محبت به قيامت به - ڪرشن چندر - بيدل مسرور

‫ور‬ ‫ ﺐ ل‬: ‫ﺌر‬ ‫ر‬ : ‫ﺐ‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
www.sindhsalamat.com 1
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﺐ‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺐ‬ ‫ﺑ‬
‫)ﻧﺎول(‬
‫ر‬
‫ور‬ ‫ﺐ ل‬
‫ﺌب‬
‫‪www.sindhsalamat.com‬‬ ‫‪2‬‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﺌب‬ ‫ا‬
‫ﻛﺮﺷﻦ ﭼﻨﺪر ﺟﻲ ﻧﺎول ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﻪ ﺟﻮ ﺗﺮﺟﻤﻮ‬

‫ارﭘﻴﺎن ﭤﻮ‪:‬‬
‫‪:‬‬ ‫ﮘﮢ‬ ‫ي زﺐﺌن‬

‫‪،‬‬ ‫“‬ ‫ـ‬ ‫”ا ـ‬
‫‪،‬‬ ‫ﺌﮡ‬ ‫رﮗ‬
‫‪،‬‬ ‫و‬ ‫ﺌ‬ ‫۽‬ ‫‪ ،‬ﺌو‬ ‫ڊرا‬
‫رخ ﺌن‬ ‫۽ ﺑ‬ ‫ﮭ‬ ‫ﺌ‬
‫‪،‬‬ ‫آ‬ ‫وا‬
‫ﮢ‬ ‫ان‬
‫‪،‬‬ ‫ا ﺌن‬
‫ﮙ ﺌن‬ ‫اڙدوﮭ‬
‫ف‬ ‫يﮭ‬
‫)‪(Switch over‬‬ ‫ا‬ ‫ﺋ اوور‬
‫ور ﺐ وي‬ ‫ل‬ ‫ﺐ‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﺌران ‪:‬‬
‫ﺳﻨﮅ ﺳﻼﻣﺖ ڊﺟﻴﭩﻞ ﺑﻮڪ اﻳﮉﻳﺸﻦ ﺳﻠﺴﻠﻲ ﺟﻮ ﻛﺘﺎب ﻧﻤﺒﺮ )‪ (118‬اوﻫﺎن اﮘﻴﺎن‬
‫ﭘﻴﺶ ﻛﺠﻲ ﭤﻮ‪ .‬ﻫﻲ ﻛﺘﺎب ”ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﻪ“ ﻧﺎﻣﻴﺎري ﻟﻴﮑﻚ ﻛﺮﺷﻦ ﭼﻨﺪر‬
‫ﺟﻮ ﻧﺎول آﻫﻲ ﺟﻨﻬﻦ ﺟﻮ ﺳﻨﮅي ﺗﺮﺟﻤﻮ ﻣﺤﺘﺮم ﺑﻴﺪل ﻣﺴﺮور ﺑﺪوي ﺻﺎﺣﺐ ﻛﻴﻮ‬
‫آﻫﻲ‪.‬‬
‫ﻫﻲ ﻛﺘﺎب ﻧﺌﻮن ﻧﻴﺎﭘﻮ اﻛﻴﮉﻣﻲ ﺳﭽﻞ ﮘﻮٺ ﭘﺎران ﮀﭙﺎﻳﻮ وﻳﻮ آﻫﻲ‪ .‬اﺳﺎن ﭤﻮراﺋﺘﺎ‬
‫آﻫﻴﻮن ﺳﺎﺋﻴﻦ ﺑﻴﺪل ﻣﺴﺮور ﺟﺎ ﺟﻨﻬﻦ ﻫﻲ ﻛﺘﺎب ﺳﻨﮅ ﺳﻼﻣﺖ ﺗﻲ ﭘﻴﺶ ﻛﺮڻ ﺟﻲ‬
‫اﺟﺎزت ڏﻧﻲ‪.‬‬
‫اوﻫﺎن ﺳﭝﻨﻲ دوﺳﺘﻦ‪ ،‬ﭜﺎﺋﺮن‪ ،‬ﺳﭵﮣﻦ‪ ،‬ﺑﺰرﮔﻦ ۽ ﺳﺎﭸﺎﻫﻪ وﻧﺪن ﺟﻲ ﻗﻴﻤﺘﻲ ﻣﺸﻮرن‪،‬‬
‫راﻳﻦ‪ ،‬ﺻﻼﺣﻦ ۽ رﻫﻨﻤﺎﺋﻲ ﺟﻮ ﻣﻨﺘﻈﺮ‪.‬‬
‫ﺌن و ﺌڻ‬
‫ﻣﻴﻨﻴﺠﻨﮓ اﻳﮉﻳﭩﺮ ) اﻋﺰازي (‬
‫ﺳﻨﮅ ﺳﻼﻣﺖ ڊاٽ ﻛﺎم‬
‫‪sulemanwassan@gmail.com‬‬
‫‪www.sindhsalamat.com‬‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﺌران‪:‬‬
‫ﺷﺮوع زﻣﺎﻧﻲ ۾ ﺗﻪ ﮔﻬﮣﻮ ﻛﺮي ﻧﺴﻴﻢ ﺣﺠﺎزي‪ ،‬ﻛﺮﺷﻦ ﭼﻨﺪر‪ ،‬دت ﭜﺎرﺗﻲ ﻳﺎ اﻳﻢ اﺳﻠﻢ ﺟﺎ‬
‫اڙدو ﻧﺎول ﻳﺎ ﻋﺼﻤﺖ ﭼﻐﺘﺎﺋﻲ‪ ،‬واﺟﺪه ﺗﺒﺴﻢ‪ ،‬ﻫﺎﺟﺮه ﻣﺴﺮور ۽ ﺧﺪﻳﺠﻪ ﻣﺴﺘﻮر ﺟﻲ اﻓﺴﺎﻧﻦ‬
‫ﺟﺎ ﻣﺠﻤﻮﻋﺎ ﺷﺎﻳﻊ ﭤﻴﻨﺪا ﻫﺌﺎ‪ ،‬۽ ﺗﮇﻫﻦ ﺑﻨﻴﺎدي ﺟﻤﻬﻮرﻳﺖ ﮐﺎﺗﻲ وارﻳﻦ ﻳﻮﻧﻴﻦ ﻛﺎﻣﻴﭩﻴﻦ ﺟﻲ‬
‫ﻟﺌﺒﺮرﻳﻦ ۾ ﺑﻪ رﮘﻮ اڙدو ﻛﺘﺎب ﭜﺮﻳﺎ ﭘﻴﺎ ﻫﻮﻧﺪا ﻫﺌﺎ‪ ،‬اﻧﻜﺮي اﺳﺎن ﺟﻲ ﭘﮍﻫﮡ ﺟﻲ ﺷﺮوﻋﺎت‬
‫ﺑﻪ اردو ﻛﺘﺎﺑﻦ ﺳﺎن ﭤﻲ‪ .‬اﺳﺎن ﺟﻮ وﭼﻮن ﻣﺮﺑﻲ ﭜﺎ‪ ‬ﻟﻌﻞ ﺑﺨﺶ ﻣﺮﺣﻮم ﺟﻴﻜﺐ آﺑﺎد ﻣﺎن‬
‫ﻧﻮﻛﺮي ﻛﺮي‪ ،‬ﻣﻮﻛﻞ واري ڏﻳﻨﻬﻦ ﺷﻜﺎرﭘﻮر ﮔﻬﺮ اﻳﻨﺪو ﻫﻮ ﺗﻪ ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﻮڪ اﺳﭩﻮر‬
‫ﺟﻴﻜﺐ آﺑﺎد ﺗﺎن ﻧﺎول ﺑﻪ ﺧﺮﻳﺪ ﻛﺮي آﮢﻴﻨﺪو ﻫﻮ‪ .‬ﭘﮍﻫﮡ ان ﺷﻮق ۾ ﺟﻤﻌﺎ ﺧﺎن ﺟﻲ ﻣﮇي‪‬‬
‫واري ﻳﻮﻧﻴﻦ ﻛﺎﻣﻴﭩﻲ‪ ‬ﺟﻲ ﻟﺌﺒﺮري‪ ‬ﻣﺎن ﺑﻪ ﻓﻜﺸﻦ ﺟﺎ ﻛﺘﺎب وﭠﻲ ﭘﮍﻫﻨﺪا ﻫﺌﺎﺳﻴﻦ‪.‬‬
‫ﺳﻨﮅي ﻛﺘﺎب ﺑﻪ ﭘﮍﻫﻨﺪا ﻫﺌﺎﺳﻴﻦ‪ ،‬ﺟﻦ ۾ ﻧﺎول ﺗﻤﺎم ﮔﻬﭧ ﺷﺎﻳﻊ ﭤﻴﻨﺪا ﻫﺌﺎ‪ ،‬ﻛﺠﻬﻪ ﺗﻪ ورﻫﺎﮜﻲ‬
‫ﮐﺎن اڳ ﺟﺎ ﺷﺎﻳﻊ ﭤﻴﻞ ﻫﻮﻧﺪا ﻫﺌﺎ‪ ،‬ﻛﺠﻬﻪ ﺳﻨﮅي ادﺑﻲ ﺑﻮرڊ ﺷﺎﻳﻊ ﭘﺌﻲ ﻛﻴﺎ‪ ،‬ﺗﻪ ﻛﺠﻬﻪ‬
‫ﻣﺨﺘﻠﻒ ادارن ﻃﺮﻓﺎن ﭘﺌﻲ ﺷﺎﻳﻊ ﭤﻴﺎ‪ .‬ﺟﻦ ۾ ﺑﻪ ﮔﻬﮣﻮ ﻛﺮي ﺗﺮﺟﻤﺎ وڌﻳﻚ ﻫﻮﻧﺪا ﻫﺌﺎ‪ .‬۽‬
‫ﺟﻴﻜﻲ ﻃﺒﻌﺰاد ﻧﺎول ﻣﻮن ﭘﮍﻫﻴﺎ‪ ،‬اﻧﻬﻦ ﺟﻲ ﻣﻮﺿﻮﻋﻦ ﺟﻮ ﻛﺌﻨﻮاس اﻳﺘﺮو وﺳﻴﻊ ﻛﻮﻧﻪ‬
‫ﻫﻮ‪ ،‬ﺟﻴﺘﺮو اڙدو‪ ‬ﺟﻲ ﻧﺎوﻟﻦ ﺟﻮ ﻫﻮ‪ ،‬ﺳﻨﮅي ﻧﺎول ۾ ﻛﺮدارن ﺟﻲ ﺳﻤﺎﺟﻲ ﻃﻮر ﻣﺎﻳﻮﺳﻲ ۽‬
‫روﻣﺎﻧﻮي ﻃﻮر دل ﺷﻜﺴﺘﻲ‪ ‬ﺟﻮ ﮔﻬﮣﻮ اﻇﻬﺎر ﻫﻮ‪ ،‬ان ﺟﻲ ﭜﻴﭧ ۾ اڙدو ﻧﺎول ۾ ﻃﺮح‬
‫ﻃﺮح ﺟﺎ ﻣﻮﺿﻮع ﭘﺌﻲ آﻳﺎ‪:‬‬
‫داﺳﺘﺎن‬
‫ِ‬ ‫ﻧﺴﻴﻢ ﺣﺠﺎزي‪ ‬ﺟﺎ ﺗﺎرﻳﺨﻲ ﻧﺎول‪ :‬ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﻗﺎﺳﻢ‪ ،‬اور ﺗﻠﻮار ﭨﻮٽ ﮔﺌﻲ‪ ،‬ﺷﺎﻫﻴﻦ‪،‬‬
‫ﻣﺠﺎﻫﺪ‪ ،‬ﻳﺎ ﻛﺮﺷﻦ ﭼﻨﺪر ﺟﺎ ﻧﺎول اﻳﻚ واﺋﻠﻦ ﺳﻤﻨﺪر ﻛﻨﺎري‪ ،‬ﻏﺪار‪ ،‬ان داﺗﺎ‪ ،‬اﻟﭩﺎ درﺧﺖ‪،‬‬
‫ﺷﻜﺴﺖ‪ ،‬ﺗﻴﻦ ﻏﻨﮉي‪ ،‬ﮀﮍي اور ﮔﮅا‪ ،‬دل ﻛﻲ وادﻳﺎن ﺳﻮﮔﺌﻴﻦ‪ ،‬ﺟﺐ ﮐﻴﺖ ﺟﺎﮔﻲ‪ ،‬ﻃﻮﻓﺎن‬
‫ﻛﻲ ﮔﻠﻴﺎن‪ ،‬آﺳﻤﺎن روﺷﻦ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﻛﺎﻏﺬ ﻛﻲ ﻧﺎو‪ ،‬زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻲ ﻣﻮڙ ﭘﺮ‪،‬ﻃﻠﺴﻢ ﺧﻴﺎل‪،‬‬
‫ﭼﮍﻳﻮن ﻛﻲ اﻟﻒ ﻟﻴﻼ‪ ،‬ﻫﻢ وﺣﺸﻲ ﻫﻴﻦ‪ ،‬ﮔﺮﺟﻦ ﻛﻲ اﻳﻚ ﺷﺎم‪ ،‬اﻳﻚ ﻋﻮرت ﻫﺰار دﻳﻮاﻧﻲ‪،‬‬
‫ﭨﻮﭨﻲ ﻫﻮﺋﻲ ﺗﺎري‪ ،‬اﻧﺴﺎن اور ﮔﺪﻫﺎ‪ .‬اي ﺣﻤﻴﺪ‪ :‬ﺟﻬﺎن ﺑﺮف ﮔﺮﺗﻲ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﺑﺎدﺑﺎن ﮐﻮل دو‪،‬‬
‫ﺳﻤﻨﺪر ﺟﺎﮔﺘﺎ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﺑﺎرش ۾ ﺟﺪاﺋﻲ‪ ،‬ﺟﻨﮕﻞ روﺗﻲ ﻫﻴﻦ‪ ،‬ﺟﻨﮕﻞ ﻛﻲ آگ‪ ،‬ﺻﺤﺮا ﻛﺎ ﺑﺎدل‪،‬‬
‫ﺟﻬﻴﻞ اور ﻛﻨﻮل‪ ،‬ﻧﺎرﻳﻞ ﻛﺎ درﺧﺖ‪ ،‬ﺧﻮﺷﺒﻮ ﻛﺎ ﺧﻮاب‪.‬‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ان ﮐﺎن ﻋﻼوه‪ ،‬ﭘﺮﻳﻢ ﭼﻨﺪ‪ ،‬ﺳﻌﺎدت ﺣﺴﻦ ﻣﻨﭩﻮ‪ ،‬اي ﺣﻤﻴﺪ‪ ،‬اﻳﻢ اﺳﻠﻢ‪ ،‬دت ﭜﺎرﺗﻲ ﺑﻪ ﻣﻌﺎﺷﺮي‬
‫ﺟﻲ رﮘﻦ ﮐﻲ ﺟﻬﻠﻴﻮ وﻳﭡﺎ ﻫﻮﻧﺪا ﻫﺌﺎ‪ ،‬ﺟﻦ ۾ ﻣﻮن ﮐﻲ ﻛﺮﺷﻦ ﭼﻨﺪر وڌﻳﻚ ﻣﻌﻴﺎري ﻟﮙﻨﺪو‬
‫ﻫﻮ‪ ،‬ﻧﺼﺎﺑﻲ ﻛﺘﺎﺑﻦ ۾ ﺗﻪ ڊﭘﭩﻲ ﻧﺬﻳﺮ ﺟﻮ ﺑﻪ وڏو ذﻛﺮ ﭤﻴﻞ ﻫﻮ ﭘﺮ اﻫﻮ ﻣﻮن ﮐﻲ ﻛﮇﻫﻦ ﻧﻪ‬
‫وﮢﻴﻮ‪ .‬ﺑﺲ اﻧﻬﻦ ﺳﭝﻨﻲ ۾ ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ﻓﻴﻮرﻳﭧ ﻛﺮﺷﻦ ﭼﻨﺪر ﺋﻲ رﻫﻴﻮ‪ .‬ﺳﻨﺪس اﻓﺴﺎﻧﻦ ﺟﻲ‬
‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻲ ”ﻧﻴﻼم ﮔﻬﺮ“ ﺟﻲ ﺣﻮاﻟﻲ ﺳﺎن ﮐﻴﺲ اردو ﺟﻮ ﭨﺎﻟﺴﭩﺎ‪ ‬ﺑﻪ ﭼﻮﻧﺪا آﻫﻦ‪ ،‬۽ ﻣﺎن ﺑﻪ ﻫﻦ‬
‫ﺟﻲ ﻟﮑﮣﻴﻦ ۾ ﺳﻤﺎج ﺟﻲ ذري ﭘﺮذي ﺗﻲ ﻧﮕﺎﻫﻪ رﮐﮡ واري ﺗﺨﻠﻴﻘﻲ ڏان‪ ‬ﺳﺒﺐ ”اردو‪ ‬ﺟﻮ‬
‫ﭨﺎﻟﺴﭩﺎ‪ “‬ﺋﻲ ﭼﻮﻧﺪس‪.‬‬
‫ان ۾ ﭤﻮرو ﺑﻪ ﺷﻚ ﻧﻪ آﻫﻲ ﺗﻪ ﻋﺼﻤﺖ ﭼﻐﺘﺎﺋﻲ‪ ،‬واﺟﺪه ﺗﺒﺴﻢ ﻳﺎ ﻫﺎﺟﺮه ﻣﺴﺮور ﺑﻪ اﻧﺴﺎﻧﻲ‬
‫رﻫﮣﻲ ﻛﻬﮣﻲ‪ ‬ﺟﻲ اﻧﻬﻦ ﭘﻬﻠﻮﺋﻦ ﺗﻲ ﻟﮑﻴﻮ آﻫﻲ‪ ،‬ﺟﻦ ﺗﻲ ﺷﺎﻳﺪ ﻛﻮ ﻣﺮد ﻟﻴﮑﻚ ﻧﻪ ﻟﮑﻲ‬
‫ﺳﮕﻬﻲ‪ ،‬اﻧﻬﻦ ﺟﻲ ﺑﻴﺒﺎڪ ﻟﮑﮣﻴﻦ ﺳﺎن ﺳﻌﺎدت ﺣﺴﻦ ﻣﻨﭩﻮ ﺟﻲ ﻛﻬﺎﮢﻴﻦ ﮐﻲ ﺑﻪ ﮘﮣﺎﺋﻲ‬
‫ﺳﮕﻬﺠﻲ ﭤﻮ ﭘﺮ ﻣﺎن ﺳﻤﺠﻬﺎن ﭤﻮ ﺗﻪ اﻧﻬﻦ ﺳﭝﻨﻲ ﮐﺎن ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻟﻴﮑﻚ ﻛﺮﺷﻦ ﭼﻨﺪر آﻫﻲ‪،‬‬
‫ﺟﻨﻬﻦ زﻧﺪﮔﻲ‪ ‬ﺟﻲ ﺗﻤﺎم ﮔﻬﮣﻦ ﭘﻬﻠﻮﺋﻦ ﺗﻲ ﻗﻠﻢ ﮐﻨﻴﻮ آﻫﻲ‪.‬‬
‫ﻛﺮﺷﻦ ﭼﻨﺪر ﺟﻲ ﺗﺤﺮﻳﺮن ۾ روﻣﺎﻧﻴﺖ ۽ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﭘﺴﻨﺪي‪ ‬ﺟﻮ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻋﻤﺪو رﻧﮓ ﻣﻮﺟﻮد‬
‫آﻫﻲ‪ ،‬ﻫﻦ ﺟﻲ ﻟﮑﮡ ﺟﻲ ﻫﻚ وڏي ﺧﻮﺑﻲ اﻫﺎ آﻫﻲ ﺗﻪ ﻫﻮ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻣﻮﺿﻮﻋﻦ ﺗﻲ ﻟﮑﮡ ﮐﺎن اڳ‬
‫۾ ان ﺟﻲ ﻛﺮدارن ﺟﻲ ﭼﻮﻧﮉ ﭤﻮ ﻛﺮي‪ ،‬ﭘﻮ‪ ‬اﻧﻬﻦ ﻻ‪ ‬اﻫﮍي ﺻﻮرﺗﺤﺎل ﺟﻮ ﺑﻨﺪوﺑﺴﺖ ﭤﻮ‬
‫ﻛﺮي‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ۾ ﺧﻮد ﻛﺮﺷﻦ ﭼﻨﺪر ﺟﻮ ﻣﺸﺎﻫﺪو ۽ ﺗﺨﻠﻴﻘﻲ ﻋﻤﻞ ﮔﮇﺟﻲ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧﮕﺎري‪‬‬
‫ﺟﻮ ﻛﺌﻨﻮاس ﺟﻮڙي ﭤﻮ وﭠﻲ‪ .‬ﺳﻤﺎﺟﻲ ﺳﺎﭸﺎه ﺳﺒﺐ ﻫﻦ ﮐﻲ ﻣﻮﺿﻮﻋﻦ‪ ،‬ﻛﺮدارن ۽ واﻗﻌﻦ‬
‫ﺟﻲ ﭼﻮﻧﮉ ﻛﺮڻ ۾ ﻛﺎﺑﻪ دﻗﺖ ﻛﺎﻧﻪ ﭤﻲ ﭤﺌﻲ‪ .‬وڏو ﻛﻤﺎل ﻫﻦ ﺟﻮ اﻫﻮ آﻫﻲ ﺟﻮ ﻫﻮ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ‬
‫ﭘﮍﻫﻨﺪڙن ﺟﻲ ﺣﻠﻘﻲ ﮐﺎن ﺑﻪ ﭘﻮري‪ ‬ﻃﺮح واﻗﻒ آﻫﻲ‪ ،‬۽ اﻧﻬﻦ ﺟﻲ ذﻫﻨﻲ ﺗﺮوات ﺳﺎن ﮔﮇوﮔﮇ‬
‫اﻧﻬﻦ ۾ ﺳﻤﺎﺟﻲ ﺷﻌﻮر ﮐﻲ اﭜﺎرڻ ﺟﻮ ڏان‪ ‬ﺑﻪ ﻫﻮ ﭴﺎﮢﻲ ﭤﻮ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﺟﻮ ﻣﺜﺎل ﻫﻦ ﻧﺎول ۾ ﺑﻪ‬
‫ﺟﺎ‪ ‬ﺟﺎ‪ ‬ﺗﻲ ﻣﻠﻲ ﭤﻮ‪ ،‬ﭘﺮ ﺧﺎص ﻃﻮرآﺧﺮ ۾ رﻳﻞ ﺟﻲ ﺳﻔﺮ دوران ﭔﻦ ﻫﭙﻲ ﻣﺮدن ﺟﻲ ”ﻟﻮﻃﻲ‬
‫ذوق“ ﺟﻲ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﻻﺟﻮاب ﮔﻔﺘﮕﻮ آﻧﺪي آﻫﻲ‪:‬‬
‫ﻫﻦ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﮘﺎﻟﻬﻪ وچ ۾ ﻛﺎﭨﻴﻨﺪي ﭼﻴﻮ‪” :‬ﻋﻮرت ۽ ﻣﺮد ﺟﻲ ﺷﺎدي‪ ‬ﺟﻲ رﺳﻢ ﻫﺎﮢﻲ ﭘﺮاﮢﻲ‬
‫ﭤﻲ ﭼﻜﻲ آﻫﻲ‪ ،‬ﻫﺎﮢﻲ ان ۾ ﻛﻮ ﺑﻪ ﻣﺰو ﻧﻪ رﻫﻴﻮ آﻫﻲ‪ ،‬ﭘﺮ ﭔﻦ ﻣﺮدن ﺟﻲ ﺷﺎدي‪ ‬ﺟﻮ ﺧﻴﺎل دل‬
‫۾ ﻛﺘﻜﺎﺋﻲ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪڙ آﻫﻲ‪ ،‬ان ﺟﻮﻣﺰو ﺋﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻮ آﻫﻲ‪ ،‬ﻟﮙﻲ ﭤﻮ ﭴﮡ اﺳﺎن زﻧﺪﮔﻲ‪ ‬ﺟﻲ‬
‫ﻧﺖ ﻧﻮن ﺗﺠﺮﺑﻦ ﺟﻲ وادﻳﻦ ۾ داﺧﻞ ﭤﻲ رﻫﻴﺎ آﻫﻴﻮن‪ ،‬اﺻﻞ ۾ اﺳﺎن ﺟﻮ ﻧﺴﻞ ﻧﺖ ﻧﻮان‬
‫ﺗﺠﺮﺑﺎ ﻛﺮڻ ﭤﻮ ﭼﺎﻫﻲ‪“.‬‬
‫”ﭘﺮ اﺧﻼق؟“‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫”اﺳﺎن ﺟﻲ اﺧﻼق ﺟﺎ ﻣﺎﮢﺎ ۽ ﻣﺎﭘﺎ ﭔﻴﺎ آﻫﻦ‪ .‬اﺳﺎن ﭘﺮاﮢﻲ ﻳﻮرپ ﺟﻲ ﺳﻤﺎج ﺟﺎ ﺳﻤﻮرا ﭔﻨﮅڻ‬
‫ﭨﻮڙي ﮀﮇﻳﺎ آﻫﻦ‪“.‬‬
‫ﻣﻮن ﭼﻴﻮ‪” :‬اﺳﺎن ﺟﻲ ﺳﻤﺎج ﺟﺎ ﻣﺎﮢﺎ ۽ ﻣﺎﭘﺎ اوﻫﺎن ﭨﻮڙي ﺳﮕﻬﻮ ﭤﺎ‪ ،‬ﭘﺮ ﻓﻄﺮت ﺟﻲ ﻗﺎﻧﻮن ﮐﻲ‬
‫ﭨﻮڙڻ ﻧﺎﻣﻤﻜﻦ آﻫﻲ‪ .‬ان ﺷﺎدي‪ ‬ﻣﺎن ﭔﺎر ﭘﻴﺪا ﻧﻪ ﭤﺎ ﭤﻲ ﺳﮕﻬﻦ‪ ،‬ﮔﻬﺮ ﻧﻪ ﭤﻮ ﭠﻬﻲ ﺳﮕﻬﻲ‪،‬‬
‫ﺧﺎﻧﺪان ﺟﻮ ﺑﻨﻴﺎد ن ﭤﻮ ﭘﺌﺠﻲ ﺳﮕﻬﻲ!“‬
‫”ﮔﻬﺮ ﻛﻴﺮ ﭤﻮ ﭠﺎﻫﮡ ﭼﺎﻫﻲ!“ اﻫﻮ ﻧﺎزڪ ﺑﺪن ﻫﭙﻲ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ‪“،‬ﭔﺎر ﻛﻨﻬﻦ ﮐﻲ ﮔﻬﺮﺟﻦ؟ ﻫﻦ‬
‫ﺟﻬﺎن ۾اڳ ﺋﻲ اﻧﺴﺎﻧﻲ آﺑﺎدي وڌي وﺋﻲ آﻫﻲ‪ .‬دوزخ ۾ ﭘﻮي ﺧﺎﻧﺪان‪ ،‬اﺳﺎن ﮐﻲ اﺳﺎن ﺟﻲ‬
‫ﺟﻨﺴﻲ آزادي ﮔﻬﺮﺟﻲ‪“.‬‬
‫ﻫﻚ ﭔﻲ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﺟﺎ ﻛﺮﺷﻦ ﭼﻨﺪر ﺟﻲ ﻧﺎوﻟﻦ ﺟﻲ ﺳﭡﺎﺋﻲ‪ ‬ﺟﻮ ﺳﺒﺐ آﻫﻲ‪ ،‬اﻫﺎ آﻫﻲ ﻫﻦ ﺟﻲ‬
‫ﺗﺎرﻳﺦ ۽ ﺟﺎﮔﺮاﻓﻲ‪ ‬ﺗﻲ دﺳﺘﺮس‪:‬‬
‫ﻣﻮن اﺳﭩﻴﺸﻦ ﺟﻲ ﭜﺖ ﺗﻲ ﻟﮑﻴﻞ ﻫﻴﮉي رﻧﮓ ﺟﻲ ﺣﺮﻓﻦ ﮐﻲ ڏﺳﻨﺪي ﭼﻴﻮ! ”ﻫﻲ‪ ‬ﭜﻨﺴﺎرا‬ ‫‪‬‬
‫ﺟﻨﻜﺸﻦ آﻫﻲ“!‬
‫اﺳﭩﻴﺸﻦ ﺟﻮ ﻧﺎﻟﻮ ﻣﻨﮕﻞ ﮐﭩﺎ ﻫﻮ‪ .‬ﺳﻨﮓ ﻣﺮﻣﺮ ﺟﻮن وڏﻳﻮن وڏﻳﻮن ﺳﺮون ۽ ﺗﺨﺘﺎ‪ ،‬ﻛﺎﭠﻲ‪‬‬ ‫‪‬‬
‫ﺟﻲ ﺷﻬﺘﻴﺮن ﺟﻴﺎن ﻫﻚ ﭔﺌﻲ ﻣﭥﺎن اوﺳﺎرﻳﻞ ﻫﺌﺎ‪.‬‬

‫دور ﻫﻤﺎﭼﻞ ﺟﻲ ﻛﻨﻬﻦ واﻫﮡ ۾ ﻳﺎ ﻛﻨﻬﻦ ﺟﻬﻨﮕﻞ ﺟﻲ ﻛﻨﺎري‪ ،‬ﻣﺎن زﻣﻴﻦ ﺧﺮﻳﺪ ﻛﺮي‬ ‫‪‬‬
‫ﻓﺎرم ﭠﺎﻫﻴﻨﺪس‪.‬‬
‫ﭜﻮﭘﺎل ﮐﺎن وﻳﻬﻦ ﻣﻴﻠﻦ ﺗﻲ ﺑﺎﺑﺎ ﮔﻮري ﺳﻬﺎﮢﻲ ﺟﻲ ﺳﻤﺎڌي آﻫﻲ‪.‬‬ ‫‪‬‬
‫ﻣﺎن ﻧﻴﭙﺎل ﺟﻲ ﺟﻬﻨﮕﻠﻦ ۾ ڏاڍو رﻟﻴﻮ آﻫﻴﺎن‪.‬‬ ‫‪‬‬
‫ﺷﭙﺮا )ﺷﻬﭙﺎرا( ﺟﻨﻜﺸﻦ‪ ،‬ﺗﻤﺎم ﭘﺮي ﮐﺎن ﺷﻬﭙﺎرا ﺟﻮ ﻗﻠﻌﻮ ﻫﻮ‪ ،‬ﻣﻮن ﺷﻬﭙﺎرا ﮐﺎن ﺟﻴﺮآﺑﺎد‬ ‫‪‬‬
‫ﺗﺎﺋﻴﻦ واري ﺑﻴﺎﺑﺎن ﮐﻲ اﭠﻦ ﺗﻲ ﭘﺎر ﻛﺮڻ ﮐﺎن رﻳﻞ ﮔﺎڏي‪ ‬۾ ﺳﻔﺮ ﻛﺮڻ ﺑﻬﺘﺮ ﺳﻤﺠﻬﻴﻮ‪.‬‬
‫ﭘﺎر ﭘﻴﺎ ﮘﻮٺ ﺟﻮ رﻫﻨﺪڙ آﻫﻴﺎن‪ ،‬اﺗﺎن ﮐﺎن ﺗﻮﮐﻲ ﻛﻮاڙي‪ ‬ﺟﻲ ﻗﻠﻌﻲ ﺟﻮ رﺳﺘﻮ ﭔﮅاﺋﻲ‬ ‫‪‬‬
‫ﮀﮇﻳﻨﺪس‪ “.‬ﺳﺮﭜﻨﻲ‪ ‬ﺟﻲ ﭘﻬﺎڙن ﻃﺮف اﺳﭩﻴﺸﻦ ﮐﺎن‪ ،‬ڌوﻟﻴﺎ ﮐﺎن ۽ اﻫﻮ ﻧﻨﮃو ۽ ﺳﮅو رﺳﺘﻮ‬
‫آﻫﻲ‪“.‬‬
‫ڌوﻟﻴﺎ ﻧﺪي‪ ‬ﺟﻮ ﺗﻴﺰي‪ ‬ﺳﺎن وﻫﻨﺪڙ ﭘﺎﮢﻲ ﻧﻈﺮ اﭼﻲ رﻫﻴﻮ ﻫﻮ‪ ،‬ﭔﺌﻲ ﻛﻨﺎري ﺗﻲ ڌوﻟﻴﺎ ﺑﺴﺘﻲ‬ ‫‪‬‬
‫ﻫﺌﻲ‪.‬‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﻫﻦ ﺟﻲ ﻟﮑﮣﻴﻦ ﺗﻲ ﺑﻴﻦ اﻻﻗﻮاﻣﻲ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺟﻮ ﺑﻪ وڏو اﺛﺮ ﻫﻮ‪ ،‬۽ ان ﻛﺮي ﻫﻮ اﻧﻬﻦ ﻣﺎﮘﻦ‪،‬‬
‫ﻛﺮدارن ۽ واﻗﻌﻦ ﮐﻲ اﻫﮍي اﻧﺪاز ﺳﺎن ﭘﻴﺶ ﻛﺮي ﭤﻮ‪ ،‬ﺟﻮ اﻫﻲ ﻫﻠﻨﺪڙ زﻣﺎﻧﻲ ﺟﻲ ﻣﺴﺌﻠﻲ‬
‫ﺟﻮ ﺣﻘﻴﻘﻲ ﺣﻞ ﺗﻼش ﻛﺮڻ ۾ ﻣﺪدﮔﺎر ﺛﺎﺑﺖ ﭤﻴﻦ ﭤﺎ‪:‬‬
‫آﭜﺎ ﭤﻮرو اﮘﭝﺮو ﭤﻴﻨﺪي ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻫﭣ ﺳﺎن ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻫﭣ ﮐﻲ ﭘﻜﮍﻳﻨﺪي ﭼﻴﻮ‪“:‬اﺳﺎن ﻫﺘﻲ ﮀﻮ‬
‫ﻧﻪ ﭤﺎ رﻫﻲ ﺳﮕﻬﻮن؟ ﺳﺘﻦ ﺳﺎﻟﻦ ﺗﺎﺋﻴﻦ‪ ،‬ﺗﻮن ”ﻛﻠﻜﺘﻪ ﺳﻦ“ ﺟﻮ اﻳﮉﻳﭩﺮ رﻫﻴﻮ آﻫﻴﻦ‪ ،‬ﭘﻨﺠﻦ‬
‫ﺳﺎﻟﻦ ﺗﺎﺋﻴﻦ ﻣﺎن ان ﺟﻲ اﻳﮉﻳﭩﺮ رﻫﻲ آﻫﻴﺎن‪ ،‬ﮀﻮ ﻧﻪ اﺳﺎن ﭔﺌﻲ ﮔﮇﺟﻲ ﻫﻜﮍو رﺳﺎﻟﻮ ﻛﮃون‪،‬‬
‫ﮔﮇ رﻫﻮن‪ ،‬ﮔﮇﺟﻲ ﻛﻢ ﻛﺮﻳﻮن!“‬
‫”۽ ﮔﮇﺟﻲ ﺗﺒﺎﻫﻪ ﭤﻴﻮن!“ ﻣﻮن ﻫﻦ ﮐﻲ ﭼﻴﻮ‪.‬‬
‫”ﺗﻮن ﻫﺮ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﮐﻲ ﻣﻨﻔﻲ رﻧﮓ ۾ ﮀﻮ وﭠﻨﺪو آﻫﻴﻦ؟“ آﭜﺎ ﺷﻜﺎﻳﺖ واري ﻟﻬﺠﻲ ۾ ﻣﻮن ﮐﻲ‬
‫ﭼﻴﻮ‪.‬‬
‫”اﭴﻜﻠﻬﻪ ﻛﻠﻜﺘﻲ ﺗﻲ ﻣﻨﻔﻲ رﻧﮓ ﮀﺎﻧﻴﻞ آﻫﻲ‪ ،‬ان ﻛﺮي ﻣﺎن ﺑﻪ ان رﻧﮓ ۾ ﮘﺎﻟﻬﺎﻳﺎن ﭤﻮ‪،‬‬
‫ﺷﺨﺼﻲ ﭜﭷ ڊاﻫﻪ‪ ،‬ﺑﻨﺪوق ﺟﻮن ﻧﺎﻟﻴﻮن‪ ،‬ﭨﺌﮕﻮر ﮐﺎن اﻧﻜﺎر‪ ،‬اﻧﻘﻼب ﺗﻪ ﻋﻮام ﺟﻲ ُﻣﻨﮉي‪ ‬۾‬
‫ﻫﻴﺮي ﺟﻲ ُﭔﮍي واﻧﮕﺮ ﺟﮍﻳﻞ ﻫﻮﻧﺪو آﻫﻲ‪ ،‬اﻫﻮ ﻋﻮام ﮐﺎن ڏﻫﻪ ﻣﻴﻞ ﭘﺮي ﭜﭵﮡ ﺳﺎن ﺗﻪ ﺣﺎﺻﻞ‬
‫ﻧﻪ ﭤﻴﻨﺪو آﻫﻲ آﭜﺎ ڊارﻟﻨﮓ‪“.‬‬
‫ﻛﺮﺷﻦ ﭼﻨﺪر ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻧﺎوﻟﻦ ۾ ﭘﮍﻫﻨﺪڙن ﻻ‪ ‬ﺟﺴﺘﺠﻮ ﺟﻮ ﻋﻨﺼﺮ ﺗﻤﺎم ﮔﻬﮣﻮ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪو‬
‫آﻫﻲ‪ .‬ﺧﻮد ﻫﻦ ﻧﺎول ۾ ﻫﻦ ﺟﻲ ﻛﻬﺎﮢﻲ ﮔﻬﮍڻ‪ ،‬ان ۾ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻣﻮڙ ﭘﻴﺪا ﻛﺮڻ‪ ،‬ﻣﻨﻈﺮ‬
‫ﻧﮕﺎري‪ ،‬ﺗﺸﺒﻴﻬﻮن‪ ،‬واﻗﻌﻦ ﺟﻮ ﺳﻠﺴﻠﻮ‪ ،‬ﻛﺮدار ۽ اﻧﻬﻦ ﺟﻲ ﮔﻔﺘﮕﻮ‪ ،‬ﭘﻨﻬﻨﺠﻮ ﻫﻚ ﻧﺮاﻟﻮ‬
‫رﻧﮓ رﮐﻦ ﭤﺎ‪:‬‬
‫ﻛﺮﺷﻦ ﭼﻨﺪر وٽ ﻣﻨﻈﺮ ﻧﮕﺎري‪ ‬ﮐﻲ ﭜﺮﭘﻮر ﻧﻤﻮﻧﻲ ﭘﻴﺶ ﻛﺮڻ ﺟﻮ ﺳﺒﺐ ﺧﺎص اﻫﻮ ﺋﻲ‬
‫آﻫﻲ ﺑﻘﻮل ﺷﺨﺼﻲ‪” :‬ﻫﻦ ﺟﻮ ﻧﻨﮃﭘﮡ ﻛﺸﻤﻴﺮ ۾ ﮔﻬﮣﻮ ﻓﻄﺮت ﺳﺎن ﮔﺬرﻳﻮ ﻫﻮ ۽ ﻫﻮ ﻓﻄﺮت‬
‫ﮐﻲ ﺋﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻮ دوﺳﺖ ﺳﻤﺠﻬﻨﺪو ﻫﻮ‪.‬‬
‫ﻣﻨﻈﺮ ﻧﮕﺎري ‪:‬‬
‫ﭔﻦ ﭘﻬﺮن ﺗﺎﺋﻴﻦ اﺳﺎن ﭔﺎرﻧﻬﻦ ﻛﻮﻫﻪ ﺳﻔﺮ ﻃﺌﻲ ﻛﻴﻮﺳﻴﻦ‪ ،‬ﭤﻮرو آرام ﻛﺮڻ ﻻ‪ ‬رﺳﺘﻲ ۾‬
‫ﻫﻜﮍي ﮘﻮٺ ﺟﻲ ﭜﺮﺳﺎن ﮐﻮﻫﻪ وٽ ﭠﻬﻴﻞ ﺑﺎﻧﺲ ﺟﻲ ﻟﻜﮍن واري ﺟﻬﻮﭘﮍي ۾ ﻟﻴﭩﻲ‬
‫ﭘﻴﺎﺳﻴﻦ‪ .‬ﻫﺘﻲ اﻧﺒﻦ ﺟﺎ ﻛﺠﻬﻪ وڻ ﻫﺌﺎ‪ ،‬ﻛﻲ ﭴﻤﻮن‪ ‬ﺟﺎ‪ ،‬ﻛﺠﻬﻪ وﮢﻦ ﻣﺎن اﻣﻠﺘﺎس ﺟﻮن‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﭰﺮﻳﻮن ﭘﺌﻲ ﻟﮍﻛﻴﻮن‪ ،‬اﻧﻬﻦ ﺟﻲ ﭜﺮﺳﺎن ﺋﻲ ﻧﺎﻧﮓ ﺟﻲ ﭰﮡ ﺟﻬﮍا ﭤﻮﻫﺮ ﺑﻴﭡﺎ ﻫﺌﺎ‪ .‬ﺑﺎﻧﺲ ﺟﻲ‬
‫ﺟﻬﻨﮉ ﺟﻲ وﻳﺠﻬﻮ ﻧﺎر ﺟﻲ ﻛﻨﺠﮍاٺ ۾ ﺟﻮﭨﻴﻞ وﻫﭧ ﭰﺮي رﻫﻴﻮ ﻫﻮ ﺟﻨﻬﻦ ﮐﻲ ﻫﻜﮍو ﻫﺎري‬
‫ﮀﻮﻛﺮو ﺑﺎﻧﺲ ﺟﻲ ﮀﮍي‪ ‬ﺳﺎن ﻫﻜﻠﻲ رﻫﻴﻮ ﻫﻮ‪ .‬۽ ﭔﻨﻲ‪ ‬ﮐﻲ ﭘﺎﮢﻲ ڏﺋﻲ رﻫﻴﻮ ﻫﻮ‪ .‬ﺻﺪﻳﻮن‬
‫ﭘﺮاﮢﻮ ﻣﻨﻈﺮ‪ ،‬ﻧﺎر ﺟﻲ رون رون ﺟﻲ ﺑﺎوﺟﻮد ﮔﻬﺮي ﺳﺎﻧﺖ…‪..‬ﺳﻤﻬﻲ ﭘﺌ ُﻪ…‪.‬ﻛﺠﻬﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﻫﻲ‬
‫ﺑﺪﻟﻴﻮ…‪.‬ﺳﻤﻬﻲ ﭘﺌ ُﻪ ﻛﺠﻬﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﻫﻲ ﺑﺪﻟﻴﻮ…‪..‬ﭤﻮرو ﭘﺮﻳﺎن وﮢﻦ ﺟﻲ ﺟﻬﮙﭩﻦ ۾ ﮔﻬﻴﺮﻳﻞ‬
‫ﻫﻜﮍي ﮘﻮٺ ﺟﻮن ﮀﺘﻴﻮن‪ ،‬ﻛﺠﻬﻪ ﻛﭽﺎ ﮔﻬﺮ‪ ،‬ﻛﻲ ﭘﻜﺎ ﮔﻬﺮ‪ ،‬ﻛﭥﻲ ﮀﭕﺮ ﺗﻪ ﻛﭥﻲ‬
‫ﮐِﭙﺮﻳﻞ…!‬
‫ﻛﺮﺷﻦ ﺟﻮ ﭼﻮڻ آﻫﻲ ﺗﻪ‪ “:‬ﻓﻄﺮت ۾ ﺗﺨﻠﻴﻖ ﺑﻪ آﻫﻲ ﺗﻪ ﺗﺨﺮﻳﺐ ﺑﻪ‪ ،‬وﺣﺸﺖ آﻫﻲ ﺗﻪ ﺳﻜﻮن ﺑﻪ‪،‬‬
‫اﻧﺪﮔﻲ‪ ‬ﺟﻲ اﻫﺎ ﻣﻔﺎﻫﻤﺖ ﺟﮙﻦ ﮐﺎن ﻫﻠﻨﺪي ﭤﻲ اﭼﻲ‪ ،‬ان ﺣﻮاﻟﻲ ﺳﺎن ﺳﻨﺪس ﻛﺮدار ﻧﮕﺎري‪‬‬
‫۾ ان ﺟﻲ ﺟﻬﻠﻚ ﻧﻤﺎﻳﺎن آﻫﻲ‪:‬‬
‫”ﻛﻴﮇي ﻣﺮد ﻣﺎر ﻋﻮرت آﻫﻲ‪ .‬ﻣﮕﺮ اﮘﻲ اﺋﻴﻦ ﻧﻪ ﻫﺌﻲ‪” ،‬روﻧﻖ ﺳﻨﮕﻬﻪ ﻣﻮن ﮐﻲ ڌﻳﻤﻲ اﻧﺪاز‬
‫۾ ﭔﮅاﺋﮡ ﻟﮙﻮ‪ “.‬ﺟﻴﺴﺘﺎﺋﻴﻦ ﭜﻮﮘﻠﻮ ﺣﻠﻮاﺋﻲ زﻧﺪﻫﻪ ﻫﻴﻮ‪ ،‬ﻫﻮ‪ ‬ان ﺟﻲ وﻓﺎدار زال ﺋﻲ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﻛﺎ‬
‫ﺑﻪ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﻛﺎﻧﻪ ﭔﮅﻳﺴﻮن‪ ،‬ﭘﺮ ﺣﻠﻮاﺋﻲ‪ ‬ﺟﻲ ﻣﺮڻ ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬ﺟﮇﻫﻦ ﻫﻦ ﮐﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻧﻨﮃڙي ﭘﭧ ﮐﻲ‬
‫ﭘﺎﻟﮣﻮ ﭘﻴﻮ ﺗﻪ ﻫﻦ ﻫﻲ‪ ‬دﻛﺎن ﺳﻨﭝﺎﻟﻲ ورﺗﻮ‪ ،‬ﺗﮇﻫﻦ ﮐﺎن ﮐﻴﺲ ﭔﺎﻫﺮﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﺳﺎن ﺑﻪ واﺳﻄﻮ ﭘﻴﻮ‬
‫ﺗﻪ ﻫﻮ‪ ‬ﺑﻪ ﻫﻦ ﺷﻜﺎري دﻧﻴﺎ ﺳﺎن ﮔﮇ ﺷﻜﺎرڻ ﭤﻲ وﺋﻲ‪ .‬اﺳﭩﻴﺸﻦ ﺗﻲ ﺳﭝﺌﻲ ﻫﻦ ﮐﺎن واﻗﻒ‬
‫آﻫﻦ‪ ،‬ﺳﭝﺌﻲ ﻫﻦ ﮐﺎن ڊﭴﻨﺪا آﻫﻦ‪ ،‬ﭘﻮﻟﻴﺲ وارن ﮐﻲ ﺗﻪ ﻫﻦ ﻣﭟ ۾ ﺑﻨﺪ ﻛﺮي رﮐﻴﻮ آﻫﻲ‪ ،‬۽‬
‫ﻛﻴﺘﺮن ڌاڙﻳﻠﻦ ﺳﺎ ﺑﻪ ﻫﻦ ﺟﻮ ﺗﻌﻠﻖ آﻫﻲ‪ ،‬وڏي ﺟﻬﭩﻜﻲ واري ﻋﻮرت آﻫﻲ‪“.‬‬
‫ﻛﺮﺷﻦ ﭼﻨﺪر واﻗﻌﻲ ﻣﺎن واﻗﻌﻮ ﭠﺎﻫﮡ‪ ،‬ﻫﻠﻨﺪڙ ﺻﻮرﺗﺤﺎل ﮐﻲ ﻣﻮڙ ڏﻳﮡ ﺟﻮ ﺑﻪ ﻣﺎﻫﺮ ﻛﺎرﻳﮕﺮ‬
‫آﻫﻲ‪ ،‬ﻛﻬﺎﮢﻲ‪ ‬ﺟﻲ ﭘﻼٽ ۾ وﭨﺲ ﻫﺮ ﻟﻤﺤﻲ ﭘﮍﻫﻨﺪڙ ﺟﻲ ﺗﺼﻮر ۽ ﻧﻔﺴﻴﺎت ﺟﻲ ﺣﻮاﻟﻲ ﺳﺎن‬
‫ﻣﻮڙ ڏﻳﮡ ﺟﻮ ﻓﻦ آﻫﻲ‪ ،‬ان ﻛﺮي ﭘﮍﻫﻨﺪڙن ۾ ﺑﻪ اﻫﮍﻳﻦ ﺗﺒﺪﻳﻠﻦ ﺳﺒﺐ ﺟﺴﺘﺠﻮ وڌڻ ﻟﮙﻲ ﭤﻲ‪:‬‬
‫”ﻣﻮن ﮐﻲ ﺷﻚ ﭤﻲ ﭘﻴﻮ ﻫﻮ ﺗﻪ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ڏﻳﺮ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﺤﺒﺖ ۾ ﺟﺬﺑﺎﺗﻲ ﭤﻲ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﮍس‬
‫ﮐﻲ ﻗﺘﻞ ﻛﻴﻮ آﻫﻲ‪ ،‬ﭘﺮ ﻣﻮن ان ﮘﺎﻟﻬﻪ ﺟﻮ ﺑﻪ رﮘﻮ ﺷﻚ ﻫﻮ ﭘﺮ اﻫﻮ ﭘﻮ‪ ‬ﻳﻘﻴﻦ ۾ ﺑﺪﻟﺠﻲ‬
‫وﻳﻮ‪ ،‬ﺟﮇﻫﻦ…ﺟﮇﻫﻦ…!“‬
‫ﭼﻮﻧﺪي ﻫﻮ‪ ‬ﻫﻜﺪم ﭼﭗ ﭤﻲ وﺋﻲ‪.‬‬
‫”ﺗﮇﻫﻦ ﮀﺎ ﭤﻴﻮ ﻫﻮ؟“‬
‫”ﺟﮇﻫﻦ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ڏﻳﺮ‪ ،‬ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﮍس ﺟﻲ ﻣﺮڻ ﮐﺎن اﭨﻜﻞ ﮀﻬﻦ ﺳﺘﻦ ﻣﻬﻴﻨﻦ ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬ﻣﻮن‬
‫ﺗﻲ ﻫﭣ ﮐﻨﻴﻮ ﻫﻮ!“‬
‫”ﻫﭣ ﮐﻨﻴﻮ ﻫﻮ ﻳﻌﻨﻲ ﻣﺎرﻳﻮ ﻫﻮ؟“‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫”ﻧﻪ ﻣﻮن ﮐﻲ ﺑﻲ آﺑﺮو ﻛﻴﻮ ﻫﻮ‪ ،‬ﻫﻚ رات ﻫﻚ ﻃﻮﻓﺎﻧﻲ رات ﺟﻮ ﻫﻮ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻛﻤﺮي ۾‬
‫ﮔﻬﮍي آﻳﻮ ۽ ﻫﻦ اﻧﺘﻬﺎ درﺟﻲ ﺟﻲ ﺑﻲ ﺣﻴﺎﺋﻲ ﻛﺮي ﻣﻨﻬﻨﺠﺎ ﮔﻞ ﭰﻞ ﻻﻫﻲ ورﺗﺎ‪ ،‬ﭜﺎﭴﺎﺋﻲ‪ ‬ﺟﻲ‬
‫رﺷﺘﻲ ﺟﻲ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻲ ﻛﺮي ﻫﻦ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻋﺰت …‪“.‬‬
‫ﻛﺮﺷﻦ ﭼﻨﺪر وٽ ﺳﭡﻦ ﻛﺮدارن ﺟﻲ ﺳﭡﺎﺋﻲ ۽ ﺳﻮﻧﻬﻦ ﺳﺎن ﮔﮇ ﺑﺪ ﻛﺮدارن ﺟﻲ ﺧﺒﺎﺛﺖ ۽‬
‫ﺑﮁﮍاﺋﻲ‪ ‬ﮐﻲ ﭘﻴﺶ ﻛﺮڻ ﺟﻮ اﻧﺪاز ﺑﻪ اﻳﺘﺮي ﻗﺪر ﻧﺮاﻟﻮ آﻫﻲ‪ ،‬ﺟﻮ ﻫﻜﺪم ان ﺟﻮ ﺗﺼﻮر‬
‫اﮐﻴﻦ آڏو ﺗﺮي اﭼﻲ ﭤﻮ‪:‬‬
‫اﻫﺎ ﺳﻬﮣﻲ ﻋﻮرت‪ ،‬اﺳﺎن ﺟﻲ ﺳﺎﻣﻬﻮن وﻳﭡﻞ ﺳﻴﭟ ﺟﻲ ﻗﺪﻣﻦ وٽ ﺑﻴﭡﻲ ﻫﺌﻲ‪ .‬ﺑﻨﺪرو ﻗﺪ‪،‬‬ ‫‪‬‬
‫ﭘﻠﻮ‪ ،‬ﺷﺮم ﺣﻴﺎ‪ ‬ﺟﻲ ﺗﺼﻮﻳﺮ‪ ،‬ﭘﺮ ﻛﻴﺘﺮي ﻧﻪ ﺳﻬﮣﻲ‪،‬‬‫ﻧﺮاڙ ﺗﻲ ﺟﻬﻮﻣﺮ‪ ،‬ﻣﭥﻲ ﺗﻲ رﺋﻲ ﺟﻮ ُ‬
‫ﺟﻨﻬﻦ ﺟﻲ ﺳﻮﻧﻬﻦ ڏﺳﮡ ﺳﺎن‪ ،‬ڏﺳﮡ ﺟﻲ ﺑﮏ اﭸﺎن ﺑﻪ وڌﻧﺪي ﻣﺤﺴﻮس ﭘﺌﻲ ﭤﻲ‪.‬‬
‫ﻫﻦ ﺟﻲ ﺳﺨﺖ ۽ ﻧﻔﺮت ڏﻳﺎرﻳﻨﺪڙ ﭼﻬﺮي ﺗﻲ ﮔﻬﺎﭨﻴﻮن ﭜﺮون ﻫﻴﻮن‪ ،‬ﺟﻦ ﺟﻲ ﻫﻴﭡﺎن ﮘﺎڙﻫﻴﻦ‬ ‫‪‬‬
‫ڏوﻧﺮن وارﻳﻮن اﮐﻴﻮن‪ .‬ﺳﻮڙﻫﻲ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ‪ ،‬ﭤﻠﻬﺎ ﭼﭗ ۽ ﻣﻀﺒﻮط ۽ وﻳﻜﺮو ﺳﻴﻨﻮ‪ .‬ﻛﻨﻦ ﺟﻲ‬
‫ﻫﻴﭡﺎن ﮘﻠﻦ ﺗﺎﺋﻴﻦ ﭘﮑﮍﻳﻞ ﻧﻮڙي‪ ‬واﻧﮕﺮ وﭨﻴﻞ ﮔﻬﺎﭨﻴﻮن ﻣﮁﻮن‪ .‬ﻫﻮ ﭘﻴﺮن ﮐﺎن ﻧﻬﻦ ﺟﻲ‬
‫ﭼﻮﭨﻲ‪ ‬ﺗﺎﺋﻴﻦ ﭘﻜﻮ ﭘﻜﻮ ڌاڙﻳﻞ ﻧﻈﺮ اﭼﻲ رﻫﻴﻮ ﻫﻮ‪.‬‬
‫ﺗﺸﺒﻴﻬﻮن‪:‬‬
‫ﻫﺮ ﺷﻲ‪ ‬۾ وات وﺟﻬﮡ ۽ ﮐﺎﺋﮡ ﺟﻮ ﺷﻮق ﺑﻪ ﻣﻴﻨﻬﻦ وارو ﻫﻮس‪،‬‬ ‫‪‬‬
‫ﭼﻤﺒﻴﻠﻲ‪ ‬ﺟﻬﮍي‪ ،‬اﮀﻲ رﻧﮓ واري ﻧﺎزڪ ﻣﮑﮍي‪ ‬ﺟﻬﮍي‪.‬‬ ‫‪‬‬
‫ﺳﻮﺳﻮڙي‪ ‬ﺟﻴﺎن‪ِ ،‬ﺳﻲ ِﺳﻲ ﺟﻬﮍي آواز ﺟﻬﮍا ﺳﻨﺪس ﭨﻬﻚ‪.‬‬ ‫‪‬‬
‫ﺳﺞ ﭔﮇي وﻳﻮ‪ ،‬۽ ﻧﻴﺮي آﺳﻤﺎن ﺟﻮ ﺷﻴﺸﻮ ﺻﺎف ﭤﻴﻨﺪو وﻳﻮ‪.‬‬ ‫‪‬‬
‫ﻣﭩﻲ‪ ‬۽ ﮀﻴﮣﻲ ﺟﻲ ﺑﻮ‪ ‬۾ ﮔﻞ ﺟﻴﺎن ﻣﻬﻜﻨﺪڙ ﻛﻨﻬﻦ ﺟﺎ ﭨﻬﻚ‪.‬‬ ‫‪‬‬
‫ﻫﻦ ﺟﻲ ﻧﺮم ﻧﺎزڪ ﻫﭣ ﺟﻮن ﻣﻴﮡ ﺟﻬﮍﻳﻮن آﮜﺮﻳﻮن‪ ،‬ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﻦ ۾ ﺷﻤﻌﻦ ﺟﻴﺎن ﭔﺮي‬ ‫‪‬‬
‫رﻫﻴﻮن ﻫﻴﻮن‪.‬‬
‫ﻫﻦ ﺟﻲ ﺑﺪن ﻣﺎن ﭜﻨﮓ ﺟﻲ ﺑﻮ‪ ‬اﭼﻲ رﻫﻲ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ اﻫﺎ ﭜﻨﮓ ﺟﻲ ﻧﻪ ﭘﺮ ﺳﻨﺪس ﺑﺪن ﺟﻲ‬ ‫‪‬‬
‫ﺧﺎص ﺑﻮ‪ ‬ﻫﺌﻲ‪.‬‬

‫ﻛﺮﺷﻦ ﭼﻨﺪر ﺟﻲ ﻫﻦ ﻧﺎول ۾ ﻣﻨﻈﺮ ﻧﮕﺎري‪ ‬ﺟﻮ ﻫﻚ ﻋﺠﺐ ﻃﻠﺴﻢ اﻫﻮ آﻫﻲ‪ ،‬ﺟﻮ ان ﮐﻲ‬
‫ﭘﮍﻫﻨﺪي ان ﺟﺎ ﻛﻴﺘﺮا ﺋﻲ ﻣﻨﻈﺮ ﭴﮡ ڏﭠﻞ ڏﭠﻞ ﭤﺎ ﭤﻲ ﭘﻮن‪ ،‬ﭘﮍﻫﻨﺪي ﭘﮍﻫﻨﺪي اﺻﻞ‪ ،‬ﺳﻨﮅ ﺟﻲ‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫وﺳﻴﻦ واﻫﮣﻦ‪ ،‬ڍورن‪ ،‬ﻧﺎرن‪ ،‬واري‪ ‬ﺟﻲ دڙن ۽ ﭘﻬﺎڙي ﺳﻠﺴﻠﻦ ﺟﻮ ﺗﺼﻮر ۾ ﮐﻮﺋﺠﻲ ﭤﻮ‬
‫وﭸﺠﻲ‪ ،‬ﺧﺎص ﻛﺮي ﭜﻨﺴﺎرا ﺟﻨﻜﺸﻦ ﭘﮍﻫﻨﺪي ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ اﮐﻴﻦ اﮘﻴﺎن ”ﺣﺒﻴﺐ ﻛﻮٽ“ واري‬
‫ﺟﻨﻜﺸﻦ اﺳﭩﻴﺸﻦ اﭼﻲ وﺋﻲ‪ ،‬ﺳﺎﮘﻲ‪ ‬رﻳﺖ ﭔﻴﻦ اﺳﭩﻴﺸﻦ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺗﺼﻮر ﮔﻮﺳﮍﺟﻲ اﺳﭩﻴﺸﻦ‬
‫ﮐﺎن ﻟﻬﻲ واه ﺟﻲ َ‬
‫ﻛ َﮍ ﺳﺎن ﺑﺎﮔﮍﺟﻲ ﭤﻮ وﭠﻲ ﻫﻠﻲ‪.‬‬
‫”ﻫﻤﺎﭼﻞ“ ﺟﺎ واﻫﮡ‪ ،‬ﭴﮡ ﺳﻴﻮﻫﮡ ۽ ﻛﺎﮀﻲ ﺟﺎ واﻫﮡ ﻫﺠﻦ‪ ،‬۽ ”واﻫﮡ“ ﭴﮡ ”ﺧﺎﻧﻮاﻫﮡ“ ﻫﺠﻲ‪،‬‬ ‫‪‬‬
‫ﺑﺨﺸﺎﭘﻮر ﻫﺠﻲ‪ ،‬۽ ﻛﻨﻬﻦ ”ﺟﻬﻨﮕﻞ“ ﺟﻮ ﺗﺼﻮر ۾ ﻣﺎن ﺗﻪ ﻣﺮﮢﺎس ﻣﺮﺣﻮم ﺳﺎن ﭴﮡ‬
‫ﮔﻬﻮﭨﻜﻲ ۽ ﻣﻴﺮﭘﻮر ﻣﺎﭤﻴﻠﻲ ﺟﻲ ﭘﺎﺳﻲ ﭘﻴﻮ ﻫﻠﻨﺪو وﭸﺎن‪.‬‬
‫ﭜﻮﭘﺎل ﮐﺎن وﻳﻬﻦ ﻣﻴﻠﻦ ﺗﻲ ﺑﺎﺑﺎ ﮔﻮري ﺳﻬﺎﮢﻲ ﺟﻲ ﺳﻤﺎڌي ﺟﻮ ﺧﻴﺎل اﻧﻬﻲ‪ ‬ﺋﻲ ﭘﻞ ﻣﻮن ﮐﻲ‬ ‫‪‬‬
‫ادل ﺳﻮﻣﺮي‪ ،‬اﻳﺎز ﻋﺎﻟﻢ ﺳﺎن ﮔﮇ اروڙ واري ﻛﺎﻟﻜﺎ ﺟﻲ ﻣﻨﺪر ڏاﻧﻬﻦ وﭠﻲ وﻳﻮ‪.‬‬
‫ﺷﻬﭙﺎرا ﮐﺎن ﺟﻴﺮآﺑﺎد ﺗﺎﺋﻴﻦ واري ﺑﻴﺎﺑﺎن وري‪ ،‬ﻧﻨﮃﭘﮡ ۾ ﻛﻴﻞ ڊﻳﺮا ﺟﻤﺎﻟﻲ ﮐﺎن ﮘﮍﻫﻲ ﺧﻴﺮي‬ ‫‪‬‬
‫وارو ﺑﻴﺎﺑﺎن ﻳﺎد ڏﻳﺎري ﮀﮇﻳﻮ‪.‬‬

‫”ﭘﺎر ﭘﻴﺎ“ ﭴﮡ ”ﭘﺮﻳﺎﻟﻮ“ ﻫﺠﻲ‪ ،‬۽ ﻛﻮاڙي‪ ‬ﺟﻲ ﻗﻠﻌﻲ ﺟﻮ ﺗﺼﻮر ﺗﻪ ﺳﮅو ﺳﻨﺌﻮن“ﻛﻮٽ‬ ‫‪‬‬
‫ڏﻳﺠﻲ“ ﮔﻬﻤﺎﺋﮡ ﭤﻮ ﻟﮙﻲ‪ ،‬۽ ”ﺳﺮﭜﻨﻲ‪ ‬ﺟﻲ ﭘﻬﺎڙن“ ۽ ڌوﻟﻴﺎ وارو اﻫﻮ رﺳﺘﻮ‪ ،‬ﭴﮡ آﮜﺮ ﺟﻬﻠﻲ‬
‫ﺳﻴﻮﻫﮡ ﮐﺎن ﻻﻫﻮت وﭠﻲ ﭤﻮ ﻫﻠﻲ‪.‬‬
‫اﻧﻬﻦ ۽ اﻫﮍﻳﻦ ﻛﻴﺘﺮﻳﻦ ﺋﻲ ﭔﻴﻦ ﺧﻮﺑﻴﻦ ﺟﻲ ﻛﺮي ﻛﺮﺷﻦ ﭼﻨﺪر اردو‪ ‬۾ ﻣﻨﻔﺮد ﻣﻘﺎم ﺗﻪ‬
‫رﮐﻲ ﺋﻲ ﭤﻮ‪ ،‬ﭘﺮ ﻫﻮ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﻨﻈﺮﻧﮕﺎري‪ ،‬ﻣﻌﺎﺷﺮﺗﻲ ﻋﻜﺎﺳﻲ‪ ،‬ﻛﺮدارن ﮐﻲ ﭘﻴﺶ ﻛﺮڻ‬
‫ﺟﻲ ﻃﺮﻳﻘﻲ‪ ،‬وﻗﺖ ۽ ﺟﺎﻳﻦ ﺟﻲ ﻣﭩﺎ ﺳﭩﺎ‪ ،‬ڊراﻣﺎﺋﻲ اﻧﺪاز ﺟﻲ ﻣﻜﺎﻟﻤﻦ‪ ،‬ﻛﻬﺎﮢﻲ‪ ‬ﺟﻲ ﻓﻨﻲ‬
‫ﺳﭩﺎ‪ ‬ﺟﻲ ﻛﺮي ﺳﻨﮅي ﭘﮍﻫﻨﺪڙن ۾ ﺑﻪ اوﺗﺮو ﺋﻲ ﻣﻘﺒﻮل آﻫﻲ‪ ،‬اﻫﻮ ﺳﺒﺐ آﻫﻲ ﺟﻮ ﻫﻦ ﺟﺎ‬
‫ﻛﻴﺘﺮا ﻧﺎول ﺳﻨﮅي‪ ‬۾ ﺑﻪ ﺗﺮﺟﻤﻮ ﻛﻴﺎ وﻳﺎ آﻫﻦ‪.‬‬
‫ﻣﻮن ﺑﻪ ﺷﺮوع زﻣﺎﻧﻲ ۾ ﺗﺮﺟﻤﺎ ﺗﻪ اردو‪ ‬ﺗﺎن ﺋﻲ ﻛﻴﺎ‪ ،‬۽ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ اﻧﻬﻦ ﺗﺮﺟﻤﻦ ﮐﻲ‬
‫ﺳﺎراﻫﻴﻨﺪي ﻣﺮﺣﻮم ﺷﻔﻴﻊ ﻣﺤﻤﺪ ”اوج“ ﻋﻠﻮي )ﺷﻜﺎرﭘﻮري( ﭼﻮﻧﺪو ﻫﻮ ﺗﻪ ﺗﺮﺟﻤﺎ ﻛﺮڻ‪،‬‬
‫ﻃﺒﻌﺰاد ﻟﮑﮡ ﺟﻲ ﻣﺸﻖ ﺳﺎن ﮔﮇ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﭔﻮﻟﻲ‪ ‬ﺟﻲ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ آﻫﻲ‪“.‬‬
‫اﻧﻬﻲ‪ ‬ﺧﺪﻣﺖ ﺟﻲ ﺟﺬﺑﻲ ﺗﺤﺖ ﻣﻮن اردو‪ ‬۽ اﻧﮕﺮﻳﺰي‪ ‬ﺗﺎن ﻛﺎﻓﻲ ﺗﺮﺟﻤﺎ ﻛﻴﺎ آﻫﻦ‪:‬‬
‫ﻫﻴﺮي ﺟﻲ ﭼﻮري )ﺟﺎﺳﻮﺳﻲ ﻛﻬﺎﮢﻲ‪ ،‬اردو ﺗﺎن ﺗﺮﺟﻤﻮ( روزاﻧﻲ ﺧﺎدم وﻃﻦ ﺣﻴﺪرآﺑﺎد ‪.07‬‬ ‫‪‬‬
‫ﻣﺎرچ ‪1967‬ع‪.‬‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﭔﺎر ۽ ﻛﻮڙ )ﻧﻔﺴﻴﺎﺗﻲ ﻣﻀﻤﻮن‪ ،‬اردو ﺗﺎن ﺗﺮﺟﻤﻮ( ﻣﺎﻫﻨﺎﻣﻪ ادﻳﻮن ﻛﺮاﭼﻲ ﺳﻴﭙﭩﻤﺒﺮ ‪1970‬ع‪.‬‬ ‫‪‬‬
‫ﺳﭙﻨﻦ ﺟﻮ ﺳﻨﺴﺎر )ﺧﻮاﺑﻦ ﺟﻲ ﻧﻔﺴﻴﺎت‪ :‬اﻧﮕﺮﻳﺰي‪ ‬ﺗﺎن ﺗﺮﺟﻤﻮ( ﭔﻪ ﻗﺴﻄﻮن‪ ،‬ﻣﺎﻫﻮار ﭘﺮوڙ‬ ‫‪‬‬
‫ﻛﺮاﭼﻲ ﻧﻮﻣﺒﺮ‪ ،‬ڊﺳﻤﺒﺮ ‪1989‬ع ۽ اﭘﺮﻳﻞ ‪1990‬ع‪.‬‬

‫ﺣﻘﻴﻘﺖ ۽ آزادي‪) ،‬ﻓﻠﺴﻔﻮ‪ ،‬اردو ﺗﺎن ﺗﺮﺟﻤﻮ( ﻳﺎرﻫﻦ ﻗﺴﻄﻮن روزاﻧﻮ ﺟﺎﮘﻮ ﻛﺮاﭼﻲ‪23 ،‬‬ ‫‪‬‬
‫آﮔﺴﭧ ﮐﺎن ‪ 2‬ﺳﻴﭙﭩﻤﺒﺮ ‪1995‬ع‪.‬‬

‫ﻋﺮﺑﻲ ﺷﺎﻋﺮي ﻧﺌﻴﻦ دور ۾‪) ،‬اردو ﺗﺎن ﺗﺮﺟﻤﻮ( ﻣﺎﻫﻮار ﻣﻮﻣﻞ ﻛﺮاﭼﻲ‪ ،‬ﺟﻮﻻ‪1997 ‬ع‪.‬‬ ‫‪‬‬
‫ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﻪ‪) ،‬ﻛﺮﺷﻦ ﭼﻨﺪر ﺟﻲ ﻧﺎول ﺟﻮ ﺗﺮﺟﻤﻮ ﻗﺴﻄﻮار( ﻣﺎﻫﻮار ﭘﺮک ﻛﺮاﭼﻲ‪،‬‬ ‫‪‬‬
‫آﻛﭩﻮﺑﺮ‪ ،‬ﻧﻮﻣﺒﺮ ‪2004‬ع ۽ ﺟﻨﻮري‪ ،‬ﻓﻴﺒﺮوري ‪2005‬ع‪،‬‬

‫ﻛﺮﺳﻤﺲ ﺟﻮ ﺑﻬﺸﺘﻲ وڻ )دوﺳﺘﻮ وﺳﻜﻲ ﺟﻲ ﻛﻬﺎﮢﻲ‪ ،‬اﻧﮕﺮﻳﺰي‪ ‬ﺗﺎن ﺗﺮﺟﻤﻮ( ﻣﺎﻫﻮار‬ ‫‪‬‬
‫ﻛﺮزﻣﺎ ڊاﺋﺠﻴﺴﭧ ﻛﺮاﭼﻲ‪ ،‬ﺟﻮن‪ ،‬ﺟﻮﻻ‪2005 ‬ع‪.‬‬

‫ﻧﺠﻮﻣﻲ‪ ‬ﺟﻮ ڏﻳﻨﻬﻦ )آر ﻛﻲ ﻧﺎراﺋﮡ ﺟﻲ ﻛﻬﺎﮢﻲ‪ ،‬اﻧﮕﺮﻳﺰي‪ ‬ﺗﺎن ﺗﺮﺟﻤﻮ( ﻣﺎﻫﻮار ﻛﺮزﻣﺎ‬ ‫‪‬‬
‫ڊاﺋﺠﻴﺴﭧ ﻛﺮاﭼﻲ‪ ،‬آﻛﭩﻮﺑﺮ ‪2005‬ع‪.‬‬

‫ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﻪ‪) ،‬ﻛﺮﺷﻦ ﭼﻨﺪر ﺟﻲ ﻧﺎول ﺟﻮ ﺗﺮﺟﻤﻮ( ﻛﺮزﻣﺎ ڊاﺋﺠﻴﺴﭧ ﻛﺮاﭼﻲ‪ ،‬ﺟﻮن‪،‬‬ ‫‪‬‬
‫ﺟﻮﻻ‪2005 ‬ع‪.‬‬
‫ﻗﻠﻮﭘﻄﺮه )ﻧﺎول‪ ،‬اردو ﺗﺎن ﺗﺮﺟﻤﻮ( ﻛﺮزﻣﺎ ڊاﺋﺠﻴﺴﭧ ﻛﺮاﭼﻲ‪ ،‬آﮔﺴﭧ ‪2005‬ع‪.‬‬ ‫‪‬‬
‫”ﺳﭙﻨﻦ ﺟﻮ ﺳﻨﺴﺎر )اﻳﻤﻞ اِي ﮔﻮﭤﺎﺋﻴﻞ ﺟﻲ ‪ Hand Book of Dream Analysis‬ﺟﻮ ﺗﺮﺟﻤﻮ( ﺳﻨﮅي‬ ‫‪‬‬
‫ادﺑﻲ ﺑﻮرڊ ‪2007‬ع‪.‬‬

‫ﻫﻦ زﻣﺎﻧﻲ ﺟﻮ ﻫﻚ ڏﻳﻨﻬﻦ‪) ،‬ﮔﺎرﺷﻴﺎ ﻣﺎرﻛﺌﻴﺰ ﺟﻲ ﻛﻬﺎﮢﻲ‪ ،‬اﻧﮕﺮﻳﺰي‪ ‬ﺗﺎن ﺗﺮﺟﻤﻮ( ﭨﻤﺎﻫﻲ‬ ‫‪‬‬
‫ﻣﻬﺮاڻ‪ ،‬ﺳﻨﮅي ادﺑﻲ ﺑﻮرڊ ﭴﺎﻣﺸﻮرو‪ ،‬ﺟﻮﻻ‪ ،‬ڊﺳﻤﺒﺮ ‪2007‬ع‪.‬‬

‫ﻣﻮن ﺗﻪ ﻟﮙﺎﺋﻲ ﺳﭙﻨﻲ ول‪ :‬ﻧﺠﻴﺐ ﻣﺤﻔﻮظ ﺟﺎ ﺧﻮاب‪) ،‬اردو ﺗﺎن ﺗﺮﺟﻤﻮ؛ ﭔﻪ ﻗﺴﻄﻮن( ﻣﺎﻫﻮار‬ ‫‪‬‬
‫ﭘﺮک ﻛﺮاﭼﻲ‪ ،‬اﭘﺮﻳﻞ‪ ،‬ﻣﺌﻲ ‪2010‬ع‪.‬‬

‫ﭘﺒﻠﻮ ﻧﺮودا ﺟﻲ آﺗﻢ ﻛﻬﺎﮢﻲ )اردو ﺗﺎن ﺗﺮﺟﻤﻮ( ﻣﺎﻫﻮار ﭘﺮک ﻛﺮاﭼﻲ‪ ،‬ﻣﺌﻲ‪2010‬ع‪.‬‬ ‫‪‬‬
‫اﻧﮕﺮﻳﺰي‪ ‬ﺗﺎن ﺳﮅو ﺳﻨﺌﻮن ﺳﻨﮅي‪ ‬۾ ﺗﺮﺟﻤﻮ ﻛﺮڻ ﻻ‪ ‬ﻣﻮن ﮐﻲ ﺳﺎﺋﻴﻦ اﻣﺪاد‬
‫ﺣﺴﻴﻨﻲ‪ ‬ﺳﻤﺠﻬﺎﺋﻴﻨﺪي ﭼﻴﻮ ﻫﻮ ﺗﻪ‪ ” :‬اﻧﮕﺮﻳﺰي‪ ‬ﺗﺎن اردو اﻟﭥﻮ ﭤﻴﻞ ﮐﻲ وري ﺳﻨﮅي‪ ‬۾‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻮ ﻛﺒﻮ ﺗﻪ ان ۾ ﻛﺎﻓﻲ ﻛﻤﻴﻮن رﻫﺠﻲ وﻳﻨﺪﻳﻮن‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮ آﻫﻲ ﺗﻪ ﻣﺎﮢﻬﻮ اﻧﮕﺮﻳﺰي‪ ‬ﺗﺎن‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻮ ﻛﺮي‪“.‬‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ان ﻛﺮي ﻫﺎﮢﻲ ﻣﻮن ﻛﺠﻬﻪ اﻧﮕﺮﻳﺰي ﻛﺘﺎﺑﻦ ﺗﺎن ﺋﻲ ﺗﺮﺟﻤﻮ ﻛﺮڻ ﺷﺮوع ﻛﻴﻮ‬
‫آﻫﻲ‪ ،‬ﺟﻴﻜﻲ ﻛﺠﻬﻪ اڻ ﭘﻮرا ۽ اﮢﮁﭙﻴﻞ ﺑﻪ آﻫﻦ‪ ،‬ﺟﻦ ﺗﻲ ﻛﻢ ﻛﺮي رﻫﻴﻮ آﻫﻴﺎن‪:‬‬
‫ﺳﭡﻮ دوﺳﺖ )ﻟﻴﻮ ﺷﺎﺋﻮﭼﻲ ﺟﻲ ﻛﺘﺎب ‪ How to be a Good Communist‬ﺟﻮ ﺗﺮﺟﻤﻮ‪ ،‬اﻧﮕﺮﻳﺰي‪‬‬ ‫‪‬‬
‫ﺗﺎن(‪.‬‬
‫ﭘﻴﻬﻲ ﺟﺎن ﭘﺎڻ ۾ )ﭘﺎﺋﻠﻮ ﻛﻮﻫﻠﻮ ﺟﻲ ﻧﺎول اﻟﻜﻴﻤﺴﭧ ﺟﻮ ﺗﺮﺟﻤﻮ‪ ،‬اﻧﮕﺮﻳﺰي‪ ‬ﺗﺎن(‪.‬‬ ‫‪‬‬
‫ﺗﺰڪ ﺗﻴﻤﻮري )زﺑﻴﺪه ڊوﺳﻞ ﺟﻲ اﻧﮕﺮﻳﺰي ﻛﺘﺎب ﺟﻮ ﺗﺮﺟﻤﻮ(‪.‬‬ ‫‪‬‬
‫ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺟﻮ اﻧﺘﻈﺎم )ﻓﺮاﺋﻴﮉ ﺟﻲ ﻟﻴﻜﭽﺮ ﺟﻮ ﺗﺮﺟﻤﻮ‪ ،‬اﻧﮕﺮﻳﺰي‪ ‬ﺗﺎن(‪.‬‬ ‫‪‬‬
‫ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ داﻏﺴﺘﺎن )رﺳﻮل ﻫﻤﺰاﺗﻮف ﺟﻲ ﻛﺘﺎب ﺟﻮ ﺗﺮﺟﻤﻮ‪ ،‬اﻧﮕﺮﻳﺰي‪ ‬ﺗﺎن(‬ ‫‪‬‬
‫ﺧﻮاﺑﻦ ﺟﻲ ﺗﺸﺮﻳﺢ‪ :‬ﺳﮕﻤﻨﮉ ﻓﺮاﺋﻴﮉ ﺟﻲ ﻛﺘﺎب‪ The Interpretation of Dreams‬ﺟﻮ‬ ‫‪‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻮ)ﺟﻴﻤﺲ اﺳﭩﺮﺋﭽﻲ ﺟﻲ اﻧﮕﺮﻳﺰي ﺗﺮﺟﻤﻲ ﺗﺎن(‪.‬‬
‫ﻛﺮﺷﻦ ﭼﻨﺪر ﺟﻲ ﻫﻦ ﻧﺎول ﺟﻲ ﺗﺮﺟﻤﻲ ﻛﺮڻ ۾ ﻣﻮن ﺳﻨﮅي زﺑﺎن ﺟﻲ ﺗﻘﺪس ﮐﻲ‬
‫ﻗﺎﺋﻢ رﮐﮡ ﺟﻲ ﻛﻮﺷﺶ ﺗﻪ وڏي ﻛﺌﻲ آﻫﻲ‪ ،‬ﭘﺮ ان ﻫﻮﻧﺪي ﺑﻪ ﻛﭥﻲ ﻛﺎ ﻛﻤﻲ ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ‬
‫رﻫﺠﻲ وﺋﻲ ﻫﺠﻲ ﺗﻪ ﻣﻌﺬرت ﺧﻮاه آﻫﻴﺎن‪ .‬ﻣﺎن ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻫﻦ ﻧﻮﺟﻮان دوﺳﺖ اﻧﻌﺎم ﻋﺒﺎﺳﻲ‪‬‬
‫ﺟﻮ ﭤﻮراﺋﺘﻮ آﻫﻴﺎن‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﻫﻦ ﻧﺎول ﮐﻲ ﺷﺎﻳﻊ ﻛﺮي‪ ،‬ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻫﻤﺖ اﻓﺰاﺋﻲ ﻛﺌﻲ آﻫﻲ‪.‬‬
‫‪2012 .11 .04‬ع‬

‫ﺑﻴﺪل ﻣﺴﺮور ﺑﺪوي‬
‫ﻛﺮاﭼﻲ‪ .‬ﺳﻨﮅ‬
‫ور‬ ‫ ﺐ ل‬: ‫ﺌر‬ ‫ر‬ : ‫ﺐ‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ور‬ ‫ ﺐ ل‬: ‫ﺌر‬ ‫ر‬ : ‫ﺐ‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﺑ‬
‫ﺐ‬
‫ﺌ‬
‫ﺐ‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﮔﺎڏي ﺟﮇﻫﻦ ﭜﻨﺴﺎرا ﺟﻨﻜﺸﻦ ﺗﻲ ﺑﻴﭡﻲ ﺗﻪ‪ ،‬ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﺳﺎﻣﻬﻮن واري ﺑﺮٿ ﺗﻲ اڌ‬
‫ﻟﻴﭩﻴﻞ ﺷﺨﺺ‪ ،‬ﻣﻮن ﮐﺎن ﭘﮁﻴﻮ‪” :‬ﺑﺎﺑﻮ ﻫﻲ‪ ‬ﻛﻬﮍي اﺳﭩﻴﺸﻦ آﻫﻲ؟“‬
‫ﺣﺎﻻﻧﻚ ﭤﻮرو اﭤﻲ‪ ،‬دري‪ ‬واري ﻃﺮف ﺟﻬﻜﻲ‪ ،‬ﭔﺎﻫﺮ ﭘﻠﻴﭩﻔﺎرم ﺟﻲ ﻫﻚ ﭤﻨﭝﻲ ﺗﻲ ﻟﮙﻞ‬
‫ﺟﻨﻜﺸﻦ ﺟﻮ ﺑﻮرڊ ﻫﻮ ﭘﺎڻ ﺑﻪ ﭘﮍﻫﻲ ﭤﻲ ﺳﮕﻬﻴﻮ ﺗﻪ ﻛﻬﮍي اﺳﭩﻴﺸﻦ آﻫﻲ‪ ،‬ﭘﺮ ﻫﻮ ﺷﺨﺺ‬
‫اﻳﺘﺮو ﺗﻪ ﭤﻠﻬﻮ ﻫﻮ‪ ،‬اﻳﺘﺮو ﺗﻪ ﭰﻬﻠﻴﻞ‪ ،‬ﺑﮁﮍو ۽ ﭰﻴﭱﻮ ﻫﻮ ﺟﻮ ﮐﻴﺲ ﭤﻮرو ﺑﻪ اﭤﮡ ۽ ﮔﺮدن ﭰﻴﺮاﺋﻲ‬
‫دري‪ ‬ﻃﺮف ﺟﻬﻜﮡ ۾ اﻳﺘﺮي ﺋﻲ ﺗﻜﻠﻴﻒ ﭤﺌﻲ ﻫﺎ‪ ،‬ﺟﻴﺘﺮي ﻛﻨﻬﻦ ﺗﺎزي ﺗﻮاﻧﻲ ﻣﺎﮢﻬﻮ‪ ‬ﮐﻲ‬
‫ﭔﻦ ﻣﮣﻦ ﺟﻮ وزن ﮐﮣﮡ ۾!‬
‫اﻧﻜﺮي ﻫﻦ ﻣﻮن ﮐﺎن ﭘﮁﻴﻮ!‬
‫ﺳﭵﻲ ﺳﻔﺮ ۾ ﻫﻮ ﻣﻮن ﮐﺎن ﺧﺪﻣﺖ ﻛﺮاﺋﻴﻨﺪو ﭘﺌﻲ آﻳﻮ ۽ ﻣﺎن ﻫﻦ ﺟﻲ ڊﻳﻮﭨﻲ ڏﻳﻨﺪو ﭘﺌﻲ‬
‫آﻳﺲ‪ .‬ﺣﺎﻻﻧﻜﻪ ﻧﻪ ﻣﺎن ﮐﻴﺲ ﺳﭹﺎﮢﻴﻨﺪو ﻫﻮس‪ ،‬ﻧﻪ ﺋﻲ ﺳﻨﺪس ﻧﺎﻟﻲ ﮐﺎن واﻗﻒ ﻫﻮس‪ .‬ﻣﺎن ﺗﻪ‬
‫ﻫﻦ ﺟﻮ ﻛﻮ ﻣﺎﺋﭧ ﺑﻪ ﻛﻮﻧﻪ ﻫﻮس‪.‬‬
‫ﺗﮇﻫﻦ ﺑﻪ ﮐﻴﺲ آرام ﭘﻬﭽﺎﺋﮡ ﻣﻮن ﭘﻨﻬﻨﺠﻮ ﻓﺮض ﺳﻤﺠﻬﻴﻮ ﻫﻮ‪ ،‬ﮀﺎﻛﺎڻ ﺗﻪ ﻫﻮ اﻳﺘﺮو ﺗﻪ ﭤﻠﻬﻮ‬
‫ﻫﻮ ﺟﻮ ﭜﺎﻧﻴﻢ ﭘﺌﻲ ﺗﻪ ﻫﻮ رﻳﻞ ﺗﺎﺋﻴﻦ ﺑﻪ ﭘﺎڻ ﻫﻠﻲ ﻛﻮﻧﻪ آﻳﻮ ﻫﻮﻧﺪو!‬
‫ﻫﻦ ﺟﻮ رﻧﮓ ﻣﻴﻨﻬﻦ ﺟﻬﮍو ﻛﺎرو ﻫﻮ ۽ ان ﺟﻬﮍو ﺋﻲ ﺑﮁﮍو ﺑﻪ ﻫﻮ‪ ،‬آواز ﺑﻪ اﻫﮍو ﺋﻲ ﻫﻮس‬
‫ﺗﻪ ﻫﺮ ﺷﻲ‪ ‬۾ وات وﺟﻬﮡ ۽ ﮐﺎﺋﮡ ﺟﻮ ﺷﻮق ﺑﻪ ﻣﻴﻨﻬﻦ وارو ﻫﻮس‪ ،‬ﺗﻪ اوﮘﺮ ﻛﮃي ﭼﭕﺎڙڻ‬
‫ﺟﻲ ﺑﻪ ﻋﺎدت ﺑﻪ ﻣﻴﻨﻬﻦ واري ﺋﻲ ﻫﺌﺲ‪ .‬ﮐﻴﺲ ڏﺳﻨﺪي ﻣﻮن ﮐﻲ ﺳﺨﺖ ﻛﺮاﻫﺖ ﺑﻪ ﻣﺤﺴﻮس‬
‫ﭤﻴﻨﺪي ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﭘﺮ اﻧﻬﻦ ﮘﺎﻟﻬﻴﻦ ﺟﻲ ﺑﺎوﺟﻮد ﻣﺎن رﮘﻮ ﻫﻦ ﺟﻲ ﻣﺠﺒﻮري‪ ‬۽ ﻻﭼﺎري‪ ‬ﮐﻲ‬
‫ڏﺳﻲ‪ ،‬ﺳﻨﺪس ﺧﺪﻣﺖ ﻛﺮڻ ﺗﻲ آﻣﺎده ﭤﻴﻮ ﻫﻮس‪ .‬ﭤﻮرڙي ﭼﺮﭘﺮ ﺗﻲ‪ ،‬ﺑﻠﻚ ﻫﭣ وڌاﺋﻲ رﮘﻮ‬
‫ﭤﺮﻣﺎس ﮐﮣﻲ ﺳﮕﻬﮡ ﺟﻴﺘﺮي ﻣﻌﻤﻮﻟﻲ ﭼﺮﭘﺮ ﺗﻲ ﺑﻪ ﻫﻦ ﮐﻲ اﭜﺴﺎﻫﻲ وﭠﻴﻮ ﭤﻲ وﺋﻲ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﺗﻲ‬
‫ﺗﻜﻠﻴﻒ وري ﻣﻮن ﮐﻲ ﭘﺌﻲ ﭤﻲ‪ ،‬ان ﻛﺮي ﻣﺎن ﺳﻨﺪس ﺧﺪﻣﺖ اﺋﻴﻦ ﭘﺌﻲ ﻛﺌﻲ‪ ،‬ﺟﻴﺌﻦ‬
‫ﺟﺎﻧﻮرن ﺟﻮ ڊاﻛﭩﺮ ﻛﻨﻬﻦ زﺧﻤﻲ ﺟﺎﻧﻮر ﺟﻲ ﺧﺪﻣﺖ ﻛﻨﺪو آﻫﻲ‪.‬‬
‫ﻣﻮن اﺳﭩﻴﺸﻦ ﺟﻲ ﭜﺖ ﺗﻲ ﻟﮑﻴﻞ ﻫﻴﮉي رﻧﮓ ﺟﻲ ﺣﺮﻓﻦ ﮐﻲ ڏﺳﻨﺪي ﭼﻴﻮ!‬
‫”ﻫﻲ‪ ‬ﭜﻨﺴﺎرا ﺟﻨﻜﺸﻦ آﻫﻲ“!‬
‫ﻛﻮﺋﻲ ﺟﻬﮍﻳﻮن ﻧﻨﮃڙﻳﻮن‬ ‫اﻫﻮ ﻧﺎﻟﻮ ﭔﮅي ﺋﻲ ﻫﻦ ﺟﻲ اﮐﻴﻦ ۾ روﺷﻨﻲ اﭼﻲ وﺋﻲ‪ .‬ﺳﻨﺪس ُ‬
‫ﻧﻨﮃڙﻳﻮن اﮐﻴﻮن ﺑﺠﻠﻲ‪ ‬ﺟﻲ ﺑﻠﺒﻦ ﺟﻴﺎن ﭼﻤﻜﮡ ﻟﮙﻴﻮن!‬
‫ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ‪” :‬ﻫﺘﺎن ﺟﺎ ڏﻫﻲ ﭜﻼ ﺑﻴﺤﺪ ﻣﺰﻳﺪار ﻫﻮﻧﺪا آﻫﻦ‪ ،‬ﺑﺎﺑﻮ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﻛﺮي ﻣﻮن ﻻ‪ ‬ﻫﻚ‬
‫رﭘﺌﻲ ﺟﺎ ڏﻫﻲ ﭜﻼ ﺗﻪ وﭠﺠﺎن‪“!‬‬
‫ﻫﻦ وڏي ﻣﺸﻜﻞ ﺳﺎن ﮐﻴﺴﻲ ۾ ﻫﭣ وﺟﻬﻲ ﻫﻚ رﭘﺌﻲ ﺟﻮ ﻧﻮٽ ﻛﮃﻳﻮ!‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﻣﻮن ﭼﻴﻮ‪” :‬ﭔﻦ رﭘﻴﻦ ﺟﺎ ﮀﻮ ﻧﻪ وﭠﺎن‪ ،‬ﺟﻮ ﭤﻮري دﻳﺮ ۾ وري ﮔﻬﺮﻧﺪﻳﻦ!“‬
‫ﮐﺎﺋﮡ ﭘﻴﺌﮡ ﺟﻲ ﻣﻌﺎﻣﻠﻲ ۾ ﻫﻴﻠﺘﺎﺋﻴﻦ ﻣﻮن ﮐﻲ ﻫﻦ ﺟﻲ ﻫﭕﮁﻲ ۽ ﭘﻴﭩﻮڙي ﻫﺠﮡ ﺟﻮ اﻧﺪازو‬
‫ﭤﻲ ﭼﻜﻮ ﻫﻮ‪.‬‬
‫ﻣﺎن ﻫﻦ ﺟﻲ ﺷﻜﻞ ﺟﻲ ﻛﺸﻤﻜﺶ ﭘﮍﻫﮡ ﻟﮙﺲ‪ .‬ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﻫﻦ ﮐﻲ وﮢﻲ ﻫﺌﻲ ﭘﺮ‬
‫ﮐﻴﺴﻲ ﻣﺎن ﭔﻴﻮ رﭘﻴﻮ ﻛﮃڻ ﻫﻦ ﻻ‪ ‬ڏﮐﻴﻮ ﻫﻮ ۽ اﻧﻬﻲ‪ ‬ڏﮐﻴﺎﺋﻲ‪ ‬ﮐﺎن ﺑﭽﮡ ﭘﺌﻲ ﭼﺎﻫﻴﻮ‪ .‬ﭔﻦ‬
‫رﭘﻴﻦ ﺟﻲ ڏﻫﻲ ﭜﻠﻦ ﺟﻲ ﺷﻮق ۽ ﮐﻴﺴﻲ ﻣﺎن ﭔﺌﻲ رﭘﺌﻲ ﻛﮃڻ ﺟﻲ ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻲ‪ ‬ﺟﺎ ﭔﺌﻲ‬
‫َ‬
‫ﮀﺎﻧﻮ ﺟﻴﺎن ﻧﻈﺮ اﭼﮡ ﻟﮙﺎ‪.‬‬ ‫اﺣﺴﺎس ﻫﻦ ﺟﻲ ﺷﻜﻞ ﺗﻲ ُاس ۽‬
‫ﻣﻮن ﻫﻦ ﺟﻲ ﻣﺸﻜﻞ آﺳﺎن ﻛﻨﺪي ﭼﻴﻮ ‪” :‬ﭔﻴﻮ رﭘﻴﻮ ﭘﻮ‪ ‬ڏﺟﺎن‪ ،‬ﻓﻲ اﻟﺤﺎل ﻣﺎن ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ‬
‫ﭘﺌﺴﻦ ﻣﺎن ﭤﻮ وﭠﻲ اﭼﺎن‪.‬‬
‫ﭤﻠﻬﻲ ﺷﺨﺺ ﺟﻲ ﺷﻜﻞ ﺗﻲ اﻃﻤﻴﻨﺎن ۽ ﺳﻜﻮن ﺟﺎ آﺛﺎر ﻧﻤﻮدار ﭤﻴﮡ ﻟﮙﺎ‪ ،‬ﻣﮕﺮ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ‬
‫ﭜﺮﺳﺎن وﻳﭡﻞ ﻓﻮﺟﻲ‪ ‬ﺟﻲ ﭼﻬﺮي ﺗﻲ ﻛﺎوڙ ﺟﻲ ﻛﻴﻔﻴﺖ ﭘﻴﺪا ﭤﻴﮡ ﻟﮙﻲ‪ .‬ﻫﻦ ﭤﻠﻬﻲ ﺷﺨﺺ‬
‫ﮐﻲ ﭼﻴﻮ‪:‬‬
‫”ﭔﻴﻦ ﮐﺎن ﻛﻢ وﭠﻨﺪي ﺗﻮﮐﻲ ﺷﺮم ﻧﻪ ﭤﻮ اﭼﻲ‪ ،‬ﺟﻴﻜﮇﻫﻦ ﭘﻨﻬﻨﺠﻮ ﻛﻢ ﭘﺎڻ ﻛﺮﻳﻦ ﺗﻪ اﻳﺘﺮو‬
‫ﭤﻠﻬﻮ ﺑﻪ ﻧﻪ ﻫﺠﻴﻦ‪“.‬‬
‫”ﺗﻮﮐﻲ ﮀﺎﻫﻲ؟“ ﭤﻠﻬﻮ ﺷﺨﺺ ﻛﺎوڙ ﻛﻨﺪي ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ‪“:‬ﺗﻮﮐﻲ ﺗﻪ ﻛﻨﻬﻦ ﻛﻢ ﻻ‪ ‬ﻛﻮﻧﻪ ﭤﻮ‬
‫ﭼﻮان؟ ﺟﻨﻬﻦ ﮐﻲ ﭼﻮان ﭤﻮ اﻫﻮ ﺟﻴﻜﮇﻫﻦ ﺧﻮﺷﻲ‪ ‬ﺳﺎن ﻛﺮي ﭤﻮ ﺗﻪ ﺗﻨﻬﻨﺠﻮ ﮀﺎ ﭤﻮ وﭸﻲ؟“‬
‫”ﻣﻮن ﮐﻲ ﻛﻮ ﻛﻢ ﭼﺌﻲ ﺗﻪ ڏس!“ ﻓﻮﺟﻲ‪ ‬ﺑﻪ ﭘﻨﻬﻨﺠﻮ ﻏﺼﻮ ڏﻳﮑﺎرﻳﻨﺪي ﭼﻴﻮ‪ .‬ﺟﻨﻬﻦ ﮐﺎن‬
‫ﭘﻮ‪ ‬ﻫﻦ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﺑﻨﺪوق ﺟﻲ ﻛﻨﺪاخ ﺗﻲ ﻫﭣ ﭰﻴﺮﻳﻨﺪي ﭼﻴﻮ‪“:‬ﺗﻮ ﺟﻬﮍن ﻛﻢ ﭼﻮرن ﺋﻲ ﻫﻦ‬
‫دﻳﺶ ﺟﻲ ﺣﺎﻟﺘﻦ ﮐﻲ ﺑﮕﺎڙي ﮀﮇﻳﻮ آﻫﻲ‪ ،‬ﻛﻢ ﻛﻨﺪا ﻛﻮﻧﻪ‪ ،‬ﺑﺲ وﻳﻬﻲ ﮐﺎﺋﻴﻨﺪا ۽ ﭔﻴﻦ ﺗﻲ‬
‫ﺣﻜﻢ ﻫﻼﺋﻴﻨﺪا!“‬
‫ﭤﻠﻬﻲ ﺷﺨﺺ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﻨﻬﻦ ﺗﻲ اﺧﺒﺎر رﮐﻲ ﮀﮇي‪.‬‬
‫ﻓﻮﺟﻲ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ‪“:‬اﻫﮍي ﺋﻲ ﺧﺪﻣﺖ ﻛﺮاﺋﮡ ﺟﻮ ﺷﻮق اﭤﺌﻲ ﺗﻪ ﻛﻨﻬﻦ ﻧﻮﻛﺮ ﮐﻲ ﺳﺎڻ ﮐﮣﻲ‬
‫ﻧﻜﺮﻳﻦ ﻫﺎ!“‬
‫ﭤﻠﻬﻲ ﺷﺨﺺ اﺧﺒﺎر ﻣﻨﻬﻦ ﺗﺎن ﻫﭩﺎﺋﻲ ﭼﻴﻮ‪“:‬ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ زال اﻳﻨﺪڙ اﺳﭩﻴﺸﻦ ﮐﺎن ﺳﻮار ﭤﻴﻨﺪي!“‬
‫اﻳﺘﺮو ﭼﺌﻲ ﻫﻦ وري اﺧﺒﺎر ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﻨﻬﻦ ﺗﻲ رﮐﻲ ﮀﮇي‪.‬‬
‫ﻛﻮﭘﻲ ﻣﻨﺠﻬﺎن ﻧﻜﺮي آﻳﺲ‪ ،‬ﻛﺎرﻳﮉار ﻣﺎن ﭤﻴﻨﺪي ﺑﻮﮔﻲ‪ ‬ﻣﺎن ﭔﺎﻫﺮ اﭼﻲ ڏﻫﻲ ﭜﻠﻲ‬ ‫ﻣﺎن ُ‬
‫واري ﺟﻲ رﻳﮍﻫﻲ ﺗﺎﺋﻴﻦ وڏي ﻣﺸﻜﻞ ﺳﺎن ﭘﻬﺘﺲ‪ ،‬رﻳﮍﻫﻲ ﺗﻲ ﺗﻤﺎم ﮔﻬﮣﻲ رش ﻟﮙﻞ ﻫﺌﻲ‬
‫ﭘﺮ ﭔﻦ رﭘﻴﻦ ﺟﺎ ڏﻫﻲ ﭜﻼ ُﭔﮅي‪ ،‬ﭔﻴﻦ ﺳﻤﻮرن ﮔﺮاﻫﻜﻦ ﮐﻲ ﮀﮇي رﻳﮍﻫﻲ واري ﻣﻮن ﮐﻲ‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﻫﻚ دوﻧﻲ ۾ ڏﻫﻲ ﭜﻼ ڏﺋﻲ ﭔﻪ رﭘﻴﺎ وﭠﻲ ورﺗﺎ‪ .‬ﺟﮇﻫﻦ ڏﻫﻲ ﭜﻠﻲ واري وﭨﺎن ﻫﻠﮡ ﻟﮙﺲ ﺗﻪ‬
‫ﺑﻴﭡﻞ ﻛﻴﺘﺮاﺋﻲ ﮔﺮاﻫﻚ ﻣﻮن ﮐﻲ ﻛﺎوڙﻳﻞ ﻧﮕﺎﻫﻦ ﺳﺎن ڏﺳﮡ ﻟﮙﺎ‪ ،‬اﻳﺘﺮي ۾ رﻳﻞ ﺟﻲ‬
‫ﺳﻴﭩﻲ وﮘﻲ!‬
‫ﮔﺎڏي ﻫﻠﮡ ﻟﮙﻲ ﺗﻪ ڊوڙﻧﺪي‪ ،‬ﺳﻬﻜﻨﺪي آﺧﺮﻛﺎر ﻣﺎن ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﺑﻮﮔﻲ‪ ‬۾ ﺳﻮار ﭤﻴﮡ ۾‬
‫ﻛﺎﻣﻴﺎب ﭤﻲ وﻳﺲ‪ ،‬واﭘﺲ ﻛﻮﭘﻲ ۾ ﭘﻬﺘﺲ ﺗﻪ ﻓﻮﺟﻲ ﺟﻮ ﻧﺮاڙ اﭸﺎ ﺗﺎﺋﻴﻦ ﭼﮍﻫﻴﻞ ﻫﻮ‪ ،‬ﻛﺎوڙ‬
‫ﮐﺎن ﻫﻦ ﺟﻲ ﻧﺮاڙ ﺟﻮن ﻟﻜﻴﺮون ﺑﻪ ﮔﻬﺮﻳﻮن ﭤﻲ وﻳﻮن ﻫﻴﻮن‪ .‬ﻣﻮن دوﻧﻮ دري‪ ‬ﺟﻲ ﻫﻴﭡﺎن‬
‫واري ﭨﻴﺒﻞ ﺗﻲ رﮐﻴﻮ‪ ،‬ﭤﻠﻬﻮ ﺷﺨﺺ ﮔﻬﮣﻮ زور ڏﺋﻲ ۽ ﻛﻨﻬﻦ ﺣﺪ ﺗﺎﺋﻴﻦ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﺪد ﺳﺎن‬
‫اﭤﻲ ﺳﻴﭧ ﺗﻲ ﭨﻴﻚ ﻟﮙﺎﺋﻲ وﻳﻬﮡ ۾ ﻛﺎﻣﻴﺎب ﭤﻲ وﻳﻮ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﻣﻨﭩﻦ ﺗﺎﺋﻴﻦ ﻫﻮ ﺳﻬﻜﻨﺪو رﻫﻴﻮ‬
‫ﭘﺮ ﺟﻴﺴﺘﺎﺋﻴﻦ ﺳﻬﻜﻨﺪو رﻫﻴﻮ‪ ،‬ﺗﻴﺴﺘﺎﺋﻴﻦ ﺳﻨﺪس ﻧﻈﺮون ڏﻫﻲ ﭜﻠﻦ واري دوﻧﻲ ۾ ﮐﺘﻞ‬
‫رﻫﻴﻮن‪.‬‬
‫ﺟﮇﻫﻦ ﺳﻨﺪس ﺳﻬﻜﻮ ﻫﻠﻜﻮ ﭤﻴﻮ ﺗﻪ ﻫﻦ ﻧﮕﺎﻫﻦ ﺟﻲ اﺷﺎري ﺳﺎن ﻣﻮن ﮐﻲ ﭔﻨﻬﻲ ﺑﺮﭤﻦ ﺟﻲ‬
‫وچ ۾ دري‪ ‬ﻫﻴﭡﺎن ﻟﮙﻞ ﻣﻴﺰ ﺗﺎن دوﻧﻮ ﮐﮣﻲ ڏﻳﮡ ﻻ‪ ‬ﭼﻴﻮ‪.‬‬
‫ڏﻫﻲ ﭜﻠﻦ وارو دوﻧﻮ‪ ،‬ﭤﻠﻬﻲ ﺷﺨﺺ ﺟﻲ ﻫﭣ ۾ ڏﺋﻲ ﻣﺎن ﻓﻮﺟﻲ‪ ‬ﺟﻲ ﭜﺮﺳﺎن وﻳﻬﻲ رﻫﻴﺲ‪.‬‬
‫اﺳﺎن ﭔﺌﻲ ﭤﻠﻬﻲ ﺷﺨﺺ ﮐﻲ ڏﻫﻲ ﭜﻼ ﮐﺎﺋﻴﻨﺪي ڏﺳﮡ ﻟﮙﺎﺳﻴﻦ‪ .‬ﻫﻮ وڏي ﺷﻮق ﺳﺎن ڏﻫﻲ ﭜﻼ‬
‫ﮐﺎﺋﮡ ۾ ﻣﺸﻐﻮل ﻫﻮ‪ ،‬ﻫﺎﮢﻲ ﻧﻪ ﻫﻮ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻃﺮف ڏﺳﻲ رﻫﻴﻮ ﻫﻴﻮ ﻧﻪ ﺋﻲ ﻓﻮﺟﻲ‪ ‬ﺟﻲ ﻃﺮف!‬
‫ﻓﻮﺟﻲ‪ ‬ﻣﻮن ﮐﺎن ﭘﮁﻴﻮ‪“:‬ﻫﻲ ﺗﻨﻬﻨﺠﻮ ﻛﻮ ﻣﺎﺋﭧ آﻫﻲ؟“‬
‫ﻣﻮن اﻧﻜﺎر ۾ ﻣﭥﻮ ﻟﻮڏﻳﻮ‪.‬‬
‫”ﻛﻮ دوﺳﺖ؟“‬
‫ﻣﻮن وري ﺑﻪ اﻧﻜﺎر ۾ ﻣﭥﻮ ﻟﻮڏﻳﻮ‪.‬‬
‫”ﭴﺎڻ ﺳﭹﺎڻ وارو؟“‬
‫ﻣﻮن ﻣﺮﻛﻨﺪي ﻓﻮﺟﻲ‪ ‬ﮐﻲ ﭼﻴﻮ‪:‬‬
‫”ﻫﻦ ﭨﺮﻳﻦ ۾ ﺋﻲ ﻫﻦ ﺳﺎن ﻣﻼﻗﺎت ﭤﻲ آﻫﻲ‪“.‬‬
‫”ﺗﻪ ﭘﻮ‪ ‬اﻳﮇي ﻣﺤﺒﺖ ﺳﺎن ﻫﻦ ﺟﻲ ﺧﺪﻣﺖ ﮀﻮ ﭤﻮ ﻛﺮﻳﻦ؟“‬
‫”ﺑﺲ اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﺟﻲ ﻛﺮي‪“.‬‬
‫ﻓﻮﺟﻲ‪ ‬ﻫﻜﺪم ﭜﮍﻛﻮ ﮐﺎﺋﻴﻨﺪي ﭼﻴﻮ‪“:‬ﺗﻪ اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﺟﻲ ﻛﺮي ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﺑﻮﭨﻦ ﮐﻲ ﭘﺎﻟﺶ ﺑﻪ‬
‫ﻛﺮي وٺ!“‬
‫ﻓﻮﺟﻲ‪ ‬ﭘﻨﻬﻨﺠﺎ ﭘﻴﺮ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻃﺮف ﻛﺮي ﮀﮇﻳﺎ‪.‬‬
‫ﻣﻮن ﻫﻦ ﺟﻲ ﭘﻴﺮن ﮐﻲ زور ﺳﺎن ﭤﮇو ڏﺋﻲ ﮀﮇﻳﻮ‪.‬‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﻓﻮﺟﻲ‪ ‬ﺟﻮ ﻫﭣ ﻫﻜﺪم ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ راﺋﻴﻔﻞ ﺗﻲ ﭘﻴﻮ‪ ،‬ان ﮐﺎن اڳ ۾ ﺟﻮ ﻫﻮ اﻫﺎ راﺋﻴﻔﻞ ﮐﮣﻲ‬
‫ﻫﺎ‪ ،‬ﭤﻠﻬﻲ ﺷﺨﺺ ﺧﺎﻟﻲ دوﻧﻲ ﻃﺮف ڏﺳﻨﺪي وڏي ﺣﻴﺮت ﻣﺎن ﭼﻴﻮ‪:‬‬
‫”ﻫﻲ ﺗﻪ…‪..‬ﻫﻲ ﺗﻪ ﺗﻤﺎم ﮔﻬﭧ ﭤﻲ ﭘﻴﺎ‪“.‬‬
‫ﻣﻮن ﮐﻲ ﺑﻲ اﺧﺘﻴﺎر ﮐﻞ اﭼﻲ وﺋﻲ‪ ،‬ﻓﻮﺟﻲ ﺑﻪ ﺑﻲ اﺧﺘﻴﺎر ﮐﻠﻲ وﻳﭡﻮ‪ ،‬ﻫﻦ ﺟﻮ ﻫﭣ راﺋﻴﻔﻞ ﺗﺎن‬
‫ﻫﭩﻲ‪ ،‬ﺳﻤﺠﻬﺎﺋﮡ واري اﻧﺪاز ۾ ﭤﻠﻬﻲ ﺷﺨﺺ ڏاﻧﻬﻦ ﮐﭵﻲ وﻳﻮ‪:‬‬
‫”اﻳﺘﺮو ﻧﻪ ﮐﺎ‪ ،‬ﻧﻪ ﮐﺎ‪ ‬اﻳﺘﺮو!“‬
‫ﻓﻮﺟﻲ‪ ‬ﺟﻲ آﮜﺮ ﭤﻠﻬﻲ ﺷﺨﺺ ﺟﻲ ﭘﻴﭧ ﻃﺮف اﺷﺎرو ﻛﺮڻ ﻟﮙﻲ‪“،‬ﭘﻴﭧ ﭰﺎﭨﻲ ﭘﻮﻧﺪ‪ … ‬ﻣﺮي‬
‫وﻳﻨﺪﻳﻦ‪“.‬‬
‫ﭤﻠﻬﻮ ﺷﺨﺺ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ‪“:‬ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ﺟﺴﻢ ﺗﻮﻫﺎن ﭔﻨﻬﻲ ﮐﻲ ﻣﻼﺋﮡ ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬ﺑﻪ ﺗﻮﻫﺎن ﭔﻨﻬﻲ ﮐﺎن‬
‫ﭼﺌﻮﮢﻮن وڌﻳﻚ ﭤﻴﻨﺪو‪ ،‬ان ﻛﺮي ﻫﻦ ﭘﻴﭧ ﮐﻲ اﻳﺘﺮي ﺋﻲ ﺧﻮراڪ ﮔﻬﺮﺟﻲ‪“.‬‬
‫”۽ ﻣﻠﻚ ۾ ڏﻛﺮ ﭘﻴﻞ آﻫﻲ‪ “.‬ﻣﻮن ﻫﻦ ﮐﻲ ﺳﻤﺠﻬﺎﺋﻴﻨﺪي ﭼﻴﻮ‪.‬‬
‫ﻓﻮﺟﻲ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ‪“:‬۽ ﻫﻦ ﮐﻲ ڏﺳﻲ‪ ،‬ﻟﮙﻲ ﭤﻮﺗﻪ اﻫﻮ ڏﻛﺮ ﮀﻮ ﭘﻴﻮ آﻫﻲ!“‬
‫ﻓﻮﺟﻲ‪ ‬ﻣﻮن ﮐﻲ ﭼﻴﻮ‪“:‬ﺗﻮﻫﺎن ﺟﻬﮍن ﻧﻴﻚ ﻣﺎﮢﻬﻦ ﺋﻲ ﻫﻨﻦ ﺳﻴﭡﻴﻦ ﺟﻮن ﻋﺎدﺗﻮن ﺑﮕﺎڙي‬
‫ﮀﮇﻳﻮن آﻫﻦ‪ ،‬ﻫﺎﮢﻲ ﻫﻦ دﻧﺒﻲ ﮐﻲ ﺋﻲ ڏس‪ ،‬آﮜﺮﻳﻦ ۾ ﻗﻴﻤﺘﻲ ﻫﻴﺮن ﺟﻮن ﭘﻮرﻳﻮن ﭨﻲ ﻣﻨﮉﻳﻮن‬
‫ﭘﺎﺗﻴﻮن اﭤﺎﺋﻴﻦ‪ ،‬ﻛﺎ ﺑﻪ ﻣﻨﮉي ﭼﺎﻟﻴﻬﻦ ﻫﺰارن ﮐﺎن ﮔﻬﭧ ﻧﻪ ﻫﻮﻧﺪي‪ ،‬ﭘﺮ ﻫﻜﮍو ﻧﻮﻛﺮ ﺳﺎڻ ﻧﻪ‬
‫ﮐﻨﻴﻮ اﭤﺎﺋﻴﻦ!“‬
‫ﺳﻴﭟ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ‪“:‬اﻳﻨﺪڙ اﺳﭩﻴﺸﻦ ﺗﻲ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ زال اﻳﻨﺪي‪“.‬‬
‫ﻓﻮﺟﻲ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ‪“:‬اﻫﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮐﺎن ﮔﻬﭧ ﻧﻪ ﻫﻮﻧﺪي‪ ،‬ڏﻫﻦ ﻣﮣﻦ ﺟﻮ ﻻش ﻫﻮﻧﺪي!“‬
‫ﻏﺼﻲ ﮐﺎن ﺳﻴﭟ ﺟﻮ ﭼﻬﺮو ﺗﭙﮡ ﻟﮙﻮ‪ ،‬ﻛﻮﺋﻲ ﺟﻬﮍﻳﻮن ﭼﻨﺠﻬﻴﻮن ﭼﻤﻜﻨﺪڙ اﮐﻴﻮن‪ ،‬ﮐﻨﻮڻ‬
‫واﻧﮕﺮ ﭔﺮڻ ﻟﮙﺲ ۽ ﭼﭗ ﭜﻴﻜﻮڙﺟﻲ وﻳﺲ‪.‬‬
‫ﻓﻮﺟﻲ ﮐﻴﺲ ﺗﻨﮓ ﻛﺮڻ ﺟﻲ ارادي ﺳﺎن ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ‪“:‬ﻣﻮن ڏﭠﻮ آﻫﻲ ﺗﻪ ﭤﻠﻬﻦ ﻣﺎﮢﻬﻦ ﺟﻮن‬
‫زاﻟﻮن‪ ،‬ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﮍﺳﻦ ﺟﻴﺎن ﮔﻮﺑﻲ‪ ‬ﺟﻮ ﮔﻞ ﭤﻲ وﻳﻨﺪﻳﻮن آﻫﻦ‪“.‬‬
‫ﺳﻴﭟ ﺟﺎ ﭼﭗ ڏﻛﮡ ﻟﮙﺎ‪ ،‬ﭘﺮ ﻛﺠﻬﻪ ﻛﮁﻲ ﻧﻪ ﺳﮕﻬﻴﻮ ﺟﻮ ﻓﻮﺟﻲ‪ ‬ﭘﻨﻬﻨﺠﻮ ﻫﭣ راﺋﻔﻞ ﺗﻲ‬
‫رﮐﻲ ﮀﮇﻳﻮ ﻫﻮ‪.‬‬
‫ﻣﻮن ﻓﻮﺟﻲ‪ ‬ﮐﻲ ﭼﻴﻮ‪“:‬ﻛﺎوڙ ﮀﮇﻳﻮ‪ ،‬اﻳﻨﺪڙ اﺳﭩﻴﺸﻦ ﺗﻲ ﻫﻦ ﺟﻲ زال اﭼﮡ واري آﻫﻲ‪ .‬اﻫﺎ‬
‫ﻫﻦ ﮐﻲ ﺳﻨﭝﺎﻟﻲ وﭠﻨﺪي‪“.‬‬
‫”ﭘﺮ ﺗﻴﺴﺘﺎﺋﻴﻦ ﻫﻲ ﺗﻮﮐﻲ ﻛﻮ ﺑﻪ ﻛﻢ ﭼﻮي‪ ،‬ﺗﻮن ﻧﻪ ﻛﺮ‪ ،‬ﻫﻦ ﮐﻲ ﭘﺎڻ ﮐﻲ ﻛﺮڻ ڏي‪“.‬‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫”ﭠﻴﻚ آﻫﻲ‪ ،‬ﻫﺎﮢﻲ اﻳﺌﻦ ﺋﻲ ﭤﻴﻨﺪو‪ “.‬ﻣﻮن ﻓﻮﺟﻲ‪ ‬ﮐﻲ ﭼﻴﻮ ۽ ﭘﻮ‪ ‬ﭤﻮري دﻳﺮ ﺑﻌﺪ ﻟﻬﺠﻮ‬
‫ﺑﺪﻻﺋﻲ‪ ،‬ﻣﻮن ﻫﻦ ﮐﺎن ﭘﮁﻴﻮ‪“:‬ﻛﭥﺎن ﭘﻴﺎ اﭼﻮ؟“‬
‫”ﭔﻦ ﻣﻬﻴﻨﻦ ﺟﻲ ﻣﻮﻛﻠﻦ ﺳﺒﺐ ﮔﻬﺮ ﭘﻴﻮ وﭸﺎن‪“.‬‬
‫”ﻓﻮﺟﻲ‪ ‬ﺟﻮ ﭼﻬﺮو‪ ،‬ﮔﻬﺮ ﺟﻲ ﺧﻮﺷﻴﻦ ﺟﻲ ﺧﻴﺎل ﺳﺒﺐ ﭼﻤﻜﮡ ﻟﮙﻮ‪.‬‬
‫ﭘﻮ‪ ‬ﻫﻦ ﻣﻮن ﮐﺎن ﭘﮁﻴﻮ‪“:‬ﺗﻮن ﻛﭥﺎن ﭘﻴﻮ اﭼﻴﻦ؟“‬
‫ﻣﻮن ﭼﻴﻮ‪“:‬ﻣﺎن ﻛﻠﻜﺘﻲ ﮐﺎن ﭘﻴﻮ اﭼﺎن ﻫﻚ اﺧﺒﺎر ۾ اﻳﮉﻳﭩﺮ ﻫﻮس‪ ،‬ﭘﺮ اﺧﺒﺎر ﺑﻨﺪ ﭤﻲ‬
‫وﺋﻲ!“‬
‫”ﻫﺎ اڄ ﻛﻠﻬﻪ ﻛﻠﻜﺘﻲ ۾ وڏي ﮔﮍ ﭔﮍ آﻫﻲ‪ “.‬ﻓﻮﺟﻲ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ‪.‬‬
‫”اﺑﺎ ﮔﮍﭔﮍ ﺟﻲ ﻛﻬﮍي ﮘﺎﻟﻬﻪ ﭤﺎ ﻛﺮﻳﻮ‪ “،‬ﭤﻠﻬﻮ ﺷﺨﺺ اﺳﺎن ﺟﻲ ﮔﻔﺘﮕﻮ ۾ دﻟﭽﺴﭙﻲ وﭠﻨﺪي‬
‫ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ‪“:‬ﻣﺎن ﭘﺎڻ ﻛﻠﻜﺘﻲ ﻣﺎن ﭜﭵﻲ ﻧﻜﺘﻮ آﻫﻴﺎن‪ ،‬ﻧﻜﺴﻠﻴﻦ ﻧﻚ ۾ دم ﻛﺮي ﮀﮇﻳﻮ‬
‫ﻫﻮ‪ ،‬ﻣﻮن ﺧﻮد ﻛﻠﻜﺘﻲ وارو ﺳﺎرو ﻛﺎورﺑﺎر ﺑﻨﺪ ﻛﺮي ﮀﮇﻳﻮ آﻫﻲ‪ ،‬ﻫﺎﮢﻲ ﭜﻮﭘﺎل ۾ ﻧﺌﻴﻦ‬
‫ﻓﻴﻜﭩﺮي ﻫﮣﻨﺪس‪ .‬ﻛﻠﻜﺘﻲ ۾ ﺗﻪ ﺟﻴﺌﮡ ﺟﻨﺠﺎل آﻫﻲ‪ ،‬اﺳﺎن ﺟﺎ اٺ ڏﻫﻪ ﭜﺎﺋﻴﺒﻨﺪ ﺑﻪ ﻛﻠﻜﺘﻲ‬
‫ﻣﺎن اﺳﺎن ﺳﺎن ﮔﮇ ﻧﻜﺘﺎ‪ ،‬ﻛﻮ ﺑﻤﺒﺌﻲ‪ ‬وﻳﻮ ﺗﻪ ﻛﻮ ﻣﺪراس‪ ،‬ﻛﻮ ﭨﺮاﻧﻜﻮر ﺗﻪ ﻛﻮ ﻛﺎﻧﭙﻮر‪،‬‬
‫ﻣﺎن ﭜﻮﭘﺎل ﭘﻴﻮ وﭸﺎن…‪..‬ﭤﻮرو ﭤﺮ ﻣﺎس ﻣﺎن ﭘﺎﮢﻲ ﺗﻪ ڏﺟﺎن‪“.‬‬
‫ﭤﻠﻬﻲ ﺷﺨﺺ وڏي ﻋﺎﺟﺰي‪ ‬وﭼﺎن ﻣﻮن ڏي ﻧﻬﺎرﻳﻨﺪي ﭼﻴﻮ‪ .‬ﻣﺎن اﭤﮡ وارو ﺋﻲ ﻫﻮس ﺗﻪ‬
‫ﻓﻮﺟﻲ‪ ‬ﻫﭣ ﺟﻲ اﺷﺎري ﺳﺎن ﻣﻮن ﮐﻲ روﻛﻲ ورﺗﻮ‪ .‬ﭤﻠﻬﻲ ﺷﺨﺺ‪ ،‬ﻓﻮﺟﻲ‪ ‬ﺟﻮ اﺷﺎرو‬
‫ﺳﻤﺠﻬﻨﺪي ﻣﻮن ﮐﻲ ﭔﻴﻬﺮ ﻛﺠﻬﻪ ﺑﻪ ﻧﻪ ﭼﻴﻮ‪ .‬ﭤﻮري دﻳﺮ ﻫﻮ ﺧﺎﻣﻮش ﺋﻲ رﻫﻴﻮ‪ ،‬ﭘﺮ ﭘﻮ‪ ‬ﻫﻦ‬
‫ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﭘﻮري ﻃﺎﻗﺖ ﮔﮇ ﻛﺮي ﭜﺮﺳﺎن واري دﻳﻮار ﺗﻲ ﻟﮍﻛﻴﻞ ﭤﺮﻣﺎس ﻻﻫﻲ ورﺗﻮ ۽ ان‬
‫ﮐﻲ ﮐﻮﻟﻲ ان ﻣﺎن ﭘﺎﮢﻲ ﭘﻴﺌﮡ ﻟﮙﻮ‪.‬‬
‫ﭤﺮﻣﺎس اڌ ﺧﺎﻟﻲ ﻛﺮي ﻫﻦ ان ﮐﻲ ﭔﻴﻬﺮ ﺑﻨﺪ ﻛﻴﻮ ۽ ان ﺧﻮف ﮐﺎن ﺗﻪ وري ﭔﻴﻬﺮ اڃ ﻟﮙﻲ ان‬
‫ﻛﺮي ﻫﻦ ﭤﺮﻣﺎس ﮐﻲ ﺳﻴﭧ ﺗﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﺋﻲ ﭜﺮﺳﺎن رﮐﻲ ﮀﮇﻳﻮ‪ .‬ان ﺳﻤﻮري ﻛﻮﺷﺶ ﺟﻮ‬
‫ﻧﺘﻴﺠﻮ اﻫﻮ ﻧﻜﺘﻮ ﺟﻮ ﻫﻦ ﺟﻮ ﺳﺎﻫﻪ ﭜﺮﺟﻲ آﻳﻮ‪ ،‬ﺳﻨﺪس ﺳﻴﻨﻮ ڌﻧﻮڻ ﺟﻴﺎن ڌﻧﻮڻ ﻟﮙﻮ ۽ ﭼﻬﺮو‬
‫ﭘﮕﻬﺮ ۾ ﭔﮇي وﻳﺲ‪ .‬ﻫﻦ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻗﻤﻴﺺ ﺟﻲ ﭔﺎﻧﻬﻦ ﺳﺎن ﻣﻨﻬﻦ ﺗﻲ آﻳﻞ ﭘﮕﻬﺮ اﮔﻬﻴﻮ‪ ،‬ﭘﻮ‪‬‬
‫اﺧﺒﺎر ﭘﮍﻫﮡ ۾ ﻟﮙﻲ وﻳﻮ‪.‬‬
‫ﻛﻴﺘﺮي دﻳﺮ ﺗﺎﺋﻴﻦ ﻛﻮﭘﻲ ۾ ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ ﮀﺎﻧﻴﻞ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﮔﺎڏي ﮐﭩﺎﮐﭧ ﮐﭩﺎﮐﭧ ﻛﻨﺪي ﻫﻠﻲ رﻫﻲ‬
‫ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﭤﻠﻬﻲ ﺷﺨﺺ ﮐﻲ اﺧﺒﺎر ﭘﮍﻫﻨﺪي ﭘﮍﻫﻨﺪي ﮔﻬﻴﺮٽ اﭼﮡ ﻟﮙﺎ‪ ،‬ﻓﻮﺟﻲ ﮐﻴﺲ ﻛﺎوڙ ﻣﺎن‬
‫ﻧﻬﺎرﻳﻨﺪو رﻫﻴﻮ‪.‬‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﭤﻠﻬﻮ ﺷﺨﺺ ﻧﻨﮉ ﺳﺒﺐ ﺑﻴﻬﻮش ﭤﻴﻨﺪي ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ‪“:‬ﻣﻮن ﮐﻲ ﻧﻨﮉ ﭘﺌﻲ اﭼﻲ‪ .‬ﻣﻮﻧﮑﻲ ﺑﺮٿ ﺗﻲ‬
‫ﻟﻴﭩﮡ ڏﻳﻮ‪“.‬‬
‫”ﺗﻪ ﻟﻴﭩﻲ ﭘﺆ!“ ﻓﻮﺟﻲ‪ ‬ﭼﻴﻮ‪.‬‬
‫”ﻣﺎن ﭘﺎڻ ﻧﻪ ﭤﻮ ﻟﻴﭩﻲ ﺳﮕﻬﺎن‪ ،‬ﻫﻦ ﺑﺎﺑﻮ‪ ‬ﮐﻲ ﭼﺌﻪ ﺗﻪ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﺪد ﻛﺮي‪“.‬‬
‫”ﻧﻪ ﻫﻲ ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ﻛﺎﺑﻪ ﻣﺪد ﻧﻪ ﻛﻨﺪو‪ ،‬ﺗﻮن ﻛﻮﺷﺶ ﻛﺮي ﭘﺎڻ ﺋﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﺑﺮٿ ﺗﻲ ﻟﻴﭩﻲ‬
‫ﭘﺌ ُﻪ‪“.‬‬
‫ﭤﻠﻬﻲ ﺷﺨﺺ ﭼﻮ ﻃﺮف ﭘﮑﮍﻳﻞ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﺟﺴﻢ ﺟﻲ ﮔﻮﺷﺖ ڏاﻧﻬﻦ ﻧﻬﺎرﻳﻮ‪ ،‬ﭘﻮ‪ ‬ﻟﻴﭩﮡ ﺟﻲ‬
‫ﻛﻮﺷﺶ ﮐﻲ ﻧﺎﻣﻤﻜﻦ ﺳﻤﺠﻬﻲ ﻫﻮ وﻳﭡﻲ وﻳﭡﻲ ﺋﻲ ﺟﻬﻮﭨﺎ ﮐﺎﺋﮡ ﻟﮙﻮ‪.‬‬
‫ﻣﻮن ﮐﻲ ﻣﭥﺲ ﺗﺮس ﭘﺌﻲ آﻳﻮ ﭘﺮ ﻓﻮﺟﻲ‪ ‬ﺟﻮ ﻫﭣ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻛﻠﻬﻲ ﺗﻲ ﻣﻀﺒﻮﻃﻲ‪ ‬ﺳﺎن‬
‫رﮐﻴﻞ ﻫﻮ‪ .‬ﻣﺎن ﭤﻠﻬﻲ ﺷﺨﺺ ﺗﺎن ﻧﮕﺎﻫﻮن ﻫﭩﺎﺋﻲ ﮀﮇﻳﻮن ۽ دري‪ ‬ﮐﺎن ﭔﺎﻫﺮ ڏﺳﮡ ﻟﮙﺲ‪.‬‬
‫ﻛﺎ اﺳﭩﻴﺸﻦ وﻳﺠﻬﻲ ﭘﺌﻲ آﺋﻲ‪ ،‬آﺋﻮﭨﺮ ﺳﮕﻨﻞ ﺑﻪ ﮔﺬري وﻳﻮ ﺗﻪ ﮔﺎڏي‪ ‬ﺟﻲ رﻓﺘﺎر ﺑﻪ ﮔﻬﭩﺠﻲ‬
‫وﺋﻲ‪ .‬ﮔﺎڏي اﺳﭩﻴﺸﻦ ﺟﻲ وارڊ ۾ داﺧﻞ ﭤﻲ رﻫﻲ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬اﺳﭩﻴﺸﻦ ﺟﻮ ﭘﻬﺮﻳﻮن‬
‫وارڊ ﻧﻈﺮن ﻣﺎن ﮔﺬري وﻳﻮ‪.‬‬
‫ان اﺳﭩﻴﺸﻦ ﺟﻮ ﻧﺎﻟﻮ ﻣﻨﮕﻞ ﮐﭩﺎ ﻫﻮ‪ .‬ﺳﻨﮓ ﻣﺮﻣﺮ ﺟﻮن وڏﻳﻮن وڏﻳﻮن ﺳﺮون ۽ ﺗﺨﺘﺎ‪ ،‬ﻛﺎﭠﻲ‪‬‬
‫ﺟﻲ ﺷﻬﺘﻴﺮن ﺟﻴﺎن ﻫﻚ ﭔﺌﻲ ﻣﭥﺎن اوﺳﺎرﻳﻞ ﻫﺌﺎ‪.‬‬
‫ﮔﺎڏي ﺑﻴﻬﻲ رﻫﻲ‪ .‬ﺷﻮر‪ ،‬ﺣﺮﻛﺖ‪ ،‬ﮔﻬﻤﺎﮔﻬﻤﻲ ‪ ،‬ﻫﻚ ﭔﺌﻲ ۾ وﭼﮍﻧﺪڙ آواز‪ ،‬ﻛﺠﻬﻪ ﻣﻨﭩﻦ‬
‫ﮐﺎن ﭘﻮ‪ ‬ﻫﻜﮍو ﻗﻮﻟﻲ ﺳﺎﻣﺎن ﮐﻨﻴﻮ اﺳﺎن ﺟﻲ ﻛﻮﭘﻲ ﺟﻲ ﺳﺎﻣﻬﻮن ﺑﻴﻬﻲ رﻫﻴﻮ‪ ،‬ان ﺳﺎن ﮔﮇ‬
‫ڏﻫﻦ ﭔﺎرﻫﻦ ﺳﺎﻟﻦ ﺟﻮ ﻫﻜﮍو ﭔﺎر ﺑﻪ ﻫﻮ‪.‬‬
‫”اﭼﻮ اﭼﻮ‪ ،‬ﻛﻤﻞ‪ “،‬اﺳﺎن ﺟﻲ ﻛﻮﭘﻲ واري ﺳﻴﭟ ﮐﻴﺲ اﺷﺎرو ﻛﻨﺪي ﭼﻴﻮ‪” ،‬ﻣﺎن ﻫﺘﻲ‬
‫آﻫﻴﺎن ﻫﻦ ﻛﻮﭘﻲ ۾!“‬
‫ﻛﺠﻬﻪ ﮔﻬﮍﻳﻦ ﮐﺎن ﭘﻮ‪ ‬ﻫﻦ ﻛﻮﭘﻲ ۾ اﻓﺮاﺗﻔﺮي ﻣﭽﻲ وﺋﻲ‪ .‬ﻛﻤﻞ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﭼﺎﭼﻲ ﺟﺎ ﭘﻴﺮ‬
‫ﮀﻬﻲ رﻫﻴﻮ ﻫﻮ ﺗﻪ ﻗﻮﻟﻲ ﺳﺎﻣﺎن رﮐﻲ رﻫﻴﻮ ﻫﻮ ۽ اﺳﺎن ﺣﻴﺮت وﭼﺎن ﭼﻤﺒﻴﻠﻲ‪ ‬ﺟﻬﮍي‪ ،‬اﮀﻲ‬
‫رﻧﮓ واري ﻧﺎزڪ ﻣﮑﮍي‪ ‬ﺟﻬﮍي‪ ،‬وڏﻳﻦ وڏﻳﻦ اﮐﻴﻦ واري ﺳﺎﺋﻲ رﻧﮓ ﺟﻲ ﺳﺎڙﻫﻲ‪ ‬۾‬
‫ﻣﻠﺒﻮس ﻫﻚ ﻧﻮﺟﻮان ﻋﻮرت ﮐﻲ ڏﺳﻲ رﻫﻴﺎ ﻫﺌﺎﺳﻴﻦ‪ ،‬ﺟﺎ ﺳﻴﭟ ﺳﺎن ﭘﻴﺮﻳﻦ ﺟﻲ ﭘﺎﺳﻲ ﻫﭣ‬
‫وڌاﺋﻲ ﻣﻠﻲ رﻫﻲ ﻫﺌﻲ‪ .‬ﻫﻦ ﺟﻮ ﻧﺎزڪ ﻛﻠﻬﻮ ﺳﻴﭟ ﺟﻲ ﮘﻮري ﻫﭣ ﺟﻲ وزن ﺳﺎن ﻟﮇي ﻟﮇي‬
‫وﻳﻮ‪.‬‬
‫”ﭠﻴﻚ ﺗﻪ آﻫﻴﻦ ﻧﻪ ﺳﮙﻨﮅي؟“ ﺳﻴﭟ ﺧﻮﺷﻲ‪ ‬وﭼﺎن ﭜﮣﻜﮡ ﻟﮙﻮ‪.‬‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﭘﺘﻮ ﺋﻲ ﻧﻪ ﭘﻴﻮ ﺗﻪ ﻗﻮﻟﻲ ﻛﻬﮍي‪ ‬ﻣﻬﻞ وﻳﺎ‪ ،‬ﻛﻴﮇي‪ ‬ﻣﻬﻞ اﻫﻮ ڏﻫﻦ ﭔﺎرﻫﻦ ﺳﺎﻟﻦ وارو‬
‫ﮀﻮﻛﺮو رﺧﺼﺖ ﭤﻴﻮ‪ ،‬ﻛﻬﮍي وﻗﺖ ﮔﺎڏي ﻫﻠﻲ‪ ،‬ﺑﺲ اﻳﺘﺮو ﻣﺤﺴﻮس ﭤﻴﻮ ﺗﻪ ﮔﺎڏي ﮔﻬﮣﻲ‬
‫وﻗﺖ ﮐﺎن اﺳﭩﻴﺸﻦ ﮀﮇي ﭼﻜﻲ ﻫﺌﻲ‪ ،‬۽ اﻫﺎ ﺳﻬﮣﻲ ﻋﻮرت‪ ،‬اﺳﺎن ﺟﻲ ﺳﺎﻣﻬﻮن وﻳﭡﻞ ﺳﻴﭟ‬
‫ﭘﻠﻮ‪ ،‬ﺷﺮم ﺣﻴﺎ‪‬‬‫ﺟﻲ ﻗﺪﻣﻦ وٽ ﺑﻴﭡﻲ ﻫﺌﻲ‪ .‬ﺑﻨﺪرو ﻗﺪ‪ ،‬ﻧﺮاڙ ﺗﻲ ﺟﻬﻮﻣﺮ‪ ،‬ﻣﭥﻲ ﺗﻲ رﺋﻲ ﺟﻮ ُ‬
‫ﺟﻲ ﺗﺼﻮﻳﺮ‪ ،‬ﭘﺮ ﻛﻴﺘﺮي ﻧﻪ ﺳﻬﮣﻲ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﺟﻲ ﺳﻮﻧﻬﻦ ڏﺳﮡ ﺳﺎن‪ ،‬ڏﺳﮡ ﺟﻲ ﺑﮏ اﭸﺎن ﺑﻪ‬
‫وڌﻧﺪي ﻣﺤﺴﻮس ﭘﺌﻲ ﭤﻲ‪.‬‬
‫ﻣﺎن ۽ اﻫﻮ ﻓﻮﺟﻲ‪ ،‬ﭔﺌﻲ ان ﻋﻮرت ﮐﻲ ﻣﺴﻠﺴﻞ ڏﺳﻲ رﻫﻴﺎ ﻫﺌﺎﺳﻴﻦ‪.‬‬
‫ﺗﻪ اﻫﺎ ﻫﺌﻲ ﺳﻴﭟ ﺟﻲ زال!‬
‫ﺳﻴﭟ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﭘﻴﺮن ڏاﻧﻬﻦ اﺷﺎرو ﻛﻨﺪي ﻫﻦ ﮐﻲ ﭼﻴﻮ‪“:‬وﻳﻬﻲ رﻫﻪ ﺳﮙﻨﮅي!“‬
‫ﺳﮙﻨﮅي‪ ‬ﺳﺎﻣﺎن ﺟﻮ ﺟﺎﺋﺰو ورﺗﻮ‪ ،‬ﭤﺮﻣﺎس ﮐﻲ ﺳﻴﻠﻘﻲ ﺳﺎن ﻟﮍﻛﺎﺋﻲ ﮀﮇﻳﻮ‪ ،‬ﻣﺎﻧﻲ‪ ‬وار ﭨﻔﻦ‬
‫ﮐﻲ‪ ،‬ﻣﻴﺰ ﺟﻲ ﻫﻴﭡﺎن ﻫﭥﻴﻲ ﺟﻲ آﺳﺮي ﻟﮍﻛﺎﺋﻲ ﮀﮇﻳﻮ‪ .‬ﻣﭥﻴﻦ ﺳﻴﭧ ڏاﻧﻬﻦ ﻣﮍي ﻣﭥﻲ رﮐﻴﻞ‬
‫ﺳﺎﻣﺎن ﮐﻲ ﺑﻪ ﺳﭡﻲ ﻃﺮﻳﻘﻲ ﺳﺎن ﭠﻴﻚ ﻛﺮڻ ﻟﮙﻲ ﺗﻪ ﻧﻈﺮ آﻳﻮن‪ ،‬ﻫﻦ ﺟﻲ ﻫﭥﻦ ﺟﻮن ﮔﻠﮍن‬
‫ﺟﻴﺎن ﭨﮍﻧﺪڙ آﮜﺮﻳﻮن‪ ،‬ﻫﻦ ﺟﻲ ﭼﻴﻠﻬﻪ ﺟﻮ ﮐﭓ ۽ ﻛﻠﻬﻦ ﺟﻲ ﻟﭽﻚ‪ ،‬ﭘﻮ‪ ‬ﻫﻜﺪم ُﻣﮍي‪ ،‬ﻫﻦ‬
‫ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﺳﺎڙﻫﻲ ﭠﻴﻚ ﻛﺌﻲ‪ ،‬ﭴﮡ ﻫﻦ ﮐﻲ ان ﮘﺎﻟﻬﻪ ﺟﻮ اﺣﺴﺎس ﭤﻲ وﻳﻮ ﻫﻮ ﺗﻪ ﭔﻪ ڌارﻳﺎ ﻣﺮد‬
‫ﺳﻨﺪس ﺣﺴﻦ ﮐﺎن ﻣﺘﺎﺛﺮ ﭤﻴﻨﺪي ﮐﻴﺲ ﻣﺴﻠﺴﻞ ﮔﻬﻮري رﻫﻴﺎ آﻫﻦ‪.‬‬
‫ﭘﻮ‪ ‬ﻫﻮ‪ ‬وﻳﮍﻫﺠﻲ ﺳﻴﮍﻫﺠﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﮍس ﺟﻲ ﭘﻴﺮن ۾ وﻳﻬﻲ رﻫﻲ‪ .‬ﺳﻨﺪور ﺟﻮ ﻫﻚ وڏو‬
‫ﺗﻠﻚ ﻫﻦ ﺟﻲ ﻧﺮاڙ ﺗﻲ ﭼﻤﻜﻲ رﻫﻴﻮ ﻫﻮ‪.‬‬
‫”ﺳﮙﻨﮅي!“ ﺳﻴﭟ ﭤﻜﻞ ﻟﻬﺠﻲ ۾ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ زال ﮐﻲ ﺳﮇﻳﻮ‪“،‬ﻣﻮن ﮐﻲ ﻫﻦ ﺑﺮٿ ﺗﻲ ﻟﻴﭩﺎ‪“.‬‬
‫ان ﮐﺎن اڳ ﺟﻮ ﺳﮙﻨﮅي ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﺟﺎ‪ ‬ﺗﺎن اﭤﻲ ﻫﺎ‪ ،‬ﻣﻨﻬﻨﺠﺎ ۽ ﻓﻮﺟﻲ‪ ‬ﺟﺎ ﻫﭣ ﺳﻴﭟ ﺟﻲ ﺑﻐﻠﻦ‬
‫۾ ﭘﺌﺠﻲ ﭼﻜﺎ ﻫﺌﺎ ۽ اﺳﺎن ﻛﻮﺷﺶ ﻛﻨﺪي ﺳﻴﭟ ﮐﻲ وڏي اﺣﺘﻴﺎط ﺳﺎن ﺳﻨﺪس ﺑﺮٿ ﺗﻲ‬
‫ﺳﻤﻬﺎري رﻫﻴﺎ ﻫﺌﺎﺳﻴﻦ‪.‬‬
‫*‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫”ﻛﻨﻬﻦ ﮐﻲ ُﺳﮅ ُﻫﺌﻲ ﺗﻪ ﻫﻦ ﺑﮁﮍي ﺳﻴﭟ ﺟﻲ زال اﻳﺘﺮي ﺧﻮﺑﺼﻮرت ﻫﻮﻧﺪي!“‬

‫ﻓﻮﺟﻲ‪ ‬ﭼﻴﻮ‪ .‬ﻫﻦ ﺟﻮ ﺳﮅو ﺳﻨﺌﻮن اﺷﺎرو اﺳﺎن ﺟﻲ ﻛﻮﭘﻲ ۾ ﻟﻴﭩﻴﻞ ﺳﻴﭟ ۽ ان ﺟﻲ‬
‫ﻧﻮﺟﻮان زال ڏاﻧﻬﻦ ﻫﻮ ﻣﺎن ۽ ﻓﻮﺟﻲ ﭔﺌﻲ‪ ،‬ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻛﻮﭘﻲ ﻣﺎن ﭔﺎﻫﺮ اﭼﻲ ﻛﺎرﻳﮉور ﺟﻲ‬
‫ﻛﻨﮉ ۾ ﺳﮕﺮﻳﭧ ﮀﻜﻲ رﻫﻴﺎ ﻫﺌﺎﺳﻴﻦ ۽ ﮘﺎﻟﻬﻴﻮن ﻛﺮي رﻫﻴﺎ ﻫﺌﺎﺳﻴﻦ‪ .‬اﺳﺎن ﺳﻴﭟ ﮐﻲ‬
‫ﺳﻨﺪس ﺑﺮٿ ﺗﻲ ﻟﻴﭩﺎﺋﻲ ﮀﮇﻳﻮ ﻫﻮ‪ ،‬۽ ﻓﻮﺟﻲ‪ ‬ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻫﻴﭡﻴﻦ ﺑﺮٿ ﺳﻴﭡﻴﺎﮢﻲ‪ ‬ﻻ‪ ‬ﺧﺎﻟﻲ ﻛﺮي‬
‫ﮀﮇي ﻫﺌﻲ ﺗﻪ ﺟﻴﺌﻦ رات ﺟﻮ ان ﺳﻬﮣﻲ ﻋﻮرت ﮐﻲ ﺑﺎر ﺑﺎر ﻫﻴﭟ ﻣﭥﻲ ﻟﻬﮣﻮ ﭼﮍﻫﮣﻮ ﻧﻪ ﭘﻮي‪.‬‬
‫ﭘﺎﮢﻲ‪ ‬ﺟﺎ ﭔﻪ ﭤﺮﻣﺎس ﭜﺮاﺋﻲ ﺳﻴﭟ ﺟﻲ ﭜﺮﺳﺎن رﮐﺮاﻳﺎ وﻳﺎ ﻫﺌﺎ ۽ ﭔﻨﻬﻲ زال ﻣﮍﺳﻦ ﻻ‪ ‬ﻛﻴﻨﭩﻴﻦ‬
‫ﻣﺎن ﮔﺮم ﮔﺮم ﮐﻴﺮ ﮔﻬﺮاﻳﻮ وﻳﻮ ﻫﻮ ۽ اﻳﺌﺮ ﻛﻨﮉﻳﺸﻦ ﺟﻲ ﻛﻼس اﭨﻴﻨﮉﻧﭧ ﺟﻲ ﺧﻮﺷﺎﻣﺪ‬
‫ﻛﺮي ﺳﻴﭟ ۽ ﺳﻴﭡﻴﺎﮢﻲ‪ ‬ﻻ‪ ‬ﭔﻪ وﻫﺎﮢﺎ ﺑﻪ ﮔﻬﺮاﻳﺎ وﻳﺎ ﻫﺌﺎ!‬
‫ﭔﺎﻫﺮ ڏاڍي وﮢﻨﺪڙ ﭼﺎﻧﮉوﻛﻲ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﺟﻲ ﻫﻠﻜﻲ روﺷﻨﻲ‪ ‬۾ وڻ‪ ،‬ﭔﻨﻴﻮن ۽ ﻛﮇﻫﻦ‬
‫اﮢﻠﮑﻲ اﻣﻴﺪن ﺟﻲ ﻛﺮﮢﻲ ﺟﻴﺎن دل ۾‬ ‫ﻛﮇﻫﻦ ﻛﻨﻬﻦ ﮔﻬﺮ ﻣﺎن ڏﻳﺌﻲ ﺟﻲ روﺷﻨﻲ‪ ،‬ﻛﻨﻬﻦ َ‬
‫روﺷﻨﻲ ﻛﻨﺪي ﮔﺬري ﭤﻲ وﺋﻲ‪.‬‬
‫اﺳﺎن ﻛﻴﺘﺮي دﻳﺮ ﺗﺎﺋﻴﻦ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻛﻨﺪا رﻫﻴﺎﺳﻴﻦ‪ ،‬ﻓﻮﺟﻲ‪ ‬ﭘﻨﻬﻨﺠﻮ ﻧﺎﻟﻮ روﻧﻖ ﺳﻨﮕﻬﻪ ﭔﮅاﻳﻮ‬
‫ﻫﻮ‪ .‬ﻫﻮ ﺳﭝﺎﮢﻲ ﻧﻮي وﮘﻲ ﺻﺒﺢ ﺟﻮ ﺷﻬﭙﺎرا ﻧﺎﻟﻲ اﺳﭩﻴﺸﻦ ﺗﻲ ﻟﻬﻲ وﻳﻨﺪو‪ .‬ﻫﻮ ﺷﺎدي ﻛﺮڻ‬
‫ﭤﻲ وﻳﻮ‪ .‬ﭔﻪ ﻣﻬﻴﻨﺎ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ زال ﺳﺎن رﻫﻨﺪو‪ .‬ﻫﻦ ﭔﮅو آﻫﻲ ﺗﻪ ﺳﻨﺪس ﭤﻴﮡ واري زال ﺳﺎوﺗﺮي‪،‬‬
‫ڏاڍي ﺳﻬﮣﻲ آﻫﻲ‪ ،‬ﻫﻦ ﺳﻴﭡﻴﺎﮢﻲ‪ ‬ﺟﻬﮍي ﺗﻪ ﺳﻬﮣﻲ ﺷﺎﻳﺪ ﻧﻪ ﻫﺠﻲ‪ ،‬ﮀﻮ ﺗﻪ ﻫﻦ ﻋﻮرت ﮐﻲ ﺗﻪ‬
‫ﭜﮙﻮان ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻫﭥﻦ ﺳﺎن وﻳﻬﻲ ﭠﺎﻫﻴﻮ ﻫﻮ‪.‬‬
‫”ﭘﺮ ﭠﺎﻫﻲ! ﻛﻬﮍي ﺗﻪ ردي ﻫﭥﻦ ۾ ڏﺋﻲ ﮀﮇﻳﻮ آﻫﻲ‪ “،‬ﻣﻮن ﭼﻴﻮ ”ﻫﻨﺠﻲ ﺑﺪﻗﺴﻤﺘﻲ ﺗﻪ ڏﺳﻮ!“‬
‫”ﭘﺮ ﻫﻦ ﮐﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﺑﺪﻗﺴﻤﺘﻲ‪ ‬ﺟﻮ ﻛﻮ ﺑﻪ اﺣﺴﺎس ﻛﻮﻧﻬﻲ!“ ﻓﻮﺟﻲ‪ ‬ﭼﻴﻮ ”اﺳﺎن ﺟﻮن‬
‫ﻫﻨﺪﺳﺘﺎﻧﻲ ﻋﻮرﺗﻮن اﻫﮍﻳﻮن ﻫﻮﻧﺪﻳﻮن آﻫﻦ‪ ،‬ﺷﺮم ﺣﻴﺎ‪ ‬ﺟﻮ ﭘﺘﻠﻴﻮن‪ ،‬اﻫﻲ ﻣﮍﺳﻦ ﺟﻮ ﺟﺴﻢ ﻧﻪ‬
‫ڏﺳﻨﺪﻳﻮن آﻫﻦ‪ ،‬ﭘﺮ اﻧﻬﻦ ﺟﻲ ﻧﺎن‪ ‬ﺳﺎن ﺟﻴﺌﻨﺪﻳﻮن آﻫﻦ‪ ،‬ﺗﻮ ڏﭠﻮ ﻛﻮﻧﻪ ﺗﻪ ﻫﻮ‪ ‬ﻛﻴﺌﻦ ﻧﻪ‬
‫ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﺳﻴﭟ ﺗﻲ ﻧﮁﺎور ﭤﻲ رﻫﻲ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﻛﻴﺌﻦ ﻧﻪ ﻫﻦ ﺟﻲ ﺧﺪﻣﺖ‪ ،‬ﺳﭽﺎﺋﻲ‪ ‬۽ ﻟﮙﺎ‪ ‬ﺳﺎن‬
‫ﻛﺮي رﻫﻲ ﻫﺌﻲ‪ ،‬اﻫﮍﻳﻮن ﻫﻮﻧﺪﻳﻮن آﻫﻦ اﺳﺎن ﺟﻲ دﻳﺶ ﺟﻮن ﻋﻮرﺗﻮن‪“.‬‬
‫ﻣﻮن ﭼﻴﻮ‪“:‬ﻫﻦ وﻗﺖ اﻫﻲ ﭔﺌﻲ ﻛﻮﭘﻲ ۾ ﮀﺎ ﻛﺮي رﻫﻴﺎ ﻫﻮﻧﺪا؟“‬
‫روﻧﻖ ﺳﻨﮕﻬﻪ ﮐﻠﻲ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ‪“:‬ﻫﺎ اﻫﺎ ﻫﻚ وڏي ﻣﺸﻜﻞ ﮘﺎﻟﻬﻪ آﻫﻲ‪ ،‬ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ﺧﻴﺎل آﻫﻲ ﺗﻪ‬
‫ﺳﻴﭟ ﺳﻤﻬﻲ ﭘﻴﻮ ﻫﻮﻧﺪو‪ ،‬ﻫﻮ ﺗﻪ اﺳﺎن ﺟﻲ ﺳﺎﻣﻬﻮن ﺋﻲ ﮐﻮﻧﮕﻬﺮا ﻫﮣﻲ رﻫﻴﻮ ﻫﻮ!“‬
‫”۽ ﻫﻮ‪ ‬ﻛﺎﻣﮣﻲ ﻋﻮرت؟“ ﻣﻮن ﭘﮁﻴﻮ‪.‬‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫روﻧﻖ ﺳﻨﮕﻬﻪ ﮐﺎن ﺑﻲ اﺧﺘﻴﺎر ﻫﻚ آﻫﻪ ﻧﻜﺮي وﺋﻲ‪ ،‬ﻫﻚ دﭔﻴﻞ دﭔﻴﻞ آﻫﻪ آﻫﺴﺘﮕﻲ‪ ‬ﺳﺎن‬
‫ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ‪،‬‬
‫”ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻮ‪ ‬ﺑﻪ ﺳﻤﻬﻲ ﭘﺌﻲ ﻫﻮﻧﺪي!“‬
‫”ﮀﺎ ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ دل ﻛﺎﻧﻪ ﭤﻲ ﭼﻮي ﺗﻪ ……ﺗﻪ…ﺗﻪ‪ “،‬ﻣﻮن ﻫﻦ ڏاﻧﻬﻦ ڏﺳﻨﺪي ﺟﻤﻠﻲ ﮐﻲ‬
‫اﮢﭙﻮرو ﮀﮇي ڏﻧﻮ‪ ،‬ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ اﮐﻴﻦ ۾ ﺷﺮارت ﻫﺌﻲ‪.‬‬
‫ﻫﻮ ﻣﺮﻛﻴﻮ ۽ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻛﻠﻬﻲ ﺗﻲ ﻫﭣ رﮐﻲ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ‪“:‬ﺟﻴﻜﮇﻫﻦ ﻛﻮ ﭔﻴﻮ زﻣﺎﻧﻮ ﻫﺠﻲ ﻫﺎ‬
‫… ﺟﻴﻜﮇﻫﻦ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﺷﺎدي ﭤﻴﮡ واري ﻧﻪ ﻫﺠﻲ ﻫﺎ ﺗﻪ ﻣﺎن ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ﺳﻴﭟ ﺟﻲ روﺑﺮو ان‬
‫ﺟﻲ ﺳﻴﭡﻴﺎﮢﻲ ﮐﻲ اﻏﻮا ﻛﺮي وﭸﺎن ﻫﺎ‪ ،‬ﻣﮕﺮ ﻫﺎﮢﻲ ﺗﻪ ﻣﺎن ﭘﺎڻ ﺷﺎدي ﻛﺮڻ ﭘﻴﻮ وﭸﺎن‪.‬‬
‫ﻛﻨﻬﻦ ﺟﻲ ﮔﻬﺮ ۾ ڍوﻟﻚ وﭴﻲ رﻫﻲ ﻫﻮﻧﺪي‪ ،‬ﻛﻨﻬﻦ‪ ،‬ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻧﺎن‪ ‬ﺟﻲ ﻣﻴﻨﺪي ﻟﮙﺎﺋﻲ‬
‫ﻫﻮﻧﺪي‪ ،‬ﻧﻪ ﭴﺎڻ ﻫﻮ‪ ‬ﻛﻴﺌﻦ ﻟﮙﻨﺪي ﻫﻮﻧﺪي؟“‬
‫روﻧﻖ ﺳﻨﮕﻬﻪ ﮘﺎﻟﻬﺎﺋﻴﻨﺪي ﺧﺎﻣﻮش ﭤﻲ وﻳﻮ ۽ ﻣﻮن ﮐﻲ اﺋﻴﻦ ﻟﮙﻮ ﭴﮡ ﻫﻮ ان وﻗﺖ رﻳﻞ ۾‬
‫ﻣﻮﺟﻮد ﻛﻮﻧﻪ ﻫﻮ ﭘﺮ ﮔﺎڏي‪ ‬ﻣﺎن ﭨﭙﻮ ڏﺋﻲ‪ ،‬ﭼﺎﻧﮉوﻛﻲ‪ ‬۾ وﻫﻨﺠﻨﺪڙ ﭔﻨﻴﻦ ۽ دڙن ﺗﺎن ﭨﭙﻨﺪي‬
‫ﺷﺎﻳﺪ ﻛﻨﻬﻦ ﭔﺌﻲ ﻫﻨﮅ‪ ،‬ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﺳﺎوﺗﺮي‪ ‬ﺟﻲ ﮘﻮٺ ڏاﻧﻬﻦ ﻧﻜﺮي وﻳﻮ ﻫﻮ‪ ،‬رﮘﻮ ﻫﻦ ﺟﻮ‬
‫ﺟﺴﻢ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﺳﺎﻣﻬﻮن ﺑﻴﭡﻞ ﻫﻮ‪ ،‬ﭘﺮ ﺳﻨﺪس ﺑﻴﻘﺮار روح ﻛﭥﻲ دور ﻫﻠﻴﻮ وﻳﻮ ﻫﻮ‪.‬‬
‫۽ ﻣﻮن ﮐﻲ ﻛﻠﻜﺘﻲ ﺟﻲ ﻣﻴﻔﻴﺌﺮ ﺟﻲ ﻛﺎﻓﻲ ﺑﺎر ۾‪ ،‬ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻛﺘﺮﻳﻞ وارن ﮐﻲ ﺑﺎرﺑﺎر‬
‫ﺟﻬﭩﻜﺎ ڏﻳﮡ واري آﭜﺎ ُﻣﻜﺮﺟﻲ ﻳﺎد اﭼﻲ وﺋﻲ ﺟﺎ ﻣﻮن واﻧﮕﺮ اﺧﺒﺎر ”ﻛﻠﻜﺘﻪ ﺳﻦ“ ۾‬
‫ﻣﻼزم ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﻓﺮق ﺻﺮف اﻳﺘﺮو ﻫﻮ ﺟﻮ ﻣﺎن اﻳﮉﻳﭩﺮ ﻫﻮس ۽ ﻫﻮ‪ ‬ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ اﺳﺴﭩﻨﭧ اﻳﮉﻳﭩﺮ‬
‫ﻫﺌﻲ‪ .‬اﻫﺎ اﺳﺎن ﺟﻲ آﺧﺮي ﻣﻼﻗﺎت ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﮀﺎﻛﺎڻ ﺗﻪ ﻛﻠﻜﺘﻪ ﺳﻦ اﺧﺒﺎر ﺑﻨﺪ ﭤﻲ وﺋﻲ ﻫﺌﻲ ۽‬
‫ﻣﺎن ﻛﻠﻜﺘﻮ ﮀﮇي وﭸﻲ رﻫﻴﻮ ﻫﻮس‪.‬‬
‫ﻣﻴﻔﻴﺌﺮ ﺑﺎر ﺟﻲ ﻫﻠﻜﻲ اوﻧﺪاﻫﻲ‪ ‬۾‪ ،‬آﭜﺎ ﺟﻮ ﭼﻬﺮو ڏﺳﻲ رﻫﻴﻮ ﻫﻮس‪ ،‬ﺳﺎﻧﻮري رﻧﮓ ﮐﺎن‬
‫ﭤﻮرو ﮐﻠﻴﻞ رﻧﮓ‪ ،‬ﭤﻮرو ﺳﻮڙﻫﻮ ﻣﻨﻬﻦ ۽ ﭼﭗ ﭤﻮرا ﭤﻮرا ﮐﻠﻴﻞ‪ ،‬ﭴﮡ ﻛﻨﻬﻦ ﭼﻤﻲ‪ ‬ﻻ‪‬‬
‫ﺑﻴﻘﺮار‪ ،‬اﮐﻴﻦ ۾ ﺣﻴﺮاﻧﻲ ﺣﻴﺮاﻧﻲ‪ ،‬ﭘﺮ اوﭼﺘﻮ دارون‪ ‬ﺳﺎن ﭜﺮﻳﻞ ﺳﻮﺳﻮڙي‪ ‬ﺟﻴﺎن‪ِ ،‬ﺳﻲ ِﺳﻲ‬
‫ﺟﻬﮍي آواز ﺟﻬﮍا ﺳﻨﺪس ﭨﻬﻚ ﺟﻴﻜﻲ آﺳﭙﺎس وﻳﭡﻞ ﻣﺎﮢﻬﻦ ﮐﻲ ﮀﺮﻛﺎﺋﻲ ﮀﮇﻳﻨﺪا ﻫﺌﺎ‪،‬‬
‫ﺟﻨﻬﻦ ﺗﻲ ﭔﻴﻦ ﻣﻴﺰن ﺗﻲ وﻳﭡﻞ ﺟﻮڙا ﺑﻪ اﺳﺎن ڏاﻧﻬﻦ ڏﺳﮡ ﻟﮙﻨﺪا ﻫﺌﺎ‪ .‬وري ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ … ۽‬
‫ﻫﻚ اﮢﭵﺎﺗﻞ ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ … ۽ ﻫﻚ اﮢﭵﺎﺗﻞ ﮔﻬﺮي اداﺳﻲ …‪ ،‬ﭴﮡ آﭜﺎ ﺟﻲ ﺳﻴﻨﻲ ۾ ﮔﻬﺮي‬
‫ﻏﻢ ﺟﻮ دﭔﺎ‪ ‬آﻫﺴﺘﻲ آﻫﺴﺘﻲ وڌﻧﺪو ﻫﺠﻲ‪ ،‬۽ ﻛﺎﻓﻲ‪ ‬ﺟﻲ ﻫﻚ ُڍڪ ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬ﻛﺎﺟﻮ‪ ‬ﺟﻮ ﻫﻚ‬
‫داﮢﻮ‪ ،‬ﭴﮡ ﮔﻬﺮي ڍﻧﮃ ۾ ﻛﻮ ﭘﻬﮡ ﭰﭩﻮ ﻛﺮي‪ .‬آﭜﺎ ﺑﻪ ﻛﻴﺘﺮي دﻳﺮ ﮐﺎن ﭘﻬﮡ اﮀﻼﺋﻲ رﻫﻲ‬
‫ﻫﺌﻲ‪ ،‬۽ ﻣﺎن ﻫﻦ ﺟﻲ ﭼﭙﮍن ﺟﻲ ﻛﻨﺎرن ﺗﻲ ﺑﻴﭡﻞ ﻏﻢ ﮐﺎن ﻣﺘﺎﺛﺮ ﻫﻮس‪.‬‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫”ﺗﻮن ﮀﻮ ﭘﻴﻮ وﭸﻴﻦ؟“ آﭜﺎ ﭘﻨﺠﻮن ﭜﻴﺮو ﭘﮁﻴﻮ‪.‬‬

