowanych firm (1790)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 27.02.2008 r. złożone w trybie interpe-
lacji poselskiej przez pana Lucjana Karasiewicza
– posła na Sejm RP w sprawie „wpisywania w pakie-
ty prywatyzacyjne świadczeń osób z prywatyzowa-
nych firm” w związku z sytuacją poszkodowanego
pracownika dawnej Huty Częstochowa SA, uprzej-
mie wyjaśniam co następuje:
Na wstępie chciałbym poinformować, że Huta
Częstochowa SA przeszła głęboki proces restruktu-
ryzacji i obecnie prowadzi działalność gospodarczą
pod firmą: Regionalny Fundusz Gospodarczy SA
z siedzibą w Częstochowie. Wszystkie akcje tej spół-
ki należą do Skarbu Państwa. W stosunku do tego
podmiotu nie były prowadzone procesy prywatyza-
cyjne, o których mowa w art. 1 ust. 2 ustawy z dnia
30.08.1996 r. o komercjalizacji i prywatyzacji (Dz. U.
z 2002 r. Nr 171 poz. 1397, ze zm.), zwanej dalej
„ustawą”. Huta Częstochowa SA została ujęta, zgod-
nie z założeniami Traktatu o przystąpieniu RP do
Wspólnot Europejskich – Protokół nr 8 „W sprawie
restrukturyzacji polskiego hutnictwa żelaza i stali”
– jak również w przyjętym przez Radę Ministrów
w dniu 10.01.2003 r. dokumencie pt. „Restruktury-
zacja i rozwój hutnictwa żelaza i stali w Polsce do
roku 2006” (z późniejszymi zmianami), w grupie
podmiotów restrukturyzowanych poprzez proces
upadłości. Stosowny wniosek o ogłoszenie upadłości
Huty Częstochowa SA został złożony w sądzie. Jed-
437
nocześnie jednak podjęte zostały działania mające
na celu restrukturyzację Huty Częstochowa SA
i w konsekwencji zapobieżenie jej upadłości, z którą
związana byłaby utrata miejsc pracy przez zatrud-
nionych w niej pracowników.
Proces restrukturyzacji Huty Częstochowa SA
toczył się w ramach postępowania podjętego w dniu
21.02.2003 r., w oparciu o postanowienia ustawy
z 30.10.2002 r. o pomocy publicznej dla przedsiębior-
ców o szczególnym znaczeniu dla rynku pracy (Dz. U.
z 2002 r. Nr213 poz. 1800, ze zm.). Podstawowym
elementem restrukturyzacji Huty Częstochowa SA
była sprzedaż oraz przekazanie na rzecz powołanego
ustawą podmiotu – Operatora ARP Sp. z o.o. – więk-
szości składników majątkowych. W wyniku przepro-
wadzonego przetargu nabywcą majątku produkcyj-
nego Huty Częstochowa SA został ZPD Steel Sp.
z o.o. (obecnie ISD Polska Sp. z o.o. – podmiot zależny
od Związku Przemysłowego Donbas, Ukraina).
W związku z powyższym Huta Częstochowa SA
nie została poddana prywatyzacji, o której mowa
w ustawie o komercjalizacji i prywatyzacji. W oma-
wianym przypadku nastąpiła sprzedaż majątku
produkcyjnego huty. Natomiast RFG SA (dawna
Huta Częstochowa SA) jest zobowiązany ze stosun-
ków pracy, których stroną była huta i które nie zo-
stały przejęte przez podmioty trzecie. W szczególno-
ści RFG SA jest właściwy w sprawach ze stosunku
pracy byłych pracowników huty, w tym m.in. wska-
zanego przez pana posła pracownika.
Odpowiadając na zadane przez pana pytania, in-
formuję, że:
1. Ile jest w skali kraju osób, których firmy zo-
stały sprywatyzowane, a których świadczenia nie
zostały wpisane w pakiety prywatyzacyjne?
Wyjaśniam, że regułą jest nieobejmowanie za-
kresem przedmiotowym umów prywatyzacyjnych
świadczeń pracowniczych. Za prawidłową realizację
tych świadczeń odpowiada na zasadach ogólnych
pracodawca. Status pracodawcy nie ulega zmianie
w przypadku prywatyzacji pośredniej (art. 31a i na-
stępne ustawy), natomiast w przypadku prywatyza-
cji bezpośredniej, zgodnie z regulacją art. 44 usta-
wy, do stosunków pracy, których strona było przed-
siębiorstwo państwowe, odpowiednio stosuje się
art. 231 K.p. Oznacza to, że stroną ww. stosunków
z mocy prawa staje się nabywca przedsiębiorstwa.
Zobowiązania w tym zakresie mogą zostać rozsze-
rzone w stosownych umowach zawieranych pomię-
dzy inwestorem, a pracownikami prywatyzowanego
podmiotu (pakiet socjalny). Stroną ww. umów nie
jest Skarb Państwa.
Kwestie ewentualnych nieprawidłowości w reali-
zowaniu zobowiązań związanych ze świadczeniami
pracowniczymi nie należą do zakresu właściwości
Ministra Skarbu Państwa, lecz odpowiednio umoco-
wanych prawnie organów państwowych, w szczegól-
ności inspekcji pracy i sądów pracy.
2. Jeżeli zobowiązania nie zostały wpisane
w pakiety prywatyzacyjne, kto je przejął?
438
Za zobowiązania ze stosunku pracy odpowiada
pracodawca, który w przypadku prywatyzacji po-
średniej nie ulega zmianie, natomiast w przypadku
prywatyzacji bezpośredniej nabywca przedsiębior-
stwa z mocy prawa staje się pracodawcą.
3. Jakie działania zamierza podjąć Ministerstwo
Skarbu w sprawie pana B.?
Zgodnie z regulacją art. 3751 K.s.h. Skarb Pań-
stwa jako akcjonariusz RFG SA nie może wydawać
zarządowi spółki wiążących poleceń co do określo-
nego sposobu rozwiązania sprawy wskazanego przez
pana byłego pracownika Huty Częstochowa SA. Nie-
mniej jednak Rada Nadzorcza RFG SA została po-
proszona o szczególne monitorowanie przedmioto-
wej sprawy.
4. Czy w nowych umowach prywatyzacyjnych
Ministerstwo Skarbu Państwa bierze pod uwagę
świadczenia takich osób i czy są one wpisywane
w rzeczone pakiety prywatyzacyjne?
Kwestie, na które zwraca uwagę pan poseł, wyni-
kają z reżimu regulacji dotyczących prawa pracy
i stąd też nie są wpisywane w zawierane przez Skarb
Państwa umowy prywatyzacyjne. Szczególne ure-
gulowania w tym zakresie mogą zawierać umowy
pomiędzy inwestorem a pracownikami prywatyzo-
wanego podmiotu (pakiety socjalne), jednak stroną
takich umów nie jest Skarb Państwa.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 7 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Jarosława Żaczka
w sprawie funkcjonowania zakładów branży
zbrojeniowej oraz problemu niskich płac
pracowników w nich zatrudnionych,
na przykładzie Wojskowych Zakładów
Lotniczych nr 3 w Dęblinie (1796)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jarosława Żaczka w sprawie
funkcjonowania zakładów branży zbrojeniowej oraz
problemu niskich płac pracowników w nich zatrud-
nionych, na przykładzie Wojskowych Zakładów Lot-
niczych nr 3 w Dęblinie (SPS-023-1796/08), uprzej-
mie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Wojskowe Zakłady Lotnicze nr 3 w Dęblinie,
funkcjonujące jako gospodarstwo pomocnicze Do-
wództwa Sił Powietrznych, zostały zlikwidowane
z dniem 31 grudnia 2007 r. decyzją dowódcy Sił Po-
wietrznych nr 3/GP/07 z dnia 28 września 2007 r.
Działanie to było konsekwencją decyzji nr 503/MON
ministra obrony narodowej z dnia 6 grudnia 2006 r.
w sprawie wdrożenia programu pilotażowego od-
dzielenia w wojskowych jednostkach budżetowych
funkcji finansowo-gospodarczych od operacyjno-
-szkoleniowych (Dz. Urz. MON Nr 22, poz. 293, ze
zm.). W wyniku jej realizacji dowódca Sił Powietrz-
nych przestał być dysponentem środków budżeto-
wych, co było równoznaczne z utratą przez Dowódz-
two Sił Powietrznych statusu odrębnej jednostki bu-
dżetowej. Zgodnie z ustawą z dnia 30 czerwca 2005 r.
o finansach publicznych (Dz. U. Nr 249, poz. 2104 ze
zm.) z chwilą likwidacji jednostki budżetowej likwi-
dacji podlega również gospodarstwo pomocnicze tej
jednostki.
W wyniku likwidacji zakładów pozostałość środ-
ków finansowych w kwocie 6,52 mln zł została prze-
kazana na rachunek dochodów budżetu państwa na
mocy § 62 ust. 5 rozporządzenia ministra finansów
z dnia 29 czerwca 2006 r. w sprawie gospodarki fi-
nansowej jednostek budżetowych, zakładów budżeto-
wych i gospodarstw pomocniczych oraz trybu postę-
powania przy przekształcaniu w inną formę organi-
zacyjno-prawną (Dz. U. Nr 116, poz. 783, ze zm.).
Komendant 5. Wojskowego Oddziału Gospodar-
czego w Dęblinie decyzją nr 1/2007 z dnia 28 grud-
nia 2007 r. utworzył z dniem 1 stycznia 2008 r. go-
spodarstwo pomocnicze – Wojskowe Zakłady Lotni-
cze nr 3. Gospodarstwo to jest jednak „nowym pod-
miotem prawnym” w stosunku do istniejącego po-
przednio gospodarstwa pomocniczego (mimo tej sa-
mej nazwy). W związku z tym nie było podstaw praw-
nych umożliwiających przejęcie przez nowo utworzo-
ne gospodarstwo pomocnicze środków finansowych
po zlikwidowanych Wojskowych Zakładach Lotni-
czych nr 3.
Inspektorat Wsparcia Sił Zbrojnych dla zapew-
nienia utrzymania płynności finansowej w pierw-
szych miesiącach funkcjonowania Wojskowych Za-
kładów Lotniczych nr 3 dokonał zwiększenia planu
finansowego wydatków dla komendanta 5. Wojsko-
wego Oddziału Gospodarczego w Dęblinie w celu
umożliwienia przyznania dotacji na pierwsze wypo-
sażenie w środki obrotowe dla tego gospodarstwa.
W dniu 6 marca 2008 r. wskazany komendant decy-
zją nr 26/2008 r. przyznał Wojskowym Zakładom
Lotniczym nr 3 dotację dla nowo utworzonego go-
spodarstwa pomocniczego na pierwsze wyposażenie
w środki obrotowe w wysokości 2,6 mln zł. Pozwoliło
to na utrzymanie płynności finansowej gospodar-
stwa i umożliwiło bieżące regulowanie zobowiązań
w początkowym okresie jego działalności.
Odnosząc się do kwestii wzrostu wynagrodzeń
pracowników Wojskowych Zakładów Lotniczych
nr 3, uprzejmie informuję, że wysokość miesięczne-
go wynagrodzenia ich pracowników, wynosząca
średnio 2106 zł brutto w przeliczeniu na pracowni-
ka (zgodnie z informacją z tych zakładów), jest wyż-
sza od średniego wynagrodzenia pracowników w re-
sorcie obrony narodowej. Przydzielony do realizacji

Inspektoratu Wsparcia Sił Zbrojnych budżet na wy-
nagrodzenia osobowe w 2008 r. przewiduje przecięt-
ne miesięczne wynagrodzenie brutto na jednego za-
trudnionego pracownika na poziomie 1912 zł.
Problematykę wzrostu wynagrodzeń omawia-
nych pracowników normują postanowienia art. 6
ust. 2 ustawy z dnia 23 grudnia 1999 r. o kształto-
waniu wynagrodzeń w państwowej sferze budżeto-
wej oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 110,
poz. 1255, ze zm.). Zgodnie z jego treścią podstawę
do określenia wynagrodzeń w roku budżetowym dla
pracowników nieobjętych mnożnikowym systemem
wynagradzania stanowią wynagrodzenia z roku po-
przedniego, łącznie z dodatkowym wynagrodzeniem
rocznym, bez zwiększeń, które mogą wynikać z prze-
pisów wydanych na podstawie art. 9 ust. 3 pkt 1–4
tej ustawy, waloryzowane średniorocznym wskaźni-
kiem wzrostu wynagrodzeń ustalonym w ustawie
budżetowej.
Średnioroczny wskaźnik wzrostu wynagrodzeń
dla wspomnianych pracowników państwowej sfery
budżetowej został określony w art. 15 ust. 1 pkt 3
ustawy budżetowej na rok 2008 z dnia 23 stycznia
2008 r. (Dz. U. Nr 19, poz. 117) w wysokości nie niż-
szej niż 102,3%.
W tym miejscu należy zwrócić uwagę, że przy-
padki, w których wynagrodzenia w gospodarstwie
pomocniczym państwowych jednostek budżetowych
mogą być wypłacane ponad poziom wynagrodzenia,
ustalony w sposób, jak powyżej, zostały szczegółowo
określone w § 1 pkt 2 rozporządzenia Rady Mini-
strów z dnia 29 listopada 2005 r. w sprawie określe-
nia przypadków, w których wynagrodzenia w jed-
nostkach państwowej sfery budżetowej mogą być
wypłacane ponad ustalony poziom wynagrodzeń
(Dz. U. Nr 239, poz. 2012, ze zm.). Podwyższenie wy-
nagrodzeń w Wojskowych Zakładów Lotniczych nr 3
ponad wskaźnik określony w ustawie budżetowej
byłoby możliwe w przypadku uzyskania ponadpla-
nowych przychodów.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wy-
starczające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 9 kwietnia 2008 r.
439
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Barbary Marianowskiej
w sprawie zapewnienia niezbędnych środków
finansowych na kontynuację w 2008 r.
wieloletniego „Programu budowy zbiornika
wodnego Świnna Poręba w latach 2006–2010”
(1800)
Szanowny Panie Marszałku! Uprzejmie infor-
muję, że zostałem upoważniony przez prezesa Rady
Ministrów do udzielenia odpowiedzi na interpela-
cję pani poseł Barbary Marianowskiej, przekazaną
przy piśmie znak: SPS-023-1800/08 z dnia 14 mar-
ca 2008 r., w sprawie budowy zbiornika wodnego
Świnna Poręba. Poniżej przedstawiam następujące
informacje.
Środki na realizację programu budowy zbiornika
wodnego Świnna Poręba zostały zaplanowane w kwo-
cie znacznie niższej niż przewiduje ustawa z dnia
4 marca 2005 r. o ustanowieniu programu wielolet-
niego „Program budowy zbiornika wodnego Świnna
Poręba w latach 2006–2010”, na wniosek inwestora.
Wynikało to z ograniczenia możliwości realiza-
cyjnych w roku 2008, spowodowanych powszech-
nie występującymi problemami w trakcie postę-
powań przetargowych oraz przedłużającymi się pro-
cedurami pozyskiwania decyzji administracyjnych.
W szczególności:
Postępowanie przetargowe na „Sporządzenie kon-
cepcji, projektu budowlanego i wykonawczego na
przełożenie linii kolejowej Kraków–Zakopane odc.
Stryszów–Zembrzyce wraz z drogą publiczną klasy
L” w wyniku protestów i odwołań do zespołu arbi-
trów w Warszawie trwało około 5 miesięcy. Spowo-
dowało to opóźnienie w sporządzeniu dokumentacji
projektowej skutkujące ze względów technologicz-
nych przesunięciem terminu rozpoczęcia robót bu-
dowlanych;
Następstwem opóźnienia rozstrzygnięcia ww. prze-
targu jest wstrzymanie prac projektowych dla koń-
cowego etapu przełożenia drogi krajowej nr 28, prze-
biegającej równolegle do projektowanej linii kolejo-
wej i częściowo w nasypie po trasie istniejącego,
czynnego szlaku kolejowego (podlegającego rozbiórce
po przełożeniu linii kolejowej). Dyrekcja PKP uzależ-
nia uzgodnienie rozwiązań projektowych przełożenia
następnego odcinka drogi krajowej nr 28 od termi-
nów realizacji i uzgodnienia etapów przełożenia linii
kolejowej na odcinku Stryszów–Zembrzyce. Termin
wznowienia prac projektowych to listopad 2008 r.,
natomiast realizacja dokończenia przełożenia drogi
– po rozbiórce istniejącej linii kolejowej;
Kolejnym następstwem opóźnienia rozstrzygnię-
cia ww. przetargu jest odsunięcie w czasie terminu
zakończenia budowy elektrowni z uwagi na okresy
gwarancyjne dostarczanych turbozespołów. Okresy
440
gwarancji są ściśle powiązane z datą rozpoczęcia na-
pełniania zbiornika i możliwością przeprowadzenia
prób rozruchowych (data progowa to zakończenie
przełożeniem linii kolejowej i drogi krajowej).
Brak oferentów na wykonanie zlecanych w dro-
dze przetargów prac projektowych:
— dokumentacja ośrodka zarybieniowego – 2 po-
stępowania nie przyniosły rezultatu, rozpisano trze-
ci przetarg, wykonawcę wyłoniono dopiero we wrze-
śniu 2007 r.;
— dokumentacja na wykonanie „Rybaczówki”
– wykonawcę wyłoniono dopiero w drugim postępo-
waniu w lipcu 2007r.
— dokumentacja drogi gminnej Zielona-Zapoto-
cze – wykonawcę wyłoniono w drugim postępowa-
niu w październiku 2007 r.
Z podanych wyżej powodów będą musiały zostać
wprowadzone zmiany w ustawie z dnia 4 marca
2005 r. Możliwe to będzie po zakończeniu aktualiza-
cji planów i rozwiązań technicznych. Przewiduję, że
nastąpi to w 2009 r. Biorąc pod uwagę powyższe fak-
ty i okoliczności, zaistnieje konieczność przedłuże-
nia realizacji inwestycji o 2 lata.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 8 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Sławomira Nitrasa
i Michała Marcinkiewicza
w sprawie informacji na temat opodatkowania
bezpłatnej pomocy prawnej
świadczonej ubogim (1801)
W związku z pismem z dnia 14 marca 2008 r.
Nr SPS-023-1801/08, przy którym przekazana zo-
stała interpelacja panów posłów Sławomira Nitrasa
i Michała Marcinkiewicza w sprawie opodatkowania
bezpłatnej pomocy prawnej świadczonej dla ubogich,
uprzejmie informuję:
1. Regulacje zawarte w ustawie z dnia 11 marca
2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54,
poz. 535, z późn. zm.) nie zakładają, co do zasady,
opodatkowania podatkiem od towarów i usług nie-
odpłatnego świadczenia usług. Czynności te podle-
gają opodatkowaniu tym podatkiem jedynie w sytu-
acjach, o których mowa w art. 8 ust. 2 ww. ustawy.
Zgodnie z tym przepisem za czynności zrównane
z odpłatnym świadczeniem usług uważa się nieod-
płatne świadczenie usług niebędące dostawą towa-
rów na cele osobiste podatnika lub jego pracowni-
ków, w tym byłych pracowników, wspólników, udzia-
łowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich
domowników, członków organów stanowiących osób
prawnych, członków stowarzyszenia oraz wszelkie
inne nieodpłatne świadczenie usług, jeżeli nie są one
związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, a po-
datnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty
podatku należnego o kwotę podatku naliczonego
przy nabyciu towarów i usług związanych z tymi
usługami, w całości lub w części.
Przepisy o podatku od towarów i usług wskazują
zatem wyraźnie, iż czynności nieodpłatne (w tym
również świadczenie usług prawnych bez wynagro-
dzenia) nie są co do zasady objęte opodatkowaniem
podatkiem VAT, jeżeli podatnik nie odliczył podatku
naliczonego od zakupów związanych z tą usługą.
Regulacje przyjęte w przepisach w zakresie podatku
od towarów i usług zgodne są z regulacjami obowią-
zującymi w unijnej dyrektywie dotyczącej podatku
VAT. Należy tu wskazać przepis art. 132 dyrektywy
Rady z dnia 28 listopada 2006 r. (Dz. U. L. 347,
z późn. zm.), który w swoim katalogu nie wymienia
w ogóle usług bezpłatnej pomocy prawnej i tym sa-
mym nie daje możliwości zastosowania do tych usług
zwolnienia od podatku VAT.
Odstąpienie od obowiązku naliczenia podatku
należnego w sytuacji, w której podatnik dokonał od-
liczenia podatku naliczonego przy nabyciu towarów
i usług związanych z nieodpłatnym świadczeniem usług
(w tym przypadku usług pomocy prawnej) w konse-
kwencji oznaczałoby, iż konsumpcja nie byłaby faktycz-
nie obciążona podatkiem od towarów i usług, który
jest podatkiem powszechnym, obciążającym co do
zasady konsumpcję towarów i usług.
2. Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku do-
chodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r.
Nr 14, poz. 176, z późn. zm.) w art. 10 ust. 1 określa
źródła przychodów, z których dochody podlegają
opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fi-
zycznych.
Określając źródła przychodów, ustawa o podatku
dochodowym od osób fizycznych jednocześnie defi-
niuje pojęcie przychodów. Zgodnie z art. 11 ust. 1
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust.
1 pkt. 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3 są otrzymane lub
postawione do dyspozycji podatnika w roku kalen-
darzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz war-
tość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nie-
odpłatnych świadczeń.
Nieodpłatne świadczenie usług przez prawników
nie powoduje obowiązku zapłaty podatku dochodo-
wego od osób fizycznych przez osoby świadczące te
usługi nieodpłatnie. W odniesieniu do tych osób nie
powstaje bowiem przychód w rozumieniu przepisów
ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że brak jest
sygnałów zarówno ze strony podatników, jak i orga-
nów podatkowych, dotyczących wątpliwości inter-

pretacyjnych w poruszanej w interpelacji kwestii
opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fi-
zycznych prawników i adwokatów, którzy świadczą
nieodpłatnie pomoc prawną dla ubogich.
3. Odnosząc się dodatkowo zaś do propozycji,
zwolnienia adwokatów z podatku dochodowego od
osób fizycznych i podatku od towarów i usług w przy-
padku nieodpłatnego świadczenia usług pomocy
prawnej na rzecz osób ubogich, uprzejmie informuję,
iż pomijając kwestię niezgodności tej propozycji
w zakresie podatku VAT z przepisami unijnymi,
propozycja ta nie może być uwzględniona również
z innych względów.
Zastosowanie tych regulacji byłoby bardzo trud-
ne w stosowaniu w praktyce, z uwagi na fakt, iż sy-
tuacja osoby ubogiej może ulegać zmianom w trak-
cie świadczenia nieodpłatnej usługi (np. prawnej).
Projektodawcy nie uzasadnili też, jakimi kryte-
riami kierowali się proponując kwotę do wysokości
5 tys. zł uprawniającą do zwolnienia od podatków.
Nie wiadomo również, czy limit ten miałby dotyczyć
łącznie wszystkich usług pomocy prawnej świadczo-
nych w danym roku podatkowym, czy też jednej
usługi. Nie wyjaśniono również, jakie są konsekwen-
cje wartości konkretnej usługi w sytuacji, gdy jej
wartość przekracza kwotę 5 tys. zł, (czy opodatko-
waniu podlega nadwyżka ponad tę kwotę, czy też
cała usługa).
Należy jednak ponownie podkreślić, że wszyst-
kie te szczegółowe wątpliwości dotyczące propozycji
zwolnienia m.in. z podatku VAT tego rodzaju usług
nie zmieniają faktu, iż wprowadzenie takiej regula-
cji nie jest możliwe w świetle uregulowań wspólno-
towych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 4 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Stanisława Rydzonia
w sprawie wypłaty świadczeń
przez Fundusz Gwarantowanych Świadczeń
Pracowniczych w przypadku ogłoszenia
upadłości podmiotu polskiego
poza granicami Polski (1804)
W odpowiedzi na wystąpienie pana Stanisława
Rydzonia, posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej,
przesłane za pośrednictwem Pana Marszałka do mi-
nistra pracy i polityki społecznej, dotyczące braku
w ustawie z dnia z 13 lipca 2006 r. o ochronie rosz-
441
czeń pracowniczych w razie niewypłacalności pra-
codawcy (Dz. U. Nr 158, poz.1121) zapisu regulują-
cego wypłaty świadczeń z Funduszu Gwarantowa-
nych Świadczeń Pracowniczych w przypadku ogło-
szenia upadłości podmiotu polskiego poza granica-
mi Polski uprzejmie informuję, że Ministerstwo
Pracy i Polityki Społecznej nie podziela opinii Kra-
jowego Biura FGŚP, wyrażonej w piśmie KB-PO-
-073-4/PP/08 z 7 lutego 2008 r., dotyczącej pominię-
cia przez ustawodawcę w ustawie z dnia 13 lipca
2006 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie
niewypłacalności pracodawcy (Dz. U. Nr 158,
poz. 1121) opisywanego przypadku upadłości spółki
z o.o. Oster Polska.
W prawie Unii Europejskiej problematyka upa-
dłości międzynarodowej, zwanej również upadłością
transgraniczną, jest zasadniczo uregulowana w roz-
porządzeniu Rady Unii Europejskiej nr 1346/2000
z dnia 29 maja 2002 r. w sprawie postępowania upa-
dłościowego. W kwestiach nienormowanych w tym
rozporządzeniu stosowane jest prawo polskie.
Oprócz ww. rozporządzenia w prawie europej-
skim problematyka międzynarodowego postępowa-
nia upadłościowego uregulowana jest jeszcze w na-
stępujących dyrektywach:
— nr 96/26/EC z dnia 19 maja 1998 r. w sprawie
zamknięcia rozliczeń w systemach płatności i rozra-
chunku papierów wartościowych;
— nr 2001/24/EC z dnia 4 kwietnia 2001 r. o re-
organizacji i likwidacji instytucji kredytowych;
— nr 2001/17/EC z dnia 19 marca 2001 r. o reor-
ganizacji i likwidacji zakładów ubezpieczeń.
Wszystkie te dyrektywy zostały implementowa-
ne do prawa upadłościowego i naprawczego i wdro-
żone do stosowania w Polsce (ustawa z dnia 28 lute-
go 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze, Dz. U.
z 2003. Nr 60, poz. 535, ze zm.).
Opracowane w 1997 r. przez Komisję Handlu
Międzynarodowego przy ONZ (UNICTRAL) prawo
modelowe do spraw upadłości międzynarodowej,
które komisja zaleciła do przyjęcia swym członkom,
oparte zostało na zasadzie, iż ogłoszenie upadłości
w jednym państwie jest zasadniczo skuteczne w in-
nych państwach. Ogłoszenie upadłości w innych
państwach nie wywiera jednak skutków prawnych
z mocy prawa. Skutki te powstają dopiero z chwilą
uznania zagranicznego postępowania upadłościo-
wego przez sąd polski.
Uczestnikami postępowania w przedmiocie uzna-
nia zagranicznego postępowania upadłościowego są:
upadły i zarządca zagraniczny. Zasadą prawa upa-
dłościowego jest, że zagraniczne postępowanie upa-
dłościowe podlega uznaniu. Odmowa uznania może
nastąpić tylko wtedy, gdy:
— postępowanie zagraniczne, które ma zostać
uznane, nie jest zagranicznym postępowaniem upa-
dłościowym;
— sprawa należy do wyłącznej jurysdykcji sądów
polskich;
442
— uznanie byłoby sprzeczne z podstawowymi za-
sadami porządku prawnego w Polsce.
Po uznaniu zagranicznego postępowania upadło-
ściowego podmiot pełniący w zagranicznym postę-
powaniu upadłościowym te funkcje, które w polskim
postępowaniu upadłościowym albo naprawczym
pełni syndyk, nadzorca sądowy czy zarządca, a któ-
ry nazwany został w prawie upadłościowym i na-
prawczym zarządcą zagranicznym, będzie mógł na
terenie Polski dokonywać czynności zgodnie ze swo-
im prawem upadłościowym.
Reasumując, przeszkodę w uznaniu roszczeń
pracowników ww. spółki stanowiło oddalenie w dniu
16 kwietnia 2007 r. przez Sąd Rejonowy, Wydział
VII Gospodarczy dla spraw upadłości i naprawczych
dla Krakowa-Śródmieścia, wniosku tymczasowego
syndyka przedmiotowej spółki o uznanie zagranicz-
nego postępowania upadłościowego prowadzonego
przed Sądem Rejonowym w Cochem jako wniosku
przedwczesnego, a nie luka prawna w przedmioto-
wej ustawie.
Opisany przez pana posła Stanisława Rydzonia
przypadek wcześniej w praktyce działalności Fun-
duszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych
nie wystąpił. W związku z powyższym podjęte zo-
stały czynności mające na celu pełne udokumento-
wanie zaistniałego przypadku oraz dokonanie jego
dogłębnej analizy z punktu widzenia społeczno-go-
spodarczego przeznaczenia prawa, w szczególności
ustawy z 13 lipca 2006 r. o ochronie roszczeń pra-
cowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy.
W zależności od wyników takiej analizy podejmowa-
ne będą dalsze działania i prace legislacyjne.
Dodatkowo pragnę poinformować, że w MPiPS
na bieżąco analizowane są wpływające do resortu
uwagi dotyczące funkcjonowania FGŚP, niemniej
jednak niezwłocznie zobowiążę dyrektora Krajowe-
go Biura FGŚP do sporządzania okresowych infor-
macji dotyczących problemów wynikających z prak-
tyki stosowania przepisów ustawy i przepisów wyko-
nawczych do ustawy o ochronie roszczeń pracowni-
czych w razie niewypłacalności pracodawcy, które
pozwolą na bieżąco monitorować ich funkcjonowa-
nie oraz stanowić będą materiał do opracowania za-
łożeń i propozycji ewentualnych zmian ww. ustawy.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 11 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra środowiska
na interpelację posła
Stanisława Żelichowskiego
w sprawie okoliczności i następstw przyjętych
zobowiązań Polski na konferencji
ministrów środowiska państw bałtyckich
dnia 15 listopada 2007 r. w Krakowie (1805)
W związku z interpelacją pana posła Stanisława
Żelichowskiego w sprawie okoliczności i następstw
przyjętych zobowiązań Polski na konferencji mini-
strów środowiska państw nadbałtyckich 15 listopa-
da 2007 r. w Krakowie (otrzymanej wraz z pismem
SPS-023-1805/08 z dnia 14 marca br.) uprzejmie wy-
jaśniam, co następuje:
Zgodnie z zapisami przyjętego w Krakowie Bał-
tyckiego Programu Działań (BSAP) wartości re-
dukcji ładunków biogenów określone zostały wstęp-
nie na podstawie modelowania, z zastrzeżeniem że
podlegać one będą weryfikacji w oparciu o faktyczne
dane pochodzące ze wspólnych badań monitoringo-
wych prowadzonych przez państwa strony konwen-
cji oraz krajowych programów monitoringu. Podane
wartości dla poszczególnych krajów wskazane zo-
stały na podstawie różnic pomiędzy maksymalnymi
dopuszczalnymi wartościami zrzutów substancji
biogennych (wartości maksymalne, które nie będą
powodować dalszej degradacji stanu ekologicznego)
a szacowanymi aktualnymi ładunkami odprowa-
dzanymi z terytoriów państw nadbałtyckich do po-
szczególnych części Bałtyku wyodrębnianych na
podstawie charakterystyki hydrologicznej. Weryfi-
kacja polskich danych opierać się będzie na wyni-
kach monitoringu środowiska prowadzonego przez
Inspekcję Ochrony Środowiska. Weryfikacja ta
uwzględniać będzie także spadek ładunku odprowa-
dzanych zanieczyszczeń związany z postępami w re-
alizacji Krajowego Programu Oczyszczania Ścieków
Komunalnych.
Bałtycki Program Działań nie stanowi odrębnej,
wiążącej umowy międzynarodowej, a jedynie dekla-
rację polityczną przyjmowaną w oparciu o taką umo-
wę, tzn. Konwencję o ochronie środowiska morskie-
go obszaru Morza Bałtyckiego (Dz. U. z 2000 r.
Nr 28, poz. 346). Program ten ponadto był jedynie
przyjmowany przez ministrów środowiska, nie zaś
podpisywany w imieniu rządów. Z uwagi na przed-
stawione okoliczności do programu nie miała zasto-
sowania procedura określona ustawą z dnia 14 kwiet-
nia 2000 r. o umowach międzynarodowych (Dz. U.
Nr 39, poz. 443, z późn. zm.), niemniej jednak spra-
wa programu była przedkładana Komitetowi Euro-
pejskiemu Rady Ministrów wraz z informacją o sta-
nowisku, jakie delegacja polska prezentuje w po-
szczególnych kwestiach podczas procesu negocjacji
i konferencji końcowej. Odpowiedzialność polityczną

za podjęte zobowiązania ponosi przedstawiciel po-
przedniego rządu uczestniczący w obradach.
Wytyczne negocjacyjne dotyczące szczegółowych
zapisów programu formułowane były na podstawie
generalnej oceny możliwości ich wdrożenia, z uwzględ-
nieniem wstępnych szacunków potencjalnych kosz-
tów, wstępnych ocen i szacunków. Z uwagi na złożo-
ność problemu krajowe programy wdrażania – zgod-
nie z zapisami BSAP – opracowane mają zostać do
roku 2010. Polski krajowy program będzie zawierać
założenia działań szczegółowych wraz z analizą ich
kosztów, opracowaną w porozumieniu ze wszystki-
mi zainteresowanymi resortami. Program ten
uwzględniać będzie także zmiany faktycznego wpły-
wu kraju na stan środowiska Morza Bałtyckiego,
wynikające z realizacji zobowiązań wynikających
z prawa wspólnotowego, a które obecnie objęte są
okresami przejściowymi.
Minister
Maciej Nowicki
Warszawa, dnia 8 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Artura Górskiego
w sprawie reformy urzędów skarbowych
i podwyżek płac dla ich pracowników (1807)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przy piśmie z dnia 14 marca 2008 r., znak:
SPS-023-1807/08, interpelacją posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej pana Artura Górskiego w spra-
wie reformy służb skarbowych oraz podwyżek wy-
nagrodzeń dla pracowników aparatu skarbowego
uprzejmie wyjaśniam, co następuje:
Reforma administracji skarbowej jest niezbędna
z uwagi na zmieniające się warunki społeczne, rynko-
we, gospodarcze i technologiczne. Co prawda wstrzy-
mane zostały prace nad projektem ustawy o Krajowej
Administracji Skarbowej, jednakże w chwili obecnej
trwają działania zmierzające do powołania zespołu
zadaniowego do spraw modernizacji administracji
podatkowej. Zadaniem zespołu będzie wypracowa-
nie rozwiązań prawnych, organizacyjnych i finan-
sowych w zakresie problemów występujących
w izbach i urzędach skarbowych oraz urzędach
kontroli skarbowej.
Należy oczekiwać, że w trakcie prac zespołu zo-
staną wykorzystane materiały i opracowania do-
tychczasowych grup roboczych działających na
rzecz opracowania projektu Krajowej Administra-
cji Skarbowej.
443
Uprzejmie zauważam, że zdarzenia, do jakich do-
szło na początku roku na granicy wschodniej, były
wynikiem braku w poprzednich latach długofalowej
koncepcji rozwoju Służby Celnej, a nie, jak wskaza-
no, nieracjonalnego rozlokowania etatów w izbach
i urzędach celnych. W związku z tym zaistniała ko-
nieczność przeprowadzenia pogłębionej analizy ob-
szarów, w których należy dokonać zmian mających
na celu usprawnienie działania Służby Celnej, pod-
niesienie jej wydajności pracy oraz zapewnienie od-
powiedniego do ilości wykonywanych zadań i porów-
nywalnego do innych służb mundurowych statusu
materialnego funkcjonariusza celnego. W wyniku
tej analizy równolegle prowadzone są prace w trzech
obszarach związanych z funkcjonowaniem Służby
Celnej.
Podjęto prace legislacyjne nad projektem usta-
wy o ustanowieniu „Programu modernizacji Służ-
by Celnej w latach 2009–2011”. Przygotowywany
dokument ma na celu zagwarantowanie z budżetu
państwa środków doinwestowania Służby Celnej
pozwalających na pełną realizację jej ustawowych
zadań.
Podjęte zostały również działania mające na celu
zmianę niektórych zapisów ustawy z dnia 24 lipca
1999 r. o Służbie Celnej (t.j. z 2004 r. Dz. U. Nr 156,
poz. 1641, z późn. zm.). W trybie pilnym przygoto-
wano projekt zmiany ww. ustawy, w którym m.in.
uchylone zostały zapisy art. 25 ust. 1 pkt 8a i 8b sta-
nowiące podstawę do zwolnienia funkcjonariusza
ze służby w przypadku wniesienia przeciwko niemu
aktu oskarżenia o popełnienie przestępstwa umyśl-
nego ściganego z oskarżenia publicznego oraz tym-
czasowego aresztowania.
Ponadto opracowano wytyczne do dużej noweli-
zacji ustawy o Służbie Celnej. W chwili obecnej przy-
gotowywany jest projekt ustawy zmieniającej, wpro-
wadzającej kompleksowe zmiany w strukturze i spo-
sobie funkcjonowania Służby Celnej.
Niezależnie od powyższego trwają prace nad:
— projektem ustawy o grach losowych i zakła-
dach wzajemnych,
— projektem ustawy o zmianie ustawy Prawo
celne,
— projektem ustawy o zwrocie części podatku
akcyzowego zapłaconego z tytułu nabycia we-
wnątrzwspólnotowego albo importu samochodu
osobowego,
— projektem ustawy o podatku akcyzowym.
Pragnę zapewnić Pana Marszałka, że wszystkie
podejmowane obecnie prace mają na celu stworzenie
nowoczesnej i skutecznej formacji, prawidłowo reali-
zującej nałożone na nią zadania, przy jednoczesnym
zapewnieniu funkcjonariuszom celnym godziwych
warunków służby.
W zakresie dotyczącym ilości etatów posiada-
nych przez urzędy kontroli skarbowej pragnę poin-
formować Pana Marszałka, że Urząd Kontroli Skar-
bowej w Warszawie dysponuje największą ich ilością.
W celu wzmocnienia zaplecza etatowego w Urzędzie
444
Kontroli Skarbowej w Warszawie rozpoczęto pro-
ces zmierzający do przeniesienia dodatkowo na po-
trzeby ww. jednostki 30 etatów z innych urzędów
kontroli skarbowej. Pierwsza tura 15 etatów zosta-
nie przekazana do Urzędu Kontroli Skarbowej
w Warszawie z dniem 1 czerwca br., kolejna w póź-
niejszym okresie w miarę posiadanych przez jed-
nostki możliwości.
Nadmieniam również, że aktualnie trwają prace
nad nowelizacją ustawy o kontroli skarbowej. Pla-
nuje się zawrzeć w niej zapisy, na mocy których bę-
dzie istniała możliwość w sposób elastyczny określa-
nia właściwości miejscowej, tj. zakresu działania
urzędu. W praktyce oznaczać to będzie, że np. urzę-
dy graniczące z województwem mazowieckim będą
mogły kontrolować – w miarę konieczności – pod-
mioty znajdujące się na terenie przywołanego powy-
żej województwa.
Odnosząc się zaś do kwestii podwyżek dla pra-
cowników izb i urzędów skarbowych, uprzejmie in-
formuję Pana Marszałka, że wzrost wynagrodzeń
o 2,3%, który wynika z ustawy z dnia 23 stycznia
2008 r. (Dz. U. Nr 19, poz. 117) – ustawa budżetowa
na rok 2008, został de facto już zrealizowany, bo-
wiem w marcu wynagrodzenia były wypłacane łącz-
nie z waloryzacją.
Niezależnie od ww. waloryzacji wynagrodzeń
w ustawie budżetowej na rok 2008 zostały przewi-
dziane dodatkowe środki finansowe na wzrost wy-
nagrodzeń dla pracowników zatrudnionych w izbach
i urzędach skarbowych, średnio na etat 244,45 zł
brutto. Środki te zostały przekazane do dyspozycji
dyrektorów izb skarbowych w celu ich podziału
w izbach i podległych urzędach skarbowych.
Dodatkowo w świetle przepisów art. 55 ustawy
z dnia 24 sierpnia 2006 r. o służbie cywilnej (Dz. U.
Nr 170, poz. 1218, z późn. zm.) z dniem 1 stycznia
2008 r. obligatoryjnym składnikiem wynagrodzenia
przysługującym każdemu członkowi korpusu służby
cywilnej będzie dodatek specjalny, wynikający ze
specyfiki i charakteru wykonywanych zadań. Na ten cel
w ustawie budżetowej na rok 2008 przewidziano re-
zerwę celową pn. „Środki na zwiększenie wynagro-
dzeń i pochodnych, w tym na modernizację systemu
wynagrodzeń w administracji” (część 83: Rezerwy
celowe, poz. 60).
Ponadto z dniem 1 stycznia 2008 r. nastąpił do-
datkowy wzrost wynagrodzeń w związku z obniże-
niem o 2% składki rentowej finansowanej z wyna-
grodzenia pracowników.
Jednocześnie pragnę poinformować Pana Mar-
szałka, że prowadzona przez ministra finansów poli-
tyka kadrowa ma na celu zapewnienie właściwej or-
ganizacji pracy i nadzoru nad jednostkami podległy-
mi ministrowi finansów. Jednym z kluczowych za-
dań administracji publicznej jest gromadzenie i wy-
datkowanie publicznych środków pieniężnych, a więc
sfera finansów publicznych, która obejmuje m.in. po-
bieranie dochodów publicznych. Równolegle z pobo-
rem danin publicznych do budżetu państwa admini-
stracja jest zobowiązana do dbałości o system bez-
pieczeństwa finansowego państwa.
Szczególne obowiązki w powyższym zakresie
spoczywają na ministrze finansów, który zobowią-
zany jest m.in. do podjęcia takich działań organiza-
cyjnych, które umożliwią sprawny pobór danin.
Jednym z priorytetów dla ministra finansów jest
prawidłowe funkcjonowanie administracji podatko-
wej, a zwłaszcza zapewnienie właściwej obsługi po-
datników przez terenowe jednostki tej administra-
cji. Osiągnięcie tego celu możliwe jest jedynie za po-
mocą nowoczesnej, efektywnej i przyjaznej dla po-
datnika administracji, kierowanej przez osoby po-
siadające odpowiednie kwalifikacje oraz dające gwa-
rancję właściwego wizerunku służb skarbowych.
Jednocześnie informuję Pana Marszałka, że
w najbliższym czasie planowane jest ogłoszenie oraz
przeprowadzenie konkursów na stanowiska dyrek-
torów izb skarbowych oraz naczelników urzędów
skarbowych. W chwili obecnej trwają prace legisla-
cyjne nad nowym rozporządzeniem określającym
zasady przeprowadzania konkursów na stanowiska
kierownicze w administracji podatkowej. Celem
przygotowywanych zmian jest zapewnienie właści-
wego doboru kadry kierowniczej, o odpowiednich
predyspozycjach do kierowania zespołami pracowni-
czymi oraz posiadających należyte przygotowanie
merytoryczne.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz
Warszawa, dnia 4 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Lidii Staroń
w sprawie sytuacji na rynku skupu zbóż (1809)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z wy-
stąpieniem Pana Marszałka pismem z dnia 14 mar-
ca 2008 r., znak SPS-023-1809/08, przekazującym
interpelację pani Lidii Staroń, posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej, w sprawie sytuacji na rynku
skupu zbóż w Polsce, uprzejmie przekazuję poniższe
wyjaśnienia.
Rok gospodarczy 2007/2008 jest trzecim kolej-
nym rokiem, w którym światowe zużycie zbóż prze-
wyższa poziom produkcji. Światowe zbiory zbóż oce-
niane są na 1662 mln ton, natomiast ich zużycie
1679 mln ton, co spowoduje redukcję zapasów zbóż
do bardzo niskiego poziomu 248 mln ton na koniec

roku gospodarczego. Przewaga zużycia zbóż nad ich
produkcją w bieżącym sezonie utrzymuje się pomi-
mo wyższych w 2007 r. zbiorów w stosunku do roku
2006 o 5,7% oraz wyższych od średniej z ostatnich
czterech lat o 5,4%.
W Polsce sezon 2007/2008 rozpoczął się rekordo-
wo niskimi zapasami zbóż, szacowanymi na 450 tys.
ton. Zbiory zbóż według GUS wyniosły 27,4 mln ton,
tj. o 25,7% więcej niż w 2006 r. i o 2,3% więcej od
średnich zbiorów z lat 2001–2005. Według Instytutu
Ekonomiki Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej
zapotrzebowanie na zboże w całym sezonie 2007/
2008 wyniesie 26,2 mln ton. Zmniejszenie zapotrze-
bowania w porównaniu z rokiem ubiegłym o blisko
1 mln ton wynika z przewidywanego zmniejszenia
zużycia zbóż na cele paszowe, tj. do poziomu ok.
16,7 mln ton. Przewiduje się również niewielki spa-
dek, tj. ok. 100 tys. ton, zużycia zbóż na cele kon-
sumpcyjne (do poziomu ok. 5,3 mln ton). Wykorzy-
stanie zbóż do siewu i na cele przemysłowe pozosta-
nie na bardzo zbliżonym do roku ubiegłego pozio-
mie, tj. odpowiednio 1,75 mln ton i 1,38 mln ton.
Tegoroczne zbiory zbóż, przy założeniu wyrównane-
go salda w handlu zagranicznym, powinny umożli-
wić zaspokojenie krajowego zapotrzebowania na
zboże oraz pozwolić na częściowe odbudowanie po-
ziomu zapasów do poziomu 1,6 mln ton, tj. do 50%
poziomu zapasów z lat 2001–2005, wynoszącego
średnio 3 mln ton.
Zmienność podaży zbóż w ostatnich latach zna-
lazła swoje odzwierciedlenie w poziomie cen rynko-
wych. Od początku sezonu 2006/2007, czyli okresu,
kiedy to ceny zbóż kształtowały się na rekordowo ni-
skim poziomie, obserwowany jest systematyczny ich
wzrost. Stosunkowo wysokie w 2007 r. zbiory zbóż
w Polsce spowodowały chwilowe obniżenie poziomu
cen zbóż w lipcu 2007 r. Silna presja cenowa z rynku
wspólnotowego oraz rynku światowego przyczyniła
się do zwiększenia opłacalności eksportu, co w efek-
cie spowodowało ponowny wzrostu cen na rynku
krajowym. Według danych GUS średnia cena skupu
pszenicy w styczniu 2008 r. kształtowała się na po-
ziomie 861 zł/t i była wyższa niż przed rokiem o 37%.
Średnia cena skupu żyta w styczniu 2008 r. wynio-
sła 726 zł/t i była wyższa niż przed rokiem o 20%.
Zgodnie z informacjami zbieranymi w ramach Zin-
tegrowanego Systemu Rolniczej Informacji Rynko-
wej ceny skupu zbóż w Polsce od początku lutego
2008 r. utrzymują się na wysokim, ale dość stabil-
nym poziomie.
Rynek zbóż w Polsce, podobnie jak w innych kra-
jach członkowskich UE, funkcjonuje z zachowaniem
zasady swobody gospodarczej. Podmioty rynkowe,
w tym również producenci zbóż, podejmują decyzje
gospodarcze na podstawie zmian zachodzących na
rynku, ponosząc koszty i ryzyko z tym związane.
Administracja państwowa nie może nakazywać pro-
ducentom zbóż, aby sprzedawali swoje produkty
podmiotom zajmującym się ich skupem. Swoboda
podejmowania decyzji gospodarczych sprawia, że wpływ
445
na zmiany sytuacji rynkowych możliwy jest jedynie
poprzez stworzenie alternatyw dla podejmowanych
przez podmioty decyzji. Należy pamiętać, że wszyst-
kie podejmowane działania muszą być zgodne z za-
sadami wspólnej polityki rolnej. Prawodawstwo
wspólnotowe w odniesieniu do rynku zbóż jako pod-
stawowe instrumenty interwencji na rynku przewi-
duje interwencyjny zakup i sprzedaż zbóż oraz regu-
lacje handlu zagranicznego, tj. cła importowe, re-
fundacje eksportowe.
W przypadku skupu interwencyjnego podmioty,
które zawierają umowę z Agencją Rynku Rolnego na
przechowywanie zbóż zakupionych w ramach inter-
wencji, zobowiązane są do utrzymywania zbóż w od-
powiedniej jakości. Podmioty te muszą dysponować
odpowiednio wyposażonymi magazynami, które umoż-
liwią przechowywanie zbóż w odpowiednich warun-
kach. Większość krajowych zapasów zbóż znajduje
się w posiadaniu podmiotów rynkowych, gdzie rząd
ma ograniczone możliwości przeprowadzania kon-
troli stanu posiadanych przez te podmioty zapasów.
Niezbędne informacje na temat stanu i jakości zapa-
sów zbóż w skali całego kraju zbierane są przez
Główny Urząd Statystyczny. Jednostka ta w ramach
przydzielonych zadań na bieżąco gromadzi informa-
cje z zakresu rynku zbóż oraz kilka razy w roku wy-
daje publikacje zawierające wyniki jej prac. W opar-
ciu o te informacje podejmowane są działania w za-
kresie stabilizacji sytuacji rynkowej. Z posiadanych
informacji wynika, że jakość zebranego podczas
żniw 2007 r. ziarna zbóż jest dobra.
Należy podkreślić, że eksport zbóż z Polski miał
miejsce tuż po żniwach, kiedy różnica cen zbóż
w Polsce oraz krajach Europy Zachodniej była zna-
cząca. Od początku 2008 r., gdy poziom cen uległ
wyrównaniu, wywóz zbóż z Polski uległ istotnemu
ograniczeniu, przy zwiększającym się przywozie.
Mając na uwadze napiętą sytuację na rynku zbóż
w Polsce i Unii Europejskiej oraz rosnące ceny pasz,
minister rolnictwa i rozwoju wsi postulował do Ko-
misji Europejskiej o podjęcie dodatkowych działań
pozwalających na zwiększenie podaży na rynek
Wspólnoty zbóż z importu. W efekcie postulatów
Polski oraz innych krajów członkowskich zostało
wydane rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2008 z dnia
20 grudnia 2007 r. w sprawie czasowego zawieszenia
cła przywozowego na niektóre zboża w odniesieniu
do roku gospodarczego 2007/2008. Rozporządzenie
przewiduje zawieszenie ceł na takie zboża, jak: psze-
nica zwyczajna, pszenica durum, żyto, jęczmień, ku-
kurydza oraz sorgo. Takie rozwiązanie powinno
wpływać stabilizująco na ceny pasz, przyczyniając
się do poprawy sytuacji całego sektora żywnościowe-
go, a w szczególności producentów żywca wieprzo-
wego. Polska opowiedziała się również za zniesie-
niem na 2008 r. obowiązku odłogowania w Unii Eu-
ropejskiej części gruntów, co umożliwi wykorzysta-
nie tych gruntów do zwiększenia podaży surowców
przeznaczanych na cele żywnościowe, w tym rów-
nież zbóż.
446
Z uwagi na fakt, iż rynek krajowy jest częścią
jednolitego rynku Wspólnoty, zapewnienie odpo-
wiedniej ilości zbóż do zaspokojenia potrzeb krajo-
wych może nastąpić jedynie poprzez poprawę sytu-
acji w całej Wspólnocie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 8 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na interpelację poseł Lidii Staroń
w sprawie ochrony prawnej studentów
zlikwidowanych uczelni (1810)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do in-
terpelacji pani poseł Lidii Staroń, przesłanej przy
piśmie znak SPS-023-1810/08 z dnia 14 marca br.,
w sprawie ochrony prawnej studentów zlikwidowa-
nych uczelni, uprzejmie wyjaśniam.
Obowiązujące przepisy ustawy z dnia 27 lipca
2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164,
poz. 1365, z późn. zm.) stanowią, że założyciel, za
zgodą ministra właściwego do spraw szkolnictwa
wyższego, może zlikwidować uczelnię niepubliczną
po zapewnieniu studentom możliwości kontynuowa-
nia studiów (art. 26 ust. 1). Likwidacja uczelni nie-
publicznej polega na zadysponowaniu składnikami
materialnymi i niematerialnymi jej majątku po za-
spokojeniu lub zabezpieczeniu wierzycieli, w szcze-
gólności pracowników i studentów (art. 27 ust. 1).
Otwarcie likwidacji uczelni niepublicznej powoduje,
że uczelnia nie prowadzi rekrutacji na studia. Stu-
dia prowadzone w dniu otwarcia likwidacji mogą
być kontynuowane nie dłużej niż do końca roku aka-
demickiego, w którym nastąpiło otwarcie likwidacji.
Ponadto na podstawie art. 160 ust. 3 zawierana jest
umowa między uczelnią a studentem określająca
warunki odpłatności. Umowa ta daje studentowi
możliwość występowania do sądu w przypadku nie-
dotrzymania przez uczelnię warunków umowy.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż niezależnie
od uregulowań prawnych nakładających na założy-
ciela obowiązek zapewnienia kontynuacji studiów
ministerstwo wielokrotnie i skutecznie podejmowa-
ło działania mające na celu zapewnienie studentom
likwidowanych uczelni lub znoszonych kierunków
studiów ukończenie studiów.
Chciałabym zapewnić, że prawa studentów są te-
matem stałej troski ministerstwa. Uczelnia niepu-
bliczna i jej założyciel powinni w większym stopniu
być odpowiedzialni za sprawy studentów likwidowa-
nej uczelni. Z uwagi na zmieniające się warunki na
rynku usług edukacyjnych zabezpieczenie praw stu-
dentów będzie jednym z tematów najbliższej noweli-
zacji ustawy.
Łączę wyrazy szacunku
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 14 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na interpelację posła Stanisława Kalemby
w sprawie dopłat ARiMR do oprocentowania
kredytów preferencyjnych (1812)
W związku z przesłaną przy piśmie z dnia 14 mar-
ca 2008 r., znak: SPS -023-1812/08, interpelacją po-
sła Stanisława Kalemby w sprawie dopłat Agencji
Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa do opro-
centowania kredytów preferencyjnych uprzejmie in-
formuję Pana Marszałka, że na podstawie rozporzą-
dzenia Rady Ministrów z dnia 26 kwietnia 2007 r.
w sprawie szczegółowego zakresu i kierunków dzia-
łań Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnic-
twa oraz sposobów ich realizacji (Dz. U. Nr 77,
poz. 514, ze zm.) w roku bieżącym udzielane są kre-
dyty preferencyjne na realizację inwestycji w gospo-
darstwach rolnych, działach specjalnych produkcji
rolnej oraz przetwórstwie rolno-spożywczym w ra-
mach 13 linii kredytowych.
W planie finansowym Agencji Restrukturyzacji
i Modernizacji Rolnictwa, stanowiącym załącznik
do ustawy budżetowej na 2008 r. z dnia 23 stycznia
2008 r. (Dz. U. Nr 19, poz. 117), na dopłaty do opro-
centowania inwestycyjnych kredytów bankowych
przewidziane zostały środki w wysokości 649 001 tys.
zł, natomiast na dopłaty do oprocentowania kredy-
tów bankowych przeznaczonych na likwidację skut-
ków klęsk żywiołowych zaplanowano środki w wy-
sokości 200 574 tys. zł.
Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnic-
twa, uwzględniając środki finansowe pozostające
w jej dyspozycji po zabezpieczeniu środków na po-
krycie zobowiązań z tytułu dopłat do oprocentowa-
nia preferencyjnych kredytów inwestycyjnych udzie-
lonych do dnia 31 grudnia 2007 r., określiła bankom
współpracującym limity dopłat do oprocentowania
kredytów inwestycyjnych na 2008 r. w łącznej kwo-
cie 7326,95 tys. zł, co oznacza możliwość udzielenia
przez banki preferencyjnych kredytów inwestycyj-
nych do kwoty 186 454,96 tys. zł. Natomiast limit
dopłat do oprocentowania kredytów „klęskowych”,
planowanych do udzielenia w I kwartale 2008 r.,

ustalony został na poziomie 11 649,1 tys. zł, co umoż-
liwiło uruchomienie akcji kredytowej w wysokości
231 402,9 tys. zł. Obecnie kredyty klęskowe są do-
stępne w bankach współpracujących z Agencją Re-
strukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa.
Wobec podwyższenia przez Radę Polityki Pie-
niężnej w roku bieżącym do 6,00 stopy redyskonto-
wej weksli przyjmowanych od banków do redyskon-
ta przez Narodowy Bank Polski, stanowiącej pod-
stawę do obliczania odsetek od kredytów udziela-
nych na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 26 kwietnia 2007 r. oraz dopłat do tych odse-
tek ze środków będących w dyspozycji Agencji Re-
strukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa, w celu za-
pewnienia dostępu producentom rolnym i innym
podmiotom podejmującym w 2008 r. przedsięwzięcia
inwestycyjne i modernizacyjne w rolnictwie i prze-
twórstwie rolno-spożywczym podjęte zostały działa-
nia mające na celu zapewnienie dodatkowych środ-
ków dla Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji
Rolnictwa w wysokości 60 mln zł.
Po uzyskaniu zgody ministra finansów oraz sej-
mowej Komisji Finansów Publicznych na zmianę
przeznaczenia dotacji celowej oraz wprowadzenie
stosownych zmian w planie finansowym Agencji Re-
strukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa na 2008 r.
pismem znak: Fwe-3113-73/BG/07 zaakceptowałem
zwiększenie o 60 mln zł środków przewidzianych
w planie finansowym agencji na rok bieżący na do-
płaty do oprocentowania inwestycyjnych kredytów.
Z informacji przekazanych przez Agencję Restruk-
turyzacji i Modernizacji Rolnictwa wynika, że banki
współpracujące z agencją otrzymały dodatkowe li-
mity akcji kredytowej i dopłat do oprocentowania
kredytów inwestycyjnych na 2008 r.
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 7 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na interpelację posła Stanisława Wziątka
w sprawie sytuacji w szkolnictwie wyższym
(1813)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do in-
terpelacji pana posła Stanisława Wziątka, przesła-
nej przy piśmie znak SPS-023-1813/08 z dnia 14 mar-
ca br., w sprawie stanu szkolnictwa wyższego,
uprzejmie informuję.
Zmieniające się uwarunkowania społeczno-go-
spodarcze stawiają przed szkolnictwem wyższym
i nauką nowe wyzwania. Bez przeprowadzenia re-
formy szkolnictwa wyższego i nauki nie uda się zbu-
447
dować gospodarki opartej na wiedzy i sprostać wy-
mogom rosnącej konkurencji na rynku krajowym,
a także europejskim i światowym. Z tą tezą zgodzili
się przedstawiciele wszystkich środowisk nauko-
wych i akademickich zaproszonych na zorganizowa-
ną przez MNiSW w dniach 24–25 stycznia br. debatę
na temat szkolnictwa wyższego. Pierwszego lutego
powołałam Zespół do Spraw Opracowania Założeń
Reformy Systemu Nauki i Reformy Systemu Szkol-
nictwa Wyższego. Zmiany finansowania szkolnictwa
wyższego były jednym z głównych tematów prac kie-
rowanego przeze mnie zespołu. 28 marca br. zespół
zakończył prace nad projektem założeń reformy.
16 kwietnia premier w obecności środowiska akade-
mickiego przedstawi wyniki prac zespołu.
Łączę wyrazy szacunku
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 14 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Piotra Cybulskiego
w sprawie zmian przepisów Konstytucji RP,
Kodeksu postępowania karnego i innych aktów
prawnych w celu ochrony ofiar przestępstw
(1816)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Piotra Cybulskiego w spra-
wie zmian przepisów w Konstytucji RP, Kodeksie
postępowania karnego i innych aktach prawnych
w celu ochrony ofiar przestępstw, przesłaną pismem
z dnia 14 marca 2008 r. nr SPS-023-1816/08 do pre-
zesa Rady Ministrów, przekazaną następnie pismem
z dnia 19 marca 2008 r. nr DSPA-4401-1640/08 do
Ministerstwa Sprawiedliwości, uprzejmie przedsta-
wiam, co następuje.
Zgodzić się należy z poglądem, że jednym z obo-
wiązków władz państwowych jest zapewnienie bez-
pieczeństwa poprzez stworzenie warunków gwaran-
tujących rzeczywistą ochronę każdego człowieka
przed przemocą, brutalnością i innymi zachowania-
mi naruszającymi dobra chronione przez prawo.
Artykuł 5 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej
określa funkcje państwa, czyli zasadnicze kierunki
i cele jego działania. Jedną z kluczowych funkcji jest
niewątpliwie zapewnienie wolności i praw człowieka
i obywatela, jak też jego bezpieczeństwa.
Wymienione funkcje są bardzo istotne, gdyż z nich
wynikają konkretne kompetencje i zadania organów
448
państwowych w ogóle, a przede wszystkim tych, któ-
re powołuje sama Konstytucja.
Funkcje państwa w zakresie bezpieczeństwa
obywateli należą do zadań zarówno władzy ustawo-
dawczej, wykonawczej, jak i sądowniczej.
W art. 2 § 1 ustawy z dnia ustawy z dnia 6 czerw-
ca 1997 r. Kodeks postępowania karnego (Dz. U.
Nr 89 poz. 555, z późn. zm.), określającym cele tego
kodeksu, wyraźnie zaznaczono, że do tych celów na-
leży takie ukształtowanie postępowania, by „uwzględ-
nione zostały prawnie chronione interesy pokrzyw-
dzonego”.
O tym, kto jest pokrzywdzonym w postępowaniu
karnym, przesądza definicja zawarta w art. 49 § 1
K.p.k., zgodnie z którą pokrzywdzonym jest osoba
fizyczna lub prawna, której dobro prawne zostało
bezpośrednio naruszone lub zagrożone przez prze-
stępstwo.
Zawartość merytoryczna tego przepisu jest na
tyle pojemna, że uwzględnia wszystkie kategorie
podmiotów, które mogą być pokrzywdzonymi, zaś
różnica między statusem pokrzywdzonego w postę-
powaniu przygotowawczym (uzyskanie uprawnień
strony z racji samego pokrzywdzenia), a statusem
pokrzywdzonego w postępowaniu sądowym (uzy-
skanie takich uprawnień poprzez wystąpienie w roli
oskarżyciela posiłkowego lub prywatnego albo po-
woda cywilnego) nie ma w praktyce tak istotnego
znaczenia.
Odnosząc się szczegółowo do propozycji zawar-
tych w interpelacji przedstawiam następujące sta-
nowisko.
Ad 1. Wprowadzenie do Konstytucji RP wniosko-
wanego zapisu nie wydaje się zasadne.
Konstytucja RP nie jest ustawą zwykłą, a tym
samym odmienny jest tryb jej uchwalania i zmiany.
Odmienność trybu zmian Konstytucji – w porów-
naniu do trybu zmian ustawy zwykłej – dotyczy
między innymi podmiotów uprawnionych do wystę-
powania z inicjatywą ustawodawczą. Zgodnie z art. 235
ust. 1 Konstytucji RP: „Projekt ustawy o zmianie
Konstytucji może przedłożyć co najmniej 1/5 usta-
wowej liczby posłów, Senat lub Prezydent Rzeczypo-
spolitej”. Zatem krąg podmiotów uprawnionych do
występowania z taką inicjatywą, w porównaniu do
podmiotów określonych w art. 118 Konstytucji RP,
jest ograniczony i ani prezesowi Rady Ministrów,
ani Radzie Ministrów nie przysługuje prawo inicjo-
wania nowelizacji ustawy zasadniczej.
W art. 77 ust. 1 Konstytucja – jako środek ochro-
ny praw i wolności – wyraża prawo każdego do wy-
nagrodzenia szkody, jaka została mu wyrządzona
przez niezgodne z prawem działania organu władzy
publicznej. Ta norma nie oznacza jednakże, że z Kon-
stytucji nie wynika prawo obywatela do wynagro-
dzenia szkody wyrządzonej działaniem innych osób,
w tym działaniem sprawców przestępstw. Należy
bowiem zauważyć, że Konstytucja chroni różne do-
bra. W rozdziale II, poświęconym wolnościom, pra-
wom i obowiązkom człowieka i obywatela, wyraża
szereg praw podmiotowych wszystkich obywateli
(w tym ofiar przestępstw) i prawa te podlegają rów-
nej dla wszystkich ochronie.
Konstytucja RP określa zatem standard ochrony
praw pokrzywdzonych (ofiar przestępstw). Standard
ten znajduje rozwinięcie w aktach prawnych w ran-
dze ustawy zwykłej, regulujących funkcjonowanie
organów władzy publicznej. W przepisach tych ustaw
funkcjonują różnorodne rozwiązania mające na celu
zapewnienie ochrony praw ofiar przestępstw oraz
pomocy im i osobom im najbliższym w dochodzeniu
odszkodowań od sprawców z tytułu poniesionej prze-
stępstwem szkody.
Przede wszystkim ochrony praw naruszonych
przestępstwem można dochodzić na podstawie
art. 415 Kodeksu cywilnego, który stanowi, że kto
z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiąza-
ny jest do jej naprawienia.
Z kolei Kodeks karny w art. 46 stanowi o obo-
wiązku naprawienia pokrzywdzonemu wyrządzonej
szkody w całości lub części za przestępstwa wymie-
nione taksatywnie w tym przepisie, a więc: spowo-
dowania śmierci, ciężkiego uszczerbku na zdrowiu,
naruszenia czynności narządu ciała lub rozstroju
zdrowia, przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu
w komunikacji lub przeciwko środowisku, mieniu
lub obrotowi gospodarczemu.
Jednak w mojej ocenie rozwiązanie to w sposób
niepełny zabezpiecza uprawnienia pokrzywdzonego
do dochodzenia odszkodowania od sprawcy czynu.
Przewiduję zatem nowelizację art. 46 K.k., o czym
szerzej co do kierunku i zakresu zmian podaję
w dalszej części niniejszej odpowiedzi.
Wreszcie prawa ofiar przestępstw zabezpieczają
przepisy ustaw pozakodeksowych, jak na przykład
ustawy z dnia 7 lipca 2005 r. o państwowej kompen-
sacie przysługującej ofiarom niektórych przestępstw
umyślnych (Dz. U. Nr 169, poz. 1415). W art. 3 tej
ustawy przewidziana jest instytucja kompensaty,
która może być przyznana w kwocie pokrywającej
utracone zarobki lub inne środki utrzymania, kosz-
ty leczenia, koszty pogrzebu, będącego skutkiem po-
pełnienia przestępstwa z art. 156 § 1 i 157 § 1 K.k.
Ad 2. Odnosząc się do postulatu nadania Karcie
Praw Ofiar rangi ustawy należy zauważyć, że Karta
Praw Ofiar, z uwagi na swój charakter (informacyj-
ny), nie zawiera przepisów bezpośrednio nadających
się do przekształcenia w akt prawny rangi ustawo-
wej. Dokument ten stanowi w istocie jedynie wyli-
czenie praw ofiar (pokrzywdzonych) wynikających
z różnych aktów prawnych, z powołaniem poszcze-
gólnych przepisów.
Pojęcie, kto jest pokrzywdzonym, definiuje wy-
mieniony wcześniej przepis art. 49 K.p.k.
W tych warunkach należy dojść do wniosku, że
ochrona ofiar przestępstw jest należycie i wystar-
czająco określona w aktach rangi ustawowej.
Ad 3. Uzupełnienie treści art. 2 § 1 pkt 3 K.p.k.
o wyrazy „a jego godność nie doznała uszczerbku”
nie wydaje się właściwe.

Z obowiązującego brzmienia tego przepisu wyni-
ka bowiem jednoznacznie, że uwzględnienie praw-
nie chronionych interesów pokrzywdzonego dotyczy
również jego godności.
Sformułowanie zawarte art. 2 § 1 pkt 3 stanowi
novum w polskim ustawodawstwie. Dyrektywa
ustawowa uwzględnienia „prawnie chronionych in-
teresów pokrzywdzonego” – jako jednego z celów
procesu – jest wyrazem zwiększonego zainteresowa-
nia ustawodawcy rolą tego podmiotu w procesie kar-
nym. Oceniając dawne uregulowania ustawowe, nie
bez racji wskazywano na niedocenianie roli tego
uczestnika procesu, a nawet formułowano zarzut, że
z unormowań niektórych przepisów odnosiło się nie-
odparte wrażenie, iż osoba pokrzywdzonego nie bu-
dzi pełnego zaufania ustawodawcy (K. Marszał,
Proces..., s. 143).
Ad 4. Obowiązujący Kodeks karny zawiera kata-
log przestępstw, w których dyspozycjach mieszczą
się zachowania wymienione w interpelacji. W zależ-
ności od ustalonych stanów faktycznych można je
zakwalifikować np. jako czyny z art. 278, 284 lub
286 K.k.
Na marginesie zaznaczyć należy, że czyny za-
bronione pod groźbą kary to materia prawa karne-
go materialnego i rozważanie potrzeby kryminali-
zacji takich zachowań należy prowadzić na gruncie
Kodeksu karnego nie zaś Kodeksu postępowania
karnego.
Ad 5. Generalnie należy przyjąć, że wśród uczest-
ników procesu przedstawiciel społeczny zaliczony
jest do grupy rzeczników interesu społecznego.
Artykuł 91 K.k. stanowi jedynie o prawach przed-
stawiciela organizacji dopuszczonego do udziału
w postępowaniu sądowym. Przesłanką udziału przed-
stawiciela organizacji społecznej w procesie karnym
jest objęta statutowymi zadaniami tej organizacji po-
trzeba ochrony interesu społecznego lub ważnego in-
teresu indywidualnego, a w szczególności ochrony
wolności i praw człowieka. Ponadto, obowiązujące
przepisy nie ustanawiają żadnego zamkniętego kata-
logu organizacji społecznych (J. Grajewski, L. Pa-
przycki, S. Steinborn, Kodeks postępowania karne-
go. Komentarz. Tom I, Kraków 2006).
Kwestia dopuszczenia do udziału w postępowa-
niu przedstawicieli organizacji społecznych wspiera-
jących ofiary przestępstw została już uregulowana
w art. 90 § 1 K.p.k. Mimo że ustawa nie precyzuje po
czyjej stronie przedstawiciel społeczny ma działać,
to należy uznać, że może on występować zarówno
w interesie pokrzywdzonego, jak i oskarżonego. Po-
nadto, co należy zaakcentować, przedstawiciel orga-
nizacji społecznej, w odróżnieniu od pełnomocnika,
nie jest reprezentantem określonej strony proceso-
wej, lecz reprezentuje wyłącznie delegującą go orga-
nizację społeczną w ustawowo określonym zakresie.
Należy w tym miejscu zaznaczyć, że powołany
przez ministra sprawiedliwości zespół ekspertów
w dniu 8 kwietnia 2008 r. zaproponował nowelizację
art. 91 K.k., której celem jest wzmocnienie w proce-
449
sie karnym pozycji pokrzywdzonego oraz przedsta-
wiciela społecznego.
Projektowana zmiana poszerza zakres dotych-
czasowych uprawnień przedstawiciela społecznego
o prawo inicjatywy dowodowej. Zmiana ta umożliwi
wpływanie na bieg procesu również w płaszczyźnie
postulatywnego oddziaływania na zakres i prze-
bieg prowadzonego przed sądem postępowania do-
wodowego.
Ad 6. Kolejny postulat dotyczący nowelizacji art.
55 § 2 K.p.k. polegający na dodaniu wyrazów „lub
organizację społeczną określoną w art. 90 § 1” oraz
nowelizacji art. 446 K.p.k. nie jest uzasadniony.
Akty oskarżenia wnoszone w trybie art. 55 § 2
K.p.k. sporządzane są przed rozpoczęciem postępo-
wania sądowego, w którym tylko sąd może dopuścić
organizację społeczną do udziału w postępowaniu.
Akt oskarżenia wnoszony przez pokrzywdzonego,
w wypadku określonym w art. 55 § 1 K.p.k., jest pu-
blicznym aktem oskarżenia wnoszonym przez oskar-
życiela subsydiarnego. Musi on zatem odpowiadać
formalnym rygorom takiego aktu wskazanym
w art. 332 i 333 § 1 K.p.k. i objęty jest przymusem
adwokackim, z tym że jeżeli pokrzywdzonym jest in-
stytucja, sporządzić go może także radca prawny
(art. 55 § 2 K.p.k.).
Podkreślenia wymaga, że ustawodawca, przewi-
dując tzw. przymus adwokacki uprawniający do
działania w procesie karnym w określonych sytu-
acjach również radcę prawnego, miał na celu zapew-
nienie odpowiedniego, profesjonalnego poziomu ak-
tów oskarżenia. Dodać w tym miejscu należy, że
w przypadku wprowadzenia przymusu adwokackie-
go dotyczącego składania do sądów subsydiarnych
aktów oskarżenia, ustawodawca dążył do tego, by
korzystanie z prawa odwołania się było rzeczywiste,
a nie pozorne, by po rzeczowej analizie wyroku sądu
pierwszej instancji apelacja została należycie opra-
cowana, bo bez tego trudno o jej skuteczność (wyrok
Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 6.11.2003 r.
II AKa 304/03, KZS 2004/1/38). Dlatego też dobro
wymiaru sprawiedliwości przemawia za odstąpie-
niem od wprowadzania proponowanych zmian.
Podobna sytuacja występuje również w odniesie-
niu do art. 446 K.p.k.
O ile wniosek o sporządzenie uzasadnienia wyro-
ku podpisać i wnieść może sama strona, o tyle apela-
cja od wyroku sądu okręgowego – jeśli nie pochodzi
od prokuratora lub osoby wymienionej w art. 88 § 2
i 3 K.p.k. – powinna być sporządzona i podpisana
przez adwokata lub radcę prawnego.
Ratio legis ustanowienia instytucji przymusu ad-
wokackiego i radcowskiego w tym przepisie jest wy-
nikiem uznania przez ustawodawcę potrzeby zapew-
nienia, odpowiedniego pod względem merytorycz-
nym i formalnym, opracowania środka odwoławcze-
go od orzeczeń sądu okręgowego, zapadłych w spra-
wach z reguły skomplikowanych pod względem fak-
tycznym i prawnym, które są zagrożone najwyższy-
mi ustawowymi sankcjami karnymi. Przymus ad-
450
wokacki odnosi się zarówno do apelacji oskarżonego,
jak i do tegoż środka odwoławczego innych stron
procesowych (oskarżyciela posiłkowego, powoda cy-
wilnego), jeśli są osobami fizycznymi, oraz podmiotu
określonego w art. 416 K.p.k.
Natomiast w zakresie roszczeń majątkowych peł-
nomocnikiem osoby prawnej, innej niż przewidzia-
nej w § 2 art. 88 K.p.k., jednostki organizacyjnej nie-
mającej osobowości prawnej, a także osoby fizycznej
prowadzącej działalność gospodarczą, może być
również radca prawny.
Zakres podmiotów, które może reprezentować
radca prawny jako pełnomocnik wydaje się jednak
zbyt wąski i dlatego w Ministerstwie Sprawiedliwo-
ści przygotowywany jest projekt nowelizacji art. 88
K.p.k.
Projekt przewiduje, że pełnomocnikiem w proce-
sie karnym (innej niż oskarżony strony postępowa-
nia), niezależnie od jej statusu (osoba fizyczna; oso-
ba prawna; instytucja państwowa, samorządowa lub
społeczna; jednostka organizacyjna niemająca oso-
bowości prawnej) będzie mógł stać się zarówno ad-
wokat, jak i radca prawny. Rozwiązanie to usunie
wynikające z obowiązujących przepisów zawężenie
dostępności pomocy prawnej, niekorzystne zwłasz-
cza dla osób fizycznych, związane z możliwością wy-
stępowania de lege lata w charakterze pełnomocni-
ka takiej osoby wyłącznie adwokata.
Należy również podkreślić różnice pomiędzy ro-
lami procesowymi pełnomocnika i przedstawiciela
społecznego.
Rola pełnomocnika sprowadza się do zabezpie-
czenia fachowej reprezentacji w procesie stronom in-
nym niż oskarżony (także osobom niebędącym stro-
nami), w szczególności pokrzywdzonemu, przez co
podniesione zostaje prawdopodobieństwo efektyw-
nego zabezpieczenia ich interesów w toku postępo-
wania.
Natomiast status instytucji przedstawiciela spo-
łecznego utożsamiany jest z rzecznikiem interesu
społecznego, a więc podmiotem niebędącym repre-
zentantem interesów jednej jedynie, lub tylko nie-
których, ze stron postępowania.
Ponadto przedstawiciel społeczny (w odróżnieniu
od pełnomocnika) może działać tylko w postępowa-
niu sądowym – ustawa nie uprawnia go do udziału
w postępowaniu przygotowawczym.
Ad 7. Propozycja dotycząca zmiany Kodeksu po-
stępowania karnego poprzez uchylenie przepisów
art. 213 i 221 jest niezrozumiała i nieuzasadniona.
Przepis art. 213 K.p.k. dotyczy zakresu oraz try-
bu gromadzenia w postępowaniu karnym i wyłącz-
nie na jego użytek danych dotyczących osoby oskar-
żonego (podejrzanego), gdyż te dane stanowią istot-
ną przesłankę prawidłowego orzekania przez sądy.
Znaczenie danych osobopoznawczych dla postę-
powania karnego podkreślano w orzecznictwie Sądu
Najwyższego, który wielokrotnie podnosił, że „wy-
mierzenie właściwej co do rodzaju oraz wysokości
kary powinno być uwarunkowane także zebraniem
i uwzględnieniem niezbędnych danych osobopoznaw-
czych, w myśl art. 8 K.p.k., ukaraniu bowiem podle-
ga sprawca o konkretnych cechach osobowości, o kon-
kretnym charakterze, a także o konkretnym zacho-
waniu się przed popełnieniem czynu, w czasie jego
popełnienia i po jego popełnieniu”.
Odnośnie do art. 221 K.p.k. należy stwierdzić, że
przeszukanie może zarządzić jedynie prokurator lub
sąd, wydając stosowne postanowienie. W rozporzą-
dzeniu ministra sprawiedliwości z dnia 27 sierpnia
2007 r. Regulamin wewnętrznego urzędowania po-
wszechnych jednostek organizacyjnych prokuratury
(Dz. U. Nr 169, poz. 1189) w § 130 wymaga się, by
w postanowieniu o przeszukaniu lub zatrzymaniu
rzeczy podany był cel tych czynności, ze wskaza-
niem osób, które mają być wykryte lub ujęte, albo
przedmiotów, które mają być znalezione lub zatrzy-
mane, jak również imię, nazwisko i adres osoby (na-
zwę i adres instytucji), u której czynności te mają
być przeprowadzone, oraz organ wykonujący czyn-
ność. Przeszukania dokonuje prokurator albo na po-
lecenie sądu lub prokuratora Policja, a w wypadkach
wskazanych w ustawie – także inny organ (przykła-
dowo art. 312 pkt 1 K.p.k. w zw. z art. 9 ust. 1 usta-
wy z dnia 12 października 1990 r. o Straży Granicz-
nej Dz. U. z 2002 r. Nr 171, poz. 1399, z późn. zm.).
Należy też podkreślić, że przeszukanie może być
dokonane nie tylko u oskarżonego (podejrzanego),
ale również u osób trzecich.
W przepisach art. 221–224 K.p.k. zawarte są
szczegółowe regulacje związane z trybem dokony-
wania przeszukania. Ustawa ogranicza możliwość
przeprowadzenia przeszukania zamieszkałych po-
mieszczeń w porze nocnej (od godziny 22 do godziny
6) jedynie do przypadków niecierpiących zwłoki.
Chodzi więc o konkretne okoliczności, które wska-
zują na możliwość ukrycia, przemieszczenia czy
zniszczenia przedmiotów, a także ucieczki lub ukry-
cia poszukiwanej osoby.
Usunięcie tych przepisów byłoby – jak się wydaje
– sprzeczne z intencją składającego interpelację po-
sła i nie służyłoby ochronie ofiar przestępstw.
Ad 8. Zwolnienie pokrzywdzonych od ponoszenia
opłat za wydawanie w toku postępowania karnego
odpisów i kserokopii dokumentów procesowych jest
dyskusyjne. Wprowadzenie takiego rozwiązania
podważałby kodeksową zasadę równości stron.
Opłaty za wydawanie kserokopii dokumentów
oraz uwierzytelnionych odpisów z akt sprawy pobie-
rane są w wysokości określonej przez rozporządzenie
ministra sprawiedliwości z dnia 2 czerwca 2003 r.
(Dz. U. Nr 107, poz. 1006) i wynoszą odpowiednio:
— za wydanie kserokopii dokumentów z akt
sprawy – 1 zł za jedną stronę kserokopii;
— za wydanie uwierzytelnionego odpisu z akt
sprawy – 6 zł za każdą stronę.
Wysokość stawek opłaty za poszczególne czynno-
ści opisane w rozporządzeniu została skalkulowana
przez ustawodawcę przy uwzględnieniu nie tylko
kosztów wykonania kserokopii poszczególnych kart
z akt sprawy, lecz także kosztów obsługi wniosku

o wydanie kserokopii oraz przygotowanie żądanego
dokumentu do kopiowania.
Otrzymanie kserokopii ma charakter dodatkowy
w stosunku do możliwości bezpłatnego sporządze-
nia odpisów przez stronę, zgodnie z art. 156 § 1 i 5
K.p.k. Nadto, należy podnieść, że kwestia zwrotu
ponoszonych przez pokrzywdzonego opłat jest ure-
gulowana w obowiązujących przepisach. Pokrzyw-
dzonemu działającemu jako oskarżyciel posiłkowy,
w razie skazania oskarżonego, zwracane są na jego
rzecz poniesione wydatki w tym również poniesione
opłaty za wydawanie odpisów i kserokopii (art. 616
§ 1 i art. 627 K.p.k.).
Ad 9. Propozycja dotycząca zmiany art. 627
K.p.k. jest niezrozumiała.
Obowiązujące przepisy nie przewidują ponosze-
nia przez pokrzywdzonego kosztów postępowania
prowadzonego z oskarżenia publicznego, chyba że
nieuwzględniony zostanie środek odwoławczy wnie-
siony przez pokrzywdzonego występującego w cha-
rakterze oskarżyciela posiłkowego. Przepis ten do-
tyczy zasądzania kosztów procesowych od skazane-
go, nie zaś pokrzywdzonego.
Ad 10. Odnośnie do postulatu wprowadzenia oso-
by pokrzywdzonego jako podmiotu uprawnionego do
wyrażania opinii co do stosowania instytucji prawa
karnego wykonawczego, należy podnieść, następu-
jące kwestie.
Wprawdzie pokrzywdzony nie jest stroną postę-
powania karnego wykonawczego, to jednak ma on
w tym postępowaniu szereg uprawnień, w tym tak-
że do wyrażania opinii wynikających z istoty niektó-
rych instytucji wykonawczych.
Należy tutaj wspomnieć przede wszystkim o wa-
runkowym przedterminowym zwolnieniu skazanego.
W postępowaniu w przedmiocie warunkowego
zwolnienia ważną rolę odgrywa między innymi po-
stawa skazanego po popełnieniu przestępstwa i w trak-
cie odbywania kary. Nie sposób dokonać prawidło-
wych ustaleń w tym zakresie bez informacji uzyska-
nych od pokrzywdzonego.
Ponadto w art. 162 § 1 K.k.w. przy ocenie, czy
zasadne jest warunkowe zwolnienie skazanego,
ustawodawca wprost nakazał uwzględnić ugodę za-
wartą z pokrzywdzonym w wyniku mediacji.
Uprawnienia pokrzywdzonego w postępowaniu
wykonawczym zostały wprost uregulowane w art. 168a
K.k.w., dodanym, z mocą obowiązującą od dnia
1 maja 2004 r., (art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 16 kwiet-
nia 2004 r. o zmianie ustawy Kodeks karny oraz nie-
których innych ustaw, Dz. U. Nr 93, poz. 889) oraz
w art. 43 § 4 K.k.w.
Przepis art. 168a K.k.w. zobowiązuje wymienio-
ne w nim organy do informowania pokrzywdzonego
– ale tylko na jego wniosek – o każdej sytuacji,
w której skazany może, czasowo lub przed przewidy-
wanym terminem zakończenia odbywania kary po-
zbawienia wolności, opuścić zakład karny. Dotyczy
to również zwolnienia skazanego po odbyciu przez
niego w całości orzeczonej kary pozbawienia wolno-
ści oraz ucieczki skazanego z zakładu karnego. Sąd,
451
kierując orzeczenie do wykonania, ma obowiązek
pouczyć pokrzywdzonego o przysługującym mu pra-
wie złożenia wniosku, o którym mowa w art. 168a
§ 1 K.k.w. Wiedzę o tym, że pokrzywdzony został po-
uczony i złożył stosowny wniosek sądowi, który go
o jego uprawnieniu poinformował, powinny mieć
organy zobowiązane w myśl tego przepisu do zawia-
domienia go o zdarzeniach wymienionych w art. 168a
§ 1. Na wymienionym sądzie ciąży zatem obowiązek
zawiadomienia tych organów o złożeniu przez po-
krzywdzonego takiego wniosku (Komentarz do
art. 168(a) Kodeksu karnego wykonawczego (Dz.U.
97.90.557), [w:] Z. Hołda, K. Postulski, Kodeks karny
wykonawczy. Komentarz, LEX / Arche, 2008).
Z kolei z art. 43 § 3 K.k.w. wynika uprawnienie
pokrzywdzonych przestępstwem i ich rodzin do
ubiegania się o pomoc ze środków Funduszu Pomo-
cy Postpenitencjarnej.
Ad 11. Postulat dotyczący wyroków Europej-
skiego Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu
znalazł swoje rozwiązanie w polskim porządku
prawnym.
Monitoring orzecznictwa Europejskiego Trybu-
nału Praw Człowieka, analiza wpływu jego wyro-
ków na stan polskiego prawa oraz wykonanie orze-
czeń wydawanych w sprawach polskich należy do
zadań pełnomocnika ministra spraw zagranicz-
nych ds. postępowań przed ETPCz oraz biura peł-
nomocnika.
System ten uległ znaczącemu wzmocnieniu w 2007 r.
W dniu 19 lipca 2007 r. prezes Rady Ministrów po-
wołał jako swój organ doradczo-opiniodawczy Mię-
dzyresortowy Zespół ds. Europejskiego Trybunału
Praw Człowieka. W skład zespołu wchodzą przed-
stawiciele poszczególnych resortów, a jego zadaniem
jest między innymi wypracowanie stanowisk wobec
komunikowanych przez trybunał skarg i wydanych
wyroków oraz propozycji środków i działań służą-
cych wykonaniu tychże wyroków.
Postulat powołania stałego zespołu zajmującego
się problematyką wynikającą z orzecznictwa trybu-
nału został wcześniej sformułowany w przyjętym
przez Radę Ministrów w dniu 17 maja 2007 r. Pro-
gramie Działań Rządu ws. Wykonywania Wyroków
Europejskiego Trybunału Praw Człowieka wobec
Rzeczypospolitej Polskiej.
Potrzeba wzmocnienia prawnokarnej ochrony
w zakresie przestępstw godzących w dobra prawne,
jakimi są życie i zdrowie człowieka oraz bezpieczeń-
stwo powszechne oraz inne niezbędne zmiany w pra-
wie są przedmiotem stałego zainteresowania i kon-
sekwentnych działań ze strony Ministerstwa Spra-
wiedliwości.
Uporządkowanie Kodeksu karnego i Kodeksu
postępowania karnego, a także wprowadzenie w tych
ustawach nowych, oczekiwanych przez środowisko
prawnicze oraz obywateli rozwiązań to prioryteto-
we zadanie, którym zajmuje się Ministerstwo Spra-
wiedliwości.
Potrzeba poprawienia w Kodeksie karnym wadli-
wych instytucji, usunięcia niespójności przepisów
452
w wyniku licznych fragmentarycznych nowelizacji,
czy w końcu potrzeba wprowadzenia w Kodeksie
karnym typów przestępstw stanowiących reakcję
ustawodawcy na nowe zagrożenia, to częste głosy
praktyków i przedstawicieli nauki prawa karnego
w ocenie obowiązujących przepisów prawa karnego
materialnego. Podobne zarzuty dotyczą również
ustawy procesowej Kodeksu postępowania karnego.
Z drugiej strony zasadnie podnosi się, że niedopusz-
czalne jest wielokrotne, niekiedy nawet w ciągu
roku, nowelizowanie ustaw, a w szczególności ustaw
rangi kodeksu.
Tym samym zamierzenia legislacyjne polegające
na nowelizacji kodeksów powinny mieć charakter
kompleksowy, a nie ograniczony tylko do poszczegól-
nych instytucji prawa karnego materialnego lub
procesowego.
Jednocześnie informuję Pana Marszałka, że po-
wołany przez ministra sprawiedliwości zespół eks-
pertów prowadzi prace nad oceną obowiązujących
przepisów Kodeksu karnego, Kodeksu wykroczeń,
Kodeksu postępowania karnego oraz Kodeksu kar-
nego wykonawczego.
W ich efekcie powstał projekt wprowadzający
najpilniejsze, niezbędne oraz pożądane zmiany do
ustaw karnych. Mają one na celu m.in. wyelimino-
wanie błędów wprowadzonych do kodyfikacji kar-
nych w wyniku licznych nowelizacji, dostosowanie
przepisów do standardów konstytucyjnych określo-
nych w orzeczeniach Trybunału Konstytucyjnego
oraz do wymogów wynikających z członkostwa Pol-
ski w Unii Europejskiej.
W przygotowywanym w Ministerstwie Sprawie-
dliwości projekcie ustawy o zmianie ustawy Kodeks
karny, Kodeks postępowania karnego, ustawy Ko-
deks karny wykonawczy oraz ustawy Kodeks wy-
kroczeń proponuje się nowelizację wielu przepisów.
W zakresie ochrony ofiar przestępstw należy za-
akcentować propozycję zmiany art. 46 K.k., która
znacznie poszerza zakres uprawnień pokrzywdzone-
go dochodzącego restytucji w toku postępowania
karnego.
Kierując się priorytetem zapewnienia pełnej
ochrony interesów pokrzywdzonego w postępowa-
niu karnym, w projekcie przyznano pokrzywdzone-
mu prawo żądania naprawienia wyrządzonej szko-
dy, jak również żądania zadośćuczynienia za dozna-
ną krzywdę w wypadku skazania za każde przestęp-
stwo, w wyniku którego taka szkoda lub krzywda
zaistniała. Sąd może w takich przypadkach orzec
tylko odszkodowanie bądź tylko zadośćuczynienie
albo zarówno odszkodowanie jak i zadośćuczynie-
nie. Niezależnie od uprawnienia do domagania się
przez pokrzywdzonego (inną uprawnioną osobę) za-
dośćuczynienia w razie skazania za każde przestęp-
stwo wprowadzono możliwość orzeczenia nawiązki
zamiast obowiązku naprawienia szkody wyrządzo-
nej przestępstwem, w oderwaniu jednak od przesła-
nek zadośćuczynienia.
Projektowana zmiana treści art. 46 K.k. pozwoli
w większości przypadków na pełną realizację przez
pokrzywdzonego w procesie karnym jego roszczeń
restytucyjnych związanych z przestępstwem stano-
wiącym przedmiot postępowania, usuwając koniecz-
ność ich dochodzenia w odrębnym postępowaniu na
drodze cywilnej, co skutkuje zazwyczaj istotnym
wydłużeniem terminu uzyskania przez pokrzyw-
dzonego należnego odszkodowania i zadośćuczynie-
nia, a nadto wiąże się z istotnymi ciężarami pono-
szonymi przez pokrzywdzonego.
Konsekwentnie zaproponowano uzupełnienie
art. 334 § 2 K.p.k. o obowiązek pouczenia pokrzyw-
dzonego przy kierowaniu aktu oskarżenia do sądu
także o treści art. 49a K.p.k., to jest o możliwości
wnioskowania o odszkodowanie i zadośćuczynienie,
o których mowa w art. 46 § 1 Kodeksu karnego (je-
żeli nie wytoczono powództwa cywilnego).
Pouczenie o treści art. 49a K.p.k. ma istotne zna-
czenie dla pokrzywdzonego w sytuacji projektowa-
nego w art. 46 K.k. znacznego poszerzenia zakresu
jego uprawnień przy dochodzeniu restytucji w toku
postępowania karnego.
Jednocześnie informuję, że przedstawiciele Mini-
sterstwa Sprawiedliwości biorą aktywny udział
w pracach komisji i podkomisji sejmowych nad przy-
gotowanymi przez Komisję Kodyfikacyjną Prawa
Cywilnego projektami ustaw cywilnych.
W projekcie ustawy o zmianie ustawy Kodeks po-
stępowania cywilnego (druk sejmowy nr 71) zapropo-
nowano dodanie § 5 do art. 61 K.p.c., który przewidu-
je poszerzenie katalogu organizacji społecznych, któ-
re mogą wytaczać powództwa cywilne na rzecz oby-
wateli i wstępować za ich zgodą do już toczących się
postępowań. Propozycja ta jest zgodna z oczekiwa-
niami społecznymi oraz uwzględnia postulat wyrażo-
ny w tej sprawie przez rzecznika praw obywatelskich.
Wykorzystanie potencjału organizacji społecznych,
do których zadań statutowych należy pomoc ofiarom
przestępstw, jest więc bardzo ważne.
Natomiast w projekcie ustawy o zmianie ustawy
Kodeks cywilny oraz ustawy Kodeks postępowania
cywilnego (druk sejmowy nr 81) proponuje się doda-
nie § 4 do art. 446 K.c., zgodnie z którym sąd może
także przyznać najbliższym członkom rodziny zmar-
łego odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia
pieniężnego za doznaną krzywdę. Umożliwi to przy-
znanie zadośćuczynienia np. obok odszkodowania.
Tak więc należy przyjąć, że podjęte m.in. w tym
zakresie działania Ministerstwa Sprawiedliwości
niewątpliwie wpłyną na zwiększenie poczucia bez-
pieczeństwa obywateli oraz zwiększą ochronę ofiar
przestępstw.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 15 kwietnia 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Pawła Kowala
w sprawie możliwości wprowadzenia
uregulowań prawnych zmierzających
do zmniejszenia zanieczyszczeń środowiska
powstałych wskutek spalania odpadów
w indywidualnych systemach grzewczych (1819)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana Pawła Kowala, posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej, z dnia 21 lutego 2008 r., znak:
SPS-023-1819/08, dotyczącą wprowadzenia uregu-
lowań prawnych zmierzających do zmniejszenia za-
nieczyszczeń środowiska powstałych wskutek spala-
nia odpadów w indywidualnych systemach grzew-
czych, uprzejmie informuję.
Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 27 kwietnia
2001 r. o odpadach (Dz. U. z 2007 r., Nr 39, poz. 251,
z późn. zm.) termiczne przekształcanie odpadów
może być prowadzone w spalarniach odpadów nie-
bezpiecznych, spalarniach odpadów komunalnych
oraz spalarniach odpadów innych niż niebezpieczne
i komunalne. Spalarnie powinny być projektowane,
budowane, wyposażane i użytkowane w sposób za-
pewniający osiągnięcie takiego poziomu termiczne-
go przekształcenia, przy którym ilość i szkodliwość
– dla życia i zdrowia ludzi lub dla środowiska – odpa-
dów i innych emisji powstających wskutek termicz-
nego przekształcania odpadów (pozostałości z ter-
micznego przekształcania odpadów) będzie jak naj-
mniejsza.
Karą za nieprzestrzeganie prawa jest w tym
przypadku areszt lub grzywna, zgodnie z przepisa-
mi ustawy o odpadach. Należy przy tym zaznaczyć,
że każdy sposób gospodarowania odpadami wymaga
uzyskania niezbędnej decyzji administracyjnej od
właściwego organu ochrony środowiska.
Ponadto spalanie odpadów regulują przepisy od-
rębne, w tym odnoszące się również do emisji zanie-
czyszczeń do powietrza, w tym:
— rozporządzenie ministra środowiska z dnia
20 grudnia 2005 r. w sprawie standardów emi-
syjnych z instalacji (Dz. U. z 2005 r., Nr 260,
poz. 2181),
— rozporządzenie ministra gospodarki z dnia
21 marca 2002 r. w sprawie wymagań dotyczących
prowadzenia procesu termicznego przekształcania
odpadów (Dz. U. z 2002 r., Nr 37, poz. 339),
— ustawa z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach
– art. 49 przytoczonego przepisu odnosi się do świa-
dectw potwierdzających kwalifikacje osób zarządza-
jących spalarnią odpadów.
Jedynie rozporządzenie ministra środowiska
z dnia 21 kwietnia 2006 r. (Dz. U. z 2006 r., Nr 75,
poz. 527) w sprawie listy rodzajów odpadów, które
posiadacz może przekazywać osobom fizycznym lub
453
jednostkom organizacyjnym niebędącym przedsię-
biorcami, oraz dopuszczalnych metod ich odzysku
wskazuje rodzaje odpadów i sposób ich wykorzysta-
nia przez osoby fizyczne, w tym możliwość spalania
w domowych instalacjach. Są to rodzaje odpadów,
które nie stanowią zagrożenia dla zdrowia i życia
ludzi, a także dla środowiska. Wśród nich m.in. moż-
na wymienić odpady z gospodarki leśnej, odpady
kory i korka, trzciny, wióry, ścinki drewna, o ile nie
są zanieczyszczone impregnatami i powłokami
ochronnymi, a także papier i tekturę.
Przepisy te w pełni regulują możliwość termicz-
nego przekształcania odpadów oraz są zgodne
z przepisami prawa wspólnotowego. W związku
z powyższym nie będą prowadzone w najbliższym
czasie prace nad nowymi aktami prawnymi.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 4 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Piotra Cybulskiego
w sprawie możliwości nowelizacji ustawy
o przekazywaniu środków finansowych
świadczeniodawcom na wzrost wynagrodzeń
(1821)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo pana wicemarszałka Sejmu Krzysztofa Putry
z dnia 14 marca 2008 r. (SPS-023-1821/08), zawiera-
jące interpelację pana posła Piotra Cybulskiego
w sprawie możliwości nowelizacji przepisów ustawy
z dnia 22 lipca 2006 r. o przekazaniu środków finan-
sowych świadczeniodawcom na wzrost wynagro-
dzeń (Dz. U. z 2006 r. Nr 149, poz. 1076, z późn. zm.)
w taki sposób, by uwzględniały one procesy konsoli-
dacji zakładów opieki zdrowotnej, uprzejmie przed-
stawiam poniższe wyjaśnienia w sprawie.
Ustawa o przekazaniu środków finansowych świad-
czeniodawcom na wzrost wynagrodzeń określa zasady
przekazania środków finansowych wskazanym w niej
podmiotom, z przeznaczeniem na wzrost wynagro-
dzeń. Procesy konsolidacji i związane z nimi skutki
prawne uregulowane są w innych przepisach, w szcze-
gólności w art. 43h–43j ustawy z dnia 30 sierpnia
1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (t.j.: Dz. U.
z 2007 r. Nr 14, poz. 89, z późn. zm.). Procesy konso-
lidacji nie są zaś regulowane przepisami ustawy
z dnia 15 kwietnia 2005 r. o pomocy publicznej i re-
strukturyzacji publicznych zakładów opieki zdro-
454
wotnej (Dz. U. Nr 78, poz. 684, z poźn. zm.). Zasadą
jest, iż w przypadku połączenia zakładów wskazuje
się podmiot, który przejmuje uprawnienia i obowiąz-
ki podmiotu, który utworzył zakład. W przypadku
przejęcia zakładu następuje przeniesienie całego
mienia co najmniej jednego SPZOZ-u (przejmowane-
go) na inny SPZOZ (przejmujący). W tym przypadku
przejmujący SPZOZ zachowuje swój dotychczasowy
samodzielny byt prawny, traci go natomiast SPZOZ
przejmowany. Wiąże się to z przeniesieniem całego
mienia SPZOZ-u przejmowanego na SPZOZ przej-
mujący. Zgodnie z art. 44 K.c. mieniem jest własność
i inne prawa majątkowe. W doktrynie prawa wska-
zuje się, że „mienie obejmuje wszystkie rodzaje pod-
miotów praw majątkowych”. „Inne prawa majątko-
we” stanowią „inne prawa rzeczowe”: użytkowanie
wieczyste, prawa rzeczowe ograniczone oraz prawa
majątkowe wynikające ze stosunków zobowiązanio-
wych. Pojecie „mienie” obejmuje ogół praw majątko-
wych. (por. Dercz M., Rek T., Ustawa o zakładach
opieki zdrowotnej. Komentarz.). Zgodnie z art. 43i
ust. 4 z dniem wykreślenia zakładu przejmowanego
z Krajowego Rejestru Sądowego zakład przejmujący
wstępuje we wszystkie stosunki prawne, których
podmiotem był zakład przejmowany, bez względu na
charakter prawny tych stosunków. Natomiast do
pracowników zakładu przejmowanego oraz do pra-
cowników zakładów łączących się stosuje się art. 231
Kodeksu pracy. Stanowi on, iż w razie przejścia za-
kładu pracy lub jego części na innego pracodawcę
staje się on z mocy prawa stroną w dotychczasowych
stosunkach pracy, z zastrzeżeniem przepisów § 5.
Stosunek pracy jest regulowany nie tylko umową
o pracę, ale całokształtem przepisów prawa dotyczą-
cych tej materii.
W związku z tym zakład przejmujący wstępuje
również w prawa i obowiązki związane z realizacją
ustawy o przekazaniu środków finansowych świad-
czeniodawcom na wzrost wynagrodzeń. Z uwagi na
fakt, iż „nośnikiem” środków finansowych na wzrost
wynagrodzeń jest umowa o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej, a zakład przejmujący wstępuje
we wszystkie stosunki prawne, których podmiotem
był zakład przejmowany, bez względu na charakter
prawny tych stosunków, zatem zakład ten wstępuje
także w prawa wynikające z ww. umowy, także
w zakresie środków przekazanych na wzrost wyna-
grodzeń.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 7 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Środowiska, głównego konserwatora przyrody
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Cybulskiego
w sprawie obniżenia opłat za usunięcie drzew
i krzewów oraz administracyjnych kar
pieniężnych za usuwanie drzew lub krzewów
bez wymaganego zezwolenia (1822)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Piotra Cybulskiego z dnia 14 mar-
ca 2008 r., znak: SPS-023-1822/08, w sprawie obni-
żenia opłat za usunięcie drzew i krzewów oraz ad-
ministracyjnych kar pieniężnych za usuwanie drzew
lub krzewów bez wymaganego zezwolenia, przedsta-
wiam poniższą informację.
Problem zgłoszony w interpelacji jest mi znany
i widzę potrzebę dokonania zmian w dotychczaso-
wych aktach prawnych regulujących tę kwestię. No-
welizacje powinny dotyczyć ustawy z dnia 16 kwiet-
nia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. Nr 92,
poz. 880, z późn. zm.) oraz rozporządzenia ministra
środowiska z dnia 13 października 2004 r. w spra-
wie stawek opłat dla poszczególnych rodzajów i ga-
tunków drzew (Dz. U. Nr 228, poz. 2306).
Prace z tym związane będą polegały na udosko-
naleniu ww. ustawy i rozporządzenia w zakresie
lepszej ochrony drzew i krzewów. Stosownie do tego
ustanowione zostaną stawki opłat za ich usunięcie
oraz stawki administracyjnych kar pieniężnych za
usuwanie drzew i krzewów bez wymaganego ze-
zwolenia.
Uprzejmie informuję, że prace polegające na udo-
skonaleniu ustawy o ochronie przyrody i ww. rozpo-
rządzenia ministra środowiska będą rozpoczęte
w roku 2008.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Trzeciak
Warszawa, dnia 9 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Edwarda Wojtasa
w sprawie projektu ustawy metropolitalnej
(1823)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 14 marca 2008 r. (sygn. SPS-023-1823/
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Edwarda Wojtasa z dnia 5 marca 2008 r. w spra-

wie projektu ustawy metropolitalnej uprzejmie
przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie pragnę podkreślić, że problematyka
rozwoju aglomeracji i metropolii pozostaje w zakre-
sie zainteresowania rządu. Rada Ministrów w dniu
22 stycznia 2008 r. podjęła uchwałę dotyczącą kon-
tynuowania reformy administracji publicznej (M.P.
Nr 8, poz. 99). Ważnym jej założeniem jest uporząd-
kowanie podziału kompetencji między administra-
cją rządową a samorządową. Powyższy cel rząd re-
alizować będzie we współpracy z organizacjami sa-
morządu terytorialnego oraz innymi podmiotami
bezpośrednio zainteresowanymi poszczególnymi
aspektami materii administracji publicznej.
Obowiązujące przepisy prawa umożliwiają różne
formy współpracy jednostek samorządu terytorial-
nego. Niemniej praktyczne doświadczenia dotyczące
obszarów metropolitalnych, tj. układów przestrzen-
nych składających się z dużego miasta oraz otaczają-
cych je terenów ściśle nim funkcjonalnie powiąza-
nych, wskazują, iż uregulowania te mogą okazać się
niewystarczające i nie w pełni wykorzystane. Dlate-
go też celowe pozostaje wypracowanie rozwiązań
w przedmiocie funkcjonowania obszarów metropoli-
talnych. Przy uznaniu, iż aktem prawnym regulują-
cym te kwestie miałaby być ustawa, wskazać należy
na dwa możliwe warianty rozwiązań systemowych.
Jeden z nich przyjmowałby formę ustawy, jako jed-
nego generalnego aktu prawnego dla wszystkich ob-
szarów metropolitalnych, z ewentualną możliwością
doprecyzowania kwestii ustrojowych przez same
metropolie. Natomiast drugi wariant mógłby się
opierać na zasadzie odrębnej – dla każdej aglomera-
cji – ustawy.
Niezależnie od przyjętej konstrukcji legislacyjnej
dla uregulowania przedmiotowej materii obszary
aktywności metropolitalnej związane są z zadania-
mi z zakresu m.in. gospodarki odpadami, transpor-
tu publicznego i zagospodarowania przestrzennego.
Z uwagi na szczególną potrzebę tego rodzaju re-
gulacji liczbę ludności oraz poziom i dynamikę roz-
woju konurbacji prace nad przygotowaniem stosow-
nych rozwiązań prawnych zostały już zainicjowane
na Śląsku, z udziałem zarówno przedstawicieli ad-
ministracji rządowej, samorządowej, jak i ekspertów
prawnych.
W konsekwencji w dniu 7 lutego 2008 r. podjęto
decyzję o powołaniu zespołu, którym kieruje pan
Zygmunt Łukaszczyk – wojewoda śląski. Zadaniem
tego zespołu jest wypracowanie spójnego projektu
ustawy aglomeracyjnej.
Należy nadmienić, iż w dniu 28 lutego 2008 r.
odbyło się wspólne posiedzenie Komisji Administra-
cji i Spraw Wewnętrznych oraz Komisji Samorządu
Terytorialnego i Polityki Regionalnej, które poświę-
cono problemom funkcjonowania obszarów metro-
politalnych.
W trakcie wspólnego posiedzenia komisji przed-
stawiono informację o obecnym etapie prac nad
ustawą regulującą przedmiotową problematykę oraz
poinformowano o dotychczasowych efektach podję-
455
tych działań. Wskazano, iż w dniu 23 października
2007 r. Rada Ministrów przyjęła założenia do pro-
jektu ustawy metropolitalnej, oparte na wynikach
prac Zespołu do Spraw Uregulowania Funkcjonowa-
nia Obszarów Metropolitalnych. Należy podkreślić,
że proponowaną w ww. założeniach konstrukcję ob-
ligatoryjnego związku celowego oceniono krytycz-
nie. Odniesienie się do szczegółów opracowywanych
rozwiązań normatywnych, w tym zdefiniowanie za-
kresu podmiotowego, ze względu na obecny etap
prac związanych z dokończeniem reformy admini-
stracji publicznej, będzie możliwe po zakończeniu
procedur legislacyjnych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że obecnie nie
jest możliwe precyzyjne określenie terminu „prze-
kazania projektu ustawy metropolitalnej na ścieżkę
legislacyjną”. Niemniej informuję, że w ciągu naj-
bliższych tygodni termin ten będzie możliwy do
ustalenia.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 8 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Roberta Tyszkiewicza
w sprawie rozpoczęcia prac w celu
ustanowienia aktu zadośćuczynienia dla osób
deportowanych w głąb byłego ZSRR w latach
1940–1941, które wróciły do Polski na mocy
umowy z dnia 6 lipca 1945 r.,
oraz wprowadzenia zmian w ustawie o uznaniu
za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób
represjonowanych za działalność na rzecz
niepodległego bytu Państwa Polskiego (1824)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
14 marca 2008 r., znak: SPS-023-1824/08, dotyczące
interpelacji posła Roberta Tyszkiewicza w sprawie
rozpoczęcia prac w celu ustanowienia aktu zadość-
uczynienia dla osób deportowanych w głąb byłego
ZSRR w latach 1940–1941, które wróciły do Polski
na mocy umowy z dnia 6 lipca 1945 r., oraz wprowa-
dzenia zmian w ustawie o uznaniu za nieważne
orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych
za działalność na rzecz niepodległościowego bytu
państwa polskiego, uprzejmie informuję:
W dniu 27 marca 2007 r. Rada Ministrów przyję-
ła „Założenia nowelizacji prawa kombatanckiego”.
W „Założeniach...” dokonano m.in. przeglądu i oce-
ny postulatów dotyczących zadośćuczynienia za krzyw-
dy doznane w okresie wojny i po wojnie, zgłaszanych
przez różne i bardzo liczne grupy społeczne. Reali-
zacja wszystkich postulatów byłaby bardzo kosztow-
na, co oczywiście sprawia, że staje się to nierealne (oce-
456
nia się, że koszt wyniósłby co najmniej 4,5 mld zł). Wy-
brano więc grupy najbardziej zasłużone dla niepod-
ległości Polski, a także najbardziej poszkodowane
w związku z udziałem w walkach o niepodległość
i jednocześnie te, które do tej pory nie otrzymały re-
kompensaty w żadnej formie, a ich ogromne zasługi
dla niepodległości są oczywiste. Krąg tych osób zo-
stał określony m.in. uchwałą Sejmu z dnia 6 kwiet-
nia 2006 r. w sprawie pomocy państwa dla represjo-
nowanych uczestników walk o niepodległość z lat
1944–1989, znajdujących się obecnie w bardzo trud-
nych warunkach materialnych.
Projekt „Założeń...” był przedmiotem szerokich
konsultacji społecznych, głównie w środowiskach
kombatantów i osób represjonowanych i zyskał
ich akceptację. Wśród zgłaszanych przez te środo-
wiska postulatów nie było propozycji regulacji,
o której w swej interpelacji mówi pan poseł Robert
Tyszkiewicz.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że na podsta-
wie „Założeń...” w Ministerstwie Pracy i Polityki
Społecznej prowadzone są prace nad projektem usta-
wy o uprawnieniach kombatantów, uczestników
walki cywilnej lat 1914–1945, działaczy opozycji wo-
bec dyktatury komunistycznej oraz niektórych ofiar
represji systemów totalitarnych.
Ponadto uprzejmie informuję, że ustawa z dnia
23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń
wydanych wobec osób represjonowanych za działal-
ność na rzecz niepodległego bytu państwa polskiego
(Dz. U. Nr 34, poz. 149, z późn. zm.) leży w gestii
Ministerstwa Sprawiedliwości.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 9 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Krzywickiego
w sprawie umieszczenia przez operacyjnych
funkcjonariuszy Policji oraz CBA
w internetowym portalu Nasza klasa
informacji dotyczących wykonywanych
przez nich zawodów (1825)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 14 marca 2008 r. (sygn. SPS-023-1825/
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Piotra Krzywickiego z dnia 26 lutego 2008 r.
w sprawie umieszczenia przez operacyjnych funk-
cjonariuszy Policji oraz CBA w internetowym porta-
lu „nasza-klasa.pl” informacji dotyczących wykony-
wanych przez nich zawodów, uprzejmie przedsta-
wiam następujące informacje.
Na wstępie warto wskazać, że zgodnie z art. 2
pkt 1 i 2 ustawy z dnia 22 stycznia 1999 r. o ochronie
informacji niejawnych (t.j.: Dz. U. z 2005 r. Nr 196,
poz. 1631 z późn. zm.):
— tajemnicą państwową jest informacja określo-
na w wykazie rodzajów informacji, stanowiącym za-
łącznik nr 1 do ustawy, której nieuprawnione ujaw-
nienie może spowodować istotne zagrożenie dla pod-
stawowych interesów Rzeczypospolitej Polskiej do-
tyczących porządku publicznego, obronności, bez-
pieczeństwa, stosunków międzynarodowych lub go-
spodarczych państwa;
— tajemnicą służbową jest informacja niejawna
niebędąca tajemnicą państwową, uzyskana w związ-
ku z czynnościami służbowymi albo wykonywaniem
prac zleconych, której nieuprawnione ujawnienie
mogłoby narazić na szkodę interes państwa, interes
publiczny lub prawnie chroniony interes obywateli
albo jednostki organizacyjnej.
Zgodnie z pkt 29 w części I i pkt 32 w części II
przywołanego wykazu stanowiącego załącznik nr 1
do wskazanej ustawy, jednym z rodzajów informacji
niejawnych mogących stanowić tajemnicę państwo-
wą są informacje będące w posiadaniu organów,
służb i instytucji państwowych innych niż służby,
o których mowa w pkt 16 w części I wykazu, upraw-
nionych na podstawie ustaw do wykonywania czyn-
ności operacyjno-rozpoznawczych, związane z dzia-
łalnością tych organów, służb lub instytucji. Odpo-
wiedzialność karną (penalizację zachowań) za ujaw-
nienie tajemnicy państwowej lub służbowej ustana-
wiają odpowiednio przepisy art. 265 i art. 266 Ko-
deksu karnego.
W świetle powyższego, w razie ujawnienia faktu
publikowania na stronach portali internetowych in-
formacji niejawnych, na które wskazuje pan poseł
w przedmiotowym wystąpieniu można sądzić, że po-
winna zostać podjęta próba kwalifikacji takiego
działania, jako czynu podlegającego odpowiedzial-
ności karnej na podstawie przywołanych przepisów
Kodeksu karnego. Jednak szczególnie z uwagi na
złożone definicje instytucji (tajemnicy państwowej
i służbowej) stanowiących przedmiot ochrony, nie-
zbędna jest szczegółowa analiza konkretnego przy-
padku. Jednocześnie uprzejmie informuję, że w związ-
ku z zasygnalizowanym przez pana posła proble-
mem oraz pojawiającymi się w mediach informacja-
mi na przedmiotowy temat, w możliwie krótkim cza-
sie komendantowi głównemu Policji zostanie przed-
stawiona koncepcja dotycząca identyfikacji przed-
miotowego zjawiska i podjęcia środków zaradczych
w sferze kadrowej, organizacyjnej, a w przypadku
takiej konieczności również karnej.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 7 kwietnia 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Włodzimierza Kuli
w sprawie podjęcia prac nad projektem ustawy
o instrumentach wspomagających redukcję
emisji do powietrza gazów cieplarnianych
i innych substancji (1830)
Odpowiadając na interpelację pana posła Wło-
dzimierza Kuli skierowaną do prezesa Rady Mini-
strów, dotyczącą podjęcia prac nad projektem usta-
wy o instrumentach wspomagających redukcję emi-
sji do powietrza gazów cieplarnianych i innych sub-
stancji, uprzejmie informuję, co następuje.
W poprzedniej kadencji został przygotowany pro-
jekt ustawy o instrumentach wspomagających re-
dukcję emisji do powietrza gazów cieplarnianych i in-
nych substancji. Po posiedzeniu Komisji Ochrony
Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa i roz-
patrzeniu sprawozdania podkomisji nadzwyczajnej
o ww. projekcie ustawy, w dniu 13 września 2007 r.,
nie podjęto dalszych prac nad projektem, co wiązało
się z samorozwiązaniem Sejmu.
Przedmiotowa ustawa jest oparta na dyrektywie
2003/87/WE z dnia 18 października 2003 r. ustana-
wiającej system handlu przydziałami emisji gazów
cieplarnianych we Wspólnocie oraz zmieniającej dy-
rektywę Rady 96/61/WE, która w chwili obecnej jest
nowelizowana w ramach prac nad pakietem klima-
tyczno-energetycznym. Ponadto trwają prace nad
włączeniem do systemu handlu emisjami emisji
z lotnictwa.
Obecnie obowiązuje ustawa z dnia 22 grudnia
2004 r. o handlu uprawnieniami do emisji do powie-
trza gazów cieplarnianych i innych substancji, ana-
lizowana jest zasadność wznowienia prac nad usta-
wą o instrumentach wspomagających redukcję emi-
sji do powietrza gazów cieplarnianych i innych sub-
stancji.
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 7 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację poseł Joanny Fabisiak
w sprawie wyłączenia stosowania CFC-113
do czyszczenia torped (1831)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Joanny Fabisiak w sprawie
wyłączenia stosowania CFC-113 do czyszczenia tor-
457
ped (SPS-023-1831/08), uprzejmie proszę o przyjęcie
następujących wyjaśnień.
Związek chemiczny CFC-113 należy do grupy
chlorofluorowęglowodorów i używany jest w Siłach
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej w procesie
czyszczenia instalacji wewnętrznych torped tleno-
wych podczas ich przygotowania do użycia.
W rozporządzeniu (WE) nr 2037/2000 Parlamen-
tu Europejskiego i Rady z dnia 29 czerwca 2000 r.
w sprawie substancji zubażających warstwę ozono-
wą (Dz. U. UE L 244, 29/09/20008.0001-0024) zo-
stały m.in. określone terminy wycofania z użycia
niektórych substancji chemicznych. Na podstawie
artykułu 4 tego rozporządzenia Komisja Europejska
w dniu 12 stycznia 2006 r. wydała decyzję zezwala-
jącą Rzeczypospolitej Polskiej, w ramach odstęp-
stwa, na stosowanie chlorofluorowęglowodorów w ist-
niejących zastosowaniach wojskowych, nie dłużej
jednak niż do dnia 31 grudnia 2008 r. Data ta, zgod-
nie z postanowieniami przywołanego rozporządze-
nia, jest bowiem ostatecznym terminem wprowa-
dzenia całkowitego zakazu wprowadzania do obrotu
i stosowania tej substancji.
Resort obrony narodowej od samego początku
podejmował działania w celu znalezienia zamienni-
ka związku chemicznego CFC-113. Brak możliwości
zastosowania innych rozpuszczalników do czyszcze-
nia torped, z których korzysta Marynarka Wojenna
Rzeczypospolitej Polskiej, został potwierdzony przez
przedstawicieli Komitetu technicznego ds. rozpusz-
czalników – panelu techniczno-ekonomicznego pro-
tokołu montrealskiego w sprawie substancji zubaża-
jących warstwę ozonową, sporządzonego w Montre-
alu w dniu 16 września 1987 r. (Dz. U. z 1992 r.
Nr 98, poz. 490, ze zm.) i podpisanego przez strony
Konwencji wiedeńskiej o ochronie warstwy ozono-
wej z 1985 r. (Dz. U. z 1992 r. Nr 98, poz. 488). Umoż-
liwiło to Polsce uzyskanie zgody na wykorzystywa-
nie związku chemicznego CFC-113 w ramach tzw.
zastosowań nieodzownych, przyznanych przez stro-
ny wskazanego protokołu.
Eksperci wchodzący w skład wspomnianego ko-
mitetu w marcu 2000 r. wraz z przedstawicielami
Marynarki Wojennej Rzeczypospolitej Polskiej oraz
Polskiego Biura Ochrony Warstwy Ozonowej odwie-
dzili zakład produkcji torped w Kazachstanie. W do-
kumencie podsumowującym wizytę zgodnie stwier-
dzili, że nie ma obecnie żadnej znanej alternatywy,
która spełniałaby wymogi MASHZAWOD (tzn. pro-
ducenta torped) w zakresie zastąpienia CFC-113
podczas obsługi systemu tlenowego.
Niemniej przystąpiono do poszukiwań i testowa-
nia zamienników przedmiotowego zawiązku che-
micznego. Udało się zminimalizować zużycie CFC-
-113 do konserwacji torped w Marynarce Wojennej
Rzeczypospolitej Polskiej. Ocenia się, że istniejące
zapasy mogą być stosowane, bez potrzeby importu,
do czasu zakończenia eksploatacji torped, tj. do oko-
ło 2022 r.
458
Ponadto Marynarka Wojenna Rzeczypospolitej
Polskiej spełniła zobowiązania dotyczące testowa-
nia potencjalnych substytutów, dostarczanych jej do
badań. Należy jeszcze raz podkreślić, że określony
rozpuszczalnik może być zatwierdzony to użytku,
jeżeli przejdzie rygorystyczne testy wymagane przez
producenta torped. Dotyczy to w szczególności testu
na wybuchowość oraz testu na rozpuszczalność sma-
rów fluorowanych.
Przetestowano kilka potencjalnych zamienników
(Vertel XF, Vertel MCA, Asahiklin Ak-225), jednakże
w każdym przypadku wyniki były negatywne. Pro-
ducent przedmiotowych torped, poszukując zamien-
nika dla CFC-113, przetestował inne substancje
(HFE-71D oraz PFC-5052), również bez pozytywne-
go rezultatu. W związku z tym producent wskaza-
nych torped nie wyraża zgody na stosowanie innych
niż CFC-113 środków do czyszczenia instalacji we-
wnętrznych torped podczas ich przygotowania.
Nie ustając jednak w dążeniach to pozyskania
przedmiotowego zamiennika, resort obrony narodo-
wej nawiązał kontakt z firmą DuPont. Jednakże fir-
ma ta, w oparciu o badanie przeprowadzone przez
japońskich specjalistów do spraw rozpuszczalników,
stwierdziła, że nie ma zamiennika dla związku che-
micznego CFC-113.
W dniu 16 listopada 2007 r. Marynarka Wojenna
Rzeczypospolitej Polskiej przeprowadziła próby z ko-
lejną dostarczoną próbką rozpuszczalnika perflu-
orohexane, która w wyniku działania czystego tlenu
pod ciśnieniem 22 MPa uległa spaleniu. W związku
z czym nie może on być użyty w procesie przygoto-
wania torpedy tlenowej.
Z przeprowadzonych dotychczas studiów i testów
we wskazanym zakresie jasno zatem wynika, że je-
dyną substancją, która spełnia kryteria, jest CFC-
-113. Czynnik ten zapewnia pełne bezpieczeństwo
ludzi zaangażowanych w proces obsługi oraz zapew-
nia właściwe przygotowanie torpedy do pracy. Nie-
przestrzeganie wymogów procesów technologicz-
nych, zawartych w instrukcji eksploatacyjnej wska-
zanych torped, może doprowadzić do wybuchu tor-
pedy w trakcie procesu przygotowania, a także do
wybuchu na okręcie.
W chwili obecnej Marynarka Wojenna Rzeczypo-
spolitej Polskiej nie ma możliwości zastąpienia
przedmiotowych torped innymi, o odmiennej tech-
nologii przygotowania do eksploatacji. Są one bo-
wiem uzbrojeniem bardzo drogim. Należy pamiętać
również, iż zmiana uzbrojenia torpedowego pocią-
gnęłaby za sobą, oprócz kosztów samej wymiany,
także koszty dostosowania do nowego uzbrojenia
okrętów, jak i związanych ze zmianą infrastruktury
brzegowej.
Resort obrony narodowej jest w pełni świadomy
wagi wskazanego problemu i bezustannie podejmuje
kroki mające na celu definitywne jego rozwiązanie
w taki sposób, aby pogodzić wymogi Unii Europej-
skiej, związane z ochroną środowiska naturalnego,
z potrzebami systemu obronnego Rzeczypospolitej
Polskiej i zadaniami wynikającymi z planów opera-
cyjnego użycia sił Marynarki Wojennej.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 9 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Cezarego Urbana
w sprawie zmian w ustawie
o podatku dochodowym od osób fizycznych
w zakresie dotyczącym ulgi prorodzinnej (1832)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Cezarego Urbana, przesłaną przy
piśmie z dnia 14 marca 2008 r., Nr SPS-023-1832/
08,w sprawie zmian w ustawie o podatku dochodo-
wym od osób fizycznych w zakresie dotyczącym ulgi
prorodzinnej, uprzejmie informuję.
Ustawą z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych
oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 217,
poz. 1588) do przepisów podatkowych dodane zosta-
ły normy prawne regulujące tzw. ulgę prorodzinną.
Przepisy te weszły w życie z dniem 1 stycznia 2007 r.
Zasady korzystania z omawianego odliczenia regu-
luje art. 27f ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku
dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000 r.
Nr 14, poz. 176, ze zm.). Przepis ten stanowi, iż od
podatku dochodowego, obliczonego zgodnie z art. 27,
pomniejszonego o kwotę składki, o której mowa
w art. 27b, podatnik ma prawo odliczyć rocznie kwo-
tę stanowiącą iloczyn liczby wychowywanych dzieci
i dwukrotności kwoty zmniejszającej podatek okre-
ślonej w pierwszym przedziale skali podatkowej, je-
żeli w roku podatkowym wychowywał własne lub
przysposobione dzieci, o których mowa w art. 6 ust.
4 ustawy (art. 27f ust. 1 i ust. 2 ww. ustawy). Z kolei
art. 6 ust. 4 ww. ustawy zawiera regulację dotyczącą
między innymi dzieci do ukończenia 25 lat uczących
się w szkołach, o których mowa w przepisach o sys-
temie oświaty lub w przepisach Prawo o szkolnic-
twie wyższym, jeżeli w roku podatkowym dzieci te
nie uzyskały dochodów, z wyjątkiem dochodów wol-
nych od podatku dochodowego, renty rodzinnej oraz
dochodów w wysokości niepowodującej obowiązku
zapłaty podatku
Z założenia językowej racjonalności ustawodaw-
cy wyprowadza się regułę, że jeżeli przepis jedno-
znacznie w danym języku formułuje normę postępo-

wania, to tak właśnie należy dany przepis rozumieć.
Podatnicy, których dzieci uczą się lub studiują w za-
granicznych szkołach/uczelniach nie mają możliwo-
ści skorzystania z omawianego odliczenia, o ile nie
są to zagraniczne uczelnie z siedzibą w Rzeczypo-
spolitej Polskiej, o których mowa w art. 85 ust. 6
ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnic-
twie wyższym (Dz.U. Nr 164, poz. 1365, ze zm.).
Na podstawie powołanego przepisu zagraniczne
uczelnie mogą tworzyć uczelnie z siedzibą na ob-
szarze Rzeczypospolitej Polskiej, po uzyskaniu
zgody ministra właściwego do spraw szkolnictwa
wyższego, wydanej po zasięgnięciu opinii Pań-
stwowej Komisji Akredytacyjnej. Jednocześnie
uprzejmie informuję, iż podczas kolejnych rządo-
wych prac legislacyjnych zmierzających do noweli-
zacji ustawy o podatku dochodowym od osób fi-
zycznych, zaproponowane zostaną odpowiednie
zmiany, w celu umożliwienia skorzystania z oma-
wianego odliczenia także podatnikom, których
dzieci uczą się lub studiują za granicą.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 7 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Putry
w sprawie przekazywania 1%
podatku dochodowego od osób fizycznych
na rzecz organizacji pożytku publicznego (1833)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słaną przy piśmie z dnia 14 marca 2008 r., Nr SPS-
-023-1833/08, interpelacją pana posła Krzysztofa Pu-
try w sprawie przekazywania 1% podatku należnego
na rzecz konkretnej osoby, uprzejmie informuję.
Wprowadzony ustawą z dnia 16 listopada 2006 r.
o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw
(Dz. U. Nr 217, poz. 1588) nowy mechanizm zasila-
nia kont organizacji pożytku publicznego przez oso-
by fizyczne nie zmienił dotychczasowej zasady, we-
dle której beneficjentem 1% może być wyłącznie or-
ganizacja pożytku publicznego. Jest to konsekwen-
cja regulacji zawartej w ustawie z dnia 24 kwietnia
2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wo-
lontariacie (Dz. U. Nr 96, poz. 873, z późn. zm.).
Przepis art. 27 tej ustawy jako podmiot uprawniony
do otrzymywania kwot z 1% podatku dochodowego
459
od osób fizycznych określa bowiem organizację po-
żytku publicznego. Tym samym wyklucza możli-
wość bezpośredniego przekazywania tych kwot pod-
miotom nieposiadającym statusu organizacji pożyt-
ku publicznego.
Jak wynika z wyjaśnień ministra pacy i polityki
społecznej (pismo z dnia 17 grudnia 2007 r., Nr DPP-
-I-073-33-TA/07), ustawa o działalności pożytku pu-
blicznego i o wolontariacie nie określa szczegółowo
sposobu wykorzystania kwot z 1% otrzymanych
przez organizację pożytku publicznego. Określa je-
dynie ogólny cel w postaci wykorzystania na statu-
tową działalność pożytku publicznego. Sposób we-
wnętrznej dystrybucji i wykorzystania środków po-
winien odbywać się w zgodzie z przedmiotem dzia-
łalności określonym w statucie oraz z przepisami
prawa powszechnie obowiązującego. Wszelkie nie-
prawidłowości są weryfikowane w ramach nadzoru,
w toku kontroli następczej przez właściwe organy
administracji publicznej.
Mając powyższe na uwadze oraz godząc interesy
organizacji pożytku publicznego osób objętych dzia-
łalnością statutową organizacji pożytku publicznego
(np. chore dzieci), jak również organów podatko-
wych zaangażowanych w proces przekazywania 1%,
Ministerstwo Finansów w dniu 21 grudnia 2007 r.
wydało komunikat, w którym poinformowało opinię
publiczną, iż w składanym zeznaniu podatkowym
oprócz danych pozwalających na właściwe zidentyfi-
kowanie organizacji pożytku publicznego (nazwa
oraz numer wpisu do KRS) podatnicy mogą podać
informacje mogące mieć wpływ na dystrybucję środ-
ków gromadzonych przez te organizacje. Informację
tę podatnik może zamieścić w rubryce: Inne infor-
macje, w tym ułatwiające kontakt z podatnikiem,
znajdującej się bezpośrednio nad wnioskiem o prze-
kazanie 1% podatku należnego. Jednocześnie treść
ww. komunikatu została, za pośrednictwem dyrek-
torów izb skarbowych, przekazana naczelnikom
urzędów skarbowych wraz z odpowiednimi wytycz-
nymi w zakresie sposobu obsługi podatników skła-
dających zeznania podatkowe za 2007 r. Urzędy
skarbowe, realizując przedmiotowe zadania, są zo-
bligowane do przekazania informacji podanych
przez podatnika dotyczących zadeklarowanej kwoty
1% podatku na rzecz wybranej organizacji pożytku
publicznego, w tym na konkretny cel wskazany
w zeznaniu podatkowym.
Powyższe informacje zostaną przesłane organi-
zacji pożytku publicznego przez organ podatkowy
jako uszczegółowienie przekazanych kwot. Co nie
zmienia faktu, iż rozdysponowanie środków przeka-
zanych przez organ podatkowy pozostaje w wyłącz-
nej gestii organizacji pożytku publicznego i powinno
odbywać się w zgodzie z przedmiotem działalności
organizacji określonym w statucie oraz z przepisami
prawa powszechnie obowiązującego. Zatem obecnie
funkcjonujące rozwiązania, będące m.in. wynikiem
460
działań podjętych przez ministra finansów w związ-
ku z apelami rodziców niepełnosprawnych dzieci,
pozwalają podatnikowi wyrazić jego wolę, a organi-
zacji pożytku publicznego wydatkować zgromadzo-
ne kwoty zgodnie z intencją podatnika oraz przed-
miotem działalności określonym w statucie.
Nie można również zapominać, iż od początku
obowiązywania przepisów o podatku dochodowym
od osób fizycznych podatnicy tego podatku mają
prawo do pomniejszania swojego dochodu, odpo-
wiednio przychodu, o darowizny przekazane na tzw.
szlachetne cele. W stanie prawnym obowiązującym
od dnia 1 stycznia 2007 r., podstawą do dokonywa-
nia tego rodzaju odliczeń jest art. 26 ust. 1 pkt 9 lit. a
ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodo-
wym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14,
poz. 176, z późn. zm.), odpowiednio art. 11 ustawy
z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podat-
ku dochodowym od niektórych przychodów osiąga-
nych przez osoby fizyczne (Dz. U. Nr 144, poz. 930,
z późn. zm), zgodnie z którymi odliczeniu od dochodu
(przychodu) podlegają darowizny przekazane na dzia-
łalność pożytku publicznego w rozumieniu ustawy
o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie,
prowadzoną przez wymienione w tej ustawie:
— organizacje pozarządowe;
— osoby prawne i jednostki organizacyjne dzia-
łające na podstawie przepisów o stosunku państwa
do Kościoła katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej,
o stosunku państwa do innych kościołów i związków
wyznaniowych oraz o gwarancjach wolności sumie-
nia i wyznania, jeżeli ich cele statutowe obejmują
prowadzenie działalności pożytku publicznego;
— stowarzyszenia jednostek samorządu teryto-
rialnego.
Organizacja pozarządowa działająca w sferze za-
dań publicznych jest pojęciem szerszym niż organi-
zacja pożytku publicznego (nie każda organizacja
pozarządowa jest organizacją pożytku publicznego).
W konsekwencji, przepis art. 26 ust. 1 pkt 9 lit. a
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych
dotyczy większej liczby potencjalnych obdarowa-
nych. Tym bardziej, że nowelizacja z dnia 16 listopa-
da 2006 r. (ta sama, która zmieniła mechanizm
przekazywania 1%) dodatkowo rozszerzyła krąg pod-
miotów, których obdarowanie uprawnia do odlicze-
nia od dochodu, o organizacje równorzędne do ww.
prowadzące działalność pożytku publicznego na
podstawie przepisów obowiązujących w innym niż
Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej
lub Europejskiego Obszaru Gospodarczego.
Obecnie obowiązujące przepisy o podatku docho-
dowym od osób fizycznych nie pogarszają zatem sy-
tuacji prawno-podatkowej podatników, którzy doko-
nują darowizn na rzecz organizacji realizujących
tzw. szlachetne cele. O ile bowiem podatnik chciałby
sam dokonać wpłaty na konto organizacji pożytku
publicznego, nadal może to uczynić. Jednocześnie,
o kwotę przekazanej darowizny darczyńca może, na
zasadach określonych w ustawach podatkowych, ob-
niżyć swój dochód albo przychód do opodatkowania.
Dodatkowo, jeżeli tylko wyrazi taką wolę, przysłu-
guje mu prawo do złożenia wniosku o przekazanie
przez urząd skarbowy 1% podatku należnego na
rzecz wybranej organizacji pożytku publicznego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 7 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację poseł Hanny Zdanowskiej
w sprawie przyznania Łodzi statusu centrum
pobytowo-treningowego w związku
z Mistrzostwami Europy w Piłce Nożnej
Euro 2012 (1836)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posłanki na Sejm RP Hanny Zdanow-
skiej przekazaną pismem z dnia 14 marca 2008 r.
(sygn. SPS-023-1836/08) w sprawie przyznania Ło-
dzi statusu centrum pobytowo-treningowego w związ-
ku z mistrzostwami Europy w Piłce Nożnej UEFA
Euro 2012, uprzejmie informuję, iż Polska jako współ-
organizator mistrzostw zobowiązana została m.in.
do przedłożenia listy co najmniej 16 lokalizacji cen-
trów pobytowych dla potrzeb drużyn uczestniczą-
cych w turnieju finałowym.
W dniu 26 lutego 2008 r. na mocy zarządzenia
ministra sportu i turystyki został powołany Zespół
ds. weryfikacji wniosków inwestycyjnych dotyczą-
cych centrów pobytowych w celu ich kwalifikacji
jako przedsięwzięć Euro 2012, w rozumieniu usta-
wy z dnia 7 września 2007 r. o przygotowaniu fina-
łowego turnieju Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej
UEFA EURO 2012 (Dz. U. Nr 173, poz. 1219).
W skład zespołu weszli przedstawiciele Minister-
stwa Sportu i Turystyki, spółki celowej PL 2012
sp. z o.o., Polskiego Związku Piłki Nożnej oraz Unii
Metropolii Polskich.
W wyniku prac zespołu z ponad 150 propozycji
lokalizacji wyłoniona została wstępna lista podmio-
tów spełniających lub deklarujących wypełnienie
w odpowiednim czasie wymogów dotyczących cen-
trów pobytowych. Lista ta została przesłana do
UEFA w dniu 29 lutego 2008 r., dotrzymując tym
samym ustalonego przez UEFA terminu.
W toku wstępnych prac weryfikacyjnych do dal-
szych etapów zakwalifikowano 4 lokalizacje z woj.
łódzkiego.

W chwili obecnej trwają prace nad wyłonieniem
ostatecznej listy lokalizacji centrów pobytowych,
które deklarują realizację budowy lub modernizacji
ośrodków w terminie do połowy 2010 r., zgodnie
z wymogami UEFA.
Z poważaniem
Minister
Mirosław Drzewiecki
Warszawa, dnia 4 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
na interpelację posła Andrzeja Orzechowskiego
w sprawie niemieckich roszczeń
rewindykacyjnych (1837)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Andrzeja Orzechowskiego
z dnia 27 lutego 2008 r., przekazaną przy piśmie
pana wicemarszałka Sejmu Krzysztofa Putry z dnia
14 marca 2008 r., w sprawie informacji o działaniach
rządu mających na celu zapobieżenie utracie przez
obywateli polskich dorobku ich życia oraz wypłacie
przez państwo polskie gigantycznych odszkodowań
w obliczu rewindykacyjnych roszczeń obywateli nie-
mieckich, skierowanych do majątków pozostawio-
nych przez te osoby na terenie naszego kraju, uprzej-
mie wyjaśniam:
Problem poruszony w interpelacji pana posła An-
drzeja Orzechowskiego był już przedmiotem wcze-
śniejszych interpelacji oraz interwencji poselskich
i senatorskich kierowanych do ministra sprawiedli-
wości jak też i innych naczelnych organów władzy
i administracji państwowej i centralnych instytucji
państwowych.
Wyjaśnienia dotyczące tych kwestii były szczegó-
łowo przedstawiane w piśmie ministra sprawiedli-
wości stanowiącym odpowiedź na interpelację pana
posła Bogusława Wontora z 29 grudnia 2005 r. (znak
sprawy SPS-023-481/06), na wystąpienie pana po-
sła Jerzego Gosiewskiego z 31 stycznia 2008 r. skie-
rowane do ministra skarbu państwa, jak również
przez podległe Ministerstwu Sprawiedliwości służ-
by na liczne wystąpienia pani senator Doroty Arci-
szewskiej-Mielewczyk.
Odnosząc się do meritum sprawy, należy wska-
zać, iż w sposób nieuzasadniony treść interpelacji
pana posła Andrzeja Orzechowskiego sugeruje ma-
sowość występowania przez osoby, które opuściły
nasz kraj w latach 1959–1984, na drogę sądową
z „roszczeniami o zwrot” pozostawionego przez nie
majątku nieruchomego na terenie Polski bądź zasą-
461
dzenia „gigantycznych” odszkodowań od Skarbu
Państwa. W rzeczywistości liczba tego rodzaju spraw
aktualnie nie jest znaczna.
We wszystkich sądach powszechnych zarejestro-
wano jedynie 15 spraw, które dotyczą sytuacji opisy-
wanej w interpelacji, tj. osób, które opuściły nasz
kraj w ramach akcji „łączenia rodzin”, będącej wy-
nikiem ustnego porozumienia pomiędzy delegacja-
mi Polskiego i Niemieckiego Czerwonego Krzyża, do
jakiego doszło w grudniu 1955 r., a nadto stanowi-
ska rządu PRL-u zawartego w oficjalnej informacji
z dnia 18 listopada 1970 r., wystosowanej do rządu
RFN, dotyczącej możliwości opuszczenia naszego
kraju przez osoby o bezspornej narodowości nie-
mieckiej w oparciu o obowiązujące w Polsce ustawy
i przepisy prawne. Należy przypomnieć, że osoby ta-
kie składały deklarację o swym niemieckim pocho-
dzeniu i zrzekały się obywatelstwa polskiego w try-
bie uchwały Rady Państwa RP z dnia 16 maja 1959 r.
nr 37/56 (niepublikowana). Następstwem zrzeczenia
się obywatelstwa polskiego było przejęcie ex lege
przez Skarb Państwa majątku nieruchomego pozo-
stawianego przez nie w Polsce (art. 38 ustawy z dnia
14 lipca 1961 r. o gospodarce terenami w miastach
i osiedlach – Dz. U. Nr 32, poz. 159, z późn. zm.).
Jednakże ówcześnie obowiązująca ustawa o obywa-
telstwie z dnia 15 lutego 1962 r. (t. j. Dz. U. z 2000 r.
Nr 28, poz. 353, z późn. zm.) jednoznacznie wskazy-
wała, że jedyną formą utraty obywatelstwa polskie-
go była uchwała Rady Państwa wydawana w formie
indywidualnych decyzji. Tym samym cytowana wy-
żej uchwała Rady Państwa dotycząca pozbawienia
obywatelstwa nieoznaczonej grupy ludzi pozostawa-
ła w sprzeczności z obowiązującym porządkiem
prawnym. Obecnie osoby te występują w trybie ad-
ministracyjnym o potwierdzenie ich obywatelstwa
polskiego, a ich żądania w świetle stanowiska Sądu
Najwyższego wyrażonego również w wyroku z 17 wrze-
śnia 2001 r. (sygn. akt III RN 56/01, OSNP z 2002 r.
Nr 13, poz. 299) wydają się być zasadne. Przyjmuje
się bowiem, że pozbawienie obywatelstwa polskiego
na podstawie ogólnej uchwały Rady Państwa było
nieskuteczne.
Następstwem tego są żądania tych osób bądź ich
spadkobierców, stwierdzenia niezgodności z prawem
decyzji administracyjnych o przejęciu pozostawia-
nych przez nich nieruchomości, jeżeli takie decyzje,
w stosunku do pozostawianych nieruchomości, zo-
stały wydane. Żądania takie rozstrzygane są w try-
bie postępowania administracyjnego. Jednakże w przy-
padku gdy dana nieruchomość ma założoną księgę
wieczystą, w której doszło do wpisu zmiany stanu jej
własności na podstawie takiej decyzji, zainteresowa-
ne osoby mogą bezpośrednio wystąpić do sądów po-
wszechnych z żądaniem uzgodnienia treści wpisu
księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym
w trybie art. 10 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księ-
gach wieczystych i hipotece (Dz. U. z 2001 r. Nr 124,
poz. 1361, z późn. zm.).
462
Jeżeli natomiast decyzji o przejęciu nieruchomo-
ści nie wydano, osoby te mają otwartą drogę do żą-
dania wydania nieruchomości, które zgodnie z po-
siadanym tytułem własności nadal stanowią ich
własność. Natomiast w sytuacji, gdy stan własności
takich nieruchomości do chwili obecnej nie jest
prawnie uregulowany, osoby uprawnione występują
do sądów powszechnych o ustalenie prawa własności
w trybie art. 189 K.p.c.
Ponadto przejęcie przez Skarb Państwa nieru-
chomości osób opuszczających Polskę w okoliczno-
ściach wyżej opisanych, zgodnie z art. 38 ust. 3 usta-
wy z dnia 14 lipca 1961 r. o gospodarce terenami
w miastach i osiedlach, mogło nastąpić po spełnie-
niu następujących przesłanek:
— osoba opuszczająca Polskę posiadała tytuł wła-
sności nieruchomości na dzień 1 stycznia 1945 r.,
— posiadała stwierdzoną narodowość i obywatel-
stwo polskie,
— utraciła obywatelstwo polskie w związku
z wyjazdem z kraju.
Tym samym nieruchomości osób opuszczających
nasz kraj, nabyte przez nie już po 1 stycznia 1945 r.,
nie mogły być skutecznie przejęte przez Skarb Pań-
stwa bez względu na skuteczność zrzeczenia się oby-
watelstwa polskiego.
Natomiast sposób dochodzenia zwrotu przeję-
tych przez Skarb Państwa nieruchomości przyjmuje
różne postacie w zależności od określonej sytuacji.
W postępowaniach sądowych formą takiego „zwro-
tu” są procesy w trybie art. 10 ustawy o księdze wie-
czystej i hipotece o uzgodnienie treści księgi wieczy-
stej z rzeczywistym stanem prawnym, żądanie wy-
dania nieruchomości czy też żądanie ustalenia pra-
wa własności w trybie art. 189 K.p.c.
Wśród 10 zarejestrowanych spraw o uzgodnienie
treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem
prawnym w pięciu sprawach powództwo uwzględ-
niono, a wydane orzeczenia są prawomocne, w jednej
sprawie powództwo zostało prawomocnie oddalone,
dwie sprawy są zawieszone i obecnie jedynie dwie
tego rodzaju sprawy pozostają w toku. Natomiast
w czterech sprawach o wydanie nieruchomości uwzględ-
niono to żądanie, z tym że w dwóch sprawach wyda-
ne orzeczenia nie są prawomocne. Odnotowano rów-
nież jedną sprawę o ustalenie w trybie art. 189
K.p.c., w której powództwo zostało prawomocnie
uwzględnione. Pozostałe sprawy sądowe, w których
obywatele niemieccy zgłaszają swoje roszczenia do
nieruchomości położonych obecnie na terenach na-
szego kraju, dotyczą innych sytuacji niż ta opisana
w przedstawionej interpelacji.
Sposób rozstrzygania indywidualnych spraw
sądowych należy do orzeczniczych kompetencji
niezawisłych sądów zagwarantowanych w Kon-
stytucji RP i jakakolwiek ingerencja organów wła-
dzy państwowej w treść rozstrzygnięcia jest nie-
dopuszczalna.
Jako minister sprawiedliwości sprawuję jedynie
zwierzchni nadzór nad administracyjną działalno-
ścią sądów powszechnych, a granice przyznanych
mi kompetencji nadzorczych określa ustawa z dnia
27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju sądów powszech-
nych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070, z późn. zm.). Nieko-
rzystne dla obywateli polskich rozstrzygnięcia za-
równo sądów powszechnych, jak i Sądu Najwyższego
nie uzasadniają podejmowania w nich administra-
cyjnych działań nadzorczych.
Ponadto pragnę wyjaśnić, że do Ministerstwa Spra-
wiedliwości nie wpłynęły projekty legislacyjne doty-
czące problematyki poruszonej w interpelacji pana Po-
sła Andrzeja Orzechowskiego. Natomiast problematy-
ka dotycząca kwestii obowiązywania i interpretacji
porozumienia między rządem ówczesnego PRL-u
i NRD oraz RFN w sprawie zgody na wyjazd do RFN-u
obywateli polskich winna być wyjaśniona przez Mini-
sterstwo Spraw Zagranicznych – Departament Praw-
no-Traktatowy.
Wyrażam przekonanie, że udzielona odpowiedź
w sposób wyczerpujący odnosi się do kwestii poru-
szonych w interpelacji Pana Posła Andrzeja Orze-
chowskiego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 8 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożeny Kotkowskiej
w sprawie refundacji leku elaprase
na chorobę genetyczną mukopolisacharydozę
typu Hunter (1841)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pani Bożeny Kotkowskiej, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej przesłaną przy piśmie
z dnia 14 marca 2008 r. (SPS-023-1841/08) w spra-
wie refundacji leku elaprase na chorobę genetyczną
mukopolisacharydozę typu Hunter przekazuję uprzej-
mie następujące informacje.
Regulacje prawne w zakresie dostępu ludności
do świadczeń opieki zdrowotnej zawarte są w przepi-
sach ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135, z późn. zm.),
aktach wykonawczych do ww. ustawy oraz zarzą-
dzeniach prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia
dotyczących postępowań w sprawie zawarcia umów
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w poszcze-
gólnych rodzajach i zakresach.

Zgodnie z art. 14 przedmiotowej ustawy, świad-
czenia opieki zdrowotnej są finansowane ze środków
Narodowego Funduszu Zdrowia. Dopłatami ze środ-
ków publicznych objęte są leki z wykazów leków re-
fundowanych określonych w drodze rozporządzeń
ministra zdrowia. Natomiast pacjentowi przyjętemu
do szpitala lub innego zakładu opieki zdrowotnej,
przeznaczonego dla osób potrzebujących całodobo-
wych lub całodziennych świadczeń opieki zdrowot-
nej, oraz przy wykonywaniu zabiegów leczniczych
i pielęgnacyjnych, diagnostycznych i rehabilitacyj-
nych przez podmioty uprawnione do udzielania
świadczeń, zapewnia się, zgodnie z art. 35 ustawy,
bezpłatnie leki i wyroby medyczne, jeżeli są one ko-
nieczne do wykonania świadczenia.
Podstawą udzielania świadczeń opieki zdrowot-
nej finansowanych ze środków publicznych przez
fundusz, zgodnie z art. 132 ww. ustawy, jest umowa
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej zawarta
pomiędzy świadczeniodawcą a dyrektorem oddziału
wojewódzkiego funduszu. Wysokość łącznych zobo-
wiązań Narodowego Funduszu Zdrowia wynikają-
cych z zawartych ze świadczeniodawcami umów nie
może przekroczyć wysokości wydatków przewidzia-
nych na ten cel w planie finansowym funduszu.
W związku z powyższym należy wskazać, iż kwestia
dotycząca zwiększenia nakładów na świadczenia
opieki zdrowotnej jest ściśle powiązana z poziomem
środków finansowych, jakimi dysponuje NFZ.
Odnosząc się do pytań, uprzejmie informuję.
1. Kwestia chorób rzadkich (do których należy
mukopolisacharydoza) i leków sierocych wymaga
specjalnych rozwiązań organizacyjnych i prawnych.
Mając na uwadze złożoność problematyki związanej
z finansowaniem leków sierocych i chorób rzadkich,
wypracowane zostało przez Ministerstwo Zdrowia,
w porozumieniu z Narodowym Funduszem Zdro-
wia, wspólne stanowisko w przedmiotowej sprawie.
Zapewnienie pacjentom dostępu do terapii cho-
rób rzadkich zależy od wielu czynników, które mu-
szą być spełnione przy podejmowaniu decyzji w tym
zakresie.
Nie przewiduję wpisania choroby mukopolisacha-
rydoza, w tym również choroby Huntera, do wykazu
chorób przewlekłych, m.in. ze względu na niewielkie
grupy pacjentów i wysokie koszty farmakoterapii.
Przyjęte rozwiązania zakładają finansowanie terapii
chorób rzadkich w ramach programów terapeutycz-
nych finansowanych ze środków pozostających w dys-
pozycji Narodowego Funduszu Zdrowia.
Jeśli weźmie się pod uwagę koszt terapii lekami
sierocymi w celu zdiagnozowania konieczności ob-
jęcia leku programem terapeutycznym, zasadna
jest znajomość skuteczności preparatu, jego profilu
bezpieczeństwa, opłacalności terapii. Terapeutycz-
ny program wprowadza się w odniesieniu do okre-
ślonego wskazania medycznego, określonej popula-
cji chorych.
Podjęcie decyzji dotyczącej ewentualnego uru-
chomienia programu terapeutycznego następuje po
463
uzyskaniu rekomendacji Agencji Oceny Technologii
Medycznych. Należy wyjaśnić, że w celu wprowadze-
nia przyjętych kryteriów oceny technologii medycz-
nych, na podstawie ustaleń ministra zdrowia, wnio-
ski o objęcie dopłatami ze środków publicznych pro-
duktów leczniczych innowacyjnych są kierowane do
oceny Agencji Oceny Technologii Medycznych. Wpro-
wadzone zmiany w tym zakresie mają na celu zwięk-
szenie przejrzystości polityki refundacyjnej państwa
i doprowadzenie polskiego prawa do pełnej zgodno-
ści z wymogami określonymi w dyrektywie transpa-
rencyjności (dyrektywa rady 89/105/EWG z dnia
21 grudnia 1988 r.). Istotną rolę w zakresie zwięk-
szenia przejrzystości polityki refundacyjnej spełnia
Agencja Oceny Technologii Medycznych. Agencja
Oceny Technologii Medycznych została powołana
zarządzeniem ministra zdrowia i do zadań jej należy
m.in. opracowywanie rekomendacji dla ministra
właściwego do spraw zdrowia dotyczących technolo-
gii medycznych.
Preparat elaprase jest lekiem innowacyjnym,
w związku z tym skuteczność oraz efektywność
kosztowa jest przedmiotem oceny Agencji Oceny
Technologii Medycznych. Rekomendacja przygoto-
wana na zlecenie ministra zdrowia odnośnie do sku-
teczności i efektywności kosztowej tego preparatu
jest negatywna.
Uchwałą z dnia 19 lutego 2008 r. Rada Konsulta-
cyjna Agencji Oceny Technologii Medycznych reko-
menduje ministrowi zdrowia niefinansowanie ze
środków publicznych leczenia sulfatazą iduronianu
(elaprase) mukopolisacharydozy typu II (zespołu
Huntera).
Stanowisko rady konsultacyjnej wynika z bra-
ku przekonujących dowodów na znaczącą poprawę
istotnych dla zdrowia parametrów klinicznych. Nie
udowodniono skuteczności sulfatazy iduronianu
w przedłużeniu przeżycia pacjentów z zespołem
Huntera. Sulfataza iduronianu nieznacznie popra-
wia dystans marszu chorych, jednocześnie bardzo
wyraźnie zwiększa częstość notowanych zdarzeń
niepożądanych.
2. Odnośnie do innych działań podjętych przez
Ministerstwo Zdrowia uprzejmie informuję, że zo-
stało opracowane zarządzenie ministra zdrowia
w sprawie powołania Zespołu do Spraw Chorób
Rzadkich, którego celem będzie dążenie do zapew-
nienia dostępu do informacji, diagnostyki, terapii
i opieki dla chorych na choroby rzadkie, a także za-
proponowanie odpowiednich regulacji i wytycznych
w przedmiotowych zagadnieniach.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 10 kwietnia 2008 r.
464
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Joanny Muchy
w sprawie rozporządzenia ministra
spraw wewnętrznych i administracji
z dnia 26 sierpnia 1998 r. dotyczącego zasad
i warunków wyłapywania
bezdomnych zwierząt (1842)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do pi-
sma z dnia 14 marca 2008 r. (sygn. SPS-023-1842/08)
przekazującego interpelację posła na Sejm RP pani
Joanny Muchy z dnia 5 marca 2008 r. dotyczącą roz-
porządzenia ministra spraw wewnętrznych i admini-
stracji z dnia 26 sierpnia 1998 r. w sprawie zasad
i warunków wyłapywania bezdomnych zwierząt uprzej-
mie przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie należy wskazać, że wynikające z dele-
gacji ustawowej − zawartej w art. 11 ust. 2 ustawy
z 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (t.j.: Dz. U.
z 2003 r. Nr 106, poz. 1002, z późn. zm.) − upoważ-
nienie ministra spraw wewnętrznych i administracji
do określenia w drodze rozporządzenia zasad i wa-
runków wyłapywania bezdomnych zwierząt powin-
no być rozpatrywane w kontekście całościowej regu-
lacji zawartej w ustawie o ochronie zwierząt.
Kompleksowa analiza ww. ustawy pozwala stwier-
dzić, iż jakkolwiek ustawodawca upoważnił ministra
właściwego do spraw administracji publicznej do wy-
dania rozporządzenia w powyższej materii, to jednak
obowiązku tego należy dopełnić w porozumieniu
z ministrem środowiska. Nie bez znaczenia pozosta-
je również fakt, iż sprawy związane z ochroną zwie-
rząt na mocy art. 22 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia
4 września 1997 r. o działach administracji rządowej
(t.j.: Dz. U. z 2007 r. Nr 65, poz. 437, z późn. zm.)
objęte zostały działem rolnictwo, którym kieruje mi-
nister właściwy do spraw rolnictwa.
Niemniej jednak należy zauważyć, iż przedsta-
wione przez panią poseł w przedmiotowym wystą-
pieniu propozycje zmian w rozporządzeniu dotyczą-
cym zasad i warunków wyłapywania bezdomnych
zwierząt nie mogą zostać w pełni zrealizowane. Wy-
nika to chociażby z faktu, iż zawarte w art. 11 ust. 2
ustawy o ochronie zwierząt upoważnienie dla mini-
stra właściwego do spraw administracji publicznej
określa zakres, w jakim upoważniony minister ma
obowiązek uregulować w drodze rozporządzenia
wskazaną w delegacji ustawowej materię. Powyższy
zakres obejmuje jedynie warunki i zasady, na jakich
powinno odbywać się wyłapywanie bezdomnych
zwierząt. Zatem jakakolwiek nowelizacja obejmują-
ca sprawy niemieszczące się w granicach udzielone-
go upoważnienia powodowałaby przekroczenie gra-
nic delegacji ustawowej. Do spraw takich zaliczyć
należy określenie wymogów dotyczących schronisk
dla zwierząt oraz trybu zawierania umów w przed-
miocie wyłapywania bezdomnych zwierząt.
Zgodnie z art. 11 ust. 1 cytowanej wyżej ustawy
sprawy związane z wyłapywaniem bezdomnych
zwierząt i zapewnieniem im opieki spoczywają na
gminach i są realizowane jako zadania własne tych-
że jednostek. Sprawy związane z wyłapywaniem
bezdomnych zwierząt gminy mogą regulować na
swoim terenie w zależności od potrzeb i miejscowych
uwarunkowań. Dlatego też wyłapywanie bezdom-
nych zwierząt oraz dalsze postępowanie z tymi zwie-
rzętami odbywa się wyłącznie na mocy uchwały
rady gminy (art. 11 ust. 3 ustawy o ochronie zwie-
rząt). W związku z powyższym należy podkreślić, że
jakakolwiek ingerencja w powyższe zadanie wyko-
nywane przez gminy nie koresponduje z zasadą sa-
modzielności samorządu terytorialnego.
Podobnie wygląda sytuacja w przypadku umów
zawieranych przez gminy ze schroniskami lub inny-
mi podmiotami, których przedmiotem jest wyłapy-
wanie bezdomnych zwierząt. Jednym z przejawów
zasady autonomii jednostek samorządu terytorial-
nego jest możliwość określenia przez strony umowy
wysokości zapłaty za wykonanie powyższych czyn-
ności. Natomiast minimalne wymagania, które po-
winna określać powyższa umowa, zostały wymie-
nione w § 5 ust. 2 ww. rozporządzenia. Do warun-
ków tych należy chociażby określenie środków, przy
pomocy których zwierzęta będą wyłapywane, środ-
ków transportu tych zwierząt, jak również zabezpie-
czenie pomocy weterynaryjnej.
Biorąc powyższe pod uwagę, uprzejmie informu-
ję, że Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Admini-
stracji nie planuje w najbliższym czasie dokonywa-
nia zmian w ww. rozporządzeniu w zakresie wska-
zanym w przedmiotowym wystąpieniu.
Niezależnie od powyższego pragnę wskazać, iż
w odniesieniu do kwestii związanych z ewentualną
nowelizacją ustawy o ochronie zwierząt zasadne wy-
daje się skierowanie przedmiotowej interpelacji do
ministra rolnictwa i rozwoju wsi.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 8 kwietnia 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Halickiego
w sprawie stosowania
otwartych standardów informatycznych
w Ministerstwie Infrastruktury (1847)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Andrzeja Halickiego w spra-
wie stosowania otwartych standardów informatycz-
nych w Ministerstwie Infrastruktury przekazane
mi przy piśmie SPS-023-1847/08 uprzejmie wyja-
śniam.
Wszystkie projekty teleinformatyczne realizowa-
ne m.in. w Głównym Inspektoracie Transportu Dro-
gowego zakładają neutralność technologiczną, w tym
dotyczącą stosowania systemów operacyjnych z ro-
dziny Open Source.
Dotyczy to nowego systemu poczty elektronicz-
nej, który wdrożony został w oparciu o aplikację ser-
werową Lotus Domino, a nie Microsoft Exchange, co
skutkuje możliwością instalacji zarówno oprogra-
mowania serwera, jak i klienta poczty na dowolnym
dostępnym na rynku systemie operacyjnym (włą-
czając w to systemy klasy mainframe) i skalowaniu
architektury w dowolny sposób wraz ze wzrostem
wymagań wydajnościowych i pojemnościowych.
Planowany do wdrożenia nowy system klasy
CMS do tworzenia i zarządzania portalami interne-
towymi będzie oparty w 100% na oprogramowaniu
z rodziny Open Source.
Koncepcja planowanego do wdrożenia nowego
systemu teleinformatycznego wspierającego cen-
tralną ewidencję naruszeń zakłada neutralność
technologiczną zarówno po stronie aplikacji klienc-
kiej, jak i serwerów, tak aby było możliwe korzysta-
nie z systemu również na stacjach roboczych z za-
instalowanymi systemami operacyjnymi z rodziny
Open Source.
Wdrażanie rozwiązań opartych na wspomnia-
nych systemach operacyjnych z rodziny Open Sour-
ce wymaga znacząco większej wiedzy i doświadcze-
nia z zakresu instalacji, konfiguracji i ich utrzyma-
nia. W związku z powyższym już na bieżącym etapie
planowania rozwoju systemów teleinformatycznych
Inspekcji Transportu Drogowego przewidziane zo-
stało zatrudnienie pracownika z odpowiednią wie-
dzą i doświadczeniem oraz przeszkolenie pozosta-
łych pracowników w zakresie niezbędnym do prawi-
dłowej instalacji, konfiguracji administracji tymi
systemami.
Ministerstwo Infrastruktury, opracowując pla-
ny wdrożenia nowych systemów informatycznych,
kieruje się kryteriami funkcjonalności produktu,
kosztów zakupu i eksploatacji. W chwili obecnej
w niektórych obszarach systemu informatycznego
465
ministerstwa wykorzystywane jest wolne oprogra-
mowanie.
Uważam jednak, że każde wdrożenie nowych
systemów powinno zostać poprzedzone szczegółową
analizą.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 10 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Andrzeja Halickiego
w sprawie stosowania
otwartych standardów informatycznych
oraz wolnego oprogramowania w związku
z planami wprowadzenia taniej administracji
(1849)
Panie Marszałku! W nawiązaniu do pisma z dnia
14 marca 2008 r. (sygn. SPS-023-1849/08) przeka-
zującego interpelację posła na Sejm RP pana An-
drzeja Halickiego z dnia 7 marca 2008 r. w sprawie
stosowania otwartych standardów informatycznych
oraz wolnego oprogramowania w związku z planami
wprowadzenia taniej administracji, z upoważnienia
prezesa Rady Ministrów uprzejmie informuję, iż mi-
nister właściwy do spraw informatyzacji podziela
troskę pana posła o obniżenie kosztów funkcjonowa-
nia administracji rządowej, a w szczególności kosz-
tów ponoszonych na budowę systemów teleinforma-
tycznych.
Podmioty administracji rządowej przy wyborze
rozwiązań teleinformatycznych powinny, uwzględ-
niając przydatność merytoryczną, kierować się naj-
korzystniejszą ofertą cenową, co jest zgodne z zasa-
dą neutralności technologicznej. Dlatego też mini-
ster właściwy do spraw informatyzacji, zachowując
neutralność technologiczną w sprawie wyboru opro-
gramowania stosowanego do budowy systemów in-
formatycznych dla jednostek administracji rządo-
wej, wskazuje wszędzie tam, gdzie jest to możliwe,
na korzyści płynące ze stosowania każdego z typów
oprogramowania. Działanie takie wynika w sposób
bezpośredni ze wskazanych w rozporządzeniu Rady
Ministrów z dnia 28 marca 2007 r. w sprawie Planu
informatyzacji państwa na lata 2007−2010 (Dz. U.
Nr 61, poz. 415) priorytetów rozwoju systemów in-
formatycznych używanych do realizacji zadań pu-
blicznych.
Odnosząc się do kwestii rodzaju stosowanych
przez Ministerstwo Finansów systemów informa-
tycznych, uprzejmie informuję, że wskazany w wy-
466
stąpieniu system e-Poltax w swojej podstawowej
funkcjonalności umożliwiał złożenie deklaracji po-
datkowej przez podatników wykorzystujących do-
wolny system operacyjny i dowolną przeglądarkę in-
ternetową. Udostępniona w jego ramach aplikacja
off-line (związana z systemem operacyjnym firmy
Microsoft) stanowiła tylko jedną z trzech oferowa-
nych możliwości podpisania i przesłania przygoto-
wanej uprzednio deklaracji podatkowej. Dwie pozo-
stałe możliwości były technologicznie neutralne.
W dniu 31 grudnia 2007 r. system e-Poltax, z racji
pilotażowego charakteru, przestał funkcjonować.
W jego miejsce Ministerstwo Finansów wprowa-
dziło docelowe rozwiązanie – system e-Deklaracje.
System e-Deklaracje został zbudowany z myślą o za-
chowaniu technologicznej neutralności oraz wyko-
rzystaniu powszechnie dostępnych standardów in-
formatycznych. Mając to na uwadze, w ramach sys-
temu e-Deklaracje udostępniono:
— interaktywne formularze realizujące proces
przygotowania oraz wysłania dokumentu elektro-
nicznego do administracji skarbowej;
— usługę sieciową (Web Service), której wyko-
rzystanie daje nieograniczone możliwości producen-
tom oprogramowania w zakresie dostosowania bądź
stworzenia własnych rozwiązań informatycznych,
współpracujących z systemem centralnym MF;
— dokument przedstawiający zasady wymiany
informacji pomiędzy systemem informatycznym
e-Deklaracje a oprogramowaniem interfejsowym,
realizującym wysyłkę deklaracji elektronicznych
(Specyfikacja wejścia/wyjścia dla systemu e-De-
klaracje).
Pragnę zwrócić uwagę, że system e-Deklaracje
wykorzystuje szeroką gamę powszechnie dostępnych
standardów (m. in. XML, SOAP, WS), zwiększają-
cych jego interoperacyjność i elastyczność oraz umoż-
liwiających swobodną wymianę informacji przy za-
chowaniu technologicznej neutralności proponowa-
nych rozwiązań.
W zakresie problematyki wdrażania wolnego czy
otwartego oprogramowania należy wskazać, iż ewen-
tualne użycie takiego oprogramowania w konkret-
nym projekcie powinno być poprzedzone szczegóło-
wą analizą, z uwzględnieniem m.in. stabilności, wy-
dajności tych rozwiązań i dostępności wsparcia o po-
ziomie adekwatnym do wagi systemu informatycz-
nego, wszystkich związanych kosztów, także po-
średnich (związanych np. z koniecznością przeszko-
lenia znacznej liczby osób lub zmian w już istnieją-
cych rozwiązaniach) czy społecznych, mogących wy-
niknąć wskutek np. zbyt niskiego poziomu nieza-
wodności danego rozwiązania.
W tym miejscu pragnę zauważyć, że Minister-
stwo Finansów stosuje już otwarte oprogramowa-
nie, także w swoich wiodących projektach informa-
tycznych – m.in. w projekcie e-Deklaracje czy w Sys-
temie Kontroli Eksportu (ECS).
Również w obszarze rynku pracy i zabezpiecze-
nia społecznego preferowane jest stosowanie otwar-
tych standardów informatycznych oraz rozwiązań
open source w systemach informatycznych, wspiera-
jących działalność administracji publicznej w ra-
mach realizacji zadań wynikających m.in. z: ustawy
z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia
i instytucjach rynku pracy (Dz. U. Nr 99, poz. 1001,
z późn. zm.), ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomo-
cy społecznej (Dz. U. Nr 64, poz. 593, z późn. zm.),
ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach
rodzinnych (t.j.: Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 992,
z późn. zm.). Urzędy administracji publicznej do re-
alizacji zadań wynikających z tych ustaw używają
oprogramowania zgodnego z wymaganiami określo-
nymi w rozporządzeniu ministra pracy i polityki
społecznej z dnia 2 listopada 2007 r. w sprawie sys-
temów teleinformatycznych stosowanych w publicz-
nych służbach zatrudnienia (Dz. U. Nr 212, poz.
1566), regulującymi tryb ogłaszania wymagań dla
systemów teleinformatycznych oraz sposób postępo-
wania w zakresie stwierdzania zgodności oprogra-
mowania z tymi wymaganiami. W wyżej wymienio-
nym obszarze − w wyniku wydanych rozporządzeń
− ogłoszone minimalne wymagania dla oprogramo-
wania zawierają zapisy:
— wymuszające interoperacyjność poprzez za-
stosowanie otwartego standardu XML do definicji
komunikatów stosowanych do wymiany danych po-
między jednostkami organizacyjnymi;
— preferujące zastosowanie, o ile jest to możliwe
ze względu na bezpieczeństwo i wydajność, nieodpłat-
nych systemów baz danych działających w otwartym
standardzie ANSI SQL;
— preferujące zastosowanie oprogramowania
opartego na otwartych elastycznych wielowarstwo-
wych technologiach (otwartych standardach) nieod-
płatnego środowiska Java z użyciem otwartego stan-
dardu SOAP jako protokołu komunikacyjnego;
— wymuszające zastosowanie w oprogramo-
waniu dostępu do aplikacji dla użytkownika po-
przez każdą przeglądarkę spełniającą otwarty
standard organizacji W3C, niezależnie od zain-
stalowanego systemu operacyjnego (zalecane sto-
sowanie Linuxa);
— dopuszczające do „rynku” każde oprogramo-
wanie, które uzyska świadectwo zgodności z ogło-
szonymi wymaganiami.
Powyższe działania będą kontynuowane poprzez
odpowiednie zmiany opisów wymagań, zmierzające do
uzyskania możliwości wymiany oraz agregacji (intero-
peracyjność semantyczna) integralnych i uspójnionych
danych jednostkowych w ramach całego obszaru.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Witold Drożdż
Warszawa, dnia 7 kwietnia 2008 r.

Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na interpelację posła Marka Kuchcińskiego
w sprawie zakończenia procedury
uruchomienia punktu odpraw fitosanitarnych
na przejściu granicznym w Medyce (1850)
Odpowiadając na interpelację posła na Sejm RP
pana Marka Kuchcińskiego w sprawie uruchomie-
nia punktu odpraw fitosanitarnych na przejściu gra-
nicznym w Medyce, przekazaną przy piśmie z dnia
14 marca 2008 r. znak: SPS-023-1850/08, przedsta-
wiam poniższe wyjaśnienia.
Zgodnie z art. 21 ust. 2 ustawy z dnia 18 grudnia
2003 r. o ochronie roślin (Dz. U. z 2004 r. Nr 11,
poz. 94, z późn. zm.) minister właściwy do spraw
rolnictwa określa w porozumieniu z ministrem wła-
ściwym do spraw finansów publicznych oraz mini-
strem właściwym do spraw transportu wykaz punk-
tów wwozu, przez które dozwolone jest wprowadza-
nie na terytorium RP z państw trzecich roślin, pro-
duktów roślinnych lub przedmiotów. Wykaz ten
określony został w załączniku do rozporządzenia
ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 28 kwietnia
2004 r. w sprawie wykazu punktów wwozu, przez
które można wprowadzać rośliny, produkty roślinne
lub przedmioty (Dz. U. Nr 100, poz. 1018 oraz z 2008 r.
Nr 20, poz. 120). Wymagania, jakie muszą spełniać
punkty wwozu, zostały określone w rozporządzeniu
ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 14 kwietnia
2004 r. w sprawie warunków, jakie powinny speł-
niać miejsca, w których przeprowadza się graniczną
kontrolę fitosanitarną (Dz. U. Nr 73, poz. 661), wdra-
żającym do prawa krajowego postanowienia dyrek-
tywy Komisji 98/22/WE z dnia 15 kwietnia 1998 r.
ustanawiającej minimalne warunki przeprowadza-
nia kontroli zdrowia roślin we Wspólnocie w punk-
tach kontroli innych niż te w miejscu przeznaczenia,
dotyczące roślin, produktów roślinnych lub innych
przedmiotów przywożonych z państw trzecich (Dz.
Urz. UE L 126, z 28.4.1998 r., str. 26; Dz. Urz. UE
Polskie wydanie specjalne rozdz. 3, t. 23, str. 66).
W 2002 r. Rada Ministrów przyjęła dokument
„Realizacja strategii zintegrowanego zarządzania
granicą oraz uzupełnienia do strategii zintegrowa-
nego zarządzania granicą w 2001 r.”, mający na celu
m.in. przygotowanie Polski do akcesji do Unii Euro-
pejskiej. Dokument ten określał lokalizację punk-
tów granicznej kontroli fitosanitarnej, przy czym
podejmując decyzję w tym zakresie, kierowano się
warunkami organizacyjno-technicznymi istniejący-
mi na poszczególnych przejściach granicznych.
Wśród wyznaczonych punktów wwozu nie uwzględ-
niono przejścia w Medyce-Żurawicy, bowiem nie zo-
stały tam stworzone warunki niezbędne dla prze-
prowadzenia granicznej kontroli fitosanitarnej, okre-
ślone w przepisach UE.
467
Obecnie warunki techniczne w obrębie kolejowe-
go przejścia granicznego Medyka-Żurawica nadal
nie odpowiadają wymaganiom określonym w rozpo-
rządzeniu w sprawie warunków, jakie powinny speł-
niać miejsca, w których przeprowadza się graniczną
kontrolę fitosanitarną. Ponadto, na przejściu nie są
spełnione warunki zapewniające bezpieczeństwo in-
spektorów w trakcie wykonywania czynności kon-
trolnych. W związku z powyższym utworzenie na
tym przejściu punktu odpraw fitosanitarnych będzie
wymagało dokonania stosownych zmian w infra-
strukturze przejścia.
Należy jednak zauważyć, że zgodnie z art. 17
ustawy z dnia 12 października 1990 r. o ochronie
granicy państwowej (Dz. U. z 2005 r. Nr 226,
poz. 1944, z późn. zm.) organem zobowiązanym do
stałego utrzymywania drogowych, kolejowych, lot-
niczych, morskich i rzecznych przejść granicznych
znajdujących się na obszarze województwa w stanie
umożliwiającym przeprowadzenie sprawnej i sku-
tecznej kontroli fitosanitarnej jest wojewoda. Ponad-
to wojewódzkie inspektoraty ochrony roślin i na-
siennictwa, zapewniające obsługę oddziałów gra-
nicznych, wchodzą w skład zespolonej administracji
wojewódzkiej i w związku z tym to wojewoda odpo-
wiada za zabezpieczenie środków umożliwiających
zapewnienie wykwalifikowanej kadry do obsługi
tego przejścia granicznego.
Zgodnie z informacjami przekazanymi przez
Państwową Inspekcję Ochrony Roślin i Nasiennic-
twa Zakład Obsługi Przejść Granicznych przekazał
wojewódzkiemu inspektorowi ochrony roślin i na-
siennictwa w Rzeszowie „Program funkcjonalno-
-użytkowy”, na podstawie którego planowane jest
opracowanie projektu budowy terminalu odpraw fi-
tosanitarnych i weterynaryjnych na przejściu gra-
nicznym w Medyce. Aktualnie prowadzona jest re-
gulacja własności gruntów na przejściu tym gra-
nicznym.
Mając na uwadze powyższe, pragnę zapewnić, że
po stworzeniu odpowiednich warunków technicz-
nych na przejściu granicznym w Medyce zostanie
przeprowadzona stosowna nowelizacja rozporządze-
nia w sprawie wykazu punktów wwozu, przez które
można wprowadzać rośliny, produkty roślinne lub
przedmioty, w celu włączenia tego przejścia do listy
punktów wwozu. Ponadto, zgodnie z art. 13c ust. 4
dyrektywy Rady 2000/29/WE z dnia 8 maja 2000 r.
w sprawie środków ochronnych przed wprowadza-
niem do Wspólnoty organizmów szkodliwych dla ro-
ślin lub produktów roślinnych i przed ich rozprze-
strzenianiem się we Wspólnocie (Dz. Urz. UE L 169,
z 10.7.2000 r., str. 1, z późn. Zm.; Dz. Urz. UE Pol-
skie wydanie specjalne rozdz. 3, t. 29, str. 258), in-
formacja o zmianie w wykazie punktów wwozu zo-
stanie przekazana do Komisji Europejskiej i innych
państw członkowskich.
Podkreślam jednak, że aktualne informacje o sta-
nie prac prowadzonych na przejściu w Medyce w celu
przywrócenia punktu kontroli fitosanitarnej posia-
468
da wojewoda podkarpacki. Ponadto wydaje się ko-
nieczne, aby planowane utworzenie takiego punktu
wwozu zostało uwzględnione w „Strategii zintegro-
wanego zarządzania granicą państwową” – doku-
mencie tworzonym przez wszystkie służby i resorty
zaangażowane w kontrolę graniczną, w ramach
Międzyresortowego Zespołu do Spraw Zagospodaro-
wania Granicy Państwowej, pracującego pod prze-
wodnictwem ministra spraw wewnętrznych i admi-
nistracji.
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 10 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Danuty Pietraszewskiej
w sprawie dofinansowania drugiego etapu
projektu pn. „Zmiana przebiegu drogi krajowej
nr 79 na odcinku od ul. Chorzowskiej
w Katowicach do al. Jana Pawła II w Bytomiu”
oraz włączenia projektu na listę inwestycji
kluczowych związanych z Euro 2012 (1854)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przekazaną przy piśmie SPS-023-1854/08 interpela-
cję pani poseł Danuty Pietraszewskiej w sprawie
projektu „Zmiana przebiegu drogi krajowej nr 79 na
odcinku od ul. Chorzowskiej w Katowicach do
Al. Jana Pawła II w Bytomiu” ze środków Progra-
mu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”,
uprzejmie przedstawiam poniższe informacje.
Ministerstwo Infrastruktury docenia wagę ww.
inwestycji dla miasta i regionu, a także jej znaczenie
w kontekście organizacji Mistrzostw Europy w Piłce
Nożnej Euro 2012. Nie ulega wątpliwości, że realiza-
cja tego zadania przyczyni się do usprawnienia ru-
chu w rejonie centrum miasta oraz zapewni możli-
wość szybkiego i efektywnego dojazdu do Stadionu
Śląskiego.
W odpowiedzi na pytanie pani poseł: „Czy zosta-
ły podjęte działania dla włączenia projektu: Zmiana
przebiegu drogi krajowej nr 79, na listę projektów
indywidualnych PO IiŚ”, uprzejmie informuję, co
następuje.
Zgodnie z przyjętymi zasadami finansowania
projektów drogowych w ramach PO IiŚ projekty do-
tyczące budowy lub przebudowy dróg krajowych
w miastach na prawach powiatu mogą ubiegać się
o środki z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regio-
nalnego w trybie konkursowym w ramach działania
8.2: Drogi krajowe poza siecią TEN-T Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”, w któ-
rym na budowę/modernizację odcinków dróg krajo-
wych w miastach na prawach powiatu przeznaczono
300 mln euro. Minimalna wartość przedsięwzięcia
realizowanego w ramach tego działania wyno-
si 20 mln PLN, a maksymalny poziom dofinansowa-
nia ze środków UE wynosi 85% kosztów kwalifiko-
wanych. Ministerstwo Infrastruktury nie przewidu-
je włączenia tego typu projektów na listę projektów
indywidualnych PO IiŚ.
Odpowiadając na pytanie pani poseł: „Czy i kie-
dy miasto Chorzów otrzyma dofinansowanie w wy-
sokości 5 mln zł na drugi etap prac projektowych
DK 79”, uprzejmie informuję, iż wydatki związane
z przygotowaniem dokumentacji projektowej i tech-
nicznej poniesione po 1 stycznia 2007 r. mogą być
uznane za kwalifikowane w przypadku podpisania
umowy o dofinansowanie.
Zgodnie z obowiązującym systemem przepływów
finansowych w ramach PO IiŚ wpłaty środków UE
dokonywane są jako refundacja poniesionych wydat-
ków lub zaliczek na poczet przyszłych wydatków
w ramach projektów, dla których podpisano umowę
o dofinansowanie. W związku z tym do czasu uzy-
skania decyzji o dofinansowaniu beneficjent musi
zabezpieczyć środki na prefinansowanie wydatków
związanych z realizacją inwestycji lub prac przygo-
towawczych, które następnie mogą być włączone do
wniosku o płatność. Kwota dofinansowania na pra-
ce przygotowawcze nie może przekraczać 8% całko-
witej wartości kosztów kwalifikowanych projektu.
W związku z powyższym przedmiotowy projekt
mógłby uzyskać dofinansowanie w formie zaliczki
na sfinansowanie prac projektowych po pozytyw-
nym przejściu procedury konkursowej i podpisaniu
umowy o dofinansowanie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 7 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Witolda Namyślaka
w sprawie wznowienia prac remontowych
drogi krajowej nr 20
Miastko–Bytów–Kościerzyna na odcinku
Piaszczyna–Bytów (1858)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana posła Witolda Namyślaka z dnia

25 lutego 2008 r., przekazanej przy piśmie z dnia
14 marca 2008 r., znak: SPS-023-1858/08, w spra-
wie modernizacji drogi krajowej nr 20 na odcinku
Piaszczyna–Bytów uprzejmie przekazuję następują-
ce informacje.
Przygotowując plany inwestycyjne, Generalna
Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad bierze pod
uwagę w szczególności stan techniczny drogi, natę-
żenie ruchu drogowego oraz wielkość dostępnych
środków.
Na drodze krajowej nr 20 oddział GDDKiA
w Gdańsku planuje w bieżącym roku kontynuację
inwestycji, tj.: przebudowę odcinka Żukowo–Gdy-
nia, przebudowę wiaduktu nad linią PKP w miejsco-
wości Żukowo oraz realizację nowej inwestycji na
odcinku Kłobuczyno–Egiertowo. W bieżącym roku
planowane jest także przystąpienie do opracowywa-
nia dokumentacji na przebudowę skrzyżowania na
rondo w Bytowie.
Ponadto w chwili obecnej opracowywana jest do-
kumentacja na odcinek Piaszczyna–Kramarzyny
o długości 10 km oraz odcinek Bytów–Mądrzechowo
o długości 2,97 km. Inwestycje te planowane są do
realizacji w 2009 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 7 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra środowiska
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jana Burego s. Antoniego
w sprawie zmian prawnych umożliwiających
wprowadzenie na polski rynek roślin
genetycznie zmodyfikowanych oraz produktów
wytworzonych z wykorzystaniem tych roślin
(1860)
Odpowiadając na pismo z dnia 19 marca 2008 r.,
znak: SPS-023-1860/08, zawierające interpelację
pana posła Jana Burego s. Antoniego w sprawie
zmian prawnych umożliwiających wprowadzenie na
polski rynek roślin genetycznie zmodyfikowanych,
przedkładam następujące wyjaśnienia oraz infor-
macje odnoszące się do problematyki zawartej w py-
taniach pana posła.
1. W marcu 2006 r. poprzedni rząd, biorąc pod
uwagę negatywny stosunek polskiego społeczeństwa
do GMO oraz uchwały wszystkich sejmików woje-
wództw, które ogłosiły podległe im regiony strefami
wolnymi od GMO, przyjął ramowe stanowisko Pol-
ski w sprawie organizmów genetycznie zmodyfiko-
469
wanych. W tym stanowisku rząd opowiedział się
przeciwko prowadzeniu prac eksperymentalnych
z GMO w środowisku oraz wyraził sprzeciw odno-
śnie do wprowadzania do obrotu produktów gene-
tycznie zmodyfikowanych, wprowadzania do obrotu
pasz genetycznie zmodyfikowanych oraz wprowa-
dzania do obrotu z przeznaczeniem do uprawy gene-
tycznie zmodyfikowanej kukurydzy, rzepaku, bura-
ka cukrowego, ziemniaka i soi.
Ramowe stanowisko stało się podstawą wprowa-
dzenia na etapie prac parlamentarnych następują-
cych zakazów do ustawy z dnia 26 czerwca 2003 r.
o nasiennictwie (Dz. U. z 2007 r. Nr 41, poz. 271)
oraz ustawy z dnia 22 lipca 2006 r. o paszach (Dz. U.
Nr 144, poz. 1045):
— - wpisywania odmian genetycznie zmodyfiko-
wanych do krajowego rejestru,
— dopuszczania do obrotu na terytorium Rze-
czypospolitej Polskiej materiału siewnego odmian
genetycznie zmodyfikowanych,
— wprowadzania do obrotu na terytorium Rze-
czypospolitej Polskiej pasz genetycznie zmodyfiko-
wanych oraz organizmów genetycznie zmodyfiko-
wanych przeznaczonych do użytku paszowego.
Niniejsze „zakazy” nie były poparte żadnymi ar-
gumentami naukowymi, a jedynie wyrażały wolę
społeczną i polityczną. Dlatego zostały zakwestiono-
wane przez Komisję Europejską jako naruszające
przepisy wspólnotowe i stały się podstawą wszczęcia
przeciwko Polsce postępowania w trybie art. 226
Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską.
W dniu 31 stycznia br. Komisja Europejska wy-
dała oficjalny komunikat, że w związku z wprowa-
dzonymi w ustawie o nasiennictwie „zakazami” skła-
da przeciwko Polsce skargę do Europejskiego Try-
bunału Sprawiedliwości. Podkreślić należy, że kon-
sekwencją postępowania przed Trybunałem może
być nałożenie na państwo członkowskie łącznie
dwóch kar: ryczałtu i okresowej kary pieniężnej.
Obie kary są obliczane według stawek dziennych,
przy czym ryczałt jest naliczany za okres pomiędzy
pierwszym i drugim wyrokiem Trybunału Sprawie-
dliwości, natomiast okresowa kara pieniężna jest
naliczana za okres od dnia wydania drugiego wyro-
ku Trybunału aż do usunięcia naruszenia. Kara ry-
czałtu, pomimo iż jest obliczana w stawkach dzien-
nych, nie może być niższa od ryczałtu minimalnego,
który w przypadku Polski wynosi 3610 tys. euro. Je-
żeli jednak kara ryczałtu obliczona według stawek
dziennych będzie wyższa niż ryczałt minimalny, Ko-
misja Europejska wnosi o nałożenie kary według
stawek dziennych. Stawka dzienna ryczałtu jest
ustalana w przypadku Polski w granicach od 1,4 tys.
euro do 28,9 tys. euro (dziennie). Okresowa kara
pieniężna jest obliczana za każdy dzień niewykona-
nia zobowiązania po ponownym wyroku Trybunału
Sprawiedliwości, w przypadku Polski w wysokości
od 4,3 tys. do 260 tys. euro dziennie, aż do chwili
pełnego dostosowania przepisów krajowych do pra-
wa wspólnotowego.
470
Na kanwie ramowego stanowiska przygotowano
również projekt nowej ustawy Prawo o organizmach
genetycznie zmodyfikowanych, przyjęty na posie-
dzeniu Rady Ministrów w dniu 13 lutego 2007 r. Za-
proponowane rozwiązania były bardzo restrykcyjne
w odniesieniu do eksperymentów polowych prowa-
dzonych z organizmami genetycznie zmodyfikowa-
nymi oraz komercyjnych upraw roślin transgenicz-
nych. Jednak w związku z tym, że przepisy art. 111
ust. 2 pkt 5 i 6 oraz art. 172 ust. 1 (zakaz prowadze-
nia upraw GM) rzeczonego projektu wprowadzały
odstępstwa od dyrektywy 2001/18/WE, wymagały
one notyfikacji do Komisji Europejskiej na podsta-
wie art. 95 ust. 5 traktatu. Natomiast przepisy doty-
czące koegzystencji (współistnienia upraw tradycyj-
nych, ekologicznych z uprawami roślin transgenicz-
nych) podlegały tzw. notyfikacji technicznej (na pod-
stawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 grud-
nia 2002 r. w sprawie sposobu funkcjonowania kra-
jowego systemu notyfikacji norm i aktów prawnych
(Dz. U. Nr 239, poz. 2039, z późn. zm.)). W związku
z powyższym Polska przekazała projekt ustawy
wraz z odpowiednimi formularzami notyfikacyjny-
mi do Komisji Europejskiej celem zbadania jej zgod-
ności z prawem wspólnotowym.
Według Komisji Europejskiej projekt ujawnia
bardzo restrykcyjne i niezgodne z prawem wspólno-
towym stanowisko w kwestii uprawy roślin transge-
nicznych w Polsce (zakaz uprawy wszystkich roślin
genetycznie zmodyfikowanych, które znajdują się
obecnie w obrocie lub zostaną dopuszczone do obro-
tu we Wspólnocie w przyszłości, z wyjątkiem spe-
cjalnych wskazanych stref). Dodatkowa procedura
zatwierdzania upraw roślin GM stanowi niezgod-
ność z obowiązującymi przepisami wspólnotowymi.
Projekt nowej ustawy nakłada ponadto na rolników,
niepotrzebne zdaniem Komisji Europejskiej, obcią-
żenia administracyjne. Wątpliwości wzbudziła tak-
że potrzeba ponownego weryfikowania oceny zagro-
żenia dla produktów GM, które mają być wprowa-
dzane do uprawy.
Przyjęcie takich rozwiązań wbrew opinii Komisji
Europejskiej naraziłoby Polskę na konsekwencje
o charakterze gospodarczym, finansowym a także
politycznym. Najłatwiej jest oszacować skutki finan-
sowe, które są podobne jak w przypadku ustawy
o nasiennictwie i ustawy o paszach.
W tej sytuacji, całkowicie utożsamiając się z de-
klaracją, że Polska powinna pozostać krajem wolnym
od GMO, należy dogłębnie przeanalizować dalsze po-
stępowanie, które powinno być podjęte w świetle gro-
żących Polsce kar finansowych. Podkreślić również
należy, że do czasu zakończenia dyskusji nad jednoli-
tym stanowiskiem rządu nie będą kontynuowane
prace legislacyjne uchylające poszczególne „zakazy”.
2. Obowiązująca ustawa z dnia 22 czerwca 2001 r.
o organizmach genetycznie zmodyfikowanych (Dz.U.
07.36.233) nie reguluje wielu kwestii, m.in. upraw
roślin genetycznie zmodyfikowanych. Dlatego obec-
nie obowiązujące przepisy o GMO właściwie nie
chronią polskich rolników przed niezamierzonym
przeniesieniem materiału transgenicznego na ich
pola. Ostatnie doniesienia o zwiększaniu się areału
kukurydzy MON810 w Polsce (są one zgodne z obo-
wiązującym w Polsce prawem, ale nie są prowadzo-
ne w oparciu o zasady koegzystencji wymienione
w zaleceniu Komisji Europejskiej 2003/556/WE
z dnia 23 lipca 2003 r. w sprawie wytycznych w za-
kresie opracowywania strategii krajowych i najlep-
szych rozwiązań gwarantujących współistnienie
upraw genetycznie modyfikowanych oraz upraw tra-
dycyjnych i ekologicznych) ujawniły w całej rozcią-
głości luki prawne w obszarze GMO.
Dlatego kluczowym zadaniem w tej dziedzinie
będzie kontynuacja pracy nad projektem ustawy
Prawo o organizmach genetycznie zmodyfikowa-
nych. Bowiem dopiero nowa ustawa wraz z rozpo-
rządzeniami wykonawczymi wypełni istniejące luki
prawne w obszarze GMO i zabezpieczy interesy
wszystkich zainteresowanych podmiotów. Zgodnie
z prawem wspólnotowym wybór między prowadze-
niem upraw ekologicznych, konwencjonalnych czy
transgenicznych zależy tylko i wyłącznie od samych
rolników, a władze nie mają prawa przyjmować ta-
kich środków, które uniemożliwiłyby prowadzenie
jakiejkolwiek z tych działalności. Dobrym rozwiąza-
niem wydaje się więc ustanowienie wysokich wymo-
gów w zakresie koegzystencji, czyli współistnienia
wszystkich trzech typów upraw. Z katalogu warun-
ków współistnienia wymienić można np: zachowa-
nie odpowiedniej izolacji przestrzennej (tzw. pasów
ochronnych) między uprawami GMO i konwencjo-
nalnymi oraz ekologicznymi, wprowadzenie wymo-
gu odbywania odpowiednich szkoleń w zakresie upraw
roślin transgenicznych, wprowadzenie systemu licen-
cji, przeprowadzanie konsultacji społecznych, wymo-
gi dotyczące przechowywania oraz transportu mate-
riału siewnego i płodów rolnych, wymagania dotyczą-
ce odszkodowań za zanieczyszczenie pól materiałem
transgenicznym. Te wszystkie wymagania powinny
przyczynić się do zminimalizowania ryzyka wynika-
jącego z prowadzenia upraw roślin genetycznie zmo-
dyfikowanych, a jednocześnie nie będą sprzeczne
z prawem wspólnotowym.
Obecny rząd podtrzymuje negatywne stanowisko
poprzedniego rządu w sprawie stosowania produk-
tów genetycznie zmodyfikowanych. Celem obecnej
ekipy rządzącej jest ograniczenie stosowania GMO
w Polsce. Dlatego w trakcie postępowania wyjaśnia-
jącego z Komisją Europejską, w oparciu o art. 226
TWE, w związku z „zakazami” w ustawie o nasien-
nictwie i ustawie o paszach rząd podtrzymywał swo-
je racje i utrzymywał argumenty przytaczane rów-
nież przez pana posła. Stanowisko Polski było jed-
noznaczne i rząd nie odstąpił od swoich argumen-
tów. Podkreślić należy też, że nie podjęto prac legi-
slacyjnych uchylających niniejsze zakazy. W odnie-
sieniu do ustawy o paszach podjęto jedynie prace le-
gislacyjne zmieniające termin wejścia w życie prze-
pisu wprowadzającego zakaz stosowania GMO

w produkcji pasz, a nie uchylenie tego przepisu. Ta-
kie działanie podyktowane jest koniecznością prze-
analizowania alternatywnych rozwiązań, które
przede wszystkim np. rolnikom czy krajowym pro-
ducentom zrekompensują ograniczony dostęp głów-
nie do surowców paszowych. Przy podejmowaniu
decyzji dotyczących GMO należy bowiem pamiętać,
że obok wyraźnych głosów sprzeciwu istnieją bardzo
wyraźne głosy producentów krajowych aprobują-
cych obecność GMO i ich wykorzystanie, szczególnie
w sektorze paszowym.
3. Sprawy odnoszące się do żywności i pasz gene-
tycznie zmodyfikowanych są uregulowane przepisa-
mi znajdującymi się m.in. w rozporządzeniu (WE)
nr 1829/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia
22 września 2003 r. w sprawie genetycznie zmodyfi-
kowanej żywności i paszy. Decyzje o wprowadzeniu
do obrotu żywności i pasz zawierających lub składa-
jących się z GMO podejmowane są przez właściwe
instytucje Unii Europejskiej. Procedura zatwierdza-
nia produktów GM zapewnia jednak wszystkim
państwom członkowskim UE udział w podejmowa-
niu decyzji podczas głosowań na forum ww. instytu-
cji, tj. Stałego komitetu ds. łańcucha żywnościowego
i zdrowia zwierząt oraz resortowych rad UE. Proce-
dura ta daje także innym podmiotom możliwość
udziału w procesie decyzyjnym, włączając opinię pu-
bliczną i organizacje pozarządowe.
Zgodnie z traktatową zasadą swobodnego prze-
pływu towarów żaden kraj nie może zakazywać ani
utrudniać obrotu żywnością GM lub paszami GM
na swoim terytorium (dotyczy to oczywiście tych
produktów GM, które zostały umieszczone na ryn-
ku wspólnotowym zgodnie z decyzją Komisji Euro-
pejskiej).
Odstępstwo od tej reguły stanowią przypadki,
kiedy dane państwo członkowskie UE uzyska nowe
lub dodatkowe informacje mające wpływ na ocenę
ryzyka dla środowiska lub w wyniku ponownej oce-
ny posiadanych wcześniej informacji, na podstawie
nowych lub dodatkowych danych naukowych, ma
uzasadnione podstawy, aby uważać, że organizm ge-
netycznie zmodyfikowany wchodzący w skład pro-
duktu, który prawidłowo zgłoszono i dla którego
uzyskano zezwolenie, stanowi ryzyko dla zdrowia
ludzkiego lub środowiska naturalnego. Wówczas
państwo to może tymczasowo ograniczyć lub zaka-
zać stosowania i/lub sprzedaży tego GMO na swoim
terytorium. Należy nadmienić, że każdy zakaz
wprowadzony przez dane państwo członkowskie UE
musi uzyskać akceptację większości pozostałych
państw członkowskich UE i Komisji Europejskiej,
aby mógł być utrzymany. Przed podjęciem decyzji
analizuje się nowe dowody naukowe uzasadniające
wprowadzenie zakazu.
Najważniejszą kwestią, jeżeli chodzi o żywność
i pasze GM, jest zapewnienie właściwego oznakowa-
nia tych produktów. To pozwoli bowiem konsumen-
tom (i producentom w przypadku pasz) na dokony-
wanie świadomego wyboru pomiędzy produktem
471
konwencjonalnym a genetycznie zmodyfikowanym.
Obowiązek znakowania produktów GM wynika
wprost z przepisów wspólnotowych (rozporządzenie
(WE) nr 1829/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady
z dnia 22 września 2003 r. w sprawie genetycznie
zmodyfikowanej żywności i paszy). Zadaniem orga-
nów rządowych jest nadzór nad właściwym stosowa-
niem tych przepisów i kontrola rynku w celu wyeli-
minowania z niego produktów nieoznakowanych
lub niewłaściwie oznakowanych.
Należy nadmienić, że dobrym rozwiązaniem zmie-
rzającym do ograniczenia stosowania roślin trans-
genicznych w rolnictwie wydaje się wsparcie krajo-
wych form produkcji takich roślin, które będą sta-
nowiły alternatywę dla roślin genetycznie zmodyfi-
kowanych. Wiąże się to jednak z dogłębną analizą
ekonomiczną, identyfikacją potrzeb krajowego ryn-
ku względem możliwości wytwórczych krajowej pro-
dukcji oraz zidentyfikowaniem i uruchomieniem źró-
deł finansowania dla takich działań. Na pewno nie
uda się z dnia na dzień zmienić polskiego sektora
hodowlanego, tak by pomimo braku pasz GM był
tak samo wydajny jak obecnie. Rząd planuje jednak
przeprowadzić badania m.in. z zakresu wpływu pasz
genetycznie zmodyfikowanych oraz organizmów ge-
netycznie zmodyfikowanych przeznaczonych do
użytku paszowego na produkcyjność i zdrowie zwie-
rząt, oraz opracować program poprawy jakości su-
rowca do produkcji pasz pod kątem zwiększenia za-
wartości białka, co mogłoby zastąpić importowaną
obecnie soję GM.
Minister
Maciej Nowicki
Warszawa, dnia 8 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Jana Burego s. Antoniego
w sprawie finansowania kosztów
funkcjonowania warsztatów terapii zajęciowej
i zakładów aktywności zawodowej (1861)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przesłaną przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia
14 marca 2008 r., znak: SPS-023-1861/08, interpela-
cję pana posła Jana Burego s. Antoniego w sprawie
finansowania kosztów funkcjonowania warsztatów
terapii zajęciowej i zakładów aktywności zawodowej
uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych wyjaśnień.
Zgodnie z obowiązującymi przepisami ustawy
z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej
i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnospraw-
nych (Dz. U. Nr 123, poz. 776, z późn. zm.) koszty
utworzenia, działalności i wynikające ze zwiększe-
472
nia liczby uczestników warsztatu są współfinanso-
wane ze środków PFRON, ze środków samorządu
terytorialnego lub z innych źródeł. Zasada współ-
fiansowania określona w art. 10b ustawy oznacza
solidarne ponoszenie kosztów tworzenia i działania
warsztatów przez jednostki samorządu terytorial-
nego szczebla powiatowego i Państwowy Fundusz
Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych.
Z dniem 1 stycznia 2007 r. zaczęła obowiązywać
w praktyce zasada współfinansowania kosztów dzia-
łalności oraz kosztów wynikających ze zwiększenia
liczby uczestników warsztatu terapii zajęciowej, któ-
ra wprowadzona została z dniem 1 lutego 2003 r.
przepisami ustawy z dnia 20 grudnia 2002 r. o zmia-
nie ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej
oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych oraz
o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2003 r.
Nr 7, poz. 79, ze zm.). Zgodnie z art. 68c ustawy
maksymalne dofinansowanie ze środków funduszu
kosztów działalności warsztatów terapii zajęciowej
oraz zakładów aktywności zawodowej, w tym wyni-
kających ze zwiększonej liczby uczestników warsz-
tatu, wynosiło do 2006 r. 100% tych kosztów, w roku
2007 r. – 95% tych kosztów, w 2008 r. – 90% tych
kosztów, w 2009 r. i w latach następnych maksymal-
ne dofinansowanie ze środków funduszu kosztów
działalności warsztatów terapii zajęciowej i zakła-
dów aktywności zawodowej określono na poziomie
85% kosztów.
Pomimo iż ustawodawca przewidział długie va-
catio legis dla pierwotnych rozwiązań, przepisy do-
tyczące udziału środków PFRON w kosztach dzia-
łalności wtz i zaz ostatecznie nie weszły w życie od
2005 r. Protesty organizacji pozarządowych oraz
jednostek samorządu terytorialnego, które nie za-
bezpieczyły w odpowiednim zakresie środków finan-
sowych na realizację nałożonego na nie zadania, le-
gły u podstaw podjęcia przez grupę posłów inicjaty-
wy legislacyjnej, która ostatecznie sformalizowała
się w zapisach ustawy z dnia 21 stycznia 2005 r.
o zmianie ustawy o rehabilitacji zawodowej i spo-
łecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych
oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 44, poz. 422). Przedmiotowa ustawa przesunęła
termin wejścia w życie zasady współfinansowania
o 2 lata (od 2007 r.) oraz zmieniła proporcję tego
współfinansowania, zwiększając udział środków
PFRON, a więc tym samym zmniejszając wysokość
angażowanych przez powiaty środków własnych. Za-
sada współfinansowania kosztów działalności warsz-
tatów terapii zajęciowej, wyrażona w art. 10b ust. 2
ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji za-
wodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepeł-
nosprawnych, stanowi, że koszty utworzenia, dzia-
łalności i wynikające ze zwiększenia liczby uczestni-
ków warsztatu są współfinansowane ze środków
Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepeł-
nosprawnych, ze środków samorządu terytorialnego
lub z innych źródeł. W przypadku obowiązku współ-
finansowania działalności warsztatów przez PFRON
przepisy ustawy o rehabilitacji precyzują zakres
tego obowiązku.
Odejście od pełnego finansowania zaz i wtz ze
środków PFRON rozpoczęło trwającą do dziś dysku-
sję nad źródłem pochodzenia pozostałych środków.
W przypadku obowiązku współfinansowania
działalności warsztatów przez jednostki samorządu
terytorialnego ustawa o rehabilitacji (...) precyzuje,
na której z jednostek samorządu terytorialnego spo-
czywa ten obowiązek oraz jaki jest jego wymiar.
Zgodnie z art. 35a ust. 1 pkt 8 ww. ustawy do zadań
powiatu należy dofinansowanie kosztów tworzenia
i działania warsztatów terapii zajęciowej, co ozna-
cza, że adresatem przedmiotowego obowiązku jest
jednostka samorządu terytorialnego szczebla powia-
towego. Natomiast samorząd gminny i samorząd
województwa mogą dofinansować przedmiotowe
koszty bądź bezpośrednio z własnego budżetu po-
przez udzielenie dotacji na rzecz warsztatu (po za-
planowaniu środków w budżecie i podpisaniu umo-
wy dotacji na podstawie przepisów art. 167 ust. 2
ustawy o finansach publicznych i art. 10b ustawy
o rehabilitacji), bądź poprzez udzielenie pomocy fi-
nansowej dla właściwego samorządu powiatowego
na podstawie przepisów ustawy z dnia 8 marca 1990 r.
o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142,
poz. 1591, z późn. zm.), ustawy z dnia 5 czerwca
1998 r. o samorządzie województwa (Dz. U. z 2001 r.
Nr 142, poz. 1592, z późn. zm.) oraz art. 167 ust. 2
pkt 5 ustawy o finansach publicznych. Obowiązek
dofinansowania warsztatu przez powiat nie ma cha-
rakteru wyłącznego, ponieważ może zostać ograni-
czony lub zastąpiony dofinansowaniem pochodzą-
cym z innych źródeł. Ograniczenie lub wyłączenie
obowiązku powiatu zależy jednak od decyzji pod-
miotu zamierzającego podjąć się tego współfinanso-
wania (w ustawie o rehabilitacji określanego wła-
śnie mianem innego źródła), która ma charakter
suwerenny. Nieznalezienie innego źródła współfi-
nansowania lub niepodjęcie się przez inny podmiot
realizacji współfinansowania (w odróżnieniu od po-
zostałych zadań samorządu powiatowego podlegają-
cych dofinansowaniu w ramach art. 35a ustawy
o rehabilitacji) nie zwalnia powiatu z nałożonego
przepisami ustawy o rehabilitacji obowiązku finan-
sowego.
Zakres obowiązku dofinansowania warsztatu
przez powiat wyznaczany jest pośrednio przepisem
art. 68c ust. 1 pkt 1 ustawy o rehabilitacji. Na po-
wiecie lub podmiocie mającym charakter innego
źródła ciąży obowiązek uzupełnienia środków
PFRON przeznaczonych na finansowanie warszta-
tu, wobec czego samorządy powiatowe powinny być
przygotowane na dofinansowanie kosztów działal-
ności warsztatu w 2008 r. w wysokości 10% tych
kosztów, a w 2009 r. i w latach następnych – 15%
kosztów.
Dofinansowanie realizacji tych zadań powiatu ze
środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób
Niepełnosprawnych jest formą częściowego wspar-

cia, a nie pokrywaniem w całości kosztów realizacji
zadań własnych samorządu terytorialnego. Pogląd
taki wyraził Trybunał Konstytucyjny, rozpatrując
na rozprawie w dniu 28 czerwca 2001 r. (sygn.
U 8/00 OTK 2001/5/123) wniosek Rady Miejskiej
w Łodzi w sprawie niezgodności z konstytucją wy-
sokości środków PFRON przeznaczanych na obsłu-
gę realizacji zadań nałożonych na powiat w usta-
wie o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz za-
trudnianiu osób niepełnosprawnych. Trybunał Kon-
stytucyjny orzekł, że przepis, na podstawie którego
określono wysokość środków przekazywanych na
koszt obsługi zadań (niezależnie od tego, czy po-
krywają w części czy w całości te koszty), jest zgod-
ny z konstytucją.
W uzasadnieniu tego orzeczenia Trybunał Kon-
stytucyjny wskazał m.in., że wszelkie sprawy o cha-
rakterze lokalnym i ponadgminnym, przekazane
ustawowo samorządowi, winny być traktowane jako
zadania własne samorządu odpowiedniego poziomu.
Dlatego zadania dotyczące dofinansowania warszta-
tów terapii zajęciowej oraz zakładów aktywności za-
wodowej mogą być uznane za zadania własne samo-
rządu powiatowego, mimo że nie wykazują one
w pełni cech, jakie zadaniom własnym są przypisy-
wane. Za takim stanowiskiem przemawia to, iż za-
dania nałożone na samorząd powiatowy przez wspo-
mnianą ustawę mają na tyle ogólny charakter, że
nie wyłącza to możliwości samodzielnego i kreatyw-
nego decydowania przez radę powiatu, jej zarząd
oraz inne organy wykonawcze o sposobie ich realizo-
wania i finansowania. Tym samym organy powiatu
mają prawo kreowania polityki wspierania osób nie-
pełnosprawnych.
Zgodnie z art. 35 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy zadanie
związane z dofinansowaniem kosztów tworzenia
i działania zakładów aktywności zawodowej zostało
przypisane samorządom wojewódzkim. Natomiast
art. 68c ust. 2 pkt 1 określający jednoznacznie
maksymalną wysokość dofinansowania ze środków
PFRON – w kolejnych latach kosztów działalności
zaz – nie wskazuje źródła finansowania.
Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepeł-
nosprawnych przekazuje samorządom wojewódzkim
środki przeznaczone na działanie zaz na podstawie
rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 13 maja
2003 r. w sprawie algorytmu przekazywania środ-
ków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób
Niepełnosprawnych samorządom wojewódzkim i po-
wiatowym (Dz. U. Nr 88, poz. 808, z późn. zm.).
Wysokość dofinansowania obliczana jest na pod-
stawie wzoru zawartego w § 3 ww. rozporządzenia.
Niemniej jednak należy podkreślić, że samorządy
województw mogą przekazywać organizatorom za-
kładów aktywności zawodowej środki w wysokości
wyższej niż kwota określona w ww. rozporządzeniu
w sprawie algorytmu (...). § 5 ust. 2 przedmiotowego
rozporządzenia wskazuje jedynie, że maksymalna
kwota zobowiązań samorządu wojewódzkiego do
473
wypłaty w danym roku z tytułu dofinansowania
kosztów działalności zakładów aktywności zawodo-
wej nie może przekroczyć 50%. Natomiast art. 35
ust. 2 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej
oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych wskazu-
je możliwość przekazywania środków PFRON na
zadania określone w ww. ustawie w takiej wysoko-
ści, którą sejmik województwa przyjmie i zatwierdzi
w formie uchwały.
Szczególne powinności w stosunku do osób nie-
pełnosprawnych nie mogą spoczywać wyłącznie na
organach administracji rządowej, ponieważ każda
z tych osób jest też pełnoprawnym członkiem spo-
łeczności lokalnej, której władze powinny starać się
dbać o dobro wszystkich mieszkańców, a więc rów-
nież osób niepełnosprawnych.
Mając świadomość, że wprowadzenie zasady współ-
finansowania stwarza problemy niektórym warszta-
tom terapii zajęciowej i zakładom aktywności zawo-
dowej oraz rodzi wiele sprzeciwów środowisk działa-
jących na rzecz osób niepełnosprawnych oraz biorąc
pod uwagę fakt, iż przedmiotowy obowiązek współ-
fiansowania przez jednostki samorządu terytorial-
nego wtz i zaz nie jest interpretowany jednoznacz-
nie jako obowiązek nałożony na jednostki samorzą-
du terytorialnego, rozważa się dokonanie zmian
w dotychczasowych przepisach m.in. w zakresie pod-
wyższenia podstawy wyliczenia wartości algorytmu
będącego podstawą do ustalania kwoty środków
PFRON na dofinansowanie zobowiązań dotyczących
kosztów działania warsztatów terapii zajęciowej.
W związku z powyższym prowadzone są prace
nad zmianą ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o re-
habilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu
osób niepełnosprawnych w kierunku określenia jed-
noznacznego i stałego współfinansowania warszta-
tów terapii zajęciowej i zakładów aktywności zawo-
dowej ze środków Państwowego Funduszu Rehabili-
tacji Osób Niepełnosprawnych i ze środków wła-
snych samorządów powiatów, w proporcji odpowied-
nio 90% i 10% ogółu kosztów funkcjonowania wtz
i zaz od 2009 r., przy jednoczesnym pozostawieniu
możliwości dofinansowania działalności wtz i zaz
z innych źródeł.
W odniesieniu do zadanych pytań i powyższych
wyjaśnień uprzejmie informuję, że obecne uregulo-
wania prawne prowadzą do racjonalnego gospodaro-
wania finansami warsztatów terapii zajęciowej za-
kładów aktywności zawodowej oraz urealniania
kosztów ich działania. W związku z wejściem w ży-
cie zasady współfinansowania wiele warsztatów wy-
korzystało szansę dofinansowania swojej działalno-
ści z innych (poza PFRON) źródeł, co pozytywnie
wpłynęło na jakość prowadzonej tam rehabilitacji.
Jednocześnie samorządy powiatowe, które zaanga-
żowały dodatkowe własne środki, poświęciły więcej
uwagi efektywności terapii prowadzonej na rzecz
swoich mieszkańców w tych placówkach.
474
W związku z powyższym nie przewiduję wystą-
pienia w sprawie przywrócenia zasady finansowania
warsztatów terapii zajęciowej i zakładów aktywno-
ści zawodowej w całości ze środków PFRON.
Z poważaniem
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 4 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Bańkowskiej
w sprawie ustawy o podatkach i opłatach
lokalnych (1862)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani Anny Bańkowskiej, posła na Sejm
RP, przekazaną przy piśmie marszałka Sejmu RP
z dnia 14 marca 2008 r., znak: SPS-023-1862/08,
w sprawie interpretacji przepisów podatku od środ-
ków transportowych, uprzejmie informuję.
Art. 10 ust. 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r.
o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2006 r.
Nr 121, poz. 844 ze zm.) daje radom gmin, określają-
cym wysokość stawek podatku od środków trans-
portowych, uprawnienie do różnicowania wysokości
stawek w odniesieniu do niektórych rodzajów środ-
ków transportowych. Wśród kryteriów, według któ-
rych może nastąpić różnicowanie wysokości stawek,
ustawa wskazuje, m. in. wpływ środka transporto-
wego na środowisko naturalne. Zgodnie z art. 9
ust. 6 ww. ustawy wysokość podatku od środków
transportowych jest ustalana w drodze tzw. samo-
obliczenia, tj. w składanej przez podatników dekla-
racji na podatek od środków transportowych. Podat-
nik, składając deklarację, obowiązany jest do wska-
zania, m. in. przedmiotów opodatkowania. Stawkę
podatku określa rada gminy uchwałą, uwzględnia-
jąc górne granice stawek oraz stawki minimalne
określone w ustawie. Deklaracje podatkowe powin-
ny odzwierciedlać wszystkie istotne dla wymiaru
podatku elementy, tak aby w jednoznaczny i obiek-
tywny sposób umożliwić przypisanie właściwej staw-
ki podatku do przedmiotu opodatkowania, przy
uwzględnieniu również wpływu na środowisko na-
turalne. Mając te założenia na uwadze, w rozporzą-
dzeniu z dnia 9 lutego 2007 r. w sprawie wzoru de-
klaracji na podatek od środków transportowych
(Dz. U. Nr 24, poz. 148) oraz w obecnie obowiązują-
cym w tym zakresie rozporządzeniu z dnia 18 paź-
dziernika 2007 r. (Dz. U. Nr 205, poz. 1484), określa-
jąc załącznik DT-1/A do deklaracji, minister finan-
sów wskazał w częściach B.1–B.3 w poz. 20 certyfi-
kat Euro (EKGONZ) z normą Euro od 0 do 5, insta-
lację gazową bądź inne jako cechy pojazdu, które
wpływają na środowisko naturalne.
Pozycję katalizator usunięto z załącznika DT-1/
A do deklaracji DT-1 na wniosek ministra infra-
struktury w toku konsultacji międzyresortowych,
którym poddany został projekt rozporządzenia, gdyż
informacja o występowaniu w pojeździe katalizatora
nie jest istotna z punktu widzenia wpływu pojazdu
na środowisko naturalne.
Katalizator samochodowy spełniający funkcję
pozasilnikowego systemu zmniejszania ilości szko-
dliwych składników spalin jest częścią układu wy-
dechowego wszystkich współczesnych samochodów.
Różne rodzaje stosowanych katalizatorów oraz cią-
gły postęp w tej dziedzinie powodują, że informacja
o posiadaniu katalizatora nie daje jednoznacznych
wskazań odnośnie do poziomu emitowanych przez
pojazd zanieczyszczeń. Zgodnie z informacją Mini-
sterstwa Infrastruktury jedynie poziom emisji za-
nieczyszczeń gazowych, tzw. normy Euro, jednoznacz-
nie definiują wpływ pojazdu silnikowego na środo-
wisko naturalne.
Określenie norm Euro jako obiektywnego wskaź-
nika poziomu emisji spalin ma na celu ujednolicenie
stosowanych kryteriów podczas różnicowania wyso-
kości stawek podatku przez rady gmin. Równocze-
śnie normy Euro jako miary standaryzowane, po-
świadczone certyfikatami, umożliwiają prawidłowe
przypisanie stawki do posiadanego środka transpor-
tu w procesie określenia wysokości podatku, elimi-
nując subiektywne postrzeganie możliwego wpływu
katalizatora na proces redukcji poziomu emitowa-
nych spalin.
Odnosząc się do uwag zawartych w interpelacji,
należy zauważyć, że zobowiązanie w podatku od
środków transportowych powstaje, zgodnie z art. 21 § 1
pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja
podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.),
z dniem zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa po-
datkowa wiąże powstanie takiego zobowiązania.
Określenie zobowiązania podatkowego w drodze do-
ręczenia decyzji wymiarowej będzie więc odstęp-
stwem od reguły, spowodowanym szczególnymi oko-
licznościami, niekoniecznie pozostającymi w związ-
ku z podnoszoną kwestią. Zdaniem ministra finan-
sów nie jest uzasadnione dokonywanie zmian obo-
wiązujących przepisów określających wzór deklara-
cji na podatek od środków transportowych. Dekla-
racja wskazuje kryteria, które umożliwiają gminom
różnicowanie stawek podatku od środków transpor-
towych, ze względu na wpływ pojazdu na środowi-
sko naturalne. Odwołanie się do norm Euro może
mieć pozytywny wpływ na nabywanie pojazdów,
w których zastosowano technologie służące ochro-
nie środowiska.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 7 kwietnia 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jana Burego s. Józefa
w sprawie racjonalnego wykorzystania
krajowych złóż siarki w związku ze wzrostem
koniunktury na świecie w zapotrzebowaniu
na ten surowiec (1863)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
otrzymanej przy piśmie sekretarza stanu, szefa Ga-
binetu Politycznego Prezesa Rady Ministrów pana
Sławomira Nowaka z dnia 26 marca 2008 r. (znak:
DSPA-4401-1648/08) interpelacji posła Jana Burego
w sprawie racjonalnego wykorzystania krajowych
złóż siarki w związku ze wzrostem koniunktury na
świecie w zapotrzebowaniu na ten surowiec uprzej-
mie informuję, co poniżej.
Ze względu na znaczny spadek cen eksportowych
siarki w latach 90. oraz znaczny spadek wydobycia,
aby uniknąć niekontrolowanego złamania się sytu-
acji ekonomicznej przedsiębiorstw wydobywających
i przetwarzających siarkę oraz by procesy likwidacji
i rekultywacji terenów pogórniczych uczynić spraw-
niejszymi i mniej kosztownymi dla budżetu pań-
stwa, dokonano opracowania dotyczącego analizy
stanu i perspektyw rozwoju sektora przemysłu siar-
kowego. W dniu 18 września 2000 r. Komitet Ekono-
miczny Rady Ministrów rekomendował Radzie Mi-
nistrów dokument pt. „Program restrukturyzacji
górnictwa i przetwórstwa siarki w Polsce”.
KERM zobowiązał ministra gospodarki do moni-
torowania sytuacji w sektorze oraz – w przypadku
pojawienia się zagrożeń w realizacji programu
– przedstawienia Radzie Ministrów odpowiednich
rozwiązań.
13 lutego 2001 r. Rada Ministrów przyjęła Pro-
gram restrukturyzacji górnictwa i przetwórstwa
siarki w Polsce, zawierający analizę sektora oraz re-
komendacje działań, jakie powinny zostać podjęte
w celu doprowadzenia do ekonomicznej efektywno-
ści oraz likwidacji nierentownych obszarów działal-
ności, maksymalnego złagodzenia skutków redukcji
ilości miejsc pracy, a także usunięcia zagrożeń eko-
logicznych.
Ze względu na radykalne pogorszenie parame-
trów złożowych w Kopalni Siarki „Jeziorko” w dniu
23 czerwca 2001 r. minister skarbu państwa zaak-
ceptował program naprawczy przedsiębiorstwa, któ-
ry m.in. zakładał likwidację części wydobywczej.
W chwili obecnej w sektorze górnictwa siarki
funkcjonują następujące podmioty:
1. Kopalnie i Zakłady Przetwórcze Siarki „Siar-
kopol” w likwidacji w Tarnobrzegu prowadzą prace
likwidacyjne i rekultywacyjne na terenie Kopalni
Siarki „Jeziorko”,
475
2. Kopalnia Siarki „Machów” SA w Tarnobrze-
gu zajmuje się likwidacją i rekultywacją terenów
zdegradowanych przemysłem siarkowym na obsza-
rze odkrywek KS „Machów” i KS „Piaseczno” oraz
kopalń otworowych – KS „Grzybów” i KS „Jezior-
ko” oraz nieruchomości po byłej Kopalni Siarki
„Basznia”.
3. Kopalnie i Zakłady Chemiczne Siarki „Siar-
kopol” SA w Grzybowie, w skład których wchodzi
ostatnia eksploatująca siarkę kopalnia „Osiek”
w Osieku, zaopatrująca w siarkę rynek krajowy
(ok. 300 tys. ton/rok) i zagraniczny (ok. 500 tys.
ton/rok).
Obecnie prowadzona jest likwidacja i rekultywa-
cja terenów zdegradowanych przemysłem siarko-
wym. W świetle przepisów ustawy z dnia 14 lipca
2001 r. o restrukturyzacji finansowej górnictwa
siarki (Dz. U. Nr 74, poz. 856, z późn. zm.) koszty
związane z rekultywacją terenów pogórniczych
w rozumieniu ustawy Prawo geologiczne i górnicze
finansowane są ze środków Narodowego Funduszu
Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej, w wyso-
kości nieprzekraczającej dotacji określonej na ten
cel w rocznym planie finansowm tego funduszu, sta-
nowiącym załącznik do ustawy budżetowej na dany
rok. Minister właściwy do spraw gospodarki zgodnie
z art. 7 ust. 1 tej ustawy sprawuje nadzór nad prze-
biegiem likwidacji górnictwa siarki.
W przypadku udostępnienia złóż siarki w rejo-
nie tarnobrzeskim najważniejszym problemem, wy-
magającym dużej rozwagi i głębokiej analizy jest
przesądzenie, czy racjonalnym jest wznawianie dzia-
łalności wydobywczej na terenach, na których od
lat jest prowadzona likwidacja kopalń i rekultywa-
cja gruntów po działalności górniczej. Nie bez zna-
czenia dla podjęcia ostatecznej decyzji jest fakt fi-
nansowania prac likwidacyjnych i rekultywacyj-
nych ze środków publicznych, jak również charak-
terystyka złoża.
Niezależnie od wyników analiz nie widzę możli-
wości wsparcia finansowego budowy nowej kopalni
na „tarnobrzeskim” złożu siarkowym.
Odnośnie zadanego pytania dotyczącego warun-
ków, które trzeba spełnić, aby wydobycie siarki mo-
gło być wznowione, poniżej przedstawiam stosowną
informację uzgodnioną z ministrem środowiska.
Udostępnianie złóż do eksploatacji regulują prze-
pisy ustaw: z dnia 4 lutego 1994 r. – Prawo geolo-
giczne i górnicze (Dz. U. z 2005 r. Nr 228, poz. 1947,
ze zm.), z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalno-
ści gospodarczej (Dz. U. z 2004 r. Nr 173, poz. 1807,
ze zm.) oraz z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo
ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150).
Działalność gospodarcza w zakresie wydobywania
kopalin ze złóż wymaga posiadania koncesji. Dla
złóż siarki organem koncesyjnym jest minister wła-
ściwy do spraw środowiska.
Koncesje na wydobywanie kopalin ze złóż udzie-
lane są na wniosek przedsiębiorcy. Wniosek o udzie-
lenie koncesji winien spełniać wymagania określone
476
w przywołanych przepisach. Organ koncesyjny po-
dejmuje decyzję o udzieleniu koncesji po uzyskaniu
stanowisk organów współdziałających, m.in. wójta
(burmistrza, prezydenta miasta) w zakresie zgodno-
ści z planem zagospodarowania przestrzennego,
prezesa Wyższego Urzędu Górniczego w zakresie
wyznaczania granic obszaru i terenu górniczego
oraz ministra gospodarki – gdy postępowanie konce-
syjne dotyczy złóż kopalin podstawowych. Na pod-
stawie warunków określonych w koncesji oraz pro-
jektu zagospodarowania złoża przedsiębiorca spo-
rządza plan ruchu zakładu górniczego, który podle-
ga zatwierdzeniu, w drodze decyzji, przez właściwy
organ nadzoru górniczego, po uzyskaniu opinii wła-
ściwego wójta, burmistrza lub prezydenta miasta.
Posiadanie przez przedsiębiorcę omawianych doku-
mentów upoważnia go do podjęcia eksploatacji kopa-
liny ze złoża.
Ponadto uprzejmie informuję, że analiza świato-
wego rynku siarki wykazuje, że ponad 90% produk-
cji światowej stanowi siarka tzw. wymuszona, a wo-
bec kontynuowanych i zadeklarowanych nowych in-
westycji w tym zakresie jej udział będzie się syste-
matycznie zwiększał, powodując równocześnie
wzrost światowej produkcji. Największym świato-
wym producentem siarki SAF pozostają od lat USA,
dostarczając 14,2% tej produkcji. Kolejne miejsca
zajmują: Kanada (udział 13,5%), Chiny (wzrost do
11,5%), Rosja (ok. 10,4%) i Japonia (do 4,9%). Polska
plasuje się na 14 miejscu wśród światowych produ-
centów, dostarczając ok. 2% światowej podaży.
Ceny siarki elementarnej są negocjowane w po-
szczególnych kontraktach lub transakcjach. Gene-
ralnie, w latach 2000–2001, ceny siarki oferowanej
przez dostawców kanadyjskich i amerykańskich
malały. Dotyczyło to również siarki oferowanej przez
producentów na rynku amerykańskim, gdzie odno-
towano spadek do 10 USD/t S loco kopalnia. W 2002 r.
doszło do powstrzymania i odwrócenia tych tenden-
cji i od tego momentu obserwowany jest wzrost cen
światowych do wartości nienotowanych w okresie
ostatnich pięciu lat. Również gwałtowny wzrost cen
nastąpił na rynku amerykańskim (ok. 33,0 USD/t
loco kopalnia) w 2006 r.
Struktura zużycia siarki elementarnej w Polsce
nie różni się zasadniczo od trendów światowych.
W granicach 75–80% przeznaczono w ostatnich la-
tach do produkcji kwasu siarkowego. Z pozostałych
9–13% przypadło na produkcję dwusiarczku węgla,
a reszta zużywana jest w przemyśle spożywczym,
papierniczym, gumowym i innych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Eugeniusz Postolski
Warszawa, dnia 17 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie prac nad podatkiem katastralnym
(1866)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana Jarosława Matwiejuka, posła na
Sejm RP, przekazaną przy piśmie marszałka Sejmu
RP z dnia 14 marca 2008 r., znak: SPS-023-1866/08,
w sprawie prac nad podatkiem katastralnym, w po-
rozumieniu z ministrem spraw wewnętrznych i ad-
ministracji uprzejmie wyjaśniam.
Informacje dotyczące gruntów, budynków i loka-
li obejmuje ewidencja gruntów i budynków w zakre-
sie określonym w art. 20 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17
maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U.
z 2005 r. Nr 240, poz. 2027 ze zm.). Ewidencję grun-
tów i budynków, zgodnie z art. 4 ust. 1 ww. ustawy,
sporządza się i aktualizuje dla obszaru całego kraju.
W myśl art. 2 pkt 8 Prawa geodezyjnego i kartogra-
ficznego ewidencja gruntów i budynków (kataster
nieruchomości) to jednolity dla kraju, systematycz-
nie aktualizowany zbiór informacji o gruntach, bu-
dynkach i lokalach, ich właścicielach oraz o innych
osobach fizycznych lub prawnych władających tymi
gruntami, budynkami i lokalami. Powyższa ewi-
dencja została założona dla całego kraju w latach
sześćdziesiątych i prowadzona jest przez starostów
zgodnie z zasadami określonymi w rozporządzeniu
ministra rozwoju regionalnego i budownictwa z dnia
29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i bu-
dynków (Dz. U. Nr 38, poz. 454). Natomiast opodat-
kowanie nieruchomości regulują: ustawa z dnia
12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych
(Dz. U. z 2006 r. Nr 121, poz. 844 ze zm.), ustawa
z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym (Dz. U.
z 2006 r. Nr 136, poz. 969 ze zm.) oraz ustawa z dnia
30 października 2002 r. o podatku leśnym (Dz. U.
Nr 200 poz. 1682 ze zm.).
Zmiana podstawy opodatkowania w podatku
od nieruchomości z powierzchni na wartość, co
jest istotą podatku od wartości nieruchomości,
wymagałaby:
— zakończenia prac związanych z modernizacją
i uzupełnieniem zawartości ewidencji gruntów i bu-
dynków,
— pełnej informatyzacji ksiąg wieczystych,
tj. migracji treści ksiąg odzwierciedlających stan
prawny nieruchomości z wersji papierowej do wersji
elektronicznej,
— rozstrzygnięcia metody i trybu określenia
wartości nieruchomości przyjmowanej jako podsta-
wa opodatkowania.
Z uwagi na wprowadzone ustawą z dnia 12 stycz-
nia 2007 r. o zmianie ustawy o działach administra-
cji rządowej oraz niektórych innych ustaw (Dz. U.

