One Wild Vacation (R-18)

by RaceDarwin

#RatedRD Muling nagbabalik ang kwento ni Channing at Mandy.

=================

One Wild Vacation

WARNING: The story contains explicit content that is considered to be potentially

harmful or disturbing to those under 18 years. If you're under the legal age or do
not wish to view adult material, please leave.

By continuing to enter you will have released and discharged the providers, owners
and creators of this site from any and all liability which might arise. You must be
of legal age (18 years) to enter these pages.

And you MUST read and agree to the following conditions:

I solemnly declare and affirm the following:

I understand that this story contains material of a sexual nature and I want to
read it. I understand that it is against the law for me to view sexual material
unless I am of LEGAL AGE.

I do NOT hold the author of the story, webmaster of this web site, nor the web site
host, responsible for my entering these pages.

I will not redistribute this material to anyone nor will I permit any minor to see
this material, or any other person who might find such material personally
offensive. Bookmarking a page on this story whereby this warning page is by-passed
shall constitute an implicit acceptance of the foregoing terms herein set forth. I
am aware that I am entering under my own free will and will suffer the consequences
if I am not of LEGAL AGE, or if it is not legal in my community.
 If you agree to these terms, then you can continue reading.

=================

Teaser

Si Mandy .

Isang babae na naniniwala sa fairytales at happy ending. Dahil sa mga nababasang

romance novel ay nangarap din siya ng isang happy ending na love story.

Si Channing.

Isang lalaki na hindi naniniwala sa fairytales at happy ending. Ang tanging gusto
lang niya ay isang uri ng relasyon na hindi kailangan ng commitment at tanging sex
lang ang mamagitan.

***

EXCERPT FROM ONE WILD VACATION

Feel na feel niya ang pagkanta sa pag-aakalang walang ibang nakakarinig sa kanya.
Nagulat siya nang biglang may pumalakpak. Natigilan siya at sinundan kung saan
nanggaling ang palakpak.

And then, she saw a tall man standing near her. Malapit lang ito sa kanya. Kanina
pa ba ito doon? Bakit hindi niya ito napansin?

Tila nawalan siya nang abilidad na magsalita. Hindi niya alam kung dahil sa
pagkapahiya na may nakarinig ng mala-Anne Curtis na boses niya o dahil sa kakisigan
nitong tila nagniningning. Parang napako ang buong atensyon niya sa lalaki at tila
tumigil sa pag-ikot ang mundo niya.

Every line of his face was sculptured with breathtaking precision and his dark
brown eyes seemed to seduced her. Napalunok siya nang dumako ang mata niya sa
matipunong dibdib nito at sa tila mala-bato sa tigas na kalamnan nito na parang
hinubog ng apoy at panahon. His golden brown skin reminds her of a pagan God.

Hindi niya inisip kung bakit hubad-baro ito at naka-rugged pants lang. He was
wearing a boots, 'yong tipo ng sapatos na sinusuot ng mga haciendero sa soap opera.
Nakita niyang bumuka ang bibig nito at parang may sinabi, ngunit

hindi niya narinig ang sinabi nito. Pawisan ang katawan nang lalaki at nangingislap
iyon sa pagdami ng sinag ng panghapon na araw sa mala-Adonis na katawan nito. She
felt her thighs quiver as she stared at the stranger.

He was not a human, nasabi ni Mandy sa sarili. Walang taong ganoon kakisig,
kagwapo at katikas. Napaka-perpekto ng pagkakahulman ng kalamnan nito, dinaig ang
mga modelo ng Brazil at America. Ang mukha nito ay labis na nagsusumigaw ng
kagwapuhan, kakisigan at pang-aakit. Gwapo ang boyfriend ni Yumi na si Evans,
ngunit ang kagwapuhang taglay ng estrangherong walang pang-itaas na nakatayo
malapit sa kanya ay walang kapantay.

His dark brown eyes were shining as he stared back at her. Mukhang may sinasabi
ulit ito, pero hindi niya marinig. Tila nawalan na talaga siya ng kakayanan na
makadinig. Labis na nabibighani si Mandy sa lalaki. Muli pang tumutok ang mga mata
niya sa maskulado nitong pangangatawan, ang pawis na nakadikit doon ay tila mga
butil ng kristal sa ilalim ng sinag ng araw. Nagsisikip ang dibdib niya sa pag-
iinit na biglang lumukob sa kanya. May apoy na nagsisimulang lumagablab sa pagitan
ng hita niya. Isang damdaming biglang nabuhay sa pagkakakita sa lalaking ito.

Nakita niyang dahan-dahan na lumapit sa kanya ang estranghero. Nag-uumapaw ang

karisma sa paraan ng paglalakad nito. Napaka-sensuwal ng bawat hakbang nito. Ahh..
Parang may kumakawalang ungol sa kaloob-looban niya habang papalapit ito ng
papalapit sa kanya. Sa isang iglap ay kadais na niya ito, abot-kamay na ang
kakisigang pinagmamasdan niya. He was smiling like he was seducing her. O baka
imahinasyon lang niya na inaakit siya nito? Whatever.

Umangat ang kamay nito papunta sa gilid ng labi niya, may pinahid at pagkatapos ay
nagsalita ito. Ngayon ay malinaw na niyang naririnig ang binubuka ng bibig nito.
"Grabe ka, Miss. Laway na laway ka na sa akin. Hindi mo na yata naririnig ang
sinasabi ko kanina. What if i kiss you para magising ka?" anito sabay ngisi. Bago
pa siya makaibo, bumaba ang gwapong mukha nito patungo sa labi niya at inangkin
iyon sa isang masarap at nakakabaliw na halik.

***

Note: Please see the Multimedia of this part to see the male lead of the story.

=================

Chapter One

Chapter One

Halos malagot ang hininga ni Mandy sa katatawa habang pinapanood ang isang
partikular na video sa cellphone niya. Nakahiga ang dalaga sa kama ng kanyang
kwarto ng inuupahan niyang apartment. Kanina pa siya tawa ng tawa.

Nananakit na nga ang tiyan niya sa kakatawa. Kahit na ilang beses na ni Mandy
napanood ang "scandal" na 'yon, hindi pa rin niya maiwasan ang mapahalakhak at
maaliw ng sobra.
 Linggo ng araw na iyon. Natural walang pasok sa opisina. That's why she's just
lying on her bed and laughing at her bestfriend's "scandal". She should be washing
her clothes, cleaning her apartment and doing household chores.

Ngunit wala pa siya sa mood gumawa.

Bahagya na nga siya magkaroon ng oras para humilata lang. Sunod-sunod ang stress
na inabot niya sa office lately. And the stress she gets from working too much was
killing her beauty.

Oh, yes. Meron pa naman siyang oras para alalahanin ang kanyang kagandahan. Kung
ang mga kapwa-trabaho niya ay ang trabaho ang inaalala, siya naman ay inaalala ang
kanyang kagandahan.

Paano pa siya magkaka-boyfriend ng gwapong de kotse kung chararat na siya? She

don't want to be chararat because of her office works.

Kailangan pa niyang hanapin ang kanyang Prince Charming. No, siya pala ang dapat
na hanapin ng Prince Charming niya. At kailangan na maganda siya, magandang-maganda
at hindi napapalibutan ng pimples ang mukha, o di kaya ay may eye bugs na parang
buong taon na pinagpuyatan.

Pero bakit si Salve? 'Yong mashobang katrabaho niya na may malaking eye bugs? May
boyfriend. Gwapo pa. Pang-Sam Milby ang kagwapuhan. 'Yon nga lang, hindi mayaman.

Tsuper lang kasi.

Pero sweet lover naman.

Nakakainggit, sa true lang.

Siya naman. Kahit na araw-araw maganda, kahit walang pimples, kahit walang malaking
eye bugs. Wala namang boyfriend. Hindi niya alam kung malas ba siya, o baka feeling
maganda lang siya.

Gusto niyang matawa. Feeler nga yata siya.

Ipinilig ni Mandy ang ulo. Pagkatapos ay muling ni-replay ang video na kanina pa
niyang pinagtatawanan.

"Aww... Masakit ba, besh?" boses niya iyon. She was asking her bestfriend, Yumi,
habang nilalaklak nito ang bote ng alak.

"Tinatanong pa ba 'yon? Syempre, masaket! Letshe!" lasing na lasing na sagot nito

sa kanya. Kanina pa itong nagpapakalasing, malamang nga na lasing na ang kaibigan.

"Lintik na lalaki 'yon! Papaibigin ako, tapos mambubuntis lang pala ng iba?! Sha
tingin mo, di 'yon masaket? Ha? Ha?"

Pinigilan ni Mandy ang hagikhik, pero maririnig sa video ang pagpipigil niya at
hindi 'yon maitatago. "Hmm.. Ewan ko sa 'yo, besh." pa-cute pa ang pagbabanggit
niya ng salitang "besh".
"Di pa naman ako naiinlove, eh. Ano ba ang nararamdaman mo? Pwede bang gawin mong
detailed ang pagkukwento mo sa nararamdaman mo, pwease?"

Nakatingin ito sa tapat ng camera, magkasalubong ang kilay, pero di naman

siya sinasaway. Siguro, nahihilo na. "Ano bang gusto mong marinig? De ba, sinabi ko
ng masaket?"

"Ay, ang taray mo naman, besh. Ganyan ba ang brokenhearted? Parang nireregla!
Hihi!"

"Tumigil ka nga! Kasalanan mo to, eh. Pinainom mo ako ng alak. Nakakailang baso na
ba ako?" Tumingin ito sa mga bote ng beer sa lapag.

"Hmm.. Sampu?"

"Hanooo?!"

"Hmm.. Di ko bilang, eh. Pwede bang mag-request?"

"Ano?"

"Pwede bang kumanta ka?"

"Ng ano?"
"Ng favorite song mo, syempre! Tapos, i-dedicate mo kay Evans. Hihi!"

"Letshe talaga! Sige, sige." Tumayo si Yumi, parang matutumba na. Pagkatapos ay
bumirit na ng pagkanta, "Araw at gabi..! Wala ka na sa aking tabi.. Paano na ako,
paano na tayo..! Sana'y magbalik! Maghihintay ako sa 'yo, puso'y magtitiis kahit di
ko alam ang 'yong pagbabalik...! Ohhhh....!!!!"

"Hahahahahaha!"

Gusto na yatang mabaliw ni Mandy sa kakatawa. Two days ago pa niya nakunan iyon,
pero hindi siya nagsasawang panoorin 'yon.

She was thinking of uploading the video to internet. Pero napakasama naman niyang
kaibigan. She was Yumi's bestfriend. At kaya nga ito sa kanya naglabas ng loob
dahil ayaw nitong ipakita sa ibang tao ang sakit na nararanasan nito. Kahit naman
na tinatawanan niya ang video, may bahagi ng kanyang kalooban ang naaawa sa
kaibigan.

Her bestfriend was hurting, totally

hurting because of another man. Noon lamang kasi niya nakita si Yumi sa ganoong
sitwasyon. Oo, minsan na itong nasaktan sa isang lalaki. Nagloko 'yong boyfriend
nitong si Chris at iniyakan din ni Yumi ang lalaking 'yon.

Ngunit iba ang epekto ng heartbreak na naranasan nito kay Evans. Minahal nito ng
sobra ang lalaki, tapos nalaman nitong may iba na palang babae na nabuntis 'yong si
Evans.
 Aba, kahit naman siguro siya, kung malaman niya na may nabuntis pala ang lalaking
mahal niya baka mawasak din ng bongga ang heart niya. Isipin pa lang niya, ang
sakit na.

Baka matulad din siya kay Yumi na magpakalasing, at kumanta ng Sana'y Magbalik.
Hindi lang siguro 'yon, baka lumuha pa siya ng dugo o kaya magbigti sa puno ng
saging.

Sa puno talaga ng saging, para breathing pa rin after ten minutes of pagbibigti.

Maluha-luha siya sa katatawa sa naiisip.

Naluluka ka na yata, Mandy. Sabi ng matino pang utak niya.

Kung may audience lang siguro siya ng mga sandaling 'yon, malamang na kanina pa
siyang napaghinalaang luka-luka. Napatigil lamang siya nang may marinig siyang mga
yabag mula sa labas ng silid niya.

Nagsalubong ang kilay.

May tao sa labas?

Sino?

Tatayo pa lamang siya upang lumabas ng silid nang bumukas ang pinto ng silid niya.
Napanganga siya ng iniluwa ng pinto si Yumi.
"Y-yumi.. What are you doing here?" nagtatakang tanong ni Mandy. Nabigla siya na
makitang nandoon ang kaibigan. Hindi man lang

ito nagpasabi na pupunta sa apartment niya.

Tinawanan siya ni Yumi."Naks. May pa-english english ka pang nalalaman. Di bagay."

"Letse. Di nga?"

Umupo siya sa kama. Lumapit ito sa kanya at umupo din sa gilid ng kama. Napansin
niya na ang ganda ng aura ng kaibigan ngayon. Hindi katulad noong huli silang
magkita. The last time Mandy saw her friend, mukha itong pinagsakluban ng langit.

Dinaig pa ang nabalo.

Yumi looked so beautiful at the moment. Sabagay, maganda na naman talaga

ito.

Kung pagandahan lang, mahirap itong talunin.

"Anyare sa 'yo? Ganda mo ngayon, ah." di napigilang komento ni Mandy sa kaibigan.

"May love life na ulit?" Inaasar lang niya si Yumi. Pero nagulat siya ng ngumiti
ito, saka tumango.
"Ha?"

"Yes. May love life na ulit ako."

Napamulagat siya. "Na naman? Baka lumuha ka na niyan ng bato."

"Tse. Hindi na ako luluha ng bato, sure 'yan."

"Gaano ka ka-sure? Paano na si Evans? Ba, hintayin mo naman magpaliwanag 'yong

isang 'yon, bago ka maka-move on agad-agad. Sayang din. Gwaping pala talaga 'yong
si Evans. Di na kataka-taka kung magbigti ka sa kamatisan dahil sa heartbreak."

Napahagikhik siya.

I-imagine mo, isang babaeng nagbigti sa puno ng kamatis. Ini-imagine pa lang niya,
gusto na niyang mapahalakhak.

Nang muli siyang tumingin sa mukha ni Yumi, nakita niyang nakataas na ang isang
sulok ng labi nito at may

tingin ito sa kanya na parang alam na niya kung para saan. Uh-oh.

"A-ano?" "May kasalanan ka sa akin, kala mo di ko alam, ha."

"He-he!" Nakagat niya ang ibabang labi. Patay. "Ibinunyag sa 'yo ni Evans kung
sinong nagpasa sa kanya ng scandal?" Hindi naman literal na scandal 'yong video.
Nakakatawa nga lang talaga. And again, she found herself laughing.

"Lokaret ka talaga! Nakakahiya 'yon. Ipinahamak mo ako! Stop laughing!"

Eh, di stop laughing nga. Tumingin siya kay Yumi na natatawa pa rin. "Aba po! Anong
nakakahiya doon?"

"Pinakanta mo ako ng Sana'y Magbalik!"

"Eh, anong problema doon?"

"Ang pangit ng boses ko!"

"Ay, aminada ka!"

"Gaga! Nakakahiya kay Evans! Alam mo bang naka-save pa rin niya sa phone 'yong
video at ilang beses na pinapanood? Naka-one hundred times na yata niyang
pinapanood!" reklamo nito, at ang mukha ay nakasimangot.

Hindi lang siya natawa, napahalakhak pa. Hindi lang pala siya nag-iisa, pati si
Evans, ni-rape na din ang replay button sa video na 'yon!
"O, dapat ma-flatter ka. Pinapaulit-ulit niyang pinanood 'yong video mo na
kumakanta."

"Sa tingin mo, nakaka-flatter na pagtawanan?"

"Aba, malay ko. Tanungin mo si Mr. Bean."

Mas lalong sumimangot si Yumi. Kung nakamamatay lang ang tingin nito sa kanya, baka
kanina pa siyang bumulagta sa sahig.

"Okay! Sorry na, Yumi. Ginawa ko lang naman 'yon para magkabati kayo ni Evans."

"Para

magkabati?"

"Oo. Kasi alam ko naman na gagana ang pride mo sa oras na magkita kayo ni Evans.
Kilala kita, di mo siya pakikinggan. Naisip ko rin naman na dapat na maayos ang
misunderstanding sa pagitan n'yo. Sa katunayan, mali naman kasi na tinakbuhan mo
siya. You should have listen to him. Mali, dapat kinompronta mo siya about sa
pambubuntis niya ng ibang babae. Hindi 'yong hiniwalayan mo siya nang hindi man
lang siya kinakausap tungkol sa bagay na sinabi mo sa akin."

"Oo na. Alam ko naman na mali 'yong ginawa ko." pag-amin ni Yumi. "Dapat hindi ako
nakinig sa kasinungalingan ni Consuelo."
"Kasinungalingan? You mean, hindi siya totoong nabuntis ni Evans?"

"Yes! Palabas lang pala niya 'yon."

"At naniwala ka, di ba? So, may kasalanan ka kay Evans." Napatungo si Yumi.
Nagpatuloy siya sa pagsasalita. "May kasalanan ka sa kanya kasi di mo siya
pinagkatiwalaan. You did not give your trust to the man you love. Hinusgahan mo
agad siya."

"I-I know. Kaya nga, gusto kong humingi ng sorry sa kanya."

"Aba'y dapat lang. Dapat kapag nagmamahal ka, marunong kang magtiwala sa lalaki mo.
Ang tiwala kasi parang panty."

"Anong kinalaman ng panty sa tiwala?"

"Ibinibigay mo yan ng kusa sa taong mahal mo."

Napangiwi ang babae. "Grabe ka. Sa lahat pa naman ng pagtutuladan mo, sa panty pa."

"Bakit? Pwede bang sa condom?"

"Ay, naku, wag na. Ibang klase ka rin mag-isip, eh."

"Naman. Kung maka-react ka naman, parang virgin pa. Di ba, hindi na?"

Nanlaki ang mga mata ni Yumi, parang na-eskandalo sa sinabi niya. "Gaga! Tumahimik
ka nga!"

"Sayang nga. Hindi ko naisama sa video 'yong pag-amin mo na may nangyari na."

"Wag mong subukan!"

"As if naman may chance ulit na makunan ka ng video na naglalasing no?" Humagikhik
siya. "Anyway, ano bang ipinunta mo dito? Pumunta ka lang para tsikahin ako tungkol
sa video?"

"Sasabunutan sana kita, eh."

"Dahil sa video?"

"Oo, pero nagbago ang isip ko."

"Dapat lang. Kung di ko 'yon ginawa baka di kayo magkakabalikan niya." Kinausap
kasi niya si Evans nang makita niya ito sa office. Doon din niya ibinigay sa lalaki
ang video. She even tell him to talk to Yumi.
 Unang kita pa lang niya sa lalaki, batid ni Mandy na matino ito at mukhang seryoso
naman sa kanyang kaibigan. At isa pa, ramdam niyang mahal na mahal ni Yumi si
Evans.

So, bakit hindi siya gumawa ng kahit maliit na bagay para magkabalikan at
magkalinawan ang mga ito?

And she was glad that she did it. Nagawa niya, nagtagumpay siya. Pakiramdam niya ay
fairy god mother siya.

Ay, mali. Fairy Goddess pala.

Ako si Mandy, ang Fairy Goddess. Ang baduy pala.

"Oo na. Ikaw na. Kaya nga naisipan ko.."

"Na alin?"

"Isama ka sa San Juan. Kung saan pwede kang magbakasyon kung maiisip mong
magbakasyon. Wag kang mag-alala. May matutuluyan ka doon. Ano, gusto mo ba?"

=================
Chapter Two

Chapter Two

WALANG pagsidlan ang tuwa ni Mandy nang payagan siya ng boss nila na mag-bakasyon.
Finally, she would have a chance to rest. Makakahinga siya ng maluwag, matitigil
ang stress sa work at makakalandi.

Nang sabihin ni Yumi na isasama siya nito sa San Juan kung saan ito nanatili nang
magbakasyon ito, natuwa siya. At hindi na nagpakipot pa, pumayag agad-agad sa alok
ng kaibigan.

Bakit pa siya magpapakipot? Chance na niya 'yon. Isa pa, baka makahanap siya doon
ng gwapo at machong haciendero. Sayang naman kung di niya malalandi. Baka malandi
pa ng iba. He-he!

"Nagpaalam ka ba sa parents mo?" si Yumi, katabi lang niya sa bus na sinasakyan

nila papunta sa San Juan.

Martes nang araw na iyon. Iyon ang araw kung saan pupunta na sila sa bayan na
pinagbakasyunan ng kaibigan. Hindi nila kasabay si Evans. Umuna na ang lalaki sa
pag-uwi kahapon dahil may aasikasuhin pa ito sa farm.

Nagtampo pa ang kaibigan niya. Mas inuna pa daw ang mga baka nito na aanak kesa sa
nobya.

Pinagselosan pa talaga ng lukaret ang mga baka.

Nagpipigil lang siyang magtanong ng, "Bakit, nabuntis din ba ni Evans ang mga
baka?" Kaso baka batukan siya at magbago ang isip na ipagsama siya sa San Juan.
Sayang naman ang bakasyon 'no. At isa pa, balitang-balita niya mula sa kaibigan na
maraming gwapong kaibigan si Evans.

Nang tanungin niya kung may mga six-pack abs, aba, meron daw. Nakapagdala tuloy
siya ng bikini.

Kapag naroon na sila, magbibikini siya habang namamasyal sa palayan.

"Oo

naman. Ako pa ang di magpaalam? Good girl kaya ako," sagot ni Mandy kay Yumi.
"Basta mag-ingat lang daw ako. Pinagdala ako ng balisong para kung may magtangka sa
akin mang-rape doon, may pang-depensa ako."
 Namilog ang mga mata ni Yumi. "O? Nagdala ka nga?"

"Hindi. Bakit naman ako magdadala? Wala naman akong balisong."

Tumango-tango si Yumi, pagkatapos ay ngumiti. "Don't worry. Mababait ang tao sa

San Juan. Walang gagawa ng masama sa 'yo doon."

"Yun nga ang sabi ko kina Mama. Kaya sa halip na balisong ang dalhin, nagdala na
lang ako nito." Kinuha niya ang isang sachet ng condom sa wallet. Pagkakita ni Yumi
sa hawak niya, awtomatikong nanlaki ang mata nito-na para bang nakakita ng lalaking
walang saplot.

Aba, ang lukaret, kung maka-react parang virgin pa.

"Oy, natulala ka. Na-shock ka pa?" Hindi alam ni Mandy kung matatawa ba siya o
hindi.

"Sinong hindi? Alam mo ba kung ano 'yang hawak mo?"

"Ofcourse! Anong tingin mo sa 'kin? Boba?"

Napalunok ito. "A-alam mo din ba kung saan ginagamit 'yan?" "Aba, oo naman!
Isinusuot to sa-teka nga, bakit mo ba ako tinatanong ng ganyan?"

"Wala lang. Di ko alam na may ganyan ka. Bakit nakalagay sa wallet?" curious na
tanong ni Yumi.

Napangisi siya.

"Pampa-swerte daw 'to, sabi nila."

"Naniniwala ka naman?"

"Medyo oo, medyo hindi. Ah, ewan. Pero pwede ka nitong mailigtas."

"Mailigtas saan?"

"Sa pagkakabuntis. Ano ka ba? Di ba, gumagamit si Evans ng

condom kapag nagse-s*x kayo?" mahinang sabi ni Mandy.

Muling nanlaki ang mga mata ni Yumi. "Mandy!" Namumula na ang pisngi nito, parang
strawberry. Kung pwede lang siguro itong magtago, baka nakapagtago na nga ang
lukaret.

Pero paano? Sakay sila ng bus. Wala itong choice.

Nakakalokong napangiti si Mandy. Naiimagine tuloy niya kahit ayaw niyang iimagine.
"Hindi siguro." Palihim siyang napahalakhak. "Now, i know."

"What?"

"Hindi mahilig sa kapote si Pareng Evans," pilyang sabi niya. Tuloy nasabunutan pa
siya.

Mayamaya lamang ay nasa San Juan na sila. Sinalubong siya ng masarap na simoy ng
hangin, malamig at presko sa balat. Napangiti si Mandy.

This is the place that she wanted. 'Yong mararamdaman niya na welcome siya. Bigla
niyang naalala ang mga magulang niya na nakatira sa Bicol. Paniguradong magtatampo
ang kanyang mama kapag nalaman na nasa bakasyon siya ngayon.

Bumuntong-hininga siya.

Hindi pa siya handang bumalik si Bicol. Some memories are still fresh on her mind.
Mga alaala na hindi muna niya gustong balikan at harapin. She's not ready for that.

"UMAMIN KA!" Nakamot ni Channing ang batok niya nang sigawan siya ni Adrianne. May
ilang customer sa shop ng kaibigan niyang si Evans ang napatingin sa gawin nila ng
babae. At first, he thought he can easily explain to her. She was smart and
educated. Kaya inaasahan na niya na maiintindihan at matatanggap agad ang sasabihin
niya. But he was wrong. Completely wrong.

"Kailangan ko pa bang sagutin yan?"

"Yes! You need to answer me, Chan. And i want

an honest answer," matapang na sabi ng dalaga. He wasn't expecting her to be like

that. Nang una niyang makilala si Adrianne, akala niya tulad ito ng mga babaeng
nagdaan sa kamay niya.

Submissive. Weak. Dependent. That's the reason why he like her. The reason why he
flirted with her until he was able to bring her to his bed. They become FUBU. Fuck
buddy. For two months. Wala silang relasyon. Wala silang naging pag-uusap tungkol
sa kung ano ang namamagitan sa kanila. He only want to have sex with her, that's
all. And he thought she knew what he only wants. Akala niya naiintindihan ni
Adrianne kung hanggang saan lang ang relasyon nila. Because he was expecting her to
be open minded. Uso na naman sa kanilang lugar ang ganoon. Ang mga kaibigan niya ay
kapwa may mga FUBU's. Hindi lang siya ang nag-iisang lalaki na ganoon ang hanap.