‫ﻣﻮن ﭘﻨﺠﻮن ﭜﻴﺮو ﭼﻴﻮ‪“:‬ﮀﺎﻛﺎڻ ﺗﻪ ﺟﻨﻬﻦ ﭨﺎري‪ ‬ﺗﻲ آﮐﻴﺮو ﻫﻮ اﻫﺎ ﭨﭩﻲ ﭘﺌﻲ! ﻛﻠﻜﺘﻪ ﺳﻦ‬
‫اﺧﺒﺎر ﺑﻨﺪ ﭤﻲ وﺋﻲ ﺗﻪ ﻣﺎن ﻛﻠﻜﺘﻲ ۾ رﻫﻲ ﮀﺎ ﻛﻨﺪس‪“.‬‬
‫”ﺗﻪ ﮀﺎ ﻛﻠﻜﺘﻲ ۾ ”ﺳﻦ“ ﮐﺎﻧﺴﻮا‪ ‬ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ﻻ‪ ‬ﭔﻲ ﻛﺎ ﺑﻪ دﻟﭽﺴﭙﻲ ﻛﺎﻧﻪ آﻫﻲ؟“ آﭜﺎ اﭤﻨﺪي‬
‫ﭘﮁﻴﻮ‪.‬‬
‫آﭜﺎ ﺟﻮ آواز ﺳﻨﻬﻮ ۽ ﭼﭝﻨﺪڙ ﻧﻪ ﭘﺮ ﮔﻬﺮو ۽ ﮔﺪاز ﻫﻮ‪ ،‬ﻟﮙﻨﺪو ﻫﻮ‪ ،‬ﻫﻦ ﺟﻲ آواز ﺟﻮن آﮜﺮﻳﻮن‬
‫ﭧ ﺟﻲ ﮀﻬﺎ‪ ‬وارو اﺣﺴﺎس ﭘﻴﺪا ﻛﺮي رﻫﻴﻮن ﻫﺠﻦ‪.‬‬ ‫ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﻨﻬﻦ ﮐﻲ ﮀﻬﻨﺪي‪ ،‬ﻣﻮن ۾ َﭘ َ‬
‫آﻫﺴﺘﻲ آﻫﺴﺘﻲ ﻛﻨﻬﻦ ﺟﻬﺮﮢﻲ ﺟﻴﺎن رﻫﻨﺪڙ آواز‪ ،‬آﭜﺎ ﺟﻮ آواز ﻣﻮن ﮐﻲ ﭘﺴﻨﺪ آﻫﻲ‪ ،‬ﻟﮙﻨﺪو‬
‫ﺮت ﻫﻦ ﺟﻲ آواز ۾ ﮐﻠﻨﺪا ﻫﺠﻦ‪.‬‬ ‫آﻫﻲ ﺳﻮز ۽ ﺳﺎز ﺟﺎ ﮔﻬﺮا َﭘ َ‬
‫”ﻧﻪ اﺋﻴﻦ ﺗﻪ ﻧﻪ آﻫﻲ‪ “.‬ﻣﻮن ﻫﻦ ﮐﻲ ﭼﻴﻮ‪” :‬ﻛﻠﻜﺘﻲ ۾ ﻫﻚ ﮀﻮﻛﺮي رﻫﻨﺪي آﻫﻲ‪ ،‬ﻣﻮن ﮐﻲ‬
‫ان ۾ دﻟﭽﺴﭙﻲ آﻫﻲ ۽ ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻦ ﮐﻲ ﺑﻪ ﻫﺠﻲ!“‬
‫”ﭘﻮ‪‬؟“ آﭜﺎ ﺟﺎ ﭼﭗ ﭤﻮرا وڌﻳﻚ ﮐﻠﻴﺎ‪.‬‬
‫”ﻣﺸﻜﻞ اِﻫﺎ آﻫﻲ ﺗﻪ اﻫﺎ ﮀﻮﻛﺮي ﻣﻮن ﺳﺎن ﺷﺎدي ﻧﻪ ﻛﻨﺪي!“‬
‫آﭜﺎ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ وارن ﮐﻲ ﺟﻬﭩﻜﻮ ڏﺋﻲ ﭼﻴﻮ‪“:‬اﻫﺎ ﮀﻮﻛﺮي ﺷﺎدي‪ ‬ﮐﻲ ﻫﻚ ڍوﻧﮓ ﺳﻤﺠﻬﻨﺪي‬
‫آﻫﻲ!“‬
‫”۽ ﮔﮇ رﻫﮡ ۾ اﻫﺎ ﺑﺮاﺋﻲ آﻫﻲ ﺗﻪ ﻫﻚ ڏﻳﻨﻬﻦ اﻫﺎ ﮀﻮﻛﺮي ﻣﻮن ﮐﺎن ﺑﻴﺰار ﭤﻲ ﭜﭵﻲ وﻳﻨﺪي!“‬
‫”اﻫﻮ ﺑﻪ ﺗﻪ ﭤﻲ ﺳﮕﻬﻲ ﺗﻪ“ آﭜﺎ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪“،‬ﺗﻪ اﻫﻮ ﻣﺮد ان ﮀﻮﻛﺮي‪ ‬ﮐﺎن ﺑﻴﺰار ﭤﻲ ﭜﭵﻲ‬
‫وﭸﻲ!“‬
‫ﻣﻮن ﭼﻴﻮ ‪“:‬ﻫﻦ ﮐﻲ ﭜﭵﮣﻮ ﻫﻮﻧﺪو ﺗﻪ ﺷﺎدي‪ ‬ﮐﺎن اڳ ۾ ﺋﻲ ﭜﭵﻲ وﻳﻨﺪو!“‬
‫اﺳﺎن ﺟﻲ آس ﭘﺎس ﻣﻴﺰن ﺗﺎن ﭔﻪ ﺟﻮڙا اﭤﻲ ﻫﻠﻴﺎ وﻳﺎ‪ ،‬ﭔﺎﻫﺮﻳﻮن دروازو ﭤﻮرو ﮐﻠﻴﻮ‪ ،‬ﭔﻨﭙﻬﺮن‬
‫ﺟﻲ ﺟﻬﺮﻣﺮ ﻛﻨﺪڙ اس‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﮔﻬﮍﻳﻦ ﻻ‪ ‬اﺳﺎن ﺗﺎﺋﻴﻦ ﺑﻪ آﺋﻲ…‪.‬ﭘﻮ‪ ‬اﺳﺎن وﭨﺎن ﺗﺮﻧﺪي‪،‬‬
‫ﻫﻠﻜﻲ اﻧﮅﻳﺮي ۽ ان ﺟﻲ ﭤﮅڙي ﻓﻀﺎ ۾ وﭸﺎﺋﺠﻲ وﺋﻲ‪.‬‬
‫آﭜﺎ ﭤﻮرو اﮘﭝﺮو ﭤﻴﻨﺪي ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻫﭣ ﺳﺎن ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻫﭣ ﮐﻲ ﭘﻜﮍﻳﻨﺪي ﭼﻴﻮ‪“:‬اﺳﺎن ﻫﺘﻲ ﮀﻮ‬
‫ﻧﻪ ﭤﺎ رﻫﻲ ﺳﮕﻬﻮن؟ ﺳﺘﻦ ﺳﺎﻟﻦ ﺗﺎﺋﻴﻦ‪ ،‬ﺗﻮن ﻛﻠﻜﺘﻪ ﺳﻦ ﺟﻮ اﻳﮉﻳﭩﺮ رﻫﻴﻮ آﻫﻴﻦ‪ ،‬ﭘﻨﺠﻦ‬
‫ﺳﺎﻟﻦ ﺗﺎﺋﻴﻦ ﻣﺎن ان ﺟﻲ اﻳﮉﻳﭩﺮ رﻫﻲ آﻫﻴﺎن‪ ،‬ﮀﻮ ﻧﻪ اﺳﺎن ﭔﺌﻲ ﮔﮇﺟﻲ ﻫﻜﮍو رﺳﺎﻟﻮ ﻛﮃون‪،‬‬
‫ﮔﮇ رﻫﻮن‪ ،‬ﮔﮇﺟﻲ ﻛﻢ ﻛﺮﻳﻮن!“‬
‫”۽ ﮔﮇﺟﻲ ﺗﺒﺎﻫﻪ ﭤﻴﻮن!“ ﻣﻮن ﻫﻦ ﮐﻲ ﭼﻴﻮ‪.‬‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫”ﺗﻮن ﻫﺮ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﮐﻲ ﻣﻨﻔﻲ رﻧﮓ ۾ ﮀﻮ وﭠﻨﺪو آﻫﻴﻦ؟“ آﭜﺎ ﺷﻜﺎﻳﺖ واري ﻟﻬﺠﻲ ۾ ﻣﻮن ﮐﻲ‬
‫ﭼﻴﻮ‪.‬‬
‫”اﭴﻜﻠﻬﻪ ﻛﻠﻜﺘﻲ ﺗﻲ ﻣﻨﻔﻲ رﻧﮓ ﮀﺎﻧﻴﻞ آﻫﻲ‪ ،‬ان ﻛﺮي ﻣﺎن ﺑﻪ ان رﻧﮓ ۾ ﮘﺎﻟﻬﺎﻳﺎن ﭤﻮ‪،‬‬
‫ﺷﺨﺼﻲ ﭜﭷ ڊاﻫﻪ‪ ،‬ﺑﻨﺪوق ﺟﻮن ﻧﺎﻟﻴﻮن‪ ،‬ﭨﺌﮕﻮر ﮐﺎن اﻧﻜﺎر‪ ،‬اﻧﻘﻼب ﺗﻪ ﻋﻮام ﺟﻲ ُﻣﻨﮉي‪ ‬۾‬
‫ﻫﻴﺮي ﺟﻲ ُﭔﮍي واﻧﮕﺮ ﺟﮍﻳﻞ ﻫﻮﻧﺪو آﻫﻲ‪ ،‬اﻫﻮ ﻋﻮام ﮐﺎن ڏﻫﻪ ﻣﻴﻞ ﭘﺮي ﭜﭵﮡ ﺳﺎن ﺗﻪ ﺣﺎﺻﻞ‬
‫ﻧﻪ ﭤﻴﻨﺪو آﻫﻲ آﭜﺎ ڊارﻟﻨﮓ‪“.‬‬
‫”ﭘﺮ اﻫﻲ ﻧﻮﺟﻮان ﻛﻴﺘﺮا ﻧﻪ ﺳﭽﺎ ۽ ﺑﻬﺎدر آﻫﻦ‪ ،‬اﻫﻮ ﺗﻪ ﻣﭹﻴﻨﺪﻳﻦ ﻧﻪ؟“‬
‫”ﻣﭹﺎن ﭤﻮ‪“.‬‬
‫”ﻫﻨﻦ ﺟﻲ دﻟﻴﻦ ۾ ﺗﺒﺪﻳﻠﻲ‪ ‬ﺟﻲ آڳ ﭔﺮي رﻫﻲ آﻫﻲ ﺗﻪ ﮀﺎ ﻫﻮ ﺧﺎﻣﻮش ﭤﻲ وﻳﻬﻲ رﻫﻦ‪ ،‬ﻧﺎ‬
‫اﻧﺼﺎﻓﻲ‪ ‬ﺟﻲ اﮘﻴﺎن ﻛﻨﮅ ﺟﻬﻜﺎﺋﻲ ﮀﮇﻳﻦ‪ ،‬ﻃﺎﻗﺘﻮر ﻣﺎﮢﻬﻦ ﺟﻲ ﭰﺮﻣﺎر ﮐﻲ ﻛﻨﻬﻦ آري ﺟﻴﺎن‬
‫ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﺳﻴﻨﻲ ﺗﻲ ﻫﻠﮡ ڏﻳﻦ؟ ﻇﻠﻢ ﺟﻲ ﺗﻠﻮار ﮐﻲ ﻣﻴﺎڻ ﻣﺎن ﻧﻜﺮﻧﺪي ﺋﻲ ﻛﻠﻜﺘﻲ ﻣﺎن‬
‫ﭜﭵﻲ وﭸﻦ!“‬
‫”ﺗﻮن ﻣﻮﻧﮑﻲ ﻏﻠﻂ ﺳﻤﺠﻬﻴﻮ آﻫﻲ آﭜﺎ‪ ،‬ڏﻳﺌﻮ ﭔﺎري ان ﮐﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﮀﺖ ﺟﻲ وﻳﺠﻬﻮ رﮐﮡ‬
‫ﺳﺎن ﻛﮇﻫﻦ ﻛﮇﻫﻦ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﺋﻲ ﮔﻬﺮ ﮐﻲ ﺑﺎﻫﻪ ﺑﻪ ﻟﮙﻲ وﻳﻨﺪي آﻫﻲ‪ ،‬ﻛﮇﻫﻦ ﻛﮇﻫﻦ ﻛﺎ ﻏﻠﻂ‬
‫ﺗﺪﺑﻴﺮ ﺑﻪ ﺳﭻ ﺟﻲ ﺳﻴﻨﻲ ۾ ﺗﻠﻮار ﺟﻲ ڌار واﻧﮕﺮ ﮐﭙﻲ وﻳﻨﺪي آﻫﻲ‪ .‬ﻣﺎﮢﻬﻦ ﮐﻲ ﮔﮇ ﮐﮣﮡ‬
‫ﮐﺎﻧﺴﻮا‪ ‬اڄ ﺗﺎﺋﻴﻦ ﻛﺎ ﺑﻪ اﻧﻘﻼﺑﻲ ﻛﻮﺷﺶ ﻛﺎﻣﻴﺎب ﻛﺎﻧﻪ ﭤﻲ آﻫﻲ‪“.‬‬
‫”اﻫﻮ ﻏﻠﻂ آﻫﻲ‪ ،‬اﺳﺎن ﻛﻮﺷﺶ ﻛﻨﺪا رﻫﻨﺪا آﻫﻴﻮن‪ ،‬ﻛﺎﻣﻴﺎب ﭤﻴﻮن ﻳﺎ ﻧﻪ‪ ،‬ان ﺟﻮ ﻓﻴﺼﻠﻮ‬
‫ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻫﭣ ۾ ﻧﻪ آﻫﻲ ﭘﺮ ﻛﻮﺷﺶ ﻛﺮڻ ﻓﺮض آﻫﻲ‪ ،‬ﺟﻴﻜﮇﻫﻦ ‪ 1915‬ﺟﻮ اﻧﻘﻼب ﻧﻪ ﻫﺠﻲ‬
‫ﻫﺎ ﺗﻪ ‪1950‬ﺟﻮ اﻧﻘﻼب ﻛﻴﺌﻦ اﭼﻲ ﻫﺎ؟“‬
‫”ﭘﺮ اﻫﻮ اﻧﻘﻼب ﺑﻪ ﺗﻪ ﻫﺠﻲ!“‬
‫”ﺗﻮن ڊﭴﮣﻮ ۽ ﭜﺎﭴﻮﻛﮍ آﻫﻴﻦ!“‬
‫ﻣﺎن ﺧﺎﻣﻮش رﻫﻴﺲ‪.‬‬
‫”ﭘﻮ‪ ‬ﺗﻮن ﻛﻴﺌﻦ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﮔﻬﺮ ۾ اﻧﻘﻼﺑﻴﻦ ﮐﻲ ﭘﻨﺎﻫﻪ ڏﻧﻲ‪ ،‬ﻣﻬﻴﻨﻦ ﺟﺎ ﻣﻬﻴﻨﺎ ﺗﻮ ﻧﻜﺴﻠﻴﻦ‬
‫ﮐﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﮔﻬﺮ ۾ ﻟﻜﺎﺋﻲ وﻳﻬﺎرﻳﻮ ۽ ﭘﻮﻟﻴﺲ ﺗﻮﺗﻲ ﻛﮇﻫﻦ ﺷﻚ ﺑﻪ ﻧﻪ ﻛﻴﻮ‪ ،‬ﮀﺎﻛﺎڻ ﺗﻪ ﺗﻮ‬
‫ﺳﺪاﺋﻴﻦ ﺳﻦ اﺧﺒﺎر ۾ ﻧﻜﺴﻠﻴﻦ ﺟﻲ ﻛﻮﺷﺸﻦ ﺟﻮ ﻣﺬاق اڏاﻳﻮ‪ .‬ﻣﺎن ﺳﻤﺠﻬﻨﺪي ﻫﺌﺲ ﺗﻪ ﺗﻮن‬
‫دﻟﻲ ﻃﻮر اﺳﺎن ﺳﺎن ﮔﮇ آﻫﻴﻦ‪“.‬‬
‫”ﻣﺎن دﻟﻲ ﻃﻮر ﺋﻲ ﺗﻮﺳﺎن ﮔﮇ آﻫﻴﺎن‪ “.‬ﻣﺎن ﻫﻦ ﺟﻲ وﻳﺠﻬﻮ ﺟﻬﻜﻲ ﻫﻦ ﺟﻲ وارن ﺳﺎن ﮐﻴﮇڻ‬
‫ﻟﮙﺲ‪.‬‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﻫﻦ وﻗﺖ ﻣﻴﻔﻴﺌﺮ ۾ ﻛﻮﺋﻲ ﺑﻪ ﻛﻮﻧﻪ ﻫﻮ‪ ،‬ﻣﻴﺰ ۽ ﻛﺮﺳﻴﻮن ﺧﺎﻟﻲ ﭘﻴﻮن ﻫﻴﻮن‪ ،‬ﭔﻪ وﻳﭩﺮ ﻫﻚ‬
‫ﻛﻨﮉ ۾ ﮔﻬﻴﺮٽ ﮐﺎﺋﻲ رﻫﻴﺎ ﻫﺌﺎ‪ .‬ﻛﺎﺋﻮﻧﭩﺮ ﺗﻲ ﻛﻼرڪ ﭘﻴﻨﺴﻞ ﺟﻮ ﻫﻜﮍو َﺳﺮو وات ۾‬
‫وﺟﻬﻲ ﺑﻠﻦ ۽ رﺳﻴﺪ ﺑﻮﻛﻦ ﺗﻲ ﺟﻬﻜﻴﻞ ﻫﻮ‪.‬‬
‫”ﭘﻮ‪ ‬ﺗﻮن ﮀﻮ ﭘﻴﻮ وﭸﻴﻦ؟“ آﭜﺎ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﭜﺮﺟﻲ آﻳﻞ ﻧﮍي‪ ‬ﺳﺎن ﭘﮁﻴﻮ‪.‬‬
‫”ﻣﻮن ﮐﻲ ﻫﻲ ﺷﻬﺮ ﭘﺴﻨﺪ ﻧﻪ آﻫﻲ‪ ،‬ﻣﻮن ﮐﻲ ﻛﻮ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﭘﺴﻨﺪ ﻧﻪ آﻫﻲ‪ ،‬ﻣﺎن ﻫﺘﺎن وﭸﺎن ﭘﻴﻮ‪،‬‬
‫ﻣﺎن اﺧﺒﺎرن ﮐﺎن ﭘﺮي ﭜﭵﮡ ﭤﻮ ﭼﺎﻫﻴﺎن‪ ،‬اﻳﻨﺪڙ ڏﻫﻦ ﺳﺎﻟﻦ ﺗﺎﺋﻴﻦ ﻣﺎن ﻛﺎ ﺑﻪ اﺧﺒﺎر ﻧﻪ ﭘﮍﻫﻨﺪس‪،‬‬
‫ﺳﭝﺌﻲ ﻟﻔﻆ ﺑﻴﻜﺎر ۽ ﺳﻤﻮرﻳﻮن ﺧﺒﺮون ﭘﺮاﮢﻴﻮن آﻫﻦ‪ ،‬ﻣﺎن ﻛﻨﻬﻦ ﮘﻮٺ ۾ وﭸﻲ رﻫﻨﺪس ۽‬
‫ﭔﻨﻲ ﭔﺎرو ﻛﻨﺪس ﻳﺎ ﻛﻨﻬﻦ ﺑﻦ ﻣﺎﻧﺲ واﻧﮕﺮ ﻏﺎر ۾ وﭸﻲ رﻫﻨﺪس ۽ ﻛﻨﻬﻦ ﻣﺎﮐﻲ‪ ‬ﺟﻬﮍي‬
‫ﻣﭡﮍي ﮘﻮﭠﺎﮢﻲ‪ ‬ﮐﻲ اﻏﻮا ﻛﺮي وﭠﻨﺪس‪ ،‬ﻣﻮن ﮐﻲ ﻣﻴﻔﻴﺌﺮ ﺳﺎن‪ ،‬ان ﭤﮅي ﻛﺎﻓﻲ‪ ‬ﺟﻲ ﮔﻼس‬
‫ﺳﺎن‪ ،‬اﻳﺌﺮ ﻛﻨﮉﻳﺸﻦ ﺟﻲ ﻫﭥﺮاڌو ﭤﮅﻛﺎر ﺳﺎن ﻧﻔﺮت ﭤﻲ ﭼﻜﻲ آﻫﻲ‪ .‬ﻣﺎن ﮐﻠﻴﻞ آﺳﻤﺎن ﺟﻲ‬
‫ﻫﻴﭡﺎن ﮔﻬﺎﭨﻦ وﮢﻦ واري زﻧﺪﮔﻲ‪ ‬۾ رﻫﮡ ﭤﻮ ﭼﺎﻫﻴﺎن‪ ،‬ﺟﺘﻲ اک ﮐﻠﻲ ﺗﻪ اﺻﻠﻲ ﻫﻮا ﻣﻠﻲ‪،‬‬
‫ﭘﮑﻲ ﺟﻲ ﻫﻮا ﻧﻪ ﻫﺠﻲ‪ ،‬زﻣﻴﻦ ﺗﻲ ﻫﻼن ﺗﻪ ﭔﻨﻴﻦ ﺟﻲ ُﭜﺮﻳﻞ ﻣﭩﻲ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﭘﻴﺮن ﺟﻲ ﺗﺮﻳﻦ ﮐﻲ‬
‫ﻟﮙﻲ‪ ،‬ﻏﺎﻟﻴﭽﻦ ﺟﻮ ﺑﺨﻤﻠﻲ ﮀﻬﺎ‪ ‬ﻧﻪ‪ ،‬۽ ﺟﮇﻫﻦ رات ﭤﺌﻲ ﺗﻪ اﮜﮡ واري ﭼﻠﻬﻪ ۾ ﭔﺮﻧﺪڙ ﭨﺎﻧﮉن‬
‫ﺟﻲ روﺷﻨﻲ‪ ‬۾‪ ،‬ﻛﻨﻬﻦ ﺟﻲ ﺟﻬﻜﻴﻞ ﭼﻬﺮي ﺗﻲ اﻧﺪر ﺟﻲ ﺳﺎﻧﮃﻳﻞ ﻣﺤﺒﺖ ﺟﻮ َﭘ َ‬
‫ﺮﺗﻮ ڏﺳﺎن‪،‬‬
‫ﻣﺼﻨﻮﻋﻲ ﻣﺤﺒﺖ واري ﻓﻠﻤﻲ ﺷﺎﻋﺮي ﻧﻪ!“‬
‫اوﭼﺘﻮ ﻫﻚ زوردار ﭼﻤﺎٽ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﮘﭩﻲ ﺗﻲ ﭘﺌﻲ‪.‬‬
‫دﻳﻮار ﺳﺎن ﭨﻴﻚ ڏﺋﻲ‪ ،‬ﺑﻴﭡﻲ ﺑﻴﭡﻲ ﮔﻬﻴﺮٽ ﮐﺎﺋﻴﻨﺪڙ وﻳﭩﺮ ﺑﻪ اوﭼﺘﻮ ﮀﺮڪ ﭜﺮي ﺟﺎﮘﻲ ﭘﻴﺎ ۽‬
‫ﻛﺎﺋﻮﻧﭩﺮ ﺗﻲ ﺑﻴﭡﻞ ﻛﻼرڪ ﺑﻪ ﮀﺮﻛﻲ اﺳﺎن ڏي ڏﺳﮡ ﻟﮙﻮ‪ ،‬ﭘﻮ‪ ‬وري ﭘﻴﻨﺴﻞ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ وات‬
‫۾ وﺟﻬﻲ ان ﮐﻲ ﭼﭕﺎڙڻ ﻟﮙﻮ‪.‬‬
‫آﭜﺎ ﻣﻴﺰ ﺗﻲ ﻣﭥﻮ رﮐﻲ روﺋﮡ ﻟﮙﻲ‪.‬‬
‫ﻫﻮ‪ ‬دﻳﺮ ﺗﺎﺋﻴﻦ ﺳﮇﻛﺎ ﭜﺮﻳﻨﺪي رﻫﻲ ۽ ﻣﺎن ﺳﻨﺪس وارن ۾ آﮜﺮﻳﻮن ﭰﻴﺮﻳﻨﺪو رﻫﻴﺲ‪ ،‬دﻳﺮ‬
‫ﺗﺎﺋﻴﻦ ﺳﻨﺪس ﻛﺎﻓﻲ‪ ‬ﺟﻮ ﮔﻼس ﭤﮅو ﭤﻴﻨﺪو رﻫﻴﻮ‪ ،‬دﻳﺮ دﻳﺮ ﺗﺎﺋﻴﻦ ﻣﺎن ﺳﻮﭼﻴﻨﺪو رﻫﻴﺲ ﺗﻪ‬
‫ﻫﻲ ﻛﻬﮍي ﻗﺴﻢ ﺟﻲ ﻣﺤﺒﺖ آﻫﻲ‪ ،‬ﺟﺬﺑﺎ ﻧﻪ ﭤﺎ ﻣﻠﻦ‪ ،‬ﺟﺴﻢ ﻧﻪ ﭤﺎ ﻣﻠﻦ‪ ،‬ﻓﻜﺮ ﻧﻪ ﭤﻮ ﻣﻠﻲ ﭘﻮ‪ ‬ﺑﻪ‬
‫ﻛﺸﺶ ﺟﻲ ﻫﻚ ڏور آﻫﻲ‪ ،‬ﺟﺎ ﻫﻜﮍي ﺟﻲ روح ﮐﺎن ﭔﺌﻲ ﺟﻲ روح ﺗﺎﺋﻴﻦ ﭔﮅل آﻫﻲ‪.‬‬
‫آﭜﺎ اوﭼﺘﻮ ﻣﻴﺰ ﺗﺎن اﭤﻲ ﺑﺎٿ روم ۾ ﻫﻠﻲ وﺋﻲ‪ ،‬ﺟﮇﻫﻦ واﭘﺲ آﺋﻲ ﺗﻪ ﺳﻨﺪس اﮐﻴﻮن ﺧﺸﻚ‬
‫ﻫﻴﻮن ۽ ﭼﻬﺮو ﻧﺌﻴﻦ ﻣﻴﻚ اپ ﺳﺎن ﺗﺎزو ﺗﻮاﻧﻮ ﭤﻴﻞ ﻫﻮس‪ .‬ﻣﻮن ﺳﻮﭼﻴﻮ ﺗﻪ ﻋﻮرﺗﻮن‬
‫ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻛﻴﺘﺮﻳﻦ اﮢﭙﻮرﻳﻦ ﺧﻮاﻫﺸﻦ ﮐﻲ ﻧﺌﻴﻦ ﻣﻴﻚ اپ ۾ ﻟﻜﺎﺋﻲ وﭠﻨﺪﻳﻮن آﻫﻦ‪ ،‬ﭘﺮ ﻣﺮدن‬
‫ﮐﻲ ﻫﺰارﻳﻦ ﻛﻮڙ ﮘﺎﻟﻬﺎﺋﮣﺎ ﭘﻮﻧﺪا آﻫﻦ‪.‬‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫واﭘﺲ اﭼﻲ ﻫﻮ‪ ‬ﻣﻴﺰ ﺟﻲ ﭜﺮﺳﺎن ﺑﻴﻬﻲ رﻫﻲ‪ ،‬۽ وڏي ُرﮐﻲ ﻟﻬﺠﻲ ۾ ﻣﻮن ﮐﺎن ﭘﭽﻴﻮ‪“:‬ﺗﻪ ﺗﻮن‬
‫ﻣﻮن ﺳﺎن ﻧﻪ رﻫﻨﺪﻳﻦ؟“‬
‫”ﺟﻴﻜﮇﻫﻦ ﺷﺎدي ﻧﻪ ﻛﻨﺪﻳﻦ‪ ‬ﺗﻪ رﻫﻨﺪس ﭘﺮ ﻛﻠﻜﺘﻲ ۾ ﻧﻪ!“‬
‫”ﺷﺎدي ﻣﻤﻜﻦ ﻧﺎﻫﻲ‪ ،‬ﻣﻮن ﮐﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ آزادي وڌﻳﻚ ﭘﻴﺎري آﻫﻲ ۽ ﻛﻠﻜﺘﻮ ﺑﻪ ﭘﺴﻨﺪ آﻫﻲ‪،‬‬
‫ﺗﻮﮐﻲ ﻛﻠﻜﺘﻲ ۾ ﺋﻲ رﻫﮣﻮ ﭘﻮﻧﺪو‪ ،‬ﺗﻮﮐﻲ ﺷﻬﺮ اﻳﺘﺮي ﻗﺪر ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﮀﻮ آﻫﻦ؟ اﻧﺴﺎن ﺳﭵﻲ‬
‫ﺗﺮﻗﻲ ﺷﻬﺮ وﺳﺎﺋﻲ ﻛﺌﻲ آﻫﻲ‪ ،‬ﺳﺎﺋﻨﺲ‪ ،‬ﻛﻠﭽﺮ‪ ،‬ادب‪ ،‬ﻣﻌﺎﺷﻴﺎت‪ ،‬ﺗﻬﺬﻳﺐ‪ ،‬ﺳﻤﺎﺟﻴﺎت‪ ،‬ﺳﭝﻨﻲ‬
‫ﺟﻮ داﻣﻦ ﺷﻬﺮن ﺳﺎن ﭔﮅل آﻫﻲ‪ .‬ﻣﺎن ﻣﭹﺎن ﭤﻲ ﺗﻪ ﻗﺪرت ﺟﻲ ﺣﺴﻦ ۾ ﺗﻤﺎم وڏي دﻟﻔﺮﻳﺒﻲ‬
‫آﻫﻲ ﭘﺮ اﻧﺴﺎن ﺟﻮ ﺣﺴﻦ‪ ،‬ﻗﺪرت ﺟﻲ ﺣﺴﻦ ۾ اﺿﺎﻓﻮ آﻫﻲ‪ ،‬ﻗﺪرت ﺧﻮﺑﺼﻮرت ﺟﻬﻨﮕﻞ ﺑﮣﺎﻳﻮ‪،‬‬
‫ﺗﻪ اﻧﺴﺎن ﺗﺎج ﻣﺤﻞ ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻛﺮاﻳﻮ‪ ،‬ﻗﺪرت وﻫﻨﺪڙ ﭘﺎﮢﻲ‪ ‬ﮐﻲ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ڏﻧﻲ‪ ،‬اﻧﺴﺎن ﺗﺎﻧﺴﻴﻦ‬
‫ﺟﻲ راﮘﮣﻲ‪ ،‬ﻗﺪرت ﻫﻮا ۾ ﮀﻼﻧﮓ ڏﻳﻨﺪڙ ﻫﺮڻ‪ ،‬ﺗﻪ اﻧﺴﺎن ﺟﻴﭧ ﻫﻮاﺋﻲ ﺟﻬﺎز‪ ،‬ﻗﺪرت ﭜﻮڄ ﭘﺘﺮ‬
‫ڏﻧﻮ‪ ،‬اﻧﺴﺎن ان ﺗﻲ ﻛﺎﻟﻴﻜﺪاس ۽ ﺷﻜﻨﺘﻼ ﻟﮑﻴﻮ‪ ،‬ﺷﻬﺮ ﮐﺎن ﭜﭵﻲ ﮀﺎ ﺗﻮن وري ﺟﻬﻨﮕﻠﻲ‬
‫ﭤﻴﮡ ﭤﻮ ﭼﺎﻫﻴﻦ؟“‬
‫”ﻫﺎ!“‬
‫”ﮀﻮ؟“‬
‫”ان ﻻ‪ ‬ﺗﻪ ﻣﺎن ﺷﻬﺮن ﺟﻲ ﻇﻠﻢ ۽ ﺳﺘﻢ ﮐﺎن ﻋﺎﺟﺰ اﭼﻲ ﭼﻜﻮ آﻫﻴﺎن‪ ،‬ﻣﻮن ﮐﻲ ﻫﺎﮢﻲ‬
‫ﻛﻨﻮارن ﭘﻬﺎڙن ﺟﻲ ﻫﻮا ﮔﻬﺮﺟﻲ‪ ،‬ﻛﻨﻬﻦ ﺟﻲ ﻧﮕﺎه ﺟﻴﺎن اﻓﻖ ﺗﻲ ﮐﻠﻨﺪڙ ﮐﻨﻮڻ‪ ،‬ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ‬
‫وارن ﺟﻴﺎن ﮔﻬﻨﮕﻬﻮر ﮔﻬﭩﺎﺋﻮن‪ ،‬ﺟﮇﻫﻦ دارﺟﻠﻨﮓ ۾ اﺳﺎن ﭔﻨﻬﻲ ﺟﻲ ﺳﺎﻣﻬﻮن ﺑﺎدل ﻫﭩﻲ وﻳﺎ‬
‫ﻫﺌﺎ‪ ،‬آﻫﺴﺘﮕﻲ‪ ‬ﺳﺎن اﺳﭩﻴﺞ ﺟﻲ ﭘﺮدن ﺟﻴﺎن ِﺳﺮﻛﻲ وﻳﺎ ﻫﺌﺎ ۽ اﻧﻬﻦ ﺟﻲ وچ ﻣﺎن ﺳﻮن‬
‫ﺟﻬﮍو ﭼﻬﺮو اﺋﻴﻦ اﭜﺮي آﻳﻮ ﻫﻮ‪ ،‬ﭴﮡ ﻛﺎ ﻧﺌﻴﻦ ﻛﻨﻮار ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﭼﻬﺮي ﺗﺎن ﮔﻬﻮﻧﮕﻬﭧ‬
‫ﺳﺮﻛﺎﺋﻴﻨﺪي ﻫﺠﻲ‪ .‬اﻫﻮ ﺗﻪ درﺳﺖ آﻫﻲ ﺗﻪ ﺷﻬﺮن‪ ،‬ﻗﺪرت ﺟﻲ ﺣﺴﻦ ۾ اﺿﺎﻓﻮ ﻛﻴﻮ آﻫﻲ‪،‬‬
‫ﻟﻴﻜﻦ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻮر ت ﺑﻪ ﺗﻪ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ اداﺋﻦ ﺟﻮ ﻫﺮ اﻧﺪاز ﻗﺪرت ﮐﺎن ﺳﮑﻴﻮ آﻫﻲ!“‬
‫”ﺗﻪ ﺗﻮن ﮀﺎ ﭤﻮ ﭼﺎﻫﻴﻦ؟“‬
‫ﻣﺎن ﭘﻨﻬﻨﺠﻮ ﭼﻬﺮو ﻫﻦ ﺟﻲ وارن ۾ ﻟﻜﺎﺋﻲ ﮀﮇﻳﻮ ۽ ﻧﻪ رﮘﻮ ﻫﻦ ﺟﻲ وارن ﺟﻲ ﺧﻮﺷﺒﻮ ﭘﺮ‬
‫ﻫﻦ ﺟﻲ ﺟﺴﻢ ﺟﻲ ﺧﻮﺷﺒﻮ ﺑﻪ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ اردﮔﺮد ﭰﻬﻠﺠﮡ ﻟﮙﻲ‪ .‬ﻣﮕﺮ ﻣﻮن ﭘﻨﻬﻨﺠﻮ ﻫﻮش ۽‬
‫ﺣﻮاس ﮔﮇ ﻛﻨﺪي ﻫﻦ ﮐﻲ ﭼﻴﻮ‪:‬‬
‫”ﻣﻮن ﮐﻲ وﭸﮡ ڏي‪ ،‬ﻫﻦ وﻗﺖ وﭸﮡ ڏي‪ ،‬ﻣﻤﻜﻦ آﻫﻲ ﺗﻪ ﻣﺎن ﻛﮇﻫﻦ ﻣﻮﭨﻲ اﭼﺎن‪ ،‬ﭘﺮ ﻫﻴﻨﺌﺮ‬
‫ﻣﻮن ﮐﻲ وﭸﮡ ڏي‪“.‬‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﻫﻦ ﺟﻲ اڌ ﮐﻠﻴﻞ ﭼﭙﮍن ۾ ﺳﻨﺪس ڏﻧﺪ‪ُ ،‬ﺟﻮﻫﻲ‪ ‬ﺟﻲ ﻏﻨﭽﻦ ﺟﻴﺎن ﭨﮍي ﭘﻴﺎ ۽ اﻧﮅﻳﺮي ۾‬
‫وﻫﻨﺪڙ ﺟﻬﺮﮢﻲ ﺟﻴﺎن ﻫﻦ ﺟﻮن ﭘﻠﻜﻮن آﻟﻴﻮن ﭤﻲ وﻳﻮن‪ .‬ﻫﻚ دﭔﻴﻞ دﭔﻴﻞ آﻫﻪ ﻫﻦ ﺟﻲ ﺳﻴﻨﻲ‬
‫ﻣﺎن ﻧﻜﺘﻲ‪ ،‬اوﭼﺘﻮ ﻫﻦ ﭘﻨﻬﻨﺠﻮ ﻫﭣ وڌاﺋﻲ ﺑﻼﺋﻮز ۾ وڌو ۽ اﺗﺎن ﻫﻚ ﻛﺎﻏﺬ ﺟﻮ ﭘﺮزو‬
‫ﻛﮃﻳﻮ ۽ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﺳﺎﻣﻬﻮن ﻣﻴﺰ ﺗﻲ اﮀﻼﺋﻲ ﻫﻮ‪ ‬ﻫﻠﻲ وﺋﻲ!‬
‫ﻣﻮن ﻛﺎﻏﺬ ﺟﻮ ﭘﺮزو ﮐﻮﻟﻴﻮ‪ ،‬اﻫﻮ ﻛﻮ ﺧﻂ ﻧﻪ ﻫﻮ ﭘﺮ ﻫﻦ ﺟﻮ ﻧﺌﻮن اﻧﮕﺮﻳﺰي ﻧﻈﻢ ﻫﻮ‪.‬‬
‫”ﺟﻴﻜﻮ ﺑﻪ ﻗﺪم ﮐﭵﻲ ﭤﻮ‬
‫ﺳﻤﺠﻬﻲ ﭤﻮ ﺗﻪ ﻫﻮا ۾ آﻫﻲ‬
‫وري ڌرﺗﻲ‪ ‬ﺗﻲ اﭼﻲ ﭤﻮ‬
‫اﺗﻲ ﺳﻜﻮن آﻫﻲ‬
‫ﻣﺎن ڌرﺗﻲ آﻫﻴﺎن‬
‫ﻛﺸﺶ داﻣﻦ‬
‫ﻣﺮﻛﺰ ﻣﺪار‪.‬‬
‫وري ﻣﻮﭨﻲ اﻳﻨﺪﻳﻦ اڏرڻ وارا‬
‫ﮀﺎﻛﺎڻ ﺗﻪ ﻣﺎن ڌرﺗﻲ آﻫﻴﺎن‪“.‬‬
‫ﻣﻴﻔﻴﺌﺮ ﺟﻮ دروازو ﮐﻠﻴﻮ ۽ ﺑﻨﺪ ﭤﻲ وﻳﻮ‪.‬‬
‫ﻣﻮن ﮀﺮڪ ﭜﺮي ﻓﻮﺟﻲ‪ ‬ڏاﻧﻬﻦ ڏﭠﻮ‪ ،‬ﻫﻮ اﭸﺎ ﺑﻪ ﻛﭥﻲ ﭔﺎﻫﺮ ﻫﻮ‪ ،‬ﻛﻨﻬﻦ ﺷﻬﻨﺎﺋﻲ‪ ‬ﺟﻲ آواز‬
‫ﺗﻲ ڊوڙﻧﺪو ﭤﻲ وﻳﻮ‪ ،‬رﻳﻞ ﮔﺎڏي‪ ‬ﮐﺎن ﺑﻪ ﺗﻴﺰ‪ ،‬ﭘﺮ ﻣﻮن ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﺳﮕﺮﻳﭧ ڏاﻧﻬﻦ ﻧﻬﺎرﻳﻮ‪ ،‬ﻫﻮ‬
‫ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ آﺷﻨﺎﺋﻦ ﺟﻴﺎن وﺳﺎﻣﻲ ﭼﻜﻮ ﻫﻮ‪.‬‬
‫ﻣﻮن ﺳﻮﭼﻴﻮ‪ ،‬ﻓﻮﺟﻲ ﺷﻬﻨﺎﺋﻲ‪ ‬ﺟﻲ آواز ﺗﻲ ڊوڙﻧﺪو ﭤﻮ وﭸﻲ‪ ،‬۽ ﻣﺎن ان آواز ﮐﺎن دور ﭘﻴﻮ‬
‫وﭸﺎن‪ ،‬آﺑﺎدي‪ ‬ﮐﺎن دور ﻛﻨﻬﻦ ﺟﻬﻨﮕﻞ ﺟﻲ ﮘﻮﻟﻬﺎ ۾‪ ،‬ﻣﺎﮢﻬﻮ ﺷﻬﺮ ﮐﺎن ﺗﻪ ﺑﭽﻲ ﺳﮕﻬﻲ ﭤﻮ‬
‫ﻟﻴﻜﻦ ﮀﺎ ﻋﻮرت ﮐﺎن ﺑﻪ ﺑﭽﻲ ﺳﮕﻬﻲ ﭤﻮ؟‬
‫ﻣﺎن ﺑﻴﭡﻮ ﺳﻮﭼﻴﻨﺪو ﺋﻲ رﻫﻴﺲ‪ ،‬ﻛﺎرﻳﮉور ﺟﻲ ﺷﻴﺸﻦ ﺗﻲ آﭜﺎ ﺟﻮ ﭼﻬﺮو اﭜﺮﻧﺪو رﻫﻴﻮ ۽‬
‫ﮔﺎڏي‪ ‬ﺟﻲ رﻓﺘﺎر ﺗﻴﺰ ﭤﻴﻨﺪي وﺋﻲ‪.‬‬
‫*‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫اڌ رات ﺟﻮ وﻗﺖ ﻫﻮﻧﺪو‪ .‬ﺳﻴﭟ ڏاڍي ﮔﻬﺮي ﻧﻨﮉ ۾ ﺳﺘﻞ ﻫﻮ‪ ،‬ﻣﭥﻴﻦ ﺳﻴﭧ ﺗﻲ ﻓﻮﺟﻲ‪‬‬
‫ﺟﻮ ﺳﺎﻫﻪ آﻫﺴﺘﻲ آﻫﺴﺘﻲ ۽ آرام ﺳﺎن ﻫﻠﻲ رﻫﻴﻮ ﻫﻮ ﻟﮙﻲ ﭘﻴﻮ ﺗﻪ ﮔﻬﺮي ﻧﻨﮉ ۾ آﻫﻲ‪ ،‬ﭘﺮ‬
‫ﻣﻮن ﮐﻲ ﻧﻨﮉ ﻛﺎﻧﻪ ﭘﺌﻲ آﺋﻲ‪.‬‬
‫ﻣﻮن ڏﭠﻮ ﺗﻪ اﻫﺎ ﺳﻬﮣﻲ ﺳﻴﭡﻴﺎﮢﻲ‪ ،‬آﻫﺴﺘﮕﻲ‪ ‬ﺳﺎن ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﺳﻴﭧ ﺗﺎن اﭤﻲ‪ ،‬دري‪ ‬ﻣﺎن وﺳﻨﺪڙ‬
‫ﭼﺎﻧﮉوﻛﻲ‪ ‬۾ ﺳﻨﺪس ﺷﻔﺎف ﺑﺪن‪ ،‬رات ﺟﻲ ﻛﭙﮍن ﻣﺎن ﮀﮣﻲ رﻫﻴﻮ ﻫﻮ‪.‬‬
‫ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ دل ﺟﻲ ڌڪ ڌڪ وڌي وﺋﻲ‪.‬‬
‫ﻫﻮ‪ ‬ﻫﻚ ﻟﻮﭨﻮ ﮐﮣﻲ ﭔﺎﻫﺮ ﻧﻜﺮي وﺋﻲ‪.‬‬
‫ﺳﭝﺌﻲ ﺳﺘﺎ ﭘﻴﺎ ﻫﺌﺎ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﺟﺎﮘﻲ رﻫﻴﻮ ﻫﻮس‪.‬‬
‫ڏﻫﻪ ﻣﻨﭧ ﮔﺬري وﻳﺎ‪ ،‬ﭘﻨﺪرﻫﻦ ﻣﻨﭧ ﮔﺬري وﻳﺎ‪ ،‬اڌ ﻛﻼڪ ﮔﺬري وﻳﻮ‪ ،‬اﻳﺘﺮي دﻳﺮ ﻫﻮ‪ ‬ﻛﭥﻲ‬
‫رﻫﺠﻲ وﺋﻲ؟ ﮀﺎ ﻛﺮي رﻫﻲ آﻫﻲ؟‬
‫ﺟﮇﻫﻦ ﻣﻨﻮ ﻛﻼڪ ﮔﺬري وﻳﻮ ﺗﻪ ﻣﺎن ﺳﺎﻫﻪ روﻛﻴﻨﺪي ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﭥﻴﻦ ﺑﺮٿ ﺗﺎن ﻫﻴﭟ ﻟﻬﻲ‬
‫آﻳﺲ ۽ ﭘﻴﺮ ۾ ﭘﻴﺮ ﭘﺎﺋﻲ ﭔﺎﻫﺮ ﻛﺎرﻳﮉار ۾ ﭘﻬﺘﺲ‪ .‬ﭔﻨﻬﻲ ﻃﺮﻓﻦ ﻧﻈﺮ ڊوڙاﺋﻲ‪ ،‬ﻛﭥﻲ ﺑﻪ ﻛﻮ ﺑﻪ‬
‫ﻣﻮﺟﻮد ﻛﻮﻧﻪ ﻫﻮ‪ .‬ﻛﺎرﻳﮉار ﺟﻲ آﺧﺮ ۾ ﭔﻨﻬﻲ ﻃﺮﻓﻦ ﮐﺎن ﺑﺎٿ روم ﻫﺌﺎ‪ .‬ﻫﻜﺪم ﻣﻮن ﮐﻲ‬
‫ﺑﺎٿ روم ﻣﺎن زور زور ﺳﺎن دروازي ﮐﮍﻛﺎﺋﮡ ﺟﻮ آواز آﻳﻮ!‬
‫ﻣﺎن ﺗﻴﺰي‪ ‬ﺳﺎن ﻫﻠﻨﺪي ﺑﺎٿ روم ﺗﺎﺋﻴﻦ ﭘﻬﺘﺲ ﭨﺎﺋﻠﻴﭧ ﻣﺎن ﻫﻚ ﮔﻬﭕﺮاﻳﻞ ﻋﻮرت ﺟﻮ آواز‬
‫اﭼﻲ رﻫﻴﻮ ﻫﻮ‪” :‬ﻣﻮن ﮐﻲ ﭔﺎﻫﺮ ﻛﮃو‪ ،‬ﻣﻮﻧﮑﻲ ﭔﺎﻫﺮ ﻛﮃو‪“.‬‬
‫ﻣﻮن ﭼﻴﻮ ‪“:‬اﻧﺪران واري ﻛﻨﮃي ﮐﻮﻟﻲ ﭔﺎﻫﺮ اﭼﻲ‪“.‬‬
‫”ﻧﻪ ﭤﻲ ﮐﻠﻲ‪ ،‬اڌ ﻛﻼڪ ﮐﺎن ﻛﻮﺷﺶ ﭘﺌﻲ ﻛﺮﻳﺎن‪“.‬‬
‫”ﻣﻮن آواز ﺳﭹﺎﺗﻮ‪ ،‬ﻫﻮ‪ ‬اﻫﺎ ﺋﻲ اﭘﺴﺮا ﻫﺌﻲ‪.‬‬
‫ﻣﻮن ﭨﺎﺋﻠﻴﭧ ﺟﻲ دروازي ﮐﻲ ﻏﻮر ﺳﺎن ڏﭠﻮ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻞ وچ ۾ اﻟﻴﻮﻣﻴﻨﻢ ﺟﻮ ُﻣﭡﻴﻮ ﻫﻮ‪ ،‬ﺟﻴﻜﻮ‬
‫ﮐﺎﭔﻲ ﺳﺎﭴﻲ ﻣﮍﻧﺪو ﻫﻮ‪ ،‬ﮐﺎﭔﻲ ﻃﺮف ﭰﻴﺮاﺋﮡ ﺳﺎن دروازو ﮐﻠﻨﺪو ﻫﻮ‪ ،‬ﺳﺎﭴﻲ ﭘﺎﺳﻲ ﭰﻴﺮاﺋﮡ‬
‫ﺳﺎن دروازو ﺑﻨﺪ ﭤﻲ وﻳﻨﺪو ﻫﻮ‪.‬‬
‫ﻣﻮن ﻏﻮر ﺳﺎن ڏﭠﻮ‪ُ ،‬ﻣﭡﻴﻮ ﺳﺎﭴﻲ ﭘﺎﺳﻲ ﭤﻮرو ﭰﺮي‪ُ ،‬ﺳﻚ ﭤﻲ وﻳﻮ ﻫﻮ‪ ،‬۽ ﺳﻨﺪس ﭼﻜﺮي‬
‫زﻧﮕﺠﻲ وﺋﻲ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ان ﻛﺮي ُﭼﺮي ﺋﻲ ﻛﺎﻧﻪ ﭘﺌﻲ‪.‬‬
‫ﻣﻮن ﭼﻴﻮ‪“:‬در ﮐﻲ ﮐﮍﻛﺎﺋﮡ ﮀﮇ‪ ،‬ﭤﻮري دﻳﺮ ۾ ﻣﺎن ﺗﻮﮐﻲ ﭔﺎﻫﺮ ﻛﮃان ﭤﻮ!“‬
‫ﻫﻦ اﻧﺪران در ﮐﮍﻛﺎﺋﮡ ﺑﻨﺪ ﻛﺮي ﮀﮇﻳﻮ‪.‬‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﻣﻮن ﮐﻴﺴﻲ ﻣﺎن ﭼﺎﻗﻮ ﻛﮃﻳﻮ‪ ،‬اﻧﻬﻲ‪ ‬ﭼﻜﺮي‪ ‬ﮐﻲ ﺻﺎف ﻛﻴﻮ‪ ،‬ان ﮐﺎن ﭘﻮ‪ ‬ﺟﻮ ﭼﻜﺮي‪‬‬
‫ﮐﻲ ﮔﻬﻤﺎﻳﻢ ﺗﻪ دروازو ﮐﻠﻲ ﭘﻴﻮ‪.‬‬
‫ﺳﻴﭡﻴﺎﮢﻲ ﭔﺎﻫﺮ ﻧﻜﺮﻧﺪي ﺋﻲ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﭔﺎﻧﻬﻦ ﺗﻲ ﻛﺮي ﭘﺌﻲ ۽ ﺑﻴﻬﻮﺷﻲ ﭤﻲ وﺋﻲ‪.‬‬
‫ﻫﻦ ﺟﻮ ﺳﺎرو ﺑﺪن ﭘﮕﻬﺮ ۾ ﭜﻨﻞ ﻫﻮ ۽ ﺳﻨﻬﮍي ﺳﺎڙﻫﻲ ﺳﻨﺪس ﺑﺪن ﺟﻲ ﻛﻴﺘﺮن ﺣﺼﻦ ﺗﻲ‬
‫ﭼﻨﺒﮍي ﭘﺌﻲ ﻫﺌﻲ‪ .‬ﻣﺎن ﻫﻦ ﮐﻲ ﭔﺎﻧﻬﻦ ﺗﻲ ﮐﮣﻲ ﭔﺌﻲ ﭨﺎﺋﻠﻴﭧ ۾ وﻳﺲ‪ .‬ﭘﻬﺮﻳﻦ ﭨﺎﺋﻠﻴﭧ ۾ ان‬
‫ڊپ ﮐﺎن ﻧﻪ وﻳﺲ ﺗﻪ وري ﺟﻲ دروازو ﺑﻨﺪ ﭤﻲ وﻳﻮ ﺗﻪ اﺳﺎن ﭔﻨﻬﻲ ﺟﻮ ﺣﺸﺮ ﮀﺎ ﭤﻴﻨﺪو؟‬
‫ﭔﺌﻲ ﭨﺎﺋﻠﻴﭧ ۾ اﭼﻲ ﻫﻦ ﺟﻲ ﭼﻬﺮي ﺗﻲ ﭘﺎﮢﻲ‪ ‬ﺟﺎ ﮀﻨﮉا ﻫﮣﻲ ﻣﻮن ﻫﻦ ﮐﻲ ﻫﻮش ۾ آﻧﺪو‪.‬‬
‫اوﭼﺘﻮ ﻫﻦ ﺟﻮن وڏﻳﻮن وڏﻳﻮن اﮐﻴﻮن اﺋﻴﻦ ﮐﻠﻴﻮن‪ ،‬ﺟﻴﺌﻦ ﭘﺎﮢﻲ‪ ‬ﺟﻲ ﻣﭥﺎﮀﺮي ﺗﻲ ﻛﻨﻮل‬
‫ﭨﮍي ﭘﻮن‪.‬‬
‫ﻫﻮ‪ ‬ﻧﭕﻞ آواز ۾ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪“:‬ﻣﻮن ﺗﻪ ﺳﻤﺠﻬﻴﻮ ﻫﻮ اڄ ﺳﺎري رات ﻣﺎن ﭨﺎﺋﻠﻴﭧ ۾ ﺋﻲ ﺑﻨﺪ‬
‫ﭘﺌﻲ ﻫﻮﻧﺪﻳﺲ“‬
‫ﻣﻮن ﭼﻴﻮ‪“:‬ﻣﻮن ﺗﻮﮐﻲ ﭨﺎﺋﻠﻴﭧ ڏاﻧﻬﻦ وﻳﻨﺪي ڏﭠﻮ ﻫﻮ‪ ،‬ﺟﮇﻫﻦ ﻣﻮﭨﮡ ۾ دﻳﺮ ﻛﻴﺌﻪ ﺗﻪ ﻣﺎن ﭔﺎﻫﺮ‬
‫ﻛﺎرﻳﮉار ۾ ﻫﻠﻴﻮ آﻳﺲ‪“.‬‬
‫”ﻣﺎن ﺗﻪ رڙي رڙي ﻣﺮي وﭸﺎن ﻫﺎ‪ ،‬ﻛﻴﺘﺮي دﻳﺮ ﮐﺎن دروازو ﮐﮍﻛﺎﺋﻲ رﻫﻲ ﻫﻴﺲ‪“.‬‬
‫اوﭼﺘﻮ ﻫﻮ‪ ‬ﺧﺎﻣﻮش ﭤﻲ وﺋﻲ‪ ،‬ﻫﻦ وري ﺑﻪ ﭘﻨﻬﻨﺠﻴﻮن اﮐﻴﻮن ﺑﻨﺪ ﻛﺮي ﮀﮇﻳﻮن ۽ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ‬
‫ﭔﺎﻧﻬﻦ ﺟﻲ ﮔﻬﻴﺮي ﻣﺎن ﻧﻜﺮڻ ﺟﻲ ﻛﻮﺷﺶ ﻛﺌﻲ‪.‬‬
‫ﻣﺎن ﻫﻦ ﺟﻲ ﭼﻬﺮي ﺗﻲ ﺟﻬﻜﻲ وﻳﺲ ۽ ﻣﻨﻬﻨﺠﺎ ﭔﺮﻧﺪڙ ﭼﭗ‪ ،‬ﺧﺸﻚ ﭼﭗ‪ ،‬ﻫﻦ ﺟﻲ آﻟﻦ ﭼﭙﻦ‬
‫ﺳﺎن ﻣﻠﻲ وﻳﺎ‪ ،‬اﻫﻲ ﭼﭗ ﺑﻠﻜﻞ ﻧﺮم ﻣﻼﺋﻲ‪ ‬ﺟﻬﮍا ﻫﺌﺎ‪ ،‬ﻟﮑﻨﺌﻮ ﺟﻲ ﻟﮇن ﺟﻬﮍا‪.‬‬
‫ﻫﻮ دﻳﺮ ﺗﺎﺋﻴﻦ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﭼﻤﻲ‪ ‬۾ ﺟﻜﮍﻳﻞ رﻫﻲ‪ ،‬ﻫﻦ ﺟﻮ ﺳﺎرو ﺑﺪن ڏﻛﻨﺪي ڏﻛﻨﺪي‪ ،‬زور‬
‫ﺳﺎن ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﺑﺪن ﺳﺎن ﭼﻨﺒﮍي ﭘﻴﻮ‪ ،‬ﭴﮡ ﻫﻮ‪ ‬ﺻﺪﻳﻦ ﺟﻲ ﺑﮑﺎﻳﻞ ﻫﺠﻲ‪.‬‬
‫ﻫﻦ ﺟﻲ وارن ﺟﻲ ﻫﻚ ﭼﮗ ﭜﻨﻞ ﮘﻞ ﺳﺎن اﭼﻲ ﻟﮙﻲ ﺗﻪ ﻣﺎن ان ﺳﺎن ﮐﻴﮇﻧﺪي ﭼﻴﻮ‪.‬‬
‫”ﮀﺎ ﺗﻮﮐﻲ ﺧﺒﺮ ﻧﻪ ﻫﺌﻲ ﺗﻪ ﺗﻮن ﻛﻬﮍي ﺟﺎﻧﻮر ﺳﺎن ﺷﺎدي ﻛﺮي رﻫﻲ آﻫﻴﻦ!“‬
‫”ﻣﻮن ﮐﻲ ﺧﺒﺮ ﻫﺌﻲ‪“.‬‬
‫”ﺗﻪ ﭘﻮ‪ ‬ﮀﻮ؟“‬
‫ﻫﻦ ﻫﻚ ڊﮔﻬﻮ ﺳﺎﻫﻪ ﮐﻨﻴﻮ‪ ،‬ﭘﻮ‪ ‬ﻫﻦ ﭘﻨﻬﻨﺠﻮ ﭼﻬﺮو ﻣﭥﻲ ﮐﮣﻲ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﮐﺎڏي‪ ‬ﮐﻲ ﭼﻤﻲ‬
‫ورﺗﻮ‪.‬‬
‫ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪“:‬ﭘﭿ ﻧﻪ‪ ،‬ﺑﺲ ﻣﻮن ﮐﻲ ﭘﻴﺎر ﻛﺮ‪“.‬‬
‫ﻣﻮن ﭼﻴﻮ‪“:‬ﻣﺎن ﺗﻪ ﭘﮁﻨﺪس!“‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﻫﻮ‪ ‬ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪“:‬اﺳﺎن ﺳﺖ ﭜﺎﺋﺮ ﭜﻴﻨﺮ آﻫﻴﻮن‪ ،‬ﭘﻲ‪ ‬ﻧﺎﺑﻴﻦ آﻫﻲ‪ ،‬ﻣﺎ‪ ‬ﭘﻮڙﻫﻲ آﻫﻲ‪ ،‬ﺳﭛ ﮐﺎن‬
‫وڏو ﭜﺎ‪ ‬اﻧﺠﻨﻴﺌﺮﻧﮓ ﻛﺮي رﻫﻴﻮ آﻫﻲ‪ ،‬ان ﮐﺎن ﻧﻨﮃو ڊاﻛﭩﺮي‪ ‬ﺟﻮ ﻛﻮرس ﻛﺮي رﻫﻴﻮ‬
‫آﻫﻲ‪ ،‬ان ﮐﺎن ﻧﻨﮃو ﭨﻴﻠﻴﻮﻳﺰن ﺟﻮ ﻛﻮرس ﻛﺮي رﻫﻴﻮ آﻫﻲ‪ ،‬ﻣﻮن ﮐﺎن ﻧﻨﮃي ﭜﻴﮡ ﺟﻲ ﺷﺎدي‬
‫ﭤﻲ وﺋﻲ‪ ،‬ﭔﻦ ﻧﻨﮃﻳﻦ ﭜﻴﻨﺮن ﺟﻲ ﺷﺎدي ﭤﻴﮡ واري آﻫﻲ‪ ،‬ﺳﻤﻮرو ﺧﺮچ ﺳﻴﭟ ڏﻳﻨﺪو آﻫﻲ‪ ،‬ﻫﻚ‬
‫ﻫﻚ ﭘﺎﺋﻲ…‪“!.‬‬
‫ﻣﻮن ﺳﻮﭼﻴﻮ‪ ،‬ﻫﻦ ﻋﻮرت ﺟﻲ وﻓﺎ ﻛﻴﺘﺮي ﻧﻪ ﻧﺎزڪ آﻫﻲ‪ ،‬ﭘﺮ ﻣﻀﺒﻮط ڌاﮘﻦ ﺳﺎن ﺳﻴﭟ ﺟﻲ‬
‫ﭤﻠﻬﻲ ﺑﺪن ﺳﺎن ﭼﻬﭩﻴﻞ آﻫﻲ‪.‬‬
‫”ﺗﻮﮐﻲ ﻛﺮاﻫﺖ ﻧﻪ اﻳﻨﺪي آﻫﻲ؟“‬
‫”اﻳﻨﺪي آﻫﻲ‪ ،‬ﭘﺮ ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ﺧﺎﻧﺪان ﻛﻴﺮ ﺳﻨﭝﺎﻟﻴﻨﺪو؟“‬
‫”ﻛﻮ ﭔﺎر ﺑﻪ اﭤﻲ؟“‬
‫”ﻧﻪ ﺳﻴﭟ ﻧﺎ ﻣﺮد آﻫﻲ‪“.‬‬
‫”ﺗﻪ ﭘﻮ‪ ‬ﭔﺎر ﻧﻪ ﭤﻴﻨﺪو؟“‬
‫”ﻧﻪ ﭔﺎر ﺗﻪ ﭤﻴﻨﺪو!“‬
‫”اﻫﻮ وري ﻛﻴﺌﻦ؟“‬
‫”اﺳﺎن ﭜﻮﭘﺎل ﭘﻴﺎ وﭸﻮن‪ ،‬ﻧﺌﻮن ڌﻧﮅو ﮐﻮﻟﮡ‪ ،‬ﭜﻮﭘﺎل ﮐﺎن وﻳﻬﻦ ﻣﻴﻠﻦ ﺗﻲ ﺑﺎﺑﺎ ﮔﻮري ﺳﻬﺎﮢﻲ‬
‫ﺟﻲ ﺳﻤﺎڌي آﻫﻲ‪ ،‬ﭔﮅو آﻫﻲ ﺗﻪ اﺗﻲ ﺟﻮ ﺑﺎﺑﺎ رﻧﮕﻲ راﻣﺪاس ڏاڍو ﭘﻬﺘﻞ ﺷﺨﺺ رﻫﻨﺪو آﻫﻲ‪،‬‬
‫ان ﺟﻲ دﻋﺎ ﺳﺎن ﭔﺎر ﭤﻲ وﻳﻨﺪو!“‬
‫ﻣﻮن ﭼﻴﻮ‪“:‬ﻫﺎ ﻛﻴﺘﺮاﺋﻲ ﺳﺎڌو ﭔﺎر ﭘﻴﺪا ﻛﺮاﺋﮡ ﺟﺎ ﻣﺎﻫﺮ ﭤﻴﻨﺪا آﻫﻦ!“‬
‫”ﻫﺎﮢﻲ ﺟﻴﻜﻮ ﭤﻴﮣﻮ ﻫﻮﻧﺪو ﺳﻮ ﭤﻴﻨﺪو‪ “،‬ﺧﻮﺑﺼﻮرت ﺳﻴﭡﻴﺎﮢﻲ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪” ،‬ﻫﻦ ﮐﻲ ﭔﺎر‬
‫ﮔﻬﺮﺟﻲ‪ ،‬ﺑﺲ ﻫﻦ ﮐﻲ ﭔﺎر ﻣﻠﻲ وﻳﻨﺪو‪“.‬‬
‫”ﭘﺮ اﻫﻮ ﺳﻴﭟ ﺟﻮ ﭔﺎر ﻧﻪ ﻫﻮﻧﺪو!“‬
‫”ﺳﮇاﺋﻴﻨﺪو ﺗﻪ ان ﺟﻮ ﺋﻲ‪ “.‬ﻫﻦ ﻛﻮڙي ﻟﻬﺠﻲ ۾ ﭼﻴﻮ‪.‬‬
‫ﻣﻮن ﭼﻴﻮ‪“:‬ﻫﻲ ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ﺑﺪن ﻣﺎن ﻛﻬﮍي ﻧﻪ وﮢﻨﺪڙ ﺧﻮﺷﺒﻮ ﭘﺌﻲ اﭼﻲ‪ ،‬ﭴﮡ ُﺟﻮﻫﻲ‪ ‬ﺟﻲ…‪“..‬‬
‫ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪ “:‬ﻫﺎ ﭴﻤﮡ ﺳﺎن ﺋﻲ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﺑﺪن ﻣﺎن اﻫﺎ ﺧﻮﺷﺒﻮ آﺋﻲ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ان ﻛﺮي ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ‬
‫ﭘﻲ‪ ‬ﻣﻮن ﺗﻲ ﺳﮙﻨﮅي ﻧﺎﻟﻮ رﮐﻴﻮ ﻫﻮ‪ ،‬ﻛﮇﻫﻦ ﻛﮇﻫﻦ ﻣﻮن ﮐﻲ ﭘﻜﮍي ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﺑﺪن ﮐﻲ‬
‫ﺳﻨﮕﻬﻨﺪو ﺑﻪ آﻫﻲ ۽ ﺳﻨﮕﻬﻨﺪي ﺳﻨﮕﻬﻨﺪي ﺻﻔﺎ ﭼﺮﻳﻮ ﭤﻲ ﭘﻮﻧﺪو آﻫﻲ‪ ،‬ﻛﮇﻫﻦ ﻛﮇﻫﻦ ﺗﻪ ﭜﺘﻴﻦ‬
‫ﺳﺎن ﺑﻪ ﭨﻜﺮ ﻫﮣﻨﺪو آﻫﻲ‪“.‬‬
‫ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ دل ۾ ﺳﻴﭟ ﺟﻲ ﻻ‪ ‬ﭤﻮرڙي ﺟﺎ‪ ‬ﭘﻴﺪا ﭤﻲ ﭘﺌﻲ‪ ،‬ﭘﻮ‪ ‬اوﻛﺎرو اﭼﮡ ﻟﮙﻮ‪،‬‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﻧﻪ ﻧﻪ! ﻫﻦ ﺧﻮﺑﺼﻮرت ﻋﻮرت ﮐﻲ ﮀﻬﮡ ﺟﻮ ان ﭤﻠﻬﻲ ﮐﻲ ﻛﻮ ﺑﻪ ﺣﻖ ﻧﺎﻫﻲ!‬

‫”ﺳﮙﻨﮅي‪ ،‬ﮀﺎ ﺗﻨﻬﻨﺠﻮن ﭔﻴﻮن ﭜﻴﻨﺮ ﺑﻪ ﺗﻮ واﻧﮕﺮ ﺳﻬﮣﻴﻮن آﻫﻦ؟“‬
‫”ﻧﻪ! اﻫﻲ ﺑﺲ ﺷﻜﻞ ﺻﻮرت ۾ ﭼﮝﻴﻮن آﻫﻦ‪ ،‬ﭜﮙﻮان ﻫﻚ ﻣﻮن ﮐﻲ ﺋﻲ ﺳﻬﮣﻮ ﺳﻨﺪر ﭠﺎﻫﻲ‬
‫ﺑﺪﻗﺴﻤﺖ ﺑﮣﺎﺋﻲ ﮀﮇﻳﻮ آﻫﻲ!“ ﻫﻦ ﺟﻲ ﮘﻠﻲ ۾ ﻛﻮ ﺳﮇﻛﻮ ﻫﻮ ﺟﻴﻜﻮ ﺳﻨﺪس ﮘﻠﻲ ۾ ﺋﻲ‬
‫ﭰﺎﭤﻞ رﻫﻴﻮ‪.‬‬
‫ﻣﺎن ﻫﻦ ﺟﻲ ﻣﻴﮡ ﺟﻬﮍي ﮘﭽﻲ‪ ‬ﺗﻲ ﭼﻤﻴﻮن ڏﻳﻨﺪو رﻫﻴﺲ‪ ،‬ﻫﻦ ﺟﺎ ﺳﮇﻛﺎ وڌﻧﺪا وﻳﺎ‪ ،‬ﻫﻦ‬
‫ﭘﻨﻬﻨﺠﻮ ﭼﻬﺮو ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﺳﻴﻨﻲ ۾ ﻟﻜﺎﺋﻲ ﮀﮇﻳﻮ‪.‬‬
‫”ﺳﮙﻨﮅي‪ ،‬ﻣﻮن ﺳﺎن ﻫﻠﻨﺪﻳﻦ‪‬؟“‬
‫”ﻛﭥﻲ؟“‬
‫”دور ﻫﻤﺎﭼﻞ ﺟﻲ ﻛﻨﻬﻦ واﻫﮡ ۾ ﻳﺎ ﻛﻨﻬﻦ ﺟﻬﻨﮕﻞ ﺟﻲ ﻛﻨﺎري‪ ،‬ﻣﺎن زﻣﻴﻦ ﺧﺮﻳﺪ ﻛﺮي‬
‫ﻓﺎرم ﭠﺎﻫﻴﻨﺪس‪ .‬ﭔﻨﻲ ﭔﺎرو ﻛﻨﺪس‪ ،‬ﺗﻮن ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ زال ﻫﺠﺠﺎن‪ ،‬ﭘﻮ‪ ‬اﺳﺎن ﺟﺎ ﭔﺎر ﭤﻴﻨﺪا ۽‬
‫اﻫﻲ ڏاڍا ﭘﻴﺎرا ﭔﺎر ﻫﻮﻧﺪا‪“.‬‬
‫اﺋﻴﻦ ﮘﺎﻟﻬﺎﺋﻴﻨﺪو وﻳﺲ ۽ ﻫﻮ‪ ‬ﮐﻠﻨﺪي رﻫﻲ‪ ،‬ﺳﭙﻨﻲ ﻣﺎن ﺳﭙﻨﻮ ﺟﮍﻧﺪو وﻳﻮ‪ ،‬اﻣﻴﺪ ﻣﺎن اﻣﻴﺪ‬
‫ﭠﻬﻨﺪي وﺋﻲ ۽ زﻧﺪﮔﻲ‪ ‬ﺟﻲ ﺷﻄﺮﻧﺞ ﺟﮍﻧﺪي وﺋﻲ‪ ،‬ﺟﻴﺌﻦ ﺻﺒﺢ ﺟﻲ اس ۾ ﻣﺎڪ ﺳﺎن ﭜﻨﻞ‬
‫ﭜﺘﻴﻦ ﺟﻲ ﻫﻴﭡﺎن ﺳﺎوڪ ﺗﻲ ﺳﻮﻧﻬﺮي ﺷﻄﺮﻧﺠﻴﻮن وﮐﺮﻳﻞ ﻧﻈﺮ اﻳﻨﺪﻳﻮن آﻫﻦ‪ ،‬ﻣﺎن ﻫﻦ ﺟﻲ‬
‫ﺣﻴﺮان اﮐﻴﻦ ﻣﺎن اﻫﻲ ﺳﺎرﻳﻮن ﺗﺼﻮﻳﺮون ڏﺳﻲ رﻫﻴﻮ ﻫﻮس‪ ،‬ﺟﻴﻜﻲ ﻣﻮن ﮐﻲ ﻛﻠﻜﺘﻲ‬
‫ﮐﺎن ﺟﻬﻨﮕﻞ ﺟﻲ ﻃﺮف ﮀﻜﻲ رﻫﻴﻮن ﻫﻴﻮن‪ .‬اﻫﻲ ﺳﭙﻨﺎ‪ ،‬ﺟﻦ ﻣﻮن ﮐﻲ آﭜﺎ ﮐﺎن ﮀﮇاﻳﻮ ﻫﻮ!‬
‫ﭴﮡ ﻫﻮا ﺟﻲ ﻫﻚ ﺟﻬﻠﻜﻲ ﺳﺎن اﻧﻬﻦ ﺣﻴﺮان اﮐﻴﻦ ۾ ﻧﻈﺮ اﻳﻨﺪڙ ﺳﻤﻮرﻳﻮن ﺗﺼﻮﻳﺮون‪،‬‬
‫اوﻧﺪاﻫﻲ‪ ‬۾ ﮔﻢ ﭤﻲ وﻳﻮن‪.‬‬
‫ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪“:‬ﭘﺮ اﺋﻴﻦ ﻛﻴﺌﻦ ﭤﻮ ﭤﻲ ﺳﮕﻬﻲ؟ ﻣﺎن ﺗﻪ ﭘﺮﮢﻴﻞ آﻫﻴﺎن!“‬
‫”ﻧﺎﻣﺮد ﮐﺎن ﻃﻼق ﺟﻠﺪي ﻣﻠﻲ وﻳﻨﺪي آﻫﻲ‪ ،‬اﻳﺘﺮو ﻗﺎﻧﻮن ﺗﻪ ﻣﺎن ﺑﻪ ﭴﺎﮢﺎن ﭤﻮ‪ ،‬در اﺻﻞ اﻫﺎ‬
‫ﺷﺎدي ﺋﻲ ﻗﺎﻧﻮن ﺟﻲ ﻧﻈﺮن ۾ ﻧﺎﺟﺎﺋﺰ آﻫﻲ‪“.‬‬
‫ﻫﻦ ﺟﻲ ﭼﻬﺮي ﺗﻲ ﻣﺤﺒﺖ ﺟﻲ اﺟﺎﻟﻦ ﺟﺎ ﻛﻴﺌﻲ رﻧﮓ ﺗﺮي آﻳﺎ‪ ،‬ﭘﺮ ﻫﻦ ڏﮐﻮﻳﻞ ﻟﻬﺠﻲ ۾‬
‫ﭼﻴﻮ‪” :‬ﻧﻪ…‪..‬ﻧﻪ ﭤﻮ ﭤﻲ ﺳﮕﻬﻲ‪“.‬‬
‫”ﮀﻮ ﻧﻪ ﭤﻮ ﭤﻲ ﺳﮕﻬﻲ؟“‬
‫”اﻫﻲ ﻣﻨﻬﻨﺠﺎ ﭔﺌﻲ ﭜﺎﺋﺮ ﮀﺎ ﭼﻮﻧﺪا‪ .‬اﻧﻬﻦ ﺟﻲ ﺗﻌﻠﻴﻢ اڌ ۾ رﻫﺠﻲ وﻳﻨﺪي‪ ،‬ﻧﻨﮃو ﭜﺎ‪ ‬ﺟﻴﻜﻮ‬
‫اﺳﻜﻮل ۾ ﭘﮍﻫﻲ ﭤﻮ‪ ،‬ان ﺟﻮ ﺗﻪ ﺧﻴﺮ آﻫﻲ‪ ،‬ﭘﺮ اﻧﻬﻦ ﭔﻦ ﭜﻴﻨﺮن ﺟﻮ ﮀﺎ ﭤﻴﻨﺪو‪ ،‬ﺟﻦ ﺟﻲ ﺷﺎدي‪‬‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﺟﻮ ﺳﺎرو ڏاج ڏاﻧﻮڻ ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ﻣﮍس ڏﻳﻨﺪو آﻫﻲ‪ .‬ﭘﺮ وري ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ اﻧﮅو ﭘﻲ‪ ‬۽ ﭘﻮڙﻫﻲ ﻣﺎ‪ ‬۽‬
‫ﻣﺎن ﭘﺎڻ؟“‬
‫”ﻫﺎ ﺗﻮن ﭘﺎڻ؟“ ﻣﻮن ﭘﮁﻴﻮ‪.‬‬
‫ﺳﻴﭟ ﻣﻮن ﮐﻲ ﻫﺮ ﻃﺮح ﺟﻮ ﺳﮏ ڏﻧﻮ آﻫﻲ‪ ،‬ﻫﻴﺮن ﺟﻮاﻫﺮن ﺳﺎن ﭜﺮي ﮀﮇﻳﻮ اﭤﺲ‪ ،‬ﻣﺎن‬
‫ﭼﺎﻫﻴﺎن ﺗﻪ روزاﻧﻮ ﻫﻜﮍو زﻳﻮر ﺧﺮﻳﺪ ﻛﺮي ﺳﮕﻬﺎن ﭤﻲ‪“.‬‬
‫”ﻳﻌﻨﻲ ﻫﻚ آرام واري زﻧﺪﮔﻲ!“‬
‫”ﻫﺎ ﻧﻮﻛﺮ ﭼﺎﻛﺮ‪ ،‬ﮔﻬﺮ ﮔﺎڏي‪ ،‬دوﻟﺖ…ﻣﻮن ﮐﻲ ﮀﺎ ﮀﺎ ﻧﻪ ﻣﻴﺴﺮ آﻫﻲ!“‬
‫ﻣﻌﻨﻲ ﺧﻴﺰ ﻧﻈﺮن ﺳﺎن ڏﺳﻨﺪي ﭼﻴﻮ‪.‬‬‫ٰ‬ ‫”ﺳﻮا‪ ‬ﻫﻚ ﺟﻲ‪ “..‬ﻣﻮن ﮐﻴﺲ‬
‫”ﺟﻴﻜﻮ ﻗﺴﻤﺖ ۾ ﻧﻪ آﻫﻲ‪ ،‬ان ﺟﻮ ﻛﻬﮍو ﻟﻴﮑﻮ‪ ،‬ﺻﺒﺮ ﻛﺮﮢﻮ ﭘﻮﻧﺪو‪“.‬‬
‫”ﺗﻮن ﻛﻮ ﻋﺎﺷﻖ ﮀﻮ ﻧﻪ ﭤﻲ ﮘﻮﻟﻬﻲ وﭠﻴﻦ؟“‬
‫”ﻳﻌﻨﻲ ﺗﻮﮐﻲ؟“‬
‫”ﻣﻮن ﮐﻲ ﻧﻪ…ﺗﻨﻬﻨﺠﺎ ﻣﻨﻬﻨﺠﺎ ﺳﭙﻨﺎ ﭘﺎڻ ۾ ﻛﻮﻧﻪ ﭤﺎ ﻣﻠﻦ‪ ،‬ﭘﺮ ﺗﻮن ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﺟﺴﻢ ﺟﻲ‬
‫ﺿﺮورت ﻻ‪ ‬ﺗﻪ ﻛﻮ ﻋﺎﺷﻖ ﮘﻮﻟﻬﻲ ﭤﻲ ﺳﮕﻬﻴﻦ‪“.‬‬
‫ﻫﻦ ﺟﻮ ﻣﻨﻬﻦ ﻟﻬﻲ وﻳﻮ‪ ،‬ڏﮐﻮﻳﻞ ﻟﻬﺠﻲ ۾ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪“:‬ﺗﻮن ﺳﭻ ﭤﻮ ﭼﻮﻳﻦ‪ ،‬ﭘﺮ ﮀﺎ ﻛﺮﻳﺎن ﻣﻮن‬
‫ﺗﻲ وڏﻳﻮن ﭘﺎﺑﻨﺪﻳﻮن آﻫﻦ‪“.‬‬
‫”ﭘﻴﻜﻦ ۾ ﺑﻪ؟…‪.‬ﻋﺎم ﻃﻮر ﺗﻲ ﺗﻮ ﺟﻬﮍﻳﻮن ﻋﻮرﺗﻮن ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﭘﻴﻜﻦ ۾ وﻳﻨﺪﻳﻮن آﻫﻦ ﺗﻪ‬
‫ﻛﺠﻬﻪ ﻧﻪ ﻛﺠﻬﻪ ﻛﺮي ﺳﮕﻬﻨﺪﻳﻮن آﻫﻦ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ ان ﻛﺮي اﻫﻲ ﺑﺎر ﺑﺎر ﭘﻴﻜﻲ ﺑﻪ وﻳﻨﺪﻳﻮن‬
‫آﻫﻦ‪“.‬‬
‫”اﻫﻮ ﺣﺮﺑﻮ ﺑﻪ آزﻣﺎﺋﻲ ﭼﻜﻲ آﻫﻴﺎن‪ ،‬ﺳﻴﭟ وڏو ﺷﻜﻲ ﻣﺎﮢﻬﻮ آﻫﻲ‪ ،‬ﻫﻦ ﻫﻜﮍي ﻧﻮﻛﺮﻳﺎﮢﻲ‬
‫ﺑﻪ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﭼﻮﻛﺴﻲ‪ ‬ﻻ‪ ‬رﮐﻲ آﻫﻲ‪ ،‬ﺟﻴﻜﺎ ﻫﺮ وﻗﺖ ﻣﻮن ﺳﺎن ﮔﮇ رﻫﻨﺪي آﻫﻲ‪ ،‬ﺟﺘﻲ ﻣﺎن‬
‫وﻳﻨﺪي آﻫﻴﺎن‪ ،‬ﺣﺪ اﻫﺎ آﻫﻲ ﺟﻮ ﻏﺴﻠﺨﺎﻧﻲ ﺟﻲ در ﺗﺎﺋﻴﻦ ﺑﻪ ﻣﻮن ﺳﺎن ﮔﮇ ﻫﻠﻨﺪي آﻫﻲ‪ ،‬ﭜﻠﻲ‬
‫ﺳﺎﻫﺮا ﻫﺠﻦ ﻳﺎ ﭘﻴﻜﺎ‪ ،‬ﻣﻮن ﻻ‪ ‬ﺳﻤﻮرا رﺳﺘﺎ ﺑﻨﺪ آﻫﻦ‪“.‬‬
‫ﻫﻮ‪ ‬وري ﺳﮇﻛﮡ ﻟﮙﻲ‪.‬‬
‫ﻣﻮن ﭼﻴﻮ ‪“:‬ﭘﺮ اڄ ﺟﻲ رات ﺗﻪ ﺗﻮﺳﺎن ﮔﮇ ﻧﻪ آﻫﻲ‪“.‬‬
‫ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪“:‬ﮀﺎﻛﺎڻ ﺗﻪ ﻣﺎن ﺳﻴﭟ ﺳﺎن ﮔﮇ آﻫﻴﺎن ۽ ﻫﻮ‪ ‬ﭤﺮڊ ﻛﻼس ۾ وﻳﭡﻲ آﻫﻲ‪“.‬‬
‫”ﻫﻦ وﻗﺖ ﺗﻮن ﺳﻴﭟ وٽ ﻧﻪ ﻣﻮن وٽ آﻫﻴﻦ!“‬
‫ﻛﮍﺗﻲ ﺟﻲ اﻧﺪران ﻫﭣ وﺟﻬﻲ‪ ،‬ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﺳﻴﻨﻲ ﺟﻲ‬ ‫ﻫﻮ‪ ‬ﺧﺎﻣﻮش ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﭘﺮ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﮐﻠﻴﻞ ُ‬
‫وارن ۾ ﭘﻨﻬﻨﺠﻴﻮن آﮜﺮﻳﻮن ﭰﻴﺮﻳﻨﺪي رﻫﻲ‪ ،‬آﻫﺴﺘﻲ آﻫﺴﺘﻲ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﺑﺪن ﻣﺎن ﭼﮣﮕﻮن‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﻧﻜﺮڻ ﻟﮙﻴﻮن ۽ ﻣﺎن ﭼﺮﻳﻦ واﻧﮕﺮ‪ ،‬ﻫﻦ ﺟﻲ ﮔﻬﮕﻬﻲ‪ ‬ﺟﻬﮍي ﮔﺮدن ﺟﻲ ڊﮔﻬﻲ وﻛﮍ ﮐﻲ ﺑﺎر‬
‫ﺑﺎر ﭼﻤﻲ رﻫﻴﻮ ﻫﻮس‪.‬‬
‫ﭘﻮ‪ ‬رﻳﺸﻢ ﺋﻲ رﻳﺸﻢ‪ ،‬ﻣﻼﺋﻲ‪ ‬ﺗﻲ ﻣﻼﺋﻲ‪ ،‬ﭘﺮﺗﻦ ﺗﻲ ﭘﺮت‪،‬‬
‫۽ ﺳﺎري ﻓﻀﺎ ُﺟﻮﻫﻲ‪ ‬ﺟﻲ ﺧﻮﺷﺒﻮ ﺳﺎن واﺳﺠﻲ وﺋﻲ‪.‬‬
‫*‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﭔﺌﻲ ڏﻳﻨﻬﻦ ﺻﺒﺢ ﮐﺎن ﺋﻲ ﻣﻮن ﺳﻴﭟ ﮐﻲ ﮘﺎﻟﻬﻴﻦ ۾ ﻟﮙﺎﺋﻲ ﮀﮇﻳﻮ‪ ،‬ﮘﺎﻟﻬﻴﻦ ﺋﻲ‬
‫ﮘﺎﻟﻬﻴﻦ ۾ ﻫﻦ ﺑﺎﺑﺎ ﮔﻮري ﺳﻬﺎﮢﻲ ﺟﻲ ﺳﻤﺎڌي‪ ‬ﺗﻲ وﭸﮡ ﺟﻮ ذﻛﺮ ﻛﻴﻮ‪ ،‬ﺗﻪ ﻣﻮن ﭼﻴﻮ‪:‬‬
‫”ﻋﺠﻴﺐ ﮘﺎﻟﻬﻪ آﻫﻲ!“‬
‫”ﻛﻬﮍي ﻋﺠﻴﺐ ﮘﺎﻟﻬﻪ آﻫﻲ؟“ ﻫﻮ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﭔﮅي ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﭜﻴﺎﻧﻚ آواز ۾ ﭘﮁﮡ ﻟﮙﻮ‪.‬‬
‫”ﻋﺠﻴﺐ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﻫﻲ‪ ‬آﻫﻲ ﺳﻴﭟ ﺟﻲ! ﺗﻪ ان ﻣﻌﺎﻣﻠﻲ ۾ ﻣﺎن ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ وڏي ﻣﺪد ﻛﺮي ﺳﮕﻬﺎن‬
‫ﭤﻮ‪“.‬‬
‫”ﻛﻴﺌﻦ؟“‬
‫”ﻣﻮن وٽ ﻫﻚ ُﺳﮅي ﭔﻮﭨﻲ آﻫﻲ‪“.‬‬
‫”ﻛﻬﮍي ُﺳﮅي ﭔﻮﭨﻲ؟“‬
‫”ﻫﻜﮍي ﺳﺎڌو‪ ‬ﻣﻬﺎﺗﻤﺎ‪ ،‬ﻣﻮن ﮐﻲ ڏﻧﻲ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ان ﺟﻲ ﻫﻜﮍي ﭼﭙﭩﻲ ﮐﺎراﺋﮡ ۽ ﻫﻜﮍو ﻣﻨﺘﺮ‬
‫ﭘﮍﻫﮡ ﺳﺎن‪ ،‬ﭠﻴﻚ ﭘﻮرن ﻧﻮن ﻣﻬﻴﻨﻦ ﮐﺎن ﭘﻮ‪ ‬ﭔﺎر ﭘﻴﺪا ﭤﻴﻨﺪو آﻫﻲ‪“.‬‬
‫”ﺗﻮﮐﻲ اﻫﺎ ُﺳﮅي ﻛﭥﺎن ﻣﻠﻲ؟“‬
‫”ﻣﺎن ﻧﻴﭙﺎل ﺟﻲ ﺟﻬﻨﮕﻠﻦ ۾ ڏاڍو رﻟﻴﻮ آﻫﻴﺎن‪ُ ،‬ﭔﮅ ﺳﺎڌوﺋﻦ ۽ ﻣﻬﺎﺗﻤﺎﺋﻦ ﺟﻲ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺧﺪﻣﺖ‬
‫ﺮاﻧﻜﺎري‪ ‬ﺟﻲ درﺷﻦ ﻛﺮڻ ﺟﻮ‬ ‫ﻛﻨﺪو آﻳﻮ آﻫﻴﺎن‪ ،‬اﺗﻲ ﻣﻮن ﮐﻲ ﻫﻚ ﺳﻮاﻣﻲ ﮔﻮرﮐﻨﺎٿ َﻧ َ‬
‫ﻣﻮﻗﻌﻮ ﻣﻠﻴﻮ‪ .‬ﭔﻦ ﺳﺎﻟﻦ ﺟﻲ ﺧﺪﻣﺖ ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬ان ﻣﻮن ﮐﻲ اﻫﺎ ُﺳﮅي ﭔﻮﭨﻲ ڏﻧﻲ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﺳﺎن‬
‫ﺟﻨﻬﻦ ﻋﻮرت ﮐﻲ ﭼﺎﻫﻴﻮ ان ﺳﺎن ﭔﺎر ﭘﻴﺪا ﻛﺮي ﭤﺎ ﺳﮕﻬﻮ‪“.‬‬
‫”ﺗﻮن ان ُﺳﮅي‪ ‬ﺟﻮ ﮀﺎ وﭠﻨﺪو آﻫﻴﻦ؟“ ﺳﻴﭟ ﺷﻜﻲ ﻧﮕﺎﻫﻦ ﺳﺎن ڏﺳﻨﺪي ﭘﮁﻴﻮ‪،‬‬
‫”ان ﺟﻲ ﻻ‪ ‬ﻛﺠﻬﻪ وﭠﮡ ﭘﺎپ آﻫﻲ‪“.‬‬
‫”ﭘﻮ‪ ‬ﺑﻪ ؟“‬
‫ﭼﻴﻢ ﺗﻪ ﺳﻬﻲ ﺳﻴﭟ ﺟﻲ! ﻣﻮن ﮐﻲ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﮔﺮو‪ ‬ﭔﮅاﻳﻮ ﻫﻮ ﺗﻪ ﺟﻴﻜﮇﻫﻦ ﺗﻮ ُﺳﮅي ﻻ‪ ‬ﻛﭥﻲ‬
‫ﺑﻪ ﻛﻮ اﮔﻬﻪ ﭘﺎر ﻛﻴﻮ ﺗﻪ اﻫﺎ ُﺳﮅي ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ﻫﭥﻦ ﻣﺎن ﻫﻠﻲ وﻳﻨﺪي‪“.‬‬
‫”ﺗﻪ ُان ﺟﻮ ﻣﻄﻠﺐ اﻫﻮ ﭤﻴﻮ ﺗﻪ ﺗﻮن ﭘﺌﺴﺎ ﻧﻪ ﭔﮅاﺋﻴﻨﺪﻳﻦ؟ ﭘﺮ ﺟﻴﻜﮇﻫﻦ اﺳﺎن ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﺧﻮﺷﻲ‪‬‬
‫ﺳﺎن ﺗﻮﮐﻲ ڏﻳﻮن ﺗﻪ اﻫﻮ ﺗﻪ وﭠﻨﺪﻳﻦ ﻧﻪ؟‪،‬‬
‫”ﻧﻪ ﻣﺎن ﻛﺠﻬﻪ ﺑﻪ ﻧﻪ ﭤﻮ وﭠﻲ ﺳﮕﻬﺎن ﺳﻴﭟ ﺟﻲ! ﻫﻜﮍو ﭘﺌﺴﻮ ﺑﻪ ﻧﻪ‪ ،‬ﻫﻜﮍي ﭘﺎﺋﻲ ﺑﻪ ﻧﻪ‬
‫ﺑﻠﻜﻞ ﻣﻔﺖ ۾ ﭔﺎر ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪس‪“.‬‬
‫ﻣﺎن ان ﻻ‪ ‬ﺻﺒﺢ ﮐﺎن ﺋﻲ ﺗﻴﺎر ﻫﻮس‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﻻ‪ ‬ﺗﻴﻞ ﺟﻲ ﻫﻚ ﻧﻨﮃي ﺷﻴﺸﻲ‪ ‬ﮐﻲ ﺻﺎف‬
‫ﻛﺮي ان ۾ ﺳﮕﺮﻳﭧ ﺟﻲ رک ﭜﺮي ﮀﮇي ﻫﺌﻲ‪،‬‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫”ﺗﻮ وٽ ﻛﺎ ﻣﭡﻲ ﺷﻲ‪ ‬ﻫﻮﻧﺪي؟“‬

‫”ﻫﺎ ﻣﺎﺋﻮ آﻫﻲ؟“‬
‫”ﻣﺎﺋﻮ ﺑﻪ ﭠﻴﻚ آﻫﻲ‪ “.‬ﻣﻮن ﭼﻴﻮ‪.‬‬
‫”ﭼﭙﭩﻲ ﻣﻮن ﮐﻲ ﮐﺎراﺋﻴﻨﺪﻳﻦ؟‬
‫ﻣﻮن ﭼﻴﻮ‪“:‬ﻫﻲ اﻫﺎ ُﺳﮅي آﻫﻲ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﮐﻲ ﺟﻴﻜﻮ ﮐﺎﺋﻴﻨﺪو‪ ،‬ﭔﺎر ﺑﻪ ان ﮐﻲ ﭘﻴﺪا ﭤﻴﻨﺪو‪“.‬‬
‫ﻓﻮﺟﻲ ﮐﻠﮡ ﻟﮙﻮ‪ ،‬ﺳﺎﮘﺌﻲ وﻗﺖ ﺳﮙﻨﮅي‪ ‬ﺟﺎ ﺑﻪ ﻣﺮﻛﻨﺪڙ ﭼﭗ ﭼﻤﻜﮡ ﻟﮙﺎ‪.‬‬
‫”ﺗﻮن ﻣﺬاق ﭤﻮ ﻛﺮﻳﻦ؟“‬
‫”ﻣﺬاق ﻧﻪ ﭤﻮ ﻛﺮﻳﺎن ﺳﻴﭟ ﺟﻲ‪ ،‬ﻣﺎن ﺑﻠﻜﻞ ﺳﻨﺠﻴﺪﮔﻲ‪ ‬ﺳﺎن ﭼﻮان ﭤﻮ‪“.‬‬
‫اﺋﻴﻦ ﭼﺌﻲ ﻣﺎن ﺳﻮٽ ﻛﻴﺲ ﮐﻮﻟﮡ ﻟﮙﺲ‪ ،‬ان ﻣﺎن ﺳﮕﺮﻳﭧ ﺟﻲ رک واري ﺷﻴﺸﻲ ﻛﮃﻳﻢ ۽‬
‫ﺳﻴﭟ ﮐﻲ ڏﻳﮑﺎرﻳﻨﺪي ﭼﻴﻢ‪“:‬ﻫﻦ ﻣﺎن ﻫﻜﮍي ﭼﭙﮍي ﮐﮣﻲ ﻣﺎﺋﻲ ﺳﺎن ﻣﻼﺋﻲ‪ .‬ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ‬
‫ﺳﺎﻣﻬﻮن ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ﺳﻴﭡﻴﺎﮢﻲ‪ ‬ﮐﻲ ﮐﺎراﺋﻲ ﭤﻮ ﮀﮇﻳﺎن‪ ،‬ﭜﮙﻮان ﭼﺎﻫﻴﻮ ﺗﻪ ﭘﻮرن َﻧ َﻮن ﻣﻬﻴﻨﻦ ﺑﻌﺪ‬
‫ﭔﺎر ﭘﻴﺪا ﭤﻴﻨﺪو‪ ،‬ﻛﻨﻬﻦ ﺑﻪ ﺳﺎڌو‪ ‬ﺟﻲ ﺳﻤﺎڌي‪ ‬ﺗﻲ وﭸﮡ ﺟﻲ ﻛﺎ ﺑﻪ ﺿﺮورت ﻧﻪ آﻫﻲ‪ ،‬ﻫﻜﮍي‬
‫ﭘﺎﺋﻲ ﺑﻪ ﺧﺮچ ﻛﺮڻ ﺟﻲ ﺿﺮورت ﻧﻪ آﻫﻲ‪ .‬اڄ ﺗﺎﺋﻴﻦ ﭔﺎرﻫﻦ ﺑﻲ ﻣﺮاد ﻋﻮرﺗﻦ ﺟﻮن ﻣﺮادون‬
‫ﭘﭵﺎﺋﻲ ﭼﻜﻮ آﻫﻴﺎن‪ ،‬ﮔﺮو ﮔﻮرﮐﻨﺎٿ ﺷﺮي ﺷﺮي ﺳﻮاﻣﻲ‪ ،‬ﻧﺮاﻧﻜﺎري ﺟﮙﺖ اڌاري ﺑﺎل‬
‫ﺑﺮﻫﻤﭽﺎري‪ ‬ﺟﻲ ﻛﺮﭘﺎ ﺳﺎن‪ ،‬ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ﺳﻴﭡﻴﺎﮢﻲ‪ ‬ﺟﻲ ﺟﻬﻮﻟﻲ ﺳﺎﺋﻲ ﭤﻲ وﻳﻨﺪي‪“.‬‬
‫ﺳﻴﭟ ﺟﻮ ﭼﻬﺮو اﻣﻴﺪ ﺟﻲ اوﻟﮍن ﺳﺎن ﭔﻬﻜﻲ ﭘﻴﻮ‪ ،‬ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ‪:‬‬
‫”ﺗﻪ اﺳﺎن ﺟﻲ ﺳﻴﭡﻴﺎﮢﻲ‪ ‬ﮐﻲ ﭼﭙﭩﻲ ﮐﺎرا‪ ‬ﻧﻪ!“‬
‫ﺳﻴﭡﻴﺎﮢﻲ‪ ‬اﺳﭩﻴﻦ ﻟﻴﺲ اﺳﭩﻴﻞ ﺟﻲ دﭔﻠﻲ ﻣﺎن ﻣﺎﺋﻲ ﺟﻮ ﭨﻜﺮو ﻛﮃي ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻫﭣ ﺗﻲ‬
‫رﮐﻴﻮ‪ ،‬ﻣﻮن ﺗﻴﻞ ﺟﻲ ﺷﻴﺸﻲ‪ ‬ﻣﺎن ﺳﮕﺮﻳﭧ ﺟﻲ رک ﻣﺎن ﭼﭙﭩﻲ ﭜﺮي ﻣﺎﺋﻲ ۾ ﻣﻼﺋﻲ ورﺗﻲ‬
‫۽ ﻫﻦ ﺟﻲ ﻫﭣ ﺗﻲ رﮐﻲ‪ ،‬اﺋﻴﻦ ﭼﻮڻ ﺷﺮوع ﻛﻴﻢ‪:‬‬
‫”اوم ﺷﺮي ﺷﺮي ﻫﻚ ﺳﻮ اٺ ﺳﻮاﻣﻲ ﮔﻮرﮐﻨﺎٿ ﻧﺮاﻧﻜﺎري ﺟﮙﺖ اڌاري‪ ،‬ﺑﺮﻫﻤﭽﺎري‪ ،‬ﻣﻬﺎ‬
‫َﭘﺮ ُاﭘﻜﺎري‪ ‬ﺟﻲ َدﻳﺎ درﺷﭩﻲ‪ ‬ﺳﺎن ﻫﻲ رک ﮐﺎراﻳﺎن ﭤﻮ‪ ،‬ردي ﺗﻲ ردو ﭼﺎڙﻫﻴﺎن ﭤﻮ‪ ،‬ﺟﻴﻜﺎ‬
‫ﻧﺎري ﻫﻲ‪ ‬ﭼﭩﻜﻲ ﮐﺎﺋﻲ‪ ،‬ﺳﻮاﻣﻲ ﻧﺎٿ ﺟﻲ اﭘﺎر درﺷﭩﻲ‪ ‬ﺳﺎن ﮔﺮڀ وﺗﻲ ﭤﺌﻲ‪ .‬ﻛﺎرو ﮐﻴﺮو‪،‬‬
‫ﻣﺎﺗﺎ ﭼﻴﺮو‪ ،‬ڊﺑﻞ ڊﻳﺮا اوم ﻫﮍﺑﻮﻧﮓ ﮔﻮﻧﮓ وﺳﻞ وﺳﻞ ﺟﻬﻮﻧﮓ!“‬
‫ﻣﻮن ﻫﻜﮍي اک ﺟﻮ ﻫﻠﻜﻮ اﺷﺎرو ﻛﺮي‪ ،‬آﻫﺴﺘﻲ آﻫﺴﺘﻲ ﺳﮙﻨﮅي‪ ‬ﮐﻲ ﻣﺎﺋﻮ ﮐﺎراﺋﻲ ﮀﮇﻳﻮ‪.‬‬
‫ﻓﻮﺟﻲ‪ ‬ﺟﻮ ﮐﻞ ﮐﻲ روﻛﮡ ﺳﺒﺐ ڏاڍو ﺑﺮو ﺣﺎل ﻫﻮ‪ .‬ﻣﺎن‪ ،‬ﻓﻮﺟﻲ ۽ ﺳﮙﻨﮅي ﭨﺌﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ‬
‫ﮐﻞ روﻛﻲ وﻳﭡﺎ ﻫﺌﺎﺳﻴﻦ‪ ،‬ﭘﺮ ﺳﻴﭟ ﺑﻴﺤﺪ ﺳﻨﺠﻴﺪﮔﻲ‪ ‬ﺳﺎن ﭘﻮري ﻋﻤﻞ ﮐﻲ ڏﺳﻲ رﻫﻴﻮ ﻫﻮ‪.‬‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫رک ﺟﻲ ﭼﭙﭩﻲ ﮐﺎﺋﻲ ﺳﻴﭡﻴﺎﮢﻲ‪ ،،‬وڏو ﮔﻬﻮﻧﮕﻬﭧ ﮀﻜﻲ ﺳﻴﭟ ﺟﻲ ﭘﻴﺮن ۾ وﻳﻬﻲ رﻫﻲ‪،‬‬
‫ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻦ ﮐﻠﮡ ﺷﺮوع ﻛﻴﻮ ﻫﻮ ﮀﺎﻛﺎڻ ﺗﻪ ﻫﻦ ﺟﻮ ﺳﺎرو ﺟﺴﻢ ﻟﮇي رﻫﻴﻮ ﻫﻮ‪.‬‬
‫”ﺗﻪ ﭔﺎر ﺳﭻ ﭘﭻ ﭘﻴﺪا ﭤﻲ ﭘﻮﻧﺪو؟“‬
‫”ﭠﻴﻚ ﭘﻮرن َﻧ َﻮن ﻣﻬﻴﻨﻦ ﮐﺎﻧﭙﻮ‪“.‬‬
‫ﻣﻮن ﺳﻴﭟ ﮐﻲ ﭼﻴﻮ‪“،‬آزﻣﺎﻳﻞ ﻧﺴﺨﻮ آﻫﻲ‪ ،‬ﻳﻘﻴﻦ ﻧﻪ اﭼﺌﻲ ﺗﻪ ﭘﻨﺠﻦ ﻫﺰارن ﺟﻲ ﺷﺮط ﭤﺎ‬
‫ﻟﮙﺎﻳﻮن‪“.‬‬
‫ﻟﮙﻮ ﺗﻪ ﺳﻴﭟ ﮐﻲ ﻳﻘﻴﻦ اﭼﻲ وﻳﻮ‪ ،‬ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ‪” :‬ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ اﺳﺎن ﺷﺮط ﭔﺮط ﻧﻪ ﭤﺎ رﮐﻮن ﭘﺮ ﻫﺎﮢﻲ‬
‫ﻣﻮن ﮐﻲ ﭘﻚ ﭤﻲ وﺋﻲ آﻫﻲ‪“.‬‬
‫ﻣﻮن ﮐﻴﺴﻲ ﻣﺎن ﻫﻜﮍو ﻛﺎرڊ ﻛﮃي ﻫﻦ ﮐﻲ ڏﻧﻮ‪” ،‬ﻫﻦ ﺗﻲ ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ڏس ﮀﭙﻴﻞ آﻫﻲ‪،‬‬
‫ﺟﻴﻜﮇﻫﻦ ﭠﻴﻚ َﻧ َﻮن ﻣﻬﻴﻨﻦ ﮐﺎن ﭘﻮ‪ ‬ﭔﺎر ﭘﻴﺪا ﻧﻪ ﭤﺌﻲ ﺗﻪ ﻣﻮن ﮐﻲ َﻧ َﻮ ﻫﺰار ﮔﺎرﻳﻮن ﻟﮑﻲ‬
‫ﻣﻮﻛﻠﺠﺎن‪“!‬‬
‫ﺳﻴﭟ ﻛﺎرڊ وﭠﻲ‪ ،‬رﮐﮡ ﻻ‪ ‬ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﺳﻴﭡﻴﺎﮢﻲ‪ ‬ﮐﻲ ڏﻧﻮ‪ .‬ﺳﮙﻨﮅي‪ ‬ﭘﮍﻫﻲ اﺣﺘﻴﺎط ﺳﺎن رﮐﻲ‬
‫ﮀﮇﻳﻮ‪.‬‬
‫ﺳﻴﭟ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ‪ :‬ﺗﻮ ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ﭜﻠﻮ ﻛﻴﻮ آﻫﻲ‪ ،‬ﺗﻪ ﻫﻜﮍو ﭜﻠﻮ ﻣﺎن ﺑﻪ ﻛﺮڻ ﭤﻮ ﭼﺎﻫﻴﺎن‪“.‬‬
‫ﻣﺎن ﻫﻦ ﺟﻲ ﻣﻨﻬﻦ ۾ ڏﺳﮡ ﻟﮙﺲ‪.‬‬
‫”ﺟﻲ…‪ “!.‬ﺳﻴﭟ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﺟﺎري رﮐﻨﺪي ﭼﻴﻮ‪“،‬ﺗﻮ ﻫﺎﮢﻲ ﻫﺎﮢﻲ ﮘﺎﻟﻬﻴﻦ ﮘﺎﻟﻬﻴﻦ ۾ ﭔﮅاﻳﻮ‬
‫ﻫﻮ ﺗﻪ ﺗﻮن ﻫﻤﺎﭼﻞ ﭘﺮدﻳﺶ ۾ زﻣﻴﻦ ﺧﺮﻳﺪ ﻛﺮڻ ﭘﻴﻮ وﭸﻴﻦ‪ ،‬ﺟﺘﻲ ﻓﺎرم ﮐﻮﻟﮡ ﺟﻮ ارادو ﭤﻮ‬
‫رﮐﻴﻦ!“‬
‫ﻣﻮن ﻫﺎﻛﺎر ۾ ﻣﭥﻮ ﻟﻮڏاﻳﻮ‪.‬‬
‫”ﭘﺮ ﻫﻤﺎﭼﻞ ﭘﺮدﻳﺶ ۾ ﺗﻪ زﻣﻴﻦ ڏاڍي ﻣﻬﺎﻧﮕﻲ آﻫﻲ‪ ،‬ﭨﻦ ﭼﺌﻦ ﻫﺰارن ﮐﺎن ﮔﻬﭧ ﺗﻪ ﻫﻜﮍو‬
‫اﻳﻜﮍ ﺑﻪ ﻧﻪ ﻣﻠﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺮ ﻣﺎن ﺗﻮﮐﻲ ﭨﻲ ﺳﻮ رﭘﻴﺎ ﻓﻲ اﻳﻜﮍ زﻣﻴﻦ ڏﻳﺎري ﭤﻮ ﺳﮕﻬﺎن‪“.‬‬
‫ﻣﻮن ﭼﻴﻮ‪“:‬ﺗﻪ اﻫﺎ ﭘﻮ‪ ‬ﺑﻨﺠﺮ ﺋﻲ ﻫﻮﻧﺪي!“‬
‫ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ‪“:‬ﺑﻨﺠﺮ ﻧﺎﻫﻲ‪ ،‬زرﺧﻴﺰ آﻫﻲ!“‬
‫”ﭘﻮ‪ ‬اﻳﺘﺮي ﺳﺴﺘﻲ ﻛﻴﺌﻦ ﭤﻲ ﻣﻠﻲ؟“‬
‫”اﺻﻞ ۾ اﻫﺎ ﻫﻚ ﺳﭹﻲ وﻳﺮان ﻫﻨﮅ ﺗﻲ آﻫﻲ‪ ،‬ﭨﻦ ﻃﺮﻓﻦ ﮐﺎن ﺟﻬﻨﮓ اﭤﺲ ۽ ﭨﻜﺮﻳﻮن آﻫﻦ‪،‬‬
‫وچ ۾ ﭨﻴﻬﻦ اﻳﻜﮍن ﺟﻮ ﭨﻜﺮو آﻫﻲ‪ ،‬ﺑﺮﺳﺎت اﺗﻲ ﺗﻤﺎم ﮔﻬﮣﻲ ﭘﻮﻧﺪي آﻫﻲ‪ ،‬ﻫﻜﮍو ﮐﻮﻫﻪ ﺑﻪ‬
‫آﻫﻲ‪ ،‬ﺟﻴﻜﻮ ﭔﺎرﻫﻦ ﺋﻲ ﻣﻬﻴﻨﺎ ﭘﺎﮢﻲ‪ ‬ﺳﺎن ﭜﺮﻳﻞ ﻫﻮﻧﺪو آﻫﻲ‪ ،‬۽ ﻫﺎ ﻫﻚ ﻧﺪي ﺑﻪ آﻫﻲ‪“.‬‬
‫”ﺗﻪ ان ﺟﻮ ﻣﺎﻟﻚ اﻫﮍي زﻣﻴﻦ ﻣﻮن ﮐﻲ ﺳﺴﺘﻲ ﻛﻴﺌﻦ ڏﻳﻨﺪو؟“‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫”ﺗﻮن ﭘﻮري ﮘﺎﻟﻬﻪ ﺗﻪ ﭔﮅﻳﻦ ﻛﻮﻧﻪ ﭤﻮ!“ ﺳﻴﭟ ﭤﻮرو ﻛﺎوڙﺟﻲ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ‪“،‬اﻫﺎ زﻣﻴﻦ اﺻﻞ ۾‬
‫ﻫﻚ رن زال ﺟﻲ آﻫﻲ‪ ،‬وﻳﺠﻬﻮ ﻛﻮ ﮘﻮٺ واﻫﮡ ﻛﻮﻧﻪ اﭤﺲ‪ ،‬ﻛﺎ آﺑﺎدي ﻛﺎﻧﻪ اﭤﺲ‪ ،‬ﭨﻴﻬﻪ‬
‫ﻛﻮﻫﻪ ﭘﻴﺎدل ﻫﻠﮡ ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬ﻫﻜﮍي رﻳﻠﻮي اﺳﭩﻴﺸﻦ ﭤﻲ اﭼﻲ‪ ،‬ﺑﺲ! اﻫﺎ ﻋﻮرت اﻛﻴﻠﻲ ﺳﺮ ان‬
‫زﻣﻴﻦ ﺟﻲ ﺳﺎر ﺳﻨﭝﺎﻟﻲ ﻟﻬﻲ ﻛﺎﻧﻪ ﭤﻲ ﺳﮕﻬﻲ ۽ آﺑﺎدي ﻧﻪ ﻫﺠﮡ ﺟﻲ ﻛﺮي‪ ،‬ﻛﻮ ﺑﻪ ان زﻣﻴﻦ‬
‫ﮐﻲ ﺧﺮﻳﺪ ﻛﺮڻ ﻻ‪ ‬ﺗﻴﺎر ﻛﻮﻧﻪ ﭤﻮ ﭤﺌﻲ‪ .‬ﻛﻴﺮ ان ﺟﻬﻨﮓ ۾ وﭸﻲ رﻫﮡ ﭘﺴﻨﺪ ﻛﻨﺪو؟“‬
‫”اﻫﺎ ﺑﻴﻮﻫﻪ ﻋﻮرت ان زﻣﻴﻦ ﮐﻲ وﻛﮣﻲ ﮀﺎ ﻛﻨﺪي؟“‬
‫”ﻫﻮ‪ ‬ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ڌي‪ ‬ﺟﻲ ﺳﺎﻫﺮن ڏاﻧﻬﻦ ﻫﻠﻲ وﻳﻨﺪي‪ ،‬ان ﺟﻲ ﻫﻜﮍي ﺋﻲ ڌي‪ ‬آﻫﻲ ۽ ﻛﻨﻬﻦ‬
‫دوردراز ﻋﻼﺋﻘﻲ ۾ ﭘﺮﮢﻴﻞ آﻫﻲ‪ ،‬اﻫﺎ ڏﻫﺎﮘﮡ‪ ،‬اﻫﺎ زﻣﻴﻦ وﻛﮣﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ڌي‪ ‬ڏي ﻫﻠﻲ‬
‫وﻳﻨﺪي‪“.‬‬
‫”ان ﺳﭵﻲ ﻗﺼﻲ ﺟﻲ ﺗﻮﮐﻲ ﻛﻴﺌﻦ ﺧﺒﺮ ﭘﺌﻲ؟“ ﻣﻮن ﭼﻴﻮ‪.‬‬
‫”ان ﺟﻲ ﮀﻮﻛﺮي‪ ‬ﺟﺎ ﺳﺎﻫﺮا اﺳﺎن ﺟﻲ ﮘﻮٺ ﺟﻲ وﻳﺠﻬﻮ رﻫﻨﺪا آﻫﻦ‪ ،‬ﻣﺎن ان ﮀﻮﻛﺮي‪ ‬ﺟﻲ‬
‫ﮔﻬﺮ وارن ﮐﻲ ﺳﭹﺎﮢﻴﻨﺪو آﻫﻴﺎن‪ ،‬اﻫﻲ ﺋﻲ ان زﻣﻴﻦ ﺟﻲ ﺳﻮدي ﺟﻲ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﻛﺮڻ آﻳﺎ ﻫﺌﺎ‪،‬‬
‫ﺳﻮن رﭘﻴﻦ اﻳﻜﮍ ﺗﻲ ﺑﻴﭡﻞ آﻫﻲ‪ ،‬ﻣﺎن وﭸﻲ اﻫﺎ زﻣﻴﻦ ڏﺳﻲ ﺑﻪ آﻳﻮ آﻫﻴﺎن‪ ،‬ﭘﺮ‬ ‫ﻣﻌﺎﻣﻠﻮ ﭨﻦ َ‬
‫ﭜﺮﺳﺎن ﻛﺎ آﺑﺎدي ﻧﻪ ڏﺳﻲ ﻣﻮن ﺧﺮﻳﺪ ﻛﺮڻ ﺟﻮ ﺧﻴﺎل ﻻﻫﻲ ﮀﮇﻳﻮ!“‬
‫”ﭘﺮ ﻣﻮن ﮐﻲ ﺗﻪ اﻫﮍو ﺋﻲ ﻫﻨﮅ ﭘﺴﻨﺪ آﻫﻲ‪“.‬‬
‫”ﭘﻮ‪ ‬ﺗﻪ اﺋﻴﻦ ﺳﻤﺠﻬﻪ ﺗﻪ ﭜﮙﻮان اﻫﺎ زﻣﻴﻦ ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ﻻ‪ ‬ﺋﻲ رﮐﻲ آﻫﻲ‪“.‬‬
‫”ﭘﺮ ﻫﺎﮢﻲ ﺗﻪ اﻫﺎ زﻣﻴﻦ وﻛﺎﻣﻲ ﺑﻪ وﺋﻲ ﻫﻮﻧﺪي؟‪،‬‬
‫”ﭨﻲ ﻣﻬﻴﻨﺎ اڳ ﺗﺎﺋﻴﻦ ﺗﻪ ﻛﺎﻧﻪ وﻛﺎﻣﻲ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﻫﺎﮢﻲ وري ﻛﻨﻬﻦ ورﺗﻲ ﻫﻮﻧﺪي؟ ﻛﻮ ﺗﻮ‬
‫ﺟﻬﮍو ﭼﺮﻳﻮ ﺋﻲ ان ﺟﻬﻨﮓ ۾ وﭸﻲ رﻫﻨﺪو‪“.‬‬
‫ﻣﺎن ﺧﻮﺷﻲ ﮐﺎن ﻛﭙﮍن ۾ ﻧﻪ ﭘﺌﻲ ﻣﺎﭘﻴﺲ‪ ،‬ﻣﻮن ﭼﻴﻮ‪“:‬ﻣﻮن ﮐﻲ ان ﺟﻮ ڏس ﭘﺘﻮ ﺗﻪ ڏﺟﺎن‪“!‬‬
‫ﺳﻴﭟ ﭼﻴﻮ ‪“:‬ﭔﻪ اﺳﭩﻴﺸﻨﻮن ﮀﮇي ﺷﭙﺮا ﺟﻨﻜﺸﻦ اﭼﮡ واري آﻫﻲ‪ ،‬اوڏاﻧﻬﻦ ﮀﻮﭨﻲ ﻻﺋﻴﻦ‬
‫واري ﮔﺎڏي ﺑﻪ وﻳﻨﺪي آﻫﻲ‪ ،‬ﺗﻮن اﺗﻲ ﻟﻬﻲ وڃ ۽ ﻛﻨﻬﻦ ﮐﺎن ﺑﻪ ڌوﻟﻴﺎ واﻫﮡ ﺟﻮ رﺳﺘﻮ ﭘﮁﻲ‬
‫وٺ‪ ،‬ﺟﮇﻫﻦ ڌوﻟﻴﺎ واﻫﮡ ﭘﻬﭽﻲ وﭸﻴﻦ ﺗﻪ اﺗﺎن وري ﻛﻮاڙي ﻗﻠﻌﻲ ﺟﻲ ﭘﮁﺎ ﻛﺠﺎن‪ ،‬ﻫﺎﮢﻲ ﺗﻪ‬
‫اﻫﻮ ﻗﻠﻌﻮ ﮐﻨﮉر ﭤﻲ وﻳﻮ آﻫﻲ‪ ،‬ﭘﺮاﮢﻮ آﻫﻲ‪ ،‬ﺟﻬﻨﮕﻞ ۾ آﻫﻲ‪ ،‬اﺗﻲ ﻛﻮﺋﻲ وﻳﻨﺪو ﺑﻪ ﻧﺎﻫﻲ‪ ،‬اﻫﻮ‬
‫ڌوﻟﻴﺎ واﻫﮡ ﮐﺎن ﭨﻴﻬﻦ ﻛﻮﻫﻦ ﺟﻲ ﻣﻔﺎﺻﻠﻲ ﺗﻲ آﻫﻲ‪ ،‬ان ﻗﻠﻌﻲ ﺟﻲ اﺗﺮ ۾ اڌ ﻣﻴﻞ ﮐﻦ ﺟﻲ‬
‫ﭼﺎڙﻫﻲ‪ ‬ﺗﻲ ان رن زال ﺟﻮ ﮔﻬﺮ آﻫﻲ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﺟﻲ ﭼﻮڌاري اﻫﺎ زﻣﻴﻦ آﻫﻲ‪ ،‬اﭨﻜﻞ ﭨﻴﻬﻪ‬
‫اﻳﻜﮍ ﭤﻴﻨﺪي‪ ،‬ﮐﻮﻫﻪ ﺑﻪ اﭤﺲ‪ ،‬آﻫﻲ ﺗﻪ ﺟﻬﻨﮓ ﺟﻮ ﻣﺎﺣﻮل ﭘﺮ ﺗﻮﮐﻲ ﭘﺴﻨﺪ اﻳﻨﺪو“‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫”ﻣﺎن ﺗﻪ ﻫﺎﮢﻲ ﮐﺎن ﺋﻲ ﺧﻮاب ڏﺳﮡ ﻟﮙﻮ آﻫﻴﺎن‪ “.‬ﻣﻮن ﮐﻠﻨﺪي ﭼﻴﻮ‪“،‬ﭘﺮ ان رن زال ﺟﻮ ﻧﺎﻟﻮ ﮀﺎ‬
‫ﻫﻲ؟“‬
‫”ﺳﺮوﺟﺎ‪ ،‬ﻫﻦ ﺟﻮ ﻧﺎﻟﻮ ﺳﺮوﺟﺎ آﻫﻲ‪ ،‬ڏاڍي ﺳﻮﻧﻬﻦ ﭜﺮي ﻋﻮرت آﻫﻲ‪“.‬‬
‫ﻓﻮﺟﻲ‪ ‬ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻛﻠﻬﻲ ﺗﻲ ﻫﭣ رﮐﻲ ﭼﻴﻮ‪“:‬رﺳﺘﻮ ﺗﻮﮐﻲ ﻣﺎن ﭔﮅاﺋﻴﻨﺪس‪“.‬‬
‫”ﺗﻮن وري ﻛﻴﺌﻦ ﭔﮅاﺋﻴﻨﺪﻳﻦ؟ ﺗﻮن ان ﭘﺎﺳﻲ ﻛﮇﻫﻦ وﻳﻮ آﻫﻴﻦ ﮀﺎ؟“‬
‫”اون ﻫﻮن! وﻳﻮ ﺗﻪ ﻧﻪ آﻫﻴﺎن‪ ،‬ﻧﻪ ﺋﻲ ﻣﻮن ﮐﻲ ان ڏﻫﺎﮘﮡ ﺟﻲ ﮔﻬﺮ ﺟﻮ ﻋﻠﻢ آﻫﻲ‪ ،‬ﭘﺮ ﻣﺎن‬
‫ﺷﻬﭙﺎرا اﺳﭩﻴﺸﻦ ﺗﻲ ﻟﻬﻨﺪس‪“.‬‬
‫”ﺷﻬﭙﺎرا ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﺷﭙﺮا‪ “،‬ﺳﻴﭟ ﻓﻮﺟﻲ‪ ‬ﮐﻲ ﺳﻤﺠﻬﺎﺋﻴﻨﺪي ﭼﻴﻮ‪.‬‬
‫”ﺷﭙﺮا ﻧﻪ ﺷﻬﭙﺎرا آﻫﻲ‪” ،‬ﻓﻮﺟﻲ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ‪ “،‬ﭴﭧ ﻣﺎﮢﻬﻮ ان ﮐﻲ ﺷﭙﺮا ﭼﻮﻧﺪا آﻫﻦ‪“.‬‬
‫ﺳﻴﭟ ﺟﻮن ﻧﺎﺳﻮن ﭰﻨﮉي وﻳﻮن‪ ،‬ﭘﺮ ﻫﻮ ﺧﺎﻣﻮش رﻫﻴﻮ‪.‬‬
‫ﻓﻮﺟﻲ‪ ‬ﭼﻴﻮ‪“:‬ﺗﻮن ﻣﻮن ﺳﺎن ﮔﮇ ﺷﻬﭙﺎرا اﺳﭩﻴﺸﻦ ﺗﻲ ﻟﻬﻲ ﭘﺌﺠﺎن‪ ،‬اﺗﺎن اﺳﺎن ﮔﮇﺟﻲ‬
‫ﻫﻠﻨﺪاﺳﻴﻦ‪” ،‬ﭘﺎر ﭘﻴﺎ ﻗﺼﺒﻲ ﻛﻮر“ ﺟﻲ‪ ،‬ﭘﺎر ﭘﻴﺎ ﮘﻮٺ ﺟﻮ رﻫﻨﺪڙ آﻫﻴﺎن‪ ،‬اﺗﺎن ﮐﺎن ﺗﻮﮐﻲ‬
‫ﻛﻮاڙي‪ ‬ﺟﻲ ﻗﻠﻌﻲ ﺟﻮ رﺳﺘﻮ ﭔﮅاﺋﻲ ﮀﮇﻳﻨﺪس‪“.‬‬
‫”ﭠﻴﻚ آﻫﻲ ﻣﺎن ﺗﻮﺳﺎن ﺋﻲ ﮔﮇﺟﻲ ﻫﻠﻨﺪس ﭘﺮ ﺷﭙﺮا اﺳﭩﻴﺸﻦ ﮐﺎن ﭘﺎر ﭘﻴﺎ ﮘﻮٺ ﺗﺎﺋﻴﻦ‪“.‬‬
‫”ﺷﭙﺮا ﻧﻪ ﺷﻬﭙﺎرا‪ “،‬ﻓﻮﺟﻲ‪ ‬ﭼﻴﻮ‪.‬‬
‫اوﭼﺘﻮ ﺳﮙﻨﮅي‪ ‬ﭘﻨﻬﻨﺠﻮ ﻣﭥﻮ ﺟﻬﻠﻲ وﻳﻬﻲ رﻫﻲ‪.‬‬
‫ﺳﻴﭟ ﭘﮁﻴﻮ‪“:‬ﮀﺎ ﭤﻴﻮ؟“‬
‫ﺳﮙﻨﮅي ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪“:‬ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﭥﻲ ﮐﻲ ﭼﻜﺮ ﭤﺎ اﭼﻦ‪“.‬‬
‫ﻣﻮن ﺧﻮش ﭤﻲ ﭼﻴﻮ‪“:‬ﺳﻴﭟ ﺟﻲ ﻣﭡﺎﺋﻲ ﮐﺎرا‪ ،‬ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ﺳﻴﭡﻴﺎﮢﻲ ﭘﻴﭧ ﺳﺎن ﭤﻲ وﺋﻲ آﻫﻲ‪“،‬‬
‫ﺳﻴﭟ ﭘﻬﺮﻳﻦ ﺗﻪ ﺣﻴﺮت وﭼﺎن ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻃﺮف ﻧﻬﺎرﻳﻮ ﭴﮡ ﭘﮁﻨﺪو ﻫﺠﻲ‪ ،‬اﻳﺘﺮو ﺟﻠﺪ اﻫﻮ‬
‫ﭼﻤﺘﻜﺎر ﻛﻴﺌﻦ ﭤﻮ ﭤﻲ ﺳﮕﻬﻲ؟‬
‫ﭘﻮ‪ ‬ﻫﻦ ﭘﻨﻬﻨﺠﺎ ﭔﺌﻲ ﻫﭣ ﮀﺖ ﻃﺮف ﮐﮣﻲ دﻋﺎﻋﻴﻪ اﻧﺪاز ۾ ﭼﻴﻮ‪“:‬ڌﻧﻴﻪ ﻫﺠﻲ ﭜﮙﻮان‪ ،‬ﺗﻮن ڌﻧﻴﻪ‬
‫آن‪“.‬‬
‫ﺳﻴﭡﻴﺎﮢﻲ‪ ‬وري رﺋﻲ ﺟﻲ ﭘﻠﺌﻪ‪ ‬ﺳﺎن ﭠﻬﻴﻞ ﮔﻬﻮﻧﮕﻬﭧ ﮐﻲ اﺋﻴﻦ ﭠﺎﻫﻴﻮ ﺟﻮ ان ﻣﺎن ﻣﻮن‬
‫ڏاﻧﻬﻦ ﺑﻪ ﻧﻬﺎرڻ ﻟﮙﻲ‪ ،‬ﻣﺎن ﺑﻪ اک ﭨﻴﭧ ﻛﺮي ڏاﻧﻬﺲ ڏﺳﮡ ﻟﮙﺲ‪ .‬ﻫﻦ ﺟﻲ ُﻣﮏ ﺗﻲ ﻫﻚ‬
‫دﻟﺮﺑﺎ ﻣﺮڪ ﭘﮑﮍﺟﻲ وﺋﻲ ﻫﺌﻲ ﭴﮡ‪ ،‬ﻛﻨﻬﻦ ﭔﻨﻲ‪‬واﻧﮕﺮ ﺳﻴﺮاب ﭤﻲ وﺋﻲ ﻫﺠﻲ‪ ،‬ﭴﮡ ﺗﻪ ﻣﭥﺲ‬
‫ﺑﺮﺳﺎت ﺟﻮن ﺑﻮﻧﺪو ﭘﺌﺠﻲ رﻫﻴﻮن ﻫﺠﻦ ۽ ﻫﻮ‪ ‬اﻧﻬﻦ ﻣﺎن ﻣﺰو وﭠﻨﺪي ﻫﺠﻲ‪.‬‬
‫*‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﻓﻮﺟﻲ ﻣﻮن ﮐﻲ آﻫﺴﺘﻲ آﻫﺴﺘﻲ ﭔﮅاﺋﮡ ﻟﮙﻮ‪“:‬ﺳﺮﭜﻨﻲ‪ ‬ﺟﻮن ﭘﻬﺎڙﻳﻮن‪ ،‬اﺳﺎن ﺟﻲ ﮘﻮٺ‬
‫ﺟﻲ ﭜﺮﺳﺎن آﻫﻦ ۽ ﻛﻮاڙي‪ ‬ﺟﻮ ﻗﻠﻌﻮ ﺗﻪ ﺻﺮف ڏﻫﻦ ﻛﻮﻫﻦ ﺗﻲ آﻫﻲ‪ .‬ﻣﺎن ﺗﻮﮐﻲ اوﺳﺘﺎﺋﻴﻦ‬
‫ﭘﻬﭽﺎﺋﮡ ﻻ‪ ‬ﻛﻨﻬﻦ ﻣﺎﮢﻬﻮ‪ ‬ﮐﻲ ﮔﮇي ﻣﻮﻛﻠﻴﻨﺪس‪ ،‬ﭘﺮ ﻫﻜﮍو ﺷﺮط آﻫﻲ‪ ،‬ﺗﻪ ﭘﻬﺮﻳﻦ ﺗﻮﮐﻲ‬
‫ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﮘﻮٺ ﻫﻠﮣﻮ ﭘﻮﻧﺪو ۽ ﻣﻬﻨﺠﻲ ﺷﺎدي‪ ‬۾ ﺷﺮﻳﻚ ﭤﻴﮣﻮ ﭘﻮﻧﺪو‪“.‬‬
‫”اﻻﺋﻲ ﻛﮇﻫﻦ آﻫﻲ ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ﺷﺎدي؟“ ﻣﻮن ﭘﮁﻴﻮ‪.‬‬
‫”اﺑﺎ ﺳﭝﺎﮢﻲ ﭤﻴﻨﺪي ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﺷﺎدي‪ “.‬روﻧﻖ ﺳﻨﮕﻬﻪ ﺧﻮﺷﻲ‪ ‬ﮐﺎن ﭨﮍﻧﺪي ﭼﻴﻮ‪ ،‬۽ ﭘﻮ‪ ‬ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ‬
‫راﻧﻦ ﮐﻲ ﮐﻨﻬﮡ ﻟﮙﻮ‪.‬‬
‫”ﭔﻴﻮ ﺑﻪ ﻫﻜﮍو رﺳﺘﻮ اوڏاﻧﻬﻦ وﻳﻨﺪو آﻫﻲ‪ ،‬ﺳﺮﭜﻨﻲ‪ ‬ﺟﻲ ﭘﻬﺎڙن ﻃﺮف اﺳﭩﻴﺸﻦ ﮐﺎن‪ ،‬ڌوﻟﻴﺎ‬
‫ﮐﺎن ۽ اﻫﻮ ﻧﻨﮃو ۽ ﺳﮅو رﺳﺘﻮ آﻫﻲ‪ “.‬ﺳﻴﭟ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ‪ ،‬ﻫﻜﮍو ﭨﭗ ﭔﻴﻮ‪“..‬‬
‫ﭗ ﭘﺎڻ وٽ رک ﺳﻴﭟ‪ “،‬روﻧﻖ ﺳﻨﮕﻬﻪ ﻫﻜﺪم ﭼﻴﻮ‪“،‬ﻣﺎن ﻫﻦ ﮐﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ‬ ‫”اﻫﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﺎ َﭨ َ‬
‫ﺷﺎدي‪ ‬۾ ﺿﺮور وﭠﻲ وﻳﻨﺪس!“‬
‫ﻫﻚ ﺗﻪ ﻫﻮ ﻓﻮﺟﻲ ﻫﻮ‪ ،‬ﭔﻴﻮ ﺗﻪ ﺳﺎڻ راﺋﻔﻞ ﺑﻪ ﻫﺌﺲ‪ ،‬ﭨﻴﻦ ﮘﺎﻟﻬﻪ اﻫﺎ ﺟﺎ‪ ‬ﻣﻮن ﻻ‪ ‬ﺑﻠﻜﻞ ﻧﺌﻴﻦ‬
‫ﻫﺌﻲ‪ ،‬اﻻﺋﻲ ﺗﻪ اﻫﻲ ﺳﺮﭜﻨﻲ‪ ‬ﺟﻮن ﭘﻬﺎڙﻳﻮن ﻛﭥﻲ ﻫﻴﻮن! اﻫﻮ ﻛﻮاڙي‪ ‬ﺟﻮ ﻗﻠﻌﻮ ﻛﭥﻲ ﻫﻮ؟‬
‫اﻫﺎ ﺳﺮوﺟﺎ ڏﻫﺎﮘﮡ ﻛﭥﻲ رﻫﻨﺪي آﻫﻲ؟ ﺿﺮور ﻣﻮن ﮐﻲ ان ﻓﻮﺟﻲ‪ ‬ﺳﺎن ﮔﮇ وﭸﮣﻮ ﭘﻮﻧﺪو‪.‬‬
‫”ﮀﺎ ﻧﺎﻟﻮ آﻫﻲ ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ﻗﺼﺒﻲ ﺟﻮ؟“ ﺳﻴﭟ ﻓﻮﺟﻲ‪ ‬ﮐﺎن ﭘﮁﻴﻮ‪.‬‬
‫”ﭘﺎرﭘﻴﺎ…‪“.‬‬
‫ﺳﻴﭟ ﺷﻚ واري اﻧﺪاز ۾ ﻣﭥﻮ ڌوﮢﻴﻮ‪ ،‬ﭴﮡ ﭼﻮﻧﺪو ﻫﺠﻲ‪ ،‬ﻛﮇﻫﻦ ﻧﺎﻟﻮ ﻧﺎﻫﻲ ﭔﮅو ان ﮘﻮٺ‬
‫ﺟﻮ‪ ،‬ﭘﺮ ﻓﻮﺟﻲ‪ ‬ﺟﻮ ﭼﻬﺮو ڏﺳﻲ ﺧﺎﻣﻮش ﭤﻲ وﻳﻮ‪.‬‬
‫ﺟﮇﻫﻦ ﺷﻬﭙﺎرا ﺟﻲ اﺳﭩﻴﺸﻦ آﺋﻲ ﺗﻪ ڏﭠﻢ ﺗﻪ ﺳﮙﻨﮅي اﭸﺎ ﺳﺘﻞ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﮔﻬﺮي ۽ ﭘﻴﺎري ﻧﻨﮉ‪،‬‬
‫اﺋﻴﻦ ﭤﻲ ﻟﮙﻮ ﭴﮡ ﺳﺎﺋﻲ ﺳﺎڙﻫﻲ‪ ‬ﺟﻲ ﺳﻨﻬﮍي ﮔﻬﻮﻧﮕﻬﭧ ۾ ﻣﺎﻫﺘﺎب ﺳﺘﻞ ﻫﺠﻲ‪ ،‬ﻣﻮن وڏي‬
‫ﺣﺴﺮت ۽ ارﻣﺎن وﭼﺎن ﻫﻦ ﺟﻲ ﺧﻤﺎرﻳﻞ ﺣﺴﻦ ﺗﻲ ﻫﻚ ﻧﻈﺮ وڌي‪ ،‬ﭘﻮ‪ ‬ﺳﻴﭟ ﺳﺎن ﻫﭣ ﻣﻼﻳﻢ‬
‫۽ ان ﭼﺌﻦ ﺑﺮﭤﻦ واري ﻛﻮﭘﻲ ﻣﺎن ﭔﺎﻫﺮ ﻧﻜﺮي آﻳﺲ‪ ،‬ﭘﻮﻳﺎن روﻧﻖ ﺳﻨﮕﻬﻪ ﺑﻪ اﭼﮡ ﻟﮙﻮ‪.‬ﻣﻮن‬
‫ﭘﻨﻬﻨﺠﻮ ﺳﺎﻣﺎن اﺳﭩﻴﺸﻦ ﺟﻲ ﻟﮕﻴﺞ آﻓﻴﺲ ۾ رﮐﺮاﻳﻮ ۽ ﭘﺎڻ ﺳﺎن رﮘﻮ ﻫﻜﮍي ﻫﻴﻨﮉ ﺑﺌﮓ‬
‫ﮐﻨﻴﻢ‪ ،‬روﻧﻖ ﺳﻨﮕﻬﻪ وٽ ﭔﻪ ﭨﺮﻧﻜﻮن ﻫﻴﻮن‪ ،‬ﻫﻚ ﻫﻴﻨﮉ ﺑﺌﮓ‪ ،‬ﻫﻚ راﺋﻴﻔﻞ ۽ ﻫﻦ ﺟﻮ ﮘﻮٺ‬
‫ﻫﺘﺎن ﮐﺎن وﻳﻬﻪ ﻛﻮﻫﻪ دور ﻫﻮ‪.‬‬
‫”ﻣﺎن اﻳﺘﺮو ﺳﺎﻣﺎن ﭘﺎڻ ﮐﮣﻲ ﺗﻪ ﻛﻮﻧﻪ ﻫﻠﻲ ﺳﮕﻬﻨﺪس‪ ،‬ﻛﻮ ﻣﺰدور ﻛﺮﮢﻮ ﭘﻮﻧﺪو‪“.‬‬
‫”ﻣﺰدور ﻛﭥﺎن ﻣﻠﻨﺪو؟“ ﻣﻮن ﭘﮁﻴﻮ‪.‬‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ‪“:‬ﺳﻤﺮي اﻧﺘﻈﺎم ﻛﺮي ڏﻳﻨﺪي‪“.‬‬