Nr 21, poz. 125) zmiany w zakresie działania właści-
wych ministrów, sprawy geodezji i kartografii oraz
nadzór nad organem centralnym, jakim jest główny
geodeta kraju, przeszły do zakresu działania mini-
stra spraw wewnętrznych i administracji. Obecnie
w MSWiA trwają prace nad zmianą rozporządzenia
Rady Ministrów z dnia 7 grudnia 2004 r. w sprawie
ustanowienia pełnomocnika rządu do spraw Rządo-
wego Programu Zintegrowanego Systemu Informa-
cji o Nieruchomościach (Dz. U. Nr 264, poz. 2631),
do zadań którego należy m.in. opracowanie zmian
przepisów prawnych dotyczących systemu katastral-
nego obejmującego trzy komponenty, tj. system ksiąg
wieczystych, system ewidencji gruntów i budynków
oraz system podatkowy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 7 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Karpińskiego
w sprawie orzeczeń unieważniających
małżeństwa (1867)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację z dnia 4 marca 2008 r. pana posła Grze-
gorza Karpińskiego dotyczącą orzeczeń unieważnia-
jących małżeństwa wobec zawarcia ich przed kie-
rownikami urzędów stanu cywilnego powołanymi
bez zachowania odpowiedniej procedury konkurso-
wej, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
W prawie polskim unieważnienie małżeństwa
może nastąpić jedynie w razie zaistnienia przyczyny
przewidzianej w przepisach prawa. Powyższa zasa-
da wyrażona została w art. 17 Kodeksu rodzinnego
i opiekuńczego.
Wyczerpujące wyliczenie podstaw unieważnienia
małżeństwa zawierają przepisy art. 10–16 powoła-
nego kodeksu. Zalicza się do nich następujące prze-
szkody: wieku (art. 10 K.r.o.), ubezwłasnowolnienia
całkowitego (art. 11 K.r.o.), choroby psychicznej albo
niedorozwoju umysłowego (art. 12 K.r.o.), bigamii
(art. 13 K.r.o.), pokrewieństwa (art. 14 K.r.o.), powi-
nowactwa (art. 14 K.r.o.) i przysposobienia (art. 15
K.r.o.).
Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia
16 października 1992 r. (I ACr 464/1992) stwierdził,
że nie są podstawą do unieważnienia małżeństwa
wady oświadczenia złożonego przed kierownikiem
477
urzędu stanu cywilnego, nie znajdują też zastosowa-
nia przepisy Kodeksu cywilnego o wadach oświad-
czenia woli. Powyższe orzeczenie częściowo traci ak-
tualność wobec wprowadzenia do polskiego systemu
prawnego ustawą z dnia 24 lipca 1998 r. o zmianie
ustaw Kodeks rodzinny i opiekuńczy, Kodeks postę-
powania cywilnego, Prawo o aktach stanu cywilne-
go, ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Katolic-
kiego w Rzeczypospolitej Polskiej oraz niektórych
innych ustaw (Dz. U. z dnia 9 września 1998 r.,
Nr 117, poz. 757) zmiany polegającej na przywróce-
niu wpływu wad oświadczenia woli na ważność mał-
żeństwa (art.151 K.r.o.).
Przepisy dodanego artykułu określają wpływ na
ważność małżeństwa trzech spośród wad oświadcze-
nia woli, a mianowicie: braku świadomości, błędu co
do osoby oraz groźby. Stanowią one leges specialis
w stosunku do ogólnych przepisów Kodeksu cywil-
nego o wadach oświadczenia woli (art. 82–88).
Wśród wyżej wyliczonych podstaw do unieważ-
nienia małżeństwa nie występuje sytuacja wskaza-
na w interpelacji.
Rozważenia zatem wymaga kwestia, czy złoże-
nie przez nupturientów oświadczeń o wstąpieniu
w związek małżeński przed kierownikiem urzędu
stanu cywilnego powołanym bez zachowania proce-
dury konkursowej nie powinno skutkować ustale-
niem nieistnienia małżeństwa wobec braku w tej
sytuacji jednej z przesłanek wymienionych w przepi-
sie art. 1 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego,
warunkujących skuteczne zawarcie małżeństwa
w formie cywilnej. Jak bowiem wynika z uzasadnie-
nia orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego
z dnia 17 października 2007 r., sygn. II OSK 1445/
07, obowiązek przeprowadzenia konkursu na stano-
wisko kierownika urzędu stanu cywilnego ma cha-
rakter bezwzględny i ustawa nie przewiduje w tym
zakresie żadnych wyjątków, które uzasadniałyby od-
stępstwo od tej zasady.
Zgodnie z przepisem art. 6 ust. 2 ustawy z dnia
29 września 1986 r. Prawo o aktach stanu cywilnego
(Dz. U. z 2004 r. Nr 61, poz. 1688, ze zm.) kierowni-
kiem urzędu stanu cywilnego jest wójt lub burmistrz
(prezydent). Przepis art. 6 ust. 3 stanowi jednak, że
rada gminy może powołać innego kierownika urzę-
du stanu cywilnego i jego zastępcę (zastępców).
W kontekście powyższego można się zastana-
wiać, jakie skutki prawne rodzi stwierdzenie nie-
ważności decyzji o powołaniu kierownika urzędu
stanu cywilnego, a w szczególności czy skutki te po-
wstają jedynie na przyszłość, czy też ex tunc. W tym
drugim wypadku istniałyby przesłanki do ustalenia
nieistnienia małżeństwa.
Stosownie do przepisu art. 91 ust. 1 ustawy
z dnia 8 marca 1991 r. o samorządzie gminnym
(Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, ze zm.) uchwała
lub zarządzenie organu gminy sprzeczne z prawem
są nieważne. O nieważności uchwały lub zarządze-
nia w całości lub w części orzeka organ nadzoru
w terminie nie dłuższym niż 30 dni od dnia doręcze-
478
nia uchwały lub zarządzenia, w trybie określonym
w art. 90 tej ustawy.
Jej przepisy nie przesądzają wprost charakteru
prawnego rozstrzygnięcia nadzorczego, w szczegól-
ności nie stanowią expressis verbis, czy rozstrzy-
gnięcie to wywiera skutek ex tunc, czy też ex nunc.
Zagadnienie to zostało jednak dostrzeżone w orzecz-
nictwie i doktrynie prawa administracyjnego.
W wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego
Ośrodka Zamiejscowego w Lublinie z dnia 12 paź-
dziernika 1990 r., sygn. SA/Lu 663/90, przyjęto, iż
„orzeczenie wojewody o stwierdzeniu nieważności
uchwały organu gminy ma charakter deklaratoryj-
ny i działa wstecz (ex tunc), ponieważ jest ona nie-
ważna z mocy prawa od chwili jej podjęcia.”
Z kolei w wyroku Naczelnego Sądu Administra-
cyjnego w Warszawie z dnia 3 października 2000 r.,
sygn. III SA 1387/00, podkreślono, że „przyjęta
przez art. 98 ust. 5 ustawy o samorządzie gminnym
konstrukcja prawomocności rozstrzygnięcia nadzor-
czego powoduje, że w sytuacji wniesienia skargi bez
rozpoznania sprawy przez sąd zaskarżone rozstrzy-
gnięcie nadzorcze nie uzyskałoby przymiotu praw-
nej skuteczności. Mówiąc inaczej, jego moc wiążąca
była niejako „zawieszona w czasie” do dnia oddale-
nia skargi przez sąd. Nie podważa to oczywiście fak-
tu wywołania skutków prawnych przez prawomocne
rozstrzygnięcie nadzorcze z mocą ex tunc”.
Podobnie Naczelny Sąd Administracyjny w War-
szawie w wyroku z dnia 3 grudnia 1999 r., sygn. III SA
2006/99, dostrzegł, iż „stwierdzenie nieważności
uchwały organu gminy przez kolegium regionalnej
izby obrachunkowej działa z mocą ex tunc i powoduje
wyeliminowanie wadliwego aktu z obrotu prawnego”.
Taki sam pogląd wyrażono w piśmiennictwie.
Można tu przywołać stanowisko M. Kamińskiego
„Koncepcja nieważności aktów prawa miejscowego
jednostek samorządu terytorialnego w polskich
ustawach samorządowych, Samorząd Terytorialny
5/2007”, według którego „względy prawnokonstytu-
cyjne, treść rozwiązań zawartych w ustawach samo-
rządowych oraz konsekwencje praktyczne dwóch
możliwych ujęć nieważności przemawiają za koncep-
cją nieważności ex tunc aktów prawa miejscowego
organów samorządowych”.
Wobec istoty zagadnienia poruszonego w inter-
pelacji, a jednocześnie braku jego sygnalizowania
dotychczas, dla stwierdzenia skali ewentualnego
zjawiska konieczne jest zbadanie praktyki poszcze-
gólnych sądów. Po uzyskaniu niezbędnych informa-
cji Departament Sądów Powszechnych przeprowa-
dzi ich analizę, której wyniki będą stanowiły pod-
stawę do udzielania ostatecznej odpowiedzi.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 11 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Marii Nowak
w sprawie finansowania rodzin zastępczych
(1870)
Odpowiadając na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 14 marca 2008 r. dotyczące interpelacji poseł
Marii Nowak (SPS-023-1870/08) w sprawie finanso-
wania rodzin zastępczych, uprzejmie informuję:
Zgodnie z art. 10 ustawy z dnia 12 marca 2004 r.
o pomocy społecznej (Dz. U. z 2004 r. Nr 64, poz. 593,
z późn. zm.), kwoty pomocy pieniężnej na utrzyma-
nie dziecka umieszczonego w rodzinie zastępczej nie
są wliczane do dochodu rodziny przy ustalaniu pra-
wa do zasiłków stałego i okresowego.
Również przy ustalaniu prawa do świadczeń ro-
dzinnych na podstawie ustawy z dnia 28 listopada
2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2006 r.
Nr 139, poz. 992, z późn. zm.) pomoc ta nie jest wli-
czana do dochodu rodziny, od którego zależy prawo
do świadczeń rodzinnych (wynika to z definicji ro-
dziny określonej w art. 3 pkt 16 ww. ustawy).
W związku z powyższym pomoc pieniężna wy-
płacana rodzicom zastępczym na częściowe pokrycie
kosztów utrzymania każdego umieszczonego w niej
dziecka nie ma wpływu na dochód rodziny, od które-
go uzależnione jest prawo rodziców zastępczych do
świadczeń rodzinnych oraz świadczeń z pomocy spo-
łecznej na własne dzieci.
Jeśli chodzi o sposób ustalania prawa do świad-
czeń stypendialnych przyznawanych na podstawie
przepisów oświatowych, to uprzejmie informuję, że
zagadnienie to leży w kompetencji ministra edukacji
narodowej.
Rodzinę zastępczą ustanawia się dla konkretne-
go dziecka i pomoc państwa na częściowe pokrycie
kosztów utrzymania dziecka, jak sama nazwa świad-
czenia wskazuje, przyznawana jest rodzinie zastęp-
czej na każde umieszczone w niej przez sąd dziecko.
Zatem środki te należy traktować jako swego rodza-
ju świadczenie celowe i nie ma podstaw prawnych do
odmiennego, niezgodnego z celem, wydatkowania
wypłacanych kwot pomocy. Warto w tym miejscu
również zwrócić uwagę, że na rodzicach spoczywa
wobec ich własnych dzieci obowiązek alimentacyjny,
natomiast wobec dzieci powierzonych im w ramach
rodziny zastępczej obowiązku takiego przepisy ko-
deksu rodzinnego i opiekuńczego nie ustanawiają.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 9 kwietnia 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Henryka Milcarza
i Grzegorza Napieralskiego
w sprawie znalezienia kompromisu
między inwestorami w dziedzinie
energetyki wiatrowej a ekologami (1874)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją posłów na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
Henryka Milcarza oraz Grzegorza Napieralskiego
w sprawie znalezienia kompromisu między inwesto-
rami w dziedzinie energetyki wiatrowej a organiza-
cjami zajmującymi się ochroną ptaków przedsta-
wiam stanowisko w powyższej sprawie.
Wzrost wykorzystania odnawialnych źródeł ener-
gii jest konieczny, aby osiągnąć założone cele wyni-
kające z politycznych dokumentów krajowych oraz
unijnych. Uzyskanie 7,5% udziału energii elektrycz-
nej wytworzonej w źródłach odnawialnych w krajo-
wym zużyciu brutto energii elektrycznej do końca
2010 r. (zgodnie z dyrektywą 2001/77/WE Parla-
mentu Europejskiego i Rady z dnia 27 września
2001 r. w sprawie wspierania produkcji na rynku
wewnętrznym energii elektrycznej wytwarzanej ze
źródeł odnawialnych) wymaga m.in. dynamicznego
rozwoju sektora energetyki wiatrowej. Rozwój ten
jednak musi się odbywać z uwzględnieniem wyma-
gań środowiskowych. W przypadku elektrowni wia-
trowych jednym z podstawowych zadań jest ograni-
czenie ich wpływu na ptaki. Dlatego istotna jest od-
powiednia lokalizacja elektrowni, tj. należy unikać
bliskiego sąsiedztwa obszarów chronionych, mokra-
deł, rzek, jezior, mierzei czy przełęczy. Przed reali-
zacją inwestycji należy przeanalizować trasy migra-
cji ptaków, trasy przelotu wykorzystywane lokalnie
przez kluczowe gatunki, lokalny skład gatunkowy
ptaków ze szczególnym uwzględnieniem gatunków
podatnych na kolizję, rozpoznać natężenie użytko-
wania przestrzeni przez ptaki. Istotnym elementem
jest również monitoring porealizacyjny, który może
pozwolić unikać ewentualnych błędów w przyszło-
ści. Nie jest możliwe poznanie lokalnych uwarunko-
wań, gdy się prowadzi jednorazowy, krótkotrwały
monitoring porealizacyjny.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 4 kwietnia 2008 r.
479
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Barbary Bartuś
w sprawie planowanych zmian
w procedurze kształcenia aplikantów
w zawodach prawniczych (1877)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
pani Barbary Bartuś w sprawie „planowanych
zmian w procedurze kształcenia aplikantów w za-
wodach prawniczych”, uprzejmie przedstawiam, co
następuje.
Na wstępie należy jednoznacznie wyjaśnić, że
opracowany w Ministerstwie Sprawiedliwości pro-
jekt założeń dotyczący zmian w zasadach dostępu do
zawodów prawniczych w żadnej mierze nie przewi-
duje wprowadzenia limitów przyjęć na aplikacje
prawnicze, które miałyby ograniczać dostęp do za-
wodów prawniczych. Celem opracowanych rozwią-
zań jest natomiast zagwarantowanie, poprzez regu-
lacje ustawowe, corocznego naboru na aplikacje,
które obligowałyby korporacje do ich prowadzenia
dla określonej minimalnej liczby osób w każdej ra-
dzie lub izbie. W perspektywie kilkuletniej mecha-
nizm taki zapewni stały i systematyczny wzrost licz-
by adwokatów, radców prawnych i notariuszy. Temu
celowi służyć ma właśnie ustalenie ustawowego dol-
nego poziomu przyjęć na aplikacje adwokacką, rad-
cowską i notarialną, który – według wstępnych za-
łożeń - wynosić ma ok. 10% osób wykonujących dany
zawód na obszarze określonej rady lub izby.
Analiza ilości aplikantów przyjmowanych w ostat-
nich latach do poszczególnych korporacji wskazuje,
że takie określenie dolnego pułapu przyjęć nie będzie
barierą w dostępie do zawodów prawniczych. Jedno-
cześnie, co trzeba wyraźnie wskazać, omawiane roz-
wiązanie nie będzie stać na przeszkodzie przyjmowa-
nia znacznie większej liczby kandydatów na aplikacje
prawnicze, gdyż jest to pułap minimalny.
Zgodnie z projektem, mechanizmem kontrolnym,
gwarantującym przestrzeganie tych zasad, byłby
obowiązek przekazywania ministrowi sprawiedli-
wości przez korporacje prawnicze szczegółowych in-
formacji dotyczących liczby osób wykonujących te
zawody, z podziałem na poszczególne rady lub izby.
Dane te stanowiłyby podstawę do określenia przez
ministra sprawiedliwości wspomnianej dolnej grani-
cy przyjęć na aplikację, z uwzględnieniem ustawo-
wych założeń. Zakłada się, że konkretną liczbę
miejsc na aplikacji prowadzonej przez określoną
radę lub izbę ustalać będą władze danej korporacji
prawniczej, przy uwzględnieniu możliwości zapew-
nienia aplikantom szkolenia na odpowiednim pozio-
mie. Aplikacja jest bowiem odpłatną formą przygo-
towania do wykonywania zawodów prawniczych,
480
a realna jej wartość powinna być mierzona wynika-
mi egzaminu zawodowego, przesądzającego o możli-
wości wpisu na listy adwokatów czy radców praw-
nych. Według projektu, minimalne liczby przyjęć na
aplikacje (w oparciu o dane przedstawione przez
korporacje) ogłaszać będzie minister sprawiedliwo-
ści. W przypadku nieustalenia przez władze korpo-
racji w określonym ustawowo terminie liczby miejsc
lub naruszenia zasad ustalania powyższej liczby,
minister sprawiedliwości miałby kompetencje do sa-
modzielnego określenia liczby miejsc na poszczegól-
nych aplikacjach.
Odnosząc się do kwestii związanej z egzaminem
zawodowym dla adwokatów, radców prawnych oraz
notariuszy, wskazać należy, że przewiduje się wpro-
wadzenie państwowego egzaminu prawniczego II stop-
nia. Uprawnieni do jego zdawania byliby aplikanci
korporacyjni (adwokaccy, radcowscy i notarialni)
oraz osoby z 5-letnią praktyką w zakresie wykony-
wania czynności prawniczych, odbytą po zdaniu
państwowego egzaminu prawniczego I stopnia. Zda-
nie państwowego egzaminu prawniczego II stopnia
pozwalałoby na wykonywanie zawodu adwokata,
radcy prawnego lub notariusza, jak również upraw-
niałoby do przystąpienia do konkursu na wolne sta-
nowisko sędziego, bez konieczności odbywania od-
powiedniej praktyki zawodowej. W sytuacji, gdy eg-
zamin ten przeprowadzać będą komisje państwowe,
nie istnieje obawa, co podnosi pani poseł w swojej
interpelacji, że wystąpić mogą jakiekolwiek mecha-
nizmy polegające na eliminacji osób niemających
„prawnego zaplecza” po przejściu przez nie procesu
aplikacyjnego.
Należy podkreślić również, że minister sprawie-
dliwości jest zwolennikiem wolnego rynku usług
prawniczych. W związku z powyższym, poza projek-
towaną regulacją, pozostaje sprawa działalności osób
udzielających pomocy prawnej w oparciu o ustawę
z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności go-
spodarczej (Dz. U. z 2007 nr 155, poz. 1095). Zatem
funkcjonujący na tym rynku doradcy prawni będą
mieli możliwość kontynuowania dotychczasowej
działalności, jakkolwiek nie powinna ona dotyczyć
pomocy prawnej, wymagającej wysokospecjalistycz-
nej wiedzy. Jednocześnie, jak wspomniano wyżej,
w projekcie założeń przewidziano możliwość wyko-
nywania doradztwa przedprocesowego przez osoby,
które zdały państwowy egzamin prawniczy I stop-
nia, a zatem ich kompetencje zostały zweryfikowane
przez państwową komisję egzaminacyjną.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 9 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dariusza Bąka
w sprawie likwidacji utrudnień i poprawy
bezpieczeństwa użytkowników ruchu
na modernizowanym odcinku trasy E7
Białobrzegi–Grójec (1878)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Dariusza Bąka, przesłaną
przy piśmie SPS-023-1878/08 z dnia 18 marca 2008 r.,
w sprawie likwidacji utrudnień i poprawy bezpie-
czeństwa ruchu drogowego na drodze krajowej nr 7
na odcinku Białobrzegi–Grójec, uprzejmie przedsta-
wiam stanowisko resortu.
Zakończenie rozbudowy drogi krajowej nr 7 Gdańsk–
–Chyżne do parametrów drogi ekspresowej na od-
cinku Białobrzegi–Jedlińsk planowane jest na ko-
niec czerwca 2008 r. Wszelkie utrudnienia dla uczest-
ników ruchu zarówno tranzytowego, jak i lokalnego
związane z tą inwestycją nie wykraczały poza nie-
zbędne minimum wynikające z konieczności prze-
prowadzenia określonego zakresu robót, ich techno-
logii oraz nakładających się na nie godzin szczyto-
wych natężeń ruchu. Także warunki bezpieczeń-
stwa ruchu nie uległy żadnemu znaczącemu pogor-
szeniu, wręcz przeciwnie – ulegają stopniowej, suk-
cesywnej poprawie w miarę postępu prac związa-
nych z przebudową drogi.
Sprawę odpowiedzialności za ewentualne uszko-
dzenia dróg lokalnych przez transport wykorzysty-
wany przy budowie drogi ekspresowej regulują wa-
runki kontraktu zawartego pomiędzy Generalną
Dyrekcją Dróg Krajowych i Autostrad i wykonawcą,
które zobowiązują wykonawcę do dokonania przed
rozpoczęciem budowy inwentaryzacji stanu tych
dróg, zawarcia odpowiednich uzgodnień z ich za-
rządcami oraz dokonania naprawy ewentualnych
uszkodzeń po zakończeniu realizacji zadania.
Z uwagi na lokalny charakter przedmiotowej
drogi powiatowej należy przypuszczać, że w zdecy-
dowanej większości jest to ruch miejscowy z obszaru
powiatów grójeckiego, białobrzeskiego i radomskie-
go. Rozwiązaniem w tym przypadku może być wpro-
wadzenie przez właściwego zarządcę drogi np. ogra-
niczeń dla ruchu pojazdów ciężarowych. Kwestia
egzekwowania przestrzegania ewentualnych zaka-
zów, ograniczeń tonażu oraz łamania innych przepi-
sów ruchu drogowego pozostaje w gestii stosownych
organów, takich jak Policja, Straż Miejska i Inspek-
cja Transportu Drogowego.
Zakres przebudowy drogi nr 7 do parametrów
drogi ekspresowej na odcinku Grójec–Białobrzegi
wskazuje jednoznacznie, że podczas przebudowy za-
równo utrudnienia w ruchu, jaki i poziom bezpie-

czeństwa ruchu są na porównywalnym poziomie,
jak wcześniej na odcinku Białobrzegi–Jedlińsk.
Źródłem dofinansowania dla samorządów na za-
dania drogowe jest rezerwa subwencji ogólnej two-
rzona w budżecie państwa na mocy art. 26 ust. 1 pkt 1
ustawy z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jed-
nostek samorządu terytorialnego (Dz. U. Nr 203,
poz. 1966, z późn. zm.). Corocznie wspierane dofi-
nansowaniem było ok. 200 jednostek samorządu te-
rytorialnego szczebla wojewódzkiego, powiatowego
oraz miast na prawach powiatu. Zarządcy dróg sa-
morządowych (prezydenci miast na prawach powia-
tu, zarządy województw oraz zarządy powiatów) zo-
stali poinformowani o możliwościach ubiegania się
o dofinansowanie w 2008 r., o dodatkowych kryte-
riach, według których będą oceniane i weryfikowa-
ne wnioskowane inwestycje. Aktualnie trwają prace
nad oceną i weryfikacją wniosków złożonych przez
jednostki samorządu terytorialnego.
Podpisanie w roku 2007 przez lokalne samorządy
listu intencyjnego dotyczącego modernizacji drogi
nr 34138 Grójec–Woszczyn–Przybyszew jest inicja-
tywą godną pochwały i poparcia, jednakże uwarun-
kowania formalnoprawne powodują, że resort infra-
struktury poza dofinansowaniem ze wspomnianej
rezerwy subwencji ogólnej nie może finansować ro-
bót na drogach powiatowych. Zasady finansowania
dróg publicznych reguluje ustawa z dnia 16 grudnia
2005 r. o finansowaniu infrastruktury transportu
lądowego (Dz. U. Nr 267, poz. 2251, z późn. zm.).
Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 3 tej ustawy zadania w za-
kresie budowy, przebudowy, remontu, utrzymania
i ochrony dróg oraz zarządzania nimi finansowane
są przez samorząd powiatowy w odniesieniu do dróg
powiatowych. Natomiast art. 3 ust. 1 pkt 1 ww. usta-
wy stanowi, że minister właściwy do spraw trans-
portu za pośrednictwem generalnego dyrektora dróg
krajowych i autostrad może finansować jedynie za-
dania w odniesieniu do dróg krajowych.
Argumenty, że przedmiotowa droga nr 34138
stanowi dogodną alternatywę i objazd awaryjny dla
drogi nr 7 nie mają w tym przypadku żadnego zna-
czenia z punktu widzenia przestrzegania przepi-
sów prawa dotyczącego finansów publicznych, gdyż
droga ta nie jest aktualnie przewidywana do wyko-
rzystania jako taki objazd na żadnym etapie budo-
wy, natomiast w przypadku zmiany tej sytuacji
sprawa ta może być przedmiotem wyłącznie uzgod-
nień pomiędzy wykonawcą robót i odpowiednim za-
rządcą drogi.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 10 kwietnia 2008 r.
481
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Pawła Poncyljusza
w sprawie niewłaściwej ochrony
danych osobowych świadków (1879)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Pawła Poncyljusza w spra-
wie niewłaściwej ochrony danych osobowych świad-
ków w postępowaniu karnym i cywilnym, przesłaną
pismem z dnia 18 marca 2008 r., nr SPS-023-1879/
08, uprzejmie przedstawiam, co następuje.
W obu wskazanych w interpelacji procedurach,
cywilnej i karnej, jawność postępowania sądowego
wpisana została w podstawowe zasady tych postępo-
wań, wynikiem czego jest jawne uzyskiwanie przez
sąd danych osobowych przesłuchiwanych w charak-
terze świadków osób. Do wyjątków należą przypad-
ki obligatoryjnego wyłączenia jawności na podsta-
wie przepisów ustawy lub fakultatywnego – w wyni-
ku orzeczenia sądu.
Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie
danych osobowych (Dz. U. z 2002 r. Nr 101, poz. 296,
z późn. zm.) nie przewiduje zakazu jawnego uzy-
skiwania w toku rozprawy danych osobowych
świadków. Art. 23 ust. 1 pkt 2 powołanej ustawy
stanowi natomiast, że przetwarzanie danych jest
dopuszczalne tylko wtedy, gdy jest to m.in. nie-
zbędne dla zrealizowania uprawnienia lub speł-
nienia obowiązku wynikającego z przepisu prawa.
W sygnalizowanym zakresie nie występuje więc,
jak się wydaje, sprzeczność pomiędzy obowiązują-
cymi regulacjami.
W postępowaniu cywilnym uzyskiwanie przez
sąd danych osobowych od świadków jest przedmio-
tem regulacji art. 266 § 2 ustawy z dnia 17 listopada
1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U.
Nr 43, poz. 296, z późn. zm.). Przepis ten określa
podstawowe elementy techniczne związane z prze-
prowadzeniem dowodu z zeznań świadka. Zgodnie
z jego brzmieniem przesłuchanie rozpoczyna się od
zadania świadkowi pytań dotyczących jego osoby
oraz stosunku do stron. Obowiązujące przepisy nie
wymagają podawania przez świadków danych tele-
adresowych czy miejsca pracy. W postępowaniu cy-
wilnym strony procesu wskazują świadków, których
zeznania uznają za istotne dla wykazania swego sta-
nowiska, czyniąc to w sposób umożliwiający wezwa-
nie ich do sądu (vide art. 258 K.p.c.). Istnieje więc
możliwość wskazania adresu dla doręczeń świadka
zamiast adresu jego zamieszkania.
W procedurze karnej kwestie dotyczące świad-
ków uregulowane zostały w przepisach rozdziału 21
ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks postępowa-
nia karnego (Dz. U. Nr 89, poz. 555, z późn. zm.).
Przepis art. 191 § 1 K.p.k. określa kolejność czynno-
482
ści organu procesowego we wstępnej fazie przesłu-
chania świadka. W zakresie danych osobowych po-
wołany przepis nakłada obowiązek zadania pytań
o jego imię, nazwisko, wiek świadka, zajęcie i miej-
sce zamieszkania.
Kodeks postępowania karnego przewiduje w sto-
sunku do świadków procedury ochronne. Na podsta-
wie art. 184 K.p.k., w przypadku zaistnienia prze-
słanek ustawowych w postaci uzasadnionej obawy
niebezpieczeństwa dla życia świadka, jego zdrowia,
wolności albo mienia w znacznych rozmiarach, może
nastąpić całkowite utajnienie danych osobowych
świadka (instytucja tzw. świadka incognito).
Przepis art. 191 § 3 K.p.k. stanowi podstawę do
zastrzeżenia do wyłącznej wiadomości sądu lub pro-
kuratora danych dotyczących miejsca jego zamiesz-
kania w przypadku uzasadnionej obawy użycia wo-
bec świadka w związku z jego czynnościami lub oso-
by dla niego najbliższej przemocy lub groźby bez-
prawnej.
Ponadto ochronie wskazanych niżej osób służy
przepis art. 333 § 3 K.p.k., na podstawie którego li-
sta ujawnionych w wyniku postępowania przygoto-
wawczego osób pokrzywdzonych wraz z adresami
oraz adresy osób zawnioskowanych do wezwania na
rozprawę stanowi załącznik do aktu oskarżenia i jest
przekazywana wyłącznie do wiadomości sądu.
Rozporządzenie ministra sprawiedliwości z dnia
23 lutego 2007 r.: Regulamin urzędowania sądów
powszechnych (Dz. U. Nr 38, poz. 249) w § 84 nakła-
da na sąd obowiązek sprawdzenia danych osobo-
wych na podstawie dowodu osobistego lub innego
dokumentu stwierdzającego tożsamość i dokonania
na tę okoliczność stosownej adnotacji w protokole.
Z powołanych wyżej, obowiązujących obecnie
uregulowań, nie wynika obowiązek podawania na
rozprawie wszystkich wymienionych w interpelacji
danych świadka. Stwierdzenie tożsamości ma zna-
czenie w aspekcie identyfikacji osoby na podstawie
okazanego przez nią dokumentu ze zdjęciem. Wy-
starczające jest podanie imienia, nazwiska, wieku,
zajęcia, miejscowości, w której świadek mieszka,
oraz stosunku do stron rozumianego jako określenie
stopnia pokrewieństwa.
Przedstawione uregulowania zdają się świadczyć
o tym, że, prawidłowo stosowane, powinny stanowić
skuteczną formę realizacji ze strony państwa jego
konstytucyjnego obowiązku dbania o bezpieczeń-
stwo obywateli w osobach świadków, stanowiąc za-
razem gwarancję przestrzegania konstytucyjnego
prawa do obrony i sprawiedliwego procesu.
Ponadto Konstytucja RP, zapewniając prawną
ochronę życia prywatnego (vide art. 47 ustawy za-
sadniczej), wprowadza obowiązek ujawnienia infor-
macji z tej sfery jedynie na podstawie ustawy
(art. 51 konstytucji), który to wymóg spełniony jest
przez przedstawione wcześniej, obowiązujące w pod-
niesionym zakresie, procedury.
Okoliczności podniesione w interpelacji wskazu-
ją na występowanie w praktyce sądowej naruszeń
przytoczonych procedur polegających na zbyt szero-
kim ujawnianiu danych osobowych świadków na
rozprawie.
Należy podkreślić fakt, że występujące w prakty-
ce zjawisko, na które zwrócono uwagę w interpela-
cji, nie jest problemem o charakterze legislacyjnym,
natomiast wynikać może z niewłaściwego wykorzy-
stania obowiązujących instytucji procesowych przez
organy stosujące prawo.
W celu wyeliminowania sytuacji, w których w toku
prowadzonych postępowań dochodzi do ujawniania
danych świadka w zakresie przekraczającym istnie-
jące wymagania proceduralne, podjęte zostaną dzia-
łania mające na celu przeprowadzenie stosownych
szkoleń sędziów i prokuratorów, poświęconych pro-
blematyce zapewnienia właściwej ochrony tych da-
nych uczestników postępowania, które nie powinny
być ujawniane.
W świetle przedstawionych okoliczności nie za-
chodzi natomiast potrzeba zmiany obowiązujących
przepisów procedury karnej i cywilnej w zakresie
przesłuchania świadka.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 15 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
zastępcy prokuratora generalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Pawła Poncyljusza
w sprawie problemów ofiar molestowania
seksualnego w miejscu pracy (1881)
Odpowiadając na przekazaną przy piśmie SPS-
-023-1881/08 interpelację posła Pawła Poncyliusza
w sprawie problemów ofiar molestowania seksualne-
go w miejscu pracy uprzejmie zawiadamiam, że pro-
blematyka ta nie była dotychczas przedmiotem ba-
dań bądź analiz dokonywanych w Ministerstwie
Sprawiedliwości. Szczegółowo natomiast został zba-
dany sygnalizowany przez pana posła przypadek do-
tyczący sprawy prezydenta Olsztyna.
Z poczynionych ustaleń wynika, że w dniu 30 kwiet-
nia 2007 r. prokurator rejonowy Olsztyn-Północ
w Olsztynie wydał postanowienie o odmowie wsz-
częcia śledztwa w sprawie zgwałcenia kobiety wobec
braku wniosku o ściganie. Decyzja ta była dopusz-
czalna, pokrzywdzona nie złożyła bowiem wniosku
o ściganie i nie ujawniła personaliów sprawcy. Nad-
mieniam, że w aktach tej sprawy brak było jakichkol-
wiek materiałów, które pozwalałyby identyfikować ją

z osobą prezydenta miasta Olsztyna i z seksualnym
wykorzystywaniem pracownic urzędu miasta.
W dniu 18 stycznia 2008 r. prokurator okręgowy
w Olsztynie, mając na uwadze rysującą się możli-
wość zmiany stanowiska pokrzywdzonej w kwestii
wniosku o ściganie i potrzebę zabezpieczenia dowo-
dów pozostających w dyspozycji lekarzy (ślady biolo-
giczne), polecił wszcząć śledztwo w sprawie powyż-
szego zdarzenia w kierunku ustalenia znamion
przestępstwa z art. 157a § 1 k.k., które obecnie kon-
tynuowane jest przez prokuratora okręgowego w Bia-
łymstoku pod sygnaturą V Ds 13/08.
Odnosząc się do podnoszonego przez media zarzu-
tu dotyczącego naruszenia uprawnień pokrzywdzo-
nych poprzez ujawnienie ich danych personalnych
wobec pracodawcy, pragnę poinformować, że zarzut
ten jest nieuprawniony. Żądanie akt osobowych pra-
cownic urzędu uzasadnione było potrzebami prowa-
dzonego postępowania i mieściło się w granicach obo-
wiązującej procedury. Przedmiotowe akta zostały
wykorzystane w czasie przesłuchań świadków jak
i formułowania zarzutów wobec podejrzanego.
Dysponentem akt osobowych pracowników urzę-
du pozostaje tenże urząd, dlatego na ten adres skie-
rowano żądanie nadesłania akt. Prokurator kiero-
wał się interesami i potrzebami śledztwa, nie prze-
widując, że opisywana czynność zostanie tak nagło-
śniona i wywoła liczne komentarze.
W ocenie prokuratora apelacyjnego w Białymsto-
ku, którą podzielam, w postępowaniu prokuratorów
Prokuratury Okręgowej w Białymstoku nie można
dopatrzeć się naruszenia obowiązujących przepisów
procedury. Przepisy te przewidują utajnianie danych
świadków tylko w określonych sytuacjach, a właści-
wie przy zastosowaniu instytucji świadka incognito
przewidzianej w art. 184 § 1 k.p.k. W sprawie nie
ujawniono jednak okoliczności, które pozwalałyby
na zastosowanie tej instytucji. Dane świadków po-
krzywdzonych pozostają więc jawne, co nie oznacza,
że intencją prokuratorów było ich ujawnienie oso-
bom niepowołanym.
Wobec braku podstaw do utajnienia danych świad-
ków, konieczności przedstawienia zarzutów ze wska-
zaniem osób pokrzywdzonych nie było możliwości do-
prowadzenia do takiej sytuacji, w której podejrzany
nie wiedziałby, kto zeznaje na jego niekorzyść.
Prokuratura białostocka dostrzegła – sygnalizo-
wane przede wszystkim w prasie – obawy pokrzyw-
dzonych i innych osób o możliwości wykorzystania
stosunków zależności i wpływania na świadków. Ta
okoliczność została wzięta pod uwagę poprzez skie-
rowanie wniosku o zastosowanie wobec podejrzane-
go środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego
aresztowania.
Ponieważ poza wyżej opisaną sprawą pan poseł,
powołując się na bliżej nieokreślone doniesienia pra-
sowe, nie wskazuje żadnych innych przykładów nie-
prawidłowego postępowania wobec kobiet będących
ofiarami molestowania seksualnego, Biuro Postępo-
wania Przygotowawczego Prokuratury Krajowej
483
zleciło wszystkim prokuratorom apelacyjnym prze-
prowadzenie badań aktowych w tej kategorii spraw
zarejestrowanych bądź zakończonych w roku 2007.
Celem tego badania będzie m.in. analiza zasadności
formułowanych zarzutów dotyczących przewlekłości
postępowań przygotowawczych w tej kategorii
spraw, wielokrotnego zbędnego przesłuchiwania po-
krzywdzonych, a także ocenienie, ile faktycznie
w roku 2007 odnotowano skarg na sposób prowa-
dzenia tych postępowań i nierespektowanie upraw-
nień procesowych czy też naruszenie godności po-
krzywdzonych.
Pragnę podkreślić, że działania organów pań-
stwa na rzecz ochrony pokrzywdzonych powinny
mieć charakter systemowy i nie mogą dotyczyć tylko
wybranej grupy, np. ofiar molestowania w miejscu
pracy.
Dlatego też, uwzględniając konieczność doskona-
lenia instytucji państwa w zakresie ochrony praw
pokrzywdzonych zarządzeniem nr 78 z dnia 30 lipca
2007 r., prezes Rady Ministrów powołał międzyre-
sortowy Zespół do Spraw Opracowania Krajowego
Programu na Rzecz Ofiar Przestępstw pod prze-
wodnictwem ministra sprawiedliwości. Zadaniem
zespołu jest opracowanie w terminie do 30 czerwca
2008 r. Krajowego Programu na Rzecz Ofiar Prze-
stępstw. W pracach zespołu bierze udział również
rzecznik praw obywatelskich.
Ponieważ równolegle z pracami zespołu Mini-
sterstwo Sprawiedliwości realizuje w terminie do
dnia 30 czerwca 2008 r. program pilotażowy Sieci
Pomocy Ofiarom Przestępstw, projektowane jest wy-
stąpienie z wnioskiem do prezesa Rady Ministrów
o przedłużenie prac zespołu do dnia 30 września
2008 r. w celu umożliwienia zapoznania się jego
członków z wynikami ewaluacji końcowej programu
pilotażowego i wykorzystania ich w Krajowym Pro-
gramie na Rzecz Ofiar Przestępstw.
Odnosząc się do pytań pana posła określonych
w punktach 2 i 3, stwierdzam, że obecnie nie zacho-
dzi potrzeba tworzenia dodatkowych regulacji praw-
nych mających zachęcać pokrzywdzone kobiety do
składania zeznań i zapewniać odpowiednią ochronę
ofiarom molestowania w pracy.
Aktualnie obowiązujące przepisy zawarte w Ko-
deksie postępowania karnego przewidują szereg in-
stytucji mających na celu zminimalizowanie cier-
pień, jakich wobec konieczności uczestniczenia w pro-
cesie sądowym doznają osoby pokrzywdzone prze-
stępstwami przeciwko wolności seksualnej i obyczaj-
ności, w tym przestępstwem z art. 199 § 1 kk pena-
lizującym zachowania polegające na wymuszeniu
współżycia płciowego na osobie podległej.
Bez wątpienia osoba pokrzywdzona przestęp-
stwem w toku postępowania sądowego dla wzmoc-
nienia swojej pozycji procesowej może działać jako
strona w charakterze oskarżyciela posiłkowego i być
reprezentowana przez fachowy podmiot – pełnomoc-
nika i, co się z tym wiąże, może składać w toku po-
484
stępowania wnioski mające na celu zapewnienie jej
pełni praw zagwarantowanych ustawą.
Wskazując instytucje karnoprocesowe mające na
celu zapewnienie pełnej ochrony praw osób pokrzyw-
dzonych i zagwarantowanie im podczas procesu jak
najlepszych warunków składania zeznań oraz reali-
zacji przysługujących im uprawnień i gwarancji, na-
leży przede wszystkim wskazać na regulacje pozwa-
lające na wyłączenie w całości lub w części jawności
rozprawy głównej. Zgodnie z treścią art. 360 § 1 pkt 2
i 4 K.p.k. sąd wyłącza jawność rozprawy w całości
albo w części, jeżeli jawność mogłaby obrażać dobre
obyczaje czy też naruszać ważny interes prywatny.
Należy przy tym podkreślić, iż przedmiotowa regu-
lacja w sposób jednoznaczny obliguje sąd do wyda-
nia postanowienia o wyłączeniu w całości bądź czę-
ści jawności rozprawy w przypadku stwierdzenia
zaistnienia wskazanych powyżej przesłanek, a nie
czyni rozstrzygnięcia w tym zakresie uznaniowym.
Taka regulacja nakłada zatem na sąd orzekający
obowiązek czynienia na każdym etapie postępowa-
nia ustaleń, czy nie zachodzą przesłanki z art. 360
§ 1 K.p.k., które zapewne przy rozpoznawaniu spraw
o przestępstwa seksualne, w toku których porusza-
ne są kwestie dotyczące intymniej sfery życia, będą
występowały niezmiernie często.
W przypadku wyłączenia jawności rozprawy sąd
jest nadto zobligowany, zgodnie z treścią art. 362
K.p.k., do pouczenia obecnych na rozprawie o obo-
wiązku zachowania w tajemnicy okoliczności ujaw-
nionych na rozprawie i uprzedza ich o skutkach nie-
dopełnienia tego obowiązku. Natomiast zgodnie
z treścią art. 364 § 2 K.p.k., jeżeli jawność rozprawy
wyłączono w całości lub w części, przytoczenie po-
wodów wyroku może także nastąpić z wyłączeniem
jawności w całości lub w części. Takie uregulowania
mają także przede wszystkim na celu ochronę waż-
nego interesu pokrzywdzonego.
Bez wątpienia przesłuchanie przez sąd w charak-
terze świadka osoby pokrzywdzonej przestępstwem
przeciwko wolności seksualnej i obyczajności winno
odbywać się w sposób zapewniający jej możliwość
nieskrępowanego składania zeznań. W celu zapew-
nienia takich warunków w przypadku powstania
obawy, że obecność oskarżonego na sali rozpraw mo-
głaby oddziaływać krępująco na zeznania pokrzyw-
dzonego, przewodniczący może w trybie art. 390 § 2
K.p.k. zarządzić, aby na czas przesłuchania danej
osoby oskarżony opuścił salę rozpraw. Należy także
wskazać, że w sytuacji, kiedy nie została wyłączona
jawność rozprawy, świadek może w trybie art. 183
§ 2 K.p.k. żądać, aby przesłuchano go z wyłączeniem
jawności, jeżeli treść zeznań mogłaby narazić na
hańbę jego lub osobę dla niego najbliższą.
Wskazane powyżej instytucje prawa karnego pro-
cesowego w sposób prawidłowy i dostateczny zapew-
niają ochronę ofiarom przestępstw przeciwko wolno-
ści seksualnej i obyczajności. Bez wątpienia jednak
ich udział w czynnościach procesowych zawsze bę-
dzie związany ze stresem, wstydem i zażenowaniem
spowodowanym koniecznością powrotu do zdarzeń
o ogromnym negatywnym ładunku emocjonalnym
dotykającym najbardziej intymnej sfery ich życia,
co niejednokrotnie pozostaje przyczyną nieujaw-
niania przez pokrzywdzonych zdarzeń wyczerpują-
cych znamiona przestępstw, wskazanych w roz-
dziale XXV K.k.: Przestępstwa przeciwko wolności
seksualnej i obyczajności.
Dlatego też w barierach o charakterze psychicz-
nym, a nie w braku odpowiednich unormowań praw-
nych czy też nieprawidłowej praktyce stosowania
prawa przez sądy i prokuratury, należy upatrywać
przyczynę niechęci pokrzywdzonych do zawiada-
miania organów ścigania o tym, że na ich szkodę po-
pełniono przestępstwo o charakterze seksualnym.
Reasumując, sytuacje, w których pokrzywdzeni
przestępstwami seksualnymi, w toku postępowania
karnego, wbrew powołanym powyżej przepisom, nie
mieli zapewnionych odpowiednich warunków prze-
słuchania i nie mogli zrealizować w pełni swoich
uprawnień, czy też których uprawnienia naruszono,
wynikają nie z niewłaściwych regulacji prawnych,
ale ewentualnie z nieprawidłowego procedowania
w jednostkowych sprawach, w postępowaniu przy-
gotowawczym czy też postępowaniu sądowym.
Należy przy tym podkreślić, iż skargi w tym za-
kresie zgłaszane są do Ministerstwa Sprawiedliwo-
ści sporadycznie, co dodatkowo potwierdza tezę, iż
ofiarom przestępstw seksualnych w toku postępo-
wania sądowego zapewnia się prawidłowe warunki
do realizacji gwarancji procesowych przy jednocze-
snej ochronie ich prywatności.
Przedstawiając powyższe, należy wskazać, iż pro-
blematyka molestowania seksualnego w miejscu
pracy uregulowana jest także w ustawie z dnia
26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy. Szczegółowe unor-
mowania tej materii zostały zawarte w dziale I, roz-
dziale II a: Równe traktowanie w zatrudnieniu.
Również analiza tych regulacji prowadzi do wnio-
sku, że osobom, które doświadczają molestowania
seksualnego ustawodawca zagwarantował właściwe
standardy ochrony ich praw na gruncie prawa pracy.
Podkreślić przy tym należy, że zgodnie z treścią
art. 11 K.p.c. ustalenia wydanego w postępowaniu
karnym prawomocnego wyroku skazującego co do
popełnienia przestępstwa wiążą sąd w postępowa-
niu cywilnym. Tym samym każdorazowo w przy-
padku wcześniejszego skazania za czyny definiowa-
ne jako przestępstwa przeciwko wolności seksualnej
i obyczajności osoba pokrzywdzona nie musi ponow-
nie udowadniać tych samych okoliczności przed są-
dem cywilnym.
Natomiast w przypadku, gdy wcześniej nie było
prowadzone postępowanie karne wobec osoby mole-
stującej, ustawodawca przewidział stosownie do za-
pisów art. 18 3b § 1 K.p. zmianę zasady rozkładu
ciężaru dowodu przewidzianą w zapisie art. 6 K.c.
(w zw. z art. 300 K.p.). Klasyczna teoria, według
której ciężar udowodnienia faktu spoczywa na oso-
bie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne, do-

znaje zatem na podstawie powołanego przepisu
ograniczenia, gdyż zwalnia pracownika (ofiarę mo-
lestowania) z konieczności udowodnienia faktu jego
dyskryminacji. Chcąc się zwolnić od odpowiedzial-
ności, to pracodawca musi udowodnić, że nie dys-
kryminuje w ten sposób pracownika.
Bezsprzecznym jest, że w przypadku, gdy pro-
blem molestowania seksualnego pojawia się tylko
na gruncie procesu przed sądem cywilnym musi
dojść do przesłuchania osoby dyskryminowanej
jako strony postępowania. Jej prawa wówczas chro-
nione są tak, jak i prawa każdego powoda występu-
jącego z pozwem.
Dlatego także unormowania cywilnoprawne do-
tyczące ofiar molestowania seksualnego w miejscu
pracy gwarantują poszanowanie ich dóbr osobistych
w postępowaniu cywilnym.
Przedstawiając powyższe, wyrażam pogląd, że
nie zachodzi obecnie potrzeba podjęcia działań le-
gislacyjnych na gruncie prawa karnego, cywilnego
i prawa pracy w zakresie dotyczącym ofiar molesto-
wania seksualnego. Niezbędnym natomiast jest
dalsze bieżące analizowanie wszelkich sygnałów
o nieprawidłowościach w zakresie postępowania
z tą kategorią pokrzywdzonych, w tym sygnałów
od organizacji broniących praw kobiet i podejmo-
wanie w związku z tym czynności nadzorczych
określonych w rozporządzeniu ministra sprawiedli-
wości z dnia 25 października 2002 r. w sprawie
nadzoru nad działalnością administracyjną sądów
(Dz. U. Nr. 187, poz. 1564, z późn. zm.), zaś w od-
niesieniu do prokuratury czynności kontrolnych
i nadzorczych przewidzianych w rozporządzeniu
ministra sprawiedliwości z dnia 27 sierpnia 2007 r.
regulaminu wewnętrznego urzędowania powszech-
nych jednostek organizacyjnych prokuratury
(Dz. U. Nr 169, poz. 1189).
Zastępca prokuratora generalnego
Marek Staszak
Warszawa, dnia 10 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Pawła Poncyljusza
w sprawie limitów przyjęć na aplikacje
dopuszczające do wykonywania
zawodów prawniczych (1882)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
pana Pawła Poncyljusza w sprawie „limitów przyjęć
na aplikacje dopuszczające do wykonywania zawo-
485
dów prawniczych”, uprzejmie przedstawiam, co na-
stępuje.
Odnosząc się do postawionej w interpelacji tezy
„o planowanym ograniczeniu liczby osób przyjmo-
wanych na aplikacje”, należy stanowczo stwierdzić,
iż minister sprawiedliwości nie zamierza wprowa-
dzić jakichkolwiek limitów ograniczających dostęp
do zawodów prawniczych.
W pierwszej kolejności należy podkreślić, że do-
tychczas obowiązujące przepisy określające zasady
dostępu do zawodów adwokata, radcy prawnego lub
notariusza – w kształcie nadanym ustawą z dnia
30 czerwca 2005 r. o zmianie ustawy Prawo o adwo-
katurze i niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 163,
poz. 1361) - w niewielkim tylko stopniu doprowadzi-
ły do wzrostu liczby adwokatów, radców prawnych
czy notariuszy. W porównaniu bowiem z dniem
1 stycznia 2006 r., ilość adwokatów czynnie wykonu-
jących zawód w 2008 r., czyli w okresie 2 lat, zwięk-
szyła się zaledwie o ok. 12%, a radców prawnych
i notariuszy – tylko o ok. 8%.
Analizując wyżej przytoczone informacje, należy
dodatkowo mieć na uwadze, że powyższy niewielki
wzrost liczby adwokatów i radców prawnych w ni-
skim stopniu wynikał z regulacji zawartych w zacy-
towanej ustawie z dnia 30 czerwca 2005 r., albowiem
przepisy dotyczące tzw. pozaaplikacyjnego dostępu
do zawodów prawniczych zostały uchylone – jako
niezgodne z Konstytucją RP – przez Trybunał Kon-
stytucyjny. Natomiast wprowadzone tą ustawą
nowe zasady naboru na aplikacje, dopiero w roku
2007 doprowadziły do realnego (w odniesieniu do
roku 2005) wzrostu liczby osób odbywających apli-
kacje. Jednak szeroki dostęp do aplikacji nie prze-
sądza wprost o zwiększeniu liczby adwokatów czy
radców prawnych. Uprawnienie do wykonywania
tych zawodów uzyskuje się dopiero po odbyciu 3,5-
-letniej i kosztującej aplikanta ok. 15.000zł aplikacji,
zaliczeniu wielu praktyk i kolokwiów oraz zdaniu
egzaminu adwokackiego lub radcowskiego. Celem
aplikacji, w obecnym kształcie, jest właśnie przygo-
towanie do wykonywania każdego z zawodów praw-
niczych, a formalna ocena nabytych umiejętności
następuje na egzaminie zawodowym. Z tych przy-
czyn jakość szkolenia w toku aplikacji winna być
najwyższa – w przeciwnym razie odbywanie aplika-
cji może okazać się dla wielu młodych prawników
kosztownym, ale iluzorycznym i nieskutecznym spo-
sobem dojścia do wymarzonego zawodu. Dodatkowo
trzeba także wskazać, że przy istotnie zwiększonej
liczbie aplikantów, korporacje prawnicze sygnalizu-
ją utratę zdolności ich kształcenia, natomiast obec-
ny system nie przewiduje alternatywnych sposobów
szkolenia aplikantów.
Analiza opisanej sytuacji doprowadziła do oceny,
że konieczne jest wprowadzenie zupełnie nowych
zasad dostępu do zawodów prawniczych, w których
jednakową szansę na wykonywanie zawodu adwo-
kata, radcy prawnego czy notariusza uzyskają oso-
by, które ukończyły aplikację oraz te, które – świad-
486
cząc pomoc prawną przedprocesową po zdaniu egza-
minu państwowego I stopnia - nabyły umiejętności
konieczne do wykonywania tych zawodów w inny
sposób, np. w szkoleniach organizowanych przez fir-
my prywatne (co postuluje także w interpelacji pan
poseł Paweł Poncyljusz).
Na takich właśnie założeniach oparte zostały
opracowane w ministerstwie sprawiedliwości nowe
zasady dostępu do zawodów prawniczych, które
przewidują wprowadzenie dwóch jednolitych pań-
stwowych egzaminów prawniczych: egzaminu I stop-
nia, adresowanego do wszystkich absolwentów wy-
działów prawa i uprawniającego do rozpoczęcia apli-
kacji albo do prowadzenia działalności w zakresie
doradztwa przedprocesowego oraz egzaminu II stop-
nia, który uprawniałby do wykonywania zawodu ad-
wokata, radcy prawnego i notariusza, a także po-
zwalał ubiegać się o stanowisko sędziego.
Przyjęto zatem, że odbycie aplikacji stanowić po-
winno tylko jedną z dróg dojścia do zawodu adwoka-
ta, radcy prawnego lub notariusza. Alternatywnie,
podstawą dopuszczenia do egzaminu zawodowego
(po zdaniu którego następuje wpis na listę) byłoby
wykonywanie – po zaliczeniu egzaminu I stopnia
- przez ustalony okres (np. 5 lat) doradztwa przed-
procesowego. Pozostaje wówczas otwarta sprawa do-
kształcania się – w celu przygotowania do egzaminu
– osób prowadzących doradztwo prawne, które za-
mierzają przystąpić do egzaminu zawodowego. Oce-
nić należy jako pożądane i celowe powstanie wów-
czas na rynku usług szkoleniowych firm, które pro-
wadzić będą kursy przygotowujące do egzaminów
zawodowych. Popierać również trzeba wprowadze-
nie takich zajęć do oferty wyższych uczelni prawni-
czych. Poszerzenie kręgu podmiotów przygotowują-
cych do egzaminów zawodowych – przy jednoczesnej
zmianie regulacji prawnych – będzie oznaczać po-
wstanie poważnej konkurencji dla aplikacji, prowa-
dzonych przez korporacje prawnicze.
Taki tryb dochodzenia do zawodów adwokata,
radcy prawnego czy notariusza bezspornie spowodu-
je poszerzenie dostępu do tych zawodów, a jednocze-
śnie wpłynie na wzrost konkurencyjności, mogący
doprowadzić do urealnienia cen usług prawniczych.
Jednocześnie w ustawie, regulującej sprawę pań-
stwowych egzaminów prawniczych, proponuje się
wprowadzenie przepisów, które stanowić będą gwa-
rancję corocznego prowadzenia przez korporacje
aplikacji. Obecne regulacje takich norm nie zawie-
rają, co spowodowało, że np. w roku 2006 na aplika-
cję notarialną w Rzeszowie, Lublinie i Białymstoku
nie została przyjęta żadna osoba, a w kilku innych
izbach (np. Wrocław, Szczecin czy Łódź) aplikację
w tym roczniku odbywa zaledwie 1 aplikant. Opar-
cie przyjęć na aplikacje na jednolitym egzaminie
prawniczym zapobiegnie takim sytuacjom, albo-
wiem istnieć będzie pełna swoboda wyboru miejsca
odbywania aplikacji.
Mechanizm ustawowego określenia minimal-
nych pułapów osób przyjmowanych na aplikacje peł-
ni zatem funkcję gwarancyjną i w żadnym razie nie
może być postrzegany jako ograniczenie dostępu do
zawodów prawniczych.
Całokształt przepisów zawartych w projektowa-
nej ustawie o państwowych egzaminach prawni-
czych służy – z wyżej opisanych względów - ułatwie-
niu młodym prawnikom dostępu do zawodu. Wielu
z nich bowiem – z powodu „niestaranności językowej
ustawodawcy”, jaką dotknięta była zakwestionowana
przez Trybunał Konstytucyjny ustawa z dnia 30 czerw-
ca 2005 r. – jest obecnie zupełnie pozbawiona możli-
wości dostępu do wykonywania zawodów adwokata
czy radcy prawnego, pomimo że osoby te posiadają
dużą wiedzę i predyspozycje do ich wykonywania, ale
z różnych względów nie odbyły aplikacji.
Odnosząc się do pytania dotyczącego powstania
wolnego rynku usług prawniczych, informuję, że
minister sprawiedliwości jest zwolennikiem wolne-
go rynku usług prawniczych. Wobec powyższego,
poza projektowaną sferą, pozostanie sprawa prowa-
dzenia doradztwa prawnego w oparciu o przepisy
ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, które
wykonuje w Polsce kilka tysięcy osób. Nie ma zatem
obawy, że ustawa wyeliminuje, przez kilka porad
prawnych, funkcjonowanie kilku tysięcy doradców
prawnych. Wskazać jednak trzeba, że zbyt daleko
idąca liberalizacja w tym zakresie może powodować
skutki niekorzystne dla społeczeństwa, narażonego
na uzyskanie niekompetentnej pomocy prawnej.
Wydaje się jednak, że o ile udzielanie prostych porad
prawnych nie wymaga koncesjonowania, to świad-
czenie wyspecjalizowanej pomocy winno wiązać się
z kontrolą kompetencji, a temu służyć mają pań-
stwowe egzaminy prawnicze I i II stopnia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 9 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jana Widackiego
w sprawie przeniesienia spraw dotyczących
mniejszości narodowych i etnicznych
z gestii ministra właściwego
w sprawach wewnętrznych
w gestię ministra kultury (1883)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 18 marca 2008 r. (sygn. SPS-023-1883/
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Jana Widackiego z dnia 11 marca 2008 r.
w sprawie przeniesienia spraw dotyczących mniej-

szości narodowych i etnicznych z gestii ministra
właściwego do spraw wewnętrznych i administracji
do gestii ministra właściwego do spraw kultury i dzie-
dzictwa narodowego, z upoważnienia prezesa Rady
Ministrów, uprzejmie przedstawiam następujące in-
formacje.
Przepis art. 36 ustawy z dnia 6 stycznia 2005 r.
o mniejszościach narodowych i etnicznych oraz o ję-
zyku regionalnym (Dz. U. Nr 17, poz. 141, z późn.
zm.) wprowadził zmianę w art. 5 pkt 25 i art. 30
ustawy z dnia 4 września 1997 r. o działach admini-
stracji rządowej (t.j.: Dz. U. z 2007 r. Nr 65, poz. 437,
z późn. zm.), rozszerzając zakres dotychczasowego
działu „Wyznania religijne” o sprawy związane z za-
chowaniem i rozwojem tożsamości kulturowej mniej-
szości narodowych i etnicznych oraz zachowaniem
i rozwojem języka regionalnego. W konsekwencji zmie-
niona została również nazwa tego działu na „Wyzna-
nia religijne oraz mniejszości narodowe i etniczne”.
Do czasu zmian wprowadzonych ustawą o mniej-
szościach narodowych i etnicznych oraz o języku re-
gionalnym kompetencje w zakresie realizacji polity-
ki państwa wobec mniejszości narodowych i etnicz-
nych były rozproszone (m.in. w zakresie kultury
– należały do kompetencji ministra kultury, w za-
kresie edukacji – do ministra edukacji narodowej,
w zakresie praw i programów na rzecz mniejszości na-
rodowych i etnicznych − do ministra spraw wewnętrz-
nych i administracji), zaś koordynatorem wszystkich
działań pozostawał minister spraw wewnętrznych
i administracji. Ustawa o mniejszościach narodo-
wych i etnicznych oraz o języku regionalnym upo-
rządkowała sferę kompetencji i zadań organów ad-
ministracji rządowej w sprawach mniejszości naro-
dowych i etnicznych, wskazując, że organem właści-
wym w sprawach objętych ustawą jest minister wła-
ściwy do spraw wyznań religijnych oraz mniejszości
narodowych i etnicznych − obecnie minister spraw
wewnętrznych i administracji.
Zmiany w sferze prawnej spowodowały koniecz-
ność dokonania odpowiednich zmian organizacyj-
nych. W strukturze Ministerstwa Kultury zlikwido-
wany został Departament Kultury Mniejszości Na-
rodowych, natomiast w strukturze Ministerstwa
Spraw Wewnętrznych i Administracji – w Departa-
mencie Wyznań i Mniejszości Narodowych – utwo-
rzono Zespół do Spraw Kultury Mniejszości. Obec-
nie w strukturze Departamentu Wyznań Religij-
nych oraz Mniejszości Narodowych i Etnicznych
MSWiA sprawy mniejszości narodowych i etnicz-
nych znajdują się w zakresie działania dwóch komó-
rek organizacyjnych: Wydziału Mniejszości Narodo-
wych i Etnicznych oraz Zespołu Kultury Mniejszo-
ści Narodowych i Etnicznych.
W tym miejscu należy zwrócić uwagę, iż w ra-
mach administracji rządowej minister spraw we-
wnętrznych i administracji koordynuje sprawy
mniejszości narodowych i etnicznych od 1997 r.,
a nie – jak wynikałoby z interpelacji pana posła – od
2005 r. Na początku lat 90. rolę ciała koordynacyj-
487
nego pełniła powołana uchwałą Rady Ministrów
nr 142 z dnia 7 września 1990 r. (M.P. Nr 34,
poz. 274) Międzyresortowa Komisja do Spraw Mniej-
szości Narodowych. Obsługę Komisji zapewniało
Biuro Mniejszości Narodowych, działające w Mini-
sterstwie Kultury i Sztuki, które odgrywało wów-
czas wiodącą rolę w kreowaniu polityki rządu wobec
mniejszości narodowych i etnicznych. W okresie od
września 1990 r. do października 1991 r. komisja od-
była 11 spotkań, po czym przestała funkcjonować.
W połowie lat 90. biuro zostało natomiast prze-
kształcone w Departament Kultury Mniejszości Na-
rodowych, który miał już dużo mniejsze kompeten-
cje i skupił się przede wszystkim na podziale środ-
ków budżetowych przeznaczonych na dotacje do im-
prez kulturalnych i prasy mniejszości narodowych
i etnicznych. Zaprzestanie działalności przez komi-
sję oraz brak instytucji, której zadaniem byłoby ko-
ordynowanie polityki rządu wobec mniejszości naro-
dowych i etnicznych, zostały bardzo szybko zauwa-
żone przez przedstawicieli mniejszości oraz Komisję
Mniejszości Narodowych i Etnicznych Sejmu RP.
W drugiej połowie lat 90. zarówno przedstawiciele
mniejszości, jak i posłowie wielokrotnie, niekiedy
także w formie dezyderatów, zwracali uwagę na
brak po stronie rządowej partnera, który mógłby
prowadzić dialog z mniejszościami i pomagać w roz-
wiązaniu ich problemów. Odpowiedzią na te postu-
laty było powołanie zarządzeniem prezesa Rady Mi-
nistrów nr 49 z dnia 20 czerwca 1997 r. Międzyre-
sortowego Zespołu do Spraw Mniejszości Narodo-
wych oraz utworzenie w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji w styczniu 2000 r. Wy-
działu Mniejszości Narodowych. Międzyresortowy
zespół, którego prace kontynuował następnie utwo-
rzony zarządzeniem prezesa Rady Ministrów nr 15
z dnia 6 lutego 2002 r. Zespół do Spraw Mniejszości
Narodowych, przejął sprawy prowadzone przez ko-
misję. Natomiast Wydział Mniejszości Narodowych,
podobnie jak wcześniej biuro działające w Minister-
stwie Kultury i Sztuki, zapewniał obsługę zespołu.
Jak wynika z powyższego, obecne rozwiązanie
stanowi − w zmodyfikowanej wersji − powtórzenie
rozwiązania z początku lat 90., z tą różnicą, że wio-
dącą rolę w kreowaniu polityki wobec mniejszości
narodowych i etnicznych odgrywa obecnie minister
spraw wewnętrznych i administracji. Należy wspo-
mnieć, że przewodniczącymi Międzyresortowego
Zespołu do Spraw Mniejszości Narodowych oraz Ze-
społu do Spraw Mniejszości Narodowych byli podse-
kretarze stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrz-
nych i Administracji.
Należy wskazać, że zakres spraw pozostających
w zakresie działania ministra spraw wewnętrznych
i administracji jest dużo szerszy niż sprawy wymie-
nione przez pana posła w interpelacji. Zgodnie roz-
porządzeniem prezesa Rady Ministrów z dnia 16 li-
stopada 2007 r. w sprawie szczegółowego zakresu
działania ministra spraw wewnętrznych i admini-
stracji minister spraw wewnętrznych i administra-
488
cji kieruje następującymi działami administracji
rządowej:
1) administracja publiczna,
2) informatyzacja,
3) sprawy wewnętrzne,
4) wyznania religijne oraz mniejszości narodowe
i etniczne.
W rozporządzeniu nie określono, które z wymie-
nionych zadań są zadaniami „zasadniczymi”. Lite-
ralne brzmienie przytoczonego przepisu jednoznacz-
nie wskazuje więc, że wszystkie z wymienionych za-
dań należy traktować równorzędnie. Tym samym
nie można zgodzić się z tezą zaprezentowaną przez
pana posła, że sprawy mniejszości narodowych i et-
nicznych „są to sprawy odległe od zasadniczych za-
dań ministra spraw wewnętrznych i administracji”.
Ponadto pragnę zauważyć, iż sprawy, którymi
zajmuje się minister właściwy do spraw wyznań re-
ligijnych oraz mniejszości narodowych i etnicznych,
znacznie wykraczają poza, wspomniane przez pana
posła, kwestie dotacji przeznaczonych na wspieranie
działalności zmierzającej do ochrony, zachowania
i rozwoju tożsamości kulturowej mniejszości naro-
dowych i etnicznych. Zgodnie z art. 21 ust. 2 ustawy
o mniejszościach narodowych i etnicznych oraz o ję-
zyku regionalnym do zadań ministra właściwego do
spraw wyznań religijnych oraz mniejszości narodo-
wych i etnicznych należy w szczególności:
— sprzyjanie realizacji praw i potrzeb mniejszo-
ści narodowych i etnicznych,
— współdziałanie z właściwymi organami w za-
kresie przeciwdziałania naruszaniu praw mniejszości,
— dokonywanie analiz i ocen sytuacji prawnej
i społecznej mniejszości,
— upowszechnianie wiedzy na temat mniejszości
oraz ich kultury, a także inicjowanie badania nad
sytuacją mniejszości,
— podejmowanie działań na rzecz zachowania
i rozwoju języka regionalnego.
Zgodnie z przepisami art. 10 i 12 cytowanej usta-
wy minister właściwy do spraw wyznań religijnych
oraz mniejszości narodowych i etnicznych prowadzi
Urzędowy Rejestr Gmin, w których używany jest ję-
zyk pomocniczy, oraz rejestr gmin, na których ob-
szarze używane są nazwy w języku mniejszości.
Przepis art. 30 ww. ustawy zobowiązuje ponad-
to urząd obsługujący ministra właściwego do spraw
wyznań religijnych oraz mniejszości narodowych
i etnicznych do obsługi organizacyjno-technicznej
prac Komisji Wspólnej Rządu i Mniejszości Narodo-
wych i Etnicznych, której współprzewodniczącymi
zgodnie z art. 27 ust. 1 tej ustawy są: przedstawi-
ciel ministra właściwego do spraw wyznań religij-
nych oraz mniejszości narodowych i etnicznych
oraz przedstawiciel mniejszości.
Warto również zwrócić uwagę, iż na podstawie
art. 22 cytowanej ustawy realizacja określonych za-
dań z zakresu spraw mniejszości narodowych i et-
nicznych oraz języka regionalnego została przypisa-
na właściwemu miejscowo wojewodzie.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż minister
spraw wewnętrznych i administracji realizuje także
szereg innych, niewymienionych wprost w cytowanej
ustawie, zadań na rzecz mniejszości narodowych i et-
nicznych. Zgodnie z § 2 uchwały 2009/2003 Rady Mi-
nistrów z dnia 19 sierpnia 2003 r. w sprawie ustano-
wienia programu wieloletniego „Program na rzecz
społeczności romskiej w Polsce” minister spraw we-
wnętrznych i administracji koordynuje wykonanie
tego programu. Ponadto minister spraw wewnętrz-
nych i administracji wspólnie z ministrem edukacji
narodowej opracowuje i koordynuje realizację stra-
tegii oświaty mniejszości narodowych i etnicznych.
Dotychczas opracowane zostały dwa takie dokumen-
ty: „Strategia rozwoju oświaty mniejszości litew-
skiej w Polsce”, podpisana przez obydwu ministrów
w dniu 16 stycznia 2002 r., oraz „Strategia rozwoju
oświaty mniejszości niemieckiej w Polsce”, podpisa-
na w dniu 16 lutego 2007 r.
Należy wskazać, że Ministerstwo Kultury i Dzie-
dzictwa Narodowego nadal realizuje zadania zwią-
zane z kulturą mniejszości narodowych. Z informa-
cji uzyskanych z MKiDN wynika, iż możliwe wydaje
się przeniesienie realizacji spraw związanych z kul-
turą mniejszości narodowych ponownie do zakresu
działania ministra kultury i dziedzictwa narodowe-
go. Jednakże w opinii Ministerstwa Kultury i Dzie-
dzictwa Narodowego wątpliwości budzi pomysł
ewentualnego przeniesienia do zakresu działania
ministra kultury i dziedzictwa narodowego całego
działu 25 administracji rządowej, a także kwestie
związane ze wspomnianą już obsługą organizacyj-
no-techniczną Komisji Wspólnej Rządu i Mniejszości
Narodowych i Etnicznych, prowadzeniem Urzędowe-
go Rejestru Gmin, w których używany jest język
mniejszości lub język regionalny jako język pomocni-
czy, czy też prowadzeniem spraw związanych z prze-
ciwdziałaniem naruszaniu praw mniejszości, dokony-
waniem analiz i ocen sytuacji prawnej i społecznej
mniejszości, inicjowaniem badań nad sytuacją mniej-
szości, w tym w zakresie dyskryminacji, jej przeja-
wów oraz metod i strategii przeciwdziałania jej wy-
stępowaniu. Przeniesienie tych zadań w całości wy-
kracza poza kompetencje ministra kultury i dzie-
dzictwa narodowego, który nie posiada instrumen-
tów potrzebnych do ich realizacji.
Biorąc powyższe pod uwagę, uprzejmie informu-
ję, iż w ocenie Ministerstwa Spraw Wewnętrznych
i Administracji ewentualna zmiana wspomnianego
w wystąpieniu rozporządzenia prezesa Rady Mi-
nistrów w sprawie szczegółowego zakresu działa-
nia ministra spraw wewnętrznych i administracji
− w zakresie wskazanym przez pana posła − nie
wydaje się celowa.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 9 kwietnia 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Izabelli Sierakowskiej
w sprawie finansowania działalności
domów pomocy społecznej (1886)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pani poseł Izabelli Sierakowskiej z dnia
5 marca 2008 r. przesłaną pismem z dnia 18 marca
2008 r. (nr SPS-023-1886/08) w sprawie finansowa-
nia działalności domów pomocy społecznej uprzej-
mie odpowiadam.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej ma
świadomość obecnej nienajlepszej sytuacji finanso-
wej domów pomocy społecznej. Złożyło się na nią
wiele przyczyn. Wcześniejsze zróżnicowanie wielko-
ści środków planowanych w budżetach wojewodów
na dotacje dla domów pomocy społecznej powodowa-
ły duże zróżnicowanie poziomu finansowania tych
jednostek w poszczególnych województwach. Należy
także pamiętać, że w pierwszych latach po przeka-
zaniu domów pomocy społecznej samorządom po-
wiatowym wiele starostw nie przekazywało środków
z tytułu odpłatności mieszkańców na bieżące funk-
cjonowanie tych jednostek. Stałe monitorowanie ta-
kich działań w ramach nadzoru wojewodów oraz
stosowne zmiany przepisów prawa skutkowały dys-
cyplinowaniem powiatów w tym zakresie. Minister
pracy i polityki społecznej w 2004 r. podjął decyzję
w sprawie przeznaczenia części środków z rezerwy
celowej budżetu państwa na podwyższenie średniej
dotacji na l mieszkańca domu pomocy społecznej
w kilku województwach, co miało wpływ na wyrów-
nanie wcześniejszych różnic w poziomie dotowania
domów pomocy społecznej, a dodatkowo wymusiło
coroczny wzrost środków planowanych w budżetach
wojewodów na ten cel, adekwatny do potrzeb zgła-
szanych przez samorządy powiatowe. Zbliżający się
wcześniej obowiązujący termin zakończenia realiza-
cji programów naprawczych (koniec 2006 r.) wymu-
sił zintensyfikowanie działań samorządów w celu
pozyskania środków na ich dokończenie. Łatwiej po-
zyskiwane środki w ramach wydatków bieżących
zwiększały znacząco średni koszt utrzymania miesz-
kańca, co wpłynęło z kolei na ograniczenie liczby
osób kierowanych do domów pomocy społecznej po
dniu l stycznia 2004 r., w związku z wejściem no-
wych przepisów w zakresie sposobu finansowania
domów pomocy społecznej.
Od 1 stycznia 2004 r., zgodnie z ustawą o docho-
dach jednostek samorządu terytorialnego, powiat
otrzymuje dotację dla domów pomocy społecznej
prowadzonych w ramach zadania własnego lub pro-
wadzonych na jego zlecenie, w wysokości odpowied-
niej do liczby mieszkańców umieszczonych na pod-
stawie skierowania wydanego przed dniem 1 stycz-
489
nia 2004 r. i średniej dotacji na 1 mieszkańca ustalo-
nej w województwie. Pobyt mieszkańców skierowa-
nych do domu pomocy społecznej po dniu 1 stycznia
2004 r. opłacany jest do wysokości średniego kosztu
utrzymania. Środki na dotacje dla powiatów na do-
finansowanie prowadzenia domów pomocy społecz-
nej planuje wojewoda. Środki te co roku ulegają
zmniejszeniu z uwagi na naturalne zmniejszenia
liczby mieszkańców, co jednak nie oznacza, że
zmniejsza się średnia wojewódzka dotacja na jedne-
go mieszkańca domu pomocy społecznej.
W 2007 r. znowelizowano ustawę o pomocy spo-
łecznej, która m.in. miała na celu poprawę finanso-
wania domów pomocy społecznej:
— wprowadzono nową definicję kosztu utrzyma-
nia (nie wlicza się wydatków na remonty i zakupy
realizowane w ramach programów naprawczych, a koszt
dzieli się na liczbę mieszkańców, nie miejsc);
— w art. 155 ust. 2 ustawy o pomocy społecznej
wprowadzono możliwość zwiększenia dotacji dla po-
wiatu do 20% (do dnia 1 kwietnia ub.r. zwiększenie
to było możliwe tylko do 10%);
— wprowadzono także możliwość partycypowa-
nia w opłatach za pobyt w DPS przez inne osoby niż
dotychczas zobowiązane (np. rodzeństwo).
Jednocześnie w ramach nowej ustawy o docho-
dach jednostek samorządu terytorialnego wprowa-
dzono stały mechanizm przenoszenia uwalnianych
środków z dotacji dla domów pomocy społecznej
(naturalny spadek liczby mieszkańców domów po-
mocy społecznej, na których powiaty prowadzące
domy otrzymywały dotacje z budżetu państwa) do
budżetów gmin, które to środki miały wesprzeć sa-
morządy w realizacji zadań ustawowych w zakresie
usług opiekuńczych i specjalistycznych usług opie-
kuńczych.
Po wejściu w życie nowego sposobu finansowania
domów pomocy społecznej gminy niechętnie kiero-
wały osoby do domów pomocy społecznej lub wręcz
ograniczały dostęp do tej usługi. Jednak sytuacja
w tym zakresie stale ulega poprawie. Według da-
nych statystycznych w roku 2004 do domów pomocy
społecznej przyjęto na nowych zasadach tylko 4460
osób, w roku 2005 liczba ta wzrosła do 7884 osób,
a w roku 2006 wynosiła już 9256 osób (dane za 2007 r.
są obecnie analizowane). Czyli tendencja jest rosną-
ca. Sytuacja związana z wolnymi miejscami w do-
mach pomocy społecznej wygląda bardzo różnie,
w zależności od województwa i usytuowania domu
pomocy społecznej. Są domy, w których przybywa
wolnych miejsc, ale są również takie, w których na
wolne miejsce oczekuje znaczna liczba osób.
Należy mieć jednocześnie na uwadze, że obecny
sposób finansowania zadań bieżących domów pomo-
cy społecznej w praktyce nie obciąża samorządów
powiatowych nadmiernymi wydatkami, bowiem środ-
ki własne przekazywane na funkcjonowanie domów
pomocy społecznej stanowią dochód z odpłatności
mieszkańców. A do tej pory zdarza się, że środki te
490
są wykorzystywane przez niektóre powiaty na reali-
zację innych zadań (np. budowa dróg).
Największym obciążeniem finansowym dla powia-
tów jest realizacja programów naprawczych. Od wielu
lat minister pracy i polityki społecznej czynił starania
o zabezpieczenie źródła dofinansowania realizacji pro-
gramów naprawczych. W latach 2004 i 2005 planowa-
ne były środki na realizację programów naprawczych
(w ramach wydatków remontowych) ze środków rezer-
wy celowej budżetu państwa. Także wojewodowie
w ramach swoich budżetów przekazywali środki na
ich realizację. Każdego roku minister pracy i polityki
społecznej występuje z apelem do marszałków woje-
wództw o uwzględnianie w priorytetach kontrak-
tów wojewódzkich realizację programów naprawczych
w domach pomocy społecznej.
W roku 2006 w rezerwie celowej budżetu pań-
stwa zaplanowano środki inwestycyjne w wysokości
15 mln zł. Z uwagi na duże potrzeby finansowe, ja-
kie w tym zakresie zgłosiły samorządy, minister
pracy i polityki społecznej pod koniec roku, za zgodą
sejmowej Komisji Finansów Publicznych, z niewy-
korzystanych rezerw celowych pozostających w jego
gestii przeznaczył na realizację programów napraw-
czych w domach pomocy społecznej (w tym prowa-
dzonych przez podmioty niepubliczne) dodatkowe
środki w wysokości 20 mln zł. Ponadto na jego wnio-
sek na ten sam cel pozyskano jeszcze 5 mln zł z re-
zerwy ogólnej budżetu państwa. Pozyskane w ra-
mach tych działań środki, a także znaczne dodatko-
we środki wygospodarowane przez wojewodów na
ten cel, umożliwiły wielu domom osiągnięcie wyma-
ganego standardu usług w wymaganym terminie,
a innym znaczne zbliżenie się do założonego celu.
Prowadzone były także prace nad programami
operacyjnymi do planów strategicznych, które mają
m.in. absorbować środki Europejskiego Funduszu
Społecznego. W działaniach została zaproponowana
modernizacja infrastruktury społecznej, w tym mo-
dernizacja domów pomocy społecznej. Jednak w tym
wypadku niezbędna będzie wola samorządu mar-
szałkowskiego, aby uwzględniać te zadania w prio-
rytetach działań w zakresie rozwoju regionalnego.
W roku 2007 w rezerwie celowej budżetu pań-
stwa początkowo zaplanowano 14 mln zł, z czego
12 mln przeznaczono na zadania inwestycyjne. Na-
stępnie w październiku przekazano dodatkowo środ-
ki dla domów pomocy społecznej w wysokości ponad
33 915 tys. zł na realizację programów naprawczych.
Również województwa przekazały dodatkowe środ-
ki na realizację tych zadań
Zdaję sobie sprawę, że środki te nie są wystarcza-
jące. Dlatego też, podobnie jak w ubiegłym roku,
będę czynić starania o pozyskanie dodatkowych
środków na realizację programów naprawczych, co
pomoże odciążyć samorządy powiatowe w ich reali-
zacji. Czynić będę także starania o zabezpieczenie
w rezerwach celowych budżetu państwa na kolejne
2 lata (do końca 2010 r. domy pomocy społecznej obo-
wiązane są do osiągnięcia obowiązującego standar-
du usług), wyższych niż dotąd planowane, środków
na realizację programów naprawczych w tych jed-
nostkach. W tym roku dotychczas zarezerwowano
ok. 20 mln zł na realizację ww. zadań.
Problemem bardzo ściśle powiązanym ze sposo-
bem finansowania domów pomocy społecznej jest
problem finansowania usług zdrowotnych dla miesz-
kańców domów. Domy pomocy społecznej, które nie
mają w obowiązku świadczenia usług zdrowotnych,
a jedynie umożliwiać mieszkańcom korzystanie z tych
usług, w praktyce muszą je świadczyć z uwagi na ko-
nieczność zapewnienia opieki i pielęgnacji mieszkań-
com przez 24 godziny na dobę.
Ustawa o pomocy społecznej w art. 55 wskazuje,
że dom pomocy społecznej świadczy usługi bytowe,
opiekuńcze, wspomagające i edukacyjne na poziomie
obowiązującego standardu, w zakresie i formach
wynikających z indywidualnych potrzeb osób w nim
przebywających, oraz w art. 58 wskazuje, iż po stro-
nie domu leży obowiązek umożliwienia i zorganizo-
wania pomocy mieszkańcom w dostępie do korzysta-
nia ze świadczeń zdrowotnych przysługujących im
na podstawie przepisów o świadczeniach z ubezpie-
czenia zdrowotnego.
W związku z nowelizacją ustawy o zakładach
opieki zdrowotnej w czerwcu 2006 r., która umożli-
wiła w ramach struktury organizacyjnej zakładu
opieki zdrowotnej wydzielenie jednostki organiza-
cyjnej zlokalizowanej na terenie jednostki organiza-
cyjnej pomocy społecznej (dom pomocy społecznej
lub całodobowa placówka opiekuńczo-wychowaw-
cza), minister pracy i polityki społecznej skierował
do wszystkich starostów/prezydentów miast na pra-
wach powiatu apel w sprawie podjęcia działań w kie-
runku utworzenia takich jednostek, które sprawo-
wałyby opiekę medyczną nad mieszkańcami domów
pomocy społecznej. Według danych zebranych przez
wydziały polityki społecznej na koniec III kwartału
2007 r. tylko w 17 domach pomocy społecznej utwo-
rzone zostały zakłady opieki zdrowotnej.
Przeniesienie ciężaru wydatków związanych ze
świadczeniem usług zdrowotnych mieszkańcom do-
mów pomocy społecznej na Narodowy Fundusz
Zdrowia zapewne skutkowałoby obniżeniem śred-
niego kosztu utrzymania i oszczędnościami w bu-
dżecie domów.
Z zebranych danych w I kwartale 2007 r. wyni-
ka, że średnie wysokości wynagrodzeń kadry w do-
mach pomocy społecznej (prowadzonych przez sa-
morządy powiatowe) w poszczególnych wojewódz-
twach są zróżnicowane. Na przykład średnie zarob-
ki brutto na stanowisku pielęgniarki wynoszą od
1564 zł (świętokrzyskie) do 1851 zł (podlaskie). Na
stanowisku pracownika socjalnego od 1546 zł (łódz-
kie) do 1883 zł (wielkopolskie). Na stanowisku opie-
kuna/opiekuna DPS od 1267 zł (świętokrzyskie) do
1513 zł (śląskie). Wyżej podane wysokości są średni-
mi z województw. W przypadku jednostkowych wy-
sokości wynagrodzeń w poszczególnych domach po-
mocy społecznej różnice są znacznie większe. Wyso-

kość zarobków jest zróżnicowana w zależności od
samorządów powiatowych, które są organem prowa-
dzącym dla powiatowych domów pomocy społecznej.
Natomiast zasady finansowania domów pomocy spo-
łecznej są jednakowe dla wszystkich domów pomocy
społecznej.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej nie po-
siada środków finansowych, które mogłyby wes-
przeć samorządy w realizacji podwyżek wynagro-
dzeń dla pracowników domów pomocy społecznej.
Nie posiada również żadnego wpływu na politykę
płacową prowadzoną przez samorządy.
Zapewniam jednak, że Ministerstwo Pracy i Po-
lityki Społecznej dokłada i będzie dokładać dalszych
starań w celu rozwiązania problemów dotyczących
funkcjonowania i finansowania domów pomocy spo-
łecznej. Również problem wynagrodzeń pracowni-
ków domów pomocy społecznej jest dostrzegany
i analizowany, jednakże obecnie nie ma możliwości
wprowadzenia zmian, które w sposób natychmiasto-
wy doprowadziłyby do jego rozwiązania. Nawet
wnioskowane przez powiaty zwiększenie dotacji dla
domów pomocy społecznej tylko pozornie może po-
prawić sytuację finansową tych domów, ponieważ
dotacja ma charakter wygasający – w wielu domach
liczba osób, na które przekazywana jest dotacja sta-
le się zmniejsza. Ponadto znaczne podwyżki skutku-
ją wzrostem kosztu utrzymania, a tym samym pod-
wyższeniem opłat za pobyt w domu pomocy społecz-
nej (w tym w części ponoszonej przez gminy). Taka
sytuacja skutkować może ograniczaniem liczby osób
kierowanych do domów pomocy społecznej, co z kolei
przedkładać się będzie na budżety tych jednostek.
Pomimo to, pod koniec ubiegłego roku tutejszy re-
sort wystąpił do wszystkich wojewodów z prośbą
o rozważenie możliwości zwiększenia środków fi-
nansowych w zakresie wysokości dotacji przekazy-
wanych dla domów pomocy społecznej, w tym na
wynagrodzenia pracowników. Zwiększenie przed-
miotowej dotacji miało na celu zapewnienie poprawy
warunków życia mieszkańcom domów, jak i popra-
wę warunków zatrudnienia pracowników. Jednakże
kompetencje w zakresie wielkości przekazanych
środków i sposobu ich wykorzystania leżały po stro-
nie wojewodów. Z informacji posiadanych przez De-
partament Pomocy i Integracji Społecznej wynika,
że w części województw w trzecim kwartale ub.r.
wojewodowie przekazali dodatkowe środki, które zo-
stały przeznaczone na wypłatę dodatkowych uposa-
żeń (premie, nagrody) dla pracowników domów po-
mocy społecznej.
Zdaję sobie również sprawę z faktu, że podwyżki
dla pracowników zakładów opieki zdrowotnej wzbu-
dziły wiele emocji, przede wszystkim wśród pielę-
gniarek zatrudnionych w domach pomocy społecz-
nej, w szczególności w tych, gdzie od wielu lat pra-
cownicy nie otrzymywali podwyżek wynagrodzenia,
ewentualnie otrzymywali tylko minimalne podwyż-
ki waloryzacyjne. Jednak, naszym zdaniem, w obec-
nej chwili nie ma możliwości prawnej zrównania
491
płac pracowników domów pomocy społecznej z pła-
cami pracowników służby zdrowia. Po pierwsze, ze
względu na źródło i zasady finansowania płac tych
grup pracowników, po drugie, ze względu na rodzaj
pracy świadczonej w tych jednostkach, który jest zu-
pełnie różny i niedający się ze sobą porównać, ze
względu na cele wykonywanych zadań. Ponadto na-
leżałoby wybrać tylko te grupy zawodowe, które
świadczą pracę zarówno w domu pomocy społecznej,
jak i zakładach opieki zdrowotnej (np. pielęgniarki
i lekarze), a to byłoby niesprawiedliwe w stosunku
do innych pracowników domów pomocy społecznej.
Obecnie, celem poprawy sytuacji finansowej domu
pomocy społecznej, prowadzone są prace (analizy
skuteczności) w zakresie:
1) uporządkowania zasad i okresu pobytu osób
w zakładach opiekuńczo-leczniczych i zakładach
pielęgnacyjno-opiekuńczych (pobyt osób do 6 m-cy
następnie powrót do domu lub domu pomocy spo-
łecznej lub pobyt w zakładzie opiekuńczo-leczni-
czym tylko dla osób przewlekle chorych wymagają-
cych kontynuacji leczenia, a dom pomocy społecznej
dla osób wymagających całodobowej opieki – przy
przyjęciu dowolnego wariantu niezbędne jest upo-
rządkowanie finansowania świadczeń zdrowotnych
w domach pomocy społecznej);
2) zmiany zasad finansowania i odpłatności
(ujednolicenie zasad odpłatności w DPS i ZOL)
np. usługi zdrowotne finansowane są ze środków
NFZ, a opłaty za usługi bytowe naliczane na zasa-
dach wynikających z ustawy o pomocy społecznej);
3) wzmożenia nadzoru w zakresie kierowania
osób do ZOL i ZPO (w związku z powyższym);
4) możliwości dodatkowego źródła finansowania
dla gmin (przenoszenie uwalnianych dotacji lub
chociaż jej części do budżetów gmin, które kierują
osoby do domów pomocy społecznej – rezygnacja
z dotychczasowego sposobu podziału i przekazywa-
nia dotacji gminom, niezależnie od tego, czy gmina
kieruje mieszkańców do domów pomocy społecznej,
czy też nie);
5) kontynuacji prac nad tzw. ustawą pielęgna-
cyjną.
Przygotowywane jest również wystąpienie do mi-
nistra finansów z propozycją wprowadzenia zmian do
ustawy z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jedno-
stek samorządu terytorialnego, które umożliwiłyby
urealnienie wysokości środków na dotację dla powia-
tów na dofinansowanie działalności domów pomocy
społecznej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Agnieszka Chłoń-Domińczak
Warszawa, dnia 7 kwietnia 2008 r.
492
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie powoływania
sekretarzy i skarbników gmin (1887)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 18 marca 2008 r. (sygn. SPS-023-1887/
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Jarosława Matwiejuka w sprawie powoływa-
nia sekretarzy i skarbników gmin, z upoważnienia
prezesa Rady Ministrów, uprzejmie przedstawiam
następujące informacje.
Na wstępie pragnę zapewnić, iż kwestia funkcjo-
nowania samorządu terytorialnego, w tym problema-
tyka uregulowania powoływania sekretarzy i skarb-
ników gmin, stanowi dla rządu RP jeden z podstawo-
wych priorytetów. Wyrazem powyższego są działa-
nia podjęte przez rząd RP zmierzające do dalszej
decentralizacji państwa, w tym podjęta przez Radę
Ministrów uchwała nr 13 z dnia 22 stycznia 2008 r.
w sprawie dokończenia reformy administracji pu-
blicznej oraz zasad prowadzenia prac w tym zakre-
sie (M.P. Nr 8, poz. 99).
Wspomnieć należy, iż na inauguracyjnym posie-
dzeniu Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Tery-
torialnego, które odbyło się 30 stycznia 2008 r.,
prezes Rady Ministrów zaprosił samorządowców do
współpracy nad dokończeniem reformy administra-
cyjnej kraju, przedstawiając jednocześnie propozy-
cję usprawnienia funkcjonowania samorządu tery-
torialnego.
Istotnym elementem zakładanych zmian w ra-
mach planowanego dokończenia reformy samorzą-
dowej będzie w szczególności wzmocnienie znacze-
nia samorządu terytorialnego, w tym jego podstaw
majątkowych (wspólnoty lokalne i regionalne będą
mogły skuteczniej decydować o swoich sprawach).
Jednocześnie ze strony rządowej wyrażona została
gotowość aktywnego współdziałania ze środowiska-
mi samorządowymi w planowanych pracach nad
projektami stosownych zmian legislacyjnych, w tym
nad propozycjami zgłaszanymi przez stronę samo-
rządową.
Dodatkowo pragnę poinformować, iż Minister-
stwo Spraw Wewnętrznych i Administracji wystąpi-
ło do środowisk samorządowych o przedstawienie
propozycji zmian legislacyjnych, w tym w szczegól-
ności dotyczących decentralizacji zadań, kompeten-
cji i środków finansowych oraz przekazania mienia
i instytucji o zasięgu regionalnym i lokalnym, upo-
rządkowania, jak i uproszczenia przepisów dotyczą-
cych funkcjonowania samorządu oraz zarządzania
terytorialnego w różnych dziedzinach życia publicz-
nego. W odpowiedzi środowiska samorządowe prze-
słały propozycje zmian mające doprowadzić do ure-
gulowania pragmatyki samorządowej. Jednakże
z uwagi na obecny etap prac związanych z dokoń-
czeniem reformy administracji publicznej odnie-
sienie się do szczegółowych rozwiązań normatyw-
nych możliwe będzie po zakończeniu procedur le-
gislacyjnych.
Niemniej pragnę poinformować, iż poruszona
w wystąpieniu problematyka pozostaje w zakresie
właściwości przede wszystkim funkcjonującego w ra-
mach Kancelarii Prezesa Rady Ministrów Zespołu
do spraw zmian w służbie publicznej, który przygo-
tował projekt ustawy o pracownikach samorządo-
wych oraz o zmianie niektórych innych ustaw. Po-
wyższy projekt ustawy przewiduje m.in. zmianę try-
bu zatrudniania sekretarza gminy, tak aby wyłącz-
ną decyzję w tej kwestii podejmował organ wyko-
nawczy jednostki samorządu terytorialnego.
Ponadto warto zauważyć, iż możliwość powoły-
wania skarbnika przez radę lub sejmik wojewódz-
twa wiąże się kompetencjami kontrolnymi tych or-
ganów, szczególnie w aspekcie finansowym. Z tego
też względu trudno negatywnie ocenić udział po-
wyższych organów w procedurze powoływania skarb-
nika, który w oparciu o przepisy m.in. z zakresu fi-
nansów publicznych takie funkcje kontrolne spra-
wuje w urzędzie gminy, starostwie bądź urzędzie
marszałkowskim.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 8 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Burego s. Józefa
w sprawie funkcjonowania
Ośrodka Kształcenia Personelu Lotniczego
Politechniki Rzeszowskiej (1889)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jana Burego (Nr SPS-023-
-1889/08) z dnia 18 marca 2008 r. w sprawie możli-
wości finansowania Ośrodka Kształcenia Personelu
Lotniczego Politechniki Rzeszowskiej uprzejmie in-
formuję, że minister infrastruktury w związku z za-
pisami art. 94 ust. 3 pkt 5 ustawy z dnia 27 lipca
2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U.
Nr 164, poz. 1365, z późn. zm.) jest obowiązany
uwzględnić w swoim budżecie środki na dotację pod-
miotową dla publicznych uczelni wyższych na reali-
zację zadań związanych z utrzymaniem powietrz-

nych statków szkolnych i specjalistycznych ośrod-
ków szkoleniowych kadr powietrznych.
Zasady podziału ww. dotacji w ramach budżetu
2007 r. regulował załącznik Nr 8 do rozporządzenia
ministra nauki i szkolnictwa wyższego z dnia 2 kwiet-
nia 2007 r. w sprawie zasad podziału dotacji z bu-
dżetu państwa dla uczelni publicznych i niepublicz-
nych (Dz. U. Nr 79, poz. 534). W 2007 r. finansowa-
niu ze środków tej dotacji podlegała wyłącznie jedna
uczelnia, tj. Politechnika Rzeszowska. Obecnie
przedmiotowe rozporządzenie w związku ze zmianą
przepisu upoważniającego do wydania przedmioto-
wego aktu zawartego w art. 2 pkt 2 ustawy z dnia
24 sierpnia 2007 r. o zmianie ustawy o zakładach
opieki zdrowotnej oraz ustawy Prawo o szkolnictwie
wyższym (Dz. U. Nr 176, poz. 1240) utraciło moc
obowiązującą z dniem 1 stycznia 2008 r. Na obec-
nym etapie do czasu wydania rozporządzenia na
zmienionej podstawie prawnej nie istnieje tytuł
prawny do określania zasad podziału i tym samym
przekazania ww. dotacji. Nowelizacja ww. rozporzą-
dzenia jest w kompetencji ministra nauki i szkolnic-
twa wyższego.
Ponadto informuję, że uczelnia może zgodnie
z zapisami art. 94 ust. 6 ww. ustawy ubiegać się
o dodatkowe środki finansowe tak z rezerwy celowej
budżetu państwa, jak i budżetów jednostek samo-
rządu terytorialnego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 7 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
na interpelację poseł Beaty Kempy
w sprawie pomocy ofiarom przestępstw (1890)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację poselską pani poseł Beaty Kempy z dnia
4 marca 2008 r. sygn. SPS 023-1890/08 w sprawie
pomocy ofiarom przestępstw uprzejmie informuję,
co następuje:
Działania Ministerstwa Sprawiedliwości na rzecz
ofiar przestępstw ukierunkowane są dwutorowo:
Po pierwsze, poprzez współtworzenie w między-
resortowym Zespole do Spraw Opracowania Krajo-
wego Programu na Rzecz Ofiar Przestępstw jednoli-
tego i spójnego systemu pomocy ofiarom przestępstw
ze szczególnym uwzględnieniem ofiar, które nie
mogą dochodzić zaspokojenia swoich roszczeń z in-
493
nych źródeł bądź też nie uzyskały pomocy od innych
podmiotów. Zespół ten zapoznał się z prawodaw-
stwem państw Unii Europejskiej dotyczącym po-
mocy ofiarom przestępstw oraz dokonał wszech-
stronnego przeglądu programów resortowych na
rzecz osób potrzebujących. Zespół pod kierunkiem
ministra sprawiedliwości zamierza w terminie do
30 czerwca 2008 r. przedstawić prezesowi Rady Mi-
nistrów projekt Krajowego Programu na Rzecz Ofiar
Przestępstw.
Po drugie, poprzez inicjatywę legislacyjną zmie-
rzającą między innymi do nowelizacji ustawy o pań-
stwowej kompensacie przysługującej ofiarom nie-
których przestępstw umyślnych, jak też utworzenia
Funduszu Pomocy Ofiarom Przestępstw w kierun-
ku zmierzającym do poprawy sytuacji ofiar prze-
stępstw od momentu zdarzenia do naprawienia
szkody i zapewnienia lepszej redystrybucji środków
finansowych na pomoc ofiarom przestępstw, a po-
chodzących m.n. z nawiązek i świadczeń pienięż-
nych zasądzanych przez sądy od skazanych.
Inne inicjatywy legislacyjne Ministerstwa Spra-
wiedliwości w tym zakresie to także opracowanie
standardów postępowania z poszczególnymi katego-
riami ofiar przestępstw, zakaz zbliżania się do po-
krzywdzonego przestępstwem przemocy domowej,
definicja „handlu ludźmi”.
Ministerstwo Sprawiedliwości patronuje również
inicjatywie realizowanej wespół z Fundacją Dzieci
Niczyje certyfikowania przyjaznych pokoi przesłu-
chań dla dzieci oraz współpracuje z jednostkami sa-
morządu terytorialnego i organizacjami pozarządo-
wymi w zakresie upowszechniania wiedzy na temat
problematyki ofiar przestępstw, czego wynikiem
była organizowana z okazji Międzynarodowego Ty-
godnia Pomocy Ofiarom Przestępstw w dniu 22 lu-
tego br. w Bytowie uroczysta konferencja na temat
przemocy emocjonalnej.
Wskazać również należy na inną inicjatywę Mi-
nisterstwa Sprawiedliwości z zakresu upowszech-
niania wiedzy społecznej na temat praw ofiar i me-
diacji, jaką jest finansowanie kampanii informacyj-
nej i cykli szkoleniowych z funduszu operacyjnego
Unii Europejskiej „Kapitał ludzki”.
Działania te, w ocenie Ministerstwa Sprawie-
dliwości, pozwolą na odczuwalną poprawę sytuacji
ofiar przestępstw w Polsce w najbliższym czasie,
co nie oznacza, że nie będą podejmowane dalsze
prace nad zapewnieniem ofiarom przestępstw jak
najlepszej ochrony ich praw w polskim systemie
prawnym.
Sekretarz stanu
Marian Cichosz
Warszawa, dnia 7 kwietnia 2008 r.
494
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Kempy
w sprawie wykupu mieszkań zakładowych
(1891)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Beaty Kempy, przekazaną
przy piśmie Pana Marszałka z dnia 18 marca 2008 r.,
znak SPS-023-1891/08, dotyczącą kwestii związa-
nych z sytuacją prawną najemców tzw. mieszkań za-
kładowych, uprzejmie udzielam odpowiedzi na pyta-
nia przedstawione przez panią poseł.
Ad 1) Uprzejmie informuję Pana Marszałka, że
w obecnie obowiązującym stanie prawnym proble-
matykę nabywania przez najemców prawa własno-
ści tzw. mieszkań zakładowych regulują przepisy
ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o zasadach zby-
wania mieszkań będących własnością przedsię-
biorstw państwowych, niektórych spółek handlo-
wych z udziałem Skarbu Państwa, państwowych
osób prawnych oraz niektórych mieszkań będących
własnością Skarbu Państwa (Dz. U. z 2001 r. Nr 4,
poz. 24, z późn. zm.). Ustawa ta weszła w życie
w dniu 7 lutego 2001 r.
Zgodnie z art. 4 ust. 1 ww. ustawy w stosunku do
mieszkań przeznaczonych przez właściciela na
sprzedaż, osobie uprawnionej przysługuje pierw-
szeństwo w nabyciu mieszkania. Uprawnienie to
oznacza, że w przypadku przeznaczenia na sprzedaż
lokali, stanowiących mieszkania zakładowe, najem-
ca jako pierwszy zawiadamiany jest o możliwości
nabycia zajmowanego lokalu. W przypadku, gdy sko-
rzysta on z wskazanego uprawnienia, nabycie miesz-
kania następuje na preferencyjnych warunkach,
czyli z zastosowaniem bonifikaty od ceny mieszka-
nia. Cena mieszkania przeznaczonego do sprzedaży
na rzecz osoby uprawnionej pomniejszana jest łącz-
nie o 6% za każdy rok pracy osoby uprawnionej oraz
3% za każdy rok najmu mieszkania, przy czym łącz-
na obniżka nie może przekroczyć 95% ceny mieszka-
nia. Cena mieszkania zostaje ustalona na zasadach
określonych w ustawie z dnia 21 sierpnia 1997 r.
o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r.,
nr 261, poz. 2603 z późn. zm.). Tym samym, zgodnie
z art. 67 ust. 1 ww. ustawy o gospodarce nierucho-
mościami, cena nieruchomości ustalana jest na pod-
stawie jej wartości. Wartość nieruchomości określa-
ją rzeczoznawcy majątkowi.
Odpowiadając w świetle powyższego na pyta-
nie pani poseł pragnę zauważyć, że kwestia naby-
wania przez najemców prawa własności zajmowa-
nych mieszkań zakładowych jest obecnie uregulo-
wana w sposób jednolity i kompleksowy.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że obowiązu-
jące przepisy prawne regulują również sytuację
prawną osób zajmujących tzw. byłe mieszkania za-
kładowe. Przepisy ustawy z dnia 7 lipca 2005 r.
o zmianie niektórych ustaw dotyczących nabywania
własności nieruchomości (Dz. U. z 2005 r. Nr 157,
poz. 1315) regulują bowiem problematykę tzw. „by-
łych mieszkań zakładowych”. Przepis art. 4 ww.
ustawy wprowadził instytucję prawa pierwokupu
mieszkania na rzecz osoby fizycznej, zajmującej to
mieszkanie w dniu wejścia w życie przedmiotowej
ustawy (tj. w dniu 19.09.2005 r.) gdy mieszkanie to
przestało być mieszkaniem zakładowym przedsię-
biorstwa państwowego, państwowej osoby prawnej
lub innej państwowej jednostki organizacyjnej albo
spółki handlowej, w odniesieniu do której Skarb
Państwa był podmiotem dominującym w rozumie-
niu przepisów o publicznym obrocie papierami war-
tościowymi. Zgodnie z powołanym przepisem, utra-
ta statusu mieszkania zakładowego nastąpiła w wy-
niku procesów przekazywania nieruchomości jed-
nostkom samorządu terytorialnego albo likwidacji,
zbywania, komercjalizacji, prywatyzacji lub upadło-
ści tych podmiotów. Prawo pierwokupu przysługuje,
jeżeli w powyższych procesach przekształceniowych
zostało naruszone prawo osoby fizycznej, zajmującej
lokal mieszkalny, do nabycia własności tego lokalu.
Przy czym fakt naruszenia prawa lub interesu praw-
nego powinien zostać stwierdzony prawomocnym
orzeczeniem sądu. Pozew o stwierdzenie naruszenia
prawa lub interesu prawnego należy wnieść w okre-
sie 3 lat od dnia wejścia w życie ustawy, czyli do dnia
19 września 2008 r.
W przypadku wykonania prawa pierwokupu,
zbycie mieszkania następuje na warunkach i po ce-
nie, na jakich nieruchomości zostały nabyte przez
zbywcę, powiększonej o wartość poczynionych przez
niego nakładów koniecznych. Cena podlega walory-
zacji według zasad określonych w przepisach ustawy
o gospodarce nieruchomościami.
Z kolei w przepisie art. 5 powołanej ustawy z dnia
7 lipca 2005 r. przyznano roszczenie o nabycie loka-
lu mieszkalnego aktualnemu najemcy mieszkania
zakładowego bądź poprzednikowi prawnemu, będą-
cemu osobą uprawnioną w rozumieniu art. 2 pkt 2
ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o zasadach zbywa-
nia mieszkań będących własnością przedsiębiorstw
państwowych, niektórych spółek handlowych z udzia-
łem Skarbu Państwa, państwowych osób prawnych
oraz niektórych mieszkań będących własnością
Skarbu Państwa (Dz. U. z 2001 r. Nr 4, poz. 24,
z późn. zm.). Spółka handlowa, w odniesieniu do
której Skarb Państwa nie jest podmiotem dominują-
cym, natomiast był takim podmiotem kiedykolwiek
w okresie od dnia 7 lutego 2001 r. do dnia 18 wrze-
śnia 2005 r., jest zobowiązana sprzedać tej osobie
mieszkanie na zasadach preferencyjnych, o których
mowa w art. 6 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r.
Praktyczna realizacja przytoczonych przepisów
ustawy z dnia 7 lipca 2005 r. o zmianie niektórych
ustaw dotyczących nabywania własności nierucho-
mości napotyka na problemy. Trudności pojawiają

się głównie na etapie postępowań sądowych doty-
czących stwierdzenia naruszenia prawa lub interesu
prawnego osób fizycznych zajmujących tzw. byłe
mieszkania zakładowe.
Chciałbym jednak podkreślić, że w systemie
prawnym obowiązują akty prawne, które pozwalają
na odwracanie skutków naruszeń praw najemców
lokali. Przede wszystkim mam na myśli ustawę
z dnia 21 czerwca 1990 r. o zwrocie korzyści uzyska-
nych niesłusznie kosztem Skarbu Państwa lub in-
nych państwowych osób prawnych (Dz. U. Nr 44,
poz. 255, z późn. zm.). Przepisy tej ustawy mogą
także stanowić podstawę wystąpienia z roszczeniem
przez najemcę, którego interes prawny został naru-
szony przy sprzedaży budynków. Przepis art. 1 ust. 1
tej ustawy stanowi, że jeżeli wskutek czynności
prawnej lub decyzji administracyjnej przenoszącej
własność lub inne prawo majątkowe na niepaństwo-
we osoby prawne lub osoby fizyczne, osoby te uzy-
skały niesłusznie korzyść z majątku Skarbu Pań-
stwa lub innych państwowych osób prawnych, sąd
może oznaczyć sposób i wysokość wyrównania strat,
a nawet rozwiązać umowę rozstrzygając o rozlicze-
niu między stronami.
Odpowiadając na pytanie pani poseł o plany re-
sortu w zakresie działań legislacyjnych w omawia-
nym zakresie, uprzejmie informuję Pana Marszał-
ka, że mając świadomość problemów jakie napotyka-
ją najemcy w toku postępowań sądowych przy pró-
bach udowodnienia naruszenia prawa lub interesu
prawnego, resort rozważa podjęcie inicjatywy legi-
slacyjnej w zakresie uregulowania sytuacji prawnej
najemców tzw. byłych mieszkań zakładowych. Jed-
nakże dla podjęcia tej inicjatywy podstawowe zna-
czenie będzie miał stan finansów publicznych, po-
nieważ jakiekolwiek próby rozwiązania przedmioto-
wej kwestii wymagałyby zabezpieczenia ogromnych
kwot w budżecie państwa.
Należy bowiem zauważyć, że podejmowane do-
tychczas próby uprzywilejowania najemców tzw.
byłych mieszkań zakładowych poprzez przyznanie
roszczenia o nabycie najmowanego lokalu zostały
zakwestionowane przez Trybunał Konstytucyjny.
Należy tu wskazać regulację zawartą w nieobowią-
zującym już art. 3 ustawy z dnia 14 kwietnia 2000 r.
o zmianie ustawy o zasadach przekazywania za-
kładowych budynków mieszkalnych przez przed-
siębiorstwa państwowe (Dz. U. Nr 39, poz. 442)
która zobowiązywała właściciela lokalu do przenie-
sienia jego własności na uprawnionego lokatora.
W wyroku z dnia 30 października 2001 r., sygn.
akt. K 33/00 (Dz. U. Nr 129, poz. 1448) Trybunał
Konstytucyjny uznał powyższe rozwiązanie za nie-
zgodne z Konstytucją RP.
W świetle powyższego, należy zauważyć, że opra-
cowanie i wprowadzenie systemowych rozwiązań
prawnych, które umożliwiłyby nabywanie tzw. by-
łych mieszkań zakładowych, a w szczególności tych,
które utraciły status mieszkania zakładowego w wy-
niku procesów przekształceń własnościowych doko-
495
nanych przed dniem 7 lutego 2001 r. jest niezwykle
utrudnione, gdyż wymaga wyważenia proporcji po-
między kwestią zaspokojenia interesów najemców
a obowiązkiem respektowania konstytucyjnej ochro-
ny prawa własności, przysługującej obecnym właści-
cielom budynków zakładowych. Jak bowiem wynika
z powołanego stanowiska Trybunału Konstytucyj-
nego, ustawodawca nie może ingerować w sposób
rozporządzania prawem własności przez osoby fi-
zyczne i prawne. Podmioty publiczne (np. gminy)
mogłyby jedynie na podstawie umów cywilnopraw-
nych nabyć nieruchomości (budynki mieszkalne) od
ich obecnych właścicieli, jednak wprowadzenie ta-
kich rozwiązań wymaga zabezpieczenia środków fi-
nansowych w budżecie państwa.
Resort infrastruktury zobowiązany jest uwzględ-
niać powyższe wnioski w pracach koncepcyjnych
nad rozwiązaniem kwestii tzw. byłych mieszkań za-
kładowych. Pragnę jednak zaznaczyć, że dla podję-
cia inicjatywy legislacyjnej w tej sprawie podstawo-
we znaczenie będzie miał stan finansów publicz-
nych, ponieważ jakiekolwiek próby rozwiązania tej
kwestii wymagałyby zapewnienia dużych kwot w bu-
dżecie państwa.
Ad 2) Uprzejmie informuję Pana Marszałka, że
przyznanie najemcom mieszkań zakładowych upraw-
nienia do pierwszeństwa w nabyciu mieszkania,
o którym mowa powyżej, należycie zabezpiecza inte-
resy prawne tej grupy najemców. Ponadto ustawo-
dawca jednoznacznie wskazał w art. 3 ust. 1 ww.
ustawy o zasadach zbywania mieszkań będących
własnością przedsiębiorstw państwowych, niektó-
rych spółek handlowych z udziałem Skarbu Pań-
stwa, państwowych osób prawnych oraz niektórych
mieszkań będących własnością Skarbu Państwa, że
mieszkania zakładowe, których najemcami są osoby
uprawnione, mogą być zbywane wyłącznie z zacho-
waniem pierwszeństwa w ich nabyciu, przysługują-
cym najemcom tych mieszkań. Zbycie mieszkania
z pominięciem pierwszeństwa skutkuje nieważno-
ścią umowy sprzedaży.
Odnosząc się natomiast do kwestii zabezpiecze-
nia interesu prawnego najemców tzw. byłych miesz-
kań zakładowych, które w chwili obecnej stanowią
własność podmiotów prywatnych, uprzejmie infor-
muję Pana Marszałka, że w chwili obecnej rozważa-
ne są w resorcie infrastruktury koncepcje rozwiąza-
nia tej kwestii w sposób korzystny dla najemców tej
grupy mieszkań, jednak jak wyżej wskazałem ure-
gulowanie tej kwestii jest utrudnione z powodu wy-
nikających z tego typu regulacji znacznych skutków
finansowych dla budżetu państwa.
Ad 3) W świetle odpowiedzi na pytania nr 1 i 2,
uprzejmie informuję Pana Marszałka, że w obowią-
zującym stanie prawnym funkcjonuje ww. ustawa
o zasadach zbywania mieszkań będących własno-
ścią przedsiębiorstw państwowych, niektórych spół-
ek handlowych z udziałem Skarbu Państwa, pań-
stwowych osób prawnych oraz niektórych mieszkań
będących własnością Skarbu Państwa, która w spo-
496
sób jednolity określa zasady nabywania mieszkań
zakładowych przez ich najemców.
Odnosząc się natomiast do kwestii nabywania
przez najemców prawa własności mieszkań, które
utraciły status mieszkań zakładowych, uprzejmie
informuję Pana Marszałka, że mieszkania te w toku
realizacji procesów prywatyzacji przedsiębiorstw
państwowych, zgodnie z wówczas obowiązującymi
przepisami, mogły być przekazywane gminom, spół-
dzielniom mieszkaniowych i innym osobom praw-
nym. W wyniku powyższych procesów przedmioto-
we mieszkania traciły status mieszkań zakładowych
i wchodziły do zasobów nieruchomości, stanowią-
cych własność ww. podmiotów.
W związku z powyższym w chwili obecnej oma-
wiane mieszkania nie mają statusu mieszkań zakła-
dowych, stanowią obecnie własność gmin, spółdziel-
ni mieszkaniowych, osób prawnych lub osób fizycz-
nych. Tym samym zasady ich zbywania na rzecz
najemców nie są jednakowe, gdyż regulowane są
przepisami dotyczącymi określonego zasobu nieru-
chomości.
Przekazując Panu Marszałkowi powyższe infor-
macje, wyrażam nadzieję, że przyczynią się one do
wyjaśnienia wątpliwości zgłoszonych w interpelacji
Pani Poseł.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 8 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
oraz grupy posłów
w sprawie działalności kopalni Konin
i jej wpływu na poziom wód w jeziorach
leżących na terenie woj. kujawsko-pomorskiego
oraz wielkopolskiego (1893)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją posła Krzysztofa Brejzy z dnia 29 lutego
2008 r., przesłaną przy piśmie znak: SPS-023-1893/
08, w sprawie działalności Kopalni Węgla Brunat-
nego Konin w Kleczewie SA i jej wpływu na poziom
wód w jeziorach leżących na terenie województwa
kujawsko-pomorskiego oraz wielkopolskiego uprzej-
mie wyjaśniam, co następuje.
Sprawa dotycząca wpływu działalności KWB
Konin w Kleczewie SA na obszar Pojezierza Wielko-
polsko-Kujawskiego (m.in. Powidzkiego Parku Kra-
jobrazowego) jest dobrze znana ministrowi środowi-
ska. Stanowisko w tej sprawie było wielokrotnie pre-
zentowane m.in. w ramach odpowiedzi na interpela-
cje poselskie.
Zapytanie poselskie pana posła Krzysztofa Brej-
zy jest kolejnym wystąpieniem w sprawie działalno-
ści górniczej KWB Konin w Kleczewie SA.
Kopalnia Węgla Brunatnego Konin w rejonie je-
zior należących do Powidzkiego Parku Krajobrazo-
wego (m.in. jeziora: Wilczyńskie, Ostrowskie, Budzi-
sławskie, Powidzkie) prowadzi działalność polegają-
cą na wydobywaniu węgla brunatnego na podstawie
koncesji nr 165/94 (znak: BKk/MS 1338/94) udzielo-
nej w dniu 6 lipca 1994 r przez ministra ochrony śro-
dowiska, zasobów naturalnych i leśnictwa na wydo-
bywanie węgla brunatnego ze złoża Pątnów IV.
Udzielenie przez ministra ochrony środowiska,
zasobów naturalnych i leśnictwa ww. koncesji, jak
również zatwierdzenie przez dyrektora Okręgowego
Urzędu Górniczego w Poznaniu planu ruchu dla za-
kładu górniczego zostało poprzedzone pozytywnymi
uzgodnieniami z organami gmin.
W chwili obecnej nie można wskazać jednoznac-
znie przyczyny opadania wód gruntowych i powier-
zchniowych w rejonie południowych Kujaw. Podczas
szczegółowej analizy sprawy wzięto pod uwagę
również ekspertyzę pt. „Ocena oddziaływania od-
wodnienia odkrywek w rejonie Kleczewa prowadzo-
nych przez Kopalnię Węgla Brunatnego Konin SA
w Kleczewie na poziomy wody w jeziorach położo-
nych przy wododziale rzeki Noteci i rzeki Warty”,
sporządzoną przez prof. dr. hab. Piotra Ilnickiego
oraz mgr. inż. Wojciecha Orłowskiego i przesłaną do
ministra środowiska przez Związek Gmin Powidz-
kiego Parku Krajobrazowego. Tak więc minister
środowiska nie oparł swojego stanowiska wyłącznie
na dokumentacji dostarczonej przez przedsiębiorcę.
Na podstawie analizy ww. opracowania można
stwierdzić, iż zawiera ona szereg niedociągnięć, zwłasz-
cza w zakresie analizy wpływu czynników klimatycz-
nych oraz warunków hydrogeologicznych, które po-
wodują, że część wniosków nie posiada właściwego
uzasadnienia merytorycznego. Ponadto ekspertyza
ta jednoznacznie eliminuje czynnik klimatyczny
jako przyczynę drastycznego opadania poziomu
wody w jeziorach Powidzkiego Parku Krajobrazowe-
go, wskazując, że odpowiedzialność za powstałe
skutki ponosi jedynie kopalnia.
Ponadto z informacji uzyskanych od Krajowego
Zarządu Gospodarki Wodnej (KZGW) wynika, iż
w latach 2003–2006 kolejno występowały głębokie
letnie susze hydrogeologiczne jako skutek wysokich
temperatur oraz niskich opadów, co objawiło się
znaczną redukcją dopływu w dorzeczu Odry, w tym
w zlewni Noteci, w której dopływ roczny wyniósł
72–82% wartości średniej.
W związku z powyższym na dzień dzisiejszy nie
można jednoznacznie stwierdzić, iż wpływy odwod-
nienia odkrywki Jóźwin II B (złoże Pątnów IV) się-
gają poza granice jezior tzw. ciągu północno-zachod-
niego, a jedyną przyczyną regresji wód w jeziorach
Powidzkiego Parku Krajobrazowego jest działalność
Kopalni Węgla Brunatnego Konin w Kleczewie SA.

Prawdopodobnie zarówno czynniki klimatyczne, jak
i skomplikowane warunki hydrogeologiczne odgry-
wają również istotną rolę w tym procesie. Bez dal-
szych badań nie jest możliwe jednoznaczne i osta-
teczne rozstrzygnięcie przedmiotowej kwestii.
Należy również zauważyć, że zgodnie z przyję-
tym przez ministra środowiska „Wykazem zadań
i działań dla procesu planowania gospodarowania
wodami zgodnie z wymaganiami Ramowej Dyrekty-
wy Wodnej (RDW) w Polsce w latach 2006–2010”
oraz „Strategią gospodarki wodnej” do końca grud-
nia 2009 r. zostaną opracowane plany gospodarowa-
nia wodami w obszarach dorzeczy. Zgodnie z art. 112
ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne plano-
wanie w gospodarowaniu wodami służy programo-
waniu i koordynowaniu działań, które mają m.in.
na celu:
— osiągnięcie lub utrzymanie co najmniej dobre-
go stanu jakościowego i ilościowego wód oraz eko-
systemów od wody zależnych,
— poprawę stanu zasobów wodnych.
Planowanie w gospodarowaniu wodami obejmuje
m.in. następujące dokumenty planistyczne:
— identyfikację znaczących oddziaływań antro-
pogenicznych i ocenę ich wpływu na stan wód po-
wierzchniowych i podziemnych,
— program wodno-środowiskowy kraju,
— plan gospodarowania wodami na obszarze do-
rzecza,
— warunki korzystania z wód regionu wodnego,
— warunki korzystania z wód zlewni.
Program wodno-środowiskowy określi podsta-
wowe i uzupełniające działania zmierzające do po-
prawy lub utrzymania dobrego stanu wód.
W planach, o których mowa powyżej, będą uwzględ-
nianie obecne warunki hydrogeologiczne wraz z wszel-
kimi występującymi obecnie problemami. W proce-
sie planowania będą rozpatrzone także dokumenty
koncesyjne na korzystanie ze środowiska oraz po-
zwolenia wodnoprawne wszystkich podmiotów go-
spodarczych, których działalność może znacząco od-
działywać na stan środowiska w danym regionie
wodnym.
Na podstawie planu gospodarowania wodami na
obszarze dorzecza dyrektor Regionalnego Zarządu
Gospodarki Wodnej ustanowi obszary ochronne
zbiorników wód śródlądowych, wskazując zakazy,
nakazy lub ograniczenia oraz obszary, na których
będą obowiązywać.
Jednocześnie informuję, iż Wojewódzki Inspekto-
rat Ochrony Środowiska (WIOŚ) w Poznaniu – Dele-
gatura w Koninie kontroluje okresowo (co 1,5 roku)
odkrywki węgla brunatnego należące do Kopalni
Węgla Brunatnego Konin w Kleczewie SA w zakre-
sie spełniania wymogów ochrony środowiska. Ostat-
nią kontrolę we wszystkich odkrywkach przeprowa-
dzono w marcu 2007 r. Kontrola wykazała, że KWB
Konin nie przekracza dopuszczalnych warunków
odprowadzania ścieków i wód kopalnianych do śro-
dowiska określonych w decyzjach wojewody wielko-
polskiego.
497
Należy dodać, że również Jeziora: Wilczyńskie,
Budzisławskie, Suszewskie i Powidzkie, położone na
północny-zachód od KWB Konin, objęte są badania-
mi w ramach monitoringu regionalnego prowadzo-
nymi przez WIOŚ w Poznaniu – Delegatura w Koni-
nie. Celem badań jest ocena czystości jezior oraz ich
podatności na degradację – zgodnie z „Wytycznymi
monitoringu podstawowego jezior”. Badania moni-
toringowe nie wykazały dotychczas ujemnego wpły-
wu działalności wydobywczej kopalni na stan czy-
stości wód w ww. jeziorach.
Warto także podkreślić, iż pomimo braku jed-
noznacznego stwierdzenia wpływu kopalni na ob-
niżanie zwierciadła wody w jeziorach należących
do Powidzkiego Parku Krajobrazowego KWB Ko-
nin w Kleczewie SA zobowiązała się do współfinan-
sowania zasilania jezior wodami z odwodnienia
studziennego odkrywki Jóźwin IIB (stopień party-
cypacji 50%). W chwili obecnej przygotowywana
jest dokumentacja techniczna tej inwestycji, która
powinna w znacznym stopniu zminimalizować pro-
blem gwałtownego obniżania się zwierciadła wód
jezior parku.
W nawiązaniu do poruszanego w interpelacji sta-
nowiska Wielkopolskiej Komisji do spraw Ocen Od-
działywania na Środowisko (działającej przy woje-
wodzie wielkopolskim), która to nie wyklucza, iż od-
wodnienie odkrywek KWB Konin może wpływać na
obniżanie się zwierciadła wody m.in. w jeziorach na-
leżących do Powidzkiego Parku Krajobrazowego,
pragnę zauważyć, że ta sama komisja jako niewąt-
pliwą przyczynę obniżania się zwierciadła wody
w jeziorach podaje suszę hydrogeologiczną narasta-
jącą w Wielkopolsce od drugiej połowy 2002 r.
Odnosząc się zaś do pytania dotyczącego postę-
powania o „przywrócenie do stanu właściwego po-
ziomu wód przeprowadzanego jedynie w oparciu
o ekspertyzy i opracowania zlecane przez minister-
stwo środowiska oraz organy odpowiedzialne za
stan gospodarki wodnej, nie zaś w oparciu o eksper-
tyzy zlecane przez podmiot potencjalnie godzący
w środowisko naturalne”, należy zauważyć, że odpo-
wiednie regulacje z zakresu odpowiedzialności za
szkody spowodowane ruchem zakładu górniczego
zawarte są w dziale V ustawy z dnia 4 lutego 1994 r.
Prawo geologiczne i górnicze. W przypadku zaistnie-
nia zmian w środowisku powstałych w wyniku pro-
wadzonej działalności górniczej obowiązek przywró-
cenia do stanu poprzedniego ciąży na przedsiębiorcy
wydobywającym kopalinę. Przywrócenie do stanu
poprzedniego powinno nastąpić poprzez dostarcze-
nie gruntów, obiektów budowlanych, urządzeń, lo-
kali, wody lub innych dóbr tego samego rodzaju.
W przypadku gruntów rolnych i leśnych przywróce-
nie do stanu poprzedniego następuje w drodze re-
kultywacji i powinno być prowadzone zgodnie z prze-
pisami o ochronie tych gruntów. Strony znajdujące
się w terenie oddziaływania eksploatacji prowadzo-
nej przez kopalnię, czyli w terenie górniczym, zgod-
nie z art. 97 tej ustawy mają możliwość występowa-
nia do przedsiębiorcy o przywrócenie do stanu po-
498
przedniego na podstawie postępowania ugodowego
z przedsiębiorcą prowadzącym działalność wydobyw-
czą. W razie gdyby przedsiębiorca odmówił zawarcia
ugody zainteresowane strony mogą sprawę skierować
do sądu i tą drogą żądać zadośćuczynienia. Sądowe
dochodzenie roszczeń jest możliwe po wyczerpa-
niu postępowania ugodowego. Warunek wyczer-
pania postępowania ugodowego jest spełniony,
jeżeli przedsiębiorca odmówił zawarcia ugody albo
od zgłoszenia przedsiębiorcy żądania przez posz-
kodowanego upłynęło 30 dni.
Tak więc obowiązek rozstrzygania sporów doty-
czących powstawania szkód w środowisku spowo-
dowanych działalnością górniczą oraz orzekania
w przedmiocie roszczeń stron pozostaje poza kompe-
tencjami ministra środowiska, a leży w gestii sądów
powszechnych, które to – jeżeli zajdzie taka potrze-
ba – mogą zlecić w ramach prowadzonych postępo-
wań wyjaśniających przygotowanie niezależnej eks-
pertyzy dotyczącej wpływu działalności kopalni na
środwisko.
Ponadto w dniu 30 kwietnia 2007 r. do systemu
prawa w zakresie ochrony środowiska została wpro-
wadzona nowa regulacja prawna – ustawa o zapobie-
ganiu szkodom w środowisku i ich naprawie, która
jest dodatkowym mechanizmem, na podstawie któ-
rego będzie można dochodzić odpowiedzialności za
szkody w środowisku spowodowane ruchem zakładu
górniczego. Zgodnie z art. 7 ust. 1 cytowanej wyżej
ustawy organem ochrony środowiska właściwym
w sprawach odpowiedzialności za zapobieganie szko-
dom w środowisku i ich naprawę jest wojewoda.
Art. 13 ust. 6 pkt 3 tej ustawy stanowi, iż wojewoda
wydaje decyzję uzgadniającą warunki przeprowa-
dzenia działań naprawczych po zasięgnięciu opinii
dyrektora okręgowego urzędu górniczego w odnie-
sieniu do szkody w środowisku spowodowanej ru-
chem zakładu górniczego, a zatem rozwiązania
wprowadzone niniejszą ustawą przyczynią się do
lepszej kontroli odpowiedzialności za stan środowi-
ska, a także ułatwią działania organom ochrony
środowiska w przypadku zaistnienia szkody.
Można więc stwierdzić, iż obecnie obowiązujące
przepisy prawa umożliwiają skutecznie rozstrzy-
gnięcie kwestii odpowiedzialności za szkody spowo-
dowane ruchem zakładu górniczego i nie wymagają
wprowadzenia dodatkowych modyfikacji.
Biorąc zaś pod uwagę przedstawione powyżej
fakty, mam nadzieję, iż problem obniżania się zwier-
ciadła wód w jeziorach leżących na terenie woje-
wództwa kujawsko-pomorskiego i wielkopolskiego
uda się, przy dobrej woli wszystkich zainteresowa-
nych, ostatecznie rozwiązać w sposób ugodowy, bez
ingerencji sądów powszechnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Henryk Jacek Jezierski
Warszawa, dnia 7 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację posła Jana Kulasa
w sprawie inicjowania i wspierania programów
sportowych realizowanych w gminach (1894)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP Jana Kulasa, przeka-
zaną pismem z dnia 18 marca 2008 r. (sygn. SPS-
-023-1894/08), w sprawie inicjowania i wspierania
programów sportowych realizowanych w gminach,
uprzejmie informuję, co następuje.
W roku 2008 w Ministerstwie Sportu i Turystyki
opracowano program budowy ogrodzonych i oświe-
tlonych kompleksów sportowych „Moje boisko – Or-
lik 2012”, obejmujących: boisko piłkarskie, boisko
wielofunkcyjne (piłka siatkowa i koszykowa) oraz
zaplecze szatniowo-sanitarne. Całkowita wartość
kosztorysowa oszacowana została wstępnie na kwo-
tę około 1 mln zł. Przewiduje się dofinansowanie
obiektu w wysokości 333,3 tys. zł z rezerwy celowej
budżetu państwa.
Od roku 2006 ministerstwo realizuje program
budowy wielofunkcyjnych boisk, ogólnie dostępnych
dla dzieci i młodzieży. Zgodnie z przyjętą strategią
rozwoju sportu przewiduje się kontynuację progra-
mu do roku 2015. Dofinansowanie obiektu ze środ-
ków Funduszu Rozwoju Kultury Fizycznej wynosi
200 tys. zł, nie więcej jednak niż 50% kosztów kwa-
lifikowanych.
Minister sportu i turystyki oraz prezesi PZU SA
i PZU „Życie” SA, mając na uwadze zbudowanie kil-
kuset nowoczesnych, bezpiecznych dla dzieci i mło-
dzieży boisk piłkarskich, ogłosili w roku 2007 nabór
wniosków do programu „Blisko boisko”. Program
będzie kontynuowany do roku 2009, z możliwością
jego przedłużenia do roku 2012. Przyjęto dofinanso-
wanie obiektu do kwoty 300 tys. zł, nie więcej niż
70% kosztów kwalifikowanych, w tym 100 tys. zł ze
środków Funduszu Rozwoju Kultury Fizycznej
i 200 tys. zł ze środków prewencyjnych Grupy PZU.
Oprócz wymienionych wyżej programów gminy
mogą korzystać z dofinansowania budowy obiektów
sportowych (hal i sal sportowych, krytych pływalni,
małych stadionów itp.) ze środków Funduszu Roz-
woju Kultury Fizycznej w ramach wojewódzkich
programów rozwoju bazy sportowej, uchwalanych
przez sejmiki województw. Roczne programy opra-
cowywane są w urzędach marszałkowskich na pod-
stawie określanych przez Ministra Sportu i Tury-
styki wytycznych i limitów środków Funduszu.
W programach wojewódzkich preferowana jest
budowa sal gimnastycznych w gminach oraz kry-
tych pływalni na terenach powiatów, które nie po-
siadają tego typu obiektów.
Dopuszcza się dofinansowanie do 60% wartości
kosztorysowej budowy pierwszych sal gimnastycz-
nych w tych gminach oraz wszystkich obiektów, re-

alizowanych w gminach o niskich dochodach po-
datkowych zgodnie z art. 20 ust. 6 pkt 1 ustawy
z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek
samorządu terytorialnego (Dz. U. Nr 203, poz. 1966,
z późn. zm.).
Gminy realizujące inwestycje związane z budową
boisk, zainteresowane uzyskaniem dotacji z fundu-
szy europejskich, mogą we własnym zakresie ubie-
gać się o dofinansowanie obiektów z programów po-
mocowych w ramach Narodowej Strategii Spójności
lub z regionalnych programów operacyjnych na te-
renie własnego województwa. Każdy z programów
operacyjnych określa przedsięwzięcia, na które prze-
widuje się udzielenie wsparcia finansowego oraz
określa podmioty, które mogą ubiegać się o dotacje.
Z zakresu sportu powszechnego i sportu osób
niepełnosprawnych priorytetowo traktowane są za-
dania:
— promocja aktywności sportowej oraz zdrowe-
go stylu życia w społeczeństwie,
— zwiększanie dostępu do aktywności sportowej
w różnych grupach społecznych,
— upowszechnianie różnych form i programów
sportu dla wszystkich,
— rozwój sportu osób niepełnosprawnych.
Priorytety te realizowane są w ramach progra-
mów i zadań kierowanych do różnych środowisk
i grup społecznych, dofinansowywanych z budże-
tu państwa, Funduszu Rozwoju Kultury Fizycznej
oraz Funduszu Zajęć Sportowo-Rekreacyjnych dla
Uczniów.
Zadania z zakresu:
1) aktywności sportowej dzieci i młodzieży reali-
zowane są w ramach:
a) programu „Sport wszystkich dzieci” z Fundu-
szu Rozwoju Kultury Fizycznej dofinansowywane
są: zakup i dystrybucja sprzętu sportowego; szkole-
nie wolontariuszy i animatorów; imprezy sportowe;
sportowe wakacje; działalność animatorów sportu
dzieci i młodzieży oraz sportu osób niepełnospraw-
nych w środowisku wiejskim, a także wydawnictwa
promujące aktywność sportową dzieci i młodzieży,
b) projektu „Karol” skierowanego do dzieci i mło-
dzieży ze wsi i małych miast (do 25 tys. mieszkań-
ców). Z Funduszu Rozwoju Kultury Fizycznej dofi-
nansowywane są: zakup i dystrybucja sprzętu spor-
towego; imprezy sportowe; sportowe wakacje oraz
organizatorzy sportu dzieci i młodzieży,
c) zajęć sportowo-rekreacyjnych dla uczniów fi-
nansowanych ze środków Funduszu Zajęć Sporto-
wo-Rekreacyjnych dla Uczniów,
2) sportu osób niepełnosprawnych, realizowane
są w ramach:
a) programu przygotowań i udziału w Igrzyskach
Paraolimpijskich Pekin 2008,
b) programu upowszechniania sportu w śród
osób niepełnosprawnych.
Ze środków Funduszu Rozwoju Kultury Fizycz-
nej dofinansowywane są: uczestnictwo osób i spor-
towców niepełnosprawnych z zajęciach sekcji spor-
499
towych i rekreacyjnych; w imprezach sportowo-re-
kreacyjnych; w szkoleniu centralnym, zgrupowa-
niach i konsultacjach; letnich i zimowych obozach
rekreacyjno sportowych; w igrzyskach paraolimpij-
skich, mistrzostwach świata i Europy, i innych im-
prezach mistrzowskich rangi międzynarodowej i kra-
jowej. Dofinansowywane jest także poradnictwo i kon-
sultacje medyczne oraz badania lekarskie i diagno-
styczne sportowców niepełnosprawnych; zakup sprzę-
tu sportowego; szkolenie trenerów, fizjoterapeutów,
klasyfikatorów i wolontariuszy oraz promocja spor-
tu osób niepełnosprawnych,
3) upowszechniania kultury fizycznej i sportu
w różnych środowiskach, dofinansowywane ze środ-
ków budżetu obejmują:
a) upowszechnianie kultury fizycznej i sportu
w środowisku wiejskim,
b) upowszechnianie kultury fizycznej i sportu
w środowisku akademickim,
c) upowszechnianie kultury fizycznej i sportu
w rodzinie oraz różnych grupach zawodowych i spo-
łecznych,
d) promocję aktywności fizycznej w kontekście
zapobiegania nadwadze,
e) promocję sportu powszechnego,
f) współpracę z Polonią i Polakami za granicą,
g) projekt „Karol” (zadania upowszechniania
kultury fizycznej i sportu w środowisku wiejskim
oraz w rodzinie).
Aktualnie większość zadań z zakresu sportu po-
wszechnego i sportu osób niepełnosprawnych reali-
zowanych jest we współpracy z organizacjami poza-
rządowymi, w szczególności ze stowarzyszeniami
działającymi w obszarze kultury fizycznej i sportu.
Jednostki samorządu terytorialnego, w ramach do-
finansowania mogą ubiegać się o środki z Funduszu
Zajęć Sportowo-Rekreacyjnych dla Uczniów.
Z poważaniem
Minister
Mirosław Drzewiecki
Warszawa, dnia 11 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Witolda Klepacza
w sprawie działań ministra skarbu państwa
zmierzających do przekazania akcji
Centrali Zaopatrzenia Hutnictwa SA
Grupie PKP (1895)
W związku z pismem sekretarza stanu, szefa Ga-
binetu Politycznego Prezesa Rady Ministrów pana
500
Sławomira Nowaka, znak: DSPA-4401-1692/08, z dnia
19 marca 2008 r., upoważniającym ministra skarbu
państwa do udzielenia odpowiedzi, w porozumieniu
z ministrem infrastruktury, na interpelację posła
na Sejm RP pana Witolda Klepacza z dnia 4 marca
2008 r. w sprawie działań ministra skarbu państwa
zmierzających do przekazania akcji Centrali Zaopa-
trzenia Hutnictwa SA Grupie PKP SA, przekazaną
pismem marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej
pana Bronisława Komorowskiego, znak: SPS-023-
-1895/08 z dnia 18 marca 2008 r., uprzejmie wyja-
śniam, co następuje.
Zgodnie z informacjami uzyskanymi od Agencji
Rozwoju Przemysłu SA, większościowego akcjona-
riusza Centrali Zaopatrzenia Hutnictwa SA, aktual-
nie prowadzone są rozmowy z przedstawicielami
Polskich Kolei Państwowych SA na temat możliwo-
ści i sposobu wejścia kapitałowego do spółki oraz do-
celowego pozyskania kontroli i zarządzania Między-
narodowym Centrum Logistycznym w Sławkowie
przez spółki z Grupy kapitałowej PKP SA.
W odniesieniu do pytania 1: jaki jest sens przeka-
zywania akcji dobrej spółki, mającej doświadczenie
handlowe oraz poparcie władz regionalnych, do PKP,
informuję, jak niżej.
Z uwagi na prowadzoną przez CZH SA inwesty-
cję, prowadzącą do rozbudowy Międzynarodowego
Centrum Logistycznego w Sławkowie (MCL w Sław-
kowie), spółce niezbędne są środki finansowe na re-
alizację poszczególnych etapów budowy. Środki te
mogą być pozyskane np. w wyniku podwyższenia
kapitału zakładowego CZH SA przez spółki Grupy
PKP SA, które zadeklarowały chęć uczestnictwa
w podwyższeniu, a w kolejności także przejęcia kon-
troli nad spółką. W opinii PKP SA powiązanie ope-
ratora logistycznego MCL w Sławkowie ze spółkami
przewozów towarowych Grupy PKP SA stwarza
możliwość uzyskania efektów synergii w postaci
wzrostu masy przewożonych i kompleksowo obsłu-
żonych ładunków.
W swojej dotychczasowej korespondencji dotyczą-
cej dokapitalizowania CZH SA w celu rozbudowy
MCL w Sławkowie Ministerstwo Infrastruktury po-
informowało, że dla projektu pt. Budowa Międzyna-
rodowego Centrum Logistycznego Euroterminal
w Sławkowie w grudniu 2007 r. została wydana po-
zytywna decyzja ówczesnego Ministerstwa Trans-
portu przyznająca dofinansowanie ze środków Eu-
ropejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego w kwo-
cie 5 mln zł. Dofinansowanie w tej samej wysokości,
5 mln zł, zostało zapewnione także decyzją ministra
finansów. Powyższe decyzje zostały wydane w wa-
runkach realizacji projektu rozbudowy Eurotermi-
nalu przez CZH SA bez udziału PKP SA.
Ministerstwo Infrastruktury wskazuje jednak,
że podstawowym celem budowy Euroterminalu po-
winno być pozyskanie maksymalnej ilości ładunków
przewożonych koleją w relacjach transkontynental-
nych wschód–zachód z wykorzystaniem Linii Hutni-
czej Szerokotorowej (LHS), przy czym podkreśla, że
przewóz towarów do MCL w Sławkowie odbywa się
z wykorzystaniem infrastruktury położonej na tere-
nach należących do PKP SA oraz PKP PLK SA.
W opinii Ministerstwa Infrastruktury brak porozu-
mienia pomiędzy CZH SA a spółkami Grupy PKP
SA stanowi istotną przeszkodę w pozyskaniu ładun-
ków z kierunku wschodniego, może też spowodować,
że strona rosyjska nie będzie zainteresowana podję-
ciem rzeczowych rozmów biznesowych. Ponadto Mi-
nisterstwo Infrastruktury uważa za błędne trakto-
wanie Euroterminalu jako obiektu funkcjonującego
niezależnie od infrastruktury kolejowej i przewoźni-
ków z niej korzystających. W tym kontekście Mini-
sterstwo Infrastruktury popiera dążenia Grupy
PKP SA do uczestniczenia w projekcie rozbudowy
Euroterminalu.
Mając na względzie powyższe argumenty, prowa-
dzone są prace zmierzające do rozstrzygnięcia za-
sadności i sposobu wejścia kapitałowego spółek Gru-
py PKP SA do CZH SA, na zasadach rynkowych,
zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa, z po-
szanowaniem interesu spółki i dotychczasowych ak-
cjonariuszy.
Poniżej przedstawiam stanowisko Ministerstwa
Infrastruktury sprawującego nadzór właścicielski
nad działalnością PKP SA.
W odniesieniu do pytania 2: czy zadłużona, nie-
wydajna firma, jaką jest niewątpliwie PKP, zapewni
dalszy rozwój CZH S.A., a co za tym idzie kontynu-
ację programu inwestycyjnego Euroterminalu, Mi-
nisterstwo Infrastruktury wyjaśnia, że w dotych-
czasowych działaniach Centrali Zaopatrzenia Hut-
nictwa SA element współpracy z Grupą PKP, będący
warunkiem koniecznym powodzenia przedsięwzię-
cia, jakim jest tworzenie centrum logistycznego
o międzynarodowym znaczeniu, pozostawał niezau-
ważony. Tymczasem z punktu widzenia polityki
transportowej państwa traktowanie inwestycji w Sław-
kowie jako obiektu funkcjonującego niezależnie od
infrastruktury kolejowej i przewoźników z niej ko-
rzystających stwarza poważne wątpliwości co do ko-
nieczności i celowości inwestowania w Eurotermi-
nal. Jedynie rozpatrywanie istnienia Eurotermina-
la z punktu widzenia krajowego potencjału przewo-
zowego daje szanse na zapewnienie konkretnych,
także finansowych, warunków jego rozwoju.
W opinii Ministerstwa Infrastruktury zagadnie-
nie braku przepustowości kolejowej na terenie Euro-
terminala, stwarzające problemy z pracą manewro-
wą przy pociągach na terenie należącym do CZH
SA, może być jednym z głównych przyczynków
sprzyjania konsolidowaniu jego działalności z dzia-
łalnością innych przedsiębiorstw przewozowych
i zarządzających infrastrukturą. W ocenie Minister-
stwa Infrastruktury brak równoległego zwiększa-
nia przepustowości infrastruktury wewnętrznej
i – zwłaszcza – prowadzącej do Euroterminala rodzi
poważne wątpliwości co do efektywnego wykorzy-
stania potencjału magazynowego, jaki stara się za-
pewnić CZH SA.

W kwestii poruszonej w pytaniu 3: czy przejęcie
Euroterminalu przez PKP nie jest przejawem mono-
polistycznych zapędów przewoźnika, Ministerstwo
Infrastruktury odwołuje się do aktualnych, niewiel-
kich, zdaniem ministerstwa, wyników przeładunko-
wych osiąganych przez CZH SA. Stwierdza, że inwe-
stowanie w Euroterminal w Sławkowie, a także bez-
pośrednie powiązanie jego funkcjonowania z dzia-
łalnością przedsiębiorstwa zarządzającego linią ko-
lejową mogącą zapewnić dowóz i odbiór niezbędnych
ładunków jest jedyną możliwością realnego, długo-
trwałego zwiększenia znaczenia Euroterminalu i za-
pewnienia jego miejsca na euroazjatyckiej mapie li-
czących się punktów logistycznych. Powiązanie ka-
pitałowe Grupy PKP z Euroterminalem jest także
zgodne z aktualną tendencją europejskich przedsię-
biorstw przewozowych do rozwijania swojej działal-
ności i jej rozszerzania o elementy logistyczno- spe-
dycyjne, zapewniające nie tylko przewóz, ale rów-
nież pełną obsługę ładunków.
W ocenie Ministerstwa Infrastruktury brak ko-
ordynacji działalności powstającego Międzynaro-
dowego Centrum Logistycznego w Sławkowie z dzia-
łalnością podmiotów Grupy PKP, zwłaszcza zaś
Linii Hutniczej Szerokotorowej, może spowodować
„utkwienie” Euroterminala w oderwaniu od infra-
struktury kolejowej będącej podstawą jego istnie-
nia w międzynarodowym łańcuchu dostaw. Jedynie
zaś pełna koordynacja wielomilionowych nakładów
ponoszonych na rozwój Euroterminala z rozwojem
infrastruktury kolejowej (prowadzącej do niej bez-
pośrednio, ale także stanowiącej ciąg transporto-
wy z kierunku wschodniego) ma szanse zagwaran-
tować pełną efektywność ponoszonych na jego roz-
wój nakładów.
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 8 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Krzysztofa Jurgiela
w sprawie ulgi prorodzinnej
dla dzieci rolników, przedsiębiorców
i osób płacących podatek liniowy (1896)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
wystąpienie wicemarszałka Sejmu pana Krzysztofa
Putry z dnia 18 marca 2008 r., nr SPS-023-1896/08,
przekazane przez sekretarza stanu szefa Gabinetu
Politycznego prezesa Rady Ministrów pana Sławo-
mira Nowaka przy piśmie z dnia 26 marca 2008 r.,
nr DSPA-4401-1698/08, wraz z załączoną interpela-
501
cją pana posła Krzysztofa Jurgiela w sprawie ulgi
prorodzinnej dla dzieci rolników, przedsiębiorców
i osób płacących podatek liniowy, uprzejmie wyja-
śniam.
Z dniem 1 stycznia 2007 r. została włączona do
systemu podatku dochodowego od osób fizycznych
ulga z tytułu wychowywania dzieci. Ulga ta została
wprowadzona ustawą z dnia 16 listopada 2006 r.
o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw
(Dz. U. Nr 217, poz. 1588). Stosownie do art. 27 f
ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodo-
wym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz.
176, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, od podatku
dochodowego, pomniejszonego o kwotę składki na
ubezpieczenie zdrowotne podatnik ma prawo odli-
czyć rocznie kwotę stanowiącą iloczyn liczby wycho-
wywanych dzieci i dwukrotności kwoty zmniejszają-
cej podatek określonej w pierwszym przedziale skali
podatkowej, jeżeli w roku podatkowym wychowywał
własne lub przysposobione dzieci, o których mowa
w art. 6 ust. 4 ustawy. W roku 2007 ulga ta wynosiła
1145,08 zł, natomiast w roku 2008 wynosi odpo-
wiednio 1173,70 zł na każde dziecko. Odliczenie ulgi
dotyczy łącznie obojga rodziców. Kwotę tę odlicza się
od podatku jednego z rodziców lub od podatku oboj-
ga. W przypadku rodziców, w stosunku do których
orzeczone zostały rozwód albo separacja, odliczenie
przysługuje jednemu z nich, u którego dzieci fak-
tycznie zamieszkują.
Ulgę z tytułu wychowywania dzieci można odli-
czyć wyłącznie od podatku obliczonego według pro-
gresywnej skali podatkowej. Ulgi tej nie można za-
tem odliczyć od zryczałtowanego podatku dochodo-
wego uiszczanego w formie ryczałtu od przychodów
ewidencjonowanych lub karty podatkowej oraz po-
datku obliczonego według 19% stawki, nawet jeżeli
spełnione są wyżej określone przesłanki. Stosownie
do art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym
od osób fizycznych, przepisów ustawy nie stosuje się
do przychodów z działalności rolniczej, z wyjątkiem
przychodów z działów specjalnych produkcji rolnej.
W tej sytuacji ulgi z tytułu wychowywania dzieci nie
mogą odliczać również rolnicy prowadzący działal-
ność rolniczą (z wyjątkiem prowadzących działy
specjalne produkcji rolnej, jeżeli wybrali opodatko-
wanie dochodów z tego źródła na zasadach określo-
nych w art. 27 ustawy), bowiem nie są podatnikami
podatku dochodowego. Wyłączenie możliwości odli-
czenia ulgi od podatku obliczonego według 19%
stawki podatku oraz ryczałtu od przychodów ewi-
dencjonowanych i karty podatkowej, a także tych
rolników, którzy nie są podatnikami podatku docho-
dowego od dochodów osób fizycznych, nie narusza
norm konstytucyjnych. Zgodnie bowiem z art. 217
konstytucji, nakładanie podatków, innych danin pu-
blicznych, określanie podmiotów, przedmiotów opo-
datkowania i stawek podatkowych, a także zasad
przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorii podmio-
tów zwolnionych od podatków następuje w drodze
502
ustawy. Rozwiązanie takie nie stoi również w sprzecz-
ności z wyrażonymi w art. 2 i art. 32 konstytucji
zasadami równości obywateli wobec prawa i spra-
wiedliwości społecznej. Trybunał Konstytucyjny
uznaje, iż zasada równości jest przestrzegana wte-
dy, gdy każdy obywatel może stać się adresatem
każdej z norm przyznających określone prawo oby-
watelskie. Nie można więc różnicować obywateli ze
względu na kryteria powodujące powstanie za-
mkniętych kategorii o zróżnicowanym statusie praw-
nym (K.10/93).
Sprawiedliwość podatkowa jest pewnym uszcze-
gółowieniem ogólnej zasady sprawiedliwości społecz-
nej i dotyczy tylko sprawiedliwości obciążeń. Wyra-
zem sprawiedliwości podatkowej jest zwłaszcza po-
wszechność i równość opodatkowania. Do zasady tej
Trybunał Konstytucyjny odwołał się m. in. w orze-
czeniu z dnia 29 maja 1996 r. (K. 22/95), w którym
przypomniał, iż w prawie podatkowym zasada spra-
wiedliwości, wyrażająca się m. in. powszechnością
i równością opodatkowania, łączy się ze swobodą
ustawodawcy w kształtowaniu ulg i zwolnień podat-
kowych, a także ich znoszeniu lub ograniczaniu.
Zwolnienia podatkowe nie stanowią standardu praw-
nego, lecz są wyjątkiem od powszechności i równości
obowiązków podatkowych. W konsekwencji realiza-
cja konstytucyjnych zasad równości oraz sprawiedli-
wości społecznej nie oznacza konieczności przyzna-
wania wszystkim kategoriom obywateli jednakowych
praw i jednakowych obowiązków. Niejednokrotnie
prawidłowa realizacja tych zasad wymaga kształto-
wania praw i obowiązków w sposób zróżnicowany.
Poszczególne kategorie podmiotów winny być trakto-
wane równo, według jednakowej miary, tylko wów-
czas, gdy u podnóża określonych regulacji prawnych
leży jednakowa sytuacja faktyczna tych kategorii
podmiotów. Istnieje zatem prawo ustawodawcy do od-
miennego kształtowania sfery praw i obowiązków po-
szczególnych kategorii podmiotów, jeżeli te odmienne
zasady będą wynikać z odmienności w ich sytuacji
faktycznej.
Podkreślić należy, że podstawową formą opo-
datkowania podatkiem dochodowym od osób fizycz-
nych są zasady ogólne przy zastosowaniu progre-
sywnej skali podatkowej. Natomiast zarówno opo-
datkowanie według 19% stawki, jak i zryczałtowa-
ne formy opodatkowania (tj. ryczałt od przychodów
ewidencjonowanych lub kartę podatkową) podat-
nik wybiera sam, składając stosowne oświadczenie
lub wniosek.
Zasady opodatkowania w tych formach różnią się
od zasad opodatkowania według progresywnej skali
podatkowej. W przypadku np. wyboru opodatkowania
według 19% stawki wolą ustawodawcy było żeby po-
datnicy nie mogli, co do zasady, korzystać z ulg, zwol-
nień i odliczeń. Tym samym, dokonując wyboru sposo-
bu opodatkowania dochodów (przychodów) z działal-
ności gospodarczej, podatnicy powinni być świadomi
nie tylko korzyści płynących z takiego wyboru, ale
także ograniczeń z nim związanych.
Odnosząc się do propozycji pana posła, dotyczą-
cej ewentualnej nowelizacji ustawy o podatku do-
chodowym od osób fizycznych, która miałaby na celu
umożliwienie odliczenia ulgi z tytułu wychowywa-
nia dzieci od podatku obliczonego według 19% staw-
ki oraz ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych,
a także wprowadzenia uregulowań prawnych dają-
cych możliwości korzystania z przedmiotowej ulgi
przez rolników, należy podkreślić, że wszelkie zmia-
ny podatkowe, z uwagi na konieczność zapewnienia
stabilności budżetowej muszą być poprzedzone dys-
kusją i szczegółową analizą związanych z nimi kosz-
tów i spodziewanych korzyści w zakresie sektora fi-
nansów publicznych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 7 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Łopaty
w sprawie refundacji leku ratującego życie
dzieciom chorym na mukopolisacharydozę
typu II (1897)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana Jana Łopaty, posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej, przesłaną przy piśmie z dnia
18 marca 2008 r. (SPS-023-1897/08) w sprawie re-
fundacji leku ratującego życie dziecku choremu na
mukopolisacharydozę typu II, uprzejmie proszę o przy-
jęcie poniższych informacji.
Dostęp ludności do świadczeń opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych, a także za-
sady i tryb finansowania tych świadczeń, zostały
określone w przepisach ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210,
poz. 2135 z późn. zm.) aktach wykonawczych do
ww. ustawy oraz zarządzeniach prezesa Narodowe-
go Funduszu Zdrowia, dotyczących postępowań
w sprawie zawarcia umów o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej w poszczególnych rodzajach i za-
kresach.
Zgodnie z art. 14 przedmiotowej ustawy, świad-
czenia opieki zdrowotnej są finansowane ze środków
Narodowego Funduszu Zdrowia. Świadczeniobiorcy
przyjętemu do szpitala lub innego zakładu opieki
zdrowotnej, przeznaczonego dla osób potrzebujących
całodobowych lub całodziennych świadczeń opieki
zdrowotnej, oraz przy wykonywaniu zabiegów lecz-

niczych i pielęgnacyjnych, diagnostycznych i rehabi-
litacyjnych przez podmioty uprawnione do udziela-
nia świadczeń, zapewnia się bezpłatnie leki i wyroby
medyczne, jeżeli są one konieczne do wykonania
świadczenia (art. 35 ww. ustawy).
Podstawą udzielania świadczeń opieki zdrowot-
nej finansowanych ze środków publicznych przez
fundusz, zgodnie z art. 132 ww. ustawy, jest umowa
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej zawarta
pomiędzy świadczeniodawcą a dyrektorem oddziału
wojewódzkiego funduszu.
W związku z rzadkością występowania i specyfi-
ką biochemiczną chorób genetycznych z zakresu me-
tabolizmu, do których zaliczyć należy m. in. muko-
polisacharydozę typu II, leczenie z zastosowaniem
leków sierocych należy do najbardziej kosztownych
terapii i prowadzone jest zazwyczaj w wyspecjalizo-
wanych ośrodkach klinicznych.
Odnosząc się do pytań uprzejmie informuję.
W styczniu 2007 r. Komisja Europejska wydała
pozwolenie na dopuszczenie do obrotu produktu
leczniczego Elaprase do stosowania w leczeniu cho-
roby Huntera (Mukopolisacharydoza typu II). Lek
ten nie jest objęty programem terapeutycznym.
Mając na uwadze złożoność problematyki zwią-
zanej z finansowaniem leków sierocych i chorób
rzadkich, Ministerstwo Zdrowia w porozumieniu
z Narodowym Funduszem Zdrowia podjęło nie-
zbędne działania celem wypracowania wspólnego
stanowiska w przedmiotowej sprawie i podjęcia
wiążących decyzji w kwestii finansowania terapii
lekami sierocymi.
Biorąc pod uwagę koszt terapii lekami sierocymi,
w celu zdiagnozowania konieczności objęcia leku
programem terapeutycznym, zasadna jest znajo-
mość skuteczności preparatu, jego profilu bezpie-
czeństwa, opłacalności terapii.
Celem wprowadzenia przyjętych kryteriów oce-
ny technologii medycznych, na podstawie ustaleń
ministra zdrowia, wnioski o objęcie dopłatami ze
środków publicznych produktów leczniczych inno-
wacyjnych są kierowane do oceny Agencji Oceny
Technologii Medycznych.
Wprowadzone zmiany w tym zakresie mają na
celu zwiększenie przejrzystości polityki refundacyj-
nej państwa i doprowadzenie polskiego prawa do
pełnej zgodności z wymogami określonymi w Dy-
rektywie Transparencyjności (Dyrektywa Rady 89/
105/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r.). Istotną rolę
w zakresie zwiększenia przejrzystości polityki re-
fundacyjnej spełnia Agencja Oceny Technologii Me-
dycznych. Agencja Oceny Technologii Medycznych
została powołana zarządzeniem ministra zdrowia
i do zadań jej należy m.in. opracowywanie rekomen-
dacji dla ministra właściwego do spraw zdrowia, do-
tyczących technologii medycznych.
Preparat Elaprase jest lekiem innowacyjnym,
którego skuteczność oraz efektywność kosztowa
były przedmiotem oceny Agencji Oceny Technologii
Medycznych.
503
Rekomendacja przygotowana na zlecenie mini-
stra zdrowia odnośnie skuteczności i efektywności
kosztowej tego preparatu jest negatywna.
Uchwałą z dnia 19 lutego 2008 r. Rada Konsulta-
cyjna Agencji Oceny Technologii Medycznych reko-
menduje ministrowi zdrowia niefinansowanie ze
środków publicznych leczenia sulfatazą iduronianu
(Elaprase) mukopolisacharydozy typu II (Zespołu
Huntera).
Stanowisko rady konsultacyjnej wynika z braku
przekonywujących dowodów na znaczącą poprawę
istotnych dla zdrowia parametrów klinicznych. Nie
udowodniono skuteczności sulfatazy iduronianu
w przedłużeniu przeżycia pacjentów z zespołem
Huntera. Sulfataza iduronianu nieznacznie popra-
wia dystans marszu chorych, jednocześnie bardzo
wyraźnie zwiększa częstość notowanych zdarzeń
niepożądanych.
Negatywna ocena Agencji Oceny Technologii Me-
dycznych odnośnie skuteczności i efektywności kosz-
towej preparatu Elaprase nie daje, w chwili obecnej,
możliwości podjęcia wiążących decyzji w kwestii fi-
nansowania terapii mukopolisacharydozy typu II
lekiem Elaprase.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 10 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Janusza Chwieruta
w sprawie budowy drogi ekspresowej S1
na odcinku Mysłowice–Kosztowy–Bielsko-Biała
(1899)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do in-
terpelacji pana posła Janusza Chwieruta z dnia 18 lu-
tego 2008 r., przekazanej przy piśmie z dnia 18 marca
2008 r., znak: SPS-023-1899/08, w sprawie budowy
drogi ekspresowej S1 na odcinku Mysłowice (węzeł
Kosztowy)–Bielsko-Biała (węzeł Suchy Potok), uprzej-
mie przekazuję następujące informacje.
Jak słusznie zauważył pan poseł, przedmiotowa
inwestycja została przewidziana do realizacji na lata
2011–2013. W ramach realizacji tego odcinka prze-
widziana jest także budowa obwodnicy Oświęcimia.
W chwili obecnej Generalna Dyrekcja Dróg Krajo-
wych i Autostrad złożyła już wniosek o wydanie de-
cyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na
realizację przedsięwzięcia. Przewidywany termin
504
uzyskania tej decyzji to czerwiec bieżącego roku.
Kolejnym etapem będzie uzyskanie decyzji o ustale-
niu lokalizacji drogi (przewidywany termin wydania
to połowa 2009 r.) oraz pozwolenia na budowę (2010 r.).
Zatem biorąc pod uwagę stopień zaawansowania
prac przygotowawczych, należy stwierdzić, iż ter-
min rozpoczęcia robót budowlanych w 2011 r. nie
jest obecnie zagrożony.
Odnosząc się do ostatniego pytania związanego
z przyznaniem Polsce i Ukrainie prawa organizowa-
nia mistrzostw piłkarskich Euro 2012, uprzejmie in-
formuję, iż w resorcie został opracowany program
rozwoju połączeń drogowych między miastami Euro
2012 oraz połączeń transgranicznych. W „Progra-
mie budowy dróg krajowych na lata 2008–2012” za-
proponowano przyspieszenie terminów realizacji za-
dań, które uznano za kluczowe pod kątem budowy
sieci dróg w związku z organizacją Euro 2012. Do
zadań tych należą odcinki dróg łączące miasta,
w których mają odbyć się mecze ME 2012, oraz od-
cinki przygraniczne.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 7 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Grzegorza Pisalskiego
w sprawie działań ministra skarbu państwa
zmierzających do przekazania euroterminalu
w Sławkowie Grupie PKP (1902)
W związku z pismem sekretarza stanu, szefa Ga-
binetu Politycznego Prezesa Rady Ministrów pana
Sławomira Nowaka, znak DSPA-4401-1690/08 z dnia
19 marca 2008 r., upoważniającym ministra skarbu
państwa do udzielenia odpowiedzi, w porozumieniu
z ministrem infrastruktury, na interpelację posła
na Sejm RP pana Grzegorza Pisalskiego z dnia 5 mar-
ca 2008 r. w sprawie działań ministra skarbu pań-
stwa zmierzających do przekazania Euroterminalu
w Sławkowie Grupie PKP SA, przekazaną pismem
marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej pana
Bronisława Komorowskiego, znak SPS-023-1902/08
z dnia 18 marca 2008 r., uprzejmie wyjaśniam, co
następuje.
Zgodnie z informacjami uzyskanymi od Agencji
Rozwoju Przemysłu SA, większościowego akcjona-
riusza Centrali Zaopatrzenia Hutnictwa SA, właści-
ciela Euroterminalu w Sławkowie, aktualnie prowa-
dzone są rozmowy z przedstawicielami Polskich Ko-
lei Państwowych SA na temat możliwości i sposobu
wejścia kapitałowego do spółki oraz docelowego po-
zyskania kontroli i zarządzania Międzynarodowym
Centrum Logistycznym w Sławkowie przez spółki
z grupy kapitałowej PKP SA.
W odniesieniu do pytania 1 „Dlaczego jest prze-
kazywana dobrze pracująca firma, mająca duże
wsparcie władz regionu w realizacji inwestycji Euro-
terminalu do PKP, które jak dotąd w naszym regio-
nie nie radzą sobie z własną infrastrukturą?” infor-
muję, co następuje.
Z uwagi na prowadzoną przez CZH SA inwesty-
cję, prowadzącą do rozbudowy Międzynarodowego
Centrum Logistycznego w Sławkowie (MCL w Sław-
kowie), spółce niezbędne są środki finansowe na re-
alizację poszczególnych etapów budowy. Środki te
mogą być pozyskane np. w wyniku podwyższenia
kapitału zakładowego CZH SA przez spółki Grupy
PKP SA, które zadeklarowały chęć uczestnictwa
w podwyższeniu, a w kolejności także przejęcia kon-
troli nad spółką. W opinii PKP SA powiązanie ope-
ratora logistycznego MCL w Sławkowie ze spółkami
przewozów towarowych Grupy PKP SA stwarza
możliwość uzyskania efektów synergii w postaci
wzrostu masy przewożonych i kompleksowo obsłu-
żonych ładunków.
W swojej dotychczasowej korespondencji dotyczą-
cej dokapitalizowania CZH SA w celu rozbudowy
MCL w Sławkowie Ministerstwo Infrastruktury po-
informowało, że dla projektu pt. „Budowa Między-
narodowego Centrum Logistycznego Euroterminal
w Sławkowie” w grudniu 2007 r. została wydana po-
zytywna decyzja ówczesnego Ministerstwa Trans-
portu przyznająca dofinansowanie ze środków Eu-
ropejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego w kwo-
cie 5 mln zł. Dofinansowanie w tej samej wysokości
5 mln zł zostało zapewnione także decyzją ministra
finansów. Powyższe decyzje zostały wydane w wa-
runkach realizacji projektu rozbudowy Eurotermi-
nalu przez CZH SA bez udziału PKP SA.
Ministerstwo Infrastruktury wskazuje jednak,
że podstawowym celem budowy Euroterminalu po-
winno być pozyskanie maksymalnej ilości ładunków
przewożonych koleją w relacjach transkontynental-
nych wschód–zachód z wykorzystaniem Linii Hutni-
czej Szerokotorowej (LHS), przy czym podkreśla, że
przewóz towarów do MCL w Sławkowie odbywa się
z wykorzystaniem infrastruktury położonej na tere-
nach należących do PKP SA oraz PKP PLK SA.
W opinii Ministerstwa Infrastruktury brak porozu-
mienia pomiędzy CZH SA a spółkami Grupy PKP
SA stanowi istotną przeszkodę w pozyskaniu ładun-
ków z kierunku wschodniego, może też spowodować,
że strona rosyjska nie będzie zainteresowana podję-
ciem rzeczowych rozmów biznesowych. Ponadto Mi-
nisterstwo Infrastruktury uważa za błędne trakto-
wanie Euroterminalu jako obiektu funkcjonującego
niezależnie od infrastruktury kolejowej i przewoźni-
ków z niej korzystających. W tym kontekście Mini-
sterstwo Infrastruktury popiera dążenia Grupy

PKP SA do uczestniczenia w projekcie rozbudowy
Euroterminalu.
Mając na względzie powyższe argumenty, prowa-
dzone są prace zmierzające do rozstrzygnięcia za-
sadności i sposobu wejścia kapitałowego spółek Gru-
py PKP SA do CZH SA, na zasadach rynkowych,
zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa, z po-
szanowaniem interesu spółki i dotychczasowych ak-
cjonariuszy.
W odniesieniu do pytania 2 i 3 poniżej przedsta-
wiam stanowisko Ministerstwa Infrastruktury spra-
wującego nadzór właścicielski nad działalnością
PKP SA.
W zakresie pytania 2, zawierającego wątpliwość
co do możliwości zapewnienia rozwoju Eurotermi-
nalu w Sławkowie przez firmę niezwiązaną z regio-
nem, w którym jest on usytuowany (w domyśle PKP
LHS Sp. z o. o.), Ministerstwo Infrastruktury wyja-
śnia, iż Euroterminal w Sławkowie i powstające tam
Międzynarodowe Centrum Logistyczne nie powinny
być traktowane jako podmioty działające na rzecz
regionu. Jego obecność w konurbacji śląskiej ma po-
zytywne przełożenie ekonomiczno-społeczne na śro-
dowisko lokalne, niemniej jedynie rozpatrywanie
istnienia Euroterminalu z punktu widzenia krajo-
wego potencjału przewozowego daje szanse na za-
pewnienie konkretnych, także finansowych, warun-
ków jego rozwoju.
Ministerstwo Infrastruktury zwraca uwagę, że
w dotychczasowych działaniach Centrali Zaopatrze-
nia Hutnictwa SA element współpracy z Grupą PKP,
będący warunkiem koniecznym powodzenia przed-
sięwzięcia, jakim jest tworzenie centrum logistycz-
nego o międzynarodowym znaczeniu, pozostawał
niezauważony. Z punktu widzenia polityki transpor-
towej państwa traktowanie inwestycji w Sławkowie
jako obiektu funkcjonującego niezależnie od infra-
struktury kolejowej i przewoźników z niej korzysta-
jących stwarza zdaniem Ministerstwa Infrastruktu-
ry poważne wątpliwości co do konieczności i celowo-
ści inwestowania w Euroterminal.
Zdaniem Ministerstwa Infrastruktury zagadnie-
nie braku przepustowości kolejowej na terenie Euro-
terminalu, stwarzające problemy z pracą manewro-
wą przy pociągach na terenie należącym do CZH
SA, może być jednym z głównych przyczynków
sprzyjania konsolidowania jego działalności z dzia-
łalnością innych przedsiębiorstw przewozowych i za-
rządzających infrastrukturą, a takim jest przecież
spółka PKP LHS Sp. z o.o. Brak równoległego zwięk-
szania przepustowości infrastruktury wewnętrznej
i – zwłaszcza – prowadzącej do Euroterminalu rodzi
poważne wątpliwości co do efektywnego wykorzy-
stania potencjału magazynowego, jaki stara się za-
pewnić CZH SA.
Pytanie 3, w którym kwestia przejęcia Euroter-
minalu przez Grupę PKP przedstawiona jest jako
przejaw monopolistycznych zapędów przewoźnika,
wymaga odwołania się do aktualnych, w ocenie Mi-
nisterstwa Infrastruktury niewielkich wyników
505
przeładunkowych osiąganych przez CZH SA. Inwe-
stowanie w Euroterminal w Sławkowie, a także bez-
pośrednie powiązanie jego funkcjonowania z dzia-
łalnością przedsiębiorstwa zarządzającego linią ko-
lejową, mogącą zapewnić dowóz i odbiór niezbęd-
nych ładunków, stanowi możliwość realnego, długo-
trwałego zwiększenia znaczenia Euroterminalu i za-
pewnienia jego miejsca na euroazjatyckiej mapie li-
czących się punktów logistycznych.
Powiązanie kapitałowe Grupy PKP z Eurotermi-
nalem jest zdaniem Ministerstwa Infrastruktury
zgodne z aktualną tendencją europejskich przedsię-
biorstw przewozowych do rozwijania swojej działal-
ności i jej rozszerzania o elementy logistyczno-spe-
dycyjne, zapewniające nie tylko przewóz, ale rów-
nież pełną obsługę ładunków.
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 8 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Orzechowskiego
w sprawie degradacji rybostanu
jezior mazurskich (1903)
Panie Marszałku! Na podstawie art. 193 ust. 2
regulaminu Sejmu przedkładam Panu Marszałkowi
odpowiedź na interpelację pana posła Andrzeja
Orzechowskiego w sprawie jezior mazurskich, prze-
kazaną przy piśmie z dnia 18 marca 2008 r., znak
SPS-023-1903/08.
Odnosząc się do przepisów ustawy z dnia 18 kwiet-
nia 1985 r. o rybactwie śródlądowym (Dz. U. z 1999 r.
Nr 66, poz. 750, z późn. zm.), uprzejmie informuję,
że niniejsza ustawa reguluje zagadnienia prowadze-
nia gospodarki rybackiej w powierzchniowych wo-
dach śródlądowych. W ustawie określono szczegóło-
we zasady oraz warunki połowu i ochrony ryb umoż-
liwiające zachowanie zasobów ryb w równowadze
biologicznej. W 2001 r. z inicjatywy rządowej Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej uchwalił ustawę z dnia
18 lipca 2001 r. Prawo wodne (Dz. U. z 2005 r.
Nr 239, poz. 2019, z późn. zm.) i znowelizował usta-
wę o rybactwie śródlądowym. Zmianie uległy prze-
pisy regulujące sprawy rybackiego korzystania z pu-
blicznych śródlądowych wód powierzchniowych pły-
nących, do których zaliczane są wszystkie jeziora
o ciągłym dopływie lub odpływie wód powierzchnio-
wych. Przyjęte rozwiązania wzorowały się na prze-
pisach ustawy z dnia 7 marca 1932 r. o rybołówstwie
(Dz. U. Nr 35, poz. 357, z późn. zm.). Zgodnie z no-
506
wouchwalonymi przepisami prawo korzystania z wód
do celów rybackich uzyskuje podmiot, który wygrał
konkurs ofert na oddanie w użytkowanie obwodu
rybackiego. Warunkiem oddania w użytkowanie ob-
wodu rybackiego jest przedłożenie pozytywnie za-
opiniowanego operatu rybackiego, czyli planu racjo-
nalnego gospodarowania zasobami ryb. Najważniej-
szymi elementami podlegającymi ocenie w konkur-
sie ofert są doświadczenie i przygotowanie oferenta
do prowadzenia racjonalnej gospodarki rybackiej
oraz nakłady przeznaczone na zarybianie wód. Kon-
trolę obowiązku prowadzenia racjonalnej gospodar-
ki rybackiej przeprowadza, co najmniej raz na trzy
lata, właściwy zarząd województwa. W przypadku
nierealizowania założeń zawartych w operacie ry-
backim umowa użytkowania może być rozwiązana
w każdym czasie i bez odszkodowania przez repre-
zentanta Skarbu Państwa, jakim jest właściwy dy-
rektor regionalnego zarządu gospodarki wodnej. Za-
stosowane mechanizmy generalnie zapewniają wy-
bór najlepszego oferenta, który gwarantuje prowa-
dzenie racjonalnej gospodarki rybackiej. W mojej
ocenie możliwości poprawy sytuacji należy upatry-
wać w skuteczniejszym wykonywaniu obowiązują-
cych przepisów, ponieważ częste zmiany prawa nie
rozwiązują podstawowego problemu, jakim jest brak
znajomości i umiejętności stosowania istniejących
norm prawnych przez zainteresowane podmioty.
W odniesieniu do drugiej sprawy poruszanej
w interpelacji, a dotyczącej opracowania programu
rewitalizacji rybostanu jezior mazurskich, uprzej-
mie informuję, że tego typu działania stanowią ele-
ment polityki rozwoju województwa, za którą zgod-
nie z przepisami ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r.
o samorządzie województwa (Dz. U. z 2001 r. Nr 142,
poz. 1590, z późn. zm.) odpowiada samorząd woje-
wództwa. Samorząd w ramach realizacji strategii
rozwoju województwa ma wpływ na racjonalne ko-
rzystanie z zasobów przyrody oraz kształtowanie
środowiska naturalnego, zgodnie z zasadą zrówno-
ważonego rozwoju. W tym zakresie może liczyć na
pomoc finansową z funduszy europejskich.
Chciałbym poinformować, że administracja cen-
tralna jest zaangażowana w restytucję niektórych
gatunków ryb wrażliwych, o szczególnym znaczeniu
dla gospodarki rybackiej. W tej chwili w Minister-
stwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi trwają prace zmie-
rzające do opracowania planu gospodarowania zaso-
bami węgorzy.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 10 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Orzechowskiego
w sprawie zmiany rozporządzenia dotyczącego
wywozu nieczystości za pomocą
własnego środka transportu (1904)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Andrzeja Orzechowskiego,
znak SPS-023-1904/08, przekazaną za pośrednic-
twem ministra środowiska, uprzejmie przekazuję
poniższe wyjaśnienia.
Ustawa z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu
czystości i porządku w gminach (Dz. U. z 2005 r.
Nr 236, poz. 2008 z późn. zm.) określa zadania gmi-
ny oraz obowiązki właścicieli nieruchomości doty-
czące utrzymania czystości i porządku, a także wa-
runki udzielania zezwoleń podmiotom świadczącym
usługi w zakresie m.in. odbierania odpadów komu-
nalnych od właścicieli nieruchomości oraz opróżnia-
nia zbiorników bezodpływowych i transportu nie-
czystości ciekłych.
Zgodnie z art. 5 ust 1 pkt 3b ww. ustawy, właści-
ciele nieruchomości są obowiązani do pozbywania
się zebranych na terenie nieruchomości odpadów ko-
munalnych oraz nieczystości ciekłych w sposób
zgodny z przepisami tejże ustawy oraz przepisami
odrębnymi, w tym także z uchwalanym przez radę
gminy regulaminem utrzymania czystości i porząd-
ku na terenie gminy, który określa szczegółowe za-
sady dotyczące m. in. częstotliwości i sposobu pozby-
wania się odpadów komunalnych lub nieczystości
ciekłych z terenu nieruchomości i stanowi akt prawa
miejscowego.
Przy wykonywaniu przedmiotowego obowiązku
właściciele nieruchomości są obowiązani do udoku-
mentowania, w formie umowy, korzystania z usług
wykonywanych przez zakład będący gminną jed-
nostką organizacyjną lub przedsiębiorcę posiadają-
cego zezwolenie na prowadzenie działalności w za-
kresie odbierania odpadów komunalnych lub w za-
kresie opróżniania zbiorników bezodpływowych i trans-
portu nieczystości ciekłych, przez okazanie takiej
umowy i dowodów płacenia za takie usługi. Rada
gminy, w zależności od lokalnych warunków, może
określić, w drodze uchwały, inne sposoby udoku-
mentowania wykonania tego obowiązku.
Należy zauważyć, że zezwolenia na prowadzenie
przez przedsiębiorców ww. działalności udziela,
zgodnie z art. 7 ust. 6, wójt, burmistrz, prezydent
miasta właściwy ze względu na miejsce świadczenia
usług. Wymagania, jakie powinien spełniać przed-
siębiorca ubiegający się o uzyskanie zezwolenia, or-
gan ten określa i podaje do publicznej wiadomości
uwzględniając opis wyposażenia technicznego nie-
zbędnego do realizacji zadań (m.in. wymagania do-
tyczące pojazdów, pojemników lub worków oraz bazy

transportowej), a w przypadku zezwolenia na odbie-
ranie odpadów komunalnych od właścicieli nieru-
chomości – także miejsca odzysku i unieszkodliwia-
nia odpadów komunalnych wynikające z wojewódz-
kiego planu gospodarki odpadami, do których odpa-
dy mają być przekazywane.
Organ powyższy uprawniony jest również do
kontroli działalności gospodarczej przedsiębiorcy
w zakresie zgodności wykonywanej działalności
z udzielonym zezwoleniem oraz sprawuje nadzór
nad realizacją obowiązków właścicieli nierucho-
mości, wynikających z ustawy. Ustawa przewiduje
również sankcje karne za niewykonywanie nało-
żonych nią obowiązków.
Jednocześnie pragnę nadmienić, że biorąc pod
uwagę bezpieczeństwo i zdrowie osób korzystają-
cych i obsługujących pojazdy asenizacyjne oraz wy-
magania ochrony środowiska i bezpieczeństwa ru-
chu drogowego, minister infrastruktury, na pod-
stawie upoważnienia zawartego w art. 2 ust. 2
ustawy, wydał rozporządzenie z dnia 12 listopada
2002 r. w sprawie wymagań dla pojazdów aseniza-
cyjnych (Dz. U. Nr 193, poz. 1617), w którym szcze-
gółowo określił wymagania techniczne i wyposaże-
nie tych pojazdów.
Przedstawiając powyższe, chciałbym podkreślić,
że uregulowania zawarte w ustawie o utrzymaniu
czystości i porządku w gminach dotyczą wszystkich
właścicieli nieruchomości i nie przewidują żadnych
zwolnień przy realizacji nałożonych obowiązków.
Obowiązujący system gwarantuje możliwość kon-
troli podmiotów objętych regulacją i zapewnia bez-
pieczeństwo dla środowiska i mieszkańców. W mojej
opinii brak jest więc podstaw do uprzywilejowania
i stanowienia wyjątków dla grupy rolników poprzez
szczególne uregulowania w tym zakresie. Ponadto
nadmieniam, że omówione regulacje nie uzależniają
wywożenia nieczystości przez rolników od odbycia
szkolenia zorganizowanego przez starostę.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 10 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Orzechowskiego
w sprawie cen zbóż na rynku krajowym
i rynkach sąsiednich, np. niemieckim,
za tonę zboża ekologicznego (1905)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z wy-
stąpieniem Pana Marszałka pismem z dnia 18 mar-
ca 2008 r., znak SPS-023-1905/08, przekazującym
507
interpelację pana Andrzeja Orzechowskiego, posła
na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, w sprawie cen
zbóż na rynku krajowym i rynkach sąsiednich,
np. niemieckim, za tonę zboża ekologicznego, uprzej-
mie przekazuję poniższe wyjaśnienia.
W ramach Programu Rozwoju Obszarów Wiej-
skich na lata 2007–2013, tzw. PROW 2007–2013, za-
planowano uruchomienie trzech działań w ramach
których przewiduje się bezpośrednie wsparcie dla
podmiotów wytwarzających żywność w ramach rol-
nictwa ekologicznego. Dotyczy to również rolników
uprawiających ekologiczne zboża.
Rolnicy prowadzący ekologiczne uprawy zbóż
mogą liczyć na wsparcie w ramach pakietu rolnic-
two ekologiczne w ramach programu rolnośrodowi-
skowego. Program rolnośrodowiskowy jest najbar-
dziej kompleksowym działaniem osi 2 PROW 2007–
–2013. Głównym jego założeniem jest promowanie
produkcji rolnej opartej na metodach zgodnych z wy-
mogami ochrony środowiska i przyrody. Realizacja
programu rolnośrodowiskowego ma przyczynić się
do zrównoważonego rozwoju obszarów wiejskich
i zachowania różnorodności biologicznej na tych te-
renach. W ramach tego programu rolnik prowadzą-
cy plantację zbóż może otrzymać wsparcie w wyso-
kości 840 zł/ha w pierwszym i drugim roku realiza-
cji zobowiązania rolnośrodowiskowego w przypad-
ku, gdy uprawy są w okresie przestawiania, oraz
790 zł/ha w kolejnych latach realizacji zobowiązania
lub też gdy są to uprawy z certyfikatem.
W ramach osi pierwszej bezpośrednie wsparcie
producenci zbóż ekologicznych mogą otrzymać w ra-
mach dwóch działań: „Uczestnictwo rolników w sys-
temach jakości żywności” oraz „Działania informa-
cyjne i promocyjne”.
W ramach działania „Uczestnictwo rolników
w systemach jakości żywności” przez okres 5 lat
producenci rolni mogą otrzymać pomoc w wysokości
do 996 zł rocznie. W ramach działania zwracane
będą „koszty stałe” związane z funkcjonowaniem
w ramach systemu rolnictwa ekologicznego. Do mo-
mentu uruchomienia działania z budżet krajowego
dofinansowuje się koszty kontroli gospodarstw eko-
logicznych w wysokości od 500 do 800 zł, w zależno-
ści od powierzchni gospodarstwa.
Producenci rolni skupieni w grupy mogą również
korzystać z pomocy w ramach dziania „Działania
informacyjne i promocyjne”. Grupy producentów
otrzymują pomoc w formie refundacji 70% kosztów
kwalifikowanych (bez podatku VAT) na operacje nie
dłuższe niż 2 lata. Celem działania „Działania in-
formacyjne i promocyjne” jest prowadzenie operacji
promocyjno-informacyjnych o produktach uczestni-
czących w systemach rolnictwa ekologicznego. Za-
kres refundowanych kosztów kwalifikowanych jest
bardzo szeroki i obejmuje m.in. koszty reklamy
w telewizji, radio, prasie lub innych mediach, pro-
mocję w punktach sprzedaży, przygotowanie stoisk
i materiałów reklamowych, udział w pokazach, wy-
stawach i targach, organizację szkoleń i konferencji,
508
prowadzenie serwisu internetowego, wynajem po-
wierzchni reklamowej czy publikację broszur, ulo-
tek, plakatów, zaproszeń i innych materiałów rekla-
mowych.
Obecnie trwa również kampania promocyjna
rolnictwa ekologicznego. Prowadzi ją Agencja Ryn-
ku Rolnego przy udziale Ministerstwa Rolnictwa
i Rozwoju Wsi. W ramach kampanii prowadzone są
działania informacyjne, jak emitowanie reklam
żywności ekologicznej w radiu i telewizji oraz pro-
mocja rolnictwa ekologicznego wśród rolników i kon-
sumentów. W ramach kampanii są przekazywane
również informacje o zbożach oraz o produktach
wytworzonych w oparciu o zboża, np. wyrobach
piekarniczych.
Ponadto z budżetu krajowego dofinansowywane
są liczne badania mające na celu wypracowanie
m.in. metod efektywnej uprawy roślin ekologicz-
nych. Obejmuje to również badania dotyczące war-
tości siewnej i użytkowej odmian zbóż w warunkach
plantacji nasiennych gospodarstw ekologicznych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 8 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na interpelację posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie preferencyjnych kredytów
na zakup ziemi dla rolników (1906)
W związku z przesłaną przy piśmie z dnia 18 mar-
ca 2008 r., znak SPS-023 -1906/08, interpelacją po-
sła Wiesława Andrzeja Szczepańskiego w sprawie
preferencyjnych kredytów na zakup ziemi dla rolni-
ków – uprzejmie informuję Pana Marszałka, że
zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia
26 kwietnia 2007 r. w sprawie szczegółowego zakre-
su i kierunków działań Agencji Restrukturyzacji
i Modernizacji Rolnictwa oraz sposobów ich realiza-
cji (Dz. U. Nr 77, poz. 514, ze zm.), którego przepisy
zostały dostosowane do wytycznych Wspólnoty w spra-
wie pomocy państwa w sektorze rolnym i leśnym na
lata 2007–2013, kredyty preferencyjne na zakup
gruntów rolnych na obecnych warunkach mogą być
udzielane do dnia 31 grudnia 2009 r., natomiast od
dnia 1 stycznia 2010 r. kredyt preferencyjny na za-
kup gruntów rolnych może zostać udzielony w od-
niesieniu do części nieprzekraczającej 10% kwoty
kredytu udzielonego na sfinansowanie kosztów in-
westycji. Kredyty preferencyjne na zakup gruntów
rolnych mogą być udzielane w ramach linii kredyto-
wych przeznaczonych na: realizację inwestycji w go-
spodarstwach rolnych, działach specjalnych produk-
cji rolnej i przetwórstwie produktów rolnych, utwo-
rzenie lub urządzenie gospodarstw rolnych przez
osoby, które nie ukończyły 40 roku życia, utworze-
nie lub urządzenie gospodarstwa rolnego w ramach
realizacji, zaakceptowanego przez ministra właści-
wego do spraw rozwoju wsi i ministra właściwego do
spraw finansów publicznych, programu osadnictwa
rolniczego na gruntach Skarbu Państwa, zakup nie-
ruchomości rolnych przeznaczonych na utworzenie
lub powiększenie gospodarstwa rodzinnego w rozu-
mieniu ustawy z dnia 11 kwietnia 2003r. o kształto-
waniu ustroju rolnego (Dz. U. Nr 64, poz. 592) oraz
na realizację inwestycji w ramach „Branżowego pro-
gramu mleczarstwa”.
Uprzejmie informuję, że w okresie od 1994 r. do
końca 2007 r. udzielono łącznie 377 679 kredytów
inwestycyjnych na łączną kwotę ok. 27 mld zł, w tym
95 141 kredytów wyłącznie w ramach linii na zakup
gruntów rolnych, w kwocie ok. 2,9 mld zł.
Dostrzegając potrzebę dalszej poprawy struktu-
ry obszarowej gospodarstw rolnych, będę podejmo-
wał starania w Komisji Europejskiej o wydłużenie
okresu stosowania pomocy na zakup ziemi przez
producentów rolnych.
Niezależnie od powyższego pragnę nadmienić, iż
w planie finansowym Agencji Restrukturyzacji i Mo-
dernizacji Rolnictwa stanowiącym załącznik do usta-
wy budżetowej na 2008 r. z dnia 23 stycznia 2008 r.
(Dz. U. Nr 19, poz. 117) na dopłaty do oprocentowania
inwestycyjnych kredytów bankowych, w tym na za-
kup gruntów rolnych, przewidziane zostały środki
w wysokości 649 mln zł, natomiast na dopłaty do
oprocentowania kredytów bankowych przeznaczo-
nych na likwidację skutków klęsk żywiołowych za-
planowano środki w wysokości 200,5 mln zł. W celu
zapewnienia dostępu producentom rolnym i innym
podmiotom podejmującym w 2008 r. przedsięwzięcia
inwestycyjne i modernizacyjne w rolnictwie i prze-
twórstwie rolno-spożywczym w wyniku podjętych
działań zostały zwiększone dla Agencji Restruktury-
zacji i Modernizacji Rolnictwa środki w wysokości
60 mln zł na dopłaty do oprocentowania preferencyj-
nych kredytów udzielanych na podstawie rozporzą-
dzenia Rady Ministrów z dnia 26 kwietnia 2007 r.
w sprawie szczegółowego zakresu i kierunków dzia-
łań Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnic-
twa oraz sposobów ich realizacji.
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 8 kwietnia 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kochanowskiego
w sprawie błędów i paradoksów w przepisach
w zakresie procedur urzędowych dotyczących
pomieszczeń tymczasowych (1908)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jana Kochanowskiego, prze-
kazaną przy piśmie Pana Marszałka z dnia 18 mar-
ca 2008 r., SPS-023-1908/08, w sprawie instytucji
tymczasowego pomieszczenia, uprzejmie przedsta-
wiam, co następuje.
Nowelizacja przepisu art. 1046 Kodeksu postępo-
wania cywilnego, dokonana ustawą z dnia 2 lipca
2005 r. o zmianie ustawy Kodeks postępowania cy-
wilnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 172, poz. 1804), wprowadziła do systemu prawa
instytucję „tymczasowego pomieszczenia”. Konse-
kwencją powyższej nowelizacji była istotna zmiana
w zakresie wykonywania obowiązku opróżnienia lo-
kalu służącego zaspokojeniu potrzeb mieszkanio-
wych dłużnika, na podstawie tytułu wykonawczego,
z którego nie wynika prawo dłużnika do lokalu so-
cjalnego lub zamiennego.
Ustawodawca wprowadził instytucję „tymcza-
sowego pomieszczenia” ze względów humanitar-
nych. Ma ona zapobiegać wykonywaniu eksmisji na
bruk, a w konsekwencji szerzeniu się zjawiska bez-
domności.
Przepis art. 1046 § 4 Kodeksu postępowania cy-
wilnego wprowadził zakaz przeprowadzenia egze-
kucji polegającej na opróżnieniu mieszkania bez za-
pewnienia eksmitowanemu pomieszczenia tymcza-
sowego. Jeżeli z tytułu wykonawczego nakazującego
opróżnienie lokalu służącego zaspokojeniu potrzeb
mieszkaniowych dłużnika nie wynika prawo dłuż-
nika do lokalu socjalnego lub zamiennego, przed do-
konaniem wezwania do dobrowolnego opuszczenia
pomieszczenia komornik powinien wysłuchać dłuż-
nika w celu ustalenia jego sytuacji rodzinnej i mająt-
kowej oraz stwierdzenia, czy dłużnikowi przysługu-
je tytuł prawny do innego lokalu lub pomieszczenia,
w którym może on zamieszkać. Jeżeli dłużnikowi
takie prawo nie przysługuje ani nie znalazł on tym-
czasowego pomieszczenia, komornik powinien nie-
zwłocznie wystąpić do gminy, właściwej ze względu
na miejsce położenia lokalu podlegającego opróżnie-
niu, o wskazanie tymczasowego pomieszczenia, chy-
ba że sam wierzyciel wskazał tymczasowe pomiesz-
czenie. W wezwaniu do dobrowolnego wykonania
obowiązku wynikającego z tytułu wykonawczego
komornik oznacza tymczasowe pomieszczenie,
wskazane przez gminę lub wierzyciela, do którego
może nastąpić przekwaterowanie.
509
Wymogi, jakie powinno spełniać tymczasowe
pomieszczenie, zostały określone w art. 1046 K.p.c.
i – wydanym na podstawie upoważnienia zawarte-
go w tym przepisie – rozporządzeniu ministra spra-
wiedliwości z dnia 26 stycznia 2005 r. w sprawie
szczegółowego trybu postępowania w sprawach
o opróżnienie lokalu lub pomieszczenia albo o wy-
danie nieruchomości oraz warunków, jakim powin-
no odpowiadać tymczasowe pomieszczenie (Dz. U.
Nr 17, poz. 155).
Regulacje dotyczące pomieszczenia tymczasowe-
go nie określają formy prawnej używania takiego
pomieszczenia, okresu, na jaki pomieszczenie winno
być oddane osobie uprawnionej do używania, jak
i kwestii odpłatności za korzystanie z tego pomiesz-
czenia.
Wskazać jednak trzeba, że regulacje dotyczące
tymczasowego pomieszczenia mają charakter typo-
wo proceduralny, nie kreują więc nowej instytucji
o charakterze podobnym do lokalu socjalnego lub
zamiennego. Przesądza o tym nie tylko usytuowa-
nie przepisów normujących wymienioną instytucję
w dziale I tytułu III części trzeciej Kodeksu postępo-
wania cywilnego, a więc w ustawie procesowej, ale
przede wszystkim materia regulacji i cel wprowa-
dzenia przepisów.
Przyznać jednak trzeba, że obecne unormowanie
instytucji „tymczasowego pomieszczenia” nasuwa
wiele wątpliwości, co poważnie utrudnia prowadze-
nie eksmisji z lokalu mieszkalnego. Przede wszyst-
kim brak jest całościowej regulacji dotyczącej tego
zagadnienia. Problemy te są znane Komisji Kodyfi-
kacyjnej Prawa Cywilnego, która uważa za potrzeb-
ne wprowadzenie stosownych zmian w funkcjono-
waniu instytucji tymczasowego pomieszczenia przy
najbliższej nowelizacji przepisów dotyczących postę-
powania egzekucyjnego.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 17 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kochanowskiego
w sprawie możliwości zmian
obowiązującego prawa w zakresie
kierowania pojazdami, dopuszczenia pojazdów
do ruchu oraz bezpieczeństwa
ruchu drogowego (1909)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo, nr SPS-023-1909/08, z dnia 18 marca 2008 r.
510
przesyłające interpelację pana posła Jana Kocha-
nowskiego w sprawie planowanych zmian obowiązu-
jącego prawa w zakresie kierowania pojazdami, do-
puszczenia pojazdów do ruchu oraz bezpieczeństwa
ruchu drogowego, uprzejmie informuję, że z wymie-
nionych przez pana posła projektów ustaw w chwili
obecnej w resorcie trwają prace nad projektem usta-
wy o kierujących pojazdami oraz nad projektem
ustawy o dopuszczeniu pojazdów do ruchu. Wyja-
śniam, że nie były, jak i obecnie nie są prowadzone
prace nad projektem ustawy o bezpieczeństwie ru-
chu drogowego.
Prowadząc prace nad projektem ustawy o kieru-
jących pojazdami oraz nad projektem ustawy o do-
puszczeniu pojazdów do ruchu, resort dokłada wszel-
kich starań, aby były one spójne z prawem unijnym,
a jednocześnie zapewniały bezpieczeństwo i porzą-
dek publiczny. Pragnę poinformować, że prace nad
tworzeniem ww. projektów ustaw są w tym momen-
cie na etapie konsultacji i uzgodnień, w wyniku któ-
rych ulegają zmianom i przekształceniom. Jedno-
cześnie należy zaznaczyć, że ostateczny kształt tych
ustaw uzależniony będzie od rozwiązań przyjętych
przez Wysoką Izbę.
Odnosząc się natomiast do kwestii wprowadze-
nia zmian w ustawie z dnia 14 czerwca 1960 r. Ko-
deks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r.
Nr 98, poz. 1071, z późn. zm.), informuję, że regula-
cje związane z przepisami tej ustawy należą do
właściwości Ministerstwa Spraw Wewnętrznych
i Administracji.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 8 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Garbowskiego
w sprawie stanu przygotowań ministerstwa
do Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej
Euro 2012 (1910)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Tomasza Garbowskiego (prze-
słaną przy piśmie znak: BP-TG 023-5/08) dotyczącą
stanu przygotowań Ministerstwa Zdrowia do Mi-
strzostw Europy w Piłce Nożnej Euro 2012, uprzej-
mie przedstawiam następujące wyjaśnienia.
Euro 2012 to nie tylko wydarzenie sportowe, ma-
jące niezwykłe znaczenie dla życia państw i społe-
czeństw. To impreza masowa ogromnej rangi i wiel-
kie wyzwanie i szansa zarówno dla Polski, jak i dla
Ukrainy. Wyzwanie dotyczące wielu dziedzin, mię-
dzy innymi tak ważnego dla wszystkich bezpieczeń-
stwa zdrowotnego. Minister Zdrowia dostrzega fakt,
że zabezpieczenie opieki zdrowotnej uczestników tej
jednej z największych imprez sportowych na świecie
powinno być jednym z priorytetowych celów organi-
zatorów.
Szczegółowe zasady transferu praw socjalnych
nabytych w jednym państwie członkowskim do in-
nego państwa członkowskiego UE regulują prze-
pisy:
— rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 w spra-
wie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego
do pracowników najemnych, osób prowadzących dzia-
łalność na własny rachunek i do członków ich rodzin
przemieszczających się we Wspólnocie,
— rozporządzenia Rady (EWG) nr 574/72 w spra-
wie wykonywania rozporządzenia (EWG) nr 1408/
71 oraz
— rozporządzenia nr 859/2003/WE rozszerzające-
go przepisy rozporządzenia (EWG) nr 1408/71 i roz-
porządzenia (EWG) nr 574/72 na obywateli państw
trzecich, którzy nie są jeszcze objęci tymi przepisami
wyłącznie ze względu na ich obywatelstwo.
Zgodnie z tymi przepisami w sytuacji nagłego za-
chorowania, wypadku, stanu zagrożenia zdrowia
lub życia w czasie pobytu lub zamieszkania w Polsce
ubezpieczony obywatel innego kraju UE ma prawo
do świadczeń koniecznych z medycznego punktu wi-
dzenia, w zależności od charakteru świadczenia
i długości (celu) pobytu, na podstawie zunifikowane-
go formularza serii E 100 albo Europejskiej Karty
Ubezpieczenia Zdrowotnego (EKUZ), wystawionych
przez macierzystą instytucję właściwą.
Jednocześnie należy dodać, że zgodnie z przepi-
sami art. 36 rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71
od dnia przystąpienia Polski do UE koszty świad-
czeń opieki zdrowotnej zrealizowanych w ramach
systemu koordynacji na rzecz obywateli państw
członkowskich Unii Europejskiej są rozliczane po-
między poszczególnymi płatnikami świadczeń opie-
ki zdrowotnej, tj. pomiędzy Narodowym Funduszem
Zdrowia a instytucjami właściwymi w innych pań-
stwach członkowskich. Zgodnie z powyższym dla
obywateli krajów członkowskich UE możliwe jest
udzielenie świadczeń opieki zdrowotnej, a następnie
ich rozliczenie, zgodnie z ww. zasadami.
Ponadto uprzejmie informuję, że po przystąpie-
niu RP do strefy Schengen (czyli od 21 grudnia
2007 r.) w stosunkach transgranicznych między
RP a państwami trzecimi obowiązują przepisy acqu-
is Schengen.
W myśl przepisów rozporządzenia Rady (WE)
nr 539/2001 z dnia 15 marca 2001 r. wymieniające-
go państwa trzecie, których obywatele muszą posia-
dać wizy podczas przekraczania granic zewnętrz-
nych, oraz te, których obywatele są zwolnieni z tego
wymogu (Dz. Urz. WE L 081 z dnia 21 marca 2001 r.),
w załączniku I wymienione są państwa trzecie, któ-

rych obywatele są objęci obowiązkiem wizowym
przy przekraczaniu granic zewnętrznych państw
członkowskich WE i jednocześnie (w załączniku II
do ww. rozporządzenia) wymienione są państwa
trzecie, których obywatele nie są zwolnieni z ww.
obowiązku w przypadku pobytów nie dłuższych niż
3 miesiące łącznie, tj. z obowiązku posiadania jedno-
litej wizy wyjazdowej typu Schengen.
Należy założyć, że uczestnicy Mistrzostw Europy
w Piłce Nożnej Euro 2012 – obywatele państw trze-
cich – będą posiadać wizę wjazdową typu Schengen,
biorąc pod uwagę czas pobytu i cel ich podróży do
Polski.
Równocześnie zgodnie z decyzją Rady z dnia 22 grud-
nia 2003 r. (2004/17/WE) zmieniającą część V pkt 1.4.
wspólnych instrukcji konsularnych oraz część I pkt
4.1.2. wspólnego podręcznika w odniesieniu do włą-
czenia wymogu posiadania podróżnego ubezpiecze-
nia medycznego, jako jednego z dokumentów uzu-
pełniających w celu udzielenia jednolitej wizy wjaz-
dowej, uzupełnieniem wniosku o wizę krótkotermi-
nową lub turystyczną jest posiadanie odpowiedniego
indywidualnego ubezpieczenia podróżnego lub gru-
powego w celu pokrycia wszelkich wydatków doty-
czących pilnej pomocy medycznej i/lub nagłego le-
czenia szpitalnego. Ubezpieczenie musi być ważne
na całym terytorium państw członkowskich stosują-
cych w pełni postanowienia dorobku Schengen i obej-
mować całkowity czas pobytu danej osoby. Minimal-
na kwota pokrycia wynosi 30 000 euro (art. 1 ww.
decyzji).
Z powyższego wynika, że koszty opieki zdrowot-
nej na terenie Polski dla obywateli państw trzecich
mogłoby zostać pokryte z polisy.
Jednocześnie informuję, że na mocy ustawy
z 7 września 2007 r. o przygotowaniu finałowego
turnieju Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej UEFA
Euro 2012 (Dz. U. Nr 173, poz. 1219) została powo-
łana spółka PL.2012 w celu koordynowania i nadzo-
rowania przedsięwzięć Euro 2012 w obszarach bez-
pieczeństwa, własności intelektualnej, telekomuni-
kacyjnej i IT, opieki medycznej, budowy stadionów
i centrów pobytowych, transportu lotniczego i dro-
gowego oraz promocji. Do zadań PL.2012 należy
również regularne raportowanie o stanie przygoto-
wań do UEFA i polskiego rządu.
Ponadto zarządzeniem prezesa Rady Mini-
strów z dnia 18 lutego 2008 r. został powołany Ko-
mitet Organizacyjny Mistrzostw Europy w Piłce
Nożnej 2012. W jego skład weszli m.in.: premier,
wicepremierzy, minister sportu i turystyki, mini-
ster infrastruktury, prezydenci miast – organiza-
torów mistrzostw, oraz przewodniczący klubów
parlamentarnych.
Natomiast odnosząc się do środków finansowych,
które zostaną zabezpieczone na doposażenie zakła-
dów opieki zdrowotnej w zakresie systemu ratownic-
twa medycznego, uprzejmie informuję, iż w ramach
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko” planowany jest zakup ambulansów, budowa
511
i remont baz Lotniczego Pogotowia Ratunkowego,
szpitalnych oddziałów ratunkowych, rozbudowa, re-
mont i wyposażenie centrów urazowych.
Jednocześnie należy podkreślić, że znaczna część
decyzji dotyczących przygotowań w zakresie za-
pewnienia opieki medycznej podczas turnieju fina-
łowego Euro 2012 leży w gestii władz samorządo-
wych, w szczególności miast będących gospodarza-
mi spotkań piłkarskich.
Dla przykładu w mieście stołecznym Warszawie
Biuro Polityki Zdrowotnej określiło program inwe-
stycyjny konieczny dla zapewnienia bezpieczeń-
stwa zdrowotnego mieszkańców, w warunkach sta-
cjonarnych i nagłych zaplanowało budowę Szpitala
Południowego oraz rozbudowę i modernizację 5 in-
nych szpitali w ramach „Wieloletniego programu
inwestycyjnego miasta stołecznego Warszawy na
lata 2008–2012”.
W związku z powyższym podjęto prace przygoto-
wawcze związane z budową Szpitala Południowego,
mającego mieścić się w dzielnicy Ursynów (u zbiegu
ul. Płaskowickiej i ul. Pileckego). Szpital Południo-
wy – zgodnie z założeniami – będzie nowoczesną
placówką medyczną oferującą specjalistyczne lecze-
nie, stanowiące zabezpieczenie medyczne dla około
300 tys. mieszkańców z południowych dzielnic War-
szawy i pobliskich miejscowości, oraz posiadać 285
miejsc pobytowych, w tym 180 na oddziałach stacjo-
narnych.
Władze samorządowe miasta Poznania sporzą-
dziły informację o aktualnej bazie szpitali zaanga-
żowanych w zabezpieczenie Euro 2012, a także in-
formacje dotyczące bazy łóżkowej szpitali oraz inwe-
stycji szpitalnych dla koordynatora do spraw hoteli
w celu przekazania ekspertom UEFA.
Ponadto uprzejmie informuję, że zarządzeniem
z dnia 19 kwietnia 2007 r. główny inspektor sanitar-
ny powołał zespół do spraw opracowania planu zabez-
pieczenia sanitarno-epidemiologicznego Mistrzostw
Europy w Piłce Nożnej Euro 2012.
W ramach prac zespołu podjęto inicjatywę współ-
pracy z ministerstwem transportu. W dniach od
24 września 2007 r. do 3 października 2007 r. prze-
prowadzono kontrolę taboru kolejowego i autobuso-
wego, dworców PKP i PKS w miastach wojewódz-
kich, ze szczególnym uwzględnieniem miast, które
organizować będą Euro 2012.
W trakcie ww. działań skontrolowano zakłady
żywności i żywienia zlokalizowane na dworcach
oraz w bezpośrednim sąsiedztwie dworców, tabor
kolejowy przed wyruszeniem na trasę oraz po za-
kończeniu trasy, punkty czyszczenia taboru kolejo-
wego, firmy przewozowe oraz punkty czyszczenia
taboru autobusowego.
W związku z powyższym został opracowany koń-
cowy raport podsumowujący wyniki przeprowadzo-
nych kontroli, będący podstawą do organizacji kolej-
nych akcji kontrolnych mających na celu wyegze-
kwowanie poprawy stanu sanitarno-epidemiologicz-
512
nego taboru kolejowego i autobusowego oraz dwor-
ców PKP i PKS w kraju.
Na rok 2008 polecono państwowym wojewódz-
kim inspektorom sanitarnym zaplanowanie kontro-
li w zakresie higieny transportu oraz wzmocnienie
współpracy na poziomie wojewódzkim i powiatowym
z organami samorządów terytorialnych w omawia-
nym zakresie.
W dniu 29 stycznia 2008 r. podczas narady grupy
roboczej ds. opracowania założeń planu zabezpiecze-
nia sanitarno-epidemiologicznego Mistrzostw Europy
w Piłce Nożnej Euro 2012 wypracowano projekt za-
bezpieczenia sanitarno-epidemiologicznego mistrzostw
na szczeblu powiatowych stacji sanitarno-epidemiolo-
gicznych.
Utworzono też zespół roboczy, którego zadaniem
będzie weryfikacja procedur nadzoru nad stanem
sanitarnym transportu i związanej z nim infra-
struktury w aspekcie Euro 2012.
Ponadto informuję, że w dniu 12 listopada 2007 r.
w siedzibie Ministerstwa Zdrowia odbyło się spotka-
nie ministra zdrowia z panią P. Trethowan, koordy-
natorem do spraw zabezpieczenia medycznego Euro
2012. Celem spotkania było omówienie problematy-
ki obecnej sytuacji w Polsce w zakresie:
— krajowego planu zabezpieczenia opieki me-
dycznej,
— regionalnych planów zabezpieczenia opieki
medycznej,
— zasad zarządzania systemem opieki zdrowot-
nej w sytuacjach nadzwyczajnych,
— zasad transportu medycznego pacjentów
w kraju i z uwzględnieniem granicy Unii Euro-
pejskiej,
— zasad uznawania prawa wykonywania zawo-
du lekarzy zagranicznych (lekarzy ekip sportowych),
w tym zasad realizowania i wystawiania recept oraz
przewiezienia przez granicę leków i materiałów me-
dycznych dla ekip narodowych,
— zasad ochrony sanitarnej i epidemiologicznej
w Polsce.
Podczas spotkania ze strony przedstawiciela
UEFA padło szereg szczegółowych pytań, które mia-
ły przybliżyć stan wyjściowy do przygotowań Polski
do przeprowadzenia Euro 2012.
Pani Trethowan podsumowała spotkanie stwier-
dzeniem, iż na obecnym etapie nie widzi zagrożeń
w przygotowaniach Polski do medycznej strony
przedsięwzięcia.
Tym niemniej minister zdrowia planuje powołać
zespół koordynujący, w ramach resortu, przygotowa-
nia do Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej Euro 2012.
Prace nad stosownym zarządzeniem zostaną podjęte
jeszcze w miesiącu kwietniu bieżącego roku.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 9 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Anny Bańkowskiej
w sprawie obciążania emerytów kosztami
tzw. zastępstwa procesowego przez ZUS (1911)
W związku z interpelacją Pani Anny Bańkow-
skiej, Posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, prze-
kazaną przy piśmie z dnia 26 marca 2008 r. (znak:
DSPA-4401-1697/08), w sprawie obciążania emery-
tów kosztami tzw. zastępstwa procesowego, po uzy-
skaniu wyjaśnień prezesa Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych z dnia 4 kwietnia 2008 r. (znak: NL.
023-87/08) oraz z dnia 6 marca 2008 r. (znak:
9949000/12/SEN/2008), uprzejmie wyjaśniam, co
następuje.
W 1993 r. została obniżona wartość tzw. kwoty
bazowej, służącej do obliczania świadczeń emerytal-
no-rentowych. W kolejnych latach kwota ta była
stopniowo podwyższana, a od 1999 r. ponownie wy-
nosiła 100% przeciętnego wynagrodzenia. Dla
świadczeń, które zostały obliczone z niższą kwotą
bazową, ustawą z dnia 16 lipca 2004 r. o zmianie
ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw
(Dz. U. z 2004 r. Nr 191, poz. 1954) wprowadzono
zasady stopniowego wyrównania, począwszy od
marca 2005 r., przy czym jednak bez wyrównania za
okres wsteczny.
Wprowadzone rozwiązanie nie zadowoliło świad-
czeniobiorców, którzy podnosili, że powinno im przy-
sługiwać wyrównanie za okres wsteczny. Takie
oczekiwania emerytów zostały wykorzystane przez
nieuczciwe osoby, które z chęci zysku zaczęły od-
płatnie rozprowadzać wzory „pozwów o zapłatę”.
Pomimo zakrojonej na szeroką skalę akcji informa-
cyjnej ZUS o bezzasadności roszczeń, przeprowadzo-
nej w środkach masowego przekazu zarówno o za-
sięgu lokalnym, jak i ogólnokrajowym, w tym w te-
lewizji i w Internecie, powstało zjawisko lawinowego
napływu wniosków o wyrównanie zaniżonych (zda-
niem emerytów i rencistów) świadczeń w formie jed-
nakowo brzmiących pozwów o zapłatę (np. do jedne-
go z oddziałów ZUS w 2006 r. w ciągu 2 tygodni
wpłynęło ok. 10 tys. takich wniosków). Wpływające
w ogromnej ilości wnioski, chociaż bardzo do siebie
zbliżone, wymagały jednak indywidualnego potrak-
towania i zastosowania w każdym wypadku prawem
przewidzianych działań, które wiązały się również
z poniesieniem określonych kosztów. Taka sytuacja
doprowadziła również do powstania opóźnień w za-
łatwieniu przez ZUS innych spraw.
Z tego też powodu w postępowaniach sądowych
toczących się wskutek wnoszenia odwołań przez
świadczeniobiorców od decyzji organów rentowych
odmawiających wyrównania świadczeń emerytalno-
-rentowych ZUS występował z wnioskami o zasą-

dzenie na jego rzecz kosztów procesowych. Jeżeli
więc taki wniosek został przez sąd uwzględniony, to
obowiązujące przepisy prawa nie dają Zakładowi
Ubezpieczeń Społecznych możliwości odstąpienia
umorzenia zasądzonych wierzytelności. Należy jed-
nak podkreślić, że zgodnie z art. 102 K.p.c. sądy
miały możliwość zasądzenia tylko części kosztów
lub w ogóle nieobciążania strony przegrywającej
żadnymi kosztami.
Z wyjaśnień złożonych przez prezesa ZUS wyni-
ka, że zostały podjęte działania (co zostało potwier-
dzone dołączoną dokumentacją), które miały na celu
zapewnić możliwie najmniej uciążliwą realizację po-
wstałych w ten sposób zobowiązań wobec ZUS. Mia-
nowicie poszczególne oddziały ZUS zostały zobligo-
wane do informowania świadczeniobiorców o możli-
wości wystąpienia z wnioskami o rozłożenie zasą-
dzonych należności na dogodne raty. Dodatkowo,
w związku z publikacjami prasowymi z lutego 2008 r.
dotyczącymi prowadzonej egzekucji komorniczej wo-
bec emerytów i rencistów, prezes ZUS zobowiązał
kierowników i dyrektorów oddziałów ZUS do wystę-
powania do świadczeniobiorców, którzy nie dokonali
odpowiednich wpłat należności w ustalonym, zgod-
nie z zawartym na ich wniosek układem ratalnym,
z pismem przypominającym o konieczności dokona-
nia takich wpłat przed skierowaniem sprawy na
drogę postępowania egzekucyjnego.
Jeżeli jednak, pomimo wystosowania takiego pi-
sma, emeryci i renciści nie wywiązują się z ustalo-
nych terminów spłaty, egzekwowanie należności za-
sądzonych wyrokami sądów musi następować w try-
bie postępowania egzekucyjnego, bowiem przepisy
ustawy o emeryturach i rentach z FUS nie dopusz-
czają możliwości potrącania takich należności w try-
bie bezegzekucyjnym – z przysługujących świadczeń.
Odnosząc się zaś do kwestii wysokości rat, w ja-
kich świadczeniobiorcy mieliby spłacać zasądzone
przez sądy na rzecz ZUS należności, należy wska-
zać, zgodnie ze stanowiskiem ZUS, że wysokość ta-
kich rat ustalana jest indywidualnie, przy uwzględ-
nieniu sytuacji finansowej każdego wnioskodawcy.
Z tego też względu jest niezasadne, aby we wszyst-
kich przypadkach zawieranych układów ratalnych
z emerytami i rencistami, wobec których sądy zasą-
dziły zwrot kosztów procesu na rzecz ZUS, ustalano
jednakowe (kilkuzłotowe) raty.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 9 kwietnia 2008 r.
513
Odpowiedź
ministra środowiska
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie zmian w rozporządzeniu
ministra środowiska z dnia 9 lipca 2004 r.
dotyczącego gatunków dziko występujących
grzybów objętych ochroną (1912)
Odpowiadając na interpelację posła Jarosława
Matwiejuka, znak: SPS-023-1912/08, z dnia 18 mar-
ca 2008 r., w sprawie zmiany rozporządzenia mini-
stra środowiska z dnia 9 lipca 2004 r. dotyczącego
gatunków dziko występujących grzybów objętych
ochroną, dziękuję za zwrócenie uwagi na problem
i jednocześnie przedstawiam poniższą informację.
Uprzejmie informuję, że podjęto prace w zakre-
sie nowelizacji rozporządzenia ministra środowi-
ska z dnia 9 lipca 2004 r. w sprawie gatunków dzi-
ko występujących grzybów objętych ochroną (Dz. U.
Nr 168, poz. 1765). Projekt rozporządzenia zmie-
niającego przedmiotowe rozporządzenie został pod-
dany uzgodnieniom wewnątrzresortowym oraz zo-
stał przyjęty w dniu 19.03.2008 r. na posiedzeniu
kierownictwa resortu. Obecnie zaś przygotowywa-
ny jest on do przekazania do uzgodnień międzyre-
sortowych.
Nowelizacja rozporządzenia przewiduje zmianę
listy gatunków dziko występujących grzybów obję-
tych ochroną częściową, które mogą być pozyskiwa-
ne, poprzez uzupełnienie jej o cztery gatunki poro-
stów z rodzaju chrobotek, wykorzystywanych po-
wszechnie w bukieciarstwie, oraz jeden gatunek po-
rostu z rodzaju tarczownicowate, który to znajduje
zastosowanie w przemyśle perfumeryjnym. W związ-
ku z tym w załączniku nr 3 do rozporządzenia „Ga-
tunki dziko występujących grzybów objętych ochro-
ną częściową, które mogą być pozyskiwane, oraz
sposoby ich pozyskiwania” zostały dodatkowo umiesz-
czone chrobotki: leśny (w tym dawniej wyróżniany
chrobotek łagodny), najeżony, reniferowy i smu-
kły oraz porost z rodzaju tarczownicowate – mą-
kla tarniowa.
Ponadto nowelizacja rozporządzenia ma na celu
usunięcie nieprawidłowości wynikających z objęcia
ochroną strefową dość powszechnie występujących
na terenie Polski gatunków porostów. Gatunki wy-
mienione w załączniku nr 4 „Gatunki dziko występu-
jących grzybów wymagających ustalenia stref ochro-
ny ich ostoi lub stanowisk” obowiązującego rozporzą-
dzenia proponowane są do zastąpienia sześcioma ga-
tunkami porostów uznanymi jako najrzadsze i naj-
cenniejsze, które ponadto wykazują bardzo dużą
wrażliwość na antropopresję. W związku z tym
w ww. załączniku zostały umieszczone: brodaczka
najdłuższa, odnożyca rynienkowa, odnożyca włoso-
wata, granicznik wykwintny, tarczyna przygranicz-
na oraz pawężniczka sorediowa.
Minister
Maciej Nowicki
Warszawa, dnia 8 kwietnia 2008 r.
514
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie możliwości zmiany
przepisów ustawy o repatriacji (1913)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 18 marca 2008 r. (sygn. SPS-023-1913/
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Jarosława Matwiejuka z dnia 4 marca 2008 r.
w sprawie możliwości zmiany przepisów ustawy
o repatriacji należy podkreślić, że repatriacja jest
uprzywilejowaną formą nabycia obywatelstwa pol-
skiego z mocy ustawy, z chwilą przekroczenia grani-
cy Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie wizy re-
patriacyjnej. Założeniem repatriacji jest umożliwie-
nie powrotu do ojczyzny Polakom, którzy pozostali
na Wschodzie, a zwłaszcza w azjatyckiej części byłe-
go Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich,
i na skutek deportacji, zesłań i innych prześladowań
narodowościowych lub politycznych nie mogli w Pol-
sce nigdy się osiedlić.
Obecnie obowiązująca ustawa z dnia 9 listopada
2000 r. o repatriacji (t.j.: Dz. U. z 2004 r. Nr 53,
poz. 532, z późn. zm.) tworzona była w przekonaniu,
iż w pierwszej kolejności pomoc w powrocie do ojczy-
zny winna być udzielona osobom, które w sposób
niezawiniony znalazły się poza jej granicami, były
poddawane represjom ze względu na polskie pocho-
dzenie i w okresie od zakończenia II wojny świato-
wej nie otrzymały szansy na powrót do ojczyzny.
Wizę repatriacyjną otrzymać może osoba, która de-
klaruje narodowość polską, co najmniej jedno z jej
rodziców lub dziadków albo dwoje pradziadków było
narodowości polskiej oraz wykaże związek z polsko-
ścią, w szczególności przez pielęgnowanie polskiej
mowy, polskich tradycji i zwyczajów. Jeżeli osoba
ubiegająca się o wizę repatriacyjną posiada w Polsce
warunki do osiedlenia się i wniosek przez nią złożo-
ny zostanie pozytywnie zaopiniowany przez organy
odpowiedzialne za porządek publiczny w Polsce oraz
wojewodę właściwego ze względu na przyszłe miej-
sce zamieszkania, otrzymuje ona wizę repatriacyj-
ną. Osobom, które przekraczają granicę RP na pod-
stawie wizy repatriacyjnej i nabywają obywatelstwo
polskie, przysługują wszelkie uprawnienia, wynika-
jące z ustawy o repatriacji (pomoc finansowa, akty-
wizacja zawodowa, prawo do świadczeń emerytalno-
-rentowych).
Oprócz osób, które przyjechały do Polski na pod-
stawie wizy repatriacyjnej, jest grupa osób, które
nabyły obywatelstwo polskie na podstawie przepi-
sów ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o obywatelstwie
polskim (t.j.: Dz. U. z 2000 r. Nr 28, poz. 353, z późn.
zm.) i chciałyby uzyskać status repatrianta potrzeb-
ny do zaliczenia okresów składkowych lat przepra-
cowanych za granicą na potrzeby polskich świad-
czeń emerytalnych. Status ten mogła otrzymać,
zgodnie z przepisami ustawy o repatriacji, osoba,
która przed dniem wejścia w życie ustawy nabyła
obywatelstwo polskie na podstawie przepisów usta-
wy z dnia 15 lutego 1962 r. o obywatelstwie polskim
i spełniała łącznie następujące warunki: złożyła
w terminie 12 miesięcy od dnia wejścia w życie usta-
wy (tj. do 31 grudnia 2001 r.) wniosek o uznanie za
repatrianta do wojewody właściwego na miejsce za-
mieszkania, była w dniu uzyskania zezwolenia na
osiedlenie się na terytorium RP obywatelem ZSRR
lub jednego z państw powstałych po jego rozpadzie
oraz jest polskiego pochodzenia (vide: art. 41 ust. 1
ustawy o repatriacji), bądź też osoba, która złożyła
w terminie 12 miesięcy od dnia wejścia w życie usta-
wy wniosek o uznanie za repatrianta do wojewody
właściwego na miejsce zamieszkania, jest polskiego
pochodzenia, przebywała w dniu złożenia wniosku
na terytorium RP na podstawie zezwolenia na osie-
dlenie się, do 1991 r. zamieszkiwała na stałe przez co
najmniej 5 lat na terytorium, o którym mowa w art. 9
ustawy o repatriacji, oraz nie zachodziły co do niej
okoliczności, o których mowa w art. 8 (vide: art. 41
ust. 2 ustawy o repatriacji).
Podkreślić należy, iż wskazany termin na złoże-
nie wniosku o uznanie za repatrianta jest terminem
ustawowym, któremu nie można uchybić bez nara-
żenia się na negatywne konsekwencje takiego dzia-
łania. Jest to zatem termin, który może być zmie-
niony jedynie poprzez zmianę zapisów ustawowych
w tym zakresie, natomiast nie może być zmieniony
w drodze aktu administracyjnego. Ponadto jest to
termin nieprzywracalny, którego upływ ze względu
na jego materialnoprawny charakter powoduje wy-
gaśnięcie uprawnień i obowiązków.
Należy jednak zauważyć, że odmowa przyznania
statusu repatrianta przez wojewodę nie pozbawia
możliwości ubiegania się o świadczenia emerytalno-
-rentowe. Dla zaliczenia do okresów składkowych
lat przepracowanych za granicą na potrzeby polskiej
emerytury należy obecnie starać się o uzyskanie
statusu repatrianta na drodze sądowej. Występując
przed sądem, winno udowodnić się, że powrót do
Polski miał charakter repatriacji. Właściwy miej-
scowo sąd pracy i ubezpieczeń społecznych jako or-
gan odwoławczy od negatywnej decyzji organu ren-
towego, zgodnie z uzasadnieniem uchwały Trybuna-
łu Konstytucyjnego z dnia 21 czerwca 1995 r. (Dz. U.
Nr 78, poz. 397), na zasadzie swobodnej oceny dowo-
dów winien ustalić wszystkie fakty mające istotne
znaczenie w sprawie. Sąd może również uznać, że
stronie postępowania przysługuje status repatrian-
ta w zakresie przepisów o zaopatrzeniu rentowo-
-emerytalnym. Trybunał Konstytucyjny uznał bo-
wiem, że przepisy o zaopatrzeniu emerytalnym i ren-
towym nie stawiają wymogu nabycia obywatelstwa
polskiego w drodze repatriacji, lecz jedynie powrotu
do kraju i uznania za repatrianta. Status repatrian-
ta pozwala na skorzystanie z zapisu art. 6 § 1 pkt 9

ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j.:
Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, z późn. zm.), który
stanowi, iż osoby, które były zatrudnione za granicą
i powróciły do Polski po 22 lipca 1944 r. oraz zostały
uznane za repatriantów, mogą ubiegać się o dolicze-
nie okresu zatrudnienia za granicą do okresu za-
trudnienia i ubezpieczenia w Polsce.
Ponadto pragnę poinformować, że w zakresie
wysokości emerytur dla repatriantów, okresów skład-
kowych czy odpowiednich umów międzynarodowych
regulujących sprawy ubezpieczeń społecznych po-
stulaty wraz ze stanowiskiem ministra spraw we-
wnętrznych i administracji były kilkakrotnie przed-
stawiane ministrowi pracy i polityki społecznej jako
organowi właściwemu w sprawach świadczeń eme-
rytalno-rentowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Stachańczyk
Warszawa, dnia 8 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Jerzego Budnika
w sprawie zmiany rozporządzenia ministra
obrony narodowej z dnia 19 marca 2003 r.
dotyczącego utworzenia ambulatoriów
– publicznych zakładów opieki zdrowotnej
i ambulatoriów z izbą chorych
– publicznych zakładów opieki zdrowotnej
(1914)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
wystąpienie pana posła Jerzego Budnika w sprawie
zmiany rozporządzenia ministra obrony narodowej
z dnia 19 marca 2003 r. dotyczącego utworzenia am-
bulatoriów – publicznych zakładów opieki zdrowotnej
i ambulatoriów z izbą chorych – publicznych zakła-
dów opieki zdrowotnej (SPS-023-1914/08), uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
W obowiązującym stanie prawnym zmiany orga-
nizacyjne i strukturalne, których przedmiotem są
nazwy jednostek wojskowych, jak również numery
NIP czy REGON, powodują jednocześnie koniecz-
ność nowelizacji rozporządzenia ministra obrony
narodowej z dnia 19 marca 2003 r. w sprawie utwo-
rzenia ambulatoriów – publicznych zakładów opieki
zdrowotnej i ambulatoriów z izbą chorych – publicz-
nych zakładów opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 49,
poz. 216, ze zm.) w części dotyczącej załącznika do
niego, który stanowi wykaz ambulatoriów i ambula-
toriów z izbą chorych – publicznych zakładów opieki
515
zdrowotnej. W przeciwnym wypadku jednostki or-
ganizacyjne, których takie zmiany dotknęły, nie
będą mogły zawrzeć z właściwymi oddziałami woje-
wódzkimi Narodowego Funduszu Zdrowia stosow-
nych umów na świadczenie usług zdrowotnych. Na-
leży jednak podkreślić, że ujęcie ambulatorium we
wskazanym wyżej wykazie nie jest jedynym wymo-
giem dla podpisania umowy z oddziałem Narodowe-
go Funduszu Zdrowia. Przedmiotowym ambulato-
rium musi zostać nadany przez ministra obrony na-
rodowej statut, który następnie jest podstawą do
uzyskania stosownego wpisu do rejestru zakładów
opieki zdrowotnej w Ministerstwie Zdrowia. Po speł-
nieniu wszystkich powyższych warunków stosowna
umowa z właściwym oddziałem wojewódzkim Naro-
dowego Funduszu Zdrowia może zostać zawarta.
Wskazany problem dotyczył również Ambulato-
rium z Izbą Chorych – Publiczny Zakład Opieki
Zdrowotnej Centrum Wsparcia Teleinformatyczne-
go i Dowodzenia Marynarki Wojennej. Zostało ono
utworzone z dniem 1 stycznia 2008 r. w miejsce Am-
bulatorium z Izbą Chorych – Publiczny Zakład Opie-
ki Zdrowotnej Jednostki Wojskowej nr 4934 w Wej-
herowie, dotychczas obejmującego opieką medyczną
kadrę tejże jednostki.
W dniu 21 lutego 2008 r. zostało podpisane roz-
porządzenie ministra obrony narodowej zmieniające
rozporządzenie w sprawie utworzenia ambulatoriów
– publicznych zakładów opieki zdrowotnej i ambula-
toriów z izbą chorych – publicznych zakładów opieki
zdrowotnej (Dz. U. Nr 37, poz. 204). W zaktualizo-
wanym załączniku do tego rozporządzenia, pod
poz. 101 zostało ujęte Ambulatorium z Izbą Chorych
– Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej Centrum
Wsparcia Teleinformatycznego i Dowodzenia Mary-
narki Wojennej. W chwili obecnej w resorcie obrony
narodowej trwają prace związane z wydaniem za-
rządzenia nadającego statut wskazanym w powyż-
szym wykazie zakładom opieki zdrowotnej, w tym
również w Wejherowie.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wy-
starczające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 9 kwietnia 2008 r.
516
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Tomczaka
w sprawie utworzenia w Głogowie
punktu informacyjnego
Krajowego Rejestru Karnego (1918)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana Jacka Tomczaka, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, przesłaną przez wicemar-
szałka Sejmu RP pana Krzysztofa Putrę przy piśmie
SPS-023-1918/08 z dnia 18 marca 2008 r., w sprawie
utworzenia punktu informacyjnego Krajowego Re-
jestru Karnego w Głogowie, uprzejmie informuję, co
następuje.
Jednym z założeń planu strategicznego Minister-
stwa Sprawiedliwości na lata 2007–2010 jest uspraw-
nienie przetwarzania i udzielenia informacji służą-
cych bezpieczeństwu obrotu prawnego, między in-
nymi poprzez rozbudowę sieci punktów informacyj-
nych Krajowego Rejestru Karnego.
Obecnie funkcjonują 102 punkty informacyjne
Krajowego Rejestru Karnego zlokalizowane przy są-
dach powszechnych i powszechnych jednostkach
prokuratury.
Zgodnie z wyżej przedstawioną strategią mini-
ster sprawiedliwości przewiduje sukcesywne two-
rzenie kolejnych punktów informacyjnych Krajowe-
go Rejestru Karnego.
Podstawą uruchomienia punktu informacyjnego
jest umotywowany wniosek właściwego prezesa
sądu okręgowego skierowany do dyrektora Biura In-
formacyjnego Krajowego Rejestru Karnego. Uzależ-
nione jest to przede wszystkim od posiadania przez
sąd odpowiedniego pomieszczenia oraz zapewnienia
obsady kadrowej punktu.
Możliwość utworzenia punktu informacyjnego
w Głogowie rozważana będzie z chwilą otrzymania
wniosku od prezesa Sądu Okręgowego w Legnicy.
Pozostaję z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Łukasz Rędziniak
Warszawa, dnia 7 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
zastępcy prokuratora generalnego
na interpelację posła Jacka Tomczaka
w sprawie rekrutacji na stanowisko
asystenta prokuratora (1920)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jacka Tomczaka, uprzejmie
przedstawiam, co następuje.
Liczby etatów asystentów prokuratorów, która
zostanie zaplanowana w roku przyszłym, nie można
obecnie określić, bowiem będzie ona zależna od
przyznanych w ustawie budżetowej środków finan-
sowych. Od wielkości tych środków będzie także za-
leżał sukcesywny przyrost etatów asystenckich
w najbliższych latach.
Spośród etatów asystentów prokuratorów uję-
tych w ustawie budżetowej na rok 2007 147 etatów
przydzielono prokuraturom okręgowym. Część tych
etatów pozostaje jeszcze niewykorzystana, bowiem
niezakończone zostały procedury przewidziane prze-
pisami rozporządzenia ministra sprawiedliwości
z dnia 6 grudnia 2007 r. w sprawie szczegółowego
sposobu i trybu przeprowadzania konkursów na sta-
nowisko asystenta prokuratora (Dz.U. Nr 235,
poz. 1728) oraz rozporządzenia ministra sprawiedli-
wości z dnia 28 stycznia 2008 r. w sprawie szczegó-
łowego sposobu i trybu uzyskiwania informacji
o osobie ubiegającej się o zatrudnienie na stanowi-
sku asystenta prokuratora (Dz.U. Nr 23, poz. 141).
Zważywszy, iż w prokuraturach okręgowych
w skali kraju zatrudnionych jest aktualnie (łącznie
z prokuratorami prokuratur rejonowych delegowa-
nymi na okres powyżej 6 miesięcy) 1517 prokurato-
rów, nie może budzić wątpliwości fakt, iż tegoroczna
rekrutacja nie doprowadzi do zapewnienia każdemu
z tych prokuratorów możliwości korzystania z po-
mocy asystenta. Należy przy tym podkreślić, iż rów-
nież docelowo sytuacja taka nie jest planowana (tym
bardziej w odniesieniu do każdego prokuratora).
Przesądza o tym treść § 2 ust. 1 rozporządzenia mi-
nistra sprawiedliwości z dnia 26 września 2007 r.
w sprawie szczegółowego zakresu i sposobu wykony-
wania czynności przez asystentów prokuratorów
(Dz.U. Nr 180, poz. 1282).
Zgodnie z powołanym przepisem asystenci są
przydzielani prokuratorom, którzy wykonują obo-
wiązki związane z prowadzeniem lub nadzorowa-
niem postępowań przygotowawczych w sprawach
karnych. Tym samym prawo do korzystania z pomo-
cy asystenta w prokuraturach apelacyjnych, okręgo-
wych i rejonowych nie przysługuje prokuratorom,
którym powierzone zostały zadania z innego zakre-
su (udział w postępowaniu sądowym w sprawach
karnych, udział w postępowaniu administracyjnym
oraz w postępowaniu przed sądami administracyj-
nymi, realizacji zadań związanych ze sprawami cy-
wilnymi, rodzinnymi, opiekuńczymi itp.).

Niezależnie od tego należy zauważyć, że powo-
łane wyżej rozporządzenie wykazuje, iż jego celem
nie było doprowadzenie do przydzielenia każdemu
prokuratorowi asystenta. Świadczy o tym przepis
§ 2 ust. 2, który przewiduje możność pełnienia
przez jedną osobę obowiązków asystenta trzech
prokuratorów.
Odpowiadając na ostatnie pytanie, uprzejmie in-
formuję, iż przeważającą większość asystentów pro-
kuratorów stanowią osoby legitymujące się dyplo-
mem ukończenia studiów prawniczych, przy czym
część z nich to egzaminowani aplikanci prokurator-
scy. Spośród aktualnie zatrudnionych asystentów
jedynie 6 ukończyło studia inne niż prawnicze.
Z poważaniem
Zastępca prokuratora generalnego
Andrzej Pogorzelski
Warszawa, dnia 8 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Tomczaka
w sprawie protestu urzędników skarbowych
(1921)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przy piśmie z dnia 18 marca 2008 r., znak:
SPS-023-1921/08, interpelacją posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej pana Jacka Tomczaka w spra-
wie protestu pracowników aparatu skarbowego
uprzejmie wyjaśniam, co następuje:
Wysokość środków finansowych przeznaczonych
na funkcjonowanie służb skarbowych, w tym wyso-
kość środków na wynagrodzenia dla pracowników
aparatu skarbowego, jest bezpośrednio związana
z możliwościami finansowymi budżetu państwa.
W świetle przepisów art. 55 i art. 134 ustawy
z dnia 24 sierpnia 2006 r. o służbie cywilnej (Dz. U.
Nr 170, poz. 1218, z późn. zm.) z dniem 1 stycznia
2008 r. obligatoryjnym składnikiem wynagrodzenia
przysługującym każdemu członkowi korpusu służby
cywilnej jest dodatek specjalny wynikający ze specy-
fiki i charakteru wykonywanych zadań.
W toku prac budżetowych środki na sfinansowa-
nie skutków wartościowania stanowisk pracy oraz
wypłatę dodatków specjalnych zostały ujęte w re-
zerwie celowej pn. „Środki na zwiększenie wyna-
grodzeń i pochodnych, w tym na modernizację sys-
temu wynagrodzeń w administracji” (część 83 – Re-
zerwy celowe, poz. 60).
O wielkości środków na dodatki specjalne dla po-
szczególnych urzędów administracji rządowej zade-
517
cyduje Rada Ministrów, która w drodze uchwały do-
kona procentowego podziału środków na dodatki
specjalne na poszczególne urzędy, kierując się cha-
rakterem i specyfiką zadań wykonywanych przez
urzędy w danym roku budżetowym. Powyższa kom-
petencja Rady Ministrów zostanie po raz pierwszy
zrealizowana w 2008 r.
Obecnie Kancelaria Prezesa Rady Ministrów pro-
wadzi prace zmierzające do przygotowania uchwały
w sprawie procentowego podziału środków na do-
datki specjalne oraz ich uruchomienia z rezerwy ce-
lowej.
Ponadto w bieżącym roku należy także oczeki-
wać, że w związku z prowadzonym obecnie proce-
sem opisu i wartościowania stanowisk urzędniczych
w służbie cywilnej nastąpi dodatkowy wzrost wyna-
grodzeń m.in. pracowników izb i urzędów skarbo-
wych. Jednakże z uwagi na fakt, że prace związane
z wartościowaniem stanowisk są w toku, trudno jest
obecnie mówić o wynikach wartościowania w aspek-
cie wzrostu wynagrodzeń.
Jednocześnie uprzejmie wyjaśniam, że minister
finansów nie złożył obietnicy podwyższenia wynagro-
dzeń pracownikom urzędów skarbowych o 60 mln zł.
Z dniem 1 stycznia 2008 r. nastąpił wzrost płac
o 2,3% pracowników administracji skarbowej, który
wynika z ustawy z dnia 23 stycznia 2008 r. ustawa
budżetowa na rok 2008 (Dz. U. Nr 19, poz. 117). Nie-
zależnie od przedmiotowej waloryzacji wynagrodzeń
w ustawie budżetowej na rok 2008 zostały przewi-
dziane dodatkowe środki finansowe na wzrost wy-
nagrodzeń dla pracowników zatrudnionych w izbach
i urzędach skarbowych, średnio na etat około 244,45 zł
brutto. Środki na te podwyżki zostały przekazane
do dyspozycji dyrektorów izb skarbowych w celu ich
rozdzielenia w izbie i podległych urzędach skarbo-
wych w poszczególnych województwach.
Jednocześnie w związku z obniżeniem o 2% skład-
ki rentowej finansowanej z wynagrodzenia pracow-
ników z dniem 1 stycznia 2008 r. nastąpił dodatko-
wy wzrost wynagrodzeń pracowników izb i urzędów
skarbowych.
Odnosząc się do kwestii uproszczenia przepisów
podatkowych zgodnie z postulatami związków zawo-
dowych pracowników skarbowych, pragnę zauważyć,
że jak dotychczas związki zawodowe nie określiły, na
czym miałoby polegać uproszczenie przepisów prawa
podatkowego. Niemniej jednak obecnie prowadzone
są prace zmierzające do powołania zespołu, którego
zadaniem będzie wypracowanie rozwiązań praw-
nych, organizacyjnych i finansowych dotyczących izb,
urzędów skarbowych i urzędów kontroli skarbowej.
W celu wypracowania najlepszych rozwiązań w tym
zakresie w skład zespołu wejdą również przedstawi-
ciele związków zawodowych.
W związku z pytaniem dotyczącym dodatkowych
środków finansowych na zatrudnienie nowych pra-
cowników na czas składania zeznań podatkowych
uprzejmie informuję Pana Marszałka, że po uchwa-
leniu ustawy budżetowej izby i urzędy skarbowe
518
otrzymują limit etatów i środków na wynagrodze-
nia zarówno w korpusie służby cywilnej, jak i poza
korpusem. Nie istnieje więc możliwość wygospoda-
rowania przez ministra finansów etatów oraz środ-
ków na wynagrodzenia poza tymi, które wynikają
z ustawy budżetowej. Zwiększenie wysokości środ-
ków budżetowych de facto wiązałoby się z tym,
że należałoby zmniejszyć środki na wynagrodzenia
np. celnikom czy pracownikom kontroli skarbowej,
żeby móc je przesunąć do urzędów skarbowych. Z prak-
tycznego punktu widzenia w znacznej większości
urzędów skarbowych występują oszczędności z ty-
tułu dodatkowego wynagrodzenia rocznego oraz nie-
obecności w pracy pracowników z powodu choroby,
które to środki są wykorzystywane m.in. na zatrud-
nienie pracowników w ramach „akcji PIT”.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz
Warszawa, dnia 9 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Tomczaka
w sprawie stopnia zaawansowania wymiany
skrzynek pocztowych (1922)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z nade-
słaną przy piśmie z dnia 18 marca 2008 r., znak:
SPS-023-1922/08, interpelacją pana posła Jacka
Tomczaka w sprawie stopnia zaawansowania wy-
miany oddawczych skrzynek pocztowych, chciałbym
przedstawić, co następuje.
Ustawa z dnia 12 czerwca 2003 r. Prawo poczto-
we (Dz. U. Nr 130, poz. 1188, z późn. zm.) nakłada
obowiązek wymiany oddawczych skrzynek na
wszystkich właścicieli lub współwłaścicieli nierucho-
mości w przypadku, gdy nie odpowiadają one warun-
kom technicznym określonym w rozporządzeniu mi-
nistra infrastruktury z dnia 24 września 2003 r.
w sprawie oddawczych skrzynek pocztowych (Dz. U.
Nr 177, poz. 1731, z późn. zm.).
Biorąc pod uwagę, że skrzynki pocztowe monto-
wane w domach jednorodzinnych zasadniczo przy-
stosowane są do nowych warunków, obowiązek ten
dotyczy przede wszystkim budynków wielorodzin-
nych, w których wyodrębnione są przynajmniej 3 lo-
kale. Obowiązek ten, zgodnie z art. 37 ust. 2 pkt 2
ustawy Prawo pocztowe, powinien zostać zrealizo-
wany poprzez umieszczenie w ogólnie dostępnej czę-
ści nieruchomości zestawu oddawczych skrzynek
pocztowych w liczbie odpowiadającej liczbie samo-
dzielnych lokali mieszkalnych oraz lokali o innym
przeznaczeniu, jeżeli mają osobny adres. W myśl
art. 90 ust. 1 ustawy Prawo pocztowe obowiązek
ten powinien zostać zrealizowany w ciągu 5 lat od
momentu wejścia w życie u stawy, a zatem do 24 sierp-
nia 2008 r.
Odpowiadając na pytanie związane z monitoro-
waniem stopnia zaawansowania wymiany starych
skrzynek na nowe, uprzejmie informuję, że ze wzglę-
du na wielkość przedsięwzięcia, jak również jego
koszty, ministerstwo nie prowadzi w tym kierunku
badań. Niemniej jednak, zgodnie z art. 90 ust. 2
Prawa pocztowego, właściciele lub współwłaściciele
nieruchomości obowiązani są powiadamiać operato-
ra publicznego o terminie wymiany skrzynek przez
niego zainstalowanych, gdy podlegają one wymia-
nie. W związku z tym Ministerstwo Infrastruktury
zwróciło się do Poczty Polskiej o przedstawienie sto-
sownych informacji na ten temat. Z wyjaśnień ope-
ratora publicznego wynika, że do połowy ubiegłego
roku właściciele nieruchomości powiadomili jedynie
o ok. 20% skrzynek, które miały być wymieniane.
W ostatnim okresie proces wymiany uległ jednak
znacznemu przyspieszeniu. Z szacunków Poczty Pol-
skiej1) wynika bowiem, że obecnie dostępność skrzy-
nek pocztowych wynosi około 55% ogółu, wliczając
w to zarówno skrzynki w zabudowie jednorodzinnej
w miastach i na wsiach, jak również zabudowę wie-
lorodzinną.
Mając zatem na uwadze powyższe, a także rosną-
cą liczbę kierowanych do ministerstwa zapytań zwią-
zanych z koniecznością wymiany skrzynek, należy
przypuszczać, że zdecydowana większość oddaw-
czych skrzynek pocztowych zostanie wymieniona
w określonym ustawą terminie.
Jednocześnie odnosząc się do kwestii braku sank-
cji finansowych za niewypełnienie przewidzianego
ustawą obowiązku instalacji nowych skrzynek od-
dawczych w wyznaczonym terminie, pragnę wyja-
śnić, że możliwość taka nie została przewidziana
przez ustawodawcę m.in. ze względu na trudności
związane ze wskazaniem podmiotu, który mógłby
być odpowiedzialny za monitorowanie stopnia wy-
miany skrzynek, określeniem jego uprawnień do wy-
dawania decyzji administracyjnych w zakresie na-
kładania kar, koniecznością zarezerwowania w bu-
dżecie środków finansowych na ten cel, a także usta-
leniem wysokości tych kar oraz ich egzekucji.
Chciałbym również podkreślić, że przede wszyst-
kim sami lokatorzy będą zainteresowani wymianą
skrzynek na nowe. Brak skrzynek nowego typu bę-
dzie bowiem stanowił uciążliwość samą w sobie dla
lokatora, gdyż uniemożliwi mu korzystanie z usług
innych operatorów pocztowych, którzy coraz szerzej
wchodzą na rynek, skutecznie konkurując z dotych-
czasowym monopolistą, zwłaszcza w dziedzinie dorę-
1)
Ciche odliczanie, tygodnik „Poczta Polska” z 3 marca
2008 r.

czania przesyłek z korespondencją, jakim jest Pocz-
ta Polska.
Ponadto w przypadku niezainstalowania oddaw-
czych skrzynek nowego typu istnieje prawdopodo-
bieństwo, że operatorzy pocztowi, chcąc doręczać
powierzane im przesyłki, również będą domagać się
od właścicieli lub współwłaścicieli nieruchomości re-
alizacji nałożonego na nich obowiązku, np. poprzez
wystąpienie na drogę postępowania sądowego zgod-
nie z Kodeksem postępowania cywilnego.
Biorąc powyższe pod uwagę, uprzejmie informu-
ję, że nie jest przewidywane podjęcie kroków mają-
cych na celu wprowadzenie sankcji za niewypełnie-
nie przez właścicieli lub współwłaścicieli nierucho-
mości przewidzianego ustawą obowiązku instalacji
nowych skrzynek oddawczych w wyznaczonym ter-
minie.
Mam nadzieję, że zaprezentowane informacje
w sposób wyczerpujący wyjaśniają kwestie poruszo-
ne w interpelacji.
Podsekretarz stanu
Maciej Jankowski
Warszawa, dnia 7 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Tomczaka
w sprawie wpisania
do transeuropejskiej sieci transportowej
dróg ekspresowych S5 i S11 (1923)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo Pana Marszałka z dnia 18 marca br. zawiera-
jące interpelację pana posła Jacka Tomczaka w spra-
wie wpisania do Transeuropejskiej Sieci Transpor-
towej (TEN-T) dróg ekspresowych nr S5 i S11 prze-
kazuję następujące stanowisko.
W wyniku przeprowadzonych przez Minister-
stwo Infrastruktury analiz uwzględniających fi-
nansowe możliwości naszego państwa w kolejnych
perspektywach finansowych UE, prognoz ruchu
oraz rozłożenia priorytetów w kontekście budowy
autostrad i dróg ekspresowych do 2012 r. stwier-
dzono, iż:
1. Droga S11, pomimo iż łączy oddalone od siebie
regiony i ważne ośrodki gospodarcze (m.in. Poznań
i aglomerację Górnego Śląska) może stanowić istot-
ną rolę w obsłudze tranzytu międzynarodowego
w UE zarówno w relacji północ–południe, jak i wschód–
–zachód. Droga ta na wielu odcinkach charaktery-
zuje się znacznym ruchem (10–15 tys. pojazdów na
dobę według danych z 2005 r.). Alternatywne rów-
noległe szlaki drogowe wpisane do sieci TEN-T znaj-
dują się w znacznej odległości od drogi S11, co po-
519
zwalałoby na skumulowanie potoków ruchu ciężkie-
go w tranzycie i rozwój działalności logistycznej
w pasie tej drogi.
2. Droga nr S5 na odcinku Poznań–Wrocław,
również istotna dla polskiej sieci drogowej, stanowi
zbyt bliskie, konkurencyjne połączenie względem
drogi S3 wpisanej do sieci TEN-T. Poza tym droga
S5 na wskazanym odcinku ma już zapewnione fi-
nansowanie z tytułu przygotowań do mistrzostw
Euro 2012. Biorąc pod uwagę powyższe, logicznym
wydaje się wybór drogi S11, która poprzez wpisanie
jej do sieci TEN-T mogłaby uzyskać te same, co dro-
ga S5 parametry techniczne.
Ewentualna zmiana tej decyzji w oparciu o po-
wyższe przesłanki nie ma dostatecznego uzasadnie-
nia. Droga S5 otrzyma finansowanie do 2012 r., za-
tem środki finansowe z Funduszu Spójności po 2014 r.
na rozwój i modernizację sieci TEN-T będą mogły
być przeznaczone na inne, równie pilne zadania in-
frastrukturalne, m.in. na modernizację drogi S11.
Szczegółowe zasady dofinansowania inwestycji
na sieci TEN-T w latach 2014–2020 nie są jeszcze
znane, tym bardziej nie są znane dokładne ilości do-
stępnych środków finansowych dla Polski. Jednakże
należy oczekiwać, że środki te będą o około 1/3 mniej-
sze, zaś jednocześnie trwać będą jeszcze liczne inwe-
stycje rozpoczęte w bieżącej perspektywie finanso-
wej. W związku z powyższym oszacowanie ilości
środków, które Polska mogłaby otrzymać jednocze-
śnie na modernizację dróg S5 i S11 do parametrów
dróg ekspresowych w chwili obecnej nie jest możli-
we. Możliwe jest natomiast oszacowanie kosztów
wymienionych inwestycji, zakładając, że średni
koszt 1 km wyniesie w przybliżeniu 5 mln euro, mo-
dernizacja drogi S5 na odcinku Poznań–Wrocław
(ok. 180 km) wyniosłaby ok. 900 mln euro, zaś mo-
dernizacja drogi S11 na całym odcinku (ok. 550 km)
– ok. 2.7 mld euro.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Jankowski
Warszawa, dnia 7 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
prezesa Urzędu Zamówień Publicznych
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Grzegorza Raniewicza
w sprawie nadmiernie skomplikowanego
systemu zamówień publicznych (1927)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła na Sejm RP pana Grzegorza Ra-
niewicza z dnia 29 lutego 2008 r. w sprawie projek-
towanych zmian przepisów ustawy Prawo zamówień
publicznych, przesłaną pismem z dnia 18 marca
520
2008 r. (znak: SPS-0233-1927/08), pragnę przedsta-
wić następujące stanowisko.
W dniu 1 kwietnia 2008 r. Rada Ministrów przy-
jęła projekt nowelizacji ustawy Prawo zamówień
publicznych oraz niektórych innych ustaw. Jednym
z celów nowelizacji jest doprowadzenie do uspraw-
nienia prowadzonych postępowań o udzielenie za-
mówień publicznych. Ponadto dokonuje się również
zmian przepisów, które w ocenie zamawiających
lub wykonawców wywoływały wątpliwości inter-
pretacyjne.
Projekt noweli ustawy Prawo zamówień publicz-
nych zakłada ponadto zwiększenie przejrzystości,
uelastycznienie oraz uproszczenie prowadzonych
postępowań o udzielenie zamówienia publicznego
poprzez dokonanie zmian przepisów dotyczących:
1) zwiększenia zakresu przedmiotowego usług
niepriorytetowych, w stosunku do których będą
miały zastosowanie bardziej uproszczone regulacje,
2) stosowania procedur przewidzianych dla za-
mówień o wartości poniżej progów unijnych dla
zamówień o znacznej wartości, udzielanych w czę-
ściach,
3) możliwości dokonywania zmian w treści ogło-
szenia o zamówieniu oraz w specyfikacji istotnych
warunków zamówienia,
4) ułatwienia oraz obniżenia kosztów ubiegania
się przez wykonawców o udzielenie na ich rzecz za-
mówień publicznych,
5) sposobu ustalania wadium dla zamówień, w któ-
rych przewidziana jest możliwość udzielenia zamó-
wień uzupełniających,
6) możliwości składania ofert w postaci elektro-
nicznej w postępowaniu o udzielenie zamówienia
w trybie licytacji elektronicznej,
7) sposobu poprawiania oczywistych omyłek pi-
sarskich i rachunkowych,
8) kompetencji kontrolnych prezesa Urzędu Za-
mówień Publicznych,
9) środków ochrony prawnej.
Ad 1. W projekcie ustawy określa się inaczej niż
obecnie katalog usług tzw. niepriorytetowych (art. 5
ust. 1). Rezygnuje się z enumeratywnego katalogu
usług, w odniesieniu do których można nie stosować
niektórych przepisów ustawy Prawo zamówień pu-
blicznych i proponuje się odesłanie do katalogu usług
wymienionych w załączniku IIB do dyrektywy 2004/
18/WE albo w załączniku XVIIB do dyrektywy
2004/17/WE, zawierającego 11 kategorii usług (od
17 do 27). Wprowadzenie takiego rozwiązania zwięk-
szy, w sposób dopuszczalny przez dyrektywy, zakres
przedmiotowy usług niepriorytetowych, w stosunku
do których będą miały zastosowanie bardziej uprosz-
czone regulacje.
Ad 2. Proponuje się wprowadzenie możliwości
udzielania części zamówień, których łączna wartość
przekracza progi unijne przy zastosowaniu przepi-
sów właściwych dla wartości tych części, jeżeli ich
łączna wartość nie przekracza wyrażonej w złotych
równowartości 80 000 euro dla dostaw lub usług
oraz 1 000 000 euro dla robót budowlanych (art. 6a).
Oznacza to, że w przypadku zamówień o znacznej
wartości, udzielanych w częściach, do niektórych
spośród tych części możliwe będzie stosowanie mniej
rygorystycznych procedur przewidzianych dla za-
mówień o wartości poniżej progów unijnych.
Ad 3. W projekcie wprowadza się nowe zasady do-
konywania zmian w treści ogłoszenia o zamówieniu.
Rezygnuje się z określania elementów, w zakresie
których ogłoszenie o zamówieniu nie może być
zmieniane i dopuszcza się możliwość dokonywania
zmian w pełnym zakresie. Obecnie popełnienie
przez zamawiającego błędu w ogłoszeniu zamiesz-
czanym w Biuletynie Zamówień Publicznych, który
dotyczy opisu przedmiotu zamówienia, kryteriów
oceny ofert, warunków udziału w postępowaniu lub
sposobu oceny ich spełniania, powoduje konieczność
unieważnienia postępowania. Natomiast w przy-
padku ogłoszeń publikowanych w Dzienniku Urzę-
dowym Unii Europejskiej możliwość prostowania
ogłoszenia o zamówieniu zgodnie z przepisami usta-
wy istnieje tylko w przypadku błędów polegających
na niezgodności ogłoszenia opublikowanego w Dzien-
niku Urzędowym Unii Europejskiej z treścią ogło-
szenia przekazanego przez zamawiającego. W prak-
tyce zamawiający mają możliwość sprostowania
ogłoszenia także wtedy, gdy popełnią błędy w ogło-
szeniu (np. dotyczące terminu składania ofert). Spro-
stowania dokonują wówczas za pomocą zamieszczo-
nego na portalu SIMAP standardowego formularza:
Ogłoszenie dodatkowych informacji, informacje o nie-
kompletnej procedurze lub sprostowanie. Propono-
wane w przepisach art. 11 ust. 4 i 12 ust. 4 rozwią-
zanie polegające na umożliwieniu dokonywania
zmian w treści ogłoszenia w pełnym zakresie przy-
czyni się do zmniejszenia ilości unieważnianych po-
stępowań i znacząco usprawni proces udzielania za-
mówień publicznych.
Jednocześnie, mając na uwadze, że zmiana ogło-
szenia w zakresie opisu przedmiotu zamówienia,
kryteriów oceny ofert, warunków udziału w postę-
powaniu lub sposobu oceny ich spełniania, wymaga
od wykonawców dostosowania składanych wnio-
sków o dopuszczenie do udziału w postępowaniu lub
ofert, nakłada się na zamawiającego obowiązek
przedłużenia terminu ich składania o czas niezbęd-
ny na wprowadzenie odpowiednich poprawek (art. 12a).
W przypadku zamówień, których wartość jest rów-
na lub przekracza kwoty określone w przepisach wy-
danych na podstawie art. 11 ust. 8 ustawy, określa
się minimalne terminy przedłużenia składania wnio-
sków lub ofert.
Konsekwencją dopuszczenia dokonywania zmia-
ny ogłoszenia o zamówieniu w pełnym zakresie jest
wprowadzenie analogicznego rozwiązania w odnie-
sieniu do dokonywania zmian w specyfikacji istot-
nych warunków zamówienia. Projekt nowelizacji za-
kłada uchylenie przepisu art. 38 ust. 5, dopuszczając
tym samym możliwość dokonywania zmian w spe-
cyfikacji istotnych warunków zamówienia wszyst-
kich jej elementów, w tym kryteriów oceny ofert,
warunków udziału w postępowaniu oraz sposobu

ich oceny. Jednocześnie mając na celu uelastycznie-
nie procedury udzielania zamówień publicznych
projekt nowelizacji ustawy przewiduje rezygnację
z ograniczenia możliwości dokonywania zmian w spe-
cyfikacji do „szczególnie uzasadnionych przypad-
ków”, wskazując, że zamawiający może zmienić treść
specyfikacji w „uzasadnionych przypadkach”.
W związku z uwagami Komisji Europejskiej zmia-
nie ulega art. 38 ust. 4 i 6. W projekcie wprowadza się
również rozwiązanie mające na celu zapewnienie
zgodności treści specyfikacji istotnych warunków za-
mówienia z ogłoszeniem o zamówieniu (art. 38
ust. 4a). Należy podkreślić, że w większości przypad-
ków wykonawca uzyskuje informację o prowadzonym
postępowaniu z ogłoszenia o zamówieniu, a dopiero
później zapoznaje się ze specyfikacją istotnych wa-
runków zamówienia. Niezgodność specyfikacji istot-
nych warunków zamówienia z treścią ogłoszenia
może więc prowadzić do sytuacji, w której wykonaw-
ca, po zapoznaniu się z ogłoszeniem o zamówieniu,
decyduje się nie brać udziału w postępowaniu. Taka
sytuacja może być w ocenie Komisji Europejskiej
uznana za przejaw naruszenia zasad przejrzystości
i równego traktowania wykonawców. Dlatego też
wprowadza się obowiązek zmiany ogłoszenia w każ-
dym przypadku, gdy zmiana specyfikacji istotnych
warunków zamówienia dotyczy informacji ujawnio-
nych w ogłoszeniu o zamówieniu. Rozwiązanie to
uwzględnia stanowisko Komisji Europejskiej, zgod-
nie z którym informacja o zmianie specyfikacji istot-
nych warunków zamówienia powinna być opubliko-
wana z zachowaniem takich samych standardów jak
towarzyszące oryginalnej publikacji.
Ad 4. Obecnie o udzielenie zamówienia publicz-
nego mogą ubiegać się wykonawcy, którzy m.in. dys-
ponują potencjałem technicznym i osobami zdolny-
mi do wykonania zamówienia (art. 22 ust. 1 pkt 2).
Proponowana regulacja poprzez dodanie wyrazów
„lub przedstawią pisemne zobowiązanie innych pod-
miotów do udostępnienia potencjału technicznego
i osób zdolnych do wykonania zamówienia” ma
umożliwić wykazanie spełniania warunków udziału
w postępowaniu przez wykonawców, którzy nie dys-
ponują samodzielnie potencjałem technicznym i oso-
bami zdolnymi do wykonania zamówienia. Nowe
brzmienie przepisu ma przyczynić się do ułatwienia
oraz obniżenia kosztów ubiegania się przez wyko-
nawców o udzielenie na ich rzecz zamówień publicz-
nych. Zmiana przepisu w proponowanym zakresie
stanowi implementację art. 48 ust. 3 dyrektywy
2004/18/WE.
Ad 5. W odniesieniu do wadium proponuje się od-
stąpienie od zasady, że dla zamówień, w których
przewidziana jest możliwość udzielenia zamówień
uzupełniających, podstawą dla określenia wysokości
wadium jest wartość całego zamówienia z uwzględ-
nieniem zamówień uzupełniających. Uwzględnienie
zamówień uzupełniających przy ustalaniu wartości
zamówienia jest uzasadnione celem przeciwdziała-
nia niedozwolonemu dzieleniu zamówienia na czę-
ści w celu ominięcia stosowania przepisów ustawy
521
i w przypadku ustalania wysokości wadium takie
rozwiązanie nie jest konieczne. Przewiduje się, że
proponowane w art. 45 ust. 5a rozwiązanie przyczy-
ni się do zmniejszenia kosztów uczestnictwa w po-
stępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego,
w konsekwencji będzie prowadzić do zwiększenia
liczby wykonawców biorących udział w postępowa-
niu o udzielenie zamówienia publicznego, w szcze-
gólności małych i średnich przedsiębiorców. Dzięki
temu zwiększy się konkurencja na rynku zamówień
publicznych.
Ad 6. Obecnie, jeżeli przedmiotem zamówienia
są dostawy i usługi powszechnie dostępne o ustalo-
nych standardach jakościowych, zamawiający może
udzielić zamówienia w trybie licytacji elektronicz-
nej (art. 74 ust. 2). Projekt zakłada, że zamawiają-
cy będzie mógł skorzystać z trybu licytacji elektro-
nicznej przy udzielaniu zamówień nie tylko na do-
stawy i usługi, ale również na roboty budowlane.
W celu zmniejszenia obciążeń biurokratycznych pro-
ponuje się, aby w postępowaniu prowadzonym w try-
bie licytacji elektronicznej wykonawcy mogli skła-
dać oferty w postaci elektronicznej, bez konieczności
opatrywania ich bezpiecznym podpisem elektronicz-
nym. Obecnie ustawa nakłada obowiązek składania
ofert w tym trybie w postaci elektronicznej opatrzo-
nej bezpiecznym podpisem elektronicznym weryfi-
kowanym przy pomocy ważnego kwalifikowanego
certyfikatu (art. 78 ust. 1). Wymóg taki w praktyce
z powodu braku powszechnego dostępu do odpo-
wiednich urządzeń pozwalających na opatrywanie
bezpiecznym podpisem elektronicznym ofert, jak
i urządzeń weryfikujących taki podpis, okazał się
dużym utrudnieniem zarówno dla zamawiających,
jak i dla wykonawców, prowadząc w rzeczywistości
do ograniczenia możliwości stosowania tego trybu.
Celem zmiany jest uproszczenie zasad udzielania za-
mówień w trybie licytacji elektronicznej, co powinno
spowodować zwiększenie zainteresowania uczestni-
ków rynku korzystaniem z tego trybu. Proponuje się
ponadto wyłączenie konieczności unieważnienia po-
stępowania prowadzonego w trybie z licytacji elek-
tronicznej z uwagi na złożenie tylko jednej oferty
(art. 93 ust. 1 pkt 3).
Ad 7. W projekcie wprowadza się istotne zmiany
dotyczące sposobu poprawiania oczywistych omyłek
pisarskich i rachunkowych (art. 87 ust. 2). Rezygnu-
je się z zamkniętego katalogu sposobu poprawiania
omyłek rachunkowych, pozostawiając jednocześnie
zamawiającemu uprawnienie do poprawiania oczy-
wistych omyłek pisarskich, rachunkowych oraz in-
nych omyłek polegających na niezgodności oferty ze
specyfikacją istotnych warunków zamówienia. Pro-
ponowane rozwiązanie przyczyni się do usprawnie-
nia procedury udzielania zamówienia publicznego
oraz do zmniejszenia liczby odrzucanych ofert i unie-
ważnianych postępowań. Ogranicza się sytuacje,
w których oferty uznane za najkorzystniejsze podle-
gają odrzuceniu ze względu na błędy rachunkowe
w obliczeniu ceny, które nie są możliwe do poprawie-
nia w myśl ustawowo określonych reguł. Jest to
522
szczególnie istotne w kontekście zamówień na robo-
ty budowlane, w których oferty wykonawców, nie-
zwykle obszerne i szczegółowe, liczące nieraz po kil-
kadziesiąt tomów, często podlegają odrzuceniu ze
względu na drobne błędy w ich treści. Proponowany
przepis art. 87 ust. 2 pkt 3 w szczególności ma na
celu umożliwienie poprawiania tego rodzaju błędów,
które mogą się pojawić w trakcie sporządzania kosz-
torysu ofertowego. Należy również podkreślić, że
proponowane rozwiązanie nie stoi na przeszkodzie
temu, aby zamawiający samodzielnie precyzował
w specyfikacji istotnych warunków zamówienia
przykładowe okoliczności, w których będzie dokony-
wał poprawy omyłek w ofertach w trybie art. 87
ust. 2. Powyższe rozwiązanie powinno prowadzić do
zwiększenia przejrzystości postępowania, ograni-
czenia kazuistyki ustawy oraz ograniczenia ewentu-
alnych sporów z wykonawcami.
Skróceniu ulega także termin, w jakim wyko-
nawca może nie zgodzić się na poprawienie oczywi-
stej omyłki pisarskiej, rachunkowej oraz innej omył-
ki w ofercie (art. 89 ust. 1 pkt 7). Uznano, że termin
3 dni (obecnie 7 dni) stanowi wystarczające zabez-
pieczenie interesów wykonawcy, gdyż pozostawia
mu możliwość zajęcia stanowiska w kwestii wpro-
wadzanych poprawek także w sytuacji, gdy obejmuje
dni ustawowo wolne od pracy. Rozwiązanie to przy-
czyni się do usprawnienia przebiegu postępowań
o udzielenie zamówienia publicznego.
Ad 8. Projekt ustawy przewiduje zmiany w kom-
petencjach kontrolnych prezesa UZP. Obowiązujące
obecnie dwa rodzaje kontroli – uprzednia (mająca
charakter obligatoryjny w postępowaniach o warto-
ści powyżej 10 mln euro w przypadku dostaw i usług
oraz 20 mln euro w przypadku robót budowlanych)
oraz następcza zastąpione zostaną kontrolą doraźną
oraz kontrolą uprzednią zamówień współfinansowa-
nych ze środków UE.
Obowiązujący obecnie system obligatoryjnej kon-
troli uprzedniej zamówień uzależnia kontrolowanie
postępowania od wartości zamówienia, bez względu
na to, czy istnieje jakiekolwiek przypuszczenie na-
ruszenia przepisów. Stąd też obecnie obowiązująca
procedura kontrolna dotyczy w dużym stopniu po-
stępowań, w których nie doszło do poważnego naru-
szenia prawa. Jednocześnie prowadzenie kontroli
wstrzymuje zawarcie umowy z wybranym wykonaw-
cą, a zatem przedłuża procedurę.
Proponowany system kontroli doraźnej przepro-
wadzanej przez prezesa urzędu zakłada prowadze-
nie kontroli w okolicznościach, gdy istnieje przy-
puszczenie naruszenia przepisów, które mogło mieć
wpływ na wynik postępowania, niezależnie od tego,
jak wysoka jest wartość zamówienia. Kontrole takie
będą wszczynane na wniosek lub z urzędu i będą
mogły być poprzedzone postępowaniem wyjaśniają-
cym, mającym na celu sprawdzenie, czy w sprawie
zachodzi uzasadnione przypuszczenie naruszenia
przepisów, mogącego mieć wpływ na wybór wyko-
nawcy. Przeprowadzenie postępowania wyjaśniają-
cego pozwoli na dokonanie trafnej oceny co do za-
sadności wszczęcia kontroli, przyczyniając się do
zwiększenia efektywności prowadzonych postępo-
wań kontrolnych. Z punktu widzenia zasad systemu
zamówień publicznych istotniejsze jest bowiem wy-
krywanie naruszeń ustawy godzących w podstawo-
we zasady tego systemu niż prowadzenie kontroli
wszystkich zamówień o wyższej wartości. Ukierun-
kowanie kontroli na sfery zagrożone nieprawidłowo-
ściami, takie jak nadużywanie trybów niekonkuren-
cyjnych (zamówienie z wolnej ręki, negocjacje bez
ogłoszenia, zapytanie o cenę), omijanie ustawy ze
względu na zaniżanie wartości zamówienia czy po-
dział zamówień na części, zaniechanie stosowania
ustawy czy naruszenie zasady równego traktowania
wykonawców, pozwoli na efektywne ograniczenie zja-
wisk patologicznych w zamówieniach publicznych.
Jednocześnie ograniczenie kontroli tylko do postę-
powań zagrożonych takimi zjawiskami pozwoli na
szybsze zakończenie postępowań, w których takie
zagrożenia nie występują.
Nowela ustawy zakłada zachowanie kontroli
„uprzedniej” prezesa urzędu jedynie w stosunku do
zamówień współfinansowanych ze środków Unii
Europejskiej o największych wartościach (10 mln
euro dla dostaw i usług, 20 mln euro dla robót bu-
dowlanych). Kontrola prezesa urzędu w tym zakre-
sie jest częścią stworzonego przez Polskę i zaakcep-
towanego przez Komisję Europejską systemu kon-
troli projektów współfinansowanych z budżetu Unii
Europejskiej. Z prowadzeniem kontroli uprzedniej
wiąże się zakaz zawarcia umowy do czasu otrzy-
mania przez zamawiającego informacji o jej wyni-
ku. Rozwiązanie to służy absorpcji przez Polskę
środków Unii Europejskiej, bowiem tylko w sytu-
acji gdy kontrola ma charakter uprzedni (toczy się
przed zawarciem umowy) możliwe jest naprawienie
popełnionego przez beneficjenta błędu poprzez wy-
konanie zalecenia pokontrolnego, zawarcie ważnej
umowy i pełne skorzystanie z dofinansowania. W prze-
ciwnym wypadku ewentualne błędy w procedurze
udzielenia zamówienia mają charakter nieodwracal-
ny i skutkują koniecznością zwrotu otrzymanych
środków europejskich wraz z odsetkami (nałożenia
korekt).
Jednocześnie projekt przewiduje możliwość od-
stąpienia od przeprowadzenia kontroli uprzedniej
na wniosek instytucji zarządzającej programem, z któ-
rego współfinansowane jest zamówienie, jeżeli w oce-
nie tej instytucji postępowanie zostało przeprowa-
dzone w sposób zgodny z przepisami ustawy. Przepis
ten wpłynie na przyśpieszenie kontraktacji np. za-
mówień szczególnie pilnych, które podlegały kontro-
li instytucji zaangażowanych we wdrażanie środków
europejskich, a w których nie stwierdzono nieprawi-
dłowości odnoszących się do zamówień publicznych.
Przepis ten ma również na celu wyeliminowanie
wielokrotnych kontroli tego samego postępowania
o udzielenie zamówienia publicznego przez różne
organy.
Ad 9. Proponowane nowelą zmiany przepisów do-
tyczących zasad wnoszenia środków ochrony praw-

nej mające na celu uproszczenie prowadzonych po-
stępowań o udzielenie zamówienia publicznego pole-
gają w szczególności na ograniczeniu środków ochro-
ny prawnej w postępowaniach na roboty budowlane
o wartości poniżej progu 5 150 000 euro do wybra-
nych czynności zamawiającego, tj. wyboru trybu ne-
gocjacji bez ogłoszenia, zamówienia z wolnej ręki
i zapytania o cenę, opisu sposobu oceny spełniania
warunków udziału w postępowaniu, wykluczenia
wykonawcy i odrzucenia oferty.
Nowelizacja ustawy Prawo zamówień publicz-
nych zakłada również rezygnację z procedury admi-
nistracyjnej w zakresie uchylenia zakazu zawarcia
umowy przed ostatecznym rozstrzygnięciem prote-
stu w toku postępowania o udzielenie zamówienia
publicznego. Proponuje się przyznanie uprawnienia
do uchylenia zakazu wyłącznie organowi orzekają-
cemu (Krajowej Izbie Odwoławczej) w sytuacjach
wyjątkowych, jeżeli negatywne konsekwencje zaka-
zu dla interesu publicznego mogłyby przewyższać
wynikające z zakazu korzyści dla ochrony wszyst-
kich interesów, co do których zachodzi przypuszcze-
nie doznania uszczerbku w wyniku czynności podję-
tych przez zamawiającego w postępowaniu o udzie-
lenie zamówienia. Proponowane rozwiązanie za-
pewni znaczne skrócenie procedury udzielania za-
mówień publicznych.
W obecnym stanie prawnym Krajowa Izba Od-
woławcza, uwzględniając odwołanie, może unieważ-
nić postępowanie o udzielenie zamówienia publicz-
nego. Jednocześnie Krajowa Izba Odwoławcza jest
obowiązana z urzędu brać pod uwagę okoliczności
skutkujące nieważnością postępowania. Taki stan
rzeczy sprzyja nadużywaniu przez wykonawców
środków ochrony prawnej, zachęca ich bowiem do
wnoszenia protestów bezzasadnych, w których nie-
jako przy okazji podnoszą zarzuty skutkujące nie-
ważnością postępowania, mimo iż dotyczą one czyn-
ności, wobec których upłynął już termin na wniesie-
nie protestu. W konsekwencji może to prowadzić do
przedłużania procedur odwoławczych i przewlekło-
ści postępowania o udzielenie zamówienia publicz-
nego. Mając to na uwadze, projekt noweli rezygnuje
z dotychczasowych kompetencji Krajowej Izby Od-
woławczej do unieważniania z urzędu postępowania
o udzielenie zamówienia.
Reasumując, należy stwierdzić, iż przedstawione
wyżej propozycje zmian w ustawie Prawo zamówień
publicznych mają na celu uproszczenie systemu za-
mówień publicznych, które doprowadzi do spraw-
niejszego przeprowadzania postępowań o udziele-
nie zamówienia publicznego oraz zawierania umów
w sprawie zamówienia publicznego.
Z wyrazami szacunku
Prezes Urzędu Zamówień Publicznych
Jacek Sadowy
Warszawa, dnia 8 kwietnia 2008 r.
523
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Raniewicza
w sprawie stworzenia systemu wspierania
inwestycji gminnych w zakresie
odprowadzania i oczyszczania
ścieków komunalnych (1928)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Grzegorza Raniewicza w sprawie
stworzenia systemu wspierania inwestycji gminnych
w zakresie odprowadzania i oczyszczania ścieków
komunalnych, przedstawiam co następuje.
W celu realizacji zadań w zakresie wyposażenia
aglomeracji w systemy kanalizacji zbiorczej i oczysz-
czalnie ścieków komunalnych, wynikających z trak-
tatu akcesyjnego, został sporządzony przez ministra
środowiska, zgodnie z ustawą Prawo wodne, „Krajo-
wy program oczyszczania ścieków komunalnych”.
Program ten został przyjęty przez Radę Ministrów
w dniu 16 grudnia 2003 r.
„Krajowy program oczyszczania ścieków komu-
nalnych” określa zadania konieczne do realizacji za-
pisów dyrektywy Rady 91/271/EWG dotyczącej
oczyszczania ścieków komunalnych. W celu wypeł-
nienia zobowiązań rządu Rzeczypospolitej Polskiej
przyjętych w traktacie akcesyjnym Polski do Unii
Europejskiej, w horyzoncie czasowym do 2015 r. zo-
bligowani zostaliśmy do wybudowania, rozbudowa-
nia i/lub zmodernizowania oczyszczalni ścieków ko-
munalnych i systemów kanalizacji zbiorczej w aglo-
meracjach.
„Krajowy program oczyszczania ścieków komu-
nalnych” został przygotowany na podstawie analizy
i oceny danych zawartych w przekazanej przez gmi-
ny i przez wyznaczonych przedstawicieli wojewodów
do Ministerstwa Środowiska „Informacji o stanie
i zamierzeniach dotyczących realizacji przez gminy
przedsięwzięć w zakresie wyposażenia terenów za-
budowanych i przeznaczonych pod zabudowę w zbior-
cze sieci kanalizacyjne i oczyszczalnie ścieków ko-
munalnych (wg stanu na koniec 2002 r.)”. Dane te,
w zależności od potrzeby, były uzupełniane i korygo-
wane w porozumieniu z gminami i przedstawiciela-
mi wojewodów.
KPOŚK zawiera wykaz zidentyfikowanych aglo-
meracji o RLM większej od 2000 wraz z oceną stanu
ich wyposażenia w systemy kanalizacji zbiorczej
i oczyszczalnie ścieków oraz zagospodarowania osa-
dów powstających na oczyszczalniach ścieków. Dane
te zostały wykorzystane do określenia:
— potrzeb rozbudowy, budowy i modernizacji
systemów kanalizacji;
— potrzeb rozbudowy, budowy i modernizacji ko-
munalnych oczyszczalni ścieków;
— kierunków zagospodarowania osadów.
Aglomeracje zidentyfikowano, zgodnie z definicją
sformułowaną w art. 43 ust. 2 ustawy Prawo wodne,
524
w trzech grupach wielkości, określonych na podsta-
wie kryterium dotyczącego standardów jakości ście-
ków oczyszczonych, odprowadzanych do odbiorni-
ków (zał. 1 do rozporządzenia ministra środowiska
z dnia 29 listopada 2002 r. w sprawie warunków, ja-
kie należy spełniać przy wprowadzaniu ścieków do
wód lub do ziemi oraz w sprawie substancji szczegól-
nie szkodliwych dla środowiska wodnego – Dz. U.
nr 212, poz. 1799).
Utworzenie „Krajowego program oczyszczania
ścieków komunalnych” było przedsięwzięciem trud-
nym i ważnym. Po raz pierwszy bowiem dokonano
identyfikacji liczby aglomeracji oraz zakresu prac
i kosztów niezbędnych do poniesienia w celu kom-
pleksowego rozwiązania problemów gospodarki ście-
kowej w kraju. Realizacja KPOŚK określona została
na poziomie:
— budowy, rozbudowy i/lub modernizacji 1163
oczyszczalni ścieków komunalnych w 1068 aglome-
racjach;
— budowy około 21 000 km sieci kanalizacyjnej
w aglomeracjach, w tym:
a) budowy systemów kanalizacji zbiorczej w 162
aglomeracjach w grupie wielkości od 2000 do 15 000
równoważnych mieszkańców,
b) rozbudowy i/lub modernizacji systemów kana-
lizacji zbiorczej w 1216 aglomeracjach o wielkości
powyżej 15 000 równoważnych mieszkańców.
Koszt tego zadania oszacowano na mniej więcej
35 mld zł, w tym na budowę, rozbudowę lub moder-
nizację systemów kanalizacji zbiorczej konieczne bę-
dzie wydatkowanie około 24 mld zł, a na budowę,
rozbudowę lub modernizację oczyszczalni ścieków
komunalnych – około 11 mld zł.
Z uwagi na konieczność weryfikacji wykazu
przedsięwzięć ujętych w KPOŚK dokonano aktuali-
zacji programu. Aktualizację przeprowadzono w opar-
ciu o materiały uzyskane z konsultacji, które odbyły
się w urzędach wojewódzkich pomiędzy przedstawi-
cielami Ministerstwa Środowiska, gmin, urzędów
wojewódzkich, wojewódzkich funduszy ochrony śro-
dowiska i gospodarki wodnej, urzędów marszałkow-
skich oraz przedsiębiorstw wodociągowo-kanaliza-
cyjnych. W trakcie tych spotkań ustalano obszar
aglomeracji oraz doprecyzowano terminy i zakres
niezbędnych inwestycji dotyczących wyposażenia
aglomeracji w kanalizację i oczyszczalnie ścieków
komunalnych. Ze spotkań sporządzone zostały pro-
tokóły i załączniki, w których określono proponowa-
ne miejscowości tworzące aglomeracje i niezbędne
przedsięwzięcia w zakresie ich wyposażenia w ka-
nalizację i oczyszczalnie ścieków komunalnych.
W spotkaniach które odbyły się na okresie maj –
wrzesień 2004 r. w urzędach wojewódzkich, wzięli
udział przedstawiciele około 1400 gmin.
Aktualizacja KPOŚK polegała na wprowadzeniu
zmian i uzupełnień do zapisów programu, jakie zo-
stały zaproponowane przez gminy i urzędy woje-
wódzkie na podstawie zwiększonej rozpoznawalno-
ści problemów gospodarki ściekowej w terenie. Pod-
czas procesu aktualizacyjnego jednostki samorządu
terytorialnego dostarczyły do Ministerstwa Środo-
wiska informacje polegające na:
— określeniu przedsięwzięć w zakresie systemów
kanalizacji zbiorczej w gminach, w których istnieją-
ce w 2004 r. oczyszczalnie spełniają wymagania roz-
porządzenia ministra środowiska w sprawie warun-
ków, jakie należy spełnić przy wprowadzaniu ście-
ków do wód lub do ziemi oraz w sprawie substancji
szczególnie szkodliwych dla środowiska wodnego,
przy czym zgodność z wymaganiami określonych
w ww. rozporządzeniu oraz monitoring jakości od-
prowadzanych ścieków i osiągnięcia standardów
oceniane są zgodnie z art. 314 ustawy Prawo ochro-
ny środowiska;
— określeniu przedsięwzięć w zakresie systemów
kanalizacji zbiorczej i oczyszczalni ścieków, które
osiągną efekty ekologiczne w zakresie oczyszczania
zgodne z wymaganiami określonymi w ww. rozpo-
rządzeniu w terminie do końca 2005 r.;
— określeniu przedsięwzięć w zakresie syste-
mów kanalizacji zbiorczej w gminach, w których
prowadzona jest modernizacja, rozbudowa bądź bu-
dowa oczyszczalni ścieków z zamiarem osiągnięcia
efektów ekologicznych oczyszczania ścieków zgod-
nych z wymaganiami ww. rozporządzenia w latach
późniejszych.
Długość sieci kanalizacyjnej, która powinna zo-
stać zrealizowana w poszczególnych aglomeracjach,
określono na podstawie zaktualizowanej propozycji
gmin, przy uwzględnieniu wymagań rozporządze-
nia ministra środowiska z dnia 22 grudnia 2004 r.
w sprawie wyznaczania obszaru i granic aglomeracji
(Dz. U. Nr 283, poz. 2841, z późn. zm.) oraz przy za-
łożeniu, że do 2015 r. obsługą systemami kanalizacji
zbiorczej w wyznaczonych aglomeracjach zostanie
objęte co najmniej 75–85% niekorzystających z ta-
kich usług w 2004 r.
W dniu 7 czerwca 2005 r. Rada Ministrów przy-
jęła zaktualizowany „Krajowy program oczyszcza-
nia ścieków komunalnych”. Program ten zastąpił
wersję KPOŚK z dnia 16 grudnia 2003 r. i stanowi
obecnie obowiązujący wykaz niezbędnych przedsię-
wzięć w zakresie wyposażenia aglomeracji w syste-
my kanalizacji zbiorczej i oczyszczalnie ścieków do
końca 2005 r., 2010 r., 2013 r. i 2015 r.
Aktualizacja zapisów KPOŚK wykazuje istotne
zmiany w stosunku do poprzedniego brzmienia
programu. Wzrosła liczba aglomeracji o 199 no-
wych, w których występuje potrzeba wyposażenia
w komunalne oczyszczalnie ścieków i zbiorcze sys-
temy kanalizacyjne.
Przedsięwzięcia zapisane w KPOŚK będą reali-
zowane w 1579 aglomeracjach, w tym:
— 76 aglomeracji > 100 000 RLM;
— 383 aglomeracji 15 000 ÷ 100 000 RLM;
— 1120 aglomeracji 2 000 ÷ 15 000 RLM.
Realizacja KPOŚK będzie wymagała:
— budowy ok. 37 tys. km sieci kanalizacyjnej
w aglomeracjach (koszt zadania ok. 32 mld zł);
— budowy, rozbudowy i/lub modernizacji ok. 1734
oczyszczalni ścieków (koszt zadania ok. 10,6 mld zł).