Channing let out a deep sigh. Then, he nodded, "Yes."

Bumakas ang galit sa mukha ni Adrianne. Hindi siya natakot na titigan ang maganda
mukha nito na halata ang pagpupuyos ng kalooban.

And as expected, sinampal siya nito. "You jerk. Pinaasa mo lang ako. How could
you? All this time i thought you are serious. Akala ko mahal mo ako. Tulad ng
pagmamahal ko sa 'yo. B-but now.." Pumiyok ito. Saglit na pumikit, at hinayaang
tumulo ang luha.

Nabahala si Channing. Nasa pampublikong lugar sila ng dalaga. Malaki ang tsansa na
marami ang makakita sa nangyayari sa kanila. He don't want a public drama. Dati
rati kapag nakikipaghiwalay na siya sa mga babae niya, gusto niyang nasa isang
kwarto sila. Doon alam niyang walang ibang

makakasaksi kung magalit sa kanya ang babae.

Hinawakan niya ang kamay nitong nakapatong sa mesa. "Adrianne, please.."

"Please what?!" singhal ng dalaga. Galit na galit ang anyo nito. Sa lakas ng
pagkakasabi nito ay ramdam na niya ang mga mata ng mga customer sa shop na
nakatingin sa kanila.

Shit.

"Please, not here. Don't cry here, honey."

"What did you say? Honey? May kapal ka pa ng mukhang tawagin akong honey after
what you said? Gusto mo na makipaghiwalay sa akin because you said "fuck buddy"
lang ako, di ba?"

Napangiwi si Channing. Napakalakas ng boses ng dalaga at naaabot ng boses nito ang

kasuluk-sulukang bahagi ng coffee shop ni Evans. He was sure that everybody inside
the coffee shop is listening to Adrianne and her drama. He never expected that.

Napasipol siya ng tumayo ito at sampalin ulit siya. Sinampal siya nito sa
magkabilang-pisngi. Ramdam niyang kumapla ang kamay nito. He heard gasps, but he
didn't care. Nang mawala na si Adrianne ay may lumapit sa kanyang isang babae.
Waitress ng coffee shop.

"Sir Channing, okay lang kayo?" may pag-aalala sa boses ng babae.Nginitian niya
ito. "Yeah. I'm okay. Don't worry me." Nang makaalis ito ay isa namang lalaki ang
lumapit sa kanya.
 Si Mackross.

May nakakaasar na ngiti ito sa labi. He wanted to erase that kind of smile on his
face. But Mackross is a friend. Hinayaan na lang niya ang tinamaan ng lintik. Umupo
ito sa tapat niya, sa pwesto kanina ni Adrianne. Hawak ang cellphone at
nagpipindot.

"Hey, buddy. Kumusta ang pisngi natin?" nang-iinis na sabi

ng kaibigan. Kahit sanay na siya sa pang-aasar nito, iba pa rin talaga kapag nakita
ng kaibigan mo na sinampal ka ng isang babae.

"Fuck you."

"Shit. You want to fuck me? That's bromance, bro."

Hell. "What do you need?"

"Nothing. Just want to check out how your face would look like after being slapped
by a fiesty woman." Sa lahat ng kaibigan niya, si Mackross lang ang may lakas ng
loob na mang-asar sa kanya sa mga panahon kung saan kinaiilagan siya. The rest of
his friends would only stay quiet.

"'Yon lang?"

"'Yon lang." Humalakhak ang lalaki. Napailing na lang siya. Alam niya dahil sa
nangyari may pang-asar na sa kanya ang lalaki. Ngunit kaya naman niyang harapin
lahat ng pang-aasar nito. Bata pa lang siya, matalik na kaibigan na niya si
Mackross. Para na rin niya itong kapatid. Lagi kasi niya itong kabuntot. Kung
nasaan siya, naroon din ito. Kung anong meron siya, meron din ito. Kapag nasa away
siya, naroon din ito para back-up-an siya. Kaya kahit ilang beses siya nitong
asarin, okay lang sa kanya. Nakakaganti naman siya, eh.

"Nakita ko 'yong sa inyo ni Adrianne, pare. Shit! Sayang, di ko nakuhanan ng

picture. I-popost ko sana sa Facebook page ko."

Nagsalubong ang kilay ni Channing. "Huwag mong gagawin 'yon."

"And why not? Katuwaan lang naman."

Hindi na lang niya pinansin ito. Imposible rin naman na gawin ni Mackross ang bagay
na 'yon.

"Kumusta na nga pala si Evans at 'yong girlfriend niya? Nagkaayos ba?"

"Oo. Balita ko babalik nga dito si Yumi."

"E, di magaling. Siguro naman magseseryoso na 'yong mokong na 'yon. Titigilan na
din niya ang pambabae."

"Sinabi mo. Tinamaan na nga ang magaling. Nakakaamoy na ako ng kasalan pagkatapos
niyan."

Napangisi si Channing. "E, di abay ka?"

"Oo. Ako pa nga ang flower girl." pagbibiro nito. Napahalakhak siya.

"Walanghiya ka talaga. Mauuna na nga ako sa 'yo." Tatayo na sana siya para umalis
nang magsalita ang kaibigan.

"Ikaw ba, kailan mo balak mag-seryoso?"

Salubong ang kilay na tumingin siya kay Mackross. "Anong ibig mong sabihin?"

"Kailan mo ba balak magkaroon ng seryosong girlfriend, katulad ni Evans?"

seryosong tanong nito, na para bang napakatinong lalaki.

Napangisi na naman siya. "Sa ngayon, wala pa. Naniniwala akong hindi pa dumadating
'yong babae na nakalaan para sa akin para seryosohin ko. At isa pa, wala pa sa isip
ko ang lumagay sa tahimik tulad ni Evans. Ganoon ka rin naman siguro kaya patas
lang tayo. Sige, mauna na ako sa 'yo, tol."

=================

Chapter Three

Chapter Three

"HEAVEN! Oh my, Yumi! Look, ang gwapo nung kabayo."

Tinampal ni Yumi sa balikat si Mandy. "Sira ka? Nagagawapuhan ka sa kabayo?"

Humalakhak siya. "Joke lang po!" Nakasakay naman sila ngayon ng tricycle at
binabaybay ang daan papunta sa rest house ng Lolo ni Evans. Pero kahit nasa daan pa
lang sila, nag-eenjoy na ang mga mata ni Mandy sa tanawing nakikita niya.

Mula't sapol kasi ay sa Manila siya nakatira. Dalawang beses pa lang siyang
nakapunta sa probinsya. Iyon ay noong dumalaw sila sa kanilang abuela sa Bicol. She
was still a child that time. Hindi na niya mahagilap sa isip ang itsura ng
probinsya ng abuela niya.

But she was sure, kakaiba ang tanawing nakikita niya ngayon. San Juan is really a
beautiful place in Batangas. Kitang-kita niya ang kulay na asul na kalangitan kapag
tumitingala siya. Iba't iba ang porma ng mga ulap. Napakasarap din pagmasdan ng
paligid. Umiihip ang hangin at tinatangay ang kanyang buhok.

Napangiti si Mandy. Pakiramdam niya ay nasa taping siya ng isang mexican soap
opera. Kulang na lang ay sumakay siya sa isang kabayo kasama ang kanyang
pinakamamahal na Prince Charming, na walang pang-itaas at nakabilad ang matipunong
pangangatawan. She was daydreaming of a masculine Prince Charming since the day she
learn the art of kalandian.

"Alam ba ni Evans na parating na tayo?" tanong ni Mandy kay Yumi.

Tumango ito, pagkatapos ay sumimangot. "Kanina ko pang itinext. Hanggang ngayon di

pa rin nagre-reply."

"Baka na kay Consuelo ulit ang cellphone?"

Sinamaan siya nito ng tingin. "Gusto mo ipaiwan

kita dyan sa palayan?"

"Haha!" tawa niya. "Alam mo ang init ng ulo mo ngayon? Bakit ba parang inis na
inis ka dyan ngayon kay Evans? Baka naman buntis ka na at naglilihi? Hindi ba
talaga marunong gumamit si Evans ng kapote?"

Namula ang pisngi ng kaibigan sa sinabi niya. "Mandy naman.. Maparinig ka ng

driver. Nakakahiya ka." pabulong na wika nito na para bang maririnig ng driver ang
sinabi. Muli siyang natawa. Imposibleng marinig ng driver ang pinagku-kwentuhan
nila. Ang lakas ng ugong ng tricycle na sinasakyan nila. Isa pa, hindi naman
mukhang tsismoso ang matandang driver.

Mayamaya ay nakarating na sila ni Yumi sa rest house na tutuluyan nila. Sinalubong

sila ng isang matandang hindi naman umuugod pa. Caretaker daw iyon ng bahay, sabi
ni Yumi.

"Maligayang pagbabalik ho, Ma'am Yumi." wika ng lalaki. Infairness, malumanay ang
boses ng matanda, kalmado at hindi yata marunong sumigaw. Kahit siguro may dalawang
ahas na nagse-sex, kalmado pa rin.

Oh, shet. Nag-se-sex talaga, Mandy?

"Salamat po, Mang Ading. Kasama ko nga po pala ang kaibigan ko. Si Mandy."

Ngumiti sa kanya ang lalaking tinawag nitong Mang Ading. "Pagkaganda rin pala
nitong kaibigan mo."

Napatingin siya kay Yumi, nakangisi. "Ay, ang honest ni Manong."

"Gaga. Nambobola lang si Mang Ading. Naniwala ka naman." Sinimangutan niya ang
kaibigan.

Sinamahan sila ng matandang caretaker sa bahay. Hindi niya maiwasang humaga sa

napagandang hardin na nadadaanan nila. Iba't ibang klaseng halaman at bulaklak ang
nakikita niya na nagbibigay kulay sa paligid.
 Tumigil

siya saglit ng may makita siyang Gumamela. "Manong." tawag niya sa caretaker.
Kasabay ng pagtigil nito ay ang pagtigil din ni Yumi sa paglalakad. Parehong
tumutok ang mata ng dalawa sa kanya.

"Ano 'yon, Ma'am?"

"Pwede po bang makapitas kahit isa?" pagpapaalam niya, sabay turo sa bulaklak ng
gumamela. It was her favorite flower. May mga ganoong bulaklak noon sa probinsya
niya.

"Sige lang, Ma'am. Hindi naman masama. Ako na po ang kukuha." sabi ni Mang Ading,
pagtapos ay inabot ang bulaklak at pinitas. Ibinigay nito iyon sa kanya. Parang
bata na tuwang-tuwa si Mandy nang mahawakan iyon. Nagpatuloy na ulit sila sa
paglalakad.

"Uy, anong gagawin mo dyan? May pigsa ka ba?"

"May pigsa agad?"

"Eh, ang alam ko ginagamit 'yan na panggagamot sa pigsa. Iyon ang ginamit ni Mama
noong may pigsa si Papa sa likuran."

"Sa puwet tinubuan ng pigsa?"

"Gaga, hindi! Sa likod talaga."Natawa ito. "Pwet ka dyan. Ano bang gagawin mo
dyan?"

"Pampaganda lang."

"Ha?" Inipit niya ang bulaklak ng gumamela sa buhok. Katulad ni Rosalinda.

"Ayan, ano? Maganda na ba ako?" Pa-cute na ngumiti pa si Mandy.

"Charotera ka talaga. Maglakad ka na nga lang."

Napangisi na lang siya. Hindi lang kasi nito aminin sa sarili. Mas maganda talaga
siya. Mayamaya lang ay nasa loob na sila ng resthouse. Nakasalampak na agad siya sa
couch.

Maganda ang disenyo ng rest house. She thought it was just a small rest house, but
suprisingly, it was a big house. 'Yong tipo ng bahay na papangarapin ng isang
babaeng tulad niya

na tirhan kasama ang kanyang Prince Charming.

Pinapapunta siya ni Yumi sa isang silid sa itaas. Nagtaka pa nga siya kung bakit
siya lang ang gagamit ng silid na 'yon.

Akala niya makakasama ito sa kwarto na matulog.

"Eh, saan ka tutulog, Yumi?" pag-uusisa niya sa kaibigan nang madala na siya nito
sa kwartong tutulugan niya. Nakita niyang napalunok ito sa tanong niya. Tuloy di
niya maiwasang mapangisi. "Di ba, doon ka sa baba? Sa tabi ng silid ni Evans?"

"A-ah.. O-oo. Doon nga ako. Bakit mo natanong?"

"Wala lang. Nagtataka lang kasi ako kung bakit dito sa taas, eh, may isa pang
guestroom sa baba?"

Tila nawalan ng kulay ang mukha nito. Muntikan na siyang mapahalakhak. May ideya
na kasi siya kung bakit pinili nito na patulugin siya sa silid sa taas kesa sa baba
kung saan magkalapit lang sila.

"M-Mandy naman.." Namumula na ang mukha ng kaibigan at tila hiyang-hiya ito sa

kanya. Doon na siya napahalakhak. Lumapit siya dito at inakbayan si Yumi.

"Don't worry, bessy. Hindi naman ako makikinig o maninilip kung sakaling may
kababalaghan kayong gagawin ni Evans. Just tell me kung mag-aano na kayo para
makapagtakip agad ako ng tenga. Baka kasi screamer kayong dalawa."

"Mandy naman!"

NAGPASYA munang matulog si Mandy sa silid niya upang mamahinga. Umalis din kasi si
Yumi upang puntahan si Evans sa farm nito. Hindi yata makapaghintay na dumating ang
binata. Sabagay, ganoon din siguro siya kapag nagka-boyfriend.

Alas-kwatro na siya nagising. Dahan-dahan siyang bumangon at inabot ang cellphone

na

nakapatong sa side table. Nag-check siya ng mga SMS sa inbox. May isang message
galing sa kanyang ina.

Nak, ingatz ka dyan ha...? Hart hart...! \ ^.^ /

Napangiti agad siya ng mabasa iyon. Akalain mo 'yon, mahilig sa emoticons ang mudra
niya. Mas mahusay pa yata ito gumamit ng ganoon sa text kesa sa kanya. Feeling
bagets pa rin ang kanyang ina kahit may kaedaran na. Nakikisabay pa rin talaga sa
takbo ng panahon. Siya yata hindi kahit kailan natutunan na gumamit ng iba't ibang
emoticon sa text. Smiley lang.

Nag-type siya para mag-reply. Thanks, Ma. Ingat din kayo dyan ni Papa.

Oks lang kami ng Papa mo d2. Kuha ka ng pics sa pinagbabakasyunan mo, nak. Tas
lagay mo sa IG.

Napakunot-noo siya. Then, she replied. IG? Ano 'yon, Ma?

-__- Batang ire naman. Instagram 'yon. Uso na uso 'yon ngayon. Gawa ka ng IG acc
mo, tas follow mo kami ng Papa mo. :*

Hala, seryoso ba ang ina n'ya? Mas nauna pa 'tong nagkaroon ng IG sa kanya?

Anong username n'yo doon?

@HotMama Follow mo ko, ha? Hart hart...! :*

Hot Mama? Ay, dios mio, marimar! Nakakagulantang naman ang ina niya. Siya nga,
hanggang Facebook lang. Tapos ito, may IG na? Baka may Twitter na din ito mamaya?

Bumangon na agad siya sa kama at lumabas nang silid dala ang cellphone niya.
Tinatamad pa siya mag-reply sa kanyang "Hot Mama". Ay, juice ko.

Ano naman kayang username ng Papa niya sa IG? Hot Papa?

Wala pa rin si Yumi at Evans sa bahay. Nasa farm pa rin siguro. Nagugutom
na siya. Pero parang ayaw naman niya kumain. Tinatamad pa siya. Lumabas na lang
siya sa bahay. Sinalubong siya ng masarap na simoy ng hangin.

Oh, heaven. Buti pa talaga sa probinsya. Fresh na fresh ang hangin. Hindi
masyadong maingay at hindi magulo ang nakikita ng mata niya. Infact, ang sarap
pagmasdan ng paligid ng bahay. Dahil sa mga halaman at bulaklak, parang paraiso ang
lugar na 'yon. May fountain pa talaga sa pinakagitna ng hardin kaya mas lalong
nakakabighani.

Hindi niya nakita si Mang Ading. Malamang may sarili din itong bahay at bumibisita
lang doon kapag may kailangang gawin. Dahil sa wala siyang maisip na gawin nang
sandaling 'yon, naglakad-lakad na lang siya. Hindi pa nakuntento at mahinang
kumanta.

Kumuha siya ng isang bulaklak ng Gumamela at inilagay iyon sa tenga niya.

Pagkatapos ay nilakasan na ang pagkanta.

"Nang dahil sa pag-ibig natutong magtiis... Nang dahil sa pag-ibig nagmahal ng

lubos ang puso kong ito nang di umaasang tumbasan mo ang pag-ibig ko... Nang dahil
sa pag-ibig sunud-sunudan ako sa lahat ng gusto mo. Nang dahil sa pag-ibig umiiyak
ngayon ang puso ko.."

Feel na feel niya ang pagkanta sa pag-aakalang walang ibang nakakarinig sa kanya.
Nagulat siya nang biglang may pumalakpak.

Natigilan siya at sinundan kung saan nanggaling ang palakpak.

And then, she saw a tall man standing near her. Malapit lang ito sa kanya.

Kanina pa ba ito doon? Bakit hindi niya ito napansin?

Tila nawalan siya nang abilidad na magsalita. Hindi niya alam kung dahil sa
pagkapahiya na may nakarinig

ng mala-Anne Curtis na boses niya o dahil sa kakisigan nitong tila nagniningning.

Parang napako ang buong atensyon niya sa lalaki at tila tumigil sa pag-ikot ang
mundo niya.

Every line of his face was sculptured with breathtaking precision and his dark
brown eyes seemed to seduced her. Napalunok siya nang dumako ang mata niya sa
matipunong dibdib nito at sa tila mala-bato sa tigas na kalamnan nito na parang
hinubog ng apoy at panahon. His golden brown skin reminds her of a pagan God.

Hindi niya inisip kung bakit hubad-baro ito at naka-rugged pants lang. He was
wearing a boots, 'yong tipo ng sapatos na sinusuot ng mga haciendero sa soap opera.
Nakita niyang bumuka ang bibig nito at parang may sinabi, ngunit hindi niya narinig
ang sinabi nito. Pawisan ang katawan nang lalaki at nangingislap iyon sa pagdami ng
sinag ng panghapon na araw sa mala-Adonis na katawan nito. She felt her thighs
quiver as she stared at the stranger.

He was not a human, nasabi ni Mandy sa sarili.

Walang taong ganoon kakisig, kagwapo at katikas. Napaka-perpekto ng pagkakahulma

ng kalamnan nito, dinaig ang mga modelo ng Brazil at America. Ang mukha nito ay
labis na nagsusumigaw ng kagwapuhan, kakisigan at pang-aakit.

Gwapo ang boyfriend ni Yumi na si Evans, ngunit ang kagwapuhang taglay ng

estrangherong walang pang-itaas na nakatayo malapit sa kanya ay walang kapantay.
His dark brown eyes were shining as he stared back at her.

Mukhang may sinasabi ulit ito, pero hindi niya marinig. Tila nawalan na talaga
siya ng kakayanan na makadinig. Labis na nabibighani si Mandy sa lalaki. Muli pang
tumutok ang mga mata niya sa maskulado nitong pangangatawan, ang pawis na nakadikit
doon ay tila mga butil ng kristal sa ilalim ng sinag ng araw.

Nagsisikip ang dibdib niya sa pag-iinit na biglang lumukob sa kanya. May apoy na
nagsisimulang lumagablab sa pagitan ng hita niya. Isang damdaming biglang nabuhay
sa pagkakakita sa lalaking ito.

Nakita niyang dahan-dahan na lumapit sa kanya ang estranghero. Nag-uumapaw ang

karisma sa paraan ng paglalakad nito. Napaka-sensuwal ng bawat hakbang nito. Ahh..
Parang may kumakawalang ungol sa kaloob-looban niya habang papalapit ito ng
papalapit sa kanya. Sa isang iglap ay kadais na niya ito, abot-kamay na ang
kakisigang pinagmamasdan niya.

He was smiling like he was seducing her. O baka imahinasyon lang niya na inaakit
siya nito?

Whatever.

Umangat ang kamay nito papunta sa gilid ng labi niya, may pinahid at pagkatapos ay
nagsalita ito.

Ngayon ay malinaw na niyang naririnig ang binubuka ng bibig nito. "Grabe ka, Miss.
Laway na laway ka na sa akin. Hindi mo na yata naririnig ang sinasabi ko kanina.
What if i kiss you para magising ka?" anito sabay ngisi.

Bago pa siya makaibo, bumaba ang gwapong mukha nito patungo sa labi niya at
inangkin iyon sa isang masarap at nakakabaliw na halik!

***

Any comments?

=================

Chapter Four

Warning: Rated SPG.

Chapter Four.

NAPATIGIL si Channing sa paglalakad ng makarinig siya nang babaeng kumakanta. Dapat

ay pauwi na siya sa kanyang bahay galing sa maliit na farm na ibinigay pa sa kanya
ng ama niya bago ito bawian ng buhay. Siya lang ang nag-aasikaso ng farm. May
kapatid siyang lalaki, si Charlie, pero hindi iyon maaasahan sa mga gawain doon.

Oo, lalaki nga ang kapatid niya pero noong magsabog yata ang Diyos ng kalandian ay
ito ang nakasalo lahat. Nasobrahan pa at napasama sa lahi ni Vice Ganda. Sa halip
na babae ang landiin, lalaki ang nilalandi. Kung hindi siguro ito lumihis ng landas
ay baka may kasa-kasama siya sa pagmamanage ng maliit na farm nila.

Ngunit may trabaho din naman ang kapatid. May-ari ito ng pinakakilalang salon at
patahian ng gown at costumes sa San Juan.
 At mas kilala itong Charandara, ang Dyosa daw ng Kagandahan.

Napailing siya.

Masasabi naman niyang proud siya kay Charlie o Charandara. Kapatid niya ito at
kahit naman bakla ito ay masasabi niya na may nararating ang kabaklaan nito.

Na-curious si Channing sa kumakanta. Sinong kumakanta? Hindi siya pamilyar sa

boses ng babae. Kilala niya halos lahat ng babae sa lugar nila. Ngayon lang niya
narinig ang boses ng babaeng kumakanta. Sinundan niya ang tinig na naririnig at
dinala siya niyon sa hardin ng mga Neiderost.

Nang una akala niya ay ang girlfriend ni Evans ang kumakanta. Kaibigan ni Channing
ang huli kaya kilala din niya kung sino ang girlfriend nito.

But he was wrong. Maling-mali siya lalo na ng makita

ang babaeng kumakanta.

Ang babaeng nakikita niya ay hindi ang girlfriend ni Evans. Ibang babae ang
nakikita niya. Nagtaka siya. Who's that woman? Hindi niya mapigilang pagmasdan ito.
She was seeing a very pretty woman. Hindi lang maganda ang mukha nito, pati ang
katawan nito ay mahubog at nakakaakit pagmasdan.

Maliit ang beywang nito at tila kaysarap ipulupot ang kanyang mga braso dito. She
was wearing a white mini-skirt and he can see her beautiful legs.

Shit. The woman was really in great shape. She has very tone and attractive legs
that can make every man go crazy. Parang nakikita niya ang sarili sa imahinasyon na
pinaglalandas ang kamay doon.. Napamura siya. Bullshit. Ngayon lang niya nakita ang
babaeng 'to pero pinagnanasaan na yata agad niya. Okay lang. Hindi naman yata siya
nito napapansin.

Natigilan si Channing nang marinig ulit niyang bumirit ito ng kanta.

"Nang dahil sa pag-ibig natutong magtiis... Nang dahil sa pag-ibig nagmahal ng

lubos ang puso kong ito nang di umaasang tumbasan mo ang pag-ibig ko... Nang dahil
sa pag-ibig sunud-sunudan ako sa lahat ng gusto mo. Nang dahil sa pag-ibig umiiyak
ngayon ang puso ko.."

Nagsalubong ang kilay niya.

Seriously? Napakagandang babae nito. Pero ang boses nito.. Ang boses nito ay..
Well, hindi maganda.

Sa ganda ng mukha, mahirap itong talunin. Sa boses, doon ito matatalo. Napangisi
siya nang bumirit pa ito na tila walang pakialam kung may nakikinig ba nito. Hindi
tuloy niya napigilan ang mapapalakpak. Walang piho na naaliw siya sa pagkanta nito.

She

wasn't a good singer, but she was a beautiful lady. Kahit na titigan ng matagalan
ang mukha nito, hindi nakakasawa.

Narinig yata ang pagpalakpak niya kaya napabaling ang tingin sa kanya. Mukha itong
nagulat sa presensya niya. Namula pa ang magkabilang pisngi nito at parang kaysarap
pisilin iyon, panggigilan.
 "Hi!" nakangiting bati niya sa dalaga. He want to know her name. Yeah, he was
interested to know her.

The woman didn't speak. Nakatingin lang ito sa kanya na parang hindi siya narinig
na nagsalita. But still, ngumiti pa rin siya dito. "Hello ulit. Hi?" Kung may
makakakita sa kanya na kaibigan niya ay siguradong makakantyawan siya. Saying "hi"
and "hello" to a woman is out of his style. Ang mga babae ang nauunang mag-"hi" sa
kanya. May kasama pa na pang-lalandi kaya di siya kailanman nahirapan na manuyo ng
babaeng gusto niya.

Wala pa ring imik ang babae. She continue to stare at him. Napangisi si Channing.
He knew that look on her face. Ganoon ang klase ng tingin na ibinabato sa kanya ng
mga babaeng nagkakagusto sa kanya. Alam na alam niya iyon. At nang bumaba pa ang
tingin nito sa katawan niya--sa kanyang matipunong pangangatawan na basang-basa pa
rin ng pawis dahil sa mga gawain sa farm--ay mas lalong nakumpirma niya na tama
siya.

She like him. She want him.