‫”اﻫﺎ ﺳﻤﺮي وري ﻛﻴﺮ آﻫﻲ؟“‬
‫ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ‪“:‬ﻫﻜﮍي ﺣﻠﻮاﺋﮡ آﻫﻲ‪ ،‬ﭔﻪ ﺳﺎل ﭤﻴﺎ ﺗﻪ ﻫﻦ ﺟﻮ ﮔﻬﺮ وارو ﮔﺬاري وﻳﻮ آﻫﻲ‪ ،‬ﻫﻜﮍو‬
‫اﭠﻦ ﺳﺎﻟﻦ ﺟﻮ ﭔﺎر اﭤﺲ‪ ،‬ﭔﺌﻲ ﮔﮇﺟﻲ دﻛﺎن ﻫﻼﺋﻴﻨﺪا آﻫﻦ‪“.‬‬
‫”ﭘﺮ اﺳﺎن ﮐﻲ ﻫﻦ ﺟﻲ دﻛﺎن ﺗﺎن ﮀﺎ وﭠﮣﻮ آﻫﻲ؟“‬
‫”ﺑﺎﺑﻮ! وﻳﻬﻦ ﻛﻮﻫﻦ ﺟﻮ ﺳﻔﺮ آﻫﻲ‪ ،‬ﻛﺎ ﭜﺎﭴﻲ ﭔﺎﭴﻲ ﮐﺎﺋﻲ ﭘﻴﭧ ﭜﺮي ﭘﻮ‪ ‬ﻫﻠﻨﺪاﺳﻴﻦ! ﻧﻪ ﺗﻪ‬
‫رﺳﺘﻲ ۾ ﻫﮇ ﺑﻪ ﺟﻮاب ڏﺋﻲ ﮀﮇﻳﻨﺪ‪“.‬‬
‫ﺳﻤﺮي ﻫﻚ ﻛﺎري رﻧﮓ واري ﺷﻴﺪﻳﺎﮢﻲ ﻫﺌﻲ‪ ،‬وڏﻳﻦ وڏﻳﻦ اﮐﻴﻦ ۾ ﮘﺎڙﻫﻴﻮن ﮘﺎڙﻫﻴﻮن‬
‫ڏورﻳﻮن‪ ،‬ﭜﺮﻳﻞ ﻣﻀﺒﻮط ﺟﺴﻢ‪ ،‬ﺳﻨﺪس ﺟﺴﻢ ﻣﺎن ﺑﺠﻠﻲ‪ ‬ﺟﺎ ﺷﻌﺎع ﭘﺌﻲ ﻧﻜﺘﺎ‪ ،‬ﭴﮡ ﺳﻨﺪس‬
‫ﺟﺴﻢ ﺟﻲ ﭼﺌﻨﻲ ﭘﺎﺳﻦ ﮐﺎن ﭼﻘﻤﻘﻦ ﺟﻲ ﻟﻬﺮ ڊوڙﻧﺪي ﻫﺠﻲ‪ .‬اﻫﮍﻳﻦ ﺗﻪ ﮔﻬﻮرﻳﻨﺪڙ ﻧﮕﺎﻫﻦ ﺳﺎن‬
‫ﮔﺮاﻫﻜﻦ ﮐﻲ ﭘﺌﻲ ڏﭠﺎﺋﻴﻦ‪ ،‬ﺟﻮ ﻟﮙﻮ ﭤﻲ ﺗﻪ ﭼﻨﺒﻮ ﻫﮣﻲ اﻧﻬﻦ ﮐﻲ دﺳﻲ ﮀﮇﻳﻨﺪي‪ .‬ﻣﻮن ﺗﻲ‬
‫ﻧﮕﺎﻫﻪ وﺟﻬﻲ‪ ،‬اﮐﻴﻮن ﭰﻴﺮاﺋﻲ ﮀﮇﻳﺎﺋﻴﻦ ﺗﻪ ﻣﻮن دل ۾ ﭼﻴﻮ‪ ،‬ﺷﻜﺮ آﻫﻲ ﺟﻮ ﻣﻮن ﮐﻲ ﮀﮇي‬
‫ڏﻧﺎﺋﻴﻦ‪ ،‬ﭴﮡ ﭼﻮﻧﺪي ﻫﺠﻲ‪ ،‬ﻫﻲ ﺷﻬﺮي ﻣﺎﮢﻬﻮ ﻧﺰاﻛﺘﻦ ﺟﻮ ﻛﻮڏﻳﻮ ﺟﺴﻢ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻛﻬﮍي‬
‫ﻛﻢ ﺟﻮ؟ ﭘﻮ‪ ‬ﻫﻦ ﺟﻮن ﻧﻈﺮون روﻧﻖ ﺳﻨﮕﻬﻪ ﺟﻲ َو ُﻫﮍي ﺟﻬﮍي ﺟﺴﻢ ﺗﻲ ﭴﻤﻲ وﻳﻮن‪ .‬ﻫﻮ‪‬‬
‫زور ﺳﺎن ﮐﻠﮡ ﻟﮙﻲ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻞ ﭼﺮﻳﻦ واﻧﮕﺮ‪ ،‬ﻫﻦ ﺟﻮ آواز وﻳﭡﻞ ﻫﻮ‪ ،‬ﺟﻴﻜﻮ ﮔﻬﮣﻮ ﻣﺮدن‬
‫واﻧﮕﺮ ﭤﻲ ﻟﮙﻮ‪.‬‬
‫”اﭼﻲ وﺋﻴﻦ ﺳﻨﮕﻬﻪ ﺻﺎﺣﺐ‪ ،‬ﺷﺎدي ﻛﺮڻ‪“.‬‬
‫”ﻫﺎ ﺳﻤﺮي‪ ،‬ﻫﺎﮢﻲ ﺟﻠﺪي ﻛﺮ ﮔﺮم ﮔﺮم ﭘﻮري ۽ ﭜﺎﭴﻲ ﮐﺎرا‪ ،‬۽ ﻫﺎ ﻫﻜﮍي ﻣﺰدور ﺟﻮ‬
‫ﺑﻨﺪوﺑﺴﺖ ﺑﻪ ﻛﺮي ڏي‪ ،‬ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﮘﻮٺ وﭸﮣﻮ آﻫﻲ‪“.‬‬
‫ﭧ ﻣﺎن ﭘﺎﮢﻲ ﭜﺮي‬ ‫”ﻣﺰدور ﺟﻮ ﺑﻨﺪوﺑﺴﺖ ﺑﻪ ﭤﻲ وﻳﻨﺪو‪ ،‬ﭘﺮ اﻳﺘﺮي ﺑﻪ ﺗﻜﮍ ﮀﺎﺟﻲ آﻫﻲ! ﻫﻦ َﻣ َ‬
‫ﮀﺎﻧﻮ ۾ ﮔﻬﮍي ﺳﻮا آرام ﻛﺮ‪،‬‬ ‫َ‬ ‫ﻫﭣ ﻣﻨﻬﻦ ﺗﻪ ڌوﺋﻲ وٺ‪ ،‬ﭘﻮ‪ ‬ﻛﺠﻬﻪ ﮐﺎﺋﻲ ﭘﻲ ﻫﻦ ﭘﭙﻞ ﺟﻲ‬
‫ﭘﻮ‪ ‬وﭸﺠﺎن‪ ‬ﻫﻠﻴﻮ‪“.‬‬
‫”ﻧﻪ ﺳﻤﺮي‪ ،‬ﻫﺎﮢﻲ ﻫﭣ ﻣﻨﻬﻦ وﭸﻲ ﮔﻬﺮ ڌوﺋﺒﻮ‪ .‬وﻳﻬﻦ ﻛﻮﻫﻦ ﺟﻮ ﺳﻔﺮ آﻫﻲ‪ ،‬ﭘﭙﻞ ﺟﻲ ﻫﻴﭡﺎن‬
‫ﮐﭧ وﺟﻬﻲ ﺳﺘﺲ ﺗﻪ ﮔﻬﺮ ﻛﻴﮇي‪ ‬ﻣﻬﻞ ﭘﻬﭽﻨﺪس‪“.‬‬
‫”ﺟﻴﺌﻦ ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﺮﺿﻲ‪ “.‬ﺳﻤﺮي ﻛﺠﻬﻪ اداس ﭤﻴﻨﺪي ﭼﻴﻮ‪ .‬ﭘﻮ‪ ‬ﻫﻦ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﭘﭧ ﮐﻲ‬
‫ﭼﻴﻮ‪“،‬او ﭘﭧ ڊوڙ ﭘﺎﺋﻲ ﮔﻬﻤﺮي ﮐﻲ ﺗﻪ ﺳﮇي آ‪ ،‬ﭼﺌﺠﺎﻧﺲ‪ ،‬وﻳﻬﻦ ﻛﻮﻫﻦ ﺗﻲ ﭘﺎرﭘﻴﺎ وﭸﮣﻮ‬
‫آﻫﻲ‪ ،‬ﺳﭡﻲ ﻣﺰدوري ﻣﻠﻨﺪ‪ ،‬ﺻﻮﺑﻴﺪار روﻧﻖ ﺳﻨﮕﻬﻪ ﺷﺎدي ﻛﺮڻ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﮔﻬﺮ ﭘﻴﻮ وﭸﻲ‪“.‬‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫اﺋﻴﻦ ﭼﺌﻲ ﻫﻮ‪ ‬وري ﮐﻠﮡ ﻟﮙﻲ‪ ،‬ﻫﻦ ﺟﻲ ﭤﮅي ﺑﺮف ﺟﻲ ﭨﻜﺮن ﺟﻴﺎن ﭨﮍﻛﺎٽ ﻛﻨﺪڙ‪،‬‬
‫وﮐﺮﻧﺪڙ ﮐﻞ‪ ،‬ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﺑﺪن ۾ ﻛﻨﺒﮣﻲ ﭘﻴﺪا ﻛﺮي رﻫﻲ ﻫﺌﻲ‪.‬‬
‫”ﻛﻴﮇي ﻣﺮد ﻣﺎر ﻋﻮرت آﻫﻲ‪ .‬ﻣﮕﺮ اﮘﻲ اﺋﻴﻦ ﻧﻪ ﻫﺌﻲ‪” ،‬روﻧﻖ ﺳﻨﮕﻬﻪ ﻣﻮن ﮐﻲ ڌﻳﻤﻲ اﻧﺪاز‬
‫۾ ﭔﮅاﺋﮡ ﻟﮙﻮ‪ “.‬ﺟﻴﺴﺘﺎﺋﻴﻦ ﭜﻮﮘﻠﻮ ﺣﻠﻮاﺋﻲ زﻧﺪﻫﻪ ﻫﻴﻮ‪ ،‬ﻫﻮ‪ ‬ان ﺟﻲ وﻓﺎدار زال ﺋﻲ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﻛﺎ‬
‫ﺑﻪ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﻛﺎﻧﻪ ﭔﮅﻳﺴﻮن‪ ،‬ﭘﺮ ﺣﻠﻮاﺋﻲ‪ ‬ﺟﻲ ﻣﺮڻ ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬ﺟﮇﻫﻦ ﻫﻦ ﮐﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻧﻨﮃڙي ﭘﭧ ﮐﻲ‬
‫ﭘﺎﻟﮣﻮ ﭘﻴﻮ ﺗﻪ ﻫﻦ ﻫﻲ‪ ‬دﻛﺎن ﺳﻨﭝﺎﻟﻲ ورﺗﻮ‪ ،‬ﺗﮇﻫﻦ ﮐﺎن ﮐﻴﺲ ﭔﺎﻫﺮﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﺳﺎن ﺑﻪ واﺳﻄﻮ ﭘﻴﻮ‬
‫ﺗﻪ ﻫﻮ‪ ‬ﺑﻪ ﻫﻦ ﺷﻜﺎري دﻧﻴﺎ ﺳﺎن ﮔﮇ ﺷﻜﺎرڻ ﭤﻲ وﺋﻲ‪ .‬اﺳﭩﻴﺸﻦ ﺗﻲ ﺳﭝﺌﻲ ﻫﻦ ﮐﺎن واﻗﻒ‬
‫آﻫﻦ‪ ،‬ﺳﭝﺌﻲ ﻫﻦ ﮐﺎن ڊﭴﻨﺪا آﻫﻦ‪ ،‬ﭘﻮﻟﻴﺲ وارن ﮐﻲ ﺗﻪ ﻫﻦ ﻣﭟ ۾ ﺑﻨﺪ ﻛﺮي رﮐﻴﻮ آﻫﻲ‪ ،‬۽‬
‫ﻛﻴﺘﺮن ڌاڙﻳﻠﻦ ﺳﺎ ﺑﻪ ﻫﻦ ﺟﻮ ﺗﻌﻠﻖ آﻫﻲ‪ ،‬وڏي ﺟﻬﭩﻜﻲ واري ﻋﻮرت آﻫﻲ‪“.‬‬
‫”ﺟﻬﭩﻜﻲ واري‪ ‬ﺳﺎن ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ﮀﺎ ﻣﺮاد آﻫﻲ؟“‬
‫روﻧﻖ ﺳﻨﮕﻬﻪ ﻣﻮن ڏاﻧﻬﻦ ﻧﻬﺎري ﭤﻮري دﻳﺮ ﺟﻲ ﻻ‪ ‬ﺧﺎﻣﻮش رﻫﻴﻮ‪ ،‬ﭘﻮ‪ ‬ﻫﻚ ﺷﺮارت واري‬
‫ﻣﺮڪ ﺳﻨﺪس اﮐﻴﻦ ﻣﺎن اﭤﻞ ﮐﺎﺋﻲ ﭔﺎﻫﺮ آﺋﻲ‪ .‬اﻫﺎ ﻣﺮڪ ﻫﻦ ﺟﻲ اﮐﻴﻦ ﮐﺎن ﻫﻠﻨﺪي ﭼﭙﻦ ﺗﺎﺋﻴﻦ‬
‫اﭼﻲ ﭘﻬﺘﻲ ﭘﺮ ﭘﻮ‪ ‬ﺑﻪ ﻫﻮ ﺧﺎﻣﻮش رﻫﻴﻮ‪ .‬ﻛﺠﻬﻪ ﭼﻮڻ ﺟﻲ ﺿﺮورت ﻫﺌﻲ ﺑﻪ ﻛﺎﻧﻪ‪ ،‬ﮀﺎﻛﺎڻ ﺗﻪ‬
‫ﻣﺎن ﺳﻤﺠﻬﻲ وﻳﻮ ﻫﻮس‪.‬‬
‫”ﺷﺎﻳﺪ ان ﻛﺮي ﺗﻮﮐﻲ ﭔﻦ ﭘﻬﺮن ﺗﺎﺋﻴﻦ ﺗﺮﺳﺎﺋﮡ ﭘﺌﻲ ﭼﺎﻫﻲ؟“ ﻣﻮن ﺑﻪ ڌﻳﻤﻲ آواز ﺳﺎن روﻧﻖ‬
‫ﺳﻨﮕﻬﻪ ﮐﺎن ﭘﮁﻴﻮ‪.‬‬
‫روﻧﻖ ﺳﻨﮕﻬﻪ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﮐﻞ روﻛﻲ ﻧﻪ ﺳﮕﻬﻴﻮ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﻛﺮي وات ۾ ﺟﻴﻜﻮ ﮔﺮاﻫﻪ ﻫﻮس ﺳﻮ‬
‫ﻧﮍي‪ ‬۾ ﭰﺎﺳﮡ ﺳﺒﺐ ﭔﺎﻫﺮ اﭼﻲ وﻳﺲ‪.‬‬
‫ﺳﻤﺮي‪ ‬دڙﻛﻮ ڏﻳﻨﺪي ﭼﻴﺲ‪ “:‬ﻛﻨﻬﻦ ﺟﻲ ﮔﻼ ﻛﻨﺪﻳﻦ ﺗﻪ اﺋﻴﻦ ﺋﻲ ﭤﻴﻨﺪ‪“!‬‬
‫۽ ﺟﮇﻫﻦ اﺳﺎن ﭘﺌﺴﺎ ڏﺋﻲ وﭸﮡ ﻟﮙﺎﺳﻴﻦ ﺗﻪ ﻫﻦ ﻫﻚ ﭜﻴﺮو ﭔﻴﻬﺮ روﻧﻖ ﺳﻨﮕﻬﻪ ﮐﻲ ﮔﻬﻮري‬
‫ﻧﻬﺎرﻳﻮ‪“،‬ﻛﺎڏي وﻳﻨﺪي روﻧﻖ ﺳﻨﮕﻬﻪ‪ ،‬ﭔﻦ ﻣﻬﻴﻨﻦ ﮐﺎن ﭘﻮ‪ ‬ﺗﻪ ﺿﺮور ان ﺋﻲ اﺳﭩﻴﺸﻦ ﺗﻲ‬
‫ﻣﻮﭨﻨﺪﻳﻦ‪ ،‬ﭘﻮ‪ ‬ﺗﻮﮐﻲ ﭘﻜﮍي وﻳﻬﺎرﻳﻨﺪس‪” .‬اﺋﻴﻦ ﭼﺌﻲ روﻧﻖ ﺳﻨﮕﻬﻪ ﺟﻮ ﻫﭣ ﭘﻜﮍي‬
‫ورﺗﺎﺋﻴﻦ‪ ،‬۽ اﻳﺘﺮو ﺗﻪ ﻗﺎﺑﻮ ﻛﺮي ﺟﻬﻠﻴﺎﺋﻴﻨﺲ ﺟﻮ ﻫﭣ ﮀﮇاﺋﮡ ﻣﺸﻜﻞ ﭤﻲ ﭘﻴﺲ‪ .‬ﭘﻮ‪ ‬ﺳﻨﺪس‬
‫ﻫﭣ ﮀﮇي ﺳﻤﺮي ﭨﻬﻚ ڏﺋﻲ ﮐﻠﮡ ﻟﮙﻲ‪ .‬اﺳﺎن ﺟﻲ وﭸﮡ ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬ﺑﻪ ﻫﻦ ﺟﺎ اﻫﻲ ﭨﻬﻚ اﺳﺎن ﺟﻮ‬
‫ﭘﻴﮁﻮ ﻛﻨﺪا رﻫﻴﺎ‪ .‬دﻳﺮ دﻳﺮ ﺗﺎﺋﻴﻦ روﻧﻖ ﺳﻨﮕﻬﻪ ﺟﻮ ﻣﻨﻬﻦ ﺑﻪ ﮘﺎڙﻫﻮ ﻻل ﻟﮙﻮ ﭘﻴﻮ ﻫﻮ‪ ،‬۽ ﻣﻮن‬
‫ﺳﺎن اﮐﻴﻮن ﺑﻪ ﻛﻮﻧﻪ ﭘﺌﻲ ﻣﻼﻳﺎﺋﻴﻦ‪.‬‬
‫ﭔﻦ ﭘﻬﺮن ﺗﺎﺋﻴﻦ اﺳﺎن ﭔﺎرﻧﻬﻦ ﻛﻮﻫﻪ ﺳﻔﺮ ﻃﺌﻲ ﻛﻴﻮﺳﻴﻦ‪ ،‬ﭤﻮرو آرام ﻛﺮڻ ﻻ‪ ‬رﺳﺘﻲ ۾‬
‫ﻫﻜﮍي ﮘﻮٺ ﺟﻲ ﭜﺮﺳﺎن ﮐﻮﻫﻪ وٽ ﭠﻬﻴﻞ ﺑﺎﻧﺲ ﺟﻲ ﻟﻜﮍن واري ﺟﻬﻮﭘﮍي ۾ ﻟﻴﭩﻲ‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﭘﻴﺎﺳﻴﻦ‪ .‬ﻫﺘﻲ اﻧﺒﻦ ﺟﺎ ﻛﺠﻬﻪ وڻ ﻫﺌﺎ‪ ،‬ﻛﻲ ﭴﻤﻮن‪ ‬ﺟﺎ‪ ،‬ﻛﺠﻬﻪ وﮢﻦ ﻣﺎن اﻣﻠﺘﺎس ﺟﻮن‬
‫ﭰﺮﻳﻮن ﭘﺌﻲ ﻟﮍﻛﻴﻮن‪ ،‬اﻧﻬﻦ ﺟﻲ ﭜﺮﺳﺎن ﺋﻲ ﻧﺎﻧﮓ ﺟﻲ ﭰﮡ ﺟﻬﮍا ﭤﻮﻫﺮ ﺑﻴﭡﺎ ﻫﺌﺎ‪ .‬ﺑﺎﻧﺲ ﺟﻲ‬
‫ﺟﻬﻨﮉ ﺟﻲ وﻳﺠﻬﻮ ﻧﺎر ﺟﻲ ﻛﻨﺠﮍاٺ ۾ ﺟﻮﭨﻴﻞ وﻫﭧ ﭰﺮي رﻫﻴﻮ ﻫﻮ ﺟﻨﻬﻦ ﮐﻲ ﻫﻜﮍو ﻫﺎري‬
‫ﮀﻮﻛﺮو ﺑﺎﻧﺲ ﺟﻲ ﮀﮍي‪ ‬ﺳﺎن ﻫﻜﻠﻲ رﻫﻴﻮ ﻫﻮ‪ .‬۽ ﭔﻨﻲ‪ ‬ﮐﻲ ﭘﺎﮢﻲ ڏﺋﻲ رﻫﻴﻮ ﻫﻮ‪ .‬ﺻﺪﻳﻮن‬
‫ﭘﺮاﮢﻮ ﻣﻨﻈﺮ‪ ،‬ﻧﺎر ﺟﻲ رون رون ﺟﻲ ﺑﺎوﺟﻮد ﮔﻬﺮي ﺳﺎﻧﺖ…‪..‬ﺳﻤﻬﻲ ﭘﺌ ُﻪ…‪.‬ﻛﺠﻬﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﻫﻲ‬
‫ﺑﺪﻟﻴﻮ…‪.‬ﺳﻤﻬﻲ ﭘﺌ ُﻪ ﻛﺠﻬﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﻫﻲ ﺑﺪﻟﻴﻮ…‪..‬ﭤﻮرو ﭘﺮﻳﺎن وﮢﻦ ﺟﻲ ﺟﻬﮙﭩﻦ ۾ ﮔﻬﻴﺮﻳﻞ‬
‫ﻫﻜﮍي ﮘﻮٺ ﺟﻮن ﮀﺘﻴﻮن‪ ،‬ﻛﺠﻬﻪ ﻛﭽﺎ ﮔﻬﺮ‪ ،‬ﻛﻲ ﭘﻜﺎ ﮔﻬﺮ‪ ،‬ﻛﭥﻲ ﮀﭕﺮ ﺗﻪ ﻛﭥﻲ‬
‫ﮐِﭙﺮﻳﻞ…!‬
‫”او ُﻫﻮ آﺧﺮي ﮀﻴﮍي ﺗﻲ ﮔﻬﺮ ڏﺳﻴﻦ ﭘﻴﻮ؟“ اوﭼﺘﻮ روﻧﻖ ﺳﻨﮕﻬﻪ ﻣﻮن ﮐﺎن ﭘﮁﻴﻮ‪.‬‬
‫”او ُﻫﻮ ﭘﭥﺮن وارو ؟“‬
‫”ﻫﺎ‪ ،‬اﻫﻮ ﺳﺎوﺗﺮي‪ ‬ﺟﻮ ﮔﻬﺮ آﻫﻲ!“‬
‫ﻣﺎن ﮀﺮڪ ﭜﺮي اﭤﻲ وﻳﭡﺲ‪.‬‬
‫”ﺗﻪ ﺗﻮ ﺳﺎوﺗﺮي‪ ‬ﮐﻲ ڏﭠﻮ آﻫﻲ؟“ ﻣﻮن ﭘﮁﻴﻮ‪.‬‬
‫”ﻫﺎ‪ ،‬ﺷﻬﭙﺎرا ﺟﻲ ﻣﻴﻠﻲ ۾‪“.‬‬
‫”ﻛﻴﺌﻦ آﻫﻲ؟“‬
‫”ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ﺷﻬﺮي اﻳﻜﭩﺮﻳﺎﮢﻲ‪ ‬ﺟﻬﮍي‪ ،‬ﺑﻠﻜﻞ ﻓﻠﻤﻲ اﻳﻜﭩﺮﻳﺎﮢﻲ‪ ،‬ﺟﻮان‪ ،‬ﺧﻮﺑﺼﻮرت ﮘﻮﭠﺎﮢﺎ‬
‫ﻛﭙﮍا ﭘﺎﺋﻲ ﺗﻪ ﺟﻴﻜﺮ ﻛﻴﺌﻦ ﻟﮙﻲ؟“‬
‫ﻣﻮن ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﺗﺼﻮر ۾ ﻫﻚ ﭔﻦ اﻳﻜﭩﺮﻳﺎﮢﻴﻦ ﮐﻲ اﻫﻲ ﻛﭙﮍا ﭘﺎراﺋﻲ ڏﭠﺎ‪” ،‬ﻫﺎ ﺳﻤﺠﻬﺎن ﭤﻮ ﺗﻪ‬
‫ﻛﻴﺌﻦ ﻟﮙﻨﺪي!“‬
‫”ﺑﺲ اﺋﻴﻦ ﺋﻲ آﻫﻲ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﺳﺎوﺗﺮي‪“..‬‬
‫”ﻛﺎ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﭔﻮﻟﻬﻪ ﺑﻪ ﭤﻴﻪ‪ ‬ان ﻣﻴﻠﻲ ۾ ﻳﺎ ؟“ ﻣﻮن ﭘﮁﻴﻮ‪.‬‬
‫”ﺑﺲ اﻫﻲ ﭔﻪ ﭨﻲ ﺟﻬﻠﻜﻴﻮن ﻳﺎد آﻫﻦ ﻣﻴﻠﻲ ﺟﻮن‪ ،‬ﻫﻦ ﺳﺮﻣﻮ ﭘﺌﻲ ورﺗﻮ‪ ،‬ﻛﻨﮕﮍﻳﻮن ﭘﺌﻲ‬
‫ﭘﺎﺗﻴﻮن‪ ،‬ﻫﻮ‪ ‬ﭘﻴﻨﮕﻬﻪ ﺗﻲ ﭼﮍﻫﻲ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﻫﻮ‪ ‬ﮐﻠﻲ ﭘﺌﻲ‪ ،‬ﻫﻦ ﺟﻮ ﻟﻴﻨﮕﻮ َﭘﮍو ﻫﻮا ۾ ﭘﺌﻲ اڏرﻳﻮ‪.‬‬
‫ﺑﺲ اﻫﻲ ﺋﻲ ﻛﺠﻬﻪ ﺗﺼﻮﻳﺮون آﻫﻦ ﻣﻮن وٽ ۽ اﻧﻬﻦ ﭼﻨﺪ ﺗﺼﻮﻳﺮن ﺋﻲ ﻣﻦ ﮐﻲ ﻣﻮﻫﻲ ﮀﮇﻳﻮ‬
‫آﻫﻲ‪“.‬‬
‫”ﺗﻮ ﺳﺎﮢﺲ ﻛﺎ ﺗﻪ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﭔﻮﻟﻬﻪ ﻛﺌﻲ ﻫﻮﻧﺪي؟“‬
‫”ﻛﻴﺌﻦ ﻛﺮﻳﺎن ﻫﺎ‪ .‬ﭘﻲ‪ ‬ﻣﺎ‪ ‬۽ ﭜﺎ‪ ‬ﺟﻮ ﺳﺎڻ ﻫﻴﺲ‪“.‬‬
‫”ﻣﻴﻠﻲ ﮐﺎن ﭘﻮ‪ ‬ﻛﭥﻲ ﻣﻠﮡ ﺟﻲ ﻛﻮﺷﺶ ﻛﻴﻪ‪‬؟“‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫”ﻧﻪ ﻣﺎ‪ ‬ﭘﻲ‪ ‬ﺟﻲ ﻣﭥﺲ ﭘﺎﺑﻨﺪي آﻫﻲ‪ ،‬وڏي ﻧﮕﺮاﻧﻲ ﻛﻨﺪا اﭤﺲ‪ .‬ﭔﻪ ﭨﻲ ﭜﻴﺮا ﻫﺘﻲ آﻳﺲ ﺑﻪ‪ ،‬ﻟﻜﻲ‬
‫ﻟﻜﻲ ﻫﻦ ﮐﻲ ڏﺳﮡ ﺟﻲ ﻛﻮﺷﺶ ﺑﻪ ﻛﻴﻢ ﭘﺮ ﻫﻦ ﺟﻲ ﺷﻜﻞ ڏﺳﮡ ﺟﻮ ﻣﻮﻗﻌﻮ ﻧﻪ ﻣﻠﻴﻮ‪ .‬وڏو‬
‫ﻛﻨﮕﺮا ڏﺳﻲ ﺋﻲ ﻣﻮﭨﻲ وﻳﺲ‪“.‬‬ ‫ﺳﺨﺖ ﻣﺎﮢﻬﻮ آﻫﻲ ﻫﻦ ﺟﻮ ﭘﻲ‪ ،‬ﺑﺲ ﻫﻦ ﺟﻲ ﮔﻬﺮ ﺟﺎ ُ‬
‫”ﺧﻴﺮ ﻛﺎ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﻧﺎﻫﻲ‪ ،‬ﻫﺎﮢﻲ ﺗﻪ ﺳﭵﻲ زﻧﺪﮔﻲ وﻳﭡﻮ ڏﺳﺠﺎﻧﺲ‪“.‬‬
‫ُﺳﺘﻲ ُﺳﺘﻲ ﻫﻮ دﻳﺮ ﺗﺎﺋﻴﻦ ﺧﺎﻣﻮش رﻫﻴﻮ‪ ،‬ﭴﮡ اﻳﻨﺪڙ زﻧﺪﮔﻲ‪ ‬ﺟﻮ ﻟﻄﻒ ﭘﺌﻲ ورﺗﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ﭘﻮ‪ ‬اﭤﻲ‬
‫وﻳﻬﻲ رﻫﻴﻮ‪ .‬ﮐﻴﺴﻲ ۾ ﻫﭣ وﺟﻬﻲ ﻫﻦ ﭘﻨﻬﻨﺠﻮ َﭔﭩﻮن ﻛﮃﻳﻮ‪َ ،‬ﭔﭩﻮن‪ ‬ﻣﺎن ﻫﻜﮍي ﺗﺼﻮﻳﺮ‬
‫ﻛﮃي ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻫﭣ ۾ ڏﻧﺎﺋﻴﻦ‪ .‬اﻫﺎ ﻫﻚ ﮘﻮﭠﺎﮢﻲ ﻛﻨﻮاري ﮀﻮﻛﺮي‪ ‬ﺟﻲ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻫﺌﻲ‪،‬‬
‫واﻗﻌﻲ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺳﻬﮣﻲ ﻣﻦ ﻣﻮﻫﮣﻲ‪ ،‬ﺗﺼﻮﻳﺮ ۾ ﻣﺮﻛﻲ رﻫﻲ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﺻﻮرت ﺗﻲ ﻛﺠﻬﻪ ﺷﺮم‪،‬‬
‫ﻛﺠﻬﻪ ﺑﻴﺒﺎﻛﻲ‪ ،‬ﻛﺠﻬﻪ ﮔﻬﭕﺮاﻫﭧ ۽ ﻛﺠﻬﻪ دﻟﺒﺮي رﻟﻤﻞ ﻫﺌﺲ‪ .‬ﻫﻦ ﺟﻲ ﭼﻨﭽﻞ اﮐﻴﻦ ﻣﺎن‬
‫ﻧﻈﺮ اﻳﻨﺪڙ ﻣﺮڪ دل ﮐﻲ ڏاڍو وﮢﻲ ﭘﺌﻲ‪.‬‬
‫ﻣﻮن ﭘﮁﻴﻮ‪“:‬ﻫﻲ‪ ‬ﺳﺎوﺗﺮي آﻫﻲ ﻧﻪ؟“‬
‫ﻫﻦ ﭘﻨﻬﻨﺠﻮ ﻣﭥﻮ ﻟﻮڏي ﻫﺎﺋﻮ ﻛﺌﻲ‪” .‬ﻫﻲ‪ ‬ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺗﻮﮐﻲ ﻛﭥﺎن ﻣﻠﻲ؟“‬
‫”ان ﻣﻴﻠﻲ ﻣﺎن ﻓﻮﭨﻮ ﮔﺮاﻓﺮ ﮐﺎن‪ ،‬ﭘﻮرا ﭨﻴﻬﻪ رﭘﻴﺎ ورﺗﺎﺋﻴﻦ‪ ،‬ڏاڍي ﻣﺸﻜﻞ ﺳﺎن اﻫﺎ ﺗﺼﻮﻳﺮ‬
‫ڏﻧﺎﺋﻴﻦ‪ ،‬ﭼﺌﻦ ﺳﺎﻟﻦ ﮐﺎن ﺳﻴﻨﻲ ﺳﺎن ﻟﮙﺎﺋﻲ ﭘﻴﻮ ﻫﻼن‪“.‬‬
‫ﻣﻮن ﭘﮁﻴﻮ‪“:‬آﺧﺮ اﻫﺎ ﺷﺎدي ﻃﺌﻲ ﻛﻴﺌﻦ ﭤﻲ؟“‬
‫”ﻛﺎ ڏﮐﻴﺎﺋﻲ ﻛﺎﻧﻪ ﭤﻲ‪ ،‬ﻫﻜﮍي ﺣﺠﺎﻣﮡ ﺟﻲ وﺳﻴﻠﻲ رﺷﺘﻮ ﻃﺌﻲ ﭤﻴﻮ‪ ،‬اﻫﻲ ﺑﻪ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﮘﻮٺ‬
‫ﺟﺎ اﻣﻴﺮ ﻣﺎﮢﻬﻮ آﻫﻦ‪ ،‬اﺳﺎن ﺑﻪ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻗﺼﺒﻲ ﺟﻲ ذات ﺑﺮادري‪ ‬وارا آﻫﻴﻮن‪ ،‬اﻧﻜﺮي ﻛﺎ‬
‫ﻣﺸﻜﻞ ﻛﺎﻧﻪ ﭤﻲ‪“.‬‬
‫ﻣﻮن ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻫﻦ ﮐﻲ واﭘﺲ ڏﻧﻲ‪ ،‬ﻫﻦ ﺗﺼﻮﻳﺮ وﭠﻨﺪي ﭘﮁﻴﻮ‪“:‬ﻛﻴﺌﻦ؟ ﻟﮙﻲ ﭤﻲ ﻧﻪ ﻓﻠﻤﻲ‬
‫اﻳﻜﭩﺮﻳﺎﮢﻲ؟“‬
‫”ﺑﻠﻜﻞ‪“.‬‬
‫”ﻛﻨﻬﻦ ﺳﺎن ﭤﻲ ﻣﻠﻲ؟“‬
‫ﻣﻮن ﭔﻦ ﭼﺌﻦ اﻳﻜﭩﺮﻳﺎﮢﻴﻦ ﺟﺎ ﻧﺎﻻ ورﺗﺎ‪.‬‬
‫ﻫﻦ اﻧﻜﺎر ۾ ﻣﭥﻮ ﻟﻮڏﻳﻮ‪“،‬ﻧﻪ ﺳﺎوﺗﺮي اﻧﻬﻦ ﺳﭝﻨﻲ ﮐﺎن وڌﻳﻚ ﺧﻮﺑﺼﻮرت آﻫﻲ‪“.‬‬
‫روﻧﻖ ﺳﻨﮕﻬﻪ ﮔﺎﻫﻪ ﺟﻮ ﻫﻜﮍو َﺳﻠﻮ ڏﻧﺪن ۾ دﭔﺎﻳﻮ ۽ آﺳﻤﺎن ﺟﻲ وﺳﻌﺘﻦ ۾ ﺗﺼﻮراﺗﻲ‬
‫ﺗﺼﻮﻳﺮون ﺟﻮڙڻ ﻟﮙﻮ‪ .‬ﮔﻬﺮ ﺟﻮ اﮜﮡ‪ ،‬ﺑﺎﻏﻴﭽﻮ‪ ،‬ﭔﺎر‪ ،‬ﮔﻞ‪ ،‬ﺳﺎوﺗﺮي‪ ،‬ﮔﻞ ﺋﻲ ﮔﻞ!‬
‫ﻣﻮن ﭼﻴﻮ‪“:‬ﭼﮝﻮ ﻫﺎﮢﻲ ﭜﻼ ﻫﻠﻮن‪ ،‬ﺗﻮن ﺗﻪ ﻟﮙﻲ ﭤﻮ ﻫﻦ زﻣﻴﻦ ۾ ﮔﭙﺠﻲ وﻳﻮ آﻫﻴﻦ‪ ،‬ﻫﺎﮢﻲ اﺋﻴﻦ‬
‫ﺑﻪ ﮀﺎ‪ ،‬آﺧﺮ ﭴﭷ ﺗﻪ ﻫﺘﻲ ﺋﻲ وﭠﻲ اﻳﻨﺪﻳﻦ!“‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫روﻧﻖ ﺳﻨﮕﻬﻪ اﭤﻲ وﻳﭡﻮ ﺗﻪ ﻣﻮن ﮐﻠﻲ ﭼﻴﻮ‪“:‬اڄ ﭔﻨﻬﻲ ﮔﻬﺮن ۾ ﮀﺎ ﺗﻪ ڌﻣﺎﭼﻮﻛﮍي ﻫﻮﻧﺪي‪،‬‬
‫ﻛﻴﺌﻦ ﻧﻪ زور زور ﺳﺎن دﻫﻞ وﭴﻨﺪا ﻫﻮﻧﺪا! ﻫﻞ ﺗﻪ ﺟﻠﺪي ﻫﻠﻲ ﭘﭵﻮن‪“.‬‬
‫”اﭸﺎن ﺗﻪ اٺ ﻛﻮﻫﻪ ﭘﺮي آﻫﻲ ﺻﺎﺣﺐ‪ ،‬رات ﭤﻲ وﻳﻨﺪي‪ ،‬ﭘﻬﭽﻨﺪي ﭘﻬﭽﻨﺪي…‪“!.‬‬
‫ﻣﻮن ﭼﻴﻮ‪“:‬ﭘﺮ ﮔﻬﻤﺮو ﺗﻪ ﺳﺎﻣﺎن ﮐﮣﻲ اﮘﺘﻲ ﻧﻜﺮي وﻳﻮ آﻫﻲ‪ ،‬اﻫﻮ ﭔﮅاﺋﻲ ﮀﮇﻳﻨﺪو‪“.‬‬
‫رﺳﺘﻲ ۾ ﻣﻮن ﻫﻦ ﮐﺎن ﭘﮁﻴﻮ‪“:‬ﺗﻮن ﻛﮇﻫﻦ ﻛﻮاڙي ﻗﻠﻌﻲ ﺗﺎﺋﻴﻦ وﻳﻮ آﻫﻴﻦ؟“‬
‫”ﻫﺎ وﻳﻮ آﻫﻴﺎن‪ ،‬ﭘﺮ ان ﮐﺎن اﮘﺘﻲ ﺳﺮﭜﻨﻲ ﺟﻲ ﺟﻬﻨﮓ ۾ ﻛﮇﻫﻦ ﻧﻪ وﻳﻮ آﻫﻴﺎن‪ ،‬ڏاڍو ﺳﻨﺴﺎن‬
‫ﻋﻼﺋﻘﻮ آﻫﻲ‪ ،‬ﭘﺮ ﺗﻮﮐﻲ اﺗﻲ ﻓﺎرم ﺑﻨﺎﺋﮡ ﺟﻮ ﺧﻴﺎل ﻛﻴﺌﻦ ﭤﻴﻮ آﻫﻲ؟“‬
‫ﻣﻮن ﺳﻨﺪس ﮘﺎﻟﻬﻪ ﺟﻮ ﻛﻮ ﺑﻪ ﺟﻮاب ﻧﻪ ڏﻧﻮ‪ .‬ﺑﺲ ﻫﻠﻨﺪا رﻫﻴﺎﺳﻴﻦ‪ .‬ﭘﻮ‪ ‬ﻣﻮن ﻫﻦ ﮐﺎن‬
‫ﭘﮁﻴﻮ‪“:‬ﻛﻮاڙي‪ ‬ﺟﻲ ﻗﻠﻌﻲ ۾ اﭴﻜﻠﻬﻪ ﻛﻴﺮ ﭤﻮ رﻫﻲ؟“‬
‫”ﻛﻮ ﺋﻲ ﺑﻪ ﻧﻪ!…‪.‬اڙي اﻫﻮ ﺗﻪ ﮐﻨﮉر آﻫﻲ ﮐﻨﮉر‪ ،‬ﺳﻮ ﺳﺎل ﭘﺮاﮢﻮ…“‬
‫ﭘﻮ‪ ‬ﺳﺞ ﭔﮇي وﻳﻮ‪ ،‬۽ ﻧﻴﺮي آﺳﻤﺎن ﺟﻮ ﺷﻴﺸﻮ ﺻﺎف ﭤﻴﻨﺪو وﻳﻮ ۽ ﻧﻢ‪ ،‬ﺷﻴﺸﻢ ۽ اﻣﻠﺘﺎس ﺟﻲ‬
‫وﮢﻦ ﺟﻮن ﭘﺎڻ ۾ ﮘﻨﮃﻳﻞ ﺳﻨﮃﻳﻞ ﺷﺎﺧﻮن‪ ،‬ان ﺷﻔﺎف ﺷﻴﺸﻲ ﺟﻲ ﭘﺲ ﻣﻨﻈﺮ ۾ ﻛﺎرﻳﻦ‬
‫ﻛﺎرﻳﻦ ﭴﺎرﻳﻦ ﺟﻴﺎن ﻧﻈﺮ اﭼﮡ ﻟﮙﻴﻮن‪ ،‬ﭘﻮ‪ ‬رات ﮔﻬﺮي ﭤﻴﻨﺪي وﺋﻲ‪ ،‬۽ رﺳﺘﻲ ﺟﻲ دز ﺑﻪ‬
‫ﻧﻈﺮن ﮐﺎن ﮔﻢ ﭤﻴﻨﺪي وﺋﻲ‪ ،‬اوﻧﺪاﻫﻲ‪ ‬ﺳﺒﺐ ﻛﺎراڻ ﻣﺎﺋﻞ وﮢﻦ ﻣﺎن اﻳﻨﺪڙ ﺧﻮﺷﺒﻮ‪ ‬ﺳﺎن‬
‫ﺳﺎرو رﺳﺘﻮ ﺳﮙﻨﮅﺟﻲ وﻳﻮ ﻫﻮ‪ .‬ﭘﻮ‪ ‬آﻫﺴﺘﻲ آﻫﺴﺘﻲ روﻧﻖ ﺳﻨﮕﻬﻪ ﺟﻬﻮﻧﮕﺎرڻ ﺷﺮوع ﻛﻴﻮ‪،‬‬
‫اﺋﻴﻦ اﺳﺎن ﻛﻴﺘﺮو ﺋﻲ ﻣﻔﺎﺻﻠﻮ ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ‪ ‬ﺳﺎن ﻃﺌﻲ ﻛﺮي ورﺗﻮ‪ ،‬اﻫﮍي ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ‪ ،‬ﺟﺎ‬
‫ﻛﺠﻬﻪ ﮘﺎﻟﻬﺎﺋﻴﻨﺪي ﻧﻪ آﻫﻲ ﭘﺮ دﻟﻴﻦ ۾ ﺟﺬﺑﺎت ﺟﻮ ﺳﻮن ﭘﮕﻬﺎرﻳﻨﺪي ﻫﻠﻨﺪي آﻫﻲ‪.‬‬
‫ﭘﻮ‪ ‬ﺑﮍ ﺟﻮ ﻫﻚ وڏو ﮔﻬﺎﭨﻮ وڻ ﻧﻈﺮ آﻳﻮ‪ ،‬ﺟﺘﺎن ﭔﻪ رﺳﺘﺎ ﭘﺌﻲ ﻧﻜﺘﺎ‪ ،‬ﻫﺘﻲ ﭘﻬﭽﻨﺪي ﺋﻲ روﻧﻖ‬
‫ﺳﻨﮕﻬﻪ ﺑﻴﻬﻲ رﻫﻴﻮ‪ ،‬ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﭨﻮﭘﻲ ﻻﻫﻲ ﻣﭥﻲ ﺟﻲ ﺧﺎل ﺧﺎل وارن ﮐﻲ ﮐﻨﻬﮡ ﻟﮙﻮ‪ ،‬۽ ﭘﻮ‪‬‬
‫روﻣﺎل ﺳﺎن ﻣﻨﻬﻦ ﺻﺎف ﻛﺮي ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ‪“:‬ﻫﺘﺎن ﺋﻲ اﻫﻲ ﭔﻪ رﺳﺘﺎ اﻟﮗ ﭤﻴﻦ ﭤﺎ‪ ،‬ﻫﻜﮍو‬
‫ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ﻛﻮاڙي ﻗﻠﻌﻲ ڏاﻧﻬﻦ ﭤﻮ وﭸﻲ ﺗﻪ ﭔﻴﻮ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﮘﻮٺ ڏاﻧﻬﻦ‪“.‬ﻫﻦ ﺟﻲ آواز ۾‬
‫ﺧﻮﺷﻲ‪ ‬ﺟﻲ ﻟﻬﺮ ﺑﻪ ﻫﺌﻲ‪.‬‬
‫ﻣﻮن ﭼﻴﻮ‪“:‬اڄ ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ﮔﻬﺮ ﺗﻲ ﺳﭝﺌﻲ ﺗﻨﻬﻨﺠﻮ وڏي ﺑﻲ ﭼﻴﻨﻲ‪ ‬ﺳﺎن اﻧﺘﻈﺎر ﻛﻨﺪا ﻫﻮﻧﺪا!“‬
‫ﻛﻨﺘﻞ!“‬‫”ﻫﺎ!“ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ‪“.‬ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﺎ‪ ‬ﺑﺎﺑﻮ ۽ ﻧﻨﮃو ﭜﺎ‪ ،‬۽ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﭘﻨﺪرﻫﻦ ﺳﺎﻟﻦ ﺟﻲ ﭜﻴﮡ ُ‬
‫ﻫﻦ ﺟﻲ اﮐﻴﻦ آڏو ﭴﮡ ﺳﭝﻨﻲ ﮔﻬﺮ ﭜﺎﺗﻴﻦ ﺟﺎ ﭼﻬﺮا اﭼﻲ وﻳﺎ‪“،‬آ‪ ‬ﺗﻪ ﻫﻠﻮن!“ ﻫﻦ ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ ﻣﺎن‬
‫ﻫﻜﮍو وڏو ﺳﺎﻫﻪ ﮐﮣﻨﺪي ﭼﻴﻮ ۽ ﻫﻠﻨﺪي ﺳﻨﺪس ﻗﺪم ﺗﻴﺰ ﺗﻴﺰ ﭤﻴﻨﺪا وﻳﺎ‪.‬‬
‫ﻓﻮﺟﻲ‪ ‬ﺟﻲ ﮘﻮٺ ﺟﻲ دﻧﮓ واري دﻳﻮار ﻧﻈﺮ آﺋﻲ‪ ،‬ﮀﭙﺮن ﺟﻲ ﭔﺎﻫﺮان ﺑﺎﻫﻪ ﺟﻮن ﭴﭝﻴﻮن ۽‬
‫ﻛﺘﻦ ﺟﻲ ﭜﻮﻧﻜﮡ ﺟﻮ آواز ۽ ﭔﺎرن ﺟﻲ روﺋﮡ ﺟﺎ آواز‪ ،‬ﻛﻮ دروازو ﮐﻠﻨﺪي ﺗﻪ ﻛﻮ ﺑﻨﺪ‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﭤﻴﻨﺪي‪ ،‬ﻣﺎل وارﻳﻦ ﺟﺎﻳﻦ ﻣﺎن اﭤﻨﺪڙ دوﻧﻬﻮن‪ ،‬ﻛﻨﻬﻦ وڻ ﺳﺎن ﭔﮅل ﻣﻴﻨﻬﻦ ﺟﻲ رﻧﭝﮡ ﺟﻮ‬
‫آواز‪ ،‬۽ ﻛﻮ ﺷﺨﺺ اوﻧﺪاﻫﻲ‪ ‬۾ ﮔﻢ ﭤﻴﻨﺪي ﻧﻈﺮ آﻳﻮ‪ .‬ﮔﻬﭩﻴﻮن ﺳﻮڙﻫﻴﻮن ۽ ﻣﭩﻲ‪ ‬۽ ﮀﻴﮣﻲ‬
‫ﺟﻲ ﺑﻮ‪ ‬۾ ﮔﻞ ﺟﻴﺎن ﻣﻬﻜﻨﺪڙ ﻛﻨﻬﻦ ﺟﺎ ﭨﻬﻚ‪ ،‬وري ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ‪ ،‬رﮘﻮ اﺳﺎن ﭔﻨﻬﻲ ﺟﻲ ﭘﻴﺮن‬
‫ﺟﻮ آواز‪ ،‬ﭘﻮ‪ ‬ﻛﻨﻬﻦ دروازي ﺟﻲ اوٽ ﻣﺎن ﭘﮁﻴﻮ‪:‬‬
‫”ﻛﻴﺮ آ؟“‬
‫روﻧﻖ ﺳﻨﮕﻬﻪ آواز ﺳﭹﺎﺗﻮ‪“.‬ﻣﺎن آﻫﻴﺎن اﻛﺒﺮ ﭼﺎﭼﺎ‪“.‬‬
‫ﭘﺮ اﻛﺒﺮ ﭼﺎﭼﻲ ﮐﻴﺲ ﮐﻴﻜﺮ ﺋﻲ ﻛﺎﻧﻪ ﻛﺌﻲ‪ .‬دروازو آﻫﺴﺘﮕﻲ‪ ‬ﺳﺎن ﺑﻨﺪ ﭤﻲ وﻳﻮ‪ ،‬اﺳﺎن‬
‫اﮘﺘﻲ وڌي وﻳﺎﺳﻴﻦ‪ .‬اﮘﻴﺎن ﻫﻠﻲ اﻫﺎ ﺳﻮڙﻫﻲ ﮔﻬﭩﻲ ﭤﻮري وﻳﻜﺮي ﭤﻲ وﺋﻲ‪ ،‬اوﭼﺘﻮ‬
‫ﺳﺎﻣﻬﻮن ڊﮔﻬﻲ ﻣﺎڙي‪ ‬ﺟﻮن درﻳﻮن ﻧﻈﺮ آﻳﻮن‪ ،‬ﺟﻦ ﻣﺎن ﻫﻠﻜﻲ وﮢﻨﺪڙ روﺷﻨﻲ‪ ‬ﭔﺎﻫﺮ اﭼﮡ‬
‫ﺟﻲ ﻛﻮﺷﺶ ﭘﺌﻲ ﻛﺌﻲ‪.‬‬
‫”ﮔﻬﺮ اﭼﻲ وﻳﻮ‪ “.‬روﻧﻖ ﺳﻨﮕﻬﻪ ﺳﺎﻣﻬﻮن اﺷﺎرو ﻛﻨﺪي ﭼﻴﻮ‪ ،‬ﺳﻨﺪس آواز ﺟﺬﺑﺎت ﺳﺒﺐ ڏﻛﮡ‬
‫ﻟﮙﻮ‪ .‬ﻫﻦ آﻫﺴﺘﻲ ﭼﻴﻮ‪” ،‬اڄ ﮀﻮﻛﺮﻳﻦ ﮐﻲ ﺳﺎري رات ﮘﺎﺋﮣﻮ آﻫﻲ‪ ،‬زور زور ﺳﺎن ڍوﻟﻚ‬
‫وﭴﻨﺪي ﻫﻮﻧﺪي‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ اﻧﺪر ﻛﻨﻬﻦ ﻛﻤﺮي ۾ وﭴﻨﺪي ﻫﻮﻧﺪي!“‬
‫اﻫﺎ ﻣﺎڙي ﻫﺮ ﻗﺪم ﺳﺎن اﺳﺎن ﺟﻲ وﻳﺠﻬﻮ ﭤﻴﻨﺪي ﭘﺌﻲ وﺋﻲ‪ ،‬ﭤﻮري دﻳﺮ ۾ ﺋﻲ اﺳﺎن ان ﺟﻲ‬
‫ﺳﺎﻣﻬﻮن ﻫﺌﺎﺳﻴﻦ‪ ،‬دروازو ﺑﻠﻜﻞ ﺑﻨﺪ ﻧﻪ ﻫﻮ ﭘﺮ ﭤﻮرو ﮐﻠﻴﻞ ﻫﻮ‪ ،‬روﻧﻖ ﺳﻨﮕﻬﻪ در ﻧﻪ‬
‫ﮐﮍﻛﺎﻳﻮ‪ ،‬ﭼﭗ ﭼﺎپ اﻧﺪر ﻫﻠﻴﻮ وﻳﻮ‪ ،‬ﻣﺎن ﺑﻪ ﻫﻦ ﺟﻲ ﭘﻮﻳﺎن ﭘﻮﻳﺎن‪.‬‬
‫اﮜﮡ ۾ ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ ﻫﺌﻲ ۽ اوﻧﺪاﻫﻲ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﺻﺮف ﭼﺮﺧﻲ ﺟﻲ ﭜﺮﺳﺎن ﻫﻜﮍو ڏﻳﺌﻮ ﭔﺮي‬
‫رﻫﻴﻮﻫﻮ‪ ،‬اﻧﺪر ﻫﻜﮍي ﻣﺤﺮاب واري وراﻧﮉي ۾ ﻫﻜﮍي ﭤﻨﭝﻲ وٽ ﭘﻨﺪرﻫﻦ ﺳﺎﻟﻦ ﺟﻲ ﻫﻚ‬
‫ﮀﻮﻛﺮي ﺑﻴﭡﻲ ﻫﺌﻲ ﺟﺎ‪” ،‬ادا“ ﭼﺌﻲ اﭼﻲ روﻧﻖ ﺳﻨﮕﻬﻪ ﮐﻲ ﭼﻨﺒﮍي‪ ،‬ﺳﻨﺪس آواز ۾ ﺳﮇﻛﻮ‬
‫ﻫﻮ‪ .‬ﻋﻮرﺗﻮن ﺧﻮش ﻫﺠﻦ ﭘﻮ‪ ‬ﺑﻪ رﺋﻨﺪﻳﻮن آﻫﻦ‪ ،‬ﻏﻢ ﻫﺠﻲ ﺗﻪ ﺑﻪ‪.‬‬
‫ﻛﻨﺘﻞ ﺟﻲ ﻣﭥﻲ ﺗﻲ ﻫﭣ ﭰﻴﺮﻳﻨﺪي ﭘﺎڻ ﮐﺎن ﺟﺪا ﻛﻴﻮ‪ ،‬ﭘﮁﻴﻮ‪:‬‬ ‫روﻧﻖ ﺳﻨﮕﻬﻪ‪ُ ،‬‬
‫”اﻣﺎن ﻛﭥﻲ آ؟“‬
‫”ﺑﺎﺑﺎ وٽ‪“.‬‬
‫”۽ ﺑﺎﺑﺎ ﻛﭥﻲ آ؟“‬
‫”اﻧﺪر ﺑﻴﭡﻚ ۾‪“.‬‬
‫اﺳﺎن اﻧﺪر ﺑﻴﭡﻚ ۾ وﻳﺎﺳﻴﻦ‪ .‬ﻫﻜﮍي ﺗﺨﺘﻲ ﺗﻲ اڌڙوٽ ﭘﺮ ﭜﺮﻳﻞ ﺟﺴﻢ وارو ﺷﺨﺺ‬
‫ﺟﻬﻜﻴﻞ ﻫﻮ‪ ،‬ﻛﻲ ﻛﺎﻏﺬ ﭘﺌﻲ ﺟﺎﭼﻴﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ﭜﺮ ۾ ﻫﻚ ﻋﻮرت ﻣﭥﻲ ﺗﻲ ﺳﺎڙﻫﻲ‪ ‬ﺟﻮ ُ‬
‫ﭘﻠﻮ‬
‫رﮐﻴﻮ‪ ،‬ﻫﭣ ۾ ﮔﻼس ﺟﻬﻠﻴﻮ ﺑﻴﭡﻲ ﻫﺌﻲ‪.‬‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫”وٺ ﭘﻲ وٺ!“ ﻫﻦ ﭼﻴﻮ‪.‬‬

‫اڌڙوٽ ﻋﻤﺮ واري ﺷﺨﺺ ﻛﺎﻏﺬن ﺗﺎن ﻧﻈﺮون ﻫﭩﺎﺋﮡ ﮐﺎﻧﺴﻮا‪ ‬ﺋﻲ ﭼﻴﻮ ”ﻣﻮن ﮐﻲ ﻧﻪ‬
‫ﮔﻬﺮﺟﻲ!‪،‬‬
‫روﻧﻖ ﺳﻨﮕﻬﻪ اﮘﺘﻲ وڌﻳﻮ‪ ،‬ﻫﻦ ﺟﻲ ﭘﻴﺮن ﺟﻮ آواز ﭔﮅي اڌڙوٽ ﻋﻤﺮ واري ﺷﺨﺺ ﻛﻨﮅ ﮐﻨﻴﻮ‬
‫ﺗﻪ روﻧﻖ ﺳﻨﮕﻬﻪ ﮀﺮﻛﻲ وﻳﻮ‪ .‬ﻫﻮ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﭘﻲ‪ ‬ﻣﺎ‪ ‬ﺳﺎن ﭘﻴﺮﻳﻦ ﭘﺌﻲ ﻣﻠﻴﻮ‪ ،‬ﻣﺎﮢﺲ ﺟﻠﺪي‬
‫ﺟﻠﺪي ﺳﻨﺪس ﻣﭥﻲ ﺗﻲ ﻫﭣ ﭰﻴﺮي ﭼﭗ ﭼﺎپ ﻫﻠﻲ وﺋﻲ‪ .‬ﺑﻴﭡﻚ ۾ ﺑﻠﻜﻞ ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ ﻫﺌﻲ‪.‬‬
‫دﻳﻮار وٽ ﺑﻴﭡﻞ ﻛﻨﺘﻞ ﺑﻪ ﭼﭗ ﭼﺎپ اﺳﺎن ڏاﻧﻬﻦ ﻧﻬﺎري رﻫﻲ ﻫﺌﻲ‪.‬‬
‫”ﮔﻬﺮ ۾ اﻫﮍي ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ ﮀﻮ آ؟“‬
‫”اﻫﮍي ﺗﻪ ﻛﺎ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﻧﻪ آﻫﻲ“‬
‫اڌڙوٽ ﻋﻤﺮ وارو ﺷﺨﺺ ﮐﻨﮕﻬﻨﺪي ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ‪.‬‬
‫”ڍوﻟﻚ ﺑﻪ ﻛﺎﻧﻪ ﭤﻲ وﭴﻲ‪ .‬ﺑﺘﻴﻮن ﺑﻪ ﻛﻮﻧﻪ ﭤﻴﻮن ﭔﺮن!“‬
‫”اﻫﻮ……‪.‬اﻫﻮ…‪ “!..‬ﻫﻦ ﮐﻨﮕﻬﮡ ﺟﻲ اﻧﺪاز ﺳﺎن ﻧﮍي ﺻﺎف ﻛﺌﻲ‪ ،‬ﻧﮍي ﺻﺎف ﻛﺮڻ ﺟﻮ‬
‫اﻫﻮ اﻧﺪاز ﺑﻠﻜﻞ ﻧﺮاﻟﻮ ﻫﻮ‪ .‬روﻧﻖ ﺳﻨﮕﻬﻪ ﭘﻲ‪ ‬ڏاﻧﻬﻦ ﻧﻬﺎرڻ ﻟﮙﻮ‪ ،‬ﭘﺮ ﺳﻨﺪس ﭘﻲ‪ ‬ﺧﺎﻣﻮش‬
‫ﻫﻮ‪.‬‬
‫”ﮔﻬﺮ ۾ اوﻧﺪاﻫﻲ ﮀﻮ آ؟ ﮀﺎ ﮘﺎﻟﻬﻪ آﻫﻲ؟ ﻛﻮ ﻣﺎﺋﭧ ﻣﺮي وﻳﻮ آﻫﻲ ﮀﺎ؟“‬
‫”ﻧﻪ…“ اڌڙوٽ ﻋﻤﺮ ﺟﻲ ﺷﺨﺺ ﻣﭥﻮ ﻟﻮڏﻳﻨﺪي ﭼﻴﻮ‪.‬‬
‫ﻛﻮ ﺣﺎدﺛﻮ ﭤﻴﻮ آﻫﻲ؟ ﮀﺎ ﮘﺎﻟﻬﻪ آﻫﻲ؟ ﻣﻮﻧﮑﻲ ﭔﮅاﻳﻮ ﮀﻮ ﻧﻪ ﭤﺎ ﺑﺎﺑﺎ ﺳﺎﺋﻴﻦ! اڄ ﺗﻪ ﮔﻬﺮ ۾‬
‫ﺧﻮﺷﻴﻮن ﻫﺠﮡ ﮔﻬﺮﺟﻦ ﻫﺎ! ﺳﭵﻲ رات ﻗﺼﺒﻲ ﺟﻮن ﮀﻮﻛﺮﻳﻮن…‪ “.‬ﻫﻦ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﭜﻴﮡ‬
‫ﻛﻨﺘﻞ؟“‬‫ڏاﻧﻬﻦ ڏﭠﻮ‪“،‬ﻧﻪ ُ‬
‫ﻛﻨﺘﻞ ﺑﻪ ﮐﻴﺲ ﻛﻮ ﺟﻮاب ڏﻳﮡ ﺑﺠﺎ‪ ‬ﻣﻨﻬﻦ ﻣﻮڙي ﻛﻤﺮي ﻣﺎن ﻧﻜﺮي وﺋﻲ‪.‬‬
‫روﻧﻖ ﺳﻨﮕﻬﻪ ﺣﻴﺮاﻧﻲ‪ ‬۽ ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻲ‪ ‬ﺟﻲ ﻋﺎﻟﻢ ۾ اﭼﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﭘﻲ‪ ‬ﺟﻲ ﭜﺮ ۾ وﻳﭡﻮ ۽‬
‫ﺳﻨﺪس ﻣﻨﻬﻦ ۾ ﻧﻬﺎرڻ ﻟﮙﻮ‪ .‬ﺳﻨﺪس ﭘﻲ‪ ‬ﻣﭥﻲ ﺗﺎن ﭘﮗ ﻻﻫﻲ ﺗﺨﺖ ﺗﻲ رﮐﻲ‪ ،‬ﭜﺮ ۾ رﮐﻴﻞ‬
‫اﻧﮕﻮﺷﻲ ﺳﺎن ﻣﻨﻬﻦ ﺗﻲ آﻳﻞ ﭘﮕﻬﺮ اﮔﻬﻴﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ﻫﻦ ﺟﺎ ﭼﭗ ڏﻛﻲ رﻫﻴﺎ ﻫﺌﺎ ۽ اﮐﻴﻮن آﻟﻴﻮن‬
‫ﻫﻴﻮن‪ ،‬ﻫﻦ ﭘﻨﻬﻨﺠﻮ ﻣﻀﺒﻮط ﻫﭣ ﭘﭧ ﺟﻲ ﻛﻠﻬﻲ ﺗﻲ رﮐﻲ ﭼﻴﻮ‪“:‬ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ دل ﺗﻲ ﭘﭥﺮ رﮐﻲ‬
‫ﮀﮇ روﻧﻖ!“‬
‫روﻧﻖ ﺳﻨﮕﻬﻪ ﭼﭗ ﭼﭗ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﭘﻲ‪ ‬ڏاﻧﻬﻦ ڏﺳﻨﺪو رﻫﻴﻮ‪.‬‬
‫”ﺳﺎوﺗﺮي‪ ‬ﺳﺎن ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ﺷﺎدي ﻛﺎﻧﻪ ﭤﻲ ﺳﮕﻬﻨﺪي!“‬
‫روﻧﻖ ﻫﻜﻮ ﭔﻜﻮ ﭤﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﭘﻲ‪ ‬ڏاﻧﻬﻦ ﻧﻬﺎرﻳﻨﺪو رﻫﻴﻮ‪.‬‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫”ﺳﺎوﺗﺮي‪ ،‬ﻛﺎﻟﻬﻪ رات‪..‬ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻳﺎر ﺳﺎن…‪.‬ﮔﻬﺮ ﮐﺎن ﭜﭵﻲ وﺋﻲ‪ ،‬ﺷﺎدي‪ ‬ﺟﺎ ﺳﻤﻮرا زﻳﻮر ﺑﻪ‬
‫ﮐﮣﻲ وﺋﻲ!“‬
‫ﭔﮅﻧﺪي ﺋﻲ روﻧﻖ ﺳﻨﮕﻬﻪ ﺟﻮن ﭴﺎڙﻳﻮن ﭘﺎڻ ۾ ﭜﭽﻲ وﻳﻮن‪ ،‬ﮔﺮدن آﻛﮍﺟﻲ وﻳﺲ‪ ،‬ﻫﻦ ﺟﻮن‬
‫آﮜﺮﻳﻮن ڏاڍي ﻣﻀﺒﻮﻃﻲ‪ ‬ﺳﺎن ﺗﺨﺖ ﺟﻲ ﻛﻨﮉ ﺗﻲ ﭴﻤﻲ وﻳﻮن‪ ،‬ﻫﻦ ﺟﻮ ﺳﺎﻫﻪ ﺗﻴﺰ ﺗﻴﺰ ﻫﻠﮡ‬
‫ﻟﮙﻮ‪ ،‬ﭘﺮ ﻫﻦ ﻛﺠﻬﻪ ﮘﺎﻟﻬﺎﻳﻮ ﻛﻮﻧﻪ‪.‬‬
‫ﻛﺎﻓﻲ دﻳﺮ ﺗﺎﺋﻴﻦ ڏاڍي ﺗﻜﻠﻴﻒ ڏﻳﻨﺪڙ ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ ﻫﺌﻲ‪ .‬ﭘﻮ‪ ‬روﻧﻖ ﺳﻨﮕﻬﻪ ﭘﮁﻴﻮ‪“:‬ﮔﻬﻤﺮو‬
‫ﺳﺎﻣﺎن ﮐﮣﻲ آﻳﻮ“‬
‫”ان ﮐﻲ ﺗﻪ ﻛﻼڪ ﮐﻦ ﭤﻲ وﻳﻮ آﻫﻲ‪ “.‬ﭘﮣﺲ ﺟﻮاب ڏﻧﻮ‪.‬‬
‫ﺑﻴﭡﻚ ﺟﻲ ﭔﺎﻫﺮان ﺑﻴﭡﻞ ﻛﻨﺘﻞ ﮐﻲ آواز ڏﺋﻲ‪ .‬ﺳﮇي روﻧﻖ ﺳﻨﮕﻬﻪ اﻧﺘﻬﺎﺋﻲ ﺳﺨﺘﻲ‪ ‬ﺳﺎن‬
‫ﭼﻴﻮ‪:‬‬
‫”ﮔﻬﻤﺮي ﮐﻲ ﭼﻪ‪ ‬ﺗﻪ ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ﺳﺎﻣﺎن ﮐﮣﻲ ﻫﻴﮇاﻧﻬﻦ ﺑﻴﭡﻚ ۾ اﭼﻲ‪“.‬‬
‫روﻧﻖ ﺳﻨﮕﻬﻪ ﺟﻮ ﺳﺎﻣﺎن ﺟﮇﻫﻦ اﻧﺪر ﭼﻲ وﻳﻮ ﺗﻪ ﻫﻦ ﮐﻴﺴﻲ ﻣﺎن ﭼﺎﭔﻴﻦ ﺟﻮ ﮀﻠﻮ ﻛﮃي ﭨﺮﻧﻚ‬
‫ﮐﻮﻟﻲ‪ .‬اﻳﺘﺮي ۾ ﺳﻨﺪس ﻣﺎ‪ ‬۽ ﭜﻴﮡ ﺑﻴﭡﻚ ۾ ﮔﻬﮍي آﻳﻮن‪ ،‬۽ آﻫﺴﺘﻲ آﻫﺴﺘﻲ ﻫﻦ ڏاﻧﻬﻦ‬
‫وڌﻧﺪﻳﻮن ﭤﻲ آﻳﻮن‪ .‬ﭨﺮﻧﻚ ﮐﻮﻟﻲ‪ ،‬ان ﻣﺎن ﻫﻚ ﻫﻚ ﺷﻲ‪ ‬اﻟﮗ ﻛﺮي ﮘﮣﺎﺋﻴﻨﺪي ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ‪:‬‬
‫”ﻫﻲ ﺳﺎڙﻫﻴﻮن…‪..‬ﻫﻲ ﻏﺮارا…‪..‬ﻫﻲ ﺑﻴﻞ ﺑﺎﭨﻢ……ﻫﻲ ﻛﻨﮕﮡ…ﻫﻲ ﻛﻨﮕﮣﻴﻮن…‪..‬ﻫﻲ‬
‫ﺟﻬﻮﻣﻚ‪ ،‬ﻫﻲ ﮘﻼﺑﻨﺪ‪ ،‬ﻫﻲ ﺟﻬﻮﻣﺮ…‪“!..‬‬
‫ﺻﻮﺑﻴﺪار روﻧﻖ ﺳﻨﮕﻬﻪ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﭤﻴﮡ واري زال ﺟﻲ ﻻ‪ ‬ﮔﻬﮣﻮ ﻛﺠﻬﻪ وﭠﻲ آﻳﻮ ﻫﻮ‪.‬‬
‫ﺳﻤﻮرﻳﻮن ﺷﻴﻮن ﺗﻤﺎم ﺳﭡﻲ ﻃﺮﻳﻘﻲ ﺳﺎن ﻣﺎ‪ ‬ﮐﻲ ڏﻳﮑﺎري‪ ،‬ﻫﻦ ﭨﺮﻧﻚ ﺑﻨﺪ ﻛﺌﻲ ۽ ﭼﺎﭔﻴﻮن‬
‫ﻣﺎ‪ ‬ﺟﻲ ﺗﺮي‪ ‬ﺗﻲ رﮐﻲ ﭼﻴﻮ‪:‬‬
‫”اﻣﺎن ﻫﻲ ﺳﭝﺌﻲ ﺷﻴﻮن ﺳﻨﭝﺎﻟﻲ رک‪ ،‬ﻛﻨﺘﻞ ﺟﻲ وﻫﺎن‪ ‬۾ ﻛﻢ اﻳﻨﺪﻳﻮن‪“.‬‬
‫”ﭘﺮ…“ ﻣﺎﮢﺲ ﮘﺎﻟﻬﺎﺋﮡ ﭼﺎﻫﻴﻮ ﭘﺮ ﭘﭧ ﺟﻮ ﻣﻨﻬﻦ ڏﺳﻲ ﭼﭗ ﭤﻲ وﺋﻲ‪.‬‬
‫روﻧﻖ ﺳﻨﮕﻬﻪ ﭜﺖ ﺟﻲ ﭨﻴﻚ ڏﺋﻲ رﮐﻴﻞ راﺋﻔﻞ ﮐﻨﺌﻲ‪ ،‬ﺟﻬﻜﻲ ﻣﺎ‪ ‬ﺟﻲ ﭘﻴﺮن ﺗﻲ ﻫﭣ‬
‫رﮐﻴﺎﺋﻴﻦ ۽ ﻛﻤﺮي ﻣﺎن ﭔﺎﻫﺮ ﻧﻜﺮي وﻳﻮ‪.‬‬
‫ﻣﺎﮢﺲ رڙ ﻛﺮي ﮐﻴﺲ روﻛﻴﻮ‪“:‬ﭘﭧ ﻛﺎڏي ﭘﻴﻮ وﭸﻲ؟“‬
‫روﻧﻖ ﺳﻨﮕﻬﻪ ﭤﻮرو ﺗﺮﺳﻴﻮ‪ ،‬ﭤﻮرو ﻣﮍي آﻫﺴﺘﮕﻲ‪ ‬ﺳﺎن ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ‪:‬‬
‫”ﻣﻮﻛﻞ ﻣﻠﺘﻮي ﻛﺮاﺋﻲ‪ ،‬واﭘﺲ ﻓﻮج ۾ وﭸﻲ رﻫﻴﻮ آﻫﻴﺎن‪“.‬‬
‫”ﭘﭧ…“ ﻣﺎﮢﺲ ﭼﻮﻧﺪي اﮘﺘﻲ وڌي‪ ،‬ﭘﺮﭘﮣﺲ روﻛﻲ ورﺗﺲ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﺗﻲ روﻧﻖ ﺳﻨﮕﻬﻪ ﭘﻮﻳﺎن‬
‫ڏﺳﮡ ﮐﺎﻧﺴﻮا‪ ‬ﺋﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﻀﺒﻮط ﻗﺪﻣﻦ ﺳﺎن ﭔﺎﻫﺮ ﻧﻜﺮي وﻳﻮ‪.‬‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﭘﻮ‪ ‬ﺳﻨﺪس ﭘﻲ‪ ‬ﭘﮗ ﮐﮣﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﭥﻲ ﺗﻲ رﮐﻲ‪ ،‬اﮐﻴﻦ ﻣﺎن ﮘﻮڙﻫﺎ اﮔﻬﻴﺎ ۽ وري ﺑﻪ‬
‫ﻛﺎﻏﺬن ڏﺳﮡ ۾ ﻣﺤﻮ ﭤﻲ وﻳﻮ‪.‬‬
‫*‬
‫اﻫﺎ رات ﺗﻪ ﻣﻮن ﺟﻴﺌﻦ ﺗﻴﺌﻦ ﻛﺮي روﻧﻖ ﺳﻨﮕﻬﻪ ﺟﻲ ﮔﻬﺮ ۾ ﺋﻲ ﮔﺬاري ورﺗﻲ‪ .‬ﻣﻮن ﺑﻪ‬
‫روﻧﻖ ﺳﻨﮕﻬﻪ ﮐﻲ روﻛﮡ ﺟﻲ ﻛﻮﺷﺶ ﻛﺎﻧﻪ ﻛﺌﻲ‪ .‬ﻫﻦ ﺟﻮ ﻏﻢ‪ ،‬ﻏﺼﻮ ۽ ﺣﺴﺮﺗﻦ ﺟﻮ ﺧﻮن‬
‫ﭤﻴﻨﺪي ڏﺳﻲ‪ ،‬ﺳﻨﺪس وﭰﻠﮡ ﺟﻮ اﻧﺪازو ﻛﻨﺪي ﻣﻮن ﻫﻦ ﮐﻲ روﻛﮡ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻧﻪ ﺳﻤﺠﻬﻴﻮ‪ .‬ﭔﻴﻮ‬
‫ﺗﻪ ﺟﮇﻫﻦ ﺳﻨﺪس ﮔﻬﺮ وارن ﺋﻲ ﮐﻴﺲ وﭸﮡ ﮐﺎن ﻧﻪ ﺟﻬﻠﻴﻮ ﺗﻪ ﻣﺎن ﮐﻴﺲ روﻛﮡ وارو ﻛﻴﺮ‬
‫ﭤﻴﻨﺪو ﻫﻮس‪ ،‬۽ ﮐﻴﺲ آﭤﺖ ﺑﻪ آﺧﺮ ﻛﻴﺌﻦ ڏﻳﺎن ﻫﺎ!‬
‫ﭘﺮﻫﻪ ﭰﭩﻲ‪ ‬ﺟﻮ ﻛﻨﻬﻦ ﭔﺌﻲ ﺟﻲ ﺟﺎﮘﮡ ﮐﺎن اڳ ۾ ﻣﺎن ﭘﻨﻬﻨﺠﻮ ﻫﻴﻨﮉ ﺑﺌﮓ ﮐﮣﻲ ﭼﭗ ﭼﺎپ ۽‬
‫ڏﮐﻮﻳﻞ دل ﺳﺎن ﮔﻬﺮ ﻣﺎن ﻧﻜﺮي آﻳﺲ‪ .‬ﮘﻮﭠﺎﮢﻦ ﮐﺎن ﻛﻮاڙي‪ ‬ﺟﻲ ﻗﻠﻌﻲ ﺟﻮ ڏس ﭘﮁﻲ ﮘﻮٺ‬
‫ﺟﻲ دﻧﮓ واري دﻳﻮار ﮐﺎن ﭔﺎﻫﺮ اﭼﻲ وﻳﺲ‪.‬‬
‫ﻛﻮاڙي ﻗﻠﻌﻲ ڏاﻧﻬﻦ وﻳﻨﺪڙ رﺳﺘﻮ اﺻﻞ ۾ ﻛﻮ رﺳﺘﻮ ﻛﻮﻧﻪ ﻫﻮ‪ ،‬ﺑﺲ ڌﻧﺎرن ﺟﻲ ﻫﻠﮡ‬
‫وارو ﮔﺲ ﻫﻮ‪ ،‬ﺟﻴﻜﻮ ﻛﮇﻫﻦ وﮢﻦ ﺟﻲ ﺟﻬﮙﭩﻦ ۾ ﮔﻢ ﭤﻲ ﭘﺌﻲ وﻳﻮ ﺗﻪ ﻛﮇﻫﻦ وارﻳﺎﺳﻲ‬
‫ﻣﻴﺪان ۾ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﭤﻲ ﭘﺌﻲ وﻳﻮ‪ .‬ﻣﺎن ﺑﻪ اﻧﺪازو ﻛﻨﺪي‪ُ ،‬ﭜﻠﻨﺪي ﭜﭩﻜﻨﺪي ﺑﻬﺮﺣﺎل ﻫﻠﻨﺪو ﭘﺌﻲ‬
‫وﻳﺲ‪ ،‬ﮀﺎﻛﺎڻ ﺗﻪ ﭘﺮي ﭘﺮي ﺗﺎﺋﻴﻦ ﻛﻨﻬﻦ آﺑﺎدي‪ ‬ﺟﻮ ﻧﺎن‪ ‬ﻧﺸﺎن ﺋﻲ ﻛﻮﻧﻪ ﻫﻮ‪ .‬ﻫﻚ ﭔﻦ ﺟﺎﻳﻦ‬
‫ﺗﻲ ڌﻧﺎر ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ڌڻ ﺳﺎن ﮔﺬرﻳﻨﺪي ﮔﮇﻳﺎ‪ ،‬ﺟﻦ ﮐﺎن رﺳﺘﻮ ﺗﻪ ﭘﮁﻴﻢ ﭘﺮ ﺟﻴﻜﻮ رﺳﺘﻮ اﻧﻬﻦ‬
‫ﭔﮅاﻳﻮ اﻧﻬﻲ‪ ‬ﺑﻪ ﻣﻴﻠﻦ ﺟﺎ ﻣﻴﻞ رﻻﺋﻲ ﭤﻜﺎﺋﻲ ﮀﮇﻳﻮ‪ .‬روﻧﻖ ﺳﻨﮕﻬﻪ ﺗﻪ ﭔﮅاﻳﻮ ﻫﻮ ﺗﻪ ﭘﺎرﭘﻴﺎ ﮘﻮٺ‬
‫ﮐﺎن ﻛﻮاڙي‪ ‬ﺟﻮ ﻗﻠﻌﻮ ڏﻫﻦ ﻛﻮﻫﻦ ﺟﻲ ﻣﻔﺎﺻﻠﻲ ﺗﻲ آﻫﻲ‪ ،‬ﭘﺮ ﻫﺘﻲ ﺗﻪ رﺳﺘﻮ ﮐﭩﮡ ﺟﻮ ﻧﺎﻟﻮ‬
‫ﺋﻲ ﻧﻪ ﭘﻴﻮ وﭠﻲ‪ ،‬ﻣﻮن ﮐﻲ ﭘﻚ ﭤﻲ وﺋﻲ ﺗﻪ ﻣﺎن رﺳﺘﻮ وﭸﺎﺋﻲ وﻳﭡﻮ آﻫﻴﺎن‪.‬‬
‫ﻫﺎﮢﻲ ﭨﻴﻮن ﭘﻬﺮ ﺑﻪ وﻳﺠﻬﻮ اﭼﻲ وﻳﻮ ۽ ﺑﮏ ﺑﻪ ﮔﻬﮣﻮ ﺑﻲ ﺣﺎل ﻛﺮي ﮀﮇﻳﻮﻫﻮ‪ .‬آﺧﺮﻛﺎر رﺳﺘﻲ‬
‫۾ ﻫﻜﮍو ﺷﻮاﻟﻮ ﻧﻈﺮ اﭼﻲ وﻳﻮ‪ .‬ﻫﻚ اوﻧﭽﻲ ﭠﻞ ﺗﻲ ۽ ﭼﺌﻨﻲ ﭘﺎﺳﻦ ﮐﺎن ﺳﺎون ﺳﺎون وﮢﻦ‬
‫ﺟﻲ ﮔﻬﻴﺮي ۾ ﻣﻴﻠﻦ ﺗﺎﺋﻴﻦ ﭘﮑﮍﻳﻞ ﺳﻜﻞ ﺳﮍﻳﻞ وﮢﻦ ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬ﺟﻮ اﻫﺎ ﺳﺎوڪ ڏﭠﻢ ﺗﻪ اﮐﻴﻮن‬
‫ﺋﻲ ﭠﺮي ﭘﻴﻮن ۽ ﻣﺎن ﺑﻲ اﺧﺘﻴﺎر ان ﺷﻮاﻟﻲ ﺟﻲ ﻃﺮف وڌڻ ﻟﮙﺲ‪.‬‬
‫َ‬
‫ﮀﺎﻧﻮ‬ ‫ﻛﭥﻲ ﺑﺎﻧﺲ ﺟﻲ ﻟﻜﮍن ﺟﻮ ﺟﻬﻨﮉ ﺗﻪ ﻛﭥﻲ اﻧﺒﻦ ﺟﺎ وڻ‪ ،‬ﻛﭥﻲ ﭴﻤﻮن ﺗﻪ ﻛﭥﻲ ﮔﻬﺎﭨﻲ‬
‫ﻛﻨﺪڙ ﻧﻢ ﺟﺎ وڻ‪ ،‬ﭘﻮ‪ ‬دڙي ﺟﻲ ﻫﻚ ﭘﺎﺳﻲ ﮐﺎن ﭘﻬﺎڙن ۾ ﻫﻜﮍو ﺟﻬﺮﮢﻮ ﻧﻈﺮ آﻳﻮ‪ ،‬ﭤﮅو ﭤﮅو‬
‫اوﺟﻞ ﭘﺎﮢﻲ‪ .‬ﻣﺎن ﻫﺮ ﻫﺮ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ اﮐﻴﻦ ﺗﻲ ﮀﻨﮉا ﭘﺌﻲ ﻫﻨﻴﺎ ۽ ﻫﭣ ﻣﻨﻬﻦ ﭘﺌﻲ ڌوﺗﻮ‪ .‬ﭘﺎﮢﻲ ﻣﭡﻮ‬
‫۽ ﻣﺰﻳﺪار ﻫﻮ‪ ،‬دل ﮐﻮﻟﻲ ﭘﻴﺘﻢ ﭘﺮ اڃ اﺳﺎٽ‪ ،‬ﺑﮏ ﺟﻮ ﺑﺪل ﻧﻪ ﭤﻲ ﺳﮕﻬﻲ‪ ،‬ﺟﺎ ان ﭘﺎﮢﻲ ﭘﻴﺌﮡ‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﺳﺎن ﻟﮙﮡ ﺷﺮوع ﭤﻲ وﺋﻲ‪ ،‬ﻏﻠﻄﻲ ﻛﻴﻢ‪ ،‬ﮘﻮٺ ﻣﺎن ﻧﻴﺮن ﻛﺮي ﻧﻜﺮان ﻫﺎ‪ ،‬ﻳﺎ ﭼﺎر ﻣﺎﻧﻴﻮن‬
‫ﺋﻲ ﺳﻔﺮ ﻻ‪ ‬ﭔﮅراﺋﻲ ﮐﮣﺎن ﻫﺎ!‬
‫”ﮔﻬﮣﻮ ﭘﺮي ﮐﺎن آﻳﻮ آن؟“‬
‫اوﭼﺘﻮ ﻫﻜﮍو آواز ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﭥﻲ وﭨﺎن ﭔﮅڻ ۾ آﻳﻮ‪ .‬ﻣﺎن ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﭜﻨﻞ ﻣﻨﻬﻦ ﺳﺎن اﭤﻲ ڏﺳﮡ‬
‫ﻟﮙﺲ‪ .‬ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﭥﺎن ﺷﻮاﻟﻲ ﺟﻮ ﭘﻮﭴﺎري ﺑﻴﭡﻮ ﻫﻮ‪ ،‬ڊﮔﻬﻮ‪ ،‬ﮔﻮري ﭼﭩﻲ رﻧﮓ وارو ﭘﻮﭴﺎري‪،‬‬
‫ﻛﻮڙﻳﻞ ﭨﻜﮡ‪ ،‬وﻳﻜﺮي ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ‪ ،‬ڊﮔﻬﻴﻮن ﺟﻬﻜﻴﻞ ﻏﻼﻓﻲ اﮐﻴﻮن‪ ،‬وﻳﻜﺮو ﺳﻴﻨﻮ‪ ،‬ﭼﻴﻠﻬﻪ‬ ‫ُ‬
‫۾ ﻫﻜﮍي اﮀﻲ ڌوﺗﻲ ۽ ﭘﻴﺮن ۾ ﻛﺎﭠﻲ‪ ‬ﺟﻲ ﭼﺎﮐﮍي‪.‬‬
‫ﻣﻮن ﭘﻮﭴﺎري‪ ‬ﮐﻲ ڏﺳﻲ ﻫﭣ ﺟﻮڙي ﭼﻴﻮ‪:‬‬
‫”ﻫﺎ ﺗﻤﺎم ﮔﻬﮣﻮ ﭘﺮي ﮐﺎن آﻳﻮ آﻫﻴﺎن‪ ،‬ﻛﻠﻜﺘﻲ ﮐﺎن‪“.‬‬
‫”ﻛﻴﮇاﻧﻬﻦ وﻳﻨﺪﻳﻦ؟“‬
‫”ﻛﻮاڙي ﻗﻠﻌﻲ ﮐﺎن اﮘﺘﻲ‪ ،‬ﺳﺮﭜﻨﻲ ﺟﻲ ﻋﻼﺋﻘﻲ ۾‪“.‬‬
‫”ﭘﻮ‪ ‬ﺗﻪ ﺗﻮن رﺳﺘﻮ ﭜﻠﺠﻲ وﻳﻮ آﻫﻴﻦ‪“.‬‬
‫”ﭘﻮﭴﺎري‪ ‬ﻣﻮن ﮐﻲ رﺳﺘﻮ ﭔﮅاﺋﻴﻨﺪي ﭼﻴﻮ‪“:‬ﺟﻨﻬﻦ رﺳﺘﻲ ﺳﺎن ﺗﻮن آﻳﻮ آﻫﻴﻦ‪ ،‬ان ﺋﻲ رﺳﺘﻲ‬
‫ﺳﺎن واﭘﺲ وڃ‪ ،‬ڏﻳﮃ ﭔﻦ ﻣﻴﻠﻦ ﺗﻲ ﺗﻮﮐﻲ ﻫﻜﮍو ﺳﻜﻞ واﻫ ُﻪ ﻣﻠﻨﺪو‪“.‬‬
‫”ﻫﺎﻫﺎ ﻣﻠﻴﻮ ﺗﻪ ﻫﻮ‪“.‬‬
‫ﻛ َﮍ وﭠﻴﻮ اوﭜﺮ ﻃﺮف ﻫﻠﻴﻮ وڃ‪ ،‬ﺷﺎم ﭤﻴﻨﺪي ﭤﻴﻨﺪي ﺗﻮن ﻛﻮاڙي ﺟﻲ ﻗﻠﻌﻲ‬ ‫”ان واﻫﻪ ﺟﻲ َ‬
‫ﺗﺎﺋﻴﻦ ﭘﻬﭽﻲ وﻳﻨﺪﻳﻦ‪“.‬‬
‫”ﭘﺮ! ﻣﻮن ﮐﻲ ﺗﻪ ﺳﺨﺖ ﺑﮏ ﻟﮙﻲ آﻫﻲ‪“.‬‬
‫”ﺗﻪ ﺗﮍ ﻛﺮي‪ ،‬ﭜﮙﻮان ﺟﻮ درﺷﻦ ﻛﺮي وٺ ﺗﻪ ﺗﻮﮐﻲ ﭜﻮﭴﻦ ﺑﻪ ﻣﻠﻲ وﻳﻨﺪو‪“.‬‬
‫ﭜﮙﻮان ﺟﻲ درﺷﻦ ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬ﮐﺎﺋﮡ ﻻ‪ ‬دال ۽ ﭜﺖ ﻣﻠﻴﻮ‪َ .‬ﭘﺘﺮي دال ۽ ُﻟﭕﻴﻞ ﭘﺎروﭤﺎ ﭼﺎﻧﻮر‪ ،‬ﭘﺮ ﺑﮏ‬
‫اﻳﺘﺮي ﻟﮙﻞ ﻫﺌﻲ ﺟﻮ ﭘﺘﻞ ﺟﻲ ﭤﺎﻟﻬﻲ‪ ‬ﮐﻲ ﺑﻪ ﭼﭩﮡ ﻟﮙﺲ‪ .‬ﭘﻮﭴﺎري ﺑﻴﭡﻮ ﮐﻠﻲ رﻫﻴﻮ ﻫﻮ‪ ،‬ﻣﺎن‬
‫ﺟﮇﻫﻦ ﺳﻨﺪس ﺷﻜﺮﻳﻮ ادا ﻛﺮي ﻫﻠﮡ ﻟﮙﺲ ﺗﻪ ﻫﻦ ﭘﮁﻴﻮ‪:‬‬
‫”ﮀﺎ رﺳﺘﻲ ۾ ﺗﻮﮐﻲ ﻣﺮﻫﭩﺎ ﮔﮇﻳﺎ ﻫﺌﺎ؟“‬
‫”ﻣﺮﻫﭩﺎ!“ ﻣﻮن ﺣﻴﺮت وﭼﺎن ﭘﮁﻴﻮ‪“،‬ﻛﻬﮍا ﻣﺮﻫﭩﺎ؟“‬
‫ﻫﻦ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﺳﻮال ﺟﻮ ﺟﻮاب ﻛﻮﻧﻪ ڏﻧﻮ‪ .‬ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﺧﻤﺎرﻳﻞ اﮐﻴﻦ ﺳﺎن آﺳﻤﺎن ﻃﺮف ڏﺳﻲ‬
‫ﭼﻴﻮ‪ :‬ﻣﺮﻫﭩﺎ اﭼﻦ ﭘﻴﺎ‪ “.‬وري ﭤﻮرو ﺗﺮﺳﻲ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ‪“،‬ﺗﻮن ﺳﺮﭜﻨﻲ ﭤﻮ وﭸﻴﻦ ﻧﻪ؟ اﺗﻲ ﺟﻲ ﭠﮙﻦ‬
‫ﮐﺎن ﻫﻮﺷﻴﺎر رﻫﺠﺎن‪“.‬‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫”ﭘﺮ ﭠﮗ ﺗﻪ ﻋﺮﺻﻮ ﭤﻴﻮ ﺧﺘﻢ ﭤﻲ وﻳﺎ آﻫﻦ!“‬

‫”ﺧﺘﻢ ﻧﻪ ﭤﻴﺎ آﻫﻦ‪ “.‬ڏک ﮐﺎن ﻣﭥﻮ ڌوﮢﻴﻨﺪي ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ‪” ،‬ﻫﻦ ﻋﻼﺋﻘﻲ ۾ اﭸﺎ آﻫﻦ‪ ،‬ﺑﺲ ﺳﺮﭜﻨﻲ‪‬‬
‫ﺟﻲ ﺟﻬﻨﮓ ﮐﺎن ﻫﻮﺷﻴﺎر رﻫﺠﺎن‪“.‬‬
‫ﻫﻮ ﻋﺠﻴﺐ ﺧﻮاﺑﻨﺎڪ اﮐﻴﻦ ﺳﺎن ﻣﻮن ڏاﻧﻬﻦ ﻧﻬﺎرڻ ﻟﮙﻮ‪ ،‬ﻣﻮن ﮐﻲ ﻛﺠﻬﻪ ﭼﺮﻳﻮ ﭤﻲ ﻟﮙﻮ‪ ،‬ان‬
‫ﻛﺮي ﻣﺎن ﺗﮍﺗﻜﮍ ۾ ﮐﺎﻧﺌﺲ ﻣﻮﻛﻼﺋﻲ ﺷﻮاﻟﻲ ﮐﺎن ﭔﺎﻫﺮ ﻫﻠﻴﻮ آﻳﺲ ۽ ﭘﻨﻬﻨﺠﻮ رﺳﺘﻮ وﭠﻲ‬
‫وﭸﮡ ﻟﮙﺲ‪.‬‬
‫ڏﻳﮃ ﻣﻴﻞ ﮐﻦ ﭘﻮﻳﺎن ﻫﻠﮡ ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬ﻣﻮن ﮐﻲ ﺟﮇﻫﻦ اﻫﻮ ﺳﻜﻞ واﻫﻪ ﻧﻈﺮ آﻳﻮ ﺗﻪ ان ﺟﻮ ﻛﻨﺎري‬
‫ڏﺋﻲ ﻣﺎن اوﭜﺮ ﻃﺮف ﻫﻠﮡ ﻟﮙﺲ‪ .‬آﻫﺴﺘﻲ آﻫﺴﺘﻲ زﻣﻴﻦ ﻣﭥﺎﻧﻬﻴﻦ ﭤﻴﻨﺪي وﺋﻲ ۽ ﺳﻜﻞ ُﭔﻮڙن‬
‫ﺟﻲ ﺟﺎ‪ ‬ﺗﻲ ﺳﺎوا ﺳﺎوا ُﭔﻮڙا ۽ اﻧﻬﻦ ﺟﻲ وچ وچ ۾ ﻛﭥﻲ ﻛﭥﻲ وڏا ﺷﺎﻫﻲ وڻ ﻧﻈﺮ اﭼﮡ‬
‫ﻟﮙﺎ‪.‬‬
‫ان ﺳﻜﻞ واﻫﻪ ۾ ﻛﭥﻲ ﻛﭥﻲ ﭘﻬﺎڙن ﺗﺎن ﻛﺮﻧﺪڙ ﭘﺎﮢﻲ‪ ،‬ﻧﻨﮃن ﻧﻨﮃن دﭔﻦ ﺟﻲ ﺷﻜﻞ ۾‬
‫ﺑﻴﭡﻮ ﻫﻮ‪ .‬واﻫﻪ وﻳﻜﺮو ﭤﻴﻨﺪو وﻳﻮ ۽ ﮔﮇوﮔﮇ ﺳﻨﺪس ﻛﻨﺎرو ﺑﻪ ﻣﭥﺎﻧﻬﻴﻦ‪ ‬ﺗﻲ ﭤﻴﻨﺪو وﻳﻮ‪،‬‬
‫ﻛ َﮍ ﮀﮇي واﻫﻪ ﺟﻲ وچ ﻣﺎن‪ ،‬ﭘﭥﺮن ﺗﺎن‬‫ﭜﺮﺳﺎن ﻫﻜﮍو ﭘﻬﺎڙي ﺳﻠﺴﻠﻮ ﺑﻪ ﺷﺮوع ﭤﻲ وﻳﻮ‪ .‬ﻣﺎن َ‬
‫ﻫﻠﻨﺪي رﺳﺘﻮ ﻃﺌﻲ ﻛﺮڻ ﻟﮙﺲ‪.‬‬
‫وري واﻫﻪ ﺟﺎ ﻛﻨﺎرا ﺳﻮڙﻫﺎ ﭤﻴﻨﺪا وﻳﺎ ۽ ﭼﺎڙﻫﻲ ﺷﺮوع ﭤﻲ وﺋﻲ‪ ،‬ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﺳﺎﻣﻬﻮن واﻫﻪ ﺟﻮ‬
‫ﻣﻮڙ اﭼﻲ وﻳﻮ‪ ،‬ڏاڍو ﺧﻄﺮﻧﺎڪ ۽ ﭘﭥﺮﻳﻠﻮ ﻫﻮ‪ .‬ﭔﻨﻬﻲ ﭘﺎﺳﻦ ﮐﺎن اﻳﺘﺮا ﺗﻪ ﮔﻬﺎﭨﺎ وڻ ﻫﺌﺎ ﺟﻮ ﻣﻮڙ‬
‫ﺟﻮ اﮘﻴﻮن ﺣﺼﻮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻛﻮﻧﻪ ﭘﺌﻲ آﻳﻮ‪.‬‬
‫ﻣﻮڙ ﻃﺌﻲ ﻛﺮي ﺟﻴﺌﻦ ﺋﻲ اﮘﻴﺎن وڌﻳﻢ ﺗﻪ ﻫﻚ دم ڊﭴﻲ ﺑﻴﻬﻲ رﻫﻴﺲ‪ ،‬ﭘﻬﺮﻳﺎﺋﻴﻦ ﺗﻪ ﻛﻨﻦ‬
‫ﺗﻲ ﻛﻨﻬﻦ ﺟﻬﺮﮢﻲ ﺟﻮ آواز آﻳﻮ‪ ،‬ﭘﺮ ﺟﮇﻫﻦ اﮘﺘﻲ وڌﻳﺲ ﺗﻪ ﭘﻬﺎڙي ﻛﻨﻬﻦ دﻳﻮار واﻧﮕﺮ‬
‫ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﺳﺎﻣﻬﻮن آﺋﻲ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﺟﻲ وچ واري ﭰﺎٽ ﻣﺎن ﭘﺎﮢﻲ ﻧﻜﺮي رﻫﻴﻮ ﻫﻮ‪ ،‬ﺟﻴﻜﻮ ﻫﻴﭟ‬
‫وﻫﻨﺪي‪ ،‬ﺟﻬﺮﮢﻲ ﺟﻲ ﺻﻮرت ۾ ﺑﺪﻟﺠﻲ ﭤﻲ وﻳﻮ‪ .‬ﭘﺎﮢﻲ اوﭜﺮ ﮐﺎن ڏﮐﮡ ﻃﺮف وﻫﻲ رﻫﻴﻮ ﻫﻮ‪،‬‬
‫ﺷﺎﻳﺪ اﻧﻜﺮي واﻫﻪ ﺟﻮ اوﻟﻬﻪ ﮐﺎن اوﭜﺮ وارو ﭘﺎﺳﻮ ﺳﻜﻞ ﻫﻮ‪.‬‬
‫ان ﭘﻬﺎڙي‪ ‬ﺟﻲ ﭜﺖ ﺟﻲ ﺑﻠﻜﻞ ﻣﭥﺎن ﺳﭛ ﮐﺎن ﻣﭥﺎﻧﻬﻴﻦ ﭼﻮﭨﻲ ﺗﻲ ﻛﻮاڙي ﻗﻠﻌﻲ ﺟﻲ ﭨﭩﻞ‬
‫دﻳﻮار‪ ،‬ﭨﭩﻞ ﭰﭩﻞ ﻛﻨﮕﺮا ۽ ﺑﺮﺟﻴﻮن ﻧﻈﺮ اﭼﻲ رﻫﻴﻮن ﻫﻴﻮن‪.‬‬
‫ﻣﻮن ﺳﻮﭼﻴﻮ‪ ،‬ﻛﻮ ﭔﻴﻮ رﺳﺘﻮ ﺑﻪ ﻫﻮﻧﺪو‪ ،‬ﺟﻴﻜﻮ ﻛﻮاڙي ﻗﻠﻌﻲ ﺟﻲ ﻃﺮف وﻳﻨﺪو ﻫﻮﻧﺪو‪.‬‬
‫ﻣﺎن ﺷﺎﻳﺪ ان ﻗﻠﻌﻲ ﺟﻲ ﭘﻮﺋﻴﻦ ﭘﺎﺳﻲ ﮐﺎن آﻳﻮ ﻫﻮس‪ .‬ان ﭘﺎﺳﻲ ﭘﻬﺎڙي ﻛﺎﻓﻲ ﺳﮅي ﻫﺌﻲ‪،‬‬
‫ﺳﺎﭴﻲ ﭘﺎﺳﻲ ﻣﻮن ﮐﻲ ﻫﻜﮍو ﭼﺎرو ﻧﻈﺮ آﻳﻮ‪ ،‬ﭼﮝﻮ ﺧﻄﺮﻧﺎڪ ﻫﻮ‪ ،‬ﭘﺮ وچ ۾ ﺟﺎ‪ ‬ﺟﺎ‪ ‬ﺗﻲ ﻧﻨﮃا‬
‫ﻧﻨﮃا ُﭔﻮڙا ۽ وﻟﻴﻮن ﭰﭩﻞ ﻫﻴﻮن‪ ،‬ﺟﻦ ﮐﻲ ﺟﻬﻠﻲ‪ ،‬ﻣﺎن ﻣﭥﻲ وﭸﻲ ﭤﻲ ﺳﮕﻬﻴﺲ‪.‬‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﭜﺖ ﺗﻲ رﻳﻨﮕﮡ واري ﭼﭽﻲ‪ ‬ﺟﻴﺎن ﻣﺎن آﻫﺴﺘﻲ آﻫﺴﺘﻲ ﻛﻮﺷﺶ ﻛﺮي ﻣﭥﻲ ﭼﮍﻫﻨﺪو وﻳﺲ‪،‬‬
‫ﻣﻦ ۾ ﻃﺮح ﻃﺮح ﺟﺎ ﺧﻴﺎل ﭘﺌﻲ آﻳﺎ وﻳﺎ‪ .‬ﻋﺠﻴﺐ ﭼﺮﻳﻮ ﻣﺎﮢﻬﻮ آﻫﻴﺎن ﻣﺎن ﺑﻪ ﺟﻮ ﻛﻠﻜﺘﻮ‬
‫ﮀﮇي‪ ،‬ﻫﻦ ﺳﻨﺴﺎن ﻋﻼﺋﻘﻲ ۾ ﻫﻠﻴﻮ آﻳﻮآﻫﻴﺎن‪ ،‬ﺳﻮ ﺑﻪ ﻫﻚ ﺑﻴﻮﻗﻮف ﺳﻴﭟ ﺟﻲ ﭼﻮڻ ﺗﻲ‪.‬‬
‫زﻧﺪﮔﻲ‪ ‬ﺟﻲ ڏﮐﺌﻲ اﻣﺘﺤﺎن ﮐﺎن ﺑﭽﮡ ﻻ‪ ‬ﺟﻬﻨﮓ ﺳﺎن ﻫﻦ ﻗﺴﻢ ﺟﻲ ﻣﺤﺒﺖ ﻫﻚ ﺣﺴﺎب‬
‫ﺳﺎن ﻓﺮار ﻧﻪ آﻫﻲ؟ ﭘﺮ ﺗﻮن ﺑﭽﻲ ﻧﻪ ﺳﮕﻬﻨﺪﻳﻦ! ﺟﺘﻲ وﻳﻨﺪﻳﻦ زﻧﺪﮔﻲ ﺗﻨﻬﻨﺠﻮ ﭘﻴﮁﻮ ﻛﻨﺪي‬
‫رﻫﻨﺪي ۽ ﭘﻨﻬﻨﺠﻮ ڏن وﺻﻮل ﻛﻨﺪي رﻫﻨﺪي ﻣﺴﭩﺮ!‬
‫ﺳﻮﭼﮡ ﺳﺒﺐ ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ﭘﻴﺮ ﭤﮍي وﻳﻮ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ُﭔﻮڙي ۾ ﻫﭣ ﭘﻴﻞ ﻫﻮ ان ﺟﻲ ﭨﺎري ﭨﭩﻲ ﭘﺌﻲ ۽‬
‫ﻣﺎن ﭔﻪ ﭨﻲ ﻓﻮٽ ﻫﻴﭟ ﮐﺴﻜﻲ وﻳﺲ‪ ،‬ﭘﻴﺮ ﭰﭕﺎﺋﮡ ﺟﻲ ﺟﺎ‪ ‬ﻣﻠﻲ وﺋﻲ ۽ ﭘﭙﻞ ﺟﻲ ﻫﻚ ﭨﺎري‬
‫ﻫﭣ ﻟﮙﻲ وﺋﻲ ﺟﻴﻜﻮ ﭘﻬﺎڙ ﺟﻲ دﻳﻮار ﮐﻲ ﭰﺎڙي ﻧﻜﺘﻮ ﻫﻮ‪ .‬زﻧﺪﮔﻲ اﺋﻴﻦ ﭘﻬﺎڙ ﮐﻲ ﭰﺎڙي‬
‫ﭘﻴﺪا ﭤﻴﻨﺪي آﻫﻲ‪ ،‬ان ﮐﺎن ﻛﻴﺘﺮو ﭜﭵﻨﺪﻳﻦ!؟‬
‫ﮔﻮڏا ﮀﻠﺠﻲ ﭘﻴﺎ‪ ،‬ﻫﭣ زﺧﻤﺠﻲ ﭘﻴﺎ‪ ،‬ﭘﺮ ﻣﭥﻲ ﮐﺴﻜﻨﺪي‪ ،‬ﻟﮍﻛﻨﺪي‪ ،‬ﭤﮍﻧﺪي ﭤﺎﭔﮍﺟﻨﺪي ﺑﻬﺮﺣﺎل‬
‫ﻛﻨﻬﻦ ﻃﺮﻳﻘﻲ ﺳﺎن ﻗﻠﻌﻲ ﺟﻲ ان ﭨﭩﻞ دﻳﻮار ﺗﺎﺋﻴﻦ ﭘﻬﭽﻲ وﻳﺲ‪ ،‬ﺟﺘﻲ اﻫﻮ ﭘﻴﭽﺮو ﺧﺘﻢ ﭤﻲ‬
‫رﻫﻴﻮ ﻫﻮ‪.‬‬
‫آﺑﺸﺎر ﺟﻮ آواز ﮔﻬﭩﺠﻲ وﻳﻮ ﻫﻮ ۽ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﺳﺎﻣﻬﻮن ﻛﻮ ﻣﻨﻈﺮ ﺋﻲ ﭔﻴﻮ ﻫﻮ‪ ،‬ﻧﮕﺎﻫﻦ ۾ ﻫﻚ‬
‫ﮐﻠﻴﻞ وادي‪ ‬ﺟﻮ ﻣﻨﻈﺮ ﭜﺮﺟﻲ وﻳﻮ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﺟﻲ ﭘﺮﺋﻴﻦ ﭘﺎﺳﻲ ﺳﺎﺋﻲ ﺟﻬﻨﮓ ﺳﺎن ﮔﮇ ﭘﻬﺎڙي‬
‫ﺳﻠﺴﻠﻮ ﻫﻮ‪ ،‬ﭘﺮﻳﺎن ﭘﻬﺎڙي ﺳﻠﺴﻠﻲ ﻣﺎن ﻛﺮﻧﺪڙ ﻧﺪي‪ ،‬ﻫﻦ ﻣﭥﺎﻧﻬﻴﻦ وادي‪ ‬ﺟﻲ داﻣﻦ ۾‬
‫ﭰﻬﻠﺠﻨﺪي ﭤﻲ وﺋﻲ ۽ ان وادي‪ ‬ﺟﻲ اﺗﺮ ۾ ﻣﭩﻲ‪ ‬ﺟﻲ ﭼﻮﻧﻲ ﺳﺎن ﻟﭙﻴﻞ ﻫﻜﮍو اﮀﻮ ﮔﻬﺮ ﻧﻈﺮ‬
‫اﭼﻲ رﻫﻴﻮ ﻫﻮ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﺟﻲ ﻫﻚ ﭘﺎﺳﻲ ﺟﻬﻨﮓ ۽ ﭨﻦ ﻃﺮﻓﻦ ﮐﺎن ﭔﻨﻲ ﺋﻲ ﭔﻨﻲ‪،‬‬
‫ﺳﻴﭟ ﺻﺤﻴﺢ ﭼﻴﻮ ﻫﻮ!‬
‫واﻗﻌﻲ ﺑﻴﺤﺪ ﺣﺴﻴﻦ ﺟﺎ‪ ‬آﻫﻲ!‬
‫ﻓﻄﺮت ﺟﻲ ﺟﻬﻮﻟﻲ‪ ‬۾ ﺟﺘﻲ ﺳﺎري زﻧﺪﮔﻲ ﮔﺬاري ﺳﮕﻬﺠﻲ ﭤﻲ!‬
‫ﻣﺎن دﻳﺮ دﻳﺮ ﺗﺎﺋﻴﻦ دل ﮐﻲ وﮢﻨﺪڙ ان وادي‪ ‬ﮐﻲ ڏﺳﻲ رﻫﻴﻮﻫﻮس‪ ،‬آﺳﭙﺎس ﻗﻠﻌﻲ ﺟﻲ ﮐﻨﮉرن‬
‫ﮐﺎن ﺑﻠﻜﻞ ﺑﻲ ﭘﺮواﻫﻪ‪.‬‬
‫اوﭼﺘﻮ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﭜﺮﺳﺎن ﻛﻨﻬﻦ ﺟﻲ ﮐﻠﮡ ﺟﻮ آواز آﻳﻮ!‬
‫ﻣﻮن ﮀﺮﻛﻲ ان ﻃﺮف ﻧﻬﺎرﻳﻮ‪.‬‬
‫ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﮐﺎﭔﻲ ﭘﺎﺳﻲ ﻗﻠﻌﻲ ﺟﻮ ﻫﻚ ﭨﭩﻞ ﻣﺤﺮاب ﺳﺎن وﻳﮍﻫﻴﻞ ﭔﻴﺮ ﺟﻲ ﭨﺎري ﻣﭥﻲ ﭤﻴﻨﺪي‬
‫ﻧﻈﺮ اﭼﻲ رﻫﻲ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﺟﻲ ﻫﻚ ﺷﺎخ ﮐﻲ ﺟﻬﻠﻲ ﻫﻚ ﮀﻮﻛﺮي ﺑﻴﭡﻞ ﻧﻈﺮ آﺋﻲ‪ .‬ﭔﻴﺮ‬
‫ﮐﺎﺋﻴﻨﺪي ﻣﻮن ڏاﻧﻬﻦ ڏﺳﻲ ﮐﻠﻲ رﻫﻲ ﻫﺌﻲ ۽ ﭼﺌﻲ رﻫﻲ ﻫﺌﻲ‪:‬‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫”ﭔﻴﺮ ڏاڍا ﻣﭡﺎ آﻫﻦ‪ ،‬ﮐﺎﺋﻴﻨﺪﻳﻦ؟“‬

‫اﺋﻴﻦ ﭼﺌﻲ ﻫﻦ ﭔﻪ ﭼﺎر ﭔﻴﺮ ﻣﻮن ڏاﻧﻬﻦ ﺑﻪ اﮀﻼﻳﺎ‪ .‬ﻫﻜﮍو ﺗﻪ اﭼﻲ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻧﻚ ﺗﻲ ﻟﮙﻮ‪ ،‬ﭔﻴﻮ‬
‫ﮘﻠﻦ ﺗﻲ ﺗﻪ ﭔﻪ ﭼﺎر ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻧﺮاڙ ﺗﻲ ﻟﮙﻲ زﻣﻴﻦ ﺗﻲ ﻛﺮي ﭘﻴﺎ‪.‬‬
‫اﻫﺎﺋﻲ ﮀﻮﻛﺮي ﻫﺌﻲ! ﺳﺎوﺗﺮي‪ ،‬ﭘﺮ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﮐﺎن ڏﻫﻮﮢﻲ ﺣﺴﻴﻦ!‬
‫*‬
‫ﭤﻮري دﻳﺮ ﺗﻪ ﻣﺎن ﺧﺎﻣﻮش ﻧﮕﺎﻫﻦ ﺳﺎن ﻫﻚ ﭨﻚ ﮐﻴﺲ ڏﺳﻨﺪو رﻫﻴﺲ‪ ،‬ﻫﻮا ﭔﻴﺮ ﺟﻲ ﭘﻨﻦ ﺳﺎن‬
‫ﭨﻜﺮاﺋﺠﻲ ﺳﺮ ﺳﺮ ﻛﻨﺪي رﻫﻲ ۽ ﺳﺎوﺗﺮي‪ ‬ﺟﻲ ﮐﻠﻴﻞ وارن ﮐﻲ ﺳﻨﺪس ﻛﻠﻬﻦ ﺗﻲ‬
‫ﻧﭽﺎﺋﻴﻨﺪي رﻫﻲ‪ ،‬۽ ﻫﻮ‪ ‬ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﺳﺎﻣﻬﻮن ﺑﻴﭡﻲ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﻫﭥﻦ ۾ ﭔﻴﺮ ﺟﻬﻠﻲ‪ ،‬وڏﻳﻦ وڏﻳﻦ اﮐﻴﻦ‬
‫۾ ﺷﻮﺧﻲ‪ ‬ﺟﻲ ﭼﻤﻚ‪ .‬ﭜﺮ ﻣﺎن ﺋﻲ ﻛﻮ ﮘﻴﺮو ﭜﮍﻛﻮ ڏﺋﻲ اڏرﻳﻮ ﺗﻪ ﭴﮡ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﭥﺎن ﻃﺎري‬
‫ﭤﻴﻞ ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ ﺑﻪ ﭨﭩﻲ وﺋﻲ‪.‬‬
‫ﻣﻮن ﮐﺎﻧﺌﺲ ﭘﮁﻴﻮ‪“:‬ﺗﻮن ﺳﺎوﺗﺮي آن ﻧﻪ؟“‬
‫”ﺳﺎوﺗﺮي!! ﻛﻴﺮ ﺳﺎوﺗﺮي؟“‬
‫”ﻟﻨﻮا‪ ‬ﻧﻪ‪ “،‬ﻣﻮن ﭤﻮرو ﻏﺼﻲ ﻣﺎن ﭼﻴﻮ‪“،‬ﺗﻮن ﺳﺎوﺗﺮي آﻫﻴﻦ‪ ،‬ﻣﻮن ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ﺗﺼﻮﻳﺮ ڏﭠﻲ آﻫﻲ‪،‬‬
‫ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ﺷﺎدي ﭘﺎرﭘﻴﺎ ﺟﻲ روﻧﻖ ﺳﻨﮕﻬﻪ ﺻﻮﺑﻴﺪار ﺳﺎن ﭤﻴﮡ واري ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﭘﺮ ﺷﺎدي‪ ‬ﮐﺎن ﭔﻪ‬
‫ڏﻳﻨﻬﻦ اڳ ﺗﻮن ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﭼﮕﻬﻪ ﺳﺎن ﭜﭵﻲ آﺋﻲ آﻫﻴﻦ‪“.‬‬
‫ﻫﻦ ﺟﻲ ﭼﻬﺮي ﺟﻮ ﺳﻮن ﺟﻬﮍو رﻧﮓ ﮘﺎڙﻫﻮ ﭤﻲ وﻳﻮ‪ ،‬اﮐﻴﻦ ۾ ﺟﺘﻲ ﭘﻬﺮﻳﺎﺋﻴﻦ ﺣﻴﺮت ﻫﺌﺲ‬
‫اﺗﻲ ﻫﻚ وﮢﻨﺪڙ ﭼﻤﻚ اﭜﺮي آﻳﺲ‪ ،‬ﻫﻦ ﺟﻬﻜﻲ ﻫﻜﮍو ﭘﭥﺮ ﮐﻨﻴﻮ‪ ،‬ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪:‬‬
‫”ﺗﻮن ﻛﻴﺮ ﭤﻴﻨﺪو آﻫﻴﻦ ﺟﻮ ﻣﻮن ﺗﻲ اﻫﮍا ﻛﻮڙا اﻟﺰام ﭤﻮ ڌرﻳﻦ‪ ،‬ﻧﻪ ﻣﺎن ﻛﻨﻬﻦ ﺟﻲ ﮔﻬﺮ‬
‫ﻣﺎن ﭜﮙﻲ آﻫﻴﺎن ۽ ﻧﻪ ﺋﻲ ﻣﺎن روﻧﻖ ﺳﻨﮕﻬﻪ ﮐﻲ ﺳﭹﺎﮢﺎن ﭤﻲ‪“.‬‬
‫”ﺗﻪ ﺗﻮن ﺳﺎوﺗﺮي ﻧﺎﻫﻴﻦ؟“ ﮀﻮﻛﺮي‪ ‬ﺟﻲ ﮘﺎﻟﻬﺎﺋﮡ ۾ ﻛﺎﻓﻲ ﺳﺨﺘﻲ ﻫﺌﻲ اﻧﻜﺮي ﻣﻮﻧﮑﻲ‬
‫ﺳﻨﺪس ﮘﺎﻟﻬﻪ ﺗﻲ ﻳﻘﻴﻦ اﭼﮡ ﻟﮙﻮ‪.‬‬
‫”ﻣﺎن ﺗﻪ رﻳﮑﺎ آﻫﻴﺎن‪ ،‬۽ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﺷﺎدي ﭘﻨﺞ ﺳﺎل ﭘﻬﺮﻳﻦ ﺟﻴﺮآﺑﺎد ﺿﻠﻌﻲ ۾ ﭤﻲ ﭼﻜﻲ آﻫﻲ ۽‬
‫ﻣﻮن ﮐﻲ ﻫﻜﮍو ﭔﺎر ﺑﻪ آﻫﻲ‪ ،‬ﻣﺎن ﻫﺘﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﺎ‪ ‬وٽ آﺋﻲ آﻫﻴﺎن‪“.‬‬
‫”ﻫﺘﻲ ﻛﻨﻬﻦ وٽ؟“‬
‫ﮀﻮﻛﺮي‪ ‬ﺟﻮ ﻫﻠﻜﻮ ﻗﺪ ﭤﻮرو ﭘﺎﺳﻴﺮو ﭤﻲ وﻳﻮ‪ ،‬ﻫﻦ آﮜﺮ ﺳﺎن وادي‪ ‬۾ ﭠﻬﻴﻞ ﮔﻬﺮ ﻃﺮف‬
‫اﺷﺎرو ﻛﻨﺪي ﭼﻴﻮ‪:‬‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫”او ُﻫﻮ ﮔﻬﺮ ڏﺳﻴﻦ ﭤﻮ‪ ،‬اﻫﻮ اﺳﺎن ﺟﻮ آﻫﻲ‪ ،‬اﻫﻮ ﭔﻦ ﻣﻨﺰﻟﻦ وارو‪ “.‬اﺋﻴﻦ ﭼﺌﻲ ﻫﻮ‪ ‬ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ‬
‫ﻃﺮف ﭰﺮي ﺑﻴﭡﻲ‪ ،‬ﻫﻦ ﺟﻲ ان رﻳﺖ ﻣﮍي ﺑﻴﻬﮡ ﺳﺎن ﺳﻨﺪس ﮀﺎﺗﻴﻮن ﭘﺎﮢﻲ‪ ‬ﺳﺎن ﭜﺮﻳﻞ‬
‫ﭰﻮﻛﮣﻲ واﻧﮕﺮ ﮀﻠﻜﻲ وﻳﻮن ﺗﻪ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ دل ﺑﻪ ﮀﻠﻜﮡ ﻟﮙﻲ‪.‬‬
‫”ﺗﻪ ﺗﻮن ﺳﺮﭜﻨﻲ وادي‪ ‬ﺟﻲ ﻣﺎﻟﻜﻴﺎﮢﻲ آﻫﻴﻦ؟“‬
‫”ﻣﺎﻟﻜﻴﺎﮢﻲ ﺗﻪ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﺎ‪ ‬آﻫﻲ‪“.‬‬
‫” ُﺳﺮﺟﻲ اﻣﺎن؟“‬
‫ﻫﻦ ﺟﺎ ﺳﻨﻬﮍا ﮘﺎڙﻫﺎ ﭼﭗ ﭤﻮرا ﮐﻠﻴﺎ ﺟﻦ ۾ ﭼﻤﺒﻴﻠﻲ‪ ‬ﺟﺎ ﮔﻞ ﻧﻈﺮ آﻳﺎ‪ ،‬ﻫﻮ‪ ‬ﺣﻴﺮت وﭼﺎن ﭘﮁﮡ‬
‫ﻟﮙﻲ‪“:‬ﺗﻮﮐﻲ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﺎ‪ ‬ﺟﻲ ﻧﺎﻟﻲ ﺟﻲ ﺧﺒﺮ ﻛﻴﺌﻦ ﭘﺌﻲ؟ ﺗﻮﮐﻲ ﺗﻪ ﻫﻦ ﻋﻼﺋﻘﻲ ۾ ﻣﻮن اڄ‬
‫ﺗﺎﺋﻴﻦ ﻛﻮﻧﻪ ڏﭠﻮ آﻫﻲ‪ ،‬۽ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﺎ‪ ‬ﺟﻮ ﻧﺎﻟﻮ ُﺳﺮﺟﻲ ﻧﻪ ﺳﺮوﺟﺎ دﻳﻮي آﻫﻲ‪“.‬‬
‫”ﻣﺎن ﺑﻪ ﻫﻦ ﮐﺎن اڳ ﻫﻦ ﻋﻼﺋﻘﻲ ۾ ﻧﻪ آﻳﻮ آﻫﻴﺎن‪ .‬ﻫﻜﮍي ﺳﻴﭟ ﻣﻮن ﮐﻲ ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﺎ‪ ‬ﺟﻮ‬
‫ﻧﺎﻟﻮ ﭔﮅاﻳﻮ ﻫﻮ ۽ اﻫﻮ ﺑﻪ ﭔﮅاﻳﻮ ﻫﺌﺎﺋﻴﻦ ﺗﻪ اﻫﺎ ﻫﻚ ﺑﻴﻮﻫﻪ آﻫﻲ‪ ،‬ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ زﻣﻴﻦ وﻛﮣﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ‬
‫ڌي‪ ‬ﺟﻲ ﺳﺎﻫﺮن ۾ وﭸﻲ رﻫﻨﺪي‪“.‬‬
‫اﻫﻮ ﺗﻪ ﺳﭻ آﻫﻲ‪ “،‬ﮀﻮﻛﺮي‪ ‬ﻣﭥﻮ ڌوﮢﻲ ﭼﻴﻮ‪ .‬ﻫﻦ ﺟﻲ ﻧﻈﺮن ۾ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻻ‪ ‬ﺟﻴﻜﻮ ﺷﻚ‬
‫ﺷﺒﻬﻮ ﻫﻮ‪ ،‬اﻫﻮ ﻫﺎﮢﻲ دور ﭤﻴﻨﺪي ﻧﻈﺮ آﻳﻮ‪“،‬ﺗﻪ ﮀﺎ ﺗﻮن زﻣﻴﻦ ﮘﻨﻬﮡ آﻳﻮ آﻫﻴﻦ؟“‬
‫”زﻣﻴﻦ ﮘﻨﻬﮡ ﻧﻪ ﭘﺮ زﻣﻴﻦ ڏﺳﮡ آﻳﻮ آﻫﻴﺎن‪ ،‬ﺟﻴﻜﮇﻫﻦ ﭘﺴﻨﺪ آﺋﻲ ۽ اﮔﻬﻪ ﭠﻴﻚ ﭤﻴﻮ ﺗﻪ ﮘﻨﻬﻲ ﺑﻪ‬
‫وﭠﻨﺪس‪ ،‬ﭘﺮ ﻫﺎﮢﻲ ﺗﻮﮐﻲ ڏﺳﻲ دل ﭼﻮي ﭤﻲ ﺗﻪ ﻣﺎن ﺑﻪ ﺟﻴﺮآﺑﺎد ۾ وﭸﻲ رﻫﺎن‪“.‬‬
‫”ﻫﻞ ﻫﻞ‪ “.‬ﻫﻦ ﻣﻌﻤﻮﻟﻲ ﻛﺎوڙ ﻛﻨﺪي ﭼﻴﻮ‪،‬‬
‫ﺳﻨﺪس ﭼﻬﺮي ﺗﻲ ﻛﺎوڙ ۽ ﻏﺼﻮ ﭤﻮري وﻗﺖ ﻻ‪ ‬ﻫﻮ‪ .‬ﻫﺮ ﻋﻮرت ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﭔﮅي ﺧﻮش‬
‫ﭤﻴﻨﺪي آﻫﻲ‪ ،‬ﭜﻠﻲ اﻫﺎ ﺷﺎدي ﺷﺪﻫﻪ ﮀﻮ ﻧﻪ ﻫﺠﻲ‪.‬‬
‫”ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ﻣﮍس ڏاڍو ﻇﺎﻟﻢ آﻫﻲ‪ .‬ﺟﻴﺮآﺑﺎد ۾ ﺗﻮ َﺟﻲ ﻣﻮن ﺳﺎن اﻫﮍي ﺗﻬﮍي ﮘﺎﻟﻬﻪ ﻛﺌﻲ ﺗﻪ‬
‫ﺗﻨﻬﻨﺠﻮ ﺳﺎﻫﻪ ﻛﮃي ﮀﮇﻳﻨﺪو‪“.‬‬
‫”ﮔﻬﮣﺎ ﺋﻲ ڏﭠﺎ آﻫﻦ ﺳﺎﻫﻪ ﻛﮃڻ وارا‪ “.‬ﻣﺎن ﻫﻦ ﺟﻲ وﻳﺠﻬﻮ وﭸﮡ ﻟﮙﺲ‪ .‬ﻫﻦ ﻫﭣ ۾ ﺟﻬﻠﻴﻞ ﭘﭥﺮ‬
‫ﻣﻮن ڏاﻧﻬﻦ اوﻻرﻳﻮ ﺗﻪ ﻣﺎن ﺑﻴﻬﻲ رﻫﻴﺲ‪.‬‬
‫”ﻣﻮﻧﮑﻲ ﺗﻪ ﻫﺎﮢﻲ ﺑﻪ اﻋﺘﺒﺎر ﻛﻮﻧﻪ ﭤﻮ اﭼﻲ ﺗﻪ ﺗﻮن ﺳﺎوﺗﺮي ﻧﺎﻫﻴﻦ؟ ﺳﻮد ﭘﻮد اﻫﺎﺋﻲ ﺻﻮرت‪،‬‬
‫ﮀﺎ ﻫﻚ ﺟﻬﮍﻳﻮن ﭔﻪ ﮀﻮﻛﺮﻳﻮن ﭤﻲ ﺳﮕﻬﻦ ﭤﻴﻮن؟ اﻳﺘﺮي ﮔﻬﺮي ﻣﺸﺎﺑﻬﺖ! ﻛﭥﻲ ﺗﻮن ﻣﻮن‬
‫ﺳﺎن اﻟﻴﻦ ﺗﻪ ﻧﻪ ﭤﻲ؟“‬
‫”ﺗﻮن اﺳﺎن ﺟﻲ ﮔﻬﺮ ﺗﻪ ﻫﻠﻴﻦ ﭤﻮ ﻧﻪ‪ ،‬ﻫﻠﻲ اﻣﺎن ﺳﺎن ﮘﺎﻟﻬﺎﺋﻴﻨﺪﻳﻦ ﻧﻪ ﺗﻪ ان ﮐﺎن ﭘﮁﻲ وﭠﺠﺎن‪ ‬ﺗﻪ‬
‫ﻣﺎن ﻛﻴﺮ آﻫﻴﺎن‪“.‬‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﺳﺞ ﭔﮇڻ ﻟﮙﻮ‪ ،‬ﭘﺎﮀﺎ ڊﮔﻬﺎ ﭤﻴﮡ ﻟﮙﺎ ۽ ﻗﻠﻌﻲ ﺟﻲ ﻛﻨﮕﺮن ۽ ﺑﺮﺟﻴﻦ ﺗﻲ ﻟﻬﻨﺪڙ ﺳﺞ ﺟﻲ روﺷﻨﻲ‬
‫ﭘﻮڻ ﻟﮙﻲ‪ .‬ﻫﻮا ۾ ﺧﻨﻜﻲ ﺑﻪ وڌڻ ﻟﮙﻲ ﺗﻪ ﺳﺮﭜﻨﻲ ﺟﻲ ﺟﻬﻨﮓ ﻣﺎن ﻫﻚ ﻋﺠﻴﺐ ﻣﻬﻚ ﺑﻪ اﭼﮡ‬
‫ﻟﮙﻲ‪.‬‬
‫ﻫﻮ‪ ‬ﻣﻮن ﺳﺎن ﮔﮇ ﻫﻠﮡ ﻟﮙﻲ‪.‬‬
‫ﻫﻮ‪ ‬ارﺑﻴﻼﺋﻲ‪ ‬ﺳﺎن ﻣﻮن ﺳﺎن ﮔﮇ ﻫﻠﮡ ﻟﮙﻲ‪ ،‬ﮔﻼﺑﻲ رﺋﻲ ﺟﻲ ﻫﻴﭡﺎن ﮀﻜﻲ ﭔﮅل ﻫﻴﮉي رﻧﮓ‬
‫ﺟﻲ اﻧﮕﻲ‪ ،‬۽ ان ﺟﻲ ﻫﻴﭡﺎن ﮘﺎڙﻫﻮ ﮘﺎڙﻫﻮ ﮔﻬﺎﮔﻬﺮو ﭘﮍو‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﺗﻲ اﻧﺒﻦ ﺟﻲ ﭘﻨﻦ وارو‬
‫ﭜﺮت‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ۾ آرﺳﻲ‪ ‬ﺟﻮن ﭨﻜﻮن ﺳﺒﻴﻞ‪ ،‬ﺟﻴﻜﻲ ﻟﻬﻨﺪڙ ﺳﺞ ﺟﻲ روﺷﻨﻲ‪ ‬ﺗﻲ اوﻟﮍا‬
‫ﻛﺮي رﻫﻴﻮن ﻫﻴﻮن‪ .‬ﭼﻬﺮي ﺗﻲ ﺳﻮن ﺟﻬﮍي ﭼﻤﻚ‪ .‬ﻫﻮ‪ ‬ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺪن ۽ ﻧﻨﮃي ﻗﺪ واري‬
‫ﮀﻮﻛﺮي ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﭘﺮ ﻛﻨﻬﻦ ﺑﻪ رﻳﺖ ﻫﻜﮍي ﭔﺎر ﺟﻲ ﻣﺎ‪ ‬ﻛﺎﻧﻪ ﭘﺌﻲ ﻟﮙﻲ‪ ،‬ﻛﭥﺎن ﺑﻪ ﭘﻨﺠﻦ‬
‫ﺳﺎﻟﻦ ﺟﻲ ﭘﺮﮢﻴﻞ ﻛﺎﻧﻪ ﭘﺌﻲ ﻟﮙﻲ‪ .‬ﻋﻤﺮ ۾ ﺑﻪ ﻫﻮ‪ ‬ﺳﻮرﻫﻦ ﺳﺘﺮﻫﻦ ﺳﺎﻟﻦ ﮐﺎن وڏي ﻛﺎﻧﻪ ﭘﺌﻲ‬
‫ﻟﮙﻲ‪ .‬ﻫﻠﻨﺪي ﻫﻠﻨﺪي ﻫﻦ ﺟﻮ ﮔﻬﺎﮔﻬﺮو ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﭘﻴﺮن ۾ ﭤﻲ آﻳﻮ ﻳﺎ ﺳﻨﺪس رﺋﻮ ﻛﻨﻬﻦ ﻛﻨﮉن‬
‫واري ﭨﺎري‪ ‬ﺳﺎن اﭨﻜﻲ ﭤﻲ ﭘﻴﻮ ﺗﻪ ﻣﻮن آﻫﺴﺘﻲ ﺳﺎن اﻟﮗ ﭤﻲ ﻛﻴﻮ ﺗﻪ ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ﺷﻜﺮﻳﻮ ادا‬
‫ﻛﺮڻ ﮐﺎﻧﺴﻮا‪ ‬ﺋﻲ رﺋﻮ ﺳﻨﭝﺎﻟﻲ ﻫﻠﮡ ﭘﺌﻲ ﻟﮙﻲ‪.‬‬
‫ﻋﺠﺐ دﻟﻜﺶ ۽ ﺑﻲ اﺧﺘﻴﺎر ﻟﻮڏ ﻫﺌﻲ ﻫﻦ ﺟﻲ‪ .‬ﻣﺎن ﺗﻪ ﺳﺎرو رﺳﺘﻮ ﻫﻦ ﮐﻲ ڏﺳﻨﺪو ﭘﺌﻲ‬
‫ﻫﻠﻴﺲ‪ .‬ﻣﻮن ﮐﻲ ﺧﺒﺮ ﺋﻲ ﻛﺎﻧﻪ ﭘﺌﻲ ﺗﻪ ﺳﺞ ﻛﻴﮇي‪ ‬ﻣﻬﻞ ﻟﻬﻲ وﻳﻮ‪ ،‬ﻛﮇﻫﻦ ﺷﻔﻖ ﺟﻲ ﻻﻻڻ‪،‬‬
‫ﻧﻴﺮي ﻧﭛ ﺟﻲ ﺷﻔﺎف ﺷﻴﺸﻲ ﺗﻲ اﭜﺮي آﺋﻲ ۽ ﻛﮇﻫﻦ اﻫﻮ ﻧﻴﺮو ﮔﻬﺮو آﺳﻤﺎن‪ ،‬ﺳﺮﻣﺎﺋﻲ رﻧﮓ‬
‫۾ ﺑﺪﻟﺠﻲ وﻳﻮ‪ ،‬ﻛﻴﮇي‪ ‬ﻣﻬﻞ اس ﺟﻮ ﭰﻬﻠﻴﻞ ﭴﺎر‪ ،‬وادي‪ ‬ﻣﺎن اڏري اﻓﻖ ﺟﻲ ﻫﻦ ﭘﺎر ﮔﻢ ﭤﻲ‬
‫وﻳﻮ‪ ،‬ﻛﮇﻫﻦ ﺷﺎم ﺟﻲ ﭘﺎﮀﻦ اوﻧﺪاﻫﻲ‪ ‬ﺟﻮ ﭘﻬﺮاڻ ﭘﺎﺗﻮ‪ .‬ﺑﺲ ﻣﻮن ﮐﻲ رﮘﻮ اﻳﺘﺮو ﻣﻌﻠﻮم ﭤﻴﻮ‬
‫ﺗﻪ ﺟﮇﻫﻦ ﻫﻦ ﺟﻲ ﮔﻬﺎﮔﻬﺮي ﭘﮍي ﺟﻲ ﮘﺎڙﻫﺎڻ‪ ،‬ﻛﺎراڻ ۾ ﺑﺪﻟﺠﻲ وﺋﻲ ۽ ان اوﻧﺪاﻫﻲ‪ ‬۾ ﻫﻦ‬
‫ﺟﻲ ﭘﮍي ۾ ﭘﻮﻳﻞ آرﺳﻲ‪ ‬ﺟﻲ ﭨﻜﻦ ﻣﺎن ﻧﻪ ﭴﺎڻ ﻛﭥﺎن ﻛﺎﺋﻲ روﺷﻨﻲ ﺟﻬﺮﻣﺮ ﻛﺮڻ ﻟﮙﻲ‪،‬‬
‫ﺗﮇﻫﻦ ﻣﻮن ﭴﺎﺗﻮ ﺗﻪ رات ﭤﻲ وﺋﻲ‪.‬‬
‫ﻫﻠﻨﺪي ﻫﻠﻨﺪي ﻫﻦ‪ ،‬ﻛﻴﮇي‪ ‬ﻛﻴﮇي‪ ‬ﻣﻬﻞ ﮔﻬﺮو ﺳﺎﻫﻪ ﺑﻪ ﭘﺌﻲ ﮐﻨﻴﻮ‪ .‬ﺟﻨﻬﻦ ﻣﺎن ﻛﻨﻬﻦ‬
‫ڏﮐﻮﻳﻞ ﻣﻦ ﺟﻮ اﺣﺴﺎس ﻇﺎﻫﺮ ﭘﺌﻲ ﭤﻴﻮ‪ .‬ﻣﺎن ﻫﻦ ﺟﻲ ﭼﻬﺮي ڏاﻧﻬﻦ ﺑﻪ ڏﭠﻮ ﭘﺌﻲ ﭘﺮ اوﻧﺪاﻫﻲ‪‬‬
‫ﺳﺒﺐ ﻛﺠﻬﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﻛﻮﻧﻪ ﭘﺌﻲ ﭤﻴﻮ‪.‬‬
‫ﻣﻮن ﻫﻦ ﮐﺎن ﭘﮁﻴﻮ‪“:‬ﺗﻮن اﻳﺘﺮو ﭘﺮي ﻗﻠﻌﻲ ﺟﻲ ﮐﻨﮉرن ۾ ﮀﻮ آﺋﻲ آﻫﻴﻦ؟“‬
‫”ﭔﻴﺮ ﮐﺎﺋﮡ آﺋﻲ ﻫﺌﺲ‪“.‬‬
‫”ﭔﻴﺮ ﺗﻪ ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ وادي‪ ‬۾ ﺑﻪ ﻣﻠﻨﺪا ﻫﻮﻧﺪا؟“‬
‫”ﻣﻠﻨﺪا آﻫﻦ ﭘﺮ اﻫﻲ اﻳﺘﺮا ﻣﭡﺎ ﻧﻪ ﻫﻮﻧﺪا آﻫﻦ‪“.‬‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﻣﺎن ﺧﺎﻣﻮش ﭤﻲ وﻳﺲ‪ ،‬ﭤﻮري دﻳﺮ ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬ﮐﻴﺲ ﭼﻴﻢ‪“:‬ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ﺧﻴﺎل آﻫﻲ ﺗﻪ ﻛﺎ ﭔﻲ ﮘﺎﻟﻬﻪ‬
‫آﻫﻲ!“‬
‫ڊﮔﻬﻮ ﺳﺎﻫﻪ ﮐﮣﻲ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪“:‬ﻧﻪ اﻫﺎ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﻧﻪ آﻫﻲ‪ ،‬ﻣﺎن ﻗﻠﻌﻲ ﺟﻲ ﭔﺎﻫﺮان ﮐﻨﮉر ڏاﻧﻬﻦ ان‬
‫ﻛﺮي وﻳﻨﺪي آﻫﻴﺎن ﺟﻮ وﻳﺮاﻧﻲ ۾ وڏو ﺳﻜﻮن ﻣﻠﻨﺪو آﻫﻲ!“‬
‫”ﮀﺎ ﺗﻮن ﺑﻪ ﻣﻮن واﻧﮕﺮ وﻳﺮاﻧﻲ ﮐﻲ ﭘﺴﻨﺪ ﻛﻨﺪي آﻫﻴﻦ‪ “.‬ﻣﺎن ﺳﻨﺪس ﺟﻮاب ﭔﮅي ﺣﻴﺮان‬
‫ﭤﻴﻨﺪي ﭼﻴﻮ‪.‬‬
‫ﻫﻦ ﻛﻮ ﺑﻪ ﺟﻮاب ﻧﻪ ڏﻧﻮ‪ ،‬ﭼﭗ ﭼﺎپ ﻫﻠﻨﺪي رﻫﻲ‪.‬‬
‫ﭤﻮري دﻳﺮ ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬اﺳﺎن ﻻﻫﻲ‪ ‬ﺗﻲ ﻟﻬﮡ ﻟﮙﺎﺳﻴﻦ‪ ،‬ﻫﻮ‪ ‬اﮘﻴﺎن اﮘﻴﺎن‪ ،‬ﻣﺎن ﭘﻮﻳﺎن ﭘﻮﻳﺎن‪ .‬ﭤﻮري‬
‫دﻳﺮ ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬ﭘﺎﮢﻲ‪ ‬ﺟﻮ ﺷﻮر ﭔﮅڻ ۾ آﻳﻮ‪ .‬ﻫﻜﮍي ﺟﺎ‪ ‬ﺗﻲ ﻫﻮ‪ ‬ﺑﻴﻬﻲ رﻫﻲ‪ ،‬اﺗﻲ اوﻧﺪاﻫﻲ‬
‫ﻛﺠﻬﻪ وڌﻳﻚ ﻫﺌﻲ‪.‬‬
‫ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪“:‬اﭼﻲ ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ﻫﭣ ﺟﻬﻞ‪“.‬‬
‫”ﮀﻮ؟“‬
‫”ﻫﺘﺎن ﭘﺎﮢﻲ‪ ‬ﺟﻮ وﻫﻜﺮو ﺗﻴﺰ آﻫﻲ‪ ،‬اﺳﺎن وڻ ﻛﻴﺮاﺋﻲ ﭘﻞ ﺗﻪ ﭠﺎﻫﻲ آﻫﻲ ﭘﺮ ﻟﮇﻧﺪي ڏاڍي‬
‫آﻫﻲ‪ ،‬ﻣﺎن ﺗﻪ اﮐﻴﻮن ﺑﻨﺪ ﻛﺮي ﭨﭙﻲ وﻳﻨﺪي آﻫﻴﺎن‪ ،‬ﭘﺮ ﺗﻨﻬﻨﺠﻮ ﭤﻮرو ﺑﻪ ﭘﻴﺮ ﭤﺎﭔﮍﻳﻮ ﺗﻪ ڌو وﭸﻲ‬
‫ﭘﺎﮢﻲ‪ ‬۾ ﻛﺮﻧﺪﻳﻦ‪ ،‬ﭘﺎﺳﺮاﭨﻴﻮن ﺋﻲ ﭜﭵﻲ ﭘﻮﻧﺪ‪“.‬‬
‫ﻣﻮن ﭘﮁﻴﻮ‪“:‬ﺗﻮﮐﻲ ﻫﻦ اوﻧﺪاﻫﻲ‪ ‬۾ ڊپ ﻛﻮﻧﻪ ﭤﻮ ﭤﺌﻲ؟“‬
‫”ﻧﻪ ﺗﻪ…‪“!.‬‬
‫ﻫﻮ‪ ‬ﻫﻠﻜﻲ آواز ۾ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪“:‬اوﻧﺪاﻫﻲ ﺗﻪ ﻣﻮن ﮐﻲ ڏاڍي ﭘﺴﻨﺪ آﻫﻲ‪ ،‬اوﻧﺪاﻫﻲ ﺗﻪ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ‬
‫ﺗﻘﺪﻳﺮ آﻫﻲ‪“.‬‬
‫ﻣﺎن ﭼﭗ ﭤﻲ وﻳﺲ‪ .‬ﺳﻮﭼﮡ ﻟﮙﺲ‪ .‬ﻫﻲ ﮀﻮﻛﺮي ڏاڍي ﭘﻴﺎر ﻛﻨﺪڙ ﭤﻲ ﻟﮙﻲ‪ ،‬ان ﻋﻤﺮ ﺟﻮن‬
‫ﮀﻮﻛﺮﻳﻮن ﮔﻬﮣﻮ ﻛﺮي روﻣﺎﻧﭩﻚ ﭤﻴﻨﺪﻳﻮن آﻫﻦ‪ ،‬۽ ﻣﮍس‪ ،‬ﭔﺎرن ۽ ﮔﻬﺮ ﮔﻬﺎٽ ﻫﻮﻧﺪي ﺑﻪ‬
‫ﻣﺤﺒﺖ ﺟﻲ ﺗﻼش ۾ آﻫﻮن ﭜﺮﻳﻨﺪﻳﻮن رﻫﻨﺪﻳﻮن آﻫﻦ‪.‬‬
‫ﻣﻮن ﭘﻨﻬﻨﺠﻮ ﻫﭣ ﺳﻨﺪس ﻫﭣ ۾ ڏﺋﻲ ﮀﮇﻳﻮ‪ ،‬ﻫﻮ‪ ‬ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ﻫﭣ ﺟﻬﻠﻲ ﻫﻠﮡ ﻟﮙﻲ‪ .‬اﺳﺎن ﺟﺎ ﭘﻴﺮ‬
‫ﻫﺎﮢﻲ ﮀﻠﻲ ﺻﺎف ﻛﻴﻞ وﮢﻦ واري ﭘﻞ ﺗﻲ ﻫﻴﺎ‪ .‬ﻫﻴﭡﺎن واﻫﻪ ﺟﻲ ﭘﺎﮢﻲ‪ ‬ﺟﻮ ﺷﻮر وڌي وﻳﻮ‬
‫ﻫﻮ‪ .‬ﭘﺎﮢﻲ‪ ‬۾ ﺟﻴﻜﺎ اﮀﻲ اﮀﻲ ﮔﺞ ﭠﻬﻲ ﭘﺌﻲ‪ ،‬اوﻧﺪاﻫﻲ‪ ‬ﺟﻲ ﺑﺎوﺟﻮد ﻛﮇﻫﻦ ﻛﮇﻫﻦ اﻫﺎ ﻧﻈﺮ‬
‫ﭘﺌﻲ آﺋﻲ‪ .‬ﮀﻮﻛﺮي ﻣﻀﺒﻮط ﻗﺪﻣﻦ ﺳﺎن ﻫﻠﻲ رﻫﻲ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﻫﻦ ﺟﻲ ﻧﺮم ﻧﺎزڪ ﻫﭣ ﺟﻮن ﻣﻴﮡ‬
‫ﺟﻬﮍﻳﻮن آﮜﺮﻳﻮن‪ ،‬ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﻦ ۾ ﺷﻤﻌﻦ ﺟﻴﺎن ﭔﺮي رﻫﻴﻮن ﻫﻴﻮن‪ .‬ﭘﻮ‪ ‬اﺳﺎن ﭘﻞ ﭘﺎر ﻛﺌﻲ‬
‫۽ ﻫﻚ ﭼﺎڙﻫﻲ ﭼﮍﻫﮡ ﻟﮙﺎﺳﻴﻦ‪ .‬ﭘﺎﮢﻲ‪ ‬ﺟﻮ ﮔﻮڙ ﮔﻬﭧ ﭤﻲ وﻳﻮ‪ .‬وﮢﻦ ﻣﺎن اﻳﻨﺪڙ آواز ﺑﺪﺳﺘﻮر‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫اﻳﻨﺪو رﻫﻴﻮ‪ .‬اﺳﺎن ﻫﻚ ﺳﮅي ﺳﻄﺢ ﺗﻲ اﭼﻲ وﻳﺎﺳﻴﻦ‪ ،‬ﻫﺘﺎن وادي ﭘﮑﮍﺟﻲ ﻫﻚ ﻣﻴﺪان ﺟﻲ‬
‫ﺻﻮرت اﺧﺘﻴﺎر ﻛﺮي ﭼﻜﻲ ﻫﺌﻲ‪ .‬اﺳﺎن ﭔﺌﻲ وﮢﻦ ﺟﻲ ﺟﻬﮙﭩﻦ ۾ ﺑﻴﭡﺎ ﻫﺌﺎﺳﻴﻦ ﺗﻪ ﺳﺎﻣﻬﻮن‬
‫اﭨﻜﻞ ﭔﻪ ﺳﻮ واﻟﻦ ﺗﻲ اﻫﻮ ﭔﻪ ﻣﺎڙ ﮔﻬﺮ ﻧﻈﺮ آﻳﻮ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﺟﻲ اﻧﺪر روﺷﻨﻲ ﺟﻬﻠﻤﻞ ﻛﺮي رﻫﻲ‬
‫ﻫﺌﻲ‪.‬‬
‫رﻳﮑﺎ ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ﻫﭣ ﮀﮇي ڏﻧﻮ‪ ،‬ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪“:‬ﻣﺎن وﭸﺎن ﭤﻲ!“‬
‫”ﻛﻴﮇاﻧﻬﻦ؟“‬
‫”ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﮔﻬﺮ‪“.‬‬
‫”۽ ﻣﺎن؟“‬
‫”ﺗﻮن ﺑﻌﺪ ۾ اﭼﺠﺎن‪“.‬‬
‫”ﮀﻮ؟“‬
‫”ﻣﻨﻬﻨﺠﺎ ﮔﻬﺮ وارا ﻣﻮن ﮐﻲ ﻛﻨﻬﻦ ڌارﻳﻲ ﺳﺎن ﮔﮇ ڏﺳﻨﺪا ﺗﻪ ﮀﺎ ﭼﻮﻧﺪا! ان ﻛﺮي ﺗﻮن اڌ‬
‫ﻛﻼڪ ﮐﺎن ﭘﻮ‪ ‬اﭼﺠﺎن‪…‬ﻧﻪ ﻧﻪ ﻛﻼڪ ﮐﺎن ﭘﻮ‪ ‬اﭼﺠﺎن‪“.‬‬
‫”اﻳﻨﺪﻳﻦ ﻧﻪ؟“ ﻫﻦ ﻋﺠﺐ دردﻣﻨﺪي‪ ‬وﭼﺎن ﭘﮁﻴﻮ‪“،‬ﭘﻚ ﺳﺎن اﻳﻨﺪﻳﻦ ﻧﻪ؟“‬
‫ﻫﻦ ﺟﻲ دل ﺟﻮ اﻫﻮ ڏک ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ دل ﮐﻲ ﮀﻬﻲ وﻳﻮ‪ ،‬ﻣﻮن آﻫﺴﺘﻲ ﭼﻴﻮ‪“:‬اﻳﻨﺪس ﮀﻮ ﻧﻪ‪ ،‬ﻫﻦ‬
‫اوﻧﺪاﻫﻴﻦ رات ۾ ﭔﻴﻮ ﻛﻴﮇاﻧﻬﻦ وﻳﻨﺪس‪“.‬‬
‫ﻫﻮ اوﻧﺪاﻫﻲ‪ ‬۾ ﮔﻢ ﭤﻲ وﺋﻲ‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﻗﺪﻣﻦ ﺗﺎن ﺋﻲ ﭴﮡ اوﻧﺪاﻫﻲ‪ ‬۾ ﺟﺬب ﭤﻲ وﺋﻲ‪ .‬ﻣﺎن ﻫﻚ‬
‫ﭘﭥﺮ ﺗﻲ وﻳﻬﻲ رﻫﻴﺲ‪ .‬ﻫﻴﻨﮉ ﺑﺌﮓ ﻣﺎن ﻫﻜﮍو ﻧﻨﮃو ﭨﻮال ﻛﮃي ﭘﻨﻬﻨﺠﻮ ﭼﻬﺮو ﺻﺎف ﻛﻴﻢ‪،‬‬
‫ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ رﻳﮉﻳﻢ واچ ۾ وﻗﺖ ڏﭠﻢ‪ ،‬اﭸﺎن ﺗﻪ ﺳﺖ ﭘﺌﻲ ﭤﻴﺎ‪ ،‬ﻫﺎ ﭘﺮ ﭘﻬﺎڙن ﺗﻲ رات ﺟﻠﺪي اﭼﻲ‬
‫وﻳﻨﺪي آﻫﻲ‪ ،‬وﻳﭡﻲ وﻳﭡﻲ ﻣﻮن آﭜﺎ ﺟﻲ ﺑﺎري ۾ ﺳﻮﭼﻴﻮ‪ .‬ﻫﻦ ﮐﻲ ﺷﺎﻳﺪ ﭔﻴﻮ ﻣﺮد ﻣﻠﻲ وﻳﻮ‬
‫ﻫﻮﻧﺪو‪ .‬اﻳﺘﺮي ﺗﻴﺰ رﻓﺘﺎر دﻧﻴﺎ آﻫﻲ‪ ،‬اڄ ﻛﻠﻬﻪ ﻛﻮ ﺑﻪ ﻛﻨﻬﻦ ﺟﻲ اﻧﺘﻈﺎر ۾ ﻛﻮﻧﻪ وﻳﭡﻮ آﻫﻲ‪.‬‬
‫ﻣﺤﺒﺖ ﮐﻲ ﺑﻪ ﺟﻴﭧ ﺟﻬﺎز ﺟﺎ ﭘﺮ ﻣﻠﻲ وﻳﺎ آﻫﻦ‪ .‬اڄ ﻛﻠﻬﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﻛﻨﻬﻦ اﻳﺌﺮ ﻫﻮﺳﭩﻴﺲ‬
‫واﻧﮕﺮ ﭤﻲ وﺋﻲ آﻫﻲ‪ ،‬ﺟﻴﻜﺎ ﻫﺮ اﻳﻨﺪڙ وﻳﻨﺪڙ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﮐﻲ ﻣﺮڪ ﭘﻴﺶ ﻛﻨﺪي آﻫﻲ‪ ،‬ﭼﻨﺪ‬
‫ﮔﻬﮍﻳﻮن ﻫﺮ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﺳﺎن ﮔﮇ ﻫﻠﻨﺪي آﻫﻲ‪ .‬ﺟﻨﻬﻦ ﺟﻮ ﺳﻤﻮرو ﺳﻔﺮ زﻧﺪﮔﻲ‪ ‬ﺟﻴﺎن آﻫﻲ‪ .‬اﻫﺎ‬
‫ﻫﻚ زال ﺟﻴﺎن ﭼﺎﻧﻬﻦ ﺑﻪ ﭠﺎﻫﻲ ﭘﻴﺎري ﭤﻲ‪ ،‬ﻣﺎﻧﺠﻬﺎﻧﺪو ﺑﻪ ﻛﺮاﺋﻲ ﭤﻲ‪ ،‬ﻟﭕﻴﻞ ﭤﺎن‪ ‬ﺑﻪ ﮐﮣﻲ ﭤﻲ‪،‬‬
‫اوﻫﺎن ﺟﻲ ﻛﻨﮅ ﺟﻲ ﻫﻴﭡﺎن وﻫﺎﮢﻮ ﺑﻪ رﮐﻲ ﭤﻲ‪ ،‬ﺟﻴﻜﻮ ﮔﻬﮣﻮ ﻛﺮي زاﻟﻮن ﻧﻪ رﮐﻨﺪﻳﻮن آﻫﻦ‪.‬‬
‫ﭘﻮ‪ ‬ﺳﻔﺮ ﺧﺘﻢ ﭤﻴﮡ وﻗﺖ ﻫﻮ‪ ‬اﺋﻴﻦ ﻫﭣ ﻟﻮڏاﺋﻲ ﭤﻲ ﺟﻴﺌﻦ اوﻫﺎن روزاﻧﻮ ﮔﻬﺮ ﮐﺎن دﻓﺘﺮ‬
‫وﻳﻨﺪا آﻫﻴﻮ‪ .‬ﺣﺎﻻﻧﻜﻪ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ اوﻫﺎن ﮐﻲ ﭔﻴﻬﺮ ﻣﻠﮡ ﺟﻮ ﻣﻮﻗﻌﻮ ﻧﻪ ﻣﻠﻲ ﺗﻪ ﺑﻪ ﻛﺎ وڏي ﮘﺎﻟﻬﻪ ﻛﺎﻧﻪ‬
‫آﻫﻲ‪ ،‬ﻛﺎ ﭔﻲ اﻳﺌﺮ ﻫﻮﺳﭩﻴﺲ…‪.‬ﻳﺎ وري اﻫﺎﺋﻲ ﻫﻮﺳﭩﻴﺲ…‪..‬ﻣﮕﺮ ﻣﺮد ﻛﻮ ﭔﻴﻮ‪ .‬ﻫﻮاﺋﻲ‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﺟﻬﺎز ﺟﻲ ﺳﻔﺮ ۾ ﻫﻜﮍي ﻛﺸﺶ اﻫﺎ ﺑﻪ آﻫﻲ‪ .‬ﻫﺮ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﮐﻲ ﻛﺠﻬﻪ ﻛﻼﻛﻦ ﻻ‪ ‬ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ‬
‫ﭘﺴﻨﺪ ﺟﻲ زال ﻣﻠﻲ وﻳﻨﺪي آﻫﻲ‪ ،‬ﺧﻮﺑﺼﻮرت‪ ،‬ﺧﺪﻣﺘﮕﺎر‪ ،‬ﮔﻬﭧ ﮘﺎﻟﻬﺎﺋﮣﻲ ۽ ﺳﺪاﺋﻴﻦ‬
‫ﻣﺮﻛﻨﺪڙ‪.‬‬
‫ﻓﺎﻟﺘﻮ ﭘﻴﺎر ﮐﺎن ﻣﻮن ﻛﮇﻫﻦ ﺑﻪ ﻧﻪ ﮔﻬﭕﺮاﻳﻮ آﻫﻲ‪ ،‬ﭘﺮ دل ﺟﻲ اﻧﺪر‪ ،‬دل ﺟﻲ ﺑﻠﻜﻞ اﻧﺪر‬
‫ﭘﻬﭽﻲ‪ ،‬ﻛﭥﻲ ﭤﻜﺠﻲ ﭘﻮڻ ﺟﻮ اﺣﺴﺎس ﺑﻪ ﻟﻜﻞ ﻣﻠﻨﺪو آﻫﻲ‪ .‬ﻧﻪ ﭴﺎڻ ﮀﻮ؟ ﺣﺎﻻﻧﻚ اﻫﺎ ﻣﺮد‬
‫ﺟﻲ ﻓﻄﺮت ﻧﻪ آﻫﻲ‪ .‬ﭘﺮ اڄ ﻛﻠﻬﻪ ﺗﻪ ﻋﻮرت ﺟﻲ ﻓﻄﺮت ﺑﻪ ﺑﺪﻟﺠﻨﺪي ﭤﻲ وﭸﻲ‪ .‬ﺳﻮﭼﻴﺎن ﭤﻮ ﺗﻪ‬
‫ﻣﺮد ۽ ﻋﻮرت ﮐﻲ ﻫﻚ ﺟﻴﺘﺮا ﻣﻮﻗﻌﺎ ﻓﺮاﻫﻢ ﻛﻴﺎ وﭸﻦ ﺗﻪ ﭔﻨﻬﻲ ﺟﻲ ﻓﻄﺮت ﻫﻚ ﺟﻬﮍي ﭤﻲ‬
‫وﻳﻨﺪي!‬
‫ان ۾ آﭜﺎ ﺟﻮ ﻛﻬﮍو ڏوﻫﻪ؟ ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻮ‪ ‬ﻣﻮن ﮐﺎن وڌﻳﻚ ﺳﭽﻲ ۽ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﭘﺴﻨﺪ آﻫﻲ‪ ،‬ﭘﻮ‪ ‬ﺳﭻ‬
‫۽ وﻳﺮاﻧﻲ ﺟﻲ ﮘﻮﻟﻬﺎ ﺟﻲ ﻻ‪ ‬ﺟﻬﻨﮕﻞ ۾ وﭸﮡ ﺟﻲ ﻛﻬﮍي ﺿﺮورت آﻫﻲ‪ .‬اڄ ﻛﻠﻬﻪ ﺟﻲ‬
‫ﺷﻬﺮي زﻧﺪﮔﻲ‪ ‬۾ ﻣﺎﮢﻬﻮ‪ ‬ﺟﻲ وچ واري ﺗﺎرﻛﭥﻲ ﭨﭩﻲ ﭘﺌﻲ آﻫﻲ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ ان ﮐﻲ ﮘﻮﻟﻬﮡ ﻻ‪‬‬
‫وﮢﻦ ﺟﻲ وﻳﺠﻬﻮ وﭸﮡ ﺿﺮوري آﻫﻲ‪.‬‬
‫ﺳﻮﭼﻴﻨﺪي ﺳﻮﭼﻴﻨﺪي‪ ،‬ﭘﻮرو ﻛﻼڪ اﺋﻴﻦ ﮔﺬري وﻳﻮ ﺟﻮ ﺧﺒﺮ ﺋﻲ ﻛﺎﻧﻪ ﭘﺌﻲ‪ .‬ﺧﻴﺎل ﺟﻲ‬
‫رواﻧﻲ‪ ‬۾ اﻫﺎﺋﻲ ﺗﻪ ﺳﻮﻧﻬﻦ آﻫﻲ ﺟﻮ ﻣﺎﮢﻬﻮ ﭤﻜﺒﻮ ﺋﻲ ﻧﻪ آﻫﻲ‪ ،‬ﻣﮕﺮ ﻣﺎن ﺻﺒﺢ ﮐﺎن ﺳﻔﺮ‬
‫ﻛﻨﺪي ڏاڍو ﭤﻜﺠﻲ ﭘﻴﻮ ﻫﻮس ۽ ﺳﺎﻣﻬﻮن ﮔﻬﺮ ﺟﻮن روﺷﻨﻴﻮن ﻣﻮن ﮐﻲ ﺳﮇي رﻫﻴﻮن‬
‫ﻫﻴﻮن‪.‬‬
‫*‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﺣﺎوﻳﻠﻲ‪ ‬ﺟﻮ دروازو ﮐﻠﻴﻮ ۽ ﻛﻨﻬﻦ ﻻﻟﭩﻴﻦ ﻣﭥﻲ ﻛﺮي ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﭼﻬﺮي ﺗﻲ روﺷﻨﻲ‬
‫وڌي‪.‬‬
‫”ﻛﻴﺮ آن ﺗﻮن؟“ ﻛﻨﻬﻦ ﭘﻮڙﻫﻲ ﻋﻮرت ﺟﻮ آواز ﻫﻮ‪.‬‬
‫”ﻣﺴﺎﻓﺮ آﻫﻴﺎن‪ ،‬راﻫﻪ وﭸﺎﺋﻲ وﻳﭡﻮ آﻫﻴﺎن‪ ،‬رات ﮔﺬارڻ ﻻ‪ ‬ﭘﻨﺎﻫﻪ ﮔﻬﺮﺟﻲ‪“.‬‬
‫”ﻛﺎﭤﻮن ﭘﻴﻮ اﭼﻴﻦ؟“‬
‫”ﭘﺎرﭘﻴﺎ ﮘﻮٺ ﮐﺎن‪“.‬‬
‫”ﻫﺘﻲ ﻛﻬﮍو ﻛﻢ اﭤﺌﻲ؟“ ﭘﻮڙﻫﻲ ﻋﻮرت ﻻﻟﭩﻴﻦ ﻫﻴﭟ ﻛﺮ ي ﮀﮇﻳﻮ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﻛﺮي ﻣﺎن ان‬
‫ﻋﻮرت ﺟﻮ ﻣﻴﭩﻮڙي رﻧﮓ وارو ﭼﻬﺮو ڏﺳﻲ ﭘﺌﻲ ﺳﮕﻬﻴﺲ‪ .‬ﺳﻨﺪس ﻣﻨﻬﻦ ﺟﻲ ﮐﻞ ۾ ﻛﭥﻲ‬
‫ﻛﭥﻲ ﺳﺎﺋﻲ رﻧﮓ ﺟﻮن ُﺟﻬﺮﻳﻮن ﭘﻴﻞ ﻫﻴﻮن‪ ،‬اﺋﻴﻦ ﭘﺌﻲ ﻟﮙﻲ‪ ،‬ﭴﮡ ﺗﺎزو ﻛﻨﻬﻦ ﻛﻔﻦ ﻣﺎن‬
‫ﻛﮃﻳﻮ ﻫﺠﻴﺲ‪.‬‬
‫”او ﻫﻮ‪ .‬وﻳﭽﺎرو ﭔﺎﻫﺮ ﺳﺮدي‪ ‬۾ ڏﻛﻲ ﭘﻴﻮ‪ “.‬ﻧﻮﺟﻮان ﮀﻮﻛﺮي‪ ‬اﻧﺪران ﺋﻲ آواز ڏﻧﻮ‪“.‬‬
‫وﻳﭽﺎري ﮐﻲ اﻧﺪر ﺗﻪ اﭼﮡ ڏي داﻫﻠﻲ ﺑﻮﺋﺎ‪“.‬‬
‫ﻣﻮن آواز ﺳﭹﺎﺗﻮ‪ ،‬رﻳﮑﺎ ﻫﺌﻲ‪.‬‬
‫ﭘﻮ‪ ‬رﻳﮑﺎ ﺟﻲ ﭘﻮﻳﺎن ﻛﻨﻬﻦ ﭔﻲ ﻋﻮرت ﺟﻮ آواز آﻳﻮ‪“،‬رﻳﮑﺎ ڌي‪ ‬ﻛﻴﺮ آﻫﻲ؟“‬
‫”اﻣﺎن ﻛﻮ ﻣﺴﺎﻓﺮ آﻫﻲ‪ ،‬رات رﻫﮡ ﭤﻮ ﭼﺎﻫﻲ!“‬
‫”ان ﮐﻲ اﻧﺪر وﭠﻲ آ‪ “.‬ان ﻋﻮرت ﻓﻴﺼﻠﻮ ﻛﻨﺪي ﭼﻴﻮ‪ .‬۽ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﺳﺎﻣﻬﻮن ﺑﻴﭡﻞ ﭘﻮڙﻫﻲ‬
‫ﻋﻮرت ﻣﻮن ﮐﻲ اﻧﺪر اﭼﮡ ﻻ‪ ‬رﺳﺘﻮ ڏﻧﻮ‪ ،‬ﭘﺮ ﻫﻦ ﺟﻲ ﭘﺎﺳﻴﺮي ﭤﻲ ﺑﻴﻬﮡ ﻣﺎن اﻧﺪازو ﻟﮙﺎﻳﻮ ﺗﻪ‬
‫ﻫﻮ‪ ‬راﺿﻲ ﻧﻪ ﻫﺌﻲ‪ .‬ﻣﻨﻬﻦ ﺋﻲ ﻣﻨﻬﻦ ۾ ﭜﮡ ﭜﮡ ﭘﺌﻲ ﻛﻴﺎﺋﻴﻦ ۽ ﻣﻮن ﮐﻲ ﺷﻜﻲ ﻧﻈﺮن ﺳﺎن‬
‫ﭘﺌﻲ ﻧﻬﺎرﻳﺎﺋﻴﻦ‪.‬‬
‫اﮘﻴﺎن اﮘﻴﺎن رﻳﮑﺎ‪ ،‬ان ﺟﻲ ﭘﻮﻳﺎن ﻻﻟﭩﻴﻦ ﮐﮣﻲ ﻫﻠﮡ واري ﭘﻮڙﻫﻲ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﺟﻲ ﭘﻮﻳﺎن ﻣﺎن‪ .‬ﻫﻲ‬
‫ﻣﺨﺘﺼﺮ ﻗﺎﻓﻠﻮ ﻫﻚ ﮐﻠﻴﻞ اﮜﮡ ﻣﺎن ﮔﺬرﻳﻮ‪ .‬اﮜﮡ ﭘﺎر ﻛﺮي ﻫﻚ ﺳﻮڙﻫﻲ ۽ اوﻧﺪاﻫﻲ ﻫﺎل ۾‬
‫ﭘﻬﺘﻮ‪ ،‬ﭼﻨﺪ واﻟﻦ ﺟﻲ ﻣﻔﺎﺻﻠﻲ ﺗﻲ روﺷﻨﻲ ﻧﻈﺮ آﺋﻲ‪ .‬ﻫﺎل ﺟﻮ وڏو دروازو ﭨﭙﻲ اﻧﺪر آﻳﺎﺳﻴﻦ‪.‬‬
‫ﻫﻲ‪ ‬ﻫﻚ وڏي ۽ وﺳﻴﻊ ﺑﻴﭡﻚ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﭘﺮاﮢﻲ ﻓﺮﻧﻴﭽﺮ ﺳﺎن ﭜﺮﻳﻞ‪ ،‬ﺟﻴﻜﻮ اﭨﻜﻞ ﺳﻮ ﺳﺎل‬
‫ﭘﺮاﮢﻮ ﭤﻲ ﻟﮙﻮ‪ .‬ﺟﺎ‪ ‬ﺟﺎ‪ ‬ﺗﻲ ﺗﺨﺖ ۽ ﻃﻮل وﻫﺎﮢﺎ ۽ ﻫﻜﮍي ﭘﺮاﮢﻲ ﮀﭙﺮ ﮐﭧ ۽ زري‪ ‬ﺟﻲ‬
‫ﭜﺮت وارا ﭘﺮدا‪ ،‬دﻳﻮارن ﺗﻲ ﭘﺮاﮢﻴﻮن ﺑﻨﺪوﻗﻮن‪ ،‬ﭰﺎڙﻫﻦ ۽ ﺳﺎﻧﺒﺮن ﺟﻮن ﻣﻨﮃﻳﻮن‪ ،‬ﺑﺰرﮔﻦ ﺟﻮن‬
‫ﺗﺼﻮﻳﺮون ۽ ﮀﺖ ۾ ﭨﻨﮕﻴﻞ ﺑﻠﻮر ﺟﺎ ﭔﻪ وڏا ﺷﻤﻌﺪان‪ ،‬اﻧﺪر ﻫﺎل ۾ ﺧﻮﺷﺒﻮ‪ ‬ﺑﻪ ﭘﺮاﮢﻲ زﻣﺎﻧﻲ‬
‫ﺟﻲ ﻫﺌﻲ‪ .‬راﺟﭙﻮﺗﻲ زرﻫﻪ ۽ ﺗﻠﻮارن ﺟﻲ ﺟﻬﻨﻜﺎر ۽ ﮔﻮﻧﺞ‪ .‬ان وﺳﻴﻊ ﻫﺎل ۾ رﮐﻴﻞ ﺳﺎﻣﺎن‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﮐﻲ ڏﺳﻨﺪي‪ ،‬ﻟﮙﻮ ﭤﻲ ﺗﻪ ﻫﻦ ﮔﻬﺮ ڏاڍا ﺳﭡﺎ ڏﻳﻨﻬﻦ ﺑﻪ ڏﭠﺎ آﻫﻦ ۽ ﻛﮇﻫﻦ اﻫﮍا ﺧﻮﻓﻨﺎڪ ﺑﻪ‬
‫ﺟﻴﻜﻲ ﻇﻠﻢ ۽ ﺗﺸﺪد ﺟﻲ ﺧﻮن ﺳﺎن ﭜﺮﻳﻞ ﻫﻮﻧﺪا‪.‬‬
‫ﻣﺎن ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺣﺴﺎس ﻣﺎﮢﻬﻮ آﻫﻴﺎن ۽ ان وﺳﻴﻊ ﺑﻴﭡﻚ ۾ رﮐﻴﻞ ﭘﺮاﮢﻲ ﺳﺎﻣﺎن ﮐﻲ ڏﺳﻨﺪي‪،‬‬
‫ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻧﻈﺮن اﮘﻴﺎن ﻣﺎﺿﻲ‪ ‬ﺟﺎ ﭘﺎﮀﺎ ﭼﭩﺎ ﭼﭩﺎ ﭰﺮڻ ﻟﮙﺎ ﻫﺌﺎ‪ ،‬ﭘﺮ ﻣﻮن ﭘﻨﻬﻨﺠﻮ ﭘﺎڻ ﮐﻲ ﺳﻨﭝﺎﻟﻲ‬
‫ورﺗﻮ‪ ،‬ﮀﺎﻛﺎڻ ﺗﻪ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﺳﺎﻣﻬﻮن ﻛﺎري ﻛﻨﺎري واري ﺳﻔﻴﺪ ﺳﺎڙﻫﻲ ﭘﺎﺗﻞ ﻛﺮوڙوڍ‬
‫ﻋﻮرت ﺗﺨﺖ ﺗﻲ وﻳﭡﻲ‪ ،‬ﮐﻠﻴﻞ ﭘﺎدان ﻣﺎن ﺳﻮﭘﺎرﻳﻮن ﻛﮃي ﻛﺘﺮي رﻫﻲ ﻫﺌﻲ ۽ ﻣﻮن ڏاﻧﻬﻦ‬
‫ﻧﻬﺎري رﻫﻲ ﻫﺌﻲ‪ .‬ﻫﻦ ﺟﻲ ﻣﻬﺎﻧﮉي ۽ ﺳﻮﻧﻬﺮي رﻧﮓ ۽ ﺑﺪن ﺟﻲ ﻣﺸﺎﺑﻬﺖ ﻣﺎن‪ ،‬ﻣﻮن اﻧﺪازو‬
‫ﻟﮙﺎﻳﻮ ﺗﻪ ﻫﻮ‪ ‬رﻳﮑﺎ ﺟﻲ ﻣﺎ‪ ‬ﻫﻮﻧﺪي‪ ،‬اڄ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﺼﻮرت ﻫﺌﻲ ﻛﮇﻫﻦ ﺗﻪ ﺑﻴﺤﺪ ﺧﻮﺑﺼﻮرت‬
‫ﻫﻮﻧﺪي‪.‬‬
‫ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪“:‬ﻫﺘﻲ ﺗﻪ ﻛﻮﺋﻲ اﻳﻨﺪو وﻳﻨﺪو ﻧﺎﻫﻲ‪ ،‬ﺗﻮن ﻛﻴﺌﻦ ُﭜﻠﺠﻲ ﭘﻴﻮ آﻫﻴﻦ‪“.‬‬
‫ﻫﻦ ﺟﻮن ﮔﻬﻮرﻳﻨﺪڙ ﻧﮕﺎﻫﻮن ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﺟﺴﻢ ۾ ﭼﭝﮡ ﻟﮙﻴﻮن‪.‬‬
‫ﻣﻮن ﭼﻴﻮ‪“:‬ﺳﭻ ﺗﻪ اﻫﻮ آﻫﻲ ﺗﻪ ﻣﺎن دڳ ُﭜﺠﻲ ﻧﻪ ﭘﺮ ﻫﻦ ﭘﺎﺳﻲ اﭼﮡ ﺟﻲ ارادي ﺳﺎن آﻳﻮ ﻫﻮس‪.‬‬
‫ﻫﻜﮍي ﺳﻴﭟ ﻣﻮن ﮐﻲ اوﻫﺎن ﺟﻲ ﮔﻬﺮ ﺟﻮ ڏس ڏﻧﻮ ﻫﻮ‪ ،‬زﻣﻴﻦ ﺧﺮﻳﺪڻ ﺟﻮ ﺧﻴﺎل آﻫﻲ‪،‬‬
‫ﺟﻴﻜﮇﻫﻦ اﮔﻬﻪ ۾ ﭘﭵﺎ‪ ‬ﭘﻴﻮ ﺗﻪ…‪“.‬‬
‫رﻳﮑﺎ ﺟﻲ ﻣﺎ‪ ‬ﻏﻮر ﺳﺎن ﻣﻮﻧﮑﻲ ڏﺳﻨﺪي رﻫﻲ‪ ،‬اوﺳﻴﺌﮍو ﻛﺮاﺋﻴﻨﺪڙ ﻫﻚ وڏي وﻗﻔﻲ ﮐﺎن‬
‫ﭘﻮ‪ ‬ﺳﻬﮣﻦ ﻣﻬﺎﻧﮉن واري ان ﻋﻮرت ﺟﻲ واﺗﺎن ﻧﻜﺘﻮ‪“:‬ﻣﺎﮢﻬﻮ ﺷﺮﻳﻒ ﭤﻮ ﻟﮙﻴﻦ‪ ،‬ﺗﻮﺳﺎن‬
‫ﺳﻮدو ﭤﻲ وﻳﻨﺪو‪ “.‬اﺋﻴﻦ ﭼﺌﻲ ﻣﮍي ﻫﻦ‪ ،‬ان ﭘﻮڙﻫﻲ ﻋﻮرت ﮐﻲ ﭼﻴﻮ‪“،‬ﻫﻦ ﮐﻲ ﻣﻬﻤﺎن ﺧﺎﻧﻮ‬
‫ﮐﻮﻟﻲ ڏي‪ ،‬وﻫﻨﺠﮡ ﻻ‪ ‬ﭘﺎﮢﻲ ﺑﻪ رﮐﻲ ڏﻳﺲ ۽ رﻳﮑﺎ ﺗﻮن ﻣﻮن ﺳﺎن اچ‪ ،‬ﻟﮙﻲ ﭤﻮ ﺗﻪ ﻣﻬﻤﺎن ﭘﺎڻ‬
‫ﺳﺎن ﺑﺴﺘﺮو ﺑﻪ ﻛﻮﻧﻪ آﻧﺪو آﻫﻲ‪ ،‬ﻣﺎن اﻧﺪران رﻟﻬﻴﻮن وﻫﺎﮢﺎ آﮢﻲ ﭤﻲ ڏﻳﺎن‪“.‬‬
‫رﻳﮑﺎ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ وڏﻳﻦ وڏﻳﻦ اﮐﻴﻦ ﺳﺎن ﻣﻮن ڏاﻧﻬﻦ ﻧﻬﺎرﻳﻮ‪ ،‬ﻫﻦ ﺟﻲ ان ﭘﺮاﺳﺮار ﻧﻬﺎر ۾ ﻛﺎ‬
‫ﺧﺎص ﻛﺸﺶ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﭘﻮ‪ ‬ﻫﻮ‪ ‬ﻣﮍي ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﺎ‪ ‬ﺳﺎن ﻫﻠﻲ وﺋﻲ‪.‬‬
‫وﺳﻴﻊ ﺑﻴﭡﻚ ﻣﺎن ﺋﻲ ﻛﺎﭠﻲ‪ ‬ﻣﺎن ﭠﻬﻴﻞ ڏاﻛﮡ ﻣﭥﻲ وﭸﻲ رﻫﻲ ﻫﺌﻲ‪ .‬داﻫﻠﻲ ﺑﻮﺋﺎ ﻻﻟﭩﻴﻦ‬
‫ﮐﮣﻲ اﮘﻴﺎن اﮘﻴﺎن ﻫﻠﮡ ﻟﮙﻲ‪ .‬اﺳﺎن ﭔﻨﻬﻲ ﺟﻲ ﻗﺪﻣﻦ ﺟﻮ ﮐﮍﻛﻮ‪ ،‬ان وﺳﻴﻊ ﻫﺎل ۾ ﮔﻮﻧﺠﮡ‬
‫ﻟﮙﻮ‪ ،‬ﻟﮙﻮ ﭘﺌﻲ ﺗﻪ ﻛﺎﭠﻲ‪ ‬ﺟﻲ ان ڏاﻛﮡ ﺗﻲ ﻛﻨﻬﻦ زﻣﺎﻧﻲ ۾ ﻗﺎﻟﻴﻦ ﻳﺎ ﻏﺎﻟﻴﭽﻮ وﮀﺎﻳﻞ‬
‫ﮘﻬﻮﻧﺪو‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﺳﺎن ﻫﻠﮡ واري ﺟﻲ ﻗﺪﻣﻦ ﺟﻮ آواز ﺑﻪ ﭘﻴﺪا ﻛﻮﻧﻪ ﭤﻴﻨﺪو ﻫﻮﻧﺪو‪ ،‬ﭘﺮ ﻫﺎﮢﻲ ﺗﻪ‬
‫ان ﻛﺎﭠﻲ‪ ‬ﺟﻲ ڏاﻛﮡ ﺟﻲ ﺳﻤﻮري ﺳﻮﻧﻬﻦ ۽ ﭼﻤﻚ دﻣﻚ ﻏﺎﺋﺐ ﭤﻲ ﭼﻜﻲ ﻫﺌﻲ‪ .‬ﻫﻠﻨﺪي‬
‫ﻫﻠﻨﺪي ﻫﺎﮢﻲ ﺗﻪ ڏاﻛﮡ ﺑﻪ ﭼﻴﻜﺎٽ ﻛﺮي رﻫﻲ ﻫﺌﻲ‪.‬‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ڏاﻛﮡ ﭼﮍﻫﻲ اﺳﺎن ﺳﺎﭴﻲ ﭘﺎﺳﻲ ﻣﮍﻳﺎﺳﻴﻦ‪ ،‬وري ﮐﺎﭔﻲ ﭘﺎﺳﻲ‪ ،‬ﭘﻮ‪ ‬ﻫﻚ ڊﮔﻬﻲ ﺑﻴﭡﻚ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ‬
‫ﺟﻲ ﻛﻨﮉ ﺗﻲ ﭘﻬﭽﻲ داﻫﻠﻲ ﺑﻮﺋﺎ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﮔﻬﺎﮔﻬﺮي ۾ ﻟﮍﻛﻨﺪڙ ﭼﺎﭔﻴﻦ ﺟﻲ ﻫﻚ وڏي ﮀﻠﻲ‬
‫ﻣﺎن ﻫﻜﮍي ﭼﺎﭔﻲ‪ ‬ﺳﺎن دروازو ﮐﻮﻟﻴﻮ ۽ ﻻﻟﭩﻴﻦ ﮐﮣﻲ اﻧﺪر وﺋﻲ‪ .‬ﻻﻟﭩﻴﻦ ﺟﻲ روﺷﻨﻲ‪ ‬۾‬
‫ﻣﻮن ﮐﻲ اﺋﻴﻦ ﻟﮙﻮ‪ ،‬ﭴﮡ ﻣﺎن ﻛﻨﻬﻦ ﺑﺎﻏﻴﭽﻲ ۾ اﭼﻲ وﻳﻮ آﻫﻴﺎن‪ ،‬ﭜﺘﻴﻦ ﺗﻲ ﺳﺎون ﺳﺎون‬
‫ﮔﻬﺎﭨﻦ وﮢﻦ‪ ،‬وﻟﻴﻦ ﺳﺎن ﺟﻬﻨﺠﻬﻴﻞ ﻧﻘﺶ ﻧﮕﺎر ﭠﻬﻴﻞ ﻫﺌﺎ‪ ،‬ﮀﺖ ﺑﻪ اﻫﮍن ﺋﻲ ﮔﻠﻦ ﭔﻮﭨﻦ ﺳﺎن‬
‫ﻧﻘﺶ ﭤﻴﻞ ﻫﺌﻲ‪ .‬ﻫﻜﮍو دروازو‪ ،‬ﮔﮇ ﺋﻲ ﭘﺮاﮢﻲ وﺿﻊ ﺟﻮ ﻫﻜﮍو ﻏﺴﻞ ﺧﺎﻧﻮ‪ .‬ﻛﻤﺮي ۾‬
‫ﻛﻨﮉ‬‫ﻫﻜﮍي ﺟﺎ‪ ‬ﺗﻲ ﮀﭙﺮ ﮐﭧ ﭘﺌﻲ ﻫﺌﻲ‪ .‬ﭔﺌﻲ ﻃﺮف ﺑﻪ ﺗﺨﺖ ۽ ﭔﻪ ﻣﻴﺰون رﮐﻴﻞ ﻫﻴﻮن‪ .‬ﻫﻚ ُ‬
‫۾‪ ،‬ﻧﻴﺮي رﻧﮓ وارو ﭼﻴﻨﻲ‪ ‬ﺟﻮ ﻗﻴﻤﺘﻲ‪ ،‬ﮔﻬﮕﻬﻲ ﺟﻬﮍو ﮔﻠﺪان رﮐﻴﻮ ﻫﻮ‪.‬‬
‫ﻣﺎن اﭸﺎن ﻛﻤﺮي ﺟﻮ ﻣﻌﺎﺋﻨﻮ ﺋﻲ ﻛﺮي رﻫﻴﻮ ﻫﻮس ﺗﻪ ﺳﺮوﺟﺎ دﻳﻮي‪ ،‬ﮀﭙﺮ ﮐﭧ ﺗﻲ وﮀﺎﺋﮡ ﻻ‪‬‬
‫ﭼﺎدرون ۽ وﻫﺎﮢﺎ آﮢﻲ داﻫﻠﻲ ﺑﻮﺋﺎ ﮐﻲ ڏﺋﻲ وﺋﻲ‪ .‬داﻫﻠﻲ ﺑﻮﺋﺎ ﺟﺎ ﭼﭗ اﭸﺎن ﺗﺎﺋﻴﻦ ﻛﺎوڙ ﺳﺒﺐ‬
‫ﭜﻴﻜﻮڙﻳﻞ ﻫﺌﺎ ۽ ﭜﺮون ﭼﮍﻫﻴﻞ‪ ،‬ﻫﻦ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻛﺎوڙ‪ ،‬ﺑﺴﺘﺮي وﮀﺎﺋﮡ ۽ ﭼﺎدرن ﮐﻲ ﭠﻴﻚ‬
‫ﻛﺮڻ ﻣﺎن ﭘﺌﻲ ﻛﮃي‪.‬‬
‫ﭘﻮ‪ ‬ڌوﺗﻲ ﭔﮅل ﻫﻜﮍو ڊﮔﻬﻲ ﭼﻮﭨﻲ‪ ‬وارو ﻧﻮﻛﺮ‪ ،‬ﻫﭥﻦ ۾ ﭘﺎﮢﻲ‪ ‬ﺟﻮن ﭔﻪ ﺑﺎﻟﭩﻴﻮن ﮐﮣﻲ اﻧﺪر‬
‫آﻳﻮ‪ ،‬ﻫﻜﮍي‪ ‬ﻣﺎن ﭔﺎڦ ﭘﺌﻲ ﻧﻜﺘﻲ‪ ،‬ﭔﻲ ﺑﺎﻟﭩﻲ‪ ‬۾ ﺷﺎﻳﺪ ﭤﮅو ﭘﺎﮢﻲ ﻫﻮ‪ .‬ﻣﻮن ﮐﻴﺲ ﭼﻴﻮ‪“:‬ﻣﻮن‬
‫ﮐﻲ ﭤﮅي ﭘﺎﮢﻲ‪ ‬ﺟﻲ ﻫﻜﮍي ﭔﻲ ﺑﺎﻟﭩﻲ ﺑﻪ ﮔﻬﺮﺟﻲ‪“.‬‬
‫داﻫﻠﻲ ﺑﻮﺋﺎ ﺟﻮن ﻧﺎﺳﻮن ﭰﻨﮉي وﻳﻮن‪ ،‬ﭼﭙﻦ ﺋﻲ ﭼﭙﻦ ۾ ﭜﮡ ﭜﮡ ﻛﺮڻ ﻟﮙﻲ‪ .‬ﻧﻮﻛﺮ ﺟﻮاب ۾‬
‫ﭼﻴﻮ‪“:‬ﺟﻲ ﺣﺎﺿﺮ ﺻﺎﺣﺐ‪ “.‬ﻫﻮ ﻫﻠﻴﻮ وﻳﻮ ۽ ﭤﻮري‪ ‬دﻳﺮ ۾ ﭘﺎﮢﻲ‪ ‬ﺟﻲ ﻫﻜﮍي ﭔﻲ ﺑﺎﻟﭩﻲ ﺑﻪ‬
‫ﮐﮣﻲ ﻏﺴﻞ ﺧﺎﻧﻲ ۾ رﮐﻲ وﻳﻮ‪ .‬داﻫﻠﻲ ﺑﻮﺋﺎ ﭨﭙﺎﺋﻲ‪ ‬ﺗﻲ رﮐﻴﻞ ﺷﻤﻌﺪان ﭔﺎرﻳﻮ‪ ،‬ﭘﻮ‪ ‬ﻣﻮن‬
‫ڏاﻧﻬﻦ ﻣﻨﻬﻦ ﻛﺮي ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪“:‬ﺟﮇﻫﻦ ﻣﺎﻧﻲ ﺗﻴﺎر ﭤﻲ وﺋﻲ ﺗﻪ اﭼﻲ ﺳﮇي وﻳﻨﺪﻳﺴﺎن‪“.‬‬
‫ﻣﻮن ﻛﺠﻬﻪ ﻧﻪ ﻛﮁﻴﻮ‪ ،‬ﻫﻴﻨﮉ ﺑﺌﮓ ﻣﺎن ﻫﻜﮍو ﺟﻮڙو ﻛﮃي ﻏﺴﻞ ﺧﺎﻧﻲ ۾ ﮔﻬﮍي وﻳﺲ ۽‬
‫ﭘﻮ‪ ‬ﭼﮝﻲ رﻳﺖ ﺗﮍ ﻛﻴﻢ‪.‬‬
‫ﭤﻜﻞ ﻫﻮس‪ ،‬ﺗﮍ ﻛﺮڻ ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬ﻧﻨﮉ اﭼﮡ ﻟﮙﻲ‪ ،‬ﭤﻮري دﻳﺮ آرام ﻛﺮڻ ﺟﻲ ﺧﻴﺎل ﮐﺎن ﻟﻴﭩﻲ‬
‫ﭘﻴﺲ ﭘﺮ ﺧﺒﺮ ﺋﻲ ﻛﺎﻧﻪ ﭘﺌﻲ ﺟﻮ ﻧﻨﮉ اﭼﻲ وﺋﻲ‪ ،‬ﺑﺲ اوﭼﺘﻮ ﻛﻨﻬﻦ اﭼﻲ ﭔﻪ ﭨﻲ ڌوڏا ڏﻧﺎ ﺗﻪ اک‬
‫ﮐﻠﻲ وﺋﻲ‪ .‬ڏﭠﻢ ﺗﻪ رات ﮔﻬﮣﻲ ﮔﺬري ﭼﻜﻲ ﻫﺌﻲ ۽ رﻳﮑﺎ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﭥﺎن ﺑﻴﻬﻲ ﻣﻮن ﮐﻲ‬
‫ﺟﺎﮘﺎﺋﻲ رﻫﻲ ﻫﺌﻲ‪.‬‬
‫”ﻛﮇﻫﻦ ﮐﺎن ﺳﺘﻮ آﻫﻴﻦ‪ ،‬اٿ ﻣﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﭤﮅي ﭤﻲ وﺋﻲ آﻫﻲ‪ ،‬ﺳﭝﺌﻲ ﮐﺎﺋﻲ ﺳﻤﻬﻲ ﭘﻴﺎ آﻫﻦ‪“،‬‬
‫”ﻣﻮن ﮐﻲ ﺑﻪ ﺟﺎﮘﺎﻳﻮ ﻫﺎ!“ ﻣﻮن ﭼﻴﻮ‪.‬‬
‫”اﻣﺎن ﺟﻬﻠﻴﻮ‪ ،‬ﭼﻮي ﭘﺌﻲ ﺗﻪ ﭤﻜﻞ ﻫﻮﻧﺪو ﭜﻠﻲ ﭔﻪ ﮔﻬﮍﻳﻮن ﺳﻤﻬﻲ آرام ﻛﺮي وﭠﻲ‪“.‬‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﻣﺎن اﭤﻲ ﻫﻦ ﺟﻲ ﭘﻮﻳﺎن ﭘﻮﻳﺎن ﻫﻠﮡ ﻟﮙﺲ‪ .‬ﭔﻦ ﭨﻦ دروازن ﻣﺎن ﮔﺬري اﺳﺎن ﻫﻜﮍي ﻧﻨﮃڙي‬
‫ﻛﻤﺮي ۾ داﺧﻞ ﭤﻴﺎﺳﻴﻦ‪ .‬اﻫﻮ ﻫﻚ ﻧﻨﮃڙو رﻧﮅﮢﻮ ﻫﻮ‪ ،‬ﻣﺎﻧﻲ ﭘﭽﺎﺋﮡ ﻻ‪ ‬ﻧﻪ ﭘﺮ ﻣﺎﻧﻲ ﮔﺮم ﻛﺮڻ‬
‫ﻻ‪ ‬ﻫﻮ‪ .‬ﮐﺎڌي ﺟﻮ ﺳﻤﻮرو ﺳﺎﻣﺎن ڍﻛﻴﻞ ﭤﺎﻧﻮن ۾ رﮐﻴﻞ ﻫﻮ‪ ،‬ﭼﻠﻬﻪ ۾ ﻫﻠﻜﻲ ﺑﺎﻫﻪ ﺗﻲ ﻫﻜﮍو‬
‫ﻧﻨﮃڙو دﻳﮙﮍو ﺑﻪ رﮐﻴﻞ ﻫﻮ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﺟﻲ وﻳﺠﻬﻮ ﺑﺎداﻣﻲ رﻧﮓ ﺟﻲ ﺳﺎڙﻫﻲ‪ ‬۾ ﻣﻠﺒﻮس رﻳﮑﺎ‬
‫ﺟﻲ ﻣﺎ‪ ‬ﭰﻠﻜﺎ ﭘﭽﺎﺋﻲ رﻫﻲ ﻫﺌﻲ‪.‬‬
‫”اوﻫﺎن ڏاڍي ﺗﻜﻠﻴﻒ ﻛﺌﻲ ﻣﻮن ﮐﻲ اڳ ۾ ﺋﻲ ﺟﺎﮘﺎﺋﻲ ﮀﮇﻳﻮ ﻫﺎ!“‬
‫رﻳﮑﺎ ﺟﻲ ﻣﺎ‪ ‬ﻫﻚ ﭤﺎﻟﻬﻲ‪ ‬۾ رﮐﻴﻞ ﻛﭩﻮرﻳﻦ ﻣﺎن ﭔﻮڙ ﻛﮃﻳﻮ ۽ ﮔﺮم ﮔﺮم ﭰﻠﻜﻮ ﻻﻫﻲ‬
‫ﭤﺎﻟﻬﻲ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ وﻳﺠﻬﻮ ﻛﺮي ﮀﮇي‪ .‬ﭔﻲ ﭤﺎﻟﻬﻲ ﻫﻦ رﻳﮑﺎ ﮐﻲ ڏﻧﻲ‪ ،‬ﺟﻴﻜﺎ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﭘﻮﻳﺎن‬
‫ﺳﺎﭴﻲ ﭘﺎﺳﻲ اﺋﻴﻦ وﻳﭡﻲ ﻫﺌﻲ ﺟﻮ ﻣﺎن وارن ﺟﻲ ﮔﻬﻴﺮي ۾ آﻳﻞ ﺳﻨﺪس ﻣﻨﻬﻦ ڏﺳﻲ ﭘﺌﻲ‬
‫ﺳﮕﻬﻴﺲ‪.‬‬
‫ﮐﺎڌو ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ‪ ‬ﺳﺎن ﮐﺎڌوﺳﻴﻦ‪ .‬ﮔﻬﮣﻲ ﺑﮏ ﺳﺒﺐ ﻣﺎن ﺗﻪ ﻣﺎﻧﻲ ﮐﺎﺋﮡ ۾ ﺟﻨﺒﺠﻲ وﻳﺲ‬
‫ﭘﺮ رﮐﻲ رﮐﻲ رﻳﮑﺎ ﮐﻲ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﻲ ﮐﺎﺋﻴﻨﺪي ڏﺳﻲ رﻫﻴﻮ ﻫﻮس‪ .‬ﻫﻦ ﺟﻲ اﮐﻴﻦ ۾ ﮔﻬﺮا ﺳﭙﻨﺎ‬
‫ﻫﺌﺎ‪ ،‬ﻣﻮن ﮐﻲ ﺗﻪ اﻫﻮ ﺳﻤﻮرو ﻣﻨﻈﺮ ﺋﻲ ﻛﻨﻬﻦ ﺳﭙﻨﻲ ﺟﻬﮍو ﭘﺌﻲ ﻟﮙﻮ‪ .‬ﮐﺎڌو ﮐﺎﺋﻴﻨﺪي ﻛﮇﻫﻦ‬
‫ﻧﻨﮉ ﮐﺎن اﮐﻴﻮن ﭔﻮﭨﺠﻲ ﭤﻲ وﻳﻮن ۽ ﮐﻦ ﭘﻞ ﺟﻲ ﻻ‪ ‬اوﻧﺪاﻫﻲ ﮀﺎﻧﺌﺠﻲ ﭘﺌﻲ وﺋﻲ‪ .‬وري‬
‫اﮐﻴﻮن ﮐﻠﻦ ﭘﻴﻮن ﺗﻪ رﻳﮑﺎ ﺟﻲ ﻣﺎ‪ ‬ﺟﻲ ﻣﮏ ﺗﻲ ﭼﻠﻬﻪ واري ﺑﺎﻫﻪ ﺟﺎ ﭘﺎﮀﺎ ﭘﺌﻲ ﻧﻈﺮ آﻳﺎ‪ ،‬۽‬
‫ﻫﻜﮍو روﺷﻨﻲ ﺟﻮ ﻛﺮﮢﻮ ﻛﮇﻫﻦ ﻛﮇﻫﻦ رﻳﮑﺎ ﺟﻲ وارن ۽ ﻣﻨﻬﻦ ﺗﻲ ﺑﻪ ﭘﺌﻲ ﭘﻴﻮ‪ .‬رﻳﮑﺎ‬
‫ﺟﻮن ﻣﻴﮡ ﺟﻬﮍﻳﻮن آﮜﺮﻳﻮن ﭘﺌﻲ ڏﭠﻢ‪ ،‬ﺟﻦ ﺳﺎن ﻫﻦ ڏاڍي ﺳﻠﻴﻘﻲ ﺳﺎن‪ ،‬ﭼﭗ ﮐﻮﻟﻲ ﮔﺮاﻫﻪ‬
‫ﮐﮣﻲ وات ۾ ﭘﺌﻲ وڌو‪ .‬ﻫﻚ دﻓﻌﻲ ﺗﻪ ﻫﻦ ﺟﻲ ﭤﺎﻟﻬﻲ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﭤﺎﻟﻬﻲ‪ ‬ﺳﺎن ﭨﻜﺮاﺋﺠﻲ وﺋﻲ‪،‬‬
‫ﻣﻮن ﮐﻲ اﺋﻴﻦ ﻟﮙﻮ ﭴﮡ ﻫﻦ ﭘﻨﻬﻨﺠﻮ ﮔﺮاﻫﻪ ﭜﭹﻲ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﭤﺎﻟﻬﻲ‪ ‬۾ وڌو ﻫﺠﻲ ۽ ﻣﻮن اﻫﻮ‬
‫ﮐﮣﻲ ﭘﻴﭧ ۾ ﻧﻪ ﭘﺮ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ دل ﺟﻲ اﭤﺎﻫﻪ ﮔﻬﺮاﺋﻴﻦ ۾ ﻛﭥﻲ ﻟﻜﺎﺋﻲ ﮀﮇﻳﻮ‪ .‬ان ﻏﻨﻮدﮔﻲ‪ ‬ﺟﻲ‬
‫ﺣﺎﻟﺖ ۾ ﻣﻮن ﮐﻲ ﻛﺠﻬﻪ ﻳﺎد ﻧﻪ آﻫﻲ ﺗﻪ وڌﻳﻚ ﮀﺎ ﭤﻴﻮ‪ .‬وڏي ﻗﺮب واري ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ‪ ‬۾ ﻫﻦ‬
‫ﺟﻮن ﭰﮍﻛﻨﺪڙ ﭘﻠﻜﻮن ۽ اﻧﻬﻦ ﺟﻲ ﭘﺎﮀﻲ ۾ ﺳﻨﺪس اﮐﻴﻮن ۽ ﮔﺮاﻫﻪ ﮐﮣﻲ ﭼﭙﻦ وٽ ﺗﺮﺳﻲ‬
‫ﭘﻮڻ وارﻳﻮن آﮜﺮﻳﻮن ۽ ﺳﻨﺪس ﺳﺎﻫﻪ‪ ،‬اﻫﮍو ﻣﮅم ۽ ﮔﺪاز ﭴﮡ اڌ رات ﺟﻮ رات ﺟﻲ راﮢﻲ‪ ‬ﺟﺎ‬
‫ﮔﻞ ﭘﻴﺎ ﭨﮍن‪ .‬ﻛﮇﻫﻦ ﺗﻪ ڏﻫﻦ ڏﻫﻦ ﺳﺎﻟﻦ ۾ ﻛﺠﻬﻪ ﻛﻮﻧﻪ ﭤﻴﻨﺪو آﻫﻲ‪ ،‬ﻛﮇﻫﻦ ﺗﻪ ﻫﻜﮍي‬
‫ﻟﻤﺤﻲ ﺟﻲ اڏار ۾ ﺳﻤﻮري زﻧﺪﮔﻲ روﺷﻦ ﭤﻲ وﻳﻨﺪي آﻫﻲ‪.‬‬
‫ﻣﺎﻧﻲ ﮐﺎﺋﮡ ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬رﻳﮑﺎ ﻣﻨﻬﻨﺠﺎ ﻫﭣ ڌﺋﺎرﻳﺎ‪ ،‬ﭘﻮ‪ ‬ﺳﺮوﺟﺎ دﻳﻮي‪ ‬ﻫﻜﮍو ﺷﻤﻌﺪان ﮐﻨﻴﻮ‪ ،‬اﮘﻴﺎن‬
‫اﮘﻴﺎن ﻣﺎ‪ ‬ﻫﻠﻲ‪ ،‬ﭘﻮﻳﺎن ﭘﻮﻳﺎن ڌي‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﺟﻲ ﭘﻮﻳﺎن ﻣﺎن‪ .‬ان ﺑﻨﺪري ﻗﺪ واري ﮀﻮﻛﺮي‪ ‬ﺟﻲ‬
‫َ‬
‫ﮔﻬﺎو‪ ،‬ڏاڍا ﺧﻄﺮﻧﺎڪ ﺟﺴﻤﺎﻧﻲ‬ ‫ﭼﺎل ۾ ﻛﺎﻓﻲ ﻟﻮڏ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﻧﻨﮉ واري ﺧﻤﺎرﻳﻞ ﭼﺎل‪ ،‬وڏا ﭤﮅا ﭤﮅا‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫زﺧﻢ‪ ،‬ﻛﻴﺘﺮاﺋﻲ ﭜﻴﺮا ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ دل ﭼﺎﻫﻴﻮ ﺗﻪ ﻫﻦ ﮐﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﭔﺎﻧﻬﻦ ﺟﻲ ﭜﻴﻜﮍ ۾ ﭜﺮي‬