Wzrost liczby aglomeracji, a co za tym idzie
– wzrost długości sieci potrzebnej do wybudowania
i zmodernizowania oraz wzrost liczby modernizowa-
nych, rozbudowywanych i nowo budowanych oczysz-
czalni ścieków, wiąże się ze wzrostem nakładów fi-
nansowych potrzebnych na realizację przedsięwzięć
umieszczonych w zweryfikowanym KPOŚK z 35 mld
do 42,6 mld zł. Znaczny wzrost nakładów finanso-
wych niezbędnych na realizację KPOŚK spowodo-
wany został poprzez wpisanie do programu dużej
liczby małych aglomeracji (wielkość 2000 do 15 000
RLM), w których należy wybudować lub rozbudo-
wać zbiorcze systemy kanalizacyjne.
„Krajowy program oczyszczania ścieków komu-
nalnych” podlega okresowej aktualizacji, nie rza-
dziej niż raz na dwa lata, zgodnie z ustawą z dnia 18 lipca
2001 r. Prawo wodne (Dz. U. Nr 115, poz. 1229,
z późn. zm.). Prowadzona w chwili obecnej kolejna
aktualizacja KPOŚK pozwoli na ponowne zweryfi-
kowanie zapisów programu i pełniejsze przystoso-
wanie ich do realizacji zobowiązań w dziedzinie go-
spodarki wodno-ściekowej.
Opracowany przez ministra środowiska „Krajo-
wy program oczyszczania ścieków komunalnych”
ma na celu ochronę środowiska wodnego przed nie-
korzystnymi skutkami powodowanymi zrzutami
niedostatecznie oczyszczonych ścieków komunal-
nych. Program ten stworzył warunki do rozwoju in-
frastruktury związanej z gospodarką ściekową.
Ujęcie danej aglomeracji w programie prowadzi
do możliwości korzystania tej aglomeracji z szeregu
instrumentów finansowych, jakie powstały w celu
wsparcia realizacji inwestycji tam zapisanych. In-
strumenty te zachęcają jednostki samorządu teryto-
rialnego do przyspieszenia realizacji przedsięwzięć
umieszczonych w KPOŚK, a co za tym idzie – osią-
gnięcia przez kraj efektu ekologicznego.
Program stanowi wyraz chęci i możliwości samo-
rządów w realizowaniu przedsięwzięć polegających
na uregulowaniu gospodarki wodnej. Ostateczna
decyzja co do sposobu pozyskiwania środków w celu
przygotowania montażu finansowego dla planowa-
nych inwestycji należy do władz samorządowych.
W finansowaniu inwestycji ujętych w KPOŚK
znaczący udział mają środki Unii Europejskiej, środ-
ki własne inwestorów, Narodowego i Wojewódzkich
Funduszy Ochrony Środowiska i Gospodarki Wod-
nej, a także EkoFunduszu. Szczególnie dotacje unij-
ne z Funduszu Spójności oraz funduszy struktural-
nych zachęcają inwestorów do realizacji przedsię-
wzięć porządkujących gospodarkę ściekową.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 8 kwietnia 2008 r.
525
Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na interpelację posła Marka Matuszewskiego
w sprawie dopłat do oprocentowania kredytów
ze środków Agencji Restrukturyzacji
i Modernizacji Rolnictwa (1930)
W związku z przesłaną przy piśmie z dnia 18 mar-
ca 2008 r. zn. SPS-023-1930/08 interpelacją posła
Marka Matuszewskiego w sprawie dopłat do opro-
centowania kredytów ze środków Agencji Restruk-
turyzacji i Modernizacji Rolnictwa – w uzgodnieniu
z ministrem finansów uprzejmie informuję Pana
Marszałka, że na podstawie rozporządzenia Rady
Ministrów z dnia 26 kwietnia 2007 r. w sprawie
szczegółowego zakresu i kierunków działań Agencji
Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa oraz spo-
sobów ich realizacji (Dz. U. Nr 77, poz. 514, ze zm.)
w roku bieżącym udzielane są kredyty preferencyjne
na realizację inwestycji w gospodarstwach rolnych,
działach specjalnych produkcji rolnej oraz przetwór-
stwie rolno-spożywczym w ramach 13 linii kredyto-
wych. W planie finansowym Agencji Restrukturyza-
cji i Modernizacji Rolnictwa stanowiącym załącznik
do ustawy budżetowej na 2008 r. z dnia 23 stycznia
2008 r. (Dz. U. Nr 19, poz. 117) na dopłaty do oprocen-
towania inwestycyjnych kredytów bankowych prze-
widziane zostały środki w wysokości 649 001 tys. zł,
natomiast na dopłaty do oprocentowania kredytów
bankowych przeznaczonych na likwidację skutków
klęsk żywiołowych zaplanowano środki w wysoko-
ści 200 574 tys. zł. Agencja Restrukturyzacji i Mo-
dernizacji Rolnictwa, uwzględniając środki finanso-
we pozostające w jej dyspozycji po zabezpieczeniu
środków na pokrycie zobowiązań z tytułu dopłat do
oprocentowania preferencyjnych kredytów inwesty-
cyjnych udzielonych do dnia 31 grudnia 2007 r.,
określiła bankom współpracującym limity dopłat do
oprocentowania kredytów inwestycyjnych na 2008 r.
w łącznej kwocie 7326,95 tys. zł, co oznacza możli-
wość udzielenia przez banki preferencyjnych kredy-
tów inwestycyjnych do kwoty 186 454,96 tys. zł. Na-
tomiast limit dopłat do oprocentowania kredytów
„klęskowych” planowanych do udzielenia w I kwar-
tale 2008 r. ustalony został na poziomie 11 649,1 tys.
zł, co umożliwiło uruchomienie akcji kredytowej
w wysokości 231 402,9 tys. zł. Obecnie kredyty klę-
skowe są dostępne w bankach współpracujących z Agen-
cją Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa.
Wobec podwyższenia przez Radę Polityki Pie-
niężnej w roku bieżącym do 6,00 stopy redyskonto-
wej weksli przyjmowanych od banków do redyskon-
ta przez Narodowy Bank Polski, stanowiącej pod-
stawę do obliczania odsetek od kredytów udziela-
nych na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 26 kwietnia 2007 r. oraz dopłat do tych odse-
tek ze środków będących w dyspozycji Agencji Re-
strukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa, w celu za-
526
pewnienia dostępu producentom rolnym i innym
podmiotom podejmującym w 2008 r. przedsięwzięcia
inwestycyjne i modernizacyjne w rolnictwie i prze-
twórstwie rolno-spożywczym, podjęte zostały dzia-
łania mające na celu zapewnienie dodatkowych
środków dla Agencji Restrukturyzacji i Moderniza-
cji Rolnictwa w wysokości 60 mln zł.
Po uzyskaniu zgody ministra finansów oraz sej-
mowej Komisji Finansów Publicznych na zmianę
przeznaczenia dotacji celowej oraz wprowadzenie
stosownych zmian w planie finansowym Agencji Re-
strukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa na 2008 r.
pismem znak Fwe-3113-73/BG/07 zaakceptowałem
zwiększenie o 60 mln zł środków przewidzianych
w planie finansowym agencji na rok bieżący na do-
płaty do oprocentowania inwestycyjnych kredytów.
Z informacji przekazanych przez Agencję Restruk-
turyzacji i Modernizacji Rolnictwa wynika, że banki
współpracujące z agencją otrzymały dodatkowe li-
mity akcji kredytowej i dopłat do oprocentowania
kredytów inwestycyjnych na 2008 r.
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 8 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Elżbiety Łukacijewskiej
w sprawie rekompensaty za nieruchomości
wywłaszczone w latach 70. XX w. (1935)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Elżbiety Łukacijewskiej, prze-
kazaną przy piśmie Pana Marszałka z dnia 18 marca
2008 r., Nr SPS-023-1935/08, dotyczącą możliwości
otrzymania obecnie rekompensaty za wywłaszczone
nieruchomości w latach siedemdziesiątych XX wie-
ku, uprzejmie udzielam wyjaśnień w przedstawionej
sprawie.
Z treści interpelacji pani poseł Elżbiety Łukaci-
jewskiej nie wynika, na podstawie jakich przepisów
nastąpiło pozbawienie właścicieli nieruchomości ich
własności. Użyte w interpelacji sformułowania
„w trybie wywłaszczeniowym” oraz „na realizację
celów określonych w ustawie o wywłaszczeniu”
zdają się sugerować, że pozbawienie prawa własno-
ści nieruchomości nastąpiło na podstawie przepi-
sów dotyczących wywłaszczania nieruchomości.
Problematykę wywłaszczania nieruchomości w la-
tach siedemdziesiątych XX wieku regulowały przepisy
ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie
wywłaszczania nieruchomości (Dz. U. z 1974 r.
Nr 10, poz. 64). Zgodnie z treścią art. 3 ww. ustawy,
wywłaszczenie było dopuszczalne, jeżeli wywłasz-
czana nieruchomość niezbędna była na cele użytecz-
ności publicznej, na cele obrony państwa, dla wyko-
nania zadań określonych w zatwierdzonych planach
gospodarczych, na cele budownictwa ogólnomiej-
skiego i zorganizowanego budownictwa mieszkanio-
wego. Wywłaszczeniu mogła również podlegać nie-
ruchomość lub kompleks nieruchomości z przezna-
czeniem dla organizacji spółdzielczych i dla organi-
zacji kółek rolniczych, o ile było to uzasadnione inte-
resem społecznym lub państwowym.
Zanim jednak wszczęto postępowanie wywłasz-
czeniowe ubiegający się o wywłaszczenie obowiąza-
ny był, na podstawie art. 6 ustawy z dnia 12 marca
1958 r., wystąpić do właściciela o dobrowolne zbycie
nieruchomości w drodze umowy, za cenę ustaloną
według zasad przyznania odszkodowania określo-
nych w omawianej ustawie.
Jak wynika z powyższego, a także z następnych
przepisów ustawy z dnia 12 marca 1958 r., wywłasz-
czenie w latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku
dokonywane było za odszkodowaniem. Zasady okre-
ślające ustalenie odszkodowania zamieszczone były
w rozdziale drugim ww. ustawy. Należy przyznać, że
istotnie zasady te różniły się od obecnie obowiązują-
cych zasad określania odszkodowania za wywłasz-
czenie nieruchomości, chociaż w niektórych przy-
padkach odszkodowanie mogło być równe wartości
rynkowej nieruchomości. Jak bowiem wynika z art. 8
ust. 9 ustawy z dnia 12 marca 1958 r., odszkodowa-
nie za grunty rolne i w miastach nie mogło przekro-
czyć przeciętnej ceny rynkowej, a w przypadku grun-
tów rolnych, stanowiących wyłączne źródło utrzy-
mania właściciela, nie mogło przekraczać cen, jakie
kształtowały się w obrocie między rolnikami.
Zarówno ustalenie ceny nabycia nieruchomości
w drodze umowy, jak też ustalenie odszkodowania
za wywłaszczenie dokonywane było w oparciu o opi-
nię biegłego z listy wojewódzkiej.
Należy też podkreślić, że stosownie do postano-
wień art. 27 ust. 2 ustawy z dnia 12 marca 1958 r.,
suma odszkodowania przypadająca do wypłaty,
w przypadku odmowy jej przyjęcia przez osobę upraw-
nioną albo w przypadku, gdy wypłata odszkodowa-
nia tej osobie natrafiała na przeszkody prawne, skła-
dana była do depozytu sądowego.
Ówcześnie obowiązujące przepisy przewidywały
też możliwość otrzymania działki zamiennej przez
wywłaszczanego właściciela.
Ustawa z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i try-
bie wywłaszczania nieruchomości przewidywała rów-
nież możliwość zwrotu wywłaszczonej nieruchomo-
ści. Zgodnie z przepisem art. 34 ust. 1 nieruchomość
wywłaszczona w trybie omawianej ustawy podlegała
zwrotowi, jeżeli nie została użyta i była zbędna na
cele, dla których orzeczono wywłaszczenie.
Należy podkreślić, że podobne przesłanki zwrotu
wywłaszczonej nieruchomości obowiązują również
obecnie. Stosownie do postanowień art. 136 ust. 3

ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nie-
ruchomościami (Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603
z późn. zm.) poprzedni właściciel lub jego spadko-
bierca mogą żądać zwrotu wywłaszczonej nierucho-
mości lub jej części, jeżeli stała się ona zbędna na cel
określony w decyzji o wywłaszczeniu.
Obecnie obowiązujące przepisy ustawy z dnia
21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami
dotyczące wywłaszczenia, zasad i trybu ustalania
odszkodowania za wywłaszczanie nieruchomości
mają zastosowanie do zdarzeń i działań zaistniałych
po dniu wejścia w życie tej ustawy, tj. po dniu 1 stycz-
nia 1998 r. Nie odnoszą się zatem do ustalania od-
szkodowania dokonanego w latach siedemdziesią-
tych ubiegłego wieku. Tym bardziej, że jak wynika
z zacytowanych powyżej przepisów ustawy z dnia
12 marca 1958 r., nieodebrane odszkodowanie przez
właściciela wywłaszczonej nieruchomości wpłacane
było do depozytu sądowego, z którego były właści-
ciel mógł je odebrać w ciągu 5 lat.
Natomiast w przypadku otrzymania przez po-
przedniego właściciela prawa użytkowania wieczyste-
go innej nieruchomości w ramach nieruchomości za-
miennej, obecnie obowiązujący przepis art. 217 ustawy
o gospodarce nieruchomościami stwarza możliwość
nieodpłatnego przekształcenia prawa użytkowania
wieczystego tej nieruchomości w prawo własności.
Podobny przepis znajduje się w ustawie z dnia 29 lip-
ca 2005 r. o przekształceniu prawa użytkowania
wieczystego w prawo własności nieruchomości (Dz. U.
Nr 175, poz. 1459 z późn. zm.).
Przedstawiając powyższe, chciałbym podkreślić,
że nie wydaje się możliwe wprowadzenie szczegól-
nych regulacji, których celem byłoby wyrównanie
wysokości odszkodowań wypłacanych w latach sie-
demdziesiątych XX wieku za wywłaszczone nieru-
chomości. Należy się bowiem spodziewać, że regula-
cje takie nie byłyby wykonalne przede wszystkich ze
względów organizacyjnych i finansowych. Należy
mieć bowiem na uwadze, że wywłaszczenie dotyczy-
ło przede wszystkim osób fizycznych, co w przypad-
ku np. inwestycji drogowej sprawiało, że wywłaszczo-
nych było tysiące osób. Jak wskazano wyżej, ówcze-
śnie obowiązujące przepisy przewidywały również
ustalenie wysokości odszkodowania równej wartości
rynkowej. Zatem aby dokonać rzetelnej oceny, komu
należy się dopłata oraz aby przeciwdziałać naduży-
ciom należałoby weryfikować wysokość otrzymanego
odszkodowania i porównywać je z ówczesnymi cena-
mi rynkowymi, co w praktyce obecnie, jak powszech-
nie wiadomo, jest niemożliwe. Wydaje się, że koszty
takiego przedsięwzięcia byłyby niewspółmierne do
osiągniętych korzyści. Należy w tym miejscu rów-
nież zasygnalizować, że w naszym kraju wciąż pozo-
staje nieuregulowana kwestia reprywatyzacji, która
dotyczy przejęcia mienia przez Państwo Ludowe bez
żadnego odszkodowania i wymaga systemowego
uregulowania ustawowego.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, wyra-
żam nadzieję, że przyczynią się one do wyelimino-
527
wania wątpliwości pani Poseł Elżbiety Łukacijew-
skiej, zaistniałych na tle przedstawionej w zapyta-
niu sprawy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 8 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Waldy Dzikowskiego
w sprawie doprecyzowania
niektórych przepisów ustawy
Prawo o ruchu drogowym (1936)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo nr SPS-023-1936/08 z dnia 18 marca 2008 r.
przesyłające interpelację pana posła Waldy Dzikow-
skiego w sprawie doprecyzowania niektórych prze-
pisów ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ru-
chu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908,
z późn. zm.), uprzejmie informuję, że zasada polega-
jąca na obowiązku przedłożenia do rejestracji pojaz-
du dowodu rejestracyjnego, jeżeli pojazd był zareje-
strowany, jest określona w ustawie z dnia 20 czerw-
ca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym już od wielu lat.
Zmiana ww. ustawy, która weszła w życie 25 grud-
nia 2007 r., spowodowała jedynie uchylenie przepisu
art. 72 ust. 2 pkt 4 tej ustawy, który dopuszczał do
rejestracji pojazdu sprowadzonego z zagranicy za-
miast dowodu rejestracyjnego przedstawienie inne-
go dokumentu stwierdzającego rejestrację pojazdu.
Przepis ten wszedł w życie w stosunku do pojazdów
sprowadzonych z państw członkowskich Unii Euro-
pejskiej w wyniku implementacji art. 5 dyrektywy
Rady 1999/37/WE z dnia 29 kwietnia 1999 r. w spra-
wie dokumentów rejestracyjnych. Funkcjonowanie
do tego czasu odstępstwa od zasady określonej ww.
dyrektywie powodowało niespójność polskich prze-
pisów z przepisami Unii Europejskiej. Omawiany
przepis wszedł w życie po 90-dniowym okresie vaca-
tio legis, który umożliwiał właścicielom pojazdów
złożenie wniosku o rejestrację na dotychczasowych
zasadach, jeżeli dla pojazdów sprowadzonych z państw
członkowskich Unii Europejskiej posiadali inny do-
kument stwierdzający rejestrację pojazdu za grani-
cą, oraz dawał czas importerom na dostosowanie się
do nowych przepisów związanych z rejestracją po-
jazdów w Polsce.
Wyjaśniam, że dowód rejestracyjny eksportowy
wydawany przez państwo członkowskie Unii Euro-
pejskiej w celu wywozu pojazdu tam zarejestrowa-
nego do innego państwa członkowskiego może być
528
uznany do celu przerejestrowania z wyłączeniem sy-
tuacji, gdy w dowodzie rejestracyjnym znajduje się
zastrzeżenie o zakazie poruszania się pojazdu w ru-
chu drogowym, dokument taki należy uznać za „wa-
dliwy”, ponieważ wydano go z naruszeniem przepi-
sów, a w szczególności:
— art. 2 lit. b dyrektywy 1999/37/WE w sprawie
dokumentów rejestracyjnych pojazdów; przywołanej
w rozporządzeniu ministra infrastruktury z dnia
22 lipca 2002 r. w sprawie rejestracji i oznaczania
pojazdów (Dz. U. z 2007 r. Nr 186, poz. 1322);
— art. 39 Konwencji o ruchu drogowym sporzą-
dzonej w Wiedniu w dniu 8 listopada 1968 r. (Dz. U.
z 1988 r. Nr 5, poz. 40).
Mając na uwadze powyższe oraz fakt, że rozpo-
rządzenie może zwierać jedynie uregulowania praw-
ne wynikające z ustawowej delegacji, informuję, że
minister właściwy do spraw transportu nie ma pod-
staw prawnych do wydania rozporządzenia, o któ-
rym mowa w interpelacji pana posła Waldy Dzikow-
skiego, gdyż ustawa Prawo o ruchu drogowym nie
zawiera delegacji do jego wydania.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 8 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Magdaleny Gąsior-Marek
i Grzegorza Raniewicza
w sprawie przeludnienia
jednostek penitencjarnych
w Okręgu Lubelskim Służby Więziennej (1940)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo SPS-023-1940/08 z dnia 18 marca 2008 r.,
uprzejmie przedstawiam odpowiedź na interpelację
posłów Magdaleny Gąsior-Marek i Grzegorza Ranie-
wicza w sprawie przeludnienia jednostek peniten-
cjarnych podległych dyrektorowi okręgowemu Służ-
by Więziennej w Lublinie
Najpoważniejszym problemem, z jakim boryka się
polskie więziennictwo, jest znaczne przeludnienie
jednostek penitencjarnych. Kierownictwo resortu
sprawiedliwości i Służba Więzienna podjęły szereg
przedsięwzięć mających na celu złagodzenie, a w kon-
sekwencji likwidację przeludnienia w polskich wię-
zieniach. Należą do nich między innymi: budowa no-
wych miejsc zakwaterowania, adaptacja budynków
niemieszkalnych na pomieszczenia mieszkalne, przej-
mowanie obiektów od Wojska Polskiego bądź jedno-
stek samorządu terytorialnego, inicjowanie zmian
rejonizacji osadzania tymczasowo aresztowanych,
usprawnienie systemu transportowania. Powyższe
przedsięwzięcia dotyczą wszystkich jednostek peni-
tencjarnych, w tym także znajdujących się na tere-
nie województwa lubelskiego.
W ramach działań podejmowanych na terenie
Okręgowego Inspektoratu Służby Więziennej w Lu-
blinie w 2005 r. uruchomiono nowy oddział ze-
wnętrzny, podległy Zakładowi Karnemu w Zamo-
ściu, o pojemności 211 miejsc, a w 2006 r. wybudo-
wano nowy pawilon w Areszcie Śledczym w Lublinie
na 271 miejsc zakwaterowania.
Począwszy od 2006 r. realizowana jest budowa
nowej jednostki penitencjarnej w Opolu Lubelskim
o docelowej pojemności 624 miejsc. Zakończenie bu-
dowy planowane jest na koniec 2009 r.
Ponadto w roku bieżącym rozpoczęto budowę no-
wych pawilonów w Oddziale Zewnętrznym w Zamo-
ściu oraz w Zakładzie Karnym w Hrubieszowie. Te
dwie inwestycje pozwolą na zwiększenie liczby miejsc
zakwaterowania osadzonych o 358 miejsc.
Odnośnie zgłoszonego w interpelacji postulatu
ograniczenia ilości skazanych przebywających w jed-
nostkach podległych Okręgowemu Inspektoratowi
Służby Więziennej w Lublinie, a niemających miej-
sca zamieszkania w województwie lubelskim, uprzej-
mie informuję, iż kwestie miejsca osadzenia osób po-
zbawionych wolności regulują odpowiednie normy
prawne. O miejscu pobytu tymczasowo aresztowa-
nego decydują przepisy dotyczące rejonizacji osadza-
nia tymczasowo aresztowanych, a w szczególnych
przypadkach organ, do którego dyspozycji tymcza-
sowo aresztowany pozostaje. Natomiast umieszcze-
nie osoby skazanej w określonej jednostce musi
uwzględniać m.in. rodzaj, typ, system wykonywania
kary pozbawienia wolności i zabezpieczenie zakładu
karnego oraz umożliwić jej odbywanie kary najbliżej
miejsca zamieszkania.
Jednocześnie informuję, że w styczniu i lutym
2008 r. z jednostek podległych Okręgowemu Inspek-
toratowi Służby Więziennej w Lublinie wytranspor-
towano wyższą liczbę osadzonych niż ich do tych
jednostek przybyło. Ponadto, od stycznia br. realizo-
wane jest polecenie dyrektora generalnego Służby
Więziennej dotyczące ograniczenia kierowania
transportów skazanych do jednostek działających
na terenie Okręgowego Inspektoratu Służby Wię-
ziennej w Lublinie.
Przedstawione przedsięwzięcia inwestycyjne, legi-
slacyjne i działania organizacyjne powinny przyczy-
nić się do rozwiązania problemu przeludnienia jedno-
stek podległych dyrektorowi okręgowemu Służby Wię-
ziennej w Lublinie.
Sekretarz stanu
Marian Cichosz
Warszawa, dnia 7 kwietnia 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Magdaleny Gąsior-Marek
i Grzegorza Raniewicza
w sprawie niedoborów kadrowych
w Okręgu Lubelskim Służby Więziennej (1941)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo SPS-023-1941/08 z dnia 18 marca 2008 r.,
uprzejmie przedstawiam odpowiedź na interpelację
posłów Magdaleny Gąsior-Marek i Grzegorza Ranie-
wicza w sprawie niedoborów kadrowych w jednost-
kach penitencjarnych podległych dyrektorowi okrę-
gowemu Służby Więziennej w Lublinie.
Liczba wypracowanych nadgodzin przez funk-
cjonariuszy działów ochrony w jednostkach peni-
tencjarnych Okręgowego Inspektoratu Służby Wię-
ziennej w Lublinie utrzymuje się od kilku lat na
wysokim poziomie. Wskaźnik liczby nadgodzin w prze-
liczeniu na jednego funkcjonariusza pod koniec
każdego roku wynosił odpowiednio: 169 w 2004 r.,
107 w 2005 r., 71 w 2006 r. oraz 111 w 2007 r. Na
dzień 11 marca 2008 r. wskaźnik ten wynosił 115
i był zróżnicowany w poszczególnych jednostkach.
Największa średnia liczba nadgodzin przypadająca
na jednego funkcjonariusza występuje w Zakładzie
Karnym w Białej Podlaskiej – 218, w Zakładzie
Karnym w Chełmie – 154 oraz w Areszcie Śledczym
w Lublinie – 112. Najmniejszą średnią liczbę nad-
godzin odnotowuje się w Zakładzie Karnym w Hru-
bieszowie – 46 oraz w Zakładzie Karnym we Wło-
dawie – 52.
W związku z powyższym, w 2008 r. planowane
jest przekazanie na potrzeby tych jednostek dzie-
więćdziesięciu etatów dla funkcjonariuszy. Ponadto,
Centralny Zarząd Służby Więziennej opracował
w marcu br. wytyczne w sprawie działań podejmo-
wanych przez dyrektorów okręgowych Służby Wię-
ziennej mających na celu likwidację liczby nadgo-
dzin wypracowywanych w podległych jednostkach.
Zwiększenie liczby etatów oraz podjęcie ww. dzia-
łań organizacyjnych przyczyni się do poprawy sytu-
acji kadrowej w jednostkach podległych dyrektorowi
okręgowemu Służby Więziennej w Lublinie.
Sekretarz stanu
Marian Cichosz
Warszawa, dnia 9 kwietnia 2008 r.
529
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Magdaleny Gąsior-Marek
i Grzegorza Raniewicza
w sprawie stanu technicznego budynków
jednostek penitencjarnych na terenie
Okręgu Lubelskiego Służby Więziennej (1942)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo SPS-023-1942/08 z dnia 18 marca 2008 r.,
uprzejmie przedstawiam odpowiedź na interpelację
posłów Magdaleny Gąsior-Marek i Grzegorza Ranie-
wicza w sprawie stanu technicznego jednostek peni-
tencjarnych podległych dyrektorowi okręgowemu
Służby Więziennej w Lublinie.
Stan techniczny obiektów penitencjarnych poło-
żonych na terenie działania Okręgowego Inspekto-
ratu Służby Więziennej w Lublinie jest monitorowa-
ny przez Centralny Zarząd Służby Więziennej. Re-
alizacja przedsięwzięć remontowo-inwestycyjnych
w tych jednostkach uzależniona jest od możliwości
finansowych budżetu więziennictwa. Prace w tym
zakresie prowadzone są w sposób systematyczny
i uwzględniający aktualne potrzeby.
W 2007 r. na poprawę stanu technicznego wy-
mienionych w interpelacji jednostek przeznaczono
blisko 400 000 zł, z tego: 71 500 zł na remont insta-
lacji centralnego ogrzewania i montaż siatek ochron-
nych w Zakładzie Karnym w Chełmie, 216 500 zł na
montaż blend i ułożenie kostki brukowej w Areszcie
Śledczym w Lublinie oraz 111 000 zł na remont sieci
wodociągowej, wymianę kabla teletechnicznego i po-
sadzki w budynku gospodarczym w Zakładzie Kar-
nym we Włodawie.
W 2008 r. na zadania remontowe przewidziano
środki finansowe w wysokości około 615 000 zł.
W ramach tej kwoty zaplanowano wymianę pokry-
cia dachu i wykonanie dokumentacji technicznej re-
montu budynku kuchni i pralni w Zakładzie Kar-
nym w Chełmie – 390 000 zł, remont pomieszczeń
szatni w Areszcie Śledczym w Lublinie – 70 000 zł
oraz wymianę sieci centralnego ogrzewania i ciepłej
wody w Zakładzie Karnym we Włodawie – 155 000 zł.
Odnośnie zgłoszonej w interpelacji kwestii re-
montów pawilonów mieszkalnych w Areszcie Śled-
czym w Lublinie oraz w Zakładzie Karnym we Wło-
dawie uprzejmie informuję, iż rozpoczęcie tych przed-
sięwzięć wiązałoby się z koniecznością wyłączenia
z użytkowania kilkuset miejsc zakwaterowania osa-
dzonych. Wobec znacznego przeludnienia wszystkich
jednostek położonych na terenie działania Okręgo-
wego Inspektoratu Służby Więziennej w Lublinie re-
alizacja wymienionych zadań remontowych przewi-
dziana jest dopiero po zakończeniu aktualnie prowa-
dzonych inwestycji i remontów. Efektem tych prac
będzie pozyskanie łącznie około tysiąca nowych
530
miejsc zakwaterowania dla osób pozbawionych wol-
ności. W roku bieżącym rozpoczęto bowiem budowę
nowych pawilonów w oddziale zewnętrznym podle-
głym Zakładowi Karnemu w Zamościu oraz w Za-
kładzie Karnym w Hrubieszowie, natomiast w 2009 r.
planowane jest zakończenie budowy nowej jednostki
penitencjarnej w Opolu Lubelskim.
Przedstawione dane wskazują, że w jednostkach
penitencjarnych podległych dyrektorowi okręgowe-
mu Służby Więziennej w Lublinie prace remontowo-
inwestycyjne prowadzone są w sposób planowy i ra-
cjonalny oraz zmierzają do pozyskania nowych
miejsc zakwaterowania dla osób pozbawionych wol-
ności oraz poprawy stanu technicznego istniejących
obiektów penitencjarnych.
Sekretarz stanu
Marian Cichosz
Warszawa, dnia 31 marca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Magdaleny
Gąsior-Marek i Grzegorza Raniewicza
w sprawie budowy Zakładu Karnego w Lublinie
(1943)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo SPS-023-1943/08 z dnia 18 marca 2008 r., uprzej-
mie przedstawiam odpowiedź na interpelację posłów
Magdaleny Gąsior-Marek i Grzegorza Raniewicza
w sprawie budowy Zakładu Karnego w Lublinie.
Plany inwestycyjne więziennictwa nie przewidu-
ją budowy nowego Zakładu Karnego w Lublinie. In-
westycja taka nie widnieje również w przyjętym
przez rząd 14 lutego 2006 r. „Programie pozyskania
17 000 miejsc w jednostkach organizacyjnych wię-
ziennictwa w latach 2006–2009”.
Dotychczas zrealizowane oraz zaplanowane przed-
sięwzięcia inwestycyjno-remontowe przyczynią się
do rozwiązania problemu przeludnienia jednostek
penitencjarnych podległych Okręgowemu Inspekto-
ratowi Służby Więziennej w Lublinie, przy zachowa-
niu kodeksowej normy powierzchni celi mieszkalnej
przypadającej na skazanego, tj. 3 m2.
Dodatkowo uprzejmie informuję, że przeludnienie
Aresztu Śledczego w Lublinie ulegnie złagodzeniu po
oddaniu do użytku w 2009 r. nowej jednostki peniten-
cjarnej w Opolu Lubelskim (docelowo na 624 miej-
sca). Z uwagi na bliskie położenie od Lublina w pierw-
szej kolejności do tej jednostki będą przemieszczeni
osadzeni z Aresztu Śledczego w Lublinie.
Sekretarz stanu
Marian Cichosz
Warszawa, dnia 7 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie wsparcia dla spółdzielców
pragnących wykupić zajmowane przez siebie
lokale (1945)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Krzysztofa Brejzy, przeka-
zaną przy piśmie Pana Marszałka z dnia 18 marca
2008 r., znak SPS-023-1945/08, w sprawie wspar-
cia dla spółdzielców pragnących wykupić zajmowa-
ne przez siebie lokale, uprzejmie informuję, co na-
stępuje.
Uzyskanie prawa własności spółdzielczych lokali
mieszkalnych może nastąpić na podstawie dwóch
odrębnych ustaw:
1) ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdziel-
niach mieszkaniowych (Dz. U. z 2003 r. Nr 119,
poz. 1116, z późn. zm.),
2) ustawy z dnia 30 listopada 1995 r. o pomocy
państwa w spłacie niektórych kredytów mieszkanio-
wych, udzielaniu premii gwarancyjnych oraz refun-
dacji bankom wypłaconych premii gwarancyjnych
(Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1115, z późn. zm.).
W obu ww. przypadkach przeniesienie własności
lokalu następuje pod warunkiem uprzedniego doko-
nania przez członka spółdzielni między innymi spła-
ty przypadającego na zajmowany przez niego lokal:
1) zadłużenia z tytułu kredytu mieszkaniowego,
zaciągniętego w przeszłości przez spółdzielnię miesz-
kaniową,
2) zwrotu do budżetu państwa nominalnej kwoty
umorzenia kredytu, dokonanego przy ostatecznym
rozliczeniu kosztów budowy.
Ostatnia zmiana ww. ustawy o spółdzielniach
mieszkaniowych, która weszła w życie z dniem 31 lip-
ca 2007 r., nie zmieniła ww. wymogów.
Uprzejmie wyjaśniam, iż zgodnie z art. 2 pkt 4
ww. ustawy o pomocy państwa przez kredytobiorcę
należy rozumieć również członka spółdzielni miesz-
kaniowej, zajmującego lokal obciążony kredytem za-
ciągniętym przez spółdzielnię, lub osobę niebędącą
członkiem spółdzielni, której przysługuje spółdziel-
cze własnościowe prawo do lokalu, zajmującą lokal
obciążony ww. kredytem.
Członek spółdzielni mieszkaniowej ma zatem
obowiązek spłaty zadłużenia z tytułu kredytu miesz-
kaniowego zaciągniętego przez spółdzielnię miesz-
kaniową w części przypadającej na zajmowany lokal.
Na podlegające spłacie zadłużenie z tytułu ww. kre-
dytów mieszkaniowych składa się:
1) zadłużenie wobec banku z tytułu kredytu
(kapitału) wraz ze skapitalizowanymi odsetkami,

2) zadłużenie wobec budżetu państwa z tytułu
przejściowego wykupienia odsetek wraz z oprocen-
towaniem.
Natomiast zgodnie z art. 4 ust. 5 ww. ustawy
o pomocy państwa od dnia jej wejścia w życie, tj.
1 stycznia 1996 r., spółdzielnie mieszkaniowe mają
obowiązek prowadzenia analitycznej ewidencji za-
dłużenia z tytułu kredytu wraz z odsetkami, w tym
przejściowo wykupionymi przez budżet państwa,
w podziale na poszczególne lokale mieszkalne, oraz
umożliwienia bankowi kontroli tej ewidencji. Nato-
miast bank PKO BP SA prowadzi ewidencję synte-
tyczną zadłużenia, dotyczącą poszczególnych zadań
inwestycyjnych, na realizację których spółdzielnia
mieszkaniowa zaciągnęła kredyt.
Ponadto zgodnie z rozporządzeniem Rady Mini-
strów z dnia 25 lutego 2003 r. w sprawie rozliczeń
z bankami z tytułu przejściowego wykupienia ze
środków budżetu państwa odsetek od kredytów
mieszkaniowych (Dz. U. Nr 51, poz. 440, z późn.
zm.) banki i spółdzielnie mieszkaniowe mają wza-
jemne obowiązki dotyczące uzgadniania stanów za-
dłużenia na koniec danego roku.
W ocenie ministerstwa nie wydaje się, aby spół-
dzielnia ustalała nieprawidłowo i arbitralnie zadłu-
żenie przypadające na poszczególne lokale mieszkal-
ne, ponieważ zgodnie z umową zawartą z ministrem
finansów i ministrem infrastruktury bank PKO BP
SA zobowiązał się do sukcesywnego kontrolowania
analitycznej ewidencji zadłużenia prowadzonej przez
spółdzielnie mieszkaniowe i przedkłada minister-
stwu kwartalne sprawozdania z przeprowadzonych
kontroli.
Ministerstwo nie posiada żadnych ustawowych
uprawnień umożliwiających nakłonienie spółdzielni
mieszkaniowych do umożliwienia spółdzielcom wy-
kupu mieszkań, bez konieczności wcześniejszej, peł-
nej spłaty obciążeń przypisanych do danego lokalu.
Wszelkie wątpliwości członków spółdzielni co do
wysokości zadłużenia występującego na zajmowa-
nych przez nich lokalach mogą być rozstrzygane
w postępowaniu wewnątrzspółdzielczym, a po jego
wyczerpaniu – przed sądami powszechnymi.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, wyra-
żam nadzieję, iż Pan Marszałek uzna je za wyczer-
pujące.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 3 kwietnia 2008 r.
531
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie egzekwowania należności przez ZUS
(1948)
W odpowiedzi na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 18 marca 2008 r., znak SPS-023-1948/08,
w sprawie interpelacji pani poseł Anny Sobeckiej
z dnia 26 lutego 2008 r., znak BK-023-1960/08, doty-
czącej egzekwowania należności z tytułu składek po-
wstałych przed 1 stycznia 2003 r., przyczyn przedaw-
nienia należności oraz ich wysokości, uprzejmie pro-
szę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Przepisy dotyczące poboru składek na ubezpie-
czenia społeczne zobowiązują wszystkich płatników
składek do terminowego ich rozliczania i opłacania
za siebie oraz za osoby, które zgłosili do ubezpieczeń.
W przypadku, gdy płatnik nie wywiązuje się z usta-
wowego obowiązku opłacania składek, ZUS ma obo-
wiązek wszcząć egzekucję tych należności. Zasady
i tryb egzekwowania należności z tytułu składek
określone są w art. 24 ustawy z dnia 13 październi-
ka 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U.
z 2007 r. nr 11 poz.74 ze zm.). Zgodnie z jego treścią
należności z tytułu składek tj. składki, odsetki za
zwłokę, koszty egzekucyjne, koszty upomnienia i do-
datkowa opłata, nieopłacone w terminie, podlegają
ściągnięciu w trybie przepisów o postępowaniu eg-
zekucyjnym w administracji lub egzekucji sądowej.
Natomiast ust. 4 stanowi, że należności z tytułu
składek ulegają przedawnieniu po upływie 10 lat, li-
cząc od dnia, w którym stały się wymagalne. Ów
wyraźny zapis o 10-letnim okresie przedawnienia
należności z tytułu składek, wprowadzony nowelą
z dnia 18 grudnia 2002 r., wszedł w życie dnia 1 stycz-
nia 2003 r.
Powyżej wskazana zmiana przepisów nie ma za-
stosowania do należności z tytułu składek przedaw-
nionych przed wejściem w życie nowego 10-letniego
okresu dochodzenia należności. Jednakże, zgodnie
ze stanowiskiem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych,
ma zastosowanie do wszystkich należności, które
były wymagalne i nie uległy przedawnieniu do dnia
31 grudnia 2002 r. ZUS stoi na stanowisku, że rów-
nież z uwagi na brak przepisów przejściowych w tym
zakresie, przedawnienie należności powinno być
oceniane według stanu prawnego obowiązującego
w dacie upływu terminu przedawnienia. Pogląd ten,
zgodnie z informacją ZUS, podziela Prokuratoria
Generalna Skarbu Państwa w swojej opinii z dnia
16 listopada 2007 r.
Należy podkreślić, że 10-letni okres przedawnie-
nia należności obowiązywał również przed 2003 r.
Wówczas dochodzenie należności z tytułu składek
na ubezpieczenia społeczne oraz okres ich przedaw-
nienia regulowała ustawa z dnia 25 listopada 1986 r.
o organizacji i finansowaniu ubezpieczeń społecz-
532
nych (Dz. U. z 1989 r. Nr 25, poz. 137 ze zm.) oraz
powołana wcześniej ustawa o systemie ubezpieczeń
społecznych. W świetle powołanych uregulowań,
obowiązujących do 31 grudnia 2002 r., należności
z tytułu składek ulegały przedawnieniu po upływie
5 lat, licząc od dnia, w którym składka stała się wy-
magalna. Jednakże bieg przedawnienia przerywała
każda podjęta przez ZUS czynność zmierzająca do
wyegzekwowania należności, jeżeli o tej czynności
został zawiadomiony dłużnik. W takich przypad-
kach okres przedawnienia wydłużał się do 10 lat.
Z uwagi na fakt, że ZUS jest dysponentem środ-
ków z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, powi-
nien realizować swoje zadania ustawowe w zakresie
poboru i egzekucji składek na ubezpieczenia spo-
łeczne, które są głównym źródłem przychodów FUS.
Ponadto należy zauważyć, że część składki emery-
talnej powinna być przekazana do otwartych fundu-
szy emerytalnych. Niedopełnienie obowiązku opła-
cania składek przez osobę prowadzącą działalność
może doprowadzić do znacznego zmniejszenia wyso-
kości przyszłego świadczenia emerytalnego tej oso-
by i osób przez nią zatrudnianych.
Z uwagi na fakt, że aż 60% płatników nie wywią-
zuje się z obowiązku terminowego opłacania składek,
ZUS musi prowadzić egzekucję tych należności, a w związ-
ku z tym winien mieć zapewniony optymalny okres
pozwalający na ich wyegzekwowanie. Pomimo sto-
sowania licznych środków egzekucyjnych, ZUS
w 2007 r. odpisał z tytułu przedawnienia składki na
ubezpieczenia społeczne kwotę 46 460 tys. zł. Jako
główne przyczyny przedawnienia tych należności
wskazuje brak stałego zameldowania oraz zamiesz-
kania płatników posiadających zaległości z tytułu
składek, co uniemożliwiło wdrożenie egzekucji wobec
tych podmiotów, oraz przebywanie dłużników poza
granicami kraju.
Nie można zgodzić się również z poglądem, jako-
by ZUS prowadził egzekucję należności z tytułu
składek sprzed grudnia 2002 r. w stosunku do 2 mln
podmiotów. Zgodnie z informacją podaną przez ZUS,
egzekwuje on należności za wskazany okres na pod-
stawie 1,4 mln tytułów wykonawczych. Tytuły wy-
konawcze obejmują nieopłacone należności wykazy-
wane na tych tytułach odrębnie za każdy okres roz-
liczeniowy, a należy wskazać, że płatnicy z reguły
zalegają z opłacaniem składek za więcej niż jeden
miesiąc. Nie można zatem przyjąć, że liczba tytułów
wykonawczych jest tożsama z liczbą dłużników zale-
gających za okres sprzed 1 stycznia 2003 r. Łączna
kwota należności objętych tymi tytułami wynosi
3,2 mld złotych.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 10 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie ubóstwa polskich dzieci (1949)
Odpowiadając na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 26 marca 2008 r., znak: SPS-023-1949/08,
przekazane za pośrednictwem Kancelarii Prezesa
Rady Ministrów, dotyczące interpelacji pani poseł
Anny Sobeckiej w sprawie ubóstwa polskich dzieci,
wyjaśniam, co następuje:
Polityka społeczna to instytucjonalna odpo-
wiedź państwa na kwestie społeczne (kwestie pozo-
stające w obszarze żywotnych interesów społeczeń-
stwa), w tym takie jak ubóstwo. Wśród wielu celów
polityki społecznej, także wobec osób ubogich, moż-
liwe jest wyróżnienie bezpieczeństwa socjalnego,
które obejmuje zapewnienie dochodów i usług w sy-
tuacji wystąpienia ryzyka socjalnego, z powodu
którego udziela się pomocy społecznej osobom i ro-
dzinom (w szczególności z powodu: ubóstwa, sieroc-
twa, bezdomności, bezrobocia, niepełnosprawności,
długotrwałej lub ciężkiej choroby, przemocy w ro-
dzinie, potrzeby ochrony macierzyństwa lub wielo-
dzietności, bezradności w sprawach opiekuńczo-
-wychowawczych i prowadzenia gospodarstwa do-
mowego, zwłaszcza w rodzinach niepełnych lub wie-
lodzietnych, braku umiejętności w przystosowaniu
do życia młodzieży opuszczającej całodobowe pla-
cówki opiekuńczo-wychowawcze, alkoholizmu lub
narkomanii itp.).
W systemie pomocy społecznej głównym podmio-
tem działającym na rzecz rozwiązywania problemu
ubóstwa są gminne jednostki samorządu terytorial-
nego. Rząd RP, działając z uwzględnieniem konsty-
tucyjnej zasady pomocniczości państwa, wspiera sa-
morząd terytorialny w jego działaniach mających na
celu łagodzenie i rozwiązywanie problemu, jakim
jest ubóstwo. Administracja rządowa, działając
w oparciu o konstytucyjną zasadę pomocniczości
państwa, wspiera i w przyszłości wspierać będzie
działania samorządu terytorialnego, a także organi-
zacji pozarządowych będących coraz ważniejszym
podmiotem polityki społecznej, zmierzające do po-
prawy poziomu integracji społecznej osób ubogich,
w szczególności rodzin z dziećmi.
Prezentowane w raporcie Komisji Europejskiej
wskaźniki, na które powołała się pani poseł, opiera-
ją się na danych o dochodach gospodarstw domo-
wych za rok 2004. Tymczasem w ostatnim okresie
znacznie poprawiła się sytuacja materialna rodzin
wychowujących dzieci, co obrazują wyniki badań
budżetów gospodarstw domowych, przeprowadza-
nych przez Główny Urząd Statystyczny. Odsetek ro-
dzin o dochodzie poniżej ustawowej granicy ubóstwa
(tj. kryterium dochodowego warunkującego prawo

do świadczeń z pomocy społecznej) w 2006 r., w po-
równaniu z 2004 r., zmniejszył się:
— 37% w przypadku małżeństw z jednym dziec-
kiem (z 9,6% w 2004 r. do 6,1% w 2006 r.),
— 19% w przypadku małżeństw z dwojgiem dzie-
ci (z 18,1% w 2004 r. do 15,1% w 2006 r.),
— 31% w przypadku małżeństw z trojgiem dzieci
(z 37,6% w 2004 r. do 28,6% w 2006 r.),
— 17% w przypadku małżeństw z czworgiem i wię-
cej dzieci (z 62,4% w 2004 r. do 53,3% w 2006 r.),
— 11% w przypadku rodzin niepełnych (z 22%
w 2004 r. do 19,8% w 2006 r.).
Niewątpliwie na poprawę sytuacji rodzin miał
wpływ spadek stopy bezrobocia (z 19% w 2004 r. do
11,4% w 2007 r.) oraz wzrost wynagrodzeń. Prze-
ciętne wynagrodzenie w gospodarce narodowej
wzrosło z 2289,57 zł w 2004 r. do 2691,03 zł w 2007 r.,
co oznacza wzrost realny o prawie 7%. Minimalne
wynagrodzenie wzrosło z 824 zł w 2004 r. do 1126 zł
w 2008 r., tj. nominalnie aż o 37% (realnie o prawie
25%, z uwzględnieniem prognozowanego na 2008 r.
w ustawie budżetowej wskaźnika inflacji).
Ponadto w latach 2005–2007 Polska podjęła
szereg działań, które mają na celu ograniczenie
skali ubóstwa wśród dzieci. W obszarze wsparcia
materialnego rodzin poprzez system świadczeń ro-
dzinnych do najważniejszych zmian wprowadzonych
w tym okresie należały:
1. Wprowadzenie świadczenia rodzinnego skie-
rowanego do rodzin wielodzietnych (od 1 września
2005 r.).
2. Podwyższenie z dniem 1 września 2006 r.
kwot niektórych świadczeń rodzinnych, w tym
o 30% wzrosła kwota świadczenia skierowanego do
rodzin wielodzietnych; zwiększono również kwoty
dodatków związanych z edukacją dziecka i wycho-
wywaniem dziecka niepełnosprawnego.
3. Zwiększenie wsparcia materialnego kierowa-
nego do rodzin w związku z urodzeniem się dziecka
– od 2006 r. rodziny, których dochód netto na osobę
nie przekracza kwoty 504 zł, mogą otrzymać z tego
tytułu 2000 zł z budżetu państwa i ewentualnie do-
datkowe świadczenie finansowane ze środków wła-
snych gmin. Rodziny, których dochody są wyższe
niż 504 zł netto na osobę, mają prawo do świadcze-
nia rodzinnego z tytułu urodzenia dziecka w wyso-
kości 1000 zł.
4. Dla rodzin niepełnych od 1 września 2005 r.
wprowadzone zostało świadczenie przysługujące
w sytuacji niedostatecznej egzekucji zasądzonych
alimentów (zaliczka alimentacyjna).
Przeciętna wartość świadczenia rodzinnego
(łącznie z zaliczką alimentacyjną) w przeliczeniu na
1 dziecko korzystające z zasiłku rodzinnego syste-
matycznie rośnie – w 2004 r. wynosiła 117 zł, w 2005 r.
– 127 zł, w 2006 r. – 151 zł, w 2007 r. – 157 zł. Kwota
ta wzrosła więc od 2004 r. o 34%.
Z dniem 1 października 2008 r. wejdzie w życie
ustawa z dnia 7 września 2007 r. o pomocy osobom
uprawnionym do alimentów (Dz. U. Nr 192,
533
poz. 1378). Osoby mające zasądzone świadczenia
alimentacyjne, których egzekucja jest bezskuteczna,
uprawnione będą do finansowanego z budżetu pań-
stwa świadczenia z funduszu alimentacyjnego do
wysokości 500 zł, przy kryterium 725 zł netto na
osobę w rodzinie, które jest znacznie wyższe niż
w przypadku zaliczki alimentacyjnej (583 zł na
osobę w rodzinie) i niż w przypadku świadczeń ro-
dzinnych (504 zł na osobę w rodzinie). Ze świadcze-
nia tego będą mogły korzystać między innymi rodzi-
ny niepełne, które – w świetle raportu – znajdują się
w najgorszej sytuacji materialnej. Oznacza to znacz-
ne zwiększenie wsparcia materialnego kierowanego
do rodzin niepełnych, w porównaniu z obecnie obo-
wiązującymi rozwiązaniami regulowanymi ustawą
z dnia 22 kwietnia 2005 r. o postępowaniu wobec
dłużników alimentacyjnych oraz zaliczce alimenta-
cyjnej (Dz. U. Nr 86, poz. 732, z późn. zm.) – więk-
sza będzie liczba objętych nim rodzin (ze względu
na wzrost kwoty kryterium dochodowego: z 583 zł
do 725 zł netto na osobę w rodzinie) oraz wyższa
będzie kwota świadczenia (maksymalnie 500 zł,
podczas gdy najwyższa kwota zaliczki alimentacyj-
nej wynosi 380 zł).
Jeśli chodzi o działania w ramach obowiązującej
ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecz-
nej (Dz. U. Nr 64, poz. 593, z późn. zm.), to uprzej-
mie informuję, że od dnia 1 maja 2004 r. (wejście
w życie przepisów nowej ustawy o pomocy społecz-
nej) wprowadzono nowe przepisy dotyczące zasiłku
okresowego realizowanego w ramach zadań wła-
snych gminy, dofinansowywanego w części gwa-
rantowanej z budżetu państwa. Świadczenie to sta-
nowi różnicę między posiadanym dochodem a przy-
jętym kryterium uprawniającym do świadczeń
z pomocy społecznej, przy czym docelowo ustalona
została minimalna gwarantowana wysokość tego
świadczenia na poziomie:
— dla osób samotnych w wysokości nie niższej
niż 50% kwoty różnicy między kryterium dochodo-
wym osoby samotnie gospodarującej a posiadanym
dochodem,
— dla rodziny w wysokości nie niższej niż 50%
różnicy między kryterium dochodowym rodziny
a posiadanym dochodem.
Ze względu na ograniczone możliwości finanso-
we budżetu państwa gwarantowane kwoty stanowi-
ły: w 2004 r. 20% dla osób samotnych i 15% dla ro-
dziny, w 2005 r. odpowiednio 30% i 20%, a w 2006
i 2007 r. odpowiednio 35% i 25%.
Od 1 stycznia 2008 r. gwarantowane kwoty wy-
noszą zarówno dla osób samotnie gospodarujących,
jak i dla rodziny 50% różnicy między odpowiednim
kryterium dochodowym a posiadanym dochodem.
W kolejnych latach zdecydowanie wzrastała wy-
sokość zasiłku okresowego: w roku 2004 jego prze-
ciętna miesięczna wysokość wynosiła 116 zł, w 2005 r.
– 149 zł i w 2006 r. – 164 zł. Częstotliwość wypłat
zasiłku okresowego utrzymywała się na takim sa-
mym poziomie w latach 2004 i 2005 i wynosiła 3,9 mie-
534
siąca, natomiast w roku 2006 wzrosła do prawie
6 miesięcy.
Wzrosła także przeciętna wysokość zasiłku celo-
wego na osobę w ciągu roku z 472 zł w roku 2004 do
550 zł w roku 2006.
Należy także zwrócić uwagę, iż ustawa o pomocy
społecznej wprowadziła na mocy art. 9 ust. 1 nowe
kryteria uprawniające do pieniężnych świadczeń
z pomocy społecznej ustalane co 3 lata w oparciu
o próg interwencji socjalnej wyliczony przez Insty-
tut Pracy i Spraw Socjalnych dla różnych typów go-
spodarstw domowych. Pierwsza taka weryfikacja
nastąpiła w 2006 r. Kryterium dochodowe osoby sa-
motnie gospodarującej wzrosło z dniem 1 paździer-
nika 2006 r. z kwoty 461 zł do 477 zł, natomiast kry-
terium dochodowe osoby w rodzinie z kwoty 316 zł
do kwoty 351 zł.
Można przyjąć, że poprawa sytuacji osób do-
tkniętych ryzykami socjalnymi wynika w znacz-
nym stopniu z coraz bardziej aktywnej i odpowie-
dzialnej polityki społecznej w zakresie pomocy spo-
łecznej prowadzonej przez władze samorządowe.
Samorządy gmin coraz częściej zwiększają środki
finansowe na finansowanie realizacji zadań wła-
snych z zakresu pomocy społecznej. W 2005 r. wy-
datkowały na ten cel l760 mln zł, w tym 554 mln zł
na inne zasiłki i pomoc w naturze i 148 mln zł na
zapewnienie posiłku, zaś w 2006 r. – 2056 mln zł,
w tym 701 mln zł na inne zasiłki i pomoc w naturze
i ponad 265,5 mln zł na zapewnienie posiłku. Zwra-
ca jednak uwagę, iż poziom wydatków gmin na fi-
nansowanie zasiłków okresowych, które mogą zna-
cząco zmniejszyć wskaźniki ubóstwa w Polsce, uległ
w tym okresie zmniejszeniu (2005 r. – 83 mln zł,
2006 r. – 78 mln zł, tj. o 5,3% mniej niż w 2005 r.).
Natomiast poziom finansowania realizacji tego za-
dania przez administrację rządową w formie dotacji
dla gmin zwiększył się. W 2005 r. dotacja wynosiła
459 mln zł, podczas gdy w 2006 r. – 533 mln zł, tj.
o 15,9% więcej niż w 2005 r.).
Ponadto od 31 grudnia 2005 r. weszła w życie
ustawa z dnia 29 grudnia 2005 r. o ustanowieniu
programu wieloletniego „Pomoc państwa w zakresie
dożywiania” (Dz. U. Nr 267, poz. 2259) i będzie obo-
wiązywać do końca 2009 r. Ustawa ta ma na celu
przede wszystkim ograniczanie zjawiska niedoży-
wienia w szczególności wśród dzieci i młodzieży,
a także osób przewlekle chorych, niepełnospraw-
nych i w podeszłym wieku oraz wsparcie gmin w re-
alizacji ich zadania własnego w zakresie dożywiania
dzieci i młodzieży oraz zapewnienia posiłku osobom,
które nie są w stanie go sobie zapewnić.
Należy podkreślić, że kryterium dochodowe przy-
jęte w tej ustawie stanowi 150% kryterium dochodo-
wego ustawy o pomocy społecznej, co w przypadku
dzieci stanowi, że bezpłatna pomoc w ramach pro-
gramu przysługuje dziecku, jeżeli dochód na osobę
w rodzinie nie przekracza kwoty 526,5 zł. Niektóre
gminy podnoszą jeszcze to kryterium. W roku 2006
liczba gmin, które podwyższyły kryteria dochodo-
we, wynosiła 285, zaś w roku 2007 wzrosła do 306.
Pragnę podkreślić, że środki przeznaczone corocz-
nie na realizację tego programu z budżetu państwa
wynoszą nie mniej niż 500 mln zł rocznie.
W roku 2006 wykorzystana kwota z budżetu
państwa na realizację programu wynosiła ponad
484 mln zł, zaś wstępne obliczenia dotyczące środ-
ków przekazanych gminom na realizację tego zada-
nia w roku 2007 wskazują na kwotę ponad 527 mln zł.
W roku 2006 pomocą w ramach programu objęto po-
nad 1452 tys. dzieci i młodzieży, zaś w roku 2007
ponad 1332 tys. dzieci i młodzieży.
Oprócz rutynowych działań ustawowych skiero-
wanych do osób pozostających w obszarze niedostat-
ku realizowane są także przez ministra właściwego
do spraw zabezpieczenia społecznego programy osło-
nowe wspierające między innymi dzieci (art. 23
ustawy o pomocy społecznej), takie jak:
− program „Świetlica, praca, staż – socjoterapia
w środowisku wiejskim”,
− program „Opieka nad dzieckiem i rodziną, w tym
zapobieganie niedostosowaniu społecznemu i przestęp-
czości wśród dzieci i młodzieży”.
Ponadto błędem byłoby nie wspomnieć, że na tere-
nie kraju działa szereg organizacji pozarządowych,
które w ramach swojej działalności statutowej ofe-
rują pomoc także rodzinom wielodzietnym. Są to
między innymi duże organizacje o zasięgu krajo-
wym (Polski Komitet Pomocy Społecznej, Polski
Czerwony Krzyż, Banki Żywności, Caritas), które
– najczęściej we współpracy z ośrodkami pomocy
społecznej – udzielają między innymi pomocy żyw-
nościowej, także pomocy żywnościowej unijnej.
Do działań, jakie podejmie w najbliższym czasie
rząd w celu zwiększenia wartości świadczeń rodzin-
nych oraz dostosowania kwot kryteriów dochodo-
wych, warunkujących prawo do świadczeń rodzin-
nych, do zmieniających się kosztów utrzymania ro-
dzin, należeć będzie przede wszystkim weryfikacja
z dniem 1 września 2009 r. kwot kryteriów dochodo-
wych i wysokości świadczeń. Zgodnie z art. 18 usta-
wy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach ro-
dzinnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 992, z późn.
zm), kryteria dochodowe i kwoty świadczeń rodzin-
nych podlegają okresowej weryfikacji co 3 lata. De-
cyzja w sprawie podniesienia kwot zostanie wypra-
cowana w ramach uzgodnień w Trójstronnej Komi-
sji do Spraw Społeczno-Gospodarczych i opierać się
będzie na diagnozie sytuacji dochodowej rodzin oraz
wynikach badania progu wsparcia dochodowego ro-
dzin (WDR), które zostanie przeprowadzone przez
Instytut Pracy i Spraw Socjalnych.
Podobne działania dotyczyć będą weryfikacji
kwot kryteriów dochodowych przyjętych w ustawie
o pomocy społecznej, a także wysokości świadczeń
przyznawanych z pomocy społecznej.
Planowana jest także w najbliższym czasie nowe-
lizacja ustawy o pomocy społecznej, która przewidu-
je między innymi wyłączenie z dochodu osób ubiega-
jących się o pomoc pieniężną zasiłków celowych oraz

pomocy materialnej dla uczniów mającej charakter
socjalny albo motywacyjny przyznawanej na podsta-
wie przepisów o systemie oświaty.
Ponadto w przygotowanym projekcie uchwały
RM w sprawie harmonogramu zadań wykonywa-
nych w ramach programu wieloletniego „Pomoc
państwa w zakresie dożywiania” oraz kierunków
realizacji programu w roku 2009 przewiduje się pod-
jęcie prac w celu przygotowania kolejnego programu
wieloletniego w zakresie dożywiania (na lata 2010–
–2013), mając na uwadze przede wszystkim potrze-
by dzieci i młodzieży. Jeżeli projekt ten zostanie za-
akceptowany, wówczas kontynuowane będzie zada-
nie wspierania finansowego gmin w realizacji doży-
wiania dzieci i młodzieży.
Konkludując, należy stwierdzić, iż zauważalne
jest w ostatnich latach znaczące ograniczenie skali
ubóstwa w Polsce. W 2005 r. 58,7% ludności nie osią-
gało dochodu na poziomie co najmniej minimum so-
cjalnego, podczas gdy w 2006 r. wskaźnik ten wy-
niósł 49,8%. W tym okresie znacząco zmniejszyła się
liczba osób nieosiągających dochodu na poziomie
minimum egzystencji. W 2005 r. wskaźnik liczby
osób nieosiągających dochodu na poziomie mini-
mum egzystencji wynosił 12,3%, podczas gdy w 2006 r.
wskaźnik ten wyniósł 7,8%. Analiza zbieranych
w latach 1994–2006 danych statystycznych dotyczą-
cych ogólnej sytuacji demograficznej ludności oraz
problemu niedostatku pozostającego w obszarze za-
interesowania systemu pomocy społecznej zdaje się
potwierdzać zaczynającą się od roku 2005 poprawę
sytuacji socjalnej ludności RP. Poprawa ta dotyczy
takich wskaźników, jak: minimum egzystencji, mi-
nimum socjalne, procentowy udział w ogólnej popu-
lacji osób, które decyzją otrzymały świadczenie z po-
mocy społecznej, procentowy udział w ogólnej popu-
lacji osób w rodzinach świadczeniobiorców z pomocy
społecznej.
Pragnę raz jeszcze podkreślić, że administracja
rządowa, działając w oparciu o konstytucyjną zasa-
dę pomocniczości państwa, wspiera i w przyszłości
będzie wspierać działania samorządu terytorialne-
go, a także organizacji pozarządowych będących co-
raz ważniejszym podmiotem polityki społecznej, zmie-
rzające do poprawy poziomu integracji społecznej
osób dotkniętych ubóstwem, ze szczególnym uwzględ-
nieniem dzieci.
Poniżej przedstawiam informacje Ministerstwa
Edukacji Narodowej dotyczące działań w zakresie
pomocy edukacyjnej dla środowisk szczególnie za-
grożonych dziedziczeniem niskiego poziomu wy-
kształcenia.
1. Pomoc materialna realizowana na podstawie
ustawy o systemie oświaty.
Funkcjonujący w Polsce Narodowy Program Sty-
pendialny stworzył podstawy dla polityki pomocy
materialnej świadczonej uczniom, których sytuacja
materialna i życiowa może spowodować zagrożenie
zaprzestania realizacji obowiązku szkolnego lub
obowiązku nauki, ograniczenie aspiracji edukacyj-
535
nych, odstąpienie od edukacji na wyższych pozio-
mach nauczania. Narodowy Program Stypendialny
wspiera także dzieci i młodzież szczególnie uzdolnio-
ne. Program zakłada wyzwolenie aktywności spo-
łecznej wielu podmiotów wspierających edukację
dzieci i młodzieży oraz przyjęcie takich rozwiązań
prawnych, które gwarantują skuteczność podejmo-
wanych działań. Zadaniem programu jest również
wskazanie i wzmocnienie istniejących i przygotowy-
wanych rozwiązań legislacyjnych oraz organizacyj-
nych, umożliwiających rozszerzenie zasięgu i zakre-
su pomocy o charakterze edukacyjnym.
Programem objęte są następujące obszary dzia-
łania:
— pomoc materialna udzielana uczniom, słucha-
czom i wychowankom na podstawie ustawy o syste-
mie oświaty, w ramach systemu edukacji,
— pomoc materialna realizowana na podstawie
programów rządowych,
— programy realizowane z wykorzystaniem
wspólnotowych środków publicznych,
— działania umożliwiające i generujące aktyw-
ność podmiotów innych niż rządowe w zakresie
udzielania pomocy edukacyjnej dla uczniów (w tym
wspieranie działań jednostek samorządu terytorial-
nego oraz organizacji pozarządowych).
Zgodnie z danymi GUS za 2006 r. w Polsce z róż-
norodnych form wsparcia stypendialnego korzysta-
ło łącznie 1 143 971 uczniów. Stanowi to 20% całej
populacji uczącej się młodzieży.
Struktura wypłacanych stypendiów przedstawia
się następująco:
— jednocześnie stypendium szkolne i stypen-
dium za wyniki w nauce – 19 185,
— tylko stypendium szkolne – 797 464,
— tylko stypendium na wyrównanie szans edu-
kacyjnych (wypłacane w ramach działania 2.2.
ZPORR) – 189 511,
— tylko stypendium wypłacane uczniom pocho-
dzącym z rodzin byłych pracowników ppgr – 17 007,
— tylko stypendium za wyniki w nauce – 89 962,
— tylko stypendium sportowe – 13 398,
— jednocześnie stypendium szkolne i stypen-
dium sportowe – 2386,
— jednocześnie stypendium za wyniki w nauce
i stypendium sportowe – 3866,
— tylko stypendium fundowane – 3737,
— jednocześnie stypendium fundowane i stypen-
dium szkolne – 1371,
— jednocześnie stypendium fundowane i stypen-
dium za wyniki w nauce – 930,
— jednocześnie stypendium fundowane i stypen-
dium sportowe – 51,
— tylko stypendium MEN dla wybitnie uzdolnio-
nych uczniów – 288,
— jednocześnie stypendium szkolne i stypendium
MEN dla wybitnie uzdolnionych uczniów – 188,
— tylko stypendium ministra kultury i dziedzic-
twa narodowego za osiągnięcia artystyczne – 65,
536
— jednocześnie stypendium szkolne i stypen-
dium ministra kultury i dziedzictwa narodowego za
osiągnięcia artystyczne – 1,
— tylko stypendium prezesa Rady Ministrów
– 4561.
Stypendia szkolne o charakterze socjalnym, któ-
rych wypłata związana jest z dochodem na osobę
w rodzinie nieprzekraczającym 351 zł na osobę w ro-
dzinie, wypłacane były 820 595 uczniom (w tym:
797 464 uczniów otrzymywało wyłącznie stypen-
dium szkolne, zaś 23 131 uczniów również inne ro-
dzaje stypendiów).
Na wypłatę stypendiów dla ww. grupy benefi-
cjentów ze środków rezerwy celowej budżetu pań-
stwa w 2006 r. wyasygnowano środki w łącznej wy-
sokości 435 752 tys. zł.
W 2007 r. na realizację stypendiów i zasiłków
szkolnych przeznaczono środki w wysokości 404 mln zł.
Środki te były zwiększone o fundusze z niewykorzy-
stanych funduszy na realizację programów rządo-
wych. Ostateczna liczba stypendystów będzie znana
po opracowaniu w MEN napływających informacji
źródłowych z poszczególnych gmin, zbieranych do
Systemu Informacji Oświatowej.
2. Programy rządowe.
Narodowy Program Stypendialny został uzupeł-
niony o trzy programy rządowe:
1) Rządowy program wyrównywania szans edu-
kacyjnych uczniów pochodzących z rodzin byłych
pracowników państwowych przedsiębiorstw gospo-
darki rolnej na lata 2006–2008 oraz rozporządzenie
w sprawie szczegółowych warunków i trybu udziela-
nia pomocy uczniom pochodzącym z rodzin byłych
pracowników państwowych przedsiębiorstw gospo-
darki rolnej.
Pomocą w formie stypendium objęci zostali ucznio-
wie pochodzący z rodzin byłych pracowników pań-
stwowych przedsiębiorstw gospodarki rolnej, uczący
się w szkołach ponadgimnazjalnych, które umożli-
wiają uzyskanie świadectwa dojrzałości.
Stypendium można przeznaczyć na pokrycie wy-
datków związanych z edukacją, w szczególności na:
— wyżywienie w stołówce szkolnej,
— zakwaterowanie,
— dojazdy do szkoły,
— zakup podręczników i pomocy szkolnych,
— zakup niezbędnej odzieży i obuwia,
— zajęcia edukacyjne (języki obce, wycieczki, za-
jęcia wyrównawcze).
2) Rządowy program wyrównywania szans edu-
kacyjnych dzieci i młodzieży w 2007 r. „Aktywizacja
jednostek samorządu terytorialnego i organizacji
pozarządowych”.
W ramach programu pomocą objęto 969 486
uczniów. Najwięcej dzieci skorzystało z programu
w województwach: małopolskim, mazowieckim,
łódzkim, śląskim, wielkopolskim, podkarpackim i po-
morskim.
Z przewidzianych na program 75 mln zł dofi-
nansowania z budżetu państwa przez realizatorów
programów wykorzystane zostały 73 252 114,20 zł,
tj. 97,67% środków zabezpieczonych na realizację
zadania.
Realizatorzy programów podkreślali, jak duże
znaczenie mają zajęcia tego rodzaju dla dzieci ze śro-
dowisk defaworyzowanych, z rodzin o niskich do-
chodach, ze środowisk zaniedbanych edukacyjnie.
Dla tych uczniów dostęp do bezpłatnych zajęć rozwi-
jających wiedzę, zainteresowania, zajęć sportowych,
kulturalnych czy wyrównawczych jest często jedyną
możliwością uczestniczenia w jakiejkolwiek formie
zajęć pozaszkolnych.
3) Dofinansowanie zakupu podręczników dla
dzieci rozpoczynających roczne przygotowanie przed-
szkolne lub naukę w klasach I–III szkoły podstawo-
wej i w klasach I–III ogólnokształcącej szkoły mu-
zycznej I stopnia oraz dofinansowanie zakupu jed-
nolitego stroju dla uczniów szkół podstawowych
i gimnazjów.
Zgodnie z programem w br. uczniowie klas I–III
oraz dzieci realizujące roczne przygotowanie przed-
szkolne pochodzące z rodzin o niskim statusie mate-
rialnym otrzymały dofinansowanie zakupu podręcz-
ników szkolnych. Natomiast uczniowie ze szkół pod-
stawowych i gimnazjów otrzymali również dofinan-
sowanie zakupu jednolitych strojów obowiązujących
na terenie szkoły. Ministerstwo Edukacji Narodowej
skierowało program do uczniów pozostających w szcze-
gólnie trudnej sytuacji materialnej, której odzwier-
ciedleniem jest dochód nieprzekraczający 351 zł na
osobę w rodzinie. Wartość pomocy na dofinansowa-
nie podręczników dla ucznia wynosiła do:
— 70 zł – dla ucznia rozpoczynającego roczne
przygotowanie przedszkolne,
— 130 zł – dla ucznia klasy I szkoły podstawowej
oraz ogólnokształcącej szkoły muzycznej I stopnia,
— 150 zł – dla ucznia klasy II szkoły podsta-
wowej oraz ogólnokształcącej szkoły muzycznej
I stopnia,
— 170 zł – dla ucznia klasy III szkoły podsta-
wowej oraz ogólnokształcącej szkoły muzycznej
I stopnia.
Wartość pomocy dla ucznia na dofinansowanie
zakupu jednolitego stroju uczniowskiego wynosiła
50 zł.
Ostatecznie z pomocy skorzystało ok. 21% uczniów
w skali kraju. Oznacza to, że z pierwotnie planowa-
nej liczby uczniów nie wszyscy wzięli udział w pro-
gramie. Do MEN nie wypłynęły żadne informacje
o braku środków na realizację programu, co jest jed-
noznaczne z faktem, iż każdy potrzebujący uczeń
uprawniony do pomocy otrzymał wsparcie ze strony
państwa.
3. Wypoczynek dzieci i młodzieży.
a) Dofinansowanie przez MEN wypoczynku dzie-
ci i młodzieży w ramach zadań państwowych zleca-
nych jednostkom niezaliczanym do sektora finansów
publicznych.
Uwzględniając priorytety społeczne, corocznie
opracowywany jest w Ministerstwie Edukacji Naro-
dowej wykaz rodzajów zadań edukacyjnych do reali-

zacji przez jednostki niezaliczane do sektora finan-
sów publicznych. Zgodnie z tym wykazem przezna-
cza się środki finansowe na dofinansowywanie za-
dań realizowanych przez organizacje pozarządowe
w zakresie różnych zadań, w tym wypoczynku dzie-
ci i młodzieży.
b) Wypoczynek polonijny organizowany dla dzie-
ci i młodzieży w ramach zadań państwowych zleca-
nych przez MEN jednostkom niezaliczanym do sek-
tora finansów publicznych.
Ministerstwo Edukacji Narodowej od wielu lat do-
finansowuje wypoczynek letni organizowany w for-
mie kolonii i obozów polonijnych z udziałem dzieci
pochodzenia polskiego, zamieszkałych poza grani-
cami naszego kraju.
c) Wypoczynek organizowany przez MEN dla
dzieci byłych pracowników Państwowych Przedsię-
biorstw Gospodarki Rolnej.
Zadanie pod nazwą „Wakacje z szansą” realizowa-
ne jest przez organizacje pozarządowe. O wyborze or-
ganizatora decydowało przede wszystkim doświad-
czenie w organizacji wypoczynku dla dzieci i młodzie-
ży z rodzin ubogich oraz atrakcyjność oferty progra-
mowej. Zadanie mogło być realizowane w formie:
— obozów i kolonii letnich rozwijających zainte-
resowania naukowe i społeczne, np. obozy naukowe,
obozy szkoleniowe dla liderów itp.
— kursów specjalistycznych, np. obozy językowe,
komputerowe, żeglarskie,
— obozów z programem aktywizującym do ryn-
ku pracy, np. kursy z elementami rzemiosła, kurs
prawa jazdy.
Udział dzieci i młodzieży w koloniach i obozach
jest wolny od obowiązku wnoszenia przez rodziców
jakichkolwiek opłat za uczestnictwo.
d) Obozy językowe dofinansowane przez MEN.
Ministerstwo Edukacji Narodowej od ponad 48 lat
organizuje letnie obozy językowe dla dzieci i mło-
dzieży szkolnej. W ramach tego programu Minister-
stwo Edukacji Narodowej od wielu lat współpracuje
z Polskim Komitetem UNESCO, Anglo-Polish Uni-
wersities Association (APASS) z Wielkiej Brytanii
oraz Instytutem Francuskim w Olsztynie, które to
instytucje zapewniają kadrę zagranicznych lekto-
rów na obozy językowe. Inicjatywa ta jest szczegól-
nie cenna ze względu na możliwość uczestniczenia
w obozach językowych młodzieży zamieszkałej na
wsi i w małych miastach. Program realizowany na
obozach językowych umożliwia dzieciom i młodzieży
korzystanie z wypoczynku połączonego z edukacją
i doskonaleniem znajomości języków obcych.
4. System pomocy edukacyjnej dla środowisk
szczególnie zagrożonych dziedziczeniem niskiego
poziomu wykształcenia.
W ramach systemu edukacji stworzono system
pomocy psychologiczno-pedagogicznej nakierowany
na udzielanie pomocy uczniom, rodzicom i nauczy-
cielom niezależnie od ich miejsca zamieszkania czy
pobytu. Instytucjonalną formą tego systemu są pu-
bliczne i niepubliczne poradnie psychologiczno-pe-
dagogiczne oraz pedagodzy, psycholodzy, logopedzi,
537
doradcy zawodowi oraz specjaliści z zakresu terapii
pedagogicznej zatrudnieni w przedszkolach, szko-
łach i placówkach.
Publiczne poradnie prowadzą działalność dia-
gnostyczną, terapeutyczną, profilaktyczną i dorad-
czą. Oddziaływania poradni koncentrują się m.in.
na: pracy z dzieckiem i rodziną, terapii logopedycz-
nej, psychoterapii, psychoedukacji, doradztwie, in-
terwencji w środowisku ucznia, działalności profi-
laktycznej i informacyjnej oraz na indywidualnych
i grupowych konsultacjach. Różnymi formami po-
mocy psychologiczno-pedagogicznej w pierwszej ko-
lejności obejmowane były dzieci i młodzież z byłych
obszarów popegeerowskich, niewydolnych wychowaw-
czo, z rodzin wielodzietnych, zastępczych, a także
z obszarów o wysokim poziomie bezrobocia.
Zadaniem poradni jest udzielanie bezpośredniej,
wielozakresowej pomocy i wsparcia młodocianym
klientom, a także ich rodzicom, nauczycielom i wy-
chowawcom. W przypadku pomocy indywidualnej
formami najczęściej stosowanymi były:
— terapia,
— konsultacje,
— porady,
— mediacje,
— treningi,
— interwencje,
— rozmowy.
Generalnie działania poradni miały na celu po-
prawę funkcjonowania dzieci w środowisku przed-
szkolnym, szkolnym oraz rodzinnym.
5. „Rządowy program rozwoju edukacji na ob-
szarach wiejskich na lata 2008–2013”.
W Ministerstwie Edukacji Narodowej trwają pra-
ce nad ostatecznym kształtem tego programu.
Celem „Rządowego programu rozwoju edukacji
na obszarach wiejskich na lata 2008–2013” jest eli-
minowanie barier w dostępie ludności wiejskiej do
pełnej oferty edukacyjnej, kulturalnej, informacyjnej
i sportowej, co w przyszłości powinno zmniejszyć róż-
nice między miastem a wsią oraz ukształtowanie
społeczeństwa otwartego na nieustanny rozwój i pod-
noszenie kwalifikacji. Celem strategicznym doku-
mentu jest: Rozwój edukacji na wsi i obszarach wiej-
skich – podniesienie jakości i poziomu wykształce-
nia mieszkańców wsi i obszarów wiejskich.
Celami operacyjnymi są:
1) wspieranie rozwoju najmłodszych dzieci,
2) upowszechnianie wychowania przedszkol-
nego,
3) poprawa jakości procesu kształcenia – pod-
niesienie poziomu wiedzy i umiejętności absolwen-
tów szkół,
4) podniesienie kompetencji nauczycieli,
5) rozszerzenie oferty edukacyjnej dla osób doro-
słych i wspieranie kształcenia ustawicznego – uczenie
się przez całe życie,
6) zwiększenie dostępu do edukacji dla niepełno-
sprawnych mieszkańców wsi,
538
7) aktywizowanie środowisk wiejskich do podej-
mowania działań o charakterze edukacyjnym, spo-
łecznym i kulturalnym,
8) przygotowanie do funkcjonowania w gospo-
darce rynkowej,
9) dążenie do efektywniejszego wykorzystania
bazy szkolnej na obszarach wiejskich,
10) rozwój umiejętności wykorzystania kompute-
ra oraz Internetu w życiu codziennym obywatela
i przedsiębiorcy.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 10 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie korzystania przez szpitale
z usług karetek pogotowia (1951)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Anny Sobeckiej w sprawie
transportu sanitarnego, przesłaną przy piśmie
z dnia 18 marca 2008 r., znak: SPS-023-1951/08,
uprzejmie informuję, iż zgodnie z art. 3 pkt 10
ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym
Ratownictwie Medycznym (Dz. U. Nr 191, poz. 1410,
z późn. zm.) zespoły ratownictwa medycznego po-
dejmują medyczne czynności ratunkowe w warun-
kach pozaszpitalnych. Natomiast finansowanie
tych zadań odbywa się z budżetu państwa z części,
których dysponentami są właściwi wojewodowie,
w myśl art. 46 ustawy.
Na podstawie art. 44 ust. 1 powyższej ustawy ze-
spół ratownictwa medycznego transportuje osobę
w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego do naj-
bliższego, pod względem czasu dotarcia, szpitalnego
oddziału ratunkowego lub do szpitala wskazanego
przez dyspozytora medycznego (ewentualnie leka-
rza koordynatora medycznego). Podobnie (art. 45)
w przypadku, gdy u osoby w stanie nagłego zagroże-
nia zdrowotnego zostanie stwierdzony stan, który
wymaga transportu bezpośrednio do jednostki orga-
nizacyjnej szpitala wyspecjalizowanej w zakresie
udzielania świadczeń zdrowotnych niezbędnych dla
ratownictwa medycznego lub gdy tak zdecyduje le-
karz systemu obecny na miejscu zdarzenia, osobę
taką transportuje się bezpośrednio do wskazanej
jednostki. Jednocześnie, zgodnie z art. 47 ww. usta-
wy, świadczenia opieki zdrowotnej udzielane przez
szpitalne oddziały ratunkowe oraz jednostki organi-
zacyjne szpitali wyspecjalizowane w zakresie udzie-
lania świadczeń opieki zdrowotnej niezbędnych dla
ratownictwa medycznego (w tym transport sanitar-
ny jako świadczenie towarzyszące) finansowane są
na zasadach opisanych w ustawie ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowot-
nej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U.
Nr 210, poz. 2135, z późn. zm.).
Biorąc pod uwagę całość powyższych regulacji,
należy stwierdzić, że transport od miejsca zdarzenia
do szpitalnych oddziałów ratunkowych oraz jedno-
stek organizacyjnych szpitali wyspecjalizowanych
w zakresie udzielania świadczeń opieki zdrowotnej
niezbędnych dla ratownictwa medycznego należy do
zakresu transportu ratownictwa medycznego (a więc
jest finansowany z budżetu państwa z części, któ-
rych dysponentami są poszczególni wojewodowie),
zaś transport późniejszy (w tym międzyszpitalny)
jest finansowany zgodnie z zapisami ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowot-
nej finansowanych ze środków publicznych.
W tej sytuacji transport sanitarny (międzyszpi-
talny) powinien być wykonywany środkami trans-
portu sanitarnego innymi niż pozostające w gotowo-
ści na danym terenie zespoły ratownictwa medycz-
nego. W przeciwnym przypadku może dojść do sytu-
acji, iż zespoły ratownictwa medycznego będą finan-
sowane ze środków budżetu państwa (za tzw. dobo-
wą gotowość) i środków Narodowego Funduszu
Zdrowia (za transport sanitarny). Ponadto dany te-
ren będzie niezabezpieczony przez zespół ratownic-
twa medycznego, który będzie wykonywał transport
sanitarny międzyszpitalny. Jednocześnie należy
podkreślić, iż taki transport trwa dosyć długo, co
z kolei wydłuży czas oczekiwania na zespół ratownic-
twa medycznego przez osoby znajdujące się w stanie
nagłego zagrożenia zdrowotnego. Natomiast powyż-
sza interpretacja nie wyklucza możliwości transportu
sanitarnego przez zespół ratownictwa medycznego
niepozostający w danej chwili w gotowości.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 3 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie projektu ustawy o zakładach
opieki zdrowotnej (1954)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację poseł Anny Sobeckiej, przekazaną przy
piśmie znak SPS-023-1954/08, dotyczącą projektu
ustawy o zakładach opieki zdrowotnej, uprzejmie in-
formuję, iż w powyższym projekcie zaproponowano,
by jedyną jednostką samorządu terytorialnego upraw-
nioną do tworzenia i prowadzenia szpitali był samo-
rząd województwa.
Uznano, że przyjęcie takiego rozwiązania wpły-
nie korzystnie na proces organizowania opieki zdro-
wotnej na terenie województwa oraz zarządzanie

posiadanymi zasobami w tym zakresie. Pozwoli na
traktowanie zasobów ochrony zdrowia z terenu wo-
jewództwa jako całości, spojrzenie na nie z poziomu
regionalnego, a nie lokalnego, co służyć ma racjona-
lizacji ich wykorzystania (konsolidacja infrastruk-
tury szpitalnej, promowanie działań proekonomicz-
nych), zapewnieniu dostosowania struktury opieki
szpitalnej i jej potencjału diagnostyczno-terapeu-
tycznego do zmian epidemiologiczno-demograficz-
nych. Pojawi się realna możliwość planowania roz-
woju infrastruktury szpitalnej, skoordynowanego
nadzoru nad efektywnością i jakością opieki szpital-
nej. Bardzo istotna jest też kwestia środków finan-
sowych, jakimi dysponuje organ założycielski – zna-
cząco wyższych na poziomie województwa w porów-
naniu z powiatem czy gminą. Skupienie infrastruk-
tury szpitalnej w rękach jednego organu tworzącego
pozwoli też na lepszą koordynację zbierania danych
epidemiologiczno-demograficznych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż powyższa
kwestia była omawiana na spotkaniach zespołu ds.
organizacyjnych w obszarze zakładów opieki zdro-
wotnej (w ramach debaty „białego szczytu”). W obli-
czu argumentów większości członków ww. zespołu
wobec propozycji przepisu, z którego wynikał zakaz
tworzenia i prowadzenia szpitala przez gminę oraz
powiat i powierzenie tych funkcji jedynie samorzą-
dowi województwa, zarekomendowana zostanie su-
gestia rezygnacji z tego przepisu.
Ponadto informuję, iż przepisy omawianego pro-
jektu zakładają, iż z dniem przekształcenia pracow-
nicy przekształcanego samodzielnego publicznego
zakładu opieki zdrowotnej stają się, z mocy prawa,
pracownikami spółki z ograniczoną odpowiedzial-
nością albo spółki akcyjnej. Powyższe przepisy nie
przewidują weryfikacji po upływie 6 miesięcy od
przekształcenia.
Należy podkreślić, iż zgodnie z przepisami projek-
tu ustawy Przepisy wprowadzające ustawy z zakresu
ochrony zdrowia (który jest jednym z pakietu projek-
tów ustaw reformujących system ochrony zdrowia
w Polsce) niepubliczne zakłady opieki zdrowotnej,
w których jednostki samorządu terytorialnego posia-
dają pośrednio akcje albo udziały stanowiące więk-
szość kapitału zakładowego, stają się z dniem wejścia
w życie ustawy o zakładach opieki zdrowotnej pu-
blicznymi zakładami opieki zdrowotnej.
Rząd przygotowuje przepisy mające na celu
umożliwienie konwersji zadłużenia publicznych za-
kładów opieki zdrowotnej na długookresowe papiery
wartościowe. Ponadto proponuje się wprowadzenie
trzyletniego zwolnienia z podatku od osób prawnych
dla zakładów, które zostaną przekształcone w spółki
akcyjne albo z ograniczoną odpowiedzialnością.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 3 kwietnia 2008 r.
539
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie leczenia raka piersi (1956)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Anny Sobeckiej, przesłaną
przy piśmie Pana Marszałka, znak: SPS-023-1956/
08, z dnia 18 marca 2008 r., w sprawie leczenia raka
piersi, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących
wyjaśnień.
Podstawą wszelkich działań podejmowanych
przez NFZ w zakresie dotyczącym finansowania
świadczeń opieki zdrowotnej ze środków publicz-
nych pozostaje plan finansowy funduszu zrównowa-
żony w zakresie przychodów i kosztów.
Mając powyższe na uwadze, wartość zakontrak-
towanych w danym roku świadczeń zdrowotnych
zdeterminowana jest wysokością środków finanso-
wych zapisanych na ten cel w planach oddziałów wo-
jewódzkich NFZ. Przeprowadzając postępowanie
konkursowe w sprawie zawarcia umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej, dyrektorzy oddziałów
wojewódzkich funduszu dokonują wyboru ofert, któ-
re zapewniają ciągłość udzielania świadczeń opieki
zdrowotnej, ich kompleksowość i dostępność, oraz
przedstawiają najkorzystniejszy bilans ceny w od-
niesieniu do przedmiotu zamówienia.
Powyższe działania dyrektorów oddziałów wo-
jewódzkich funduszu ukierunkowane są na opty-
malne wykorzystanie środków finansowych pozo-
stających w dyspozycji oddziałów, poprzez zapew-
nienie świadczeniobiorcom jak najlepszego dostę-
pu do świadczeń opieki zdrowotnej.
Ponadto, wzorem lat poprzednich, w celu zwięk-
szenia nakładów na koszty świadczeń opieki zdro-
wotnej dodatkowe środki finansowe wygospodaro-
wane w trakcie roku 2008 kierowane są i będą suk-
cesywnie do oddziałów wojewódzkich funduszu.
W związku z powyższym w wyniku zmian planu
finansowego dokonanych w roku bieżącym:
— w trybie art. 124 ust. 7 ustawy z dnia 27 sierp-
nia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finan-
sowanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210,
poz. 2135, z późn. zm.) – zmiana przyjęta zarządze-
niem prezesa NFZ z dnia 29 stycznia 2008 r. Nr 7/
2008/DRF,
— w trybie art. 124 ust. 1–2 ww. ustawy – zmiana
zatwierdzona w dniu 11 lutego 2008 r. przez ministra
zdrowia w porozumieniu z ministrem finansów,
możliwości finansowe oddziałów wojewódzkich
w zakresie zakupu w roku 2008 dodatkowych świad-
czeń zdrowotnych, w odniesieniu do ich wartości
określonej w „pierwotnym” planie finansowym fun-
duszu na 2008 r., zatwierdzonym przez ministra
zdrowia w porozumieniu z ministrem finansów w dniu
540
20 września 2007 r., zostały już zwiększone łącznie
o 1,3 mld zł, tj. o 2,93%.
W tabeli poniżej przedstawiono wartość plano-
wanych w roku 2008 nakładów na świadczenia opie-
ki zdrowotnej, realizowanych w zakresie: lecznictwo
szpitalne oraz terapeutyczne programy zdrowotne,
w odniesieniu do ich wartości określonej w „pierwot-
nym” planie finansowym funduszu oraz ich wyko-
nania w roku ubiegłym.
Jednocześnie przewiduje się, że stopniowe zwięk-
szanie planowanych nakładów na koszty świadczeń
zdrowotnych w 2008 r. następować będzie równolegle
we wszystkich oddziałach wojewódzkich funduszu,
a podział dodatkowych środków między oddziały wo-
jewódzkie funduszu dokonywany będzie w oparciu
o uregulowania wynikające z rozporządzenia mini-
stra zdrowia z dnia 18 września 2007 r. w sprawie
podziału środków.
Źródła dodatkowych środków finansowych sta-
nowić będą ponadto środki pochodzące w szczegól-
ności z:
— ponadplanowych przychodów ze składek na
ubezpieczenie zdrowotne,
— odnotowanego na koniec 2007 r. wyniku fi-
nansowego NFZ.
Pragnę jednak podkreślić, że decyzję tę, zgodnie
z przepisami art. 129 ustawy o świadczeniach opieki
zdrowotnej, może podjąć rada funduszu po uzyska-
niu pozytywnych opinii ministra właściwego do
spraw zdrowia i ministra właściwego do spraw fi-
nansów publicznych.
W odniesieniu do wyceny świadczeń opieki zdro-
wotnej informuję, że aktualnie dobiegają końca pra-
ce związane z wdrożeniem systemu finansowania
leczenia szpitalnego w oparciu o jednorodne grupy
pacjentów. Ponadto pragnę wyjaśnić, że w wycenie
świadczeń Narodowy Fundusz Zdrowia zawsze uwzględ-
niał amortyzację sprzętu i aparatury medycznej,
mimo że w publicznych zakładach opieki zdrowotnej
zakup znacznej części sprzętu finansowany jest ze
środków budżetowych, w szczególności w ramach
„Narodowego programu zwalczania chorób nowo-
tworowych”.
Sprawozdawczość wymagana przez fundusz pro-
wadzona jest w oparciu o rozporządzenie ministra
Wstępne Plan
Wyszczególnienie wykonanie „pierwotny”
2007 r. 2008 r.*
1 2 3 4
Koszty świadczeń opieki
40 123 45 295
zdrowotnej ogółem, w tym:
– leczenie szpitalne, w tym: 18 623 18 477
– programy terapeutyczne
735 1 009
lekowe
*) zatwierdzony przez MZ i MF w dniu 20 września 2007 r.
**) zatwierdzony przez MZ i MF w dniu 11 lutego 2008 r., z uwzględnieniem przesunięć środków
zdrowia z dnia 27 czerwca 2006 r. w sprawie zakresu
niezbędnych informacji gromadzonych przez świad-
czeniodawców, szczegółowego sposobu rejestrowania
tych informacji oraz ich przekazywania podmiotom
zobowiązanym do finansowania świadczeń ze środ-
ków publicznych (Dz. U. Nr 114, poz. 780).
W nawiązaniu do postulatu monitorowania jako-
ści leczenia onkologicznego, prowadzonego przez po-
szczególnych świadczeniodawców, zadanie to – w opi-
nii funduszu – leży w kompetencjach nadzoru mery-
torycznego, tj. w szczególności konsultantów krajo-
wych i wojewódzkich w odpowiednich dziedzinach.
Ponadto uprzejmie informuję, że w dniu 4 marca
br. odbyło się w centrali NFZ spotkanie z przedsta-
wicielami Polskiej Unii Onkologii, na którym poru-
szone zostały m.in. następujące problemy związane
w szczególności z realizacją programów terapeutycz-
nych, w tym:
— wymagania wobec świadczeniodawców udzie-
lających świadczenia z zakresu programów onkolo-
gicznych (m.in. hematologicznych),
— dostęp pacjentów w poszczególnych wojewódz-
twach do przedmiotowych programów,
— dostępność leków w ramach procedury che-
mioterapia niestandardowa,
— katalog chemioterapii i problemy związane z ist-
niejącymi schematami łączenia substancji czynnych.
W nawiązaniu do poczynionych uzgodnień pra-
gnę poinformować, że od 1 lipca br. zmieni się kształt
obecnie funkcjonującego katalogu świadczeń onko-
logicznych i usunięte zostaną schematy podawania
chemioterapii. W kontekście powyższego dostępna
będzie lista substancji czynnych z przyporządkowa-
nymi kodami ICD10. Wykaz substancji czynnych
stosowanych w terapii nowotworów zostanie zmody-
fikowany i na liście pozostaną wyłącznie cytostatyki
wraz z określeniem maksymalnej dawki. Wprowa-
dzony zostanie również katalog świadczeń dodatko-
wych realizowanych w zakresie chemioterapii. Pro-
jekt ww. katalogu zostanie przekazany do zaopinio-
wania konsultantom krajowym w dziedzinie gineko-
logii onkologicznej, onkologii klinicznej, hematologii
oraz onkologii dziecięcej w kwietniu br.
Ponadto planowane jest wprowadzenie zarządze-
nia prezesa NFZ określającego tryb postępowania
Plan
obecny Różnica Dynamika Różnica Dynamika
2008 r.**
5 = 4–3 6 = 4/3 7 = 4–2 8 = 4/2
46 622 1327 102,93% 6 499 116,20%
20 788 2311 112,51% 2 165 111,63%
1 052 43 104,26% 317 143,13%

i zasady wprowadzania przez Narodowy Fundusz
Zdrowia substancji czynnych na listę substancji
czynnych stosowanych w terapii nowotworów.
W ramach programów terapeutycznych finanso-
wane będą – poza lekiem – również świadczenia
obejmujące kwalifikację do leczenia i monitorowanie
stanu pacjenta.
W uzupełnieniu przedstawionej informacji w za-
łączeniu przekazuję tabele zawierające informacje
w zakresie:
1) wydatków poniesionych przez NFZ w lalach
2005–2007 na sfinansowanie świadczeń z zakresu
programów terapeutycznych i chemioterapii.
2) środków finansowych zaplanowanych na le-
czenie onkologiczne w roku 2008*).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 3 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Romana Kaczora
oraz grupy posłów
w sprawie finansowania z budżetu państwa
wieloletniego programu
pn. „Zagospodarowanie przejętego mienia
i rekultywacja terenów zdegradowanych
przez wojska Federacji Rosyjskiej”
na lata 2001–2007 z kontynuacją
na lata 2008–2010 (1957)
Szanowny Panie Marszałku! Do przesłanej przy
piśmie, nr SPS-023-1957/08, z dnia 18 marca 2008 r.
interpelacji pana posła Romana Kaczora oraz grupy
posłów w sprawie finansowania z budżetu państwa
programu wieloletniego pn. „Zagospodarowanie
przejętego mienia i rekultywacja terenów zdegrado-
wanych przez wojska Federacji Rosyjskiej” 2001–
–2007 z kontynuacją na lata 2008–2010 przedsta-
wiam następujące stanowisko.
Program wieloletni został ustanowiony na lata
2001–2007 i przewidywał w poszczególnych latach fi-
nansowanie z rezerwy celowej budżetu państwa okre-
ślonych zadań. Trudności finansowe budżetu pań-
stwa spowodowały, że faktyczna realizacja wydatków
odbiegała od przyjętego harmonogramu i w niektó-
rych latach wydatki budżetowe na finansowanie
programu były mniejsze niż przyjęte w planie finan-
sowo-rzeczowym.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
541
Zgodnie z polityką rządu w planowaniu wydat-
ków budżetowych należy zrezygnować z tzw. wydat-
ków sztywnych, a ustanawianie programów wielo-
letnich temu celowi nie sprzyja.
Uważam, że w dobie uczestnictwa Polski we Wspól-
nocie Europejskiej i coraz większych możliwości po-
zyskiwania środków pochodzących z budżetu Unii
Europejskiej, a także innych środków pozabudżeto-
wych, nie istnieje konieczność angażowania środ-
ków budżetowych i tworzenia w budżecie państwa
rezerwy celowej na powyższy cel.
Finansowanie zadań w zakresie zagospodarowa-
nia przejętego mienia i rekultywacji terenów zdegra-
dowanych może odbywać się w ramach programów
i projektów z udziałem środków Unii Europejskiej,
m.in. Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalne-
go, Funduszu Spójności, a także przy wsparciu środ-
kami samorządów terytorialnych. Lokalne programy
rozwoju terytorialnego, opracowywane dla potrzeb
pozyskania środków unijnych, powinny uwzględniać
wydatki na cele określone w programie.
Również przepisy ustawy z dnia 13 listopada 2003 r.
o dochodach jednostek samorządu terytorialnego
(Dz. U. Nr 203, poz. 1966, z późn. zm.) wprowadziły
jakościowe zmiany w strukturze dochodów jednostek
samorządu terytorialnego, tj. zwiększył się udział
dochodów własnych tych jednostek, a obniżył udział
dotacji i subwencji. Daje to możliwość samorządom
uczestniczenia w większym niż dotychczas stopniu
w finansowaniu zadań wynikających z programu.
Należy zauważyć, że z mocy ustawy z dnia 10 czerw-
ca 1994 r. o zagospodarowaniu nieruchomości Skar-
bu Państwa przejętych od wojsk Federacji Rosyjskiej
(Dz. U. Nr 79, poz. 363, z późn. zm.) do obowiązków
Skarbu Państwa należy ponoszenie kosztów likwi-
dacji zagrożeń i szkód powstałych w wyniku stacjo-
nowania wojsk Federacji Rosyjskiej jedynie w przy-
padku, gdy na terenach sprzedanych nieruchomości,
oddanych w użytkowanie wieczyste, dzierżawę lub
najem zostaną ujawnione zagrożenia zdrowia i życia
ludzi oraz stwarzające nadzwyczajne zagrożenie dla
środowiska.
Minister finansów wielokrotnie podnosił kwestię
zbyt niskiego wykorzystania środków z rezerwy ce-
lowej na zadania priorytetowe ujęte w programie,
tj. zadania w zakresie rekultywacji terenów byłych
poligonów zagrożonych niewypałami i niewybucha-
mi oraz w zakresie likwidacji skażeń wód i gruntów
środkami ropopochodnymi i innymi środkami che-
micznymi. Ponadto nie uznaje za celowe kontynu-
owania finansowania zadań na rzecz jednostek Poli-
cji i Państwowej Straży Pożarnej, gdyż służby te fi-
nansowane są w ramach wydatków określanych
w ustawach budżetowych.
Biorąc pod uwagę prognozowany poziom wydat-
ków budżetowych w roku przyszłym i latach następ-
nych, a także działania wynikające z racjonalizacji
wydatków publicznych, Ministerstwo Finansów nie
widzi możliwości wydzielenia w budżecie państwa
542
odrębnych środków finansowych na realizację pro-
gramu.
Określona w wysokości 90 000 tys. zł w art. 22
ustawy budżetowej na rok 2008 z dnia 23 stycznia
2008 r. ogólna rezerwa budżetowa przeznaczona jest
na sfinansowanie nadzwyczajnych i nieprzewidzia-
nych wydatków budżetu państwa. Zgodnie z art. 134
ust. 1 ustawy o finansach publicznych dysponentem
tej rezerwy jest Rada Ministrów.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 9 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Kamińskiego
w sprawie tzw. ulgi rodzinnej (1958)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Tomasza Kamińskiego, przesła-
ną przy piśmie z dnia 18 marca 2008 r. – nr SPS-
-023-1958/08 – w sprawie tzw. ulgi rodzinnej, uprzej-
mie informuję.
Z dniem 1 stycznia 2007 r. została włączona do
systemu podatku dochodowego od osób fizycznych
ulga z tytułu wychowywania dzieci. Ulga ta została
wprowadzona ustawą z dnia 16 listopada 2006 r.
o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw
(Dz. U. Nr 217, poz. 1588), a jej wysokość została
ostatecznie ustalona ustawą z dnia 5 września 2007 r.
o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych (Dz. U. Nr 191, poz. 1361).
Stosownie do art. 27f ustawy z dnia 26 lipca 1991 r.
o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U.
z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.), zwanej dalej
ustawą, od podatku dochodowego, pomniejszonego
o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, podat-
nik ma prawo odliczyć rocznie kwotę stanowiącą ilo-
czyn liczby wychowywanych dzieci i dwukrotności
kwoty zmniejszającej podatek określonej w pierw-
szym przedziale skali podatkowej, jeżeli w roku po-
datkowym wychowywał własne lub przysposobione
dzieci, o których mowa w art. 6 ust. 4 ustawy. W roku
2007 ulga ta wynosi 1145,08 zł na każde dziecko,
natomiast w 2008 r. – 1173,70 zł.
Do ulgi uprawnia wychowywanie dzieci:
— małoletnich,
— bez względu na ich wiek, które zgodnie z odręb-
nymi przepisami otrzymywały zasiłek pielęgnacyjny,
— do ukończenia 25 lat, uczących się w szkołach,
o których mowa w przepisach o systemie oświaty
lub w przepisach Prawo o szkolnictwie wyższym, je-
żeli w roku podatkowym dzieci te nie uzyskały do-
chodów, z wyjątkiem dochodów wolnych od podatku
dochodowego, renty rodzinnej oraz dochodów w wy-
sokości niepowodującej obowiązku zapłaty podatku.
Odliczenie ulgi dotyczy łącznie obojga rodziców.
Kwotę tę odlicza się od podatku jednego z rodziców
lub od podatku obojga.
W przypadku rodziców, w stosunku do których
orzeczone zostały rozwód albo separacja, odliczenie
przysługuje jednemu z nich, u którego dzieci fak-
tycznie zamieszkują.
Jeżeli przez część roku podatkowego dzieci faktycz-
nie zamieszkują u każdego z rodziców, w stosunku do
których orzeczone zostały rozwód albo separacja, odli-
czenie przysługuje każdemu z nich; w tym przypadku
kwota odliczenia stanowi iloczyn liczby miesięcy poby-
tu dzieci u rodzica i 1/12 kwoty ulgi.
Ulgę z tytułu wychowywania dzieci można odliczyć
wyłącznie od podatku obliczonego zgodnie z art. 27
ustawy, czyli od podatku obliczonego według progre-
sywnej skali podatkowej. Ulgi tej nie można zatem
odliczyć od zryczałtowanego podatku dochodowego
uiszczanego w formie ryczałtu od przychodów ewi-
dencjonowanych lub karty podatkowej oraz podatku
obliczonego według 19-procentowej stawki, nawet
jeżeli spełnione są wyżej określone przesłanki. Jed-
nakże wyboru sposobu opodatkowania przychodów
z najmu dokonuje podatnik, z wszelkimi konsekwen-
cjami wynikającymi z tej decyzji.
Fakt otrzymywania przychodów z najmu opodat-
kowanego ryczałtem ewidencjonowanym nie pozba-
wia podatnika prawa do ulgi prorodzinnej w przypad-
ku, gdy uzyskuje jednocześnie dochody opodatkowa-
ne według skali podatkowej. Zatem w opisanej sytu-
acji podatnik może zastosować ulgę z tytułu wycho-
wywania dzieci od podatku obliczonego od otrzymy-
wanego świadczenia emerytalno-rentowego.
Jak wspomniano na wstępie, odliczenie z tytułu
wychowywania dzieci zaczęło obowiązywać od 2007 r.
i pierwszych odliczeń z tego tytułu podatnicy doko-
nują z zeznaniach podatkowych za 2007 r., składa-
nych w okresie od stycznia do kwietnia br. Dlatego
też ewentualna zmiana przepisów w zakresie funk-
cjonowania ulgi prorodzinnej może zostać rozważo-
na po przeanalizowaniu danych zebranych podczas
trwającej akcji rozliczeniowej za 2007 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 9 kwietnia 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Garbowskiego
w sprawie stanu przygotowań ministerstwa
do Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej
Euro 2012 (1959)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Tomasza Garbowskiego
(przesłaną przy piśmie znak: BP-TG 023-5/08) doty-
czącą stanu przygotowań Ministerstwa Zdrowia do
Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej Euro 2012,
uprzejmie przedstawiam następujące wyjaśnienia.
Euro 2012 to nie tylko wydarzenie sportowe, ma-
jące niezwykłe znaczenie dla życia państw i społe-
czeństw. To impreza masowa ogromnej rangi i wiel-
kie wyzwanie i szansa zarówno dla Polski, jak i dla
Ukrainy. Wyzwanie dotyczące wielu dziedzin, mię-
dzy innymi tak ważnego dla wszystkich bezpieczeń-
stwa zdrowotnego. Minister Zdrowia dostrzega fakt,
że zabezpieczenie opieki zdrowotnej uczestników tej
jednej z największych imprez sportowych na świecie
powinno być jednym z priorytetowych celów organi-
zatorów.
Szczegółowe zasady transferu praw socjalnych
nabytych w jednym państwie członkowskim do inne-
go państwa członkowskiego UE regulują przepisy:
— rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 w spra-
wie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego
do pracowników najemnych, osób prowadzących dzia-
łalność na własny rachunek i do członków ich rodzin
przemieszczających się we Wspólnocie,
— rozporządzenia Rady (EWG) nr 574/72 w spra-
wie wykonywania rozporządzenia (EWG) nr 1408/
71 oraz
— rozporządzenia nr 859/2003/WE rozszerzające-
go przepisy rozporządzenia (EWG) nr 1408/71 i roz-
porządzenia (EWG) nr 574/72 na obywateli państw
trzecich, którzy nie są jeszcze objęci tymi przepisami
wyłącznie ze względu na ich obywatelstwo.
Zgodnie z tymi przepisami w sytuacji nagłego za-
chorowania, wypadku, stanu zagrożenia zdrowia
lub życia w czasie pobytu lub zamieszkania w Polsce
ubezpieczony obywatel innego kraju UE ma prawo
do świadczeń koniecznych z medycznego punktu wi-
dzenia, w zależności od charakteru świadczenia i dłu-
gości (celu) pobytu, na podstawie zunifikowanego
formularza serii E 100 albo Europejskiej Karty
Ubezpieczenia Zdrowotnego (EKUZ), wystawionych
przez macierzystą instytucję właściwą.
Jednocześnie należy dodać, że zgodnie z przepi-
sami art. 36 rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71
od dnia przystąpienia Polski do UE koszty świad-
czeń opieki zdrowotnej zrealizowanych w ramach
systemu koordynacji na rzecz obywateli państw
członkowskich Unii Europejskiej są rozliczane po-
między poszczególnymi płatnikami świadczeń opie-
543
ki zdrowotnej, tj. pomiędzy Narodowym Funduszem
Zdrowia a instytucjami właściwymi w innych pań-
stwach członkowskich. Zgodnie z powyższym dla
obywateli krajów członkowskich UE możliwe jest
udzielenie świadczeń opieki zdrowotnej, a następnie
ich rozliczenie, zgodnie z ww. zasadami.
Ponadto uprzejmie informuję, że po przystąpieniu
RP do strefy Schengen (czyli od 21 grudnia 2007 r.)
w stosunkach transgranicznych między RP a państwa-
mi trzecimi obowiązują przepisy acquis Schengen.
W myśl przepisów rozporządzenia Rady (WE)
nr 539/2001 z dnia 15 marca 2001 r. wymieniające-
go państwa trzecie, których obywatele muszą posia-
dać wizy podczas przekraczania granic zewnętrz-
nych, oraz te, których obywatele są zwolnieni z tego
wymogu (Dz. Urz. WE L 081 z dnia 21 marca 2001 r.),
w załączniku I wymienione są państwa trzecie, któ-
rych obywatele są objęci obowiązkiem wizowym
przy przekraczaniu granic zewnętrznych państw
członkowskich WE i jednocześnie (w załączniku
II do ww. rozporządzenia) wymienione są państwa
trzecie, których obywatele nie są zwolnieni z ww.
obowiązku w przypadku pobytów nie dłuższych niż
3 miesiące łącznie, tj. z obowiązku posiadania jedno-
litej wizy wyjazdowej typu Schengen.
Należy założyć, że uczestnicy Mistrzostw Europy
w Piłce Nożnej Euro 2012 – obywatele państw trze-
cich – będą posiadać wizę wjazdową typu Schengen,
biorąc pod uwagę czas pobytu i cel ich podróży do
Polski.
Równocześnie zgodnie z decyzją Rady z dnia
22 grudnia 2003 r. (2004/17/WE) zmieniającą część
V pkt 1.4. wspólnych instrukcji konsularnych oraz
część I pkt 4.1.2. wspólnego podręcznika w odniesie-
niu do włączenia wymogu posiadania podróżnego
ubezpieczenia medycznego, jako jednego z dokumen-
tów uzupełniających w celu udzielenia jednolitej
wizy wjazdowej, uzupełnieniem wniosku o wizę
krótkoterminową lub turystyczną jest posiadanie
odpowiedniego indywidualnego ubezpieczenia po-
dróżnego lub grupowego w celu pokrycia wszelkich
wydatków dotyczących pilnej pomocy medycznej i/
lub nagłego leczenia szpitalnego. Ubezpieczenie
musi być ważne na całym terytorium państw człon-
kowskich stosujących w pełni postanowienia dorob-
ku Schengen i obejmować całkowity czas pobytu da-
nej osoby. Minimalna kwota pokrycia wynosi 30 000
euro (art. 1 ww. decyzji).
Z powyższego wynika, że koszty opieki zdrowot-
nej na terenie Polski dla obywateli państw trzecich
mogłoby zostać pokryte z polisy.
Jednocześnie informuję, że na mocy ustawy z 7 wrze-
śnia 2007 r. o przygotowaniu finałowego turnieju Mi-
strzostw Europy w Piłce Nożnej UEFA Euro 2012
(Dz. U. Nr 173, poz. 1219) została powołana spółka
PL.2012 w celu koordynowania i nadzorowania
przedsięwzięć Euro 2012 w obszarach bezpieczeń-
stwa, własności intelektualnej, telekomunikacyjnej
i IT, opieki medycznej, budowy stadionów i centrów
pobytowych, transportu lotniczego i drogowego oraz
544
promocji. Do zadań PL.2012 należy również regu-
larne raportowanie o stanie przygotowań do UEFA
i polskiego rządu.
Ponadto zarządzeniem prezesa Rady Ministrów
z dnia 18 lutego 2008 r. został powołany Komitet Or-
ganizacyjny Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej 2012.
W jego skład weszli m.in.: premier, wicepremierzy,
minister sportu i turystyki, minister infrastruktury,
prezydenci miast – organizatorów mistrzostw, oraz
przewodniczący klubów parlamentarnych.
Natomiast odnosząc się do środków finansowych,
które zostaną zabezpieczone na doposażenie zakła-
dów opieki zdrowotnej w zakresie systemu ratownic-
twa medycznego, uprzejmie informuję, iż w ramach
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko” planowany jest zakup ambulansów, budowa
i remont baz Lotniczego Pogotowia Ratunkowego,
szpitalnych oddziałów ratunkowych, rozbudowa, re-
mont i wyposażenie centrów urazowych.
Jednocześnie należy podkreślić, że znaczna część
decyzji dotyczących przygotowań w zakresie za-
pewnienia opieki medycznej podczas turnieju fina-
łowego Euro 2012 leży w gestii władz samorządo-
wych, w szczególności miast będących gospodarza-
mi spotkań piłkarskich.
Dla przykładu w mieście stołecznym Warszawie
Biuro Polityki Zdrowotnej określiło program inwe-
stycyjny konieczny dla zapewnienia bezpieczeństwa
zdrowotnego mieszkańców, w warunkach stacjonar-
nych i nagłych zaplanowało budowę Szpitala Połu-
dniowego oraz rozbudowę i modernizację 5 innych
szpitali w ramach „Wieloletniego programu inwesty-
cyjnego miasta stołecznego Warszawy na lata 2008–
–2012”.
W związku z powyższym podjęto prace przygo-
towawcze związane z budową Szpitala Południowe-
go, mającego mieścić się w dzielnicy Ursynów
(u zbiegu ul. Płaskowickiej i ul. Pileckego). Szpital
Południowy – zgodnie z założeniami – będzie nowo-
czesną placówką medyczną oferującą specjalistycz-
ne leczenie, stanowiące zabezpieczenie medyczne
dla około 300 tys. mieszkańców z południowych
dzielnic Warszawy i pobliskich miejscowości, oraz
posiadać 285 miejsc pobytowych, w tym 180 na od-
działach stacjonarnych.
Władze samorządowe miasta Poznania sporzą-
dziły informację o aktualnej bazie szpitali zaanga-
żowanych w zabezpieczenie Euro 2012, a także in-
formacje dotyczące bazy łóżkowej szpitali oraz inwe-
stycji szpitalnych dla koordynatora do spraw hoteli
w celu przekazania ekspertom UEFA.
Ponadto uprzejmie informuję, że zarządzeniem
z dnia 19 kwietnia 2007 r. główny inspektor sanitar-
ny powołał zespół do spraw opracowania planu za-
bezpieczenia sanitarno-epidemiologicznego Mistrzostw
Europy w Piłce Nożnej Euro 2012.
W ramach prac zespołu podjęto inicjatywę współ-
pracy z ministerstwem transportu. W dniach od
24 września 2007 r. do 3 października 2007 r. prze-
prowadzono kontrolę taboru kolejowego i autobuso-
wego, dworców PKP i PKS w miastach wojewódz-
kich, ze szczególnym uwzględnieniem miast, które
organizować będą Euro 2012.
W trakcie ww. działań skontrolowano zakłady
żywności i żywienia zlokalizowane na dworcach
oraz w bezpośrednim sąsiedztwie dworców, tabor
kolejowy przed wyruszeniem na trasę oraz po za-
kończeniu trasy, punkty czyszczenia taboru kolejo-
wego, firmy przewozowe oraz punkty czyszczenia
taboru autobusowego.
W związku z powyższym został opracowany koń-
cowy raport podsumowujący wyniki przeprowadzo-
nych kontroli, będący podstawą do organizacji kolej-
nych akcji kontrolnych mających na celu wyegze-
kwowanie poprawy stanu sanitarno-epidemiologicz-
nego taboru kolejowego i autobusowego oraz dwor-
ców PKP i PKS w kraju.
Na rok 2008 polecono państwowym wojewódz-
kim inspektorom sanitarnym zaplanowanie kontro-
li w zakresie higieny transportu oraz wzmocnienie
współpracy na poziomie wojewódzkim i powiatowym
z organami samorządów terytorialnych w omawia-
nym zakresie.
W dniu 29 stycznia 2008 r. podczas narady grupy
roboczej ds. opracowania założeń planu zabezpiecze-
nia sanitarno-epidemiologicznego Mistrzostw Euro-
py w Piłce Nożnej Euro 2012 wypracowano projekt
zabezpieczenia sanitarno-epidemiologicznego mi-
strzostw na szczeblu powiatowych stacji sanitarno-
-epidemiologicznych.
Utworzono też zespół roboczy, którego zadaniem
będzie weryfikacja procedur nadzoru nad stanem
sanitarnym transportu i związanej z nim infra-
struktury w aspekcie Euro 2012.
Ponadto informuję, że w dniu 12 listopada 2007 r.
w siedzibie Ministerstwa Zdrowia odbyło się spotka-
nie ministra zdrowia z panią P. Trethowan, koordy-
natorem do spraw zabezpieczenia medycznego Euro
2012. Celem spotkania było omówienie problematy-
ki obecnej sytuacji w Polsce w zakresie:
— krajowego planu zabezpieczenia opieki me-
dycznej,
— regionalnych planów zabezpieczenia opieki
medycznej,
— zasad zarządzania systemem opieki zdrowot-
nej w sytuacjach nadzwyczajnych,
— zasad transportu medycznego pacjentów
w kraju i z uwzględnieniem granicy Unii Europej-
skiej,
— zasad uznawania prawa wykonywania zawo-
du lekarzy zagranicznych (lekarzy ekip sportowych),
w tym zasad realizowania i wystawiania recept oraz
przewiezienia przez granicę leków i materiałów me-
dycznych dla ekip narodowych,
— zasad ochrony sanitarnej i epidemiologicznej
w Polsce.
Podczas spotkania ze strony przedstawiciela
UEFA padło szereg szczegółowych pytań, które mia-
ły przybliżyć stan wyjściowy do przygotowań Polski
do przeprowadzenia Euro 2012.

Pani Trethowan podsumowała spotkanie stwier-
dzeniem, iż na obecnym etapie nie widzi zagrożeń
w przygotowaniach Polski do medycznej strony
przedsięwzięcia.
Tym niemniej minister zdrowia planuje powo-
łać zespół koordynujący, w ramach resortu, przy-
gotowania do Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej
Euro 2012. Prace nad stosownym zarządzeniem
zostaną podjęte jeszcze w miesiącu kwietniu bie-
żącego roku.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 9 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Krupy
w sprawie utraty zasiłku stałego przez osoby
niepełnosprawne podejmujące zatrudnienie
w zakładach aktywności zawodowej (1962)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłaną przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia
18 marca 2008 r. interpelację pana posła Adama
Krupy w sprawie utraty zasiłku stałego przez osoby
niepełnosprawne podejmujące zatrudnienie w za-
kładach aktywności zawodowej, uprzejmie wyja-
śniam, że zgodnie z art. 37 ustawy z dnia 12 marca
2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. Nr 64, poz. 593,
z późn. zm.) zasiłek stały przysługuje:
1) pełnoletniej osobie samotnie gospodarującej, nie-
zdolnej do pracy z powodu wieku lub całkowicie nie-
zdolnej do pracy, jeżeli jej dochód jest niższy od kryte-
rium dochodowego osoby samotnie gospodarującej;
2) pełnoletniej osobie pozostającej w rodzinie,
niezdolnej do pracy z powodu wieku lub całkowicie
niezdolnej do pracy, jeżeli jej dochód, jak również do-
chód na osobę w rodzinie są niższe od kryterium do-
chodowego na osobę w rodzinie.
Przy czym kryterium dochodowe osoby samotnie
gospodarującej wynosi 477 zł. Zasiłek stały w przy-
padku osoby samotnie gospodarującej stanowi róż-
nicę między kryterium dochodowym osoby samot-
nie gospodarującej a dochodem tej osoby, z tym że
kwota zasiłku nie może być wyższa niż 418 zł mie-
sięcznie, a w przypadku osoby w rodzinie – od różni-
cy między kryterium dochodowym na osobę w ro-
dzinie a dochodem na osobę w rodzinie.
Jak wynika z powyższego, katalog osób, którym
przyznawany jest zasiłek stały, jest zamknięty.
Świadczenie to jest zarezerwowane wyłącznie dla
osób, które nie otrzymują dochodów w kwotach wyż-
545
szych niż wyżej wymienione. Dlatego też jeśli osoba
zaliczona do znacznego lub umiarkowanego stopnia
niepełnosprawności podejmie pracę w zakładzie ak-
tywności zawodowej (zgodnie z przepisami, w wy-
miarze od 0,55 etatu do 0,8) i przekroczy tym sa-
mym kryterium dochodowe, automatycznie traci
prawo do zasiłku stałego.
Jednocześnie należy podkreślić, że organizatora
zakładu aktywności zawodowej wiąże z marszał-
kiem województwa (lub bezpośrednio z Państwo-
wym Funduszem Rehabilitacji Osób Niepełnospraw-
nych) umowa cywilnoprawna, na podstawie której
organizator otrzymuje środki na utworzenie oraz
działanie zakładu aktywności zawodowej, w szcze-
gólności środki na wynagrodzenia zatrudnianych
w zakładzie pracowników. Dlatego też ewentualne
zmiany związane ze zwiększeniem kwoty wynagro-
dzenia osób niepełnosprawnych zatrudnionych w za-
kładzie aktywności zawodowej powinny być ustala-
ne z marszałkiem lub z funduszem (w zależności od
tego, kto jest stroną umowy).
Kwotę wynagrodzenia osób niepełnosprawnych
wyrażoną jako wskaźnik procentowy minimalnego
wynagrodzenia za pracę wykazuje organizator we
wniosku o dofinansowanie kosztów utworzenia i dzia-
łania zakładu aktywności zawodowej, składanym
we właściwej jednostce organizacyjnej samorządu
województwa. Kwota ta podlega następnie negocja-
cjom, w związku z czym jej wysokość może ulec pod-
wyższeniu. Przedmiotowe wynagrodzenie może być
wypłacane ze środków Państwowego Funduszu Re-
habilitacji Osób Niepełnosprawnych w ramach kosz-
tów działalności zakładu aktywności zawodowej
oraz dodatkowo ze środków uzyskanych ze sprzeda-
ży towarów i usług świadczonych przez zakład ak-
tywności zawodowej.
Ponadto nadmieniam, że z dniem 1 stycznia 2008 r.
weszło w życie rozporządzenie ministra pracy i poli-
tyki społecznej z dnia 14 grudnia 2007 r. w sprawie
zakładów aktywności zawodowej (Dz. U. Nr 242,
poz. 1776), które wprowadziło wiele udogodnień dla
organizatorów zakładów aktywności zawodowej,
umożliwiając w szerszym niż dotąd zakresie gospo-
darowanie środkami zakładowego funduszu aktyw-
ności oraz przychodami z prowadzonej działalności.
Między innymi w § 8 przedmiotowego rozporządze-
nia wprowadzono przepis umożliwiający wypłatę
osobom zaliczonym do znacznego lub umiarkowane-
go stopnia niepełnosprawności nagród i premii
w wysokości do 30% podstawowego wynagrodzenia,
a także dodatkowego wynagrodzenia rocznego, od-
prawy emerytalnej i pośmiertnej oraz nagród jubile-
uszowych wszystkim pracownikom zakładu aktyw-
ności zawodowej.
Należy podkreślić, że oprócz wynagrodzenia oso-
ba niepełnosprawna zatrudniona w zakładzie ak-
tywności zawodowej może skorzystać z pomocy
w formie bezzwrotnej lub nieoprocentowanej pożycz-
ki oraz zakupów bezpośrednich ze środków zgroma-
dzonych na zakładowym funduszu aktywności. Po-
546
nadto istotne jest, że osoby te otrzymują szansę co-
dziennej rehabilitacji (od 60 do 120 minut) oraz dzię-
ki prowadzonemu procesowi rehabilitacji społecznej
nabywają umiejętności niezbędnych w życiu co-
dziennym, a zatem ich sytuacja niewątpliwie jest ko-
rzystniejsza od sytuacji niepracujących osób niepeł-
nosprawnych pobierających zasiłek stały z systemu
pomocy społecznej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Agnieszka Chłoń-Domińczak
Warszawa, dnia 7 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Jarosława Pięty,
Marka Krząkały i Ryszarda Zawadzkiego
w sprawie zmian w sposobie organizacji
przeprowadzania głosowania dla obywateli
przebywających poza granicami Polski (1963)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 18 marca 2008 r. (sygn. SPS-023-1963/
08) przekazującego interpelację posłów na Sejm RP
pana Jarosława Pięty, pana Marka Krząkały i pana
Ryszarda Zawadzkiego z dnia 10 marca 2008 r.
w sprawie zmian w sposobie organizacji przeprowa-
dzania głosowania dla obywateli przebywających
poza granicami Polski pragnę uprzejmie zauważyć,
iż sprawy wyborów nie leżą w zakresie działania ad-
ministracji rządowej. Nie obejmuje ich bowiem ża-
den z jej działów, jak również nie wymieniają ich
akty normujące zakres działania członków Rady Mi-
nistrów oraz obsługujących ich urzędów. Należy
również podkreślić, iż sprawy związane z wyborami
do konstytucyjnych organów państwa oraz organów
jednostek samorządu terytorialnego, ze względu na
charakter tych regulacji, stanowią domenę parla-
mentu, który wielokrotnie dokonywał ich oceny oraz
występował ze stosownymi inicjatywami.
Nie oznacza to jednak, iż w ramach struktur ad-
ministracji brak jest organu dysponującego stosow-
nymi kompetencjami. Ustrojowa pozycja i ranga
Państwowej Komisji Wyborczej, a także zakres jej
działania oraz realizowanych zadań przesądzają
o właściwości tego organu w przedmiocie prezento-
wania ocen w zakresie prawa wyborczego.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 9 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
zastępcy prokuratora generalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Pięty
w sprawie postępowań przygotowawczych
prowadzonych przez Prokuraturę Rejonową
w Sosnowcu i Prokuraturę Rejonową
w Mikołowie w zakresie składowania odpadów
poprzemysłowych (1965)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną przy piśmie z dnia 18 marca 2008 r.
(SPS-023-1965/08) wicemarszałka Sejmu RP pana
Krzysztofa Putry interpelację pana posła Jarosława
Pięty w sprawie „postępowań przygotowawczych
prowadzonych przez Prokuraturę Rejonową w So-
snowcu i Prokuraturę Rejonową w Mikołowie w za-
kresie składowania odpadów poprzemysłowych”,
uprzejmie przedstawiam, co następuje.
W dniu 17 listopada 2005 r. do Prokuratury
Okręgowej w Katowicach wpłynęło zawiadomienie
prezesa zarządu Związku Stowarzyszeń „Zielony
Ring Przemszy” o składowaniu na terenie Piaskar-
ni Maczki Bór (CTL Maczki Bór w Sosnowcu) szcze-
gólnie niebezpiecznych dla środowiska odpadów ko-
munalnych.
Zawiadomienie powyższe przekazane zostało – we-
dług właściwości miejscowej – do Prokuratury Rejo-
nowej w Sosnowcu, gdzie w dniu 6 lutego 2006 r.
wszczęte zostało dochodzenie (sygn. akt 5 Ds. 744/
05) w sprawie składowania niebezpiecznych odpa-
dów, wbrew przepisom ustawy o ochronie środowi-
ska i ustawy o odpadach – przez CTL „Maczki Bór”
Sp. z o.o. w Sosnowcu – na terenie wyrobisk popia-
skowych Bór – Zachód i Bór – Wschód, to jest o czyn
z art. 183 K.k. Postępowanie to zostało umorzone
postanowieniem z dnia 31 marca 2006 r. wobec
stwierdzenia braku znamion czynu zabronionego, to
jest na podstawie art. 17 § 1 pkt 2 K.p.k. Postano-
wienie nie uprawomocniło się, bowiem prokurator
okręgowy w Katowicach w dniu 10 listopada 2006 r.
uchylił zarządzenie prokuratora rejonowego w So-
snowcu z dnia 10 sierpnia 2006 r. o odmowie przyję-
cia zażalenia złożonego przez Związek Stowarzyszeń
„Zielony Ring Przemszy” na postanowienie tegoż
prokuratora o umorzeniu dochodzenia i rozpoznając
powyższe, uchylił merytoryczne postanowienie, po-
lecając prokuratorowi rejonowemu w Sosnowcu uzu-
pełnienie postępowania przygotowawczego w kie-
runku wskazanym w treści postanowienia instan-
cyjnego. Sprawa zarejestrowana została pod sygn. 5
Ds. 701/06.
W dniu 27 lutego 2007 r. prokurator okręgowy
w Katowicach, przychylając się do wniosku przed-
stawicieli związku, na zasadzie § 891 ust. 4 Regula-
minu wewnętrznego urzędowania powszechnych
jednostek organizacyjnych prokuratury wyznaczył
Prokuraturę Rejonową w Mikołowie do kontynu-

owania śledztwa, gdzie sprawa została zarejestro-
wana pod sygnaturą 1 Ds. 242/07. Śledztwo objęte
zostało nadzorem służbowym sprawowanym przez
Prokuraturę Okręgową w Katowicach.
W toku postępowania, celem zbadania okoliczno-
ści podniesionych w złożonym zawiadomieniu o prze-
stępstwie, a dotyczących ustalenia wpływu ulokowa-
nych w wyrobisku piasku odpadów na wody podziem-
ne, zgromadzono obszerny materiał dowodowy. Uzy-
skano m.in. ekspertyzy wykonane dla potrzeb po-
stępowań administracyjnych w związku z realizo-
waną przez CTL „Maczki Bór” Sp. z o.o. działalno-
ścią górniczą, dokumentację dotyczącą bieżącego
monitorowania stanu środowiska i działalności gór-
niczej prowadzonej przez ten podmiot gospodarczy
z uwzględnieniem skarg rozpoznawanych przez wła-
ściwe podmioty na tego przedsiębiorcę, a także dane
od niektórych terenowych inspektorów sanitarnych
w sprawie aktualnej jakości wód pobieranych dla
ludności w celach użytkowych.
W toku postępowania przesłuchano także w cha-
rakterze świadków szereg osób, między innymi wy-
konujących ekspertyzy, wydających decyzje, a także
składających zawiadomienia o przestępstwie.
Ustalono między innymi, że odpady pogórnicze
przeznaczone do lokowania w wyrobisku piasku z uwa-
gi na ich skład chemiczny nie rodzą niebezpieczeństwa
dla człowieka i środowiska. Wyniki badań wskazują, iż
zawartość związków siarczanów, chlorków, sodu, pota-
su, azotu, żelaza, cynku, ołowiu, kadmu i miedzi oscy-
lowały na granicy oznaczalności, a przeważnie były
poniżej tej granicy. Także nie stwierdzono, aby po
przeprowadzonej rekultywacji miało dojść do zagro-
żenia związanego z ekspozycją na zewnętrzne pro-
mieniowanie gamma. Podkreślić należy, że decyzja
administracyjna określająca rodzaj materiałów pod-
legających lokowaniu w wyrobisku nie dopuszczała
użycia w tym celu odpadów niebezpiecznych.
W śledztwie uzyskano także wyniki badań wód
powierzchniowych i wód podziemnych, nie stwier-
dzające naruszenia norm. W stosunku do 2005 r. ja-
kość wód powierzchniowych wręcz poprawiła się
z klasy V do klasy IV. Natomiast pod względem czy-
stości wody podziemne zostały zakwalifikowane do
wysokiej I lub II klasy czystości. Niezależnie od po-
wyższego ustalono, że wykonana przez jednostkę
naukową – Główny Instytut Górnictwa w Katowi-
cach Zakład Akustyki Technicznej, Techniki Lase-
rowej i Radiometrii ekspertyza wykluczyła nega-
tywny wpływ lokowanych w wyrobisku odpadów
zarówno górniczych, jak i elektrownianych na śro-
dowisko człowieka.
Podnieść należy nadto, że nadzór nad prawidło-
wością prowadzenia wyrobiska – pod względem geo-
logicznym – sprawuje Okręgowy Urząd Górniczy
w Katowicach, zaś w zakresie oddziaływania na śro-
dowisko – Wojewódzki Inspektorat Ochrony Środo-
wiska w Katowicach.
Poczynione w sprawie przez prokuratora rejono-
wego w Mikołowie ustalenia wskazują, iż lokowanie
547
odpadów w wyrobisku nastąpiło na podstawie wy-
maganych decyzji administracyjnych i nie narusza-
ło warunków określonych w tych decyzjach, co w po-
wiązaniu z analizą całego materiału dowodowego,
doprowadziło do umorzenia, w dniu 23 listopada
2007 r., przedmiotowego śledztwa, w zakresie czynu
z art. 183 § 1 K.k., na podstawie art. 17 § 1 pkt 2
K.p.k. – wobec braku znamion czynu zabronionego.
W toku postępowania przygotowawczego przed-
stawiciele Związku Stowarzyszeń „Zielony Ring
Przemszy” poszerzali zakres podmiotowy i przed-
miotowy swojego zawiadomienia o przestępstwie,
stąd postanowienie Prokuratury Rejonowej w Miko-
łowie o umorzeniu śledztwa dotyczy także innych
czynów zabronionych, które były przedmiotem roz-
poznania, tj. czynów z art. 231 § 1 K.k., 163 § 1 K.k.,
164 § 1 K.k., 165 § 1 K.k., 233 § 1 K.k., 271 § 1 K.k.
i 296 § 1 K.k.
Odpowiadając na pytania pana posła Jarosława
Pięty, zawarte w interpelacji, uprzejmie informuję
Pana Marszałka, iż postanowienie prokuratora rejo-
nowego w Mikołowie z dnia 23 listopada 2007 r.
o umorzeniu śledztwa 1 Ds. 242/07 nie uzyskało wa-
loru prawomocności, zostało bowiem zaskarżone
w dniu 6 grudnia 2007 r. przez przedstawicieli
Związku Stowarzyszeń „Zielony Ring Przemszy”.
Postanowieniem z dnia 10 marca 2008 r., sygn. akt
XXI Kp 25/08, Sąd Okręgowy w Katowicach pozo-
stawił bez rozpoznania przyjęte zażalenie, złożone
przez Związek Stowarzyszeń „Zielony Ring Prze-
mszy” z siedzibą w Sławkowie, jako pochodzące od
osoby nieuprawnionej. Sąd Okręgowy w Katowi-
cach przyjął bowiem, że założony i zarejestrowany
przez Sąd Rejonowy w Katowicach Związek Stowa-
rzyszeń „Zielony Ring Przemszy” z siedzibą w Sław-
kowie nie jest pokrzywdzonym w rozumieniu art. 49
§ 1 K.p.k., ograniczonym zespołem znamion czynów
będących przedmiotem postępowania przygotowaw-
czego i wydanej na jego podstawie decyzji. Na po-
wyższe postanowienie, jak ustalono w Prokuraturze
Apelacyjnej w Katowicach, Związek Stowarzyszeń
„Zielony Ring Przemszy” złożył w dniu 19 marca
2008 r. zażalenie, które nie zostało jeszcze rozpo-
znane.
Wskazane postanowienie stanowiło przedmiot
krytycznej oceny ze strony prokuratora okręgowego
w Katowicach w zakresie prawidłowości wydanej
decyzji, a zwłaszcza jej części dyspozytywnej, który
jednocześnie stwierdził, że dostrzeżone przez niego
błędy nie są tego rodzaju, aby konieczne było kiero-
wanie polecenia podjęcia umorzonego śledztwa, tym
bardziej iż postanowienie to jest aktualnie przed-
miotem rozpoznania instancyjnego przez sąd.
W przypadku uprawomocnienia się kwestiono-
wanego postanowienia o umorzeniu śledztwa zasad-
ność tej decyzji zbadana zostanie w Prokuraturze
Apelacyjnej w Katowicach, w której bieżącym zain-
teresowaniu pozostaje sprawa 1 Ds. 242/07 prokura-
tora rejonowego w Mikołowie.
548
Przedstawione okoliczności nie dają zatem pod-
staw do twierdzenia, aby istniał spór pomiędzy pro-
kuratorem a Związkiem Stowarzyszeń „Zielony
Ring Przemszy”, na który wskazuje w interpelacji
pan poseł Jarosław Pięta, a którego dowodem, jak
się wydaje, miałaby być wyłącznie niekorzystna
z punktu widzenia związku decyzja o sposobie za-
kończenia śledztwa.
Odnosząc się natomiast do zasygnalizowanej
przez pana posła potrzeby nadzoru nad sprawą ze
strony Prokuratury Krajowej, uprzejmie wskazuję,
iż taki nadzór możliwy jest, w oparciu o przepis § 70
ust. 6 Regulaminu wewnętrznego urzędowania po-
wszechnych jednostek organizacyjnych prokuratu-
ry, wyłącznie w szczególnie uzasadnionych przypad-
kach, ze względu na wagę lub zawiłość sprawy. Przy-
pomnieć przy tym należy, iż śledztwo to objęte już
jest zwierzchnim nadzorem służbowym jednostki
wyższego stopnia, Prokuratury Okręgowej w Kato-
wicach, jak również pozostaje w bieżącym zaintere-
sowaniu Prokuratury Apelacyjnej w Katowicach
i Biura Postępowania Przygotowawczego Prokura-
tury Krajowej.
Przedstawiając Panu Marszałkowi powyższe,
jednocześnie uprzejmie informuję, iż nie znajduje
potwierdzenia okoliczność podniesiona przez pana
posła, jakoby „przeciwko prokuratorowi M.Ł., który
nadzorował dochodzenie, toczyło się postępowanie
sądowe pod zarzutem niedopełnienia swoich obo-
wiązków”. Z informacji przekazanej przez Prokura-
turę Apelacyjną w Katowicach wynika, że postano-
wieniem z dnia 22 stycznia 2008 r. Prokuratura Re-
jonowa w Dąbrowie Górniczej odmówiła wszczęcia
śledztwa w sprawie niedopełnienia obowiązków
przez funkcjonariusza publicznego – prokuratora
Prokuratury Rejonowej w Sosnowcu w związku
z nadzorowaniem postępowania przygotowawczego
w sprawie 5 Ds. 774/05 (aktualnie 1 Ds. 242/07), to
jest o czyn z art. 231 § 1 K.k. Decyzja ta nie jest pra-
womocna. Czynności sprawdzające nie doprowadzi-
ły do wszczęcia postępowania karnego w tej spra-
wie, zatem nie mogło mieć ono charakteru ad perso-
nam, a „postępowanie sądowe”, jak się wydaje, doty-
czy udziału sądu jedynie jako organu II instancji
w rozpatrywaniu zażalenia na postanowienie o od-
mowie wszczęcia śledztwa.
Z poważaniem
Zastępca prokuratora generalnego
Andrzej Pogorzelski
Warszawa, dnia 8 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Cebuli
w sprawie budowy obwodnicy
Krosna Odrzańskiego (1966)
Szanowny Panie Ministrze! W nawiązaniu do in-
terpelacji pana posła Marka Cebuli z dnia 7 marca
2008 r., przekazanej przy piśmie z dnia 18 marca
2008 r., znak: SPS-023-1966/08, w sprawie budowy
obwodnicy Krosna Odrzańskiego, uprzejmie prze-
kazuję następujące informacje.
Średni ruch dobowy pojazdów na drogach dojaz-
dowych do miasta Krosna Odrzańskiego wynosi 5,7–
–6,2 tys. pojazdów, w mieście natomiast ponad
11 tys. pojazdów/dobę. Dane te wskazują, że na wa-
runki ruchu decydujący wpływ ma ruch lokalny,
a nie tranzytowy. Nie ma zatem merytorycznego
uzasadnienia dla rozpoczęcia budowy obwodnicy
w perspektywie najbliższych kilku lat. Biorąc pod
uwagę ograniczone środki finansowe przeznaczone
na budowę obwodnic oraz pilne potrzeby ich budowy
dla miast, gdzie ruch tranzytowy wielokrotnie prze-
kracza wartości notowane na drogach dojazdowych
do Krosna Odrzańskiego, finansowanie budowy ob-
wodnicy tego miasta w obecnej perspektywie finan-
sowej 2008–2012 przewidziane jest do zakończenia
prac przygotowawczych. Na 2008 r. zaplanowane zo-
stały niezbędne środki na kontynuowanie prac pro-
jektowych. W związku z tym budowa obwodnicy
Krosna Odrzańskiego rozpocznie się po 2012 r.
Odpowiadając na drugie pytanie pana posła, na-
leży zauważyć, że kierowcy z terenów Polski central-
nej jadący w kierunku przejść granicznych w Słubi-
cach i Świecku mogą ominąć Krosno Odrzańskie,
wybierając alternatywną trasę autostradą A2 i dro-
gę krajową nr 3.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 7 kwietnia 2008 r.

Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Marka Cebuli
w sprawie poprawy złej sytuacji płacowej
pracowników domów pomocy społecznej (1967)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
18 marca br., znak SPS-023-1967/08, w sprawie in-
terpelacji posła Marka Cebuli dotyczącej złej sytu-
acji płacowej pracowników domów pomocy społecz-
nej, informuję, co poniżej.
Zgodnie z art. 123 ustawy o pomocy społecznej
prawa i obowiązki pracowników zatrudnionych w jed-
nostkach organizacyjnych pomocy społecznej regu-
lują (z wyjątkiem pracowników zatrudnionych na
podstawie ustawy Karta nauczyciela) przepisy o pra-
cownikach samorządowych, a więc ustawa z 22 mar-
ca 1990 r. o pracownikach samorządowych (Dz. U.
Nr 142, poz. 1593, z późn. zm.) oraz wydane na jej
podstawie rozporządzenie Rady Ministrów z 2 sierp-
nia 2005 r. w sprawie zasad wynagradzania pracow-
ników samorządowych zatrudnionych w jednost-
kach organizacyjnych jednostek samorządu teryto-
rialnego (Dz. U. Nr 146, poz. 1222, z późn. zm.).
Określanie poziomu wynagrodzeń w poszczególnych
jednostkach organizacyjnych pomocy społecznej leży
po stronie samorządu i kierowników tych jednostek.
Rada Ministrów, określając zasady wynagradzania
pracowników zatrudnionych w wymienionych jed-
nostkach, przyjęła, iż pracodawcy będą samodziel-
nie ustalać miesięczne stawki wynagrodzenia za-
sadniczego na podstawie tabeli punktowych rozpię-
tości kategorii zaszeregowania (określonej w załącz-
niku nr 1 do rozporządzenia), a także najniższego
wynagrodzenia zasadniczego ustalonego przez or-
gan stanowiący jednostki samorządu terytorialnego
i wartości jednego punktu w złotych ustalonego
przez pracodawcę w porozumieniu z wymienionym
organem (§ 3 rozporządzenia). Finansowanie wy-
datków na wynagrodzenia pracowników samorzą-
dowych następuje w ramach środków przewidzia-
nych na ten cel w budżetach własnych jednostek sa-
morządu terytorialnego.
Z powyższych względów w rozporządzeniu okre-
ślono jedynie podstawowe wysokości dodatków do
wynagrodzenia zasadniczego, w tym dodatku za
pracę w porze nocnej, którego wysokość uwzględnia
powszechną gwarancję określoną w Kodeksie pracy.
Widełkowe zaszeregowanie ustalone dla poszczegól-
nych stanowisk pracy, możliwość tworzenia przez
pracodawcę funduszu premiowego i funduszu na-
gród pozwalają, zdaniem resortu, na prowadzenie
właściwej zakładowej polityki płac.
Należy mieć także na uwadze, że pracodawca sa-
morządowy ma możliwość wprowadzenia korzyst-
niejszych warunków wynagradzania pracowników
(w tym ewentualnych preferencji dla określonej gru-
py pracowników) niż wynikające z omawianego roz-
549
porządzenia Rady Ministrów w drodze układu zbio-
rowego pracy lub regulaminu wynagradzania. Przy
uwzględnieniu pewnych ograniczeń przewidzianych
w art. 239 § 3 i art. 24126 § 2 K.p. powyższe regulacje
zakładowe nie mogą być mniej korzystne dla pra-
cowników niż mające do nich zastosowanie przepisy
szczególne, o których mowa wyżej (art. 9 § 2 K.p.).
Dlatego też zdaniem resortu pracy i polityki społecz-
nej zmiany przepisów w zakresie dodatku za pracę
w porze nocnej i na drugiej zmianie oraz dodatku za
pracę w niedziele, święta i dni wolne od pracy nie
powinny być przedmiotem odgórnych ustaleń. W wie-
lu domach pomocy społecznej utrzymano poprzed-
nio obowiązujące przepisy (przed przekazaniem
domów pomocy społecznej do prowadzenia powia-
tom), np. w sprawie dodatków za pracę w niedziele
i święta czy też wyższych dodatków za pracę w po-
rze nocnej.
W opinii pracowników domów pomocy społecznej
i występujących w ich imieniu związków zawodo-
wych pracownicy jednostek samorządu terytorial-
nego wynagradzani są w oparciu o korzystniejsze
przepisy płacowe, które w swojej treści zawierają ta-
bele zaszeregowania kwotowe (zwyczajowo walory-
zowane analogicznie do tabel zaszeregowania jedno-
stek budżetowych administracji państwowej). Ta
waloryzacja bardzo rzadko przekłada się także na
jednostki organizacyjne jednostek samorządu tery-
torialnego. W efekcie pracownicy urzędów (dotyczy
głównie gmin i powiatów) otrzymują podwyżki wy-
nagrodzeń (często znacznie wyższe niż waloryzacja),
a w wielu jednostkach organizacyjnych pomocy spo-
łecznej nie było żadnych podwyżek od kilku lat,
a jeśli były, to były znikome.
Problemem bardzo ściśle powiązanym ze spo-
sobem finansowania domów pomocy społecznej,
a pośrednio również wynagradzania zatrudnio-
nych w nich pracowników, jest problem finansowa-
nia usług zdrowotnych dla mieszkańców domów.
Domy pomocy społecznej, które nie mają w obowiąz-
ku świadczenia usług zdrowotnych, a jedynie umoż-
liwiać mieszkańcom korzystanie z tych usług, w prak-
tyce muszą je świadczyć z uwagi na konieczność za-
pewnienia opieki i pielęgnacji mieszkańcom przez
24 godziny na dobę.
Ustawa o pomocy społecznej w art. 55 wskazuje,
że dom pomocy społecznej świadczy usługi bytowe,
opiekuńcze, wspomagające i edukacyjne na poziomie
obowiązującego standardu, w zakresie i formach
wynikających z indywidualnych potrzeb osób w nim
przebywających, oraz w art. 58 wskazuje, iż po stro-
nie domu leży obowiązek umożliwienia i zorganizo-
wania pomocy mieszkańcom w dostępie do korzysta-
nia ze świadczeń zdrowotnych przysługujących im
na podstawie przepisów o świadczeniach z ubezpie-
czenia zdrowotnego.
W związku z nowelizacją ustawy o zakładach
opieki zdrowotnej w czerwcu 2006 r., która umożli-
wiła w ramach struktury organizacyjnej zakładu
opieki zdrowotnej wydzielenie jednostki organiza-
550
cyjnej zlokalizowanej na terenie jednostki organiza-
cyjnej pomocy społecznej (dom pomocy społecznej
lub całodobowa placówka opiekuńczo-wychowaw-
cza), minister pracy i polityki społecznej skierował
do wszystkich starostów/prezydentów miast na pra-
wach powiatu apel w sprawie podjęcia działań w kie-
runku utworzenia takich jednostek, które sprawo-
wałyby opiekę medyczną nad mieszkańcami domów
pomocy społecznej. Według danych zebranych przez
wydziały polityki społecznej na koniec III kwartału
2007 r. tylko w 17 domach pomocy społecznej utwo-
rzone zostały zakłady opieki zdrowotnej.
Tak więc w większości przypadków domy pomo-
cy społecznej w dalszym ciągu finansują usługi zdro-
wotne, które powinny być finansowane z Narodowe-
go Funduszu Zdrowia. Przekłada się to negatywnie
na sytuację finansową mieszkańców, którzy już pła-
cą składki na ubezpieczenia zdrowotne, a także ich
rodzin oraz gmin, które dopłacają do pełnego kosztu
utrzymania mieszkańca, w którym zawarte są tak-
że koszty związane z bezpośrednim finansowaniem
usług zdrowotnych świadczonych w domach pomocy
społecznej.
Zdaję sobie sprawę, że dodatkowe niezadowolenie
i rozgoryczenie pracowników pomocy społecznej bu-
dzą akcje protestacyjne niektórych grup zawodo-
wych skutkujące dla nich podwyżkami wynagro-
dzeń (lekarze, pielęgniarki, celnicy, nauczyciele,
górnicy). Możliwość otrzymania przez pracowników
medycznych lepiej płatnej pracy za granicą lub
w służbie zdrowia spowodowała odpływ niektórych
pracowników z domów pomocy społecznej. Oczywi-
ście sytuacja w tym zakresie jest różna w zależności
od województwa. Do ministerstwa wpływają ostat-
nio liczne wystąpienia w tej sprawie.
Zebrane w I kwartale 2007 r. dane dotyczące wy-
nagrodzeń niektórych grup pracowników domów
pomocy społecznej pozwoliły również na dokonanie
analizy na temat średnich miesięcznych wysokości
wynagrodzeń w domach samorządowych, a także
prowadzonych na zlecenie powiatów w poszczegól-
nych województwach. Przykładowo średnie wyna-
grodzenie osób zatrudnionych na stanowiskach pie-
lęgniarek w domach pomocy społecznej (powiato-
wych i prowadzonych na zlecenie powiatu) w kraju
wynosiło, wg stanu na koniec 2006 r., 1650 zł mie-
sięcznie. Najwyższą średnią odnotowano w domach
dla osób przewlekle somatycznie chorych – ok. 1742 zł
brutto miesięcznie, najniższą w domach dla osób
przewlekle psychicznie chorych – ok. 1614 zł brutto.
W przypadku województw najwyższe średnie
uposażenia na stanowiskach pielęgniarek odnoto-
wano w województwie wielkopolskim – ok. 2032 zł
brutto, natomiast najniższe w województwie święto-
krzyskim – średnio niecałe 1500 zł brutto, czyli
w skrajnych przypadkach różnica ta wynosi prawie
500 zł. Natomiast najwyższe średnie wynagrodze-
nie pielęgniarek zatrudnionych w domach prowa-
dzonych przez powiat zanotowano w województwie
podlaskim, które wynosiło ok. 1851 zł brutto, a naj-
niższe w województwie świętokrzyskim – niecałe
1565 zł brutto. W domach prowadzonych na zlecenie
powiatu najwyższe średnie wynagrodzenie miały
pielęgniarki w województwie wielkopolskim – 2297 zł
brutto, natomiast najniższe w województwie podla-
skim – ok. 1255 zł brutto miesięcznie.
Te przykłady wskazują, jakie były i najprawdo-
podobniej są różnice w zarobkach pielęgniarek. Róż-
nice te występują w zależności od typu domu, orga-
nu prowadzącego dom lub województwa. Przy czym
należy pamiętać, że w trakcie przekazywania do-
mów pomocy społecznej samorządom było pewne
zróżnicowanie w zakresie poziomu finansowania do-
mów pomocy społecznej, ale pracownicy wynagra-
dzani byli w oparciu o to samo rozporządzenie pła-
cowe dotyczące pracowników domów pomocy spo-
łecznej, więc poziom wynagradzania nie mógł być aż
tak bardzo zróżnicowany. Dlatego też to organy sa-
morządowe prowadzące domy pomocy społecznej
mają bezpośredni wpływ na wysokości zarobków
osób zatrudnionych w domach pomocy społecznej,
a w przypadku domów prowadzonych przez inne in-
stytucje ustalanie wysokości zarobków należy do or-
ganów zarządzających tymi placówkami.
Biorąc pod uwagę liczbę pracowników zatrudnio-
nych w domach pomocy społecznej (wg stanu na
dzień 31 grudnia 2006 r. w domach pomocy społecz-
nej na podstawie umowy o pracę, w przeliczeniu na
pełne etaty, zatrudnionych było 49 143,58, z czego
pracowników zatrudnionych do działalności opiekuń-
czo-terapeutycznej było 24 755,97, zaś pracowników
działalności medyczno-rehabilitacyjnej 8 028,33), na-
leży stwierdzić, że Ministerstwo Pracy i Polityki
Społecznej nie posiada środków finansowych, które
mogłyby wesprzeć samorządy w realizacji podwyżek
wynagrodzeń dla pracowników domów pomocy spo-
łecznej.
Zapewniam Pana Marszałka i Pana Posła Cebu-
lę, że Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej do-
kłada i będzie dokładać dalszych starań w celu roz-
wiązania problemów dotyczących funkcjonowania
i finansowania domów pomocy społecznej. Również
problem wynagrodzeń pracowników domów pomocy
społecznej jest dostrzegany i analizowany, jednakże
obecnie nie ma możliwości wprowadzenia zmian,
które w sposób natychmiastowy doprowadziłyby do
jego rozwiązania. Nawet wnioskowane przez powia-
ty zwiększenie dotacji dla domów pomocy społecznej
tylko pozornie może poprawić sytuację finansową
domów pomocy społecznej, ponieważ dotacja ma
charakter wygasający – w wielu domach liczba osób,
na które przekazywana jest dotacja, stale się zmniej-
sza. Ponadto znaczne podwyżki skutkują wzrostem
kosztu utrzymania, a tym samym podwyższeniem
opłat za pobyt w domu pomocy społecznej (w tym
w części ponoszonej przez gminy). Taka sytuacja
skutkować może ograniczaniem liczby osób kiero-
wanych do domów pomocy społecznej, co z kolei
przekładać się będzie na budżety tych jednostek.

Jednocześnie wyjaśniam, że działania resortu
będą koncentrowały się głównie w kierunku prze-
niesienia ciężaru finansowania świadczeń zdrowot-
nych w domach pomocy społecznej na Narodowy
Fundusz Zdrowia. Pismo w tej sprawie zostało już
skierowane do pani Ewy Kopacz, ministra zdrowia.
Przygotowywane jest także wystąpienie do ministra
finansów z propozycją wprowadzenia pewnych zmian
do ustawy z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach
jednostek samorządu terytorialnego (Dz. U. Nr 203,
poz. 1996, z późn. zm.), które umożliwiłyby ureal-
nienie środków na dotacje dla powiatów na dofinan-
sowanie domów pomocy społecznej.
Ponadto informuję, że specjalny zespół w Kance-
larii Prezesa Rady Ministrów opracował projekt no-
wej ustawy o pracownikach samorządowych. Pro-
jektowane regulacje będą nowelizowały także do-
tychczasowe przepisy dotyczące zasad wynagradza-
nia pracowników samorządowych. Tak więc kwestia
ewentualnego odstąpienia od tzw. metody punkto-
wej będzie mogła być rozważona przy okazji kom-
pleksowej zmiany systemu wynagradzania pracow-
ników samorządowych.
Dodatkowo przygotowana została nowelizacja
przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia
2 sierpnia 2005 r. w sprawie zasad wynagradzania
pracowników samorządowych zatrudnionych w jed-
nostkach organizacyjnych jednostek samorządu te-
rytorialnego, która przewiduje między innymi wpro-
wadzenie do treści rozporządzenia nowego przepisu
dotyczącego możliwości przyznania dodatków spe-
cjalnych do wysokości 40% wynagrodzenia zasadni-
czego i dodatku służbowego, a w sytuacjach wyjąt-
kowych nawet przekraczających ww. wysokość, o co
wielokrotnie wnioskowali pracownicy jednostek.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 4 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Iwony Guzowskiej
w sprawie nieprzestrzegania praw osób
świadczących pracę lub usługi na rzecz banków
oraz innych instytucji finansowych w Polsce
na zasadzie umowy agencyjnej (1968)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Iwony Guzowskiej, przekaza-
ną przy piśmie z dnia 29 lutego 2008 r., Nr SPS-023-
-1968/08, w sprawie nieprzestrzegania praw osób
świadczących pracę lub usługi na rzecz banków oraz
551
innych instytucji finansowych w Polsce na zasadzie
umowy agencyjnej, ze szczególnym uwzględnieniem
kwestii niedostatecznej implementacji dyrektywy
86/653/EWG, uprzejmie przedstawiam następujące
stanowisko.
W ustawodawstwie unijnym działalności agen-
tów dotyczy dyrektywa Rady 86/653/EWG z dnia
18 grudnia 1986 r. w sprawie koordynacji ustawo-
dawstw państw członkowskich odnoszących się do
przedstawicieli handlowych działających na własny
rachunek. Przedmiotowy akt unijny ma zastosowa-
nie do przepisów ustawowych, wykonawczych i ad-
ministracyjnych państw członkowskich normują-
cych stosunki prawne pomiędzy przedstawicielami
handlowymi a ich zleceniodawcami. Dyrektywa re-
guluje kwestię wzajemnych praw i obowiązków w re-
lacjach pomiędzy agentem a jego zleceniodawcą, na-
kazując obydwu stronom postępowanie sumienne
i zgodnie z zasadami dobrej wiary (art. 3). W dyrek-
tywie ustawodawca unijny zawarł również regulacje
dotyczące wynagrodzenia, prowizji, świadczenia wy-
równawczego, w tym z tytułu stosowania zakazu
konkurencji, problematyki zawarcia oraz rozwiąza-
nia umowy agencyjnej oraz odszkodowania.
Unormowania dyrektywy znalazły odzwiercie-
dlenie w przepisach Kodeksu cywilnego dotyczących
umowy agencyjnej (art. 758 i nast.). Wprowadziła je
ustawa z dnia 26 lipca 2000 r. o zmianie ustawy Ko-
deks cywilny (Dz. U. Nr 74, poz. 857). W związku
z nowelizacją Kodeksu cywilnego rozszerzono obo-
wiązki stron ciążące na nich podczas trwania umo-
wy agencyjnej (art. 7601 i art. 7602 K.c.) oraz uzupeł-
niono przepisy o wynagrodzeniu przez określenie
przesłanek nabycia prawa do prowizji w odniesieniu
do agenta zwykłego i wyłącznego (art. 761 K.c.).
Wprowadzono również prawa i obowiązki stron
umowy, których realizacja następuje po rozwiąza-
niu umowy agencyjnej, dotyczące prowizji należnej
agentowi od umów zawartych po zakończeniu agen-
cji (7611 K.c.) oraz uprawnienia agenta do świadcze-
nia wyrównawczego (art. 7643 K.c.).
Polski ustawodawca nie ograniczył się tylko do
zmian polegających na dostosowaniu przepisów o agen-
cji do postanowień dyrektywy. Przy okazji transpo-
zycji dyrektywy unormowano kwestie dotyczące
m.in. zobowiązania del credere (art. 7617 K.c.), wy-
powiedzenia umowy bez zachowania terminów wy-
powiedzenia (art. 7642 K.c.), przyznania agentowi
odpowiedniej sumy pieniężnej za ograniczenie dzia-
łalności konkurencyjnej (art. 7646 K.c.), możliwości
odwołania przez dającego zlecenie ograniczenia
działalności konkurencyjnej (art. 764 7 K.c.).
Przedstawiciele doktryny pozytywnie wypowia-
dają się w kwestii implementacji dyrektywy 86/653/
EWG do prawa polskiego. Według nich regulacje do-
tyczące umowy agencyjnej przystają w zupełności do
dyrektywy, która we wszystkich państwach człon-
kowskich stanowiła punkt wyjścia dla reformy prze-
pisów o agencji. Podkreślono, że bardzo dobrze stało
się, iż polski ustawodawca nie poprzestał na mini-
552
mum zawartym w dyrektywie i objął zakresem re-
gulacji także zagadnienia pominięte w tym akcie,
a niezmiernie ważne, biorąc pod uwagę potrzeby ob-
rotu. Umowie agencyjnej nadano kształt czyniący
zadość wymaganiom współczesnego obrotu prawne-
go – zob. E. Rott-Pietrzyk, Umowa agencyjna – nowa
regulacja w KC, Cz. II, Monitor Prawniczy, 2001,
Nr 12, s. 633.
Należy zauważyć, że prawo unijne, a w ślad za
nim prawodawstwo polskie, nie przewiduje bardziej
wzmożonej ochrony, w sytuacji gdy kontrahentem
agenta – stroną umowy agencji jest bank lub inna
firma finansowa. Wobec stron takiej umowy zasto-
sowanie znajdą ogólne zasady przewidziane dla tego
rodzaju stosunków prawnych. Polskie przepisy za-
pewniają przedstawicielom handlowym świadczą-
cym usługi na rzecz instytucji bankowych poziom
ochrony prawnej tożsamy z wymaganiami przewi-
dzianymi w ustawodawstwie unijnym.
Kwestię przewlekłości postępowania i środki za-
radcze mające jej zapobiegać w każdym rodzaju po-
stępowania, w tym w cywilnym, reguluje ustawa
z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie
prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowa-
niu sądowym bez uzasadnionej zwłoki (Dz. U.
Nr 179, poz. 1843). Przyjęte w ustawie rozwiązania
pozwalają na indywidualną ocenę sprawy sądowej
przez pryzmat tego, czy nie doszło do naruszenia
prawa strony do szybkiego i sprawnego rozpoznania
jej sprawy przez sąd. Ustawa ta przewiduje również
możliwość przyznania odpowiedniej sumy pienięż-
nej dla strony w sytuacji stwierdzenia przewlekłości
postępowania.
Reasumując, uznać należy, że obowiązujące
w Polsce przepisy dotyczące umowy agencji (art. 758–
–7649 K.c.) w pełni odpowiadają europejskim regu-
lacjom zawartym w dyrektywie 86/653/EWG i w tym
zakresie nie istnieje potrzeba zmian prawa krajo-
wego. Agenci mają zagwarantowane odpowiednie
instrumenty prawne do ochrony swoich praw przed
sądem.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 9 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Romana Kaczora
w sprawie wyjaśnienia i zajęcia stanowiska
w kwestii rozbieżności interpretacji
uregulowań prawnych wydanych
przez Ministerstwo Finansów dotyczących
wymogów technicznych, jakie powinny
spełniać kasy fiskalne stosowane do rozliczeń
dotacji (dopłat przewoźnikom za sprzedaż
przez nich biletów ulgowych) (1970)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną przy piśmie, znak: SPS-023-1970/08, z dnia
18 marca 2008 r. interpelację pana posła Romana
Kaczora w sprawie przepisów rozporządzenia doty-
czącego stosowania kas rejestrujących przy świad-
czeniu usług przewozów, uprzejmie informuję.
Z treści interpelacji wynika, iż wniosek o inter-
pretację, o jaką wnosi pan poseł, wiąże się z wyda-
niem przez Urząd Kontroli Skarbowej we Wrocławiu
wyniku kontroli przeprowadzonej w PKS Oława.
Procedury związane z wydawaniem indywidual-
nych interpretacji zostały określone przepisami pra-
wa, tj. w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordyna-
cja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn.
zm.). Podmiot zainteresowany w przypadku wątpli-
wości co do zakresu stosowania przepisów podatko-
wych może złożyć pisemny wniosek do ministra wła-
ściwego do spraw finansów publicznych z prośbą
o interpretację prawa podatkowego (art. 14b § 1 ww.
ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podat-
kowa). Zgodnie z art. 14b § 5 Ordynacji podatkowej
nie wydaje się interpretacji w zakresie tych elemen-
tów stanu faktycznego, które w dniu złożenia wnio-
sku o interpretację są przedmiotem toczącego się
postępowania podatkowego, kontroli skarbowej, po-
stępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej
albo gdy w tym czasie sprawa została rozstrzygnięta
co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu
podatkowego lub organu kontroli skarbowej.
Niezależnie od przedstawionej wyżej informacji
należy również wskazać na uregulowania zawarte
w ustawie z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skar-
bowej (tekst jednolity – Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 65,
z późn. zm.). Zgodnie z art. 31 tej ustawy, w związku
z art. 127 ustawy z dnia 29 czerwca 1997 r. Ordy-
nacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60,
z późn. zm.), postępowanie kontrolne jest dwuin-
stancyjne. Oznacza to, że każda sprawa rozpozna-
na i rozstrzygnięta decyzją organu I instancji podlega
w wyniku wniesienia odwołania ponownemu rozpo-
znaniu i rozstrzygnięciu przez organ II instancji. Or-
ganem odwoławczym od decyzji wydanej w I instancji
przez dyrektora urzędu kontroli skarbowej jest dy-
rektor izby skarbowej (art. 26 ust. 1 ww. ustawy
o kontroli skarbowej).

Minister finansów, jak wskazano wyżej (vide
art. 14b § 5 ustawy Ordynacja podatkowa), nie może
ingerować w prowadzone przez organy kontroli
skarbowej oraz organy podatkowe postępowanie.
Ewentualna ingerencja w postępowanie prowadzone
przez organ kontroli skarbowej oraz organ podatko-
wy stanowiłaby naruszenie kompetencji organu wła-
ściwego w sprawie oraz rażące naruszenie przyto-
czonej wyżej zasady instancyjności postępowania.
Tym samym do czasu ukończenia postępowania
nie jest możliwe zajęcie stanowiska w przedmioto-
wej sprawie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 9 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra środowiska
na interpelację posłów
Zbigniewa Konwińskiego
i Sławomira Neumanna
w sprawie zwiększenia ilości koszy na śmieci
w lasach państwowych (1971)
W nawiązaniu do pisma z 18 marca 2008 r., znak:
SPS-023-1971/08, przy którym przekazana została
interpelacja posłów: Zbigniewa Konwińskiego i Sła-
womira Neumanna, w sprawie zwiększenia ilości
koszy na śmieci w lasach państwowych, przedsta-
wiam poniższą informację:
Zaśmiecanie lasu m.in. przez wywożenie odpa-
dów i śmieci do lasów jest dużym i uciążliwym zjawi-
skiem dla gospodarki leśnej. Problemy z tym zwią-
zane pozostają w centrum uwagi zarówno Mini-
sterstwa Środowiska, jak i jednostek organizacyj-
nych Lasów Państwowych. Na usuwanie odpadów
i śmieci z lasów Lasy Państwowe wydatkują od 5 do
10 mln zł rocznie, co przewyższa łączne straty fi-
nansowe związane ze szkodnictwem leśnym, takim
jak kradzieże drewna i kłusownictwo. W przypad-
ku zaśmiecania trudno oszacować dodatkowe stra-
ty dla środowiska, wynikające z zanieczyszczenia
gleb i wód oraz obniżenia szeroko pojętej wartości
krajobrazu. Na skalę problemu wskazuje również
fakt, że Lasy Państwowe usuwają rocznie z lasów
ok. 10 tys. ton odpadów i śmieci.
Jednostki organizacyjne Lasów Państwowych
angażują się w rozwiązywanie tych problemów przez
podejmowanie działań ukierunkowanych nie tylko
na skutki, ale również na ich przyczyny. Obok bo-
wiem koordynowania akcji zbierania śmieci i odpa-
dów, prowadzona jest – zakrojona na szeroką skalę
553
– edukacja ekologiczna w regionalnych leśnych ośrod-
kach edukacji ekologicznej, obejmująca różne grupy
wiekowe społeczeństwa, poczynając od uczniów szkół
podstawowych, a kończąc na dorosłych.
Do działań tych włącza się wielu partnerów spo-
łecznych, m.in.: Fundacja Nasza Ziemia czy Towa-
rzystwo Przyjaciół Lasu, z którym od kilku lat LP
organizują ogólnopolski konkurs „Czysty las”, skie-
rowany do uczniów szkół podstawowych i ponadpod-
stawowych. Celem konkursu jest poprawa czystości
polskich lasów, promocja zasobów przyrody i właści-
wych zachowań w lesie oraz edukacja ekologiczna
młodzieży.
Jedynie właściwie ukształtowana świadomość
ekologiczna społeczeństwa oraz przestrzeganie pra-
wa (art. 30 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o la-
sach mówiący, że w lasach zabrania się zanieczysz-
czania gleby i wód, a także zaśmiecania) może skut-
kować zapewnieniem czystości polskich lasów. Ko-
sze na śmieci mogą spełniać swoją rolę tylko w miej-
scach takich jak np.: parkingi, miejsca masowego
wypoczynku, pola biwakowe czy ośrodki edukacyj-
ne. Ustawianie koszy na śmieci w głębi lasu – analo-
gicznie jak ma to miejsce w parkach miejskich – nie
tylko nie poprawi sytuacji, ale wręcz ją pogorszy.
Większość leśnych szlaków turystycznych poprowa-
dzona jest ścieżkami leśnymi zbyt wąskimi, aby
mógł nimi przejechać samochód. Nie ma więc możli-
wości stałego opróżniania tych koszy. Ze względu na
specyfikę ekosystemu leśnego kosze takie musiałyby
być opróżniane z dużą częstotliwością, czego skutki
finansowe łatwo przewidzieć. W przeciwnym przy-
padku pozostawione przez turystów śmieci byłyby
roznoszone przez dzikie zwierzęta, co spowodowało-
by zmiany ich behawioru oraz niekorzystnie wpły-
nęłoby na ich kondycję zdrowotną.
Wszystkie nadleśnictwa LP sukcesywnie zaopa-
trywane są w wysokotonażowe zamykane kontenery
do zbioru śmieci (produkowane przez Ośrodek Tech-
niki Leśnej w Jarocinie), które ustawiane są w odpo-
wiednich lokalizacjach, a ich zawartość – po napeł-
nieniu – wywożona jest na wysypiska.
Dziękując za zainteresowanie się tak ważnym pro-
blemem, pragnę podkreślić, że poza walką ze skutka-
mi zaśmiecania lasu jedynie podnoszenie świadomości
ekologicznej społeczeństwa, kształtowanie właściwych
nawyków zachowania się w lesie oraz przestrzeganie
obowiązującego prawa może trwale przyczynić się do
poprawy czystości polskich lasów.
Minister
Maciej Nowicki
Warszawa, dnia 8 kwietnia 2008 r.
554
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jerzego Ziętka
w sprawie rent rodzinnych
po zmarłych tragicznie na stanowisku pracy
(1972)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przy piśmie z dnia 18 marca 2008 r., znak:
SPS-023-1972/08, interpelacją posła Jerzego Ziętka
w sprawie rent rodzinnych po zmarłych tragicznie
na stanowisku pracy uprzejmie wyjaśniam.
Jednym z efektów wprowadzenia w 1999 r. refor-
my emerytalno-rentowej była częściowa unifikacja
obowiązujących przepisów. I tak, między innymi,
ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, z późn. zm.) zastą-
piła trzy poprzednio obowiązujące akty prawne:
— ustawę z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrze-
niu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz. U.
Nr 40, poz. 267, z późn. zm.),
— ustawę z dnia 1 lutego 1983 r. o zaopatrzeniu
emerytalnym górników i ich rodzin (Dz. U. z 1995 r.
Nr 30, poz. 154, z późn. zm.) oraz
— ustawę z dnia 28 kwietnia 1983 r. o zaopatrze-
niu emerytalnym pracowników kolejowych i ich ro-
dzin (Dz. U. Nr 23, poz. 99, z późn. zm.).
Przepisy w trzech podstawowych systemach za-
opatrzeniowych, obowiązujących przed wejściem
w życie reformy, co do szczegółowych rozwiązań nie
zawsze były identyczne.
Miedzy innymi przepisy ustawy z dnia 1 lutego
1983 r. o zaopatrzeniu emerytalnym górników i ich
rodzin, w kwestii ustalania uprawnień do renty ro-
dzinnej po zmarłym górniku, różniły się od rozwią-
zań ogólnych. W szczególności, do 31 grudnia 1998 r.,
górnicza renta rodzinna przysługiwała wdowie po
górniku bez względu na wiek.
W zreformowanym systemie emerytalnym, od
1 stycznia 1999 r., renta rodzinna przysługuje wdo-
wie na zasadach określonych w art. 70 ustawy o eme-
ryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Spo-
łecznych. Przepis ten stanowi, że wdowa i wdowiec
ma prawo do renty rodzinnej, jeżeli:
1) w chwili śmierci męża osiągnęła wiek 50 lat
lub była niezdolna do pracy albo
2) wychowuje co najmniej jedno z dzieci, wnuków
lub rodzeństwa uprawnione do renty rodzinnej po
zmarłym mężu, które nie osiągnęło 16 lat, a jeżeli
kształci się w szkole – 18 lat życia, lub jeżeli sprawu-
je pieczę nad dzieckiem całkowicie niezdolnym do
pracy oraz do samodzielnej egzystencji lub całkowi-
cie niezdolnym do pracy, uprawnionym do renty ro-
dzinnej.
Prawo do renty rodzinnej nabywa również wdo-
wa, która osiągnęła wiek 50 lat lub stała się niezdol-
na do pracy po śmierci męża, nie później jednak niż
w ciągu 5 lat od jego śmierci lub od zaprzestania wy-
chowywania osób wymienionych w pkt 2.
Pan poseł w interpelacji podnosi, że obowiązują-
ce przepisy pozbawiają prawa do renty rodzinnej
wdowy, w tym w szczególności wdowy po górnikach,
które urodziły dzieci stosunkowo wcześnie. Zwraca
również uwagę na, wprowadzony 16 grudnia 2004 r.,
zapis w ustawie o zaopatrzeniu emerytalnym żołnie-
rzy zawodowych oraz ich rodzin, zgodnie z którym
w razie śmierci żołnierza w czasie wykonywania za-
dań służbowych poza granicami państwa renta ro-
dzinna przysługuje małżonkowi bez względu na
wiek i stan zdrowia.
Problem podnoszony w interpelacji pana posła,
a także zgłaszany m.in. przez Fundację Rodzin Gór-
niczych jest problemem trudnym i bolesnym. Renta
rodzinna jest świadczeniem przysługującym rodzi-
nie zmarłego ubezpieczonego, w tym wdowie po
zmarłym, wynikającym z utraty przez tę rodzinę
dochodów po zmarłym. Jest oczywiste przyznanie
szerokiego zakresu tej ochrony wobec rodziny ubez-
pieczonego. Wątpliwość poważną budzi jednak pro-
pozycja rozszerzenia już liberalnego rozwiązania
Rozumiem kwestię utraty żywiciela. Problem ten
dotyczy, co zauważa pan poseł, nie tylko rodzin gór-
niczych, ale także rodzin innych pracowników, też
w branżach, gdzie ryzyko wypadku jest duże. Wy-
różnianie rodzin górniczych dyskryminowałoby ro-
dziny pracowników z innych grup zawodowych.
Jak wynika z danych GUS, liczba poszkodowa-
nych w wypadkach przy pracy w 2006 r. w przelicze-
niu na 1000 pracujących była najwyższa w sześciu
następujących działach gospodarki:
Poszkodowani w wypadkach przy pracy
w przeliczeniu na 1000 pracujących
Dane za rok 2006
Ogółem Ciężkie Śmiertelne
Górnictwo 16,77 0,13 0,166
Przetwórstwo przemysłowe 14,72 0,17 0,050
Rolnictwo, łowiectwo i leśnictwo 13,53 0,20 0,121
Budownictwo 12,66 0,27 0,175
Ochrona zdrowia i pomoc społeczna 11,99 0,04 0,014
Rybactwo 10,53 0,19
Bez rolnictwa indywidualnego
Z powyższego zestawienia wynika, że wprawdzie
ogólna liczba wypadków na 1000 zatrudnionych
w 2006 r., w porównaniu z innymi branżami była
w górnictwie najwyższa, ale już liczba wypadków
ciężkich była wyższa w przetwórstwie przemysło-
wym, rolnictwie, budownictwie i rybactwie. Rów-
nież wskaźnik liczby wypadków śmiertelnych był
w budownictwie wyższy niż w górnictwie. Podobnie
przedstawiała się sytuacja w I półroczu 2007 r., co
ilustruje poniższa tabela.
Liczba poszkodowanych w wypadkach przy pra-
cy w pierwszym półroczu 2007 r. w przeliczeniu na
1000 pracujących w podziale na działy gospodarki

Poszkodowani w wypadkach przy pracy
w przeliczeniu na 1000 pracujących
Dane za I półrocze 2007 r.
Ogółem Ciężkie
Górnictwo x 0,07
Przetwórstwo przemysłowe x 0,06
Rolnictwo, łowiectwo i leśnictwo x 0,09
Budownictwo x 0,12
Ochrona zdrowia i pomoc społeczna x 0,03
Transport, gospodarka magazynowa
i łączność
x 0,08
Bez rolnictwa indywidualnego
Jednakże dalsza liberalizacja przepisów w kie-
runku, aby renta rodzinna po ubezpieczonym, który
zmarł wskutek wypadku przy pracy, przysługiwała
wdowie bez względu na jej wiek, jest sprzeczne z po-
lityką rządu zmierzającą do aktywizacji zawodowej
wszystkich osób mogących pracować. W związku
z tym w sytuacji, gdy tworzone są programy aktywi-
zujące zawodowo takie osoby, nie jest możliwe wpro-
wadzenie rozwiązań pozwalających na uzyskiwanie
dostępu do świadczeń przez osoby młode i zdolne do
pracy.
Należy też pamiętać, że obecne rozwiązania art. 70
ust. 4–5 ustawy o emeryturach i rentach z Fundu-
szu Ubezpieczeń Społecznych, dające wdowie (wdow-
cowi) świadczenia przez okres roku od śmierci współ-
małżonka oraz w okresie uczestniczenia w zorgani-
zowanym szkoleniu mającym na celu uzyskanie
kwalifikacji do wykonywania pracy zarobkowej, nie
dłużej jednak niż przez 2 lata od chwili śmierci
współmałżonka – zapewniają wsparcie dla niej
w okresie koniecznym do uzyskania nowych źródeł
utrzymania.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Agnieszka Chłoń-Domińczak
Warszawa, dnia 7 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
prezesa Urzędu Zamówień Publicznych
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Agnieszki Hanajczyk
w sprawie możliwości zmian w ustawie
Prawo zamówień publicznych
w związku z art. 38 ust. 1 (1973)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł na Sejm Rzeczypospolitej
Polskiej pani Agnieszki Hanajczyk z dnia 12 marca
2008 r. w sprawie możliwości zmiany art. 38 ust. 1
ustawy Prawo zamówień publicznych, przesłaną pi-
555
smem z dnia 18 marca 2008 r. (znak: SPS-023-1973/
08), pragnę przedstawić następujące stanowisko.
Śmiertelne W pierwszej kolejności należy podkreślić, iż prze-
0,046
pisy ustawy Prawo zamówień publicznych nie prze-
0,021
0,38
widują, aby wyjaśnienie treści specyfikacji istotnych
0,056 warunków zamówienia, o którym jest mowa w prze-
0,003 pisie art. 38 ust. 1–3 ustawy Prawo zamówień pu-
0,100 blicznych, skutkowało obowiązkiem przedłużania
terminu składania ofert. Wyjaśnienie treści specyfi-
kacji istotnych warunków zamówienia polega na
przedstawieniu autorskiej interpretacji jej postano-
wień w taki sposób, aby rozwiać dotyczące ich wąt-
pliwości powzięte przez wykonawców ubiegających
się o udzielenie zamówienia publicznego. Udzielenie
wyjaśnień (oraz przekazanie ich wraz z treścią za-
pytania bez ujawniania źródła zapytania wykonaw-
com, którym przekazano specyfikację istotnych wa-
runków zamówienia, a jeżeli specyfikacja jest udo-
stępniana na stronie internetowej, zamieszczenie
ich na tej stronie) stanowi jedyną czynność podejmo-
waną przez zamawiającego w następstwie wniesie-
nia zapytania przez wykonawcę. Tym samym udzie-
lenie przez zamawiającego wyjaśnień specyfikacji
istotnych warunków zamówienia nie ma wpływu na
termin otwarcia ofert.
Obowiązek przedłużenia terminu składania ofert
zachodzi tylko i wyłącznie w sytuacji modyfikacji
treści specyfikacji istotnych warunków zamówienia,
a więc jej zmiany i tylko wtedy, gdy niezbędny jest
dodatkowy czas na wprowadzenie zmian w ofertach.
Powyższy obowiązek nałożony został art. 38 ust. 6
ustawy Prawo zamówień publicznych, zgodnie z któ-
rym zamawiający przedłuża termin składania ofert,
jeżeli w wyniku modyfikacji treści specyfikacji istot-
nych warunków zamówienia niezbędny jest dodat-
kowy czas na wprowadzenie zmian w ofertach, z tym
że jeżeli wartość zamówienia jest równa lub prze-
kracza kwoty określone w przepisach wydanych na
podstawie art. 11 ust. 8, termin na wprowadzenie
tych zmian wynosi co najmniej 7 dni. Z treści przy-
toczonego przepisu wynika, iż zamawiający nie za-
wsze ma obowiązek przedłużenia terminu składa-
nia ofert o kolejne 7 dni. Z brzmienia cytowanego
przepisu wynika jedynie, iż wykonawca musi mieć
co najmniej 7 dni na dostosowanie oferty do zmody-
fikowanej specyfikacji istotnych warunków zamó-
wienia. Nie zawsze musi to jednak oznaczać powsta-
nie obowiązku przedłużenia terminu składania
ofert o 7 dni.
W świetle powyższych wyjaśnień należy stwier-
dzić, iż sytuacja opisana w interpelacji może wystą-
pić wyjątkowo. Wyjaśnienie specyfikacji istotnych
warunków zamówienia na skutek zapytania wyko-
nawcy może skutkować przedłużeniem terminu
składania ofert tylko wówczas, gdy w związku z mo-
dyfikacją specyfikacji istotnych warunków zamó-
wienia niezbędne jest przyznanie dodatkowego cza-
su na wprowadzenie zmian w składanych ofertach.
556
W związku z powyższym nie wydaje się celowe wpro-
wadzenie zmian w ustawie Prawo zamówień pu-
blicznych polegających na ograniczeniu dopuszczal-
ności przedłużania terminu składania ofert do
dwóch razy.
Z wyrazami szacunku
Prezes Urzędu Zamówień Publicznych
Jacek Sadowy
Warszawa, dnia 9 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posłanek Agnieszki Hanajczyk
i Danuty Olejniczak
w sprawie zrównania uprawnień osób
prowadzących działalność gospodarczą
z uprawnieniami osób zatrudnionych
na umowę o pracę w zakresie przechodzenia
na wcześniejszą emeryturę (1975)
W związku z przesłaną przy wystąpieniu Pana
Marszałka z dnia 18 marca 2008r., znak SPS-023-
-1975/08, interpelacją pań posłanek Agnieszki Ha-
najczyk i Danuty Olejniczak w sprawie „zrównania
uprawnień osób prowadzących działalność gospo-
darczą z uprawnieniami osób zatrudnionymi na
umowę o pracę w zakresie przechodzenia na wcze-
śniejszą emeryturę”, uprzejmie wyjaśniam, że przed
wejściem w życie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353 z późn.
zm.) obowiązywały przepisy ustawy z dnia 14 grud-
nia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowni-
ków i ich rodzin (Dz. U. Nr 40, poz. 267 z późn. zm.)
która już w samym tytule określała jej zakres pod-
miotowy. Natomiast w treści art. 5 zdefiniowała
„pracownika” jako „osobę pozostającą w stosunku
pracy w myśl Kodeksu pracy” (pkt 1), zaś „zatrud-
nienie” jako „wykonywanie pracy w ramach stosun-
ku pracy” (pkt 2). Prawo do emerytury przysługiwa-
ło po osiągnięciu wieku wynoszącego 60 lat dla ko-
biet i 65 lat dla mężczyzn oraz udokumentowaniu
minimalnego okresu zatrudnienia wynoszącego od-
powiednio 20 i 25 lat (art. 26). Od tej zasady ustawa
przewidywała odstępstwa – m.in. możliwość przej-
ścia na emeryturę kobiety (pracownicy) po osiągnię-
ciu wieku 55 lat, przy 30-letnim okresie zatrudnie-
nia (art. 27 ust. 1).
Nie ulega zatem wątpliwości, że prawo do wcze-
śniejszej emerytury przysługiwało wyłącznie pra-
cownikom, którzy legitymowali się odpowiednim
okresem zatrudnienia, rozumianym jako wykony-
wanie pracy w ramach stosunku pracy. Uprawnie-
nie to miało pracowniczy, a nie powszechny charak-
ter, ponieważ stopa procentowa składek na ubezpie-
czenie pracownicze była wyższa, niż w przypadku
pozostałych ubezpieczonych.
Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z FUS nie pogorszyła sytuacji prawnej
osób prowadzących działalność gospodarczą, które
przed dniem jej wejścia w życie (tj. przed 1 stycznia
1999 r.) nie mogły skorzystać z prawa do emerytury
wcześniejszej. Wręcz przeciwnie – na podstawie art. 29,
w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 lipca 2004 r.,
umożliwiła im nabycie prawa do wcześniejszej eme-
rytury, jeżeli przed zgłoszeniem wniosku o to świad-
czenie byli pracownikami oraz w ciągu ostatnich
24 miesięcy byli zatrudnieni przez co najmniej pół
roku na podstawie umowy o pracę.
Spełnienia tych warunków nie wymaga się od osób
uprawnionych (w dniu zgłoszenia wniosku o emerytu-
rę) do renty z tytułu niezdolności do pracy – jeżeli
ich ostatnim tytułem ubezpieczenia był stosunek
pracy, jak również od tych osób, które przez cały
okres wymagany do przyznania emerytury podlega-
ły ubezpieczeniu z tytułu zatrudnienia na podstawie
umowy o pracę.
Przedstawiając powyższe, pragnę dodać, że usta-
wa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i ren-
tach z FUS zachowuje dotychczasowe uprawnienia
do wcześniejszej emerytury wyłącznie na okres
przejściowy. Jednakże będą z nich mogli skorzystać
wyłącznie pracownicy, a więc ta sama kategoria
ubezpieczonych, która miała taką możliwość przed
dniem 1 stycznia 1999 r. na podstawie art. 27 ust. 1
ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu
emerytalnym pracowników..., gdyż uprzednio tylko
pracownikom takie prawo przysługiwało.
Pracowniczy, a nie powszechny charakter tego
uprawnienia potwierdził Trybunał Konstytucyjny,
który w wyroku z dnia 12 września 2000 r., w spra-
wie o sygn. akt K. 1/00, dotyczącej prawa do wcze-
śniejszej emerytury osób objętych ubezpieczeniami
społecznymi z innego tytułu niż stosunek pracy,
uznał, że „zawężenie zakresu podmiotowego w za-
kresie wcześniejszego przechodzenia na emeryturę
jest uzasadnione i nie narusza zasad równości i spra-
wiedliwości społecznej”, wynikających z art. 2 i art. 32
ust. 1 Konstytucji RP.
W świetle powyższego, propozycja pań posłanek
zmierzająca do nowelizacji przepisów ustawy o eme-
ryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Spo-
łecznych w kierunku złagodzenia obecnie obowiązu-
jących zasad nabywania prawa do emerytury, nie
ma racjonalnego uzasadnienia. Nie powinno się bo-
wiem wprowadzać regulacji prowadzących do wzro-
stu liczby osób pobierających wcześniejsze emerytu-
ry, zwiększających obciążenia ponoszone przez ogół
ubezpieczonych niekorzystających z takich upraw-
nień i budżet państwa dotujący Fundusz Ubezpie-
czeń Społecznych.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 9 kwietnia 2008 r.

Odpowiedź
szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Marii Nowak
w sprawie wypłacenia zadośćuczynienia
rodzinom ofiar zastrzelonych górników
w czasie pacyfikacji kopalni Wujek
w grudniu 1981 r. (1981)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
18 marca br. (znak: SPS-023-1981/08), dotyczące in-
terpelacji pani poseł Marii Nowak w sprawie wypła-
cenia zadośćuczynienia rodzinom zastrzelonych gór-
ników w czasie pacyfikacji kopalni „Wujek” w grud-
niu 1981 r., z upoważnienia prezesa Rady Ministrów
pana Donalda Tuska przekazuję następujące wyja-
śnienia.
Rodziny górników, którzy zginęli w 1981 r. pod-
czas pacyfikacji kopalni „Wujek”, zostały w latach
90. objęte finansową pomocą ze strony państwa.
Wdowy i dzieci zabitych górników otrzymują bądź
otrzymywały (np. dzieci do momentu zakończenia
nauki) comiesięczne renty specjalne, które zostały
przyznane przez prezesa Rady Ministrów.
Przyznanie zadośćuczynienia finansowego w in-
nej formie prawnej jest bardzo skomplikowane ze
względu na fakt, że w tej sprawie od wielu lat toczy
się proces o odszkodowania dla rodzin poległych.
W związku z tym podjęcie decyzji w sprawie wypłaty
zadośćuczynienia wydaje się być przedwczesne. Tym
niemniej w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów oraz
Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji
są analizowane rozwiązania prawne, które w tej sy-
tuacji mogą zostać zastosowane.
Ponadto uprzejmie informuję, iż trwają prace
nad projektem ustawy o uprawnieniach kombatan-
tów, uczestników walki cywilnej lat 1914–1945,
działaczy opozycji wobec dyktatury komunistycznej
oraz niektórych ofiar represji systemów totalitar-
nych, która w sposób systemowy stworzy możliwości
udzielenia pomocy m.in. rodzinom zastrzelonych
górników w czasie pacyfikacji kopalni „Wujek”.
Szef Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Tomasz Arabski
Warszawa, dnia 8 kwietnia 2008 r.
557
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Andrzeja Kani
w sprawie podjęcia prac legislacyjnych
zmierzających do skreślenia art. 29 ust. 5
ustawy o gospodarowaniu nieruchomościami
rolnymi Skarbu Państwa oraz zakończenia
wszystkich postępowań sądowych z powództwa
Agencji Nieruchomości Rolnych w związku
z zastosowaniem ww. przepisu (1982)
Odpowiadając na interpelację pana posła An-
drzeja Kani z dnia 10 marca 2008 r. (SPS-023-1982/
08) w sprawie uprawnień Agencji Nieruchomości
Rolnych w zakresie odkupu nieruchomości rolnych,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Prawo odkupu jest jednym z instrumentów polity-
ki państwa w zakresie przeciwdziałania spekulacji
i kształtowania ustroju rolnego. Korzystanie przez
Agencję Nieruchomości Rolnych z prawa odkupu mo-
tywowane jest najczęściej zamiarem sprzedaży nieru-
chomości przez nabywcę, przeważnie w krótkim cza-
sie od nabycia gruntów państwowych, za cenę znacz-
nie przekraczającą cenę nabycia. Ma to miejsce
w przypadku, gdy sprzedane przez agencję grunty
(najczęściej na warunkach preferencyjnych z rozłoże-
niem należności na raty), które pierwotnie miały słu-
żyć tworzeniu lub powiększeniu gospodarstw rolnych,
zostają wkrótce po nabyciu przeznaczone na inne cele
powodujące znaczny wzrost ich wartości wielokrotnie
przewyższający cenę zapłaconą agencji z tytułu naby-
cia gruntów rolnych. Chodzi w tym przypadku
o przeciwdziałanie spekulacji w obrocie nieruchomo-
ściami rolnymi Skarbu Państwa.
Z prawa odkupu agencja korzysta niekiedy rów-
nież w przypadku nabywania przez różne osoby
prawne gruntów na cele publiczne, np. budowę dróg,
szkół, linii kolejowych, jeżeli grunty te w okresie
ostatnich 5 lat były sprzedane przez agencję po
znacznie niższych cenach. Mając możliwość zasto-
sowania odkupu, agencja zabezpiecza więc mająt-
kowy interes Skarbu Państwa, zwłaszcza w sytu-
acji, gdy występują obecnie opóźnienia w systemie
planowania przestrzennego w kraju i gdy istnieje
względna łatwość dokonywania zmian w studium
uwarunkowań i kierunków zagospodarowania prze-
strzennego gminy lub w uzyskaniu decyzji o wa-
runkach zabudowy.
Wprowadzenie z dniem 16 lipca 2003 r. ustawo-
wego prawa odkupu (art. 29. ust. 5 ustawy z dnia
19 października 1991 r. o gospodarowaniu nierucho-
mościami rolnymi Skarbu Państwa, Dz. U z 2007 r.
Nr 231, poz. 1700) nie oznacza, że agencja będzie ko-
rzystać z tego prawa w odniesieniu do 60 tys. nieru-
chomości, bowiem agencja nie prowadzi działalności
gospodarczej i nie jest powołana do odkupywania
558
nieruchomości w celu osiągnięcia zysku wynikające-
go ze zmiany cen rynkowych nieruchomości. Gdyby
tak było, to agencja odkupiłaby wszystkie sprzedane
grunty zasobu, bowiem od 2003 r. średnia cena
sprzedaży 1 ha gruntów rolnych wzrosła o ok. 300%.
Agencja z przysługującego jej uprawnienia korzysta
wręcz marginalnie, o czym świadczy fakt, iż w la-
tach 2003–2007 agencja skorzystała z prawa odku-
pu jedynie 70 razy, co stanowi około 0,001% wszyst-
kich zawartych umów sprzedaży. Dotyczyło to ok.
1200 ha, co stanowi około 0,0023% ogólnej po-
wierzchni wszystkich sprzedanych przez agencję
nieruchomości.
Warto również podkreślić, iż decyzje dotyczące
wykonania przez agencję prawa odkupu nie są arbi-
tralne i uznaniowe. Prezes Agencji Nieruchomości
Rolnych wydał odpowiednie zarządzenie i wytyczne
odnośnie do procedury realizacji prawa odkupu. De-
cyzja o odkupie zostaje podjęta w oparciu o analizę
celowości nabycia nieruchomości i jej stanu prawne-
go. Analiza ta sporządzana jest przez komisję powo-
łaną przez dyrektora oddziału terenowego agencji.
W skład takiej komisji wchodzą pracownicy oddzia-
łu. Ponadto w pracach tych mogą uczestniczyć z pra-
wem głosu przedstawiciele lokalnej izby rolniczej,
samorządu terytorialnego lub innych organizacji
i instytucji związanych z rolnictwem. Jak wynika
z wyjaśnień prezesa agencji, tego typu transakcje są
poddawane kontroli przez Najwyższą Izbę Kontroli,
która do tej pory nie stwierdziła żadnych uchybień
w tym zakresie.
Ponadto pragnę poinformować, iż w zarządzeniu
prezesa Agencji Nieruchomości Rolnych w sprawie
realizacji prawa odkupu zostały określone sytuacje,
w których skorzystanie z prawa odkupu jest uzasad-
nione. Zgodnie z ww. zarządzeniem agencja może
skorzystać z prawa odkupu, gdy zbycie prawa wła-
sności nieruchomości lub jej części przez nabywcę,
który nabył nieruchomość rolną od ANR w trybie
bezprzetargowym, lub w trybie przetargu ograni-
czonego nastąpiło na rzecz innej osoby niż rolnik in-
dywidualny, a na danym terenie występuje po-
twierdzony popyt na nabycie gruntów rolnych ze
strony rolników indywidualnych zamierzających
powiększyć gospodarstwa rodzinne. Kolejną prze-
słanką jest zmiana przeznaczenia nieruchomości
w planie zagospodarowania przestrzennego lub stu-
dium uwarunkowań i kierunków, która nastąpiła
po sprzedaży nieruchomości przez agencję. Zgodnie
z zarządzeniem prezesa Agencja Nieruchomości Rol-
nych może skorzystać z prawa odkupu, również gdy
brak jest innej możliwości przeciwdziałania takim
sytuacjom, w których mogłoby dojść do naruszenia
interesu Skarbu Państwa (np. w pzypadku błędów
wyceny nieruchomości).
Odpowiadając na pytanie, czy Ministerstwo Rol-
nictwa i Rozwoju Wsi zamierza wystąpić z projek-
tem nowelizacji ustawy z dnia 19 października 1991 r.
o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skar-
bu Państwa mającym na celu uchylenie art. 29 ust.
5, uprzejmie informuję, iż w mojej ocenie prawo od-
kupu powinno zostać utrzymane.
Odnosząc się do opinii prawnej Biura Analiz Sej-
mowych Kancelarii Sejmu w sprawie niezgodności
z Konstytucją art. 29 ust. 5 ustawy o gospodarowa-
niu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa,
uprzejmie informuję, iż przed Trybunałem Konsty-
tucyjnym toczy się postępowanie w tej sprawie. Za-
tem w niedalekiej przeszłości możemy spodziewać
się orzeczenia, które rozstrzygnie tę kwestię. Pra-
gnę również zauważyć, iż zgodnie z opinią prof.
dr hab. Pawła Czechowskiego powyższy przepis nie
jest sprzeczny z konstytucją, a jego uchylenie nie po-
zbawi Agencji Nieruchomości Rolnych możliwości
korzystania z prawa odkupu, ponieważ agencja bę-
dzie mogła nadal wykonywać to prawo na podstawie
przepisów Kodeksu cywilnego. Ponadto w sprawach
spornych wszelkie wątpliwości mogą być rozstrzyga-
ne przez sądy powszechne.
Ustosunkowując się do zarzutu, iż sądy orzekają
w przedmiocie prawa odkupu zgodnie z żądaniami
agencji, mając na uwadze niezawisłość sądów, nale-
ży stwierdzić, iż postępowanie Agencji Nieruchomo-
ści Rolnych w tym zakresie jest zgodne z prawem.
Ponadto uprzejmie informuję, iż Ministerstwo
Rolnictwa i Rozwoju Wsi przygotowuje zmianę prze-
pisów art. 29 ust. 5 ustawy o gospodarowaniu nieru-
chomościami rolnymi Skarbu Państwa dotyczących
prawa odkupu. Przewiduje się mianowicie wyłącze-
nie spod działania prawa odkupu gruntów przewi-
dzianych na cele inwestycyjne, aby stworzyć tym sa-
mym gwarancję dla inwestorów nabywających te
grunty. Przy sprzedaży tych gruntów przez agencję
ich cena jest odpowiednio wysoka, gdyż przy okre-
ślaniu ich wartości uwzględnia się przeznaczenie
pozarolnicze. Ponadto planowane jest wprowadze-
nie przepisu, zgodnie z którym agencja będzie mogła
wykonać prawo odkupu w odniesieniu do całej nie-
ruchomości, która została zbyta, jak i jej poszczegól-
nych części. Nastąpi to w przypadku, gdy zbycie pra-
wa własności nieruchomości ma nastąpić na rzecz
innej osoby niż rolnik indywidualny w rozumieniu
ustawy o kształtowaniu ustroju rolnego oraz gdy po
sprzedaży nieruchomości rolnej przez agencję na-
stąpiła zmiana jej przeznaczenia w planie zagospo-
darowania przestrzennego lub studium uwarunko-
wań i kierunków zagospodarowania przestrzennego
na cele nierolne.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 9 kwietnia 2008 r.

Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Jana Kulasa
w sprawie polityki państwa wobec osób
długotrwale bezrobotnych (1983)
Odpowiadając na pismo z dnia 18 marca br.,
znak: SPS-023-1983/08, przekazujące interpelację
posła Jana Kulasa w sprawie polityki państwa wo-
bec osób długotrwale bezrobotnych, uprzejmie in-
formuję:
Po trwającym kilka lat okresie spadku zatrud-
nienia i utrzymującym się wysokim poziomie bezro-
bocia od 2004 r. sytuacja na polskim rynku pracy
ulega zdecydowanej poprawie, co przede wszystkim
obrazuje systematyczny spadek bezrobocia, a od
2004 r. także wzrost zatrudnienia. Zasadniczy
wpływ na korzystne zmiany na rynku pracy ma wy-
soki wzrost gospodarczy, ale również wykorzysty-
wanie środków z funduszy UE, poprawa jakości za-
sobów pracy poprzez zwiększanie się liczby ludności
legitymującej się dyplomami wyższych uczelni, wzrost
liczby aktywizowanych bezrobotnych, wzrost liczby
ofert pracy czy wzrost zainteresowania podejmowa-
niem własnej działalności m. in. przez osoby bezro-
botne. Tym samym znaczny spadek bezrobocia nie
jest więc tylko efektem wyjazdów Polaków w poszu-
kiwaniu pracy za granicą.
Jednym z najtrudniejszych problemów na rynku
pracy jest długotrwałe bezrobocie. To odroczony
skutek transformacji, jaką przeszła Polska. Długo-
trwale bezrobotnych cechuje brak wiary w siebie
i utrwalone przekonanie, że nic od nich nie zależy.
Podstawowy sposób przywrócenia do aktywności
zawodowej tej grupy osób to zachęcenie ich do tego,
żeby uwierzyli, że mogą pracować, że nie muszą czuć
się niepotrzebni czy wykluczeni. Należy w tym miej-
scu zaznaczyć, że dane dotyczące osób długotrwale
bezrobotnych według definicji zawartej w ustawie
o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy
(art. 2 ust.1 pkt 5) obejmują szerszą grupę osób niż
tylko pozostających bez pracy powyżej 12 miesięcy
od momentu zarejestrowania się. Zgodnie z art. 2
ust. 1 pkt 5 ustawy o promocji zatrudnienia i insty-
tucjach rynku pracy bezrobotnym długotrwale jest
osoba pozostająca w rejestrach urzędów pracy łącz-
nie przez okres ponad 12 miesięcy w okresie ostat-
nich 2 lat, z wyłączeniem okresów odbywania stażu
i przygotowania zawodowego w miejscu pracy.
W końcu 2007 r. w urzędach pracy zarejestrowa-
nych było 1094,1 tys. osób długotrwale bezrobotnych,
tj. o 423,8 tys. osób mniej niż w końcu 2006 r. Tym
samym liczba długotrwale bezrobotnych zmniejszyła
się o 27,9%, podczas gdy liczba bezrobotnych ogółem
spadła o 24,4%. Pozwoliło to na spadek odsetka dłu-
gotrwale bezrobotnych w ogólnej liczbie zarejestro-
wanych z 65,7% w końcu 2006 r. do 62,6% ogółu zare-
559
jestrowanych w końcu 2007 r. Oznacza to, że czas po-
zostawania bez pracy skraca się.
W ramach statystyki publicznej nie są gromadzo-
ne informacje na temat tego, ile maksymalnie czasu
osoba znajduje się w ewidencji bezrobotnych – do ob-
liczeń przyjęte zostało, że jest to 36 miesięcy. Przyj-
mując takie założenie w końcu 2007 r. średni czas
pozostawania bez pracy osób długotrwale bezrobot-
nych wyniósł 20 miesięcy, wobec prawie 21 miesięcy
w końcu 2006 r. W przypadku bezrobotnych ogółem
średni czas pozostawania bez pracy był krótszy
i wynosił ok. 14 miesięcy w końcu 2007 r., wobec po-
nad 15 miesięcy w końcu 2006 r.
W znacznej mierze sytuacja powyższa wynika
z faktu, że osoby długotrwale bezrobotne są starsze
w porównaniu z ogólną populacją zarejestrowanych
bezrobotnych i gorzej wykształcone. Natomiast wiek
i poziom wykształcenia mają istotny wpływ na czas
pozostawania bez pracy. Niższy wiek i wyższy po-
ziom wykształcenia zwiększają szanse na szybsze
znalezienie zatrudnienia. Tymczasem w końcu 2007 r.
10,3% długotrwale bezrobotnych było w wieku po-
wyżej 55 lat (wobec 8,4% w ogólnej populacji bezro-
botnych), a kolejne 29,9% długotrwale bezrobotnych
było w wieku 45–54 lata (wobec 25,4% ogółu bezro-
botnych). Wykształceniem wyższym w końcu ubie-
głego roku legitymowało się 4,6% długotrwale bez-
robotnych (wobec 6,9% osób z wyższym wykształce-
niem w ogólnej liczbie zarejestrowanych), natomiast
wykształcenie gimnazjalne i poniżej posiadało
36,6% długotrwale bezrobotnych (wobec 32,3% po-
pulacji bezrobotnych ogółem), a wykształcenie za-
sadnicze zawodowe posiadało 31,1% długotrwale
bezrobotnych (wobec 29,6%).
Niezależnie od niekorzystnej struktury długo-
trwale bezrobotnych poziom bezrobocia w tej gru-
pie zmniejsza się bardzo dynamicznie, choć nadal
w końcu lutego br. długotrwale bezrobotnymi było
60,7% bezrobotnych (wobec 64,9% w końcu lutego
2007 r.). Liczba długotrwale bezrobotnych zmniej-
szyła się z 1512,1 tys. osób do 1079 tys. osób,
a więc w ciągu roku spadek wyniósł 433,2 tys.
osób, tj. 28,6%, przy spadku liczby bezrobotnych
ogółem o 23,7%.
Na mocy art. 49 ustawy o promocji zatrudnienia
i instytucjach rynku pracy m. in. długotrwale bezro-
botni uznani zostali za osoby będące w szczególnej
sytuacji na rynku pracy i do których skierowane po-
winny być różnego rodzaju działania mające na celu
ich aktywizację. Dzięki temu stanowią oni znaczący
odsetek bezrobotnych objętych programami aktywi-
zacji zawodowej.
W 2006 r. różnego rodzaju aktywnymi progra-
mami rynku pracy objętych zostało 607,8 tys. bezro-
botnych, co stanowiło 19,3% odpływu bezrobotnych
w tym okresie. Natomiast w 2007 r. różnego rodzaju
aktywnymi programami rynku pracy objętych zo-
stało 674,3 tys. bezrobotnych, co stanowiło 22,1%
odpływu bezrobotnych. Liczba zaktywizowanych
bezrobotnych w 2007 r. zwiększyła się o ponad
560
66 tys. osób w porównaniu z rokiem 2006, tj. wzrost
wyniósł 10,9%. Udział wyłączonych z ewidencji
w wyniku uczestnictwa w aktywnych programach
rynku pracy w odpływie z bezrobocia ogółem zwięk-
szał się z 19,2% w okresie styczeń – sierpień 2006 r.
do 21,8% w okresie styczeń – sierpień 2007 r. Osoby
długotrwale bezrobotne stanowiły 46,7% ogółu zak-
tywizowanych w 2007 r. bezrobotnych, przy czym
osoby bezrobotne długotrwale najczęściej rozpoczy-
nały prace społecznie użyteczne (86,8% ogółu bezro-
botnych, którzy rozpoczęli prace w 2007 r.), następ-
nie roboty publiczne (86,4% rozpoczynających robo-
ty stanowiły osoby długotrwale bezrobotne), przygo-
towanie zawodowe w miejscu pracy (81,9%) oraz
prace interwencyjne (61,2%). Stosunkowo rzadko
byli uczestnikami szkoleń (39,4% uczestników szko-
leń stanowili długotrwale bezrobotni) oraz staży
(15%). Równocześnie długotrwale bezrobotni stano-
wili około 35% osób podejmujących własną działal-
ność gospodarczą lub zatrudnianych w ramach re-
fundacji pracodawcy kosztów zatrudnienia bezro-
botnego.
Podejmowane działania aktywizacyjne z pewno-
ścią wpłynęły na poprawę sytuacji na rynku pracy,
w tym osób w najtrudniejszej sytuacji, a więc długo-
trwale bezrobotnych. Dodatkowo MPiPS, mając na
względzie zmieniającą się sytuację na rynku pracy,
podejmuje doraźne inicjatywy w zakresie poprawy
sytuacji poszczególnych grup bezrobotnych. W roku
2007 MPiPS uruchomiło trzy takie inicjatywy,
z których w pełni korzystają także długotrwale bez-
robotni, a mianowicie: program „Inwestycje w kwa-
lifikacje deficytowe na rynku pracy – IKD”, „Ak-
tywna kobieta – Program działań na rzecz promocji
zatrudnienia, łagodzenia skutków bezrobocia i ak-
tywizacji zawodowej kobiet po 50 roku życia” oraz
program „Praca dla młodych – Dobry start”.
Wzrost liczby ofert pracy, przy jednoczesnym
spadku napływu bezrobotnych, powoduje, że zgła-
szane do urzędów pracy wolne miejsca pracy wy-
starczyłyby w bieżącym roku już dla ok. 55% reje-
strujących się w tym samym czasie bezrobotnych.
Ponadto z roku na rok notowany jest spadek liczby
bezrobotnych przypadających na 1 ofertę pracy.
W sierpniu 2007 r. wskaźnik ten wynosił 10 osób
bezrobotnych na 1 ofertę, gdy w sierpniu 2006 r. na
1 ofertę pracy będącą w dyspozycji urzędów pracy
przypadało 15 bezrobotnych.
Jednocześnie jednak obserwuje się wzrost niewy-
korzystanych ofert, co może świadczyć o proble-
mach, jakie napotykają pracodawcy w obsadzaniu
wolnych miejsc pracy. Wynika to m. in. ze stosunko-
wo niskiego poziomu kwalifikacji bezrobotnych lub
ich utraty w związku z długim pozostawaniem bez
pracy.
Osoby długotrwale bezrobotne nie wzbudzają za-
interesowania pracodawców poszukujących doświad-
czonych i wysoce wykwalifikowanych pracowników,
którzy posiadają ponadto np. specjalne uprawnienia
i znają nowe technologie. Jednak najistotniejsza po-
zostaje kwestia wynagrodzeń, które spełniałyby ocze-
kiwania pracobiorców i równocześnie akceptowaliby
je pracodawcy.
Ponadto informuję, że w dniu 31 grudnia 2007 r.
zakończona została realizacja rządowego programu
– Fundusz Inicjatyw Obywatelskich na lata 2005–
–2007. W ramach rządowego programu FIO w la-
tach 2005–2007 dofinansowano 2106 projektów na
łączną kwotę ponad 107,4 mln zł. Środki na realiza-
cję FIO w 2008 r. zostały zapewnione w ustawie bu-
dżetowej w kwocie 60 mln zł (część 83 rezerwy celo-
wej, dział 758, rozdział 75818, poz. 68: Fundusz Ini-
cjatyw Obywatelskich). W wyniku przeprowadzo-
nych uzgodnień i konsultacji podjęto kierunkową
decyzję o wydatkowaniu środków z rezerwy celowej
Fundusz Inicjatyw Obywatelskich budżetu państwa
na 2008 r., na podstawie art. 137 ust. 1 pkt 1 i 2
ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach pu-
blicznych (Dz. U. Nr 249, poz. 2104, z późn. zm.),
w formie rozporządzenia Rady Ministrów.
Przedmiotowe dokumenty – projekt rozporządze-
nia Rady Ministrów w sprawie dokonywania wydat-
ków budżetu państwa w 2008 r. pochodzących ze
środków z rezerwy celowej – Fundusz Inicjatyw
Obywatelskich wraz z załącznikiem „Podstawowe
działania ministra pracy i polityki społecznej w za-
kresie wydatkowania środków z rezerwy celowej
Fundusz Inicjatyw Obywatelskich budżetu państwa
na 2008 r.” – zostały przyjęte przez Radę Ministrów
w dniu 11 marca 2008 r. i weszły w życie z dniem
ogłoszenia, tj. 21 marca 2008 r. (Dz. U. Nr 49,
poz. 290). Wśród kierunków działań, na które mogą
być składane wnioski o dofinansowanie zadań, znaj-
dują się programy odnoszące się bezpośrednio do
kwestii aktywizacji zawodowej osób znajdujących się
w szczególnie trudnej sytuacji na rynku pracy (w tym
osób długotrwale bezrobotnych). Są to inicjatywy
proponujące oryginalne formy pobudzania aktyw-
ności na rynku pracy, przede wszystkim wobec grup
i osób będących w szczególnie trudnej sytuacji na
rynku pracy, a także inicjatywy rozwijające porad-
nictwo i doradztwo zawodowe dla młodzieży; rozwój
ekonomii społecznej.
W roku 2007 w ramach ww. działania dofinan-
sowano 41 projektów złożonych w ramach konkur-
su ogłoszonego w 2007 r., na ogólną kwotę ponad
1 mln 889 tys. zł oraz 19 projektów złożonych
w ramach konkursu ogłoszonego w 2006 r. (druga
transza projektów dwuletnich), na ogólną kwotę
ponad 1 mln 90 tys. zł.
Ponadto pośrednią formę wspierania działań
państwa w celu aktywizacji zawodowej osób długo-
trwale bezrobotnych spełniają także programy
wspierania samorządów gminnych w realizacji za-
dań w zakresie reintegracji społecznej i zawodowej
realizowane w ramach programu „Aktywne formy
przeciwdziałania wykluczeniu społecznemu”. Na ko-
niec 2007 r. w Polsce działało 55 centrów integracji
społecznej oraz ponad 300 klubów integracji spo-
łecznej. Ponadto 1,0 mln złotych przeznaczono na

monitorowanie rozwoju spółdzielczości socjalnej jako
formy aktywizacji zawodowej osób zaliczanych do
grup szczególnego ryzyka na rynku pracy, zagrożo-
nych wykluczeniem społecznym.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 9 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jana Kulasa
w sprawie genezy i przebiegu konsultacji
na temat naprawy opieki zdrowotnej
w ramach „białego szczytu” (1984)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
adresowaną do prezesa Rady Ministrów pana Do-
nalda Tuska interpelację pana posła Jana Kulasa
w sprawie genezy i przebiegu konsultacji na temat
naprawy opieki zdrowotnej w ramach „białego szczy-
tu”, przekazaną przy piśmie z dnia 18 marca br.,
znak: SPS-023-1984/08, działając z upoważnienia
prezesa Rady Ministrów uprzejmie proszę o przyję-
cie poniższych informacji.
1. Konferencja „białego szczytu” zwołana zosta-
ła z inicjatywy premiera rządu RP oraz ministra
zdrowia jako forum tworzące ramy dla szerokiej de-
baty publicznej nad zasadniczymi kierunkami stra-
tegicznymi reformy systemu ochrony zdrowia w Pol-
sce i osiągnięciem jej celów w kolejnych etapach
działania. W zamierzeniach inicjatorów debata
z udziałem możliwie najszerszej reprezentacji śro-
dowisk związanych z opieką zdrowotną w naszym
kraju stanowić miała wsparcie dla rozpoczynające-
go się procesu legislacyjnego w parlamencie zwią-
zanego z projektami ustaw rozpoczynających refor-
mę całego sektora. Od samego początku pan pre-
mier Donald Tusk deklarował, że wspólne ustale-
nia przyjęte w trakcie szczytu oraz zgłaszane
w trakcie obrad postulaty, uwagi i sugestie stano-
wić będą dla rządu bardzo ważne rekomendacje,
jak również zostaną przekazane jako głos całego
środowiska ochrony zdrowia pod rozwagę parla-
mentowi. Jak stwierdził pan premier w trakcie
podsumowywania obrad szczytu, konferencja zo-
stała zorganizowana w celu korygowania i wpływa-
nia na opinię rządu i premiera.
2. W intensywnych pracach konferencji „białego
szczytu” brali udział przedstawiciele wszystkich sa-
morządów zawodów medycznych (lekarzy i lekarzy
dentystów, pielęgniarek i położnych, diagnostów la-
boratoryjnych, aptekarzy), wszystkich aktywnych
związków zawodowych zrzeszających pracowników
561
sektora ochrony zdrowia, organizacji pracodawców,
ubezpieczycieli, stowarzyszeń pacjentów, przedsta-
wicieli samorządu terytorialnego wszystkich szcze-
bli, poszczególnych resortów, parlamentu, rzeczni-
ka praw obywatelskich i Narodowego Funduszu
Zdrowia. W charakterze obserwatorów w spotka-
niach szczytu uczestniczyli przedstawiciele prezy-
denta RP.
3. Związki zawodowe zrzeszające pracowników
sektora ochrony zdrowia, w tym wszystkie reprezen-
tatywne związki w rozumieniu ustawy o Trójstron-
nej Komisji do Spraw Społeczno-Gospodarczych, przy-
jęły zaproszenie do udziału w debacie „białego szczy-
tu” i w trakcie dwumiesięcznych spotkań brały ak-
tywny udział w spotkaniach poszczególnych gremiów
konferencji, zgłaszając szereg uwag, postulatów i wnio-
sków. Wszystkie związki zawodowe, które wyraziły
wolę uczestniczenia w debacie, brały przez cały czas
udział w konferencji aż do podsumowującego posie-
dzenia plenarnego 19 marca.
4. W ramach debaty „białego szczytu” przyjęto
zasadę, że wszystkie podmioty w niej uczestniczące
mogły dopraszać na kolejne posiedzenia ekspertów
w zakresie poszczególnych tematów poruszanych na
spotkaniach. Ze strony rządowej ważną rolę odgry-
wali eksperci z Ministerstwa Zdrowia, Ministerstwa
Pracy i Polityki Społecznej oraz Narodowego Fun-
duszu Zdrowia przedstawiający stosowne eksperty-
zy o charakterze prawnym i ekonomicznym, dostar-
czające debatującym wiedzy o aktualnym kontekście
funkcjonowania ochrony zdrowia w Polsce. Znaczą-
cy wkład o charakterze eksperckim wnosili również
praktycy systemu – dyrektorzy szpitali czy przed-
stawiciele samorządu terytorialnego wykonującego
funkcję organów założycielskich zakładów opieki
zdrowotnej. Dzięki ich udziałowi przedmiotem deba-
ty był szereg przykładów pozytywnych rozwiązań
stosowanych w skali lokalnej, traktowanych jako
przyczynek do poszukiwania najlepszych rozwiązań
systemowych.
5. Dwumiesięczna debata zakończyła się przyję-
ciem dokumentu „Rekomendacje konferencji”Bia-
łego szczytu«” adresowanego do marszałka Sejmu,
prezesa Rady Ministrów oraz ministra zdrowia.
Dokument ten wyraża przekonanie uczestników
szczytu, że rekomendacje stanowić będą istotny
punkt odniesienia dla wszystkich dalszych działań
ustawodawczych, organizacyjnych oraz decyzji fi-
nansowych zmierzających do zreformowania syste-
mu ochrony zdrowia. Ponadto w trakcie prac ze-
społów roboczych przedstawiciele strony społecznej
zgłosili szereg postulatów i wniosków dotyczących
zarówno obszarów objętych pakietem projektów
ustaw zdrowotnych skierowanych już pod obrady
parlamentu, jak i poruszających inne problemy
znajdujące się w centrum zainteresowania środo-
wiska ochrony zdrowia. Zebrane wnioski i postula-
ty stanowią wolą uczestników debaty integralną
część dorobku konferencji.
562
6. Przedstawiciele rządu brali udział we wszyst-
kich spotkaniach, które odbyły się w ramach „białe-
go szczytu”. Wagę, jaką strona rządowa przywiązuje
do zaprezentowanych przez przedstawicieli strony
społecznej w trakcie debaty wniosków i stanowisk,
potwierdza deklaracja złożona przez pana premiera
w trakcie spotkania końcowego 19 marca, iż doro-
bek „białego szczytu” zostanie uwzględniony w toku
prac parlamentarnych nad ostatecznymi rozstrzy-
gnięciami legislacyjnymi. Ponadto wszystkie zgro-
madzone w trakcie szczytu postulaty i ustalenia są
i będą w dalszym ciągu przedmiotem wnikliwej ana-
lizy w ramach prowadzonych przez rząd prac nad
kolejnymi projektami legislacyjnymi tworzącymi
pakiet reform systemu ochrony zdrowia.
7. Konferencja „białego szczytu” potwierdziła przy-
świecające jej inicjatorom przekonanie, że dialog spo-
łeczny z udziałem wszystkich związanych z daną sfe-
rą partnerów społecznych jest najlepszą drogą poszu-
kiwania rozwiązań optymalnych dla systemu ochro-
ny zdrowia, uwzględniających w możliwie maksymal-
nym wymiarze potrzeby zarówno pracowników, pra-
codawców, jak i pacjentów. Ogromne zaangażowanie
strony społecznej w prowadzone w ramach szczytu
prace potwierdza powszechna zgoda co do zasadności
tego typu przedsięwzięć.
Z poważaniem.
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 9 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie pomocy dla polskich hodowców
trzody chlewnej (1986)
W związku z przesłaną przy piśmie z dnia 18 mar-
ca 2008 r., znak: SPS-023-1986/08, interpelacją po-
sła Stanisława Steca w sprawie pomocy polskim ho-
dowcom trzody chlewnej uprzejmie Pana Marszałka
informuję, co następuje.
Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów
z dnia 26 kwietnia 2007 r. w sprawie szczegółowego
zakresu i kierunków działań Agencji Restruktury-
zacji i Modernizacji Rolnictwa oraz sposobów ich re-
alizacji (Dz. U. Nr 77, poz. 514, ze zm.), którego prze-
pisy zostały dostosowane w zakresie udzielania po-
mocy krajowej do wytycznych Wspólnoty w sprawie
pomocy państwa w sektorze rolnym i leśnym na lata
2007–2013, istnieje możliwość ubiegania się o kre-
dyty preferencyjne na wznowienie produkcji w go-
spodarstwach rolnych i działach specjalnych pro-
dukcji rolnej znajdujących się na obszarach, gdzie
szkody powstały w związku z klęską suszy, gradobi-
cia, nadmiernych opadów atmosferycznych, wymar-
znięcia, powodzi, huraganu, pożaru spowodowanego
wyładowaniem atmosferycznym lub osuwisk ziemi
(tzw. kredyty klęskowe). Warunkiem uruchomienia
linii kredytów klęskowych jest dokonanie oszacowa-
nia strat przez komisję powołaną przez wojewodę
w ciągu 2 miesięcy od dnia stwierdzenia skutków
klęski oraz wystąpienie wojewody do ministra rol-
nictwa i rozwoju wsi z wnioskiem o uruchomienie
linii kredytów klęskowych w ciągu 3 miesięcy od
dnia stwierdzenia skutków klęski.
Rozporządzenie to jednak nie przewiduje możli-
wości udzielania kredytów preferencyjnych na wzno-
wienie produkcji w gospodarstwach rolnych i dzia-
łach specjalnych produkcji rolnej znajdujących się
na obszarach, gdzie szkody powstały w związku ze
zdarzeniami innymi niż wymienione w rozporzą-
dzeniu z dnia 26 kwietnia 2007 r. w sprawie szczegó-
łowego zakresu i kierunków działań Agencji Re-
strukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa oraz sposo-
bów ich realizacji, np. dekoniunkturą na rynku
trzody chlewnej.
Pragnę poinformować Pana Marszałka, że w ra-
mach obowiązujących zasad udzielania kredytów
preferencyjnych, w przypadku trudnej sytuacji fi-
nansowej gospodarstwa rolnego spowodowanej rów-
nież dekoniunkturą na rynku żywca wieprzowego,
w okresie objętym umową kredytu bank może:
1) stosować prolongatę spłaty rat kapitału i odse-
tek, o ile określony w umowie kredytu termin ich
spłaty jeszcze nie minął,
2) wydłużyć okres kredytowania poza przewidzia-
ny w umowie kredytu, o ile określony w umowie kre-
dytu okres kredytowania jeszcze nie minął i pod wa-
runkiem poinformowania o tym Agencji Restruktu-
ryzacji i Modernizacji Rolnictwa, przy czym nie wy-
maga się sporządzania zmian do planu inwestycji.
Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi na bieżą-
co monitoruje sytuację cenową na rynkach rolnych,
w tym na rynku wieprzowiny, na terenie całego kra-
ju, jak również w poszczególnych makroregionach.
Służy temu Zintegrowany System Rolniczej Infor-
macji Rynkowej (ZSRIR), który opiera się na danych
pierwotnych, tj. gromadzonych bezpośrednio od pod-
miotów działających na rynku rolnym. W przypad-
ku rynku wieprzowiny zbierane i przetwarzane są
m.in. dane odnośnie cen zakupu świń rzeźnych wg
klasyfikacji EUROP i wg wagi żywej.
Z uwagi na objęcie rynku wieprzowiny regulacja-
mi wspólnotowymi Polska, podobnie jak i inne kraje
członkowskie UE, nie ma możliwości samodzielnego
podejmowania działań interwencyjnych na rynku
wieprzowiny. W związku z powyższym od jesieni
2006 r., w sytuacji znacznego spadku cen wieprzo-
winy, Polska wielokrotnie wnioskowała do Komisji
Europejskiej o wprowadzenie dopłat do prywatnego
przechowywania oraz refundacji wywozowych do
półtusz wieprzowych. KE oceniła wówczas, że sta-
bilna sytuacja na wspólnotowym rynku wieprzowi-

ny nie daje podstaw do wprowadzania wsparcia
w postaci ww. instrumentów.
Jesienią 2007 r. pogorszeniu uległa sytuacja na
całym wspólnotowym rynku wieprzowiny – wynika
to ze wzrostu produkcji wieprzowiny w UE oraz ro-
snących kosztów produkcji, spowodowanych przede
wszystkim wysokimi cenami zbóż i pasz. Biorąc to
pod uwagę, Polska zintensyfikowała wysiłki zmie-
rzające do podjęcia przez Komisję Europejską prze-
widzianych w prawie UE instrumentów interwencji
na rynku wieprzowiny. Powtarzane przez Polskę po-
stulaty odniosły skutek w postaci decyzji Komisji
Europejskiej o uruchomieniu z dniem 29 paździer-
nika 2007 r. wsparcia tego rynku w postaci dopłat
do prywatnego składowania wieprzowiny. Dopłata-
mi objęto przechowywanie półtusz wieprzowych
oraz ich elementów przez okres od trzech do pięciu
miesięcy, według stawek określonych w rozporzą-
dzeniu Komisji (WE) nr 1267/2007 z dnia 26 paź-
dziernika 2007 r. w sprawie szczególnych warunków
przyznawania pomocy w odniesieniu do prywatnego
składowania wieprzowiny. Wnioski o dopłaty można
było składać do Agencji Rynku Rolnego do dnia
26 listopada 2007 r.
Z dniem 30 listopada 2007 r. na podstawie rozpo-
rządzenia Komisji (WE) nr 1410/2007 z dnia 29 li-
stopada 2007 r. ustalającego refundacje wywozowe
dla wieprzowiny zostały uruchomione refundacje do
eksportu tusz, półtusz i elementów, co jest zgodne ze
staraniami Polski o uruchomienie również tego in-
strumentu.
Polska podjęła również starania o zwiększenie
stawek refundacji do eksportu mięsa wieprzowego.
W dniu 12 lutego 2008 r. wystosowałem w tej spra-
wie wniosek do komisarz ds. rolnictwa Mariann Fi-
scher Boel. We wniosku tym zwróciłem się również
o rozważenie zastosowania innych instrumentów
wsparcia rynku wieprzowiny, w tym skupu inter-
wencyjnego.
Obok działań doraźnych przedstawionych powy-
żej podejmowane są działania mające na celu zachę-
canie do zawierania umów kontraktacyjnych z zakła-
dami ubojowymi w celu zapewnienia stabilności zby-
tu żywca wieprzowego oraz wzmacnianie pozycji pro-
ducentów poprzez tworzenie grup producenckich.
Pragnę zapewnić, iż jednym z priorytetów w dzia-
łaniach resortu rolnictwa jest zdobywanie nowych
rynków zbytu dla polskiego mięsa wieprzowego. Po-
dejmowane są również działania na rzecz promocji
wyrobów wysokiej jakości, w tym także mięsa, pod-
czas wystąpień targowych i narodowych. W 2007 r.
wyroby te były promowane m.in. na targach: Grüne
Woche w Berlinie, Salon Gourmets w Madrycie, Tut-
to Food w Mediolanie, Anuga w Kolonii oraz podczas
Polskiej Ekspozycji Narodowej w Azerbejdżanie.
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 8 kwietnia 2008 r.
563
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Jolanty Szymanek-Deresz
w sprawie możliwości przekazywania
z budżetu państwa dotacji celowej
dla organizacji pożytku publicznego,
na przykładzie Fundacji Pomocy Osobom
z Chorobą Alzheimera w Sochaczewie (1987)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo Nr SPS-023-1987/08 z 18 marca 2008 r., doty-
czące interpelacji pani poseł Jolanty Szymanek-De-
resz w sprawie możliwości przekazywania z budżetu
Ministerstwa Zdrowia dotacji celowej na remont bu-
dynku na potrzeby podopiecznych Fundacji Pomocy
Osobom z Chorobą Alzheimera w Sochaczewie,
uprzejmie informuję, iż mimo doceniania idei two-
rzenia ośrodków dziennej i całodobowej opieki tera-
peutyczno-rehabilitacyjnej dla osób starszych, prze-
wlekle chorych, nie mam obecnie podstaw formalno-
prawnych do realizacji propozycji pani poseł.
Zgodnie z art. 131 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerw-
ca 2005 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2005 r.
Nr 249, poz. 2104, z późn. zm.) oraz art. 4 ust.1 pkt 5
i art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 2003 r.
o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie
(Dz. U. z 2003 r. Nr 96, poz. 873, z późn. zm.) organy
administracji publicznej mogą na podstawie zawar-
tych umów z jednoczesnym przyznaniem dotacji ce-
lowych wspierać lub powierzać jednostkom niezali-
czonym do sektora finansów publicznych realizację
zadań publicznych. W przypadku ministra zdrowia
sfera zadań publicznych obejmuje zadania z zakresu
ochrony i promocji zdrowia.
Z budżetu państwa mogą być również udzielane
dotacje celowe na finansowanie lub dofinansowanie
kosztów realizacji inwestycji jednostek niezaliczo-
nych do sektora finansów publicznych. Jednakże,
zgodnie z art. 113 ust.2 pkt 3 cytowanej ustawy
o finansach publicznych, możliwość otrzymania do-
tacji może zostać dokonana na podstawie odrębnego
upoważnienia zamieszczonego w ustawie budżeto-
wej lub innej ustawie. Warunek ten w przypadku
Fundacji Pomocy Osobom z Chorobą Alzheimera
w Sochaczewie nie może jednak zostać spełniony,
gdyż zgodnie z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 30 sierp-
nia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U.
z 2007 r. Nr 14, poz. 89, z późn. zm.) dotacje na inwe-
stycje (w omawianym przypadku – remont budynku
w celu poszerzenia bazy ośrodka prowadzonego
przez podmiotową fundację na potrzeby 20 osób
przewlekle chorych) może przyznać organ, który
utworzył zakład. Minister zdrowia nie jest organem
założycielskim zakładu i w związku z tym nie może
włączyć ww. zadania do planu inwestycji finansowa-
nych z części 46: Zdrowie.
564
Jednocześnie informuję, że Ministerstwo Zdro-
wia corocznie ogłasza – dla jednostek niezaliczonych
do sektora finansów publicznych, w tym stowarzy-
szeń i fundacji – konkurs ofert na realizację (w tym
dofinansowanie działań pozainwestycyjnych) zadań
publicznych z zakresu ochrony i promocji zdrowia.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Mariola Dwornikowska
Warszawa, dnia 3 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację poseł Izabelli Sierakowskiej
w sprawie ustawowego uregulowania
zasad pomocy dla poszkodowanych
w misjach wojskowych poza granicami Polski
(1989)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pani poseł Izabelli Sierakowskiej w spra-
wie ustawowego uregulowania zasad pomocy dla po-
szkodowanych w misjach wojskowych poza granica-
mi Polski (SPS-023-1989/08), uprzejmie proszę o przy-
jęcie następujących wyjaśnień.
Ustawa z dnia 13 kwietnia 2007 r. o zmianie
ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy za-
wodowych oraz ich rodzin oraz o zmianie niektórych
innych ustaw (Dz. U. Nr 82, poz. 559) w art. 3 wpro-
wadziła nowelizację ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135, ze
zm.), która swoimi postanowieniami zabezpiecza po-
moc i opiekę medyczną oraz rehabilitacyjną dla po-
szkodowanych uczestników misji wojskowych poza
granicami kraju.
Przedmiotowy zakres zmian dotyczy bezpłatne-
go zaopatrzenia w leki, wyroby medyczne będące
przedmiotami ortopedycznymi i środkami medycz-
nymi, leczenia poza kolejnością urazów i chorób na-
bytych podczas wykonywania zadań poza granicami
państwa, korzystania bez skierowania z ambulato-
ryjnych świadczeń specjalistycznych, bezpłatnego
pobytu w wojskowych szpitalach uzdrowiskowo-re-
habilitacyjnych na „zwykłym” leczeniu, a nie w ra-
mach turnusów leczniczo-profilaktycznych.
Osoba poszkodowana otrzymuje legitymację upraw-
niającą do korzystania z ułatwionego dostępu do
świadczeń opieki zdrowotnej, wydaną na warun-
kach i w trybie określonym w rozporządzeniu mini-
stra obrony narodowej z dnia 9 listopada 2007 r.
w sprawie dokumentu potwierdzającego uprawnie-
nia przysługujące osobie poszkodowanej podczas
wykonywania zadań służbowych poza granicami
państwa (Dz. U. Nr 216, poz. 1608). Pierwsze legity-
macje zostały już wydane żołnierzom, którzy złożyli
stosowne wnioski.
Odnosząc się natomiast do kwestii przyznania
weteranom misji pokojowych poza granicami kraju
uprawnień inwalidów wojennych, pragnę wskazać,
że z uwagi na określony art. 6 i art. 8 ustawy z dnia
29 maja 1974 r. o zaopatrzeniu inwalidów wojennych
i wojskowych oraz ich rodzin (Dz. U. z 2002 r. Nr 9,
poz. 87, ze zm.) zamknięty katalog osób, grup inwa-
lidów wojennych, którym omawiane uprawnienia
przysługują, nie jest to możliwe.
Niezależnie od powyższego żołnierze niezawodo-
wi uczestniczący w misjach (kombatanci) mogą ubie-
gać się o przyznanie im uprawnień inwalidy wojsko-
wego na podstawie postanowień powyższej ustawy.
Natomiast żołnierzom zawodowym mogą być przy-
znane wojskowe renty inwalidzkie na podstawie
ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu
emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin
(Dz. U. 2004 r. Nr 8, poz. 66, ze zm.). W kwestii usta-
lania grupy inwalidztwa właściwe są wojskowe ko-
misje lekarskie.
W zakresie innej pomocy uczestnikom misji po-
kojowych poza granicami kraju oraz członkom ich
rodzin uprzejmie informuję, iż na początku bieżące-
go roku zostały podjęte prace legislacyjne nad pro-
jektem ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawo-
dowych oraz o zmianie niektórych innych ustaw,
w której zawarte są kompleksowe rozwiązania.
Proponowane są zmiany w systemie udzielania
zapomóg żołnierzom pełniącym czynną służbę woj-
skową, byłym żołnierzom oraz ich rodzinom. Wpro-
wadzono przepis uprawniający członków najbliższej
rodziny żołnierza zawodowego, który zginął podczas
wykonywania zadań służbowych, do korzystania
z pomocy rekonwersyjnej (podnoszenia kwalifikacji,
przekwalifikowania, doradztwa zawodowego lub po-
średnictwa pracy). Rodzinom żołnierzy nadtermino-
wej zasadniczej służby wojskowej, w przypadku ich
śmierci w związku ze służbą wojskową, mają przy-
sługiwać świadczenia określone w przepisach usta-
wy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2005 r.
Nr 41, poz. 398, ze zm.). Natomiast w stosunku do
żołnierzy niezawodowych oraz członków ich rodzin
przewiduje się możliwość przyznawania zapomóg,
a w szczególnie uzasadnionych przypadkach mini-
ster obrony narodowej będzie mógł przyznać zapo-
mogę byłemu żołnierzowi niezawodowemu, który
został zwolniony z czynnej służby wojskowej w trak-
cie jej trwania w wyniku uznania go – ze względu na
stan zdrowia – za trwale lub czasowo niezdolnego do
czynnej służby wojskowej, w następstwie zranień,
kontuzji i innych obrażeń lub chorób mających zwią-
zek z pełnieniem czynnej służby wojskowej.
Żołnierze zawodowi, którzy nabyli prawo do eme-
rytury bądź wojskowej renty inwalidzkiej, oraz
członkowie ich rodzin będą mogli korzystać ze

świadczeń socjalnych. Dzieci pobierające wojskową
rentę rodzinną po żołnierzach, których śmierć na-
stąpiła w czasie wykonywania zadań służbowych,
po ukończeniu 16 roku życia otrzymają pomoc pie-
niężną na kontynuowanie nauki, przyznawaną dwa
razy w roku (w systemie semestralnym), w wysoko-
ści trzykrotności najniższej emerytury w państwie.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wy-
starczające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 9 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Borowskiego
w sprawie konieczności podjęcia działań
mających na celu zapewnienie osobom
rozwiedzionym właściwego wykonywania
przysługującej im władzy rodzicielskiej
w sytuacji utrudniania im kontaktów
z małoletnimi dziećmi
przez byłych współmałżonków (1990)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Marka Borowskiego z dnia
11 marca 2008 r. przesłaną przy piśmie z dnia 18 mar-
ca 2008 r. (SPS-023-1990/08), a dotyczącą podjęcia
działań w celu zapewnienia rozwiedzionym rodzi-
com prawa do kontaktów z dziećmi, uprzejmie wyja-
śniam, co następuje.
W ramach realizacji Programu Działań Rządu
w sprawie wykonywania wyroków Europejskiego
Trybunału Praw Człowieka wobec Rzeczypospolitej
Polskiej Minister Sprawiedliwości monitoruje spra-
wy egzekucyjne, których przedmiotem są kontakty
z dzieckiem bądź odebranie dziecka, badając w szcze-
gólności ich skuteczność. W szczególności kontroli
poddane są wszystkie sprawy egzekucyjne dotyczące
kontaktów z dzieckiem, w których wykonanie orze-
czenia nie nastąpiło w terminie 3 miesięcy od daty
wpływu wniosku wierzyciela. Ministerstwo Spra-
wiedliwości zaleciło, by sprawy te zostały objęte
nadzorem prezesa sądu rejonowego. Natomiast spra-
wy, co do których egzekucja okazała się nieskutecz-
na w okresie jednego roku od dnia wpływu wniosku,
zostały objęte nadzorem Ministra Sprawiedliwości.
Problematyka egzekucji kontaktów jako jeden z prio-
rytetów została ujęta w planie czynności nadzor-
czych Ministra Sprawiedliwości nad działalnością
administracyjną sądów na 2008 r.
565
Nadmieniam jednocześnie, że w toku działań
nadzorczych stwierdzono, że trudności w egzekwo-
waniu kontaktów rodziców z dziećmi z udziałem
kuratora sądowego występują jedynie sporadycznie.
W razie ich ujawnienia niezwłocznie podejmowane
są czynności zmierzające do ich usunięcia i umożli-
wienia rodzicom pełnej realizacji ich prawa do kon-
taktu z dzieckiem.
Egzekucja orzeczeń dotyczących kontaktów z dziec-
kiem prowadzona jest w oparciu o przepisy o egze-
kucji świadczeń niepieniężnych. Wchodzą tu w grę
dwa przepisy: art. 1050 K.p.c., gdy rodzic uprawnio-
ny do kontaktów z dzieckiem ma prawo zabierać
dziecko poza miejsce zamieszkania, oraz art. 1051
K.p.c., gdy do kontaktów powinno dochodzić w miej-
scu zamieszkania dziecka, a rodzic sprawujący bez-
pośrednią pieczę ma obowiązek nie przeszkadzać
w tych kontaktach. Zgodnie z art. 1052 K.p.c. sąd,
który jest organem egzekucyjnym w tych sprawach,
może ukarać zobowiązanego grzywną do 1000 zł, je-
żeli nie wykonuje on postanowienia sądu. Grzywny
mogą być ponawiane, górna granica ich łącznej wy-
sokości w jednej sprawie jest określona na 100 000 zł.
Tytułem wykonawczym jest postanowienie sądu za-
opatrzone w klauzulę wykonalności. Jeżeli wchodzi
w grę zastosowanie art. 1050 K.p.c., nałożenie grzyw-
ny następuje po bezskutecznym upływie terminu
zakreślonego przez sąd w postępowaniu egzekucyj-
nym do wykonania czynności i zagrożeniu grzywną
na wypadek jej niewykonania. W sytuacji unormo-
wanej w art. 1051 K.p.c. sąd nakłada grzywnę po
ustaleniu naruszenia tytułu egzekucyjnego przez
zobowiązanego, bez konieczności wyznaczania do-
datkowego terminu do wykonania zobowiązania.
Dłużnikowi przysługuje tygodniowy termin do uisz-
czenia grzywny, w przeciwnym razie ulega ona auto-
matycznej zamianie na areszt, gdyż przy wymierza-
niu grzywny sąd ma obowiązek orzec jednocześnie
o takiej zamianie na wypadek niezapłacenia (art. 1053
§ 1 zd. pierwsze K.p.c.).
Pan poseł Marek Borowski w interpelacji podda-
je pod rozwagę ustanowienie dodatkowych rozwią-
zań prawnych mogących zapewnić właściwe wyko-
nywanie władzy rodzicielskiej rozwiedzionym rodzi-
com, np. wprowadzenie możliwości zawieszenia obo-
wiązku alimentacyjnego do czasu racjonalizacji kon-
taktów z dzieckiem lub określenie pewnych form
zachowania niesubordynowanych rodziców jako do-
datkowej przesłanki do obligatoryjnego podjęcia
sprawy przez sąd rodzinny w celu zmiany dotych-
czasowych ustaleń w zakresie sprawowania pieczy
nad dzieckiem lub ewentualnego ograniczenia wła-
dzy rodzicielskiej osobie utrudniającej opisywane
kontakty.
Uzależnienie obowiązku alimentacyjnego rodzi-
ca wobec małoletniego dziecka od zapewnienia temu
rodzicowi skutecznej realizacji jego prawa do kon-
taktu z dzieckiem nie wydaje się możliwe ze względu
na szczególny charakter obowiązku alimentacyjne-
go, zwłaszcza wobec małoletniego dziecka. Chodzi
566
tu bowiem o zapewnienie zaspokajania bieżących,
niejednokrotnie podstawowych potrzeb uprawnio-
nego. Z tych względów świadczenia alimentacyjne
podlegają szczególnej ochronie zarówno w zakresie
ich dochodzenia, jak i wykonania. Świadczenia te
nie podlegają potrąceniu (art. 505 pkt 2 K.c.), a na
podstawie art. 833 § 6 K.p.c. nie podlegają egzekucji.
Nie można też pominąć, że w orzecznictwie i doktry-
nie prawa cywilnego wykluczony został zarzut nad-
użycia prawa (sprzeczności z zasadami współżycia
społecznego) w odniesieniu do roszczenia małolet-
niego dziecka przeciwko rodzicom, ponieważ ani
trudności wychowawcze, ani naganne zachowanie
się dziecka nie zwalniają rodziców z obowiązku tro-
ski o dziecko, a przede wszystkim z obowiązku jego
utrzymania i wychowania.
Do sugerowanej potrzeby podejmowania z urzę-
du przez sądy działań zmierzających do zmiany oso-
by sprawującej pieczę nad dzieckiem w sytuacji, gdy
drugi z rodziców utrudnia kontakty z dzieckiem,
należy podejść z dużą ostrożnością. Uniemożliwia-
nie kontaktów z dzieckiem drugiemu z rodziców
może w wyjątkowych wypadkach wchodzić w zakres
zastosowania normy art. 111 K.r.o. (pozbawienie
władzy rodzicielskiej). W orzecznictwie Sądu Naj-
wyższego można dostrzec oceny dopuszczające taką
możliwość, np. w postanowieniu z dnia 1 paździer-
nika 1998 r. Sąd Najwyższy stwierdził, że za nad-
użycie władzy rodzicielskiej i rażące zaniedbywanie
wynikających z niej obowiązków w rozumieniu art.
111 § 1 K.r.o. może być uznane celowe izolowanie
dziecka i jego psychiczne sobie podporządkowywa-
nie (I CKN 834/98, OSNC 1999/4/72).
W innych wypadkach może wchodzić w grę ogra-
niczenie władzy rodzicielskiej orzeczone na podsta-
wie art. 107 K.r.o., powiązane ze zmianą miejsca za-
mieszkania dziecka. Nie można bowiem pomijać, że
tak samo z pozbawieniem władzy rodzicielskiej wią-
załoby się przejęcie pieczy nad dzieckiem przez dru-
giego z rodziców, który musiałby być do tego kwali-
fikowany i wyrażać taką wolę. Na tle art. 107 K.r.o.
aktualne pozostaje dawniejsze orzeczenie Sądu Naj-
wyższego, które jako ujemną okoliczność wskazuje
wpajanie dziecku uczucia niechęci lub nienawiści do
drugiego z rodziców, a zatem jest relewantne dla
omawianego zagadnienia (z 2 grudnia 1957 r., I CR
1045/56, OSN 1959, Nr III, poz. 76).
Wreszcie także nie można wykluczyć ogranicze-
nia władzy rodzicielskiej na podstawie art. 109
K.r.o., np. przez poddanie wykonywania tej władzy
nadzorowi kuratora.
W Ministerstwie Sprawiedliwości przygotowano
projekt nowelizacji ustawy Kodeks rodzinny i opie-
kuńczy, który znacząco rozbudowuje unormowania
dotyczące kontaktów z dziećmi. Wspomniany pro-
jekt przewiduje także konieczne zmiany w przepi-
sach Kodeksu postępowania cywilnego. Należy
zwrócić uwagę na projektowany § 2 w art. 5821 K.p.c.
uwzględniający postulowany w standardach mię-
dzynarodowych wymóg zapewnienia w prawie kra-
jowym kilku (przynajmniej trzech) zabezpieczeń
wykonywania kontaktów z dzieckiem (zob. art. 10
Konwencji w sprawie kontaktów z dziećmi, przyjętej
przez państwa członkowskie Rady Europy w Stras-
burgu w dniu 15 maja 2003 r.). Na podstawie tego
przepisu sąd opiekuńczy w celu zapewnienia wyko-
nywania kontaktów może zobowiązać osobę upraw-
nioną do kontaktu z dzieckiem lub osobę, pod której
pieczą dziecko pozostaje, do pokrycia kosztów po-
dróży i pobytu dziecka lub także osoby towarzyszą-
cej dziecku, w tym kosztów powrotu do miejsca sta-
łego pobytu. Po drugie, sąd może zobowiązać osobę,
pod której pieczą dziecko pozostaje, do złożenia na
rachunek depozytowy sądu odpowiedniej kwoty pie-
niężnej w celu pokrycia wydatków uprawnionego
związanych z wykonywaniem kontaktu, na wypa-
dek niewykonania lub niewłaściwego wykonania
przez dłużnika obowiązków wynikających z posta-
nowienia o kontaktach. Po trzecie, sąd może odebrać
od osoby uprawnionej do kontaktu z dzieckiem lub
osoby, pod której pieczą dziecko pozostaje, przyrze-
czenie określonego zachowania. Natomiast propono-
wany art. 598 14 K.p.c. powinien ułatwić zapobiega-
nie utrwalaniu sytuacji zagrażających dobru dziec-
ka przez osoby zobowiązane do ich oddania i znacz-
nie przyspieszyć ponowne odebranie dziecka od tej
samej osoby zobowiązanej. W razie ponownego na-
ruszenia postanowienia dotyczącego władzy rodzi-
cielskiej, miejsca zamieszkania dziecka, opieki lub
kontaktów z dzieckiem w okresie 3 miesięcy od wy-
dania postanowienia o odebraniu dziecka, to ostat-
nie postanowienie mogłoby być wykorzystane do po-
nownego odebrania tej samej osoby od tego samego
zobowiązanego.
Wydaje się jednak, iż konieczna jest dalsza inge-
rencja ustawodawcy w sposób egzekucji kontaktów,
aby doprowadzić do pełnej realizacji celu założonego
przez ustawodawcę. W ślad za koncepcją rozbudo-
wania regulacji w przedmiocie kontaktów, zostanie
opracowany nowy, odpowiadający potrzebom, model
postępowania wykonawczego (egzekucyjnego) w tej
materii. Wydaje się, że nowe rozwiązania powinny
zostać zaproponowane w projekcie nowego Kodeksu
postępowania cywilnego. Natomiast w obecnej chwi-
li wykluczyć należy cząstkową nowelizację kodeksu
ograniczającą się wyłącznie do egzekucji świadczeń
niepieniężnych. Do rozważenia, w ramach przy-
szłych prac, pozostaje zastąpienie opisanego środka
egzekucyjnego (grzywny) innym podobnym środ-
kiem, który stosowany jest w Holandii (dwangsom)
i który wyróżnia się tym, że kara pieniężna zasądza-
na jest w tym przypadku nie na rzecz Skarbu Pań-
stwa, lecz na rzecz wierzyciela.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 9 kwietnia 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Artura Ostrowskiego
w sprawie działań samorządu terytorialnego
zmierzających do likwidacji publicznych
placówek oświatowych i przekazywania
ich prowadzenia stowarzyszeniom i fundacjom
lub osobom fizycznym (1991)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 18 marca 2008 r. (sygn. SPS-023-1991/
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Artura Ostrowskiego z dnia 11 marca 2008 r.
w sprawie działań samorządu terytorialnego zmie-
rzających do likwidacji publicznych placówek oświa-
towych i przekazywania ich prowadzenia stowarzy-
szeniom i fundacjom lub osobom fizycznym, uprzej-
mie informuję, iż wynikająca z odpowiednich unor-
mowań ustawy z dnia 4 września 1997 r. o działach
administracji rządowej (t.j.: Dz. U. z 2007 r. Nr 65,
poz. 437 z późn. zm.) właściwość ministra spraw we-
wnętrznych i administracji w zakresie działu admi-
nistracja publiczna (vide art. 6 ustawy) nie skutkuje
obowiązkiem ani uprawnieniem prezentowania opi-
nii i stanowisk w zakresie każdej z materii odpowia-
dającej zadaniom realizowanym przez jednostki sa-
morządu terytorialnego, których zakres i sposób wy-
konania regulują przepisy materii szczególnej. Po-
wyższe wynika również z faktu, iż organy samorzą-
du terytorialnego wykonują zadania i kompetencje
z zakresu dziedzin administracji publicznej, które
regulowane są przepisami aktów prawnych miesz-
czących się w działach administracji rządowej podle-
gających różnym ministrom. Uzasadniony zatem wy-
daje się pogląd o uznaniu prezentowania opinii
w zakresie zadań nałożonych na jednostki samorzą-
du terytorialnego przez urząd obsługujący właści-
wego działowo dla danej kategorii zadań ministra.
W związku z powyższym, mając na uwadze wła-
ściwość ministra edukacji narodowej w zakresie
działu: oświata i wychowanie, obejmującą m.in. spra-
wy edukacji szkolnej, uzasadnione wydaje się podda-
nie pod rozwagę wystąpienie do ministerstwa edu-
kacji narodowej, celem ustosunkowania się do po-
wyższego wystąpienia w zakresie, w jakim obejmuje
ono sprawy pozostające we właściwości ministra
edukacji narodowej.
W odniesieniu natomiast do możliwości zakłada-
nia przez jednostki samorządu terytorialnego fun-
dacji należy wskazać na odpowiednie regulacje usta-
wy z dnia 6 kwietnia 1984 r. o fundacjach (t.j.: Dz. U.
z 1991 r. Nr 46, poz. 203 z późn. zm.). Zgodnie z art. 1
tej ustawy fundacja może zostać ustanowiona w szcze-
gólności dla realizacji celów związanych z oświatą
i wychowaniem. Fundatorem mogą być zarówno
osoby fizyczne, jak i osoby prawne posiadające sie-
567
dzibę w Polsce lub za granicą. Nie ulega wątpliwo-
ści, iż w przypadku jednostek samorządu terytorial-
nego możemy mówić o posiadaniu przez te podmioty
osobowości prawnej. Swoje źródło ma ona w odpo-
wiednich ustawach ustrojowych, np. vide art. 2 ust 2
ustawy z dnia 8 marca 1990 roku o samorządzie
gminnym (t.j.: Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 z późn.
zm.) oraz art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r.
o samorządzie powiatowym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142,
poz. 1592 z późn. zm.). W związku z powyższym na-
leży stwierdzić, iż nie ma zakazu tworzenia fundacji
przez jednostki samorządu terytorialnego. Dodać
jednak należy, iż szczególne postanowienia w tej
kwestii przewiduje ustawa z dnia 30 czerwca 2005 r.
o finansach publicznych (Dz. U. Nr 249 poz. 2104
z późn. zm.) ustanawiając w art. 30 zakaz tworzenia
fundacji ze środków publicznych. Jak pisze w ko-
mentarzu do art. 30 ustawy o finansach publicznych
L. Lipiec – L. Lipiec, Komentarz do niektórych prze-
pisów ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach
publicznych (Dz.U.05.249.2104), Lex/el 2007 – uza-
sadnieniem dla wprowadzenia powyższego zakazu
(funkcjonującego w polskim prawie finansów pu-
blicznych od dnia 1 stycznia 1999 r.) było wykorzy-
stywanie i nadużywanie przez organy państwowe
formy fundacji do realizowania przez nie zadań pu-
blicznych. Zadania publiczne, przede wszystkim
państwowe, powinny być bowiem realizowane przez
organy administracji i w ramach ich budżetu, a wy-
ręczanie się przez organy administracji fundacjami
jest niedopuszczalne jako naruszające ustawowy
i kompetencyjny ład i odpowiedzialność.
Odnosząc się do możliwości zasiadania samo-
rządowych funkcjonariuszy publicznych we wła-
dzach statutowych fundacji, konieczne wydaje się
przywołanie odpowiednich unormowań ustawy z dnia
21 sierpnia 1997 r. o ograniczeniu prowadzenia
działalności gospodarczej przez osoby pełniące
funkcje publiczne (t.j.: Dz. U. z 2006 r. Nr 216,
poz. 1584). Zgodnie z art. 4 pkt 4 przywołanej usta-
wy osoby wymienione w art. 1 i 2 tejże ustawy,
w tym organy wykonawcze jednostek samorządu
terytorialnego, nie mogą w okresie zajmowania
stanowisk lub pełnienia funkcji być członkami za-
rządów fundacji prowadzących działalność gospo-
darczą. Zakaz ten obejmuje wyłącznie zasiadanie
w zarządzie fundacji prowadzącej działalność go-
spodarczą. O tym natomiast, czy dana fundacja
prowadzi działalność gospodarczą przesądzają po-
stanowienia statutu. Powyższa dyspozycja nie obej-
muje osób zasiadających w innych organach prze-
widzianych przez statut fundacji.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 10 kwietnia 2008 r.
568
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie planów obniżenia wieku szkolnego
(1992)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jarosława Matwiejuka (SPS-
-023-1992/08) w sprawie planów obniżenia wieku
szkolnego, uprzejmie wyjaśniam, co następuje:
W związku z planowanym obniżeniem do sześciu
lat wieku obowiązku szkolnego planuje się objąć
rocznym przygotowaniem przedszkolnym dzieci pię-
cioletnie.
Ministerstwo Edukacji Narodowej podziela po-
gląd, że obniżenie wieku obowiązku szkolnego wią-
że się z koniecznością zapewnienia sześciolatkom
odpowiednich warunków do nauki, w tym również
odpowiednio przygotowanej kadry nauczycielskiej.
W związku z powyższym do priorytetowych zadań
systemu oświaty w najbliższym czasie należeć bę-
dzie doskonalenie nauczycieli wychowania przed-
szkolnego i nauczania zintegrowanego.
W opinii Ministerstwa Edukacji Narodowej obo-
wiązujący system doskonalenia nauczycieli, w tym
w szczególności przepisy prawne dotyczące dofinan-
sowania doskonalenia nauczycieli określone w art. 70
a ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczy-
ciela (Dz. U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674, z późn. zm.)
oraz rozporządzenie ministra edukacji narodowej
i sportu z dnia 29 marca 2002 r. w sprawie sposobu
podziału środków na wspieranie doskonalenia zawo-
dowego nauczycieli pomiędzy budżety poszczegól-
nych wojewodów, form doskonalenia zawodowego
dofinansowywanych ze środków wyodrębnionych
w budżetach organów prowadzących szkoły, wojewo-
dów, ministra właściwego do spraw oświaty i wycho-
wania oraz szczegółowych kryteriów i trybu przy-
znawania tych środków (Dz. U. Nr 46, poz. 430) dają
zarówno organom prowadzącym szkoły, jak i kura-
torom oświaty oraz Ministerstwu Edukacji Narodo-
wej możliwość szybkiego reagowania na potrzeby
nauczycieli związane z doskonaleniem zawodowym
na szczeblu lokalnym, regionalnym i ogólnokrajo-
wym. Wszystkie bowiem ww. podmioty wyodrębnia-
ją w swoich budżetach, w określonej ustawowo wy-
sokości, środki na dofinansowanie doskonalenia za-
wodowego nauczycieli, z których mogą dofinansować
programy, doradztwo metodyczne i koszty kształce-
nia nauczycieli, ponoszone przez nich indywidualnie
z tytułu opłat pobieranych przez szkoły wyższe lub
zakłady kształcenia nauczycieli. Środki te rozdyspo-
nowywane są przez właściwe organy stosownie do
przyjętych priorytetów.
W roku 2008, również w ramach zadań zleconych
ministra edukacji narodowej, planuje się dofinanso-
wać wyłonione w drodze konkursu projekty z zakre-
su doskonalenia nauczycieli. Zadania te będą podej-
mowane przez podmioty zajmujące się doskonale-
niem nauczycieli, w tym również jednostki spoza
sektora finansów publicznych. Celem ich będzie pod-
noszenie wiedzy i umiejętności zawodowych nauczy-
cieli, w szczególności nauczycieli wychowania przed-
szkolnego i wczesnej edukacji.
W związku z obniżeniem wieku obowiązku szkol-
nego Ministerstwo Edukacji Narodowej dostrzega
także konieczność doskonalenia nauczycieli przed-
miotów uczących w starszych klasach szkoły pod-
stawowej, bowiem dzieci rozpoczynające naukę na
drugim etapie edukacyjnym będą również o rok
młodsze i do klasy czwartej będą uczęszczały dzieci
dziewięcioletnie. Planowane jest we współpracy z Cen-
tralnym Ośrodkiem Doskonalenia Nauczycieli w War-
szawie przygotowanie oferty szkoleń również dla tej
grupy nauczycieli.
W związku z pytaniami dotyczącymi tworzenia
dodatkowych etatów dla nauczycieli lub – w przy-
padku braku dodatkowych etatów – wzrostu płac
tych, którzy będą uczyć większą ilość uczniów niż
dotychczas, uprzejmie wyjaśniam, że prowadzenie
szkół i palcówek jest zadaniem własnym jednostek
samorządu terytorialnego.
Szczegółową organizację nauczania, wychowania
i opieki w danym roku szkolnym określa arkusz or-
ganizacji danej szkoły opracowany przez dyrektora
szkoły, z uwzględnieniem szkolnego planu naucza-
nia, o którym mowa w przepisach w sprawie ramo-
wych planów nauczania. Arkusz organizacyjny za-
twierdza organ prowadzący szkołę. W arkuszu orga-
nizacyjnym szkoły zamieszcza się w szczególności:
liczbę godzin zajęć edukacyjnych finansowanych ze
środków przydzielonych przez organ prowadzący
szkołę oraz liczbę godzin zajęć prowadzonych przez
poszczególnych nauczycieli. Z arkusza organizacyj-
nego szkoły wynika więc liczba etatów.
W opracowywanym przez Ministerstwo Edukacji
Narodowej projekcie zmian ustawowych, zgodnie
z wymogami, zostanie określona ocena skutków re-
gulacji, w tym również skutki finansowe zmian.
Aby podnieść poziom satysfakcji nauczycieli z wy-
konywanego zawodu, niezbędne jest wypracowanie
adekwatnych rozwiązań systemowych, gwarantują-
cych z jednej strony polepszenie warunków ich pracy,
z drugiej zaś – wysoki poziom kształcenia i wychowa-
nia. Propozycje rozwiązań zapewniających realizację
tego celu zostaną przedstawione z poszanowaniem
zasad demokratycznego państwa prawa i dialogu spo-
łecznego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 8 kwietnia 2008 r.

Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na interpelację posła Zbigniewa Matuszczaka
w sprawie niewystarczającej wielkości środków
przeznaczonych w 2008 r. na dopłaty do
kredytów preferencyjnych dla rolnictwa (1994)
W związku z przesłaną przy piśmie z dnia 18 mar-
ca 2008 r., znak SPS-023-1994/08, interpelacją po-
sła Zbigniewa Matuszczaka w sprawie niewystar-
czającej wielkości środków przeznaczonych w 2008 r.
na dopłaty do kredytów preferencyjnych dla rolnic-
twa – uprzejmie informuję Pana Marszałka, że na
podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia
26 kwietnia 2007 r. w sprawie szczegółowego zakre-
su i kierunków działań Agencji Restrukturyzacji
i Modernizacji Rolnictwa oraz sposobów ich realiza-
cji (Dz. U. Nr 77, poz. 514, ze zm.) w roku bieżącym
udzielane są kredyty preferencyjne na realizację in-
westycji w gospodarstwach rolnych, działach spe-
cjalnych produkcji rolnej oraz przetwórstwie rolno-
-spożywczym w ramach 13 linii kredytowych.
W planie finansowym Agencji Restrukturyzacji
i Modernizacji Rolnictwa, stanowiącym załącznik
do ustawy budżetowej na 2008 r. z dnia 23 stycznia
2008 r. (Dz. U. Nr 19, poz. 117), na dopłaty do opro-
centowania inwestycyjnych kredytów bankowych
przewidziane zostały środki w wysokości 649 001 tys.
zł, natomiast na dopłaty do oprocentowania kredy-
tów bankowych przeznaczonych na likwidację skut-
ków klęsk żywiołowych zaplanowano środki w wy-
sokości 200 574 tys. zł. Agencja Restrukturyzacji
i Modernizacji Rolnictwa, uwzględniając środki fi-
nansowe pozostające w jej dyspozycji po zabezpie-
czeniu środków na pokrycie zobowiązań z tytułu do-
płat do oprocentowania preferencyjnych kredytów
inwestycyjnych udzielonych do dnia 31 grudnia 2007 r.,
określiła bankom współpracującym limity dopłat do
oprocentowania kredytów inwestycyjnych na 2008 r.
w łącznej kwocie 7326,95 tys. zł, co oznacza możli-
wość udzielenia przez banki preferencyjnych kredy-
tów inwestycyjnych do kwoty 186 454,96 tys. zł. Na-
tomiast limit dopłat do oprocentowania kredytów
„klęskowych” planowanych do udzielenia w I kwarta-
le 2008 r. ustalony został na poziomie 11 649,1 tys. zł,
co umożliwiło uruchomienie akcji kredytowej w wy-
sokości 231 402,9 tys. zł. Obecnie kredyty klęskowe
są dostępne w bankach współpracujących z Agencją
Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa.
Wobec podwyższenia przez Radę Polityki Pie-
niężnej w roku bieżącym do 6,00 stopy redyskonto-
wej weksli przyjmowanych od banków do redyskon-
ta przez Narodowy Bank Polski, stanowiącej pod-
stawę do obliczania odsetek od kredytów udziela-
nych na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 26 kwietnia 2007 r. oraz dopłat do tych odse-
tek ze środków będących w dyspozycji Agencji Re-
strukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa, w celu za-
569
pewnienia dostępu producentom rolnym i innym pod-
miotom podejmującym w 2008 r. przedsięwzięcia
inwestycyjne i modernizacyjne w rolnictwie i prze-
twórstwie rolno-spożywczym, podjęte zostały dzia-
łania mające na celu zapewnienie dodatkowych
środków dla Agencji Restrukturyzacji i Moderniza-
cji Rolnictwa w wysokości 60 mln zł.
Po uzyskaniu zgody ministra finansów oraz sej-
mowej Komisji Finansów Publicznych na zmianę
przeznaczenia dotacji celowej oraz wprowadzenie sto-
sownych zmian w planie finansowym Agencji Re-
strukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa na 2008 r.
pismem znak Fwe-3113-73/BG/07 zaakceptowałem
zwiększenie o 60 mln zł środków przewidzianych
w planie finansowym agencji na rok bieżący na do-
płaty do oprocentowania inwestycyjnych kredytów.
Z informacji przekazanych przez Agencję Restruk-
turyzacji i Modernizacji Rolnictwa wynika, że banki
współpracujące z agencją otrzymały dodatkowe li-
mity akcji kredytowej i dopłat do oprocentowania
kredytów inwestycyjnych na 2008 r.
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 8 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Zbigniewa Matuszczaka
w sprawie prywatyzacji Zakładów Tytoniowych
w Lublinie SA (1995)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
przesłanego przez Pana Marszałka zapytania posła
Zbigniewa Matuszczaka (pismo z dnia 18 marca
2008 r., znak: SPS-023-1995/08) w sprawie prywa-
tyzacji jednoosobowej spółki Skarbu Państwa Za-
kłady Tytoniowe w Lublinie SA uprzejmie informu-
ję, co następuje.
Zakłady Tytoniowe w Lublinie SA są jednoosobo-
wą spółką Skarbu Państwa. Jednocześnie jest to je-
dyna na rynku wyrobów tytoniowych firma w Unii
Europejskiej, której jedynym właścicielem jest Skarb
Państwa. Prywatyzacja branży w Polsce dokonała
się w 2. połowie lat 90. Rynek wyrobów tytoniowych
jest zdominowany w 98% przez międzynarodowe
koncerny i z uwagi na specyfikę jest to jeden z naj-
trudniejszych rynków handlowych.
Próby prywatyzacji spółki były podejmowane już
trzykrotnie w 1995 r., 2002 r. i 2003 r. Do tej pory
nie został wyłoniony inwestor strategiczny. Brak
prywatyzacji i ciągle zmieniające się przepisy akcy-
zowe na wyroby tytoniowe, szczególnie po wejściu
Polski do UE, powodują, że spółce coraz trudniej jest
570

funkcjonować na bardzo konkurencyjnym rynku do realizacji w latach 2006–2008. Głównym elemen-

wyrobów tytoniowych. tem wspomnianego programu jest restrukturyzacja
Spółka systematycznie zmniejsza swój udział majątkowa polegająca na sprzedaży niewykorzysty-
w rynku krajowym. W roku 2002 wynosił on 1,95%, wanych przez spółkę nieruchomości, a w ramach re-
w 2003 r. – 1,09%, a w 2004 r. – 0,57%. Przy stale strukturyzacji finansowej przeprowadzenie trans-
rosnącej akcyzie na wyroby tytoniowe, wzrastają- akcji sprzedaży udziałów spółki FTK sp. z o.o. (daw-
cym przemycie zza wschodniej granicy i stałej presji niej Fermentownia Tytoniu sp. z o.o.), której właści-
na cenę w wyniku działań międzynarodowych kon- cielem są w 100% Zakłady Tytoniowe w Lublinie
cernów tytoniowych brak jest szans na odwrócenie SA. Wszystkie ww. działania mają na celu poprawę
tego trendu. płynności finansowej spółki Zakłady Tytoniowe
Wyniki finansowe spółki przedstawiają się na- w Lublinie SA oraz uwolnienie środków finanso-
stępująco (dane w tys. zł): wych dla nowych technologii i inwestycji produkcyj-
nych. Jednak już dziś można stwierdzić, że cele
2004 2005 2006 IV kwartały 2007 (F-01) wspomnianego programu nie zostaną osiągnięte.
przychody 136.900,5 52.194,3 40.892,6 70.199,0 W wyniku dwukrotnie ogłaszanego przetargu na
zysk/strata netto -8.432,5 -12.491,2 -7.205,8 - 7.809,0
zbycie udziałów FTK sp. z o.o. nie wpłynęła żadna
oferta. A realizacja pozostałych działań restruktu-
W opinii Departamentu Nadzoru Właścicielskie-
ryzacyjnych w efekcie nie przyniosła takich rezulta-
go i Prywatyzacji IV MSP konieczne jest możliwie
tów, jak początkowo zakładano. Spółka w przeciągu
szybkie zakończenie prywatyzacji spółki, która zo-
ostatnich 4 lat obrotowych rokrocznie notuje straty
stała wszczęta przez MSP w trybie rokowań podję-
netto, w rzeczywistości wyniki spółki byłyby zdecy-
tych na podstawie publicznego zaproszenia z dnia
dowanie gorsze od zaprezentowanych w powyższej
31 stycznia 2008 r. Po analizie złożonych ofert
tabeli, gdyby nie 2-krotne obniżenia kapitału spółki
wstępnych została podjęta decyzja o kontynuowaniu
zależnej FTK sp. z o.o. (łącznie na ponad 10 mln zł)
procedury rokowań z Biosyntec SA z siedzibą w Pa-
oraz obniżenie wartości nominalnej 1 akcji ZTL SA
ryżu oraz odstąpieniu od rokowań z Metropolitan
z 10 zł na 7,50 zł.
SA z siedzibą w Vaduz. Biosyntec SA w ofercie wstęp-
W kwestii udziału załogi w podziale pakietu ak-
nej zadeklarował znaczące kapitałowe zasilenie
cji Zakładów Tytoniowych w Lublinie SA informuję,
spółki w drodze objęcia akcji nowej emisji w podwyż-
że zgodnie z zapisami ustawy o komercjalizacji
szonym kapitale zakładowym i przeznaczenie tych
i prywatyzacji z dnia 30 sierpnia 1996 r. (Dz. U. z 2002 r.
środków na kapitał obrotowy oraz inwestycje po-
Nr 171, poz. 1397 z późn. zm.) uprawnionym pra-
zwalające na zwiększenie możliwości produkcyjnych
cownikom oraz plantatorom przysługuje prawo do
przedsiębiorstwa spółki. Inwestor przeprowadził ba-
nieodpłatnego nabycia akcji spółki Zakłady Tyto-
danie stanu spółki i w terminie do 11 kwietnia 2008 r.
niowe w Lublinie SA. Zatem zarówno dla plantato-
ma podjąć decyzję o złożeniu wiążącej propozycji za-
rów, jak i pracowników zostało zarezerwowane do
kupu akcji spółki. Wobec faktu, że statutowa dzia-
15% akcji spółki (dla każdej z grup) objętych przez
łalność spółki nie gwarantuje jej dalszego funkcjo-
Skarb Państwa w dniu wpisania spółki do rejestru,
nowania, prowadzony proces prywatyzacji spółki
z zachowaniem przepisów ustawy o komercjalizacji
i wybór inwestora strategicznego, który zasili spół-
i prywatyzacji. Przy czym ostateczne określenie puli
kę kapitałem, jest jedyną szansą dla Zakładów Tyto-
akcji udostępnianych plantatorom możliwe będzie
niowych w Lublinie SA na kontynuowanie działal-
po ustaleniu zgodnie z art. 37 ust. 1a ustawy o ko-
ności i rozwój.
mercjalizacji i prywatyzacji najwyższej liczby akcji
Działania podejmowane przez zarząd spółki po-
przypadającej na jednego uprawnionego pracowni-
legające na oferowaniu w sklepikach firmowych
ka. Uprawnieni pracownicy i plantatorzy, aby sko-
spółki (Cygaleriach) niszowego asortymentu, takie-
rzystać ze swoich uprawnień, złożyli w ustawowo
go jak cygara, cygaretki, gilzy itp., pomimo iż sprze-
wyznaczonym terminie (sześciu miesięcy od mo-
dawane z wysoką marżą, nie są w stanie sfinanso-
mentu wpisania spółki do rejestru) oświadczenia
wać dalszego rozwoju firmy, mogłyby stanowić doda-
o zamiarze nabycia akcji. Wobec powyższego na pod-
tek do podstawowego produktu firmy, tj. papierosów.
stawie wyżej przywołanych przepisów należy stwier-
Nasilające się zjawisko przemytu zza wschodniej
dzić, iż lista osób pracowników oraz plantatorów
granicy oraz stale rosnąca akcyza na wyroby tyto-
uprawnionych do nabycia akcji spółki ZTL SA jest ści-
niowe skutkują tym, iż spółka w coraz bardziej ogra-
śle określona i znana. Jest listą zamkniętą i uprawnie-
niczonym zakresie produkuje papierosy (przede
nia z tego tytułu będą realizowane z momentem pry-
wszystkim z grupy ekonomicznej), zwiększa nato-
watyzacji spółki Zakłady Tytoniowe w Lublinie SA.
miast sprzedaż tytoniu do skrętów (produkt niszo-
wy w UE). Z poważaniem
Obecnie spółka Zakłady Tytoniowe w Lublinie Minister
SA znajduje się w trakcie realizacji programu re- Aleksander Grad
strukturyzacyjnego. Program ten został przyjęty
przez Radę Nadzorczą ZTL SA i jest przewidziany Warszawa, dnia 9 kwietnia 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Matuszczaka
w sprawie modernizacji przejazdu kolejowego
tzw. kowelskiego kat. A, położonego w km
249+226 linii kolejowej Warszawa–Dorohusk
(1996)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Zbigniewa Matuszczaka w sprawie
modernizacji przejazdu kolejowego kategorii A, poło-
żonego w km 249,226 linii kolejowej nr 7 Warszawa–
–Dorohusk uprzejmie informuję, co następuje.
Przejazd kategorii A w km 249,226 linii kolejo-
wej nr 7 Warszawa–Lublin–Dorohusk–granica pań-
stwa usytuowany jest w obrębie stacji kolejowej
Chełm z 10 czynnymi torami i stanowi połączenie
drogi powiatowej (ul. Kolejowa) z drogą krajową
nr 12 (ul. Rampa Brzeska). Ogólna długość przejaz-
du wynosi ok. 140 m. Iloczyn ruchu na podstawie
pomiarów wykonanych w 2002 r. wynosił 910 855
pojazdo-pociągów (natężenie ruchu drogowego
– 15 704 pojazdy w ciągu doby, natężenie ruchu ko-
lejowego – 58 pociągów w ciągu doby). Szacuje się, że
natężenie ruchu drogowego zwiększyło się co naj-
mniej dwukrotnie w ciągu ostatnich 5 lat.
Na podstawie informacji uzyskanych od PKP
Polskie Linie Kolejowe SA (PLK) od 2001 r. prowa-
dzone były rozmowy Zakładu Linii Kolejowych PLK
w Lublinie z Urzędem Miasta Chełm w sprawie po-
prawy bezpieczeństwa na tym przejeździe, tj. popra-
wy stanu technicznego oraz zmniejszenia uciążliwo-
ści jego pokonywania, szczególnie przez pojazdy
wielkogabarytowe (z uwagi na szerokość przejazdu
wynoszącą 6 m). Jednak duży koszt przebudowy to-
rów i rozjazdów tego rejonu stacji Chełm spowodo-
wał, że rozpatrywano głównie koncepcje przeniesie-
nia przejazdu w inną lokalizację lub budowę skrzy-
żowania dwupoziomowego. Plany te jednak nie do-
czekały się realizacji z powodu braku środków fi-
nansowych dla tak kapitałochłonnej inwestycji.
W dniu 18 października 2007 r. przedstawiciele
Zakładu Linii Kolejowych w Lublinie (ZLK Lublin)
i Urzędu Miasta Chełm po przeprowadzeniu wizji
w terenie oraz wstępnej analizie kosztów przebudowy
istniejącego przejazdu uznali, że bardziej korzystna
byłaby zmiana lokalizacji przejazdu z km 249,226 na
km 249,732. Zdaniem komisji, proponowana lokaliza-
cja nawiązywałaby do przebiegu planowanego odcin-
ka południowej obwodnicy miasta, poprawiłaby prze-
kraczanie torów (7 torów poza stacją kolejową i poza
miejscem manewrowania wagonów), a także zwięk-
szyłaby przepustowość przejazdu.
ZLK Lublin oszacował koszty realizacji zmiany
lokalizacji przejazdu na 2 mln zł. W protokole posie-
dzenia komisji z dnia 18 października 2007 r. napi-
571
sano, że przedsięwzięcie to wymaga pozyskania fun-
duszy zewnętrznych przez obie zainteresowane stro-
ny i powinno być realizowane wspólnie i w porozu-
mieniu. Ustalono, jakie niezbędne pozwolenia i uzgod-
nienia należy uzyskać.
W pierwszej kolejności Urząd Miasta Chełm miał
wystąpić z wnioskiem do ZLK Lublin o uzyskanie
zgody i warunków budowy przejazdu kolejowego
w nowej lokalizacji. W dniu 31 marca 2008 r. dyrek-
tor ZLK Lublin poinformował Urząd Miasta Chełm,
że z uwagi na brak wniosku ze strony urzędu, wyżej
wymienione zadanie nie zostało zgłoszone do planu
inwestycyjnego i nie poczyniono starań dla pozyska-
nia funduszy zewnętrznych.
Biorąc pod uwagę aktualną sytuację oraz wciąż
zwiększający się ruch pojazdów drogowych, należy za-
kładać, że ewentualna budowa przejazdu kolejowego
w km 249,732 nie rozwiąże problemu komunikacyjne-
go miasta w tym rejonie. Przewidywana mała przepu-
stowość przejazdu z uwagi na częste jego zamykanie
(duże natężenie ruchu kolejowego w rejonie stacji kole-
jowej) oraz konieczność zapewnienia bezpiecznego
przemieszczania się ciągle wzrastającej ilości pojazdów
samochodowych, uzasadniają budowę skrzyżowania
dwupoziomowego w lokalizacji uwzględniającej prze-
bieg projektowanej obwodnicy miasta – jako optymal-
nego rozwiązania docelowego.
W chwili obecnej prowadzone są prace przygoto-
wawcze do wykonania projektu pt. „Modernizacja
linii kolejowej nr 7 Warszawa–Dorohusk”. W ramach
tego projektu możliwa byłaby budowa wspomniane-
go skrzyżowania bezkolizyjnego, przy współudziale
finansowym Urzędu Miasta Chełm. Mając na uwa-
dze obowiązujące procedury administracyjne, prze-
targowe, konieczność wykonania studium wykonal-
ności i dokumentacji technicznej oraz wyłonienia
wykonawcy robót, budowa skrzyżowania dwupozio-
mowego mogłaby być zrealizowana po 2013 r.
Wcześniejsze wybudowanie wiaduktu jest moż-
liwe ze środków Unii Europejskiej, pod warun-
kiem umieszczenia przez Urząd Marszałkowski
tego zadania w ramach regionalnego programu
operacyjnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 9 kwietnia 2008 r.
572
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Henryka Gołębiewskiego
w sprawie procedury i przewlekłości
sporządzania miejscowych planów
zagospodarowania przestrzennego (1998)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
wystąpienie Pana Posła Henryka Gołębiewskiego
z dnia 12 marca 2008 r. w sprawie procedury i prze-
wlekłości sporządzania miejscowych planów zago-
spodarowania przestrzennego uprzejmie wyjaśniam,
co następuje.
Zgodnie z ustawą z dnia 27 marca 2003 r. o pla-
nowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U.
z 2003 r. Nr 80, poz. 717, z późn. zm.) gmina realizu-
je zadania z zakresu ładu przestrzennego w oparciu
o dwa akty planistyczne: studium uwarunkowań
i kierunków zagospodarowania przestrzennego gmi-
ny oraz miejscowy plan zagospodarowania prze-
strzennego.
Studium uwarunkowań i kierunków zagospoda-
rowania przestrzennego gminy jest dokumentem
planistycznym, określającym politykę przestrzen-
ną gminy. Studium określa istniejące uwarunko-
wania, które mają wpływ na gospodarkę przestrzen-
ną, i w oparciu o nie oraz o potrzeby rozwojowe gmi-
ny formułuje kierunki działań w zagospodarowaniu
przestrzennym, stanowiące wytyczne dla uchwala-
nych na jego podstawie planów miejscowych.
Z kolei miejscowy plan zagospodarowania prze-
strzennego stanowi realizację zawartych w studium
wytycznych i w sposób szczegółowy określa sposób
zagospodarowania terenów gminy. Plan jest aktem
prawa miejscowego (art. 14 ust. 8 ustawy), co czyni
z niego źródło powszechnie obowiązującego prawa.
W związku z powyższym należy stwierdzić, że
wspomniane akty pełnią odrębną rolę w systemie
planowania przestrzennego gminy i ich równoległe
istnienie posiada głębokie uzasadnienie. Przytoczo-
ne w piśmie art. 12 i art. 50 ustawy o planowaniu
i zagospodarowaniu przestrzennym dotyczą zasad
lokalizacji inwestycji celu publicznego.
Art. 12 ust. 3 ustawy dotyczy sytuacji, gdy gmina
w zakresie planowania lokalnego nie ujmuje progra-
mów zadań rządowych oraz obszarów rozmieszcze-
nia inwestycji celu publicznego o znaczeniu krajo-
wym i wojewódzkim. W takim przypadku wojewoda
wzywa radę gminy do uchwalenia studium lub jego
zmiany w wyznaczonym terminie.
Art. 50 ust.1 reguluje sytuację lokalizacji inwe-
stycji celu publicznego w przypadku braku miejsco-
wego planu zagospodarowania przestrzennego. W ta-
kim przypadku wydaje się decyzję o lokalizacji inwe-
stycji celu publicznego, a zgodnie z ust. 4 tego arty-
kułu projekt takiej decyzji sporządzany jest przez
osobę wpisaną na listę izby samorządu zawodowego
urbanistów lub architektów. Osoby wpisane na taką
listę – na podstawie uchwały rady okręgowej izby sa-
morządu zawodowego architektów albo samorządu
zawodowego urbanistów – należy uznać za przygoto-
wywane do realizacji prac projektowych i planistycz-
nych związanych z gospodarką przestrzenną.
Trudno zgodzić się ze stanowiskiem, zgodnie
z którym rada gminy pozbawiona jest swoich praw
do uchwalenia miejscowego planu zagospodarowa-
nia przestrzennego na skutek braku formalnego wy-
mogu zgodności decyzji o warunkach zabudowy ze
studium gminnym.
Dla każdego terenu gminy rada tej gminy może,
w sytuacji uznania takiej potrzeby, uchwalić miej-
scowy plan zagospodarowania przestrzennego, któ-
ry stanowił będzie podstawę realizowanych na jej
terenie inwestycji budowlanych. Ponadto w przy-
padku wpłynięcia wniosku o wydanie decyzji o wa-
runkach zabudowy niezgodnego ze studium gmina
może zawiesić postępowanie w tej sprawie na okres
jednego roku i uchwalić w tym czasie plan miejsco-
wy, który będzie uniemożliwiał zmiany zagospoda-
rowania ternu niezgodne z polityką przestrzenną
gminy wyrażoną w studium gminnym.
W odpowiedzi na pytanie dotyczące przewidy-
wanych uproszczeń procedur opracowywania miej-
scowych planów zagospodarowania przestrzenne-
go uprzejmie informuję, że w planie pracy Rady
Ministrów na okres styczeń–czerwiec 2008 r. mi-
nister infrastruktury przyjął zadanie opracowa-
nia założeń do ustawy o zmianie niektórych ustaw
w celu usprawnienia procesu inwestycyjnego w bu-
downictwie.
Jednym z głównych celów proponowanej ustawy
jest likwidacja barier uniemożliwiających realizację
inwestycji budownictwa, w tym również mieszka-
niowego na terenach wskazanych na ten cel w stu-
diach uwarunkowań i kierunków zagospodarowa-
nia przestrzennego, poprzez ustanowienie nowych
instrumentów lokalizacji zabudowy na terenach nie-
objętych miejscowym planem zagospodarowania
przestrzennego. Powinno to przynieść w rezultacie
likwidację m.in. tych barier, które wynikają z pro-
blemu braku miejscowych planów zagospodarowa-
nia przestrzennego w gminach oraz problemu uzy-
skiwania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów
w granicach określonych w studiach uwarunkowań
i kierunków zagospodarowania gmin. W związku
z koniecznością przeprowadzenia prac legislacyj-
nych przewiduje się, iż projekt ustawy będzie przed-
miotem obrad Sejmu w październiku br.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 10 kwietnia 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Lecha Kołakowskiego
w sprawie prowizji pobieranych
w obrocie nieruchomościami
przez agencje nieruchomości (1999)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Lecha Antoniego Kołakow-
skiego, przesłaną przy piśmie Pana Marszałka
z dnia 18 marca 2008 r., nr SPS-023-1999/08, w spra-
wie prowizji pobieranych przez agencje pośrednic-
twa w obrocie nieruchomościami, uprzejmie przed-
stawiam stanowisko w tej sprawie.
Zgodnie z zasadą określoną w przepisie art. 179
ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospo-
darce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r. Nr 261,
poz. 2603 z późn. zm.), pośrednictwo w obrocie nie-
ruchomościami jest działalnością zawodową wyko-
nywaną przez pośredników w obrocie nieruchomo-
ściami. Pośrednikiem w obrocie nieruchomościami
jest osoba fizyczna posiadająca licencję zawodową
(art. 179 ust. 2 ww. ustawy), nadaną w trybie prze-
pisów ustawy o gospodarce nieruchomościami.
Pośrednictwo w obrocie nieruchomościami pole-
ga na zawodowym wykonywaniu przez pośrednika
w obrocie nieruchomościami czynności zmierzają-
cych do zawarcia przez inne osoby umów:
— nabycia lub zbycia praw do nieruchomości;
— nabycia lub zbycia własnościowego spółdziel-
czego prawa do lokalu mieszkalnego, spółdzielczego
prawa do lokalu użytkowego lub prawa do domu jed-
norodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej;
— najmu lub dzierżawy nieruchomości albo ich
części;
— innych niż określone w pkt 1–3, mających za
przedmiot prawa do nieruchomości lub ich części.
Pośrednik w obrocie nieruchomościami wykonu-
je czynności zawodowe w oparciu o zawartą z klien-
tem umowę pośrednictwa, która wymaga formy pi-
semnej pod rygorem nieważności. Stosownie do
art. 180 ust. 4 ustawy o gospodarce nieruchomościa-
mi przez umowę pośrednictwa pośrednik lub przed-
siębiorca zobowiązuje się do dokonania dla zama-
wiającego czynności zmierzających do zawarcia
umów, których przedmiotem są prawa do nierucho-
mości, a zamawiający zobowiązuje się do zapłaty po-
średnikowi lub przedsiębiorcy wynagrodzenia.
Sposób ustalenia lub wysokość wynagrodzenia
za czynności pośrednictwa w obrocie nieruchomo-
ściami określa umowa pośrednictwa. W razie nie-
określenia wynagrodzenia w umowie, przysługuje
wynagrodzenie zwyczajowo przyjęte w danych sto-
sunkach (art. 180 ust. 5 ww. ustawy).
Mając na względzie wyżej przytoczone przepisy
ustawy, należy stwierdzić, że kwestia wysokości wy-
573
nagrodzenia przysługującego pośrednikowi za wy-
konaną na rzecz klienta usługę pośrednictwa wyni-
ka wyłącznie z uzgodnienia pomiędzy stronami
umowy pośrednictwa. Przytoczone powyżej przepi-
sy prawa regulują jedynie konieczność określenia
w umowie pośrednictwa sposobu ustalenia lub wy-
sokości wynagrodzenia. Natomiast ustalenie wyso-
kości wynagrodzenia zależy wyłącznie od stron
umowy pośrednictwa. To strony ww. umowy, w za-
leżności od zakresu czynności pośrednictwa objęte-
go umową pośrednictwa, określają wysokość wyna-
grodzenia należnego pośrednikowi i decydują, w jaki
sposób wynagrodzenie to zostanie naliczone. Biorąc
pod uwagę, że ustawodawca odstąpił od szczegóło-
wej regulacji treści czynności pośrednictwa w obro-
cie nieruchomościami (art. 180 ust. 1 ustawy o go-
spodarce nieruchomościami), gdyż obejmują one
z reguły czynności jednorazowe dotyczące różnych
stosunków występujących w obrocie praw do nieru-
chomości, to ustawowe określenie stawek czy wyso-
kości wynagrodzenia za wykonane czynności po-
średnictwa jest niemożliwe. Tym bardziej, że korzy-
stanie z usług pośredników w obrocie nieruchomo-
ściami nie jest obligatoryjne.
W obecnym stanie prawnym to rynek usług po-
średnictwa reguluje wysokość wynagrodzenia za wy-
konaną usługę pośrednictwa należnego pośredniko-
wi w obrocie nieruchomościami. Minister infrastruk-
tury, jak również jakikolwiek inny organ administra-
cji publicznej, nie ma wpływu na wysokość ustala-
nych przez agencje pośrednictwa prowizji, bowiem
kwestia ta została pozostawiona uznaniu stron umo-
wy pośrednictwa. Biorąc pod uwagę częste zmiany
zachodzące na rynku nieruchomości, to zaprezento-
wane powyżej rozwiązanie wydaje się być jak najbar-
dziej optymalne. Jednocześnie chciałbym wskazać, że
z dniem 1 stycznia 2008 r. weszła w życie nowelizacja
ustawy o gospodarce nieruchomościami, w części do-
tyczącej działalności zawodowej w dziedzinie gospo-
darki nieruchomościami, a w szczególności wymagań
stawianych kandydatom na pośredników w obrocie
nieruchomościami. Osoby ubiegające się o nadanie li-
cencji zawodowej w zakresie pośrednictwa w obrocie
nieruchomościami mogą otrzymać ww. licencje po
spełnieniu jedynie wymagań formalnych wymienio-
nych w art. 182 ust. 1 pkt 1–5 ustawy o gospodarce
nieruchomościami, tzn.:
— posiadania pełnej zdolności do czynności praw-
nych;
— niekaralności za przestępstwa przeciwko mie-
niu, dokumentom, za przestępstwa gospodarcze, za
fałszowanie pieniędzy, papierów wartościowych,
znaków urzędowych, za składanie fałszywych ze-
znań oraz za przestępstwa skarbowe;
— posiadania wyższego wykształcenia;
— ukończenia studiów podyplomowych w zakre-
sie pośrednictwa w obrocie nieruchomościami;
— odbycia praktyki zawodowej w zakresie po-
średnictwa w obrocie nieruchomościami.
574
Wobec powyższego szacuje się, że liczba osób po-
siadających licencje zawodowe w zakresie pośred-
nictwa w obrocie nieruchomościami znacznie wzro-
śnie. Równocześnie wzrost liczby pośredników w ob-
rocie nieruchomościami powinien spowodować wzrost
konkurencji na rynku usług pośrednictwa w obrocie
nieruchomościami. Zatem wydaje się, że powinno to
skutkować zmniejszeniem wysokości wynagrodze-
nia za wykonane czynności pośrednictwa.
Przedstawiając Panu Marszałkowi powyższe in-
formacje, wyrażam nadzieję, że pozwolą one wyeli-
minować wątpliwości zasygnalizowane w interpela-
cji pana posła Lecha Antoniego Kołakowskiego.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 11 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Eugeniusza Grzeszczaka
w sprawie problematyki dotyczącej zakładów
aktywności zawodowej (2001)
Odpowiadając na przesłaną przez Pana Marszał-
ka przy piśmie z dnia 18 marca 2008 r. interpelację
pana posła Eugeniusza Grzeszczaka w sprawie pro-
blematyki dotyczącej zakładów aktywności zawodo-
wej, uprzejmie wyjaśniam, że przy obliczaniu algo-
rytmu przekazywania środków Państwowego Fun-
duszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych samo-
rządom wojewódzkim i powiatowym, w przypadku
zakładów aktywności zawodowej jak i warsztatów
terapii zajęciowej zawsze brana jest pod uwagę licz-
ba osób niepełnosprawnych będących uczestnikami
wtz i pracowników zaz, a także kwota środków prze-
znaczonych na dofinansowanie kosztów rocznego
pobytu jednej osoby niepełnosprawnej w tych jed-
nostkach.
Jednocześnie informuję, że przepisy § 5 ust. 2 i 3 roz-
porządzenia Rady Ministrów z dnia 13 maja 2003 r.
w sprawie algorytmu przekazywania środków Pań-
stwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełno-
sprawnych samorządom wojewódzkim i powiatowym
(Dz. U. Nr 88, poz. 808, z późn. zm.) określają spo-
sób obliczenia maksymalnej kwoty zobowiązań sa-
morządu wojewódzkiego do wypłaty w danym roku
z tytułu dofinansowania kosztów działalności za-
kładów aktywności zawodowej oraz sposób oblicze-
nia maksymalnej kwoty zobowiązań samorządu po-
wiatowego do wypłaty w danym roku z tytułu dofi-
nansowania kosztów działania warsztatów terapii
zajęciowej. Przepis ten stanowi wytyczne dla fundu-
szu i nie ogranicza samorządów w decyzjach doty-
czących zwiększenia wydatków na dofinansowanie
warsztatów terapii zajęciowej i zakładów aktywno-
ści zawodowej z ogólnej puli środków przekazanych
im przez fundusz na podstawie omawianego rozpo-
rządzenia.
W tej sytuacji zmiana przedmiotowych przepi-
sów nie znajduje uzasadnienia.
Trwają natomiast prace analityczne dotyczące
możliwości zwiększenia kwoty bazowej, jaką otrzy-
mują zakłady aktywności zawodowej i warsztaty te-
rapii zajęciowej na jedną osobę niepełnosprawną.
Wszelkie zmiany w tym zakresie wymagają jednak
dużej ostrożności. Zwiększenie kwoty bazowej auto-
matycznie zwiększa pulę wydatków sztywnych fun-
duszu, co przy założeniu, że zakłady aktywności za-
wodowej będą nadal powstawać, jeszcze tę pulę po-
większy.
Jednocześnie ustawa z dnia 20 grudnia 2002 r.
o zmianie ustawy o rehabilitacji zawodowej i spo-
łecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych
oraz zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U.
z 2003 r. Nr 7, poz. 79) wprowadziła przepis zmie-
rzający do stopniowego ograniczenia pełnego finan-
sowania zakładów aktywności zawodowej i warszta-
tów terapii zajęciowej ze środków funduszu. Celem,
jaki chciał osiągnąć ustawodawca, wprowadzając
taki przepis, było zobowiązanie samorządów teryto-
rialnych do współfinansowania kosztów tworzenia
i działania tych podmiotów. Dlatego też podwyższe-
nie kwoty bazowej przypadającej na jedną osobę nie-
pełnosprawną zatrudnioną w zakładzie aktywności
zawodowej (lub warsztacie terapii zajęciowej) spo-
woduje również zwiększenie kwoty zobowiązań le-
żących po stronie samorządów wojewódzkich i po-
wiatowych.
Odnosząc się do wniosku pana posła dotyczącego
zmiany przepisu art. 35 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia
27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i spo-
łecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych
(t.j.: Dz. U. z 2008 r. Nr 14, poz. 92), informuję że
powyższy przepis odnoszący się do dofinansowania
przez samorząd województwa tworzenia i działania
zakładów aktywności zawodowej brzmi identycznie
jak art. 35a ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, odnoszący się
do dofinansowania przez powiat tworzenia i działa-
nia warsztatów terapii zajęciowej.
Odczytując intencje tej propozycji, informuję, że
rozważane jest obecnie wprowadzenie takich regu-
lacji, które jednoznacznie wskażą na obowiązek
współfinansowania przez samorządy kosztów two-
rzenia i działania zarówno zakładów aktywności za-
wodowej, jak i warsztatów terapii zajęciowej.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 11 kwietnia 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Elżbiety Łukacijewskiej
oraz grupy posłów
w sprawie funkcjonowania niekorzystnej
dla służby zdrowia i finansów publicznych
ustawy o odpadach (2002)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 18 marca br., znak: SPS-023-2002/08,
przesyłające interpelację pani poseł Elżbiety Łuka-
cijewskiej oraz grupy posłów w sprawie funkcjono-
wania niekorzystnej dla służby zdrowia i finansów
publicznych ustawy o odpadach, uprzejmie wyja-
śniam, co następuje.
Zapis art. 42 ust. 1a ustawy z dnia 27 kwietnia
2001 r. o odpadach (Dz. U. z 2007 r. Nr 39, poz. 251,
z późn. zm.) wprowadzony ustawą z dnia 29 lipca
2005 r. o zmianie ustawy o odpadach oraz niektó-
rych innych ustaw (Dz. U. Nr 175, poz. 1458, z późn.
zm.) który usankcjonował całkowity zakaz uniesz-
kodliwiania zakaźnych odpadów medycznych i wete-
rynaryjnych w inny sposób niż spalanie, był od sa-
mego początku sprzeczny ze stanowiskiem Mini-
sterstwa Zdrowia.
Minister zdrowia pismem z dnia 27 kwietnia
2006 r. wystąpił z wnioskiem do ministra środowi-
ska o wykreślenie powyższego zapisu ustawy o od-
padach, argumentując to m.in. obciążeniem finan-
sowym dla zakładów opieki zdrowotnej, związanym
z wyeliminowaniem innych metod unieszkodliwia-
nia zakaźnych odpadów medycznych dopuszczonych
do stosowania rozporządzeniem ministra zdrowia
z dnia 23 grudnia 2002 r. w sprawie dopuszczalnych
sposobów i warunków unieszkodliwiania odpadów
medycznych i weterynaryjnych (Dz. U. z 2003 r.
Nr 8, poz. 104, z późn. zm.), tj.: autoklawowanie, de-
zynfekcję termiczną, działanie mikrofalami. Mini-
ster zdrowia, posiadając informacje świadczące, że
zakłady opieki zdrowotnej zainwestowały nierzadko
duże środki w zakup tych urządzeń oraz, że wejście
w życie ustawy uniemożliwiło zasadność użytkowa-
nia wszystkich funkcjonujących w nich instalacji,
innych niż spalanie, służących do unieszkodliwiania
zakaźnych odpadów medycznych, przedstawił po-
wyższe ministrowi środowiska.
W ww. piśmie minister zdrowia informował mi-
nistra środowiska, że technologie alternatywne do
spalania odpadów są kilkukrotnie tańsze, zarówno
inwestycyjne, jak i eksploatacyjnie oraz, że techno-
logie te są dopuszczone do stosowania na całym
świecie, w tym także w krajach Unii Europejskiej
i funkcjonują równoległe ze spalarniami odpadów,
a ich udział w gospodarce odpadami medycznymi
systematycznie wzrasta.
Ponadto minister zdrowia w ww. piśmie zauwa-
żył, że wprowadzenie ustawowego zakazu unieszko-
575
dliwiania zakaźnych odpadów medycznych i zakaź-
nych odpadów weterynaryjnych w inny sposób niż
spalanie w spalarni odpadów, w połączeniu z ustalo-
nym w art. 9 ust. 3-5 przedmiotowej ustawy, obo-
wiązkiem unieszkodliwiania tych odpadów na ob-
szarze województwa, na którym zostały wytworzo-
ne, pozbawiają wytwórcę tych odpadów możliwości
swobodnego wyboru spalarni, z której usług chciał-
by korzystać. Wyeliminowanie z rynku konkuren-
cyjnych dla spalania technologii oraz ustalone ogra-
niczenia terytorialne dotyczące miejsca unieszkodli-
wiania zakaźnych odpadów medycznych, dają wła-
ścicielom spalarni uprzywilejowaną pozycję, co do-
prowadza do dyktowania przez nich cen unieszko-
dliwiania odpadów, a to z kolei przyczynia się do
wzrostu kosztów funkcjonowania szpitali.
Pragnę poinformować, że Ministerstwo Środowi-
ska nie przyjęło ww. argumentacji Ministerstwa
Zdrowia i nie zdecydowało się na zmianę zapisów
ustawy.
Jednocześnie informuję, że w chwili obecnej po-
wstał projekt nowego wniosku do ministra środowi-
ska argumentującego konieczność zmiany przed-
miotowego zapisu ustawy.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 8 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Elżbiety Łukacijewskiej
oraz grupy posłów
w sprawie nastrojów wśród pracowników
Służby Celnej (2003)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo Pana Marszałka, nr SPS-023-2003/08, z dnia
18 marca 2008 r., przy którym została przesłana in-
terpelacja pani poseł Elżbiety Łukacijewskiej oraz
grupy posłów w sprawie nastrojów wśród pracowni-
ków Służby Celnej, uprzejmie informuję, że kwestia
ta jest mi znana. Z pełnym zrozumieniem odnoszę
się do troski Pana Marszałka i przedstawicieli Sej-
mu o sprawne funkcjonowanie Służby Celnej.
W ramach funkcji fiskalnej bądź ochronnej
Służba Celna realizuje szereg zadań wynikających
z przepisów krajowych oraz unijnych, przyjmując
jako nadrzędną zasadę ułatwiania działalności fir-
mom dokonującym wymiany handlowej z zagrani-
cą oraz przeciwdziałania przestępczości celnej i po-
datkowej.
576
W ramach prowadzonych przez ministra finan-
sów prac nie jest zakładane pozbawienie Służby Cel-
nej ww. zadań, podobnie jak nie jest przewidywane
łączenie struktur celnych i skarbowych. Nadmie-
niam jednocześnie, iż prowadzone cztery razy w roku
kontrole Komisji Europejskiej i Europejskiego Try-
bunału Obrachunkowego nie wykazały dotychczas
większych nieprawidłowości zarówno w obszarze
tradycyjnych środków własnych, jak i wspólnej poli-
tyki rolnej, które wiązałyby się z koniecznością po-
noszenia przez Polskę kar finansowych.
Niezależnie od powyższego uprzejmie informuję
Pana Marszałka, iż obecnie trwają intensywne pra-
ce zmierzające do usprawnienia działania Służby
Celnej, podniesienia jej wydajności pracy oraz za-
pewnienia odpowiedniego do ilości wykonywanych
zadań i porównywalnego do innych służb munduro-
wych statusu materialnego funkcjonariuszy cel-
nych. Powyższe działania obejmują również obszar
jednostek mobilnych Służby Celnej. W tym zakresie
prowadzone są prace nad utworzeniem dodatkowych
mobilnych grup kontrolnych, których zadaniem bę-
dzie zapewnienie sprawnej realizacji zadań Służby
Celnej w sytuacjach szczególnych, wymagających
działań ponadregionalnych.
Równolegle prowadzone są prace w trzech obsza-
rach związanych z funkcjonowaniem Służby Celnej.
Po pierwsze, podjęto prace legislacyjne nad projek-
tem ustawy o ustanowieniu „Programu moderniza-
cji Służby Celnej w latach 2009–2011”. Przygotowy-
wany dokument ma na celu zagwarantowanie środ-
ków na doinwestowanie Służby Celnej pozwalające
na pełną realizację jej ustawowych działań. Uzyska-
ne w ten sposób środki budżetowe przeznaczone zo-
staną na budowę nowych i poprawę stanu technicz-
nego użytkowanych obiektów oraz zakup i moderni-
zację sprzętu laboratoryjnego, sprzętu do kontroli
celnej, transportowego i uzbrojenia funkcjonariu-
szy. Innym elementem przedmiotowej regulacji ma
być reorganizacja i wprowadzenie motywacyjnego
systemu wynagradzania funkcjonariuszy celnych.
Ustawa ma także rozwiązać powstały przed laty
problem zaległych świadczeń z tytułu włączenia
środków specjalnych do wynagrodzeń za rok 2005
dla pracowników korpusu służby cywilnej przenie-
sionych po 1 września 2003 r. i w 2004 r. do Służby
Celnej z urzędów kontroli skarbowej i urzędów skar-
bowych.
Podjęte również zostały działania mające na celu
zmianę zapisów ustawy z dnia 24 lipca 1999 r.
o Służbie Celnej (tekst jednolity Dz. U. Nr 156,
poz. 1641, z późn. zm.). W trybie pilnym przygoto-
wano projekt zmiany ww. ustawy, w którym m.in.
uchylone zostały zapisy art. 25 ust. 1 pkt 8a i 8b sta-
nowiące podstawę do zwolnienia funkcjonariusza ze
służby w przypadku wniesienia przeciwko niemu
aktu oskarżenia o popełnienie przestępstwa umyśl-
nego ściganego z oskarżenia publicznego oraz tym-
czasowego aresztowania. Ustawa została podpisana
w dniu 21 marca 2008 r. przez prezydenta RP.
Ponadto w Ministerstwie Finansów opracowano
wytyczne do dużej nowelizacji ustawy o Służbie Cel-
nej. Projekt ten ma z założenia być skorelowany
z przygotowywaną równolegle ustawą o ustanowie-
niu „Programu modernizacji Służby Celnej w latach
2009–2011”. Ideą projektowanych zmian jest uno-
wocześnienie Służby Celnej, nadanie jej charakteru
formacji bardziej mobilnej, przygotowanej do sku-
teczniejszego wykonywania nałożonych przez usta-
wodawcę zadań oraz nadanie odpowiedniego do wy-
konywanych zadań statusu funkcjonariusza celnego
nie tylko w warstwie materialnej, ale także np. po-
przez zapewnienie odpowiedniej ochrony prawnej.
Równolegle prowadzone są prace nad ustawami,
które bezpośrednio dotyczą Służby Celnej – prawo
celne, podatek akcyzowy, ustawa o grach losowych.
Reasumując powyższe, pragnę zapewnić Pana
Marszałka, iż w chwili obecnej Służba Celna jest na
etapie prac, których celem jest stworzenie z niej for-
macji nowoczesnej i skutecznej, realizującej nałożo-
ne na nią zadania, jednocześnie zapewniającej peł-
niącym w niej służbę funkcjonariuszom godziwe
warunki służby.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 4 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Stawiarskiego
w sprawie rangi protokołów pokontrolnych
regionalnych izb obrachunkowych (2004)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma Pana Marszałka z dnia 18 marca 2008 r.,
nr SPS-023-2004/08, przy którym została przesła-
na interpelacja pana posła Jarosława Stawiarskiego
w sprawie rangi kontroli przeprowadzanych przez
regionalne izby obrachunkowe oraz rangi protoko-
łów kontroli i wystąpień pokontrolnych, uprzejmie
przedstawiam, co następuje.
Odnosząc się do kwestii zawartej w pierwszym
z pytań zadanych w interpelacji, wskazać należy, że
problematykę kontroli przeprowadzanych przez in-
spektorów regionalnych izb obrachunkowych regu-
lują przepisy zawarte w ustawie z dnia 7 październi-
ka 1992 r. o regionalnych izbach obrachunkowych
(Dz. U. z 2001 r. Nr 55, poz. 577, z późn. zm.).
Zgodnie z art. 1 ust. 1 i 2 powyższej ustawy regio-
nalne izby obrachunkowe są państwowymi organa-

mi nadzoru i kontroli gospodarki finansowej nastę-
pujących podmiotów:
1) jednostek samorządu terytorialnego,
2) związków międzygminnych,
3) stowarzyszeń gmin oraz stowarzyszeń gmin
i powiatów,
4) związków powiatów,
5) stowarzyszeń powiatów,
6) samorządowych jednostek organizacyjnych,
w tym samorządowych osób prawnych,
7) innych podmiotów, w zakresie wykorzystywa-
nia przez nie dotacji przyznawanych z budżetów jed-
nostek samorządu terytorialnego.
Stosownie do art. 5 ust. 1 i 2 cytowanej ustawy
izby kontrolują gospodarkę finansową, w tym re-
alizację zobowiązań podatkowych oraz zamówie-
nia publiczne ww. podmiotów, na podstawie kryte-
rium zgodności z prawem i zgodności dokumenta-
cji ze stanem faktycznym. Kontrola gospodarki
finansowej jednostek samorządu terytorialnego
w zakresie zadań administracji rządowej, wykony-
wanych przez te jednostki na podstawie ustaw lub
zawieranych porozumień, dokonywana jest także
z uwzględnieniem kryterium celowości, rzetelno-
ści i gospodarności.
Szczegółowe zasady, warunki oraz tryb przepro-
wadzania kontroli przez regionalne izby obrachun-
kowe regulują przepisy art. 7–13 powyższej ustawy.
Przepisy te określają m.in. terminy przeprowadza-
nych kontroli, ich zakres, uprawnienia inspektorów
wykonujących kontrolę, obowiązki pracowników
jednostek kontrolowanych, jak również sposób do-
kumentowania wyników kontroli, sporządzania pro-
tokołu kontroli oraz tryb postępowania z wystąpie-
niem pokontrolnym.
Bezsporne jest zatem, że w polskim prawodaw-
stwie istnieją przepisy, i to na poziomie ustawowym,
które nadają odpowiednią rangę kontrolom przepro-
wadzanym przez inspektorów regionalnych izb ob-
rachunkowych i odpowiednią rangę protokołom kon-
troli oraz wystąpieniom pokontrolnym.
Jednocześnie należy wskazać, iż zgodnie z art. 17
ust. 2a ww. ustawy w razie ujawnienia w toku kon-
troli okoliczności wskazujących na naruszenie dys-
cypliny finansów publicznych prezes regionalnej
izby obrachunkowej może wystąpić z wnioskiem
o ukaranie, w trybie i na zasadach określonych
w odrębnych przepisach, tj. przepisach ustawy z dnia
17 grudnia 2004 r. o odpowiedzialności za narusze-
nie dyscypliny finansów publicznych (Dz. U. z 2005 r.
Nr 14, poz. 114, z późn. zm.). Art. 109 ust. 2 przywo-
łanej ustawy daje bowiem prezesowi izby uprawnie-
nie do wystąpienia z wnioskiem o ukaranie za naru-
szenie dyscypliny finansów publicznych, ujawnione
w wyniku kontroli przeprowadzonej w danej jedno-
stce lub kontroli dotyczącej zamówienia publiczne-
go. Stosownie zaś do art. 114 ust. 2 powyższej usta-
wy prezes izby może pełnić funkcję oskarżyciela
przed regionalną komisją orzekającą przy regional-
577
nej izbie obrachunkowej w sprawach o naruszenie
dyscypliny finansów publicznych.
W przypadku ujawnienia w toku kontroli popeł-
nienia przez organ podlegający kontroli występku,
np. z art. 77 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 29 września
1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2002 r. Nr 76,
poz. 694, z późn. zm.), normującego kwestię odpo-
wiedzialności karnej za dopuszczenie do nieprowa-
dzenia ksiąg rachunkowych, prowadzenia ich wbrew
przepisom ustawy lub podawania w tych księgach
nierzetelnych danych, niesporządzenia sprawozda-
nia finansowego, sporządzenia go niezgodnie z prze-
pisami ustawy lub zawarcia w tym sprawozdaniu
nierzetelnych danych, prezes izby ma obowiązek
wnieść zawiadomienie do właściwej prokuratury,
która zgodnie z Kodeksem postępowania karnego
przeprowadzi postępowanie przygotowawcze. O wy-
niku takiego postępowania prezes izby jest każdora-
zowo powiadamiany. W przypadku umorzenia ta-
kiego postępowania służy mu prawo do wniesienia
zażalenia. Tym samym należy uznać, iż prezes re-
gionalnej izby obrachunkowej ma ustawowe gwa-
rancje realizacji wykonywanych zadań.
W odniesieniu do drugiego pytania dotyczącego
potencjalnych zmian ustawowych zmierzających do
skrócenia okresu pomiędzy datą zakończenia kon-
troli regionalnej izby obrachunkowej a rozpozna-
niem przez sąd ujawnionych w jej toku nieprawidło-
wości uprzejmie przedstawiam, co następuje.
Jeżeli intencją interpelacji w tym zakresie było
wprowadzenie zmiany ustawowej, polegającej na
wyznaczeniu okresu, w ciągu którego sądy byłyby
obowiązane rozpoznawać sprawy nieprawidłowości
ujawnianych przez regionalne izby obrachunkowe,
to rozwiązanie takie należałoby ocenić nie tylko
jako niecelowe, ale wręcz niemożliwe. Oczywisty
jest bowiem fakt, że czas rozpoznania konkretnej
sprawy jest zależny od wielu czynników, w tym tak-
że od obszerności materiału dowodowego danej spra-
wy, dlatego też rygorystyczne określenie takiego
okresu byłoby zabiegiem bezprzedmiotowym.
Wskazać należy, iż terminowość przeprowadza-
nia czynności procesowych poddana jest regulacjom
Kodeksu postępowania karnego, choćby w zakresie
terminów ukończenia śledztwa lub dochodzenia
(art. 310 i 325i K.p.k.), czy też postępowania rozpo-
znawczego (art. 348 K.p.k.).
Ponadto należy wskazać, iż w ustawodawstwie
polskim, poza trybami szczególnymi, takimi jak po-
stępowanie przyspieszone w postępowaniu karnym,
w którym to podlega natychmiastowemu osądzeniu,
w określonych prawem przypadkach, sprawca ujęty
na gorącym uczynku, nie przewiduje się zarówno
w toku postępowania karnego, jak i przed komisja-
mi orzekającymi w sprawach o naruszenie dyscypli-
ny finansów publicznych, wprowadzenia ustawo-
wych terminów, w których sprawa powinna być osą-
dzona. Jedynie w toku prowadzonego postępowania
w sprawie o naruszenie dyscypliny finansów pu-
578
blicznych rzecznik dyscypliny finansów publicznych
ma zakreślony termin 60 dni do przeprowadzenia
postępowania sprawdzającego (art. 97 ust. 1 ustawy
o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finan-
sów publicznych) oraz 30 dni do przeprowadzenia
postępowania wyjaśniającego (art. 104 ust. 1 wy-
mienionej wyżej ustawy).
Odnosząc się natomiast do kwestii traktowania
protokołu przygotowanego przez regionalną izbę ob-
rachunkową jako opinii biegłych, podkreślić należy,
że protokół z kontroli przygotowany przez regional-
ną izbę obrachunkową nie powinien i nie może być
traktowany przez organy postępowania karnego
jako opinia biegłego i nie może skutkować, po dotar-
ciu do organów ścigania, natychmiastowym sporzą-
dzeniem aktu oskarżenia.
Protokół z przeprowadzonej kontroli lub wystą-
pienie pokontrolne - z punktu widzenia przepisów
Kodeksu postępowania karnego - stanowi dokument,
do którego stosuje się przepisy art. 393–394 K.p.k.
Dowód z dokumentu, podobnie jak każdy inny dowód
przeprowadzany w toku postępowania karnego, zgod-
nie z art. 7 K.p.k. podlega swobodnej ocenie organu
procesowego, przeprowadzanej z uwzględnieniem za-
sad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wie-
dzy i doświadczenia życiowego. Wnioski zawarte
w protokole kontroli lub wystąpieniu pokontrolnym
same w sobie nie mogą zatem obligować organu ści-
gania do sporządzenia, wniesienia do sądu i popiera-
nia aktu oskarżenia. Wnioski te nie tylko mogą, ale
wręcz muszą zostać zweryfikowane na podstawie in-
nych dowodów przeprowadzonych przez prokuratora,
w tym dowodów z zeznań świadków, wyjaśnień oskar-
żonych, innych dokumentów czy też dowodu z opinii
właściwego biegłego albo biegłych bądź instytucji na-
ukowej lub specjalistycznej. Dopiero kompleksowo ze-
brany materiał dowodowy oraz wszechstronne wyja-
śnienie okoliczności danej sprawy może stanowić
podstawę oskarżenia.
Przeciwko traktowaniu protokołów kontroli lub
wystąpień pokontrolnych jako opinii biegłych prze-
mawiają także przepisy art. 193–203 K.p.k. Przepi-
sy te w sposób kompleksowy i precyzyjny regulują
kwestie dopuszczenia i wykorzystania w procesie
karnym dowodu z opinii biegłego lub biegłych albo
instytucji, określają wymogi, które muszą spełniać
biegli, oraz tryb ich powoływania.
Z treści powołanych przepisów wynika jedno-
znacznie, że warunkiem procesowego wykorzysta-
nia dowodu z opinii biegłego jako pełnoprawnego
materiału dowodowego jest dopuszczenie tego dowo-
du w toku postępowania karnego przez właściwy or-
gan procesowy w drodze wydania postanowienia
(stosownie do art. 194 K.p.k.). Tymczasem protoko-
ły kontroli lub wystąpienia pokontrolne powstają
w oderwaniu od konkretnego postępowania karne-
go, a ich powstanie nie jest wynikiem inicjatywy do-
wodowej organu procesowego (organu postępowania
przygotowawczego lub sądu), lecz państwowego or-
ganu nadzoru i kontroli. Podkreślić jednak należy,
iż mogą one stanowić podstawę zainicjowania postę-
powania przygotowawczego.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 8 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Kazimierza Gwiazdowskiego
w sprawie budowy obwodnicy
w miejscowościach Grajewo, Szczuczyn,
Stawiski w ciągu drogi krajowej nr 61 (2007)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana posła Kazimierza Gwiazdowskiego
z dnia 28 lutego 2008 r., przekazanej przy piśmie
z dnia 18 marca 2008 r., znak: SPS-023-2007/08,
w sprawie budowy obwodnicy Grajewa, Szczuczyna
i Stawisk w ciągu drogi krajowej nr 61 uprzejmie
przekazuję następujące informacje.
Budowa obwodnic Szczuczyna i Stawisk została
ujęta w przyjętym przez Radę Ministrów w dniu
25 września 2007 r. „Programie budowy dróg krajo-
wych na lata 2008–2012”. W chwili obecnej dla
przedmiotowej inwestycji trwają wstępne prace pro-
jektowe. W opracowaniu znajdują się materiały ko-
nieczne do złożenia wniosku o wydanie decyzji o śro-
dowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację
przedsięwzięcia.
Następnym etapem po uzyskaniu decyzji środo-
wiskowej będzie złożenie wniosku o wydanie decyzji
o ustaleniu lokalizacji drogi. Przewiduje się, że etap
ten zostanie zakończony w I kwartale 2009 r. Na-
stępnie Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Auto-
strad wystąpi do wojewody z wnioskiem o pozwole-
nie na budowę. Dotrzymanie przyjętego harmono-
gramu działań pozwoli na rozpoczęcie robót budow-
lanych w 2011 r. i ich zakończenie w roku 2012.
Analogiczna sytuacja występuje w przypadku
obwodnicy Grajewa, z tym że rozpoczęcie budowy
planowane jest na koniec 2012 r.
Odpowiadając na drugie pytanie pana posła,
uprzejmie informuję, że obecnie nie jest planowane
wprowadzenie ograniczeń dla ruchu pojazdów cięża-
rowych na drodze krajowej nr 61. Należy zauważyć,
iż takie ograniczenia zostały wprowadzone w latach
2004–2007. Jednakże w związku z licznymi prote-

stami społecznymi zrezygnowano z tego sposobu
ograniczenia ilości pojazdów poruszających się po
omawianej drodze.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 9 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Kazimierza Gwiazdowskiego
w sprawie renowacji zabytkowych dworców
kolejowych na przykładzie dworca PKP
w Grajewie (2008)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana Kazimierza Gwiazdowskiego, po-
sła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, przekazaną
przy piśmie z dnia 18 marca 2008 r., nr SPS-023-
-2008/08, w sprawie renowacji zabytkowych dwor-
ców kolejowych na przykładzie dworca PKP w Gra-
jewie, uprzejmie przedstawiam następujące wyja-
śnienia.
Zgodnie z informacjami przekazanymi przez
Zarząd PKP SA, prawa do nieruchomości zabudo-
wanej budynkiem dworca w Grajewie, oznaczonej
jako działka nr 3159/7 o pow. 0,4448 ha zostały
przeniesione na rzecz Skarbu Państwa reprezento-
wanego przez starostę pow. grajewskiego w 2002 r.,
w trybie art. 66 § 1 pkt 1 w zamian za wygaszenie
zobowiązań z tytułu podatku VAT. W umowie prze-
niesienia praw do nieruchomości na rzecz Skarbu
Państwa, reprezentujący Skarb Państwa starosta
pow. grajewskiego zobowiązał się do wynajęcia
spółkom grupy PKP pomieszczeń znajdujących się
w budynku dworca, a także pomieszczeń znajdują-
cych się w budynku pawilonu na działce sąsiedniej
nr 3159/6. Zakończenie remontu budynku dworca
wraz z infrastrukturą towarzyszącą oraz utworze-
nie tam dworca kolejowego i autobusowego należy
do właściciela nieruchomości tj. starosty powiatu,
bowiem takie zobowiązania zostały podjęte w trak-
cie czynności związanych z przekazaniem nieru-
chomości. Ponadto ewentualną decyzję w sprawie
przeniesienia własności budynku dworca na rzecz
miasta Grajewo może obecnie podjąć jedynie wła-
ściciel tej nieruchomości.
W odniesieniu do kwestii dotyczącej planów
„w stosunku do obiektów stanowiących dawniej in-
frastrukturę kolejową”, PKP SA wykorzystuje prze-
579
widziane prawem formy współpracy z samorządami
w zakresie zagospodarowania stanowiących wła-
sność spółki budynków dworców kolejowych i wyłą-
czonych z eksploatacji linii kolejowych. Dotychczas
oddano w dzierżawę dla samorządów 16 obiektów
dworcowych, a 6 obiektów użytkowanych jest przez
gminy na podstawie umów użyczenia. Od 1 stycznia
2001 r. do dnia 31 stycznia 2008 r. przekazano łącz-
nie 30 obiektów dworcowych w trybie art. 66 § 1
pkt 1 i 2 ustawy Ordynacja podatkowa oraz w trybie
art. 39 ust. 3 i 4 ustawy o komercjalizacji PKP.
W przypadku czynnych obiektów dworcowych, wy-
korzystywane są również oddolne inicjatywy zmie-
rzające do poprawy ich wizerunku np. przez finan-
sowanie, wraz z gminą remontów oraz instalowanie
miejskiego monitoringu. Są to działania zgodne
z przyjętą przez PKP SA strategią zagospodarowa-
nia średnich i małych dworców kolejowych. Opisane
wyżej działania będą kontynuowane w najbliższych
latach, przy czym szczególny nacisk położony zosta-
nie na znaczne rozszerzenie współpracy w tym za-
kresie z jednostkami samorządu terytorialnego.
Tabela na s. 580 przedstawia zestawienie dzia-
łań podejmowanych przez PKP SA w zakresie zdo-
bywania i wykorzystywania zewnętrznych źródeł
finansowania (środki budżetowe, środki jednostek
samorządu terytorialnego, środki pomocowe Unii
Europejskiej, Fundusz Kolejowy itp.) do poprawy
dostępności dworców kolejowych dla osób, w tym
niepełnosprawnych.
W dniu 1 kwietnia 2008 r. Zarząd PKP SA podjął
uchwałę w sprawie wprowadzenia do stosowania
przez PKP S., w negocjacjach z władzami samorzą-
dowymi, wzoru „umowy o nieodpłatne przejęcie li-
nii kolejowej w zarządzanie w celu dalszej jej eksplo-
atacji”. Wzór umowy będzie miał zastosowanie w ne-
gocjacjach PKP SA z właściwymi miejscowo organa-
mi samorządu terytorialnego, wykazującymi wolę
zawarcia umowy nieodpłatnego przejęcia linii kole-
jowej lub odcinka linii kolejowej, których dalszą eks-
ploatacją nie byłaby zainteresowana PKP PLK SA.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Anna Wypych-Namiotko
Warszawa, dnia 9 kwietnia 2008 r.
580

Wartość uzyskanych
Kwota wykorzystana
Rok Opis działania (cel i źródło środków pozyskiwanych finansowych) środków
[w tys. zł]
[w tys. zł]
2003 Remont budynku stacji Medyka – środki budżetowe 255 255
Modernizacja kolejowego przejścia granicznego w Przemyślu
2004 220 220
– zabudowa dwóch wind dla osób niepełnosprawnych – środki budżetowe
2004 Terespol – modernizacja pomieszczeń w bud. dworca – środki budżetowe 120 120
Sędziszów – przebudowa nawierzchni drogi i chodnika ul. Dworcowa
2004 119,71 119,71
– udział urzędu miasta w Sędziszowie
Dęblin – modernizacja budynku dworca PKP
2004 105,2 105,2
– dot. woj. urzędu ochrony zabytków
Modernizacja kolejowego przejścia granicznego w Terespolu
2005 300 300
– 3 windy i podnośnik dla niepełnosprawnych – środki Phare
Współfinansowanie robót remontowych elewacji
2006 10,24 10,24
– dworzec Człuchów, źródło: urząd miasta
2006 Remont dworca w Oławie – środki samorządu terytorialnego 40 40
Złocieniec – remont fasady dworca oraz nawierzchni podjazdu do budynku:
2006 28,5 28,5
środki gminne
2006 instalacja systemu monitoringu – dworzec Smętowo, źródło: urząd miasta. 11,39 11,39

REVITA – wybranie z 8 budynków stacyjnych stacji pilotażowej- – Szczecinek,

2007
zakończenie projektu 01.06.2008 r.

2007 Remont dworca Bogumiłowice – środki j.s.t. 47 47

2007 Wałcz – remont poczekalni dla podróżnych z odtworzeniem przejścia na peron 3,5 3,5

Modernizacja kolejowego przejścia granicznego w Kuźnicy Białostockiej

2007 240 240
– trzy platformy dla osób niepełnosprawnych – Fundusz Schengen

Razem 1500,54 1500,54

Odpowiedź — nadzwyczajne środki wsparcia w sytuacji wy-

podsekretarza stanu w Ministerstwie
Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Kopycińskiego
w sprawie krytycznej sytuacji na rynku
wieprzowiny (2010)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem Pana Marszałka z dnia 18 marca 2008 r.,
znak SPS-023-2010/08, przekazującym interpelację
pana Sławomira Kopycińskiego, posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej, w sprawie krytycznej sytuacji
na rynku wieprzowiny, uprzejmie informuję, co na-
stępuje.
Ad 1. W kwestii podjęcia działań w celu wprowa-
dzenia na szczeblu unijnym regulacji limitujących
wielkość produkcji wieprzowiny chciałbym zauwa-
żyć, iż zasady funkcjonowania wspólnotowego rynku
wieprzowiny reguluje obecnie rozporządzenie Rady
(EWG) nr 2759/75 z dnia 29 października 1975 r.
w sprawie wspólnej organizacji rynku wieprzowiny.
Przewiduje ono następujące instrumenty, które
mogą być zastosowane na tym rynku:
— środki interwencyjne w postaci dopłat do pry-
watnego składowania wieprzowiny lub skupu inter-
wencyjnego (niestosowany jednak od ponad 30 lat);
— refundacje wywozowe;
stąpienia zakłóceń na rynku wywołanych rozprze-
strzenianiem się chorób zwierzęcych.
Jeśli chodzi o limitowanie produkcji, należy za-
uważyć, iż funkcjonuje ono zaledwie na kilku ryn-
kach, w tym na rynkach mleka i cukru. Ponadto
w przypadku rynku mleka dyskusja koncentruje się
aktualnie nie na tym, czy utrzymać kwotowanie, ale
na tym, w jaki sposób odejść od tego instrumentu.
Biorąc zaś pod uwagę kierunki zmian wspólnej poli-
tyki rolnej, wprowadzanie nowych instrumentów,
zwłaszcza mających charakter znacznej ingerencji
w funkcjonowanie rynku, wydaje się mało realne.
Warto przypomnieć w tym miejscu, że w trakcie
procesu uproszczenia technicznego WPR w latach
2006 i 2007 pojawiły się próby ograniczenia zakresu
interwencji na rynku wieprzowiny poprzez elimina-
cję instrumentu skupu interwencyjnego. Podczas
dyskusji nad zapisami jednolitej wspólnej organiza-
cji rynków rolnych Polska wyraziła stanowczy sprze-
ciw wobec tych zamierzeń, dzięki czemu, mimo dą-
żeń Komisji Europejskiej oraz części państw człon-
kowskich, instrument ten pozostał częścią wspólnej
organizacji rynku wieprzowiny.
Ponadto chciałbym podkreślić, że przedstawiając
na posiedzeniu Rady UE ds. Rolnictwa i Rybołów-
stwa, które odbyło się w dniu 17 marca 2008 r., in-
formację o trudnej sytuacji na polskim rynku wie-
przowiny, wnioskowałem o podjęcie działań mają-
cych na celu jej poprawę. W pierwszej kolejności,

w ramach instrumentów doraźnych, Polska zwróci-
ła się o zwiększenie stawek refundacji eksporto-
wych, głównie w odniesieniu do nieprzetworzonego
mięsa wieprzowego. Wniosek Polski spotkał się z po-
parciem większości państw członkowskich.
Polska podkreśliła również, iż w ramach trwają-
cego przeglądu wspólnej polityki rolnej niezbędna
jest dyskusja na temat rozwiązań systemowych
w sektorze wieprzowiny. Zaproponowano wprowa-
dzenie rozwiązań wzmacniających pozycję produ-
centów trzody chlewnej, w tym m.in. wprowadzenie
instrumentów sektorowego wsparcia organizacji po-
ziomej oraz pionowej, a także mechanizmów wspar-
cia na wypadek sytuacji kryzysowych.
Ad 2. Jeżeli chodzi o programy wsparcia dla grup
producentów, uprzejmie informuję, iż grupy producen-
tów świń żywych, prosiąt, warchlaków, mięsa wieprzo-
wego świeżego, chłodzonego, mrożonego mogą korzy-
stać z kredytu nBR14. Warunki i zasady korzystania
z tego kredytu zostały szczegółowo określone w „Pro-
gramie wspierania restrukturyzacji i modernizacji
przemysłu mięsnego, chłodnictwa składowego i prze-
twórstwa jaj w Polsce”. Kredyt może zostać przezna-
czony na sfinansowanie inwestycji w zakładach uboju,
rozbioru i przetwórstwa mięsa oraz na inwestycje
w chłodnictwie składowym w zakresie zamrażania
i składowania mięsa. O kredyt mogą ubiegać się osoby
fizyczne posiadające pełną zdolność do czynności praw-
nych lub osoby prawne.
Grupy producentów rolnych mogą skorzystać
z działań osi I i osi III w ramach Programu Rozwoju
Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013: działania
z osi I, z których mogą skorzystać producenci wie-
przowiny: Modernizacja gospodarstw rolnych (Dz. U.
Nr 205, poz. 1491 i 1492) i Zwiększanie wartości do-
danej podstawowej produkcji rolnej i leśnej (Dz. U.
Nr 200, poz. 1444), oraz działania z osi III: Tworze-
nie i rozwój mikroprzedsiębiorstw oraz Różnicowa-
nie w kierunku działalności nierolniczej (Dz. U.
Nr 200, poz. 1442).
Załącznik B do rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 26 kwietnia 2007 r. w sprawie szczegółowego
zakresu i kierunków działań Agencji Restruktury-
zacji i Modernizacji Rolnictwa oraz sposobów ich re-
alizacji (Dz. U. z dnia 30 kwietnia 2007 r.) określa
zakres inwestycji w gospodarstwach rolnych, dzia-
łach specjalnych produkcji rolnej lub przetwórstwie
produktów rolnych objętych pomocą finansową.
Ad 3. Jeżeli chodzi o zwalczanie choroby Aujesz-
kyego, uprzejmie informuję, iż program zwalczania
choroby Aujeszkyego u świń na terytorium Rzeczy-
pospolitej Polskiej na lata 2008–2013 został przyjęty
uchwałą Rady Ministrów nr 83/2007 z dnia 9 maja
2007 r. Przedmiotowy program został zatwierdzony
decyzją Komisji nr 2007/782/WE z dnia 30 listopada
2007 r. zatwierdzającą roczne i wieloletnie progra-
my krajowe oraz wkład finansowy Wspólnoty w za-
kresie zwalczania, kontroli i monitorowania niektó-
rych chorób zwierząt i chorób odzwierzęcych, przed-
stawione przez państwa członkowskie na 2008 r.
581
i na lata następne. Realizacja programu będzie fi-
nansowana ze środków budżetu państwa przezna-
czonych na zwalczanie chorób zakaźnych zwierząt
określonych corocznie w ustawach budżetowych.
Ponadto przewiduje się, że corocznie Polska będzie
występować do Komisji Europejskiej z wnioskiem
o współfinansowanie programu zwalczania choroby
Aujeszkyego u świń na terytorium kraju.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w dniu 18 mar-
ca 2008 r. Rada Ministrów przyjęła projekt rozpo-
rządzenia w sprawie wprowadzenia programu zwal-
czania choroby Aujeszkyego u świń. Rozporządzenie
zostanie opublikowane w najbliższym czasie i wej-
dzie w życie z dniem ogłoszenia.
Ad 4. W odniesieniu do działań podejmowanych
przez ministerstwo w celu zwiększenia dostępu pol-
skich produktów do rynków wschodnich chciałbym
przypomnieć, że w latach 2005–2007 niżej wymie-
nione kraje WNP wprowadziły następujące ograni-
czenia w imporcie z Polski produktów rolnych:
— w listopadzie 2005 r. Federacja Rosyjska wpro-
wadziła zakaz importu z Polski nieprzetworzonego
mięsa oraz zaprzestała uznawania świadectw wyda-
wanych przez polskie służby fitosanitarne na eks-
port do Rosji produktów pochodzenia roślinnego ob-
jętych nadzorem fitosanitarnym,
— w marcu 2006 r. zakaz importu mięsa i pro-
duktów mięsnych wprowadziła Ukraina,
— w marcu 2007 r. Białoruś wstrzymała import
mięsa i przetworów mięsnych z Polski.
W celu zniesienia ww. restrykcji Ministerstwo
Rolnictwa i Rozwoju Wsi podejmowało następujące
działania:
1. W odniesieniu do zakazu importu polskich
produktów pochodzenia roślinnego i zwierzęcego do
Federacji Rosyjskiej:
W listopadzie 2005 r. Federacja Rosyjska wpro-
wadziła zakaz importu z Polski nieprzetworzonego
mięsa oraz zaprzestała uznawania świadectw wy-
dawanych przez polskie służby fitosanitarne na
eksport do Rosji produktów pochodzenia roślinne-
go objętych nadzorem fitosanitarnym. Wprowadze-
nie ww. restrykcji strona rosyjska uzasadniała wy-
stępowaniem przypadków fałszowania polskich
świadectw na wwożone do Rosji produkty. Odbywa-
jące się kilkakrotnie przez okres kolejnych dwóch
lat kontrole wybranych zakładów sektora mięsnego
i paszowego przeprowadzane m.in. przez Federalną
Służbę Nadzoru Weterynaryjnego i Fitosanitarne-
go Federacji Rosyjskiej oraz rozmowy między pol-
skimi i rosyjskimi przedstawicielami służb wetery-
naryjnych i fitosanitarnych, jak i między Komisją
Europejską i Federacją Rosyjską, nie przyniosły
pozytywnych rezultatów. Ponadto w październiku
2007 r. Federacja Rosyjska wprowadziła zakaz im-
portu z Polski mączki rybnej, uzasadniając tę decy-
zję wykryciem w mączce eksportowanej z Polski
DNA bydła rogatego.
Do zasadniczego przełomu doszło dopiero pod-
czas spotkania ministra rolnictwa i rozwoju wsi
582
Rzeczypospolitej Polskiej pana Marka Sawickiego
i ministra rolnictwa Federacji Rosyjskiej pana Alek-
sieja Gordiejewa 12 grudnia 2007 r. w Moskwie.
W wyniku odbytych rozmów, jak i kontroli prze-
prowadzonych w listopadzie i grudniu 2007 r. w pol-
skich zakładach przetwórstwa mięsnego przez ro-
syjskie służby weterynaryjne, 19 grudnia 2007 r.
podpisano w Swietłogorsku w obwodzie kalinin-
gradzkim „Memorandum między polską Inspekcją
Weterynaryjną a Federalną Służbą ds. Nadzoru We-
terynaryjnego i Fitosanitarnego Federacji Rosyj-
skiej o warunkach dostaw produkcji zwierzęcej
z Rzeczypospolitej Polskiej do Federacji Rosyjskiej”.
Do podpisania porozumienia doszło w obecności
przedstawicieli Komisji Europejskiej. Ze strony pol-
skiej memorandum podpisała główny lekarz wetery-
narii dr Ewa Lech, a ze strony Federacji Rosyjskiej
Siergiej Dankwert, dyrektor Federalnej Służby
ds. Nadzoru Weterynaryjnego i Fitosanitarnego Fe-
deracji Rosyjskiej.
Na mocy memorandum:
— od dnia jego podpisania umożliwione zostało
wznowienie eksportu z Rzeczypospolitej Polskiej do
Federacji Rosyjskiej mięsa surowego nieprzetworzo-
nego (ustalono, że eksport mięsa przetworzonego
odbywał się będzie na dotychczasowych zasadach);
— uzgodniono, że przedsiębiorstwa do tej pory
nieskontrolowane przez rosyjskie służby weteryna-
ryjne, a które są zainteresowane eksportem do Fe-
deracji Rosyjskiej, będą skontrolowane w 2008 r.;
— uzgodniono również system wymiany między
polskimi i rosyjskimi służbami weterynaryjnymi in-
formacji dotyczących dostaw polskiego mięsa do Fe-
deracji Rosyjskiej oraz powołanie wspólnej grupy
ekspertów składającej się ze specjalistów służb we-
terynaryjnych obu krajów;
— w zakresie wwozu do Federacji Rosyjskiej ży-
wych świń uzgodniono kontrole zainteresowanych
gospodarstw;
— w odniesieniu do występowania w Polsce gry-
py ptaków Federalna Służba ds. Nadzoru Weteryna-
ryjnego i Fitosanitarnego Federacji Rosyjskiej zobo-
wiązała się, zgodnie z podpisanym memorandum
pomiędzy Wspólnotą Europejską a Federacją Rosyj-
ską, do stosowania zasady regionalizacji.
W wyniku kontroli polskich zakładów przepro-
wadzonych przez rosyjskie służby weterynaryjne
pod koniec 2007 r. prawo do eksportu na rynek ro-
syjski mięsa surowego i gotowych produktów mię-
snych uzyskało 14 przedsiębiorstw. Kontynuowane
były i są działania zmierzające do możliwie jak naj-
szerszej implementacji ww. memorandum, a w szcze-
gólności do dopuszczenia do eksportu do Federacji
Rosyjskiej zakładów z gwarancją GIW, zgłoszonych
do skontrolowania przez rosyjskie służby weteryna-
ryjne, a jeszcze przez nie nieatestowanych. W stycz-
niu 2008 r. główny lekarz weterynarii RP przekaza-
ła stronie rosyjskiej listy łącznie 105 przedsiębiorstw,
w tym 80 mięsnych, zainteresowanych nabyciem
uprawnień do eksportu na rynek rosyjski.
Chciałbym również poinformować, że podczas
spotkania przedstawicieli ministerstw rolnictwa obu
krajów, które odbyło się w dniu 13 lutego 2008 r.
w Moskwie, ustalono, że w dniach 9–11 kwietnia 2008 r.
odbędzie się spotkanie roboczej grupy ekspertów ds.
weterynaryjnych. Zadaniem ekspertów będzie usta-
lenie terminów i kolejności kontroli polskich zakła-
dów zainteresowanych uzyskaniem prawa do ekspor-
tu swoich produktów na rynek rosyjski.
Ponadto Federalna Służba Nadzoru Weteryna-
ryjnego i Fitosanitarnego poinformowała o zniesie-
niu ograniczeń w imporcie z Polski drobiu i produk-
tów drobiowych (z wyjątkiem województwa mazo-
wieckiego), wprowadzonych w związku z wystąpie-
niem w grudniu ubiegłego roku ognisk grypy pta-
ków. Oznacza to, że eksport mięsa drobiowego do
Federacji Rosyjskiej może być wznowiony z zakła-
dów drobiowych zatwierdzonych do eksportu na ry-
nek rosyjski.
Według informacji otrzymanej z GIW do dnia
31 marca 2008 r. wyeksportowano na rynek rosyj-
ski 3,1 tys. ton. mięsa wieprzowego oraz 1,3 tys. ton
mięsa wołowego.
Jeśli chodzi o produkty roślinne, uprzejmie infor-
muję, że podczas spotkania służb fitosanitarnych
polskich i rosyjskich w Swietłogorsku w grudniu
2007 r. omówiono kwestie techniczne, a także uzgod-
niono potrzebę kontynuacji dyskusji w celu wypra-
cowania rozwiązań, które umożliwią wznowienie
eksportu produktów roślinnych z polskimi świadec-
twami fitosanitarnymi.
Kwestie fitosanitarne omówione zostały także
w trakcie spotkania polskich i rosyjskich eksper-
tów służb fitosanitarnych, a następnie ministrów
rolnictwa Polski i Rosji podczas targów „Grüne
Woche” w Berlinie. W dniu 18 stycznia 2008 r. pod-
pisane zostało porozumienie dotyczące eksportu
produktów roślinnych z Polski do Federacji Rosyj-
skiej, na mocy którego:
— Rosja wznowi uznawanie certyfikatów fitosa-
nitarnych wystawianych przez polskie służby w od-
niesieniu do produktów roślinnych na cele przemy-
słowe i paszowe. Eksport z Polski produktów ro-
ślinnych podlegających nadzorowi fitosanitarnemu
na cele spożywcze do Federacji Rosyjskiej będzie
mógł odbywać się jak dotychczas z certyfikatami
fitosanitarnymi innych państw członkowskich UE.
Porozumienie dotyczy wyłącznie uznawania pol-
skich certyfikatów fitosanitarnych i nie obejmuje
kwestii bezpieczeństwa żywności, w tym zawarto-
ści pestycydów w produktach roślinnych eksporto-
wanych do Rosji;
— strony zgodziły się, że kwestie bezpieczeństwa
żywności, jako sprawy odnoszące się do eksportu ze
wszystkich krajów członkowskich Wspólnoty Euro-
pejskiej do Rosji, powinny być rozstrzygane i regulo-
wane pomiędzy Komisją Europejską a Federacją Ro-
syjską. Stąd też ostateczne rozwiązanie problemów
dotyczących bezpieczeństwa żywności, w tym pozo-
stałości pestycydów, mogą zostać uregulowane jedy-

nie w drodze podpisania porozumienia między Wspól-
notą Europejską i Federacją Rosyjską. W dniu 26 mar-
ca 2008 r. podpisane zostało pomiędzy Komisją Euro-
pejską i Federacją Rosyjską „Memorandum dotyczące
bezpieczeństwa produktów pochodzenia roślinnego
eksportowanych z Unii Europejskiej do Federacji
Rosyjskiej”. Porozumienie to stanowi podstawę
do wznowienia uznawania polskich certyfikatów fi-
tosanitarnych w eksporcie do Federacji Rosyjskiej
produktów pochodzenia roślinnego przeznaczonych
na cele spożywcze;
— dwustronne rozmowy polsko-rosyjskie w spra-
wie szczegółów wznowienia uznawania ww. certyfi-
katów planowane są na kwiecień 2008 r.
26 marca 2008 r. w Brukseli zostało podpisane,
między Komisją Europejską a Federalną Służbą Nad-
zoru Weterynaryjnego i Fitosanitarnego Federacji
Rosyjskiej, porozumienie w sprawie warunków do-
staw produktów roślinnych pochodzących z Unii Eu-
ropejskiej eksportowanych do Federacji Rosyjskiej.
2. W odniesieniu do zakazu importu z Polski
mięsa i produktów mięsnych na Ukrainę:
Zakaz importu z Polski mięsa i produktów mię-
snych został wprowadzony przez stronę ukraińską
w dniu 26 marca 2006 r. Jako powód wprowadzenia
zakazu importu mięsa strona ukraińska podała
przypadki przemytu tych produktów bez wymaga-
nych certyfikatów weterynaryjnych w samochodach
osobowych i transportem kolejowym. W związku
z zarzutami ukraińskich służb weterynaryjnych Pol-
ska zgodziła się na przeprowadzenie kontroli w pol-
skich zakładach mięsnych przez te służby.
Kontrole takie odbyły się w drugiej połowie 2006 r.
w 23 zakładach mięsnych. Następnie w dniach od
31 stycznia do 3 lutego 2007 r., zgodnie z ustalenia-
mi podjętymi przez ministrów rolnictwa Rzeczypo-
spolitej Polskiej i Ukrainy na TM „Grüne Woche”
w Berlinie, odbyła się wizyta ukraińskich eksper-
tów weterynaryjnych w Polsce, z głównym lekarzem
weterynarii Ukrainy.
W związku z pozytywnymi wynikami kontroli
w ww. polskich zakładach mięsnych strona ukraiń-
ska podjęła decyzję o dopuszczeniu do eksportu na
rynek ukraiński, z dniem 14 lutego 2007 r., produk-
cji z 23 skontrolowanych zakładów mięsnych.
Po tym okresie, z uwagi na fakt, że wiele przed-
siębiorstw w Polsce wykazywało zainteresowanie
eksportem mięsa na rynek ukraiński, w dniach
9–22 lipca 2007 r. odbyła się kontrola ukraińskich
służb weterynaryjnych w 25 zakładach polskich ce-
lem dopuszczenia produkcji z tych zakładów na ry-
nek ukraiński. Mimo pozytywnych wyników kon-
troli w ww. zakładach z 25 skontrolowanych zakła-
dów w lipcu 2007 r. tylko 5 zostało dopuszczonych
do eksportu na rynek ukraiński. Zdaniem GIW
w 14 z niedopuszczonych zakładów nie stwierdzono
poważniejszych uchybień. Strona polska ponownie
zwróciła się z prośbą o rozpatrzenie sprawy dopusz-
czenia tych przedsiębiorstw do eksportu na rynek
ukraiński. Podczas II posiedzenia Polsko-Ukraiń-
583
skiej Komisji Międzyrządowej ds. Współpracy Go-
spodarczej, które odbyło się w dniach 19–20 marca
2008 r. w Warszawie, strona ukraińska zobowiązała
się do ponownego przeanalizowania sprawy dopusz-
czenia polskich zakładów mięsnych do eksportu, w któ-
rych nie stwierdzono istotnych uchybień. Obecnie
dopuszczonych do eksportu na rynek ukraiński jest
33 polskich przedsiębiorstw mięsnych.
Strony uzgodniły także utworzenie, w ramach
ww. komisji, grupy roboczej ds. kwestii weteryna-
ryjnych, mającej na celu rozwiązywanie proble-
mów w handlu oraz współpracy w dziedzinie wete-
rynarii.
Mimo dopuszczenia importu na rynek ukraiński
produkcji z wielu polskich zakładów mięsnych eks-
port mięsa na Ukrainę jest niewielki. Polscy ekspor-
terzy wskazują na wysokie ukraińskie stawki celne
jako przyczynę tej sytuacji. Jednak z chwilą przystą-
pienia do WTO Ukraina będzie zobowiązana do ob-
niżenia obowiązujących swoich stawek celnych im-
portowych do poziomu stawek celnych związanych
w liście koncesyjnej Ukrainy do WTO. Może to ozna-
czać zintensyfikowanie eksportu polskiego mięsa na
rynek ukraiński.
Odrębną sprawą jest sprawa niewydawania przez
Ukrainę pozwoleń na import trzody chlewnej rzeź-
nej, co oznacza faktyczny zakaz importu. Admini-
stracja ukraińska podaje różne wyjaśnienia odno-
śnie stosowania faktycznego zakazu importu trzody
chlewnej żywej: raz uzasadnia to potrzebą ochrony
rynku, innym razem względami weterynaryjnymi.
Jako warunek dla dopuszczenia importu trzody
chlewnej rzeźnej z Polski główny lekarz weterynarii
Ukrainy wskazuje konieczność przeprowadzenia
kontroli w polskich gospodarstwach produkujących
na rynek ukraiński.
3. W odniesieniu do zakazu importu z Polski
mięsa i przetworów mięsnych do Republiki Bia-
łoruś:
W marcu 2007 r. także Białoruś wstrzymała im-
port mięsa i przetworów mięsnych z Polski bez żad-
nego uzasadnienia i podstaw prawnych.
Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi przepro-
wadziło w 2007 r. dwukrotnie (w maju i czerwcu)
konsultacje ze stroną białoruską w sprawie zniesie-
nia ww. zakazu, które jednak wtedy nie przyniosły
pozytywnego rezultatu w postaci zniesienia zakazu.
MRiRW wielokrotnie poruszało tę kwestię w rozmo-
wach z przedstawicielami Ambasady Republiki Bia-
łoruś w Warszawie, a także w czasie rozmów przygo-
towawczych do I posiedzenia Polsko-Białoruskiej
Komisji ds. Współpracy Gospodarczej, jak również
ostatnio i w korespondencji z ministrem rolnictwa
i żywności Republiki Białoruś.
Efektem powyższych działań jest zniesienie za-
kazu importu mięsa z Polski, o czym minister rol-
nictwa i żywności Republiki Białoruś poinformował
pismem z 12 marca 2008 r.
Obecnie, według danych Ministerstwa Finansów
zebranych na podstawie informacji z urzędów cel-
584
nych, import mięsa i przetworów mięsnych z Polski
na rynek białoruski został wznowiony.
Ponadto chciałbym poinformować o podejmowa-
nych, szeroko zakrojonych działaniach informacyj-
nych i promocyjnych służących umocnieniu pozycji
polskich produktów rolno-spożywczych za granicą.
Działania te są skierowane również na rynki państw
wschodnich, w których polska żywność nie jest jesz-
cze obecna lub dostęp do niej jest ograniczony. Wśród
działań, jakie podejmuje Ministerstwo Rolnictwa
i Rozwoju Wsi, można wymienić m.in. udział w im-
prezach targowo-wystawienniczych produktów rol-
no-spożywczych. W celu zwiększenia dostępności
polskich produktów rolno-spożywczych na rynkach
wschodnich MRiRW wzięło udział w kluczowych
wystawach, takich jak:
— Polska Ekspozycja Narodowa w Baku, Azer-
bejdżan, która odbyła się w dniach 7–8 listopada
2007 r. Ministerstwo dysponowało powierzchnią
wystawienniczą, na której swoje produkty spożyw-
cze eksponowało około 20 firm branży mięsnej, dro-
biarskiej, owocowo-warzywnej, mleczarskiej, kon-
centratów spożywczych.
MRiRW wraz z Wydziałem Promocji Handlu
i Inwestycji zorganizowało w Ambasadzie RP w Baku
spotkanie, na którym odbyła się degustacja polskich
produktów spożywczych. Uczestniczyli w nim przed-
stawiciele firm azerskich;
— Polska Wystawa Narodowa w Tbilisi, Gruzja,
która odbyła się 5–8 grudnia 2007 r.
MRiRW dysponowało powierzchnią wystawien-
niczą, na której prezentowało swoje produkty spo-
żywcze 9 firm polskich.
Podczas wystawy odbyło się spotkanie dotyczące
branży rolnej i spożywczej, w której udział wzięli
polscy wystawcy, przedstawiciele MRiRW oraz człon-
kowie kierownictwa gruzińskiego ministerstwa rol-
nictwa. Przedstawiciele MRiRW, prezentując polską
branżę rolno-spożywczą, omówili możliwe perspek-
tywy współpracy z polskim sektorem rolno-spożyw-
czym, cele i zadania MRiRW oraz ARiMR w promo-
cji i kształtowaniu wizerunku polskiego rolnictwa
oraz sektora rolno-spożywczego;
— Międzynarodowa Wystawa Prodexpo 2008
w Moskwie, Rosja, która odbyła się w dniach 11–15
lutego 2008 r.
Była to największa i najbardziej efektywna impre-
za targowa branży spożywczej w Rosji. Tematyka wy-
stawy obejmowała: surowce, półprodukty, komponen-
ty, wyroby gotowe, a także maszyny i technologie dla
przemysłu rolno-spożywczego. Udział ministerstwa
w wystawie był niezwykle istotny ze względu na moż-
liwości zaistnienia polskich produktów rolno-spożyw-
czych na znaczącym rynku rosyjskim, które pojawiły
się po zniesieniu ograniczeń w imporcie z Polski.
MRiRW wraz z WPHI zorganizowało w Ambasa-
dzie RP w Moskwie imprezę promującą polską żyw-
ność w Moskwie, na którą zostali zaproszeni przed-
stawiciele administracji, mediów oraz handlu rosyj-
skiego. Celem imprezy było przekazanie informacji
nt. polskich produktów rolno-spożywczych i nawią-
zanie nowych kontaktów.
Podczas targów odbyło się spotkanie przedstawi-
cieli Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi RP i Mi-
nisterstwa Rolnictwa Federacji Rosyjskiej. W trakcie
spotkania strona rosyjska poinformowała o wznowie-
niu uznawania polskich świadectw fitosanitarnych
wystawianych na produkty roślinne przeznaczone na
cele przemysłowe i paszowe.
Omówiono również kwestię zorganizowania, zgod-
nie z pkt 1.4 „Memorandum między Inspekcją Wete-
rynaryjną Rzeczypospolitej Polskiej a Federalną
Służbą Nadzoru Weterynaryjnego i Fitosanitarne-
go o warunkach dostaw produktów pochodzenia
zwierzęcego do Federacji”, pierwszego roboczego
spotkania wspólnej polsko-rosyjskiej grupy eksper-
tów złożonej z przedstawicieli GIW i Rosselchozna-
dzoru, na którym poruszona zostałaby sprawa kon-
troli zakładów weterynaryjnych zainteresowanych
uzyskaniem prawa eksportu swoich produktów na
rynek rosyjski, których listę GIW przekazał stro-
nie rosyjskiej;
— XIV Międzynarodowe Targi Prodexpo 2008
w Kijowie, Ukraina, które odbyły się w dniach
26–29 lutego 2008 r.
Była to najpoważniejsza wystawa branży rolno-
-spożywczej na Ukrainie. Tematyka targów obejmo-
wała m.in.: wędliny, surowce, artykuły spożywcze,
produkty mleczarskie, owoce, warzywa. W tej edycji
wzięło udział około 260 wystawców. W okresie trwa-
nia targów MRiRW dysponowało powierzchnią wy-
stawienniczą, na której prezentowało swoje artyku-
ły rolno-spożywcze 11 firm polskich. Ponadto stoisko
MRiRW było też miejscem spotkań oficjalnych dele-
gacji biorących udział w targach oraz w panelach
dyskusyjnych.
MRiRW wraz z WPHI zorganizowało spotkanie
w Ambasadzie RP w Kijowie, na którym odbyła się
degustacja polskich produktów spożywczych. W spo-
tkaniu uczestniczyli przedstawiciele firm ukraiń-
skich oraz podsekretarz stanu w MRiRW.
W trakcie trwania targów odbyło się spotkanie
podsekretarza stanu w MRiRW Andrzeja Dychy z Pe-
tro Werbyckim, zastępcą ministra polityki agrarnej
Ukrainy. Omówiona została m.in. sprawa ograni-
czeń stosowanych przez Ukrainę w imporcie mięsa
i produktów mięsnych z Polski, w szczególności do-
puszczenia produkcji zakładów mięsnych skontrolo-
wanych przez ukraińskie służby weterynaryjne
w lipcu 2007 r., oraz kwestia zniesienia przez stronę
ukraińską restrykcji wprowadzonych po wystąpie-
niu w Polsce przypadków grypy ptaków.
Ponadto informuję, że zarządzeniem nr 32 przez
ministra rolnictwa i rozwoju wsi, z dnia 30 paździer-
nika 2007 r., została powołana Rada do spraw Pro-
mocji Polskiego Sektora Rolno-Spożywczego. Powsta-
nie organu opiniodawczo-doradczego dla MRiRW wy-
nikało z potrzeby określania strategicznych celów
promocji żywności, wypracowywania koncepcji dłu-
goterminowych i zintegrowanych działań dotyczą-

cych promocji żywności oraz z konieczności identyfi-
kowania potrzeb związanych z promocją żywności.
Ponadto Rada do spraw Promocji Polskiego Sektora
Rolno-Spożywczego zajmuje się opiniowaniem pro-
jektów krajowych oraz wspólnotowych aktów praw-
nych, jak i innych dokumentów i działań dotyczą-
cych promocji żywności.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 7 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Jana Filipa Libickiego
w sprawie działań ministerstwa związanych
z problemami polskich migrantów
zarobkowych (2012)
W związku z pismem z dnia 18 marca br. (znak:
SPS-023-2012/08) dotyczącym interpelacji posła
Jana Filipa Libickiego w sprawie działań minister-
stwa związanych z problemami polskich migrantów
zarobkowych przekazuję następujące informacje.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej monito-
ruje skalę wyjazdów zarobkowych Polaków do państw
członkowskich Unii Europejskiej oraz państw EFTA.
Dostępne są statystyki prowadzone w innych pań-
stwach, dotyczące na przykład liczby wydawanych
zezwoleń na pracę. Nie istnieją natomiast żadne in-
strumenty pozwalające określić liczbę osób, które
wyjechały z Polski w celach zarobkowych, nie znala-
zły pracy i pozostały za granicą. Szacunki innych
państw europejskich dotyczące bezdomności często
nie określają narodowości bezdomnych. Sporadycz-
nie otrzymujemy sygnały od naszych partnerów za-
granicznych ze wspomnianej przez Pana Posła Wiel-
kiej Brytanii oraz z Francji (z zaznaczeniem, że są
to przypadki marginalne). Ministerstwo Pracy i Po-
lityki Społecznej nie ma aktualnie możliwości moni-
torowania zjawiska bezdomności polskich obywateli
w innych krajach Unii Europejskiej.
Programy pomocy migrantom wykluczonym spo-
łecznie przebywającym w danym kraju prowadzone
są zwykle przez władze i organizacje pozarządowe
kraju przyjmującego w oparciu o środki krajowe
i europejskie. Nie gwarantują one zainteresowanemu
integracji społecznej w państwie pobytu. W związku
z tym Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej po-
piera działania skierowane do polskich migrantów
zarobkowych przez Fundację „Barka”, jak również
samo prowadzi działania mające na celu zaintereso-
wanie organizacji pozarządowych pomocą Polakom
585
wykluczonym społecznie przebywającym w innych
krajach europejskich.
W 2007 r. ministerstwo zrealizowało zadania w ra-
mach Rządowego Programu Fundusz Inicjatyw Oby-
watelskich na lata 2005–2007 (FIO). Program ten
miał na celu pobudzanie oraz wspieranie rozwoju ini-
cjatyw obywatelskich z udziałem sektora organizacji
pozarządowych. Podmiotami uprawnionymi do udzia-
łu w konkursie były organizacje pozarządowe oraz
kościelne osoby prawne i jednostki organizacyjne,
o których mowa w art. 3 ust. 3 pkt 1 ustawy o działal-
ności pożytku publicznego i o wolontariacie.
W ramach FIO były wspierane następujące ob-
szary:
1) zabezpieczenie społeczne,
2) integracja i aktywizacja społeczna,
3) prawa i wolności człowieka i obywatela,
4) nauka, kultura, edukacja i wychowanie,
5) bezpieczeństwo publiczne i obrona narodowa.
W ramach obszaru 4. zostało wyróżnione działa-
nie 4.7: Działania na rzecz zachowania przez Polo-
nię więzi kulturowych z Polską oraz integracji pol-
skiej emigracji zarobkowej w zagranicznych środo-
wiskach lokalnych. W ramach działania 4.7. w roku
2007 zostały dofinansowane 3 projekty na łączną
kwotę 179 992,000 zł.
W ustawie budżetowej na rok 2008 z dnia 23 stycz-
nia 2008 r. przyjęto, że Fundusz Inicjatyw Obywa-
telskich dysponować będzie kwotą 60 mln zł. Zasady
przyznawania i rozliczania dotacji w ramach Fun-
duszu Inicjatyw Obywatelskich w roku 2008 wynika-
ją z dokumentu „Podstawowe działania Ministra
Pracy i Polityki Społecznej w zakresie wydatkowania
środków z rezerwy celowej Fundusz Inicjatyw Oby-
watelskich budżetu państwa na 2008 r.”, przyjętego
przez Radę Ministrów w dniu 11 marca 2008 r.
W FIO w 2008 r. zostało również wskazane dzia-
łanie 4.7: Działania na rzecz zachowania przez Polo-
nię więzi kulturowych z Polską oraz integracji pol-
skiej emigracji zarobkowej w zagranicznych środo-
wiskach lokalnych, w ramach którego organizacje
pozarządowe mogą ubiegać się o środki finansowe
na dofinansowanie projektów związanych z rozwią-
zywaniem problemów polskich migrantów.
Reasumując, rząd dostrzega potrzebę prowadze-
nia dalszych działań wspierających organizacje po-
zarządowe prowadzące pomoc Polakom w innych
krajach UE, którym się „nie udało”, oraz należą do
grup wykluczonych społecznie. Należy jednak zmniej-
szać ryzyko nieudanych wyjazdów Polaków w ce-
lach zarobkowych do innych krajów UE, poprzez
prowadzenie szerokiej kampanii informacyjnej o ich
prawach oraz o warunkach życia i pracy za granicą.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej prowadzi
szereg działań w tym kierunku, wśród których nale-
ży wymienić uczestnictwo w sieci Europejskich
Służb Zatrudnienia EURES. W ramach EURES
prowadzony jest serwis internetowy www.eures.pra-
ca.gov.pl, który zawiera stale aktualizowane infor-
586
macje na temat warunków życia i pracy w pań-
stwach UE i EFTA.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej opra-
cowało szereg broszur na temat warunków pracy
w państwach UE, prowadzi też stałą współpracę
z partnerami z poszczególnych państw członkow-
skich (z władzami, partnerami społecznymi i orga-
nizacjami pozarządowymi), dzięki której w Polsce
rozpowszechniane są materiały informacyjne w ję-
zyku polskim, opracowywane w państwach docelo-
wych. W październiku 2007 r. uruchomiona została
strona Departamentu Migracji MPiPS (dostępna
pod trzema adresami: www.migracje.gov.pl, www.
powroty.gov.pl, www.polacy.gov.pl), której celem jest
odpowiedź na potrzeby osób, które rozważają decy-
zję o emigracji, bądź osób rozważających decyzję
o powrocie do kraju z emigracji zarobkowej. W ra-
mach prac przygotowawczych dotyczących aktywnej
polityki migracyjnej planowane są także działania,
których celem jest wzrost świadomości obywateli
w zakresie pozytywnych i negatywnych skutków
migracji, a w konsekwencji podejmowanie racjonal-
nych decyzji migracyjnych.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 11 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Jana Filipa Libickiego
w sprawie nadużyć i nieprawidłowości
w domach spokojnej starości oraz prac
Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej
nad poprawą sytuacji w domach stałego pobytu
osób starszych (2013)
W odpowiedzi na otrzymaną za pośrednictwem
Pana Marszałka, przy piśmie z dnia 18 marca br.
znak SPS-023-2013/08, interpelację pana posła Jana
Filipa Libickiego w sprawie występujących w do-
mach pomocy społecznej nieprawidłowości, uprzej-
mie informuję, że faktycznie, w ostatnim okresie,
w mediach pojawiają się informacje wskazujące na
występujące nieprawidłowości w sprawowaniu opie-
ki wobec osób starszych w jednostkach całodobowe-
go wsparcia. Ujawnianie takich faktów jest niezwy-
kle cenne, w sytuacji gdy nie udało się ich ujawnić
uprawnionym służbom. Pamiętać jednak należy, że
większość prywatnych placówek, działa zgodnie
z prawem i niewłaściwe jest stosowanie uogólnień,
które wywołują atmosferę wskazującą, iż wszędzie
jest źle i osoby starsze, a także ich rodziny powinny
się bać takich placówek.
W obecnym stanie prawnym, rozróżniamy dwie
kategorie placówek całodobowego wsparcia dla osób
niezdolnych do samodzielnej egzystencji:
— domy pomocy społecznej, funkcjonujące w sys-
temie pomocy społecznej prowadzone przez samorzą-
dy terytorialne lub na ich zlecenie przez inne podmio-
ty niepubliczne. Wszystkie funkcjonujące domy po-
mocy społecznej (811 domów, w których przebywa
82 tys. osób) legitymują się wydanym przez właściwe-
go wojewodę zezwoleniem na prowadzenie domu (sta-
łym lub warunkowym wydanym do momentu zakoń-
czenia programu naprawczego w zakresie osiągania
wymaganych standardów);
— placówki całodobowego wsparcia działające
w oparciu o przepisy o działalności gospodarczej,
które funkcjonują poza systemem pomocy społecz-
nej. Placówki te, prowadzone przez osoby prywatne,
funkcjonują na zasadach wolnorynkowych, a więc
osoba lub rodzina zawiera z podmiotem prowadzą-
cym dwustronną umowę cywilnoprawną na zapew-
nienie określonych usług.
Ponieważ w tych placówkach już wcześniej do-
chodziło do łamania praw osób w nich przebywają-
cych, Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej wy-
stąpiło w 2003 r. z inicjatywą ustawodawczą, która
wprowadziła przepisy (ustawą z dnia 12 marca 2004 r.)
nakładające na nie obowiązek ubiegania się o ze-
zwolenie na prowadzenie wydawane przez wojewo-
dę, a w konsekwencji wpis do rejestru placówek
funkcjonujących zgodnie ze standardami. Niestety
w dalszym ciągu wiele z nich funkcjonuje bez zezwo-
lenia, a nieświadome obowiązujących procedur ro-
dziny umieszczają w funkcjonujących nielegalnie
placówkach swoich bliskich, nie zdając sobie sprawy,
iż mogą narazić swoich bliskich na niepożądane zda-
rzenia. Służby wojewody w przypadku powzięcia in-
formacji o działającej nielegalnie placówce podejmu-
ją działania zmierzające do ukarania właściciela
karą pieniężną w wysokości 10 tys zł, jeśli nie posia-
da wymaganego zezwolenia, i zobligują go do na-
tychmiastowego przystąpienia do procesu rejestra-
cji. Występowały również przypadki, w których
służby wojewody zmuszone zostały do powiadomie-
niu prokuratury, gdy ujawniano przypadki łamania
praw osób przebywających w placówce.
W chwili obecnej jedynie 85 prywatnych placó-
wek legitymuje się wydanym przez właściwego woje-
wodę zezwoleniem na prowadzenie takiej działalno-
ści. Wojewoda wydaje zezwolenie jedynie po spełnie-
niu przez podmiot prowadzący określonych w usta-
wie warunków, a więc standardów i przedłożeniu
w tym wniosku wymaganych dokumentów o prowa-
dzenie placówki. Placówki te analogicznie jak domy
pomocy społecznej są kontrolowane przez inspekto-
rów zajmujących się w imieniu wojewody kontrolą
i nadzorem nad jakością usług pomocy społecznej.
W grudniu ubiegłego roku wystosowana została
przez resort do wszystkich wojewodów koresponden-
cja, o wzmocnienie działań na podstawie art. 22
pkt 8, 9 i 9a, 10 ustawy z dnia 12 marca 2004 r.

o pomocy społecznej zapewniających zintensyfiko-
wanie nadzoru i kontroli zarówno w tego typu pla-
cówkach, jak i domach pomocy społecznej oraz pla-
cówkach opiekuńczo-wychowawczych. Korespon-
dencja zwrotna wskazuje, iż zostały podjęte przez
wojewodów stosowne działania, aby przeciwdziałać
podobnym sytuacjom w przyszłości. Wynika z niej,
że wojewodowie nie tylko w konsekwencji tych nie-
przyjemnych zdarzeń, ale również wcześniej podej-
mowali kroki, które miały na celu eliminowanie
przypadków nielegalnej działalności placówek cało-
dobowego wsparcia dla osób starszych czy niepełno-
sprawnych działających na podstawie przepisów
o prowadzeniu działalności gospodarczej.
We wszystkich województwach wystosowano pi-
sma do prezydentów miast, burmistrzów, wójtów,
starostów, dyrektorów domów pomocy społecznej,
kierowników ośrodków pomocy społecznej, dyrekto-
rów powiatowych centrów pomocy rodzinie, aby
zwrócić szczególną uwagę na prawa osób korzystają-
cych z usług domów pomocy społecznej i placówek
całodobowego wsparcia, a także aby informować
służby wojewodów o działających na ich terenie pla-
cówkach świadczących całodobowe usługi osobom
chorych, starszym i niepełnosprawnym (podobna
korespondencja była przekazywana już wcześniej
w celu ograniczania liczby placówek całodobowego
wsparcia, które próbowały omijać obowiązujące pra-
wo). Zamieszczano również stosowne informacje
w lokalnych mediach i na stronach internetowych
urzędów wojewódzkich. Wydziały polityki społecz-
nej urzędów wojewódzkich udzielały wskazówek,
jak i gdzie szukać informacji o wolnych miejscach
zarówno w domach pomocy społecznej, jak również
o placówkach posiadających zezwolenie wojewody
na prowadzenie działalności w zakresie całodobowej
opieki dla osób starszych czy niepełnosprawnych.
W wyniku podjętej inicjatywy wojewodowie powzięli
informacje o kilkunastu dotychczas niezarejestro-
wanych placówkach, wobec których wszczęto postę-
powanie wyjaśniające. Zintensyfikowane zostały
działania kontrolne. W celu zapobieżenia takim sy-
tuacjom w przyszłości, organizowano spotkania
z udziałem m.in. przedstawicieli wydziałów polityki
społecznej, Policji, Prokuratury poświęcone szczegó-
łowemu omówieniu przedmiotowej problematyki.
Ich efektem było ustalenie kierunku działań oraz
zasad współpracy pomiędzy poszczególnymi służba-
mi, strażami i inspekcjami, szczególnie w zakresie
wymiany informacji dotyczących prywatnych placó-
wek. Wydziały na bieżąco kontaktują się z urzędami
gmin i ośrodkami pomocy społecznej w celu aktuali-
zowania informacji o całodobowych placówkach.
W ramach tych działań wzmocnienie kontroli
i nadzoru rozszerzono również w odniesieniu do do-
mów pomocy społecznej prowadzonych przez samo-
rządy terytorialne, aby wyeliminować ewentualne
zagrożenia niepożądanych zdarzeń w przyszłości.
W mojej opinii służby w sposób prawidłowy realizują
nałożone na nie obowiązki nadzoru i kontroli, jed-
587
nak z życia społecznego nie da się całkowicie wyeli-
minować nieuczciwości i zwykłej podłości. Niemniej
temat ten jest niezwykle ważny i jest przedmiotem
troski organizatorów systemu pomocy społecznej, aby
skutecznie eliminować występowanie ich w przyszło-
ści. Ponadto w resorcie podjęte zostały prace nad no-
welizacją ustawy o pomocy społecznej, w której pla-
nuje się zawrzeć bardziej restrykcyjne rozwiązania
prawne dla osób prowadzących nielegalnie tego typu
działalność, uszczelniające system, mające minimali-
zować liczbę przypadków nielegalnej działalności
prywatnych placówek do poziomu zerowego.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 10 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na interpelację posłów Jacka Tomczaka
i Jana Filipa Libickiego
w sprawie prac nad rozporządzeniem
określającym maksymalną wysokość opłaty
za postępowanie związane z przyjęciem
na studia na przyszły rok akademicki (2015)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację panów posłów Jacka Tomczaka i Jana
Filipa Libickiego (SPS-023-2015/08) w sprawie prac
nad wydaniem rozporządzenia określającego mak-
symalną wysokość opłaty za postępowanie związa-
ne z przyjęciem na studia w roku akademickim
2008/2009 uprzejmie informuję, co następuje.
Zgodnie z upoważnieniem zawartym w art. 98
ust. 2 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkol-
nictwie wyższym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365, z późn.
zm.) minister właściwy do spraw szkolnictwa wyż-
szego określa, w drodze rozporządzenia, maksymal-
ną wysokość opłaty za postępowanie rekrutacyjne
związane z przyjęciem na studia.
Natomiast zgodnie z art. 98 ust. 2a ustawy z dnia
26 stycznia 2006 r. o zmianie ustawy Prawo o szkol-
nictwie wyższym oraz ustawy o podatku dochodowym
od osób fizycznych (Dz. U. Nr 46, poz. 328) rektor usta-
la wysokość opłaty obowiązującej w danej uczelni,
uwzględniając zasadę, że opłata ta nie może przekra-
czać kosztów planowanych do poniesienia w zakresie
niezbędnym do wykonania czynności związanych
z przyjmowaniem kandydatów na studia na danym
kierunku i określonym poziomie kształcenia.
Z kalkulacji kosztów postępowania rekrutacyj-
nego przeprowadzonej przez niektóre uczelnie wyni-
ka, że określone w rozporządzeniu maksymalne wy-
sokości opłat ustalono prawidłowo, zaś w gestii rek-
tora pozostaje ustalenie opłaty odpowiadającej real-
nym kosztom rekrutacji na dany kierunek i po-
588
ziom studiów. Władze uczelni, zgodnie z ustawą
Prawo o szkolnictwie wyższym, zobowiązane są
do szczegółowej analizy kosztów czynności zwią-
zanych z rekrutacją i takiego określenia opłaty,
aby zapewniła ich pokrycie.
Dziękując za przekazane sugestie, pragnę zapew-
nić, iż mam na uwadze określenie takiej maksymal-
nej wysokości opłaty wnoszonej przez kandydatów
na studia, która uwzględnia średnie koszty ponoszo-
ne przez daną uczelnię.
Łączę wyrazy szacunku
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 9 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Jana Filipa Libickiego
w sprawie nadużyć i nieprawidłowości
w domach spokojnej starości ze szczególnym
uwzględnieniem sytuacji w woj. wielkopolskim
(2016)
W odpowiedzi na otrzymaną za pośrednictwem
Pana Marszałka, przy piśmie z dnia 18 marca br.,
znak: SPS-023-2016/08, interpelację pana posła Jana
Filipa Libickiego w sprawie występujących w domach
pomocy społecznej nieprawidłowości, ze szczególnym
uwzględnieniem sytuacji w woj. wielkopolskim, uprzej-
mie informuję.
W obecnym stanie prawnym rozróżniamy dwie
kategorie placówek całodobowego wsparcia dla osób
niezdolnych do samodzielnej egzystencji:
— domy pomocy społecznej, funkcjonujące w sys-
temie pomocy społecznej, prowadzone przez samorzą-
dy terytorialne lub na ich zlecenie przez inne podmio-
ty niepubliczne. Wszystkie funkcjonujące domy po-
mocy społecznej (811 domów, w których przebywa
82 tys. osób) legitymują się wydanym przez właściwe-
go wojewodę zezwoleniem na prowadzenie domu (sta-
łym lub warunkowym, wydanym do momentu za-
kończenia programu naprawczego w zakresie osią-
gania wymaganych standardów);
— placówki całodobowego wsparcia działające
w oparciu o przepisy o działalności gospodarczej,
które funkcjonują poza systemem pomocy społecz-
nej. Placówki te, prowadzone przez osoby prywatne,
funkcjonują na zasadach wolnorynkowych, a więc
osoba lub rodzina zawiera z podmiotem prowadzą-
cym dwustronną umowę cywilnoprawną na zapew-
nienie określonych usług.
Na terenie woj. wielkopolskiego funkcjonuje
65 domów pomocy społecznej i 8 placówek działają-
cych w oparciu o przepisy o działalności gospodar-
czej. W grudniu ubiegłego roku wystosowana zosta-
ła przez resort do wszystkich wojewodów korespon-
dencja o wzmocnienie działań na podstawie art. 22
pkt 8, 9, 9a i 10 ustawy z dnia 12 marca 2004 r.
o pomocy społecznej, zapewniających zintensyfiko-
wanie nadzoru i kontroli zarówno w prywatnych
placówkach, jak i domach pomocy społecznej oraz
placówkach opiekuńczo-wychowawczych.
Korespondencja zwrotna wojewody wielkopolskie-
go wskazuje, iż zostały podjęte przez wojewodów sto-
sowne działania, aby przeciwdziałać takim sytuacjom
w przyszłości. Wynika z niej, że wojewoda wielkopol-
ski nie tylko w konsekwencji nieprzyjemnych zdarzeń
nagłośnionych przez media, ale również wcześniej
podejmował działania, które miały na celu elimino-
wanie przypadków nielegalnej działalności placówek
całodobowego wsparcia dla osób starszych czy niepeł-
nosprawnych działających na podstawie przepisów
o prowadzeniu działalności gospodarczej.
Wojewoda wielkopolski wystosował pisma do pre-
zydentów miast, burmistrzów, wójtów, starostów,
dyrektorów domów pomocy społecznej, kierowników
ośrodków pomocy społecznej, dyrektorów powiato-
wych centrów pomocy rodzinie, aby zwrócić szcze-
gólną uwagę na prawa osób korzystających z usług
domów pomocy społecznej i placówek całodobowego
wsparcia, a także aby informować służby wojewo-
dów o działających na ich terenie placówkach świad-
czących całodobowe usługi osobom chorym, star-
szym i niepełnosprawnym (podobna korespondencja
była przekazywana już wcześniej w celu ogranicze-
nia liczby placówek całodobowego wsparcia, które
próbowały omijać obowiązujące prawo).
Zintensyfikowane zostały działania kontrolne.
Służby kontrolne wojewody wielkopolskiego w 2007 r.
przeprowadziły kontrole w 12 domach pomocy spo-
łecznej i 12 kontroli w prywatnych placówkach cało-
dobowego wsparcia. Wydział Polityki Społecznej
w efekcie współpracy z gminnymi ośrodkami pomo-
cy społecznej ujawnił funkcjonowanie 5 placówek
działających nielegalnie. Podmiotom prowadzącym
wymierzono kary pieniężne przewidziane ustawą
i zobligowano je do podjęcia działań zmierzających
do zalegalizowania swojej działalności.
Ponadto wojewoda uczulił wszystkie jednostki sa-
morządu terytorialnego w kwestii przekazywania
służbom inspekcyjnym informacji o działalności pod-
miotów, którą można klasyfikować jako nielegalne
świadczenie całodobowych usług opiekuńczych i wspo-
magających.
Ponadto w resorcie podjęte zostały prace nad no-
welizacją ustawy o pomocy społecznej, w której pla-
nuje się zawrzeć bardziej restrykcyjne rozwiązania
prawne dla osób prowadzących nielegalnie tego typu
działalność, uszczelniające system, mające minima-
lizować liczbę przypadków nielegalnej działalności
prywatnych placówek do poziomu zerowego.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 11 kwietnia 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Żukowskiego
w sprawie planowanych zmian w ustawie
Prawo o ustroju sądów powszechnych
dotyczących statusu prawnego
asystentów sędziów (2019)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo nr SPS-023-2019/08, przy którym przekaza-
na została interpelacja posła Wojciecha Żukowskie-
go w sprawie planowanych zmian w ustawie z dnia
27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju sądów powszech-
nych (Dz. U. z 2001 r. Nr 98, poz. 1070, z późn. zm.),
dotyczących statusu prawnego asystentów sędziów,
uprzejmie informuję, co następuje.
Odnosząc się do poruszonej w interpelacji kwe-
stii ewentualnych zmian dotyczących statusu praw-
nego asystentów sędziów – w szczególności zmian
dotyczących ich wynagrodzeń (podwyżek tych wy-
nagrodzeń poprzez ich powiązanie z wynagrodze-
niem sędziów), jak również podniesienia rangi in-
stytucji asystenta sędziego (przykładowo poprzez
określenie zasady zatrudniania asystentów sędziów
na podstawie aktu mianowania oraz wprowadzenie
czasu pracy asystentów określonego wymiarem ich
zadań), należy wskazać, iż minister sprawiedliwości
zarządzeniem z dnia 4 grudnia 2007 r. nr 213/07/
DO powołał Zespół ekspertów do spraw zmian syste-
mu kształtowania kadr wymiaru sprawiedliwości
i prokuratury. Zespół ten przygotował m.in. projekt
założeń w zakresie racjonalizacji i uelastycznienia
struktury organizacyjnej sądów powszechnych oraz
wzmocnienia statusu sędziego i kariery sędziow-
skiej, które w dniu 22 lutego 2008 r. zostały przyjęte
przez Radę Ministrów w trybie obiegowym.
W projekcie tym przewidziano m.in.:
— racjonalizację sposobu zatrudniania i uloko-
wania personelu pomocniczego, w tym asystentów,
w szczególności podniesienie w stosunku do nich
wymogów związanych z wykształceniem zawodo-
wym; osoby te powinny legitymować się ukończoną
aplikacją, a nie wyłącznie dyplomem studiów uni-
wersyteckich, bowiem tylko wówczas będą mogły
w sposób efektywny stanowić pomoc przy wykony-
waniu przez sędziego funkcji jurysdykcyjnych;
— trzy drogi dochodzenia do nominacji sę-
dziowskiej:
a) legitymowanie się egzaminem zawodowym
(adwokackim, radcowskim) i odpowiednią praktyką
prawniczą wykonywaną poza korpusem sędziów
(adwokaci, radcowie prawni, prokuratorzy, notariu-
sze) lub posiadanie tytułu, lub stopnia naukowego,
b) ukończenie specjalistycznego szkolenia zawo-
dowego (aplikacja sędziowska) obejmującego prakty-
kę (staż) m.in. na stanowisku asystenta,
589
c) ukończenie aplikacji ogólnej (pierwszego etapu
szkolenia zawodowego, prowadzonego na potrzeby
korpusu sędziowskiego, prokuratorskiego oraz refe-
rendarzy i asystentów w sądach i prokuraturach),
minimum 3-letnia praktyka na stanowisku m.in.
asystenta oraz złożenie egzaminu sędziowskiego.
Efektem prac powyższego zespołu ma być projekt
ustawy o zmianie ustawy Prawo o ustroju sądów po-
wszechnych.
W odniesieniu natomiast do poruszonej w inter-
pelacji kwestii ewentualnych zmian art. 100a ust. 5
pkt 3 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuratu-
rze (Dz. U. z 2008 r. Nr 7, poz. 39), dotyczących wy-
mogów, jakie powinni spełniać kandydaci na asy-
stentów prokuratorów (zmiany zmierzające do tego,
by asystentami prokuratorów mogły być wyłącznie
osoby po ukończeniu wyższych studiów prawni-
czych), należy wskazać iż w Ministerstwie Sprawie-
dliwości nie są prowadzone prace legislacyjne, któ-
rych przedmiotem byłyby kwestie dotyczące zmian
wymogów, jakie powinni spełniać kandydaci na asy-
stentów prokuratorów.
Uprzejmie informuję, że – stosownie do uzasad-
nienia rządowego projektu ustawy z dnia 29 czerwca
2007 r. o zmianie ustawy Prawo o ustroju sądów po-
wszechnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U.
nr 136, poz. 959), mocą której do ustawy o prokura-
turze dodano rozdział 5a, zawierający m.in. przepis,
którego dotyczy interpelacja – celowo przyjęto roz-
wiązanie, zgodnie z którym od osoby zatrudnianej
na stanowisku asystenta prokuratora nie wymaga
się – w odróżnieniu od osoby zatrudnianej na stano-
wisku asystenta sędziego – wykształcenia wyższego
prawniczego i tytułu magistra. Przemawia bowiem
za tym specyfika funkcji prokuratora, wynikająca
m.in. z obowiązku prowadzenia przez niego śledz-
twa i związanej z tym konieczności poszukiwania
dowodów w postępowaniu przygotowawczym, co wie-
lokrotnie wymaga specjalistycznej wiedzy z różnych
dziedzin nauki (np. w sprawach o przestępstwa go-
spodarcze, dla prawidłowego ukierunkowania czyn-
ności dowodowych przydatna, a częstokroć koniecz-
na, będzie wiedza z zakresu nauk ekonomicznych).
Należy przy tym nadmienić, że wiedza z poszczegól-
nych dyscyplin naukowych jest niezbędna już na
etapie poszukiwania i utrwalania dowodów, co nie-
rozłącznie wiąże się też z procesem ich weryfikacji
w aspekcie przydatności w procesie karnym. Dla za-
pewnienia prawidłowego toku postępowania przygo-
towawczego jest zatem niezbędne uzyskanie przez
prokuratora wsparcia w postaci asystenta dyspo-
nującego fachową wiedzą w dziedzinach, w których
uzyskanie odpowiednio wysokiego poziomu kompe-
tencji wymaga ukończenia studiów wyższych. Dla-
tego, wzorując się na rozwiązaniu przyjętym w od-
niesieniu do asystentów sędziów, przyjęto, że także
kandydaci na asystentów prokuratorów muszą le-
gitymować się tytułem magistra. Natomiast przy
normowaniu uprawnień asystenta prokuratora
590
uwzględniono brak wymogu posiadania kwalifikacji
prawniczych.
Zważywszy na powyższe i biorąc pod uwagę sto-
sunkowo krótki okres obowiązywania powyższej re-
gulacji, uniemożliwiający dokonanie uprawnionej,
uogólniającej oceny jej skutków, brak jest obecnie
podstaw do projektowania zmian tych przepisów,
w szczególności zmierzających do wprowadzenia cen-
zusu wyższego wykształcenia prawniczego dla kan-
dydatów na stanowisko asystenta prokuratora. Przy-
toczony w interpelacji argument, mający przemawiać
za wprowadzeniem takiego cenzusu (prawo do wyko-
nywania niektórych czynności procesowych, w tym
przesłuchania świadków), nie uwzględnia faktu, że
obecnie obowiązujące przepisy prawa procesowego
nie wprowadzają wymogu wykonywania tego typu
czynności procesowych przez osoby posiadające for-
malne wyższe wykształcenie prawnicze i w przewa-
żającej części, w nieprokuratorskich organach upraw-
nionych do prowadzenia postępowań przygotowaw-
czych, czynności te są wykonywane przez osoby nie-
posiadające takiego wykształcenia. Tymczasem w jed-
nostkach organizacyjnych prokuratury, zgodnie
z art. 100a ust. 2 pkt 2 cyt. wyżej ustawy o prokura-
turze, czynności procesowe asystent wykonuje z upo-
ważnienia i w zastępstwie prokuratora, co – jak się
wydaje – powinno wykluczać sytuacje przeprowadza-
nia czynności procesowych przez osoby nieposiadają-
ce wystarczających kompetencji.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 9 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację posła Adama Rogackiego
w sprawie akceptacji zgłoszenia
przez samorząd Jarocina jako centrum
treningowego na Mistrzostwa Europy
w Piłce Nożnej Euro 2012 (2021)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP Adama Rogackiego,
przekazaną pismem z dnia 18 marca 2008 r. (sygn.
SPS-023-2021/08) w sprawie akceptacji zgłoszenia
samorządu Jarocina jako centrum treningowego na
Mistrzostwa Europy w piłce możnej UEFA Euro
2012, uprzejmie informuję, iż Polska jako współgo-
spodarz mistrzostw zobowiązana jest do przedsta-
wienia co najmniej 16 propozycji potencjalnych cen-
trów pobytowych – baz pobytowych i treningowych.
Reprezentacje narodowe uczestniczące w turnieju
finałowym UEFA Euro 2012 mają swobodę dokona-
nia wyboru zakwaterowania i infrastruktury tre-
ningowej. Nawet jeśli centrum pobytowe zostanie
wyznaczone przez Federację Gospodarza i zatwier-
dzone przez Unię Europejskich Związków Piłkar-
skich (UEFA), zaproponowane bazy dla zespołów
nie muszą zostać wykorzystane podczas Euro 2012.
W dniu 26 lutego 2008 r. na mocy zarządzenia nr 8
ministra sportu i turystyki został powołany Zespół
ds. weryfikacji wniosków inwestycyjnych dotyczą-
cych centrów pobytowych w celu ich kwalifikacji jako
przedsięwzięć Euro 2012 w rozumieniu ustawy z dnia
7 września 2007 r. o przygotowaniu finałowego tur-
nieju Mistrzostw Europy w piłce nożnej UEFA Euro
2012 (Dz. U. Nr 173, poz. 1219). W skład zespołu we-
szli przedstawiciele Ministerstwa Sportu i Turystyki,
spółki celowej PL.2012 Sp. z o.o., Polskiego Związku
Piłki Nożnej oraz Unii Metropolii Polskich.
W wyniku prac zespołu z ponad 150 propozycji lo-
kalizacji wyłoniona została wstępna lista podmiotów
spełniających lub deklarujących spełnienie w odpo-
wiednim czasie wymogów dotyczących centrów poby-
towych. Lista ta została przesłana do UEFA w dniu
29 lutego 2008 r., dotrzymując tym samym ustalone-
go przez UEFA terminu. Wśród wyselekcjonowanych
we wstępnym etapie projektów centrów pobytowych
znalazła się również propozycja Jarocina.
W ramach finalnego etapu prac zespołu opraco-
wane zostaną dodatkowe formularze dla wniosko-
dawców w celu uszczegółowienia gwarancji finanso-
wych uwierzytelniających zadeklarowane terminy
realizacji inwestycji do połowy 2010 r.
Władze samorządowe, mając na względzie ko-
nieczność wsparcia planowanych inwestycji, mogą
ubiegać się o środki finansowe z regionalnych pro-
gramów operacyjnych, za których ostateczny kształt
odpowiadają marszałkowie województw. Po dokona-
niu finalnej selekcji propozycji centrów pobytowych
zwrócę się do marszałków województw o wsparcie
poszczególnych projektów.
W odniesieniu do kwestii dofinansowania poszcze-
gólnych projektów centrów pobytowych ze środków
budżetu państwa uprzejmie informuję, że inwesty-
cje, które znajdą się na liście rekomendacji dla
UEFA, a w dalszej perspektywie zostaną umieszczone
w wykazie przedsięwzięć Euro 2012 w ramach noweli-
zacji rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 12 paź-
dziernika 2007 r. w sprawie wykazu przedsięwzięć
Euro 2012 (Dz. U. Nr 192, poz. 1385), nie będą dotowa-
ne ze środków budżetowych. Nie mniej jednak, na
mocy ustawy o przygotowaniu finałowego turnieju
Mistrzostw Europy w piłce nożnej UEFA Euro 2012
będą mogły korzystać z udogodnień proceduralnych.
Z poważaniem
Minister
Mirosław Drzewiecki
Warszawa, dnia 11 kwietnia 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie podpisania umowy regulującej
stosunki pomiędzy Rzecząpospolitą Polską
a Wschodnim Kościołem Staroobrzędowym,
nieposiadającym hierarchii duchownej (2022)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 18 marca 2008 r. (sygn. SPS-023-2022/
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Jarosława Matwiejuka z dnia 12 marca 2008 r.
w sprawie podpisania umowy regulującej stosunki
pomiędzy Rzecząpospolitą Polską a Wschodnim Ko-
ściołem Staroobrzędowym nie posiadającym hierar-
chii duchownej uprzejmie przedstawiam następują-
ce informacje.
Wschodni Kościół Staroobrzędowy nie posiadają-
cy hierarchii duchownej wydzielił się w połowie
XVII w. z Rosyjskiej Cerkwi Prawosławnej.
Stosunek państwa do wskazanego powyżej ko-
ścioła reguluje rozporządzenie prezydenta Rzeczy-
pospolitej Polskiej z dnia 22 marca 1928 r. o stosun-
ku państwa do Wschodniego Kościoła Staroobrzędo-
wego nie posiadającego hierarchii duchownej (Dz. U.
Nr 38, poz. 363, z późn. zm.). Według danych Głów-
nego Urzędu Statystycznego w 2005 r. do Kościoła
należało ok. 450 wiernych, funkcjonowała jedna pa-
rafia, natomiast posługę duszpasterską pełnił jeden
nastawnik (duchowny).
Zgodnie z art. 25 ust. 5 Konstytucji Rzeczypo-
spolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U.
Nr 78, poz. 483, z późn. zm.) stosunki między Rze-
cząpospolitą Polską a innymi, niż Kościół Katolicki
w Rzeczypospolitej Polskiej, kościołami oraz związ-
kami wyznaniowymi określają ustawy uchwalone
na podstawie umów zawartych przez Radę Mini-
strów z ich właściwymi przedstawicielami.
Dotychczas nie były prowadzone żadne prace nad
projektem umowy Rady Ministrów z Wschodnim
Kościołem Staroobrzędowym.
Wyżej wymieniony art. 25 ust. 5 Konstytucji RP
nie został dotąd w praktyce zastosowany także
w odniesieniu do innych kościołów i związków wy-
znaniowych. Przyczyna tego stanu rzeczy leży m.in.
w trudnościach związanych z interpretacją tego
przepisu. Ani Konstytucja RP, ani żaden inny akt
prawny nie precyzują niezbędnych do zastosowania
art. 25 ust. 5 Konstytucji RP kwestii trybu postępo-
wania legislacyjnego oraz zakresu treści umowy,
o której mowa w tym przepisie.
Wspomniany art. 25 ust. 5 Konstytucji RP nie
zmienia sytuacji prawnej działających na teryto-
rium Rzeczypospolitej Polskiej kościołów i związków
wyznaniowych. Podkreślić należy, że ewentualne
umowy zawarte na podstawie art. 25 ust. 5 Konsty-
591
tucji RP nie zastępują ustaw, które – zgodnie z art. 87
Konstytucji RP – stanowią źródło powszechnie obo-
wiązującego prawa w Rzeczypospolitej Polskiej.
Kościoły i inne związki wyznaniowe mają prawo
do składania wniosków o zawarcie umowy z Radą
Ministrów, której celem jest uchwalenie ustawy re-
gulującej w sposób możliwie całościowy stosunki
Państwa z danym kościołem lub związkiem wyzna-
niowym, a ponadto mają prawo do wystąpienia z wnio-
skiem o zawarcie omawianej umowy mającej na celu
nowelizację istniejącej ustawy. Wydaje się, że projekt
stosownej ustawy powinien stanowić załącznik do
podpisanej umowy rządowo-kościelnej.
Relacje Państwa z kościołami i związkami wy-
znaniowymi oparte w myśl art. 25 ust. 5 Konstytu-
cji RP na – będącej podstawą ustawy – umowie za-
kładającej ze swej istoty równość stron wykluczają
suwerenną władzę Państwa w zakresie regulacji ob-
jętej omawianą umową. Państwo nie rości sobie pra-
wa do ingerowania w sferę wykonywanych przez ko-
ścioły i związki wyznaniowe specyficznych zadań
o charakterze religijnym i tym samym wydaje się, że
nie istnieje problem zaakceptowania treści umów
w zakresie zapewnienia kościołom praw i wolności
związanych z wykonywaniem funkcji religijnych.
Wskazać jednak należy, iż istnieją obszary stosun-
ków państwowo-kościelnych wykraczające poza dzie-
dzinę funkcji religijnych. Określenie możliwej do za-
akceptowania przez Radę Ministrów treści umowy
na gruncie art. 25 ust. 5 Konstytucji RP wymaga po-
stawienia tej kwestii w kontekście generalnej dyrek-
tywy kształtowania stosunków między państwem
a kościołami i związkami wyznaniowymi zawartej
w art. 25 ust. 3 Konstytucji RP. W myśl tego przepisu
stosunki między państwem a kościołami i innymi
związkami wyznaniowymi są kształtowane na zasa-
dach poszanowania ich autonomii oraz wzajemnej
niezależności każdego w swoim zakresie. Państwo
zatem w relacjach z kościołami dysponuje sferą, któ-
rej kościoły nie mogą naruszać i która nie może pod-
legać regulacjom wyłączającym suwerenne kompe-
tencje Państwa. Podstawy do bliższego określenia
zakresu tego wyłączenia wynikają z całokształtu
przepisów regulujących stosunki państwa z kościoła-
mi i innymi związkami wyznaniowymi.
Zakres przedmiotowy umowy pomiędzy Radą Mi-
nistrów a kościołem lub innym związkiem wyznanio-
wym, o której mowa w art. 25 ust. 5 Konstytucji RP,
stosownie do konstytucyjnej zasady równouprawnie-
nia kościołów i innych związków wyznaniowych po-
winien opierać się w szczególności na katalogu spraw
i zagadnień objętych przepisami konkordatu pomię-
dzy Stolicą Apostolską a Rzecząpospolitą Polską.
Z uwagi na fakt, iż konkordat nie reguluje kwe-
stii związanych z regulacją spraw majątkowych po-
między państwem a Kościołem Katolickim w Rze-
czypospolitej Polskiej, uregulowanych przepisami
ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku państwa
do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Pol-
skiej (Dz. U. Nr 29, poz. 154, z późn. zm.) rząd RP
592
w deklaracji z dnia 15 kwietnia 1997 r. w celu za-
pewnienia jasnej wykładni przepisów konkordatu
między Stolicą Apostolską a Rzecząpospolitą Pol-
ską, podpisanej w Warszawie w dniu 28 lipca 1993 r.
zawarł w punkcie 6. stwierdzenie, że konkordat
uznaje określone ustawodawstwem polskim kompe-
tencje organów państwowych do regulowania kwe-
stii finansowych i podatkowych kościelnych osób
prawnych i fizycznych. W tym celu strona państwo-
wa zapozna się z opinią strony kościelnej w łonie od-
powiedniej komisji. W sprawach finansowych i po-
datkowych kościelnych osób prawnych i fizycznych
rząd RP dopuścił zatem jedynie możliwość opinio-
wania projektów regulacji prawnych przez Kościół
Katolicki w Rzeczypospolitej Polskiej.
Należy podkreślić, że od dnia wejścia w życie no-
wej Konstytucji RP Parlament uchwalił już szereg
ustaw fragmentarycznie regulujących sytuację praw-
ną kościołów i związków wyznaniowych w Państwie.
Z tego też powodu można mówić o kształtowaniu
się, zgodnej z brzmieniem art. 25 ust. 3 Konstytucji
RP, praktyki ustawodawczej wyłączającej spod dys-
pozycji art. 25 ust. 5 Konstytucji RP sprawy finan-
sowe, podatkowe, majątkowe kościołów i innych
związków wyznaniowych.
Mając powyższe na uwadze, w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji rozważany
jest następujący tryb przygotowywania i zawierania
umów, o których mowa w art. 25 ust. 5 Konstytucji
Rzeczypospolitej Polskiej:
1. Minister właściwy do spraw wyznań religij-
nych oraz mniejszości narodowych i etnicznych,
zwany dalej „właściwym ministrem”, powinien zo-
stać upoważniony do przyjęcia w imieniu Rady Mi-
nistrów wniosku kościoła lub innego związku wy-
znaniowego o zawarcie umowy, prowadzenia z wła-
dzami zainteresowanego kościoła lub innego związ-
ku wyznaniowego negocjacji i dokonywania uzgod-
nień w przedmiocie szczegółowej treści projektu
umowy i ustawy, powołania zespołu redakcyjnego
do opracowania projektu umowy i organizacji pracy
tego zespołu, składającego się z przedstawicieli stro-
ny rządowej i kościelnej;
2. Projekt ustawy o stosunkach pomiędzy pań-
stwem a zainteresowanym kościołem lub innym
związkiem wyznaniowym stanowi załącznik do pro-
jektu umowy. Przepisy niebędące przedmiotem
umowy mogą być zamieszczone w projekcie ustawy
po uzyskaniu opinii zainteresowanego kościoła lub
innego związku wyznaniowego;
3. Tryb postępowania ze wspomnianymi projek-
tami uzgodnionymi w ramach wyżej wymienionego
zespołu redakcyjnego oraz wewnątrz urzędu obsłu-
gującego właściwego ministra określa uchwała
Nr 49 Rady Ministrów z dnia 19 marca 2002 r. – re-
gulamin pracy Rady Ministrów (M. P. Nr 13,
poz. 221 z późn. zm.), z tym, że:
a) właściwy minister przedkłada Radzie Mini-
strów projekt umowy i ustawy wraz z projektem peł-
nomocnictwa do podpisania umowy,
b) dokonanie przez Radę Ministrów zmiany
przedłożonego projektu umowy wymaga uzgodnie-
nia z władzami właściwego kościoła lub innego
związku wyznaniowego,
c) niezwłocznie po podpisaniu umowy właściwy
minister przekazuje ją wraz z projektem ustawy pre-
zesowi Rady Ministrów, który przedkłada ją marszał-
kowi Sejmu.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 10 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie podpisania umowy regulującej
stosunki pomiędzy Rzecząpospolitą Polską
a Kościołem Ewangelicko-Augsburskim (2024)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 18 marca 2008 r. (sygn. SPS-023-2024/08)
przekazującego interpelację posła na Sejm RP pana
Jarosława Matwiejuka w sprawie podpisania umowy
regulującej stosunki pomiędzy Rzecząpospolitą Pol-
ską a Kościołem Ewangelicko-Augsburskim, uprzej-
mie przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie należy wskazać, iż sytuację prawną
Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w Rzeczypo-
spolitej Polskiej reguluje ustawa z dnia 13 maja 1994 r.
o stosunku państwa do Kościoła Ewangelicko-Augs-
burskiego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 73,
poz. 323, z późn. zm.).
Zgodnie z art. 25 ust. 5 Konstytucji RP stosunki
między Rzecząpospolitą Polską a innymi niż Kościół
Katolicki w Rzeczypospolitej Polskiej kościołami oraz
związkami wyznaniowymi określają ustawy uchwa-
lone na podstawie umów zawartych przez Radę Mini-
strów z ich właściwymi przedstawicielami.
Podkreślić jednakże należy, iż dotychczas nie
były prowadzone żadne prace nad projektem umowy
Rady Ministrów z Kościołem Ewangelicko-Augsbur-
skim w Rzeczypospolitej Polskiej.
Cytowany powyżej art. 25 ust. 5 Konstytucji RP
nie znalazł zastosowania też w odniesieniu do in-
nych kościołów i związków wyznaniowych. Powyż-
sze uwarunkowane jest m.in. trudnościami związa-
nymi z interpretacją tego przepisu. Konstytucja RP
ani żaden inny akt prawny nie precyzują niezbęd-
nych do zastosowania ww. art. 25 ust. 5 konstytucji
kwestii trybu postępowania legislacyjnego oraz za-

kresu treści umowy, o której mowa w tym przepisie.
Powyższy artykuł nie zmienia także sytuacji praw-
nej działających na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej kościołów i związków wyznaniowych. Pod-
kreślić przy tym należy, iż ewentualne umowy za-
warte na podstawie art. 25 ust. 5 Konstytucji RP nie
zastępują ustaw, które – zgodnie z art. 87 Konstytu-
cji RP – stanowią źródło powszechnie obowiązujące-
go prawa w Rzeczypospolitej Polskiej.
Kościoły i inne związki wyznaniowe mają prawo
zarówno do składania wniosków o zawarcie umowy
z Radą Ministrów, której celem jest uchwalenie usta-
wy regulującej stosunki państwa z danym kościo-
łem lub związkiem wyznaniowym, jak również do
wystąpienia z wnioskiem o zawarcie umowy mającej
na celu nowelizację obowiązującej ustawy. Wydaje
się, iż projekt tej ustawy powinien stanowić załącz-
nik do podpisanej umowy rządowo-kościelnej.
Relacje państwa z kościołami i związkami wy-
znaniowymi – zgodnie z art. 25 ust. 5 Konstytucji
RP – oparte na umowie zakładającej równość stron,
wykluczają suwerenną władzę państwa w zakresie
regulacji objętej umową. Państwo nie rości sobie
prawa do ingerowania w sferę wykonywanych przez
kościoły i związki wyznaniowe specyficznych zadań
o charakterze religijnym i tym samym wydaje się, iż
nie istnieje problem zaakceptowania treści umów
w zakresie zapewnienia kościołom praw i wolności
związanych z wykonywaniem funkcji religijnych.
Istnieją jednakże obszary stosunków państwo-
wo-kościelnych wykraczające poza dziedzinę funk-
cji religijnych. Określenie możliwej do zaakcepto-
wania przez Radę Ministrów treści umowy wyma-
ga przedstawienia przedmiotowej kwestii w kon-
tekście generalnej dyrektywy kształtowania sto-
sunków między państwem a kościołami i związka-
mi wyznaniowymi, zawartej w art. 25 ust. 3 Kon-
stytucji RP. Zgodnie z ww. artykułem stosunki
między państwem a kościołami i innymi związka-
mi wyznaniowymi są kształtowane na zasadach
poszanowania ich autonomii oraz wzajemnej nieza-
leżności każdego w swoim zakresie. Państwo zatem
w relacjach z kościołami dysponuje sferą, której ko-
ścioły nie mogą naruszać i która nie może podlegać
regulacjom wyłączającym suwerenne kompetencje
państwa. Podstawy do określenia zakresu tego wy-
łączenia wynikają z całokształtu przepisów regulu-
jących stosunki państwa z kościołami i innymi
związkami wyznaniowymi.
Zakres przedmiotowy umowy pomiędzy Radą
Ministrów a kościołem lub innym związkiem wy-
znaniowym, o której mowa w art. 25 ust. 5 Konsty-
tucji RP, stosownie do konstytucyjnej zasady równo-
uprawnienia kościołów i innych związków wyzna-
niowych, powinien opierać się w szczególności na
katalogu spraw i zagadnień objętych przepisami
konkordatu pomiędzy Stolicą Apostolską a Rzeczą-
pospolitą Polską.
Zauważyć należy, iż konkordat nie reguluje kwe-
stii w zakresie spraw majątkowych między pań-
593
stwem a Kościołem Katolickim w Rzeczypospolitej
Polskiej, uregulowanych przepisami ustawy z dnia
17 maja 1989 roku o stosunku państwa do Kościoła
Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U.
Nr 29, poz. 154, z późn. zm.).
Deklaracja rządu RP z dnia 15 kwietnia 1997 r.
w celu zapewnienia jasnej wykładni przepisów kon-
kordatu między Stolicą Apostolską a Rzecząpospoli-
tą Polską zawiera stwierdzenie (pkt 6): „Konkordat
uznaje określone ustawodawstwem polskim kompe-
tencje organów państwowych do regulowania kwe-
stii finansowych i podatkowych kościelnych osób
prawnych i fizycznych. W tym celu strona państwo-
wa zapozna się z opinią strony kościelnej w łonie od-
powiedniej komisji”. W sprawach finansowych i po-
datkowych kościelnych osób prawnych i fizycznych
rząd RP dopuścił zatem jedynie możliwość opinio-
wania projektów regulacji prawnych przez Kościół
Katolicki w Rzeczypospolitej Polskiej.
Należy podkreślić, iż od dnia wejścia w życie
Konstytucji RP z dnia 2 kwietnia 1997 r. parlament
RP uchwalił szereg ustaw fragmentarycznie regulu-
jących sytuację prawną kościołów i związków wy-
znaniowych. Z tego też względu można więc mówić
o kształtowaniu się – zgodnej z brzmieniem art. 25
ust. 3 Konstytucji RP – praktyki ustawodawczej wy-
łączającej spod dyspozycji art. 25 ust. 5 Konstytucji
RP sprawy finansowe, podatkowe, majątkowe ko-
ściołów i innych związków wyznaniowych.
Mając powyższe na uwadze, w MSWiA rozważa-
ny jest następujący tryb przygotowywania i zawie-
rania umów, o których mowa w art. 25 ust. 5 Kon-
stytucji RP:
— minister właściwy do spraw wyznań religij-
nych oraz mniejszości narodowych i etnicznych,
zwany dalej „właściwym ministrem”, powinien zo-
stać upoważniony do przyjęcia, w imieniu Rady Mi-
nistrów, wniosku kościoła lub innego związku wy-
znaniowego o zawarcie umowy, prowadzenia z wła-
dzami zainteresowanego kościoła lub innego związ-
ku wyznaniowego negocjacji i dokonywania uzgod-
nień w przedmiocie szczegółowej treści projektu
umowy i ustawy, powołania zespołu redakcyjnego
do opracowania projektu umowy i organizacji pracy
tego zespołu składającego się z przedstawicieli stro-
ny rządowej i kościelnej,
— projekt ustawy o stosunkach pomiędzy pań-
stwem a zainteresowanym kościołem lub innym
związkiem wyznaniowym stanowi załącznik do pro-
jektu umowy. Przepisy niebędące przedmiotem
umowy mogą być zamieszczone w projekcie ustawy
po uzyskaniu opinii zainteresowanego kościoła lub
innego związku wyznaniowego,
— tryb postępowania z projektami uzgodniony-
mi w ramach ww. zespołu redakcyjnego oraz we-
wnątrz urzędu obsługującego właściwego ministra
określa uchwała nr 49 Rady Ministrów z dnia 19 mar-
ca 2002 r. Regulamin pracy Rady Ministrów (M.P.
Nr 13, poz. 221, z późn. zm.), z tym że:
594
— właściwy minister przedkłada Radzie Mini-
strów projekt umowy i ustawy wraz z projektem peł-
nomocnictwa do podpisania umowy,
— dokonanie przez Radę Ministrów zmiany
przedłożonego projektu umowy wymaga uzgodnie-
nia z władzami właściwego kościoła lub innego
związku wyznaniowego,
— niezwłocznie po podpisaniu umowy właściwy
minister przekazuje ją wraz z projektem ustawy
prezesowi Rady Ministrów, który przedkłada ją
Marszałkowi Sejmu RP.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 9 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Tomańskiego
oraz grupy posłów
w sprawie prawnego uregulowania
zasad zmiany granic
jednostek samorządów terytorialnych (2026)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 20 marca 2008 r. (sygn. SPS-023-2026/
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Piotra Tomańskiego oraz grupy posłów, w spra-
wie prawnego uregulowania zasad zmiany granic
jednostek samorządu terytorialnego, uprzejmie przed-
stawiam następujące informacje.
Na wstępie pragnę zauważyć, że przepisy ustawy
z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym
(Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.)
w sposób precyzyjny określają zasady dokonywania
zmian w podziale terytorialnym państwa stopnia
gminnego. Art. 4 ust. 1 cytowanej powyżej ustawy
zawiera upoważnienie do wydania rozporządzenia
przez Radę Ministrów w zakresie tworzenia, łącze-
nia, dzielenia i znoszenia gmin oraz ustalania ich
granic, nadawania gminie lub miejscowości statusu
miasta i ustalania jego granic oraz ustalania i zmia-
ny nazw gmin oraz siedzib ich władz. Wytyczne do-
konywania powyższych zmian ujęte w art. 4 ust. 3
ww. ustawy zobowiązują zaś Radę Ministrów do
zbadania, czy proponowane zmiany zapewnią da-
nym jednostkom terytorium możliwie jednorodne ze
względu na układ osadniczy i przestrzenny, uwzględ-
niający więzi społeczne, gospodarcze i kulturowe
oraz zapewniający zdolność wykonywania zadań pu-
blicznych przez te jednostki. Natomiast art. 4a i 4b
omawianej ustawy reguluje szczegółowo tryb wyda-
nia rozporządzenia.
Jednocześnie należy zauważyć, że powyższe prze-
pisy prawa umożliwiają mieszkańcom − zarówno
gminy wnioskującej, jak i mieszkańcom wszystkich
jednostek objętych proponowaną zmianą granic − wy-
powiedzenie się w przedmiotowym zakresie. Przepro-
wadzenie konsultacji, zgodnie z art. 4b ust. 1 ustawy
o samorządzie gminnym, spoczywa na radzie gminy
tej jednostki, która występuje z wnioskiem, jak rów-
nież na organach stanowiących jednostek samorządu
terytorialnego objętych wnioskiem (rada gminy, rada
powiatu, sejmik województwa).
Po przeprowadzeniu konsultacji organy stano-
wiące wyrażają opinie dotyczące proponowanej
zmiany granic. Opinie takie powinny zawierać
fakty dotyczące zmiany granic (w tym np.: wyli-
czenia skutków finansowych, straty majątku itd.).
Argumenty zawarte w opinii rady wnioskującej,
jak i w opiniach organów stanowiących zaintereso-
wanych jednostek samorządu terytorialnego mają
taką samą wagę dla organu rozstrzygającego sprawy
dotyczące zmian w podziale terytorialnym kraju.
Należy zauważyć, że każda zmiana dokonywana
w podziale terytorialnym państwa pociąga za sobą
określone skutki finansowe dla jednej ze stron obję-
tej zmianą. Podkreślić jednakże należy, że Rada Mi-
nistrów, kierując się ww. wytycznymi zawartymi
w art. 4 ust. 3 ustawy o samorządzie gminnym, nie
podejmuje pozytywnych decyzji o dokonaniu takich
zmian granic, które pozbawiłyby gminę zdolności
wykonywania zadań publicznych, czy też doprowa-
dziłyby do drastycznego ograniczenia tej zdolności.
Warto również wskazać, że zgodnie z art. 44
pkt 2 ustawy o samorządzie gminnym przekaza-
nie mienia pomiędzy jednostkami samorządu te-
rytorialnego w wyniku dokonanych zmian granic,
następuje w drodze porozumienia zainteresowa-
nych gmin. To w trakcie prowadzonych rozmów
powinny zostać określone ramy, zakres przedmioto-
wego porozumienia, a także rozstrzygnięte wszelkie
sporne kwestie związane z realizacją zmiany granic.
W przypadku, gdy zainteresowane gminy nie osią-
gną porozumienia, o podziale mienia decyduje pre-
zes Rady Ministrów w drodze decyzji wydanej na
wniosek ministra właściwego do spraw administra-
cji publicznej.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 9 kwietnia 2008 r.

Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Elżbiety Łukacijewskiej
oraz grupy posłów
w sprawie kwoty dochodu uprawniającego
do świadczeń rodzinnych w 2008/2009 r. (2027)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
20 marca br., znak: SPS-023-2027/08, dotyczące in-
terpelacji poseł Elżbiety Łukacijewskiej oraz grupy
posłów w sprawie kwoty dochodu uprawniającego do
świadczeń rodzinnych w 2008 i 2009 r., uprzejmie
wyjaśniam.
Zasady i terminy zmiany wysokości kryteriów
dochodowych, warunkujących nabycie prawa do
świadczeń rodzinnych – podobnie jak zmiany wyso-
kości tych świadczeń – są ściśle określone w ustawie
z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzin-
nych (tekst jednolity Dz.U. z 2006 r. Nr 139, poz. 992
z późn. zm.).
Zgodnie z art. 18 ust. 1 i ust. 2 wymienionej usta-
wy, kwoty kryteriów dochodowych uprawniających
do świadczeń rodzinnych oraz kwoty poszczególnych
świadczeń podlegają okresowej weryfikacji co 3 lata,
z uwzględnieniem wyników badań progu wsparcia
dochodowego rodzin, przeprowadzanych przez In-
stytut Pracy i Spraw Socjalnych. Datę pierwszej we-
ryfikacji ustawowo ustalono na dzień 1 września
2006 r.
W jej wyniku, rozporządzeniem Rady Ministrów
z dnia 18 lipca 2006 r. w sprawie wysokości dochodu
rodziny albo dochodu osoby uczącej się stanowią-
cych podstawę ubiegania się o zasiłek rodzinny oraz
wysokości świadczeń rodzinnych (Dz.U. Nr 130,
poz. 903), wzrosły kwoty zasiłku rodzinnego, nie-
których dodatków do zasiłku rodzinnego (wychowy-
wania dziecka w rodzinie wielodzietnej, kształcenia
i rehabilitacji dziecka niepełnosprawnego, rozpoczę-
cia roku szklonego, podjęcia przez dziecko nauki
w szkole poza miejscem zamieszkania) oraz zasiłku
pielęgnacyjnego.
Kwoty kryteriów dochodowych pozostały na nie-
zmienionym poziomie i wynoszą odpowiednio 504 zł
w przeliczeniu na osobę w rodzinie lub 583 zł, jeśli
jest w niej wychowywane dziecko legitymujące się
orzeczeniem o niepełnosprawności lub orzeczeniem
o umiarkowanym albo znacznym stopniu niepełno-
sprawności.
Zatem, zgodnie z ww. przepisami, w okresie za-
siłkowym rozpoczynającym się 1 września 2008 r.
nie ulegną zmianie kryteria dochodowe uprawniają-
ce do świadczeń rodzinnych. Datą najbliższej weryfi-
kacji będzie 1 września 2009 r. Jednocześnie już
w roku bieżącym Minister Pracy i Polityki Społecz-
nej zleci Instytutowi Pracy i Spraw Socjalnych prze-
prowadzenie badań progu wsparcia dochodowego
rodzin, które będą podstawą do podjęcia działań do-
tyczących zmiany wysokości kryteriów dochodo-
595
wych uprawniających do świadczeń rodzinnych oraz
wysokości poszczególnych świadczeń od 1 września
przyszłego roku.
Ponadto pragnę zauważyć, że ustawą z dnia 24
maja 2007 r. o zmianie ustawy o świadczeniach ro-
dzinnych oraz ustawy o podatku rolnym (Dz. U.
Nr 109, poz. 747) zwiększono kwotę dopuszczalnego
przekroczenia kryterium dochodowego uprawniają-
cego do nabycia prawa do świadczeń rodzinnych. Od
6 lipca ub. r. o świadczenia rodzinne można się ubie-
gać także w sytuacji, gdy dochód rodziny w przeli-
czeniu na osobę w rodzinie przekracza ustawowe
kryterium o kwotę nie wyższą niż kwota najniższe-
go zasiłku rodzinnego, tj. 48 zł, pod warunkiem że
przysługiwał on w poprzednim okresie zasiłkowym.
W poprzednim stanie prawnym dozwolone przekro-
czenie kryterium uprawniającego do świadczeń ro-
dzinnych odnosiło się do dochodu całej rodziny, a nie
– jak obecnie – do dochodu na osobę w rodzinie.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 11 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Elżbiety Łukacijewskiej
oraz grupy posłów
w sprawie niewłaściwego traktowania kobiet
ciężarnych w Polsce (2028)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Elżbiety Łukacijewskiej oraz
grupy posłów, przesłaną przy piśmie Pana Marszał-
ka z dnia 20 marca 2008 r., znak: SPS-023-2028/08,
w sprawie niewłaściwego traktowania kobiet ciężar-
nych w Polsce uprzejmie proszę o przyjęcie poniż-
szych wyjaśnień.
Informujemy, że Ministerstwu Zdrowa nie są
znane przypadki nagannego traktowania kobiet cię-
żarnych. Informacją o występowaniu takich przy-
padków nie dysponuje również krajowy konsultant
w dziedzinie położnictwa i ginekologii. Niemniej jed-
nak ze względu na treść interpelacji podjęliśmy
działania umożliwiające wyjaśnienie problemu za-
istnienia administracyjnego ograniczenia lekarzom
prawa do prowadzenia ciąży według zaleceń Pol-
skiego Towarzystwa Ginekologicznego, literatury
fachowej i doświadczenia. Na podstawie tych wyja-
śnień stwierdzamy, że ani Ministerstwo Zdrowia,
ani Narodowy Fundusz Zdrowia nie wprowadzał
żadnych ograniczeń, które mogłyby odebrać leka-
rzom, dysponującym specjalizacją w dziedzinie po-
łożnictwa i ginekologii, prawo do prowadzenia ciąży,
596
zgodnie z zaleceniami Polskiego Towarzystwa Gine-
kologicznego oraz posiadaną przez nich wiedzą.
Uprzejmie informuję, że zasady i warunki wyko-
nywania zawodu lekarza określone są w ustawie
z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i leka-
rza dentysty (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 226, poz. 1943).
Zgodnie z postanowieniami art. 2 ust. 1 tej ustawy
wykonywanie zawodu lekarza polega na udzielaniu
przez osobę posiadającą wymagane kwalifikacje, po-
twierdzone odpowiednimi dokumentami, świadczeń
zdrowotnych, w szczególności: badaniu stanu zdro-
wia, rozpoznawaniu chorób i zapobieganiu im, lecze-
niu i rehabilitacji chorych, udzielaniu porad lekar-
skich, a także wydawaniu opinii i orzeczeń lekar-
skich. Prawo wykonywania zawodu przyznaje okrę-
gowa rada lekarska osobom, które spełniają wyma-
gania określone w art. 5 ust. 1 wymienionej wcze-
śniej ustawy. Zgodnie z art. 4 tej ustawy lekarz ma
obowiązek wykonywać zawód zgodnie ze wskaza-
niami aktualnej wiedzy medycznej, dostępnymi mu
metodami i środkami zapobiegania, rozpoznawania
i leczenia chorób, zgodnie z zasadami etyki zawodo-
wej oraz z należytą starannością. Ze względu na
taką regulację nie jest możliwe odebranie lekarzom
uprawnień w trybie wystosowania „urzędniczego pi-
sma formalnego”.
Informujemy, że zgodnie z Konstytucją Rzeczy-
pospolitej Polskiej (art. 68 ust. 3 i 4) władze publicz-
ne zobowiązane są do zapewnienia szczególnej opie-
ki zdrowotnej kobietom ciężarnym oraz są zobowią-
zane do zwalczania chorób epidemiologicznych i za-
pobiegania negatywnym dla zdrowia skutkom de-
gradacji środowiska. Przejawem troski o zdrowie
kobiet ciężarnych są przepisy zawarte w wielu
ustawach, między innymi w ustawie z dnia 27 sierp-
nia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej fi-
nansowanych ze środków publicznych (Dz. U.
Nr 210, poz. 2135, z późn. zm.), Kodeksie pracy
(Dz. U. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.) oraz ustawie
z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pienięż-
nych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i ma-
cierzyństwa (t. j. Dz. U z 2005 r. Nr 31, poz. 267).
Ustawa o świadczeniach opieki zdrowotnej finan-
sowanych ze środków publicznych reguluje warunki
i zakres udzielania świadczeń opieki zdrowotnej.
W ustawie tej w sposób szczególny uregulowano
świadczenia opieki zdrowotnej na rzecz kobiet cię-
żarnych. Postanowienia art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych nadają prawo do korzysta-
nia ze świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych, na zasadach określonych
w ustawie, wszystkim kobietom w okresie ciąży, po-
rodu i połogu, bez względu na ich uprawnienia wy-
nikające z tytułu ubezpieczenia zdrowotnego. Po-
stanowienia art. 27 ust. 1 pkt 5 tej ustawy nakładają
na ministra właściwego do spraw zdrowia obowią-
zek określenia, w drodze rozporządzenia, zakresu
badań profilaktycznych obejmujących kobiety w cią-
ży, w tym badań prenatalnych oraz profilaktyki sto-
matologicznej. Obowiązek ten został spełniony po-
przez wydanie rozporządzenia ministra zdrowia z dnia
21 grudnia 2004 r. w sprawie zakresu świadczeń opie-
ki zdrowotnej, w tym badań przesiewowych, oraz
okresów, w których te badania są przeprowadzane
(Dz. U. Nr 276, poz. 2740). W załączniku nr 1 do tego
rozporządzenia określony został szczegółowy zakres
profilaktycznych świadczeń opieki zdrowotnej u ko-
biet w okresie ciąży wraz z okresami ich przeprowa-
dzania. Koszt świadczeń, wymienionych w załączni-
ku, finansowany jest ze środków publicznych. Reali-
zatorami tych świadczeń mogą być wszystkie pod-
mioty, które zawarły z Narodowym Funduszem Zdro-
wia umowy na ich wykonywanie. Należy zaznaczyć,
że zgodnie z aktualnym stanem prawnym świadcze-
nia opieki zdrowotnej finansowanej ze środków pu-
blicznych mogą realizować zarówno podmioty pu-
bliczne, jak i niepubliczne.
Ze względu na uznaną potrzebę szczególnej ochro-
ny macierzyństwa przepisy obejmujące ten zakres
przedmiotowy zostały uwzględnione w Kodeksie
pracy. Przepisy te mają na celu zapewnienie opty-
malnych warunków przebiegu ciąży dla kobiet pra-
cujących zawodowo, w konsekwencji również zacho-
wanie zdrowia dzieci urodzonych przez te kobiety.
Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 10 września
1996 r. w sprawie wykazu prac szczególnie uciążli-
wych lub szkodliwych dla zdrowia kobiet (Dz. U.
Nr 114, poz. 545, z późn. zm.) zawiera wykaz takich
prac. Wśród prac szkodliwych dla zdrowia kobiet
w ciąży lub karmiących piersią znajdują się prace
stwarzające ryzyko zakażenia: wirusem zapalenia
wątroby typu B, wirusem ospy wietrznej i półpaś-
ca, wirusem różyczki, wirusem HIV, wirusem cyto-
megalii, pałeczką listeriozy i toksoplazmozą. Bada-
nia naukowe dowodzą, że zakażenie kobiety będą-
cej w ciąży wymienionymi wirusami, bakteriami
i pierwotniakami jest wysoce niebezpieczne dla
zdrowia płodu – w konsekwencji może powodować
trwałą niepełnosprawność urodzonego dziecka. Tak
więc dla dobra dziecka kobieta ciężarna powinna
unikać możliwości zakażenia, zaś obowiązkiem pra-
codawcy jest zapewnienie kobiecie ciężarnej warun-
ków bezpiecznej pracy.
Odnosząc się do podniesionego w interpelacji
problemu traktowania ciąży przez ZUS jako choro-
by, informujemy, że ciąża nie jest chorobą. W związ-
ku z tym w ustawie z dnia 25 czerwca 1999 r.
o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecz-
nego w razie choroby i macierzyństwa (t. j. Dz. U.
z 2005 r. Nr 31, poz. 267) bezpośredni związek z ciążą
mają wyłącznie przepisy zawarte w części dotyczącej
zasiłku macierzyńskiego. Pozostałe przepisy tej usta-
wy mogą wiązać się z ciążą tylko w przypadku cho-
rób, które wystąpiły w przebiegu ciąży, przyczynowo
związanych bądź niezwiązanych z ciążą.
Odpowiadając na pytania zwarte w interpelacji,
informujemy, że podzielamy pogląd grupy posłów, że
kobiety w ciąży powinny być chronione przez pań-
stwo w sposób szczególny i należyty. Informujemy,

że opieka zdrowotna nad kobietami ciężarnymi trak-
towana jest przez Ministerstwo Zdrowia jako działa-
nie priorytetowe. Stan tej opieki jest poddawany
okresowym analizom, zaś zakres opieki jest weryfi-
kowany adekwatnie do stwierdzonych potrzeb.
Pragniemy poinformować, że aktualnie trwają
prace zespołu powołanego przez ministra zdrowia
zarządzeniem z dnia 31 października 2007 r. w spra-
wie powołania Zespołu do spraw opracowania stan-
dardu opieki okołoporodowej (Dz. Urz. Min. Zdrow.
Nr 16, poz. 90, z późn. zm.). Celem tego zespołu jest
opracowanie aktu prawnego określającego standard
postępowania medycznego w okresie porodu i poło-
gu. Świadczenia wynikające z opracowanego stan-
dardu będą w pełni finansowane ze środków pu-
blicznych. W toku dotychczasowych prac zespołu
ustalono, że ze względu na specyfikę opieki zdrowot-
nej w okresie ciąży, porodu i połogu niezbędne jest
opracowanie 4 standardów, tzn.: opieki nad kobietą
ciężarną, opieki okołoporodowej nad kobietą pod-
czas porodu, opieki nad kobietą w połogu oraz opieki
nad noworodkiem. Trzy ostatnie standardy będą
mogły być wydane na podstawie delegacji art. 9 ust.
3 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej, natomiast
standard dotyczący opieki nad kobietą w ciąży zo-
stanie wdrożony w trybie nowelizacji rozporządze-
nia ministra zdrowia w sprawie zakresu świadczeń
opieki zdrowotnej, w tym badań przesiewowych,
oraz okresów, w których te badania są przeprowa-
dzane (Dz. U. Nr 276, poz. 2740). Na posiedzeniu ze-
społu, które odbyło się w dniu 22 stycznia 2008 r.,
poddano analizie zakres profilaktycznych świadczeń
opieki zdrowotnej u kobiet w okresie ciąży wraz
z okresami ich przeprowadzania, określony w załącz-
niku nr 1 obowiązującego rozporządzenia w sprawie
zakresu świadczeń opieki zdrowotnej, w tym badań
przesiewowych, oraz okresów, w których te badania
są przeprowadzane. Aktualnie jest uzgadniana treść
wyżej wymienionego załącznika do rozporządzenia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 11 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Elżbiety Łukacijewskiej
oraz grupy posłów
w sprawie uboju zwierząt rzeźnych
w gospodarstwie na użytek własny (2029)
W odpowiedzi na pismo, znak: SPS-023-2029/08,
dotyczące interpelacji pani poseł Elżbiety Łukaci-
597
jewskiej oraz grupy posłów w sprawie uboju zwie-
rząt rzeźnych w gospodarstwie na użytek własny
uprzejmie informuję, co następuje.
Przepisy prawa weterynaryjnego Unii Europej-
skiej, w szczególności tzw. pakietu higienicznego,
dają możliwość poszczególnym państwom członkow-
skim uregulowania w prawie krajowym prawnym
pewnych kwestii dotyczących uboju zwierząt na po-
trzeby własne.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że do uboju
zwierząt na potrzeby własne mają zastosowanie
przepisy wspólnotowe dotyczące dobrostanu zwie-
rząt oraz postępowania z uzyskanym w wyniku
uboju zwierząt materiałem szczególnego ryzyka.
W Polsce sprawy dotyczące uboju na użytek wła-
sny zostały uregulowane w ustawie z dnia 16 grud-
nia 2005 r. o produktach pochodzenia zwierzęcego
(Dz. U. z 2006 r. Nr 17, poz. 127, z późn. zm.) oraz
w rozporządzeniu ministra rolnictwa i rozwoju wsi
z dnia 9 lipca 2007 r. w sprawie produkcji mięsa
przeznaczonego na użytek własny (Dz. U. z 2007
Nr 132, poz. 919).
Przepisy ww. rozporządzenia określają zasady
pozyskiwania mięsa od utrzymywanych w gospo-
darstwie cieląt do szóstego miesiąca życia, świń,
owiec, kóz, drobiu oraz zwierząt dzikich utrzymy-
wanych w warunkach fermowych, a także wymaga-
nia dotyczące pozyskiwania przez myśliwego, w wy-
niku odstrzału, mięsa zwierząt łownych na potrzeby
własne.
Ubój bydła w gospodarstwie, o którym mowa
w interpelacji, zgodnie z ww. przepisami możliwy
jest w przypadku cieląt do szóstego miesiąca życia,
natomiast bydło powyżej szóstego miesiąca życia po-
winno być ubijane w rzeźni, niezależnie, czy mięso
pozyskane z takiego uboju przeznaczone jest do
wprowadzenia na rynek czy też na użytek własny
posiadacza zwierzęcia.
Zakaz uboju bydła powyżej szóstego miesiąca
życia w gospodarstwie na użytek własny wynika
z większego prawdopodobieństwa wystąpienia w pew-
nych tkankach u tego bydła czynnika odpowie-
dzialnego za wywoływanie gąbczastej encefalopatii
bydła (BSE).
W przypadku uboju bydła występuje obowiązek
dotyczący zagospodarowania materiału szczególne-
go ryzyka, wynikający bezpośrednio z przepisów
wspólnotowych, tj. rozporządzenia Parlamentu Eu-
ropejskiego i Rady (WE) nr 999/2001 z dnia 22 maja
2001 r. ustanawiającego zasady dotyczące zapobie-
gania, kontroli i zwalczania niektórych przenośnych
gąbczastych encefalopatii (Dz. Urz. UE L 147
z 31.05.2001, str. 1, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie
wydanie specjalne, rozdz. 3, t. 32, str. 289, z późn.
zm.) i rozporządzenia (WE) nr 1774/2002 Parlamen-
tu Europejskiego i Rady z dnia 3 października 2002 r.
ustanawiającego przepisy sanitarne dotyczące pro-
duktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nie-
przeznaczonych do spożycia przez ludzi (Dz. Urz.
WE L 273 z 10.10.2002, str. 1, z późn. zm.; Dz. Urz.
598
UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 3, t. 37, str. 92,
z późn. zm.).
Przepisy te określają sposób zagospodarowania
materiału szczególnego ryzyka, nie przewidując od-
stępstw od tego wymogu w przypadku, gdy ubój do-
konywany jest w gospodarstwie, a nie w rzeźni. Ma-
teriałem szczególnego ryzyka w przypadku cieląt do
szóstego miesiąca życia są m. in.: migdałki, jelito od
dwunastnicy do prostnicy oraz krezka. Natomiast
w przypadku owiec i kóz materiałem szczególnego
ryzyka jest śledziona, jelito kręte, mózgowie, gałki
oczne, migdałki oraz rdzeń kręgowy.
Zgodnie z powyższym rolnicy dokonujący uboju
zwierząt, których pewne tkanki uznaje się za materiał
szczególnego ryzyka, powinni przestrzegać wspólnoto-
wych zasad postępowania z tym materiałem.
W związku z tym uprzejmie informuję Pana Mar-
szałka, że zgodnie z przepisami rozporządzenia
w sprawie wymagań weterynaryjnych przy produk-
cji mięsa przeznaczonego na użytek własny rolnicy
powiadamiają powiatowego lekarza weterynarii
o zamiarze dokonania uboju cielęcia, owcy, kozy,
zwierzęcia łownego utrzymywanego w warunkach
fermowych, przekazując jednocześnie oświadczenie
o zobowiązaniu się do zagospodarowania, zgodnie
z przepisami prawa, materiału szczególnego ryzyka.
Należy podkreślić, że nie ma konieczności wyra-
żania przez powiatowego lekarza weterynarii zgody
na ubój zwierząt w gospodarstwie po otrzymaniu
ww. powiadomienia.
Zgodnie z ww. rozporządzeniem nie musi być
przeprowadzone badanie przedubojowe ani poubojo-
we zwierząt. W przekazywanym do powiatowego le-
karza weterynarii powiadomieniu o zamiarze doko-
nania uboju zwierzęcia rolnik sam deklaruje czy ba-
dania przedubojowe i poubojowe mają być przepro-
wadzone. Nie ma zatem obowiązku obecności urzę-
dowego lekarza weterynarii przy uboju zwierzęcia.
Ze względu na występowanie w Polsce włośnicy
istnieje konieczność przeprowadzenia badania na
obecność włośni w mięsie pozyskanym z trzody
chlewnej, nutrii i dzików. Wymóg ten wynika z ko-
nieczności zwiększenia poziomu ochrony zdrowia
publicznego, zwłaszcza w świetle ciągle występują-
cych zatruć włośnicą na terytorium Polski. Warto
przypomnieć, że choroba ta jest chorobą nieuleczal-
ną i bardzo ciężką w przebiegu, a niekiedy kończy
się śmiercią.
Niezależnie od powyższego uprzejmie informuję,
że przepisy wspólnotowe, wdrożone do polskiego po-
rządku prawnego ustawą z dnia 21 sierpnia 1997 r.
o ochronie zwierząt (tekst jednolity – Dz. U. z 2003 r.
Nr 106, poz. 1002, z późn. zm.) wymagają, aby każdy
ubój zwierząt dokonywany był przez wykwalifiko-
wanego ubojowca. Wymóg ten ma na celu zapewnie-
nie humanitarnych metod uboju.
Reasumując, pragnę poinformować, że brak jest
przesłanek merytorycznych do uproszczenia metod
badania mięsa przy produkcji mięsa na użytek własny,
o których mowa w przedmiotowej interpelacji, zwłasz-
cza że jedynym badaniem obligatoryjnym jest badanie
w kierunku włośni, o którym mowa powyżej.
W odniesieniu do pytania dotyczącego liczby
sztuk ubijanych w gospodarstwach na potrzeby wła-
sne uprzejmie informuję, że przepisy prawa wetery-
naryjnego nie przewidują w tym zakresie żadnych
ograniczeń.
Niemniej mając na uwadze podnoszone w inter-
pelacji problemy dotyczące sytuacji polskiej wsi oraz
utrudnień związanych z ubojem zwierząt na użytek
własny, Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi prze-
analizuje obowiązujące przepisy w tym zakresie
i rozważy możliwość podjęcia działań na forum
wspólnotowym mających na celu uproszczenie nie-
których przepisów.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 17 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów
Krzysztofa Matyjaszczyka
i Wacława Martyniuka
w sprawie ważności decyzji podjętych
przez osobę pełniącą obowiązki dyrektora
Urzędu Kontroli Skarbowej w Katowicach
(2030)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posłów pana Krzysztofa Matyjaszczy-
ka oraz pana Wacława Martyniuka dotyczącą pra-
widłowości powierzenia obowiązków dyrektora
Urzędu Kontroli Skarbowej w Katowicach pani
D. S., ważności decyzji przez nią podjętych, pozycji
Urzędu Kontroli Skarbowej w Katowicach w ran-
kingu urzędów kontroli skarbowej w okresie peł-
nienia przez panią D. S. obowiązków dyrektora
oraz liczby przypadków powierzenia pełnienia obo-
wiązków dyrektora urzędu kontroli skarbowej,
uprzejmie informuję.
Zasady i tryb powoływania dyrektorów urzędów
kontroli skarbowej określa ustawa z dnia 28 wrze-
śnia 1991 r. o kontroli skarbowej (Dz. U. z 2004 r.
Nr 8, poz. 65, z późn. zm.). Zgodnie z art. 8 ust. 3
powoływanej ustawy dyrektorów urzędów kontroli
skarbowej, spośród kandydatów wyłonionych w dro-
dze konkursu, powołuje minister właściwy do spraw
finansów publicznych na wniosek generalnego in-
spektora kontroli skarbowej. Stosownie do postano-
wień art. 8 ust. 4 ustawy o kontroli skarbowej do
konkursu mogą przystąpić wyłącznie inspektorzy
kontroli skarbowej posiadający wyższe wykształce-
nie magisterskie oraz 3-letnie doświadczenie zawo-
dowe na stanowisku inspektora. Jednocześnie, zgod-

nie z art. 8 ust. 8 ustawy o kontroli skarbowej, do
czasu powołania dyrektora urzędu kontroli skarbo-
wej w drodze konkursu minister właściwy do spraw
finansów publicznych na wniosek generalnego in-
spektora kontroli skarbowej wyznacza osobę pełnią-
cą obowiązki dyrektora urzędu kontroli skarbowej.
Należy podkreślić, iż przepis ten nie określa wyma-
gań formalnych dotyczących osób, którym może zo-
stać powierzone pełnienie obowiązków dyrektora
urzędu kontroli skarbowej. Tym samym ustawo-
dawca przyznał ministrowi właściwemu do spraw
finansów publicznych prawo do wskazania osoby,
która w jego ocenie posiada kwalifikacje odpowied-
nie do pełnienia obowiązków dyrektora urzędu kon-
troli skarbowej. Nawiązując do rozwiązań pragma-
tyk służbowych, w praktyce przyjmuje się, iż osoba,
której powierza się obowiązki dyrektora urzędu kon-
troli skarbowej, powinna spełniać wymogi formalne
do zajmowania stanowiska dyrektora urzędu kon-
troli skarbowej.
W drodze przeniesienia dokonanego na podsta-
wie art. 53 ust. 1 ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r.
o służbie cywilnej (Dz. U. z 1999 r. Nr 49, poz. 483,
z późn. zm.) w dniu 20 kwietnia 2006 r. pani D. S.
została pracownikiem Urzędu Kontroli Skarbowej
w Katowicach. Na mocy decyzji generalnego inspek-
tora kontroli skarbowej z dnia 10 kwietnia 2006 r.
z dniem 20 kwietnia 2006 r. pani D. S. została powo-
łana na stanowisko inspektora kontroli skarbowej
IV stopnia.
Powierzenie pani D. S. pełnienia obowiązków dy-
rektora Urzędu Kontroli Skarbowej w Katowicach
nastąpiło z dniem 20 kwietnia 2006 r. na mocy decy-
zji ministra finansów z dnia 10 kwietnia 2006 r. Nie
ulega wątpliwości, iż decyzje organów powołujących,
w postaci aktów powołania na określone stanowi-
sko, wywołują skutek z dniem wskazanym w treści
aktu, jeżeli został on określony w sposób odmienny
od daty wydania aktu. Powyższe dotyczy również
aktów powierzenia pełnienia obowiązków związa-
nych z danym stanowiskiem. Organ powierzający
ma pełną kompetencję do określenia daty, z jaką po-
wierzenie obowiązków następuje. W związku z tym
ocena kwalifikacji osoby, której powierzono pełnie-
nie obowiązków dyrektora, przez pryzmat wymagań
formalnych powinna zostać dokonana według daty
powierzenia obowiązków, określonej w akcie obo-
wiązki te powierzającym, a nie według daty wyda-
nia aktu.
W związku z powyższym należy zauważyć, iż
w dniu powierzenia obowiązków dyrektora Urzędu
Kontroli Skarbowej w Katowicach pani D. S. speł-
niała wszystkie warunki określone w art. 8 ust. 4
ustawy o kontroli skarbowej. Na mocy decyzji gene-
ralnego inspektora kontroli skarbowej z dniem 20 kwiet-
nia 2006 r. została powołana na stanowisko inspek-
tora kontroli skarbowej IV stopnia. Ponadto w dniu
powierzenia obowiązków dyrektora Urzędu Kontro-
li Skarbowej w Katowicach pani D. S. legitymowała
się ponad 11-letnim doświadczeniem zawodowym na
599
stanowisku inspektora kontroli skarbowej, zdoby-
tym w okresie 7.02.1992–29.12.2003.
Należy podkreślić, iż minister finansów powie-
rzył pełnienie obowiązków dyrektora Urzędu Kon-
troli Skarbowej w Katowicach pani D. S. jako in-
spektorowi kontroli skarbowej, a nie jako wicedy-
rektorowi urzędu, ponieważ zajmowanie określone-
go stanowiska w strukturze urzędu (w tym wicedy-
rektora) nie stanowi wymogu formalnego kandydo-
wania i uzyskania powołania na stanowisko dyrek-
tora urzędu kontroli skarbowej w świetle art. 8 ust. 3
ustawy o kontroli skarbowej oraz powierzenia peł-
nienia obowiązków dyrektora. Tym samym zajmo-
wanie przez inspektora kontroli skarbowej określo-
nego stanowiska w strukturze urzędu nie ma zna-
czenia prawnego dla prawidłowości i skuteczności
powołania inspektora na stanowisko dyrektora
urzędu lub powierzenia mu pełnienia obowiązków
dyrektora.
Mając na uwadze, iż pani D. S. spełniała wszyst-
kie wymagania formalne do objęcia stanowiska dy-
rektora urzędu kontroli skarbowej, minister finan-
sów, korzystając ze swego ustawowego upoważnie-
nia i powierzając pełnienie obowiązków dyrektora
Urzędu Kontroli Skarbowej w Katowicach pani D. S.,
postąpił zgodnie z prawem. Tym samym brak jest
podstaw do zaskarżenia decyzji wydawanych przez
panią D. S., jako pełniącą obowiązki dyrektora Urzę-
du Kontroli Skarbowej w Katowicach, ponieważ zo-
stały podpisane przez osobę upoważnioną w świetle
obowiązujących przepisów prawa.
Odnosząc się do miejsca w rankingach urzędów
kontroli skarbowej, należy wskazać faktyczny spa-
dek pozycji Urzędu Kontroli Skarbowej w Katowi-
cach w latach 2006–2007 w stosunku do rankingu
za rok 2005. Jednocześnie należy podkreślić, iż
w związku z określeniem w 2006 r. przez generalne-
go inspektora kontroli skarbowej nowych wytycz-
nych w sprawie pomiaru efektywności pracy urzę-
dów kontroli skarbowej rankingi za rok 2005 i za
lata 2006–2007 oraz miejsca zajmowane w nich
przez poszczególne urzędy są nieporównywalne.
Nowy system pomiaru i oceny pracy odszedł od kry-
teriów ilościowych i obecnie opiera się przede wszyst-
kim na badaniu skuteczności i jakościowej ocenie
osiągnięć zgłoszonych przez urzędy. Pozwala to na
bardziej wszechstronną analizę pracy urzędów kon-
troli skarbowej.
W związku z tym, iż ww. rankingi nie są ze sobą
porównywalne, ponieważ stanowią wynik badania
innych kryteriów funkcjonowania urzędów, nie jest
możliwe stwierdzenie w sposób jednoznaczny, jaki
wpływ na zmianę miejsca w rankingu urzędów kon-
troli skarbowej miało powierzenie pani D. S. pełnie-
nia obowiązków dyrektora Urzędu Kontroli Skarbo-
wej w Katowicach. W roku 2005 Urząd Kontroli
Skarbowej w Katowicach zajmował miejsce 2 w ran-
kingu, natomiast w latach 2006–2007 miejsce 11.
W 2006 r. powierzenie obowiązków dyrektora
urzędu kontroli skarbowej nastąpiło w 11 przypad-
600
kach. W 2006 r. w wyniku przeprowadzonego kon-
kursu powołano 1 osobę na stanowisko dyrektora
urzędu. W roku 2007 przeprowadzono 8 konkursów,
w wyniku których na stanowisko dyrektora urzędu
kontroli skarbowej powołano 6 osób. W 2008 r. prze-
prowadzono 5 konkursów, w wyniku których na sta-
nowisko dyrektora urzędu kontroli skarbowej powo-
łano 2 osoby. Obecnie w 5 urzędach kontroli skarbo-
wej nie powołano dyrektorów, a osobom kierującym
urzędami powierzono obowiązki dyrektora.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz
Warszawa, dnia 17 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Grzegorza Pisalskiego,
Bożeny Kotkowskiej
i Krzysztofa Matyjaszczyka
w sprawie możliwości przyznania niektórym
miastom liczącym powyżej 50 tys. mieszkańców
statusu tzw. powiatów grodzkich (2031)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 20 marca 2008 r. (sygn. SPS-023-2031/
08) przekazującego interpelację posłów na Sejm RP
Pana Grzegorza Pisalskiego, pani Bożeny Kotkow-
skiej oraz pana Krzysztofa Matyjaszczyka w spra-
wie przyznania niektórym miastom liczącym powy-
żej 50 tys. mieszkańców statusu tzw. powiatów
grodzkich, uprzejmie przedstawiam następujące in-
formacje.
Wprowadzony z dniem 1 stycznia 1999 r. zasad-
niczy trójstopniowy podział terytorialny państwa
został poprzedzony wieloma debatami i analizami
merytorycznymi w tym zakresie.
Ponadto zgodnie z art. 7 ustawy z dnia z dnia
24 lipca 1998 r. o wprowadzeniu zasadniczego trój-
stopniowego podziału terytorialnego państwa (Dz. U.
Nr 96, poz. 603, z późn. zm.) poddany został on
wstępnej ocenie przez Sejm RP, Senat RP i Radę Mi-
nistrów. Rada Ministrów w dniu 12 grudnia 2000 r.
przyjęła dokument pt.: „Ocena nowego zasadniczego
podziału terytorialnego państwa”, natomiast Sejm
RP i Senat RP podjęły stosowne uchwały w roku
2001. Nowy podział został uznany za poprawny
i spełniający założenia reformy administracji pu-
blicznej. Wskazano, że postulowane zmiany powin-
ny mieć charakter korekt zmierzających do likwi-
dowania konfliktów lokalnych, uwzględnienia wię-
zi społecznych oraz lepszego wykorzystania środ-
ków publicznych. Korekty takie są na bieżąco doko-
nywane na podstawie wpływających wniosków
w sprawie zmian podziału terytorialnego stopnia
wojewódzkiego, powiatowego i gminnego. W ww.
ocenach zwrócono także uwagę na występujące
dysproporcje w zakresie potencjału instytucjonal-
nego w przypadku jednostek powiatowych. Za ko-
rzystny uznano proces łączenia się miast na pra-
wach powiatu i otaczających je powiatów mających
siedziby w tych miastach.
Należy zauważyć, że zgodnie z obowiązującymi
w trakcie wprowadzania reformy administracyjnej
państwa kryteriami, określonymi w art. 91 ustawy
z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym
(t.j.: Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1592, z późn. zm.)
przewidziano możliwość nadania praw powiatu mia-
stom, które w dniu 31 grudnia 1998 r.:
— liczyły więcej niż 100 000 mieszkańców;
— z tym dniem przestały być siedzibami wojewo-
dów, chyba że na wniosek rady miejskiej odstąpiono
od nadania miastu praw powiatu oraz
— tym, którym nadano status miasta na pra-
wach powiatu, przy dokonywaniu pierwszego po-
działu administracyjnego kraju na powiaty.
Powyższy przepis miał charakter jednorazowy
i znalazł zastosowanie tylko w momencie wdrażania
reformy administracyjnej.
Obowiązujące uregulowania prawne nie przewi-
dują możliwości nadawania praw powiatu nowym
miastom. Dlatego też dokonanie powyższych zmian
wiąże się ze zmianą przepisów ustawy o samorzą-
dzie powiatowym. Wydaje się, iż ewentualne doko-
nanie przedmiotowych zmian przyniosłoby korzyści
finansowe nowo utworzonym miastom na prawach
powiatu. Należy jednak zastanowić się nad ich skut-
kami w stosunku do powiatów powstałych po wyłą-
czeniu takiego miasta z sieci powiatowej, a zwłasz-
cza zdolnością realizacji przez te jednostki zadań
publicznych.
Dlatego też nadanie praw powiatu nowym jed-
nostkom miejskim nie tylko wiąże się z przeprowa-
dzeniem merytorycznych analiz w tym zakresie,
obejmujących głównie zagadnienia administracyjne,
infrastrukturalne, funkcjonalne, ekonomiczne, ale
powinno być rozpatrywane w odniesieniu do funk-
cjonowania całego podziału terytorialnego państwa.
Należy zaznaczyć, że obecnie w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji trwają prace mające
na celu usprawnienie funkcjonowania administracji
publicznej. Analizy prowadzone w powyższym za-
kresie opierają się również na propozycjach, proble-
mach i postulatach zgłaszanych przez samorządy.
W związku z powyższym trzeba zauważyć, że kwe-
stia nadania praw powiatu nowym jednostkom miej-
skim może być przedmiotem analizy w kontekście
prowadzonych w MSWiA prac.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 10 kwietnia 2008 r.

Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na interpelację posła Jana Kamińskiego
w sprawie włączenia dwóch obrębów
ewidencyjnych w powiecie sokólskim
(woj. podlaskie) do obszarów o niekorzystnych
warunkach gospodarowania
w Programie Rozwoju Obszarów Wiejskich
na lata 2007–2013 (2032)
W odpowiedzi na interpelację pana posła Jana
Kamińskiego SPS-023-2032/08 z dnia 20 marca br.
w sprawie zaliczenia dwóch obrębów ewidencyjnych
w powiecie sokólskim do obszarów o niekorzystnych
warunkach gospodarowania (ONW) pragnę przeka-
zać następujące informacje.
Działanie: Wspieranie działalności rolniczej na
obszarach o niekorzystnych warunkach gospodaro-
wania, wdrażane w ramach Planu Rozwoju Obsza-
rów Wiejskich na lata 2004–2006, oraz jego konty-
nuacja – działanie: Wspieranie gospodarowania na
obszarach górskich i innych obszarach o niekorzyst-
nych warunkach gospodarowania, przygotowane
w ramach Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich
na lata 2007–2013, stanowią instrument wsparcia
finansowego dla tych, którzy prowadzą działalność
rolniczą na obszarach wiejskich, czyli wyłącznie
w obrębie gmin wiejskich i części wiejskich gmin
miejsko-wiejskich. Taki sposób kwalifikacji wynikał
z celu działania ONW, określonego w przepisach
prawa unijnego – rozporządzeniu Rady (WE) nr 1257/
1999 z dnia 17 maja 1999 r. w sprawie wsparcia roz-
woju wsi przez Europejski Fundusz Orientacji i Gwa-
rancji Rolnej (EFOiGR). Jest nim zapewnienie cią-
głości rolniczego użytkowania ziemi i tym samym
utrzymanie żywotności obszarów wiejskich, a więc
zapobieganie wyludnianiu się tych obszarów, a tak-
że zachowanie walorów krajobrazowych obszarów
wiejskich i promocja rolnictwa przyjaznego dla śro-
dowiska. W Polsce przyjęto definicję obszarów wiej-
skich, zgodnie z którą zaliczane są do nich tereny
(obszary) znajdujące się poza granicami administra-
cyjnymi miast. W konsekwencji takiej delimitacji
rolnicy prowadzący działalność rolniczą na obsza-
rach gmin miejskich lub częściach miejskich gmin
miejsko-wiejskich nie mogą się ubiegać o wsparcie
w ramach działania ONW.
Obręby ewidencyjne Małyszówka i Jasionówka
leżą w części miejskiej gminy miejsko-wiejskiej
Dąbrowa Białostocka, w związku z tym, w myśl
obowiązujących przepisów, beneficjenci z tych ob-
rębów nie mogą ubiegać się o wsparcie finansowe
z tytułu ONW. Obręby te zostały włączone do gra-
nic miasta i na etapie delimitacji ONW z uwagi na
charakter miejski nie spełniały kryteriów kwalifi-
kujących do obszarów o niekorzystnych warun-
kach gospodarowania.
601
W okresie programowania na lata 2007–2013
działanie ONW jest wdrażane zgodnie z przepisami
rozporządzenia Rady (WE) nr 1698/2005 z dnia 20 wrze-
śnia 2005 r. w sprawie wsparcia rozwoju obszarów
wiejskich przez Europejski Fundusz Rolny na rzecz
Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW). Rozpo-
rządzenie to przewiduje kontynuowanie wsparcia
ONW zgodnie z jego zasięgiem geograficznym okre-
ślonym przed obecnym okresem programowania.
Tak więc kryteria delimitacji ONW, które obowią-
zywały w ramach PROW 2004–2006 i które wyni-
kały z rozporządzenia Rady (WE) 1257/1999, pozo-
staną aktualne do 2010 r.
Opracowanie i wdrożenie nowej wizji w zakresie
instrumentu wsparcia, jakim jest ONW, będzie wy-
magało jego rewizji. Prace w zakresie ustalenia no-
wych kryteriów wyznaczania ONW są aktualnie
przeprowadzane przez Komisję Europejską.
W związku z powyższym aż do 2010 r. zgodnie
z prawodawstwem unijnym nie ma możliwości po-
szerzenia zasięgu ONW w gminie Dąbrowa Biało-
stocka.
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 4 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Karpińskiego
w sprawie wykonywania medycznych czynności
ratunkowych w warunkach pozaszpitalnych
(2033)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Grzegorza Karpińskiego
w sprawie wykonywania medycznych czynności ra-
tunkowych w warunkach pozaszpitalnych, przesła-
ną przy piśmie z dnia 20 marca 2008 r., znak: SPS-
-023-2033/08, uprzejmie informuję, iż zgodnie z art. 3
pkt 10 ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwo-
wym Ratownictwie Medycznym (Dz. U. Nr 191,
poz. 1410, z późn. zm.) zespoły ratownictwa medycz-
nego podejmują medyczne czynności ratunkowe
w warunkach pozaszpitalnych. Natomiast finanso-
wanie tych zadań odbywa się z budżetu państwa
z części, których dysponentami są właściwi wojewo-
dowie, w myśl art. 46 ustawy. Na podstawie art. 44
ust. 1 powyższej ustawy zespół ratownictwa me-
dycznego transportuje osobę w stanie nagłego za-
grożenia zdrowotnego do najbliższego, pod wzglę-
dem czasu dotarcia, szpitalnego oddziału ratunko-
wego lub do szpitala wskazanego przez dyspozytora
medycznego (ewentualnie lekarza koordynatora me-
602
dycznego). Podobnie (art. 45) w przypadku, gdy
u osoby w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego
zostanie stwierdzony stan, który wymaga transpor-
tu bezpośrednio do jednostki organizacyjnej szpitala
wyspecjalizowanej w zakresie udzielania świadczeń
zdrowotnych niezbędnych dla ratownictwa medycz-
nego lub gdy tak zdecyduje lekarz systemu obecny
na miejscu zdarzenia, osobę taką transportuje się
bezpośrednio do wskazanej jednostki. Jednocześnie,
zgodnie z art. 47 ww. ustawy, świadczenia opieki
zdrowotnej udzielane przez szpitalne oddziały ra-
tunkowe oraz jednostki organizacyjne szpitali wy-
specjalizowane w zakresie udzielania świadczeń
opieki zdrowotnej niezbędnych dla ratownictwa me-
dycznego (w tym transport sanitarny jako świadcze-
nie towarzyszące) finansowane są na zasadach opi-
sanych w ustawie ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135,
z późn. zm.).
Biorąc pod uwagę całość powyższych regulacji,
należy stwierdzić, że transport od miejsca zdarzenia
do szpitalnych oddziałów ratunkowych oraz jedno-
stek organizacyjnych szpitali wyspecjalizowanych
w zakresie udzielania świadczeń opieki zdrowotnej
niezbędnych dla ratownictwa medycznego należy do
zakresu transportu ratownictwa medycznego (a więc
jest finansowany z budżetu państwa z części, któ-
rych dysponentami są poszczególni wojewodowie),
zaś transport późniejszy (w tym międzyszpitalny)
jest finansowany zgodnie z zapisami ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowot-
nej finansowanych ze środków publicznych.
W tej sytuacji przywołany przez pana posła fakt
wypowiedzenia umowy Wojewódzkiemu Szpitalowi
Obserwacyjno-Zakaźnemu w Toruniu przez Woje-
wódzką Stację Pogotowia Ratunkowego w Toruniu
w zakresie transportu sanitarnego, przy jednocze-
snym podaniu jako przyczyny przepisów art. 3 pkt 4
ww. ustawy, nie znajduje uzasadnienia w obowiązu-
jących przepisach. W opinii Ministerstwa Zdrowia
transport sanitarny (międzyszpitalny) powinien być
wykonywany środkami transportu sanitarnego in-
nymi niż pozostające w gotowości na danym terenie
zespoły ratownictwa medycznego. W przeciwnym
przypadku może dojść do sytuacji, iż zespoły ratow-
nictwa medycznego będą finansowane ze środków
budżetu państwa (za tzw. dobową gotowość) i środ-
ków Narodowego Funduszu Zdrowia (za transport
sanitarny). Ponadto dany teren będzie niezabezpie-
czony przez zespół ratownictwa medycznego, który
będzie wykonywał transport sanitarny międzyszpi-
talny. Jednocześnie należy zwrócić uwagę, iż taki
transport trwa dosyć długo, co z kolei wydłuży czas
oczekiwania na zespół ratownictwa medycznego
przez osoby znajdujące się w stanie nagłego zagroże-
nia zdrowotnego. Natomiast, co wymaga podkre-
ślenia, powyższa interpretacja nie wyklucza możli-
wości transportu sanitarnego przez zespół ratow-
nictwa medycznego niepozostający w danej chwili
w gotowości.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 3 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Szaramy
w sprawie braku rozporządzenia regulującego
zasady prowadzenia ośrodków techniki jazdy
i egzaminowania instruktorów (2034)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo nr SPS-023-2034/08 przekazujące interpelację
posła Wojciecha Szaramy w sprawie braku rozporzą-
dzenia regulującego zasady prowadzenia ośrodków do-
skonalenia techniki jazdy i egzaminowania instrukto-
rów, przedstawiam następujące wyjaśnienia.
W dniu 11 kwietnia 2008 r. minister infrastruk-
tury podpisał rozporządzenie w sprawie wymagań
dotyczących prowadzenia ośrodka doskonalenia
techniki jazdy, egzaminowania kandydatów na in-
struktorów techniki jazdy, postępowania z doku-
mentacją związaną z prowadzeniem szkoleń oraz
wzorów stosowanych dokumentów. Rozporządzenie
zostało już przekazane do publikacji i wejdzie w ży-
cie z dniem ogłoszenia.
Jednocześnie informuję, że rozwiązania technicz-
ne zaproponowane w projekcie są wynikiem kilku-
miesięcznych konsultacji społecznych, w których udział
wzięli m.in. przedstawiciele Polskiego Stowarzysze-
nia Motorowego, Polskiego Związku Motorowego
oraz kilku innych organizacji zajmujących się bezpie-
czeństwem ruchu drogowego. Projekt rozporządzenia
był także przedmiotem uzgodnień międzyresorto-
wych, w których udział wziął m.in. także minister
spraw wewnętrznych i administracji, któremu bezpo-
średnio podlega Centrum Szkolenia Policji.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 16 kwietnia 2008 r.

Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Marka Opioły
w sprawie bezpieczeństwa energetycznego
Polski oraz planów rządu odnośnie
do głównych podmiotów gospodarczych
sektora energetycznego, których siedziby
mieszczą się w Płocku (2035)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację poselską pana Marka Opioły, posła na
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, w sprawie bezpie-
czeństwa energetycznego Polski oraz planów rządu
odnośnie do głównych podmiotów gospodarczych
sektora energetycznego, których siedziby mieszczą
się w Płocku, w związku z kolejnymi doniesieniami
prasowymi, uprzejmie informuję, co następuje.
Obowiązujący dokument pt.: „Polityka rządu RP
dla przemysłu naftowego w Polsce”, przyjęty w dniu
6 lutego 2007 r., nie przewiduje fuzji dwóch polskich
koncernów paliwowych: PKN Orlen SA oraz Grupy
Lotos SA. Obecnie oczekuję na projekt nowego do-
kumentu opracowywanego przez Ministerstwo Go-
spodarki, stąd ewentualną fuzję tych podmiotów na-
leży traktować w charakterze doniesień prasowych.
Odpowiadając na pytanie drugie dotyczące spół-
ek: PERN Przyjaźń SA i Operatora Logistycznego
Paliw Płynnych sp. z o.o., uprzejmie informuję, iż
w Ministerstwie Skarbu Państwa rozważana jest
możliwość połączenia tych spółek oraz tryb, w jakim
proces ten miałby zostać przeprowadzony. Nadmie-
niam jednak, iż planowane połączenie spółek: PERN
Przyjaźń SA i Operatora Logistycznego Paliw Płyn-
nych sp. z o.o. będzie się wiązało z koniecznością
zmiany dokumentu: „Polityka rządu RP dla prze-
mysłu naftowego w Polsce”. Dopóki nie zapadną
ostateczne decyzje o połączeniu przedmiotowych
spółek, za wcześnie jest na to, aby planować zmianę
ich siedzib.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 15 kwietnia 2008 r.
603
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Witolda Gintowt-Dziewałtowskiego
w sprawie uzasadnienia zastosowania
przez Sąd Rejonowy w Białymstoku
środka zapobiegawczego w stosunku
do prezydenta Olsztyna (2036)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przesłaną przy piśmie Marszałka Sejmu Rzeczypo-
spolitej Polskiej z dnia 26 marca 2008 r. interpelację
pana posła Witolda Gintowt-Dziewałtowskiego doty-
czącą sprawy podejrzanego Czesława Jerzego Mał-
kowskiego, wobec którego Sąd Rejonowy w Białym-
stoku zastosował środek zapobiegawczy w postaci za-
wieszenia w czynnościach służbowych związanych
z wykonywaniem stanowiska prezydenta miasta Olsz-
tyna, uprzejmie przedstawiam, co następuje:
Postanowieniem z dnia 1 marca 2008 r. wyda-
nym w sprawie sygn. akt III Kp 506/08 Sąd Rejono-
wy w Białymstoku nie uwzględnił wniosku Proku-
ratury Okręgowej w Białymstoku w przedmiocie
zastosowania wobec podejrzanego Czesława Jerzego
Małkowskiego środka zapobiegawczego w postaci
tymczasowego aresztowania. Jednocześnie na pod-
stawie przepisów art. 249 § 1 K.p.k., art. 250 § 4
K.p.k. i art. 276 K.p.k. zastosował wobec niego inny
środek zapobiegawczy w postaci zawieszenia w czyn-
nościach służbowych związanych z wykonywaniem
stanowiska prezydenta miasta Olsztyna, uznając mię-
dzy innymi, że będzie on wystarczającym dla zapew-
nienia prawidłowego toku postępowania, a w szczegól-
ności zapobiegnie matactwu ze strony podejrzanego,
który wykorzystując swoją pozycję zawodową, mógł-
by wpływać na zeznania przesłuchiwanych w spra-
wie świadków.
Postanowienie to zaskarżył prokurator. W toku
postępowania odwoławczego Sąd Okręgowy w Bia-
łymstoku postanowieniem z dnia 14 marca 2008 r.
w sprawie sygn. akt VIII Kz 135/08 zmienił zaskar-
żone postanowienie w ten sposób, że uchylając wo-
bec podejrzanego środek zapobiegawczy w postaci
zawieszenia w czynnościach służbowych związa-
nych z wykonywaniem stanowiska prezydenta mia-
sta Olsztyna, na podstawie art. 249 § 1 K.p.k.,
art. 258 § 1 pkt 2 K.p.k. i art. 258 § 3 K.p.k. zastoso-
wał wobec Czesława Jerzego Małkowskiego środek
zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowa-
nia na okres trzech miesięcy od daty zatrzymania.
Odpowiadając na pierwsze z trzech pytań zawar-
tych w interpelacji, uprzejmie informuję, iż środki
zapobiegawcze zostały uregulowane w rozdziale 28
Kodeksu postępowania karnego. Zgodnie z zawar-
tym w tym rozdziale art. 276, tytułem środka zapo-
biegawczego można zawiesić oskarżonego w czynno-
604
ściach służbowych lub w wykonywaniu zawodu albo
nakazać powstrzymanie się od określonej działalno-
ści lub od prowadzenia określonego rodzaju pojazdów.
Ten właśnie przepis stanowił podstawę zastosowania
wobec Czesława Jerzego Małkowskiego środka zapo-
biegawczego w postaci zawieszenia w czynnościach
służbowych związanych z wykonywaniem funkcji
prezydenta miasta Olsztyna. Przy czym w postano-
wieniu należy określić, w pełnieniu jakich czynności
służbowych zawiesza się oskarżonego (podejrzane-
go). Może to nastąpić między innymi poprzez okre-
ślenie stanowiska, jeżeli z jego piastowaniem wiążą
się czynności służbowe, których zgodnie z oceną
sądu oskarżony nie powinien pełnić w okresie stoso-
wania tego środka zapobiegawczego. W doktrynie
prezentowany jest pogląd, że stanowiskiem w rozu-
mieniu omawianego przepisu jest pozycja zajmowa-
na przez jednostkę w systemie i hierarchii instytucji
państwowych, i to bez względu na to, czy jej stosu-
nek pracy wynika z wyboru, mianowania czy też po-
wołania. Wśród pracowników samorządowych taki-
mi jednostkami są między innymi osoby na stanowi-
sku prezydenta miasta, co jednoznacznie wynika
z art. 2 ust 1 lit. c i art. 5 ustawy z dnia 22 marca
1990 r. o pracownikach samorządowych (Dz. U.
Nr 142, poz. 1593, ze zm.)
Ponadto należy wskazać, że w odniesieniu do
pracowników samorządu terytorialnego przepisy
nie przewidują szczególnych zasad postępowania
w kontekście stosowania wobec nich środków za-
pobiegawczych, w tym również środka zapobie-
gawczego w postaci zawieszenia w czynnościach
służbowych.
Dlatego też odnosząc się do kwestii poruszanej
w punkcie trzecim interpelacji, należy wyrazić po-
gląd, że wobec osób pozostających na stanowisku
prezydenta miasta, w tym wobec podejrzanego Cze-
sława Jerzego Małkowskiego, istniały formalno-
prawne przesłanki do zastosowania omawianego
wyżej środka zapobiegawczego. Tym samym wyda-
ne przez Sąd Rejonowy w Białymstoku postanowie-
nie o zastosowaniu wobec podejrzanego środka za-
pobiegawczego w postaci zawieszenia w czynnościach
służbowych związanych z wykonywaniem stanowi-
ska prezydenta miasta Olsztyna znajduje oparcie
w przepisach prawa.
W zakresie problemu poruszanego w punkcie
drugim interpelacji uprzejmie informuję, że możli-
wość pociągnięcia do odpowiedzialności karnej po-
sła i senatora obwarowana jest konstytucyjną insty-
tucją parlamentarnego immunitetu materialnego
oraz immunitetu formalnego.
Przewidziana w art. 105 ust. 1 Konstytucji Rze-
czypospolitej Polskiej instytucja immunitetu mate-
rialnego stanowi, że członek parlamentu nie może
być pociągnięty do odpowiedzialności za działania
wchodzące w zakres sprawowania mandatu ani
w czasie jego trwania, ani po jego wygaśnięciu. Tego
rodzaju zachowania członka parlamentu mogą po-
wodować jedynie odpowiedzialność wobec Izby,
w której zasiada, a tylko w przypadku naruszenia
praw osób trzecich może być pociągnięty do odpo-
wiedzialności sądowej za zgodą Sejmu. Zatem czyny
objęte działaniem immunitetu materialnego są czy-
nami niekaralnymi, za które parlamentarzyści nie
ponoszą odpowiedzialności. W pozostałym zakresie
odpowiedzialność karna posłów i senatorów nie ule-
ga wyłączeniu, a jedynie proceduralnym utrudnie-
niom wynikającym z przysługującego im parlamen-
tarnego immunitetu formalnego.
Instytucja parlamentarnego immunitetu formal-
nego została przewidziana w art. 105 ust. 2 Konsty-
tucji Rzeczypospolitej, który stanowi, że od dnia
ogłoszenia wyników wyborów do dnia wygaśnięcia
mandatu poseł nie może być pociągnięty bez zgody
Sejmu do odpowiedzialności karnej. Zgodnie nato-
miast z art. 108 Konstytucji Rzeczypospolitej Pol-
skiej, powołany powyżej przepis stosuje się odpo-
wiednio do senatorów.
Zatem dopiero podjęcie przez właściwą Izbę par-
lamentu uchwały o wyrażeniu zgody na pociągnię-
cie posła lub senatora do odpowiedzialności karnej
oznacza w praktyce możliwość wdrożenia przeciw-
ko niemu postępowania karnego. W czasie tego po-
stępowania prowadzący je organ procesowy dla za-
pewnienia jego prawidłowego toku może stosować
środki zapobiegawcze, określone w przepisach Ko-
deksu postępowania karnego, z tym że możliwość
ta jest ograniczona parlamentarnym immunitetem
formalnym w aspekcie nietykalności, wynikającym
z treści art. 5 ust. 5 Konstytucji Rzeczypospolitej.
Organ prowadzący postępowanie karne winien
nadto mieć na uwadze, że pomimo uzyskania zgody
na pociągnięcie parlamentarzysty do odpowiedzial-
ności karnej, parlamentarzysta, przeciwko które-
mu prowadzone jest postępowanie w zakresie dzia-
łalności wchodzącej w zakres sprawowania manda-
tu przedstawicielskiego, korzysta z immunitetu
materialnego.
Dlatego też należy przyjąć, iż wobec parlamenta-
rzysty można stosować środek zapobiegawczy okre-
ślony w art. 276 K.p.k. polegający na zawieszeniu
w czynnościach służbowych, ale tylko w sytuacji,
kiedy w zakres tych czynności nie będą wchodziły
czynności związane z wykonywaniem mandatu.
Zupełnie odmiennie ukształtowana jest natomiast
kwestia postępowania w zakresie pociągnięcia do od-
powiedzialności karnej prezydenta Rzeczypospolitej
Polskiej. Zgodnie bowiem z treścią art. 145 Konsty-
tucji Rzeczypospolitej, za popełnione przestępstwo
prezydent Rzeczypospolitej Polskiej może być pocią-
gnięty do odpowiedzialności tylko przed Trybuna-
łem Stanu, a z dniem podjęcia uchwały przez Zgro-
madzenie Narodowe o postawieniu prezydenta Rze-
czypospolitej w stan oskarżenia przed Trybunałem
Stanu sprawowanie jego urzędu ulega zawieszeniu
z mocy prawa. Zatem w analizowanym zakresie
ustawa zasadnicza określa wprost przesłanki, któ-
rych zaistnienie wyznacza konieczność zawieszenia
sprawowania urzędu przez prezydenta Rzeczypo-

spolitej oraz tryb podejmowania decyzji w tym zakre-
sie. Ten przepis szczególny wobec regulacji zawartej
w tym zakresie w Kodeksie postępowania karnego
w sposób automatyczny wyłącza możliwość stosowa-
nia środka zapobiegawczego wobec prezydenta Rze-
czypospolitej Polskiej w postaci zawieszenia w czyn-
nościach służbowych w trybie powołanego powyżej
art. 276 Kodeksu postępowania karnego.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 11 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Zielińskiego
w sprawie braku na liście
leków refundowanych leków na chorobę
nieswoistego zapalenia jelit (2037)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację Pana Marka Zielińskiego, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej przesłaną przy piśmie z dnia
26 marca 2008 r. (SPS-023-2037/08) w sprawie bra-
ku na liście leków refundowanych leków na chorobę
nieswoistego zapalenia jelit uprzejmie proszę o przy-
jęcie poniższych informacji.
Warunki udzielania i zakres świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
określają przepisy ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135,
z późn. zm.).
Zgodnie z zapisem art. 14 wymienionej ustawy
świadczenia opieki zdrowotnej są finansowane ze
środków będących w dyspozycji Narodowego Fun-
duszu Zdrowia. Na podstawie art. 15, świadczenio-
biorcy zapewnia się i finansuje ze środków publicz-
nych, na zasadach i w zakresie określonym w usta-
wie, szereg świadczeń, m.in. podstawową opiekę
zdrowotną, leczenie szpitalne, zaopatrzenie w pro-
dukty lecznicze, wyroby medyczne i środki pomocni-
cze. Ponadto zgodnie z art. 35 przytoczonej ustawy
pacjentom przyjętym do szpitala przysługują bez-
płatnie leki i wyroby medyczne, jeżeli są one ko-
nieczne do wykonania świadczenia.
Wykonując postanowienia art. 36 i 37 przedmio-
towej ustawy, minister zdrowia po zasięgnięciu opi-
nii prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia, Naczel-
nej Rady Lekarskiej i Naczelnej Rady Aptekarskiej
określa w drodze rozporządzeń wykazy leków refun-
dowanych, tj. wykaz leków podstawowych i uzupeł-
605
niających, wysokość opłaty ryczałtowej za leki pod-
stawowe i recepturowe, wysokość odpłatności za leki
uzupełniające, wykaz chorób oraz wykaz leków i wy-
robów medycznych, które ze względu na choroby
określone w wykazie są przepisywane bezpłatnie, za
opłatą ryczałtową lub za częściową odpłatnością.
Jednocześnie ustawodawca zobowiązał Ministra
Zdrowia do uwzględnienia przy tworzeniu wykazów
leków refundowanych nie tylko kryteriów zdrowot-
nych, ale także kryterium finansowego, czyli wpły-
wu leku na bezpośrednie koszty leczenia, a także
możliwości płatniczych podmiotu zobowiązanego do
finansowania świadczeń zdrowotnych.
Od 1999 r. w wykazie chorób przewlekłych znaj-
dowały się jednostki chorobowe: wrzodziejące zapa-
lenie jelita grubego oraz choroba Crohna, na które
pacjentom (z tymi schorzeniami) przysługiwały z 30%
odpłatnością z uwzględnieniem limitu ceny leki za-
wierające substancje czynne mesalazinum oraz sul-
fasalazinum. Należy podkreślić, że leki z wykazu
chorób przewlekłych przysługiwały jedynie grupie
pacjentów u których rozpoznano jedno ze schorzeń
ujętych w tym wykazie, zatem refundacja tych le-
ków dotyczyła jedynie ściśle określonych wskazań
medycznych. Mając na uwadze fakt, iż produkty
lecznicze zawierające substancję czynną sulfasalazi-
num mogą być także stosowane w innych jednost-
kach chorobowych, np. w leczeniu stawów oraz ze-
sztywniającym zapaleniu stawów kręgosłupa, mini-
ster zdrowia rozporządzeniem z dnia 26 marca 2002 r.
w sprawie wykazu chorób oraz wykazu leków i wy-
robów medycznych, które ze względu na te choroby
mogą być przepisywane bezpłatnie, za opłatą ryczał-
tową lub za częściową odpłatnością (Dz. U. Nr 28,
poz. 273), usunął z wykazu chorób przewlekłych jed-
nostki chorobowe: wrzodziejące zapalenie jelita gru-
bego i chorobę Crohna i preparaty lecznicze przysłu-
gujące pacjentom przy tych wskazaniach medycz-
nych, które zostały przeniesione na wykaz leków
uzupełniających również z 30% odpłatnością z uwzględ-
nieniem limitu ceny.
Należy podkreślić, że usunięcie przedmiotowych
jednostek chorobowych z wykazu chorób przewle-
kłych oraz przeniesienie leków przysługujących pa-
cjentom w tych schorzeniach, na wykaz leków uzu-
pełniających spowodowało znaczne rozszerzenie do-
stępu do tych leków innych grup pacjentów, bez za-
wężenia wskazań do wrzodziejącego zapalenia jelita
grubego i choroby Crohna.
Odnosząc się do pytania, uprzejmie informuję, iż
ministrowi zdrowia znane są zagrożenia spowodo-
wane nieswoistymi zapalnymi chorobami jelit (cho-
roba Leśniowskiego-Crohna oraz wrzodziejące za-
palenie jelita grubego), które stanowią poważny pro-
blem we współczesnej gastroenterologii i tendencja
wzrostu tej choroby obserwowana jest w całej Euro-
pie. Niewątpliwie niewłaściwie leczone, nie w pełni
zdiagnozowane mogą prowadzić do znacznego upo-
śledzenia komfortu życia pacjenta.
606
Obecnie nie przewiduję wpisania NZJ do wykazu
chorób przewlekłych. Zjawisko niepełnego zaspokoje-
nia potrzeb zdrowotnych jest niestety udziałem wielu
dziedzin medycyny i wielu grup pacjentów. Minister
Zdrowia nie posiada możliwości sfinansowania wszyst-
kich świadczeń opieki zdrowotnej. Natomiast dostęp
do leczenia NZJ lekami innowacyjnymi został zapew-
niony w ramach programów lekowych finansowanych
przez Narodowy Fundusz Zdrowia.
Nie można więc zgodzić się z zarzutem o lekce-
ważeniu przez Ministerstwo Zdrowia i Narodowy
Fundusz Zdrowia osób cierpiących na tą chorobę.
Pragnę poinformować, że 5 listopada 2007 r. Na-
rodowy Fundusz Zdrowia opublikował zasady reali-
zacji dwóch programów „Leczenie choroby Leśniow-
skiego-Crohna u dorosłych” oraz „Leczenie choroby
Leśniowskiego-Crohna u dzieci”, a tym samym za-
pewnił finansowanie leczenia tych chorób nowymi
innowacyjnymi lekami – budesonidem, infliximabem
i adalimumabem. Wprawdzie w ubiegłym okresie le-
czenie wymienionymi lekami było w Polsce dostępne,
jednakże przy braku odpowiedniego finansowania
w postaci programu lekowego dostęp do tych nowo-
czesnych form leczenia był znacząco utrudniony dla
większości potrzebujących. Dzięki utworzeniu pro-
gramów lekowych pacjenci, u których nie uzyskano
poprawy leczeniem standardowym, zyskują dostęp
do nowoczesnego, skutecznego leczenia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 10 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Halickiego
w sprawie wymagań lokalowych i sanitarnych
dla małych przedszkoli w kontekście
prowadzenia działalności gospodarczej (2039)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Andrzeja Halickiego (SPS-
-023-2039/08) w sprawie wymagań lokalowych i sa-
nitarnych dla innych form wychowania przedszkol-
nego, uprzejmie wyjaśniam:
Jednym z głównych, kreowanych przez Minister-
stwo Edukacji Narodowej, kierunków polityki oświa-
towej jest upowszechnianie edukacji małych dzieci.
Podstawowym elementem wspierającym realiza-
cję tych zamierzeń są zmiany legislacyjne, tj. ustawa
z 7 września 2007 r. o zmianie ustawy o systemie
oświaty (Dz. U. Nr 181, poz. 1292) oraz rozporządze-
nie MEN z dnia 10 stycznia 2008 r. w sprawie rodza-
jów innych form wychowania przedszkolnego, wa-
runków tworzenia i organizowania tych form oraz
sposobu ich działania (Dz. U. Nr 7, poz. 38). Ww. akty
prawne umożliwiają tworzenie innych (niż przed-
szkola i oddziały przedszkolne w szkołach) form wy-
chowania przedszkolnego.
Powyższe rozporządzenie MEN jest odpowiedzią
na potrzeby środowisk, w których dzieci nie mają
dostępu do edukacji przedszkolnej. Funkcjonowanie
tych placówek ma na celu wyrównywanie szans edu-
kacyjnych dzieci w wieku 3–5 lat, zwłaszcza z tere-
nów wiejskich i zmarginalizowanych.
Możliwość prowadzenia przez gminy i inne osoby
prawne oraz fizyczne wychowania przedszkolnego
w formach innych niż przedszkola i oddziały przed-
szkolne w szkołach podstawowych koresponduje
z ideą optymalnego wykorzystania możliwości roz-
wojowych małego dziecka w zakresie uczenia się,
umożliwi lepsze wykorzystanie potencjału rozwojo-
wego dziecka i stymulację jego zdolności.
Zajęcia w innych formach wychowania przed-
szkolnego, tj. w zespole wychowania przedszkolnego
i punkcie przedszkolnym, mogą być organizowane
w grupach liczących od 3 do 25 dzieci. Zapis określa-
jący górną granicę ilości dzieci w grupie uwzględnia
właściwe warunki bezpieczeństwa i higieny dzieci
przebywających pod opieką nauczyciela. Ogranicze-
nie liczby dzieci pozwala na stworzenie optymalnych
warunków, niezbędnych do ich wszechstronnego
rozwoju.
Ministerstwo Edukacji Narodowej, dostrzegając
potrzebę wspierania tworzenia i organizowania przez
jednostki samorządu terytorialnego, osoby prawne
i fizyczne innych form wychowania przedszkolnego
(punkty, zespoły), podjęło działania mające na celu
dostosowanie obowiązujących przepisów – dotyczą-
cych warunków lokalowych i sanitarnych – do no-
wych rozwiązań organizacyjnych. Zakończono obec-
nie konsultacje z Komendą Główną Państwowej
Straży Pożarnej oraz głównym inspektorem sani-
tarnym, które miały na celu przygotowanie noweli-
zacji przedmiotowego rozporządzenia w powyższym
zakresie. Zostały ustalone konkretne zapisy, które
znajdą się w znowelizowanym rozporządzeniu w spra-
wie rodzajów innych form wychowania przedszkol-
nego, warunków tworzenia i organizowania tych
form oraz sposobu ich działania.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 8 kwietnia 2008 r.

Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na interpelację posła Andrzeja Halickiego
w sprawie konieczności rejestracji
witryn internetowych jako dzienników
lub czasopism w świetle ustawy Prawo prasowe
(2040)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Andrzeja Halickiego z dnia
26 marca br. w sprawie konieczności rejestracji
witryn internetowych, jako dzienników lub czaso-
pism w świetle ustawy Prawo prasowe (sygn. SPS-
-023-2040/08), uprzejmie przekazuję stosowne in-
formacje.
W pierwszej kolejności należy rozważyć, czy wi-
tryna internetowa może zostać uznana za dziennik
lub czasopismo. Należy zauważyć, że przedstawiona
kwestia była przedmiotem rozważań Sądu Najwyż-
szego. W uzasadnieniu postanowienia Sądu Najwyż-
szego z dnia 26 lipca 2007 r. (sygn. IV KK 174/07)
stwierdzone zostało, iż „jest rzeczą bezsporną, że
dzienniki i czasopisma przez to, że ukazują się w for-
mie przekazu internetowego, nie tracą znamion ty-
tułu prasowego, i to zarówno wówczas, gdy przekaz
internetowy towarzyszy przekazowi utrwalonemu
na papierze, drukowanemu, stanowiąc inną, elek-
troniczną jego postać w systemie online, jak i wów-
czas, gdy przekaz istnieje tylko w formie elektro-
nicznej w Internecie, ale ukazuje się tylko perio-
dycznie, spełniając wymogi, o których mowa w art. 7
ust. 2 ustawy Prawo prasowe”. Tak więc zgodnie
z orzeczeniem Sądu Najwyższego obowiązkowi reje-
stracji podlegają witryny internetowe, które można
uznać za dziennik (tj. ogólnoinformacyjny druk pe-
riodyczny lub przekaz za pomocą dźwięku oraz
dźwięku i obrazu, ukazujący się częściej niż raz
w tygodniu) lub czasopismo (tj. druk periodyczny
ukazujący się nie częściej niż raz w tygodniu, a nie
rzadziej niż raz w roku). Witryny internetowe, które
nie są objęte ww. definicjami nie podlegają więc obo-
wiązkowi rejestracji.
Należy podkreślić, że orzeczenie Sądu Najwyż-
szego jest wiążące jedynie w przedmiotowej sprawie,
jednakże wszelkie orzeczenia Sądu Najwyższego
mają wpływ na pracę sądów niższych instancji. Po-
nadto coraz większa część doktryny Prawa prasowe-
go przychyla się do przedstawionego wyżej poglądu
i zalicza internetowe serwisy informacyjne do prasy
w rozumieniu art. 7 ust. 1 pkt ustawy Prawo praso-
we. Uznanie tego poglądu powoduje, iż osoby two-
rzące i redagujące informacje zamieszczane w por-
talu mogą być uznane za dziennikarzy, a więc objęte
są szczególnym reżimem prawnym, regulowanym
przez ustawę Prawo prasowe. Należy jednak zauwa-
żyć, iż minister kultury i dziedzictwa narodowego
nie posiada uprawnienia do wydawania interpreta-
cji obowiązujących przepisów prawa.
607
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w chwili
obecnej w Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa Na-
rodowego nie są prowadzone prace legislacyjne zwią-
zane z nowelizacją ustawy Prawo prasowe.
Mam nadzieję, że Pan Marszałek uzna powyższe
wyjaśnienia za wystarczające.
Z poważaniem
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 16 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Pawła Suskiego
i Sławomira Preissa
w sprawie znormalizowania emisji substancji
złowonnych do atmosfery (2041)
Odpowiadając na interpelację posłów Pawła Su-
skiego i Sławomira Preissa, przekazaną pismem
z dnia 26 marca 2008 r., znak: SPS-023-2041/08,
w sprawie braku przepisów dotyczących zapachowej
jakości powietrza, przedstawiam poniżej stosowne
informacje.
Problemy związane z uciążliwością zapachową,
będącą wynikiem działalności gospodarczej, stano-
wią obecnie przedmiot wnikliwej analizy w resorcie
środowiska.
Aktualnie jedyne przepisy powszechnie obowią-
zujące, dotyczące problematyki substancji zapacho-
wych w powietrzu oraz metody oceny zapachowej
jakości powietrza, są zawarte w art. 222 ust. 5 usta-
wy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środo-
wiska jako jeden z elementów regulacji pozwoleń na
wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza. Jest
to fakultatywne upoważnienie dla ministra właści-
wego do spraw środowiska do określenia, w porozu-
mieniu z ministrem właściwym do spraw zdrowia,
w drodze rozporządzenia, wartości odniesienia sub-
stancji zapachowych w powietrzu i metody oceny za-
pachowej jakości powietrza. Ponieważ przedmioto-
we upoważnienie jest związane z uregulowaniem
problematyki udzielania pozwoleń na wprowadzanie
gazów lub pyłów do powietrza, należy podkreślić, iż
tak wąski zakres przedmiotowy wyklucza możli-
wość skonstruowania skutecznych przepisów umoż-
liwiających podjęcie działań władczych, ukierunko-
wanych na przeciwdziałanie czy też wyeliminowa-
nie wszelkich istniejących uciążliwości zapacho-
wych, nawet gdyby to upoważnienie zostało wyko-
nane. W Ministerstwie Środowiska opracowano jak
dotąd kilka projektów rozporządzeń mających na
celu uregulowanie tego zagadnienia.
608
Rozważano także alternatywne rozwiązanie – przy-
gotowanie projektu rozporządzenia na podstawie
dopuszczalnych stężeń konkretnych substancji za-
pachowoczynnych, takich jak: amoniak, siarkowo-
dór, merkaptany itp. Jakkolwiek rozporządzenie opra-
cowane na bazie stężeń substancji byłoby niewątpli-
wie łatwiejsze w przygotowaniu i w stosowaniu, nie-
mniej jednak mogłoby być traktowane jako regula-
cja przejściowa, gdyż nie uwzględniałoby wszystkich
aspektów uciążliwości zapachowej. Stężenia poje-
dynczych substancji mogą być w granicach normy
lub nawet poniżej progu wykrywalności metody po-
miarowej, jednak występując w połączeniach, od-
czuwane są jako bardzo uciążliwe zapachowo. Imien-
ne określenie wartości odniesienia dla niektórych
substancji w powietrzu uregulowane jest poprzez
rozporządzenie ministra środowiska z dnia 5 grud-
nia 2002 r. w sprawie wartości odniesienia dla nie-
których substancji w powietrzu (Dz. U. z 2003 r.
Nr 1, poz. 12). Rozporządzenie to określa wartości
odniesienia dla 167 substancji, w tym dla substancji
zapachowo czynnych, takich jak: aceton, amoniak,
siarkowodór (około połowa podanych tam substancji
to substancje zapachowo czynne).
Przeprowadzono szereg dyskusji, konsultacji me-
rytorycznych i uzgodnień wewnątrzresortowych
oraz z ministrem zdrowia i wiodącymi w tej dziedzi-
nie ośrodkami naukowymi. W ich trakcie powstało
jednak wiele wątpliwości dotyczących praktycznego
zastosowania proponowanych regulacji.
Pragnę także zwrócić uwagę na fakt, iż dodatko-
wo kwestie mające związek z emisją substancji
uciążliwych zapachowo zawarte są również w regu-
lacjach dotyczących ograniczania negatywnego wpły-
wu produkcji zwierzęcej (fermy drobiu, trzody chlew-
nej) na otoczenie, określone w następujących aktach
prawnych:
— ustawa z dnia 10 lipca 2007 r. o nawozach
i nawożeniu (Dz. U. Nr 147, poz. 1033) – reguluje
zasady postępowania z nawozami naturalnymi;
— rozporządzenie ministra środowiska z dnia
23 grudnia 2002 r. w sprawie szczególnych wyma-
gań, jakim powinny odpowiadać programy działań
mających na celu ograniczanie odpływu azotu ze
źródeł rolniczych (Dz. U. z 2003 r. Nr 4, poz. 44),
wydane na podstawie ustawy z dnia 18 lipca 2001 r.
Prawo wodne (Dz. U. z 2005 r. Nr 239, poz. 2019,
z późn. zm.).
Ponadto, na podstawie art. 7 ustawy z dnia
7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r.
Nr 156, poz. 1118, z późn. zm.), istnieje możliwość
wydania rozporządzenia określającego warunki
techniczne, jakim powinny odpowiadać obiekty bu-
dowlane i ich usytuowanie, uwzględniając w szcze-
gólności kwestie ochrony środowiska (w tym sub-
stancji zapachowo czynnych). Przykładowo, korzy-
stając z tej delegacji:
— minister rolnictwa i gospodarki żywnościowej
wydał rozporządzenie z dnia 7 października 1997 r.
w sprawie warunków technicznych, jakim powinny
odpowiadać budowle rolnicze i ich usytuowanie
(Dz. U. Nr 132, poz. 877) – w szczególności fermy
drobiu, trzody chlewnej, bydła – które reguluje tak-
że sprawy związane z konstrukcją i usytuowaniem
obiektów budowlanych (zbiorniki i płyty na odcho-
dy zwierzęce), w których prowadzona jest produk-
cja zwierzęca;
— minister gospodarki wydał rozporządzenie
z dnia 21 listopada 2005 r. w sprawie warunków
technicznych, jakim powinny odpowiadać bazy i sta-
cje paliw płynnych, rurociągi przesyłowe daleko-
siężne służące do transportu ropy naftowej i pro-
duktów naftowych i ich usytuowanie (Dz. U.
Nr 243, poz. 2063).
Jednakże skorzystanie z upoważnienia zawarte-
go w ustawie Prawo budowlane i określenie warun-
ków technicznych dla instalacji z innych branż po-
ciągałoby za sobą konieczność szczegółowego, tech-
nicznego rozpracowania poszczególnych branży go-
spodarczych pozostających we właściwości rzeczo-
wej różnych ministrów.
Konieczność ujęcia subiektywnych odczuć, jaki-
mi są negatywne wrażenia zapachowe, w formę
obiektywnych i właściwych w każdych warunkach
standardów i procedur jest zadaniem bardzo złożo-
nym. Również w prawodawstwie Unii Europejskiej
brak jest stosownych regulacji w omawianym zakre-
sie. Nowatorski w skali kraju charakter rozporzą-
dzenia oraz brak ogólnie obowiązujących przepisów
unijnych wymagają bardzo ostrożnego podejścia do
rozstrzygnięć formalnoprawnych tego zagadnienia.
Kierując się potrzebą przyspieszenia prac mają-
cych na celu uregulowanie prawne przedmiotowej te-
matyki, w styczniu 2008 r. powołałem grupę roboczą
do spraw opracowania propozycji rozwiązań praw-
nych dotyczących przeciwdziałaniu uciążliwości za-
pachowej. Prace grupy powinny przyczynić się do
przełamania impasu, jaki wystąpił w podejściu zain-
teresowanych jednostek do tego zagadnienia oraz
osiągnięcia kompromisowego rozwiązania prawnego
tych kwestii.
Grupa robocza opracowała „Założenia dla przygo-
towania projektu ustawy o przeciwdziałaniu uciążli-
wości zapachowej”, które, mając na uwadze fakt, iż
zakres przedmiotowy projektowanej ustawy ma
szczególne znaczenie dla społeczności lokalnych,
skierowałem do wstępnej konsultacji do władz sa-
morządowych.
Jednocześnie pragnę poinformować, że przewi-
duję także przeprowadzenie, w co najmniej dwóch
gminach na terenie kraju, pilotażowego wdrożenia
rozwiązań przewidzianych w ww. założeniach przed
przystąpieniem do prac nad ostatecznym tekstem
ustawy regulującej problematykę przeciwdziałania
uciążliwości zapachowej.
Celem wydania ustawy o przeciwdziałaniu uciąż-
liwości zapachowej jest określenie zasad postępowa-
nia w przypadku występowania uciążliwości zapa-
chowej spowodowanej prowadzoną działalnością go-
spodarczą oraz działalnością wytwórczą w rolnic-

twie w zakresie upraw rolnych, chowu lub hodowli
zwierząt, ogrodnictwa, warzywnictwa, leśnictwa i ry-
bactwa śródlądowego.
Planowany projekt ustawy zostanie oparty na
doświadczeniach krajowych w zakresie legislacji do-
tyczącej jakości powietrza, sygnałów dochodzących
z różnych regionów kraju dotyczących odorów, jak
również na analizie przepisów w tym zakresie obo-
wiązujących w innych państwach (Holandia, Niem-
cy, Japonia).
Projekt ustawy o przeciwdziałaniu uciążliwości
zapachowej był już w 2007 r. przedmiotem konsulta-
cji społecznych i uzgodnień międzyresortowych i wy-
wołał szerokie zainteresowanie społeczne, co świad-
czy o dużej wadze problemu uciążliwości zapachowej.
Zainteresowanie pracami nad prawnym uregulowa-
niem problematyki przeciwdziałania uciążliwości za-
pachowej wyrażały zarówno podmioty dotknięte ne-
gatywnym oddziaływaniem tej uciążliwości, jak i pod-
mioty prowadzące działalność mogącą powodować
uciążliwość zapachową. Jednakże przygotowany
wcześniej projekt ustawy zawierający przepisy o bar-
dzo rygorystycznym, a niekiedy w swej istocie re-
strykcyjnym charakterze spotkał się z krytyką part-
nerów społecznych.
Analiza opinii przedstawionych przez partne-
rów społecznych w ramach konsultacji społecznych
pozwoliła wyciągnąć istotne wnioski co do sposobu
i zakresu ingerencji władzy publicznej w problema-
tykę przeciwdziałania uciążliwości zapachowej. Wy-
razem tego będzie projekt nowej regulacji w tej ma-
terii, który zmierza do kompleksowego uregulowa-
nia problematyki uciążliwości zapachowej i w miarę
możliwości będzie wolny od niedoskonałości pro-
jektu poprzedniej regulacji. W szczególności zakła-
da się odstąpienie od rygorystycznych sposobów
ograniczania uciążliwości zapachowej na rzecz
wprowadzenia instrumentów finansowych pełnią-
cych rolę bodźców, które będą oddziaływać na pod-
mioty powodujące uciążliwość zapachową i mobili-
zować te podmioty do podejmowania działań zmie-
rzających do ograniczenia bądź wyeliminowania
uciążliwości zapachowej powodowanej przez okre-
śloną działalność.
Zasadniczą możliwością rozwiązania problemu
uciążliwości zapachowych jest skojarzenie ich istnie-
nia z przyczyną powstawania, czyli z prowadzeniem
działalności powodującej powstawanie uciążliwych
zapachowo substancji oraz udzielenie organom wła-
dzy publicznej, w tym wypadku organom jednostek
samorządu terytorialnego kompetencji do podejmo-
wania działań władczych, zmierzających do ograni-
czenia uciążliwości zapachowej lub jej całkowitego
wyeliminowania.
Podstawowy zakres uregulowania ustawy o prze-
ciwdziałaniu uciążliwości zapachowej obejmie m.in.
następujące elementy:
1) istotę (pojęcie) uciążliwości zapachowej po-
przez określenie katalogu substancji mogących po-
wodować (powodujących) uciążliwość zapachową
609
oraz katalogu rodzajów działalności mogących po-
wodować (powodujących) uwalnianie substancji uciąż-
liwych zapachowo,
2) metodę (sposób) dokonywania oceny jakości
zapachowej powietrza pozwalającą na obiektywne
stwierdzenie występowania na danym terenie uciąż-
liwości zapachowej,
3) określenie katalogu sposobów postępowania,
których zastosowanie będzie skutkować ogranicze-
niem lub całkowitym wyeliminowaniem uciążliwo-
ści zapachowej (w szczególności: zmiana procesu
produkcyjnego, dezodoryzacja, zastosowanie najlep-
szych dostępnych technik BAT, rozproszenie sub-
stancji zapachowych wydostających się z urządzeń
wentylacyjnych, ustalenie tras na potrzeby trans-
portu ładunków powodujących uwalnianie substan-
cji uciążliwych zapachowo), a także instrumentów
finansowych stanowiących bodźce do podejmowania
działań na rzecz ograniczenia lub całkowitego wy-
eliminowania uciążliwości zapachowej,
4) przepisy dotyczące odszkodowań związanych
z ingerencją organów administracji publicznej – or-
ganów gminy w sferę działalności powodującej uwal-
nianie substancji uciążliwych zapachowo,
5) przepisy określające organy administracji pu-
blicznej oraz kompetencje tych organów, stanowiące
podstawę działań władczych ukierunkowanych na
ograniczenie lub wyeliminowanie uciążliwości zapa-
chowej, z uwzględnieniem zasady, iż powierza się te
kompetencje organom gminy,
6) określenie postępowania przed organami
gminy w zakresie wykonywania kompetencji wład-
czych ukierunkowanych na ograniczenie lub wyeli-
minowanie uciążliwości zapachowej, z uwzględnie-
niem wskazania stron i innych uczestników postę-
powania, ich praw i obowiązków w postępowaniu
oraz rodzaju rozstrzygnięć zapadających w postępo-
waniu i trybu ich zaskarżania,
7) ewentualne przepisy karne,
8) zakres stosowania przepisów ustawy do praw
nabytych,
9) zmiany w przepisach ustawy Prawo ochrony
środowiska oraz ustawy o planowaniu i zagospoda-
rowaniu przestrzennym, niezbędne z uwagi na
wprowadzenie nowych regulacji w dziedzinie prze-
ciwdziałania uciążliwości zapachowej,
10) określenie terminu wejścia w życie z uwzględ-
nieniem okresu vacatio legis adekwatnego dla szcze-
gółowego zapoznania się podmiotów objętych zakre-
sem regulacji ustawy z treścią ustawy i przygotowa-
nia się do jej stosowania.
Zasadnicze kompetencje związane z podejmowa-
niem działań władczych ukierunkowanych na ogra-
niczenie lub wyeliminowanie uciążliwości zapacho-
wej zostaną przypisane organom gminy. Praktycz-
nie całość zadań w sferze systemu oceny zapachowej
jakości powietrza będzie finansowana ze środków
publicznych. Głównym źródłem środków na ten cel
będą budżety gmin uzupełniane środkami z fundu-
szy ekologicznych. Należy jednakże podkreślić, iż
610
planowane jest wprowadzenie nowej opłaty w pro-
jekcie ustawy o przeciwdziałaniu uciążliwości zapa-
chowej, o charakterze quasi-ekologicznym, zbliżonej
do opłaty za korzystanie ze środowiska. Środki fi-
nansowe pochodzące z tego tytułu powinny stano-
wić dochód budżetu gminy.
Podsumowując, należy przyjąć pogląd, iż jedynie
przepisy rangi ustawowej, wyczerpująco regulujące
problematykę przeciwdziałania uciążliwości zapacho-
wej, a w szczególności: określające istotę tej uciążli-
wości, metodę oceny zapachowej jakości powietrza,
kompetencje organów administracji publicznej w tych
sprawach oraz uprawienia i obowiązki podmiotów ob-
jętych regulacją, pozwolą na podejmowanie skutecz-
nych działań na rzecz ograniczenia lub całkowitego
wyeliminowania uciążliwości zapachowej.
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 14 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posłów Sławomira Preissa
i Pawła Suskiego
w sprawie możliwości zmiany art. 12 ust. 2
ustawy o pomocy osobom uprawnionym
do alimentów (2042)
Odpowiadając na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 26 marca 2008 r. dotyczące interpelacji po-
słów Sławomira Preissa i Pawła Suskiego w spra-
wie możliwości zmiany art. 12 ust. 2 ustawy o po-
mocy osobom uprawnionym do alimentów, uprzej-
mie informuję:
Poselski projekt ustawy o pomocy osobom upraw-
nionym do alimentów w pierwotnej wersji nie prze-
widywał realizacji tej ustawy wyłącznie przez urząd
gminy. Rozwiązanie takie wprowadzone zostało
podczas prac parlamentarnych w ramach poprawki
poselskiej. Jako uzasadnienie tych zmian posłowie
podnosili, że ze względu na charakter pomocy świad-
czenie z funduszu alimentacyjnego nie może być
świadczeniem z obszaru pomocy społecznej. Od-
mienność tego świadczenia od świadczeń realizowa-
nych przez pomoc społeczną bardzo mocno akcento-
wali przedstawiciele Obywatelskiego Komitetu Ini-
cjatywy Ustawodawczej na rzecz Ustawy Fundusz
Alimentacyjny. Posłowie i senatorowie podnosili po-
nadto, opierając się na opiniach pracowników ośrod-
ków pomocy społecznej, że nałożony na ośrodki po-
mocy społecznej obowiązek realizacji świadczeń ro-
dzinnych, zaliczki alimentacyjnej, a w przyszłości
świadczeń z funduszu alimentacyjnego, uniemożli-
wia prawidłową realizację zadań przypisanych po-
mocy społecznej, w szczególności pracy z rodzinami,
osobami wykluczonymi ze społeczeństwa bądź tym
wykluczeniem zagrożonymi.
Wobec tak zdecydowanego stanowiska wyrażo-
nego zarówno w Sejmie, jak i Senacie oraz braku, do
niedawna, zastrzeżeń do tego rozwiązania ze strony
samorządów wystąpienie z inicjatywą mającą na celu
zmianę zapisu art. 12 ust. 2 ustawy z dnia 7 września
2007 r. o pomocy osobom uprawnionym do alimen-
tów (Dz. U. z 2007 r., Nr 192, poz. 1378), zgodnie
z którym do załatwiania indywidualnych spraw
z zakresu świadczeń z funduszu alimentacyjnego
rada gminy nie może upoważnić ośrodka pomocy
społecznej, nie znajdowało uzasadnienia.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w Mini-
sterstwie Pracy i Polityki Społecznej zakończone zo-
stały prace nad nowelizacją ustawy o pomocy oso-
bom uprawnionym do alimentów (projekt ustawy
został przyjęty przez Radę Ministrów w dniu 18 mar-
ca 2008 r. i skierowany do Sejmu RP), jednak celem
nowelizacji jest jedynie dokonanie koniecznych zmian
o charakterze merytorycznym i redakcyjnym. Doty-
czy to doprecyzowania niektórych przepisów oraz
usunięcia oczywistych błędów, które znajdują się
w uchwalonej ustawie.
Tak wąski zakres nowelizacji ustawy o pomocy
osobom uprawnionym do alimentów przygotowanej
przez Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej jest
również konsekwencją opinii Rady Legislacyjnej,
która wyraziła negatywne stanowisko co do noweli-
zacji przepisów w okresie ich vacatio legis, gdyż pro-
wadzi to do obniżenia zaufania do stanowienia pra-
wa – nowelizacja ta ogranicza się więc do poprawek
niezbędnych ze względu na prawidłowe wdrożenie
ustawy w życie.
W związku z powyższym ewentualne dalsze zmia-
ny ustawy o pomocy osobom uprawnionym do ali-
mentów mogą zostać wprowadzone jedynie w trakcie
prac parlamentarnych nad ww. nowelizacją.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 15 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Pawła Suskiego
w sprawie ujednolicenia interpretacji
taryfikacji celnej TARIC
podczas kwalifikowania przez Służbę Celną
towarów wprowadzanych
w europejski obszar celny (2044)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana posła Pawła Suskiego nadesłaną przy
piśmie nr SPS-023-2044/08 z dnia 16 marca 2008 r.
w sprawie „ujednolicenia interpretacji taryfikacji cel-

nej TARIC podczas kwalifikowania przez Służbę Cel-
ną RP towarów wprowadzanych w europejski obszar
celny”, przekazuję poniższe wyjaśnienia:
Przedstawiony przez pana posła problem niejed-
nolitej klasyfikacji taryfowej części rowerowych pod-
legających cłu antydumpingowemu jest znany pol-
skiej administracji celnej.
Już w 2007 r. polskie organy celne zgłosiły do Mi-
nisterstwa Finansów problemy związane z prak-
tycznym wdrożeniem zapisów rozporządzenia Rady
(WE) nr 71/97 z dnia 10 stycznia 1997 r. rozszerza-
jącego ostateczne cło antydumpingowe nałożone
rozporządzeniem (EWG) nr 2474/93 na rowery po-
chodzące z Chińskiej Republiki Ludowej, w odnie-
sieniu do przywozu niektórych części rowerowych
z Chińskiej Republiki Ludowej i poboru cła rozsze-
rzonego od takiego przywozu zarejestrowanego na
podstawie rozporządzenia Komisji (WE) nr 703/96,
w szczególności z cłem antydumpingowym na części
rowerowe obecnie klasyfikowane pod kodem TARIC
8714 96 30 90.
TARIC to zintegrowana taryfa użytkowa Wspól-
not Europejskich zarządzana i utrzymywana przez
Komisję Europejską DG TAXUD (Dyrekcja Gene-
ralna Podatków i Unia Celna) w postaci elektronicz-
nej bazy danych. Obejmuje wszystkie aktualne re-
gulacje Komisji Europejskiej dotyczące obrotu towa-
rowego. 10-cyfrowa nomenklatura TARIC stanowi
rozwinięcie 8-cyfrowej nomenklatury Wspólnej Ta-
ryfy Celnej (kod CN).
Scalona nomenklatura jest rozszerzeniem 6-zna-
kowego międzynarodowego systemu klasyfikacji to-
warów o nazwie Zharmonizowany system oznacza-
nia i kodowania towarów, opracowanego przez Radę
Współpracy Celnej (obecnie Światowa Organizacja
Celna) i przyjętego w ramach Międzynarodowej kon-
wencji w sprawie zharmonizowanego systemu ozna-
czania i kodowania towarów, sporządzonej w Bruk-
seli dnia 14 czerwca 1983 r. (załącznik do Dz. U.
z 1997 r. Nr 11, poz. 62), do której Polska przystąpiła
od dnia 1 stycznia 1996 r. (oświadczenie rządowe
z dnia 30 grudnia 1996 r. w sprawie przystąpienia
przez Rzeczpospolitą Polską do Międzynarodowej
konwencji w sprawie zharmonizowanego systemu
oznaczania i kodowania towarów – Dz. U. z 1997 r.
Nr 11, poz. 63.
Klasyfikacji taryfowej towarów, tj. wskazaniu
właściwej pozycji lub podpozycji taryfy celnej, doko-
nuje się na podstawie:
— dostępnych danych dotyczących produktu,
— ogólnych reguł interpretacji nomenklatury
scalonej podanych w taryfie celnej,
— uwag do sekcji i działów taryfy, które decydu-
ją o tym, jak należy klasyfikować poszczególne
towary.
Dodatkową pomoc w klasyfikacji taryfowej na
poziomie 6 cyfr systemu zharmonizowanego stano-
wi opracowanie Noty wyjaśniające do zharmonizo-
wanego systemu oznaczania i kodowania towarów
(HS) („explanatory notes”), wydawanie i uaktual-
niane przez Światową Organizację Celną w Brukse-
611
li (World Customs Organization – ustanowioną
w 1952 r. jako Rada Współpracy Celnej).
Do interpretacji zakresu poszczególnych 8-cyfro-
wych kodów CN w istotny sposób przyczyniają się
również noty wyjaśniające do scalonej nomenklatu-
ry (CN). Noty te mogą odwoływać się do not wyja-
śniających do systemu zharmonizowanego, są ich
dopełnieniem, jednak ich nie zastępują.
Ponadto dla zapewnienia jednolitego traktowania
tego samego towaru we wszystkich krajach człon-
kowskich funkcjonuje wiążąca informacja taryfowa
(WIT) (ang. binding tariff information – BTI), która
jest decyzją dotyczącą klasyfikacji taryfowej, wyda-
waną na piśmie przez organy celne państwa człon-
kowskiego na wniosek podmiotu gospodarczego. Jest
prawnie wiążąca dla wszystkich organów celnych
Unii Europejskiej w stosunku do jej posiadacza przez
okres sześciu lat od daty jej wydania.
Wszystkie wydane WIT znajdują się w zarządza-
nej przez Komisję bazie danych EBTI-3. Informacje
o wydanych WIT są powszechnie dostępne przez In-
ternet.
Przepisy prawne w zakresie WIT określone są
w art. 12 Wspólnotowego Kodeksu Celnego (rozpo-
rządzenie Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 paź-
dziernika 1992 r. ustanawiające Wspólnotowy Kodeks
Celny – Dz. U. L 302 z 19.10.1992 r. ze zm.), a także
w art. 5–14 przepisów wykonawczych do Wspólnoto-
wego Kodeksu Celnego (rozporządzenie Komisji
(EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiają-
ce przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady
(EWG) nr 2913/92 ustanawiające Wspólnotowy Ko-
deks Celny – Dz. U. L 253 z 11.10.1993, ze zm.).
Kody TARIC: 8714 96 30 10 w brzmieniu: „Po-
chodzące lub przywożone z Chin w ilościach poniżej
300 sztuk miesięcznie lub do przesłania stronie
w ilościach poniżej 300 sztuk miesięcznie lub do
przesłania innemu posiadaczowi pozwolenia na koń-
cowe wykorzystanie lub stronom zwolnionym z ta-
kiego pozwolenia na końcowe wykorzystanie lub
stronom zwolnionym z takiego pozwolenia” oraz
8714 96 30 90 w brzmieniu: „pozostałe” stanowią
rozwinięcie kodu CN 8714 96 30, przy czym jedynie
towary objęte kodem TARIC 8714 96 30 90 objęte są
cłem antydumpingowym.
Tak więc problem niejednolitej klasyfikacji tary-
fowej części rowerowych związany jest z konieczno-
ścią ustalenia zakresu przedmiotowego kodu CN
8714 96 30, który zgodnie z rozporządzeniem Komi-
sji (WE) nr 1214/2007 z dnia 20 września 2007 r.
zmieniającym załącznik I do rozporządzenia Rady
(EWG) nr 2658/87 w sprawie nomenklatury taryfo-
wej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy
Celnej (Dz. Urz. WE L 286 z 31 października 2007 r.)
obejmuje przekładnie rowerowe.
Uwagi do sekcji i działów nomenklatury CN nie
zawierają definicji przekładni rowerowych, informa-
cji takich nie ma także w wyżej opisanych notach
wyjaśniających do HS i CN.
Natomiast w europejskiej bazie EBTI-3 znajdują
się wiążące informacje taryfowe, w których takie
612
same towary, będące przedmiotem naszego zainte-
resowania, klasyfikowane są w jednych do kodu CN
8714 96 30, a w innych do kodu CN 8714 96 90.
Opisana wyżej sytuacja, a w szczególności fakt, że
niejednolita klasyfikacja przekładni rowerowych pod-
legających cłu antydumpingowemu nie dotyczy tylko
polskiej administracji celnej, stała się podstawą do
wystąpienia pismem z dnia 30 stycznia 2008 r., znak:
PC-SP-066- 122/398/AK/2008 do Dyrekcji General-
nej TRADE Komisji Europejskiej, z prośbą o pomoc
w ustaleniu szczegółowych informacji technicznych
dla towarów objętych cłem antydumpingowym na
mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 71/97 z dnia
10 stycznia 1997 r. rozszerzającego ostateczne cło
antydumpingowe nałożone rozporządzeniem (EWG)
nr 2474/93 na rowery pochodzące z Chińskiej Repu-
bliki Ludowej, w odniesieniu do przywozu niektórych
części rowerowych z Chińskiej Republiki Ludowej
i poboru cła rozszerzonego od takiego przywozu zare-
jestrowanego na podstawie rozporządzenia Komisji
(WE) nr 703/96, w szczególności dla towarów klasyfi-
kowanych do kodu TARIC 8714 96 30 90.
W powyższym piśmie wyjaśniono, że wątpliwości
klasyfikacyjne wynikają z faktu, że te same części
rowerowe klasyfikowane mogą być do dwóch kodów
TARIC, z których tylko jeden objęty jest cłem antydum-
pingowym. Wyjaśniono, że ww. kwestia dotyczy prze-
kładni rowerowych klasyfikowanych do 8714 96 30
oraz części rowerowych takich jak „korba prawa”,
„korba prawa kompletna”, „zespół korb”, które de
facto, będąc przekładniami, klasyfikowane SA przez
importerów do kodu TARIC 8714 96 90 00, na który
cła antydumpingowego nie nałożono.
Ministerstwo Finansów w swoim piśmie zwróci-
ło się o dostarczenie danych technicznych, zdjęć i ry-
sunków technicznych towarów klasyfikowanych do
kodu CN 8714 96 30, co pozwoli na sprecyzowanie
zakresu obowiązywania cła antydumpingowego.
Dyrekcja Generalna TRADE Komisji Europej-
skiej pismem z dnia 22 lutego 2008 r., znak: H.4/PO
D (2008)1289, poinformowała, że ww. wystąpienie
zostało przekazane do DG TAXUD, do działu zajmu-
jącego się klasyfikacją towarów przemysłowych.
Do chwili obecnej nie otrzymaliśmy odpowiedzi
na ww. wystąpienie, jednak po jej otrzymaniu przy-
gotowane zostaną dokładne wyjaśnienia przezna-
czone dla wszystkich izb celnych, prezentujące sta-
nowisko Komisji Europejskiej w zakresie określenia
towaru, który podlega cłu antydumpingowemu na
mocy ww. rozporządzenia.
Mam nadzieję, że działanie takie zapobiegnie po-
wstawaniu nieprawidłowości w zakresie prawidło-
wego wymiaru cła antydumpingowego i przyczyni
się do polepszenia sytuacji polskich przedsiębiorstw
zajmujących się produkcją w omawianej branży ro-
werowej.
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 16 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Ziemniaka
w sprawie ustalania wysokości opłat
za korzystanie ze stołówek szkolnych (2046)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana posła Wojciecha Ziemniaka (SPS-023-
-2046/08) w sprawie przepisów ustawy o systemie
oświaty z dnia 7 września 1991 r. (Dz. U. z 2004 r.
Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.) dotyczących podziału
zadań i kompetencji wynikających z art. 67a, uprzej-
mie informuję, iż: organem prowadzącym właściwym
do wykonywania zadania, o którym mowa w art. 67a
ust.2 wymienionej ustawy, w przypadku szkoły prowa-
dzonej przez jednostkę samorządu terytorialnego jest
organ stanowiący tej jednostki. Podział powyższych
kompetencji wynika z przepisu art. 18 ustawy o samo-
rządzie gminnym i opiera się na przekazaniu radzie
gminy wszystkich spraw pozostających w zakresie
kompetencji gminy z wyjątkiem tych, które na podsta-
wie innych ustaw przekazywane są do właściwości or-
ganów wykonawczych gmin.
W związku z postulatami jednostek samorządu
terytorialnego dotyczącymi upraszczania procedury
ustalania odpłatności za posiłki w stołówce szkolnej
Ministerstwo Edukacji Narodowej rozważa wprowa-
dzenie przepisu wskazującego na kompetencje orga-
nu wykonawczego jednostki samorządu terytorial-
nego, a nie organu stanowiącego, jako ustalającego
zasady korzystania ze stołówek szkolnych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 8 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Gawędy
w sprawie umów notarialnych zawieranych
w związku z przekształcaniem praw
spółdzielczych we własność odrębną
lokali mieszkalnych zgodnie z ustawą
z dnia 14 czerwca 2007 r. o zmianie ustawy
o spółdzielniach mieszkaniowych
oraz o zmianie niektórych innych ustaw (2048)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Adama Gawędy w sprawie

umów notarialnych zawieranych w związku z prze-
kształceniem praw spółdzielczych w odrębną wła-
sność lokali, przekazaną przy piśmie z dnia 26 mar-
ca 2008 r., Nr SPS-023-2048/08, przedstawiam na-
stępujące stanowisko.
Przepisy ustawy z dnia 14 lutego 1991 r. Prawo
o notariacie (Dz. U. z 2002 r. Nr 42, poz. 369, z późn.
zm.) nie wykluczają możliwości sporządzenia przez
notariusza aktu notarialnego ustanawiającego od-
rębną własność kilku lokali. Możliwości takiej nie
wyłączają, ani przepisy ustawy z dnia 24 czerwca
1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2000 r. Nr 80,
poz. 903, z późn. zm.), ani też przepisy ustawy z dnia
15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych
(Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1116, z późn. zm.).
Odnosząc się do kwestii umieszczania w akcie
notarialnym zapisów dotyczących obciążeń finanso-
wych z tytułu wieloletnich planów remontowych
stwierdzić należy, iż ocena prawidłowości takiego
zapisu dokonana być musi z uwzględnieniem szcze-
gólnych okoliczności konkretnego przypadku.
Wobec powyższego jedynie ogólnie wskazać moż-
na, że wyżej wymienione obowiązki lokatorów wyni-
kają bezpośrednio z ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r.
o własności lokali, a notariusz w treści aktu nota-
rialnego, odwołując się do przepisów ustawy, poucza
jedynie strony o tych obowiązkach.
Akt notarialny może również zawierać informa-
cje dotyczące m.in. płatności na fundusz remontowy,
co stanowi informację o tym obowiązku, który wy-
nika wprost z art. 13 ust. 1, art. 14 pkt 1 i art. 15
ust. 1 ustawy o własności lokali. Jest to zatem jedy-
nie przypomnienie dla stron o ich obowiązkach wy-
nikających z ustawy o własności lokali.
Natomiast wszelkie zapisy aktu notarialnego
zawierającego umowę o ustanowieniu odrębnej
własności nie mogą naruszać zasady wyrażonej
w art. 157 § 1 k.c., zgodnie z którą własność nieru-
chomości nie może być przeniesiona z zastrzeże-
niem warunku.
W odniesieniu do kwestii wskazywania w akcie
notarialnym pomieszczeń przynależnych do lokalu,
stwierdzić należy, że notariusz nie jest upoważniony
do korygowania uchwał organów spółdzielni miesz-
kaniowych. Zgodnie z art. 42 ust. 2 o spółdzielniach
mieszkaniowych, przedmiot odrębnej własności
wszystkich lokali mieszkalnych i lokali o innym
przeznaczeniu w tej nieruchomości określany jest
na podstawie uchwały zarządu spółdzielni. Uchwała
taka, zgodnie z art. 42 ust. 3 pkt 2 ustawy, powinna
określać rodzaj, położenie i powierzchnię lokali oraz
pomieszczeń przynależnych, w tym piwnic lub po-
mieszczeń gospodarczych.
Osoby, których dotyczą takie uchwały, mogą,
zgodnie z treścią art. 43 ust. 5 ustawy o spółdziel-
niach mieszkaniowych, w terminie 30 dni od dnia
doręczenia uchwały zaskarżyć ją do sądu z powodu
jej niezgodności z prawem lub jeśli uchwała ta naru-
sza ich interes prawny lub uprawnienia.
Należy również wskazać, że zgodnie z powoła-
nym wyżej przepisem art. 42 ust. 3 pkt 2 ustawy
613
o spółdzielniach mieszkaniowych, warunkiem uzna-
nia piwnicy lub pomieszczenia gospodarczego za po-
mieszczenie przynależne do lokalu jest to, że po-
mieszczenie takie jest podporządkowane danemu
lokalowi a władający lokalem faktycznie piwnicę lub
pomieszczenie użytkuje. Z treści tego przepisu wy-
nika, iż obie wskazane przesłanki (tzn. przyporząd-
kowanie pomieszczenia do lokalu oraz jego faktycz-
ne użytkowanie przez właściciela tego lokalu) mu-
szą być spełnione łącznie. Tak więc nie jest po-
mieszczeniem przynależnym takie pomieszczenie,
które wprawdzie jest faktycznie użytkowane przez
właściciela lokalu, ale które uchwałą spółdzielni,
o której mowa w art. 42 ust. 1 ustawy o spółdziel-
niach mieszkaniowych, zaliczone zostało do nieru-
chomości wspólnej.
Odnosząc się do kwestii wskazywania w akcie
notarialnym, iż osoba, na rzecz której ustanawiana
jest odrębna własność lokalu, nie kwestionuje faktu
sprawowania przez spółdzielnię zarządu nad nieru-
chomością wspólną, wskazać należy, iż – zgodnie
z art. 27 ust. 2 ustawy o spółdzielniach mieszkanio-
wych – zarząd taki jest sprawowany przez spółdziel-
nię jako zarząd powierzony. Bez wątpienia zmiany
w zakresie zarządu nie mogą być przeprowadzone
przez strony w drodze umowy, a decyzje takie mogą
zostać podjęte jedynie przez organy wspólnoty
w drodze uchwały podjętej na podstawie 241 ustawy.
Natomiast w przypadku, gdy w określonym budyn-
ku lub budynkach położonych w obrębie danej nie-
ruchomości została wyodrębniona własność wszyst-
kich lokali, po wyodrębnieniu własności ostatniego
lokalu stosuje się przepisy ustawy z dnia 24 czerwca
1994 r. o własności lokali, a więc również i w zakre-
sie dotyczącym zarządu (art. 26 ust.1 ustawy o spół-
dzielniach mieszkaniowych).
Tak więc, w przypadku gdy zapisy aktu notarial-
nego jedynie wskazują treść przywołanego powyżej
przepisu art. 27 ust. 2 ustawy o spółdzielniach
mieszkaniowych, mogą być one uznane za pouczenie
o prawach i obowiązkach stron wynikających z tego
przepisu.
W odniesieniu do kwestii spisywania przez za-
rządy spółdzielni protokołów uzgodnień zawierają-
cych stwierdzenia, iż stanowią one integralną część
aktu notarialnego, wskazać należy, że zapis taki
– dokonany w samym tylko protokole, a nie w akcie
notarialnym, obejmującym umowę o ustanowieniu
odrębnej własności lokalu – nie ma znaczenia dla
treści tego aktu notarialnego.
Przedstawiając powyższe stanowisko, podkreślić
należy, iż nie ma ono charakteru wiążącego dla or-
ganów stosujących prawo.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 17 kwietnia 2008 r.
614
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Gawędy
w sprawie uznania energii elektrycznej
produkowanej z metanu uwalnianego
i ujmowanego przy dołowych robotach
górniczych w kopalniach węgla kamiennego
za energię pochodzącą ze źródeł odnawialnych
(2050)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Adama Gawędy, przekaza-
nej przy piśmie z dnia 26 marca 2008 r., znak: SPS-
-023-2050/08, w sprawie zmiany przepisów prawa
w kierunku przyznania energii elektrycznej produ-
kowanej z metanu uwalnianego i ujmowanego przy
dołowych robotach górniczych w kopalniach węgla
kamiennego preferencji takich jak dla energii po-
chodzącej ze źródeł odnawialnych, uprzejmie infor-
muję, co następuje.
W polskim górnictwie węgla kamiennego wy-
prowadzanych jest rocznie na powierzchnię około
830 mln m3 metanu, w tym około 580 mln m3 na
drodze wentylacyjnej oraz około 250 mln m3 poprzez
instalacje odgazowywania kopalń. Metan usunięty
z wyrobisk górniczych na drodze wentylacyjnej jest
w całości wypuszczany do atmosfery. Z 250 mln m3
metanu ujmowanego poprzez instalacje odgazowy-
wania kopalń około 100 mln m3 jest także wypusz-
czanych do atmosfery, a około 150 mln m3 jest wyko-
rzystywane gospodarczo do produkcji energii elek-
trycznej i ciepła. Sprawa ujęcia i wykorzystania me-
tanu stanowi poważny problem, zarówno ze względu
na bezpieczeństwo pracy w kopalniach węgla ka-
miennego jak i ze względu na ochronę środowiska.
Przedsiębiorstwa górnicze podejmują wysiłki tech-
niczne i ekonomiczne dla zwiększenia wykorzysta-
nia uwalnianego i ujmowanego metanu. Realizowa-
ne w tym względzie inwestycje są jednak kapitało-
chłonne i nieefektywne. Działania podejmowane
w ostatnich latach doprowadziły do sytuacji, w któ-
rej ilość gospodarczo wykorzystywanego metanu
wzrosła o ok. 10%.
Doceniając wagę zagadnienia, w Ministerstwie
Gospodarki podejmowane są różne inicjatywy doty-
czące zapewnienia korzystnych warunków ekono-
micznych wytwórcom energii i ciepła z metanu.
Moim zdaniem, propozycja zmiany ustawy Pra-
wo energetyczne, zmierzająca do wsparcia rozwoju
wytwarzania energii elektrycznej i ciepła z metanu
uwalnianego i ujmowanego przy dołowych robotach
górniczych w kopalniach węgla kamiennego takiego
jak w odniesieniu do energii wytwarzanej ze źródeł
odnawialnych, jest w pełni uzasadniona.
Pragnę poinformować, że w Ministerstwie Go-
spodarki rozpoczęto prace legislacyjne dotyczące
zmiany tej ustawy. W aktualnym projekcie zawarto
przepis, który umożliwi objęcie energii elektrycznej
i ciepła produkowanych z metanu mechanizmem
zielonych certyfikatów, tj. istniejącym w polskim
prawie instrumentem wsparcia produkcji energii
elektrycznej ze źródeł odnawialnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Eugeniusz Postolski
Warszawa, dnia 14 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Izabeli Kloc
w sprawie wypłat ekwiwalentu pieniężnego
z tytułu prawa do bezpłatnego węgla
dla osób uprawnionych z przedsiębiorstw
robót górniczych, uwag emerytów walczących
o niesłusznie zabrany ekwiwalent
za węgiel deputatowy (2052)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 26 marca 2008 r., znak: SPS-023-2052/
08, przekazujące interpelację pani poseł Izabeli Kloc
w sprawie wypłat ekwiwalentu pieniężnego z tytułu
prawa do bezpłatnego węgla dla osób uprawnionych
z przedsiębiorstw robót górniczych oraz uwag eme-
rytów walczących o niesłusznie zabrany ekwiwalent
za węgiel deputatowy, informuję, co następuje.
Celem nadrzędnym ustawy z dnia 6 lipca 2007 r.
o ekwiwalencie pieniężnym z tytułu prawa do bez-
płatnego węgla dla osób uprawnionych z przedsię-
biorstw robót górniczych (Dz. U. z 2007 r. Nr 147,
poz. 1031) była realizacja wyroku Trybunału Kon-
stytucyjnego z dnia 12 grudnia 2005 r. (Sygn. akt.
SK 20/04) poprzez stworzenie podstawy prawnej do
wypłaty należnego ekwiwalentu dla emerytów i ren-
cistów z przedsiębiorstw robót górniczych, którzy
z dniem 1 stycznia 2002 r. przestali otrzymywać
ekwiwalent z tytułu prawa do bezpłatnego węgla re-
alizowany na podstawie art. 55 ustawy z dnia 26 li-
stopada 1998 r. o dostosowaniu górnictwa węgla ka-
miennego do funkcjonowania w warunkach gospo-
darki rynkowej oraz szczegółowych uprawnieniach
i zadaniach gmin górniczych (Dz. U. z 1998 r.
Nr 612, poz. 1112, z późn. zm.).
Wprowadzone w 2007 r. rozwiązania dotyczące
prawa do ekwiwalentu pieniężnego dla emerytów
i rencistów z przedsiębiorstw robót górniczych są re-
gulacją wyjątkową i dotyczą praw nabytych, które
zostały utracone w wyniku niezgodnej z konstytucją

zmiany przepisów rangi ustawowej. Przepisy te do-
tyczą tylko byłych pracowników sektora górnictwa
węgla kamiennego.
Zgodnie z art. 2 pkt 1 ustawy o ekwiwalencie (...)
ekwiwalent wypłacany jest emerytom i rencistom
mającym ustalone prawo do emerytury lub renty,
którzy pobierali bezpłatny węgiel w naturze od
przedsiębiorstw robót górniczych lub przeszli na
emeryturę lub rentę z tych przedsiębiorstw. Powyż-
sze dotyczy osób uprawnionych do bezpłatnego wę-
gla na podstawie układu zbiorowego pracy dla pra-
cowników zakładów górniczych z dnia 21 grudnia
1991 r., którzy uzyskali emeryturę lub rentę przed
dniem 1 stycznia 2007 r., a po dniu 31 grudnia 2001 r.
nie pobierali ekwiwalentu. Prawo do ekwiwalentu
mają również wdowy, wdowcy i sieroty, pod warun-
kiem jednakże posiadania ustalonego prawa do ren-
ty rodzinnej po byłych pracownikach przedsię-
biorstw robót górniczych, uprawnionych do bezpłat-
nego węgla na podstawie Układu zbiorowego pracy
dla pracowników zakładów górniczych z dnia 21
grudnia 1991 r.
Zgodnie z ustawą ekwiwalent pieniężny może być
wypłacany tylko na wniosek ww. osób po dokonanej
przez organ rentowy weryfikacji dokumentów po-
twierdzających uprawnienie do ekwiwalentu.
Jednocześnie wyjaśniam, iż pierwotnie zobowią-
zanym do realizacji deputatu, jak również ekwiwa-
lentu pieniężnego był pracodawca, tj. właściwe
przedsiębiorstwo górnicze lub przedsiębiorstwo ro-
bót górniczych. Pracodawca realizował ten obowią-
zek, finansując koszty tych świadczeń z własnych
środków. Prawo do bezpłatnego węgla dla osób
uprawnionych z przedsiębiorstw robót górniczych
powstało w oparciu o postanowienia Układu zbioro-
wego pracy dla pracowników zakładów górniczych
z dnia 21 grudnia 1991 r. Na podstawie tego układu
przedsiębiorstwa robót górniczych wydawały upraw-
nionym deputaty węglowe. Protokołem dodatkowym
nr 7 z dnia 21 listopada 1995 r. do tegoż układu
umożliwiono realizację prawa do bezpłatnego węgla
przez przedsiębiorstwa górnicze w formie ekwiwa-
lentu pieniężnego.
Informuję także, iż w początkowej fazie okresu
transformacji ustrojowej wiele przedsiębiorstw ro-
bót górniczych zostało zlikwidowanych lub odstąpi-
ło od stosowania postanowień układów zbiorowych
pracy, które uprawniały do bezpłatnego węgla. Z tej
też przyczyny wielu emerytów i rencistów z tych
przedsiębiorstw zostało pozbawionych deputatu wę-
glowego, do wydawania którego było zobowiązane
dane przedsiębiorstwo. Jednocześnie należy też pod-
kreślić, iż osobom takim na podstawie art. 10 usta-
wy z dnia 29 września 1994 r. o zmianie ustawy Ko-
deks pracy oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U.
Nr 113, poz. 547, ze zm.) z dniem, w którym tracą
moc postanowienia układów zbiorowych pracy i po-
rozumień płacowych, wartość przysługujących na
ich podstawie świadczeń uwzględniono w podstawie
wymiaru emerytur i rent. Osobom, takim wliczono
615
do podstawy wymiaru emerytur i rent pełną war-
tość bezpłatnego węgla i wynikającego z tego świad-
czenia w naturze (maksymalnie do 8 ton) w przy-
padku utraty mocy prawnej zawartych układów
zbiorowych pracy lub też do pełnej wysokości upraw-
nienia, tj. 2,5 lub 3 tony węgla deputatowego. Osoby,
którym wliczono ten ekwiwalent do podstawy wy-
miaru emerytury lub renty, nie są osobami upraw-
nionymi w myśl przepisów art. 2 ust. 1 ustawy
o ekwiwalencie (...).
Z drugiej strony likwidacja podmiotu mogła na-
stąpić po 1998 r., kiedy to osoby uprawnione z przed-
siębiorstw robót górniczych mogły ubiegać się o ekwi-
walent zgodnie z art. 55 ustawy z dnia 26 listopada
1998 r. o dostosowaniu górnictwa węgla kamienne-
go (...). Zgodnie z ustawą o ekwiwalencie (...) osoby
z przedsiębiorstw robót górniczych, by nabyć upraw-
nienie do ekwiwalentu, mogły przechodzić na eme-
ryturę lub rentę z tych przedsiębiorstw do dnia
1 stycznia 2007 r. W tej sytuacji ZUS wydaje swą
decyzję w oparciu o wszelkie dokumenty, tj. m. in.
świadectwa pracy, listy płac i inne dokumenty urzę-
dowe, które w sposób niewątpliwy potwierdzają
uprawnienie do ekwiwalentu pieniężnego i które zo-
stały dostarczone przez wnioskodawcę. Jednakże
powstaje tutaj inny problem, a mianowicie czy osoby
z tych zlikwidowanych po 1 stycznia 1999 r. przed-
siębiorstw robót górniczych rzeczywiście były nadal
uprawnione na podstawie przepisów zbiorowego pra-
wa pracy do ekwiwalentu pieniężnego. Chodzi tutaj
szczególnie o sytuację, gdy emeryci i renciści z tych
zlikwidowanych przedsiębiorstw robót górniczych
nie otrzymywali pomiędzy 1 stycznia 1999 r. a 30 grud-
nia 2001 r. ani ekwiwalentu pieniężnego, ani depu-
tatu węglowego. Tej kwestii minister gospodarki nie
może rozstrzygnąć, gdyż nie posiada stosownych
uprawnień, by oceniać wiążące dane przedsiębior-
stwo robót górniczych przepisy zbiorowego prawa
pracy, tj. w szczególności przepisy Układu zbiorowe-
go pracy dla pracowników zakładów górniczych
z dnia 21 grudnia 1991 r. Właściwym do oceny po-
wyższego faktu na podstawie wszelkich zgromadzo-
nych w sprawie dokumentów jest ZUS, a w przypad-
ku gdy wnioskodawca nie udokumentuje należycie
swych uprawnień, tylko sąd powszechny, który może
ocenić to na podstawie całego zgromadzonego mate-
riału w trakcie toczącego się postępowania w spra-
wie o ekwiwalent pieniężny.
Podmioty realizujące ustawę o ekwiwalencie pie-
niężnym (...), tj. minister gospodarki oraz ZUS, zo-
bowiązane są ustawą o finansach publicznych do
dbałości o należyte i zgodne z przeznaczeniem wy-
datkowanie środków publicznych. Z tej też racji
w przypadkach, w których osoby składające wnio-
sek o ekwiwalent nie udokumentują należycie swych
praw do ekwiwalentu lub nie spełnią wymogów usta-
wowych, wydawane są przez ZUS decyzje odmowne.
Nie oznacza to, iż osoby te są pozbawione możliwości
dochodzenia swych praw na drodze sądowej.
616
Pragnę również podkreślić, iż zgodnie z art. 9
ust. 2 ustawy z dnia 6 lipca 2007 r. o ekwiwalencie
pieniężnym (...) każdej osobie, po otrzymaniu decyzji
ZUS odmawiającej ekwiwalentu pieniężnego, przy-
sługuje prawo do skierowania odwołania do właści-
wego sądu powszechnego w terminie oraz według
zasad określonych w przepisach Kodeksu postępo-
wania cywilnego. Postępowanie sądowe w tym za-
kresie jest wolne od opłat. Odwołanie można złożyć
w jednostce organizacyjnej ZUS na piśmie w dwu
egzemplarzach lub ustnie do protokołu za pośred-
nictwem właściwego organu rentowego, tj. jednostki
organizacyjnej ZUS. Wyrok sądu powszechnego bę-
dzie ostatecznym potwierdzeniem posiadania lub
też utraty prawa do ekwiwalentu przez emerytów
i rencistów z przedsiębiorstw robót górniczych.
W kwestii przeprowadzenia dodatkowych kon-
sultacji z Zakładem Ubezpieczeń Społecznych infor-
muję, iż przedstawiciel Zakładu Ubezpieczeń Spo-
łecznych brał udział w pracach legislacyjnych doty-
czących przepisów ustawy o ekwiwalencie pienięż-
nym (...). Zgłaszane propozycje ZUS zostały w trak-
cie prac legislacyjnych uwzględnione. Ponadto mini-
ster gospodarki w 2007 r. udzielał odpowiedzi na
pytania prezesa ZUS dotyczące stosowania niektó-
rych przepisów ustawy. Dodatkowo pracownicy Mi-
nisterstwa Gospodarki w związku z realizacją prze-
pisów ustawy o ekwiwalencie (...) są w ciągłym kon-
takcie z pracownikami Zakładu Ubezpieczeń Spo-
łecznych. W tym miejscu pragnę zwrócić uwagę, iż
decyzje organów rentowych, nawet te dotyczące by-
łych pracowników tego samego podmiotu, mogą się
różnić, gdyż organy rentowe wydają swe decyzje
w oparciu o dokumenty, jakie zostaną dostarczone
przez wnioskodawców, którzy przecież mogą, z racji
na upływ czasu, nie posiadać wszystkich wymaga-
nych dokumentów lub po prostu nie były w stanie
ich zgromadzić. W tej sytuacji ostatecznie rozstrzy-
gnąć może te kwestie tylko sąd powszechny, który
będzie rozpatrywał odwołanie od decyzji organu
rentowego.
W toku prac legislacyjnych emeryci i renciści
z przedsiębiorstw robót górniczych zgłaszali swe
propozycje odnośnie kształtu i zakresu projektowa-
nej regulacji prawnej. Informuję, iż uwzględnione
zostały te uwagi, które dotyczyły zrównania praw
emerytów i rencistów z przedsiębiorstw robót górni-
czych z prawami emerytów i rencistów z przedsię-
biorstw górniczych. Nie uwzględniono jednakże uwag
i propozycji, które zmierzały do rozszerzenia okresu
dotyczącego uprawnienia do ekwiwalentu od roku
1999, gdyż w tym zakresie emeryci i renciści z przed-
siębiorstw robót górniczych byli uprawnieni do ekwi-
walentu pieniężnego na podstawie art. 55 ustawy
z dnia 26 listopada 1998 r. o dostosowaniu górnic-
twa węgla kamiennego do funkcjonowania w wa-
runkach gospodarki rynkowej oraz szczegółowych
uprawnieniach i zadaniach gmin górniczych (Dz. U.
z 1998 r. Nr 612, poz. 1112, z późn. zm.). Warunkiem
koniecznym, jaki musieli spełnić byli pracownicy
przedsiębiorstw robót górniczych, by otrzymać ekwi-
walent pieniężny wypłacany przez Zakład Ubezpie-
czeń Społecznych w okresie 1999–2001, było faktycz-
ne posiadanie uprawnień do ekwiwalentu pieniężne-
go na podstawie Układu zbiorowego pracy dla pra-
cowników zakładów górniczych z dnia 21 grudnia
1991 r., o powyższym stanowił art. 55 ww. ustawy.
W kolejnej poruszonej sprawie dotyczącej ulgowej
odpłatności za energię elektryczną informuję, iż
uprawnienie do ulgowych cen za energię elektryczną
dla pracowników, rencistów oraz emerytów przedsię-
biorstw energetycznych oraz przedsiębiorstw zaple-
cza energetycznego nie ma charakteru prawa po-
wszechnie obowiązującego. Powyższe uprawnienie
wynika wyłącznie z postanowień układów zbioro-
wych zawieranych pomiędzy organizacjami praco-
dawców i związkami zawodowymi. W związku z po-
wyższym rząd nie jest i nie był gwarantem tych
uprawnień.
Zgodnie z obowiązującymi przepisami ustawy
z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U.
z 1998 r. Nr 21, poz. 94, ze zm.) strony układów zbio-
rowych pracy mają możliwość całkowicie samodziel-
nego decydowania o tym, czy zachować dotychczaso-
we przywileje, czy je ograniczyć. Do interpretacji
układów zbiorowych zgodnie z postanowieniami
art. 2416 § 1 ww. ustawy upoważnione są wyłącznie
strony tego układu. Jedynie strony decydują o za-
kresie podmiotowym układu zbiorowego. Minister
gospodarki nie jest właściwy do ingerowania w treść
układów zbiorowych pracy oraz ich oceny, nawet je-
żeli mają one związek z newralgicznym dla polskiej
gospodarki sektorem energetyki.
Podstawę przyznania zniżki w opłatach za ener-
gię elektryczną dla pracowników przemysłu energe-
tycznego oraz pracowników zaplecza energetyczne-
go stanową odpowiednio: Układ zbiorowy pracy dla
pracowników przemysłu energetycznego, zawarty
13 maja 1993 r., oraz Ponadzakładowy układ zbioro-
wy pracy dla pracowników zaplecza energetyki
zmieniony w dniu 6 maja 2004 r.
Postanowienia ww. układów zbiorowych mają za-
stosowanie wyłącznie do pracowników, rencistów
i emerytów objętych tymi układami. Wykaz zakła-
dów pracy, które są objęte postanowieniami tych
układów, zawierają załączniki do ww. układów.
Ponieważ generalną zasadą, jaka obowiązuje przy
zawieraniu układów, jest przyjmowanie jedynie ta-
kich zobowiązań, których realizacja leży w kompe-
tencjach stron układu, czyli pracodawców i organi-
zacji związków zawodowych, nie można oczekiwać,
że zobowiązania te finansowane będą z budżetu
państwa lub przez osoby trzecie.
Od 1993 r. podejmowane były systematyczne
działania w celu ograniczania licznych i rozbudowa-
nych przywilejów gwarantowanych pracownikom
branży energetycznej. Ustawą z dnia 29 września
1994 r. o zmianie ustawy Kodeks pracy oraz o zmia-

nie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 113, poz. 547, z późn
zm.), wprowadzone zostały nowe, zgodne z prawi-
dłami gospodarki rynkowej zasady zawierania ukła-
dów zbiorowych. Postanowienia tej ustawy unormo-
wały również zagadnienia związane z układami
zbiorowymi pracy zawartymi przed dniem jej wej-
ścia w życie. Zgodnie z art. 9 ww. ustawy układy
zbiorowe zawierające liczne i bardzo rozbudowane
przywileje utraciły moc z upływem 12 miesięcy od
dnia wejścia w życie ww. ustawy i przestały stano-
wić podstawę do otrzymania tych przywilejów. Jed-
nocześnie strony uprawnione do zawarcia ponadza-
kładowego układu pracy mogły zawrzeć porozumie-
nie o wstąpieniu w prawa i obowiązki stron układu
zawartego po dniu 31 grudnia 1986 r.
Koszty wynikające z tytułu stosowania niższych
cen za energię elektryczną dla m.in. pracowników
i emerytów branży energetycznej do roku 2003 zali-
czane były do kosztów uzasadnionych prowadzenia
działalności gospodarczej przez przedsiębiorstwo
energetyczne. Koszty te stanowiły podstawę do kal-
kulacji taryf energii elektrycznej przez przedsiębior-
stwa energetyczne, co powodowało, że bonifikaty te
pokrywane były przez innych odbiorców korzystają-
cych z energii elektrycznej na potrzeby gospodarstw
domowych. Uprawnienie do korzystania z bonifika-
ty było więc subsydiowane przez innych odbiorców,
w tym także emerytów i rencistów, którzy nigdy nie
korzystali z tego przywileju. Rozwiązanie to było
więc niesprawiedliwe w stosunku do innych odbior-
ców energii elektrycznej.
Opinię stwierdzającą, że niższa cena za energię
elektryczną dla pracowników sektora energetyczne-
go jest niesprawiedliwym przywilejem jednej grupy
odbiorców kosztem innych, podzielił także Trybu-
nał Konstytucyjny w orzeczeniu z dnia 12 kwietnia
1994 r. (sygn. Akt U. 6/93).
Rozwiązania dotyczące problemów powstałych
podczas realizacji układu zbiorowego pracy powinny
przede wszystkim uzgodnić pomiędzy sobą strony
układu, które przyjęły takie zobowiązania. W związ-
ku z powyższym szczegółowych wyjaśnień w spra-
wach indywidualnych stosownie do właściwości wy-
nikających z reprezentowania strony pracodawców
w Ponadzakładowym układzie zbiorowym pracy dla
pracowników zaplecza energetyki oraz w Protokole
dodatkowym do Ponadzakładowego układu zbioro-
wego pracy dla pracowników przemysłu energetycz-
nego może udzielić odpowiednio: Związek Praco-
dawców Zaplecza Energetyki lub Federacja Związ-
ków Pracodawców Energetyki Polskiej. Siedziby obu
organizacji znajdują się przy ulicy Wadowickiej 14
w Krakowie.
Na zakończenie uprzejmie informuję, iż obecnie
nie są planowane żadne prace legislacyjne zmierza-
jące do zmiany przepisów ustawy z dnia 6 lipca 2007 r.
o ekwiwalencie pieniężnym z tytułu prawa do bez-
płatnego węgla dla osób uprawnionych z przedsię-
617
biorstw robót górniczych. Powyższe dotyczy zarów-
no przedsiębiorstw robót górniczych, które uległy
likwidacji, oraz obowiązku dokumentowania upraw-
nień, a także terminów wypłaty, które są określone
w ww. ustawie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Eugeniusz Postolski
Warszawa, dnia 14 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Izabeli Kloc
w sprawie trudnych warunków funkcjonowania
samorządów lokalnych (2053)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 26 marca 2008 r. (sygn. SPS-023-2053/
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pani Izabeli Kloc z dnia 25 lutego 2008 r. w sprawie
trudnych warunków funkcjonowania samorządów
lokalnych pragnę zapewnić, iż przedmiotowa proble-
matyka pozostaje w zakresie zainteresowania obec-
nego rządu.
Wyrazem powyższego są działania podjęte przez
rząd zmierzające do dalszej decentralizacji państwa,
w tym podjęta przez Radę Ministrów uchwała nr 13
z dnia 22 stycznia 2008 r. w sprawie dokończenia
reformy administracji publicznej oraz zasad prowa-
dzenia prac w tym zakresie (M.P. Nr 8, poz. 99).
Ważnym jej założeniem jest dalsza decentralizacja
zadań oraz środków finansowych na rzecz jednostek
samorządu terytorialnego (przy jednoczesnym ogra-
niczeniu celowościowej ingerencji administracji rzą-
dowej w działalność samorządową), która będzie po-
wiązana z uporządkowaniem i uproszczeniem obo-
wiązujących przepisów prawnych.
Niewątpliwie realizacja powyższych zamierzeń
będzie wymagała aktywnego udziału środowisk sa-
morządowych. Dlatego też na inauguracyjnym po-
siedzeniu Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Te-
rytorialnego, które odbyło się w dniu 30 stycznia
2008 r., prezes Rady Ministrów zaprosił samorzą-
dowców do współpracy nad dokończeniem reformy
administracyjnej kraju, przedstawiając jednocześnie
propozycje usprawnienia funkcjonowania samorzą-
du terytorialnego. Istotnym elementem zakłada-
nych zmian w ramach planowanego dokończenia re-
formy samorządowej będzie w szczególności wzmoc-
nienie znaczenia samorządu terytorialnego, w tym
jego podstaw majątkowych, dzięki czemu wspólnoty
lokalne i regionalne będą mogły skuteczniej decydo-
wać o swoich sprawach (szczególnie dotyczy to oświa-
618
ty i ochrony zdrowia). Ponadto podkreślono, że rząd
zamierza przywrócić znaczenie Komisji Wspólnej
Rządu i Samorządu Terytorialnego jako miejsca de-
baty poświęconej sprawom istotnym dla przedstawi-
cieli samorządu i społeczności lokalnych. W tym
miejscu należy podkreślić rolę, jaką powinna pełnić
Komisja Wspólna Rządu i Samorządu Terytorialne-
go – ma być ona forum wypracowywania wspólnego
stanowiska rządu i samorządu w odniesieniu do pro-
blemów związanych z funkcjonowaniem samorządu
terytorialnego i z polityką państwa wobec samorzą-
du terytorialnego (zasady funkcjonowania KWRiST
określa ustawa z dnia 6 maja 2005 r. o Komisji
Wspólnej Rządu i Samorządu terytorialnego oraz
o przedstawicielach Rzeczypospolitej Polskiej w Ko-
mitecie Regionów Unii Europejskiej – Dz. U. Nr 90,
poz. 759). Jednocześnie ze strony rządowej wyrażo-
na została gotowość aktywnego współdziałania ze
środowiskami samorządowymi w planowanych pra-
cach nad projektami stosownych zmian legislacyj-
nych, w tym nad propozycjami zgłaszanymi przez
stronę samorządową.
Warto nadmienić, iż Ministerstwo Spraw We-
wnętrznych i Administracji wystąpiło do środowisk
samorządowych o przedstawienie propozycji zmian
legislacyjnych, w tym w szczególności dotyczących
decentralizacji zadań, kompetencji i środków finan-
sowych, oraz przekazania mienia i instytucji o zasię-
gu regionalnym i lokalnym, uporządkowania, jak
i uproszczenia przepisów dotyczących funkcjonowa-
nia samorządu oraz zarządzania terytorialnego
w różnych dziedzinach życia publicznego. Odniesie-
nie się do szczegółowych rozwiązań normatywnych,
ze względu na obecny etap prac związanych z dokoń-
czeniem reformy administracji publicznej, możliwe
będzie po zakończeniu procedur legislacyjnych.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 15 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Izabeli Kloc
w sprawie problemów służby zdrowia (2054)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Izabeli Kloc, przesłaną przy
piśmie Pana Marszałka Sejmu z dnia 26 marca 2008 r.,
znak: SPS-023-2054/08, w sprawie problemów służ-
by zdrowia uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych
wyjaśnień.
Z całą pewnością obecna sytuacja w opiece zdro-
wotnej wskazuje na konieczność odpowiednich
zmian. Aktualnie w Ministerstwie Zdrowia trwają
prace nad systemowym uregulowaniem problemów
ochrony zdrowia. Podczas prac analizowane są róż-
ne rozwiązania, które mogłyby przyczynić się do po-
prawienia sytuacji w tej sferze życia publicznego.
Kierunki działań planowane do realizacji w pierw-
szej kolejności są w dużej mierze zbieżne z postula-
tami zawartymi w stanowisku Zgromadzenia Ogól-
nego Śląskiego Związku Gmin i Powiatów.
W odniesieniu do poszczególnych punktów poni-
żej przedstawiam następujące informacje.
— Wprowadzenie koszyka świadczeń gwaranto-
wanych
Jest opracowywany projekt ustawy regulujący
kwestie związane z koszykiem świadczeń, m.in. kry-
teria włączania i wyłączania, mechanizm podejmo-
wania decyzji uwzględniający zasady transparent-
ności podejmowania decyzji. Obecnie trwają prace
ekspertów nad wyceną procedur medycznych będącą
podstawą do opracowania projektu „koszyka świad-
czeń”. System opiera się na dotychczasowych pracach
nad Centralną Bazą Świadczeń Opieki Zdrowotnej
i koszykiem świadczeń gwarantowanych, jednak
wprowadza szereg zmian usprawniających jego funk-
cjonowanie i zwiększających uniwersalność systemu.
Wprowadza np. nową jednolitą klasyfikację proce-
dur medycznych oraz zasady tworzenia produktów
kontraktowych.
— Urealnienie uprawnień organu właściciel-
skiego
Przygotowywany obecnie projekt nowej ustawy
o zakładach opieki zdrowotnej zakłada m.in. wzmoc-
nienie roli właścicieli (w tym jednostek samorządu
terytorialnego) zakładów opieki zdrowotnej. Naj-
istotniejsze z punktu widzenia funkcjonowania za-
kładów opieki zdrowotnej są propozycje przepisów
zakładające dopuszczenie możliwości działania za-
kładów opieki zdrowotnej w formie spółek handlo-
wych, z wyłączeniem spółek osobowych, co oznacza
możliwość powstawania spółek z ograniczoną odpo-
wiedzialnością oraz spółek akcyjnych. Projekt tejże
ustawy o zakładach opieki zdrowotnej dopuszcza
prowadzenie przez zakłady opieki zdrowotnej dzia-
łalności gospodarczej.
— Pełne wprowadzenie rejestru usług medycznych
W odniesieniu do sprawy dotyczącej uruchomie-
nia RUM uprzejmie informuję, że w planie finanso-
wym NFZ na 2008 r. fundusz zaplanował na ten za-
kres zadań kwotę 252,8 mln zł. W ramach tych
środków w 2008 r. planowane jest rozpoczęcie
w szerszej skali działań w zakresie uruchomienia
Rejestru Usług Medycznych. Docelowo umożliwi
to gromadzenie na bieżąco rzetelnych informacji
o realizowanych świadczeniach opieki zdrowotnej.
Wprowadzenie RUM umożliwi również dokonywa-
nie obiektywnej oceny dostępności świadczeń opieki
zdrowotnej oraz wytyczanie kierunków zmian
w ochronie zdrowia.

— Stworzenie nowego katalogu medycznych pro-
cedur szpitalnych przy ustaleniu ich wyceny oraz
uproszczenie zasad kontraktowania, co przyczyni
się do sprawnego funkcjonowania placówek ochrony
zdrowia
Uprzejmie informuję, że NFZ planuje zmiany
w zakresie kontraktowania świadczeń. Zmiany te
będą następujące:
— Zwiększenie udziału hospitalizacji w trybie
jednodniowym i krótkoterminowym w kontrakto-
wanej przez NFZ puli świadczeń. Planowane jest
także wprowadzenie od połowy 2008 r. systemu kon-
traktacji w oparciu o system jednorodnych grup pa-
cjentów (JGP).
— Zwiększenie udziału hospitalizacji w trybie
jednodniowym i krótkoterminowym w kontrakto-
wanej przez NFZ puli świadczeń spowoduje istotne
zmiany w lecznictwie szpitalnym, gdyż udział pracy
lekarzy w tego typu hospitalizacji jest mniejszy niż
w tradycyjnym modelu, co pozwoli na lepsze wyko-
rzystanie tego zasobu dla potrzeb utrzymania więk-
szej liczby świadczeń. Pozytywnym elementem bę-
dzie również zwiększenie bezpieczeństwa pacjentów
i zmniejszenie ilości powikłań wynikających z zaka-
żeń szpitalnych podczas długich hospitalizacji.
Natomiast wprowadzenie nowej formy kontrak-
tacji świadczeń w oparciu o jednorodne grupy pa-
cjentów spowoduje oderwanie kontraktowanych
świadczeń od jednostki organizacyjnej (oddziału szpi-
talnego), co spowoduje większą elastyczność szpitali
w kształtowaniu swoich struktur wewnętrznych i przez
to lepsze wykorzystanie kadr medycznych. Jednocze-
śnie system ten będzie opracowany w ujęciu koszto-
wym i będzie korelował z kosztami procedur medycz-
nych ponoszonymi przez szpital. Opracowany sys-
tem JGP powinien być również spójny z przygoto-
wywanym przez Ministerstwo Zdrowia rozporzą-
dzeniem o rachunku kosztów. Pozwoli to na stwo-
rzenie zupełnie nowej jakości zarządzania szpitala-
mi. Wdrożenie systemu zostanie poprzedzone jego
technicznym sprawdzianem w kilkunastu szpita-
lach we wszystkich województwach.
— Ujednolicenie zasad funkcjonowania szpitali
publicznych
Planuje się wyrównanie możliwości szpitali pu-
blicznych i niepublicznych w zakresie możliwości
pozyskiwania dodatkowych środków finansowych.
Projektowane rozwiązania umożliwiłyby szpitalom
publicznym legalne pobieranie opłaty w przypad-
kach ściśle określonych przepisami ustawowymi.
— Zwiększenie nakładów finansowych na ochro-
nę zdrowia, przy jednoczesnym skutecznym ogra-
niczeniu zjawiska marnotrawienia środków w sys-
temie
Obecnie są podejmowane działania mające na
celu uszczelnianie systemu publicznego oraz przy-
ciąganie dodatkowych środków z innych niż publicz-
ne źródeł (projekt ustawy o dobrowolnych dodatko-
wych ubezpieczeniach zdrowotnych). Podczas obrad
„białego szczytu” premier zapowiedział zwiększenie
619
nakładów finansowych na ochronę zdrowia na po-
ziomie 4–5 mld zł w roku 2009 oraz rekomendowa-
nie rządowi zwiększenia o 1% wysokości składki
zdrowotnej w roku 2010.
— Określenie liczby zakontraktowanych przez
NFZ procedur, które winny zabezpieczyć elementar-
ne potrzeby zdrowotne społeczności lokalnych, przy
uwzględnieniu wskaźnika łóżek szpitalnych wystę-
pujących w danym obszarze w stosunku do średniej
krajowej i wojewódzkiej
System finansowania świadczeń opieki zdrowot-
nej już obecnie zabezpiecza elementarne potrzeby
zdrowotne, natomiast opisywane w tym piśmie dzia-
łania powinny przyczynić się do polepszenia dostępu
ubezpieczonych do świadczeń opieki zdrowotnej.
— Bieżące refundowanie przez NFZ kosztów
wszystkich wykonywanych procedur tzw. ratujących
życie i zdrowie w miejsce dotychczasowej praktyki
polegającej na płaceniu za procedury z kilkumie-
sięcznym opóźnieniem
Narodowy Fundusz Zdrowia na podstawie umów
zawieranych ze świadczeniodawcami jest zobowią-
zany do regulowania należności za wykonane usługi
do wysokości kwoty zobowiązania. W przypadkach
pozyskania dodatkowych środków finansowych
(np. z powodu spływu większej składki zdrowotnej),
a w konsekwencji zwiększenia planu finansowego
oddział wojewódzki niezwłocznie aneksuje umowy
ze świadczeniodawcami, zwiększając ich wartość.
Częstotliwość zmian planu jest trudna do przewi-
dzenia i występuje bardzo nieregularnie. Po zakoń-
czeniu okresu rozliczeniowego, kiedy część świad-
czeniodawców nie wykorzysta środków planowa-
nych na wykonywanie usług i wracają one do bu-
dżetu funduszu, istnieje możliwość zagospodaro-
wania ich poprzez finansowanie świadczeń „ponad-
limitowych”.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 10 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Izabeli Kloc
w sprawie oświaty i realizacji
zadań edukacyjnych przez jednostki
samorządu terytorialnego (2055)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Izabeli Kloc (SPS-023-2055/
08) w sprawie oświaty i realizacji zadań edukacyj-
620
nych przez jednostki samorządu terytorialnego,
przedstawiam następujące stanowisko:
Nauczyciele stanowią najliczniejszą grupę zawo-
dową sektora finansów publicznych. Grupa ta – po-
przez wykonywanie pracy o szczególnej roli związa-
nej z kształceniem i wychowywaniem kolejnych po-
koleń – determinuje proces rozwoju kraju i stanowi
o obecnym oraz przyszłym obliczu Polski w świecie.
Istota wykonywania zawodu nauczyciela wymaga
zatem, aby status prawny tej grupy zawodowej okre-
ślała odrębna pragmatyka zawodowa. Obecnie rolę tę
spełnia ustawa z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Na-
uczyciela (Dz. U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674, z późn.
zm.). Ustawa ta, kierując się powyższymi przesłan-
kami, określa kluczowe obszary relacji pracodawca–
–pracobiorca, tj. formy nawiązywania i rozwiązywa-
nia stosunków pracy, sposób wykonywania pracy,
zasady wynagradzania, odpowiedzialność dyscypli-
narną, a także określa sferę uprawnień socjalnych
wynikających z tego statusu. W tym kontekście roz-
strzygnięcia ww. ustawy, szczególnie w odniesieniu
do sfery uprawnień, nie odbiegają od regulacji okre-
ślonych dla innych grup pracowniczych, np. służba
cywilna, pracownicy urzędów oraz jednostek orga-
nizacyjnych jednostek samorządu terytorialnego.
Obecnie po wielu zmianach dokonanych od mo-
mentu jej uchwalenia (ze szczególnym podkreśle-
niem dużych nowelizacji przeprowadzonych w la-
rach 2000 i 2004), ustawa Karta Nauczyciela w isto-
cie nie powołuje szczególnych przywilejów, a jedynie
dostosowuje rozwiązania prawne do specyfiki zawo-
du nauczyciela, ściśle powiązanego z organizacją
roku szkolnego i procesem kształcenia (wychowy-
wania) dzieci i młodzieży. Ewentualne formy stabili-
zacji stosunku pracy nauczyciela (np. termin oraz
tryb jego nawiązywania i rozwiązywania, szczegól-
na pozycja nauczyciela zatrudnianego na podstawie
mianowania) mają przede wszystkim na uwadze do-
bro ucznia i efektywność procesu edukacyjnego. Z tego
względu wydaje się nieuprawniona teza, iż system
oświaty oparty jest na branżowych przywilejach
i dominujących interesach nauczycielskich związ-
ków zawodowych.
W odniesieniu do postulatu zmian w finansowa-
niu edukacji w zakresie refundowania jednostkom
samorządu terytorialnego kosztów wynagrodzeń
nauczycieli w 100% pragnę podkreślić, iż o zakresie,
sposobie i źródle finansowania zadań oświatowych
przesądzają przepisy art. 5a ust. 3 ustawy o syste-
mie oświaty. W myśl tych przepisów środki niezbęd-
ne na realizację zadań oświatowych, w tym na wy-
nagrodzenia nauczycieli oraz utrzymanie szkół i pla-
cówek, zagwarantowane są w dochodach jednostek
samorządu terytorialnego. Dochodami samorządów
terytorialnych, w myśl art. 167 ust. 2 Konstytucji
RP, są: dochody własne, subwencje ogólne (w tym
część oświatowa tej subwencji), dotacje celowe z bu-
dżetu państwa.
Po zmianach systemowych dokonanych w roku
2000, w ślad za decentralizacją kompetencji pań-
stwa, wyłącznym podmiotem uprawnionym do usta-
lania wysokości i wypłacania wynagrodzeń nauczy-
cielom są organy prowadzące szkoły (m.in. jednostki
samorządu terytorialnego). Konsekwencją zdecen-
tralizowania kompetencji w zakresie prowadzenia
szkół i placówek jest odpowiednie dostosowanie
przepisów ustaw, w tym dotyczących wynagrodzeń
nauczycieli. Ustawa Karta Nauczyciela określa czy-
telny mechanizm zarówno kształtowania wynagro-
dzeń nauczycieli, jak i poziomu gwarancji budżetu
państwa dla zapewnienia stosownych środków finan-
sowych na realizację płac. Coroczny wzrost wysoko-
ści średnich wynagrodzeń nauczycieli, z uwzględnie-
niem poszczególnych stopni awansu zawodowego,
jest konsekwencją wysokości wskaźników procento-
wych, określonych w art. 30 ust. 3 i 4 Karty Nauczy-
ciela, oraz rozstrzygnięć parlamentu RP dotyczą-
cych przyjęcia określonej wysokości kwoty bazowej.
Tak ukształtowane minimalne wynagrodzenia na-
uczycieli determinują zakres gwarancji ustawowych
dla wysokości średnich płac w każdej jednostce sa-
morządu terytorialnego.
Faktyczne skutki finansowe realizacji zadań
oświatowych, w tym także wynagrodzeń nauczycie-
li, wynikają z kompetencji organizacyjnych i formal-
nych pozostających wyłącznie w gestii samorządu,
wykonywanych przez każdy samorząd odrębnie,
stosownie do lokalnych potrzeb i oczekiwań, m.in.
dotyczących:
a) zatwierdzania arkusza organizacyjnego szko-
ły, w którym jest określana szczegółowa organiza-
cja nauczania, wychowania i opieki w danym roku
szkolnym, w tym również liczba etatów nauczy-
cielskich;
b) ustalania wysokości wynagrodzeń nauczyciel-
skich na poziomie wyższym niż przewidziany w usta-
wie Karta Nauczyciela;
c) dokonywania stałej analizy w zakresie racjo-
nalności utrzymywania dotychczasowej sieci szkół
i w konsekwencji ewentualne inicjowanie procesu
ich likwidacji, z uwzględnieniem możliwości prze-
niesienia uczniów do innych szkół w oparciu o art. 59
ustawy o systemie oświaty;
d) dokonywania analizy pod kątem racjonalizacji
wyposażenia szkół i placówek oraz bieżących opłat,
remontów i inwestycji.
Pragnę poinformować Pana Marszałka, iż istnie-
jący w kraju niż demograficzny minister edukacji
narodowej zamierza wykorzystać w celu upowszech-
nienia wychowania przedszkolnego, poprzez przygo-
towanie ram prawnych dla tworzenia innych niż do-
tychczasowe form wychowania przedszkolnego. Wy-
danie przez ministra edukacji narodowej rozporzą-
dzenia z dnia 10 stycznia 2008 r. w sprawie rodzajów
innych form wychowania przedszkolnego, warunków
tworzenia i organizowania tych form oraz sposobu
ich działania stanowi realizację podjętego przez rząd
zadania upowszechnienia dostępu do edukacji przed-
szkolnej dzieciom 3–5-letnim z różnych środowisk,
w tym zwłaszcza wiejskich i defaworyzowanych.

Niż demograficzny powoduje, że w 539 polskich
gminach nie ma przedszkoli, a tylko w szkołach
znajdują się 2143 oddziały przedszkolne (wg danych
wstępnych z SIO – stan na 30.09.2007 r.). Dostęp
do edukacji przedszkolnej ma zasadnicze znaczenie
dla rozwoju dziecka i pełnego wykorzystania jego
możliwości w tym zakresie. Umożliwienie organi-
zowania przez gminy, osoby prawne i fizyczne wy-
chowania przedszkolnego w formach innych niż
przedszkola i oddziały przedszkolne w szkołach
podstawowych koresponduje z ideą optymalnego
wykorzystania możliwości rozwojowych małego
dziecka w zakresie uczenia się, predestynuje lepsze
wykorzystanie potencjału rozwojowego dziecka
i stymulację jego zdolności.
Niezależnie od powyższego pragnę poinformo-
wać Pana Marszałka, iż obecnie trwają prace nad
rozwiązaniami mającymi na celu wzmocnienie au-
tonomii samorządu lokalnego w zakresie organiza-
cji i realizacji zadań oświatowych, których konse-
kwencją ma być m.in. wzmocnienie jakości kształ-
cenia i wychowania. Postulaty zgłoszone przez pa-
nią poseł zostaną poddane przez resort edukacji
wnikliwej analizie.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, uprzejmie
proszę Pana Marszałka o ich przyjęcie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 7 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na interpelację posła Romualda Ajchlera
w sprawie wykorzystywania pomocy finansowej
otrzymywanej przez grupy
producentów rolnych (2056)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana Romualda Ajchlera, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, w sprawie możliwości
przeznaczenia wsparcia dla grup producentów rol-
nych w ramach działania: Grupy producentów rol-
nych w Programie Rozwoju Obszarów Wiejskich na
lata 2007–2013 na zakup środków produkcji oraz
maszyn i urządzeń rolniczych, a następnie przeka-
zania ich w formie darowizny lub użyczenia człon-
kom grupy uprzejmie informuję, co następuje.
Zakres działania: Grupy producentów rolnych,
określony w PROW na lata 2007–2013, zakłada
udzielanie grupom producentów rolnych w pierw-
szych 5 latach ich funkcjonowania zryczałtowanej
pomocy w celu ułatwienia tworzenia i działalności
621
administracyjnej grupy. Powyższy zapis jest przed-
miotowo zgodny z treścią art. 35 ust. 1 rozporządze-
nia Rady (WE) nr 1698/2005 z dnia 20 września
2005 r. w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiej-
skich przez Europejski Fundusz Rolny na rzecz Roz-
woju Obszarów Wiejskich (EFRROW) (Dz. Urz. UE
L 277/1 z 21.10.2005 r.).
W związku z kierowanymi do Ministerstwa Rol-
nictwa i Rozwoju Wsi prośbami o jednoznaczne roz-
strzygnięcie, czy pomoc dla grup producentów rol-
nych, która jest udzielana w postaci zryczałtowanej,
może zostać przeznaczona w całości bądź w części
na wydatki inwestycyjne, Departament Rozwoju
Obszarów Wiejskich zwrócił się do przedstawiciela
Dyrekcji Generalnej do Spraw Rolnictwa i Rozwoju
Obszarów Wiejskich Komisji Europejskiej z prośbą
o interpretację przedmiotowego artykułu pod wzglę-
dem przeznaczenia zryczałtowanego wsparcia dla
grup producentów rolnych na cele inwestycyjne.
Mając powyższe na uwadze, uprzejmie informuję,
iż niezwłocznie po otrzymaniu odpowiedzi zostanie
ona przekazana do wiadomości panu posłowi Romu-
aldowi Ajchlerowi.
Z poważaniem
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 9 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na interpelację posła Romualda Ajchlera
w sprawie wykorzystywania pomocy finansowej
otrzymywanej przez grupy
producentów rolnych (2056)
W nawiązaniu do naszego pisma z dnia 10 kwiet-
nia 2008 r., znak: ROW ap-db/070/1784/07, w odpo-
wiedzi na interpelację pana Romualda Ajchlera, po-
sła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, w sprawie
możliwości przeznaczenia wsparcia dla grup produ-
centów rolnych – w ramach działania: Grupy produ-
centów rolnych w Programie Rozwoju Obszarów
Wiejskich na lata 2007–2013 – na zakup środków
produkcji oraz maszyn i urządzeń rolniczych, a na-
stępnie przekazania ich w formie darowizny lub
użyczenia członkom grupy uprzejmie informuję, że
przedmiotowa kwestia została poruszona w trakcie
spotkania z przedstawicielami Dyrekcji Generalnej
ds. Rolnictwa i Rozwoju Obszarów Wiejskich Komi-
sji Europejskiej, które odbyło się 11 kwietnia br.
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi.
Zgodnie ze stanowiskiem przedstawicieli KE po-
moc dla grup producentów rolnych, udzielana w for-
622
mie ryczałtu, jest przeznaczona na pokrycie kosztów
działalności administracyjnej grup producentów rol-
nych. Jednocześnie pozostawia się grupom, którym
wypłacono środki pomocowe, możliwość podjęcia au-
tonomicznej decyzji co do ich przeznaczenia, w zależ-
ności od bieżących potrzeb i celów realizowanych
przez grupę. Oznacza to więc, iż w przypadku gdy
grupa planuje zakup środków produkcji do działalno-
ści rolniczej oraz maszyn i urządzeń rolniczych na
potrzeby grupy, może wykorzystać również do tego
celu środki pomocowe, poza przeznaczeniem ich na
pokrycie kosztów działalności administracyjnej.
Jednocześnie wskazuję na zwolnienie grup pro-
ducentów rolnych z podatku dochodowego, w związ-
ku z zakupem środków produkcji i przekazaniem ich
członkom grupy, wynikające z zapisu w art. 3 usta-
wy z dnia 15 grudnia 2006 r. o zmianie ustawy
o grupach producentów rolnych i ich związkach oraz
o zmianie innych ustaw (Dz. U. z 2006 Nr 251,
poz. 1847). Zgodnie z ww. przepisem dochód grupy
producentów rolnych, pochodzący ze sprzedaży pro-
duktów lub grup produktów, dla których grupa zo-
stała utworzona, jest zwolniony od podatku w części
wydatkowanej na rzecz członków tej grupy, przezna-
czonej na zakup środków produkcji przekazanych
członkom grupy producentów rolnych.
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 17 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Kani
w sprawie podjęcia prac legislacyjnych
zmierzających do zmian w ustawie
Prawo celne, dotyczących ograniczenia
wwozu paliwa w zbiornikach pojazdów
wykorzystywanych do prowadzenia
działalności gospodarczej (2057)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przy piśmie z dnia 26 marca 2008 r., nr SPS-
-023-2057/08, interpelacją skierowaną przez pana
Andrzeja Kanię, posła na Sejm Rzeczypospolitej Pol-
skiej, w sprawie podjęcia prac legislacyjnych zmierza-
jących do zmian w ustawie Prawo celne dotyczą-
cych ograniczenia wwozu paliwa w zbiornikach po-
jazdów samochodowych wykorzystywanych do pro-
wadzenia działalności gospodarczej uprzejmie przed-
stawiam wyjaśnienia w kwestiach poruszonych
w ww. interpelacji.
W powołanej interpelacji pan poseł Andrzej Ka-
nia wyraził pogląd, iż konsekwencją zapisów praw-
nych w ustawie z dnia 19 marca 2004 r. Prawo celne
(Dz. U. Nr 68, poz. 622, z późn. zm.) ograniczających
wwóz do Polski z państw trzecich paliwa przewożo-
nego w standardowych zbiornikach pojazdów samo-
chodowych do poziomu 200 l dla pojazdów ciężaro-
wych i 600 l dla autobusów jest spadek konkurencyj-
ności polskich przewoźników drogowych oraz nie-
równomierny rozkład ruchu pojazdów ciężarowych
powodujący nasilenie natężenia ruchu przez Augu-
stów. Natomiast osiągane z tego tytułu dochody do
budżetu państwa stawiają pod znakiem zapytania
sens utrzymywania powyższych ograniczeń.
Uprzejmie wyjaśniam, iż z dniem 1 maja 2004 r.,
tj. od dnia akcesji Polski do Unii Europejskiej, w za-
kresie zwolnień celnych obowiązują postanowienia
rozporządzenia Rady (EWG) nr 918/83 z dnia 28 mar-
ca 1983 r. ustanawiającego wspólnotowy system
zwolnień celnych oraz przepisy art. 36–50 ustawy
z dnia 19 marca 2004 r. Prawo celne (Dz. U. Nr 68,
poz. 622, z późn. zm.).
W powołanym wyżej rozporządzeniu Rady (EWG)
nr 918/83 zwolnienie z należności celnych przywozo-
wych paliw przewożonych w standardowych zbior-
nikach pojazdów samochodowych uregulowane zo-
stało w art. 112–116.
Stosownie do postanowień art. 112 ust. 1 lit. a
tego rozporządzenia, bez uszczerbku dla przepisów
art. 113–115, paliwa przewożone w zwykłych zbior-
nikach:
— pojazdów silnikowych, użytkowych pojazdów
silnikowych i pojazdów jednośladowych,
— pojemników specjalnego przeznaczenia
wjeżdżających na obszar celny Wspólnoty są zwol-
nione z należności celnych przywozowych.
Art. 113 powołanego rozporządzenia upoważnia
państwa członkowskie do wprowadzenia ogranicze-
nia ilości paliw zwalnianych z należności przywozo-
wych. Zgodnie z tym przepisem w odniesieniu do pa-
liw zawartych w zwykłych zbiornikach użytkowych
pojazdów silnikowych oraz pojemników specjalnego
przeznaczenia państwa członkowskie mogą ograni-
czyć stosowanie zwolnień do 200 l na pojazd, pojem-
nik na jedną podróż.
Polska spotykała się z problemem wwozu z państw
trzecich (zza wschodniej granicy) tańszego paliwa,
przewożonego w zbiornikach pojazdów samochodo-
wych przeznaczonych do działalności gospodarczej.
W celu więc zapobieżenia nadmiernemu przywozowi
tańszego paliwa z państw trzecich graniczących
z Polską od wschodu i przyczynienia się do zwalcza-
nia patologii w handlu paliwami w art. 39 ustawy
Prawo celne zawarte zostały ograniczenia, dla wpro-
wadzenia których podstawę stanowi cytowany wy-
żej art. 113 powołanego rozporządzenia Rady (EWG)
nr 918/83.
Art. 39 ustawy Prawo celne stanowi, iż zwolnio-
ne od należności przywozowych są paliwa, o których
mowa w art. 112 ust. 1 lit. a rozporządzenia Rady
(EWG) z dnia 28 marca 1983 r. ustanawiającego

wspólnotowy system zwolnień celnych, w ilości nie-
przekraczającej:
1) 600 l, w przypadku paliwa przewożonego
w standardowym zbiorniku handlowego pojazdu sa-
mochodowego służącego do odpłatnego lub nieod-
płatnego przewozu więcej niż dziewięciu osób włącz-
nie z kierowcą;
2) 200 l, w przypadku paliwa przewożonego
w standardowym zbiorniku handlowego pojazdu sa-
mochodowego, innego niż wymieniony w pkt 1;
3) 200 l paliwa przewożonego w standardowym
zbiorniku pojemnika specjalnego przeznaczenia,
chyba że umowy międzynarodowe stanowią in-
aczej.
Polska zawarła szereg dwustronnych umów o mię-
dzynarodowych przewozach drogowych i część tych
umów reguluje kwestię zwolnienia z należności cel-
nych paliw przewożonych w standardowych zbiorni-
kach pojazdów samochodowych.
Mając zatem na uwadze konieczność przestrze-
gania wiążących Polskę umów międzynarodowych
(w tym przypadku bilateralnych umów o międzyna-
rodowych przewozach drogowych zawartych przez
Polskę w szczególności z krajami, które po 1 maja
2004 r. nie stały się członkami Unii Europejskiej),
w powołanym wyżej art. 39 ustawy Prawo celne za-
warto zastrzeżenie, iż ograniczenia w ilości paliw
zwalnianych z należności przywozowych nie obo-
wiązują w sytuacji, jeżeli postanowienia ww. umów
w tym zakresie stanowią inaczej.
Należy podkreślić, iż do przywozu paliw w zbior-
nikach pojazdów samochodowych mają również za-
stosowanie przepisy podatkowe.
Kwestie dotyczące zwolnień od podatku VAT
importu paliwa przewożonego w standardowych
zbiornikach oraz sytuacje, w których stosowanie
ww. zwolnień jest ograniczone, uregulowane zosta-
ły w art. 77 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podat-
ku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535,
z późn. zm.) oraz w § 8 ust. 1 pkt 11 rozporządzenia
ministra finansów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w spra-
wie wykonania niektórych przepisów ustawy o po-
datku od towarów i usług (Dz. U. Nr 97, poz. 970,
z późn. zm.). Regulacje te są analogiczne jak w prze-
pisach Prawa celnego.
Natomiast kwestię zwolnienia od podatku akcy-
zowego paliwa przewożonego w zbiornikach i pojem-
nikach samochodów przekraczających granicę Pol-
ski reguluje § 31 rozporządzenia ministra finansów
z dnia 26 kwietnia 2004 r. w sprawie zwolnień od
podatku akcyzowego (Dz. U. z 2006 r. Nr 72, poz. 500,
z późn. zm.). Obecnie regulacje z tego zakresu są
analogiczne jak w przepisach Prawa celnego.
Rozpatrując zaś kwestię zwolnienia paliwa prze-
wożonego w takich zbiornikach od należności celno-
-podatkowych, należy mieć na uwadze również inne
aspekty wprowadzenia takiego rozwiązania.
Stosowanie zwolnień przy tego typu przewozie
paliw stanowiło w latach ubiegłych przedmiot uwag
Najwyższej Izby Kontroli, która określiła zniesienie
623
zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów
i usług oraz podatkiem akcyzowym importu materia-
łów pędnych przywożonych w zbiornikach paliwa po-
jazdów samochodowych przeznaczonych do działal-
ności gospodarczej jako jedno z działań podejmowa-
nych przez ministra finansów zmierzających do prze-
ciwdziałania powstawaniu nieprawidłowości i ogra-
niczenia szarej strefy m.in. przy imporcie paliw. Na-
tomiast brak ograniczeń ilości paliwa wwożonego
w zbiornikach pojazdów mógł, zdaniem NIK, spowo-
dować utratę przez budżet państwa części dochodów.
Nadmieniam, iż w 2007 r. należności przywozo-
we z tytułu ponadnormatywnego przywozu paliw
w standardowych zbiornikach pojazdów wynosiły
łącznie 2 369 886 zł.
Należy również mieć na względzie, iż przy ist-
niejących ograniczeniach część wjeżdżających sa-
mochodów ciężarowych dokonuje zakupu paliwa
w Polsce.
Ewentualne zniesienie przedmiotowych ograni-
czeń w tym zakresie wymaga przeprowadzenia szcze-
gółowej analizy okoliczności z tym związanych,
m.in. sytuacji na rynku paliw płynnych, możliwości
funkcjonalnej przejść granicznych w tej części, ich
przepustowości, infrastruktury czy możliwości kon-
trolnych. Ważną kwestią jest także zwiększenie ru-
chu samochodów ciężarowych przez przejścia gra-
niczne, zwłaszcza z Ukrainą i Białorusią. Z szacun-
kowych danych wynika, iż może nastąpić wzrost
liczby przyjeżdżających do Polski samochodów cię-
żarowych przez te przejścia o ponad 60 000 sztuk.
Ewentualna zmiana przepisów wymagałaby pod-
jęcia szeregu działań związanych z poprawą infra-
struktury granicznej, w tym odpowiednich uzgod-
nień z władzami białoruskimi, ukraińskimi i rosyj-
skimi. W przeciwnym wypadku czas odpraw i długość
kolejek jeszcze bardziej wydłużyłyby się. Poza tym
konieczne będzie wzmocnienie kadrowe poszczegól-
nych przejść oraz opracowanie planu przeciwdziała-
nia nieprawidłowościom, które leżały u podstaw wpro-
wadzenia przedmiotowych ograniczeń.
Reasumując, uprzejmie informuję, iż w Minister-
stwie Finansów prowadzone są prace związane
z analizą możliwości zniesienia limitów na przywóz
paliwa w standardowych zbiornikach pojazdów sa-
mochodowych.
Z uwagi jednak na konieczność podjęcia szeregu
różnych dodatkowych działań, o których wspomnia-
łem wyżej, nie wydaje się możliwe podjęcie noweliza-
cji Prawa celnego w tym zakresie już teraz.
Przedstawiając powyższe, mam nadzieję, iż ni-
niejsza odpowiedź zostanie uznana za wyczerpującą.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 16 kwietnia 2008 r.
624
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Kwitka
w sprawie wątpliwości interpretacyjnych
w przepisach regulujących zasady wydawania
legitymacji emeryta-rencisty policyjnego,
zawartych w rozporządzeniu ministra
spraw wewnętrznych i administracji
z dnia 18 października 2004 r. w sprawie trybu
postępowania i właściwości organu w zakresie
zaopatrzenia emerytalnego funkcjonariuszy
Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego,
Agencji Wywiadu, Straży Granicznej,
Biura Ochrony Rządu
i Państwowej Straży Pożarnej (2058)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 26 marca 2008 r. (sygn. SPS-023-2058/08)
przekazującego interpelację posła na Sejm RP pana
Marka Kwitka w sprawie wątpliwości interpretacyj-
nych w przepisach regulujących zasady wydawania
legitymacji emeryta-rencisty policyjnego, zawartych
w rozporządzeniu ministra spraw wewnętrznych
i administracji z dnia 18 października 2004 r. w spra-
wie trybu postępowania i właściwości organu w za-
kresie zaopatrzenia emerytalnego funkcjonariuszy
Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agen-
cji Wywiadu, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rzą-
du i Państwowej Straży Pożarnej, uprzejmie przed-
stawiam następujące informacje
Zasady wydawania legitymacji dla emerytów i ren-
cistów policyjnych reguluje rozporządzenie ministra
spraw wewnętrznych i administracji z dnia 18 paź-
dziernika 2004 r. w sprawie trybu postępowania
i właściwości organu w zakresie zaopatrzenia eme-
rytalnego funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpie-
czeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Straży
Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej
Straży Pożarnej oraz ich rodzin (Dz. U. Nr 239, poz.
2404), wydane na podstawie upoważnienia zawarte-
go w art. 38 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopa-
trzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agen-
cji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywia-
du, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wy-
wiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorup-
cyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu,
Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej
oraz ich rodzin (Dz. U. Nr 8, poz. 67, z późn. zm.).
Zgodnie z § 32 ust. 1 ww. rozporządzenia legityma-
cja emeryta-rencisty policyjnego jest dokumentem
potwierdzającym uprawnienia wynikające z posia-
dania statusu emeryta lub rencisty policyjnego. Na-
tomiast w myśl art. 3 ww. ustawy emerytem policyj-
nym jest funkcjonariusz zwolniony ze służby w for-
macjach służb mundurowych, wymienionych w ty-
tule ustawy, który ma ustalone prawo do emerytury
policyjnej, a rencistą policyjnym jest funkcjonariusz
zwolniony z tych służb, któremu ustalono prawo do
policyjnej renty inwalidzkiej. Z powyższego wynika
zatem, iż w obecnym stanie prawnym legitymacje
emeryta-rencisty policyjnego mogą być wydawane
wyłącznie emerytom i rencistom policyjnym, nie
przysługują jednak osobom uprawnionym do poli-
cyjnej renty rodzinnej po zmarłym funkcjonariuszu,
emerycie lub renciście policyjnym.
Zgodnie z art. 49 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210,
poz. 2135, z późn. zm.) dokumentem potwierdzają-
cym prawo ubezpieczonego do świadczeń opieki
zdrowotnej oraz umożliwiającym potwierdzenie wy-
konania świadczeń opieki zdrowotnej jest karta
ubezpieczenia zdrowotnego. Należy ponadto zauwa-
żyć, iż art. 49 ust. 9 ww. ustawy upoważnia Radę Mi-
nistrów do wydania rozporządzenia szczegółowo re-
gulującego kwestię m.in. trybu wydawania i anulo-
wania karty ubezpieczenia zdrowotnego, z uwzględ-
nieniem konieczności potwierdzania prawa ubezpie-
czonych do świadczeń opieki zdrowotnej. Zgodnie
z art. 240 cytowanej ustawy do czasu wydania ubez-
pieczonemu karty ubezpieczenia zdrowotnego dowo-
dem ubezpieczenia zdrowotnego jest każdy doku-
ment, który potwierdza uprawnienia do świadczeń
opieki zdrowotnej, w szczególności dokument po-
twierdzający opłacanie składek na ubezpieczenie
zdrowotne. W przypadku emerytów i rencistów do-
kumentem potwierdzającym opłacanie składek na
ubezpieczenie zdrowotne jest dokument potwierdza-
jący kwotę przekazanej emerytury lub renty, w tym
w szczególności odcinek przekazu lub wyciąg. Po-
nadto w przypadku emerytów i rencistów dokumen-
tem potwierdzającym fakt objęcia ubezpieczeniem
zdrowotnym może być legitymacja emeryta-rencisty
wydawana na podstawie odrębnych przepisów.
Biorąc powyższe pod uwagę, stwierdzić należy,
iż zamiarem ustawodawcy jest usankcjonowanie
w przyszłości dostępności do świadczeń opieki
zdrowotnej poprzez system oparty na kartach
ubezpieczenia zdrowotnego (a nie legitymacjach
emeryta-rencisty), którymi winny się posługiwać
również osoby mające ustalone prawo do policyj-
nej renty rodzinnej.
Niemniej w obowiązującym stanie faktycznym
i prawnym osobom pobierającym renty rodzinne Za-
kład Emerytalno-Rentowy MSWiA, na wniosek za-
interesowanych, wydaje zaświadczenia o pobieraniu
tego świadczenia, które stanowią potwierdzenie fak-
tu objęcia ich ubezpieczeniem zdrowotnym, a tym
samym umożliwiają korzystanie z bezpłatnych świad-
czeń opieki zdrowotnej. Przy czym zauważyć należy,
iż zaświadczenia te wydawane są w trybie przepisów
ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępo-
wania administracyjnego (t.j.: Dz. U. z 2000 r.
Nr 98, poz. 1071, z późn. zm.), tj. zawsze na żądanie
osoby ubiegającej się o zaświadczenie, i stanowią
urzędowe potwierdzenie określonych faktów lub

stanu prawnego. Tym samym forma tego dokumen-
tu nie powinna stanowić utrudnienia przy korzysta-
niu przez te osoby ze świadczeń opieki zdrowotnej,
jak i dokonywaniu innych czynności (np. w kontak-
tach z urzędami administracji).
Jednocześnie pragnę poinformować, iż zgłaszane
przez osoby pobierające policyjne renty rodzinne
uciążliwości i niedogodności podczas wykonywania
czynności, przy których wymagane jest poświadcze-
nie posiadania prawa do tego świadczenia, skutko-
wały podjęciem działań legislacyjnych zmierzają-
cych do nowelizacji przepisów rozporządzenia mini-
stra spraw wewnętrznych i administracji w sprawie
trybu postępowania i właściwości organu w zakresie
zaopatrzenia emerytalnego funkcjonariuszy Policji
(...). Obecnie w MSWiA prowadzone są prace mające
na celu wypracowanie zmian regulacji prawnych
skutkujących m.in. rozszerzeniem katalogu osób
uprawnionych do posiadania legitymacji emeryta-
-rencisty policyjnego o osoby mające przyznane na
stałe prawo do renty rodzinnej. Bez stosownych
zmian w przepisach kształtujących uprawnienia do
posiadania legitymacji emeryta-rencisty policyjnego
brak jest obecnie podstaw prawnych do wydawania
tych dokumentów osobom mającym przyznane pra-
wo do renty rodzinnej.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż objęcie ren-
cistów rodzinnych wojskowych uprawnieniami do
posiadania legitymacji emeryta-rencisty wojskowe-
go było wynikiem zmiany przepisów rozporządzenia
ministra obrony narodowej z dnia 23 lutego 2004 r.
w sprawie trybu postępowania i właściwości orga-
nów w sprawach zaopatrzenia emerytalnego żołnie-
rzy zawodowych oraz uprawnionych członków ich
rodzin (Dz. U. Nr 67, poz. 618, z późn. zm.). Z powyż-
szego wynika, iż osoby te,,nie od zawsze” posiadały
uprawnienia do tych dokumentów, lecz nabyły je
w wyniku zmian legislacyjnych przepisów, wychodzą-
cym naprzeciw postulatom osób, które do czasu tych
zmian, wyłączone były z kręgu uprawnionych do po-
siadania legitymacji emeryta-rencisty wojskowego.
Reasumując powyższe, wskazać należy, iż z uwa-
gi na obecny etap prac nad projektem nowelizacji
rozporządzenia ministra spraw wewnętrznych i ad-
ministracji z dnia 18 października 2004 r. w sprawie
trybu postępowania i właściwości organu w zakresie
zaopatrzenia emerytalnego funkcjonariuszy Policji,
Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wy-
wiadu, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu,
Państwowej Straży Pożarnej oraz ich rodzin odnie-
sienie się do szczegółowych rozwiązań normatyw-
nych możliwe będzie po zakończeniu procedur legi-
slacyjnych.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 15 kwietnia 2008 r.
625
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Izabeli Kloc
w sprawie szkód wyrządzanych w uprawach
rolnych i leśnych przez zwierzęta dzikie (2060)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację poseł Izabeli Kloc z dnia 25 lutego 2008 r.,
skierowaną do ministra środowiska przy piśmie
Pana Marszałka z dnia 26 marca 2008 r., w sprawie
ekonomicznych i prawnych aspektów szkód łowiec-
kich, wyrażam następujące stanowisko.
Nie można zaakceptować stwierdzenia, jakoby
wypłacane rolnikom odszkodowania z tytułu szkód
łowieckich nie rekompensowały poniesionych strat.
Kwestie te regulują obowiązujące przepisy prawa,
które gwarantują właściwe postępowanie w procesie
szacowania szkód łowieckich każdej ze stron. Gwa-
rantują także stosowny system odwoławczy w za-
kresie dochodzenia swoich racji, w tym postępowa-
nie na drodze sądowej. Obecne rozwiązania w tym
zakresie sprawdzają się od wielu lat, nie budząc
istotnych kontrowersji.
Postulat prezentowany w interpelacji, dotyczący
przejęcia ustawowego obowiązku wypłacania od-
szkodowań z tytułu szkód łowieckich przez Skarb
Państwa, nie wydaje się w chwili obecnej możliwy do
realizacji. Rozwiązanie to pociągałoby za sobą ko-
nieczność stworzenia specjalnych służb i wymagało-
by dodatkowo znaczących nakładów finansowych ze
strony Skarbu Państwa. W sytuacji, kiedy należne
odszkodowania sięgają w wielu przypadkach kilku-
dziesięciu czy kilkuset złotych, niejednokrotnie
koszt szacowania przekraczałby te wartości. Koszty
odszkodowań łowieckich, których wypłata wynosi
w skali roku ok. 30 mln złotych, mogłyby przy przy-
jęciu proponowanego założenia wzrosnąć kilkakrot-
nie o koszty związane z prowadzeniem postępowań
(dodatkowe etaty, delegacje służbowe, koszty admi-
nistracyjne, itp.). Obecny system zapewnia wykony-
wanie zadań związanych z szacowaniem szkód ło-
wieckich społecznie przez przedstawicieli dzierżaw-
ców lub zarządców obwodów łowieckich bez dodat-
kowych obciążeń budżetu państwa. W czynnościach
tych mogą brać również udział przedstawiciele wła-
ściwych izb rolniczych, którzy mogą doradzać m.in.
w takich zagadnieniach jak: ceny artykułów rolnych
w danym regionie, ceny usług rolniczych, itp.
Ponadto, terminy poszczególnych czynności zwią-
zanych z szacowaniem szkód łowieckich zostały ści-
śle określone w rozporządzeniu ministra środowiska
z dnia 15 lipca 2002 r. w sprawie sposobu postępowa-
nia przy szacowaniu szkód oraz wypłat odszkodowań
za szkody w uprawach i płodach rolnych (Dz. U. Nr 126,
poz. 1081) i gwarantują one, wbrew obawom wyraża-
nym przez panią poseł, szybką ich realizację.
626
Jednocześnie chciałbym skierować uwagę pani
poseł na inne przepisy ustawy Prawo łowieckie,
gdzie ustawodawca powierzył prowadzenie gospo-
darki łowieckiej dzierżawcom i zarządcom obwodów
łowieckich (art. 8 ust. 1 cyt. ustawy). Kwestie szkód
łowieckich są bezsprzecznie elementem prowadzonej
gospodarki łowieckiej. Obowiązek szacowania szkód
łowieckich i wypłaty odszkodowań nałożony na wy-
mienione podmioty na terenie 5077 obwodów łowiec-
kich wynika z art. 46 cyt. ustawy, nie zaś z interpre-
tacji przepisów, o czym wspomina pani poseł w swo-
jej interpelacji.
Podzielam spostrzeżenia pani poseł co do roli
planowania łowieckiego w odniesieniu do występo-
wania szkód łowieckich. Uważam jednak, iż zagad-
nienie dotyczące konsekwencji związanych z niezre-
alizowaniem rocznego planu łowieckiego znakomi-
cie regulują następujące przepisy:
- art. 30 oraz art. 45 ustawy z dnia 13 październi-
ka 1995 r. Prawo łowieckie (Dz. U. z 2005 r. Nr 127,
poz. 1066, z późn. zm.)
- rozporządzenie ministra środowiska z dnia 13 li-
stopada 2007 r. w sprawie rocznych planów łowiec-
kich i wieloletnich łowieckich planów hodowlanych
(Dz. U. Nr 221, poz. 1646),
- rozporządzenie ministra środowiska z dnia
4 grudnia 2002 r. w sprawie zasad kategoryzacji ob-
wodów łowieckich, szczegółowych zasad ustalania
czynszu dzierżawnego oraz udziału dzierżawców ob-
wodów łowieckich w kosztach ochrony lasu przed
zwierzyną (Dz. U. Nr 210, poz. 1791).
Za słuszne należy uznać uwagi pani poseł w za-
kresie problemu wzrostu liczebności populacji lisów
oraz występowania w niektórych regionach kraju
dzikich gęsi w okresie zimowym. Zagadnienia zwią-
zane z wykładaniem szczepionek dla lisów pozostają
w gestii głównego lekarza weterynarii oraz ministra
rolnictwa i rozwoju wsi. Minister środowiska w ra-
mach swojego działania w 2004 r. wydłużył okres
polowań na lisy w całym kraju oraz dzikie gęsi na
terenie czterech województw: zachodniopomorskie-
go, lubuskiego, wielkopolskiego i dolnośląskiego. Pra-
gnę jednocześnie zaznaczyć, że ustawodawca wy-
szczególnił określone gatunki zwierząt łownych (ło-
sie, jelenie, daniele, sarny, dziki), które w rzeczywi-
stości wyrządzają szkody w uprawach i płodach rol-
nych. Szkody wyrządzane przez inne gatunki, w tym
dzikie gęsi, mają charakter marginalny.
Jednocześnie informuję, że w przypadku nadmier-
nego wzrostu liczebności danego gatunku, np. lisa
może mieć zastosowanie art. 33a ustawy z dnia 21
sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (Dz. U. z 2003 r.
Nr 106, poz. 1002, z późn. zm.) lub art. 45 ust. 3
ustawy Prawo łowieckie w przypadku szczególnego
zagrożenia w prawidłowym funkcjonowaniu obiek-
tów produkcyjnych użyteczności publicznej przez
zwierzynę.
Chciałbym również zauważyć, że roczne plany
łowieckie sporządzane przez dzierżawców obwodów
łowieckich są opiniowane przez wójta (burmistrza,
prezydenta miasta), który może mieć wpływ na pla-
nowaną wielkość pozyskania m.in. lisów, biorąc pod
uwagę ewentualny wzrost populacji w danym regio-
nie i mając informacje o rozmiarze szkód na terenie
danej gminy. Plany te są zatwierdzane przez nadle-
śniczego PGL LP w uzgodnieniu z Polskim Związ-
kiem Łowieckim.
Odnosząc się do poruszonej kwestii wilków, chcę
zaznaczyć, że ustawa Prawo łowieckie reguluje za-
gadnienia dotyczące zwierząt łownych, zaś w odnie-
sieniu do gatunków objętych ochroną zastosowanie
może mieć wyłącznie ustawa o ochronie przyrody.
W uzasadnionych przypadkach Minister środowiska
posiada uprawnienie do wydawania zgody na od-
strzał gatunków objętych ochroną gatunkową ści-
słą, w tym wilka, z którego to uprawnienia niejedno-
krotnie korzysta.
Niezależnie od powyższego, zapewniam, że pod-
czas ewentualnych prac legislacyjnych nad zmianą
obowiązujących uregulowań prawnych w zakresie
szkód łowieckich zostaną wzięte pod uwagę wszyst-
kie zgłoszone uwagi.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 14 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie planowanej lokalizacji autostrady A4
na terenie powiatu ropczycko-sędziszowskiego
oraz zjazdu w miejscowości Borek Wielki (2061)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana posła Andrzeja Szlachty z dnia
6 marca 2008 r., przekazanej przy piśmie z dnia
26 marca 2008 r., znak: SPS-023-2061/08, w spra-
wie budowy łącznika pomiędzy autostradą A4
a drogą krajową nr 4, uprzejmie przekazuję nastę-
pujące informacje.
W obecnym stanie prawnym w ramach budowy
autostrady może zostać dokonana przebudowa i bu-
dowa dróg publicznych o kategorii innej niż krajowe
przecinających autostradę, jednakże jedynie w li-
niach rozgraniczających autostrady określonych de-
cyzją o ustaleniu lokalizacji drogi. Natomiast budo-
wa lub przebudowa odcinków dróg samorządowych
poza liniami rozgraniczającymi autostrady zgodnie
z obowiązującymi przepisami należy do właściwych
zarządców dróg.

Zasady finansowania dróg publicznych regulo-
wane są przepisami ustawy z dnia 16 grudnia 2005 r.
o finansowaniu infrastruktury transportu lądowego
(Dz. U. z 2005 r. Nr 267, poz. 2251, z późn. zm.).
Zgodnie z przepisem art. 3 ust. 1 ww. ustawy zada-
nia w zakresie finansowania budowy, przebudowy,
remontu, utrzymania i ochrony dróg oraz zarządza-
nia nimi finansowane są przez samorząd wojewódz-
twa w odniesieniu do dróg wojewódzkich, natomiast
w odniesieniu do dróg powiatowych przez samorząd
powiatowy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 7 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie planowanego przez rząd koalicyjny
PO–PSL oddłużenia spółki PKP
Przewozy Regionalne (2063)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Andrzeja Szlachty (SPS-
-023-2063/08 z dnia 26 marca 2008 r.) w sprawie
planowanego przez rząd koalicyjny PO–PSL oddłu-
żenia spółki PKP Przewozy Regionalne, uprzejmie
informuję, co następuje.
Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o ko-
mercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji przed-
siębiorstwa państwowego „Polskie Koleje Państwo-
we” (projekt III) będący aktualnie w toku procesu
legislacyjnego w sejmowej Komisji Infrastruktury
zawiera zaakceptowane przez samorządy wojewódz-
kie rozwiązania dotyczące oddłużenia i usamorzą-
dowienia spółki PKP Przewozy Regionalne sp. z o.o.
Projekt ustawy był kilkakrotnie konsultowany z mar-
szałkami województw podczas obrad konwentów
marszałków województw RP, a także był przedmio-
tem obrad Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Te-
rytorialnego.
Odpowiadając na pytanie dotyczące planu po-
działu środków przeznaczonych na oddłużenie spół-
ki PKP Przewozy Regionalne sp. z o.o. dla poszcze-
gólnych regionów, uprzejmie informuję, że projekt
ustawy zakłada, iż jedynym przeznaczeniem środ-
ków w kwocie 2,16 mld zł przyznanych spółce PKP
Przewozy Regionalne sp. z o.o. przez ministra wła-
ściwego do spraw transportu w formie dotacji będzie
spłata zobowiązań spółki wobec wierzycieli. Powyż-
627
sze środki mają charakter rekompensaty strat, jakie
spółka poniosła z tytułu wykonywania przez nią
przewozów pasażerskich w ramach obowiązku
świadczenia usług publicznych w okresie od 1 paź-
dziernika 2001 r. do 30 kwietnia 2004 r. Źródłem
rekompensaty, która zgodnie z projektem ustawy
zostanie udzielona w latach 2008–2009, będą środki
pochodzące z podatku akcyzowego od paliw silniko-
wych przewidziane w art. 5 ustawy z dnia 16 grud-
nia 2005 r. o finansowaniu infrastruktury transpor-
tu lądowego (Dz. U. Nr 267, poz. 2251, z późn. zm.)
na budowę, przebudowę, remonty, utrzymanie,
ochronę i zarządzanie infrastrukturą transportu lą-
dowego. Ze względu na konieczność realizacji zadań
inwestycyjnych prowadzonych przez spółkę PKP
Polskie Linie Kolejowe SA projekt ustawy zakłada,
że w miejsce środków, które spółka otrzymałaby
w tych latach na podstawie ww. ustawy o finansowa-
niu infrastruktury transportu lądowego, PKP SA
udzielona zostanie z budżetu państwa pożyczka
w łącznej kwocie 1,86 mld zł, której spłata nastąpi
udziałami spółki PKP Przewozy Regionalne sp.
z o.o. Środki uzyskane z pożyczki PKP SA przekaże
spółce PKP Polskie Linie Kolejowe SA na podwyż-
szenie jej kapitału zakładowego. Będą one wykorzy-
stane przez spółkę PKP Polskie Linie Kolejowe SA
na realizację inwestycji wynikających z umów i po-
rozumień międzynarodowych, przygotowanie i re-
alizację inwestycji obejmujących linie kolejowe o zna-
czeniu państwowym, a także na remont i utrzyma-
nie infrastruktury kolejowej w celu zmniejszenia
kosztów i wysokości opłat za korzystanie z niej.
Ponadto projekt ustawy zakłada, że po oddłuże-
niu spółki PKP Przewozy Regionalne sp. z o.o. na-
stąpi jej usamorządowienie polegające na nieodpłat-
nym przekazaniu samorządom wojewódzkim udzia-
łów w kapitale zakładowym spółki. Udziały zostaną
przekazane samorządom przez Skarb Państwa w pro-
porcjach wynikających m.in. z wielkości wojewódz-
twa, liczby jego mieszkańców, długości linii kolejo-
wych, średniej pracy eksploatacyjnej w zakresie re-
gionalnych przewozów pasażerskich z ostatnich
trzech. Liczbę udziałów spółki PKP Przewozy Re-
gionalne sp. z o.o. przypadających poszczególnym
samorządom wojewódzkim określi w rozporządze-
niu Rada Ministrów, biorąc pod uwagę kryteria
wskazane w projekcie ustawy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 14 kwietnia 2008 r.
628
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie zasad przyznawania rent rodzinnych
dla wdów po tragicznie zmarłych mężach
górnikach (2064)
W związku z przekazaną przez Pana Marszałka,
przy piśmie z dnia 26 marca 2008 r., znak: SPS-023-
-2064/08, interpelacją posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie zasad przyznawania rent rodzinnych dla
wdów po tragicznie zmarłych mężach – górnikach
uprzejmie przedstawiam, co następuje.
W zreformowanym systemie emerytalnym renta
rodzinna przysługuje wdowie na ogólnych zasadach
określonych w art. 70 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, z późn.
zm.). Przepis ten stanowi, że wdowa ma prawo do
renty rodzinnej, jeżeli:
1) w chwili śmierci męża osiągnęła wiek 50 lat
lub była niezdolna do pracy albo
2) wychowuje co najmniej jedno z dzieci, wnuków
lub rodzeństwa uprawnione do renty rodzinnej po
zmarłym mężu, które nie osiągnęło 16 lat, a jeżeli
kształci się w szkole – 18 lat życia, lub jeżeli sprawu-
je pieczę nad dzieckiem całkowicie niezdolnym do
pracy oraz do samodzielnej egzystencji lub całkowi-
cie niezdolnym do pracy, uprawnionym do renty ro-
dzinnej.
Prawo do renty rodzinnej nabywa również wdo-
wa, która osiągnęła wiek 50 lat lub stała się niezdol-
na do pracy po śmierci męża, nie później jednak niż
w ciągu 5 lat od jego śmierci lub od zaprzestania wy-
chowywania osób wymienionych w pkt 2.
W swej interpelacji poseł Jarosław Rusiecki pod-
nosi, że obowiązujące przepisy pozbawiają prawa do
renty rodzinnej wdowy po górnikach, które urodziły
dzieci stosunkowo wcześnie.
Problem utraty jedynego żywiciela dotyczy nie
tylko rodzin górniczych, ale także rodzin innych
pracowników, też w branżach, gdzie ryzyko wypad-
ku jest duże.
Jak wynika z danych GUS, liczba poszkodowa-
nych w wypadkach przy pracy w 2006 r. w przelicze-
niu na 1000 pracujących była najwyższa w 6 nastę-
pujących działach gospodarki:
Poszkodowani w wypadkach przy pracy
w przeliczeniu na 1000 pracujących
Dane za rok 2006
Ogółem Ciężkie
Górnictwo 16,77 0,13
Przetwórstwo przemysłowe 14,72 0,17
Rolnictwo, łowiectwo i leśnictwo 13,53 0,20
Budownictwo 12,66 0,27
Ochrona zdrowia i pomoc społeczna 11,99 0,04
Rybactwo 10,53 0,19
Bez rolnictwa indywidualnego
Z powyższego zestawienia wynika, że wprawdzie
ogólna liczba wypadków na 1000 zatrudnionych
w 2006 r. w porównaniu z innymi branżami była
w górnictwie najwyższa, ale już liczba wypadków
ciężkich była wyższa w przetwórstwie przemysło-
wym, rolnictwie, budownictwie i rybactwie. Rów-
nież wskaźnik liczby wypadków śmiertelnych był
w budownictwie wyższy niż w górnictwie. Podobnie
przedstawiała się sytuacja w I półroczu 2007 r., co
ilustruje poniższa tabela.
Liczba poszkodowanych w wypadkach przy pra-
cy w pierwszym półroczu 2007r. w przeliczeniu na
1000 pracujących w podziale na działy gospodarki
Poszkodowani w wypadkach przy pracy
w przeliczeniu na 1000 pracujących
Dane za I półrocze 2007 r.
Ogółem Ciężkie Śmiertelne
Górnictwo x 0,07 0,046
Przetwórstwo przemysłowe x 0,06 0,021
Rolnictwo, łowiectwo i leśnictwo x 0,09 0,38
Budownictwo x 0,12 0,056
Ochrona zdrowia i pomoc społeczna x 0,03 0,003
Transport, gospodarka magazynowa
i łączność
x 0,08 0,100
Bez rolnictwa indywidualnego
Ograniczenie problemu wyłącznie do sytuacji,
gdy pracownik zmarł wskutek wypadku przy pracy
w górnictwie, uznać należy za podejście niewłaści-
we. Poza rozważaniami pozostają bowiem nie tylko
wszystkie śmiertelne wypadki przy pracy w innych
branżach niż górnictwo, ale również przypadki, kie-
dy pracownik – w tym również górnik – zmarł w wy-
niku choroby zawodowej. Interpelacja nie porusza
także problemu wdów po rencistach, którzy zmarli
wskutek wypadku przy pracy.
Wskazane uwagi mają charakter szczegółowy,
dotyczący nierówności wśród ubezpieczonych, które
powstałyby, gdyby przyjąć rozwiązania zgodne z su-
gestiami zawartymi w interpelacji.
Należy więc również wskazać na uwarunkowa-
nia o charakterze ogólnym.
Renta rodzinna jest świadczeniem przysługują-
cym rodzinie zmarłego ubezpieczonego, w tym wdo-
wie po zmarłym, wynikającym z utraty przez tę ro-
dzinę dochodów po zmarłym. Jest oczywiste przy-
znanie szerokiego zakresu tej ochrony wobec rodzi-
ny ubezpieczonego. Poważną wątpliwość budzi jed-
nak możliwość rozszerzenia już liberalnego roz-
wiązania, zgodnie z którym wdowa ma prawo do
renty rodzinnej również w przypadku, gdy osiągnę-
ła wiek 50 lat lub stała się niezdolna do pracy nie
później niż:
1) w ciągu 5 lat od śmierci męża albo
Śmiertelne 2) w ciągu 5 lat od zaprzestania wychowywania
0,166 dziecka uprawnionego do renty rodzinnej po zmar-
0,050
łym mężu, które osiągnęło 16 lat, a jeżeli kształci się
0,121
0,175
w szkole – 18 lat życia.
0,014 Rozwiązanie, zgodnie z którym renta rodzinna
z ubezpieczenia wypadkowego po ubezpieczonym,
który zmarł wskutek wypadku przy pracy w górnic-
twie, będzie przysługiwała wdowie bez względu na

jej wiek, jest sprzeczne z polityką rządu zmierzającą
do aktywizacji zawodowej wszystkich osób mogą-
cych pracować. W związku z tym w sytuacji, gdy
tworzone są programy aktywizujące zawodowo oso-
by powyżej 50 roku życia, nie jest możliwe przyjmo-
wanie rozwiązań pozwalających na uzyskiwanie do-
stępu do świadczeń przez osoby młode.
Obecne rozwiązanie art. 70 ust. 4 ustawy o eme-
ryturach i rentach z FUS, zapewniające wdowie
świadczenia:
1) przez okres roku od śmierci męża,
2) w okresie uczestniczenia w zorganizowanym
szkoleniu mającym na celu uzyskanie kwalifikacji
do wykonywania pracy zarobkowej, nie dłużej jed-
nak niż przez 2 lata od chwili śmierci męża,
zapewnia wsparcie dla niej w okresie koniecznym
do uzyskania nowych źródeł utrzymania.
Złagodzenie zasad przyznawania renty rodzinnej
prowadziłoby zaś do trwałego zdeaktywizowania
wdowy i przyczyniłoby się do jej wykluczenia z krę-
gu osób wykonujących prace zawodowe.
Zważywszy na powyższe, jak również na obecny,
a także prognozowany stan finansów Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych, należy opowiedzieć się za
pozostawieniem obowiązującego stanu prawnego
w poruszanym w interpelacji obszarze.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 10 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Krzysztofa Maciejewskiego
i Marka Matuszewskiego
w sprawie polityki rządu
w zakresie przestrzegania prawa
w stosunku do Polaków na terenie Niemiec
(2065)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację (SPS-023-2065/08) posłów Krzysztofa
Maciejewskiego oraz Marka Matuszewskiego, uprzej-
mie informuję, co następuje.
W odniesieniu do problematyki podniesionej
w interpelacji kluczowe znaczenie ma Konwencja
dotycząca cywilnych aspektów uprowadzenia dziec-
ka za granicę, sporządzona w Hadze dnia 25 paź-
dziernika 1980 r. (Dz. U. z 1995 r. Nr 108, poz. 528
i 529, z późn. zm.). Celem konwencji jest zapewnie-
nie niezwłocznego powrotu dzieci bezprawnie upro-
wadzonych lub zatrzymanych w jednym umawiają-
cym się Państwie oraz zapewnienie poszanowania
prawa do opieki i odwiedzin określonych przez usta-
629
wodawstwo jednego umawiającego się państwa w in-
nych umawiających się państwach.
Dla realizacji celów konwencji każde państwo wy-
znacza organ centralny (art. 6). W Polsce organem
tym jest Ministerstwo Sprawiedliwości. Zadania or-
ganu centralnego zostały w szczególności określone
w art. 7. Rolą organu centralnego państwa, na teryto-
rium którego zamieszkuje wnioskodawca jest m.in.
pośredniczenie w przekazaniu wniosku, pośrednicze-
nie w kontaktach pomiędzy wnioskodawcą a orga-
nem centralnym państwa wezwanego oraz przekazy-
wanie informacji o postępowaniu.
W odniesieniu do przesyłanych wniosków Mini-
sterstwo Sprawiedliwości nie jest pełnomocnikiem
wnioskodawcy jak też w żaden sposób nie może go
reprezentować w postępowaniu toczącym się przed
sądem lub innym właściwym organem państwa we-
zwanego. Przeciwnie – w wypadku, gdy wymaga
tego prawo państwa, do którego wniosek jest skiero-
wany – organ centralny tego państwa może żądać,
aby do wniosku dołączone było pisemne upoważnie-
nie dla tego organu umożliwiające działanie w imie-
niu wnioskodawcy lub by został wyznaczony przed-
stawiciel uprawniony do działania w imieniu wnio-
skodawcy. Wnioskodawcę reprezentować może ad-
wokat ustanowiony bezpośrednio przez niego lub na
jego wniosek – adwokat z urzędu, ustanowiony przez
właściwy organ państwa wezwanego.
Postępowanie przed sądem (lub innym właści-
wym organem) toczy się zgodnie z przepisami pań-
stwa, do którego wniosek w trybie konwencji został
skierowany. Rozstrzygnięcie w przedmiocie wnio-
sku należy wyłącznie do władz sądowych lub admi-
nistracyjnych tego państwa.
Podkreślenia ponadto wymaga, że zgodnie z roz-
porządzeniem Rady (WE) nr 2201/2003 z dnia 27 li-
stopada 2003 r. o jurysdykcji i wykonywaniu orze-
czeń w sprawach małżeńskich oraz w sprawach do-
tyczących odpowiedzialności rodzicielskiej wyłącz-
nie właściwe (tzn. mają jurysdykcję) w tych spra-
wach są sądy tego państwa, w którym w chwili zło-
żenia wniosku dziecko ma zwyczajny pobyt. W wy-
padku, gdy dziecko nie ma zwyczajnego pobytu
w Polsce, brak jest jurysdykcji sądu polskiego.
Odnosząc się do indywidualnej sprawy pani
B. P.M. wymienionej w interpelacji uprzejmie infor-
muje, że jej wniosek o uregulowanie prawa do osobi-
stych kontaktów z synem M. O. został przesłany
przez Ministerstwo Sprawiedliwości do niemieckie-
go organu centralnego w marcu 2007 r.; postępowa-
nie w tej sprawie zostało wszczęte przed sądem
grodzkim w Düsseldorfie. Wnioskodawczyni wnosi
o umożliwienie jej kontaktowania się z synem w za-
kresie szerszym niż to określił sąd grodzki w Mön-
chengladbach-Rheydt postanowieniem z dnia 22 wrze-
śnia 2006 r. Zgodnie z tym orzeczeniem wniosko-
dawczyni przyznano prawo tylko do nadzorowanych
kontaktów we wskazanym przez Urząd do Spraw
Dzieci i Młodzieży ośrodku na okres 6 miesięcy od
dnia wydania orzeczenia.
630
Sprawa posiada złożony charakter z uwagi na
fakt, że władza rodzicielska na synem pani B. P.M.
przysługuje włącznie ojcu chłopca, co wynika z pra-
womocnego orzeczenia sądu grodzkiego w Bielefeld
z dnia 15 czerwca 2005 r. Okoliczność ta nie unie-
możliwia jednak matce wnoszenia o zapewnienie jej
kontaktów z synem.
Z pisma niemieckiego organu centralnego z dnia
4 marca 2008 r. wynika, że w toku postępowania
przed sądem grodzkim w Dusseldorfie, sąd ten pi-
smem z dnia 3 września 2007 r., a następnie na roz-
prawie w dniu 22 października 2007 r. poinformo-
wał wnioskodawczynię, iż wniosek o uregulowanie
prawa do osobistych kontaktów z dzieckiem skiero-
wany na podstawie konwencji haskiej jest niedo-
puszczalny, gdyż postępowanie pomiędzy tymi sa-
mymi stronami dotyczące ustalenia sposobu kon-
taktowania się z dzieckiem zostało wszczęte z wnio-
sku pani B. P.M. w marcu 2007 r. przed sądem
grodzkim w Mönchengladbach-Rheyd. Sąd w Düs-
seldorfie poinformował ponadto wnioskodawczynię,
że może ona złożyć ponownie nowy wniosek w tym
sądzie, jeżeli zakończy postępowanie przed sądem
w Mönchengladbach poprzez wycofanie tam złożo-
nego wniosku.
Ponadto niemiecki organ centralny powołał się
na opinię sądu, iż konwencja haska w sprawach do-
tyczących prawa do odwiedzin ma zastosowanie tyl-
ko w wypadku, gdy wnioskodawca i dziecko miesz-
kają w różnych państwach – stronach konwencji.
Niemiecki organ centralny poinformował, że sąd
grodzki w Düsseldorfie zwrócił się do wnioskodaw-
czyni o potwierdzenie „pod przysięgą” (Eides Statt),
iż całkowicie zrezygnowała z mieszkania w Niem-
czech i o dostarczenie wypowiedzenia umowy najmu
mieszkania w Bielefeld.
W odniesieniu do pozostałych spraw indywidual-
nych sygnalizowanych w interpelacji uprzejmie infor-
muję, że Ministerstwo Sprawiedliwości nie odnotowa-
ło wniosków dotyczących dzieci pani L.B. Ch. i pani
L. J. Pismem z dnia 6 marca 2008 r. Ministerstwo
Sprawiedliwości udzieliło odpowiedzi zainteresowa-
nym osobom na ich pismo z dnia 27 lutego 2008 r.
Ponadto uprzejmie informuję, iż kwestie będące
przedmiotem interpelacji pozostają w bezpośrednim
związku z zadaniami resortu spraw zagranicznych.
Stosownie do art. 11 ustawy z dnia 13 lutego 1984 r.
o funkcjach konsulów RP (Dz. U. z 2002 r. Nr 215,
poz. 1823, z późn. zm.) konsul zobowiązany jest
z mocy prawa do zapewnienia pomocy obywatelom
polskim w realizacji praw przysługujących im zgod-
nie z prawem państwa przyjmującego oraz prawem
i zwyczajami międzynarodowymi.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Łukasz Rędziniak
Warszawa, dnia 16 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożenny Bukiewicz
w sprawie prawa odkupu przysługującego
Agencji Nieruchomości Rolnych (2066)
Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelację
pani poseł Bożenny Bukiewicz z dnia 11 marca 2008 r.
w sprawie uprawnień Agencji Nieruchomości Rol-
nych w zakresie odkupu nieruchomości rolnych,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Prawo odkupu jest jednym z instrumentów poli-
tyki państwa w zakresie przeciwdziałania spekula-
cji i kształtowania ustroju rolnego. Korzystanie
przez Agencję Nieruchomości Rolnych z prawa od-
kupu motywowane jest najczęściej zamiarem sprze-
daży nieruchomości przez nabywcę, przeważnie
w krótkim czasie od nabycia gruntów państwowych,
za cenę znacznie przekraczającą cenę nabycia. Ma to
miejsce w przypadku, gdy sprzedane przez agencję
grunty (najczęściej na warunkach preferencyjnych
z rozłożeniem należności na raty) które pierwotnie
miały służyć tworzeniu lub powiększeniu gospo-
darstw rolnych, zostają wkrótce po nabyciu przezna-
czone na inne cele, powodujące znaczny wzrost ich
wartości, wielokrotnie przewyższający cenę zapłaco-
ną agencji z tytułu nabycia gruntów rolnych. Chodzi
w tym przypadku o przeciwdziałanie spekulacji
w obrocie nieruchomościami rolnymi Skarbu Pań-
stwa. Z prawa odkupu agencja korzysta niekiedy
również w przypadku nabywania przez różne osoby
prawne gruntów na cele publiczne np. budowa dróg,
szkół, linii kolejowych, jeżeli grunty te w okresie
ostatnich 5 lat były sprzedane przez agencję po
znacznie niższych cenach. Mając możliwość zastoso-
wania odkupu, agencja zabezpiecza więc majątkowy
interes Skarbu Państwa, zwłaszcza w sytuacji gdy
występują obecnie opóźnienia w systemie planowa-
nia przestrzennego w kraju i gdy istnieje względna
łatwość dokonywania zmian w studium uwarunko-
wań i kierunków zagospodarowania przestrzennego
gminy lub w uzyskaniu decyzji o warunkach zabu-
dowy. Mając powyższe na uwadze, uprzejmie infor-
muję, iż Agencja Nieruchomości Rolnych nie może
odkupywać nieruchomości po cenie rynkowej, bo-
wiem w takim wypadku interes Skarbu Państwa
byłby naruszony.
Odpowiadając na pytanie pani poseł dotyczące
zmiany przepisów regulujących prawo odkupu, po-
przez określenie sytuacji, w których Agencja Nieru-
chomości Rolnych może skorzystać z prawa odkupu,
uprzejmie informuję, iż prezes Agencji Nieruchomo-
ści Rolnych wydał zarządzenie w sprawie realizacji
prawa odkupu, w którym zostały określone takie sy-

tuacje. Zgodnie z ww. zarządzeniem, agencja może
skorzystać z prawa odkupu, gdy zbycie prawa wła-
sności nieruchomości lub jej części przez nabywcę,
który nabył nieruchomość rolną od ANR w trybie
bezprzetargowym lub w trybie przetargu ograniczo-
nego, nastąpiło na rzecz innej osoby niż rolnik indy-
widualny, a na danym terenie występuje potwier-
dzony popyt na nabycie gruntów rolnych ze strony
rolników indywidualnych zamierzających powięk-
szyć gospodarstwa rodzinne. Kolejną przesłanką
jest zmiana przeznaczenia nieruchomości w planie
zagospodarowania przestrzennego lub studium uwa-
runkowań i kierunków, która nastąpiła po sprzeda-
ży nieruchomości przez agencję. Zgodnie z zarządze-
niem prezesa, Agencja Nieruchomości Rolnych może
skorzystać z prawa odkupu również gdy brak jest in-
nej możliwości przeciwdziałania takim sytuacjom,
w których mogłoby dojść do naruszenia interesu
Skarbu Państwa (np. błędy wyceny nieruchomości).
Wprowadzenie z dniem 16 lipca 2003 r. ustawo-
wego prawa odkupu (art. 29 ust. 5 ustawy z dnia
19 października 1991 r. o gospodarowaniu nierucho-
mościami rolnymi Skarbu Państwa, Dz. U. z 2007 r.
Nr 231, poz. 1700) nie oznacza, że agencja będzie ko-
rzystać z tego prawa w odniesieniu do wszystkich
zbytych nieruchomości, bowiem agencja nie prowa-
dzi działalności gospodarczej i nie jest powołana do
odkupywania nieruchomości, w celu osiągnięcia zy-
sku wynikającego ze zmiany cen rynkowych nieru-
chomości. Gdyby tak było, to agencja odkupiłaby
wszystkie sprzedane grunty zasobu, bowiem od
2003 r. średnia cena sprzedaży 1 ha gruntów rol-
nych wzrosła o około 300%. Agencja z przysługują-
cego jej uprawnienia korzysta wręcz marginalnie,
o czym świadczy fakt, iż w latach 2003-2007 agencja
skorzystała z prawa odkupu jedynie 70 razy, co sta-
nowi około 0,001% wszystkich zawartych umów
sprzedaży. Dotyczyło to około 1200 ha, co stanowi
około 0,023% ogólnej powierzchni wszystkich sprze-
danych przez agencję nieruchomości.
Ponadto, pragnę poinformować, iż Ministerstwo
Rolnictwa i Rozwoju Wsi przygotowuje zmianę prze-
pisów art. 29 ust. 5 ustawy o gospodarowaniu nieru-
chomościami rolnymi Skarbu Państwa dotyczących
prawa odkupu. Przewiduje się mianowicie wyłącze-
nie spod działania prawa odkupu gruntów przewi-
dzianych na cele inwestycyjne, aby stworzyć tym sa-
mym gwarancję dla inwestorów nabywających te
grunty. Przy sprzedaży tych gruntów przez agencję
ich cena jest odpowiednio wysoka, gdyż przy okre-
ślaniu ich wartości uwzględnia się przeznaczenie
pozarolnicze. Ponadto, planowane jest wprowadze-
nie przepisu, zgodnie z którym agencja będzie mogła
wykonać prawo odkupu w odniesieniu do całej nie-
ruchomości, która została zbyta jak i jej poszczegól-
nych części. Nastąpi to w przypadku, gdy zbycie pra-
wa własności nieruchomości ma nastąpić na rzecz
innej osoby niż rolnik indywidualny w rozumieniu
631
ustawy o kształtowaniu ustroju rolnego oraz gdy po
sprzedaży nieruchomości rolnej przez agencję, na-
stąpiła zmiana jej przeznaczenia w planie zagospo-
darowania przestrzennego lub studium uwarunko-
wań i kierunków zagospodarowania przestrzennego
na cele nierolne.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 17 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożenny Bukiewicz
w sprawie indywidualnych programów
integracji dla uchodźców (2067)
W odpowiedzi na interpelację pani poseł Bożen-
ny Bukiewicz, znak SPS-023-2067/08, z dnia 26 mar-
ca 2008 r., w sprawie indywidualnych programów
integracji dla uchodźców uprzejmie informuję Pana
Marszałka, iż:
Działania integracyjne wobec szczególnych grup
cudzoziemców jeszcze w tym roku będą znacznie
rozszerzone. Dnia 18 marca 2008 r. przyjęta została
ustawa o zmianie ustawy o udzielaniu cudzoziem-
com ochrony na terytorium Rzeczypospolitej Pol-
skiej. Zgodnie z zapisami ustawy prawo do uczestni-
czenia w indywidualnych programach integracji
będą mieli także ci cudzoziemcy, którzy objęci zosta-
ną nową formą ochrony – ochroną uzupełniającą.
W praktyce oznacza to, iż niemal wszystkie osoby,
które dotychczas otrzymały zgodę na pobyt tolero-
wany, będą mogły uczestniczyć w IPI. Przeprowa-
dzone analizy wykazały, iż do indywidualnych pro-
gramów integracji może przystąpić kilkakrotnie
więcej cudzoziemców niż dotychczas.
W rozdziale 5 ustawy z dnia 12 marca o pomocy
społecznej (Dz. U. Nr 64, poz. 593, z późn. zm.) okre-
ślone zostały zasady udzielania pomocy cudzoziem-
com w ramach indywidualnych programów integra-
cji, uszczegółowione w rozporządzeniu ministra po-
lityki społecznej z dnia 29 września 2005 r. w spra-
wie udzielania pomocy uchodźcom (Dz. U. Nr 201,
poz. 1669). Przepisy te zawierają zestaw minimal-
nych działań, jakie powinny być podjęte przez zobo-
wiązane do tego podmioty. Jednakże zgodnie z art. 22
pkt 5 ustawy o pomocy społecznej koordynowanie
działań w zakresie integracji osób posiadających
status uchodźcy należy do zadań wojewody. Zgodnie
zaś z art. 19 pkt 8 ustawy o pomocy społecznej do
zadań własnych powiatu należy pomoc osobom ma-
jącym trudności w integracji ze środowiskiem, które
632
otrzymały status uchodźcy. Nie istnieje zatem uza-
sadniony powód, dla którego działania integracyjne
wobec uchodźców nie mogłyby być w jakiś sposób
kontynuowane na szczeblu lokalnym po zakończe-
niu rocznego indywidualnego programu integracji.
Pragnę uprzejmie poinformować Pana Marszał-
ka, że obecnie nie planuje się utworzenia programów
integracyjnych skierowanych do innych grup cudzo-
ziemców przebywających w Polsce. Napływ cudzo-
ziemców do Polski jest zjawiskiem nowym, nie ist-
niała dotychczas potrzeba działań integracyjnych
wobec imigrantów. Zanim wprowadzone zostaną
programy integracyjne dla innych grup cudzoziem-
ców, należy dokonać analizy realnego zapotrzebo-
wania na kompleksowe działania integracyjne. W ra-
mach europejskiego programu „Solidarność i zarzą-
dzanie ruchami migracyjnymi” utworzony został
nowy Fundusz na Rzecz Integracji Obywateli Kra-
jów Trzecich” na lata 2007–2013, którego Polska
jest również beneficjentem. Po dokładnym przeana-
lizowaniu potrzeb integracyjnych cudzoziemców nie-
objętych ochroną międzynarodową i przeprowadze-
niu projektów pilotażowych przy wykorzystaniu
możliwości, jakie daje fundusz, z pewnością zostaną
podjęte odpowiednie działania w kierunku uregulo-
wania kwestii integracyjnych odpowiednimi zmia-
nami w obowiązujących przepisach prawnych.
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 16 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożenny Bukiewicz
w sprawie możliwości nowelizacji ustawy
o podatku od spadków i darowizn (2068)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani Bożenny Bukiewicz posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 11 marca 2008 r.
w sprawie stosowania przepisów ustawy o podatku
od spadków i darowizn, przekazaną przy piśmie
Marszałka Sejmu z dnia 26 marca 2008 r. (znak:
SPS-023-2068/08), uprzejmie informuję.
Na podstawie art. 4a ustawy z dnia 28 lipca 1983
o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2004 r.
Nr 142, poz. 1514, z późn. zm.) zwalnia się od podat-
ku nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych
przez małżonka, zstępnych, wstępnych, pasierba,
rodzeństwo, ojczyma i macochę, jeżeli zgłoszą naby-
cie własności rzeczy lub praw majątkowych właści-
wemu naczelnikowi urzędu skarbowego w terminie
miesiąca od dnia uprawomocnienia się orzeczenia
sądu stwierdzającego nabycie spadku.
Ustawa z dnia 24 sierpnia 2007 r. o zmianie usta-
wy Prawo o notariacie oraz niektórych innych ustaw
(Dz. U. Nr 181, poz. 1287), która wejdzie w życie
z dniem 2 października 2008 r., wprowadza możliwość
pozasądowego stwierdzenia nabycia rzeczy i praw ma-
jątkowych w drodze spadku wskutek sporządzenia
przez notariusza aktu poświadczenia dziedziczenia.
Instytucja ta jest środkiem alternatywnym i równole-
głym w stosunku do tradycyjnej, sądowej drogi po-
twierdzania uprawnień spadkowych.
Akt poświadczenia dziedziczenia, zgodnie z art. 95j
tej ustawy, wywołuje te same skutki prawne co pra-
womocne postanowienie o stwierdzeniu nabycia
spadku.
Jednocześnie przepis art. 95p znowelizowanej
ustawy Prawo o notariacie stanowi, że ilekroć
w przepisach odrębnych jest mowa o postanowieniu
o stwierdzeniu nabycia spadku, należy rozumieć
przez to również zarejestrowany akt poświadczenia
dziedziczenia. Jeżeli ustawa wyznacza początek lub
koniec biegu terminu na dzień uprawomocnienia się
postanowienia sądu o stwierdzeniu nabycia spadku,
należy rozumieć przez to również dzień zarejestro-
wania aktu poświadczenia dziedziczenia.
W przypadku zarejestrowania aktu poświadcze-
nia dziedziczenia spadkobierca w celu skorzystania
ze zwolnienia obowiązany będzie, stosownie do art. 4a
ustawy o podatku od spadków i darowizn w związku
z art. 95p ustawy Prawo o notariacie, zgłosić naby-
cie własności rzeczy lub praw majątkowych właści-
wemu naczelnikowi urzędu skarbowego w terminie
miesiąca od dnia zarejestrowania aktu poświadcze-
nia dziedziczenia.
Z tych względów brak jest podstaw do podejmo-
wania działań legislacyjnych mających na celu no-
welizację przepisów art. 4a ust. 1 pkt 1 ustawy o po-
datku od spadków i darowizn.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 16 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożenny Bukiewicz
w sprawie budowy pełnych węzłów
na autostradzie A2 (2069)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pani poseł Bożenny Bukiewicz (SPS-023-
-2069/08) w sprawie budowy pełnych węzłów w cią-
gu autostrady A2 Świecko–Nowy Tomyśl, przekazu-
ję na ręce Pana Marszałka poniższe wyjaśnienia.

Zakres planowanych węzłów na terenie woje-
wództwa lubuskiego został określony w załączniku
F do umowy koncesyjnej zawartej pomiędzy mini-
strem transportu i gospodarki morskiej a Autostra-
dą Wielkopolską SA w 1997 r. Załącznik F określają-
cy projekt wstępny dla przedmiotowej autostrady
zakładał budowę sześciu węzłów: Rzepin, Torzym,
Łagów, Myszęcin, Trzciel i Nowy Tomyśl. Roboty
budowlane zaplanowano etapowo, główny etap re-
alizacyjny odcinka autostrady miał się odbyć w fazie
VI. W tej fazie miały powstać węzły Rzepin, Myszę-
cin i Nowy Tomyśl. Realizacja węzłów Torzym, Ła-
gów i Trzciel została zaplanowana w fazie VII, któ-
rej rozpoczęcie jest uzależnione o natężenia ruchu.
W 2004 r. strony umowy zawarły aneks nr 5 wraz
z załącznikiem F(a), który zmieniał postanowienia
w zakresie planowanych robót budowlanych. Plano-
wana ilość węzłów została rozszerzona o jeden do-
datkowy węzeł w Jordanowie ze względu na zmianę
przebiegu drogi ekspresowej S3. Etapowanie budo-
wy węzłów pozostało niezmienione z wyjątkiem wpi-
sania realizacji węzła Jordanowo do fazy VI i prze-
sunięcia do fazy VIII węzła Myszęcin, którego funk-
cjonalność z powodu zmienionego przebiegu drogi
ekspresowej S3 i bliskości węzła Jordanowo (7 km)
będzie ograniczona.
Podpisane w dniu 22 grudnia 2007 r. Ustalenie
warunków komercyjnych dla odcinka autostrady A2
Świecko–Nowy Tomyśl określa obecny zakres i ter-
miny robót budowlanych. W stosunku do uzgodnień
z 2004 r. została przyśpieszona częściowa budowa
węzłów Torzym i Trzciel (odpowiednio z jednym
wjazdem oraz zjazdem), które miały zostać zrealizo-
wane w połowie już w fazie VI.
W dniu 24 stycznia br. odbyło się spotkanie gene-
ralnego dyrektora dróg krajowych i autostrad z wo-
jewodą lubuskim oraz prezesem spółki Autostrada
Wielkopolska SA w przedmiotowej sprawie. Uzgod-
niono, że węzły Torzym oraz Trzciel zostaną wybu-
dowane w pełnej relacji skrętnej do końca 2013 r.
w tzw. fazie VIa. Obecnie trwają prace nad uzgod-
nieniem ze spółką tego postanowienia w aspektach:
technicznym, finansowym oraz prawnym.
Węzły Łagów oraz Myszęcin będą zrealizowane
odpowiednio w fazie VII oraz VIII. Istotnym kosz-
tem, który ogranicza możliwość budowy większej
ilości węzłów w fazie VI, jest infrastruktura potrzeb-
na do poboru opłat. Planowane wprowadzenie elek-
tronicznego poboru opłat w następnych latach wpły-
nie na obniżenie kosztów związanych z infrastruk-
turą niezbędną do poboru opłat oraz umożliwi budo-
wę węzłów autostradowych bez konieczności budo-
wy wspomnianej infrastruktury.
Należy podkreślić, że warunkiem niezbędnym do
budowy autostrady oraz przedmiotowych węzłów
jest dotrzymanie uzgodnionych terminów oraz wy-
wiązanie się z zobowiązań zawartych w ustaleniu
warunków komercyjnych. Podpisanie umowy na re-
alizację odcinka autostrady A2 Świecko–Nowy To-
myśl oraz uzyskanie przez spółkę zamknięcia finan-
633
sowego powinno nastąpić do 30 czerwca br. Zbyt
duża ingerencja w uzgodniony przez strony zakres
robót budowlanych może zakłócić terminowe uzy-
skanie potrzebnych decyzji administracyjnych oraz
przesunąć termin rozpoczęcia budowy autostrady,
co może mieć negatywne skutki nie tylko dla stron
uczestniczących w projekcie, ale przede wszystkich
dla społeczeństwa oczekującego szybkiej budowy au-
tostrady.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 16 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Stanisława Lamczyka
w sprawie środków finansowych
przyznawanych rodzinom z dziećmi
niepełnosprawnymi (2071)
Odpowiadając na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 26 marca 2008 r. dotyczące interpelacji posła
Stanisława Lamczyka w sprawie środków finanso-
wych przyznawanych rodzinom z dziećmi niepełno-
sprawnymi, uprzejmie informuję:
Zgodnie z art. 18 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r.
o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 139,
poz. 992, z późn. zm.) kwoty kryteriów dochodowych
uprawniających do świadczeń rodzinnych oraz kwo-
ty poszczególnych świadczeń, a więc także kwota
świadczenia pielęgnacyjnego, podlegają okresowej
weryfikacji co 3 lata. Datą najbliższej weryfikacji
jest 1 września 2009 r.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w roku bie-
żącym minister pracy i polityki społecznej zleci In-
stytutowi Pracy i Spraw Socjalnych przeprowadze-
nie badań progu wsparcia dochodowego rodzin, któ-
re będą podstawą zmiany wysokości kryteriów do-
chodowych uprawniających do świadczeń rodzin-
nych oraz wysokości poszczególnych świadczeń.
Analogiczne zasady weryfikacji kryteriów docho-
dowych funkcjonują w pomocy społecznej – zgodnie
z art. 9 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy
społecznej (Dz. U. z 2004 r. Nr 64, poz. 593, z późn.
zm.) kryteria dochodowe uprawniające do świadczeń
z pomocy społecznej podlegają weryfikacji co 3 lata
i kolejna taka weryfikacja będzie miała miejsce
w roku 2009. Podstawą weryfikacji będzie badanie
progu interwencji socjalnej przeprowadzane przez
Instytut Pracy i Spraw Socjalnych.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 15 kwietnia 2008 r.
634
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Marka Krząkały,
Ryszarda Zawadzkiego i Jarosława Pięty
w sprawie stanu technicznego pojazdów
powypadkowych, w szczególności
sprowadzanych z zagranicy (2072)
Odpowiadając na pismo z dnia 26 marca 2008 r.
nr SPS-023-2072/08, przekazujące interpelację po-
słów Marka Krząkały, Ryszarda Zawadzkiego i Ja-
rosława Pięty uprzejmie informuję, że przedmiot
i zakres badań technicznych pojazdów powinien być
uzależniony od obiektywnego poziomu zagrożenia
w ruchu drogowym, jakie powoduje stan techniczny
pojazdu. Od szeregu lat przedmiotem badań mię-
dzynarodowych i krajowych są przyczyny wypad-
ków drogowych. Stanowią one jednoznaczny obraz
wpływu poszczególnych czynników na stan bezpie-
czeństwa w ruchu drogowym. Według tych badań
liczba wypadków drogowych z przyczyn niesprawno-
ści technicznych pojazdów w krajach stosujących pro-
cedury homologacyjne i posiadających system urzę-
dowych badań pojazdów zgodny z dyrektywą UE
nr 96/96/EWG nie przekracza obecnie 2%. Jest po-
wszechnie wiadomo, że przyczyn wypadków drogo-
wych należy poszukiwać w zachowaniach kierowców,
pieszych oraz jakości dróg. Mając na względzie po-
trzebę bieżącego monitoringu przyczyn wypadków
drogowych, Instytut Transportu Samochodowego
przeprowadził w 2002 r. ankietę pośród niektórych
światowych instytucji zajmujących się badaniami
przyczyn wypadków drogowych. Wyniki ankiety sta-
nowią załącznik nr 1 do niniejszego pisma*).
Jedną z podstawowych reguł, jaka wymagana
jest przez dyrektywę UE nr 96/96EWG, jest zasada,
która mówi że badania techniczne powinny być
„szybkie, proste i tanie”. Zarówno ta zasada, jak
i zapisy całej dyrektywy zostały wdrożone do pol-
skiego przepisów prawnych. Przy czym dla niektó-
rych grup pojazdów wymagania w badaniach tech-
nicznych pojazdów obowiązujących w Polsce są po-
szerzone w stosunku do wymagań przepisów mię-
dzynarodowych. Podstawową zasadę, jaką wprowa-
dzono w naszym kraju przy ocenie pojazdów, które
uczestniczyły w poważnym wypadku drogowym
i następnie poddane zostały istotnej naprawie bla-
charskiej, jest dodatkowe badanie techniczne pojaz-
du po skierowaniu przez uprawnione organa. Bada-
nie to polega m.in. na specjalistycznych pomiarach
geometrii kół i osi pojazdu, a w uzasadnionych wy-
padkach również uproszczonej ocenie prawidłowości
rozmieszczenia punktów przeznaczonych do moco-
wania układu kierowniczego i zawieszenia. Stan
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
techniczny wymienionych miejsc ma wpływ na moż-
liwość prawidłowego ustawienia kół i osi. W naszej
ocenie pomiary punktów bazowych nadwozia nie
mogą być jednak celem samym w sobie, lecz muszą
być wykonywane tylko w aspekcie pomiarów geome-
trii kół i osi, ponieważ stanowią bazę dla właściwego
jej ustawienia. Prawidłową zasadą weryfikacji jako-
ści naprawy blacharskiej nadwozia samonośnego
jest wykonywanie jej na bieżąco lub bezpośrednio po
jej zakończeniu przed lakierowaniem, zabezpiecze-
niem antykorozyjnym i montażem zespołów i ukła-
dów pojazdu. Jest to o tyle istotne, że o jakości na-
prawy blacharskiej decydują w szczególności wy-
trzymałość, sztywność, jak również kształt napra-
wianych elementów. Próba oceny jakości naprawy
blacharskiej z punktu widzenia bezpieczeństwa ru-
chu drogowego w pojeździe kompletnym jest w znacz-
nej części utrudniona i obarczona pewnym istnieją-
cymi obiektywnie niedokładnościami wynikającymi
między innymi z polakierowania pojazdu, zabezpie-
czenia antykorozyjnego, montażu zespołów i ukła-
dów pojazdu, co uniemożliwia dokładne oględziny
i pomiary nadwozia. Parametry rozmieszczenia punk-
tów bazowych nadwozia określane przez producenta
pojazdu odniesione są zawsze tylko dla nadwozia
nieuzbrojonego, fabrycznie nowego. Dokładność po-
miarów wykonania naprawy blacharskiej pojazdu
kompletnego jest obarczona szeregiem czynników
mających wpływ na ocenę końcową jakości naprawy
punktów bazowych. Do najważniejszych należą:
zmiana sztywności skrętnej nadwozia, różna w za-
leżności od wieku pojazdu, błędy w bazowaniu, po-
miarach itd. Istotnym czynnikiem komplikującym
możliwość obiektywnej oceny jakości napraw bla-
charskich jest fakt powszechnego stosowania do-
zwolonych technologii korygowania ich położenia,
której opis jako jeden z przykładów podajemy w za-
łączniku nr 2*). Celem uniknięcia konfliktów z wła-
ścicielami pojazdów po istotnych naprawach powy-
padkowych, mogących wywoływać poważne konse-
kwencje prawne, do projektów nowych procedur oce-
ny jakości napraw nadwozi samonośnych należy
podchodzić z daleko posunięta ostrożnością. Ponad-
to zakłady blacharskie muszą odpowiadać przed są-
dem powszechnym za wadliwą naprawę blacharską
nadwozia. Proponowane rozwiązanie opiera się na
zasadzie stosowanej w wielu krajach, że bezpośredni
wykonawca naprawy blacharskiej musi zadeklaro-
wać (tzw. samocertyfikacja-deklaracja zgodności),
że wszystkie pośrednie etapy naprawy zostały wy-
konane zgodnie z wymaganiami producenta pojaz-
du i zasadami dobrej naprawy. Taki system powi-
nien wymuszać na wykonawcach napraw koniecz-
ność odpowiedniego wyposażenia zakładu napraw-
czego, dla którego przyrząd do oceny położenia
punktów bazowych nadwozia powinien stanowić
podstawowe wyposażenie. Wprowadzenie na szero-
ką skalę przedmiotowego urządzenia na wyposaże-
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.

nie stacji kontroli pojazdów nie ma obecnie uzasad-
nienia ekonomicznego i technologicznego i na obec-
nym etapie obowiązujących przepisów międzynaro-
dowych może stanowić co najwyżej dobrowolne wy-
posażenia niektórych stacji kontroli pojazdów. Na-
leży zaznaczyć, że w naszym kraju posiadamy wy-
starczającą sieć stacji kontroli pojazdów posiadają-
cych certyfikowane przyrządy do pomiarów geome-
trii kół i osi, której prawidłowe ustawienie stanowi
podstawę pozytywnej oceny pojazdu po naprawie
powypadkowej.
Nic nie stoi na przeszkodzie, żeby warsztaty rze-
mieślnicze mogły zgodnie z trybem określonym
w ustawie z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu
drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn.
zm.) uzyskać statut stacji kontroli pojazdów.
Jednocześnie nadmieniam, że zgodnie z obo-
wiązującymi przepisami badania techniczne po-
jazdów nie podlegają wzajemnemu uznawaniu w ra-
mach UE, a Polska w pełni wdrożyła dyrektywę
UE nr 96/96EWG dotyczącą badań technicznych
pojazdów.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 11 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłanek Urszuli Augustyn
i Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej
w sprawie dopłat do sprzętu medycznego
niezbędnego dla pacjentów ze stomią (2073)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posłów na Sejm Rzeczypospolitej Pol-
skiej pani Urszuli Augustyn oraz pani Izabeli Kata-
rzyny Mrzygłockiej w sprawie dopłat do sprzętu me-
dycznego niezbędnego dla pacjentów ze stomią,
przekazaną przy piśmie wicemarszałka Sejmu, pana
Stefana Niesiołowskiego, znak: SPS-023-2073/08,
uprzejmie proszę o przyjęcie stanowiska w przed-
miotowej sprawie.
Zasady zaopatrzenia w sprzęt stomijny określają
przepisy rozporządzenia ministra zdrowia z dnia
17 grudnia 2004 r. w sprawie limitu cen dla wyro-
bów medycznych będących przedmiotami ortope-
dycznymi i środków pomocniczych, o takim samym
zastosowaniu, ale różnych cenach, oraz limitu cen
dla napraw przedmiotów ortopedycznych (Dz. U.
Nr 275, poz. 2732, ze zm.). W Ministerstwie Zdrowia
zostały podjęte prace nad stworzeniem przejrzyste-
635
go systemu dostępu świadczeniobiorców do zaopa-
trzenia w przedmioty ortopedyczne i środki pomoc-
nicze. Prowadzone są prace nad nowelizacją przepi-
sów dotyczących zaopatrzenia w przedmioty ortope-
dyczne i środki pomocnicze. Przygotowany projekt
– rozporządzenie ministra zdrowia w sprawie szcze-
gółowego wykazu przedmiotów ortopedycznych i środ-
ków pomocniczych finansowych ze środków publicz-
nych – zgodnie z zarządzeniem ministra zdrowia
z dnia 19 listopada 2004 r. w sprawie zasad i trybu
prowadzenia prac legislacyjnych w Ministerstwie
Zdrowia (Dz. Urz. Min. Zdr. Nr 15, poz. 133, ze zm.)
w dniu 14 stycznia stanął na kierownictwie mini-
sterstwa, podczas którego został omówiony i podjęto
decyzję o skierowaniu go do konsultacji społecznych
z 30-dniowym terminem zgłaszania uwag. Kształt
rozporządzenia nie jest jeszcze ostateczny. Projekt
rozporządzenia dostępny jest wraz z uwagami zgło-
szonymi w trakcie uzgodnień na stronach interneto-
wych Ministerstwa Zdrowia. Uwagi dotyczące za-
opatrzenia w sprzęt stomijny zgłoszone w toku kon-
sultacji społecznych są obecnie dyskutowane i anali-
zowane. Projekt rozporządzenia ma wzgląd na ana-
lizę istniejących zasad zaopatrzenia w ww. wyroby
oraz sposób ich refundacji. Planuje się zachowanie
obecnie istniejących rozwiązań dotyczących zaopa-
trzenia w sprzęt stomijny.
Natomiast rozporządzenie w sprawie limitu cen
dla wyrobów medycznych będących przedmiotami
ortopedycznymi i środków pomocniczych, o takim
samym zastosowaniu, ale różnych cenach, oraz limi-
tu cen dla napraw przedmiotów ortopedycznych ma
być również nowelizowane. W chwili obecnej prowa-
dzone są działania zmierzające do kompleksowej
analizy. Powyższe rozporządzenie jest szczegółowo
analizowane, gromadzone są materiały i informa-
cje, które mają być pomocne przy ustalaniu limitów
kwot refundacji także sprzętu stomijnego.
Ostateczne decyzje, zgodnie z deklaracją ustawo-
wą, zostaną podjęte z uwzględnieniem dobra zarów-
no świadczeniobiorców, jak i świadczeniodawców,
mając na uwadze możliwości finansowe płatnika
środków publicznych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 15 kwietnia 2008 r.
636
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Eugeniusza Kłopotka
w sprawie możliwości nowelizacji ustawy
o świadczeniu pieniężnym i uprawnieniach
przysługujących żołnierzom zastępczej
służby wojskowej, przymusowo zatrudnianym
w kopalniach węgla, kamieniołomach,
zakładach rud uranu
i batalionach budowlanych (2074)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
26 marca 2008 r., znak: SPS-023-2074/08, dotyczące
interpelacji posła Eugeniusza Kłopotka w sprawie
możliwości nowelizacji ustawy o świadczeniu pie-
niężnym i uprawnieniach przysługujących żołnie-
rzom zastępczej służby wojskowej przymusowo za-
trudnianym w kopalniach węgla, kamieniołomach,
zakładach rud uranu i batalionach budowlanych,
uprzejmie informuję:
Ustawodawca, przyznając uprawnienie do świad-
czenia pieniężnego beneficjentom ustawy z dnia
2 września 1994 r. o świadczeniu pieniężnym i upraw-
nieniach przysługujących żołnierzom zastępczej
służby wojskowej przymusowo zatrudnionym w ko-
palniach węgla, kamieniołomach, zakładach rud
uranu i batalionach budowlanych (tekst jednolity:
Dz. U. z 2001 r. Nr 60, poz. 622, z późn. zm.), uznał,
że przymusowe zatrudnienie określone w ustawie
stanowiło szczególny rodzaj represji z przyczyn poli-
tycznych. Zgodnie z art. 2 ust. 1 wskazanej ustawy
świadczenie przysługuje za każdy pełny miesiąc
trwania pracy, nie więcej jednak łącznie niż za
20 miesięcy. Rozwiązanie takie wynika z faktu, że
wysokość świadczenia pieniężnego nie może prze-
kraczać kwoty dodatku kombatanckiego przyzna-
wanego kombatantom na podstawie ustawy z dnia
24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych
osobach będących ofiarami represji wojennych i okre-
su powojennego (Dz. U. z 2002 r. Nr 42, poz. 371,
z późn. zm.), ponieważ zgodnie z brzmieniem art. 19
konstytucji kombatanci objęci są szczególną opieką
Rzeczypospolitej Polskiej.
Ponadto uprzejmie informuję, że minister pracy
i polityki społecznej, we współpracy z kierownikiem
Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjono-
wanych, podjął kompleksowe prace nad „Założenia-
mi nowelizacji prawa kombatanckiego”, których ce-
lem była także realizacja uchwały Sejmu RP z dnia
6 kwietnia 2006 r. w sprawie pomocy państwa dla
represjonowanych uczestników walk o niepodległość
z lat 1944–1989, znajdujących się obecnie w bardzo
trudnych warunkach materialnych.
Zgodnie z założeniami proponuje się, aby tzw.
żołnierze-górnicy uznani zostali za ofiary represji
systemów totalitarnych. Tym samym proponuje się
przyznanie im takich samych uprawnień, jakie obec-
nie posiadają osoby, które podlegały represjom wo-
jennym i okresu powojennego w rozumieniu przepi-
sów ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatan-
tach oraz niektórych osobach będących ofiarami re-
presji wojennych i okresu powojennego (Dz. U. z 1991 r.
Nr 17, poz. 75, z późn. zm.), tj. m.in. dodatek komba-
tancki, dodatek kompensacyjny, ryczałt energetycz-
ny czy zniżki komunikacyjne.
Na podstawie założeń w Ministerstwie Pracy
i Polityki Społecznej prowadzone są prace nad pro-
jektem ustawy o uprawnieniach kombatantów, uczest-
ników walki cywilnej lat 1914–1945, działaczy opo-
zycji wobec dyktatury komunistycznej oraz niektó-
rych ofiar represji systemów totalitarnych.
Mając na uwadze powyższe, uprzejmie informuję,
że minister pracy i polityki społecznej nie przewidu-
je podjęcia w bieżącym roku prac nad regulacjami
przyznającymi przymusowo zatrudnianym żołnie-
rzom świadczenia pieniężnego za każdy miesiąc wy-
konywanej pracy.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 9 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na interpelację posła Sławomira Zawiślaka
w sprawie problemów natury formalnoprawnej
związanych z wypłatą na rzecz rolników
płatności cukrowej za 2007 r. (2075)
Odpowiadając na interpelację pana posła Sławo-
mira Zawiślaka w sprawie płatności cukrowych,
przesłaną przy piśmie z dnia 26 marca br., nr SPS-
-023-2075/08, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Zgodnie z art. 28 ust. 2 rozporządzenia Rady
(WE) nr 1782/2003 z dnia 29 września 2003 r. usta-
nawiającego wspólne zasady dla systemów wsparcia
bezpośredniego w ramach wspólnej polityki rolnej
i ustanawiającego określone systemy wsparcia dla
rolników oraz zmieniającego rozporządzenia (EWG)
nr 2019/93, (WE) nr 1452/2001, (WE) nr 1453/2001,
(WE) nr 1454/2001, (WE) nr 1868/94, (WE) nr 1251/
1999, (WE) nr 1254/1999, (WE) nr 1673/2000,
(EWG) nr 2358/71 i (WE) nr 2529/2001 (Dz. Urz.
UE L 270 z 21.10.2003, str. 1, z późn. zm.; Dz. Urz.
UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 3, t. 40,
str. 269, z późn. zm.) płatności przekazywane są raz
w roku w okresie od 1 grudnia do 30 czerwca kolej-
nego roku kalendarzowego. Jest to termin wypłaty
obowiązujący we wszystkich krajach Unii Europej-
skiej, ponieważ przepisy rozporządzeń wspólnoto-
wych obowiązują wprost we wszystkich państwach
członkowskich.

Jednocześnie uprzejmie informuję, że zgodnie
z art. 19 ust. 7 ustawy z dnia 26 stycznia 2007 r.
o płatnościach w ramach systemów wsparcia bezpo-
średniego o każdym przypadku niezałatwienia spra-
wy dotyczącej przyznania płatności do dnia 1 marca
roku następującego po roku, w których został złożo-
ny wniosek, Agencja Restrukturyzacji i Moderniza-
cji Rolnictwa powinna zawiadomić rolnika, podając
przyczyny zwłoki i wskazując nowy termin zała-
twienia sprawy.
Natomiast w regionach, w których ze względu na
nadzwyczajne okoliczności rolnicy stoją w obliczu
dotkliwych trudności finansowych, na podstawie
art. 28 ust. 3 lit. c rozporządzenia nr 1782/2003,
zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 144 ust. 2
rozporządzenia nr 1782/2003, Komisja Europejska
może upoważnić państwa członkowskie, w zależno-
ści od sytuacji budżetowej, do przekazania rolnikom
z tych regionów, przed dniem 1 grudnia, płatności
zaliczkowych:
— w wysokości do 50% należnych płatności lub
— w wysokości do 80% należnych płatności
w przypadku, gdy zaliczki zostały już przewidziane.
Odnosząc się do zagadnienia wypłaty płatności
cukrowej za 2007 r., wyjaśniam, co następuje.
W 2006 r. rolnikom w Rzeczypospolitej Polskiej
została przyznana i wypłacona płatność cukrowa
w kwocie przekraczającej pułap określony dla Polski
na rok 2006 w tabeli I w ust. 2 w załączniku nr VII
lit. K do rozporządzenia Rady (WE) nr 1782/2003
z dnia 29 września 2003 r. ustanawiającego wspólne
zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego w ra-
mach wspólnej polityki rolnej i ustanawiającego
określone systemy wsparcia dla rolników oraz zmie-
niającego rozporządzenia (EWG) nr 2019/93, (WE)
nr 1452/2001, (WE) nr 1453/2001, (WE) nr 1454/
2001, (WE) nr 1868/94, (WE) nr 1251/1999, (WE)
nr 1254/1999, (WE) nr 1673/2000, (EWG) nr 2358/
71 i (WE) nr 2529/2001 (Dz. Urz. UE L 270
z 21.10.2003, str. 1, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie
wydanie specjalne, rozdz. 3, t. 40, str. 269, z późn.
zm.). Pułap ten w 2006 r. został przekroczony o po-
nad 8 mln zł.
Stosownie do brzmienia załącznika nr VII lit. K
do rozporządzenia nr 1782/2003 w przypadku, gdy
suma płatności cukrowych przypadających na każ-
dego rolnika przekracza w państwie członkowskim
pułap określony w tym rozporządzeniu, kwota przy-
padająca na każdego rolnika jest proporcjonalnie
zmniejszana.
W związku z tym, iż płatność cukrowa przyzna-
wana jest w decyzji w sprawie przyznania płatności,
zgodnie z art. 24 ust. 3 ustawy z dnia 26 stycznia
2007 r. o płatnościach w ramach systemów wsparcia
bezpośredniego, zaistniała konieczność wstrzyma-
nia wydawania decyzji tym rolnikom, którzy ubiega-
ją się o przyznanie płatności cukrowej, do czasu wej-
ścia w życie przepisów wprowadzających redukcję
stawki płatności cukrowej.
637
W związku z powyższym minister rolnictwa i roz-
woju wsi przygotował projekt ustawy o zmianie
ustawy o płatnościach do gruntów rolnych i płatno-
ści cukrowej, który został przyjęty na posiedzeniu
Rady Ministrów w dniu 5 lutego br. Sejm Rzeczypo-
spolitej Polskiej na 9. posiedzeniu w dniu 29 lutego
2008 r. uchwalił ustawę o zmianie ustawy o płatno-
ściach do gruntów rolnych i płatności cukrowej oraz
ustawy o opłacie skarbowej. Senat w dniu 6 marca
2008 r. przyjął ustawę bez poprawek (druk nr 72).
Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 29 lutego
2008 r. o zmianie ustawy o płatnościach do gruntów
rolnych i płatności cukrowej oraz ustawy o opłacie
skarbowej (Dz. U. Nr 44, poz. 262), która weszła
w życie dnia 15 marca 2008 r., minister rolnictwa
i rozwoju wsi został zobowiązany do określenia,
w drodze rozporządzenia, na podstawie informacji
przekazanych przez prezesa ARiMR, wielkości zmniej-
szenia kwoty płatności cukrowej za 2006 r. w termi-
nie 21 dni od dnia wejścia w życie tej ustawy.
Przedmiotowe rozporządzenie zostało podpisane
przez ministra rolnictwa i rozwoju wsi w dniu 27 mar-
ca 2008 r. (Dz. U. Nr 54, poz. 332). W rozporządze-
niu określono, że wielkość zmniejszenia kwoty płat-
ności cukrowej za 2006 r. wynosi 1,994006% kwoty
tej płatności.
W związku z powyższym minister rolnictwa i roz-
woju wsi dołożył wszelkich starań, aby w możliwie
najkrótszym czasie zostały przygotowane podstawy
prawne umożliwiające Agencji Restrukturyzacji
i Modernizacji Rolnictwa naliczanie należnych rol-
nikom płatności cukrowych.
Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 29 lutego
2008 r. o zmianie ustawy o płatnościach do gruntów
rolnych i płatności cukrowej oraz ustawy o opłacie
skarbowej kierownik biura powiatowego ARiMR,
na podstawie wielkości określonej przez ministra,
ustali rolnikowi lub jego spadkobiercy w decyzji
o przyznaniu płatności cukrowej za rok 2007 wiel-
kość zmniejszenia kwoty płatności cukrowej za rok
2006 z tytułu proporcjonalnego zmniejszenia kwoty
płatności cukrowej przyznanej za rok 2006.
W przypadku gdy kwota płatności cukrowej
przypadającej rolnikowi za rok 2006 nie została
jeszcze przyznana, kierownik biura powiatowego
agencji ustala kwotę zmniejszenia płatności cukro-
wej za rok 2006 z tytułu proporcjonalnego zmniej-
szenia kwoty płatności cukrowej w decyzji o przy-
znaniu tej płatności za rok 2006 (zgodnie z art. 3
ust. 3 ustawy o zmianie ustawy o płatnościach do
gruntów rolnych i płatności cukrowej oraz ustawy
o opłacie skarbowej).
Jeżeli rolnikowi lub jego spadkobiercy nie przy-
znaje się płatności cukrowej za rok 2007, kierownik
biura powiatowego agencji kwotę zmniejszenia płat-
ności cukrowej za rok 2006 ustala z urzędu, w dro-
dze odrębnej decyzji, i nakazuje zwrot tej kwoty
(zgodnie z art. 3 ust. 4 ustawy o zmianie ustawy
o płatnościach do gruntów rolnych i płatności cu-
krowej oraz ustawy o opłacie skarbowej).
638
Obecnie Agencja Restrukturyzacji i Moderniza-
cji Rolnictwa rozpoczęła procedurę przyznawania
płatności cukrowych za 2007 r. Procedura ta zosta-
ła przygotowana w sposób, który umożliwi rolni-
kom otrzymanie należnych płatności, a ARiMR od-
zyskanie płatności nadpłaconych w sposób najmniej
uciążliwy dla rolnika. Kwoty należnych płatności
będą rolnikom wypłacane niezwłocznie po doręcze-
niu decyzji.
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 17 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Elżbiety Witek
w sprawie nowelizacji przepisów prawnych
umożliwiających jednostkom
samorządu terytorialnego udzielanie dotacji
dla wspólnot mieszkaniowych
ze środków budżetu tych jednostek
w celu wykonania prac remontowych (2076)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pani poseł Elżbiety Witek w sprawie noweli-
zacji przepisów prawnych umożliwiających jednost-
kom samorządu terytorialnego udzielanie dotacji
dla wspólnot mieszkaniowych ze środków budżetu
tych jednostek w celu wykonania prac remontowych,
adresowaną do prezesa Rady Ministrów i przesłaną
przy piśmie Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Pol-
skiej z dnia 26 marca br. (znak: SPS-023-2076/08),
uprzejmie przedstawiam, co następuje.
Zgodnie z art. 167 ust. 2 ustawy o finansach pu-
blicznych wydatki budżetów jednostek samorządu
terytorialnego są przeznaczone na realizację zadań
określonych w odrębnych przepisach, w szczególno-
ści na zadania własne, zadania z zakresu admini-
stracji rządowej i inne zadania zlecone jednostkom
samorządu terytorialnego ustawami, zadania prze-
jęte przez jednostki samorządu do realizacji w dro-
dze umowy lub porozumienia, zadania realizowane
wspólnie z innymi jednostkami samorządu teryto-
rialnego, a także pomoc rzeczową lub finansową dla
innych jednostek samorządu terytorialnego, okre-
śloną przez organ stanowiący jednostki samorządu
terytorialnego. Z kolei, zgodnie z art. 4 ustawy
z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów,
mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu
cywilnego, do zadań własnych gmin w sferze gospo-
darki mieszkaniowej należy tworzenie warunków
do zaspokajania potrzeb mieszkaniowych wspólnoty
samorządowej. Obowiązkiem gminy jest zapewnie-
nie lokali socjalnych i zamiennych, a także zaspoka-
janie potrzeb mieszkaniowych gospodarstw domo-
wych o najniższych dochodach. Ponadto zadaniem
własnym gminy, wynikającym z ustawy z dnia 21 czerw-
ca 2001 r. o dodatkach mieszkaniowych, jest wypłata
dodatków mieszkaniowych jako forma pomocy w kosz-
tach utrzymania lokalu mieszkalnego dla słabszych
ekonomicznie gospodarstw domowych.
Kwestie związane ze wspólnotą mieszkaniową
reguluje ustawa z dnia 24 czerwca 1994 r. o wła-
sności lokali. W art. 6 tej ustawy określono, że ogół
właścicieli, których lokale wchodzą w skład okre-
ślonej nieruchomości, tworzy wspólnotę mieszka-
niową. Wspólnota mieszkaniowa może nabywać
prawa i zaciągać zobowiązania, pozywać i być po-
zwana. Natomiast w rozdziale 3 tej ustawy określo-
no prawa i obowiązki właścicieli lokali. Do obo-
wiązku właściciela należy m.in. ponoszenie wydat-
ków związanych z utrzymaniem jego lokalu w nale-
żytym stanie oraz uczestniczenie w kosztach za-
rządu nieruchomością wspólną. Na koszty zarządu
nieruchomością wspólną składają się w szczególno-
ści wydatki na remonty i bieżącą konserwację czę-
ści wspólnej nieruchomości.
Ustawa o własności lokali uchyliła uregulowa-
nia, w myśl których przeprowadzenie remontów czy
utrzymanie obiektów w należytym stanie technicz-
nym i estetycznym (stanowiących zarówno współ-
własność Skarbu Państwa bądź gminy, jak i osób fi-
zycznych) należało do służb komunalnych. Oznacza
to, że wspólnoty mieszkaniowe zobligowane są do
samodzielnej realizacji ustawowych obowiązków,
bowiem z dniem wejścia w życie ustawy o własności
lokali przejęły obowiązki zarządzania nieruchomo-
ściami będącymi we władaniu ich członków, bez
względu na stan techniczny składających się na tę
nieruchomość obiektów i urządzeń.
Rząd kierowany przez pana premiera Donalda
Tuska dostrzega i rozumie problemy, na jakie natra-
fiają właściciele i zarządcy budynków mieszkalnych
w dążeniu do realizacji wyżej wskazanych obowiąz-
ków ustawowych w przypadku znajdujących się
w złym stanie technicznym, najstarszych zasobów
mieszkaniowych, będących przedmiotem interpela-
cji pani poseł Elżbiety Witek. Problemy te nie są jed-
nak specyficzne dla wspólnot mieszkaniowych. Stwo-
rzenie regulacji, o której mowa w tej interpelacji,
byłoby więc nieprawidłowe, gdyż oznaczałoby uprzy-
wilejowane traktowanie wspólnot mieszkaniowych
w stosunku do innych właścicieli budynków miesz-
kalnych.
Skuteczne przeciwdziałanie dalszemu pogłębia-
niu się zjawiska tzw. luki remontowej, zwłaszcza
w odniesieniu do najstarszych wielorodzinnych bu-
dynków mieszkalnych, niewątpliwie leży w interesie
publicznym, co uzasadnia udzielanie wsparcia pu-
blicznego właścicielom i współwłaścicielom takich
budynków, realizującym przedsięwzięcia remonto-
we obejmujące nie tylko remont, ale także przebudo-
wę, w wyniku której następuje ulepszenie takich bu-

dynków oraz ich wyposażenie w instalacje i urzą-
dzenia wymagane zgodnie z przepisami techniczno-
-budowlanymi dla oddawanych do użytkowania bu-
dynków mieszkalnych. Takie wsparcie publiczne,
udzielane ze środków budżetu państwa, przewiduje
projekt ustawy o wspieraniu termomodernizacji i re-
montów, który został przesłany do Sejmu Rzeczypo-
spolitej Polskiej w dniu 4 marca br. Ustawa ta ma
stanowić podstawę prawną zintegrowanego progra-
mu mającego na celu poprawę stanu technicznego
istniejących zasobów mieszkaniowych. Program ten
integruje bowiem nowe rozwiązania wspierające re-
alizację przedsięwzięć remontowych, podejmowa-
nych przez osoby fizyczne, wspólnoty mieszkaniowe
z większościowym udziałem osób fizycznych, spół-
dzielnie mieszkaniowe i towarzystwa budownictwa
społecznego, z obecnie działającym programem ter-
momodernizacji, którego podstawę prawną stanowi
ustawa z dnia 18 grudnia 1998 r. o wspieraniu przed-
sięwzięć termomodernizacyjnych.
Należy mocno podkreślić, że rozwiązania propo-
nowane w projekcie ustawy o wspieraniu termomo-
dernizacji i remontów mają z założenia charakter
komplementarny w stosunku do innych możliwości
poprawy stanu technicznego istniejących zasobów
mieszkaniowych, w tym zwłaszcza przy pomocy
środków Europejskiego Funduszu Rozwoju Regio-
nalnego. Chodzi bowiem o to, by nie pozostawić sa-
mym sobie tych wszystkich, którzy z obiektywnych
względów będą pozbawieni możliwości skorzystania
z innych efektywniejszych rozwiązań. Te efektyw-
niejsze rozwiązania, które w szczególności dotyczą
centrów takich turystycznych miast, jak te, o któ-
rych mowa w interpelacji pani poseł Elżbiety Witek,
wymagają bowiem od społeczności lokalnych podję-
cia wysiłku opracowania i realizacji właściwego pro-
gramu rewitalizacji. Taka rewitalizacja, stanowiąca
zintegrowany zespól wieloletnich działań nakiero-
wanych na rozwiązanie problemów występujących
na wybranych, kluczowych dla rozwoju miasta ob-
szarach, jest sprawdzonym, skutecznym i zrówno-
ważonym instrumentem wprowadzania społecznie
pożądanych i trwałych zmian na obszarach zurbani-
zowanych. Nie może ona być jedynie renowacją zaso-
bów budowlanych i modernizacją obszarów zurbani-
zowanych, gdyż powinna także służyć realizacji ce-
lów publicznych określonych w studium zagospoda-
rowania przestrzennego danego miasta.
Utworzenie nowej regulacji prawnej, proponowa-
ne w interpelacji pani poseł Elżbiety Witek, prowa-
dziłoby do podejmowania indywidualnych działań,
które niczego do końca nie rozwiązują. Strategicz-
nym celem gminy, będącej zgodnie z konstytucją je-
dynym władczym gospodarzem przestrzeni miast,
powinno być natomiast podwyższenie jakości życia,
standardu miejsca zamieszkania i pracy, a więc re-
witalizacja obszarów zurbanizowanych, dostosowu-
jąca je do współczesnych warunków cywilizacyjnych.
Najistotniejszym utrudnieniem w podejmowaniu przed-
sięwzięć rewitalizacyjnych jest tymczasem brak ak-
639
tualnych miejscowych planów zagospodarowania
przestrzennego, które w kilkanaście lat od uchwale-
nia ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym ma
tylko ok. 15% terenów miejskich.
Ministerstwo Infrastruktury dostrzega potrzebę
wsparcia procesu rewitalizacji w Polsce. Dobra dia-
gnoza jakości i skali potrzeb poprzedzi konkretne
rozwiązania prawne, których zarys jest obecnie dys-
kutowany. Prowadzone przygotowania do ogólno-
polskiej diagnozy jakościowej i ilościowej skali po-
trzeb rewitalizacyjnych mają doprowadzić do okre-
ślenia priorytetów zmian prawa usprawniających
prowadzenie rewitalizacji przez samorządy. Przewi-
dywane jest przygotowanie pakietu ustaw, uwzględ-
niającego potrzebę zintegrowanego podejścia do za-
rządzania i planowania rozwoju miast poprzez przy-
gotowanie odpowiednich założeń polityki miejskiej.
Celem tych prac będzie wdrożenie zasady spójności
terytorialnej poprzez zapewnienie skutecznych na-
rzędzi zarządzania zrównoważonym rozwojem miast
zgodnie z europejskimi standardami. Planuje się, że
wypracowane zasady prowadzenia polityki miejskiej
w Polsce zostaną w drugiej połowie 2009 r. spraw-
dzone w projektach pilotażowych co najmniej w kil-
ku polskich miastach.
Z wyrazami szacunku
Minister
Cezary Grabarczyk
Warszawa, dnia 16 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Musiała
w sprawie realizacji polityki medycyny szkolnej
(2078)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Jana Musiała, przesłaną
przy piśmie Pana Marszałka z dnia 26 marca 2008 r.,
znak: SPS-023-2078/08, w sprawie realizacji polity-
ki medycyny szkolnej, dotyczącej opieki nad ucznia-
mi w środowisku nauczania i wychowania - uprzej-
mie proszę o przyjęcie poniższych wyjaśnień.
Podzielam pogląd pana posła o niezwykle ważnej
roli okresu szkolnego w życiu każdego dziecka i ko-
nieczności zwrócenia w tym czasie szczególnej uwa-
gi na jego rozwój psychofizyczny, intelektualny i spo-
łeczny oraz zapobieganie występowaniu niekorzyst-
nych zmian i wczesne korygowanie nieprawidłowo-
ści. W całej rozciągłości podzielam również stanowi-
sko co do konieczności zwrócenia bacznej uwagi na
możliwość występowania w tym okresie życia dziec-
640
ka wymienionych w interpelacji problemów. Dlatego
właśnie opieka zdrowotna nad dziećmi i młodzieżą
traktowana jest przez Ministerstwo Zdrowia jako
działanie priorytetowe. Dowodem tego jest prawne
uregulowanie systemu profilaktycznej opieki zdro-
wotnej nad wymienioną grupą.
Szczegółowy zakres profilaktycznych świadczeń
opieki zdrowotnej oraz terminy ich przeprowadza-
nia u dzieci i młodzieży określone są w rozporządze-
niu ministra zdrowia z dnia 21 grudnia 2004 r.
w sprawie zakresu świadczeń opieki zdrowotnej,
w tym badań przesiewowych, oraz okresów, w któ-
rych te badania są przeprowadzane (Dz. U. Nr 276,
poz. 2740) oraz rozporządzeniu ministra zdrowia
z dnia 22 grudnia 2004 r. w sprawie zakresu i orga-
nizacji profilaktycznej opieki zdrowotnej nad dzieć-
mi i młodzieżą (Dz. U. Nr 282, poz. 2814).
Świadczenia zdrowotne określone w wymienio-
nych rozporządzeniach finansowane są ze środków
publicznych. Realizacja tych świadczeń jest doku-
mentowana w indywidualnej dokumentacji, ponad-
to objęta jest statystyką resortową. W rocznym
sprawozdaniu z realizacji profilaktycznej opieki
zdrowotnej nad uczniami w szkołach (druk MZ-06)
wykazywane są dane na temat sposobu zapewnie-
nia uczniom opieki, jak również zakresu tej opieki,
w tym wykonania testów przesiewowych oraz pro-
filaktycznych badań lekarskich. W rocznym spra-
wozdaniu o działalności i zatrudnieniu w podstawo-
wej ambulatoryjnej opiece zdrowotnej (druk MZ-11)
wykazywane są dane na temat profilaktycznych ba-
dań lekarskich dzieci i młodzieży (bilansów zdro-
wia), a także dane o stanie zdrowia dzieci i młodzie-
ży, uwzględniające przewlekłe choroby stwierdzone
podczas wymienionych badań. Ministerstwo Zdro-
wia dużą wagę przywiązuje do poprawy jakości
i dostępności świadczeń podstawowej opieki zdro-
wotnej, w której koncentruje się większość świad-
czeń zdrowotnych realizowanych w populacji dzieci
i młodzieży.
Przedstawiając w sposób ogólny negatywną opi-
nię na temat aktualnej organizacji i zakresu profi-
laktycznej opieki zdrowotnej nad uczniami, pan po-
seł powołuje się na zgłaszające liczne wnioski środo-
wiska lekarskie i szkolne, nie wymienia jednak żad-
nych konkretnych podmiotów, które zgłaszają te
wnioski, ani też konkretnych zarzutów dotyczących
realizacji tej opieki. Pan poseł nie przedstawił wyni-
ków żadnych badań czy też ekspertyz. Analizując
wnikliwie treść interpelacji, należy stwierdzić, że jej
pierwsza część to opis zmian zachodzących na prze-
strzeni ostatnich lat (od 2000 r.) w organizacji opieki
zdrowotnej nad dziećmi i młodzieżą w środowisku
nauczania i wychowania oraz zmieniające się w tym
czasie warunki finansowania tej opieki przez Naro-
dowy Fundusz Zdrowia (NFZ).
Generalnie z większością stwierdzeń trudno się
nie zgodzić, ponieważ istotnie szczególny nacisk
w organizacji opieki nad uczniami położono na pro-
filaktykę i promocję zdrowia, a zadania do realizacji
z tego zakresu powierzono w szkole pielęgniarce
środowiska nauczania i wychowania lub higienistce
szkolnej, natomiast realizację świadczeń będących
w kompetencji lekarza powierzono lekarzowi pod-
stawowej opieki zdrowotnej (POZ), w tym lekarzowi
rodzinnemu.
Reforma systemu ochrony zdrowia, dokonana na
podstawie przepisów ustawy z dnia 6 lutego 1997 r.
o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym (Dz. U.
Nr 28, poz. 153), wprowadziła zmiany w organizacji
systemu opieki zdrowotnej. Jednym z istotniejszych
elementów wprowadzonych zmian jest nadanie klu-
czowej roli podstawowej opiece zdrowotnej. Ważną
rolę w podstawowej opiece zdrowotnej nad całą ro-
dziną, w tym również nad dziećmi, wyznaczono wła-
śnie lekarzowi rodzinnemu. Wprowadzenie instytu-
cji lekarza rodzinnego miało na celu między innymi
zapewnienie jednostkom, rodzinom i społecznościom
lokalnym dostępnej, ciągłej i wszechstronnej opieki
zdrowotnej w miejscu życia i pracy. Opieka taka
może zabezpieczyć około 80% potrzeb zdrowotnych
populacji.
Wieloletni proces (ponad 15 lat) kształcenia spe-
cjalistów z tej dziedziny, doskonalenie programów
specjalizacji, i systematyczna ocena tego procesu
wpłynęły w znaczącym stopniu na adekwatne do po-
trzeb podstawowej opieki zdrowotnej przygotowanie
lekarzy rodzinnych do sprawowania opieki nad po-
wierzoną im populacją, w tym także dzieci i mło-
dzieży. W programie specjalizacji z medycyny ro-
dzinnej ujęto w szerokim zakresie elementy wiedzy
teoretycznej i umiejętności praktyczne dotyczące po-
pulacji wieku rozwojowego, które musi opanować
specjalizujący się lekarz. Należy również pamiętać,
że w związku z wejściem w życie reformy ochrony
zdrowia wielu pediatrów uzyskało dodatkowo spe-
cjalizację w dziedzinie medycyny rodzinnej i spra-
wują oni opiekę nad ubezpieczonymi jako lekarze
rodzinni.
Sprostowania wymaga zawarte w interpelacji
stwierdzenie o wyborze przez ucznia lekarza POZ,
bowiem to nie uczeń, lecz jego rodzice dokonują ta-
kiego wyboru dla swojego dziecka, potwierdzając
ten fakt pisemną deklaracją wyboru. Stąd też możli-
wa i uzasadniona jest sytuacja, że uczniowie uczęsz-
czający do jednej szkoły, a nawet klasy mogą mieć
różnych lekarzy POZ sprawujących nad nimi opiekę.
Nie ma to jednak znaczenia dla realizacji świadczeń
zdrowotnych ani nie stanowi to niedogodności dla
ucznia.
Niezrozumiałe w interpelacji jest też stwierdze-
nie, że w chwili obecnej obserwuje się wielki deficyt
finansowy w medycynie szkolnej. Nie wiadomo,
o jaki rodzaj deficytu finansowego w medycynie
szkolnej chodzi. Jak pan poseł wymienia w swojej
interpelacji, stawka kapitacyjna na ucznia (dla pie-
lęgniarek) wzrosła z 20 zł w 2000 r. do 36,36 zł
w roku 2008. Jak z tego wynika, w przeliczeniu na
liczbę podopiecznych miesięczna transza wypłacana
pielęgniarce przez NFZ z tytułu realizacji umowy

o udzielanie świadczeń zdrowotnych nie odbiega od
przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce narodo-
wej ogłaszanego przez prezesa Głównego Urzędu
Statystycznego.
W swojej interpelacji pan poseł zwraca uwagę na
fakt nałożenia przepisami prawa odpowiedzialności
właściwego dla ucznia lekarza POZ za wykonanie
szczepień ochronnych u swoich podopiecznych oraz
przeniesienie kart uodpornienia do gabinetów lekar-
skich. Uzasadniając konieczność zmiany organizacji
szczepień ochronnych uczniów, w tym nałożenie od-
powiedzialności za realizację szczepień na właściwe-
go dla ucznia lekarza POZ oraz przeniesienie kart
uodpornienia do gabinetów lekarzy, uprzejmie wyja-
śniam, co następuje. Wprowadzenie przedmiotowych
regulacji nie wynikało z chęci ujednolicenia w Polsce
sposobu realizacji szczepień ochronnych u uczniów,
a zostało podyktowane koniecznością likwidacji 1,5-
-rocznego ostrego konfliktu lekarsko-pielęgniarskie-
go, braku współpracy w zakresie wykonywania szcze-
pień, a w części także zaniechania ich wykonywania
na niektórych terenach Polski.
W związku z tym niezależnie od wielu podnoszo-
nych przez ekspertów zalet szczepienia uczniów przez
pielęgniarki w szkolnych gabinetach profilaktyki
zdrowotnej i pomocy przedlekarskiej przygotowano
projekt rozporządzenia ministra zdrowia zmieniają-
cego rozporządzenie w sprawie zakresu i organizacji
profilaktycznej opieki zdrowotnej nad dziećmi i mło-
dzieżą, podpisany przez ministra zdrowia w dniu
21 marca 2007 r., ogłoszonego w Dz. U. Nr 56,
poz. 379. Przyjęty kierunek zmian to nałożenie na
właściwego dla ucznia lekarza podstawowej opieki
zdrowotnej odpowiedzialności za realizację pełnej
procedury szczepień zgodnie z obowiązującym ka-
lendarzem szczepień. Tak więc odpowiedzialność za
zawiadamianie rodziców/opiekunów dziecka o ter-
minach szczepień, kwalifikację do szczepienia, wy-
konanie szczepienia zgodnie z obowiązującym ka-
lendarzem szczepień, dokumentowanie oraz prowa-
dzenie sprawozdawczości ponosi właściwy dla ucznia
lekarz podstawowej opieki zdrowotnej (wybrany na
podstawie deklaracji wyboru lekarza złożonej przez
rodziców/opiekunów dziecka).
Należy przypomnieć, że do czasu wejścia w życie
nowych przepisów w 11 województwach szczepienia
dzieci były już wykonywane w gabinetach lekarzy
podstawowej opieki zdrowotnej, a tylko w 5 woje-
wództwach (w tym także w Warszawie i części miej-
scowości na Mazowszu oraz w lubelskim) szczepie-
nia wykonywały pielęgniarki w szkolnych gabine-
tach profilaktyki i pomocy przedlekarskiej.
Odnośnie do przeniesienia kart uodpornienia do
gabinetów lekarzy POZ uprzejmie wyjaśniam, że za-
kres i organizację obowiązkowych szczepień ochron-
nych dzieci i młodzieży reguluje ustawa z dnia 6 wrze-
śnia 2001 r. o chorobach zakaźnych i zakażeniach
(Dz. U. Nr 126, poz. 1384, z późn. zm.), a szczegóło-
we regulacje prawne zawarte są w rozporządzeniu
ministra zdrowia z dnia 19 grudnia 2002 r. w spra-
641
wie wykazu obowiązkowych szczepień ochronnych
oraz zasad przeprowadzania i dokumentacji szcze-
pień (Dz. U. Nr 282, poz. 2018, z późn. zm.).
Zgodnie z tymi przepisami karty uodpornienia
znajdują się u tego świadczeniodawcy, który wyko-
nuje szczepienie ucznia. Do jego obowiązków należy
bowiem dokumentowanie tej procedury i sprawoz-
dawanie z jej realizacji. W opinii Federacji Związków
Pracodawców Ochrony Zdrowia „Porozumienie Zie-
lonogórskie”, która zrzesza większość świadczenio-
dawców podstawowej opieki zdrowotnej, w tym rów-
nież kontraktujących świadczenia pielęgniarskie
w środowisku nauczania i wychowania, znowelizo-
wane rozporządzenie w wielkiej mierze uporządko-
wało wcześniej istniejący stan rzeczy, jasno wskazu-
jąc przedmiot odpowiedzialny za organizację szcze-
pień. Opinię tę podzielają konsultant krajowy w dzie-
dzinie medycyny rodzinnej oraz konsultant krajowy
w dziedzinie pielęgniarstwa pediatrycznego.
Rzetelna ocena skutków wprowadzenia noweli-
zacji przepisów w sprawie zakresu i organizacji pro-
filaktycznej opieki zdrowotnej nad dziećmi i mło-
dzieżą, a zwłaszcza określenie poziomu wykonaw-
stwa szczepień ochronnych w 2007 r. będą możliwe
po opublikowaniu pełnych danych statystycznych,
najwcześniej w połowie 2008 r. Wówczas nastąpi za-
mknięcie okresu sprawozdawczego, weryfikacja i ana-
liza danych na temat odsetka osób zaszczepionych
w porównaniu z populacją objętą obowiązkiem
szczepień oraz porównanie danych z wynikami
szczepień z lat ubiegłych.
Pan poseł w swojej interpelacji wymienia enume-
ratywnie zakres zadań pielęgniarki w środowisku
nauczania i wychowania, określony w rozporządze-
niu ministra zdrowia z dnia 22 grudnia 2004 r.
w sprawie zakresu i organizacji profilaktycznej opieki
zdrowotnej nad dziećmi i młodzieżą. Zakres ten bu-
dzi jego obawy co do możliwości objęcia prawidłową
opieką 880-110 uczniów oraz wywiązania się z jego
zdaniem zbyt szerokiego zakresu nałożonych zadań
w odniesieniu do wskazanej liczby podopiecznych.
Uprzejmie informuję, że uznając konieczność za-
pewnienia szczególnej opieki dzieciom i młodzieży
w celu ich prawidłowego, harmonijnego rozwoju,
a także dbałość o bezpieczne warunki nauki w szko-
le, w Ministerstwie Zdrowia opracowano rządowy
program „Profilaktyczna opieka zdrowotna nad
dziećmi i młodzieżą w środowisku nauczania i wy-
chowania”. Program ten został przyjęty i wdrożony
uchwałą Rady Ministrów w dniu 2 listopada 2004 r.
Zastosowano w nim rozwiązania na miarę możliwo-
ści finansowych państwa. Dotyczą one zakresu, or-
ganizacji i form profilaktycznej opieki zdrowotnej
nad dziećmi i młodzieżą.
Zarówno zakres zadań, jak i optymalna liczba pod-
opiecznych 880 +/– 10% uczniów na jedną pielęgniar-
kę, zapisane w programie rządowym, jak i w przyto-
czonym powyżej rozporządzeniu, zostały wypracowa-
ne i uzgodnione przez zespół ekspertów zajmujących
się tą dziedziną ochrony zdrowia, reprezentujących
642
środowiska lekarzy, pielęgniarek, z udziałem przed-
stawicieli Ministerstwa Edukacji Narodowej, Narodo-
wego Funduszu Zdrowia, Zakładu Medycyny Szkolnej
Instytutu Matki i Dziecka w Warszawie, ministra
zdrowia oraz konsultantów krajowych w dziedzinach
medycyny dotyczących ochrony zdrowia dzieci i mło-
dzieży. Ministerstwo Zdrowia we współpracy z Insty-
tutem Matki i Dziecka w Warszawie systematycznie
monitoruje dostępność i jakość profilaktycznej opieki
zdrowotnej nad uczniami.
Trzyletni monitoring funkcjonowania programu
rządowego pozwala na stwierdzenie, że jakość i do-
stępność tej opieki systematycznie się poprawiają.
Przedmiotowy monitoring potwierdza fakt, iż aktual-
nie liczba uczniów przypadająca na jedną pielęgniar-
kę/higienistkę szkolną często przekracza (w sposób
zróżnicowany terytorialnie) przyjętą za liczbę opty-
malną (800+/– 10%). Należy jednak pamiętać, że po-
dobne zróżnicowanie terytorialne występowało w tym
zakresie również w latach 1992–1999, czyli przed wej-
ściem w życie reformy ochrony zdrowia. Również za-
kres zadań pielęgniarki środowiska nauczania i wy-
chowania nie odbiega od zakresu zadań ustalonego
ówczesnymi przepisami prawa.
Obecnie zwiększona (ponad przyjęte optimum)
liczba podopiecznych przypadających na jedną pie-
lęgniarkę ma niewątpliwie związek z ograniczoną
w różnych częściach Polski liczbą gabinetów profi-
laktyki zdrowotnej i pomocy przedlekarskiej. W ro-
ku szkolnym 2006/2007 gabinety te funkcjonowa-
ły prawie w 95% szkół miejskich wszystkich ty-
pów. W szkołach wiejskich nieco mniej niż 40%
szkół podstawowych, połowa gimnazjów i 2/3 szkół
specjalnych posiadało gabinet profilaktyczny na
terenie szkoły.
Przyczyną takiego stanu jest brak środków finan-
sowych w samorządach terytorialnych, które są orga-
nami prowadzącymi szkoły i do których obowiązków
należy zapewnienie uczniom możliwości korzystania
z gabinetu profilaktyki zdrowotnej i pomocy przedle-
karskiej. Należy z całą mocą podkreślić, że brak gabi-
netów profilaktyki zdrowotnej i pomocy przedlekar-
skiej w części szkół nie jest równoznaczny z pozba-
wieniem uczniów dostępu do profilaktycznej opieki
zdrowotnej. Zadania określone przepisami przywoła-
nego powyżej rozporządzenia ministra zdrowia reali-
zowane są przez właściwego dla ucznia lekarza pod-
stawowej opieki zdrowotnej, a środki finansowe prze-
znaczone na ten cel mieszczą się w stawce kapitacyj-
nej na ubezpieczonego (ucznia).
Pragnę również poinformować pana posła o bar-
dzo istotnym, dotyczącym poruszanych w interpela-
cji problemów, fakcie. A mianowicie jak dotąd do Mi-
nisterstwa Zdrowia nie wpłynęła (na przestrzeni
ostatnich kilku lat) ani jedna skarga ze strony
świadczeniodawców – pielęgniarek środowiska na-
uczania i wychowania – dotycząca liczby podopiecz-
nych (uczniów) ani określonego przepisami prawa
zakresu zadań.
Odnosząc się do stwierdzenia pana posła, iż „śro-
dowiska lekarskie i szkolne sugerują, aby w ramach
kontraktów wydzielić medycynę szkolną, informuję,
że zadania będące w kompetencji pielęgniarki śro-
dowiska nauczania i wychowania są już wydzielone.
Nie jest natomiast możliwe ani celowe w obowiązu-
jącym systemie prawnym zatrudnienie w szkołach
lekarzy, ponieważ zadania należące według kompe-
tencji do lekarza są już realizowane przez lekarzy
POZ i finansowane przez NFZ w stawce kapitacyjnej
na ubezpieczonego (ucznia). Przepisy ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowot-
nej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U.
Nr 210, poz. 2135, z późn. zm.) nie pozwalają na
dwukrotne opłacanie tych samych świadczeń.
Przedstawiając powyższe, uprzejmie informuję,
że wobec braku przedstawionych w interpelacji kon-
kretnych nieprawidłowości i wskazania, na czym
polega niedostateczna realizacja zadań w zakresie
sprawowania profilaktycznej opieki zdrowotnej nad
dziećmi i młodzieżą, aktualnie nie znajduję uzasad-
nienia do rozważania zmian systemowych w organi-
zacji tej opieki.
Pragnę uprzejmie podziękować panu posłowi za
zaangażowanie w działania mające na celu ocenę
aktualnego systemu opieki nad populacją w wieku
rozwojowym. Postulaty zmian w systemie opieki
zdrowotnej są zrozumiałym dla nas wyrazem dzia-
łań na rzecz harmonijnego rozwoju dziecka. Nie
uwzględniają jednak opinii wszystkich podmiotów
sprawujących opiekę zdrowotną nad dziećmi i mło-
dzieżą.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 10 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na interpelację posła Jakuba Rutnickiego
oraz grupy posłów
w sprawie dopłat do trwałych użytków
zielonych (2079)
Odpowiadając na interpelację pana posła Jakuba
Rutnickiego oraz grupy posłów w sprawie płatności
uzupełniających do trwałych użytków zielonych, prze-
słaną przy piśmie z dnia 26 marca 2008 r. nr SPS-023-
-2079/08, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Zgodnie z reformą wspólnej polityki rolnej uchwa-
loną w czerwcu 2003 r. płatności bezpośrednie w Unii
Europejskiej są oddzielane od produkcji rolnej, po-
nieważ ich nadrzędnym celem jest wsparcie docho-

dów rolniczych, a nie powodowanie zachęt do zwięk-
szania produkcji. Wypłata płatności bezpośrednich
nie jest zatem powiązana z obowiązkiem prowadze-
nia określonej produkcji rolnej, a jej wysokość zosta-
ła określona na podstawie danych historycznych
z okresu referencyjnego. W państwach UE-15 jako
okres historyczny przyjęto lata 2000–2002. W prak-
tyce oznacza to, że rolnicy w UE otrzymują określo-
ną kwotę płatności w przeliczeniu na gospodarstwo
lub hektar użytków rolnych niezależnie od tego co
uprawiają lub produkują w roku bieżącym.
Wdrożenie systemu jednolitej płatności obszaro-
wej (JPO) w Polsce po wejściu do Unii Europejskiej
spowodowało, że polscy producenci bydła oraz owiec
znaleźli się w gorszej pozycji konkurencyjnej w po-
równaniu z producentami z innych państw UE sto-
sujących płatności częściowo powiązane z produk-
cją. Zebrane doświadczenia w ciągu trzyletniego
okresu wypłaty płatności bezpośrednich wskazywa-
ły wyraźnie na potrzebę modyfikacji tego systemu.
Zgodnie z przepisami Wspólnoty Europejskiej
w ramach wspólnej polityki rolnej Polska jako pań-
stwo członkowskie ma możliwość wspierania tych
kierunków produkcji rolniczej, które mają ważne
znaczenie dla gospodarki kraju. Dlatego też w 2007 r.
Polska zaproponowała zmiany do dotychczasowych
płatności bezpośrednich w celu dofinansowania pro-
dukcji zwierzęcej. Przygotowany program jest zgod-
ny z polityką realizowaną w UE w zakresie płatno-
ści od 2007 r., a mianowicie płatności nie mogą być
powiązane z bieżącą produkcją, a jedynie z produk-
cją w okresie referencyjnym.
Płatność zwierzęca powoduje poprawę opłacalno-
ści produkcji mleka, bydła mięsnego, owiec i koni
w Polsce i będzie zapobiegać rezygnacji rolników
z mniej dochodowych kierunków produkcji. Przy-
czynia się do polepszenia jakości użytków zielonych,
polepsza bioróżnorodność środowiska oraz ma pozy-
tywny wpływ na ekosystem i krajobraz obszarów
wiejskich.
Ponadto powiązanie tej płatności z obsadą zwie-
rząt jest uzasadnione wynikami badań, które wska-
zują, że chów bydła i przeżuwaczy na trwałych użyt-
kach zielonych pozytywnie wpływa na bioróżnorod-
ność środowiska oraz na ekosystem.
Przy ustalaniu warunków programu płatności
zwierzęcej Komisja Europejska zwracała szczególną
uwagę, aby płatność uzupełniająca do produkcji
zwierzęcej była ustalona w sposób, który wyelimi-
nuje możliwość jej otrzymania przez podmioty, które
w rzeczywistości nie zajmują się produkcją rolną,
a jedynie pod względem formalnym spełniają wyma-
gania konieczne do przyznania tego rodzaju płatno-
ści, często jednocześnie prowadząc faktyczną dzia-
łalność zarobkową niezwiązaną z rolnictwem. W pro-
gramie uwypuklono, iż powyższe zagrożenie zwią-
zane jest z niskimi kosztami użytkowania trwałych
użytków zielonych. W związku z powyższym płatno-
ści mogłyby otrzymywać podmioty określone w pro-
gramie jako „sofa farmers”, czyli „rolnicy”, którzy
643
nie są rzeczywiście zainteresowani realizacją celów
WPR przy wsparciu otrzymywanym z budżetu
wspólnotowego i krajowego, a jedynie dążą do uzy-
skania płatności.
Na skutek wprowadzenia płatności zwierzęcej
zanotowano znaczny wzrost powierzchni trwałych
użytków zielonych zadeklarowanych we wnioskach
o przyznanie płatności zwierzęcej (wzrost w 2007 r.
o ok. 22% w porównaniu z rokiem 2006):
— powierzchnia trwałych użytków zielonych
w 2005 r. wynosiła
2 424 137,50 ha
— powierzchnia trwałych użytków zielonych
w 2006 r. wynosiła
2 488 579,51 ha
— powierzchnia trwałych użytków zielonych
w 2007 r. wyniosła
3 033 962,61 ha
Realizując zasadę oddzielenia płatności zwierzę-
cej od obecnie prowadzonej produkcji minister rol-
nictwa i rozwoju wsi wydał rozporządzenie z dnia 14
marca 2008 r. w sprawie rodzajów roślin objętych
płatnością uzupełniającą oraz szczegółowych wa-
runków i trybu przyznawania płatności w ramach
systemów wsparcia bezpośredniego (Dz. U. Nr 44,
poz. 265), ustanawiające m. in. zasady przyznawa-
nia płatności zwierzęcej. Zgodnie z tym rozporzą-
dzeniem płatność zwierzęca w danym roku kalenda-
rzowym przysługuje rolnikowi, jeżeli:
1) w okresie od dnia 1 kwietnia 2005 r. do dnia
31 marca 2006 r. był posiadaczem bydła lub owiec,
lub kóz, lub koni, które w tym okresie były wpisane
lub zostały zgłoszone przez tego rolnika do rejestru
zwierząt gospodarskich oznakowanych lub do reje-
stru koniowatych, o których mowa w przepisach
o systemie identyfikacji i rejestracji zwierząt;
2) na podstawie wniosku o przyznanie płatności
do gruntów rolnych, złożonego w 2006 r., rolnikowi
przyznano płatność uzupełniającą do powierzchni
trwałych użytków zielonych lub do powierzchni
upraw traw przeznaczonych na paszę uprawianych
na gruntach ornych.
Płatność zwierzęca przysługuje do powierzchni
trwałych użytków zielonych zadeklarowanych we
wniosku o przyznanie płatności na dany rok, jednak
nie większej niż powierzchnia ustalona jako iloraz
liczby zwierząt (bydło, owce, kozy, konie) przeliczo-
nych na duże jednostki przeliczeniowe (DJP) według
stanu na dzień, w którym liczba dużych jednostek
przeliczeniowych jest największa i współczynnika
0,3 oraz nie większej niż powierzchnia trwałych
użytków zielonych i traw na gruntach ornych, do
której została przyznana płatność w 2006 r.
W przypadku gdy bydło lub owce, lub kozy, lub
konie, były wpisane lub zostały zgłoszone do odpo-
wiedniego rejestru przez małżonka rolnika, który
złożył wniosek o przyznanie płatności zwierzęcej,
zwierzęta te uwzględnia się, na żądanie rolnika, dla
tego z małżonków, na którego drugi z małżonków
wyraził pisemną zgodę.
644
Żądanie składa się na formularzu opracowanym
i udostępnionym przez Agencję Restrukturyzacji i Mo-
dernizacji Rolnictwa i dołącza do wniosku o przy-
znanie płatności zwierzęcej. Żądanie uwzględnia się
w przypadku, gdy powierzchnia ustalona w 2007 r.
jako iloraz liczby zwierząt, przeliczonych na duże
jednostki przeliczeniowe (DJP) według średniego
stanu z wymaganego okresu i współczynnika 0,3
jest mniejsza niż:
1) powierzchnia trwałych użytków zielonych za-
deklarowanych we wniosku o przyznanie płatności
zwierzęcej za 2007 r. oraz
2) 50% powierzchni zadeklarowanych we wnio-
sku o przyznanie jednolitej płatności obszarowej za
2007 r. gruntów rolnych, do których jest przyznawa-
na jednolita płatność obszarowa.
Ponadto pragnę poinformować, że płatność zwie-
rzęca przysługuje także rolnikowi, który nie wystę-
pował uprzednio z wnioskiem o przyznanie jednoli-
tej płatności obszarowej lub płatności uzupełniającej
(tzw. młody rolnik), jeżeli w okresie od dnia 15 wrze-
śnia roku poprzedzającego rok złożenia wniosku
o przyznanie płatności zwierzęcej do dnia 14 marca
roku złożenia tego wniosku był posiadaczem bydła
lub owiec, lub kóz, lub koni, które w tym okresie
były wpisane lub zostały zgłoszone do odpowiednie-
go rejestru przez tego rolnika. Dodatkowym rozwią-
zaniem obowiązującym od 2008 r. jest możliwość
uzyskania płatności nawet w przypadku, gdy zwie-
rzęta były wpisane lub zostały zgłoszone do odpo-
wiedniego rejestru przez małżonka rolnika ubiega-
jącego się o płatność (także w przypadku gdy osoby
te nie pozostawały w związku małżeńskim w wy-
mienionym okresie)
W 2008 r. uregulowano także możliwość otrzy-
mania płatności zwierzęcej przez rolnika, który wy-
stępował uprzednio z wnioskiem o przyznanie jed-
nolitej płatności obszarowej lub płatności uzupełnia-
jącej, jeżeli rolnik ten:
1) nabył własność wszystkich gruntów rolnych
wchodzących w skład gospodarstwa rolnego będą-
cych własnością innego rolnika, któremu co naj-
mniej raz przyznano płatność zwierzęcą, oraz
2) w okresie od dnia 15 września roku poprze-
dzającego rok złożenia wniosku o przyznanie płat-
ności zwierzęcej do dnia 14 marca roku złożenia tego
wniosku był posiadaczem bydła lub owiec, lub kóz,
lub koni, które w tym okresie były wpisane lub zo-
stały zgłoszone do odpowiedniego rejestru przez
tego rolnika lub jego małżonka, także w przypadku
gdy osoby te nie pozostawały w związku małżeń-
skim w tym okresie.
W takim przypadku płatność zwierzęca przysłu-
guje do powierzchni trwałych użytków zielonych za-
deklarowanych we wniosku o przyznanie jednolitej
płatności obszarowej na dany rok, nie większej jed-
nak niż:
1) powierzchnia ustalona jako iloraz liczby zwie-
rząt przeliczonych na duże jednostki przeliczeniowe
(DJP) według średniego stanu z okresu od dnia 15
września roku poprzedzającego rok złożenia wnio-
sku o przyznanie płatności zwierzęcej do dnia
14 marca roku złożenia tego wniosku i współczyn-
nika 0,3 oraz
2) 50% powierzchni zadeklarowanych w tym
wniosku gruntów rolnych, do których jest przyzna-
wana jednolita płatność obszarowa.
W opisanym wyżej przypadku płatność zwierzę-
ca nie przysługuje dotychczasowemu właścicielowi
gruntów rolnych. Natomiast w przypadku gdy,
w wyniku nabycia własności gruntów rolnych,
grunty te są przedmiotem współwłasności, płat-
ność zwierzęcą przyznaje się temu współwłaścicie-
lowi, na którego pozostali współwłaściciele wyrazi-
li pisemną zgodę.
Jednocześnie pragnę poinformować, że przywró-
cenie zasad w zakresie płatności uzupełniających do
trwałych użytków zielonych obowiązujących w la-
tach 2004–2006 pozbawiłoby dodatkowego wsparcia
ok. 600 tys. rolników, którzy prowadzą chów bydła,
owiec, kóz i koni w oparciu o posiadane trwałe użyt-
ki zielone oraz pogorszyłoby ich pozycję konkuren-
cyjną w relacji do producentów z UE.
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 17 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Jakuba Rutnickiego
oraz grupy posłów
w sprawie zmiany przepisu dotyczącego
otrzymywania świadczeń pielęgnacyjnych
przysługujących rodzicom lub opiekunom
dzieci niepełnosprawnych ze stopniem
niepełnosprawności umiarkowanej (2080)
Odpowiadając na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 26 marca 2008 r., znak: SPS-023-2080/08,
dotyczące interpelacji posła Jakuba Rutnickiego
oraz grupy posłów (PO) w sprawie zmiany przepisu
dotyczącego otrzymywania świadczeń pielęgnacyj-
nych przysługujących rodzicom lub opiekunom dzie-
ci niepełnosprawnych ze stopniem niepełnospraw-
ności umiarkowanej, uprzejmie informuję.
W myśl art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 28 listopada
2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2006 r.
Nr 139, poz. 992, z późn. zm.) świadczenie pielęgna-
cyjne przysługuje matce lub ojcu dziecka albo opie-
kunowi faktycznemu dziecka w związku z tym, że
rezygnuje z zatrudnienia lub innej pracy zarobko-
wej, bowiem zachodzi konieczność sprawowania
opieki nad niepełnosprawnym dzieckiem. Tym sa-
mym, jak wynika z celowości tego świadczenia, ko-

nieczność stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy
innej osoby w związku z niemożliwością samodziel-
nej egzystencji oraz koniecznością stałego współ-
udziału na co dzień opiekuna dziecka jest przesłan-
ką kwalifikującą opiekuna do prawa do świadczenia
pielęgnacyjnego. Dlatego też ustawodawca przyjął,
że powyższe świadczenie mogą otrzymać tylko te
osoby, które opiekują się:
1) dzieckiem legitymującym się orzeczeniem
o niepełnosprawności łącznie ze wskazaniami: ko-
nieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomo-
cy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną
możliwością samodzielnej egzystencji oraz koniecz-
ności stałego współudziału na co dzień opiekuna
dziecka w procesie jego leczenia, rehabilitacji i edu-
kacji albo
2) dzieckiem legitymującym się orzeczeniem o znacz-
nym stopniu niepełnosprawności, tj. dzieckiem, które
jest niezdolne do samodzielnej egzystencji.
Należy bowiem mieć na uwadze, że świadczenie
pielęgnacyjne nie jest świadczeniem na utrzymanie
dziecka, lecz świadczeniem dla rodzica, który musi
zrezygnować z podjęcia zatrudnienia, by zapewnić
całodobową opiekę w dłuższym okresie. Głównym
celem tego świadczenia jest rekompensata utracone-
go wynagrodzenia za pracę, a nie – jak w przypadku
zasiłku rodzinnego – dofinansowanie kosztów utrzy-
mania dziecka.
Pragnę podkreślić, że dla rodziców i opiekunów
mających na utrzymaniu dzieci niepełnosprawne
zagwarantowana jest pomoc pieniężna w postaci
szerokiego katalogu świadczeń rodzinnych dostoso-
wanych do sytuacji tych rodzin.
Na podstawie ustawy o świadczeniach rodzin-
nych, obok świadczeń kierowanych do wszystkich
niezamożnych rodzin wychowujących dzieci, rodzi-
nom wychowującym dzieci niepełnosprawne przy-
sługują dodatkowo następujące świadczenia:
— zasiłek rodzinny, który w przypadku dzieci
niepełnosprawnych przysługuje przy wyższym kry-
terium dochodowym rodziny oraz gdy dziecko uczy
się w szkole – do 24 roku życia. Kwota zasiłku
rodzinnego wynosi miesięcznie: 48 zł na dziecko
w wieku do ukończenia 5 roku życia, 64 zł na dziec-
ko w wieku powyżej 5 roku życia do ukończenia
18 roku życia, 68 zł na dziecko w wieku powyżej
18 roku życia do ukończenia 24 roku życia, oraz
— dodatek do zasiłku rodzinnego z tytułu kształ-
cenia i rehabilitacji dziecka niepełnosprawnego, któ-
ry przysługuje na każde dziecko legitymujące się
orzeczeniem o niepełnosprawności lub orzeczeniem
o umiarkowanym lub znacznym stopniu niepełno-
sprawności w kwocie: 60 zł miesięcznie na dziecko
do ukończenia 5 roku życia lub 80 zł miesięcznie na
dziecko w wieku 6–24 lat;
— zasiłek pielęgnacyjny w kwocie 153 zł mie-
sięcznie, który przysługuje niezależnie od dochodów
i wieku każdej osobie legitymującej się orzeczeniem
o niepełnosprawności, znacznym stopniu niepełno-
sprawności lub umiarkowanym stopniu niepełno-
645
sprawności, jeżeli niepełnosprawność powstała w wie-
ku uprawniającym do zasiłku rodzinnego.
Również w przypadku dodatku z tytułu samot-
nego wychowywania dziecka, które legitymuje się
orzeczeniem o niepełnosprawności lub o znacznym
stopniu niepełnosprawności, przysługuje on w wyso-
kości wyższej o 80 zł.
Uzupełnieniem pomocy systemowej w postaci
świadczeń rodzinnych są rozwiązania z zakresu po-
mocy społecznej zawarte w ustawie z dnia 12 marca
2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. Nr 64, poz. 583,
z późn. zm.).
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 10 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Bożeny Kotkowskiej,
Krzysztofa Matyjaszczyka
i Grzegorza Pisalskiego
w sprawie dramatycznej sytuacji
w służbie zdrowia (2082)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo pana wicemarszałka Sejmu Stefana Niesio-
łowskiego z dnia 26 marca 2008 r. (SPS-023-2082/
08), zawierające interpelację posłów na Sejm RP
pani Bożeny Kotkowskiej, pana Grzegorza Pisal-
skiego oraz pana Krzysztofa Matyjaszczyka w spra-
wie sytuacji w służbie zdrowia, uprzejmie informuję,
że minister zdrowia podejmuje działania, których
podstawowym celem jest stabilizacja oraz uspraw-
nienie funkcjonowania systemu m.in. poprzez po-
prawę dostępności do świadczeń opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych oraz racjo-
nalizację i lepszą kontrolę wydatkowania środków
publicznych na skutek wzmocnienia działań kontro-
lnych NFZ.
Problemem wymagającym wypracowania komplek-
sowych rozwiązań jest również kwestia wynagradza-
nia pracowników ochrony zdrowia. Obecny niezado-
walający nikogo poziom wynagrodzeń jest efektem
wieloletnich zaniedbań kolejnych rządów, które nie
podjęły działań mających na celu wypracowanie syste-
mowej reformy sektora ochrony zdrowia.
Mając powyższe na uwadze, przedstawiciele związ-
ków zawodowych, samorządów zawodów medycznych,
samorządu terytorialnego, pracodawców, związków
branżowych oraz stowarzyszeń uczestniczący w pra-
cach konferencji „Biały szczyt” podjęli próbę zidentyfi-
kowania zasadniczych problemów nękających system
ochrony zdrowia. W dniu 19 marca 2008 r. podczas
646
posiedzenia podsumowującego prace „Białego szczy-
tu” uczestnicy konferencji przyjęli rekomendacje
wraz z opiniami partnerów społecznych. Uznano, iż
jedną z zasad systemu jest zbudowanie mocnych
podstaw finansowych sektora ochrony zdrowia. Jest
to bowiem warunek prawidłowego funkcjonowania
systemu, dostępności i jakości udzielanych świad-
czeń oraz zapewnienia godziwych warunków pracy
i płacy jego pracownikom. Ustalono, iż warunkami
właściwego funkcjonowania systemu jest również
precyzyjne określenie zakresu gwarancji powszech-
nego ubezpieczenia zdrowotnego oraz opracowanie
zgodnych z zasadami gospodarki i ekonomii form or-
ganizacji i zarządzania zakładami opieki zdrowot-
nej. Rekomendacje przyjęte podczas ostatniego po-
siedzenia konferencji zostały przedłożone marszał-
kowi Sejmu oraz prezesowi Rady Ministrów.
Jednocześnie należy wyjaśnić, że wynagrodzenie
za pracę jest podstawowym elementem prawnego
stosunku pracy. Jest to świadczenie, które praco-
dawca obowiązany jest spełniać na rzecz pracowni-
ków stosownie do rodzaju, ilości i jakości wykonywa-
nej pracy oraz posiadanych przez nich kwalifikacji.
Zgodnie z zasadą wynikająca z przepisów Kodeksu
pracy strony stosunku pracy mogą dobrowolnie
kształtować treść tego stosunku, która musi być
wspólnie uzgodniona przez strony. Oznacza to, iż
wysokość wynagrodzenia zależy od zgodnej woli
stron umowy o pracę zawartej pomiędzy pracowni-
kiem i pracodawcą.
Zgodnie z aktualnym stanem prawnym ustalo-
nym mocą ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakła-
dach opieki zdrowotnej (t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 14,
poz. 89, z późn. zm.) odpowiedzialność za zarządza-
nie publicznym zakładem opieki zdrowotnej spoczy-
wa na kierowniku, który kieruje zakładem i repre-
zentuje go na zewnątrz. Kierownik zakładu jest
przełożonym pracowników zakładu i jako pracodaw-
ca jest uprawniony do kształtowania polityki kadro-
wej w zakładzie opieki zdrowotnej. Minister zdrowia
nie posiada zatem uprawnień pozwalających na
wkraczanie w działalność zakładów opieki zdrowot-
nej, w tym kwestie dotyczące prowadzonej w zakła-
dzie polityki płacowej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 16 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Teresy Piotrowskiej
w sprawie ustawy przywracającej fundusz
alimentacyjny (2083)
Odpowiadając na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 26 marca 2008 r. dotyczące interpelacji poseł
Teresy Piotrowskiej w sprawie ustawy przywracają-
cej fundusz alimentacyjny, uprzejmie informuję:
Zgodnie z art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 7 września
2007 r. o pomocy osobom uprawnionym do alimen-
tów (Dz. U. z 2007 r. Nr 192, poz. 1387) świadczenia
z funduszu alimentacyjnego przysługują, jeżeli do-
chód rodziny w przeliczeniu na osobę w rodzinie nie
przekracza kwoty 725 zł (świadczenia z funduszu
alimentacyjnego przysługiwać będą od 1 październi-
ka 2008 r.).
Ograniczenie możliwości korzystania ze świad-
czeń z funduszu alimentacyjnego poprzez wprowa-
dzenie kryterium dochodowego jest przede wszyst-
kim wynikiem ograniczonych możliwości budżeto-
wych – pomimo, co do zasady, zwrotnego charakteru
świadczeń z funduszu alimentacyjnego, będą to jed-
nak świadczenia finansowane z budżetu państwa.
Uzależnienie prawa do świadczeń socjalnych fi-
nansowanych z budżetu państwa od kryterium do-
chodowego, w szczególności świadczeń o charakte-
rze alimentacyjnym, nie jest rozwiązaniem nowym
ani niespotykanym. Także prawo do świadczeń z fun-
duszu alimentacyjnego funkcjonującego do 30 kwiet-
nia 2004 r. na podstawie ustawy z dnia 18 lipca 1974 r.
o funduszu alimentacyjnym (Dz. U. z 1991 r. Nr 45,
poz. 200, z późn. zm.), jak i prawo do zaliczki ali-
mentacyjnej na podstawie obowiązującej do 30 wrze-
śnia 2008 r. ustawy z dnia 22 kwietnia 2005 r. o po-
stępowaniu wobec dłużników alimentacyjnych oraz
zaliczce alimentacyjnej (Dz. U. Nr 86, poz. 732 i Nr 164,
poz. 1366), uzależnione było od kryterium dochodo-
wego. Przy czym kryterium dochodowe uprawniają-
ce do otrzymywania od 1 października 2008 r. świad-
czeń z funduszu alimentacyjnego będzie znacząco
wyższe niż kryterium uprawniające obecnie do za-
liczki alimentacyjnej (wypłacana do 30 września
2008 r. zaliczka alimentacyjna przysługuje, jeżeli
dochód na osobę w rodzinie nie przekracza kwoty
583 zł, natomiast świadczenia z funduszu alimenta-
cyjnego przysługiwać będą, jeżeli dochód na osobę
w rodzinie nie przekroczy kwoty 725 zł).
Należy jednak wskazać, że uzależnienie prawa
do świadczeń z funduszu alimentacyjnego od kry-
terium dochodowego, sama wysokość kryterium
dochodowego, jak i ostateczny kształt całej ustawy
o pomocy osobom uprawnionym do alimentów wy-
nikają z rozstrzygnięć autorów ustawy – ustawa
była inicjatywą poselską.
Zjawiskiem powszechnie znanym jest niesku-
teczność egzekucji orzeczeń dotyczących alimentów.