She was looking at his well-muscled body. Matagal at nakakatunaw. Doon na siya
nakaramdaman ng pag-iinit. Nag-init ang pisngi niya. Bullshit, di naman siguro siya
nag-b-blush, ano? "Miss, naman.. Huwag kang tumitig ng ganyan sa akin. Nag-hi na
ako, o."

Tahimik pa rin.

"Miss..

Ayos ka lang ba?"

Tahimik pa rin.

Di kaya naging bato na ito dahil sa kamachohan niya? Shit. Imposible! Tinitigan
niya din ito, lalo na ang mapupulang labi nito. May bahagi ng isip niya ang nag-
uudyok sa kanya na halikan ito, na tikman ang labi nito.. Di siya mapakali.

"Miss Beautiful, 'wag ka namang ganyan, o.." Napakamot siya sa batok. Hindi lang
pisngi ang nag-iinit. Di na kasi ito nakatitig lang basta sa katawan niya.
Kinakagat pa nito ang labi habang bumababa ang titig papunta sa.. Fuck.

Naramdaman niya ang paninikip ng pantalon niya, ang pagkabuhay ng pagkalalaki

niya. Damn!

Why did she have to look at my.. my.. Hindi niya naituloy ang sasabihin sa utak
nang makita ang dahan-dahang pagalpas ng laway mula sa bibig ng dalaga.

Namilog ang mata ni Channing.

Seryoso? N-naglaway ang magandang binibini sa kanya? Napakurap siya. Hindi niya
mapaniwalaan ang bagay na iyon! Ngunit kasabay ng di-pagkaniwala ay ang pag-ahon ng
pagnanasa sa kanyang katawan. Tila nanuyo ang lalamunan niya at kailangan niyang
lumunok ng ilang beses. Nakakapag-init naman talaga ang titig ng babaeng ito.

"Miss, a-ayos ka lang ba?" Hindi ba dapat sarili niya ang tinatanong niya ng
ganoon? Nakakahiya siya. Pinagnanasaan niya ang isang estranghera.

Umibo ang babae, unti lang at nakatitig lang sa kanya. Nakikita ba siya nito o
hindi? Naririnig din ba siya nito o hindi? Kanina pa siyang timang sa pagkausap
dito. Para lang siyang nakikipag-usap sa isan walang-buhay na manika. Isang maganda
at sexy na manika.

Ano kayang pakiramdam na

ma-syota ito? Bumaba ulit ang mata niya sa legs nito. Ooohhh, sarap.

Iniisip pa lang niya, parang puputok na ang bulkan.

Nagpasya siyang lapitan ang dalaga na nakatitig pa lang sa kanya. Ilang minuto ba
nitong ginagawa iyon? Wala pa namang dalawang minuto. He couldn't help the grin on
his face.

"Grabe ka, Miss. Laway na laway ka na sa akin. Hindi mo na yata naririnig ang
sinasabi ko kanina. What if i kiss you para magising ka?" ubod ng pamimilyong saad
niya. Mas maganda pala ang binibini kapag malapitan. Hindi naman masyadong tulo
laway ang dalaga, tama lang. Parang siya lamang kapag nasa kasarapan ng tulog.
Pinahid niya ang gilid ng labi nito gamit ang kanyang hinalalaki.

She had soft lips. 'Yong tipo ng labi na parang marshmallow kapag hinalikan.
Kahinaan pa naman niya iyon. Nawala ang ngisi sa labi niya habang nakatitig sa
mapupulang labi nito. Ngayon lang siya nakakakita ng ganoong labi na parang nang-
aakit, nanghahalinang mahalikan. Bago pa siya makapag-isip ng matuwid, bumaba ang
ulo niya at hinalikan ang labi nito..

MAS lalong hindi nakaibo si Mandy nang lumapat sa labi niya ang labi ng
estranghero. His lips were hard on hers, tasting and kissing her like she was his.
Nabigla siya sa sensasyong sumasalakay sa pagkatao niya sa halik na ibinibigay
nito. Damang-dama niya ang init ng halik nito, ang kapusukan sa bawat galaw ng labi
nito. It was a wonderful kiss. Masarap at bagong karanasan para sa kanya.

Ngunit sa kabila ng masarap na pananalasa ng labi nito ay ang pagdating ng

realidad na isa itong estranghero. Para siyang binuhusan ng isang

palanggana ng malamig na tubig. Itinulak niya palayo ang lalaki sa kanya. Habol-
habol niya ang hininga at gayon din ito.

"Why did you kissed me?!" Marahas na pinahid niya ang labi na para bang
tinatanggal ang halik nito doon. Umakto pa siyang diring-diri at hindi nagustuhan
ang halik nito.

"Ano?" Parang magnet na nagsalubong ang kilay ng gwapong estranghero. Nakita nito
ang ginawa niyang pagpahid sa labi niya at sa pag-akto niya. Tila hindi nito
nagustuhan ang ginawa niya. "H-hindi mo nagustuhan?" sa paraan nito ng pagtatanong
ay parang hindi nito mapaniwalaan ang iniakto niya bigla.

"How dare you!" sigaw niya. "Bakit mo ako hinalikan? Who are you and why are you
here?"

"Teka nga, Miss... Hindi ba dapat ako ang nagtatanong ng huling tanong mo? Taga-
dito ako, ikaw ba? Taga-San Juan ka rin ba? And you don't have to speak in english.
Mukha lang akong Hollywood star, pero Pilipino ako. Sa isip, sa gawa, sa salita at
sa kagwapuhan. Isama mo ang Kamachohan."

What the f? Anong pinagsasabi ng lalaking 'to? "Hoy, dahan-dahan ka sa pagbubuhat

ng bangko! Alam kong di ka Hollywood star. 'Yang itsura mo? Kagwapuhan at
kamachohan ka dyan!"

"Di ka naniniwalang gwapo ako?" Hindi siya nakasagot. Nakakalokong ngumisi ito.
"Kaya pala titig na titig ka sa akin kanina. Tulo-laway pa."
 Nanlaki ang mata niya. She remembered how she stared at this man. Kung paano siya
naakit sa gwapong mukha nito at maskuladong katawan nito..

Nang bumalik ang tingin niya sa mukha ng lalaki ay nakangisi pa rin ito.
Nakakaloko.

"Ang ganda mo pala kapag

namumula ang pisngi mo, Miss. Parang kamatis."

Sa sinabi nito pakiwari niya'y mas lalong nag-init ang pisngi niya. Dumoble pa ang
pagkapahiyang naramdaman niya dahil nakikita nito ang reaksyon ng mukha niya. At
nang-aasar ang ngisi nito. Pinaglalaruan ba siya nito? How dare him!

"O, speechless ka na naman. Don't tell me balak mo na naman akong titigan tapos
maglalaway ulit?"

Muling namilog ang mata niya. Hindi na siya nakapagpigil. Umigkas ang kamay niya
at lumagapak iyon sa pisngi ng lalaki.

"What the..." Nabigla ito sa ginawa niya. "Bakit mo ako sinampal?"

"Because you deserve it! Ang bastos mo kasi!"

"Ano? Di ko maintindihan. Anong bastos sa sinabi ko?"

"Di mo alam? E, di alamin mo! Dyan ka na nga." Tumalikod siya sa lalaki at mabilis
na tumakbo papunta sa bahay. Actually, hindi rin niya alam kung bakit niya ito
sinampal at kung bakit niya sinabing bastos ito. Ano nga ba ang bastos sa sinabi
nito? Ah, basta! She have to get away from him. Hiyang-hiya siya sa sarili. Sobra.

"Oy, Miss!"

Hindi siya lumingon kahit pa ng tawagin siya nito. Hindi niya alam kung anong
pangalan ng lalaki. Hindi rin nito alam ang pangalan niya. Mabuti na lang. Dahil
hinihiling niya na sana ay huwag na siya nitong makita pa at huwag na rin niya
itong makita.

HINDI na hinabol ni Channing ang babae. Baka madapa pa ito kung hahabulin niya.
Halata naman na gusto nitong makalayo sa kanya. Sinundan na lamang niya ng tingin
ang babae at nakitang pumasok ito sa bahay na pag-aari ng Lolo ni Evans, ang
malaking rest house.

Napailing-iling

na lang siya.

Nakaramdam siya ng panghihinayang. Hindi man lang niya nakuha ang pangalan ng babae
o kaya ang number nito. Pero ang tanong, sasabihin naman kaya nito kung anong
pangalan nito kung sakaling tanungin niya? Malamang, hindi. Sinampal nga siya nito,
sinabihan pang bastos.

Nagkibit-balikat na lang siya. Pasasaan ba't makikilala din niya ang dalaga. He
would still have the chance to know her.

And the chance to taste her sweet and soft lips again.

"SAAN ka ba nanggaling?" sita ni Mandy sa kaibigan nang umuwi na ito. Alas-sais na

ng gabi at di niya alam kung saan ba talaga nanggaling ito at si Evans. Kanina pa
siyang inip sa paghihintay sa dalawa. Idinaan na nga lang niya sa panonood ng TV.

Pero juice ko, pagkabukas na pagkabukas niya ng TV, si Spongebob ang bumungad sa
kanya. At sino naman kaya sa bahay na iyon ang nanonood ng cartoon?

Matamis na ngumiti sa kanya si Yumi. "Namasyal kami."

"Namasyal kayo? Tapos, ako iwan dito? Hindi mo man lang ako naalalang balikan dito
para maisama?" inis na sabi niya. Hanggang ngayon ay dala pa rin niya ang inis
dahil sa estrangherong nanghalik sa kanya kanina. Because of that handsome and sexy
beast, her lips is not virgin anymore.

Yumi pouted her lips. Pagkatapos ay lumapit sa kanya at nilambing siya. "Sorry
naman. Hindi ko na kasi naalala. Akala ko natutulog ka pa. At saka, sinamahan ko si
Evans sa farm."

Pinukol niya ito ng tingin. "Anong ginawa n'yo sa farm ng ganoon katagal?"

"Ha? Ano.." Napalunok ito, tapos iniiwas pa ang mata sa kanya.

Napakunot-noo

siya. "Sumagot ka, Yumi. Ano nga'ng ginawa n'yo doon? At saka..." Napadako ang
tingin niya sa leeg nito na may marka na parang.. "Ano 'yang nasa leeg mo? Kiss
marks ba 'yan?"

Nakita niya ang paggapang ng kulay sa mga tainga ng kaibigan at hindi napigilan
ang pamimilog ng mata? Hmm.. I smell something fishy.

Si Yumi, nag-blush?

Biglang nawala ang pagkainis niya at napalitan ng kapilyahan. Nanunudyong tumitig

siya kay Yumi. Iwas na iwas ang tingin nito at tinatakpan na ng kamay nito ang
leeg. Ang pisngi nito'y pulang-pula na. Hindi na niya napigilang mapahalakhak.

"Ano ka ba naman, Mandy? Hinaan mo nga ang boses mo." pananaway ni Yumi. "Makatawa
ka naman, wagas."

"Walang basagan ng trip." natatawa pa rin niyang sagot. "Alam ko na kasi kung
anong ginawa mo kasama si Evans sa farm."

"Ano?"

"Nangabayo."

"N-nangabayo?"

Tumango siya, may nakakalokong ngisi sa labi. "Yes. Don't deny it, bessy..
Nangabayo ka nga." ipinagdiinan pa niya ang salitang 'nangabayo'. Nakita niyang mas
lalong kumalat ang pula sa pisngi nito.

"A-ano bang pinagsasabi mo? H-hindi ako nangabayo, ano? Hindi ako marunong
mangabayo---"

"Ows?"

"Oo nga!"
 "Mamatay man?"

"Ewan ko sa 'yo!" Inirapan siya nito. "Kung ano-anong iniisip mo. Ang halay ng
utak mo!"

She laughed. "'Can't help it. Ang tagal nyo kasing dumating. Malay ko ba kung anong
ginawa n'yo sa farm? Tinatanong lang kita ng maayos."

"Hindi nga ako nangabayo!"

"E, di hindi na nga. Di naman kita pinipilit na umamin, eh. Bakit ba ang

defensive mo?" Hindi na ito sumagot bagkus ay nilayasan siya. Napangisi na lang si
Mandy.

"O, MAHAL? Bakit namumula ang mukha mo?" tanong ni Evans kay Yumi nang
makasalubong niya ito sa dining room. Sumimangot siya. Lalong nagsalubong ang kilay
ng nobyo.

"O, Ano bang problema, mahal ko?" mahinang tanong nito.

"Si Mandy, nakakainis."

"Nag-away kayo ng kaibigan mo? Bakit?"

"Hindi naman kami nag-away, eh. Siya kasi.. Pinagpipilitan niyang.."

"Ano?"

"Na nangabayo daw ako. Eh, di ba, hindi naman 'yon ang ginawa natin?" She looked
at his boyfriend's face and saw him grinning. "Bakit ganyan ka makangiti?" naiinis
na sita niya sa nobyo.

"Hindi ba totoo naman?"

Yumi's eyes widen. Pumunta sa likod niya si Evans at niyakap siya mula doon.
Bumulong ito sa kanyang tenga. "Totoo naman, mahal ko, di ba?"

Pakiwari niya ay biglang nanlambot ang tuhod niya sa pagtama ng mainit na hininga
nito sa leeg n'ya. Nahigit niya ang hininga. "Evans..."

"Hindi ba totoong ginawa natin 'yon, mahal? I want to hear the truth from you.
Answer me." sabi nito, at pagkatapos ay pilyo at banayad na kinagat ang tenga niya.

"Uhhh... Evans!" Napaungol siya sa ginawa nito. Hindi ba nito alam na sa tuwing
ginagawa nito iyon ay nakikiliti siya? Hindi lang 'yon ang epekto niyon sa kanya.
Pinag-iinit nito ang balat niya at para syang lalagnatin.

"Answer me, love.. Hindi ba totoo?" panunudyo pa nito at dumapo ang dalawang kamay
sa pang-upo niya. Sinapo at pinisil ng may panggigigil. Namula yata pati ang anit
niya sa pinaggagawa ng nobyo sa kanya.

Hindi ba ito napapagod? Kanina lang ay ilang beses silang nagtalik sa farm nito.
Sa isang bodega kung saan nakaimbak ang ibang mga dayami. Dahil wala namang tao sa
farm maliban sa kanilang dalawa ay nagawa nila ang gusto. They had made love three
times. He fuck her in a sweet and wild way. Natatandaan niya kung gaano ito kasabik
na angkinin siya kanina.

Pagkadating na pagkadating niya sa farm ay hinila agad siya nito sa isang silid na
may mga dayami at sinimulang halikan, yakapin at hubaran..

"Evans, please.."

"Please what?"

"Stop seducing me. Baka makita tayo ni Mandy." Nandoon kasi sila sa dining room at
kung sakaling bumaba si Mandy ay malaki ang chance na makita nito ang ginagawa sa
kanya ni Evans. Pihadong di siya titigilan ng kaibigan sa pang-aasar.

He chuckled. "Umamin ka muna." anito, kasabay ng paggapang ng kamay papunta sa

pagkababae niya. Namimilyong hinaplos nito ang tapat niyon.

She groaned in pleasure. "Oh my, Evans!"

"Sssshh.. Maririnig ka ni Mandy. Just answer my question at titigil ako."

"O-oo na. Oo na! Yes, i did that to you. You bastard!" Humiwalay na ito sa kanya.
Nakahinga siya ng maluwag, pero hindi pa rin lubusan. She glared at him. He was
laughing at her.

"Mahal, wag mo akong tingnan ng ganyan. And by the way, don't call me like that.
Remember, you are about to marry this handsome bastard."

Sinimangutan niya ito. "Hindi ko nakakalimutan 'yon. Pero hangga't di pa tayo

opisyal na mag-asawa. Kailangan mo pa rin magpakabait sa akin or else..."

Tumigil ito sa pagtawa. "Or else iiwanan mo ako?" Hinapit siya nito sa beywang.
"No, you can't do that. You are mine. Just mine. Understand?"

Napangiti si Yumi. Hindi itinago ang kilig sa pagiging possessive ng nobyo. "Yes,
i know. Sa 'yo lang ako."

***

Comments, please?

=================

Chapter Five

Chapter Five

"ANG GANDA, di ba?" ani Yumi nang tumabi ito sa kanya. Nakaupo siya sa buhanginan
at pinapanood ang pagsikat ng araw sa silangan. Oh, she love the view. Sa ganda ng
tanawing nakikita niya, hindi tuloy niya alam kung paano iyon mailalarawan.
Beautiful is not the only word that would perfectly describe the view.

She nodded at Yumi. "Yes. Napakaganda dito. Hindi na ako magtataka kung gustuhin
mo na dito tumira."

"Actually, iniisip ko na 'yan."

"What? Dito ka na titira?"

"Hmm.. Hindi pa naman ako desidido. Pinag-iisipan ko pa lang. Pero baka dito na
nga rin ako tumira kapag nakasal na kami ni Evans. Alangan naman na doon ako sa
Manila habang siya ay dito. Ang hirap naman yata ng sitwasyon na magkalayo kami
samantalang mag-asawa kami."

"Kailan ba ang kasal?"

"Pinagpa-planuhan pa namin."

"Eh, kailan ang anak?"

"Syempre, pag nabuntis! Grabe, bakit ba tinatanong mo 'yan? Gusto mo na agad

maging ninang?"

She laughed. "Hindi naman sa ganoon. Masama bang magtanong?" Umiling ito. "Pero
balak n'yo na naman, di ba?"

"Magpakasal? Oo naman! Teka, ang gulo mo yata. Parang kasasabi ko lang na pinapa-
planuhan na namin ni Evans ang tungkol doon." anito, sabay tumawa ng maikli.

"Gaga. Hindi iyon ang tinutukoy ko."

"Eh, ano kung ganoon?"

"'Yong pagkakaroon ng anak." sagot niya. "Halata naman na atat na kayong makabuo,
eh." Napakunot-noo ito, tila hindi agad nakuha ang ibig niyang sabihin. Tumingin
siya sa leeg nito. "Bago ka kasi lumabas ng kwarto mo, siguraduhin mo munang
tumitingin

ka sa salamin. Grabe 'yang chikinini mo, ang dami. Ang lupet ni Evans! Bwa-ha-ha-
ha!"

Lumarawan ang pagkataranta sa mukha nito, pagkatapos ay namula ang pisngi.

Hinawakan nito ang leeg na parang tinakpan ang marka doon. Tumayo siya at tinawanan
ito.

"Lukaret ka talaga! Lahat na lang napapansin mo! Magboyfriend ka kaya para malaman
mo na natural lang ito." kitang-kita pa rin niya ang pamumula ng pisngi nito. It
was so obvious. Lalo na at di siya nito matitigan ng diretso.

"Asus. Makapalusot ka naman. Kung magbo-boyfriend ako, di ko naman siya hahayaan

na bigyan ako ng ganyan no! Pagsabihan mo kaya si Evans. Ayan, o. Paparating na.
Ha-ha!"

Ininguso ni Mandy ang boyfriend nito na paparating. Naka-sandong puti lang at

jogging pants si Evans, pero ang yummy pa rin tingnan. Hindi na siya nagtataka kung
handang magpalagay ng chikinini si Yumi sa binata. Gusto ulit niyang mapahalakhak,
pero baka mayamot ang kaibigan. Inirapan muna siya ng lokaret, bago tumalikod sa
kanya upang salubungin nito ng yakap ang nobyo.

It was good to see Evans and Yumi okay. Parang kailan lang, muntikan na
magkahiwalay ang mga ito at mawala ang forever. Mabuti na lang malakas talaga ang
sparks sa pagitan ng mga ito. Napailing siya at tumingin sa dagat.

Minsan naiisip niya kung totoo nga ba talaga ang forever at sparks na 'yan. Oh,
no. Hindi pala. Alam niyang may forever. Kasi nakadepende naman talaga sa dalawang
taong nagmamahalan kung papanatilihin nila ang magandang relasyon nila, kung lagi
nilang bubuhayin ang romance ng relationship. Sa totoo lang, mahirap

na makulong sa isang relasyon kapag wala ng romance at lalong-lalo na kung walang

sparks. Pakiramdam mo ay sinasakal ka, na parang nakakadena ang leeg mo.

Parang joke lang, eh, no? How can she say those things without having real
experiences? Dinaig pa niya ang matandang dalaga na bitter sa sawing pag-ibig noong
panahong di pa nagme-menopause.

Sabagay. Sabi nga nila, mas magaling magbigay ng love advices ang mga taong wala
pang karanasan sa tunay na pag-ibig. Wala nga ba siyang karanasan pa? Aaminin niya,
natutunan niyang lumandi noong high school siya. Kapag may crush siyang gwapong
estudyante, ini-stalk niya. Dahil wala pa namang social media noon at di pa
masyadong uso ang computers sa probinsya nila, patago ang pang-i-istalk niya.

Bakit? May lantaran ba na stalker? Sabat ng isip niya.

Nga naman. Ikaw talaga, Mandy. Tsk!

Well, anyway, kapag may crush siya ini-stalk niya. Hindi siya tulad ng mga
classmates niya noon na diretso landi agad.

Ang motto kasi niya noon, stalk muna bago landi.

Yes, may sarili siyang motto at di lang ginaya sa kung kanino. At dahil sa motto
niyang 'yon, nalalaman niya kung tama bang ma-crush-an niya ang isang lalaki o
hindi. There's one time kasi na nagka-crush siya sa isang gwapo at matipunong
lalaki, 'yong may tunay na abs at hindi drawing lang gamit ang lapis. Pero nang i-
stalk niya ang lalaki, nalaman niya na lalaki din pala ang type nito. At sa
sagingan, sa likod ng building nila ay nakita niyang maka-chukchakang lalaki ang
crush niya. Nakakadala. Isipin mo naman 'yon, ang gwapo-gwapong lalaki, tapos gwapo

din pala ang hanap?

Sarap kumuha ng ampalaya at kagatin na parang kumakain lang ng saging.

"Mandy!" Napaigtad siya ng marinig ang sigaw ni Yumi. Napatingin siya dito at
laking gulat niya na malayo na ang dalawa ni Evans sa kanya. Nakalayo agad ang mga
ito?

"Aalis na kayo?!" pabalik na sigaw niya. Alangan naman na magsalita siya ng mahina.
Paano kaya siya maririnig ng lokaret?

"Oo! Tayo na!"

"Mamaya na ako! Susunod na lang!" she answered again.

"Sige!" narinig niyang sagot ulit nito at naglakad na palayo. Nakaakbay si Evans
dito at nakahawak naman ito sa tagiliran ng babae. Napangiti na lang siya at muling
ibinalik ang tingin sa kalmadong dagat at araw na nagsisimula tumaas.

Ayaw pa niyang umalis sa lugar na iyon. Gusto niyang sulitin ang masarap na dampi
ng hangin at ang magandang tanawin. Kung ganoon ang view na bubungad sa kanya sa
umaga, she would always love waking up in the morning. Minsan kasi pati pagbangon
ay kinatatamaran niyang gawin. Kung hindi lang talaga kailangan niya gumising ng
maaga upang pumasok sa trabaho ay hihilata siya hanggang tanghali.

Muntikan na siyang mapatalon sa gulat ng may kumulbit sa kanya. "Ay, anak ng

tikbalang! Juice ko, ano--" natigilan siya nang paglingon niya ay sumalubong sa
kanya ang gwapong mukha ni Mr. Good Kisser.

"Hi!" bati nito sa kanya, todo-ngiti na akala mo'y teenager na nagpapa-cute.

 Napahakbang siya palayo. "I-ikaw?"

"Ako nga. I'm flattered that you can still remember me, Miss TL."

Napaismid siya. Kahit sino naman yatang babae na bigla na lang mahahalikan ng isang
estranghero,

hindi agad-agad makakalimot ano? At anong itinawag nito sa kanya? TL?

"Excuse me, mister. But my name is not TL." mataray na pagtatama niya. "It's
Mandy."

"Sorry. Di ko kasi alam ang pangalan mo kaya TL na lang tinawag ko sa 'yo."

"Ha? At bakit mo naman ako tatawaging TL? Para saan 'yon?" Kaloka. Pangalanan ba
siya nito?

"TL is stands for Tulo Laway," he said, then he grinned. Nanlaki naman ang mga
mata ni Mandy. Tulo laway?! What the eff?! At sa pagkakasabi nito ng "TULO LAWAY"
word, naalala niya ang nangyari kahapon. Ang pinakanakakahiyang karanasan niya na
pwede na maging dahilan upang ilublob niya ang mukha sa tubig. Dios mio!

"Oy, namumula siya. Wag kang mahiya. Kahit tulo-laway ka kahapon, maganda ka pa
rin."

Bwisit! Sa imbes na matuwa siya na masabihan na maganda siya, hindi pa rin

kompleto dahil sino ba naman ang gugustuhin na masabihang tulo-laway? Akala niya
hindi na niya muli ito makikita. Akala niya iyon na ang last. Dahil kung siya ang
tatanungin ayaw na niyang makita ito. Ayaw na talaga. Pero mapaglaro nga yata ang
tadhana. Kung kelan maganda na sana ang umaga niya, saka naman susulpot ang panira.

Dapat pala sumama na lang agad siya kina Yumi na umalis! Grrrr..!

"Oh, bakit ganyan ka makatikim, Miss? Don't tell me you like me, too?"

"Bwisit! Ang kapal naman ng kalyo sa mukha mo. Hindi por que tinitingnan na kita
gusto na kita? Agad-agad? Di ka naman kagwapuhan!"

"Talaga? Hindi naman yata ako naniniwala dyan."

"At bakit naman ho?" marahas na tanong niya.

"Dahil

walang babae ang maglalaway sa isang lalaki kung hindi niya ito gustong matikman."

"Leche! Bwisit! Panira ka ng umaga!" sigaw ni Mandy. At sa inis pa niya, malakas

na tumawa ang lalaki, ang bwisit na gwapong lalaki. Hindi pa yata nakuntento,
humalakhak pa ng pagkalakas-lakas.