‫وﭠﺎن‪ .‬ﻣﻮن ﮐﻲ ﻛﺠﻬﻪ اﺋﻴﻦ ﻣﺤﺴﻮس ﭤﻴﻮ ﭴﮡ ﻫﻮ‪ ‬ﻛﻨﻬﻦ ﮔﮇي‪ ‬واﻧﮕﺮ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﭔﺎﻧﻬﻦ ۾‬
‫ﺳﻤﺎﺋﺠﻲ وﻳﻨﺪي‪ ،‬ﭘﺮ ﻣﻮن ﭘﺎڻ ﮐﻲ ﺳﻨﭝﺎﻟﻲ ورﺗﻮ‪ .‬ﺣﺎﻻﻧﻚ ﻧﻨﮉ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﻧﻨﮉ ﺟﺎ ﺧﻤﺎر ﻫﺌﺎ ۽‬
‫ﮔﻬﺮي ﻗﺮب واري ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ ﻫﺌﻲ‪ .‬ﻛﻨﻬﻦ ﺑﻪ ﻛﺠﻬﻪ ﺑﻪ ﻧﻪ ﭘﺌﻲ ﮘﺎﻟﻬﺎﻳﻮ ﭘﺮ ﻟﮙﻮ اﺋﻴﻦ ﭘﺌﻲ ﭴﮡ‬
‫ﺑﺪن ﺑﺪن ﮐﻲ ﺳﮇي رﻫﻴﻮ ﻫﺠﻲ‪.‬‬
‫ﻛﻤﺮي ﺟﻲ وﻳﺠﻬﻮ اﭼﻲ ﭔﺌﻲ ﻣﺎ‪ ‬ڌي‪ ‬ﺑﻴﻬﻲ رﻫﻴﻮن‪ .‬ﻣﺎ‪ ‬ﭼﻴﻮ‪:‬‬
‫”آرام ﺳﺎن ﺳﻤﻬﻲ ﭘﻪ‪ ،‬ﺻﺒﺢ ﺟﻮ ﭔﻪ ﮔﻬﻮڙا ﺗﻴﺎر ﻫﻮﻧﺪا ۽ رﻳﮑﺎ ﺗﻮﮐﻲ زﻣﻴﻦ ڏﻳﮑﺎري‬
‫وﭠﻨﺪي‪“.‬‬
‫رﻳﮑﺎ ﺟﻮن ﻧﻈﺮون ﻣﻮن ڏاﻧﻬﻦ ﮐﭵﻴﻮن‪ ،‬ﻫﻚ ﻟﻤﺤﻲ ﻻ‪ ‬ﭴﮡ ﮐﻨﻮڻ ﺟﻮ ﭼﻤﻜﻮ ﭤﻴﻮ‪ ،‬ﭘﻮ‪ ‬ﻫﻦ‬
‫ﺟﻮن اﮐﻴﻮن ﺟﻬﻜﻲ وﻳﻮن ۽ ﻛﺠﻬﻪ ﭼﻮڻ ﮐﺎن ﺳﻮا‪ ‬ﺋﻲ ﻣﺎ‪ ‬ﺳﺎن ﮔﮇﺟﻲ ﻫﻠﻲ وﺋﻲ‪.‬‬
‫ﺟﻴﺴﺘﺎﺋﻴﻦ اﮐﻴﻦ ﮐﺎن اوﺟﻬﻞ ﻧﻪ ﭤﻲ‪ ،‬ﻣﺎن ُاﺗﻲ ﺋﻲ ﺑﻴﭡﻮ ﮐﻴﺲ ڏﺳﻨﺪو رﻫﻴﺲ‪.‬‬
‫ﭘﻮ‪ ‬ﻣﺎن ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻛﻤﺮي ۾ آﻳﺲ‪ .‬دروازو اﻧﺪران ﺑﻨﺪ ﻛﻴﻢ‪ ،‬ﺷﻤﻌﺪان ﮐﻲ وﺳﺎﻳﻢ ۽ ﭔﺌﻲ‬
‫درﻳﻮن ﮐﻮﻟﻲ ﮀﮇﻳﻢ‪ .‬ﭘﺮي ﮐﺎن اﻳﻨﺪڙ ﺟﻬﻨﮕﻞ ﺟﻲ ﻫﻮاﺋﻦ ﺟﻮ ﺷﻮﻛﺎٽ ﻛﻨﺪڙ آواز ﭔﮅﻧﺪي‬
‫ﻣﺎن ﺳﻤﻬﻲ ﭘﻴﺲ‪.‬‬
‫اﻻﺋﻲ ﺗﻪ ﻛﻴﺘﺮي دﻳﺮ ﺗﺎﺋﻴﻦ ﺳﺘﻮ ﭘﻴﻮ ﻫﻮس ﺗﻪ اوﭼﺘﻮ ﻣﻮن ﻣﺤﺴﻮس ﻛﻴﻮ ﺗﻪ ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ﺳﺎﻫﻪ‬
‫ﮔﻬﭩﺠﻲ رﻫﻴﻮ آﻫﻲ ۽ ﻛﻮ ﺷﺨﺺ ﮔﻬﻮﮔﻬﻮ ڏﺋﻲ ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ﺳﺎﻫﻪ ﭔﻮﺳﺎﭨﻲ ﻣﺎرڻ ﺟﻲ ﻛﻮﺷﺶ‬
‫ﻛﺮي رﻫﻴﻮ آﻫﻲ‪ ،‬ان ﺋﻲ وﻗﺖ ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ﻫﭣ ﮔﺮدن ڏاﻧﻬﻦ ﻫﻠﻴﻮ وﻳﻮ‪ ،‬ان ﺋﻲ وﻗﺖ ان ﺟﻮ ﻫﭣ‬
‫ﺑﻪ ﻧﻮڙ ﺟﻲ ان ﭰﺎﻫﻲ ۾ ﭰﺎﺳﮡ ﻟﮙﻮ ﻫﻮ‪ .‬ﻣﻮن ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ وﻳﺠﻬﻮ ﻛﻨﻬﻦ ﺟﻲ ﺳﺎﻫﻦ ﺟﻮ آواز ﺑﻪ‬
‫ﭔﮅو ﭘﺌﻲ ۽ ﻛﻮﺋﻲ ﻫﻴﻮ ﺟﻴﻜﻮ ان ﭰﺎﻫﻲ ﮐﻲ زور ﺳﺎن ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﮘﭽﻲ‪ ‬۾ ﺟﻜﮍي رﻫﻴﻮ‬
‫ﻫﻮ‪.‬‬
‫ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﺧﻮﺷﻘﺴﻤﺘﻲ ﻫﺌﻲ ﺟﻮ ﺳﺘﻞ ﺣﺎﻟﺖ ۾ ﺋﻲ ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ﻫﭣ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﮔﺮدن ﺗﺎﺋﻴﻦ ﭘﻬﭽﻲ‬
‫وﻳﻮ ﻫﻮ‪ ،‬ﭘﻮ‪ ‬ﻣﺎن ان ﻫﭣ ﮐﻲ ﺟﻬﻠﮡ ﭼﺎﻫﻴﻮ‪ ،‬ﺟﻴﻜﻮ ﭰﺎﻫﻲ ۾ ﭰﺎﭤﻞ ﻫﻮ‪ ،‬ﺣﺎﻻﻧﻚ ﭰﺎﻫﻮ ڏﻳﮡ‬
‫واري ﭘﻜﮍﻳﻮ ﺑﻪ ڏاڍي ﻣﻀﺒﻮﻃﻲ‪ ‬ﺳﺎن ﻫﻮ ﭘﺮ ﻣﺎن ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻃﺎﻗﺖ ﺳﺎن ﻫﻦ ﺟﻮ ﻫﭣ ﮔﺮدن‬
‫ﮐﺎن ﭤﻮرو ﻣﭥﻲ ﮐﮣﮡ ۾ ﻛﺎﻣﻴﺎب ﭤﻲ وﻳﺲ‪ ،‬ﭘﻮ‪ ‬ﻣﺎن ﻫﻜﮍو ﺟﻬﭩﻜﻮ ڏﻧﻮ ﺟﻨﻬﻦ ﺳﺎن‬
‫ﺟﻜﮍﻳﻞ ﭰﺎﻫﻲ ﻣﺎن آزاد ﭤﻲ وﻳﺲ‪.‬‬
‫ﻛﻤﺮي ۾ ﻣﻜﻤﻞ ﻃﻮر ﺗﻲ اوﻧﺪاﻫﻲ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﻛﺠﻬﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻛﻮﻧﻪ ﭤﻲ آﻳﻮ‪ ،‬ﭔﺌﻲ ﻟﻤﺤﻲ ﭰﺎﻫﻮ‬
‫ڏﻳﻨﺪڙ ﺷﺨﺺ ﻣﻮن ﺳﺎن ﭼﻨﺒﮍي ﭘﻴﻮ‪ ،‬۽ ﻣﻮن ﮐﻲ ﻗﺎﺑﻮ ﺟﻬﻠﻲ ﻣﺎرڻ ﺟﻲ ﻛﻮﺷﺶ ﻛﺮڻ ﻟﮙﻮ‪.‬‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫اﺳﺎن ﭔﺌﻲ وڙﻫﻨﺪي‪ ،‬ﮀﭙﺮ ﮐﭧ ﮐﺎن ﻫﻴﭟ ﻛﻤﺮي ﺟﻲ ﻓﺮش ﺗﻲ ﻛﺮي ﭘﻴﺎﺳﻴﻦ ۽ ﻫﻜﭕﺌﻲ‬
‫ﺳﺎن وڙﻫﻨﺪي ﻓﺮش ﺗﻲ ﺋﻲ ﭼﻜﺮ ﻛﺎﭨﻴﻨﺪا رﻫﻴﺎﺳﻴﻦ‪.‬‬
‫ﻫﻦ ﺷﺨﺺ ﺟﻮ ﺳﺎرو ﺑﺪن اﮔﻬﺎڙو ﻫﻮ ۽ ﺳﻨﺪس ﺑﺪن ﻣﺎن ﭜﻨﮓ ﺟﻲ ﺑﻮ‪ ‬اﭼﻲ رﻫﻲ ﻫﺌﻲ‪،‬‬
‫وڙﻫﮡ دوران ﻣﻮن ﻣﺤﺴﻮس ﻛﻴﻮ ﺗﻪ ﻫﻮ ﻛﻮ ﻫﭩﻮﻛﭩﻮ ﺷﺨﺺ ﻫﻮ ۽ ﻗﺪ ۾ ڍﻳﻨﮉو ﻫﻮ ﭘﺮ‬
‫ڏاڍو ﻃﺎﻗﺘﻮر ﻫﻮ‪ .‬ﻫﻦ ﮐﻲ ﻣﻠﻬﻪ واري ڏان‪ ‬ﺳﺎن ﻛﻴﺮاﺋﮡ ﻣﻮن ﻻ‪ ‬ڏاڍو ڏﮐﻴﻮ ﻫﻮ‪ ،‬ﭘﺮ ﻣﻮن‬
‫ﻛﻠﻜﺘﻲ ۾ ﺟﻮڊو ﻛﺮاﭨﻲ ﺟﻮ ﻓﻦ ﺳﮑﻴﻮ ﻫﻮ‪ .‬ﺳﻮ ﭔﻪ ﭼﺎر ﭜﻴﺮا ڌڪ ﮐﺎﺋﮡ ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬اوﻧﺪاﻫﻲ‪‬‬
‫۾ اﻧﺪازو ﻛﺮي ﻣﻮن ﺳﻨﺪس ﭘﺎﺳﺮاﭨﻴﻦ ۾ ﻛﺮاﭨﻲ ﺟﻮ ﻫﻜﮍو ﺋﻲ ﻫﭣ ﻫﻨﻴﻮ ﺗﻪ ﻫﻮ ﭰﻴﺮاﭨﻲ‬
‫ﮐﺎﺋﻲ ﻛﺮي ﭘﻴﻮ‪ .‬ﻛﺮﻧﺪي ﻫﻦ ﺟﻲ وات ﻣﺎن اﻳﺬا‪ ‬ﮐﺎن دﭔﻴﻞ رڙ ﺑﻪ ﻧﻜﺮي وﺋﻲ‪ .‬ﭘﺮ ﻫﻮ ﺑﻴﺤﺪ‬
‫ﻣﻀﺒﻮط ﻫﮇ ﻛﺎٺ وارو ﺷﺨﺺ ﭘﺌﻲ ﻣﻌﻠﻮم ﭤﻴﻮ‪ ،‬ﺟﻮ ﻛﺮﻧﺪي ﺋﻲ ﻫﻜﺪم اﭤﻲ ﻣﻮن ﺳﺎن‬
‫ﭔﮑﺠﻲ وﻳﻮ ۽ ﻣﻮن ﮐﻲ ﻛﻴﺮاﺋﮡ ﺟﻲ ﻛﻮﺷﺶ ﻛﺮڻ ﻟﮙﻮ‪ ،‬ﭘﺮ ﻣﺎن ﻛﺮﻧﺪي ﻛﺮﻧﺪي ﺑﻪ ﻫﻦ‬
‫ﺟﻲ ﭔﮏ ﻣﺎن ﭘﺎڻ ﮀﮇاﺋﻲ وﻳﺲ‪ .‬ﺑﺲ ان ﻣﻬﻞ ﺟﻮڊو وارو دا‪ ‬ﻫﻨﻴﻮ ﻣﺎﻧﺲ ۽ ﺳﺎڻ ﺳﺎڻ ﺳﻨﺪس‬
‫ﮔﺮدن ﺗﻲ ﻫﻜﮍو اﻫﮍو وار ﻛﻴﻢ ﺟﻮ ﻫﻮ ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ وار ﻧﻪ ﺑﭽﺎﺋﻲ ﻫﺎ ﺗﻪ ﻫﻦ ﺟﻲ ﮔﺮدن ﭨﭩﻞ‬
‫ﻫﺠﻲ ﻫﺎ‪ ،‬ﭘﺮ ﭘﻮ‪ ‬ﺑﻪ ﺳﻨﺪس ﻛﻠﻬﻲ ﺗﻲ ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ﭔﻴﻮ وار ﺑﻪ اﻳﺘﺮو ﺗﻪ ﺳﺨﺖ ﭘﻴﻮ ﺟﻮ ﻫﻮ‬
‫ﭤﺎﭔﮍﻧﺪو ﭘﺮي وﭸﻲ ﻛﺮﻳﻮ‪ ،‬ﭘﺮ ﺳﺎﮘﺌﻲ وﻗﺖ ﻫﻮ ﻧﻮرﻳﺌﮍي واﻧﮕﺮ ڊوڙ ﭘﺎﺋﻲ دري‪ ‬ﻣﺎن ﭨﭙﻮ‬
‫ڏﺋﻲ‪ ،‬ﻛﻨﻬﻦ ﺟﻦ واﻧﮕﺮ ﻏﺎﺋﺐ ﭤﻲ وﻳﻮ‪.‬‬
‫ﭤﻮري دﻳﺮ ﺗﺎﺋﻴﻦ ﺗﻪ ﻣﺎن ﺑﻪ ﭤﻜﻞ ﻫﺠﮡ ﺳﺒﺐ ﺳﻬﻜﻲ رﻫﻴﻮ ﻫﻮس‪ .‬ﭘﺮ ﭘﻮ‪ ‬ﺟﮇﻫﻦ ﺳﺎﻫﻪ‬
‫ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﺟﺎ‪ ‬ﺗﻲ آﻳﻮ ﺗﻪ ﻣﺎن ﺗﻴﻠﻲ ﭔﺎري‪ .‬ﺷﻴﺸﻲ ﺟﻮ ﺷﻤﻌﺪان روﺷﻦ ﻛﻴﻮ ۽ دروازو ﮐﻮﻟﻲ‬
‫ﭔﺎﻫﺮ ﺑﻴﭡﻚ ۾ ﻫﻠﻴﻮ آﻳﺲ‪ ،‬ﭘﺮ اﺗﻲ ﻛﻮﺋﻲ ﺑﻪ ﻛﻮﻧﻪ ﻫﻮ‪ .‬ﺟﻴﻜﮇﻫﻦ ﻛﻮﺋﻲ ﻫﻴﻮ ﺑﻪ ﺗﻪ اﻫﻮ‬
‫ﻫﻠﻴﻮ ﺋﻲ وﻳﻮ ﻫﻮ‪.‬‬
‫ﻣﺎن واﭘﺲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻛﻤﺮي ۾ آﻳﺲ‪ .‬دروازو ﭼﮝﻲ‪ ‬ﻃﺮح ﺑﻨﺪ ﻛﻴﻢ‪ ،‬ﭔﺌﻲ ﮐﻠﻴﻞ درﻳﻮن ﺑﻨﺪ‬
‫ﻛﻴﻢ ۽ ﺳﮕﺮﻳﭧ دﮐﺎﺋﻲ ﺑﺴﺘﺮي ﺗﻲ اﭼﻲ وﻳﭡﺲ‪ ،‬ﺳﮕﺮﻳﭧ ﺟﺎ ﺳﻮﭨﺎ ﻫﮣﻨﺪي ﻣﺎن ﺳﻮﭼﮡ ﻟﮙﺲ‬
‫ﺗﻪ اﻫﻮ اوﭼﺘﻮ ﺣﻤﻠﻮ ﻛﻨﻬﻦ ﻛﻴﻮ ﻫﻮﻧﺪو؟ ﭜﻼ ﮀﻮ ﻛﻴﻮ ﻫﻮﻧﺪو؟‬
‫ﺟﮇﻫﻦ ﻛﺠﻬﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺠﻬﻪ ۾ ﻧﻪ آﻳﻮ ﺗﻪ ﭼﺎدر ﺗﺎﮢﻲ ﺳﻤﻬﻲ ﭘﻴﺲ‪ ،‬ﭘﺮ ﻧﻨﮉ ﮔﻬﮣﻲ دﻳﺮ ﺗﺎﺋﻴﻦ ﻛﺎﻧﻪ‬
‫آﺋﻲ‪ .‬ﭘﻮ‪ ‬ﺑﻪ ﺳﻮﭼﻴﻨﺪي ﺳﻮﭼﻴﻨﺪي اﻻﺋﻲ ﺗﻪ ﻛﻴﮇي‪ ‬ﻣﻬﻞ ﻧﻨﮉ اﭼﻲ وﺋﻲ‪ .‬اﭤﻴﺲ ﺗﻪ ﺳﺞ ﺟﺎ‬
‫ﻛﺮﮢﺎ ﻛﻤﺮي ۾ ﮔﻬﮍي آﻳﺎ ﻫﺌﺎ ۽ ﻛﻮﺋﻲ زور زور ﺳﺎن دروازو ﮐﮍﻛﺎﺋﻲ رﻫﻴﻮ ﻫﻮ‪.‬‬
‫اﭤﻲ دروازو ﮐﻮﻟﻴﻢ ﺗﻪ ڏﭠﻢ ﺗﻪ داﻫﻠﻲ ﺑﻮﺋﺎ ﭼﺎﻧﻬﻦ ﺟﻮ ﻛﻮپ ﺟﻬﻠﻴﻮ ﺑﻴﭡﻲ ﻫﺌﻲ‪.‬‬
‫*‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﮐﺎﺋﮡ واري ﻛﻤﺮي ۾ ﻧﻴﺮن ﺟﻮ ﺳﺎﻣﺎن رﮐﻴﻞ ﻫﻮ‪ ،‬اڏوﻫﻲ‪ ‬ﮐﺎڌل ﭘﺮاﮢﻲ ﻣﻴﺰ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ‬
‫ﺗﻲ ﺷﺎﻳﺪ ﻣﻬﻤﺎن ﺟﻲ اﻋﺰاز ۾ اﮀﻲ ﭼﺎدر وﮀﺎﺋﻲ وﻳﺌﻲ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﻣﻴﺰ ﻧﻴﺮن ﺟﻲ ﺷﻴﻦ ﺳﺎن‬
‫ﺳﺠﻴﻞ ﻫﺌﻲ‪ .‬ﻧﻴﺮن ﺳﺒﺰي‪ ‬ﻣﺎن ﭠﻬﻴﻞ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﺗﺮﻳﻞ ﻣﭩﺮ‪ ،‬ﭘﭩﺎﭨﻦ ﺟﻲ ﭜﺎﭴﻲ‪ ،‬ﻣﺮﭼﻦ وارو ﻛﺪو‪‬‬
‫ﺟﻮ ﭔﻮڙ‪ ،‬ﺗﺎزو ﻣﮑﮡ‪ ،‬ﮔﺮم ﮔﺮم اﭰﺮاﭨﺎ‪.‬‬
‫رﻳﮑﺎ ﺟﻲ ﻣﺎ‪ ‬ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪“:‬ﻧﺎﺷﺘﻮ ﭼﮝﻲ‪ ‬ﻃﺮح ﻛﺠﺎن‪ ،‬اڄ ﺗﻮﮐﻲ زﻣﻴﻦ ڏﺳﮡ ﻻ‪ ‬وﭸﮣﻮ آﻫﻲ‪،‬‬
‫ﺷﺎم ﺟﻮ ﻣﻮﭨﻨﺪﻳﻦ‪“.‬‬
‫”ﺗﻪ ﮀﺎ ﺳﺎرو ڏﻳﻨﻬﻦ ﻣﺎﻧﻲ ﻧﻪ ﻣﻠﻨﺪي؟“ ﻣﻮن ﻣﺮﻛﻨﺪي ﭘﮁﻴﻮ ۽ ﻏﻮر ﺳﺎن ﺳﺮوﺟﺎ دﻳﻮي‪ ‬ڏاﻧﻬﻦ‬
‫ڏﭠﻮ‪ .‬ﺳﺮوﺟﺎ دﻳﻮي وﻫﻨﺠﻲ آﺋﻲ ﻫﺌﻲ ۽ ﺑﻨﺎرﺳﻲ ﺳﻠﻚ ﺟﻲ ﺳﻔﻴﺪ ﺳﺎڙﻫﻲ ﭘﺎﺋﻲ وﻳﭡﻲ ﻫﺌﻲ‪.‬‬
‫ﺳﻨﺪس ﮘﺎڙﻫﺴﺮي ﭼﻬﺮي ﺟﻮ ﭘﻜﻮ ﭘﺨﺘﻮ ﺣﺴﻦ ﻋﺠﺐ دﻟﻜﺶ ﭘﺌﻲ ﻟﮙﻮ‪ .‬ﻣﻮن ﺳﻮﭼﻴﻮ‪ ،‬ﻫﻦ‬
‫ﻋﻤﺮ ۾ ﺋﻲ ﻫﻲ‪ ‬ﻋﻮرت اﻳﺘﺮي ﺧﻄﺮﻧﺎڪ ﺣﺪ ﺗﺎﺋﻴﻦ ﺣﺴﻴﻦ آﻫﻲ ﺗﻪ ﺟﻮاﻧﻲ‪ ‬۾ ﺳﻨﺪس اداﺋﻮن‬
‫ﻛﻴﺘﺮﻳﻮن ﻧﻪ دل ﮐﺴﻴﻨﺪڙ ﻫﻮﻧﺪﻳﻮن‪.‬‬
‫ﺳﺮوﺟﺎ دﻳﻮي ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪“:‬ﻧﻪ! ﻣﺎن ﻛﺮﭘﺎ رام ﺟﻲ ﻫﭥﺎن ﭔﻦ ﭘﻬﺮن ﺟﻮ ﮐﺎڌو ﻣﻮﻛﻠﻲ ڏﻳﻨﺪﻳﺲ‪“.‬‬
‫رﻳﮑﺎ ﭘﮁﻴﻮ‪“:‬ﭘﺮ ﻫﻮ اﺳﺎن ﮐﻲ ﮔﮇﺑﻮ ﻛﭥﻲ؟“‬
‫ﺳﺮوﺟﺎ دﻳﻮي ﭼﻴﻮ‪“:‬ﻫﻮ ﻣﺎﻧﻲ ﮐﮣﻲ ﺗﻮﻫﺎن ﮐﻲ ﺷﻜﺎر ﮔﻬﺮ ﺗﻲ اﭼﻲ ﻣﻠﻨﺪو‪“.‬‬
‫”اﻫﻮ ﺷﻜﺎر ﮔﻬﺮ ﻛﭥﻲ آﻫﻲ؟“ ﻣﻮن رﻳﮑﺎ ﮐﺎن ﭘﮁﻴﻮ‪.‬‬
‫”ﺟﺘﻲ اﺳﺎن ﺟﻲ زﻣﻴﻦ ﺧﺘﻢ ﭤﺌﻲ ﭤﻲ ۽ ﺟﻬﻨﮕﻞ ﺷﺮوع ﭤﺌﻲ ﭤﻮ‪ ،‬اﺗﻲ ﻫﻠﻲ‪ ،‬ﻣﺎن ﺗﻮﮐﻲ‬
‫ڏﻳﮑﺎري ﮀﮇﻳﻨﺪﻳﺲ‪ “.‬رﻳﮑﺎ ﭼﻴﻮ‪.‬‬
‫ﻣﻨﺠﻬﻨﺠﻲ ﺳﺎﻣﻬﻮن ﭜﺖ ﺗﻲ ﭔﻪ ﺗﺼﻮﻳﺮون ﭨﻨﮕﻴﻞ ﻫﻴﻮن‪ ،‬وﻳﻜﺮي ﭼﻬﺮي وڏﻳﻦ ﻣﮁﻦ‪ ،‬۽‬
‫ﮐﺎڏي‪ ‬ﺗﻲ ﭔﻨﻬﻲ ﻃﺮﻓﻦ ﮐﺎن ﮀﻜﻴﻞ راﺟﭙﻮت وﺿﻊ ﺟﻲ ڏاڙﻫﻲ‪ ،‬ﮔﻬﺮﻳﻮن ﭼﻤﻜﻴﻠﻴﻮن ۽‬
‫ﭘﺮوﻗﺎر اﮐﻴﻮن‪ ،‬ﻣﭥﻲ ﺗﻲ ﻛﻠﻒ ﻟﮙﻞ ﻛﭙﮍي واري ﭘﮗ‪ ،‬ﻫﻜﮍي ﺟﻲ ﻋﻤﺮ وڌﻳﻚ ﭘﺌﻲ ﻟﮙﻲ‪،‬‬
‫ﭔﺌﻲ ﺟﻲ ﮔﻬﭧ‪ ،‬ﭘﺮ ﭔﻨﻬﻲ ﺟﻲ ﺷﻜﻠﻦ ۾ ﺗﻤﺎم ﮔﻬﮣﻲ ﻣﺸﺎﺑﻬﺖ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﺟﻴﺌﻦ ﻣﻮن ﺳﺎﺗﺮي ۽‬
‫رﻳﮑﺎ ﺟﻲ ﭼﻬﺮﻳﻦ ۾ ڏﭠﻲ ﻫﺌﻲ‪.‬‬
‫ﻣﻮن ﭔﻨﻬﻲ ﺗﺼﻮﻳﺮن ﺟﻲ ﺑﺎري ۾ رﻳﮑﺎ ﺟﻲ ﻣﺎ‪ ‬ﮐﺎن ﭘﮁﻴﻮ‪.‬‬
‫ﺳﺮوﺟﺎ دﻳﻮي‪ ‬ﺟﻮ ﭼﻬﺮو ﻣﺮﺟﻬﺎﺋﺠﻲ وﻳﻮ‪ ،‬ﻫﻦ ﻫﻚ ﻟﻤﺤﻲ ﻻ‪ ‬ﭔﻨﻬﻲ ﺗﺼﻮﻳﺮن ڏاﻧﻬﻦ ﻧﻬﺎري‪،‬‬
‫ﻧﻈﺮون ﭰﻴﺮاﺋﻲ ﮀﮇﻳﻮن‪ ،‬آﻫﺴﺘﻲ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪“:‬وڏي ﻋﻤﺮ وارو ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ﻣﮍس آﻫﻲ‪ ،‬ﭔﻴﻮ ﺟﻴﻜﻮ‬
‫ﻧﻨﮃي ﻋﻤﺮ ﺟﻮ ﭤﻮ ﻟﮙﻲ‪ ،‬اﻫﺎ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ڏﻳﺮ ﺟﻲ آﻫﻲ!“‬
‫”ﭔﺌﻲ ﻛﭥﻲ آﻫﻦ؟“‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﺳﺮوﺟﺎ دﻳﻮي ﻛﺠﻬﻪ ﺑﻪ ﻧﻪ ﮘﺎﻟﻬﺎﻳﻮ‪ ،‬اﮐﻴﻦ ۾ ﮘﻮڙﻫﺎ ﺗﺮڻ ﻟﮙﺎ‪.‬‬

‫رﻳﮑﺎ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪ “:‬ﭔﺌﻲ ﮔﺬاري وﻳﺎ آﻫﻦ‪“.‬‬
‫ﺳﺮوﺟﺎ دﻳﻮي ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪“:‬ﺟﻴﺴﺘﺎﺋﻴﻦ ﭔﺌﻲ ﭜﺎﺋﺮ ﺟﻴﺌﺮا ﻫﺌﺎ‪ ،‬ﻫﻲ‪ ‬وادي ﺳﺮﺳﺒﺰ ﻫﺌﻲ ۽‬
‫زﻧﺪﮔﻲ‪ ‬ﺟﻴﺎن ﺟﻴﺌﺮي ﺟﺎﮘﻨﺪي ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﭘﻮرن ﭨﻦ ﺳﻮن اﻳﻜﮍن ۾ ﭘﻮک ﭤﻴﻨﺪي ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﭘﻨﺠﺎﻫﻪ‬
‫ﮐﺎن ﺗﻪ ﻣﭥﻲ اﺳﺎن ﺟﺎ ﻫﺎري ﻫﻮﻧﺪاﻫﺌﺎ‪ ،‬ﻫﻦ ﺣﺎوﻳﻠﻲ‪ ‬ﺟﻮ ﺷﺎن ﺋﻲ ﻧﺮاﻟﻮ ﻫﻮﻧﺪو ﻫﻮ‪ .‬اﻧﻬﻦ ﺟﻲ‬
‫ﮔﺬاري وﭸﮡ ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬ﺳﭛ ﻛﺠﻬﻪ اﺟﮍي وﻳﻮ…‪.‬ﻣﺎن ﻋﻮرت ذات‪ ،‬ﻛﻴﺴﺘﺎﺋﻴﻦ ﻫﻲ‪ ‬زﻣﻴﻦ‬
‫ﺳﻨﭝﺎﻟﻲ ﺳﮕﻬﻨﺪﻳﺲ‪ ،‬ﮀﻮﻛﺮي‪ ‬ﺟﻲ ﺷﺎدي ﭤﻲ وﺋﻲ آﻫﻲ‪ ،‬ﺻﺮف ﺳﺖ ﻫﺎري ﺑﭽﻴﺎ آﻫﻦ‪ ،‬اﻫﻲ‬
‫ﺑﻪ ﺳﺪاﺋﻴﻦ ﭜﭵﮡ ﺟﻮن ﮘﺎﻟﻬﻴﻮن ﻛﻨﺪا آﻫﻦ‪ ،‬ان ﻛﺮي ﻣﻮن ﺳﻮﭼﻴﻮ آﻫﻲ ﺗﻪ زﻣﻴﻦ وﻛﮣﻲ ﻣﺎن‬
‫ﺑﻪ وﭸﻲ ڌي‪ ‬وٽ رﻫﺎن…‪.‬ﭘﺮ ﺟﻴﻜﮇﻫﻦ اﺗﻲ دل ﻧﻪ ﻟﮙﻲ ﺗﻪ ﻫﺮدوار ﻫﻠﻲ وﻳﻨﺪﻳﺲ‪ ،‬ﻫﺎﮢﻲ ﻫﻦ‬
‫وﻳﺮاﻧﻲ ۾ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ دل ﻛﺎﻧﻪ ﭤﻲ ﻟﮙﻲ‪“.‬‬
‫”ﭘﺮ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ دل ﺷﺎﻳﺪ ﻟﮙﻲ وﭸﻲ‪“.‬‬
‫ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪“:‬ڏﺳﻲ وٺ ﺟﮙﻬﻪ ﭘﺴﻨﺪ اﭼﺌﻲ ﺗﻪ ﺳﻮدي ۾ ﺑﻪ ﭠﻬﻲ ﭘﻮﻧﺪاﺳﻴﻦ‪“.‬‬
‫ﻣﻮن ﭘﮁﻴﻮ‪“:‬ﮀﺎ ﻣﻮن ﮐﻲ ﺳﭛ ﻛﺠﻬﻪ ﺧﺮﻳﺪﮢﻮ ﭘﻮﻧﺪو‪“.‬‬
‫”ﻧﻪ‪ “.‬ﻫﻮ‪ ‬ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪” ،‬ﻫﻲ ﮔﻬﺮﻣﺎن ﻧﻪ ڏﻳﻨﺪﻳﺲ‪ ،‬ﻫﻲ‪ ‬ﺣﺎوﻳﻠﻲ اﺳﺎن ﺟﻲ وڏن ﺟﻲ آﺧﺮي‬
‫ﻧﺸﺎﻧﻲ آﻫﻲ‪ ،‬ﻫﻦ ﺳﺎن ﮔﮇ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ۽ رﻳﮑﺎ ﺟﻲ ﻻ‪ ‬ﭘﻨﺠﺎﻫﻪ اﻳﻜﮍ زﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﭘﺎڻ وٽ رﮐﻨﺪﻳﺲ‪،‬‬
‫ﺗﻮﮐﻲ ﻛﻮ اﻋﺘﺮاض ﺗﻪ ﻧﺎﻫﻲ؟“‬
‫”ﻧﻪ ﻧﻪ‪ “،‬ﻣﻮن ﭼﻴﻮ‪“،‬ﻣﻮن ﮐﻲ ﺗﻪ ڏاڍي ﺧﻮﺷﻲ ﭤﻴﻨﺪي ﺟﻴﻜﮇﻫﻦ اوﻫﺎن ﻫﺘﻲ رﻫﻨﺪا‪ ،‬ﻫﻚ ﮐﺎن‬
‫ﭔﻪ وڌﻳﻚ ﭜﻼ ﭤﻴﻨﺪا آﻫﻦ‪ ،‬ﭔﻴﻮ ﺗﻪ ﻣﺎن ﺑﻪ اﻳﺘﺮي ﺳﺎري زﻣﻴﻦ وﭠﻲ ﮀﺎ ﻛﻨﺪس‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ ﻣﻮن وٽ‬
‫اﻳﺘﺮا ﭘﺌﺴﺎ ﺑﻪ ﻛﻮﻧﻪ آﻫﻦ!“‬
‫ﺳﺮوﺟﺎ دﻳﻮي ﮐﺎڌي ﺟﻲ ﻣﻴﺰ ﺗﺎن اﭤﻨﺪي ﭼﻴﻮ‪“:‬ﻧﻴﺮن ﻛﺮي ﺳﻮﻳﺮ ﺋﻲ ﻧﻜﺮي وﭸﻮ ﺗﻪ ﺳﭡﻮ‪،‬‬
‫ﺣﺎوﻳﻠﻲ‪ ‬ﺟﻲ ﭔﺎﻫﺮان ﮔﻬﻮڙا ﺗﻴﺎر ﻫﻮﻧﺪا‪“.‬‬
‫رﻳﮑﺎ ﺟﻲ ﻣﺎ‪ ‬ﺟﻲ وﭸﮡ ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬ﻣﺎن ﺳﻮﭼﻲ رﻫﻴﻮ ﻫﻮس ﺗﻪ رات واري ﺣﻤﻠﻲ ﺟﻲ ﮘﺎﻟﻬﻪ رﻳﮑﺎ‬
‫ﮐﻲ ﭔﮅاﺋﻲ ﮀﮇﻳﺎن‪ ،‬ﺗﻪ اﻳﺘﺮي ۾ رﻳﮑﺎ ﭘﮁﻴﻮ‪“:‬ﻫﻦ ﭜﮍﭜﺎﻧﮓ ﻋﻼﺋﻘﻲ ۾ ﮀﻮ ﭤﻮ رﻫﮡ ﭼﺎﻫﻴﻦ؟ ﮀﺎ‬
‫ﻛﻨﻬﻦ ﺟﻲ ﻣﺤﺒﺖ ۾ َ‬
‫ﻫﺎر ﮐﺎﺋﻲ آﻳﻮ آﻫﻴﻦ؟“‬
‫ﻫﺎر ﻧﻪ ﭼﻮﻧﺪس ﮀﺎﻛﺎڻ ﺗﻪ ﻣﻮن‬ ‫ﻣﺎن ﭤﻮري وﻗﻔﻲ ﮐﺎن ﭘﻮ‪ ‬ﭼﻮڻ ﻟﮙﺲ‪ “:‬ﻧﻪ ﺗﻪ‪ ،‬ﻣﺎن ان ﮐﻲ َ‬
‫اﻫﮍي ﻣﺤﺒﺖ ﺋﻲ ﻛﺎﻧﻪ ﻛﺌﻲ آﻫﻲ ﺟﻮ…‪.‬ﭘﺮﻣﺎن ﻛﻨﻬﻦ ﮐﺎن ﻫﺎرڻ ﺿﺮور ﭤﻮ ﭼﺎﻫﻴﺎن!“‬
‫”ﮀﻮ؟“‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫”اﻧﻜﺮي ﺗﻪ زﻧﺪﮔﻲ‪ ‬۾ ﺻﺮف ﮔﻞ ﻧﻪ آﻫﻦ‪ ،‬زﺧﻤﻦ ﺳﺎن ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻲ ﮔﺬاري ﭤﻲ ﺳﮕﻬﺠﻲ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ‬
‫زﺧﻢ ۽ ﺣﺴﺮﺗﻮن ﮔﻬﮣﻲ دﻳﺮ ﺗﺎﺋﻴﻦ ﻳﺎد رﻫﻨﺪﻳﻮن آﻫﻦ‪ ،‬اﻧﻬﻦ ﺟﻮ درد‪ ،‬ﻛﻨﻬﻦ ﺟﻬﺮﮢﻲ واﻧﮕﺮ‬
‫ﭘﻴﻮ وﻫﻨﺪو آﻫﻲ‪“.‬‬
‫”ﭘﺮ ﻫﺘﻲ ﺗﻮﮐﻲ ﻣﺤﺒﺖ ﻛﺮڻ ﻻ‪ ‬ﻛﻬﮍي ﻋﻮرت ﻣﻠﻨﺪي؟ ﻣﺎن ﺑﻪ ﭔﻦ ڏﻳﻨﻬﻦ ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬ﺳﺎﻫﺮي‬
‫ﮔﻬﺮ ﻣﻮﭨﻲ وﻳﻨﺪﻳﺲ‪ .‬ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﺎ‪ ‬ﺑﻪ‪ ،‬ﺟﻴﻜﮇﻫﻦ ﺗﻮ زﻣﻴﻦ ﺧﺮﻳﺪ ﻛﺮي ورﺗﻲ ﺗﻪ اﻫﺎ ﺑﻪ ﻫﺘﺎن‬
‫ﻟﮇي ﻫﻠﻲ ﻣﻮن ﺳﺎن رﻫﻨﺪي‪ ،‬ﺗﻮن ﻫﻦ وﻳﺮاﻧﻲ ۾ ﻛﻨﻬﻦ ﺳﺎن ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﺪﻳﻦ؟“‬
‫”ﻣﺎن ﺷﺎﻳﺪ ﻛﻨﻬﻦ ﻫﺮﮢﻲ‪ ‬ﺳﺎن ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﺪس‪ ،‬دل ۾ ﭘﻴﺎر ﻫﺠﻲ ﺗﻪ ﭘﭥﺮ ﺑﻪ ﻧﺮم ﮔﺪاز ﭤﻲ‬
‫وﻳﻨﺪو آﻫﻲ‪ .‬ﻫﻦ ﺣﺎوﻳﻠﻲ‪ ‬ﺟﻲ وﺳﻴﻊ ﺑﻴﭡﻚ ﻣﺎن‪ ،‬ﻣﻮن ﮐﻲ ﻛﻨﻬﻦ ﺟﻲ ﮀﻴﺮﻳﻦ ﺟﻲ ﮀﮡ ﮀﮡ‬
‫ﭔﮅڻ ۾ اﻳﻨﺪي‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ ﻻ‪ ‬ﻛﻨﻬﻦ ﺟﻮ ﺗﺼﻮر ﺑﻪ ﻛﺎﻓﻲ آﻫﻲ‪“.‬‬
‫”ﻋﺠﻴﺐ ﭼﺮﻳﻮ ﻣﺎﮢﻬﻮ آﻫﻴﻦ!“‬
‫”ﭼﺮﻳﻮ ﻫﺠﺎن ﻫﺎ ﺗﻪ اﻧﺴﺎﻧﻦ ﺟﻲ آﺑﺎدي ﮀﮇي ﻫﻦ ﺳﻨﺴﺎن ﻋﻼﺋﻘﻲ ۾ ﮀﻮ اﭼﺎن ﻫﺎ‪“.‬‬
‫رﻳﮑﺎ ڊﮔﻬﻮ ﺳﺎﻫﻪ ﮐﻨﻴﻮ ۽ ﮐﺎڌي ﺟﻲ ﻣﻴﺰ ﺗﺎن اﭤﻲ ﮐﮍي ﭤﻲ‪ ،‬ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪“:‬ﺗﻮن ﭔﺎﻫﺮ ﻫﻞ‪ ،‬ﻣﺎن‬
‫ﻛﭙﮍا ﺑﺪﻻﺋﻲ اﭼﺎن ﭤﻲ‪“.‬‬
‫رﻳﮑﺎ ﺟﮇﻫﻦ ﻛﭙﮍا ﺑﺪﻻﺋﻲ ﺣﺎوﻳﻠﻲ‪ ‬ﮐﺎن ﭔﺎﻫﺮ آﺋﻲ ﺗﻪ ﻫﻦ ﮐﻲ ﻫﻠﻜﻲ ﮘﺎڙﻫﺴﺮي ۽ ﺳﺮﻣﺎﺋﻲ‬
‫رﻧﮓ وارو ﭼﻮﻟﻮ ﭘﺎﺗﻞ ﻫﻮ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﺗﻲ ﺳﻮﻧﺎ ﺑﭩﮡ ﭨﺎﻛﻴﻞ ﻫﺌﺎ ۽ ﻫﻠﻜﻲ ﮘﺎڙﻫﺴﺮي ۽ ﺳﺮﻣﺎﺋﻲ‬
‫رﻧﮓ وارو ﭼﻮڙﻳﺪار ﭘﺎﺟﺎﻣﻮ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﻣﺎن ﻫﻦ ﺟﻲ ﭜﺮﻳﻞ ﭜﺮﻳﻞ ﭨﻨﮕﻦ ﺟﻲ دل ۾ ﭘﻴﻬﻲ وﻳﻨﺪڙ‬
‫ﺳﻮﻧﻬﻦ‪ ،‬ﻋﺠﺐ ﺑﻬﺎر ﺟﻮ اﺣﺴﺎس ﭘﻴﺪا ﻛﺮي رﻫﻲ ﻫﺌﻲ‪ .‬وار‪ ،‬ﻫﻚ ڊﮔﻬﻲ ۽ ﻟﻬﺮاﺋﻴﻨﺪڙ‬
‫ﭼﻮﭨﻲ‪ ‬۾ ﭔﮅل ﻫﺌﺲ ﭘﺮ ﻫﻜﮍي ﭼﮗ ﻧﻜﺮي آﺋﻲ ﻫﺌﺲ ﻳﺎ ﭘﺎڻ ﮀﮇي ڏﻧﻲ ﻫﺌﺎﺋﻴﻦ‪ ،‬ﺟﻴﻜﺎ‬
‫ﺳﻨﺪس ﮘﭩﻲ ﺗﻲ ﻟﻬﺮاﺋﻲ رﻫﻲ ﻫﺌﻲ‪ .‬ﺣﺴﻦ ﻗﺪرت ﺑﻪ آﻫﻲ ﺗﻪ ﻛﺎرﻳﮕﺮي ﺑﻪ‪ ،‬ﻣﻮن ﺳﻮﭼﻴﻮ‪.‬‬
‫رﻳﮑﺎ ﭘﻨﻬﻨﺠﻮ رﺋﻮ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﮘﭽﻲ‪ ‬ﺟﻲ ﭼﻮﮔﺮد ﭰﻴﺮاﺋﻲ ﮀﮇﻳﻮ ﻫﻮ ۽ ﻛﻨﻬﻦ ﻫﻮﺷﻴﺎر‬
‫ﮔﻬﻮڙﻳﺴﻮار ﺟﻴﺎن ﮔﻬﮍي ﺟﻲ ﭘﭡﻲ‪ ‬ﺗﻲ ﭼﮍﻫﻴﻞ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﻣﺎن ﭤﻮري اﭨﻜﻞ ﺳﺎن ﭼﮍﻫﻴﻢ ﮀﺎﻛﺎڻ‬
‫ﺗﻪ ﻣﻮن ﺗﻪ رﮘﻮ دارﺟﻠﻨﮓ ۾ ﮔﺮﻣﻴﻦ واري ﻣﻮﺳﻢ ۾ ﮔﻬﻮڙن ﺗﻲ ﺳﻴﺮ ﻛﻴﻮ ﻫﻮ‪.‬‬
‫اﺳﺎن ﺟﻲ ﮔﻬﻮڙن ﺟﻲ ﭜﺮﺳﺎن ﭨﻲ ﭼﺎر ﻛﮍﻣﻲ ادب ﺳﺎن ﺑﻴﭡﺎ ﻫﺌﺎ‪ .‬اﻧﻬﻦ ﻣﺎن ﻫﻜﮍي ڏاﻧﻬﻦ‬
‫ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ڌﻳﺎن ﮀﻜﺠﻲ وﻳﻮ‪ .‬وڏي ﮐﺎڏي‪ ،‬ﮔﻬﺎﭨﻴﻮن ﻣﮁﻮن ۽ ﮔﻬﺎﭨﺎ ﭜﺮون‪ ،‬ﭼﻨﺠﻬﻴﻮن اﮐﻴﻮن‪.‬‬
‫ﮀﻜﻲ ﭔﮅل ﭘﮙﮍي‪ ‬ﺳﺒﺐ ﺳﻨﺪس ﺳﻮڙﻫﻲ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ اﭸﺎن ﺑﻪ ﻧﻨﮃڙي ﭘﺌﻲ ﻟﮙﻲ‪ .‬ﻫﻮ ﭘﮡ ﻣﻮن‬
‫ﮐﻲ ﭼﭝﻨﺪڙ ﻧﮕﺎﻫﻦ ﺳﺎن ﮔﻬﻮري رﻫﻴﻮ ﻫﻮ‪.‬‬
‫ﭤﻮرو اﮘﺘﻲ وﭸﮡ ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬ﻣﻮن ﺟﮇﻫﻦ ان ﺷﺨﺺ ﺟﻲ ﺑﺎري ۾ رﻳﮑﺎ ﮐﺎن ﭘﮁﻴﻮ ﺗﻪ ﻫﻦ ﭔﮅاﻳﻮ ﺗﻪ‬
‫‪:‬‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫”اﻫﻮ راوت آﻫﻲ‪ ،‬ﻛﮍﻣﻴﻦ ﺟﻲ ﻣﭥﺎن ﻣﺌﻨﻴﺠﺮ آﻫﻲ‪ ،‬ﭘﺮ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺟﻮ ڏاڍو ﻇﺎﻟﻢ ﻣﺎﮢﻬﻮ آﻫﻲ‪“.‬‬
‫”ﺗﻪ ﭘﻮ‪ ‬اﻫﮍي ﻣﺎﮢﻬﻮ‪ ‬ﮐﻲ ﮀﻮ رﮐﻴﻮ َ‬
‫اﭤﻮ“‬
‫”ﺳﭵﻮ ﻛﻢ اﻫﻮ ﻛﻨﺪو آﻫﻲ‪ ،‬اﺳﺎن ﺟﻲ ﺑﺎﺑﺎ ﺟﻲ وﻗﺖ ﮐﺎن اﻫﻮ ﺋﻲ ﺷﺨﺺ زﻣﻴﻨﻮن‬
‫ﺳﻨﭝﺎﻟﻴﻨﺪو آﻳﻮ آﻫﻲ‪ ،‬ﺳﺨﺖ ﻣﺎﮢﻬﻮ ﺿﺮور آﻫﻲ ﭘﺮ ﻛﮍﻣﻲ اﻫﮍن ﻣﺎﮢﻬﻦ ﺳﺎن ﺋﻲ ﭠﻴﻚ ﻫﻠﻨﺪا‬
‫آﻫﻦ‪ .‬ﺷﻬﺮ وﭸﻲ َڍ َل َﭔ َﻞ ﺑﻪ اﻫﻮ ﺋﻲ ﭜﺮي اﻳﻨﺪو آﻫﻲ‪ ،‬ﻛﻮرٽ ﻛﭽﻬﺮي‪ ‬ﺟﺎ ﻛﺎﻏﺬ ﺑﻪ اﻫﻮﺋﻲ‬
‫ڏﺳﻨﺪو ﻛﻨﺪو آﻫﻲ‪ ،‬اﻫﻮ ﻧﻪ ﻫﺠﻲ ﺗﻪ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﺎ‪ ‬وﻳﭽﺎري ﮀﺎ ﻛﺮي ﺳﮕﻬﻨﺪي‪ ،‬ﺗﻮن ﭘﺎڻ‬
‫ﺳﻮچ‪ .‬ان ﺟﻲ آﺳﺮي ﺗﻪ ﻫﻦ ﺟﻬﻨﮕﻞ ۾ رﻫﻲ ﭘﺌﻲ آﻫﻲ‪ ،‬ﻫﺎﮢﻲ ﺗﻮن اﭼﻲ وﻳﻨﺪﻳﻦ ﺗﻪ ﺟﻴﺌﻦ‬
‫وﮢﺌﻲ ﺗﻴﺌﻦ ﻛﺠﺎن‪“.‬‬
‫زﻣﻴﻦ ﻫﻴﭟ ﻣﭥﺎﻧﻬﻴﻦ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﻛﭥﻲ ﭘﻴﭽﺮا اﭼﻲ ﭘﺌﻲ وﻳﺎ‪ ،‬ﻛﭥﻲ ﻣﻴﺪاﻧﻲ ﻋﻼﺋﻘﻮ ﺗﻪ ﻛﭥﻲ‬
‫ﮐﻴﮍﻳﻞ زﻣﻴﻦ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﭘﺮ ﮔﻬﮣﻲ زﻣﻴﻦ ﮐﻴﮍﻳﻞ ﻛﺎﻧﻪ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ۾ ﮔﺎﻫﻪ‪ ،‬ﭔﻮﭨﺎ‪ ،‬وﻟﻴﻮن ۽ ﭔﻮڙا‬
‫ﭰﭩﻲ آﻳﺎ ﻫﺌﺎ‪ ،‬ﭔﻨﻲ‪ ،‬زﻣﻴﻦ ﺟﻲ ﺳﻄﺢ ﮐﺎن ﭤﻮرو ﻣﭥﭝﺮي ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﭨﻦ ﺳﻮن اﻳﻜﮍن ﺟﻲ اﻳﺮاﺿﻲ‬
‫۾ ﭨﻨﻬﻲ ﭘﺎﺳﻦ ﮐﺎن ﻧﻨﮃي داﺋﺮي واري ﺻﻮرت ۾ ﺳﺮﭜﻨﻲ‪ ‬ﺟﻮ ﭘﻬﺎڙي ﺳﻠﺴﻠﻮ ﻫﻮ‪ ،‬وچ ۾‬
‫ﻫﻚ ﻧﺪي ﻫﺌﻲ ﺟﺎ ﭔﻨﻲ‪ ‬ﺟﻲ ﻫﻴﭡﺎن ﮔﺬري ﻛﻮاڙي ﻗﻠﻌﻲ ﺟﻲ ﻃﺮف ﭘﺌﻲ ﻫﻠﻲ وﺋﻲ‪ .‬زﻣﻴﻦ‬
‫ﻛﺎري رﻧﮓ ﺟﻲ ﭘﺮ زرﺧﻴﺰ ﻫﺌﻲ‪ .‬ﻣﻮن ﺳﻮﭼﻴﻮ…‪ !.‬ﻧﺪي‪ ‬۾ ﭘﺎﮢﻲ ﺑﻪ ﻣﻮﺟﻮد ﻫﻮ‪ ،‬اﻧﻜﺮي‬
‫ﻫﻚ ﺳﭡﻮ ﻓﺎرم ﭠﻬﻲ ﭘﺌﻲ ﺳﮕﻬﻴﻮ‪.‬‬
‫اﺳﺎن ﺟﺎ ﮔﻬﻮڙا ﻫﻚ ﭘﻬﺎڙي ﭘﻴﭽﺮي ﺗﺎن ﺟﻬﻨﮕﻞ ﺟﻲ ﻃﺮف ﻫﻠﻲ رﻫﻴﺎ ﻫﺌﺎ‪ .‬آﺳﻤﺎن ﺗﻲ ﮐﻴﺮ‬
‫ﺟﻬﮍا اﮀﺎ اﮀﺎ ﻛﻜﺮ ﻫﺌﺎ ۽ ﻣﺎن رﻳﮑﺎ ﺟﻲ ﻟﻬﺮاﺋﻴﻨﺪڙ ﭼﻮﭨﻲ‪ ‬ﮐﻲ ڏﺳﻲ رﻫﻴﻮ ﻫﻮس‪ .‬ﻫﻦ ﺟﻮ‬
‫رﺋﻮ ﺑﻪ ﻛﮇﻫﻦ ﭼﻮﭨﻲ ﺳﺎن اﭨﻜﻲ ﭤﻲ ﭘﻴﻮ ﺗﻪ ﻛﮇﻫﻦ ﻫﻮا ۾ ﭰﻴﺮﻳﻮن ﭘﺎﺋﻴﻨﺪو ﭤﻲ رﻫﻴﻮ‪.‬‬
‫”اوﻧﻬﻪ“ ﻛﺮي رﻳﮑﺎ آﺧﺮﻛﺎر ﭘﻨﻬﻨﺠﻮ رﺋﻮ ﮔﻬﻮڙي ﺟﻲ َﻫﻨﻲ ﺳﺎن ﭔﮅي ﮀﮇﻳﻮ ۽ ﻣﺎن ﻫﻦ ﺟﻲ‬
‫ﺳﻨﻬﮍي ڊﮔﻬﻲ ﮘﭽﻲ‪ ‬ﺟﻲ وﻛﮍ ڏاﻧﻬﻦ ڏﺳﻲ رﻫﻴﻮ ﻫﻮس‪ ،‬ﻫﻮ‪ ‬وڏي ﻛﺎرﻳﮕﺮي‪ ‬ﺳﺎن‬
‫ﮔﻬﻮڙو ڊوڙاﺋﻲ رﻫﻲ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﻣﻮن ﮐﻲ ﺳﺎﮢﺲ ﺳﺎٿ ڏﻳﮡ ۾ ﻛﺎﻓﻲ ﺗﻜﻠﻴﻒ ﭘﺌﻲ ﻣﺤﺴﻮس‬
‫ﭤﻲ‪ ،‬اﻧﻜﺮي ﺑﻪ ﺟﻮ ﻣﺎن رﺳﺘﻲ ﺗﻲ ڏﺳﮡ ﺑﺠﺎ‪ ‬ﻫﻦ ﮐﻲ ﻫﻦ ﺟﻲ ﮔﻬﻮڙي ﺟﻲ ﭨﻮﻫﻪ ﺗﻲ ﭘﺌﻲ‬
‫ﻫﻠﻴﺲ‪ .‬ﻋﻮرﺗﻮن ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﭼﻬﺮي ﺗﻲ ﭘﻮﻧﺪڙ ﻧﻈﺮون ﻫﻜﺪم ﻣﺤﺴﻮس ﻛﺮي وﭠﻨﺪﻳﻮن آﻫﻦ‪،‬‬
‫ﭘﻮ‪ ‬اﻧﻬﻦ ﺟﻮ ﭼﻬﺮو ﮘﺎڙﻫﻮ ﭤﻲ وﻳﻨﺪو آﻫﻲ‪ ،‬اﮐﻴﻮن ﺟﻬﻜﻲ وﻳﻨﺪﻳﻮن آﻫﻦ ۽ ﺳﻤﻮري ﺟﺴﻢ‬
‫۾ ﺳﺮﺳﺮاﻫﭧ ﭰﻬﻠﺠﮡ ﻟﮙﻨﺪي آﻫﻲ‪ .‬ﮘﺎﻟﻬﻴﻮن ﻛﻨﺪي ﻛﻨﺪي رﻳﮑﺎ ﻛﻴﺘﺮي دﻳﺮ ﺗﺎﺋﻴﻦ ﭼﭗ‬
‫ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ ﺟﮇﻫﻦ ﻣﺎن ﺳﻨﺪس ﭼﻬﺮي ﺟﻲ ﺣﺴﻦ ۾ ﮐﻮﺋﺠﻲ وﻳﻮ ﻫﻮس‪ ،‬ﺗﮇﻫﻦ ﮐﺎن ﭼﭗ‬
‫ﻫﺌﻲ!‬
‫آﺧﺮ ﻫﻮ‪ُ ‬ان ڊﮔﻬﻲ ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ‪ ‬ﮐﻲ ﭨﻮڙﻳﻨﺪي ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪:‬‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫”ﻛﺠﻬﻪ ﺗﻪ ﮘﺎﻟﻬﺎ‪“!‬‬
‫”ﮀﺎ ﮘﺎﻟﻬﺎﻳﺎن؟“‬
‫ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﺳﻮال ﭔﮅڻ ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬ﻫﻮ وري ﺧﺎﻣﻮش ﭤﻲ وﺋﻲ‪.‬‬
‫ﺷﻜﺎر ﮔﻬﺮ ﺗﺎﺋﻴﻦ اﺳﺎن ﺳﭵﻮ ﻣﻔﺎﺻﻠﻮ اﺳﺎن ﭼﭗ ﭼﺎپ ﻃﺌﻲ ﻛﻴﻮﺳﻴﻦ‪.‬‬
‫*‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﭘﭥﺮ ﺟﻮ ﭠﻬﻴﻞ ﺷﻜﺎر ﮔﻬﺮ ڏاڍي ﭰﭩﻞ ﺣﺎﻟﺖ ۾ ﻣﻮﺟﻮد ﻫﻮ‪ .‬ﻛﮇﻫﻦ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻋﻤﺪي‬
‫ﺣﺎﻟﺖ ۾ ﺿﺮور ﻫﻮﻧﺪو‪ ،‬وڏا وڏا ﻣﻀﺒﻮط دروازا‪ ،‬ڊﮔﮭﻦ ﻣﺤﺮاﺑﻦ وارﻳﻮن درﻳﻮن‪ ،‬ﺟﻴﻜﻲ‬
‫ﺟﻬﻨﮕﻞ ﺟﻲ ﻃﺮف ﭘﺌﻲ ﮐﻠﻴﻮن‪ .‬ﭜﺮﺳﺎن ﺋﻲ ﻧﺪي ﭘﺌﻲ وﻫﻲ‪ ،‬ﺷﻴﺸﻲ ﺟﻴﺎن ﺷﻔﺎف ﺻﺎف‬
‫ﺳﭥﺮو ۽ ﻣﭡﻮ ﭘﺎﮢﻲ‪ ،‬ﺷﻜﺎرﮔﻬﺮ ﺟﻲ ﭼﺌﻨﻲ ﭘﺎﺳﻦ ﮐﺎن ﺑﺎﻧﺲ ﺟﻲ ﻟﻜﮍن ﺳﺎن ﭠﻬﻴﻞ ﻟﻮڙﻫﻮ ﻫﻮ‬
‫۽ ﻫﻜﮍو ﺑﺎﻏﻴﭽﻮ‪ ،‬ﺟﻴﻜﻮ وﮢﻦ ۽ ﺟﻬﻨﮕﻠﻲ وﻟﻴﻦ ﺳﺎن ﭜﺮﻳﻞ ﻫﻮ‪ ،‬وﻟﻴﻦ ﻣﭥﺎن ﺟﺎ‪ ‬ﺟﺎ‪ ‬ﺗﻲ‬
‫ﻛﺮﻧﻲ ﺟﺎ ﮔﻞ ﭘﺌﻲ ﻟﮍﻛﻴﺎ!‬
‫ﮔﻞ ﮀﻨﻲ ﺟﻬﻮﻣﻜﻦ ﺟﻴﺎن رﻳﮑﺎ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻛﻨﻦ ۾ ﭘﺎﺗﺎ‪.‬‬
‫ﻣﻮن ﭘﮁﻴﻮ‪“:‬ﻫﻦ زﻣﻴﻦ ۾ ﻛﻬﮍي ﭘﻴﺪاوار ﭤﻴﻨﺪي آﻫﻲ‪.‬؟‬
‫ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪“:‬ﺟﻴﺴﺘﺎﺋﻴﻦ ﺑﺎﺑﺎ زﻧﺪﻫﻪ ﻫﻮ ﺗﻪ ﮔﻬﮣﻮ ﻛﺠﻬﻪ ﭘﻮﮐﺒﻮ ﻫﻮ‪ ،‬ﻧﺪي‪ ‬ﺟﻲ ﻛﻨﺎري ﭼﺎﻧﻮر‬
‫ﭤﻴﻨﺪا ﻫﺌﺎ‪ ،‬ﭘﻬﺎڙ واري ﭘﺎﺳﻲ ﺟﻮﺋﺮ ۽ ﻣﻜﺌﻲ ﭤﻴﻨﺪي ﻫﺌﻲ‪ .‬ﻣﻴﺪاﻧﻲ ﺣﺼﻲ ۾ ﻛﮣﻚ‪ ،‬رﻳﺘﻴﻠﻲ‬
‫زﻣﻴﻦ ۾ ﭔﺎﺟﻬﺮ‪ ،‬ﺟﻮار‪ ،‬داﻟﻴﻮن وﻏﻴﺮه‪ ،‬ﺣﺎوﻳﻠﻲ ﺟﻲ وﻳﺠﻬﻦ ﺑﺎﻏﻦ ۾ ﻫﺮ ﻗﺴﻢ ﺟﻮن ﺳﺒﺰﻳﻮن‬
‫ﻫﻴﻮن‪ ،‬ﻫﺎﮢﻲ ﺗﻪ ﺟﻬﻨﮓ ﺋﻲ ﺟﻬﻨﮓ آﻫﻲ‪ .‬ﭘﻮ‪ ‬ﺑﻪ ﮔﻬﺮ ﺟﻲ ﻻ‪ ‬ﮔﻬﮣﻮﻛﺠﻬﻪ اﭼﻲ ﭤﻮ‪“.‬‬
‫ﻣﻮن ﭼﻴﻮ‪“:‬ﺟﻴﻜﮇﻫﻦ ﻛﻮ ﻣﺤﻨﺖ ﻛﻨﺪو ﺗﻪ ﻫﻲ ﺗﻪ ﻫﻚ ﻧﻨﮃڙي ﺟﻨﺖ آﻫﻲ‪“.‬‬
‫ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪“:‬ﺟﻨﺖ ﻧﻪ دوزخ آﻫﻲ‪ ،‬دوزخ‪“.‬‬
‫”دوزخ ﮀﻮ؟“‬
‫رﻳﮑﺎ ﭤﻮري دﻳﺮ ﺧﺎﻣﻮش ﭤﻲ وﺋﻲ‪ ،‬ﭘﻮ‪ ‬ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪” :‬اڄ ﮐﺎن ﭘﻨﺞ ﺳﺎل ﭘﻬﺮﻳﻦ ﻫﻦ ﺋﻲ ﺷﻜﺎر‬
‫ﮔﻬﺮ ۾ ﻛﻨﻬﻦ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﺑﺎﺑﺎ ﮐﻲ ﮔﻮﻟﻲ ﻫﮣﻲ ﻣﺎري ﮀﮇﻳﻮ ﻫﻮ‪“.‬‬
‫”ﻫﻦ ﺷﻜﺎر ﮔﻬﺮ ۾!؟“ ﻣﻮن ﮐﺎن ﮀﺮڪ ﻧﻜﺮي وﻳﻮ‪.‬‬
‫”ﻫﺎ ﻫﻦ ﺋﻲ ﻛﻤﺮي ۾ ﺟﺘﻲ اﺳﺎن وﻳﭡﺎ آﻫﻴﻮن‪ ،‬ان ﺋﻲ ﻛﻤﺮي ﻣﺎن ﻫﻦ ﺟﻮ ﻻش ﻣﻠﻴﻮ ﻫﻮ‪“.‬‬
‫”ﻗﺎﺗﻞ ﺟﻮ ﻛﻮ ﭘﺘﻮ ﭘﻴﻮ؟“‬
‫ﻫﺌﺲ‪ ،‬ﮔﻮﻟﻲ ﮀﭩﮡ ﺟﻮ آواز ﭔﮅي ﻣﺎن…ڊوڙﻧﺪي آﻳﺲ ﺗﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﮐﻲ‬ ‫”ﻧﻪ‪ ،‬ﻣﺎن ﭔﺌﻲ ﻛﻤﺮي ۾ َ‬
‫ﻓﺮش ﺗﻲ ﺧﻮن ۾ رﺗﻮرت ڏﭠﻢ‪ .‬ﻣﻮن ﻫﻦ ﮐﻲ اﭤﺎرڻ ﺟﻲ ﻛﻮﺷﺶ ﻛﺌﻲ ﺗﻪ ڏﭠﻢ ﺗﻪ ﻫﻮ اﭸﺎن‬
‫ﺟﻴﺌﺮو ﻫﻮ‪ ،‬ﭘﺮ اﻫﻲ ﻫﻦ ﺟﺎ آﺧﺮي ﭘﺴﺎﻫﻪ ﻫﺌﺎ‪ .‬ﻫﻦ ﺟﻲ اﮐﻴﻦ ۾ ﻫﻜﮍو ﺳﻮال ﻫﻮ‪ ،‬ﭴﮡ ﻛﺠﻬﻪ‬
‫ﭼﻮڻ ﭼﺎﻫﻴﻨﺪو ﻫﺠﻲ‪ ،‬ﺗﻤﺎم ﮔﻬﮣﻲ ﻛﻮﺷﺶ ﻛﺮي ﻫﻦ ﭼﻴﻮ‪” :‬ﻣﻮن ﮐﻲ‪“..‬‬
‫ﺑﺲ ان ﮐﺎن وڌﻳﻚ ﻛﺠﻬﻪ ﭼﺌﻲ ﻧﻪ ﺳﮕﻬﻴﻮ ۽ ﻫﻦ ﺟﻲ ﮔﺮدن ﻟﮍﻛﻲ ﭘﺌﻲ آﺧﺮي ﺳﺎﻫﻪ ﺑﻪ‬
‫ﻧﻜﺮي وﻳﺲ‪.‬‬
‫ڏک ﮐﺎن رﻳﮑﺎ ﺟﻮ آواز ﭜﺮﺟﻲ آﻳﻮ ۽ اﮐﻴﻦ ۾ ﮘﻮڙﻫﺎ اﭼﻲ وﻳﺲ‪.‬‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﭤﻮري دﻳﺮ ﺗﻪ ﻣﺎن ﺑﻪ ﺧﺎﻣﻮش ﭤﻲ وﻳﺲ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ۾ ﭘﮁﻴﻮ ﻣﺎﻧﺲ‪“:‬ﻗﺎﺗﻞ ﺟﻮ ﻛﻮ ﭘﺘﻮ ﭘﻴﻮ؟“‬
‫”اون ﻫﻮن‪ ،‬ﻫﺎرﻳﻦ‪ ،‬ﻛﮍﻣﻴﻦ ﺳﺎرو ﺟﻬﻨﮕﻞ ﮘﻮﻟﻬﻴﻮ‪ ،‬ﻛﻴﺘﺮاﺋﻲ ﻣﻬﻴﻨﺎ ﭘﻮﻟﻴﺲ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﭻ ﻛﻨﺪي‬
‫رﻫﻲ ﭘﺮ ﻗﺎﺗﻞ ﭘﻜﮍﺟﻲ ﻧﻪ ﺳﮕﻬﻴﻮ‪ ،‬ﭘﺮ ﺑﺎﺑﺎ ﺟﻲ ﻗﺘﻞ ﮐﺎن ﭠﻴﻚ ﺳﺎل ﭘﻮ‪ ‬اﺳﺎن ﺟﻲ ﭼﺎﭼﻲ‪.‬‬
‫ﺟﻨﻬﻦ ﺟﻲ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺗﻮ ﺣﺎوﻳﻠﻲ‪ ‬۾ ڏﭠﻲ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ان ﮐﻲ ﺑﻪ ﻫﻦ ﺷﻜﺎر ﮔﺎﻫﻪ ﺟﻲ ڏاﻛﮣﻴﻦ ﺗﻲ‬
‫ﮔﻮﻟﻲ ﻫﮣﻲ ﻗﺘﻞ ﻛﻴﻮ وﻳﻮ ﻫﻮ‪“.‬‬
‫”اڙي!“ ﺣﻴﺮت وﭼﺎن ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ واﺗﺎن ﻧﻜﺮي وﻳﻮ‪.‬‬
‫”اﺳﺎن ﺟﻮ ﭼﺎﭼﻮ ﺟﻬﻨﮕﻞ ﻣﺎن ﺷﻜﺎر ﻛﺮي ﻣﻮﭨﻴﻮ ﭘﺌﻲ ۽ ﺷﻜﺎر ﮔﻬﺮ ﺟﻲ ڏاﻛﻦ ﺗﻲ‬
‫ﭼﮍﻫﻴﻮ ﭘﺌﻲ ﺗﻪ ﭘﻮﻳﺎن ﻛﻨﻬﻦ ﮔﻮﻟﻲ ﻫﻨﻴﺲ‪ ،‬ﺑﺲ وﻳﭽﺎرو اﺗﻲ ﺋﻲ ﻛﺮي ﭘﻴﻮ‪“.‬‬
‫ﻣﻮن ﺗﻲ ﺳﻜﺘﻮ ﻃﺎري ﭤﻲ وﻳﻮ‪،‬‬
‫رﻳﮑﺎ ﭘﻨﻬﻨﺠﺎ ﮘﻮڙﻫﺎ اﮔﻬﻲ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪“:‬ﭘﻮﻟﻴﺲ ﺗﻪ ﻣﻬﻴﻨﻦ ﺟﺎ ﻣﻬﻴﻨﺎ ﺟﺎﻧﭻ ﻛﻨﺪي رﻫﻲ‪،‬‬
‫ﻛﻴﺘﺮاﺋﻲ ﻛﮍﻣﻲ ﺑﻪ ﭰﺎﺳﺎﻳﺎﺋﻮن‪ ،‬ﭘﺮ آﺧﺮ ۾ ﺳﭝﺌﻲ ﮀﭩﻲ وﻳﺎ‪ ،‬ﻗﺎﺗﻞ ﻛﮇﻫﻦ ﭘﻜﮍﺟﻲ ﺋﻲ ﻧﻪ‬
‫ﺳﮕﻬﻴﻮ آﻫﻲ!“‬
‫”ﭘﻮﻟﻴﺲ ﺟﻮ ﻛﻬﮍو ﺧﻴﺎل آﻫﻲ؟“‬
‫”ﭘﻮﻟﻴﺲ ﺑﺲ اﻳﺘﺮو ﺋﻲ ﺛﺎﺑﺖ ﻛﺮي ﺳﮕﻬﻲ آﻫﻲ ﺗﻪ ﭔﻨﻬﻲ ﭜﺎﺋﺮن ﮐﻲ ﻫﻜﮍي ﺋﻲ ﺑﻨﺪوق ﺟﻲ‬
‫ﮔﻮﻟﻲ‪ ‬ﺳﺎن ﻣﺎرﻳﻮ وﻳﻮ آﻫﻲ‪ .‬اﻧﻬﻦ ﺟﻮ ﺧﻴﺎل آﻫﻲ ﺗﻪ ﭔﻨﻬﻲ ﭜﺎﺋﺮن ﮐﻲ ﻣﺎرڻ وارو ﺑﻪ ﻫﻜﮍو‬
‫ﺋﻲ آﻫﻲ‪ ،‬ﭘﺮ اﻫﻮ ﻛﻴﺮ ﻫﻮ؟ ان ﺟﻲ ﺑﻪ ﺧﺒﺮ ﻛﺎﻧﻪ ﭘﺌﺠﻲ ﺳﮕﻬﻲ آﻫﻲ! ﺟﻨﻬﻦ ﺑﻨﺪوق ﺳﺎن ﻳﺎ‬
‫ﺟﻨﻬﻦ ﻗﺴﻢ ﺟﻲ ﮔﻮﻟﻲ‪ ‬ﺳﺎن اﻧﻬﻦ ﮐﻲ ﻗﺘﻞ ﻛﻴﻮ وﻳﻮ آﻫﻲ‪ ،‬اﻫﻲ ﺑﻪ ﭼﻮن ﭤﺎ ﺗﻪ ﺣﺎوﻳﻠﻲ‪ ‬ﺟﻲ‬
‫اﺻﻠﺤﻲ ﺧﺎﻧﻲ ۾ ﻣﻮﺟﻮد ﻫﻴﻮن‪ .‬اﻧﻬﻦ ﭔﻨﻬﻲ ﺣﺎدﺛﻦ ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬ﻫﻦ ﺳﻤﻮري وادي‪ ‬ﺟﻲ ﺳﻤﻮري‬
‫روﻧﻖ ﺧﺘﻢ ﭤﻲ وﺋﻲ آﻫﻲ‪ .‬ﻫﻲ‪ ‬وادي ﺻﻔﺎ اﺟﮍي وﺋﻲ آﻫﻲ‪ .‬ﻛﮍﻣﻲ ﺑﻪ ﻫﻚ ﻫﻚ ﻛﺮي ﭜﭵﻲ‬
‫وﻳﺎ آﻫﻦ‪ ،‬ﻛﻮ ﭼﻮي ﭤﻮ ﺗﻪ ﻫﻦ وادي‪ ‬ﺗﻲ ﻏﻴﺒﺎﺋﺖ ﺟﻮ ﭘﺎﮀﻮ آﻫﻲ‪ ،‬ﻛﻮ ﭼﻮي ﭤﻮ ﺗﻪ ﻫﻦ وادي‪‬‬
‫۾ ﺟﻦ ﭜﻮت ﭤﺎ رﻫﻦ ۽ ﻛﻨﻬﻦ ﺑﻪ اﻧﺴﺎن ﮐﻲ ﻫﺖ رﻫﮡ ﻛﻮﻧﻪ ﭤﺎ ڏﻳﻦ‪ .‬ﻛﻨﻬﻦ ﺟﺎ‪ ‬ﺟﻲ ﻣﺘﻌﻠﻖ‬
‫ﺟﻴﻜﮇﻫﻦ اﻫﮍي ﻛﺎ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﻣﺸﻬﻮر ﭤﻲ وﭸﻲ ﺗﻪ ﭘﻮ‪ ‬اﺗﻲ ﻛﻴﺮ رﻫﻨﺪو؟ اﻧﻬﻦ ﭼﺌﻦ ﺳﺎﻟﻦ‬
‫دوران ﻫﻮرﻳﺎن ﻫﻮرﻳﺎن ﻛﺮي ﺳﭝﺌﻲ ﻫﻠﻴﺎ وﻳﺎ آﻫﻦ‪ ،‬ﺑﺲ ﻫﻜﮍو راوت اﺳﺎن وٽ آﻫﻲ ۽‬
‫ﻛﺠﻬﻪ ﻛﮍﻣﻲ‪ ،‬اﻫﻲ ﺑﻪ راوت ﺟﺎ ﻣﺎﮢﻬﻮ آﻫﻦ ۽ ان ﺋﻲ اڄ ﺗﺎﺋﻴﻦ اﻧﻬﻦ ﮐﻲ روﻛﻲ رﮐﻴﻮ‬
‫آﻫﻲ!“‬
‫”اﻧﻜﺮي ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﺎ‪ ‬ﻫﻲ‪ ‬زﻣﻴﻦ وﻛﮣﮡ ﭼﺎﻫﻲ ﭤﻲ؟“‬
‫”ﺟﻲ ﻫﺎ! ۽ ﺗﻮن واﻗﻌﻲ وﭠﻨﺪﻳﻦ ﮀﺎ؟“‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫”ﻫﺎ‪ ،‬ﻣﺎن ﺧﺮﻳﺪ ﻛﻨﺪس‪ ،‬ﻣﺎن ﺟﻨﻦ ﭜﻮﺗﻦ ﮐﻲ ﻧﻪ ﻣﭹﻴﻨﺪو آﻫﻴﺎن‪ ،‬ﻫﺠﻲ ﻧﻪ ﻫﺠﻲ اﻧﻬﻦ ﭔﻨﻬﻲ‬
‫ﺣﺎدﺛﻦ ۾ ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ﺋﻲ ﺧﺎﻧﺪاﻧﻲ دﺷﻤﻦ ﺟﻮ ﻫﭣ آﻫﻲ‪“.‬‬
‫”اﻧﻬﻦ ﭔﻨﻬﻲ ﭜﺎﺋﺮن ﮐﺎﻧﺴﻮا‪ ‬اﺳﺎن ﺟﻲ ﺧﺎﻧﺪان ﺟﻮ ﻛﻮ ﺑﻪ ﭜﺎﺗﻲ ﺟﻴﺌﺮو ﻧﻪ آﻫﻲ!“‬
‫”اﮀﺎ! ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ﭘﻲ‪ ‬۽ ﭼﺎﭼﻲ ﺟﻲ ﻣﺮڻ ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬ﮀﺎ ﻫﻲ‪ ‬زﻣﻴﻦ ﺗﻮﮐﻲ ﻣﻠﮣﻲ آﻫﻲ؟ ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ‬
‫ﻣﻄﻠﺐ آﻫﻲ ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﮍس ﮐﻲ؟“‬
‫”ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ﻣﮍس وڏو اﻣﻴﺮ ﻣﺎﮢﻬﻮ آﻫﻲ‪ ،‬ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻋﻼﺋﻘﻲ ﺟﻮ ﺳﭝﻨﻲ ﮐﺎن وڏو رﺋﻴﺲ آﻫﻲ ۽‬
‫ﭔﻨﻲ ﺑﻪ ﺳﭝﻨﻲ ﮐﺎن وڌﻳﻚ اﭤﺲ‪ .‬راﺟﭙﻮت ذات ۾ ﺑﻪ اﺳﺎن ﮐﺎن ﻣﭥﻲ آﻫﻲ!“‬
‫”ﻻﻟﭻ ﺑﺮي ﺑﻼ آﻫﻲ!“ ﻣﻮن ﭼﻴﻮ‪.‬‬
‫”ﺟﻦ ڏﻳﻨﻬﻦ ۾ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﺑﺎﺑﺎ ﺟﻮ ﻗﺘﻞ ﭤﻴﻮ ﻫﻮ‪ ،‬ان وﻗﺖ ﺗﺎﺋﻴﻦ ﺗﻪ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﺷﺎدي ﺑﻪ ﻛﺎﻧﻪ ﭤﻲ‬
‫ﻫﺌﻲ! ﭘﻮ‪ ‬ﻫﻦ ﺟﻲ ﮀﺎ ﺟﻲ ﻻﻟﭻ ﻫﺌﻲ؟“ رﻳﮑﺎ ﻣﻮن ﮐﺎن ﭘﮁﻴﻮ‪.‬‬
‫‘ﻫﻲ ﻋﻤﺎرت ﺑﻪ ڊﻫﻨﺪي !’‪ ،‬دل ۾ ﻋﺠﻴﺐ ﺧﻴﺎﻟﻦ ۽ وﺳﻮﺳﻦ ۾ ﭰﺎﭤﻞ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﻛﺠﻬﻪ ﺳﻤﺠﻬﻪ ۾‬
‫ﻛﻮﻧﻪ ﭤﻲ آﻳﻮ‪.‬‬
‫”ﻋﺠﻴﺐ ﭘﺮ اﺳﺮار ﻣﻌﺎﻣﻠﻮ آﻫﻲ!“‬
‫رﻳﮑﺎ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﺟﻮ رخ ﺑﺪﻻﺋﻴﻨﺪي ﭼﻴﻮ‪“:‬ﻫﺎﮢﻲ ﮀﮇ اﻧﻬﻦ درد ﭜﺮﻳﻦ ﮘﺎﻟﻬﻴﻦ ﮐﻲ‪ ،‬ﮀﺎ رﮐﻴﻮ آﻫﻲ‬
‫اﻧﻬﻦ ۾‪ ،‬اچ ﺗﻪ ﻣﺎن ﺗﻮﮐﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ اﻧﺒﻦ ﺟﻮ ﺑﺎغ ڏﻳﮑﺎرﻳﺎن‪“.‬‬
‫اﺳﺎن ﭘﻬﺎڙي ﺳﻠﺴﻠﻲ ﮐﺎن ﻣﻨﻬﻦ ﭰﻴﺮي‪ ،‬اوﻟﻬﻪ ﺟﻲ ﻃﺮف ﻫﻠﮡ ﻟﮙﺎﺳﻴﻦ‪ .‬ﺟﻨﻬﻦ ﭘﺎﺳﻲ زﻣﻴﻦ‬
‫ﺟﻮ ﻣﭥﺎﮀﺮو ﻛﺎﻓﻲ ﻫﻤﻮار ﻫﻮ‪ ،‬ﻫﻴﭟ ﻣﭥﺎﻧﻬﻴﻦ ﮔﻬﭧ ﻫﺌﻲ‪ .‬اﺳﺎن ﮔﻬﻮڙن ﮐﻲ ﺗﻴﺰ ڊوڙاﺋﻴﻨﺪي‬
‫اوﻟﻬﻪ ﺟﻲ ﭘﺎﺳﻲ ﻫﻠﻴﺎ وﻳﺎﺳﻴﻦ ۽ ﻫﻚ ﭘﻜﻲ دﻳﻮار ﺟﻲ ﭜﺮﺳﺎن ﭘﻬﭽﻲ اﺳﺎن رﻛﺠﻲ وﻳﺎﺳﻴﻦ‪.‬‬
‫دﻳﻮار ﺟﻲ وچ ۾ ﺑﺎﻧﺲ ﺟﻮ ﻫﻜﮍو دروازو ﻫﻮ‪ ،‬ﺟﻴﻜﻮ ﮐﻮﻟﻲ اﺳﺎن اﻧﺪر وﻳﺎﺳﻴﻦ‪ .‬ﺑﺎغ ﺟﻲ‬
‫ﺣﺎﻟﺖ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺧﺮاب ﻫﺌﻲ‪ ،‬اﻧﺐ ﭴﻤﻮن ۽ ﻟﻴﻤﻲ ﺟﻲ وﮢﻦ ﮐﺎن ﻋﻼوه رﮘﻮ ُﭔﻮڙن ﺟﻮ ﺟﻬﻨﮕﻞ‬
‫ﻫﻮ‪ .‬ﺟﻴﻜﻮ ﺑﺎغ ﺟﻲ ﭼﻮدﻳﻮاري‪ ‬۾ ﺑﻪ ﭰﭩﻲ ﭘﻴﻮ ﻫﻮ‪ ،‬ﺑﻠﻚ ﻛﻴﺘﺮﻳﻦ ﺟﺎﻳﻦ ﺗﻲ ﺗﻪ زﻣﻴﻦ ﺟﻲ‬
‫دﻧﮓ واري دﻳﻮار ﺑﻪ اﻧﻬﻦ ﭔﻮڙن ۽ ان ﺟﻲ ﻻﻣﻦ ﺳﺎن ﭜﺮﻳﻞ ﻫﺌﻲ‪.‬‬
‫ﻣﻮن ﭼﻴﻮ‪“:‬ﻫﻦ ﺑﺎغ ۾ ڏﺳﮡ ﻻ‪ ‬ﮀﺎ رﮐﻴﻮ آﻫﻲ!“‬
‫رﻳﮑﺎ ﻫﻚ ﭤﮅو ﺳﺎﻫﻪ ﮐﻨﻴﻮ‪ ،‬ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪“:‬ﻛﮇﻫﻦ ﺗﻪ ﻫﻲ ﺑﺎغ ﺑﻪ ڏﺳﮡ وﭨﺎن ﻫﻮ‪ ،‬ﺟﮇﻫﻦ ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ‬
‫ﺑﺎﺑﺎ ﺟﻴﺌﺮو ﻫﻮ‪ ،‬ﻣﺎن ﻫﻦ ﺑﺎغ ۾ ﭘﻴﻨﮕﻬﻪ وﺟﻬﻲ ﻟﻮڏا ﮐﺎﺋﻴﻨﺪي ﻫﺌﺲ‪ ،‬ﺑﺎغ ﺟﻲ ﭜﺮ ۾ ﻫﻜﮍي‬
‫ﮐﻮﻫﻪ ۾ ڏاﻛﮣﻴﻮن ﻟﮙﻞ ﻫﻮﻧﺪﻳﻮن ﻫﻴﻮن‪ ،‬ان ﮐﻮﻫﻪ ﺟﻮ ﭘﺎﮢﻲ ڏاڍو ﭤﮅو ۽ ﻣﭡﻮ ﻫﻮﻧﺪو ﻫﻮ‪“.‬‬
‫ﺑﺎغ ﮐﺎن ﭘﻮ‪ ‬اﺳﺎن ان ﮐﻮﻫﻪ ﮐﻲ ڏﺳﮡ وﻳﺎﺳﻴﻦ ﺟﻴﻜﻮ ﺑﺎغ ﺟﻲ ﭔﺎﻫﺮان‪ ،‬ﭔﻦ ڊﮔﻬﻴﻦ ﭨﻜﺮﻳﻦ‬
‫ﺟﻲ وچ ۾ ﻫﻮ‪ ،‬ﭘﺮ ﺳﭵﻮ ﺳﻜﻞ ﻫﻮ‪ ،‬ﭘﺎﮢﻲ‪ ‬ﺟﻮ ﻫﻜﮍو ﺑﻪ ﭰﮍو ﻛﻮﻧﻪ ﻫﺌﺲ‪.‬‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫رﻳﮑﺎ اﻓﺴﻮس واري ﻟﻬﺠﻲ ۾ ﭼﻴﻮ‪“:‬ﻫﻦ ﮐﻮﻫﻪ ﻣﺎن ﺳﻤﻮري ﺑﺎغ ﮐﻲ ﭘﺎﮢﻲ ﻣﻠﻨﺪو ﻫﻮ!“‬
‫ﻣﻮن ﭼﻴﻮ‪“:‬ﻫﺎﮢﻲ ﺑﻪ ﻧﺪي‪ ‬ﺟﻲ ﭘﺎﮢﻲ‪ ‬ﺳﺎن ﻫﻲ ﺑﺎغ ﺳﺮﺳﺒﺰ ﻛﺮي ﺳﮕﻬﺠﻲ ﭤﻮ‪ ،‬ﭘﺮ ﺗﻮ ﻫﻦ ﺑﺎغ‬
‫ﺟﻲ ﮀﺎ ﺗﻪ ﺑﺮي ﺣﺎﻟﺖ ﺑﻨﺎﺋﻲ ﮀﮇي آﻫﻲ‪“،‬‬
‫”ﻛﻴﺮ ڏﺳﻲ؟ ﻣﺎن ﺳﺎل ۾ ﻫﻜﮍو ﭜﻴﺮو ﭘﻴﻜﻦ ۾ اﻳﻨﺪي آﻫﻴﺎن‪ ،‬اﻣﺎن اﻛﻴﻠﻲ ﺳﺮ ﮀﺎﮀﺎ‬
‫ﻛﺮي‪ ،‬ﮀﺎ ﭤﻲ ﻛﺮي ﺳﮕﻬﻲ؟ ﻛﻨﻬﻦ ﻛﻨﻬﻦ ﺗﻲ ﺣﻜﻢ ﻫﻼﺋﻲ!“‬
‫ﻣﻮن ﭘﮁﻴﻮ‪“:‬ﺗﻮن ﻣﻮن ﮐﻲ ﻫﻲ ﮐﭥﻞ ﭰﭥﻞ ﺑﺎغ ﮀﻮ ڏﻳﮑﺎرڻ آﺋﻲ آﻫﻴﻦ؟“‬
‫”ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪” :‬ﻣﺎن اﺻﻞ ۾ ﺗﻮﮐﻲ ﺑﺎغ ڏﻳﮑﺎرڻ ﻧﻪ آﺋﻲ ﻫﻴﺲ‪ ،‬اچ ﺗﻪ ﭘﻬﺎڙ ﺗﻲ ﭼﮍﻫﻲ ڏﺳﻮن!‬
‫ﻣﭥﺎن ﮐﺎن ﻣﻨﻈﺮ ڏاڍو ﺳﻬﮣﻮ ﻟﮙﻨﺪو آﻫﻲ‪ “.‬رﻳﮑﺎ ﭼﻴﻮ‪.‬‬
‫اﺳﺎن ﭔﺌﻲ ان اوﻧﭽﻲ ﭘﻬﺎڙ ﺗﻲ ﭼﮍﻫﮡ ﻟﮙﺎﺳﻴﻦ‪ ،‬ﻫﻚ ﭔﺌﻲ ﮐﻲ ﺳﻬﺎرو ڏﻳﻨﺪي‪ ،‬ﻫﻚ ﭔﺌﻲ ﺟﻮ‬
‫ﻛﺮڻ ﮐﺎن‬ ‫ﻫﭣ وﭠﻲ‪ .‬ﻫﻚ ﭜﻴﺮي ﺗﻪ ﻣﻮن ﭔﻨﻬﻲ ﻫﭥﻦ ﺳﺎن ﻫﻦ ﺟﻲ ﭼﻴﻠﻬﻪ ﮐﻲ ﭘﻜﮍي ﮐﻴﺲ ِ‬
‫ﺑﭽﺎﺋﻲ ورﺗﻮ‪.‬‬
‫ﭘﻬﺎڙ ﺗﻲ ﭼﮍﻫﻲ اﺳﺎن ﭔﺌﻲ ﺑﻴﻬﻲ رﻫﻴﺎﺳﻴﻦ ۽ اوﻟﻬﻪ ﻃﺮف ڏﺳﮡ ﻟﮙﺎﺳﻴﻦ‪ .‬ﭘﻬﺎڙ ﺟﻮ ﻫﻲ ﺣﺼﻮ‬
‫ﻫﻜﺪم ﻫﻴﭡﺎﻫﻴﻦ‪ ‬ڏاﻧﻬﻦ ﭤﻲ وﻳﻮ‪ .‬ان ﻫﻴﭡﺎﻫﻴﻦ‪ ‬ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬دور دور ﺗﺎﺋﻴﻦ رﮘﻮ ﻣﻴﺪاﻧﻲ ﻋﻼﺋﻘﻮ‬
‫ﻫﻮ‪ ،‬ﻣﻴﻠﻦ ﺗﺎﺋﻴﻦ وارﻳﺎﺳﻮ ﻳﺎ ﺟﻬﻨﮓ ﺋﻲ ﺟﻬﻨﮓ‪ .‬ﻛﭥﻲ ﻛﭥﻲ ﮀﭙﺮ ۽ ﺟﻬﻮﭘﺎ ﻫﺌﺎ‪ ،‬ﺗﻤﺎم ﭘﺮي‬
‫ﮐﺎن ﺷﻬﭙﺎرا ﺟﻮ ﻗﻠﻌﻮ ﻫﻮ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﺟﻲ ﻧﻨﮃن ﭨﻜﺮﻳﻦ ﻣﺎن ﻧﺪي ﻟﻬﻲ ﻣﻴﺪاﻧﻦ ۾ ﻫﻠﻲ ﭤﻲ وﺋﻲ‪.‬‬
‫ﻣﺎن واﻗﻌﻲ ﻏﻠﻂ رﺳﺘﻲ ﺳﺎن آﻳﻮ ﻫﻮس‪ .‬ﺟﻴﻜﮇﻫﻦ ﻛﻮاڙي ﻗﻠﻌﻲ ﺟﻲ ﭘﺎﺳﻲ ڏﮐﮡ ﺑﺠﺎ‪‬‬
‫اوﻟﻬﻪ ﮐﺎن اﭼﺎن ﻫﺎ‪ .‬ﺟﻴﻜﮇﻫﻦ ﺷﻬﭙﺎرا ﮐﺎن ﻫﻦ ﭘﻬﺎڙي ﻃﺮف ﺳﮅو رﺳﺘﻮ ﻧﻈﺮ اﭼﻲ ﻫﺎ ﺗﻪ‬
‫ﺟﻠﺪي ﭘﻬﭽﻲ وﭸﺎن ﻫﺎ‪.‬‬
‫ﺳﺞ ﺑﺎدﻟﻦ ۾ ﻟﻜﻲ ﭘﻴﻮ ﻫﻮ‪ ،‬ﻛﻜﺮ ﺑﻪ ﮔﮇ ﭤﻴﻨﺪا ﭤﻲ وﻳﺎ ۽ ﻫﻮا ۾ ﺑﻪ ﭤﮅﻛﺎر ﭤﻲ وﺋﻲ ﻫﺌﻲ‪.‬‬
‫رﻳﮑﺎ ﻫﻮا ﮐﻲ ﺳﻨﮕﻬﻨﺪي ﭼﻴﻮ‪“:‬ﺟﻠﺪي واﭘﺲ ﻫﻞ‪ ،‬ﺑﺮﺳﺎت ﭤﻴﮡ واري آﻫﻲ‪“.‬‬
‫اﺳﺎن ﮔﻬﻮڙا ﺗﻪ ڏاڍا ﺗﻴﺰ ڊوڙاﻳﺎ‪ ،‬ﭘﺮ ﺷﻜﺎر ﮔﺎﻫﻪ ﺗﺎﺋﻴﻦ ﭘﻬﭽﻨﺪي ﭘﻬﭽﻨﺪي ﺑﺮﺳﺎت اﭼﻲ ﻣﭥﺎن‬
‫ﻛﮍﻛﻲ‪ .‬ﻫﻜﺪم ﻃﻮﻓﺎن ۽ ﺑﺮﺳﺎت ﺳﺎن ﺳﭵﻮ ﻧﻈﺎرو ﺋﻲ ﺑﺪﻟﺠﻲ وﻳﻮ‪ .‬ﻫﻮا ﺟﻲ ﻃﻮﻓﺎن‬
‫آوازن ﺳﺎن ﭴﮡ ﺳﭵﻮ ﺟﻬﻨﮕﻞ ﻟﮇڻ ﻟﮙﻮ ﻫﻮ‪ .‬ﮐﻨﻮڻ ۽ ﮔﺠﮕﻮڙ اﺋﻴﻦ وڌي وﻳﺎ ﭴﮡ ﺟﻬﻨﮕﻞ ۾‬
‫ﻫﺎﭤﻲ رڙي رﻫﻴﺎ ﻫﺌﺎ‪ .‬ﺷﻜﺎر ﮔﻬﺮ ﺗﺎﺋﻴﻦ ﭘﻬﭽﻨﺪي ﭘﻬﭽﻨﺪي اﺳﺎن ﭔﺌﻲ ﭜﭵﻲ آﻻ ﭤﻲ وﻳﺎ‬
‫ﻫﺌﺎﺳﻴﻦ‪ .‬ﮔﻬﻮڙن ﺟﻮ ﺻﺤﺘﻤﻨﺪ ﺟﺴﻢ اﺋﻴﻦ ﭘﺌﻲ ﮀﻤﻜﻴﻮ ﭴﮡ ﻛﻨﻬﻦ اﻧﻬﻦ ﺟﻲ ﺟﺴﻢ ﺗﻲ‬
‫ﺗﻴﻞ ﺳﺎن ﻣﺎﻟﺶ ﻛﺌﻲ ﻫﺠﻲ‪ .‬رﻳﮑﺎ ﺟﺎ ﺳﻤﻮرا ﻛﭙﮍا ﺳﻨﺪس ﺟﺴﻢ ﺳﺎن ﭼﻬﭩﻲ ﭘﻴﺎ ﻫﺌﺎ‪ .‬ﻫﻦ‬
‫ﺟﻲ ﭜﻨﻞ ﺑﺪن ﺟﻲ ﺳﻮﻧﻬﻦ‪ ،‬ﺳﻨﺪس ﺟﺴﻢ ﺟﻮ اﻧﮓ اﻧﮓ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ اﮐﻴﻦ ۾ اﻧﮉﻟﭟ ﺟﻲ رﻧﮕﻦ‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﺟﻴﺎن روﺷﻨﻲ ﻛﺮي رﻫﻴﻮ ﻫﻮ‪ .‬وڏي ﻣﺸﻜﻞ ﺳﺎن ﻣﻮن ﭘﻨﻬﻨﺠﻮن ﻧﮕﺎﻫﻮن ﻫﻦ ﺟﻲ ﺟﺴﻢ‬
‫ﺗﺎن ﭰﻴﺮاﺋﻲ ﮀﮇﻳﻮن‪.‬‬
‫”ﺣﺴﻴﻦ ﮀﻮﻛﺮﻳﻦ ﮐﻲ ﺑﺮﺳﺎت ۾ ﮔﻬﻮڙي ﺗﻲ ﺳﻔﺮ ﻛﺮڻ ﻧﻪ ﮔﻬﺮﺟﻲ ﺻﺎﺣﺐ ورﻧﻪ اﺳﺎن‬
‫ذﻣﻴﺪار ﻧﻪ آﻫﻴﻮن‪ “.‬ﻛﻨﻬﻦ ﭼﻴﻮ؟ ﻣﻮن ﮐﻲ ﻛﻮ ﻣﺎﮢﻬﻮ ﺗﻪ ﻧﻈﺮ ﻛﻮﻧﻪ آﻳﻮ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ‬
‫ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ اﻧﺪر ﺟﻮ آواز ﻫﻮ‪.‬‬
‫ﻛﻤﺮي ۾ اﭼﻲ ﻣﻮن ۽ رﻳﮑﺎ وڏي ﻣﺸﻜﻞ ﺳﺎن آﺗﺸﺪان ﭔﺎرﻳﻮ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﺟﻲ ﺑﺎﻫﻪ ﺟﻲ ﺗﭙﺶ‬
‫ﺳﺎن‪ ،‬واري واري ﺳﺎن اﺳﺎن ﭘﻨﻬﻨﺠﺎ آﻻ ﻛﭙﮍا ﭘﺌﻲ ﺳﻜﺎﻳﺎ ﮀﺎﻛﺎڻ ﺗﻪ ان ﮐﺎﻧﺴﻮا‪ ‬ﭔﻴﻮ ﻛﻮ‬
‫ﭼﺎرو ﻛﻮﻧﻪ ﻫﻮ‪ .‬ﺟﮇﻫﻦ رﻳﮑﺎ ﭘﻨﻬﻨﺠﺎ ﻛﭙﮍا ﭘﺌﻲ ﺳﻜﺎﻳﺎ ﺗﻪ ﻣﺎن ﺷﻜﺎر ﮔﺎﻫﻪ ﺟﻲ وراﻧﮉي ۾‬
‫ﺑﻴﻬﻲ ﻫﻦ ﺟﻲ ﺟﺴﻢ ﺟﻮ ﺗﺼﻮر ﻛﺮي ﭔﺮي رﻫﻴﻮ ﻫﻮس‪ .‬ﭘﺮي ﮐﺎن ﻛﻮ ﻣﻮر ﭨﻬﻮﻛﻲ رﻫﻴﻮ‬
‫ﻫﻮ‪ ،‬وﮢﻦ ﺟﻲ ﭘﻨﻦ ﺗﺎن ﭘﺎﮢﻲ‪ ‬ﺟﻲ ﮘﮍڻ ﺟﻮ آواز اﭼﻲ رﻫﻴﻮ ﻫﻮ ۽ اﭸﺎﻳﻞ زﻣﻴﻦ ﻣﺎن ﻣﭩﻲ‪‬‬
‫ﺟﻲ ﻣﻬﻜﺎر اﭤﻲ رﻫﻲ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﭴﮡ زﻣﻴﻦ ﺟﺎ ﺟﺬﺑﺎ ﺟﺎﮘﻲ رﻫﻴﺎ ﻫﺠﻦ‪ .‬ﻣﺎن ﭘﻴﺮن ﮐﺎن ﻧﻬﻦ ﺟﻲ‬
‫ﭼﻮﭨﻲ‪ ‬ﺗﺎﺋﻴﻦ ڏﻛﻲ وﻳﺲ‪ ،‬ﻣﺮد ﻫﺠﮡ ﺑﻪ ﻛﻴﮇو ﻧﻪ ﺧﻄﺮﻧﺎڪ آﻫﻲ‪ ،‬ﺧﺎص ﻛﺮي ﺟﮇﻫﻦ‬
‫اﻛﻴﻼﺋﻲ‪ ‬۾ ﻋﻮرت ﻗﺮﻳﺐ ﻫﺠﻲ‪ ،‬ﻣﺮد ﻫﭣ وڌاﺋﻲ ﺗﻬﺬﻳﺐ ﺟﻮ ﺳﻬﺎرو وﭠﮡ ﭼﺎﻫﻴﻨﺪو آﻫﻲ‪ ،‬ﭘﺮ‬
‫ﺗﻬﺬﻳﺐ ﻛﻨﻬﻦ ﻧﺎزڪ ﭨﺎري‪ ‬واﻧﮕﺮ ﻫﻜﺪم ﭨﭩﻲ ﭘﻮﻧﺪي آﻫﻲ‪ .‬ﻣﻮن ڏﻧﺪ ﭜﻴﻜﻮڙي‪ ،‬اﮐﻴﻮن‬
‫ﺑﻨﺪ ﻛﺮي ﭘﺎڻ ﮐﻲ ﻟﻌﻨﺖ ﻣﻼﻣﺖ ﻛﺮڻ ﻟﮙﺲ‪ ،‬ﭘﺮ ﭔﺌﻲ ﻟﻤﺤﻲ ﺟﮇﻫﻦ اﮐﻴﻮن ﮐﻮﻟﻴﻢ ﺗﻪ رﻳﮑﺎ‬
‫ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﺳﺎﻣﻬﻮن وراﻧﮉي ۾ ڏﭠﻢ‪.‬‬
‫ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪“:‬وڃ وﭸﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﺎ ﻛﭙﮍا ﺳﻜﺎ‪ ، ‬ﻣﺎن ﻫﺘﻲ ﺑﻴﻬﺎن ﭤﻲ‪ ،‬اﻻﺋﻲ ﮀﻮ ﻛﺮﭘﺎرام اﭸﺎ‬
‫ﺗﺎﺋﻴﻦ ﻣﺎﻧﻲ ﮐﮣﻲ ﻛﻮﻧﻪ آﻳﻮ آﻫﻲ‪“.‬‬
‫ﻣﻮن ﭼﻴﻮ‪“:‬ﻫﻦ ﺗﻴﺰ ﺑﺮﺳﺎت ۽ ﻃﻮﻓﺎن ۾ وﻳﭽﺎرو ﻛﻴﺌﻦ اﭼﻲ ﺳﮕﻬﻨﺪو‪“.‬‬
‫ﭘﻮ‪ ‬ﻣﺎن ﻫﻦ ﺟﻲ ﭜﺮ ﻣﺎن ﮔﺬرﻳﺲ ﺗﻪ رﻳﮑﺎ ﭘﺎڻ ﺑﭽﺎﺋﮡ ﻻ‪ ‬ﭤﻮرو ﭘﺎﺳﻴﺮو ﭤﻲ وﺋﻲ‪ .‬ﻣﺎن اﻧﺪر‬
‫ﻛﻤﺮي ۾ ﻫﻠﻴﻮ وﻳﺲ ۽ دروازو اﻧﺪران ﺑﻨﺪ ﻛﺮي ﮀﮇﻳﻢ‪.‬‬
‫اﭨﻜﻞ ﻫﻚ ﻛﻼڪ ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬ﻣﻮن دروازو ﮐﻮﻟﻴﻮ‪.‬‬
‫رﻳﮑﺎ اﻧﺪر آﺋﻲ‪.‬‬
‫ﻫﻦ ﺟﻲ ﭘﻮﻳﺎن ﻛﺮﭘﺎ رام ﺑﻪ ﻛﮃ ﻛﮃ اﻧﺪر آﻳﻮ‪ ،‬ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﭜﮙﻞ ﻛﭙﮍن ﻣﺎن ﭘﺎﮢﻲ ﮘﺎڙﻳﻨﺪي‬
‫اﻧﺪر اﭼﻲ ﻫﻦ ﮐﺎڌي ﺟﻮ ﺳﺎﻣﺎن ﻣﻴﺰ ﺗﻲ رﮐﻴﻮ‪.‬‬
‫ﻣﺎن ﭨﻔﻦ ﮐﻲ ﻫﭣ ﻻﺋﻲ ﻫﻜﺪم ﮀﺮڪ ﭜﺮي ﻫﭩﺎﺋﻲ ﮀﮇﻳﻮ ۽ ﺣﻴﺮت وﭼﺎن ﭼﻴﻢ‪“:‬ﻛﻤﺎل آ‬
‫ﭜﺎﭴﻲ‪ ‬وارو ﻛﭩﻮرو اﭸﺎ ﺗﺎﺋﻴﻦ ﮔﺮم آﻫﻲ‪“.‬‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫رﻳﮑﺎ ﮐﻠﻲ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪“:‬ﻛﺮﭘﺎ رام‪ ،‬رﺳﻮﺋﻲ ﮔﻬﺮ ۾ وﭸﻲ‪ ،‬ﺑﺎﻫﻪ ﭔﺎري ﭔﻴﻬﺮ ﮔﺮم ﻛﺮي آﻳﻮ‬
‫آﻫﻲ‪“.‬‬
‫ﻣﻮن ﭼﻴﻮ‪“:‬ﺷﻜﺎر ﮔﻬﺮ ۾ ﻣﻮن ﺗﻪ رﺳﻮﺋﻲ ﻛﺎﻧﻪ ڏﭠﻲ!“‬
‫”او ﻫﻮڏاﻧﻬﻦ‪ ،‬ﺷﻜﺎر ﮔﻬﺮ ﺟﻲ ﭔﺎﻫﺮان وﮢﻦ ﺟﻲ وچ ۾ رﺳﻮﺋﻲ ﮔﻬﺮ آﻫﻲ ۽ اﺗﻲ ﭨﻲ ﭔﻴﺎ‬
‫ﻛﻤﺮا ﺑﻪ آﻫﻦ‪ ،‬ﻧﻮﻛﺮن ﻻ‪ ،‬ﺑﺮﺳﺎت ﺑﻨﺪ ﭤﺌﻲ ﺗﻪ ڏﻳﮑﺎرﻳﻨﺪﻳﺴﺎن‪“.‬‬
‫”ڏﺳﻲ ﮀﺎ ﻛﻨﺪس‪“.‬‬
‫”ﮀﻮ‪ ،‬ﺟﮇﻫﻦ ﺗﻮن ﻫﻲ‪ ‬زﻣﻴﻦ ﺧﺮﻳﺪ ﻛﺮڻ وارو آﻫﻴﻦ ﺗﻪ ﺑﻬﺘﺮ آﻫﻲ ﺗﻪ ﺳﭛ ﻛﺠﻬﻪ ڏﺳﻲ وٺ‬
‫ﻧﻪ!“‬
‫”ﻓﻲ اﻟﺤﺎل ﺗﻪ ﺑﮏ ﻟﮙﻲ آﻫﻲ‪ ،‬ﻣﺎﻧﻲ ﺗﻪ ﮐﺎﺋﻮن ﭘﻮ‪ ‬ڏﭠﻮ وﻳﻨﺪو‪“.‬‬
‫رﻳﮑﺎ‪ ،‬ﻛﺮﭘﺎرام ﮐﻲ ﭼﻴﻮ‪،‬ﺟﻴﻜﻮ ﺳﺮدي‪ ‬ﺳﺒﺐ ڏﻛﻲ رﻫﻴﻮ ﻫﻮ‪“:‬وڃ ﺗﻮن رﺳﻮﺋﻲ ﮔﻬﺮ ۾‬
‫وﭸﻲ ﻛﭙﮍا ﺳﻜﺎ‪“.‬‬
‫ﺟﮇﻫﻦ ﻛﺮﭘﺎرام وﭸﮡ ﻟﮙﻮ ﺗﻪ رﻳﮑﺎ ﭘﮁﻴﺲ‪“:‬ﭼﺎﻧﻬﻦ ﺟﻮ ﺳﺎﻣﺎن آﻧﺪو اﭤﺌﻲ؟“‬
‫”ﺟﻲ ﺑﻴﺒﻲ ﺟﻲ! آﻧﺪو آﻫﻲ‪“.‬‬
‫”ﭤﻮري ﺟﻬﭧ رﮐﻲ ﭘﻮ‪ ‬ﭼﺎﻧﻬﻦ آﮢﺠﺎن‪“.‬‬
‫ﻛﺮﭘﺎرام ﺟﻲ وﭸﮡ ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬ﻣﻮن ﮔﺮم ﮔﺮم اﭰﺮاﭨﻮ ﮐﻨﻴﻮ‪ ،‬اﻧﺒﻦ ﺟﻮ آﭼﺎر‪ ،‬ﭜﮙﻞ ﻛﻜﮍ‪ ،‬ﭘﭩﺎﭨﺎ‬
‫ﻣﭩﺮ ۽ ﻣﭡﺎ ﻣﭡﺎ ﭘﻴﻬﻮن‪.‬‬
‫ﻣﻮن ﻣﺬاق ﻛﻨﺪي رﻳﮑﺎ ﮐﺎن ﭘﮁﻴﻮ‪“:‬ﻫﻲ ﭘﻴﻬﻮن ﻛﻴﺮ ﮐﺎﺋﻴﻨﺪو آﻫﻲ؟“‬
‫ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪“:‬ﻣﺎن ﮐﺎﺋﻴﻨﺪي آﻫﻴﺎن‪ .‬ﻣﻮﻧﮑﻲ ڏاڍا ﭘﺴﻨﺪ آﻫﻦ‪“.‬‬
‫ﻣﻮن ﻛﻜﮍ ﺟﻲ ﭨﻨﮓ ﮐﮣﻲ ﻣﺎﻧﻲ‪ ‬ﺗﻲ رﮐﻲ رﻳﮑﺎ ﮐﻲ ﭼﻴﻮ‪“:‬ﭜﻠﻲ ﭜﻠﻲ ﮐﺎ‪ ‬ﭘﭩﺎﭨﺎ ﻣﭩﺮ ۽‬
‫ﭘﻴﻨﻬﻮن‪“.‬‬
‫*‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﻫﺎﮢﻲ اﺳﺎن ﻣﺎﻧﻲ ﻣﺎن واﻧﺪا ﭤﻲ‪ .‬آﺗﺸﺪان ﺟﻲ وﻳﺠﻬﻮ‪ ،‬آرام ﻛﺮﺳﻴﻮن رﮐﻲ ﺑﺎﻫﻪ‬
‫ﺳﻴﻜﮡ ﻟﮙﺎﺳﻴﻦ‪ ،‬ﺳﭵﻲ ﺑﺪن ۾ ﻫﻠﻜﻲ ﻫﻠﻜﻲ ﻏﻨﻮدﮔﻲ ﭘﻴﺪا ﭤﻲ رﻫﻲ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﺑﺮﺳﺎت وري‬
‫ﺗﻴﺰ ﭤﻲ وﺋﻲ ﻫﺌﻲ‪ ،‬اوﻧﺪاﻫﻲ وري وڌي وﺋﻲ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﮐﻠﻴﻞ دري‪ ‬ﻣﺎن ﺟﻬﻨﮕﻞ ﺟﻲ ﭰﻬﻠﻴﻞ‬
‫اوﻧﺪاﻫﻲ ﺑﻪ اﻧﺪر ﻫﻠﻲ آﺋﻲ ﻫﺌﻲ ۽ آﺗﺸﺪان ﺟﻲ روﺷﻨﻲ‪ ‬ﺗﻲ ﻗﺒﻀﻮ ﻛﺮڻ ﺟﻲ ﻛﻮﺷﺶ‬
‫ﻛﻨﺪي رﻫﻲ ﻫﺌﻲ‪.‬‬
‫ﻣﻌﻨﻲ ﺧﻴﺰ ﻧﻈﺮن ﺳﺎن ﻧﻬﺎري ﭼﻴﻮ‪“:‬ﻫﺎﮢﻲ اﺳﺎن ﮀﺎ ﻛﻨﺪاﺳﻴﻦ؟“‬
‫ٰ‬ ‫ﻣﻮن رﻳﮑﺎ ڏاﻧﻬﻦ‬
‫رﻳﮑﺎ اﻧﺘﻬﺎﺋﻲ ﻣﻌﺼﻮﻣﻴﺖ ﺳﺎن ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪“:‬ﻣﻮﻧﮑﻲ ﺗﻪ ﻧﻨﮉ ﭘﺌﻲ اﭼﻲ‪ ،‬ﻣﺎن ﺗﻪ وﭸﻲ ﭔﺌﻲ‬
‫ﻛﻤﺮي ۾ ﭤﻲ ﺳﻤﻬﺎن‪ ،‬ﺗﻮن ﺑﻪ ﭤﻮري دﻳﺮ آرام ﻛﺮ‪ ،‬ﭨﻦ ﭘﻬﺮن ﺟﻮ ﭼﺎﻧﻬﻦ ﭘﻲ‪ ،‬ﭘﻮ‪ “..‬ﭼﻮﻧﺪي‬
‫ﻫﻜﺪم ﭼﭗ ﭤﻲ وﺋﻲ‪ ،‬ﻫﻚ زوردار ﮐﮍﻛﻮ ﭤﻴﻮ ﺗﻪ آﺗﺸﺪان ﺗﻲ رﮐﻴﻞ ﭼﻴﻨﻲ‪ ‬ﺟﻮ ﮔﻠﺪان‪،‬‬
‫دري‪ ‬ﮐﺎن اﻳﻨﺪڙ ﮔﻮﻟﻲ‪ ‬ﺟﻲ ﻟﮙﮡ ﺳﺒﺐ ﭼﻜﻨﺎ ﭼﻮر ﭤﻲ وﻳﻮ‪.‬‬
‫ﻣﻮن ﺟﻠﺪ ﺋﻲ رﻳﮑﺎ ﮐﻲ ﮀﻜﻲ ﭘﺎڻ ﺳﺎن ﮔﮇ ﻓﺮش ﺗﻲ ﻟﻴﭩﺎﺋﻲ ﮀﮇﻳﻮ‪ ،‬ان دوران ﻫﻚ ﭔﻲ ﮔﻮﻟﻲ‬
‫ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻛﻠﻬﻲ وﭨﺎن زوزاٽ ﻛﻨﺪي ﮔﺬري وﺋﻲ‪ .‬ﭘﻮ‪ ‬وري ﺳﻨﺎﭨﻮ ﮀﺎﻧﺌﺠﻲ وﻳﻮ‪.‬‬
‫ﺑﺮﺳﺎت ﺟﻲ ﺑﺎوﺟﻮد ﻫﻚ ﻋﺠﻴﺐ ﻗﺴﻢ ﺟﻮ ﺧﻮف ڏﻳﺎرﻳﻨﺪڙ ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ ۽ اوﻧﺪاﻫﻲ‪ .‬اﺳﺎن ﭔﺌﻲ‬
‫ﻓﺮش ﺗﻲ اوﻧﮅا ﻟﻴﭩﻴﻞ ﻫﺌﺎﺳﻴﻦ ۽ وڏا وڏا ﺳﺎﻫﻪ ﮐﮣﻲ رﻫﻴﺎ ﻫﺌﺎﺳﻴﻦ‪.‬‬
‫*‬
‫ور‬ ‫ ﺐ ل‬: ‫ﺌر‬ ‫ر‬ : ‫ﺐ‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﭘﻮ‪ ‬رﻳﮑﺎ ﺟﻲ ﺑﺪن ۾ ﭤﻮري ﭼﺮﭘﺮ ﭘﻴﺪا ﭤﻲ‪ .‬ﻫﻦ اﭤﮡ ﭘﺌﻲ ﭼﺎﻫﻴﻮ‪ ،‬ﭘﺮ ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ﻫﭣ ﻫﻦ‬
‫ﺟﻲ ﭘﭡﻲ‪ ‬ﺗﻲ رﮐﻴﻞ ﻫﻮ‪ ،‬ﻣﻮن ان ﺋﻲ ﻫﭣ ﺳﺎن ﮐﻴﺲ دﭔﺎﺋﻴﻨﺪي اﺋﻴﻦ ﺋﻲ ﭼﭗ ﭼﺎپ ﺳﻤﻬﻴﻞ‬
‫رﻫﮡ ﻻ‪ ‬ﭼﻴﻮ‪.‬‬
‫ﻛﻨﻬﻦ وڏي ﻣﺼﻴﺒﺖ ۾ ﻣﺎﮢﻬﻮ‪ ‬ﺟﻮ دﻣﺎغ ﺑﻪ ﺑﺠﻠﻲ‪ ‬ﺟﻴﺎن ﺗﻴﺰ ڊوڙڻ ﺷﺮوع ﻛﻨﺪو آﻫﻲ‪.‬‬
‫ﻣﻮن ﺳﻮﭼﻴﻮ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﺑﻪ ﮔﻮﻟﻲ ﻫﻼﺋﻲ آﻫﻲ‪ ،‬اﻫﻮ ﻫﻦ ﻛﻤﺮي ۾ اﻫﻮ ﻣﻌﻠﻮم ﻛﺮڻ ﺿﺮوري‬
‫اﻳﻨﺪو ﺗﻪ اﺳﺎن ﻣﺌﺎﺳﻴﻦ ﻳﺎ اﭸﺎ ﺟﻴﺌﺮا آﻫﻴﻮن‪ ،‬اﻫﻮ ﻛﻴﺮ ﺑﻪ آﻫﻲ! ﭘﺮ ﻫﻦ ﮐﻲ اﻫﺎ ﺑﻪ ﺧﺒﺮ آﻫﻲ ﺗﻪ‬
‫اﺳﺎن ﭔﺌﻲ ﻫﭥﻴﻦ ﺧﺎﻟﻲ آﻫﻴﻮن‪ ،‬ﺳﺎﮘﻲ وﻗﺖ ﻫﻦ وٽ ﺑﻨﺪوق ﺑﻪ آﻫﻲ! اﻧﻜﺮي ﻫﻦ ﮐﻲ ﻫﺖ‬
‫اﭼﮡ ۾ ﻛﻮ ﺑﻪ ﺧﻄﺮو ﻧﻪ آﻫﻲ‪.‬‬
‫اﺳﺎن ﭔﺌﻲ ﮔﮇ ﮔﮇ ﺳﺘﻞ ﻫﺌﺎﺳﻴﻦ‪ ،‬ﻣﺎن آﻫﺴﺘﻲ آﻫﺴﺘﻲ رﻳﮑﺎ ﺟﻲ ﻗﺮﻳﺐ ُﺳﺮي وﻳﺲ ۽ ﺑﻠﻜﻞ‬
‫ﺳﺴﭙﺲ واري اﻧﺪاز ۾ ﮐﻴﺲ ﭼﻴﻢ‪“:‬اﺋﻴﻦ ﺋﻲ ﻟﻴﭩﻲ ﭘﺌﻲ ﻫﺞ‪ ،‬ﭘﻨﻬﻨﺠﻮ ﭘﺎڻ ﮐﻲ ﻣﺌﻞ ﻇﺎﻫﺮ‬
‫ﻛﺮ‪ ،‬ﻫﻮ ﺟﻴﻜﻮ ﺑﻪ آﻫﻲ ﭤﻮري‪ ‬دﻳﺮ ۾ اﻧﺪر ﺑﻪ اﻳﻨﺪو‪ُ ،‬ﭼﺮﺟﺎن‪ ‬ﭘﺮﺟﺎن‪ ‬ﺑﻠﻜﻞ ﺑﻪ ﻧﻪ…‪.‬اﺳﺎن‬
‫ﭔﻨﻬﻲ ﺟﻲ ﺟﺎن ﺧﻄﺮي ۾ آﻫﻲ‪“.‬‬
‫رﻳﮑﺎ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﺳﻤﺠﻬﻲ وﺋﻲ ۽ ﭘﻨﻬﻨﺠﻮن اﮐﻴﻮن ﮐﻮﻟﻲ ﻣﻮن ڏاﻧﻬﻦ ﻧﻬﺎري وري ﺑﻨﺪ‬
‫ﻛﺮي ﮀﮇﻳﺎﺋﻴﻦ‪.‬‬
‫ﻣﺎن آﻫﺴﺘﻲ آﻫﺴﺘﻲ ﻫﻦ ﮐﺎن ﭘﺮي ﮐﺴﻜﻨﺪي اﮘﺘﻲ وﭸﮡ ﻟﮙﺲ‪ .‬اک ﭨﻴﭧ ﻛﺮي ﻣﻮن ڏﭠﻮ ﺗﻪ‬
‫ﭔﺌﻲ درﻳﻮن ﮐﻠﻴﻞ ﻫﻴﻮن‪ ،‬۽ دروازو ﭔﻴﻜﮍﻳﻞ ﻫﻮ‪ .‬ﻣﻮن ڏﭠﻮ ﺗﻪ دروازي ﺟﻲ ﮐﺎﭔﻲ ﭘﺎﺳﻲ ﮐﺎن‬
‫ﻫﻜﮍو ﻛﭕﺎٽ رﮐﻴﻮ آﻫﻲ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﺟﻲ اوٽ ۾ ﻟﻜﻲ ﺑﻴﻬﻲ ﺳﮕﻬﺠﻲ ﭤﻮ‪ .‬ﻣﻮن اﻧﺪازو ﻟﮙﺎﺋﻲ‬
‫ڏﭠﻮ ﺗﻪ اﻫﻮ ﻛﭕﺎٽ ﻣﻮﻧﮑﺎن اﭨﻜﻞ ﭨﻦ واﻟﻦ ﺟﻲ ﻣﻔﺎﺻﻠﻲ ﺗﻲ رﮐﻴﻞ ﻫﻮ‪ ،‬ﻣﺎن ﺑﻠﻜﻞ آﻫﺴﺘﻲ‬
‫۽ آواز ﻛﺮڻ ﮐﺎﻧﺴﻮا‪ ‬ﺋﻲ ان ﻛﭕﺎٽ ﺟﻲ ﻃﺮف ﮐﺴﻜﮡ ﻟﮙﺲ‪ ،‬ﻫﻜﮍو ﭜﻴﺮو ﻛﻨﮅ ﮐﮣﻲ‬
‫ﻣﻮن ﮐﻲ رﻳﮑﺎ ڏﭠﻮ ﺗﻪ ﻣﻮن ﮐﻴﺲ ﭼﺮﭘﺮ ﻛﺮڻ ﮐﺎن روﻛﻴﻮ‪ .‬آﻫﺴﺘﻲ آﻫﺴﺘﻲ ۽ اﻧﺘﻬﺎﺋﻲ‬
‫اﺣﺘﻴﺎط ﻛﻨﺪي ﻣﺎن ان ﻛﭕﺎٽ ﺟﻲ ﭘﺎﺳﻲ ﮐﺴﻜﻨﺪو وﻳﺲ‪ .‬ﻟﻴﭩﻴﻞ ﺣﺎﻟﺖ ۾ ﮐﺴﻜﻨﺪي ﻣﻮن‬
‫اﻧﻬﻦ ﭨﻦ واﻟﻦ ﺟﻮ ﻣﻔﺼﻠﻮ ﺷﺎﻳﺪ ﭨﻦ ﺻﺪﻳﻦ ۾ ﻃﺌﻲ ﻛﻴﻮ ﻫﻮﻧﺪو‪ .‬ﺣﺎﻻﻧﻜﻪ ﻣﺎن اﻫﻮ ﺳﭛ‬
‫ﻛﺠﻬﻪ ڏاڍي ﺗﻴﺰي‪ ‬ﺳﺎن ﻛﺮڻ ﭤﻲ ﭼﺎﻫﻴﻮ‪ .‬ان ﻛﭕﺎٽ ﺟﻲ اوٽ ۾ ﭘﻬﭽﻲ وﭸﮡ ﺟﻮ وڏو‬
‫ﻣﻘﺼﺪ اﻫﻮ ﻫﻮ ﺗﻪ اﺳﺎن ﭔﻨﻬﻲ ﺟﻲ ﺟﺎن ﺑﭽﻲ وﭸﻲ‪.‬‬
‫آﺧﺮﻛﺎر آﻫﺴﺘﮕﻲ‪ ‬ﺳﺎن ۽ ﺑﻨﺎ آواز ﻛﺮڻ ﺟﻲ ﻣﺎن‪ ،‬ﻛﭕﺎٽ ﺗﺎﺋﻴﻦ ﭘﻬﭽﻲ وﻳﺲ‪ .‬ﻛﺠﻬﻪ ﻟﻤﺤﺎ‬
‫ﺗﻪ ﻣﺎن دم ﺑﻨﺪ ﻛﺮي ﻟﻴﭩﻴﻞ ﺋﻲ رﻫﻴﺲ‪ ،‬ﭘﻮ‪ ‬ﻛﻨﻬﻦ ﭼﻴﺘﻲ واﻧﮕﺮ ﮔﻬﺎت وﺟﻬﻲ اﭤﻲ وﻳﭡﺲ‪،‬‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻫﻚ ﭘﺎﺳﻲ ﻛﭕﺎٽ ﻫﻮ‪ ،‬ﭔﺌﻲ ﭘﺎﺳﻲ آرام ﻛﺮڻ وارو ﺗﺨﺖ‪ ،‬وچ ۾ ﺗﻤﺎم ﭤﻮري ﺟﺎ‪‬‬
‫ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ۾ ﻣﺎن ﭘﻠﻨﮓ ﺟﻲ ﻛﻨﻬﻦ اﺳﭙﺮﻧﮓ واﻧﮕﺮ ﭰﺎﭤﻞ ﻫﻮس‪ ،‬ﺳﺎﻫﻪ اﻟﺒﺖ روﻛﻴﻞ ﻫﻮ‪.‬‬
‫ﺑﺮﺳﺎت ﮔﻬﭩﺠﻲ ﭼﻜﻲ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﻃﻮﻓﺎن ﺑﻪ ﻫﻠﻜﻮ ﭤﻲ ﭼﻜﻮ ﻫﻮ‪ .‬ﺑﺮﺳﺎت ﺟﻲ ﻣﺴﻠﺴﻞ وﺳﮡ ۽‬
‫ﻫﻮا ﺟﻲ ﺷﻮر ﮐﺎﻧﺴﻮا‪ ‬ﭔﻴﻮ ﻛﻮ ﺑﻪ آواز ﻛﻮﻧﻪ ﻫﻮ‪ .‬رﻳﮑﺎ ﺑﺪﺳﺘﻮر آﺗﺸﺪان ﺟﻲ وﻳﺠﻬﻮ ﺳﺎﻫﻪ‬
‫ﻣﻨﺠﻬﺎﻳﻮ اوﻧﮅي ﻟﻴﭩﻴﻞ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻞ ﺑﻲ ﺟﺎن ﻣﮍدي ﺟﻴﺎن‪.‬‬
‫اوﭼﺘﻮ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻛﻨﻦ ﺗﻲ ﭔﺎﻫﺮان‪ ،‬ﻛﺎﭠﻴﻦ ﺟﻲ وراﻧﮉي ۾ ﻛﺎﭠﻲ ﺟﻲ ﻛﻨﻬﻦ ﺗﺨﺘﻲ ﺟﻲ‬
‫ﻫﻠﻜﻲ ﭼﻴﻜﺎٽ ﺟﻮ آواز آﻳﻮ‪ ،‬آواز ﺑﻠﻜﻞ ﻫﻠﻜﻮ ﻫﻮ‪ ،‬ﭴﮡ ﻛﻮ ﭘﻴﺮ ﭘﻴﺮ ۾ ﭘﺎﺋﻲ اﭼﻲ رﻫﻴﻮ‬
‫ﻫﻮ‪ ،‬ﻣﺎن ﺑﻪ ﻫﻮﺷﻴﺎر ﭤﻲ وﻳﭡﺲ‪.‬‬
‫ﭘﻮ‪ ‬دروازي ﺟﻲ ﮐﻠﮡ ﺟﻮ آواز ﭤﻴﻮ‪.‬‬
‫۽ ﻛﻮﺋﻲ ﺷﺨﺺ ﭘﻴﺮ ﭘﻴﺮ ۾ ﭘﺎﺋﻲ ﻧﻬﺎﻳﺖ آﻫﺴﺘﮕﻲ‪ ‬ﺳﺎن اﻧﺪر آﻳﻮ!‬
‫ﻫﻦ ﺟﻲ اﻧﺪر اﭼﮡ ﮐﺎن اڳ ۾ ﺑﻨﺪوق ﺟﻲ ﻧﺎﻟﻲ اﻧﺪر آﺋﻲ‪ ،‬ﭘﻮ‪ ‬ان ﺑﻨﺪوق ﺟﻲ ﺟﻬﻠﮡ وارا ﭔﻪ‬
‫ﻫﭣ ﻧﻈﺮ آﻳﺎ‪ ،‬ﭘﻮ‪ ‬ان ﺷﺨﺺ ﺟﻮ ﺟﺴﻢ اﻧﺪر آﻳﻮ‪ ،‬ﻫﻮ ُﺟﻬﻜﻲ ﻫﻠﻲ رﻫﻴﻮ ﻫﻮ‪ ،‬ﻏﻮر ﺳﺎن رﻳﮑﺎ‬
‫ﺟﻲ ﺟﺴﻢ ڏاﻧﻬﻦ ﻧﻬﺎرﻳﻨﺪي ﭤﻲ وﻳﻮ‪ ،‬ﭘﻮ‪ ‬ﻫﻦ ﺟﻲ ﭘﭟ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﭘﺎﺳﻲ ﭤﻲ وﺋﻲ‪.‬‬
‫ﻣﻮن ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﺑﺪن ﺟﻲ ﭘﻮري ﻃﺎﻗﺖ ﮔﮇ ﻛﺮي ﻫﻦ ﺟﻲ ﻣﭥﺎن ﮀﻼﻧﮓ ڏﻧﻮ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ اﭼﮡ واري‬
‫ﮐﻲ ﺑﻪ ﺧﻄﺮي ﺟﻮ اﺣﺴﺎس ﭤﻲ وﻳﻮ ﻫﻮ‪ ،‬ﭘﺮ ﻫﻮ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﭘﺎﺳﻲ ﻣﮍڻ وارو ﺋﻲ ﻫﻮ ﺗﻪ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ‬
‫ﺑﺪن ﺟﻮ ﺳﻤﻮرو ﺑﺎر ﻫﻦ ﺟﻲ ﻣﭥﺎن اﭼﻲ ﭘﻴﻮ ۽ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻫﭣ ﺟﻲ ﻫﻜﮍي ﺋﻲ ﺟﻬﭩﻜﻲ ﺳﺎن‬
‫ﻫﻦ ﺟﻲ ﻫﭥﻦ ﻣﺎن ﺑﻨﺪوق ﻛﺮي ﭘﺌﻲ ۽ ﻫﻮ ﺑﻪ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻫﻴﭡﺎن اﭼﻲ وﻳﻮ‪ .‬ﺑﻨﺪوق رﻳﮑﺎ ﺟﻲ‬
‫ﺑﻠﻜﻞ وﻳﺠﻬﻮ وﭸﻲ ﻛﺮي ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﻣﻮن رڙ ﻛﺮي رﻳﮑﺎ ﮐﻲ ﭼﻴﻮ‪“:‬رﻳﮑﺎ! ﺑﻨﺪوق ﮐﮣﻲ وٺ‪“.‬‬
‫ﭘﺮ ﺧﻮف ﮐﺎن رﻳﮑﺎ ﺟﺎ ﻋﻀﻮا ﺑﻠﻜﻞ ڍرا ﭤﻲ وﻳﺎ ﻫﺌﺎ‪ ،‬ﻫﻮ‪ ‬اﭤﻲ ﺑﻴﻬﻲ رﻫﻲ‪ ،‬ﭘﻮ‪ ‬دﻳﻮار ﮐﻲ‬
‫ﭨﻴﻚ ڏﺋﻲ‪ ،‬ڊﻧﻞ ﻧﮕﺎﻫﻦ ﺳﺎن اﺳﺎن ﭔﻨﻬﻲ ڏاﻧﻬﻦ ڏﺳﮡ ﻟﮙﻲ!‬
‫ﻛﺮﻳﻞ ﺷﺨﺺ اﭤﮡ ﺟﻲ ﻛﻮﺷﺶ ﻛﺌﻲ‪ ،‬ﻫﻮ واﻗﻌﻲ اﻧﺘﻬﺎﺋﻲ ﺗﻴﺰ ۽ ﭰﮍت ﻣﺎﮢﻬﻮ ﻫﻮ‪ ،‬وﭨﻴﻞ‬
‫ﺳﭩﻴﻞ ﺑﺪن وارو‪ ،‬ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻫﺰار ﻛﻮﺷﺸﻦ ﺟﻲ ﺑﺎوﺟﻮد ﻫﻮ ﻣﻮن ﮐﺎن ﮀﮇاﺋﮡ ۾ ﻛﺎﻣﻴﺎب ﭤﻲ‬
‫وﻳﻮ ۽ ﻣﻮن ﺳﺎن ﭔﮑﺠﻲ وﻳﻮ‪ .‬اﺳﺎن ﭔﺌﻲ ﻫﻚ ﭔﺌﻲ ﺳﺎن وﻳﮍﻫﺠﻲ وﻳﺎﺳﻴﻦ‪ ،‬ان ﺋﻲ ﻟﻤﺤﻲ‬
‫ﻣﻮن ڏﭠﻮ ﺗﻪ اﻫﻮ راوت ﻫﻮ‪.‬‬
‫ﻫﻦ ﺟﻲ ﺑﺪن ﻣﺎن ﭜﻨﮓ ﺟﻲ ﺑﻮ‪ ‬اﭼﻲ رﻫﻲ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ اﻫﺎ ﭜﻨﮓ ﺟﻲ ﻧﻪ ﭘﺮ ﺳﻨﺪس ﺑﺪن ﺟﻲ‬
‫ﺧﺎص ﺑﻮ‪ ‬ﻫﺌﻲ‪ .‬ان ﺋﻲ وﻗﺖ ﻣﻮن ﮐﻲ رات ﺟﻮ ﺣﻤﻠﻮ ﻛﻨﺪڙ ﻳﺎد اﭼﻲ وﻳﻮ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﺟﻲ ﺑﺪن‬
‫ﻣﺎن اﻫﺎ ﺧﺎص ﺑﻮ‪ ‬اﭼﻲ رﻫﻲ ﻫﺌﻲ‪ .‬ﻫﺎﮢﻲ ﻣﻮن ﮐﻲ ﭘﻮرو ﻳﻘﻴﻦ اﭼﻲ وﻳﻮ ﺗﻪ رات ﺑﻪ ﻣﻮن ﺗﻲ‬
‫ﺣﻤﻠﻲ ﻛﺮڻ وارو راوت ﮐﺎﻧﺴﻮا‪ ‬ﭔﻴﻮ ﻛﻮ ﺑﻪ ﻧﻪ ﭤﻮ ﭤﻲ ﺳﮕﻬﻲ‪.‬‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫وڙﻫﻨﺪي ﻫﻦ ﺟﻮ ﻫﭣ وري ﺑﻨﺪوق ڏاﻧﻬﻦ وڌڻ ﻟﮙﻮ ﺗﻪ رﻳﮑﺎ ﻫﻜﺪم وڌي ﺑﻨﺪوق ﮐﮣﻲ دري‪‬‬
‫ﮐﺎن ﭔﺎﻫﺮ اﮀﻼﺋﻲ ﮀﮇي‪ .‬ﻋﻴﻦ ان وﻗﺖ ﻣﻮن ﻛﺮاﭨﻲ ﺟﻮ ﻫﻚ اﻫﮍو ﺗﻪ زوردار ﻫﭣ ﻫﻦ ﺟﻲ‬
‫ﻛﻨﮅ ﺗﻲ وﻫﺎﺋﻲ ﻛﮃﻳﻮ ﺟﻮ ﺳﻮر ﮐﺎن ﻫﻦ ﺟﻲ رڙ ﻧﻜﺮي وﺋﻲ‪ .‬ﻣﻮن ﺗﻲ ﺑﻪ ﻛﻮ ﺟﻦ ﺳﻮار‬
‫ﭤﻲ وﻳﻮ ﻟﮙﻮ ﭤﻲ ﺗﻪ ﭴﮡ ﻣﻮن ۾ َﺳﻮ ﻣﺎﮢﻬﻦ ﺟﻲ ﻃﺎﻗﺖ اﭼﻲ وﺋﻲ ﻫﺌﻲ‪ ،‬اﺻﻞ ﻟﺘﻦ ۽ ﻣﻜﻦ‬
‫ﺳﺎن ﮐﻴﺲ ﺑﻲ ﺣﺎل ﻛﺮي ﮀﮇﻳﻢ‪ ،‬ﻣﭥﺎن ﺟﻮڊو ﺟﻮن ﭰﮍﻛﻴﻮن اﻟﮗ‪ ،‬اﻳﺴﺘﺎﺋﻴﻦ ﺟﻮ ﻛﺮاﭨﻲ‬
‫ﺟﻲ ﻛﺠﻬﻪ زوردار ﻫﭥﻦ ﺳﺎن ﺳﻨﺪن ﭔﺎﻧﻬﻦ ﺟﻲ ﻫﮇي ﺑﻪ ﭜﭹﻲ ﮀﮇﻳﻢ‪.‬‬
‫ﻫﻮ ﺑﻠﻜﻞ ﺑﻴﻬﻮش ﭤﻲ وﻳﻮ ۽ ﺳﻨﺪس ﭔﺌﻲ ﻫﭣ ﭘﮑﮍﺟﻲ وﻳﺎ‪ ،‬ﻫﻮ ﺑﻠﻜﻞ ﺑﻲ ﺳﮅ ﭤﻲ وﻳﻮ‪ .‬ﻣﻮن‬
‫ﺳﻬﻜﻨﺪي رﻳﮑﺎ ﮐﻲ ﭼﻴﻮ‪:‬‬
‫”ﻫﻮش ۾ اﭼﮡ ﮐﺎن اڳ ۾ ﻫﻦ ﮐﻲ ﭔﮅڻ ﮔﻬﺮﺟﻲ‪ ،‬ﻛﭥﺎن ﻛﺎ رﺳﻲ ﻣﻠﻲ وﻳﻨﺪي؟“‬
‫رﻳﮑﺎ ﭴﮡ وري ﻫﻮش ۾ اﭼﻲ وﺋﻲ‪ ،‬ﻫﻮ‪ ‬ڊوڙﻧﺪي ﭔﺌﻲ ﻛﻤﺮي ۾ وﺋﻲ ۽ ﺑﺴﺘﺮي ﺟﻮن‬
‫ﭼﺎدرون ﮐﮣﻲ آﺋﻲ‪ .‬ﻣﻮن ﭼﺎدرون ﭰﺎڙي‪ ،‬اﻧﻬﻦ ﺳﺎن راوت ﮐﻲ ﺗﻤﺎم ﮔﻬﮣﻲ ﻣﻀﺒﻮﻃﻲ‪ ‬ﺳﺎن‬
‫ﭔﮅي‪ ،‬ﻓﺮش ﺗﻲ ﺋﻲ ﭰﭩﻮ ﻛﻴﻮ‪ .‬ﭘﻮ‪ ‬ﮐﻴﺲ ﭼﮝﻲ‪ ‬ﻃﺮح ﻫﻚ وڏي ﮘﻮري ﺗﺨﺖ ﺟﻲ ﭘﺎﺋﻲ ﺳﺎن‬
‫ﭔﮅي ﮀﮇﻳﻮ‪ ،‬ﺗﮇﻫﻦ وﭸﻲ ﺟﺎن ۾ ﺳﺎﻫﻪ ﭘﻴﻮ‪.‬‬
‫ﻣﺎن ﺗﺨﺖ ﺟﻲ وﻳﺠﻬﻮ ﭔﮅل راوت ﮐﻲ ڏﺳﻲ رﻫﻴﻮ ﻫﻮس ﺗﻪ رﻳﮑﺎ ﻫﻜﺪم ﻣﻮن ڏاﻧﻬﻦ‬
‫ڊوڙﻧﺪي اﭼﻲ ﻣﻮن ﮐﻲ ﭼﻨﺒﮍي ﭘﺌﻲ ۽ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﺳﻴﻨﻲ ۾ ﻣﻨﻬﻦ ﻟﻜﺎﺋﻲ روﺋﮡ ﻟﮙﻲ‪.‬‬
‫ﻣﺎن ﻫﻦ ﮐﻲ دﻟﺪاري ڏﻳﮡ ﻟﮙﺲ‪“:‬رو ﻧﻪ رﻳﮑﺎ‪ ،‬ﺑﺲ ﺳﭛ ﻛﺠﻬﻪ ﭠﻴﻚ ﭤﻲ وﻳﻮ آﻫﻲ‪ ،‬ﻫﺎﮢﻲ ﻛﻮ‬
‫ﺧﻮف ﻧﻪ ﻛﺮ‪“.‬‬
‫ﭘﻮ‪ ‬ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ روﻣﺎل ﺳﺎن ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﭼﭙﻦ ﻣﺎن وﻫﻨﺪڙ رت اﮔﻬﮡ ﻟﮙﺲ‪ .‬ﻣﺎن ﻛﻨﻬﻦ ﺑﻪ ﺻﻮرت‬
‫۾ وﻳﮍﻫﺎڪ ﻳﺎ ﺑﻬﺎدر ﻣﺎﮢﻬﻮ ﻧﻪ آﻫﻴﺎن ۽ ﻫﺎﮢﻲ ﺟﮇﻫﻦ ﺳﭛ ﻛﺠﻬﻪ ﺧﺘﻢ ﭤﻲ ﭼﻜﻮ ﻫﻮ‪ .‬ﺧﻄﺮو‬
‫ﭨﺮي وﻳﻮ ﻫﻮ ﺗﻪ ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ﺟﺴﻢ ڏﻛﻲ رﻫﻴﻮ ﻫﻮ‪ .‬ﺳﻮﭼﻴﻢ ﭘﺌﻲ ﺗﻪ ﻣﻮن ۾ اﻳﺘﺮي ﻃﺎﻗﺖ ﻛﭥﺎن‬
‫اﭼﻲ وﺋﻲ ﻫﺌﻲ‪ .‬ﻣﺎن ﺗﻪ ﻫﻚ اﻣﻦ ﭘﺴﻨﺪ ۽ ڊﭴﮣﻮ ﻣﺎﮢﻬﻮ آﻫﻴﺎن ۽ ﻟﮍاﺋﻲ ﺟﻬﮙﮍي ﮐﺎن ﺳﻮﻳﻦ‬
‫ﻣﻴﻞ دور رﻫﻨﺪو آﻫﻴﺎن‪ ،‬ان ﻛﺮي ﺋﻲ ﻣﺎن ﺗﻪ ﻛﻠﻜﺘﻲ ﮐﺎن ﺑﻪ ﭜﭵﻲ ﻫﺖ آﻳﻮ ﻫﻮس‪ ،‬۽ ﻫﻦ‬
‫ﺑﺪﺑﺨﺖ راوت ﻣﻮن ﮐﻲ ﻣﻜﻮن ﻫﮣﻲ ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ﻫﮇ ﮔﮇ ﭜﭹﻲ ﮀﮇﻳﻮ ﻫﻮ‪ .‬اﻫﺎ ﺗﻪ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ‬
‫ﺧﻮﺷﻘﺴﻤﺘﻲ ﻫﺌﻲ ﺟﻮ ﻣﻮن ﮐﻲ ﺟﻮڊو ﻛﺮاﭨﻲ ﺟﻮ ﻓﻦ آﻳﻮ ﭘﺌﻲ‪ ،‬ﻧﻪ ﺗﻪ ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ﻛﻬﮍو ﺣﺎل‬
‫ﻫﺠﻲ ﻫﺎ ۽ وﻳﭽﺎري رﻳﮑﺎ ﺟﻲ ﺣﺎﻟﺖ ﮀﺎ ﻫﺠﻲ ﻫﺎ!‬
‫رﻳﮑﺎ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﺳﻴﻨﻲ ﺗﻲ ﻣﭥﻮ رﮐﻲ ﺳﮇﻛﺎ ﭜﺮي رﻫﻲ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﻣﻮن ﮐﻲ اﻫﻮ ﻟﻤﺤﻮ وﺻﺎل وارو‬
‫ﻟﻤﺤﻮ ﻟﮙﻲ رﻫﻴﻮ ﻫﻮ‪ ،‬ﻣﻴﻼپ ﺟﻲ وﻗﺖ ﺑﻪ ﻋﻮرت اﺋﻴﻦ آﻫﺴﺘﻲ آﻫﺴﺘﻲ ﺳﮇﻛﺎ ﭜﺮﻳﻨﺪي آﻫﻲ‪،‬‬
‫ﭘﺮ ﺟﻠﺪ ﺋﻲ اﻫﻮ ﻣﺎﮐﻲ‪ ‬ﮐﺎن ﺑﻪ ﻣﭡﻮ ﻟﻤﺤﻮ‪ ،‬وﻗﺖ ﺟﻲ ڌارا ﺗﻲ وﻫﻨﺪي‪ ،‬ﭰﻮﭨﻲ واﻧﮕﺮ ﭰﺴﻲ ﭘﻴﻮ‪.‬‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﭔﺎﻫﺮ وراﻧﮉي ﻣﺎن ﻛﻨﻬﻦ ﺟﻲ ﮘﻮرن ﻗﺪﻣﻦ ﺟﻮ ﮐﮍﻛﻮ ﭔﮅڻ ۾ آﻳﻮ ﺗﻪ ﻣﻮن رﻳﮑﺎ ﮐﻲ‬
‫ﻣﻀﺒﻮﻃﻲ‪ ‬ﺳﺎن ﭜﺎﻛﺮ ۾ ﺟﻬﻠﻲ ورﺗﻮ‪ .‬ﻣﻮن ﻫﻦ ﮐﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﭔﺎﻧﻬﻦ ۾ ﺟﻜﮍي ورﺗﻮ‪ .‬ﭔﺌﻲ‬
‫ﻟﻤﺤﻲ ﻣﻮن ﻫﻦ ﮐﻲ ﭘﺎڻ ﮐﺎن ﺟﺪا ﻛﺮي ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﭘﻮﻳﺎن ﻟﻜﺎﺋﻲ ورﺗﻮ‪.‬‬
‫ﻫﻲ ﻛﻴﺮ ﭘﻴﻮ اﭼﻲ؟‬
‫ﻣﺎن ﻣﻘﺎﺑﻠﻲ ﺟﻲ ﻻ‪ ‬ﺗﻴﺎر ﭤﻲ وﻳﺲ!‬
‫ﭼﺎﻧﺌﭟ ﺗﻲ ﭼﺎﻧﻬﻦ ﺟﻲ ﻛﻮﭘﻦ ﺟﻮ ﮐﮍﻛﻮ ﭤﻴﻮ‪ ،‬ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﺟﺴﻢ ﺗﻲ ﺗﺎڻ ﭤﻮري ﮔﻬﭧ ﭤﻲ وﺋﻲ‪.‬‬
‫اﻫﻮ ﻛﺮﭘﺎرام ﻫﻮ‪ ،‬ﺟﻴﻜﻮ ﭼﺎﻧﻬﻦ ﮐﮣﻲ اﻧﺪر ﭘﺌﻲ آﻳﻮ‪.‬‬
‫ﻣﻮن رﻳﮑﺎ ڏاﻧﻬﻦ ﻧﻬﺎرﻳﻮ‪ ،‬ﻫﻮ‪ ‬زور زور ﺳﺎن ﮐﻠﮡ ﻟﮙﻲ‪ ،‬ﭘﻮ‪ ‬ﻣﺎن ﺑﻪ ﮐﻠﮡ ﻟﮙﺲ‪ ،‬اﺋﻴﻦ ﺳﭵﻮ‬
‫ﻣﺎﺣﻮل ﺑﺪﻟﺠﻲ وﻳﻮ‪.‬‬
‫ﭘﺮ ﻛﺮﭘﺎرام ﺟﻲ ﺳﻤﺠﻬﻪ ۾ ﻛﺠﻬﻪ ﺑﻪ ﻧﻪ آﻳﻮ‪ .‬ﻫﻮ راوت ﮐﻲ اﺋﻴﻦ ﺑﻴﻬﻮش ۽ ﭔﮅل ڏﺳﻲ‪،‬‬
‫ﭼﻜﺮاﺋﺠﻲ وﻳﻮ‪ .‬ﭘﻬﺮﻳﻦ ﺗﻪ ﻫﻦ ﮐﻲ ﻫﻤﭣ ﺋﻲ ﻛﺎﻧﻪ ﭤﻲ ﺟﻮ ﻣﻮن ﮐﺎن ﻛﺠﻬﻪ ﭘﮁﻲ ﺳﮕﻬﻲ‪ .‬ﭘﺮ‬
‫ﭘﻮ‪ ‬ﺟﮇﻫﻦ ﻫﻦ ﭼﺎﻧﻬﻦ ﻣﻴﺰ ﺗﻲ رﮐﻲ ۽ اﺳﺎن ﮐﻲ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﺳﺎن ﭼﺎﻧﻬﻦ ﭘﻴﺌﻨﺪي ڏﭠﻮ ﺗﻪ اﭸﺎ ﺑﻪ‬
‫وڌﻳﻚ ﺣﻴﺮان ﭤﻲ وﻳﻮ‪ .‬ﮔﺮدن ﻟﻮڏاﺋﻲ‪ ،‬راوت ﺟﻲ ﻃﺮف اﺷﺎرو ﻛﺮي ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ‪:‬‬
‫”ﻫﻲ…‪..‬ﻫﻲ…راوت آﻫﻲ ﻧﻪ؟“‬
‫”ﻫﺎ آﻫﻲ ﺗﻪ اﻫﻮ ﺋﻲ!“ رﻳﮑﺎ ﮐﻴﺲ ﭼﻴﻮ‪.‬‬
‫ﻛﺮﭘﺎرام ڏﻛﻨﺪي ﭘﮁﻴﻮ‪“:‬ﻫﻦ ﮐﻲ ﻛﻨﻬﻦ َﭔﮅو آﻫﻲ؟“‬
‫”اﺳﺎن‪“.‬‬
‫ﻛﺮﭘﺎرام ﺳﺒﺐ ﻣﻌﻠﻮم ﻛﺮڻ ﭤﻲ ﭼﺎﻫﻴﻮ‪ ،‬ﻣﮕﺮ ﺳﻮال ﻫﻦ ﺟﻲ ﭼﭙﻦ ﺗﻲ ﺋﻲ رﻫﺠﻲ وﻳﻮ‪.‬‬
‫رﻳﮑﺎ ﺟﻮ ﺳﻨﺠﻴﺪو ۽ ﺑﺎوﻗﺎر ﭼﻬﺮو ڏﺳﻲ ﻫﻮ ﻛﺠﻬﻪ ﺑﻪ ﭼﺌﻲ ﻧﻪ ﺳﮕﻬﻴﻮ‪ .‬ﭘﻮ‪ ‬ﻫﻦ ﺟﻲ ﭼﻬﺮي‬
‫ﺗﻲ ﺧﻮﺷﻲ‪ ‬ﺟﻲ ﻟﻬﺮ ڊوڙﺟﻲ وﺋﻲ‪ .‬ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ‪:‬‬
‫”ﭼﮝﻮ ﻛﻴﻮ…‪.‬؟ ﺳﺎﻟﻮ اﺳﺎن ﺳﭝﻨﻲ ﺗﻲ رﻋﺐ ﭴﻤﺎﺋﻴﻨﺪو ﻫﻮ‪“.‬‬
‫اﺳﺎن ﭔﺌﻲ ﮐﻠﮡ ﻟﮙﺎﺳﻴﻦ‪.‬‬
‫ﺟﮇﻫﻦ ﭼﺎﻧﻬﻪ ﭘﻲ ورﺗﻴﺴﻴﻦ ﺗﻪ ﻛﺮﭘﺎرام ﺳﺎﻣﺎن ﮐﮣﻲ وﭸﮡ ﻟﮙﻮ ﺗﻪ ﻣﻮن ﮐﻴﺲ ﻫﭣ ﺟﻲ اﺷﺎري‬
‫ﺳﺎن روﻛﻴﻨﺪي ﭼﻴﻮ‪:‬‬
‫”ﻓﻲ اﻟﺤﺎل ﺗﻮن ﻫﺘﻲ ﺋﻲ ﺗﺮس‪ ،‬ﻣﺎن ﭔﻦ ﻣﻨﭩﻦ ۾ واﭘﺲ ﭤﻮ اﭼﺎن‪“.‬‬
‫رﻳﮑﺎن ﻣﻮن ﮐﻲ ﺳﻮاﻟﻴﻪ ﻧﮕﺎﻫﻦ ﺳﺎن ﻧﻬﺎرڻ ﻟﮙﻲ‪.‬‬
‫ﻣﻮن ﻫﻦ ڏاﻧﻬﻦ وڌﻳﻚ ڌﻳﺎن ﻧﻪ ڏﻧﻮ ﭘﺮ ﻛﺮﭘﺎرام ﮐﻲ ﭼﻴﻮ‪“:‬ڏس ﺟﻴﻜﮇﻫﻦ راوت ﭤﻮرو ﺑﻪ‬
‫ُﭼﺮي ُﭘﺮي ﺗﻪ ﻫﻲ‪ ‬ﻛﺮﺳﻲ وﻫﺎﺋﻲ ﻛﮃﺟﺎﻧﺲ‪ ،‬ﭤﻮرو ﺑﻪ ﺧﻴﺎل ﻧﻪ ﻛﺠﺎﻧﺲ‪ ،‬ﺳﻤﺠﻬﻪ‪“.‬‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫”ﻫﺎ ﺻﺎﺣﺐ ﺳﻤﺠﻬﻴﻢ‪ “.‬ﻫﻦ ﻛﺠﻬﻪ ﻧﻪ ﺳﻤﺠﻬﻨﺪي ﭼﻴﻮ‪.‬‬