Należy jednak wskazać, że kwestie związane z po-
stępowaniem egzekucyjnym uregulowane są przede
wszystkim w ustawie z dnia 17 listopada 1964 r. Ko-
deks postępowania cywilnego (Dz. U. z 1964 r. Nr 43,
poz. 296, z późn. zm.), która nie leży w kompeten-
cjach ministra pracy i polityki społecznej, lecz mini-
stra sprawiedliwości. Istotny wpływ na skuteczność
egzekucji alimentów ma także zaangażowanie ko-
morników sądowych prowadzących postępowanie
egzekucyjne – w zakresie nadzoru nad działalnością
komorników sądowych również właściwy jest mini-
ster sprawiedliwości.
Tym niemniej w leżącej w kompetencji ministra
pracy i polityki społecznej ustawie o postępowaniu
wobec dłużników alimentacyjnych oraz wchodzącej
w życie od 1 października 2008 r. ustawie o pomocy
osobom uprawnionym do alimentów znajduje się
szereg rozwiązań, których celem jest wsparcie sku-
teczności postępowań egzekucyjnych prowadzonych
przez organy egzekucyjne przeciwko dłużnikom ali-
mentacyjnym. W szczególności gmina właściwa ze
względu na miejsce zamieszkania dłużnika alimen-
tacyjnego przeprowadza wywiad w celu ustalenia
aktualnej sytuacji majątkowej dłużnika. W przypad-
ku gdy dłużnik nie może wywiązać się ze swoich zo-
bowiązań z powodu braku zatrudnienia, gmina, po-
przez starostę i urząd pracy, podejmuje działania
w kierunku aktywizacji zawodowej dłużnika. Sank-
cją za uniemożliwienie przeprowadzenia wywiadu
lub uchylanie się od aktywizacji zawodowej jest za-
trzymanie prawa jazdy dłużnika alimentacyjnego.
Gmina ma również możliwość złożenia do organów
ścigania wniosku o ściganie dłużnika za przestęp-
stwo niealimentacji określone w art. 209 Kodeksu
karnego. Gmina właściwa ze względu na miejsce za-
mieszkania dłużnika alimentacyjnego ma również
prawo informować sąd o wszelkich przejawach opie-
szałości komornika.
Jak wynika z powyższego, wprowadzane są me-
chanizmy mające na celu poprawę skuteczności ali-
mentacyjnych postępowań egzekucyjnych. Należy
jednak wskazać, że decydujący wpływ na skutecz-
ność egzekucji będzie miała poprawiająca się sytu-
acja na rynku pracy, gdyż aktywni zawodowo dłuż-
nicy będą mieli środki na dobrowolne lub poprzez
zajęcia komornicze wywiązywanie się z obowiązku
alimentacyjnego.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 15 kwietnia 2008 r.
647
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Teresy Piotrowskiej
w sprawie usprawnienia funkcjonowania
systemu umożliwiającego łączenie pracy
zawodowej z funkcjami rodzinnymi (2084)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Teresy Piotrowskiej z dnia
3 marca 2008 r. w sprawie usprawnienia funkcjono-
wania systemu umożliwiającego łączenie pracy za-
wodowej z funkcjami rodzinnymi, przekazaną przy
piśmie z dnia 26 marca 2008 r., znak: SPS-023-
-2084/08, uprzejmie informuję, co następuje:
W celu poprawy sytuacji polskich rodzin przygo-
towywane są obecnie dwa projekty w ramach Pro-
gramu Operacyjnego „Kapitał ludzki”. Jeden z nich
dotyczy godzenia pracy zawodowej z pełnieniem
funkcji rodzinnych przez kobiety i mężczyzn, prze-
widujący m.in. następujące działania:
a) rozwijanie ogólnopolskiego systemu monitoro-
wania i prognozowania sytuacji na rynku pracy po-
przez:
— badania dotyczące ról przyjmowanych w ro-
dzinie przez kobiety i mężczyzn (np. podział obo-
wiązków domowych, stosunek do pracy itp.) stano-
wiące podstawę do obserwacji zmian trendów spo-
łecznych w tym zakresie, także pod wpływem dzia-
łań podejmowanych w obrębie Programu Operacyj-
nego „Kapitał ludzki”, w tym wybór wykonawców
oraz opracowanie planu i narzędzi badawczych oraz
przeprowadzenie pilotażu badań;
— badania z zakresu potrzebnych udogodnień
wprowadzanych na szczeblu krajowym i lokalnym
na rzecz ułatwiania godzenia ról społeczno-zawo-
dowych;
— badania i ekspertyzy dotyczące tego, jakiego
typu rozwiązania prawne i faktyczne mogłyby przy-
czynić się do większego zainteresowania ze strony
pracodawców do zatrudniania kobiet w wieku repro-
dukcyjnym;
b) kampania informacyjno-promocyjna na temat:
— udziału ojców w wychowywaniu dzieci i uczest-
nictwie w „pracach domowych”, jako istotnego wa-
runku zwiększenia aktywności zawodowej kobiet;
— najlepszych praktyk w zakresie elastycznych
form zatrudnienia;
c) ekspertyzy dotyczące rozwiązań systemowych
w Europie z zakresu godzenia ról społecznych i za-
wodowych;
d) budowanie i rozwijanie skoordynowanego sys-
temu współpracy i wymiany informacji na polu mię-
dzynarodowym w zakresie instytucjonalnych i praw-
nych ułatwień godzenia ról rodzinnych i zawodowych,
nawiązanie współpracy z partnerami w Europie i opra-
cowanie strategii działania i pilotaż systemu.
648
Projekt składa się z części badawczej, szkolenio-
wej i promocyjnej. W pierwszym etapie przeprowa-
dzone zostaną badania, na podstawie których roz-
pocznie się promocja projektu. Mam nadzieję, że
przedsięwzięcia te przyczynią się do promocji syste-
mu godzenia ról zawodowych oraz rodzinnych ko-
biet i mężczyzn.
W zakresie poruszonego w interpelacji pani poseł
problemu zmniejszenia tzw. klina podatkowego na
wstępie uprzejmie wyjaśniam, że zasady podlegania
ubezpieczeniom społecznym określone są w rozdzia-
le 2 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o syste-
mie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 11,
poz. 74, z późn. zm.). Wysokości składek na ubezpie-
czenie emerytalne, rentowe i chorobowe wyrażone
są w formie stopy procentowej, jednakowej dla
wszystkich ubezpieczonych. Stopa procentowa skła-
dek na ubezpieczenie wypadkowe jest zróżnicowana
dla poszczególnych płatników składek i ustalana
w zależności od poziomu zagrożeń. Składki na ubez-
pieczenia emerytalne i rentowe pracowników, zgod-
nie z art. 16 ust. 1 pkt 1 powołanej ustawy, finansują
z własnych środków ubezpieczeni i płatnicy składek.
Składki na ubezpieczenie chorobowe finansują z wła-
snych środków sami ubezpieczeni (art. 16 ust. 2 po-
wołanej ustawy), natomiast składki na ubezpiecze-
nie wypadkowe finansują w całości z własnych środ-
ków płatnicy składek (art. 16 ust. 3 powołanej usta-
wy). Zgodnie z treścią art. 22 ww. ustawy stopy pro-
centowe składek wynoszą:
— 19,52% podstawy wymiaru – na ubezpieczenie
emerytalne finansowane w równych częściach przez
ubezpieczonego i płatnika składek;
— 6% podstawy wymiaru – na ubezpieczenia ren-
towe, z czego 1,5% finansowane jest przez ubezpieczo-
nego, a 4,5% finansowane przez płatnika składek;
— 2,45% podstawy wymiaru – na ubezpieczenie
chorobowe;
— od 0,40% do 8,12% podstawy wymiaru – na
ubezpieczenie wypadkowe.
Podkreślenia wymaga fakt, że aktualna wyso-
kość stopy procentowej składki na ubezpieczenie
rentowe jest wynikiem wprowadzenia, z inicjatywy
ministra finansów, regulacji mającej na celu zmniej-
szenie klina podatkowego, tj. ustawy z dnia 15 czerw-
ca 2007 r. o zmianie ustawy o systemie ubezpieczeń
społecznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 115, poz. 792). Przed zmianami, czyli do końca
czerwca 2007 r., stopa procentowa składki na ubez-
pieczenie rentowe wynosiła 13% podstawy wymia-
ru, a składka ta była finansowana w równych czę-
ściach przez ubezpieczonych i płatników składek.
Przywołana wyżej ustawa z dnia 15 czerwca 2007 r.
zmieniła ten porządek i wprowadziła dwuetapowe
obniżanie obciążeń z tytułu obowiązku opłacania
składek na ubezpieczenia rentowe w powszechnym
systemie ubezpieczeń społecznych. Od dnia 1 lipca
2007 r. stopa procentowa składki na ubezpieczenie
rentowe została obniżona z 13% podstawy wymiaru
do 10% podstawy wymiaru, natomiast od 1 stycznia
2008 r. miała miejsce dalsza redukcja stopy procen-
towej składki rentowej do poziomu 6% podstawy wy-
miaru.
W konsekwencji dokonanych zmian składka ren-
towa finansowana ze środków ubezpieczonego zo-
stała obniżona docelowo z 6,5% do 1,5% podstawy
wymiaru, zaś stopa procentowa składki rentowej fi-
nansowanej ze środków pracodawcy została obniżo-
na z 6,5% do poziomu 4,5% podstawy wymiaru.
Wprowadzone zmiany zmniejszające tzw. klin po-
datkowy przyczyniły się do wzrostu płac netto pra-
cowników oraz obniżyły koszty pracy po stronie pra-
codawców.
Trzeba przy tym zauważyć, że składki na ubez-
pieczenia społeczne są źródłem finansowania świad-
czeń z tych ubezpieczeń, zatem ich wysokość powin-
na być współmierna do wysokości obciążeń ponoszo-
nych z tego tytułu przez Fundusz Ubezpieczeń Spo-
łecznych. Deficyt Funduszu Ubezpieczeń Społecz-
nych stale się pogłębia, zatem ewentualne obniżanie
stóp procentowych składek mogłoby doprowadzić do
zwiększenia obciążeń fiskalnych (a co za tym idzie
zwiększenia kosztów pracy), których celem byłoby
zapewnienie środków na wypłatę świadczeń.
Ponadto na podstawie stanowiska ministra fi-
nansów uprzejmie informuję, że ustawa z dnia 16 li-
stopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku docho-
dowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektó-
rych innych ustawy (Dz. U. Nr 217, poz. 1588) wpro-
wadziła nowe rozwiązania w zakresie regulacji do-
tyczących podatku dochodowego od osób fizycznych,
które m.in. sprowadzają się do obniżenia obciążeń
podatkowych. Należy do nich zaliczyć:
1. Zmiany w zakresie kosztów uzyskania przy-
chodów
Zmieniono wysokość kosztów uzyskania przy-
chodów, począwszy od 2007 r., z tym że na lata 2007–
–2008 koszty uzyskania przychodów są określone
w przepisach przejściowych (art. 8 ww. ustawy), na-
tomiast do ustawy zostały wprowadzone koszty, któ-
re będą miały zastosowanie do ustalania dochodów
uzyskanych, począwszy od 2009 r. I tak koszty uzy-
skania przychodów w latach 2007–2009 przedsta-
wiają się następująco:
Koszty Rok podatkowy
uzyskania 2007 2008 2009
podstawowe
1302 zł 1335 zł 1335 zł
(miesięcznie 108,50 zł) (miesięcznie 111,25 zł) (miesięcznie 111,25 zł)
dla osób 1627,56 zł 1668,72 zł 1668,72 zł
dojeżdżających (miesięcznie 135,63 zł) (miesięcznie 139,06 zł) (miesięcznie 139,06 zł)
2. Zmiany w zakresie skali podatkowej
Od 2009 r. wprowadzono dwustopniową skalę
podatkową ze stawkami 18% i 32%, kwotę zmniej-
szającą podatek w wysokości 556,02 zł oraz jednym
progiem podatkowym 85 528 zł. Natomiast w prze-
pisach przejściowych nowelizacji (art. 10 ww. usta-
wy) wprowadzono dwie odrębne, trzystopniowe ska-
le podatkowe na lata 2007–2008, ze stawkami 19%,
30% i 40% oraz:

— progami podatkowymi w wysokości 43 405 zł
i 85 528 zł, kwotą zmniejszającą podatek 572,54 zł
– w 2007 r.;
— progami podatkowymi w wysokości 44 490 zł
i 85 528 zł, kwotą zmniejszającą podatek 586,85 zł
– w 2008 r.
W zakresie rozwiązań zapewniających szczegól-
ną ochronę pracownikom przebywającym na urlo-
pach wychowawczych należy zauważyć, że pracow-
nicy ci stanowią jedną z grup pracowników, którym
przepisy prawa pracy zapewniają dalej idącą ochro-
nę przed utratą zatrudnienia niż pozostałym pra-
cownikom. Regulacja obowiązująca w tym przypad-
ku zawarta jest w art. 1861 § 1 zdanie pierwsze Ko-
deksu pracy, zgodnie z którym pracodawca nie może
wypowiedzieć ani rozwiązać umowy o pracę w okre-
sie od dnia złożenia przez pracownika wniosku
o udzielenie urlopu wychowawczego do dnia zakoń-
czenia tego urlopu.
Przepis ten należy do kategorii przepisów prze-
widujących szczególną ochronę pracowników przed
wypowiedzeniem lub rozwiązaniem stosunku pracy.
Zakres tej ochrony jest ograniczony. Ulega on zawę-
żeniu w sytuacjach obiektywnych, takich jak ogło-
szenie upadłości lub likwidacji pracodawcy oraz do-
datkowo w razie wystąpienia przyczyn uzasadniają-
cych rozwiązanie z pracownikiem umowy o pracę
w tzw. trybie dyscyplinarnym. Takie ograniczenie
szczególnej ochrony pracowników przebywających
na urlopach wychowawczych przewiduje art. 1861
§ 1 zdanie drugie Kodeksu pracy, w myśl którego roz-
wiązanie przez pracodawcę umowy w czasie od dnia
złożenia przez pracownika wniosku o udzielenie urlo-
pu wychowawczego do dnia zakończenia tego urlopu,
jest dopuszczalne tylko w razie ogłoszenia upadłości
lub likwidacji pracodawcy, a także gdy zachodzą przy-
czyny uzasadniające rozwiązanie umowy o pracę bez
wypowiedzenia z winy pracownika.
Dalsza modyfikacja szczególnej ochrony stosun-
ków pracy określonych grup pracowników zachodzi
również w przypadku konieczności dokonania tzw.
zwolnień grupowych lub indywidualnych z powodu
różnego rodzaju trudności, np. ekonomiczno-finan-
sowych, występujących po stronie pracodawcy. Trze-
ba przy tym zaznaczyć, że z regulacji zawartej
w ustawie z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych
zasadach rozwiązywania z pracownikami stosun-
ków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników
(Dz. U. Nr 90, poz. 844, z późn. zm.), mogą skorzy-
stać jedynie pracodawcy zatrudniający co najmniej
20 pracowników.
W przypadku zwolnień grupowych polega ona na
uzależnieniu dopuszczalności wypowiedzenia sto-
sunków pracy od upływu okresu uprawniającego
pracodawcę do rozwiązania umowy o pracę bez wy-
powiedzenia (art. 5 ust. 3 ww. ustawy). W czasie
urlopów wychowawczych pracowników bezwarun-
kowe jest natomiast wypowiedzenie warunków pra-
cy i płacy w ramach grupowych zwolnień.
649
Do pracowników korzystających z urlopów wy-
chowawczych odnosi się również art. 10 ust. 2 ww.
ustawy, według którego w przypadku zwolnień in-
dywidualnych pracodawca może rozwiązać stosunki
pracy, w drodze wypowiedzenia, z pracownikami,
których stosunek pracy podlega z mocy odrębnych
przepisów szczególnej ochronie przed wypowiedze-
niem lub rozwiązaniem i wobec których jest dopusz-
czalne wypowiedzenie stosunku pracy w ramach
grupowego zwolnienia, pod warunkiem niezgłosze-
nia sprzeciwu przez zakładową organizację związko-
wą w terminie 14 dni od otrzymania zawiadomienia
o zamierzonym wypowiedzeniu. Zatem przepis ten
dopuszcza wypowiedzenie umowy o pracę pracowni-
kom szczególnie chronionym pod warunkiem nie-
zgłoszenia sprzeciwu przez zakładową organizację
związkową. Warunkiem wypowiedzenia w ramach
zwolnień indywidualnych warunków pracy i płacy
pracownikom szczególnie chronionym, jeżeli z przy-
czyn niedotyczących tych pracowników nie jest moż-
liwe dalsze ich zatrudnianie na dotychczasowych sta-
nowiskach pracy, jest przeprowadzenie konsultacji
z reprezentującą pracowników zakładową organiza-
cją związkową na podstawie art. 38 Kodeksu pracy.
Należy podkreślić, że ustawa z dnia 13 marca
2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania
z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedo-
tyczących pracowników, regulując szczególne przy-
padki rozwiązywania stosunków pracy z przyczyn
leżących po stronie pracodawcy i osłabiając ochronę
trwałości stosunków pracy, rekompensuje to dodat-
kowymi świadczeniami. Zgodnie z art. 8 tej ustawy
pracownikowi, w związku z rozwiązaniem stosunku
pracy w ramach grupowego lub indywidualnego
zwolnienia, przysługuje odprawa pieniężna w wyso-
kości od jednomiesięcznego do trzymiesięcznego wy-
nagrodzenia, w zależności od tzw. zakładowego sta-
żu pracy.
Z powyższych regulacji wynika, że rozwiązania
prawne przewidujące szczególną ochronę pracowni-
ków przebywających na urlopach wychowawczych
zawężają tę ochronę jedynie w sytuacjach nadzwy-
czajnych, określonych w ustawie z dnia 13 marca
2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania
z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedo-
tyczących pracowników, której nowelizacji w naj-
bliższym czasie nie przewiduję.
Ponadto uprzejmie informuję, że obowiązujące
przepisy sprzyjają rozwojowi zawodowemu pracow-
ników przebywających na urlopach wychowawczych,
dopuszczając możliwość podejmowania przez nich
pracy lub edukacji. Zgodnie z art. 1862 § 1 Kodeksu
pracy w czasie urlopu wychowawczego pracownik
ma prawo podjąć pracę zarobkową u dotychczasowe-
go lub innego pracodawcy albo inną działalność,
a także naukę lub szkolenie, jeżeli nie wyłącza to
możliwości sprawowania osobistej opieki nad dziec-
kiem. Należy również wspomnieć, że ustawa z dnia
20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i insty-
tucjach rynku pracy (Dz. U. Nr 99, poz. 1001, z późn.
650
zm.) zawiera pewne rozwiązania mające na celu uła-
twienie osobom opiekującym się małymi dziećmi lub
osobami zależnymi, samotnie wychowującym dzieci
oraz kobietom, które nie podjęły zatrudnienia po uro-
dzeniu dziecka, powrotu na rynek pracy z uwzględ-
nieniem ich uwarunkowań wynikających z sytuacji
rodzinnej.
Przede wszystkim, zgodnie z art. 49 ww. ustawy,
kobiety, które nie podjęły zatrudnienia po urodzeniu
dziecka, oraz bezrobotni samotnie wychowujący co
najmniej jedno dziecko do lat 18 określani są jako
osoby będące w szczególnej sytuacji na rynku pracy,
wobec których mogą być dodatkowo stosowane dzia-
łania określone w art. 50–61 tej ustawy. Są to: prace
interwencyjne, stypendia i staże zawodowe oraz ro-
boty publiczne. Instrumentem rynku pracy szcze-
gólnie nakierowanym na bezrobotnych opiekujących
się dziećmi do lat 7 i osobami zależnymi jest zapisa-
na w art. 61 ww. ustawy możliwość refundacji kosz-
tów opieki. Refundacja kosztów opieki nad dziec-
kiem do lat 7 (osobą zależną) następuje:
— na okres 3 miesięcy, jeżeli bezrobotny podjął
zatrudnienie lub inną pracę zarobkową na okres co
najmniej 6 miesięcy;
— na okres 6 miesięcy, jeżeli bezrobotny podjął
zatrudnienie lub inną pracę zarobkową na okres co
najmniej 12 miesięcy.
Refundacja, którą starosta może przyznać, po
udokumentowaniu kosztów opieki, następuje w wy-
sokości uzgodnionej nie wyższej od połowy zasiłku
dla bezrobotnych.
Przedstawiając powyższe, wyrażam pogląd, że
obowiązujące rozwiązania prawne w dostatecznym
stopniu umożliwiają łączenie pracy zawodowej z wy-
pełnianiem funkcji rodzinnych. Jednocześnie pra-
gnę zapewnić, iż zgłaszane przez parlamentarzy-
stów, partnerów społecznych, organizacje pozarzą-
dowe i inne środowiska, postulaty dotyczące uła-
twień dla pracujących rodziców będą bardzo życzli-
wie i wnikliwie analizowane w pracach minister-
stwa, którym kieruję.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 17 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Teresy Piotrowskiej
w sprawie braku specjalistów
medycyny ratunkowej (2085)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
wystąpienie pani poseł Teresy Piotrowskiej dotyczą-
ce specjalistów w zakresie medycyny ratunkowej
(pismo znak: SPS-023-2085/08) pragnę uprzejmie
poinformować, że rozeznanie potrzeb kadrowych
oraz podjęcie w razie potrzeby działań zmierzają-
cych do poprawy istniejącej sytuacji należy do zadań
stawianych przed nadzorem specjalistycznym w da-
nej dziedzinie medycyny.
Politykę kadrową w zakresie swoich specjalności
na terenie poszczególnych województw prowadzą
konsultanci wojewódzcy, natomiast właściwy kon-
sultant krajowy czuwa nad zabezpieczeniem potrzeb
kadrowych w danej dziedzinie w skali kraju, działa-
jąc w oparciu o przepisy rozporządzenia ministra
zdrowia z dnia 25 października 2002 r. w sprawie
konsultantów krajowych i wojewódzkich (Dz. U.
Nr 188, poz. 1582, z późn. zm.).
Współpraca konsultantów krajowych z woje-
wódzkimi powinna owocować m.in. wykreowaniem
na danym terenie jak największej liczby miejsc szko-
leniowych w jednostkach organizacyjnych upraw-
nionych do prowadzenia szkolenia specjalizacyjnego
w danej dziedzinie medycyny, bowiem odbywanie
specjalizacji lekarskich, zgodnie z rozporządzeniem
ministra zdrowia z dnia 20 października 2005 r.
w sprawie specjalizacji lekarzy i lekarzy dentystów
(Dz. U. Nr 213, poz. 1779, z późn. zm.), może odby-
wać się wyłącznie w jednostkach do tego uprawnio-
nych, spełniających określone warunki. Obecnie na
terenie kraju uprawnienia do prowadzenia szkolenia
specjalizacyjnego w dziedzinie medycyny ratunko-
wej posiada 127 jednostek organizacyjnych, dyspo-
nujących łącznie 689 miejscami szkoleniowymi.
Pragnę podkreślić, że podejmowanie przez leka-
rzy specjalizacji jest ściśle uzależnione od liczby wol-
nych miejsc szkoleniowych w placówkach akredyto-
wanych do prowadzenia specjalizacji w danej dzie-
dzinie. Należy przy tym zaznaczyć, że uzyskanie
akredytacji do szkolenia specjalizacyjnego jest na-
stępstwem dobrowolnego ubiegania się placówek
o wpis na listę ministra zdrowia jednostek prowa-
dzących specjalizację lub staż kierunkowy. Konse-
kwencją spełnienia określonych w ww. rozporządze-
niu wymogów jest wpisanie danej jednostki na pro-
wadzoną przez ministra zdrowia listę jednostek
uprawnionych do prowadzenia specjalizacji i przy-
znanie klinice czy oddziałowi określonej liczby
miejsc szkoleniowych.
Polityka uruchamiania poszczególnych miejsc
specjalizacyjnych i ich limitowania jest prowadzona

w oparciu o analizę potrzeb kadrowych wojewódz-
twa i plany wieloletnie, co stanowi podstawę po-
dejmowanych przez konsultantów wojewódzkich
decyzji dotyczących liczby miejsc „uruchamianych”
w kolejnych postępowaniach kwalifikacyjnych, obej-
mujących lekarzy ubiegających się o rozpoczęcie szko-
lenia specjalizacyjnego.
W ostatnio przeprowadzonym postępowaniu kwa-
lifikacyjnym, które odbyło się w terminie 1 grudnia
2007 r.–31 stycznia 2008 r., dla lekarzy deklarują-
cych chęć odbywania specjalizacji w dziedzinie me-
dycyny ratunkowej przeznaczono 111 miejsc szkole-
niowych, z czego 43 stanowiły etaty rezydenckie (na
ogólną liczbę 1400 rezydentur przyznanych ww. po-
stępowaniu we wszystkich dziedzinach medycyny).
Należy wyraźnie podkreślić, że mimo iż rezyden-
tura jest najkorzystniejszą formą odbywania szkole-
nia specjalizacyjnego, w dziedzinie medycyny ratun-
kowej obserwuje się niewielkie zainteresowanie le-
karzy specjalizowaniem się w ramach etatów rezy-
denckich. W postępowaniu kwalifikacyjnym prze-
prowadzonym w ww. terminie zwrócone zostały
33 rezydentury z przyznanych 43 takich etatów, przy
czym w 11 województwach (dolnośląskie, łódzkie,
małopolskie, opolskie, podkarpackie, pomorskie, ślą-
skie, świętokrzyskie, warmińsko-mazurskie, wielko-
polskie i zachodniopomorskie) zostały zwrócone
wszystkie z przyznanych etatów rezydenckich.
Pragnę uprzejmie poinformować panią poseł, że
w opinii konsultanta krajowego w dziedzinie medy-
cyny ratunkowej pana prof. dr. hab. Jerzego Kar-
skiego w 2007 r. zanotowano dalszy rozwój medycy-
ny ratunkowej jako podstawowej specjalności lekar-
skiej. Pan prof. J. Karski podkreśla bardzo wysoki
poziom fachowy usług świadczonych przez lekarzy
członków zespołów specjalistycznych i podstawo-
wych ratownictwa medycznego. Liczba ponad 1400
zespołów i ich rozmieszczenie w poszczególnych wo-
jewództwach jest zdaniem pana prof. J. Karskiego
prawie optymalna.
Określenie aktualnej liczby osób realizujących
usługi z zakresu ratownictwa medycznego jest zda-
niem pana prof. J. Karskiego niemożliwe ze względu
na płynność i okresowość zatrudnienia w zespołach
ratownictwa medycznego oraz pełnienie dyżurów
w izbach przyjęć i szpitalnych oddziałach ratunko-
wych przez lekarzy różnych specjalności. Jednak
konsultanci wojewódzcy nie zgłaszają (poza woj. za-
chodniopomorskim) trudności z obsadą dyżurów za-
równo w szpitalach, jak i w placówkach pogotowia
ratunkowego. Czynnikiem hamującym prawidłowe
funkcjonowanie systemu ratownictwa medycznego
w Polsce w ubiegłym roku było, zdaniem konsultan-
ta krajowego w dziedzinie medycyny ratunkowej,
niewystarczające finansowanie przez Narodowy
Fundusz Zdrowia świadczeń zdrowotnych wykony-
wanych w szpitalnych oddziałach ratunkowych.
Odnosząc się do problemu czasu trwania szkole-
nia specjalizacyjnego w dziedzinie medycyny ratun-
kowej, uprzejmie informuję, że lekarze, którzy roz-
651
poczęli tę specjalizację w 2005 r. lub później, odby-
wają ją w oparciu o programy 3-letnie (dla posiada-
jących specjalizację w dziedzinie anestezjologii i in-
tensywnej terapii, chirurgii dziecięcej, chirurgii
ogólnej, chorobach wewnętrznych albo pediatrii) lub
5-letnie (dla lekarzy nielegitymujących się ww. od-
powiednią specjalizacją). W przeszłości przedmioto-
wą specjalizację można było uzyskiwać w krótszym
czasie, w oparciu o tzw. krótkie ścieżki wprowadzo-
ne w sytuacji, gdy istniała potrzeba wyszkolenia du-
żej liczby specjalistów w krótkim czasie po wprowa-
dzeniu nowej specjalizacji. Uprzejmie informuję, że
w przypadku zaistnienia takiej potrzeby możliwe
jest rozważenie powrotu do poprzednio obowiązują-
cych zasad uzyskiwania specjalizacji w przedmioto-
wej dziedzinie w krótszych, niż obecnie obowiązują-
ce, okresach.
W nawiązaniu do pytania dotyczącego planów
zwiększenia przez Ministerstwo Zdrowia środków
finansowych na poprawę sytuacji materialnej specja-
listów medycyny ratunkowej oraz podniesienia stan-
dardów oddziałów uprzejmie informuję, że w roku
2008 planowane jest rozpoczęcie w skali krajowej
realizacji ważnych dla ratownictwa medycznego in-
westycji.
Będą one realizowane ze środków Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko” w ra-
mach priorytetu XII: Bezpieczeństwo zdrowotne
i poprawa efektywności systemu ochrony zdrowia,
przy udziale środków krajowych, których przynajm-
niej część postara się zagwarantować w kolejnych
latach minister zdrowia.
W ramach działania 12.1 ww. priorytetu przewi-
dziany jest do realizacji projekt pn.: Przebudowa,
rozbudowa i remont obiektów związanych z infra-
strukturą ochrony zdrowia w zakresie ratownictwa
medycznego (szpitalne oddziały ratunkowe istnieją-
ce lub planowane do utworzenia zgodnie z wojewódz-
kim planem działania systemu), w taki sposób, aby
dostosować je do wymogów określonych w obowią-
zujących przepisach prawa.
Wyżej wymienione działanie będzie z pewnością
skutkować podniesieniem poziomu bezpieczeństwa
zdrowotnego społeczeństwa, jak i przyczyni się do
poprawy sytuacji materialnej specjalistów medycy-
ny ratunkowej, stanowiących fundamentalną obsa-
dę lekarską szpitalnych oddziałów ratunkowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 10 kwietnia 2008 r.
652
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Teresy Piotrowskiej
w sprawie sytuacji straży miejskiej
oraz gminnej (2086)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 26 marca 2008 r. (sygn. SPS-023-2086/
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pani Teresy Piotrowskiej w sprawie sytuacji straży
gminnej oraz miejskiej, uprzejmie przedstawiam na-
stępujące informacje.
Na wstępie pragnę poinformować, iż Ministerstwo
Spraw Wewnętrznych i Administracji przygotowało
wraz z Zespołem ds. Współpracy ze Strażami Gmin-
nymi (Miejskimi), w którego skład wchodzą przedsta-
wiciele Departamentu Bezpieczeństwa Publicznego
MSWiA, Departamentu Prawnego MSWiA, Depar-
tamentu Administracji Publicznej MSWiA, komen-
danta głównego Policji, Krajowej Rady Komendantów
Straży Miejskich i Gminnych oraz Związku Miast
Polskich, projekt ustawy o zmianie ustawy o strażach
gminnych i ustawy o Policji.
Wskazany wyżej projekt ustawy, znajdujący się
obecnie na etapie uzgodnień wewnątrzresortowych,
przewiduje między innymi:
1) wprowadzenie obowiązku zasięgania przez
radę gminy opinii komendanta wojewódzkiego Poli-
cji przed podjęciem uchwały o rozwiązaniu straży,
2) określenie i uzupełnienie stanowisk w straży,
3) powierzenie nadzoru nad strażami gminnymi
wojewodzie przy pomocy komendanta wojewódzkie-
go (stołecznego) Policji (w miejsce komendanta głów-
nego Policji) oraz ustawowe określenie zakresu tego
nadzoru,
4) dopuszczenie do wykonywania zadań strażni-
ków dopiero po ukończeniu z wynikiem pozytyw-
nym szkolenia podstawowego,
5) przyznanie strażnikom prawa do stosowania
środków oddziaływania wychowawczego,
6) przyznanie strażnikom prawa do ujęcia i do-
prowadzenia do najbliższej jednostki Policji nieletnie-
go, co do którego istnieje uzasadnione podejrzenie, że
popełnił czyn karalny, a zachodzi uzasadniona obawa
ukrycia się nieletniego lub zatarcia śladów tego czy-
nu albo gdy nie można ustalić jego tożsamości,
7) ustanowienie święta strażnika gminnego
w dniu 29 sierpnia,
8) przyznanie strażnikom prawa do stosowania
dwóch nowych rodzajów środków przymusu bezpo-
średniego – paralizatora elektrycznego, na który nie
jest wymagane pozwolenie na broń, oraz konia służ-
bowego,
9) wprowadzenie możliwości zawarcia ze straż-
nikiem drugiej umowy na czas określony,
10) wprowadzenie instytucji zawieszenia strażni-
ka w wykonywaniu obowiązków pracowniczych
w razie wszczęcia postępowania karnego w sprawie
o przestępstwo lub przestępstwo skarbowe,
11) określenie czasu pracy strażników.
Ponadto wskazany projekt ustawy wprowadza
zasadę, zgodnie z którą przepisy ustawy o strażach
gminnych będą regulowały przeprowadzanie badań
psychologicznych, natomiast do badań lekarskich
będzie miał zastosowanie Kodeks pracy. Obecnie
strażnicy gminni podlegają podwójnym badaniom
lekarskim, tj. na podstawie ustawy z dnia 29 sierp-
nia 1997 r. o strażach gminnych (Dz. U. Nr 123,
poz. 779, z późn. zm.) oraz Kodeksu pracy, których
zakres jest zbliżony.
Powyższy projekt nie przewiduje jednakże przy-
znania strażnikom prawa do wcześniejszej emerytu-
ry. Należy bowiem zauważyć, że strażnicy gminni
(miejscy) są pracownikami w rozumieniu prawa pra-
cy. Straż gminna (miejska) zaś jest samorządową
umundurowaną formacją o charakterze fakultatyw-
nym (jednostka samorządu terytorialnego nie ma
obowiązku jej utworzenia), powołaną w ściśle okre-
ślonym celu, jakim jest ochrona porządku publiczne-
go na terenie jednostki samorządu terytorialnego,
która ją utworzyła. Ponadto ustawodawca wskazuje
w art. 5 ustawy o strażach gminnych, że koszty
funkcjonowania straży pokrywane są z budżetu jed-
nostki samorządu terytorialnego, która utworzyła
daną formację. Natomiast w przypadku funkcjona-
riuszy Policji ich świadczenia wypłacane są z budże-
tu państwa, a ponadto łączy ich z państwem stosu-
nek służby.
Analizując przedmiotową kwestię, należy zwró-
cić uwagę na istniejące różnice pomiędzy pracą
strażników gminnych (miejskich) a służbą funkcjo-
nariuszy Policji. W przeciwieństwie do straży gmin-
nej (miejskiej) realizującej zadania na terenie gmi-
ny, która utworzyła daną formację, i spełniającej
rolę służebną wobec społeczności lokalnej, ustawo-
dawca nie ograniczył zakresu działania funkcjona-
riuszy Policji do ściśle określonego terytorium,
wskazując, że jest to umundurowana formacja słu-
żąca społeczeństwu. Strażnicy gminni (miejscy)
mają również znacznie ograniczony – w stosunku do
funkcjonariuszy Policji − zakres kompetencji. Warto
chociażby wskazać na zadania Policji w zakresie
rozpoznawania, zapobiegania i wykrywania prze-
stępstw i wykroczeń oraz wykonywania czynności:
operacyjno-rozpoznawczych, dochodzeniowo-śledczych
i administracyjno-porządkowych. Zadania straży
sprowadzają się przede wszystkim do czynności o cha-
rakterze administracyjno-porządkowym i mieszczą
się w sferze porządku publicznego. W przypadku zaś
Policji – również w sferze bezpieczeństwa publiczne-
go. Dodać należy, że istotnym elementem służby po-
licjantów jest pełna dyspozycyjność oraz wykonywa-
nie służby w nielimitowanym czasie pracy i trud-
nych warunkach, związanych niejednokrotnie z na-
rażeniem życia. Ponadto różnice dotyczące formacji

występują w zakresie kryteriów doboru oraz szkole-
nia, którego zakres przedmiotowy jest znacznie
ograniczony w przypadku straży.
Na uwagę zasługuje również wyrok Trybunału
Konstytucyjnego z dnia 19 października 2004 r.
(K 1/04, OTK-A 2004/9/93), w którym trybunał
stwierdził, iż służby mundurowe (i umundurowane)
nie tworzą bezwzględnie jednolitej kategorii zawo-
dowej, gdyż każda z tych grup ma własną specyfikę,
która może uzasadniać ich swoiste różnicowanie.
Natomiast w wyroku z dnia 23 września 1997 r.
(K 25/96, OTK 1997/3-4/36) Trybunał Konstytucyj-
ny wśród szczególnych warunków uzasadniających
korzystniejsze zasady nabywania przez funkcjona-
riuszy służb mundurowych uprawnień emerytalno-
-rentowych oraz ustalania ich rozmiaru wymienił
między innymi pełną dyspozycyjność i zależność od
władzy służbowej, wykonywanie zadań w nielimito-
wanym czasie pracy i trudnych warunkach, związa-
nych nierzadko z bezpośrednim narażeniem życia
i zdrowia (np. w czasie udziału w obronie kraju lub
ochronie bezpieczeństwa obywateli), wysoką spraw-
ność fizyczną i psychiczną wymaganą w całym okre-
sie pełnienia służby, niewielkie możliwości wykony-
wania dodatkowej pracy i posiadania innych źródeł
utrzymania, ograniczone prawo udziału w życiu po-
litycznym i zrzeszania się. Z samej tylko przynależ-
ności do służby mundurowej czy też formacji umun-
durowanej nie można wysnuwać wniosku, że status
prawny poszczególnych profesji do niej zaliczanych
powinien być kształtowany przez ustawodawcę
w sposób identyczny.
Nie deprecjonując charakteru pracy strażników
gminnych (miejskich), jako cechującej się ryzykiem,
odpowiedzialnością czy też sprawnością fizyczną
i psychiczną, należy jednak pamiętać, że jest to fa-
kultatywna formacja samorządowa. Katalog przy-
znanych strażnikom gminnym (miejskim) upraw-
nień i obowiązków, jak również terytorium ich reali-
zacji istotnie różnią się od uprawnień i obowiązków
funkcjonariuszy Policji. Należy również stwierdzić,
że przyznane przez ustawodawcę wcześniejsze przy-
wileje emerytalno-rentowe odnoszą się przede wszyst-
kim do służb mundurowych o ogólnokrajowym za-
sięgu działania.
Z uwagi na powyższe objęcie strażników gmin-
nych, którzy są pracownikami samorządowymi,
przepisami ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopa-
trzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agen-
cji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywia-
du, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wy-
wiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorup-
cyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu,
Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej
oraz ich rodzin (t.j.: Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 67,
z późn. zm.) nie wydaje się możliwe.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż MSWiA
podjęło prace dotyczące nowelizacji ustawy Prawo
o ruchu drogowym. Rozważa się możliwość, zgodnie
z propozycjami zmian postulowanych przez przed-
653
stawicieli straży gminnych i miejskich, zwiększenia
uprawnień straży w zakresie prowadzenia kontroli
w ruchu drogowym wobec kierującego pojazdem,
niestosującego się do:
1) znaku B-2 „zakaz wjazdu”,
2) znaku B-3 „zakaz wjazdu pojazdów silniko-
wych, z wyjątkiem motocykli jednośladowych”,
3) znaku B-3a „zakaz wjazdu autobusów”,
4) znaku B-5 „zakaz wjazdu samochodów cięża-
rowych”,
5) znaku B-6 „zakaz wjazdu ciągników rolni-
czych”,
6) znaku B-17 „zakaz wjazdu pojazdów o długo-
ści ponad... m”,
7) znaku B-18 „zakaz wjazdu pojazdów o rzeczy-
wistej masie całkowitej ponad... t”,
8) znaku B-21 „zakaz skręcania w lewo”,
9) znaku B-22 „zakaz skręcania w prawo”,
10) wskazań sygnalizacji świetlnej,
którego pojazd zanieczyszcza drogę.
Ponadto, z uwagi na podnoszony przez przedsta-
wicieli straży problem związany z odmową udziela-
nia zezwoleń na korzystanie przez pojazdy straży ze
statusu pojazdów uprzywilejowanych, w MSWiA
prowadzi się obecnie szczegółową analizę w przed-
miotowym zakresie.
Jednocześnie pragnę nadmienić, iż do MSWiA nie
wpłynęły od przedstawicieli straży gminnych (miej-
skich) konkretne propozycje dotyczące rozszerzenia
katalogu wykroczeń, za które strażnicy mogliby na-
kładać grzywny w drodze mandatu karnego.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 16 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Teresy Piotrowskiej
w sprawie sytuacji p.p.u.p. Poczta Polska
oraz niepokojących informacji dotyczących
konkursów rozpisanych
na dyrektorów oddziałów (2087)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Teresy Piotrowskiej nr SPS-
-023-2087/08 w sprawie sytuacji p.p.u.p. „Poczta
Polska” oraz niepokojących informacji dotyczących
konkursów rozpisanych na dyrektorów oddziałów,
ze szczególnym uwzględnieniem wyboru dyrektora
654
Centrum Poczty w regionie bydgoskim, przedsta-
wiam, co poniżej.
Na wstępie pragnę wyjaśnić, że sprawy pracow-
nicze na gruncie § 18 ust. 2 Statutu Poczty Polskiej
(MP z 2004 r. Nr 42, poz. 738, z późn. zm.) pozostają
w wyłącznych kompetencjach dyrektora generalne-
go Poczty Polskiej, który jest jedynym pracodawcą
dla wszystkich pracowników tego przedsiębiorstwa.
Dlatego też odpowiedzi na poruszone w interpelacji
kwestie udzielę w oparciu o wyjaśnienia dyrektora
generalnego Poczty Polskiej.
Odnośnie poruszonej w interpelacji sprawy wy-
boru dyrektora Oddziału Regionalnego Centrum
Poczty w Bydgoszczy wyjaśniam, że rekrutacja na
to stanowisko odbyła się zgodnie z zasadami okre-
ślonymi w decyzji nr 1 dyrektora generalnego Pocz-
ty Polskiej z dnia 17 stycznia 2008 r., które zostały
podane do publicznej wiadomości. W odpowiedzi na
ogłoszenie na stanowisko dyrektora Oddziału Re-
gionalnego Centrum Poczty w Bydgoszczy wpłynęło
37 ofert. Rekrutacja została przeprowadzona w trzech
etapach.
W ramach I etapu rekrutacji przeprowadzono
wstępne postępowanie kwalifikacyjne. Komisja re-
krutacyjna dokonała selekcji kandydatów na pod-
stawie analizy dokumentów pod kątem spełniania
wymogów formalnych (wykształcenie wyższe oraz
minimum 5-letnie doświadczenie na stanowisku
kierowniczym) i przesłania wszystkich wymaga-
nych dokumentów. Do drugiego etapu rekrutacji za-
kwalifikowano 9 kandydatów, w tym pana Jarosła-
wa Tymę oraz pana Lecha Grzywacza.
W ramach II etapu badano kompetencje zawodo-
we kandydatów. Poddano ich testowi wiedzy oraz te-
stowi sprawdzającemu kompetencje kierownicze.
Kandydaci brali także udział w sesji zadaniowej
sprawdzającej umiejętność wykorzystania w działa-
niu posiadanych kompetencji zawodowych. Najlepsze
wyniki w teście merytorycznym oraz w teście kompe-
tencyjnym, a także w sesji zadaniowej uzyskał pan
Lech Grzywacz. Decyzją komisji rekrutacyjnej do
trzeciego etapu rekrutacji zakwalifikował się pan
Lech Grzywacz oraz trzech innych kandydatów ma-
jących najwyższe wyniki. Jeden z nich zrezygnował
z udziału w rekrutacji, w związku z czym komisja
przeprowadziła rozmowę z trzema kandydatami: pa-
nem Lechem Grzywaczem, panem Jarosławem Tymą
oraz panem Grzegorzem Grobelskim.
W ramach III etapu kandydaci przedstawili ko-
misji konkursowej prezentacje na temat swojej wizji
organizacji Centrum Poczty w danym regionie oraz
byli poddani wywiadowi sprawdzającemu ich kom-
petencje i doświadczenie menedżerskie. Po zakoń-
czeniu tego etapu komisja rekrutacyjna przedstawi-
ła dyrektorowi generalnemu Poczty Polskiej wszyst-
kich trzech kandydatów jako osoby rekomendowane
na stanowisko dyrektora Oddziału Regionalnego
Centrum Poczty.
Decyzją dyrektora generalnego Poczty Polskiej
dyrektorem Oddziału Regionalnego Centrum Pocz-
ty w Bydgoszczy został pan Lech Grzywacz – do-
tychczasowy dyrektor Oddziału Regionalnego Cen-
trum Sieci Pocztowej w Bydgoszczy. W uznaniu
umiejętności i doświadczenia pana Jarosława Tymy
zaproponowano mu stanowisko zastępcy dyrektora
OR CP w Bydgoszczy. O wyborze pana Lecha Grzy-
wacza na stanowisko dyrektora OR CP w Bydgosz-
czy zadecydowały umiejętności, wysokie kompeten-
cje kierownicze oraz doświadczenie zawodowe.
Dyrektor generalny Poczty Polskiej poinformo-
wał mnie, że obok pism krytykujących wybór pana
Lecha Grzywacza na ww. stanowisko do Poczty Pol-
skiej wpłynęły także pisma popierające tę kandyda-
turę, podpisane przez przewodniczących dwóch
związków zawodowych działających na terenie byd-
goskim. W sytuacji zatem gdy związki zawodowe
działające w Poczcie Polskiej w regionie bydgoskim
nie są jednomyślne i prezentują odmienne stanowi-
ska w tej sprawie, ewentualne uwzględnienie przez
pracodawcę protestu jednych związków spowoduje
protest drugich.
Odnosząc się natomiast do pytania dotyczącego
możliwości rozpisania nowych konkursów i przygo-
towania kryteriów tak, aby o nominacji decydowały
kompetencje, a nie partyjne nominacje, jak już wyja-
śniłem na wstępie, decyzje w tych sprawach pozosta-
ją w wyłącznych kompetencjach dyrektora general-
nego Poczty Polskiej jako pracodawcy. Minister wła-
ściwy do spraw łączności, zgodnie z art. 36 ustawy
o p.p.u.p. „Poczta Polska”, może wstrzymać wyko-
nanie decyzji dyrektora generalnego i zobowiązać go
do jej zmiany lub uchylenia tylko w przypadku
stwierdzenia, że decyzja ta jest sprzeczna z prawem.
Biorąc pod uwagę, że rekrutacja na stanowiska dy-
rektorów oddziałów odbyła się zgodnie z podanymi
do publicznej wiadomości zasadami i nie nastąpiło
naruszenie tych zasad, to w mojej ocenie nie ma uza-
sadnienia do rozpisywania nowego konkursu. Tym
bardziej że wg zapewnień dyrektora generalnego
Poczty Polskiej zasady te stwarzały wszystkim kan-
dydatom możliwość wykazania się zarówno wiedzą
merytoryczną, jak i kompetencjami.
Biorąc pod uwagę powyższe, wyrażam nadzieję,
że w sposób dostateczny wyjaśniłem kwestie poru-
szone w skierowanej do mnie interpelacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Jankowski
Warszawa, dnia 11 kwietnia 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Karpińskiego
w sprawie sieci stacji recyklingu pojazdów
wycofanych z eksploatacji (2088)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 26 marca 2008 r. (znak: SPS-023-2088/
08) dotyczące interpelacji pana posła Grzegorza Kar-
pińskiego w sprawie sieci zbierania pojazdów wycofa-
nych z eksploatacji, w związku z ustawą z dnia
20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofa-
nych z eksploatacji (Dz. U. Nr 25, poz. 202, z późn.
zm.), udzielam poniższych wyjaśnień.
Z dniem 1 stycznia 2006 r. weszły w życie przepi-
sy ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu
pojazdów wycofanych z eksploatacji w zakresie two-
rzenia sieci zbierania pojazdów wycofanych z eks-
ploatacji, których celem jest skuteczna realizacja po-
stanowień dyrektywy 2000/53/WE z dnia 18 wrze-
śnia 2000 r. w sprawie pojazdów wycofanych z eks-
ploatacji (Dz. Urz. WE L 269, z 21.10.2000, z późn.
zm.). Wprowadzający pojazdy w ilości powyżej 1000
sztuk w roku (art. 11 ustawy) są obowiązani zapew-
nić sieć zbierania pojazdów w taki sposób, aby obej-
mowała ona terytorium całego kraju, umożliwiając
ostatniemu właścicielowi pojazdu oddanie go do
punktu zbierania lub stacji demontażu, położonego
w odległości nie większej niż 50 km w linii prostej od
miejsca zamieszkania albo siedziby ostatniego po-
siadacza.
Wprowadzający pojazdy w ilości do 1000 sztuk
w ciągu roku również mogą utworzyć sieć w sposób
określony w art. 11 ww. ustawy albo skorzystać
z możliwości wniesienia na rachunek Narodowego
Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wod-
nej opłaty w wysokości 500 zł za każdy wprowadzo-
ny pojazd.
Przepis art. 11 ww. ustawy stanowi, że obowią-
zek zapewnienia sieci zbierania pojazdów powinien
być realizowany bezpośrednio poprzez utworzenie
punktów zbierania pojazdów oraz stacji demontażu.
Zawarty w art. 11 ust. 2 wyjątek umożliwia wprowa-
dzającym pojazdy utworzenie sieci na podstawie
umów z przedsiębiorcami prowadzącymi stacje de-
montażu. Z ogólnych przepisów Kodeksu cywilnego
wynika, że wprowadzający pojazd lub prowadzący
stację demontażu może przy podpisywaniu umów
o zapewnieniu sieci zbierania pojazdów posługiwać
się pełnomocnikiem, przy czym pełnomocnik działa
zawsze w imieniu i na rzecz mocodawcy – wprowa-
dzającego pojazd lub prowadzącego stację demonta-
żu – a nigdy w imieniu własnym i na własną rzecz.
W każdym jednak przypadku wprowadzający pojazd
musi wykazać samodzielne utworzenie stacji demon-
tażu lub bezpośrednie podpisanie umów o utworze-
niu sieci zbierania pojazdów ze stacjami demontażu
655
albo podpisanie takich umów za pomocą pełnomoc-
nika, w sposób określony w art. 11 ww. ustawy.
Odnosząc się do kwestii składanych oświadczeń
o podleganiu obowiązkowi zapewnienia sieci, nie ma
znaczenia, na jakich formularzach są one składane,
jak również nie ma obowiązku wykazywania na
oświadczeniach sposobu zapewnienia sieci zbierania
pojazdów, bowiem okoliczność ta nie ma znaczenia
dla rejestracji pojazdu. Jedynym elementem wyma-
ganym przepisami ustawy o recyklingu pojazdów wy-
cofanych z eksploatacji jest oświadczenie wprowadza-
jącego pojazd o podleganiu obowiązkowi zapewnienia
sieci zbierania pojazdów, co wiąże się z przyjęciem
obowiązków wynikających z realizacji ustawy w za-
kresie funkcjonowania takiej sieci. Dodatkowe infor-
macje zawarte na oświadczeniach z punktu widzenia
prawnego są zbędne i nie mają znaczenia dla prawi-
dłowości oświadczenia.
Należy przy tym zauważyć, że wprowadzający
pojazd, który złożył oświadczenie o podleganiu obo-
wiązkowi zapewnienia sieci zbierania pojazdów i nie
dopełnił w tym zakresie swoich obowiązków, nieza-
leżnie z jakiego powodu to nastąpiło (np. w sytuacji,
gdy podmiot organizujący sieć działał jako strona
umowy o zapewnieniu sieci, nie zaś jako pełnomoc-
nik którejś ze stron, tj. stacji demontażu czy wpro-
wadzającego pojazd), jest obowiązany na podstawie
art. 14 ww. ustawy do naliczenia i wpłacenia na ra-
chunek NFOŚiGW opłaty za brak sieci. Dodatkowo
zgodnie z art. 15 ww. ustawy wprowadzający pojazd
jest obowiązany do złożenia głównemu inspektorowi
ochrony środowiska rocznego sprawozdania o wyso-
kości należnej opłaty za brak sieci.
W razie stwierdzenia, że wprowadzający pojazd
nie dokonał wpłaty opłaty za brak sieci albo dokonał
wpłaty w wysokości niższej od należnej, główny in-
spektor ochrony środowiska wydaje na podstawie
art. 17 ww. ustawy decyzję, w której określa wyso-
kość zobowiązania z tytułu opłaty za brak sieci. De-
cyzję taką GIOŚ może wydać w terminie pięciu lat
od powstania w tym zakresie zobowiązania, a więc
do czasu przedawnienia zobowiązania z tego tytułu.
Należy przy tym zaznaczyć, że do należności z tytu-
łu opłat za brak sieci stosuje się odpowiednio przepi-
sy działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordy-
nacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60,
z późn. zm.), z tym że uprawnienia organów podat-
kowych przysługują głównemu inspektorowi ochro-
ny środowiska.
Wobec powyższego złożenie przez wprowadzają-
cego poniżej 1000 pojazdów rocznie oświadczenia
o podleganiu obowiązkowi zapewnienia sieci, za-
miast wniesienia od każdego pojazdu opłaty w wyso-
kości 500 zł, nie uszczupla dochodów Skarbu Pań-
stwa, gdyż nieutworzenie sieci zbierania pojazdów,
zgodnej z przepisami art. 11 ustawy o recyklingu
pojazdów wycofanych z eksploatacji, skutkuje dla
wprowadzającego pojazd obowiązkiem wniesienia
opłaty za brak sieci, obliczanej zgodnie ze wzorem
określonym w art. 14 ww. ustawy.
656
Główny inspektor ochrony środowiska na pod-
stawie złożonych przez wprowadzających pojazdy
dokumentów dokonuje sprawdzenia wypełnienia
przez nich obowiązku zapewnienia sieci. W prowa-
dzonych sprawach sprawdzane są umowy o zapew-
nieniu sieci, przy czym w każdym przypadku wyma-
gane jest, aby wprowadzający pojazd wykazał, czy
realizuje ten obowiązek samodzielne, czy też po-
przez bezpośrednie podpisanie umów o utworzeniu
sieci zbierania pojazdów ze stacjami demontażu, czy
poprzez podpisanie takich umów za pomocą pełno-
mocnika. W Głównym Inspektoracie Ochrony Śro-
dowiska toczą się obecnie postępowania w stosunku
do przedsiębiorców wprowadzających powyżej 1000
pojazdów w ciągu roku kalendarzowego. W dalszej
kolejności będą weryfikowane informacje przedsta-
wione przez wprowadzających poniżej 1000 pojaz-
dów w roku kalendarzowym.
Dodatkowo w związku z licznymi sygnałami do-
tyczącymi nieprawidłowości w działalności firm ofe-
rujących wprowadzającym pojazdy utworzoną przez
siebie sieć Inspekcja Ochrony Środowiska przepro-
wadziła w 2007 r. kontrolę Centralnej Sieci Recy-
klingu Pojazdów sp. z o.o. w Lublinie. Ww. kontrola
polegała na sprawdzeniu, w jakim charakterze dzia-
łała ww. firma organizująca sieć zbierania pojazdów
i na jakich zasadach oferowała utworzoną sieć wpro-
wadzającym pojazdy. Kontrola ta wykazała oferowa-
nie oświadczeń o podleganiu obowiązkowi zapew-
nienia sieci podmiotom niebędącym przedsiębiorca-
mi, co jest niezgodne z art. 12 ust. 2 ustawy o recy-
klingu pojazdów wycofanych z eksploatacji, oraz
nieprawidłowe działanie Centralnej Sieci Recyklin-
gu Pojazdów sp. z o.o. w zakresie podpisywania
umów o zapewnieniu sieci – w charakterze strony
umowy, a nie pełnomocnika którejś ze stron, tj. sta-
cji demontażu lub wprowadzającego pojazd. Sprawa
została przekazana do Wydziału do Walki z Prze-
stępczością Gospodarczą Komendy Wojewódzkiej
w Lublinie.
Obecnie prowadzona jest kontrola firmy EKO-
-GWARANT sp. z o.o. w Lublinie, a na miesiąc kwie-
cień zaplanowana jest kontrola Polskiej Sieci Recy-
klingu Pojazdów Sp. z o.o. w Legionowie. W najbliż-
szym czasie zostaną również przeprowadzone kon-
trole pozostałych firm zajmujących się organizacją
sieci zbierania pojazdów. W przypadku podejrzenia
popełnienia przez ww. firmy przestępstwa Inspekcja
Ochrony Środowiska zawiadomi o tym fakcie orga-
ny ścigania.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 14 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Wiesława Janczyka
w sprawie dofinansowania instalacji urządzeń
zapewniających wytwarzanie energii
ze źródeł odnawialnych w gospodarstwach
indywidualnych w ramach
Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” (2089)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła Wiesława Janczyka z dnia 26 mar-
ca br. nr SPS-023-2089/08 w sprawie dofinansowa-
nia urządzeń zapewniających wytwarzanie energii
ze źródeł odnawialnych w gospodarstwach indywi-
dualnych, pragnę poinformować, iż ewentualne pod-
wyższenie poziomu dofinansowania w ramach po-
szczególnych działań jest możliwe pod warunkiem
zachowania średniego poziomu dofinansowania w ra-
mach priorytetu IX: Infrastruktura energetyczna
przyjazna środowisku, w tym efektywność energe-
tyczna na poziomie nie wyższym niż wskazany w Pro-
gramie Operacyjnym „Infrastruktura i środowisko”
(53,32% wydatków kwalifikowanych), oraz przed-
stawienia uzasadnionej propozycji w tym zakresie
przez Ministerstwo Gospodarki. Konieczne byłoby
w szczególności wykazanie, że podwyższenie dofi-
nansowania nie miałoby negatywnego wpływu na
osiągnięcie wskaźników programu odnoszących się
do odnawialnych źródeł energii.
Pragnę jednocześnie wyjaśnić, iż intensywność
wsparcia została rozłożona w taki sposób pomiędzy
działania, żeby najwyższą stopę dofinansowania
miały działania nieobjęte tzw. pomocą publiczną,
gdzie koszty kwalifikowane są mniejsze, a niższą
stopę działania – objęte pomocą publiczną. Ponadto
„Polityka energetyczna państwa do 2020 r.” zakła-
da zwiększony udział odnawialnych źródeł energii
w bilansie energii pierwotnej. W związku z tym, iż
alokacja w ramach programu na przedmiotowe
projekty jest niewystarczająca w stosunku do po-
trzeb, a tego typu projekty wykazują często znacz-
ne dochody, Ministerstwo Gospodarki (instytucja
pośrednicząca dla programu w zakresie sektora
energetyki) uznało, iż wsparcie na poziomie 20%
kosztów kwalifikowalnych pozwoli na najefektyw-
niejsze wykorzystanie alokacji i osiągnięcie celów
polityki energetycznej.
Zwracam również uwagę, że niezależnie od przy-
jętego poziomu dofinansowania projekty dotyczące
kolektorów słonecznych będą musiały konkurować
w ramach tej samej procedury konkursowej z pro-
jektami dotyczącymi wytwarzania energii z innych
źródeł odnawialnych. Wśród kryteriów przyjętych
przez komitet monitorujący, w którego skład wcho-
dzą również przedstawiciele organizacji społecznych
i gospodarczych oraz samorządów, znalazły się takie
kryteria efektywnościowe, jak nakład inwestycyjny

na 1 MWh planowanej produkcji energii, nakład
inwestycyjny na zainstalowane 1 MW, uśredniony
czas pracy. W przypadku gdyby okazało się, iż pro-
jekty dotyczące kolektorów słonecznych są mniej
efektywne niż dotyczące innych źródeł energii,
podwyższenie poziomu dofinansowania dla tych in-
westycji mogłoby w rzeczywistości utrudnić im ja-
kiekolwiek wsparcie, ponieważ wyżej punktowane
projekty otrzymałyby wyższe dofinansowanie, pod-
czas gdy projekty dotyczące kolektorów słonecz-
nych, znajdujące się niżej w rankingu projektów,
spadłyby poniżej granicy dofinansowania i nie otrzy-
małyby wsparcia (wyższe dofinansowanie automa-
tycznie oznacza mniejszą liczbę projektów, które
takie wsparcie otrzymają).
Pragnę zwrócić również uwagę, że działanie 9.4:
Wytwarzanie energii ze źródeł odnawialnych, w ra-
mach Programu Operacyjnego „Infrastruktura i śro-
dowisko”, jest finansowane z Funduszu Spójności,
do którego nie kwalifikują się wydatki związane
z mieszkalnictwem, co budzi wątpliwości co do moż-
liwości wsparcia w tym zakresie zbiorczych projek-
tów dotyczących gospodarstw indywidualnych, o któ-
rych mowa w interpelacji. Ministerstwo Rozwoju
Regionalnego wyjaśnia obecnie tę kwestię z Komi-
sją Europejską i istnieje ryzyko, że z przyczyn for-
malnych takie projekty nie będą mogły uzyskać
wsparcia w ramach programu.
Należy również podkreślić, że projekty dotyczące
odnawialnych źródeł energii, w tym kolektorów sło-
necznych, o wartości poniżej 20 mln PLN, mogą
uzyskać wsparcie w ramach regionalnych progra-
mów operacyjnych. Poziom dofinansowania w ra-
mach tych programów zależy od samorządów po-
szczególnych województw, a mniejsza wartość pro-
jektu pozwala na zmniejszenie, a w związku z tym
uproszczenie zbiorczych projektów dotyczących in-
stalacji kolektorów słonecznych. Biorąc pod uwagę
również kryteria oceny projektów, jednostki samo-
rządowe i stowarzyszenia powinny więc rozważyć,
który program operacyjny, krajowy czy regionalny,
pozwala na rzeczywiste sfinansowanie proponowa-
nych rozwiązań w zakresie wyposażenia indywidu-
alnych gospodarstw w kolektory słoneczne.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 14 kwietnia 2008 r.
657
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posłów Urszuli Augustyn,
Danuty Jazłowieckiej,
Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej
i Antoniego Mężydły
w sprawie naliczania emerytur dla nauczycieli
po 2008 r. (2090)
W związku z interpelacją pani Urszuli Augustyn,
pani Danuty Jazłowieckiej, pani Izabeli Katarzyny
Mrzygłockiej i pana Antoniego Mężydły, posłów na
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, przekazaną przy pi-
śmie z dnia 26 marca 2008 r. (znak: SPS-023-2090/
08) w sprawie naliczania emerytur dla nauczycieli
po 2008 r. uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Nauczyciele, urodzeni po dniu 31 grudnia 1948 r.,
a przed dniem 1 stycznia 1969 r., objęci przepisami
ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela
(Dz. U. z 2003 r. Nr 118, poz. 1112, ze zm.) mogą
przejść na emeryturę bez względu na wiek na pod-
stawie art. 88 ww. ustawy, jeżeli legitymują się co
najmniej 30-letnim okresem składkowym i nieskład-
kowym, w tym 20-letnim okresem wykonywania
pracy w szczególnym charakterze (praca nauczyciel-
ska), zaś nauczyciele szkół, placówek, zakładów spe-
cjalnych oraz zakładów poprawczych i schronisk dla
nieletnich co najmniej 25-letnim okresem składko-
wym i nieskładkowym, w tym 20-letnim wykonywa-
niem pracy w szczególnym charakterze w szkolnic-
twie specjalnym.
Nauczyciele urodzeni po dniu 31 grudnia 1948 r.,
a przed dniem 1 stycznia 1969 r. zachowują prawo
do wymienionej emerytury bez względu na wiek
– o ile spełnią podane wyżej warunki wymagane do
przyznania tej emerytury w ciągu dziesięciu lat od
wejścia w życie ustawy emerytalnej, tj. do dnia
31 grudnia 2008 r. Przepisy nie wymagają od tej
grupy ubezpieczonych warunku rozwiązania sto-
sunku pracy. W związku z powyższym wnioski
o rozwiązanie stosunku pracy oraz wnioski o eme-
ryturę nie muszą być składane do końca 2008 r., lecz
mogą być złożone po tej dacie. Do tego momentu po-
winny zostać jedynie spełnione wymogi dotyczące
okresu zatrudnienia oraz okresu pracy w charakte-
rze szczególnym.
Prawo do emerytury dla nauczycieli z tej grupy
wiekowej przysługuje, jeżeli nie przystąpili do otwar-
tego funduszu emerytalnego albo złożyli wniosek
o przekazanie środków zgromadzonych na rachun-
ku w funduszu, za pośrednictwem Zakładu Ubez-
pieczeń Społecznych, na dochody budżetu państwa.
O przyznanie emerytury na warunkach określonych
w Karcie Nauczyciela może ubiegać się nie tylko na-
uczyciel zatrudniony w pełnym wymiarze czasu za-
jęć, ale również nauczyciel zatrudniony w wymiarze
co najmniej połowy obowiązującego wymiaru czasu
zajęć. Prawo do emerytury ustala się na ogólnych
658
zasadach, nie wcześniej niż od dnia następującego
po dniu rozwiązania stosunku pracy.
Biorąc powyższe pod uwagę, przy założeniu, że
nauczyciel posiada wymagany przepisami staż pra-
cy, wniosek o emeryturę będzie mógł złożyć również
po dniu 31 grudnia 2008 r., a jego świadczenie zosta-
nie obliczone według starych zasad, tj. zgodnie z art. 53
ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, zgod-
nie z którym emerytura wynosi:
1) 24% kwoty bazowej, o której mowa w art. 19,
z zastrzeżeniem ust. 3 i 4, oraz
2) po 1,3% podstawy jej wymiaru za każdy rok
okresów składkowych,
3) po 0,7% podstawy jej wymiaru za każdy rok
okresów nieskładkowych
– z uwzględnieniem art. 55.
Pragnę zauważyć, że obliczenie wysokości eme-
rytury na powyższych zasadach będzie obowiązy-
wało do chwili złożenia wniosku z tym, że musi to
nastąpić przed osiągnięciem powszechnie obowiązu-
jącego wieku emerytalnego, który dla kobiet wynosi
60 lat, a dla mężczyzn 65 lat.
Jednocześnie informuję, że zgodnie z art. 25 ww.
ustawy podstawą wyliczenia emerytury po ukończe-
niu 60 lat w przypadku kobiet – nauczycieli oraz
65 lat w przypadku mężczyzn – nauczycieli stanowić
będzie kwota wpłaconych składek na ubezpieczenie
emerytalne z uwzględnieniem waloryzacji składek
zewidencjonowanych na ich koncie do końca miesią-
ca, od którego przysługuje wypłata emerytury, oraz
zwaloryzowanego kapitału początkowego.
Zgodnie z obowiązującymi przepisami wartość
kapitału początkowego ustalana jest na dzień 1 stycz-
nia 1999 r., dla osób urodzonych po 31 grudnia 1948 r.,
które podlegały obowiązkowi ubezpieczenia społecz-
nego przed 1 stycznia 1999 r.
Odpowiadając na ostatnie pytanie, pragnę za-
uważyć, że jednym z założeń obowiązującego w na-
szym kraju systemu ubezpieczeń społecznych jest
stopniowe wygaszanie przywileju wcześniejszego
przejścia na emeryturę. W związku z tym zgodnie
z obowiązującymi przepisami ustawy z dnia 17 grud-
nia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39,
poz. 353, z późn. zm.) możliwość wcześniejszego za-
kończenia aktywności zawodowej z tytułu pracy
w warunkach szczególnych dotyczy wyłącznie pra-
cowników, którzy warunki do uzyskania wcześniej-
szej emerytury spełnią do 31 grudnia 2008 r. Od
1 stycznia 2009 r. funkcjonować ma bowiem projek-
towany system emerytur pomostowych.
Ograniczenie możliwości wcześniejszego prze-
chodzenia na emeryturę jest uzasadnione zarówno
ze względów demograficznych, jak i ekonomicznych.
Wzrastające od wielu lat średnie trwanie życia powo-
duje, że wydłuża się okres pobierania emerytur. Po-
woduje to stałe zwiększanie się wydatków na emery-
tury i renty przy zachowaniu takiego samego, wyma-
ganego do otrzymania świadczenia, stażu ubezpie-
czeniowego oraz takiej samej wysokości składki.
W wyniku tego proporcja płaconych składek do
otrzymywanych świadczeń stale zmniejsza się.
Od siedmiu lat w Polsce występuje ubytek rze-
czywisty ludności. Wskutek niskiego przyrostu na-
turalnego oraz ujemnego salda migracji zagranicz-
nych liczba ludności Polski zmniejsza się. Zjawisku
temu towarzyszy niekorzystna zmiana struktury
demograficznej naszego społeczeństwa. Trwającemu
od kilkunastu lat spadkowi dzietności towarzyszy
wydłużanie się trwania życia Polaków. Malejąca
dzietność i wzrastająca długość życia powodują sta-
rzenie się naszej ludności. Następuje pogorszenie się
relacji pomiędzy liczbą osób w wieku poprodukcyj-
nym i liczbą osób w wieku produkcyjnym. Wskaźnik
ten, zwany współczynnikiem obciążenia demogra-
ficznego, wzrośnie z 24 osób w wieku poprodukcyj-
nym przypadających na 100 osób w wieku produk-
cyjnym w 2004 r. do 51 osób w 2050 r.
W obecnej sytuacji demograficznej konieczne jest
zwiększanie aktywizacji zawodowej osób starszych.
Dlatego też resort pracy i polityki społecznej przygo-
tował i przedstawił do publicznej dyskusji program
„Solidarność pokoleń – działania dla zwiększenia
aktywności zawodowej osób po 50. roku życia”.
Program „Solidarność pokoleń” jest pakietem
działań rządowych zmierzających do poprawy stop-
nia zatrudnienia osób powyżej 50 roku życia w Pol-
sce. Poprawa ta jest niezbędna dla utrzymania wy-
sokiego potencjału wzrostu gospodarczego w Polsce
w perspektywie kolejnych kilkunastu lat.
Polska należy do krajów, które w najniższym
stopniu wykorzystują na rynku pracy potencjał osób
po 50. roku życia. Ich wcześniejsza dezaktywizacja
prowadzi do utraty istotnych zasobów kapitału ludz-
kiego, oznacza także konieczność ukierunkowania
środków publicznych na ich wsparcie dochodowe.
Wydłużanie aktywności zawodowej pracowników
po 50. roku życia należy do priorytetowych działań
krajów Unii Europejskiej. Już w 2000 r. w strategii
lizbońskiej wskazane zostało, iż celem krajów UE
jest osiągnięcie wskaźnika zatrudnienia osób powy-
żej 50 roku życia (osób w wieku 55–64 lata) na po-
ziomie nie niższym niż 50%. Kraje Unii Europejskiej
podejmowały szereg działań sprzyjających zatrud-
nieniu starszych osób, dzięki czemu w ciągu ostat-
nich 10 lat wskaźnik zatrudnienia dla tej grupy osób
wzrósł o niemal 8 punktów procentowych, z 35,7%
w 1997 r. do 43,6% w 2006 r. W analogicznym okre-
sie w Polsce wskaźnik ten spadł o niemal 6 punktów
procentowych, z 33,9% w 1997 do 28,1% w 2006 r.,
kształtując się na najniższym poziomie wśród
wszystkich państw członkowskich UE.
Celem programu jest to, aby w perspektywie do
2020 r. wskaźnik zatrudnienia osób w wieku 55–64
lata osiągnął cel określony w strategii lizbońskiej
i wyniósł 50%. Szczególnie istotne jest wykorzysta-
nie najbliższych lat, w trakcie których Polska będzie
największym beneficjentem środków Europejskiego
Funduszu Społecznego, a także może wykorzystać
środki Funduszu Pracy, przy utrzymującej się do-

brej koniunkturze gospodarczej. Dlatego zakłada
się, że do 2013 r. wskaźnik zatrudnienia osób w wie-
ku 55–64 lata wzrośnie do 40%.
Wczesna dezaktywizacja zawodowa powoduje
wzrost obciążeń z tytułu zabezpieczenia społeczne-
go. Jest to dodatkowy koszt, który ponoszą wszyst-
kie osoby pracujące, w postaci wyższych podatków.
Jeżeli przy wzrastającym w najbliższych latach od-
setku osób w wieku poprodukcyjnym wiek emery-
talny pozostanie na dotychczasowym poziomie, to
budżet może nie udźwignąć rosnącego kosztu eme-
rytur. Jest to problem nie tylko Polski, ale również
wielu innych krajów UE. O ile jednak w innych kra-
jach w celu jego rozwiązania stopniowo podnoszony
jest wiek emerytalny, o tyle w Polsce takiego działa-
nia brak.
W naszym kraju osoby w wieku powyżej 50 lat
charakteryzuje bardzo niska aktywność ekonomicz-
na, związana z wczesnym przechodzeniem na eme-
ryturę. Przeciętny wiek wycofywania się z rynku
pracy jest niższy od ustawowego wieku emerytalne-
go i kształtuje się na poziomie jednym z najniższych
wśród państw członkowskich UE. Ponad połowa
osób w wieku przedemerytalnym (w 2006 r. ok.
3 mln osób) pozostaje poza rynkiem pracy, uzysku-
jąc dochody zazwyczaj z systemu zabezpieczenia
społecznego (wcześniejsze emerytury, renty, świad-
czenia i zasiłki przedemerytalne oraz świadczenia
z pomocy społecznej).
Biorąc powyższe pod uwagę, wyraźnie widać, że
istnieje pilna potrzeba stworzenia systemu zachęt,
który doprowadziłby do dłuższego pozostawania
w zatrudnieniu. System taki oczywiście powinien
również objąć nauczycieli.
W Polsce nie wykształciła się umiejętność zarzą-
dzania wiekiem. Pracodawcy nie potrafią zagospo-
darować zasobami siły roboczej w wieku emerytal-
nym, zatrudniając latami starszych pracowników
na tym samym stanowisku, zamiast zarządzać wie-
kiem przez przenoszenie pracowników do różnych
prac. Pozwoliłoby to uniknąć tzw. efektu wypalenia
zawodowego (niechęci, spadku motywacji), ale też
wielu chorób. Po drugie, nie oferuje się pracowni-
kom odpowiednio wcześniej perspektywy „kariery”,
ze wskazaniem możliwości zmiany stanowiska pra-
cy w starszym wieku, uelastycznienia czasu pracy,
perspektyw finansowych. Po trzecie, nie dba się wy-
starczająco o podniesienie kultury pracy i jakości
miejsca pracy tak, aby pracownicy w mniejszym
stopniu tracili siły i zdrowie. Poczucie przemęcze-
nia, pracy ponad siły, braku możliwości zmiany, do-
legliwości zdrowotne powodują, że perspektywa po-
zostania w pracy dłużej budzi odruch sprzeciwu.
Zjawisko to występuje także wśród nauczycieli.
Zdaniem resortu pracy i polityki społecznej na-
uczyciele powinni być wykorzystani do kształcenia
dorosłych. Nauczyciele nie muszą do 60 czy 65 roku
życia uczyć w szkole. Mogliby np. szkolić osoby, któ-
re skończyły 50 lat i zostały bez pracy. Takie rozwią-
659
zania zostały zawarte w ww. programie „Solidar-
ność pokoleń”.
Wcześniejsze emerytury stanowią jeden z naj-
większych problemów polityki społecznej i polityki
rynku pracy w Polsce. Skutkują one zarówno zmniej-
szeniem podaży pracy i zmniejszeniem potencjal-
nych wpływów do budżetu państwa, jak i zwiększo-
nymi wydatkami na transfery społeczne, co powo-
duje konieczność utrzymywania lub podnoszenia
wysokich podatków oraz ogranicza możliwości wy-
datkowania środków publicznych w innych obsza-
rach, w tym inwestycji społecznych (takich jak edu-
kacja czy polityka rodzinna).
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 9 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Eugeniusza Kłopotka
w sprawie podjęcia prac nad projektem ustawy
o zawodzie technika farmacji (2091)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Eugeniusza Kłopotka, prze-
kazaną przy piśmie pana Stefana Niesiołowskiego,
wicemarszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia
26 marca br., znak: SPS-023-2091/08, dotyczącą pod-
jęcia prac nad projektem ustawy o zawodzie technika
farmaceutycznego, uprzejmie wyjaśniam.
Bardzo dziękuję za okazane zainteresowanie
problematyką świadczenia usług farmaceutycznych
w kontekście roli i miejsca techników farmaceutycz-
nych w aptece. Pragnę podkreślić, iż sprawą niezwy-
kłej wagi jest zabezpieczenie wysokiej jakości usług
farmaceutycznych, Polska znajduje się bowiem w czo-
łówce państw europejskich pod względem spożycia
leków w ujęciu ilościowym. Zapewnienie bezpiecznej
i skutecznej farmakoterapii jest jednym z zasadni-
czych celów w systemie ochrony zdrowia i wymaga
podejmowania różnorodnych działań, w tym właści-
wego przygotowania kadr do świadczenia usług far-
maceutycznych. Kluczową rolę w tym obszarze od-
grywają farmaceuci, którzy w toku długich, trwają-
cych pięć i pół roku studiów zdobywają wiedzę
i umiejętności niezbędne do realizacji usług farma-
ceutycznych. Jednocześnie pragnę podkreślić, iż kształ-
cenie farmaceutów w państwach członkowskich
Unii Europejskiej jest zharmonizowane, co oznacza,
że minimalne wymagania dotyczące kształcenia zo-
stały uregulowane na gruncie prawa wspólnotowe-
go. Art. 44 dyrektywy 2005/36/WE Parlamentu Eu-
ropejskiego i Rady z dnia 5 września 2005 r. w spra-
660
wie uznawania kwalifikacji zawodowych (Dz. Urz.
UE L 255 z 30.09.2005) wskazuje, że kształcenie
farmaceutów powinno trwać co najmniej 5 lat i obej-
mować przynajmniej cztery lata kształcenia teore-
tycznego i praktycznego w pełnym wymiarze godzin
na uniwersytecie, w szkole wyższej o statusie uzna-
nym za równorzędny lub pod nadzorem uniwersyte-
tu oraz przynajmniej sześciomiesięczną praktykę
w aptece. W związku z powyższym niezasadne jest
wprowadzenie pośredniego etapu kształcenia, jakim
są studia licencjackie.
Kształcenie techników farmaceutycznych w od-
różnieniu od farmaceutów nie zostało zharmonizo-
wane w Unii Europejskiej, w związku z powyższym
poszczególne państwa członkowskie mogą kreować
system kształcenia techników farmaceutycznych
zgodnie z potrzebami danego państwa. W Polsce od
bardzo dawna kształcenie w tym zawodzie prowa-
dzone jest na poziomie średnim w dwuletnich szko-
łach policealnych dla młodzieży. Absolwenci po
ukończeniu szkoły i zdaniu egzaminu zawodowego,
przeprowadzanego przez okręgowe komisje egzami-
nacyjne, otrzymują dyplom technika farmaceutycz-
nego stanowiący potwierdzenie uzyskania kwalifi-
kacji do wykonywania ww. zawodu.
Takie usytuowanie kształcenia w zawodzie tech-
nika farmaceutycznego jest odzwierciedleniem pro-
wadzonej polityki kształcenia kadr medycznych,
która odpowiada na określone w systemie miejsce
i zadania zawodowe poszczególnych profesjonalistów.
Miejsce w systemie ochrony zdrowia techników
farmaceutycznych określa ustawa z dnia 6 września
2001 r. Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2004 r.
Nr 53, poz. 533 t.j.) poprzez wskazanie w art. 90–91
zakresu czynności, do wykonywania których w ap-
tece uprawnieni są technicy farmaceutyczni.
Należy jednak zaznaczyć, iż przedmiotowa regu-
lacja nie odnosi się do innych, bardzo istotnych kwe-
stii związanych z zasadami wykonywania zawodu
technika farmaceutycznego, np. nie reguluje zasad
doskonalenia zawodowego techników farmaceutycz-
nych czy też zasad odpowiedzialności zawodowej.
Mając na uwadze powyższe, pragnę poinformować,
iż w Ministerstwie Zdrowia trwają prace nad projek-
tem ustawy o niektórych zawodach medycznych,
który ma na celu uregulowanie w sposób komplek-
sowy kwalifikacji i zasad wykonywania wybranych
21 zawodów medycznych (w tym zawodu technik
farmaceutyczny). Przedmiotowy projekt zawiera
przepisy regulujące kwestie związane z doskonale-
niem zawodowym jak również z odpowiedzialnością
zawodową.
Jednocześnie projekt wprowadza mechanizmy
mające zapewnić dostęp do wykonywania zawodu
tylko profesjonalistom, a istotnym elementem tego
procesu jest zapewnienie przejrzystości uzyskiwa-
nia kwalifikacji w danym zawodzie medycznym. Do
takich mechanizmów należy między innymi rejestr
osób uprawnionych do wykonywania zawodów me-
dycznych w ochronie zdrowia. Jego funkcjonowanie
pozwoli na wyeliminowanie z rynku osób udzielają-
cych świadczeń bez wymaganych kwalifikacji, czę-
sto z narażeniem zdrowia lub życia pacjenta, oraz
zabezpieczy przed występowaniem takich sytuacji
w przyszłości.
W związku z powyższym, uznając co do zasady
konieczność uregulowania zawodu technika farma-
ceutycznego, nie znajduję uzasadnienia do prac nad
odrębną ustawą regulująca ten zawód. Jednocześnie
pragnę nadmienić, iż Związek Zawodowy Techni-
ków Farmaceutycznych złożył w Ministerstwie
Zdrowia autorski projekt ustawy o zawodzie techni-
ka farmacji i farmaceuty technika oraz o izbach
techników farmacji i farmaceutów techników, który
już w swoim tytule zawiera niezrozumiałe na grun-
cie obowiązujących przepisów rozróżnienie na dwa
zawody: technika farmacji i farmaceuty technika.
Ponadto przedłożony projekt przewiduje powoła-
nie samorządu zawodowego. Pragnę nadmienić, iż
w ochronie zdrowia funkcjonuje ponad dwadzieścia
zawodów medycznych i tylko kilka spośród nich ma
powołany samorząd zawodowy. Samorząd zawodo-
wy, zgodnie z art. 17 ust 1 Konstytucji RP, ma po-
dwójne zadania: reprezentowania osób wykonują-
cych zawód zaufania publicznego, sprawowania pie-
czy nad należytym wykonywaniem tego zawodu
w granicach interesu publicznego i dla jego ochrony.
Pierwszy typ zadań ma charakter typowo korpora-
cyjny, a dla ich realizacji nie jest konieczna formuła
samorządu, bowiem zadania takie jak np. ochrona
interesów członków grupy zawodowej mogą być re-
alizowane przez inne formy organizacji, np. zrzesze-
nia zawodowe.
Kończąc, pragnę podkreślić, iż doceniam ogrom-
ny wkład i zaangażowanie Związku Zawodowego
Techników Farmaceutycznych w realizację zadań
mających na celu uregulowanie kwalifikacji i zasad
wykonywania zawodu technika farmaceutycznego.
Związek Zawodowy Techników Farmaceutycznych,
dbając o podnoszenie poziomu zawodowego i ogólne-
go kadry techników farmaceutycznych, ściśle współ-
pracuje z Ministerstwem Zdrowia w zakresie reali-
zacji zadań związanych z kształceniem i wykonywa-
niem zawodu technika farmaceutycznego. Wyrażam
nadzieję na dalszą współpracę w tym obszarze.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 15 kwietnia 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Putry
w sprawie podatków i opłat lokalnych
płaconych przez gminy (2095)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Krzysztofa Putry, posła na
Sejm RP, z dnia 14 marca 2008 r. w sprawie zmiany
przepisów ustawy o podatkach i opłatach lokalnych,
nadesłaną przy piśmie marszałka Sejmu z dnia
26 marca 2008 r., znak: SPS-023-2095/08, uprzej-
mie informuję.
Na podstawie art. 2 ust. 3 pkt 4 ustawy z dnia
12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych
(Dz. U. z 2006 r. Nr 121, poz. 844, ze zm.) wyłącze-
niu z podatku od nieruchomości podlegają grunty
zajęte pod pasy drogowe dróg publicznych w rozu-
mieniu przepisów o drogach publicznych oraz zloka-
lizowane w nich budowle z wyjątkiem związanych
z prowadzeniem działalności gospodarczej innej niż
eksploatacja autostrad płatnych.
Pojęcie drogi publicznej definiuje ustawa z dnia
21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U.
z 2007 r. Nr 19, poz. 115, ze zm.). Drogą publiczną
jest droga zaliczona na podstawie ww. ustawy do
jednej z kategorii dróg, z której może korzystać każ-
dy, zgodnie z jej przeznaczeniem, z ograniczeniami
i wyjątkami określonymi w tej ustawie lub innych
przepisach szczególnych. Do dróg publicznych zali-
czane są drogi krajowe, wojewódzkie, powiatowe
i gminne. Drogi niezaliczone do żadnej kategorii
dróg publicznych, w szczególności drogi w osiedlach
mieszkaniowych, dojazdowe do gruntów rolnych i le-
śnych, dojazdowe do obiektów użytkowanych przez
przedsiębiorców, place przed dworcami kolejowymi,
autobusowymi i portami oraz pętle autobusowe, są
drogami wewnętrznymi (art. 8 ww. ustawy).
Brzmienie przepisu art. 2 ust. 3 pkt 4 ustawy
o podatkach i opłatach lokalnych obowiązujące do
31 grudnia 2006 r., zgodnie z którym opodatkowa-
niu podatkiem od nieruchomości nie podlegały pasy
drogowe wraz z drogami oraz obiektami budowlany-
mi związanymi z prowadzeniem, zabezpieczeniem
i obsługą ruchu zostało zmienione ustawą o podat-
kach i opłatach lokalnych ustawą z dnia 14 listopada
2003 r. o zmianie ustawy o drogach publicznych oraz
o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 200,
poz. 1953). W założeniu projektodawców zmiany
miały na celu dostosowanie przepisów ustawy o po-
datkach i opłatach lokalnych (w zakresie, w jakim
odwołuje się ona do pojęć zawartych w ustawie
o drogach publicznych) do ustawy o drogach publicz-
nych. Nie miały natomiast na celu zmian meryto-
rycznych. Przepis ten był jednak niejednolicie inter-
pretowany ze względu na brak wskazania wprost, że
wyłączenie dotyczy dróg publicznych, z jednocze-
661
snym posługiwaniem się terminologią z ustawy
o drogach publicznych.
W obecnym stanie prawnym omawianemu wyłą-
czeniu podatkowemu podlegają grunty pod drogami
publicznymi oraz budowle dróg publicznych. Nie
obejmuje ono natomiast dróg wewnętrznych.
Zgodnie z art. 4 ustawy z dnia 13 listopada 2003 r.
o dochodach jednostek samorządu terytorialnego
(Dz. U. Nr 203, poz. 1966, ze zm.) wpływy z podatku
od nieruchomości stanowią dochód własny gminy.
Mając na względzie autonomię finansową jednostek
samorządu terytorialnego, przepisy ustawy o podat-
kach i opłatach lokalnych umożliwiają gminom sa-
modzielne kształtowanie polityki podatkowej. Rada
gminy, ustalając stawki podatku od nieruchomości,
może różnicować ich wysokość dla poszczególnych
rodzajów przedmiotów opodatkowania, uwzględnia-
jąc w szczególności: lokalizację, rodzaj prowadzonej
działalności, rodzaj zabudowy, przeznaczenie oraz
sposób wykorzystywania gruntu (art. 5 ustawy
o podatkach i opłatach lokalnych). Może zatem usta-
lić niższą niż przewidziana w ustawie stawkę podat-
ku od nieruchomości dla gruntów wykorzystywa-
nych jako drogi wewnętrzne. Rada gminy ma rów-
nież możliwość wprowadzania zwolnień przedmio-
towych z podatku od nieruchomości innych niż
określone w ustawie (art. 7 ust. 3), a więc może
wprowadzić zwolnienie dla dróg wewnętrznych.
Wprowadzenie w ustawie o podatkach i opłatach
lokalnych zwolnienia (wyłączenia) z podatku od nie-
ruchomości dla wszystkich dróg wewnętrznych jest
nieuzasadnione, gdyż może spowodować spadek do-
chodów gmin.
Rozwiązaniem ekonomicznym byłoby wprowa-
dzenie zwolnienia (wyłączenia) z podatku od nieru-
chomości dla dróg wewnętrznych stanowiących wła-
sność gmin, gdyż podatek ten jest zarówno docho-
dem, jak i wydatkiem gminy, co oznacza, że zwolnie-
nie (wyłączenie) byłoby neutralne dla finansów gmi-
ny. Niemniej tego rodzaju przepis budzi wątpliwości
z punktu widzenia zgodności z konstytucyjną zasa-
dą równości i powszechności opodatkowania wyra-
żoną w art. 84 konstytucji. Nakładając obowiązki
lub przyznając określone uprawnienia, prawodawca
nie może określać kręgu podmiotów objętych tymi
obowiązkami lub uprawnieniami w sposób dowolny.
Ustanowione obowiązki oraz przyznane uprawnie-
nia powinny obejmować wszystkie podmioty cha-
rakteryzujące się daną wspólną cechą istotną z punk-
tu widzenia konkretnej regulacji prawnej.
W związku z powyższym nie przewiduje się wpro-
wadzenia ustawowego zwolnienia z podatku od nie-
ruchomości dla dróg wewnętrznych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 10 kwietnia 2008 r.
662
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Joanny Muchy
w sprawie prawa organizacji
pożytku publicznego do nieodpłatnego
informowania o swojej działalności
w jednostkach publicznej radiofonii i telewizji
(2097)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Joanny Muchy z dnia 10 marca
2008 r. (znak: SPS-023-2097) w sprawie prawa orga-
nizacji pożytku publicznego do nieodpłatnego infor-
mowania o swojej działalności w jednostkach publicz-
nej radiofonii i telewizji uprzejmie informuję:
Ustawa z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności
pożytku publicznego i wolontariacie (Dz. U. Nr 96,
poz. 873, z późn. zm.) stwarza ramy prawne do tego,
aby organizacje pożytku publicznego mogły nieod-
płatnie informować o swojej działalności za pośred-
nictwem publicznej radiofonii i telewizji na zasadach
określonych w odrębnych przepisach. Art. 26 usta-
wy o działalności pożytku publicznego i wolontaria-
cie ma zatem charakter blankietowy i stwarza jedy-
nie ogólne ramy tego uprawnienia. Norma w nim
zawarta wymaga doprecyzowania na gruncie innych
szczegółowych regulacji.
Przez odrębne przepisy w rozumieniu art. 26 na-
leży rozumieć przede wszystkim przepisy ustawy
z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji
(Dz. U. z 2004 r., Nr 253, poz. 2531, z późn. zm.).
Art. 23a ust. 1 ustawy o radiofonii i telewizji, wpro-
wadzony ustawą z dnia 24 kwietnia 2003 r. Przepisy
wprowadzające ustawę o działalności pożytku pu-
blicznego i o wolontariacie (Dz. U. z 2003, Nr 96,
poz. 874), zawiera regulację doprecyzowującą tę za-
wartą w ustawie o działalności pożytku publicznego
i wolontariacie. Omawiany przepis nakłada na jed-
nostki publicznej radiofonii i telewizji obowiązek
umożliwiania organizacjom pożytku publicznego
nieodpłatnego informowania o prowadzonej działal-
ności nieodpłatnej.
Należy podkreślić, że art. 23a ust. 2 przewiduje
możliwość informowania o działalności tych organi-
zacji w szerszym zakresie, zależnie od woli danej
jednostki publicznej radiofonii lub telewizji. Jednak-
że ustawa o radiofonii i telewizji również nie zawiera
kompleksowej regulacji tej problematyki. Wprowa-
dza natomiast delegację ustawową dla Krajowej
Rady Radiofonii i Telewizji do wydania rozporządze-
nia określającego tryb postępowania związanego
z nieodpłatnym informowaniem o nieodpłatnej dzia-
łalności organizacji pożytku publicznego.
W związku z tym, iż do tej pory rozporządzenie
to nie zostało wydane, należy uznać, że sposób po-
stępowania zależy od uzgodnień między organizacją
pożytku publicznego a jednostką publicznej radiofo-
nii i telewizji przy uwzględnieniu potrzeb tych orga-
nizacji oraz obowiązków, jakie spoczywają na jed-
nostkach publicznej radiofonii i telewizji (por. art. 23a
ust. 3 in fine).
Biorąc pod uwagę przepisy rozporządzeń KRRiTv
dotyczące analogicznych kwestii (bezpłatnego infor-
mowania), tzn. np. rozporządzenie z dnia 3 lipca
2001 r. w sprawie trybu postępowania w zakresie
nieodpłatnego przedstawiania w programach ogól-
nokrajowych telewizyjnych i radiowych informacji,
wyjaśnień i komunikatów Państwowej Komisji Wy-
borczej związanych z zarządzonymi wyborami do
Sejmu i do Senatu i obowiązującymi przepisami pra-
wa wyborczego (Dz. U. z 2001 r., Nr 74, poz. 800);
rozporządzenie z dnia 26 września 2002 r. w sprawie
trybu postępowania w sprawach podziału czasu nie-
odpłatnego rozpowszechniania audycji wyborczych,
sposobu przygotowania i emisji tych audycji oraz
sposobu upowszechniania informacji o terminach
emisji audycji wyborczych przed wyborami do rad
gmin, rad powiatów i sejmików województw (Dz. U.
z 2002 r., Nr 164, poz.1350) oraz rozporządzenie
z dnia 26 września 2002 r. w sprawie trybu postępo-
wania w sprawach podziału czasu nieodpłatnego
rozpowszechniania audycji wyborczych, sposobu
przygotowania i emisji tych audycji oraz sposobu
upowszechniania informacji o terminach emisji au-
dycji wyborczych w wyborach na wójtów, burmi-
strzów i prezydentów miast (Dz. U. z 2002 r., Nr 164,
poz.1351), w myśl których koszty rejestracji i emisji
takich materiałów ponosi nadawca (a więc jednost-
ka publicznej radiofonii i telewizji), należy sądzić, że
zamieszczanie informacji powinno być finansowane
w całości przez jednostkę publicznej radiofonii i tele-
wizji (a więc w sensie dosłownym bezpłatne dla or-
ganizacji pożytku publicznego). De lege lata brak
jednak przepisu wykonawczego, który precyzowałby
tę materię i pozwalał jednoznacznie ocenić praktykę
TVP Lublin jako nieprawidłową.
Jednocześnie należy zaznaczyć, że to Krajowa
Rada Radiofonii i Telewizji, jako podmiot, któremu
przyznano kompetencje w zakresie wydania rozpo-
rządzenia, jest organem właściwym dla rozstrzy-
gnięcia tej kwestii. Delegacja ustawowa jest jednak
fakultatywna. KRRiTv nie ma zatem obowiązku
wydawania przepisów wykonawczych.
Minister pracy i polityki społecznej, jak również
Rada Działalności Pożytku Publicznego kilkakrotnie
już zwracali się do KRRiTv o wydanie rozporządze-
nia w omawianej kwestii. Propozycje te nie doprowa-
dziły jednak do powstania tego aktu prawnego.
Dlatego też w projekcie nowelizacji ustawy o dzia-
łalności pożytku publicznego i wolontariacie mini-
ster pracy i polityki społecznej zaproponował wpro-
wadzenie obligatoryjnego upoważnienia ustawowe-
go do wydania przez KRRiTv rozporządzenia regu-
lującego omawianą kwestię.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Agnieszka Chłoń-Domińczak
Warszawa, dnia 17 kwietnia 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Bańkowskiej
w sprawie opłacania składki ZUS
przez pracujących na własny rachunek
rencistów (2099)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 26 marca 2008 r. (SPS-023-2099/08),
dotyczące interpelacji posłanki Anny Bańkowskiej
w sprawie opłacania składki na ZUS przez pracują-
cych na własny rachunek rencistów, informuję, że
zgodnie z art. 25a ust. 5 pkt 1 ustawy z dnia 27 sierp-
nia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej
oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U.
z 2008 r. Nr 14, poz. 92) Państwowy Fundusz Reha-
bilitacji Osób Niepełnosprawnych refunduje osobie
niepełnosprawnej prowadzącej działalność gospo-
darczą obowiązkowe składki na ubezpieczenie eme-
rytalne i rentowe do wysokości odpowiadającej wy-
sokości składki, której podstawą wymiaru jest kwo-
ta stanowiąca 60% przeciętnego miesięcznego wy-
nagrodzenia w poprzednim kwartale.
Należy podkreślić, że uzyskanie refundacji nie
wymaga wyrejestrowania firmy osoby niepełno-
sprawnej z ZUS. Wymaga natomiast terminowego
opłacenia refundowanych składek w całości, wypeł-
niania dokumentów rozliczeniowych (tj. deklaracji
DRA) i zarejestrowania się w Państwowym Fundu-
szu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych.
Formularze rejestracyjne zostały udostępnione
m.in. na stronach internetowych Państwowego Fun-
duszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych oraz
Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej. Na tych
stronach zainteresowani mogą także znaleźć pozo-
stałe formularze składane przez tę grupę uprawnio-
nych do refundacji, tj. wniosek Wn-U i informację
INF-U-G, stanowiące załączniki do rozporządzenia
ministra pracy i polityki społecznej z dnia 13 grud-
nia 2007 r. w sprawie refundacji składek na ubezpie-
czenia społeczne osób niepełnosprawnych (Dz.U.
Nr 240, poz. 1754).
Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepeł-
nosprawnych utworzył odrębny wydział (Wydział
Dofinansowań Rynku Pracy), rozesłał stosowne in-
formacje do wszystkich gmin i 15 stycznia 2008 r.
uruchomił informacyjną linię telefoniczną.
Wszystkie osoby niepełnosprawne, które kontak-
towały się z Biurem Pełnomocnika Rządu ds. Osób
Niepełnosprawnych, od połowy 2007 r. otrzymywały
wyczerpujące wyjaśnienia dotyczące odpowiednio:
zakresu uprawnienia do refundacji, sposobu reje-
stracji i korzystania z refundacji. Ponadto w wyniku
szkoleń prowadzonych przez Biuro Pełnomocnika
Rządu ds. Osób Niepełnosprawnych osoby, które
663
w ostatnim kwartale 2007 r. podejmowały po raz
pierwszy lub po raz kolejny działalność i zgłaszały
się do starostw lub urzędów pracy z wnioskiem
o udzielenie środków na rozpoczęcie tej działalności,
były dodatkowo informowane o możliwości odrębne-
go ubiegania się o refundację składek na podstawie
art. 25a ust. 5 pkt 1 ustawy z dnia o rehabilitacji
zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób nie-
pełnosprawnych.
Zgodnie z art. 45 ustawy o rehabilitacji zawodo-
wej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełno-
sprawnych Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób
Niepełnosprawnych ma osobowość prawną, a za
sprawy związane z organizacją pracy pracowników
funduszu zgodnie z art. 53 ust. 4 tej ustawy odpo-
wiada prezes Zarządu Państwowego Funduszu Re-
habilitacji Osób Niepełnosprawnych.
Należy wskazać, że Państwowy Fundusz Rehabi-
litacji Osób Niepełnosprawnych, wdrażając zmiany
do systemu, miał doświadczenia w tym zakresie, po-
nieważ w 2004 r. wdrażał nowy system obsługi dofi-
nansowania i rejestrował w nim kilka tysięcy no-
wych użytkowników, a od 1998 do 2003 r. pracował
na znacznej liczbie deklaracji wpłat na Państwowy
Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych
przesyłanych w formie dokumentu pisemnego. Fun-
dusz brał także czynny udział w procesie legislacyj-
nym w tym zakresie: miał nie tylko wiedzę odnośnie
do kierunków zmian, ale i wpływ na poszczególne
rozwiązania ostatecznie przyjęte w przepisach obec-
nie normujących kwestię refundacji.
Jednocześnie ani na etapie prac nad projektem
ustawy, ani w okresie późniejszym Państwowy Fun-
dusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych nie zwra-
cał uwagi ministra pracy i polityki społecznej na ko-
nieczność podjęcia szczególnych działań związanych
z ułatwieniem funduszowi i adresatom stosowania
prawa. Jednak 21 listopada 2007 r. w części opisowej
projektu planu finansowego Państwowego Fundu-
szu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych na 2008 r.
wskazał na konieczność zwiększenia zatrudnienia
o 48,25 etatu w związku z realizacją refundacji, na
co minister pracy i polityki społecznej wyraził zgo-
dę, akceptując projekt planu.
Z informacji przedstawionych przez Państwowy
Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych wy-
nika, że podjął on w I kwartale 2008 r. dodatkowe
działania mające na celu polepszenie organizacji
w przedmiotowym zakresie. Dlatego należy przy-
puszczać, że powstałe problemy zostaną załatwione
w najbliższym czasie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Agnieszka Chłoń-Domińczak
Warszawa, dnia 17 kwietnia 2008 r.
664
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Krzysztofa Jurgiela
w sprawie skreślenia z indykatywnej listy
Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
projektów inwestycji planowanych
w woj. podlaskim (2100)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Krzysztofa Jurgiela dołączo-
ną do pisma Pana Marszałka z dnia 26 marca br.
(znak: SPS-023-2100/08) w sprawie skreślenia z li-
sty projektów indywidualnych Programu Operacyj-
nego „Infrastruktura i środowisko” projektów będą-
cych przedmiotem interpelacji pragnę przedstawić
następujące wyjaśnienie.
Pytanie 1: Jakie były powody usunięcia każdego
z wymienionych powyżej projektów z listy indyka-
tywnej projektów indywidualnych PO IiŚ na lata
2007–2013?
Celem przeprowadzonej w styczniu 2008 r. we-
ryfikacji było przede wszystkim przeanalizowanie
projektów umieszczonych na listach dla Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”, opu-
blikowanych w Dzienniku Urzędowym RP „Moni-
tor Polski” w październiku i listopadzie 2007 r.,
pod kątem ich zgodności z kryteriami strategiczny-
mi, dostępności alokacji finansowej czy też możli-
wości realizacji w okresie 2007–2013 (zgodnie z za-
sadą automatycznego anulowania wsparcia unijne-
go tzw. „n+2/n+3”). W szczególności pod uwagę
brano strategiczny charakter projektu (wpływ na
osiągnięcie celów priorytetu), stopień wpływu pro-
jektu na osiągnięcie wskaźników programu opera-
cyjnego oraz skalę oddziaływania projektu, zgod-
nie z kryteriami strategicznymi ujętymi w Wytycz-
nych w zakresie jednolitego systemu zarządzania
i monitorowania projektów indywidualnych, zgod-
nych z art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r.
o zasadach prowadzenia polityki rozwoju. Na liście
projektów indywidualnych ogłoszonej dnia 1 lutego
2008 r. nie znalazły się projekty niespełniające ww.
kryteriów strategicznych.
W zakresie priorytetu I: Gospodarka wodno-ście-
kowa o pozostawieniu na liście zadecydowały:
1) skala oddziaływania projektu określona jego
wielkością (na liście utrzymano projekty duże w ro-
zumieniu przepisów rozporządzenia Rady (WE)
nr 1083/2006 z dnia 11 lipca 2006 r. ustanawiające-
go przepisy ogólne dotyczące EFRR, EFS oraz Fun-
duszu Spójności, czyli projekty o koszcie całkowitym
powyżej 25 mln euro);
2) stopień przygotowania projektu umożliwiający
rozpoczęcie projektu przy zachowaniu zasady „n+2/
n+3” (na liście utrzymano projekty o stopniu goto-
wości do realizacji powyżej 40%);
3) znaczący wpływ na redukcję zrzutu ładunku
azotu do zlewni.
Uprzejmie informuję, że projekty pn. „Rozbudo-
wa i modernizacja gospodarki wodno-ściekowej na
terenie miasta Hajnówka” oraz „Zapewnienie pra-
widłowej gospodarki wodno-ściekowej na terenie
miasta Siemiatycze” nie zostały uznane za przedsię-
wzięcia inwestycyjne o strategicznym znaczeniu dla
realizacji programu operacyjnego, których wdroże-
nie jest niezwykle istotne z punktu widzenia osią-
gnięcia zakładanych wskaźników rozwoju społecz-
no-gospodarczego kraju, ze względu na małą skalę
oddziaływania projektów związaną z ich wielkością
poniżej 25 mln EUR (koszt całkowity projektów wy-
nosi odpowiednio 3,75 i 4,38 mln EUR).
W przypadku projektu „Regulacja gospodarki
wodno-ściekowej na terenie dorzecza Biebrzy” ist-
niało znaczne ryzyko niespełnienia zasady „n+2/
n+3” ze względu na niewystarczający stopień przy-
gotowania do realizacji. Zgodnie z oceną dokonaną
przez Ministerstwo Środowiska projekt ten nie jest
wystarczająco gotowy do realizacji.
Pozostałe projekty z zakresu priorytetu I będące
przedmiotem interpelacji:
— „Budowa wodociągów, kanalizacji sanitarnej
i deszczowej w Białymstoku – etap I”;
— „Budowa kanalizacji sanitarnej w aglomeracji
Dąbrowa Białostocka”;
— „Ochrona zlewni rzeki Narwi, Biebrzy i Bugu
poprzez poprawę gospodarki wodno-ściekowej na
obszarze koordynowanym przez Międzygminny
Związek Wodociągów i Kanalizacji w Łomży”;
— „Budowa sieci wodociągowej i sanitarnej
w mieście Sejny”;
— „Budowa kanalizacji sanitarnej i deszczowej
oraz modernizacja stacji uzdatniania wody w Wyso-
kiem Mazowieckiem”;
— „Zapewnienie prawidłowej gospodarki wodno-
-ściekowej na terenie aglomeracji sokólskiej”;
— „Rozbudowa infrastruktury ochrony środowi-
ska w ulicach dzielnicy Studziwody w Bielsku Pod-
laskim”;
— „Rozbudowa infrastruktury wodno-kanaliza-
cyjnej na terenie Łomży”;
— „Kompleksowe rozwiązanie gospodarki wod-
no-ściekowej miasta Kolno”;
— „Modernizacja oczyszczalni ścieków oraz
rozwój infrastruktury wodno-kanalizacyjnej w Su-
wałkach”;
— „Budowa wodociągów, kanalizacji sanitarnej
i deszczowej w gminach Choroszcz, Dobrzyniewo
Duże i Supraśl – etap II”;
— „Uregulowanie gospodarki wodno-ściekowej
na terenie gmin Związku Komunalnego Biebrza”;
— „Modernizacja oczyszczalni ścieków i rozbu-
dowa kanalizacji sanitarnej w gminie Łapy”
– były wpisane jako projekty rezerwowe na listę
projektów indywidualnych ogłoszoną w Monitorze
Polskim dnia 14 listopada 2007 r. W ramach priory-
tetu I: Gospodarka wodno-ściekowa na listach pod-
stawowej i rezerwowej z listopada 2007 r. znalazło
się zbyt dużo projektów, co powodowało wielokrotne
przekroczenie dostępnej alokacji. W takiej sytuacji

beneficjenci projektów rezerwowych nie mieli real-
nej szansy na otrzymanie dofinansowania. Zgodnie
z propozycją Ministerstwa Środowiska ogłoszona
dnia 1 lutego br. przez ministra rozwoju regionalne-
go zweryfikowana lista projektów indywidualnych
w ramach Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” w zakresie sektora środowiska została
znacznie ograniczona. Przeważająca część alokacji
dla priorytetu I (blisko 70% środków) została uwol-
niona i przeznaczona na procedurę konkursową.
Jednocześnie zrezygnowano z list rezerwowych dla
sektora środowiska, co spowodowało, że ww. projek-
ty nie znalazły się na zweryfikowanej liście projek-
tów indywidualnych.
W zakresie priorytetu II: Gospodarka odpadami
i ochrona powierzchni ziemi utrzymano projekty,
dla których wnioski o dofinansowanie zostały prze-
kazane Komisji Europejskiej w latach 2004–2006,
a które z powodu wyczerpania alokacji na lata 2004–
–2006 nie uzyskały dofinansowania. Ponadto na li-
ście znalazły się jedynie inwestycje dotyczące budo-
wy zakładów termicznego unieszkodliwiania odpa-
dów, o dużej skali oddziaływania i znacznym stop-
niu skomplikowania ze względu na swoje oddziały-
wanie na środowisko przyrodnicze i społeczne, które
wymagają szczególnego monitorowania przygotowa-
nia do realizacji w celu jak najefektywniejszej póź-
niejszej realizacji.
Uprzejmie informuję, że projekty z terenu woje-
wództwa podlaskiego:
— „Budowa Zakładu Zagospodarowania Odpa-
dów w Czerwonym Borze, gmina Zambrów”;
— „Biebrzański system gospodarki odpadami”;
— „Zintegrowany system gospodarki odpadami
na terenie gmin Puszczy Białowieskiej i dorzecza
Bugu”
– ze względu na swój standardowy, powtarzalny
charakter są rekomendowane do udziału w procedu-
rze konkursowej.
W przypadku priorytetu III: Zarządzanie zaso-
bami i przeciwdziałanie zagrożeniom środowiska
zrezygnowano z listy projektów rezerwowych. Decy-
zja ta była podyktowana tym, że na samej tylko li-
ście podstawowej z 2007 r. znalazło się zbyt dużo
projektów, co powodowało przekroczenie dostępnej
alokacji. W związku z powyższym projekt pn. „Po-
prawa bezpieczeństwa przeciwpowodziowego, stanu
ekologicznego, retencji i stanu technicznego obiek-
tów Kanału Augustowskiego wraz z jez. Serwy,
rz. Marychą, rz. Czarną Hańczą, rz. Rospudą i rz. Net-
tą” został usunięty z listy.
Uprzejmie informuję, że projekt pn. „Budowa Re-
gionalnego Centrum Monitoringu Środowiska na
wschodniej granicy Unii Europejskiej na bazie sie-
dziby Wojewódzkiego Inspektoratu Ochrony Środo-
wiska w Białymstoku” został usunięty z listy pro-
jektów indywidualnych Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” ze względu na nie-
zgodny z opisem osi priorytetowych zakres projektu.
Projekt ten dotyczy budowy budynku i jego wyposa-
żenia w elementy o charakterze administracyjnym
665
i biurowym, więc nie przyczynia się do osiągnięcia
celów III osi priorytetowej.
Pytanie 2: Czy zdaniem Pani Minister usunięcie
ww. projektów będzie miało wpływ na zahamowanie
rozwoju województwa podlaskiego?
Uprzejmie informuję, że samo umieszczenie pro-
jektu na liście projektów indywidualnych Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko” nie
daje gwarancji finansowania, dlatego też nie można
oceniać wpływu utrzymania lub skreślenia projektu
z listy PO IiŚ w kontekście hamowania rozwoju wo-
jewództwa podlaskiego. Pragnę zaznaczyć, że bene-
ficjenci projektów z województw Polski wschodniej
mogą ubiegać się o wsparcie finansowe z Programu
Operacyjnego „Rozwój Polski Wschodniej” oraz z re-
gionalnych programów operacyjnych.
Pytanie 3: Jak będzie w przyszłości wyglądała
realizacja wszystkich wykreślonych projektów?
Uprzejmie informuję, że projekty usunięte z listy
mogą ubiegać się o dofinansowanie na drodze kon-
kursowej. Wszystkie projekty, zarówno te już umiesz-
czone na liście jak i biorące udział w konkursie, będą
oceniane według tego samego zestawu kryteriów,
które zostały zatwierdzone przez Komitet Monito-
rujący dnia 6 marca br. Ministerstwo Środowiska
ogłosiło pierwsze konkursy dla projektów z priory-
tetów I i II dnia 18 marca br. Nabór wniosków prowa-
dzony będzie w dniach od 21 kwietnia do 26 maja br.
Szczegółowe informacje na temat uzyskania wsparcia
dostępne są na stronie Ministerstwa Środowiska (na
serwerze Centrum Informacji o Środowisku) pod lin-
kiem: Infrastruktura i środowisko:
http://www.ekoportal.pl/jetspeed/portal/Fundu-
sze_UE/POIiS/
Pytanie 4 i 5: Kto poniesie konsekwencje związa-
ne z kosztami powstałymi w związku z przygotowa-
niem dokumentacji do projektów? Czy w związku
z nie przyznaniem środków na zadania zawarte
w odrzuconych projektach rząd bierze odpowiedzial-
ność za dalsze zapóźnienie rozwoju miasta ubiegają-
cych się o środki finansowe?
Przede wszystkim pragnę wyjaśnić, że umiesz-
czenie projektu na liście projektów indywidualnych
nie jest i nigdy nie było gwarancją przyznania dofi-
nansowania. Każdy z wnioskodawców, przygotowu-
jąc wniosek o dofinansowanie, musi się liczyć z ko-
niecznością ponoszenia wydatków z własnych środ-
ków, a ponadto ponosi ryzyko niewybrania danego
projektu do dofinansowania. Poniesione przez samo-
rządy koszty przygotowania dokumentacji nie są
jednak wydatkami zmarnowanymi, gdyż niezależ-
nie od tego, czy dany projekt znalazł się na liście, czy
też będzie uczestniczył w konkursie, tylko jego wła-
ściwe przygotowanie daje możliwość uzyskania dofi-
nansowania ze środków unijnych.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 7 kwietnia 2008 r.
666
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Małeckiej-Libery
w sprawie systemu kształcenia pielęgniarek
(2101)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Beaty Małeckiej-Libery,
przekazaną przy piśmie znak: SPS-023-2101/08
z dnia 26 marca 2008 r., w sprawie systemu kształ-
cenia pielęgniarek uprzejmie proszę o przyjęcie na-
stępujących wyjaśnień.
Od połowy lat 90. w związku z planowanym
przystąpieniem Polski do UE rozpoczęła się trans-
formacja kształcenia w zawodach pielęgniarki i po-
łożnej w celu dostosowania polskich regulacji praw-
nych do dyrektyw Rady Wspólnot Europejskich.
Zmiany dotyczące kształcenia zawodowego pielę-
gniarek i położnych zostały zapoczątkowane w usta-
wie o zawodach pielęgniarki i położnej z dnia 5 lip-
ca 1996 r. (Dz. U. Nr 91, poz. 410, z późn. zm.),
a następnie jej nowelizacji z dnia 3 lutego 2001 r.
(Dz. U. Nr 16, poz. 169).
Największe zmiany w systemie kształcenia pielę-
gniarek i położnych w kraju dokonały się od roku
2000 i były ukierunkowane na podniesienie pozio-
mu edukacji zawodowej pielęgniarek i położnych
oraz pełne dostosowanie kształcenia w tych zawo-
dach do europejskich standardów. Istotą tych prze-
mian było odejście od kształcenia w 2,5-letnich szko-
łach pomaturalnych na rzecz kształcenia w uczel-
niach oraz uczelniach zawodowych. Celem transfor-
macji polskiego systemu kształcenia było upowszech-
nienie wyższego wykształcenia zawodowego pielę-
gniarek i położnych, umożliwienie rozwoju naukowe-
go, podniesienie rangi i pozycji społecznej tych zawo-
dów, a także spowodowanie możliwości automatycz-
nego uznania kwalifikacji zawodowych absolwentów
w państwach członkowskich Unii Europejskiej. Po-
nadto należy zauważyć, iż powyższa tendencja
transformacji kształcenia nie ograniczyła się jedy-
nie do zawodu pielęgniarki czy położnej, ale miała
miejsce w przypadku wielu innych zawodów naucza-
nych do niedawna w systemie szkół policealnych czy
pomaturalnych, w których obecnie kształcenie ma
miejsce wyłącznie w systemie wyższego szkolnictwa
zawodowego.
Tak więc obecnie w Polsce kształcenie w zawo-
dach pielęgniarki i położnej odbywa się na poziomie
wyższych studiów zawodowych (licencjackich – pierw-
szego stopnia) i wyższych studiów magisterskich
(jednolitych lub uzupełniających – drugiego stopnia)
i jest zgodne z wymaganiami dotyczącymi kształce-
nia pielęgniarek i położnych, wynikającymi z dyrek-
tywy 2005/36/WE Parlamentu i Rady Europy z dnia
7 września 2005 r. w sprawie uznawania kwalifika-
cji zawodowych (Dz. U. UE. L.05.255.22). Zgodnie
z wymienioną dyrektywą kształcenie pielęgniarek
odpowiedzialnych za opiekę ogólną obejmuje co naj-
mniej 3 lata lub 4600 godzin kształcenia teoretycz-
nego i klinicznego, przy czym kształcenie teoretycz-
ne obejmuje co najmniej trzecią część, a kształcenie
kliniczne co najmniej połowę minimalnego okresu
kształcenia. Należy jednak w tym miejscu podkre-
ślić, iż dyrektywa nie narzuca państwom członkow-
skim, na jakim poziomie to kształcenie powinno być
realizowane (średnim czy wyższym), lecz jedynie
ściśle określa czas jego trwania i liczbę godzin.
Poddając analizie liczbę szkół obecnie kształcą-
cych w zawodzie pielęgniarki, należy stwierdzić, że
ma miejsce wzrost ich liczby i, co za tym idzie, zwięk-
sza się liczba absolwentów. W roku akademickim
2007/2008 kształcenie na kierunku pielęgniarstwo
prowadzone jest w 54 szkołach wyższych posiadają-
cych akredytacje ministra zdrowia. Ponadto w roku
2008 uruchomienie tego kierunku planuje 13 no-
wych uczelni. Warto podkreślić w tym miejscu, iż
niektóre uczelnie kształcące w zawodzie pielęgniar-
ki zostały utworzone na bazie dydaktycznej i kadrze
(nauczycielach zawodu) byłych szkół pomaturalnych
bądź policealnych jako filie wyższych szkół zawodo-
wych bądź ich wydziały zamiejscowe.
Jednocześnie wyjaśniam, iż zgodnie z przepisa-
mi art. 18 ust. 4 pkt 2 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r.
Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164,
poz. 1365) utworzenie publicznej uczelni zawodowej
następuje na wniosek sejmiku województwa, w po-
rozumieniu z ministrem właściwym do spraw szkol-
nictwa wyższego. Natomiast zgodnie z art. 20 ust 1
ww. ustawy z wnioskiem o pozwolenie na utworze-
nie uczelni niepublicznej może wystąpić do ministra
właściwego do spraw szkolnictwa wyższego osoba fi-
zyczna albo osoba prawna niebędąca państwową ani
samorządową osobą prawną. Mając na uwadze po-
wyższe, należy więc stwierdzić, iż na dzień dzisiej-
szy jest możliwe, bez zmian przepisów prawa, two-
rzenie w oparciu o układ lokalno-regionalny na ba-
zie dydaktycznej dawnych medycznych szkół poma-
turalnych filii lub zamiejscowych jednostek organi-
zacyjnych bądź zamiejscowych ośrodków dydaktycz-
nych wyższych szkół zawodowych, na podstawie
przywołanych przepisów ustawy Prawo o szkolnic-
twie wyższym.
Również z danych dotyczących liczby absolwen-
tów kierunku pielęgniarstwo wynika, iż liczba ta
wzrasta, co świadczy o wzroście zainteresowania
tym kierunkiem i ma swoje odzwierciedlenie w przy-
znawanych przez ministra zdrowia limitach miejsc
na dany rok akademicki. Dla porównania w roku
2005 liczba absolwentów pielęgniarstwa wynosiła
ok. 2071, a w 2007 r. – ok. 8240. Należy jednak pod-
kreślić, iż w podanej liczbie absolwentów z roku
2007 znajdują się także osoby, które już wykonywa-
ły zawód pielęgniarki i tylko uzupełniały wykształ-
cenie na tzw. studiach pomostowych (prowadzonych
od roku akademickiego 2004/2005) do poziomu li-
cencjata lub kontynuowały naukę na studiach uzu-

pełniających magisterskich prowadzonych w formie
niestacjonarnej. Przykładowo w roku akademickim
2006/2007 w ogólnej liczbie absolwentów kierunku
pielęgniarstwo – 8240, liczba osób, które ukończyły
tzw. studia pomostowe wynosiła 3799, natomiast
studia magisterskie niestacjonarne ukończyło 1061
osób. Można więc powiedzieć, iż w omawianym okre-
sie w systemie opieki zdrowotnej mogło podjąć pracę
w zawodzie pielęgniarki 3380 osób. Z porównania
tej liczby z liczbą pielęgniarek, które w roku 2007
nabyły prawo przejścia na emeryturę – 2309 osób
– wynika, iż w roku 2007 nie miało jeszcze miejsca
zjawisko tzw. luki pokoleniowej.
Odnosząc się do problemu braku kadry pielę-
gniarskiej zatrudnionej w zakładach opieki zdro-
wotnej oraz szpitalach, pragnę poinformować, iż
liczba pielęgniarek i położnych czynnych zawodowo
w okresie 2006–2007 uległa zmniejszeniu (258 227
– stan na dzień 31.12.06 i 253 332 – stan na dzień
31.12.07). Niewątpliwie jedną z przyczyn zmniejsze-
nia się liczby personelu pielęgniarskiego jest migra-
cja związana z podejmowaniem pracy poza granica-
mi kraju. W okresie od 1 maja 2004 r. do 31 grudnia
2007 r. wydano ogółem 9316 zaświadczeń, co stano-
wi 3,7% osób posiadających prawo wykonywania za-
wodu pielęgniarki lub położnej. W chwili obecnej nie
jest jednak znana liczba osób, które faktycznie pod-
jęły pracę za granicą. Stąd nie może ona dać podsta-
wy do oceny skali migracji personelu medycznego.
Można natomiast wnosić, iż odpływ pielęgniarek
i położnych z Polski nie jest obecnie procesem maso-
wym i nie powinien w najbliższym czasie spowodo-
wać zagrożenia dla systemu ochrony zdrowia. Dru-
gą przyczyną zmniejszania się liczby personelu pie-
lęgniarskiego jest zmiana struktury demograficznej,
czyli starzenie się społeczeństwa polskiego. Z jednej
strony duża grupa pielęgniarek i położnych jest
obecnie w wieku średnim i w wieku przedemerytal-
nym, z drugiej strony niż demograficzny i zagroże-
nie zjawiskiem tzw. luki pokoleniowej. Nie bez zna-
czenia jest też wyraźny odpływ kadry pielęgniar-
skiej z systemu ochrony zdrowia ze względu na ni-
skie wynagrodzenia, niekorzystne warunki pracy
czy restrukturyzacje zakładów opieki zdrowotnej.
Przedstawiając powyższe, pragnę podkreślić, iż
Ministerstwo Zdrowia dostrzega problem dotyczący
możliwości braku personelu pielęgniarskiego w dłuż-
szej perspektywie czasu przy stale rosnącym zapo-
trzebowaniu społecznym na świadczenia pielęgna-
cyjne i opiekuńcze. Dlatego też w trakcie prac nad
projektem nowej ustawy o zawodach pielęgniarki
i położnej rozważy uruchomienie „drugiej ścieżki
kształcenia” w tych zawodach, zgodnej z wymaga-
niami określonymi w dyrektywie 2005/36/WE. Jed-
nakże należy podkreślić, iż wprowadzenie takiego
rozwiązania wymaga zmian legislacyjnych nie tylko
ustawy o zawodach pielęgniarki i położnej, ale także
zmian w ustawie o systemie oświaty oraz zmian
w dyrektywie, polegających na uwzględnieniu w niej
absolwentów innego typu szkół. Ponadto urucho-
667
mienie kształcenia pielęgniarek w innym systemie
będzie wiązać się z koniecznością uwzględnienia
w budżecie państwa środków na kształcenie tej gru-
py zawodowej.
Przedstawiając powyższe, pragnę podziękować
pani poseł za zainteresowanie powyższym proble-
mem i sugestie dotyczące zmian systemu kształce-
nia pielęgniarek w naszym kraju, które traktuję
jako cenny głos w dyskusji w tym zakresie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 16 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Marzeny Machałek
w sprawie zarażonych wirusem HCV i HBV
(2104)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 26 marca 2008 r., znak: SPS-023-2104/
08, dotyczące interpelacji pani poseł Marzeny Ma-
chałek w sprawie osób zakażonych wirusami zapale-
nia wątroby typu C i B, uprzejmie informuję, iż do-
strzegam bardzo trudną sytuację osób zakażonych
wirusem zapalenia wątroby. Dlatego też zarządze-
niem ministra zdrowia z dnia 23 grudnia 2005 r.
(Dz. Urz. Min. Zdrow. Nr 19, poz. 107, z późn. zm.)
został powołany Zespół do Spraw Zakażeń HCV
w celu opracowania Narodowego Programu Zwalcza-
nia Zakażeń HCV, który ma być współfinansowany
z budżetu będącego w dyspozycji ministra zdrowia.
Podstawowym celem Narodowego Programu Zwal-
czania Zakażeń HCV jest zmniejszenie dynamiki sze-
rzenia się zakażeń HCV oraz redukcja ich niekorzyst-
nych następstw. Celami wspierającymi są:
— edukacja personelu medycznego oraz innych
grup zawodowych z zakresu zapobiegania zakaże-
niom oraz metod ich diagnozowania,
— edukacja społeczeństwa,
— objęcie opieką osób zakażonych HCV oraz osób
z grup podwyższonego ryzyka.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż warunki
udzielania i zakres świadczeń opieki zdrowotnej fi-
nansowanych ze środków publicznych, a także zasa-
dy i tryb finansowania tych świadczeń określa usta-
wa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
(Dz. U. Nr 210, poz. 2135, z późn. zm.) oraz akty wy-
konawcze do tej ustawy i zarządzenia prezesa Naro-
dowego Funduszu Zdrowia dotyczące postępowań
668
w sprawie zawarcia umów o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej w poszczególnych rodzajach i za-
kresach.
W 2008 r. realizowane są cztery programy tera-
peutyczne leczenia przewlekłego WZW finansowane
z budżetu Narodowego Funduszu Zdrowia:
1) leczenie przewlekłego WZW typu B lamiwu-
dyną,
2) leczenie WZW typu B lub C interferonem alfa
pegylowanym,
3) leczenie WZW typu B lub C interferonem alfa
naturalnym,
4) leczenie WZW typu B lub C interferonem alfa
rekombinowanym.
Uprzejmie informuję, że w 2008 r. planowany jest
kilkusetprocentowy wzrost nakładów na realizowa-
ne aktualnie przez NFZ programy terapeutyczne dla
leczenia przewlekłych zapaleń wątroby typu B i C.
Należy mieć na uwadze, iż kwestia poprawy do-
stępności do świadczeń opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych jest przede wszyst-
kim ściśle powiązana z poziomem środków, jakimi
dysponuje zarówno Narodowy Fundusz Zdrowia,
jak i Ministerstwo Zdrowia.
W tabeli zamieszczonej poniżej przedstawiony
jest poziom nakładów przeznaczonych w 2007 r.
i planowanych w 2008 r. na poszczególne programy
oraz liczba pacjentów objętych tymi programami
w 2007 r.:
Osoby z rozpoznanym WZW typu B i C należą do
grupy pacjentów, u których może zostać wdrożone
leczenie w ramach programu terapeutycznego. Kry-
teria włączenia do programu (oddzielnie dla osób
zakażonych HBV i osób zakażonych HCV) oraz kry-
teria wykluczenia z programu ujęte zostały w opi-
sach programów terapeutycznych (lekowych), stano-
wiących załącznik nr 1d do zarządzenia nr 80/2006
z dnia 18 września 2006 r. prezesa Narodowego Fun-
duszu Zdrowia w sprawie przyjęcia „Szczegółowych
materiałów informacyjnych o przedmiocie postępo-
wania w sprawie zawarcia umów o udzielanie świad-
czeń opieki zdrowotnej oraz o realizacji i finansowa-
Liczba Poniesione nakłady
Nazwa zakresu świadczeń pacjentów
2007 r.
PROGRAM LECZENIA
PRZEWLEKŁEGO WZW TYPU B 2399
LAMIWUDYNĄ
PROGRAM LECZENIA WZW TYPU B
LUB C INTERFERONEM ALFA 3966
PEGYLOWANYM
PROGRAM LECZENIA WZW TYPU B
LUB C INTERFERONEM ALFA 327
NATURALNYM
PROGRAM LECZENIA WZW TYPU B
LUB C INTERFERONEM ALFA 286
REKOMBINOWANYM
niu umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
w rodzaju: leczenie szpitalne”, z późn. zm.
Narodowy Fundusz Zdrowia, mając na uwadze
dobro pacjentów zakażonych wirusem zapalenia wą-
troby, zawarł z wykonawcami świadczeń opieki zdro-
wotnej, oprócz umów w zakresie leczenia szpitalnego,
również umowy w zakresie ambulatoryjnych porad-
ni: chorób zakaźnych, wzw, hepatologicznej. Świad-
czenia w ramach tych poradni obejmują m.in. nastę-
pujące czynności świadczeniodawcy:
— badanie lekarskie: podmiotowe i przedmioto-
we, przeprowadzone zgodnie z aktualną wiedzą me-
dyczną, zakończone postawieniem diagnozy wstęp-
nej lub ostatecznego rozpoznania,
— udzielanie albo zlecanie niezbędnych świad-
czeń diagnostycznych, zgodnie z aktualną wiedzą
medyczną, ordynowanie koniecznych leków i zleca-
nie wyrobów medycznych będących przedmiotami
ortopedycznymi lub środkami pomocniczymi,
— kierowanie na konsultacje specjalistyczne, le-
czenie szpitalne, leczenie uzdrowiskowe lub rehabi-
litację leczniczą,
— orzekanie o stanie zdrowia w zakresie określo-
nym w ustawie,
— niezbędną edukację i promocję zachowań proz-
drowotnych,
— udzielenie innych niezbędnych świadczeń dia-
gnostycznych i terapeutycznych właściwych dla da-
nej specjalności.
Świadczenia opieki zdrowotnej realizowane w szpi-
talach i świadczenia specjalistyczne w ambulatoryj-
nej opiece zdrowotnej są udzielane według kolejności
zgłoszenia w dniach i godzinach ich udzielania przez
świadczeniodawcę, który zawarł umowę o udziela-
nie świadczeń opieki zdrowotnej z Narodowym Fun-
duszem Zdrowia. Świadczeniodawca ustala kolej-
ność udzielania świadczeń opieki zdrowotnej na
podstawie zgłoszeń świadczeniobiorców. W przypad-
ku zmiany stanu zdrowia świadczeniobiorcy wska-
zującej na potrzebę wcześniejszego niż w ustalonym
terminie udzielania świadczenia świadczeniobiorca
informuje o tym świadczeniodawcę, który, jeżeli to
Planowane nakłady Planowany wzrost
finansowe finansowe nakładów w% w 2008 r.
2007 r. 2008 r.
5 675 409,33 zł 43 725 084,90 zł 770,43%
66 822 497,93 zł 86 614 468,56 zł 129,62%
2 519 124,96 zł 3 487 909,99 zł 138,46%
1 158 821,63 zł 2 395 600,00 zł 206,73%

wynika z kryteriów medycznych, koryguje odpo-
wiednio termin udzielania świadczenia i informuje
niezwłocznie świadczeniobiorcę o nowym terminie.
Listę oczekujących prowadzi się w sposób zapewnia-
jący poszanowanie zasady sprawiedliwego, równego,
niedyskryminującego i przejrzystego dostępu do
świadczeń opieki zdrowotnej oraz zgodnie z kryte-
riami medycznymi.
Mając na uwadze bezpieczeństwo pacjenta oraz
konieczność zwiększenia przejrzystości procedur
związanych z prowadzeniem list oczekujących na
świadczenia opieki zdrowotnej, zostało wydane roz-
porządzenie ministra zdrowia z dnia 26 września
2005 r. w sprawie kryteriów medycznych, jakimi
powinni kierować się świadczeniodawcy, umiesz-
czając świadczeniobiorców na listach oczekujących
na udzielenie świadczenia opieki zdrowotnej (Dz. U.
Nr 200, poz. 1661). Na podstawie przepisów ww.
rozporządzenia świadczeniodawca kwalifikuje i umiesz-
cza świadczeniobiorcę, z wyjątkiem świadczenio-
biorcy znajdującego się w stanie nagłym, na liście
oczekujących na realizację świadczenia opieki zdro-
wotnej, kierując się kryteriami medycznymi oparty-
mi na aktualnej wiedzy medycznej, jako „przypadek
pilny” lub „przypadek stabilny”. Natomiast w sta-
nach nagłych świadczeniobiorca zgodnie z art. 19
ust. 1 ww. ustawy uzyskuje świadczenia opieki zdro-
wotnej niezwłocznie.
Należy również podkreślić, że świadczeniobior-
ca, zgodnie z art. 29 ww. ustawy, ma prawo wyboru
świadczeniodawcy spośród świadczeniodawców po-
siadających umowę o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej, co umożliwia dokonanie wyboru świad-
czeniodawcy, u którego czas oczekiwania na okre-
ślone świadczenie opieki zdrowotnej jest najkrót-
szy. Informacje o prowadzonych przez świadczenio-
dawców listach oczekujących i średnim czasie ocze-
kiwania na udzielenie poszczególnych świadczeń
opieki zdrowotnej są publikowane na stronie inter-
netowej oddziału wojewódzkiego funduszu właści-
wego ze względu na miejsce udzielenia świadcze-
nia. Narodowy Fundusz Zdrowia zobowiązany jest
do udzielania świadczeniobiorcom, na ich żądanie,
informacji na temat list oczekujących i średnim
czasie oczekiwania.
Jednak warto w tym miejscu poinformować, że
w celu poprawy kompletności i rzetelności informa-
cji o czasie oczekiwania na świadczenia finansowane
ze środków publicznych zostało wydane rozporzą-
dzenie ministra zdrowia z dnia 27 czerwca 2006 r.
w sprawie zakresu niezbędnych informacji groma-
dzonych przez świadczeniodawców, szczegółowego
sposobu rejestrowania tych informacji oraz ich prze-
kazywania podmiotom zobowiązanym do finanso-
wania świadczeń ze środków publicznych (Dz. U.
Nr 114, poz. 780, z późn. zm.). W rozporządzeniu
określono jednolitą dla wszystkich świadczeniodaw-
ców formułę określania średniego rzeczywistego
czasu oczekiwania. Dzięki temu można będzie uzy-
skać porównywalne dane od różnych świadczenio-
669
dawców o tym, jakie są rzeczywiste czasy oczekiwa-
nia. Ponadto wprowadzono rozwiązanie umożliwia-
jące weryfikację danych przekazywanych przez
świadczeniodawców w tym zakresie.
Odnosząc się do postulatu zwolnienia lekarza
POZ z odpłatności za skierowanie pacjenta na bada-
nie wykrywające przeciwciała anty-HCV, uprzejmie
informuję, iż zgodnie z załącznikiem do zarządzenia
nr 69/2007/DSOZ z dnia 25 września 2007 r. preze-
sa Narodowego Funduszu Zdrowia w sprawie przy-
jęcia „Informacji o warunkach zawarcia umowy
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju:
podstawowa opieka zdrowotna”, z późn. zm., do
świadczeń realizowanych przez lekarza podstawo-
wej opieki zdrowotnej należą działania związane
z m.in. badaniem i poradą lekarską, diagnostyką i le-
czeniem oraz kierowaniem na leczenie specjalistycz-
ne, szpitalne, uzdrowiskowe i do opieki długotermi-
nowej. Finansowanie świadczeń realizowanych przez
lekarza podstawowej opieki zdrowotnej opiera się
o roczną stawkę kapitacyjną przypadającą na jedne-
go świadczeniobiorcę, w skład której wchodzą kosz-
ty udzielania świadczeń opieki zdrowotnej oraz
koszty wykonania badań diagnostycznych należą-
cych do zakresu zadań realizowanych przez lekarza
POZ. Lekarz POZ, kierując pacjenta na dalszą kon-
sultację i leczenie do lekarza specjalisty, nie ponosi
kosztów badań, których wykonanie zostało zlecone
przez specjalistę. Zgodnie z powyższym w przypad-
ku podejrzeń lekarza POZ związanych z możliwo-
ścią zakażenia pacjenta WZW typu C pacjent jest
kierowany do specjalisty w dziedzinie chorób zakaź-
nych w celu wykonania dalszej diagnostyki i lecze-
nia. Powyższa praktyka jest zgodna z opinią lekarzy
specjalistów w dziedzinie chorób zakaźnych, w myśl
której kompleksowa diagnostyka i leczenie tej jed-
nostki chorobowej powinny odbywać się pod kierun-
kiem lekarza specjalisty.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 15 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Andrzeja Grzyba
w sprawie refundacji z Funduszu Pracy
wynagrodzeń i pochodnych wypłacanych
młodocianym pracownikom zatrudnionym
w celu przygotowania zawodowego (2105)
W odpowiedzi na interpelację pana posła Andrze-
ja Grzyba dotyczącą refundacji ze środków Fundu-
szu Pracy wynagrodzeń wypłacanych pracownikom
młodocianym, przekazaną wystąpieniem z dnia
670
26 marca 2008 r., znak: SPS-023-2105/08, uprzej-
mie informuję:
Przepisy rozporządzenia ministra pracy i polity-
ki społecznej z dnia 26 kwietnia 2007 r. w sprawie
refundowania ze środków Funduszu Pracy wyna-
grodzeń wypłacanych młodocianym pracownikom
(Dz. U. Nr 77, poz. 518) pozwalają na udzielanie po-
mocy pracodawcom do dnia 30 czerwca 2008 r., z tym
że realizacja umów zawartych w tym czasie nastąpi
nie później niż do dnia 31 lipca 2010 r. Takie ramy
czasowe wynikają z okresu obowiązywania rozporzą-
dzenia Komisji (WE) nr 68/2001 z dnia 12 stycznia
2001 r. w sprawie zastosowania art. 87 i 88 traktatu
WE do pomocy szkoleniowej (Dz.Urz. WE L 10
z 13.01.2001, str. 20; Dz.Urz. UE Polskie wydanie
specjalne, rozdz. 8, t. 2, str. 128, z późn. zm.), które
określa zasady udzielania pomocy publicznej na
szkolenia. Obecnie oczekuje się na wydanie przez
Komisję Europejską nowych przepisów w sprawie
udzielania pomocy publicznej na szkolenia. Resort
pracy bezzwłocznie po ukazaniu się tych przepisów
rozpocznie prace nad nowelizacją rozporządzenia
w sprawie refundowania ze środków Funduszu Pra-
cy wynagrodzeń wypłacanych pracownikom młodo-
cianym, z uwzględnieniem nowych zasad udzielania
pomocy publicznej. Należy przy tym nadmienić, iż
prace nad projektem rozporządzenia Komisji Euro-
pejskiej w sprawie stosowania art. 87 i 88 traktatu
WE uznających niektóre rodzaje pomocy za zgodne
ze wspólnym rynkiem są dalece zaawansowane.
W związku z tym można oczekiwać, iż wskazany
projekt, który regulować będzie między innymi za-
sady udzielania pomocy publicznej na szkolenia, zo-
stanie ogłoszony w terminie, który pozwoli na zmia-
nę przepisów rozporządzenia ministra pracy i poli-
tyki społecznej w sprawie refundowania ze środków
Funduszu Pracy wynagrodzeń wypłacanych młodo-
cianym pracownikom jeszcze przed dniem 30 czerw-
ca 2008 r., to jest przed wygaśnięciem obecnych re-
gulacji dotyczących udzielania pomocy publicznej na
szkolenia.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 15 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację posła Tadeusza Kopcia
w sprawie dokończenia modernizacji skoczni
K-120 w Wiśle-Malince (2109)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP Tadeusza Kopcia,
przekazaną pismem z dnia 26 marca 2008 r. (sygn.
SPS-023-2109/08), w sprawie dokończenia moderni-
zacji skoczni K-120 w Wiśle-Malince, uprzejmie in-
formuję, iż Ministerstwo Sportu i Turystyki na sfi-
nansowanie przebudowy skoczni narciarskiej i li-
kwidację osuwiska wyasygnowało środki z Fundu-
szu Rozwoju Kultury Fizycznej w łącznej wysokości
45 867 600 zł, z tego do końca 2007 r. inwestor wy-
korzystał kwotę 29 059 106 zł.
Na kontynuowanie realizacji powyższego przed-
sięwzięcia ministerstwo na rok 2008 zabezpieczyło
środki funduszu w kwocie 16 808 494 zł. Środki te
w pełni zabezpieczają sfinansowanie pozostałego do
zakończenia w roku bieżącym zakresu rzeczowego
zadania dotyczącego przebudowy skoczni i likwida-
cji osuwiska. Inwestor, tj. Centralny Ośrodek Sportu
Ośrodek Przygotowań Olimpijskich w Szczyrku, po
zakończonym postępowaniu przetargowym zawarł
umowę z wykonawcą robót na realizację prac zwią-
zanych z likwidacją osuwiska z terminem ich wyko-
nania do końca września 2008 r. oraz dokonał sto-
sownych ustaleń umownych z wykonawcą robót do-
tyczących zakończenia wszelkich prac związanych
z kompleksową przebudową skoczni do końca
III kwartału br.
Powyższe decyzje w zakresie pełnego zabezpie-
czenia środków funduszu na przebudowę skoczni
i likwidację osuwiska oraz dokonane przez inwesto-
ra ustalenia wykonawcze na realizację robót pozwa-
lają na stwierdzenie, że przedmiotowe przedsięwzię-
cie będzie zakończone i przekazane do eksploatacji
do końca 2008 r.
Z poważaniem
Minister
Mirosław Drzewiecki
Warszawa, dnia 17 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
w sprawie pozostawienia w Rzeszowie
Podkarpackiego Oddziału Wojewódzkiego NFZ
(2112)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana Kazimierza Moskala, posła na
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 10 marca
2008 r., w sprawie „pozostawienia w Rzeszowie Od-
działu Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdro-
wia”, przesłaną przy piśmie Marszałka Sejmu z dnia
26 marca 2008 r., znak: SPS-023-2112/08, uprzej-
mie proszę o przyjęcie następujących informacji.

Odnosząc się do kwestii „reorganizacji Narodo-
wego Funduszu Zdrowia”, uprzejmie informuję, iż
jednym z priorytetów rządu w dziedzinie ochrony
zdrowia, co zostało przedstawione zarówno w expo-
sé prezesa Rady Ministrów, jak również w „Infor-
macji rządu na temat obecnej sytuacji ochrony zdro-
wia w Polsce” (druk sejmowy 176), jest decentraliza-
cja i demonopolizacja instytucji płatnika w ramach
powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego.
W związku z powyższym Ministerstwo Zdrowia
rozpoczęło już prace przygotowawcze nad opracowa-
niem projektu ustawy wprowadzającej decentraliza-
cję i demonopolizację instytucji płatnika w ramach
powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego. Ze wstęp-
nych założeń wynika, że zmiany te powinny być
wprowadzane etapowo. W pierwszej kolejności nale-
ży dokonać podziału Narodowego Funduszu Zdro-
wia na kilka instytucji powszechnego ubezpieczenia
zdrowotnego. Następnie stworzyć możliwości świad-
czenia opieki zdrowotnej na terenie całego kraju
z możliwością wyboru instytucji ubezpieczenia zdro-
wotnego przez ubezpieczonego. Na ostatnim etapie
umożliwić udział w powszechnym ubezpieczeniu
zdrowotnym płatnikom niepublicznym, ale na zasa-
dach dotyczących płatników publicznych.
W związku z tym, że obecnie trwają prace w tym
zakresie, przedwczesne jest mówienie o liczbie (ro-
dzaju), siedzibach instytucji ubezpieczenia zdrowot-
nego, które powstaną w wyniku podziału Narodo-
wego Funduszu Zdrowia. Na początku pod dyskusję
zostaną poddane kryteria dotyczące tworzenia no-
wych instytucji powszechnego ubezpieczenia zdro-
wotnego, np. takie jak liczba osób ubezpieczonych,
wysokość przychodów ze składek osób ubezpieczo-
nych itd.
Szersze informacje w tym zakresie będą mogły
być przedstawione po zakończeniu prac przygoto-
wawczych.
Jednocześnie pragnę poinformować, że nie po-
dzielam obaw pana posła przedstawionych w inter-
pelacji. Powyższe zmiany powinny się przyczynić do
poprawienia sytuacji w opiece zdrowotnej, do zwięk-
szenia dostępności ubezpieczonych do świadczeń
opieki zdrowotnej, w tym również ubezpieczonych
z Podkarpacia.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 7 kwietnia 2008 r.
671
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posłów Kazimierza Moskala,
Stanisława Ożoga i Kazimierza Gołojucha
w sprawie uzyskania godziwego odszkodowania
przez ludzi ze Stowarzyszenia
Weteranów Pracy Powszechnej Organizacji
„Służba Polsce” (2113)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
26 marca 2008 r., znak: SPS-023-2113/08, dotyczące
interpelacji posłów Kazimierza Moskala, Stanisła-
wa Ożoga i Kazimierza Gołojucha w sprawie uzy-
skania godziwego odszkodowania przez ludzi ze Sto-
warzyszenia Weteranów Pracy Powszechnej Orga-
nizacji „Służba Polsce”, uprzejmie informuję:
W dniu 27 marca 2007 r. Rada Ministrów przyję-
ła „Założenia nowelizacji prawa kombatanckiego”.
W założeniach dokonano m. in. przeglądu i oceny
postulatów dotyczących zadośćuczynienia za krzyw-
dy doznane w okresie wojny i po wojnie, zgłaszanych
przez różne i bardzo liczne grupy społeczne.
Wśród wyżej wskazanych grup znajduje się rów-
nież grupa byłych junaków Powszechnej Organiza-
cji „Służba Polsce”, czyli osób wcielonych do tej or-
ganizacji na mocy ustawy z dnia 25 lutego 1948 r.
o powszechnym obowiązku przysposobienia zawodo-
wego, wychowania fizycznego i przysposobienia woj-
skowego młodzieży oraz o organizacji spraw kultury
fizycznej i sportu (Dz. U. z 1948r. Nr 12, poz. 90,
z późn. zm.).
Założenia nie przewidują jednakże uprawnień
dla wszystkich osób, które zostały wcielone do orga-
nizacji „Służba Polsce”. Wynika to z faktu, iż wciele-
nie do Służby Polsce nie było co do zasady formą re-
presji – taki charakter miało tylko wcielenie do tzw.
brygad ponadkontyngentowych, których junacy otrzy-
mują już świadczenia na mocy ustawy z dnia 2 wrze-
śnia 1994 r. o świadczeniu pieniężnym i uprawnie-
niach przysługujących żołnierzom zastępczej służby
wojskowej przymusowo zatrudnionym w kopalniach
węgla, kamieniołomach, zakładach rud uranu i ba-
talionach budowlanych (tekst jednolity: Dz. U. z 2001 r.
Nr 60, poz. 622, z późn. zm.). Ponadto brak jest in-
strumentów, które pozwoliłyby odróżnić junaków,
którzy znaleźli się w Służbie Polsce dobrowolnie, od
tych, którzy trafili tam przymusowo.
Należy również wskazać, że realizacja postula-
tów wszystkich grup ubiegających się o uprawnienia
kombatanckie byłaby bardzo kosztowna, co oczywi-
ście sprawia, że staje się to nierealne (ocenia się, że
koszt wyniósłby co najmniej 4,5 mld zł). Wybrano
więc grupy najbardziej zasłużone dla niepodległości
Polski, a także najbardziej poszkodowane w związ-
ku z udziałem w walkach o niepodległość i jednocze-
śnie te, które do tej pory nie otrzymały rekompensa-
ty w żadnej formie, a ich ogromne zasługi dla nie-
podległości są oczywiste. Krąg tych osób został
672
określony m.in. uchwałą Sejmu z dnia 6 kwietnia
2006 r. w sprawie pomocy państwa dla represjono-
wanych uczestników walk o niepodległość z lat
1944–1989, znajdujących się obecnie w bardzo trud-
nych warunkach materialnych.
Projekt założeń był przedmiotem szerokich kon-
sultacji społecznych, głównie w środowiskach kom-
batantów i osób represjonowanych i zyskał ich ak-
ceptację.
Na podstawie założeń w Ministerstwie Pracy
i Polityki Społecznej prowadzone są prace nad pro-
jektem ustawy o uprawnieniach kombatantów,
uczestników walki cywilnej lat 1914–1945, działa-
czy opozycji wobec dyktatury komunistycznej oraz
niektórych ofiar represji systemów totalitarnych.
Zakłada się, że projekt tej ustawy w kwietniu br.
przekazany zostanie do Sejmu RP.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 9 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posłów Macieja
Orzechowskiego i Marka Zielińskiego
w sprawie sposobu naliczania dotacji celowej
dla samorządów powiatowych na prowadzenie
domów pomocy społecznej (2115)
W związku z interpelacją panów posłów Macieja
Orzechowskiego i Marka Zielińskiego z dnia 18 mar-
ca 2008 r., przesłaną pismem z dnia 26 marca 2008 r.,
nr SPS-023-2115/08, w sprawie finansowania dzia-
łalności domów pomocy społecznej, uprzejmie odpo-
wiadam.
Dotacja dla domów pomocy społecznej ustalana
jest zgodnie z art. 87 ustawy z dnia 13 listopada
2003 r. o dochodach jednostek samorządu teryto-
rialnego (Dz. U. z 2003 r. Nr 203, poz. 1966, z późn.
zm.). Przepis ten stanowi, że dotacja przysługuje po-
wiatowi, który prowadzi lub zleca prowadzenie domu,
w którym przebywają mieszkańcy przyjęci do tego
domu przed dniem 1 stycznia 2004 r., a także powia-
towi, który przyjmie do domu osoby ze skierowania-
mi wydanymi przed tym dniem. Środki na dotacje
dla powiatów na dofinansowanie prowadzenia do-
mów pomocy społecznej planuje wojewoda. Środki te
co roku ulegają zmniejszeniu z uwagi na naturalne
zmniejszenie liczby mieszkańców skierowanych do
domów pomocy społecznej przed dniem 1 stycznia
2004 r. Miesięczną kwotę dotacji dla powiatu ustala
się w wysokości odpowiadającej iloczynowi liczby
mieszkańców domów, o których mowa wyżej, w po-
wiecie i średniego miesięcznego kosztu utrzymania
w domu, pomniejszonemu o dochody uzyskiwane
z odpłatności za pobyt w domu za mieszkańca. Jed-
nak dotacja na jednego mieszkańca nie może być
wyższa niż średnia miesięczna kwota dotacji wyli-
czona dla województwa.
Średnią miesięczną kwotę dotacji dla wojewódz-
twa stanowi ustalana w budżecie wojewody mie-
sięczna kwota dotacji przeznaczona na działalność
domów podzielona przez liczbę mieszkańców w tych
domach. W praktyce więc średnia miesięczna kwota
dotacji na jednego mieszkańca może co miesiąc się
zmieniać (wzrastać), ponieważ liczba dotowanych
mieszkańców co miesiąc zmniejsza się.
Należy także pamiętać, że zgodnie z art. 155 ust. 2
ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej
(Dz. U. Nr 64, poz. 593, z późn. zm.) dotacja dla po-
wiatu może ulec zwiększeniu, jednak nie więcej niż
o 20%. Ponadto powiat może ubiegać się o dotację do
zadania własnego, jednak dotacja ta nie może prze-
kroczyć 50% kosztu realizacji zadania.
W roku ubiegłym wojewoda wielkopolski, wyko-
rzystując wszystkie wyżej wymienione możliwości,
przekazał domom pomocy społecznej w wojewódz-
twie dodatkowe środki finansowe ze swojego bu-
dżetu. Nie były to jednak środki zaplanowane wcze-
śniej na dofinansowanie tych jednostek, pochodziły
z oszczędności środków przeznaczonych na realiza-
cję innych zadań. Ponadto pragnę w tym miejscu
zaznaczyć, że województwo wielkopolskie posiada
jedną z najwyższych średnich dotacji na jednego
mieszkańca w Polsce, która na początku bieżącego
roku wynosiła 1486 zł.
Powiat gostyński otrzymał w ten sposób dodat-
kowe środki w wysokości 1 403 086 zł, z czego
w oparciu o art. 155 ustawy o pomocy społecznej
845 336 zł oraz 557 750 zł zgodnie z art. 115 usta-
wy o pomocy społecznej.
Podobna sytuacja dotycząca tak znacznego
wsparcia domów pomocy społecznej najprawdopo-
dobniej nie powtórzy się prędko, co jednak nie ozna-
cza, że średnia dotacja wojewódzka nie wzrośnie
w ciągu roku, i sytuacja finansowa domów pomocy
społecznej w tym powiecie poprawi się. Być może
wojewoda wielkopolski będzie także mógł wesprzeć
dodatkowo ten powiat.
Zgadzam się jednak z panami posłami, że obec-
nie mieszkańcy, na których przekazywana jest dota-
cja, stanowią większość w domach pomocy społecz-
nej, chociaż jednostkowo może to wyglądać różnie.
Zapewne więc znaczne ograniczanie dotacji może
powodować trudną sytuację takiej jednostki.
Generalnie sytuacja domów pomocy społecznej
w całej Polsce nie jest najlepsza i Ministerstwo Pra-
cy i Polityki Społecznej ma tego świadomość. Złożyło
się na nią wiele przyczyn. Wcześniejsze zróżnicowa-
nie wielkości środków planowanych w budżetach
wojewodów na dotacje dla domów pomocy społecznej
powodowało duże zróżnicowanie poziomu finanso-
wania tych jednostek w poszczególnych wojewódz-
twach. Należy także pamiętać, że w pierwszych la-

tach po przekazaniu domów pomocy społecznej sa-
morządom powiatowym wiele starostw nie przeka-
zywało środków z tytułu odpłatności mieszkańców
na bieżące funkcjonowanie tych jednostek. Stałe
monitorowanie takich działań w ramach nadzoru
wojewodów oraz stosowne zmiany przepisów prawa
skutkowały dyscyplinowaniem powiatów w tym za-
kresie. Minister pracy i polityki społecznej w 2004 r.
podjął decyzję w sprawie przeznaczenia części środ-
ków z rezerwy celowej budżetu państwa na podwyż-
szenie średniej dotacji na jednego mieszkańca domu
pomocy społecznej w kilku województwach, co miało
wpływ na wyrównanie wcześniejszych różnic w po-
ziomie dotowania domów pomocy społecznej, a do-
datkowo wymusiło coroczny wzrost środków plano-
wanych w budżetach wojewodów na ten cel, ade-
kwatny do potrzeb zgłaszanych przez samorządy
powiatowe. Zbliżający się, wcześniej obowiązujący,
termin zakończenia realizacji programów napraw-
czych (koniec 2006 r.) wymusił zintensyfikowanie
działań samorządów w celu pozyskania środków na
ich dokończenie. Łatwiej pozyskiwane środki w ra-
mach wydatków bieżących zwiększały znacząco
średni koszt utrzymania mieszkańca, co wpłynęło
z kolei na ograniczenie liczby osób kierowanych do
domów pomocy społecznej po dniu l stycznia 2004 r.,
w związku z wejściem nowych przepisów w zakresie
sposobu finansowania domów pomocy społecznej.
Trudną sytuację finansową tych jednostek po-
głębia wzrost inflacji, którego nie można przewi-
dzieć na etapie planowania. Rosnące koszty utrzy-
mania domów pomocy społecznej powodują, że dota-
cja wojewódzka nie zabezpiecza pełnych kosztów
utrzymania osób kierowanych do domów przed
dniem 1 stycznia 2004 r. Nie wszystkie wojewódz-
twa zwiększają średnią dotację w ciągu roku z uwal-
nianych dotacji, uznając, że większe potrzeby doty-
czą realizacji programów naprawczych, a nie bieżą-
cej działalności domów pomocy społecznej. Taka sy-
tuacja przyczynia się do pogłębiającego się deficytu
budżetowego w tych jednostkach oraz spadku jako-
ści usług przez nie świadczonych.
Dodatkowo wraz ze wzrostem inflacji, a także
wzrostem wynagrodzeń niektórych grup zawodo-
wych, narasta problem niskich wynagrodzeń w tych
jednostkach. Ministerstwo otrzymuje w tej sprawie
liczne wystąpienia związków zawodowych i pracow-
ników domów pomocy społecznej.
Problemem bardzo ściśle powiązanym ze sposo-
bem finansowania domów pomocy społecznej jest
problem finansowania usług zdrowotnych dla miesz-
kańców domów. Domy pomocy społecznej, które nie
mają obowiązku świadczenia usług zdrowotnych,
a jedynie umożliwiać mieszkańcom korzystanie z tych
usług, w praktyce muszą je świadczyć z uwagi na
konieczność zapewnienia opieki i pielęgnacji miesz-
kańcom przez 24 godziny na dobę.
Ustawa o pomocy społecznej w art. 55 wskazuje,
że dom pomocy społecznej świadczy usługi bytowe,
opiekuńcze, wspomagające i edukacyjne na poziomie
673
obowiązującego standardu, w zakresie i formach
wynikających z indywidualnych potrzeb osób w nim
przebywających, oraz w art. 58 wskazuje, iż po stro-
nie domu leży obowiązek umożliwienia i zorganizo-
wania pomocy mieszkańcom w dostępie do korzysta-
nia ze świadczeń zdrowotnych przysługujących im
na podstawie przepisów o świadczeniach z ubezpie-
czenia zdrowotnego.
W związku z nowelizacją ustawy o zakładach
opieki zdrowotnej w czerwcu 2006 r., która umożli-
wiła w ramach struktury organizacyjnej zakładu
opieki zdrowotnej wydzielenie jednostki organiza-
cyjnej zlokalizowanej na terenie jednostki organiza-
cyjnej pomocy społecznej (dom pomocy społecznej
lub całodobowa placówka opiekuńczo-wychowaw-
cza), minister pracy i polityki społecznej skierował
do wszystkich starostów/prezydentów miast na pra-
wach powiatu apel w sprawie podjęcia działań w kie-
runku utworzenia takich jednostek, które sprawo-
wałyby opiekę medyczną nad mieszkańcami domów
pomocy społecznej. Według danych zebranych przez
wydziały polityki społecznej na koniec III kwartału
2007 r. tylko w 17 domach pomocy społecznej utwo-
rzone zostały zakłady opieki zdrowotnej. Przeniesie-
nie ciężaru wydatków związanych ze świadczeniem
usług zdrowotnych mieszkańcom domów pomocy
społecznej na Narodowy Fundusz Zdrowia zapewne
skutkowałoby obniżeniem średniego kosztu utrzy-
mania i oszczędnościami w budżecie domów.
Zapewniam Pana Marszałka, a także Panów Po-
słów, że Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej do-
kłada i będzie dokładać dalszych starań w celu roz-
wiązania problemów dotyczących funkcjonowania
i finansowania domów pomocy społecznej. Obecnie
nie ma możliwości wprowadzenia zmian, które
w sposób natychmiastowy doprowadziłyby do ich
rozwiązania. Przygotowane zostały jednakże wy-
stąpienia do Ministerstwa Finansów i do Minister-
stwa Zdrowia z propozycjami wprowadzenia zmian
do odpowiednich przepisów prawa, które miałyby na
celu poprawę sytuacji finansowej domów pomocy
społecznej, w tym:
— w ustawie o dochodach jednostek samorządu
terytorialnego – umożliwienie udzielania dotacji do
wysokości średniego kosztu utrzymania oraz ureal-
nienie wysokości środków na dotacje dla powiatów
na dofinansowanie działalności domów pomocy spo-
łecznej;
— w ustawie o zakładach opieki zdrowotnej – ob-
ligatoryjne finansowanie usług zdrowotnych dla
mieszkańców domów pomocy społecznej (w tym wy-
nagrodzeń personelu medycznego tych jednostek) ze
środków Narodowego Funduszu Zdrowia.
Ponadto w opinii resortu niezbędne jest także
podjęcie prac wspólnie z Ministerstwem Zdrowia
w zakresie:
1) uporządkowania zasad i okresu pobytu osób
w zakładach opiekuńczo-leczniczych i zakładach
pielęgnacyjno-opiekuńczych (pobyt osób do 6 mie-
sięcy, następnie powrót do domu lub domu pomocy
674
społecznej lub pobyt w zakładzie opiekuńczo-leczni-
czym tylko dla osób przewlekle chorych wymagają-
cych kontynuacji leczenia, a dom pomocy społecznej
dla osób wymagających całodobowej opieki),
2) zmiany zasad finansowania i odpłatności (ujed-
nolicenie zasad odpłatności w DPS i ZOL), np. usłu-
gi zdrowotne finansowane ze środków NFZ, a opłaty
za usługi bytowe naliczane na zasadach wynikają-
cych z ustawy o pomocy społecznej,
3) wzmożenia nadzoru w zakresie kierowania
osób do ZOL i ZPO,
4) dodatkowego źródła finansowania dla gmin
(przenoszenie uwalnianych dotacji lub chociaż jej
części do budżetów gmin, które kierują osoby do do-
mów pomocy społecznej, a rezygnacja z dotychczaso-
wego sposobu przekazywania dotacji gminom nieza-
leżnie od tego, czy gmina kieruje mieszkańców do
domów pomocy społecznej, czy też nie),
5) kontynuacji prac nad tzw. ustawą pielęgna-
cyjną.
O ile planowane zmiany i działania spotkają się
ze zrozumieniem obu resortów, wówczas sytuacja fi-
nansowa domów pomocy społecznej może się popra-
wić, co z kolei przełożyć się powinno na poprawę ja-
kości usług, możliwość dokończenia działań w za-
kresie osiągania standardów usług, a także wzrost
wynagrodzeń pracowników tych jednostek.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 15 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Halickiego
w sprawie niskiego wykorzystywania
przez samorządy dopłat z budżetu państwa
na tworzenie mieszkań oraz różnic
w obostrzeniach stawianych
przez prawo polskie i unijne (2116)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem, SPS-023-2116/08, z dnia 26 marca 2008 r.
dotyczącym interpelacji posła Andrzeja Halickiego
w sprawie niskiego wykorzystywania przez samo-
rządy dopłat z budżetu państwa na tworzenie miesz-
kań oraz różnic w obostrzeniach stawianych przez
prawo polskie i unijne uprzejmie przekazuję poniż-
sze wyjaśnienia.
Odpowiadając na pytania pana posła, uprzejmie
informuję, że w resorcie infrastruktury podjęte zo-
stały prace zmierzające w kierunku modyfikacji
funkcjonującego obecnie modelu wsparcia samorzą-
dów w realizacji budownictwa socjalnego. Przewidu-
je się, że stosowne regulacje w tym zakresie zostaną
wprowadzone w wyniku nowelizacji ustawy z dnia
8 grudnia 2006 r. o finansowym wsparciu tworzenia
lokali socjalnych, mieszkań chronionych, noclegow-
ni i domów dla bezdomnych (Dz. U. Nr 251, poz. 1844).
W obecnym kształcie ustawa ta przewiduje finanso-
we wsparcie gmin, związków międzygminnych, po-
wiatów i organizacji pożytku publicznego w realiza-
cji budownictwa socjalnego. Dofinansowane przed-
sięwzięcie może polegać na budowie, remoncie, prze-
budowie i zmianie sposobu użytkowania budynku,
a także na udziale w inwestycji realizowanej przez
tbs. Możliwy jest także zakup lokali mieszkalnych
na rynku wtórnym z przeznaczeniem na lokale so-
cjalne lub mieszkania chronione.
Projektowane rozwiązania zakładają wprowa-
dzenie możliwości pozyskiwania przez gminy, przy
pomocy finansowej z budżetu państwa, także miesz-
kań komunalnych nieposiadających statusu lokali
socjalnych. Warunkiem uzyskania takiego wsparcia
byłoby w tym przypadku ekwiwalentne zwiększenie
przez gminę liczby i powierzchni lokali socjalnych
na bazie posiadanego już zasobu mieszkaniowego.
Jak się wydaje, takie rozwiązanie stworzyłoby
znacznie lepsze warunki dla prowadzenia przez
gminy polityki mieszkaniowej w zakresie odpowied-
niej do potrzeb i uwarunkowań dochodowych aloka-
cji zasobów socjalnych.
Wprowadzenie nowych możliwości może zatem
przyczynić się do znaczącego wzrostu zainteresowa-
nia samorządów uzyskaniem finansowego wsparcia
w ramach programu. Warto podkreślić, iż cel ten
może zostać osiągnięty poprzez bardziej efektywne
wykorzystanie środków finansowych z punktu wi-
dzenia interesów budżetu państwa. W ramach reali-
zacji jednego dofinansowanego przedsięwzięcia, po-
legającego na utworzeniu zasobu komunalnego,
gmina miałaby bowiem obowiązek wydzielenia z ist-
niejącego już zasobu odpowiedniej liczby lokali so-
cjalnych.
Nie wydaje się natomiast celowe skrócenie do
5 lat zakazu zmiany funkcji lokali socjalnych czy
mieszkań chronionych utworzonych przy udziale fi-
nansowego wsparcia. Okres ten wydaje się zbyt
krótki, aby możliwe było podjęcie przez państwo ry-
zyka utraty zasobów utworzonych przy udziale środ-
ków budżetowych. Biorąc jednak pod uwagę plano-
wane zmiany w zakresie rozszerzenia programu
o pomoc w realizacji budownictwa komunalnego,
uważam, że gminy powinny mieć możliwość zmiany
w krótszym czasie statusu każdego lokalu utworzo-
nego przy udziale finansowego wsparcia na inny
w obrębie mieszkaniowego zasobu gminy. Podobne
rozwiązanie funkcjonuje już obecnie w stosunku do
lokali socjalnych i mieszkań chronionych (przepis
art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy przewiduje możliwość
zmiany w każdym czasie przeznaczenia lokalu so-
cjalnego na mieszkanie chronione i odwrotnie). Włą-
czenie możliwości takiej zamiany (jednak po upły-

wie pewnego czasu) także w odniesieniu do miesz-
kań komunalnych powinno zapewnić wystarczającą
elastyczność w tym zakresie.
Przewiduje się, że propozycje stosownych regula-
cji nowelizujących ustawę, po nadaniu im odpowied-
niego kształtu legislacyjnego, w trzecim kwartale
br. będą mogły stać się przedmiotem obrad parla-
mentu. Oczywiście wejście w życie nowych rozwią-
zań zostanie poprzedzone szeroką akcją informacyj-
ną, zapewniającą dotarcie informacji o istniejących
możliwościach uzyskania finansowego wsparcia na
realizację gminnego budownictwa mieszkaniowego
do wszystkich samorządów zainteresowanych uzy-
skaniem takiej pomocy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 17 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na interpelację poseł Ewy Wolak
w sprawie utworzenia we Wrocławiu
Europejskiego Instytutu Technologii
i Innowacji (EIT) (2117)
Szanowna Pani Poseł! W nawiązaniu do pisma
z dnia 27 lutego 2008 r. uprzejmie przekazuję odpo-
wiedź na pytania zadane przez Panią Poseł.
Pytanie 1 – Czy w związku z tym, że Wrocław
stoi przed szansą pozyskania siedziby Europejskie-
go Instytutu Technologii i Innowacji w swoich gra-
nicach, jest opracowany szczegółowy plan mający na
celu promocję Wrocławia?
Odpowiedź: Strategia działań na rzecz promocji
lokalizacji siedziby Rady Zarządzającej Europejskie-
go Instytutu Innowacji i Technologii (RZ EIT) zo-
stała wypracowana przez powołany w tym celu, za-
rządzeniem prezesa Rady Ministrów z dnia 18 lute-
go 2008 r., Międzyresortowy Zespół do Spraw Euro-
pejskiego Instytutu Innowacji i Technologii na po-
siedzeniach w dniach 4 i 6 marca 2008 r. Polega ona
na przygotowaniu planu wizyt i spotkań bilateral-
nych kierownictwa Ministerstwa Nauki i Szkolnic-
twa Wyższego z ministrami właściwymi do spraw
nauki, organizacji konferencji, spotkań z ambasado-
rami państw członkowskich w Warszawie, podczas
których prezentowana jest polska oferta umiejsco-
wienia siedziby EZ EIT we Wrocławiu.
Pytanie 2 – Jakie działania podejmie rząd, aby
siedziba Europejskiego Instytutu Technologii i In-
nowacji powstała we Wrocławiu?
675
Odpowiedź: Rząd od wielu miesięcy, podczas spo-
tkań bilateralnych z przedstawicielami państw człon-
kowskich, podejmuje działania mające na celu pro-
mocję kandydatury Wrocławia jako przyszłej siedzi-
by RZ EIT.
W promocję miasta zaangażowani są, obok kie-
rownictwa Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyż-
szego, zarówno przedstawiciele Kancelarii Prezesa
Rady Ministrów, Ministerstwa Spraw Zagranicz-
nych, Urzędu Komitetu Integracji Europejskiej, jak
i ambasadorzy Polski w 26 państwach unijnych, po-
słowie do Parlamentu Europejskiego, przedstawicie-
le świata nauki i sektora prywatnego.
W załączeniu uprzejmie przekazuję szczegółowy
harmonogram dotychczasowych oraz planowanych
działań podejmowanych przez rząd Rzeczypospolitej
Polskiej, w tym Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa
Wyższego*).
Z wyrazami szacunku
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 17 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Ewy Wolak
w sprawie ulg podatkowych na dzieci
wychowywane przez rodziny zastępcze (2118)
Odpowiadając, w porozumieniu z Ministerstwem
Finansów, na interpelację pani poseł Ewy Wolak
w sprawie ulg podatkowych na dzieci wychowywane
przez rodziny zastępcze, przesłaną przez Pana Mar-
szałka pismem z dnia 26 marca 2008 r. (SPS-023-
-2118/08), uprzejmie informuję:
Ulga prorodzinna została wprowadzona ustawą
z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podat-
ku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie
niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 217, poz. 1588)
z mocą obowiązującą od 1 stycznia 2007 r. Zasady ko-
rzystania z omawianego odliczenia reguluje art. 27f
ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodo-
wym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14,
poz. 176, ze zm.). Od podatku dochodowego, obliczo-
nego zgodnie z art. 27, pomniejszonego o kwotę
składki, o której mowa w art. 27b, podatnik ma pra-
wo odliczyć rocznie kwotę stanowiącą iloczyn liczby
wychowywanych dzieci i dwukrotności kwoty zmniej-
szającej podatek określonej w pierwszym przedziale
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
676
skali podatkowej, jeżeli w roku podatkowym wycho-
wywał własne lub przysposobione dzieci, o których
mowa w art. 6 ust. 4 ustawy (art. 27f ust. 1 i ust. 2
ww. ustawy).
Odliczenie kwoty, o której wyżej mowa, dotyczy
łącznie obojga rodziców. Kwotę tę odlicza się od po-
datku jednego z rodziców lub od podatku obojga
(art. 27f ust. 3 ww. ustawy). Omawiane odliczenie
przysługuje nie tylko biologicznym rodzicom, ale
także podatnikom, którzy przysposobili dzieci.
Odnosząc się do kwestii nieuwzględnienia w uldze
rodzin zastępczych, należy wyjaśnić, iż przebywanie
dziecka w takiej rodzinie – odmiennie niż w przy-
padku przysposobienia (adopcji) – ma z zasady cha-
rakter czasowy i może się wiązać z kilkukrotną
zmianą rodziny zastępczej w ciągu roku.
Stosownie do postanowień art. 78 ustawy z dnia
12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. Nr 64,
poz. 593, ze zm.) rodzinie zastępczej udziela się po-
mocy pieniężnej na częściowe pokrycie kosztów
utrzymania każdego umieszczonego w niej dziecka.
Kwoty otrzymane z tego tytułu, w myśl postanowień
art. 21 ust. 1 pkt 24 ustawy o podatku dochodowym
od osób fizycznych, wolne są od podatku dochodowe-
go od osób fizycznych. Powołany przepis stanowi bo-
wiem, iż wolna od podatku dochodowego jest przy-
znana, na podstawie odrębnych przepisów, pomoc
pieniężna dla rodzin zastępczych oraz jednorazowa
pomoc pieniężna na zagospodarowanie udzielona
usamodzielniającym się wychowankom rodzin za-
stępczych i wychowankom publicznych lub niepu-
blicznych placówek opiekuńczo-wychowawczych.
Należy podkreślić, iż celem wprowadzenia ulgi
prorodzinnej było wspieranie rodziny poprzez sys-
tem podatkowy. Rodziny zastępcze korzystają rów-
nież ze wsparcia ze strony systemu podatkowego po-
przez powołane zwolnienie przedmiotowe. Stąd brak
było przesłanki objęcia rodzin zastępczych kolejną
preferencją podatkową w postaci ulgi prorodzinnej.
Nie przewiduje się również podjęcia inicjatywy legi-
slacyjnej w tym zakresie.
Odnosząc się do skutków finansowych związa-
nych z ewentualnym objęciem rodzin zastępczych
ulgą prorodzinną, uprzejmie informuję, iż w 2006 r.
w tych rodzinach przebywało 61 554 dzieci. Z uwagi
na brak informacji o dochodach uzyskiwanych przez
rodziny zastępcze dla przedstawianego szacunku
przyjęto, że pełna ulga przysługiwałaby na 1/3 dzie-
ci rodzin zastępczych, tj. ok. 20 500. W rzeczywisto-
ści ulgą objęta byłaby większa liczba dzieci, jednak
z uwagi na zbyt niski podatek zostałaby uwzględ-
niona w rozliczeniu podatkowym w niepełnej wyso-
kości. Przy przyjęciu tych założeń skutek budżeto-
wy ulgi na dzieci z rodzin zastępczych wyniósłby
około 23 mln zł rocznie.
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 16 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Ewy Wolak
w sprawie zawieszenia przez LOT
połączenia lotniczego z Wrocławia do Brukseli
(2119)
W nawiązaniu do interpelacji nr SPS-023-2119/
08 z dnia 26 marca 2008 r. poseł na Sejm RP pani
Ewy Wolak w sprawie realizowanych przez PLL
LOT SA połączeń lotniczych na trasie Wrocław–
–Bruksela pragnę poniżej przedstawić informację
w przedmiotowej sprawie.
W przedstawionej MSP przez Zarząd PLL LOT
SA informacji dotyczącej sprawy realizacji połączeń
na trasie Wrocław–Bruksela wskazuje się, iż po kil-
ku miesiącach funkcjonowania tego połączenia osią-
gnięty wynik finansowy był znacznie gorszy od za-
kładanego w prognozach spółki. Podstawowym kry-
terium działalności przewozowej PLL LOT SA jest
zapewnienie rentowności podejmowanych zadań
w zakresie przewozów pasażerskich na obsługiwa-
nych trasach. Z powodu mniejszych wpływów niż
zakładane wynikających z niedostatecznej ilości pa-
sażerów, niepokrywających nawet wysokości pono-
szonych kosztów, spółka zmuszona została do dosto-
sowania ilości oferowanych rejsów w ujęciu tygo-
dniowym do istniejącego popytu. Od miesiąca kwiet-
nia 2008 r. PLL LOT SA realizuje na trasie Wro-
cław–Bruksela trzy rejsy tygodniowo, tj. we wtorki,
środy i piątki.
Nie bez znaczenia dla powyższych informacji po-
zostaje fakt, iż PLL LOT SA jest podmiotem prawa
handlowego, którego działalność musi opierać się na
rachunku ekonomicznym, a więc osiągać określony
poziom rentowności. Sprawy spółki prowadzi za-
rząd, który w prowadzonych działaniach winien kie-
rować się dobrem i rozwojem PLL LOT SA oraz
maksymalizacją wartości akcji.
Rynek usług lotniczych w kraju i za granicą nale-
ży do wysoce konkurencyjnych. Postępująca libera-
lizacja rynku lotniczego pociąga za sobą konieczność
nie tylko utrzymania istniejącej floty na dobrym po-
ziomie zapewniającym oczekiwany poziom usług,
bezpieczeństwo pasażerów, ale również realizacji
znacznych inwestycji celem utrzymania swojej pozy-
cji na rynku.
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 15 kwietnia 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Witolda Kochana,
Tadeusza Arkita i Jarosława Gowina
w sprawie klauzuli wykonalności z urzędu
(2120)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację panów posłów Witolda Kochana, Tade-
usza Arkita, Jarosława Gowina z dnia 12 marca
2008 r., przesłaną przy piśmie z dnia 26 marca 2008 r.
(SPS-023-2120/08), a dotyczącą nadawania z urzę-
du klauzuli wykonalności nakazom zapłaty, uprzej-
mie wyjaśniam, co następuje.
Art. 782 § 2 ustawy Kodeks postępowania cywil-
nego został wprowadzony przez art. 1 pkt 38 ustawy
z dnia 22 grudnia 2004 r. o zmianie ustawy Kodeks
postępowania cywilnego oraz ustawy Prawo o ustro-
ju sądów powszechnych (Dz. U. z 2005 r., Nr 13,
poz. 98) i obowiązuje od dnia 22 lutego 2005 r. Zgod-
nie z jego brzmieniem nakazowi zapłaty sąd nadaje
klauzulę wykonalności z urzędu niezwłocznie po
jego uprawomocnieniu się.
W praktyce sądów wystąpiły rozbieżności w sto-
sowaniu tego przepisu. Część sądów na jego podsta-
wie nie tylko nadaje nakazowi zapłaty klauzulę wy-
konalności z urzędu, ale ponadto z urzędu doręcza
tytuł wykonawczy wierzycielowi. Bywa jednak czę-
sto i tak, że nakaz zapłaty zaopatrzony w klauzulę
wykonalności pozostawiany jest w aktach sprawy.
Tej rozbieżności nie usunęła także wykładnia doko-
nana przez Sąd Najwyższy w uzasadnieniu postano-
wienia z dnia 7 grudnia 2005 r., sygn. akt I CA 1/05,
OSNC z 2006 r., Nr 6, poz. 109.
Z uzasadnienia projektu wyżej wymienionej usta-
wy z dnia 22 grudnia 2004 r. wynika, że motywem
zmiany, polegającej na dodaniu § 2 w art. 782 K.p.c.,
był zamiar przyspieszenia postępowania egzekucyj-
nego, na co istotny wpływ ma szybkie uzyskanie ty-
tułu wykonawczego. Ten cel nie jest spełniony w sy-
tuacji, gdy klauzula wykonalności nadawana jest
z urzędu, zaś tytuł wykonawczy pozostawiany jest
w aktach sprawy. W związku z tym obowiązek dzia-
łania sądu z urzędu, o którym mowa w art. 782 § 2
K.p.c., powinien obejmować zarówno zaopatrzenie
tytułu egzekucyjnego w klauzulę wykonalności, jak
też doręczenie tytułu wykonawczego wierzycielowi.
Problem przedstawiony w interpelacji rzeczywi-
ście istnieje i dlatego zasadne będzie dokonanie,
przy najbliższej nowelizacji przepisów ustawy Ko-
deks postępowania cywilnego, stosownej zmiany
w treści art. 782 § 2.
Należy uzupełnić ten przepis poprzez wskazanie,
że sąd z urzędu doręcza powodowi nakaz zapłaty za-
opatrzony w klauzulę wykonalności.
677
Wskazane byłoby równoczesne dostosowanie wła-
ściwych przepisów regulujących zagadnienie pobie-
rania opłaty kancelaryjnej za klauzulę wykonalno-
ści oraz za odpis nakazu zapłaty, polegające na rezy-
gnacji z tych opłat w przypadkach objętych dyspozy-
cją art. 782 § 2 K.p.c.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 17 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację posłów Witolda Kochana,
Tadeusza Arkita i Jarosława Gowina
w sprawie finansowania przedsięwzięć
z dziedziny sportu kwalifikowanego (2121)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posłów na Sejm RP Witolda Kochana,
Tadeusza Arkita i Jarosława Gowina, przekazaną
pismem z dnia 26 marca 2008 r. (sygn. SPS-023-
-2121/08), w sprawie finansowania przedsięwzięć
z dziedziny sportu kwalifikowanego, uprzejmie in-
formuję, co następuje.
Zagadnienia dotyczące udzielania wsparcia fi-
nansowego na zadania w zakresie kultury fizycznej
i sportu regulowane są przez szereg aktów praw-
nych, m.in. ustawą z dnia 30 czerwca 2005 r. o fi-
nansach publicznych (Dz. U. Nr 249, poz. 2104,
z późn. zm.), ustawą z dnia 24 kwietnia 2003 r.
o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie
(Dz. U. Nr 96, poz. 873, z późn. zm.), ustawami sa-
morządowymi – w tym ustawa z dnia 8 marca 1990 r.
o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 Nr 142,
poz. 1591 z późn. zm.), ustawą z dnia 29 lipca 2005 r.
o sporcie kwalifikowanym (Dz. U. Nr 155, poz. 1298,
z późn. zm.) oraz ustawą z dnia 18 stycznia 1996 r.
o kulturze fizycznej (Dz. U. z 2007 r. Nr 226, poz. 1675,
z późn. zm.).
Treść przywołanego w interpelacji art. 2 ust. 2
ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o sporcie kwalifikowa-
nym stanowi, że jednostki samorządu terytorialne-
go mogą wspierać, w tym finansowo, rozwój sportu
kwalifikowanego. Ponadto w myśl przepisu art. 2
ust. 3 tej ustawy, dodanego ustawą z dnia 23 sierp-
nia 2007 r. o zmianie ustawy o sporcie kwalifikowa-
nym oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 171,
poz. 1208), organ stanowiący jednostki samorządu
terytorialnego określa, w drodze uchwały, warunki
i tryb wspierania, w tym finansowego, rozwoju spor-
tu kwalifikowanego.
678
W ostatnim czasie szereg wątpliwości wzbudziły
kwestie dotyczące zasadności udzielania dotacji
przez jednostki samorządu terytorialnego na zada-
nia z zakresu sportu kwalifikowanego i są one przed-
miotem licznych wystąpień jednostek samorządu do
Ministerstwa Sportu i Turystyki.
Taki stan rzeczy spowodowany jest m.in. tym, iż
regionalne izby obrachunkowe zaczęły kwestiono-
wać zasadność udzielania przedmiotowych dotacji,
a tym samym zasadność udzielania dotacji klubom
sportowym jako podmiotom realizującym zadania
z zakresu sportu kwalifikowanego.
Wydaje się, iż stanowisko regionalnych izb obra-
chunkowych podyktowane jest orzeczeniami woje-
wódzkich sądów administracyjnych, zapadłymi w spra-
wach związanych z finansowaniem sportu kwalifi-
kowanego.
Zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Admi-
nistracyjnego w Gliwicach z dnia 19 lipca 2006 r.
(sygn. akt I SA/GI 927/06): „art. 2 ust. 2 ustawy
o sporcie kwalifikowanym nie może być samodzielną
podstawą przyznania dotacji na rzecz klubów sporto-
wych. Przepis ten ma charakter normy ogólnej i nie
może być uznany za lex specialis stanowiący odrębną
podstawę prawną przyznania dotacji na rzecz klubów
sportowych i wyłączający zasady przyznawania dota-
cji przez jednostki samorządu terytorialnego, wyni-
kające z ustawy o finansach publicznych i ustawy
o samorządzie gminnym. [oraz jak czytamy dalej
w treści przedmiotowego wyroku]: Przedsięwzięcia
związane z funkcjonowaniem sportu kwalifikowane-
go jako takiego nie mieszczą się w zakresie spraw pu-
blicznych o zakresie lokalnym i nie stanowią zaspo-
kojenia zbiorowych potrzeb wspólnoty, o których
mowa w art. 6 i art. 7 ustawy o samorządzie gmin-
nym. Uprawnienia jednostki samorządu terytorial-
nego w zakresie finansowego wspierania sportu kwa-
lifikowanego zostały ograniczone do – wyraźnie wska-
zanej w art. 35 i art. 37 ustawy o sporcie kwalifikowa-
nym – możliwości przyznawania stypendiów sporto-
wych oraz nagród i wyróżnień zawodnikom, którzy
osiągnęli wysokie wyniki sportowe”.
Podobny pogląd wyraził Wojewódzki Sąd Admi-
nistracyjny w Rzeszowie w wyroku z dnia 19 czerw-
ca 2006 r. (sygn. akt I SA/Rz 400/06): „1. Artykuł 2
ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o sporcie kwali-
fikowanym (Dz. U. Nr 155, poz. 1298, ze zm.) nie
stanowi samodzielnej podstawy do ponoszenia wy-
datków z budżetu gminy na zadania z zakresu spor-
tu kwalifikowanego. 2. Przepisów art. 4 ust. 1 pkt 14
oraz art. 11 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 24 kwietnia
2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolon-
tariacie (Dz. U. Nr 96, poz. 873, ze zm.) nie można
rozpatrywać w oderwaniu od przepisów odrębnych
ustaw, w płaszczyźnie których należy poszukiwać
konkretyzacji możliwości wsparcia finansowego z bu-
dżetu jednostki samorządu terytorialnego na rzecz
podmiotów niezaliczonych do sektora finansów pu-
blicznych, tj. ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samo-
rządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591,
ze zm.) oraz ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finan-
sach publicznych (Dz. U. Nr 249, poz. 2104, ze zm.).”.
Nie dokonując oceny powyższych wyroków, nale-
ży jednakże pamiętać, iż zostały one wydane w in-
dywidualnych sprawach, a ich treść uzależniona
była od konkretnego stanu faktycznego. Należy tak-
że zauważać, że przepis art. 2 ust. 2 ustawy o sporcie
kwalifikowanym ma charakter normy ogólnej i nie
może być rozpatrywany w oderwaniu od innych
ustaw odnoszących się do finansowego wspierania
podmiotów przez jednostki samorządu terytorialne-
go, tj. ustawy o finansach publicznych, ustawy o sa-
morządzie gminnym oraz ustawy o działalności po-
żytku publicznego i o wolontariacie.
W kontekście omawianych wyroków istotna zda-
je się być uwaga, iż nie sposób utożsamiać pojęcia
„sportu profesjonalnego” z pojęciem „sportu kwali-
fikowanego”. Natomiast sądy, rozpatrując konkret-
ne sprawy, powoływały się w uzasadnieniach orze-
czeń na wyrok NSA z 6 grudnia 2000 r., sygn. akt
I SA/Gd 1977/99, który dotyczył wyłącznie sportu
profesjonalnego (teza wyroku: „nie można zgodzić
się z argumentacją, że realizacja zadań z zakresu
kultury fizycznej, ukierunkowana na sport profesjo-
nalny, jest zadaniem o charakterze użyteczności pu-
blicznej i w związku z tym należy do zadań własnych
gminy. Tylko zadanie publiczne można zaliczyć do
kategorii zadań o charakterze użyteczności publicz-
nej, to znaczy takich, które w odniesieniu do gminy
polegają na zaspokajaniu zbiorowych potrzeb spo-
łeczności lokalnej”).
Zgodnie bowiem z nieobowiązującym przepisem
art. 3 pkt 5 ustawy z dnia 18 stycznia 1996 r. o kul-
turze fizycznej (Dz. U. z 2001 r. Nr 81, poz. 889,
z późn. zm.) „sport profesjonalny” był rodzajem
sportu wyczynowego, uprawianym w celach zarob-
kowych, natomiast „sport kwalifikowany” jest, w myśl
art. 3 pkt 3 ustawy o sporcie kwalifikowanym, „for-
mą aktywności człowieka związaną z uczestnictwem
we współzawodnictwie sportowym, organizowanym
lub prowadzonym w określonej dyscyplinie sportu
przez polski związek sportowy lub podmioty działa-
jące z jego upoważnienia”. W związku z tym upra-
wianie sportu kwalifikowanego nie musi wiązać się
z jakąkolwiek formą działalności zarobkowej, nie
jest on ograniczony jedynie do współzawodnictwa na
najwyższych szczeblach, a także, co jest bardzo istot-
ne, w tej formie aktywności człowieka uczestniczy
również młodzież (chociażby uczniowskie kluby
sportowe biorące udział w różnego rodzaju rozgryw-
kach czy zawodach).
Ponadto pomimo pewnej niespójności terminolo-
gicznej, mającej miejsce w różnych aktach praw-
nych, należy przyjąć iż „kultura fizyczna” jest poję-
ciem o najszerszym znaczeniu, mającym oparcie
w art. 68 ust. 5 Konstytucji RP, a jej cele realizowa-
ne są również przez „sport kwalifikowany” jako
część „sportu”.

Powyższe wyjaśnienia są istotne z uwagi na prze-
pisy ustawy o finansach publicznych oraz ustawy
o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie.
Zgodnie bowiem z art. 176 ustawy o finansach pu-
blicznych podmioty niezaliczane do sektora finan-
sów publicznych i niedziałające w celu osiągnięcia
zysku mogą otrzymywać z budżetu jednostki samo-
rządu terytorialnego dotacje na cele publiczne
związane z realizacją zadań tej jednostki. Zlecenie
zadania i udzielenie dotacji następuje zgodnie
z przepisami ustawy o działalności pożytku publicz-
nego i o wolontariacie (należy pamiętać, iż działu II
tej ustawy nie stosuje się do klubów sportowych bę-
dących spółkami). Uwzględniając zaś wyjaśnienia
dotyczące ww. pojęć, uprawniona wydaje się teza, iż
powołany wyżej wyrok NSA nie powinien mieć od-
niesienia do całości sportu kwalifikowanego i moż-
liwe jest zaliczenie, w konkretnej sytuacji, przy-
najmniej niektórych zadań z zakresu sportu kwali-
fikowanego do zadań należących do sfery zadań
własnych gminy, o których mowa w art. 7 ustawy
o samorządzie gminnym, a tym samym udzielanie
szerszego wsparcia niż tylko w zakresie nagród
i stypendiów.
Zdaniem Ministerstwa Sportu i Turystyki istota
problemu sprowadza się do wykazania, iż dane zada-
nia związane ze wsparciem sportu kwalifikowanego
mieszczą się w ramach upowszechniania kultury fi-
zycznej i sportu oraz że mieszczą się w zakresie spraw
publicznych o zakresie lokalnym i stanowią zaspoko-
jenie zbiorowych potrzeb wspólnoty, o których mowa
w art. 6 i art. 7 ustawy o samorządzie gminnym. Na-
tomiast to rolą samorządu jest wykazanie, w sytuacji
pojawienia się zarzutów ze strony odpowiednich or-
ganów, że dane zadanie (a w ramach tego zadania po-
szczególne wydatki) zalicza się do spraw publicznych
o zakresie lokalnym.
Ustosunkowując się do sytuacji opisanej w inter-
pelacji, należy wskazać, że zwłaszcza w zakresie
sportu kwalifikowanego dzieci i młodzieży, mające-
go przede wszystkim na celu rozwój i dbałość o kon-
dycję psychofizyczną, a także naukę i kształtowanie
zasad i postaw społecznych dzieci i młodzieży, jak
najbardziej zasadne jest twierdzenie, że zadania
tego rodzaju mogą, a nawet powinny, być zaliczane
do zadań własnych gminy.
Jednakże obowiązujące przepisy regulujące za-
sady udzielania dotacji, m.in. dla klubów sporto-
wych, na zadania z zakresu sportu kwalifikowanego
mogą budzić zbyt wiele wątpliwości związanych z ich
stosowaniem.
Mając na uwadze powyższe, pragnę poinformo-
wać, że w Ministerstwie Sportu i Turystyki podjęte
zostały prace nad projektem nowej ustawy o sporcie,
która ma swoim szerokim zakresem obejmować mię-
dzy innymi problematykę związaną z uprawnienia-
mi samorządu terytorialnego w przedmiocie finan-
sowego wspierania sportu kwalifikowanego. Wycho-
dząc z założenia, że dla właściwego rozwoju sportu
679
niezbędne jest tworzenie jak największej liczby źró-
deł jego finansowania, podjęte prace mają za zada-
nie uporządkować kwestie dotyczące między innymi
dotowania klubów sportowych przez jednostki sa-
morządu terytorialnego.
Z poważaniem
Minister
Mirosław Drzewiecki
Warszawa, dnia 17 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na interpelację posłów Tadeusza Arkita,
Jarosława Gowina i Witolda Kochana
w sprawie lokalnych grup działania
w ramach pilotażowego Programu Operacyjnego
Leader+ (2122)
W nawiązaniu do pisma z dnia 26 marca br.
(znak: SPS-023-2122/08), zawierającego interpela-
cję posłów Tadeusza Arkita, Jarosława Gowina i Wi-
tolda Kochana w sprawie funkcjonowania lokalnych
grup działania, przekazuję następujące informacje.
W odniesieniu do pytań 1. oraz 3. informuję, że
w dniu 1 kwietnia br. zostały zakończone konsulta-
cje zewnętrzne projektów rozporządzeń wykonaw-
czych dotyczących wdrożenia podejścia Leader.
Obecnie Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi pra-
cuje nad ostatecznym kształtem ww. aktów praw-
nych. Dokładamy wszelkich starań, aby jak najszyb-
ciej zakończyć prace nad przygotowaniem do wdro-
żenia podejścia Leader. Publikacja ww. rozporzą-
dzeń planowana jest na maj br.
Zgodnie z procedurą legislacyjną w styczniu br.
odbyły się konsultacje społeczne, podczas których
lokalne grupy działania (LGD) miały możliwość
zgłoszenia swoich uwag i propozycji.
MRiRW starało się w jak najszerszym stopniu
uwzględnić uwagi nadesłane przez podmioty bezpo-
średnio zaangażowane we wdrażanie podejścia Le-
ader, w tym również rozwiązania proponowane przez
LGD. Podczas całego procesu konsultacji projektów
ww. rozporządzeń ich uaktualnianie na bieżąco wer-
sje były zamieszczone w Biuletynie Informacji Pu-
blicznej oraz na stronie internetowej MRiRW.
Należy zaznaczyć, iż MRiRW dokłada wszelkich
starań, aby na bieżąco informować LGD oraz inne
podmioty zaangażowane we wdrożenie podejścia
Leader o wszelkich stawianych im wymaganiach,
a także zmianach w projektowanych przepisach roz-
porządzeń, które mają wpływ na funkcjonowanie
już istniejących oraz nowo powstających lokalnych
grup działania.
680
Mam świadomość, iż lokalnym grupom działania
potrzebny jest czas, aby dostosować się do stawia-
nych im wymogów. Z tego względu od listopada 2007 r.
na stronie internetowej MRiRW zamieszczony jest
zakres lokalnej strategii rozwoju (LSR) wraz z in-
strukcją jej sporządzania, a także opis procedur wy-
boru LGD do realizacji LSR.
Ponadto dodatkowym udogodnieniem oraz źró-
dłem aktualnych informacji przekazywanych LGD
są zamieszczone na stronie internetowej MRiRW
najczęściej zadawane pytania dotyczące różnych
aspektów wdrażania podejścia Leader.
Pragnę również wspomnieć, iż właśnie dobiega
końca cykl szkoleń z zakresu osi 4. Leader w ramach
Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata
2007–2013. Celem szkoleń było rozpowszechnienie
informacji, zarówno wśród potencjalnych benefi-
cjentów, jak i podmiotów wdrażających, związanych
z wdrażaniem osi 4. Leader, opartych na projektach
rozporządzeń ministra rolnictwa i rozwoju wsi.
W celu ułatwienia lokalnym grupom działania
pracy związanej z przygotowaniem LSR na zlecenie
Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi został wyda-
ny podręcznik pt. „Budowanie lokalnej strategii roz-
woju w ramach osi 4. Leader”. Treść tej publikacji
została opracowana zgodnie z rozwiązaniami przy-
jętymi w projektowanych rozporządzeniach wyko-
nawczych dotyczących osi 4. Leader.
W odniesieniu do pytań 2. i 4c informuję, że
z uwagi na dynamiczny charakter dokumentu, ja-
kim jest LSR, oraz zmieniające się warunki otocze-
nia, w których działa LGD, istnieje możliwość mo-
dyfikacji LSR opracowanej przez LGD.
W rozporządzeniu ministra rolnictwa i rozwoju
wsi w sprawie szczegółowych kryteriów i sposobu
wyboru lokalnej grupy działania do realizacji lokal-
nej strategii rozwoju w ramach Programu Rozwoju
Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013 istnieje prze-
pis mówiący o zobowiązaniu LGD do aktualizacji
opracowanej przez nią LSR. Również kryteria oceny
LSR przewidują weryfikację procesu aktualizacji
LSR uwzględniającego udział społeczności lokalnej.
Natomiast szczegółowe kwestie dotyczące zakresu
zmian w LSR zawarte zostaną w umowie o warun-
kach i sposobie realizacji lokalnej strategii rozwoju.
Z uwagi na to, iż umowa ta zawierana będzie po-
między LGD a samorządami województw, obecnie
Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi jest na etapie
konsultacji z urzędami marszałkowskimi szczegóło-
wych zapisów umowy, dotyczących m.in. postępowa-
nia w przypadku aktualizacji LSR. Istotną kwestią
wydaje się umożliwienie lokalnym grupom działa-
nia aktualizacji LSR w przypadku rozszerzenia ob-
szaru realizacji LSR o kolejną gminę, jak również
modyfikacji celów szczegółowych i przedsięwzięć za-
wartych w LSR, a także dokonywanie zmian w struk-
turze organu decyzyjnego.
W odniesieniu do możliwości finansowania zmian
w strategii informuję, iż w ramach działania 4.3:
Funkcjonowanie LGD, lokalne grupy działania będą
miały możliwość finansowania swojej bieżącej dzia-
łalności, a także pokrywania kosztów związanych
z realizacją badań i analiz dotyczących obszaru ob-
jętego LSR, studiów i planów wykonywalności oraz
planów rozwoju gospodarczego i planów rozwoju
przedsiębiorczości, niezbędnych podczas dokonywa-
nia aktualizacji LSR.
W odniesieniu do pytania 4a informuję, że w ra-
mach działania 4.3: Funkcjonowanie LGD, pomoc
przyznaje się i wypłaca do wysokości limitu, który
w okresie realizacji Programu Rozwoju Obszarów
Wiejskich na lata 2007–2013 dla jednej LGD stanowi
iloczyn liczby mieszkańców zameldowanych na po-
byt stały na obszarze objętym LSR w dniu 31 grudnia
2006 r. zgodnie z wynikowymi informacjami staty-
stycznymi ogłoszonymi w wydawnictwach Głównego
Urzędu Statystycznego i kwoty 29 zł.
Pomoc w ramach ww. działania przyznawana
jest w formie refundacji kosztów kwalifikowanych,
przy czym operacje nie będą finansowane z udzia-
łem innych środków publicznych, z wyłączeniem
przypadku współfinansowania ze środków własnych
jednostek samorządu terytorialnego, zgodnie z usta-
wą z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicz-
nych (Dz. U. Nr 249, poz. 2104, z późn. zm.).
Dodatkowo, zgodnie z przepisami ustawy z dnia
29 lutego 2008 r. o zmianie ustawy o uruchamianiu
środków pochodzących z budżetu Unii Europejskiej
przeznaczonych na finansowanie wspólnej polityki
rolnej (Dz. U. Nr 52, poz. 304), LGD będą mogły
otrzymać środki na wyprzedzające finansowanie
kosztów kwalifikowanych ponoszonych na realizację
operacji w ramach ww. działania.
W odniesieniu do pytań 4b i 5 informuję, iż zgod-
nie z propozycją zmiany przepisów projektu rozpo-
rządzenia ministra rolnictwa i rozwoju wsi w spra-
wie szczegółowych kryteriów i sposobu wyboru lo-
kalnej grupy działania do realizacji lokalnej strate-
gii rozwoju w ramach Programu Rozwoju Obszarów
Wiejskich na lata 2007–2013, uwzględnionych w ra-
mach przeprowadzonych konsultacji społecznych,
kryterium wyboru dotyczące reprezentatywności
odnosi się obecnie do organu decyzyjnego, nie zaś do
całej LGD.
Przepis dotyczący reprezentatywności organu
decyzyjnego mówi o tym, że w skład tego organu
wchodzą:
— przedstawiciele wszystkich gmin będących
członkami albo partnerami LGD,
— co najmniej trzej przedstawiciele podmiotów
sektora publicznego będących członkami albo part-
nerami LGD, w tym: gmin, powiatów, państwowych
szkół wyższych, jednostek badawczo-rozwojowych,
samodzielnych publicznych zakładów opieki zdro-
wotnej, państwowych lub samorządowych instytucji
kultury, państwowych lub samorządowych osób
prawnych utworzonych na podstawie odrębnych
przepisów w celu wykonywania zadań publicznych,
z wyłączeniem przedsiębiorców,

— co najmniej trzej przedstawiciele podmiotów
sektora społecznego będących członkami albo part-
nerami LGD, w tym osób fizycznych działających na
rzecz rozwoju obszaru objętego LSR, związków za-
wodowych, organizacji społeczno-zawodowych rolni-
ków, stowarzyszeń, ruchów obywatelskich, innych
dobrowolnych zrzeszeń oraz fundacji z obszaru obję-
tego LSR,
— co najmniej trzej przedstawiciele przedsiębior-
ców będących członkami albo partnerami LGD.
Należy podkreślić, iż przedstawiciele reprezentu-
jący wszystkie gminy będące członkami albo part-
nerami LGD rozpatrywani będą z punktu widzenia
terytorium. Mogą oni występować podwójnie, rów-
nież jako podmioty reprezentujące dany sektor pu-
bliczny, społeczny lub gospodarczy. Projekt rozpo-
rządzenia ministra rolnictwa i rozwoju wsi w spra-
wie szczegółowych kryteriów i sposobu wyboru lo-
kalnej grupy działania do realizacji lokalnej strate-
gii rozwoju w ramach Programu Rozwoju Obszarów
Wiejskich na lata 2007–2013 określa podmioty, któ-
re w szczególności składają się na sektor publiczny,
społeczny i gospodarczy.
Nie ma natomiast przepisu wskazującego na li-
czebność organu decyzyjnego, zaś swoboda LGD
w kształtowaniu jego struktury ograniczona jest je-
dynie powyższymi uwarunkowaniami, o ile LGD
chciałaby uzyskać punkty w tym zakresie w ramach
konkursu. W związku z tym, że kryterium repre-
zentatywności jest kryterium wyboru, a nie dostę-
pu, jego niespełnienie skutkuje jedynie nieprzyzna-
niem punktów w ramach tego kryterium.
Ponadto należy pamiętać o obowiązku LGD, wy-
nikającym z przepisów zawartych w art. 62 ust. 1 lit b
rozporządzenia Rady (WE) nr 1698/2005 z dnia
20 września 2005 r. w sprawie wsparcia rozwoju ob-
szarów wiejskich przez EFFROW (Dz. Urz. UE L
277 z 21.10.2005), mówiącym o zapewnieniu w skła-
dzie organu decyzyjnego 50% udziału przedstawicie-
li podmiotów sektora gospodarczego i społecznego.
W odniesieniu do zakresu działania oraz kom-
petencji organu decyzyjnego informuję, że zgodnie
z art. 15 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 7 marca 2007 r.
o wspieraniu rozwoju obszarów wiejskich z udzia-
łem środków Europejskiego Funduszu Rolnego na
rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (Dz. U. Nr 64,
poz. 427) do wyłącznej właściwości organu decyzyj-
nego LGD należy wybór operacji. Pozostałe zada-
nia organu decyzyjnego LGD może określić zgodnie
ze swoją wolą.
Ponadto kryteria oceny LGD zawarte w projek-
cie rozporządzenia ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie szczegółowych kryteriów i sposobu wybo-
ru lokalnej grupy działania do realizacji lokalnej
strategii rozwoju w ramach Programu Rozwoju Ob-
szarów Wiejskich na lata 2007–2013 przewidują we-
ryfikację punktową w odniesieniu do sposobu powo-
łania i zmian w składzie organu decyzyjnego, szcze-
gółowych zasad i procedur funkcjonowania organu
decyzyjnego LGD (m.in. regulamin organizacyjny),
681
jak również procedur odwołania od rozstrzygnięć
organu decyzyjnego w sprawie wyboru operacji.
W odniesieniu do pytania 6. informuję, że zgod-
nie z art. 62 ust. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 1698/
2005 z dnia 20 września 2005 r. w sprawie wsparcia
rozwoju obszarów wiejskich przez EFFROW (Dz. Urz.
UE L 277 z 21.10.2005) lokalne grupy działania wy-
bierają projekty, które mają być finansowane w ra-
mach LSR. Oznacza to, że organ decyzyjny LGD do-
konuje wyboru operacji w ramach działań: Różnico-
wanie w kierunku działalności nierolniczej, Tworze-
nie i rozwój mikroprzedsiębiorstw, Odnowa i rozwój
wsi, oraz małych projektów, na podstawie kryteriów
wyboru operacji określonych przez LGD w opraco-
wanej przez nią LSR. Następnie LGD przekazuje do
właściwego podmiotu wdrażającego listę operacji
wybranych do finansowania wraz ze złożonymi
wnioskami o przyznanie pomocy.
W przypadku gdy np. gmina składa wniosek
o przyznanie pomocy w ramach działania: Odnowa
i rozwój wsi, za pośrednictwem LGD, nie wyklucza to
możliwości ubiegania się przez nią o pomoc w ramach
tego działania, składając wniosek bezpośrednio do
podmiotu wdrażającego zgodnie z rozporządzeniem
ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 14 lutego
2008 r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu
przyznawania pomocy finansowej w ramach działa-
nia „Odnowa i rozwój wsi” objętego Programem Roz-
woju Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013 (Dz. U.
Nr 38, poz. 218, 219 i 220), w ramach limitu środków
określonego dla osi 3. Należy pamiętać, iż dana ope-
racja może być finansowana z jednego źródła finanso-
wania, tj. ze środków osi 3 albo osi 4.
W odniesieniu do pytania 7. informuję, że na eta-
pie wyboru LGD do realizacji LSR wymagane jest
określenie jedynie planowanych do realizacji przed-
sięwzięć, które służą osiągnięciu poszczególnych ce-
lów szczegółowych, w ramach których będą realizo-
wane konkretne operacje odpowiadające działaniom
osi 3 oraz małym projektom, a także projektom
współpracy oraz działaniom własnym LGD związa-
nym z nabywaniem umiejętności i aktywizacją. Nie
ma natomiast obowiązku prezentowania szczegóło-
wej listy operacji. Kwestie dotyczące poszczególnych
operacji, np. opis lub zestawienie rzeczowo-finanso-
we planowanej operacji, wymagane będą podczas
składania wniosku o przyznanie pomocy w tamach
każdego z działań osi 4.
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 15 kwietnia 2008 r.
682
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Wojtkowskiego
w sprawie nowelizacji ustawy
o spółdzielniach mieszkaniowych (2124)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Marka Wojtkowskiego,
nr SPS-023-2124/08, w sprawie nowelizacji ustawy
o spółdzielniach mieszkaniowych, uprzejmie infor-
muję, co następuje.
Uchwalenie ustawy z dnia 14 czerwca 2007 r.
o zmianie ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych
oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 125, poz. 873), która weszła w życie w dniu 31 lip-
ca 2007 r., poprzedziły trwające kilkanaście miesię-
cy prace sejmowej podkomisji nadzwyczajnej.
Posłowie tej podkomisji mieli do dyspozycji pięć
projektów ustaw o zmianie ustawy o spółdzielniach
mieszkaniowych i niektórych innych ustaw: rządo-
wy (druk sejmowy nr 766), poselskie (druki sejmowe
nr 399, 767 i 768) i senacki projekt ustawy o zmianie
niektórych ustaw dotyczących przekształceń wła-
snościowych nieruchomości (druk nr 602). Argu-
menty przemawiające za wprowadzeniem zmian do
ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. (Dz. U. z 2003 r.
Nr 119, poz. 1116, ze zm.) w brzmieniu proponowa-
nym przez wnioskodawców zostały zawarte w uza-
sadnieniach poszczególnych projektów.
Pragnę wyjaśnić, że opinie i zastrzeżenia rządu
dotyczące najważniejszych z proponowanych zmian
zostały sformułowane w stanowiskach rządu do po-
szczególnych projektów poselskich oraz projektu se-
nackiego. Ponadto przedstawiciele ministra trans-
portu i budownictwa, a następnie ministra budow-
nictwa, uczestniczący w pracach w Sejmie i w Sena-
cie jako reprezentanci strony rządowej, wielokrotnie
wyrażali opinie, zastrzeżenia i uwagi, które tylko
w niewielkim stopniu zostały uwzględnione w uchwa-
lonej ustawie.
Należy przy tym zaznaczyć, że regulacja nakła-
dająca na spółdzielnię 3-miesięczny termin zawarcia
umowy przeniesienia własności lokalu od dnia zło-
żenia wniosku przez członka posiadającego do tego
lokalu prawo spółdzielcze lokatorskie, o której mowa
w interpelacji pana posła, została wprowadzona
przez posłów do projektu ustawy nowelizującej do-
piero w toku prac w podkomisji.
Uprzejmie informuję, że powyższa regulacja za-
warta w art. 12 ust. 1¹ ustawy o spółdzielniach
mieszkaniowych była przedmiotem wystąpienia
rzecznika praw obywatelskich z dnia 13 sierpnia
2007 r. do ministra sprawiedliwości, w którym rzecz-
nik stwierdził m. in., że 3-miesięczny termin na do-
konanie przekształceń własnościowych jest w wielu
przypadkach – z powodów obiektywnych – niemożli-
wy do dotrzymania. W odpowiedzi z dnia 19 wrze-
śnia 2007 r. minister sprawiedliwości zajął stanowi-
sko, że należy zgodzić się z tezą, iż termin ten nie
będzie obowiązywał w sytuacji, w której dotrzyma-
nie go byłoby z przyczyn obiektywnych niemożliwe.
Informuję również, że na posiedzeniu w dniu
27 marca br. sejmowa Komisja Infrastruktury doko-
nała oceny funkcjonowania ustawy o spółdzielniach
mieszkaniowych po zmianach wprowadzonych usta-
wą nowelizującą.
Uczestnicząc z ramienia resortu infrastruktury
w posiedzeniu Komisji omówiłem funkcjonowanie
ustawy, procesy, które zostały uruchomione po wej-
ściu w życie nowelizacji, problemy podnoszone w ko-
respondencji kierowanej do ministra zarówno przez
rzecznika praw obywatelskich, jak też członków
spółdzielni, a w szczególności przebieg realizacji
wniosków o przekształcenie spółdzielczych praw do
lokali na odrębną własność tych lokali. Zadeklaro-
wałem również przystąpienie do prac nad noweliza-
cją ustawy natychmiast po ogłoszeniu przez Trybu-
nał Konstytucyjny orzeczeń w sprawie wniosków
rzecznika oraz grupy posłów o uznanie szeregu
przepisów wskazanych wyżej ustaw za niezgodne
z Konstytucją RP. Przewodniczący komisji zapowie-
dział zaś włączenie się posłów w proces rozwiązywa-
nia zaprezentowanych problemów.
Mając powyższe na uwadze, wyrażam nadzieję,
że współpraca w tej kwestii pozwoli na wypracowa-
nie propozycji regulacji prawnych, korzystnych za-
równo dla spółdzielni mieszkaniowych, jak i dla ich
członków.
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 11 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Wilka
w sprawie publikacji danych osobowych
dłużników w Internecie (2125)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do in-
terpelacji pana Wojciecha Wilka, posła na Sejm RP,
w sprawie publikacji danych osobowych dłużników
w Internecie, przesłanej przy piśmie z dnia 27 mar-
ca 2008 r., sygn. SPS-023-2125/08, uprzejmie pra-
gnę przekazać następujące wyjaśnienia.
W interpelacji poselskiej została przedstawiona
problematyka ogłaszania w Internecie danych oso-
bowych dłużników, która, jak należy przypuszczać
(w piśmie pana posła nie wskazano bliższych oko-
liczności dotyczących przedmiotowej sprawy), odno-

si się do publikacji w ostatnim czasie przez niektóre
instytucje bankowe danych dłużników w związku
z zamiarem dokonania publicznej sprzedaży wierzy-
telności na podstawie ustawy z dnia 3 lutego 1993 r.
o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i ban-
ków oraz o zmianie niektórych ustaw, zwanej dalej
„ustawą”.
Ze względu na właściwość generalnego inspekto-
ra ochrony danych osobowych (GIODO) w zakresie
zagadnień związanych z przetwarzaniem danych
osobowych przedstawiam opinię ww. organu w przed-
miotowej sprawie. Generalny inspektor ochrony da-
nych osobowych w piśmie z dnia 8 lutego 2008 r.,
sygn. DOLiS-035-142/08, wskazał, że ustawa z dnia
29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych
określa jedynie ogólne zasady przetwarzania i ochro-
ny danych osobowych, zaś ich skonkretyzowanie ma
miejsce w szczególnych wobec jej uregulowań prze-
pisach prawa. W sytuacji gdy określone zagadnienia
są przedmiotem regulacji innych aktów prawnych,
należy się do nich odwołać. GIODO zaznaczył, że
kwestie dotyczące publicznej sprzedaży wierzytelno-
ści bankowych są przedmiotem regulacji przepisów
ustawy z dnia 3 lutego 1993 r. o restrukturyzacji fi-
nansowej przedsiębiorstw i banków oraz o zmianie
niektórych ustaw. I tak, stosownie do treści art. 38
tej ustawy, bank jest uprawniony do publicznej
sprzedaży wymagalnych wierzytelności bankowych
po cenie rynkowej. Dalsze przepisy rozdziału 3 ww.
ustawy wskazują trzy tryby sprzedaży takich wie-
rzytelności (m.in. na podstawie oferty ogłoszonej pu-
blicznie – art. 39 pkt 3 ustawy) oraz określają tryb
powiadamiania o zamiarze sprzedaży wymagalnych
wierzytelności (art. 14 ust. 1 w zw. z art. 40 ust. 1
ustawy). W opinii GIODO wart podkreślenia jest
fakt, iż do przelewu takich wierzytelności stosuje
się przepisy Kodeksu cywilnego o zmianie wierzy-
ciela, z tym że w żadnym przypadku nie jest wyma-
gana zgoda dłużnika na takie działanie (art. 41 pkt 1
ustawy). Zgodnie z powołanymi przepisami o zamia-
rze sprzedaży wymagalnych wierzytelności bank in-
formuje w trybie określonym w art. 14 ust. 1 ustawy.
Przepis ten stanowi zaś (w odniesieniu do bankowe-
go postępowania ugodowego), iż ogłoszenie takie po-
winno być zamieszczone w co najmniej jednym
dzienniku o zasięgu ogólnopolskim oraz w siedzibie
banku i jego oddziałach, a także w siedzibie dłużni-
ka. Tym samym zdaniem GIODO należy uznać, że
o ile upublicznianie danych osobowych dłużnika
przez bank, do jakiego dochodzi w związku z plano-
waną publiczną sprzedażą wierzytelności bankowej
tego dłużnika, odbywa się na podstawie ustawy
o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i ban-
ków oraz o zmianie niektórych ustaw, to powinien
być zachowany tryb wynikający z tej ustawy, gdyż
dopiero wówczas takie udostępnianie danych osobo-
wych znajdzie uzasadnienie w art. 23 ust. 1 pkt 2
ustawy o ochronie danych osobowych. Odnośnie za-
kresu danych, jaki może w takim ogłoszeniu się zna-
leźć, w opinii GIODO wskazać należy, iż dane takie
683
jak: imię, nazwisko i adres dłużnika, są niezbędny-
mi danymi wchodzącymi w skład przedmiotowo
istotnych składników umowy sprzedaży wierzytel-
ności. Należy bowiem zauważyć, że wierzytelność
jest prawem zbywalnym, które może nastąpić np.
w drodze sprzedaży poprzedzonej ofertą. GIODO za-
uważa, że w literaturze przedmiotu podkreśla się, że
dostateczne oznaczenie wierzytelności jest niezbęd-
nym warunkiem, aby mogła ona stać się przedmio-
tem rozporządzenia. Wierzytelność zostanie w wy-
starczający sposób skonkretyzowana dopiero wtedy,
gdy oznaczony zostanie nie tylko jej przedmiot
(świadczenie, którego może domagać się wierzyciel),
ale i druga strona stosunku obligacyjnego, przeciw-
ko której wierzytelność ta przysługuje, czyli dłużnik
(por. J. Mojak: „Obrót wierzytelnościami. Podstawo-
we zagadnienia prawne”, Lublin 1998, s. 8). Wierzy-
telność jest prawem podmiotowym względnym, tzn.
wynika ze stosunku prawnego łączącego konkretne
strony: wierzyciela i dłużnika. Dlatego też według
GIODO nie może być żadnych wątpliwości co do
tego, że oferta zbycia wierzytelności musi zawierać
wskazanie osoby dłużnika, niezależnie od tego, czy
jest on osobą fizyczną, czy prawną, czy prowadzi
działalność gospodarczą, czy też nie, czy jest przed-
siębiorcą, czy konsumentem. Dopiero bowiem wtedy
można mówić o właściwym sprecyzowaniu przed-
miotu cesji (wierzytelność istniejąca w stosunku do
konkretnej osoby). W konsekwencji, z punktu widze-
nia prawa cywilnego, wierzyciel ujawniający zamiar
zbycia wierzytelności powinien określić dane iden-
tyfikujące dłużnika. Wiedza o tym, przeciwko komu
wierzytelność przysługuje, niezbędna jest dla racjo-
nalnego podjęcia decyzji o jej nabyciu. W piśmie
GIODO nadmienia się również, iż zakres obowiązy-
wania ustawy (w szczególności zagadnienie, czy
omawiana regulacja obejmuje także osoby fizyczne
– konsumentów – klientów banku) był konsultowa-
ny przez generalnego inspektora ochrony danych
osobowych z prezesem Urzędu Ochrony Konkuren-
cji i Konsumentów. Organ ten, po zasięgnięciu opi-
nii generalnego inspektora nadzoru bankowego,
stanął na stanowisku, iż ustawa ma zastosowanie
do wierzytelności konsumenckich i banki mogą do-
konywać publicznej sprzedaży tych wierzytelności
(pismo o sygn. DDK-076-115/04/VP).
Komisja Nadzoru Finansowego, sprawująca od
dnia 1 stycznia 2008 r. funkcję organu nadzoru ban-
kowego, stwierdziła (pismo KNF z dnia 7 lutego
2008 r., PNB-DNB-BASB-IV-0734-1-5/08/MS), iż
w jej ocenie organem właściwym do rozpatrzenia
przedmiotowej sprawy jest generalny inspektor ochro-
ny danych osobowych (podobne stanowisko dotyczące
kompetencji GIODO w sprawie zajął pion prawny Na-
rodowego Banku Polskiego, w którego strukturach
znajdowała się wcześniej Komisja Nadzoru Banko-
wego – pismo z dnia 6 lutego 2008 r., sygn. DP-WRP-
-20-12-225/08). Komisja Nadzoru Finansowego pod-
kreśla, że ustawa o restrukturyzacji finansowej
przedsiębiorstw i banków została uchwalona w dniu
684
3 lutego 1993 r. i do chwili obecnej obowiązuje; jej
przepisy regulują publiczną sprzedaż wymagalnych
wierzytelności bankowych. Komisja zauważyła jed-
nocześnie, że w zakresie trybu postępowania banki
obowiązane są stosować przepisy art. 39–42 ustawy,
przy czym z punktu widzenia sytuacji dłużników
banków będących osobami fizycznymi istotne zna-
czenie mają art. 40 ust. 1 w zw. z art. 14 ust. 1, art. 40
ust. 2 pkt 1, art. 41 pkt 1 i art. 42. Komisja przywo-
łała w swoim piśmie treść ww. regulacji, wskazując,
iż stanowią one, że:
— bank ogłasza o zamiarze sprzedaży wymagal-
nych wierzytelności w co najmniej jednym dzienni-
ku o zasięgu ogólnopolskim oraz w siedzibie banku
i jego oddziałach, a także w siedzibie dłużnika,
— bank, nie później niż na 14 dni przed ogłosze-
niem, powiadamia dłużnika,
— dłużnika nie chroni tajemnica bankowa.
W sprawie opublikowania danych dłużników
w Internecie na podstawie przepisów ustawy przed-
stawiło swoje stanowisko także Biuro Informacji
Kredytowej SA (pismo BIK SA z dnia 6 lutego 2008 r.,
sygn. BIK/672/08/PZ), prowadzące działalność w za-
kresie gromadzenia, przetwarzania i udostępniania
informacji stanowiących tajemnicę bankową. BIK
SA wskazał, iż zgodnie z art. 40 ust. 1 ustawy bank
ogłasza zamiar sprzedaży wierzytelności w trybie
określonym w art. 14 ust. 1, tj. w trybie ogólnodo-
stępnym, takim jak dziennik o zasięgu ogólnopol-
skim, oraz w siedzibie banku i jego oddziałach. Jak
podkreśla BIK SA, intencją tego postanowienia
ustawowego było zapewne, aby jak największy po-
tencjalnie krąg odbiorców dowiedział się o możliwo-
ści zakupu wierzytelności banku. Stąd wspomniane
narzędzia informacji. W ocenie BIK SA obecnie,
w dobie powszechności Internetu, wydaje się oczy-
wiste, że ww. środek przekazu spełnia założoną
przez ustawodawcę rolę jak największej dostępności
i stąd też banki mogą z takiego medium korzystać
celem ogłoszenia o zamiarze sprzedaży wierzytelno-
ści. Jeśli chodzi o zakres danych umieszczanych
w ogłoszeniu o sprzedaży wierzytelności, BIK SA,
podobnie jak GIODO, zauważył, że wierzytelność
– w powszechnym, jak i w cywilistycznym rozumie-
niu – wynika ze stosunku prawnego łączącego kon-
kretne strony: wierzyciela i dłużnika i nie istnieje
w oderwaniu od podmiotów – stron stosunku obliga-
cyjnego. W opinii BIK SA, jeżeli ustawodawca ze-
zwolił na publikowanie wierzytelności przez bank
celem ich sprzedaży, oznacza to, że zezwolił również
na publikowanie danych osobowych dłużnika.
Należy zaznaczyć, że zarówno Biuro Informacji
Kredytowej, jak i Związek Banków Polskich (pismo
ZBP z dnia 7 lutego, sygn. JB/040-122/2008), wyra-
ziły pogląd, że przewidziane w ustawie narzędzie
publicznej sprzedaży wierzytelności było oraz jest
zapewne potrzebne i pomocne bankom w procesie
restrukturyzacji tzw. złych długów, wspomagając
tym samym w efekcie finalnym bezpieczeństwo
zgromadzonych w bankach depozytów.
Odnosząc się do poruszonego przez pana posła
zagadnienia potrzebnych zmian w prawie w zakre-
sie większej ochrony praw klientów w kontaktach
z instytucjami pożyczkowo-kredytowymi, pragnę
poinformować, iż mając na uwadze sytuację zaist-
niałą w związku z publikacją w Internecie danych
dłużników, kwestia zasadności oraz ewentualnego
zakresu dalszego utrzymywania w mocy przepisów
ustawy o restrukturyzacji finansowej przedsię-
biorstw i banków oraz o zmianie niektórych ustaw
zostanie przedstawiona pod obrady Rady Rozwoju
Rynku Finansowego pełniącej funkcję organu opi-
niodawczo-doradczego ministra finansów. Wydaje
się, że objęcie przedmiotowych kwestii pracami rady
jest dodatkowo uzasadnione w świetle przysługują-
cych bankom innych instrumentów restrukturyza-
cji aktywów bankowych – obok publicznej sprzedaży
wierzytelności – które wprowadzone zostały do sys-
temu polskiego prawa od czasu uchwalenia ustawy,
to jest od dnia 3 lutego 1993 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Katarzyna Zajdel-Kurowska
Warszawa, dnia 15 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Wilka
w sprawie potrzeby nowelizacji przepisów
dotyczących podatku od czynności
cywilnoprawnych (2126)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana Wojciecha Wilka, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 18 marca 2008 r.,
w sprawie nowelizacji ustawy o podatku od czynno-
ści cywilnoprawnych, przekazaną przy piśmie z dnia
27 marca 2008 r. Nr SPS-023-2126/08, uprzejmie
informuję.
Zgodnie z art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 9 września
2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych
(Dz. U. z 2007 r. Nr 68, poz. 450, z późn. zm.) war-
tość rynkową przedmiotu czynności cywilnopraw-
nych określa się na podstawie przeciętnych cen sto-
sowanych w obrocie rzeczami tego samego rodzaju
i gatunku, z uwzględnieniem ich miejsca położenia,
stanu i stopnia zużycia, oraz w obrocie prawami ma-
jątkowymi tego samego rodzaju, z dnia dokonania
tej czynności, bez odliczania długów i ciężarów.
Przepis ten został znowelizowany z dniem 1 stycz-
nia 2007 r. ustawą z dnia 16 listopada 2006 r.

o zmianie ustawy o podatku od spadków i darowizn
oraz ustawy o podatku od czynności cywilnopraw-
nych (Dz. U. Nr 222, poz. 1629). Definicja wartości
rynkowej przedmiotu transakcji w poprzednim sta-
nie prawnym uwzględniała kryterium przeciętnych
cen w danej miejscowości.
Wobec powyższego kolejne zmiany przepisów
w opisanym zakresie nie są konieczne.
Nie można zgodzić się z poglądem, że organy po-
datkowe kwestionują cenę sprzedaży nieruchomości,
która wynika z woli stron umowy. Stosownie do tre-
ści powołanych przepisów organy podatkowe nie
kwestionują ceny, lecz podstawę opodatkowania dla
celów obliczenia podatku od czynności cywilnopraw-
nych w przypadkach, gdy nie odpowiada przecięt-
nym cenom. W celu ustalenia przeciętnych cen orga-
ny podatkowe analizują dane przekazywane przez
płatników (notariuszy), gromadzone w systemie in-
formatycznym.
Zgodnie z procedurą określania wartości rynko-
wej, w przypadku gdy podatnik nie określił wartości
przedmiotu czynności cywilnoprawnej lub wartość
określona przez niego nie odpowiada według oceny
organu podatkowego wartości rynkowej, organ ten
wzywa podatnika do jej określenia, podwyższenia
lub obniżenia, w terminie nie krótszym niż 14 dni
od dnia doręczenia wezwania, podając jednocześnie
wartość według własnej, wstępnej oceny. Jeżeli po-
datnik, pomimo wezwania, nie określił wartości lub
podał wartość nieodpowiadającą wartości rynkowej,
organ podatkowy dokona jej określenia z uwzględ-
nieniem opinii biegłego lub przedłożonej przez po-
datnika wyceny rzeczoznawcy. Jeżeli organ podat-
kowy powoła biegłego, a wartość określona z uwzględ-
nieniem jego opinii różni się o więcej niż 33% od
wartości podanej przez podatnika, koszty opinii po-
nosi podatnik (art. 6 ust. 3 i 4 powołanej ustawy
o podatku od czynności cywilnoprawnych).
W postępowaniu podatkowym podatnik ma moż-
liwość przedłożenia organowi podatkowemu wyceny
rzeczoznawcy, jeżeli taką posiada. Koszty postępo-
wania przed organami podatkowymi co do zasady
ponosi Skarb Państwa, natomiast podatnik ponosi
koszty opinii biegłego wyłącznie w sytuacji, jeżeli
określona przez niego wartość rynkowa przedmiotu
transakcji rażąco odbiega od cen rynkowych.
Pięcioletni okres możliwości zweryfikowania
podstawy opodatkowania w podatku od czynności
cywilnoprawnych wynika z przepisów ustawy z dnia
29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U.
z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.) dotyczących
przedawnienia zobowiązań podatkowych powstają-
cych z mocy prawa. Okres ten pozwala, z jednej stro-
ny, organom podatkowym na ponowne rozpoznanie
spraw w przedmiocie określenia wysokości należnego
zobowiązania podatkowego w przypadku wyelimino-
wania z obrotu prawnego wydanych przez nich decy-
zji, a z drugiej, podatnikom na skuteczne dochodze-
nie swoich praw przed organami podatkowymi wyż-
szej instancji i przed sądami administracyjnymi.
685
Przepisy ustawy Ordynacja podatkowa, w szcze-
gólności art. 123 i art. 200, przewidują czynny udział
podatnika w każdym stadium postępowania. Jedno-
cześnie przewidują umożliwienie wypowiedzenia się
podatnikowi co do zebranych dowodów i materiałów
oraz zgłoszonych żądań, w tym także co do materia-
łu zgromadzonego o przeciętnych cenach nierucho-
mości (danych z systemu CZM w zakresie niezbęd-
nym w postępowaniu, z zachowaniem przepisów
o ochronie danych osobowych).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Agnieszka Chłoń-Domińczak
Warszawa, dnia 16 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Wojciecha Wilka
w sprawie zasad waloryzacji rent i emerytur
(2127)
W związku z interpelacją pana posła Wojciecha
Wilka, przekazaną przy piśmie z dnia 27 marca br.,
znak: SPS-023-2127/08, w sprawie waloryzacji rent
i emerytur uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Zasady ustalania wysokości emerytur i rent
określa uchwalona przez parlament w 1998 r. usta-
wa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i ren-
tach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U.
z 2004 r. Nr 39, poz. 353, z późn. zm.), zgodnie z któ-
rą wysokość tych świadczeń zależy od:
— wskaźnika wysokości podstawy wymiaru
świadczenia,
— uwzględnionego okresu ubezpieczenia,
— kwoty bazowej, obowiązującej w dacie powsta-
nia prawa do świadczenia.
Jednocześnie zgodnie z ustawą z dnia 7 września
2007 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych od roku 2008
przywrócono coroczną waloryzację świadczeń emery-
talno-rentowych oraz wprowadzono wskaźnik walory-
zacji odpowiadający średniorocznemu wskaźnikowi
cen towarów i usług konsumpcyjnych w poprzednim
roku kalendarzowym zwiększony o co najmniej 20%
realnego wzrostu przeciętnego wynagrodzenia w po-
przednim roku kalendarzowym.
Waloryzacja polega na pomnożeniu kwoty świad-
czenia i podstawy jego wymiaru w wysokości przy-
sługującej ostatniego dnia lutego roku kalendarzo-
wego, w którym przeprowadza się waloryzację, przez
wskaźnik waloryzacji. Tak przeprowadzona walory-
zacja na równi traktuje wszystkich emerytów i ren-
cistów, gdyż niezależnie od wysokości wypracowa-
686
nego świadczenia kwoty są podwyższane takim sa-
mym wskaźnikiem waloryzacji.
Zasadność takiego rozwiązania potwierdza me-
chanizm opłacania składek na ubezpieczenie spo-
łeczne. Niezależnie od wysokości uzyskiwanych wy-
nagrodzeń obowiązuje jednakowa stopa składek.
Oznacza to, że np. składka na fundusz emerytalny
od osoby zarabiającej na poziomie minimalnego wy-
nagrodzenia (w 2007 r. – 936 zł) oraz maksymalne-
go wynagrodzenia objętego obowiązkiem składki
emerytalnej (w 2007 r. – 6540 zł) wynosi 19,52%.
Kwotowo wielkość składek wynosi odpowiednio: od
minimalnego wynagrodzenia 182,71 zł oraz od mak-
symalnego wynagrodzenia 1276,61 zł.
Ustawowe regulacje stoją na gruncie zasad ubez-
pieczeniowych, zgodnie z którymi każdy powinien
otrzymywać emeryturę stosownie do kwoty składek
odprowadzonych na fundusz emerytalny. Pozwala
to na zachowanie adekwatności świadczeń w sto-
sunku do odprowadzanych składek.
Zgodnie z tą regulacją zarówno wypłaty (świad-
czenia emerytalne), jak i wpłaty (składki) są mierzo-
ne tymi samymi jednostkami, tj. jednakowym wskaź-
nikiem. Również wskaźnikowe podwyżki świadczeń
są w procesie ich waloryzacji.
Niemniej jednak warto poinformować, że w ra-
mach uzgodnień na forum Trójstronnej Komisji ds.
Społeczno-Gospodarczych została poruszona kwe-
stia zmiany przepisów dotyczących waloryzacji świad-
czeń emerytalno-rentowych. Planuje się, że w naj-
bliższym czasie będzie ona przedmiotem dyskusji
Zespołu ds. ubezpieczeń społecznych Trójstronnej
Komisji ds. Społeczno-Gospodarczych, który prze-
analizuje obecny mechanizm waloryzacji i ewentu-
alnie przedstawi postulaty jego korekty.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 11 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Wilka
w sprawie konieczności przeznaczenia
większych środków finansowych
dla rodzin zastępczych (2128)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Marszałka, znak: SPS-023-2128/08, do-
tyczące wystąpienia pana posła Wojciecha Wilka
w sprawie konieczności przeznaczenia większych
środków finansowych dla rodzin zastępczych, uprzej-
mie wyjaśniam;
Ad 1 i 2. Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej
podjęło prace nad nowymi rozwiązaniami w zakre-
sie opieki nad dzieckiem. Opracowany został projekt
„Założeń do ustawy o opiece zastępczej nad dziec-
kiem”, który obecnie jest przedmiotem konsultacji
społecznych i uzgodnień międzyresortowych. Na
podstawie przyjętych przez Radę Ministrów założeń
przygotowany zostanie projekt ustawy o opiece za-
stępczej nad dzieckiem, który, jak się zakłada, zo-
stanie skierowany do Sejmu w lipcu br.
Wśród proponowanych rozwiązań prawnych znaj-
dują się również zmiany dotyczące obszaru finanso-
wania pieczy zastępczej. Istotną kwestią jest zapew-
nienie rodzinie zastępczej odpowiedniego wsparcia
zarówno merytorycznego, jak i finansowego, zwłasz-
cza w odniesieniu do kwoty przeznaczonej na czę-
ściowe pokrycie kosztów pobytu dziecka w rodzinie
zastępczej, jak również zmian w zasadach wyna-
gradzania zawodowych rodzin zastępczych. Propo-
nuje się określenie jedynie minimalnej kwoty
świadczeń i wynagrodzeń, co pozwoli samorządom
powiatowym prowadzić efektywną politykę w sfe-
rze finansowania rodzin zastępczych. Rozwojowi
i dalszej promocji rodzinnych form opieki zastęp-
czej służyć mają wspierane przez budżet państwa
działania promocyjne, a także rządowe i resortowe
programy osłonowe.
Ponadto proponuje się następujące kierunki zmian:
1. Położenie głównego nacisku na utrzymanie
dzieci w ich naturalnym środowisku, a więc w rodzi-
nie dziecka. Niezbędne jest profesjonalne wsparcie
rodziców, którzy mają problemy z wypełnianiem
swoich funkcji opiekuńczo-wychowawczych. Projekt
zakłada wzmocnienie działań profilaktycznych i do-
skonalenie metod pracy z rodziną biologiczną na
rzecz powrotu do niej dziecka.
2. Dalszy rozwój placówek opiekuńczo-wycho-
wawczych wsparcia dziennego – świetlic, klubów,
w których specjaliści (psycholog, pedagog) pomagają
dziecku, ale także współpracują z rodzicami.
3. Właściwa współpraca pomiędzy przedstawicie-
lami instytucji (szkoły, Policji, służby zdrowia, pomo-
cy społecznej, sądów), które mają kontakt z dziec-
kiem, mająca na celu wspomaganie rodziny w działa-
niach na rzecz poprawy jej sytuacji.
4. Stopniowe wprowadzanie zasady, że w pla-
cówkach opiekuńczo- wychowawczych nie mogą
przebywać dzieci do 10 roku życia. Dzieci te, jeżeli
będą musiały znaleźć się poza rodziną, umieszczane
będą wyłącznie w rodzinnych formach opieki za-
stępczej.
5. Nowa definicja rodziny zastępczej spokrew-
nionej z dzieckiem, uwzględniająca stopień pokre-
wieństwa.
6. Dalszy rozwój rodzinnych domów dziecka,
jednak odmiennie niż w chwili obecnej zorganizo-
wanych i usytuowanych w systemie. Dzisiejsze łą-
czenie formy instytucjonalnej z formułą rodzinną
sprawia wiele problemów w ich prawidłowym funk-
cjonowaniu.