Tinalikuran na niya ito. She have no business to make with him. Mag-aakasya lang
siya ng oras kung makikipagbangayan siya dito. Gwapo nga at macho, saksakan naman
ng kayabangan. Goodness! Hindi ito ang klase ng lalaking gugustuhin niya 'no!
Siguro, talagang nabighani lang siya sa lalaki kaya nangyari ang di dapat. Tumulo
tuloy ang hindi dapat tumulo. Pakshet talaga!

Sino ba naman kasing babae ang hindi mapapanganga kapag nakakita ng tunay na hunk?
Sinong hindi magtutulo-laway sa isang lalaki na tila hinugot yata ang katauhan sa
isang sexy-romance book. Gwapo, matangkad, matipuno, malakas ang dating at mapang-
akit. Lalo pa't noon lang siya nakatagpo ng ganoong klase ng lalaki.

Binilisan niya ang lakad upang makalayo agad sa mayabang na lalaki. She don't want
to have a bad morning. Baka agang-aga nakasimangot siya. At kapag nakita siya ni
Yumi sa ganoong mukha, hindi nito maiiwasang mag-usisa.

"Are you mad at me?"

Napamura si Mandy. Kasunod na pala niya ang lalaki. Mali. Nakaagapay na ito sa
kanyang paglalakad. Kung anong ibinilis ng paa niya, sya ding ibinilis nito. Dinaig
pa tuloy nila ang nagkakarehan sa paglalakad.

"Wag mo nga akong ma-ingles-ingles dyan! Oo, galit ako sa 'yo. Panira ka ng
umagang kayganda."

Tumawa ang lalaki. "Pasensya naman. Maka-Unang Hirit ako."

Inirapan

niya ito. "Nag-joke ka ba? Hindi kasi nakakatawa."

Ngumisi ang estranghero. "I know. Di bale na, nakakatulo-laway naman ang
kagwapuhan ko."

Tumigil siya sa paglalakad at tinitigan ang lalaki ng masama. "Hindi mo ba ako

titigilan?"

"Bakit, ano bang ginawa ko sa 'yo?"

"'Wag kang magmaang-maangan!" pasigaw na wika ni Mandy. Kung pwede lang pumatay ng
human being, nagawa na niya.

He grinned at her. "Ano nga palang pangalan mo?"

"Wag mong ibahin ang usapan!"

"Masama bang itanong ang pangalan mo?"

"Di ba, sinabi ko na sa 'yo?" Pinandilatan niya ito ng mata at tila hindi lang
nito pinansin iyon. Nginitian pa siya ng nakakaloko. Kainis!

"Oo nga pala. Mandy ang pangalan mo."

"Bakit parang di ka naniniwala?"

"Well.. Malay ko ba kung di talaga 'yan ang totoong pangalan mo."

Sininghalan niya ito. "Bahala ka nga. I don't care kung di ka maniwala."

Tinalikuran na lang ulit niya ito at naglakad. Hindi na niya naramdaman ang
pagsunod nito. Pero bago siya makalayo, narinig niya ang sigaw nito. "Channing!"

Ano daw? Nilingon niya ito para tingnan kung siya ba ang sinigawan nito. "Channing
ang pangalan ko!"

"Wala akong pake!" sigaw din niya.

NARINIG ni Mandy ang malakas na pagtawa ni Yumi at Evans. Napasimangot siya.

Nandoon lang sila sa loob ng bahay at wala yatang balak na umalis ang mga ito.
Kanina pa kasing nasa harap ng TV ang dalawa, nanonood habang magkatabi na tila
hindi mapaghiwalay.

Magaling sana kung rom-com movies

ang pinapanood ng dalawa. Ang kaso ay hindi. Sa imbes na pang-adult na panoorin,

Spongebob Squarepants pa ang napili. Umay na umay na siya sa tawa ni Spongebob na
"nyahahahahaha!". Maya't maya na niyang narinig iyon at dinagdagan pa ng tawa ni
Patrick.

"Mandy, hindi ka ba naiinip?" tanong ni Yumi ng lingunin siya.

Umiling siya. "Hindi naman. Nakakatuwa nga kayong panoorin, eh." Obviously, she
lied. Inip na inip na kaya siya. Hindi naman niya pwedeng sabihin iyon kasi
nakikita naman niyang masaya ang dalawa ni Evans. Ayaw niyang maging panira sa
kasiyahan ng iba.

"Talaga? Hindi mo gustong lumabas?"

Actually, naisip na niya ang lumabas. Pero ano naman ang gagawin niya sa labas?
Magmamaganda lang? Hindi na niya kailangang gawin iyon. Alam na niyang maganda
siya.

Sasagot na sana siya ng magsalita naman si Evans. "Mahal, baka naiinip na si Mandy
dito. Ang magaling pa lumabas tayo."

Bumaling dito ang kaibigan niya. "Saan naman tayo pupunta?"

"Mamamasyal. Saan pa ba? And it's vacation, right? Dapat sulitin niya 'yon." sabi
pa ni Evans.

Gusto niyang mapangiti, pero itinago muna niya ang kasiyahan. "Saan ba magandang
mamasyal dito bukod sa magpunta sa dagat?"

"Hmm.. Subukan natin sa Naambunan Falls."

"Naambunan.. What?" halos magpanabay pa sila ni Yumi.

"Naambunan Falls. Di n'yo ba nakitang na-feauture 'yon sa TV? Malayo lang 'yong
lugar dito pero parte pa din ng San Juan 'yon."

She got curious. "Kailan natin balak na pumunta doon? Baka maabala ka naman Evans.
Pwede naman na kami na lang ni Yumi

ang pumunta." "No!" malakas na pagtutol nito. Nakita niyang banayad na niyakap nito
si Yumi. "Hindi ko hahayaan na mag-isa kayo doon. Lalo pa't kasama ang mahal ko."

Kitang-kita niya kung paano kumislap ang mata ni Yumi at mapangiti ng maluwang.
"Ang sweet naman ng mahal ko." At nagkayapan pa ang dalawa sa harap niya.

Tumikhim siya. "Pwedeng mamaya n'yo na gawin 'yan?" Hindi naman sa naiinggit siya,
pero naiinggit talaga siya. How she wished that she had a man like Evans? Hindi
naman 'yong katulad na katulad nito, kundi 'yong mala-Prince Charming na mamahalin
ka ng totoo at gusto lagi na nasa tabi mo kahit saan ka man pumunta? 'Yong tipong
hindi ka iiwanan?

Tuloy biglang sumulpot sa isipan niya si Channing. Geez, that beast. Bakit naman
naisip ng isip niya ito bigla? Hindi naman siguro 'yon ang Prince Charming niya
'no?

Sus, kunyari ka pa. Type mo din naman ang mokong!

Gusto niyang umalma sa isinagaw ng sariling utak. Hindi niya kaya type ang lalaking
'yon! Hindi niya type. Pero aaminin niya, attracted siya sa pisikal na anyo nito.

Ngek, anong ipinagkaiba nun?!

Well, she doesn't know. Naguguluhan siya. Naiinis siya sa lalaki. Nagagawapuhan din
naman siya. Ewan ba niya. Pwede bang mangyari na mainis siya at humanga siya sa
isang lalaki? Ngayon lang nangyari iyon. Dati kasi kapag naiinis siya sa lalaki,
waley na talaga. Totally turn-off na siya kahit saksakan pa ng gwapo.

"Sige. Ngayon tayo pumunta doon. Twenty-minutes lang naman ang byahe." sabi ni
Evans sabay tayo sa kinuupuan. "Pero pwede ba natin isama ang isa kong kaibigan?
Siya kasi ang may alam sa lugar na 'yon."

Si Yumi ang sumagot. "Pwede naman. Di ba, Mandy?"

Nakangiting tumango siya. "Oo. Maganda nga 'yon. May kasama tayo. Sino ba siya?"

"Si Chan."

Napakunot-noo siya. "C-Chan?"

"Yeah. 'Yong kaibigan kong si Channing. Taga-dito lang din siya. " Tumitig sa
kanya si Evans. "Bakit, Mandy? May problema?" Napatitig din sa kanya si Yumi at
parang nagtatanong din tulad ng nobyo nito.

Umiling siya, "W-wala. May naisip lang ako." Oh my, huwag naman sana.

Tumango ito sa kanya. "Sige. Pupuntahan ko lang si Chan. Babalikan ko kayo dito
kapag nakausap ko na siya."

Napalulon siya ng laway. Hindi niya maipaliwang kung bakit iba ang kutob niya.

***

Comments!

=================

Chapter Six

Chapter Six

TAMA nga ang naging kutob ni Mandy. Ang lalaking kaibigan ni Evans na nagngangalang
Channing ay sya ding lalaki na humalik sa kanya!

Pakiwari niya ay gusto niyang magtago nang makaharap muli ang lalaki. Sa una pa
lang pagtutok ng mga mata nito sa kanya ay nakangisi na ito na para bang may alam
itong sekreto na hindi niya alam. Nakakainis lang at parang gusto niya itong
batukan ng isa.

Bakit ba ito nakangisi ng ganoon? Baka mamaya makahalata si Yumi, eh. Baka mag-
usisa ang kaibigan kung bakit nakangisi sa kanya ang lintik na kaibigan ng nobyo
nito. Ayaw niyang maungkat ang isang partikular na pangyayari. It would be better
kung silang dalawa lang ni Channing ang nakakaalam.

Tumabi at bumulong sa kanya si Yumi. "Ang gwapo no?"

Nag-maang-maangan siya. "Sino?"

"Gagi! Syempre, yung kaibigan ni Evans."

"Si Channing?"

"Sino pa ba? Alangan naman na si Mackross, eh, si Chan ang nakikita natin. Ano ka
ba? Di ka ba naga-gwapuhan?"

Balak sana niyang sabihin na hindi siya naga-gwapuhan. Pero alam niyang
magpapaipokrita lamang siya. Kahit na sino ang tumingin kay Channing, kapwa lalaki
man nito o hindi, masasabing gwapo talaga ito. Isang tingin pa nga lang nito,
nakakalaglag panty na. Paano pa kaya kung ngumiti na? Baka punit-panty na.

"G-gwapo naman siya." Pakshet. Nag-stammer pa talaga siya. 'Yong totoo? Bakit
parang nahihiya siyang sabihin na gwapo si Chan?

Ah, baka dahil ayaw niyang malaman ni Yumi na attracted siya sa lalaki.

Hindi na sumagot si Yumi. Lumapit na kasi sa

kanila si Evans kasama ang kaibigan nitong si Chan. Ngayon naman ay napansin niyang
may hikaw na itim sa kaliwang tenga ang binata. Hindi niya sana gustong pansinin
ito, pero kapansin-pansin ang kakaibang karisma nito.

He was wearing a denim polo. Pati yata pagbubutones ay kinatamaran nitong gawin.
'Yong butones sa bahaging tiyan ang inayos, hindi na nag-abala pang ibutones ang
bahaging itaas kung saan malaya niyang nakikita ulit ang maskuladong dibdib nito.

Hay, naku, bigla yatang uminit ang hapon kahit malilom naman. Kahit ang kaakit-
akit nitong nipples na kaysarap panggigilan ay nakikita ng malikot niyang mata.

Mandy, wag ka ng tumingin! Utang na loob!

Tama. Wag na siyang tumingin. Pero hindi niya mapigil, eh. Nakakatukso ang pagiging
matipuno ng lalaki nito.

Ipinakilala ni Evans sa kanya ang kaibigan nito. "Mandy, ito nga pala ang kaibigan
kong si Chan."

"H-hi." tipid na bati niya sa lalaki. She smile at him. 'Yong normal na ngiti na
ibinibigay niya sa isang babagong kakilala lamang.

"Hi, beautiful." Nagulat siya sa sinabi nito. At mas nagulat pa siya ng kinuha
nito ang kamay niya at yumuko para halikan iyon. Nahigit niya ang hininga. What the
hell?

Tumikhim si Evans. "Ah, pare.. Mabilis ka yata." nangingiting wika nito sa

kaibigan. Nakita naman niya si Yumi sa gilid niya na may nanunudyong ngiti sa labi.

Namula ang pisngi niya. Hindi niya inaasahan ang ginawa ng lalaki kasi nasa tabi
lang nila si Evans at Yumi! Ano bang iniisip nito? Ipahiya siya?
 Nginisian siya ni Channing. Iirapan sana siya nito pero hindi

niya nagawa kasi naalala agad niyang katabi lamang niya si Yumi.

"Di mo naman sinabi, pare, may itinatago ka palang chicks dito."

Humalakhak si Evans. "Ulol! Di ko chicks yan. Gusto mong makatikim sa future misis
ko?"

Napatingin ito kay Yumi. Nakataas ang kilay dito ng kaibigan niya. Hindi niya
mapigilan ang mapangisi. Nang dumako naman ang tingin sa kanya ni Channing ay
kinindatan siya nito. Bwisit!

Mayamaya ay nasa daan na sila nina Yumi papunta sa Naambunan Falls. Magkatabi sila
ni Yumi sa likuran habang nasa harapan naman ang dalawang lalaki. Si Channing ang
nagmamaneho ng pick up ni Evans.

"Mahal, kailangan pala nating umakyat ng bundok para makapunta sa Naambunan. Ayos
lang ba sa 'yo 'yon?" Lumingon si Evans sa nobya nito.

"Oo naman. Ang saya nga nun, eh. Makakaakyat ako ng bundok. Mababawasan ang baby
fats ko."

"Kahit naman may baby fats ka, mahal, sexy ka pa rin tingnan."

Natawa siya sa sinabi ni Evans. "Bakit ka naman natawa dyan?" sita sa kanya ni
Yumi.

"Eh, kasi inuuto ka na naman ng syota mo."

"Tse!" Inirapan siya nito. "Magpalit na nga lang kayo ni Evans ng pwesto. Dito sya
sa tabi ko. Ikaw sa tabi ni Chan."

Nanlaki ang mata niya sa suhestyon nito. "Ha? N-no! Ayoko!" kulang na lang ay
sumigaw siya. Bakit hindi? Gusto pa nitong tumabi siya kay Channing! Hindi pa naman
siya nababaliw para matuwa na makakatabi niya ang mokong na 'yon no!

"O, maka-react ka naman. Wag kang mag-alala. Hindi naman 'yan nangangagat. Di ba,
Chan?"Nakita niyang sumilip ang binata sa salamin ng sasakyan.

Matamis na ngumiti ito sa kanila ni Yumi.

"Hindi naman ako nangangagat."

Napaismid si Mandy. Oo nga. Maaaring hindi ito nangangagat. Pero bigla naman itong
nanghahalik. She could still remember the moment when his lips touches hers. May
pagkakataon na sumasagi sa kanyang alaala ang pangyayaring iyon at siya naman,
hindi mapigilan ang mamula ng husto ang pisngi.

Nagsalita si Evans na di niya namamalayang nakatingin pala sa kanya. "O, bakit

namumula yata ang pisngi ni Mandy, mahal?"

Dumoble yata ang pag-iinit ng pisngi niya ng humalakhak si Yumi. "Aba, oo nga!
Ngayon lang kita nakitang mamula ng ganyan. Parang may naaamoy akong something..
Hmm..." Lumapit ang mukha nito sa mukha niya upang titigan siya ng maigi.

"Ano ba, Yumi! Wag ka nga ganyan. Naduduling ako!" sita ulit niya sa kaibigan.
Nakisabay pa si Evans sa tawa ng nobya nito. Pakiramdam niya'y pinagtutulungan siya
ng dalawa. Ang sarap lang pagbuhulin.
"Guys, 'wag n'yong ganyanin si Mandy.Baka di lang talaga siya sanay na may
makatabing lalaki." biglang nagsalita si Channing.

Nakagat niya ang ibabang labi sa senswal na tono ng boses nito, lalaking-lalaki at
nakakatindig ng balahibo. Aaminin na niya, kung may isa siyang magugustuhan sa
isang lalaki, iyon ay ang boses nito. Madali kasi siyang ma-turn on sa ganda ng
boses ng isang lalaki. Pero hindi naman lahat ng lalaking may magandang boses ay
natitipuhan niya, ha? Ilan lang. At sa hindi inaasahang pagkakataon, natipuhan niya
si Chan kahit na naiinis siya sa kayabangan nito.

"Sus! Si Mandy pa! Kaya nga n'yan naisipan na

magbakasyon ay para makahanap ng jowa. At ang natatandaan ko pa nga'ng sabi mo ay

gwapo at may six-pack abs ang type mo."

Pinandilatan niya ang kaibigan. "Anong pinagsasabi mo?" mababa at mahina ang boses
na tanong niya. Pinilit niya na huwag iyon marinig ni Channing. Goodness! Kung
pwede lang magtakip na lang ng mukha, gagawin niya. Hiyang-hiya na kasi talaga
siya! Pakiramdam niya ay isa siyang sibuyas na nagigisa sa mainit na mantika.

"Tatanggi ka pa?"

Namula ang pisngi niya nang masilip niya sa salamin ang makahulugang ngiti ni
Channing.

"Mahal, tama na 'yan. Can't you see? Pulang-pula na ang pisngi ng kaibigan mo."
natatawang pagpigil ni Evans sa nobya nito. Napahilamos siya ng mag-duet pa ang
dalawa sa pagtawa. Napailing-iling na lang siya.

Grabe, ang lakas mang-asar ng mag-jowang ito!

Sa hindi mabilang na beses, sinilip ulit niya ang reaksyon ni Channing sa salamin.
Saktong pagtingin niya doon ay siya din palang pagtingin nito sa kanya.
Nagkasalubong ang mga mata nila at nakita niya ang pilyong kindat na ibinigay nito
sa kanya. Oh, my! Binawi niya ang tingin at nakagat ang labing ibinaling na lang sa
labas ng bintana ang tingin.

MABUTI na lang ay rubber shoes ang sinuot ni Mandy sa paa. Kailangan pala talaga
nilang umakyat muna ng bundok.

Itinigil ni Channing ang sasakyan sa ilalim ng isang malaking puno ng mangga.

Naunang bumaba ang dalawang lalaki bago silang dalawa ni Yumi. Sumalubong sa kanya
ang preskong simoy ng hangin. Nayakap niya ang sarili.

"Saan tayo dadaan, Evans?" tanong ni Yumi sa nobyo

nito.

Napatingin siya sa mga ito.

Itinuro ni Evans ang isang bahagi ng gubatan na tila nadadaanan nga ng tao. "Doon
tayo dadaanan. Maglalakad lang tayo ng.." Tumingin ito kay Channing. "Ilang minuto
nga tayong maglalakad, Chan?"

"Twenty minutes." kaswal na sagot ng lalaki. Tiningnan lang niya ito sa gilid ng
kanyang mata. Nakita niyang nakapameywang 'to, bukas pa rin ang tatlong butones ng
polo nito at lantad ang matipuno ang dibdib. Diyos ko. Kung ganito ka-sexy ang
lalaking mapapangasawa niya, sigurado siyang mahihilig siyang humiga sa dibdib
nito. At hindi lang 'yon, sigurado din siyang

Pinilit niyang huwag mahalata na tinitingnan niya ito at lihim na pinagnanasahan.

Pinagnanasahan? What the hell?! Umabot na ba agad siya sa level na 'yon?

Pinagnanasaan na niya ang Channing na 'to?

Humugot siya ng malalim na hininga, itunutok ang mata kina Evans at Yumi na nag-
uusap.

"Hindi kaya mangalay ang paa ko sa paglalakad doon?" narinig niyang tanong ni Yumi
sa nobyo nito.

Nakangiting umiling ang lalaki. "Hindi. Bubuhatin naman kita, eh."

"Ano? Ayaw ko nga! Anong tingin mo sa akin? Bata?"

"Bakit? Baby naman kita, eh."

"Tumigil ka nga, Evans! Ang corny mo." Umangat ang kilay niya nang ngumuso pa si
Yumi na parang bata. Ang sarap panoorin ng mga ito.

"Hindi ka ba naiinggit?"

Muntikan na siya mapatalon sa nagsalita. Hindi namalayan ni Mandy na katabi na

pala niya si Channing at halos magkalapit na ang mga mukha nila. Her lips went dry
as she stared at him. Ngayon lang niya napansin

na may pagka-brown din pala ang mga mata nito. Dark brown eyes. And she gotta admit
to herself that it was sexy.

"Huwag mo akong tingnan ng ganyan. Hahalikan ulit kita." mahina ang pagkakasabi
nito, ngunit malinaw na malinaw na natanggap iyon ng pandinig niya.

Her eyes widened. "Don't you dare!" Napalakas ang boses niya dahilan upang bumaling
ang atensyon ni Yumi at Evans sa kanila. Inatake siya ng pagkapahiya.

"O, anong problema n'yong dalawa dyan?" tanong ng kaibigan niya.

Napalunok siya at sunod-sunod na umiling. "Wala naman. Nag-uusap lang kami."

"Nag-uusap? Bakit, close na kayo?" nanunudyo ang tono ni Evans. Nanunudyo ang
tingin ng magjowa sa kanya. She glared at them.

"Ano? Hindi pa ba tayo magsisimulang maglakad?"

Napapitik sa hangin si Yumi. "Ah, oo nga pala! Evans, tayo na!"

Nang tumalikod na ang dalawa ay saka siya nagkaroon ng oras para tingnan ng masama
si Channing na ngiting-ngiti pa rin. Kitang-kita ang mapuputing ngipin nito.

"What?" anito.

"Ewan ko sa 'yo." Inirapan niya ang lalaki at nagsimula na maglakad. Binilisan

niya ang lakad upang hindi sila magkasabay ni Channing. Hindi siya komportable
kapag nasa tabi niya ito. Daig pa ang sinisilaban ang katawan niya, and she don't
understand why. Tuwing nakikita ng mata niya ang matipunong dibdib nito, parang may
dumadaloy na kakaibang koryente sa mga ugat niya, bumibilis ang pagtibok ng puso
niya at kahit na iiwas niya ang mga mata niya natatagpuan pa rin niya ang sariling
tinititigan ito. Oh, Lord! Ano na ba ang nangyayari sa kanya?

Sparks

na ba 'yon?

Mamaya, kapag nakauwi na sila, bubuhayin agad niya ang laptop niya at magbubukas ng
Google. Hahanapin niya kung magkaugnay ang sparks at pagnanasa.

May kasabihan na bang "kakambal ng sparks ang pagnanasa"?

She stopped at that thought. Mandy, nababaliw ka na!

Pero napaisip talaga din siya doon, kaya ba siya nakakaramdam ng ganoon ngayon ay
dahil kay Chan? But why? Hindi pa nga niya ito nakikilala ng husay. Hindi pa rin
niya ito nakakausap ng matagal at nakakasama ng ilang linggo.

But she already tasted his lips. And she wouldn't lie to herself. The taste of his
lips is so good. Hindi niya alam kung may pagkukumparahan ba siya ng halik na 'yon,
eh, wala naman siyang karanasan sa halik tulad ng ipinalasap sa kanya ng binata.
Aaminin niya ang bagay na iyon sa sarili niya, pero hindi dito, hindi sa kahit
kanino.

Kahit pa sa kanyang bestfriend na si Yumi. Aba, naku, kung di pa niya alam uulanin
siya ng panunukso galing sa babae.

Nagpatuloy lang siya sa paglalakad. Sweet na sweet naman ang mag-jowa sa unahan
niya. Nakasakay na sa likod ni Evans si Yumi. Hindi na yata kayang maglakad. Kahit
din naman siya, parang nangangalay na ang binti niya. Mabuti sana kung patag ang
nilalakadan nila. Ang kaso nga ay kailangan nilang umakyat sa bundok para
mapuntahan ang Naambunan Falls. Bahagyang nanginginig na ang binti niya. Tumutulo
na agad ang pawis sa noo niya.

Saglit na tumigil siya at humugot ng isang mahaba at malalim na hininga. Dinukot

niya sa bulsa ng kanyang mini-skirt ang manipis na panyo at ipinahid sa noo niya.

"Okay

ka lang ba?" tila nag-aalala ang boses ng lalaki sa tabi niya,

Matipid na tumango siya, hindi tumitingin dito. Subalit isang bahagi ng pagkatao
niya ang natuwa sa pag-aalala ng lalaki.

The only question, sincere naman kaya ang binata?

Kahit nanginginig na talaga ang binti niya, ipinagpatuloy pa rin niya ang
paglalakad kahit nahihirapan siya. Tuloy nakaramdam siya ng inggit kay Yumi. Iba
nga naman talaga kapag may boyfriend na kasing-sweet at caring tulad ni Evans.
Napahiling tuloy siya na magkaroon din ng boyfriend ng oras na iyon para may
kumarga sa kanya.

Hindi niya napansin ang bato sa daraanan niya, natamaan iyon ng suot niyang rubber
shoes dahilan upang matakid siya. Mahinang napa-aray siya.

Agad na lumapit sa kanya si Channing. Bakas sa mukha nito ang pag-aalala. "Mandy!
Are you okay?"

Tiningnan agad nito ang tuhod niya. Good thing there was no wound. Kaunting gasgas
lang.
 "O-okay lang ako. Hayaan mo na ako." Pinilit niyang tumayo. Nahiya siya bigla.
Nakita kasi nito ang katangahan niya. Bakit ba kasi hindi siya marunong tumingin sa
daan? Actaully, nakatingin naman siya. Pero bakit di man lang niya napigilan na
hindi matakid? As if it was destined to happen.

Napahilamos siya. She could feel her cheeks burning in heat. Tumatama ang mainit
at swabeng hininga ni Channing sa leeg niya, nagbibigay ng mumunting kiliti sa
balat niya. Muli naramdaman niya ang pagbilis ng hininga niya.

"Siguro, pagod ka na maglakad kaya natakid ka. Hindi mo na ba kaya? Pwede mo

namang sabihin sa akin. I can carry you."

Nagulat siya sa sinabi ng binata, nanlaki ang mata niya. "Hindi na, h-hindi na
kailangan." She want to accept his offer. She want to be carried by him. Pero
pinipigilan niya ang sarili.

Why would she let him do that? Hindi naman niya ito kaano-ano, hindi rin isang
kaibigan. He was a stranger for her. A handsome and hot stranger.