‫ﻣﻮن رﻳﮑﺎ ﮐﻲ ﭼﻴﻮ‪“:‬ﻣﺎن ﭔﻦ ﻣﻨﭩﻦ ۾ واﭘﺲ ﭤﻮ اﭼﺎن‪“.‬‬
‫ﻣﻴﻨﻬﻦ ﻟﮙﭝﮗ ﻫﻠﻜﻮ ﭤﻲ وﻳﻮ ﻫﻮ‪ .‬ﻣﺎن ﻛﻤﺮي ﺟﻲ دري‪ ‬ﻣﺎن ﭨﭙﻮ ڏﺋﻲ ﭔﺎﻫﺮ آﻳﺲ‪ .‬ﭤﻮري دﻳﺮ‬
‫ﺗﺎﺋﻴﻦ ان ﺑﻨﺪوق ﮐﻲ ﮘﻮﻟﻬﻴﻨﺪو رﻫﻴﺲ ﺟﻴﻜﺎ ڊپ ﮐﺎن رﻳﮑﺎ ﭔﺎﻫﺮ اﮀﻼﺋﻲ ﮀﮇي ﻫﺌﻲ‪ .‬اﭼﺎﻧﻚ‬
‫اﻫﺎ ﺑﻨﺪوق ﻫﻚ ُﭔﻮڙي ﺟﻲ ﭘﺎﺳﻲ ۾ ﭘﻴﻞ ﻣﻠﻲ وﺋﻲ‪ .‬ﻣﺎن اﻫﺎ ﺑﻨﺪوق ﻛﻤﺮي ۾ ﮐﮣﻲ آﻳﺲ ۽‬
‫اﻧﺪر اﭼﻲ ﻛﺮﭘﺎرام ﮐﻲ ﭼﻴﻢ‪:‬‬
‫”ﻫﺎﮢﻲ ﺗﻮن وﭸﻲ ﺳﮕﻬﻴﻦ ﭤﻮ‪“.‬‬
‫ﻛﺮﭘﺎرام وﭸﮡ ﻟﮙﻮ ﺗﻪ رﻳﮑﺎ ﭼﻴﺲ‪:‬‬
‫”ﻛﺮﭘﺎرام! ﺳﺎﻣﺎن ﭔﮅي وٺ‪ ،‬ﭤﻮري‪ ‬دﻳﺮ ۾ اﺳﺎن ﺑﻪ واﭘﺲ ﻫﻠﻨﺪاﺳﻴﻦ‪ ،‬ﻟﮙﻲ ﭤﻮ ﺗﻪ ﻛﻼڪ‬
‫ﭔﻦ ۾ ﺑﺮﺳﺎت ﺻﻔﺎ ﺑﻨﺪ ﭤﻲ وﻳﻨﺪي‪ .‬ﺑﺲ ﺑﺮﺳﺎت ﺟﻴﺌﻦ ﺋﻲ ﺑﻨﺪ ﭤﻴﻨﺪي اﺳﺎن ﻫﺘﺎن ﻫﻠﻨﺪاﺳﻴﻦ‪“.‬‬
‫ﻛﺮﭘﺎرام ﺑﺎﺳﮡ ﮐﮣﻲ ﻛﻨﮅ ﺟﻬﻜﺎﺋﻲ ﭔﺎﻫﺮ ﻫﻠﻴﻮ وﻳﻮ‪.‬‬
‫ﺟﮇﻫﻦ ﻛﺮﭘﺎرام ﻫﻠﻴﻮ وﻳﻮ ﺗﻪ رﻳﮑﺎ راوت ڏاﻧﻬﻦ اﺷﺎرو ﻛﻨﺪي ﭼﻴﻮ‪“:‬ﻫﻦ ﺟﻮ ﮀﺎ ﻛﺮﻳﻮن؟“‬
‫”ﭔﮅاﻳﺎن‪ ‬ﭤﻮ‪ ،‬ﭤﻮرو ﻫﻮش ۾ آﮢﻴﻮﻧﺲ‪“.‬‬
‫اﺋﻴﻦ ﭼﺌﻲ ﻣﻮن ﺑﻨﺪوق ﺳﺎن ﻫﻦ ﺟﻲ ﻛﻠﻬﻲ ﮐﻲ ﭤﻴﻠﻬﻮ ڏﻧﻮ‪ .‬ﻫﻚ ﭔﻪ ﭜﻴﺮا ﭤﻴﻠﻬﺎ ﮐﺎﺋﮡ ﮐﺎﻧﭙﻮ‪‬‬
‫ﺮﭘﺮ ﭤﻲ‪ ،‬آﻫﺴﺘﻲ آﻫﺴﺘﻲ ﻫﻮش ۾ اﭼﮡ ﻟﮙﻮ‪ ،‬ﭘﻮ‪ ‬ﺟﮇﻫﻦ ﻣﻜﻤﻞ‬ ‫ﻫﻦ ﺟﻲ ﺟﺴﻢ ۾ ﭤﻮري ُﭼ ُ‬
‫ﻃﻮر ﺗﻲ ﻫﻮش ۾ اﭼﻲ وﻳﻮ ﺗﻪ ﻣﻮن ﮐﻲ ﻛﭽﻮ ﭴﭕﺎڙي ﮀﮇڻ وارﻳﻦ ﻧﻈﺮن ﺳﺎن ﻧﻬﺎرڻ ﻟﮙﻮ‪.‬‬
‫ﭔﻪ ﭼﺎر ﭜﻴﺮا ﻫﻦ ﻛﻮﺷﺶ ﻛﺮي ﻫﻚ ﭔﻪ ﭘﭩﻴﻮن ﮀﻨﺎﺋﻲ ﺑﻪ ورﺗﻮن ﭘﺮ ﭘﺎڻ ﮀﮇاﺋﮡ ۾ ﻛﺎﻣﻴﺎب ﻧﻪ‬
‫ﭤﻴﻮ‪.‬‬
‫ﻣﻮن ﻫﻦ ﮐﻲ ﭼﻴﻮ‪“:‬ﻣﻀﺒﻮﻃﻲ‪ ‬ﺳﺎن ﭔﮅل آن ﭔﭽﺎ!“ ﻫﻮ ﺧﺎﻣﻮش رﻫﻴﻮ‪ ،‬ﺑﺲ ڏاڍي ﻛﺎوڙ ﻣﺎن‬
‫ﻣﻮن ڏاﻧﻬﻦ ﻧﻬﺎرﻳﻨﺪو رﻫﻴﻮ‪ .‬ﻣﺎن ﻫﻦ ﺟﻲ ﭘﺎﺳﺮاﭨﻲ‪ ‬ﺗﻲ ﻟﺖ ﻫﮣﻨﺪي ﭼﻴﻮ‪:‬‬
‫”ﻛﻠﻬﻪ رات ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻮن ﺗﻲ ﺣﻤﻠﻮ ﻛﻴﻮ ﻫﻮ! …‪..‬ﻧﻪ؟“‬
‫ﻫﻮ ﺗﻤﺎم ﮔﻬﮣﻲ ﻧﻔﺮت ﺳﺎن ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ‪“:‬ﻣﺎن ﻧﻪ ﭤﻮ ﭼﺎﻫﻴﺎن ﺗﻪ اﺳﺎن ﺟﻲ زﻣﻴﻦ ﻛﻨﻬﻦ ڌارﻳﻲ‬
‫وٽ وﭸﻲ‪“.‬‬
‫”ﻫﻲ ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ زﻣﻴﻦ ﻛﮇﻫﻦ ﮐﺎن ﭤﻲ وﺋﻲ‪ .‬زﻣﻴﻦ ﺗﻪ ﻣﺎﻟﻜﻴﺎﮢﻲ‪ ‬ﺟﻲ آﻫﻲ‪“.‬‬
‫ﻫﻮ ﺧﺎﻣﻮش رﻫﻴﻮ‪ ،‬ﻣﻮ ن ﮐﻴﺲ ﭔﻪ ﭼﺎر ﭔﻴﻮن ﻟﺘﻮن وﻫﺎﺋﻲ ﻛﮃﻳﻮن ۽ ﭘﮁﻴﻮ‪:‬‬
‫”ﭔﮅا‪ ‬ﭠﺎﻛﺮ ﺻﺎﺣﺐ ﺟﻮ ﻗﺘﻞ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻛﻴﻮ ﻫﻮ؟“‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﻫﻦ زور ﺳﺎن ﻛﻨﮅ ڌوﮢﻲ اﻧﻜﺎر ﻛﻴﻮ‪ ،‬ﭘﺮ ﻣﻮن ﮐﻲ ﻫﻦ ﺟﻲ اﮐﻴﻦ ۾ ﻟﻜﻞ وﺣﺸﺖ ﻣﺎن‬
‫ﻣﻌﻠﻮم ﭘﺌﻲ ﭤﻴﻮ ﺗﻪ ﻫﻮ ﻛﻮڙ ﮘﺎﻟﻬﺎﺋﻲ رﻫﻴﻮ آﻫﻲ‪ .‬ﻣﻮن ﺑﻨﺪوق ﺗﺎﮢﻲ ﺳﻨﺪس ﺳﻴﻨﻲ ﺗﻲ رﮐﻲ‬
‫۽ ڏاڍي ﺧﺎر ﻣﺎن ﭼﻴﻢ‪:‬‬
‫”ﺳﭻ ﺳﭻ ﭔﮅا‪ ‬ﻧﻪ ﺗﻪ ﻫﻲ‪ ‬ﮔﻮﻟﻲ ﺗﻨﻬﻨﺠﻮ ﺳﻴﻨﻮ ﮀﻠﻲ ﮀﮇﻳﻨﺪي‪“.‬‬
‫ﻫﻮ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻃﺮف ﮔﻬﻮري ڏﺳﻨﺪو رﻫﻴﻮ‪ ،‬ﭘﻮ‪ ‬ﺟﮇﻫﻦ ﻫﻦ ﮐﻲ اﻫﺎ ﭘﻚ ﭤﻲ وﺋﻲ ﺗﻪ ﻣﺎن ﺟﻴﻜﺎ‬
‫ﺑﻪ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﻛﻨﺪو آﻫﻴﺎن‪ ،‬ان ﺗﻲ ﻋﻤﻞ ﻛﺮڻ ﺟﻮ ارادو ﺑﻪ رﮐﻨﺪو آﻫﻴﺎن‪ ،‬ﺗﮇﻫﻦ ﻫﻦ ﺟﻲ ﻧﮕﺎﻫﻦ‬
‫ﺟﻲ ﮔﻬﻮر ﮔﻬﭩﺠﻲ وﺋﻲ‪ ،‬ﻫﻦ ﺟﻮن اﮐﻴﻮن ﺟﻬﻜﻲ وﻳﻮن‪ ،‬۽ وڏو ﮔﻬﺮو ﺳﺎﻫﻪ ﮐﮣﻲ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ‪:‬‬
‫”ﻫﺎ!“‬
‫”ﮀﻮ؟“‬
‫ﻫﻦ ﻛﺠﻬﻪ ﻧﻪ ﮘﺎﻟﻬﺎﻳﻮ‪.‬‬
‫ﭤﻮري وﻗﻔﻲ ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬ﻣﻮن ﻫﻦ ﮐﻲ ﭼﻴﻮ‪“:‬ﻣﺎن ﺗﻪ ﭼﻮان ﭤﻮ ﺗﻪ ﻧﻪ رﮘﻮ ﺗﻮ وڏي ﭠﺎﻛﺮ ﮐﻲ ﻗﺘﻞ‬
‫ﻛﻴﻮ آﻫﻲ ﭘﺮ ان ﺟﻲ ﻧﻨﮃي ﭜﺎ‪ ‬ﮐﻲ ﺑﻪ ﺗﻮﺋﻲ ﻣﺎرﻳﻮ آﻫﻲ‪“.‬‬
‫”ﻧﻪ ﻧﻪ“ ﻫﻮ زور ﺳﺎن ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ‪.‬‬
‫”ﻫﺎ ﻫﺎ ﺗﻮﺋﻲ اﻧﻬﻦ ﭔﻨﻬﻲ ﭜﺎﺋﺮن ﮐﻲ ﻗﺘﻞ ﻛﻴﻮ آﻫﻲ‪“.‬‬
‫”ﻧﻪ …‪..‬ﻧﻪ…‪ “.‬ﻫﻦ ﺟﻲ اﮐﻴﻦ ﺟﻮن ﻣﺎﮢﻜﻴﻮن ﺗﻴﺰي‪ ‬ﺳﺎن ﻫﻠﮡ ﻟﮙﻴﻮن‪ .‬ﻣﻮن ﺑﻨﺪوق ﮐﻮﻟﻲ‬
‫ڏﭠﻲ ﺗﻪ ان ۾ ﻣﻮن ﮐﻲ ﮔﻮﻟﻲ ﭜﺮﻳﻞ ﻧﻈﺮ ﻛﺎﻧﻪ آﺋﻲ ﺗﮇﻫﻦ ﻣﻮن ﻫﻦ ﺟﻲ ﻛﻠﻬﻦ ﺗﻲ ﻛﻨﺪاخ ﺟﺎ‬
‫ﭔﻪ ڌڪ وﻫﺎﺋﻲ ﻛﮃﻳﺎ ﺗﻪ ﻫﻮ زور زورﺳﺎن ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ‪:‬‬
‫”ﭔﮅاﻳﺎن ﭤﻮ ﭔﮅاﻳﺎن ﭤﻮ‪ ،‬ﻣﻮن ﮐﻲ ﻣﺎرﻳﻮ ﻧﻪ‪ ،‬ﻣﺎن ﺳﭛ ﻛﺠﻬﻪ ﭤﻮ ﭔﮅاﻳﺎن‪“.‬‬
‫ﻣﺎن ﻫﭣ ﮐﻲ روﻛﻲ ورﺗﻮ ۽ ﻏﺼﻲ وﭼﺎن ﭼﻮڻ ﻟﮙﺲ‪“:‬ﺟﻴﻜﮇﻫﻦ ﻧﻪ ﭔﮅاﺋﻴﻨﺪﻳﻦ ﺗﻪ ڏﺳﻴﻦ ﭤﻮ‬
‫ﺑﻨﺪوق ﺟﺎ رﮘﺎ ﭔﻪ ﻛﻨﺪاخ ڏﻳﻨﺪوﺳﺎن‪ ‬ﻣﭥﻲ ۾‪“.‬‬
‫راوت ﺟﻮن ﻧﻈﺮون رﻳﮑﺎ ﺟﻲ ﻃﺮف ﻣﮍي وﻳﻮن‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﺟﻲ اﮐﻴﻦ ۾ ان وﻗﺖ رت اﭔﺮي‬
‫رﻫﻴﻮ ﻫﻮ‪ ،‬ﭘﻮ‪ ‬ﻫﻦ ﻣﻮن ڏاﻧﻬﻦ ﻧﻬﺎرﻳﻮ‪ ،‬ﺗﻪ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ اﮐﻴﻦ ۾ ﻛﺎوڙ ڏﺳﻲ ﻫﻮ ﻣﺎﻳﻮس ﭤﻲ‬
‫وﻳﻮ‪.‬‬
‫ﮔﻬﭕﺮاﺋﻴﻨﺪي ﮔﻬﭕﺮاﺋﻴﻨﺪي آﺧﺮﻛﺎر ﭼﺌﻲ وﻳﭡﻮ‪“:‬ﻫﺎ ﺻﺎﺣﺐ ﻧﻨﮃي ﭠﺎﻛﺮ ﺟﻮ ﺧﻮن ﺑﻪ ﻣﻮن ﺋﻲ‬
‫ﻛﻴﻮ ﻫﻮ‪“.‬‬
‫اﺋﻴﻦ ﭼﺌﻲ ﻫﻦ ﭘﻨﻬﻨﺠﻮن اﮐﻴﻮن ﺑﻨﺪ ﻛﺮي ﮀﮇﻳﻮن‪ .‬ﮀﺎﻛﺎڻ ﺗﻪ ﻫﻦ ﮐﻲ ﭘﻮرو ﻳﻘﻴﻦ ﻫﻮ ﺗﻪ‬
‫ﻫﺎﮢﻲ ﭘﻚ ﺋﻲ ﭘﻚ ﺳﻨﺪس ﮐﻮﭘﮍي ﭨﭩﮡ واري آﻫﻲ‪ .‬ﻟﮙﻮ ﭘﺌﻲ ﺗﻪ ﭴﮡ ﻫﻦ ﺟﻲ ﺗﻦ ﺑﺪن ﻣﺎن‬
‫ﺳﺎﻫﻪ ﻧﻜﺮي وﻳﻮ ﻫﺠﻲ‪.‬‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫”ﭘﺮ ﮀﻮ؟“ ﻣﻮن ﮐﺎﻧﺌﺲ ﭘﮁﻴﻮ“ﺗﻮ اﻧﻬﻦ ﭔﻨﻬﻲ ﮐﻲ ﮀﻮ ﻗﺘﻞ ﻛﻴﻮ؟“‬

‫ﻫﻦ ﻛﻮ ﺑﻪ ﺟﻮاب ﻛﻮﻧﻪ ڏﻧﻮ ﺑﺲ ﭼﭗ ﭼﺎپ ﻟﻴﭩﻴﻮ ﺋﻲ ﭘﻴﻮ ﻫﻮ‪ .‬ﺟﻨﻬﻦ ﺗﻲ ﻣﻮن ﻫﻦ ﮐﻲ ﻣﺎرڻ‬
‫ﺷﺮوع ﻛﻴﻮ‪ ،‬ﭘﺮ ﻫﻦ ﻫﻜﮍو ﻟﻔﻆ ﻧﻪ ﭔﺎﭰﻴﻮ‪ ،‬ﺑﺲ رﮘﻮ اﻳﺘﺮو ﭼﻴﺎﺋﻴﻦ ﺗﻪ‪:‬‬
‫”ﮘﭝﺎ ﮘﭝﺎ ﻛﺮي ﮀﮇﻳﻨﺪﻳﻦ ﺗﻪ ﺑﻪ ﻛﻮﻧﻪ ﭔﮅاﺋﻴﻨﺪس‪“.‬‬
‫ﭘﺮ ﻣﺎن ﮐﻴﺲ ﻣﺎرﻳﻨﺪو رﻫﻴﺲ‪ ،‬ﻧﻴﭟ رﻳﮑﺎ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻫﭣ ﮐﻲ ﺟﻬﻠﻴﻮ‪:‬‬
‫”ﺗﻮن ﮀﮇﻳﻨﺲ‪ ،‬ﺷﻬﭙﺎرا ﭼﻮﻛﻲ‪ ‬وارا ﺳﭙﺎﻫﻲ ﻫﻦ ﮐﺎن ﺳﭛ ﭼﻮراﺋﻲ وﭠﻨﺪا‪“.‬‬
‫ﻣﻮن ﭘﮁﻴﻮ‪“:‬ﻧﻪ ﻫﻦ ﮐﻲ ﻫﺘﻲ ﮀﮇي ﻫﻠﻮن؟ ﭔﮅل ﺋﻲ! ﭘﻮ‪ ‬ﻛﮍﻣﻴﻦ ﮐﻲ ﺳﮇاﺋﻲ ﻫﻦ ﮐﻲ ﮐﮣﺎﺋﻲ‬
‫ﻫﻠﻮن‪“.‬‬
‫ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪“:‬ﻧﻪ اﺋﻴﻦ ﻛﺮڻ درﺳﺖ ﻧﻪ ﭤﻴﻨﺪو‪ ،‬ﮀﺎﻛﺎڻ ﺗﻪ ﺳﭝﺌﻲ ﻛﮍﻣﻲ ﻫﻦ ﺟﺎ ﻣﺎﮢﻬﻮ آﻫﻦ‪“.‬‬
‫”ﺗﻪ ﭘﻮ؟“‬
‫”ﻫﺘﻲ رﮐﮡ ﺑﻪ ﭠﻴﻚ ﻧﺎﻫﻲ!…‪.‬ﻣﻤﻜﻦ آﻫﻲ ﻫﻦ ﺟﻮ ﻛﻮ ﺳﺎﭤﻲ ﺟﻬﻨﮕﻞ ۾ ﻣﻮﺟﻮد ﻫﺠﻲ ۽‬
‫اﺳﺎن ﺟﻲ وﭸﮡ ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬ﻫﻦ ﮐﻲ ﮐﻮﻟﻲ وﭠﻲ وﭸﻲ!“‬
‫ﻣﻮن ﭼﻴﻮ‪“:‬ﺷﺎﻳﺪ اﺋﻴﻦ ﻧﻪ ﻫﺠﻲ‪ ،‬ﺟﻴﻜﮇﻫﻦ ﻫﻦ ﺟﻮ ﻛﻮ ﺳﺎﭤﻲ ﻫﺠﻲ ﻫﺎ ﺗﻪ ﻫﻦ ﻣﻬﻞ ﺗﺎﺋﻴﻦ‬
‫اﺳﺎن ﺗﻲ ﺣﻤﻠﻮ ﭤﻲ ﭼﻜﻮ ﻫﺠﻲ ﻫﺎ!…ﭘﺮ ﺗﻮن ﺑﻪ ﭠﻴﻚ ﭤﻲ ﭼﻮﻳﻦ‪ ،‬ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ﺧﻴﺎل آﻫﻲ ﺗﻪ ﻫﻦ‬
‫ﮐﻲ ﮔﻬﻮڙي ﺟﻲ ﭘﭡﻲ‪ ‬ﺳﺎن ﭔﮅي ﭤﺎ ﻫﻠﻮن‪“.‬‬
‫*‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﻫﺎﮢﻲ اﺳﺎن ﺟﻮ ﻗﺎﻓﻠﻮ واﭘﺲ ﻣﻮﭨﻲ رﻫﻴﻮ ﻫﻮ‪.‬‬

‫رﻳﮑﺎ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﮔﻬﻮڙي ﺗﻲ ﺳﻮار ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﭔﺌﻲ ﮔﻬﻮڙي ﺗﻲ راوت ﭔﮅل ﻫﻮ‪ .‬ﺟﻨﻬﻦ ﺟﻮن واﮘﻮن‬
‫ﻣﺎن ﺟﻬﻠﻲ ﻫﻠﻲ رﻫﻴﻮ ﻫﻮس‪ .‬ﭔﻨﻬﻲ ﮔﻬﻮڙن ﺟﻲ ﭘﻮﻳﺎن ﻛﺮﭘﺎرام ﮐﺎڌي ﺟﺎ َ‬
‫ﭤﺎﻧﻮ ﮐﻨﻴﻮ ﭘﺌﻲ‬
‫ﻫﻠﻴﻮ‪.‬‬
‫رﻳﮑﺎ ﻛﻨﻬﻦ ﮔﻬﺮي ﺳﻮچ ۾ ﻣﺒﺘﻼ ﻫﺌﻲ‪.‬‬
‫”ﮀﺎ ﭘﺌﻲ ﺳﻮﭼﻴﻦ؟“ ﻣﻮن ﻫﻦ ﮐﺎن ﭘﮁﻴﻮ‪.‬‬
‫”ﺗﻮ ﻣﻮن ﮐﻲ رات واري ﺣﻤﻠﻲ ﺟﻲ ﺑﺎري ۾ ﻛﺠﻬﻪ ﺑﻪ ﻧﻪ ﭔﮅاﻳﻮ!“‬
‫”وﻗﺖ ﺋﻲ ﻛﭥﻲ ﻣﻠﻴﻮ‪ ،‬ﻫﺎﮢﻲ ﭔﮅاﻳﺎن‪ ‬ﭤﻮ‪ “.‬اﺋﻴﻦ ﭼﺌﻲ ﻣﻮن رات وارو ﺳﭵﻮ ﻗﺼﻮ ﮐﻴﺲ‬
‫ﭔﮅاﺋﻲ ﮀﮇﻳﻮ‪.‬‬
‫”ﭘﺮ ﺗﻮن ﻛﻴﺌﻦ ﭤﻮ ﺳﻤﺠﻬﻴﻦ ﺗﻪ اﻫﻮ راوت ﺋﻲ ﻫﻮ؟“‬
‫”ﻫﻦ ﭘﺎڻ ﺑﻪ ﻣﭹﻴﻮ آﻫﻲ‪“.‬‬
‫”ﻣﻤﻜﻦ آﻫﻲ ﻫﻦ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﺟﺎن ﺑﭽﺎﺋﮡ ﻻ‪ ‬اﺋﻴﻦ ﭼﻴﻮ ﻫﺠﻲ‪“.‬‬
‫”ﻧﻪ ﻫﻜﮍو ﭔﻴﻮ ﺛﺒﻮت ﺑﻪ آﻫﻲ‪“.‬‬
‫”اﻫﻮ وري ﻛﻬﮍو؟“‬
‫”ان رات ﺟﻨﻬﻦ ﻣﻮن ﺗﻲ ﺣﻤﻠﻮ ﻛﻴﻮ ﻫﻮ ۽ ﺟﮇﻫﻦ ﻣﺎن ﺳﺎﮢﺲ وڙﻫﻲ رﻫﻴﻮ ﻫﻮس ﺗﻪ ﻣﻮﻧﮑﻲ‬
‫ﻫﻦ ﺟﻲ ﺑﺪن ﻣﺎن ﭜﻨﮓ ﺟﻲ ﺑﻮ‪ ‬ﭘﺌﻲ آﺋﻲ‪“.‬‬
‫رﻳﮑﺎ ﻫﻜﺪم ﭘﻨﻬﻨﺠﻮ ﮔﻬﻮڙو ﺑﻴﻬﺎري ﭼﻴﻮ‪“:‬ﺗﺮس ﺗﻪ ﻣﻮن ﮐﻲ ﻟﻬﮡ ﺗﻪ ڏي!“‬
‫ﻫﻮ‪ ‬ﮔﻬﻮڙي ﺗﺎن ﻟﭥﻲ‪ .‬ﭔﺌﻲ ﮔﻬﻮڙي ﺟﻲ ﭜﺮﺳﺎن وﭸﻲ‪ ،‬ﻫﻦ ﭔﻪ ﭨﻲ ﭜﻴﺮا راوت ﺟﻮ ﺑﺪن‬
‫ﺳﻨﮕﻬﻴﻮ‪ ،‬ﭘﻮ‪ ‬ﺳﻮﭼﻴﻨﺪي … ﭘﺮ ﻳﻘﻴﻦ ﺳﺎن ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪:‬‬
‫”ﻫﺎﮢﻲ ﻣﻮﻧﮑﻲ ﭘﻚ ﭤﻲ وﺋﻲ آﻫﻲ ﺗﻪ ﻫﻦ ﺋﻲ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﭘﻲ‪ ‬ﺟﻮ ﻗﺘﻞ ﻛﻴﻮ آﻫﻲ‪“.‬‬
‫”اﻫﻮ وري ﻛﻴﺌﻦ؟“‬
‫ﮔﻮﻟﻲ ﻟﮙﮡ ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬ﻣﺎن ﺟﮇﻫﻦ ڊوڙﻧﺪي ﺷﻜﺎر ﮔﻬﺮ ﺟﻲ وراﻧﮉي ۾ ﭘﻬﺘﻲ ﻫﺌﺲ ﺗﻪ ان وﻗﺖ‬
‫ﻣﻮن ﮐﻲ ﺑﻪ ﭜﻨﮓ ﺟﻲ ﺗﻴﺰ ﺗﻴﺰ ﺑﻮ‪ ‬آﺋﻲ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﭘﺮ ان وﻗﺖ ﻣﻮن ان ﮘﺎﻟﻬﻪ ﺟﻮ ﺧﻴﺎل ﻧﻪ‬
‫ﻛﻴﻮﻫﻮ‪“.‬‬
‫*‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫رات ﺟﻲ ﺟﻬﺮﻣﺮ ﻛﻨﺪڙ روﺷﻨﻴﻦ ۾ اﺳﺎن ﭨﺌﻲ ﭴﮣﺎ‪ ،‬ﺣﺎوﻳﻠﻲ‪ ‬ﺟﻲ وڏي ۽ وﺳﻴﻊ‬
‫ﺑﻴﭡﻚ ۾ ﻣﻮﺟﻮد ﻫﺌﺎﺳﻴﻦ‪ .‬ﻣﺎن‪،‬رﻳﮑﺎ ۽ رﻳﮑﺎ ﺟﻲ ﻣﺎ‪ ‬ﺳﺮوﺟﺎ دﻳﻮي‪ .‬ﺳﭵﻮ ﻗﺼﻮ ﭔﮅي ﺑﻪ ﻫﻦ‬
‫ﻛﺠﻬﻪ ﻧﻪ ﮘﺎﻟﻬﺎﻳﻮ‪ ،‬ﭔﻪ ﭨﻲ دﻓﻌﺎ زور زور ﺳﺎن ﺳﺎﻫﻪ ﮀﻜﻲ ﮐﻨﻴﺎﺋﻴﻦ‪ ،‬ﭘﻮ‪ ‬اﻫﺎﺋﻲ ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ‪.‬‬
‫ﻣﻮن ﮐﻲ اﺋﻴﻦ ﻣﺤﺴﻮس ﭤﻴﻮ ﺗﻪ ﻫﻦ ﺟﻲ ﭘﺮاﺳﺮار ﻧﻴﮣﻦ ۾ ﺳﻤﺎﻳﻞ درد وﻳﺘﺮ وڌي وﻳﻮ آﻫﻲ‪.‬‬
‫رات ﺟﻲ اوﻧﺪﻫﻪ وڌﻳﻚ ﮔﻬﺮي ﭤﻲ وﺋﻲ آﻫﻲ‪ ،‬ﻫﻦ ﺟﻲ ﺻﻮرت ﺟﻮ ﭘﻨﻮ ﭼﻤﻜﮡ ﻟﮙﻮ ﻫﻮ‪،‬‬
‫ﭘﻠﻮ ﻣﺎن ﻫﻦ ﺟﻮ ﭼﻨﮉ ﺟﻬﮍو ﭼﻬﺮو…رﻳﮑﺎ ﺳﻨﺪس ﭜﺮ ۾ وﻳﭡﻞ ﻫﺌﻲ‪.‬‬ ‫ﻛﺎري ﺳﺎڙﻫﻲ‪ ‬ﺟﻲ َ‬
‫ﻫﻮ‪ ‬رﻳﮑﺎ ﺟﻲ ﻣﺎ‪ ‬ﻧﻪ ﭘﺮ ﭜﻴﮡ ﭜﺎﺳﻲ رﻫﻲ ﻫﺌﻲ‪.‬‬
‫ﭘﻮ‪ ‬ﻫﻦ ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ‪ ‬ﮐﻲ ﭨﻮڙﻳﻨﺪي ﭼﻴﻮ‪“:‬رﻳﮑﺎ! ﺗﻮن وڃ‪ ،‬وﭸﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻛﻤﺮي ۾ آرام ﻛﺮ‪،‬‬
‫ﻣﺎن ﻫﻦ ﺳﺎن ﺗﻨﻬﺎﺋﻲ‪ ‬۾ ﮘﺎﻟﻬﺎﺋﮡ ﭼﺎﻫﻴﺎن ﭤﻲ!“‬
‫رﻳﮑﺎ ﻛﺠﻬﻪ ﭼﻮڻ ﮐﺎﻧﺴﻮا‪ ‬ﺋﻲ ﭔﺎﻫﺮ ﻫﻠﻲ وﺋﻲ‪.‬‬
‫رﻳﮑﺎ ﺟﻲ وﭸﮡ ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬ﺑﻪ ﻛﺎﻓﻲ دﻳﺮ ﺗﺎﺋﻴﻦ ﻫﻦ ﻛﺠﻬﻪ ﺑﻪ ﻧﻪ ﮘﺎﻟﻬﺎﻳﻮ‪ ،‬رﮘﻮ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻛﺎري‬
‫ﭘﻠﻮ ﮐﻲ آﮜﺮﻳﻦ ۾ ﻣﻮڙﻳﻨﺪي رﻫﻲ‪.‬‬‫ﺳﺎڙﻫﻲ‪ ‬ﺟﻲ َ‬
‫آﺧﺮ ﻣﻮن ﮘﺎﻟﻬﺎﻳﻮ‪“:‬ﻣﻮﻧﮑﻲ اﺋﻴﻦ ﭤﻮ ﻟﮙﻲ ﺗﻪ ان راز ﺟﻲ ﻛﻨﺠﻲ ﺗﻮﻫﺎن وٽ آﻫﻲ؟“‬
‫”ﻛﻬﮍي راز ﺟﻲ؟“ ﻫﻦ آﻫﺴﺘﮕﻲ‪ ‬ﺳﺎن ﭘﮁﻴﻮ‪.‬‬
‫”ﮔﺬرﻳﻞ ﮀﻬﻦ ﺳﺎﻟﻦ ﮐﺎن‪ ،‬ﻫﻦ ﻣﻬﻞ ﺗﺎﺋﻴﻦ ﺟﻴﻜﻮ ﻛﺠﻬﻪ ﺑﻪ ﭤﻴﻮ آﻫﻲ‪ ،‬وڏي ﭠﺎﻛﺮ ﺟﻮ ﻗﺘﻞ‪،‬‬
‫ﻧﻨﮃي ﭠﺎﻛﺮ ﺟﻮ ﺧﻮن‪ ،‬راوت ﺟﻮ ﻣﻮن ﺗﻲ ﻓﺎﺋﺮ ﻛﺮڻ‪ ،‬رﻳﮑﺎ ﺗﻲ ﮔﻮﻟﻲ ﻫﻼﺋﮡ!‪ ،‬ﻣﻮن ﮐﻲ ﺗﻪ‬
‫اﻫﻮ ﺳﭛ ﻛﺠﻬﻪ ﻛﻨﻬﻦ ﻫﻚ ﺋﻲ ﺳﻠﺴﻠﻲ ﺟﻮن ﻛﮍﻳﻮن ﭤﻴﻮن ﻣﻌﻠﻮم ﭤﻴﻦ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﺟﻲ‬
‫ﻛﻨﺠﻲ اوﻫﺎن وٽ آﻫﻲ!“‬
‫ﭘﻠﻮ ﻣﺎن ﻫﭣ ﻛﮃي ﻫﻮ‪ ‬ﭠﻬﻲ‬ ‫ﭘﻮ‪ ‬ﭴﮡ ﻫﻦ دل ۾ ﻛﻮ ﻓﻴﺼﻠﻮ ﻛﺮي ورﺗﻮ‪ .‬ﺳﺎڙﻫﻲ‪ ‬ﺟﻮ َ‬
‫وﻳﭡﻲ ۽ ﻧﻬﺎﻳﺖ اﻋﺘﻤﺎد ﺳﺎن ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪:‬‬
‫”ﺗﻮ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ڌي‪ ‬ﺟﻲ ﺟﺎن ﺑﭽﺎﺋﻲ آﻫﻲ‪ ،‬ان ﻻ‪ ‬ﺗﻮﮐﻲ ﺳﭛ ﻛﺠﻬﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﻛﺮڻ ﺟﻮ ﺣﻖ‬
‫آﻫﻲ‪ ،‬ﭘﭿ…‪..‬ﮀﺎ ﭤﻮ ﭘﮁﮡ ﭼﺎﻫﻴﻦ؟ ﻣﺎن ﺳﭛ ﻛﺠﻬﻪ ﭔﮅاﺋﻲ ﮀﮇﻳﻨﺪﻳﺲ…‪.‬ﺟﻴﻜﻮ ﺑﻪ ﻣﻮن ﮐﻲ‬
‫ﻣﻌﻠﻮم آﻫﻲ اﻫﻮ ﭔﮅاﺋﻲ ﮀﮇﻳﻨﺪﻳﺲ‪ .‬اڄ رات…‪.‬ﻣﻤﻜﻦ آﻫﻲ‪ ،‬اڄ ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬وري اﻫﮍي رات ﻧﻪ‬
‫اﭼﻲ!“‬
‫ﻣﻮن ﻫﻦ ﺟﻮ آﺧﺮي ﺟﻤﻠﻮ ﻧﻪ ﺳﻤﺠﻬﻴﻮ‪ ،‬اﺻﻞ ۾ ﻣﻮن ان ﺗﻲ ﭘﻮرو ڌﻳﺎن ﺑﻪ ﻛﻮﻧﻪ ڏﻧﻮ‪ .‬ﭔﻴﺎ ﺋﻲ‬
‫ﻛﻴﺘﺮا اﻫﮍا ﻣﻮﻧﺠﻬﺎرا ﻫﺌﺎ‪ ،‬ﺟﻦ ﮐﻲ ﺳﻠﺠﻬﺎﺋﮡ ﻣﻮن ﻻ‪ ‬ﺿﺮوري ﻫﻮ‪ ،‬اﻧﻜﺮي ﻣﻮن ﮘﺎﻟﻬﺎﺋﮡ‬
‫ﺷﺮوع ﻛﻴﻮ‪:‬‬
‫”ﮀﺎ اوﻫﺎن ﮐﻲ ﻣﻌﻠﻮم ﻫﻮ ﺗﻪ وڏي ﭠﺎﻛﺮ ﺟﻮ ﻗﺘﻞ ﻛﻨﻬﻦ ﻛﻴﻮ؟“‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﻫﻮ وڏي ﺷﺪت ﺳﺎن ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪” :‬ﺟﻴﻜﮇﻫﻦ ﻣﻮﻧﮑﻲ ﻣﻌﻠﻮم ﻫﺠﻲ ﻫﺎ ﺗﻪ ﻣﺎن راوت ﺟﻲ ﭘﭧ‬
‫ﮐﻲ ﺟﻴﺌﺮو ﮀﮇي ڏﻳﺎن ﻫﺎ؟“‬
‫”ﺗﻪ اوﻫﺎن ﮐﻲ راوت ﺗﻲ ﻛﮇﻫﻦ ﺷﻚ ﭤﻴﻮ؟“‬
‫”اڄ ﮐﺎن ﭘﻬﺮﻳﻦ ﻛﮇﻫﻦ ﺑﻪ ﻧﻪ! ﺑﺲ اﺟﻬﻮ ﺗﻮﮐﺎن ﺋﻲ ﺧﺒﺮ ﭘﺌﻲ اﭤﻢ‪“.‬‬
‫ﻣﻮن ﻏﻮر ﺳﺎن ﺳﻨﺪس اﮐﻴﻦ ۾ ﻧﻬﺎري ﭼﻴﻮ‪“:‬ﺳﭻ ﭤﺎ ﭼﺌﻮ؟“‬
‫”ﻫﺎ!“‬
‫ﻫﻦ‪ ،‬ﻫﺎ ﺗﻪ ﻛﺌﻲ ﭘﺮ ﻣﻮﻧﮑﻲ اﺋﻴﻦ ﻟﮙﻮ ﭴﮡ ان ﻫﺎﻛﺎر ﺟﻲ ﭘﻮﻳﺎن ﻛﺎ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﺿﺮور آﻫﻲ‪،‬‬
‫ﺟﻴﻜﺎ ﻫﻮ‪ ‬ﭔﮅاﺋﮡ ﻧﻪ ﭤﻲ ﭼﺎﻫﻲ‪.‬‬
‫”۽ ﺟﮇﻫﻦ ﻧﻨﮃي ﭠﺎﻛﺮﺟﻮ ﻗﺘﻞ ﭤﻴﻮ ۽ ان ﺋﻲ ﺷﻜﺎر ﮔﺎﻫﻪ ۾‪ ،‬ﺗﻪ ﺑﻪ اوﻫﺎن ﮐﻲ ﻛﻨﻬﻦ ﺗﻲ ﺷﻚ‬
‫ﻧﻪ ﭤﻴﻮ؟“‬
‫”ان وﻗﺖ ﺷﻚ ﻧﻪ ﭘﺮ ﭘﻚ ﭤﻲ وﺋﻲ ﻫﺌﻲ“‬
‫”ﻛﻨﻬﻦ ﺟﻲ ﻣﺘﻌﻠﻖ؟“‬
‫”ﻣﻮن ﮐﻲ راوت ﺗﻲ ﺋﻲ ﺷﻚ ﭤﻴﻮ ﻫﻮ‪“..‬‬
‫”اوﻫﺎن ﮐﻲ ﻣﻌﻠﻮم ﻫﻴﻮ ﺗﻪ ﻧﻨﮃي ﭠﺎﻛﺮ ﺟﻮ ﺧﻮن راوت ﻛﻴﻮ آﻫﻲ؟“‬
‫”ﻫﺎ!“‬
‫”۽ اﻫﻮ ﻣﻌﻠﻮم ﻫﻮﻧﺪي ﺑﻪ اوﻫﺎن ﭘﻮﻟﻴﺲ ﮐﻲ ﻛﻮﻧﻪ ﭔﮅاﻳﻮ؟“‬
‫”ﻧﻪ‪“!..‬‬
‫”ﮀﻮ؟“‬
‫ﮀﺎﻛﺎڻ ﺗﻪ راوت ﮐﻲ ﻣﻮن ﺋﻲ ﻣﺠﺒﻮر ﻛﻴﻮ ﻫﻮ ﺗﻪ ﻧﻨﮃي ﭠﺎﻛﺮ ﮐﻲ ﮔﻮﻟﻲ ﻫﮣﻲ ﻣﺎري ﮀﮇي!“‬
‫ﻣﺎن ﻫﻦ ﺟﻲ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﭔﮅي ﭼﻜﺮاﺋﺠﻲ وﻳﺲ‪ .‬ﻛﻴﺘﺮي دﻳﺮ ﺗﻪ ﻣﺎن ﺳﻜﺘﻲ ۾ اﭼﻲ وﻳﺲ‪.‬‬
‫رات ﺟﻲ وﮘﮍي ﺟﻮ ﺳﺎﻫﻪ ﮔﻬﭩﺠﻨﺪي ﻣﺤﺴﻮس ﭤﻲ رﻫﻴﻮ ﻫﻮ ۽ ﺷﻤﻌﺪان ﺟﺎ ﺷﻌﻼ ﻣﮅم ﭤﻴﮡ‬
‫ﻟﮙﺎ ﻫﺌﺎ‪ .‬ﻣﺎن ﻫﻦ ﺟﻲ ﭼﻬﺮي ڏاﻧﻬﻦ ﻧﻬﺎري رﻫﻴﻮ ﻫﻮس‪ .‬اﻫﻮ ﭼﻬﺮو ﺟﻴﻜﻮ ﻫﺮ ﻗﺴﻢ ﺟﻲ‬
‫ﺟﺬﺑﺎت ﮐﺎن ﺧﺎﻟﻲ ﻫﻮ‪ ،‬ﺧﺎﻣﻮش ۽ ﭘﺮﺳﻜﻮن ﭼﻬﺮو!‬
‫”اﺋﻴﻦ ﮀﻮ ﻛﻴﻮ اوﻫﺎن؟“‬
‫”ﮀﺎﻛﺎڻ ﺗﻪ ان وﻗﺖ ﻣﻮن ﺳﻤﺠﻬﻴﻮ ﭘﺌﻲ ﺗﻪ ﻧﻨﮃي ﭠﺎﻛﺮ ﻳﻌﻨﻲ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ڏﻳﺮ ﺋﻲ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ‬
‫ﻛﺎﻧﮅ ﺟﻮ ﻗﺘﻞ ﻛﻴﻮ آﻫﻲ‪“.‬‬
‫”ﺟﻴﻜﮇﻫﻦ اوﻫﺎن ﮐﻲ ﻧﻨﮃي ﭠﺎﻛﺮ ﻳﻌﻨﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ڏﻳﺮ ﺗﻲ ﺑﻪ ﺷﻚ ﻫﻮ ﺗﻪ ﺑﻪ ﭘﻮﻟﻴﺲ ﮐﻲ ﭼﺌﻲ‬
‫ﭤﻲ ﺳﮕﻬﻴﺎ؟“‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫”ﻛﻴﺌﻦ ﭼﻮان ﻫﺎ! ﻣﻮن وٽ ﻛﻮ ﺛﺒﻮت ﺑﻪ ﺗﻪ ﻛﻮﻧﻪ ﻫﻮ‪“.‬‬

‫”ان وﻗﺖ اوﻫﺎن ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﮍس ﺟﻮ ﻗﺎﺗﻞ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ڏﻳﺮ ﮐﻲ ﺋﻲ ﮀﻮ ﺳﻤﺠﻬﻴﻮ! ﮀﺎ ﻛﻮ ﺟﺎﺋﺪاد‬
‫ﻣﺘﻌﻠﻖ ﻣﻌﺎﻣﻠﻮ ﻫﻮ؟“‬
‫”ﻧﻪ ﺟﺎﺋﺪاد ۾ ﻫﻮ ﭔﺌﻲ ﻫﻚ ﺟﻴﺘﺮا ﺣﺼﻴﺪار ﻫﺌﺎ‪ .‬ﻇﺎﻫﺮ آﻫﻲ ﺗﻪ وڏي ﭠﺎﻛﺮ ﺟﻲ ﻣﺮڻ ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬ان‬
‫ﺟﻲ ﺟﺎﺋﺪاد ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ۽ رﻳﮑﺎ ﺟﻲ ﺣﺼﻲ ۾ اﭼﮣﻲ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﻣﻮن ﮐﻲ ﻧﻨﮃي ﭠﺎﻛﺮ ﺗﻲ ان ﻛﺮي‬
‫ﺷﻚ ﻧﻪ ﭤﻴﻮ ﻫﻮ!“‬
‫”ﺗﻪ ﭘﻮ‪ ‬ﻛﻬﮍو ﺳﺒﺐ ﻫﻮ؟“‬
‫ﭘﻠﻮ ﮐﻲ ﻣﺮوڙﻳﻨﺪي رﻫﻲ‪ ،‬آﺧﺮﻛﺎر ﭤﮅو ﺳﺎﻫﻪ ﮐﮣﻲ‬ ‫ﻫﻮ ﭼﭗ ﭤﻲ وﺋﻲ‪ ،‬وري ﺑﻪ ﺳﺎڙﻫﻲ‪ ‬ﺟﻲ َ‬
‫ﻫﻠﻜﻲ آواز ۾ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪:‬‬
‫”ﻧﻨﮃو ﭠﺎﻛﺮ ﻣﻮن ﺳﺎن ﭘﻴﺎر ﻛﻨﺪو ﻫﻮ‪“.‬‬
‫ﻣﺎن ﮀﺮﻛﻲ وﻳﺲ‪ ،‬ﭤﻮري دﻳﺮ ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ‪ ‬ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬ﭘﮁﻴﻢ‪“:‬اوﻫﺎن ﺑﻪ ان ﺳﺎن ﭘﻴﺎر ﻛﻨﺪا ﻫﺌﺎ؟“‬
‫”ﻧﻪ ﻣﺎن ﻧﻪ‪ ،‬رﮘﻮ ﻫﻮ…‪..‬وڏي ﭠﺎﻛﺮ ﺟﻲ ﺟﻴﺌﺮي ﺋﻲ‪ ،‬ﻣﺎن ﻫﻦ ﮐﻲ ﺳﻤﺠﻬﺎﺋﻴﻨﺪي ﻫﺌﺲ‪ ،‬ﭘﺮ ﻫﻮ‬
‫ﻧﻪ ﺳﻤﺠﻬﻨﺪو ﻫﻮ‪ ،‬ﻣﭹﻴﻨﺪو ﺋﻲ ﻛﻮﻧﻪ ﻫﻮ‪ ،‬ﭘﻮ‪ ‬ﺑﻪ ﻣﺎن ﻫﻦ ﮐﻲ ﺳﻤﺠﻬﺎﺋﻴﻨﺪي ﻫﺌﺲ ‪ .‬ﭠﺎﻛﺮ‬
‫ﺻﺎﺣﺐ ﮐﻲ ﻛﺠﻬﻪ ﺑﻪ ﻧﻪ ﭔﮅاﻳﻢ‪ ،‬ﺟﻴﻜﮇﻫﻦ ﻣﺎن وڏي ﭠﺎﻛﺮ ﮐﻲ ﭔﮅاﻳﺎن ﻫﺎ ﺗﻪ ﻫﻮ ان ﮐﻲ ﻣﺎري‬
‫ﮀﮇي ﻫﺎ‪ ،‬ان ڊپ ﮐﺎن ﭼﭗ رﻫﻴﺲ‪ ،‬اﻫﻮ ﺳﻮﭼﻲ ﺑﻪ ﺗﻪ ﻧﺎدان آﻫﻲ‪ ،‬آﻫﺴﺘﻲ آﻫﺴﺘﻲ ﺳﻤﺠﻬﻲ‬
‫وﻳﻨﺪو‪“.‬‬
‫ﻣﻮن ﭘﮁﻴﻮ‪“:‬ﺟﻴﻜﮇﻫﻦ ﻧﻨﮃو ﭠﺎﻛﺮ اوﻫﺎن ﺳﺎن ﭘﻴﺎر ﻛﻨﺪو ﻫﻮ ﺗﻪ اوﻫﺎن ﻫﻦ ﮐﺎن ﭘﺮي ﭘﺮي‬
‫َ‬
‫ﮀﮇﻳﻮ؟“‬ ‫رﻫﻮ ﻫﺎ ﻫﻦ ﮐﻲ ﻣﺎراﺋﻲ ﮀﻮ‬
‫”ﭼﺌﻲ ﺗﻪ وﻳﭡﻲ آﻫﻴﺎن ﺗﻪ ﻣﻮن ﮐﻲ ﺷﻚ ﭤﻲ ﭘﻴﻮ ﻫﻮ ﺗﻪ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ڏﻳﺮ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﺤﺒﺖ ۾‬
‫ﺟﺬﺑﺎﺗﻲ ﭤﻲ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﮍس ﮐﻲ ﻗﺘﻞ ﻛﻴﻮ آﻫﻲ‪ ،‬ﭘﺮ ﻣﻮن ان ﮘﺎﻟﻬﻪ ﺟﻮ ﺑﻪ رﮘﻮ ﺷﻚ ﻫﻮ ﭘﺮ‬
‫اﻫﻮ ﭘﻮ‪ ‬ﻳﻘﻴﻦ ۾ ﺑﺪﻟﺠﻲ وﻳﻮ‪ ،‬ﺟﮇﻫﻦ…ﺟﮇﻫﻦ…!“‬
‫ﭼﻮﻧﺪي ﻫﻮ‪ ‬ﻫﻜﺪم ﭼﭗ ﭤﻲ وﺋﻲ‪.‬‬
‫”ﺗﮇﻫﻦ ﮀﺎ ﭤﻴﻮ ﻫﻮ؟“‬
‫”ﺟﮇﻫﻦ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ڏﻳﺮ‪ ،‬ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﮍس ﺟﻲ ﻣﺮڻ ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬اﭨﻜﻞ ﮀﻬﻦ ﺳﺘﻦ ﻣﻬﻴﻨﻦ ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬ﻣﻮن‬
‫ﺗﻲ ﻫﭣ ﮐﻨﻴﻮ ﻫﻮ!“‬
‫”ﻫﭣ ﮐﻨﻴﻮ ﻫﻮ ﻳﻌﻨﻲ ﻣﺎرﻳﻮ ﻫﻮ؟“‬
‫”ﻧﻪ ﻣﻮن ﮐﻲ ﺑﻲ آﺑﺮو ﻛﻴﻮ ﻫﻮ‪ ،‬ﻫﻚ رات ﻫﻚ ﻃﻮﻓﺎﻧﻲ رات ﺟﻮ ﻫﻮ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻛﻤﺮي ۾‬
‫ﮔﻬﮍي آﻳﻮ ۽ ﻫﻦ اﻧﺘﻬﺎ درﺟﻲ ﺟﻲ ﺑﻲ ﺣﻴﺎﺋﻲ ﻛﺮي ﻣﻨﻬﻨﺠﺎ ﮔﻞ ﭰﻞ ﻻﻫﻲ ورﺗﺎ‪ ،‬ﭜﺎﭴﺎﺋﻲ‪ ‬ﺟﻲ‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫رﺷﺘﻲ ﺟﻲ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻲ ﻛﺮي ﻫﻦ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻋﺰت…‪.‬ﻣﺎن رڙﻳﻮن ﻛﻨﺪي رﻫﻴﺲ ﭘﺮ ان ﻃﻮﻓﺎن‬

‫ﺟﻲ ﺷﻮر ۽ ﮔﺎج ﺟﻲ آوازن ﺳﺒﺐ ﻛﻨﻬﻦ ﮐﻲ ﺑﻪ ﭘﺘﻮ ﻛﻮﻧﻪ ﭘﻴﻮ‪ ،‬ﻛﻮ ﺑﻪ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﺪد ﻛﺮڻ‬
‫ﻻ‪ ‬ﻧﻪ ﭘﻬﺘﻮ…‪..‬۽ ﻣﺎن ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻧﻈﺮن ۾ ﺑﻲ آﺑﺮو ﭤﻲ وﻳﺲ…‪“..‬‬
‫ﺿﺒﻂ ﻛﺮڻ ﺟﻲ ﺑﺎوﺟﻮد ﭔﻪ ﮘﻮڙﻫﺎ ﻫﻦ ﺟﻲ اﮐﻴﻦ ﻣﺎن ﮘﮍي ﮘﻠﻦ ﺗﻲ اﭼﻲ ﺑﻴﻬﻲ رﻫﻴﺎ‪ .‬ﻫﻚ‬
‫ﮔﻬﺮو ﺳﺎﻫﻪ ﮐﮣﻲ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪“:‬ان رات ﻣﻮن ﻓﻴﺼﻠﻮ ﻛﻴﻮ ﺗﻪ ﻣﺎن آﭘﮕﻬﺎت ﻛﺮي ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﺟﺎن‬
‫ڏﺋﻲ ﮀﮇﻳﻨﺪﻳﺲ ﭘﺮ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﺳﺎﻣﻬﻮن ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻧﻨﮃڙي ڌي‪ ‬رﻳﮑﺎ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﻣﻮن ﻫﻦ ﻻ‪ ‬زﻧﺪه رﻫﮡ‬
‫ﭤﻲ ﭼﺎﻫﻴﻮ‪ ،‬ﺗﮇﻫﻦ ﻣﻮن ﻓﻴﺼﻠﻮ ﻛﻴﻮ ﺗﻪ ﻧﻨﮃي ﭠﺎﻛﺮ ﮐﻲ ﻗﺘﻞ ﻛﺮڻ ﮔﻬﺮﺟﻲ‪ ،‬ﻳﺎ ﻫﻮ زﻧﺪﻫﻪ‬
‫رﻫﻨﺪو ﻳﺎ ﻣﺎن…‪ “.‬اﺋﻴﻦ ﭼﺌﻲ ﻫﻮ‪ ‬وري ﭼﭗ ﭤﻲ وﺋﻲ‪.‬‬
‫”ﺗﻪ اﺋﻴﻦ ﻧﻨﮃو ﭠﺎﻛﺮ ﺟﺎن وﭸﺎﺋﻲ وﻳﭡﻮ!“ ﻣﻮن آﻫﺴﺘﻲ ﭼﻴﻮ ﭘﻮ‪ ‬ﻫﻦ ﮐﺎن ﭘﮁﻴﻮ‪“:‬ﺗﻪ ﮀﺎ اوﻫﺎن‬
‫ان ﻗﺘﻞ ﺗﻲ اﭸﺎن ﺑﻪ ﭘﺸﻴﻤﺎن آﻫﻴﻮ؟“‬
‫”ﻧﻪ…‪.‬ﺑﻠﻜﻞ ﺑﻪ ﻧﻪ…“ ﻫﻦ وڏي رﻋﺐ ﺳﺎن ﭼﻴﻮ‪“،‬ﻣﺎن ﭘﻮ‪ ‬ﺑﻪ اﺋﻴﻦ ﺋﻲ ﻛﺮﻳﺎن ﻫﺎ‪ ،‬ﺟﻴﺌﻦ‬
‫ﻣﻮن ﻛﻴﻮ‪ ،‬اڄ ﺑﻪ ﺟﻴﻜﮇﻫﻦ ﻣﻮن ﺳﺎن اﺋﻴﻦ ﭤﺌﻲ ﻫﺎ‪ ،‬ﺟﻴﺌﻦ ان ڏﻳﻨﻬﻦ ﭤﻴﻮ‪ ،‬ﺗﻪ اڄ ﺑﻪ ﻣﺎن اﺋﻴﻦ‬
‫ﺋﻲ ﻛﺮﻳﺎن ﻫﺎ!“‬
‫ﻣﺎن ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﺟﺎ‪ ‬ﺗﺎن اﭤﻲ‪ ،‬ﺑﻴﭡﻚ ﺟﻲ ﺧﺎﻟﻲ ﺣﺼﻲ ۾ ﻫﻠﮡ ﻟﮙﺲ‪ .‬ﮘﺠﻬﺎرت ﭜﭵﻲ ﭘﺌﻲ ﻫﺌﻲ‪.‬‬
‫ان ﻣﻌﺎﻣﻠﻲ ۾ وڌﻳﻚ ﭰﻮرا ﭰﻮﻟﮡ ﺟﻲ ﺿﺮورت ﻛﺎﻧﻪ ﻫﺌﻲ ﭘﺮ ﭘﻮ‪ ‬ﺑﻪ ﻣﻮن ﺳﻮال ﻛﻴﻮ‪:‬‬
‫”ﻧﻨﮃي ﭠﺎﻛﺮ ﺟﻲ ﻣﻮت ﮐﺎن ﭘﻮ‪ ‬ﮀﺎ ﭤﻴﻮ؟“‬
‫”آﻫﺴﺘﻲ آﻫﺴﺘﻲ راﻫﻚ ۽ ﻛﮍﻣﻲ ﺑﻪ ﮐﺴﻜﮡ ﻟﮙﺎ‪ ،‬ﺟﮇﻫﻦ ﭘﻮﻟﻴﺲ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺟﻮ ﺳﺮو ﻫﭣ‬
‫ﻛﺮي ﻧﻪ ﺳﮕﻬﻲ ۽ ﭔﺌﻲ ﻗﺘﻞ ﻫﻚ ﭘﺮ اﺳﺮار ﻣﻌﻤﻮ ﺑﮣﺠﻲ وﻳﺎ ﺗﻪ ﻫﺎرﻳﻦ ﻧﺎرﻳﻦ ﻣﺸﻬﻮري‬
‫ﻛﺮي ﮀﮇﻳﻮ ﺗﻪ وادي‪ ‬ﺗﻲ ﺟﻨﻦ ﭜﻮﺗﻦ ﺟﻮ ﭘﺎﮀﻮ آﻫﻲ ۽ ﻛﻨﻬﻦ ﺟﻦ ﭔﻨﻬﻲ ﭠﺎﻛﺮن ﮐﻲ ﻣﺎرﻳﻮ‬
‫اﻫﻲ‪ .‬ﺑﺲ اﺋﻴﻦ ﻛﻢ وارا ﺳﭝﺌﻲ ﻫﺎري‪ ،‬ﻛﻢ ﮀﮇي ﻫﻠﻴﺎ وﻳﺎ‪ ،‬ﻫﺎﮢﻲ اﻫﻲ ﺳﺖ اٺ ﻧﻮﻛﺮ ۽‬
‫ﻛﮍﻣﻲ ﺑﭽﻴﺎ آﻫﻦ‪ ،‬ﺟﻴﻜﻲ راوت ﺟﻲ ﺗﺤﻮﻳﻞ ۾ آﻫﻦ‪ ،‬زﻣﻴﻦ ﺟﺎ ﭨﻲ ﺣﺼﺎ ﺗﻪ ﻏﻴﺮآﺑﺎد ﭤﻲ وﻳﺎ‬
‫آﻫﻦ‪ ،‬ﺗﻮن ﭘﺎڻ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ اﮐﻴﻦ ﺳﺎن ڏﺳﻲ آﻳﻮ آﻫﻴﻦ‪ ،‬اﻫﻲ ﺳﺖ اٺ ﻣﺎﮢﻬﻮ ﺑﻪ اﻧﻬﻲ‪ ‬راوت ﺟﻲ‬
‫ﻛﺮي ﺑﻴﭡﺎ آﻫﻦ‪ .‬راوت ﺷﺮوع ﮐﺎن اڄ ﺗﺎﺋﻴﻦ وڏي دل ﺳﺎن ﻧﻮﻛﺮي ﻛﺌﻲ آﻫﻲ‪ ،‬اﻫﻮ ﺋﻲ‬
‫اﺳﺎن ﺟﻮ ﭘﺮاﮢﻮ ﻣﻼزم آﻫﻲ‪“.‬‬
‫”ﺳﻮ اوﻫﺎن ﮐﻲ ان ﺗﻲ ﭘﻮرو ﭜﺮوﺳﻮ آﻫﻲ؟“‬
‫”ﻫﻴﻮ!‪ ،‬ﻣﺎن ﺋﻲ ﻧﻪ وڏو ﭠﺎﻛﺮ ﺑﻪ ﻫﻦ ﺗﻲ ﭘﻮرو اﻋﺘﻤﺎد ﻛﻨﺪو ﻫﻮ‪ ،‬اڄ ﮐﺎن ﭘﻬﺮﻳﻦ ﻛﻮ ﺑﻪ ﻫﻦ‬
‫ﺗﻲ ﺷﻚ ﻛﺮي ﻛﻮﻧﻪ ﭘﻴﻮ ﺳﮕﻬﻲ‪“.‬‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫”اوﻫﺎن ﺳﺎن ﻫﻦ ﺟﻮ وﻫﻨﻮار ﻛﻴﺌﻦ آﻫﻲ؟“ اﺋﻴﻦ ﭼﺌﻲ ﻣﺎن ﺳﺮوﺟﺎ دﻳﻮي‪ ‬ﺟﻲ وﻳﺠﻬﻮ ﭤﻲ‪،‬‬
‫ﺳﻨﺪس اﮐﻴﻦ ۾ ﻧﻬﺎرڻ ﻟﮙﺲ‪.‬‬
‫ﭘﻮ‪ ‬ﻫﻮ‪ ‬وري ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﺳﺎڙﻫﻲ‪ ‬ﺟﻲ َ‬
‫ﭘﻠﻮ ﮐﻲ ﻧﻮڙي‪ ‬واﻧﮕﺮ وﭨﮡ ﻟﮙﻲ‪.‬‬
‫ﻣﻮن ﭼﻴﻮ‪“:‬ﺳﭻ ﭼﺌﺠﻮ‪ ،‬اڄ اوﻫﺎن ﺟﻲ اﻣﺘﺤﺎن ﺟﻮ ڏﻳﻨﻬﻦ آﻫﻲ‪ ،‬ﺳﺎﻣﻬﻮن دﻳﻮارن ﺗﻲ ﻟﮙﻞ‬
‫ﺗﺼﻮﻳﺮون اوﻫﺎن ﮐﺎن زﻧﺪﮔﻲ‪ ‬۽ ﻣﻮت ﺟﻮ ﺣﺴﺎب وﭠﮡ ﭤﻴﻮن ﭼﺎﻫﻴﻦ!“‬
‫ﻫﻮ‪ ‬ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪“:‬ڏﻳﺮ ﺟﻲ ﻣﻮت ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬اﭨﻜﻞ ڏﻫﻪ ﻣﻬﻴﻨﺎ ﺗﻪ ڏاڍي ﺳﻜﻮن ﺳﺎن ﮔﺬرﻳﺎ‪ ،‬ﭘﻮ‪‬‬
‫ﺟﮇﻫﻦ ﻛﮍﻣﻲ ﻛﺎﺳﺒﻲ ﭜﭵﮡ ﻟﮙﺎ ﺗﻪ آﻫﺴﺘﻲ آﻫﺴﺘﻲ راوت ﺑﻪ ﭼﺎﻻﻛﻴﻮن ڏﻳﮑﺎرڻ ﺷﺮوع‬
‫ﻛﺮي ڏﻧﻴﻮن‪ ،‬۽ اﺋﻴﻦ ﻛﻨﺪي‪ ،‬ﻫﻦ زﻣﻴﻦ ﺟﺎ اﺧﺘﻴﺎر ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻫﭣ ۾ ﻛﺮي ﮀﮇﻳﺎ‪ .‬ﻣﺎن‬
‫اﻛﻴﻠﻲ ﻫﺌﺲ ۽ ﭔﻴﺎ ﺳﻤﻮرا ﻛﮍﻣﻲ وﻏﻴﺮه ﺳﭛ ﻫﻦ ﺟﺎ ﭘﻨﻬﻨﺠﺎ ﻫﺌﺎ‪ ،‬ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ڌي‪ ‬ﺟﻲ ﺑﻪ‬
‫ﺷﺎدي ﭤﻲ ﭼﻜﻲ ﻫﺌﻲ‪ .‬ﻇﺎﻫﺮ ۾ ﺗﻪ ﻫﻮ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻋﺰت ﻛﻨﺪو ﻫﻮ ﭘﺮ ﻛﻨﺪو اﻫﻮ ﺋﻲ ﻫﻮ‬
‫ﺟﻴﻜﻮ ﻫﻮ ﭼﺎﻫﻴﻨﺪو ﻫﻮ‪ .‬اﺋﻴﻦ ﺗﻪ ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ﺣﻜﻢ ﺑﻪ ﭨﺎري ﮀﮇﻳﻨﺪو ﻫﻮ ۽ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﺮﺿﻲ‬
‫ﻫﻼﺋﮡ ﻟﮙﻨﺪو ﻫﻮ‪ ،‬آﻫﺴﺘﻲ آﻫﺴﺘﻲ ﻫﻮ اﻫﻮ ﻇﺎﻫﺮ ﻛﺮڻ ﻟﮙﻮ‪ ،‬ﭴﮡ زﻣﻴﻨﻦ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﻓﻴﺼﻠﻲ‬
‫ﻛﺮڻ وارو اﺻﻞ ﻣﺎﻟﻚ ﻫﻮ ﺋﻲ ﻫﺠﻲ‪ ،‬ﻣﺎن ﺗﻪ ﻧﺎﻟﻲ ۾ ﻣﺎﻟﻜﻴﺎﮢﻲ رﻫﺠﻲ وﻳﺲ‪ ،‬اﻧﻜﺮي‬
‫ﺟﮇﻫﻦ ﻫﻦ ﭔﮅو ﺗﻪ ﺗﻮن اﻫﺎ زﻣﻴﻦ وﭠﮡ آﻳﻮ آﻫﻴﻦ ﺗﻪ ﻫﻦ ﺗﻮﮐﻲ ﺑﻪ رﺳﺘﻲ ﺗﺎن ﻫﭩﺎﺋﮡ ﺟﻲ‬
‫ﻛﻮﺷﺶ ﻛﺌﻲ ﻫﻮﻧﺪي!“‬
‫”رﮘﻮ ﻣﻮﻧﮑﻲ ﻧﻪ ﭘﺮ ﻫﻦ رﻳﮑﺎ ﺗﻲ ﺑﻪ ﮔﻮﻟﻲ ﻫﻼﺋﻲ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﻫﻦ ان ﺗﻲ ﮀﻮ ﻫﻼﺋﻲ؟“‬
‫”ﻫﻦ رﻳﮑﺎ ﺗﻲ ﮔﻮﻟﻲ اﻻﺋﻲ ﮀﻮ ﻫﻼﺋﻲ؟“‬
‫”اوﻫﺎن ﭴﺎﮢﻮ ﭤﺎ ﺗﻪ ﻫﻦ رﻳﮑﺎ ﺗﻲ…!“‬
‫”ﻧﻪ ﻣﻮن ﮐﻲ ﺧﺒﺮ ﻧﺎﻫﻲ!“‬
‫”ﭔﮅو!“ ﻣﻮن ﻫﻦ ﮐﻲ ﭼﻴﻮ‪“،‬ﻫﻲ ﻗﺼﻮ اڄ ﮐﺎن ﺋﻲ ﺷﺮوع ﻧﻪ ﭤﻴﻮ آﻫﻲ‪ ،‬ﭘﺮ اڄ ﮐﺎن ﮔﻬﮣﻮ اڳ‬
‫۾ ﺷﺮوع ﭤﻲ ﭼﻜﻮ آﻫﻲ‪ ،‬ﺑﻬﺮﺣﺎل ﻣﺎن ﺻﺮف اﻳﺘﺮو ﭤﻮ ﭘﮁﮡ ﭼﺎﻫﻴﺎن ﺗﻪ ﻫﻦ وڏي ﭠﺎﻛﺮ ﺟﻮ‬
‫ﺧﻮن ﮀﻮ ﻛﻴﻮ؟ ﻛﭥﻲ اﺋﻴﻦ ﺗﻪ ﻧﻪ آﻫﻲ ﺗﻪ ﻫﻦ اﻧﻬﻦ ﭔﻨﻬﻲ ﭜﺎﺋﺮن ﮐﻲ ﻗﺘﻞ ﻛﺮڻ ﺟﻮ ﻣﻨﺼﻮﺑﻮ‬
‫اﮘﻮاٽ ﺋﻲ ﭠﺎﻫﻲ ﮀﮇﻳﻮ ﻫﺠﻲ ﺗﻪ ﺟﻴﺌﻦ زﻣﻴﻨﻦ ﺗﻲ ﻫﻦ ﺟﻮ ﺋﻲ اﺧﺘﻴﺎر ﻫﺠﻲ!“‬
‫”ﭘﺮ اﻫﻲ زﻣﻴﻨﻮن ﻫﻦ ﺟﻮن ﻛﻴﺌﻦ ﭤﻴﻮن ﭤﻲ ﺳﮕﻬﻦ؟ ﺟﮇﻫﻦ ﺗﻪ وڏي ﭠﺎﻛﺮ ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬ﻧﻨﮃو‬
‫ﭠﺎﻛﺮ ﻳﺎ ﻣﺎن ﺋﻲ ﺗﻪ ان ﺟﺎ وارث آﻫﻴﻮن‪ ،‬ﻳﺎ ﺟﻴﺌﻦ ﻣﻮن ﮐﺎن ﭘﻮ‪ ‬ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ڌي‪ ‬وارث ﭤﻴﻨﺪي‪،‬‬
‫ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ڌي‪ ‬ﮐﺎن ﭘﻮ‪ ‬ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ڌي‪ ‬ﺟﻮ ﻣﮍس ان ﺟﻮ وارث ﻫﺠﻲ ﻫﺎ‪ ،‬ﻳﺎ ان ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬ان ﺟﻮ‬
‫ﭔﺎر…‪.‬ﮀﺎ ﻫﻦ اﻫﻮ ﺳﭛ ﻛﺠﻬﻪ ﻛﻮﻧﻪ ﭤﻲ ﭴﺎﺗﻮ؟“ ﻫﻦ ﻛﺠﻬﻪ وڏي آواز ﺳﺎن ۽ رﻋﺒﺪار اﻧﺪاز‬
‫۾ ﭼﻴﻮ‪.‬‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫”ﻣﻌﺎﻣﻠﻮ اﭸﺎ ان ﮐﺎن ﺑﻪ ﻣﺨﺘﻠﻒ آﻫﻲ!“ ﻣﻮن ﭼﻴﻮ‪ ،‬ﻫﻦ اﻫﻮ ﺳﭛ ﻛﺠﻬﻪ ﺳﻤﺠﻬﻴﻮ ﭘﺌﻲ ﺗﻪ ﭘﻮ‪‬‬
‫ﻫﻦ اﻫﻮ ﺳﭛ ﻛﺠﻬﻪ آﺧﺮ ﮀﻮ ﻛﻴﻮ؟…‪.‬ﮀﺎ ان ﻛﺮي ﻧﻪ ﺗﻪ ﻫﻦ اﻧﻬﻦ زﻣﻴﻨﻦ ﺟﻮ واﺣﺪ ﻣﺎﻟﻚ‬
‫ﭤﻴﮡ ﭤﻲ ﭼﺎﻫﻴﻮ؟ ﻣﺎﻟﻚ ﮐﮣﻲ ﻛﻴﺮ ﺑﻪ ﻫﺠﻲ‪ ،‬ﭘﺮ اﻫﺎ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﺟﺎ وڏي ﭠﺎﻛﺮ ﺟﻲ ﻣﻮﺟﻮدﮔﻲ‪ ‬۾‬
‫ﭘﻮري ﻛﺎﻧﻪ ﭘﺌﻲ ﭤﻲ ﺳﮕﻬﻲ‪ ،‬ﭘﺮ اوﻫﺎن ﺟﮇﻫﻦ ﻧﻨﮃي ﭠﺎﻛﺮ ﮐﻲ ﻣﺎرڻ ﺟﻮ ﻣﻨﺼﻮﺑﻮ ﻫﻦ ﺟﻲ‬
‫اﮘﻴﺎن رﮐﻴﻮ ﺗﻪ ﺟﻴﺌﻦ ﺗﻪ ﻧﻨﮃي ﭠﺎﻛﺮ ﮐﻲ ﻣﺎري ﮀﮇڻ ﺳﺎن ﻫﻦ ﺟﻮ رﺳﺘﻮ ﺻﺎف ﭘﺌﻲ ﭤﻴﻮ ﺗﻪ‬
‫ﻫﻦ ﺧﻮﺷﻲ‪ ‬ﺳﺎن ان ﺟﻮ ﻗﺘﻞ ﻛﺮي ﮀﮇﻳﻮ‪ ،‬ﮀﻮﻛﺮي‪ ‬ﺟﻲ ﺷﺎدي ﭤﻲ وﺋﻲ‪ ،‬ﻫﺎﮢﻲ اوﻫﺎن‬
‫ﺑﻴﻮاﻫﻪ‪ ،‬ﺑﻨﺎ ﻛﻨﻬﻦ آﺳﺮي ﺟﻲ اﻛﻴﻼ رﻫﺠﻲ وﻳﺎ…‪..‬ﻫﻦ ﺟﻴﻜﻮ ﭼﺎﻫﻴﻮ ﭤﻲ اﻫﻮ ﭘﻮرو ﭤﻲ‬
‫وﻳﻮ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ ﺟﻴﻜﮇﻫﻦ ﻣﺎن ﻧﻪ اﭼﺎن ﻫﺎ ﺗﻪ …‪..‬اوﻫﺎن ﺟﻮ ﻛﻬﮍو ﺧﻴﺎل آﻫﻲ ان ﺑﺎري ۾؟‬
‫ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪“:‬ﻫﺎﮢﻲ ﺗﻪ ﺟﻴﺌﻦ ﺗﻮن ﭤﻮ ﭔﮅاﺋﻴﻦ‪ ،‬ﻣﻮﻧﮑﻲ ﺗﻪ ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ﺋﻲ ﮘﺎﻟﻬﻪ درﺳﺖ ﭤﻲ ﻟﮙﻲ‪“.‬‬
‫”ﻧﻪ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﺑﻪ درﺳﺖ ﻧﺎﻫﻲ!“ ﻣﻮن ﺳﺮوﺟﺎ دﻳﻮي‪ ‬ﮐﻲ ذري ﮔﻬﭧ دڙﻛﻮ ڏﻳﻨﺪي‬
‫ﭼﻴﻮ‪“.‬ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ اﻧﺪازو اﭸﺎن ﺋﻲ ﻛﻮ ﭔﻴﻮ آﻫﻲ!“‬
‫”ﺗﻨﻬﻨﺠﻮ اﻧﺪازو ﻛﻬﮍو آﻫﻲ؟“ ﻫﻦ ﻣﻮﻧﮑﺎن ڊﭴﻨﺪي ۽ ڌﻳﻤﻲ آواز ۾ ﭘﮁﻴﻮ‪.‬‬
‫”ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ﺧﻴﺎل آﻫﻲ ﺗﻪ ﻫﻮ ﺗﻮﻫﺎن ﺳﺎن ﻣﺤﺒﺖ ﭤﻮ ﻛﺮي‪“.‬‬
‫ﭘﻠﻮ ﮐﻲ وﻳﮍﻫﻴﻨﺪي رﻫﻲ‪ ،‬ﭘﻮ‪ ‬آﻫﺴﺘﻲ آﻫﺴﺘﻲ‬ ‫ﻫﻦ ﻛﺠﻬﻪ ﺑﻪ ﻧﻪ ﻛﮁﻴﻮ‪ ،‬ﺑﺲ ﺳﺎڙﻫﻲ‪ ‬ﺟﻲ َ‬
‫ﺳﮇﻛﮡ ﻟﮙﻲ‪ ،‬ﭘﻮ‪ ‬ﻫﻮ‪ ‬ﺟﻨﻬﻦ ﺗﺨﺖ ﺗﻲ وﻳﭡﻲ ﻫﺌﻲ ان ﺗﻲ ﻛﺮي ﭘﺌﻲ‪ ،‬ﻫﻦ ﭔﻨﻬﻲ ﻫﭥﻦ ﺳﺎن‬
‫ﭘﻨﻬﻨﺠﻮ ﻣﻨﻬﻦ ﻟﻜﺎﺋﻲ ﮀﮇﻳﻮ ۽ ﻫﻦ ﺟﻮ ﺳﭵﻮ ﺑﺪن ﺳﮇﻛﻦ ﺳﺒﺐ ڌڏي رﻫﻴﻮ ﻫﻮ‪.‬‬
‫ﻣﻮن ﻫﻦ ﮐﻲ وڌﻳﻚ ﻛﺠﻬﻪ ﺑﻪ ﻧﻪ ﭼﻴﻮ‪ ،‬ﻣﺎن اﭤﻲ ان ﺑﻴﭡﻚ ۾ ﭨﻬﻠﮡ ﻟﮙﺲ‪ ،‬ﭤﻮري دﻳﺮ ﮐﺎﻧﭙﻮ‪‬‬
‫ﻣﺎن ﺑﻴﭡﻚ ﻣﺎن ﭔﺎﻫﺮ اﮜﮡ ۾ ﻧﻜﺮي آﻳﺲ‪ .‬ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ اﻧﺪازو ﻏﻠﻂ ﻧﻪ ﻫﻮ‪ ،‬ﺳﺮوﺟﺎ دﻳﻮي‪ ‬زﺑﺎن‬
‫ﺳﺎن ﻛﺠﻬﻪ ﺑﻪ ﻧﻪ ﭼﻴﻮ ﭘﺮ ﻫﻦ ﺟﺎ ﺳﮇﻛﺎ ﻫﻦ ﺟﻲ دل ﺟﻲ ﺳﻤﻮري وارﺗﺎ ﺑﻴﺎن ﻛﺮي رﻫﻴﺎ ﻫﺌﺎ‪.‬‬
‫اﭨﻜﻞ اڌ ﻛﻼڪ ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬ﺟﮇﻫﻦ ﻣﻮن ﭜﺎﻧﻴﻮ ﺗﻪ ﻫﻦ ﺟﺎ ﮘﻮڙﻫﺎ ﺳﻜﻲ وﻳﺎ ﻫﻮﻧﺪا ﺗﻪ ﻣﺎن وري‬
‫اﻧﺪر ﺑﻴﭡﻚ ۾ ﮔﻬﮍي آﻳﺲ‪ ،‬ﻫﻮ‪ ‬ﺗﺨﺖ ﺗﻲ ﺧﺎﻣﻮش وﻳﭡﻲ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﻫﻦ ﭘﻨﻬﻨﺠﺎ ﮘﻮڙﻫﺎ اﮔﻬﻲ‬
‫ﮀﮇﻳﺎ ﻫﺌﺎ ۽ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ اﻧﺪر ﺟﻲ ﻛﻴﻔﻴﺖ ﮐﻲ وس ۾ ﻛﺮي ورﺗﻮﻫﻮ‪.‬‬
‫ﻣﺎن ﺟﮇﻫﻦ اﻧﺪر آﻳﺲ ﺗﻪ ﻫﻦ ﻣﻮن ڏاﻧﻬﻦ ﺷﺮﻣﺴﺎر ﻧﮕﺎﻫﻦ ﺳﺎن ﻧﻬﺎرﻳﻨﺪي ﭼﻴﻮ‪:‬‬
‫”ﺗﻨﻬﻨﺠﻮ اﻧﺪازو ﺑﻠﻜﻞ ﺻﺤﻴﺢ آﻫﻲ ﭘﺮ ﻣﺎن ﺗﻮﮐﻲ ﭔﮅاﺋﮡ ﭼﺎﻫﻴﺎن ﭤﻲ ﺗﻪ اڄ ﺗﺎﺋﻴﻦ ﻣﺎن ﻫﻦ‬
‫ﮐﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ وﻳﺠﻬﻮ اﭼﮡ ﻧﻪ ڏﻧﻮ آﻫﻲ‪ ،‬ﻫﻮ وڏو ﻫﻮﺷﻴﺎر ۽ ﭼﺎﻻڪ ﻫﻮ‪ ،‬ﺟﻴﺴﺘﺎﺋﻴﻦ رﻳﮑﺎ ﺟﻲ‬
‫ﺷﺎدي ﻛﺎﻧﻪ ﭤﻲ ﻫﺌﻲ ﺗﻪ ﻫﻦ ﻣﻮن ﮐﻲ ﻛﺠﻬﻪ ﺑﻪ ﻧﻪ ﭼﻴﻮ‪ ،‬ﭘﺮ ﺟﻴﺌﻦ ﺋﻲ ﮀﻮﻛﺮي‪ ‬ﺟﻲ ﺷﺎدي‬
‫ﭤﻲ وﺋﻲ ‪،‬ﻫﻦ آﻫﺴﺘﻲ آﻫﺴﺘﻲ ﻣﻮن ﺗﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ دﻟﻲ ﻣﺮاد ﻇﺎﻫﺮ ﻛﺮڻ ﺷﺮوع ﻛﺮي ڏﻧﻲ‪.‬‬
‫ﻣﻮن ﭼﺎﻫﻴﻮ ﺗﻪ ﻫﻦ ﮐﻲ ﻛﮃي ﮀﮇﻳﺎن ﭘﺮ ﻫﻦ ﮐﻲ ﻛﮃي ﮀﮇﻳﺎن ﻫﺎ ﺗﻪ زﻣﻴﻦ ﺟﻲ ﺳﻨﭝﺎل ﻛﻴﺮ‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﻛﺮي ﻫﺎ‪ ،‬ﺳﭝﻨﻲ ﻛﮍﻣﻴﻦ ﺗﻲ ﺗﻪ ﻫﻦ ﺟﻮ ﺋﻲ رﻋﺐ ﻫﻠﻨﺪو ﻫﻮ ۽ اﻫﻲ ﺑﻪ ﻫﻦ ﺟﻮ ﺋﻲ ﺣﻜﻢ‬