7. Wprowadzenie zmian do rozwiązań kierowa-
nych do pełnoletnich wychowanków opieki zastęp-
czej. Celem tych zmian jest poprawa procesu usamo-
dzielniania wychowanków.
Ad 3. Zgodnie z obecnie obowiązującym stanem
prawnym (ustawa z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy
społecznej – Dz. U. Nr 64, poz. 593, z późn. zm.) ro-
dziny zastępcze otrzymują comiesięczne świadcze-
nie pieniężne, które z założenia częściowo pokrywa
koszty utrzymania dziecka. Kwoty świadczeń pie-
niężnych na utrzymanie dziecka w rodzinie zastęp-
czej, w tym także kwota na częściowe pokrycie kosz-
tów utrzymania dziecka, są określone procentowo
od kwoty zdefiniowanej w ustawie o pomocy społecz-
nej jako „podstawa” (aktualnie podstawa wynosi
1647zł). Kwota podstawy jest weryfikowana, zgod-
nie z art. 9 ustawy o pomocy społecznej, co trzy lata,
z uwzględnieniem wyniku badań progu interwencji
socjalnej. Badania progu interwencji dokonuje In-
stytut Pracy i Spraw Socjalnych. Ostatnia weryfika-
cja „podstawy” dokonana została z dniem 1 paź-
dziernika 2006 r.
W „Założeniach do ustawy o opiece zastępczej
nad dzieckiem” zaproponowano, aby wynagrodzenia
były waloryzowane corocznie wskaźnikiem wzrostu
płac w państwowej sferze budżetowej, począwszy od
1 stycznia 2009 r. Natomiast kwoty pomocy finanso-
wej na utrzymanie dziecka waloryzowane będą
wówczas, gdy wzrost cen towarów i usług przekro-
czy 5% w okresie od ostatnio przeprowadzonej walo-
ryzacji tych świadczeń.
Ad 4 i 5. Kwota na częściowe pokrycie kosztów
utrzymania dziecka nie jest jedyną pomocą pienięż-
ną, jaką otrzymują wszystkie rodziny zastępcze.
Zgodnie z przepisem art. 78 ust. 7a ustawy z dnia
12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. nr 64,
poz. 593, z późn. zm.) rodzinie zastępczej przysługu-
je także świadczenie z tytułu przyjęcia do tej rodzi-
ny dziecka. Świadczenie to jest świadczeniem fakul-
tatywnym i jego wysokość zależy od rzeczywistych
potrzeb dziecka określonych przez pracownika so-
cjalnego podczas przeprowadzania rodzinnego wy-
wiadu środowiskowego. Maksymalna wysokość oma-
wianego świadczenia wynosi 150% podstawy (2470,50 zł).
Z kolei gdy na skutek zdarzenia losowego dziecko
umieszczone w rodzinie zastępczej wymaga dodat-
kowej pomocy, starosta może przyznać rodzinie za-
stępczej na częściowe pokrycie skutków tego zdarze-
nia jednorazowe świadczenie pieniężne w wysokości
do 50% podstawy albo okresowe świadczenie pie-
niężne w wysokości do 50% podstawy wypłacane
przez okres trwania bezpośrednich skutków tego
zdarzenia lub pomoc w formie rzeczowej o wartości
do 50% podstawy (do 823,50zł).
Ad 6. W chwili obecnej składnikiem świadczeń
dla rodzin zastępczych, który znacznie różnicuje
wysokość świadczeń otrzymywanych przez rodziny
zastępcze, jest wynagrodzenie z tytułu sprawowanej
opieki i wychowania przysługujące tylko zawodo-
wym niespokrewnionym z dzieckiem rodzinom za-
687
stępczym. Wynagrodzenie dla zawodowych rodzin
zastępczych od 1 stycznia 2008 r. wynosi:
— od 1564,65 zł do 2635,20 zł (tj. nie mniej niż 95%
i nie więcej niż 160% podstawy) w przypadku wielo-
dzietnych i specjalistycznych rodzin zastępczych,
— 1564,65 zł dla rodziny zastępczej o charakte-
rze pogotowia rodzinnego w okresie pozostawania
w gotowości na przyjęcie dziecka lub
— 2635,20 zł dla rodziny zastępczej o charakte-
rze pogotowia rodzinnego za sprawowanie opieki
nad dzieckiem (dziećmi).
Kwoty pomocy na częściowe pokrycie kosztów
utrzymania dziecka nie zależą od typu rodziny za-
stępczej, lecz jedynie od decyzji starosty właściwego
ze względu na miejsce zamieszkania rodziny zastęp-
czej, który udzielając rodzinie zastępczej pomocy
pieniężnej na częściowe pokrycie kosztów utrzyma-
nia dziecka, uwzględnia:
1) wiek dziecka,
2) stan zdrowia dziecka,
3) niedostosowanie społeczne dziecka, jeżeli wy-
kazuje ono przejawy demoralizacji w rozumieniu
przepisów o postępowaniu w sprawach nieletnich.
Pomoc na częściowe pokrycie kosztów utrzyma-
nia dziecka w rodzinie zastępczej wynosi obecnie:
— 988,20 zł (60% podstawy) dla dziecka w wieku
do 7 lat,
— 1317,60 zł (80% podstawy) dla niepełnospraw-
nego dziecka w wieku do 7 lat,
— 658,80 zł (40% podstawy) dla dziecka w wieku
7–18 lat,
— 988,20 zł dla dziecka niepełnosprawnego
(uprawnionego do zasiłku pielęgnacyjnego) w wieku
7–18 lat,
— 988,20 zł dla dziecka w wieku 7–18 lat umiesz-
czonego w rodzinach zastępczych na podstawie usta-
wy o postępowaniu w sprawach nieletnich,
— 1317,60 zł dla niepełnosprawnego dziecka
w wieku 7–18 lat umieszczonego w rodzinach za-
stępczych na podstawie ustawy o postępowaniu
w sprawach nieletnich.
W przypadku gdy dziecko posiada własny do-
chód, np. alimenty czy rentę rodzinną, wysokość
przyznanej pomocy zmniejsza się o 50% tego docho-
du. Ponadto rodziny zastępcze niespokrewnione
z dzieckiem otrzymują dodatkowo 10% podstawy
(kwota 164,70) z tytułu osobiście sprawowanej opie-
ki nad dzieckiem.
Wydaje się zatem, że obecnie funkcjonująca zasa-
da nieuzależniania wysokości pomocy pieniężnej na
częściowe pokrycie kosztów utrzymania dziecka
w rodzinie zastępczej od typu tej rodziny jest prawi-
dłowa i w tym zakresie nie przewiduje się żadnych
zmian.
Ad 7. Odnosząc się, w porozumieniu z Minister-
stwem Finansów, do kwestii nieuwzględnienia w uldze
podatkowej rodzin zastępczych, należy wyjaśnić, iż
przebywanie dziecka w takiej rodzinie – odmiennie,
niż w przypadku przysposobienia (adopcji) – ma
688
z zasady charakter czasowy i może się wiązać z kil-
kukrotną zmianą rodziny zastępczej w ciągu roku.
Stosownie do postanowień art. 78 ustawy z dnia
12 marca 2004 r. o pomocy społecznej rodzinie za-
stępczej udziela się pomocy pieniężnej na częściowe
pokrycie kosztów utrzymania każdego umieszczo-
nego w niej dziecka. Kwoty otrzymane z tego tytułu,
w myśl postanowień art. 21 ust. 1 pkt 24 ustawy
o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne są
od podatku dochodowego od osób fizycznych. Powo-
łany przepis stanowi bowiem, iż wolna od podatku
dochodowego jest przyznana, na podstawie odręb-
nych przepisów, pomoc pieniężna dla rodzin zastęp-
czych oraz jednorazowa pomoc pieniężna na zago-
spodarowanie, udzielona usamodzielniającym się
wychowankom rodzin zastępczych i wychowankom
publicznych lub niepublicznych placówek opiekuń-
czo-wychowawczych.
Należy podkreślić, iż celem wprowadzenia ulgi
prorodzinnej było wspieranie rodziny poprzez sys-
tem podatkowy. Rodziny zastępcze korzystają rów-
nież ze wsparcia ze strony systemu podatkowego po-
przez powołane zwolnienie przedmiotowe. Stąd brak
było przesłanki objęcia rodzin zastępczych kolejną
preferencją podatkową w postaci ulgi prorodzinnej.
Nie przewiduje się również podjęcia inicjatywy legi-
slacyjnej w tym zakresie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Agnieszka Chłoń-Domińczak
Warszawa, dnia 17 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Wilka
w sprawie potrzeby nowelizacji ustawy
o drogach publicznych w zakresie przepisów
dotyczących kategoryzacji dróg (2134)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Wojciecha Wilka, przesłaną
przy piśmie nr SPS-023-2134/08 z dnia 27 marca
2008 r., w sprawie zmian ustawowych dotyczących
zapisu art. 10 ust. 5 ustawy z dnia 21 marca 1985 r.
o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19,
poz. 115, z późn. zm.), uprzejmie wyjaśniam, że art. 10
ust. 5 ustawy o drogach publicznych stanowi, iż od-
cinek drogi zastąpiony nowo wybudowanym odcin-
kiem drogi z chwilą oddania go do użytkowania zo-
staje pozbawiony dotychczasowej kategorii i zaliczo-
ny do kategorii dróg gminnych. Zapis art. 10 ust. 5
ww. ustawy dotyczy wszystkich odcinków dróg, któ-
re zostały zastąpione nowo wybudowanymi odcin-
kami dróg, niezależnie od ich długości, położenia
czy pełnionej funkcji.
Konsekwencją tego ustawowego uregulowania
jest przejęcie obowiązków zarządcy drogi zastąpio-
nej przez nowo wybudowaną drogę – przez odpo-
wiedni organ stopnia gminnego.
Zasadność art. 10 ust. 5 ustawy o drogach pu-
blicznych potwierdzają kryteria kwalifikacji dróg
do kategorii dróg gminnych, zawarte w przepisach
ustawy o drogach publicznych. Zgodnie z art. 7
ust. 1 ustawy o drogach publicznych do dróg gmin-
nych zalicza się drogi o znaczeniu lokalnym nieza-
liczone do innych kategorii, stanowiące uzupeł-
niającą sieć dróg służących miejscowym potrze-
bom. „Stary” odcinek drogi krajowej (droga gmin-
na) służy głównie mieszkańcom zamieszkującym
w jej okolicach, a ruch ciężkich pojazdów samo-
chodowych (w tym tranzytowych) odbywa się
nowo wybudowanym odcinkiem drogi krajowej, co
w znaczącym stopniu przyczynia się do poprawy
warunków życia mieszkańców.
Zapis art. 10 ust. 5 ustawy o drogach publicznych
został wprowadzony ustawą z dnia 14 listopada
2003 r. o zmianie ustawy o drogach publicznych oraz
o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 200,
poz. 1953, z późn. zm.) w celu wyeliminowania sytu-
acji, w których zarządca drogi, który wybudował
nowe odcinki dróg czy obwodnice, zmuszony jest za-
rządzać dwoma, równolegle przebiegającymi odcin-
kami dróg.
Jednocześnie podkreślam, że w myśl obowiązu-
jących zapisów ustawy o drogach publicznych „sta-
ry” odcinek drogi krajowej, który z mocy prawa zo-
stał zaliczony do kategorii dróg gminnych, może
zostać pozbawiony tej kategorii (w trybie art. 7 ust. 2
i art. 10 ust. 1–2) i jednocześnie zaliczony do kate-
gorii dróg powiatowych (w trybie art. 6a ust. 2) lub
wojewódzkich (w trybie art. 6 ust. 2). Ewentualne
zmiany kategorii powinny zostać zainicjowane
przez lokalne władze samorządowe i przeprowa-
dzone stosownie do ww. przepisów ustawy o dro-
gach publicznych.
Odnosząc się kwestii zarządzania mostem zloka-
lizowanym w granicach administracyjnych gminy
Puławy i gminy miasto Puławy, uprzejmie informu-
ję, że omawiany most zlokalizowany na terenie gmi-
ny Puławy i gminy miasto Puławy z chwilą oddania
do użytkowania obwodnicy miasta Puławy będzie
obiektem inżynierskim w ciągu drogi gminnej. Za-
rządcą dróg gminnych zgodnie z art. 19 ust. 2 pkt 3
ustawy o drogach publicznych jest wójt (burmistrz,
prezydent miasta). W omawianym przypadku będą
to odpowiednio wójt gminy Puławy i prezydent mia-
sta Puławy – każdy proporcjonalnie do położenia
obiektu w granicach administracyjnych poszczegól-
nych gmin.
Mając na uwadze powyższe, uprzejmie informuję,
że obecnie brak jest uzasadnienia do zmiany zapisu

art. 10 ust. 5 ustawy o drogach publicznych oraz
wprowadzenia innych, dodatkowych rozwiązań
prawnych w omawianym zakresie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 16 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Waldy Dzikowskiego
w sprawie nowelizacji ustawy
o bezpieczeństwie morskim (2136)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z interpe-
lacją pana posła Waldy Dzikowskiego w sprawie nowe-
lizacji ustawy o bezpieczeństwie morskim (nr SPS-
-023-2136/08) pragnę poinformować, co następuje.
Głównym powodem przeprowadzenia nowelizacji
ustawy o bezpieczeństwie morskim jest dostosowa-
nie prawa polskiego do prawa Unii Europejskiej
w zakresie monitorowania i informacji o ruchu stat-
ków oraz funkcjonowania inspekcji państwa portu,
jak również uporządkowanie zagadnień związanych
z bezpieczeństwem morskim. W tym celu w projek-
cie ustawy wprowadzono szereg nowych zapisów,
m.in. dodano nowy rozdział dotyczący inspekcji
morskich. Ponadto, mając na względzie – zapocząt-
kowaną zmianą rozporządzenia ministra infra-
struktury z dnia 18 lipca 2005 r. w sprawie inspekcji
i dokumentów bezpieczeństwa statku morskiego
– liberalizację przepisów dotyczących żeglarstwa,
w ustawie wprowadzono zapis zwalniający z obo-
wiązku poddawania inspekcji jachtów rekreacyjnych
o długości całkowitej nieprzekraczającej 15 m, które
używane są przez swoich właścicieli dla własnej
przyjemności lub też w ramach rejsów rekreacyj-
nych z rodzinami i najbliższymi przyjaciółmi, a tak-
że wprowadzono nowe definicje: jachtu rekreacyjne-
go i jachtu komercyjnego.
Należy jednocześnie wskazać, iż na jachty klubo-
we oraz większe jednostki rekreacyjne (o długości
pomiędzy 15 m a 24 m), jak również na wszelkie
jachty używane do prowadzenia działalności gospo-
darczej nie nakłada się nowych, dodatkowych obo-
wiązków. Podlegają one w dalszym ciągu tym sa-
mym regulacjom prawnym, obowiązane są przecho-
dzić inspekcję oraz posiadać kartę bezpieczeństwa.
Pragnę również poinformować, iż w toku uzgod-
nień wewnątrzresortowych i konsultacji społecz-
nych dotyczących nowelizowanej ustawy przedmio-
689
towy projekt przesłany został do wszystkich zainte-
resowanych podmiotów, w tym także do związków
żeglarskich. Nadesłane przez stowarzyszenia że-
glarskie liczne uwagi podlegają obecnie szczegóło-
wym analizom.
Dalsze prace związane z projektem ustawy o bez-
pieczeństwie morskim polegać będą na uzgodnie-
niach międzyresortowych oraz uzgodnieniach na
poszczególnych komitetach Rady Ministrów.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Anna Wypych-Namiotko
Warszawa, dnia 16 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Waldy Dzikowskiego
w sprawie systemu zintegrowanego wsparcia
niepełnosprawnych (2137)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Waldy Dzikowskiego, prze-
kazaną przy piśmie z dnia 27 marca 2008 r., znak:
SPS-023-2137/08, w sprawie systemu zintegrowane-
go wsparcia niepełnosprawnych, uprzejmie informu-
ję, że rząd dostrzega potrzebę całościowego uregulo-
wania przepisów dotyczących uczestnictwa osób nie-
pełnosprawnych w życiu społecznym i zawodowym
oraz zapewnienia im rzeczywistej równości praw.
Rozważane jest dokonanie kompleksowych zmian
w systemie wspierania osób niepełnosprawnych oraz
ujednolicenia systemu orzecznictwa. Powyższe za-
gadnienia zostały umieszczone w Informacji o pla-
nowanych działaniach rządu do roku 2016, w której
przewiduje się podjęcie działań związanych z przy-
gotowaniem projektu regulacji dotyczących niepeł-
nosprawnych Polaków, mającej charakter ustawy
antydyskryminacyjnej, oraz reformę systemu orze-
kania o niepełnosprawności. Nadrzędnym celem
zmian będzie idea usprawnienia i uproszczenia sys-
temu prawnego oraz uczynienia go bardziej czytel-
nym i przyjaznym dla korzystających z niego osób
niepełnosprawnych oraz podmiotów zajmujących się
wsparciem ww. beneficjentów systemu. Należy jed-
nak mieć na uwadze, że udzielanie pomocy publicz-
nej musi spełniać określone wymogi formalne, zgod-
nie z szczegółowymi przepisami wspólnotowymi
oraz z zasadą gospodarnego wydatkowania środków
publicznych, ograniczając przypadki nadużyć. Wią-
zać się to będzie z zachowaniem określonej procedu-
ry weryfikacyjnej dotyczącej prawidłowego rozlicza-
690
nia się podmiotów z otrzymanych środków publicz-
nych oraz z wymaganą formalizacją działań, co
można w pewnym zakresie uprościć, ale nie wyeli-
minować.
Zamierzenia związane z przygotowaniem zało-
żeń do nowego systemu muszą zostać poprzedzone
szczegółową diagnozą sytuacji osób niepełnospraw-
nych oraz dokonaniem dokładnego przeglądu i ana-
lizą obowiązujących przepisów prawnych, w celu
wskazania niezbędnych zmian. W związku z tym
ewentualne wdrożenie nowych rozwiązań przewidu-
je się nie wcześniej niż na rok 2010. W związku
z planowanymi pracami nad założeniami do zmian
systemu inicjatywy podejmowane przez organizacje
pozarządowe, np. opracowanie przez nie wymienio-
nego przez pana posła systemu zintegrowanego
wsparcia niepełnosprawnych czy też przeprowadze-
nie analizy obecnie funkcjonujących rozwiązań
prawnych, są niezwykle cenne dla prowadzenia dal-
szych prac legislacyjnych w ministerstwie. Pokazują
bowiem, jak w praktyce realizowane są ustawowe
instrumenty wsparcia oraz jakie trudności wiążą się
z ich prawidłowym wykorzystaniem. Ponadto propo-
nując konkretne rozwiązania prawne, związane
z usprawnieniem systemu, stają się partnerem
w dyskusji nad ostatecznym kształtem nowego sys-
temu. Uwagi te zostaną wykorzystane w dalszych
pracach legislacyjnych.
Dotychczas podjęto wiele działań prawnych ma-
jących na celu zwiększenie aktywności zawodowej
osób niepełnosprawnych. W 2007 r. ustawą z dnia
15 czerwca 2007 r. o zmianie ustawy o rehabilitacji
zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób nie-
pełnosprawnych oraz o zmianie niektórych innych
ustaw (Dz. U. Nr 115, poz. 791) wprowadzono nowe
rozwiązania wspierające zatrudnienie osób niepeł-
nosprawnych. Obejmują one:
— jednorazową bezzwrotną pomoc na rozpoczę-
cie działalności gospodarczej, rolniczej albo na wnie-
sienie wkładu do spółdzielni socjalnej w wysokości
do 15-krotności przeciętnego wynagrodzenia – w za-
mian za dotychczasową pożyczkę na ten cel;
— możliwość korzystania przez niepełnospraw-
nych, zarejestrowanych jako poszukujący pracy, nie-
pozostających w zatrudnieniu, z niektórych usług
i instrumentów, takich jak: koszty badań lekarskich
mających na celu stwierdzenie zdolności bezrobot-
nego do wykonywania pracy, zwrot kosztów przejaz-
du z miejsca zamieszkania i powrotu do miejsca za-
trudnienia, zwrot kosztów zakwaterowania, koszty
zakwaterowania i wyżywienia w przypadku skiero-
wania na szkolenie odbywane poza miejscem za-
mieszkania, co będzie bodźcem do pobudzenia ak-
tywności niepełnosprawnych na rynku pracy; kosz-
ty tych usług i instrumentów finansowane będą ze
środków PFRON;
— zwrot kosztów wyposażenia stanowiska pra-
cy osoby niepełnosprawnej dla pracodawcy, który
zatrudni tą osobę przez okres co najmniej 36 mie-
sięcy;
— dofinansowanie przez okres jednego roku 60%
kosztów płacy oraz obowiązkowych składek na ubez-
pieczenie społeczne nowo zatrudnionych osób nie-
pełnosprawnych;
— zwiększenie wysokości refundacji pracodawcy
kosztów szkolenia osób niepełnosprawnych ze środ-
ków PFRON z 75% do 90%, nie więcej jednak niż do
wysokości dwukrotnego przeciętnego wynagrodze-
nia na jedną osobę – ponadto uchylono przepis doty-
czący obowiązku zatrudniania pracownika niepeł-
nosprawnego przez okres 24 miesięcy na innym niż
dotychczasowe stanowisku pracy, zgodnym z kie-
runkiem szkolenia;
— możliwość zatrudnienia w zakładach aktywno-
ści zawodowej oprócz osób zaliczonych do znacznego
stopnia niepełnosprawności, osób zaliczonych do umiar-
kowanego stopnia niepełnosprawności, u których stwier-
dzono autyzm, chorobę psychiczną lub upośledzenie
umysłowe.
Ocenę efektywności powyższych zmian będzie
można przeprowadzić najwcześniej po roku od ich
wprowadzenia w życie, czyli w roku 2009.
Podejmowane są również inne działania mające
na celu zwiększenie aktywności zawodowej osób nie-
pełnosprawnych (m.in. pobierających renty z tytułu
niezdolności do pracy czy też renty socjalne). Obec-
nie trwają prace legislacyjne nad projektem ustawy
o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Fundu-
szu Ubezpieczeń Społecznych oraz o zmianie innych
ustaw, znoszące kryterium przychodu, po przekro-
czeniu którego renta ulega zawieszeniu lub zmniej-
szeniu. Powyższy projekt w najbliższym czasie zo-
stanie skierowany na posiedzenie Komitetu Stałego
Rady Ministrów.
Co do systemu orzecznictwa wyjaśniam, że w obo-
wiązującym stanie prawnym spośród pięciu istnieją-
cych systemów orzeczniczych cztery z nich to syste-
my rentowe, których orzeczenia o niezdolności do
pracy (wydawane przez lekarzy orzeczników Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych), służby w jednostkach pod-
ległych Ministerstwu Obrony Narodowej i Minister-
stwu Spraw Wewnętrznych i Administracji oraz pra-
cy w gospodarstwie rolnym (wydawane przez leka-
rzy rzeczoznawców Kasy Rolniczego Ubezpieczenia
Społecznego) stanowią podstawę do przyznania świad-
czenia rentowego za utraconą możliwość zarobko-
wania. Z kolei piąty system orzekania o niepełno-
sprawności lub stopniu niepełnosprawności (powia-
towe i wojewódzkie zespoły do spraw orzekania
o niepełnosprawności) jest systemem pozarentowym
i pozaubezpieczeniowym. Celem orzekania w tym
systemie jest ustalenie ograniczeń w samodzielnej
egzystencji i pełnieniu ról społecznych spowodowa-
nych naruszoną sprawnością organizmu oraz wska-
zań do rehabilitacji zawodowej i społecznej i innych
ulg i uprawnień przewidzianych dla osób niepełno-
sprawnych w przepisach prawa.
W ciągu jedenastu lat od wprowadzenia reformy
orzecznictwa (polegającej na oddzieleniu systemu
rentowego od systemu pozarentowego) podejmowa-

ne były próby skoordynowania tych systemów. Ich
zasadniczym zadaniem było uniknięcie podwójnego
orzekania dla celów rentowych i pozarentowych.
W tym celu w roku 2002 wprowadzono do ustawy
z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej
i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnospraw-
nych (Dz. U. z 2008 r. Nr 14, poz. 92) przepis art. 5a
służący ustalaniu wskazań do ulg i uprawnień oso-
bom posiadającym ważne orzeczenia organów rento-
wych (zgodnie z art. 62 ustawy o rehabilitacji [...]),
bez konieczności przechodzenia pełnej procedury
orzeczniczej. Natomiast w roku 2007 znowelizowa-
no przepisy ustawy o rehabilitacji zawodowej i spo-
łecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych
w celu umożliwienia traktowania osób legitymują-
cych się orzeczeniami o niezdolności do samodziel-
nej egzystencji (wydawanymi przez Zakład Ubezpie-
czeń Społecznych) na równi z osobami niepełno-
sprawnymi. Przedmiotowe działania nie przyniosły
jednak (m.in. ze względu na odległość czasową po-
między ustaleniem grupy inwalidzkiej lub niezdol-
ności do pracy a określeniem wskazań do korzysta-
nia z ulg i uprawnień) oczekiwanego rezultatu.
W ocenie ministerstwa system nie uwzględnia we
właściwym zakresie interesów obywatela, który
dla każdej instytucji musi gromadzić oddzielnie do-
kumenty, często powtarzać badania diagnostyczne
i konsultacje specjalistyczne i poddawać się bada-
niu przez różne zespoły orzekające. Nie bez znacze-
nia pozostaje także czynnik ekonomizacji systemu
orzeczniczego.
Mając na względzie powyższe oraz kierując się
potrzebą zdiagnozowania obecnie funkcjonujących
systemów orzekania o niepełnosprawności i niezdol-
ności do pracy, podjęto działania zmierzające do
utworzenia Międzyresortowego Zespołu do Spraw
Reformy Systemów Orzekania o Niepełnosprawno-
ści i Niezdolności do Pracy, którego zadaniem będzie
dokonanie oceny działania wspomnianych pięciu
systemów orzekania o niepełnosprawności i niezdol-
ności do pracy w kontekście ich kompatybilności,
rozpoznania możliwości ich zintegrowania oraz
przygotowanie projektu założeń zmian systemo-
wych. Jeżeli rząd przyjmie projekt tych założeń, ze-
spół opracuje projekt lub projekty regulacji praw-
nych w tym zakresie. W ramach harmonogramu
planowanych działań strategicznych w obszarach
będących w kompetencji ministra pracy i polityki
społecznej przyjęto, że zespół powinien w przeciągu
okresu jednego roku od rozpoczęcia swojego funk-
cjonowania dokonać diagnozy działania istniejących
w Polsce systemów orzeczniczych i podjąć prace nad
opracowaniem niezbędnych zmian systemowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Agnieszka Chłoń-Domińczak
Warszawa, dnia 17 kwietnia 2008 r.
691
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie procedury reaktywowania gminy
(2138)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 27 marca 2008 r. (sygn. SPS-023-2138/
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Henryka Siedlaczka z dnia 11 marca 2008 r.
w sprawie procedury reaktywowania gminy uprzej-
mie informuję, że zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy
z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j.:
Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, z późn. zm.) zmia-
ny w podziale terytorialnym państwa stopnia gmin-
nego, w tym dotyczące tworzenia nowych jednostek
gminnych, następują w drodze rozporządzenia Rady
Ministrów, z uwzględnieniem zasad i procedur okre-
ślonych w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia
9 sierpnia 2001 r. w sprawie trybu postępowania
przy składaniu wniosków dotyczących tworzenia,
łączenia, dzielenia, znoszenia i ustalania granic
gmin, nadawania gminie lub miejscowości statusu
miasta, ustalania i zmiany nazw gmin i siedzib ich
władz oraz dokumentów wymaganych w tych spra-
wach (Dz. U. Nr 86, poz. 943, z późn. zm.).
Zgodnie z ww. przepisami wnioskodawcą w spra-
wie zmian w podziale terytorialnym państwa na
szczeblu gminnym może być zainteresowana rada
gminy. Stosowny wniosek winien być poprzedzony
przeprowadzeniem przez tę radę konsultacji z miesz-
kańcami i opatrzony uzasadnieniem oraz niezbędny-
mi dokumentami, mapami i informacjami potwier-
dzającymi zasadność wniosku. Wnioskodawca przed-
stawia także szacunkowe plany dochodów i wydat-
ków w następnym roku budżetowym gmin objętych
wnioskiem, a także koszty jednorazowe i stałe zwią-
zane z wprowadzeniem proponowanej zmiany.
Ponadto należy wskazać, iż formalny wniosek do
ministra spraw wewnętrznych i administracji powi-
nien być zgłoszony za pośrednictwem właściwego
miejscowo wojewody w terminie do dnia 31 marca
(art. 4b ust. 3 cyt. ustawy). Natomiast zgodnie z § 1
ust. 2 ww. rozporządzenia Rady Ministrów wojewo-
da przekazuje powyższy wniosek nie później niż
w ciągu 30 dni od dnia jego otrzymania wraz ze
swoją opinią w sprawie.
Wnioski spełniające wymogi wynikające z po-
wyższych przepisów poddawane są w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji wnikliwej
analizie, z uwzględnieniem wszystkich uwarunko-
wań proponowanych zmian, zarówno tych pozytyw-
nych, jak i negatywnych, a następnie ze stosowną
rekomendacją przedkładane do rozpatrzenia przez
Radę Ministrów. Zgodnie z § 1 ust. 3 cyt. wyżej roz-
porządzenia przedmiotowe wnioski rozpatrywane
692
są przez Radę Ministrów w ciągu roku od dnia od
ich złożenia, nie później jednak niż do dnia 31 lipca
roku poprzedzającego rok budżetowy, w którym ma
nastąpić zmiana.
Należy podkreślić, że Rada Ministrów, podejmu-
jąc decyzje o dokonaniu zmian w podziale teryto-
rialnym państwa, szczególną uwagę zwraca na kwe-
stie związane z zapewnieniem danym jednostkom
jednorodności układu osadniczego i przestrzennego,
uwzględnieniem więzi społecznych, gospodarczych
i kulturowych oraz zapewnieniem wykonywania za-
dań publicznych przez te jednostki. Niemniej trzeba
zauważyć, że duża i silna jednostka gminna to więk-
sze możliwości budżetowe, większe możliwości ab-
sorpcji środków unijnych, a także efektywniejsze go-
spodarowanie środkami publicznymi.
Jednocześnie pragnę podkreślić, że prezes Rady
Ministrów pan Donald Tusk w dniu 24 listopada
2007 r., odpowiadając na pytania parlamentarzy-
stów w związku z wygłoszonym exposé, stwierdził,
iż obecny rząd nie jest zwolennikiem rewolucyjnych
zmian w podziale terytorialnym państwa. Powyższe
stanowisko prezes Rady Ministrów potwierdził na
posiedzeniu Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu
Terytorialnego w dniu 30 stycznia 2008 r., mówiąc
o konieczności stabilizacji dotychczasowej sytuacji
związanej z liczbą województw, powiatów i gmin.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 15 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację poseł Agnieszki Hanajczyk
w sprawie rozważenia możliwości nowelizacji
art. 14 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym
żołnierzy zawodowych i ich rodzin (2139)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Agnieszki Hanajczyk w spra-
wie rozważenia możliwości nowelizacji art. 14 usta-
wy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodo-
wych i ich rodzin (SPS-023-2139/08), uprzejmie pro-
szę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Wojskowe przepisy emerytalne przewidują, podob-
nie jak przepisy powszechne, możliwość doliczania do
wysługi emerytalnej okresów pracy przypadających
po zwolnieniu z zawodowej służby wojskowej.
Na podstawie art. 14 ustawy z dnia 10 grudnia
1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy za-
wodowych oraz ich rodzin (Dz. U. z 2004 r. Nr 8,
poz. 66 ze zm.) emerytowi uprawnionemu do eme-
rytury wojskowej dolicza się, na jego wniosek, do
wysługi emerytalnej okresy – przypadające po zwol-
nieniu ze służby wojskowej – zatrudnienia przed
dniem 1 stycznia 1999 r. w wymiarze czasu nie niż-
szym niż połowa pełnego wymiaru czasu pracy
oraz okres opłacania składek na ubezpieczenie
emerytalne i rentowe po dniu 31 grudnia 1998 r.
lub okres nieopłacenia składek z powodu przekro-
czenia w trakcie roku kalendarzowego kwoty rocz-
nej podstawy wymiaru składek na to ubezpiecze-
nie. Okresy te dolicza się do wysługi emerytalnej,
jeżeli emerytura wojskowa wynosi mniej niż 75%
podstawy jej wymiaru oraz emeryt ukończył pięć-
dziesiąt pięć lat życia – mężczyzna i pięćdziesiąt
– kobieta albo stał się inwalidą.
Jednakże, zgodnie z art. 18 tej ustawy, kwota
emerytury, bez uwzględnienia dodatków, zasiłków
i świadczeń pieniężnych, nie może przekraczać 75%
podstawy jej wymiaru. Osiągnięcie tej maksymalnej
podstawy wymiaru emerytury powoduje, iż pracują-
cy emeryt wojskowy nie ma możliwości skorzystania
z uprawnień przewidzianych we wspomnianym
art. 14 ustawy, a tym samym opłacanie wymienio-
nej składki nie daje mu prawa do podwyższenia wy-
sokości pobieranej emerytury.
Zarówno powszechny system emerytalny, jak i woj-
skowy system emerytalny określa górną granicę pod-
stawy wymiaru świadczeń przysługujących z tych
systemów, a w związku z tym nie wszystkie okresy
zatrudnienia – okresy odprowadzania składek na
ubezpieczenie społeczne – wpływają na wysokość
emerytur z tych systemów. Zatem emeryci wojskowi
nie są gorzej traktowani od pozostałych emerytów
w państwie.
W powszechnym systemie emerytalnym przyję-
to, iż podstawę emerytury stanowi przeciętna pod-
stawa wymiaru składek na ubezpieczenie emery-
talne lub na ubezpieczenie społeczne w okresie ko-
lejnych dziesięciu lat kalendarzowych, wybranych
przez zainteresowanego z ostatnich dwudziestu lat
kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok,
w którym zgłoszono wniosek o emeryturę. Na wnio-
sek ubezpieczonego podstawę wymiaru emerytury
może stanowić przeciętna podstawa wymiaru
składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpiecze-
nie emerytalne w okresie dwudziestu lat kalenda-
rzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia
wniosku, wybranych z całego okresu podlegania
ubezpieczeniu.
Z powyższego wynika generalna zasada obowią-
zująca w powszechnym systemie emerytalno-rento-
wym, zgodnie z którą wysokość indywidualnej eme-
rytury uzależniona jest od indywidualnej długości
stażu pracy i indywidualnej wysokości wynagrodze-
nia uzyskiwanego w czasie aktywności zawodowej,
a z nim związanej wysokości składki płaconej na
ubezpieczenie społeczne, przy jednoczesnym okre-
śleniu górnej granicy wskaźnika wysokości podsta-
wy jej wymiaru do 250%.
W odróżnieniu od emerytur z systemu powszech-
nego emerytury wojskowe objęte są systemem za-
opatrzeniowym finansowanym z budżetu państwa,
a ich podstawę wymiaru stanowi uposażenie należ-

ne żołnierzowi zawodowemu w ostatnim miesiącu
pełnienia zawodowej służby wojskowej.
Emerytura dla żołnierza, który pozostawał w służ-
bie przed dniem 2 stycznia 1999 r., wynosi 40% pod-
stawy jej wymiaru za piętnaście lat służby wojsko-
wej i wzrasta o 2,6% podstawy wymiaru za każdy
dalszy rok tej służby, jak również o 2,6% podstawy
jej wymiaru za każdy rok okresów składkowych po-
przedzających służbę, nie więcej niż za trzy lata tych
okresów (w wojskowym systemie emerytalnym obo-
wiązuje więc korzystniejszy wyższy wskaźnik wzro-
stu emerytury – 2,6%, w powszechnym systemie
wynosi on 1,3%).
Emerytura wojskowa wzrasta także o 1,3% pod-
stawy wymiaru za każdy rok okresów składkowych
ponad trzyletni okres składkowy poprzedzający
służbę oraz o 0,7% podstawy wymiaru za każdy rok
okresów nieskładkowych poprzedzających służbę.
Dla żołnierzy pełniących służbę w szczególnych
warunkach emerytura podwyższana jest o 2% bądź
1% podstawy wymiaru za każdy rok służby, w zależ-
ności od charakteru służby, oraz o 0,5% podstawy
wymiaru za każdy rozpoczęty miesiąc pełnienia
służby na froncie w czasie wojny lub w strefie dzia-
łań wojennych.
Zgodnie z art. 15a ustawy o zaopatrzeniu eme-
rytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin
emerytura dla żołnierza, który został powołany do
zawodowej służby wojskowej po raz pierwszy po
dniu 1 stycznia 1999 r., wynosi 40% podstawy jej
wymiaru za piętnaście lat służby wojskowej i wzra-
sta za każdy dalszy rok służby o 2,6% podstawy
wymiaru oraz dodatkowo o 2% bądź 1% podstawy
wymiaru za każdy rok służby w warunkach szcze-
gólnie zagrażających życiu i zdrowiu oraz o 0,5%
podstawy wymiaru za każdy rozpoczęty miesiąc
pełnienia służby na froncie w czasie wojny lub
w strefie działań wojennych.
Mając na względzie zdecydowanie korzystniejsze
rozwiązania prawne w wojskowym systemie emery-
talnym niż w powszechnym systemie emerytalnym,
obecnie Ministerstwo Obrony Narodowej nie widzi
podstaw do podjęcia działań zmierzających do zmia-
ny formuły naliczania wysokości podstawy wymia-
ru emerytury dla pracujących emerytów, którzy
osiągnęli maksymalny jej wymiar, tj. 75%.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż minister pra-
cy i polityki społecznej, jako organ kierujący – zgodnie
z art. 31 ustawy z dnia 4 września 1997 r. o działach
administracji rządowej (Dz. U. z 2007 r. Nr 65, poz.
437 ze zm.) – działem „zabezpieczenie społeczne”, jest
właściwym w przedmiotowej problematyce.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wy-
starczające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 10 kwietnia 2008 r.
693
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Sławomira Neumanna
i Zbigniewa Konwińskiego
w sprawie opracowania dokumentu
zastępującego obowiązkowy dowód osobisty
(2140)
Panie Marszałku! Nawiązując do pisma z dnia
27 marca 2008 r. (sygn. SPS-023-2140/08) przeka-
zującego interpelację posłów na Sejm RP pana Sła-
womira Neumanna i pana Zbigniewa Konwińskiego
w sprawie opracowania dokumentu zastępującego
obowiązkowy dowód osobisty, uprzejmie informuję,
iż obecnie w MSWiA (w ramach finansowanego
z funduszy Unii Europejskiej projektu „pl-ID”) pro-
wadzone są prace nad nowym wzorem dowodu oso-
bistego z mikroprocesorem, w którym – zgodnie za-
łożeniami do projektu – zapisane będą dane biome-
tryczne na tych samych zasadach co w paszportach
biometrycznych.
Powyższy dokument zapewnić ma możliwość po-
twierdzania określonych danych dotyczących jego
posiadacza w różnych systemach informatycznych
funkcjonujących w administracji publicznej (tj. po-
datkowych, ZUS, KRUS, KRS, NFZ i innych), bez
konieczności okazywania dodatkowego dokumentu.
Część danych dotyczących posiadacza omawianego
dokumentu możliwa będzie do odczytania tylko za
pomocą specjalnie do tego przeznaczonego czytnika
elektronicznego, co pozwoli na wprowadzenie odpo-
wiednio szerokiego (w zależności od potrzeb) zakre-
su danych jego posiadacza oraz bieżącą aktualizację
danych zapisanych wyłącznie w formie elektronicz-
nej, bez konieczności wymiany dokumentu. Szcze-
gółowe uzgodnienia dotyczące zakresu tych danych
poddane zostaną konsultacjom międzyresortowym.
Jednym z podstawowych założeń wprowadzenia
takiego dokumentu będzie konieczność zbudowania
(zgodnego z regulacjami prawa UE) krajowego syste-
mu potwierdzania elektronicznej tożsamości osób.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż MSWiA roz-
waży rozpoczęcie prac związanych ze stworzeniem
prawnych podstaw do wprowadzenia możliwości wy-
brania przez obywatela jednego z kilku obowiązują-
cych dokumentów tożsamości. Niemniej należy za-
uważyć, iż obowiązujący wzór paszportu zawiera
węższy zakres danych niż dowód osobisty (nie za-
mieszcza się w nim danych o imionach rodziców
oraz o nazwisku rodowym). W związku z powyż-
szym, aby paszport mógł zostać uznany za doku-
ment alternatywny w stosunku do dowodu osobiste-
go, należałoby zmienić jego wzór – czego obecnie
MSWiA nie przewiduje.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Witold Drożdż
Warszawa, dnia 14 kwietnia 2008 r.
694
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Konstantego Oświęcimskiego
w sprawie opodatkowania obiektów
tymczasowych (2141)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana Konstantego Oświęcimskiego, po-
sła na Sejm RP, przekazaną przy piśmie Marszałka
Sejmu RP z dnia 28 marca 2008 r., znak: SPS-023-
-2141/08, w sprawie opodatkowania obiektów tym-
czasowych, uprzejmie wyjaśniam.
Zakres przedmiotowy podatku od nieruchomości
określa art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r.
o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2006 r.
Nr 121, poz. 844, ze zm.). Na podstawie pkt 2 i 3 tego
przepisu opodatkowaniu podatkiem od nieruchomo-
ści podlegają budynki lub ich części oraz budowle
lub ich części związane z prowadzeniem działalności
gospodarczej.
Budynkiem, zgodnie z art. 1a ust. 1 pkt 1 ustawy
o podatkach i opłatach lokalnych, jest obiekt budow-
lany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego,
który jest trwale związany z gruntem, wydzielony
z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz
posiada fundamenty i dach.
Pojęcie budowli zostało zdefiniowane w art. 1a
ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokal-
nych, na podstawie którego budowlą jest obiekt bu-
dowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlane-
go niebędący budynkiem lub obiektem małej archi-
tektury, a także urządzenie budowlane w rozumie-
niu przepisów prawa budowlanego związane z obiek-
tem budowlanym, które zapewnia możliwość użyt-
kowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem.
Natomiast tymczasowy obiekt budowlany jest to
obiekt budowlany przeznaczony do czasowego użytko-
wania w okresie krótszym od jego trwałości technicz-
nej, przewidziany do przeniesienia w inne miejsce lub
rozbiórki, a także obiekt budowlany niepołączony trwa-
le z gruntem, jak: strzelnice, kioski uliczne, pawilony
sprzedaży ulicznej i wystawowe, przekrycia namiotowe
i powłoki pneumatyczne, urządzenia rozrywkowe, ba-
rakowozy, obiekty kontenerowe – art. 3 pkt 5 ustawy
z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r.
Nr 156, poz. 1118, ze zm.)
Budynek wraz z instalacjami i urządzeniami
technicznymi, budowla stanowiąca całość technicz-
no-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami,
a także obiekt małej architektury wymienione zo-
stały w art. 3 pkt 1 Prawa budowlanego jako odręb-
ne kategorie obiektów budowlanych.
Definicja obiektu budowlanego nie wyróżnia jako
czwartej kategorii tymczasowego obiektu budowla-
nego. Zgodnie z wyjaśnieniami Głównego Urzędu
Nadzoru Budowlanego tymczasowym obiektem bu-
dowlanym jest obiekt budowlany będący, w zależno-
ści od swego charakteru, budynkiem, budowlą lub
obiektem małej architektury.
Jeśli tymczasowy obiekt budowlany jest budyn-
kiem lub budowlą związaną z prowadzeniem dzia-
łalności gospodarczej, jest opodatkowany, zgodnie
z przepisami ustawy o podatkach i opłatach lokal-
nych, podatkiem od nieruchomości.
Stosownie do treści art. 6 ust. 1 ustawy o podat-
kach i opłatach lokalnych obowiązek podatkowy
w podatku od nieruchomości powstaje od pierwsze-
go dnia miesiąca następującego po miesiącu, w któ-
rym powstały okoliczności uzasadniające powstanie
tego obowiązku.
Przepis ten wprowadza ogólną zasadę powstania
obowiązku podatkowego w podatku od nieruchomo-
ści. Natomiast z treści art. 6 ust. 2 ustawy o podat-
kach i opłatach lokalnych wynika, że jeżeli okolicz-
nością, od której uzależniony jest obowiązek podat-
kowy, jest istnienie budowli albo budynku lub ich
części, obowiązek podatkowy powstaje z dniem 1 stycz-
nia roku następującego po roku, w którym budowa
została zakończona, albo w którym rozpoczęto użyt-
kowanie budowli albo budynku lub ich części przed
ich ostatecznym wykończeniem.
Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatkach
i opłatach lokalnych opłatę targową pobiera się od
osób fizycznych, osób prawnych oraz jednostek orga-
nizacyjnych niemających osobowości prawnej, doko-
nujących sprzedaży na targowiskach, przy czym
w myśl ust. 2 tego przepisu targowiskami są wszel-
kie miejsca, w których prowadzony jest handel.
Opłacie targowej nie podlega sprzedaż dokonywa-
na w budynkach lub częściach budynków, z wyjąt-
kiem targowisk pod dachem oraz hal używanych do
targów, aukcji i wystaw (zgodnie z art. 15 ust. 2a ww.
ustawy o podatkach i opłatach lokalnych). Przewi-
dziano ponadto zwolnienie od opłaty dla osób i jedno-
stek będących podatnikami podatku od nieruchomo-
ści, w związku z przedmiotami opodatkowania poło-
żonymi na targowiskach (art. 16 ustawy). Osoby bę-
dące podatnikami podatku od nieruchomości od przed-
miotów opodatkowania położonych na targowiskach,
takich jak hale targowe, aukcyjne i wystawowe,
a także kioski, boksy itp., nie są zatem objęte obo-
wiązkiem opłaty targowej. Pozostałe podmioty wy-
mienione w art. 15 ust. 1 ww. ustawy, dokonujące
sprzedaży na targowiskach, opłacają tę opłatę.
Odpowiadając na pytanie pana posła, należy za-
tem stwierdzić, iż tymczasowy obiekt budowlany po-
łożony na gruncie wydzierżawionym lub wynajętym
podlega opodatkowaniu podatkiem od nieruchomo-
ści, jeżeli jest budynkiem lub budowlą związaną
z prowadzeniem działalności gospodarczej. Ponadto
w sytuacji, gdy dokonująca w takim obiekcie sprze-
daży osoba nie jest jednocześnie podatnikiem podat-

ku od nieruchomości od tego obiektu, jest ona zobo-
wiązana do zapłaty opłaty targowej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 14 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Stawiarskiego
w sprawie sytuacji w kraśnickiej służbie
zdrowia (2144)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła Jarosława Stawiarskiego przeka-
zaną przy piśmie znak SPS-023-2144/08 w sprawie
sytuacji w kraśnickiej służbie zdrowia.
1. Czy Pani zdaniem sposób wprowadzania
zmian, którego skutkiem jest świadome zaniechanie
inwestowania przez samorząd powiatowy w rozwój
bazy leczniczej, nie będzie miał negatywnych skut-
ków w latach kolejnych?
W projekcie ustawy o zakładach opieki zdrowot-
nej, zaproponowano, by jedyną jednostką samorzą-
du terytorialnego uprawnioną do tworzenia i prowa-
dzenia szpitali był samorząd województwa.
Uznano, że przyjęcie takiego rozwiązania wpły-
nie korzystnie na proces organizowania opieki zdro-
wotnej na terenie województwa oraz zarządzanie
posiadanymi zasobami w tym zakresie. Pozwoli na
traktowanie zasobów ochrony zdrowia z terenu wo-
jewództwa jako całości, spojrzenie na nie z poziomu
regionalnego, a nie lokalnego, co służyć ma racjona-
lizacji ich wykorzystania (konsolidacja infrastruk-
tury szpitalnej, promowanie działań proekonomicz-
nych), zapewnieniu dostosowania struktury opieki
szpitalnej i jej potencjału diagnostyczno-terapeu-
tycznego do zmian epidemiologiczno-demograficz-
nych. Pojawi się realna możliwość planowania roz-
woju infrastruktury szpitalnej, skoordynowanego
nadzoru nad efektywnością i jakością opieki szpital-
nej. Bardzo istotna jest też kwestia środków finan-
sowych, jakimi dysponuje organ założycielski – zna-
cząco wyższych na poziomie województwa w porów-
naniu z powiatem czy gminą. Skupienie infrastruk-
tury szpitalnej w rękach jednego organu tworzącego
pozwoli też na lepszą koordynację zbierania danych
epidemiologiczno-demograficznych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż powyższa
kwestia była omawiana na spotkaniach zespołu ds.
organizacyjnych w obszarze zakładów opieki zdro-
wotnej (w ramach debaty „białego szczytu”). W obli-
czu argumentów większości członków ww. zespołu
wobec propozycji przepisu, z którego wynikał zakaz
695
tworzenia i prowadzenia szpitala przez gminę oraz
powiat i powierzenie tych funkcji jedynie samorzą-
dowi województwa, zarekomendowana zostanie su-
gestia rezygnacji z tego przepisu.
Rząd przygotowuje przepisy mające na celu
umożliwienie konwersji zadłużenia publicznych za-
kładów opieki zdrowotnej na długookresowe papiery
wartościowe. Ponadto proponuje się wprowadzenie
trzyletniego zwolnienia z podatku od osób prawnych
dla zakładów, które zostaną przekształcone w spółki
akcyjne albo z ograniczoną odpowiedzialnością.
2. Jakie działania planuje podjąć resort przez pa-
nią kierowany, aby uchronić szpitale przed skutka-
mi podwyżek wynagrodzeń, prowadzącymi do ogrom-
nego zadłużenia się szpitali?
Nowy rząd na samym starcie musiał zmierzyć się
z problemem niedoszacowania przez poprzednią eki-
pę kosztów związanych z dostosowywaniem się za-
kładów opieki zdrowotnej do nowych przepisów do-
tyczących czasu pracy, wprowadzonych w związku
z koniecznością implementowania do krajowego po-
rządku prawnego regulacji obowiązujących w Unii
Europejskiej. Z uzasadnienia do przygotowanej przez
gabinet pana premiera Jarosława Kaczyńskiego
ustawy wprowadzającej regulacje zgodne z wymoga-
mi Unii wynika, że kwota 750 mln zł wskazana jako
koszt wejścia w życie tych przepisów oszacowana zo-
stała jedynie w wyniku prostego zwiększenia wyso-
kości wynagrodzenia za dyżury medyczne w związ-
ku z uznaniem czasu ich pełnienia za czas pracy,
wynagradzany jak praca w godzinach nadliczbo-
wych. W szacunkach tych nie brano natomiast pod
uwagę możliwości występowania lekarzy z postula-
tami płacowymi, od których realizacji uzależniają
oni wyrażenie indywidualnej zgody na pracę w wy-
miarze przekraczającym 48 godz. na tydzień.
Z uwagi na ograniczone zasoby kadr medycznych
dostępnych na krajowym rynku pracy w większości
przypadków zapewnienie ciągłości opieki zdrowot-
nej nad pacjentami wymaga zawarcia porozumień
z lekarzami o objęciu ich klauzulą opt-out lub zmia-
ny ich formy zatrudnienia ze stosunku pracy na
umowę cywilnoprawną. Ze względu na konieczność
uzyskania zgody każdego pracownika na objęcie
klauzulą opt-out lub zatrudnienie cywilnoprawne
po 1 stycznia 2008 r. rozpoczął się proces negocjacji
pracodawców z lekarzami, którzy w zamian za wy-
rażenie zgody na zastosowanie wobec nich ww. roz-
wiązań domagali się wzrostu wynagrodzeń.
Rząd pana premiera Donalda Tuska postawiony
w niezwykle trudnej sytuacji przez poprzedników
podjął pilne działania skutkujące uruchomieniem
przez Narodowy Fundusz Zdrowia środków finanso-
wych w wysokości 2,4 mld zł, które skierowane zo-
stały do szpitali na pokrycie wydatków związanych
z podnoszeniem wynagrodzeń w efekcie prowadzo-
nych negocjacji płacowych.
Ponadto w celu ułatwienia dyrektorom szpitali
organizacji pracy zapewniającej ciągłość opieki nad
pacjentami zliberalizowane zostały warunki odby-
696
wania dyżurów lekarskich w szpitalach poprzez zmniej-
szenie wymagań funduszu w zakresie minimalnej
obsady dyżurowej lekarzy specjalistów na oddzia-
łach szpitalnych a także umożliwienie pełnienia dy-
żurów przez lekarzy rezydentów za zgodą ordynato-
ra oddziału.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 10 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Jarosława Stawiarskiego
w sprawie trudnej sytuacji domów
pomocy społecznej (2145)
W związku z interpelacją pana posła Jarosława
Stawiarskiego z dnia 17 marca 2008 r., przesłaną pi-
smem z dnia 28 marca 2008 r., nr SPS-023-2145/08,
w sprawie trudnej sytuacji domów pomocy społecz-
nej uprzejmie odpowiadam.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej ma
świadomość obecnej nie najlepszej sytuacji finanso-
wej domów pomocy społecznej. Złożyło się na nią
wiele przyczyn. Wcześniejsze zróżnicowanie wielko-
ści środków planowanych w budżetach wojewodów
na dotacje dla domów pomocy społecznej, powodo-
wały duże zróżnicowanie poziomu finansowania
tych jednostek w poszczególnych województwach.
Należy także pamiętać, że w pierwszych latach po
przekazaniu domów pomocy społecznej samorządom
powiatowym wiele starostw nie przekazywało środ-
ków z tytułu odpłatności mieszkańców na bieżące
funkcjonowanie tych jednostek. Stałe monitorowa-
nie takich działań w ramach nadzoru wojewodów
oraz stosowne zmiany przepisów prawa skutkowały
dyscyplinowaniem powiatów w tym zakresie.
Minister pracy i polityki społecznej w 2004 r.
podjął decyzję w sprawie przeznaczenia części środ-
ków z rezerwy celowej budżetu państwa na podwyż-
szenie średniej dotacji na l mieszkańca domu pomo-
cy społecznej w kilku województwach, co miało wpływ
na wyrównanie wcześniejszych różnic w poziomie
dotowania domów pomocy społecznej, a dodatkowo
wymusiło coroczny wzrost środków planowanych
w budżetach wojewodów na ten cel, adekwatny do
potrzeb zgłaszanych przez samorządy powiatowe.
Zbliżający się, wcześniej obowiązujący, termin za-
kończenia realizacji programów naprawczych (ko-
niec 2006 r.), wymusił zintensyfikowanie działań
samorządów w celu pozyskania środków na ich do-
kończenie. Łatwiej pozyskiwane środki w ramach
wydatków bieżących zwiększały znacząco średni
koszt utrzymania mieszkańca, co wpłynęło z kolei
na ograniczenie liczby osób kierowanych do domów
pomocy społecznej po dniu l stycznia 2004 r. w związ-
ku z wejściem nowych przepisów w zakresie sposobu
finansowania domów pomocy społecznej.
Od 1 stycznia 2004 r., zgodnie z ustawą o docho-
dach jednostek samorządu terytorialnego, powiat
otrzymuje dotację dla domów pomocy społecznej
prowadzonych w ramach zadania własnego lub pro-
wadzonych na jego zlecenie w wysokości odpowied-
niej do liczby mieszkańców umieszczonych na pod-
stawie skierowania wydanego przed dniem 1 stycz-
nia 2004 r. i średniej dotacji na 1 mieszkańca ustalo-
nej w województwie. Pobyt mieszkańców skierowa-
nych do domu pomocy społecznej po dniu 1 stycznia
2004 r. opłacany jest do wysokości średniego kosztu
utrzymania. Środki na dotacje dla powiatów na do-
finansowanie prowadzenia domów pomocy społecz-
nej planuje wojewoda. Środki te co roku ulegają
zmniejszeniu z uwagi na naturalne zmniejszenia
liczby mieszkańców, co jednak nie oznacza, że zmniej-
sza się średnia wojewódzka dotacja na jednego
mieszkańca domu pomocy społecznej.
W 2007 r. znowelizowano ustawę o pomocy spo-
łecznej, która między innymi miała na celu poprawę
finansowania domów pomocy społecznej:
— wprowadzono nową definicję kosztu utrzyma-
nia (nie wlicza się wydatków na remonty i zakupy
realizowane w ramach programów naprawczych,
a koszt dzieli się na liczbę mieszkańców, nie miejsc),
— w art. 155 ust. 2 ustawy o pomocy społecznej
wprowadzono możliwość zwiększenia dotacji dla po-
wiatu do 20% (do dnia 1 kwietnia ubiegłego roku
zwiększenie to było możliwe tylko do 10%),
— wprowadzono także możliwość partycypowa-
nia w opłatach za pobyt w DPS przez inne osoby niż
dotychczas zobowiązane (np. rodzeństwo).
Jednocześnie w ramach nowej ustawy o docho-
dach jednostek samorządu terytorialnego wprowa-
dzono stały mechanizm przenoszenia uwalnianych
środków z dotacji dla domów pomocy społecznej
(naturalny spadek liczby mieszkańców domów po-
mocy społecznej, na których powiaty prowadzące
domy otrzymywały dotacje z budżetu państwa) do
budżetów gmin, które to środki miały wesprzeć sa-
morządy w realizacji zadań ustawowych w zakresie
usług opiekuńczych i specjalistycznych usług opie-
kuńczych.
Należy mieć jednocześnie na uwadze, że obecny
sposób finansowania zadań bieżących domów pomo-
cy społecznej w praktyce nie obciąża samorządów
powiatowych nadmiernymi wydatkami, bowiem
środki własne przekazywane na funkcjonowanie do-
mów pomocy społecznej stanowią dochód z odpłat-
ności mieszkańców. A do tej pory zdarza się, że środ-
ki te są wykorzystywane przez niektóre powiaty na
realizację innych zadań (np. budowa dróg).
Największym obciążeniem finansowym dla po-
wiatów jest realizacja programów naprawczych. Od

wielu lat minister pracy i polityki społecznej czynił
starania o zabezpieczenie źródła dofinansowania re-
alizacji programów naprawczych. W latach 2004 i 2005
planowane były środki na realizację programów na-
prawczych (w ramach wydatków remontowych) ze
środków rezerwy celowej budżetu państwa. Także
wojewodowie w ramach swoich budżetów przekazy-
wali środki na ich realizację. Każdego roku minister
pracy i polityki społecznej występuje z apelem do
marszałków województw o uwzględnianie w priory-
tetach kontraktów wojewódzkich realizację progra-
mów naprawczych w domach pomocy społecznej.
W roku 2006 w rezerwie celowej budżetu pań-
stwa zaplanowano środki inwestycyjne w wysokości
15 mln zł. Z uwagi na duże potrzeby finansowe, ja-
kie w tym zakresie zgłosiły samorządy, minister
pracy i polityki społecznej pod koniec roku, za zgodą
sejmowej Komisji Finansów Publicznych, z niewy-
korzystanych rezerw celowych pozostających w jego
gestii przeznaczył na realizację programów napraw-
czych w domach pomocy społecznej (w tym prowa-
dzonych przez podmioty niepubliczne) dodatkowe
środki w wysokości 20 mln zł. Ponadto na jego wnio-
sek na ten sam cel pozyskano jeszcze 5 mln zł z re-
zerwy ogólnej budżetu państwa. Pozyskane w ra-
mach tych działań środki, a także znaczne dodatko-
we środki wygospodarowane przez wojewodów na
ten cel, umożliwiły wielu domom osiągnięcie wyma-
ganego standardu usług w wymaganym terminie,
a innym znaczne zbliżenie się do założonego celu.
Prowadzone były także prace nad programami
operacyjnymi do planów strategicznych, które mają
między innymi absorbować środki Europejskiego
Funduszu Społecznego. W działaniach została za-
proponowana modernizacja infrastruktury społecz-
nej, w tym modernizacja domów pomocy społecznej.
Jednak w tym wypadku niezbędna będzie wola sa-
morządu marszałkowskiego, aby uwzględniać te za-
dania w priorytetach działań w zakresie rozwoju re-
gionalnego.
W roku 2007 w rezerwie celowej budżetu pań-
stwa początkowo zaplanowano 14 mln zł, z czego
12 mln zł przeznaczono na zadania inwestycyjne.
Następnie w październiku przekazano dodatkowo
środki dla domów pomocy społecznej w wysokości
ponad 33 915 tys. zł na realizację programów na-
prawczych. Również województwa przekazały do-
datkowe środki na realizację tych zadań.
Zdaję sobie sprawę, że środki te nie są wystarcza-
jące. Dlatego też, podobnie jak w ubiegłym roku,
będę czynić starania o pozyskanie dodatkowych
środków na realizację programów naprawczych, co
pomoże odciążyć samorządy powiatowe w ich reali-
zacji. Czynić będę także starania o zabezpieczenie
w rezerwach celowych budżetu państwa na kolejne
2 lata (do końca 2010 r. domy pomocy społecznej obo-
wiązane są do osiągnięcia obowiązującego standar-
du usług) wyższych, niż dotąd planowane, środków
na realizację programów naprawczych w tych jed-
697
nostkach. W tym roku dotychczas zarezerwowano
ok. 20 mln zł na realizację ww. zadań.
Obecnie nie przewiduje się przedłużenia terminu
dochodzenia przez domy pomocy społecznej do stan-
dardów. Termin ten, na wniosek samorządów po-
wiatowych, został już przedłużony do końca 2010 r.
(pierwotnie domy pomocy społecznej miały uzyskać
standard do końca roku 2006).
Problemem bardzo ściśle powiązanym ze sposo-
bem finansowania domów pomocy społecznej jest
problem finansowania usług zdrowotnych dla miesz-
kańców domów. Domy pomocy społecznej, które nie
mają obowiązku świadczenia usług zdrowotnych,
lecz mają jedynie umożliwiać mieszkańcom korzy-
stanie z tych usług, w praktyce muszą je świadczyć
z uwagi na konieczność zapewnienia opieki i pielę-
gnacji mieszkańcom przez 24 godziny na dobę.
Ustawa o pomocy społecznej w art. 55 wskazuje,
że dom pomocy społecznej świadczy usługi bytowe,
opiekuńcze, wspomagające i edukacyjne na poziomie
obowiązującego standardu, w zakresie i formach
wynikających z indywidualnych potrzeb osób w nim
przebywających, oraz w art. 58 wskazuje, iż po stro-
nie domu leży obowiązek umożliwienia i zorganizo-
wania pomocy mieszkańcom w dostępie do korzysta-
nia ze świadczeń zdrowotnych przysługujących im
na podstawie przepisów o świadczeniach z ubezpie-
czenia zdrowotnego.
W związku z nowelizacją ustawy o zakładach
opieki zdrowotnej w czerwcu 2006 r., która umożli-
wiła w ramach struktury organizacyjnej zakładu
opieki zdrowotnej wydzielenie jednostki organiza-
cyjnej zlokalizowanej na terenie jednostki organiza-
cyjnej pomocy społecznej (dom pomocy społecznej
lub całodobowa placówka opiekuńczo-wychowaw-
cza), minister pracy i polityki społecznej skierował
do wszystkich starostów/prezydentów miast na pra-
wach powiatu apel w sprawie podjęcia działań w kie-
runku utworzenia takich jednostek, które sprawo-
wałyby opiekę medyczną nad mieszkańcami domów
pomocy społecznej. Według danych zebranych przez
wydziały polityki społecznej na koniec III kwartału
2007 r. tylko w 17 domach pomocy społecznej utwo-
rzone zostały zakłady opieki zdrowotnej.
Przeniesienie ciężaru wydatków związanych
ze świadczeniem usług zdrowotnych mieszkańcom
domów pomocy społecznej na Narodowy Fundusz
Zdrowia zapewne skutkowałoby obniżeniem śred-
niego kosztu utrzymania i oszczędnościami w bu-
dżecie domów.
Z zebranych danych w I kwartale 2007 r. wyni-
ka, że średnie wysokości wynagrodzeń kadry w do-
mach pomocy społecznej (prowadzonych przez sa-
morządy powiatowe) w poszczególnych wojewódz-
twach są zróżnicowane. Na przykład średnie zarob-
ki brutto na stanowisku pielęgniarki wynoszą od
1564 zł (świętokrzyskie) do 1851 zł (podlaskie), na
stanowisku pracownika socjalnego od 1546 zł (łódz-
kie) do 1883 zł (wielkopolskie), na stanowisku opie-
kuna/opiekuna DPS od 1267 zł (świętokrzyskie) do
698
1513 zł (śląskie). Wyżej podane wysokości są średni-
mi z województw. W przypadku jednostkowych wy-
sokości wynagrodzeń w poszczególnych domach po-
mocy społecznej różnice są znacznie większe. Wyso-
kość zarobków jest zróżnicowana w zależności od
samorządów powiatowych, które są organem prowa-
dzącym dla powiatowych domów pomocy społecznej.
Natomiast zasady finansowania domów pomocy spo-
łecznej są jednakowe dla wszystkich domów pomocy
społecznej.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej nie po-
siada środków finansowych, które mogłyby wes-
przeć samorządy w realizacji podwyżek wynagro-
dzeń dla pracowników domów pomocy społecznej.
Nie posiada również żadnego wpływu na politykę
płacową prowadzoną przez samorządy.
Zapewniam jednak, że Ministerstwo Pracy i Po-
lityki Społecznej dokłada i będzie dokładać dalszych
starań w celu rozwiązania problemów dotyczących
funkcjonowania i finansowania domów pomocy spo-
łecznej. Również problem wynagrodzeń pracowni-
ków domów pomocy społecznej jest dostrzegany
i analizowany, jednakże obecnie nie ma możliwości
wprowadzenia zmian, które w sposób natychmiasto-
wy doprowadziłyby do jego rozwiązania. Nawet
wnioskowane przez powiaty zwiększenie dotacji dla
domów pomocy społecznej tylko pozornie może po-
prawić sytuację finansową tych domów, ponieważ
dotacja ma charakter wygasający – w wielu domach
liczba osób, na które przekazywana jest dotacja, sta-
le się zmniejsza. Ponadto znaczne podwyżki skutku-
ją wzrostem kosztu utrzymania, a tym samym pod-
wyższeniem opłat za pobyt w domu pomocy społecz-
nej (w tym w części ponoszonej przez gminy). Taka
sytuacja skutkować może ograniczaniem liczby osób
kierowanych do domów pomocy społecznej, co z kolei
przedkładać się będzie na budżety tych jednostek.
Pomimo to pod koniec ubiegłego roku tutejszy re-
sort wystąpił do wszystkich wojewodów z prośbą
o rozważenie możliwości zwiększenia środków fi-
nansowych w zakresie wysokości dotacji przekazy-
wanych dla domów pomocy społecznej, w tym na
wynagrodzenia pracowników. Zwiększenie przed-
miotowej dotacji miało na celu zapewnienie poprawy
warunków życia mieszkańcom domów, jak i popra-
wę warunków zatrudnienia pracowników. Jednakże
kompetencje w zakresie wielkości przekazanych
środków i sposobu ich wykorzystania leżały po stro-
nie wojewodów. Z informacji posiadanych przez De-
partament Pomocy i Integracji Społecznej wynika,
że w części województw w trzecim kwartale ubiegłe-
go roku wojewodowie przekazali dodatkowe środki,
które zostały przeznaczone na wypłatę dodatkowych
uposażeń (premie, nagrody) dla pracowników do-
mów pomocy społecznej.
Zdaję sobie również sprawę z faktu, że podwyżki
dla pracowników zakładów opieki zdrowotnej wzbu-
dziły wiele emocji, przede wszystkim wśród pielę-
gniarek zatrudnionych w domach pomocy społecz-
nej, w szczególności w tych, gdzie od wielu lat pra-
cownicy nie otrzymywali podwyżek wynagrodzenia,
ewentualnie otrzymywali tylko minimalne podwyżki
waloryzacyjne. Jednak, naszym zdaniem, w obecnej
chwili nie ma możliwości prawnej zrównania płac
pracowników domów pomocy społecznej z płacami
pracowników służby zdrowia. Po pierwsze, ze wzglę-
du na źródło i zasady finansowania płac tych grup
pracowników, po drugie, ze względu na rodzaj pracy
świadczonej w tych jednostkach, który jest zupełnie
różny i nie daje się ze sobą porównać ze względu na
cele wykonywanych zadań. Ponadto należałoby wy-
brać tylko te grupy zawodowe, które świadczą pracę
zarówno w domu pomocy społecznej, jak i w zakła-
dach opieki zdrowotnej (np. pielęgniarki i lekarze),
a to byłoby niesprawiedliwe w stosunku do innych
pracowników domów pomocy społecznej.
Obecnie, celem poprawy sytuacji finansowej domu
pomocy społecznej, prowadzone są prace (analizy
skuteczności) w zakresie:
1) uporządkowania zasad i okresu pobytu osób
w zakładach opiekuńczo-leczniczych i zakładach
pielęgnacyjno-opiekuńczych (pobyt osób do 6 mie-
sięcy, następnie powrót do domu lub domu pomocy
społecznej lub pobyt w zakładzie opiekuńczo-leczni-
czym tylko dla osób przewlekle chorych wymagają-
cych kontynuacji leczenia, a dom pomocy społecznej
dla osób wymagających całodobowej opieki – przy
przyjęciu dowolnego wariantu niezbędne jest upo-
rządkowanie finansowania świadczeń zdrowotnych
w domach pomocy społecznej),
2) zmiany zasad finansowania i odpłatności (ujed-
nolicenie zasad odpłatności w DPS i ZOL), np. usługi
zdrowotne finansowane są ze środków NFZ, a opłaty
za usługi bytowe naliczane na zasadach wynikają-
cych z ustawy o pomocy społecznej),
3) wzmożenia nadzoru w zakresie kierowania
osób do ZOL i ZPO (w związku z powyższym),
4) możliwości dodatkowego źródła finansowania
dla gmin (przenoszenie uwalnianych dotacji lub cho-
ciaż jej części do budżetów gmin, które kierują osoby
do domów pomocy społecznej – rezygnacja z dotych-
czasowego sposobu podziału i przekazywania dotacji
gminom niezależnie od tego, czy gmina kieruje miesz-
kańców do domów pomocy społecznej, czy też nie),
5) kontynuacji prac nad tzw. ustawą pielęgna-
cyjną.
Przygotowywane jest również wystąpienie do mi-
nistra finansów z propozycją wprowadzenia zmian
do ustawy z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach
jednostek samorządu terytorialnego, które umożli-
wiłyby urealnienie wysokości środków na dotację
dla powiatów na dofinansowanie działalności do-
mów pomocy społecznej.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 10 kwietnia 2008 r.

Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posłanek Jadwigi Wiśniewskiej,
Elżbiety Witek i Anny Zalewskiej
w sprawie przywrócenia nauczycieli
do grupy zawodów uprawnionych
do wcześniejszych emerytur (2146)
W związku z interpelacją posłanek Jadwigi Wi-
śniewskiej, Elżbiety Witek i Anny Zalewskiej
w sprawie przywrócenia nauczycieli do grupy za-
wodów uprawnionych do wcześniejszych emerytur,
przekazaną przy piśmie z dnia 28 marca 2008 r.
(znak: SPS-023-2146/08), uprzejmie wyjaśniam, co
następuje.
Jednym z założeń obowiązującego w naszym kra-
ju systemu ubezpieczeń społecznych jest stopniowe
wygaszanie przywileju wcześniejszego przejścia na
emeryturę. W związku z tym, zgodnie z obowiązują-
cymi przepisami ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, z późn.
zm.), możliwość wcześniejszego zakończenia aktyw-
ności zawodowej z tytułu pracy w warunkach szcze-
gólnych dotyczy wyłącznie pracowników, którzy wa-
runki do uzyskania wcześniejszej emerytury spełnią
do 31 grudnia 2008 r. Zasada ta dotyczy również na-
uczycieli.
Dodatkowo nauczyciele mogą przejść na wcze-
śniejszą emeryturę bez względu na wiek na zasa-
dach określonych w art. 88 ustawy z dnia 26 stycz-
nia 1982 r. Karta Nauczyciela (Dz. U. z 2006 r.
Nr 97, poz. 674, z późn. zm.). Zgodnie z tą regulacją,
jeżeli nauczyciele do końca 2008 r. spełnią wymaga-
nia dotyczące okresu zatrudnienia (30 lat lub 25 lat
w przypadku nauczycieli pracujących w szkolnictwie
specjalnym) oraz okresu wykonywania pracy w szcze-
gólnym charakterze (20 lat lub 15 lat w przypadku
nauczycieli pracujących w szkolnictwie specjalnym),
mogą, po wcześniejszym rozwiązaniu stosunku pra-
cy i przekazaniu środków zgromadzonych na ra-
chunku w otwartym funduszu emerytalnym na do-
chody budżetu państwa (w przypadku osób będą-
cych członkami OFE), przejść na wcześniejszą eme-
ryturę.
Po 31 grudnia 2008 r. wcześniejsze zakończenie
aktywności zawodowej przez nauczyciela będzie
możliwe tylko na zasadach określonych w art. 184
ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Artykuł ten
zapewnia osobom urodzonym po 31 grudnia 1948 r.,
zatrudnionym w szczególnych warunkach lub szcze-
gólnym charakterze, a więc również nauczycielom,
możliwość wcześniejszego przejścia na emeryturę,
jeżeli w dniu 1 stycznia 1999 r. osoby te spełniały
wymagane warunki stażowe.
Generalnie osoby urodzone po dniu 31 grudnia
1948 r., które nie skorzystają z przepisów przejścio-
wych zawartych w ustawie o emeryturach i rentach
699
z FUS, a w przypadku nauczycieli – także w Karcie
Nauczyciela, będą mogły przejść na emeryturę
w wieku 60 lat – kobiety albo 65 lat – mężczyźni.
Ograniczenie możliwości wcześniejszego przecho-
dzenia na emeryturę, dotyczące także nauczycieli,
jest uzasadnione zarówno ze względów demograficz-
nych, jak i ekonomicznych. Od 7 lat w Polsce wystę-
puje ubytek rzeczywisty ludności. Wskutek niskiego
przyrostu naturalnego oraz ujemnego salda migracji
zagranicznych liczba ludności Polski zmniejsza się.
Zjawisku temu towarzyszy niekorzystna zmiana
struktury demograficznej naszego społeczeństwa.
W obecnej sytuacji demograficznej konieczne jest
zwiększanie aktywizacji zawodowej osób starszych.
Dlatego też resort pracy i polityki społecznej przygo-
tował i przedstawił do publicznej dyskusji program
„Solidarność pokoleń – działania dla zwiększenia
aktywności zawodowej osób po 50. roku życia”.
Program „Solidarność pokoleń” jest pakietem
działań rządowych zmierzających do poprawy stop-
nia zatrudnienia osób powyżej 50 roku życia w Pol-
sce. Poprawa ta jest niezbędna dla utrzymania wy-
sokiego potencjału wzrostu gospodarczego w Polsce
w perspektywie kolejnych kilkunastu lat.
Wczesna dezaktywizacja zawodowa powoduje
wzrost obciążeń z tytułu zabezpieczenia społeczne-
go. Jest to dodatkowy koszt, który ponoszą wszyst-
kie osoby pracujące w postaci wyższych podatków.
Jeżeli przy wzrastającym w najbliższych latach od-
setku osób w wieku poprodukcyjnym wiek emery-
talny pozostanie na dotychczasowym poziomie, to
budżet może nie udźwignąć rosnącego kosztu eme-
rytur. Jest to problem nie tylko Polski, ale również
wielu innych krajów UE. O ile jednak w innych kra-
jach w celu jego rozwiązania stopniowo podnoszony
jest wiek emerytalny, o tyle w Polsce takiego działa-
nia brak.
Biorąc powyższe pod uwagę, wyraźnie widać, że
istnieje pilna potrzeba stworzenia systemu zachęt,
który doprowadziłby do dłuższego pozostawania
w zatrudnieniu. System taki oczywiście powinien
również objąć nauczycieli.
Centralny Instytut Ochrony Pracy przeprowadził
badania poświęcone problemowi psychologicznego
wsparcia dla pracowników dotkniętych negatywny-
mi skutkami stresu w pracy. W ramach tych badań
analizą objęto także grupę nauczycieli. Z przeprowa-
dzonych badań CIOP wynika, że obciążenie psychofi-
zyczne w zawodzie nauczyciela jest uwarunkowane
następującymi cechami jego pracy:
— wysokie wymagania pracy (intelektualne,
etyczne i moralne, emocjonalne),
— brak równowagi pomiędzy wkładem pracy
a nagrodą w postaci gratyfikacji finansowej czy po-
zafinansowej,
— znacząca niejasność roli zawodowej ze wzglę-
du na nieustannie zmieniające się treści progra-
mowe,
700
— ograniczona kontrola w pracy w zakresie dłu-
gofalowego planowania pracy, wyboru metod reali-
zacji zadań oraz tempa pracy,
— niedofinansowanie szkół, brak potrzebnego
sprzętu i pomocy społecznej,
— niedostateczne wsparcie społeczne ze strony
zwierzchników oraz rodziców i wychowawców,
— niedostateczne wspieranie rozwoju zawodowe-
go oraz osobistego.
Skutkiem znacznego obciążenia psychofizyczne-
go jest między innymi zjawisko wypalenia zawodo-
wego wśród nauczycieli, z jego osiowymi objawami
w postaci wyczerpania emocjonalnego, poczucia bra-
ku lub obniżonej skuteczności zawodowej oraz de-
personalizacji (przedmiotowy stosunek do uczniów).
Niemniej jednak z badań przeprowadzonych
przez Centralny Instytut Pracy wynika, że brak jest
merytorycznych podstaw do kwalifikowania zawodu
nauczyciela jako uprawniającego do wcześniejszej
emerytury. Kwalifikacje osób przygotowanych do
tego zawodu powinny być możliwie najdłużej wyko-
rzystywane, jeżeli nie bezpośrednio w nauczaniu, to
w pracy wychowawczej adresowanej do dzieci i mło-
dzieży, wymagającej wsparcia w zajęciach zarówno
lekcyjnych, jak i pozalekcyjnych.
Zdaniem resortu pracy i polityki społecznej na-
uczyciele powinni być wykorzystani także do kształ-
cenia dorosłych. Nauczyciele nie muszą do 60. czy
65. roku życia uczyć w szkole. Mogliby np. szkolić
osoby, które skończyły 50 lat i zostały bez pracy. Ta-
kie rozwiązania zostały zawarte w ww. programie
„Solidarność pokoleń”.
Resort pracy i polityki społecznej opracował
projekt ustawy regulującej zasady przyznawania
i wypłaty emerytur pomostowych. Zasady te przed-
stawione zostały opinii publicznej oraz partnerom
społecznym w Komisji Trójstronnej w programie
„Solidarność pokoleń – działania dla zwiększenia
aktywności zawodowej osób po 50. roku życia”.
W najbliższym czasie odbędzie się debata na ten te-
mat. Projektowane emerytury pomostowe mają za-
stąpić wcześniejsze emerytury, przyznawane do-
tychczas osobom wykonującym prace w szczegól-
nych warunkach lub o szczególnym charakterze.
Proponuje się, aby projektowana ustawa nie obej-
mowała nauczycieli.
Należy zaznaczyć, iż podejmowanie decyzji w tak
istotnych z punktu widzenia społecznego i ekono-
micznego sprawach musi być poprzedzone wszech-
stronną analizą i wymaga konsensusu społecznego.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 11 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Osucha
w sprawie modernizacji linii kolejowej nr 62
Sosnowiec Płd.–Bukowo–Olkusz–
–Wolbrom–Tunel (2147)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację, nr SPS-023-2147/08, z dnia 28 marca
2008 r. posła Jacka Osucha w sprawie modernizacji
linii kolejowej nr 62 Sosnowiec Płd.–Bukowo–Ol-
kusz–Wolbrom–Tunel, odnosząc się do zadanych py-
tań, uprzejmie wyjaśniam, że linia kolejowa nr 62
Tunel–Sosnowiec Główny jest linią znaczenia pań-
stwowego, nie jest jednak usytuowana w głównych
korytarzach transportowych Polski.
Przedmiotowa linia nie jest ujęta w strategicz-
nych planach inwestycyjnych spółki PKP Polskie
Linie Kolejowe SA na lata 2007–2013 i dalsze, które
ściśle związane są z Programem Operacyjnym „In-
frastruktura i środowisko”, jak również wielkością
środków UE przeznaczanych na transport kolejowy.
Wartość tych środków nie daje możliwości moderni-
zowania linii kolejowych położonych poza koryta-
rzami transportowymi, względnie niebędących przed-
miotem umów międzynarodowych.
Ewentualne naprawy i inwestycje na tych liniach
finansowane są ze środków własnych zarządcy in-
frastruktury, pochodzących z opłat za udostępnia-
nie linii kolejowych, jak również mogą być finanso-
wane ze środków samorządowych i Funduszu Kole-
jowego. Sytuacja finansowa PKP Polskich Linii Ko-
lejowych SA jako zarządcy infrastruktury kolejowej
nie pozwala na realizację wszystkich koniecznych
inwestycji na sieci kolejowej. Niewystarczające środ-
ki własne zarządcy, budżetu państwa oraz Fundu-
szu Kolejowego przeznaczane na utrzymanie i re-
monty linii kolejowych uniemożliwiają likwidację
w krótkim czasie wszystkich wieloletnich zaległości.
PKP Polskie Linie Kolejowe SA od 2001 r., reali-
zując zadania w zakresie remontów i modernizacji,
przeznaczała znaczne środki finansowe na prace re-
montowe tej linii kolejowej. Łącznie do roku 2008 to
ponad 53 mln zł. W ramach tych środków m.in. do-
konano: wymiany prawie 40 km nawierzchni kolejo-
wej w torze nr 2, 13 412 km szyn, modernizacji
2 obiektów inżynieryjnych. Ponadto część środków
wykorzystana została na działania poprawiające
bezpieczeństwo na przejazdach kolejowych, w tym
montaż urządzeń TVU na przejeździe w km 20, 184.
Efekt zrealizowanych prac remontowych to podwyż-
szenie prędkości rozkładowej na poszczególnych od-
cinkach tej linii z V=30 km/h do V=100 km/h.
Mając na względzie znaczenie przedmiotowej li-
nii dla mieszkańców tego regionu, PKP Polskie Li-
nie Kolejowe SA w miarę posiadanych środków fi-

nansowych realizują planowane naprawy w zakre-
sie umożliwiającym utrzymanie i poprawę parame-
trów technicznych linii oraz warunków eksploata-
cyjnych dla realizacji obowiązującego rozkładu jazdy
pociągów. W roku 2008 na prace remontowe na tej
linii kolejowej zarządca infrastruktury zabezpieczył
ze środków własnych 1,5 mln zł, m.in. na wymianę
szyn oraz naprawę główną przejazdu.
Powołany decyzją Zarządu spółki PKP Polskie
Linie Kolejowe SA w połowie 2007 r. zespół roboczy
dla określenia sieci linii kolejowych oraz zaplanowa-
nia remontów i modernizacji infrastruktury tych li-
nii przygotowuje program remontów i modernizacji
linii kolejowych. Program ten jest w końcowym eta-
pie opracowania. Remont linii nr 62 planowany jest
na lata 2009/2010. W założeniu realizacja planowa-
nych prac remontowych na przedmiotowej linii kole-
jowej umożliwi zwiększenie prędkości jazdy pocią-
gów do V= 60–100 km/h.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 15 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Osucha
w sprawie modernizacji linii kolejowej
o znaczeniu państwowym nr 156
Bukowno–Jaworzno Szczakowa (2148)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację nr SPS-023-2148/08 z dnia 28 marca
2008 r. posła Jacka Osucha w sprawie modernizacji
linii kolejowej nr 156 Bukowno–Jaworzno Szczako-
wa, uprzejmie informuję, iż zgodnie ze strategią roz-
woju infrastruktury kolejowej priorytetowo moder-
nizowane są linie kolejowe o największej rentowno-
ści spełniające jednocześnie niezbędne warunki dla
pozyskania pomocy unijnej. Kryteria te spełniają li-
nie kolejowe w paneuropejskich korytarzach trans-
portowych, a szczególnie linie objęte umowami AGC
(umowa europejska o głównych liniach kolejowych,
podpisana w Genewie 31 maja 1985 r.) i AGTC (umo-
wa europejska o ważnych liniach transportu kombi-
nowanego i obiektach towarzyszących, podpisana
w Genewie 1 lutego 1991 r.).
Linia kolejowa nr 156 Bukowno–Jaworzno Szcza-
kowa, będąc linią o znaczeniu państwowym, nie sta-
nowi części składowej paneuropejskich korytarzy
transportowych.
701
Prędkość konstrukcyjna przedmiotowej linii wy-
nosi V=90 km/h, a natomiast prędkość rozkładowa
V=90/40 km/h.
Linia ta w latach 2008–2010 nie została ujęta
w planach inwestycyjnych zarządcy z uwagi na ogra-
niczone środki finansowe. W okresie tym wykony-
wane będą naprawy bieżące zapewniające bezpie-
czeństwo ruchu pociągów. Prace te jako utrzyma-
niowe nie spowodują znacznej poprawy stanu tech-
nicznego bądź podniesienia prędkości rozkładowej
pociągów na tej linii.
Odnosząc się do zadanych pytań, uprzejmie wy-
jaśniam, iż w latach 2007–2013 działania moderni-
zacyjne PKP Polskie Linie Kolejowe SA określone
zostały w przyjętej przez zarząd PKP Polskie Linie
Kolejowe SA „Strategii rozwoju PKP PLK SA do
roku 2013 i dalej”, pozostającej w zgodności z polity-
ką transportową UE.
Inwestycje modernizacyjne na liniach kolejowych
m.in. woj. małopolskiego i śląskiego ujęte zostały na
liście projektów indywidualnych dla Programu Ope-
racyjnego „Infrastruktura i środowisko” na lata
2007–2013 stanowiącej załącznik do obwieszczenia
ministra rozwoju regionalnego z dnia 6 marca 2008 r.
w sprawie listy projektów indywidualnych dla Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007-2013.
Z uwagi na niewystarczające środki finansowe
w stosunku do istniejących potrzeb oraz brak wymo-
gu dostosowania parametrów linii kolejowej nr 156
Bukowno–Jaworzno Szczakowa do standardów wy-
nikających z umów międzynarodowych na linii tej
wykonywane są prace utrzymaniowe ograniczające
się jedynie do bieżącej działalności remontowej
w celu utrzymania jak najlepszych parametrów
technicznych i użytkowych zapewniających prowa-
dzenie ruchu w sposób bezpieczny.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 15 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie przygotowań do realizacji projektu
„Orlik 2012” (2151)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP Tadeusza Tomaszew-
skiego, przekazaną pismem z dnia 28 marca 2008 r.
(sygn. SPS-023-2151/08), w sprawie przygotowań do
realizacji projektu „Orlik 2012”, uprzejmie informu-
ję, iż w dokumentacji projektowej opracowywanej
702
dla potrzeb realizacji budowy kompleksu boisk wraz
z zapleczem, w ramach powyższego programu, za-
kłada się wykorzystanie dostępnych materiałów bu-
dowlanych posiadających stosowne certyfikaty.
Ministerstwo Sportu i Turystyki zawarło poro-
zumienie o współpracy z Polskim Stowarzyszeniem
Rozwoju Infrastruktury Sportu i Rekreacji w zakre-
sie m.in. opiniowania, konsultowania i doradztwa
w obszarze wdrażania programu „Moje boisko – Or-
lik 2012”. Na mocy powyższego porozumienia sto-
warzyszenie wykonało opinię o projektach budowla-
nych w zakresie budowy typowego zespołu boisk
sportowych oraz zaplecza.
Z poważaniem
Minister
Mirosław Drzewiecki
Warszawa, dnia 17 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Antoniego Błądka
w sprawie zmiany granic gmin przez aneksję
z pominięciem zgody zainteresowanych stron
(2152)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 28 marca 2008 r. (sygn. SPS-023-2152/
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Antoniego Błądka z dnia 10 marca 2008 r.
w sprawie zmiany granic gmin przez aneksję z po-
minięciem zgody zainteresowanych stron, pragnę
wskazać, że wszystkie zmiany w podziale terytorial-
nym kraju stopnia gminnego, w tym dotyczące
zmian granic gmin, następują w drodze rozporzą-
dzenia Rady Ministrów, na podstawie przepisów
ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gmin-
nym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.)
oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 sierp-
nia 2001 r. w sprawie trybu postępowania przy skła-
daniu wniosków dotyczących tworzenia, łączenia,
dzielenia, znoszenia i ustalania granic gmin, nada-
wania gminie lub miejscowości statusu miasta,
ustalania i zmiany nazw gmin i siedzib ich władz
oraz dokumentów wymaganych w tych sprawach
(Dz. U. Nr 86, poz. 943 z późn. zm.).
Powyższe przepisy umożliwiają mieszkańcom za-
równo gminy wnioskującej, jak i gminy, od której
proponuje się wyłączyć dany teren, wypowiedzenie
się na temat danej zmiany granic. Przeprowadzenie
konsultacji, zgodnie z art. 4b ust. 1 ustawy o samo-
rządzie gminnym, spoczywa na radzie gminy tej jed-
nostki, która występuje z wnioskiem, jak również na
organach tych jednostek, które są objęte wnioskiem.
Każda gmina objęta przedmiotowym wnioskiem zo-
bowiązana jest do przeprowadzenia konsultacji na
swoim obszarze. Po przeprowadzeniu konsultacji
rada gminy wyraża opinię dotyczącą proponowanej
zmiany granic, która powinna zawierać fakty doty-
czące tej zmiany (w tym np.: wyliczenia skutków fi-
nansowych, straty majątku itd.). Podkreślić należy,
że zarówno argumenty zawarte w opinii rady wnio-
skującej, jak i rady gminy objętej zmianą mają taką
samą wagę dla organu rozstrzygającego daną zmia-
nę granic.
Ponadto trzeba stwierdzić, że każda zmiana do-
konywana w podziale terytorialnym państwa pocią-
ga za sobą mniejsze lub większe negatywne skutki
finansowe dla jednej ze stron objętej zmianą. Pod-
kreślić jednak należy, że Rada Ministrów wydając
rozporządzenie w sprawie ustalenia i zmiany granic
gmin kieruje się wytycznymi zawartymi w art. 4
ust. 3 ustawy o samorządzie gminnym, zwracając
szczególną uwagę na to, czy zmiany te zapewnią da-
nym jednostkom jednorodność układu osadniczego
i przestrzennego, uwzględnią więzi społeczne, go-
spodarcze i kulturowe oraz zapewnią zdolność wy-
konywania zadań publicznych przez te jednostki.
Na marginesie warto zauważyć, że zagadnienie
dotyczące przekazania mienia pomiędzy jednostka-
mi samorządu terytorialnego w wyniku dokonanych
zmian granic regulują przepisy art. 44 pkt 2 ustawy
o samorządzie gminnym, zgodnie z którym przeka-
zanie mienia następuje w drodze porozumienia za-
interesowanych gmin. To w trakcie prowadzonych
rozmów powinny zostać określone ramy, zakres
przedmiotowego porozumienia, a także rozstrzy-
gnięte wszelkie sporne kwestie związane z realiza-
cją zmiany granic. W przypadku, gdy zainteresowa-
ne gminy nie osiągną porozumienia, o podziale mie-
nia decyduje prezes Rady Ministrów w drodze decy-
zji wydanej na wniosek ministra właściwego do spraw
administracji publicznej.
Jednocześnie pragnę poinformować, że zgodnie
z uchwałą nr 13/2008 Rady Ministrów z dnia 22 stycz-
nia 2008 r. w sprawie dokończenia reformy admini-
stracji publicznej oraz zasad prowadzenia prac w tym
zakresie (M.P. Nr 8, poz. 99), m.in. w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji trwają prace
zmierzające do opracowania projektów zmian nie-
których aktów prawnych, w tym ustawy o samorzą-
dzie gminnym. Jedną z propozycji zgłoszonych przez
organizacje jednostek samorządu terytorialnego jest
dokonywanie zmian w podziale terytorialnym za
zgodą wszystkich jednostek danego szczebla obję-
tych wnioskiem. Powyższa propozycja jest obecnie
szczegółowo analizowana w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 17 kwietnia 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Mieczysława Golby
w sprawie podjęcia działań w celu
ustawowego uregulowania funkcji sołtysa
(2153)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 28 marca 2008 r. (sygn. SPS-023-2153/
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Mieczysława Golby w sprawie podjęcia działań
w celu ustawowego uregulowania funkcji sołtysa,
z upoważnienia prezesa Rady Ministrów, uprzejmie
przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie pragnę zapewnić, że kwestia funkcjo-
nowania samorządu terytorialnego, w tym proble-
matyka uregulowania funkcji sołtysa, stanowi dla
rządu RP jeden z podstawowych priorytetów. Wyra-
zem powyższego są działania podjęte przez rząd RP
zmierzające do dalszej decentralizacji państwa, w tym
podjęta przez Radę Ministrów uchwała nr 13 z dnia
22 stycznia 2008 r. w sprawie dokończenia reformy
administracji publicznej oraz zasad prowadzenia
prac w tym zakresie (M. P. Nr 8, poz. 99).
Znaczenie samorządu terytorialnego – jako jed-
nego z podstawowych segmentów władzy publicznej
w Polsce, który na zasadzie subsydiarności realizuje
wiele różnorodnych zadań publicznych, stanowiąc
przy tym najbliższą obywatelom strukturę admini-
stracyjną – jest bezdyskusyjne.
Wspomnieć należy, iż na inauguracyjnym posie-
dzeniu Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Tery-
torialnego, które odbyło się w dniu 30 stycznia 2008 r.,
prezes Rady Ministrów zaprosił samorządowców do
współpracy nad dokończeniem reformy administra-
cyjnej kraju – przedstawiając jednocześnie propozy-
cje usprawnienia funkcjonowania samorządu tery-
torialnego. Istotnym elementem zakładanych zmian
w ramach planowanego dokończenia reformy samo-
rządowej będzie w szczególności wzmocnienie zna-
czenia samorządu terytorialnego, w tym jego pod-
staw majątkowych (wspólnoty lokalne i regionalne
będą mogły skuteczniej decydować o swoich pra-
wach). Jednocześnie ze strony rządowej wyrażona
została gotowość aktywnego współdziałania ze śro-
dowiskami samorządowymi w planowanych pracach
nad projektami stosownych zmian legislacyjnych,
w tym nad propozycjami zgłaszanymi przez stronę
samorządową.
Nie bez znaczenia pozostaje przy tym fakt, iż
kwestia uregulowań dotyczących zarówno uposażeń
dla sołtysów, jak i organizacji i funkcjonowania so-
łectw stanowiła już przedmiot inicjatyw poselskich.
Dodatkowo pragnę poinformować, iż Minister-
stwo Spraw Wewnętrznych i Administracji wystąpi-
ło do środowisk samorządowych o przedstawienie
703
propozycji zmian legislacyjnych, w tym w szczegól-
ności dotyczących decentralizacji zadań, kompeten-
cji i środków finansowych oraz przekazania mienia
i instytucji o zasięgu regionalnym i lokalnym, upo-
rządkowania, jak i uproszczenia przepisów dotyczą-
cych funkcjonowania samorządu oraz zarządzania
terytorialnego w różnych dziedzinach życia publicz-
nego. W odpowiedzi środowiska samorządowe prze-
słały propozycje zmian mające doprowadzić do ure-
gulowania pragmatyki samorządowej.
Jednakże z uwagi na obecny etap prac związa-
nych z dokończeniem reformy administracji publicz-
nej odniesienie się do szczegółowych rozwiązań nor-
matywnych możliwe będzie po zakończeniu proce-
dur legislacyjnych.
Niezależnie od powyższego pragnę podkreślić, iż
obecnie obowiązujące regulacje prawne umożliwiają
różne formy współpracy jednostek samorządu tery-
torialnego. Zasadniczy podział terytorialny państwa
uwzględniający więzi społeczne, gospodarcze lub kul-
turowe i zapewniający jednostkom terytorialnym
zdolność wykonywania zadań publicznych określony
został w ustawie z dnia 24 lipca 1998 r. o wprowadze-
niu zasadniczego trójstopniowego podziału teryto-
rialnego państwa (Dz. U. Nr 96, poz. 603, z późn.
zm.). Zgodnie z art. 1 ust. 2 ww. ustawy jednostkami
zasadniczego trójstopniowego podziału terytorial-
nego państwa są: gminy, powiaty i województwa.
W świetle przepisów ustaw ustrojowych poszczegól-
nych szczebli jednostek samorządu terytorialnego,
tj. art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o sa-
morządzie gminnym (t.j.: Dz. U. z 2001 r. Nr 142,
poz. 1591, z późn. zm.), art. 1 ust. 1 ustawy z dnia
5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (t.j.:
Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1592, z późn. zm.) oraz
art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samo-
rządzie województwa (t.j.: Dz. U. z 2001 r. Nr 142,
poz. 1590, z późn. zm.) w związku z art. 164 Konsty-
tucji RP – mieszkańcy poszczególnych jednostek sa-
morządu terytorialnego tworzą wspólnotę samorzą-
dową (odpowiednio lokalną i regionalną). Podkreślić
należy, iż zgodnie z art. 164 ust. 1 i 3 Konstytucji RP
podstawową jednostką samorządu terytorialnego
jest gmina, która wykonuje wszystkie zadania sa-
morządu terytorialnego niezastrzeżone dla innych
jednostek samorządu terytorialnego. Ponadto Euro-
pejska Karta Samorządu Terytorialnego, sporzą-
dzona w Strasburgu dnia 15 października 1985 r.
(Dz. U. z 1994 r. Nr 124, poz. 607), samorząd teryto-
rialny określa jako prawo i zdolność społeczności lo-
kalnych, w granicach określonych prawem, do kie-
rowania i zarządzania zasadniczą częścią spraw pu-
blicznych. Użyte w karcie pojęcie „społeczności lo-
kalne” odpowiada pojęciu jednostki samorządu te-
rytorialnego w rozumieniu Konstytucji RP i ustawy
o samorządzie gminnym, a nie pojęciu jednostki po-
mocniczej. W świetle zapisów karty, jeśli ogólne po-
stanowienia ustaw nie stanowią inaczej, społeczno-
ści lokalne powinny móc samodzielnie ustalać swoją
wewnętrzną strukturę organizacyjną – elementem
704
tej struktury są jednostki pomocnicze. Z powyższe-
go wynika, iż to jednostki samorządu terytorialne-
go, mające z mocy Konstytucji RP status podmiotów
administracji publicznej, samodzielnie decydują o swo-
jej strukturze wewnętrznej, samodzielnie realizują
przekazane im zadania i odpowiadają za ich realiza-
cję. Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o samorządzie
gminnym gmina może tworzyć jednostki pomocni-
cze: sołectwa oraz dzielnice, osiedla i inne. Jednost-
ką pomocniczą może być również położone na tere-
nie gminy miasto. Oznacza to, że gmina jest samo-
dzielna w decydowaniu o tym, czy w ogóle utworzyć
jednostki pomocnicze i jakie oraz czy utworzyć je na
całym obszarze gminy, czy też tylko na jego części.
Jednostkę pomocniczą tworzy rada gminy w drodze
uchwały, po przeprowadzeniu konsultacji z miesz-
kańcami lub z ich inicjatywy. Przy czym jednostki
pomocnicze nie mają charakteru wyodrębnionych
ustawowo związków samorządowych, nie stanowią
odrębnych korporacji i nie mają osobowości prawnej.
Ich zadania powierzone w statutach są zadaniami
gmin. Tak przyjęte założenia w zakresie jednostek
pomocniczych warunkują status organów danej jed-
nostki pomocniczej – w sołectwie organem uchwało-
dawczym jest zebranie wiejskie, a wykonawczym
sołtys (działalność sołtysa wspomaga rada sołecka).
W myśl art. 35 ustawy o samorządzie gminnym rada
gminy, po przeprowadzeniu konsultacji z mieszkań-
cami, w drodze statutu określa organizację i zakres
działania jednostki pomocniczej, a także zadania or-
ganów jednostki pomocniczej oraz sposób ich reali-
zacji. Art. 37a ww. ustawy stanowi, iż przewodniczą-
cy organu wykonawczego jednostki pomocniczej
może uczestniczyć w pracach rady gminy na zasa-
dach określonych w statucie gminy, jednak bez pra-
wa udziału w głosowaniu. Przewodniczący rady
gminy zobowiązany jest do każdorazowego zawiada-
miania, na takich samych zasadach jak radnych,
przewodniczącego organu wykonawczego jednostki
pomocniczej o sesji rady gminy. Przewodniczący or-
ganu wykonawczego jednostki pomocniczej korzysta
z ochrony prawnej przysługującej funkcjonariuszom
publicznym (art. 37 ust. 3 ustawy o samorządzie
gminnym).
Powyższe unormowania wskazują, iż pełniona
przez sołtysa funkcja i realizowane przez niego za-
dania nie są odrębne od samej jednostki samorządu
terytorialnego – o tym, czy utworzyć jednostkę po-
mocniczą oraz jakie przekazać jej zadania decyduje
organ stanowiący danej jednostki samorządu tery-
torialnego, któremu dodatkowo przysługuje prawo
kontroli ich wykonania. Z zakresem tych uregulo-
wań związana jest dyspozycja art. 37b ustawy o sa-
morządzie gminnym, który stanowi upoważnienie
dla rady gminy do określenia zasad, na jakich – prze-
wodniczącemu organu wykonawczego jednostki po-
mocniczej, członkom organu wykonawczego jednost-
ki pomocniczej oraz członkom rady dzielnicy (osie-
dla), rady sołeckiej – będzie przysługiwała dieta oraz
zwrot kosztów podróży służbowej. Zatem to organ
stanowiący decydował będzie o wysokości świad-
czeń, co wynika z przyznanej w Konstytucji RP jed-
nostkom samorządu terytorialnego samodzielności.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 9 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację posłów
Magdaleny Gąsior-Marek
i Grzegorza Raniewicza
w sprawie zasad sprzedaży biletów wstępu
na Mistrzostwa Europy w Piłce Nożnej
Euro 2008 (2156)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posłów na Sejm RP Magdaleny Gąsior-
-Marek oraz Grzegorza Raniewicza, przekazaną pi-
smem z dnia 28 marca 2008 r. (sygn. SPS-023-
-2156/08), w sprawie zasad sprzedaży biletów wstę-
pu na Mistrzostwa Europy w Piłce Nożnej – Euro
2008, uprzejmie informuję, iż kwestia sprzedaży
biletów na turniej finałowy w Piłce Nożnej UEFA
Euro 2008 nie leży w gestii ministra sportu i tury-
styki. Zasady dystrybucji biletów na Euro 2008 zo-
stały określone przez Unię Europejskich Związków
Piłkarskich (UEFA).
Z posiadanych przez ministra sportu i turystyki
informacji wynika, że w ramach całego turnieju
Euro 2008 do podziału przewidziano ok. miliona bi-
letów, w tym:
1) 32% (ok. 320 tys.) biletów zostanie sprzeda-
nych publicznie kibicom (bez podziału na ich naro-
dowość) przez europejską centralę UEFA drogą in-
ternetową,
2) 37% (ok. 370 tys.) dostanie do rozdzielenia
16 federacji narodowych, które biorą udział w tur-
nieju. Oznacza to, że polska federacja piłkarska ma
w tej puli ok. 21,5 tys. biletów (+/- 1%). PZPN ma
otrzymać ok. 19% wejściówek na każdy swój mecz
w fazie grupowej i podobną liczbą w przypadku
awansu do dalszej fazy turnieju (podobnie jak inne
kraje, które uczestniczą w EURO 2008),
3) 14% (ok. 140 tys.) – sponsorzy i partnerzy UEFA,
4) 8% (ok. 80 tys.) dla zamożnych kibiców w pakie-
cie z hotelami, kolacjami i programem turystycznym
w ramach tzw. Corporate Hospitality Program,
5) 5% (ok. 50 tys.) – VIP-y,
6) 3% (ok. 30 tys.) dla UEFA Football Family,

7) 1% (ok. 10 tys.) – pula wyłącznie dla mieszkań-
ców miasta lub działaczy związanych z klubem, któ-
ry gra na danym stadionie.
Pierwsza faza sprzedaży kart wstępu na mecze
Euro 2008 (przez Internet) prowadzona była bezpo-
średnio przez europejską centralę UEFA i zakończy-
ła się 31 marca 2007 r. Ze względu na duże zaintere-
sowanie kibiców o tym, kto ostatecznie otrzyma bi-
lety, zdecyduje losowanie.
Ponadto zakup kart wstępu na mecze Mi-
strzostw Europy w Piłce Nożnej UEFA Euro 2008
był możliwy za pośrednictwem Polskiego Związku
Piłki Nożnej. Rejestracja w systemie zamówień
i dokonywanie rezerwacji biletów na mecze polskie-
go zespołu na Euro 2008 odbywały się w dniach
16 lutego – 9 marca 2008 r. Nie obowiązywała zasa-
da: kto pierwszy, ten lepszy. Rozdział biletów odbył
się w drodze losowania, które zostało przeprowa-
dzone 14 marca 2008 r.
Zamawianie biletów odbywało się wyłącznie dro-
gą internetową poprzez system www.kupbilet.pl.
W podanym terminie należało zgłosić zapotrze-
bowanie zarówno na bilety na mecze grupowe Pola-
ków, jak również na spotkania fazy pucharowej
(tzw. bilety warunkowe – dostępne tylko w przy-
padku awansu reprezentacji Polski do danej fazy
rozgrywek).
Kibice, którzy wylosowali bilety, musieli zreali-
zować płatności – zarówno za bilety na mecze grupo-
we, jak również bilety warunkowe – do 27 marca
2008 r.
Minister sportu i turystyki nie ma bezpośrednie-
go wpływu na ustalanie zasad dystrybucji biletów,
niemniej jednak na skutek rozlicznych apeli Polski
Związek Piłki Nożnej pozyskał od organizatora tur-
nieju dodatkową pulę 1000 biletów, które zostały
rozlosowane w dniu 3 kwietnia 2008 r.
Z poważaniem
Minister
Mirosław Drzewiecki
Warszawa, dnia 17 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mariusza Grada
w sprawie zanieczyszczeń powodowanych
przez torby foliowe rozdawane
przez placówki handlowe (2159)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 28 marca 2008 r., znak: SPS-023-2159/
08, przekazującego interpelację posła Mariusza Gra-
705
da dotyczącą toreb foliowych, przedstawiam nastę-
pujące wyjaśnienia.
W 2002 r. weszły w życie przepisy ustawy z dnia
11 maja 2001 r. o obowiązkach przedsiębiorców
w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami
oraz o opłacie produktowej i opłacie depozytowej
(Dz. U. z 2007 r. Nr 90, poz. 607). Ustawa wprowa-
dziła nowe instrumenty ekonomiczne do polskiego
prawa ochrony środowiska jako narzędzia stymulu-
jące gospodarkę odpadami, tj. opłaty produktowe
i opłaty depozytowe. Nałożyła m.in. na przedsiębior-
ców, importerów oraz dokonujących wewnątrzw-
spólnotowej dostawy produktów w opakowaniach
obowiązek zapewnienia odpowiednich poziomów od-
zysku i recyklingu odpadów powstałych z tych pro-
duktów i opakowań, a w przypadku nieosiągnięcia
wymaganych poziomów odzysku i recyklingu – wpła-
cenia opłaty produktowej. Powyższe przepisy dotyczą
również przedsiębiorców prowadzących jednostkę
lub jednostki handlu detalicznego o powierzchni
handlowej powyżej 500 m2 lub prowadzących więcej
niż jedną jednostkę handlu detalicznego o łącznej
powierzchni handlowej powyżej 5000 m2 w stosunku
do opakowań dodanych w tych jednostkach do pro-
duktów. Do najpopularniejszych form opakowań
stosowanych przez jednostki handlu detalicznego
i podlegających przepisom ustawy o obowiązkach
przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektó-
rymi odpadami oraz o opłacie produktowej i opłacie
depozytowej należą m.in. tacki, folie do wędlin i na-
biału, pudełka opakowaniowe, ewentualnie opako-
wania zbiorcze stosowane przez jednostkę handlu
detalicznego, a także torebki do pakowania towaru
przy kasie. W związku z powyższym torebki z two-
rzywa sztucznego używane do pakowania produk-
tów w hipermarketach objęte są przepisami dotyczą-
cymi zagospodarowania odpadów powstałych z tych
opakowań. Stawki opłat produktowych za opakowa-
nia z tworzyw sztucznych zostały ustalone w wyso-
kości wielokrotnie przewyższającej stawki opłat pro-
duktowych nałożonych na opakowania z papieru
i tektury. To rozwiązanie ma na celu m.in. skłonie-
nie przedsiębiorców do stosowania opakowań mniej
uciążliwych dla środowiska.
Należy również podkreślić, że prawo europej-
skie, a w ślad za nim polskie prawo nie przewiduje
zakazu stosowania w handlu opakowań z tworzy-
wa sztucznego.
Jednocześnie pragnę pana posła poinformować,
że Ministerstwo Środowiska, dostrzegając potrzebę
zwrócenia uwagi społeczeństwa na nadmierne uży-
wanie jednorazowych toreb foliowych na zakupy,
które w znacznym stopniu przyczyniają się do zanie-
czyszczenia środowiska, oraz w celu propagowania
proekologicznych postaw konsumenckich podczas
zakupów zleciło wykonanie toreb wielokrotnego
użytku z hasłem „Noszę się ekologicznie”. Są one
rozdawane podczas licznych akcji i kampanii eduka-
cyjno-promocyjnych, przeprowadzanych przez mini-
sterstwo. Ponadto w środkach masowego przekazu
706
(m.in. audycje radiowe, wkładki o tematyce ekolo-
gicznej w gazetach i czasopismach) została rozpo-
częta kampania informacyjna zachęcająca do korzy-
stania z toreb wielorazowego użytku. Informuję
również, że resort środowiska rozważa możliwość
zaproponowania nowych rozwiązań prawnych w tym
zakresie, które ograniczą użycie w jednostkach han-
dlowych torebek z tworzyw sztucznych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 15 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Filipa Libickiego
w sprawie prac nad zniesieniem
limitów zarobkowych dla rencistów (2167)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Jana Filipa Libickiego, przesłaną
przy piśmie z dnia 31 marca br., znak: SPS-023-
-2167/08, w sprawie „prac nad zniesieniem limitów
zarobkowych dla rencistów” uprzejmie informuję, że
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej ukończyło
prace nad projektem ustawy o zmianie ustawy o eme-
ryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecz-
nych oraz niektórych innych ustaw, który zawiera
m.in. propozycję kompleksowego uregulowania kwe-
stii wypłacania świadczeń rentowych osobom niepeł-
nosprawnym i osobom niezdolnym do pracy, osiąga-
jącym przychody z pracy zarobkowej.
W projektowanej ustawie zaproponowano zmia-
nę ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, ze zm.) oraz nowe-
lizację ustawy z dnia 27 czerwca 2003 r. o rencie so-
cjalnej (Dz. U. Nr 135, poz. 1268, ze zm.) w kierunku
wypłacania renty z tytułu niezdolności do pracy,
renty rodzinnej przysługującej osobie niezdolnej do
pracy, jak również renty socjalnej przysługującej
osobie niepełnosprawnej, bez względu na wysokość
przychodów osiąganych z pracy zarobkowej.
Nowe rozwiązania dotyczące możliwości zarob-
kowych rencistów są ukierunkowane na wzmocnie-
nie działań na rzecz osób niepełnosprawnych i ich
integracji ze społeczeństwem, ponieważ przyczynią
się do ułatwienia dostępu do różnych form rehabili-
tacji przewidzianych w przepisach określających za-
sady zatrudniania, rehabilitacji zawodowej i spo-
łecznej osób niepełnosprawnych. Nie ulega wątpli-
wości, że praca często stanowi istotny element reha-
bilitacji i integracji społecznej.
Zniesienie uzależnienia prawa do wypłaty renty
z tytułu niezdolności do pracy od wysokości przy-
chodu z pracy zarobkowej ma też na celu zbliżenie
rozwiązań systemowych funkcjonujących w polskim
prawie do standardów europejskich, w szczególności
wyraża dążenie do spełnienia minimalnych norm
zabezpieczenia społecznego określonych w konwen-
cji nr 102 Międzynarodowej Organizacji Pracy doty-
czącej minimalnych norm zabezpieczenia społeczne-
go, przyjętej w Genewie dnia 28 czerwca 1952 r.
(Dz. U. z 2005 r. Nr 93, poz. 775).
Zmiana przepisów umożliwiająca osobom upraw-
nionym do renty socjalnej uzyskiwanie dodatkowego
źródła utrzymania bez obawy, że ze względu na wy-
sokość zarobków wypłata renty socjalnej może ulec
zawieszeniu lub zmniejszeniu, jest wprowadzana
przede wszystkim z myślą o ludziach młodych, któ-
rzy z racji swojego wieku, nie posiadając dostatecz-
nego doświadczenia zawodowego, mają znacznie
utrudnione wejście na rynek pracy, jak również pro-
blemy z utrzymaniem stałego i pewnego źródła do-
chodów. Renta socjalna gwarantuje ciągły dochód,
na którego utratę decyduje się niewiele osób. Ze sta-
tystyk Zakładu Ubezpieczeń Społecznych wynika,
że to właśnie młode osoby niepełnosprawne (w wie-
ku do 29 lat) stanowią najliczniejszą wiekowo grupę
pobierającą rentę socjalną (ok. 124 tys.).
Należy nadmienić, że także obecna polityka Unii
Europejskiej wobec osób niepełnosprawnych wska-
zuje na potrzebę wspierania zatrudnienia osób nie-
pełnosprawnych przynoszącego zarówno indywidu-
alne, jak też ogólnospołeczne korzyści. Popierane są
zmiany w podejściu do osób niepełnosprawnych i zmia-
na wcześniej stosowanego medycznego modelu nie-
pełnosprawności, skupionego na ograniczeniach, któ-
re należy kompensować – na model społeczny,
uwzględniający potrzebę poszanowania różnic i ta-
kiego kształtowania procesów społecznych i ekono-
micznych, które prowadzą do pełnej integracji spo-
łecznej osób niepełnosprawnych. Praca stanowi
istotny element integracji społecznej.
Do podjęcia działań na rzecz osób niepełnospraw-
nych zachęca Rada Europy w przyjętym przez Ko-
mitet Ministrów w dniu 5 kwietnia 2006 r. zaleceniu
Rec(2006)5 dla państw członkowskich w sprawie
Planu Działania Rady Europy na rzecz idei promocji
praw i pełnego uczestnictwa osób niepełnospraw-
nych w społeczeństwie: podnoszenie jakości życia
osób niepełnosprawnych w Europie w latach 2006–
–2015. Konkretne działania zalecane do realizacji
w państwach członkowskich dotyczą m.in. usuwania
czynników zniechęcających osoby niepełnosprawne
do pracy, zawartych w systemie świadczeń, i zachę-
canie beneficjentów do pracy, jeśli jest to możliwe.
Nowe podejście do kwestii niepełnosprawności
prezentowane w ciągu ostatnich lat przez struktury
międzynarodowe, których Polska jest aktywnym

członkiem, przesądza zatem o konieczności weryfi-
kacji dotychczasowego systemu wypłat świadczeń
rentowych dla osób niepełnosprawnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Agnieszka Chłoń-Domińczak
Warszawa, dnia 17 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Filipa Libickiego
w sprawie wprowadzenia obowiązkowej nauki
filozofii w szkołach ponadgimnazjalnych (2168)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Jana Filipa Libickiego (SPS-023-
-2168/08) w sprawie wprowadzenia obowiązkowej
nauki filozofii w szkołach ponadgimnazjalnych uprzej-
mie wyjaśniam.
Obecnie obowiązująca podstawa programowa
kształcenia ogólnego przewiduje nauczanie filozofii
zarówno w gimnazjum, jak i szkołach ponadgimna-
zjalnych w ramach tzw. ścieżki edukacyjnej – eduka-
cja filozoficzna. Zgodnie z rozporządzeniem ministra
edukacji narodowej i sportu z dnia 26 lutego 2002 r.
w sprawie podstawy programowej wychowania przed-
szkolnego oraz kształcenia ogólnego w poszczegól-
nych typach szkół (Dz. U. Nr 51, poz. 458, z późn.
zm.) ścieżki edukacyjne mają charakter wychowaw-
czo-dydaktyczny.
Dyrektor szkoły zapewnia uwzględnienie proble-
matyki ścieżek edukacyjnych w szkolnym zestawie
programów nauczania. Realizację ścieżek edukacyj-
nych zapewniają nauczyciele wszystkich przedmio-
tów, którzy do programu nauczania włączają odpo-
wiednio treści danej ścieżki. Częściowej realizacji
tych treści można dokonać w czasie odrębnych, mo-
dułowych, kilkugodzinnych zajęć. Treści filozoficzne
są zatem realizowane w szkołach, przy czym w więk-
szości szkół w formie ścieżki edukacyjnej. Tylko nie-
które szkoły prowadzą filozofię jako odrębny przed-
miot. Według informacji przekazanych przez Kura-
torium Oświaty w Poznaniu na terenie woj. wielko-
polskiego filozofia, jako odrębny przedmiot, naucza-
na jest w 9 liceach ogólnokształcących.
Zgodnie z § 151 rozporządzenia ministra eduka-
cji narodowej z dnia 30 kwietnia 2007 r. w sprawie
warunków i sposobu oceniania, klasyfikowania i pro-
mowania uczniów i słuchaczy oraz przeprowadzania
sprawdzianów i egzaminów w szkołach publicznych
(Dz. U. Nr 83, poz. 562, z późn. zm.) od roku szkol-
707
nego 2008/2009 filozofia wchodzi do katalogu przed-
miotów maturalnych. Uczniowie mający zamiar
przystąpić do egzaminu maturalnego mają obowią-
zek złożyć pisemne deklaracje dotyczące wyboru
przedmiotów zdawanych na maturze: wstępną – do
30 września, a ostateczną – do 7 lutego. Wobec po-
wyższego po 7 lutego 2009 r. Centralna Komisja Eg-
zaminacyjna będzie dysponować informacją, ile osób
będzie przystępowało w roku szkolnym 2008/2009
do egzaminu maturalnego z filozofii.
Informuję ponadto, że Ministerstwo Edukacji Na-
rodowej prowadzi obecnie prace nad zmianą podsta-
wy programowej kształcenia ogólnego, których pierw-
sze efekty zostaną wkrótce przedstawione opinii pu-
blicznej. W ramach zmian programowych przewiduje
się między innymi zniesienie dotychczasowej formy
nauczania filozofii w postaci ścieżki edukacyjnej na
rzecz wprowadzenia odrębnego przedmiotu, filozofia,
wraz z możliwością zdawania go na egzaminie matu-
ralnym na poziomie rozszerzonym.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 10 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Polaka
w sprawie informacji dotyczącej grupy krwi
zamieszczanej w dowodach osobistych
lub w prawach jazdy (2169)
Panie Marszałku! Nawiązując do pisma z dnia
31 marca 2008 r. (sygn. SPS-023-2169/08), przeka-
zującego interpelację posła na Sejm RP pana Mar-
ka Polaka w sprawie informacji dotyczącej grupy
krwi zamieszczanej w dowodach osobistych lub
prawach jazdy, uprzejmie przedstawiam następują-
ce informacje.
Na wstępie pragnę zauważyć, iż MSWiA rozważa-
ło możliwość umieszczenia w dowodzie osobistym in-
formacji o grupie krwi. Jednakże proponowane roz-
wiązanie zakwestionował minister zdrowia, wskazu-
jąc, że wszelkie informacje o grupie krwi mogą wyni-
kać wyłącznie z zaświadczeń wydanych przez upraw-
nionych pracowników służby zdrowia (np. z karty
grupy krwi, tzw. krewkarty). Ponadto minister zdro-
wia wskazał, że konsekwencje wynikające z ewentu-
alnie błędnego wpisania grupy krwi w dowodzie
osobistym (bez możliwości niezwłocznego skorygo-
wania tego błędu) byłyby poważniejsze w skutkach
708
dla posiadacza tego dokumentu niż brak wpisu
o grupie krwi. Obecnie MSWiA nie przewiduje zmia-
ny zakresu danych w obowiązującym wzorze dowo-
du osobistego.
Niemniej pragnę poinformować, iż w MSWiA
(w ramach finansowanego z funduszy Unii Euro-
pejskiej projektu „pl-ID”) powadzone są prace nad
nowym wzorem dowodu osobistego, który z uwagi
na założone rozwiązania elektroniczne będzie mógł
wypełniać różne funkcje. Obecnie trwają prace
analityczne, w trakcie których rozważana będzie
możliwość zwiększenia zakresu danych umieszcza-
nych w dowodach osobistych, w tym także dotyczą-
cych grupy krwi.
Jednocześnie informuję, że w sprawie zasadno-
ści zamieszczania informacji o grupie krwi w pra-
wach jazdy organem właściwym jest minister in-
frastruktury.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Witold Drożdż
Warszawa, dnia 14 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Mazurek
w sprawie zapowiadanego
zmniejszenia dofinansowania
realizacji projektu Europejskiego
Centrum Solidarności (2174)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Beaty Mazurek (nr SPS-023-
-2174/08 z dnia 31 marca br.), w sprawie projektu in-
dywidualnego Budowa Europejskiego Centrum Soli-
darności w Gdańsku, uprzejmie proszę Pana Mar-
szałka o przyjęcie następujących informacji.
Uprzejmie informuję, że wyniki weryfikacji pro-
jektów umieszczonych na liście projektów indywidu-
alnych do PO IiŚ opublikowanej w dniu 5 paździer-
nika 2007 r. w Monitorze Polskim (Nr 69, poz. 757)
wykazują jednoznacznie, że projekt Budowa Euro-
pejskiego Centrum Solidarności w Gdańsku (ECS)
jest przedsięwzięciem o ogromnym znaczeniu dla
polskiej kultury. Jest to przedsięwzięcie o strate-
gicznym charakterze z punktu widzenia rozwoju
społeczno–gospodarczego kraju, polityki kulturalnej
i promocji Polski poza granicami kraju. Dlatego pod-
jąłem decyzję o rekomendacji projektu ministrowi
rozwoju regionalnego.
Jednocześnie chciałbym przypomnieć, że lista
projektów indywidualnych dla XI osi priorytetowej
PO IiŚ opublikowana w Monitorze Polskim w cało-
ści zagospodarowywała środki na rozwój infrastruk-
tury kultury w ramach Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”, w związku z czym
wiele przedsięwzięć istotnych z punktu widzenia po-
lityki kulturalnej państwa nie mogłoby być zrealizo-
wanych w perspektywie finansowej 2007–2013. Sy-
tuację taką uznaję za niedopuszczalną, zważywszy
na fakt, że łączna wartość zadań zgłoszonych do
MKiDN w ramach konsultacji społecznych znacząco
przekracza kwotę przeznaczoną na działanie 11.2
PO IiŚ: Rozwój oraz poprawa stanu infrastruktury
kultury o znaczeniu ponadregionalnym.
W związku z powyższym podjąłem decyzję o usta-
leniu dofinansowania dla przedmiotowego projektu
na obecnym poziomie, podyktowaną jedynie koniecz-
nością stworzenia rezerwy dla nieprzewidzianych
wydatków związanych z realizacją projektów kluczo-
wych (wynikających z różnic kursowych, wzrostu
kosztów realizacji itd.) oraz wygospodarowania
środków na tryb konkursowy.
Jednocześnie chciałbym zapewnić, iż Minister-
stwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego dołoży
wszelkich starań, aby projekt ECS został pomyślnie
zrealizowany w perspektywie finansowej 2007–2013.
Dlatego też podejmę działania mające na celu poszu-
kiwanie wsparcia dla przedmiotowego przedsięwzię-
cia również ze źródeł innych niż PO IiŚ.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Monika Smoleń
Warszawa, dnia 15 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Mazurek
w sprawie wprowadzenia bonu edukacyjnego
(2175)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Beaty Mazurek z dnia 18 marca
2008 r., nr SPS-023-2175/08, w sprawie bonu oświa-
towego uprzejmie przedstawiam następujące wyja-
śnienia:
I. Zgodnie z konstytucyjną zasadą decentraliza-
cji władzy publicznej, sformułowaną w art. 15 i 16
ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, samo-
rząd terytorialny uczestniczy w sprawowaniu wła-
dzy publicznej, a przysługującą mu w ramach ustaw

istotną część zadań publicznych wykonuje w imieniu
własnym i na własną odpowiedzialność. Kluczowym
z punktu widzenia zaspokajania potrzeb wspólnoty
samorządowej zadaniem publicznym realizowanym
przez jednostki samorządu terytorialnego jest zapew-
nienie kształcenia, wychowania i opieki, w tym opieki
profilaktycznej, w zakładanych i prowadzonych w tym
celu publicznych szkołach i placówkach.
Merytoryczny zakres zadań oświatowych gmin, po-
wiatów i samorządów województw określono w ust. 2
art. 5a ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie
oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn.
zm.), zaś w ust. 3 przesądzono równocześnie, iż środ-
ki niezbędne na realizację zadań oświatowych, w tym
na wynagrodzenia nauczycieli oraz utrzymanie szkół
i placówek, zagwarantowane są w dochodach jedno-
stek samorządu terytorialnego. Stosownie do posta-
nowień art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 13 listopada 2003 r.
o dochodach jednostek samorządu terytorialnego
(Dz. U. Nr 203, poz. 1966, z późn. zm.) dochodami
jednostek samorządu terytorialnego są:
1) dochody własne;
2) subwencja ogólna;
3) dotacje celowe z budżetu państwa.
Jak wynika z powyższego, odnoszenie kosztów
ponoszonych przez samorządy terytorialne z tytu-
łu wykonywania zadań oświatowych wyłącznie do
kwoty części oświatowej subwencji ogólnej nie
znajduje uzasadnienia w obowiązującym stanie
prawnym.
II. W myśl przepisów art. 27 i 28 ust. 1–3, 5
i 6 wielkość części oświatowej subwencji ogólnej dla
wszystkich jednostek samorządu terytorialnego usta-
la corocznie ustawa budżetowa. Kwotę przeznaczoną
na część oświatową subwencji ogólnej dla wszystkich
jednostek samorządu terytorialnego ustala się w wy-
sokości łącznej kwoty części oświatowej subwencji
ogólnej, nie mniejszej niż przyjęta w ustawie budżeto-
wej w roku bazowym, skorygowanej o kwotę innych
wydatków z tytułu zmiany realizowanych zadań
oświatowych. Od ww. kwoty odlicza się 0,6% na re-
zerwę części oświatowej subwencji ogólnej, którą dys-
ponuje minister właściwy do spraw finansów publicz-
nych, po zasięgnięciu opinii ministra właściwego do
spraw oświaty i wychowania oraz reprezentacji jed-
nostek samorządu terytorialnego.
Po odliczeniu rezerwy minister właściwy do spraw
oświaty i wychowania dzieli część oświatową sub-
wencji ogólnej między poszczególne jednostki samo-
rządu terytorialnego, biorąc pod uwagę zakres re-
alizowanych przez te jednostki zadań oświatowych,
z wyłączeniem zadań związanych z dowozem uczniów
oraz zadań związanych z prowadzeniem przedszkoli
ogólnodostępnych i oddziałów ogólnodostępnych
w przedszkolach z oddziałami integracyjnymi. Spo-
sób podziału części oświatowej subwencji ogólnej
między poszczególne jednostki samorządu teryto-
rialnego określa, w drodze rozporządzenia, minister
właściwy do spraw oświaty i wychowania, po zasię-
gnięciu opinii ministra właściwego do spraw finan-
709
sów publicznych oraz reprezentacji jednostek samo-
rządu terytorialnego, z uwzględnieniem w szczegól-
ności typów i rodzajów szkół i placówek prowadzo-
nych przez te jednostki, stopni awansu zawodowe-
go nauczycieli oraz liczby uczniów w tych szkołach
i placówkach.
Tak więc koncepcja bonu edukacyjnego de facto
funkcjonuje w obecnym stanie prawnym, stanowiąc
podstawę podziału części oświatowej subwencji ogól-
nej pomiędzy jednostki samorządu terytorialnego.
Rolę „bonu oświatowego” pełni finansowy standard
A, tj. kwota części oświatowej subwencji ogólnej
przypadająca na jednego ucznia przeliczeniowego,
korygowana systemem wag odpowiednio do liczby
uczniów (wychowanków) poszczególnych typów i ro-
dzajów szkół oraz placówek oświatowych.
Dzięki takiemu mechanizmowi wysokość otrzy-
mywanej przez samorządy terytorialne subwencji
oświatowej zależy od liczby uczniów (wychowan-
ków). Kwotę subwencji dla danej jednostki samorzą-
du terytorialnego oblicza się bowiem jako iloczyn
standardu finansowego pomnożonego przez liczbę
uczniów przeliczeniowych w danej jednostce.
Analogiczne kryteria podziału środków przezna-
czonych na finansowanie oświaty stosowane są z po-
wodzeniem także na poziomie lokalnym w wielu jed-
nostkach samorządu terytorialnego, będących orga-
nami prowadzącymi szkoły i placówki.
Uznając koncepcję bonu edukacyjnego za ważny
instrument podnoszenia jakości kształcenia i wy-
chowania, resort edukacji w najbliższym czasie kon-
centrować się będzie na podejmowaniu działań
sprzyjających upowszechnieniu takich rozwiązań
na poziomie lokalnym i usprawnieniu ich stosowa-
nia przy podziale środków finansowych na edukację
pomiędzy szkoły w samorządach.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, uprzejmie
proszę Pana Marszałka o ich przyjęcie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 8 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Orzechowskiego
w sprawie wysokości renty strukturalnej
dla rolników (2177)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo otrzymane w dniu 2 kwietnia 2008 r. (znak:
710
SPS-023-2177/08), przy którym przekazano interpe-
lację posła Andrzeja Orzechowskiego w sprawie wy-
sokości renty strukturalnej dla rolników, pragnę
wyjaśnić, co następuje.
Głównym celem działania: Renty strukturalne
w latach 2007–2013, wyznaczonym przez rozporzą-
dzenie Rady (WE) nr 1698/2005 w sprawie wsparcia
rozwoju obszarów wiejskich przez Europejski Fun-
dusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich
(EFRROW), jest znaczna poprawa struktury agrar-
nej kraju oraz przyspieszenie wymiany pokoleniowej
wśród osób prowadzących gospodarstwa rolne, a tak-
że poprawa rentowności i konkurencyjności gospo-
darstw poprzez ich przejmowanie przez osoby dobrze
przygotowane do zawodu rolnika. Działanie: Renty
strukturalne, przewidziane w PROW na lata 2007–
–2013, jest jednym z instrumentów łagodzących
skutki przemian agrarnych na obszarach wiejskich
i poprzez zapewnienie źródła dochodów osobom re-
zygnującym z prowadzenia towarowej produkcji
rolnej powinno przyczynić się zarówno do ograni-
czenia liczby małoobszarowych i nierentownych
lub mało rentownych gospodarstw prowadzonych
przez rolników w wieku przedemerytalnym, jak też
do poprawy jakości życia na obszarach wiejskich
i pośrednio do zmniejszenia bezrobocia wśród osób
młodych na wsi.
Renta strukturalna z założenia nie jest rekom-
pensatą za wartość przekazanego majątku, ma czę-
ściowo charakter socjalny, a możliwość otrzymania
renty strukturalnej, czyli stałego miesięcznego do-
chodu, ma zachęcić rolnika do podjęcia decyzji o za-
przestaniu prowadzenia działalności rolniczej i prze-
kazaniu gospodarstwa osobie młodszej i dobrze
przygotowanej do prowadzenia tej działalności, bar-
dziej otwartej na zmiany i nowości.
Pula środków dostępna w ramach PROW 2007–
–2013 na program rent strukturalnych wynosi
2 187 600 000 euro. Liczba beneficjentów z okresu
2004–2006 wynosi 53 100. Przy założeniu uśrednio-
nej wysokości renty strukturalnej zobowiązania wy-
nikające z PROW 2004–2006 przeniesione w ciężar
budżetu PROW 2007–2013 wyniosą 1480 mln euro.
Oznacza to, że dla beneficjentów okresu 2007–2013
założono alokacje na poziomie 707,6 mln euro. Sza-
cuje się, że w latach 2007–2013 liczba beneficjentów
wyniesie 50,4 tys., czyli 7200 rocznie.
Zaproponowana w PROW na lata 2007–2013 wy-
sokość renty strukturalnej jest pochodną wysokości
środków przyznanych przez Unię Europejską w ra-
mach wsparcia rozwoju obszarów wiejskich przez
Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obsza-
rów Wiejskich (EFRROW) i jest kompromisem, któ-
ry wynika z wyboru pomiędzy bardzo małą liczbą
beneficjentów otrzymujących wysokie renty struk-
turalne a większą liczbą beneficjentów otrzymują-
cych niższe świadczenia. Ponieważ ministerstwo
otrzymało wiele krytycznych uwag na temat wyso-
kości rent strukturalnych w ramach PROW 2004–
–2006, jako niesprawiedliwie wysokich w porówna-
niu z innymi świadczeniami przyznawanymi rolni-
kom, wysokość nowej renty została obniżona do
kwoty przybliżonej do średniego świadczenia emery-
talno-rentowego przyznawanego rolnikom w ramach
systemu ubezpieczeń społecznych.
Zgodnie z rozporządzeniem ministra rolnictwa
i rozwoju wsi z dnia 19 czerwca 2007 r. w sprawie
szczegółowych warunków i trybu przyznawania po-
mocy finansowej w ramach działania: Renty struk-
turalne, objętego Programem Rozwoju Obszarów
Wiejskich na lata 2007–2013, wysokość renty struk-
turalnej wynosi 150% kwoty najniższej emerytury
(od 1 marca 2008 r. – 954,44 PLN). Renta może być
zwiększona o 100% kwoty najniższej emerytury po-
przez dodatek na małżonka (636,29 PLN) i 15% za
przekazanie gospodarstwa powyżej 10 ha osobie
w wieku poniżej 40 lat (95,44 PLN). W przypadku
zmiany wysokości najniższej emerytury rentę struk-
turalną wypłaca się w odpowiednio zmienionej wy-
sokości, z uwzględnieniem terminów waloryzacji
emerytur i rent przysługujących na podstawie prze-
pisów o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpie-
czeń Społecznych.
W ubiegłym roku odnotowano bardzo duże zain-
teresowanie rentami strukturalnymi, o czym świad-
czy fakt, iż alokację środków na rok 2007 wyczerpa-
no po 5 tygodniach. W 2007 r. złożono 8873 wnioski
o przyznanie renty strukturalnej na łączną kwotę
8 626 698,92 PLN.
Jednocześnie pragnę nadmienić, iż renty struk-
turalne są tylko dodatkowym instrumentem, który
ma wpływ na wymianę pokoleniową na wsi. Zasad-
niczym instrumentem jest przekazywanie gospo-
darstwa rolnego w ramach systemu ubezpieczenia
społecznego rolników, co dzieje się na bieżąco. Kolej-
nym instrumentem przyspieszającym wymianę po-
koleniową na wsi jest działanie PROW 2007–2013
dotyczące ułatwiania startu młodym rolnikom, w ra-
mach którego przewidziana jest pomoc w postaci
jednorazowej premii finansowej w wysokości 50 000
PLN. Ta bezzwrotna pomoc na inwestycje w przej-
mowanych gospodarstwach rolnych zachęca mło-
dych rolników do podejmowania samodzielnej dzia-
łalności rolniczej. Tym samym ma przyczynić się do
przyspieszenia pożądanych zmian w strukturze
agrarnej gospodarstw rolnych i do zwiększenia kon-
kurencyjności całego sektora rolnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 16 kwietnia 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Orzechowskiego
w sprawie spółki Polski Cukier SA (2178)
Szanowny Panie Ministrze! Odpowiadając na in-
terpelację poselska pana Andrzeja Orzechowskiego
w sprawie Krajowej Spółki Cukrowej SA, przekazaną
przy piśmie SPS-023-2178/08 z dnia 31 marca
2008 r., uprzejmie przekazuję następujące informacje.
W ostatnich latach organizacja rynku cukru
w Unii Europejskiej podlegała intensywnej refor-
mie. Od 1 lipca 2006 r. wprowadzona została nowa
organizacja tego rynku. Jednym z celów reformy
było odejście od wsparcia cen i produkcji na rzecz
bardziej konkurencyjnej polityki rolnej wspierającej
dochody rolników. Takim mechanizmem wsparcia
są wprowadzone oddzielne płatności dla plantato-
rów buraków cukrowych. Płatności te częściowo re-
kompensują utratę dochodów rolników, wynikającą
z obniżenia ceny buraka cukrowego. Nowym ele-
mentem wprowadzonym przez reformę jest pomoc
restrukturyzacyjna, która stanowi zachętę do za-
przestania produkcji w ramach kwot i ich zrzecze-
nia się. W celu zwiększenia zachęt do dobrowolnej
redukcji kwotowej produkcji cukru reforma ta zo-
stała zmodyfikowana w 2007 r.
Podstawowymi czynnikami decydującymi o zmia-
nach na europejskim rynku cukru były obok wyso-
kiej ceny cukru w UE, także niekorzystny dla Wspól-
noty wynik panelu na forum WTO, ograniczający
eksport cukru z subsydiami i bez oraz perspektywa
znacznego zwiększenia dostaw cukru z państw trze-
cich w ramach umów o preferencyjnym handlu. Nowa
organizacja rynku, uwzględniająca przede wszyst-
kim czynniki zewnętrzne, oznacza ograniczenie pro-
dukcji cukru kwotowego, a tym samym odpowiednie
zmniejszenie uprawy buraka cukrowego, w pań-
stwach członkowskich Wspólnoty.
W okresie prac nad reformą, w latach 2005–2007
przedstawiciele Polski aktywnie uczestniczyli w pra-
cach organów Unii Europejskiej. Zmiany rozporzą-
dzeń Rady Unii Europejskiej były konsultowane
między innymi z Krajowym Związkiem Plantatorów
Buraka Cukrowego oraz Związkiem Producentów
Cukru w Polsce.
Obowiązujące w wyniku przyjętej reformy rynku
cukru przepisy stosowane są wprost przez wszyst-
kie państwa członkowskie i wszystkich wspólnoto-
wych producentów cukru, w tym Krajową Spółkę
Cukrową SA.
Ponadto uprzejmie informuję, że w ramach uprosz-
czenia ram prawnych Unia Europejska wydała roz-
porządzenie Rady WE nr 1234/2007 z dnia 27 paź-
dziernika 2007 r. ustanawiające wspólną organiza-
cję rynków rolnych oraz przepisy szczegółowe doty-
711
czące niektórych produktów rolnych (rozporządze-
nie o jednolitej wspólnej organizacji rynku). Rozpo-
rządzenie to uwzględnia wszystkie przepisy zawarte
w rozporządzeniu „podstawowym” dotyczącym ryn-
ku cukru, tj. rozporządzeniu Rady WE nr 318/2006
w sprawie wspólnej organizacji rynków w sektorze
cukru (wraz ze zmianami). Rozporządzenie Rady
WE nr 1234/2007 w zakresie rynku cukru wchodzi
w życie od 1 października 2008 r. i obowiązywać bę-
dzie do roku gospodarczego 2014/2015.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 16 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na interpelację posła Andrzeja Orzechowskiego
w sprawie przyznania pomocy finansowej
w ramach działania:
Modernizacja gospodarstw rolnych
objętych PROW (2179)
W odpowiedzi na interpelację pana posła Andrze-
ja Orzechowskiego, przesłaną przy piśmie z dnia
31 marca br., znak SPS-023-2179/08, dotyczącą za-
sad organizacji naboru wniosków o przyznanie po-
mocy w ramach działania „Modernizacja gospo-
darstw rolnych” objętego Programem Rozwoju Ob-
szarów Wiejskich na lata 2007–2013 (PROW 2007–
–2013), przekazuję następujące wyjaśnienia.
Rozporządzenie ministra rolnictwa i rozwoju wsi
z dnia 17 października 2007 r. w sprawie szczegóło-
wych warunków i trybu przyznawania pomocy fi-
nansowej w ramach działania „Modernizacja gospo-
darstw rolnych” objętego Programem Rozwoju Ob-
szarów Wiejskich na lata 2007–2013 (Dz. U. Nr 193,
poz. 1397, z późn. zm.) określa tryb przyznawania
pomocy finansowej w ramach ww. działania, w tym
mechanizm naboru wniosków o przyznanie pomocy.
Zgodnie z zasadami zawartymi w ww. rozporządze-
niu pomoc finansowa przysługuje według kolejności
złożenia wniosków o przyznanie pomocy. Istotne
znaczenie ma zatem dokładny czas złożenia wnio-
sku. Pracownicy oddziałów regionalnych Agencji
Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa (ARiMR)
mają obowiązek każdy składany wniosek oznaczyć
dokładną datą i godziną wpływu oraz wydać wnio-
skodawcy potwierdzenie jego złożenia. Tak przyjęty
tryb zapewnia ustalenie kolejności wpływu wnio-
sków, a przez to kolejności przyznawania pomocy
w każdym oddziale regionalnym. Dlatego też aby
możliwe było precyzyjne określenie kolejności udzie-
712
lania wsparcia w danym województwie, wnioski
składa się osobiście albo przez upoważnioną osobę,
bezpośrednio w oddziale regionalnym Agencji wła-
ściwym ze względu na miejsce realizacji operacji.
Po ogłoszeniu terminu rozpoczęcia naboru wnio-
sków o przyznanie pomocy w ramach działania
„Modernizacja gospodarstw rolnych” do Minister-
stwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi zaczęły napływać sy-
gnały na temat stosowania w poszczególnych woje-
wództwach praktyk polegających na przyjmowaniu
przez jedną osobę, za odpowiednim wynagrodze-
niem, pełnomocnictw do złożenia większej ilości
wniosków. Osoby, które jako pierwsze składałyby
wnioski, w szczególności większą ich ilość, ograni-
czyłyby szanse pozostałych osób na otrzymanie po-
mocy finansowej w ramach tego działania. Stąd
w celu zapobieżenia takim sytuacjom i wyrównania
szans wszystkich wnioskodawców kierownictwo Mi-
nisterstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi podjęło decyzję
o natychmiastowej nowelizacji rozporządzenia, wpro-
wadzając możliwość złożenia przez osobę upoważ-
nioną jednego wniosku w jednym dniu.
W związku z dużym zainteresowaniem pomocą
udzielaną w ramach działania „Modernizacja gospo-
darstw rolnych”, wyrażonym w liczbie złożonych
wniosków w ramach naboru wniosków w tym dzia-
łaniu w 2007 r., w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwo-
ju Wsi będą prowadzone prace nad usprawnieniem
procesu składania wniosków. Zmiany w trybie nabo-
ru muszą być opracowane z uwzględnieniem możli-
wości technicznych podmiotu przeprowadzającego
nabór i przy zachowaniu jasnych dla wnioskodaw-
ców zasad.
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 11 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Zawiślaka
w sprawie pogarszającej się sytuacji
materialnej rencistów i emerytów (2180)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo Pana Marszałka z dnia 31 marca 2008 r.,
znak: SPS-023-2180/08, dotyczące interpelacji posła
Sławomira Zawiślaka, w sprawie pogarszającej się
sytuacji materialnej rencistów i emerytów, po uzy-
skaniu stanowiska Zakładu Ubezpieczeń Społecz-
nych, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących
wyjaśnień.
Odnośnie pierwszego pytania: „Czy prawdziwe
są doniesienia o tak olbrzymim deficycie w budżecie
ZUS, sięgającym ponad 300 mld zł”, pragnę wyja-
śnić, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych realizując
zapisy ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych
co roku opracowuje pięcioletnią prognozę wpływów
i wydatków Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.
Ostatnia taka prognoza obejmuje lata 2009-2013
(„Prognoza wpływów i wydatków Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych na lata 2009-2013”, Warsza-
wa, grudzień 2007 r.). Prognoza ta sporządzona zo-
stała w trzech wariantach (pośrednim – wariant
nr 1, pesymistycznym – wariant nr 2 i optymistycz-
nym – wariant 3).
Po pierwsze należy zwrócić uwagę, że w żadnym
z wariantów prognozy i w żadnym roku deficyt roczny
Funduszu Ubezpieczeń Społecznych nie wynosi ponad
300 mld zł. W prognozie nie pojawia się ta kwota. Na-
leży się domyślać, że kwota ponad 300 mld zł została
uzyskana poprzez zsumowanie prognozowanych ujem-
nych sald rocznych opublikowanych w wyżej wymie-
nionym opracowaniu. Przy czym zsumowane zostały
kwoty nominalne, co uznać należy za postępowanie
niewłaściwe, gdyż nie uwzględnia ono zmiany warto-
ści pieniądza w czasie. Z tych samych powodów nie
powinno się porównywać kwot nominalnych między
poszczególnymi latami. Do porównywania wyników
między kolejnymi latami oraz między wariantami
należałoby użyć wartości zdyskontowanych (wartości
takie również zostały podane w opracowaniu „Pro-
gnoza wpływów i wydatków Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych na lata 2009-2013”). Poza tym zsumo-
wane zostały deficyty roczne dla wariantu nr 2,
a więc dla wariantu pesymistycznego. Pominięto po-
zostałe dwa warianty.
Podkreślić należy, że przychody Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych pochodzą nie tylko ze składek
i dotacji z budżetu państwa, ale także między innymi
z refundacji z tytułu przekazania składek do otwar-
tych funduszy emerytalnych. Tymczasem w wyni-
kach prognozy po stronie wpływów do FUS uwzględ-
niono wyłącznie wpływy składkowe oraz celową do-
tację budżetową na pokrycie świadczeń finansowa-
nych z budżetu państwa, a wypłacanych z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych. Dzięki takiemu ujęciu pro-
gnoza daje niezakłócony obraz wyniku rocznej dzia-
łalności FUS dla każdego kolejnego prognozowanego
roku. Dlatego też prezentowane w prognozie kwoty
deficytów rocznych FUS nie będą w całości pokrywa-
ne z dotacji z budżetu państwa.
Pamiętać też należy, że wypłata świadczeń z ubez-
pieczeń społecznych gwarantowana jest przez pań-
stwo. Nie jest więc możliwe, aby zabrakło środków
na wypłatę świadczeń.
Zwracam również uwagę, że Zakład Ubezpieczeń
Społecznych jest dysponentem Funduszu Ubezpie-
czeń Społecznych. Fundusz Ubezpieczeń Społecz-
nych jest państwowym funduszem celowym powoła-
nym w celu realizacji zadań z zakresu ubezpieczeń
społecznych. Należy z całą mocą podkreślić, że usta-

wa o systemie ubezpieczeń społecznych wyraźnie
rozdzieliła Zakład Ubezpieczeń Społecznych jako in-
stytucję od zarządzanych przez nią funduszy. Stąd
też nie można mówić o „deficycie w budżecie ZUS”
w kontekście kondycji finansowej ubezpieczeń spo-
łecznych, tj. kondycji finansowej Funduszu Ubezpie-
czeń Społecznych.
Ponadto pragnę zwrócić uwagę pana posła, że
z „Prognozy wpływów i wydatków Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych na lata 2009-2013” wynika, że
w latach 2009-2013 sytuacja finansowa FUS będzie
się poprawiać, gdyż:
1. W wariantach nr 1 i 3 prognozy przez cały
okres prognozy obserwujemy rosnącą tendencję sal-
da rocznego FUS zdyskontowanego na 2006 r. (czyli
spadek deficytu rocznego FUS), a w wariancie nr 2
spadek tego salda (czyli wzrost deficytu rocznego)
następuje tylko w 2009 r. i w 2013 r.
2. We wszystkich wariantach prognozy, przez
wszystkie lata prognozy obserwujemy wzrost wydol-
ności FUS, mierzonej jako iloraz wpływów i wydat-
ków. Oznacza to, że w latach 2009-2013 coraz więk-
sza część wydatków FUS pokrywana będzie wpły-
wami ze składek.
Odnosząc się do następnego pytania pana posła
w zakresie działań jakie zamierza podjąć Rada Mi-
nistrów w celu poprawy systemu ubezpieczeń spo-
łecznych, na wstępie pragnę poinformować, że obec-
nie trwają działania legislacyjne zmierzające do za-
kończenia rozpoczętej w latach dziewięćdziesiątych
ubiegłego stulecia reformy systemu ubezpieczeń
społecznych. Działania te są jednym z głównych za-
dań rządu w 2008 r.
W kwietniu br. planuje się skierowanie pod obra-
dy Rady Ministrów projektu ustawy o zmianie usta-
wy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpie-
czeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw,
który zakłada wprowadzenie nowej formuły ustala-
nia wysokości rent z tytułu niezdolności do pracy,
skorelowanej z zasadami ustalania wysokości eme-
rytury w nowym systemie emerytalnym oraz pro-
jektów ustawy o zasadach wypłat emerytur kapita-
łowych oraz ustawy o zakładach emerytalnych.
W Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej przy-
gotowywane są również rozwiązania szczegółowe do-
tyczące projektu ustawy o emeryturach dla osób pra-
cujących w szczególnych warunkach lub w szczegól-
nym charakterze (tzw. emerytury pomostowe) tak,
aby w jak najszybszym terminie projekt mógł zostać
przedstawiony na Forum Trójstronnej Komisji ds.
Społeczno-Gospodarczych. Planuje się, że Rada Mini-
strów rozpatrzy ten projekt w czerwcu br.
Po rozpatrzeniu tych ustaw przez Radę Mini-
strów będą one sukcesywnie przekazywane do Sej-
mu RP
Odpowiadając na kolejne pytanie dotyczące wyli-
czeń, na ile wzrost wynagrodzeń w budżetówce
przełoży się na zwiększenie składek na ubezpiecze-
nia społeczne, uprzejmie informuję, że przyjmując,
według danych GUS:
713
1) przeciętne zatrudnienie w sferze budżetowej
na poziomie 1,6 mln osób,
2) przeciętne miesięczne wynagrodzenie w wy-
sokości 2750 zł,
wzrost płac pracowników o 1% w tej sferze spo-
wodowałby wzrost wpływów ze składek z tytułu
ubezpieczenia społecznego do ZUS w wysokości oko-
ło 160 mln zł rocznie.
W zakresie pytania odnośnie projektu KP PiS
dotyczącego corocznych wypłat jednorazowych do-
datków dla emerytów i rencistów, uprzejmie wyja-
śniam, że emeryci i renciści spełniający warunki okre-
ślone w ustawie z dnia 20 maja 2005 r. o dodatku pie-
niężnym dla niektórych emerytów, rencistów i osób
pobierających świadczenie przedemerytalne albo zasi-
łek przedemerytalny (Dz. U. Nr 102, poz. 852) otrzy-
mali w 2005 r. dodatek pieniężny, a w 2007 r., na pod-
stawie nowelizacji ww. ustawy, jednorazową zapo-
mogę pieniężną. Obydwa świadczenia powiązane
były z brakiem w 2005 i 2007 r. waloryzacji świad-
czeń emerytalnych oraz rentowych i stanowiły re-
kompensatę dla osób pobierających najniższe eme-
rytury i renty wypłacane przez organy emerytalno
-rentowe (np. ZUS lub KRUS).
W związku ze znowelizowaniem przepisu art. 88
ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emerytu-
rach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, z późn. zm.) pole-
gającym na przywróceniu corocznej waloryzacji
emerytur i rent, uzasadnienie do przyznania świad-
czeń rekompensujących brak waloryzacji przestało
być aktualne.
Tym samym uprzejmie informuję, iż nie jest za-
sadnym wprowadzenie do porządku prawnego, co-
rocznego dodatku pieniężnego dla niektórych eme-
rytów, rencistów i innych świadczeniobiorców.
Ponadto, pragnę zwrócić uwagę pana posła, że
emeryci i renciści znajdujący się w trudnej sytuacji
materialnej mogą, podobnie jak inni obywatele, ko-
rzystać ze świadczeń z pomocy społecznej.
Odpowiadając na ostatnie pytanie interpelacji,
uprzejmie informuję, że Trybunał Konstytucyjny
w I części wyroku z dnia 23 października 2007 r.,
sygn. akt P 10/07, orzekł, że przepis art. 29 ust. 1
ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, z późn. zm.) w za-
kresie, w jakim nie przyznaje prawa do emerytury
w obniżonym wieku emerytalnym mężczyźnie, któ-
ry - odpowiednio jak kobieta, która nabywa to prawo
po osiągnięciu wieku 55 lat i co najmniej 30-letniego
okresu składkowego i nieskładkowego - osiągnął
wiek 60 lat i co najmniej 35 - letni okres składkowy
i nieskładkowy, jest niezgodny z art. 32 i art. 33
Konstytucji RP. Trybunał orzekł też (w części II wy-
roku), że przepis art. 29 ust. 1 w zakresie wskaza-
nym w wyroku traci moc obowiązującą z upływem
12 miesięcy od dnia ogłoszenia wyroku w Dzienniku
Ustaw RP (orzeczenie to zostało ogłoszone w Dz. U.
z dnia 30 października 2007 r. Nr 200, poz. 1446).
714
W uzasadnieniu wyroku wyraźnie zaznaczono, że
orzeczenie ma charakter zakresowy, co oznacza, że
Trybunał Konstytucyjny „nie orzekł o niekonstytu-
cyjności tego, co w art. 29 ust. 1 ustawy o emerytu-
rach i rentach z FUS zostało przez ustawodawcę ure-
gulowane”, lecz „stwierdził niezgodność z konstytu-
cją treści normatywnej, której w przepisie brakuje˝.
Podkreślono również, że „orzeczeniu stwierdzające-
mu niekonstytucyjność przepisu w zakresie, w jakim
pomija on określoną treść normatywną, można przy-
pisać tylko i wyłącznie skutek ustalający niekonsty-
tucyjność pominięcia i zobowiązujący prawodawcę do
stosownej zmiany tego przepisu, niezbędnej dla reali-
zacji norm konstytucyjnych”. Zdaniem Trybunału
Konstytucyjnego, przyjęcie poglądu, że wyrok TK
wywołuje skutek „rozporządzający˝ (uzupełnia prze-
pis o elementy brakujące), wyraźnie wykracza poza
konstytucyjne kompetencje TK.
Treść uzasadnienia ww. wyroku TK, jak również
przepisy art. 71 ust. 2 ustawy o Trybunale Konsty-
tucyjnym z dnia 1 sierpnia 1997 r. (Dz. U. Nr 102,
poz. 643, z późn. zm.) wskazują, że w obecnym sta-
nie prawnym nie ma podstaw do tego, aby organy
rentowe pozytywnie rozpatrywały wnioski o emery-
turę zgłoszone przez mężczyzn spełniających wa-
runki wskazane w części I ww. wyroku. To z tej
przyczyny poszczególne oddziały ZUS zmuszone są
wydawać decyzje o odmowie prawa do emerytury.
Od wielu z nich ubezpieczeni wnoszą odwołania do
sądów ubezpieczeń społecznych, które z kolei wyda-
ją w takich sprawach różne orzeczenia - zarówno
uwzględniające, jak i oddalające odwołania. Powsta-
niu takiej sytuacji nie można zapobiec. Stoi bowiem
temu na przeszkodzie konstytucyjnie chroniona za-
sada państwa prawnego, która wyklucza możliwość
pozbawienia ubezpieczonych prawa do składania od-
wołań do sądów ubezpieczeń społecznych od decyzji
organów rentowych oraz zasada niezawisłości są-
dów uniemożliwiająca jakiekolwiek ingerencje w pro-
ces wydawania orzeczeń sądowych.
Biorąc pod uwagę treść ww. orzeczenia TK oraz
powstałą w jego skutek sytuację, Ministerstwo Pra-
cy i Polityki Społecznej w trybie pilnym przygotowa-
ło projekt ustawy o zmianie ustawy o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz
niektórych innych ustaw, w którym zaproponowano
zmianę treści art. 29 ust. 1 ustawy o emeryturach
i rentach z FUS, realizującą wyrok Trybunału Kon-
stytucyjnego z dnia 23 października 2007 r. sygn.
Akt P 10/07.
W chwili obecnej, przepisy dające mężczyznom
urodzonym przed 1949 r., którzy ukończyli wiek
60 lat i posiadają co najmniej 35-letni okres składko-
wy i nieskładkowy, prawo do wcześniejszej emery-
tury (odpowiednie do tego, którym obecnie dyspo-
nują kobiety) – czekają na podpis prezydenta. Po
podpisaniu przez prezydenta, ustawa zostanie opu-
blikowana w Dzienniku Ustaw i po 14 dniach wej-
dzie w życie.
Jednocześnie pragnę poinformować pana posła,
że w chwili obecnej w Ministerstwie Pracy i Polityki
Społecznej nie prowadzi się prac zmierzających do
wyrównania oraz podniesienia wieku emerytalnego
kobiet i mężczyzn. Należy jednak zauważyć, że
rzecznik praw obywatelskich zaskarżył do Trybu-
nału Konstytucyjnego obecne rozwiązania dotyczą-
ce zróżnicowania wieku emerytalnego kobiet i męż-
czyzn. W związku z powyższym ewentualne prace
w tym zakresie będą mogły być podjęte nie wcze-
śniej niż po wydaniu orzeczenia Trybunału Konsty-
tucyjnego. Pragnę zaznaczyć, że ewentualne rozpo-
częcie prac nad tym zagadnieniem wymagałoby
przeprowadzenia bardzo szerokich konsultacji spo-
łecznych celem uzyskania konsensusu społecznego
w tym zakresie, a ewentualne zmiany stanu praw-
nego powinny być wprowadzane stopniowo, rozłożo-
ne w czasie, z poszanowaniem praw nabytych osób
ubezpieczonych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Agnieszka Chłoń-Domińczak
Warszawa, dnia 17 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Sławomira Zawiślaka
w sprawie prac nad projektem ustawy
reprywatyzacyjnej (2181)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej pana
Sławomira Zawiślaka (znak SPS-023-2181/08), skie-
rowaną do ministra skarbu państwa, w sprawie re-
prywatyzacji, wyjaśniam co następuje;
Sprawa zadośćuczynienia i przywrócenia spra-
wiedliwości jest kwestią moralnej odpowiedzialności
wobec obywateli. Polska jest jedynym krajem w Eu-
ropie Środkowowschodniej, w którym nie udało się
jeszcze uregulować prawnie istoty, zakresu i sposo-
bu naprawienia krzywd wyrządzonych aktami na-
cjonalizacyjnymi, wydanymi na skutek zmian poli-
tycznych wynikających z zakończenia drugiej wojny
światowej. Rezultatem dotychczasowego zaniecha-
nia uchwalenia odpowiedniej ustawy jest godzenie
się na utrzymywanie stanu sprzecznego z ogólnym
poczuciem sprawiedliwości, zasadami ochrony wła-
sności przyjętymi w obowiązujących Polskę umo-
wach międzynarodowych i konstytucji (art. 21) oraz
z nierespektowaniem zasady demokratycznego pań-
stwa prawnego (art. 2 konstytucji).
Z punktu widzenia ekonomicznego i prawnego
brak regulacji problemu reprywatyzacji powoduje,

że wiele przedsięwzięć gospodarczych było i jest
wadliwie przeprowadzonych na skutek niejasnej
sytuacji prawnej mienia w kontekście kierowanych
do niego roszczeń byłych właścicieli lub ich spadko-
bierców. Stan niepewności odnosi się w szczególno-
ści do procesów komercjalizacji i prywatyzacji mie-
nia państwowego, jak również znajdującego się
w dyspozycji samorządu terytorialnego. Roszcze-
nia podnoszone przez dawnych właścicieli unie-
możliwiają obrót nieruchomościami, wnoszenie ich
do spółek, a także zwykłe uregulowanie stanu
prawnego nieruchomości. Taki stan rzeczy nie sprzy-
ja zaufaniu przedsiębiorców zainteresowanych in-
westowaniem w Polsce.
Z uwagi na powyższe uchwalenie ustawy repry-
watyzacyjnej jest jedyną możliwością naprawienia
krzywd wywołanych brakiem odszkodowania z ty-
tułu przejęcia przez państwo nieruchomości i nie-
których innych składników mienia, w tym przedsię-
biorstw, gospodarstw rolnych, aptek, taboru żeglugi
śródlądowej oraz rzeczy zabytkowych.
Rząd Rzeczypospolitej Polskiej poprzez uchwale-
nie ustawy reprywatyzacyjnej ma zdecydowaną wolę
polityczną ostatecznego zakończenia i rozwiązania
problemu reprywatyzacji, a tym samym naprawie-
nia krzywd wywołanych brakiem odszkodowania
z tytułu przejęcia przez państwo nieruchomości i nie-
których innych składników mienia.
Obecnie w Ministerstwie Skarbu Państwa trwa-
ją prace nad przygotowaniem założeń do projektu
ustawy rekompensującej skutki prawne przejęcia
mienia na podstawie aktów nacjonalizacyjnych wy-
dawanych w latach 1944–1962. Wysokość stawki re-
kompensaty, ewentualnie inny sposób rekompenso-
wania, wynikać będzie z relacji wielkości majątku,
jaki może być przeznaczony przez Skarb Państwa
na sfinansowanie realizacji ustawy do wielkości
roszczeń o charakterze nacjonalizacyjnym. Obecnie
uaktualniane są dane przedstawiające szacowaną
wartość składników mienia niezbędnego do prze-
prowadzenia reprywatyzacji. Analizowana jest ska-
la wartości roszczeń celem zweryfikowania aktual-
nych możliwości płatniczych państwa.
Forma oraz wysokość rekompensat zostanie
ustalona po dokonaniu ewidencji mienia niezbędne-
go do przeprowadzenia procesu reprywatyzacji.
Rekompensata przysługiwać będzie właścicie-
lom przejętego mienia oraz ich spadkobiercom.
Przewiduje się, że rekompensata będzie przysługi-
wała wszystkim uprawnionym, bez względu na obec-
nie posiadane obywatelstwo. Jedynym kryterium
jest prawo własności nieruchomości w chwili jej
przejęcia.
Wstępnie zakłada się, iż z zakresu podmiotowego
ustawy będą wyłączone:
— osoby objęte uprawnieniami odszkodowawczy-
mi wynikającymi z umów międzynarodowych za-
wartych w latach 1948–1961,
— osoby narodowości niemieckiej zamieszkałe
na Ziemiach Zachodnich i Północnych przed zmianą
715
granic. W wyniku zmiany granic po drugiej wojnie
światowej państwo polskie stało się pierwotnym
właścicielem (państwo polskie nie jest następcą
prawnym) własności nieruchomości na Ziemiach Za-
chodnich i Północnych na podstawie aktów praw-
nych wydanych po 1944 r.,
— osoby narodowości niemieckiej, które na pod-
stawie wyroków sądów polskich, na podstawie de-
kretu z 1946 r., zostały wykluczone ze społeczeń-
stwa polskiego.
Założenia do ustawy reprywatyzacyjnej zgodnie
z przyjętym harmonogramem w czerwcu zostaną
skierowane pod obrady Rady Ministrów. Na ich pod-
stawie zostanie przygotowany projekt ustawy, który
zostanie przekazany pod obrady Sejmu.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 11 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na interpelację posła Edwarda Czesaka
w sprawie potrzeby zmian w rozporządzeniu
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
z dnia 17 października 2007 r.
w sprawie szczegółowych warunków i trybu
przyznawania pomocy finansowej
w ramach działania:
Modernizacja gospodarstw rolnych objętego
Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich
na lata 2007–2013 (2182)
Odpowiadając na interpelację pana posła Edwar-
da Czesaka, przesłaną przy piśmie z dnia 31 marca
2008 r., znak: SPS-023-2182/08, dotyczącą zasad
przyznawania wsparcia w ramach działania „Mo-
dernizacja gospodarstw rolnych” objętego Progra-
mem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–
–2013 (PROW 2007–2013), przekazuję następujące
wyjaśnienia.
Pragnę poinformować, iż z dniem 20 marca br.
weszło w życie rozporządzenie ministra rolnictwa
i rozwoju wsi z dnia 14 marca 2008 r. zmieniające
rozporządzenie w sprawie szczegółowych warunków
i trybu udzielania pomocy w ramach działania „Mo-
dernizacja gospodarstw rolnych” objętego Progra-
mem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–
–2013 (Dz. U. Nr 47, poz. 279). Przepisy ww. noweli-
zacji umożliwiają wnioskodawcom, którzy złożyli
wnioski o przyznanie pomocy w 2007 r., podjęcie re-
alizacji operacji przed zawarciem umowy z Agencją
Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa (ARiMR).
716
Za koszty kwalifikowalne będą mogły zostać uznane
koszty inwestycyjne poniesione od dnia 20 marca
br., jednak należy zaznaczyć, że w przypadku nieza-
warcia umowy wnioskodawca nie otrzyma refunda-
cji poniesionych kosztów realizacji inwestycji i nie
będzie mu przysługiwać roszczenie o zwrot tych
kosztów.
Trwający obecnie w ARiMR audyt akredytacyj-
ny, polegający na sprawdzeniu przez niezależnego
audytora zewnętrznego procedur wdrożeniowych
dla ww. działania i funkcjonalności systemu infor-
matycznego, niezbędnego do dokonywania wymaga-
nych przepisami wspólnotowymi kontroli krzyżo-
wych, jak również fakt, iż w ramach naboru prze-
prowadzonego w roku 2007 do oddziałów regional-
nych ARiMR wpłynęła ogromna liczba wniosków
(ponad 18 tys.), uniemożliwiły dotrzymanie pierwot-
nie ustalonego 4- miesięcznego terminu weryfikacji
wniosków.
W związku z tym przepisy rozporządzenia z dnia
14 marca br. wprowadziły wydłużony do 12 miesięcy
termin rozpatrywania wniosków złożonych w ra-
mach naboru w 2007 r.
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 10 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Zielińskiego
w sprawie prawa do emerytury dla mężczyzn,
którzy ukończyli 60 lat i legitymują się
co najmniej 35-letnim stażem
ubezpieczeniowym (2183)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana Jarosława Zielińskiego, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, przekazaną przy piśmie
z dnia 2 kwietnia 2008 r. (znak: DSPA-4401-1686/
08), w sprawie prawa do emerytury dla mężczyzn,
którzy ukończyli 60 lat i legitymują się co najmniej
35- letnim stażem ubezpieczeniowym, uprzejmie
wyjaśniam, co następuje.
Trybunał Konstytucyjny w I części wyroku z dnia
23 października 2007 r., sygn. akt P 10/07 orzekł, że
przepis art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, z późn.
zm.) w zakresie, w jakim nie przyznaje prawa do
emerytury w obniżonym wieku emerytalnym męż-
czyźnie, który – odpowiednio jak kobieta, która na-
bywa to prawo po osiągnięciu wieku 55 lat i co naj-
mniej 30-letniego okresu składkowego i nieskładko-
wego – osiągnął wiek 60 lat i co najmniej 35-letni
okres składkowy i nieskładkowy, jest niezgodny
z art. 32 i art. 33 Konstytucji RP.
Mając na względzie treść ww. orzeczenia, Mini-
sterstwo Pracy i Polityki Społecznej w trybie pilnym
przygotowało projekt ustawy o zmianie ustawy o eme-
ryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecz-
nych oraz niektórych innych ustaw, której głównym
celem było dokonanie odpowiednie zmiany art. 29
ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach FUS, usuwają-
cej niezgodność z konstytucja tego przepisu.
Pragnę poinformować pana posła, że w dniu
28 marca br. Sejm uchwalił ustawę o zmianie usta-
wy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpie-
czeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw,
zgodnie z którą mężczyźni urodzeni przed 1949 r.,
którzy ukończyli wiek 60 lat i posiadają co najmniej
35-letni okres składkowy i nieskładkowy, uzyskają
prawo do wcześniejszej emerytury odpowiednie do
tego, którym obecnie dysponują kobiety. Ustawa
w dniu 11 kwietnia br. została przyjęta bez poprawek
przez Senat. Obecnie czeka ona na podpis prezyden-
ta. Ustawa zacznie obowiązywać po upływie 14 dni od
jej ogłoszenia w Dzienniku Ustaw. Jest zatem realna
szansa, że nowe – zgodne z konstytucją rozwiązanie
– zacznie obowiązywać na początku maja br.
Drugie z zdanych przez pana posła pytań doty-
czyło stanowiska rządu wobec obywatelskiego pro-
jektu ustawy o zmianie ustawy o emeryturach i ren-
tach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz nie-
których innych ustaw (druk sejmowy nr 150).
Zmiany zaproponowane w ww. projekcie ustawy
sprowadzają się do utrzymania dotychczasowych
zasad wcześniejszego przechodzenia na emeryturę
dla wszystkich ubezpieczonych urodzonych po dniu
31 grudnia 1948 r., a przed dniem 1 stycznia 1969 r.,
którzy:
— przed dniem 1 stycznia 1999 r. byli zatrudnie-
ni w szczególnych warunkach lub w szczególnym
charakterze,
— posiadają wymagany staż pracy w warunkach
szczególnych lub w szczególnym charakterze,
— nie przystąpili do otwartego funduszu emery-
talnego (OFE) lub rozwiążą umowę z tym funduszem
na zasadach określonych w projektowanej ustawie.
Ponadto projektowana ustawa zakłada utworzenie
w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych rejestru zatrud-
nionych w szczególnych warunkach lub w szczegól-
nym charakterze. W konsekwencji projekt zakłada też
uchylenie przepisów zawartych w ustawie o emerytu-
rach i rentach z FUS zapowiadających utworzenie
emerytur pomostowych.
Rada Ministrów w swym stanowisku z dnia 3 kwiet-
nia br. zwróciła się do Sejmu o odrzucenie obywatelskie-
go projektu ustawy o zmianie ustawy o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz
niektórych innych ustaw (druk nr 150).
Zdaniem rządu osoby pracujące w zawodach,
branżach lub na stanowiskach, które w starym sys-
temie uprawniały do wcześniejszej emerytury, po-
winny zostać objęte rozwiązaniami projektowanej

ustawy o emeryturach pomostowych (ustawa o eme-
ryturach dla niektórych ubezpieczonych zatrudnio-
nych w szczególnych warunkach lub w szczególnym
charakterze). Projektowana ustawa stanowi reali-
zację zapowiedzi uczynionej w ustawie o emerytu-
rach i rentach z FUS.
Celem projektowanej ustawy o emeryturach po-
mostowych jest wprowadzenie świadczenia pozwala-
jącego na wcześniejsze wycofanie z rynku pracy nie-
których osób, nie burząc logiki nowego systemu eme-
rytalnego, w którym wysokość emerytury uzależnio-
na jest od wysokości zgromadzonych składek i długo-
ści trwania życia w wieku emerytalnym. W efekcie
ma powstać system finansowany z odrębnego fundu-
szu, oferujący świadczenia przejściowe – od wcze-
śniejszego zakończenia pracy do ukończenia wieku
emerytalnego. Powstanie Funduszu Emerytur Po-
mostowych pozwoli na przejrzyste wydzielenie kosz-
tów finansowania wcześniejszej dezaktywizacji, a tak-
że – poprzez wprowadzenie częściowego finansowa-
nia ze strony pracodawców – obciąży częścią kosztów
te sektory, gdzie powstają koszty związane z emery-
turami pomostowymi, a nie wszystkich pracodaw-
ców, jak to się dzieje obecnie.
Projektowana emerytura pomostowa będzie świad-
czeniem rekompensującym likwidację możliwości
wcześniejszego przechodzenia na emeryturę przez oso-
by zatrudnione w warunkach szczególnych lub wyko-
nujących prace o szczególnym charakterze.
Emerytury pomostowe, zgodnie z założeniami,
będą przysługiwały ubezpieczonym urodzonym po
dniu 31 grudnia 1948 r., a przed dniem 1 stycznia
1969 r., którzy nie mogli skorzystać z przepisów
przejściowych art. 46–50 i 184 ustawy o emerytu-
rach i rentach z FUS.
Ten rodzaj emerytury nie będzie natomiast przy-
sługiwał górnikom, którzy w wyniku nowelizacji
ustawy o emeryturach i rentach z FUS przeprowa-
dzonej 27 lipca 2005 r. zachowują także po 31 grud-
nia 2008 r. prawo do wcześniejszej emerytury na za-
sadach obowiązujących dla osób urodzonych przed
1 stycznia 1949 r.
Według opinii rządu uzasadnione wątpliwości
budzi przedstawiona w projekcie obywatelskim pro-
pozycja umożliwienia rozwiązania umowy z otwar-
tym funduszem emerytalnym (OFE) przez tych
członków, którzy potencjalnie mieliby prawo do wcze-
śniejszej emerytury. Należy wskazać, że prawidłowe
rozwiązanie w tym zakresie przewiduje ustawa
z dnia 12 stycznia 2007 r. o zmianie ustawy o orga-
nizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych
oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 17, poz. 95)
– w stosunku do osób, które do dnia 31 grudnia 2008 r.
spełnią warunki do wcześniejszego przejścia na eme-
ryturę, określone w art. 46 ustawy o emeryturach
i rentach z FUS. Reguła funkcjonująca obecnie wa-
runkuje możliwość skorzystania z prawa do wcze-
śniejszego przejścia na emeryturę od nieprzystąpie-
nia do otwartego funduszu emerytalnego albo złoże-
nia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych
717
na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym,
za pośrednictwem ZUS, na dochody budżetu pań-
stwa. Uprawniony do tzw. wcześniejszej emerytury
czyni to jednak dopiero przy składaniu wniosku
o emeryturę, a nie, jak proponuje projekt obywatel-
ski, do dnia 31 grudnia 2008 r.
Za odrzuceniem obywatelskiego projektu prze-
mawiają także koszty wprowadzenia proponowa-
nych regulacji, przedstawione w uzasadnieniu do
projektu, które wydają się być oszacowane na zbyt
niskim poziomie. W rzeczywistości będą one rosły
szybko, zaś w sumie między 2009 a 2040 r. na wy-
płatę emerytur dla opisywanej populacji trzeba bę-
dzie przeznaczyć 8,5% rocznego PKB.
Nie można również zgodzić się ze stwierdzeniem
występującym w uzasadnieniu projektu, że wysła-
nie wielu osób na wcześniejszą emeryturę będzie
miało pozytywny wpływ na zatrudnienie i wzrost
gospodarczy. Wśród krajów OECD niższą stopę bez-
robocia mają te kraje, w których wiek odejścia na
emeryturę jest wysoki. Dezaktywizacja zawodowa
nie jest dobrym sposobem na zmniejszanie bezrobo-
cia. W ocenie ekspertów Banku Światowego, OECD,
Komisji Europejskiej czy MFW wszelkie działania
zmierzające do odpływu ludności w wieku produk-
cyjnym z rynku pracy nie są skuteczne i nie przyno-
szą żadnych pozytywnych efektów.
Należy także pamiętać, że jednym ze sposobów
przeciwdziałania efektom starzenia się ludności są
działania mające na celu zwiększenie aktywności
zawodowej osób starszych. Polityka ta ma na celu
nie tylko zagwarantowanie odpowiedniego dochodu
osobom starszym, ale także przeciwdziałanie ich
społecznej marginalizacji. W Polsce, jak pokazują
dane z ostatnich lat, nie zmniejsza się różnica po-
między ustawowym a efektywnym wiekiem emery-
talnym. W 2005 r. efektywny wiek emerytalny wy-
nosił dla kobiet 56 lat (wobec ustawowego wieku
emerytalnego 60 lat) a dla mężczyzn 58,4 (ustawowo
65 lat).
Polska ma także najniższy wskaźnik zatrudnie-
nia w UE. W 2005 r. wynosił on 52,8% wobec prze-
ciętnej dla Unii wynoszącej 63,8%. Szczególnie za-
trudnienie osób w wieku 50 lat i powyżej tego wie-
ku jest na bardzo niskim poziomie. W Europie ob-
serwuje się wzrost zatrudnienia wśród osób star-
szych, podczas gdy w Polsce wartość tego wskaźni-
ka stale spada.
Przyjęcie obywatelskiego projektu ustawy wywo-
łałoby negatywne skutki na rynku pracy. Większe
koszty wypłat świadczeń dla większej liczby emery-
tów przełożyłyby się na konieczność finansowania
tych wydatków z podatków, ewentualnie powodowa-
łyby konieczność zwiększenia składek na ubezpie-
czenia społeczne. Wyższe składki to wyższe koszty
pracy i mniejszy popyt na pracę, a także mniejsza
skłonność osób do podejmowania legalnego zatrud-
nienia. Wysoki tzw. klin podatkowy (czyli w uprosz-
czeniu różnica między płacą netto a brutto) ma zde-
718
cydowanie negatywne skutki dla rynku pracy, a przez
to i dla wzrostu gospodarczego.
Zwiększenie wydatków na emerytury spowoduje
w konsekwencji pogłębienie się deficytu w Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych, co może prowadzić do
dalszego zwiększenia dotacji budżetowej dla FUS.
Należy zaznaczyć, że według długoterminowych
prognoz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych FUS
w kolejnych latach będzie wymagać corocznych do-
tacji. Według obecnych szacunków ZUS deficyt Fun-
duszu Ubezpieczeń Społecznych w latach 2009–2013
wyniesie (wariant optymistyczny, liczony według
obecnej wartości pieniądza) co najmniej 216 mld zł.
Deficyt ten – wobec ustawowej gwarancji wypłaty
świadczeń przez państwo – będzie musiał być pokry-
ty dotacją budżetową. Należy podkreślić, że w ze-
szłym roku dotacja budżetowa wyniosła 23,9 mld zł,
a w bieżącym roku wyniesie ponad 33 mld zł.
Innym rozwiązaniem byłoby radykalne podnie-
sienie składki na ubezpieczenie emerytalne. Przyj-
mując to rozwiązanie, już obecnie składka emery-
talna, wynosząca 19,52% podstawy wymiaru skła-
dek, musiałaby wzrosnąć do ok. 25,1%.
Przedłużenie, a w zasadzie wprowadzenie na sta-
łe do nowego systemu emerytalnego regulacji doty-
czących wcześniejszych emerytur spowoduje, że zo-
stanie zaprzepaszczona szansa na sukcesywne zmniej-
szanie dotacji budżetu do Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych.
Ponadto wejście w życie ustawy spowoduje, iż dwie
osoby urodzone w tym samym czasie, posiadające ta-
kie same zarobki, będą miały różne emerytury – wyż-
szą będzie miała osoba, która przejdzie wcześniej na
emeryturę obliczoną według starych zasad, a niższą
ta, która pracowała dłużej do powszechnego wieku
emerytalnego i uzyska świadczenie obliczone według
nowych reguł. Takie rozwiązanie jest sprzeczne z za-
sadą sprawiedliwości społecznej.
Jednym z podstawowych założeń zmiany syste-
mu emerytalnego jest przywrócenie systemowi cha-
rakteru ubezpieczeniowego. Dlatego też nie powin-
no się wprowadzać regulacji prowadzących do wzro-
stu liczby osób pobierających wcześniejsze emerytu-
ry, zwiększających obciążenia ponoszone przez ogół
ubezpieczonych niekorzystających z takich upraw-
nień i budżet państwa dotujący Fundusz Ubezpie-
czeń Społecznych i nieuwzględniających ścisłego
związku systemu ubezpieczeń społecznych z ogólną
zasadą sprawiedliwości społecznej.
Z wyżej przedstawionych powodów propozycje
przedstawione w obywatelskim projekcie nie mogły
zyskać akceptacji i stąd rząd zwrócił się do Wysokiej
Izby o odrzucenie obywatelskiego projektu ustawy
o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Fundu-
szu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych in-
nych ustaw (druk nr 150).
Pragnę poinformować, że pełne stanowisko rzą-
du wobec ww. obywatelskiego projektu ustawy do-
stępne jest na stronie internetowej Sejmu.
Jeśli chodzi zaś o zamierzenia rządu w zakresie
dokończenia reformowania systemu emerytalno-
-rentowego (poza oczywiście omówionym wyżej za-
miarem uchwalenia ustawy o emeryturach pomo-
stowych), to są one następujące:
1) uchwalenie ustawy o zmianie ustawy o eme-
ryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Spo-
łecznych oraz niektórych innych ustaw, wprowadza-
jącej nową formułę (kapitałową) ustalania wysoko-
ści rent z tytułu niezdolności do pracy, skorelowanej
z zasadami ustalania wysokości emerytury w no-
wym systemie emerytalnym, który będzie stosowa-
ny do osób urodzonych po 31 grudnia 1948 r.,
2) uchwalenie ustawy o zakładach emerytalnych
oraz ustawy o zasadach wypłat emerytur kapitało-
wych, które umożliwią wypłatę emerytury kapitało-
wej (poczynając od 2009 r.) w ramach II filaru ze
środków zgromadzonych w OFE osobom urodzonym
po 31 grudnia 1948 r., obok emerytury repartycyjnej
wypłacanej przez ZUS w ramach I filaru.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Agnieszka Chłoń-Domińczak
Warszawa, dnia 17 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Latosa
w sprawie usprawnienia i prawidłowego
funkcjonowania szpitalnych oddziałów
ratunkowych (2187)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Tomasza Latosa, dotyczącą
usprawnienia funkcjonowania Szpitalnych Oddzia-
łów Ratunkowych, przesłaną przy piśmie z dnia
13 marca 2008 r. (znak: SPS–023-2187/08) uprzej-
mie wyjaśniam, co następuje.
Problem sygnalizowany przez pana posła w zasa-
dzie nie jest problemem organizacji szpitalnych od-
działów ratunkowych. Jest to problem organizacji
pracy placówek udzielających świadczeń zdrowot-
nych w zakresie nocnej i świątecznej ambulatoryjnej
oraz wyjazdowej opieki lekarskiej i pielęgniarskiej,
a także problem odpowiedzialności lekarzy rodzin-
nych za stan zdrowia ich pacjentów.
Z uwagi na często sygnalizowaną trudność w do-
stępie do podstawowej opieki zdrowotnej, pacjenci,
którzy nie zostali przyjęci przez swoich lekarzy ro-
dzinnych w naturalny dla siebie sposób, poszukują
pomocy w dyżurujących całą dobę placówkach opie-
ki zdrowotnej. Takimi placówkami są izby przyjęć
szpitali oraz szpitalne oddziały ratunkowe i stąd
wynika ich często znaczne obciążenie chorymi, któ-
rzy powinni trafiać gdzie indziej. Równocześnie na-

leży podkreślić, iż większość z tych pacjentów nie
jest źródłem wysokich kosztów, które przyczyniają
się do kłopotów finansowych szpitalnych oddziałów
ratunkowych. Są to z reguły osoby wymagające je-
dynie porady lekarza i zaordynowania leków.
Koszty w szpitalnych oddziałach ratunkowych
związane są z ratowaniem życia i zdrowia ofiar wy-
padków, wymagających szerokiej i specjalistycznej
diagnostyki, skomplikowanych zabiegów chirurgicz-
nych, zaawansowanej opieki anestezjologicznej, dro-
giej farmakoterapii, czy transportu lotniczego do
wysokospecjalistycznych placówek o wyższym stop-
niu referencyjności.
W zasadzie nie ma możliwości prawnej ograni-
czenia dostępności do szpitalnych oddziałów ratun-
kowych, które z mocy prawa powołane są do niesie-
nia pomocy osobom w trybie całodobowym i przez
7 dni w tygodniu.
Polityka stosowania prawnych czy organizacyj-
nych mechanizmów służących ograniczaniu dostęp-
ności do świadczeń oddziałów ratunkowych to,
w opinii ministra zdrowia, błędny kierunek. Osoba,
która jej zdaniem potrzebuje pomocy medycznej, po-
winna zostać zbadana przez lekarza lub z braku ta-
kiej możliwości innego pracownika z wykształce-
niem medycznym. Nie powinno dochodzić do sytu-
acji, w których pacjent zostałby odesłany bez kon-
sultacji medycznej.
Należy raczej większy nacisk położyć na prawi-
dłową organizację podstawowej opieki zdrowotnej,
w tym w szczególności nocnej i świątecznej pomocy
lekarskiej i pielęgniarskiej. Równie ważne jest budo-
wanie w społeczeństwie świadomości, iż zaangażo-
wanie czasu i uwagi personelu szpitalnych oddzia-
łów ratunkowych czy pogotowia ratunkowego bła-
hemu zachorowaniu może opóźnić pomoc, która in-
nemu pacjentowi może uratować życie.
Równocześnie uprzejmie wyjaśniam, iż w ramach
planowanej nowelizacji ustawy o Państwowym Ra-
townictwie Medycznym, projektowane jest rozwią-
zanie polegające na stworzeniu trzech poziomów re-
ferencyjności szpitalnych oddziałów ratunkowych.
Powinno to wpłynąć na poprawę jakości świadczeń
zdrowotnych, ale również, a może przede wszyst-
kim, na większą adekwatność wysokości środków
finansowych do faktycznych potrzeb finansowych
tych oddziałów.
Chciałbym uprzejmie poinformować, iż podnie-
siony przez pana posła problem zostanie zasygnali-
zowany centrali Narodowego Funduszu Zdrowia.
Narodowy Fundusz Zdrowia określając warunki
udzielenia świadczeń zdrowotnych, ma istotny
wpływ na organizację, a tym samym dostępność do
świadczeń zdrowotnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 10 kwietnia 2008 r.
719
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Latosa
w sprawie rozporządzenia dotyczącego
tzw. małych przedszkoli (2188)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Tomasza Latosa (SPS-023-
-2188/08) w sprawie rozporządzenia dotyczącego ro-
dzajów innych form wychowania przedszkolnego,
warunków tworzenia i organizowania tych form oraz
sposobu ich działania, uprzejmie wyjaśniam.
Nowelizacja ustawy o systemie oświaty z 7 wrze-
śnia 2007 r. stanowiła formę znaczącej pomocy ze
strony państwa dla beneficjentów projektu finanso-
wanego ze środków EFS „Alternatywne formy wy-
chowywania przedszkolnego”, umożliwiając dotrzy-
manie wymogu trwałości, a jednocześnie uzyskanie
dalszego dofinansowania z budżetu jednostek samo-
rządu terytorialnego.
Rozporządzenie ministra edukacji narodowej z dnia
10 stycznia 2008 r. w sprawie rodzajów innych form
wychowania przedszkolnego, warunków tworzenia
i organizowania tych form oraz sposobu ich działa-
nia stanowi realizację podjętego przez rząd zadania
upowszechnienia dostępu do edukacji przedszkolnej
dzieciom 3–5-letnim z różnych środowisk, w tym
zwłaszcza wiejskim.
Dostęp do edukacji przedszkolnej ma zasadnicze
znaczenie dla rozwoju dziecka i pełnego wykorzysta-
nia jego możliwości w tym zakresie. Umożliwienie
organizowania przez gminy, osoby prawne i fizyczne
wychowania przedszkolnego w formach innych niż
przedszkola i oddziały przedszkolne w szkołach pod-
stawowych, koresponduje z ideą optymalnego wyko-
rzystania możliwości rozwojowych małego dziecka
w zakresie uczenia się, predestynuje lepsze wyko-
rzystanie potencjału rozwojowego dziecka i stymu-
lację jego zdolności.
Zgodnie z § 1 ust. 2 przywołanego rozporządze-
nia zajęcia wychowania przedszkolnego w zespołach
i punktach mogą być prowadzone w grupach liczą-
cych od 3 do 25 dzieci. Zapis określający górną gra-
nicę ilości dzieci w grupie uwzględnia właściwe wa-
runki bezpieczeństwa i higieny dzieci przebywają-
cych pod opieką nauczyciela. Ograniczenie liczby
dzieci pozwala na stworzenie optymalnych warun-
ków, niezbędnych do ich wszechstronnego rozwoju.
Należy podkreślić, ze przepisy te nie nakazują
tworzenia grup liczących 25 dzieci, ale pozwalają na
tworzenie grup zróżnicowanych liczebnie w zależno-
ści od potrzeb środowiska. Wszystkie wcześniejsze
przepisy w zakresie liczebności dzieci w grupie rów-
nież wskazywały na „nie więcej niż 25 dzieci w od-
dziale”.
720
Powyższe rozporządzenie jest odpowiedzią na
potrzeby środowisk, w których dzieci nie mają do-
stępu do edukacji przedszkolnej. Funkcjonowanie
placówek ma na celu wyrównywanie szans eduka-
cyjnych dzieci w wieku 3–5 lat zwłaszcza z terenów
wiejskich i zmarginalizowanych.
Równocześnie pragnę nadmienić, że z terenu ca-
łego kraju napływa do MEN wiele informacji świad-
czących o dużym zainteresowaniu tworzeniem in-
nych form wychowania przedszkolnego zarówno
przez j.s.t., osoby prawne, jak i fizyczne.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 10 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Pawła Kowala
w sprawie możliwości nowelizacji ustawy
Kodeks pracy w zakresie polityki prorodzinnej
(2189)
Odpowiadając na interpelację pana posła Pawła
Kowala przekazaną przez Pana Marszałka przy pi-
śmie z dnia 31 marca br., znak: SPS-023-2189/08,
dotyczącą stosowania przepisów prawa pracy wobec
pracowników uprawnionych do urlopu wychowaw-
czego oraz możliwości nowelizacji przepisów w spra-
wie urlopu wychowawczego, uprzejmie wyjaśniam,
co następuje:
Przepisy Kodeksu pracy przewidują szczególną
ochronę stosunku pracy pracownika korzystającego
z urlopu wychowawczego. Okres ochronny rozpoczy-
na się w dniu złożenia przez pracownika wniosku
o urlop wychowawczy i trwa do dnia zakończenia tego
urlopu. W okresie ochronnym pracodawca nie może
wypowiedzieć ani rozwiązać umowy o pracę, co wyni-
ka z przepisu art. 1861 § 1 zdanie 1 Kodeksu pracy.
Natomiast zgodnie z przepisem art. 1861 § 1 zdanie 2
Kodeksu pracy rozwiązanie przez pracodawcę umo-
wy w tym czasie jest dopuszczalne jedynie:
— w razie ogłoszenia upadłości lub likwidacji
pracodawcy,
— gdy zachodzą przyczyny uzasadniające roz-
wiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy
pracownika.
Ponadto pracodawca zatrudniający co najmniej
20 pracowników może wypowiedzieć umowę o pracę
pracownikowi korzystającemu z urlopu wychowaw-
czego także w przypadkach i na warunkach określo-
nych w ustawie z dnia 13 marca 2003 r. o szczegól-
nych zasadach rozwiązywania z pracownikami sto-
sunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowni-
ków (Dz. U. Nr 90, poz. 844, ze zm.).
Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 tej ustawy przy
wypowiadaniu pracownikom stosunków pracy w ra-
mach tzw. grupowego zwolnienia nie stosuje się
przepisów odrębnych dotyczących szczególnej ochro-
ny pracowników przed wypowiedzeniem lub rozwią-
zaniem stosunku pracy. Oznacza to, że wobec pra-
cowników korzystających z urlopu wychowawczego
dopuszczalne jest zarówno wypowiedzenie umowy
o pracę, jak i zastosowanie tzw. wypowiedzenia
zmieniającego.
Powyższy przepis stosuje się odpowiednio w przy-
padku zwolnień indywidualnych, przy czym, jeżeli
u pracodawcy działa zakładowa organizacja związ-
kowa, wypowiedzenie umowy o pracę pracownikowi
korzystającemu z urlopu wychowawczego jest możli-
we pod warunkiem niezgłoszenia sprzeciwu przez
zakładową organizację związkową w terminie 14 dni
od dnia otrzymania zawiadomienia o zamierzonym
wypowiedzeniu, co wynika z przepisu art. 10 ust. 2
ustawy.
Takie rozumienie przepisów ustawy o tzw. gru-
powych zwolnieniach znajduje potwierdzenie w orzecz-
nictwie Sądu Najwyższego. W uchwale z dnia 15 lu-
tego 2006 r. (sygn. akt II PZP 13/05, OSNP 2006/21-
-22/315) Sąd Najwyższy stwierdził, iż przepisy art. 10
ust. 1 i 2 ustawy z 13 marca 2003 r. o szczególnych
zasadach rozwiązywania z pracownikami stosun-
ków pracy z przyczyn ich niedotyczących (Dz. U.
Nr 90, poz. 844, ze zm.) mogą stanowić podstawę
rozwiązania stosunku pracy z pracownikiem w okre-
sie urlopu wychowawczego także w sytuacjach, gdy
nie zachodzą przesłanki przewidziane w art. 1861 § 1
zd. 1 K.p.
Przedstawiając powyższe, wyrażam podgląd, że
stosowanie przepisów Kodeksu pracy oraz ustawy
o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracowni-
kami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących
pracowników, w zakresie ochrony stosunku pracy
w trakcie urlopu wychowawczego, nie budzi wątpli-
wości praktycznych i interpretacyjnych.
Równocześnie pragnę poinformować Pana Mar-
szałka, że obecnie toczą się prace legislacyjne nad
projektem ustawy o zmianie ustawy Kodeks pracy
oraz niektórych innych ustaw. Projekt ten zakłada
m.in. objęcie szczególną ochroną stosunku pracy
pracownika, który nie korzystając z urlopu wycho-
wawczego wykonuje pracę w niepełnym wymiarze
czasu pracy. Projektowana zmiana ma zatem na
celu wprowadzenie szczególnej ochrony stosunku
pracy pracowników uprawnionych do urlopu wycho-
wawczego korzystających z obniżonego wymiaru
czasu pracy – na równi z pracownikami przebywają-
cymi na urlopie wychowawczym.
W kwietniu br. przewiduje się zakończenie prac
rządowych nad powyższym projektem nowelizacji
Kodeksu pracy.
Przechodząc do propozycji pana posła dotyczącej
wprowadzenia zmiany w ustawie o tzw. grupowych

zwolnieniach, zmierzającej do uwzględnienia pracow-
ników korzystających z urlopu wychowawczego w gru-
pie pracowników, wobec których ustawa dopuszcza
jedynie tzw. wypowiedzenie zmieniające – pragnę
wyjaśnić, że obecnie nie planuje się wprowadzenia ta-
kiej zmiany. Zakres szczególnej ochrony stosunku
pracy wielu grup pracowniczych (około 40), w tym
także pracowników korzystających z urlopu wycho-
wawczego, powinien być bowiem przedmiotem prac
na forum Zespołu Prawa Pracy i Układów Zbioro-
wych Trójstronnej Komisji ds. Społeczno-Gospodar-
czych. Zmiany w przepisach prawa pracy dotyczą-
cych szczególnej ochrony stosunku pracy określo-
nych grup pracowniczych mogą nastąpić jedynie po
przeglądzie i weryfikacji tych przepisów przeprowa-
dzonych z udziałem partnerów społecznych. Ko-
nieczne jest bowiem dokonanie oceny nie tylko aktu-
alności poszczególnych rozwiązań prawnych, ale
także ich modyfikacja ze względu na zakres i cel
szczególnej ochrony stosunku pracy.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 10 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Barbary Bartuś
w sprawie prowadzenia polityki prorodzinnej
(2190)
W odpowiedzi na pismo Pana Marszałka z dnia
31 marca 2008 r. (znak: SPS-023-2190/08) dotyczą-
ce interpelacji posłanki Barbary Bartuś w sprawie
prowadzenia polityki prorodzinnej, a w szczególno-
ści warunków łączenia pracy zawodowej z funkcja-
mi rodzinnymi, przedstawiam informacje w ww. za-
kresie.
Wydatki na politykę rodzinną w Polsce należą do
najniższych w Europie. W efekcie rosnącego udziału
wydatków sztywnych w budżecie państwa w latach
90., a także na początku obecnego stulecia zaczęto
ograniczać wydatki na inne obszary polityki spo-
łecznej, w tym na świadczenia rodzinne. Między in-
nymi wprowadzono próg dochodowy przy dostępie
do świadczeń rodzinnych, ograniczono długość urlo-
pów macierzyńskich czy też podstawę wymiaru
składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe ko-
biet pozostających na urlopach wychowawczych.
W efekcie wydatki na politykę rodzinną w Polsce
stanowią około 0,9% PKB, podczas gdy w Unii Euro-
pejskiej przeciętnie 2,1%.
Planowane obecnie działania obejmują zmiany,
które mają sprzyjać łączeniu pracy zawodowej i ży-
721
cia rodzinnego, a także usunąć niektóre bariery do-
tyczące zatrudnienia kobiet.
Przygotowany został projekt ustawy o zmianie
ustawy Kodeks pracy i niektórych innych ustaw (pro-
jekt tzw. ustawy rodzinnej), która zawiera regulacje:
— stopniowego wydłużenia urlopu macierzyń-
skiego,
— ochrony przed zwolnieniem z pracy osób po-
dejmujących zatrudnienie w niepełnym wymiarze
czasu pracy w okresie przysługującego im urlopu
wychowawczego,
— możliwość odpisania od podatku kosztu zatrud-
nienia osoby fizycznej w gospodarstwie domowym,
— stopniowe podniesienie podstawy wymiaru
składki na ubezpieczenie społeczne osób przebywa-
jących na urlopach wychowawczych,
— możliwość finansowania ze środków zakłado-
wego funduszu socjalnego opieki nad dziećmi lub
dofinansowania kosztów żłobków lub przedszkoli,
— skrócenie wymaganego okresu ubezpieczenia
dla otrzymania świadczeń pieniężnych ze 180 dni do
90 dni w przypadku osób ubezpieczonych dobrowol-
nie oraz wyrównanie prawa do świadczeń opiekuń-
czych dla osób ubezpieczonych obowiązkowo oraz
ubezpieczonych dobrowolnie,
— zobowiązanie kobiet w ciąży do korzystania
z opieki lekarskiej w okresie ciąży,
— wydłużenie maksymalnego okresu otrzymy-
wania świadczenia chorobowego dla kobiet w ciąży
ze 182 dni do 270 dni,
— zniesienie ograniczenia możliwości zarobko-
wania dla kobiet otrzymujących dodatek do zasiłku
rodzinnego z tytułu urlopu wychowawczego,
— możliwość zawieszenia składek na Fundusz
Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pra-
cowniczych przysługująca pracodawcom osób po-
wracających z urlopu macierzyńskiego lub wycho-
wawczego.
Projekt przedłożono do rozpatrzenia Komitetowi
Rady Ministrów.
Ponadto Ministerstwo Pracy i Polityki Społecz-
nej zrealizowało oraz realizuje projekty współfinan-
sowane ze środków Europejskiego Funduszu Spo-
łecznego, w ramach Sektorowego Programu Opera-
cyjnego „Rozwój zasobów ludzkich”, działanie 1.6b
dotyczące godzenia życia zawodowego i rodzinnego.
Są to:
— „Partnerstwo w rodzinie – szansą kobiet na
rynku pracy”. Głównym działaniem projektu były
cztery cykle warsztatów dla kobiet bezrobotnych oraz
konferencja wieńcząca projekt. Została również wy-
dana broszura „Partnerstwo w rodzinie – szansą ko-
biet na rynku pracy. Twój praktyczny przewodnik”;
— „Elastyczne formy zatrudnienia – łączenie ży-
cia zawodowego z rodzicielstwem”, mający na celu
upowszechnianie wiedzy na temat elastycznych form
zatrudnienia wśród kobiet i tym samym zwiększenie
ich motywacji do podtrzymywania i poszerzania
kontaktów na rynku pracy podczas czasowej nie-
obecności. Została wydana broszura informacyjna
722
„Elastyczne zatrudnienie, czyli jak pogodzić aktyw-
ność zawodową z obowiązkami macierzyńskimi”.
Broszura została rozesłana do gminnych centrów
informacji oraz do organizacji pozarządowych zaj-
mujących się tematyką kobiecą;
— „Między rodziną a pracą – godzenie ról spo-
łecznych i zawodowych kobiet”. Projekt ma na celu
stworzenie pozytywnego klimatu społecznego wśród
pracodawców kobiet wchodzących na rynek pracy po
urodzeniu dziecka oraz powracających do zatrud-
nienia po urlopie macierzyńskim lub wychowaw-
czym jako potencjalnie dobrych i efektywnych pra-
cowników, a z drugiej poprawienie samooceny tej
grupy i zwiększenie jej motywacji do wchodzenia
i powracania na rynek pracy. W ramach projektu
zrealizowana została kampania medialna: spoty te-
lewizyjne oraz billboardy;
— „Kobieta – Rodzina – Praca – kampania me-
dialna”. W ramach kampanii zainteresowane osoby
otrzymują pełny instruktaż skutecznego postępo-
wania w sądzie pracy. Propagowane są także meto-
dy aktywizacji społecznej i obywatelskiej w środowi-
skach pracy i środowiskach rodzinnych w celu zapo-
biegania dyskryminacji. Kampania piętnuje przeja-
wy dyskryminacji, zwłaszcza takie, jak: pracę w nad-
godzinach bez dodatkowego wynagrodzenia, zatrud-
nianie kobiet poza regulacjami Kodeksu pracy
w celu uniknięcia klina podatkowego oraz obniżanie
poczucia wartości własnej pracownika (mobbing).
Akcja realizowana była przy współpracy z TVP1
oraz tygodnikiem „Przyjaciółka”. TVP1 emituje
program pod tytułem „Kobieta zaradna”. Tygodnik
„Przyjaciółka” publikuje artykuły w cyklu „Prawo
do obrony”. Powstał również portal internetowy
skierowany do pracowników administracji samorzą-
dowej www.kobietawpracy.pl.
W ramach priorytetu I: Zatrudnienie i integracja
społeczna, w działaniu 1.1: Wsparcie systemowe in-
stytucji rynku pracy Programu Operacyjnego „Ka-
pitał ludzki” przygotowywany jest również projekt
dotyczący godzenia ról zawodowych i rodzinnych ko-
biet i mężczyzn, który przewiduje m.in.:
— rozwój ogólnopolskiego systemu monitorowa-
nia i prognozowania sytuacji na rynku pracy poprzez
badania dotyczące ról przyjmowanych w rodzinie
przez kobiety i mężczyzn (np. podział obowiązków
domowych, stosunek do pracy itp.) stanowiące pod-
stawę do obserwacji zmian trendów społecznych
w tym zakresie, także pod wpływem działań podej-
mowanych w obrębie PO KL, w tym wybór wykonaw-
ców oraz opracowanie planu i narzędzi badawczych,
jak również przeprowadzenie pilotażu badań;
— kampanię informacyjno-promocyjną nt. udzia-
łu ojców w wychowywaniu dzieci i uczestnictwa
w „pracach domowych” jako istotnego warunku
zwiększenia aktywności zawodowej kobiet;
— rozwój ogólnopolskiego systemu monitorowa-
nia i prognozowania sytuacji na rynku pracy po-
przez badania i ekspertyzy dotyczące tego, jakiego
typu rozwiązania prawne i faktyczne mogłyby przy-
czynić się do większego zainteresowania ze strony
pracodawców do zatrudniania kobiet w wieku repro-
dukcyjnym;
— kampanię informacyjno-promocyjną nt. naj-
lepszych praktyk w zakresie elastycznych form za-
trudnienia;
— ekspertyzy dotyczące rozwiązań systemowych
w Europie z zakresu godzenia ról społecznych i za-
wodowych;
— budowę i rozwój skoordynowanego systemu
współpracy i wymiany informacji na polu międzyna-
rodowym w zakresie instytucjonalnych i prawnych
ułatwień godzenia ról rodzinnych i zawodowych, na-
wiązanie współpracy z partnerami w Europie i opra-
cowanie strategii działania i pilotaż systemu;
— rozwój ogólnopolskiego systemu monitorowa-
nia i prognozowania sytuacji na rynku pracy poprzez
badania z zakresu potrzebnych udogodnień wprowa-
dzanych na szczeblu krajowym i lokalnym na rzecz
ułatwiania godzenia ról społeczno-zawodowych.
Projekt składa się z części badawczej, szkolenio-
wej i promocyjnej. W pierwszym etapie przeprowa-
dzone zostaną badania, na podstawie których roz-
pocznie się promocja projektów.
Wymienione wyżej działania, zarówno wchodzą-
ce w zakres tzw. ustawy rodzinnej, jak i podejmowa-
ne w ramach projektów współfinansowanych z EFS,
wpłyną na poprawę warunków łączenia pracy zawo-
dowej z funkcjami rodzinnymi.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 15 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Zbigniewa Kozaka
i Maksa Kraczkowskiego
w sprawie możliwości zmiany
przepisów ustawy o waloryzacji emerytur
i rent, o zasadach ustalania emerytur i rent
oraz o zmianie niektórych ustaw odnośnie
do ofiar stanu wojennego (2193)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przesłaną przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia
31 marca 2008 r., znak: SPS-023-2193/08, interpe-
lacją panów posłów Zbigniewa Kozaka i Maksa
Kraczkowskiego w sprawie ustalania podstawy wy-
miaru świadczeń dla osób, których wysokość eme-
rytury była obliczona z lat 80-tych, uprzejmie wy-
jaśniam.

Zgodnie z art. 15 ustawy o emeryturach i ren-
tach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U.
z 2004 r. Nr 39, poz. 353 z późn. zm.) podstawę wy-
miaru emerytury i renty stanowi przeciętna podsta-
wa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne
i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podsta-
wie przepisów prawa polskiego:
- z kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych
przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalenda-
rzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w któ-
rym zgłoszono wniosek o emeryturę lub rentę,
- z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego
okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających
przed rokiem zgłoszenia wniosku o przyznanie
świadczenia.
Jak wynika zatem z tego przepisu ustawodawca
dopuszcza możliwość pominięcia lat niekorzystnych,
jednakże tylko wtedy gdy zainteresowany przedłoży
wykaz zarobków za okres dłuższy niż 20 lat kalen-
darzowych.
Ponadto, ustawa emerytalna przewiduje możli-
wość ponownego obliczenia wysokości emerytury,
jeżeli zainteresowany udowodni, że przyjęcie innego
okresu, z którego zarobki przyjęto do podstawy wy-
miaru, są wyższe. Szczegółowo sprawę tę reguluje
art. 110-113 ustawy emerytalnej.
W tym stanie rzeczy uważam, że prawne regula-
cje w zakresie ustalania podstawy wymiaru emery-
tury są wystarczające i zabezpieczają uprawnienia
osób, które w okresie aktywności zawodowej osiąga-
ły zarobki na różnych poziomach lub nie osiągały
ich wcale.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Agnieszka Chłoń-Domińczak
Warszawa, dnia 17 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posłów Zbigniewa Kozaka
i Maksa Kraczkowskiego
w sprawie liberalizacji przepisów
w zakresie umożliwienia mianowania
w drodze wyróżnienia na stopień oficerski
podoficerów i chorążych (2194)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posłów Zbigniewa Kozaka i Maksa
Kraczkowskiego w sprawie liberalizacji przepisów
w zakresie umożliwienia mianowania w drodze wy-
różnienia na stopień oficerski podoficerów i chorą-
żych (SPS-023-2194/08), uprzejmie proszę o przyję-
cie następujących wyjaśnień.
723
Mianowanie byłych żołnierzy zawodowych na wyż-
sze stopnie wojskowe odbywa się na podstawie prze-
pisów ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszech-
nym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej
(Dz. U. z 2004 r. Nr 241, poz. 2416, ze zm.) oraz roz-
porządzenia ministra obrony narodowej z dnia 12 maja
2006 r. w sprawie mianowania na wyższy stopień
wojskowy osób niepodlegających obowiązkowi czyn-
nej służby wojskowej oraz byłych żołnierzy zawodo-
wych (Dz. U. Nr 86, poz. 597, ze zm.).
Zgodnie z art. 76 ust. 8 przywołanej ustawy byli
żołnierze zawodowi, którzy z racji ukończonego wie-
ku lub stanu zdrowia nie podlegają obowiązkowi
służby wojskowej, mogą być mianowani na wyższy
stopień wojskowy, jeżeli mianowanie to jest uzna-
niem ich zasług z tytułu udziału w walkach o nie-
podległość państwa lub w misjach pokojowych.
Natomiast byłych żołnierzy zawodowych podlega-
jących obowiązkowi czynnej służby wojskowej można
mianować na kolejny stopień wojskowy w uznaniu
ich zasług z tytułu wykonywania działalności zwią-
zanej z obronnością państwa, jeżeli:
— działając jako wolontariusze w stowarzysze-
niach zrzeszających byłych żołnierzy zawodowych,
wykonują świadczenia o charakterze obronnym lub
edukacyjno-wychowawczym, lub w zakresie bezpie-
czeństwa publicznego;
— są zatrudnieni w organach władzy publicznej
albo w podmiotach posiadających osobowość praw-
ną, wykonując zadania związane z obronnością
państwa.
W wyżej wskazanych przypadkach dotyczących
żołnierzy zawodowych podlegających obowiązkowi
czynnej służby wojskowej mianowanie może nastą-
pić tylko w ramach danego korpusu kadry zawodo-
wej Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (art. 76
ust. 8a ustawy).
Zgodnie z art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 11 wrze-
śnia 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodo-
wych (Dz. U. Nr 179, poz. 1750, ze zm.) kadra zawo-
dowa Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej dzieli
się na:
— korpus oficerów zawodowych (w tym: oficero-
wie młodsi, oficerowie starsi i generałowie);
— korpus podoficerów zawodowych;
— korpus szeregowych zawodowych.
Mianowanie odbywa się więc w obrębie korpusu
kadry, do którego dany żołnierz przynależy. Nie
można więc twierdzić, iż jakaś grupa żołnierzy jest
dyskryminowana w tym zakresie.
Regulacja prawna art. 76 ustawy o powszechnym
obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej ma na
celu utrzymanie odpowiedniej rangi stopnia wojsko-
wego, który powinien być tożsamy ze stopniem eta-
towym stanowiska zajmowanego podczas pełnienia
zawodowej służby wojskowej oraz odzwierciedlać
znaczenie zasług związanych z pracą na rzecz obron-
ności kraju.
Pragnę zaznaczyć, iż tylko w 2007 r. zostało
zwolnionych z zawodowej służby wojskowej ponad
724
2300 podoficerów, a biorąc pod uwagę, że były
podoficer zawodowy pozostaje na ewidencji woj-
skowej (podlega powszechnemu obowiązkowi obro-
ny) do ukończenia pięćdziesięciu lat życia, liczba
osób zainteresowanych może dotyczyć kilkunastu,
a nawet kilkudziesięciu roczników, to jest około
30–40 tys. byłych żołnierzy zawodowych (podofi-
cerów). Dlatego też takie wyróżnienie w postaci
mianowania przyznawane jest stosunkowo rzadko
– w skali roku jedynie kilkudziesięciu byłym żoł-
nierzom zawodowym.
Jednocześnie pragnę zauważyć, że honorowanie
zasług za działalność społeczną związaną z obron-
nością kraju byłych żołnierzy zawodowych, w tym
podoficerów w stanie spoczynku, jest możliwe także
przez wyróżnianie medalami resortowymi i odzna-
czeniami państwowymi.
Reasumując, pragnę wskazać, iż w obecnym sta-
nie prawnym żadna grupa żołnierzy nie jest uprzy-
wilejowana w zakresie mianowania na stopnie woj-
skowe. Nie ma więc potrzebny dokonywania noweli-
zacji aktów prawnych regulujących przedmiotową
kwestię.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wy-
starczające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 9 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
prezesa Urzędu
Ochrony Konkurencji i Konsumentów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Dariusza Lipińskiego
w sprawie nowych przepisów
o bezpieczeństwie produktów
w odniesieniu do zapalniczek (2195)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Dariusza Lipińskiego doty-
czącą rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 26 kwiet-
nia 2007 r. w sprawie wprowadzenia środków prze-
widzianych przepisami o ogólnym bezpieczeństwie
produktów w odniesieniu do zapalniczek (Dz. U.
Nr 77, poz. 515), która została przekazana przez
pana ministra Sławomira Nowaka, szefa Gabinetu
Politycznego prezesa Rady Ministrów, przy piśmie
z dnia 4 kwietnia 2008 r., znak DSPA-4401-2010/08,
uprzejmie przekazuję wyjaśnienia dotyczące tego
zagadnienia.
Pragnę poinformować, że obowiązek zapewnie-
nia przez państwa członkowskie Unii Europejskiej,
iż od dnia 11 marca 2008 r. konsumentom nie są do-
starczane zapalniczki niezabezpieczone przed uru-
chomieniem przez dzieci ani zapalniczki-gadżety
wynika z art. 1 decyzji Komisji 2007/231/WE z dnia
12 kwietnia 2007 r. zmieniającej decyzję 2006/502/
WE zobowiązującą państwa członkowskie do podję-
cia środków w celu zapewnienia, by na rynek wpro-
wadzane były wyłącznie zapalniczki zabezpieczone
przed uruchomieniem przez dzieci oraz w celu zaka-
zania wprowadzania na rynek zapalniczek- gadże-
tów (Dz. Urz. UE L 99 z dnia 14 kwietnia 2007 r.,
str. 16). Wskazana decyzja nie przewiduje możliwo-
ści przedłużenia powyższego terminu swobodnie
przez poszczególne państwa członkowskie. W związ-
ku z powyższym niewdrożenie w terminie do pol-
skiego porządku prawnego przepisów wprowadzają-
cych zakaz dostarczania konsumentom zapalniczek-
-gadżetów oraz zapalniczek niezabezpieczonych przed
uruchomieniem przez dzieci stanowiłoby uchybienie
zobowiązaniom ciążącym na Rzeczypospolitej Pol-
skiej wynikających z członkostwa w Unii Europej-
skiej. Należy dodać, że zgodnie z informacjami prze-
kazanymi Urzędowi Ochrony Konkurencji i Konsu-
mentów (UOKiK) przez Komisję Europejską oraz
inne państwa członkowskie w ramach współpracy
europejskich urzędów do spraw nadzoru rynku prze-
pisy decyzji 2007/231/WE zostały już wdrożone do
porządków prawnych wszystkich państw Unii Euro-
pejskiej, z wyjątkiem Niemiec.
Odnosząc się do drugiego pytania pana posła,
pragnę uprzejmie poinformować, że przeprowadze-
nie akcji informacyjnej dotyczącej nowych przepisów
dotyczących zapalniczek jest od wielu miesięcy jed-
nym z głównych priorytetów Departamentu Nadzo-
ru Rynku Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsu-
mentów. W ramach polityki informacyjnej pracow-
nicy UOKiK zaangażowali się w szerzenie wiedzy
na temat nowych przepisów dotyczących zapalni-
czek, udzielając wywiadów w środkach masowego
przekazu oraz wyczerpujących odpowiedzi na zapy-
tania pisemne i telefoniczne zarówno konsumentów,
jak i przedsiębiorców. Za pośrednictwem strony in-
ternetowej urzędu, począwszy od dnia 7 czerwca
2006 r., umieszczono pięć komunikatów prasowych
i ogłoszeń na ten temat. Kluczowymi elementami
akcji informacyjnej w tym zakresie było stworzenie
w maju 2007 r. na stronie internetowej UOKiK za-
kładki poświęconej nowym regulacjom prawnym
w sprawie zapalniczek, zawierającej m.in. wytyczne
Komisji Europejskiej na temat stosowania powyż-
szych przepisów oraz zestawienia wraz ze zdjęciami
przykładowych modeli zapalniczek, które są lub nie
są zgodne z nowymi przepisami. Ponadto, w celu
przypomnienia dystrybutorom o konieczności wyco-
fania od dnia 11 marca 2008 r. z oferty handlowej
zapalniczek-gadżetów oraz zapalniczek niezabezpie-
czonych przed uruchomieniem przez dzieci, w lutym
2008 r. wysłane zostało pismo informujące o nowych
wymaganiach dotyczących bezpieczeństwa zapal-
niczek 28 zrzeszeniom przedsiębiorców (w tym
zrzeszeniom kupców oraz głównym polskim dys-

trybutorom prasy). W mojej opinii bardzo duża licz-
ba zapytań telefonicznych kierowanych od ponad
roku do UOKiK w tej sprawie świadczy, że wielu
detalicznych dystrybutorów zapalniczek wie o no-
wych regulacjach, co – w mojej ocenie – jest przy-
najmniej częściowo efektem podejmowanych na
szeroką skalę działań informacyjnych urzędu. Pra-
gnę jednocześnie zwrócić uwagę na fakt, że projekt
rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie wpro-
wadzenia środków przewidzianych przepisami o ogól-
nym bezpieczeństwie produktów w odniesieniu do
zapalniczek podlegał konsultacjom społecznym,
w trakcie których nie zgłoszono uwag dotyczących
terminu rozpoczęcia obowiązywania zakazu do-
starczania konsumentom zapalniczek niezabezpie-
czonych przed uruchomieniem przez dzieci oraz za-
palniczek-gadżetów.
Odpowiadając na trzecie pytanie pana posła,
chciałbym podkreślić, iż wprowadzenie w Unii Eu-
ropejskiej nowych wymagań dotyczących bezpie-
czeństwa zapalniczek było konieczne z uwagi na
zwiększenie ochrony życia i zdrowia europejskich
konsumentów mogących mieć kontakt z tymi pro-
duktami, w szczególności dzieci. W konsekwencji
stosowanie wyłącznie pouczeń i upomnień w stosun-
ku do sprzedawców detalicznych, którzy po 11 marca
2008 r. będą posiadali w ofercie handlowej zapal-
niczki bez odpowiedniego zabezpieczenia lub atrak-
cyjne dla dzieci, byłoby niezgodne z ciążącym na or-
ganach nadzoru rynku obowiązkiem zapewniania
realizacji prawa konsumentów do ochrony ich zdro-
wia i życia. Niezależnie od powyższego chciałbym
wyjaśnić, że organy nadzoru rynku w celu efektyw-
nego wykonywania zadań związanych z bezpieczeń-
stwem produktów, w tym zapewnienia wycofania
niebezpiecznych produktów z terenu całej Polski,
koncentrują swoje działania kontrolne oraz postępo-
wania w sprawie bezpieczeństwa produktów na
przedsiębiorcach odpowiedzialnych za pierwsze wpro-
wadzenie produktów na polski rynek, to jest
w szczególności na hurtowniach, a nie na drobnych
sprzedawcach detalicznych. Co do zasady prezes
UOKiK nie nakłada kar na dystrybutorów detalicz-
nych, u których w trakcie kontroli stwierdzono wy-
stępowanie w sprzedaży produktów niespełniaja-
cych wymagań bezpieczeństwa, a którzy efektywnie
współpracują z organami nadzoru rynku, m. in.
udostępniając dokumentację niezbędną do ustalenia
pochodzenia produktu.
Ufając, że przedstawione powyżej informacje są
wyczerpującą odpowiedzią na pana posła interpela-
cję, pozostaję do dyspozycji w przypadku dalszych
pytań w tej sprawie.
Z poważaniem
Prezes Urzędu
Ochrony Konkurencji i Konsumentów
Marek Niechciał
Warszawa, dnia 11 kwietnia 2008 r.
725
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację posła Dariusza Lipińskiego
w sprawie świadczeń pieniężnych
dla uczestników igrzysk paraolimpijskich
odbywających się przed 1992 r. (2196)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP Dariusza Lipińskie-
go, przekazaną pismem z dnia 31 marca 2008 r.
(sygn. SPS-023-2196/08), w sprawie świadczeń pie-
niężnych dla uczestników igrzysk paraolimpijskich
odbywających się przed 1992 r., uprzejmie informu-
ję, co następuje.
Zmieniając zapisy ustawy przyznającej świadcze-
nia pieniężne, należy wziąć pod uwagę, że igrzyska
podlegają ciągłej ewolucji, a ruch sportowy osób nie-
pełnosprawnych rozwija się w świecie niezwykle dy-
namicznie. Wzrasta liczba startujących zawodników
w igrzyskach, liczba krajów uczestniczących, przy-
bywa dyscyplin i konkurencji. Zostały zmienione
i udoskonalone systemy klasyfikacji medycznych,
tzn. podział zawodników niepełnosprawnych na
grupy niepełnosprawności według rozpoznania le-
karskiego i badania medycznego, systemy kwalifi-
kacyjne i zasady uczestnictwa w igrzyskach, których
warunkiem startu jest m.in. uzyskanie pewnych mi-
nimum kwalifikacyjnych w poszczególnych dyscy-
plinach sportu.
Historia zawodów organizowanych dla osób nie-
pełnosprawnych datuje się od 1960 r. Jednakże
znaczne zinstytucjonalizowanie tego ruchu sporto-
wego osób niepełnosprawnych rozpoczęło się od
1989 r., tj. od powstania Międzynarodowego Komi-
tetu Paraolimpijskiego (IPC), koordynującego wszyst-
kie sprawy związane z igrzyskami paraolimpijski-
mi. Zawody organizowane do 1988 r. nosiły różne
nazwy i dotyczyły m.in. tylko jednej grupy niepełno-
sprawności, np. w igrzyskach w Heidelbergu w 1972
r. brali udział wyłącznie sportowcy z grupy paraple-
gii i polio. Nie zawsze było spełnione kryterium ry-
walizacji, np. na zawodach w Toronto (1976 r.) na
starcie w pływaniu były po 2–3 osoby, w lekkiej atle-
tyce po 3–5 osób, w Stoke Mandeville (1984 r.)
w pływaniu po 1–3 osoby, w Nowym Yorku (1984 r.)
w lekkiej atletyce po 2–3 osoby.
Po powstaniu Międzynarodowego Komitetu Pa-
raolimpijskiego:
— zmienione zostały regulaminy, które zapewni-
ły m.in. pełną obsadę zawodników w rozgrywanej
konkurencji,
— wprowadzono systemy kwalifikacyjne do igrzysk,
tzn. ustalono zasady uczestnictwa w igrzyskach, któ-
rych warunkiem startu jest m.in. uzyskanie pewnych
minimum kwalifikacyjnych w poszczególnych dyscypli-
nach sportu,
726
— uporządkowano zasady współzawodnictwa spor-
towego, uniemożliwiające zdobywanie dużej liczby me-
dali przez jednego zawodnika w kilku konkurencjach,
często z bardzo nieliczną obsadą – dwie lub trzy osoby
(np. w zawodach w Arnhem, 80 sportowców niepełno-
sprawnych zdobyło 179 medali),
— uporządkowano przepisy w różnych dyscypli-
nach sportowych,
— wprowadzono udział wszystkich rodzajów
schorzeń (amputacje, porażenia narządu ruchu, po-
rażenia mózgowe, schorzenia narządu wzroku – nie-
widomi i niedowidzący).
Należy podkreślić, że poza Polską świadczenia
pieniężne wypłacane są tylko w Meksyku. Świadcze-
nia otrzymują paraolimpijczycy po zakończeniu ka-
riery sportowej w wysokości około 1000 USD mie-
sięcznie.
Z inicjatywą nowelizacji ustawy o zmianie usta-
wy o kulturze fizycznej wystąpiono w grudniu 2007 r.
Ta poselska inicjatywa wniesienia ww. projektu
ustawy wychodzi naprzeciw oczekiwaniom sportow-
ców niepełnosprawnych – medalistów igrzysk spor-
towych od pierwszego udziału zawodników polskich
w światowym ruchu sportowym osób niepełno-
sprawnych, tj. od 1972 r., a także medalistów igrzysk
olimpijskich głuchych od początku istnienia ruchu
olimpijskiego głuchych, tj. od 1924 r.
Wskazany projekt ustawy o zmianie ustawy
o kulturze fizycznej przewiduje więc świadczenia dla
paraolimpijczyków i głuchych oplimpijczyków, któ-
rzy zdobyli medale od początku istnienia ruchu
sportowego osób niepełnosprawnych.
Poselski projekt ustawy o zmianie ustawy o kul-
turze fizycznej podejmuje ważny społecznie problem,
jednakże nie wskazuje źródła finansowania. Zgodnie
z ustawą z dnia 8 września 2006 r. o zmianie ustawy
o kulturze fizycznej (Dz. U. Nr 208, poz. 1531) aktu-
alnie uprawnionych do otrzymywania świadczeń pa-
raolimpijskich jest 30 osób. Skutki finansowe wypła-
ty świadczeń w 2007 r. wyniosły 790 269,56 zł.
Ewentualne skutki finansowe w skali roku przyzna-
nia świadczeń wszystkim paraolimpijczykm oraz głu-
chym olimpijczykom za zdobycie medalu wyniosłyby
6 282 558 zł. Objęłyby one 141 paraolimpijczyków
i 74 głuchych olimpijczyków – razem 215 osób. W pla-
nie realizacji zadań Ministerstwa Sportu i Turystyki
na 2008 rok w dziale 926: Kultura fizyczna i sport,
na świadczenia paraolimpijskie zarezerwowane są środ-
ki z budżetu państwa w wysokości 921 000 zł.
Mając powyższe na uwadze, rząd nie udzielił po-
parcia poselskiemu projektowi ustawy o zmianie
ustawy o kulturze fizycznej.
Podczas posiedzenia Komisji Kultury Fizycznej
i Sportu w dniu 11 marca 2008 r. powołana została
podkomisja nadzwyczajna do rozpatrzenia posel-
skiego projektu ustawy o zmianie ustawy o kulturze
fizycznej. Na posiedzeniach ww. podkomisji sprawa
dotycząca świadczeń pieniężnych będzie jeszcze raz
dogłębnie zbadana i ponownie rozpatrzona.
Z poważaniem
Minister
Mirosław Drzewiecki
Warszawa, dnia 17 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację poseł Krystyny Skowrońskiej
w sprawie wynagrodzeń dla pracowników
korpusu służby cywilnej
– wojskowych komend uzupełnień (2197)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Krystyny Skowrońskiej
w sprawie wynagrodzeń dla pracowników Korpusu
Służby Cywilnej – Wojskowych Komend Uzupełnień
(SPS-023-2197/08), uprzejmie proszę o przyjęcie na-
stępujących wyjaśnień.
Pragnę zapewnić, że kierownictwo resortu obro-
ny narodowej dostrzega trudną sytuację materialną
pracowników wojska, jak również spadającą siłę na-
bywczą ich płac. W związku z tym na bieżąco moni-
toruje i podejmuje działania zmierzające do poprawy
ich warunków płacowych. Zdaję sobie sprawę, iż
działania te, w odczuciu pracowników, mogą być
uznane za niewystarczające do zdecydowanego po-
prawienia ich sytuacji płacowej.
Kwestie związane ze sposobem i trybem wzrostu
wynagrodzeń pracowników wojska podlegają uregu-
lowaniom ustawy z dnia 23 grudnia 1999 r. o kształ-
towaniu wynagrodzeń w państwowej sferze budże-
towej oraz o zmianie niektórych innych ustaw
(Dz. U. Nr 110, poz. 1255, ze zm.). Stosownie do nich
wydatki na wynagrodzenia waloryzowane są śred-
niorocznym wskaźnikiem wzrostu wynagrodzeń,
określonym w ustawie budżetowej. W odniesieniu do
członków korpusu służby cywilnej (tzw. pracowni-
ków mnożnikowych) waloryzowana jest kwota bazo-
wa, natomiast w przypadku pozostałych pracowni-
ków (tzw. pracowników niemnożnikowych) walory-
zowany jest fundusz wynagrodzeń ogółem.
W budżecie resortu obrony narodowej na 2008 r.
zaplanowano środki finansowe na podwyższenie
wynagrodzeń o 7% powyżej ustalonego w ustawie
budżetowej na rok 2008 z dnia 23 stycznia 2008 r.
(Dz. U. Nr 239, poz. 2012, ze zm.) wskaźnika wzro-
stu wynagrodzeń (tj. łącznie o 9,3%).
Interesy pracowników wojska w resorcie obrony
narodowej reprezentowane są przez trzy organizacje
związkowe: Niezależny Samorządny Związek Zawo-
dowy Pracowników Wojska, Sekcję Krajową Pra-
cowników Cywilnych MON Niezależnego Samorząd-
nego Związku Zawodowego Solidarność, Związek

Zawodowy Pracowników Przemysłu Poligraficzne-
go. Kierownictwo resortu obrony narodowej współ-
pracuje z przedstawicielami wskazanych związków
w celu wypracowania wspólnego stanowiska przy
rozwiązywaniu problemów dotyczących środowiska
pracowniczego. W lutym br., został powołany zespół
roboczy, którego zadaniem jest wypracowanie,
wspólnie ze stroną związkową, nowych zasad po-
działu środków na wynagrodzenia dla pracowników
wojska.
Jednocześnie, rozumiejąc powagę sytuacji i ko-
nieczność podjęcia niezwłocznie działań na rzecz po-
prawy poziomu wynagrodzeń pracowniczych, w dniu
12 marca 2008 r. spotkałem się z przedstawicielami
wspomnianych central związkowych. Przedstawi-
łem tam propozycję wzrostu wynagrodzeń pracow-
niczych w wysokości do 300 zł, zaznaczając przy
tym, że wzrost przeciętnego wynagrodzenia o wska-
zaną kwotę wygeneruje dodatkowy skutek dla bu-
dżetu Ministerstwa Obrony Narodowej w wysokości
około 89 mln zł w stosunku rocznym. Pragnę ponad-
to wskazać, że wzrost wynagrodzeń pracowniczych
będzie wynosił w 2008 r. 16,2%, przy jednoczesnym
wzroście uposażeń żołnierzy o 12,3%.
Pragnę zapewnić, że podejmowane w resorcie
obrony narodowej działania w przedmiotowym za-
kresie dotyczą również pracowników zatrudnionych
w wojskowych komendach uzupełnień i wojewódz-
kich sztabach wojskowych. Planuje się, że ich finali-
zacja – m.in. wydzielenie konkretnej kwoty z budże-
tu Ministerstwa Obrony Narodowej na podwyżki
wynagrodzeń dla pracowników wojska, jak i okre-
ślenie szczegółowych zasad jej podziału – będzie
przedmiotem zawartego przeze mnie porozumienia
ze wskazanymi wyżej centralami związkowymi. Na
obecnym etapie prac nie ma jednak możliwości po-
dania wielkości środków, które zostaną skierowane
do poszczególnych wojskowych komend uzupełnień
i wojewódzkich sztabów wojskowych.
Ponadto uprzejmie informuję, że powyższe usta-
lenia były również przedmiotem wystąpienia na
posiedzeniu sejmowej Komisji Obrony Narodowej
w dniu 12 marca 2008 r. reprezentującego mnie
pana Czesława Piątasa, sekretarza stanu w Mini-
sterstwie Obrony Narodowej do spraw społecznych
i profesjonalizacji.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wy-
starczające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 9 kwietnia 2008 r.
727
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Jacka Boguckiego
w sprawie zagrożenia realizacji zasady
zrównoważonego rozwoju (2200)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację Pana Posła Jacka Boguckiego w spra-
wie zagrożenia realizacji zasady zrównoważonego
rozwoju, przesłaną przy piśmie z dnia 31 marca
2008 r., znak: SPS-023-2200/08, uprzejmie informu-
ję, że Ministerstwo Rozwoju Regionalnego nigdy nie
zamierzało i nie zamierza zrezygnować z prowadze-
nia polityki służącej wyrównywaniu szans rozwojo-
wych słabiej rozwiniętych obszarów kraju, w tym
zwłaszcza regionów Polski Wschodniej.
Jednym z najistotniejszych zadań Ministerstwa
Rozwoju Regionalnego jest efektywne wdrożenie
Programu Operacyjnego „Rozwój Polski Wschod-
niej”, w ramach którego realizowane będą ważne in-
westycje i przedsięwzięcia, stwarzające podstawy do
zainicjowania procesów trwałego rozwoju woje-
wództw Polski Wschodniej. Ograniczenie liczby pro-
jektów umieszczonych wcześniej na listach projek-
tów indywidualnych programów krajowych – Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”
(PO IiŚ) oraz Programu Operacyjnego „Innowacyj-
na gospodarka” (PO IG) – nie było ukierunkowane
terytorialnie. Ze względu na znaczący niedobór
środków dostępnych w ramach poszczególnych prio-
rytetów ww. programów operacyjnych zaistniała po-
trzeba ponownego przeanalizowania projektów pod
kątem ich zgodności z kryteriami strategicznymi,
jak również możliwości ich realizacji.
W efekcie przeprowadzonej weryfikacji na listach
projektów indywidualnych PO IiŚ i PO IG pozostały
projekty, które gwarantują efektywne wydatkowa-
nie unijnych funduszy na projekty o strategicznym
znaczeniu, ważne dla osiągnięcia zakładanych
wskaźników rozwoju społeczno-gospodarczego Pol-
ski, przy całkowitym poszanowaniu zasady zrówno-
ważonego rozwoju kraju i pełnym uwzględnieniu po-
trzeb rozwojowych Polski Wschodniej.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 17 kwietnia 2008 r.
728
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Boguckiego
w sprawie zmiany przepisów dotyczących
prawa wykonywania zawodu pielęgniarki
i położnej (2201)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Jacka Boguckiego przekaza-
ną przy piśmie z dnia 31 marca 2008 r. (znak: SPS-
-023-2201/08) w sprawie zmiany przepisów dotyczą-
cych prawa wykonywania zawodu pielęgniarki i po-
łożnej uprzejmie proszę o przyjęcie następujących
wyjaśnień.
Ustawa z dnia 5 lipca 1996 r. o zawodach pielę-
gniarki i położnej (Dz. U. Nr 57, poz. 602, z późn. zm.)
określa zasady i warunki wykonywania zawodów pie-
lęgniarki i położnej. Położna uzyskuje kwalifikacje
zawodowe po ukończeniu szkoły położnych, a pielę-
gniarka po ukończeniu szkoły dla pielęgniarek. Uzy-
skuje też zawód i tytuł zawodowy pielęgniarki albo
zawód i tytuł zawodowy położnej oraz prawo wykony-
wania zawodu pielęgniarki albo prawo wykonywania
zawodu położnej, które uprawnia do wykonywania
tych zawodów. W związku z tym pielęgniarka wyko-
nująca zawód położnej i położna wykonująca zawód
pielęgniarki udziela zawodowo świadczeń, nie będąc
do tego uprawnioną, co podlega odpowiedzialności
karnej (art. 32 ustawy ww. ustawy).
Kwalifikacje wymagane od osoby na danym sta-
nowisku pracy reguluje rozporządzenie ministra
zdrowia i opieki społecznej z dnia 29 marca 1999 r.
w sprawie kwalifikacji wymaganych od pracowni-
ków na poszczególnych rodzajach stanowisk pracy
w publicznych zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U.
Nr 30, poz. 300). Zgodnie z taryfikatorem kwalifika-
cyjnym na stanowisku położnej może zostać zatrud-
niona osoba posiadająca wymagane kwalifikacje.
Ponadto z art. 44 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierp-
nia 1991r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U.
Nr 91, poz. 408, z późn. zm.) wynika, iż za zarządza-
nie publicznym zakładem opieki zdrowotnej ponosi
odpowiedzialność kierownik zakładu, który jedno-
cześnie jest przełożonym wszystkich pracowników
w nim zatrudnionych. W związku z powyższym kie-
rownik zakładu, podejmując decyzję o sprawach ka-
drowych, w tym związanych z oceną kwalifikacji
pracownika na danym stanowisku pracy, odpowiada
za zatrudnienie na danym stanowisku pracy osoby
posiadającej wymagane przepisami kwalifikacje.
Kolejne przepisy regulujące zasady i warunki wy-
konywania zawodów pielęgniarki i położnej zawiera
rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 20 paździer-
nika 2005 r. w sprawie zakresu zadań lekarza, pielę-
gniarki i położnej podstawowej opieki zdrowotnej
(Dz. U. Nr 214, poz. 1816). Zgodnie z powyżej wy-
mienionym rozporządzeniem:
— pielęgniarka POZ planuje i realizuje komplek-
sową opiekę pielęgniarską nad osobą, rodziną, spo-
łecznością w środowisku zamieszkania, z uwzględ-
nieniem miejsca udzielania świadczenia, obejmując
opieką m.in. zdrowych i chorych niezależnie od płci
i wieku, z wyłączeniem noworodka i niemowlęcia do
drugiego miesiąca życia,
— położna POZ realizuje kompleksową pielęgna-
cyjną opiekę położniczo-neonatologiczno-ginekolo-
giczną obejmującą m.in. opiekę nad kobietą, nowo-
rodkiem i niemowlęciem do ukończenia drugiego
miesiąca życia.
W związku z powyższym położna POZ realizuje
zadania w stosunku do noworodka i niemowlęcia do
drugiego miesiąca życia, natomiast na dalszym eta-
pie rozwoju niemowlęcia zadania te przejmuje pielę-
gniarka POZ. Dlatego nieuzasadnione jest stwier-
dzenie, iż położna ma uprawnienia do opieki nad
dziećmi i dorosłymi w pełnym zakresie.
Kolejną regulacją w zakresie wykonywania zawo-
dów pielęgniarki i położnej jest rozporządzenie mini-
stra zdrowia z dnia 7 listopada 2007 r. w sprawie ro-
dzaju i zakresu świadczeń zapobiegawczych, diagno-
stycznych, leczniczych i rehabilitacyjnych udziela-
nych przez pielęgniarkę albo położną samodzielnie
bez zlecenia lekarskiego (Dz. U. Nr 210, poz. 1540),
które określa uprawnienia do samodzielnego wyko-
nywania świadczeń, do których są upoważnione pie-
lęgniarki i położne, ale pod warunkiem ukończenia
właściwego rodzaju kształcenia podyplomowego. Na-
leży podkreślić, że wspomniane wyżej uprawnienia
nabywane są w ramach kształcenia podyplomowego
ze zróżnicowaniem na rodzaje kształcenia przezna-
czone dla pielęgniarek oraz dla położnych.
Odnosząc się do stwierdzenia, iż okres kształce-
nia położnych jest dłuższy niż pielęgniarek, należy
wyjaśnić, że w poprzednim systemie kształcenia,
czyli do roku 2006, realizacja programów kształce-
nia dla położnych odbywała się w szkołach 2,5-let-
nich oraz 3-letnich, jak również kształcenie pielę-
gniarek realizowane było w 2-letnich i 3-letnich
szkołach pielęgniarskich. Absolwenci ww. szkół uzy-
skiwali kwalifikacje do wykonywania odpowiednio
zawodu pielęgniarki lub położnej, a nie do wykony-
wania obu zawodów zamiennie. Jednocześnie należy
wskazać, że aktualny system kształcenia polskich
pielęgniarek i położnych został dostosowany do wy-
mogów określonych we właściwych dyrektywach
sektorowych, w tym przede wszystkim do dyrekty-
wy 2005/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady
z dnia 7 września 2005 r. w sprawie uznawania kwa-
lifikacji zawodowych. Obecnie kształcenie pielęgnia-
rek i położnych odbywa się w systemie studiów wyż-
szych zawodowych zakończonych uzyskaniem tytu-
łu licencjata, z możliwością kontynuacji kształcenia
na studiach magisterskich. Szczegóły dotyczące za-
kresu i wymiaru kształcenia zostały określone
w standardach nauczania, odpowiednio dla kierun-
ków pielęgniarstwo i położnictwo, stanowiących za-
łączniki do rozporządzenia ministra nauki i szkol-

nictwa wyższego z dnia 12 lipca 2007 r. w sprawie
standardów kształcenia dla poszczególnych kierun-
ków oraz poziomów kształcenia, a także trybu two-
rzenia i warunków, jakie musi spełnić uczelnia, by
prowadzić studia międzykierunkowe oraz makro-
kierunki (Dz. U. Nr 164, poz. 1166).
Jednakże mając na uwadze problemy dotyczące
braku miejsc pracy dla położnych oraz związane
z zatrudnianiem położnych w DPS – co nie jest zgod-
ne z unormowaniami prawnymi – Ministerstwo
Zdrowia wraz z samorządem pielęgniarek i położ-
nych podjęło działania mające na celu wprowadze-
nie zmian w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia
28 lutego 2006 r. zmieniającego rozporządzenie
w sprawie zasad wynagradzania pracowników sa-
morządowych zatrudnionych w jednostkach organi-
zacyjnych jednostek samorządu terytorialnego
(Dz. U. Nr 38, poz. 261) poprzez utworzenie w domu
pomocy społecznej stanowiska pracy dla położnej.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej przychyliło
się do propozycji i podjęło decyzję o włączeniu tego
stanowiska do załącznika nr 3 tabela III – jednostki
organizacyjne pomocy społecznej ww. rozporządze-
nia. Nowe stanowiska „położna” i „starsza położna”
zostaną wprowadzone do rozporządzenia przy naj-
bliżej nowelizacji tego aktu prawnego. Jednakże na-
leży mieć na uwadze, że zaplanowane stanowiska
w DPS wiążą się z zakresem zadań wynikających
z uprawnień zawodowych dla położnej.
Reasumując, w świetle unormowań ustawy o za-
wodach pielęgniarki i położnej brak jest podstaw do
jakiegokolwiek utożsamiania obu zawodów medycz-
nych. Ujęte w ramach art. 4 oraz art. 5 wymienionej
ustawy sfery działalności zawodowej, jakkolwiek od-
noszą się do udzielania przez osobę posiadającą wy-
magane kwalifikacje, potwierdzone odpowiednimi
dokumentami, świadczeń zdrowotnych, to jednak
nie mogą być traktowane zamiennie. Dlatego też
jeszcze raz należy podkreślić, że pielęgniarka uzy-
skuje kwalifikacje zawodowe po ukończeniu szkoły
pielęgniarskiej, a położna uzyskuje kwalifikacje za-
wodowe po ukończeniu szkoły położnych. Tym sa-
mym dana osoba uzyskuje odpowiednio uprawnie-
nia zawodowe i tytuł zawodowy pielęgniarki oraz
związane z tym prawo wykonywania zawodu pielę-
gniarki albo uprawnienia zawodowe i tytuł zawodo-
wy położnej oraz związane z tym prawo wykonywa-
nia zawodu położnej. Tak więc pielęgniarka wyko-
nująca zawód położnej albo położna wykonująca za-
wód pielęgniarki udziela zawodowo świadczeń, nie
będąc do tego uprawnioną. Mając na uwadze powyż-
sze, należy jednoznacznie stwierdzić, że zatrudnia-
nie położnych jest możliwe jedynie na stanowiskach,
gdzie będą wykonywały zawód położnej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 16 kwietnia 2008 r.
729
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Boguckiego
w sprawie zmiany źródła finansowania
izb rolniczych (2202)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 31 marca 2008 r., znak: SPS-023-2202/
08, przy którym została przekazana interpelacja
pana posła Jacka Boguckiego w sprawie zmiany źró-
dła finansowania izb rolniczych, uprzejmie informu-
ję, co następuje.
Projektodawcą ustawy z dnia 14 grudnia 1995 r.
o izbach rolniczych (Dz. U. z 2002 r. Nr 101, poz. 927,
ze zm.) był minister rolnictwa i rozwoju wsi.
Uwzględniając powyższe, minister rolnictwa i roz-
woju wsi jest też właściwym do projektowania ewen-
tualnych zmian w omawianej ustawie.
Jednym ze źródeł finansowania izb rolniczych,
zgodnie z art. 35 ust. 1 ww. ustawy, są odpisy w wy-
sokości 2% od uzyskanych wpływów z podatku rol-
nego pobieranego na obszarze działania izby. Infor-
macyjnie podaję, iż zgodnie z danymi zawartymi
w sprawozdaniach z wykonania budżetów gmin
w 2006 r. dochody gmin ogółem wyniosły 51 724 275,3
tys. zł, w tym dochody własne 24 507 971,5 tys. zł, z cze-
go podatek rolny 795 801,7 tys. zł. W grupie dochodów
własnych gmin w 2006 r. podatek rolny stanowił
3,20%, natomiast w 2007 r. 3,24%.
Pragnę nadmienić, iż w sprawie zgodności art. 35
ust. 1 pkt 1, ust. 2 i 3 ustawy o izbach rolniczych,
tj. przepisu dotyczącego dochodów izb pochodzących
z podatku rolnego, z Konstytucją RP wypowiedział
się Trybunał Konstytucyjny (wyrok z dnia 30 czerw-
ca 2003 r., sygn. K 8/2002). Trybunał Konstytucyj-
ny nie stwierdził niezgodności ww. artykułu z art. 167
ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
Przepisy ustawowe rozstrzygają o zasadach go-
spodarki finansowej izb rolniczych i źródłach ich fi-
nansowania i tylko przepisy ustawowe mogą w tym
zakresie wprowadzić zmiany. W chwili obecnej fi-
nansowanie izb rolniczych jest zgodne z ww. ustawą
o izbach rolniczych.
Zgodnie z art. 2 ust. 1 ww. ustawy o izbach rolni-
czych samorząd rolniczy jest niezależny w wykony-
waniu swych zadań i podlega tylko ustawom. Mini-
ster finansów nie ma możliwości oceny gospodarki
finansowej izb rolniczych, jak również Krajowej Rady
Izb Rolniczych, a tym samym oceny efektywności wy-
datkowania środków publicznych przekazanych przez
gminy izbom, pochodzących z odpisów w wysokości
2% od uzyskanych wpływów z podatku rolnego. Usta-
wa z dnia 14 grudnia 1995 r. o izbach rolniczych nie
nakłada na izby obowiązku przedkładania sprawoz-
dań finansowych ministrowi finansów.
Ustosunkowując się wprost do pytania pana po-
sła dotyczącego przywrócenia finansowania izb rol-
730
niczych z budżetu państwa, uprzejmie wyjaśniam,
iż jestem przeciwny finansowaniu izb rolniczych
z budżetu państwa (np. w formie dotacji podmioto-
wej), za czym przemawia analiza zapisów Konstytu-
cji Rzeczypospolitej Polskiej oraz przepisów ustawy
o finansach publicznych. Z analizy tej wynika brak
podstaw formalnych, aby samorząd rolniczy utwo-
rzony ww. ustawą z dnia 14 grudnia 1995 r. o izbach
rolniczych, niezaliczany do sektora finansów pu-
blicznych, miał być (dodatkowo) bardziej uprzywile-
jowany w zakresie korzystania ze środków publicz-
nych w porównaniu z innymi rodzajami samorządów
zawodowych, o których jest mowa w art. 17 ust. 1
Konstytucji RP. Pragnę nadmienić, iż korporacje za-
wodowe skupiające osoby wykonujące zawody zaufa-
nia publicznego (np. sędziowie, notariusze, adwoka-
ci, radcowie prawni, rzecznicy patentowi itp.) i spra-
wujące pieczę nad należytym wykonywaniem tych
zawodów w granicach interesu publicznego i dla jego
ochrony takich przywilejów nie mają.
Dodatkowo pragnę nadmienić, iż w Minister-
stwie Finansów trwają prace nad projektem nowej
ustawy o finansach publicznych. Projektowana re-
gulacja ma na celu konsolidację środków finanso-
wych w systemie budżetowym tworzonym przez bu-
dżet państwa. Przyjęcie takiego rozwiązania pozwo-
li na zwiększenie przejrzystości oraz jawności sekto-
ra finansów publicznych. Nie wydaje się właściwe
przywrócenie finansowania izb rolniczych z budżetu
państwa w sytuacji, w której organizacje samorządu
rolniczego są ustawowo niezależne i brak jest możli-
wości kontrolowania efektywności wydatkowania
środków publicznych, co wynika z przepisów roz-
działu 1 ustawy z dnia 14 grudnia 1995 r. o izbach
rolniczych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dariusz Daniluk
Warszawa, dnia 8 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Izabeli Jarugi-Nowackiej
w sprawie działań podejmowanych
przez prokuraturę i sądy wobec zjawiska
przemocy w rodzinie (2203)
Szanowny Panie Marszałku! Uprzejmie przed-
stawiam Panu Marszałkowi odpowiedź na interpe-
lację pani poseł Izabeli Jarugi-Nowackiej w sprawie
działań podejmowanych przez prokuraturę i sądy
wobec zjawiska przemocy w rodzinie, skierowaną do
Ministerstwa Sprawiedliwości w dniu 31 marca
2008 r. – znak sprawy SPS-023-2203/08.
Na wstępie pragnę podziękować pani poseł za za-
interesowanie problematyką przemocy w rodzinie i za-
pewnić, że kierownictwo resortu w pełni zdaje sobie
sprawę z wagi problemu.
Wyrazem tego jest czynne zaangażowanie re-
sortu wymiaru sprawiedliwości w realizację Krajo-
wego Programu Przeciwdziałania Przemocy w Ro-
dzinie. W marcu 2008 r. Ministerstwo Sprawiedli-
wości przesłało sprawozdanie z realizacji powyższe-
go programu Ministerstwu Pracy i Polityki Społecz-
nej, który jest resortem wiodącym w sprawie przy-
gotowania zbiorczego sprawozdania z realizacji kra-
jowego programu za 2007 r., który zostanie przed-
stawiony Sejmowi przez Radę Ministrów do dnia
30 czerwca 2008 r.
Przede wszystkim należy zaznaczyć, że problem
przemocy w rodzinie i reakcji na to wymiaru spra-
wiedliwości jest bardzo złożony. Trudność w gro-
madzeniu i analizie danych statystycznych, doty-
czących spraw związanych z przemocą w rodzinie
polega na tym, że system gromadzenia danych
przez Ministerstwo Sprawiedliwości nie wyróżnia
spraw dotyczących tego rodzaju przemocy spośród
innych podobnych przestępstw. Nie sposób jest za-
tem w sposób ścisły oddzielić i wyróżnić spośród
przestępstw określonej kategorii, np. gróźb karal-
nych z art. 190 § 1 K.k., które z nich były skierowa-
ne wobec osób najbliższych, a które wobec osób zu-
pełnie obcych.
Spośród ogółu przestępstw, które można także
kwalifikować jako przemoc w rodzinie, można wy-
różnić m.in. występki z 156 K.k. (spowodowanie
ciężkiego uszczerbku na zdrowie), art. 157 § 1 i § 2
K.k. (naruszenie czynności narządów ciała na
okres do i powyżej siedmiu dni), art. 190 § 1 K.k.
(groźby karalne), art. 197 K.k. (gwałt) art. 216
i 217 K.k. (naruszenie nietykalności cielesnej i znie-
waga), art. 207 K.k. (znęcanie się) oraz zbrodnie,
w tym z art. 148 K.k. (zabójstwo).
Ustawodawca w rozdziale XXVI Kodeksu karne-
go wyróżnił jednakże w sposób szczególny przestęp-
stwa przeciwko rodzinie i opiece (art. 206–211 K.k.).
Wśród przestępstw przeciwko rodzinie, oprócz wy-
stępku bigamii z art. 206 K.k., należy przede wszyst-
kim wskazać przestępstwo znęcania się z art. 207 § 1
K.k..
Poniżej przedstawiam dane, którymi dysponu-
je Ministerstwo Sprawiedliwości, w zakresie doty-
czącym reakcji wymiaru sprawiedliwości na zja-
wisko przemocy w rodzinie. W miarę możliwości
jednocześnie ustosunkuję się do pytań, przedsta-
wionych przez Panią Poseł, w kolejności przyjętej
w interpelacji.
1. W 2007 r. osądzono z art. 207 § 1 K.k. 20.310
osób, z czego skazano 16 850 sprawców. Niestety Mi-
nisterstwo Sprawiedliwości nie dysponuje danymi
dotyczącymi średniego czasu trwania postępowania

w sprawach dotyczących znęcania się nad rodziną.
Średni czas trwania postępowania sądowego (od
dnia pierwszej rejestracji do dnia uprawomocnienia
się sprawy w I instancji) w sprawach karnych – ogól-
nie, odnotowywanych w repertorium K w sądach re-
jonowych w 2007 r. w miesiącach – wyniósł 4,8. Na-
leży jednakże mieć na uwadze fakt, że do reperto-
rium K wpisywane są rozmaite sprawy, prowadzone
następnie w różnym trybie. Zgodnie z § 355 zarzą-
dzenia ministra sprawiedliwości z dnia 12 grudnia
2003 r. w sprawie organizacji i zakresu działania
sekretariatów sądowych oraz innych działów admi-
nistracji sądowej (Dz. Urz. Min. Sprawiedl. Nr 5,
poz. 22, z późn. zm.), w sądach rejonowych prowa-
dzi się repertorium K dla spraw, w których do sądu
rejonowego wniesiono akt oskarżenia lub pismo za-
stępujące akt oskarżenia, dla spraw w przedmiocie
wydania wyroku łącznego, wniosków prokurator-
skich o umorzenie postępowania wobec stwierdze-
nia niepoczytalności u podejrzanego oraz wnio-
sków o warunkowe umorzenie postępowania kar-
nego. Trzeba także mieć świadomość, że samo po-
stępowanie w sprawie z art. 207 § 1 K.k. może być
rozpoznane w trybie uproszczonym bądź w trybie
zwyczajnym. Nadto może zostać złożony wniosek
prokuratora z art. 335 § 1 K.p.k. o wydanie wyroku
skazującego i orzeczenie uzgodnionych z oskarżo-
nym kary lub środka karnego za występek zagrożo-
ny karą nieprzekraczającą 10 lat pozbawienia wol-
ności bez przeprowadzenia rozprawy, jeżeli okolicz-
ności popełnienia przestępstwa nie budzą wątpliwo-
ści, a postawa oskarżonego wskazuje, że cele postę-
powania zostaną osiągnięte. Sąd także z urzędu
może wydać w takiej sprawie wyrok nakazowy i za-
kończyć ją w ciągu kilkunastu dni. W innych spra-
wach postępowanie może toczyć się na rozprawie
przez dłuższy czas.
Podana powyżej średnia czasu trwania postępo-
wania uwzględnia wszystkie powyższe sytuacje, jed-
nakże posługując się tą liczbą, należy mieć na uwa-
dze wszystkie powyższe okoliczności.
2. Powszechne jednostki organizacyjne prokura-
tury prowadziły w 2007 r. łącznie 46 316 postępo-
wań przygotowawczych o czyny związane z szeroko
pojętym zjawiskiem przemocy w rodzinie. Z zakoń-
czonych do 31 grudnia 2007 r. spraw 16 642 umorzo-
no na podst. art. 17 § 1 pkt 1–10 K.p.k., a w 857 pod-
jęto decyzje o zawieszeniu postępowań, z uwagi na
wystąpienie długotrwałych przeszkód uniemożli-
wiających ich kontynuację.
W 2007 r. prokuratorzy wystąpili z wnioskiem
o zastosowanie tymczasowego aresztowania wobec
2097 podejrzanych o przestępstwa popełnione z uży-
ciem przemocy lub groźby bezprawnej wobec człon-
ka rodziny, a sądy zastosowały ten środek zapobie-
gawczy wobec 1924 osób.
3 i 4. W 2007 r. w sądach rejonowych z art. 207
§ 1 K.k. skazano 16 850 osób. Z tego wymierzono:
— 211 – kary grzywny (samoistnych);
– 186 – bezwzględnych;
731
– 25 – z warunkowym zawieszeniem wykonania;
— 701 – kar ograniczenia wolności;
– 657 – bezwzględnych;
– 44 – z warunkowym zawieszeniem wykonania;
— 15 934 – kar pozbawienia wolności, w tym:
– 1889 – bezwzględnych;
– 14 045– z warunkowym zawieszeniem wyko-
nania.
Ministerstwo nie dysponuje danymi dotyczący-
mi płci sprawców. W zdecydowanej większości są to
mężczyźni. Gromadzone dane dotyczą osób poszko-
dowanych, gdzie z powodu popełnienia przestęp-
stwa znęcania się w 2007 r. odnotowano 4352 po-
krzywdzonych małoletnich i 14 123 pokrzywdzo-
nych kobiet.
5. Ministerstwo Sprawiedliwości nie posiada da-
nych dotyczących podziału kategorii tymczasowych
aresztowań w zależności od przesłanki zastosowa-
nia tejże instytucji. Wszystkich tymczasowo aresz-
towanych przed wydaniem wyroku, w związku z po-
dejrzeniem popełnienia przestępstwa z art. 207 § 1
K.k. było 1000.
6. Z informacji statystycznych wynika, że z 16 850
skazanych z art. 207 § 1 K.k. w 2007 r. 4198 osób
było uprzednio karanych. Uprzednia karalność nie
oznacza jednakże recydywy w rozumieniu art. 64
K.k.. W powyższej grupie 4198 skazanych recydywi-
ści z art. 64 § 1 K.k. stanowili grupę 470 osób, a re-
cydywiści z art. 64 § 2 K.k. (recydywa specjalna) je-
dynie 23 skazanych.
7. Sądy, orzekając wobec sprawców przestępstw
z art. 207 K.k. kary pozbawienia wolności z warun-
kowym zawieszeniem ich wykonania, częstokroć na-
kładają na owych skazanych liczne obowiązki pro-
bacyjne określone w art. 72 § 1 i § 2 K.k., prowadzą-
ce m.in. do izolowania sprawców od ofiar prze-
stępstw, bądź też do naprawienia szkody wyrządzo-
nej przestępstwem:
— art. 72 § 1 pkt 3 K.k. – wykonywanie ciążącego
na sprawcy obowiązku łożenia na utrzymanie innej
osoby – 265 spraw;
— art. 72 § 1 pkt 4 K.k. – wykonywanie pracy
zarobkowej, zobowiązanie do nauki lub przygotowa-
nia do zawodu – 184 sprawy;
— art. 72 § 1 pkt 5 K.k. – powstrzymywania się
od nadużywania alkoholu lub używania innych
środków odurzających – 10 022 sprawy;
— art. 72 § 1 pkt 6 K.k. – poddanie się leczeniu,
w szczególności odwykowemu lub rehabilitacyjne-
mu, albo oddziaływaniom terapeutycznym lub
uczestnictwa w programach korekcyjno – edukacyj-
nych – 1857 spraw, w tym:
a) obowiązek poddania sprawcy leczeniu odwy-
kowemu lub rehabilitacyjnemu – 1386 spraw;
b) poddano sprawcę oddziaływaniom terapeu-
tycznym – 80 spraw;
c) zobowiązano sprawcę do uczestnictwa w pro-
gramach korekcyjno-edukacyjnych – 44 sprawy;
732
— art. 72 § 1 pkt 7 K.k. – powstrzymywanie się
od przebywania w określonych środowiskach lub
miejscach – 92 sprawy;
— art. 72 § 1 pkt 7a K.k. – powstrzymywania się
od kontaktowania się z pokrzywdzonym lub innymi
osobami w określony sposób – 253 sprawy;
— art. 72 § 1 pkt 7b – zobowiązanie sprawcy do
opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z po-
krzywdzonym – 181 spraw;
— art. 72 § 1 pkt 8 K.k. – zobowiązanie sprawcy
do innego stosownego postępowania w okresie pró-
by, jeżeli może to zapobiec popełnieniu ponownie
przestępstwa – 2320 spraw.
8 i 10. W ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o prze-
ciwdziałaniu przemocy w rodzinie (Dz. U. Nr 180,
poz. 1493), zostały określone zadania w zakresie
przeciwdziałania przemocy w rodzinie, zasady po-
stępowania wobec osób dotkniętych przemocą w ro-
dzinie oraz zasady postępowania wobec osób stosu-
jących przemoc w rodzinie. Na szczególną uwagę
w kontekście problemu izolowania sprawców od ofiar
zasługują uregulowania zawarte w art. 13 i 14 cyto-
wanej wyżej ustawy.
Zgodnie z art. 13 ustawy umarzając warunkowo
postępowanie karne wobec sprawcy przestępstwa
popełnionego z użyciem przemocy lub groźby bez-
prawnej wobec członka rodziny albo zawieszając wy-
konanie kary za takie przestępstwo, sąd nakładając
obowiązek określony w art. 72 § 1 pkt 7a i 7 b K.k.
(tj. powstrzymywania się od kontaktowania się z po-
krzywdzonym, opuszczenie lokalu zajmowanego
wspólnie z pokrzywdzonym), określa sposób kontak-
tu skazanego z pokrzywdzonym lub może zakazać
zbliżania się skazanego do pokrzywdzonego w okre-
ślonych okolicznościach.
Z danych statystycznych za 2007 r. wynika, że
sądy, warunkowo umarzając postępowanie karne,
zastosowały wobec sprawców obowiązek powstrzy-
mywania się od kontaktowania się z pokrzywdzo-
nym w 66 sprawach, przy warunkowym zawiesze-
niu wykonania kary pozbawienia wolności taki obo-
wiązek orzeczono w 437 sprawach, zaś w 181 spra-
wach zobowiązano sprawcę do opuszczenia lokalu
zajmowanego z pokrzywdzonym. Z uwagi na brak
odpowiedniego oprzyrządowania statystycznego nie
wiadomo jednakże, w ilu przypadkach zastosowano
powyższe obowiązki w sprawach dotyczących prze-
stępstw z użyciem przemocy przeciwko osobom naj-
bliższym.
Tego rodzaju obowiązki mogą być również na-
kładane wobec skazanych warunkowo przedtermi-
nowo zwolnionych z odbycia reszty kary. Z danych
statystycznych za 2007 r. wynika, że sądy peniten-
cjarne nałożyły obowiązek powstrzymywania się
od kontaktowania się z pokrzywdzonym wobec
1141 osób skazanych.
Sądy, wydając orzeczenia, korzystają z uregulo-
wań zawartych w cytowanej wyżej ustawie. Należy
także wskazać, że sprawcy w okresie próby są odda-
wani pod dozór kuratora sądowego.
Na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 176
K.k.w wydano rozporządzenie ministra sprawiedli-
wości z dnia 7 czerwca 2002 r. w sprawie zakresu
praw i obowiązków podmiotów sprawujących dozór,
zasad i trybu wykonywania dozoru oraz trybu wy-
znaczania przez stowarzyszenia, organizacje i insty-
tucje swoich przedstawicieli do sprawowania dozoru
(Dz.U. Nr 91, poz. 812). Zgodnie z § 3 kurator sądo-
wy po objęciu dozoru powinien pouczyć skazanego
o prawach i obowiązkach wynikających z okresu
próby i dozoru oraz omówić sposób i terminy ich re-
alizacji. W rozporządzeniu ministra sprawiedliwości
z dnia 12 czerwca 2003 r. w sprawie szczegółowego
sposobu wykonywania uprawnień i obowiązków ku-
ratorów sądowych (Dz. U. Nr 112, poz. 1064) w § 12
zostały dokładnie wskazane czynności, mające na
celu kontrolę skazanego w okresie próby, co powin-
no zapewnić skuteczne egzekwowanie nałożonych
na niego obowiązków.
Ponadto istotnym instrumentem mającym odgry-
wać określoną rolę w zakresie przeciwdziałania prze-
mocy w rodzinie jest także środek zapobiegawczy
uregulowany w art. 14 ustawy o przeciwdziałaniu
przemocy w rodzinie, tzw. warunkowy dozór policji.
Zgodnie z treścią ust. 1 wskazanego przepisu, je-
żeli zachodzą przesłanki dla zastosowania tymcza-
sowego aresztowania wobec oskarżonego o przestęp-
stwo, o którym mowa w art. 13 (a więc popełnione
z użyciem przemocy lub groźby bezprawnej wobec
członka rodziny), sąd może zamiast tymczasowego
aresztowania zastosować dozór policji, pod warun-
kiem, że oskarżony opuści lokal zajmowany wspól-
nie z pokrzywdzonym, w wyznaczonym przez sąd
terminie i określi miejsce pobytu. Zgodnie zaś z ust.
2 tegoż przepisu w razie opuszczenia lokalu, o któ-
rym mowa w ust. 1, ograniczenie przewidziane
w art. 275 § 2 K.p.k. może także polegać na po-
wstrzymywaniu się od kontaktu z pokrzywdzonym
w określony sposób.
Z treści cytowanego przepisu wynika wprost, że
warunkowy dozór policji jest środkiem fakultatyw-
nym, stosowanym wyłącznie przez sąd w stosunku
do oskarżonego, w sytuacji spełnienia przesłanek do
zastosowania tymczasowego aresztowania.
Jednocześnie zasadą – wynikającą z art. 257 § 1
K.p.k. – jest, że tymczasowego aresztowania nie sto-
suje się, jeżeli wystarczający jest inny środek zapo-
biegawczy.
Instytucja warunkowego dozoru policji określo-
na w art. 14 ustawy o przeciwdziałaniu przemocy
w rodzinie jest sporadycznie stosowana przez sądy.
Jako środek zapobiegawczy nie jest uwzględniana
w statystykach sądowych.
Z danych zebranych na podstawie przeglądu akt
przez prokuratury wynika, że w 2007 r. wobec 120 po-
dejrzanych o przestępstwa z użyciem przemocy lub
groźby bezprawnej wobec członka rodziny, zastoso-
wano dozór policji pod warunkiem opuszczenia loka-
lu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonym. Wobec
281 podejrzanych o wymienione wyżej przestępstwa

zastosowano dozór policji z jednoczesnym zobowią-
zaniem do powstrzymania się od kontaktu z po-
krzywdzonym w określony sposób.
Zgodnie z § 4 rozporządzeniem ministra pracy
i polityki społecznej z dnia 6 lipca 2006 r. w sprawie
standardu podstawowych usług świadczonych przez
specjalistyczne ośrodki wsparcia dla ofiar przemocy
w rodzinie, a także szczegółowych kierunków pro-
wadzenia oddziaływań korekcyjno-edukacyjnych
(Dz.U. Nr 127, poz. 890) oddziaływania korekcyjno-
-edukacyjne dla osób stosujących przemoc w rodzi-
nie są kierowane w szczególności do:
— osób skazanych za czyny związane ze stoso-
waniem przemocy w rodzinie, odbywających karę
pozbawienia wolności w zakładach karnych albo wo-
bec których sąd warunkowo zawiesił wykonanie
kary, zobowiązując je do uczestnictwa w programie
korekcyjno-edukacyjnym;
— osób stosujących przemoc w rodzinie, które
uczestniczą w terapii uzależnienia od alkoholu lub
narkotyków, w tym przypadku oddziaływania ko-
rekcyjno-edukacyjne mogą stanowić uzupełnienie
podstawowej terapii;
— osób, które w wyniku innych okoliczności
zgłoszą się do uczestnictwa w programie korekcyj-
no-edukacyjnym.
Sądy, orzekając wobec sprawców przestępstw
z art. 207 K.k. kary pozbawienia wolności z wa-
runkowym zawieszeniem ich wykonania, często-
kroć nakładają na owych skazanych liczne obo-
wiązki probacyjne określone w art. 72 § 1 i § 2
K.k., w tym także obowiązki polegające na zobo-
wiązaniu do uczestnictwa w programach korek-
cyjno-edukacyjnych.
W 2007 r. sądy orzekły obowiązki probacyjne
z art. 72 § 1 pkt 6 K.k. (poddanie się leczeniu, w szcze-
gólności odwykowemu lub rehabilitacyjnemu, albo
oddziaływaniom terapeutycznym lub uczestnictwa
w programach korekcyjno-edukacyjnych) w 1857
sprawach, w tym:
a) obowiązek poddania sprawcy leczeniu odwy-
kowemu lub rehabilitacyjnemu – 1386 spraw;
b) poddano sprawcę oddziaływaniom terapeu-
tycznym – 80 spraw;
c) zobowiązano sprawcę do uczestnictwa w pro-
gramach korekcyjno-edukacyjnych – 44 sprawy;
Ministerstwo Sprawiedliwości nie dysponuje da-
nymi ani sposobami pozyskania danych, pozwalają-
cych określić liczbę skazanych poddanych obowiąz-
kowi uczestnictwa w programach korekcyjno-edu-
kacyjnych, przy jednoczesnym wykonywaniu przez
nich prac społecznie użytecznych.
9. W związku z realizacją „Krajowego programu
przeciwdziałania przemocy w rodzinie” Minister-
stwo Sprawiedliwości przeprowadziło także analizę
danych dotyczących postępowań cywilnych, w któ-
rych występuje problem przemocy w rodzinie.
Dokonując analizy spraw w rodzinnych ośrod-
kach diagnostyczno-konsultacyjnych, w których
zdiagnozowano występowanie przemocy fizycznej
733
lub psychicznej, przyjęto powszechnie uznawaną de-
finicję, iż przemoc w rodzinie jest zamierzonym i wy-
korzystującym przewagę sił działaniem lub zanie-
chaniem działania, skierowanym przeciw członkom
rodziny, które narusza ich prawa i dobra osobiste,
powodując cierpienia i straty.
Ilościowe dane z ośrodków wskazują, iż w więk-
szości analizowanych spraw stwierdzono występo-
wanie przemocy psychicznej lub fizycznej.
Analiza dokumentacji diagnostycznej pozwala
na wysunięcie następujących wniosków:
— stosowanie przemocy w postaci zaniedbywa-
nia dzieci jest jedną z najczęstszych przyczyn ogra-
niczenia lub pozbawienia władzy rodzicielskiej,
zwłaszcza w sprawach kierowanych przez ośrodki
pomocy społecznej,
— stosowanie przemocy fizycznej jest jedną z naj-
częściej podawanych przyczyn rozwodów,
— występująca w rodzinie przemoc fizyczna i psy-
chiczna jest jedną przyczyn ujawniania się zachowań
antyspołecznych u dzieci i młodzieży diagnozowa-
nych w sprawach o demoralizację,
— w analizowanych kategoriach znajdują się
sprawy, w których zdiagnozowano przemoc nielet-
nich wobec rodziny i otoczenia (np. 6 spraw – ROD-K
Zamość).
W przypadku potwierdzenia przez biegłych
ośrodka występowania przemocy w rodzinie osoby
badane otrzymują informacje na temat procedur po-
stępowania, skutków stosowania przemocy wobec
dzieci czy innych członków rodziny oraz miejsc i osób
(np. terapeutów), u których mogą otrzymać wparcie,
doraźną, a także długoterminową pomoc.
Ponadto analiza opinii wydanych przez rodzinne
ośrodki diagnostyczno-konsultacyjne wykazała, iż
w ok. 3% spraw biegli wnioskowali w opinii do są-
du o izolowanie sprawcy przemocy od ofiary. Należy
podkreślić, iż wskaźniki ilościowe wskazują na zróż-
nicowany obraz tego zjawiska, i tak np. w ROD-K
w Tarnowie, aż w 16 sprawach wnioskowano o izolo-
wanie sprawcy przemocy od ofiary, natomiast
w ROD-K nr 1 w Katowicach w 22 sprawach wnio-
skowano o izolowanie ofiar przemocy od sprawców.
Należy podkreślić, iż wnioski z badań i kierowa-
ne do sądów sugestie dotyczą głównie izolowania
małoletnich i nieletnich będących obiektem przemo-
cy od jej sprawców, a nie sprawców od ofiar. Wynika
to większości przypadków z faktu, że zaniedbań
i przemocy dopuszczają się często oboje rodzice albo
jedno z nich zezwala na przemoc lub ja ukrywa. Po-
nadto w kilku przypadkach zaszła potrzeba poinfor-
mowania prokuratury o występowaniu zjawiska
przemocy domowej (m. in. ROD-K w Olsztynie).
Należy podkreślić, iż w większości przypadków
badający mieli do czynienia z przemocą rozpozna-
waną wcześniej przez odpowiednie służby.
Dodać też trzeba, że powyższe informacje doty-
czą tylko zleceń kierowanych przez sądy, albowiem
w żadnym z ośrodków nie wykonywano w 2007 r.
zleceń pozasądowych.
734
Pełna informacja na temat zdiagnozowanych
spraw zostanie opracowana po nadesłaniu informa-
cji ze wszystkich ośrodków.
Ponadto należy wskazać, że w Ministerstwie Spra-
wiedliwości została przeprowadzona analiza spraw
o rozwód i separację, w których wydawane były orze-
czenia nakazujące eksmisję jednego z małżonków ze
względu na przemoc w rodzinie – za rok 2007.
Z analizy zgromadzonych danych statystycznych
wynika, że w 2007 r. wpłynęło do sądów ogółem
95 220 spraw o rozwód, z czego w 3443 pozwach do-
magano się eksmisji jednego z małżonków, który
swym rażąco nagannym postępowaniem uniemożli-
wia wspólne zamieszkiwanie. Żądanie takie zostało
uwzględnione przez sądy w całości lub w części
w 2406 sprawach.
Jeżeli chodzi o sprawy o separację, to w 2007 r.
wpłynęło ich 8534, z czego 288 zawierało żądanie
eksmisji jednego z małżonków, ze względu na jego ra-
żąco naganne postępowanie. W 202 sprawach wnio-
ski te zostały uwzględnione (w całości lub w części).
11. Gromadzenie danych dotyczących liczby orze-
czeń o pozbawieniu władzy rodzicielskiej pod kątem
przesłanek zastosowania tejże instytucji nie jest
możliwe, albowiem motywy rozstrzygnięcia zawarte
są jedynie w uzasadnieniu, które jest sporządzane
jedynie w niektórych sprawach. W 2007 r. orzeczono
pozbawienie władzy rodzicielskiej w 7840 sprawach.
Stanowi to wzrost liczby orzeczeń w stosunku do po-
przedniego roku i potwierdzenie trendu wzrostowe-
go, obserwowanego od 2000 r.:
— 2000 – 4410;
— 2001 – 4176;
— 2002 – 4411;
— 2003 – 5051;
— 2004 – 5969;
— 2005 – 6788;
— 2006 – 7448.
Nie sposób jednakże obliczyć, w ilu sprawach po-
zbawienie władzy rodzicielskiej nastąpiło z powodu
przemocy wobec dzieci w rodzinie. Można jedynie
wskazać, że podstawową przesłanką do zastosowa-
nia tejże instytucji, zgodnie z art. 111 § 1 kro jest
nadużywanie przez rodziców władzy rodzicielskiej
lub w sposób rażący zaniedbywanie obowiązków wo-
bec dziecka.
12. W sprawie przygotowania pakietów szkole-
niowych w zakresie przyczyn i skutków przemocy
w rodzinie i przeprowadzenia szkoleń pracowników
wymiaru sprawiedliwości, jednostką organizacyjną
Ministerstwa Sprawiedliwości odpowiedzialną za re-
alizacje Krajowego Programu jest Krajowe Centrum
Szkolenia Kadr Sądów Powszechnych i Prokuratu-
ry. Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 1 lipca
2005 r. o Krajowym Centrum Szkolenia Kadr Są-
dów Powszechnych i Prokuratury (Dz.U. Nr 169,
poz. 1410, z późn. zm.) Krajowe Centrum prowadzi
działalność szkoleniową w oparciu o roczny harmo-
nogram opracowany przez Radę Programową. Har-
monogram działalności szkoleniowej na 2007 r. zo-
stał opracowany w listopadzie 2006 r. i zgodnie
z obowiązującą procedurą oraz dyscypliną budżeto-
wą nie może podlegać zmianie. Mając jednakże na
uwadze realizację zadań wynikających z wdrożenia
Krajowego Programu Przeciwdziałania Przemocy
w Rodzinie, harmonogram szkoleń Krajowego Cen-
trum na 2007 r. został uzupełniony o pakiety szkole-
niowe w zakresie przyczyn i skutków przemocy
w rodzinie.
Poniżej przedstawiono szczegółowe zestawienie
szkoleń organizowanych przez Krajowe Centrum
obejmujących problematykę przemocy w rodzinie.
Szkolenia w ramach harmonogramu działalności
szkoleniowej na 2007 r.
1. Warsztaty dla zawodowych kuratorów sądo-
wych na temat: „Mediacje w sprawach rodzinnych”.
— Czas realizacji: 14–18 maja oraz 18–22 czerw-
ca 2007 r.
2. Szkolenie dla asesorów prokuratury na temat:
„Dziecko jako ofiara przestępstwa”.
— Czas realizacji: 16–19 kwietnia 2007 r.
3. Szkolenie dla sędziów orzekających w spra-
wach karnych na temat: „Przestępstwa przeciwko
wolności seksualnej i obyczajności na tle nowych
uregulowań prawnych”.
— Czas realizacji: 16–18 kwietnia i 30 maja–1
czerwca 2007 r.
4. Warsztaty dla sędziów orzekających w spra-
wach karnych i prokuratorów na temat: „Dziecko
jako świadek w procedurze karnej – przesłuchanie
w trybie art. 185a i 185b K.p.k.”.
— Czas realizacji: 16–18 maja, 24–25 września,
1–2 października 2007 r.
5. Szkolenie dla sędziów rodzinnych na temat:
„Mediacja w sprawach rodzinnych i współpraca
sądu rodzinnego z organami pomocniczymi”.
— Czas realizacji: 13–15 czerwca i 8–10 paździer-
nika 2007 r.
6. Szkolenie dla sędziów rodzinnych na temat:
„Zadania sądu opiekuńczego określone w innych
ustawach aniżeli Kodeks rodzinny i opiekuńczy
i wybrane zagadnienia postępowania w sprawach
rodzinnych”.
— Czas realizacji: 3–5 września oraz 17–19 grud-
nia 2007 r.
7. Szkolenie dla zawodowych kuratorów sądo-
wych dla dorosłych i rodzinnych na temat: „Naduży-
cia seksualne wobec dzieci” oraz „Metodyka postę-
powania z osobami cierpiącymi na zaburzenia psy-
chiczne oraz osobami uzależnionymi: trening zastę-
powania agresji metodą Goldsteina, uczenie samo-
kontroli, metody i techniki terapeutyczne”.
— Czas realizacji: 29–31 października oraz 19–
–20 listopada 2007 r.
Szkolenia poza harmonogramem działalności
szkoleniowej.
8. Szkolenie dla sędziów orzekających w spra-
wach karnych na temat: „Przemoc w rodzinie – ge-
neza i skutki społeczne”.