"No. I know you need my help."

"Hindi talaga. O-okay lang ako."

Biglang dumapo ang kamay nito sa kanyang binti na siyang ikinalaki ng mata ni
Mandy. Naningkit ang mata ni Channing na tumitig sa kanya. "Alam mong hindi.
Nararamdaman kong nanginginig ang hita mo. Maitatanggi mo ba 'yon?"

Parang nawalan siya ng kakayahang sumagot. Tama ito. Nanginginig ang binti niya,
at di niya iyon maitatanggi. Hinawakan nito ang kamay niya at inalalayan siyang
tumayo. She bit her lips nervously. Oh, my.. Tototohanin kaya nitong kakargahin
siya nito? Pero bakit parang na-e-excite pa siya?

Mandy can feel her heart pounding. Tila tatalsik sa labas ng dibdib niya ang
kanyang puso sa lakas ng pagpintig niyon.

Oh, Mandy, please.. Just calm yourself.

Tumalikod sa kanya si Channing. "Sumakay ka sa likod ko."

"A-ano? Hindi na nga--"

"Wag ka na tumanggi. Just consider my help as a punishment."

"As a punishment.. For what?" "For kissing you." Napanganga siya. "Wala na tayong
oras. Sakyan mo na ako."

Napalunok siya. Bakit tila iba ang dating sa kanya ng sinabi nitong "sakyan mo na
ako."

Oh, please. Ang dirty naman ng mind mo, biglang sabi ng isang bahagi

ng utak niya.

Kahit nag-aalangan ay ginawa na niya ang gusto ni Channing. He was right. She
needed his help. At mauubos lang ang oras kapag tumanggi pa siya sa alok nito
gayong kailangan naman talaga niya ang tulong nito.

Nang makasakay na siya sa likod ng binata ay nakaramdam siya ng relief. Parang

nahanapan ng solution ang isnag mabigat ng problema. Nakalimutan niya bigla ang
nangangalay na binti at ang pagkakatakid niya sa bato.

Seriously, anong meron ang lalaking ito? He could easily make her comfortable. Oh,
my.. Wait a minute. Comfortable? Siya? Bakit parang sinabi niya kanina sa sarili na
hindi siya komportable pag malapit ito?

Iba ang sitwasyon ngayon. Kailangan niya ang tulong nito at wala siyang ibang
choice. Kahit pa ba iba talaga ang pakiramdam niya kapag malapit ang lalaki. Nag-
iinit ang balat niya at kung ano-anong naiisip niya.

"Pwede mong ihilig ang ulo mo sa balikat ko." sabi ni Channing, but it's more like
a command. Inuutusan siya nito na ihilig ang ulo niya dito.

Parang naging utusan, sinunod nga niya ang sinabi nito. Natanong tuloy niya sa
sarili, may mahika ba ang lalaking ito at nagawa siyang pasunurin sa sinabi nito?
Just go with the flow. Wala naman sigurong mawawala kung kahit sa sandaling iyon
lang ay gawin niya ang bagay na 'yon. Hindi naman araw-araw ay may lalaking kakarga
sa kanya upang di siya mahirapan sa paglalakad. Itas her first time. Her first time
to be carried by a gorgeous man.

Hindi muna nya inisip kung sino 'to, kung papaano sila nagkakilala. Aaminin niya,
nahihiya pa rin siya sa nangyari. Nahihiya at naiinis pa din dito. 'Pag inaalala
niya ang pagtawag nito sa kanya ng Ms. TL, nag-iinit ang ulo niya sa sobrang
pagkainis.

Pero naisip niya, bakit pa ba siya naiinis? Mukhang trip lang naman nito 'yon at
wala naman ibang nakarinig.

Napapikit siya ng maamoy ang panlalaking amoy ng pabango ni Chan. Yes, he smell so
manly. Nakaka-akit ang dating niyon sa kanyang pang-amoy at masasabi niyang nakaka-
turn on para sa sinumang babae na maamoy ito.

Oh, my.. Pak na pak na talaga ang lalaking 'to. Gwapo na nga, macho pa, at mabango
pa. Pasimpleng isiniksik niya ang mukha sa leeg nito upang amuyin ito. She was
enjoing her moment when she heard him say something.

"Inaamoy mo ba ako?"

Nag-init ang pisngi niya. "Hindi, ah."

Parang nakita niya ang ngisi nito. "Ah, talaga? So, anong ginagawa mo sa leeg ko
ngayon?" nandoon ang panunudyo sa boses nito.

Napalunok siya ng laway ng wala sa oras. Kung tatapat siya sa salamin, makikita
niya ang pisngi niyang nagkukulay kamatis na naman. Hindi na siya sumagot at
nagkunwari na lang na walang narinig. Pero narinig pa rin niyang nagsalita ito.

"Pasado na ba ang amoy ko para maging boyfriend mo?"

Oh, my!

***

Hi. Sana mabasa ko naman kung anong mga komento nyo sa bawat chapter na ipino-post
ko. Just want to read comments. Thanks!
=================

Chapter Seven

Chapter Seven

AFTER TWENTY minutes, narating na din nila ang isa sa pinamagandang lugar na
nakita yata ng mata niya. Nakalimutan na nga niyang magpasalamat kay Channing sa
pagkarga nito sa kanya.

She wasn' expecting that Naambunan Falls would be such a beautiful and wonderful
place. Mabuti na lng at nadala niya ang kanyang cellphone at nakuhanan iyon. Ang
pagbagsak ng tubig ay sadyang nakakamangha, at nakakakapagbigay ng simpleng
kasiyahan sa tulad niyang ngayon lang nakita iyon.

Kulang na lang ay magtitili siya sa ganda ng lugar--kung di nga lang nakakahiya

ang tumili. Hindi lang kasi silang apat ang naroon. May isang grupo ng kababaihan
ang nandoon, mga nakasuot ng bikini. Naghaharutan, nagtitilian at nagsasayawan na
tila nakahithit ng katol.

Napailing siya.

Aba, naku, masasabi na talaga niyang unti na lang ang populasyon ng mahihinhing
probinsyana.

"Mandy!" tawag ni Yumi sa kanya. Kaagad na lumapit siya dito.

"Bakit?"

"Kuhanan mo nga ako ng picture," sabi nito na ngumiti ng matamis.

"Charot! Mag-selfie ka na lang."

"Dali na! Kahit isang kuha lang."

Hindi na siya umangal, dinukot niya ang cellphone sa bulsa at kinuhanan ito.
"Patingin nga." Lumapit siya sa kaibigan at ipinakita niya ang kuhang larawan.
Kumislap ang mata nito sa tuwa nang makita iyon. Maganda kasi ang pagkakakuha niya
dahil sa kumikislap na tubig sa likuran nito. Idagdag pa na inililipad ng hangin
ang buhok nito sa larawan at maganda ang rehistro ng mukha nito sa camera. Yes,
photogenic si Yumi.

"Upload mo to sa FB, ha? Para

makita ng mga inggeterang officemates natin ang kagandahan ko." anito, sabay
hagikhik.

"Lokaret ka! Mas maiinggit sila kung kasama mo si Evans." Bigla tuloy niyang
naalala 'yong time na naging topic ng mga lintik na tsismosa nilang katrabaho si
Yumi.

Tumango-tango ito, nakangisi. "Tama ka. Teka, nasaan na ba 'yon?" Nagsalubong ang
kilay ni Yumi. At pagkatapos, narinig nila ang hagikhikan ng mga babaeng nandoon
din. Sabay silang napatingin ng kaibigan sa grupong 'yon at nakita nila si Evans at
Channing na pinagkakaguluhan, pinipicturan at parang kulang na lang ay halayin sa
haplos sa dibdib.

Napapangiwi na si Evans habang si Channing ay ngiting-ngiti pa rin at tila

gustong-gusto pa ang nangyayari. Hindi niya alam kung bakit tila umusok ang ilong
niya sa inis. Teka, bakit ba siya nainis na makitang ngiting-ngiti ang lalaki
habang nilalandi ng mga babaeng iyon?

"Evans!" isang sigaw lamang ni Yumi at tila biglang natigilan ang lahat. Parang
namutla naman ang mukha ng lalaki at mabilis na bumalik sa tabi ng kaibigan niya.

"At bakit ka nandoon sa mga harot na 'yon?" kompronta nito sa nobyo. Mataray ang
dating ni Yumi at parang gusto niyang matawa sa naging reaksyon ni Evans. Natatakot
ba ito sa kaibigan niya? Funny. Ang laki-laki nitong tao, tapos parang nanginginig
agad ito sa galit na tinig ng nobyo.

"It's not my fault. Hindi ako ni Channing doon, eh."

Napakunot-noo si Mandy. Hindi niya napigilang sumabat. "Siya ang nagyaya sa 'yo
para lumapit sa mga 'yon?"

Tumango ang lalaki. Napanganga siya.

"Pasensya na, mahal. Huwag ka na magalit. Hindi ko din naman

gusto dun, eh. Kailan ba ako nagkagusto sa mga hipon?"

Nawala ang pagkakakunot-noo ni Yumi at biglang bumunghalit ng tawa. "Ikaw talaga!

Nanlait ka pa!" "Totoo naman, ah? At saka, alam mong ikaw na lang ang gusto ko
ngayon."

"Tse! Bolahin ba ako. Magpa-picture na lang tayo kay Mandy."

Tinapunan muna niya ng tingin si Channing na nakikipaglandian, este

nakikipagtawanan sa grupo ng mga babae. Ngayon ay bukas na bukas na ang polo nito
at kitang-kita ang matipunong katawan nito na pinagpepyestahan ng mga babae. Tila
nag-eenjoy pa ito sa malalanding haplos ng mga babaeng nakapaligid dito.

Napaismid siya.

Letse. Mahilig pala sa hipon ang tinamaan ng kulog!

"KANINA ko pa napapansin na nakasimangot ka. Is there something wrong?" nakakunot-

noong tanong ni Yumi sa kanya. Naliligo ito sa ilog kasama si Evans at nakatayo
lang siya sa tabing-ilog habang kinukuhanan ang mga ito ng larawan. Request iyon sa
kanya ni Evans. Ipapa-print yata nito ang mga 'yon at balak ding i-upload sa
Facebook at Instagram.

Nawalan na din naman siya ng ganang maligo kaya iyon na lang ang ginawa niya.

"W-wala. Sumakit lang bigla ang ulo ko." aniya na iniangat pa ang kamay sa sintido
at hinilot-hilot iyon, umaktong tila sumasakit nga ang ulo. Ang totoo naman ay
naiinis lang siya.

Naiirita siya sa mga nagpapalatakang babae. Iniiwasan nga niya ang mapatingin sa
mga iyon dahil alam niyang mas lalo siyang naiirita.

"Sumakit bigla? Bakit naman?"

"Dahil siguro sa paglalakad kanina," pagdadahilan pa niya.

Nagsalubong
ang kilay nito, pagkatapos ay tumawa. "Seriously? Wag mo nga akong pinagbibiro,
Mands." "Mukha ba akong nagbibiro?"

Pinandilatan siya ni Yumi. "Wag ako! Hindi ka kaya naman naglakad kanina. Anong
akala mo sa 'kin? Bulag? Kinarga ka kaya ni Channing."

Napalunok siya, nag-init ang pisngi at biglang nag-iwas ng tingin.

Damn. Hindi nga pala imposible na makita siya nito.

Dumating si Evans na kagagaling lang sa pagliligo. "Anong meron?" Inakbayan agad

nito si Yumi na basa din ang katawan.

"W-wala." inunahan na agad niya si Yumi. Baka kung ano pang masabi nito sa nobyo
nito. "Nagawa ko nga pala 'yong pinagagawa mo. Gusto mo i-edit ko mamaya?"

Matamis na ngumiti si Evans. "Talaga? Salamat! Bukas ipapa-print ko 'yan sa bayan."

Bumaling si Yumi sa nobyo, kunot-noo. "Ano 'yon?"

"Nakisuyo kasi ako sa kaibigan mo. Kuhanan tayo na kunwari hindi natin alam."

"Ano? Bakit?"

"Wala lang. Trip ko lang, mahal. Gusto ko kasing magkaroon tayo ng stolen
pictures. Bakit? Ayaw mo ba?"

Bumusangot si Yumi. "Eh, ang pangit ko kapag stolen!"

"Hindi kaya." nakangiting sabi niya sa kaibigan."

"At paano ka nakakasiguradong hindi?"

"May filter, eh."

"Letse ka!"

Natawa si Evans. "Mahal, wag ka na magalit. I'm sure kinuha ni Mands 'yong
magandang anggulo mo. Natin."

Tila hindi kumbinsidong kinuha ni Yumi ang cellphone niya na naglalaman ng

pictures nito at ni Evans at ini-scan ang mga kuha.

"Ano? Pangit ba?"

Ngumuso ang kaibigan. "Well.. Hindi naman."

"Maganda

kaya ang pagkakakuha."

"Kasi maganda ako," sabi nito at iniabot sa kanya ang cellphone niya.

Napahalakhak si Evans.

Mayamaya ay lumapit na ulit sa kanila si Channing. Malawak ang ngiti nito sa labi
at tila kumikislap ang mata sa tuwa.

Napasimangot siya. Obviously, tuwang-tuwa ito sa pakikipaglandian sa mga babaeng

'yon. It was very obvious. Wala na kasi itong pang-itaas at pawis na pawis ang
matipunong katawan.

Napalunok siya nang dumako ang mata niya sa six-pack abs nito. She want to touch
him, though she was still irritated at him. Hindi niya alam kung saan nagmumula ang
damdamin na 'yon.

Pagnanasa nga ba talaga 'yong nararamdaman niya?

Tumutol ang isip niya. Hindi pwedeng mangyari iyon. Hindi pa naman niya nakikilala
ito ng matagal at kailan lang sila nagkita. Parang ang weird naman yata nun.

"Aalis na ba tayo?" tanong ni Channing nang makalapit. Hindi niya pinansin ito
kahit na sa kanya pa ito nakatingin.

Hmp! Kausapin mo sarili mo!

Si Yumi ang sumagot. "Oo. Masakit na daw ang ulo nitong si Mandy, eh."

"Bakit?" Nagtatanong na tumingin sa kanya si Channing. Pinandigan niya na hindi

ito pansinin. Kunwari hindi niya ito nakikita.

Nagkibit-balikat na lang siya.

"Ewan ko dyan. Tayo na umalis. Baka abutan pa tayo ng dilim sa daan."

Ilang saglit pa ay naglalakad na ulit sila pababa ng bundok. Hindi man siya nag-
sobrang nag-enjoy sa pagpunta doon, natutuwa pa rin siya na puntahan niya ang lugar
na iyon. Nakapag-selfie naman siya kaya siguradong may ipapakita siyang

mga picture sa parents niya. Kung sana lang ay kasama niya ang mga magulang,
siguradong mag-eenjoy silang mag-anak.

Matagal-tagal na rin kasi niyang hindi nakakasama ang mga iyon na mamasyal. Busy
siya sa trabaho at busy din ang mga ito sa negosyo.

Naramdaman niyang may umagapay sa kanyang paglalakad. Hindi na siya nag-abalang

tingnan kung sino 'yon. Amoy pa lang nito ay nakilala na agad niya. Well, sino pa
nga ba?

She felt his eyes on her before he speak. "Hindi ka pala naligo sa ilog. Bakit?"

Hindi siya umiimik.

"Mandy.." tawag nito sa kanya. Pero pinanindigan pa rin niya ang di pagpansin
nito. Hanggang sa makarating sila sa sasakyan ay di niya talaga ito pinansin.

"GALIT ba sa 'kin 'yong kaibigan ni Yumi?" pasimple at mahinang tanong ni Channing

kay Evans habang nagmamaneho siya. Alam niyang di siya maririnig ng dalawang babae
dahil kapwa may nakasaksak na earphone sa tainga ng mga ito.

Nagsalubong ang kilay ng kaibigan na tumingin sa kanya. "Hindi ko alam." sagot

nito. "Bakit mo naman nasabi?" "Di ako pinapansin, eh."

"Talaga? Bakit naman? Close ba kayo?"

Parang may bumara sa lalamunan niya. "H-hindi naman. Pero okay naman kami kanina.
Binuhat ko pa nga siya nung paakyat tayo sa--" Natigilan siya nang makita niya ang
lapad ng ngisi ng lalaki. "Bakit ka nakangisi?"
 "Wala. May naisip lang ako." Tinapunan siya nito ng nakakalokong tingin.

"Ano 'yon?"

"Naisip ko lang parang may gusto ka kay Mandy." Napalunok siya. "Kanina ko pa
napapansin na panay ang tingin mo sa kanya, lalo na nung nababa na tayo. Hindi ko
tuloy mapigilang maisip na may gusto ka sa kanya. Meron nga ba?"

Nahigit niya ang hininga. Napalunok siya at nag-iwas ng tingin dito.

Shit! Ganoon ba siya kahalata?

Humalakhak ang kaibigan. "I knew it! You don't have to answer me, bro. Kahit
itanggi mo sa 'kin ang totoo ngayon, malalaman ko pa rin. Damn, Pare! Nagb-blush ka
din pala?"

***

Comments, please?

=================

Chapter Eight (Part One)

Chapter Eight (part 1)

"BAKIT parang hindi mo yata pinapansin si Channing kahapon?"

Silang dalawa na lang ni Yumi ang nasa hapag kainan ng umagang iyon at kasalukuyang
kumakain ng umagahan. Natigilan siya sa pagpapalaman ng pandesal at napatitig kay
Yumi.

Hindi naman masasabi ni Mandy na seryoso si Yumi nang sandaling iyon. Mas mukha
itong chikadora na sumasagap ng tsismis.

"Bakit mo naman natanong 'yan?"

Itinago niya ang bahagyang pagkairita ng mabanggit nito ang pangalan ng lalaki.
Bakit kailangan pa nitong banggitin ang pangalan ng lalaking 'yon?

Nagkibit-balikat ito. "Napansin ko lang naman. Kinakausap ka kasi niya kahapon,

tapos ikaw hindi ka man lang namamansin."

"Well, hindi ko siguro siya narinig. And we're not close, bakit mo naman naisip na
itanong 'yan?"

Nanunuksyo ang ngiting gumuhit sa labi ni Yumi. "Di talaga kayo close? Eh, kung
ganoon pala bakit ka niya karga noong umaakyat tayo sa bundok? Don't deny to me.
Kitang-kita ko talaga kayo. At ang sweet n'yo pa!"

"Hindi kami sweet!"

"Ows? Bakit parang magjowa kayo kahapon?" panunukso pa nito.

Nag-init ang pisngi niya.

 Mukha ba silang mag-jowa kahapon?

Parang oo na parang hindi.

Teka, bakit tila kinikilig yata siya?

"Sige, kung ayaw mong sumagot. Tatanungin na lang kita."

Tumaas ang kilay niya. "Ano naman?"Tinitigan muna siya nito ng ilang saglit bago
ibinuka ang bibig para magsalita, "Do you like Channing?"

Namilog ang mata niya. "What?!" malakas na sigaw niya.

"Ako,

may gusto sa lalaking 'yon? Nagjo-joke ka, Yumi? Excuse me lang, ha? Sa ganda kong
'to, di ako magkakagusto sa lalaking tulad niya. Mataas yata ang taste ko at di ako
basta-basta nagkakagusto sa lalaki! At ngayon, tinatanong mo ako kung gusto ko si
Channing? No! Big no, no, no, no! Hinding-hindi ako magnanasa doon! 'Yong mga type
ni Bernardo Velasco ang type ko, hindi 'yong tipo niya na mahilig pumatol sa
hipon!"

Pagkatapos niyang magsalita, biglang tumawa ng malakas si Yumi.

Napakunot-noo siya.

"And why are laughing?"

Tumigil ito sa pagtawa. "Paanong hindi? Ang ikli ng tanong ko, tapos ang haba ng
sagot mo. Yes or no lang naman. Defensive much?"

Namula ang pisngi niya. At napapahiyang nag-iwas ng tingin. Muli, tinawanan siya
nito.

Mayamaya ay naiwan siyang mag-isa sa bahay ng umalis si Evans at Yumi. Pupunta ang
mga ito sa bayan upang mamalengke.

Ipinagsasama siya ng dalawa, pero tumanggi siya. Mas pinili niyang mag-stay na
lang sa bahay at humiga sa kama.

May nakita siyang tagalog romance pocketbook sa bag niya, kinuha niya iyon at
nagsimulang magbasa habang nakahiga.

Hindi pa siya nangangalhati sa binabasang pocketbook nang makarinig siya ng

malakas na tawag mula sa labas ng bahay.

Salubong ang kilay na bumangon siya.

Sino naman kaya 'yong tumatawag?

Lalaki ang boses ng tumatawag at parang narinig na niya iyon. Hindi muna niya
inisip kung pamilyar ba iyon o hindi. Naisip niya na baka importante ang kailangan
ng kung sino man na tumatawag kaya mabilis na binitawan niya ang binabasa,

bumaba sa kama at lumabas ng kwarto.

"Tao po!" Muling sigaw ng lalaki. Pamilyar nga ang boses nito, ang baritonong
boses nito.
 "May tao nga! Teka!"

Tinakbo na niya ang front door at binuksan iyon. Ngunit napanganga siya nang
mapagbuksan si Channing. Hindi ang presensya nito ang nagpanganga sa kanya. Oh,
God! He was shirtless. At tulad ng una niya itong nakita, pawisan ang katawan nito.
Nangingintab sa pawis ang matipunong dibdib nito.

Diyos ko! Hindi ba to marunong mag-damit? O baka galit ito sa T-shirt? O baka
naman talagang inaakit siya nito?

At bakit ka naman niya aakitin, aber? sabat ng utak niya. Nga naman. Why would he
seduce her? Bakit nga naman siya aakitin nito kung mas type nito ang hipon kesa sa
tunay na magandang tulad niya.

Lihim siyang napaismid.

Naalala niya ang pakikipagtawanan at pakikipaglandian nito sa mga babaeng iyon.

Hindi man lang inisip na sila nina Yumi ang kasama nito at hindi ang mga hipon na
'yon.

Inalis niya ang mata sa katawan nito at nakataas ang kilay na tumingin sa lalaki.
"Anong kailangan mo?"

"Si Evans?" kaswal na tanong nito.

"Nasa bayan, namamalengke."

"Kasama si Yumi?"

Tumango siya. "Kanina pa silang nakaalis. Bakit mo ba hinahanap?" Bumaba ang tingin
niya sa harap nito--hindi sa pantalon nito kundi sa bitbit nitong basket na may
lamang iba't ibang gulay. Nakita niya ang dalawang malaking kalabasa.

Namilog ang mga mata niya pagkakita doon. Syempre, paborito niya ang kalabasa,
lalo na noong nasa probinsya pa siya nila. Lagi niyang request sa

kanyang ina ang ginisang kalabasa o kaya ay nagluluto ito ng pinakbet.

"Para kanino 'yan?" tanong niya sa binata. Sandali niyang nakalimutan ang inis
dito.

Matamis na ngumiti ito, lumabas ang pantay-pantay at mapuputing ngipin. Hindi

siguro ito mahilig sa sigarilyo, naisip niya. "Para sa inyo ng kaibigan mo," tugon
nito.

"Ay, talaga?" di-makapaniwalang sabi niya. "P-para sa amin 'yan?"

"Oo. Nabanggit kasi sa akin ni Evans na mahilig kayo ni Yumi sa gulay kaya
naisipan kong dalhan kayo niyan."

Kulang na lang ay mapa-wow siya sa tuwa. Parang nabura ang pagkainis niya sa
lalaki bigla.

"Saan galing 'yan? I mean, mayroon kang gulayan?"

Tumango si Channing, parang nahihiya pa ito. Napakunot-noo siya. Bakit naman ito
mahihiya?
 "Sa likod ng bahay namin may mga nakatanim na gulay. Araw-araw ko 'yong
inaalagaan. Mahilig din ako na magtanim ng kung ano-ano kaya nakakapag-ani ako ng
gulay."

Napatango si Mandy. Pero natigilan siya. Ano daw sabi nito? Mahilig itong
magtanim? Sa hindi malamang dahilan, bigla niyang naalala ang kinakanta ng baklang
kaibigan niya noon.

Magtanim ay di biro, magdamag bumabayo.

Tinira na ng patayo, tinira na ng paupo.

Namula ang pisngi niya. Sinaway niya ang sarili. Letse naman, Mandy! Ano bang
pinag-iisip mo?

"Uhh.. Mandy."

Nag-angat siya ng tingin kay Channing. "Ano?"

"Pwede ba akong maki-inom? At pwede ko bang ipasok ang mga ito sa kusina?"

"Ah, oo. Sige, pasok ka."

Niluwangan niya ang pagkakabukas ng pinto. Nahiya naman siya bigla sa lalaki.
Mukhang pagod na pagod ito at uhaw na uhaw na.

Nang pumasok ito sa loob ay di niya maiwasang matitigan ang maskuladong likuran
nito. Dios mio! Ano bang meron ang lalaking ito at likod pa lang ay makagigil
pempem na?

Sinundan niya ito sa kusina. Binuksan niya ang ref at kumuha ng isang pitsel ng
malamig na tubig. Binigyan din niya ito ng baso.

Pinanood niya itong uminom. Pasimple siyang napakagat-labi. Pati ba naman pag-inom
ng lalaking ito ay nakakaakit pa rin? Para tuloy gusto niyang uminom din ng tubig o
kaya ay maligo sa malamig na tubig.

Di bale na siyang ginawin, basta huwag lang siyang mag-init na parang gusto niyang
hubadin ang kasuotan niya.

Pagkatapos nitong uminom ay bumaling ang tingin nito sa kanya. "Ikaw lang mag-isa
dito?"

"Hindi ba obvious?"

Natawa ito. "Pasensya naman. Wala akong maisip na itanong, eh." Napakamot ito sa
batok. "Bakit hindi mo subukang lumabas?"

"Nagbabasa ako ng pocketbook, eh. Pati ano naman ang gagawin ko sa labas, aber?
Magmamaganda?"