‫ﻣﭹﻴﻨﺪا ﻫﺌﺎ‪ ،‬ﻣﺎن ﻫﻦ ﮐﻲ ﻛﮃي ﺑﻪ ﮀﮇﻳﺎن ﻫﺎ ﺗﻪ ﺑﻪ ﺗﻪ ﻣﺎن ﻫﻦ ﺟﻬﻨﮓ ۾ اﻛﻴﻠﻲ رﻫﺠﻲ وﭸﺎن‬
‫ﻫﺎ! اﻧﻜﺮي ﻣﺎن ﻫﻦ ﮐﻲ ﭨﺎرﻳﻨﺪي رﻫﻴﺲ ۽ ﻫﻮ ﺑﻪ آﺳﺮي ۾ وﻳﭡﻮ رﻫﻴﻮ‪ .‬ﭘﻮ‪ ‬ﺟﻴﻜﻮ زﻣﻴﻦ‬
‫وﭠﮡ اﻳﻨﺪو ﻫﻮ ﺗﻪ ﻛﻨﻬﻦ ﻧﻪ ﻛﻨﻬﻦ ﺑﻬﺎﻧﻲ ان ﺟﻲ دل ﮐﮣﺎﺋﻲ ﮀﮇﻳﻨﺪو ﻫﻮ‪ .‬اڄ ﻣﺎن اﻫﻮ ﭴﺎﮢﻲ‬
‫ورﺗﻮ آﻫﻲ‪ .‬ﭘﺮ ﺳﭻ ﭘﮁﻴﻦ ﺗﻪ ان ﮐﺎن اڳ ﻧﻪ! ﻫﺎﮢﻲ ﻣﺎن اﻧﺪازو ﻛﺮي ﺳﮕﻬﺎن ﭤﻲ ﺗﻪ ﻫﻮ ﻣﻮن‬
‫ﮐﻲ ﻛﻴﺘﺮو ﭤﻮ ﭼﺎﻫﻲ‪ ،‬ﻫﻦ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻛﺮي وڏي ﭠﺎﻛﺮ ﺟﻮ ﻗﺘﻞ ﻛﻴﻮ‪ ،‬ﭘﻮ‪ ‬ﻧﻨﮃي ﭠﺎﻛﺮ ﺟﻮ‪،‬‬
‫ﺟﻨﻬﻦ ﺟﻲ ﻻ‪ ‬ﮐﻴﺲ ﻣﺎن ﻧﻪ ﺑﻪ ﭼﻮان ﻫﺎ ﺗﻪ ﺑﻪ ﻫﻮ ان ﮐﻲ ﻗﺘﻞ ﻛﺮي ﮀﮇي ﻫﺎ! ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻮ اﻫﻮ‬
‫ﺋﻲ ﭼﺎﻫﻲ ﭘﻴﻮ ﺗﻪ ﻫﻮ ﻫﺠﻲ ۽ ﻣﺎن‪ ،‬ﺑﺲ‪ .‬ﻣﭥﺎن ﻣﭥﺎن ﻣﺎن ﻣﺎﻟﻚ ﻫﺠﺎن‪ ،‬ﭘﺮ اﻧﺪوﻧﻲ ﻃﻮر ﺗﻲ ﻫﻮ‬
‫ﺋﻲ ﻣﺎﻟﻚ ﺑﮣﺠﻲ وﻳﻬﻲ ﻫﺎ! ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ﺑﻪ ﺗﻪ زﻣﻴﻦ ﺟﻮ ﺑﻪ‪“.‬‬
‫”ﺗﻪ ﮀﺎ اﻫﻮ اوﻫﺎن ﮐﻲ ﻗﺒﻮل ﻧﻪ ﻫﺠﻲ ﻫﺎ؟“‬
‫”ﺷﺮوع ۾ ﺗﻪ ﻣﺎن ﻫﻦ ﺳﺎن ﺳﺨﺖ ﻧﻔﺮت ﻛﻨﺪي ﻫﺌﺲ‪ ،‬ﻣﺎن ﺗﻪ ﻫﻦ ﺗﻲ ﻟﻌﻨﺖ ﻣﻼﻣﺖ ﺑﻪ‬
‫ﻛﻨﺪي ﻫﺌﺲ‪ ،‬ﮔﺎرﻳﻮن ﺑﻪ ڏﻳﻨﺪي ﻫﺌﺲ‪ .‬ﺷﺮم ڏﻳﺎرﻳﻨﺪي ﻫﺌﺲ ﭘﺮ ﻫﻦ ﺗﻲ ﻛﻨﻬﻦ ﺑﻪ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﺟﻮ‬
‫ﭤﻮرو ﺑﻪ اﺛﺮ ﻛﻮﻧﻪ ﭤﻴﻨﺪو ﻫﻮ‪ .‬ﻫﻮ ڏاڍو ﺳﺨﺖ دل ﺟﻮ ﻣﺎﻟﻚ آﻫﻲ‪ ،‬ﻫﻦ ﻣﻮن ﮐﻲ اڄ ﺗﺎﺋﻴﻦ‬
‫ﻛﮇﻫﻦ ﻫﭣ ﻧﻪ ﻟﮙﺎﻳﻮ آﻫﻲ‪ ،‬ﺣﺎﻻﻧﻚ ﻫﻮ ﻟﮙﺎﺋﻲ ﭘﺌﻲ ﺳﮕﻬﻴﻮ‪ ،‬ﭘﺮ ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻮ ان ﮔﻬﮍي‪ ‬ﺟﻮ‬
‫اﻧﺘﻈﺎر ﻛﺮي رﻫﻴﻮ ﻫﻮ‪ ،‬ﺟﺎ ﮔﻬﮍي ﭘﺎڻ ﺋﻲ ﻛﻨﻬﻦ ﭘﻜﻲ ﭰﻞ ﺟﻴﺎن ﺳﻨﺪس ﺟﻬﻮﻟﻲ‪ ‬۾ ﻛﺮي‬
‫ﭘﻮي ﻫﺎ! ﻫﻦ اﻧﺘﻈﺎر ﻛﻴﻮ‪ ،‬ﻫﻮ اﻧﺘﻈﺎر ﻛﻨﺪو رﻫﻴﻮ ۽ واﻗﻌﻲ ﻣﺎن ﻫﻦ ﺟﻲ ﺑﺮداﺷﺖ ۽ ﻫﻤﺖ‬
‫ﺟﻲ ﻗﺎﺋﻞ ﭤﻲ وﺋﻲ ﻫﺌﺲ‪ .‬ﻫﺎﮢﻲ ﺟﻴﻜﮇﻫﻦ ﺗﻮن ﻧﻪ اﭼﻴﻦ ﻫﺎ ۽ ﻣﻮن ﮐﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﭠﺎﻛﺮ ﺟﻲ‬
‫ﻗﺎﺗﻞ ﺟﻲ ﺧﺒﺮ ﻧﻪ ﭘﻮي ﻫﺎ ﺗﻪ اﻫﻮ ﭤﻲ ﭘﺌﻲ ﺳﮕﻬﻴﻮ…‪.‬ﻣﺎن ﻫﻦ ﺟﻲ ﺟﻬﻮﻟﻲ‪ ‬۾ واﻗﻌﻲ ﻛﺮي‬
‫ﭘﻮان ﻫﺎ! ﻣﺎن ﺗﻮﺳﺎن ﻛﻮڙ ﻧﻪ ﭤﻲ ﮘﺎﻟﻬﺎﺋﮡ ﭼﺎﻫﻴﺎن! دل ﺟﻲ ﻛﺎﺑﻪ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﻫﺎﮢﻲ ﺗﻮﮐﺎن ﻧﻪ‬
‫ﻟﻜﺎﺋﻴﻨﺪﻳﺲ‪ .‬اﻫﻮ ﺳﭻ آﻫﻲ ﺗﻪ ﮔﺬرﻳﻞ ﻛﺠﻬﻪ ﻣﻬﻴﻨﻦ ﮐﺎن ﻣﻮن ﮐﻲ ﻫﻦ ﺗﻲ ﺗﺮس اﭼﮡ ﻟﮙﻮ‬
‫ﻫﻮ‪“.‬‬
‫”۽ ﻫﺎﮢﻲ؟ ﻫﺎﮢﻲ ﮀﺎ ﻛﺮﮢﻮ ﭘﻮﻧﺪو؟ ﺳﺮوﺟﺎ دﻳﻮي…‪.‬؟ ﭘﻮﻟﻴﺲ ۾ ﺗﻪ وﭸﻲ ﻛﻮﻧﻪ ﭤﺎ‬
‫ﺳﮕﻬﻮن!“‬
‫ﻫﻮ‪ ‬آﻫﺴﺘﻲ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪“:‬ﻫﺎﮢﻲ ﻫﻲ ﻣﻌﺎﻣﻠﻮ ﭘﻮﻟﻴﺲ وٽ ﻧﻪ وﻳﻨﺪو! ﻫﺎﮢﻲ اﻫﻮ ﻫﻦ ﺟﻮ ۽‬
‫ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ﻣﻌﺎﻣﻠﻮ آﻫﻲ‪“.‬‬
‫”ﺗﻪ اوﻫﺎن ﮀﺎ ﻛﻨﺪؤ؟“‬
‫اوﭼﺘﻮ ﻫﻦ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﭘﺎﺳﻲ ﻣﺎن ﺧﻨﺠﺮ ﻛﮃﻳﻮ‪ ،‬ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪:‬‬
‫”ﻫﺎﮢﻲ ﻫﻦ ﺧﻨﺠﺮ ﺳﺎن ﻣﺎن ﻫﻦ ﮐﻲ ﭘﻮرو ﻛﺮي ﮀﮇﻳﻨﺪﻳﺲ‪ ،‬ﻫﻦ ﻣﻮن ﮐﺎن ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ﺳﻬﺎڳ‬
‫ﮐﺴﻴﻮ‪ ،‬ﻣﺎن ﻫﻦ ﺟﻮ ﺧﻮن ﻛﺮي ﮀﮇﻳﻨﺪﻳﺲ‪ ،‬ﺑﺲ ان ﮐﺎن ﭘﻬﺮﻳﻦ ﺗﻮﮐﻲ‪ ،‬ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ڌي‪ ‬ﮐﻲ‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﻫﺘﺎن وﭠﻲ وﭸﮣﻮ ﭘﻮﻧﺪو‪ .‬ﻫﻮﻧﺌﻦ ﺋﻲ ﭔﻦ ڏﻳﻨﻬﻦ ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬ﻫﻦ ﮐﻲ ﺳﺎﻫﺮي ﮔﻬﺮ وﭸﮣﻮ ﻫﻮ‪ ،‬ﭘﺮ‬
‫ﻫﺎﮢﻲ ﻫﻦ ﮐﻲ ﻛﻨﻬﻦ ﻧﻮﻛﺮ ﺟﻲ ﺣﻮاﻟﻲ ﻛﺮي ﻛﺎﻧﻪ ﭤﻲ ﺳﮕﻬﺎن‪ ،‬ﺗﻮن ﻫﻦ ﮐﻲ ﺷﻬﭙﺎرا‬
‫ﺗﺎﺋﻴﻦ ﺣﻔﺎﻇﺖ ﺳﺎن وﭠﻲ وڃ‪ .‬اﮘﻴﺎن ﻫﻮ‪ ‬ﭘﺎڻ ﺋﻲ ﻫﻠﻲ وﻳﻨﺪي‪ .‬ﺳﭝﺎﮢﻲ ﺻﺒﺢ ﺟﻮ ﺋﻲ ﺗﻮن ﻫﻦ‬
‫ﮐﻲ ﻫﺘﺎن وﭠﻲ وڃ…‪.‬ﻣﺎن ﻧﻪ ﭤﻲ ﭼﺎﻫﻴﺎن ﺗﻪ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ڌي‪ ‬ﻳﺎ ﺗﻮﮐﻲ ﻛﺎ ڏﮐﻴﺎﺋﻲ ڏﺳﮣﻲ ﭘﻮي‪.‬‬
‫ﻛﺎ ﭘﮁﺎﮘﺎﮀﺎ ﭤﺌﻲ‪ ،‬ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ڌي‪ ‬ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﺳﺎﻫﺮي ﮔﻬﺮ ﭘﻬﭽﻲ وﻳﻨﺪي ﺗﻪ ﻣﺎن ﻫﻦ ﻣﻮذي‪ ‬ﮐﻲ‬
‫ﻣﺎري ﭼﻜﻲ ﻫﻮﻧﺪﻳﺲ‪.‬‬
‫”ﭘﻮﻟﻴﺲ ﺟﻲ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﮀﺎ ﺧﻴﺎل آﻫﻲ اوﻫﺎن ﺟﻮ؟“‬
‫”ﭘﻮﻟﻴﺲ وٽ ﻫﻦ ﮐﻲ ﭘﻴﺶ ﻛﺮڻ ﮐﺎن اڳ ۾ ﭘﺎڻ وﭸﻲ ﭘﻮﻟﻴﺲ ﺟﻲ اﮘﻴﺎن ﭘﻴﺶ ﭘﻮﻧﺪﻳﺲ‪،‬‬
‫ﻣﺎن اﺋﻴﻦ ﻛﺮي ﺳﮕﻬﺎن ﭤﻲ‪ ،‬ﻣﻮن ﮐﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﺟﺎن ﺟﻲ ﻛﺎﺑﻪ ﭘﺮواﻫﻪ ﻧﻪ آﻫﻲ‪ ،‬ﭘﺮ ﻣﻌﺎﻣﻠﻲ‬
‫ﺟﻲ ﭘﻮﻟﻴﺲ ۾ وﭸﮡ ﺳﺎن ﭠﺎﻛﺮ ﺧﺎﻧﺪان ﺟﻲ ﺟﻴﻜﺎ ﺑﻴﻌﺰﺗﻲ ﭤﻴﻨﺪي ﻳﺎ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ڌي‪ ‬ﺳﺎن‬
‫ﺟﻴﻜﺎ ﺣﺎﻟﺖ ﭤﻴﻨﺪي‪ ،‬ان ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬ﺗﻪ ﻫﻦ ﺟﻮ ﻣﮍس ﺑﻪ ﻫﻦ ﮐﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﮔﻬﺮ ۾ رﻫﮡ ﻧﻪ ڏﻳﻨﺪو‪ ،‬ﻧﻪ‬
‫ﻫﻲ ﻣﻌﺎﻣﻠﻮ ﭘﻮﻟﻴﺲ ﺟﻮ ﻧﻪ آﻫﻲ‪ .‬ﻫﻲ ﺻﺮف ۽ ﺻﺮف ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ۽ ﻫﻦ ﺟﻲ وچ ﺟﻮ ﻣﻌﺎﻣﻠﻮ‬
‫آﻫﻲ‪ ،‬ﭘﺮ ﺗﻮن ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ڌي‪ ‬ﮐﻲ ﻫﻜﺪم ﻫﺘﺎن وﭠﻲ وڃ‪ ،‬ﺑﺲ ﺳﭝﺎﮢﻲ ﺋﻲ‪ ،‬ﻣﺎن ﺗﻮﮐﻲ ﻗﺴﻢ‬
‫ﭤﻲ وﺟﻬﺎن ﻧﻪ ﺗﻪ ﻣﺎن اﻻﺋﻲ ﮀﺎ ﻛﺮي وﻳﻬﻨﺪﻳﺲ!“‬
‫”ﻗﺴﻢ ڏﻳﮡ ﺟﻲ ﺿﺮورت ﻧﻪ آﻫﻲ‪ “.‬ﻣﻮن ﮐﻴﺲ ﻧﺮﻣﻲ‪ ‬ﺳﺎن ﭘﺮ وڏي ڏک واري اﻧﺪاز ۾ ﭼﻴﻮ‪،‬‬
‫ﮀﺎﻛﺎڻ ﺗﻪ ﻣﻮن ﮐﻲ ﻫﻦ ﺟﻮ ﺟﻮاز ﻣﻨﺎﺳﺐ ﭘﺌﻲ ﻟﮙﻮ‪.‬‬
‫”ﻣﺎن اوﻫﺎن ﺟﻲ ڌي‪ ‬ﮐﻲ ﺳﭝﺎﮢﻲ ﺋﻲ ﻫﺘﺎن وﭠﻲ وﻳﻨﺪس ۽ ﺟﻴﻜﮇﻫﻦ ﻫﻮ‪ ‬ﭼﺎﻫﻴﻨﺪي ﺗﻪ ﮐﻴﺲ‬
‫ﺳﺎﻫﺮي ﮔﻬﺮ ﺗﺎﺋﻴﻦ ﺑﻪ رﺳﺎﺋﻲ اﻳﻨﺪس‪ ،‬ﭘﺮ ﭘﻮ‪ ‬ﻫﻨﻦ زﻣﻴﻨﻦ ﺟﻮ ﮀﺎ ﭤﻴﻨﺪو؟ ﻣﺎن ﺗﻪ اﻫﺎ ﺧﺮﻳﺪ‬
‫ﻛﺮڻ آﻳﻮ ﻫﻮس؟“‬
‫”ﻧﻪ ﻫﺎﮢﻲ ﻫﻲ زﻣﻴﻦ ﺗﻮﮐﻲ ﻧﻪ ڏﻳﻨﺪﻳﺲ‪ ،‬ﻫﺎﮢﻲ ﻫﻦ زﻣﻴﻦ ﺗﻲ ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ﻛﻮ ﺑﻪ ﺣﻖ ﻧﻪ آﻫﻲ‪،‬‬
‫ﻫﺎﮢﻲ ﺷﺎﻳﺪ ﻛﻨﻬﻦ ﺟﻮ ﺑﻪ ﺣﻖ ﻫﻦ زﻣﻴﻦ ﺗﻲ ﻧﻪ آﻫﻲ‪ .‬ﭘﺮ ﺗﻮن ﻫﺎﮢﻲ ﻫﻦ ﺧﻮن ۽ ﻧﺤﻮﺳﺖ ۾‬
‫ﭔﮇل زﻣﻴﻦ ﮐﻲ ﺧﺮﻳﺪ ﻛﺮي ﮀﺎ ﻛﻨﺪﻳﻦ؟ ﻫﺘﻲ ﻛﻮ ﺑﻪ رﻫﻲ‪ ،‬ﺧﻮش رﻫﻲ ﻛﻮﻧﻪ ﺳﮕﻬﻨﺪو!‬
‫ﺟﻨﻬﻦ ﺳﻜﻮن ﺗﻼش ۾ ﺗﻮن ﻫﺘﻲ آﻳﻮ آﻫﻴﻦ‪ ،‬اﻫﻮ ﺳﻜﻮن ﺗﻮﮐﻲ ﻫﺘﻲ ﻛﮇﻫﻦ ﺑﻪ ﻧﻪ ﻣﻠﻲ‬
‫ﺳﮕﻬﻨﺪو‪ .‬ﻫﺎﮢﻲ ﻫﻲ زﻣﻴﻦ ﺳﺪاﺋﻴﻦ ﻻ‪ ‬ﺳﻨﮃ ﻫﺠﻲ‪ ،‬وﻳﺮان ﺳﻨﺴﺎن ﻫﺠﻲ‪ ،‬ﺑﻲ واﻫﻲ ﻫﺠﻲ ﺗﻪ‬
‫وڌﻳﻚ ﺑﻬﺘﺮ آﻫﻲ‪.‬‬
‫ﻫﻦ ﺟﻲ دﻟﻴﻠﻦ ۾ ﻛﺎﻓﻲ وزن ﻫﻮ‪ ،‬ﻣﺎن ﻛﻨﮅ ﺟﻬﻜﺎﺋﻲ ﻫﻦ ﺟﻲ ان وﺳﻴﻊ ﺑﻴﭡﻚ ﻣﺎن ﭔﺎﻫﺮ‬
‫ﻧﻜﺮي آﻳﺲ‪.‬‬
‫*‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﭔﺌﻲ ڏﻳﻨﻬﻦ ﭘﺮﻫﻪ ﭰﭩﻲ‪ ‬ﮐﺎن اڳ ۾ ﻣﻨﻬﻦ اﻧﮅاري ۾ اﺳﺎن ﭔﺌﻲ ان ﮔﻬﺮ ﻣﺎن ﻣﻮﻛﻼﺋﻲ‬
‫ﻫﻠﻴﺎﺳﻴﻦ‪ .‬ﺳﺮوﺟﺎ دﻳﻮي‪ ‬ﻧﻪ ﭘﺌﻲ ﭼﺎﻫﻴﻮ ﺗﻪ ﻛﻨﻬﻦ ﮐﻲ ﺑﻪ اﺳﺎن ﺟﻲ وﭸﮡ ﺟﻲ ﺧﺒﺮ ﭘﻮي‪ ،‬ﻫﻦ‬
‫ﺗﻪ اﺳﺎن ﮐﻲ ﮔﻬﻮڙن ﺗﻲ ﭼﮍﻫﻲ وﭸﮡ ﮐﺎن ﺑﻪ ﻣﻨﻊ ﻛﺮي ﮀﮇﻳﻮ ﻫﻮ‪ ،‬ﮀﺎﻛﺎڻ ﺗﻪ اﺳﺎن ﺳﺎن‬
‫ﮔﻬﻮڙا ﻫﻠﻦ ﻫﺎ ﺗﻪ اﻧﻬﻦ ﺳﺎن ﭔﻦ ﻛﻢ وارن ﮐﻲ ﺑﻪ ﮔﮇ ﻫﻠﮣﻮ ﭘﻮي ﻫﺎ! ۽ ﺟﻴﻜﮇﻫﻦ اﻧﻬﻦ ﮐﻲ‬
‫اﺳﺎن ﺟﻲ وﭸﮡ ﺟﻲ ﮐﮍڪ ﭘﺌﺠﻲ وﭸﻲ ﻫﺎ ﺗﻪ اﺳﺎن ﻻ‪ ‬ﺧﻄﺮو ﺑﻪ وڌي وﭸﻲ ﻫﺎ! ﺣﺎﻻﻧﻚ‬
‫راوت ﺟﻲ ﺑﺎري ۾ رات ﮐﺎن ﺋﻲ ﺳﺴﭙﺲ ﺷﺮوع ﭤﻲ وﺋﻲ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﭘﺮ ﻣﺎﻟﻜﻴﺎﮢﻲ‪ ‬اﻫﻮ ﻣﺸﻬﻮر‬
‫ﻛﺮي ﮀﮇﻳﻮ ﻫﻮ ﺗﻪ ﻛﻨﻬﻦ ﭘﻬﺎڙ ﺗﺎن ﻛﺮي ﭘﻮڻ ﺳﺒﺐ ﻫﻮ ڏاڍو زﺧﻤﻲ ﭤﻲ ﭘﻴﻮ آﻫﻲ ۽‬
‫ﻣﺎﻟﻜﻴﺎﮢﻲ ﭘﺎڻ ﺳﻨﺪس ﺗﻴﻤﺎداري ﻛﺮي رﻫﻲ آﻫﻲ‪ .‬اﻧﻜﺮي ﻛﻨﻬﻦ ﺑﻪ ﻛﻤﻲ ﻛﮍﻣﻲ‪ ‬ﮐﻲ‬
‫ڏﺳﮡ ﺟﻲ اﺟﺎزت ﻛﺎﻧﻪ ﻫﺌﻲ‪ .‬ان ﮘﺎﻟﻬﻪ ﻣﺎن ﻛﻤﻲ ﻛﮍﻣﻲ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺗﻪ ﻛﻮﻧﻪ ﭤﻴﺎ ﻫﺌﺎ ﭘﺮ ﭼﭗ‬
‫ﺿﺮور ﭤﻲ وﻳﺎ ﻫﺌﺎ‪.‬‬
‫وﭸﮡ وﻗﺖ داﻫﻠﻲ ﺑﻮﺋﺎ‪ ،‬ﻣﺎﻧﻲ‪ ‬ﺟﻮ ﺳﺎﻣﺎن ڏﺋﻲ ﮀﮇﻳﻮ‪ .‬ﭔﺎﻫﺮﻳﻦ دروازي ﺟﻲ ﭼﺎﻧﺌﭟ ﺗﻲ ﺑﻴﻬﻲ‬
‫رﻳﮑﺎ ﭼﻴﻮ‪:‬‬
‫”اﻣﺎن اوﻫﺎن ﮐﻲ ﻫﺎﮢﻲ ﻫﺘﻲ وڌﻳﻚ رﻫﮡ ﻧﻪ ﮔﻬﺮﺟﻲ‪ ،‬ﺟﻠﺪي زﻣﻴﻦ وﻛﮣﻲ ﻣﻮن وٽ ﻫﻠﻲ‬
‫اﭼﻲ رﻫﻮ‪“.‬‬
‫”اﺋﻴﻦ ﺋﻲ ﻛﻨﺪﻳﺲ‪ “.‬ﻣﺎﮢﺲ ﺟﻮاب ڏﻧﻮ‪.‬‬
‫”اﻣﺎن ﺗﻮن اﻫﻲ زﻣﻴﻨﻮن ﻫﻦ ﮐﻲ ﮀﻮ ﻧﻪ ﭤﻲ ڏﺋﻲ ﮀﮇﻳﻦ؟“ رﻳﮑﺎ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻃﺮف اﺷﺎرو ﻛﻨﺪي‬
‫ﻣﺎ‪ ‬ﮐﻲ ﭼﻴﻮ‪.‬‬
‫”ﻣﻮن ﻫﻦ ﮐﻲ ﭼﺌﻲ ﮀﮇﻳﻮ آﻫﻲ‪ ،‬ﺗﻮﮐﻲ ﮀﮇي ﺳﺘﻦ اﭠﻦ ڏﻳﻨﻬﻦ ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬اﭼﻲ‪ ،‬ﺟﻴﺴﺘﺎﺋﻴﻦ ﻣﺎن ﺑﻪ‬
‫ﭼﮝﻲ رﻳﺖ ﺳﻮﭼﻲ وﭠﺎن‪“.‬‬
‫”ﻫﺎﮢﻲ ﺳﻮﭼﮡ ﺟﻮ وﻗﺖ ﮔﺬري وﻳﻮ آﻫﻲ اﻣﺎن!“ رﻳﮑﺎ ﻣﺎ‪ ‬ﺟﻮ ﻫﭣ ﺟﻬﻠﻲ ﭼﻴﻮ‪.‬‬
‫رﻳﮑﺎ ﺟﻲ ﻣﺎ‪ ‬ﺟﻲ ﭘﻠﻜﻦ ﻣﺎن ﮘﻮڙﻫﺎ ﮘﮍي ﭘﻴﺎ‪ .‬ﭔﺌﻲ ﻣﺎ‪ ‬ڌي‪ ‬ﻫﻚ ﭔﺌﻲ ﺳﺎن ﭜﺎﻛﺮ ﭘﺎﺋﻲ‬
‫ﻣﻠﻴﻮن ۽ ﺳﮇﻛﻨﺪي ﻫﻚ ﭔﺌﻲ ﮐﺎن ﺟﺪا ﭤﻴﻮن‪ ،‬ﭴﮡ ﺳﻨﺪن اﻫﺎ آﺧﺮي ﻣﻼﻗﺎت ﻫﺠﻲ‪.‬‬
‫*‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫اﻫﻮ ﺻﺒﺢ ﻛﻜﺮن ﺳﺎن ﭜﺮﻳﻞ ﻫﻮ‪ .‬وادي‪ ‬ﻣﺎن وﭸﮡ وارو رﺳﺘﻮ ﺑﻪ رات ﺟﻲ ﭼﺎدر‬
‫وﻳﮍﻫﻲ ﺳﺘﻞ ﻫﻮ‪ .‬اﺳﺎن ﺟﻲ ﺑﻲ آواز ﻗﺪﻣﻦ ﺟﻲ ﻫﻴﭡﺎﻫﻦ ﻛﮇﻫﻦ ﻛﮇﻫﻦ ﻛﺎ ﺳﻜﻞ ﭨﺎري ﻳﺎ‬
‫ﻛﻲ ﺳﻜﻞ ﭘﻦ اﭼﻲ ﭘﺌﻲ وﻳﺎ ﺗﻪ اﻧﻬﻦ ﺟﻲ ﭼﭥﺠﮡ ﺳﺒﺐ اﻧﻬﻦ ﻣﺎن ﭼﺮﭼﺮ ﺟﻮ آواز ﭘﺌﻲ آﻳﻮ‪.‬‬
‫ﻛﮇﻫﻦ ﭘﭙﺮ ﺟﻲ وﮢﻦ ﻣﺎن ﻛﺎ ﺟﻬﺮﻛﻲ ﭘﺮن ﮐﻲ ﭰﮍﻛﺎﺋﻲ وري ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﭼﻨﻬﺐ ﭘﺮن ۾‬
‫وﺟﻬﻲ ﺳﻤﻬﻲ ﭤﻲ ﭘﺌﻲ‪ .‬اﺳﺎن ﺟﺎ ﻗﺪم وادي‪ ‬ﺟﻲ ﺑﻠﻨﺪي‪ ‬ﮐﺎن ﻫﻴﭡﺎﻧﻬﻴﻦ‪ ‬ﻃﺮف وڌي رﻫﻴﺎ‬
‫ﻫﺌﺎ‪ .‬ﺟﺎ‪ ‬ﺟﺎ‪ ‬ﺗﻲ ﻣﺎڪ ۾ ﭜﻨﻞ وڻ ۽ ﭔﻮﭨﺎ‪ ،‬رات ﺟﻲ ﺧﻤﺎرن ۾ ﺧﺎﻣﻮش ﺑﻴﭡﻞ ﻧﻈﺮ ﭘﺌﻲ آﻫﻲ‪.‬‬
‫اﮘﻴﺎن اﮘﻴﺎن رﻳﮑﺎ ﻫﻠﻲ رﻫﻲ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﻣﺎن ﻫﻦ ﺟﻲ ﭘﻮﻳﺎن ﭘﻮﻳﺎن‪ .‬رﺳﺘﻲ ۾ اﻳﺘﺮﻳﻮن ﭘﻬﺎڙي‬
‫ﻻﻫﻴﻮن ﻫﻴﻮن‪ ،‬ﺟﻦ ﺗﺎن ﻟﻬﮡ ﻧﻪ رﮘﻮ ﻣﺸﻜﻞ ﻫﻮ ﭘﺮ ﺧﻄﺮﻧﺎڪ ﺑﻪ ﻫﻮ‪ ،‬ﭘﺮ رﻳﮑﺎ ﻛﻨﻬﻦ ﭔﻜﺮي‪‬‬
‫واﻧﮕﺮ ﭨﭗ ڏﻳﻨﺪي ﭘﺌﻲ ﻫﻠﻲ‪.‬‬
‫ﻣﻮن ﭼﻴﻮ‪“:‬ﻣﻮﻧﮑﻲ ﺳﻤﺠﻬﻪ ۾ ﻧﻪ ﭤﻮ اﭼﻲ ﺗﻪ ﺗﻮ ﺟﻬﮍي ﻧﺎزڪ ﺑﺪن اﻫﮍي ﻣﺸﻜﻞ رﺳﺘﻦ ﺗﻲ‬
‫ﭘﻴﺪل ﻛﻴﺌﻦ ﭤﻲ ﻫﻠﻲ ﺳﮕﻬﻲ‪“.‬‬
‫”واه واه ﮀﻮ؟؟“ رﻳﮑﺎ ﭔﻬﻜﻨﺪي ﭼﻴﻮ‪“.‬ﻫﻲ ﺳﺎرا ﭼﺎرا ﻣﻨﻬﻨﺠﺎ ﭜﻴﭩﻴﻞ آﻫﻦ‪ ،‬ﺷﺎدي‪ ‬ﮐﺎن اڳ ۾‬
‫ﻣﺎن ﻛﻨﻬﻦ روﻟﻮ ﭔﻜﺮي‪ ‬واﻧﮕﺮ ﻫﻨﻦ رﺳﺘﻦ ﺗﻲ اﻛﻴﻠﻲ ﺳﺮ ﮔﻬﻤﻨﺪي وﺗﻨﺪي ﻫﺌﺲ‪“.‬‬
‫ﻣﻮن ﭘﮁﻴﻮ‪“:‬ﻫﻲ ﺗﻪ ﺳﭵﻮ رﺳﺘﻮ ڏﮐﻴﻮ آﻫﻲ‪ ،‬اﺳﺎن ﻛﻮاڙي ﻗﻠﻌﻲ ﮐﺎن ﮀﻮﻧﻪ ﻫﻠﻴﺎﺳﻴﻦ‪ ،‬اﻫﻮ‬
‫آﺳﺎن ﺑﻪ ﻫﻮ؟“‬
‫”اﻫﻮ رﺳﺘﻮ آﺳﺎن ﺿﺮورآﻫﻲ ﭘﺮ اﻻﻫﻲ ڊﮔﻬﻮ آﻫﻲ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ رﺳﺘﻲ ﺗﻲ ﻣﺎن ﭤﻲ وﭠﻲ ﻫﻼن‪ ،‬ان‬
‫رﺳﺘﻲ ﺳﺎن اﺳﺎن ﭔﻦ ﭘﻬﺮن ﺗﺎﺋﻴﻦ ﺷﻬﭙﺎرا ﮘﻮٺ ﺗﺎﺋﻴﻦ ﺟﻲ وﻳﺠﻬﻮ ﭘﭵﻲ وﻳﻨﺪاﺳﻴﻦ‪ “.‬رﻳﮑﺎ‬
‫ﭼﻴﻮ‪.‬‬
‫*‬
‫رات ﻫﻜﮍو آﺧﺮي ﺳﺎﻫﻪ ﮐﮣﻲ وادي‪ ‬ﻣﺎن ﻛﺮ ﻣﻮڙي اﭤﻲ ۽ ﻛﺎرن ﻛﻜﺮن ﺳﺎن ﭜﺮﻳﻞ‬
‫آﺳﻤﺎن ﺟﻲ اﮘﻴﺎن ﭘﻮﻳﺎن ﺳﻮﺟﻬﺮي ﺟﻲ ﺷﻔﺎف ﻟﻬﺮ ﻧﻤﻮدار ﭤﻴﮡ ﻟﮙﻲ ۽ ﭘﮑﻴﻦ ﺟﻮ وﻟﺮ ﻫﻴﭟ‬
‫ﻣﻴﺪان ﺟﻲ ﭘﺎﺳﻲ اڏاﻣﻨﺪي ﻧﻈﺮ اﭼﮡ ﻟﮙﻮ‪ .‬ﺻﺒﺢ ﺟﻲ ڌﻧﮅﻟﻜﻦ ۾ ﻣﻮن ڏﭠﻮ ﺗﻪ وادي‪ ‬۾ ﻫﻴﭟ‬
‫ﻣﻴﻠﻦ ﺗﺎﺋﻴﻦ ﭘﮑﮍﻳﻞ ﻣﻴﺪان ۾ ﺟﺎ‪ ‬ﺟﺎ‪ ‬ﺗﻲ وﮢﻦ ﺟﻲ ﺟﻬﮙﭩﻦ ۾ ﭠﻬﻴﻞ َﻣﻨﻬﻦ ۽ ﮀﭙﺮن ۽ دڙن‬
‫ﺗﻲ اڏﻳﻞ ﻛﮑﺎون ﺟﻬﻮﭘﮍن ﻣﺎن ﻫﻠﻜﻮ ﻫﻠﻜﻮ دوﻧﻬﻮن ﻧﻜﺮي رﻫﻴﻮ ﻫﻮ‪ .‬ﺻﺒﺢ ﺟﻮ ﺑﺪن‬
‫ﻛﺠﻞ ﭜﺮﻳﻦ اﮐﮍﻳﻦ ﮐﻲ ﻣﻠﻴﻨﺪي‪ ،‬آرس ﭜﭹﻲ اﭤﻲ رﻫﻴﻮ ﻫﻮ ۽ رات ﺟﻲ ﻣﮅﻣﺎﺗﻴﻦ ﮐﻲ ﺟﺎﮘﺎﺋﮡ‬
‫ﺟﻲ دﻋﻮت ڏﺋﻲ رﻫﻴﻮ ﻫﻮ‪ ،‬رات ﻣﺎن ﺑﺪﻟﺠﻲ ﺻﺒﺢ ﭤﻴﮡ ﺗﺎﺋﻴﻦ ۽ ﺷﻔﻖ ﮐﺎن ﺷﺎم ﭤﻴﮡ ﺗﺎﺋﻴﻦ‬
‫ﺟﻲ ﻋﻤﻞ ۾ اﻳﺘﺮي ﺟﻨﺴﻲ ﻛﺶ ﮀﻮ ﻫﻮﻧﺪي آﻫﻲ؟ ﺷﺎﻳﺪ ان ﻛﺮي ﺟﻮ ﭔﻪ وﻗﺖ ﭘﺎڻ ۾ ﻣﻠﻨﺪا‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫آﻫﻦ ۽ ِﮘﺮي ﻟﮙﻲ ﻫﻚ ﭔﺌﻲ ﺳﺎن ﭘﻴﺎر ﻛﻨﺪا آﻫﻦ‪ ،‬ﻣﮕﺮ رﻳﮑﺎ ﺗﻪ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ اﮘﻴﺎن اﮘﻴﺎن ﻫﻠﻨﺪي‬
‫ﭘﺌﻲ وﺋﻲ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ رﻳﮑﺎ ﮐﻲ وﻗﺖ ﺟﻲ وﺻﺎل ﺟﻮ اﻧﺪازو ﻧﻪ آﻫﻲ‪ ،‬ﻳﺎ ﺳﻨﺪس ذﻫﻦ ۾ ﻫﻦ ﺳﻤﻲ‬
‫ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﮍس ﺟﻮ ﭼﻬﺮو اﭜﺮي رﻫﻴﻮ آﻫﻲ‪.‬‬
‫ﭤﻲ ﺳﮕﻬﻲ ﭤﻮ ﺗﻪ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ذﻫﻦ ۾ ﻫﻦ ﺟﺎ ڊوڙﻧﺪڙ ﭘﻴﺮ ﻧﻈﺮ اﭼﻲ رﻫﻴﺎ ﻫﺠﻦ‪ ،‬ﺟﻦ ﮐﻲ ﻣﺎن‬
‫ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ دل ۾ ﺳﺎﻧﮃڻ ﺟﻲ ﻛﻮﺷﺶ ﺑﻪ ﻛﻨﺪو ﻫﺠﺎن‪ ،‬ﺗﻪ ﭤﻲ ﺳﮕﻬﻲ ﭤﻮ ﻫﻦ ﺟﻲ دل ۾ ﻛﻨﻬﻦ‬
‫ﭔﺌﻲ ﺟﻲ ﺗﺼﻮﻳﺮ اﭜﺮﻧﺪي ﻫﺠﻲ! ۽ ﻫﻦ ﮐﻲ ﻣﺤﺴﻮس ﺑﻪ ﻧﻪ ﭤﻴﻨﺪو ﻫﺠﻲ ﺗﻪ ﻣﻮن ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ دل‬
‫۾ ﮀﺎ ﺳﺎﻧﮃﻳﻮ آﻫﻲ! ﺟﻴﺴﺘﺎﺋﻴﻦ ﺗﺼﻮﻳﺮون ﻧﻪ ﭤﻴﻮن ﻣﻠﻦ ﺗﻴﺴﺘﺎﺋﻴﻦ اﺣﺴﺎس ﺑﻪ ﻛﻮﻧﻪ ﭤﺎ ﻣﻠﻦ‪.‬‬
‫اﻣﻨﮕﻮن ۽ ارﻣﺎن ﻧﻪ ﭤﺎ ﻣﻠﻦ ﺗﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﻧﻪ ﭤﻲ ﻣﻠﻲ‪ ،‬ﺻﺮف ﭔﻦ ﺟﺴﻤﻦ ﺟﻲ ﻣﻠﮡ ﺳﺎن ﻫﮍ‬
‫ﺣﺎﺻﻞ ﻛﺠﻬﻪ ﺑﻪ ﻧﻪ آﻫﻲ!‬
‫ﻫﻠﻨﺪي ﻫﻠﻨﺪي رﻳﮑﺎ ﺑﻴﻬﻲ‪ ،‬ﻣﮍي ﭘﻮرب ﭘﺎﺳﻲ ﻧﻬﺎرﻳﻮ‪ ،‬ﺟﺘﺎن ﺳﺮﭜﻨﻲ ﭘﻬﺎڙن ﺟﻮ ﺳﻠﺴﻠﻮ‬
‫ﮔﻬﺎﭨﻦ ﻛﻜﺮن ﺳﺎن ڍﻛﺠﻲ وﻳﻮ ﻫﻮ‪ ،‬ﺟﺘﻲ ﻛﮇﻫﻦ ﻛﮇﻫﻦ ﮐﻨﻮڻ ﺑﻪ ﮐﺠﻜﺎ ﻛﺮي رﻫﻲ‬
‫ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﺟﻴﺌﻦ ﺗﻪ ﺻﺒﺢ ﭤﻲ وﻳﻮ ﻫﻮ ﭘﺮ ﺳﺞ اﭸﺎن ﻛﻮﻧﻪ اﭜﺮﻳﻮ ﻫﻮ‪ ،‬ﻳﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﭘﻬﺎڙن ﺟﻲ ﭘﻮﻳﺎن‬
‫اﭜﺮﻳﻮ ﻫﺠﻲ ۽ ﻛﻜﺮن ﺟﻲ ﮔﻬﻮﻧﮕﻬﭧ ۾ ﻫﺠﻲ‪.‬‬
‫رﻳﮑﺎ ﻫﻮا ﺟﻲ ﺧﻮﺷﺒﻮ‪ ‬ﮐﻲ ﺳﭹﺎﻫﻲ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪“:‬ﺳﺮﭜﻨﻲ‪ ‬ﺟﻲ ﭘﻬﺎڙن ۾ ﺑﺎرش ﭘﺌﻲ ﭤﺌﻲ‪“.‬‬
‫ﻣﻮن ﭼﻴﻮ‪“:‬ﻣﻮن ﮐﻲ ﻫﻲ‪ ‬ﺻﺒﺢ ﺟﻲ ﺧﻨﻜﻲ ﺳﭡﻲ ﭤﻲ ﻟﮙﻲ‪ ،‬ﺳﻔﺮ ﺳﻬﺎﮢﻮ ﻛﭩﺠﻲ وﻳﻨﺪو‪“.‬‬
‫اوﭼﺘﻮ رﻳﮑﺎ ﮀﺮڪ ﭜﺮﻳﻮ ۽ ڏﻛﮡ ﻟﮙﻲ‪.‬‬
‫ﻣﻮن ﭘﮁﻴﻮ ‪“:‬ﮀﺎ ﭤﻴﻮ؟“‬
‫ﻫﻮ‪ ‬ڏﮐﺎري ﻟﻬﺠﻲ ۾ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪” :‬اﻻﺋﻲ ﻛﻬﮍي ﮘﺎﻟﻬﻪ آﻫﻲ‪ ،‬اﻻﺋﻲ ﮀﻮ اﻣﺎن ﺟﻲ ﺟﺪاﺋﻲ‪ ‬ﺟﻮ‬
‫ڏک ڏﻧﮕﻲ رﻫﻴﻮ آﻫﻲ‪“.‬‬
‫ﻣﻮن ﭼﻴﻮ‪” :‬ﮔﻬﭕﺮا‪ ‬ﻧﻪ‪ ،‬ﻫﻮ‪ ‬ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﺣﻔﺎﻇﺖ ﭘﺎڻ ﻛﺮڻ ﭴﺎﮢﻴﻨﺪي آﻫﻲ‪“.‬‬
‫”اﻫﻮ ﺗﻪ ﻣﺎن ﺑﻪ ﭴﺎﮢﺎن ﭤﻲ!“‬
‫رﻳﮑﺎ ﻛﻲ ﻗﺪر ﻣﻄﻤﺌﻦ ﭤﻲ اﮘﺘﻲ ﻗﺪم وڌاﻳﻮ‪.‬‬
‫ﻫﺎﮢﻲ ﺗﻪ رﺳﺘﻮ ﺻﻔﺎ ﻣﺸﻜﻞ ﭤﻲ وﻳﻮ ﻫﻮ‪ .‬ﻣﭥﺎﻧﻬﻴﻦ ﭘﻬﺎڙﻳﻦ ﺗﺎن ﻫﻠﮣﻮ ﭤﻲ ﭘﻴﻮ‪ ،‬ﺟﻦ ۾ ﻛﭥﻲ‬
‫ﻛﭥﻲ ﺟﻬﻨﮕﻠﻲ ُﭔﻮڙا ﺑﻴﭡﻞ ﻫﺌﺎ‪ ،‬ﻛﭥﻲ ﻛﭥﻲ ﻧﻨﮃﻳﻮن ﻧﻨﮃﻳﻮن ُﭼﺮون ﻫﻴﻮن‪ .‬رﻳﮑﺎ ﻣﻮن ﮐﻲ‬
‫ﭼﻴﻮ‪“:‬ﺑﺲ ﻫﻲ رﺳﺘﻮ ﮔﺬري وﻳﻨﺪو ﭘﻮ‪ ‬اڌ ﻣﻴﻞ ﺟﻲ آﺧﺮي ﻻﻫﻲ آﻫﻲ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬ڌوﻟﻴﺎ‬
‫ﻧﺪي‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﺟﻲ ﭔﺌﻲ ﭘﺎﺳﻲ ڌوﻟﻴﺎ ﺑﺴﺘﻲ ۽ ﭘﻮ‪ ‬ﻣﻴﺪاﻧﻲ ﻋﻼﺋﻘﻮ آﻫﻲ‪ .‬ﻧﺪي ﭘﺎر ﻛﺮڻ ﮐﺎﻧﭙﻮ‪‬‬
‫ﺷﻬﭙﺎرا ﮘﻮٺ ﺗﺎﺋﻴﻦ ﭘﻬﭽﮡ ۾ ﺻﺮف ﭨﻲ ﻛﻼڪ ﻟﮙﻨﺪا‪“.‬‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﻣﻮن ﭼﻴﻮ‪“:‬ﺷﻜﺮ آﻫﻲ اڄ ﺳﺞ ﻛﻜﺮن ﺟﻲ اوٽ ۾ آﻫﻲ‪ ،‬ﻧﻪ ﺗﻪ ﮔﺮﻣﻲ‪ ‬ﺳﺒﺐ ﻫﻦ ﺳﻔﺮ ۾‬
‫ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ﺣﺎل ڏاڍو ﺧﺮاب ﻫﺠﻲ ﻫﺎ!“‬
‫رﻳﮑﺎ ﻫﻜﺪم ﺑﻴﻬﻲ‪ ،‬ﻣﮍي ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﭼﭙﻦ ﺗﻲ آﮜﺮ رﮐﻲ‪ ،‬۽ آﻫﺴﺘﻲ ﺳﺴﭙﺲ واري اﻧﺪاز ۾‬
‫ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪:‬‬
‫”ﭼﭗ ﻛﺮ!“‬
‫ﻣﺎن ﺣﻴﺮت وﭼﺎن ﺑﻴﻬﻲ رﻫﻴﺲ‪ .‬ﻫﻮ‪ ‬ﭴﮡ ﻫﻮا ۾ ﮔﻬﻠﻨﺪڙ آوازن ﮐﻲ ﻛﻨﺎﺋﮡ ﻟﮙﻲ‪.‬‬
‫ﮔﻬﻮڙن ﺟﻲ ُدڙﻛﮡ ﺟﻮ آواز ﭘﻮﻳﺎن اﭼﻲ رﻫﻴﻮ ﻫﻮ‪.‬‬
‫رﻳﮑﺎ ﻛﺠﻬﻪ ﭼﻮﻧﺪي ﻣﻮن ﮐﻲ ﭘﺎڻ ڏاﻧﻬﻦ ﮀﻜﻲ ورﺗﻮ‪“:‬ﻫﻴﮇاﻧﻬﻦ اچ!“‬
‫ﻫﻮ‪ ‬ﺗﻴﺰي‪ ‬وﭼﺎن ﻫﻜﮍي ﻣﻮڙ وﭨﺎن ﻣﮍي‪ ،‬ﻣﻮن ﮐﻲ ﻫﻚ ُﭼﺮ ۾ ﮔﻬﻠﻲ وﺋﻲ‪ .‬اﺳﺎن ﭔﺌﻲ دم‬
‫ﭔﻮﺳﺎﭨﻴﻮ ﻫﻚ ﭔﺌﻲ ﺟﻲ وﻳﺠﻬﻮ‪ ،‬ﺑﻴﭡﻲ ﺑﻴﭡﻲ اﻧﺘﻈﺎر ﻛﺮي رﻫﻴﺎ ﻫﺌﺎﺳﻴﻦ‪ ،‬ان وﻗﺖ ﺗﺎﺋﻴﻦ‬
‫ﻣﻮن ﮐﻲ ﻛﻨﻬﻦ ﺑﻪ ﺧﻄﺮي ﺟﻮ اﺣﺴﺎس ﻛﻮﻧﻪ ﻫﻮ‪ ،‬ﺑﺲ رﮘﻮ ﻫﻦ ﺟﻲ ﺑﺪن ﺟﻲ ﻗﺮﻳﺐ ﻫﺠﮡ‬
‫ﺟﻮ اﺣﺴﺎس ﻫﻮ ۽ ﺗﻜﮍن ﺗﻜﮍن ﺳﺎﻫﻦ ﺳﺒﺐ ﻫﻦ ﺟﻲ ﮀﺎﺗﻴﻦ ﺟﻮ ﻫﻴﭟ ﻣﭥﻲ ﭤﻴﮡ‪.‬‬
‫اﭼﺎﻧﻚ اﺳﺎن ﺟﻲ ﭜﺮ ﻣﺎن‪ ،‬اﺻﻞ ﺑﻠﻜﻞ ﭜﺮﻣﺎن‪ ،‬ﭔﻦ اﭜﻴﻦ ﭘﻬﺎڙﻳﻦ ﺟﻲ وچ ﻣﺎن ﮔﻬﻮڙي ﺳﻮار‬
‫ﮔﺬرﻳﺎ‪ .‬اﻫﻲ ﻋﻘﺎب وارﻳﻦ ﻧﮕﺎﻫﻦ ﺳﺎن ﻫﻴﮇاﻧﻬﻦ ﻫﻮڏاﻧﻬﻦ ﻧﻬﺎرﻳﻨﺪا ﭤﻲ وﻳﺎ‪ .‬ﭔﻨﻬﻲ ﺟﻲ ﻛﻠﻬﻦ‬
‫ﺗﻲ ﺑﻨﺪوﻗﻮن ﻫﻴﻮن ۽ ﮔﻬﻮڙن ﺟﻲ ﭘﭡﻲ ﭘﮕﻬﺮ ۾ ﭔﮇل ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﻟﮙﻮ ﭤﻲ ﺗﻪ ﻫﻮ وادي‪ ‬ﮐﺎن‬
‫ﻫﻴﺴﺘﺎﺋﻴﻦ ﺟﻮ ﻣﻔﺎﺻﻠﻮ ڏاڍي ﺟﻠﺪي ﻃﺌﻲ ﻛﺮي آﻳﺎ آﻫﻦ‪.‬‬
‫ﻣﻮن اﻧﻬﻦ ﮐﻲ ﻛﻮﻧﻪ ﺳﭹﺎﺗﻮ‪ ،‬ﭘﺮ رﻳﮑﺎ ﮐﻴﻦ ﺳﭹﺎﺗﻮ‪.‬‬
‫”ﻫﻲ ﺗﻪ اﺳﺎن ﺟﺎ راﻫﻚ ﻫﺌﺎ!“‬
‫ﺟﮇﻫﻦ اﻫﻲ ﮔﻬﮣﻮ اﮘﺘﻲ ﻧﻜﺮي وﻳﺎ ﺗﻪ رﻳﮑﺎ ﻣﻮﻧﮑﻲ ﭼﻴﻮ…“ﭔﮕﻬﭙﻠﻮ ۽ ﭘﺮﺳﻮ‪ ،‬ﭘﺮ ﻫﻲ ﻫﺘﻲ‬
‫ﮀﺎ ﻛﺮي رﻫﻴﺎ آﻫﻦ؟“‬
‫ﻫﻦ ﺟﻲ ﺟﻤﻠﻲ ﭘﻮري ﭤﻴﮡ ﺳﺎن ﺋﻲ ﻣﻮن ﮐﻲ ﺧﻄﺮي ﺟﻮ اﺣﺴﺎس ﭤﻴﻮ ﺗﻪ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻟﻮن‪‬‬
‫ﻛﺎﻧﮉارﺟﻲ وﺋﻲ‪.‬‬
‫”ﭤﻲ ﺳﮕﻬﻲ ﭤﻮ ﻫﻲ اﺳﺎن ﺟﻲ ﮘﻮﻟﻬﺎ ۾ ﻧﻜﺘﺎ ﻫﺠﻦ!“ ﻣﻮن رﻳﮑﺎ ﮐﻲ ﭼﻴﻮ‪.‬‬
‫”ﭘﺮ ﮀﻮ؟“‬
‫”ﭤﻲ ﺳﮕﻬﻲ ﭤﻮ اﻧﻬﻦ ﮐﻲ راوت ﺟﻲ ﻣﻌﺎﻣﻠﻲ ﺟﻲ ُﺳﮅ ﭘﺌﺠﻲ وﺋﻲ ﻫﺠﻲ!“‬
‫”ﻧﺎ ﻣﻤﻜﻦ! اِﻫﻮ ﻣﻤﻜﻦ ﻧﻪ آﻫﻲ! ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﺎ‪ ‬ﻛﺠﻬﻪ ﭔﮅاﺋﻲ ﻧﻪ ﭤﻲ ﺳﮕﻬﻲ!“‬
‫”ﭘﺮ اﻫﻮ ﺑﻪ ﺗﻪ ﻣﻤﻜﻦ آﻫﻲ ﺗﻪ ﻫﻨﻦ ﮐﻲ ﺷﻚ ﭘﺌﺠﻲ وﻳﻮ ﻫﺠﻲ‪ ،‬ﮀﺎﻛﺎڻ ﺗﻪ راوت ﺗﻪ اﺳﺎن ﺟﻲ‬
‫ﭘﭡﻴﺎن ﺷﻜﺎر ﮔﻬﺮ آﻳﻮ ﻫﻮ!“‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫رﻳﮑﺎ ﭼﭗ ﭤﻲ وﺋﻲ‪.‬‬
‫ﻣﻮن ﭼﻴﻮ‪“:‬اﺋﻴﻦ ﺑﻪ ﭤﻲ ﺳﮕﻬﻲ ﭤﻮ اﻧﻬﻦ راوت ﮐﻲ آزاد ﻛﺮاﺋﻲ ورﺗﻮ ﻫﺠﻲ ۽ ﻫﻦ ﺋﻲ اﻧﻬﻦ‬
‫ﮐﻲ اﺳﺎن ﺟﻲ ﻛﮃ ﻣﻮﻛﻠﻴﻮ ﻫﺠﻲ!“‬
‫ﻧﻴﺖ ﭠﻴﻚ ﻛﺎﻧﻪ‬‫رﻳﮑﺎ ﺳﻮﭼﻲ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪“:‬ﻛﺠﻬﻪ ﺑﻪ ﻫﺠﻲ‪ ،‬ﻣﻮن ﮐﻲ اﻧﻬﻦ ﭔﻨﻬﻲ ﻣﺎﮢﻬﻦ ﺟﻲ َ‬
‫ﭘﺌﻲ ﻟﮙﻲ!“‬
‫”ﻫﺎﮢﻲ ﮀﺎ ﻛﺮﻳﻮن؟“ ﻣﻮن رﻳﮑﺎ ﮐﺎن ﭘﮁﻴﻮ‪.‬‬
‫رﻳﮑﺎ ﻛﺠﻬﻪ ﺳﻮﭼﻲ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪:‬‬
‫”ﻫﺎﮢﻲ ﺗﻪ ﮔﻬﮣﻮ اﮘﺘﻲ ﻧﻜﺮي وﻳﺎ ﻫﻮﻧﺪا‪ ،‬اچ ﺗﻪ ﭘﻬﺮﻳﻦ اﻧﻬﻦ ﮐﻲ ڏﺳﻮن ﺗﻪ ﻫﻮ ﮀﺎ ﭘﻴﺎ ﻛﻦ!“‬
‫ُﭼﺮ ﻣﺎن ﻧﻜﺮي‪ ،‬ﭤﻮرو اﮘﺘﻲ ﻫﻠﮡ ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬ﺟﮇﻫﻦ ﭘﻬﺎڙ واري ﻻﻫﻲ ﺧﺘﻢ ﭤﻲ ﺗﻪ اﺳﺎن ﻫﻜﮍي‬
‫اوﭼﻲ دڙي ﺟﻲ اوٽ ۾ اﭼﻲ ﺑﻴﭡﺎﺳﻴﻦ‪.‬‬
‫ﻫﺘﺎن اﺳﺎن دور دور ﺗﺎﺋﻴﻦ ڏﺳﻲ ﭘﺌﻲ ﺳﮕﻬﻴﺎﺳﻴﻦ‪ ،‬ﻻﻫﻲ‪ ‬ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬ڌوﻟﻴﺎ ﻧﺪي‪ ‬ﺟﻮ ﺗﻴﺰي‪ ‬ﺳﺎن‬
‫وﻫﻨﺪڙ ﭘﺎﮢﻲ ﻧﻈﺮ اﭼﻲ رﻫﻴﻮ ﻫﻮ‪ ،‬ﭔﺌﻲ ﻛﻨﺎري ﺗﻲ ڌوﻟﻴﺎ ﺑﺴﺘﻲ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ان ﺟﻲ اﮘﻴﺎن ﮐﺠﻴﻦ‬
‫ﺟﺎ ﺟﻬﮙﭩﺎ ﻫﺌﺎ‪ ،‬ﭘﻮ‪ ‬ﭘﺮي ﭘﺮي ﺗﺎﺋﻴﻦ وارﻳﺎﺳﻮ ﻣﻴﺪان‪ .‬ﻧﮕﺎﻫﻦ ﺟﻲ آﺧﺮي ﺣﺪ ﺗﻲ ﺷﻬﭙﺎرا‬
‫ﮘﻮٺ!‬
‫اﺳﺎن اﻧﻬﻦ ﭔﻨﻬﻲ راﻫﻜﻦ ﮐﻲ ان ﺗﻴﺰ ﭘﺎﮢﻲ‪ ‬۾ ﭘﻨﻬﻨﺠﺎ ﮔﻬﻮڙا وﺟﻬﻨﺪي ڏﭠﻮ‪ .‬ﻫﻮ ﭔﺌﻲ‬
‫ﻛﻨﺎري ڏاﻧﻬﻦ ﭘﺌﻲ وﻳﺎ‪ .‬اﻫﻲ ڌوﻟﻴﺎ ﮘﻮٺ ﺟﻲ دﻧﮓ ﮐﻲ ﭘﺎر ﻛﺮي رﻳﮕﺴﺘﺎﻧﻲ دڙن ﺗﺎن‬
‫ﺗﻴﺰي‪ ‬ﺳﺎن ﮔﻬﻮڙا ڊوڙاﺋﻴﻨﺪا ﭤﻲ وﻳﺎ‪ .‬رﺳﺘﻲ ۾ ﭤﻮرو ﺗﺮﺳﻲ ﻫﻴﮇاﻧﻬﻦ ﻫﻮ ڏاﻧﻬﻦ واﺟﻬﺎﺋﻲ ﺑﻪ‬
‫رﻫﻴﺎ ﻫﺌﺎ‪ ،‬ﭴﮡ ﻛﻨﻬﻦ ﺟﻲ ﮘﻮﻟﻬﺎ ﻛﺮي رﻫﻴﺎ ﻫﺠﻦ‪.‬‬
‫رﻳﮑﺎ ﭼﻴﻮ‪“:‬اﻫﻲ ﭘﻚ ﺳﺎن اﺳﺎن ﮐﻲ ﭘﻴﺎ ﮘﻮﻟﻬﻴﻦ! ﭘﺮ ﮀﻮ……؟“‬
‫اﺻﻞ ۾ ﻣﺎن ﺗﻪ ﺳﺎري ﻣﻌﺎﻣﻠﻲ ﮐﺎن واﻗﻒ ﻫﻮس‪ ،‬۽ ﺳﺮوﺟﺎ دﻳﻮي‪ ‬رﻳﮑﺎ ﮐﻲ ﻛﺠﻬﻪ ﺑﻪ ﭔﮅاﺋﮡ‬
‫ﮐﺎن ﻣﻮن ﮐﻲ ﻣﻨﻊ ﻛﺌﻲ ﻫﺌﻲ‪ .‬ﺻﺤﻴﺢ ﺑﻪ ﻫﻮ ﮀﺎﻛﺎڻ ﺗﻪ رﻳﮑﺎ ﮐﻲ ﻛﺠﻬﻪ ﺑﻪ ﭔﮅاﺋﮡ ﺳﺎن ﺧﻮد‬
‫رﻳﮑﺎ ﺟﻲ زﻧﺪﮔﻲ زﻫﺮ ﭤﻲ وﭸﻲ ﻫﺎ‪.‬‬
‫”ﭘﺮ ﮀﻮ؟“‬
‫رﻳﮑﺎ ﻣﻮن ﮐﺎن ﭔﻴﻬﺮ ﭘﮁﻴﻮ‪ ،‬ﻫﻦ ﮐﻲ ﭴﮡ ﻛﺎ ﮘﮣﺘﻲ وﻳﮍﻫﮡ ﻟﮙﻲ ﻫﺌﻲ‪.‬‬
‫ﻣﻮن ﭼﻴﻮ‪“:‬ﻣﺎن ﮀﺎ ﭤﻮ ﭼﺌﻲ ﺳﮕﻬﺎن! راﻫﻚ ﺗﻨﻬﻨﺠﺎ آﻫﻦ!“‬
‫ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪“:‬ﻣﻮن ﮐﻲ ﭔﺎﻫﺮ ﻣﻮﻛﻠﮡ ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬اﻣﺎن ﺳﺎن ﺗﻨﻬﻨﺠﻮن ﻛﻬﮍﻳﻮن ﮘﺎﻟﻬﻴﻮن ﭤﻴﻮن‬
‫ﻫﻴﻮن؟“‬
‫ﻣﻮن ﮘﺎﻟﻬﻪ ﮐﻲ ﭠﺎﻫﻴﻨﺪي ﭼﻴﻮ‪:‬‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫”ﻣﻮن ﻫﻦ ﮐﻲ ﭼﻴﻮ‪ ،‬راوت ﮐﻲ ﭘﻮﻟﻴﺲ ۾ ڏﻳﮡ ﮔﻬﺮﺟﻲ‪ ،‬ﻫﻮ‪ ‬ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪ ،‬ﺟﻴﺴﺘﺎﺋﻴﻦ ﺗﻮن‬
‫ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ڌي‪ ‬ﮐﻲ ﺳﺎﻫﺮي ﮔﻬﺮ ﺗﺎﺋﻴﻦ ﮀﮇي‪ ،‬ﻣﻮٽ ﺗﻲ ﺷﻬﭙﺎرا ﺟﻲ ﭘﻮﻟﻴﺲ ﮐﻲ ﻧﻪ آﮢﻴﻨﺪﻳﻦ‬
‫ﺗﻴﺴﺘﺎﺋﻴﻦ ﻣﺎن ﻛﺠﻬﻪ ﺑﻪ ﻧﻪ ﻛﻨﺪﻳﺲ‪“.‬‬
‫رﻳﮑﺎ ﭼﻴﻮ‪“:‬ﺻﺤﻴﺢ ﺋﻲ ﺗﻪ ﭼﻴﻮ ﭘﺌﻲ اﻣﺎن‪“.‬‬
‫ﭘﻮ‪ ‬ﻫﻮ ﭤﻮرو ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ وﻳﺠﻬﻮ اﭼﻲ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪.‬‬
‫”۽ ﭔﻴﻮ ﮀﺎ ﭼﻴﻮ ﻫﻦ؟“‬
‫”۽ زﻣﻴﻦ ﺟﻲ ﺑﺎري ۾ ﮘﺎﻟﻬﻴﻮن ﭤﻴﻮن‪ ،‬ﭔﻨﻲ‪ ‬ﺟﻲ اﮔﻬﻪ ﭘﺎر ﻣﺘﻌﻠﻖ‪ “.‬وري ﻣﻮن ﻛﻮڙ‬
‫ﮘﺎﻟﻬﺎﺋﻴﻨﺪي ﭼﻴﻮ‪.‬‬
‫ﻟﮙﻮ ﺗﻪ رﻳﮑﺎ ﮐﻲ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ان ﮘﺎﻟﻬﻪ ۾ ﻛﺎ دﻟﭽﺴﭙﻲ ﻛﺎﻧﻪ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﻫﻮ‪ ‬رﻳﮕﺴﺘﺎﻧﻲ ﻣﻴﺪان ﻣﺎن‬
‫ﮔﺬرﻧﺪڙ اﻧﻬﻦ ﭔﻨﻬﻲ ﮔﻬﻮڙي ﺳﻮارن ڏاﻧﻬﻦ ڏﺳﻲ رﻫﻲ ﻫﺌﻲ‪.‬‬
‫ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪” :‬اﻫﻲ ﺳﮅو ﺷﻬﭙﺎرا ﺋﻲ ﭘﻴﺎ وﭸﻦ‪ ،‬ڏاڍي ﺗﻴﺰي‪ ‬ﺳﺎن ﮔﻬﻮڙا ڊوڙاﺋﻴﻨﺪا ﭘﻴﺎ وﭸﻦ!‬
‫اﻧﻬﻦ ﺟﻮ ارادو ﻛﺠﻬﻪ اﺋﻴﻦ ﭤﻮ ﻟﮙﻲ ﺗﻪ ﻫﻮ اﺳﺎن ﮐﻲ ﺷﻬﭙﺎرا ﭘﻬﭽﮡ ﮐﺎن اڳ ﺋﻲ ﭘﻜﮍي‬
‫وﭠﻨﺪا‪“.‬‬
‫وري ﭘﮁﮡ ﻟﮙﻲ‪“:‬ﺗﻨﻬﻨﺠﻮ ﮀﺎ ﺧﻴﺎل آﻫﻲ؟ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﺟﻮاب ﺟﻮ اﻧﺘﻈﺎر ﻛﺮڻ ﮐﺎﻧﺴﻮا‪ ‬ﺋﻲ ﭼﻮڻ‬
‫ﻟﮙﻲ‪:‬‬
‫”ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ﺧﻴﺎل آﻫﻲ ﺗﻪ ﺳﭛ ﮐﺎن اڳ ۾ ﻧﻴﺮن ﻛﺮڻ ﮔﻬﺮﺟﻲ‪ ،‬ﭘﻮ‪ ‬ﻧﺪي ﭘﺎر ﻛﺮي آﻫﺴﺘﻲ‬
‫آﻫﺴﺘﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﺳﻔﺮ ﺗﻲ ﻫﻠﺠﻲ ۽ ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ﺧﻴﺎل آﻫﻲ ﺗﻪ ﭤﻮرا ﭼﻜﺮ ﻛﺎﭨﻴﻨﺪا‪ ،‬ﻛﻨﻬﻦ ﭔﺌﻲ‬
‫رﺳﺘﻲ ﺳﺎن ﻫﻠﻮن‪ ،‬ﭜﻠﻲ ﺗﻪ ﭔﻦ ﭘﻬﺮن ﺑﺠﺎ‪ ‬رات ﺟﻮ ﺷﻬﭙﺎرا ﭘﻬﭽﻮن‪ ،‬ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ﮀﺎ ﺻﻼح‬
‫آﻫﻲ؟“‬
‫”ﻧﻴﻚ ﺻﻼح آﻫﻲ‪ ،‬ﺧﺎص ﻛﺮي ﻧﻴﺮن ﺟﻲ ﺑﺎري ۾ ﺗﻪ ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ﺻﻼح ﺗﻪ ڏاڍي ﻧﻴﻚ آﻫﻲ‪.‬‬
‫ﻫﻦ وﻗﺖ ﻣﻮن ﮐﻲ اﻳﺘﺮي ﺑﮏ ﻟﮙﻲ آﻫﻲ ﺟﻮ ﻣﺎن ﻧﻴﺮن ﺳﺎن ﮔﮇ ﺗﻮﮐﻲ ﺑﻪ ﮐﺎﺋﻲ ﺳﮕﻬﺎن ﭤﻮ‪“.‬‬
‫”ﺗﻪ ﺳﺎرو رﺳﺘﻮ ﮀﺎ ﻛﻨﺪو آﻳﻮ آﻫﻴﻦ؟“ رﻳﮑﺎ ﻛﻨﻬﻦ ﮔﻞ ﺟﻴﺎن ﭨﮍﻧﺪي ﭼﻴﻮ‪” ،‬ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﭘﻮﻳﺎن‬
‫ﭘﻮﻳﺎن ﻫﻠﻨﺪي ﺗﻨﻬﻨﺠﻮن ﻧﻈﺮون ﻳﻜﻮ ﺋﻲ ﺗﻪ ﻣﻮن ﮐﻲ ﮐﺎﺋﻴﻨﺪﻳﻮن رﻫﻴﻮن آﻫﻦ‪“.‬‬
‫”ﻛﻴﺌﻦ ﭜﻼ؟“‬
‫”ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﭘﭡﻲ‪ ‬۾ ﻣﺴﻠﺴﻞ ﺳﻴﻮن ﭘﺌﻲ ﭼﭝﻴﻮن‪ “.‬ﻫﻦ ﺗﻨﮓ ﻛﺮڻ وارﻳﻦ ﻧﮕﺎﻫﻦ ﺳﺎن ﻣﻮن‬
‫ڏاﻧﻬﻦ ﻧﻬﺎرﻳﻮ‪.‬‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﻣﻮن ﭼﻴﻮ‪“:‬ﻣﺎن ﮀﺎ ﻛﺮﻳﺎن ﺗﻨﻬﻨﺠﻮ ﻫﻠﮡ ﺋﻲ ڏاڍو ﭘﻴﺎرو آﻫﻲ‪ .‬ﻫﻚ ﺧﻮﺑﺼﻮرت ﻋﻮرت ﺟﻲ‬
‫اﻧﺘﻬﺎﺋﻲ وﮢﻨﺪڙ ﻟﻮڏ‪ ،‬اﻳﺘﺮي ﻋﻤﺪي ﻫﻠﮣﻲ ﻣﻮن ﮔﻬﭧ ڏﭠﻲ آﻫﻲ‪ .‬ﮔﻬﮣﻮ ﻛﺮي ﺗﻪ ﻋﻮرﺗﻮن ﺑﺪڪ‬
‫واﻧﮕﺮ ﻫﻠﻨﺪﻳﻮن آﻫﻦ‪“.‬‬
‫ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪ “:‬۽ ﮔﻬﮣﺎ ﻣﺮد وري ﻛﺘﻲ واﻧﮕﺮ ﺳﻬﻜﻨﺪي ﻫﻠﻨﺪا آﻫﻦ‪“.‬‬
‫ﻣﻮن ﻫﭣ ﻣﭥﻲ ﻛﺮي ﭼﻴﻮ“ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﺗﻮﺑﻬﻦ‪“.‬‬
‫اﺳﺎن ﭔﺌﻲ ﮐﻠﮡ ﻟﮙﺎﺳﻴﻦ‪.‬‬
‫ﭤﺎﻧﻮ ﻣﺎن ﮔﮇﺟﻲ ﮐﺎﺋﮡ ﺳﺒﺐ‬ ‫َ‬ ‫ﭘﻮ‪ ‬ﻧﻴﺮن ﺟﻮ ﺳﺎﻣﺎن ﮐﻮﻟﻲ ﻧﻴﺮن ﻛﺮڻ ﻟﮙﺎﺳﻴﻦ‪ .‬ﻫﻚ ﺋﻲ‬
‫ﻛﮇﻫﻦ اﺳﺎن ﺟﻮن آﮜﺮﻳﻮن ﭤﻲ ﻫﻚ ﭔﺌﻲ ۾ اﭨﻜﻲ ﭘﻴﻮن ﺗﻪ ﻛﮇﻫﻦ ﻣﺎﻧﻲ‪ ‬ﺟﻮ اڌ ﮔﺮاﻫﻪ‬
‫ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻫﭣ ۾ ﭘﺌﻲ آﻳﻮ ﺗﻪ اڌ ﻫﻦ ﺟﻲ ﻫﭣ ۾‪ .‬ﭔﻮڙ‪ ،‬ﻣﺎﻧﻲ‪ ،‬اﺣﺴﺎس‪ ،‬ﺟﺬﺑﺎت‪ ،‬ﻧﮕﺎﻫﻮن‪ ،‬ﮀﻬﺎ‪،‬‬
‫ذاﺋﻘﻮ‪ ،‬ﺳﭛ ﻫﻚ ﭔﺌﻲ ﺳﺎن رﻟﻤﻞ ﭤﻲ رﻫﻴﺎ ﻫﺌﺎ‪ .‬وﻗﺖ ﻫﻚ ﻧﻴﺮن ﺟﻲ ﻛﭩﻮري واﻧﮕﺮ اﺳﺎن‬
‫ﺟﻲ وچ ۾ ﻫﻮ ۽ ان ﺟﻮ ذاﺋﻘﻮ ﻟﺬﻳﺬ ﻫﻮ‪ .‬ﭘﻮ‪ ‬ﺟﮇﻫﻦ اﺳﺎن ﭘﻨﻬﻨﺠﻮ ن آﮜﺮﻳﻮن ﭼﭩﻴﻨﺪا‪ ،‬ﻣﺴﺮور‬
‫ﻧﮕﺎﻫﻦ ﺳﺎن ﻫﻜﭕﺌﻲ ڏاﻧﻬﻦ ڏﭠﻮﺳﻴﻦ ﺗﻪ اﻧﻬﻦ ﻧﻬﺎرن ۾ ُﭼﻤﻴﻦ ﺟﻮ ﻣﺰو ۽ ﺳﻮاد ﻣﺤﺴﻮس‬
‫ﭤﻲ رﻫﻴﻮ ﻫﻮ ۽ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ذﻫﻦ ﺗﻲ اﻫﺎ ﺧﻮاﺑﻨﺎڪ رات ﺗﺮي آﺋﻲ‪ ،‬ﺟﮇﻫﻦ ﻫﻦ رﺳﻮﺋﻲ ﮔﻬﺮ ۾‬
‫ﻣﻮن ﺳﺎن ﮔﮇ ﻣﺎﻧﻲ ﭘﺌﻲ ﮐﺎڌي‪ ،‬ﺧﺒﺮ ﻧﻪ آﻫﻲ ﺗﻪ اﻫﻮ ﻟﻤﺤﻮ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻫﻮ ﻳﺎ ﻫﻲ ﻟﻤﺤﻮ ﺧﻮاب‬
‫ﻫﻮ؟‬
‫اوﭼﺘﻮ رﻳﮑﺎ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻧﻨﮃڙي زﺑﺎن ﺳﺎن آﮜﺮﻳﻮن ﭼﭩﮡ ﻟﮙﻲ‪ ،‬۽ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪:‬‬
‫”ﻫﺎﮢﻲ ﺗﻪ ﻧﺪي‪ ‬ﺗﻲ ﻫﻠﻲ ﭘﺎﮢﻲ ﭘﻴﺌﻨﺪاﺳﻴﻦ‪“.‬‬
‫”۽ ﻫﻲ ﻛﭩﻮرو؟“‬
‫رﻳﮑﺎ ﻛﭩﻮرو ﮐﮣﻲ‪ ،‬ان ﮐﻲ ﻫﻮا ۾ ﮔﻬﻤﺎﺋﻲ ﭘﺮي ﭰﭩﻮ ﻛﻴﻮ‪ .‬ﻛﭩﻮرو ﭘﻬﺎڙي ﻻﻫﻲ ﺗﺎن‬
‫رڙﻫﻨﺪو‪ ،‬ﭤﮍﻧﺪو ﭤﺎﭔﮍﺟﻨﺪو‪ ،‬زﺧﻤﻲ ﭤﻴﻨﺪو‪ ،‬روﺋﻨﺪو رڙﻧﺪو ﻛﻨﻬﻦ ﮐﮇ ۾ وﭸﻲ ﻛﺮﻳﻮ ۽ ﭼﭗ‬
‫ﭤﻲ وﻳﻮ‪ .‬ان ﺋﻲ وﻗﺖ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ۽ رﻳﮑﺎ ﺟﻲ وچ وارو ﭘﻴﺎرو ﻟﻤﺤﻮ ﺑﻪ ﭴﮡ ﻣﺮي ﺋﻲ وﻳﻮ‪.‬‬
‫ﻫﺎﮢﻲ ﻫﻮ‪ ‬رﻳﮑﺎ‪ ،‬ﻣﻮن ﮐﺎن اﻟﮗ ﻫﻚ رﻳﮑﺎ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﻣﺎن ﻫﻦ ﮐﺎن اﻟﮗ …‪..‬ﻧﻪ ﭤﻲ ﭴﺎﺗﻢ ﺗﻪ اﮘﺘﻲ‬
‫ﻫﻠﻲ‪ ،‬زﻧﺪﮔﻲ‪ ‬ﺟﻲ ﻛﻨﻬﻦ ﻣﻮڙ ﺗﻲ اﺳﺎن وري ﻫﻚ ﭔﺌﻲ ﺳﺎن ﻣﻠﻲ ﺳﮕﻬﻨﺪاﺳﻴﻦ!‬
‫رﻳﮑﺎ اﭤﻲ ﺑﻴﭡﻲ‪ ،‬ﻫﻦ ﺑﻴﻬﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﮘﺎڙﻫﻲ ۽ ﭜﻮري َﭘﮍي ﺗﺎن ﻣﭩﻲ ﮀﻨﮉي‪ ،‬اﻧﮉﻟﭟ ﺟﻲ رﻧﮕﻦ‬
‫ﺟﻴﺎن ﻫﻜﮍو آرس ﭜﮙﻮ ۽ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﭼﻮﭨﻲ ﮐﻲ ﻟﻮڏﻳﻨﺪي ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪:‬‬
‫”ﻫﻠﻮ ﺳﺎﺋﻴﻦ! اﺳﺎن ﺟﻲ ﺧﺎﻧﺪاﻧﻲ زﻣﻴﻨﻦ ﺟﺎ ﭤﻴﮡ وارا ﻣﺎﻟﻚ‪ ،‬ﻫﺎﮢﻲ اﮘﺘﻲ ﻫﻠﻮ‪“.‬‬
‫ﻣﻮن ﭼﻴﻮ‪” :‬زﻣﻴﻨﻦ ﺟﻲ ﻣﺎﻟﻚ ﭤﻲ وﭸﮡ ﺳﺎن ﮀﺎ ﭤﻮ ﭤﺌﻲ! ﭘﺮ ﺟﻴﻜﮇﻫﻦ ﻣﺎن ﺗﻮﻫﺎن ﺟﻲ‬
‫ﺧﺎﻧﺪان ۾ ﺷﺎﻣﻞ ﻧﻪ ﭤﻴﺲ ﺗﻪ؟“‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫رﻳﮑﺎ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﺳﻨﻬﮍي زﺑﺎن ﻛﮃي‪ ،‬ﻣﻮن ﮐﻲ ﭼﭕﺮا ڏﻳﻨﺪي اﮘﺘﻲ وڌي وﺋﻲ‪ .‬ﻟﮇﻧﺪي ﺟﻬﻮﻣﻨﺪي‬
‫۽ ﻛﺠﻬﻪ وڌﻳﻚ ﺋﻲ ﺟﻬﻮﻣﻨﺪي‪ .‬ﻟﮙﻮ ﭘﺌﻲ ﺗﻪ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﺟﻲ ﻛﺮي ﻫﺎﮢﻲ ﻫﻦ ﺟﻲ ﭨﻮر‬
‫ﻛﺠﻬﻪ وڌﻳﻚ ﭤﻲ وﺋﻲ ﻫﺌﻲ‪ .‬اﺋﻴﻦ ﺋﻲ ﺗﻪ ﻣﻮر ﻧﭽﻨﺪو آﻫﻲ‪ .‬ﻛﺒﻮﺗﺮ ﮘﭩﻜﮡ ﻟﮙﻨﺪو آﻫﻲ ۽‬
‫ﻋﻮرت ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﺑﺪن ﮐﻲ ﺑﭽﺎﺋﻴﻨﺪي ﻫﻠﻨﺪي آﻫﻲ‪ .‬ﺣﺴﻦ ﻛﻨﻬﻦ ﭔﺌﻲ ﺟﻲ ﻧﮕﺎﻫﻪ ﮐﺎﻧﺴﻮا‪ ‬ﻧﺎ‬
‫ﻣﻜﻤﻞ آﻫﻲ‪ُ .‬رﮐﻮ آﻫﻲ‪ ،‬اﮢﭝﻮ آﻫﻲ‪ ،‬ﻋﻮرت ﺟﻲ ﺑﺪن ﺟﺎ ﺳﺎرا ور وﻛﮍ‪ ،‬ﻣﺮد ﺟﻲ ﻧﻈﺮن ۾‬
‫ﺟﺎﮘﻴﻞ ﻫﻮﻧﺪا آﻫﻦ‪.‬‬
‫اوﭼﺘﻮ آﺧﺮي ﻣﻮڙ ﻣﮍﻳﺎﺳﻴﻦ ﺗﻪ ﻧﺪي اﺳﺎن ﺟﻲ ﺳﺎﻣﻬﻮن اﭼﻲ وﺋﻲ‪ ،‬ﭘﺮ ﻫﻦ ﺟﻲ ﺗﺎرون ﺗﺎر‬
‫ﭘﺎﮢﻲ‪ ‬ﮐﻲ ڏﺳﻲ‪ ،‬رﻳﮑﺎ ﻫﻜﺪم ﻣﭥﻲ ﮐﻲ ﻫﭣ ڏﺋﻲ ﻛﻨﺎري ﺗﻲ ﺋﻲ وﻳﻬﻲ رﻫﻲ‪.‬‬
‫*‬
‫اوﭜﺮ ﭘﺎﺳﻲ ﺟﻴﻜﻮ ﻣﻴﻨﻬﻦ وﺳﻴﻮ ﻫﻮ ۽ اﭸﺎن ﺑﻪ وﺳﻲ رﻫﻴﻮ ﻫﻮ ان ﺟﻲ ﻛﺮي ڌوﻟﻴﺎ ﻧﺪي‬
‫ڏاڍي ﮔﻮڙ ﺷﻮر ﺳﺎن ۽ وڏي ﮀﻮﻫﻪ ۾ ﭘﺌﻲ ُوڙﻫﻲ‪ .‬ﭘﻬﺎڙن ﺗﺎن ﻣﻴﻨﻬﻦ ﺟﻲ ﭘﺎﮢﻲ‪ ‬ﺳﺎن ﮔﮇ‬
‫ﻣﭩﻲ‪ ‬ﺟﻲ رڙﻫﻲ اﭼﮡ ﺳﺎن ﻧﺪي‪ ‬ﺟﻮ ﭘﺎﮢﻲ ڏاڍو ﮔﺪﻟﻮ ﮔﺪﻟﻮ ﭤﻲ وﻳﻮ ﻫﻮ‪ .‬اﻫﮍي ﮔﺪﻟﻲ ﭘﺎﮢﻲ‪‬‬
‫ﺳﺎن اڃ اﺟﻬﺎﺋﮡ ﺟﻮ ﺗﻪ ﺳﻮال ﺋﻲ ﭘﻴﺪا ﻛﻮﻧﻪ ﭘﺌﻲ ﭤﻴﻮ‪ ،‬ﭘﺮ ﺟﻨﻬﻦ ﺗﮏ ﺗﺎر وﭼﺎن ُوڙﻫﻲ ﭘﺌﻲ‪،‬‬
‫ان ﻣﺎن ﺗﺮي ﭘﺎر وﭸﮡ ﺟﻮ ﺑﻪ ﺳﻮال ﺋﻲ ﭘﻴﺪا ﻛﻮﻧﻪ ﭘﺌﻲ ﭤﻴﻮ!‬
‫رﻳﮑﺎ ﻣﺎﻳﻮس ﭤﻴﻨﺪي ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪:‬‬
‫”ﻫﺎﮢﻲ ﮀﺎﻛﺮﻳﻮن؟“‬
‫ﻣﺎن ﺧﺎﻣﻮش رﻫﻴﺲ‪.‬‬
‫رﻳﮑﺎ ﭤﻮري دﻳﺮ ﺳﻮﭼﮡ ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬وري ﭘﮁﻴﻮ‪“:‬ﭔﮅا‪ ‬ﻧﻪ!…‪.‬ﻫﺎﮢﻲ ﮀﺎ ﻛﺮﻳﻮن؟“‬
‫ﻣﻮن ﭼﻴﻮ‪“:‬ﻫﺎﮢﻲ ﺗﻪ ﻛﻮاڙي‪ ‬ﺟﻲ ﻗﻠﻌﻲ واري رﺳﺘﻲ ﺳﺎن ﺑﻪ ﻧﻪ ﭤﻮ ﻫﻠﻲ ﺳﮕﻬﺠﻲ! اول ﺗﻪ‬
‫ﻣﻴﻠﻦ ﺟﺎ ﻣﻴﻞ ﭘﻨﮅ ﻛﺮي واﭘﺲ ﻫﻠﮣﻮ ﭘﻮﻧﺪو‪ ،‬ﭘﻮ‪ ‬ﺑﻪ ﻣﻤﻜﻦ آﻫﻲ ﺗﻪ ﻛﻮاڙي‪ ‬ﺟﻲ ﻗﻠﻌﻲ‬
‫واري ﻧﺪي ﺑﻪ ﻫﻦ واﻧﮕﺮ ﺗﺎرون ﺗﺎر ﻫﺠﻲ‪ ،‬۽ اﻫﻮ رﺳﺘﻮ ﺑﻪ ڏاڍو ڊﮔﻬﻮ آﻫﻲ‪ ،‬اڄ ﺗﻪ ﻛﻨﻬﻦ ﺑﻪ‬
‫ﺣﺎﻟﺖ ۾ ﺷﻬﭙﺎرا ﭘﭵﻲ ﻧﻪ ﺳﮕﻬﻨﺪاﺳﻴﻦ‪“.‬‬
‫رﻳﮑﺎ ﭼﻴﻮ‪“:‬ﻫﻜﮍي ﺻﻮرت آﻫﻲ…‪.‬ﻫﺘﻲ ﻧﺪي‪ ‬ﺟﻲ ﻛﻨﺎري وﻳﻬﻲ ﭤﺎ آرام ﻛﺮﻳﻮن‪ ،‬ﺟﮇﻫﻦ‬
‫ﭘﺎﮢﻲ ﻟﻬﻲ وﻳﻨﺪو ﺗﻪ ﻫﻠﻨﺪاﺳﻴﻦ‪“.‬‬
‫ﭜﺮ ۾ ﮐﺠﻴﻦ ﺟﻲ وﮢﻦ ﺟﺎ ﺟﻬﮙﭩﺎ ﺑﻴﭡﻞ ﻫﺌﺎ‪ ،‬اﺳﺎن اوڏاﻧﻬﻦ ﻫﻠﻴﺎ وﻳﺎﺳﻴﻦ‪ .‬اﺗﻲ ﻫﻜﮍي‬
‫ﺟﻬﻨﮕﻠﻲ ول ﺗﻲ ﮔﻞ ﭨﮍﻳﺎ ﻫﺌﺎ‪ ،‬رﻳﮑﺎ ان ﻣﺎن ﮔﻞ ﮀﻨﻲ ﻧﻨﮃڙو ﮔﻠﺪﺳﺘﻮ ﭠﺎﻫﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ وارن ۾‬
‫اﭨﻜﺎﻳﻮ ۽ ﻣﻮن ڏاﻧﻬﻦ ﻋﺠﻴﺐ ﻧﮕﺎﻫﻦ ﺳﺎن ڏﺳﮡ ﻟﮙﻲ‪.‬‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﻣﺎن ﺳﻨﺪس وﻳﺠﻬﻮ وﭸﻲ ﭼﻴﻮ‪“:‬ﺟﮇﻫﻦ ﺟﺬﺑﻦ ﺟﻲ ﻧﺪي ﭼﮍﻫﻴﻞ ﻫﺠﻲ ﺗﻪ ﻣﺎﮢﻬﻮ ﮐﻲ ﮀﺎ ﻛﺮڻ‬
‫ﮔﻬﺮﺟﻲ؟“‬
‫”ﻫﻮ‪ ‬ﮐﻠﮡ ﻟﮙﻲ‪:‬‬
‫”ان وﻗﺖ ﺟﻮ اﻧﺘﻈﺎر ﻛﺮڻ ﮔﻬﺮﺟﻲ‪ ،‬ﺟﻴﺴﺘﺎﺋﻴﻦ ﻧﺪي ﻟﻬﻲ ﻧﻪ وﭸﻲ‪ “.‬اﺋﻴﻦ ﭼﺌﻲ ﻫﻮ‪ ‬ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ‬
‫ﭜﺮ ﻣﺎن ﭘﺎڻ ﺑﭽﺎﺋﻲ ﭘﺮي وﭸﻲ ﻫﻚ ﻧﻨﮃڙي دڙي ﺗﻲ وﻳﻬﻲ رﻫﻲ‪ ،‬۽ ﭤﻮري دﻳﺮ ﮐﺎﻧﭙﻮ‪‬‬
‫ﺟﻬﻮﻧﮕﺎرڻ ﻟﮙﻲ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻛﻮ ﻟﻮڪ ﮔﻴﺖ ﻫﻮ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﺟﺎ ﭔﻮل ﻣﺎن ﺳﻤﺠﻬﻲ ﻧﻪ ﺳﮕﻬﻴﺲ‪ ،‬ﻫﺎ‬
‫اﻟﺒﺖ ان ﺟﻮ ﺳﻮز ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ دل ﮐﻲ ڏاڍو ﭘﺌﻲ وﮢﻴﻮ‪ .‬ﺟﮇﻫﻦ ﻫﻜﮍو ﮔﻴﺖ ﺧﺘﻢ ﭤﻴﻮ ﺗﻪ ﻫﻦ ﭔﻴﻮ‬
‫ﮘﺎﺋﮡ ﺷﺮوع ﻛﻴﻮ‪ ،‬ﭔﺌﻲ ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬ﭨﻴﻮن‪ ،‬اﻫﮍي‪ ‬رﻳﺖ ﻫﻦ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﺳﺮﻳﻠﻲ آواز ۾ ﭼﺎر ﭘﻨﺞ‬
‫ﮔﻴﺖ ﮘﺎﺋﻲ ورﺗﺎ‪ .‬ﺑﻬﺮﺣﺎل ﻣﻮن اﻫﻮ ﺗﻪ ﻛﻮﻧﻪ ﭘﺌﻲ ﭴﺎﺗﻮ ﺗﻪ ﻫﻮ‪ ‬اﻫﻲ ﮔﻴﺖ ﻣﻮن ﮐﻲ ﭔﮅاﺋﻲ‬
‫رﻫﻲ ﻫﺌﻲ ﻳﺎ ﭘﻨﻬﻨﺠﻮ ﭘﺎڻ ﮐﻲ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻛﺎ ﺑﻪ ﻋﻮرت ﻛﻨﻬﻦ ﭔﺌﻲ ﮐﻲ ﮔﻴﺖ ﻧﻪ ﭔﮅاﺋﻴﻨﺪي آﻫﻲ‪.‬‬
‫ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ اﻧﺪر ﺟﻲ اﺣﺴﺎس ﮐﻲ زﺑﺎن ڏﻳﮡ ﻻ‪ ‬ﮘﺎﺋﻴﻨﺪي آﻫﻲ‪.‬‬
‫ﮘﺎﺋﻴﻨﺪي ﮘﺎﺋﻴﻨﺪي ﻫﻦ ﺟﮇﻫﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮون ﮐﮣﻲ ﻣﻮن ڏاﻧﻬﻦ ﭤﻲ ﻧﻬﺎرﻳﻮ ﺗﻪ ﺳﻨﺪس اﮐﻴﻮن ﺑﮍﮀﻴﻦ‬
‫واﻧﮕﺮ ﭼﻨﻬﺒﻴﺎرﻳﻮن ﭘﺌﻲ ﭤﻲ وﻳﻮن‪ ،‬ﭴﮡ ﺳﭙﻨﻦ ﺟﺎ ﭨﭩﻞ ﻛﻨﺎرا ﻫﺠﻦ‪ ،‬۽ ﺳﻨﺪس ﻧﻴﮣﻦ ۾ ﻛﺎ‬
‫ﭼﮡ ﭜﮡ ڏﺳﻲ ﻣﻮن ﮐﻲ ﻟﮙﻮ ﺗﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﻣﺎن ﺳﻨﺪس ﺳﭙﻨﻦ ﺟﻲ اﻧﻬﻦ ﻛﻨﺎرن ﮐﻲ ﮀﻬﻨﺪي ﺋﻲ‪،‬‬
‫ﭘﻨﻬﻨﺠﻮن آﮜﺮﻳﻮن زﺧﻤﻲ ﻛﺮي وﺟﻬﻨﺪس ﺟﻦ ﻣﺎن ﺧﻮف ﻧﻜﺮي ﮘﮍڻ ﻟﮙﻨﺪو‪ .‬ﻛﻴﺘﺮﻳﻮن‬
‫ﺷﻜﺎﻳﺘﻮن ﻫﻴﻮن ﻫﻦ ﺟﻲ ﻧﻴﮣﻦ ۾…‪.‬ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﺳﻤﺠﻬﻪ ۾ ﻛﺠﻬﻪ ﺑﻪ ﻛﻮﻧﻪ ﭤﻲ آﻳﻮ ﺗﻪ رﻳﮑﺎ‬
‫ﻛﻨﻬﻦ ﺳﺎن ﻛﻨﻬﻦ ﺟﻲ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻛﺮي رﻫﻲ ﻫﺌﻲ؟ ان وﻗﺖ رﻳﮑﺎ ﻫﻜﮍي ﮔﻬﺎﻳﻞ ﭘﮑﻲ‪‬‬
‫ﺟﻴﺎن ﻟﮙﻲ رﻫﻲ ﻫﺌﻲ‪.‬‬
‫اﭨﻜﻞ ڏﻳﮃ ﻛﻼڪ ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬وري ﻧﺪي‪ ‬ﺟﻮ ﺣﺎل ﻣﻌﻠﻮم ﻛﻴﻮﺳﻴﻦ‪ ،‬ﻧﺪي‪ ‬ﺟﻲ ﺗﺎر ﭘﺎﮢﻲ ﮔﻬﮣﻮ‬
‫ﻟﻬﻲ وﻳﻮ ﻫﻮ‪ ،‬ﭘﺮ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﺧﻴﺎل ۾ ﺳﻨﺪس ﺗﮏ ﺟﻬﻜﻲ ﻛﺎﻧﻪ ﭤﻲ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﻣﺎن ﺗﺮي ﭘﺎر‬
‫وﭸﮡ ڏﮐﻴﻮ ﭤﻲ ﻟﮙﻮ‪ .‬رﻳﮑﺎ ﻧﺪي ﭘﺎر ﻛﺮي ﻫﻠﮡ ﻻ‪ ‬ڏاڍي اﺗﺎوﻟﻲ ﻫﺌﻲ‪.‬‬
‫ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪“:‬ﭘﺎﮢﻲ ﮔﻬﮣﻮ ﻟﻬﻲ وﻳﻮ آﻫﻲ‪ ،‬ﺗﺮي ﭘﺎر اﻛﺮي وﻳﻨﺪاﺳﻴﻦ‪“.‬‬
‫ﻣﻮن ﭤﻮرو ﮔﻬﭕﺮاﺋﻴﻨﺪي ﭼﻴﻮ‪:‬‬
‫”ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﺧﻴﺎل ۾ ﺗﻪ اﭸﺎن ﺑﻪ ﺗﺮي ﭘﺎر اﻛﺮي وﭸﮡ ﺟﻲ ﻛﻮﺷﺶ ﻛﺮڻ ﺧﻄﺮي ﮐﺎن ﺧﺎﻟﻲ ﻧﻪ‬
‫آﻫﻲ‪ ،‬ﭤﻮرو اﻧﺘﻈﺎر وڌﻳﻚ ﻛﺮي ﭤﺎ وﭠﻮن‪“.‬‬
‫رﻳﮑﺎ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻛﺎﻧﺌﺮﺗﺎ ڏﺳﻲ ﻛﺎوڙ وﭼﺎن ﭼﻴﻮ‪“:‬ﺗﻮﮐﻲ ﺗﺮڻ ﻧﻪ ﭤﻮ اﭼﻲ ﮀﺎ؟“‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﻣﻮن ﭼﻴﻮ‪“:‬ﺳﭻ ﺗﻪ اﻫﻮ آﻫﻲ ﺗﻪ ﻣﻮن اڄ ﺗﺎﺋﻴﻦ ﻛﻨﻬﻦ درﻳﺎﻫﻪ ﻳﺎ ﻧﺪي ﮐﻲ ﺗﺮي ﭘﺎر ﻧﻪ ﻛﻴﻮ‬
‫آﻫﻲ‪ .‬اﻟﺒﺖ ﺗﻼ‪ ‬ﺟﻲ ﺑﻴﭡﻞ ﭘﺎﮢﻲ‪ ‬۾ وﻫﻨﺘﻮ ﺿﺮور آﻫﻴﺎن‪ ،‬ﭤﻮري ﭤﻮري ﻣﺸﻖ ﺑﻪ ﻛﺌﻲ ﻫﺌﻢ‬
‫ﭘﺮ اﻫﺎ ﭔﻲ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﻫﺌﻲ‪“.‬‬
‫رﻳﮑﺎ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪“:‬ﻛﺎ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﻧﺎﻫﻲ‪ ،‬ﻣﺎن ﺳﻬﺎرو ڏﺋﻲ ﺗﻮﮐﻲ ﭘﺎر ﭘﭵﺎﺋﻲ ﮀﮇﻳﻨﺪﻳﺲ‪“.‬‬
‫ﻣﻮن ﭘﮁﻴﻮ‪“:‬ﺗﻮن ﺗﺮڻ ﭴﺎﮢﻴﻦ ﭤﻲ؟“‬
‫ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪“:‬ﺑﺪڪ واﻧﮕﺮ…‪..‬۽ ﻫﻲ‪ ‬ﻧﺪي ﺗﻪ ﻣﺎن ﻧﻨﮃي ﻻﻛﺮ ﺳﻮﻳﻦ ﭜﻴﺮا ﭘﺎر ﻛﺮي ﭼﻜﻲ‬
‫آﻫﻴﺎن‪ .‬ﻫﺘﺎن ﭘﺎﮢﻲ ﮔﻬﮣﻮ اوﻧﻬﻮ ﻧﻪ آﻫﻲ ‪ ،‬ﺗﻴﺰ ﺿﺮور آﻫﻲ‪ ،‬زﻳﺎده دﻳﺮ ﻛﻨﺪاﺳﻴﻦ ﺗﻪ ﻣﻤﻜﻦ‬
‫آﻫﻲ ﺗﻪ رات ﻫﺘﻲ ﺋﻲ ﭘﺌﺠﻲ وﭸﻲ ﻳﺎ وري ﭘﻬﺎڙن ﺗﻲ اﻳﺘﺮي ﺑﺮﺳﺎت ﭘﺌﺠﻲ وﭸﻲ ﺟﻮ ﻧﺪي‬
‫ﭔﻴﮣﻲ ﭤﻲ وﭸﻲ‪“.‬‬
‫رﻳﮑﺎ ﺟﻲ ﮘﺎﻟﻬﻪ ۾ وزن ﻫﻮ‪ .‬ﻣﻮن ﻛﭙﮍا ﻻﻫﻲ ﻣﭥﻲ ﺗﻲ ﭔﮅي ورﺗﺎ‪ ،‬رﮘﻮ ﻫﻜﮍو ﻛﮁﻮ ﮀﮇي‬
‫ڏﻧﻮ‪ .‬رﻳﮑﺎ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻛﭙﮍا ﺗﻪ ﻛﻮﻧﻪ ﻻﭤﺎ ﭘﺮ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ َﭘﮍي ﮐﻲ ﻟﻨﮕﻮٽ واﻧﮕﺮ ﻣﭥﻲ ﻛﺮي ﭔﮅو‬
‫۽ ﺳﺎڻ آﻧﺪل ﻛﭙﮍن ﺟﻲ ﻫﮍ ﻣﭥﻲ ﺳﺎن ﭔﮅي ورﺗﻲ‪ .‬ﻣﺎن ﻫﻦ ﺟﻲ اﮀﻴﻦ‪ ،‬ﮔﻮل ۽ ﭜﺮﻳﻞ ﭨﻨﮕﻦ‬
‫ﺟﻲ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮڻ ﻟﮙﺲ ﭘﺮ رﻳﮑﺎ ﭘﺎﮢﻲ‪ ‬۾ ﭨﭙﻮ ڏﺋﻲ ﮀﮇﻳﻮ‪ .‬ان ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬ﻣﺎن ﺑﻪ ﭨﭙﻲ ﭘﻴﺲ‪،‬‬
‫ﺣﺎﻻﻧﻚ دل ۾ ڏاڍو ﭘﺌﻲ ڊﻧﺲ‪.‬‬
‫ﭘﺎﮢﻲ‪ ‬ﺟﻮ وﻫﻜﺮو ڏاڍو ﺗﻴﺰ ﻫﻮ ۽ اﺳﺎن ﺟﻲ ﻛﻮﺷﺶ ﺟﻲ ﺑﺎوﺟﻮد اﺳﺎن ﮐﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﺗﮏ‬
‫ﺳﺎن ﮀﻜﻴﻨﺪو ﭘﺌﻲ وﻳﻮ‪.‬‬
‫رﻳﮑﺎ ﭔﺌﻲ ﻛﻨﺎري ﺗﺎﺋﻴﻦ رﺳﮡ ﺟﻲ وڏي ﻛﻮﺷﺶ ﻛﺮي رﻫﻲ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﭘﺮ ﺷﺎﻳﺪ اﺳﺎن ﭘﺎﮢﻲ‪‬‬
‫ﺟﻲ ﺗﻴﺰي‪ ‬ﺟﻮ اﻧﺪازو ﻛﺮڻ ۾ ﻏﻠﻄﻲ ﻛﺌﻲ ﻫﺌﻲ‪ .‬ﭘﺎﮢﻲ‪ ‬ﺟﻲ ﮔﻮڙ ﻛﻨﺪڙ ﺗﮏ رﻳﮑﺎ ﮐﻲ ﭔﻪ‬
‫ﭼﺎر اﻫﮍﻳﻮن ﭤﭱﮍون وﻫﺎﺋﻲ ﻛﮃﻳﻮن ﺟﻮ ﻫﻦ ﻻ‪ ‬ﺗﺮڻ اوﮐﻮ ﭤﻲ ﭘﻴﻮ ۽ ﻧﺪي ﮐﻴﺲ ﭘﺎڻ ﺳﺎن ﮔﮇ‬
‫اﮘﺘﻲ ﮔﻬﻠﻲ وﺋﻲ‪ ،‬ﭘﺎﮢﻲ‪ ‬ﺟﻲ رﺣﻢ ﻛﺮم ﺗﻲ ﺗﺮﻧﺪي ﻫﻦ ﭔﻪ ﭼﺎر ﮔﻮﺗﺎ ﺑﻪ ﮐﺎڌا‪.‬‬
‫ﻣﻮن ﻛﻨﺎري ﺗﻲ وﭸﮡ ﺟﻮ ﺧﻴﺎل ﻻﻫﻲ ﮀﮇﻳﻮ ۽ ﺗﻴﺰي‪ ‬ﺳﺎن ﻫﭣ ﭘﻴﺮ ﻫﮣﻨﺪي رﻳﮑﺎ ﺟﻲ وﻳﺠﻬﻮ‬
‫وﭸﮡ ﻟﮙﺲ‪ .‬ﻫﺎﮢﻲ اﺳﺎن وچ ﺳﻴﺮ ۾ ﻫﺌﺎﺳﻴﻦ‪ .‬اوﭼﺘﻮ ﭘﺎﮢﻲ‪ ‬ﺟﻲ ﻫﻚ رﻳﻠﻲ ﻣﻮن ﮐﻲ ڌﻛﻲ‬
‫رﻳﮑﺎ ﺟﻲ وﻳﺠﻬﻮ ﻛﺮي ﮀﮇﻳﻮ‪ .‬ﻣﻮن ﻫﻦ ﮐﻲ ﺟﻬﻠﮡ ﺟﻲ ﻛﻮﺷﺶ ﻛﺌﻲ‪ ،‬ﭘﺮ ان ﻛﻮﺷﺶ ۾‬
‫ﻫﻦ ﺟﻲ ﭼﻮﻟﻲ‪ ‬ﺟﻲ ﻛﻨﮉ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻫﭣ ۾ اﭼﻲ وﺋﻲ ۽ ﭔﺌﻲ ﻟﻤﺤﻲ ﺳﻨﺪس ﭼﻮﻟﻲ ﭼﺮﭼﺮ‬
‫ﻛﺮي ﭰﺎﭨﻲ ﭘﺌﻲ‪.‬‬
‫ﻣﺎن وڏي ﻛﻮﺷﺶ ﻛﻨﺪي‪ ،‬ﺗﺮﻧﺪي ﻫﻦ ﺟﻲ ﭘﻮﻳﺎن وﻳﺲ‪ ،‬وڏي ﻣﺸﻜﻞ ﺳﺎن ﻣﻮن وﭸﻲ ﻫﻦ‬
‫ﮐﻲ ﺟﻬﻠﻴﻮ‪ ،‬ان وچ ۾ ﻫﻮ‪ ‬ﭔﻪ ﭼﺎر ﮔﻮﺗﺎ ﭔﻴﺎ ﺑﻪ ﮐﺎﺋﻲ ﭼﻜﻲ ﻫﺌﻲ ۽ ﻣﻮن ﮐﻲ اﺋﻴﻦ ﭤﻲ ﻟﮙﻮ‬
‫ﭴﮡ ﻫﻦ ﺟﻮ ﺳﺎﻫﻪ ﭔﻮﺳﺎﭨﺠﮡ ﻟﮙﻮ آﻫﻲ‪.‬‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﺟﻴﻜﮇﻫﻦ رﻳﮑﺎ ﮐﻲ ﺑﭽﺎﺋﮡ ﺟﻲ ﺳﻤﻮر ي ﺷﺎﺑﺎﺷﻲ ﻣﺎن ﮐﮣﺎن ﺗﻪ ﺑﻪ ﻏﻠﻂ ﻧﻪ ﭤﻴﻨﺪو‪ ،‬ﮀﺎﻛﺎڻ ﺗﻪ‬
‫ﻣﻤﻜﻦ آﻫﻲ ﺗﻪ ﻫﻦ ﮐﻲ ﺑﭽﺎﺋﮡ ۾ ﭤﻮرو ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ دﺧﻞ ﺑﻪ ﻫﺠﻲ‪ ،‬ﭘﺮ ﺣﻘﻴﻘﺖ اﻫﺎ آﻫﻲ ﺗﻪ اﺳﺎن‬
‫ﭔﻨﻬﻲ ﮐﻲ ﺑﻬﺮﺣﺎل ﻗﺪرت ﺋﻲ ﺑﭽﺎﺋﻲ ورﺗﻮ‪ ،‬ﮀﺎﻛﺎڻ ﺗﻪ ﭘﺎﮢﻲ‪ ‬ﺟﻮ ﻫﻜﮍو وڏو رﻳﻠﻮ‪ِ ،‬ﺳﻴﺮ ﮐﻲ‬
‫ﭼﻴﺮﻳﻨﺪو آﻳﻮ ۽ ﭔﺌﻲ ﻛﻨﺎري ڏاﻧﻬﻦ وﻫﻲ وﻳﻮ ۽ اﺳﺎن ان ﺟﻲ ﺳﻬﺎري ﭔﺌﻲ ﻛﻨﺎري ﺗﺎﺋﻴﻦ‬
‫ﻟﮍﻫﻨﺪا وﻳﺎﺳﻴﻦ‪ .‬وري ﻛﻨﺎرن ﺗﻲ ﺑﻴﭡﻞ ڊﭜﻦ ۽ ُﭔﻮڙن ﮐﻲ ﺟﻬﻠﻲ اﺳﺎن ﭔﺌﻲ ﻛﻨﺎري ﺗﻲ‬
‫ﻧﻜﺮي آﻳﺎﺳﻴﻦ‪.‬‬
‫ﭘﻬﺮﻳﺎﺋﻴﻦ ﻣﺎن ﻧﻜﺘﺲ‪ ،‬ﭘﻮ‪ ‬ﻣﺎن ﭔﻨﻬﻲ ﻫﭥﻦ ﺳﺎن رﻳﮑﺎ ﮐﻲ ﺟﻬﻠﻲ ﭔﺎﻫﺮ ﻛﮃﻳﻮ‪.‬‬
‫ان وٺ ﭘﻜﮍ ۾ ﻫﻦ ﺟﻲ ﭼﻮﻟﻲ ﺟﺎ‪ ‬ﺟﺎ‪ ‬ﺗﺎن ﭰﺎﭨﻲ وﺋﻲ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﺧﺎص ﻃﻮر ﺳﻨﺪس ُﭘﭡﻲ‪ ‬واري‬
‫ﭘﺎﺳﻲ ﮐﺎن‪ .‬ﻣﭥﻲ ﻛﻨﺎري ﺗﻲ ﻛﮃي ﻣﻮن ﻫﻦ ﮐﻲ ﮀﮇي ڏﻧﻮ‪ .‬ﻫﻮ‪ ‬ﻧﺴﺘﻲ ۽ ﻧﭕﻞ ﺣﺎﻟﺖ ۾‬
‫اوﻧﮅي ﻟﻴﭩﻲ ﭘﺌﻲ ۽ ﮀﭕﺮ ۾ ﻣﻨﻬﻦ وﺟﻬﻴﻮ اوﻛﺎرا ڏﺋﻲ رﻫﻲ ﻫﺌﻲ ۽ ﻫﻦ ﺟﻲ ﭼﻮﻟﻲ ﭘﻮﻳﺎن‬
‫ﻟﻴﮍون ﻟﻴﮍون ﭤﻲ وﺋﻲ ﻫﺌﻲ‪.‬‬
‫اوﭼﺘﻮ ﻣﻮن ڏﭠﻮ ﺗﻪ رﻳﮑﺎ ﺟﻲ ُﭘﭡﻲ‪ ‬ﺗﻲ ﻧﻴﻞ ﭘﻴﻞ ﻫﺌﺎ‪ ،‬ﭴﮡ ﻛﻨﻬﻦ ﭼﻬﺒﻚ ﺳﺎن ﮐﻴﺲ ﻣﺎرﻳﻮ‬
‫ﻫﺠﻲ‪ ،‬ﻳﺎ ﻧﻬﻦ ﺳﺎن راﻧﭝﻮﭨﺎ ڏﻧﺎ ﻫﺠﻦ‪ ،‬ﭘﺮ ﺷﺎﻳﺪ ﻛﭥﺎن ﮔﺬرﻧﺪي ﮐﻴﺲ ﻛﻲ رﻫﮍون آﻳﻮن‬
‫ﻫﺠﻦ‪ .‬زﺧﻢ ﭜﺮﻳﻞ ﻫﺌﺲ ﭘﺮ ﻛﭥﻲ ﻛﭥﻲ ڊﭔﮍ ﭤﻴﻞ ﻫﺌﺲ‪ ،‬ﺟﻦ ۾ رت ﺟﻲ ﮘﺎڙﻫﺎڻ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﭘﺌﻲ‬
‫آﺋﻲ‪.‬‬
‫ﺳﻨﺪس ﻧﻴﻞ ڏﺳﻲ ﻣﺎن ﺗﻪ ﺻﻔﺎ ڏﻛﻲ وﻳﺲ‪ ،‬ﭘﺮ ﻣﻮن ان وﻗﺖ ﮐﺎﻧﺌﺲ ﻛﺠﻬﻪ ﺑﻪ ﻧﻪ ﭘﮁﻴﻮ‪ .‬ﻫﻮ‪‬‬
‫ﭘﺎڻ ﺋﻲ ﻧﮍي‪ ‬۾ آﮜﺮ وﺟﻬﻲ ﭘﻴﭧ ۾ ﭜﺮﺟﻲ وﻳﻞ ﭘﺎﮢﻲ ﻛﮃڻ ﺟﻲ ﻛﻮﺷﺶ ﻛﺮڻ ﻟﮙﻲ‪ .‬ﭘﻮ‪‬‬
‫ﺟﮇﻫﻦ ﺳﻨﺪس ﺳﺎﻫﻪ ﻣﻨﺠﻬﮡ ﻟﮙﻮ ﺗﻪ ﺑﻲ ُﺳﮅ ﭤﻲ ﺳﻤﻬﻲ ﭘﺌﻲ‪.‬‬
‫اﻳﺘﺮي ۾ ﺳﺞ وري ﻧﻜﺮي آﻳﻮ‪ ،‬ﺑﺎدل ﺑﻪ ﭨﮍي ﭘﮑﮍي وﻳﺎ‪.‬‬
‫اﺳﺎن ﻛﻴﺘﺮي دﻳﺮ ﺗﺎﺋﻴﻦ ﺳﺞ ﺟﻲ ﺗﮍﻛﻲ ۾ ﻫﻴﮣﺎ ﭤﻴﻮ ﻛﺮﻳﺎ ﭘﻴﺎﻫﺌﺎﺳﻴﻦ ۽ ﺳﺞ ۽ ﻫﻮا اﺳﺎن‬
‫ﺟﻲ ﺑﺪن ﺗﻲ ﭘﻴﻞ آﻟﻦ ﻛﭙﮍن ﮐﻲ ﺳﻜﺎﺋﻴﻨﺪا رﻫﻴﺎ‪ .‬ﭘﻮ‪ ‬ﺟﮇﻫﻦ ﺳﺞ ﺟﺎ ﺳﺎڙﻳﻨﺪڙ ﻛﺮﮢﺎ اﺳﺎن‬
‫ﺟﻲ ﺟﺴﻤﻦ ۾ ﭼﭝﮡ ﻟﮙﺎ ﺗﻪ اﺳﺎن ﻧﺪي‪ ‬ﺟﻲ ﻛﻨﺎري ﺗﺎن اﭤﻲ‪ ،‬ﭤﻮرا ﻗﺪم اﮘﺘﻲ وﮢﻦ ﺟﻲ‬
‫ﺟﻬﮙﭩﻲ ۾ اﭼﻲ وﻳﭡﺎﺳﻴﻦ‪ .‬رﻳﮑﺎ ﭘﻨﻬﻨﺠﻮ رﺋﻮ ﺳﻜﺎﺋﮡ ﻻ‪ ‬ﭰﻬﻼﺋﻲ رﮐﻴﻮ ۽ ﭘﻨﻬﻨﺠﻮ َﭘﮍو ﺑﻪ‪.‬‬
‫ﻫﻦ ﺟﻲ ﺟﺴﻢ ﺗﻲ ﺻﺮف ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﭰﺎﭨﻞ ﭼﻮﻟﻲ ۽ ﭘﻴﭩﻲ ﻛﻮٽ ﺑﭽﻴﻮ ۽ اﭸﺎن ﺗﺎﺋﻴﻦ ڏﻛﻲ‬
‫رﻫﻲ ﻫﺌﻲ‪ .‬ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻣﻌﺼﻮم ۽ ﺑﻴﻮس ﻟﮙﻲ رﻫﻲ ﻫﺌﻲ‪ .‬ﻫﻦ ﮐﻲ اﺋﻴﻦ ڏﻛﻨﺪي ڏﺳﻲ ﻣﻮن ﮐﻲ‬
‫ڏاڍو ڏک ﭘﺌﻲ ﭤﻴﻮ‪.‬‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫اﺳﺎن ﭔﺌﻲ ﻫﻜﮍي وڻ ﺟﻲ ﻫﻴﭡﺎن ﭨﻴﻚ ڏﻳﻮ وﻳﭡﺎ ﻫﺌﺎﺳﻴﻦ‪ ،‬ﻫﻦ ﭘﻨﻬﻨﺠﻮن ﻧﻈﺮون ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ‬
‫ﭘﺎﺳﻲ ﮐﺎن ﭰﻴﺮاﺋﻲ ﮀﮇﻳﻮن ﻫﻴﻮن‪ ،‬ﭴﮡ اﻧﻬﻦ ﭰﻴﺮﻳﻞ ﻧﻈﺮن ﮐﻲ ﻫﻦ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ اوﮔﻬﮍ ﻻ‪ ‬اوٽ‬
‫ﺑﮣﺎﺋﻲ ﮀﮇﻳﻮ ﻫﻮ‪.‬‬
‫ﻣﻮن ﻫﻦ ﮐﺎن ﭘﮁﻴﻮ‪“:‬ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ُﭘﭡﻲ‪ ‬ﺗﻲ اﻫﻲ ﻧﻴﻞ ﮀﺎ ﺟﺎ آﻫﻦ؟ ﭴﮡ ﻛﻨﻬﻦ ﭼﻬﺒﻜﻦ ﺳﺎن‬
‫ﻛﭩﻴﻮ ﻫﺠﻲ‪“.‬‬‫ﺗﻮﮐﻲ ُ‬
‫ﻫﻜﺪم ﺳﻨﺪس ﻫﭣ ﭘﻮﻳﺎن ﻫﻠﻴﻮ وﻳﻮ‪ ،‬ﺟﺘﺎن ﭼﻮﻟﻲ ﭘﻮﻳﺎن ﺟﺎ‪ ‬ﺟﺎ‪ ‬ﺗﺎن ﭰﺎﭨﻞ ﻣﺤﺴﻮس ﻛﺮي‬
‫ﻫﻦ اﮐﻴﻮن ﺟﻬﻜﺎﺋﻲ ﮀﮇﻳﻮن‪ ،‬۽ ﭔﺌﻲ ﻫﭣ ﻣﻨﻬﻦ ﺗﻲ رﮐﻲ روﺋﮡ ﻟﮙﻲ‪.‬‬
‫ﻣﻮن ﮐﻲ ﻣﭥﺲ ﺗﺮس اﭼﻲ وﻳﻮ‪ ،‬ﻣﻮن اﮘﺘﻲ وڌي ﮐﻴﺲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﭜﺎﻛﺮ ۾ ﭜﺮي ورﺗﻮ ۽ ﺳﻴﻨﻲ‬
‫ﺳﺎن ﻟﮙﺎﺋﻲ ﮀﮇﻳﻮ‪ .‬ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﺳﻴﻨﻲ ﺳﺎن ﻟﮙﻨﺪي ﺋﻲ ﻫﻮ‪ ‬ﺳﮇﻛﮡ ﻟﮙﻲ‪.‬‬
‫”ﭔﮅا‪ ‬ﻧﻪ رﻳﮑﺎ‪ ،‬ﮀﺎ ﮘﺎﻟﻬﻪ آﻫﻲ‪ ،‬ﻫﻲ زﺧﻤﻦ ﺟﺎ ﻧﺸﺎن ﮀﺎ ﺟﺎ آﻫﻦ؟“‬
‫ﻫﻦ ﭘﻨﻬﻨﺠﺎ ﺳﮇﻛﺎ روﻛﻲ‪ ،‬اﮐﻴﻮن اﮔﻬﻴﻮن ۽ ﭜﺮﻳﻞ ﮘﻠﻲ ﺳﺎن ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ‪:‬‬
‫”ﻫﻮ ﻣﻮﻧﮑﻲ ﻣﺎرﻳﻨﺪا آﻫﻦ؟“‬
‫”اﻫﻲ ﻛﻴﺮ؟ ﮀﺎ ﺗﻨﻬﻨﺠﻮ ﻣﮍس؟“ ﻣﻮن ﭘﮁﻴﻮ‪.‬‬
‫ﻫﻦ ﻫﺎﻛﺎر ۾ ﻣﭥﻮ ﻟﻮڏﻳﻮ‪.‬‬
‫”ﺗﻨﻬﻨﺠﻮ ﻣﮍس ﺗﻮﮐﻲ ﻣﺎرﻳﻨﺪو آﻫﻲ؟ ﻫﻦ ﮔﻞ ﺟﻬﮍي ﺑﺪن ﺗﻲ ﭼﻬﺒﻚ وﻫﺎﺋﻴﻨﺪو آﻫﻲ؟“ ﻣﺎن‬
‫ﺣﻴﺮت ۾ ﭘﺌﺠﻲ وﻳﺲ‪.‬‬
‫”ﻫﺎ!“ ﻫﻦ ﺟﻮن اﮐﻴﻮن وري ﮘﻮڙﻫﻦ ﺳﺎن ﭜﺮﺟﻲ وﻳﻮن‪.‬‬
‫”ﮀﻮ ﭜﻼ؟“‬
‫ﻫﻦ ﻛﺠﻬﻪ ﺑﻪ ﻧﻪ ﭼﻴﻮ‪ ،‬وﻳﺘﺮ ﭘﺎڻ ﮐﻲ وﻳﮍﻫﻮﭨﻮ ﻛﺮي ﭘﻨﻬﻨﺠﻮ ﻣﻨﻬﻦ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﺳﻴﻨﻲ ۾‬
‫ﻟﻜﺎﺋﻲ ﮀﮇﻳﻮ ۽ ﺳﮇﻛﮡ ﻟﮙﻲ‪.‬‬
‫”ﮀﻮ رﻳﮑﺎ؟ ﻫﻮ اﺋﻴﻦ ﮀﻮ ﻛﻨﺪو آﻫﻲ؟“‬
‫روﺋﻨﺪي ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪“:‬ﺟﻴﻜﮇﻫﻦ ﻫﻮ اﺋﻴﻦ ﻧﻪ ﻛﺮي ﺗﻪ ﻣﻮن ﺳﺎن ﺳﻤﻬﻲ ﺋﻲ ﻧﻪ ﺳﮕﻬﻲ‪“.‬‬
‫ﻣﺎن ﺳﻜﺘﻲ ۾ اﭼﻲ وﻳﺲ‪ ،‬ﭘﻬﺮﻳﻦ ﺳﭧ ۾ ﺗﻪ ﻣﻮن ﮐﻲ ﻳﻘﻴﻦ ﺋﻲ ﻧﻪ آﻳﻮ ﺗﻪ ﻫﻮ‪ ‬ﮀﺎ ﭼﺌﻲ رﻫﻲ‬
‫آﻫﻲ‪.‬‬
‫”ﻳﻌﻨﻲ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ‪ ،‬ﺗﻪ ……“ ﻣﺎن ﭘﻨﻬﻨﺠﻮ ﺷﻚ دور ﻛﺮڻ ﻻ‪ ‬ﻫﻦ ﮐﺎن ﭔﻴﻬﺮ ﭘﮁﻴﻮ‪“،‬ﻫﻮ ﺗﻮﮐﻲ‬
‫ﭼﻬﺒﻚ ﺳﺎن ﻣﺎرﻳﻨﺪو آﻫﻲ؟“‬
‫”ﻫﺎ!“ ﻫﻮ‪ ‬ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪” ،‬ﻛﮇﻫﻦ ﻛﮇﻫﻦ ﺗﻪ ﻣﺎري ﻣﺎري ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﭘﭡﻲ ﮀﻠﻲ ﮀﮇﻳﻨﺪو آﻫﻲ ۽‬
‫ﺟﻴﺘﺮو ﻣﺎرﻳﻨﺪو آﻫﻲ اوﺗﺮو ﺋﻲ ﻫﻦ ۾ ﺟﻮش ﭘﻴﺪا ﭤﻴﻨﺪو آﻫﻲ‪“.‬‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﻫﻮ‪ ‬زور زور ﺳﺎن روﺋﮡ ﻟﮙﻲ‪.‬‬

‫”وڏو ﻛﻮ ﺑﻲ رﺣﻢ اﻧﺴﺎن آﻫﻲ‪ “.‬ﻣﻮن ﭼﻴﻮ‪.‬‬
‫ﻫﻮ‪ ‬روﺋﻨﺪي رﻫﻲ‪.‬‬
‫”۽ ﺗﻮن ان ﮐﻲ ﺑﺮداﺷﺖ ﻛﻨﺪي آﻫﻴﻦ؟“‬
‫ﻫﻮ‪ ‬روﺋﻨﺪي رﻫﻲ‪.‬‬
‫”اﻫﮍي ﻇﺎﻟﻢ اﻧﺴﺎن ﮐﻲ ﺗﻪ ﮔﻮﻟﻲ ﻫﮣﻲ ﻣﺎري ﮀﮇﺟﻲ!“‬
‫ﻫﻮ‪ ‬زور زور ﺳﺎن روﺋﮡ ﻟﮙﻲ‪.‬‬
‫ﻣﻮن ﺑﻪ ﮐﻴﺲ زور زور ﺳﺎن ﭜﺎﻛﺮ ۾ ﭜﻴﻜﻮڙﻳﻮ‪،‬‬
‫”ﺗﻮﮐﻲ اﻫﮍي ﻏﻠﻴﻆ ﻛﻤﻴﻨﻲ‪ ،‬ﺑﻴﻤﺎر ۽ ﻇﺎﻟﻢ ﺷﺨﺺ وٽ ﻫﻜﮍو ﻣﻨﭧ ﺑﻪ رﻫﮡ ﻧﻪ‬
‫ﮔﻬﺮﺟﻲ!…ﻣﺎن ﺗﻮﮐﻲ ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ﺳﺎﻫﺮي ﮔﻬﺮ ﻧﻪ وﭠﻲ وﻳﻨﺪس‪ ،‬ﺗﻮن ﻣﻮن ﺳﺎن ﻫﻠﻨﺪﻳﻦ‪” !‬ﻣﻮن‬
‫ﺳﻨﺪس ﮐﺎڏي‪ ‬ﮐﻲ ﺟﻬﻠﻲ ﻣﭥﻲ ﻛﻨﺪي ﭼﻴﻮ ۽ ﻫﻦ ﺟﻲ ﮘﭩﻦ ﺗﻲ وﻫﻨﺪڙ ﮘﻮڙﻫﻦ ﮐﻲ اﮔﻬﻴﻮ‪،‬‬
‫ﭘﻮ‪ ‬ﻣﻨﻬﻨﺠﺎ ﭼﭗ ﻫﻦ ﺟﻲ ﻧﺎزڪ ﮔﻼﺑﻲ ﭼﭙﻦ ﺟﻲ ﻃﺮف وڌڻ ﻟﮙﺎ‪.‬‬
‫رﻳﮑﺎ ﺟﻮ ﺑﺪن ﻛﻨﺒﻲ رﻫﻴﻮ ﻫﻮ‪ ،‬ﻫﻦ ﻫﻜﺪم ﭘﻨﻬﻨﺠﻮ ﭼﻬﺮو ﺟﻬﻜﺎﺋﻲ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﺳﻴﻨﻲ ۾‬
‫ﻟﻜﺎﺋﻲ ﮀﮇﻳﻮ ۽ دﭔﻴﻞ دﭔﻴﻞ ﻟﻬﺠﻲ ۾ ﭼﻴﻮ‪:‬‬
‫”ﺑﺎﺑﻮ ﻣﻮن ﺗﻲ ﭨِﻜﻮ ﻧﻪ ﻻﺋﺠﺎن‪“‬‬
‫اوﭼﺘﻮ ﻣﻮن ﭘﺎڻ ﮐﻲ ﺟﻬﻠﻲ ورﺗﻮ‪ .‬ﻣﻮن ﻫﻦ ﺟﻲ ﺑﺪن ﺗﺎن ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﭔﺎﻧﻬﻦ ﺟﻮ ﮔﻬﻴﺮو ڍرو‬
‫ﻛﺮي ﮀﮇﻳﻮ‪ .‬ﻣﺎن ﻫﻦ ﺟﻲ ﭘﭡﻲ‪ ‬ﺗﻲ ﻫﭣ ﭰﻴﺮﻳﻨﺪو رﻫﻴﺲ‪ .‬آﺧﺮﻛﺎر ﻫﻦ ﺟﺎ ﭔﺎر ﺟﻬﮍا ﺳﮇﻛﺎ‬
‫ﺑﻨﺪ ﭤﻲ وﻳﺎ ۽ ﮘﻮڙﻫﺎ ﺑﻪ رﻛﺠﻲ وﻳﺎ‪ .‬ﭘﻮ‪ ‬ﻣﻮن ﻫﻦ ﮐﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﭔﺎﻧﻬﻦ ﺟﻲ ﮔﻬﻴﺮي ﻣﺎن آزاد‬
‫ﻛﺮي ﮀﮇﻳﻮ‪ ،‬ﻫﻮ‪ ‬ﮔﻬﮣﻲ دﻳﺮ ﺗﺎﺋﻴﻦ وڻ ﺟﻲ ﭤﮍ ﮐﻲ ﭨﻴﻚ ڏﻳﻮ‪ ،‬ﭘﻨﻬﻨﺠﻮ ﻣﻨﻬﻦ ﭰﻴﺮي وڏا وڏا‬
‫ﺳﺎﻫﻪ ﮐﮣﻨﺪي رﻫﻲ‪ .‬ﭘﻮ‪ ‬ﻫﻦ اڌ ﺳﻜﻞ اڌ آﻟﻮ رﺋﻮ ﮐﮣﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﭰﺎﭨﻞ ﭼﻮﻟﻲ‪ ‬ﻣﭥﺎن وﻳﮍﻫﻲ‬
‫ﮀﮇي‪ ،‬ﭴﮡ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ درﻣﻴﺎن ﻫﻚ ﭔﻲ دﻳﻮار ﮐﮍي ﻛﺮي ﮀﮇي ﻫﺠﻲ‪ .‬ﭘﺮ ﻣﻮن ﻛﺠﻬﻪ‬
‫اﺋﻴﻦ ﻣﺤﺴﻮس ﻛﻴﻮ ۽ ﭘﻬﺮﻳﻮن ﭜﻴﺮو ﻣﺤﺴﻮس ﻛﻴﻮ ﭴﮡ اﻫﺎ ﻛﺎ ﻣﻀﺒﻮط دﻳﻮار ﻧﻪ ﻫﺌﻲ‪،‬‬
‫ﺷﺎﻳﺪ ﺟﺬﺑﺎت ﺟﻲ ﻫﻜﮍي ﺋﻲ وﻫﻜﺮي ۾ وﻫﻲ وﭸﻲ ﻫﺎ‪.‬‬
‫ﻫﺎﮢﻲ ﻫﺎﮢﻲ ﻫﻜﮍي اﺟﻬﻞ ﻧﺪي اﺳﺎن ﺟﻲ ﺟﺴﻤﻦ ﺳﺎن ﭨﻜﺮاﺋﻲ ﻫﺌﻲ‪ ،‬وﻫﻨﺪي ﭘﺎﮢﻲ‪ ‬۾ اﺳﺎن‬
‫ﺟﻮن دﻟﻴﻮن ﻛﺠﻬﻪ ﮔﻬﮍﻳﻦ ﻻ‪ ‬ﻫﻚ ﭤﻲ وﻳﻮن ﻫﻴﻮن ۽ ﻛﻨﻬﻦ اڻ ﺳﻮﻧﻬﻴﻦ اڌﻣﻲ ﺟﻮ اﺟﺎﻟﻮ‬
‫اﺳﺎن ﺟﻲ روﺣﻦ ۾ ﺟﮍ ﻻﺋﻲ وﻳﻮ ﻫﻮ ۽ ﺟﮇﻫﻦ ﻫﻮ‪ ‬ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﺳﻴﻨﻲ ﺳﺎن ﻟﮙﻲ ﻫﺌﻲ ﺗﻪ ﻫﻦ‬
‫ﺟﻲ ﺳﺎﻫﻦ ۾ ﻛﻴﮇي ﻧﻪ ﭘﻨﻬﻨﺠﺎﺋﭗ ﻫﺌﻲ‪ .‬ﻣﻮن ﮐﺎن دور رﻫﻲ ﺑﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻮ‪ ‬ﻣﻮن ﮐﻲ وﺳﺎري‬
‫َ‬
‫ﮀﺎﻧﻮ‬ ‫ﻧﻪ ﺳﮕﻬﻨﺪي‪ .‬ﻛﻨﻬﻦ ﻣﻬﺮ ﭜﺮي ﺟﺬﺑﻲ واري ﻛﻨﻬﻦ ﮔﻬﺎﭨﻲ وڻ اﺳﺎن ﭔﻨﻬﻲ ﮐﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫۾ وﻳﻬﺎرﻳﻮ ﻫﻮ‪ .‬ﭘﻨﻬﻨﺠﺎﺋﭗ ﺟﻮ ﻫﻲ اﺣﺴﺎس ڏاڍي ﻣﺸﻜﻞ ﺳﺎن ﭘﻴﺪا ﭤﻴﻨﺪو آﻫﻲ ۽ ﺟﮇﻫﻦ‬
‫ﭘﻴﺪا ﭤﻴﻨﺪو آﻫﻲ ﺗﻪ وﻳﻨﺪو ﺑﻪ وڏي ﻣﺸﻜﻞ ﺳﺎن آﻫﻲ‪.‬‬
‫ﻫﺎﮢﻲ ﺗﻮن ﻛﻴﮇو ﺑﻪ ڏور ﻫﻠﻲ وﭸﻴﻦ رﻳﮑﺎ! ﻫﻲ ﻟﻤﺤﻮ ﺗﻨﻬﻨﺠﻮ ﺑﻪ ﭘﻴﮁﻮ ﻛﻨﺪو‪..‬ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ﺑﻪ‬
‫ﭘﻴﮁﻮ ﻛﻨﺪو رﻫﻨﺪو رﻳﮑﺎ! ۽ دل ۾ ﻛﻨﻬﻦ ﮔﻬﻨﮉ ﺟﻴﺎن ﭘﻴﻮ وﭴﻨﺪو رﻫﻨﺪو‪.‬‬
‫اﻳﻨﺪڙ اڍاﺋﻲ ﻛﻼﻛﻦ ﺗﺎﺋﻴﻦ اﺳﺎن ﭔﻨﻬﻲ ﺟﻲ وچ ۾ ﻛﺎ ﺑﻪ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﭔﻮﻟﻬﻪ ﻛﺎﻧﻪ ﭤﻲ‪ .‬ﻣﺎن ﭘﻨﻬﻨﺠﺎ‬
‫ﻫﮍ ﮐﻮﻟﻲ‪ ،‬ان ﻣﺎن ﭔﻪ ﺟﻮڙا‬ ‫ﻛﭙﮍا اس ۾ ﺳﻜﺎﺋﻴﻨﺪو رﻫﻴﺲ‪ .‬ﻫﻮ‪ ‬ﺑﻪ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻛﭙﮍن ﺟﻲ َ‬
‫ﺟﻴﻜﻲ ان ۾ ﭔﮅل ﻫﺌﺎ‪ ،‬اﻧﻬﻦ ﺟﻮ اڳ ﭘﻮ‪ ‬وراﺋﻲ وراﺋﻲ‪ ،‬ﺳﻜﺎﺋﻲ رﻫﻲ ﻫﺌﻲ‪.‬‬
‫ﭘﻮ‪ ‬ﻫﻚ ﭨﺎري‪ ‬ﺟﻲ ﭘﻮﻳﺎن وﭸﻲ ﻣﻮن ﮐﻲ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪:‬‬
‫”ﻫﻴﮇاﻧﻬﻦ ﻧﻪ ڏﺳﺠﺎن‪ ‬ﻣﺎن ﻛﭙﮍا ﭤﻲ ﻣﭩﺎﻳﺎن‪“.‬‬
‫ﭤﻮري دﻳﺮ ۾ ﻫﻦ ﭘﻨﻬﻨﺠﺎ ﻛﭙﮍا ﺑﺪﻻﺋﻲ ورﺗﺎ‪ .‬ﭰﺎﭨﻞ ﭼﻮﻟﻲ‪ ‬ﺟﻲ ﺟﺎ‪ ‬ﺗﻲ ﻫﻦ ﻧﺌﻴﻦ ﻗﻤﻴﺺ ۽‬
‫َﭘﮍي ﺟﻲ ﺟﺎ‪ ‬ﺗﻲ ﭼﻮڙﻳﺪار ﭘﺎﺟﺎﻣﻮ ۽ ان رﺋﻲ ﺟﻲ ﺟﺎ‪ ‬ﺗﻲ ﻧﺌﻴﻦ ﭼﺎدر‪ .‬ﭘﻮ‪ ‬ﻣﻮن ﺳﺎن اﮐﻴﻮن‬
‫ﻣﻼﺋﻲ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪:‬‬
‫”ﻫﻞ ﺗﻪ ﻫﺎﮢﻲ ﻫﻠﻮن‪ ،‬ﻧﻪ ﺗﻪ رﺳﺘﻲ ۾ ﺋﻲ رات ﭘﺌﺠﻲ وﻳﻨﺪي‪“.‬‬
‫اﺳﺎن ﭔﻨﻬﻲ ﭘﻨﮅ ﻛﺮڻ ﺷﺮوع ﻛﻴﻮ‪ .‬اﮘﻴﺎن ﻫﻠﻲ اﺳﺎن ڌوﻟﻴﺎ ﮘﻮٺ ۾ اﻧﺪر وﭸﮡ ﺑﺠﺎ‪ ‬ﭘﺎﺳﻮ‬
‫ﻛﺮي ۽ ﭔﺌﻲ ﭘﺎﺳﻲ ﮐﺎن ﮔﻬﻤﻲ اﮘﺘﻲ وڌي وﻳﺎﺳﻴﻦ‪ ،‬ﮀﺎﻛﺎڻ ﺗﻪ رﻳﮑﺎ ﭼﻴﻮ ﻫﻮ ﺗﻪ رﺳﺘﻲ ۾‬
‫ﺟﻴﺘﺮا ﮔﻬﭧ ﻣﺎﮢﻬﻮ ﭨﻜﺮاﺋﺠﻦ اوﺗﺮو ﭼﮝﻮ آﻫﻲ‪ ،‬۽ اﺳﺎن ﺟﻲ ﭨﻮﻫﻪ اﮘﻴﺎن وﻳﻨﺪڙ ﮔﻬﻮڙي‬
‫ﺳﻮارن ﺟﻲ ﻛﺮي ﻣﻮن ﺑﻪ اﺋﻴﻦ ﺋﻲ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺳﻤﺠﻬﻴﻮ‪.‬‬
‫اﺗﺎن ﻫﻜﮍو وارﻳﺎﺳﻮ ﻋﻼﺋﻘﻮ ﭘﺌﻲ ﺷﺮوع ﭤﻴﻮ…‪.‬رﻳﺘﻴﻠﻮ ۽ ﻏﻴﺮآﺑﺎد‪.‬ﻫﻠﻨﺪي ﻫﻠﻨﺪي ڏﻳﻨﻬﻦ ﺟﻮ‬
‫ﭨﻴﻮن ﭘﻬﺮ ﺑﻪ ﺧﺘﻢ ﭤﻲ وﻳﻮ‪ .‬ﺳﺞ اوﻟﻬﻪ ﺟﻲ ﻛﮏ ۾ ﻟﻬﮡ ﻟﮙﻮ‪.‬‬
‫ﻫﻦ وﻗﺖ ﺗﺎﺋﻴﻦ رﺳﺘﻲ ۾ ﻛﭥﻲ ﺑﻪ ﭘﻴﺌﮡ ﺟﻮ ﭘﺎﮢﻲ ﻧﻪ ﻣﻠﻴﻮ ﻫﻮ‪ ،‬ﺳﻮ ﺟﮇﻫﻦ ﻫﻜﮍو ﮐﻮﻫﻪ ﻧﻈﺮ‬
‫آﻳﻮ ﺗﻪ اﺳﺎن ﭔﻨﻬﻲ ﭴﮣﻦ ﺳﮏ ﺟﻮ ﺳﺎﻫﻪ ﮐﻨﻴﻮ‪ .‬اڃ ﮐﺎن ﻧﮍي‪ ‬۾ ﻛﻨﮉا ﭤﻲ ﭼﭝﻴﺎ‪ .‬ﺧﻮش‬
‫ﻗﺴﻤﺘﻲ‪ ‬ﺳﺎن ﮐﻮﻫﻪ ﺟﻲ ﻛﻨﺠﮍاٺ ۾ ﭔﮇل ڏاﻧﺪ وﻫﻲ رﻫﻴﻮ ﻫﻮ‪ .‬ﮐﻮﻫﻪ ﺟﻲ ﭜﺮ ۾ وﻳﻬﻲ اﺳﺎن‬
‫ﺳﺎﻫﻪ ﭘﭩﻴﻮﺳﻴﻦ ۽ دل ﭜﺮي ﭘﺎﮢﻲ ﭘﻴﺘﻮﺳﻴﻦ‪.‬‬
‫رﻳﮑﺎ ﮐﻮﻫﻪ ﻫﻼﺋﮡ واري ﮀﻮﻛﺮي ﮐﺎن ﭘﮁﻴﻮ‪:‬‬
‫”ﺗﻮ ﻛﻲ ﮔﻬﻮڙي ﺳﻮار ﻫﺘﺎن ﻟﻨﮕﻬﻨﺪي ڏﭠﺎ؟“‬
‫”ﻫﺎ ﻛﺠﻬﻪ ﻛﻼڪ ﭤﻴﺎ‪ ،‬ﻫﺘﺎن ﻟﻨﮕﻬﻴﺎ ﻫﺌﺎ‪“.‬‬
‫”ﮀﺎ ﭘﻴﺎ ﭘﮁﻦ؟“‬
‫ﮀﻮﻛﺮو ﭘﻬﺮﻳﻦ ﺗﻪ‪ ،‬ﺧﺎﻣﻮش رﻫﻴﻮ‪ ،‬ﻏﻮر ﺳﺎن اﺳﺎن ﭔﻨﻬﻲ ﮐﻲ ڏﺳﮡ ﻟﮙﻮ‪ ،‬ﭘﻮ‪ ‬ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ‪:‬‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫”ﺷﺎﻳﺪ ﺗﻮﻫﺎن ﭔﻨﻬﻲ ﺟﻲ ﻻ‪ ‬ﭘﺌﻲ ﭘﮁﻴﺎﺋﻮن‪ ،‬ﭼﻮن ﭘﻴﺎ ﺗﻪ ﻛﻮ ﻧﻮﺟﻮان ﻣﺮد ۽ ﮀﻮﻛﺮي ﺗﻪ ﻫﺘﺎن‬
‫ﻧﻪ ﻟﻨﮕﻬﻴﺎ؟ ﻣﻮن ﺗﻪ ﻧﻬﻜﺮ ﻛﺌﻲ ﮀﻮ ﺟﻮ ﺗﻮﻫﺎن ﺗﻪ ﻫﺎﮢﻲ آﻳﺎ آﻫﻴﻮ‪“.‬‬
‫رﻳﮑﺎ ﻣﻮن ڏاﻧﻬﻦ‪ ،‬ﻣﻮن رﻳﮑﺎ ڏاﻧﻬﻦ ﻏﻮر ﺳﺎن ﻧﻬﺎرﻳﻮ‪ ،‬ﭴﮡ ﭔﻨﻬﻲ ﺟﻲ دل ۾ ﻫﻜﮍو ﺋﻲ‬
‫ﺧﻴﺎل آﻳﻮ ﻫﺠﻲ‪ .‬ﭘﻮ‪ ‬رﻳﮑﺎ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪:‬‬
‫”ڏس ﺟﻴﻜﮇﻫﻦ اﻫﻲ ﭔﻴﻬﺮ ﺗﻮ وٽ ﻣﻮﭨﻲ اﭼﻦ ﺗﻪ اﻧﻬﻦ ﮐﻲ اﺳﺎن ﺟﻲ ﺑﺎري ۾ ﻛﺠﻬﻪ ﺑﻪ ﻧﻪ‬
‫ﭔﮅاﺋﺠﺎن‪“.‬‬
‫ﻣﻮن ﮀﻮﻛﺮي ﮐﻲ ﻫﻚ رﭘﻴﻮ ڏﻧﻮ‪ ،‬ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ‪:‬‬
‫”ﭠﻴﻚ آﻫﻲ ﻧﻪ ﭔﮅاﺋﻴﻨﺪس‪“.‬‬
‫ﻫﻠﻨﺪي ﻫﻠﻨﺪي اﺳﺎن ڏاڍو ﭤﻜﺠﻲ ﭘﻴﺎ ﻫﺌﺎﺳﻴﻦ‪ ،‬اﻧﻜﺮي ﮐﻮﻫﻪ ﺟﻲ ﭘﺎﺳﻲ ۾ وﮢﻦ ﺟﻲ ﮀﺎن‪ ‬۾‬
‫ﻛﻲ ﮔﻬﮍﻳﻮن آرام ﻛﺮڻ ﺿﺮوري ﭴﺎﺗﻮﺳﻴﻦ‪ .‬ﻣﺎن ﺗﻪ ﭼﻴﻠﻬﻪ ﺳﮅي ﻛﺮي زﻣﻴﻦ ﺗﻲ ﺋﻲ‬
‫ﺳﻤﻬﻲ ﭘﻴﺲ‪ .‬ﻫﻮ‪ ‬ﺑﻪ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﭜﺮ ۾ ﭔﺌﻲ ﭘﺎﺳﻲ ﻣﻨﻬﻦ ﻛﺮي ﺳﻤﻬﻲ ﭘﺌﻲ‪.‬‬
‫ﻣﺎن ﻫﻦ ﺟﻲ ﻣﮍس ﺟﻲ ﺑﺎري ۾ ﺳﻮﭼﮡ ﻟﮙﺲ‪ .‬اﻧﻬﻲ‪ ‬ﻧﻔﺴﻴﺎﺗﻲ ﺣﺎﻟﺖ ﺟﻲ ﺑﺎري ۾ ﺗﻪ اﻛﺜﺮ‬
‫ﻣﻮن ﻛﺘﺎﺑﻦ ۾ ﭘﮍﻫﻴﻮ ﻫﻮ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﮐﻲ اﻧﮕﺮﻳﺰي‪ ‬۾ ‪ Masochism‬ﭼﻮﻧﺪا آﻫﻦ‪ ،‬ﻫﻦ ﻧﻔﺴﻴﺎﺗﻲ‬
‫ﺑﻴﻤﺎري‪ ‬ﺳﺒﺐ ﻣﺎﮢﻬﻮ ﺟﺴﻤﺎﻧﻲ ﻏﻠﻂ ﻛﺎري‪ ‬ﻣﺎن ﻟﻄﻒ اﻧﺪوز ﭤﻴﻨﺪو آﻫﻲ‪ ،‬۽ ﺟﺴﻤﺎﻧﻲ ﻳﺎ‬
‫ﺟﺬﺑﺎﺗﻲ اذﻳﺖ ﻣﺎن ﻣﺰو وﭠﻲ ﺟﻨﺴﻲ ﺑﻴﺪاري ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪو آﻫﻲ ۽ ﻫﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺟﻲ ﺑﺎري ۾ اﻫﻮ ﺑﻪ‬
‫ﭔﮅو ﻫﻮ ﺗﻪ ﻛﻨﻬﻦ ﭔﺌﻲ ﮐﻲ ﺗﻜﻠﻴﻒ ۽ اذﻳﺖ ڏﺋﻲ ﺑﻪ ﻣﺎﮢﻬﻮ ﭘﻨﻬﻨﺠﺎ ﺟﺬﺑﺎ اﭜﺎرﻳﻨﺪا آﻫﻦ‪ ،‬ﻫﻲ ﺑﻪ‬
‫‪ Sadism‬ﻳﻌﻨﻲ ﭔﻴﻦ ﮐﻲ ﺟﺴﻤﺎﻧﻲ ﻳﺎ ذﻫﻨﻲ اذﻳﺖ ڏﺋﻲ ﺟﻨﺴﻲ ﺗﺴﻜﻴﻦ ﻣﺎﮢﮡ ﺟﻮ ﻗﺴﻢ آﻫﻲ ۽‬
‫ﺟﻨﺴﻲ ﺑﮁﮍاﺋﻲ‪ ‬ﺟﻮ اﻧﺘﻬﺎﺋﻲ ﻣﺜﺎل آﻫﻲ‪ ،‬ﭘﺮ ﭘﮍﻫﮡ‪ ،‬ﻟﮑﮡ ﻳﺎ ڏﺳﮡ ۾ وڏو ﻓﺮق آﻫﻲ‪ .‬رﻳﮑﺎ ﺟﻲ‬
‫ُﭘﭡﻲ ﺗﻲ ﻧﻴﺮا ﻧﻴﺮا ﻧﺸﺎن اﻻﺋﻲ ﻛﻴﺘﺮي دﻳﺮ ﺗﺎﺋﻴﻦ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ُﭘﭡﻲ‪ ‬ﺗﻲ ﭼﻬﺒﻜﻦ ﺟﻴﺎن وﺳﻲ‬
‫رﻫﻴﺎ ﻫﻴﺎ‪ ،‬ﮔﻬﭕﺮاﺋﺠﻲ ﻣﻮن اﮐﻴﻮن ﭔﻮﭨﻲ ﮀﮇﻳﻮن‪.‬‬
‫”ﮀﺎ ﭤﻴﻮ؟“‬
‫رﻳﮑﺎ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﺷﻜﻞ ۾ ﻏﻮر ﺳﺎن ڏﺳﻨﺪي ﭼﻴﻮ‪.‬‬
‫”ﻛﻴﺌﻦ ﺗﻮن ﻫﻦ وﻗﺖ ﺗﺎﺋﻴﻦ ﺑﺮداﺷﺖ ﻛﻨﺪي رﻫﻲ آﻫﻴﻦ؟“‬
‫”ﺗﻪ ﭔﻴﻮ ﮀﺎ ﻛﺮﻳﺎن ﻫﺎ؟“ ﻫﻮ‪ ‬ﻛﺎوڙﺟﻲ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪.‬‬
‫”ﻫﻦ ﮐﻲ ﮔﻮﻟﻲ ﻫﮣﻲ ﻣﺎري ﮀﮇﻳﻦ ﻫﺎ!“‬
‫”اﻫﻮ ﮀﻮ ﭤﻮ وﺳﺎرﻳﻦ ﺗﻪ ﻣﻮن ﮐﻲ ﻫﻦ ﻣﺎن ﻫﻚ ﭔﺎر ﺑﻪ آﻫﻲ‪ .‬ﻣﺎن ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﭔﺎر ﺟﻲ ﭘﻲ‪ ‬ﺟﻲ‬
‫ﻗﺎﺗﻞ ﻛﻴﺌﻦ ﭤﻲ ﭤﻲ ﺳﮕﻬﺎن!“‬
‫”اﻫﺎ ﻫﻚ ﻏﻴﺮ اﻧﺴﺎﻧﻲ ﺣﺮﻛﺖ آﻫﻲ‪ ،‬ﺗﻮﮐﻲ ﻫﻜﺪم ﻫﻦ ﮐﺎن ﺟﺪا ﭤﻲ وﭸﮡ ﮐﭙﻲ‪“.‬‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫”اﻟﮗ ﭤﻲ ﻛﭥﻲ وﭸﺎن؟“‬

‫”ﮀﺎ ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﺎ‪ ‬ﮐﻲ ﻣﻌﻠﻮم آﻫﻲ؟“‬
‫”ﻧﻪ‪ ،‬ﻣﻮن ان ﮐﻲ ﻛﺠﻪ ﺑﻪ ﻧﻪ ﭔﮅاﻳﻮ آﻫﻲ‪ ،‬ﺗﻮﮐﻲ ﺑﻪ ﻧﻪ ﭔﮅاﻳﺎن ﻫﺎ! ﺟﻴﻜﮇﻫﻦ…ﺟﻴﻜﮇﻫﻦ…“‬
‫ﻫﻮ‪ ‬ﭼﭗ ﭤﻲ وﺋﻲ‪.‬‬
‫”ﮀﺎ ﭘﻬﺮﻳﻦ ڏﻳﻨﻬﻦ ﮐﺎن ﺋﻲ اﺋﻴﻦ ﭤﻴﻮ ﻫﻮ؟“‬
‫”ﻫﺎ! ﭘﻬﺮﻳﻦ ڏﻳﻨﻬﻦ ﮐﺎن ﺋﻲ‪ “.‬ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪ “،‬ﻣﺎن ﺳﻤﺠﻬﻨﺪي ﻫﺌﺲ ﺗﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺳﭝﺌﻲ ﻣﺮد اﺋﻴﻦ‬
‫ﻛﻨﺪا ﻫﻮﻧﺪا! آﻫﺴﺘﻲ آﻫﺴﺘﻲ ﺟﮇﻫﻦ ﺟﻴﺮآﺑﺎد ﺟﻲ ﭔﻴﻦ ﺳﺎﻫﻴﮍﻳﻦ ﺳﺎن ﮘﺎﻟﻬﻴﻮن ﭔﻮﻟﻬﻴﻮن‬
‫ﭤﻴﻮن ﺗﮇﻫﻦ ﻣﻮن ﮐﻲ ﻣﻌﻠﻮم ﭤﻴﻮ ﺗﻪ ﻣﺎن ﺋﻲ ان ﻣﻌﺎﻣﻠﻲ ۾ ﺑﺪﻗﺴﻤﺖ آﻫﻴﺎن‪ ،‬ورﻧﻪ ﭔﻴﻦ‬
‫ﮀﻮﻛﺮﻳﻦ ﺟﺎ ﻣﮍس ﺗﻪ اﻧﻬﻦ ﮐﻲ ﭘﻴﺎر ﻛﻨﺪا ﻫﺌﺎ‪“.‬‬
‫ڏک ﮐﺎن ﻫﻦ ﺟﻮ آواز ﭜﺮﺟﻲ وﻳﻮ ۽ ﻫﻮ‪ ‬ﭼﭗ ﭤﻲ وﺋﻲ‪.‬‬
‫وري ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪:‬‬
‫”ﭘﻬﺮﻳﻦ ﺗﻪ ﻣﻮن ﮐﻲ ﺳﭵﻲ دﻧﻴﺎ ﺟﻲ ﻣﺮدن ﺳﺎن ﻧﻔﺮت ﭤﻲ وﺋﻲ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﭘﻮ‪ ‬ﺟﮇﻫﻦ ﻣﻮن‬
‫ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﭔﻴﻦ ﺳﺎﻫﻴﮍﻳﻦ ﮐﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﺑﺪﻗﺴﻤﺘﻲ‪ ‬ﺟﻲ ﺑﺎري ۾ ﭔﮅاﺋﮡ ﮐﺎﻧﺴﻮا‪ ‬ﺋﻲ اﺣﺘﻴﺎط‬
‫ﺳﺎن ﭘﮁﺎ ﮘﺎﮀﺎ ﻛﺌﻲ ﺗﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﭤﻴﻮ ﺗﻪ ﺳﭝﺌﻲ ﻣﺮد اﻫﮍا ﻧﻪ ﭤﻴﻨﺪا آﻫﻦ‪ ،‬ﺑﺲ ﻛﻮ ﻛﻮ اﻫﮍو‬
‫ﭤﻴﻨﺪو آﻫﻲ‪“.‬‬
‫ﻣﻮن ﭼﻴﻮ‪“:‬اﻫﮍي ﻣﺎﮢﻬﻮ‪ ‬ﮐﻲ ﮀﮇي ڏﺟﺎن‪ ،‬اﻫﮍي ﻣﺮد ﮐﻲ ﮀﮇي ڏﻳﮡ دﻧﻴﺎ ڌرم ﺗﻮڙي ﻗﺎﻧﻮن‬
‫ﺟﻲ ﻧﻈﺮن ۾ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻫﻪ ﻧﻪ آﻫﻲ‪ .‬ﺗﻮﮐﻲ اﻫﮍي اﻧﺴﺎن ﺳﺎن ﻫﻜﮍو ﭘﻞ ﺑﻪ ﮔﮇ رﻫﮡ ﻧﻪ ﮔﻬﺮﺟﻲ‪ ،‬ﻫﻲ‬
‫ﮔﻞ ﺟﻬﮍو ﺑﺪن‪ ،‬ﮔﻞ ﺟﻴﺎن ﭨﮍڻ ﻻ‪ ‬ﭘﻴﺪا ﭤﻴﻮ آﻫﻲ‪ ،‬ﭼﻬﺒﻚ ﮐﺎﺋﮡ ﻻ‪ ‬ﻧﻪ!“‬
‫ﻫﻮ‪ ‬آﻫﺴﺘﮕﻲ‪ ‬ﺳﺎن ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪:‬‬
‫”ﻛﻬﮍي ﺧﺒﺮ ﺗﻮن ﺑﻪ اﻫﮍو ﺋﻲ ﻧﻜﺮﻳﻦ!“‬
‫ﮔﻬﺮو ۽‬‫ﮔﻬﺮو ﻫﻮ‪ ،‬ﻋﻮرت ﺟﻲ دل ﺟﻴﺎن اﭤﺎﻫﻪ َ‬ ‫ﻣﺎن ﮀﺮﻛﻲ وﻳﺲ‪ .‬ﻫﻦ ﺟﻮ ﺟﻤﻠﻮ اﻧﺘﻬﺎﺋﻲ َ‬
‫ﻫﺰارﻳﻦ ﺗﻬﻦ ۾ ﻟﻜﻞ‪‘ .‬ﻧﻪ ﭴﺎڻ ﺗﻮن ﮀﺎ ﭼﺌﻲ وﺋﻴﻦ‪ ‬رﻳﮑﺎ ان ﺟﻤﻠﻲ ﺟﻮن ﺗﻪ اﻻﺋﻲ ﻛﻴﺘﺮﻳﻮن‬
‫ﺋﻲ ﻣﻌﻨﺎﺋﻮن آﻫﻦ‪ ،‬اﻻﺋﻲ ﻛﻴﺘﺮا ﺋﻲ رﻧﮓ آﻫﻦ‪ .‬ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ اﮘﻴﺎن اﻧﮉﻟﭟ ﺟﻲ رﻧﮕﻦ ﺟﻴﺎن ﮐﻠﻨﺪا‬
‫ﭤﺎ وﭸﻦ‪ ’.‬ﻣﻮن ﺷﺮﻳﺮ ﻧﮕﺎﻫﻦ ﺳﺎن ﻫﻦ ڏاﻧﻬﻦ ﺗﻜﮡ ﺷﺮوع ﻛﻴﻮ‪:‬‬
‫”ﮀﺎ ﺳﭻ ﭘﭻ ﻣﻮن ﮐﻲ ﺑﻪ ﺗﻮن اﺋﻴﻦ ﭤﻲ ﺳﻤﺠﻬﻴﻦ؟“‬
‫ﻫﻦ ﺟﻮ ﻫﭣ آﻫﺴﺘﻲ آﻫﺴﺘﻲ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻫﭣ ڏاﻧﻬﻦ ﺳﺮﻛﻲ آﻳﻮ‪ ،‬ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻫﭥﻦ ﺟﻮن آﮜﺮﻳﻮن‬
‫ﻫﻦ ﺟﻲ ﻫﭥﻦ ﺟﻲ آﮜﺮﻳﻦ ﺳﺎن ﮐﻴﮇڻ ﻟﮙﻴﻮن‪ .‬ڏاڍو ﻣﭡﮍو ۽ ﻣﻦ ﻣﻮﻫﮣﻮ ﻟﻤﺤﻮ ﻫﻮ اﻫﻮ‪ .‬ﻣﺎن ﻫﻦ‬
‫ﺟﻲ ﻫﭣ ﺟﻲ رﻳﮑﺎﺋﻦ ﮐﻲ ﮘﻮﻟﻬﮡ ﻟﮙﺲ ﺗﻪ ﺷﺎﻳﺪ اﻧﻬﻦ ۾ ﻛﭥﻲ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﺟﻴﻮن رﻳﮑﺎ ﻫﺠﻲ‪.‬‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﻣﺎن آﻫﺴﺘﻲ آﻫﺴﺘﻲ ﻫﻦ ﺟﻲ وﻳﺠﻬﻮ وﭸﮡ ﻟﮙﺲ‪.‬‬