— Czas realizacji: 19–21 września, 12–14 listopa-
da, 3–5 grudnia 2007 r.
9. Szkolenie dla sędziów rodzinnych na temat:
„Przeciwdziałanie przemocy w rodzinie”.
— Czas realizacji: 21–23 listopada, 10–12 grud-
nia 2007 r.
Inne formy kształcenia, które w ramach progra-
mów nauczania zawierają problematykę przemo-
cy w rodzinie.
10. Studia podyplomowe dla zawodowych kurato-
rów sądowych: metodyka pracy kuratora. W ramach
programu ujęte zostały między innymi następujące
zagadnienia: Charakterystyka wybranych proble-
mów społecznych – rozpoznawanie i projektowanie
oddziaływań profilaktycznych i resocjalizacyjnych:
przemoc w rodzinie, uzależnienia od środków psy-
choaktywnych, zaburzenia preferencji seksualnych.
— Czas realizacji: rok akademicki 2007/2008.
11. Studia podyplomowe dla sędziów rodzinnych:
Prawo rodzinne.
— Czas realizacji: rok akademicki 2007/2008.
Na zakończenie chciałbym jeszcze raz wyrazić
podziękowanie pani poseł za zainteresowanie pro-
blematyką przemocy w rodzinie. Szczegółowy opis
działań Ministerstwa Sprawiedliwości w zakresie
realizacji „Krajowego programu przeciwdziałania
przemocy w rodzinie” znajdzie się w sprawozdaniu
z realizacji krajowego programu, który zostanie
przedstawiony Sejmowi przez Radę Ministrów.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Marian Cichosz
Warszawa, dnia 17 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jerzego Szmajdzińskiego
w sprawie zasad udzielania koncesji
na wydobycie wód termalnych
przez samorządy terytorialne (2204)
W odpowiedzi na interpelację pana posła Jerzego
Szmajdzińskiego w sprawie zasad udzielania konce-
sji na wydobycie wód termalnych samorządom tery-
torialnym, przekazaną przy piśmie z dnia 31 marca
2008 r. (znak: SPS-023-2204/08), przedstawiam wy-
jaśnienia odnośnie do przedstawionych pytań:
1. Czy jest możliwe, aby jednostka samorządu te-
rytorialnego mogła występować i otrzymywać kon-
cesje na wydobycie wód termalnych?
W obecnym stanie prawnym koncesję na wydo-
bywanie kopaliny, jaką jest woda termalna, może
uzyskać wyłącznie przedsiębiorca w rozumieniu
735
ustawy z dnia 4 lipca 2004 r. o swobodzie działalno-
ści gospodarczej (Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095,
z późn. zm.). „Przedsiębiorcą” w opisanym znacze-
niu jest „osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka
organizacyjna niebędąca osobą prawną, której od-
rębna ustawa przyznaje zdolność prawną – wykonu-
jąca we własnym imieniu działalność gospodarczą”
(art. 4 ust. 1). Przedsiębiorca może podjąć działal-
ność gospodarczą (a w konsekwencji uzyskać konce-
sję) po uzyskaniu wpisu do rejestru przedsiębiorców
w Krajowym Rejestrze Sądowym albo wpisu do Ewi-
dencji Działalności Gospodarczej (art. 14 ust. 1).
Jednostki samorządu terytorialnego nie mogą
być uznane za przedsiębiorcę w rozumieniu ustawy
o swobodzie działalności gospodarczej i nie podlega-
ją wpisowi do rejestru przedsiębiorców. Ponadto
gmina ani gminna osoba prawna nie może prowa-
dzić działalności gospodarczej polegającej na poszu-
kiwaniu, rozpoznawaniu lub wydobywaniu kopalin
ze złóż, gdyż nie są to działania własne gminy, wy-
mienione w art. 7 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 8 mar-
ca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001,
Nr 142 poz. 1591, z późn. zm.). Wprawdzie zadania
własne jednostki samorządu terytorialnego, jaką
jest gmina, obejmują sprawy kultury fizycznej i tu-
rystyki, w tym terenów rekreacyjnych i urządzeń
sportowych, a także promocji gminy, jednak nie
mieści się tu działalność regulowana ustawą Prawo
geologiczne i górnicze, polegająca na wydobywaniu
wód termalnych, która może być co najwyżej pomoc-
na w realizacji wspomnianych zadań. Ta sama usta-
wa przewiduje w art. 9 ust. 2, iż gmina oraz inna
gminna osoba prawna może prowadzić działalność
gospodarczą wykraczającą poza zadania o charakte-
rze użyteczności publicznej wyłącznie w przypad-
kach określonych w odrębnej ustawie. Ustawa ta
wyjaśnia jednocześnie, co należy rozumieć przez za-
dania użyteczności publicznej. Są to zadania własne
gminy, wymienione w powołanym wyżej art. 7 ust. 1,
których celem jest bieżące i nieprzerwane zaspoka-
janie potrzeb ludności w drodze świadczenia usług
powszechnie dostępnych. Wydobywanie kopalin ze
złóż, jak wskazano wcześniej, nie jest zadaniem na-
leżącym do katalogu działań własnych gminy ani
też nie jest prowadzone, jak wymaga definicja uży-
teczności publicznej „w celu nieprzerwanego zaspo-
kajania zbiorowych potrzeb ludności w drodze
świadczenia usług powszechnie dostępnych”.
Z uwagi na powyższe w obecnym stanie praw-
nym nie ma możliwości uzyskania przez jednostki
samorządu terytorialnego koncesji na wydobywanie
kopalin. Jednakże nie ma przeszkód do powołania
przez taką jednostkę spółki, udziałowcem której
może być gmina lub miasto, uprawnionej do prowa-
dzenia działalności regulowanej ustawą Prawo geo-
logiczne i górnicze, polegającej np. na wydobywaniu
kopalin ze złóż. Podmiot gospodarczy realizujący
inicjatywy samorządów lokalnych w wymienionym
zakresie może ubiegać się o koncesję na poszukiwa-
nie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin po speł-
736
nieniu wymagań określonych wymienioną ustawą,
w tym m.in. dotyczących określenia środków finan-
sowych, jakimi dysponuje, w celu zapewnienia pra-
widłowego wykonywania działalności objętej wnio-
skiem koncesyjnym. Należy również dodać, że zgod-
nie z obowiązującym prawem inwestycje geotermal-
ne, które niewątpliwie wymagają dużych nakładów
finansowych, mogą być dofinansowane ze środków
publicznych (np.: wykonywanie działalności polega-
jącej na poszukiwaniu i rozpoznawaniu złóż wód
termalnych może być dofinansowane ze środków
subfunduszu geologicznego Narodowego Funduszu
Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej).
2. A jeśli dziś nie jest to możliwe, to jakie działa-
nia zamierza pan podjąć, aby otrzymywanie takich
koncesji umożliwić oraz dostosować warunki praw-
ne do wymogów związanych z pozyskiwaniem fun-
duszy unijnych na takie cele?
W chwili obecnej w Ministerstwie Środowiska
trwają prace nad nową ustawą Prawo geologiczne
i górnicze, wprowadzającą liczne uproszczenia dla
przedsiębiorców oraz usprawnienia prowadzonych
postępowań administracyjnych. Nadrzędnym celem
zamierzonych zmian jest usunięcie barier utrudnia-
jących podejmowanie i wykonywanie działalności
w zakresie geologii i górnictwa, a zwłaszcza uprosz-
czenie istniejących procedur oraz pobudzenie przed-
siębiorczości, w sposób służący racjonalnej gospo-
darce złożami kopalin. Projektowana ustawa Pra-
wo geologiczne i górnicze, określając katalog wy-
magań niezbędnych do uzyskania koncesji na wy-
dobywanie kopalin ze złóż, nie zawiera ograniczeń,
które stanowiłyby barierę prawną dla gmin. Ogra-
niczenia związane z wydobywaniem kopalin przez
gminy wynikają natomiast z przepisów ustawy o sa-
morządzie gminnym oraz ustawy o swobodzie dzia-
łalności gospodarczej. Rozwiązania problemów, któ-
re sygnalizuje pan poseł, należy więc szukać nie na
gruncie Prawa geologicznego i górniczego, ale po-
przez zmianę przywołanych wcześniej ustaw, które
zawierają bariery.
Podsekretarz stanu
Henryk Jacek Jezierski
Warszawa, dnia 16 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Burego s. Józefa
w sprawie wzrostu podatku VAT (2205)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 31 marca 2008 r., znak SPS-023-2205/
08, przy którym przesłano interpelację pana posła
Jana Burego, uprzejmie informuję.
1. Stosowanie do dnia 31 grudnia 2007 r. stawki
podatku od towarów i usług w wysokości 7% w odnie-
sieniu do infrastruktury towarzyszącej budownictwu
mieszkaniowemu wynikało z art. 146 ust. 1 pkt 2 lit. a
ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towa-
rów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.).
Funkcjonowanie przepisu art. 146 ust. 1 pkt 2 lit. a
ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towa-
rów i usług opierało się jednak na ustanowieniu
w powołanej regulacji wyraźnego ograniczenia cza-
sowego jej obowiązywania, tj. do dnia 31 grudnia
2007 r. Na okres po 31 grudnia 2007 r. zapisy usta-
wy (art. 41 ust. 1) przewidują stosowanie stawki
22% w odniesieniu do infrastruktury towarzyszącej
budownictwu mieszkaniowemu.
Po dniu 31 grudnia 2007 r. w ustawie o podatku
od towarów i usług przewidziano zastosowanie staw-
ki w wysokości 7% jedynie dla budynków mieszkal-
nych objętych społecznym programem mieszkanio-
wym (por. art. 41 ust. 12 i poz. 161 załącznika nr 3
do ww. ustawy w wersji obowiązującej przed noweli-
zacją wprowadzoną ustawą z dnia 19 września 2007 r.
o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz
ustawy o zwrocie osobom fizycznym niektórych wy-
datków związanych z budownictwem mieszkanio-
wym (Dz. U. Nr 192, poz. 1382).
W trakcie prac nad ww. ustawą z dnia 19 wrze-
śnia 2007 r. Sejm RP w sposób jednoznaczny wypo-
wiedział się co do braku podstaw do zaliczenia infra-
struktury towarzyszącej budownictwu mieszkanio-
wemu do definicji budownictwa objętego społecznym
programem mieszkaniowym, do którego będzie sto-
sowana obniżona stawka podatku w wysokości 7%.
Objęcie stawką 7% infrastruktury towarzyszącej
budownictwu mieszkaniowemu nie zostało również
przewidziane w dyrektywie Rady z dnia 20 grudnia
2007 r. zmieniającej dyrektywę 2006/112/WE w od-
niesieniu do niektórych przepisów tymczasowych
dotyczących stawek podatku od wartości dodanej
(Dziennik Urzędowy UE L 346/13).
2. Wbrew zatem stwierdzeniu zawartemu w wy-
stąpieniu pana posła, decyzja o wzroście podatku od
towarów i usług w odniesieniu do robót dotyczących
infrastruktury towarzyszącej budownictwu miesz-
kaniowemu została podjęta nie przez ministra fi-
nansów, a przez parlament RP, który uchwalił ww.
ustawę z dnia 19 września 2007 r. o zmianie ustawy
o podatku od towarów i usług oraz ustawy o zwrocie
osobom fizycznym niektórych wydatków związa-
nych z budownictwem mieszkaniowym.
W zakresie podatku od towarów i usług nie jest
planowane wprowadzenie ulg dla przedsiębiorców
w związku ze wzrostem od 1 stycznia 2008 r. stawki
podatku od towarów i usług do 22% dla infrastruk-
tury towarzyszącej budownictwu mieszkaniowemu.
Strony zawierające przed dniem 1 stycznia 2008 r.
umowę w zakresie realizacji inwestycji dotyczących
infrastruktury towarzyszącej budownictwu miesz-
kaniowemu, których realizacja przypadała po 31 grud-
nia 2007 r., powinny uwzględniać właściwą stawkę

podatku i fakt, że obowiązywanie stawki 7% było
wyraźnie ograniczone do 31 grudnia 2007 r.
Jedną z podstawowych zasad polskiego systemu
prawa cywilnego jest zasada swobody zawierania
umów, realizująca się poprzez swobodę stron w sa-
mym zawarciu umowy, swobodę wyboru kontrahen-
ta, a także swobodę kształtowania treści stosunku
prawnego. Strony zawierające umowę mogą ułożyć
stosunek prawny według swego uznania, byleby
jego treść lub cel nie sprzeciwiały się naturze sto-
sunku, ustawie ani zasadom współżycia społeczne-
go. Oznacza to, że od woli stron umowy uzależnione
jest takie jej ukształtowanie, które pozwoli uwzględ-
nić w przyszłości ewentualne zmiany warunków wy-
konywania świadczeń wynikających z umowy. Doty-
czy to również tych umów cywilnoprawnych, do za-
warcia których doszło w drodze przetargów przepro-
wadzonych na podstawie przepisów o zamówieniach
publicznych. Minister finansów nie ma żadnych
kompetencji do ingerowania w treść zawartych przez
autonomiczne podmioty umów cywilnoprawnych.
Taka ingerencja byłaby sprzeczna z zasadą swobody
zawierania umów.
3. Odnośnie do działań mających na celu łago-
dzenie skutków związanych ze wzrostem stawki po-
datku do 22% na infrastrukturę towarzyszącą bu-
downictwu mieszkaniowemu informuję, że jednym
z zamierzeń legislacyjno-programowych rządu jest
dokończenie reformy administracji publicznej. Kie-
runki zmian systemowych, w tym w zakresie finan-
sów jednostek samorządu terytorialnego, zostały
określone przez Radę Ministrów w stanowisku
w sprawie dokończenia reformy administracji pu-
blicznej oraz w uchwale nr 13 z dnia 22 stycznia
2008 r. w sprawie dokończenia reformy administra-
cji publicznej oraz zasad prowadzenia prac w tym
zakresie (M.P. Nr 8, poz. 99).
Zgodnie z § 7 ust. 1 tej uchwały nie później niż do
końca maja 2008 r. minister spraw wewnętrznych
i administracji przedłoży Radzie Ministrów uzgod-
nioną z członkami Rady Ministrów strategię refor-
my administracji publicznej oraz harmonogram
wdrażania ustaw i innych aktów prawnych przygo-
towywanych w ramach niniejszej uchwały.
Stosownie do postanowień zawartych w ww.
uchwale minister finansów będzie analizował po-
stulaty dotyczące decentralizacji finansów publicz-
nych oraz innych zmian w systemie finansowym
państwa, w tym również postulat strony samorządo-
wej dotyczący zwrotu środków finansowych wynika-
jących z podatku VAT zapłaconego przez jednostki
samorządu terytorialnego.
Podkreślić należy, że wszelkie propozycje zmian
będą przedmiotem prac w ramach Komisji Wspólnej
Rządu i Samorządu Terytorialnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 14 kwietnia 2008 r.
737
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Milcarza
w sprawie rekompensat dla członków
spółdzielni mieszkaniowych, którzy
przed 2001 r. dokonali wykupu mieszkań (2206)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Henryka Milcarza z dnia
17 marca 2008 r., Nr SPS-023-2206/08, w sprawie
rekompensat dla członków spółdzielni mieszkanio-
wych, którzy przed 2001 r. dokonali wykupu miesz-
kań, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Stosownie do treści art. 6 ust. 2 ustawy z dnia
14 czerwca 2007 r. o zmianie ustawy o spółdziel-
niach mieszkaniowych oraz o zmianie niektórych
innych ustaw (Dz. U. Nr 125, poz. 873) istnieje jedy-
nie możliwość zrekompensowania wydatków ponie-
sionych na przekształcenie dokonane przed dniem
31 lipca 2007 r. poprzez przyznanie walnemu zgro-
madzeniu uprawnienia do przyznania członkom,
którzy dokonali własnościowych przekształceń praw
do lokali w okresie od dnia 24 kwietnia 2001 r. do
dnia 30 lipca 2007 r. prawa do zaliczenia kwot wpła-
conych za przekształcenia na poczet przyszłych
wpłat wymaganych od nich na fundusz remontowy.
Informuję ponadto Pana Marszałka, że w związ-
ku z napływającymi licznymi skargami, w tym doty-
czącymi zasad rozliczeń, o których mowa w art. 6
ust. 1 i ust. 2 ustawy o zmianie ustawy o spółdziel-
niach mieszkaniowych oraz o zmianie niektórych
innych ustaw (Dz. U. Nr 125, poz. 873) rzecznik
praw obywatelskich, pismem z dnia 24 stycznia br.,
zwrócił się do ministra infrastruktury z zapyta-
niem o zasadność ewentualnej zmiany wspomnia-
nego przepisu.
Rzecznik, w oparciu o nadsyłane skargi, w w/w
piśmie stwierdza, iż przyjęty w nowelizacji system
rozliczeń jest niesprawiedliwy i sprzeczny z podsta-
wowymi zasadami spółdzielczości, w tym z zasadą
równych praw i obowiązków członków spółdzielni
oraz solidaryzmem spółdzielczym.
W odpowiedzi minister infrastruktury wskazał,
że w dacie wejścia w życie ustawy z dnia 14 czerwca
2007 r. o zmianie ustawy o spółdzielniach mieszka-
niowych (…), tj. w dniu 31 lipca 2007 r., liczba człon-
ków posiadających spółdzielcze lokatorskie prawo do
mieszkania wynosiła ok. 936 tys. Spółdzielcze wła-
snościowe prawa do lokali oraz odrębną własność
lokali posiadało natomiast ok. 2,6 mln osób, z czego
art. 6 ust. 2 odnosi się do ok. 300 tys. osób, którym
ustanowione zostały prawa między dniem 24 kwiet-
nia 2001 r. a 30 lipca 2007 r.
Zakładając teoretycznie uzyskiwanie zgody wal-
nych zgromadzeń na zastosowanie art. 6 ust. 2, sta-
tystycznie zwolnionych z wpłat na fundusz remonto-
738
wy zostanie średnio ok. 11% posiadaczy spółdziel-
czych własnościowych praw do lokali lub odrębnej
własności lokali. Utrzymanie dotychczasowego
poziomu wpłat na fundusz remontowy wymagać
będzie zwiększenia obciążeń grupy użytkowni-
ków, obejmującej prawie 90% ogółu. W praktyce
oznacza to podwyższenie wpłat na fundusz remon-
towy o ok. 10% w stosunku do wpłat dotychczaso-
wych od 2,6 mln użytkowników lokali.
Postulowane w korespondencji zlikwidowanie ce-
zury czasowej i objęcie możliwością zwolnienia z wpłat
osób, które uzyskały spółdzielcze własnościowe prawa
do lokali również przed dniem 24 kwietnia 2001 r. spo-
woduje zdecydowaną zmianę sytuacji.
Ewentualna zgoda walnego zgromadzenia spo-
woduje, że zwolniona z wpłat na fundusz remonto-
wy będzie znacznie liczniejsza grupa, która w skali
kraju wyniesie ok. 2,6 mln osób. Zwiększone znacz-
nie kwoty wpłat na fundusz remontowy przez kil-
kanaście i więcej lat musiałaby wnosić grupa ok.
0,9 mln członków, którzy do dnia 31 lipca 2007 r.
posiadali spółdzielcze lokatorskie prawo do lokalu
mieszkalnego.
Utrzymanie dotychczasowego poziomu wpłat na
fundusz remontowy wymagać będzie wtedy prawie
3-krotnego zwiększenia obciążeń.
Taka zmiana art. 6 ust. 2 ustawy o zmianie usta-
wy o spółdzielniach mieszkaniowych (…) byłaby
rozwiązaniem jeszcze bardziej niesprawiedliwym
i sprzecznym z podstawowymi zasadami spółdziel-
czości, w tym zasadą równych praw i obowiązków
członków spółdzielni oraz solidaryzmem spółdziel-
czym. Nie wyeliminowałoby to bezzasadnego zanta-
gonizowania społeczności członków spółdzielni miesz-
kaniowych, jakie ma miejsce.
Minister infrastruktury poinformował rzeczni-
ka praw obywatelskich, że nie widzi uzasadnienia
dla rozszerzenia grupy uprawnionych do zwolnienia
z wpłat na fundusz remontowy, o którym mowa
w ust. 2 art. 6. Biorąc zaś pod uwagę kontrowersyj-
ność przepisu oraz to, że w praktyce walne zgroma-
dzenia zdecydowanej większości spółdzielni miesz-
kaniowych odmawiają zgody na zwolnienia, o któ-
rych mowa w ust. 2, celowym wydaje się rozważenie
ewentualnego uchylenia tego przepisu.
Informuję nadto Pana Marszałka, że w resorcie
infrastruktury trwają konsultacje ze środowiskami
spółdzielczymi w celu przygotowania nowelizacji
ustawy dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach
mieszkaniowych (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1116,
z późn. zm.).
Wyjaśniam, że kierunek prac legislacyjnych nad
kolejną zmianą ustawy o spółdzielniach mieszka-
niowych będzie uzależniony m. in. od treści orzecze-
nia Trybunału Konstytucyjnego wydanego w opar-
ciu o złożony przez grupę posłów na Sejm RP VI ka-
dencji oraz rzecznika praw obywatelskich wniosków
o stwierdzenie niezgodności z Konstytucją RP nie-
których artykułów ustawy z dnia 14 czerwca 2007 r.
o zmianie ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych
oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 125, poz. 873).
Jednocześnie informuję Pana Marszałka, że po-
dobne stanowisko prezentowali uczestnicy dyskusji
w trakcie posiedzenia Komisji Infrastruktury, na któ-
rym komisja oceniła funkcjonowanie ustawy o spół-
dzielniach mieszkaniowych, ze szczególnym uwzględ-
nieniem ostatniej nowelizacji ustawy oraz ewentual-
ną potrzebę i kierunek jej zmiany.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 11 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Rynasiewicza
w sprawie zmiany wprowadzonej do ustawy
o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych,
określającej podstawę wymiaru
składki zdrowotnej dla rolników prowadzących
dział specjalny produkcji rolnej (2209)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
31 marca 2008 r. (znak: SPS-023-2209/08) dotyczą-
ce interpelacji pana posła Zbigniewa Rynasiewicza
w sprawie wprowadzonej zmiany do ustawy o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych, określającej podstawę wymiaru
składki zdrowotnej dla rolników prowadzących dział
specjalny produkcji rolnej, uprzejmie wyjaśniam, że
inicjatywa co do przedłożenia Radzie Ministrów
ewentualnej nowelizacji ww. ustawy leży w kompe-
tencji ministra właściwego do spraw zdrowia.
Uprzejmie informuję, że w dniu 4 kwietnia br.
w związku z pismem pana posła Wojciecha Olejni-
czaka z dnia 16 marca 2008 r. i prezesa Krajowej
Rady Izb Rolniczych pana Wiktora Szmulewicza
z dnia 17 marca 2008 r. w tej samej sprawie, zwróci-
łem się do ministra zdrowia pani Ewy Kopacz o za-
jęcie stanowiska w kwestii zbyt drastycznej, moim
zdaniem, bo prawie 3-krotnej podwyżki składek na
ubezpieczenie zdrowotne dla rolników prowadzą-
cych działy specjalne produkcji rolnej i rozważenie
możliwości złagodzenia tej regulacji. W wystąpieniu
do pani minister pozwoliłem sobie zwrócić uwagę, że
skala wprowadzonej podwyżki składek od 1 stycznia
2008 r. na ubezpieczenie zdrowotne dla ww. grupy
rolników nie znajduje uzasadnienia, ponieważ nie
nastąpiła w tym czasie żadna radykalna poprawa

dochodowości z działalności rolniczej w działach
specjalnych produkcji rolnej. Ponadto podwyżka
składek w tej samej skali dotknęła także rolników,
którzy prowadzą ww. działalność w tak małym roz-
miarze, że nie podlega ona opodatkowaniu podat-
kiem dochodowym.
Tak więc wiążące stanowisko w sprawie interpe-
lacji pana posła Zbigniewa Rynasiewicza powinien
zająć minister zdrowia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 16 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Hanny Zdanowskiej
w sprawie odliczania dodatku mieszkaniowego
i zasiłku pielęgnacyjnego od zasiłku stałego
(2210)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Hanny Zdanowskiej z dnia
31 marca 2008 r. (SPS-023-2210/08) w sprawie
zmian uregulowań prawnych dotyczących zasiłku
stałego wyjaśniam.
Zgodnie z art. 37 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 12 marca
2004 r. o pomocy społecznej zasiłek stały przysługuje:
1) pełnoletniej osobie samotnie gospodarującej, cał-
kowicie niezdolnej do pracy z powodu wieku lub nie-
pełnosprawności, jeżeli jej dochód jest niższy od kryte-
rium dochodowego osoby samotnie gospodarującej;
2) pełnoletniej osobie pozostającej w rodzinie,
całkowicie niezdolnej do pracy z powodu wieku lub
niepełnosprawności, jeżeli jej dochód, jak również
dochód na osobę w rodzinie są niższe od kryterium
dochodowego na osobę w rodzinie.
Zasiłek stały ustala się w wysokości:
1) w przypadku osoby samotnie gospodarującej
– różnicy między kryterium dochodowym osoby sa-
motnie gospodarującej a dochodem tej osoby, z tym
że kwota zasiłku nie może być wyższa niż 444 zł
miesięcznie;
2) w przypadku osoby w rodzinie – różnicy mię-
dzy kryterium dochodowym na osobę w rodzinie
a dochodem na osobę w rodzinie.
Kwota zasiłku stałego nie może być niższa niż
30 zł miesięcznie.
Zasygnalizowany w interpelacji problem zosta-
nie przeanalizowany pod kątem możliwości noweli-
zacji ustawy o pomocy społecznej w celu wyłączenia
739
z dochodu obliczanego do świadczeń z pomocy spo-
łecznej zasiłku pielęgnacyjnego oraz, co za tym idzie,
również dodatku pielęgnacyjnego.
W związku z tym, że wskazane zmiany w usta-
wie o pomocy społecznej mogą spowodować znaczące
skutki finansowe, zarówno dla budżetu państwa,
jak i budżetów jednostek samorządu terytorialnego,
muszą być one poprzedzone szczegółową analizą fi-
nansową oraz dodatkowo poddane uzgodnieniom ze
stroną samorządową w celu znalezienia ewentual-
nych źródeł finansowania zaproponowanych zmian.
Nie przewiduje się natomiast możliwości niewli-
czania do dochodu osoby dodatku mieszkaniowego
obliczanego do celów ustalenia wysokości zasiłku
stałego z uwagi na fakt, że obowiązek ponoszenia
kosztów użytkowania lokalu mieszkalnego spoczy-
wa na każdym lokatorze, nawet niepełnospraw-
nym. Powyższe stanowisko poparł rzecznik praw
obywatelskich, który w piśmie z dnia 30 paździer-
nika 2007 r. uznał zasadność pomniejszania kwoty
zasiłku stałego o wysokość przyznanego dodatku
mieszkaniowego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Agnieszka Chłoń-Domińczak
Warszawa, dnia 17 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Szweda
w sprawie zmiany przepisów ustawy
o niektórych formach popierania
budownictwa mieszkaniowego oraz o zmianie
niektórych ustaw (2212)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Stanisława Szweda w sprawie zmia-
ny przepisów ustawy o niektórych formach popiera-
nia budownictwa mieszkaniowego, nadesłaną pismem
z dnia 31 marca 2008 r. (znak: SPS-023-2212/08),
uprzejmie przekazuję następujące informacje.
Obecne brzmienie przepisów regulujących sys-
tem wspierania budownictwa społecznego precyzuje
także warunki zawierania umów partycypacji.
Zgodnie z art. 29 i 29a ustawy z dnia 26 paździer-
nika 1995 r. o niektórych formach popierania bu-
downictwa mieszkaniowego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98,
poz. 1070, z późn. zm.) umowy partycypacyjne mogą
zawierać z towarzystwem budownictwa społecznego
pracodawcy, osoby prawne i osoby fizyczne. W przy-
padku osób fizycznych kwota partycypacji ograni-
740
czona jest do 30% kosztów budowy mieszkania,
a w razie zakończenia najmu kwota podlega zwro-
towi w ustalonym trybie.
Powyższe przepisy dotyczą przedsięwzięć obję-
tych wnioskami wstępnymi składanymi w Banku
Gospodarstwa Krajowego od 2005 r. włącznie. Wcze-
śniej ustawa o niektórych formach popierania bu-
downictwa mieszkaniowego zawierała jedynie prze-
pis stanowiący, że osoby mające interes w uzyskaniu
mieszkań przez wskazane przez nie osoby trzecie
mogą zawierać z towarzystwem umowy w sprawie
partycypacji w kosztach budowy tych mieszkań
(art. 29 brzmienia ustawy sprzed wejścia w życie
ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o zmianie ustawy
o niektórych formach popierania budownictwa
mieszkaniowego – Dz. U. Nr 213, poz. 2157). Wszel-
kie kwestie dotyczące na przykład wysokości kwoty
partycypacji, jej zwrotu w przypadku zakończenia
najmu, prawa partycypanta do wskazywania kolej-
nych najemców itp. zostały więc uregulowane w dwu-
stronnych umowach zawieranych pomiędzy towarzy-
stwem i partycypantem.
Odnosząc się do pytań pana posła dotyczących
możliwości rozciągnięcia obecnych regulacji na
okres sprzed 2005 r., należy podkreślić, że taka
zmiana przepisów jest niezgodna z zasadą niedzia-
łania prawa wstecz. Warto jednak zauważyć, że
strony umowy, w tym wypadku TBS i partycypant,
mogą w każdej chwili za obopólną zgodą zmienić po-
stanowienia umowy, dostosowując je do obecnego
brzmienia przepisów.
Ponadto chciałbym poinformować pana posła, że
kwestia postanowień umów partycypacyjnych za-
wieranych przed 2005 r. była również przedmiotem
interwencji Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsu-
mentów. Urząd kwestionował różne zapisy umów,
które stawiały w niekorzystnym położeniu partycy-
pantów. Wśród przepisów budzących wątpliwości
UOKiK-u znajdowały się także zapisy dotyczące
zwrotu partycypacji po zakończeniu najmu oraz
praw partycypantów do wskazywania kolejnych na-
jemców. Zatem w przypadku gdyby dane towarzy-
stwo nie zdecydowało się na aneksowanie umowy
partycypacyjnej w celu zapewnienia większych praw
partycypantowi, może on się zwrócić o analizę zapi-
sów umowy do UOKiK-u.
Odpowiadając na pytanie dotyczące możliwości
wykupu mieszkań będących w zasobach towarzystw
budownictwa społecznego, uprzejmie informuję, że
obecnie, zgodnie z art. 20 ustawy o niektórych for-
mach popierania budownictwa mieszkaniowego lo-
kale mieszkalne wybudowane przy wykorzystaniu
kredytu z Krajowego Funduszu Mieszkaniowego
(KFM) nie mogą być, pod rygorem nieważności, wy-
odrębnione na własność, a także nie może być do
nich ustanowione spółdzielcze własnościowe prawo.
Ministerstwo rozważa możliwość dopuszczenia
do częściowej wyprzedaży tego zasobu, ale na pewno
nie może się to odbywać na zasadach stosowanych
w przypadku prywatyzacji mieszkań spółdzielczych
i komunalnych. Należy bowiem pamiętać, że miesz-
kania należą do prywatnych podmiotów, działają-
cych w formie spółek kapitałowych, posiadających
osobowość prawną i prowadzących działalność go-
spodarczą oraz ponoszących wszelkie koszty i ryzy-
ko z tym związane. Organy zarządcze i nadzorcze
tych podmiotów nie mogą prowadzić działalności na
szkodę spółek, państwo nie może zaś narzucać im
działań polegających na niekontrolowanej sprzeda-
ży mieszkań na żądanie najemców. Musi to pozostać
kwestią wyboru samego towarzystwa budownictwa
społecznego.
Ponadto należy pamiętać, że na budowę miesz-
kań zaciągnięto kredyty ze środków KFM. Kredyty
te były udzielane na preferencyjnych warunkach,
wyrażających się niską stopą oprocentowania i dłu-
gim okresem spłaty. W latach 1995–2008 budżet
państwa przeznaczył na dofinansowanie KFM ok.
4,2 mld zł. Dodatkowo państwo poręcza i gwarantu-
je kredyty zaciągane na zasilenie funduszu w mię-
dzynarodowych instytucjach finansowych. Dodat-
kowo w stosunku do części inwestycji stosowano
umorzenie w wysokości 10% kosztów przedsięwzię-
cia. Warunkiem ewentualnej sprzedaży mieszkań
TBS-owskich musi być spłata tych obciążeń i nie
jest możliwe wprowadzenie bonifikat stosowanych
przy prywatyzacji mieszkań komunalnych.
Chciałbym podkreślić, że jeżeli ministerstwo
uzna, że prywatyzacja zasobów wybudowanych z KFM
jest celowa, to będzie się ona odbywać w ramach
szerszej reformy systemu wsparcia czynszowego bu-
downictwa społecznego. Resort nie chce bowiem do-
prowadzić do sytuacji niekontrolowanej wyprzedaży
mieszkań, wybudowanych przecież ze znaczącym
wsparciem władz publicznych i lokalnych, na które
złożyły się środki ogółu podatników.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 17 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Lamczyka
w sprawie dowozu do szkół dzieci
zamieszkałych na obszarach wiejskich (2214)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Stanisława Lamczyka (SPS-
-023-2214/08) w sprawie dowozu do szkół dzieci za-

mieszkałych na obszarach wiejskich, uprzejmie in-
formuję.
Rada gminy, zgodnie z art. 17 ustawy z dnia
7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r.
Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.), zapewnia dzieciom
z terenu swojej gminy możliwość spełniania obo-
wiązku szkolnego, ustalając sieć publicznych szkół
podstawowych i gimnazjów i określając granice ich
obwodów.
Obowiązkiem gminy jest zapewnienie bezpłatne-
go transportu i opieki w czasie przewozu lub zwrot
kosztów przejazdu środkami komunikacji publicz-
nej, jeśli droga dziecka z domu do szkoły przekracza
3 km – w przypadku dzieci 6-letnich i uczniów kl.
I–IV oraz 4 km – w przypadku uczniów kl. V–VI
szkół podstawowych i uczniów gimnazjów mieszka-
jących w obwodzie szkoły. Ustawa nie wskazuje jed-
nak sposobu realizacji obowiązku dowożenia dzieci
do szkoły.
Jeżeli gmina nie ma możliwości takiego zorgani-
zowania sieci szkół, aby droga dzieci nie przekracza-
ła odpowiednio 3 km lub 4 km, w uchwale mogą się
również znaleźć postanowienia dotyczące zasad or-
ganizowania lub zwrotu kosztów dowozu dzieci.
Samorząd gminy, uznając potrzeby i oczekiwania
danej społeczności, może organizować dowożenie
dzieci, gdy droga do szkoły przebiega przez tereny
stwarzające szczególne zagrożenie lub niebezpie-
czeństwo, a także z odległości bliższych niż wskaza-
ne w ustawie. Możliwe jest również zawarcie przez
gminę umowy z rodzicami, wtedy gdy zapewniają
transport dzieci do szkoły, a gmina pokryje jego
koszty.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 10 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Romana Kaczora
w sprawie pomocy finansowej państwa
przeznaczonej na poprawę warunków
funkcjonowania Kliniki Kardiologii
i Kardiochirurgii Instytutu Centrum Zdrowia
Matki Polki w Łodzi (2215)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Romana Kaczora w sprawie
rozbudowy Oddziału Kardiochirurgii Instytutu
„Centrum Zdrowia Matki Polki” w Łodzi, uprzejmie
informuję, że problem należy do priorytetów urzędu
ministra zdrowia.
741
Jednak w chwili obecnej istnieje szereg uwarun-
kowań mających zasadniczy wpływ na bieg sprawy,
a to:
— Stan organizacyjny instytutu odbiega od zło-
żeń, którymi kierowano się przy jego tworzeniu,
jako że w kolejnych latach uruchamiano w placówce
kliniki innych specjalności oraz przenoszono doń
(na drodze porozumienia) kliniki Uniwersytetu Me-
dycznego w Łodzi – co jest przesłanką do głębokiej
reorganizacji i restrukturyzacji instytutu.
— Analiza ekonomiczno-finansowa oraz przegląd
stosunków własnościowych ujawniły zobowiązania
długo- i krótkoterminowe na kwotę ok. 170 mln zł
oraz nieuregulowane stosunki własnościowe terenu,
na którym posadowiony jest instytut – co wymaga
pozyskania środków na pokrycie zobowiązań prze-
kraczających zdolności płatnicze instytutu oraz prze-
prowadzenia procedur związanych z ustaleniem praw
własnościowych gruntów.
W tej sytuacji, mimo ogromnego zapotrzebowa-
nia na leczenie kardiochirurgiczne, zwłaszcza że
zmniejszyła się liczba dzieci leczonych w ośrodku
krakowskim, a znacznie zwiększyła się liczba zgło-
szeń do instytutu, to w chwili obecnej w instytucie
nie ma możliwości wdrażania rozwiązań takich jak
nowe inwestycje.
Pragnę jednakże poinformować, że otrzymali-
śmy zapewnienie, iż zarówno zespół lekarzy instytu-
tu, jak jego kierownictwo dołożą wszelkich starań,
aby zminimalizować niedogodności wynikające z ist-
niejącej sytuacji.
Przedkładając powyższe, raz jeszcze pragnę za-
pewnić, że dobro małych pacjentów jest dla władz
Ministerstwa Zdrowia dobrem najwyższym i wyko-
rzystamy wszelkie środki służące temu celowi.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 10 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Marka Krząkały,
Jarosława Pięty i Ryszarda Zawadzkiego
w sprawie możliwości nowelizacji ustawy
o dodatkach mieszkaniowych (2217)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację panów posłów Marka Krząkały, Jaro-
sława Pięty i Ryszarda Zawadzkiego z dnia 31 mar-
ca br., znak: SPS-023-2217/08, w sprawie możliwo-
ści nowelizacji ustawy o dodatkach mieszkaniowych,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
742
W dniu 13 listopada 2003 r. uchwalona została
przez Sejm RP ustawa o dochodach jednostek sa-
morządu terytorialnego (Dz. U. Nr 203, poz. 1966,
z późn. zm.). Celem rozwiązań zawartych w ww.
ustawie była zmiana zasad finansowania samorzą-
dów poprzez decentralizację zadań państwa i prze-
kazanie ich odpowiednio gminom, powiatom i woje-
wództwom oraz zwiększenie udziału jednostek sa-
morządu terytorialnego w dysponowaniu środkami
publicznymi.
Nowa ustawa o dochodach jednostek samorzą-
du terytorialnego zawiera również zmiany w za-
kresie programu dodatków mieszkaniowych. Zmia-
ny te polegają na dostosowaniu przepisów ustawy
z dnia 21 czerwca 2001 r. o dodatkach mieszkanio-
wych do nowego ustroju finansowego tych jedno-
stek, w tym do nowych zasad finansowania zadań
własnych gmin.
Począwszy od stycznia 2004 r. zmianie uległy za-
sady finansowania wypłat tego świadczenia. Wypła-
ta dodatków mieszkaniowych jest nadal zadaniem
własnym gmin, jednakże w całości finansowanym
z ich dochodów własnych. Oznacza to likwidację do-
tacji budżetowej na dofinansowanie wypłat dodat-
ków mieszkaniowych z równoczesnym, adekwatnym
do poziomu realizacji zadania, zwiększeniem puli
dochodów własnych gmin poprzez podniesienie ich
udziału we wpływach z podatku dochodowego od
osób fizycznych (PIT) do wysokości 39,34% i z po-
datku dochodowego od osób prawnych (CIT) do wy-
sokości 6,71%.
Należy dodać, że równocześnie dokonano zmian
ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o dodatkach miesz-
kaniowych poprzez nadanie uprawnienia radom gmin,
by w drodze uchwały mogły podwyższyć lub obniżyć
(do 20 punktów procentowych) wskaźniki ogranicza-
jące w ustawie wysokość dodatku mieszkaniowego
łącznie z ryczałtem (do wysokości 70% wydatków
przypadających na normatywną powierzchnię zajmo-
wanego lokalu mieszkalnego lub 70% faktycznych wy-
datków ponoszonych za lokal mieszkalny, jeżeli po-
wierzchnia tego lokalu jest mniejsza lub równa norma-
tywnej powierzchni). Oznacza to, że w zależności od
uchwały rady gminy maksymalna wysokość wypłaca-
nych dodatków mieszkaniowych może kształtować się
w przedziale od 50 do 90% wydatków.
Rozwiązanie powyższe jest istotne dla gmin, bo-
wiem pozwala im na podejmowanie decyzji – w zależ-
ności od sytuacji ich budżetów – o zwiększeniu lub
zmniejszeniu skali pomocy w kosztach utrzymania
mieszkań kierowanej do społeczności danej gminy.
W związku z powyższym, odpowiadając na pyta-
nie panów posłów Marka Krząkały, Jarosława Pięty
i Ryszarda Zawadzkiego, uprzejmie informuję, iż mi-
nisterstwo nie rozważa możliwości przywrócenia do-
tacji na częściowe pokrycie wypłacanych dodatków.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 8 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Tomasza Piotra Nowaka
i Arkadego Fiedlera
w sprawie korzystania z wody
w budynkach wielolokalowych (2218)
Odpowiadając na interpelację panów posłów To-
masza Piotra Nowaka i Arkadego Fiedlera, znak
SPS-023-2218/08, w sprawie korzystania z wody
w budynkach wielolokalowych, uprzejmie informu-
ję, co następuje.
Zgodnie z art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 7 czerwca
2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbioro-
wym odprowadzaniu ścieków (Dz. U. Nr 123 z 2006 r.,
poz. 858, ze zm.) ilość wody dostarczanej do nieru-
chomości ustala się na podstawie wskazania wodo-
mierza głównego, a w przypadku jego braku – w opar-
ciu o przeciętne normy zużycia wody określone
w rozporządzeniu ministra infrastruktury z dnia
14 stycznia 2002 r. w sprawie określenia przecięt-
nych norm zużycia wody (Dz. U. Nr 8, poz. 70),
a zatem miejscem wykonania umowy o dostawę
wody jest zawór za wodomierzem głównym w bu-
dynku i tylko do tego miejsca przedsiębiorstwo wo-
dociągowe może odpowiadać za dostawę wody w wy-
maganej ilości, pod odpowiednim ciśnieniem oraz
należytej jakości.
Pomiar ilości zimnej wody dostarczanej z wodo-
ciągów do instalacji wodociągowej zawsze odbywał
się za pomocą wodomierza głównego, instalowanego
na każdym połączeniu (przyłączu) instalacji z siecią
wodociągową. Naturalną konsekwencją praktyko-
wanego od lat sposobu opomiarowania instalacji wo-
dociągowych zimnej wody za pomocą wodomierzy
głównych jest rozliczanie należności za wodę według
wskazań tych wodomierzy. Przedsiębiorstwo wodo-
ciągowo-kanalizacyjne nie ponosi bowiem odpowie-
dzialności za stan techniczny instalacji, wybór wo-
domierzy lokalowych, ich legalizację i wybór sposo-
bu rozliczania za wodę.
Przy rozliczaniu zużycia wody wykazanego przez
wodomierz główny na odbiorców posiadających opo-
miarowane zużycie w lokalach okazuje się prawie za-
wsze, że wskazania wodomierza głównego są wyższe
niż suma wskazań wodomierzy indywidualnych.
Przyczyną powstawania tej różnicy są dopusz-
czalne przepisami błędy przyrządów pomiarowych,
wybór ich rodzaju, nierejestrowane przecieki, brak
jednoczesności dokonywania odczytów, zły stan
techniczny instalacji w budynku. Z powyższego wy-
nika, że straty wody w instalacji to tylko jeden z ele-
mentów ww. różnicy wskazań wodomierza głównego
i sumy wskazań wodomierzy indywidualnych.
Mieszkańcy budynków wielolokalowych zawsze,
również przed wejściem w życie przedmiotowej usta-

wy, płacili za wodę dostarczaną do budynku wg wska-
zań wodomierza głównego a więc ponosili koszty
związane ze stratami wody z powodu nieszczelności
instalacji. To skorzystanie z uprawnień właściciela/
zarządcy do opomiarowania lokali zwróciło powszech-
ną uwagę na występowanie różnicy pomiędzy wska-
zaniami wodomierza głównego a sumą wskazań wo-
domierzy indywidualnych.
Z tych powodów w 2005 r. znowelizowano ustawę
o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym od-
prowadzaniu ścieków, wprowadzając ustawowy obo-
wiązek rozliczania ww. różnicy.
W myśl art. 26 ust. 2 ustawy, jeżeli odbiorcą
usług jest wyłącznie właściciel lub zarządca budyn-
ku wielolokalowego lub budynków wielolokalo-
wych, jest on obowiązany do rozliczenia kosztów
tych usług. Suma obciążeń za wodę lub ścieki nie
może być wyższa od kosztów ponoszonych przez
właściciela lub zarządcę na rzecz przedsiębiorstwa
wod.-kan. Zgodnie z art. 26 ust. 3 właściciel lub za-
rządca budynku wielolokalowego dokonuje wyboru
metody rozliczania różnicy wskazań wodomierza
głównego i sumy wskazań wodomierzy zainstalo-
wanych w lokalach.
Niemniej różnice sięgające czasem kilkudziesię-
ciu procent całkowitego zużycia wody w budynku
słusznie budzą zastrzeżenia mieszkańców, bowiem
tak znaczne wielkości mogą wynikać z niewłaściwe-
go utrzymania instalacji wewnętrznej w budynku,
za co odpowiada jego właściciel/zarządca, nie zaś
przedsiębiorstwo dostarczające wodę.
Jednocześnie informuję, że zgodnie z art. 6 ust. 6
pkt 1 ustawy w przypadku zawierania umów indy-
widualnych na dostawę wody istnieje obowiązek
opomiarowania wszystkich punktów czerpalnych
instalacji, nie tylko tej części, która przebiega w lo-
kalach odbiorców usług.
Ponadto, zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 11 maja
2001 r. Prawo o miarach (tekst jednolity: Dz. U.
z 2004 r. Nr 243, poz. 2441), przyrządy pomiarowe
wprowadzane do obrotu lub do użytkowania po
dokonaniu oceny zgodności z zasadniczymi wyma-
ganiami podlegają w użytkowaniu prawnej kon-
troli metrologicznej, która w przypadku wodomie-
rzy obejmuje legalizację ponowną – § 6 pkt 3 roz-
porządzenia ministra gospodarki z 27 grudnia
2007 r. w sprawie rodzajów przyrządów pomiaro-
wych podlegających prawnej kontroli metrologicz-
nej oraz zakresu tej kontroli (Dz. U. z 2008 r.
Nr 3, poz. 13). Z powyższego wynika, iż wszystkie
wodomierze bez względu na miejsce zamontowa-
nia podlegają legalizacji.
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 16 kwietnia 2008 r.
743
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Tomasza Piotra Nowaka
i Arkadego Fiedlera
w sprawie programu
„Pomoc państwa w zakresie dożywiania” (2220)
W odpowiedzi na interpelację poselską panów
posłów Tomasza Piotra Nowaka i Arkadego Fiedlera
w sprawie realizacji programu „Pomoc państwa w za-
kresie dożywiania”, przesłaną przy piśmie SPS-023-
-2220/08 z dnia 31 marca 2008 r., pragnę uprzejmie
poinformować Pana Marszałka, że:
Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 3 i pkt 14 ustawy
z dnia 12 maja 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U.
Nr 64, poz. 593, z późn. zm.) do zadań własnych
gminy o charakterze obowiązkowym należy m. in.
dożywianie dzieci oraz zapewnienie posiłku osobom,
które nie są w stanie go sobie zapewnić. W dniu
31 grudnia 2005 r. weszła w życie ustawa o ustano-
wieniu programu wieloletniego „Pomoc państwa
w zakresie dożywiania”. Ustawa ta nie zwalnia gmin
z obowiązku realizacji zadań dożywiania dzieci oraz
udzielenia posiłku osobom, które nie mogą go sobie
własnym staraniem zapewnić, wynikających z usta-
wy o pomocy społecznej, służy natomiast wsparciu
finansowemu gmin w wypełnianiu ich zadań wła-
snych. Program zakłada długofalowe działanie
w zakresie poprawy stanu zdrowia dzieci i młodzie-
ży przez ograniczanie zjawiska niedożywienia, upo-
wszechnianie zdrowego stylu żywienia, poprawę po-
ziomu życia osób i rodzin o niskich dochodach oraz
rozwój w gminach bazy żywieniowej.
Przewidziane programem działania zmierzające
do rozwoju i wykorzystywania bazy żywieniowej
w gminach, w tym tworzenia lub doposażenia punk-
tów przygotowywania lub wydawania posiłków, za-
kładają wsparcie finansowe gmin, w miejscach, gdzie
nie byłaby możliwa realizacja programu. Program
nie ma jednak na celu budowy nowych kuchni i du-
żych stołówek przy szkołach, dlatego też tworzenie
nowej bazy służącej takim celom nie powinno być
realizowane jako zadanie wymagające dużych na-
kładów finansowych.
Ponadto pragnę poinformować Pana Marszał-
ka, jak i Panów Posłów, że dotacja przyznawana na
rozwój bazy żywieniowej nie zawiera środków in-
westycyjnych. Jeżeli gmina musi dokonać zakupu
w ramach wydatków inwestycyjnych, wówczas fi-
nansuje ten zakup ze środków własnych. Wydatek
ten może być jednak zaliczony do udziału środków
własnych gminy w programie, co powoduje, że gmi-
na może uzyskać większą dotację na dofinansowa-
nie żywienia.
744
Jeśli chodzi o postulat w sprawie podwyższenia
kwoty jednostkowego zakupu inwestycyjnego, to taka
decyzja leży w gestii ministra finansów.
Kwestia wliczania zasiłków celowych przyzna-
wanych w ramach programu do dochodu osób ubie-
gających się kolejny raz o pomoc w tej formie budzi
wiele wątpliwości. Zgodnie z obowiązującą ustawą
o pomocy społecznej zasiłek celowy ma charakter
zasiłku jednorazowego. Jeżeli decyzja w tej sprawie
wydawana jest co miesiąc, to dochód z tego tytułu
nie jest wliczany do dochodu osoby, czy też rodziny
ubiegającej się ponownie o pomoc w tej formie. Nato-
miast w sytuacji pobierania zasiłku celowego przez
kilka miesięcy w oparciu o jedną wydaną decyzję
brak jest podstawy prawnej do odliczania wysokości
tej pomocy z dochodu osoby/rodziny.
W wyniku monitorowania przebiegu realizacji
programu, a także licznych zapytań i postulatów
w tej sprawie, także ze strony wydziałów polityki
społecznej urzędów wojewódzkich, które z upoważ-
nienia wojewodów koordynują realizację programu
w województwach, kierownictwo resortu widzi po-
trzebę uregulowania tej kwestii.
W najbliższym czasie przewidywana jest noweli-
zacja ustawy o pomocy społecznej, w ramach której
między innymi proponowane będzie wyłączenie za-
siłków celowych z dochodu osób/rodzin ubiegających
się o wsparcie finansowe z pomocy społecznej.
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 16 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posłów Tomasza Piotra Nowaka
i Arkadego Fiedlera
w sprawie realizacji inwestycji przez firmę
Pfeifer & Langen w Cukrowni Gosławice (2221)
Szanowny Panie Marszałku! W związku ze skie-
rowaną do ministra skarbu państwa interpelacją
panów Tomasza Piotra Nowaka i Arkadego Fiedle-
ra, posłów na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia
25 marca 2008 r. w sprawie realizacji inwestycji
przez firmę Pfeifer & Langen KG z siedzibą w Kolo-
nii w cukrowni Gosławice, uprzejmie informuję, co
następuje.
W dniu 13 lipca 2001 r. pomiędzy Poznańsko-Po-
morską Spółką Cukrową SA. z siedzibą w Poznaniu,
jako sprzedającym, a Pfeifer & Langen Kommandit-
gesellschaft z siedzibą w Kolonii, jako kupującym,
została zawarta umowa sprzedaży akcji pięciu cu-
krowni, w tym cukrowni „Gosławice” SA. Minister
skarbu państwa, reprezentujący Skarb Państwa,
który był jedynym akcjonariuszem sprzedającego,
wyraził zgodę na zbycie ww. akcji kupującemu. Ter-
min realizacji zobowiązań kupującego upłynął z dniem
30.09.2006 r.
Zgodnie z postanowieniami przedmiotowej umo-
wy kupujący zobowiązał się, że w okresie realizacji
zobowiązań inwestycyjnych, a w każdym razie przez
okres nie dłuższy niż 5 lat od dnia zamknięcia (dnia
dokonania zapłaty ceny przez kupującego), nie spo-
woduje, aby którakolwiek z cukrowni:
— zakończyła prowadzenie swojej statutowej
działalności,
— została zlikwidowana lub rozwiązana,
— sprzedała całość swojego majątku lub sprzeda-
ła taką część majątku, iż zostałaby pozbawiona moż-
liwości prowadzenia statutowej działalności gospo-
darczej, lub aby podjęła działania uniemożliwiające
prowadzenie jej statutowej działalności,
— dokonała jakiegokolwiek innego przedsięwzię-
cia, które w ramach jednej lub wielu transakcji sta-
nowiłoby całkowite rozporządzenie przedsiębior-
stwem w rozumieniu art. 551 K.c. lub całkowite roz-
porządzenie całością jej składników majątkowych,
— złożyła wniosek o wszczęcie postępowania ukła-
dowego,
— złożyła wniosek o wszczęcie postępowania
upadłościowego.
Okres obowiązywania powyższych zobowiązań
upłynął z dniem 30.09.2006 r. W okresie tym nie
stwierdzono naruszeń ww. postanowień umowy. Po
upływie powyższego terminu kupujący może swo-
bodnie dysponować nabytym majątkiem spółki.
Informuję ponadto, że załącznikiem do powyż-
szej umowy sprzedaży jest pakiet plantatorski dla
Grupy Kalisko-Konińskiej oraz pakiet socjalny, pod-
pisany przez przedstawicieli pracowników Cukrow-
ni „Gosławice” SA. Ww. pakiet socjalny zawierał zo-
bowiązanie kupującego do zagwarantowania trwa-
nia istniejących stosunków pracy pomiędzy cukrow-
nią Gosławice a pracownikami przez okres 36 mie-
sięcy od dnia wejścia w życie pakietu, jednak nie
krócej niż do 31 grudnia 2002 r. W przypadku roz-
wiązania stosunku pracy przed końcem ww. termi-
nu pracownikom przysługiwało stosowne odszkodo-
wanie. Jednakże zarówno sama umowa sprzedaży,
jak i pakiet socjalny nie zawierały postanowień za-
bezpieczających sytuację prawną pracowników na
wypadek zaprzestania produkcji.
Zgodnie z postanowieniami ww. umowy kupują-
cy zobowiązał się do zrealizowania w terminie do
31.12.2002 r. gwarantowanych inwestycji w rzeczowy
majątek trwały spółek o łącznej wartości 6 000 000
EURO. Powyższe inwestycje zostały wykonane
w pełnej kwocie, jednakże po terminie przewidzia-
nym umową, co zostało potwierdzone przez biegłych
rewidentów. W przypadku niezrealizowania w cało-
ści zobowiązania inwestycyjnego w terminie przewi-
dzianym umową kupujący zobowiązany był do za-
płaty kary umownej, płatnej na rzecz Skarbu Pań-
stwa. Kupujący odmówił zapłaty kary, w związku

z powyższym Skarb Państwa – minister skarbu
państwa wystąpił na drogę postępowania sądowe-
go. Sąd Okręgowy w Warszawie II Wydział Cywil-
ny wyrokiem z dnia 24.10.2007 r. zasądził od Pfe-
ifer & Langen KG na rzecz Skarbu Państwa – mi-
nistra skarbu państwa kwotę 5 099 000 EURO
z ustawowymi odsetkami od dnia 22 kwietnia 2004 r.
do dnia zapłaty.
Jednocześnie informuję, że Skarb Państwa jest
akcjonariuszem mniejszościowym spółki Pfeifer
& Langen Polska SA (0,16% w kapitale zakłado-
wym). Minister skarbu państwa wykonuje jedynie
prawa ze swojego pakietu akcji na walnym zgroma-
dzeniu spółki, nie ma natomiast wpływu na decy-
zje zarządu spółki, w tym w zakresie restruktury-
zacji spółki, zatrudnienia, utrzymania bądź zakoń-
czenia produkcji.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 11 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posłanek
Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej,
Urszuli Augustyn i Danuty Jazłowieckiej
w sprawie braku rozporządzenia
ministra rozwoju regionalnego, dotyczącego
udzielania pomocy publicznej w ramach
Programu Operacyjnego „Kapitał ludzki”
(2222)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację poselską z dnia 31 marca br., zgłoszoną
przez panie posłanki: Izabelę Katarzynę Mrzygłoc-
ką, Urszulę Augustyn oraz Danutę Jazłowiecką, do-
tyczącą opóźnień w przygotowaniu rozporządzenia
ministra rozwoju regionalnego w sprawie udzielania
pomocy publicznej w ramach Programu Operacyjne-
go „Kapitał ludzki” pragnę poniżej przekazać sto-
sowne wyjaśnienia.
I. Znaczenie rozporządzenia w sprawie udziela-
nia pomocy publicznej w ramach Programu Opera-
cyjnego „Kapitał ludzki” dla realizacji wsparcia w ra-
mach PO KL.
1. Rozporządzenie w sprawie udzielania pomocy
publicznej w ramach Programu Operacyjnego „Ka-
pitał ludzki” stanowi podstawę prawną do realizacji
projektów objętych zasadami pomocy publicznej
w ramach PO KL (z wyjątkiem priorytetu II oraz
form wsparcia współfinansowanych ze środków
Funduszu Pracy oraz PFRON), obejmując m.in.
745
wsparcie na rzecz podnoszenia adaptacyjności przed-
siębiorstw i pracowników, subsydiowanie zatrudnie-
nia osób bezrobotnych oraz udzielanie pomocy finan-
sowej na rozwój przedsiębiorczości. Ze względu na
obowiązujące przepisy unijne oraz krajowe nie jest
możliwe wdrażanie powyższych form wsparcia bez
stosownego programu pomocowego, który określa
przeznaczenie, warunki, a także formy udzielania
pomocy publicznej dla beneficjentów, gdyż przyzna-
na w ten sposób pomoc zostałaby uznana za nie-
zgodną ze wspólnym rynkiem, a tym samym podle-
gałaby zwrotowi.
2. Jednocześnie brak powyższego rozporządze-
nia nie ogranicza możliwości realizacji projektów,
które nie są objęte zasadami pomocy publicznej,
a także projektów, w przypadku których pomoc bę-
dzie udzielana na podstawie rozporządzeń wyko-
nawczych do odrębnych ustaw (w tym ustawy o pro-
mocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy oraz
ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz
zatrudnianiu osób niepełnosprawnych). W chwili
obecnej istnieje zatem możliwość ogłaszania oraz
rozstrzygania konkursów obejmujących powyższe
typy projektów, w tym m.in. w obszarze aktywizacji
zawodowej osób bezrobotnych, integracji społecznej,
edukacji oraz podnoszenia kwalifikacji zawodowych
osób pracujących, a także projektów obejmujących
pomoc publiczną współfinansowanych ze środków
Funduszu Pracy i PFRON.
3. Mając na uwadze powyższe, Ministerstwo Roz-
woju Regionalnego zwróciło się do instytucji biorą-
cych udział we wdrażaniu PO KL o zmianę harmono-
gramu ogłaszanych konkursów lub też o wyłączenie
w ramach ogłaszanych konkursów form wsparcia ob-
jętych zasadami pomocy publicznej do momentu wej-
ścia w życie stosownego rozporządzenia.
4. Przyczyny opóźnienia wejścia w życie rozpo-
rządzenia w sprawie udzielania pomocy publicznej
w ramach Programu Operacyjnego „Kapitał ludzki”.
1. Ministerstwo Rozwoju Regionalnego podjęło
wszelkie niezbędne czynności zmierzające do termi-
nowego opracowania oraz wejścia w życie przedmio-
towego rozporządzenia przy zachowaniu wszelkich
ustawowo wymaganych terminów przeznaczonych
na konsultacje projektu. Niemniej jednak w trakcie
prac nad projektem pojawiło się szereg okoliczności,
które wpłynęły na opóźnienie procesu legislacyjne-
go. Należy do nich zaliczyć przede wszystkim:
— zakwestionowanie przez RCL delegacji do wy-
dania rozporządzenia przez ministra rozwoju regio-
nalnego oraz konieczność wskazania odpowiednio
ministra właściwego do wydania rozporządzenia
(w opinii MRR powyższa uwaga jest bezzasadna ze
względu na przekrojowy charakter rozporządzenia,
który uniemożliwia wskazanie jednego ministra
właściwego kierującego odpowiednim działam ad-
ministracji rządowej, jak również regionalny cha-
rakter realizowanego wsparcia, które implikuje
analogiczne podejście jak w przypadku regionalnych
programów operacyjnych, dla których ministrem
746
właściwym do wydania rozporządzenia jest minister
rozwoju regionalnego). Kwestia ta została rozstrzy-
gnięta zgodnie z zaleceniami RCL poprzez uzyskanie
stanowiska ministra właściwego do spraw pracy oraz
ministra właściwego do spraw gospodarki, którzy
uznali właściwość ministra rozwoju regionalnego do
wydania przedmiotowego rozporządzenia (odpowied-
nio pisma z 31 marca i 4 kwietnia br.);
— konieczność ponownego skonsultowania pro-
jektu rozporządzenia z Urzędem Ochrony Konkuren-
cji i Konsumentów zgodnie z przepisem art. 13 ust. 1
pkt 1 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o postępowa-
niu w sprawach dotyczących pomocy publicznej celem
uzyskania opinii dotyczącej programów pomocowych
w rozumieniu art. 2 pkt 7 ww. ustawy. Na obecnym
etapie prac legislacyjnych projekt rozporządzenia zo-
stał uzgodniony w trybie roboczym oraz uzyskał osta-
teczną opinię prezesa UOKiK.
III. Przewidywany termin wejścia w życie rozpo-
rządzenia w sprawie udzielania pomocy publicznej
w ramach Programu Operacyjnego „Kapitał ludzki”.
1. Aktualnie projekt rozporządzenia został skie-
rowany do Rządowego Centrum Legislacji z prośbą
o zwolnienie z Komisji Prawniczej. Następnie, po
ostatecznym uzgodnieniu projektu z RCL, projekt
zostanie skierowany do publikacji. Planowany ter-
min wejścia w życie rozporządzenia to przełom
kwietnia i maja br.
2. Jednocześnie, aby przyspieszyć rozpoczęcie
wdrażania projektów, w ramach których udzielana
jest pomoc publiczna, Instytucja Zarządzająca przy-
jęła rozwiązanie, zgodnie z którym nabór projektów
związanych z udzielaniem pomocy publicznej został-
by ogłoszony po Komisji Prawniczej (lub po uzyska-
niu zwolnienia z Komisji Prawniczej), a więc jeszcze
przed opublikowaniem przedmiotowego rozporzą-
dzenia, natomiast podpisywanie umów o dofinanso-
wanie projektu z beneficjentami pomocy publicznej
(równoznaczne z jej udzieleniem) rozpoczęłoby się
już po wejściu w życie stosownego rozporządzenia.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 10 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację poseł Izabelli Sierakowskiej
w sprawie świadczeń państwowych
dla reprezentantów Polski w igrzyskach
paraolimpijskich przed 1992 r. (2229)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację poseł na Sejm RP Izabelli Sierakow-
skiej, przekazaną pismem z dnia 31 marca 2008 r.
(sygn. SPS-023-2229/08), w sprawie świadczeń pań-
stwowych dla reprezentantów Polski w igrzyskach
paraolimpijskich przed 1992 r. uprzejmie informuję,
co następuje.
Zgodnie z ustawą z dnia 8 września 2006 r.
o zmianie ustawy o kulturze fizycznej (Dz. U. Nr 208,
poz. 1531) aktualnie uprawnionych do otrzymywa-
nia świadczeń paraolimpijskich jest 30 osób. Skutki
finansowe wypłaty świadczeń w 2007 r. wyniosły
790 269,56 zł. Ewentualne skutki finansowe w skali
roku przyznania świadczeń wszystkim paraolimpij-
czykom oraz głuchym olimpijczykom za zdobycie
medalu wyniosłyby 6 282 558 zł. Objęłyby one
141 paraolimpijczyków i 74 głuchych olimpijczyków
– razem 215 osób. W planie realizacji zadań Mini-
sterstwa Sportu i Turystyki na 2008 rok w dziale
926: Kultura fizyczna i sport, na świadczenia para-
olimpijskie zarezerwowane są środki z budżetu pań-
stwa w wysokości 921 000 zł.
Zmieniając zapisy ustawy przyznającej świadcze-
nia pieniężne, należy wziąć pod uwagę, że igrzyska
podlegają ciągłej ewolucji, a ruch sportowy osób nie-
pełnosprawnych rozwija się w świecie niezwykle dy-
namicznie. Wzrasta liczba startujących zawodników
w igrzyskach, liczba krajów uczestniczących, przyby-
wa dyscyplin i konkurencji. Zostały zmienione i udo-
skonalone systemy klasyfikacji medycznych, tzn. po-
dział zawodników niepełnosprawnych na grupy nie-
pełnosprawności według rozpoznania lekarskiego
i badania medycznego, systemy kwalifikacyjne i za-
sady uczestnictwa w igrzyskach, których warun-
kiem startu jest m.in. uzyskanie pewnych mini-
mum kwalifikacyjnych w poszczególnych dyscypli-
nach sportu.
Historia zawodów organizowanych dla osób nie-
pełnosprawnych datuje się od 1960 r. Jednakże znacz-
ne zinstytucjonalizowanie tego ruchu sportowego
osób niepełnosprawnych rozpoczęło się od 1989 r.,
tj. od powstania Międzynarodowego Komitetu Para-
olimpijskiego (IPC), koordynującego wszystkie spra-
wy związane z igrzyskami paraolimpijskimi. Zawody
organizowane do 1988 r. nosiły różne nazwy i dotyczy-
ły m.in. tylko jednej grupy niepełnosprawności, np.
w igrzyskach w Heidelbergu w 1972 r. brali udział wy-
łącznie sportowcy z grupy paraplegii i polio. Nie za-
wsze było spełnione kryterium rywalizacji, np. na za-
wodach w Toronto (1976 r.) na starcie w pływaniu
były po 2–3 osoby, w lekkiej atletyce po 3–5 osób,
w Stoke Mandeville (1984 r.) w pływaniu po 1–3 oso-
by, w Nowym Yorku (1984 r.) w lekkiej atletyce po
2–3 osoby.
Po powstaniu Międzynarodowego Komitetu Pa-
raolimpijskiego:
— zmienione zostały regulaminy, które zapewni-
ły m.in. pełną obsadę zawodników w rozgrywanej
konkurencji,
— wprowadzono systemy kwalifikacyjne do igrzysk,
tzn. ustalono zasady uczestnictwa w igrzyskach,
których warunkiem startu jest m.in. uzyskanie
pewnych minimum kwalifikacyjnych w poszczegól-
nych dyscyplinach sportu,

— uporządkowano zasady współzawodnictwa
sportowego, uniemożliwiające zdobywanie dużej
liczby medali przez jednego zawodnika w kilku kon-
kurencjach, często z bardzo nieliczną obsadą – dwie
lub trzy osoby, (np. w zawodach w Arnhem, 80 spor-
towców niepełnosprawnych zdobyło 179 medali),
— uporządkowano przepisy w różnych dyscypli-
nach sportowych,
— wprowadzono udział wszystkich rodzajów
schorzeń (amputacje, porażenia narządu ruchu, po-
rażenia mózgowe, schorzenia narządu wzroku – nie-
widomi i niedowidzący).
Należy podkreślić, że poza Polską świadczenia
pieniężne wypłacane są tylko w Meksyku. Świadcze-
nia otrzymują paraolimpijczycy po zakończeniu ka-
riery sportowej w wysokości około 1000 USD mie-
sięcznie.
Z inicjatywą nowelizacji ustawy o zmianie usta-
wy o kulturze fizycznej wystąpiono w grudniu 2007 r.
Ta poselska inicjatywa wniesienia ww. projektu
ustawy wychodzi naprzeciw oczekiwaniom sportow-
ców niepełnosprawnych – medalistów igrzysk spor-
towych od pierwszego udziału zawodników polskich
w światowym ruchu sportowym osób niepełno-
sprawnych, tj. od 1972 r., a także medalistów igrzysk
olimpijskich głuchych od początku istnienia ruchu
olimpijskiego głuchych, tj. od 1924 r.
Wskazany projekt ustawy o zmianie ustawy o kul-
turze fizycznej przewiduje więc świadczenia dla pa-
raolimpijczyków i głuchych oplimpijczyków, którzy
zdobyli medale od początku istnienia ruchu sporto-
wego osób niepełnosprawnych.
Podczas posiedzenia Komisji Kultury Fizycznej
i Sportu w dniu 11 marca 2008 r. powołana została
podkomisja nadzwyczajna do rozpatrzenia posel-
skiego projektu ustawy o zmianie ustawy o kulturze
fizycznej. Na posiedzeniach ww. podkomisji sprawa
dotycząca świadczeń pieniężnych będzie jeszcze raz
zbadana i ponownie rozpatrzona.
Z poważaniem
Minister
Mirosław Drzewiecki
Warszawa, dnia 17 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Artura Ostrowskiego
w sprawie nabywania przez nauczycieli praw
do emerytury na podstawie art. 88 ustawy
Karta Nauczyciela (2235)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana Artura Ostrowskiego, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, przekazaną przy piśmie
747
z dnia 31 marca br., znak: SPS-023-2235/08, w spra-
wie nabywania przez nauczycieli praw do emerytury
na podstawie art. 88 ustawy Karta Nauczyciela
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Art. 88 ust. 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r.
Karta Nauczyciela (Dz. U. z 2006 r. Nr 9, poz. 674,
z późn. zm.) stanowi, iż nauczyciele mający trzydzie-
stoletni okres zatrudnienia, w tym 20 lat wykony-
wania pracy w szczególnym charakterze, zaś na-
uczyciele szkół, placówek, zakładów specjalnych
oraz zakładów poprawczych i schronisk dla nielet-
nich – dwudziestopięcioletni okres zatrudnienia,
w tym 20 lat wykonywania pracy w szczególnym
charakterze w szkolnictwie specjalnym, mogą – po
rozwiązaniu na swój wniosek stosunku pracy
– przejść na emeryturę.
Zgodnie natomiast ze zmienionym na mocy usta-
wy z dnia 7 września 2007 r. o zmianie ustawy o eme-
ryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecz-
nych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 191,
poz. 1369) brzmieniem art. 88 ust. 2a Karty Nauczy-
ciela nauczyciele urodzeni po dniu 31 grudnia 1948 r.,
a przed dniem 1 stycznia 1969 r., zachowują prawo do
emerytury, bez względu na wiek, jeżeli:
1) spełnili warunki do uzyskania prawa do eme-
rytury, określone w ust. 1 art. 88 Karty Nauczycie-
la, w ciągu dziesięciu lat od dnia wejścia w życie
ustawy o emeryturach i rentach z FUS (tj. do dnia
31 grudnia 2008 r.), z wyjątkiem rozwiązania sto-
sunku pracy, oraz
2) nie przystąpili do otwartego funduszu emery-
talnego albo złożyli wniosek o przekazanie środków
zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu
emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu Ubezpie-
czeń Społecznych, na dochody budżetu państwa.
Mając na względzie powyższe, należy podkreślić,
że celem ww. ustawy z dnia 7 września 2007 r.
w zakresie zmiany przepisów Karty Nauczyciela
było jedynie wydłużenie o kolejny rok (tj. do końca
2008 r.) terminu, w którym muszą być spełnione
warunki do uzyskania wcześniejszej emerytury wy-
mienione w art. 88 ust. 1 Karty Nauczyciela, z wy-
jątkiem rozwiązania stosunku pracy. Rozwiązanie
stosunku pracy jest nadal bezwzględnym warun-
kiem przyznawania emerytury bez względu na wiek,
z tym że nie musi ono nastąpić do dnia 31 grudnia
2008 r.
Wobec tego ani złożenie wniosku o rozwiązanie
stosunku pracy, ani też złożenie wniosku o emery-
turę na podstawie art. 88 ust. 1 Karty Nauczyciela
przez nauczycieli urodzonych po dniu 31 grudnia
1948 r., a przed dniem 1 stycznia 1969 r. nie musi
nastąpić do końca 2008 r. Do tej daty powinny jedy-
nie zostać spełnione przez nich wymagania dotyczą-
ce okresu zatrudnienia oraz okresu pracy w charak-
terze szczególnym.
Oczywiście uzyskanie prawa do emerytury wy-
magało będzie w każdym wypadku rozwiązania na
wniosek nauczyciela stosunku pracy, przy zachowa-
niu odpowiednich przepisów rozdz. 4 Karty Nauczy-
748
ciela dotyczących rozwiązania stosunku pracy, zło-
żenia wniosku o emeryturę wraz z wnioskiem o prze-
kazanie środków zgromadzonych na rachunku
w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednic-
twem ZUS, na dochody budżetu państwa, ale tylko
w przypadku osób będących członkiem otwartego
funduszu emerytalnego.
Pragnę poinformować ponadto, że jeśli nauczy-
ciele chcą, aby ich świadczenia emerytalne zostały
obliczone na podstawie dotychczasowych zasad,
tj. ich wysokość w oparciu o art. 53 ust. 1 ustawy
o emeryturach i rentach z FUS, a podstawa wymia-
ru emerytury – w oparciu o przepisy znajdujące się
w rozdziale 4 działu I ustawy o emeryturach i ren-
tach z FUS (art. 15 i następne) oraz ust. 2 art. 88
Karty Nauczyciela, wnioski o emeryturę powinni
złożyć przed osiągnięciem podstawowego wieku
emerytalnego, tj. 60. roku życia – w wypadku kobiet,
a 65. roku życia – w wypadku mężczyzn. Może to
nastąpić również po 31 grudnia 2008 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Agnieszka Chłoń-Domińczak
Warszawa, dnia 17 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie możliwości zmian w ustawie
o systemie oświaty oraz ustawie
Karta Nauczyciela (2237)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jarosława Matwiejuka (SPS-
-023-2237/08) w sprawie możliwości zmian w usta-
wie o systemie oświaty oraz ustawie Karta Nauczy-
ciela, przedstawiam następujące stanowisko.
W art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r.
Karta Nauczyciela (Dz. U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674
z późn. zm.) ustawodawca zdefiniował pojęcie wyna-
grodzenia nauczyciela, wskazując precyzyjnie, jakie
składniki wchodzą w jego skład. Powyższe rozstrzy-
gnięcie jest kluczowe w kontekście wskazywania
przez ustawę w kolejnych przepisach średnich wy-
nagrodzeń nauczycieli. W ten sposób ustawa Karta
Nauczyciela określa czytelny mechanizm zarówno
kształtowania wynagrodzeń nauczycieli, jak i pozio-
mu gwarancji budżetu państwa do zapewnienia sto-
sownych środków finansowych na realizację płac.
Coroczny wzrost wysokości średnich wynagrodzeń
nauczycieli, z uwzględnieniem poszczególnych stop-
ni awansu zawodowego, jest konsekwencją wysokości
wskaźników procentowych, określonych w art. 30
ust. 3 i 4 Karty Nauczyciela, oraz rozstrzygnięciom
parlamentu RP dotyczących przyjęcia określonej wy-
sokości kwoty bazowej. Tak ukształtowane minimal-
ne wynagrodzenia nauczycieli determinują zakres
gwarancji ustawowych dla wysokości średnich płac
w każdej jednostce samorządu terytorialnego.
W skład tak zdefiniowanego wynagrodzenia nie
wchodzą inne rodzaje przychodu ze stosunku pracy,
tzw. dodatki socjalne określone w art. 54 ustawy
Karta Nauczyciela. Przepis ten powołuje szczególne
uprawnienia dla nauczycieli zatrudnionych na tere-
nach wiejskich lub w mieście liczącym do 5 tys. miesz-
kańców. W skład wymienionych dodatków wchodzą:
tzw. dodatek wiejski oraz dodatek mieszkaniowy. Wy-
sokość dodatku wiejskiego wynika wprost z ustawy
i wynosi 10% wynagrodzenia zasadniczego upraw-
nionego nauczyciela. Warunkiem przyznania tego do-
datku jest posiadanie kwalifikacji do zajmowania sta-
nowiska nauczyciela oraz zatrudnienie na wsi lub
w mieście liczącym do 5 tys. mieszkańców. Dodatek
ten ma zatem charakter kompensujący ewentualne
niedobory kadrowe na terenach mniej atrakcyjnych
zawodowo, na rzecz zapewnienia nauczycieli o odpo-
wiednio wysokich kwalifikacjach, umożliwiających
osiąganie porównywalnych z większymi miastami
efektów dydaktyczno-wychowawczych. Organ pro-
wadzący natomiast, w zależności od występującego
na danym terenie deficytu kadr, może kreować wy-
sokość tego dodatku ponad kwotę obligatoryjną wy-
nikającą z ustawy.
Zatrudnienie na wsi lub w mieście liczącym do
5 tys. mieszkańców oraz posiadanie kwalifikacji do
zajmowania stanowiska nauczyciela są również nie-
zbędnymi warunkami uprawniającymi do uzyska-
nia dodatku mieszkaniowego. Wyłączne kompeten-
cje do ustalania wysokości tego dodatku oraz szcze-
gółowych zasad jego przyznawania posiada jednak
organ prowadzący szkołę, czyli właściwa jednostka
samorządu terytorialnego. Należy więc uznać, iż po-
stulaty pana posła są realizowane od lat.
Niezależnie od powyższego pragnę poinformo-
wać Pana Marszałka, iż obecnie trwają prace nad
rozwiązaniami mającymi na celu wzmocnienie auto-
nomii samorządu lokalnego w zakresie organizacji
i realizacji zadań oświatowych, których konsekwen-
cją ma być m.in. wzmocnienie jakości kształcenia
i wychowania.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, uprzejmie
proszę Pana Marszałka o ich przyjęcie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 14 kwietnia 2008 r.

Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na interpelację posła Jana Kaźmierczaka
w sprawie zasad i formy odbywania praktyk,
ustalanych przez wyższe uczelnie (2239)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Jana Kaźmierczaka (SPS-023-
-2239/08) w sprawie zasad i form odbywania prak-
tyk zawodowych, pragnę przekazać, co następuje.
Obowiązek odbycia praktyk zawodowych dla po-
szczególnych kierunków studiów określają plany
studiów i programy nauczania opracowane na pod-
stawie standardów kształcenia określonych w roz-
porządzeniu ministra nauki i szkolnictwa wyższego
z dnia 12 lipca 2007 r. w sprawie standardów kształ-
cenia dla poszczególnych kierunków oraz poziomów
kształcenia, a także trybu tworzenia i warunków,
jakie musi spełniać uczelnia, by prowadzić studia
międzykierunkowe oraz makrokierunki (Dz. U.
Nr 164, poz. 1166). Standardy kształcenia dla po-
szczególnych kierunków studiów i poziomów kształ-
cenia określają wymiar praktyk, nie precyzują jed-
nak miejsca i terminu ich przeprowadzania, zgodnie
z § 13 ust. 1 cytowanego rozporządzenia. Należy
także podkreślić, iż przepis art. 166 ust. 3 ustawy
Prawo o szkolnictwie wyższym daje senatowi uczel-
ni możliwość określenia warunków zwalniania stu-
denta z obowiązku odbycia praktyki. Decyzje w tej
sprawie podejmują autonomicznie władze uczelni.
Dokonanie wyboru instytucji, urzędu czy innej
jednostki, w której student odbywa praktykę zawo-
dową, należy również do kompetencji władz uczelni.
Wybór ten pozostaje w ścisłym, merytorycznym
związku z kierunkiem studiów, na którym student
studiuje. Podstawę odbycia praktyki zawodowej
w danej instytucji czy urzędzie z reguły stanowi wy-
stąpienie władz uczelni i porozumienie zawarte
z odpowiednimi organami w tej sprawie.
Czasem podstawę taką może stanowić także wy-
stąpienie samego zainteresowanego studenta do in-
stytucji czy urzędu, jednakże decyzja dotycząca moż-
liwości odbycia praktyki zawodowej w wybranej przez
studenta instytucji należy jedynie władz uczelni.
Pozwalam sobie jednocześnie poinformować, iż
w mojej opinii przepis winien być możliwie szeroko
rozumiany poprzez dopuszczenie możliwości odby-
cia praktyk (zgodnie z ich programem) w dużej licz-
bie ośrodków, w dogodnych dla studentów termi-
nach, przy uwzględnieniu warunków wymaganych
do uzyskania określonych uprawnień zawodowych
w omawianym przypadku – chodzi o kierunek fizjo-
terapia, co może warunkować miejsce odbywania
praktyk.
Rozwiązanie poruszonego problemu możliwe jest
wyłącznie na szczeblu uczelni, przy udziale rekto-
rów, dziekanów i przedstawicieli samorządu studen-
tów, gdyż jedynie dyskusja w tym gronie umożliwi
749
pogodzenie celów procesu kształcenia, dbałości o ja-
kość wykształcenia absolwenta oraz interesów stu-
dentów.
Z wyrazami szacunku
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 14 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jerzego Szmajdzińskiego
w sprawie obciążenia podatkiem VAT
Stowarzyszenia Autorów ZAiKS,
a w konsekwencji innych organizacji
zbiorowego zarządzania prawami autorskimi
i pokrewnymi (2245)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem z dnia 31 marca 2008 r. nr SPS-023-2245/08,
przy którym przekazana została interpelacja pana
posła Jerzego Szmajdzińskiego w sprawie obciąże-
nia podatkiem VAT Stowarzyszenia Autorów ZA-
iKS, a w konsekwencji i innych organizacji zbioro-
wego zarządzania prawami autorskimi i pokrewny-
mi, uprzejmie informuję:
Z treści interpelacji pana posła oraz z posiadanych
przez Ministerstwo Finansów informacji wynika, że
wobec Stowarzyszenia Autorów ZAiKS toczy się po-
stępowanie podatkowe, dla którego właściwym na
obecnym etapie sprawy jest dyrektor Izby Skarbowej
w Warszawie. Minister Finansów, mając na uwadze
przyznane uprawnienia organom administracji po-
datkowej, nie może w jakikolwiek sposób ingerować
w toczące się postępowanie prowadzone przez upraw-
nione organy. Ingerencja ministra finansów byłaby
niedopuszczalna w świetle zasady dwuinstancyjności
postępowania, określonej w art. 127 ustawy z dnia
29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U.
z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.).
Należy zaznaczyć, że Stowarzyszeniu Autorów
ZAiKS przysługują, zgodnie z obowiązującymi prze-
pisami, możliwości prawne weryfikacji ustaleń czy-
nionych przez organy administracji podatkowej.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż minister
kultury i dziedzictwa narodowego był informowany
o ogólnych zasadach opodatkowania podatkiem od
towarów i usług działalności polegającej na zbioro-
wym zarządzaniu prawami autorskimi i prawami
pokrewnymi, również w kontekście obowiązujących
w tym zakresie regulacji prawa wspólnotowego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 16 kwietnia 2008 r.
750
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Raniewicza
w sprawie finansowania w 2009 r.
„Programu zintegrowanego zarządzania
granicą w latach 2007–2013” (2249)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo Pana Marszałka nr SPS-023-2249/08 z dnia
31 marca 2008 r., przy którym została przesłana in-
terpelacja pana posła Grzegorza Raniewicza w spra-
wie finansowania w 2009 r. „Programu zintegrowa-
nego zarządzania granicą w latach 2007–2013”,
uprzejmie informuję Pana Marszałka, iż doceniam
determinację pana posła w dążeniu do otwarcia no-
wych drogowych przejść granicznych Zbereże–
–Adamczuki oraz Dołhobyczów–Uhrynów. Uważam,
że ich uruchomienie stanowiłoby uwieńczenie wielo-
letnich starań władz lokalnych, samorządowych i go-
spodarczych, jak również służyłoby rozwojowi sze-
roko rozumianej współpracy transgranicznej.
Podzielając przedstawioną zasadność otwarcia
nowych drogowych przejść granicznych, pragnę za-
uważyć, iż decyzja w tym zakresie należy do kompe-
tencji resortu spraw wewnętrznych i administracji.
Stosownie bowiem do przepisu art. 16 ust. 1 ustawy
z dnia 12 października 1990 r. o ochronie granicy
państwowej (Dz. U. z 2005 r. Nr 226, poz. 1944) de-
cyzja w sprawie ogłoszenia drogowego przejścia gra-
nicznego, rodzaju ruchu dozwolonego przez to przej-
ście oraz czasu jego otwarcia należy do ministra
spraw wewnętrznych i administracji, fakt zaś utwo-
rzenia nowego przejścia granicznego wymaga wcze-
śniejszego zawarcia z krajem sąsiedzkim stosownej
umowy międzynarodowej.
Kwestie związane z realizowaniem inwestycji na
przejściu granicznym, finansowaniem i utrzymywa-
niem przejść granicznych, stosownie do rozporzą-
dzenia Rady Ministrów z dnia 13 grudnia 2005 r.
w sprawie obowiązków wojewody w zakresie finan-
sowania i utrzymywania przejść granicznych,
przejść turystycznych, miejsc przekraczania granicy
na szlakach turystycznych oraz punktów nocnego
postoju na rzekach granicznych, ich wyposażenia,
a także organów właściwych do osadzania i utrzy-
mywania znaków granicznych na morskich wodach
wewnętrznych (Dz. U. Nr 256, poz. 2145) należą do
kompetencji wojewody właściwego miejscowo dla lo-
kalizacji przejścia granicznego. Wojewoda jest więc
zobowiązany do zapewnienia służbom granicznym
odpowiedniej bazy lokalowej oraz urządzeń i sprzętu
technicznego niezbędnych do przeprowadzania
sprawnej i skutecznej kontroli. Zakres obowiązków
wojewody obejmuje również planowanie i wykony-
wanie inwestycji na przejściu granicznym. Koszty
związane z finansowaniem i utrzymaniem przejść
granicznych pokrywane są ze środków wyodrębnio-
nych w budżecie właściwych miejscowo wojewodów.
Pozostaję w przekonaniu, iż przedstawione in-
formacje spotkają się ze zrozumieniem Pana Mar-
szałka.
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 16 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Grzegorza Raniewicza
w sprawie rozbudowy infrastruktury
granicznej na wschodniej granicy,
w szczególności budowy przejść granicznych
z Republiką Białorusi (2250)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 31 marca 2008 r. (sygn. SPS-023-2250/
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Grzegorza Raniewicza w sprawie rozbudowy
infrastruktury granicznej na wschodniej granicy,
w tym budowy przejść granicznych z Republiką Bia-
łorusi, a w szczególności przejścia granicznego we
Włodawie, przekazanego pismem z dnia 4 kwietnia
2008 r. (sygn. DSPA-4401-2012/08) przez sekretarza
stanu szefa Gabinetu Politycznego prezesa Rady Mi-
nistrów Pana Sławomira Nowaka – z upoważnienia
prezesa Rady Ministrów, uprzejmie przedstawiam
następujące informacje.
Na wstępie pragnę zwrócić uwagę, iż w kwestii
budowy nowych przejść granicznych na polsko-bia-
łoruskim odcinku granicy państwowej, zgodnie
z art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 12 października 1990 r.
o ochronie granicy państwowej (t.j.: Dz. U. z 2005 r.
Nr 226, poz. 1944 z późn. zm.) oraz z § 4 pkt 1 rozpo-
rządzenia Rady Ministrów z dnia 13 grudnia 2005 r.
w sprawie obowiązków wojewody w zakresie finan-
sowania i utrzymywania przejść granicznych, przejść
turystycznych, miejsc przekraczania granicy na
szlakach turystycznych oraz punktów nocnego po-
stoju na rzekach granicznych, ich wyposażenia
w sprzęt, a także organów właściwych do osadzania
i utrzymywania znaków granicznych na morskich
wodach wewnętrznych (Dz. U. Nr 256, poz. 2145),
organem właściwym do planowania i wykonywania
inwestycji w przejściu granicznym jest właściwy
miejscowo wojewoda.
Natomiast zgodnie z art. 19 ustawy z dnia 21 mar-
ca 1985 r. o drogach publicznych (t.j.: Dz. U. z 2007 r.
Nr 19, poz. 115 z późn. zm.) organem odpowiedzial-
nym za budowę dróg dojazdowych i mostów granicz-
nych jest zarządca drogi. W przypadku postulowa-
nego drogowego przejścia granicznego Włodawa–To-
maszówka, planowanego w ciągu drogi krajowej
nr 82, zarządcą drogi jest generalny dyrektor Dróg

Krajowych i Autostrad, nad którym nadzór sprawu-
je minister właściwy do spraw transportu.
Niezależnie jednakże od powyższego pragnę po-
informować, iż w celu usprawnienia funkcjonowania
granicy polsko-białoruskiej podejmowane są zdecy-
dowane działania zarówno w zakresie modernizacji
i rozbudowy istniejących przejść granicznych, jak
i budowy nowych.
W dniu 20 grudnia 2007 r. Rada Ministrów wy-
raziła zgodę na zawarcie porozumienia o zmianie
polsko-białoruskiej umowy w sprawie przejść gra-
nicznych i dopisania do listy planowanych przejść
granicznych drogowego przejścia granicznego Lipsz-
czany–Sofijewo przeznaczonego dla międzynarodo-
wego ruchu osobowego i towarowego samochodami
do 3,5 t. Odpowiednia infrastruktura przejścia zo-
stanie wybudowana na terytorium RP. Ponadto rząd
RP dąży do rozszerzenia zakresu ruchu w drogo-
wym przejściu granicznym Sławatycze–Domaczewo
o międzynarodowy ruch autobusów i towarowy do
3,5 t. Powyższa kwestia była przedmiotem posiedze-
nia Podkomisji ds. Przejść Granicznych i Infrastruk-
tury Polsko-Białoruskiej Międzyrządowej Komisji
Koordynacyjnej do Spraw Współpracy Transgra-
nicznej, które odbyło się w Brześciu w dniu 10 sierp-
nia 2007 r. Rozszerzenie zakresu ruchu możliwe bę-
dzie po wybudowaniu odpowiedniej infrastruktury
przez stronę białoruską.
W odniesieniu do budowy przejścia granicznego
Włodawa–Tomaszówka na polsko-białoruskim od-
cinku granicy państwowej pragnę poinformować, iż
koszt utworzenia i funkcjonowania ww. przejścia
granicznego oszacowano następująco: 15 mln zł na
infrastrukturę graniczną; 4,5 mln zł na wyposaże-
nie przejścia; 7 mln zł w skali roku na koszty osobo-
we służb granicznych. Przy czym powyższe zesta-
wienie nie obejmuje kosztów budowy mostu granicz-
nego na Bugu, który na wysokości Włodawy jest
szeroki i nieuregulowany.
Biorąc powyższe pod uwagę, pragnę poinformo-
wać, iż wojewoda lubelski nie dysponuje środkami
na sfinansowanie powyższej inwestycji. Obecnie bu-
dżet wojewody lubelskiego jest obciążony realizacją
dwóch dużych inwestycji, które zapewnią sprawną
obsługę ruchu granicznego zarówno z Republiką
Białoruś, jak i z Ukrainą. Na granicy polsko-biało-
ruskiej trwa rozbudowa drogowego przejścia gra-
nicznego Terespol–Brześć za kwotę 52 mln zł. Nato-
miast na granicy polsko-ukraińskiej do 2012 r. pla-
nowane jest zakończenie budowy nowego drogowego
przejścia granicznego Dołhobyczów–Uhrynów za
kwotę 152 mln zł. Będzie to jedno z większych
przejść granicznych z Ukrainą, które będzie miało
kluczowe znaczenie w perspektywie organizacji
Euro 2012.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Stachańczyk
Warszawa, dnia 16 kwietnia 2008 r.
751
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kamińskiego
w sprawie odszkodowań za szkody wyrządzone
przez dzikie zwierzęta (2253)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Jana Kamińskiego z dnia 18 mar-
ca 2008 r., skierowaną do ministra środowiska przy
piśmie Pana Marszałka, nr SPS-023-2253/08, z dnia
31 marca 2008 r., w sprawie nowelizacji przepisów
ustawy Prawo łowieckie regulujących kwestie szkód
łowieckich, wyrażam następujące stanowisko.
Postulat prezentowany w interpelacji dotyczący
przejęcia ustawowego obowiązku wypłacania odszko-
dowań tytułem szkód łowieckich przez Skarb Pań-
stwa nie wydaje się w chwili obecnej możliwy do reali-
zacji. Rozwiązanie to pociągałoby za sobą koniecz-
ność stworzenia specjalnych służb i wymagałoby do-
datkowo znaczących nakładów finansowych ze strony
Skarbu Państwa. W sytuacji, kiedy należne odszko-
dowania sięgają w wielu przypadkach kilkudziesięciu
czy kilkuset złotych, niejednokrotnie koszt szacowa-
nia przekraczałby te wartości. Koszty odszkodowań
łowieckich, których wypłata wynosi w skali roku ok.
30 mln zł, mogłyby przy przyjęciu proponowanego
założenia wzrosnąć kilkakrotnie o koszty związane
z prowadzeniem postępowań (dodatkowe etaty, dele-
gacje służbowe, koszty administracyjne itp.). Obec-
ny system zapewnia wykonywanie zadań związa-
nych z szacowaniem szkód łowieckich społecznie
przez przedstawicieli dzierżawców lub zarządców ob-
wodów łowieckich, bez dodatkowych obciążeń budże-
tu państwa. W czynnościach tych mogą brać również
udział przedstawiciele właściwych izb rolniczych, jak
zauważa w swojej interpelacji poseł. Uważam, że nic
nie stoi na przeszkodzie, aby wszyscy uczestnicy po-
stępowania mogli w pełni wykorzystać wiedzę przed-
stawiciela izby rolniczej w takich zagadnieniach, jak
np. ceny artykułów rolnych w danym regionie, ceny
usług rolniczych itp.
Chcę także zwrócić uwagę, że postępowanie zwią-
zane z roszczeniem odszkodowawczym ma charak-
ter cywilnoprawny i nie stanowi postępowania ad-
ministracyjnego. Jednakże obowiązujące przepisy
gwarantują wszystkim stronom postępowania moż-
liwość dochodzenia swoich racji zarówno przed orga-
nem administracji publicznej, jak też przed sądem
powszechnym. Zgodnie z art. 47 ust. 2 ustawy Pra-
wo łowieckie organ gminy może brać udział w roz-
strzygnięciu sporu o charakterze cywilnoprawnym.
Ugoda, która może zostać zawarta w wyniku media-
cji, o której mowa we wskazanym przepisie ustawy,
dotyczy stosunku prawnego zawiązanego na bazie
odpowiedzialności odszkodowawczej i uregulowana
jest w art. 917 i 918 K.c. Ugoda stwarza podstawę do
752
wytoczenia powództwa o spełnienie świadczenia,
którego dotyczy, bez konieczności dochodzenia jego
zasadności.
Możliwość dochodzenia swoich racji przed sądem
powszechnym wynika z zasad ogólnych Kodeksu po-
stępowania cywilnego.
Ponadto informuję, że propozycje resortu środo-
wiska dotyczące rozszerzenia pomocy państwa w za-
kresie ubezpieczenia upraw rolnych od tego rodzaju
grup ryzyka, jakimi mogłyby być szkody łowieckie,
zostały w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
negatywnie ocenione w związku z regulacjami WE
w tym zakresie.
Jednocześnie w związku z treścią zawartych
w interpelacji pytań skierowanych do ministra śro-
dowiska informuję, że regulacje dotyczące szkód ło-
wieckich (delegacja do wydania aktu wykonawcze-
go) leżą właśnie w kompetencji działania ministra
właściwego do spraw środowiska, nie zaś Rady Mi-
nistrów, do której się odwołuje poseł Jan Kamiński.
Niezależnie od powyższego zapewniam, że pod-
czas ewentualnych prac legislacyjnych nad zmianą
obowiązujących uregulowań prawnych w tym za-
kresie zostaną wzięte pod uwagę wszystkie zgłoszo-
ne uwagi.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 10 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jana Kamińskiego
w sprawie powoływania sekretarzy
i skarbników gmin (2254)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 31 marca 2008 r. (sygn. SPS-023-2254/
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Jana Kamińskiego w sprawie powoływania se-
kretarzy i skarbników gmin, z upoważnienia preze-
sa Rady Ministrów, uprzejmie przedstawiam nastę-
pujące informacje.
Na wstępie pragnę zapewnić, iż kwestia funkcjo-
nowania samorządu terytorialnego, w tym proble-
matyka uregulowania powoływania sekretarzy i skarb-
ników gmin, stanowi dla rządu RP jeden z podsta-
wowych priorytetów. Wyrazem powyższego są dzia-
łania podjęte przez rząd RP zmierzające do dalszej
decentralizacji państwa, w tym podjęta przez Radę
Ministrów uchwała nr 13 z dnia 22 stycznia 2008 r.
w sprawie dokończenia reformy administracji pu-
blicznej oraz zasad prowadzenia prac w tym zakre-
sie (M.P. Nr 8 poz. 99).
Wspomnieć należy, iż na inauguracyjnym posie-
dzeniu Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Tery-
torialnego, które odbyło się w dniu 30 stycznia 2008 r.,
prezes Rady Ministrów zaprosił samorządowców do
współpracy nad dokończeniem reformy administra-
cyjnej kraju, przedstawiając jednocześnie propozycje
usprawnienia funkcjonowania samorządu teryto-
rialnego. Istotnym elementem zakładanych zmian
w ramach planowanego dokończenia reformy samo-
rządowej będzie w szczególności wzmocnienie zna-
czenia samorządu terytorialnego, w tym jego pod-
staw majątkowych (wspólnoty lokalne i regionalne
będą mogły skuteczniej decydować o swoich spra-
wach). Jednocześnie ze strony rządowej wyrażona
została gotowość aktywnego współdziałania ze śro-
dowiskami samorządowymi w planowanych pracach
nad projektami stosownych zmian legislacyjnych,
w tym nad propozycjami zgłaszanymi przez stronę
samorządową.
Dodatkowo pragnę poinformować, iż Minister-
stwo Spraw Wewnętrznych i Administracji wystąpi-
ło do środowisk samorządowych o przedstawienie
propozycji zmian legislacyjnych, w tym w szczegól-
ności dotyczących decentralizacji zadań, kompeten-
cji i środków finansowych oraz przekazania mienia
i instytucji o zasięgu regionalnym i lokalnym, upo-
rządkowania, jak i uproszczenia przepisów dotyczą-
cych funkcjonowania samorządu oraz zarządzania
terytorialnego w różnych dziedzinach życia publicz-
nego. W odpowiedzi środowiska samorządowe prze-
słały propozycje zmian mające doprowadzić do ure-
gulowania pragmatyki samorządowej.
Jednakże z uwagi na obecny etap prac związa-
nych z dokończeniem reformy administracji publicz-
nej odniesienie się do szczegółowych rozwiązań nor-
matywnych możliwe będzie po zakończeniu proce-
dur legislacyjnych.
Niemniej pragnę poinformować, iż poruszona
w wystąpieniu problematyka pozostaje w zakresie
właściwości przede wszystkim funkcjonującego
− w ramach Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
− Zespołu do spraw zmian w służbie publicznej, któ-
ry przygotował projekt ustawy o pracownikach samo-
rządowych oraz o zmianie niektórych innych ustaw.
Powyższy projekt ustawy przewiduje m.in. zmianę
trybu zatrudniania sekretarza gminy tak, aby wy-
łączną decyzję w tej kwestii podejmował organ wyko-
nawczy jednostki samorządu terytorialnego.
Ponadto warto zauważyć, iż możliwość powoły-
wania skarbnika przez radę lub sejmik wojewódz-
twa wiąże się z kompetencjami kontrolnymi tych
organów, szczególnie w aspekcie finansowym. Z tego
też względu trudno negatywnie ocenić udział po-
wyższych organów w procedurze powoływania
skarbnika, który w oparciu o przepisy m.in. z zakre-
su finansów publicznych takie funkcje kontrolne

sprawuje w urzędzie gminy, starostwie bądź urzę-
dzie marszałkowskim.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 11 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Ireneusza Rasia
w sprawie zmiany zasad rekrutacji
do przedszkoli (2258)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Ireneusza Rasia (SPS-023-
-2258/08) w sprawie zasad rekrutacji do przedszkoli
dzieci, które kończą 3 lata po dniu 1 września dane-
go roku, uprzejmie przedstawiam następującą opi-
nię Ministerstwa Edukacji Narodowej.
Ustawodawca, określając w art. 14 ust. 1 ustawy
z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U.
z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.) granice wie-
kowe, w których dzieci są objęte wychowaniem przed-
szkolnym, użył sformułowania „w wieku 3–6 lat”. Po-
wyższa regulacja różni się zatem od zawartych w tej
samej ustawie uregulowań dotyczących obowiązko-
wego rocznego przygotowania przedszkolnego (art. 14
ust. 3a) i obowiązku szkolnego (art. 15 ust. 2), w któ-
rych termin rozpoczęcia spełniania obydwu obowiąz-
ków został precyzyjnie wskazany (początek roku
szkolnego w tym roku kalendarzowym, w którym
dziecko kończy odpowiednio 6 lub 7 lat).
Ograniczając się wyłącznie do wykładni grama-
tycznej art. 14 ust. 1 ustawy o systemie oświaty,
można byłoby twierdzić, że objęcie dziecka wycho-
waniem przedszkolnym następuje z dniem, w któ-
rym dziecko kończy 3 lata, a zakończenie tego wy-
chowania – z dniem ukończenia 6 lat. Od razu jed-
nak należy zauważyć, że zarówno w odniesieniu do
chwili rozpoczęcia wychowania przedszkolnego, jak
i w odniesieniu do chwili zakończenia wychowania
przedszkolnego taka literalna interpretacja nie jest
prawidłowa.
Jeżeli bowiem dziecko kończy 3 lata przed dniem
1 września (np. w kwietniu, maju itd.), to nie jest
przyjmowane do przedszkola wraz z osiągnięciem
tego wieku w trakcie roku szkolnego, ale wyczekuje
do dnia 1 września w tym roku kalendarzowym
i zostaje przyjęte do przedszkola dopiero od począt-
ku nowego roku szkolnego (1 września).
753
Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 3 i 3a cyt. usta-
wy osiągnięcie przez dziecko wieku 6 lat nie jest
równoznaczne z zakończeniem przez nie z dniem,
w którym kończy ten wiek, wychowania przedszkol-
nego; mimo ukończenia 6 lat na przykład w kwiet-
niu dziecko uczęszcza nadal do przedszkola aż do
zakończenia zajęć w danym roku szkolnym. Następ-
nie dziecko wkracza w fazę obowiązkowego, roczne-
go wychowania przedszkolnego, zwanego w ustawie
„rocznym przygotowaniem przedszkolnym”. Owo
roczne przygotowanie przedszkolne (potocznie zwa-
ne „zerówką”) wchodzi w ramy wychowania przed-
szkolnego, tyle że jest obowiązkowe, a nie fakulta-
tywne, jak w przypadku wychowania przedszkolne-
go dzieci młodszych.
Obowiązkowe wychowanie przedszkolne rozpo-
czyna się z początkiem roku szkolnego w tym roku
kalendarzowym, w którym dziecko kończy 6 lat.
Oznacza to, że wymieniony obowiązek muszą od
dnia 1 września realizować również dzieci, które do
tego dnia nie ukończyły 6 lat, ale ukończą je do koń-
ca danego roku kalendarzowego. Analogiczna zasa-
da obowiązuje przy rozpoczynaniu spełniania obo-
wiązku szkolnego: również i w tym przypadku o roz-
poczęciu spełniania obowiązku od dnia 1 września
decyduje ukończenie 7 lat w danym roku kalenda-
rzowym.
Z powyższego widać, że przyjęcie, jako bezwzględ-
nego warunku objęcia dziecka wychowaniem przed-
szkolnym z dniem 1 września, ukończenia przed
tym dniem 3 lat powoduje istotną niespójność w sys-
temie rozpoczynania przez dzieci kolejnych etapów
edukacyjnych. Jeżeli bowiem dziecko, które kończy
3 lata w danym roku kalendarzowym, ale po dniu
1 września, miałoby zostać objęte wychowaniem
przedszkolnym dopiero od dnia 1 września następ-
nego roku, oznaczałoby to, że okres jego wychowa-
nia przedszkolnego jest krótszy o rok w porównaniu
z dziećmi, które w tym samym roku kalendarzowym
ukończyły 3 lata, ale przed dniem 1 września. Dziec-
ko to bowiem, mimo, że o rok później rozpoczęłoby
wychowanie przedszkolne, do „zerówki”, a także do
pierwszej klasy szkoły podstawowej poszłoby już ra-
zem z dziećmi, które ukończyły odpowiednio 6 i 7 lat
do dnia 1 września.
Odrzucić należy także pogląd, że dziecko, które
kończy 3 lata po dniu 1 września, może być objęte
wychowaniem przedszkolnym w tym roku kalenda-
rzowym, ale dopiero od daty ukończenia 3 lat
(tj. np. od października, listopada czy grudnia).
Przedszkola funkcjonują bowiem w układzie roku
szkolnego, co oznacza, że przyjęcia do nich następu-
ją z dniem 1 września, a organizacja przedszkola
oraz sposób realizacji programu wychowania przed-
szkolnego także zaplanowane są na pełny rok szkol-
ny. Taki stan należałoby ocenić jako sprzeczny z za-
sadą równości i niedyskryminacji, ustanowioną
w art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
a także naruszający prawa obywateli zagwaranto-
wane w art. 70 ust. 1 i 4 Konstytucji RP.
754
Z tych względów, biorąc po uwagę reguły wykładni
systemowej i funkcjonalnej, dolną granicę rozpoczęcia
wychowania przedszkolnego, wskazaną w art. 14
ust. 1 ustawy o systemie oświaty, należy interpreto-
wać tak, że prawo do korzystania z wychowania
przedszkolnego od dnia 1 września mają wszystkie
dzieci, które kończą 3 lata w danym roku kalenda-
rzowym. Z interpretacją tą nie koliduje regulacja za-
warta w art. 14 ust. 1b ustawy o systemie oświaty,
przewidująca możliwość przyjęcia do przedszkola,
w szczególnie uzasadnionych przypadkach, dziecka,
które ukończyło 2,5 roku. W tym przypadku chodzi
bowiem o dzieci, które do dnia 1 września ukończą
2,5 roku, ale nie ukończą jeszcze w tym roku kalen-
darzowym 3 lat, a zatem w praktyce dzieci, które
kończą 2,5 roku w okresie od lipca do września (dzie-
ci, które kończą 2,5 roku w czerwcu lub miesiącach
wcześniejszych, ukończą 3 lata do końca roku kalen-
darzowego).
Z uwagi na złożoność problemu oraz w celu roz-
strzygnięcia wątpliwości co do treści art. 14 ust. 1
ustawy o systemie oświaty podjęte zostały prace nad
odpowiednią nowelizacją tego przepisu.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 10 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posłanek Agnieszki Hanajczyk
i Danuty Olejniczak
w sprawie wyrównania zasiłku
i dodatku pielęgnacyjnego (2267)
Odpowiadając na interpelację pań posłanek Agniesz-
ki Hanajczyk i Danuty Olejniczak w sprawie wyrówna-
nia zasiłku i dodatku pielęgnacyjnego, przekazaną pi-
smem z dnia 2 kwietnia 2008 r., znak: SPS-023-2267/
08, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Zasiłek pielęgnacyjny i dodatek pielęgnacyjny
nie są tożsamymi świadczeniami. Inne są kryteria
przyznawania, inne organy orzecznicze i inny krąg
uprawnionych, wreszcie – inne podstawy prawne
i odpowiednio inne mechanizmy waloryzacji wyso-
kości świadczenia.
Zasiłek pielęgnacyjny jest jednym z rodzajów
świadczeń rodzinnych, przyznawany w związku
z niepełnosprawnością, finansowanych z budżetu
państwa. Dodatek pielęgnacyjny jest dodatkiem do
emerytury lub renty osób ubezpieczonych, upraw-
nionych do tych świadczeń z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych, przyznawany w związku z całkowitą
niezdolnością do pracy oraz do samodzielnej egzy-
stencji. Zgodnie z art. 16 ust. 6 ustawy o świadcze-
niach rodzinnych zasiłek pielęgnacyjny nie przy-
sługuje osobie uprawnionej do dodatku pielęgna-
cyjnego.
W przypadku dodatku pielęgnacyjnego organem
orzeczniczym jest lekarz orzecznik ZUS. Natomiast
w przypadku zasiłku pielęgnacyjnego organem
orzeczniczym jest powiatowy zespół do spraw orze-
kania o niepełnosprawności. Lekarz orzecznik ZUS
orzeka w celach rentowych. Natomiast powiatowy
zespół do spraw orzekania o niepełnosprawności
orzeka w celach pozarentowych. Obie te instytucje
orzecznicze, orzekając w innych celach, biorą pod
uwagę inne kryteria. Lekarz orzecznik ustala zdol-
ność do pracy osoby, natomiast zespół ds. niepełno-
sprawności ustala sprawność organizmu oraz możli-
wość funkcjonowania w życiu społecznym.
Zmiany wysokości dodatku pielęgnacyjnego i za-
siłku pielęgnacyjnego są dokonywane odpowiednio
do mechanizmów, jakie regulują tę kwestię w prze-
pisach ustaw odnoszących się do każdego z tych
dwóch różnych świadczeń. Dodatek pielęgnacyjny
jest waloryzowany na zasadach i w terminach doty-
czących emerytur i rent z FUS. Wysokość zasiłku
pielęgnacyjnego jest zmieniana na zasadach i w ter-
minach dotyczących pozaubezpieczeniowych świad-
czeń rodzinnych. Stąd uzasadnione są różnice w wy-
sokości tych świadczeń.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 10 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Michała Jarosa
w sprawie odmowy wydania zgody
na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych
na terenie miasta Wrocławia w obrębie Kleciny
oraz Wojszyc (2270)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Marszałka z dnia 2 kwietnia 2008 r.,
znak: SPS-023-2270/08, przy którym została nade-
słana interpelacja posła na Sejm Rzeczypospolitej
Polskiej pana Michała Jarosa w sprawie odmowy
wyrażenia zgody na zmianę przeznaczenia gruntów
rolnych klas I–III na cele nierolnicze, położonych na
terenie miasta Wrocławia w obrębach: Klecina i Woj-
szyce, przedstawiam następujące wyjaśnienia.
Na wstępie należy wyjaśnić, iż w systemie praw-
nym nie funkcjonuje określenie „odrolnienie”, nato-

miast jest to potoczne określenie przeznaczenia
gruntów rolnych na cele nierolnicze. Przez przezna-
czenie gruntów rolnych na cele nierolnicze należy
rozumieć ustalenie innego niż rolniczy lub leśny
sposobu wykorzystania gruntów rolnych w miejsco-
wym planie zagospodarowania przestrzennego lub
decyzji o warunkach zabudowy. Natomiast przez
wyłączenie gruntów rolnych z produkcji rolniczej
– zgodnie z art. 4 pkt 11 ustawy z dnia 3 lutego 1995 r.
o ochronie gruntów rolnych i leśnych (Dz. U. z 2004 r.
Nr 121, poz. 1266, z późn. zm.) – należy rozumieć
rozpoczęcie innego niż rolnicze wykorzystania grun-
tów. Oznacza to, że wyłączenie gruntów z produkcji
jest czynnością faktyczną polegającą na rozpoczęciu
innego użytkowania. Warunkiem legalnego wyłącze-
nia gruntów jest uzyskanie decyzji o wyłączeniu.
Według powyższego powierzchnia przeznaczona
na cele nierolnicze jest powierzchnią odmienną od
powierzchni wyłączonej z produkcji rolniczej.
Nie podzielam stanowiska pana posła o wyzna-
czanych przez Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju
Wsi limitach dot. wyrażania zgody na zmianę prze-
znaczenia gruntów rolnych na cele nierolnicze. Ta-
kich „limitów” nie wyznacza się ani dla Wrocławia,
ani dla innych miast w Polsce. Natomiast w tym
miejscu warto przytoczyć pewne porównanie. Doko-
nano szczegółowej analizy powierzchni gruntów
klas I–IV w granicach miasta Wrocławia, na które
zostały wydane decyzje wyrażające zgodę na zmianę
przeznaczenia oraz powierzchni faktycznie wyłączo-
nych z rolniczego użytkowania (od 1 stycznia 2006 r.).
Stwierdzono, że zgodą na zmianę przeznaczenia ob-
jęto ponad 380 ha gruntów, zaś z tego wyłączono ok.
190 ha. Zatem zaledwie ok. 50% gruntów posiadają-
cych już zgodę na zmianę przeznaczenia zostało fak-
tycznie wyłączonych z rolniczego użytkowania. Wo-
bec tego, jeśli nie następuje wyłączanie wszystkich
gruntów posiadających zgodę na zmianę przezna-
czenia, oznacza to, iż powierzchnie gruntów posia-
dających zgodę na zainwestowanie znacznie prze-
kraczają potrzeby rozwoju miasta.
Przedstawione przez pana posła argumenty prze-
mawiają za wyrażaniem zgody na zmianę przezna-
czenia gruntów rolnych w miastach jedynie pod ką-
tem ekonomicznym. Natomiast zgodnie z obowiązu-
jącymi przepisami ustawy o ochronie gruntów rol-
nych i leśnych, minister rolnictwa i rozwoju wsi nie
ocenia wniosków z punktu widzenia korzyści ekono-
micznych, a jedynie pod kątem ochrony gruntów
rolnych najwyższej wartości produkcyjnej oraz
zwartości przestrzeni rolniczej przed zainwestowa-
niem. Takie stanowisko przedstawił również Woje-
wódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyro-
ku z dnia 12 lipca 2004 r., sygn. akt II SA 1139/03
(Lex nr 158883), zajęte w podobnej sprawie, stwier-
dzając, iż: „Trzeba przy tym zwrócić uwagę, że już
z wymagań ustawowych dotyczących treści wniosku
wynika, że minister nie ocenia go z punktu widze-
nia słuszności bądź prawidłowości zamierzeń urba-
nistycznych miasta czy gminy, które mają być reali-
755
zowane na terenie objętym wnioskiem, ale z punktu
widzenia ochrony zwartej przestrzeni rolniczej”.
Odpowiadając na pytanie pana posła dot. zasad-
ności utrzymywania gruntów rolnych w obrębie ad-
ministracyjnym miasta, pozwalam sobie wskazać
kilka niezwykle istotnych funkcji gleb.
Na wstępie pragnę zwrócić uwagę na podstawowy
aspekt – powierzchnia gleb w klasach bonitacyjnych
I–III, stanowiących zaplecze żywnościowe kraju, wy-
nosi w Polsce zaledwie 25% ogólnej powierzchni użyt-
ków rolnych, a zatem na 1 mieszkańca kraju przypa-
da takich gruntów zaledwie ok. 0,12 ha. Biorąc pod
uwagę fakt, iż gleby zaliczane są do nieodnawialnych
zasobów przyrody, istnieje konieczność objęcia ich
szczególną ochroną oraz troską o zachowanie ich
w dobrym i nienaruszonym stanie. W tym właśnie
celu została przyjęta ustawa o ochronie gruntów rol-
nych i leśnych z dnia 3 lutego 1995 r., której podsta-
wowym zadaniem jest ochrona gruntów rolnych naj-
wyższej jakości przed zainwestowaniem (głównie
klas I–III i w mniejszym stopniu klas IV).
Należy też zwrócić uwagę na fakt, iż obecnie po-
wszechnie sprowadza się rolę gleb w ekosystemach
jedynie do funkcji produkcyjnej, ściśle związanej
z rolnictwem i leśnictwem, natomiast nie jest do-
strzegany fakt, że ochrona gleb na terenach zurba-
nizowanych ma fundamentalne znaczenie dla funk-
cjonowania ekosystemów miejskich, kształtowania
warunków mikroklimatycznych oraz zdrowotnych,
decydujących o jakości życia w przestrzeni miejskiej.
Z tych też względów traktowanie gleb miejskich wy-
łącznie jako gruntów posiadających określone wła-
ściwości geotechniczne, decydujące o możliwości ta-
kiej czy innej zabudowy, jest sprzeczne z dążeniem
do zachowania równowagi ekosystemów zurbanizo-
wanych decydujących o jakości życia człowieka.
Oczywistym jest, że podstawą funkcjonowania i in-
tegralną częścią tych ekosystemów i ich różnorod-
ności są gleby.
W tym miejscu w szczególny sposób pragnę zwró-
cić uwagę na, często pomijane, ale jakże istotne, po-
zaprodukcyjne funkcje gleb i ich znaczenie w eko-
systemach miejskich.
Zachowanie w procesie urbanizacji najcenniej-
szych siedlisk glebowych, a zatem najwyższych klas
bonitacyjnych charakteryzujących się wysoką po-
jemnością wodną i cieplną, wysoką żyznością i ak-
tywnością biologiczną jest uzasadnione rolą tych po-
wierzchni w kształtowaniu jakości środowiska na
obszarach miejskich. W oparciu o wyniki badań pro-
wadzonych między innymi w krajach UE czy Sta-
nach Zjednoczonych można jednoznacznie stwier-
dzić, że od tego, jakiej jakości gleby zostaną pozosta-
wione w procesie urbanizacji z przeznaczeniem pod
powierzchnie biologicznie czynne, bezpośrednio za-
leży różnorodność i jakość krajobrazu miejskiego,
a także warunki zdrowotne mieszkańców. Konse-
kwencją zabudowy gleb najlepszych, a zatem posia-
dających największe zdolności buforowe i retencyj-
ne, jest mniejsza różnorodność biologiczna wyraża-
756
jąca się ubogim składem gatunkowym siedlisk two-
rzących obszary zieleni, łatwo podlegających degra-
dacji w wyniku suszy, absorpcji zanieczyszczeń itp.
Następnie należy zwrócić uwagę na kolejną, nie-
zwykle ważną cechę gleb, jaką jest pojemność wod-
na. Oczywistym jest, iż największą pojemnością
wodną charakteryzują się gleby najlepsze, które po-
siadają największe zdolności do akumulacji wód
z intensywnych spływów powierzchniowych. A za-
tem zachowanie w naturalnej postaci najlepszych
gleb w krajobrazie miejskim pełni także funkcję
przeciwpowodziową. Biorąc pod uwagę niezapo-
mniany rok 1997, kiedy to we Wrocławiu miała miej-
sce tragiczna w skutkach powódź, ma to szczególnie
istotne znaczenie.
Ponadto gleby o dużej pojemności wodnej stano-
wią swego rodzaju rezerwuar energii cieplnej, przy-
czyniając się do łagodzenia ekstremów termicznych
– funkcji takiej nie spełniają gleby najsłabsze o ma-
łej pojemności retencyjnej. Funkcje buforowe gleb
o dużej pojemności wodnej polegają również na aku-
mulacji zanieczyszczeń emitowanych przez obszary
miejskie i zapobieganiu ich migracji do wód po-
wierzchniowych i podziemnych – gleby słabe o ni-
skich zdolnościach sorpcyjnych są również mało
efektywne w filtracji zanieczyszczeń.
Istotną przesłanką ochrony gleb na obszarach
miejskich jest także zachowanie funkcji estetycz-
nych przestrzeni, bezpośrednio związanych z różno-
rodnością biologiczną – percepcja otaczającego nas
krajobrazu jest integralnym czynnikiem decydują-
cym o jakości życia. Monotonny krajobraz miejski
pozbawiony istotnego udziału zasobnych w wodę po-
wierzchni czynnych biologicznie tworzy nieprzyja-
zne człowiekowi „pustynie urbanizacyjne” powodu-
jące poczucie dyskomfortu, zakłócenia relacji spo-
łecznych, ograniczające możliwości rekreacji, a po-
przez interakcję tych czynników bezpośrednio od-
działujących na stan zdrowia mieszkańców. Obszary
takie są w powszechnym odczuciu odbierane jako
„zapylone i pozbawione powietrza” – niemniej dość
słabo uświadamiany jest bezpośredni związek tego
stanu rzeczy z jakością siedlisk glebowych.
W poglądach wielu deweloperów i przedstawicieli
budownictwa można dostrzec przekonanie, że po-
krycie płytką warstwą ziemi próchnicznej po-
wierzchni przekształconych przez prace budowlane
rozwiązuje potrzebę zachowania powierzchni biolo-
gicznie czynnych na obszarach miejskich. Stanowi-
sko takie wynika z niezrozumienia długotrwałości
i złożoności procesów powstawania gleb oraz zwią-
zanych z tym właściwości profilu glebowego bezpo-
średnio decydujących o funkcjonowaniu krajobrazu.
Nie ulega wątpliwości, że utrata cennych siedlisk
glebowych, ważnych dla jakości życia w mieście, ma
charakter bezpowrotny – wynika to z omówionej
wyżej roli gleb żyznych w kształtowaniu biocenoz,
zatrzymywaniu wody, filtracji zanieczyszczeń oraz
oddziaływaniu na mikroklimat.
Powszechnie panuje przekonanie, że utrata rol-
niczych funkcji gleb uzasadnia brak ich ochrony
– jak wyżej wykazano jest to pogląd sprzeczny z ist-
niejącym stanem wiedzy, a jego konsekwencją jest
pogorszenie jakości środowiska, zubożenie bioróżno-
rodności, retencji wodnej, ochrony przeciwpowo-
dziowej, mikroklimatu i jakości powietrza.
Przedstawiony przez pana posła argument o pla-
nowanym przeznaczeniu znacznej powierzchni wnio-
skowanych gruntów pod różnego rodzaju tereny zie-
leni urządzonej, nie rozwiązuje poruszanych proble-
mów. Bowiem skutkiem ingerencji człowieka w urzą-
dzenie takich terenów są długotrwałe, niekorzystne
zmiany środowiska glebowego (zaburzenia profilów
glebowych, utwardzenie, zasklepienie itp.), a przede
wszystkim nieodwracalna utrata charakteru rolnego.
W tym miejscu należy podkreślić, iż ochrona naj-
żyźniejszych siedlisk, które stanowią przecież mar-
gines w mozaice gleb w Polsce, nie jest barierą dla
rozwoju przestrzennego. Wobec czego nie mogę zgo-
dzić się z panem posłem, iż brak zgody na zmianę
przeznaczenia wspominanych gruntów rolnych po-
woduje „blokadę” rozwoju miasta. Intencją ministra
rolnictwa i rozwoju wsi nie jest ani „blokowanie po-
wstawania nowych mieszkań”, ani „uniemożliwia-
nie realizacji miejscowych planów zagospodarowa-
nia przestrzennego”, ponieważ grunty rolne klas
I–III na terenie Wrocławia stanowią tylko ok. 23%
ogólnej powierzchni miasta. Uwzględnienie ochrony
tych najlepszych siedlisk glebowych w procesie urba-
nizacji nie stanowi zatem zagrożenia dla rozwoju.
Zasadnym wydaje się więc pozostawienie ich w na-
turalnym stanie, w celu zachowania bioróżnorodno-
ści i utrzymania retencyjnych funkcji krajobrazu
miejskiego.
Odpowiadając na pytanie pana posła o długi
okres rozpatrywania przedmiotowych wniosków, in-
formuję, iż:
— Wniosek prezydenta Wrocławia z dnia 26 lute-
go 2007 r., dotyczący zmiany przeznaczenia grun-
tów rolnych klas I–III w obrębie Wojszyce, został za-
opiniowany przez marszałka województwa dolnoślą-
skiego i przesłany przez niego do Ministerstwa Rol-
nictwa i Rozwoju Wsi pismem z dnia 2 marca 2007 r.
(data doręczenia – 12 marca 2007 r.). Po jego prze-
analizowaniu stwierdzono, iż załączone materiały
są niekompletne, w związku z czym w dniu 21 mar-
ca 2007 r. skierowano pismo do prezydenta Wrocła-
wia z prośbą o jego uzupełnienie. Odpowiedź została
skierowana do Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju
Wsi pismem z dnia 12 czerwca 2007 r. (doręczono
25 czerwca 2007 r.), po czym okazało się, iż po raz
kolejny nadesłano nieprawidłowo wykonane załącz-
niki. W związku z tym dnia 25 lipca 2007 r. zwróco-
no się do prezydenta Wrocławia z prośbą o ponowną
weryfikację dokumentów. Tym razem odpowiedź
wpłynęła do Departamentu Gospodarki Ziemią
MRiRW pismem z dnia 14 września 2007 r. (dorę-
czenie 24 września 2007 r.). Wszystkie materiały po-
nownie przeanalizowano i dnia 3 października 2007 r.

została sporządzona notatka służbowa, która przed-
kładana jest na posiedzenie kierownictwa Minister-
stwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi. W sprawach dot.
zmiany przeznaczenia gruntów rolnych, w przypad-
ku powierzchni wnioskowanej powyżej 10 ha, zgod-
nie z obowiązującymi wewnętrznymi procedurami
stanowisko zajmuje kierownictwo MRiRW. W związ-
ku z formułowaniem się w tym czasie nowego rządu,
opisywany wniosek został rozpatrzony przez kie-
rownictwo na posiedzeniu w dniu 29 stycznia 2008 r.,
a następnie decyzja, mocą której nie wyrażono zgo-
dy na zmianę przeznaczenia wspominanych grun-
tów rolnych, została podpisana dnia 30 stycznia
2008 r.
— Podobna sytuacja miała miejsce w przypadku
wniosku dot. zmiany przeznaczenia gruntów rol-
nych w obrębie Klecina. Wniosek prezydenta Wro-
cławia z dnia 4 września 2007 r. został zaopiniowa-
ny przez marszałka województwa dolnośląskiego
i przesłany do Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju
Wsi pismem z dnia 5 września 2007 r. (data doręcze-
nia – 13 września 2007 r.). Notatka służbowa zosta-
ła sporządzona i podpisana przez sekretarza stanu
Henryka Kowalczyka dnia 19 września 2007 r., zaś
kierownictwo MRiRW przyjęło ją na posiedzeniu
w dniu 14 lutego 2008 r. Decyzja w tej sprawie zosta-
ła wydana 19 lutego 2008 r.
Ponadto nie podzielam stanowiska pana posła,
że decyzja ministra rolnictwa i rozwoju wsi w spra-
wie wyrażenia zgody na zmianę przeznaczenia
gruntów rolnych na cele nierolnicze „nie jest decyzją
o przeznaczeniu gruntów pod taki albo inny cel, jest
tylko formalnością niezbędną, by zatwierdzić i zre-
alizować założone plany rozwoju miasta”, bowiem
minister szeroko analizuje celowość zmiany prze-
znaczenia, zgodnie z art. 10 ustawy o ochronie grun-
tów rolnych i leśnych z dnia 3 lutego 1995 r., a nawet
więcej – minister zobowiązany jest ustalić, czy wnio-
skowane grunty położone są na obszarze Natura
2000 lub w jego sąsiedztwie i czy projektowana in-
westycja może mieć negatywny wpływ na środowi-
sko, gdyż w takim przypadku niezbędne jest załą-
czenie do wniosku o zmianę przeznaczenia decyzji
o środowiskowych uwarunkowaniach (zgodnie
z art. 46 ust. 1 Prawo ochrony środowiska).
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 18 kwietnia 2008 r.
757
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Zbigniewa Chmielowca,
Kazimierza Gołojucha, Kazimierza Moskala
i Stanisława Ożoga
w sprawie nowelizacji ustawy o paszach (2274)
Panie Marszałku! W nawiązaniu do interpelacji
panów posłów Zbigniewa Chmielowca, Kazimierza
Gołojucha, Kazimierza Moskala i Stanisława Ożoga,
przekazanej przy piśmie z dnia 2 kwietnia 2008 r.,
znak SPS-023-2274/08, w sprawie nowelizacji usta-
wy o paszach uprzejmie informuję, że sprawy doty-
czące pasz genetycznie zmodyfikowanych są uregu-
lowane bardzo restrykcyjnymi uregulowaniami
znajdującymi się w rozporządzeniach wspólnoto-
wych, jakimi są m.in.:
— rozporządzenie nr 1829/2003 Parlamentu
Europejskiego i Rady z dnia 22 września 2003 r.
w sprawie genetycznie zmodyfikowanej żywności
i paszy oraz
— rozporządzenie nr 1830/2003 Parlamentu Eu-
ropejskiego i Rady z dnia 22 września 2003 r. w spra-
wie możliwości śledzenia i znakowania organizmów
genetycznie zmodyfikowanych oraz możliwości śle-
dzenia żywności i produktów paszowych wyprodu-
kowanych z organizmów genetycznie zmodyfikowa-
nych i zmieniające dyrektywę 2001/18/WE.
Rozporządzenia te obowiązują wprost we wszyst-
kich państwach członkowskich UE i w związku
z tym Polska, będąc członkiem UE, jest zobligowana
do przestrzegania przepisów tych rozporządzeń.
Jednocześnie obecnie obowiązujące „Ramowe
stanowisko Polski dotyczące organizmów genetycz-
nie zmodyfikowanych (GMO)”, przyjęte przez Radę
Ministrów w dniu 7 marca 2006 r., jest niezgodne
z obecnie obowiązującym prawem wspólnotowym
i stanowi, że w Polsce nie będzie możliwe wprowa-
dzanie do obrotu pasz GM oraz prowadzenie upraw
genetycznie zmodyfikowanej kukurydzy, rzepaku,
buraka cukrowego, ziemniaka i soi.
Ponadto rząd w przedmiotowym stanowisku do-
puścił możliwość importu żywności genetycznie mo-
dyfikowanej (GM) pod warunkiem wyraźnego jej
oznakowania i bez możliwości dalszego jej przetwa-
rzania w Polsce.
„Ramowe stanowisko Polski...” stało się podsta-
wą wprowadzenia na etapie prac parlamentarnych
do ustawy z dnia 22 lipca 2006 r. o paszach (Dz. U.
Nr 144, poz. 1045) sprzecznego z obowiązującym
prawem wspólnotowym zakazu wytwarzania, wpro-
wadzania do obrotu i stosowania w żywieniu zwie-
rząt pasz genetycznie zmodyfikowanych oraz orga-
nizmów genetycznie zmodyfikowanych przeznaczo-
nych do użytku paszowego.
758
Należy podkreślić, że wprowadzając zakaz wy-
twarzania, wprowadzania do obrotu i stosowania
w żywieniu zwierząt pasz genetycznie zmodyfikowa-
nych, Polska nie może ograniczyć napływu żywno-
ści z państw członkowskich jak i z krajów trzecich,
w tym produktów pochodzenia zwierzęcego uzyska-
nych ze zwierząt lub od zwierząt karmionych pasza-
mi GM, co w znaczący sposób zagraża interesom
polskich producentów, szczególnie drobiu i trzody
chlewnej.
W chwili obecnej prowadzone są prace legislacyj-
ne nad projektem ustawy o zmianie ustawy o pa-
szach, która do dnia 1 stycznia 2012 r. przesuwa ter-
min wejścia w życie zakazu wytwarzania, wprowa-
dzania do obrotu i stosowania w żywieniu zwierząt
pasz genetycznie zmodyfikowanych oraz organi-
zmów genetycznie zmodyfikowanych przeznaczo-
nych do użytku paszowego.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że na podsta-
wie uchwały nr 306/2007 Rady Ministrów z dnia
20 grudnia 2007 r. w sprawie zmiany programu wie-
loletniego pod nazwą „Biologiczne, środowiskowe
i technologiczne uwarunkowania rozwoju produkcji
zwierzęcej” w instytutach, tj. Instytucie Zootechni-
ki PIB w Balicach k. Krakowa oraz w Państwowym
Instytucie Weterynaryjnym PIB w Puławach, zosta-
ną przeprowadzone w latach 2008–2010 badania do-
tyczące m.in. „Wpływu pasz GMO na produkcyjność
i zdrowotność zwierząt, transfer transgenicznego
DNA w przewodzie pokarmowym oraz jego retencję
w tkankach i produktach żywnościowych pochodze-
nia zwierzęcego”.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 18 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Chmielowca
w sprawie szkód wyrządzanych
przez zwierzynę łowną (2275)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Zbigniewa Chmielowca z dnia
26 marca 2008 r., skierowaną do ministra środowi-
ska przy piśmie Pana Marszałka z dnia 2 kwietnia
2008 r., w sprawie odpowiedzialności dzierżawców
lub zarządców obwodów łowieckich za szkody wy-
rządzone przez zwierzynę w uprawach i płodach rol-
nych, uprzejmie informuję, że stanowisko ministra
środowiska w sprawie wątpliwości wyrażonych przez
posła w zakresie art. 48 pkt 4 i 5 ustawy Prawo ło-
wieckie zostało już zaprezentowane w piśmie z dnia
23 listopada 2006 r., znak DLOPiK-L-gł-051/101/
2006/PJ, w związku z interpelacją znak SPS-023-
-5344/06. Kopię tego stanowiska, które nie uległo
zmianie, pozwalam sobie wysłać Panu Marszałkowi
w załączeniu*).
Ponadto pragnę zauważyć, że nie można zgodzić
się z opinią dotyczącą długotrwałej procedury uzy-
skania odszkodowania z tytułu poniesionej szkody
łowieckiej. Zgodnie z rozporządzeniem ministra śro-
dowiska z dnia 15 lipca 2002 r. w sprawie sposobu
postępowania przy szacowaniu szkód oraz wypłat
odszkodowań za szkody w uprawach i płodach rol-
nych (Dz. U. Nr 126, poz. 1081) dzierżawcy lub za-
rządcy obwodów łowieckich wypłacają odszkodowa-
nia w terminie 30 dni od dnia sporządzenia protoko-
łu ostatecznego szacowania szkody.
Szacowania szkód łowieckich dokonują przedsta-
wiciele dzierżawcy lub zarządcy obwodu łowieckie-
go, a więc nie tylko „Związku Łowieckiego”, jak wy-
mienił poseł Zbigniew Chmielowiec, lecz również
przedstawiciele zarządców, tj. Państwowego Gospo-
darstwa Leśnego Lasy Państwowe, Agencji Nieru-
chomości Rolnych, jednostek naukowo-dydaktycz-
nych. W szacowaniu mogą brać również udział
przedstawiciele właściwej izby rolniczej.
Ponadto zarządca lub dzierżawca obwodu łowiec-
kiego może zawrzeć z zakładem ubezpieczeń umo-
wę, na mocy której zakład ubezpieczeń, mając umo-
cowanie do działania w imieniu dzierżawcy lub za-
rządcy obwodu łowieckiego, może szacować i wypła-
cać poszkodowanym rolnikom odszkodowania.
Niezależnie od przedstawionych wyjaśnień uprzej-
mie informuję, że podczas ewentualnych prac legisla-
cyjnych w zakresie regulacji dotyczących szkód ło-
wieckich zostaną wzięte pod uwagę wszystkie zgło-
szone uwagi.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 10 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Filipa Libickiego
w sprawie prac nad ustawą wprowadzającą
kasy fiskalne w gabinetach lekarskich (2281)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną przy piśmie, znak: SPS-023-2281/08,
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.

z dnia 2 kwietnia 2008 r. interpelację pana posła
Jana Filipa Libickiego w sprawie wprowadzenia
obowiązku stosowania kas rejestrujących w gabine-
tach lekarskich, uprzejmie informuję.
Obowiązek ewidencjonowania obrotów i kwot po-
datku należnego przy zastosowaniu kas rejestrują-
cych wynika bezpośrednio z art. 111 ust. 1 ustawy
z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów
i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.). Mini-
ster finansów, działając w oparciu o delegację wyni-
kającą z art. 111 ust. 7 pkt 3 ww. ustawy, może wpro-
wadzić na czas określony zwolnienia z ustawowego
obowiązku ewidencjonowania przy zastosowaniu
kas rejestrujących niektórych grup podatników oraz
niektórych czynności, ze względu na rodzaj prowa-
dzonej działalności lub wysokość obrotu.
Aktualnie kwestie dotyczące zwolnień od obo-
wiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu
kas rejestrujących na okres do 30 czerwca 2008 r.
reguluje rozporządzenie ministra finansów z dnia
20 grudnia 2007 r. w sprawie kas rejestrujących
(Dz. U. Nr 245, poz. 1807). Na mocy § 2 oraz poz. 26
załącznika do ww. rozporządzenia usługi w zakresie
ochrony zdrowia i opieki społecznej korzystają cza-
sowo ze zwolnienia od obowiązku prowadzenia ewi-
dencji przy zastosowaniu kas rejestrujących. W od-
niesieniu do wyżej wymienionych usług jest stoso-
wane również zwolnienie od podatku na podstawie
zapisów art. 43 i załącznika nr 4 do ustawy z dnia
11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
W ramach prac nad założeniami do przyszłego
rozporządzenia, które określać będzie zakres zwol-
nień od ewidencjonowania przy zastosowaniu kas
rejestrujących na okres po dniu 30 czerwca 2008 r.,
zagadnienie to jest szczegółowo analizowane.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 16 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie umieszczenia Białegostoku
w projekcie ustawy o związkach
metropolitalnych (2286)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 2 kwietnia 2008 r. (sygn. SPS-023-
-2286/08) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Jarosława Matwiejuka z dnia 19 marca
2008 r. w sprawie umieszczenia Białegostoku w pro-
jekcie ustawy o związkach metropolitalnych, z upo-
759
ważnienia prezesa Rady Ministrów, uprzejmie przed-
stawiam następujące informacje.
Na wstępie pragnę podkreślić, że problematyka
rozwoju aglomeracji i metropolii pozostaje w zakre-
sie zainteresowania rządu. Rada Ministrów w dniu
22 stycznia 2008 r. podjęła uchwałę dotyczącą kon-
tynuowania reformy administracji publicznej (M.P.
Nr 8 poz. 99). Ważnym jej założeniem jest uporząd-
kowanie podziału kompetencji między administra-
cją rządową i samorządową. Powyższy cel rząd re-
alizować będzie we współpracy z organizacjami sa-
morządu terytorialnego oraz innymi podmiotami
bezpośrednio zainteresowanymi poszczególnymi
aspektami materii administracji publicznej.
Obowiązujące przepisy prawa umożliwiają różne
formy współpracy jednostek samorządu terytorial-
nego. Niemniej praktyczne doświadczenia dotyczące
obszarów metropolitalnych, tj. układów przestrzen-
nych składających się z dużego miasta oraz otaczają-
cych go terenów ściśle z nim funkcjonalnie powiąza-
nych, wskazują, iż uregulowania te mogą okazać się
niewystarczające i nie w pełni wykorzystane. Dlate-
go też celowym pozostaje wypracowanie rozwiązań
w przedmiocie funkcjonowania obszarów metropoli-
talnych. Preferowanym rozwiązaniem systemowym
jest ustawa, jako generalny akt prawny dla wszyst-
kich obszarów metropolitalnych, z ewentualną moż-
liwością doprecyzowania kwestii ustrojowych przez
same metropolie.
Niezależnie od przyjętej konstrukcji legislacyj-
nej, dla uregulowania przedmiotowej materii, ob-
szary aktywności metropolitalnej związane są z za-
daniami z zakresu m.in. zagospodarowania prze-
strzennego, gospodarki odpadami i transportu pu-
blicznego.
Podkreślenia wymaga, iż odniesienie się do szcze-
gółów opracowywanych rozwiązań normatywnych,
w tym zdefiniowanie zakresu podmiotowego, ze
względu na obecny etap prac związanych z dokoń-
czeniem reformy administracji publicznej, będzie
możliwe po zakończeniu procedur legislacyjnych.
Ponadto w chwili obecnej − ze względu na stan
prac nad dokumentem − nie jest możliwe odniesie-
nie się przez Ministerstwo Spraw Wewnętrznych
i Administracji do szczegółów projektu ustawy me-
tropolitalnej przygotowywanego przez zespół, któ-
rym kieruje wojewoda śląski.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż kwestia de-
limitacji obszarów metropolitalnych nie została jesz-
cze rozstrzygnięta. W związku z tym sygnały praso-
we dotyczące braku wskazania konkretnych obsza-
rów metropolitalnych (np. Białegostoku) wydają się
być przedwczesne.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 15 kwietnia 2008 r.
760
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie realizowania
zobowiązań alimentacyjnych przez ośrodki
pomocy społecznej na podstawie ustawy
o pomocy osobom uprawnionym do alimentów
(2287)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
wystąpienie Pana Marszałka z dnia 2 kwietnia 2008 r.,
nr SPS-023-2287/08, dotyczące interpelacji posła
Henryka Siedlaczka w sprawie realizowania zobo-
wiązań alimentacyjnych przez ośrodki pomocy spo-
łecznej na podstawie ustawy o pomocy osobom upraw-
nionym do alimentów, uprzejmie informuję:
Poselski projekt ustawy o pomocy osobom upraw-
nionym do alimentów w pierwotnej wersji nie prze-
widywał realizacji tej ustawy wyłącznie przez urząd
gminy. Rozwiązanie takie wprowadzone zostało
podczas prac parlamentarnych w ramach poprawki
poselskiej. Jako uzasadnienie tych zmian posłowie
podnosili, że ze względu na charakter pomocy świad-
czenie z funduszu alimentacyjnego nie może być
świadczeniem z obszaru pomocy społecznej. Od-
mienność tego świadczenia od świadczeń realizowa-
nych przez pomoc społeczną bardzo mocno akcento-
wali przedstawiciele Obywatelskiego Komitetu Ini-
cjatywy Ustawodawczej na rzecz Ustawy Fundusz
Alimentacyjny. Posłowie i senatorowie podnosili po-
nadto, opierając się na opiniach pracowników ośrod-
ków pomocy społecznej, że nałożony na ośrodki po-
mocy społecznej obowiązek realizacji świadczeń ro-
dzinnych, zaliczki alimentacyjnej, a w przyszłości
świadczeń z funduszu alimentacyjnego uniemożli-
wia prawidłową realizację zadań przypisanych po-
mocy społecznej, w szczególności pracy z rodzinami,
osobami wykluczonymi ze społeczeństwa bądź tym
wykluczeniem zagrożonymi.
Wobec tak zdecydowanego stanowiska wyrażo-
nego zarówno w Sejmie, jak i w Senacie oraz braku,
do niedawna, zastrzeżeń do tego rozwiązania ze
strony samorządów wystąpienie z inicjatywą mającą
na celu zmianę zapisu art. 12 ust. 2 ustawy z dnia
7 września 2007 r. o pomocy osobom uprawnionym
do alimentów (Dz. U. z 2007 r., Nr 192, poz. 1378),
zgodnie z którym do załatwiania indywidualnych
spraw z zakresu świadczeń z funduszu alimentacyj-
nego rada gminy nie może upoważnić ośrodka po-
mocy społecznej, nie znajdowało uzasadnienia.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w Mini-
sterstwie Pracy i Polityki Społecznej zakończone zo-
stały prace nad nowelizacją ustawy o pomocy oso-
bom uprawnionym do alimentów (projekt ustawy
został przyjęty przez Radę Ministrów w dniu 18 mar-
ca 2008 r. i skierowany do Sejmu RP), jednak celem
nowelizacji jest jedynie dokonanie koniecznych zmian
o charakterze merytorycznym i redakcyjnym. Doty-
czy to doprecyzowania niektórych przepisów oraz
usunięcia oczywistych błędów, które znajdują się
w uchwalonej ustawie.
Tak wąski zakres nowelizacji ustawy o pomocy
osobom uprawnionym do alimentów przygotowanej
przez Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej jest
również konsekwencją opinii Rady Legislacyjnej,
która wyraziła negatywne stanowisko co do noweli-
zacji przepisów w okresie ich vacatio legis, gdyż pro-
wadzi to do obniżenia zaufania do stanowienia pra-
wa – nowelizacja ta ogranicza się więc do poprawek
niezbędnych ze względu na prawidłowe wdrożenie
ustawy w życie.
W związku z powyższym ewentualne dalsze zmia-
ny ustawy o pomocy osobom uprawnionym do ali-
mentów mogą zostać wprowadzone jedynie w trakcie
prac parlamentarnych nad ww. nowelizacją.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Agnieszka Chłoń-Domińczak
Warszawa, dnia 17 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Zbigniewa Matuszczaka
w sprawie dysproporcji między cenami
środków do produkcji rolnej a cenami zbytu
produktów rolnych (2294)
W odpowiedzi na interpelację pana posła Zbi-
gniewa Matuszczaka w sprawie dysproporcji między
cenami środków do produkcji rolnej a cenami zbytu
produktów rolnych przekazuję odpowiedzi na przed-
stawione przez Pana pytania:
Czy spółki Skarbu Państwa mają plan osiągania
zysków prostą metodą wzrostu cen, czy drogą obni-
żania kosztów i czy Ministerstwo Skarbu Państwa
prowadzi analizy w tej sprawie?
Kluczowym aspektem sprawowania skutecznego
nadzoru właścicielskiego jest monitorowanie sytu-
acji ekonomiczno-finansowej podległych spółek.
Zgodnie z zasadami nadzoru właścicielskiego nad
spółkami z udziałem Skarbu Państwa oraz innymi
państwowymi osobami prawnymi (zarządzenie nr 41
ministra skarbu państwa z dnia 19 października
2005 r.) zarządy spółek mają obowiązek przyjęcia
i przedstawiania do zaopiniowania radom nadzor-
czym rocznych planów rzeczowo-finansowych oraz
strategicznych planów wieloletnich.
Do zadań ministra skarbu państwa należy mię-
dzy innymi także analizowanie wniosków zarządów
spółek w sprawach rozpatrzenia i zatwierdzenia:
— sprawozdań finansowych,

— sprawozdań zarządu z działalności spółki,
— wniosków dotyczących podziału zysku netto
lub sposobu pokrycia straty netto.
Wyżej wskazane dokumenty są szczegółowo
analizowane pod względem osiągniętych w ciągu
roku wyników ekonomiczno-finansowych. Analiza
tych wyników jest podstawą do zatwierdzenia spra-
wozdań finansowych, sprawozdań zarządu z dzia-
łalności spółki oraz podziału zysku lub sposobu po-
krycia straty.
Ponadto od 2003 r. Ministerstwo Skarbu Pań-
stwa corocznie przeprowadza analizę i podaje do pu-
blicznej wiadomości informację o sytuacji ekono-
micznej przedsiębiorstw państwowych, jednoosobo-
wych spółek Skarbu Państwa i spółek z większościo-
wym udziałem Skarbu Państwa. Informacje te są
publikowane w formie raportów i dotyczą różnej, za-
równo pod względem ilościowym, jak i jakościowym,
grupy podmiotów, w każdym badanym roku.
Głównym celem przeprowadzanej analizy jest
przedstawienie kompleksowej oceny sytuacji gospo-
darczej podmiotów nadzorowanych przez ministra
skarbu państwa. Badanie majątku Skarbu Państwa
zaangażowanego w podmiotach gospodarczych jest
przeprowadzane z uwzględnieniem rodzaju prowa-
dzonej działalności gospodarczej oraz wielkości
udziału Skarbu Państwa.
Czy rząd Rzeczypospolitej zamierza, wykorzystu-
jąc swoją pozycję w spółkach Skarbu Państwa, obni-
żyć zyski na rzecz wzrostu popytu wewnętrznego na
środki do produkcji rolnej, stabilizując tym samym
dochodowość najbiedniejszej grupy społecznej?
Uprawnienia właścicielskie względem mienia
państwowego z mocy przepisów konstytucji, Kodek-
su cywilnego i zwykłych ustaw powierzone zostały
ministrowi skarbu państwa, który z tego tytułu wy-
konuje również nadzór właścicielski. Jego sprawo-
wanie polega w praktyce na wykonywaniu w spół-
kach uprawnień przysługujących akcjonariuszom/
udziałowcom. W zależności od struktury kapitału
oraz „siły głosów”, którą dysponuje Skarb Państwa,
może on w większym lub mniejszym stopniu oddzia-
ływać na działalność podległych spółek.
Z pełnieniem przez Skarb Państwa funkcji wła-
ścicielskiej związane są określone w ustawodaw-
stwie polskim istotne prawa. Realizują się one głów-
nie poprzez możliwość kontrolowania i uzyskiwania
przez właściciela przysługujących mu efektów eko-
nomiczno-finansowych.
Z jednej strony trudno wyobrazić sobie sytuację,
w której właściciel jest pozbawiony sprawowania
kontroli nad uzyskiwanymi przez spółkę efektami
finansowo-ekonomicznymi, jednak z drugiej, zgod-
nie z zasadami wolnego rynku i swobody działalno-
ści gospodarczej, panującymi w Polsce, oraz przepi-
sami prawa ten właściciel nie może działać na szko-
dę spółki, nakazując jej zarządowi minimalizację
zysków z powodów społecznych.
Podstawową rolą podmiotów gospodarczych,
w tym i spółek z udziałem Skarbu Państwa, jest sta-
761
bilny rozwój, który jest możliwy wyłącznie wtedy,
gdy podmiot generuje zysk pozwalający na tworze-
nie ambitnych, nastawionych na ekspansję strate-
gicznych planów wieloletnich.
Wszelkie działania, w tym np. rady nadzorczej
i ministra skarbu państwa, jako akcjonariusza spół-
ki, mogące ukierunkowywać zarząd na kreowanie
mniejszego zysku czy straty, są działaniami na szko-
dę spółki i podlegają rygorom odpowiedzialności cy-
wilnoprawnej. Powinny być one niezwłocznie zgła-
szane do właściwych organów państwa celem okre-
ślenia stopnia odpowiedzialności osób reprezentują-
cych ministra skarbu państwa w organach spółki na
szkodę wyrządzoną działaniem lub zaniechaniem
sprzecznym z prawem lub postanowieniami statutu
spółki.
Rząd Rzeczypospolitej Polskiej, jako akcjona-
riusz w spółkach z udziałem Skarbu Państwa, nie
ma możliwości podejmowania działań dotyczących
obniżania zysku w tych podmiotach, gdyż jest to
nieuprawniona ingerencja w działania zarządu tych
spółek. Należy to do wyłącznej kompetencji zarządu,
który zgodnie z przepisami Kodeksu spółek handlo-
wych (art. 368 § 1) prowadzi sprawy spółki i repre-
zentuje spółkę. W tym miejscu należy mieć również
na względzie brzmienie art. 3753 K.s.h., który jasno
precyzuje, że walne zgromadzenie i rada nadzorcza
(w jednoosobowych spółkach Skarbu Państwa re-
prezentantem jedynego akcjonariusza jest minister
właściwy do spraw skarbu państwa) nie mogą wyda-
wać zarządowi wiążących poleceń dotyczących pro-
wadzenia spraw spółki.
Także zgodnie z wytycznymi OECD dotyczącymi
nadzoru korporacyjnego w przedsiębiorstwach pu-
blicznych1) rząd nie powinien być zaangażowany
w bieżące zarządzanie przedsiębiorstw publicznych
i powinien pozwolić im na pełną niezależność opera-
cyjną, by realizowały wytyczone dla nich cele.
Rolą spółek z udziałem Skarbu Państwa nie jest
dotowanie produkcji rolnej i podnoszenie efektyw-
ności ekonomicznej tego typu działalności, kosztem
spadku rentowności funkcjonowania tychże pod-
miotów. Państwo posiada szereg innych ustawowo
określonych mechanizmów i instrumentów, w tym
wypracowanych w ramach Wspólnoty Europejskiej,
którymi może i powinno oddziaływać na rynek rol-
ny. Mechanizmem tym nie może być formalnie nie-
uprawniona i szkodliwa dla rynku ingerencja orga-
nów administracyjnych w funkcjonowanie konku-
rencyjnych podmiotów, także spółek z udziałem
Skarbu Państwa.
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 16 kwietnia 2008 r.
1)
Zasady nadzoru właścicielskiego nad spółkami z udziałem
Skarbu Państwa oraz innymi państwowymi osobami prawny-
mi, Ministerstwo Skarbu Państwa, Warszawa 2005, str. 19-46.
762
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Jolanty Szczypińskiej,
Zbigniewa Kozaka i Maksa Kraczkowskiego
w sprawie odbierania świadczeń rentowych
osobom niepełnosprawnym w związku
z przekroczeniem przychodu rocznego (2301)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją posłów Jolanty Szczypińskiej, Zbigniewa Ko-
zaka, Tomasza Górskiego i Maksa Kraczkowskiego,
przesłaną przy piśmie z dnia 9 kwietnia br., znak:
SPS-023-2301/08, w sprawie odbierania świadczeń
rentowych osobom niepełnosprawnym w związku
z przekroczeniem przychodu rocznego uprzejmie in-
formuję, że Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej
ukończyło prace nad projektem ustawy o zmianie
ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw,
który zawiera m.in. propozycję kompleksowego ure-
gulowania kwestii wypłacania świadczeń rentowych
osobom niepełnosprawnym i osobom niezdolnym do
pracy, osiągającym przychody z pracy zarobkowej.
W projektowanej ustawie zaproponowano zmia-
nę ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, ze zm.) oraz nowe-
lizację ustawy z dnia 27 czerwca 2003 r. o rencie so-
cjalnej (Dz. U. Nr 135, poz. 1268, ze zm.) w kierunku
wypłacania renty z tytułu niezdolności do pracy,
renty rodzinnej przysługującej osobie niezdolnej do
pracy jak również renty socjalnej przysługującej
osobie niepełnosprawnej, bez względu na wysokość
przychodów osiąganych z pracy zarobkowej.
Nowe rozwiązania dotyczące możliwości zarob-
kowych rencistów są ukierunkowane na wzmocnie-
nie działań na rzecz osób niepełnosprawnych i ich
integracji ze społeczeństwem, ponieważ przyczynią
się do ułatwienia dostępu do różnych form rehabili-
tacji przewidzianych w przepisach określających za-
sady zatrudniania, rehabilitacji zawodowej i spo-
łecznej osób niepełnosprawnych. Nie ulega wątpli-
wości, że praca często stanowi istotny element reha-
bilitacji i integracji społecznej.
Zniesienie uzależnienia prawa do wypłaty renty
z tytułu niezdolności do pracy od wysokości przy-
chodu z pracy zarobkowej ma też na celu zbliżenie
rozwiązań systemowych funkcjonujących w polskim
prawie do standardów europejskich, w szczególności
wyraża dążenie do spełnienia minimalnych norm
zabezpieczenia społecznego określonych w konwen-
cji nr 102 Międzynarodowej Organizacji Pracy doty-
czącej minimalnych norm zabezpieczenia społeczne-
go, przyjętej w Genewie dnia 28 czerwca 1952 r.
(Dz. U. z 2005 r. Nr 93, poz. 775).
Na skutek opinii i wniosków, jakie wpłynęły do
Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej, uznano za
wskazane zaproponować, aby również renta rodzin-
na przysługująca osobie niezdolnej do pracy była
wypłacana bez względu na wysokość zarobków.
Uznano, że osoba niezdolna do pracy pobierająca
rentę rodzinną powinna być motywowana do pracy
na takich samych zasadach i z tych samych powo-
dów co osoba pobierająca rentę z tytułu niezdolności
do pracy.
Zmiana przepisów umożliwiająca osobom upraw-
nionym do renty socjalnej uzyskiwanie dodatkowego
źródła utrzymania bez obawy, że ze względu na wy-
sokość zarobków wypłata renty socjalnej może ulec
zawieszeniu lub zmniejszeniu, jest wprowadzana
przede wszystkim z myślą o ludziach młodych, któ-
rzy z racji swojego wieku, nie posiadając dostatecz-
nego doświadczenia zawodowego, mają znacznie
utrudnione wejście na rynek pracy jak również pro-
blemy z utrzymaniem stałego i pewnego źródła do-
chodów. Renta socjalna gwarantuje ciągły dochód,
na którego utratę decyduje się niewiele osób. Ze sta-
tystyk Zakładu Ubezpieczeń Społecznych wynika,
że to właśnie młode osoby niepełnosprawne (w wie-
ku do 29 lat) stanowią najliczniejszą wiekowo grupę
pobierającą rentę socjalną (ok. 124 tys.).
Należy nadmienić, że także obecna polityka Unii
Europejskiej wobec osób niepełnosprawnych wska-
zuje na potrzebę wspierania zatrudnienia osób nie-
pełnosprawnych przynoszącego zarówno indywidu-
alne, jak też ogólnospołeczne korzyści. Popierane są
zmiany w podejściu do osób niepełnosprawnych
i zmiana wcześniej stosowanego medycznego mode-
lu niepełnosprawności, skupionego na ogranicze-
niach, które należy kompensować – na model spo-
łeczny, uwzględniający potrzebę poszanowania róż-
nic i takiego kształtowania procesów społecznych
i ekonomicznych, które prowadzą do pełnej integra-
cji społecznej osób niepełnosprawnych. Praca stano-
wi istotny element integracji społecznej.
Do podjęcia działań na rzecz osób niepełnospraw-
nych zachęca Rada Europy w przyjętym przez Ko-
mitet Ministrów w dniu 5 kwietnia 2006 r. zaleceniu
Rec(2006)5 dla państw członkowskich w sprawie
Planu Działania Rady Europy na rzecz idei promocji
praw i pełnego uczestnictwa osób niepełnospraw-
nych w społeczeństwie: podnoszenie jakości życia
osób niepełnosprawnych w Europie w latach 2006–
–2015. Konkretne działania zalecane do realizacji
w państwach członkowskich dotyczą m.in. usuwania
czynników zniechęcających osoby niepełnosprawne
do pracy, zawartych w systemie świadczeń, i zachę-
cania beneficjentów do pracy, jeśli jest to możliwe.
Nowe podejście do kwestii niepełnosprawności
prezentowane w ciągu ostatnich lat przez struktury
międzynarodowe, których Polska jest aktywnym
członkiem, przesądza zatem o konieczności weryfi-
kacji dotychczasowego systemu wypłat świadczeń
rentowych dla osób niepełnosprawnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Agnieszka Chłoń-Domińczak
Warszawa, dnia 17 kwietnia 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłanek Elżbiety Witek,
Jadwigi Wiśniewskiej i Anny Zalewskiej
w sprawie zamiaru obniżenia wieku szkolnego
i włączenia sześciolatków w system szkolny
(2312)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pań posłanek Elżbiety Witek, Jadwigi
Wiśniewskiej oraz Anny Zalewskiej z dnia 27 marca
2008 r., nr SPS-023-2312/08, w sprawie zamiaru ob-
niżenia wieku szkolnego i włączenia sześciolatków
w system szkolny uprzejmie przedstawiam następu-
jące wyjaśnienia:
Z dniem 1 września 2004 r. wprowadzone zostało
obowiązkowe roczne przygotowanie przedszkolne
dzieci sześcioletnich na mocy art. 1 pkt 16 lit. c usta-
wy z dnia 27 czerwca 2003 r. o zmianie ustawy
o systemie oświaty oraz o zmianie niektórych in-
nych ustaw (Dz. U. Nr 137, poz. 1304), który znowe-
lizował art. 14 ust. 3 ustawy z dnia 7 września 1991 r.
o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256,
poz. 2572, z późn. zm.). W wyniku tej nowelizacji
uprzednie uprawnienie do rocznego przygotowania
przedszkolnego dla dziecka sześcioletniego zastąpio-
ne zostało obowiązkiem odbycia rocznego przygoto-
wania przedszkolnego w przedszkolu albo w oddzia-
le przedszkolnym zorganizowanym w szkole podsta-
wowej. Obowiązek ten rozpoczyna się z początkiem
roku szkolnego w tym roku kalendarzowym, w któ-
rym dziecko kończy 6 lat.
Zgodnie z przepisami art. 14 ust. 4 oraz art. 14a
ust. 1, 2 i 3 ustawy o systemie oświaty zapewnienie
warunków do odbycia rocznego przygotowania
przedszkolnego jest zadaniem własnym gminy. Rada
gminy obowiązana jest tak ustalić sieć prowadzo-
nych przez gminę publicznych przedszkoli i oddzia-
łów przedszkolnych w szkołach podstawowych, aby
wszystkie dzieci sześcioletnie zamieszkałe na obsza-
rze gminy miały możliwość spełniania obowiązku
rocznego przygotowania przedszkolnego, a droga dziec-
ka sześcioletniego z domu do najbliższego publiczne-
go przedszkola lub oddziału przedszkolnego w szko-
le podstawowej nie przekraczała 3 km. Jeżeli droga
ta jest dłuższa, obowiązkiem gminy jest zapewnie-
nie bezpłatnego transportu i opieki w czasie przewo-
zu dziecka lub zwrot kosztów przejazdu dziecka
i opiekuna środkami komunikacji publicznej, jeżeli
dowożenie zapewniają rodzice.
Jak wynika z powyższego, obniżenie wieku roz-
poczynania obowiązku szkolnego z siedmiu do sze-
ściu lat i włączenie sześciolatków do systemu szkol-
nego nie może być postrzegane jako nałożenie do-
datkowych obowiązków na dzieci sześcioletnie bądź
jednostki samorządu terytorialnego będące organa-
763
mi prowadzącymi przedszkola i szkoły podstawowe.
Wszak sześciolatki już obecnie uczęszczają do tzw.
zerówek, które na mocy suwerennej decyzji gminy
sytuowane są w przedszkolach lub – jako oddziały
przedszkolne – w szkołach podstawowych.
Obniżenie wieku rozpoczynania obowiązku szkol-
nego stanowi integralny element realizacji głównych
priorytetów polityki oświatowej państwa dotyczących
podnoszenia jakości kształcenia i wyrównywania
szans edukacyjnych. W związku ze zmianami cywili-
zacyjnymi dzieci sześcioletnie są w większości inte-
lektualnie i psychofizycznie dojrzałe do podjęcia na-
uki w szkole. Objęcie ich powszechnym i jednolitym
systemem kształcenia i wychowania nie tylko zwięk-
szy ich szanse edukacyjne, lecz ponadto sprzyjać bę-
dzie wcześniejszemu rozpoznawaniu i rozwojowi in-
dywidualnych predyspozycji i uzdolnień.
Niezależnie od powyższego, włączenie sześciolat-
ków do systemu szkolnego poprzedzone zostanie
wprowadzeniem procedury opiniowania dojrzałości
szkolnej dziecka, tzw. diagnozy przedszkolnej. Uła-
twi ona rodzicom podejmowanie właściwych decyzji
odnośnie do edukacji ich dzieci – utrzymana zosta-
nie bowiem możliwość odroczenia rozpoczęcia speł-
niania przez dziecko obowiązku szkolnego o rok, na
wniosek rodziców. W pierwszych latach reformy ter-
min rozpoczynania nauki w szkole podstawowej
przez dzieci sześcioletnie traktowany będzie bowiem
elastycznie i zależeć będzie w dużym stopniu od
tego, jak rodzice ocenią dojrzałość szkolną swego
dziecka.
Występujący w obecnym stanie prawnym i fak-
tycznym brak korelacji pomiędzy programem kształ-
cenia przedszkolnego sześciolatków a nauczaniem
wczesnoszkolnym de facto skutkuje tym, że uczeń
w klasie pierwszej szkoły podstawowej w większości
powtarza to, czego nauczył się rok wcześniej w tzw.
zerówce. Z tego względu objęcie sześciolatków obo-
wiązkiem szkolnym poprzedzone zostanie reformą
programową, która zapewni konsekwentną ciągłość
programu nauczania, a także zagwarantuje możli-
wość dostosowania kształcenia do indywidualnych
potrzeb i możliwości uczniów.
Powszechnie formułowane są obawy, iż szkoły
nie zapewnią sześciolatkom opieki po zajęciach na
takim samym poziomie jak przedszkola. Istotnie,
nie wszystkie szkoły są obecnie przygotowane na
przyjęcie dzieci sześcioletnich, co jednak nie może
przesądzić o konieczności odstąpienia od realizacji
projektu obniżenia wieku szkolnego. Zgodnie z har-
monogramem wdrażania tego projektu dzieci sze-
ścioletnie rozpoczną naukę w pierwszej klasie szkoły
podstawowej dopiero w roku szkolnym 2009/2010.
Jest zatem wystarczająco dużo czasu zarówno na
dostosowanie bazy lokalowej szkół, jak i programu
kształcenia, a także przygotowanie nauczycieli. W tym
okresie nastąpić musi istotne wzmocnienie funkcji
opiekuńczej szkoły poprzez przeniesienie do szkoły
przedszkolnego standardu opieki nad dzieckiem sze-
ścioletnim. W zależności od warunków lokalnych
764
i zapotrzebowania rodziców szkoła będzie obowiąza-
na do zapewnienia najmłodszym uczniom opieki po
zajęciach edukacyjnych wraz z możliwością zjedze-
nia gorącego posiłku, a także odpowiedniej opieki
w okresie ferii szkolnych.
Włączenie sześciolatków do systemu szkolnego
nie spowoduje natomiast zmiany stanu zatrudnie-
nia nauczycieli. Wymagać jednak będzie przedsta-
wienia odpowiedniej oferty szkoleniowej przez sys-
tem doskonalenia nauczycieli, aby kadrę pedago-
giczną pracującą z najmłodszymi uczniami przygo-
tować do realizacji zreformowanej podstawy progra-
mowej nauczania wczesnoszkolnego.
Projektowana reforma niewątpliwie wymagać bę-
dzie zwiększenia nakładów na edukację, w tym
zwiększenia części oświatowej subwencji ogólnej. Po-
zwolę sobie jednak zauważyć, że samorządy mają
możliwość korzystania ze środków pochodzących
z funduszy unijnych, w tym w ramach Programu
Operacyjnego „Kapitał ludzki”, który jest współfi-
nansowany z Europejskiego Funduszu Społecznego.
Projekty rozwojowe szkół i placówek oświatowych,
w tym dotyczące poprawienia standardu opieki oraz
dostosowania organizacji i wyposażenia szkół do po-
trzeb najmłodszych uczniów, mogą być finansowane
w ramach działania 9.1: Wyrównywanie szans edu-
kacyjnych i zapewnienie wysokiej jakości usług edu-
kacyjnych świadczonych w systemie oświaty, pod-
działanie 9.1.2: Wyrównywanie szans edukacyjnych
uczniów z grup o utrudnionym dostępie do edukacji
oraz zmniejszenie różnic w jakości usług edukacyj-
nych (priorytet IX Programu Operacyjnego „Kapitał
ludzki”). Przewidziana alokacja środków w latach
2007–2013 w tym obszarze wynosi 481 mln euro.
Szerokie konsultacje społeczne zarówno nad zre-
formowanymi podstawami programowymi, jak i pro-
jektowanymi zmianami organizacyjnymi w syste-
mie edukacji, w tym włączeniem sześciolatków do
systemu szkolnego, zapoczątkowano zbieraniem opi-
nii za pośrednictwem Internetu. Utworzona została
w tym celu specjalna strona internetowa WWW.re-
formaprogramowa.men.gov.pl, na której opubliko-
wano opis projektowanych zmian, a także narzędzie
do zgłaszania uwag i opinii. W okresie od 14 kwiet-
nia do 6 czerwca br. zaplanowano debaty wojewódz-
kie, podczas których możliwe będzie szczegółowe
przedstawienie proponowanych zmian w systemie
edukacji, a także zebranie opinii dotyczących uwa-
runkowań lokalnych. Dopiero po zakończeniu kon-
sultacji społecznych podjęte zostaną ostateczne roz-
strzygnięcia odnośnie do organizacyjnego i progra-
mowego zakresu zmian w systemie edukacji.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, uprzejmie
proszę Pana Marszałka o ich przyjęcie.
Podsekretarz stanu
Krzysztof Stanowski
Warszawa, dnia 17 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie opłat za przejazdy
obwodnicami miast (2318)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pani poseł Anny Sobeckiej z dnia 5 lute-
go 2008 r., przekazanej przy piśmie z dnia 9 kwiet-
nia 2008 r., znak: SPS-023-2318/08, w sprawie moż-
liwości wprowadzenia nieodpłatnego korzystania
z autostrad na terenach aglomeracji miejskich
uprzejmie przekazuję następujące informacje.
Zgodnie z generalną zasadą określoną w art. 37a
ust. 1 ustawy z dnia 27 października 1994 r. o auto-
stradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Dro-
gowym (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2571, z późn.
zm.) za przejazd autostradą pobierane są opłaty. Wy-
jątkiem od tej zasady są sytuacje, w których autostra-
da nie została przystosowana do poboru opłat. Po-
nadto opłaty nie są pobierane od pojazdów samocho-
dowych, za które została uiszczona opłata za przejazd
po drogach krajowych, pobierana na podstawie art. 42
ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie
drogowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874, z późn.
zm.), w okresie ważności tej opłaty.
Kolejnym aktem prawnym regulującym kwestię
opłat za przejazd autostradą jest rozporządzenie Rady
Ministrów z dnia 16 lipca 2002 r. w sprawie autostrad
płatnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 121, poz. 1034). Zgodnie
z § 1 tegoż rozporządzenia autostradami budowany-
mi i eksploatowanymi jako płatne będą:
1) A1 Gdańsk–Toruń–Łódź–Piotrków Trybu-
nalski–Częstochowa–Gliwice–Gorzyczki–granica
państwa,
2) A2 granica państwa–Świecko–Poznań–
–Łódź–Warszawa–Biała Podlaska–Kukuryki–gra-
nica państwa,
3) A4 granica państwa–Jędrzychowie–Krzyżo-
wa–Legnica–Wrocław–Opole–Gliwice–Katowice–
–Kraków–Tarnów–Rzeszów–Korczowa–granica
państwa,
4) A8 autostrada obwodnica Wrocławia na odcin-
ku A4–Psie Pole,
5) A18 granica państwa–Olszyna–Krzyżowa.
W świetle powyższego należy stwierdzić, iż obec-
ny system prawny nie pozwala na zwolnienie z opłat
odcinków autostrad bez dokonania odpowiednich
zmian w powołanych aktach prawnych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w resorcie
infrastruktury w chwili obecnej rozważana jest
możliwość systemowego uregulowania kwestii wpro-
wadzenia „zerowej” stawki opłaty za przejazd ob-
wodnicami w ciągach autostrad i dróg ekspreso-
wych, leżących w granicach miast. Jednocześnie
pragnę zaznaczyć, że każdy przypadek ewentualne-

go wprowadzenia stawki „zerowej” na autostradach
będzie związany z uszczupleniem przychodów pu-
blicznych, a co za tym idzie, z koniecznością uzyska-
nia zgody ministra finansów.
Dla tzw. nowych koncesyjnych odcinków auto-
stradowych planuje się system rozliczeń oparty na
tzw. mycie ukrytym, który umożliwia zastosowanie
„zerowej” stawki opłaty na obwodnicach, położo-
nych w granicach miast, przy uwzględnieniu uwa-
runkowań ekonomiczno-społecznych.
W systemie rozliczeń opartym na mycie ukrytym
strona publiczna określi poziom opłat pobieranych
w punktach poboru opłat od użytkowników auto-
strady. Przewiduje się, że stawka opłaty za przejazd
samochodu o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 t
wynosić będzie nie więcej niż 0,20 zł, natomiast za
przejazd samochodu o dopuszczalnej masie całkowi-
tej powyżej 3,5 t – nie więcej niż 0,46 zł. Spółce,
z którą zawarta będzie umowa o budowę i eksploata-
cję lub tylko eksploatację autostrady, przysługiwać
będzie tzw. przychód gwarantowany, oparty na
stawce gwarantowanej w umowie, który umożliwi
zamknięcie finansowe projektu. W związku z po-
wyższym nastąpi niejako rozdzielenie stawki pobie-
ranej na bramkach od stawki gwarantowanej spółce
eksploatującej autostradę, dzięki czemu strona pu-
bliczna będzie miała możliwość dostosowania pozio-
mu stawki pobieranej do uwarunkowań społeczno-
-ekonomicznych na danym terenie, przy czym obni-
żenie stawki pobieranej oznaczać będzie w ostatecz-
nym rozrachunku zwiększenie środków publicznych
niezbędnych na pokrycie spółce przychodu gwaran-
towanego, wynikających ze zmniejszenia przycho-
dów z opłat oraz zwiększenia ruchu. Strona publicz-
na ustalać będzie ewentualne zwolnienia z poboru
opłat na obwodnicach po uprzedniej analizie finan-
sowo-ekonomicznej całego projektu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 16 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Karpińskiego
w sprawie stosowania pasz z roślin
genetycznie modyfikowanych (2325)
Panie Marszałku! W odpowiedzi na interpelację
pana posła Grzegorza Karpińskiego w sprawie sto-
sowania pasz z roślin genetycznie modyfikowanych,
765
przesłaną przy piśmie z dnia 9 kwietnia 2008 r.,
znak SPS-023-2325/08, uprzejmie informuję, że kwe-
stie odnoszące się do pasz genetycznie zmodyfikowa-
nych są uregulowane bardzo restrykcyjnymi przepi-
sami rozporządzeń wspólnotowych, czyli:
— rozporządzenia nr 1829/2003 Parlamentu Eu-
ropejskiego i Rady z dnia 22 września 2003 r.
w sprawie genetycznie zmodyfikowanej żywności
i paszy oraz
— rozporządzenia nr 1830/2003 Parlamentu Eu-
ropejskiego i Rady z dnia 22 września 2003 r.
w sprawie możliwości śledzenia i znakowania organi-
zmów genetycznie zmodyfikowanych oraz możliwości
śledzenia żywności i produktów paszowych wyprodu-
kowanych z organizmów genetycznie zmodyfikowa-
nych i zmieniającego dyrektywę 2001/18/WE.
Rozporządzenia te obowiązują wprost we wszyst-
kich państwach członkowskich UE, w związku z po-
wyższym Polska, będąc członkiem UE, jest zobligo-
wana do ich przestrzegania.
Zgodnie z „Ramowym stanowiskiem Polski doty-
czącym organizmów genetycznie zmodyfikowanych
(GMO)”, zaakceptowanym przez Radę Ministrów
w dniu 7 marca 2006 r., w Polsce nie będzie możliwe
wprowadzanie do obrotu pasz GM oraz prowadzenie
upraw genetycznie zmodyfikowanej kukurydzy, rze-
paku, buraka cukrowego, ziemniaka i soi.
Rząd w stanowisku tym dopuścił ponadto możli-
wość importu żywności genetycznie modyfikowanej
(GM), pod warunkiem wyraźnego jej oznakowania
i bez możliwości dalszego jej przetwarzania w Polsce.
„Ramowe stanowisko Polski...” stało się podsta-
wą wprowadzenia na etapie prac parlamentarnych
do ustawy z dnia 22 lipca 2006 r. o paszach (Dz. U.
Nr 144, poz. 1045) zakazu wytwarzania, wprowa-
dzania do obrotu i stosowania w żywieniu zwierząt
pasz genetycznie zmodyfikowanych oraz organi-
zmów genetycznie zmodyfikowanych przeznaczo-
nych do użytku paszowego. Zgodnie z art. 65 obo-
wiązującej ustawy zakaz wejdzie w życie po upływie
2 lat od dnia jej ogłoszenia, tj. 12 sierpnia 2008 r.
Należy zaznaczyć, że zakaz ten jest sprzeczny z pra-
wem wspólnotowym regulującym kwestie organi-
zmów genetycznie zmodyfikowanych, szczególnie
z rozporządzeniem (WE) nr 1829/2003 w sprawie
genetycznie zmodyfikowanej żywności i paszy.
Jednocześnie podkreślam, że wprowadzając za-
kaz wytwarzania, wprowadzania do obrotu i stoso-
wania w żywieniu zwierząt pasz genetycznie zmody-
fikowanych, Polska nie może ograniczyć napływu
żywności z państw członkowskich jak i z krajów
trzecich, w tym produktów pochodzenia zwierzęce-
go uzyskanych ze zwierząt lub od zwierząt karmio-
nych paszami GM, co w znaczący sposób zagraża
interesom polskich producentów, szczególnie drobiu
i trzody chlewnej.
W chwili obecnej prowadzone są prace legislacyj-
ne nad projektem ustawy o zmianie ustawy o pa-
szach, która do dnia 1 stycznia 2012 r. przesuwa ter-
min wejścia w życie zakazu wytwarzania, wprowa-
766
dzania do obrotu i stosowania w żywieniu zwierząt
pasz genetycznie zmodyfikowanych oraz organi-
zmów genetycznie zmodyfikowanych przeznaczo-
nych do użytku paszowego. Aktualnie prowadzone
są uzgodnienia międzyresortowe tego projektu.
Propozycja powyższa podyktowana jest koniecz-
nością uwzględnienia interesów polskich producen-
tów, których w znaczącej mierze dotknęłyby nega-
tywne konsekwencje wprowadzenia zakazu, zwią-
zane z brakiem wystarczającej ilości odpowiednich
zamienników śruty sojowej genetycznie zmodyfiko-
wanej, przewidywanym znaczącym wzrostem cen
surowców paszowych oraz utratą konkurencyjności
wobec innych producentów UE z krajów, w których
taki zakaz nie obowiązuje.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 18 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Tomasza Głogowskiego
w sprawie prawa osób pobierających
zasiłek przedemerytalny do otrzymania
zasiłku pogrzebowego (2354)
W odpowiedzi na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 9 kwietnia 2008 r., znak SPS-023-2354/08,
w sprawie interpelacji pana posła Tomasza Głogow-
skiego z dnia 3 kwietnia 2008 r. dotyczącej prawa
osób pobierających zasiłek przedemerytalny do otrzy-
mania zasiłku pogrzebowego pozwolę sobie przedsta-
wić, co następuje:
Zasady przyznawania zasiłków pogrzebowych
osobom pobierającym świadczenia przedemerytalne
są uregulowane przepisami ustawy z dnia 30 kwiet-
nia 2004 r. o świadczeniach przedemerytalnych
(Dz. U. Nr 120, poz. 1252). W myśl art. 10 tej ustawy
zasiłek pogrzebowy, na zasadach i w wysokości okre-
ślonych w ustawie z dnia 17 grudnia 1999 r. o eme-
ryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Spo-
łecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, ze zm.),
przysługuje osobie, która pokryła koszty pogrzebu
po śmierci:
— osoby pobierającej świadczenie przedemery-
talne oraz
— po śmierci członka rodziny osoby pobierającej
świadczenie przedemerytalne, spełniającego warun-
ki do uzyskania renty rodzinnej.
Zgodnie z art. 67 ustawy emerytalnej do renty ro-
dzinnej uprawnieni mogą być następujący członkowie
rodziny: dzieci, małżonek, wnuki oraz rodzice.
Ponieważ sprawa zasiłku pogrzebowego dla osób
pobierających świadczenie przedemerytalne jest
uregulowana bezpośrednio w ustawie o świadcze-
niach przedemerytalnych, z uwzględnieniem przepi-
sów ustawy emerytalnej, dalsze regulowanie tej
kwestii należałoby uznać za zbędne.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 15 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Krzywickiego
w sprawie poprawienia warunków
podróżowania koleją na trasie Łódź–Warszawa
(2359)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację nr SPS -023 -2359/08 z dnia 9 kwietnia
2008 r. pana posła Piotra Krzywickiego w sprawie
poprawy warunków podróżowania koleją na trasie
Łódź–Warszawa uprzejmie informuję, iż częściowo
podzielam opinię pasażerów wyrażających niezado-
wolenie z powodu niedostatecznego komfortu podró-
żowania tą trasą.
Przede wszystkim bezsporny jest fakt, iż wszel-
kie modernizacje, a w tym wypadku prace budowla-
ne na trasie Łódź–Warszawa niosą ze sobą pewne
niedogodności, z którymi muszą liczyć się pasażero-
wie, chcąc w przyszłości podróżować szybciej i bez-
pieczniej. Komfort podróżowania pomiędzy Łodzią
a Warszawą będzie ulegał stopniowej poprawie wraz
z oddawaniem do użytkowania kolejnych zmoderni-
zowanych odcinków linii. I tak, po zrealizowaniu
I etapu modernizacji linii, minimalny czas przejaz-
du pociągu (bez zatrzymania na stacjach pośred-
nich) na odcinku Skierniewice–Łódź Widzew wynie-
sie 32 min. Obecny czas przejazdu z zatrzymaniem
na 1 stacji wynosi około 69 min. Po zrealizowaniu
pełnej modernizacji linii, minimalny czas przejazdu
pociągu kwalifikowanego (bez zatrzymania na sta-
cjach pośrednich) na odcinku Warszawa–Łódź wy-
niesie 65 min. Obecny czas przejazdu z zatrzyma-
niem na 5 stacjach wynosi około 128 min. Jednocze-
śnie podtrzymuję stanowisko przekazane przy pi-
śmie TK2p-0701-9/09 z dnia 3 marca br., będące
odpowiedzią na interpelację nr SPS -024-745/08
pana posła Piotra Krzywickiego w tej samej spra-
wie. Podkreślenia wymaga fakt, iż zakup elektrycz-
nych zespołów trakcyjnych ED 74 był współfinanso-
wany w ramach Sektorowego Programu Operacyj-
nego „Transport” na lata 2004–2006 ze środków
Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego.
W przypadku przekazania taboru do obsługi innych

tras, beneficjent projektu tj. spółka PKP Przewozy
Regionalne musiałaby dokonać zwrotu środków po-
mocowych.
Ponadto informuję, iż w godzinach porannego
szczytu przewozowego trasę obsługują dwa pociągi:
pociąg Telimena i pociąg nr 33501, które kursują ze-
stawione ze starszych wagonów. Pociągi zestawione
ze starych wagonów realizują również połączenia
w następujących godzinach: 7:40, 15:20, 16:33,
17:20, 19:50.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 15 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kamińskiego
w sprawie planów objęcia sześciolatków
obowiązkiem szkolnym (2360)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Jana Kamińskiego z dnia 28 mar-
ca 2008 r., nr SPS-023-2360/08, w sprawie planów obję-
cia sześciolatków obowiązkiem szkolnym uprzejmie
przedstawiam następujące wyjaśnienia:
Z dniem 1 września 2004 r. wprowadzone zostało
obowiązkowe roczne przygotowanie przedszkolne
dzieci sześcioletnich na mocy art. 1 pkt 16 lit. c usta-
wy z dnia 27 czerwca 2003 r. o zmianie ustawy
o systemie oświaty oraz o zmianie niektórych in-
nych ustaw (Dz. U. Nr 137, poz. 1304), który znowe-
lizował art. 14 ust. 3 ustawy z dnia 7 września 1991 r.
o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572,
z późn. zm.). W wyniku tej nowelizacji uprzednie
uprawnienie do rocznego przygotowania przedszkol-
nego dla dziecka sześcioletniego zastąpione zostało
obowiązkiem odbycia rocznego przygotowania przed-
szkolnego w przedszkolu albo w oddziale przedszkol-
nym zorganizowanym w szkole podstawowej. Obo-
wiązek ten rozpoczyna się z początkiem roku szkol-
nego w tym roku kalendarzowym, w którym dziecko
kończy 6 lat.
Zgodnie z przepisami art. 14 ust. 4 oraz art. 14a
ust. 1, 2 i 3 ustawy o systemie oświaty zapewnienie
warunków do odbycia rocznego przygotowania
przedszkolnego jest zadaniem własnym gminy. Rada
gminy obowiązana jest tak ustalić sieć prowadzo-
nych przez gminę publicznych przedszkoli i oddzia-
łów przedszkolnych w szkołach podstawowych, aby
wszystkie dzieci sześcioletnie zamieszkałe na obsza-
767
rze gminy miały możliwość spełniania obowiązku
rocznego przygotowania przedszkolnego, a droga
dziecka sześcioletniego z domu do najbliższego pu-
blicznego przedszkola lub oddziału przedszkolnego
w szkole podstawowej nie przekraczała 3 km. Jeżeli
droga ta jest dłuższa, obowiązkiem gminy jest za-
pewnienie bezpłatnego transportu i opieki w czasie
przewozu dziecka lub zwrot kosztów przejazdu
dziecka i opiekuna środkami komunikacji publicz-
nej, jeżeli dowożenie zapewniają rodzice.
Jak wynika z powyższego, obniżenie wieku roz-
poczynania obowiązku szkolnego z siedmiu do sze-
ściu lat i włączenie sześciolatków do systemu szkol-
nego nie może być postrzegane jako nałożenie do-
datkowych obowiązków na dzieci sześcioletnie bądź
jednostki samorządu terytorialnego będące organa-
mi prowadzącymi przedszkola i szkoły podstawowe.
Wszak sześciolatki już obecnie uczęszczają do tzw.
zerówek, które na mocy suwerennej decyzji gminy
sytuowane są w przedszkolach lub – jako oddziały
przedszkolne – w szkołach podstawowych.
Obniżenie wieku rozpoczynania obowiązku szkol-
nego stanowi integralny element realizacji głównych
priorytetów polityki oświatowej państwa dotyczących
podnoszenia jakości kształcenia i wyrównywania
szans edukacyjnych. W związku ze zmianami cywili-
zacyjnymi dzieci sześcioletnie są w większości inte-
lektualnie i psychofizycznie dojrzałe do podjęcia na-
uki w szkole. Objęcie ich powszechnym i jednolitym
systemem kształcenia i wychowania nie tylko zwięk-
szy ich szanse edukacyjne, lecz ponadto sprzyjać bę-
dzie wcześniejszemu rozpoznawaniu i rozwojowi in-
dywidualnych predyspozycji i uzdolnień.
Niezależnie od powyższego włączenie sześciolat-
ków do systemu szkolnego poprzedzone zostanie
wprowadzeniem procedury opiniowania dojrzałości
szkolnej dziecka, tzw. diagnozy przedszkolnej. Uła-
twi ona rodzicom podejmowanie właściwych decyzji
odnośnie do edukacji ich dzieci – utrzymana zosta-
nie bowiem możliwość odroczenia rozpoczęcia speł-
niania przez dziecko obowiązku szkolnego o rok, na
wniosek rodziców. W pierwszych latach reformy ter-
min rozpoczynania nauki w szkole podstawowej
przez dzieci sześcioletnie traktowany będzie bowiem
elastycznie i zależeć będzie w dużym stopniu od
tego, jak rodzice ocenią dojrzałość szkolną swego
dziecka.
Występujący w obecnym stanie prawnym i fak-
tycznym brak korelacji pomiędzy programem kształ-
cenia przedszkolnego sześciolatków a nauczaniem
wczesnoszkolnym de facto skutkuje tym, że uczeń
w klasie pierwszej szkoły podstawowej w większości
powtarza to, czego nauczył się rok wcześniej w tzw.
zerówce. Z tego względu objęcie sześciolatków obo-
wiązkiem szkolnym poprzedzone zostanie reformą
programową, która zapewni konsekwentną ciągłość
programu nauczania, a także zagwarantuje możli-
wość dostosowania kształcenia do indywidualnych
potrzeb i możliwości uczniów.
768
Powszechnie formułowane są obawy, iż szkoły
nie zapewnią sześciolatkom opieki po zajęciach na
takim samym poziomie jak przedszkola. Istotnie,
nie wszystkie szkoły są obecnie przygotowane na
przyjęcie dzieci sześcioletnich, co jednak nie może
przesądzić o konieczności odstąpienia od realizacji
projektu obniżenia wieku szkolnego. Zgodnie z har-
monogramem wdrażania tego projektu dzieci sze-
ścioletnie rozpoczną naukę w pierwszej klasie szkoły
podstawowej dopiero w roku szkolnym 2009/2010.
Jest zatem wystarczająco dużo czasu zarówno na
dostosowanie bazy lokalowej szkół, jak i programu
kształcenia, a także przygotowanie nauczycieli. W tym
okresie nastąpić musi istotne wzmocnienie funkcji
opiekuńczej szkoły poprzez przeniesienie do szkoły
przedszkolnego standardu opieki nad dzieckiem sze-
ścioletnim. W zależności od warunków lokalnych
i zapotrzebowania rodziców szkoła będzie obowiąza-
na do zapewnienia najmłodszym uczniom opieki po
zajęciach edukacyjnych wraz z możliwością zjedze-
nia gorącego posiłku, a także odpowiedniej opieki
w okresie ferii szkolnych.
Włączenie sześciolatków do systemu szkolnego
nie spowoduje natomiast zmiany stanu zatrudnie-
nia nauczycieli. Wymagać jednak będzie przedsta-
wienia odpowiedniej oferty szkoleniowej przez sys-
tem doskonalenia nauczycieli, aby kadrę pedago-
giczną pracującą z najmłodszymi uczniami przygo-
tować do realizacji zreformowanej podstawy progra-
mowej nauczania wczesnoszkolnego.
Projektowana reforma niewątpliwie wymagać bę-
dzie zwiększenia nakładów na edukację, w tym
zwiększenia części oświatowej subwencji ogólnej. Po-
zwolę sobie jednak zauważyć, że samorządy mają
możliwość korzystania ze środków pochodzących
z funduszy unijnych, w tym w ramach Programu
Operacyjnego „Kapitał ludzki”, który jest współfi-
nansowany z Europejskiego Funduszu Społecznego.
Projekty rozwojowe szkół i placówek oświatowych,
w tym dotyczące poprawienia standardu opieki oraz
dostosowania organizacji i wyposażenia szkół do po-
trzeb najmłodszych uczniów, mogą być finansowane
w ramach działania 9.1: Wyrównywanie szans edu-
kacyjnych i zapewnienie wysokiej jakości usług edu-
kacyjnych świadczonych w systemie oświaty, pod-
działanie 9.1.2: Wyrównywanie szans edukacyjnych
uczniów z grup o utrudnionym dostępie do edukacji
oraz zmniejszenie różnic w jakości usług edukacyj-
nych (priorytet IX Programu Operacyjnego „Kapitał
ludzki”). Przewidziana alokacja środków w latach
2007–2013 w tym obszarze wynosi 481 mln euro.
Szerokie konsultacje społeczne zarówno nad zre-
formowanymi podstawami programowymi, jak i pro-
jektowanymi zmianami organizacyjnymi w syste-
mie edukacji, w tym włączeniem sześciolatków do
systemu szkolnego, zapoczątkowano zbieraniem opi-
nii za pośrednictwem Internetu. Utworzona została
w tym celu specjalna strona internetowa WWW.re-
formaprogramowa.men.gov.pl, na której opubliko-
wano opis projektowanych zmian, a także narzędzie
do zgłaszania uwag i opinii. W okresie od 14 kwiet-
nia do 6 czerwca br. zaplanowano debaty wojewódz-
kie, podczas których możliwe będzie szczegółowe
przedstawienie proponowanych zmian w systemie
edukacji, a także zebranie opinii dotyczących uwa-
runkowań lokalnych. Dopiero po zakończeniu kon-
sultacji społecznych podjęte zostaną ostateczne roz-
strzygnięcia odnośnie do organizacyjnego i progra-
mowego zakresu zmian w systemie edukacji.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, uprzejmie
proszę Pana Marszałka o ich przyjęcie.
Podsekretarz stanu
Krzysztof Stanowski
Warszawa, dnia 17 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Jarosława Gowina,
Witolda Kochana i Tadeusza Arkita
w sprawie interpretacji przepisów ustawy
o systemie oświaty (2389)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację panów posłów Jarosława Gowina, Wi-
tolda Kochana i Tadeusza Arkita (SPS-023-2389/
08) w sprawie zasad rekrutacji do przedszkoli dzieci,
które kończą 3 lata po dniu 1 września danego roku,
uprzejmie przedstawiam następującą opinię Mini-
sterstwa Edukacji Narodowej:
Ustawodawca, określając w art. 14 ust. 1 ustawy
z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U.
z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.) granice wie-
kowe, w których dzieci są objęte wychowaniem przed-
szkolnym, użył sformułowania „w wieku 3–6 lat”. Po-
wyższa regulacja różni się zatem od zawartych w tej
samej ustawie uregulowań dotyczących obowiązko-
wego rocznego przygotowania przedszkolnego (art. 14
ust. 3a) i obowiązku szkolnego (art. 15 ust. 2), w któ-
rych termin rozpoczęcia spełniania obydwu obowiąz-
ków został precyzyjnie wskazany (początek roku
szkolnego w tym roku kalendarzowym, w którym
dziecko kończy odpowiednio 6 lub 7 lat).
Ograniczając się wyłącznie do wykładni grama-
tycznej art. 14 ust. 1 ustawy o systemie oświaty,
można byłoby twierdzić, że objęcie dziecka wycho-
waniem przedszkolnym następuje z dniem, w któ-
rym dziecko kończy 3 lata, a zakończenie tego wy-
chowania – z dniem ukończenia 6 lat. Od razu jed-
nak należy zauważyć, że zarówno w odniesieniu do
chwili rozpoczęcia wychowania przedszkolnego, jak
i w odniesieniu do chwili zakończenia wychowania

przedszkolnego taka literalna interpretacja nie jest
prawidłowa.
Jeżeli bowiem dziecko kończy 3 lata przed dniem
1 września (np. w kwietniu, maju itd.), to nie jest
przyjmowane do przedszkola wraz z osiągnięciem
tego wieku – w trakcie roku szkolnego – ale wycze-
kuje do dnia 1 września w tym roku kalendarzowym
i zostaje przyjęte do przedszkola dopiero od począt-
ku nowego roku szkolnego (1 września).
Natomiast zgodnie z ust. 3 i 3a art. 15 cytowa-
nej ustawy osiągnięcie przez dziecko wieku 6 lat
nie jest równoznaczne z zakończeniem przez nie,
z dniem, w którym kończy ten wiek, wychowania
przedszkolnego; mimo ukończenia 6 lat – np.
w kwietniu dziecko uczęszcza nadal do przedszko-
la, aż do zakończenia zajęć w danym roku szkol-
nym. Następnie dziecko wkracza w fazę obowiąz-
kowego, rocznego wychowania przedszkolnego,
zwanego w ustawie rocznym przygotowaniem
przedszkolnym. Owo roczne przygotowanie przed-
szkolne (potocznie zwane „zerówką”) wchodzi
w ramy wychowania przedszkolnego, tyle że jest
obowiązkowe, a nie fakultatywne, jak w przypadku
wychowania przedszkolnego dzieci młodszych.
Obowiązkowe wychowanie przedszkolne rozpo-
czyna się z początkiem roku szkolnego w tym roku
kalendarzowym, w którym dziecko kończy 6 lat.
Oznacza to, że wymieniony obowiązek muszą od
dnia 1 września realizować również dzieci, które do
tego dnia nie ukończyły 6 lat, ale ukończą je do koń-
ca danego roku kalendarzowego. Analogiczna zasa-
da obowiązuje przy rozpoczynaniu spełniania obo-
wiązku szkolnego: również i w tym przypadku o roz-
poczęciu spełniania obowiązku od dnia 1 września
decyduje ukończenie 7 lat w danym roku kalenda-
rzowym.
Z powyższego widać, że przyjęcie, jako bez-
względnego warunku, objęcia dziecka wychowaniem
przedszkolnym z dniem 1 września, ukończenia
przed tym dniem 3 lat, powoduje istotną niespójność
w systemie rozpoczynania przez dzieci kolejnych
etapów edukacyjnych. Jeżeli bowiem dziecko, które
kończy 3 lata w danym roku kalendarzowym, ale po
dniu 1 września, miałoby zostać objęte wychowa-
niem przedszkolnym dopiero od dnia 1 września na-
stępnego roku, oznaczałoby to, że okres jego wycho-
wania przedszkolnego jest krótszy o rok w porówna-
niu z dziećmi, które w tym samym roku kalendarzo-
wym ukończyły 3 lata, ale przed dniem 1 września.
Dziecko to bowiem, mimo że o rok później rozpoczę-
łoby wychowanie przedszkolne, do zerówki, a także
do pierwszej klasy szkoły podstawowej poszłoby już
razem z dziećmi, które ukończyły odpowiednio 6 i 7
lat do dnia 1 września.
Odrzucić należy także pogląd, że dziecko, które
kończy 3 lata po dniu 1 września, może być objęte
wychowaniem przedszkolnym w tym roku kalenda-
rzowym, ale dopiero od daty ukończenia 3 lat
(tj. np. od października, listopada czy grudnia).
Przedszkola funkcjonują bowiem w układzie roku
769
szkolnego, co oznacza, że przyjęcia do nich następują
z dniem 1 września, a organizacja przedszkola oraz
sposób realizacji programu wychowania przedszkol-
nego także zaplanowane są na pełny rok szkolny.
Taki stan należałoby ocenić jako sprzeczny z za-
sadą równości i niedyskryminacji ustanowioną
w art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
a także naruszający prawa obywateli zagwaranto-
wane w art. 70 ust. 1 i 4 konstytucji.
Z tych względów, biorąc po uwagę reguły wykładni
systemowej i funkcjonalnej, dolną granicę rozpoczęcia
wychowania przedszkolnego, wskazaną w art. 14
ust. 1 ustawy o systemie oświaty, należy interpreto-
wać tak, że prawo do korzystania z wychowania
przedszkolnego od dnia 1 września mają wszystkie
dzieci, które kończą 3 lata w danym roku kalenda-
rzowym. Z interpretacją tą nie koliduje regulacja za-
warta w art. 14 ust. 1b ustawy o systemie oświaty,
przewidująca możliwość przyjęcia do przedszkola,
w szczególnie uzasadnionych przypadkach, dziecka,
które ukończyło 2,5 roku. W tym przypadku chodzi
bowiem o dzieci, które do dnia 1 września ukończą
2,5 roku, ale nie ukończą jeszcze w tym roku kalen-
darzowym 3 lat, a zatem w praktyce dzieci, które
kończą 2,5 roku w okresie od lipca do września (dzie-
ci, które kończą 2,5 roku w czerwcu lub miesiącach
wcześniejszych, ukończą 3 lata do końca roku kalen-
darzowego).
Z uwagi na złożoność problemu oraz w celu roz-
strzygnięcia wątpliwości co do treści art. 14 ust. 1
ustawy o systemie oświaty podjęte zostały prace nad
odpowiednią nowelizacją tego przepisu.
Podsekretarz stanu
Krzysztof Stanowski
Warszawa, dnia 17 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Janusza Mikulicza
w sprawie autostradowej obwodnicy Wrocławia
(2415)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana posła Janusza Mikulicza i pani po-
seł Aldony Młyńczak z dnia 21 lutego 2008 r., prze-
kazanej przy piśmie z dnia 9 kwietnia 2008 r., znak:
SPS-023-2415/08, w sprawie możliwości wprowa-
dzenia nieodpłatnego korzystania z autostradowej
obwodnicy Wrocławia, uprzejmie przekazuję nastę-
pujące informacje.
Zgodnie z generalną zasadą określoną w art. 37a
ust. 1 ustawy z dnia 27 października 1994 r. o auto-
770
stradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Dro-
gowym (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2571 z późn.
zm.), za przejazd autostradą pobierane są opłaty.
Wyjątkiem od tej zasady są sytuacje, w których au-
tostrada nie została przystosowana do poboru opłat.
Ponadto opłaty nie są pobierane od pojazdów samo-
chodowych, za które została uiszczona opłata za
przejazd po drogach krajowych, pobierana na pod-
stawie art. 42 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r.
o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 125,
poz. 874 z późn. zm.) w okresie ważności tej opłaty.
Kolejnym aktem prawnym regulującym kwestię
opłat za przejazd autostradą jest rozporządzenie
Rady Ministrów z dnia 16 lipca 2002 r. w sprawie au-
tostrad płatnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 121, poz. 1034).
Zgodnie z § 1 tegoż rozporządzenia, autostradą bu-
dowaną i eksploatowaną jako płatna będzie m.in.
autostrada A8, obwodnica Wrocławia na odcinku A4
Psie Pole,
W świetle powyższego należy stwierdzić, iż obec-
ny system prawny nie pozwala na zwolnienie z opłat
odcinków autostrad. Jednocześnie należy zauważyć,
iż zwolnienie z opłat autostradowej obwodnicy Wro-
cławia wymaga dokonania kompleksowej zmiany
systemu prawnego w zakresie zasad ustalania opłat
za przejazd autostradami. Należy bowiem zauwa-
żyć, że zgodnie z generalną zasadą zawartą w usta-
wie o autostradach płatnych oraz o Krajowym Fun-
duszu Drogowym za przejazd autostradą pobierane
są opłaty. Natomiast rozporządzenie jako akt praw-
ny niższej kategorii niż ustawa nie może zawierać
zapisów sprzecznych z ustawą, w której zawarta jest
delegacja do jego wydania.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w resorcie
infrastruktury w chwili obecnej rozważana jest
możliwość systemowego uregulowania kwestii wpro-
wadzenia zerowej stawki opłaty za przejazd obwod-
nicami w ciągach autostrad i dróg ekspresowych,
leżących w granicach miast. Jednocześnie pragnę
zaznaczyć, że każdy przypadek ewentualnego wpro-
wadzenia stawki zerowej na autostradach będzie
związany z uszczupleniem przychodów publicznych,
a co za tym idzie z koniecznością uzyskania zgody
ministra finansów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 14 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Katarzyny Matusik-Lipiec
w sprawie świadczeń pieniężnych
z ubezpieczenia społecznego w razie choroby
i macierzyństwa dla osób prowadzących
własną działalność gospodarczą (2448)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
wystąpienie Pana Marszałka z dnia 11 kwietnia
2008 r., znak SPS-023-2448/08, w sprawie interpe-
lacji pani poseł Katarzyny Matusik-Lipiec z dnia
3 kwietnia 2008 r. dotyczącej świadczeń pieniężnych
z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i ma-
cierzyństwa dla osób prowadzących działalność go-
spodarczą pozwolę sobie przedstawić, co następuje:
Zasady podlegania ubezpieczeniu chorobowemu
reguluje ustawa z dnia 13 października 1998 r.
o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2007 r.
Nr 11, poz. 74, ze zm.). Zgodnie z art. 11 ust. 2 tej
ustawy osoby prowadzące pozarolniczą działalność,
dla których ubezpieczenie emerytalne i rentowe
z tytułu prowadzenia tej działalności jest obowiąz-
kowe, mogą, na swój wniosek, dobrowolnie przystą-
pić do ubezpieczenia chorobowego. Objęcie dobro-
wolnym ubezpieczeniem chorobowym następuje od
dnia wskazanego we wniosku o objęcie tym ubezpie-
czeniem, nie wcześniej jednak niż od dnia, w którym
ten wniosek został zgłoszony.
Zasady udzielania świadczeń z ubezpieczenia
chorobowego reguluje ustawa z dnia 25 czerwca
1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia
społecznego w razie choroby i macierzyństwa
(Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 267, ze zm.), która prze-
widuje zróżnicowane okresy wyczekiwania na zasi-
łek chorobowy:
— dla osób ubezpieczonych obowiązkowo – 30 dni,
— dla osób ubezpieczonych dobrowolnie – 180 dni.
Zróżnicowany okres wyczekiwania trudno kwe-
stionować. Zapobiega on sytuacjom, w których osoby
ubezpieczające się dobrowolnie robiłyby to tylko
okazjonalnie, np. w przypadku zagrożenia chorobą,
przewidywanego pobytu w szpitalu itp. Pragnę jed-
nocześnie poinformować, że w przygotowywanym
przez resort pracy projekcie ustawy o zmianie usta-
wy Kodeks pracy oraz niektórych innych ustaw
przewidywane jest skrócenie okresu wyczekiwania
dla osób dobrowolnie ubezpieczonych do 90 dni.
Osoby dobrowolnie ubezpieczone mają prawo do
pełnego zakresu świadczeń określonych ustawą cho-
robową, na takich samych zasadach, na jakich
z tych świadczeń korzystają pracownicy. W szczegól-
ności mają prawo do:
— zasiłków chorobowych przez okres do 182 dni,
a w przypadku gruźlicy do 270 dni,

— zasiłków macierzyńskich przez okres określo-
ny w Kodeksie pracy jako okres urlopu macierzyń-
skiego,
— świadczenia rehabilitacyjnego przez okres do
12 miesięcy.
Osoby te nie mają prawa do zasiłków wyrównaw-
czych, do których prawo mają jedynie pracownicy
– wynika to jednak ze specyfiki tych zasiłków, które
wypłacane są pracownikom wykonującym pracę
w zakładowych lub międzyzakładowych ośrodkach
rehabilitacji zawodowej albo u pracodawcy na wyod-
rębnionym stanowisku pracy, dostosowanym do po-
trzeb adaptacji lub przyuczenia do określonej pracy.
Osoby dobrowolnie ubezpieczone nie miały rów-
nież do niedawna prawa do zasiłków opiekuńczych.
Zgodnie z art. 32 ustawy chorobowej zasiłek opie-
kuńczy przysługiwał bowiem wyłącznie tym ubez-
pieczonym, dla których ubezpieczenie chorobowe
było obowiązkowe, a więc pracownikom, członkom
rolniczych spółdzielni produkcyjnych oraz poboro-
wym odbywającym służbę zastępczą.
Przepis ten zakwestionował Trybunał Konstytu-
cyjny, który wyrokiem z dnia 6 marca 2007 r. sygn.
akt P 45/06 (Dz. U. z dnia 16 marca 2007 r. Nr 47,
poz. 318) orzekł, że osoby podlegające ubezpieczeniu
chorobowemu dobrowolnie mają prawo do zasiłku
opiekuńczego z tytułu sprawowania opieki nad cho-
rym dzieckiem w wieku do ukończenia 14 lat oraz
innym chorym członkiem rodziny. Trybunał przyjął
bowiem, że art. 32 ust. 1 pkt 2 i 3 powołanej ustawy
w części, w jakiej zawiera słowo „obowiązkowo”, jest
niezgodny z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej.
W związku z tym od daty opublikowania wyroku
Trybunału Konstytucyjnego, tj. od 16 marca 2007 r.,
prawo do zasiłku opiekuńczego nabyli również ubez-
pieczeni, którzy są objęci dobrowolnym ubezpiecze-
niem chorobowym.
W dniu 11 kwietnia 2008 r. Sejm uchwalił ustawę
o zmianie ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubez-
pieczenia społecznego w razie choroby i macierzyń-
stwa (ustawa wejdzie w życie po upływie 14 dni od
dnia ogłoszenia w Dzienniku Ustaw).
Zgodnie z nowelizacją art. 32 ustawy chorobowej
osoby ubezpieczone dobrowolnie będą miały – nie
tylko tak jak dotychczas na podstawie wyroku try-
bunału – prawo do zasiłków opiekuńczych z tytułu
opieki nad chorym dzieckiem do lat 14 lub innym
chorym członkiem rodziny, ale także uzyskają pra-
wo do zasiłku opiekuńczego z tytułu sprawowania
opieki nad zdrowym dzieckiem w wieku do lat 8
w przypadkach wymienionych w ustawie chorobowej:
a) nieprzewidzianego zamknięcia żłobka, przed-
szkola lub szkoły, do których dziecko uczęszcza,
b) porodu lub choroby małżonka ubezpieczone-
go, stale opiekującego się dzieckiem, jeżeli poród lub
choroba uniemożliwia temu małżonkowi sprawowa-
nie opieki,
c) pobytu małżonka ubezpieczonego, stale opie-
kującego się dzieckiem,
w stacjonarnym zakładzie opieki zdrowotnej,
771
W ten sposób zasady wypłaty zasiłków opiekuń-
czych będą, od daty wejścia w życie nowelizacji usta-
wy chorobowej, w pełni jednolite dla osób obowiąz-
kowo i dobrowolnie ubezpieczonych.
Pragnę jednocześnie poinformować, że w roku
2007 r. wydatki ZUS na zasiłki z ubezpieczenia cho-
robowego dla osób prowadzących działalność poza-
rolniczą oraz dla osób z nimi współpracujących wy-
niosły ogółem 550 182,1 tys. zł, a wpływy z tytułu
składek chorobowych płaconych przez te osoby za
siebie oraz za osoby współpracujące wyniosły w roku
2007 344 054,3 tys. zł. Nadwyżka wydatków na za-
siłki nad wpływami ze składek wynosząca 206 127,8
tys. zł musiała być pokryta ze składek innych ubez-
pieczonych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Agnieszka Chłoń-Domińczak
Warszawa, dnia 17 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Katarzyny Matusik-Lipiec
w sprawie informacji o grupie krwi
w dokumentach (2449)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 11 kwietnia 2008 r. (sygn. SPS-023-
-2449/08) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pani Katarzyny Matusik-Lipiec w sprawie infor-
macji o grupie krwi w dokumentach uprzejmie in-
formuję, iż MSWiA rozważało możliwość umieszcze-
nia informacji o grupie krwi w dowodzie osobistym.
Jednakże proponowane rozwiązanie zakwestiono-
wał minister zdrowia, wskazując, że wszelkie infor-
macje o grupie krwi mogą wynikać wyłącznie z za-
świadczeń wydanych przez uprawnionych pracowni-
ków służby zdrowia (np. z karty grupy krwi, tzw.
krewkarty). Ponadto minister zdrowia wskazał, że
konsekwencje wynikające z ewentualnie błędnego
wpisania grupy krwi w dowodzie osobistym (bez
możliwości niezwłocznego skorygowania tego błędu)
byłyby poważniejsze w skutkach dla posiadacza tego
dokumentu niż brak wpisu o grupie krwi. Obecnie
MSWiA nie przewiduje zmiany zakresu danych
w obowiązującym wzorze dowodu osobistego.
Niemniej pragnę poinformować, iż w MSWiA
(w ramach finansowanego z funduszy Unii Europej-
skiej projektu „pl-ID”) powadzone są prace nad no-
wym wzorem dowodu osobistego, który z uwagi na
założone rozwiązania elektroniczne będzie mógł wy-
772
pełniać różne funkcje. Obecnie trwają prace anali-
tyczne, w trakcie których rozważana będzie możli-
wość zwiększenia zakresu danych umieszczanych
w dowodach osobistych, w tym także dotyczących
grupy krwi.
Jednocześnie informuję, że w sprawie zasadności
zamieszczania informacji o grupie krwi w legityma-
cjach szkolnych, legitymacjach studenckich oraz
książeczkach wojskowych organami właściwymi są
odpowiednio: minister edukacji narodowej, minister
nauki i szkolnictwa wyższego oraz minister obrony
narodowej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Witold Drożdż
Warszawa, dnia 15 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Stanke
w sprawie wydłużenia okresu wypłaty
zasiłku chorobowego dla osób dotkniętych
chorobą nowotworową (2453)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
wystąpienie Pana Marszałka z dnia 11 kwietnia
2008 r., znak SPS-023-2453/08, w sprawie interpe-
lacji pana posła Piotra Stanke z dnia 1 kwietnia
2008 r. dotyczącej wydłużenia okresu wypłaty zasił-
ku chorobowego dla osób dotkniętych chorobą nowo-
tworową pozwolę sobie przedstawić, co następuje:
Zasady przyznawania i wypłaty zasiłków choro-
bowych są uregulowane przepisami ustawy z dnia
25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych
z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macie-
rzyństwa (Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 267, ze zm.).
Zgodnie z art. 8 tej ustawy zasiłek chorobowy
przysługuje przez okres trwania niezdolności do
pracy z powodu choroby, nie dłużej jednak niż przez
okres 182 dni, a jedynie w przypadku gdy niezdol-
ność do pracy została spowodowana gruźlicą – przez
okres 270 dni.
Wyjątkowo długi okres zasiłkowy dla osób cho-
rych na gruźlicę wynika z faktu, że gruźlica jest
chorobą zakaźną, która mimo profilaktyki i stoso-
wania nowoczesnych i skutecznych leków nadal sta-
nowi duży problem zdrowotny w Polsce (a także na
świecie). Także obecnie spotykane są bardzo za-
awansowane postacie tej choroby. Ciągle istnieje ry-
zyko nawrotu powszechnego występowania gruźlicy
w Polsce. Proces leczenia gruźlicy, aby był skutecz-
ny, musi być długotrwały, stąd utrzymujące się od
lat w przepisach dotyczących świadczeń chorobo-
wych wydłużenie okresu zasiłkowego dla osób cho-
rujących na tę chorobę.
Długość okresu zasiłkowego w każdej innej cho-
robie, bez względu na jej rodzaj, wynosi 182 dni. Tak
więc wszystkie inne choroby, w tym również te naj-
cięższe, do których między innymi zalicza są niektó-
re przypadki chorób nowotworowych, traktowane są
przez ustawę chorobową tak samo.
Po wyczerpaniu okresu zasiłkowego ubezpie-
czeni chorobowo, którzy po wyczerpaniu okresu
zasiłkowego są nadal niezdolni do pracy, ale w przy-
padku których dalsze leczenie lub rehabilitacja
lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy,
mogą otrzymać świadczenie rehabilitacyjne, na-
wet przez okres 12 miesięcy. Ustawa chorobowa
nie różnicuje uprawnień do świadczenia rehabili-
tacyjnego od rodzaju choroby, będącej przyczyną
absencji chorobowej.
Jest wiele chorób przewlekłych, poza niektórymi
postaciami chorób nowotworowych może to być
np. cukrzyca i trudno sobie wyobrazić, żeby dla każ-
dej z tych chorób był ustalany odrębnie okres zasił-
kowy. Rozwiązanie przyjęte w ustawie chorobowej,
że okres zasiłkowy trwa 182 dni, z możliwością uzy-
skania świadczenia rehabilitacyjnego na okres do
12 miesięcy, jest rozwiązaniem optymalnym, zabez-
pieczającym interesy osób chorych, w tym również
osób przewlekle chorych. W przypadkach szczegól-
nie długotrwałej niezdolności do pracy, kiedy ani
okres zasiłkowy, ani świadczenie rehabilitacyjne nie
wystarczą do przywrócenia zdolności do pracy, oso-
ba zainteresowana może ubiegać się o rentę z tytułu
niezdolności do pracy, która ma na celu zabezpiecze-
nie środków utrzymania osobom długotrwale lub
trwale niezdolnym do pracy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Agnieszka Chłoń-Domińczak
Warszawa, dnia 17 kwietnia 2008 r.