"Hindi naman. Hindi mo na kailangang gawin 'yon."

"Anong ibig mong sabihin?"

"Maganda ka na naman. Hindi mo na kailangang magmaganda. Baka kapag nasobrahan ka

sa ganda, marami na akong kaagaw."
 Nalulon niya ang laway ng wala sa oras.

T-tama ba ang narinig niya?

=================

Chapter Eight (Part Two)

Chapter Eight

TILA napagtanto ni Channing ang sinabi. Nanlaki ang mata nito at nag-iwas ng
tingin.

Napalunok siya, lumakas ang tibok ng puso niya at parang lalabas iyon mula sa
kanyang dibdib. "U-ulitin mo nga 'yong sinabi mo."

"Anong sinabi?"

"May sinabi ka. Ulitin mo."

Nakita niyang napalunok din ito, at napansin niyang pulang-pula na din ang pisngi
nito. Oh, God. Nagb-blush ba ito?

Hindi naman ito mapula ang pisngi nito kanina.

"Ah, 'yong tungkol saan ba?" pagmamang-maangan pa ng lalaki, hindi na ito

makatingin sa kanya ng diretso.

Humakbang siya palapit sa lalaki. Hindi niya alam kung bakit siya lumapit pa.

"Alam mo kung anong tinutukoy ko." seryosong saad niya. May nakita siyang lamok na
dumapo sa dibdib nito. Umangat ang kamay niya at malakas na pinalo niya ang lamok.

"Shi*t! Bakit mo ginawa 'yon?" nakangiwing tanong ni Channing sa kanya. "May galit
ka ba talaga sa akin?"

"Loko! May lamok kasi." Pinandilatan niya ito. "Bakit ba hindi ka nagsusuot ng T-
shirt? Kahit sando man lang. Galit ka ba sa damit?"

"Hindi. Wala naman sigurong masama kung ayaw kong mag-suot ng pang-itaas tuwing
nagta-trabaho ako, di ba?"

"Asus." Inirapan niya ito. Ang sabihin mo ayaw mo, gusto mo lang i-display ang
katawan mo sa kababaihan para may maakit ka.

"Ang sakit nun. Ang bigat pala ng kamay mo?"

"Oy, hindi, ah! Sinadya ko lang lakasan para mamatay ang lamok. Alangan naman na
hinhinan ko?"

"Di lang talaga ako makapaniwala. Mukha kang mahinhin, pero

ang sakit mo pala manampal."

Sinamaan niya ito ng tingin. "Kung makapagsalita ka dyan, para namang nasaktan ka?
Ang laki-laki ng katawan mo, maka-inarte ka naman d'yan." Pasimple niyang
pinasadahan ng tingin ang katawan nito, pigil-pigil niya ang sariling lumuwa ang
mata sa maskulado at kaakit-akit na katawan nito.

Nasabi na ba niya na pwede itong maging model ng Abercrombie? Pwede itong

makipagsabayan kay Maxwell Zagorski pagdating sa ganda ng katawan.

Hinding-hindi magpapahuli ang kagwapuhan nito sa naturang modelo. He has

everything to be a modelo.

At kung ganito ang mapapangasawa niya, baka buong magdamag siyang gising at
umuungol ng walang humpay.

Oh, my, Mandy, stop! Ang landi mo, ha! sigaw ng matinong konsensya niya. Umayos
siya.

"Ano ba'ng ginagawa mo ngayon?" tanong niya para maiba na ang usapan. Nilulumot na
naman ang utak niya tuwing nakakaisip ng mga bagay na may kinalaman sa kamunduhan.
Diyos ko! Virgin pa kaya siya. At inosenteng-inosente sa mukha at katawan.

Hindi nga lang inosente sa utak.

"Katatapos ko lang kanina na magtrabaho sa farm."

"May farm ka din?"

"Oo. Kaso di naman malaking farm. Sakto lang."

Napatango siya. "Oh, i see. Pareho pala kayo ni Evans na nagpapatakbo ng farm. "

"Mahilig kaming magbabarkada sa farm. Palibhasa nahilig 'yong mga ninuno namin sa
farming kaya ganoon na din kami."

"Oh? Ang galing naman. Bakit nga pala hindi ko nakikita ang barkada mo?"

Ilang beses ng naulit sa kanya ni Yumi ang tungkol sa mga kabarkada ni Evans pero
hindi pa niya nakikita ang mga iyon hanggang

ngayon. Na-curious tuloy siya kung gaano katotoo na gwapo nga ang mga iyon. Pero
siguro, gwapo nga talaga ang mga kabarkada ni Evans.

Si Channing ang magpapatunay doon.

Napakunot-noo ito. Nagtataka. "Bakit mo naman natanong ang tungkol sa kanila?"

Nagkibit-balikat siya. "Curious lang ako. Hindi ko pa kasi sila nakikita. Naulit
kasi sa 'kin ni Yumi ang tungkol sa mga kaibigan ni Evans. I was wondering kung
totoo 'yung sinasabi ni Yumi na gwapo sila."

"Totoo 'yon."

"Oh? Talaga?"

"Oo nga. Kaharap mo na nga, di ba?" puno ng tiwala sa sarili na saad nito.

Napatikwas ang kilay niya. "Talaga lang, ha?"

"Bakit ganyan ang reaksyon mo? Hindi ka naniniwala?"

 "Hindi naman sa hindi ako naniniwala pero.." Tumigil siya sa pagsasalita at
pinakatitigan ito. "Gwapo ka naman. Pero di kita type, eh." That was a lie. Sinabi
lang niya iyon para mabawasan ng konti ang self-confidence nito. Pero mukhang hindi
man lang napingasan kahit konti.

Ngumiti pa talaga ang loko. Ipinagtaka niya iyon.

"Bakit ka nakangiti?"

"May naalala lang ako." tugon nito.

Nagsalubong ang kilay ni Mandy. May kakaiba sa ngiti ni Channing. Hindi maganda ang
pakiramdam niya. Ang ngiting nakaguhit sa labi nito ngayon ay ang ngiting alam niya
na may iniisip na hindi nakakatuwa.

She swallowed hard. "Ano naman 'yon?"

"Naalala ko lang 'yong una nating pagkikita."

Sinasabi na nga ba niya. Hindi maganda ang iniisip nito. She could that by looking
at his face.

"At anong meron doon?

Hinalikan mo ako at may atraso ka sa akin dahil doon."

Lumawak ang ngiti nito sa labi. "At atraso ko pa pala 'yon sa 'yo?"

"Oo!" Pinandilatan niya ito. Actually, hindi naman niya iyon itinuturing na atraso
nito. Hindi kailanman. Paano niya masasabing isang atraso iyon kung nag-enjoy din
naman siya sa halik ng lalaki?

Noon lang niya maranasan mahalikan ng ganoon kainit. Hindi niya natatandaan na
nakaranasa siya ganoon kasarap na halik. Corny man pakinggan, pero parang kaya
niyang mabuhay sa halik pa lang nito.

At iyon ang hinding-hindi niya aaminin sa kahit na kanino. Inirapan niya si

Channing nang makita niya ang makahulugang ngiti nito.

"Pwede bang alis-alisin mo ang ngiti mong 'yan? Nakakaloko kaya. Hindi ka pa ba
aalis?"

"Pinaalis mo na ba ako?"

"Oo. At baka dumating pa sina Yumi at kung ano pa ang isipin tungkol sa atin."
Hindi naman sa sinasabi niya na malisyosa si Yumi, pero malay ba niya kung may
mabuo sa isipan nito na hindi kaa-aya.

Hindi ka-aya-aya? Ano ka ba naman, Mandy! Choosy ka pa ng lagay na 'yan? sigaw ng

utak niya.

"Wala kang dapat ikatakot. Dahil sigurado naman ako na alam ni Yumi na hindi ako
ang uri ng lalaki na matitipuhan mo, di ba?" Napalunok ulit siya. "At hindi ko lang
alam kung nagsasabi ka ba talaga ng totoo." Kinindatan siya nito at pagkatapos ay
umalis na ito ng walang sabi-sabi.

Naiwan siyang namimilog ang mga mata. Pakshet! At anong ibig nitong sabihin sa
kanya?
Mayamaya ay dumating na sina Yumi at Evans. Nakita ng mga ito ang mga gulay na dala
ni Channing.

"Wow!" tuwang-tuwa na sabi ni Yumi. "Mands, kanino galing 'to?" sabay tanong nito.

Pilit na ngumiti siya. "K-Kay Channing.. Pumunta siya kanina dito at pinabibigay
niya sa 'yo 'yan."

Napahawak ito sa dibdib. "Ay, para talaga sa akin?"

"Bakit di kaya yata makapaniwala?"

"Akala ko kasi dahil sa 'yo kaya siya nagbigay n'yan."

She rolled her eyes. "At bakit naman niya gagawin 'yon?" Wala namang matinong rason
para gawin 'yon ni Channing kaht na mismong nanggaling na sa bibig ng lalaki na
para sa kanilang dalawa iyon ni Yumi.

"May sasabihin ako sa 'yo, pero wag kang magagalit, ha?" sabi ni Yumi, ngumiti pa
ito sa kanya na tila kinikilig.

"Hindi ako magagalit. Ano ba 'yon?"

"May sinabi kasi sa akin kanina si Evans. I'm not sure kung confirm ba talaga."

"Anong sinabi ng nobyo mo?" Na-curious na siya ng tuluyan. Para kasing interesting
ang balak nitong i-tsismis sa kanya.

"Sabi ni Evans, type ka daw ni Channing. Tinatanong nga siya kung pwede ka daw
ligawan."

Her eyes widened in shock. "T-type n'ya ako?"

***

Ang ikli ng update. Sorry. But still, happy reading everyone!

=================

Chapter Nine

WARNING: Rated RD

Chapter Nine

HINDI pala niya ako type, nasabi ni Channing sa sarili habang naliligo. Akala pa
man din niya ay gusto siya ng babae. Sa paraan ng pagtingin nito sa kanya kanina,
inakala niyang type siya nito. Pero malinaw na nagkamali siya at ang akala niya ay
akala lang talaga.

Mariin siyang napapikit.

Hindi niya maintindihan ang sarili kung bakit parang may humahatak sa kanya palapit
kay Mandy. Hindi rin niya maintindihan kung bakit parang gusto niya itong makausap
lagi, makausap at makita.
 Argh! Napahilamos siya sa mukha. Pakiramdam niya ay gusto niyang lumabas ulit ng
bahay para makita ito. Pero anong gagawin niya kapag nandoon na? Anong sasabihin
niyang dahilan para makita ito? Magdadala ulit siya ng gulay para dito at gagawa ng
kwento na kaya siya nagbigay noon ay dahil sinabi ni Evans?

Kailan pa siya naging desperado? Sanay siyang nakukuha agad ang babaeng gusto
niya. He doesn't need to get the woman's attention. Minsan isang tingin pa lang
niya sa isang babae, nakukuha na nito ang ibig niyang sabihin.

Hell, yes. Nakukuha na niya ang babaeng natitipuhan niya sa isang tingin at
nagagawa na niyang maakit ito hanggang sa madala niya ito sa kama. Bilang isang
lalaki, may pangangailangan din siya. He was 15 years old when he lost his
virginity to a experience woman. Noong teenager siya mas prefer niya na mas matanda
sa kanya ang babae. Alam ng mga ito kung paano magpaligaya ang isang lalaki.

Pero kahit kailan ay wala pa siyang sineryosong relasyon. Hindi pa niya naranasan

magkaroon ng official girlfriend. Wala pang babaeng tumagal sa kanya dahil ang
relasyong gusto niya ay walang commitments. Hindi niya alam kung bakit mas gusto
niya ang ganoong uri ng relasyon. Walang nag-impluwensya sa kanya upang piliin ang
no-strings-attached relationship. Nasa kanya lang talaga iyon.

Mga ilang saglit pa ay lumabas na siya mula sa banyo, nakatapis lang ng puting
tuwalya at may tumutulong tubig sa buhok niya.

"Hi, Handsome."

Nagulat siya sa nagsalita. Hindi pala siya nag-iisa sa bahay na iyon. Napatingin
siya sa nagsalita at nagsalubong ang kilay niya.

"A-anong ginagawa mo dito?" tanong niya sa babaeng komportableng nakaupo sa sofa

niya. Nakalugay ang mahaba at wavy na buhok nito, may bahid ng mapulang lipstick
ang nakangiting labi nito. Nang-aakit ang paraan nito ng pag-upo at kahit ang
tinging ipinupukol nito sa kanya ay nang-aakit din.

The woman is no other than Adrianne.

"Binibisita ang ex ko at wala naman sigurong masama kung gawin ko 'yon, di ba?"
Tumayo ito at humakbang palapit sa kanya. Hindi na siya nabigla nang ipulupot nito
ang braso sa leeg niya at mabilis na kinintalan ng halik. "I missed you." she
whispered. "Ikaw, hindi mo ba ako na-miss?"

Naguguluhan na tinitigan niya ang babae. Anong nakain nito? Parang kailan lang ay
galit na galit ito sa kanya at napagbuhatan pa nga siya nito ng kamay.

Napangiti ito. "Parang di ka yata makapaniwala na nandito ako."

Umiling siya. "Hindi ko lang alam kung bakit ka talaga nandito."

"Di mo ba narinig? Binibisita kita. I missed you."

Tumango

siya. "Ah.. O-Okay."

Lumarawan ang pagkadismaya sa mukha nito. "H-hindi ka ba masaya na makita mo ulit

a-ako?" parang nanghihinakit pa na sabi nito.

Humiwalay siya sa dalaga. "Look, Adrianne. Hindi ko alam kung anong dahilan mo sa
pagpunta mo dito bukod sa sinasabi mong na-miss mo ako."

"Na-miss nga kita. Bakit hindi ka maniwala?" Asik nito sa kanya.

"'Yon na nga. Wala na namang dahilan para ma-miss mo ako."

"Ang sama mo. Kung makapagsalita ka parang walang namagitan sa atin at parang
hindi mo ko pinagod ng ilang gabi sa kama mo. Ganoon na lang ba 'yon, Channing?
Pagkatapos magpakasawa 'yang hotdog mo sa 'kin, itataboy mo na lang ako basta?"

Nalaglag ang panga ng binata. "H-hindi naman kita itinataboy, ah?"

"Oo nga. Hindi mo ako lantarang itinataboy pero halata naman sa mukha mo na ayaw
mo na akong makita. Bakit? May iba na bang tinutuhog 'yang hotdog mo?"

Kulang na lang ay mapangiwi si Channing sa mga salitang lumalabas sa bibig ng

dalaga. Kung pagbabatayan ang kadisentehan at kainosentehan ng mukha nito, walang
sinuman ang mag-iisip na kaya nitong magsalita ng tulad ng mga sinabi nito.

Tinuhog? Hotdog? Ano 'yon? Nag-iihawan lang?

Kahit na marami na ang babaeng nagdaan sa hotdog, este sa kamay niya, iginalang pa
rin niya ang mga ito. Hindi niya kailanman itrinato na parang kaladkarin ang mga
ito. Lagi niyang sinisigurado na masisiyahan ang mga ito sa piling niya.

"Hindi na ako magtataka kung meron ka na nga'ng ibang ikinakama. Ni hindi mo na

nga ako itinetext at di mo man

lang ako maalalang tawagan kung okay lang ba ako. Ganyan ka ba talaga pagkatapos
mong pagsawaan ang isang babae, Chan?"

Napakamot siya sa noo. Bakit ba nagkakaganito ang babaeng ito? Susugod sa bahay
niya, hahalikan siya, yayakapin tapos mag-aalma na parang babaeng buntis na
tinakbuhan ng nakabuntis.

"Wala akong dapat ipaliwanag sa 'yo, Adrianne. Kung ano man ang namagitan sa atin,
tapos na 'yon. Ikaw mismo ang tumapos nun, di ba?"

"Oo! Dahil hindi ko matanggap na hanggang kama lang tayo!" sigaw nito. "Hindi ko
matanggap 'yun dahil ang gusto ko umabot tayo hanggang simbahan!"

Napamulagat siya. "Aba, teka lang." awat niya. "Ibang usapan na 'yang gusto mo na
umabot tayo hanggang simbahan."

"Bakit? Ayaw mong magsimba?"

Napatanga si Channing. What the hell? Bakit parang ang gulo nitong kausap.

"Alam mo, mabuti pa na umalis ako! Mukhang wala ka na talagang pag-asa, Chan. Ang
gulo mong kausap!" Walang sabi-sabing tumalikod ito at lumabas ng bahay niya.
Naiwan siyang napapakamot sa batok.

Ang mga babae talaga, kung minsan ang hirap intindihin.

Pumasok na siya sa kwarto niya at nagsimulang magbihis.

NAGLALAKAD-LAKAD si Mandy sa labas ng bahay nang tumunog ang cellphone niya.

"Hello, 'Ma?" pagsagot niya sa tawag. Bahagya siyang tumigil sa paglalakad at

umupo sa isang bench kung saan kaharap niya ang isang maliit na fountain.

Napakagandang pagmasdan niyon lalo na't tinatamaan iyon ng sikat ng araw.

"O, Mandy, anak. Kumusta naman ang bakasyon mo d'yan sa Batangas?" bungad na tanong
nito sa kanya.

"I'm okay, Ma. Actaually,

maganda naman po dito ang mga lugar kaya nag-eenjoy ako. Kayo po ba ni Papa?"

"Aba, ayos lang naman kami. Huwag kami ang kumustahan mo dahil hindi naman kami
umaalis dito. Kumakain ka ba dyan ng ayos?"

Napangiti siya. "Opo naman."

"Eh, may natitipuhan ka na bang lalake dyan?" tanong nito na ikinagulat niya.

"H-ho? Ah, w-wala naman po."

Sinungaling! Sigaw ng utak niya.

"Wala pa?" parang dismayadong sabi ng Mama niya. "Hanggang ngayon ba'y ayaw mo pa
rin magkanobyo?"

"Ma, hindi naman sa ayaw. Pero wala pa akong natitipuhan--"

"Sigurado kang wala ka pang natitipuhan?" putol nito sasasabihin niya.

Nag-init ang pisngi ni Mandy. Bakit parang malakas yata ang pandama ng ina niya
kahit magkalayo sila? Parang nararamdaman nito na may lalaki siyang natitipuhan.
Pero syempre, hindi muna niya iyon aaminin dito. Hindi pa siya handang aminin sa
kahit sino na may natitipuhan na siya. At lalong-lalo na hindi niya aaminin kung
sino 'yon.

"Wala pa nga po, Ma. Hindi naman kasi ako nagbakasyon para manlalaki no."

"Aba, batang to! Hindi ko naman sinasabing manlalaki ka. Tinatanong ko lang kung
may natitipuhan ka na. Kasi kung wala pa, dapat maghanap-hanap ka na rin. Hindi
naman pwede 'yong ngumanga ka lang habang naghihintay ng lalaki. Hindi naman 'yan
bunga na hihintayin mong malaglag sa bunganga mo. At di naman ako papayag na iburo
mo 'yang pagkababae mo, aba! Tandaan mo, ang magandang bulaklak ay nangangailangan
din ng dilig."

Nalaglag ang panga ni Mandy sa huling sinabi ng Mama niya.

Ano daw? Dilig?

Ang

magandang bulaklak ay nangangailangan din ng dilig? At ano naman kayang klaseng

dilig 'yon?

"Ma, hindi naman ako nagmamadaling magkaroon ng love life. Sa ngayon, ine-enjoy ko
lang po ang pagiging single. Pasasaan ba't dadating din ang itinakda sa 'kin."

"Ang corny mo. Hindi na uso 'yang destiny-destiny na 'yan. Sa panahon ngayon uso
ang pikutan at gapangan. Meron pa nga'ng nagkakakilala lang sa FB, tapos jugjugan
na ang sunod."
Nanlaki ang mata niya. "Ma naman!"

"Wag kang mahiya. Usapang mag-ina lang naman."

She rolled her eyes. Kahit kailan talaga, pa-bagets ang ina niya.

Mayamaya ay natapos na ang tawag nito. Dahil nagmamaganda na naman siya, naglakad-
lakad ulit siya. Napatigil siya sa paglalakad nang makarinig siya ng yabag ng
kabayo. Salubong ang kilay na tiningnan niya kung saan nanggagaling iyon.

Nalaglag ang panga niya ng makita niya si Channing. Nakasakay ito sa kabayo at
pinatatakbo iyon. Nakagat niya ang labi.

Diyos ko! Ano pang mas nakakaakit sa isang lalaki na nakasakay ng kabayo na walang
pang-itaas? Naramdaman niya ang panunuyo ng lalamunan.

Papunta ito sa direksyon niya. Oh my!

Mabilis na inayos niya ang buhok, kinapa ang mukha upang siguraduhin na walang
dumi sa pisngi niya.

Nakakunot-noo ito habang papalapit sa kanya. Bigla siyang nag-alangan. Ayaw ba

siyang makita nito? Bakit ganoon na lang ang pagkakakunot nito ng noo? But still he
looked hotter and sexier! Isang titig pa lang nito parang gusto na niyang maghubad.

Inay ko po, Mandy! Wag kang mahalay,

please!

Parang gusto niyang sermunan ang sarili.

Ganito na lang ba lagi siya?

Tuwing makikita niya ang binata parang nag-iiba ang takbo ng utak niya. Kahit ang
temperatura ng katawan niya ay tumataas sa isang tapon lang ng tingin nito sa
kanya.

She licked her lips nervously.

Nararamdaman na naman ang pamilyar na pagdagundong ng dibdib niya. 'Yong feeling

na parang lalabas ang puso niya sa dibdib niya dahil sa lakas ng tibok niyon.

Tumigil sa tapat niya ang kabayo ni Channing kung saan ito nakasakay. Pinigilan
niya ang magtulo-laway ng makita ulit itong walang suot na T-shirt.

Galit nga yata sa damit ang tinamaan ng kagwapuhan. At di niya itatanggi na gusto
niyang galit ito parati sa damit. Para lagi niyang makikita ang kamachohan--
Maghunos dili ka, Mandy!

Nag-init ang pisngi niya sa isiping iyon. Pero ano kaya kung magalit din ito sa
jeans at underwear?

Ay, wag na. Baka mahalay pa ito ng isang hukbo ng malalanding hipon.

"Anong ginagawa mo dito sa labas?" salubong ang kilay na tanong ni Channing.

"Nagpapahangin. Wala kasing magawa sa loob ng bahay." sabi niya sa mahinhin na

boses. Great! Dapat ganoon lang siya kapag kaharap ito. Hindi siya dapat
nagpapahalata ng tunay na nararamdaman. Dapat mahinhin para mukhang inosente.

At di nagnanasang tunay.

Pakshet naman. Naisingit pa talaga 'yon?

Umangat ang kilay nito. "Naiinitan ka pa ng lagay na 'yan?" Tumingin ito sa suot
niya na parang may problema doon.

Napakunot-noo siya. Anong problema nito sa suot

niya? She's wearing a pink tank top and a black mini shorts. Wala naman siyang
nakikitang problema doon. Nasa probinsya naman siya at wala namang makakapansin sa
kanyang ibang tao.

"Bakit ba? Anong problema sa suot ko?"

"Di ka ba masyadong naiiklian sa suot mo?"

Napasimangot siya. "Haller? Kaya nga shorts, di ba? Natural maikli."

"Okay. Eh, yang suot mong pang-itaas. Masyadong hapit na hapit. Di ka ba masyadong
nasasagwaan."

Nanlaki ang mata ni Mandy sa narinig niya sa binata. "Ano? Nasasagwaan? At bakit
naman ako masasagwaan sa suot ko? Kaya nga sinuot ko to kasi dito ako komportable."

Hindi siya makapaniwala sa lalaking ito. Kung umakto ang lalaki parang
konserbatibong matanda na ayaw makakita ng mga sexy na damit.

"At teka nga, bago mo silipin kung anong suot ko. Pwedeng tingnan mo muna ang
sarili mo sa salamin?" Ni hindi nga ito marunong magdamit o magsuot ng pang-itaas.
Kailan lang ba niya ito nakitang nagsuot ng pang-itaas? Noong pupunta lang sila sa
Naambon Falls. Pero di niya masasabing ayos ito kasi halata naman na nagpapakita pa
rin ito ng kamachohan. At nagugustuhan naman niya iyon.

Haller! Iba kaya ang pakiramdam kapag nakakakita ng isang gwapong lalaki na may
magandang pangangatawan at kompletong six-pack abs.

Mesherep.

Ngumisi si Channing. "Don't worry, baby. Sinisigurado ko sa 'yo na tumitingin ako

sa salamin bago umalis sa bahay. At alam mo ba ang sinasabi ng salamin?"

Tumikwas ang kilay niya. "Ano daw?"

"Ako ang pinakagwapong nilalang sa balat ng lupa."

Napasimangot

siya at humalakhak naman ito. "Kapal mo. Alam kong gwapo ka, pero hindi ikaw ang
pinakagwapong nilalang sa balat ng lupa no! Maligo ka muna ng sampung beses bago mo
sabihin ulit 'yan."

"Sige ba. Basta ikaw ang magpapaligo sa akin."

"Letse ka!" sigaw niya. Pero inay ko po! Isipin pa lang niya na pinapaliguan niya
ang lalaking 'to, parang mapipiga na ang lahat ng tubig sa katawan niya sa init.
Baka kapusin siyang hininga at iyon pa ang ikamatay niya.
 Ngunit hindi niya mapigilan na maalala ang sinabi sa kanya ni Yumi kahapon. Totoo
nga kaya 'yon? Totoo nga kayang type siya ni Channing at gusto siyang ligawan nito?

Parang ayaw niyang maniwala doon. Mukha namang walang plano si Channing na ligawan
siya at mukha ding hindi siya ang tipo nito.

Pero bakit pakiramdam niya ay nagpapahiwatig ang lalaki kahapon sa kanya? 'Yong
sinabi nito na baka dumami ang kaagaw nito sa kanya?