‫ﻫﻦ ﻫﻜﺪم ﭘﻨﻬﻨﺠﻮ ﻫﭣ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻫﭣ ﻣﺎن ﮀﮇاﺋﻲ ورﺗﻮ‪ .‬ڏﮐﻮﻳﻞ ﻟﻬﺠﻲ ۾ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪:‬‬
‫”ﻣﻮن ﮐﻲ ﭨِﻜﻮ ﻧﻪ ﻻﺋﺠﺎن‪ !‬ﺑﺎﺑﻮ‪“.‬‬
‫ﻣﺎن ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﺟﺎ‪ ‬ﺗﻲ ﭴﻤﻲ وﻳﺲ‪.‬‬
‫اﻫﻮ ﻟﻤﺤﻮ ﻫﻚ ﺳﮇﻛﻮ ﺑﮣﺠﻲ ﻓﻀﺎ ۾ ﭰﻬﻠﺠﻲ وﻳﻮ‪.‬‬
‫*‬
‫ﭘﻮﻳﺎڙي‪ ‬ﺟﺎ ﭘﺎﮀﺎ ڊﮔﻬﺎ ﭤﻴﻨﺪا ﭘﺌﻲ وﻳﺎ ۽ اﺳﺎن ﺗﻜﮍا ﺗﻜﮍا ﻗﺪم ﮐﮣﻲ ﺷﻬﭙﺎرا ﻃﺮف وﭸﻲ‬
‫رﻫﻴﺎ ﻫﺌﺎﺳﻴﻦ‪.‬‬
‫اوﭼﺘﻮ اﺳﺎن ﺳﺎﻣﻬﻮن دز اڏاﻣﻨﺪي ڏﭠﻲ‪ ،‬ﮔﻤﺎن اﺋﻴﻦ ﭤﻴﻮ ﭴﮡ ﻛﻮ رﻳﮃار ﭘﻨﻬﻨﺠﻮ ڌڻ ﻛﺎﻫﻴﻨﺪو‬
‫ﭘﺌﻲ آﻳﻮ‪ ،‬ﻳﺎ ﻛﻲ ﻣﺎﮢﻬﻮ ﮔﻬﻮڙن ﺗﻲ ﺳﻮار ﻫﻴﮇاﻧﻬﻦ اﭼﻲ رﻫﻴﺎ ﻫﺌﺎ‪ .‬اﺳﺎن ﻫﻜﺪم وﮢﻦ ﺟﻲ‬
‫آڙ ۾ ﻟﻜﻲ ﭘﻴﺎﺳﻴﻦ‪ .‬ﭤﻮري دﻳﺮ ۾ ﺋﻲ ﭔﻪ ﮔﻬﻮڙي ﺳﻮار اﺳﺎن ﺟﻲ ﭜﺮﺳﺎن ﮔﺬرﻳﺎ‪.‬‬
‫ﻣﻮن ۽ رﻳﮑﺎ اﻧﻬﻦ ﭔﻨﻬﻲ ﮐﻲ ﺳﭹﺎﺗﻮ‪ ،‬اِﻫﺎ اﻫﻲ ﺋﻲ راﻫﻚ ﻫﺌﺎ‪ ،‬راوت ﺟﺎ ﻣﺎﮢﻬﻮ‪ ،‬ﺟﻴﻜﻲ ﺷﺎﻳﺪ‬
‫اﺳﺎن ﺟﻮ ڏس ﭘﺘﻮ ﻧﻪ ﻣﻠﮡ ﺳﺒﺐ ﻣﺎﻳﻮس ﭤﻲ واﭘﺲ وﭸﻲ رﻫﻴﺎ ﻫﺌﺎ‪.‬‬
‫ﺟﮇﻫﻦ ﻫﻮ ﮔﻬﮣﻮ ﭘﺮي ﻧﻜﺮي وﻳﺎ ﺗﻪ اﺳﺎن ﭔﻨﻬﻲ ﻫﻚ ﭔﺌﻲ ڏاﻧﻬﻦ ﻧﻬﺎرﻳﻮ‪.‬‬
‫ﭘﻮ‪ ‬رﻳﮑﺎ اﻃﻤﻴﻨﺎن وارو ﺳﺎﻫﻪ ﮐﮣﻲ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪:‬‬
‫”ﭼﮝﻮ ﭤﻴﻮ اﻫﻲ واﭘﺲ ﻣﻮﭨﻲ وﻳﺎ‪ ،‬ﻫﺎﮢﻲ ﺷﻬﭙﺎرا ۾ اﺳﺎن ﺟﻲ ﻻ‪ ‬ﻛﻮ ﺧﻄﺮو ﻧﻪ آﻫﻲ‪“.‬‬
‫ﻫﺎﮢﻲ ﻛﭥﻲ ﻛﭥﻲ روﺷﻨﻴﻮن ﻧﻈﺮ اﭼﮡ ﻟﮙﻴﻮن‪ ،‬ﺷﻬﭙﺎرا ﺟﻮ ﮘﻮٺ وﻳﺠﻬﻮ اﭼﻲ رﻫﻴﻮ ﻫﻮ‪.‬‬
‫*‬
‫ﺷﻬﭙﺎرا ﺗﺎﺋﻴﻦ ﭘﻬﭽﻨﺪي ﭘﻬﭽﻨﺪي رﻳﮑﺎ ڏاڍو ﭤﻜﺠﻲ ﭘﺌﻲ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪:‬‬
‫”اڄ رات ﻫﺘﻲ‪ ،‬ﺷﻬﭙﺎرا ﮘﻮٺ ﺟﻲ ﺳﺮا‪ ‬۾ آرام ﻛﻨﺪاﺳﻴﻦ‪ .‬ﺻﺒﺢ ﺟﻮ ﭔﻪ اٺ ﻛﺮي ﺟﻴﺮآﺑﺎد‬
‫ﻫﻠﻨﺪاﺳﻴﻦ‪.‬‬
‫ﺟﻴﺮآﺑﺎد ﺗﺎﺋﻴﻦ ﮀﺎ اﭠﻦ ﺟﻮ رﺳﺘﻮ آﻫﻲ؟“‬
‫”ﻫﺎ!“ رﻳﮑﺎ ﭼﻴﻮ‪“،‬ﻣﺎن ﺗﻪ ﺳﺪاﺋﻴﻦ اﭠﻦ ﺗﻲ ﭼﮍﻫﻲ وﻳﻨﺪي آﻫﻴﺎن‪ ،‬اﻫﻮ رﺳﺘﻮ ﻫﺘﺎن ﮐﺎن وﻳﺠﻬﻮ‬
‫آﻫﻲ‪“.‬‬
‫ﭘﺮ ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ﺧﻴﺎل ﻫﻮ ﺗﻪ ﻣﻤﻜﻦ آﻫﻲ ﺷﻬﭙﺎرا ﺟﻨﻜﺸﻦ ﮐﺎن ﺟﻴﺮآﺑﺎد ﺗﺎﺋﻴﻦ ﮔﺎڏي وﻳﻨﺪي‬
‫ﻫﺠﻲ‪ .‬رﻳﮑﺎ ﮐﻲ ﺳﺮا‪ ‬۾ وﻳﻬﺎري‪ ،‬ﻣﺎن اﺳﭩﻴﺸﻦ ﺗﻲ وﻳﺲ‪ .‬ﻣﻌﻠﻮم ﭤﻴﻮ ﺗﻪ ﻛﻼڪ ﮐﻦ ۾‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﮀﻮﭨﻲ ﻻﺋﻴﻦ ﺗﻲ ﻫﻜﮍي ﮔﺎڏي اﻳﻨﺪي‪ ،‬ﺟﻴﻜﺎ ﺳﭝﺎﮢﻲ ﺻﺒﺢ ﺟﻮ ﺟﻴﺮآﺑﺎد ﺟﻲ اﺳﭩﻴﺸﻦ ﺗﺎﺋﻴﻦ‬
‫ﭘﻬﭽﻲ وﻳﻨﺪي‪.‬‬
‫رﺳﺘﻮ ﺗﻪ رﻳﻞ ﮔﺎڏي‪ ‬ﺟﻲ ﻟﺤﺎظ ﮐﺎن ڊﮔﻬﻮ ﻛﻮﻧﻪ ﻫﻮ‪ ،‬ﭘﺮ ﮀﻮﭨﻲ ﻻﺋﻴﻦ واري ﮔﺎڏي‪ ،‬اﭠﻦ ﺟﻲ‬
‫رﻓﺘﺎر ﮐﺎن ﺑﻪ آﻫﺴﺘﻲ ﻫﻠﻨﺪي آﻫﻲ‪ .‬ﭘﻮ‪ ‬ﺑﻪ ﻣﻮن ﺷﻬﭙﺎرا ﮐﺎن ﺟﻴﺮآﺑﺎد ﺗﺎﺋﻴﻦ واري ﺑﻴﺎﺑﺎن ﮐﻲ‬
‫اﭠﻦ ﺗﻲ ﭘﺎر ﻛﺮڻ ﮐﺎن رﻳﻞ ﮔﺎڏي‪ ‬۾ ﺳﻔﺮ ﻛﺮڻ ﺑﻬﺘﺮ ﺳﻤﺠﻬﻴﻮ‪ ،‬ان ﻛﺮي ﺟﻴﺮآﺑﺎد ﺟﻮن ﭔﻪ‬
‫ﭨﻜﻴﭩﻮن وﭠﻲ واﭘﺲ ﺳﺮا‪ ‬ﻫﻠﻴﻮ آﻳﺲ‪.‬‬
‫ﭤﻚ ﺳﺒﺐ رﻳﮑﺎ ﮐﻲ ﻧﻨﮉ اﭼﻲ وﺋﻲ ﻫﺌﻲ‪ .‬ﻣﻮن ﻫﻦ ﮐﻲ آﻫﺴﺘﮕﻲ‪ ‬ﺳﺎن ﺟﺎﮘﺎﻳﻮ‪ ،‬ﺳﺮا‪ ‬ﺟﻲ‬
‫ﺗﻨﻮر ﺗﻲ ﻣﺎﻧﻴﻮن ﭘﭽﺎﺋﮡ واري ﻧﺎﻧﻮاﺋﻲ‪ ‬ﮐﺎن ﮐﺎڌو ﺗﻴﺎر ﻛﺮاﺋﻲ ﮐﺎڌوﺳﻴﻦ ۽ ﮔﺎڏي‪ ‬۾ ﺻﺮف‬
‫ڏﻫﻪ ﻣﻨﭧ ﺑﭽﻴﺎ ﻫﺌﺎ ﺟﻮ اﺳﺎن اﭼﻲ ﮔﺎڏي‪ ‬ﺗﻲ ﭼﮍﻫﻴﺎﺳﻴﻦ‪.‬‬
‫رﻳﮑﺎ ﺗﻪ ﻧﻨﮉ ﺟﻲ ﺧﻤﺎرن ۾ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﺳﺮا‪ ‬ﮐﺎن اﺳﭩﻴﺸﻦ ﺗﺎﺋﻴﻦ ﺟﻮ ﺳﻤﻮرو رﺳﺘﻮ ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ﻫﭣ‬
‫ﭘﻜﮍي ﻫﻠﻲ رﻫﻲ ﻫﺌﻲ‪ .‬ﻫﻦ ﮐﻲ ﺗﻪ ﺷﺎﻳﺪ اﻫﻮ ﺑﻪ ﭘﻮري‪ ‬رﻳﺖ ﻣﻌﻠﻮم ﻛﻮﻧﻪ ﭤﻴﻮ ﺗﻪ ﻫﻮ‪‬‬
‫ﻛﻴﮇي‪ ‬ﻣﻬﻞ رﻳﻠﻮي اﺳﭩﻴﺸﻦ ﺗﻲ ﭘﻬﺘﻲ‪.‬‬
‫ﻫﻮ‪ ‬ﮀﻮﭨﻲ ﻻﺋﻴﻦ ﺟﻲ رﻳﻞ ۾ وﻳﭡﻲ‪ .‬ﻛﮇﻫﻦ ﮔﺎڏي ﻫﻠﻲ! ﻫﻮ‪ ‬ﺗﻪ ﺑﺲ‪ ،‬ﻓﺮﺳﭧ ﻛﻼس ﺟﻲ‬
‫دﭔﻲ ۾ اﻳﻨﺪي ﺋﻲ ﺑﺮٿ ﺗﻲ ﭘﻴﺮ ﭘﺴﺎري ﺳﻤﻬﻲ ﭘﺌﻲ!‬
‫ﻫﻲ ﮀﻬﻦ ﺑﺮﭤﻦ وارو ڊﭔﻮ ﻫﻮ‪ ،‬ﭨﻲ ﻫﻴﭟ ﭨﻲ ﻣﭥﻲ‪ .‬ﭼﺎر ﻣﺎﮢﻬﻮ اﺳﺎن ﮐﺎن اڳ ۾ ﺋﻲ ﻫﻦ ڊﭔﻲ‬
‫۾ ﻣﻮﺟﻮد ﻫﺌﺎ‪ ،‬ﻫﻚ ﺑﺮٿ ﺗﻲ ﺗﻪ ﭔﻪ ﭔﻲ‪ ‬ﺑﺮٿ ﺗﻲ‪.‬‬
‫ﻫﻜﮍي ﺑﺮٿ ﺗﻲ ﭔﻪ ﻫﭙﻲ وﻳﭡﺎ ﻫﺌﺎ‪ ،‬ﻫﻜﮍو اﻧﻬﻦ ﻣﺎن ﺗﻜﮍو ﺗﻮاﻧﻮ ﻫﻮ ﭘﺮ ﭔﻴﻮ ﻛﻤﺰور ۽‬
‫ﻧﺎزڪ ﺑﺪن وارو‪ .‬ﻫﻦ ﺟﺎ وار ﮔﻬﮣﺎ وڌﻳﻞ ﻫﺌﺎ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﻣﺎن ﻫﻦ ﻋﻮرﺗﻦ واﻧﮕﺮ ﭼﻮﭨﻮ ﻛﺮي‬
‫ﮀﮇﻳﻮ ﻫﻮ‪ .‬ﻣﻤﻜﻦ ﻫﻮ ﺗﻪ ﻣﺎن ﮐﻴﺲ ﻋﻮرت ﺳﻤﺠﻬﺎن ﻫﺎن‪ ،‬ﺟﻴﻜﮇﻫﻦ ﻫﻦ ﺟﻲ ﻣﻨﻬﻦ ﺗﻲ‬
‫ﺳﻨﻬﮍي ڏاڙﻫﻲ ﻧﻪ ﻫﺠﻲ ﻫﺎ‪ .‬ﺷﻜﻞ ﭤﻮري ڊﮔﻬﻲ ﻫﺌﺲ‪ ،‬ﭘﻠﻜﻮن ﮔﻬﺎﭨﻴﻮن ﻫﺌﺲ‪ ،‬ﻫﭥﻦ ﺟﻮن‬
‫آﮜﺮﻳﻮن ﺑﻪ ڊﮔﻬﻴﻮن ﻫﺌﺲ ۽ آواز ﺑﻪ ﺳﻨﻬﮍو ﻫﺌﺲ‪ .‬ﻣﻮن ﮐﻲ ﻛﺠﻬﻪ اﺋﻴﻦ ﻟﮙﻮ‪ ،‬ﭴﮡ ﻗﺪرت ﻫﻦ‬
‫ﮐﻲ ﻋﻮرت ﺑﻨﺎﺋﻴﻨﺪي اڌ ۾ ﮀﮇي ڏﻧﻮ ﻫﺠﻲ‪.‬‬
‫ﭔﺌﻲ ﻫﭙﻲ‪ ‬ﺟﻲ وﻳﻜﺮي ﺷﻜﻞ ﺗﻲ ﮔﻮل ﮔﻬﺎﭨﻲ ۽ ﭜﻮري رﻧﮓ ﺟﻲ ڏاڙﻫﻲ ﻫﺌﻲ ۽ ﻫﻮ ﭔﻴﻦ‬
‫ﻫﭙﻴﻦ ﺟﻲ ﻣﻘﺎﺑﻠﻲ ۾ ﮔﻬﮣﻮ ﻫﭩﻮ ﻛﭩﻮ ﻫﻮ‪ .‬ﻫﻦ ﮐﻲ ﭜﻮري ﺳﺎﺋﻲ ۽ ﭘﻴﻠﻲ ڌارﻳﻦ واري ﻟﻨﮕﻲ‬
‫ﭘﺎﺗﻞ ﻫﺌﻲ ۽ ﻫﻚ ﮔﻴﮍو رﻧﮓ ﺟﻮ ﻣﻴﺮو ﻛﺮﺗﻮ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﺟﻲ ﺳﻴﻨﻲ وارا ﭨﺌﻲ ﺑﭩﮡ ﮐﻠﻴﻞ ﻫﺌﺎ‪،‬‬
‫ﺟﻨﻬﻦ ﻣﺎن ﺳﻨﺪس وﻳﻜﺮي ﺳﻴﻨﻲ ﺟﺎ ﭜﻮرا وار ﻧﻈﺮ اﭼﻲ رﻫﻴﺎ ﻫﺌﺎ‪ .‬ﻫﻮ وڏي ﭼﻮڄ وﭼﺎن‬
‫ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﺳﻨﻬﮍي ﺳﺎﭤﻲ‪ ‬ﺳﺎن ﮘﺎﻟﻬﺎﺋﻲ رﻫﻴﻮ ﻫﻮ ۽ ﻛﮇﻫﻦ ﻛﮇﻫﻦ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﭔﺎﻧﻬﻦ ﻫﻦ ﺟﻲ‬
‫ﭼﻴﻠﻬﻪ ۾ وراﺋﻲ ﭤﻲ ورﺗﺎﺋﻴﻦ‪.‬‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﺳﻨﻬﮍي ﻫﭙﻲ‪ ‬ﻫﻜﮍو روﻣﺎل ﮐﻮﻟﻴﻮ ﺟﻨﻬﻦ ﻣﺎن ڊﺑﻞ روﭨﻲ ﻛﮃي ان ﺟﺎ ﺣﺼﺎ ﻛﺮڻ ﻟﮙﻮ ۽‬
‫ﭼﺎﻗﻮ‪ ‬ﺳﺎن ﭨﻤﺎﭨﻦ ۽ ﮐﻴﺮي ﺟﺎ ﮘﺘﺮا ﮘﺘﺮا ﭠﺎﻫﻲ‪ ،‬ڊﺑﻞ روﭨﻲ‪ ‬ﺗﻲ ﻣﮑﮡ ﻟﮙﺎﺋﻲ‪ ،‬اﻧﻬﻦ ﮐﻲ‬
‫ﺳﻴﻨﮉوچ ﭠﺎﻫﻲ‪ ،‬ان دﻧﺒﻲ ﻫﭙﻲ‪ ‬ﮐﻲ ڏﻳﮡ ﻟﮙﻮ‪.‬ﭔﺌﻲ ﻫﭙﻲ آﻫﺴﺘﻲ آﻫﺴﺘﻲ ﮘﺎﻟﻬﻴﻮن ﺑﻪ ﻛﺮي‬
‫رﻫﻴﺎ ﻫﺌﺎ ﺗﻪ ﺳﻴﻨﮉوچ ﺑﻪ ﮐﺎﺋﻲ رﻫﻴﺎ ﻫﺌﺎ‪.‬‬
‫ﭔﻲ‪ ‬ﺑﺮٿ ﺗﻲ ﻫﻚ اڌڙوٽ ﻋﻤﺮ ﺟﻮ ﺷﺨﺺ وﻳﭡﻮ ﻫﻮ‪ ،‬ﺟﻴﻜﻮ ﮘﭽﻲ‪ ‬۾ ﭘﺎﻧﺪان ﻟﮍﻛﺎﻳﻮ‪،‬‬
‫ﮐﺎڌي‪ ‬ﺟﻮ ﻛﺮﺗﻮ ﭘﺎﺟﺎﻣﻮ ﭘﺎﻳﻮ‪ ،‬ﻫﻨﺪي زﺑﺎن ﺟﻲ ﻛﺎ اﺧﺒﺎر ﭘﮍﻫﮡ ۾ ﻣﺸﻐﻮل ﻫﻮ‪ .‬ﻛﮇﻫﻦ‬
‫ﻛﮇﻫﻦ دري ﮐﻮﻟﻲ وات ۾ ﮔﮇ ﭤﻴﻞ ﭘﺎن ﺟﻲ ﭤﻚ اﮀﻼﺋﻲ ﭤﻲ ﮀﮇﻳﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ان ﺟﻲ ﺳﺎﻣﻬﻮن‬
‫واري ﺑﺮٿ ﺟﻲ ﭔﺌﻲ ﮀﻴﮍي ﺗﻲ ﺷﻴﺮواﮢﻲ ۽ ﻋﻠﮙﮍﻫﻪ ﺟﻮ ﭘﺎﺟﺎﻣﻮ ﭘﺎﺗﻞ‪ ،‬ڏاڙﻫﻲ ﻣﭿ ﭼﭧ‪،‬‬
‫ڏﻳﺎوان اﮐﻴﻦ وارو ﺷﺨﺺ ﻧﻴﺮن ﻛﺮي رﻫﻴﻮ ﻫﻮ‪ .‬ورق وارا اﭰﺮاﭨﺎ‪ ،‬ﺷﺎﻣﻲ ﻛﺒﺎب‪ ،‬ﭜﮙﻞ‬
‫ﻗﻴﻤﻮ‪ ،‬ﻣﭩﺮن ۽ ﮔﻮﮔﮍن ﺟﻮ آﭼﺎر ﮐﺎﺋﮡ ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬ﻫﻦ ﭼﺎﻧﺪي‪ ‬ﺟﻲ ﻫﻜﮍي دﭔﻲ ﻛﮃي‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ‬
‫اﻋﻠﻲ ﻧﺴﻞ ﺟﻲ َﻣﮕﻬﺌﻲ ﭘﺎن ﺟﻲ ﻫﻚ ﺟﻮڙي ﻛﮃي وات ۾ وڌي‪ .‬ﭤﻮري دﻳﺮ ﮐﺎﻧﭙﻮ‪‬‬ ‫ٰ‬ ‫ﻣﺎن‬
‫ﺑﺮٿ ﺟﻲ ﻫﻴﭡﺎن رﮐﻴﻞ ﻧﻘﺶ ﻧﮕﺎر وارو ﭤﻮﻛﺪان ﮐﻨﻴﻮ ۽ وڏي ﻧﻔﺎﺳﺖ ﺳﺎن ان ﮐﻲ ﭤﻚ‬
‫اﮀﻠﮡ ﻻ‪ ‬اﺳﺘﻌﻤﺎل ﻛﻴﻮ‪ ،‬ﭘﻮ‪ ‬اﻫﻮ ﻓﺮش ﺗﻲ رﮐﻲ‪ ،‬ﺷﻴﺮواﮢﻲ‪ ‬ﺟﻲ ﮐﻴﺴﻲ ﻣﺎن ﻫﻜﮍو روﻣﺎل‬
‫ﻛﮃﻳﺎﺋﻴﻦ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﺳﺎن واﮀﻮن اﮔﻬﻴﺎﺋﻴﻦ‪ ،‬ﭘﻮ‪ ‬ﺑﺮٿ ﺗﺎن ﻫﻜﮍو رﺳﺎﻟﻮ ﮐﮣﻲ ﭘﮍﻫﮡ ۾‬
‫ﻣﺼﺮوف ﭤﻲ وﻳﻮ‪.‬‬
‫ﭔﺌﻲ ﻫﭙﻲ ﻛﻨﻬﻦ ﻏﻴﺮ ﻣﻠﻜﻲ زﺑﺎن ۾ ﮘﺎﻟﻬﺎﺋﻲ رﻫﻴﺎ ﻫﺌﺎ‪ .‬ﻣﻮن دﻧﺒﻲ ﻫﭙﻲ‪ ‬ﮐﺎن ﭘﮁﻴﻮ‪:‬‬
‫”اوﻫﺎن ﻛﻬﮍي ﻣﻠﻚ ﮐﺎن آﻳﺎ آﻫﻴﻮ؟“‬
‫ﻫﻦ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺷﺎﺋﺴﺘﮕﻲ‪ ‬ﺳﺎن ﭼﻴﻮ‪:‬‬
‫”آﺳﭩﺮﻳﺎ ﮐﺎن‪“.‬‬
‫ﻣﻮن ﭘﮁﻴﻮ‪“:‬ﻛﻴﮇاﻧﻬﻦ وﭸﻲ رﻫﻴﺎ آﻫﻴﻮ؟“‬
‫ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ‪“:‬ﻛﻠﻮ آﭘﻮر ﺟﻮ ﭘﺮاﮢﻮ ﻗﻠﻌﻮ ڏﺳﮡ‪“.‬‬
‫ﻣﻮن ﺳﻨﻬﮍي ﻫﭙﻲ‪ ‬ﻃﺮف اﺷﺎرو ﻛﻨﺪي ﭘﮁﻴﻮ‪“:‬ﻫﻲ اوﻫﺎن ﺟﻮ دوﺳﺖ آﻫﻲ‪“.‬‬
‫اﻫﻮ دﻧﺒﻮ ﻫﭙﻲ ﮐﻠﻲ وﻳﭡﻮ‪ ،‬ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ‪“:‬ﻫﻲ‪ ‬ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ زال آﻫﻲ‪“.‬‬
‫”زال!“ ﻣﺎن ﺣﻴﺮت وﭼﺎن ڏاﻧﻬﻨﺲ ڏﺳﮡ ﻟﮙﺲ‪“،‬ﻫﻲ ﺗﻪ ﻣﺮد آﻫﻲ!“‬
‫”ﻫﺎ ﻣﺮد ﺋﻲ ﺗﻪ آﻫﻲ‪ ،‬ﭘﺮ اﭴﻜﻠﻬﻪ ﺟﻲ ﺗﺮﻗﻲ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﻣﻠﻜﻦ ۾ ﭔﻪ ﻣﺮد ﺑﻪ ﺷﺎدي ﻛﺮي ﺳﮕﻬﻦ ﭤﺎ‪“.‬‬
‫ﻣﻮن ﮐﻲ ان وﻗﺖ آﻣﺮﻳﻜﻲ اﺧﺒﺎرن ۾ ﺷﺎﻳﻊ ﭤﻴﻞ اﻫﮍا ﻛﺠﻬﻪ ﻣﺜﺎل ﻳﺎد اﭼﻲ وﻳﺎ‪ .‬اﺧﺒﺎرن ۾‬
‫اﻫﮍن ﺟﻮڙن ﺟﻮن ﺗﺼﻮﻳﺮن ﺑﻪ ﮀﭙﻴﻮن ﻫﻴﻮن‪ .‬ﻣﺎن ﺧﺎﻣﻮش ﭤﻲ وﻳﺲ‪ .‬اڄ ﻛﻠﻬﻪ ﻳﻮرپ ۽‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫آﻣﺮﻳﻜﺎ ۾ ”ﻟﻮﻃﻲ ذوق“ رﮐﻨﺪڙ ﻫﻢ ﺟﻨﺲ ﭘﺮﺳﺘﻲ‪ ‬ﺟﻮ رﺟﺤﺎن وڌﻧﺪو ﭤﻮ وﭸﻲ‪ ،‬ﭘﺮ ﮀﺎ‬
‫ﭼﺌﺠﻲ! ﻣﺸﺮق ۾ ﺗﻪ اﻫﺎ وﺑﺎ ڏاڍي آﮘﺎﭨﻲ آﻫﻲ‪.‬‬
‫ﻣﻮن ﭤﻮري دﻳﺮ ﮐﺎن ﭘﻮ‪ ‬ﭘﮁﻴﻮ‪“:‬ﮀﺎ اوﻫﺎن ﺷﺎدي ﮐﺎن اڳ ۾ ﺋﻲ ﻃﺌﻲ ﻛﺮي ﮀﮇﻳﻨﺪا آﻫﻴﻮ ﺗﻪ‬
‫ﻛﻴﺮ ﻣﺮد ﭤﻴﻨﺪو ﻛﻴﺮ زال ﺑﮣﺒﻮ‪ ،‬ﮀﺎﻛﺎڻ ﺗﻪ ﺗﻮﻫﺎن ﺗﻪ ﭔﺌﻲ ﻣﺮد آﻫﻴﻮ‪“.‬‬
‫ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ‪“:‬ﻋﺎم ﻃﻮر ﺗﻲ ﻣﺎن ﺋﻲ ﻫﻦ ﺟﻮ ﻣﮍس ﻫﻮﻧﺪو آﻫﻴﺎن ۽ ﻫﻲ زال‪ ،‬ﭘﺮ ﻛﮇﻫﻦ ﻛﮇﻫﻦ‬
‫ﻫﻲ ﻣﮍس ﻫﻮﻧﺪو آﻫﻲ ۽ ﻣﺎن ﻫﻦ ﺟﻲ زال‪ ،‬ﻇﺎﻫﺮ آﻫﻲ اﻫﺎ ﺗﻪ ﮔﮇﻳﻞ رﺿﺎﻣﻨﺪي ﺟﻲ ﮘﺎﻟﻬﻪ‬
‫آﻫﻲ‪“.‬‬
‫ﻣﻮن ﭼﻴﻮ‪“:‬ﭘﺮ اوﻫﺎن ﭔﺌﻲ ﺟﻮان آﻫﻴﻮ‪ ،‬ڏﺳﮡ ۾ ﺑﻪ ﭠﻴﻚ ﭠﺎڪ آﻫﻴﻮ‪ ،‬ﮔﻬﺮ ﮐﺎن دﻧﻴﺎ ﺟﻮ ﺳﺌﺮ‬
‫ﻛﺮڻ ﻧﻜﺘﺎ آﻫﻴﻮ‪ ،‬ﺿﺮور ﭼﮝﻲ ﻣﺎﻟﺪار ﺧﺎﻧﺪان ﺟﺎ ﻓﺮد ﺑﻪ ﻫﻮﻧﺪؤ‪ ،‬ﻣﺎن ﺳﻤﺠﻬﺎن ﭤﻮ ﺗﻪ ﺗﻮﻫﺎن‬
‫ﭔﺌﻲ ڏاڍي آﺳﺎﻧﻲ‪ ‬ﺳﺎن ﻛﻦ ﺑﻪ ﭔﻦ ﻋﻮرﺗﻦ ﺳﺎن ﺷﺎدي ﻛﺮي ﭤﻲ ﺳﮕﻬﻴﺎ‪“.‬‬
‫ﻫﻦ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﮘﺎﻟﻬﻪ وچ ۾ ﻛﺎﭨﻴﻨﺪي ﭼﻴﻮ‪“:‬ﻋﻮرت ۽ ﻣﺮد ﺟﻲ ﺷﺎدي‪ ‬ﺟﻲ رﺳﻢ ﻫﺎﮢﻲ ﭘﺮاﮢﻲ‬
‫ﭤﻲ ﭼﻜﻲ آﻫﻲ‪ ،‬ﻫﺎﮢﻲ ان ۾ ﻛﻮ ﺑﻪ ﻣﺰو ﻧﻪ رﻫﻴﻮ آﻫﻲ‪ ،‬ﭘﺮ ﭔﻦ ﻣﺮدن ﺟﻲ ﺷﺎدي‪ ‬ﺟﻮ ﺧﻴﺎل دل‬
‫۾ ﻛﺘﻜﺎﺋﻲ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪڙ آﻫﻲ‪ ،‬ان ﺟﻮﻣﺰو ﺋﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻮ آﻫﻲ‪ ،‬ﻟﮙﻲ ﭤﻮ ﭴﮡ اﺳﺎن زﻧﺪﮔﻲ‪ ‬ﺟﻲ‬
‫ﻧﺖ ﻧﻮن ﺗﺠﺮﺑﻦ ﺟﻲ وادﻳﻦ ۾ داﺧﻞ ﭤﻲ رﻫﻴﺎ آﻫﻴﻮن‪ ،‬اﺻﻞ ۾ اﺳﺎن ﺟﻮ ﻧﺴﻞ ﻧﺖ ﻧﻮان‬
‫ﺗﺠﺮﺑﺎ ﻛﺮڻ ﭤﻮ ﭼﺎﻫﻲ‪“.‬‬
‫”ﭘﺮ اﺧﻼق؟“‬
‫”اﺳﺎن ﺟﻲ اﺧﻼق ﺟﺎ ﻣﺎﮢﺎ ۽ ﻣﺎﭘﺎ ﭔﻴﺎ آﻫﻦ‪ .‬اﺳﺎن ﭘﺮاﮢﻲ ﻳﻮرپ ﺟﻲ ﺳﻤﺎج ﺟﺎ ﺳﻤﻮرا ﭔﻨﮅڻ‬
‫ﭨﻮڙي ﮀﮇﻳﺎ آﻫﻦ‪ ،‬ﻧﻪ ﺗﻪ اﺳﺎن ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﮔﻬﺮن ﮐﺎن ﺳﻮﻳﻦ ﻛﻮﻫﻪ ﭘﺮي ﻫﻬﮍﻳﻦ ﮐﭩﺎرا ﮔﺎڏﻳﻦ ۾‬
‫ﭜﻼ ﮀﻮ وﻳﭡﺎ ﻫﺠﻮن ﻫﺎ!“‬
‫ﻣﻮن ﭼﻴﻮ‪” :‬اﺳﺎن ﺟﻲ ﺳﻤﺎج ﺟﺎ ﻣﺎﮢﺎ ۽ ﻣﺎﭘﺎ اوﻫﺎن ﭨﻮڙي ﺳﮕﻬﻮ ﭤﺎ‪ ،‬ﭘﺮ ﻓﻄﺮت ﺟﻲ ﻗﺎﻧﻮن ﮐﻲ‬
‫ﭨﻮڙڻ ﻧﺎﻣﻤﻜﻦ آﻫﻲ‪ .‬ان ﺷﺎدي‪ ‬ﻣﺎن ﭔﺎر ﭘﻴﺪا ﻧﻪ ﭤﺎ ﭤﻲ ﺳﮕﻬﻦ‪ ،‬ﮔﻬﺮ ﻧﻪ ﭤﻮ ﭠﻬﻲ ﺳﮕﻬﻲ‪،‬‬
‫ﺧﺎﻧﺪان ﺟﻮ ﺑﻨﻴﺎد ن ﭤﻮ ﭘﺌﺠﻲ ﺳﮕﻬﻲ!“‬
‫”ﮔﻬﺮ ﻛﻴﺮ ﭤﻮ ﭠﺎﻫﮡ ﭼﺎﻫﻲ!“ اﻫﻮ ﻧﺎزڪ ﺑﺪن ﻫﭙﻲ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ‪“،‬ﭔﺎر ﻛﻨﻬﻦ ﮐﻲ ﮔﻬﺮﺟﻦ؟ ﻫﻦ‬
‫ﺟﻬﺎن ۾اڳ ﺋﻲ اﻧﺴﺎﻧﻲ آﺑﺎدي وڌي وﺋﻲ آﻫﻲ‪ .‬دوزخ ۾ ﭘﻮي ﺧﺎﻧﺪان‪ ،‬اﺳﺎن ﮐﻲ اﺳﺎن ﺟﻲ‬
‫ﺟﻨﺴﻲ آزادي ﮔﻬﺮﺟﻲ‪“.‬‬
‫دﻧﺒﻮ ﻫﭙﻲ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ‪“:‬ﮔﻬﺮﺟﻲ ﭼﻮدﻳﻮاري ﻣﺎﮢﻬﻮ‪ ‬ﮐﻲ ﻣﻌﺬور ﻛﺮي ﮀﮇﻳﻨﺪي آﻫﻲ‪ ،‬ﻫﻮ ﻫﻚ‬
‫زﻧﺠﻴﺮ ﺳﺎن ﭔﮅﺟﻲ وﻳﻨﺪو آﻫﻲ‪ ،‬ﻫﻚ اﻫﮍي ڏوري‪ ‬ﺳﺎن ﺟﻴﻜﺎ ﻧﻈﺮ ﻧﻪ اﻳﻨﺪي آﻫﻲ‪ ،‬ﮔﻬﺮ ﺟﻲ‬
‫ﭼﻮدﻳﻮاري‪ ‬۾ رﻫﮡ وارو ﺷﺨﺺ‪ ،‬ﺟﻴﻞ ﺟﻲ ﭼﺌﻦ دﻳﻮارن اﻧﺪر رﻫﮡ واري ﮐﺎن ﻛﻨﻬﻦ ﺑﻪ‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﺣﺎﻟﺖ ۾ ﺑﻬﺘﺮ ﻧﻪ ﻫﻮﻧﺪو آﻫﻲ‪ ،‬اﭸﺎ ﺑﻪ ﺧﺮاب ﺣﺎﻟﺖ ۾ ﻫﻮﻧﺪو آﻫﻲ‪ .‬ﻓﺮق رﮘﻮ اﻳﺘﺮو ﻫﻮﻧﺪو‬
‫آﻫﻲ ﺗﻪ ﻫﻮ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﭘﻴﺮن ۾ ﭘﻴﻞ ﭘﻴﺮ ﻛﮍﻳﻦ ﮐﻲ ڏﺳﻲ ﻧﻪ ﺳﮕﻬﻨﺪو آﻫﻲ‪ ،‬ﺳﻮﭼﻴﻨﺪو آﻫﻲ ﺗﻪ‬
‫ﻫﻮ آزاد آﻫﻲ‪ ،‬ﺣﺎﻻﻧﻚ ﻫﻦ ﺟﻲ ﭘﻴﺮن ۾ ﻫﻚ ﻣﻀﺒﻮط رﺳﻲ ﭔﮅل آﻫﻲ‪ ،‬ﺟﻴﻜﺎ ﮐﻴﺲ ﮔﻬﺮ‬
‫ﮐﺎن ﺑﺎزار‪ ،‬دﻓﺘﺮ‪ ،‬ﻛﺎرﺧﺎﻧﻲ ﻳﺎ ﭔﻨﻲ‪ ‬ڏاﻧﻬﻦ ﮔﻬﻠﻲ وﻳﻨﺪي آﻫﻲ ۽ ﺷﺎم ﭤﻴﻨﺪي ﺋﻲ ﮔﻬﺮ ڏاﻧﻬﻦ‬
‫ﮀﻜﻲ اﻳﻨﺪي آﻫﻲ‪ .‬اﻫﻮ ﻣﺎﮢﻬﻮ‪ ،‬ﻣﺎﮢﻬﻮ ﻛﭥﻲ رﻫﻴﻮ! اﻫﻮ ﺗﻪ ﻫﻚ وﻫﭧ ﭤﻴﻮ‪ ،‬ﻫﻚ ﻣﺰدوري‪‬‬
‫۾ ﻛﻢ اﻳﻨﺪڙ ﺟﺎﻧﻮر‪ ،‬اﺳﺎن وﻫﭧ ﭤﻴﮡ ﻧﻪ ﭤﺎ ﭼﺎﻫﻴﻮن‪ ،‬اﺳﺎن ﮔﻬﺮ ﭠﺎﻫﮡ ﻧﻪ ﭤﺎ ﭼﺎﻫﻴﻮن! اﺳﺎن ان‬
‫ﻧﻈﺮ ﻧﻪ اﻳﻨﺪڙ رﺳﻲ‪ ‬ﮐﻲ ﮀﻨﻲ ﮀﮇﻳﻮ آﻫﻲ‪ ،‬اﺳﺎن زال ﻣﮍس ﺟﻲ زﻧﺠﻴﺮن ﮐﻲ ﭨﻮڙي ﮀﮇﻳﻮ‬
‫آﻫﻲ‪ .‬اڄ ﻣﺎن ﻫﻦ ﺟﻮ ﻣﮍس آﻫﻴﺎن ۽ ﻫﻲ‪ ‬ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ زال آﻫﻲ ﺗﻪ ﺳﭝﺎﮢﻲ ﻫﻲ ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ﻣﮍس‬
‫ﻫﻮﻧﺪو ۽ ﻣﺎن ﻫﻦ ﺟﻲ زال ﻫﻮﻧﺪس‪ .‬اڄ اﺳﺎن ﻫﺘﻲ آﻫﻴﻮن ﺗﻪ ﺳﭝﺎﮢﻲ ﻛﭥﻲ‪ .‬ﭔﺌﻲ ﻫﻨﮅ‪ .‬اﺳﺎن‬
‫ﮀﺎﻧﻮ ۾‪ ،‬ﻛﻨﻬﻦ ﻧﺪي‪ ‬ﺟﻲ ﻛﻨﺎري ﺳﻤﻬﻲ ﭘﻮﻧﺪا‬ ‫َ‬ ‫ﻛﻨﻬﻦ ﮔﻬﺮ ﺟﻲ آﮘﺮ ۾‪ ،‬ﻛﻨﻬﻦ وڻ ﺟﻲ‬
‫آﻫﻴﻮن ۽ ﭔﺌﻲ ڏﻳﻨﻬﻦ وري اﮘﺘﻲ ﻫﻠﮡ ﻟﮙﻨﺪا آﻫﻴﻮن‪ .‬اﺳﺎن ﮔﻬﭩﻴﻦ‪ ،‬ﺳﮍﻛﻦ‪ ،‬ﻋﻤﺎرﺗﻦ‪ ،‬ﻟﻔﭩﻦ ۽‬
‫دروازن وارن ﮔﻬﺮن ﺟﻲ ﮔﻬﭩﻴﻞ ﻣﺎﺣﻮل ﮐﺎن ﻣﻜﺘﻲ ﺣﺎﺻﻞ ﻛﺌﻲ آﻫﻲ ۽ رڇ ﻳﺎ ﭼﻴﺘﻲ‬
‫ﺟﻬﮍي آزادي ﺣﺎﺻﻞ ﻛﺮي ورﺗﻲ آﻫﻲ‪“.‬‬
‫ﻣﻮن ﭼﻴﻮ‪“:‬رڇ ﺟﻲ ﺑﻪ ﻫﻚ ُﭼﺮ ﻫﻮﻧﺪي آﻫﻲ‪ ،‬اﻫﻮ ﺑﻪ ﺳﺎرو ڏﻳﻨﻬﻦ ﻛﻢ ﻛﻨﺪو آﻫﻲ‪ ،‬ﺳﺎرو‬
‫ڏﻳﻨﻬﻦ ﮐﺎڌي ﺟﻲ ﮘﻮﻟﻬﺎ ﻛﻨﺪو آﻫﻲ‪ ،‬ﻣﺎﮢﻬﻮ ﺑﻪ اﻫﻮ ﺋﻲ ﻛﻢ ﻛﻨﺪو آﻫﻲ ﭘﺮ ﺷﺎﻳﺪ ﭤﻮري‬
‫ڏﮐﻴﺎﺋﻲ‪ ‬ﺳﺎن‪ .‬ﺷﻬﺮ ﺟﻲ ﭔﻮﺳﺎﭨﻴﻞ زﻧﺪﮔﻲ‪ ‬ﮐﺎن ﺗﻪ ﻣﺎن ﺑﻪ ﺑﻴﺰار ﭤﻲ ﭘﻴﻮ آﻫﻴﺎن‪ ،‬ﭘﺮ ﻛﻢ‬
‫ﻛﺮڻ ﮐﺎن ﻛﻴﭕﺎﺋﮡ ﻧﻪ ﭤﻮ ﭼﺎﻫﻴﺎن‪ .‬ﻫﺮ ﺷﺨﺺ ﮐﻲ ﺻﺒﺢ ﮐﺎن ﺷﺎم ﺗﺎﺋﻴﻦ ﺿﺮور ﻛﻢ ﻛﺮڻ‬
‫ﮔﻬﺮﺟﻲ‪“.‬‬
‫”ﮀﻮ؟“ ﻛﻤﺰور ﻫﭙﻲ ﭤﻮري ﻛﺎوڙ ﻛﻨﺪي ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ‪” ،‬ﺳﭝﺌﻲ ﻛﻢ ﺑﻴﻜﺎر ۽ ﻓﻀﻮل آﻫﻦ‪،‬‬
‫ﻣﻮن ﺗﻪ ڏﭠﻮ آﻫﻲ ﺗﻪ ﻫﺮ ﻛﻢ ۾ ﭔﺌﻲ ﺟﻮ ﺋﻲ ﻓﺎﺋﺪو ﭤﻴﻨﺪو آﻫﻲ‪ ،‬ﻣﺎﮢﻬﻮ‪ ‬ﺟﻮ ﭘﻨﻬﻨﺠﻮ ﭜﻠﻮ ﺗﻪ‬
‫ﮔﻬﭧ ﺋﻲ ﻫﻮﻧﺪو آﻫﻲ‪ .‬ﺟﻴﻜﮇﻫﻦ ﺗﻮﻫﺎن ڏﻳﻨﻬﻦ ۾ ڏﻫﻪ ﻛﻢ ﻛﺮﻳﻮ ﭤﺎ ﺗﻪ ﺗﻮﻫﺎن ﺟﻲ ﺣﺼﻲ ۾‬
‫ﻫﻜﮍي ﻛﻢ ﺟﻮ ﻓﺎﺋﺪو ﭤﻮ اﭼﻲ‪ ،‬اﻫﺎ ﻧﺎ اﻧﺼﺎﻓﻲ آﻫﻲ‪ ،‬ان ﺑﻴﻬﻮدي وﻳﺎج ﺧﻮري‪ ‬ﻣﺎن اﺳﺎن‬
‫ﺑﻴﺰار ﭤﻲ ﭘﻴﺎ آﻫﻴﻮن‪ ،‬ان ﻛﺮي اﺳﺎن ﻛﻢ ﻛﺮڻ ﮀﮇي ڏﻧﻮ آﻫﻲ‪“.‬‬
‫”ﭘﻮ‪ ‬روﭨﻲ ﭘﺎﮢﻲ ﺗﻮﻫﺎن ﮐﻲ ﻛﻴﺮ ڏﻳﻨﺪو آﻫﻲ؟“‬
‫”اﺳﺎن ﺟﺎ واﻟﺪﻳﻦ اﺳﺎن ﺟﻲ ﻣﺪد ﻛﻨﺪا آﻫﻦ‪ ،‬ﺟﻴﻜﮇﻫﻦ ﻛﻨﻬﻦ ﻣﻬﻴﻨﻲ ﻣﺎﺳﻲ اﺳﺎن ﮐﻲ اﺗﺎن‬
‫ﻣﺪد ﻧﻪ ﻣﻠﻨﺪي آﻫﻲ ﺗﻪ اﺳﺎن ﭘﻨﻲ ﭘﻮرت ﻛﺮي وﭠﻨﺪا آﻫﻴﻮن‪ ،‬ﻛﮇﻫﻦ ﻛﮇﻫﻦ اﺳﺎن ﻛﻢ ﺑﻪ‬
‫ﻛﺮي وﭠﻨﺪا آﻫﻴﻮن ﭘﺮ اﻧﺘﻬﺎﺋﻲ ﻣﺠﺒﻮري‪ ‬ﺟﻲ ﺣﺎﻟﺖ ۾‪“.‬‬
‫”ﭔﻴﻦ ﻟﻔﻈﻦ ۾ ﺗﻮﻫﺎن ﭔﻴﻦ ﺟﻲ ﻣﺤﻨﺖ ﺗﻲ زﻧﺪﻫﻪ رﻫﮡ ﭤﺎ ﭼﺎﻫﻴﻮ!“‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫”اﺳﺎن ﺟﻲ ﺧﻮاﻫﺸﻮن ﺗﻤﺎم ﭤﻮرﻳﻮن آﻫﻦ‪ ،‬ﺻﺮف ﻫﻚ ﻳﻮﻧﭧ‪ ،‬ﺑﺎﻗﻲ َﻧ َﻮ ﻳﻮﻧﭧ اوﻫﺎن ﮐﮣﻲ‬
‫وﭠﻮ ﭘﺮ اﺳﺎن ﮐﻲ اﻛﻴﻠﻮ ﮀﮇي ڏﻳﻮ‪ ،‬ﮀﺎ اوﻫﺎن اﺳﺎن ﮐﻲ ﻫﻚ ﻳﻮﻧﭧ ﺑﻪ ﻧﻪ ڏﺋﻲ ﺳﮕﻬﻨﺪا؟ اﺳﺎن‬
‫ﺟﻮن ﺧﻮاﻫﺸﻮن ﺗﻤﺎم ﻣﺤﺪود آﻫﻦ‪ ،‬اﺳﺎن رﮘﻮ اﻫﻮ ﭤﺎ ﭼﺎﻫﻴﻮن ﺗﻪ اﺳﺎن ﮐﻲ اﻛﻴﻠﻮ ﮀﮇي ڏﻧﻮ‬
‫وﭸﻲ‪“.‬‬
‫دﻧﺒﻲ ﻫﭙﻲ‪ ،‬ﭔﺎﻧﻬﻦ وڌاﺋﻲ‪ ،‬ﻛﻤﺰور ﻫﭙﻲ‪ ‬ﺟﻲ ﭼﻴﻠﻬﻪ ۾ ﭰﻴﺮاﺋﻲ ورﺗﻲ‪ .‬دﻧﺒﻲ ﻫﭙﻲ‪ ‬ﺟﻲ‬
‫ﭼﻮﻟﻲ ﺟﻲ ﻫﻜﮍي ﭔﺎﻧﻬﻦ ﭰﺎﭨﻞ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﻣﺎن ﺳﻨﺪس ﭜﻮرن وارن واري ﻣﻀﺒﻮط ﭔﺎﻧﻬﻦ‬
‫ﻧﻈﺮ اﭼﻲ رﻫﻲ ﻫﺌﻲ‪ .‬ﻛﻤﺰور ﻫﭙﻲ ان ﺟﻲ اﻧﻬﻲ‪ ‬اﮔﻬﺎڙي ﺟﺎ‪ ‬ﺗﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﮐﺎڏي رﮐﻲ‬
‫ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﺳﻨﻬﮍي ڏاڙﻫﻲ ﮐﻨﻬﮡ ﻟﮙﻮ‪.‬‬
‫ﺳﺎﻣﻬﻮن واري ﺑﺮٿ ﺗﻲ ﻟﻴﭩﻴﻞ ﻫﻤﺮاﻫﻪ ﺟﻴﻜﻮ ﻫﻨﺪي اﺧﺒﺎر ﭘﮍﻫﻲ رﻫﻴﻮ ﻫﻮ‪ ،‬اﭤﻲ وﻳﭡﻮ‪ ،‬۽ ﭜﺮ‬
‫۾ وﻳﭡﻞ ﺷﺨﺺ ﮐﺎن ﭘﮁﮡ ﻟﮙﻮ‪:‬‬
‫”ﺟﻨﺎب ﻫﻲ‪ ‬ﻏﺮﻳﺒﻲ آﺧﺮ ﻛﮇﻫﻦ ﺧﺘﻢ ﭤﻴﻨﺪي؟ ﻫﻲ ﻏﺮﺑﺖ ﻫﭩﺎﻳﻮ ﻧﻌﺮو ﺗﻪ ﺑﻠﻜﻞ ﺋﻲ ﻓﺮاڊ‬
‫آﻫﻲ‪“.‬‬
‫ﺷﻴﺮواﮢﻲ واري ﺷﺨﺺ ﭼﻴﻮ‪“:‬ﻫﻚ ﭔﻦ ﺳﺎﻟﻦ ۾ ﺗﻪ ﻫﻲ‪ ‬ﻏﺮﺑﺖ ﺧﺘﻢ ﻛﺎﻧﻪ ﭤﻴﻨﺪي ﺟﻨﺎب‪ ،‬آﺧﺮ‬
‫ﺻﺪﻳﻦ ﮐﺎن ﻫﻠﻨﺪي ﭘﺌﻲ اﭼﻲ‪ ،‬اﻫﺎ ﻏﺮﺑﺖ ﺑﻪ!“‬
‫ﻫﻨﺪي اﺧﺒﺎر ﮐﻲ وﻳﮍﻫﻲ‪ ،‬ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ آﮜﺮ ۾ ﭘﻴﻞ ﺳﻮﻧﻲ ﻣﻨﮉي‪ ‬ﮐﻲ ﭰﻴﺮاﺋﻴﻨﺪي ﻫﻦ ُﺟﻠﻬ َﻪ ﻛﻨﺪي‬
‫ﭼﻴﻮ‪“:‬ﮀﻮ ﭜﻼ! ﺟﻴﻜﮇﻫﻦ ﻏﺮﺑﺖ ﻫﻚ ﭔﻦ ﺳﺎﻟﻦ ۾ ﺧﺘﻢ ﻛﺎﻧﻪ ﭤﻲ ﭤﻲ ﺳﮕﻬﻲ ﺗﻪ اﻧﺪرا ﮔﺎﻧﮅي‪‬‬
‫اﻫﻮ ﻧﻌﺮو ﮀﻮ ﻫﻨﻴﻮ ﻫﻮ؟“‬
‫ﺷﻴﺮواﮢﻲ‪ ‬واري ﭼﻴﻮ‪“:‬اﻫﻮ ﻧﻌﺮو ﻧﻪ آﻫﻲ‪ ،‬ﻫﻚ ﻧﻈﺮﻳﻲ ﺟﻮ اﻋﻼن آﻫﻲ‪ .‬ﻣﺎن اﻧﺪرا ﮔﺎﻧﮅي‪‬‬
‫ﺟﻲ ﻫﺮ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﺳﺎن ﺳﻬﻤﺖ ﻧﻪ آﻫﻴﺎن‪ ،‬ﻧﻪ ﺋﻲ اﻧﻬﻦ ﺟﻲ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﭤﻮ ﻛﺮﻳﺎن ﭘﺮ اﻳﺘﺮو ﺿﺮور ﭤﻮ‬
‫ﺳﻤﺠﻬﺎن ﺗﻪ ﻧﻌﺮو اﻧﺪرا ﮔﺎﻧﮅي ﻧﻪ ﻫﮣﻲ ﻫﺎ ﺗﻪ ﻛﻮ ﭔﻴﻮ ﻫﮣﻲ ﻫﺎ! ﭘﺮ ﺟﻴﻜﮇﻫﻦ ﺳﭝﺎﮢﻲ اﻧﺪرا‬
‫ﮔﺎﻧﮅي ﺣﻜﻮﻣﺘﻲ ﮔﺎدي‪ ‬ﺗﺎن ﻟﻬﻲ ﭤﻲ وﭸﻲ ﺗﻪ ﺑﻪ اﻫﻮ ﻧﻌﺮو ﻛﻨﻬﻦ ﻧﻪ ﻛﻨﻬﻦ ﮐﻲ ﺗﻪ ﻫﮣﮣﻮ‬
‫ﭘﻮﻧﺪو‪ ،‬ان ﻛﺮي ﺗﻪ اﻫﻮ ﻧﻌﺮو ان ﮘﺎﻟﻬﻪ ﺟﻲ ﻧﺸﺎﻧﺪﻫﻲ ﭤﻮ ﻛﺮي ﺗﻪ اﺳﺎن ﺟﻲ ﻣﻠﻚ ۾ ﻏﺮﺑﺖ‬
‫ﻛﻴﺘﺮي ﻗﺪر آﻫﻲ‪ ،‬ان ﮐﻲ ﺧﺘﻢ ﻛﺮڻ ﺟﻲ ﺿﺮورت آﻫﻲ‪ ،‬ﻏﺮﺑﺖ ﺟﻲ داﺋﺮي ﮐﻲ ﺳﻮڙﻫﻮ‬
‫ﻛﺮﮢﻮ آﻫﻲ ۽ اﻫﻮ ﻛﻢ آﻫﺴﺘﻲ آﻫﺴﺘﻲ ﺋﻲ ﭤﻴﮣﻮ آﻫﻲ‪ .‬ﻳﻮرپ ﮐﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻏﺮﺑﺖ ﺟﻲ‬
‫ﺧﺎﺗﻤﻲ ۾ ﭼﺎر ﺳﻮ ﺳﺎل ﻟﮙﺎ ﻫﺌﺎ‪ .‬آﻣﺮﻳﻜﺎ ﮐﻲ ﻫﻚ ﺳﻮ ﺳﺎل‪ ،‬ﺳﻮﻳﺖ ﻳﻮﻧﻴﻦ ﭘﻮران ﭘﻨﺠﺎﻫﻪ‬
‫ﺳﺎل ورﺗﺎ‪ .‬ﺟﻴﺌﻦ ﺗﻪ ﻫﺎﮢﻲ ﺳﺎﺋﻨﺲ ﺗﺮﻗﻲ ﻛﺮي ﭼﻜﻲ آﻫﻲ‪ ،‬ان ﺣﻮاﻟﻲ ﺳﺎن ﻫﻨﺪوﺳﺘﺎن ﺟﻬﮍي‬
‫وڏي آﺑﺎدي‪ ‬واري ﻣﻠﻚ ﮐﻲ ﮔﻬﭧ ۾ ﮔﻬﭧ ﭨﻴﻬﻪ ﭼﺎﻟﻴﻬﻪ ﺳﺎل ﺗﻪ ﻟﮙﻨﺪا ﺋﻲ‪ ،‬ﭘﻮ‪ ‬ﺑﻪ ﺟﻴﻜﮇﻫﻦ‬
‫ﺳﺎﺋﻨﺴﻲ ﻃﺮﻳﻘﻦ ﺳﺎن ﻛﻢ ﻛﻴﻮ وﭸﻲ‪ ،‬ﺟﻴﺌﻦ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻪ ﻣﻨﺼﻮﺑﺎﺑﻨﺪي ﻛﺒﻲ آﻫﻲ‪“.‬‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﺳﻮﻧﻲ ﻣﻨﮉي‪ ‬واري ُﺟﻠﻬ َﻪ ﻛﻨﺪي ﭼﻴﻮ‪“:‬اﺑﺎ ﺳﻤﻮرا ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻪ ﻣﻨﺼﻮﺑﺎ ﻧﺎﻛﺎم ﭤﻲ ﭼﻜﺎ آﻫﻦ‪،‬‬
‫ﭘﻴﺪاوار ﺟﻲ ﺷﺮح ﭨﻲ ﻓﻴﺼﺪ ﻳﺎ ﭼﺎر ﻓﻴﺼﺪ ﮐﺎن ﺑﻪ وڌي ﻧﻪ ﺳﮕﻬﻲ آﻫﻲ‪ ،‬ان ﺷﺮح ﺟﻲ ﺣﻮاﻟﻲ‬
‫ﺳﺎن ﻫﺮ ﺳﺎل اﻧﺴﺎﻧﻲ آﺑﺎدي وڌﻧﺪي ﭤﻲ وﭸﻲ‪ ،‬ﻧﺘﻴﺠﻮ ُﭔﮍي……ﻫﺎ ﺟﻴﻜﮇﻫﻦ ﺷﺮح ﭘﻴﺪاوار‬
‫ﻧﻮ ﻓﻴﺼﺪ وڌي وﭸﻲ ﺗﻪ…‪“!.‬‬ ‫ﮀﻬﻦ ﮐﺎن َ‬
‫ﻣﻮن ﭼﻴﻮ‪“:‬ﺟﭙﺎن ۾ﺷﺮح ﭘﻴﺪاوار ڏﻫﻪ ﻓﻴﺼﺪ آﻫﻲ‪ ،‬ان ﻛﺮي وڌﻧﺪڙ اﻧﺴﺎﻧﻲ آﺑﺎدي‪ ‬ﺟﻲ‬
‫ﺑﺎوﺟﻮد اﻫﻮ اﻣﻴﺮ ﻣﻠﻚ ﺑﮣﺠﻲ وﻳﻮ آﻫﻲ‪ ،‬اﺳﺎن ﮐﻲ ان ﺣﺴﺎب ﺳﺎن ﺗﺮﻗﻲ ﻛﺮﮢﻲ ﭘﻮﻧﺪي‪“.‬‬
‫”اﻫﻲ ﺳﭝﺌﻲ‪ ،‬رﮘﻮ ﮘﺎﻟﻬﻴﻮن آﻫﻦ ﺟﻨﺎب‪ ،‬اﺳﺎن ﻣﺎﮢﻬﻮ ﻛﻢ ﭼﻮ رآﻫﻴﻮن‪ ،‬ﻛﻨﻬﻦ ﮐﻲ ﺑﻪ دﻳﺶ‬
‫ﺟﻲ ﮘﮣﺘﻲ ﻛﺎﻧﻪ آﻫﻲ‪ ،‬ﻫﺮ ﻛﻨﻬﻦ ﮐﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﮔﻬﺮ ﭜﺮڻ ﮐﺎن واﻧﺪﻛﺎﺋﻲ ﻣﻠﻲ ﺗﻪ ﻛﻮ ﺋﻲ‬
‫دﻳﺶ ﺟﻮ ﭜﻠﻮ ﺑﻪ ﺳﻮﭼﻲ ﻧﻪ! ﺑﻴﻜﺎري‪ ،‬ﻣﻬﺎﻧﮕﺎﺋﻲ‪ ،‬اﻗﺮﺑﺎﭘﺮوري‪ ،‬رﺷﻮﺗﺨﻮري اﺳﺎن ﺟﻲ ﺳﻤﺎج‬
‫ﺟﻲ ﺑﻨﻴﺎدن ﮐﻲ ﺋﻲ ﮐﻮﮐﻠﻮ ﻛﺮي ﮀﮇﻳﻮ آﻫﻲ‪ ،‬ﻫﺎﮢﻲ ﺗﻪ ﻫﻦ دﻳﺶ ﺟﻮ ﭜﮙﻮان ﺋﻲ رﮐﻮاﻟﻮآﻫﻲ‪“.‬‬
‫ﺷﻴﺮواﮢﻲ‪ ‬وارو ﺷﺨﺺ ﮐﻠﻲ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ‪“:‬ﺟﻨﺎب! اﺋﻴﻦ ﺳﻮﭼﮡ ﺳﺎن ﺗﻪ ﻛﺠﻬﻪ ﺑﻪ ﻧﻪ ورﻧﺪو!‬
‫اﻳﺘﺮي ﻣﺎﻳﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﭠﻴﻚ ﻧﻪ آﻫﻲ‪ ،‬ﻫﺎ اﻟﺒﺖ ﺳﻨﺪرو ﭔﮅي ﻛﻢ ﻛﺮڻ ﺟﻲ ﺿﺮورت آﻫﻲ‪ .‬آﺧﺮ‬
‫ﭘﻮﻳﻦ ﭘﻨﺠﻮﻳﻬﻦ ورﻫﻴﻦ ۾ اﺳﺎن ﻛﻮ ﻫﭣ ﺗﻲ ﻫﭣ رﮐﻲ ﺗﻪ ﻧﻪ وﻳﭡﺎﻫﺌﺎﺳﻴﻦ‪ ،‬اﺳﺎن ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ‬
‫ﻣﻠﻚ ۾ ﭘﻨﻬﻨﺠﻮ ﻫﻚ ﺻﻨﻌﺘﻲ ﺑﻨﻴﺎد وڌو آﻫﻲ‪ ،‬ﻓﻮﻻد‪ ،‬ﺗﻴﻞ‪ ،‬ﻣﻮﭨﺮ‪ ،‬ﭜﺎڻ‪ ،‬ﻛﻴﻤﻴﻜﻞ‪ ،‬دواﺋﻮن‪،‬‬
‫ﺑﺠﻠﻲ‪ ،‬اﻟﻴﻜﭩﺮاﻧﻜﺲ ۽ ﻣﺸﻴﻨﻦ ﭠﺎﻫﮡ ﺟﺎ ﻛﺎرﺧﺎﻧﺎ ﻗﺎﺋﻢ ﻛﻴﺎ آﻫﻦ‪ .‬اﻫﻮ ﺗﻪ ﺳﻮﭼﻴﻮ ﺗﻪ اﻧﮕﺮﻳﺰ‬
‫ﺟﻲ وﻗﺖ ۾ ﻫﻦ ﻣﻠﻚ ۾ ﻫﻜﮍي ﺳﺌﻲ ﺑﻪ ﺗﻴﺎر ﻛﺎﻧﻪ ﭤﻴﻨﺪي ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﻫﺎﮢﻲ ﺗﻪ ﻫﻜﮍو ﺗﻤﺎم وڏو‬
‫اﻧﮉﺳﭩﺮﻳﻞ ﺑﻴﺲ ﺗﻴﺎر ﭤﻲ ﭼﻜﻮ آﻫﻲ‪ ،‬ان ﮐﻲ ﺑﻪ ذﻫﻦ ۾ رﮐﻮ ۽ ﻫﻤﭣ ﺳﺎن اﮘﺘﻲ وڌڻ ﺟﻮ‬
‫ﺳﻠﻴﻘﻮ ﭘﻴﺪا ﻛﺮﻳﻮ‪“.‬‬
‫ﭘﺮ ﻣﻨﮉي‪ ‬واري ﺷﺨﺺ ﮐﻲ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﻛﺎﻧﻪ وﮢﻲ‪ ،‬ﻫﻮ ﻣﻨﻬﻦ ﭼﭕﻮ ﻛﻨﺪي ﻣﻨﮉي ﮔﻬﻤﺎﺋﻴﻨﺪو رﻫﻴﻮ‪،‬‬
‫اوﭼﺘﻮ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ‪“:‬اوﻫﺎن اﻫﻮ ﻛﻬﮍو رﺳﺎﻟﻮ ﭘﻴﺎ ﭘﮍﻫﻮ؟“‬
‫”ﻫﻲ اڙدو رﺳﺎﻟﻮ آﻫﻲ‪“،‬‬
‫”ﭘﺮ ﺟﻨﺎب اڙدو ﺗﻪ ﭘﺎﻛﺴﺘﺎن ﺟﻲ زﺑﺎن آﻫﻲ‪ ،‬ان ﺟﻮ ﻫﻦ دﻳﺶ ﺳﺎن ﻛﻬﮍو واﺳﻄﻮ؟“‬
‫ون ﻛﺮڻ ﻟﮙﻮ‪ ،‬وات ﺳﺎن ﭼﺎﭔﺎ ڏﻳﻨﺪي ﻫﻦ ﭼﺎﻧﺪي‪ ‬ﺟﻲ دﭔﻲ‬ ‫ون َ‬
‫ﺷﻴﺮواﮢﻲ واري ﺟﻮ ﭼﻬﺮو َ‬
‫اﻋﻠﻲ اڙدو ﺗﻪ‬
‫ٰ‬ ‫ﮐﻮﻟﻲ ان ﻣﺎن ﻣﮕﻬﺌﻲ ﭘﺎن ﻛﮃي وات ۾ وڌو ۽ وڏي وﻗﺎر وﭼﺎن ﭼﻴﻮ‪“:‬ﺟﻨﺎب‬
‫ﻫﻦ دﻳﺶ ۾ ﭘﻴﺪا ﭤﻲ‪ ،‬ﻫﺘﻲ وڌي وﻳﺠﻬﻲ‪ ،‬ﻫﻦ ﺟﻲ ﺗﺎرﻳﺦ ﭨﻲ ﺳﻮ ﺳﺎل ﭘﺮاﮢﻲ آﻫﻲ‪ ،‬ﺟﮇﻫﻦ‬
‫ﭘﺎﻛﺴﺘﺎن ﺟﻮ وﺟﻮد ﺋﻲ ﻛﻮﻧﻪ ﻫﻮ‪ ،‬ﻫﻦ زﺑﺎن وڏا وڏا ﺷﺎﻋﺮ ۽ ﻧﺜﺮﻧﮕﺎر ﭘﻴﺪا ﻛﻴﺎ آﻫﻦ‪ ،‬ﻫﻲ‪‬‬
‫زﺑﺎن اﺳﺎن ﺟﻲ ﺳﻮرﻧﻬﻦ ﻗﻮﻣﻲ زﺑﺎﻧﻦ ﻣﺎن ﻫﻚ ۽ اﻧﺘﻬﺎﺋﻲ ﺳﭡﻲ ۽ وڏي زﺑﺎن آﻫﻲ‪“.‬‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫”ﭘﺮ اوﻫﺎن ﮀﺎ ﻫﻦ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﮐﺎن اﻧﻜﺎر ﻛﺮي ﺳﮕﻬﻨﺪؤ ﺗﻪ ﭘﺎﻛﺴﺘﺎن ان ﮐﻲ ﻗﻮﻣﻲ زﺑﺎن ﺟﻮ‬
‫درﺟﻮ ڏﺋﻲ ﮀﮇﻳﻮ آﻫﻲ ۽ ﭘﺎﻛﺴﺘﺎن ۾ ﺗﻤﺎم ﮔﻬﮣﻲ ﺣﺪ ﺗﺎﺋﻴﻦ اﻫﺎ ﭔﻮﻟﻲ ﮘﺎﻟﻬﺎﺋﻲ ﭤﻲ وﭸﻲ؟“‬
‫”ﭘﺎﻛﺴﺘﺎن ان ﮐﻲ ﻗﻮﻣﻲ زﺑﺎن ﻗﺮار ڏﻧﻮ آﻫﻲ ان ﺳﺎن ﺗﻪ اڙدو‪ ‬ﺟﻲ ﻃﺎﻗﺖ ۽ ﺧﻮﺑﺼﻮرﺗﻲ‪‬‬
‫ﺟﻮ ﺛﺒﻮت ﻣﻠﻲ ﭤﻮ‪ .‬ﺳﺮي ﻟﻨﻜﺎ ﺟﻲ ﻫﻚ ﺣﺼﻲ ﺟﻲ زﺑﺎن ﺗﺎﻣﻞ آﻫﻲ ﺗﻪ اﻫﺎ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﺗﺎﻣﻞ ﺟﻲ‬
‫ﺧﻼف ﻛﺌﻴﻦ ﭤﻲ؟ ﻫﻦ دﻧﻴﺎ ۾ ﻣﺎﮢﻬﻦ‪ ،‬ﻧﺴﻠﻦ‪ ،‬ﻗﻮﻣﻦ‪ ،‬ﻗﺒﻴﻠﻦ ۽ ﻣﺬﻫﺒﻦ ﺟﻮ اﭼﮡ وﭸﮡ ﭤﻴﻨﺪو‬
‫ﭤﻮ رﻫﻲ‪ ،‬اﻧﻬﻲ‪ ‬ﮘﺎﻟﻬﻪ ﺳﺎن ﻛﻬﮍو ﻓﺮق ﭤﻮ ﭘﻮي! اﺳﺎن ﮐﻲ ﺗﻪ ﺧﻮش ﭤﻴﮡ ﮔﻬﺮﺟﻲ ﺗﻪ اﺳﺎن‬
‫ﺟﻲ ﻣﻠﻚ ﺟﻲ زﺑﺎن ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﻠﻚ ﮐﺎن ﭔﺎﻫﺮ ﺑﻪ اﻳﺘﺮي ﻗﺪر ﭘﺴﻨﺪ ﻛﺌﻲ ﭤﻲ وﭸﻲ‪“.‬‬
‫”ﺟﻨﺎب اوﻫﺎن ﺑﻠﻜﻞ ﻏﻠﻂ ﭤﺎ ﭼﺌﻮ!“ ﺳﻮﻧﻲ ﻣﻨﮉي‪ ‬وارو ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ‪“،‬اﻫﺎ ﭘﺎﻛﺴﺘﺎن ﺟﻲ زﺑﺎن‬
‫آﻫﻲ‪ ،‬ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﻦ ﺟﻲ زﺑﺎن آﻫﻲ‪ ،‬ﺟﮇﻫﻦ ﭘﺎﻛﺴﺘﺎن وﺟﻮد ۾ آﻳﻮ ﺗﻪ ان زﺑﺎن ﮐﻲ ﺑﻪ دﻳﺶ ﻣﺎن‬
‫ﻫﻜﺎﻟﻲ ﻛﮃڻ ﮔﻬﺮﺟﻲ‪“.‬‬
‫ﺷﻴﺮواﮢﻲ‪ ‬واري ﻛﺎوڙ ﻣﺎن ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﺷﻴﺮواﮢﻲ‪ ‬ﺟﺎ ﭨﻲ ﺑﭩﮡ ﮐﻮﻟﻴﺎ‪ ،‬ﭼﺎﻧﺪي‪ ‬ﺟﻲ دﭔﻲ‪ ‬ﮐﻲ‬
‫ﺑﻨﺪ ﻛﺮي ﮐﻴﺴﻲ ۾ رﮐﻴﻮ‪ ،‬ﭤﻮﻛﺪان ﮐﮣﻲ ان ۾ ﭤﻚ اﮀﻼﺋﻲ‪ ،‬اﻧﻬﻦ ﺳﻤﻮرن ﻛﻤﻦ ۾ دﻳﺮ‬
‫ﭤﻲ وﭸﮡ ﺳﺒﺐ ﻫﻦ ﺟﻮ ﻏﺼﻮ ﺑﻪ ﭤﻮرو ﮔﻬﭩﺠﻲ وﻳﻮ‪ .‬ﭘﺮ اﻫﻮ ﺗﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﻫﻮ ﺗﻪ ﺳﺎﻣﻬﻮن وارو‬
‫ﺷﺨﺺ ﺟﻬﻴﮍي ﻛﺮڻ ﻻ‪ ‬ﺑﻠﻜﻞ ﺗﻴﺎر ﻫﻮ‪ .‬ﺳﺎﮘﻲ‪ ‬رﻳﺖ ﺷﻴﺮواﮢﻲ‪ ‬واري ﺑﻪ ﺟﻮاب ڏﻳﮡ ﮐﺎن‬
‫ﻣﮍڻ ﻧﻪ ﭤﻲ ﭼﺎﻫﻴﻮ‪ ،‬۽ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﺗﺎن ﭰﺮڻ ﺑﻪ ﻛﻮﻧﻪ ﭤﻲ ﭼﺎﻫﻴﻮ‪ ،‬ﻫﻦ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺳﻨﺠﻴﺪﮔﻲ‪‬‬
‫وﭼﺎن ﮐﻴﺲ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﻛﻴﻮ‪:‬‬
‫اﻋﻠﻲ ﺗﺎزي ﻣﺮدم ﺷﻤﺎري‪ ‬ﺟﻲ اﻋﺘﺒﺎر ﺳﺎن ﻫﻦ ﻣﻠﻚ ۾ ﮀﻬﻪ ﻛﺮوڙ ﻣﺴﻠﻤﺎن آﻫﻦ‪،‬‬ ‫ٰ‬ ‫”ﺟﻨﺎب‬
‫ﺟﻦ ﻣﺎن ﺻﺮف اڍاﺋﻲ ﻛﺮوڙ ﻣﺎﮢﻬﻮ اڙدو ﮘﺎﻟﻬﺎﺋﻴﻨﺪا آﻫﻦ‪ ،‬ان ﻛﺮي اﻫﺎ ﺳﭝﻨﻲ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﻦ ﺟﻲ‬
‫زﺑﺎن ﻧﻪ آﻫﻲ‪ .‬ﺗﺎزي ﻣﺮدم ﺷﻤﺎري ﺗﺤﺖ اڙدو ﮘﺎﻟﻬﺎﺋﻴﻨﺪڙن ﺟﻮ ﺗﻌﺪاد ﭨﻲ ﻛﺮوڙ آﻫﻲ‪ ،‬ان ﺟﻮ‬
‫ﻣﻄﻠﺐ اﻫﻮ ﭤﻴﻮ ﺗﻪ اڍاﺋﻲ ﻛﺮوڙ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﻦ ﮐﺎن ﻋﻼوه اڌ ﻛﺮوڙ ﺟﻲ وﻳﺠﻬﻮ ﻫﻨﺪو‪ ،‬ﺳﮏ ۽‬
‫ﻋﻴﺴﺎﺋﻲ ﺑﻪ اﻫﺎ زﺑﺎن ﮘﺎﻟﻬﺎﺋﻴﻨﺪا آﻫﻦ‪ ،‬ان ﻟﺤﺎظ ﮐﺎن ﺑﻪ ﻫﻲ‪ ‬زﺑﺎن ﺻﺮف ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﻦ ﺟﻲ زﺑﺎن‬
‫ﻗﺮار ﻧﻪ ﭤﻲ ڏﺋﻲ ﺳﮕﻬﺠﻲ‪ ،‬ﻫﻦ ﮐﻲ ﺳﭝﻨﻲ ﺟﻲ ﺳﻔﺮ ﺟﻲ ﺳﺎﭤﻲ زﺑﺎن ﺳﻤﺠﻬﮡ ﮔﻬﺮﺟﻲ‪ .‬اﺻﻞ‬
‫ﺣﻘﻴﻘﺖ اﻫﺎ آﻫﻲ ﺗﻪ زﺑﺎن ﺟﻮ ﻛﻮ ﺑﻪ ﻣﺬﻫﺐ ﻧﻪ ﭤﻴﻨﺪو آﻫﻲ‪ ،‬ﻫﻨﺪي‪ ،‬ﮔﺠﺮاﺗﻲ‪ ،‬ﺗﺎﻣﻞ‪ ،‬اڙﻳﺎ‪،‬‬
‫آﺳﺎﻣﻲ‪ ،‬ﺑﻨﮕﺎﻟﻲ اﻧﻬﻦ ﺳﻤﻮرﻳﻦ زﺑﺎﻧﻦ ﺟﻲ ﮘﺎﻟﻬﺎﺋﮡ وارن ۾ ﻫﺮ ﻓﺮﻗﻲ ۽ ﻫﺮ ﻣﺬﻫﺐ وارا‬
‫ﻣﺎﮢﻬﻮ ﻫﻮﻧﺪا آﻫﻦ‪ .‬دﻧﻴﺎ ﺟﻲ ﻛﻨﻬﻦ ﺑﻪ زﺑﺎن ﮐﻲ ﻛﻨﻬﻦ ﺑﻪ ﻫﻚ ﻣﺬﻫﺐ ﺳﺎن واﺑﺴﺘﺎ ﻧﻪ ﭤﻮ‬
‫ﻛﺮي ﺳﮕﻬﺠﻲ‪ ،‬ان ﻛﺮي ﻫﻦ زﺑﺎن ﮐﻲ دﻳﺶ ﻧﻴﻜﺎﻟﻲ ﻧﻪ ﭤﻲ ڏﺋﻲ ﺳﮕﻬﺠﻲ‪.‬ﺟﻴﺌﻦ ﺗﻪ ﻫﻲ‪‬‬
‫زﺑﺎن ﭘﺎﻛﺴﺘﺎن ﻣﺎن ﻫﺘﻲ ﻧﻪ آﺋﻲ آﻫﻲ ﭘﺮ ﭘﺎﻛﺴﺘﺎن وارن ﻫﻦ ﮐﻲ ﭘﺎڻ ﻫﺘﺎن در آﻣﺪ ﻛﻴﻮ‬
‫آﻫﻲ‪ .‬ﻫﻨﺪوﺳﺘﺎن ﺟﺎ ﭨﻲ ﻛﺮوڙ ﻣﺎﮢﻬﻮ ﻫﻦ ﮐﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﺎدر زﺑﺎن ﺳﻤﺠﻬﻨﺪا آﻫﻦ‪“.‬‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫”اﻧﻬﻦ ﭨﻦ ﻛﺮوڙ ﻣﺎﮢﻬﻦ ۾ ﺟﺎﻫﻞ ۽ اﮢﭙﮍﻫﻴﻞ ﺟﻮ ﺗﻌﺪاد ﻛﻴﺘﺮو ﭤﻴﻨﺪو؟“‬

‫ﻣﻨﮉي‪ ‬واري ﭨﻮڪ واري اﻧﺪاز ۾ ﻣﺸﻜﻨﺪي ﭼﻴﻮ‪.‬‬
‫”ﺟﻲ! ﺟﻲ ﺗﻤﺎم ﮔﻬﮣﻲ ﺗﻌﺪاد ۾ ﺟﺎﻫﻞ ۽ اﮢﭙﮍﻫﻴﻞ ﻫﻮﻧﺪا ﭘﺮ اﻧﻬﻦ ﮐﻲ رﮘﻮ اڙدو ﺗﺎﺋﻴﻦ‬
‫ﻣﺤﺪود ﮀﻮ ﺳﻤﺠﻬﻮن‪ ،‬ﻫﻨﺪوﺳﺘﺎن ۾ اﮢﭙﮍﻫﻴﻞ ﻣﺎﮢﻬﻦ ﻳﺎ ﮔﻬﭧ ﭘﮍﻫﻴﻞ ﻣﺎﮢﻬﻦ ﺟﻮ ﺗﻌﺪاد ﺗﻤﺎم‬
‫ﮔﻬﮣﻮ آﻫﻲ‪ ،‬ﭘﺮ اﻧﻬﻦ ﮐﻲ ﺻﺮف اڙدو واري ﺣﺴﺎب ۾ ﺋﻲ ﮀﻮ ﮘﮣﻴﻮن‪ ،‬اﺋﻴﻦ ﺗﻪ ﻫﺮ زﺑﺎن ۾‬
‫اﮢﭙﮍﻫﻴﻞ ﻳﺎ ﮔﻬﭧ ﭘﮍﻫﻴﻞ ﻟﮑﻴﻞ ﻣﺎﮢﻬﻦ ﺟﻮ ﺗﻌﺪاد ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﮔﻬﮣﻮ آﻫﻲ ۽ ﺟﻴﻜﮇﻫﻦ اﺋﻴﻦ‬
‫ﺳﻮﭼﺠﻲ ﺗﻪ ﭘﮍﻫﻴﻞ ﻟﮑﻴﻞ ﻣﺎﮢﻬﻦ ﺟﻮ ﻋﺪد ﻫﺮ زﺑﺎن ۾ ﻫﻚ ﺟﻴﺘﺮو ﺋﻲ ﻣﻠﻨﺪو‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ‬
‫ﺟﻴﻜﮇﻫﻦ ﭨﻲ ﻛﺮوڙ اڙدو ﮘﺎﻟﻬﺎﺋﻴﻨﺪڙن ۾ رﮘﻮ ﭨﻲ ﻟﮏ ﭘﮍﻫﻴﻞ ﻟﮑﻴﻞ ﻫﻮﻧﺪا ﺗﻪ اﺋﻴﻦ‬
‫اﻋﻠﻲ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﻫﻮﻧﺪا‪ ،‬اﻫﻮ‬
‫ٰ‬ ‫ﭘﻨﺪرﻫﻦ ﻛﺮوڙ ﻫﻨﺪي ﮘﺎﻟﻬﺎﺋﻴﻨﺪڙن ۾ ﭘﻨﺪرﻫﻦ ﻳﺎ وﻳﻬﻪ ﻟﮏ‬
‫ﺋﻲ ﺣﺎل ﭔﻴﻦ زﺑﺎﻧﻦ ﺟﻮ ﻫﻮﻧﺪو‪ .‬ان ﻟﺤﺎظ ﮐﺎن ﺗﻌﺪاد ﺟﻲ ﺑﺮاﺑﺮي ﺗﻪ اﻫﺎﺋﻲ ﻧﻜﺮﻧﺪي ۽ اوﻫﺎن‬
‫ﺟﻮ دﻟﻴﻞ ﻏﻠﻂ ﺛﺎﺑﺖ ﭤﻲ وﻳﻨﺪو‪“.‬‬
‫”ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ دﻟﻴﻞ ﻏﻠﻂ ﻧﻪ آﻫﻲ‪ ،‬ﮀﺎﻛﺎڻ ﺗﻪ ﻫﻦ زﺑﺎن ﺟﻮ رﺳﻢ اﻟﺨﻂ ﺑﻪ اﻣﭙﻮرﭨﻴﮉ آﻫﻲ‪ ،‬ﻫﻦ ﺟﻮ‬
‫ﺧﻂ ﻓﺎرﺳﻲ آﻫﻲ‪ ،‬اوﻫﺎن ﺟﻴﻜﮇﻫﻦ زﺑﺎن ﺑﺪﻻﺋﻲ ﻧﻪ ﭤﺎ ﺳﮕﻬﻮ ﺗﻪ ان ﺟﻮ رﺳﻢ اﻟﺨﻂ ﺗﻪ ﺑﺪﻻﺋﻲ‬
‫ﮀﮇﻳﻮ!‪ ،‬ﻫﻲ ﺗﻪ ﻏﻴﺮ ﻫﻨﺪوﺳﺘﺎﻧﻲ رﺳﻢ اﻟﺨﻂ آﻫﻲ ﺻﺎﺣﺐ‪“.‬‬
‫”ﺑﻴﺸﻚ اﺳﺎن ﻫﻦ ﺟﻮ رﺳﻢ اﻟﺨﻂ ﻓﺎرﺳﻲ‪ ‬ﺟﻮ ﮐﻨﻴﻮ آﻫﻲ‪ ،‬ﭘﺮ اﺳﺎن ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻫﻨﺪوﺳﺘﺎﻧﻲ‬
‫ﺿﺮورت آﻫﺮ ان ۾ ﻛﻴﺘﺮﻳﻮن ﺗﺒﺪﻳﻠﻴﻮن ﺑﻪ ﻛﻴﻮن آﻫﻦ‪ ،‬ان ۾ ڀ‪ ،‬ڦ‪ ،‬ٿ‪ ،‬ٺ‪ ،‬ﺟﻬﻪ‪ ،‬ڊ‪ ،‬ڍ‪،‬‬
‫ک‪ ،‬۽ ﮔﻬﻪ ﺟﺎ ﻣﺨﺘﻠﻒ آواز ۽ اﻧﻬﻦ ﺳﺎن ﻣﻄﺎﺑﻘﺖ رﮐﻨﺪڙ ﺣﺮف ﭠﺎﻫﻴﺎ آﻫﻦ‪ ،‬ﺟﻴﻜﻲ ﻓﺎرﺳﻲ‬
‫زﺑﺎن ۾ ﻣﻮﺟﻮد ﻧﻪ آﻫﻦ‪ ،‬ان ﻛﺮي ﻫﺎﮢﻲ ﻫﻦ ﮐﻲ ﻓﺎرﺳﻲ رﺳﻢ اﻟﺨﻂ ﻧﻪ ﭤﻮ ﭼﺌﻲ ﺳﮕﻬﺠﻲ‪،‬‬
‫ﻫﻦ ﮐﻲ اڙدو‪ ‬ﺟﻮ رﺳﻢ اﻟﺨﻂ ﺳﮇڻ ﮔﻬﺮﺟﻲ‪ .‬ﻫﺎﮢﻲ ﻛﺸﻤﻴﺮي زﺑﺎن ﺟﻮ رﺳﻢ اﻟﺨﻂ ﺑﻪ‬
‫اﻫﻮﺋﻲ آﻫﻲ ۽ ﺳﻨﮅي زﺑﺎن ﺟﻮ رﺳﻢ اﻟﺨﻂ ﺑﻪ ان ﺟﻬﮍو ﺋﻲ آﻫﻲ‪ .‬ان ﮐﺎن ﻋﻼوه اﺳﺎن وٽ‬
‫ﮔﺮﻣﮑﻲ‪ ‬ﺟﻮ رﺳﻢ اﻟﺨﻂ ﺑﻪ آﻫﻲ‪ ،‬ﺟﻴﻜﻮ دﻳﻮﻧﺎﮔﺮي‪ ‬ﮐﺎن ﮔﻬﮣﻮ ﻣﺨﺘﻠﻒ آﻫﻲ‪ ،‬ﺑﻨﮕﺎﻟﻲ‪ ‬ﺟﻮ‬
‫ﺑﻪ ﻛﺎﻓﻲ ﻣﺨﺘﻠﻒ آﻫﻲ‪ ،‬ڏﮐﮡ ﻫﻨﺪ ﺟﻲ زﺑﺎﻧﻦ ﺟﻮ رﺳﻢ اﻟﺨﻂ آﻫﻲ‪ ،‬ﻳﺎ ﺗﺎﻣﻞ ﻣﻠﻴﺎﻟﻤﻲ ‪،‬‬
‫ﻛﻨﭩﺮي ﻳﺎ ﺗﻴﻠﮕﻮ زﺑﺎن ﺟﻮ رﺳﻢ اﻟﺨﻂ دﻳﻮﻧﺎﮔﺮي‪ ‬ﮐﺎن ﻣﺨﺘﻠﻒ آﻫﻲ‪ ،‬ان ﻛﺮي ﻣﺎن رﺳﻢ‬
‫اﻟﺨﻂ ﺟﻲ ﺗﺒﺪﻳﻠﻲ‪ ‬ﺗﻲ ﺿﺪ ﻧﻪ ﭤﻮ ﻛﺮڻ ﭼﺎﻫﻴﺎن‪ ،‬اﻫﻮ ﺗﻪ ﻣﻠﻚ ﺟﻲ ﻛﻠﭽﺮ ۽ ﻣﺰاج ﺟﻲ‬
‫رﻧﮕﻴﻨﻲ آﻫﻲ‪ ،‬ﺟﺘﻲ ﮔﻬﮣﻴﻮن ﻗﻮﻣﻮن‪ ،‬ﮔﻬﮣﺎ ﺋﻲ ﻧﺴﻞ‪ ،‬ﻛﻴﺘﺮﻳﻮن ﺋﻲ زﺑﺎﻧﻮن‪ ،‬ﻛﻴﺘﺮاﺋﻲ‬
‫ﻣﺬﻫﺐ ۽ ﺗﻬﺬﻳﺒﻮن آﺑﺎد آﻫﻦ اﺗﻲ ﻫﻚ ﮐﺎن وڌﻳﻚ رﺳﻢ اﻟﺨﻂ ﺑﻪ آﻫﻦ ۽ ﻣﺎن ﺗﻪ ﻫﺎﮢﻲ اﻧﻬﻦ‬
‫ﺳﭝﻨﻲ ﮐﻲ ﻫﻨﺪوﺳﺘﺎﻧﻲ رﺳﻢ اﻟﺨﻂ ﭼﻮﻧﺪس‪“.‬‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﻣﻨﮉي‪ ‬وارو ﺣﻀﺮت ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ‪” :‬ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﺧﻴﺎل ۾ ﺗﻮﻫﺎن ﻣﺴﻠﻤﺎن آﻫﻴﻮ ﺗﮇﻫﻦ ﭤﺎ اﻫﮍﻳﻮن‬
‫ﮘﺎﻟﻬﻴﻮن ﻛﺮﻳﻮ‪“.‬‬
‫ﺷﻴﺮواﮢﻲ‪ ‬واري ﺻﺎﺣﺐ ﻣﺮﻛﻲ ﻣﻨﮉي‪ ‬واري ﺷﺨﺺ ڏاﻧﻬﻦ ﻧﻬﺎرﻳﻮ‪ ،‬ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ‪:‬‬
‫”ﺟﻨﺎب ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ﻧﺎﻟﻮ ﺷﻴﺎم ﻛﺸﻦ ﻧﮕﻢ آﻫﻲ ۽ ﺧﺎﻛﺴﺎر دﻫﻠﻲ‪ ‬ﺟﻮ رﻫﻮاﺳﻲ آﻫﻲ‪ “.‬ﭤﻮري‬
‫وﻗﻔﻲ ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬وري ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ‪“،‬اوﻫﺎن ﺟﻲ ﺗﻌﺮﻳﻒ؟“‬
‫ﻣﻨﮉي‪ ‬وارو ﺻﺎﺣﺐ ﭨﻬﻚ ڏﺋﻲ ﮐﻠﻲ ﭘﻴﻮ ۽ دﻳﺮ ﺗﺎﺋﻴﻦ ﮐﻠﻨﺪو رﻫﻴﻮ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﺗﻲ ﻧﮕﻢ ﺻﺎﺣﺐ‬
‫ﭤﻮرو ﺷﻜﺠﮡ ﻟﮙﻮ‪:‬‬
‫”ﻣﻮن ﻛﻮ اﻫﮍو ﺳﻮال ﺗﻪ ﻛﻮﻧﻪ ﻛﻴﻮ ﺟﻮ اوﻫﺎن ﮐﻲ اﻳﺘﺮي ﻗﺪر ﮐﻞ ﭘﺌﻲ اﭼﻲ؟“‬
‫ﻣﻨﮉي‪ ‬واري ﺻﺎﺣﺐ وڏي ﻣﺸﻜﻞ ﺳﺎن ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﮐﻞ روﻛﻲ ﭼﻴﻮ‪“:‬ﻣﻌﺎف ﻛﺠﻮ ﺻﺎﺣﺐ‬
‫ﻣﻮن اوﻫﺎن ﮐﻲ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺳﻤﺠﻬﻴﻮ ﻫﻮ ان ﻛﺮي اڙدو‪ ‬ﺟﻲ ﻣﺴﺌﻠﻲ ﺗﻲ اوﻫﺎن ﮐﻲ ﭼﻴﮍاﺋﮡ‬
‫ﺟﻲ ﻛﻮﺷﺶ ﻛﺮي ﻫﻦ ﺑﻲ ﻣﺰي ﺳﻔﺮ ۾ دﻟﭽﺴﭙﻲ ﭘﻴﺪا ﻛﺮڻ ﭘﺌﻲ ﭼﺎﻫﻲ‪ ،‬ﭘﺮ اوﻫﺎن ﺟﻲ‬
‫ﺳﻨﺠﻴﺪﮔﻲ‪ ‬۽ ﺑﺮدﺑﺎري‪ ‬ﺳﺎن ﭘﻴﺶ ﻛﻴﻞ دﻟﻴﻠﻦ ﺳﺒﺐ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ اﺳﻜﻴﻢ ﻧﺎﻛﺎم ﭤﻲ وﺋﻲ‪“.‬‬
‫اﺋﻴﻦ ﭼﺌﻲ ﻫﻮ وري ﮐﻠﮡ ﻟﮙﻮ‪.‬‬
‫ﻧﮕﻢ ﺻﺎﺣﺐ ﭼﻴﻮ ‪“:‬ﭘﺮ اوﻫﺎن ﺗﻪ اﭸﺎن ﺗﺎﺋﻴﻦ ﭘﻨﻬﻨﺠﻮ ﻧﺎﻟﻮ ﻛﻮﻧﻪ ﭔﮅاﻳﻮ؟“‬
‫ﻣﻨﮉي‪ ‬وارو ﺻﺎﺣﺐ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ‪“:‬ﺧﺎﻛﺴﺎر ﮐﻲ ﺿﻴﺎ‪‬اﻟﺪﻳﻦ ﺑﺮﻧﻲ ﭼﻮﻧﺪا آﻫﻦ‪“.‬‬
‫ﻫﻦ ﺟﻮ ﻧﺎﻟﻮ ﭔﮅي ﻧﮕﻢ ﺻﺎﺣﺐ ﺑﺮﻧﻲ ﺻﺎﺣﺐ ﮔﮇﺟﻲ ﭨﻬﻚ ڏﺋﻲ ﮐﻠﻲ وﻳﭡﺎ‪.‬‬
‫ﻣﺎن وﻳﭡﻮ ﺗﻪ اﻧﻬﻦ ﮐﺎن ﭘﺮي ﻫﻮس ﭘﺮ اﻧﻬﻦ ﺟﻮ ﺑﺤﺚ ﻏﻮر ﺳﺎن ﭔﮅي رﻫﻴﻮ ﻫﻮس‪ ،‬ﺳﻮ ﻣﺎن‬
‫ﺑﻪ ﮐﻞ روﻛﻲ ﻧﻪ ﺳﮕﻬﻴﺲ‪.‬‬
‫ﻧﮕﻢ ﺻﺎﺣﺐ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﮐﻴﺴﻲ ﻣﺎن ﭼﺎﻧﺪي‪ ‬ﺟﻲ دﭔﻲ ﻛﮃي‪ ،‬ﮐﻮﻟﻲ ﺑﺮﻧﻲ ﺻﺎﺣﺐ ﺟﻲ ﺳﺎﻣﻬﻮن‬
‫ﺟﻬﻠﻲ ﭼﻴﻮ‪:‬‬
‫”اﭼﻲ ﭘﺎن وﭠﻮ‪“.‬‬
‫”ﺷﻜﺮﻳﻪ‪ “،‬ﭼﺌﻲ ﺑﺮﻧﻲ ﺻﺎﺣﺐ ﺳﻤﻮﺳﻲ واﻧﮕﺮ ﺗﻬﻪ ﭤﻴﻞ ﭘﺎن ﮐﮣﻲ وات ۾ وڌو‪.‬‬
‫اوﭼﺘﻮ ﮔﺎڏي ﻫﻜﮍي ﺟﻬﭩﻜﻲ ﺳﺎن ﺑﻴﻬﻲ رﻫﻲ‪.‬‬
‫اﺳﺎن ﺳﭝﺌﻲ ﭔﺎﻫﺮ ڏﺳﮡ ﻟﮙﺎﺳﻴﻦ ﺗﻪ ﻣﺎﺟﺮا ﮀﺎﻫﻲ؟‬
‫ﭘﺮ ﭔﺎﻫﺮ اﻳﺘﺮي ﺗﻪ اوﻧﺪاﻫﻲ ﮀﺎﻧﺌﺠﻲ وﺋﻲ ﻫﺌﻲ ﺟﻮ ﻛﺠﻬﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻛﻮﻧﻪ ﭤﻲ آﻳﻮ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﻣﻨﭩﻦ‬
‫ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬ﮔﻮﻟﻲ ﮀﭩﮡ ﺟﻮ آواز آﻳﻮ‪ ،‬ﭘﻮ‪ ‬ﺧﺎﻛﻲ ﻟﺒﺎس ۾ ﭔﻪ ڌاڙﻳﻞ راﺋﻴﻔﻠﻦ ﺳﻤﻴﺖ اﺳﺎن ﺟﻲ‬
‫دﭔﻲ ۾ ﮔﻬﮍي آﻳﺎ‪.‬‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﻓﺎﺋﺮ ﺟﻮ آواز ﭔﮅي رﻳﮑﺎ ﺑﻪ ﮀﺮڪ ﭜﺮي ﺟﺎﮘﻲ ﭘﺌﻲ‪ .‬ڌاڙﻳﻠﻦ اﻧﺪر اﭼﻲ ﻏﻮر ﺳﺎن ﻫﻴﮇاﻧﻬﻦ‬
‫ﻫﻮڏاﻧﻬﻦ ڏﭠﻮ‪.‬‬
‫ﻫﻜﮍو ڌاڙﻳﻞ ﭘﮁﮡ ﻟﮙﻮ‪“:‬ﭠﺎﻛﺮ َﭼﺮن ﺳﻨﮕﻬﻪ ﺟﻲ زال رﻳﮑﺎ ﻛﻴﺮ آﻫﻲ؟“‬
‫رﻳﮑﺎ ﭘﻨﻬﻨﺠﻮ ﻧﺎﻟﻮ ﭔﮅي ﻫﻜﺪم ﭼﻴﻮ‪“:‬ﻣﺎن آﻫﻴﺎن‪“.‬‬
‫”ﻫﻴﭟ ﻟﻬﻲ اچ!“ ﭔﻴﻮ ڌاڙﻳﻞ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ‪.‬‬
‫ﺳﺎري ڊﭔﻲ ﮐﻲ ﻣﺎٺ وﻳﮍﻫﻲ وﺋﻲ‪.‬‬
‫ﻣﻮن ڌاڙﻳﻠﻦ ﮐﻲ ﭼﻴﻮ‪“:‬ﻫﻮ‪ ‬ﺟﻴﺮآﺑﺎد ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﺳﺎﻫﺮي ﮔﻬﺮ ڏاﻧﻬﻦ ﭘﺌﻲ وﭸﻲ ﻫﺘﻲ ﮀﻮ ﻟﻬﻲ؟“‬
‫”ﺗﻮن ﻛﻴﺮ آﻫﻲ؟“‬
‫ﻣﻮن ﭼﻴﻮ‪“:‬ﻣﺎن ﻫﻦ ﮐﻲ ﭘﻬﭽﺎﺋﮡ ﻻ‪ ‬ﺟﻴﺮاآﺑﺎد ﭘﻴﻮ وﭸﺎن‪“.‬‬
‫ﻫﻜﮍي ڌاڙﻳﻞ ﻣﻮن ﮐﻲ راﺋﻴﻔﻞ ﺟﻮ ڌڪ ﻫﻨﻴﻮ‪.‬‬
‫ﺳﭝﻨﻲ ﺳﺎﻫﻪ ﺳﻜﻲ وﻳﻮ‪ ،‬ﻛﻨﻬﻦ ﻛﻮﻧﻪ ﭤﻲ ﮘﺎﻟﻬﺎﻳﻮ‪.‬‬
‫ﺳﻤﻮري ڊﭔﻲ ۾ ﺧﺎﻣﻮش ﻫﺌﻲ‬
‫”ﻟﻬﻲ اچ ﻫﻴﭟ!“ ﻫﻜﮍي ڌاڙﻳﻞ رﻳﮑﺎ ﮐﻲ ﭔﺎﻧﻬﻦ ﮐﺎن ﭘﻜﮍي ﺑﺮٿ ﺗﺎن ﻻﻫﻲ ورﺗﻮ‪.‬‬
‫رﻳﮑﺎ ﺟﻬﭩﻜﻮ ڏﺋﻲ ﮐﺎﻧﺌﺲ ﭔﺎﻧﻬﻦ ﮀﮇاﺋﻴﻨﺪي ﭼﻴﻮ‪“:‬ﮀﮇ ﻣﻮﻧﮑﻲ‪ ،‬ﻣﺎن ﭘﺎڻ ﺋﻲ ﭤﻲ ﻫﻼن‪“.‬‬
‫اﮘﻴﺎن اﮘﻴﺎن رﻳﮑﺎ ﻫﻠﮡ ﻟﮙﻲ ﭘﻮﻳﺎن ﭘﻮﻳﺎن ﻣﺎن‪ ،‬اﺳﺎن ﺟﻲ ﭘﻮﻳﺎن اﻫﻲ ﭔﺌﻲ ڌاڙﻳﻞ ﺑﻪ ﮔﺎڏي‪‬‬
‫ﻣﺎن ﻟﻬﻲ آﻳﺎ‪.‬‬
‫ﭘﻮ‪ ‬اﺳﺎن ﭼﺎرﺋﻲ رﻳﻞ ﺟﻮن ﭘﭩﮍﻳﻮن ﭘﺎر ﻛﺮي ﭔﻨﻲ‪ ‬ﺟﻲ وﻳﺠﻬﻮ ﮔﺬرﻧﺪڙ ﻫﻚ اوﻧﺪاﻫﻴﻦ‬
‫ﭘﻴﭽﺮي ﺗﻲ ﭘﻬﺘﺎﺳﻴﻦ ۽ ڌاڙﻳﻠﻦ ﺟﻲ ﭔﮅاﻳﻞ رﺳﺘﻲ ﺗﻲ ﻫﻠﮡ ﻟﮙﺎﺳﻴﻦ‪ .‬ﭤﻮري دﻳﺮ ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬رﻳﻞ‬
‫ﺟﻲ ﻫﻠﮡ ﺟﻮ آواز ﺑﻪ آﻳﻮ‪ ،‬ﻫﻠﻨﺪي ﻫﻠﻨﺪي ﻫﻮ‪ ‬ﺑﻪ اﺳﺎن ﮐﺎن دور ﭤﻲ وﺋﻲ‪ .‬ﺟﻨﻬﻦ ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬ﭼﭗ‬
‫ﭼﺎپ ﭤﻲ وﺋﻲ‪.‬‬
‫*‬
‫اوﻧﺪاﻫﻲ اﻳﺘﺮي ﻫﺌﻲ ﺟﻮ ﻫﭣ ﻧﻪ ڏﺳﻲ ﻫﭣ ﮐﻲ‪ .‬اﺳﺎن ﺑﻪ ﭼﭗ ﭼﺎپ ﻫﻠﻨﺪا ﭘﺌﻲ رﻫﻴﺎﺳﻴﻦ‪.‬‬
‫آﻫﺴﺘﻲ آﻫﺴﺘﻲ ﻣﻴﺪاﻧﻲ رﺳﺘﻮ ﺧﺘﻢ ﭤﻴﮡ ﻟﮙﻮ ۽ ﻧﻨﮃﻳﻮن ﻧﻨﮃﻳﻮن ڊﭔﻮن ۽ اﻧﻬﻦ ﺟﻲ ﭘﻮﻳﺎن‬
‫ﻧﻨﮃﻳﻮن ﻧﻨﮃﻳﻮن ﭨﻜﺮﻳﻮن ﻧﻈﺮ اﭼﮡ ﻟﮙﻴﻮن‪ ،‬ﺟﻦ ﺟﻮن ﭼﻨﻬﻨﺒﻴﺎرﻳﻮن ﭼﻮﭨﻴﻮن‪ ،‬ﻛﻨﻬﻦ آري‪‬‬
‫ﺟﻲ ڏﻧﺪن ﺟﻴﺎن اﻓﻖ ﺟﻲ ﺳﻴﻨﻲ ۾ ﮐﭙﻴﻞ ﻫﻴﻮن ۽ ﻛﭥﻲ ﻛﭥﻲ ﻛﻨﻬﻦ وڻ ﺟﻮ ﺧﺎﻛﻮ‪،‬‬
‫ﻛﻨﻬﻦ ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ ۽ ﺑﺎ ادب ﭼﻮﻛﻴﺪار ﺟﻴﺎن ﺑﻴﭡﻞ ﻧﻈﺮ ﭘﺌﻲ آﻳﻮ‪ .‬رﺳﺘﻮ ﺳﻮڙﻫﻦ ﭘﻴﭽﺮن ﺟﻲ‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﺷﻜﻞ ۾ ﻫﻮ‪ ،‬ﻛﮇﻫﻦ وادي‪ ‬ﺟﻲ دڙن‪ ،‬ﻛﮇﻫﻦ ﭘﻬﺎڙن‪ ،‬ﻛﮇﻫﻦ ﻛﻨﮉن وارن ﭔﻮڙن ﺟﻲ وچ‬
‫ﻣﺎن ﻧﺎﻧﮓ ﺟﻴﺎن ور وﻛﮍ‪.‬‬
‫ﻫﻠﻨﺪي ﻫﻠﻨﺪي ﻣﻮن رﻳﮑﺎ ﺟﻲ ﻫﭣ ﮐﻲ ﺟﻬﻠﻴﻮ‪ ،‬ﻫﻦ ﺟﻮ ﺑﺪن ڏﻛﻲ رﻫﻴﻮ ﻫﻮ‪ ،‬آﻫﺴﺘﻲ آﻫﺴﺘﻲ‬
‫ﻫﻦ ﺟﻲ ڏﻛﮣﻲ ﺑﻨﺪ ﭤﻲ وﺋﻲ ۽ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻫﭣ ﺟﻲ ﮔﺮﻣﻲ‪ ‬ﺳﺒﺐ ﻫﻦ ﺟﻮ ﻫﭣ ﺑﻪ ﻧﺮم ﻣﻼﺋﻢ‬
‫ﭤﻴﻨﺪو وﻳﻮ ﺗﺎن ﺟﻮ ﻛﻨﻬﻦ ﺟﺬﺑﻲ ﺗﺤﺖ ﺑﻠﻜﻞ ﻣﻴﮡ ﺟﻴﺎن ﭘﮕﻬﺮﺟﻲ وﻳﻮ‪ .‬ﻣﻮن ﮐﻲ اﺋﻴﻦ ﻟﮙﻮ‬
‫ﭴﮡ ﻫﻦ ﺟﻲ ۽ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻫﭣ ۾ ﺻﺪﻳﻮن ﭘﺮاﮢﻲ ﺟﺬﺑﻲ ﺟﻮ ﺳﻨﮕﻢ ﻫﺠﻲ‪ ،‬ﺟﻴﻜﻮ ﻫﺮ دور ۾‬
‫ﻧﺌﻮن ﺗﺎزو ﭤﻲ وﻳﻨﺪو آﻫﻲ‪.‬‬
‫ﭔﻪ ڌاڙﻳﻞ اﭨﻜﻞ وﻳﻬﻦ ﻗﺪﻣﻦ ﺗﻲ اﺳﺎن ﺟﻲ اﮘﻴﺎن ﭘﺌﻲ ﻫﻠﻴﺎ ۽ ﭔﻪ ڌاڙﻳﻞ اﺳﺎن ﺟﻲ ﭘﻮﻳﺎن‬
‫اﭨﻜﻞ ﭘﻨﺠﺎﻫﻪ واﻟﻦ ﺗﻲ ﻫﺌﺎ‪ .‬اﮘﻴﺎن ۽ ﭘﻮﻳﺎن‪ ،‬اوﻧﺪاﻫﻲ‪ ‬ﺳﺒﺐ ﭔﻨﻬﻲ ﭘﺎﺳﻦ ﮐﺎن‪ ،‬اﻫﻲ ﭔﺌﻲ‬
‫ﻛﻨﻬﻦ ڊﻳﭵﺎرﻳﻨﺪڙ ﭘﺎﮀﻮﻟﻦ ﺟﻴﺎن ﻧﻈﺮ اﭼﻲ رﻫﻴﺎ ﻫﺌﺎ‪.‬‬
‫ﻫﻠﻨﺪي ﻫﻠﻨﺪي ﻣﻮن رﻳﮑﺎ ﺟﻲ ﻛﻦ ۾ ﺳﺴﭙﺲ ﻛﻨﺪي ﭼﻴﻮ‪“:‬اﮘﻴﺎن ﻫﻠﻲ ﺟﺘﻲ ﻣﺎن ﻣﻨﺎﺳﺐ‬
‫ﺳﻤﺠﻬﻨﺪس‪ ،‬ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ﻫﭣ ﮐﻲ زور ﺳﺎن دﭔﺎﺋﻴﻨﺪس‪ ،‬ﺗﻮن ﻫﻜﺪم ﻣﻮن ﺳﺎن ﻫﻠﻲ ﭘﺌﺠﺎن‪“.‬‬
‫رﻳﮑﺎ ﺑﻪ ﻫﻠﻜﻲ آواز ۾ ﭼﻴﻮ‪“:‬ﻫﻲ اﺳﺎن ﺟﻲ اﮘﻴﺎن ﭘﻮﻳﺎن ﭔﻨﻬﻲ ﭘﺎﺳﻦ ﮐﺎن ﭘﻴﺎ اﭼﻦ‪“.‬‬
‫ﻣﻮن ﭼﻴﻮ‪“:‬ﻫﻲ ڌاڙﻳﻞ اﮘﻴﺎن ﭘﻮﻳﺎن ﺿﺮور آﻫﻦ‪ ،‬ﺳﺎﭴﻲ ﮐﺎﭔﻲ ﻧﻪ آﻫﻦ ۽ رﺳﺘﻮ ﺑﻪ ﺟﺎﺑﻠﻮ ﭤﻴﻨﺪو‬
‫ﭘﻴﻮ وﭸﻲ‪ ،‬ان ﻛﺮي ﻛﻨﻬﻦ ﻣﻮڙ وٽ اﻫﻲ اﺳﺎن ﮐﻲ ڏﺳﻲ ﻧﻪ ﺳﮕﻬﻨﺪا‪ ،‬ﺑﺲ اﻫﻮ ﺋﻲ ﻣﻮﻗﻌﻮ‬
‫آﻫﻲ‪“.‬‬
‫رﻳﮑﺎ ﺧﺎﻣﻮش ﭤﻲ وﺋﻲ‪ .‬اﺳﺎن ﭔﺌﻲ ﭼﭗ ﭼﺎپ ﻫﻠﻨﺪا رﻫﻴﺎﺳﻴﻦ‪ .‬اﭨﻜﻞ اڌ ﻛﻼڪ ﮐﺎﻧﭙﻮ‪‬‬
‫ﺑﺎﻗﺎﻋﺪي ﺟﺎﺑﻠﻮ رﺳﺘﻮ ﺷﺮوع ﭤﻲ وﻳﻮ ۽ ﺟﻬﻨﮕﻞ ﮔﻬﺎﭨﻮ ﭤﻴﻨﺪو وﻳﻮ‪ .‬ﻣﻨﻬﻨﺠﻮن اﮐﻴﻮن آﻫﺴﺘﻲ‬
‫آﻫﺴﺘﻲ اوﻧﺪاﻫﻲ‪ ‬ﺟﻮن ﻋﺎدي ﭤﻲ وﻳﻮن ﻫﻴﻮن ۽ ﻣﺎن ﻫﺮ ﻟﻤﺤﻲ‪ ،‬ﻣﻮﻗﻌﻲ ﺟﻲ ﺗﻼش ۾‬
‫ﻫﻮس‪ .‬ﭘﺮ ﭘﻬﺎڙي رﺳﺘﻮ ﺷﺮوع ﭤﻴﻨﺪي ﺋﻲ ﭼﺌﻨﻲ ڌاڙﻳﻠﻦ ﭘﻨﻬﻨﺠﻮ ﻣﻔﺎﺻﻠﻮ وڌاﺋﻲ ﮀﮇﻳﻮ ۽‬
‫ﻧﻈﺮون ﺑﻪ اﺳﺎن ۾ ﺋﻲ ﮐﭙﺎﺋﻲ ﻫﻠﮡ ﻟﮙﺎ‪ ،‬ﻛﺠﻬﻪ ﺗﻪ ﺷﺎﻳﺪ اﺳﺎن ﺟﻲ ﻫﻦ رﺳﺘﻲ ﮐﺎن اﮢﻮاﻗﻔﻴﺖ‬
‫ﺟﻲ ﻛﺮي اﺳﺎن ﮐﺎن ﭘﺮي ﭘﺮي ﭤﻲ ﻫﻠﻴﺎ ﻳﺎ ﺷﺎﻳﺪ اﻫﻲ ﭘﺎڻ ان ﻋﻼﺋﻘﻲ ﮐﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻮ ﻋﻼﺋﻘﻮ‬
‫ﺳﻤﺠﻬﻲ وڏي اﻋﺘﻤﺎد ﺳﺎن ﭘﺌﻲ ﻫﻠﻴﺎ‪.‬‬
‫آﺧﺮﻛﺎر اﻧﻬﻦ ﺟﻲ اﻫﺎﺋﻲ ﺿﺮورت ﮐﺎن وڌﻳﻚ ﺧﻮد اﻋﺘﻤﺎدي اﺳﺎن ﺟﻲ ﻛﻢ اﭼﻲ وﺋﻲ‪.‬‬
‫اﺳﺎن ﺟﻲ اﮘﻴﺎن ﻫﻚ اﻫﮍو ﻣﻮڙ آﻳﻮ ﺟﻮ اﮘﻴﺎن ﭘﻮﻳﺎن وارا ﭼﺎرﺋﻲ ڌاڙﻳﻞ ﻧﻈﺮ ﻛﻮﻧﻪ ﭤﻲ آﻳﺎ‪،‬‬
‫ﭘﺮ اﻫﻮ ﺻﺮف ﭼﻨﺪ ﮔﻬﮍﻳﻦ ﻻ‪ ‬ﻫﻮ ۽ اﻧﻬﻦ ﭼﻨﺪ ﮔﻬﮍﻳﻦ ۾ ﺋﻲ ﻣﻮن ﮐﻲ ﻓﻴﺼﻠﻮ ﻛﺮﮢﻮ ﻫﻮ‪.‬‬
‫ﻣﻮڙ ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬ﻣﭥﺎﻧﻬﻴﻦ ﻫﺌﻲ ۽ ان ﮐﻲ ﻫﻜﺪم ﻃﺌﻲ ﻛﺮي ﻧﻪ ﭘﻴﻮ ﺳﮕﻬﺠﻲ‪ ،‬ﻫﻴﭟ وري‬
‫ﺑﻠﻜﻞ ﻻﻫﻲ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﻣﻤﻜﻦ آﻫﻲ ﻛﺎ اوﻧﻬﻲ ﮐﮇ ﻫﺠﻲ! ﻛﻴﺘﺮي اوﻧﻬﻲ‪ ،‬ان ﺟﻮ اﻧﺪازو رات‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﺟﻲ ان اوﻧﺪاﻫﻲ‪ ‬۾ ﻛﺮڻ ﻣﺸﻜﻞ ﻫﻮ‪ .‬ﻣﻮن ﻫﻜﺪم رﻳﮑﺎ ﺟﻮ ﻫﭣ دﭔﺎﻳﻮ‪ .‬رﻳﮑﺎ ﻫﻜﺪم‬
‫ﭼﻮﻛﺲ ﭤﻲ وﺋﻲ‪ .‬اﺳﺎن ﭔﺌﻲ ﺳﺎﭴﻲ ﭘﺎﺳﻲ واري ﻛﻨﮉ ﮐﺎن ﻫﻴﭟ ﮐﮇ ۾ ﭨﭙﻲ ﭘﻴﺎﺳﻴﻦ‪.‬‬
‫ﭘﻬﺮﻳﻦ ﭼﻨﺪ ﻟﻤﺤﻦ ۾ ﺗﻪ اﺳﺎن اﺋﻴﻦ ﺳﻤﺠﻬﻴﻮ ﭴﮡ اﺳﺎن ﻫﻮا ۾ ﻟﮍﻛﻲ ﭘﻴﺎ آﻫﻴﻮن‪ .‬ﭘﺮ ﭘﻮ‪‬‬
‫ﺧﻮش ﻗﺴﻤﺘﻲ‪ ‬ﺳﺎن ﭔﺌﻲ زﻣﻴﻦ ﺗﻲ وﮀﺎﻳﻞ ﻫﻚ ﻧﺮم ۽ ﮔﻬﺎﭨﻲ ول ﺗﻲ وﭸﻲ ﻛﺮﻳﺎﺳﻴﻦ‪.‬‬
‫ﻫﻜﮍو ﺳﻴﻬﮍ ﺟﻴﻜﻮ اﺗﻲ ﻟﻜﻞ ﻫﻮ‪ ،‬ﺳﻮ ﮔﻬﭕﺮاﺋﺠﻲ ﺟﻬﻨﮕﻞ ﺟﻲ ﭘﺎﺳﻲ ﻫﻠﻴﻮ وﻳﻮ‪.‬‬
‫اﺳﺎن ﺟﻲ ﭘﻮﻳﺎن ﭘﻮﻳﺎن آواز اﭼﮡ ﻟﮙﺎ‪ ،‬ﮔﻮڙ وڌﻧﺪو وﻳﻮ‪ .‬اﺳﺎن ان ﮔﻮڙ ﮐﺎن ﭘﺮي ﭤﻴﮡ ﭘﺌﻲ‬
‫ﭼﺎﻫﻴﻮﺳﻴﻦ‪ ،‬ان ﻛﺮي ﻟﮙﭝﮗ ڊوڙﻧﺪا ﭤﻲ وﻳﺎﺳﻴﻦ‪ .‬ﭘﻮ‪ ‬ﭘﻮﻳﺎن روﺷﻨﻲ ﻧﻈﺮ اﭼﮡ ﻟﮙﻲ‪ ،‬ﺟﺎ‬
‫وﮢﻦ ۽ اﻧﻬﻦ ﺟﻲ ﭘﻨﻦ ﺗﻲ ﭘﻮڻ ﻟﮙﻲ‪.‬‬
‫اﻳﺘﺮي ۾ ﺷﺎﻳﺪ ڌاڙﻳﻠﻦ ﮐﻲ ﺧﺒﺮ ﭘﺌﺠﻲ وﺋﻲ ﻫﺌﻲ ﺗﻪ اﺳﺎن ﻣﻮڙ ﺟﻲ ﻣﭥﻴﻦ ﺣﺼﻲ ﺗﺎن ﻧﻪ ﭜﮙﺎ‬
‫آﻫﻴﻮن ﭘﺮ ﻫﻴﭟ ﻻﻫﻲ‪ ‬۾ ﭨﭙﻲ وﻳﺎ آﻫﻴﻮن‪ .‬ﻫﻨﻦ ﺑﻪ اﺳﺎن ﮐﻲ ﮘﻮﻟﻬﮡ ﺟﻮ اﻫﻮ ﺋﻲ رﺳﺘﻮ اﺧﺘﻴﺎر‬
‫ﻛﻴﻮ ﭘﺮ ﭘﻮ‪ ‬ﺑﻪ ﻫﻨﻦ ۽ اﺳﺎن ﺟﻲ وچ ۾ ﻫﻚ ڏﻳﮃ ﻣﻨﭧ ﺟﻴﺘﺮو ﻣﻔﺎﺻﻠﻮ ﺗﻪ ﻫﻴﻮ ﺋﻲ‪.‬‬
‫ﭘﻮ‪ ‬ﺑﻪ ﻣﻮن اﻧﺪازوﻟﮙﺎﻳﻮ ﺗﻪ اﺳﺎن ﺟﻲ ﻻ‪ ‬ﻫﻲ ﺟﻬﻨﮓ ﻧﺌﻮن آﻫﻲ ۽ ﻫﻨﻦ ﻻ‪ ‬ﺳﺎﻟﻦ ﮐﺎن ڏﭠﻞ‪.‬‬
‫ﻫﻮ ﺟﻠﺪ ﺋﻲ اﺳﺎن ﮐﻲ ﺟﻬﻠﻲ وﭠﻨﺪا‪ .‬ﮀﺎ ﻛﺮڻ ﮔﻬﺮﺟﻲ؟ دﻣﺎغ ڏاڍو ﺗﻴﺰي‪ ‬ﺳﺎن ﻛﻢ ﻛﺮڻ‬
‫ﻟﮙﻮ‪ .‬اﮘﻴﺎن ﭘﻮﻳﺎن ڏﺳﻲ آﺧﺮﻛﺎر ﻣﻮن وﮢﻦ ﺟﻲ ﺟﻬﮙﭩﻲ ﮐﻲ ڏﺳﻲ ورﺗﻮ ﺗﻪ ﻣﻮن رﻳﮑﺎ ﮐﻲ‬
‫ﭼﻴﻮ‪:‬‬
‫”ﺗﻮن وڻ ﺗﻲ ﭼﮍﻫﻲ ﺳﮕﻬﻴﻦ ﭤﻲ؟“‬
‫رﻳﮑﺎ آﻫﺴﺘﮕﻲ‪ ‬ﺳﺎن ﭼﻴﻮ‪“:‬ﻫﺎ!“‬
‫”ﺗﻪ ﻫﻦ وڻ ﺗﻲ ﭼﮍﻫﻲ وڃ‪“.‬‬
‫ﻣﻮن ﻫﻚ ﮔﻬﺎﭨﻲ وڻ ڏاﻧﻬﻦ اﺷﺎرو ﻛﻨﺪي ﭼﻴﻮ‪.‬‬
‫ﻫﻮ‪ ‬ﻛﻨﻬﻦ ﭔﻠﻲ‪ ‬واﻧﮕﺮ وڻ ﺗﻲ ﭼﮍﻫﻲ وﺋﻲ ۽ ﻣﭥﻲ ﮔﻬﺎﭨﻴﻦ ﺷﺎﺧﻦ ۾ ﮔﻢ ﭤﻲ وﺋﻲ‪.‬‬
‫ﻣﺎن ﺑﻪ ان وڻ ﺗﻲ ﭼﮍﻫﮡ ﻟﮙﺲ‪ .‬ﭔﺎﻧﻬﻮن ﺑﻪ ﮀﻠﺠﻲ وﻳﻮن ﺗﻪ ﭨﻨﮕﻮن ﺑﻪ ﮀﺎﻛﺎڻ ﺗﻪ ﻣﺎن وﮢﻦ ﺗﻲ‬
‫ﭼﮍﻫﮡ ﺟﻮ ﻋﺎدي ﻛﻮﻧﻪ ﻫﻮس‪ .‬ﭘﻮ‪ ‬ﺑﻪ ﻛﻮﺷﺶ ﻛﺮي وڻ ﺗﻲ ﭼﮍﻫﻲ وﭸﮡ ۾ ﻛﺎﻣﻴﺎب ﭤﻲ‬
‫وﻳﺲ ۽ رﻳﮑﺎ ﺟﻲ وﻳﺠﻬﻮ ﻫﻚ ﭨﺎري‪ ‬ﺗﻲ وﭸﻲ وﻳﭡﺲ‪ .‬دل ڌڪ ڌڪ ﻛﺮي رﻫﻲ ﻫﺌﻲ ۽‬
‫ﺳﺎﻫﻪ ﺑﻪ ﭼﮍﻫﻲ وﻳﻮ ﻫﻮ‪.‬‬
‫ﺑﺲ اﺋﻴﻦ ﺳﻤﺠﻬﻮ ﺗﻪ ﻣﺸﻜﻞ ﺳﺎن اڌ ﻛﻼڪ ﻣﺲ ﮔﺬرﻳﻮ ﻫﻮﻧﺪو ﺟﻮ ڌاڙﻳﻞ وﮢﻦ ﺟﻲ اﻧﻬﻲ‪‬‬
‫ﺟﻬﮙﭩﻲ ﺟﻲ آﺳﭙﺎس روﺷﻨﻲ ﻛﻨﺪي ﮔﺬري وﻳﺎ‪ ،‬ﭘﺮ وﮢﻦ ﺟﻮ اﻫﻮ ﺟﻬﮙﭩﻮ اﻳﺘﺮو ﺗﻪ ﮔﻬﺎﭨﻮ ۽‬
‫ﭘﻨﻦ ﺳﺎن ﺟﻬﻨﺠﻬﻴﻞ ﻫﻮ ﺟﻮ اﻧﻬﻦ ﺟﻲ روﺷﻨﻲ اﺳﺎن ﺗﻲ ﭘﺌﺠﻲ ﻧﻪ ﺳﮕﻬﻲ‪ .‬ﭤﻮري دﻳﺮ ﻫﻮ‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﻫﻴﮇاﻧﻬﻦ ﻫﻮڏاﻧﻬﻦ ﻧﻬﺎرﻳﻨﺪا رﻫﻴﺎ ﭘﻮ‪ ‬اﮘﺘﻲ وڌي وﻳﺎ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﮔﻬﮍﻳﻦ ﮐﺎن ﭘﻮ‪ ‬ﺟﻬﻨﮕﻞ ۾ ﺳﻨﺎﭨﻮ‬
‫ﮀﺎﻧﺌﺠﻲ وﻳﻮ ۽ ﻫﻨﻦ ﺟﻲ روﺷﻨﻲ‪ ‬ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬ﺗﻪ ﭴﮡ ﺗﺎرﻳﻜﻲ وڌﻳﻚ ﮔﻬﺮي ﭤﻲ وﺋﻲ‪.‬‬
‫”ﺑﭽﻲ وﻳﺎﺳﻴﻦ‪ “.‬رﻳﮑﺎ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﺟﻮ ﺳﺎﻫﻪ ﮐﻨﻴﻮ‪.‬‬
‫”ﺑﭽﻲ ﺗﻪ وﻳﺎﺳﻴﻦ‪ ،‬ﭘﺮ ﻫﻦ اﻧﮅﻳﺮي ۾ وﻳﻨﺪاﺳﻴﻦ ﻛﻴﮇاﻧﻬﻦ؟ رﺳﺘﻮ ﺗﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺋﻲ ﻧﻪ آﻫﻲ!“‬
‫رﻳﮑﺎ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪” :‬ﺟﻨﻬﻦ رﺳﺘﻲ ﺳﺎن آﻳﺎ ﻫﺌﺎﺳﻴﻦ‪ ،‬ان ﺋﻲ رﺳﺘﻲ ﺳﺎن واﭘﺲ ﻫﻠﻨﺪاﺳﻴﻦ‪“.‬‬
‫ﻣﻮن ﭼﻴﻮ‪“:‬ڌاڙﻳﻞ اﻳﺘﺮا ﭼﺮﻳﺎ ﻧﻪ آﻫﻦ! اﻧﻬﻦ ﻫﻜﮍي ﺳﺎﭤﻲ‪ ‬ﮐﻲ ﺿﺮور ﭘﻮﻳﺎن ﻣﻮﻛﻠﻴﻮ‬
‫ﻫﻮﻧﺪو‪“.‬‬
‫رﻳﮑﺎ ﭼﻴﻮ‪“:‬ﺗﻪ رات ﻫﻦ وڻ ﺗﻲ ﺋﻲ ﭤﺎ ﮔﺬاري وﭠﻮن‪ ،‬ﺻﺒﺢ ﭤﻴﻨﺪي ﺋﻲ ﻫﻴﭟ رﺳﺘﻮ ﮘﻮﻟﻬﻲ‬
‫وﭠﻨﺪاﺳﻴﻦ‪“.‬‬
‫ﻣﻮن ﭼﻴﻮ‪“:‬ﺻﺒﺢ ﺟﻮ‪ ،‬اﺳﺎن ﮐﻲ ﮘﻮﻟﻬﮡ ﺟﻲ ﻫﻨﻦ ﮐﻲ ﺑﻪ آﺳﺎﻧﻲ ﭤﻴﻨﺪي‪“.‬‬
‫رﻳﮑﺎ ﺧﺎﻣﻮش ﭤﻲ وﺋﻲ‪ ،‬ﭤﻮري وﻗﻔﻲ ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪“:‬ﺗﻪ ﺗﻮن ﮀﺎ ﭤﻮ ﭼﺎﻫﻴﻦ؟“‬
‫اﺳﺎن ﭔﺌﻲ وڻ ﺗﻲ وﻳﭡﻲ آﻫﺴﺘﻲ آﻫﺴﺘﻲ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻛﺮي رﻫﻴﺎ ﻫﺌﺎﺳﻴﻦ‪ ،‬ﻫﻦ ﺟﻮ ﺳﻮال ﭔﮅي‬
‫ﻣﺎن ﺳﻮﭼﻲ ﭼﻮڻ ﻟﮙﺲ‪“:‬ﻫﺎﮢﻲ ﺗﻪ ﻣﺎن اﻫﻮ ﺳﻮﭼﻲ رﻫﻴﻮ آﻫﻴﺎن ﺗﻪ ﻫﻨﻦ ڌاڙﻳﻠﻦ ﮐﻲ ﻛﻴﺌﻦ‬
‫ﺧﺒﺮ ﭘﺌﻲ ﺗﻪ اﺳﺎن ﭔﺌﻲ ﻫﻦ ﮔﺎڏي‪ ‬۾ ﺳﻔﺮ ﻛﺮي رﻫﻴﺎ آﻫﻴﻮن؟ ﻫﻨﻦ ﮐﻲ ﭔﮅاﺋﮡ وارو ﻛﻴﺮ ﭤﻮ‬
‫ﭤﻲ ﺳﮕﻬﻲ؟“‬
‫رﻳﮑﺎ ﭼﻴﻮ‪“:‬ﻫﺠﻲ ﻧﻪ ﻫﺠﻲ‪ ،‬اﻫﺎ ﺳﭵﻲ ﻛﺎرﺳﺘﺎﻧﻲ اﻧﻬﻦ ﭔﻨﻬﻲ راﻫﻜﻦ ﺟﻲ آﻫﻲ‪ .‬ﻣﻤﻜﻦ آﻫﻲ‬
‫اﻧﻬﻦ ﺟﻮ ﻛﻮ ﺟﺎﺳﻮس ﺷﻬﭙﺎرا واري ﺳﺮا‪ ‬۾ ﻣﻮﺟﻮد ﻫﺠﻲ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ اﺳﺎن ﮐﻲ ڏﺳﻲ ورﺗﻮ‬
‫ﻫﺠﻲ ۽ اﺳﺎن ﺟﻮ ﭘﻴﮁﻮ ﻛﻴﻮ ﻫﺠﻲ ۽ ﻣﻤﻜﻦ آﻫﻲ ﺗﻪ ڌاڙﻳﻠﻦ ﮐﻲ ﺑﻪ ان ﺋﻲ ﭔﮅاﻳﻮ ﻫﺠﻲ‪ ،‬ﻧﻪ‬
‫ﺗﻪ ﭔﻴﻮ ﻛﻴﺮ ﭤﻲ ﺳﮕﻬﻲ ﭤﻮ؟“‬
‫”ﭘﺮ ﻫﻦ اﺋﻴﻦ ﮀﻮ ﻛﻴﻮ؟“‬
‫”ﭤﻲ ﺳﮕﻬﻲ ﭤﻮ راوت آزاد ﭤﻲ وﻳﻮ ﻫﺠﻲ‪ ،‬ﭤﻲ ﺳﮕﻬﻲ ﭤﻮ راوت ﺟﻲ ﭼﻮڻ ﺗﻲ اﺋﻴﻦ ﭤﻴﻮ‬
‫ﻫﺠﻲ! ﻳﺎ ﭤﻲ ﺳﮕﻬﻲ ﭤﻮ راوت اﭸﺎ ﻗﻴﺪ ﻫﺠﻲ ﭘﺮ ﻫﻦ ﺟﻲ ﻧﻈﺮﺑﻨﺪي اﻧﻬﻦ ﮐﻲ ﺑﺮي ﻟﮙﻲ ﻫﺠﻲ‬
‫۽ اﻧﻬﻦ اﻧﺘﻘﺎم وﭠﮡ ﻻ‪ ‬اﺋﻴﻦ ﻛﻴﻮ ﻫﺠﻲ!“‬
‫ﻣﺎن ﺳﻮﭼﻴﻨﺪو رﻫﻴﺲ‪ .‬رﻳﮑﺎ ﺟﻲ دﻟﻴﻞ ۾ وزن ﻫﻮ‪ .‬ان ﮐﺎﻧﺴﻮا‪ ‬ﻣﻮﻧﮑﻲ ﭔﻴﻮ ﻛﻮ ﻣﻌﻘﻮل‬
‫ﺳﺒﺐ ﻧﻈﺮ ﻛﻮﻧﻪ آﻳﻮ‪ ،‬ﭘﺮ ﺟﻴﺌﻦ ﺑﻪ ﻫﺠﻲ ﻣﻌﺎﻣﻠﻮ اﻧﺘﻬﺎﺋﻲ ﭘﻴﭽﻴﺪو ﻫﻮ‪ .‬ﭘﻮﻳﺎن ﺳﺮﭜﻨﻲ ﺟﻲ‬
‫وادي‪ ‬۾ ﮀﺎ ﭤﻲ رﻫﻴﻮ ﻫﻮ؟ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ دل ۾ ﻋﺠﻴﺐ وﺳﻮﺳﺎ ﭘﻴﺪا ﭤﻲ رﻫﻴﺎ ﻫﺌﺎ‪ .‬اﺳﺎن ﮐﻲ‬
‫اﻳﺘﺮو ﺟﻠﺪي اﺗﺎن ﻧﻜﺮڻ ﻧﻪ ﮐﭙﻲ ﻫﺎ! ﻟﮙﻮ ﭘﺌﻲ ﺗﻪ ﺳﺮوﺟﺎ دﻳﻮي ﺧﻄﺮي ۾ آﻫﻲ؟‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﻣﻮن ﺟﮇﻫﻦ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ وﺳﻮﺳﻦ ﺟﻮ اﻇﻬﺎر رﻳﮑﺎ ﺳﺎن ﻛﻴﻮ ﺗﻪ ﻫﻮ‪ ‬اداس ﭤﻲ وﺋﻲ‪ ،‬ﭼﻮڻ‬
‫ﻟﮙﻲ‪“:‬ﺗﻮن ﭼﺎﻫﻴﻦ ﻫﺎ ﺗﻪ اﺗﻲ ﺗﺮﺳﻲ ﭘﻴﻮ ﺳﮕﻬﻴﻦ! ﭘﺮ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻻ‪ ‬وڌﻳﻚ ﺗﺮﺳﮡ ﻣﻤﻜﻦ ﻧﻪ‬
‫ﻫﻮ‪ ،‬ﺗﻮن ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﺧﺎوﻧﺪ ﮐﻲ ﻧﻪ ﭤﻮ ﺳﭹﺎﮢﻴﻦ ان ﻣﻮن ﮐﻲ ﻣﻮﭨﮡ ﺟﻲ ﺟﺎ ﺗﺎرﻳﺦ ڏﻧﻲ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ان‬
‫ﺗﻲ ﻣﻮن ﻻ‪ ‬ﭘﻬﭽﮡ ﺿﺮوري ﻫﻮ ورﻧﻪ ﻫﻮ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﮐﻞ ﻻﻫﻲ ﮀﮇي ﻫﺎ!“‬
‫”ﺗﻪ ﮀﺎ ﭤﻴﻮ ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ﮐﻞ ﺋﻲ ﺗﻪ ﻻﻫﻲ ﻫﺎ ﻧﻪ! ﭔﻴﻮ ﮀﺎ ﻛﺮي ﻫﺎ؟“‬
‫ﻫﻜﮍو ﮐﮍﻛﻮ ﭤﻴﻮ‪ ،‬ﻫﻴﭟ ﻫﻜﮍو ﺟﻬﻨﮕﻠﻲ ﺟﺎﻧﻮر ڊوڙﻧﺪي ﮔﺬرﻳﻮ‪ ،‬ﭘﻮ‪ ‬وري ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ‬
‫ﮀﺎﻧﺌﺠﻲ وﺋﻲ‪ .‬ﭘﺮ وري ان ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ‪ ‬دوران ﻛﻨﻬﻦ آﮐﻴﺮي ﻣﺎن ﻛﻨﻬﻦ ﭘﮑﻲ‪ ‬ﺟﻲ ﭘﺮن‬
‫ﭰﮍﻛﺎﺋﮡ ﺟﻮ آواز آﻳﻮ ۽ ان ﺋﻲ وﻗﺖ ﻛﭥﻲ ﻛﻨﻬﻦ ﮔﺪڙ اوﻧﺎڙ ﻛﺌﻲ‪ ،‬ﺳﺎڻ ﺳﺎڻ ﻛﻨﻬﻦ ﭔﺌﻲ‬
‫ﻫﻨﮅان‪ ،‬ﻛﺠﻬﻪ ﭔﻴﻦ ﮔﺪڙن ﺑﻪ اوﻧﺎڙون ﻛﻴﻮن‪ ،‬ﭘﻮ‪ ‬ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ ﮀﺎﻧﺌﺠﻲ وﺋﻲ‪ .‬ان ﺳﻨﺎﭨﻲ ۾‬
‫ﭔﻮڙن ۾ ﻟﻜﻞ ڏﻳﮇرن ﺟﻮ آواز ﺗﻴﺰ ﭤﻲ وﻳﻮ‪ ،‬ﭘﺮ اﻧﻬﻦ ﺟﻲ ﭨﺮﭨﺮ ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ‪ ‬ﺟﻮ ﻫﻚ ﺣﺼﻮ‬
‫ﭘﺌﻲ ﻟﮙﻲ‪ ،‬ﭴﮡ ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ اﻧﻬﻦ ﺟﻲ آواز ﺗﻲ آﻫﺴﺘﻲ آﻫﺴﺘﻲ ﺳﺎﻫﻪ ﮐﮣﻲ رﻫﻲ ﻫﺌﻲ‪.‬‬
‫ﺳﻮﭼﻲ ﻣﻮن رﻳﮑﺎ ﮐﻲ ﭼﻴﻮ‪“:‬ﺳﺞ اﭜﺮڻ ﮐﺎن اڳ ۾ ﺋﻲ اﺳﺎﻧﮑﻲ ﻣﻮﭨﻲ ﺷﻬﭙﺎرا ﭘﻬﭽﻲ وﭸﮡ‬
‫ﮔﻬﺮﺟﻲ‪ ،‬ﻫﻲ ﻋﻼﺋﻘﻮ ڌاڙﻳﻠﻦ ﺟﻮ آﻫﻲ‪ ،‬ان ﻛﺮي ﻣﺎن ﺳﻤﺠﻬﺎن ﭤﻮ ﺗﻪ ڏﻳﻨﻬﻦ ﺟﻲ روﺷﻨﻲ‪ ‬۾‬
‫ﻧﻜﺮڻ ﺑﺪران رات ﺟﻲ اوﻧﺪاﻫﻲ اﺳﺎن ﺟﻲ ﻻ‪ ‬زﻳﺎده ﻣﺤﻔﻮظ رﻫﻨﺪي‪ ،‬ان ﻛﺮي اﺳﺎن ﮐﻲ‬
‫ﺟﻴﺘﺮو ﺑﻪ ﺳﻔﺮ ﻛﺮﮢﻮ آﻫﻲ‪ ،‬اﻫﻮ رات ﺟﻲ اﻧﮅﻳﺮي ۾ ﻛﺮﮢﻮ ﭘﻮﻧﺪو ﻧﻪ ﺗﻪ ڏﻳﻨﻬﻦ ﺟﻲ‬
‫ﺳﻮﺟﻬﺮي ۾ اﺳﺎن ﺟﻬﻠﺠﻲ ﭘﻮﻧﺪاﺳﻴﻦ‪“.‬‬
‫رﻳﮑﺎ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪“:‬ﺟﻴﻜﺮ ﺗﻮﮐﻲ ﺟﻴﺮآﺑﺎد ﺟﻲ رﺳﺘﻲ ﺟﻲ ُﺳﮅ ﻫﺠﻲ ﻫﺎ! اﭠﻦ ﺟﻮ رﺳﺘﻮ ﺗﻪ ﻣﻮن‬
‫ﮐﻲ ﺑﻪ ﻣﻌﻠﻮم آﻫﻲ‪ ،‬ﭘﺮ ﻫﻦ وﻗﺖ اﺳﺎن ﻛﭥﻲ آﻫﻴﻮن! ﻛﺎ ﺑﻪ ﺧﺒﺮ ﻛﺎﻧﻪ ﭤﻲ ﭘﻮي‪“.‬‬
‫”ﺗﻪ ﭘﻮ‪ ‬ﺗﻪ اﻫﻮ ﺋﻲ ﺑﻬﺘﺮ آﻫﻲ ﺗﻪ واﭘﺲ ﺷﻬﭙﺎرا ﻣﻮﭨﻲ ﻫﻠﻮن‪ ،‬آﻫﺴﺘﻲ آﻫﺴﺘﻲ‪ ،‬ﺳﻨﭝﺎﻟﻲ‬
‫ﺳﻨﭝﺎﻟﻲ‪ ،‬ﻧﻜﺮي ﻫﻠﻨﺪاﺳﻴﻦ رﻳﮑﺎ‪“.‬‬
‫”ﺟﻴﺌﻦ ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﺮﺿﻲ!“‬
‫”ﺗﻪ ﭘﻮ‪ ‬ﻫﻴﭟ ﻟﻬﻪ ﺗﻪ واﭘﺲ ﻫﻠﮡ ﺟﻮ ﻛﻮ رﺳﺘﻮ ﮘﻮﻟﻬﻲ ﭤﺎ وﭠﻮن‪“.‬‬
‫رﻳﮑﺎ اﺣﺘﻴﺎط ﺳﺎن وڻ ﺗﺎن ﻫﻴﭟ ﻟﭥﻲ‪ ،‬ﻫﻴﭟ ڌم ﺟﻮ آواز ﭤﻴﻮ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﮐﺎن ﭘﻮ‪ ‬ﻣﺎن ﺑﻪ وڻ ﺗﺎن‬
‫ﻟﻬﻲ آﻳﺲ‪.‬‬
‫ﻫﻴﭟ ﻟﻬﻨﺪي ﮀﺎ ڏﺳﺎن ﺗﻪ ﻫﻜﮍو ڌاڙﻳﻞ رﻳﮑﺎ ﺟﻲ ﻣﻨﻬﻦ ﺗﻲ ﻫﭣ رﮐﻴﻮ ﺳﻨﺪس ﭔﻨﻬﻲ ﭔﺎﻧﻬﻦ‬
‫ﮐﻲ ﺟﻬﻠﻲ ﺟﻜﮍي ﺑﻴﭡﻮ آﻫﻲ ۽ رﻳﮑﺎ ﭘﺎڻ ﮀﮇاﺋﮡ ﺟﻲ ﻛﻮﺷﺶ ﻛﺮي رﻫﻲ آﻫﻲ‪.‬‬
‫ﻣﺎن ﻟﭥﺲ ﺗﻪ ﭔﺌﻲ ڌاڙﻳﻞ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﺳﻴﻨﻲ ﺗﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ راﺋﻴﻔﻞ ﺗﺎﮢﻲ ورﺗﻲ‪.‬‬
‫*‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﻫﻦ ﺟﻲ ﺳﺨﺖ ۽ ﻧﻔﺮت ڏﻳﺎرﻳﻨﺪڙ ﭼﻬﺮي ﺗﻲ ﮔﻬﺎﭨﻴﻮن ﭜﺮون ﻫﻴﻮن‪ ،‬ﺟﻦ ﺟﻲ ﻫﻴﭡﺎن ﮘﺎڙﻫﻴﻦ‬
‫ڏوﻧﺮن وارﻳﻮن اﮐﻴﻮن‪ .‬ﺳﻮڙﻫﻲ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ‪ ،‬ﭤﻠﻬﺎ ﭼﭗ ۽ ﻣﻀﺒﻮط ۽ وﻳﻜﺮو ﺳﻴﻨﻮ‪ .‬ﻛﻨﻦ ﺟﻲ‬
‫ﻫﻴﭡﺎن ﮘﻠﻦ ﺗﺎﺋﻴﻦ ﭘﮑﮍﻳﻞ ﻧﻮڙي‪ ‬واﻧﮕﺮ وﭨﻴﻞ ﮔﻬﺎﭨﻴﻮن ﻣﮁﻮن‪ .‬ﻫﻮ ﭘﻴﺮن ﮐﺎن ﻧﻬﻦ ﺟﻲ‬
‫ﭼﻮﭨﻲ‪ ‬ﺗﺎﺋﻴﻦ ﭘﻜﻮ ﭘﻜﻮ ڌاڙﻳﻞ ﻧﻈﺮ اﭼﻲ رﻫﻴﻮ ﻫﻮ‪ .‬ﺳﻨﺪس ﺟﺴﻢ ﮐﻲ ڏﺳﻲ ﻟﮙﻮ ﭘﺌﻲ ﺗﻪ ان‬
‫اﻛﻴﻠﻲ ﺷﺨﺺ ۾ ﮔﻬﭧ ۾ ﮔﻬﭧ ﭘﻨﺠﻦ ﻣﺎﮢﻬﻦ ﺟﻲ ﻃﺎﻗﺖ ﻫﻮﻧﺪي‪ .‬ﻫﻦ ﺟﻲ ﺳﺎﭴﻲ ۽ ﮐﺎﭔﻲ‬
‫ﭘﺎﺳﻲ ﭔﻪ ﺑﺎڊي ﮔﺎرڊ ﺑﻴﭡﺎ ﻫﺌﺎ‪ ،‬ﺟﻴﻜﻲ ﻫﻦ ﮐﺎن وڌﻳﻚ ﻇﺎﻟﻢ ۽ ﺗﻴﺰ ﻣﺰاج ﭘﺌﻲ ﻟﮙﺎ‪.‬‬
‫ﻫﻦ ﻣﻮن ﮐﻲ ﭼﻴﻮ‪“:‬ﻣﻮن ﮐﻲ ﺗﻮﺳﺎن ﻧﻪ دﻟﭽﺴﭙﻲ آﻫﻲ ﻧﻪ ﺋﻲ ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ﺗﻮﺳﺎن ﻛﻮ ﺟﻬﻴﮍو‬
‫ﺟﻬﮙﮍو‪ ،‬ﺗﻮن وﭸﻲ ﺳﮕﻬﻴﻦ ﭤﻮ‪“.‬‬
‫ﻣﻮن ﭼﻴﻮ‪“:‬ﻣﺎن ﻫﻦ ﮀﻮﻛﺮي‪ ‬ﮐﻲ اﻛﻴﻠﻮ ﮀﮇي ﻧﻪ وﻳﻨﺪس‪“.‬‬
‫ﻫﻮ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ‪ “:‬ﻫﻲ‪ ‬ﮀﻮﻛﺮي ﭘﺮﮢﻴﻞ آﻫﻲ‪ ،‬ﺟﻴﺮآﺑﺎد ﺟﻲ ﭠﺎﻛﺮ ِﺷﻮﭼﺮن ﺳﻨﮕﻬﻪ ﺳﺎن ﭘﺮﮢﻴﻞ‬
‫آﻫﻲ‪ ،‬ﭠﺎﻛﺮ ﻫﻦ ﮐﻲ ﮀﮇاﺋﻲ ﺳﮕﻬﻲ ﭤﻮ‪ ،‬ﺗﻮن ﻫﻦ وٽ ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ﻧﻴﺎﭘﻮ ﮐﮣﻲ وﭸﻲ ﺳﮕﻬﻴﻦ ﭤﻮ‪“.‬‬
‫”ﻛﻬﮍو ﻧﻴﺎﭘﻮ؟“ ﻣﻮن ﭘﮁﻴﻮ‪.‬‬
‫”ﻣﻮن ﮐﻲ ﭘﻨﺠﻮﻳﻬﻪ ﻫﺰار رﭘﻴﺎ ﮔﻬﺮﺟﻦ‪ ،‬اﻧﻬﻦ رﭘﻴﻦ ﺟﻲ ﻋﻴﻮض ﻣﺎن ﻫﻦ ﮐﻲ آزاد ﻛﻨﺪس‪،‬‬
‫ﺗﻮن ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ﻧﻴﺎﭘﻮ ﮐﮣﻲ وﭸﻲ ﺳﮕﻬﻴﻦ ﭤﻮ‪“.‬‬
‫ﻣﻮن ﭼﻴﻮ‪“:‬ﻣﻮن ﮐﻲ ﺟﻴﺮآﺑﺎد ﺟﻲ رﺳﺘﻲ ﺟﻲ ﺧﺒﺮ ﻧﻪ آﻫﻲ‪“.‬‬
‫ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ‪“:‬ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ﻣﺎﮢﻬﻮ ﺗﻮﺳﺎن ﮔﮇ ﻫﻠﻨﺪو‪“.‬‬
‫ﻣﻮن ﭼﻴﻮ‪“:‬ﭤﻲ ﺳﮕﻬﻲ ﭤﻮ ﭠﺎﻛﺮ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﺗﻲ ﻳﻘﻴﻦ ﻧﻪ ﻛﺮي‪“.‬‬
‫ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ‪“:‬ﻫﻦ ﮐﻲ ﻳﻘﻴﻦ ﻛﺮﮢﻮ ﭘﻮﻧﺪو‪ ،‬ﻫﻮ ﺗﻮﺳﺎن ﺑﻨﺎ ﻫﭥﻴﺎر ﺟﻲ ﻫﺘﻲ اﭼﻲ ﺳﮕﻬﻲ ﭤﻮ ۽‬
‫ﭘﻨﺠﻮﻳﻬﻪ ﻫﺰار ڏﺋﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ زال ﮐﻲ ﮀﮇاﺋﻲ وﭸﻲ ﺳﮕﻬﻲ ﭤﻮ‪ ،‬اﻧﻬﻦ ﭔﻨﻬﻲ ﮐﻲ ﺟﻴﺮآﺑﺎد ﺗﺎﺋﻴﻦ‬
‫ﺑﻨﺎ ﻛﻨﻬﻦ ﺗﻜﻠﻴﻒ ﺟﻲ وﭸﮡ ڏﻧﻮ وﻳﻨﺪو ﭘﺮ ﺟﻴﻜﮇﻫﻦ ﺗﻮن ﭼﺎﻫﻴﻦ ﺗﻪ اڄ ﺋﻲ واﭘﺲ وﭸﻲ‬
‫ﺳﮕﻬﻴﻦ ﭤﻮ‪ ،‬ﭠﺎﻛﺮ ﮐﻲ ﻣﺎن ﭘﺎڻ ﺑﻪ اﻃﻼع ﻛﺮي ﮀﮇﻳﻨﺪس‪“.‬‬
‫ﻣﻮن رﻳﮑﺎ ڏاﻧﻬﻦ ﻧﻬﺎرﻳﻮ‪ ،‬ﻫﻦ ﺟﻲ اﮐﻴﻦ ۾ ﻫﻚ ﭘﻞ ﻻ‪ ‬ﮐﻨﻮڻ ﺟﻮ ﭼﻤﻜﻮ ﭤﻴﻮ‪ ،‬ﭘﻮ‪ ‬ﻫﻦ‬
‫اﮐﻴﻮن ﺟﻬﻜﺎﺋﻲ ﮀﮇﻳﻮن ﭘﺮ ﻫﻦ ﺟﻮ ﺳﺎﻫﻪ ﭜﺮﺟﻲ آﻳﻮ ﻫﻮ‪ ،‬ﻫﻮ‪ ‬وڏا وڏا ﺳﺎﻫﻪ ﮐﮣﻲ رﻫﻲ ﻫﺌﻲ‪،‬‬
‫ﻟﮙﻮ ﭤﻲ ﭴﮡ ﻛﺠﻬﻪ ﭼﻮڻ ﭼﺎﻫﻴﻨﺪي ﻫﺠﻲ‪.‬‬
‫ﻣﻮن ﻫﻦ ﮐﻲ ﭼﻴﻮ‪“:‬ﻣﺎن اﻛﻴﻼﺋﻲ‪ ‬۾ رﻳﮑﺎ ﺳﺎن ﮘﺎﻟﻬﺎﺋﮡ ﭼﺎﻫﻴﺎن ﭤﻮ‪“.‬‬
‫”ﭼﮝﻮ‪ “.‬ﻫﻦ ﻧﺮﻣﻲ‪ ‬ﺳﺎن ﭼﻴﻮ‪“،‬ﻣﺎن اڌ ﻛﻼڪ ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬اﻳﻨﺪس‪“.‬‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫اﺋﻴﻦ ﭼﺌﻲ ﻫﻮ ﺗﻪ ﻏﺎر ﻣﺎن ﭔﺎﻫﺮ ﻧﻜﺮي وﻳﻮ‪ ،‬ﭘﺮ ﻣﻮن ﮐﻲ ﻣﻌﻠﻮم ﻫﻮ ﺗﻪ اﺗﺎن اﺳﺎن ﺟﻲ ﻓﺮار‬
‫ﭤﻴﮡ ﺟﻲ ﻫﺮ ﻛﻮﺷﺶ ﺑﻴﻜﺎر ﻫﻮﻧﺪي‪ .‬ﻏﺎر ﺟﻲ ﭔﺎﻫﺮان ﺑﻪ ﭘﻬﺮو ﻫﻮ ۽ اﺳﺎن ﺟﻲ ﭜﭵﻲ وﭸﮡ‬
‫ﺟﻲ ﭘﻬﺮﻳﻦ ﻛﻮﺷﺶ ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬اﻧﻬﻦ ﺟﻮ اﺳﺎن ﺗﻲ ﭤﻮرو ﺑﻪ ﭜﺮوﺳﻮ ﻧﻪ رﻫﻴﻮ ﻫﻮ‪.‬‬
‫ﺟﮇﻫﻦ اﻫﻲ ﭨﺌﻲ ڌاڙﻳﻞ ﭔﺎﻫﺮ ﻫﻠﻴﺎ وﻳﺎ ﺗﻪ ﻣﻮن رﻳﮑﺎ ﮐﺎن ﭘﮁﮡ ﭼﺎﻫﻴﻮ ﭘﺮ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﭘﮁﮡ ﮐﺎن‬
‫اڳ ۾ ﺋﻲ ﻫﻮ‪ ‬ﻣﭥﻮ ﻟﻮڏي ﺳﺨﺘﻲ‪ ‬وﭼﺎن ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪:‬‬
‫”ﺗﻨﻬﻨﺠﻮ وﭸﮡ ﺑﻴﻜﺎر آﻫﻲ‪ ،‬ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ﻣﮍس ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻻ‪ ‬ﻫﻜﮍي ﭘﺎﺋﻲ ﺑﻪ ﺧﺮچ ﻛﺮڻ ﻻ‪ ‬ﺗﻴﺎر‬
‫ﻧﻪ ﭤﻴﻨﺪو‪“.‬‬
‫”ﮀﻮ ﻧﻪ ﻛﻨﺪو؟“‬
‫ﻫﻮ‪ ‬دﻳﺮ ﺗﺎﺋﻴﻦ ﺧﺎﻣﻮش رﻫﻲ‪ ،‬ﭘﻮ‪ ‬ﻫﭕﻜﻨﺪي ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪“:‬ﻫﻚ ﭔﻲ ﻋﻮرت آﻫﻲ‪“.‬‬
‫”اﻫﺎ ﺑﻪ ﭼﻬﺒﻚ ﮐﺎﺋﻴﻨﺪي ﻫﻮﻧﺪي‪“.‬‬
‫”اﻻﺋﻲ ﭼﻬﺒﻚ ﮐﺎﺋﻴﻨﺪي ﻫﻮﻧﺪي ﻳﺎ ﻫﻦ ﮐﻲ ﻫﮣﻨﺪي ﻫﻮﻧﺪي‪ ،‬ﭘﺮ آﻫﻲ ﻫﻚ ﺧﻮﻧﺨﻮار ﻧﭩﮣﻲ ۽‬
‫ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ﻣﮍس ان ﺟﻲ ﭼﻨﺒﻲ ۾ آﻫﻲ‪ ،‬اﻧﺎ ﻧﭩﮣﻲ ﻫﻦ ﻣﻮﻗﻌﻲ ﮐﻲ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﭴﺎﮢﻲ ﻫﻦ ﮐﻲ‬
‫روﻛﻲ ﮀﮇﻳﻨﺪي‪“.‬‬
‫”ﻛﻮﺷﺶ ﻛﺮڻ ۾ ﻛﻬﮍو ﻫﺮج آﻫﻲ‪“.‬‬
‫”ﻛﻮﺷﺶ ﺑﻴﻜﺎر آﻫﻲ‪ “.‬رﻳﮑﺎ اﻓﺴﻮس وﭼﺎن ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪“،‬ﻫﻮ ﻣﻮن ﺗﻲ ﻫﻜﮍي ﭘﺎﺋﻲ ﺑﻪ ﺧﺮچ‬
‫ﻧﻪ ﻛﻨﺪو‪ ،‬اﭨﻠﻮ ﺗﻮﺗﻲ ﺷﻚ ﻛﻨﺪو‪ ،‬ﻣﺎن ﻫﻦ ﮐﺎن واﻗﻒ آﻫﻴﺎن ﻧﻪ!“‬
‫”ﭘﻮ‪ ‬ﺑﻪ ﻫﻦ ﺳﺎن ﭤﻲ رﻫﻴﻦ؟“‬
‫”ﻣﺠﺒﻮري آﻫﻲ! ﭘﺮ ﻫﻦ وﻗﺖ اﻧﻬﻦ ﺟﻲ ذﻛﺮ ﻛﺮڻ ﻣﺎن ﻛﻬﮍو ﻫﮍ ﺣﺎﺻﻞ! ﻫﺎﮢﻲ ﺳﭛ‬
‫ﻛﺠﻬﻪ ﺧﺘﻢ ﭤﻲ وﻳﻮ‪ “.‬اﺋﻴﻦ ﭼﺌﻲ ﻫﻮ‪ ‬روﺋﮡ ﻟﮙﻲ‪.‬‬
‫”ﻛﺠﻬﻪ ﺑﻪ ﺧﺘﻢ ﻧﻪ ﭤﻴﻮ آﻫﻲ رﻳﮑﺎ‪“،‬‬
‫ﻣﻮن ﻫﻦ ﮐﻲ دﻟﺠﺎ‪ ‬ڏﻳﻨﺪي ﭼﻴﻮ‪“،‬ﻣﺎن ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﺎ‪ ‬وٽ وﭸﻲ ﺳﮕﻬﺎن ﭤﻮ‪“.‬‬
‫ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪“:‬ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﺎ‪ ‬وٽ ﻫﺎﮢﻲ ﮀﺎ رﮐﻴﻮ آﻫﻲ! ﻫﻜﮍي ﭘﺮاﮢﻲ ﺣﺎوﻳﻠﻲ ۽ زﻣﻴﻦ‪ ،‬ﭤﻮرا‬
‫زﻳﻮر‪ ،‬ﮔﻬﺮ ۾ ﻣﺸﻜﻞ ﺳﺎن ﭔﻪ ﭼﺎر رﭘﻴﺎ ﻣﻮﺟﻮد ﻫﻮﻧﺪا ﻫﻦ وٽ…‪.‬ﭘﻨﺠﻮﻳﻬﻪ ﻫﺰار ﻛﭥﺎن‬
‫اﻳﻨﺪا؟…‪.‬ﻧﻪ ﻧﻪ ﻫﺎﮢﻲ ﻛﺠﻬﻪ ﺑﻪ ﻧﻪ ﭤﻮ ﭤﻲ ﺳﮕﻬﻲ‪ “.‬ﻫﻮ‪ ‬ﻫﭣ ﻣﻠﻴﻨﺪي ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪.‬‬
‫ﻣﻮن ﭼﻴﻮ‪ :‬ﺣﺎوﻳﻠﻲ وﻛﮣﻲ ﺳﮕﻬﺠﻲ ﭤﻲ‪ ،‬زﻳﻮر وﻛﮣﻲ ﺳﮕﻬﺠﻦ ﭤﺎ‪ ،‬زﻣﻴﻨﻮن وﻛﮣﻲ‬
‫ﺳﮕﻬﺠﻦ ﭤﻴﻮن‪ ،‬ﮀﺎ ﻣﺎ‪ ‬ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ڌي‪ ‬ﻻ‪ ‬اﻳﺘﺮو ﺑﻪ ﻧﻪ ﻛﻨﺪي؟“‬
‫ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪“:‬زﻳﻮر ﺑﻴﺸﻚ وﻛﮣﻲ ﺳﮕﻬﺠﻦ ﭤﺎ‪ ،‬اﻧﻬﻦ ﮐﻲ ﺷﻬﭙﺎرا ﺟﻮ ﻛﻮ ﺷﺎﻫﻮﻛﺎر ﺑﻪ ﺧﺮﻳﺪ‬
‫ﻛﺮي وﭠﻨﺪو ﭘﺮ اﻫﻲ ﺑﻪ ﻣﺸﻜﻞ ﺳﺎن ﭨﻦ ﭼﺌﻦ ﻫﺰارن ﺟﺎ ﭤﻴﻨﺪا‪ .‬ﺑﺎﻗﻲ ﺑﭽﻲ ﺣﺎوﻳﻠﻲ ﺗﻪ ﺟﻬﻨﮓ‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫۾ ﭠﻬﻴﻞ ﺣﺎوﻳﻠﻲ ﻛﻴﺮ وﭠﻨﺪو‪ ،‬ﻇﺎﻫﺮ آﻫﻲ اﻫﻮ ﺧﺮﻳﺪ ﻛﻨﺪو ﺟﻴﻜﻮ زﻣﻴﻦ وﭠﮡ ﭼﺎﻫﻴﻨﺪو‪ ،‬ﭘﺮ‬
‫ان ﺟﻮ ﮔﺮاﻫﻚ؟“ ﻫﻮ‪ ‬ﻫﻜﺪم ﭼﭗ ﭤﻲ وﺋﻲ‪.‬‬
‫ﻣﻮن ﭼﻴﻮ‪“:‬ﺟﻴﻜﮇﻫﻦ ﺗﻨﻬﻨﺠﻮ ﻣﮍس اﻫﺎ رﻗﻢ ﻧﻪ ﭜﺮﻳﻨﺪو ۽ ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﺎ‪ ‬ﺑﻪ ﻧﻪ ڏﺋﻲ ﺳﮕﻬﻨﺪي ﺗﻪ‬
‫اﻫﺎ رﻗﻢ ﻣﺎن ﭘﺎڻ ﭜﺮﻳﻨﺪس‪“.‬‬
‫”ﺗﻮن ﻛﭥﺎن ﭜﺮﻳﻨﺪﻳﻦ؟“‬
‫”ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ﺳﻮٽ ﻛﻴﺲ ﺷﻬﭙﺎرا اﺳﭩﻴﺸﻦ ﺗﻲ ﭘﻴﻞ آﻫﻲ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ۾ ﭨﻴﻬﻪ ﻫﺰار رﭘﻴﺎ ﻣﻮﺟﻮد آﻫﻦ‪،‬‬
‫ان ﺋﻲ رﻗﻢ ﺳﺎن ﻣﺎن ﻓﺎرم ﺧﺮﻳﺪ ﻛﺮڻ ﻻ‪ ‬آﻳﻮ ﻫﻮس‪ ،‬اﻫﺎ رﻗﻢ ﮐﮣﻲ ﻫﺘﻲ ﭜﺮي ﮀﮇﻳﻨﺪس‪“.‬‬
‫”ﺗﻮن اﺋﻴﻦ ﻛﺮي ﺳﮕﻬﻨﺪﻳﻦ؟“‬
‫رﻳﮑﺎ روﺋﮣﻬﺎرﻛﻲ ﻟﻬﺠﻲ ۾ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪.‬‬
‫”ﻫﺎ ﮀﻮ ﻧﻪ!“‬
‫ﺟﻬﻴﮣﻲ آواز ۾ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪“:‬ﺗﻮن واﻗﻌﻲ اﺋﻴﻦ ﻛﺮي ﺳﮕﻬﻨﺪﻳﻦ؟“ ﭼﻮﻧﺪي ﻫﻦ ﺟﻮن اﮐﻴﻮن‬
‫ﭜﺮﺟﻲ آﻳﻮن‪.‬‬
‫ﻣﻮن ﺣﺴﺮت وارﻳﻦ ﻧﻈﺮن ﺳﺎن ﻫﻦ ڏاﻧﻬﻦ ﻧﻬﺎرﻳﻮ‪ ،‬ﻫﻦ ﺑﻪ ﻣﻮن ﮐﻲ اﻧﻬﻦ ﻧﻤﺎﮢﻴﻦ اﮐﻴﻦ ﺳﺎن‬
‫ﻧﻬﺎرﻳﻮ ان ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬ﻫﻦ ﺟﺎ ﮘﻮڙﻫﺎ ﭘﻠﻜﻦ ﻣﺎن ﮘﮍي ﮘﻠﻦ ﺗﺎﺋﻴﻦ وﻫﻲ آﻳﺎ‪.‬‬
‫ﭘﻮ‪ ‬ﮔﻬﮣﻲ دﻳﺮ ﺗﺎﺋﻴﻦ اﺳﺎن ﭔﻨﻬﻲ ﻣﺎن ﻛﻨﻬﻦ ﺑﻪ ﻧﻪ ﮘﺎﻟﻬﺎﻳﻮ‪.‬‬
‫رﻳﮑﺎ ﻣﻮن ڏاﻧﻬﻦ ڏﺳﮡ ﮐﺎﻧﺴﻮا‪ ‬ﺋﻲ‪ ،‬زﻣﻴﻦ ﺗﻲ ﻧﻈﺮون ﮐﭙﺎﺋﻴﻨﺪي ۽ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ آﮜﻮﭠﻲ ﺳﺎن‬
‫زﻣﻴﻦ ﮐﻲ ﮐﻴﮍﻳﻨﺪي ﭼﻴﻮ‪:‬‬
‫”ﭘﺮ ﻣﺎن ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ﻻ‪ ‬ﻛﺠﻬﻪ ﺑﻪ ﻛﺮي ﻧﻪ ﭤﻲ ﺳﮕﻬﺎن!“‬
‫”ﻣﺎن ﭴﺎﮢﺎن ﭤﻮ‪“.‬‬
‫ﻣﻮن اﻋﺘﻤﺎد ﺳﺎن ﭼﻴﻮ‪.‬‬
‫”ﭘﻮ‪ ‬ﺑﻪ ﺗﻮن…‪..‬؟ ﻫﻦ دﭔﻴﻞ آواز ۾ ﻛﺠﻬﻪ ﭼﻮڻ ﭼﺎﻫﻴﻮ ﭘﺮ ﺳﻨﺪس زﺑﺎن رﻛﺠﻲ وﺋﻲ‪.‬‬
‫”ﻫﺎ‪ ،‬ﭘﻮ‪ ‬ﺑﻪ ﻣﺎن اﻫﻮﺋﻲ ﻛﻨﺪس ﺟﻴﻜﻮ ﺗﻮﮐﻲ ﭼﺌﻲ ﭼﻜﻮ آﻫﻴﺎن‪“.‬‬
‫ﻫﻦ ﻫﻚ ﻟﻤﺤﻲ ﻻ‪ ‬ﻣﻮن ڏاﻧﻬﻦ ﻧﻬﺎرﻳﻮ‪ ،‬ﭘﻮ‪ ‬دﻳﺮ ﺗﺎﺋﻴﻦ ﭘﻴﺮ ﺟﻲ آﮜﻮﭠﻲ ﺳﺎن زﻣﻴﻦ ﺟﻲ ﻣﭩﻲ‬
‫ﮐﻮﭨﻴﻨﺪي رﻫﻲ‪ ،‬ﭴﮡ ﻛﻨﻬﻦ اﮢﭵﺎڻ ﺟﺬﺑﻲ ﺟﻲ ڍڳ ﻣﺎن ﻛﻨﻬﻦ ﺳﻮﺟﻬﺮو ﻛﻨﺪڙ ﭼﮣﻨﮓ ﮐﻲ‬
‫ﮘﻮﻟﻴﻨﺪي ﻫﺠﻲ‪ ،‬ﭘﺮ وات ﺳﺎن ﻛﺠﻬﻪ ﺑﻪ ﭼﺌﻲ ﻧﻪ ﺳﮕﻬﻨﺪي ﻫﺠﻲ‪.‬‬
‫ﭤﻮري دﻳﺮ ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬اﻫﻲ ﭨﺌﻲ ﭴﮣﺎ اﻧﺪر ﻏﺎر ۾ آﻳﺎ‪.‬‬
‫وڏي ڌاڙﻳﻞ ﺳﻮاﻟﻴﻪ ﻧﻈﺮن ﺳﺎن ﻣﻮن ڏاﻧﻬﻦ ﻧﻬﺎرﻳﻮ‪.‬‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﻣﻮن ﭼﻴﻮ‪“:‬ﻣﻮن ﺳﺎن ﮔﮇ ﻛﻨﻬﻦ ﺑﻪ ﺷﺨﺺ ﮐﻲ ﻫﻠﮡ ﺟﻲ ﺿﺮورت ﻧﻪ آﻫﻲ‪ ،‬ﻣﺎن اﻛﻴﻠﻮ ﺋﻲ‬
‫ﻛﺎﻓﻲ آﻫﻴﺎن‪ ،‬رﺳﺘﻮ ﻣﻮن ﻫﻦ ﮀﻮﻛﺮي‪ ‬ﮐﺎن ﭘﮁﻲ ورﺗﻮ آﻫﻲ‪ ،‬ﻣﺎن ﻫﻦ ﺟﻲ ﻣﮍس ﮐﺎن‬
‫ﭘﻨﺠﻮﻳﻬﻪ ﻫﺰار وﭠﻲ ﭤﻮ اﭼﺎن‪“.‬‬
‫”ﭠﻴﻚ آﻫﻲ‪ “.‬وڏي ڌاڙﻳﻞ ﻣﭥﻮ ﻟﻮڏي ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ‪“،‬ﺗﻮن ﭼﺎﻫﻴﻦ ﺗﻪ ﻫﺎﮢﻲ ﺋﻲ وﭸﻲ ﭤﻮ ﺳﮕﻬﻴﻦ‪.‬‬
‫ﻣﺎن ﺳﺘﻦ ڏﻳﻨﻬﻦ ﺗﺎﺋﻴﻦ ﺗﻨﻬﻨﺠﻮ اﻧﺘﻈﺎر ﻛﻨﺪس‪ ،‬ﺗﻴﺴﺘﺎﺋﻴﻦ ﻫﻲ‪ ‬ﮀﻮﻛﺮي اﺳﺎن وٽ رﻫﻨﺪي‪“.‬‬
‫”ﭘﺮ ان ﮘﺎﻟﻬﻪ ﺟﻮ ﻛﻬﮍو ﭜﺮوﺳﻮ ﺗﻪ ﻫﻦ ﺟﻲ ﻋﺰت ﻣﺤﻔﻮظ رﻫﻨﺪي!“ ﻣﻮن ﺑﻲ ڌڙڪ ﭼﺌﻲ‬
‫ڏﻧﻮ‪.‬‬
‫”اﻫﺎ ﮘﺎﻟﻬﻪ ڌاڙﻳﻠﻦ ﺟﻲ ﺷﺎن وﭨﺎن ﺑﻠﻜﻞ ﺑﻪ ﻧﻪ آﻫﻲ‪ ،‬اﻫﻮ ﺗﻮ ﺳﺎن ﺷﺎن ﺳﻨﮕﻬﻪ ﺟﻮ وﭼﻦ آﻫﻲ‪“.‬‬
‫وڏي ڌاڙﻳﻞ ﺳﻴﻨﻲ ﺗﻲ ﻫﭣ ﻫﮣﻨﺪي ﭼﻴﻮ‪“،‬ﻫﻦ ﺟﻲ ﺟﺎن ﭜﻠﻲ ﻣﺤﻔﻮظ ﻧﻪ ﻫﺠﻲ‪ ،‬ﭘﺮ ﻫﻦ ﺟﻲ‬
‫ﻋﺰت ﻫﺮ ﺻﻮرت ۾ ﻣﺤﻔﻮظ آﻫﻲ‪“.‬‬
‫”ﮀﺎ ﻣﻄﻠﺐ؟“ ﻣﺎن ﭘﺮﻳﺸﺎن ﭤﻲ ﭼﻮڻ ﻟﮙﺲ‪“،‬ﺟﺎن ﻣﺤﻔﻮظ ﻧﻪ ﻫﺠﮡ ﺟﻮ ﮀﺎ ﻣﻄﻠﺐ؟“‬
‫”ﻣﻄﻠﺐ اﻫﻮ ﺗﻪ…‪ “.‬ڌاڙﻳﻞ ﺷﺎن ﺳﻨﮕﻬﻪ ﻣﻮن ﮐﻲ ﺳﻤﺠﻬﺎﺋﻴﻨﺪي ﭼﻴﻮ‪“،‬ﺟﻴﻜﮇﻫﻦ ﺗﻮن ﺳﺘﻦ‬
‫ڏﻳﻨﻬﻦ ﺟﻲ اﻧﺪر اﻧﺪر رﻗﻢ ﮐﮣﻲ ﻧﻪ آﺋﻴﻦ ﺗﻪ ﻣﺎن ﺗﻪ ﺳﺘﻴﻦ ڏﻳﻨﻬﻦ ﺗﺎﺋﻴﻦ ﺗﻨﻬﻨﺠﻮ اوﺳﻴﺌﮍو‬
‫ﻛﺮي وﭠﻨﺪس‪ .‬ﺳﺘﻦ ڏﻳﻨﻬﻦ ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬ﺗﻪ ﻇﺎﻫﺮ آﻫﻲ ﻣﺎن ﻫﻦ ﮀﻮﻛﺮي‪ ‬ﮐﻲ ﮔﻮﻟﻲ ﻫﮣﻲ ﻣﺎري‬
‫ﮀﮇﻳﻨﺪس‪“.‬‬
‫”ﻧﻪ ﻧﻪ ﺗﻮن اﺋﻴﻦ ﻧﻪ ﭤﻮ ﻛﺮي ﺳﮕﻬﻴﻦ!“ ﻣﻮن ﮔﻬﭕﺮاﺋﺠﻲ ﭼﻴﻮ‪.‬‬
‫ﺷﺎن ﺳﻨﮕﻬﻪ ﮐﻠﻲ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ‪“:‬ﻣﺎن ﺟﻴﻜﮇﻫﻦ اﺳﺎن اﺋﻴﻦ ﻧﻪ ﻛﺮﻳﻮن ﺗﻪ اﺳﺎن ﮐﻲ ﻛﻮ ﻫﻜﮍو‬
‫آڌﻳﻠﻮ ﺑﻪ ﻧﻪ ڏﺋﻲ‪ ،‬اﺳﺎن ﮐﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ڌﻧﮅي ۾ ﻛﻦ اﺻﻮﻟﻦ ﺗﻲ ﭘﺎﺑﻨﺪ رﻫﮣﻮ ﭘﻮﻧﺪو آﻫﻲ‪“.‬‬
‫ﻣﺎن ﻛﺠﻬﻪ ﭼﻮڻ ﭤﻲ ﭼﺎﻫﻴﻮ ﺟﻮ اوﭼﺘﻮ ﻫﻜﮍو ﺷﺨﺺ اﻧﺪر ﮔﻬﮍي آﻳﻮ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﮐﻲ ڏﺳﻲ ﻣﺎن‬
‫ﮀﺮﻛﻲ وﻳﺲ‪.‬‬
‫ﻫﻲ اﻫﻮ ﻓﻮﺟﻲ روﻧﻖ ﺳﻨﮕﻬﻪ ﻫﻮ!‬
‫ڏاڙﻫﻲ وڌﻳﻞ‪ ،‬ڌاڙﻳﻠﻦ وارو ﺧﺎﻛﻲ ﻛﭙﮍا‪ ،‬ر ﻣﻴﺮا ۽ ﮔﻬﻨﺠﻴﻞ‪ ،‬ﺷﻜﻞ اﻧﺘﻬﺎﺋﻲ ﭘﺮﻳﺸﺎن ۽‬
‫ﭴﮡ ﺗﻪ ﮘﮣﺘﻲ‪ ‬۾ ﮘﺮﻳﻞ‪ .‬ﻫﻦ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻃﺮف ﻧﻪ ڏﭠﻮ‪ .‬ﻫﻮ اﻳﺘﺮي ﻗﺪر ﺗﻪ ﭘﺎڻ ۾ ﻣﻨﺠﻬﻴﻞ ﻫﻮ ﺟﻮ‬
‫ﻟﮙﻮ ﭤﻲ ﺗﻪ ﻫﻮ ﻫﻦ دﻧﻴﺎ ۾ ﺋﻲ ﻣﻮﺟﻮد ﻧﻪ آﻫﻲ‪.‬‬
‫”ﻛﻴﺌﻦ؟“ ﺷﺎن ﺳﻨﮕﻬﻪ ﻫﻦ ﮐﺎن ﭘﮁﻴﻮ‪“،‬ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﭔﻮﻟﻬﻪ ﺟﻮ ﮀﺎ ﻧﺘﻴﺠﻮ ﻧﻜﺘﻮ؟“‬
‫”ﮀﻮﻛﺮي ﺗﻪ ﻣﭹﻲ ورﺗﻮ آﻫﻲ ﭘﺮ ﺳﺎوﺗﺮي ﻛﺎﻧﻪ ﭤﻲ ﻣﭹﻲ!“‬
‫”ﺗﻪ ﭘﻮ‪‬؟“‬
‫”ﺗﻪ ﭘﻮ‪ ‬ﺟﻴﺌﻦ ﺗﻮن ﭼﻮﻳﻦ؟“ روﻧﻖ ﺳﻨﮕﻬﻪ ﭼﻴﻮ‪.‬‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫”ﻣﺎن ﮀﺎ ﭼﻮان‪ “.‬ﺷﺎن ﺳﻨﮕﻬﻪ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ‪“،‬ﺗﻮ ﻣﻮن ﮐﺎن ﻣﺪد ﮔﻬﺮي‪ ،‬ﻣﻮن اﻧﻬﻦ ﮐﻲ ﮘﻮﻟﻬﻲ‬
‫ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ﺣﻮاﻟﻲ ﻛﺮي ﮀﮇﻳﻮ‪ ،‬ﻫﺎﮢﻲ ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﺮﺿﻲ ﺟﻴﺌﻦ وﮢﺌﻲ ﺗﻴﺌﻦ ﻛﺮ‪ ،‬اﻧﻬﻦ ﺟﻲ‬
‫زﻧﺪﮔﻲ‪ ‬ﺟﻮ ﻣﺎﻟﻚ ﺗﻪ ﻫﺎﮢﻲ ﺗﻮن آﻫﻴﻦ‪“.‬‬
‫”ﭔﺌﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﺟﺎن ﮔﻨﻮاﺋﻴﻨﺪا‪ “.‬ﻫﻜﺪم ﻛﺎوڙ ﻣﺎن ﭼﻴﺎﺋﻴﻦ‪.‬‬
‫ﭘﻮ‪ ‬ﻫﻦ ﺟﻲ ﻧﮕﺎﻫﻪ ﻣﻮن ﺗﻲ ﭘﺌﻲ‪ ،‬ﭘﻮ‪ ‬ﻫﻦ رﻳﮑﺎ ڏاﻧﻬﻦ ﻧﻬﺎرﻳﻮ ۽ ﻫﻜﺪم ﺣﻴﺮان ﭤﻲ وﻳﻮ‪ ،‬ﻫﻦ‬
‫ﺟﻲ وات ﻣﺎن ﻧﻜﺘﻮ‪:‬‬
‫”اڙي…‪“!.‬‬
‫ﻣﻮن ﭼﻴﻮ ”دﻟﺠﺎ‪ ‬ﻛﺮ‪ ،‬ﻫﻲ‪ ‬ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ﺳﺎوﺗﺮي ﻧﻪ آﻫﻲ‪ ،‬رﻳﮑﺎ آﻫﻲ‪“.‬‬
‫روﻧﻖ ﺳﻨﮕﻬﻪ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ‪“:‬ﺟﻴﻜﮇﻫﻦ ﻣﺎن ﻫﻦ وﻗﺖ ﺳﺎوﺗﺮي‪ ‬ﺳﺎن ﻣﻠﻲ ﻧﻪ اﭼﺎن ﻫﺎ ﺗﻪ ﻣﻮن ﮐﻲ‬
‫ﭘﻮرو ﻳﻘﻴﻦ اﭼﻲ وﭸﻲ ﻫﺎ ﺗﻪ ﻫﻲ‪ ‬ﮀﻮﻛﺮي ﺋﻲ ﺳﺎوﺗﺮي آﻫﻲ‪“.‬‬
‫”ﻫﺎ!“ ﻣﻮن ﭼﻴﻮ‪“،‬ﭘﻬﺮﻳﻦ ﻟﻤﺤﻲ ۾ ﺗﻪ ﻣﺎن ﺑﻪ ﺷﻜﺠﻲ وﻳﻮ ﻫﻮس‪“.‬‬
‫”ﭘﺮ اﻧﻬﻦ ﭔﻨﻬﻲ ﺟﻮن ﺷﻜﻠﻴﻮن ﻛﻴﺘﺮﻳﻮن ﻧﻪ ﻣﻠﻦ ﭤﻴﻮن ﭘﺎڻ ۾!“‬
‫”ﭘﺮ اﻫﺎ ﻣﺸﺎﺑﻬﺖ ﺳﻄﺤﻲ آﻫﻲ‪ “.‬ﻣﻮن ﭼﻴﻮ‪.‬‬
‫ﺷﺎن ﺳﻨﮕﻬﻪ روﻧﻖ ﺳﻨﮕﻬﻪ ﮐﺎن ﭘﮁﻴﻮ‪“:‬ﺗﻮ ﻛﻬﮍو ﻓﻴﺼﻠﻮ ﻛﻴﻮ؟“‬
‫روﻧﻖ ﺳﻨﮕﻬﻪ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ‪“:‬ﮀﻮﻛﺮﮐﻲ ﻣﻮن ﭔﺎﻫﺮ وڻ ﺳﺎن ﭔﮅي ﮀﮇﻳﻮ آﻫﻲ‪ ،‬ﻫﻦ ﮐﻲ ﺳﺎوﺗﺮي‪‬‬
‫ﺟﻲ ﺳﺎﻣﻬﻮن ﮔﻮﻟﻲ ﻫﮣﻲ ﻣﺎري ﮀﮇﻳﻨﺪس‪“.‬‬
‫”ﻫﻠﻮ ڏﺳﻮن ﭤﺎ‪ “.‬ﭘﻮ‪ ‬ﺷﺎن ﺳﻨﮕﻬﻪ ﻣﻮن ﮐﻲ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﭤﻴﻨﺪي ﭼﻴﻮ‪“،‬ﺗﻮن ﺑﻪ ﻫﻞ ﺗﻪ ﺟﻴﺌﻦ ﺗﻮﮐﻲ‬
‫ﺑﻪ ﭘﻚ ﭤﻲ وﭸﻲ ﺗﻪ ﺟﻴﻜﻮ اﺳﺎن ﭼﻮﻧﺪا آﻫﻴﻮن اﻫﻮ ﻫﺮ ﺻﻮرت ۾ ﻛﻨﺪا آﻫﻴﻮن‪“.‬‬
‫ﻏﺎر ﺟﻲ ڏﮐﮡ ۾ ﭤﻮرو ﻫﻤﻮار ﻋﻼﺋﻘﻮ ﻫﻮ‪ ،‬وڻ ﺑﻪ ﻛﻲ ﺧﺎل ﺧﺎل ﻫﺌﺎ‪ ،‬ﺟﻦ ﻣﺎن ﻫﻚ وڻ ﺳﺎن‬
‫ﻫﻜﮍو ﻧﻮﺟﻮان ﭔﮅل ﻫﻮ‪ .‬ڊﮔﻬﻲ ُاﭜﻲ ﮘﭽﻲ‪ ،‬وڏي وﻳﻜﺮي ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ‪ ‬وارو ﭼﻬﺮو‪ ،‬ﮘﺎڙﻫﺴﺮو‬
‫رﻧﮓ‪ ،‬وارن ۾ ﺳﻮﻧﻬﺮي رﻧﮓ ﺟﻲ ﺟﻬﻠﻚ‪ ،‬ﻫﭣ ﭘﻴﺮ ﺻﺎف ﺳﭥﺮا‪ ،‬ﭘﺮ ﺷﻬﺮي ﻛﻨﻬﻦ ﺑﻪ‬
‫ﺻﻮرت ۾ ﻛﻮﻧﻪ ﭤﻲ ﻟﮙﻮ‪ ،‬ﺷﻜﻞ ﺗﻲ اﻫﺎﺋﻲ ﮘﻮﭠﺎﮢﻲ ﻣﻌﺼﻮﻣﻴﺖ ﻫﺌﺲ ۽ اﮐﻴﻦ ۾ ﻣﺤﺒﺖ‬
‫واري وڏاﺋﻲ‪.‬‬
‫روﻧﻖ ﺳﻨﮕﻬﻪ ﭼﻴﻮ‪“:‬ﺳﺎوﺗﺮي‪ ‬ﮐﻲ ﺳﮇﻳﻮ‪“.‬‬
‫ﻛﻨﻬﻦ ﺟﻲ وﭸﮡ ﮐﺎن اڳ ۾ ﺋﻲ ﭔﻪ ڌاڙﻳﻞ ﺳﺎوﺗﺮي‪ ‬ﮐﻲ ﺟﻬﻠﻲ اﭼﻲ رﻫﻴﺎ ﻫﺌﺎ‪ ،‬ﻫﻦ ﺟﻮ ﭼﻬﺮو‬
‫ﻟﭥﻞ ﻫﻮ‪ ،‬اﮐﻴﻦ اﮘﻴﺎن اوﻧﺪاﻫﻲ ﮀﺎﻧﺌﺠﻲ وﺋﻲ ﻫﺌﺲ‪ ،‬ﻧﻈﺮون ﻛﻨﻬﻦ ﻫﻚ ﺟﺎ‪ ‬ﺗﻲ ﻧﻪ ﭘﺌﻲ‬
‫ﭨﻜﻴﺲ‪.‬‬
‫وڻ ﺳﺎن ﭔﮅل ﻧﻮﺟﻮان ﺟﻲ اﮐﻴﻦ ﺗﻲ ﭘﭩﻲ ﭔﮅل ﻫﺌﻲ‪.‬‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫روﻧﻖ ﺳﻨﮕﻬﻪ راﺋﻴﻔﻞ ﺳﮅي ﻛﻨﺪي ﭼﻴﻮ‪“:‬درﺷﻦ ﺳﻨﮕﻬﻪ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﭜﮙﻮان ﮐﻲ ﻳﺎد ﻛﺮي وٺ‪“.‬‬
‫درﺷﻦ ﺳﻨﮕﻬﻪ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ‪“:‬ﺗﻮن ﮔﻮﻟﻲ ﻫﻼ‪ ،‬وڌﻳﻚ ﻧﻪ ﮘﺎﻟﻬﺎ‪“.‬‬
‫روﻧﻖ ﺳﻨﮕﻬﻪ ﭼﻴﻮ‪“:‬ﺟﻴﻜﮇﻫﻦ ﺗﻮن ﺳﺎوﺗﺮي‪ ‬ﺗﺎن ﻫﭣ ﮐﮣﻲ ﭤﻮ ﺗﻪ ﻣﺎن ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ﺟﺎن ﺑﺨﺸﻲ‬
‫ﮀﮇﻳﻨﺪس‪“.‬‬
‫درﺷﻦ ﺳﻨﮕﻬﻪ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ‪“:‬ﻣﺎن ﺳﺎوﺗﺮي‪ ‬ﺗﺎن ﻫﭣ ﮐﮣﻲ ﺑﻪ ﮀﮇﻳﺎن ﭘﺮ ﻫﻦ ﺟﻲ ﻣﺤﺒﺖ ﺗﺎن ﻧﻪ‪،‬‬
‫ﻫﻮ‪ ‬ﺗﻪ آﺧﺮي ﭘﺴﺎﻫﻦ ﺗﺎﺋﻴﻦ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﻦ ۾ رﻫﻨﺪي‪“.‬‬
‫روﻧﻖ ﺳﻨﮕﻬﻪ ڏﻧﺪ ﻛﺮﭨﻴﻨﺪي راﺋﻴﻔﻞ ﺳﮅي ﻛﻨﺪي ﭼﻴﻮ‪“:‬ﺗﻪ ﭘﻮ‪ ‬ﭘﭧ! ﻣﺮڻ ﻻ‪ ‬ﺗﻴﺎر ﭤﻲ وڃ‪“.‬‬
‫اوﭼﺘﻮ ﺳﺎوﺗﺮي ﻫﻚ ڌاڙﻳﻞ ﮐﺎن ﭘﺎڻ ﮀﮇاﺋﻲ ﭜﭵﻨﺪي اﭼﻲ ان ﻧﻮﺟﻮان ﺟﻲ ﺳﻴﻨﻲ ﺳﺎن ﭼﻨﺒﮍي‬
‫ﭘﺌﻲ ۽ ﻫﻴﺎن‪ ‬ﭰﺎڙي روﺋﮡ ﻟﮙﻲ‪.‬‬
‫روﻧﻖ ﺳﻨﮕﻬﻪ ﮔﺎج واﻧﮕﺮ ﮔﺠﻨﺪي ﭼﻴﻮ‪“:‬ﺳﺎوﺗﺮي ﺳﺎﻣﻬﻮن ﮐﺎن ﻫﭩﻲ وڃ‪“.‬‬
‫روﻧﻖ ﺳﻨﮕﻬﻪ ﺟﻮ دڙﻛﻮ ﭔﮅي ﻫﻮ‪ ‬وﻳﺘﺮ ان ﻧﻮﺟﻮان ﮐﻲ ﭼﻬﭩﻲ ﭘﺌﻲ‪ ،‬ﻫﻦ ﻣﮍي روﻧﻖ ﺳﻨﮕﻬﻪ‬
‫ڏاﻧﻬﻦ ڏﭠﻮ‪ ،‬ﻫﻦ ﺟﻲ ﻧﮕﺎﻫﻦ ﻣﺎن ﭼﮣﻨﮕﻮن ﭘﺌﻲ ﻧﻜﺘﻴﻮن‪ ،‬ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪:‬‬
‫”ﻣﺎرﮢﻮ اﭤﺌﻲ ﺗﻪ اﺳﺎن ﭔﻨﻬﻲ ﮐﻲ ﮔﮇ ﻣﺎري ﮀﮇ‪ ،‬ﻫﻼ‪ ‬ﮔﻮﻟﻲ‪“.‬‬
‫روﻧﻖ ﺳﻨﮕﻬﻪ ﭼﺴﺖ ﭔﮅي‪.‬‬
‫ﻛﻴﺘﺮاﺋﻲ ﻟﻤﺤﺎ ﮔﺬري وﻳﺎ‪.‬‬
‫”ﻫﻼ‪ ‬ﮔﻮﻟﻲ ڏﺳﻴﻦ ﮀﺎ ﭤﻮ؟“‬
‫ﺳﺎوﺗﺮي‪ ‬رڙ ﻛﻨﺪي ﭼﻴﻮ‪.‬‬
‫روﻧﻖ ﺳﻨﮕﻬﻪ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﭤﮅاﺋﻲ‪ ‬ﺳﺎن ﭼﻴﻮ‪“:‬ﺟﻴﻜﮇﻫﻦ ﺗﻮﻫﺎن ﭔﺌﻲ ﻫﻚ ﭔﺌﻲ ﮐﻲ ﮀﮇي ڏﻳﻮ ﺗﻪ ﻣﺎن‬
‫ﺗﻮﻫﺎن ﭔﻨﻬﻲ ﺟﻲ ﺟﺎن ﺑﺨﺸﻲ ﮀﮇﻳﻨﺪس‪“.‬‬
‫”اﻫﮍي ﺟﻴﺌﮡ ﮐﺎن ﻣﻮت ﭜﻠﻮ آﻫﻲ‪ ،‬ﺗﻮن ﮔﻮﻟﻲ ﻫﻼ‪ “.‬ﺳﺎوﺗﺮي ﺟﻲ ﻟﻬﺠﻲ ۾ ﻧﻔﺮت ۽ ﺣﻘﺎرت‬
‫ﻫﺌﻲ‪.‬‬
‫”آﺧﺮي ﭜﻴﺮو ﭤﻮ ﺗﻮﻫﺎن ﮐﺎن ﭘﮁﺎن ﺗﻪ ﮀﺎ ﺗﻮن ﻫﻦ ﮀﻮﻛﺮي ﮐﻲ ﮀﮇي ﻣﻮن ﺳﺎن ﺷﺎدي‬
‫ﻛﻨﺪﻳﻦ‪‬؟“‬
‫”ﻛﮇﻫﻦ ﺑﻪ ﻧﻪ! ﻛﮇﻫﻦ ﺑﻪ ﻧﻪ‪ “.‬ﺳﺎوﺗﺮي وڏي ﺷﺪت وﭼﺎن ﭼﻴﻮ‪.‬‬
‫اﺳﺎن ﭔﺌﻲ ﺳﺎﻫﻪ روﻛﻲ اﻫﻮ ﺗﻤﺎﺷﻮ ڏﺳﻲ رﻫﻴﺎ ﻫﺌﺎﺳﻴﻦ‪ .‬روﻧﻖ ﺳﻨﮕﻬﻪ ﺟﻲ ﭼﻬﺮي ﺗﻲ ﭘﮕﻬﺮ‬
‫اﭼﻲ وﻳﺎ ﻫﺌﺎ‪ ،‬اﺋﻴﻦ ﭤﻲ ﻟﮙﻮ ﭴﮡ ﻫﻦ ﺟﻲ اﻧﺪر ۾ ﻛﺎ ﻟﮍاﺋﻲ ﭤﻴﻨﺪي ﻫﺠﻲ‪ .‬ﭘﻮ‪ ‬اوﭼﺘﻮ ﻫﻦ ﺟﺎ‬
‫ﭼﭗ ﭜﻴﻜﻮڙﺟﻲ وﻳﺎ‪ ،‬۽ ڏﻧﺪ ﭜﻴﻜﻮڙﻳﻨﺪي ﭤﻮرو ڏﮐﺎري ﻟﻬﺠﻲ ۾ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ‪:‬‬
‫”ﺗﻪ ﭠﻴﻚ آﻫﻲ‪ ،‬ﭔﺌﻲ ﺗﻴﺎر ﭤﻲ وﭸﻮ ﻣﺮڻ ﻻ‪“.‬‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫”ﺑﺲ ﻣﺮڻ ﮐﺎن اڳ ۾ ﻣﻮن ﺗﻲ ﻫﻜﮍي ﭜﻼﺋﻲ ﻛﺮ‪ “.‬ﻧﻮﺟﻮان ﭼﻴﻮ‪.‬‬

‫”ﮀﺎﻫﻲ؟“‬
‫”ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ اﮐﻴﻦ ﺗﺎن ﻟﭩﻮ ﻻﻫﻲ ﮀﮇ‪“.‬‬
‫”ﻛﭙﮍي ﻫﭩﺎﺋﻦ ﺳﺎن ﺗﻨﻬﻨﺠﻮ ﻛﻬﮍو ﭜﻠﻮ ﭤﻴﻨﺪو؟“ روﻧﻖ ﺳﻨﮕﻬﻪ ﮐﺎﻧﺌﺲ ﭘﮁﻴﻮ‪.‬‬
‫”ﺳﺎوﺗﺮي‪ ‬ﮐﻲ آﺧﺮي دم ﺗﺎﺋﻴﻦ ڏﺳﻲ ﺳﮕﻬﻨﺪس‪“.‬‬
‫”ﻣﺎن ﭼﻮان ﭤﻮ ﭼﭗ ﭤﻲ وڃ‪ “.‬روﻧﻖ ﺳﻨﮕﻬﻪ رڙ ﻛﻨﺪي ﭼﻴﻮ‪.‬‬
‫آﻫﺴﺘﻲ آﻫﺴﺘﻲ ﻫﻦ راﺋﻴﻔﻞ ﺳﮅي ﻛﺌﻲ‪ ،‬ﺳﺎوﺗﺮي درﺷﻦ ﺳﻨﮕﻬﻪ ﺟﻲ ﺳﻴﻨﻲ ﺗﻲ ﭨﻴﻚ ڏﻳﻮ‬
‫ﺑﻴﭡﻲ ﻫﺌﻲ‪.‬‬
‫ﺷﺎن ﺳﻨﮕﻬﻪ ﭼﻴﻮ‪“:‬اڄ ﺗﻨﻬﻨﺠﻮ اﻣﺘﺤﺎن آﻫﻲ روﻧﻖ ﺳﻨﮕﻬﻪ‪ ،‬اﻫﮍو ﻧﺸﺎﻧﻮ ﭔﮅ ﺟﻮ ﮔﻮﻟﻲ‪،‬‬
‫ﮀﻮﻛﺮي‪ ‬ﮐﻲ ﺗﻮڙي ﮀﻮﻛﺮي ﺟﻲ ﺳﻴﻨﻲ ﻣﺎن ﭔﺴﭧ ﭘﺎر ﭤﻲ وﭸﻲ‪ ،‬ﭔﻨﻬﻲ ﺟﻲ ﺟﺎن ﻻ‪ ‬ﺑﺲ‬
‫ﻫﻚ ﺋﻲ ﮔﻮﻟﻲ ﻛﺎﻓﻲ آﻫﻲ‪“.‬‬
‫روﻧﻖ ﺳﻨﮕﻬﻪ راﺋﻴﻔﻞ ﮐﻲ ﮀﻮﻛﺮي‪ ‬ﺟﻲ ﺳﻴﻨﻲ ﺗﺎﺋﻴﻦ ﻣﭥﻲ ﻛﻴﻮ‪ .‬ﻫﻦ ﺟﻮ ﺳﭵﻮ ﭼﻬﺮو‬
‫ﭘﮕﻬﺮﺟﻲ ﭘﺎﮢﻲ ﭤﻲ وﻳﻮ ﻫﻮ‪ ،‬ﭼﭗ ﺑﻪ ڏﻛﮡ ﻟﮙﺎ ﻫﺌﺲ‪.‬‬
‫ﺷﺎن ﺳﻨﮕﻬﻪ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ‪:‬‬
‫”ﻫﻚ……‬
‫ﭔﻪ……‪.‬‬
‫ﭨﻲ…‪..‬‬
‫ﭼﺎر…‪.‬‬
‫ﭘﺮ ﮔﻮﻟﻲ وري ﺑﻪ ﻧﻪ ﻫﻠﻲ‪ .‬آﻫﺴﺘﻲ آﻫﺴﺘﻲ راﺋﻴﻔﻞ ﻫﻴﭟ ﭤﻴﮡ ﻟﮙﻲ‪ ،‬اﻳﺴﺘﺎﺋﻴﻦ ﺟﻮ ﺳﻨﺪس‬
‫ﭘﻴﺮن ﺗﻲ ﻛﺮي ﭘﺌﻲ‪ ،‬روﻧﻖ ﺳﻨﮕﻬﻪ ڏک ﮐﺎن ﭔﻴﮣﻮ ﭤﻴﻨﺪي ﭼﻴﻮ‪:‬‬
‫”ﺷﺎن ﺳﻨﮕﻬﻪ ﻫﻨﻦ ﭔﻨﻬﻲ ﮐﻲ ﮀﮇي ڏي‪“.‬‬
‫اوﭼﺘﻮ روﻧﻖ ﺳﻨﮕﻬﻪ راﺋﻴﻔﻞ ﮐﻨﺌﻲ ۽ ان ﮐﻲ ﮘﻠﻲ ﺳﺎن ﻟﮙﺎﺋﻴﻨﺪي روﺋﮡ ﻟﮙﻮ‪ ،‬اﺻﻞ‬
‫ڍﻧﮃﻛﺎرون ڏﺋﻲ روﺋﮡ ﻟﮙﻮ‪ ،‬ﭴﮡ ﺳﻤﻮري دﻧﻴﺎ ۾ ان راﺋﻴﻔﻞ ﮐﺎﻧﺴﻮا‪ ‬ﻫﻦ ﺟﻮ ﻛﻮ ﭔﻴﻮ ﻛﻮ‬
‫ﺑﻪ ﻣﭧ ﻣﺎﺋﭧ‪ ،‬ﻛﻮ ﺑﻪ ﺳﺎﭤﻲ‪ ،‬ﺳﻨﮕﺘﻲ ﻧﻪ ﻫﺠﻲ!‬
‫*‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫”ﺗﻮ اﻧﻬﻦ ﮐﻲ ﻣﺎرﻳﻮ ﮀﻮ ﻧﻪ؟“‬

‫”روﻧﻖ ﺳﻨﮕﻬﻪ ۽ ﻣﺎن‪ ،‬ڌاڙﻳﻠﻦ ﺟﻲ ﻋﻼﺋﻘﻲ ﻣﺎن ﻧﻜﺮي رﻳﻞ ﺟﻲ ﺑﻨﺪ ﺟﻮ ﭘﺎﺳﻮ وﭠﻴﻮ‪ ،‬ﺷﻬﭙﺎرا‬
‫ﺟﻲ ﭘﺎﺳﻲ وﭸﻲ رﻫﻴﺎ ﻫﺌﺎﺳﻴﻦ‪.‬‬
‫روﻧﻖ ﺳﻨﮕﻬﻪ دﻳﺮ دﻳﺮ ﺗﺎﺋﻴﻦ ﺧﺎﻣﻮش ﻫﻮ‪ ،‬ﻧﻴﭟ ﮘﺎﻟﻬﺎﺋﻴﻨﺪي ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ‪:‬‬
‫”ﻛﻨﻬﻦ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻣﻨﺠﻬﺎن ﻫﭣ ﺟﻬﻠﻲ ورﺗﺎ ﻫﺌﺎ!“‬
‫”ﻛﻬﮍي ﺗﺼﻮﻳﺮ؟“‬
‫”وڏﻳﻦ وڏﻳﻦ اﮐﻴﻦ ۾ ﻛﺠﻞ ﻟﮙﻞ ﻫﻮس‪ .‬ﻣﻴﻠﻲ ﺟﻲ ﻫﻜﮍي اﺳﭩﺎل ﺗﻲ ﻛﻨﻬﻦ ﺟﺎ ﺳﻬﮣﺎ ﻫﭣ‪،‬‬
‫ﻛﻨﮕﮣﻴﻮن ﭘﺎﺗﻞ‪ ،‬ﻫﻮا ۾ اڏاﻣﻨﺪڙ اﻫﻮ آﺋﻴﻨﻦ ﺟﻲ ﭨﻜﻦ وارو ﮘﺎڙﻫﻮ ﻟﻴﻨﮕﻮ ﭘﮍو ۽ ﻛﻨﻬﻦ‬
‫ﺑﻴﺒﺎڪ ﭘﮑﻲ‪ ‬ﺟﻴﺎن ﮐﻠﻨﺪي ﭨﻬﻚ ڏﻳﻨﺪي‪ ،‬ﻫﻮا ﺳﺎن ﮘﺎﻟﻬﻴﻮن ﻛﻨﺪي ﭘﺌﻲ وﺋﻲ‪ ،‬ﻋﺠﻴﺐ‬
‫ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻫﺌﻲ‪ .‬ﺟﮇﻫﻦ ﺑﻪ ﻣﻮن ﻧﺸﺎﻧﻮ ﭘﺌﻲ ورﺗﻮ‪ ،‬اﻫﺎ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﺳﺎﻣﻬﻮن ﭘﺌﻲ اﭼﻲ وﺋﻲ‪،‬‬
‫ان ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻣﻮن ﮐﻲ ﻣﺎت ڏﺋﻲ ﮀﮇي‪“.‬‬
‫روﻧﻖ ﺳﻨﮕﻬﻪ راﺋﻴﻔﻞ ﺳﺎن رﺳﺘﻲ ﺟﻲ ﻫﻚ ﭘﭥﺮ ﮐﻲ ڌﻛﻮ ڏﻧﻮ ۽ ﺧﺎﻣﻮش ﭤﻲ وﻳﻮ‪.‬‬
‫”ﭘﺮ ﺗﻮن ﺷﺎن ﺳﻨﮕﻬﻪ وٽ ﻛﻴﺌﻦ ﭘﻬﺘﻴﻦ؟“‬
‫”ﺷﺎن ﺳﻨﮕﻬﻪ ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ﻧﻨﮃي ﻫﻮﻧﺪي ﺟﻮ دوﺳﺖ آﻫﻲ‪ ،‬اﺳﺎن ﭔﻨﻬﻲ اٺ ﺟﻤﺎﻋﺘﻮن ﮔﮇ ﭘﮍﻫﻴﻮن‬
‫آﻫﻦ‪ ،‬ﭘﻮ‪ ‬ﻣﺎن ﻓﻮج ۾ ﻫﻠﻴﻮ وﻳﺲ‪ ،‬ﺷﺎن ﺳﻨﮕﻬﻪ ڌاڙﻳﻞ ﭤﻲ وﻳﻮ‪ .‬ﻣﺎن ﻛﺎوڙ ۾ ﺗﻪ اﮘﻲ ﺋﻲ‬
‫ﻫﻮس‪ ،‬ﺳﻮ ﺟﮇﻫﻦ ﮘﻮٺ ﮐﺎن ﻧﻜﺘﺲ ﺗﻪ ﺳﮅو ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ دوﺳﺖ ﺷﺎن ﺳﻨﮕﻬﻪ وٽ ﻫﻠﻴﻮ وﻳﺲ ۽‬
‫ﮐﻴﺲ ﭼﻴﻢ‪:‬‬
‫”ﻣﺎن ﺑﻪ ڊاﻛﻮ ﭤﻴﮡ ﭤﻮ ﭼﺎﻫﻴﺎن“ ﭘﮁﮡ ﻟﮙﻮ‪“:‬ﮀﻮ؟ ﻣﻮن ﮐﻴﺲ ﭘﻮري ﮘﺎﻟﻬﻪ ﭔﮅاﺋﻲ‪ “.‬ﭼﻮڻ‬
‫ﻟﮙﻮ‪“:‬اﺳﺎن وٽ ﺟﻴﻜﻮ ﺑﻪ ﻛﻮ ﮔﻴﻨﮓ ۾ ﺷﺎﻣﻞ ﭤﻴﻨﺪو آﻫﻲ‪ ،‬ان ﮐﻲ ﻫﻜﮍو ﺧﻮن ﻫﺮﺣﺎﻟﺖ ۾‬
‫ﻛﺮﮢﻮ ﭘﻮﻧﺪو آﻫﻲ‪ .‬ﻣﻮن ﭼﻴﻮ‪“:‬ﻣﺎن ﻫﻚ ﻧﻪ ﭘﺮ ﭔﻪ ﺧﻮن ﻛﺮڻ ﻻ‪ ‬ﺗﻴﺎر آﻫﻴﺎن!“‬
‫ﺷﺎن ﺳﻨﮕﻬﻪ ﭘﮁﻴﻮ‪“:‬ﭔﻪ ﺧﻮن ﻛﻴﺌﻦ؟“‬
‫ﻣﻮن ﭼﻴﻮ‪“:‬ﺳﺎوﺗﺮي ﺟﻨﻬﻦ ﮀﻮﻛﺮي درﺷﻦ ﺳﻨﮕﻬﻪ ﺳﺎن ﭜﮙﻲ آﻫﻲ‪ ،‬ﺟﻴﻜﮇﻫﻦ ﺗﻮن اﻧﻬﻦ‬
‫ﭔﻨﻬﻲ ﮐﻲ ﮘﻮﻟﻬﻲ ڏﻳﻨﺪي ﺗﻪ ﻣﺎن اﻧﻬﻦ ﭔﻨﻬﻲ ﮐﻲ ﻗﺘﻞ ﻛﺮي ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ﮔﻴﻨﮓ ۾ ﺷﺎﻣﻞ ﭤﻲ‬
‫وﻳﻨﺪس‪“.‬‬
‫ﻫﻦ وﻳﭽﺎري ڏﻳﻨﻬﻦ رات ﻛﺮي درﺷﻦ ۽ ﺳﺎوﺗﺮي‪ ‬ﮐﻲ ﮘﻮﻟﻬﻲ ورﺗﻮ‪ ،‬ﭘﺮ ﻣﻮن ﺳﺎوﺗﺮي‪‬‬
‫ﺳﺎن ﺷﺎدي ﻛﺮڻ ﭤﻲ ﭼﺎﻫﻲ‪ ،‬ﻫﻦ ﺟﻲ اﻧﻬﻲ‪ ‬ﺑﻲ وﻓﺎﺋﻲ‪ ‬ﺟﻲ ﺑﺎوﺟﻮد ﻣﺎن ﻫﻦ ﺳﺎن ﺷﺎدي‬
‫ﻛﺮڻ ﻻ‪ ‬ﺗﻴﺎر ﻫﻮس‪ ،‬ﭘﺮ ﻫﻮ ﭔﺌﻲ ﻛﻨﻬﻦ ﺑﻪ ﺻﻮرت ۾ ﻫﻚ ﭔﺌﻲ ﮐﺎن ﺟﺪا ﭤﻴﮡ ﻻ‪ ‬ﺗﻴﺎر‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﻛﻮﻧﻪ ﻫﺌﺎ‪ .‬آﺧﺮﻛﺎر ﻣﻮن ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ راﺋﻴﻔﻞ ﮐﻨﺌﻲ‪ ،‬ﭘﺮ اﻧﻬﻦ ﺗﺼﻮﻳﺮن ﮐﺎن ﻫﺎرﺟﻲ وﻳﺲ‪،‬‬
‫ﻛﮇﻫﻦ ﻛﮇﻫﻦ ﻣﺎﮢﻬﻮ ﺗﻤﺎم ﻧﻨﮃﻳﻦ ﻧﻨﮃﻳﻦ ﺷﻴﻦ ﮐﺎن ﺷﻜﺴﺖ ﮐﺎﺋﻲ وﻳﻬﻨﺪوآﻫﻲ‪“.‬‬
‫”ﭘﺮ ﺗﻮن ﺗﻪ ﺳﭙﺎﻫﻲ آﻫﻴﻦ ۽ ﺳﭙﺎﻫﻲ‪ ‬ﻻ‪ ‬ﺑﻨﺪوق ﻫﻼﺋﮡ ﻣﺸﻜﻞ ﺗﻪ ﻧﻪ آﻫﻲ!“‬
‫”ﺳﭙﺎﻫﻲ ﺻﺮف دﺷﻤﻦ ﺗﻲ ﮔﻮﻟﻲ ﻫﻼﺋﻲ ﭤﻮ ﺳﮕﻬﻲ ۽ اﻫﻲ ﭔﺌﻲ ﻣﻨﻬﻨﺠﺎ دﺷﻤﻦ ﻧﻪ ﻫﺌﺎ‪ ،‬اﻫﻲ‬
‫ﭔﺌﻲ ﻫﻚ ﭔﺌﻲ ﺟﻲ ﻣﺤﺒﺖ ۾ اﻳﺘﺮو ﺗﻪ ﭔﮇل ﻫﺌﺎ ﺟﻮ اﻧﻬﻦ ﺟﻲ اﮘﻴﺎن ﻛﻮ ﺑﻪ ﭨﻴﻮن ﻣﺎﮢﻬﻮ‬
‫ﻛﻮﻧﻪ ﻫﻮ‪ ،‬ﻧﻪ دوﺳﺖ ﻧﻪ دﺷﻤﻦ‪ ،‬ﻣﺎن ﭘﺎڻ ﻫﻦ ﺟﻲ ﻧﻈﺮن ۾ ﻫﻚ ڌارﻳﻮ ﻫﻮس‪ ،‬اﺟﻨﺒﻲ ﻫﻮس‪،‬‬
‫ﻛﻨﻬﻦ وﻳﺮان ﺳﻨﺴﺎن ﻫﻨﮅ ﺗﻲ ﭰﭩﻞ اﻛﻴﻠﻮ ۽ اﺟﻨﺒﻲ وڻ‪ ،‬ﺧﺒﺮ ﻧﻪ آﻫﻲ ﻣﺎن ﮀﺎ ﮘﺎﻟﻬﺎﺋﻲ رﻫﻴﻮ‬
‫آﻫﻴﺎن‪“.‬‬
‫”ﺗﻮن ﺟﻴﻜﻮ ﺑﻪ ﻛﺠﻬﻪ ﮘﺎﻟﻬﺎﺋﻲ رﻫﻴﻮ آﻫﻴﻦ‪ ،‬اﻫﻮ ﻣﺎن ﺳﻤﺠﻬﻲ رﻫﻴﻮ آﻫﻴﺎن‪“.‬‬
‫”ﭔﮅ؟“ ﻫﻮ ﻫﻜﺪم ﭼﺌﻲ ﭼﭗ ﭤﻲ وﻳﻮ‪ .‬۽ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﭔﺎﻧﻬﻦ ﮐﻲ ﺟﻬﻠﻲ ﺑﻴﻬﺎري ﮀﮇﻳﺎﺋﻴﻦ‪:‬‬
‫”ﭔﮅ‪ “.‬ﻫﻦ رڙ ﻛﻨﺪي ﭼﻴﻮ‪“،‬ﻫﻚ ﺳﭙﺎﻫﻲ ﻛﻨﻬﻦ اﺟﻨﺒﻲ‪ ‬ﺗﻲ ﮔﻮﻟﻲ ﻛﻴﺌﻦ ﭤﻮ ﻫﻼﺋﻲ ﺳﮕﻬﻲ؟‬
‫ﺷﺎن ﺳﻨﮕﻬﻪ ﻣﻮن ﺗﻲ ﮐﻠﻲ رﻫﻴﻮ ﻫﻮ‪ ،‬ﻣﺎن ﻫﻦ ﮐﻲ ﮔﻮﻟﻲ‪ ‬ﺳﺎن اڏاﺋﻲ ﺑﻪ ﺳﮕﻬﻴﺲ ﭘﺌﻲ‪ ،‬ﭘﺮ‬
‫ﻫﻮ ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ﻧﻨﮃي ﻫﻮﻧﺪي ﺟﻮ دوﺳﺖ آﻫﻲ‪ ،‬ﭘﺮ ﺗﻮ ڏﭠﻮ ﻫﻦ ﻛﻴﮇي ﻧﻪ ﺣﻘﺎرت واري اﻧﺪاز ۾‬
‫ﭼﻴﻮ ﺗﻪ ﺗﻮن ڌاڙﻳﻞ ﭤﻴﮡ ﺟﻲ ﻗﺎﺑﻞ ﻧﻪ آﻫﻴﻦ…‪.‬ﭘﺮ ﻣﺎن ﭴﺎﮢﺎن ﭤﻮ ﺗﻪ ﻣﺎن ﺑﺰدل ﻧﻪ آﻫﻴﺎن‪ ،‬ﻛﺎﻧﺌﺮ‬
‫ﻧﻪ آﻫﻴﺎن‪ ،‬ﭘﺮ ﻫﺎ ﺑﺪﻗﺴﻤﺖ ﺿﺮور آﻫﻴﺎن‪“.‬‬
‫ﻣﻮن ﭘﮁﻴﻮ‪“:‬ﻫﺎﮢﻲ ﺗﻮن ﮀﺎ ﻛﻨﺪﻳﻦ؟“‬
‫ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ‪“:‬ﺳﭙﺎﻫﻲ آﻫﻴﺎن واﭘﺲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ رﺟﻤﻴﻨﭧ ۾ ﻫﻠﻴﻮ وﻳﻨﺪس‪ ،‬اﻳﻨﺪڙ ﻟﮍاﺋﻲ‪ ‬ﺟﻲ ﺧﺒﺮ‬
‫۾ ﺗﻮن ﺑﻪ ﻛﮇﻫﻦ ﭘﮍﻫﻲ وﭠﻨﺪﻳﻦ ﺗﻪ ﺻﻮﺑﻴﺪار ﻣﻴﺠﺮ روﻧﻖ ﺳﻨﮕﻬﻪ ﻓﺮﻧﭧ ﺗﻲ وڏي ﺑﻬﺎدري‪‬‬
‫ﺳﺎن ﻟﮍﻧﺪي ﻣﺎرﺟﻲ وﻳﻮ‪“.‬‬
‫ﻫﻮ ﻧﻬﺎﻳﺖ ڏﮐﺎري اﻧﺪاز ﺳﺎن ﻣﺮﻛﻴﻮ‪ ،‬ﻣﺮﻛﮡ دوران ﻫﻦ ﺟﻲ اﮐﻴﻦ ۾ ﻟﮍڪ ﺗﺮي آﻳﺎ‪ ،‬ﭘﺮ‬
‫ﻣﻮن ﻫﻦ ﺟﻲ دل رﮐﮡ ﻻ‪ ‬ﮘﺎﻟﻬﻪ ﺟﻮ رخ ﭰﻴﺮاﺋﻴﻨﺪي ﭼﻴﻮ‪:‬‬
‫”ﺗﻮن زﻧﺪﻫﻪ رﻫﻨﺪﻳﻦ روﻧﻖ ﺳﻨﮕﻬﻪ ۽ وري ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﺪﻳﻦ‪“.‬‬
‫ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ‪“:‬ﻣﺤﺒﺖ ﺗﻪ ﺑﺲ ﻫﻜﮍو ﭜﻴﺮو ﺋﻲ ﭤﻴﻨﺪي آﻫﻲ‪ ،‬ﺑﺎﻗﻲ ﺗﻪ ﺳﻤﺠﻬﻮﺗﺎ ﻫﻮﻧﺪا آﻫﻦ!“‬
‫ﺑﺎﻗﻲ رﺳﺘﻮ اﺳﺎن ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ‪ ‬ﺳﺎن ﻃﺌﻲ ﻛﻴﻮ‪ .‬ﻫﻮﺷﺎﻳﺪ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﭜﺮﺳﺎن ﻫﻠﻨﺪي ﺑﻪ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ‬
‫ﺧﻴﺎﻟﻦ ۾ اﻳﺘﺮو ﭘﺮي ﻫﻠﻴﻮ وﻳﻮ ﻫﻮ ﺟﻮ ﻟﮙﻮ ﭘﺌﻲ ﺗﻪ ﻫﻮ ﻣﻮن ﺳﺎن ﮔﮇ ﻛﻮﻧﻪ ﭘﺌﻲ ﻫﻠﻴﻮ‪ ،‬ﻫﻮ‬
‫اﺗﻲ ﻣﻮﺟﻮد ﺋﻲ ﻧﻪ ﻫﻮ‪ .‬ﻛﮇﻫﻦ ﻛﮇﻫﻦ ﻣﺎﮢﻬﻮ ﻣﻮﺟﻮد ﻫﻮﻧﺪي ﺑﻪ ﻣﻮﺟﻮد ﻧﻪ ﻫﻮﻧﺪو آﻫﻲ ۽‬
‫ﻫﻠﻨﺪي ﺑﻪ ﭴﮡ ﻫﻚ ﻫﻨﮅ ﺑﻴﭡﻞ ﻫﻮﻧﺪو آﻫﻲ‪ .‬ﺳﺎﻫﻪ ﺟﻲ ﮐﭵﮡ ﺟﻲ ﺑﺎوﺟﻮد زﻧﺪﮔﻲ‪ ‬ﮐﺎن اﮘﺘﻲ‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﻧﻜﺮي وﻳﻨﺪو آﻫﻲ‪ .‬ﻣﻮن ﻫﻦ ﺳﺎن وڌﻳﻚ ﻛﺠﻬﻪ ﺑﻪ ﮘﺎﻟﻬﺎﺋﮡ ﻧﻪ ﭼﺎﻫﻴﻮ ﮀﺎﻛﺎڻ ﺗﻪ ﻫﻮ اﺗﻲ‬
‫ﻣﻮﺟﻮد ﺋﻲ ﻛﻮﻧﻪ ﻫﻮ‪.‬‬
‫*‬
‫ﺷﻬﭙﺎرا اﺳﭩﻴﺸﻦ ﺗﻲ ﭘﻬﭽﻲ ﻣﻮن ﻟﮕﻴﺞ آﻓﻴﺲ ﻣﺎن ﺳﻮٽ ﻛﻴﺲ ﻛﮃراﺋﻲ‪ ،‬ﮐﻮﻟﻴﻮ‪ .‬ﻛﭙﮍن‬
‫ﺟﻲ ﺗﻬﻦ ۾ دﭔﺎﺋﻲ رﮐﻴﻞ‪ .‬ﻫﻜﮍو ﭜﻮري رﻧﮓ ﺟﻮ ﻟﻔﺎﻓﻮ رﮐﻴﻮ ﻫﻮ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ۾ ﭨﻴﻬﻪ ﻫﺰار رﭘﻴﺎ‬
‫ﻫﺌﺎ‪ .‬اﻫﻮ ﻟﻔﺎﻓﻮ ﮐﮣﻲ َﻣﻮڙي ﻣﺮوڙي ﻣﻮن ﮐﻴﺴﻲ ۾ وڌو‪ ،‬ﺳﻮٽ ﻛﻴﺲ ﺑﻨﺪ ﻛﻴﻮ‪ ،‬ﻟﮕﻴﺞ‬
‫آﻓﻴﺲ ﺟﻲ ﻛﻼرڪ ﮐﻲ ﭘﻨﺞ رﭘﻴﺎ ﺧﺮﭼﻲ ڏﺋﻲ‪ ،‬ﻫﺪاﻳﺖ ﻛﻴﻢ ﺗﻪ ﻣﻤﻜﻦ آﻫﻲ ﻣﻮن ﮐﻲ اﭼﮡ‬
‫۾ ﻛﺠﻬﻪ ڏﻳﻨﻬﻦ ﻟﮙﻲ وﭸﻦ‪ ،‬ﺳﻮ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﺳﻮٽ ﻛﻴﺲ ﮐﻲ ﺳﻨﭝﺎﻟﻲ رﮐﺠﺎن‪ .‬ﻫﻦ اﺣﺘﻴﺎط‬
‫ﺳﺎن رﮐﮡ ﺟﻮ وﻋﺪو ﻛﻴﻮ‪ ،‬ﻣﻮن ڏﭠﻮ ﺗﻪ ﻫﻦ ﺟﻲ ﺷﻜﻞ ﺗﻲ ﭘﻨﺠﻦ رﭘﻴﻦ واري ﻣﺮڪ ﺑﻪ ﻫﺌﻲ‪.‬‬
‫ﭘﻮ‪ ‬ﻣﺎن ﭘﻮﺋﺘﻲ ﻣﻮﭨﻴﺲ‪ .‬روﻧﻖ ﺳﻨﮕﻬﻪ ﺟﻲ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ‪ ‬ﺳﺎن واﭘﺴﻲ‪ ‬ﺟﻮ رﺳﺘﻮ ﺗﻪ ﻣﻮﻧﮑﻲ‬
‫ﻣﻌﻠﻮم ﭤﻲ ﺋﻲ ﭼﻜﻮ ﻫﻮ‪ .‬ﮔﺬرﻳﻞ ﭜﻴﺮي وارو ﻫﻜﮍو ڏﻳﻨﻬﻦ‪ ،‬ﺷﻬﭙﺎرا ۾ رﻫﮡ ﺳﺒﺐ ﻣﻮن ﮐﻲ‬
‫اﻫﻮ ﺗﻪ اﻧﺪازو ﭤﻲ وﻳﻮ ﻫﻮ ﺗﻪ ﻛﻮ ﺷﺨﺺ ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ﭘﻴﮁﻮ ﻛﺮي رﻫﻴﻮ آﻫﻲ‪ .‬ﻣﻮن ﻛﻨﻬﻦ ﮐﻲ‬
‫ڏﭠﻮ ﺗﻪ ﻛﻮﻧﻪ ﭘﺮ ﻛﻨﻬﻦ ﭘﺎﮀﻲ واﻧﮕﺮ‪ ،‬ﻛﻨﻬﻦ ﺟﻦ واﻧﮕﺮ ﻣﻮن ﮐﻲ ان ﺟﻮ ﻫﺮ وﻗﺖ اﺣﺴﺎس‬
‫ﭤﻲ رﻫﻴﻮ ﻫﻮ‪.‬‬
‫ﺟﻬﻨﮓ ۾ ﭘﻬﭽﮡ ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬اﭨﻜﻞ ﻛﺮي ﻣﺎن ﻫﻜﮍي ﻃﺮف ﻫﻠﮡ ﻟﮙﺲ‪ ،‬ﻣﺸﻜﻞ ﺳﺎن ﻛﻮ َﺳﻮ‬
‫وال ﺑﻪ ﻧﻪ ﻫﻠﻴﻮ ﻫﻮﻧﺪس ﺗﻪ ﻛﻨﻬﻦ ﺟﻲ ﭘﻴﺮن ﺟﻮ ﮐﮍﻛﻮ ﻣﺤﺴﻮس ﻛﻴﻢ‪ ،‬ﻣﮍي ﺟﻮ ڏﺳﺎن ﺗﻪ‬
‫ﻫﻜﮍو ڌاڙﻳﻞ‪ ،‬ﻣﺸﻴﻦ ﮔﻦ ﻫﭣ ۾ ﮐﻨﻴﻮن ﻣﻮن ﺳﺎن ﮔﮇ ﮔﮇ ﻫﻠﻲ رﻫﻴﻮ آﻫﻲ‪ .‬ﺷﻚ ﻳﻘﻴﻦ ۾‬
‫ﺑﺪﻟﺠﻲ وﻳﻮ ﺗﻪ ﺿﺮور ﻛﻨﻬﻦ ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ﭘﻴﮁﻮ ﻛﻴﻮ آﻫﻲ‪.‬‬
‫اﻫﻮ ڌاڙﻳﻞ ﻣﻮن ﺳﺎن ﮔﮇ ﮔﮇ ﻫﻠﮡ ﻟﮙﻮ‪ ،‬ﻛﭥﻲ رﺳﺘﻮ ُﭜﻠﻲ ﭤﻲ وﻳﺲ ﺗﻪ اﮘﻴﺎن اﭼﻲ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ‬
‫رﻫﻨﻤﺎﺋﻲ ﺑﻪ ﻛﻴﺎﺋﻴﻦ ﭘﺌﻲ‪ .‬ﭤﻮرو اﮘﭝﺮو ﻫﻠﮡ ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬ﻫﻦ ﻣﻮﻧﮑﻲ ﭼﻴﻮ‪:‬‬
‫”ﻫﺎﮢﻲ ﻫﺘﺎن ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ اﮐﻴﻦ ﺗﻲ ﭘﭩﻲ ﭔﮅﺑﻲ‪“.‬‬
‫ﻣﻮن اﮐﻴﻦ ﺗﻲ ﭘﭩﻲ ﭔﮅراﺋﮡ ﮐﺎن ﮐﻴﺲ ﻣﻨﻊ ﻛﺌﻲ ﺗﻪ ﻫﻦ ﻣﻨﻬﻨﺠﺎ ﻫﭣ ﭘﻜﮍي ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ اﮐﻴﻦ‬
‫ﺗﻲ ﻛﭙﮍي واري ﻣﻀﺒﻮط ﭘﭩﻲ ﭔﮅي ﮀﮇي‪ .‬ﺑﺎﻗﻲ ﺑﭽﻴﻞ رﺳﺘﻮ اﺳﺎن اﺋﻴﻦ ﺋﻲ ﻃﺌﻲ ﻛﻴﻮ‪،‬‬
‫ﺑﺲ اﻳﺘﺮو ﻳﺎد آﻫﻲ ﺗﻪ ﺟﮇﻫﻦ ﭘﭩﻲ ﮐﻠﻲ ﺗﻪ ﻣﺎن ﺷﺎن ﺳﻨﮕﻬﻪ ﺟﻲ ﺳﺎﻣﻬﻮن ﻫﻮس‪.‬‬
‫”رﻗﻢ آﻧﺪ‪‬؟“‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﻣﻮن ﻫﻦ ﮐﻲ ﭘﻨﺠﻮﻳﻬﻪ ﻫﺰارن ﺟﺎ ﻧﻮٽ ﮘﮣﻲ ڏﻧﺎ‪ ،‬ﺟﮇﻫﻦ ﻫﻦ ﮐﻲ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﭤﻲ وﻳﻮ ﺗﻪ ﻫﻦ ﻣﻮن‬
‫ﺳﺎن ﮔﮇ آﻳﻞ ڌاڙﻳﻞ ﮐﻲ ﭼﻴﻮ‪:‬‬
‫”رﻳﮑﺎ ﮐﻲ آزاد ﻛﺮي ﻫﻦ ﺟﻲ ﺣﻮاﻟﻲ ﻛﺮﻳﻮ ۽ ﻫﺎ ﻫﻨﻦ ﮐﻲ اﺣﺘﻴﺎط ۽ ﺣﻔﺎﻇﺖ ﺳﺎن ﺟﻬﻨﮕﻞ‬
‫ﺟﻲ آﺧﺮي ﺣﺪ ﺗﺎﺋﻴﻦ ﮀﮇي اﭼﻮ‪“.‬‬
‫*‬
‫ڌاڙﻳﻞ ﻣﻮﭨﻲ وﻳﺎ ﻫﺌﺎ ۽ ﻫﺎﮢﻲ اﺳﺎن ﭔﺌﻲ ﻫﻜﮍي ﭘﻴﭽﺮي ﺗﻲ ﭘﻨﮅ ﻛﻨﺪي وﭸﻲ رﻫﻴﺎ ﻫﺌﺎﺳﻴﻦ‪.‬‬
‫ان وچ ۾ ﺳﭵﻮ رﺳﺘﻮ‪ ،‬رﻳﮑﺎ ﻣﻮن ﺳﺎن ﻛﺠﻬﻪ ﻛﻮﻧﻪ ﮘﺎﻟﻬﺎﻳﻮ‪ .‬ﺟﮇﻫﻦ ﮘﭻ ﭘﻨﮅ ﻛﺮي اﮘﺘﻲ‬
‫ﻧﻜﺮي آﻳﺎﺳﻴﻦ ﺗﻪ ﻣﻮن رﻳﮑﺎ ﺟﻮ ﻫﭣ ﺟﻬﻠﻴﻮ‪ .‬ﻫﻦ ﻛﺠﻬﻪ ﺑﻪ ﻧﻪ ﮘﺎﻟﻬﺎﻳﻮ‪ ،‬ﺑﺲ ﭼﭗ ﭼﺎپ ﻣﻮن‬
‫ﺳﺎن ﮔﮇﮔﮇ ﻫﻠﻨﺪي رﻫﻲ‪ .‬اﺋﻴﻦ ﭤﻲ ﻟﮙﻮ ﭴﮡ ﻛﻨﻬﻦ ﮔﻬﺮي ﺳﻮچ وﻳﭽﺎر ۾ ﻣﺤﻮ ﻫﺌﻲ‪ .‬ﻫﻦ ﺟﻲ‬
‫ﻫﭣ ﺟﻲ ﮀﻬﺎ‪ ‬ﻣﺎن ﺑﻪ اﻫﻮ ﻣﺤﺴﻮس ﭘﺌﻲ ﭤﻴﻮ ﺗﻪ ﻫﻦ ﮐﻲ ﻛﻨﻬﻦ ﺑﻪ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﺗﻲ ﮘﺎﻟﻬﺎﺋﮡ ﺟﻲ‬
‫ﺿﺮورت ﻛﺎﻧﻪ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﭴﮡ ﻫﻦ ﺟﺎ ﺳﻤﻮرا ﺟﺬﺑﺎ ﭘﻨﮉ ﭘﻬﮡ ﭤﻲ وﻳﺎ ﻫﺌﺎ‪ ،‬ﺑﺲ ﻫﻜﮍو ﺑﻲ ﺟﺎن ﻫﭣ‬
‫ﻫﻮ ﺟﻴﻜﻮ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻫﭣ ۾ ﻫﻮ‪.‬‬
‫ﻫﻚ ﺳﻨﻬﮍي ﻧﺪي‪ ،‬ﻧﻨﮃن ﻧﻨﮃن ﭘﻬﮣﻦ ﺗﻲ وﻫﻨﺪڙ ﺳﺴﺖ رﻓﺘﺎر ﻧﺪي‪ ‬ﻣﺎن ﭘﺎر ُاﻛﺮي‪ ،‬اﺳﺎن‬
‫وﻳﻬﻲ ﻣﺎﻧﻲ ﮐﺎڌي‪ ،‬ﭘﺎﮢﻲ ﭘﻴﺘﻮ‪ .‬ﻫﻮ‪ ‬دﻳﺮ دﻳﺮ ﺗﺎﺋﻴﻦ ﻧﺪي‪ ‬ﺟﻲ ﭘﺎﮢﻲ‪ ‬ﺳﺎن ﻣﻨﻬﻦ ڌوﺋﻴﻨﺪي رﻫﻲ‬
‫۽ اﮐﻴﻦ ﺗﻲ ﭘﺎﮢﻲ‪ ‬ﺟﺎ ﮀﻨﮉا ﻫﮣﻨﺪي رﻫﻲ‪ ،‬ﭴﮡ اﮐﻴﻦ ﺟﻲ آڏو ﻛﻮ ڌﻧﮅ ﮀﺎﻧﺌﺠﻲ وﻳﻮ ﻫﺠﻴﺲ‪،‬‬
‫ﭴﮡ اﮐﻴﻦ ﺗﻲ ﭘﺎﮢﻲ ﻫﺎري ان ﮐﻲ ﻫﭩﺎﺋﮡ ﺟﻲ ﻛﻮﺷﺶ ﻛﻨﺪ ي ﻫﺠﻲ‪.‬‬
‫ﻣﻮن ﺑﻪ ﻫﻦ ﮐﻲ ﻛﺠﻬﻪ ﻛﻮﻧﻪ ﭼﻴﻮ‪ .‬ﻧﺪي‪ ‬ﺟﻲ ﭜﺮ ۾ ﻫﻜﮍو اﻣﻠﺘﺎس ﺟﻮ وڻ ﺑﻴﭡﻮ ﻫﻮ ﺳﻮ‬
‫ﻣﺎن وﭸﻲ ان ﺟﻲ ﻫﻴﭡﺎن ﻟﻴﭩﻲ ﭘﻴﺲ‪.‬‬
‫ﭤﻮري دﻳﺮ ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬ﻫﻮ‪ ‬ﺑﻪ آﺋﻲ ۽ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﭜﺮ ۾ اﭼﻲ وﻳﻬﻲ رﻫﻲ‪ ،‬ﭘﻮ‪ ‬ﻫﻦ ﭘﻨﻬﻨﺠﻮ ﻣﭥﻮ‬
‫ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﺳﻴﻨﻲ ﺗﻲ رﮐﻴﻮ‪.‬‬
‫ﻣﺎن ﻫﻦ ﺟﻲ وارن ۾ آﮜﺮﻳﻮن ﭰﻴﺮڻ ﻟﮙﺲ‪.‬‬
‫ﭤﻮري دﻳﺮ ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬ﻫﻦ ﮔﻬﭩﻴﻞ آواز ۾ ﭼﻴﻮ‪“:‬ﻣﻮن ﮐﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﭔﺎﻧﻬﻦ ۾ ﻟﻜﺎﺋﻲ وٺ‪“.‬‬
‫*‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﭘﻬﺎڙي ﺳﻠﺴﻠﻮ ﺧﺘﻢ ﭤﻲ وﻳﻮ ﻫﻮ ۽ ﺟﻬﻨﮕﻞ ﺑﻪ‪ .‬ﻫﺎﮢﻲ اﺳﺎن وڏن وڏن دڙن واري وادي‪ ‬۾‬
‫ﭘﻬﭽﻲ وﻳﺎ ﻫﺌﺎﺳﻴﻦ ﺟﺎ ﺧﺸﻚ ﭔﻮڙن ۽ ﻛﺎﻧﮉﻳﺮن ﺳﺎن ﭜﺮﻳﻞ ﻫﺌﻲ‪ .‬ﻛﭥﻲ ﻛﭥﻲ ﻧﻨﮃا ﻧﻨﮃا‬
‫واري‪ ‬ﺟﺎ دڙا ﺑﻪ ﻫﺌﺎ ﺟﻦ ﺗﻲ اﭠﻦ ﺟﻲ ﭘﻴﺮن ﺟﺎ ﻧﺸﺎن ﺑﻪ ﭘﻴﻞ ﻫﺌﺎ‪.‬‬
‫رﻳﮑﺎ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪“:‬اﭠﻦ ﺟﻮ رﺳﺘﻮ اﭼﻲ وﻳﻮ آﻫﻲ‪ ،‬ﻫﺎﮢﻲ ﺟﻴﻜﮇﻫﻦ ﻛﻮ اوﭠﻲ ﻧﻈﺮ آﻳﻮ ﺗﻪ ﻣﺎن‬
‫ان ﺗﻲ ﭼﺮﻫﻲ ﮔﻬﺮ ﻫﻠﻲ وﻳﻨﺪﻳﺲ‪“.‬‬
‫”ﺗﻪ ﮀﺎ ﻫﻲ رﺳﺘﻮ ﺟﻴﺮاآﺑﺎد ڏاﻧﻬﻦ ﭤﻮ وﭸﻲ؟“‬
‫ﻫﻦ آﮜﺮ ﺟﻮ اﺷﺎرو ﻛﻨﺪي ﭼﻴﻮ‪:‬‬
‫”ﺟﻴﺮاآﺑﺎد ﺗﻪ اﭸﺎ ﭘﺮي آﻫﻲ‪ ،‬ﻫﻦ وارﻳﺎﺳﻲ ﻋﻼﺋﻘﻲ ﮐﻲ ﭘﺎر ﻛﻨﺪاﺳﻴﻦ ﺗﻪ ُ‬
‫اوﻫﻮ! ﻧﻨﮃﻳﻦ ﻧﻨﮃﻳﻦ‬
‫ﭘﻬﺎڙﻳﻦ وارو ﺟﻬﻨﮕﻞ اﻳﻨﺪو‪ ،‬ڏﺳﻴﻦ ﭤﻮ ﻧﻪ؟“‬
‫”ﻫﺎ؟“‬
‫”ان ﮐﻲ ﭘﺎر ﻛﺮڻ ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬ﭔﺌﻲ ﻃﺮف ﺟﻴﺮاآﺑﺎد آﻫﻲ‪ ،‬ﭘﺮ ﻣﺎن ﺗﻮﮐﻲ اوﺳﺘﺎﺋﻴﻦ ﻧﻪ وﭠﻲ‬
‫ﻫﻠﻨﺪﻳﺲ‪ ،‬ﻛﻨﻬﻦ اوﭠﻲ‪ ‬ﺳﺎن ﻫﻠﻲ وﻳﻨﺪﻳﺲ‪ ،‬ﻛﻮ اٺ وارو ﻧﻪ ﻣﻠﻴﻮ ﺗﻪ ﻣﺎن اﻛﻴﻠﻲ ﻫﻠﻲ‬
‫وﻳﻨﺪﻳﺲ‪ ،‬ﭘﻬﺎڙن ﺟﻲ ﻫﻦ ﭘﺎﺳﻲ واري وادي ﺗﻪ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ وادي آﻫﻲ‪ ،‬اﺗﻲ ﻛﻮ ﺑﻪ‬
‫ﺧﻄﺮو ﻧﻪ آﻫﻲ‪ ،‬اﺗﺎن ﺗﻪ ﺧﻴﺮ ﮔﻬﺮ ﺑﻪ وﻳﺠﻬﻮ آﻫﻲ‪ ،‬ﺧﻄﺮي ﺟﻲ ﻛﺎ ﺑﻪ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﻧﻪ آﻫﻲ‪“.‬‬
‫”ﻧﻪ! ﻣﺎن ﺗﻮﮐﻲ ﮘﻮٺ ﺟﻲ دﻧﮓ ﺗﺎﺋﻴﻦ ﮀﮇڻ ﻫﻠﻨﺪس‪“.‬‬
‫”ﻧﻪ ﻧﻪ‪ “.‬ﻫﻮ‪ ‬ﮔﻬﭕﺮاﺋﺠﻲ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪“،‬ﻣﻤﻜﻦ آﻫﻲ ﻫﻮ ﭔﺎﻫﺮ ﭔﻨﻴﻦ ﺗﺎﺋﻴﻦ آﻳﻮ ﻫﺠﻲ‪ ،‬وڏو ﻇﺎﻟﻢ‬
‫آﻫﻲ‪ ،‬ﻫﻦ ﺳﭵﻲ ﻋﻼﺋﻘﻲ ﺟﺎ ﻣﺎﮢﻬﻮ ﮐﺎﻧﺌﺲ ڊﭴﻨﺪا آﻫﻦ‪“.‬‬
‫”ﻧﻪ ﻣﺎن ﺗﻮﺳﺎن ﺳﺎڻ ﻫﻠﻨﺪس‪ “.‬ﻣﻮن ﺳﺨﺘﻲ‪ ‬ﺳﺎن ﭼﻴﻮ‪.‬‬
‫ﻫﻮ‪ ‬روﺋﮣﻬﺎرﻛﻲ ﭤﻲ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪“:‬ڏس ﻫﻲ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻋﺰت ﺟﻮ ﺳﻮال آﻫﻲ‪“.‬‬
‫ﻣﻮﻧﮑﻲ ﻳﺎد آﻳﻮ‪ ،‬ﭔﻪ ﻛﻼڪ اڳ ﻫﻦ ﭘﺎڻ ﻣﻮن ﮐﻲ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﭔﺎﻧﻬﻦ ۾ ﻟﻜﺎﺋﮡ ﻻ‪ ‬ﭼﻴﻮ ﻫﻮ ﺗﻪ‬
‫ﻣﻮن ﻫﻦ ﮐﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﭔﺎﻧﻬﻦ ۾ ﺟﻜﮍي‪ ،‬ﭘﻨﻬﻨﺠﺎ ﮘﻞ ﻫﻦ ﺟﻲ ﮘﻠﻦ ﺗﻲ رﮐﻲ ﮀﮇﻳﺎ ﻫﺌﺎ‪ ،‬ﭘﻮ‪‬‬
‫ﻣﻨﻬﻨﺠﺎ ﭼﭗ ﻫﻦ ﺟﻲ ﭼﭙﻦ ﺳﺎن ﻣﻠﻲ وﻳﺎ ﻫﺌﺎ ۽ ﺟﮇﻫﻦ ﺑﻴﻘﺮار ﻫﭣ ﻫﻦ ﺟﻲ ﺳﻴﻨﻲ ﮐﻲ ﮀﻬﮡ‬
‫ﻟﮙﺎ ﻫﺌﺎ ۽ ﻫﻦ ﺟﻲ ﭼﻮﻟﻲ ﺟﺎ ﺑﭩﮡ ﮐﻮﻟﮡ ﻟﮙﻮ ﻫﻮس ﺗﻪ ﻫﻜﺪم ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻫﭣ ﮐﻲ ﭘﺮي ﻛﺮي‪،‬‬
‫ﺳﮇﻛﻨﺪي ﭼﻴﻮ ﻫﻮ‪:‬‬
‫”ﺑﺎﺑﻮ‪ ،‬ﻣﻮن ﺗﻲ ﭨِﻜﻮ ﻧﻪ ﻻﺋﺠﺎن‪“.‬‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫۽ ﻣﻮن ﻫﻦ ﮐﻲ ﮀﮇي ڏﻧﻮ ﻫﻮ ﮀﺎﻛﺎڻ ﺗﻪ ﻣﻮن ﻫﻦ ﺟﻲ اﻧﺪر ﺟﻲ ﻛﺸﻤﻜﺶ ﮐﻲ ﻣﺤﺴﻮس‬

‫ﻛﺮي ورﺗﻮ ﻫﻮ ۽ ﻣﻮن ﭼﺎﻫﻴﻮ ﭘﺌﻲ ﺗﻪ ﻫﻮ‪ ‬ﭘﺎڻ ﺋﻲ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﭔﺎﻧﻬﻦ ﺟﻲ ﮔﻬﻴﺮي ﻣﺎن ﭘﺎڻ‬
‫ﮀﮇاﺋﻲ ﻛﻮ ﻓﻴﺼﻠﻮ ﻛﺮي‪ .‬ﭘﻮ‪ ‬ﺑﻪ ﻣﻮن ﻫﻦ ﮐﻲ ﭼﻴﻮ ﻫﻮ‪:‬‬
‫”ﮀﺎ ﺗﻮن ﻣﺤﺒﺖ ﮐﻲ ﻛﻮ ﺑﺪﻧﻤﺎ داغ ﭤﻲ ﺳﻤﺠﻬﻴﻦ؟“‬
‫ﻫﻦ ﺟﻲ ﭼﻮﻟﻲ ﺟﻮ ﻫﻜﮍو ﺑﭩﮡ ﮐﻠﻲ وﻳﻮ ﻫﻮ ۽ ﻫﻦ ﺟﻲ ﺳﻴﻨﻲ ﺟﺎ اﭜﺎر ﻛﻨﻬﻦ ﭰﺎﭨﻞ ﭘﮑﻲ‪‬‬
‫واﻧﮕﺮ ﭼﻮﻟﻲ ۾ ﺋﻲ ﭰﭥﻜﻲ رﻫﻴﺎ ﻫﺌﺎ‪ .‬ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻧﮕﺎﻫﻦ ﺟﻮ رخ ڏﺳﻲ ﻫﻦ ﻫﻜﺪم ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ‬
‫رﺋﻲ ﮐﻲ ﺳﻴﻨﻲ ﺗﻲ وراﺋﻲ ﮀﮇﻳﻮ ۽ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪:‬‬
‫”ﻫﻠﻮن دﻳﺮ ﭘﺌﻲ ﭤﺌﻲ‪“.‬‬
‫ﺳﭵﻮ رﺳﺘﻮ ﺑﻴﭽﻴﻨﻲ‪ ‬ﺳﺎن ﮔﺬرﻳﻮ‪ ،‬اڌ ۾ ﮀﮇﻳﻞ ﮘﺎﻟﻬﻴﻮن‪ ،‬اڻ ﭼﻴﻞ ﮘﺎﻟﻬﻴﻮن‪ ،‬اڌ ۾ رﻫﺠﻲ‬
‫وﻳﻞ ﻧﻐﻤﺎ‪ ،‬اﮢﭙﻮرو ﺳﻨﮕﻢ‪ ،‬ﭨﭩﻞ ﺗﺼﻮﻳﺮون‪ ،‬ﭘﺮزا ﭘﺮزا ﺟﺬﺑﺎ‪ ،‬ﻧﻪ ﭴﺎڻ زﻧﺪﮔﻲ اﻻﺋﻲ ﻛﻬﮍي‬
‫ﺧﻄﺮﻧﺎڪ ﻣﻮڙ ﺗﻲ اﭼﻲ رﺳﻲ آﻫﻲ‪ ،‬اﮘﻮاٽ ﻛﺠﻬﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﻪ ﭤﻮ ﭤﻲ ﺳﮕﻬﻲ‪ ،‬ﻫﻲ ﺳﻔﺮ‬
‫ﻛﻴﮇاﻧﻬﻦ وﭠﻲ وﻳﻨﺪو؟ ﻫﻲ‪ ‬ﮀﻮﻛﺮي ﮀﺎ ﭤﻲ ﭼﺎﻫﻲ؟ ﻫﻦ ﺟﻲ زﻧﺪﮔﻲ‪ ‬ﺟﻮ وﻫﻜﺮو ﻛﻬﮍي‬
‫ﭘﺎﺳﻲ وﻫﮡ ﭤﻮ ﭼﺎﻫﻲ! ﮀﺎ ﻣﺎن ان وﻫﻜﺮي ﻣﻨﺠﻬﺎن ﭘﺎر اﻛﺮي وﻳﻨﺪس؟ ﻳﺎ وچ ﺳﻴﺮ ۾ ﻟﮍﻫﻲ‬
‫وﻳﻨﺪس! رﻳﮑﺎ ﻫﺎﮢﻲ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ زﻧﺪﮔﻲ‪ ‬ﺟﻲ رﻳﮑﺎ ﺑﮣﺠﻲ ﭼﻜﻲ ﻫﺌﻲ‪.‬‬
‫وروﻛﮍ وارﻳﺎﺳﻦ ﭘﻴﭽﺮن ﺗﺎن ﻫﻠﻨﺪي ﻫﻠﻨﺪي آﺧﺮ ﺗﺎﺋﻴﻦ ﻛﻮ اٺ وارو ﻛﻮﻧﻪ ﻣﻠﻴﻮ‪،‬‬
‫ﻧﻮرﻳﺌﮍا‪،‬ﻧﺎﻧﮓ‪،‬ﺟﻬﻨﮕﻠﻲ ﺳﻴﻬﮍ ۽ ﻛﻮﺋﺎ ﺗﻪ ﻣﻠﻴﺎ ﭘﺮ ﻛﻮ اوﭠﻲ ﻧﻪ ﻣﻠﻴﻮ ۽ اﺳﺎن ﺗﭙﻴﻞ رﺳﺘﻲ‬
‫ﺗﻲ ﺳﻔﺮ ﻛﻨﺪا رﻫﻴﺎﺳﻴﻦ‪ ،‬وري ﭘﻬﺎڙي ﺳﻠﺴﻠﻮ ﺷﺮوع ﭤﻲ وﻳﻮ ۽ وﮢﻦ ﺟﻲ ﭘﺎﮀﻦ ۾ ﮔﺮﻣﻲ‪‬‬
‫ﮐﺎن ﭤﻮرو ﺑﭽﻲ ﺑﻪ وﻳﺎﺳﻴﻦ‪ .‬اﭨﻜﻞ ﻫﻚ ﻛﻼڪ ﺳﻔﺮ ﻛﺮڻ ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬ﻫﻜﮍو ﭔﻪ واﭨﻮ آﻳﻮ‪.‬‬
‫ﻫﻜﮍي واٽ ﺗﻪ اﻧﺪرﻳﻦ ﻋﻼﺋﻘﻲ ﻃﺮف ﭘﺌﻲ وﺋﻲ‪ ،‬ﺟﺘﻲ ﭘﺮي ﮐﺎن ﺋﻲ ﮀﻮﭨﻲ ﻻﺋﻴﻦ وارو ﺑﻨﺪ‬
‫ﻧﻈﺮ ﭘﺌﻲ آﻳﻮ‪ .‬ﭘﺮ ﭔﻲ واٽ ﻫﻜﮍي اوﭼﻲ ﭘﻬﺎڙ ﺗﺎن ﻣﭥﺎن ﭤﻴﻨﺪي ﭘﺌﻲ وﻳﺌﻲ‪.‬‬
‫اﺗﻲ ﭘﻬﭽﻲ رﻳﮑﺎ ﺑﻴﻬﻲ رﻫﻲ‪ ،‬ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪:‬‬
‫”ﻫﺎﮢﻲ ﻫﺘﺎن ﺋﻲ ﻣﺎن اﻛﻴﻠﻲ وﻳﻨﺪس‪“.‬‬
‫”ﮀﻮ؟“‬
‫”ﻫﺘﺎن ﮔﻬﺮ وﻳﺠﻬﻮ آﻫﻲ‪“.‬‬
‫”اﻫﻮ ﻛﻴﺌﻦ؟“‬
‫”او ُﻫﻮ ﻣﻮڙ ﻣﮍي ﻣﺎن ﭘﻬﺎڙي‪ ‬ﺟﻲ ﻣﭥﺎن وﻳﻨﺪس‪ ،‬ﭔﺌﻲ ﭘﺎﺳﻲ ﮐﻠﻴﻞ وادي آﻫﻲ ۽‬
‫ﺟﻴﺮاآﺑﺎد…‪..‬ﺑﺲ ﺗﻮن ﻫﻴﺴﺘﺎﺋﻴﻦ ﺋﻲ اﭼﻲ ﺳﮕﻬﻴﻦ ﭤﻮ‪ ،‬ﻫﻦ ﮐﺎن اﮘﺘﻲ ﻧﻪ‪ .‬ﺗﻨﻬﻨﺠﻮ رﺳﺘﻮ ﻫﻲ‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﻣﻴﺪاﻧﻲ ﻋﻼﺋﻘﻲ وارو رﺳﺘﻮ آﻫﻲ ﺟﻴﻜﻮ ﺳﮅو ﺷﻬﭙﺎرا ﭤﻮ وﭸﻲ‪ .‬ﻣﺎن ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ رﺳﺘﻲ ﺳﺎن‬
‫وﻳﻨﺪﻳﺲ‪ ،‬ﺗﻮن ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ رﺳﺘﻲ ﺳﺎن وﻳﻨﺪﻳﻦ…وﻋﺪو ﻛﺮ‪“.‬‬
‫ﻫﻦ ﻣﻮن ﺳﺎن ﭜﺎﻛﺮ ﭘﺎﺋﻴﻨﺪي ﭼﻴﻮ‪.‬‬
‫”وﻋﺪو ﺗﻪ ﻛﺮﻳﺎن ﭤﻮ ﭘﺮ ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ﮀﺎ ﭤﻴﻨﺪو؟“‬
‫ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪“:‬ﺗﻮن ﺷﻬﭙﺎرا ﮐﺎن ﺳﮅو ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﺎ‪ ‬ﺟﻲ ﮔﻬﺮ ﻫﻠﻴﻮ وﭸﺠﺎن‪ ،‬ﻣﺎن ﺑﻪ ﭨﻦ ڏﻳﻨﻬﻦ‬
‫ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬ﻣﻮﭨﻲ اﻳﻨﺪﻳﺲ‪ ،‬ﭘﻮ‪ ‬ﺗﻮن ﺟﺘﻲ ﭼﻮﻧﺪﻳﻦ ﻣﺎن ﺗﻮﺳﺎن اوڏاﻧﻬﻦ ﻫﻠﻲ ﻫﻠﻨﺪﻳﺲ‪“.‬‬
‫ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﻦ ۾ ﺧﻮﺷﻲ‪ ‬ﺟﻲ ﻫﻚ ﻟﻬﺮ ڊوڙي آﺋﻲ ﺟﺎ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ رڳ رڳ ۾ ﺳﻤﺎﺋﺠﻲ وﺋﻲ‪.‬‬
‫”ﺳﭻ ﭤﻲ ﭼﻮﻳﻦ؟“‬
‫”ﻫﺎ‪ “.‬ﻫﻦ ﺳﻬﻜﻨﺪي ﭼﻴﻮ‪.‬‬
‫ﻣﻮن ﻫﻦ ﮐﻲ ﮘﻠﻲ ﻟﮙﺎﻳﻮ‪ ،‬دﻳﺮ دﻳﺮ ﺗﺎﺋﻴﻦ اﺳﺎن ﻫﻚ ﭔﺌﻲ ﺟﻲ ﭜﺎﻛﺮ ۾ ﺋﻲ رﻫﻴﺎﺳﻴﻦ‪ ،‬ﻫﻚ‬
‫ﭔﺌﻲ ﺟﻲ ﭼﭙﮍن ﺗﻲ ﺗﺮﺳﻲ ﭘﻴﺎﺳﻴﻦ‪ ،‬ﻧﻴﭟ ﻛﻨﻬﻦ ﻣﺠﺒﻮري‪ ‬ﺗﺤﺖ ﻫﻮ‪ ‬ﻣﻮن ﮐﺎن ﺟﺪا ﭤﻲ‬
‫ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪:‬‬
‫”ﭼﮝﻮ ﻫﺎﮢﻲ ﺗﻮن وڃ…‪..‬ﺑﺲ وڃ ﻫﻠﻴﻮ‪“.‬‬
‫”ﭘﻬﺮﻳﻦ ﺗﻮن وڃ‪“.‬‬
‫ﻫﻦ ﭘﻨﻬﻨﺠﻮ ﻣﺤﺒﺖ وارو ﻫﭣ وڏي ﻣﺸﻜﻞ ﺳﺎن ﮀﮇاﻳﻮ ۽ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ رﺳﺘﻲ ﺗﻲ وﭸﮡ ﻟﮙﻲ‪.‬‬
‫ﺑﻠﻜﻞ اﺋﻴﻦ ﻟﮇﻧﺪي وﭸﮡ ﻟﮙﻲ ﺟﻴﺌﻦ ﺳﺮﭜﻨﻲ‪ ‬ﺟﻲ ﭘﻬﺎڙن ۾ ﭘﺌﻲ ﻫﻠﻲ‪ ،‬ﻣﺎن ﻫﻦ ﺟﻲ ﭘﻮﻳﺎن‬
‫ڊوڙﻳﺲ ۽ وﭸﻲ ﻫﻦ ﮐﻲ ﭔﺎﻧﻬﻦ ۾ ﮐﮣﻲ ورﺗﻮ ۽…‪.‬‬
‫ﻫﻦ ﮔﻬﭩﻴﻞ آواز ۾ ﭼﻴﻮ‪“:‬ﻫﺎﮢﻲ ﺗﻮن ﻣﻮ ن ﮐﻲ ﻣﺎري ﮀﮇﻳﻨﺪﻳﻦ ﮀﺎ‪ ،‬ﺳﺎﻫﻪ ﻛﮃي ﮀﮇﻳﻨﺪﻳﻦ ﮀﺎ؟“‬
‫ﻣﻮن ﭘﺎڻ ﮐﻲ ڍرو ﻛﺮي ﮀﮇﻳﻮ‪ ،‬ﻫﻦ ﮐﻲ ﭘﺎڻ ﮐﺎن ﺟﺪا ﻛﻨﺪي ﻣﻦ ۾ ﻛﻮ ﻛﻨﮉو ﭼﭝﻲ رﻫﻴﻮ‬
‫ﻫﻮ‪ ،‬ﻣﺎن ﻫﻦ ﮐﺎن ﺟﺪا ﭤﻲ وﻳﺲ ۽ ﻣﻨﻬﻦ ﭰﻴﺮي ورﺗﻮ‪:‬‬
‫”ﺗﻮﮐﻲ ڏﺳﻨﺪس ﺗﻪ وري ﺗﻮﮐﻲ اﭼﻲ ﮐﮣﻲ وﭠﻨﺪس‪ ،‬ان ﻛﺮي ﻣﻨﻬﻦ ﭰﻴﺮي ﭤﻮ ﺑﻴﻬﺎن‪ ،‬ﺗﻮن‬
‫ﺑﺲ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﻛﺮ ﺟﻠﺪي ﺟﻠﺪي ﻫﻠﻲ وڃ‪“.‬‬
‫”ﭼﮝﻮ‪ “.‬ﻫﻦ ﭤﮅو ﺳﺎﻫﻪ ﮐﮣﻨﺪي ﭼﻴﻮ‪.‬‬
‫ﻫﻦ ﺟﻮ اﻫﻮ ﭤﮅو ﺳﺎﻫﻪ ﭘﻬﺎڙن‪ ،‬ﺟﻬﻨﮕﻠﻦ‪ ،‬رﻳﺘﻲ‪ ‬ﺟﻲ دڙن‪ ،‬ﻧﺪﻳﻦ ۾‪ ،‬ﺳﺎري ﻛﺎﺋﻨﺎت ۾ ﭰﻬﻠﺠﻲ‬
‫وﻳﻮ‪ .‬ﭤﻮرڙي‪ ‬دﻳﺮ ۾ ﺋﻲ ﺟﮇﻫﻦ ﻣﻮن ﻣﻨﻬﻦ ﭰﻴﺮاﺋﻲ ﭘﻮﺋﺘﻲ ﻧﻬﺎرﻳﻮ ﺗﻪ ڏﭠﻢ ﺗﻪ رﻳﮑﺎ وﭸﻲ‬
‫ﭼﻜﻲ ﻫﺌﻲ‪ ،‬رﮘﻮ ﻫﻦ ﺟﻮ ﭤﮅو ﺳﺎﻫﻪ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﭼﺌﻨﻲ ﻃﺮﻓﻦ ﮐﺎن ﭰﻴﺮﻳﻮن ﭘﺎﺋﻲ ﻣﻮﻧﮑﻲ ﭜﺎﻛﺮ‬
‫۾ ﭜﺮي رﻫﻴﻮ ﻫﻮ‪ ،‬ﭴﮡ ﻫﻮ‪ ‬ﻛﺎﺋﻨﺎت ﺟﻲ ذري ذري ۾ ﺳﻤﺎﺋﺠﻲ ﭤﮅا ﺳﺎﻫﻪ ﭜﺮﻳﻨﺪي ﻫﺠﻲ‪.‬‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫”رﻳﮑﺎ…‪ “.‬ﻣﻮن ﻫﻚ وڏي رڙ ﻛﺌﻲ‪ ،‬ﻣﺎﻳﻮﺳﻲ‪ ‬وﭼﺎن ﻣﺎن ﻫﻦ ﺟﻲ ﭘﻮﻳﺎن ڊوڙڻ ﻟﮙﺲ‪ ،‬ﭘﺮي‬
‫ﭘﺮي ﺗﺎﺋﻴﻦ ڊوڙﻧﺪو وﻳﺲ‪ ،‬ﭘﺮ ﻫﻮ‪ ‬ﻣﻮن ﮐﻲ ﻛﭥﻲ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻪ اﺋﻲ‪ .‬ڊوڙﻧﺪي ڊوڙﻧﺪي ﭘﻬﺎڙ ﺟﻲ‬
‫ﭼﻮﭨﻲ‪ ‬ﺗﻲ ﭼﮍﻫﻲ وﻳﺲ‪ ،‬ﭘﻮ‪ ‬ﺑﻪ ﻫﻮ‪ ‬ﻣﻮن ﮐﻲ ﻛﭥﻲ ﻧﻈﺮ ﻧﻪ آﺋﻲ‪ .‬ﭔﺌﻲ ﻃﺮف وادي ﮔﻬﺎﭨﻲ‬
‫ﺟﻬﻨﮓ ۽ اوﭼﻦ اوﭼﻦ دڙن ﺳﺎن ﭜﺮﻳﻞ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﭘﺮ ﻣﻮن ﮐﻲ ﻧﻪ رﻳﮑﺎ ﻧﻈﺮ آﺋﻲ‪ ،‬ﻧﻪ ﺟﻴﺮاآﺑﺎد ﺟﻮ‬
‫ﮘﻮٺ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻮ‪ ‬ﻛﻨﻬﻦ ﺳﻮڙﻫﻲ ﭘﻴﭽﺮي ﺗﺎن ﮔﺬري اﮘﺘﻲ ﻧﻜﺮي وﺋﻲ ﻫﺠﻲ‪ ،‬ﻳﺎ ﺷﺎﻳﺪ‬
‫ﺟﻴﺮاآﺑﺎد ﺟﻮ ﮘﻮٺ ﻫﻦ ﺟﻬﻨﮕﻞ ﺟﻲ ﭘﻮﻳﺎن ﻫﺠﻲ‪.‬‬
‫ﻣﺎن ﻣﺎﻳﻮس ﭤﻲ واﭘﺲ ﻣﻮﭨﻴﺲ‪ .‬واﭘﺲ ﭔﻪ واﭨﻲ ﺗﻲ اﭼﻲ ﻣﻮن ﻻﻫﻲ‪ ‬وارو رﺳﺘﻮ اﺧﺘﻴﺎر‬
‫ﻛﻴﻮ‪ ،‬ﻫﻠﻨﺪي ﻫﻠﻨﺪي رﺳﺘﻲ ۾ ﻣﻮن ﮐﻲ ﻫﻜﮍو اوﭠﻲ ﻣﻠﻴﻮ‪ ،‬ان ﺳﺎن ﺷﻬﭙﺎرا ﺗﺎﺋﻴﻦ ﻫﻠﮡ ﺟﻮ‬
‫ﻛﺮاﻳﻮ ﻃﺌﻲ ﻛﺮي اٺ ﺗﻲ ﭼﮍﻫﻲ وﻳﭡﺲ‪ .‬اٺ ﺟﻲ ﻫﻠﮡ ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬ﻣﺤﺴﻮس ﻛﻴﻢ ﺗﻪ ﺟﻴﻜﺮ‬
‫ﻛﻮ واري‪ ‬ﺟﻮ دڙو ﻫﻠﮡ ﻟﮙﻲ ﺗﻪ ﺑﻠﻜﻞ اٺ واﻧﮕﺮ ﺋﻲ ﭨﻠﻨﺪو ﻫﻮﻧﺪو‪ .‬ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ اﮘﻴﺎن اٺ ﺟﻮ‬
‫ﻛ ُ‬
‫ﻮﻧﭧ‬ ‫ﻛﻮﻧﭧ ﻫﻮ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﮐﻲ ڏﺳﻲ اﺋﻴﻦ ﭘﺌﻲ ﻟﮙﻮ ﭴﮡ اﻧﺴﺎن ﺟﻲ ﺳﻤﻮري ﺣﻴﺎﺗﻲ ﻫﻜﮍو ُ‬ ‫ُ‬
‫ﻫﺠﻲ‪ ،‬اﭜﮑﮍ‪ ،‬ﭨﻴﮇو ﭰﮇو‪،‬‬
‫ﻣﺤﺒﺖ ﮐﺎن ﭜﮙﻮ ﻫﻮس‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ ۾ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﭤﻲ وﻳﻮ ﻫﻮس‪ .‬زﻧﺪﮔﻲ ……‪.‬او‬
‫ﻛﻞ ﺳﮅي آﻫﻲ؟‬‫زﻧﺪﮔﻲ…‪..‬اﻻﺋﻲ ﺗﻪ ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ﻛﻬﮍي َ‬
‫*‬
‫ﺷﻬﭙﺎرا ﭘﻬﭽﻲ ﭔﻪ ڏﻳﻨﻬﻦ ﺗﻪ ﻣﺎن ﺳﺮا‪ ‬۾ ﺋﻲ ﭨﻜﻴﻮ ﭘﻴﻮ ﻫﻮس‪ .‬ﺳﻮﭼﻴﻢ رﻳﮑﺎ ﺗﻪ ﭨﻦ ڏﻳﻨﻬﻦ‬
‫ﮐﺎﻧﭙﻮ‪ ‬اﻳﻨﺪي‪ ،‬ﻣﺎن ﭔﻪ ڏﻳﻨﻬﻦ اڳ ۾ وﭸﻲ ﮀﺎ ﻛﻨﺪس؟ ﻫﻦ وادي‪ ‬۾ وﭸﻲ ﻫﻚ ﻋﺠﺐ ﻗﺴﻢ‬
‫ﺟﻲ ﮔﻬﭕﺮاﻫﭧ‪ ،‬اداﺳﻲ ۽ ﺑﻴﭽﻴﻨﻲ‪ ‬ﺟﻮ اﺣﺴﺎس ﭤﻴﻨﺪو ﻫﻮ‪ .‬ﭠﻴﻚ آﻫﻲ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ڏﻳﻨﻬﻦ رﻳﮑﺎ‬
‫اﻳﻨﺪي‪ ،‬ان ﺋﻲ ڏﻳﻨﻬﻦ وﻳﻨﺪس‪.‬‬
‫ﭔﻦ ڏﻳﻨﻬﻦ ﺳﺮا‪ ‬۾ ﺗﺮﺳﻴﻮ ﭘﻴﻮ ﻫﻮس‪ ،‬ﺻﺒﺢ ﺷﺎم ﺳﺌﺮ ﻛﺮڻ ﻻ‪ ‬ﭘﺮي ﭘﺮي ﺗﺎﺋﻴﻦ ﻫﻠﻴﻮ وﻳﻨﺪو‬
‫ﻫﻮس‪ ،‬ﺷﻬﭙﺎرا ۾ ﭔﻲ ﺗﻪ ﻛﺎ ﺟﺎ‪ ‬ڏﺳﮡ وﭨﺎن ﻛﺎﻧﻪ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﮔﻨﺪﮔﻲ‪ ‬ﺳﺎن ﭜﺮﻳﻞ ﭘﻮﺋﺘﻲ ﭘﻴﻞ ﮘﻮٺ‬
‫ﻫﻮ‪ ،‬ﺳﻮﻳﻦ ﺳﺎل ﭘﺮاﮢﻴﻦ ﺣﺎﻟﺘﻦ ۾ ﭰﺎﭤﻞ‪ ،‬ﻛﭽﻴﻦ ﭜﺘﻴﻦ ﺗﻲ ﮀﻴﮣﻮ ﭤﭱﻴﻞ‪ ،‬اﮔﻬﺎڙا ﭔﺎر ۽ ﻣﭩﻲ‪‬۾‬
‫ﻟﻴﭧ ﭘﻴﭧ ﻛﻨﺪڙ ﮔﮇﻫﻪ‪.‬‬
‫ﭨﺌﻴﻦ ڏﻳﻨﻬﻦ‪ ،‬اﭸﺎن ﭘﺮﻫﻪ ﻛﺎﻧﻪ ﭰﭩﻲ ﻫﺌﻲ‪ ،‬رات ﺟﻮ ﭨﻴﻮن ﭘﻬﺮ ﻫﻮﻧﺪو ﺟﻮ ﻣﺎن ﺳﺮﭜﻨﻲ‪ ‬ﺟﻲ‬
‫ﻃﺮف رواﻧﻮ ﭤﻲ وﻳﺲ‪ .‬رات ﺟﻲ ان ﭤﮅي ﭘﻬﺮ ۾ ﺳﻔﺮ ﻛﺮڻ ﺳﭡﻮ ۽ آﺳﺎن ﻫﻮﻧﺪو آﻫﻲ‪ ،‬ﺧﺎص‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﻛﺮي ﺟﮇﻫﻦ ﭘﻨﮅ ﭘﻨﮅ ﺳﻔﺮ ﻛﺮﮢﻮ ﻫﺠﻲ‪ .‬رﺳﺘﻮ وڻ‪َ ،‬ﻣﻨﻬﻦ ﮀﭙﺮ‪ ،‬ﻟﻮڙﻫﺎ ﺗﻮڙي دڙا ﺳﭝﺌﻲ‬
‫ﻣﺎڪ ۾ ﭜﻨﻞ ۽ ڌﻧﮅﻛﺎر ۾‪ ،‬ﭜﻮﺗﻦ ﺟﻴﺎن ﻧﻈﺮ اﻳﻨﺪڙ ﺳﺎﻫﻪ روﻛﻲ ﺑﻴﭡﻞ وڻ‪.‬‬
‫ﻫﻠﻨﺪي ﻫﻠﻨﺪي ﻣﺎن رﺳﺘﻮ ُﭜﻠﻲ وﻳﺲ‪ .‬رات ﺟﻲ اوﻧﺪاﻫﻲ‪ ‬۾ رﺳﺘﻮ ﺻﺤﻴﺢ ﻃﻮر ﺗﻲ ﻳﺎد ﺋﻲ ﻧﻪ‬
‫رﻫﻴﻮ‪ ،‬اﻫﺎ ﺑﻪ ﺧﺒﺮ ﻛﺎﻧﻪ ﭘﺌﺠﻲ ﺳﮕﻬﻲ ﺗﻪ ڌوﻟﻴﺎ ﺑﺴﺘﻲ رﺳﺘﻲ ۾ ﻛﻴﮇي ﻣﻬﻞ ﭘﻮﻧﺪي آﻫﻲ ۽‬
‫ﻛﻬﮍو ﭘﺎﺳﻮ آﻫﻲ؟ ڌوﻟﻴﺎ ﺑﺴﺘﻲ ﻛﻨﻬﻦ ﭘﺎﺳﻲ ﮐﺎن ﻧﻈﺮ ﺑﻪ ﻛﻮﻧﻪ ﭘﺌﻲ آﺋﻲ‪ ،‬ﻧﻪ اﻫﺎ ﻧﺪي ﺟﺎ ان‬
‫ڏﻳﻨﻬﻦ ﻛﻨﻬﻦ ﻣﺴﺖ ﺟﺬﺑﻦ ﺟﻴﺎن ﭼﮍﻫﻴﻞ ﻫﺌﻲ‪.‬‬
‫ﭘﻮ‪ ‬ﺟﮇﻫﻦ ﭘﺮﻫﻪ ﭰﭩﻲ ۽ ﺳﺞ اﭜﺮﻳﻮ ﺗﻪ ﻣﻮن ڏﭠﻮ ﺗﻪ ﺳﺮﭜﻨﻲ ﺟﻲ ﺣﺪن ۾ آﻫﻴﺎن‪ ،‬ﭼﺌﻨﻲ ﭘﺎﺳﻲ‬
‫ﭔﻮڙا ۽ ﻛﺎﻧﮉﻳﺮا ﭘﮑﮍﻳﻞ ﻫﺌﺎ‪ ،‬ﻛﭥﻲ ﻛﭥﻲ وﮢﻦ ﺟﺎ ﺟﻬﮙﭩﺎ ۽ دﻧﮓ ﺟﻲ ﭘﺮﻳﺎن ﺳﺮﭜﻨﻲ ﺟﻮ‬
‫ﭘﻬﺎڙي ﺳﻠﺴﻠﻮ‪ ،‬آﻫﺴﺘﻲ آﻫﺴﺘﻲ ﺳﭛ ﻛﺠﻬﻪ ﻳﺎد اﭼﮡ ﻟﮙﻮ ۽ رﺳﺘﻮ ﭴﺎﺗﻞ ﺳﭹﺎﺗﻞ ﻟﮙﻮ‪ .‬ﻣﺎن‬
‫اﻧﺪازي ﺳﺎن ان ﭘﺎﺳﻲ ﻫﻠﮡ ﻟﮙﺲ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﭘﺎﺳﻲ ﮔﻬﺎﭨﻦ وﮢﻦ ﺟﻲ ﺟﻬﮙﭩﻲ ۾ ﺳﺮوﺟﺎ دﻳﻮي‪‬‬
‫ﺟﻲ ﺣﺎوﻳﻠﻲ ﻫﺌﻲ‪.‬‬
‫ﻛﻼڪ ﮐﻦ ﺟﻲ ﺳﻔﺮ ﮐﺎن ﭘﻮ‪ ‬ﻣﻮن وﮢﻦ ﺟﻲ ان ﮔﻬﺎﭨﻲ ﺟﻬﮙﭩﻲ ﮐﻲ ﺳﭹﺎﮢﻲ ورﺗﻮ‪ ،‬ﺟﻴﻜﻮ‬
‫ﻫﺎﮢﻲ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻧﮕﺎﻫﻦ ۾ اﻓﻖ ﺟﻴﺎن ﺳﺎﻣﻬﻮن ﻫﻮ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﺟﻲ ﭔﺌﻲ ﻃﺮف ﺣﺎوﻳﻠﻲ ﻫﺌﻲ‪ .‬اﺗﻲ‬
‫ﺳﺮوﺟﺎ دﻳﻮي ﻫﻮﻧﺪي‪ ،‬ﺧﺒﺮ ﻧﻪ آﻫﻲ ﻫﻦ راوت ﺳﺎن ﻛﻬﮍي ﺣﺎﻟﺖ ﻛﺌﻲ ﻫﻮﻧﺪي‪ ،‬اﻻﺋﻲ ﺗﻪ‬
‫راوت ﻛﻬﮍي ﮐﻴﮇ ﮐﻴﮇي ﻫﻮﻧﺪي‪ .‬ﻣﻮن ﮐﻲ ﺳﺮوﺟﺎ دﻳﻮي‪ ‬ﺟﻲ ﺳﻮﻧﻬﻦ ﻳﺎد اﭼﮡ ﻟﮙﻲ‪.‬‬
‫ﻛﺠﻬﻪ ﺑﻪ ﻫﺠﻲ اڄ رﻳﮑﺎ ﻫﻦ وادي‪ ‬۾ ﺿﺮور اﻳﻨﺪي! ﻫﻦ وادي‪ ‬۾ اﻳﻨﺪي ﭴﮡ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ دل‬
‫۾ اﻳﻨﺪي‪ ،‬ﻣﺎن اڄ ﺋﻲ ﻫﻦ ﮐﻲ ﺳﺎڻ ﻛﺮي وادي‪ ‬ﻣﺎن ﻧﻜﺮي وﻳﻨﺪس‪.‬‬
‫رﻳﮑﺎ ﺟﻮ ﺧﻴﺎل اﻳﻨﺪي ﺋﻲ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﻦ ۾ ﺧﻮﺷﻲ‪ ‬ﮐﺎن ﻫﻠﭽﻞ ﻣﺤﺴﻮس ﭤﻴﮡ ﻟﮙﻲ ۽ ﻣﻨﻬﻨﺠﺎ‬
‫ﻗﺪم ﺗﻴﺰ ﮐﺎن ﺗﻴﺰ ﺗﺮ ﭤﻴﻨﺪا وﻳﺎ‪.‬‬
‫ﭤﻮري‪ ‬دﻳﺮ ۾ ﺋﻲ ﻣﺎن وﮢﻦ ﺟﻲ ان ﺟﻬﮙﭩﻲ وٽ ﭘﻬﭽﻲ وﻳﺲ‪ ،‬وﮢﻦ ﺟﻮ اﻫﻮ ﺟﻬﮙﭩﻮ ﭘﺎر‬
‫ﻛﺮي ﺟﮇﻫﻦ ﻣﺎن ﭔﺌﻲ ﭘﺎﺳﻲ آﻳﺲ ﺗﻪ ﻣﺎن ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺘﻦ ﻻ‪ ‬ﺳﻜﺘﻲ ۾ اﭼﻲ وﻳﺲ‪.‬‬
‫اﺗﻲ ﻛﺎ ﺑﻪ ﺣﺎوﻳﻠﻲ ﻛﺎﻧﻪ ﻫﺌﻲ‪.‬‬
‫*‬
‫اﮐﻴﻮن ﻣﻬﭩﻲ ﻣﻬﭩﻲ ڏﭠﻢ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﺟﻴﺌﺮي ﺟﺎﮘﻨﺪي ۽ ﺛﺎﺑﺖ ﻗﺴﻢ ﺟﻲ ﺣﺎوﻳﻠﻲ‪ ‬ﮐﻲ ﻛﺠﻬﻪ‬
‫ڏﻳﻨﻬﻦ اڳ ۾ ڏﺳﻲ وﻳﻮ ﻫﻮس اﺗﻲ ﺳﻮا‪ ‬ﮐﻨﮉر ﺟﻲ ﭔﻴﻮ ﻛﺠﻬﻪ ﺑﻪ ﻛﻮﻧﻪ ﻫﻮ‪ .‬ﻛﻲ ورﻫﻴﻪ‬
‫ﭘﺮاﮢﻮ ﮐﻨﮉر ُﺟﻬﺮﻳﻞ ڏرﻳﻞ ﭜﺘﻴﻮن‪ .‬ﻛﻲ ﺳﮍﻳﻞ ﺣﺼﺎ ﺗﻪ ﻛﻲ ﻛﺮﻳﻞ ﺣﺼﺎ‪ ،‬ﺟﻦ ۾ ﻛﻲ‬
‫ﺟﻬﻨﮕﻠﻲ ﭔﻮڙا ﭰﭩﻲ ﭘﻴﺎ ﻫﺌﺎ‪ .‬ﻫﻜﮍي دﻳﻮار ﺟﻲ وچ ﻣﺎن ﭰﺎٽ ﮐﺎﺋﻲ ﻫﻜﮍو ڊﮔﻬﻮ ۽ وﻳﻜﺮو‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﭘﭙﻞ ﺟﻮ وڻ ﺑﻪ ﭰﭩﻞ ﻫﻮ‪ ،‬ﻇﺎﻫﺮ آﻫﻲ اﻧﻬﻦ ﭼﺌﻦ ﭘﻨﺠﻦ ڏﻳﻨﻬﻦ دوران ﺗﻪ اﺗﻲ ﭘﭙﻞ ﺟﻮ ﭤﻠﻬﻮ ﭤﮍ‬
‫ﭘﻴﺪا ﻛﻮﻧﻪ ﭤﻲ ﭘﻴﻮ ﻫﻮﻧﺪو‪.‬‬
‫ﮀﺎ ﻣﺎن ﻛﻨﻬﻦ ﭔﺌﻲ ﻫﻨﮅ ﺗﻪ ﻧﻪ اﭼﻲ وﻳﻮ آﻫﻴﺎن‪ ،‬ﻧﻪ…‪.‬ﭘﺮ ﻫﻲ ﺗﻪ اﻧﻬﻦ ﺋﻲ وﮢﻦ ﺟﻮ ﺟﻬﮙﭩﻮ‬
‫آﻫﻲ! اﻫﺎﺋﻲ ﺟﺎ‪ ‬آﻫﻲ‪ ،‬آﺳﭙﺎس ﺟﺎ دڙا‪ ،‬ﻻﻫﻴﻮن ﺑﻪ اﻫﻲ ﺋﻲ آﻫﻦ ﺟﻴﻜﻲ ﭼﻨﺪ ڏﻳﻨﻬﻦ ﭘﻬﺮﻳﻦ‪،‬‬
‫ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ اﮐﻴﻦ ﺳﺎن ڏﺳﻲ وﻳﻮ ﻫﻮس‪ .‬وري ﺑﻪ دﻟﺠﺎ‪ ‬ﻛﺮڻ ﻻ‪ ‬ﻣﺎن ﻫﻴﮇاﻧﻬﻦ ﻫﻮڏاﻧﻬﻦ ﭰﺮي‬
‫ڏﺳﮡ ﻟﮙﺲ‪ .‬ﻛﻴﺘﺮي دﻳﺮ ﺗﺎﺋﻴﻦ ان ﭔﻪ ﻣﺎڙ ﺣﺎوﻳﻠﻲ‪ ‬ﮐﻲ ﮘﻮﻟﻬﻴﻨﺪو رﻫﻴﺲ‪ ،‬ﺳﺮﭜﻨﻲ‪ ‬ﺟﻲ ﺣﺪن‬
‫۾ وﻫﻨﺪڙ ﻧﺪي ﺗﻪ ﻣﻠﻲ وﺋﻲ‪ ،‬ﭘﺮ اﻫﺎ ﺣﺎوﻳﻠﻲ ﻛﻴﮇاﻧﻬﻦ ﻫﻠﻲ وﺋﻲ‪ ،‬اﻫﺎ ﭔﻨﻲ ﻛﻴﮇاﻧﻬﻦ ﻫﻠﻲ‬
‫وﺋﻲ‪ .‬ﻟﮙﻮ ﭘﺌﻲ ﺗﻪ ورﻫﻴﻦ ﮐﺎن ﻫﻦ ﻋﻼﺋﻘﻲ ۾ ﻛﻮ ﺑﻪ ﭔﻨﻲ ﭔﺎرو ﻛﻮﻧﻪ ﭤﻴﻮ آﻫﻲ‪.‬‬
‫ﮔﻬﻤﻲ ﭰﺮي وري ﺑﻪ ﻣﺎن ان ﺳﮍﻳﻞ ﮐﻨﮉر ﻃﺮف اﭼﻲ وﻳﺲ‪ .‬دﻳﺮ دﻳﺮ ﺗﺎﺋﻴﻦ ﻣﺎن ﻣﭥﻲ ﮐﻲ ﻫﭣ‬
‫ڏﻳﻮ وﻳﭡﻮ رﻫﻴﺲ‪ ،‬ﭘﺮ ﻣﻨﺠﻬﻴﻞ ﻣﻌﺎﻣﻠﻲ ﺟﻮ ﺳﺮو ﮘﻮﻟﻬﻲ ﻧﻪ ﺳﮕﻬﻴﺲ‪ .‬ﭘﻮ‪ ‬ﻣﺎن اﺗﺎن اﭤﻲ‬
‫ﺷﻜﺎر ﮔﻬﺮ ڏاﻧﻬﻦ ﻫﻠﻴﻮ وﻳﺲ‪ ،‬ﭘﺮ ﺟﺘﻲ ﺷﻜﺎر ﮔﺎﻫﻪ ﻫﺠﮡ ﮔﻬﺮﺟﻲ ﻫﺎ! اﺗﻲ ﻛﻮ ﺑﻪ ﺷﻜﺎر‬
‫ﮔﻬﺮ ﻣﻮﺟﻮد ﻛﻮﻧﻪ ﻫﻮ! ﻛﻮ ﺑﻪ ﺑﺎغ ﻳﺎ ﺑﺎﻏﻴﭽﻮ ﻛﻮﻧﻪ ﻫﻮ‪ ،‬آﺳﻤﺎن ﺗﻲ ﻛﻮ ﻛﻜﺮ ﺑﻪ ﻛﻮﻧﻪ‬
‫ﻫﻮ! ﺑﺲ ﭼﺌﻨﻲ ﭘﺎﺳﻲ وﻳﺮاﻧﻮ‪ ،‬ﺟﻬﻨﮕﻠﻲ ﭔﻮڙا‪ ،‬وﻟﻴﻮن ۽ ﺟﻬﻨﮕﻞ ﺋﻲ ﺟﻬﻨﮕﻞ‪ .‬ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﺟﺴﻢ‬
‫ﺟﻮن رﮘﻮن ﺗﺎﮢﺠﻲ وﻳﻮن‪ .‬ﻫﻲ‪ ‬ﻛﻬﮍي ﻣﺎﺟﺮا آﻫﻲ؟ دل ۾ ﻫﻚ ﻋﺠﻴﺐ دﻫﺸﺖ ﭘﻴﺪا ﭤﻴﮡ‬
‫ﻟﮙﻲ‪.‬‬
‫ﻣﺎن واﭘﺲ ﮐﻨﮉر ۾ ﮔﻬﮍي وﻳﺲ ۽ اﺗﺎن ﮐﺎن ﻃﺮف ﺟﻮ اﻧﺪازو ﻛﺮي ﻛﻮاڙي‪ ‬ﺟﻲ ﻗﻠﻌﻲ‬
‫ﺟﻲ ﻃﺮف وﭸﮡ ﻟﮙﺲ‪ .‬ﻫﻠﻨﺪي ﻫﻠﻨﺪي ﻧﻴﭟ ﻛﻮاڙي‪ ‬ﺟﻲ ﻗﻠﻌﻲ ﺗﺎﺋﻴﻦ رﺳﻲ وﻳﺲ‪ .‬ﻗﻠﻌﻲ ﮐﻲ‬
‫ﺳﭹﺎﮢﻲ ﭤﻮرو ﺳﻜﻮن ﻣﺤﺴﻮس ﻛﻴﻢ‪ .‬ﻫﺎ ﺗﻪ ﻣﺎن ﻫﺘﻲ ﺋﻲ ﺗﻪ آﻳﻮ ﻫﻮس‪ ،‬اﻫﻮ ﺋﻲ ﺗﻪ ﻗﻠﻌﻮ‬
‫ﻫﻮ‪ ،‬اﻫﻲ ﺋﻲ ﺗﻪ ان ﺟﺎ ﮐﻨﮉر آﻫﻦ‪ ،‬ﺟﻬﮍا ﻣﻮن ﭘﻬﺮﻳﻦ ﭜﻴﺮي ڏﭠﺎ ﻫﺌﺎ‪ .‬ﻫﻲ‪ ‬اﻫﺎ ﺋﻲ ﺗﻪ ﺟﺎ‪ ‬ﻫﺌﻲ‬
‫ﺟﺘﻲ ﻣﻮن ﭘﻬﺮﻳﻮن ﭜﻴﺮو رﻳﮑﺎ ﮐﻲ ڏﭠﻮ ﻫﻮ…‪..‬ﭘﺮ اﺗﻲ ﭔﻴﺮ ﺟﻮ ﻛﻮ ﺑﻪ وڻ ﻛﻮﻧﻪ ﻫﻮ‪ ،‬ﻧﻪ ﺋﻲ‬
‫ان ﺟﻮ ﻛﻮ ﭤﮍ ﺋﻲ ﻣﻮﺟﻮد ﻫﻮ‪ .‬ﺑﺲ ﻛﻲ ﺳﻜﻞ ﭨﺎرﻳﻮن ۽ ﭘﻦ وﮐﺮﻳﻞ ﻫﺌﺎ‪.‬‬
‫ﺑﻲ اﺧﺘﻴﺎر ﻣﻮن ﻫﻚ رڙ ﻛﺌﻲ‪:‬‬
‫”رﻳﮑﺎ…‪“..‬‬
‫رﻳﮑﺎ……‪.‬‬
‫رﻳﮑﺎ……‪.‬‬
‫ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ آواز ﻗﻠﻌﻲ ﺟﻲ ﭨﭩﻞ دﻳﻮارن ﺳﺎن ﭨﻜﺮاﺋﺠﻲ ﭘﮍاڏو ﺑﮣﺠﻲ ﻣﻮﭨﻲ آﻳﻮ‪ ،‬ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ﻣﻦ‬
‫ﭜﺮﺟﻲ آﻳﻮ‪ ،‬ﭘﻮ‪ ‬ﻫﻚ ﮔﻬﺮي ﺳﻨﺎﭨﻲ ۾ ﭴﮡ ﻛﻮﺋﻲ ﻣﻮن ﮐﻲ ﭼﺌﻲ رﻫﻴﻮ ﻫﻮ‪:‬‬
‫”ﻫﺘﺎن ﻫﻠﻴﻮ وڃ…‪“..‬‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﻫﻠﻴﻮ وڃ…‪..‬‬
‫ﻫﺘﻲ ﻛﻮﺋﻲ ﺑﻪ ﻛﻮﻧﻬﻲ…‪..‬‬
‫ﻛﻮ ﺑﻪ ﻧﻪ آﻫﻲ ﻫﺘﻲ……‪.‬‬
‫ﺑﺪن ﻣﺎن ﺳﻴﺴﺮاٽ ﻧﻜﺮي وﻳﺎ ۽ ﻣﻮن ﮐﮍي‪ ‬ﺗﻲ زور رﮐﻲ ﭜﭵﮡ ﺷﺮوع ﻛﻴﻮ‪ .‬ﭜﭵﻨﺪو وﻳﺲ‪،‬‬
‫دور دور ﺗﺎﺋﻴﻦ‪ ،‬ﺧﺒﺮ ﺑﻪ ﻛﺎﻧﻪ ﭤﻲ ﭘﺌﻲ ﺗﻪ ﻛﻴﮇاﻧﻬﻦ ﭘﺌﻲ ﭜﭵﻨﺪو وﻳﺲ! ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﻨﺰل‬
‫ﻛﻬﮍي آﻫﻲ‪ ،‬ﻛﭥﻲ ﺗﺮﺳﮣﻮ آﻫﻲ؟ ﻛﻴﺘﺮو ﭜﭵﮣﻮ آﻫﻲ؟ ﺳﺎﻫﻪ ﻣﭟ ۾ ﻫﻮ ۽ ﻣﺎن ﭤﮍﻧﺪي‬
‫ﭤﺎﭔﮍﻧﺪي ﺑﺲ ڊوڙﻧﺪو ﭤﻲ وﻳﺲ‪ .‬ﻣﻨﻬﻨﺠﺎ ﮔﻮڏا ﮀﻠﺠﻲ وﻳﺎ‪ ،‬ﻛﻨﮉﻳﺮا ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﭘﻴﺮن ﺟﻲ ﺗﺮن ۾‬
‫ﭼﭝﻨﺪا وﻳﺎ‪ ،‬ﺳﭵﻮ ﺑﺪن ﭘﮕﻬﺮ ۾ ﺷﺎﻣﻞ ﭤﻲ وﻳﻮ……ﭘﺮ ﻣﺎن ڊوڙﻧﺪو ﭤﻲ وﻳﺲ‪.‬‬
‫ﺷﺎم ﺟﻮ ﭨﭙﻬﺮي‪ ‬ﻣﻬﻞ ﻣﺎن ﺳﺮﭜﻨﻲ ﭘﻬﺎڙن ﺟﻲ ﺳﺮﺣﺪن ﮐﻲ ﮀﮇي‪ ،‬دﻧﮓ ﺟﻲ ﻻﻫﻲ ﻟﻬﻲ‪ ،‬ان‬
‫ﻧﺪي‪ ‬ﺟﻲ ﻛﻨﺎري اﭼﻲ ﭘﻬﺘﺲ‪ ،‬ﺟﻴﻜﺎ ﻣﻮن ۽ رﻳﮑﺎ ﻫﻚ ﺧﻄﺮﻧﺎڪ ﺣﺎﻟﺘﻦ ۾ ﮔﮇﺟﻲ ﭘﺎر‬
‫ﻛﺌﻲ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﭘﺮ ﻫﻲ‪ ‬ﻧﺪي ﺗﻪ ﻟﮗ ﭜﮗ ﺳﻜﻞ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﻛﭥﻲ ﻛﭥﻲ ﭘﭥﺮن ﺟﻲ وچ ﻣﺎن ﭘﺎﮢﻲ‪‬‬
‫ﺟﻲ ڌار‪ ،‬ﺳﻨﻬﮍي ﻟﻜﻴﺮ واﻧﮕﺮ وﻫﻲ رﻫﻲ ﻫﺌﻲ‪.‬‬
‫ﻧﺪي اﻛﺮي ﮐﺠﻮر ﺟﻲ ان ﺟﻬﮙﭩﻲ ﮐﺎن ﭘﻮ‪ ‬ﭔﺌﻲ ﭘﺎﺳﻲ ڌوﻟﻴﺎ ﺑﺴﺘﻲ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﭘﺮ ﻛﭥﻲ ﻫﺌﻲ‬
‫اﻫﺎ ڌوﻟﻴﺎ ﺑﺴﺘﻲ!‬
‫ﻫﺘﻲ ﺗﻪ ﻛﻮ ﺑﻪ دﻧﮓ ﻛﻮﻧﻪ ﻫﻮ‪ ،‬ﻛﻮﺋﻲ ﮘﻮٺ ﻛﻮﻧﻪ ﻫﻮ‪ ،‬ﻛﺎ ﺑﻪ ﭔﻨﻲ ﻛﺎﻧﻪ ﻫﺌﻲ‪ .‬اﺗﻲ ﺗﻪ رﮘﻮ‬
‫ﻫﻜﮍو ﭘﻮڙﻫﻮ ڌﻧﺎر‪ ،‬رڍون ﭔﻜﺮﻳﻮن ﭼﺎري رﻫﻴﻮ ﻫﻮ‪ .‬اﮀﻲ ﭼﭩﻲ ڏاڙﻫﻲ‪ ،‬ﮔﻬﺮﻳﻮن اداس‬
‫اﮐﻴﻮن‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ زﻧﺪﮔﻲ‪ ‬ﺟﻮن ﺳﭝﺌﻲ ﻻﻫﻴﻮن ﭼﺎڙﻫﻴﻮن ڏﭠﻴﻮن ﻫﺠﻦ‪ ،‬ﻣﻮن ﭘﻮڙﻫﻲ ڌار ﮐﻲ‬
‫ﭘﺮﮢﺎم ﻛﻴﻮ‪:‬‬
‫”رام رام ﺑﺎﺑﺎ‪“.‬‬
‫”رام رام‪ “.‬ﻫﻦ ﺟﮙﻦ ﮐﺎن اوﺟﺎﮘﻴﻞ ﻟﻬﺠﻲ ۾ ﭼﻴﻮ‪ ،‬ﺳﻨﺪس آواز ۾ وڏو ﺳﻜﻮن ﻫﻮ‪ ،‬اﺑﺪي‬
‫ﺗﻮاﻧﺎﺋﻲ‪ .‬ﻫﻮ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ اﮀﻲ ڏاڙﻫﻲ‪ ‬۽ ﻫﭣ ۾ ﻟﭟ ﺳﺎن ڌﻧﺎر ﮔﻬﭧ ﻓﺮﺷﺘﻮ وڌﻳﻚ ﭘﺌﻲ ﻟﮙﻮ‪.‬‬
‫”ﺑﺎﺑﺎ‪ “،‬ﻣﻮن ﭘﮁﻴﻮ‪“،‬ﻫﺘﻲ ﺳﺮﭜﻨﻲ‪ ‬۾ ﻫﻜﮍي ﭔﻪ ﻣﺎڙ ﺣﺎوﻳﻠﻲ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﺳﺮوﺟﺎ دﻳﻮي‪ ‬ﺟﻲ اﻫﺎ‬
‫ﻛﺎڏي وﺋﻲ؟“‬
‫”ﻛﮇﻫﻦ ﺟﻲ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﭤﻮ ﻛﺮﻳﻦ؟“ ﻫﻦ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﻨﻬﻦ ۾ ﻧﻬﺎرﻳﻨﺪي ﭼﻴﻮ‪.‬‬
‫”ﺑﺲ ﻛﻲ ﭤﻮرا ڏﻳﻨﻬﻦ ﭤﻴﻨﺪا‪ ،‬ﻣﺎن اﺗﻲ ﺗﺮﺳﻴﻮ ﺑﻪ ﻫﻮس‪.‬‬
‫”ﭼﺮﻳﻮ ﺗﻪ ﻧﻪ ﭤﻴﻮ آﻫﻴﻦ‪ .‬اﻫﺎ ﺣﺎوﻳﻠﻲ ﺗﻪ …‪.‬ﺳﺘﺮ اﺳﻲ ﺳﺎل ﭤﻴﺎ! ﻫﻜﮍي رات ﺟﻮ ان ﮐﻲ ﺑﺎﻫﻪ‬
‫ﻟﮙﻲ ﻫﺌﻲ‪ .‬ان ۾ رﻫﮡ وارا ﺳﭝﺌﻲ ﭜﺎﺗﻲ ﺳﮍي ﺧﺎڪ ﭤﻲ وﻳﺎ ﻫﺌﺎ‪ ،‬ﻫﻜﮍو ﺑﻪ ﻧﻪ ﺑﭽﻴﻮ ﻫﻮ‪ ،‬اﻫﺎ‬
‫اﭨﻜﻞ ﺳﺘﺮ اﺳﻲ ﺳﺎل اڳ ﺟﻲ ﮘﺎﻟﻬﻪ آﻫﻲ‪ .‬ﺟﮇﻫﻦ ﻣﺎن ﭔﺎﻟﻚ ﻫﻮس‪“.‬‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﺑﻴﭡﻲ ﺑﻴﭡﻲ ﻣﻨﻬﻨﺠﻮن ﭴﻨﮕﻬﻮن ڏﻛﮡ ﻟﮙﻴﻮن‪ ،‬ﻣﺎن ﻣﭥﻮ ﺟﻬﻠﻲ زﻣﻴﻦ ﺗﻲ وﻳﻬﻲ رﻫﻴﺲ‪.‬‬
‫ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ اﮐﻴﻦ اﮘﻴﺎن زﻣﻴﻦ ﮔﻬﻤﮡ ﻟﮙﻲ‪ .‬ﭘﻮ‪ ‬ﺟﮇﻫﻦ ﺳﺎﻫﻪ ﺳﺎﻣﺖ ۾ آﻳﻮ ﺗﻪ ﺳﺞ اوﻟﻬﻪ ﺟﻲ‬
‫ﻃﺮف اﻟﻬﻲ رﻫﻴﻮ ﻫﻮ ۽ ڌﻧﺎر ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ڌڻ ﮐﻲ ﻫﻜﻠﻲ وﭸﻲ رﻫﻴﻮ ﻫﻮ‪.‬‬
‫ﻣﻮن ﮐﻴﺲ ﻣﻨﭣ ﻣﻴﮍ ﻛﻨﺪي ﭼﻴﻮ‪:‬‬
‫”ﺑﺎﺑﺎ ﺗﻮﮐﻲ ﻛﺠﻬﻪ ﻳﺎد آﻫﻲ ﺗﻪ ان ﺳﺮوﺟﺎ دﻳﻮي‪ ‬ﮐﻲ ﻫﻜﮍي ڌي‪ ‬ﺑﻪ ﻫﺌﻲ؟“‬
‫”ﻫﺎ…!“ ﻫﻦ ﭼﻴﻮ‪“،‬ان ﺟﻮ ﻧﺎﻟﻮ رﻳﮑﺎ ﻫﻮ‪ ،‬او ﻫﺘﻲ‪ ،‬ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ﭘﻮﻳﺎن‪ ،‬ان ﺟﻲ ﺳﻤﺎڌي آﻫﻲ‪“.‬‬
‫”ﺳﻤﺎڌي؟“ ﻣﻮن ﻫﻜﺪم ﻣﮍي ڏﭠﻮ‪.‬‬
‫ﭘﻮڙﻫﻮ ڌﻧﺎر ﻣﻮن ﺳﺎن ﮔﮇ ان ﺳﻤﺎڌي‪ ‬ﺗﺎﺋﻴﻦ ﻫﻠﻴﻮ‪ .‬ﺳﻤﺎڌي ڏاڍي ﭘﺮاﮢﻲ ﻫﺌﻲ‪ .‬ﭨﭩﻞ ۽‬
‫ﺳﻴﻨﻮارﻳﻞ‪ ،‬ﭤﻮري ﻣﻔﺎﺻﻠﻲ ﺗﻲ ﺑﮍ ﺟﻮ وڻ ﻫﻮ‪ ،‬ان ﺳﻤﺎڌي‪ ‬ﺟﻲ وﻳﺠﻬﻮ ﻛﻮ ﺑﻪ وڻ ﻛﻮﻧﻪ ﻫﻮ‪،‬‬
‫دور دور ﺗﺎﺋﻴﻦ رﮘﻮ واري ﭘﺌﻲ اڏاﻣﻲ‪.‬‬
‫”ﺳﻤﺎڌي…‪.‬؟“ ﻟﻔﻆ ﭴﮡ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻧﮍي‪ ‬۾ ﭰﺎﺳﻲ ﭘﻴﻮ‪.‬‬
‫”ﻫﺎ ﭘﭧ…“ ﭘﻮڙﻫﻮ ڏک ﮐﺎن اﮐﻴﻮن ﺑﻨﺪ ﻛﺮي ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ‪:‬‬
‫”ڏاڍي ﺧﻮﺑﺼﻮرت ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﭘﺮ ﺟﻮاﻧﻲ‪ ‬۾ ﺋﻲ َﺳﺘﻲ ﭤﻲ وﺋﻲ‪“.‬‬
‫” َﺳﺘﻲ…‪.‬؟‬
‫”ﻫﺎ…‪..‬زﺑﺮدﺳﺘﻲ‪ ‬ﮐﻴﺲ َﺳﺘﻲ ﻛﺮي ﺳﺎڙﻳﻮ وﻳﻮ‪ .‬اﺻﻞ ۾ ﻫﻦ ﺟﻲ ﺧﺎوﻧﺪ ﮐﻲ ﻫﻦ ﺗﻲ ﺷﻚ‬
‫ﭤﻲ ﭘﻴﻮ ﻫﻮ ﺗﻪ ﻫﻮ‪ ‬ﭘﺎڻ ﺗﻲ ﻛﺎرﻧﻬﻦ ﺟﻮ داغ ﻟﮙﺮاﺋﻲ آﺋﻲ آﻫﻲ‪ ،‬ﭘﺎپ ﻛﺮي آﺋﻲ آﻫﻲ‪ .‬ڌاڙﻳﻠﻦ‬
‫ﺟﻲ ﭼﻨﺒﻲ ﻣﺎن آزاد ﭤﻲ آﺋﻲ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﻫﻦ ﮐﻲ آزاد ﻛﺮاﻳﻮ ﻫﻮ‪ ،‬اﻫﻮ ﻛﻮ اﺟﻨﺒﻲ ﻫﻮ‪،‬‬
‫ﺟﻨﻬﻦ ڌاڙﻳﻠﻦ ﮐﻲ ﭘﻨﺠﻮﻳﻬﻪ ﻫﺰار رﭘﻴﺎ ڏﺋﻲ ﻫﻦ ﮐﻲ ﮀﮇاﻳﻮ ﻫﻮ‪ ،‬ان ﻛﺮي ﻫﻦ ﺗﻲ ﻛﺎرﻧﻬﻦ‬
‫ﺟﻮ اﻟﺰام ﻟﮙﺎﻳﻮ وﻳﻮ ﻫﻮ‪.‬‬
‫ﭘﻮڙﻫﻮ ﭼﭗ ﭤﻲ وﻳﻮ‪.‬‬
‫”ﭘﻮ‪ ‬ﮀﺎ ﭤﻴﻮ؟“‬
‫”ﻫﻜﮍي رات ﻫﻮ‪ ‬ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﮍس ﺟﻲ ﮔﻬﺮان ﭜﭵﻲ ﻧﻜﺘﻲ‪ ،‬ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﭘﻴﻜﻴﻦ ڏاﻧﻬﻦ وﭸﻲ‬
‫رﻫﻲ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﻫﻦ ﺟﻮ ﻣﮍس ﺳﻨﺪس ﭘﻴﮁﻮ ﻛﺮي رﻫﻴﻮ ﻫﻮ ۽ ﻫﻦ ﮐﻲ ان ﺟﺎ‪ ‬ﺗﻲ اﭼﻲ‬
‫ﺟﻬﻠﻴﺎﺋﻴﻦ ۽ ان ﺋﻲ ﺟﺎ‪ ‬ﺗﻲ ﻫﻦ ﮐﻲ ﺑﺎﻫﻪ ڏﺋﻲ ﺳﺎڙي ﮀﮇﻳﺎﺋﻴﻦ!‬
‫”اﻫﻮ ﻛﮇﻫﻦ ﺟﻮ واﻗﻌﻮ آﻫﻲ؟‪،‬‬
‫”ﭤﻴﻨﺪا ﻫﻮﻧﺪا اﭨﻜﻞ ﺳﺘﺮ اﺳﻲ ورﻫﻴﻪ‪ ،‬ﺗﮇﻫﻦ ﻣﺎن ﮀﻮﻛﺮو ﻫﻮﻧﺪو ﻫﻮس‪“.‬‬
‫”اﺋﻴﻦ ﻛﻴﺌﻦ ﭤﻮ ﭤﻲ ﺳﮕﻬﻲ! ﻛﻴﺌﻦ ﭤﻮ ﭤﻲ ﺳﮕﻬﻲ؟“ ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ﻣﭥﻮ ﭰﻴﺮاﭨﻴﻮن ﮐﺎﺋﮡ ﻟﮙﻮ‪.‬‬
‫ﮀﺎ اﻫﻮ ﺳﭛ ﻛﺠﻬﻪ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ اﮘﻴﺎن ﻧﻪ ﭤﻴﻮ ﻫﻮ؟‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫ﮀﺎ ﻣﻮن اﻫﻮ ﺗﻤﺎﺷﻮ ﻏﻴﺒﻲ ﻧﮕﺎﻫﻦ ﺳﺎن ڏﭠﻮ ﻫﻮ؟‬

‫ﮀﺎ وﻗﺖ اﺑﺘﻮ ﺑﻪ ﻫﻠﻲ ﺳﮕﻬﻲ ﭤﻮ؟‬
‫ﻋﻠﻢ ﻧﺠﻮم ﭔﮅاﺋﻲ ﭤﻮ ﺗﻪ ﺟﻴﻜﮇﻫﻦ ﻛﻮ ﺷﺨﺺ راﻛﻴﭧ ۾ وﻳﻬﻲ‪ ،‬روﺷﻨﻲ‪ ‬ﺟﻲ رﻓﺘﺎر ﺳﺎن‬
‫اڏاﻣﻲ ۽ زﻣﻴﻦ ﮐﺎن ﭔﻪ ﻫﺰار ﻧﻮري ﺳﺎﻟﻦ ﺟﻲ ﻣﻔﺎﺻﻠﻲ ﺗﻲ ﻫﻠﻴﻮ وﭸﻲ ﺗﻪ اڄ ﮐﺎن ﭔﻪ ﻫﺰار‬
‫ﺳﺎل اڳ ﺟﺎ واﻗﻌﺎ ڏﺳﻲ ﺳﮕﻬﻲ ﭤﻮ‪ .‬ﻫﻮ ڏﺳﻲ ﺳﮕﻬﻲ ﭤﻮ ﻣﺴﻴﺢ ﮐﻲ ﺻﻠﻴﺐ ﺗﻲ ﭼﮍﻫﻨﺪي‪،‬‬
‫ﻧﻮ رﺗﻨﻦ ﺳﺎن درﭔﺎر ﻟﮙﺎﺋﻴﻨﺪي‪ ،‬ﻛﺎﻟﻴﺪاس ﮐﻲ ﺷﻜﻨﺘﻼ ﻟﮑﻨﺪي‪.‬‬ ‫وﻛﺮﻣﺎﺟﻴﺖ ﮐﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ َ‬
‫ﮀﺎ اﻫﻮ ﺳﭛ ﻣﻮن ﺳﺎن ﺑﻪ ﺗﻪ ﻧﻪ ﭤﻴﻮ ﻫﻮ! ﭘﺮ ﻣﺎن ﻛﻬﮍي راﻛﻴﭧ ﺗﻲ ﭼﮍﻫﻲ ! ﻛﻴﮇاﻧﻬﻦ وﻳﻮ‬
‫ﻫﻮس؟ ﻣﺎن ﺗﻪ ﻫﻦ ﺋﻲ زﻣﻴﻦ ﺗﻲ ﻣﻮﺟﻮد ﻫﻮس!‬
‫ﺗﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻲ ﺳﭛ ﻛﺠﻬﻪ ﺧﻮاب ﺟﻲ ﺣﺎﻟﺖ ۾ ﭤﻴﻮ آﻫﻲ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ ﻣﺎن ﻫﻠﻨﺪي ﻫﻠﻨﺪي ﭤﻜﺠﻲ‬
‫ﻛﻮاڙي ﻗﻠﻌﻲ ﺟﻲ دﻳﻮار ﮐﻲ ﭨﻴﻚ ڏﺋﻲ ﺳﻤﻬﻲ ﭘﻴﻮ ﻫﻮس ۽ ﻏﻴﺐ ﺟﻲ ﻧﮕﺎﻫﻦ ﻣﻮن ﮐﻲ‬
‫اﻫﻲ ﻧﻈﺎرا ڏﻳﮑﺎرﻳﺎ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ اﻧﺴﺎﻧﻲ دﻣﺎغ ۾ ﻛﺠﻬﻪ اﻫﮍا ﺧﻠﻴﺎ ﻣﻮﺟﻮد آﻫﻦ‪ ،‬ﺟﻴﻜﻲ ﻧﻪ ﺻﺮف‬
‫اﻳﻨﺪڙ وﻗﺖ ﺟﻲ واڳ ﺟﻬﻠﻲ ﺳﮕﻬﻦ ﭤﺎ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﮔﺬرﻳﻞ وﻗﺖ ۾ ﭤﻴﻞ واﻗﻌﻦ ﺟﻲ ﺑﻪ ذﻫﻨﻲ‬
‫ﺗﺼﻮﻳﺮ ﮀﻜﻲ ﺳﮕﻬﻦ ﭤﺎ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﺟﻴﻜﻲ ﻛﺠﻬﻪ ﭤﻲ ﮔﺬري ﭤﻮ اﻫﻮ ﺧﺘﻢ ﻧﻪ ﭤﻮ ﭤﺌﻲ‪ ،‬ڌﻧﮅﻟﻜﻦ‬
‫۾ ﻧﻈﺮ اﻳﻨﺪڙ ﺗﺼﻮﻳﺮن ﺟﻴﺎن‪ ،‬ﺧﻮاب ﺟﻬﮍي وﮢﻨﺪڙ ﺣﺎﻟﺖ ﺟﻴﺎن‪ ،‬اﺳﺎن ﺟﻲ آﺳﭙﺎس ﻣﻮﺟﻮد‬
‫رﻫﻲ ﭤﻮ‪ .‬اﻫﻲ واﻗﻌﺎ ﻫﺎﮢﻲ ﺑﻪ ﺧﻼ ۾ ﮔﻬﻤﻲ رﻫﻴﺎ آﻫﻦ‪ ،‬اﻫﻲ ﺗﺼﻮﻳﺮون اﭸﺎن ﺑﻪ ﻛﭥﻲ ﻫﻠﻲ‬
‫رﻫﻴﻮن آﻫﻦ‪ .‬اﻫﻲ آواز ﻫﺎﮢﻲ ﺑﻪ ﻓﻀﺎ ۾ وﮐﺮﻳﻞ آﻫﻦ ۽ ﮔﻬﻤﻲ رﻫﻴﺎ آﻫﻦ‪ ،‬ﭰﺮي رﻫﻴﺎ آﻫﻦ‪.‬‬
‫ﺟﻴﺌﻦ ﭨﻲ وي اﻳﻨﭩﻴﻨﺎ ﺗﻲ ﭘﻮﻧﺪڙ ﻟﻬﺮﻳﻦ ﮐﻲ ﭨﻲ وي‪ ‬ﺟﻲ اﺳﻜﺮﻳﻦ ﺗﻲ ڏﻳﮑﺎرﺟﻲ ﭤﻮ ﺗﻴﺌﻦ‬
‫ﻛﻮ ﮀﻬﻴﻦ ﺣﺲ رﮐﮡ وارو ﺣﺴﺎس دﻣﺎغ اﻧﺴﺎن ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ذﻫﻦ ﺗﻲ ﭘﻮﻧﺪڙ ﻟﻬﺮن ﮐﻲ ڏﺳﻲ‬
‫ﺳﮕﻬﻲ ﭤﻮ‪.‬‬
‫ﻫﺎ‪ ‬ﻫﺎ‪.…‬ﭘﺮ ﻣﺎن ﻛﻴﺌﻦ ﻣﭹﺎن‪ ،‬ﻛﻴﺌﻦ اﻋﺘﺒﺎر ﻛﺮﻳﺎن‪ ،‬اﭸﺎن ﺗﺎﺋﻴﻦ ﺗﻪ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﭔﺎﻧﻬﻦ ۾‬
‫ﻫﻦ ﺟﻲ ﺑﻴﭽﻴﻦ ﺑﺪن ﺟﻲ ﺑﻲ ﻗﺮاري‪ ،‬ﻟﻮڇ‪ ،‬ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﺳﺎﻫﻦ ۾ ﻫﻦ ﺟﻲ ﺳﺎﻫﻦ ﺟﻲ ﮔﺮﻣﻲ ۽‬
‫ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﭼﭙﻦ ﺗﻲ ﻫﻦ ﺟﻲ ﻣﭡﮍن ﻣﭡﮍن ﭼﭙﻦ ﺟﻲ ﻣﺎﮐﻲ…اﭸﺎن ﺑﻪ ﺗﺎزي آﻫﻲ‪.‬‬
‫ﻣﺎن ﭼﺮﻳﻦ واﻧﮕﺮ ﻫﻦ ﺟﻲ ﺳﻤﺎڌي‪ ‬وٽ وﻳﻬﻲ رﻫﻴﺲ ۽ زور زور ﺳﺎن رڙﻳﻮن ﻛﺮي ﻫﻦ‬
‫ﮐﻲ ﺳﮇڻ ﻟﮙﺲ‪:‬‬
‫”رﻳﮑﺎ ……رﻳﮑﺎ……‪.‬رﻳﮑﺎ……!“‬
‫ﮘﻮڙﻫﺎ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ اﮐﻴﻦ ﻣﺎن ﻣﻴﻨﻬﻦ ﺟﻲ ﺟﻬﮍي‪ ‬ﺟﻴﺎن وﻫﮡ ﻟﮙﺎ ۽ ﻣﻮن ﭘﻨﻬﻨﺠﺎ ﭔﺌﻲ ﻫﭣ ﮐﮣﻲ‬
‫ﻫﻦ ﺟﻲ ﺳﻤﺎڌي‪ ‬ﺗﻲ رﮐﻴﺎ‪.‬‬
‫ﭘﻮڙﻫﻲ ڌﻧﺎر ﺷﻔﻘﺖ وﭼﺎن ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﭥﻲ ﺗﻲ ﻫﭣ ﭰﻴﺮاﺋﻴﻨﺪي ﭼﻴﻮ‪:‬‬
‫ور‬ ‫ﺌر ‪ :‬ﺐ ل‬ ‫ر‬ ‫ﺐ ‪:‬‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬
‫”ﭘﭧ‪ ،‬ﻫﺎﮢﻲ اٿ‪ ،‬رات ﺟﻲ وﮘﮍي ۾ ﻫﺖ ﻛﻮ ﺑﻪ ﻧﻪ ﭨﻜﻨﺪو آﻫﻲ‪“.‬‬

‫ﻣﺎن ﮘﻮڙﻫﺎ اﮔﻬﻲ اﭤﻴﺲ‪ ،‬ﺳﺞ اﻓﻖ ﺟﻲ آﺧﺮي ﺣﺪ ﺗﺎﺋﻴﻦ رﺳﻲ وﻳﻮ ﻫﻮ‪ ،‬اوﭼﺘﻮ ﺷﻔﻖ ﺟﻲ‬
‫ﮘﺎڙﻫﻦ ﻛﺮﮢﻦ ﺳﺎن ﺳﻤﺎڌي ﮘﺎڙﻫﻲ ﻻل ﭤﻲ وﺋﻲ ۽ ﻣﻮن ﮐﻲ اﺋﻴﻦ ﻟﮙﻮ ﭴﮡ رﻳﮑﺎ ﺟﻮ ﺟﺴﻢ‬
‫وري ﺑﺎﻫﻪ ۾ ﺳﮍي رﻫﻴﻮ آﻫﻲ‪ .‬ﭘﻮ‪ ‬ﺳﺞ اﻟﻬﻲ وﻳﻮ ۽ ﻫﻮا ﺟﻮ ﻫﻜﮍو ﺟﻬﻮﭨﻮ آﻳﻮ ۽ ﺳﻤﺎڌي‪‬‬
‫ﺗﻲ واري ﺋﻲ واري وﮐﺮي وﺋﻲ‪.‬‬
‫”ﻫﻠﻮ ﻫﺎﮢﻲ ﻫﺘﺎن ﻫﻠﻮ‪ ،‬رات ﭤﻴﮡ واري آﻫﻲ‪ ،‬رات ﺟﻮ ﻫﺘﻲ ﻛﻮ ﺑﻪ رﻫﻲ ﻧﻪ ﺳﮕﻬﻨﺪو آﻫﻲ‪“.‬‬
‫ﻣﻮن آﺧﺮي ﭜﻴﺮو ﺣﺴﺮت وﭼﺎن رﻳﮑﺎ ﺟﻲ ﺳﻤﺎڌي‪ ‬ڏاﻧﻬﻦ ﻧﻬﺎرﻳﻮ ۽ ﭘﻮ‪ ‬ﭘﻮڙﻫﻲ ﭔﻜﺮار ﺳﺎن‬
‫ﻫﻠﮡ ﻟﮙﺲ‪ .‬وﻳﻨﺪي وﻳﻨﺪي ﺑﻪ ﺑﺎر ﺑﺎر ﻣﮍي ﭤﻲ ڏﭠﻢ‪ ،‬اﻳﺴﺘﺎﺋﻴﻦ ﺟﻮ اﮘﻴﺎن ﻫﻜﮍي ﻣﻮڙ ﮐﺎﻧﭙﻮ‪‬‬
‫ﺳﻤﺎڌي ﺑﻪ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻧﻈﺮن ﮐﺎن ﮔﻢ ﭤﻲ وﺋﻲ‪.‬‬
‫*‬
‫ﺷﺎﻳﺪ ﻏﻴﺐ ﺟﻲ اﮐﻴﻦ ﻣﻮن ﮐﻲ اﻫﺎ ڏﻳﮑﺎري ڏﺋﻲ ﺳﻤﺠﻬﺎﻳﻮ ﻫﻮ ﺗﻪ ﺷﻬﺮن ﮐﺎن ﺟﻬﻨﮕﻠﻦ ﺟﻲ‬
‫ﭘﺎﺳﻲ ﭜﭵﻲ وﭸﮡ ﺳﺎن زﻧﺪﮔﻲ‪ ‬ﺟﺎ ﻣﺴﺌﻼ ﺣﻞ ﻛﻮﻧﻪ ﭤﻴﻨﺪا آﻫﻦ‪ .‬ﺟﻬﻨﮕﻠﻦ ﺟﻲ ﻧﻨﮃﻳﻦ ﻧﻨﮃﻳﻦ‬
‫آﺑﺎدﻳﻦ ۾ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻲ‪ ‬ﺟﺎ ﻣﺴﺌﻼ ﺳﺎﮘﻴﺎ آﻫﻦ‪ ،‬اﻫﻲ ﺋﻲ ﺳﺎزﺷﻮن‪ ،‬ﺧﻮن‪ ،‬ﻗﺘﻞ‪ ،‬ڌاڙا‪ ،‬ﭼﻮرﻳﻮن‪،‬‬
‫ﭰﺮﻟﭧ‪ ،‬دوﻟﺖ ۽ زﻣﻴﻦ ﺟﻲ ﻻﻟﭻ‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ ۽ ﻧﻔﺮت…‪.‬زﻧﺪﮔﻲ ﺗﻪ ﺳﻤﻮرﻳﻦ ڏﺳﺎﺋﻦ ۾ رﻫﻲ ﭤﻲ‬
‫۽ ان ﮐﺎن ﻓﺮار ﻣﻤﻜﻦ آﻫﻲ ﺋﻲ ﻧﻪ!‬
‫اﻫﻮ ﻣﻤﻜﻦ آﻫﻲ ﺗﻪ ﺟﻬﻨﮕﻞ ۾ ﻛﻮ ﺑﻪ ﻣﺎﮢﻬﻮ ﻧﻪ ﻣﻠﻲ‪ ،‬ﭘﺮ ﻫﻜﮍو رڇ ﺗﻪ ﻣﻠﻨﺪو ﺋﻲ…ﺟﻨﻬﻦ‬
‫ﺟﻲ ﺑﻪ ﻫﻜﮍي زﻧﺪﮔﻲ ﻫﻮﻧﺪي آﻫﻲ‪ ،‬اﺗﻲ ﺟﻲ زﻧﺪﮔﻲ‪ ‬ﮐﻲ ﺳﻤﺠﻬﮡ ﮐﺎﻧﺴﻮا‪ ‬ﺑﻪ ﺗﻪ ان ﺟﻮ‬
‫ﺟﻬﻨﮕﻞ ۾ رﻫﮡ ﻣﺸﻜﻞ آﻫﻲ…‪.‬زﻧﺪﮔﻲ ﺗﻪ ﻫﺮ اﻳﻨﺪڙ ﭘﻞ ۾ ﺗﻨﻬﻨﺠﻮ ﭘﻴﮁﻮ‬
‫ﻛﻨﺪي……زﻧﺪﮔﻲ‪ ‬ﮐﺎن ﭜﭵﻲ ﻛﭥﻲ ﺑﻪ وﭸﻲ ﻧﻪ ﭤﻮ ﺳﮕﻬﻴﻦ!‬
‫*‬
‫ان ﻛﺮي ﻣﻮن ﺷﻬﭙﺎرا ﺟﻨﻜﺸﻦ ﭘﻬﭽﻲ ﻛﻠﻜﺘﻲ ﺟﻲ ﭨﻜﻴﭧ ورﺗﻲ ۽ آﭜﺎ ﺳﺎن ﻣﻠﮡ ﻻ‪‬‬
‫رواﻧﻮ ﭤﻲ وﻳﺲ‪.‬‬

محبت به قيامت به - ڪرشن چندر - بيدل مسرور

Uploaded by

Document Information

Original Title

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

محبت به قيامت به - ڪرشن چندر - بيدل مسرور

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

‫ور‬ ‫ ﺐ ل‬: ‫ﺌر‬ ‫ر‬ : ‫ﺐ‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺑ ﺐ‬

‫ﺐ‬ ‫ﺌ‬ ‫ﺐ‬ ‫ﺑ‬

‫ﻛﺮﺷﻦ ﭼﻨﺪر ﺟﻲ ﻧﺎول ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﻪ ﺟﻮ ﺗﺮﺟﻤﻮ‬

‫‪:‬‬ ‫ﮘﮢ‬ ‫ي زﺐﺌن‬

‫ور ﺐ وي‬ ‫ل‬ ‫ﺐ‬

‫ﺟﻲ ﺷﻬﺘﻴﺮن ﺟﻴﺎن ﻫﻚ ﭔﺌﻲ ﻣﭥﺎن اوﺳﺎرﻳﻞ ﻫﺌﺎ‪.‬‬

‫ﻣﺎن ﻧﻴﭙﺎل ﺟﻲ ﺟﻬﻨﮕﻠﻦ ۾ ڏاڍو رﻟﻴﻮ آﻫﻴﺎن‪.‬‬ ‫‪‬‬

‫ﻣﻨﻈﺮ ﻧﮕﺎري ‪:‬‬

‫ﭼﻤﺒﻴﻠﻲ‪ ‬ﺟﻬﮍي‪ ،‬اﮀﻲ رﻧﮓ واري ﻧﺎزڪ ﻣﮑﮍي‪ ‬ﺟﻬﮍي‪.‬‬ ‫‪‬‬

‫ﺧﺎص ﺑﻮ‪ ‬ﻫﺌﻲ‪.‬‬

‫وارو ﺑﻴﺎﺑﺎن ﻳﺎد ڏﻳﺎري ﮀﮇﻳﻮ‪.‬‬

‫ﻛﺮاﭼﻲ ﻧﻮﻣﺒﺮ‪ ،‬ڊﺳﻤﺒﺮ ‪1989‬ع ۽ اﭘﺮﻳﻞ ‪1990‬ع‪.‬‬

‫آﮔﺴﭧ ﮐﺎن ‪ 2‬ﺳﻴﭙﭩﻤﺒﺮ ‪1995‬ع‪.‬‬

‫آﻛﭩﻮﺑﺮ‪ ،‬ﻧﻮﻣﺒﺮ ‪2004‬ع ۽ ﺟﻨﻮري‪ ،‬ﻓﻴﺒﺮوري ‪2005‬ع‪،‬‬

‫ﻛﺮزﻣﺎ ڊاﺋﺠﻴﺴﭧ ﻛﺮاﭼﻲ‪ ،‬ﺟﻮن‪ ،‬ﺟﻮﻻ‪2005 ‬ع‪.‬‬

‫ڊاﺋﺠﻴﺴﭧ ﻛﺮاﭼﻲ‪ ،‬آﻛﭩﻮﺑﺮ ‪2005‬ع‪.‬‬

‫ادﺑﻲ ﺑﻮرڊ ‪2007‬ع‪.‬‬

‫ﻣﻬﺮاڻ‪ ،‬ﺳﻨﮅي ادﺑﻲ ﺑﻮرڊ ﭴﺎﻣﺸﻮرو‪ ،‬ﺟﻮﻻ‪ ،‬ڊﺳﻤﺒﺮ ‪2007‬ع‪.‬‬

‫ﭘﺮک ﻛﺮاﭼﻲ‪ ،‬اﭘﺮﻳﻞ‪ ،‬ﻣﺌﻲ ‪2010‬ع‪.‬‬

‫ﺗﺰڪ ﺗﻴﻤﻮري )زﺑﻴﺪه ڊوﺳﻞ ﺟﻲ اﻧﮕﺮﻳﺰي ﻛﺘﺎب ﺟﻮ ﺗﺮﺟﻤﻮ(‪.‬‬ ‫‪‬‬

‫ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺟﻮ اﻧﺘﻈﺎم )ﻓﺮاﺋﻴﮉ ﺟﻲ ﻟﻴﻜﭽﺮ ﺟﻮ ﺗﺮﺟﻤﻮ‪ ،‬اﻧﮕﺮﻳﺰي‪ ‬ﺗﺎن(‪.‬‬ ‫‪‬‬

‫ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ داﻏﺴﺘﺎن )رﺳﻮل ﻫﻤﺰاﺗﻮف ﺟﻲ ﻛﺘﺎب ﺟﻮ ﺗﺮﺟﻤﻮ‪ ،‬اﻧﮕﺮﻳﺰي‪ ‬ﺗﺎن(‬ ‫‪‬‬

‫ﺧﻮاﺑﻦ ﺟﻲ ﺗﺸﺮﻳﺢ‪ :‬ﺳﮕﻤﻨﮉ ﻓﺮاﺋﻴﮉ ﺟﻲ ﻛﺘﺎب‪ The Interpretation of Dreams‬ﺟﻮ‬ ‫‪‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻮ)ﺟﻴﻤﺲ اﺳﭩﺮﺋﭽﻲ ﺟﻲ اﻧﮕﺮﻳﺰي ﺗﺮﺟﻤﻲ ﺗﺎن(‪.‬‬

‫‪2012 .11 .04‬ع‬

‫”ﻛﻨﻬﻦ ﮐﻲ ُﺳﮅ ُﻫﺌﻲ ﺗﻪ ﻫﻦ ﺑﮁﮍي ﺳﻴﭟ ﺟﻲ زال اﻳﺘﺮي ﺧﻮﺑﺼﻮرت ﻫﻮﻧﺪي!“‬

‫”ﺗﻮن ﮀﻮ ﭘﻴﻮ وﭸﻴﻦ؟“ آﭜﺎ ﭘﻨﺠﻮن ﭜﻴﺮو ﭘﮁﻴﻮ‪.‬‬

‫ﻧﻪ ﻧﻪ! ﻫﻦ ﺧﻮﺑﺼﻮرت ﻋﻮرت ﮐﻲ ﮀﻬﮡ ﺟﻮ ان ﭤﻠﻬﻲ ﮐﻲ ﻛﻮ ﺑﻪ ﺣﻖ ﻧﺎﻫﻲ!‬

‫”ﺗﻮ وٽ ﻛﺎ ﻣﭡﻲ ﺷﻲ‪ ‬ﻫﻮﻧﺪي؟“‬

‫ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ‪“:‬ﺳﻤﺮي اﻧﺘﻈﺎم ﻛﺮي ڏﻳﻨﺪي‪“.‬‬

‫”وٺ ﭘﻲ وٺ!“ ﻫﻦ ﭼﻴﻮ‪.‬‬

‫”ﭘﺮ ﭠﮗ ﺗﻪ ﻋﺮﺻﻮ ﭤﻴﻮ ﺧﺘﻢ ﭤﻲ وﻳﺎ آﻫﻦ!“‬

‫”ﭔﻴﺮ ڏاڍا ﻣﭡﺎ آﻫﻦ‪ ،‬ﮐﺎﺋﻴﻨﺪﻳﻦ؟“‬

‫زﺧﻢ‪ ،‬ﻛﻴﺘﺮاﺋﻲ ﭜﻴﺮا ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ دل ﭼﺎﻫﻴﻮ ﺗﻪ ﻫﻦ ﮐﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﭔﺎﻧﻬﻦ ﺟﻲ ﭜﻴﻜﮍ ۾ ﭜﺮي‬

‫ﺳﺮوﺟﺎ دﻳﻮي ﻛﺠﻬﻪ ﺑﻪ ﻧﻪ ﮘﺎﻟﻬﺎﻳﻮ‪ ،‬اﮐﻴﻦ ۾ ﮘﻮڙﻫﺎ ﺗﺮڻ ﻟﮙﺎ‪.‬‬

‫”ﻫﺎ ﺻﺎﺣﺐ ﺳﻤﺠﻬﻴﻢ‪ “.‬ﻫﻦ ﻛﺠﻬﻪ ﻧﻪ ﺳﻤﺠﻬﻨﺪي ﭼﻴﻮ‪.‬‬

‫”ﭘﺮ ﮀﻮ؟“ ﻣﻮن ﮐﺎﻧﺌﺲ ﭘﮁﻴﻮ“ﺗﻮ اﻧﻬﻦ ﭔﻨﻬﻲ ﮐﻲ ﮀﻮ ﻗﺘﻞ ﻛﻴﻮ؟“‬

‫ﻫﺎﮢﻲ اﺳﺎن ﺟﻮ ﻗﺎﻓﻠﻮ واﭘﺲ ﻣﻮﭨﻲ رﻫﻴﻮ ﻫﻮ‪.‬‬

‫”ﻛﻴﺌﻦ ﭼﻮان ﻫﺎ! ﻣﻮن وٽ ﻛﻮ ﺛﺒﻮت ﺑﻪ ﺗﻪ ﻛﻮﻧﻪ ﻫﻮ‪“.‬‬

‫رﺷﺘﻲ ﺟﻲ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻲ ﻛﺮي ﻫﻦ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻋﺰت…‪.‬ﻣﺎن رڙﻳﻮن ﻛﻨﺪي رﻫﻴﺲ ﭘﺮ ان ﻃﻮﻓﺎن‬

‫ﻛﺮي ﻫﺎ‪ ،‬ﺳﭝﻨﻲ ﻛﮍﻣﻴﻦ ﺗﻲ ﺗﻪ ﻫﻦ ﺟﻮ ﺋﻲ رﻋﺐ ﻫﻠﻨﺪو ﻫﻮ ۽ اﻫﻲ ﺑﻪ ﻫﻦ ﺟﻮ ﺋﻲ ﺣﻜﻢ‬

‫ﻫﻮ‪ ‬زور زور ﺳﺎن روﺋﮡ ﻟﮙﻲ‪.‬‬

‫”اﻟﮗ ﭤﻲ ﻛﭥﻲ وﭸﺎن؟“‬

‫ﻣﺎن آﻫﺴﺘﻲ آﻫﺴﺘﻲ ﻫﻦ ﺟﻲ وﻳﺠﻬﻮ وﭸﮡ ﻟﮙﺲ‪.‬‬

‫”اﻧﻬﻦ ﭨﻦ ﻛﺮوڙ ﻣﺎﮢﻬﻦ ۾ ﺟﺎﻫﻞ ۽ اﮢﭙﮍﻫﻴﻞ ﺟﻮ ﺗﻌﺪاد ﻛﻴﺘﺮو ﭤﻴﻨﺪو؟“‬

‫”ﺑﺲ ﻣﺮڻ ﮐﺎن اڳ ۾ ﻣﻮن ﺗﻲ ﻫﻜﮍي ﭜﻼﺋﻲ ﻛﺮ‪ “.‬ﻧﻮﺟﻮان ﭼﻴﻮ‪.‬‬

‫”ﺗﻮ اﻧﻬﻦ ﮐﻲ ﻣﺎرﻳﻮ ﮀﻮ ﻧﻪ؟“‬

‫۽ ﻣﻮن ﻫﻦ ﮐﻲ ﮀﮇي ڏﻧﻮ ﻫﻮ ﮀﺎﻛﺎڻ ﺗﻪ ﻣﻮن ﻫﻦ ﺟﻲ اﻧﺪر ﺟﻲ ﻛﺸﻤﻜﺶ ﮐﻲ ﻣﺤﺴﻮس‬

‫ﮀﺎ ﻣﻮن اﻫﻮ ﺗﻤﺎﺷﻮ ﻏﻴﺒﻲ ﻧﮕﺎﻫﻦ ﺳﺎن ڏﭠﻮ ﻫﻮ؟‬

‫”ﭘﭧ‪ ،‬ﻫﺎﮢﻲ اٿ‪ ،‬رات ﺟﻲ وﮘﮍي ۾ ﻫﺖ ﻛﻮ ﺑﻪ ﻧﻪ ﭨﻜﻨﺪو آﻫﻲ‪“.‬‬

You might also like