No, baka nag-aassume lang siya. Hindi siya dapat umasa sa lalaki. Kaya may mga
babaeng nasasaktan ay dahil umaasa ang mga ito. Paano kung umasa nga siya kay
Channing? Paano kung umasa siyang type nga siya nito? Sigurado sa huli siya lang
ang masasaktan.

Sinabi niya sa lalaki kahapon na di niya ito type, pero alam niya sa sarili ang
totoo. Alam niyang type niya ito. Hindi lang yata niya ito basta type,
pinagnanasahan din niya.

Natigil ang mga iniisip niya nang magsalita si Channing. "Wala ka bang ibang
gagawin?"

"Ha? W-wala naman."

Ngumisi ito. "Obvious nga."

"'Nyeta. Bakit ka pa nagtanong, alam mo naman pala?"

"Masama bang mag-confirm?"

Pinaikutan niya ito ng mata. "Papasok na nga lang ako sa loob. Ang weird mong
kausap." Humakbang na siya.

"Huwag ka muna pumasok sa loob." pigil ni Channing sa kanya.

"At bakit naman, aber?"

Ngumiti ito, parang nang-aakit. Ay, naku, di na nito kailangang gawin 'yon.
Kaakit-akit na ito. Sobra, sobra pa nga.

"Sumama ka na lang sa akin."

"Ano? Ako, sasama sa 'yo? At anong gagawin natin?" Parang may ibang bagay na
tumatakbo sa isipan niya. Siya at si Channing habang "nagkakabayuhan."

Nyeta, wag kang mahalay, Mandy!

"Mangangabayo tayo habang naglilibot sa paligid. Magugustuhan mo kung mamamasyal

tayo. Di naman masyadong mainit, eh."

Napalunok siya.

Oo, di nga masyadong mainit. Pero sigurado siya, kapag nagsama silang dalawa ay
mag-iinit bigla ang paligid. Oh my, anong isasagot niya?

Yes Or No? Parang gusto niyang tumanggi, pero parang mas masarap pumayag.

"Wag ka na mag-isip. Promise, masasarapan ka kasama ko."

 Natutop niya ang bibig habang namimilog ang mga mata.

Diyos ko! Anong sinabi nito? Masasarapan?

***

Comments, please?

=================

Chapter Ten

WARNING: Rated RD.

Ang kabanatang ito ay naglalaman ng kaberdehan.

Chapter Ten

NAPASIGAW si Mandy. "Ahh! Diyos ko naman, Channing! Mag-dahan-dahan ka naman,

please! Mamaya mo na bilisan 'pag sanay na ako."

Tinawanan lang siya ng binata. "'Wag kang mag-alala, sweetheart. Di ka masasaktan

basta ibuka mo ang hita mo."

Napamura siya sa isipan.

Nyeta! Kailangan pa bang ibuka ng todo ang hita kapag nangangabayo?

Oo, nakasakay siya ngayon sa kabayo ni Channing.

Napapayag siya nito na sakyan ito, este ang kabayo nito.

Napasigaw ulit siya ng patalunin naman nito ang alaga nito. Napayakap siya sa
lalaki ng wala sa oras. Tuloy hindi niya napigilang maramdaman ang tila bato sa
tigas na kalamnan nito.

Kung sa ibang pagkakataon matitigilan siya at di maiiwasan na kapain pa ang six-

pack abs nito. Pero hindi iyon ang oras sa pananantsing.

"Walang-hiya ka talaga! Pagsabihan mo naman 'yang alaga mo na mag-dahan-dahan!"

Kung alam lang talaga niya, hinding-hindi na siya pumayag na umangkas sa lalaki.
Dapat bumalik na lang ulit siya sa loob ng bahay at nagbasa-basa na lang ng
pocketbook na dala niya. Baka mag-enjoy pa siya sa pagbabasa kesa sa ginagawa niya
ngayon.

"Oo na. Pasensya na, ganito lang talaga ang alaga ko kapag may kalapit na
magandang babae. Buhay na buhay."

Namilog ang mata niya sa sinabi nito. "A-Anong sinabi mo?" Oh, my goodness! Hindi
niya alam kung anong tinutukoy nitong alaga.

"Hindi mo ko narinig?"

"Narinig
kita---pero.. Pero.." hindi niya maituloy ang gusto niyang sabihin dahil kahit siya
ay nahihiya sa sinabi nito. "Ah, basta! Ang bastos mo talaga!" sigaw niya, sabay
palo ng malakas sa likod nito.

"Aray ko! Bakit ka namamalo dyan?"

"And why not? Ang bastos mo kaya!"

Pinatigil nito ang pagtakbo ng kabayo. Nakahinga-hinga siya ng maluwag ng tumigil

iyon. Nilingon siya ng binata.

"Anong bastos sa sinabi ko? Sabi ko lang naman.."

"Sabi mo, buhay na buhay ang alaga mo kapag may kalapit na magandang babae.
Walanghiya ka! Sa tingin mo hindi kabastusan ang sinabi mo? Hindi ka man lang
nahiyang sabihin na tinatayuan ka na pala dahil sa akin. Manyak!"

"What the.." Bigla na lamang itong humagalpak ng tawa.

Hindi makapaniwalang napatitig siya sa lalaki. And why he is laughing like that?
Anong nakakatawa sa sinabi niya?

Ang lakas pa ng tawa nito.

Napanganga siya, ngunit saglit lang at nagawa din niyang magsalita. "Anong
itinatawa-tawa mo d'yan?"

"Paanong hindi? Inaakusahan mo akong manyak at bastos."

Pinandilatan niya ito ng mata. "Bakit? Hindi ba totoo?"

Humalakhak ulit ito.

Naningkit ang mata niya. Gustong-gusto na niya itong batukan pero nagpipigil lang
siya. Paano ito nakakatawa ng ganoon?

Nasabihan na ng manyak at bastos, utas pa rin sa kakatawa?

Hindi kaya nababaliw na ito?

Sayang naman kung mababaliw ito. Baka mabaliw din ang mga babaeng patay na patay
sa lalaki.

Oo, at kasama ka na, bulong ng utak niya.

Parang gusto niyang sapukin ang sarili. At bakit siya

mapapasama doon? Type lang niya si Channing, pero hindi pa naman siya umaabot sa
puntong patay na patay siya dito.

At parang hahayaan naman niya ang sariling ma-inlove sa isang tulad nito.

Alam niya sa sariling hindi ito ang Prince Charming na hinahanap niya. Oo, gwapo
ito, matipuno at malakas ang dating. Pero may isang bagay na kulang ito.

Hindi ito mayaman.

Her prince charming should be rich. Halos lahat naman yata ng babae ay nangangarap
ng gwapo at mayamang lalaki. Hindi na niya itatangging kabilang siya sa mga babaeng
'yon.

Mayamaya ay tumigil sa pagtawa si Channing at lumingon sa kanya. "Alam mo ikaw,

maganda ka sanang babae. Greenminded ka lang."

"W-what did you just say?!"

Sinabihan siya nitong greenminded?

Oh, my goodness! Sa ganda niyang iyon, nagawa siya nitong akusahan na greenminded?

"Pa-englsih-english ka pa, narinig mo din naman ang sinabi ko."

"Excuse me! And what made you think na greenminded ako?" pagtataray niya sa
lalaki.

Hindi talaga siya makapaniwala. Hindi naman siya gaanong nagpapahalata, paano siya
nito nahalata?

Greenminded ka nga daw kasi.

"Ito kasing kabayo ang tinutukoy kong alaga na "buhay" na "buhay" kapag may kalapit
na magandang dalaga. Ikaw naman kasi.. Iba kaagad ang alaga na pumasok sa isip mo."
binigyang diin pa nito ang salitang "buhay na buhay".

Namula ang pisngi ni Mandy. Hindi siya nakaimik sa pagkapahiya. Daig pa niya ang
nagisa sa mantika. Kung pwede lang maging invisible siya sa harapan nito, ginawa na
niya, huwag lang makita nito.

Ngumisi

ito. "Seriously, sa tingin mo tatayuan ako sa 'yo?"

Napatingin siya sa lalaki, laglag ang panga.

Aba't nang-insulto pa ang tinamaan ng lintik!

Nagngitngit ang kalooban niya at inis na hinampas niya ang likod nito. Letse!
Sinasabi ba nitong hindi siya kaa-akit-akit para tayuan ito? Tuloy parang gusto
niyang pumatay ng human being. Kung di nga lang kasalanan pinutulan na niya ng
hotdog ang isang 'to.

"I-uwi mo na nga lang ako."

"Saan?"

"Syempre, sa bahay. Alangan namang sa piggery, di ba?" Inis na inis na inis na

talaga siya. Matapos siya nitong ipahiya sa kanyang sarili, iinsultuhin pa siya
nito.

Hindi ba siya maganda sa paningin nito?

Hindi ba siya sexy?

Sa Maynila ang daming nakapagsabi sa kanya na sexy daw siya. Mala-Ellen Adarna ang
hugis at kutis ng katawan niya. At ang ganda niya, mala-Jessica Alba.

Boys always look at her with such desire on their eyes. Pero kahit na lantaran ang
pagkagusto ng mga iyon sa kanya, nakukuha pa rin naman niya ang respeto na
hinahanap niya.

Hindi naman kasi siya flirt. Hindi siya makikitang nakikipag-landian sa kung sino
sinong lalaki. At saka, hello? Paano siya makakalandi kung di naman niya type ang
kahit isa sa mga iyon.

"Mamaya na tayo umuwi."

"Eh, di kung ayaw mo pang umuwi. Ako na lang ang uuwi mag-isa." Nagtangka siyang
bababa sa kabayo, pero pinigilan siya nito.

"Wait! Wag ka nga atat umuwi. Sabay tayong uuwi. Mamasyal muna tayo."

Napakunot-noo siya. "Mamasyal? Pagod na ako. Baka mamaya patakbuhin mo

na naman ng mabilis 'yang kabayo mo o kaya patalunin. Dinaig ko pa ang sumakay sa

higanteng palaka."

Tumawa ito. "Wag kang mag-alala. Di ko na gagawin 'yon."

Tila hindi kumbinsido na tumingin siya dito. "Mamatay ka man."

"Oo. Mamatay ka man."

Sinamaan niya ito ng tingin at tumawa na naman ito. Nakaka-ilang beses ba itong
tumawa kapag kasama niya? Hindi na yata niya mabilang.

At kung tutuusin ay nakakaloko na ito. Ginagawa na yata siyang katatawanan ng

hinayupak!

"Hay, naku, Chan! Ikaw ang mapapatay ko mamaya."

"Sige ba. Basta sa sarap mo ako papatayin, ha?"

Di na lang siya sumagot bagkus ay binigyan ito ng nakakamatay na irap. Baka kung
ano pa ang masabi niya. Ang masama pa ay baka madulas siya at maka-oo na lang
bigla.

NAGPUNTA sila ni Channing sa isang manggahan. Hindi niya alam kung sinong nagmamay-
ari ng manggahan na 'yon. Hindi na niya nakuhang magtanong. Nang makita kasi niya
ang masaganang bunga ng mga puno, natuwa siya.

Oh, how she love mangoes! Kapag nakakakita siya nun ay di niya mapigilan ang
maglaway. Ang sarap kasi kumain ng mangga lalo na kapag isinasawsaw sa toyo na may
pirat na sili o di kaya ay bagoong na may sili din. Mas maanghang na sawsawan, mas
masarap.

Kinulbit niya ang lalaki. Tatayo na lang yata sila doon. Laway na laway na siya sa
mangga, hindi man lang ito naibo.

"Oy, ikuha mo naman ako!" utos niya sa binata.

"Ayaw ko nga. Gusto mong mapagalitan ako ng may-ari niyan?"

"Hindi sa 'yo?"

"Hindi. Ang yaman ko naman kung magkaroon ako ng ganitong lupain." sabi pa nito.

"Sabi ko nga." Napasimangot siya. "Pero ikuha mo naman ako kahit isa lang. Gawin
mo na palang dalawa. Ay, hindi tatlo na lang pala.. o kaya lima."

"Hindi nga pwede." Umiling ito.

Sinimangutan na niya ito. "Ang sama nito. Ano pang silbi at isinama mo ako dito
kung di mo naman pala ako pagsisilbihan?"

"Aba't naging alipin mo pa pala ako."

"Ikuha mo na lang kasi ako para matapos na. Para makauwi na din tayo." Niyugyug
niya ang kanang balikat nito para kumbinsihin ito. "Pwede naman siguro na pumitas
ka lang kahit isa."

"Sabi mo kanina lima?"

Matamis na ngumiti siya. "E di gawin mo na ngang lima."

Ginantihan siya nito ng isang pilyong ngisi. "Sa isang kondisyon."

"A-anong kondisyon?"

"Halikan mo muna ako."

***

Comments!

=================

Chapter Eleven

Chapter Eleven

"HALIKAN mo muna ako," saad nito.

Napatitig siya sa lalaki. Ilang segundong nablangko ang utak ni Mandy.

Is he serious? Ang kondisyon nito ay.. ay ang halikan niya ito? Kung sa ibang
pagkakataon ay iisipin niyang joke 'yon. Pero kahit na nakangisi si Channing,
makikita niya sa mga mata nito na seryoso ito sa sinabi.

"Titigan mo na lang ba ako?"

"Seryoso ka ba?" balik-tanong ni Mandy. Ikinurap pa niya ang mga mata.

"Mukha ba akong nagbibiro?"

"E-ewan ko sa 'yo." tugon niya. Napalunok siya, biglang nakaramdam ng pagkauhaw.

She stared at him, and then realization hits her.

He's toying her. Ebidensya na ang pilyong ngiti na naglalaro sa mga labi nito at
ang kinang sa mata nito. Sinamaan nito ito ng tingin.

"Are you playing with me, Chan?"

"Medyo. Teka lang, wala namang inglesan. Baka mamaya dumugo ang ilong ng gwapong
kaharap mo."

"A-ha-ha-ha. S-seryoso ka?" Gwapo naman talaga ang lalaki, hindi niya ikakaila
iyon. Aminado siyang isa ito sa pinakagwapong nakita niya. Baka nga kung may
listahan pa siya ay ito ang nangunguna sa mga nagagwapuhang lalaki na nakilala
niya. "Look, kung ayaw mo akong--"

"Ikukuha na kita. Ipagpapaalam na lang kita kay Sean."

"Sinong Sean?"

"Ako." Napalingon siya sa lalaking nagsalita. Kasingtangkad lang ni Channing ang

lalaki, maskulado at may tattoo sa braso. At tulad din ni Channing, walang pang-
itaas ang lalaki at kupasing maong ang suot pang-ibaba.

Napakunot-noo siya. 'Yong totoo, galit ba ang mga lalaking ito

sa damit?

"Hi. I'm Sean." Inilahad nito ang kamay sa kanya, may ngiti sa labi. Gosh, she
didn't know what to say. Kung gwapo si Evans at si Channing, hindi papahuli ang
lalaking kaharap niya. Nakangiti ang kulay kape na mga mata nito habang nakatingin
sa kanya. At ang labi... Susme, ang gwapo talaga! Dinaig pa niya ang nakaharap si
Ryan Guzman.

Nanginginig na tinanggap niya ang nakalahad na kamay nito. "H-hi. I'm Mandy."

Hindi pa yata nakakatagal ng limang segundo ang pagkakahawak ng kamay nila ni Sean
ng hilahin ni Channing ang kamay niya sa lalaki.

Lumipad ang tingin niya dito. What the hell? Akala niya kaya nito ginawa 'yon ay
dahil nagbibiro ito. Pero kung nagbibiro ito, bakit biglang sumeryoso ang mukha
nito? Walang ngiti sa labi nito na tumingin sa kanya, pagkatapos ay bumaling kay
Sean.

"Pare, nandito ka na pala. Akala ko ba lumuwas ka sa Maynila?" tanong ni Channing

sa kaibigan. Ngayon ay nakahawak ito sa kamay niya at para bang ayaw siyang
pakawalan. Lihim siyang napaismid. Duh, ano ba sa tingin nito ang ginagawa nito? He
was holding her hand like he owned her. Like he was her boyfriend.

Pero bakit ganoon? Napakasarap sa pakiramdam ang mahawakan ang kamay nito, ang
maramdaman ang makalyong kamay nito. Lalaking-lalaki. She love it.

"Hindi ako natuloy ngayon. Pero bukas siguradong matutuloy na ako. Mayroon lang
talagang di inaasahan na dumating."

"Ah, kumusta naman girlfriend mo?"

Nagsalubong ang kilay ni Sean. "Girlfriend ko?" tila nagulat pa ang lalaki,
nagtataka ang boses nito.

Lumipad ang tingin

niya kay Channing. Nakataas ang isang sulok ng labi nito. "Oo. Di ba, may
girlfriend ka na? Huwag kang tatanggi. Sinabi mo lang noong kailan sa 'kin, eh."

"What the---" Tapos napatingin si Sean sa kanya at bigla-bigla, may ngising

gumuhit sa labi nito. "Ahh, nakuha ko na. Gago ka!" sinundan iyon ng malutong na
halakhak nito.
 Parang magnet na nagsalubong ang kilay niya. Anyare?

Hindi niya alam kung anong meron at bigla bigla na lang tumawa si Sean at
nakangisi lang si Channing. Hindi rin niya alam kung bakit pakiramdam niya ay
napaka-possessive ng pagkakahawak nito sa kamay niya. Kung mahawakan siya nito,
para bang pag-aari talaga siya nito.

Binawi niya ang kamay kay Channing at hinayaan siya nitong gawin iyon.

"Gusto ko na umuwi," wika ni Mandy. Malamang kanina pa siyang hinahanap ni Yumi.

Baka mag-alala pa ito sa kanya kasi hindi naman nito alam kung nasaan siya at hindi
naman siya nakapagpaalam sa kaibigan na sumama siya kay Channing.

"Huwag muna. Uuwi naman tayo mamaya. Huwag kang mag-alala. Ihahatid kita."

Sasagot sana siya kay Channing nang sumingit si Sean. Tumikhim muna nito bago
magtanong, "Girlfriend ka na ba nitong kaibigan ko?"

Nanlaki ang mata niya. "Huh? Girlfriend? Hindi, ah!" mabilis na sagot niya.

"Talaga? Hindi mo type itong kaibigan ko?" Ininguso pa nito si Channing na noong
oras na iyon ay nakatingin din sa kanya at tila nag-aabang din ng sagot mula sa
kanya. Parang nakadikit sa kanyang mukha ang seryoso at nakakapanlambot ng tuhod na
titig nito.

Nanuyo ang labi niya, pasimpleng binasa niya ng dila ang labi

niya. Nahuli niya na bumaba ang tingin ni Channing sa kanyang labi. Ang tingin nito
ay nagpapaalala sa kanya kung paano siya nito hinalikan noong una silang magkita.
Puno ng init, at sensuwalidad na noon lang niya naranasan.

Jesus! Parang malalagutan siya ng hininga ng wala sa oras.

"H-hindi." sagot niya.

Napamulagat si Sean. "H-hindi? Hindi mo type si Chan? A-ha-ha-ha. Hindi talaga?"

"Hindi nga sabi." mariin sagot nya, tinakpan ang kahihiyan na nararamdaman at
pinapalabas na totoo sa loob niya ang sagot. Kahit na iba ang sinisigaw ng dibdib
niya. Kahit na ang totoo ay isang kasinungalingan ang sagot niya.

Hindi makapaniwalang tumawa si Sean at inasar ang kaibigan. Ngunit hindi na

nagsalita si Channing. Tikom ang labi nito at walang emosyon na nakatitig sa kanya.

"MANGGA? Kanino galing 'yan?" ang tanong ni Yumi pagdating niya sa bahay.

"Sa manggahan ni Sean. Inihingi ako ni Chan." Napakunot ang noo niya. "Bakit naka-
tuwalya ka lang? Nasaan si Evans?"

"Naliligo sa banyo."

"At magkasabay kayong naliligo?" Tila nahihiya pa na tumango ito. "Ayos, ah."

"Bakit, wala naman sigurong masama, di ba?"

"Wala naman. Basta wag lang kayong mag-acrobat doon at baka ma-ospital kayo ng
wala sa oras."
 "Gaga! Ang halay ng isip nito. Hindi naman kami ganoon, ano!" defensive na sabi
nito.

She rolled her eyes. "O, e di, hindi na nga." Inilipat niya ang pitong piraso ng
mangga sa basket mula sa plastic. Hindi niya mapigilang maalala ang mukha ni
Channing. Parang biglang nagbago ang mood nito kanina. Hindi niya alam kung sino
ang

dapat na sisihin. Siya ba na nao ang kaibigan nitong nang-asar pa matapos niyang
sabihin na hindi niya type si Channing.

She don't understand why she said no. Siguro, gusto lang niyang ingatan ang
sekretong pagkakagusto niya kay Chan. Mahirap umamin sa harap ng crush mo na crush
mo siya, di ba? Lalo na at nandoon ang kaibigan nito.

Iyon ang unang naisip niya. Kung sinabi niyang type niya si Chan, baka mapahiya
lang siya. Nasabi na niyang hindi niya ito type, tapos bigla-bigla siyang aamin?
Malamang talaga na hindi rin ito maniwala.

Napabuntong-hininga siya.

Lumapit sa kanya si Yumi, hinawakan siya sa balikat at tumitig sa kanya. "May

namamagitan ba sa inyo ni Chan?"

Nabigla siya. "W-wala, ah. W-we are just... just friends."

Ngumiti ito. "Just friends? Are you sure? Hindi kasi 'yon ang nakikita ko sa mga
mata mo ngayon, Mands. Siguro, maitatanggi mo kung ano ang totoo sa pamamagitan ng
mga ganyang klase ng sagot. Pero tandaan mo, ang totoong nararamdaman ng tao ay
laging makikita sa kanyang mga mata. You're not a good actress, friend."

Tila may bumara sa lalamunan niya. "Y-yumi.. I.. I don't know.."

"Ofcourse, you know. Ayaw mo lang kasi aminin!"

Humugot siya ng malalim na hininga. "Ang bilis kasi. Nakakabigla naman kung ganoon
na lang bigla ang mararamdaman ko, di ba? I mean, wala pang isang buwan mula ng
makilala ko siya, pero iba na ang nararamdaman ko. Kapag nandyan na siya, iba 'yong
pakiramdam, eh. Hindi naman ako ganito kapag nakakakita ng gwapo."

Maikling tumawa si Yumi. "Ganyan talaga kapag special 'yong pagtingin mo sa isang
lalaki. At huwag kang matakot na iba 'yong nararamdaman mo. Mas matakot ka kung
wala kang nararamdaman. Hindi naman kasi basehan yung haba ng panahon na
nagkakilala kayo para magkagusto ka sa kanya."

"Pero baka kasi ano lang to.. Alam mo na.. Baka libog lang. Tumatanda na kasi ako,
tapos baka naghahanap lang ng hardinero."

"Hardinero? Bakit hardinero?"

Pilyang ngumisi si Mandy. "Hardinero. Taga-dilig. Taga-baon. Taga-punla."

Namilog ang mata ni Yumi, nalaglag ang panga. "G-Grabe.. Hardinero talaga! Grabe
ka!"

Napahalahak siya sa reaksyon ni Mandy. Umiwas na siya sa kaibigan bago pa siya

masabunutan nito.

"Ang seryoso ng mga payo ko, tapos babanat ka ng ganyan! Letse!"

Sakto naman na lumabas si Evans sa banyo at lumapit sa kanila. "Anong meron?"
curious na tanong nito.

Umandar ang kapilyahan niya.

"Si Yumi, gusto kang gawing hardinero."

"Mandy!" saway ng kaibigan.

"Hardinero?" nagtatakang tanong nito.

"Oo. Gusto ka daw niyang gawing taga-dilig, taga-baon at taga-punla---Ahhh! Yumi,

wag ang buhok kooo!"

***

GOOD NEWS: Tuloy tuloy na ulit ang update. Namiss nyo ba si Chan?

=================

Chapter Twelve

Chapter Eleven

MANDY didn't feel like going out that day. Bukod sa nag-iisa lang siya sa bahay na
'yon, masama din ang lasa niya. Nagising na lang siya na masakit ang ulo niya.
Uminom na siya kanina ng gamot pero tila nanlalambot pa rin siyang kumilos kaya
nakahiga lang siya sa kama ngayon. Wala ang mag-jowa.

Magkasamang lumuwas sa Maynila kaninang madaling-araw si Yumi at Evans. Tumawag

kagabi si Mr. Neiderost kay Evans at pinapupunta ang dalawa sa opisina. Tinanong
niya si Yumi kung ano ang dahilan at ang paliwanag ng kaibigan, invited ang mga ito
sa isang mahalagang event. Di na siya nag-usisa. Patulog na din kasi siya noong
magtanong siya. Hindi na nga din niya naalala kung ano pa ang sinasabi nito kagabi.

Mayamaya ay nakaramdaman siya ng pagkauhaw. Mabagal na bumangon siya sa kama,

lumabas sa kanyang silid at nagtungo sa kusina. Tahimik na tahimik ang loob ng
bahay. Sarado ang mga pinto. Kahit ang mga bintana ay sarado.

Ang buong akala ni Mandy ay nag-iisa lamang siya doon. Ngunit gayon na lang ang
pagkagulat niya ng pagdating niya sa kusina ay bigla na lang may sumalubong sa
kanya na malaking lalaki, may makapal na buhok na parang pang-kapre at puting-puti
ang mukha na parang multo sa The Grudge!

"Nyaaaaaaa! Tanginaaaa!" napasigaw siya ng todo, at tila tumindig ang lahat ng

buhok sa katawan niya.

Biglang nawala ang sama ng lasa niya. "S-sino ka?!!!" hindik na tanong niya.
Duguan ang bibig nito at parang nakalapa ng tao. Nag-tataas baba ang dibdib niya sa
takot at parang naparalisa na ang katawan niya. Gusto na niyang

magtatakbo, ngunit hindi niya magawa. "P-please.. Wag mo ako sasaktan.."

nanginginig ang boses ni Mandy, hindi niya alam kung saan pa niya nakuha ang lakas
ng loob na makapagsalita.
 Ipinikit niya ang mga mata ng lumapit ito sa kanya.. Kumakabog ng malakas ang
dibdib niya. She prayed silently.. Lord, tulungan nyo po sana--- Napatigil siya sa
pagdadasal nang makarinig ng malutong na halakhak.

Naguguluhang nagmulat siya ng mata, at nakita niyang hagalpak na sa pagtawa ang

kapre na mukhang multo sa The Grudge.

Napakunot-noo siya. Ilang segundo na pinagmasdan niya itong tumatawa..

Until realization hits her.

"C-Channing?" aniya sa lalaking kaharap niya. Tumatawang tumango ito.

"The one and only. Ha-ha-ha-ha!"

Nanlaki ang mata niya. Ang walanghiya! Kumalat ang kulay sa mukha niya sa
pagkapahiya. "Ikaw 'yan?!"

Tumigil ito sa pagtawa, sapo ang tiyan na tumingin sa kanya. "Oo nga! Hindi mo ako
nakilala?"

Napamura siya. Oo, tumigil na nga ito sa pagtawa pero kitang-kita pa din ang
pagkaaliw sa mukha nito na puting-puti.

Ano bang ibinudbod nito sa mukha? Harina? At bakit pulang pula ang nguso nito na
parang lumapa ng tao? Huwag nitong sabihin na nilantakan nito ang ketchup sa kusina
para lang sa panakot nito sa kanya?

"Natakot ka, ano?Sinabi ko na, eh. Matatakutin ka nga! Bwa-ha-ha-ha!"

"Letse kaaaa!" Naningkit ang mata na lumapit siya sa binata at malakas na

pinaghahampas ang matipunong dibdib nito. Bakit nga ba hindi niya agad na na-
realize na si Channing ang "kapre"? Bukod sa wig nito at sa nakakahilakbot

na make up nito, wala na itong ibang costume maliban sa tsinelas at kupasing

pantalon! Bakit di agad niya naisip na hindi naman akyat bahay ang kapre? At lalong
bakit di niya naisip na hindi naman nagsusuot ng pantalon ang mga kapre! Higit sa
lahat, walang pamatay na six-pack abs ang mga kapre!

Nyeta, nabiktima siya ng tinamaan ng lintik!

"A-aray! Tama na. Hahahaha! Masakit ho!" Tumigil nga siya. Hindi dahil sa
nasasaktan na ito, kundi dahil masakit na din ang kamay niya. Yari ba sa bato ang
katawan nito? Ang tigas kasi. Pero di na nakakapagtaka. Sa laki ng katawan nito,
malamang na may katigasan iyong taglay.

Ngunit di siya sigurado kung lahat nga ng parte ng katawan ay ganoon katigas.
Syempre, di mo pa naman nahahawakan ang bahaging iyon, gaga!

"Akala mo nakakatuwa 'yong ginawa mo! Tangina ka! Kung may sakit ako sa puso,
namatay na ako sa kinatatayuan ko kanina! Anong pumasok sa kukote mong manakot?! At
sinong may sabi sa 'yo na pumasok ka sa bahay na ito? Kailan ka pa naging akyat
bahay?"

"Correction. It should be pasok bahay. Dahil nabuksan ko naman ang pinto ng maayos
at di ko inakyat ang bahay para makapasok. Kaya pasok bahay ang tawag doon."

Pinandilatan niya ito. "Wala akong pake!"

 "Eh, bakit mo pala tinanong kung wala kang pake?" pang-aasar pa nito.

Hindi niya mapigilang mainis. Paano ka ba naman hindi maiinis kung may kaharap ka
na mukhang manlalapa anumang sandali? Ano bang naisip nito para ganunin nito ang
sariling pagmumukha?

Tinitigan ulit niya ito at ngayon lang niya narealize

na kahit na tinakpan pa ng harina ang mukha nito ay hindi pa rin naitago ang
kagwapuhan nito. Ang mga mata nitong tila kumikislap sa pagkaaliw sa kanya ay labis
na kapansin-pansin.

Bumaba ang tingin niya sa labi nito. Juice ko! Kissable lips pa rin ang tinamaan ng
kulog. Bakit ba ang unfair ng mundo?

Bumaba pa ang tingin niya sa leeg nito. Oh, ang sarap lamutakin---

"Gaano ako kasarap?"

Bumalik ang tingin niya sa mukha nito. May ngisi sa labi nito. Kumalat ang kulay sa
mukha niya at umabot iyon hanggang sa tenga niya. "A-anong sinasabi mo dyan?"
Umatras siya palayo dito. Heto na naman ang nakakailang na pakiramdam tuwing
kalapit niya ito. Di niya maiwasan ang mga nagsusulputang kahalayan sa isip.

Oh, my goodness! Hindi siya makapaniwalang dadating siya sa puntong magiging

malisyosa rin siya.

"Alam mo kung ano ang tinutukoy ko, Mandy."

"H-hindi ko alam."

"Alam mo 'yon. Mahilig ka lang talaga mag-deny."

Napalunok siya. Kung pagdedeny lang ang usapan, aminado si Mandy na mahilig siyang
gawin ang bagay na 'yon.

Hindi siya fan ng pagiging bulgar sa salita.

Sa isip lamang.

Iniwas niya ang tingin sa lalaki. Kahit na namumula pa rin ang mukha, pinandigan
niyang wala siyang alam. "Wala talaga. Baka ilusyon mo lang 'yan." sagot niya.
Malakas ang tibok ng puso niya, tila may isang hukbo ng paro-paro ang nagliliparan
sa sikmura niya.

"Panay ang titig mo kung saan-saan. Kahit di ka magsalita, kitang-kita sa mata mo

kung ano ang naiisip mo."

Tuluyan siyang nawalan ng imik. Nakita niya sa gilid ng mata niya

ang matagumpay na ngiting gumuhit sa labi ni Channing.

HINDI ALAM ni Mandy kung anong rason ng binata sa pagpasok nito sa bahay ni Mr.
Neiderost. Alam niyang may dahilan ito maliban sa pan-t-trip nito sa kanya. Pumasok
siya sa kanyang kwarto at nahiga sa kama. Nandoon pa rin sa loob ng bahay si
Channing. Nasa banyo ito ngayon at nililinis ang mukha.

Tama nga siya ng hinala. Nilantakan nito ang tomato ketchup sa kusina, pati ang
harina para lang takutin siya. Napaismid siya.
Sana hindi na lang nito tinanggal ang harina sa mukha. Bahala itong amagin.
Makaganti man lang siya sa pang-t-trip nito at pang-aasar sa kanya.

Nakarinig siya sa katok sa pinto ng silid niya. Hindi niya pinansin iyon. Naka-
ilang katok ito, bago magsalita. "Mandy, labas ka."

Inirapan niya ang pinto. "Ayoko nga."

"Bakit?" tanong nito.

"May kapre sa labas. Baka mapatay ko pa." Hindi pa rin siya makaget-over sa ginawa
nito. Kahit naman sinong masama ang lasa, baka ganoon din ang maging reaksyon tulad
niya.

Narinig niya ang malutong na tawa nito. "Sigurado kang kaya mong pumatay ng kapre?"

"Aba'y bakit hindi? Mukha ba akong duwag?"

"Ha-ha! Okay. Di ka nga duwag..." Nag-pause ito. "Kaya pala palirit ka na kanina."
At sinundan nito ng malutong na tawa ang sinabi.

She frowned.

Bakit ba ang hilig nitong tawanan siya? Lagi na lang siyang pinagtatawanan.
Pakiramdam niya ginagawa lang siya nitong laruan, eh.

"Alam mo kung wala kang gagawa kundi tawanan ako, maigi pang tantanan mo ako, ano?
Bwisit na lalaking to." pagtataray niya. Nilakasan pa niya ang boses para

effective.

Pero hindi niya inaasahan ang naging sagot nito.

"Sa ayaw kitang tantanan, may magagawa ka ba?"

Nawalan siya bigla ng imik.

"Gusto kong nakikita ka palagi. Gusto kong naaasar ka sa akin. May magagawa ka ba
kung gusto kong gawin ang mga gusto ko sa 'yo?"

Kahit puro gusto ang narinig niya sa lalaki, hindi niya napigilan ang pagdaloy ng
kilig sa mga ugat niya.

Arghhh! Ano ba, Mandy? Tanga ka ba? Malinaw naman na pinagt-tripan ka lang niya, di
ba?

,Matagal siyang nawalan ng imik. Hindi niya alam kung ano ang isasagot niya sa
sinabi ni Channing. Baka mamaya madulas siya at kung ano ang masabi niya. Baka
biglang mapaamin siya ng wala sa oras. Tinakpan niya ang bibig niya at nilalabanan
ang kakaibang pagtibok ng puso.

"Mandy, buhay ka pa dyan?"

Huminga siya ng malalim. Pumikit siya ng mariin at nagpakawala ng hininga. "O-oo."

Lihim siyang napamura ng mag-stammer siya. "Buhay pa ako. Salamat sa Diyos."

Maikling tumawa ito. "Hindi ka na umimik, eh."

 "Masama ang lasa ko."

"Ah, hindi nga?"

"Oo nga. Kaya umalis ka na lang muna. Sa ibang araw mo na lang ako asarin." Muli,
napaismid siya.

"No. Hindi ako aalis. Mabuti pa siguro kung magmeryenda ka na lang muna kasabay
ko."

Pinaikot ni Mandy ang mata. Ganito ba talaga ito kakulit? "Ayaw ko nga, eh."

"Bilis na. Lumabas ka na dyan. Bumili ako ng hotdog para sa 'yo."

Napabangon siya, nanlalaki ang mata. "Hotdog?!" What the eff! Sa lahat pa naman ng
bibilhin nito para sa kanya, hotdog pa?

"Oo. I know you love hotdog. Sige na, labas ka na dyan. Baka mawala ang sama ng
lasa mo kapag nakatikim ka ng hotdog." Nalaglag ang panga ni Mandy sa sinabi ni
Channing. At di pa siya nakaka-get over ng masalita ulit ito...

"Ang laki pa naman ng hotdog na binili ko. Matutuwa ka sa laki nito, dali na,
sweetheart.."

Shet.

Pakiramdam niya ang natuyo ang lalamunan niya at mas lalong nawalan ng imik. Siya
lang ba o.. talagang double meaning ang sinabi nito?

***

Race: Gaano kasarap ang hotdog? Natanong ko lang.

=================

Chapter Thirteen

Chapter Thirteen

"BAKIT KA nga ba kasi nandito?" tanong ni Mandy kay Channing habang nasa sala sila
at nanonood ng Moon Of Desire.

Actually, ito lang naman ang nanonood at nakatutok sa TV. Nilalantakan niya ang
binili nitong hotdog--mali pala. Footlong ang dapat na itawag doon. Ewan ba niya
kung bakit kailangan nitong ipagdiinan pa sa kanya ang hotdog, alam naman nito kung
ano ang dapat itawag nito.

O baka sadyang nang-aasar ang tinamaan ng kulog.

Walang sagot na lumabas sa bibig nito. O mas tamang sabihin na hindi siya pinansin
nito. Mahinang sinipa niya ang paa nito. "Oy, suplado."

Nilingon siya nito. "Ha?"

"Tinatanong kita. Hindi mo narinig?"

Umiling ito. "Eh, sa nanonood ako. Ano bang sinabi mo?" tanong nito, pero ang mga
mata naman ay nakapako sa pinapanood nito. Umangat ang isang sulok ng labi niya.

"Nakita mo lang si Ellen Adarna. Nabingi ka na. Crush mo 'yan no?"

Akala mo'y tigang na manyakis ang naging pagngisi nito ng bumaling sa kanya.
"Sagutin mo ako. Sino bang lalaki ang hindi magkaka-crush sa kanya? Panoodin mo
nga, o. Boobs pa lang, tatayuan ka na."

"Excuse me? Bakit ako tatayuan? Anong akala mo sa 'kin, may hotdog?"

"Ah, nakalimutan ko. Kinain mo na nga pala ang hotdog mo--Shit! Ilang beses mo ba
akong dapat hampasin sa araw na ito?"

"Kung titigil ka sa kapilyuhan mo, hindi kita hahampasin. Tinatanong ng maayos

kung ano anong sinasagot. Tse!"

"Inggit ka lang yata sa boobs ni Ellen Adarna, uy, aminin."

Naningkit ang mata niya sa patuloy na pang-aasar

nito. Tumayo siya at pinameywangan ito.

"Excuse me. Hindi ako naiinsecure sa isang celebrity. At saka, hindi mo yata alam
na fake lang naman ang boobs niya."

"Ngayon? Buti nga siya, may boobs kahit fake. Ikaw, meron ka ba?" Kumikinang sa
pang-aasar ang mga mata nito na dumako sa dibdib niya. Napanganga siya.

"A-anong sinabi mo?!" Tama ba ang narinig niya? Sinasabihan siya nito na walang
boobs? Aba't ang hudas!

"You heard it right, sweetheart."

At nakuha pang mag-english ng taga-bundok! Hindi pa yata nakuntento sa pang-aasar

at nakuha pang magpakawala ng malutong na halakhak. Umuusok ang bumbunan niya sa
inis. Gusto niyang sampalin ito, o kaya sipain sa pagitan ng hita nito. Ngunit tama
na ang naani nitong mga hampas sa kanya.

Sa halip na gumanti, hinayaan na lamang niya itong matapos tumawa. Fine. Bumalik
ulit siya sa pagkakaupo at kinuha ang remote control, inilipat niya sa ibang
channel ang TV.

"What the.. Huwag mo ilipat!"

Tinaasan niya ito ng kilay. "Bakit? TV mo 'to?"

"Hindi. Pero ang ganda ng pinapanood ko kanina."

"Tse! Ang sabihin mo maganda si Ellen Adarna, hindi 'yong pinalabas. Kunyari pa
to, love scenes lang naman ni Tamara doon ang habol mo." Ang mga lalaki talaga,
kahit saang panig ng mundo, kahit hindi magaling ang pag-arte ng isang artista
basta sexy at nagpapakita ng balat, satisfied na.

Tsk, tsk.

At si Channing ay isa sa mga lalaking ganoon.

"Biro lang naman 'yon. Syempre, hindi lang si Ellen Adarna ang habol ko doon."
"Sino? Si Meg Imperial?"

"Si JC De Vera."

"Dios mio!" Muntikan

na siyang malaglag ang sa kinauupuan. Natutop niya ang dibdib. "I-isa.. Isa ka ring
s-sirena?"

Umamin ng bakla si Piolo Pascual o kahit sinong hunk celebrities, pero susme, huwag
lang si Channing.

Hindi siya nito sinagot bagkus ay kinuha ang isang pulang bulaklak sa flower base
na nakapatong sa maliit na mesang kaharap nila. Iniangat iyon at inilagay sa tenga
na parang si Rosalinda.

At kumanta pa ito.. "Ako'y isang sirenaaaa.. Kahit anong sabihin nila ako'y ubod
ng ganda.."

Nangilabot siya, halos tumaas na ang lahat ng balahibo sa katawan niya. Parang di
niya kinaya.. Si Channing.. "Umaamin ka na?"

Juice ko. Bakit? Bakit si Channing pa?

Ang daming chararat na buyunin diyan, bakit si Channing pa? Pero teka, bakit ba
parang pinagsakluban na siya ng langit at lupa? Nanghihinayang ba siya kasi wala na
silang pag-asa kapag nagkataon?

Hindi. Hindi naman siguro ganoon, depensa ng isang bahagi ng utak niya.

Nanghihinayang lang si Mandy. Sa totoo lang kasi, sayang na sayang ang lahi nito
kung isa pala itong sirena. Oo nga at kaya naman siguro nito ang sumiping sa babae.
Pero ang puso nito.. Ang puso nito ay nakalaan na para sa---Bigla siyang natigil
siya sa pag-iisip at nag-angat ng tingin.

Nakita niya si Channing, nasa sahig at namimilipit na sa pagtawa. "Naniwala naman

siya. Ha-ha-ha-ha-ha! Naniwala agad!"

"What the... Nagbibiro ka lang?"

"Oo! Ha-ha!" Tumayo ito, natatawa pa rin. "Mukha ba akong sirena, sa gwapo kong
ito?"

"Hindi ka bakla?"

"Tangina! Hindi!"

Napamura

si Mandy. "Wala ka talagang kwentang kausap. Dyan ka na nga!" Nagkulong na lang

ulit siya sa kwarto niya. Naririnig pa rin niya ang malutong na tawa at ang boses
ni Channing sa labas. Kuuu, ang sarap katayin ng hudas. Sana hindi na lang ito
nagpakita. Pero salamat sa hotdog nito. Nawala ang sama ng lasa niya.

Naramdaman niyang lumabas na ito ng bahay. Napabuntong-hininga siya, at humiga sa

kama. Mayamaya ay nakarinig siya ng yabag sa labas ng pinto.

Hay, bumalik ulit ang loko. Ano na naman kaya ang trip nito?
 Kumatok ito sa pinto. "Mandy."

"Ano na naman ang kailangan mo? Letse ka! Papa-meryendahin mo ulit ako at saka,
aasarin?" Inis na inis na siya. Nung una tinakot siya nito sa kapre na mukhang
multo na itsura nito. Ngayon naman iba ang trip nito. Pinaasa siya nito na bakla
ito. Letse! Masyado na itong nag-eenjoy na pagtripan siya.

Pero sa loob-loob niya ay nakadama siya ng relief.

"Hindi na kita aasarin. Promise."

"Stop it, Channing. Alam kong may binabalak ka na namang kabulastugan. Kung pwede
lang tigi-tigilan mo na ako. Hindi ka na nakakatuwa." Pero tumayo siya mula sa kama
at walang ingay na lumapit sa pinto.

"Wala akong binabalak ngayon. Basta buksan mo lang ang pinto. May ibibigay ako sa
'yo." Umangat ang kilay niya. Infairness, ang bait ng tono ng boses nito ngayon.
Mukhang wala nga'ng binabalak na kabulastugan. Pero hindi siya kumbinsido. Baka pag
pinagbuksan niya ito ng pinto ay may kung anong nakakadiring bagay na ibato ito sa
kanya tulad ng salagubang. Seriously, takot na takot siya sa salagubang. Isa nga
'yon sa pinag-aawayan nila ni

Yumi. Ang hilig kasi ng isang 'yon takutin siya ng ganoong bagay.

At hindi siya magtitiwala muna ngayon sa lalaki. Hindi niya alam kung ano ang
balak talaga nito.

"Buksan mo na ang pinto, Mandy.."

"Ayaw ko." pagmamatigas niya.

"Please?"

"Ayaw ko pa rin. Umalis ka na lang. Bad trip na ako. Kasalanan mo kaya namnamin
mo."

Bumuntong-hininga ito. "Sige. Basta buksan mo na lang ang pinto kapag nakaalis
ako." sabi nito. At narinig niya ang papalayong yabag nito. Nang masiguro niyang
wala na ang lalaki sa labas ng bahay ay saka niya binuksan ang pinto.

Napakunot-noo siya ng bumaba ang tingin sa sahig. May tatlong kulay pink na rosas
ang nandoon, at isang maliit na papel. Wala sa sariling pinulot niya ang mga iyon.
Nawala ang pagkakunot-noo niya ng mabasa ang nakasulat sa papel.

Sorry na. Bati na tayo? :)

Gumuhit ang ngiti sa labi niya at parang biglang nabura ang inis niya sa lalaki.
Hindi niya alam kung ano ang sumapi sa kanya at tila gusto na ulit niya itong
makita. Sinarado niya ang pinto ng kwarto, nakangiting umakyat sa kama at tinitigan
ng matagal ang tatlong rosas na bigay ni Channing.

Gumapang ang kilig sa buong sistema niya. Oh, my goodness. Kahit naranasan na niya
kung paano ang mabigyan ng bulaklak ng isang lalaki, iba pa rin ang epekto ng
bulaklak na iniwan ni Channing sa tapat ng pinto niya. She can't describe the
feeling that she's feeling now. Para siyang teenager. Hindi niya alam kung
matatanggal pa ba ang ngiti niya sa labi. Halos tunawin na rin niya sa titig ang
tatlong rosas. Oh, God.
Anong ibig sabihin ng tatlong rosas na iniwan nito sa tapat ng pinto niya?

I love you? Hindi naman siguro. Assuming lang siya.

Napatigil lamang siya sa pagtitig sa bulaklak nang tumunog ang cellphone niya.
Dinampot niya iyon sa ibabaw ng side table. "O, Yumi. Bakit ka napatawag?"

"Hi, Mands!" panimula ng kaibigan. "Nakalimutan kong sabihin sa 'yo kagabi.

Mahigit isang linggo pala kami kailangan mag-stay ni Evans dito sa Manila."

Nagsalubong ang kilay niya. "A-ano?" nagulat na sagot niya.

"Oo, hindi ko talaga nasabi sa 'yo kagabi kasi ngayon ko lang nalaman. Sinabi pa sa
akin ni Evans. Sorry, Mandy!"

"Hala. Paano 'yon? Eh, di mag-isa lang ako dito sa bahay. Nakakatakot mag-isa
dito! Di ba, pwedeng bumalik kayo mamayang gabi?"

"Hindi talaga pwede, eh. But don't worry. May nakausap na pala si Evans kanina na
makakasama mo dyan."

"Sino naman? Huwag mong sabihin na magkakatawang tao ang kabayo niyang si Brownie
at baka mapag-untog ko ang ulo n'yong mag-syota."

Malakas na tumawa ito. "Ofcourse, not! Petrang kabayo lang?"

"Naman, Yumi! Kung sinabi mo lang kanina na mahigit isang linggo kayo dyan, baka
sumama na din ako pabalik ng Maynila."

"Grabe ka! Huwag kang babalik sa Maynila muna. Sulitin mo ang bakasyon na 'yan.
Dahil sabi ko nga, may makakasama ka, di ba? Kaya wag ka na mag-alala na baka mag-
isa ka lang dyan."

She rolled her eyes. "Fine. Sino bang makakasama ko?"

"Sino pa nga ba? E, di syempre 'yong pinagnanasahan mo."

"A-ano? Di kita naparinig." Joke lang niya 'yon. Bigla kasi siyang kinabahan.
Nagbibiro lang naman siguro si Yumi, ano?

"Gaga! Kunyari ka pa. Oo nga, si Channing ang makakasama mo dyan sa bahay. At

d'yan din siya matutulog sa mga araw na wala pa kami dyan."

At muntikan na niyang mabitawan ang cellphone sa sinabi ni Yumi.

For real?

=================

Chapter Fourteen

Chapter Fourteen

INHALE. EXHALE. Kalma, Mandy. Kalma lang. Pinahid niya ang namumuong pawis sa
kanyang noo at itinapat ang sarili sa electric fan. Kanina pa siyang palakad-lakad
sa loob ng kanyang kwarto. Hindi siya mapakali at alam niya kung ano ang dahilan ng
pagkakaganoon niya.

Mula yata ng makausap niya si Yumi ay hindi na siya mapakali. Bakit ba hindi? Ang
isipin na makakasama niya sa loob ng bahay na iyon si Channing sa buong isang
linggo o baka nga mahigit pa ay nagbibigay sa kanya ng iba-ibang damdamin na hindi
niya maipaliwanag.

Pinatay niya ang electric fan at lumabas sa kanyang kwarto. Nagulat siya ng
makasalubong niya si Channing. "O, b-bakit ka nandito?"

Geez. Wrong question, Mandy! Alam naman niya kung bakit ito nasa loob ng bahay at
kung ano ang gagawin nito doon. Hindi niya napigilan ang pagbaba ng tingin. Mabuti
na lamang at naka-sando na ang lalaki. Maiiwasan na niya ang magkasala sa isip.
Maiiwasan na rin niya ang pagnasahan ito.

Pero kahit may saplot na ito sa pang-itaas, kapansin-pansin pa rin ang biceps
nito. Juice ko!

"Magluluto na ako ng hapunan natin."

"H-hapunan? Anong oras na ba?"

"Six-thirty na."

Napamulagat siya. "Ng gabi?" Ibig sabihin pala ilang oras na siyang nagkukulong sa
kanyang kwarto?

Channing nodded. He was smiling like a teenage boy. Ang gwapo mo talaga, komento
niya sa isip.

"Napasarap yata ang tulog mo. Kumusta naman?"

Hindi napigilan ni Mandy ang pag-angat ng kilay. "Hindi naman ako natulog."

"Huh? Anong ginawa mo sa kwarto mo?"

"Nagsarili."

Napanganga

ito. "N-nagsarili ka? Bakit ka nagsasarili?" Nagtaka siya sa reaksyon nito. Para
bang nakakagulat ang ginawa at sinabi niya. Anong meron?

"Bakit mo ba tinatanong kung bakit? Masarap, eh. I-try mo din kayang mag-sarili sa
kwarto mo 'pag may time."

Napaatras ang leeg nito, kapagkuwan ay napasipol. "S-sige. Try ko 'yan pag may
time."

"Okay." Na-weirduhan siya sa naging reaksyon ni Channing.

"Pero mas gusto ko na may kasama, eh. Taga-hawak baga."

"Excuse me? Paano ka makakapagsarili nun, eh, may kasama ka pala? Kumbaga 'yong
selfie mo dapat ay naging groupie na."

"Groupie? Parang orgy?" parang pa-inosenteng tanong nito.

Muntikan ng mapatalon si Mandy.

 "Dios mio!" nanlalaki ang matang sabi niya. Tila nakarinig ng nakakaeskadalong
salita." Grabe ka naman! Ano ba 'yang utak mo, Chan?"

"Bakit? Hindi ba groupie din 'yong orgy? O kaya yong gang bang?"

"'I know, i know. Pero--shit!" Nag-init ang mukha ni Mandy. Oh, God! Bigla bigla
ay sumulpot sa utak niya ang mga imahe ng napanood niyang video sa isang popular na
website na naglalaman ng mga p*rn. Hindi naman niya sinasadyang makapanood noon ng
isang orgy. Katangahan kasi ng isa niyang baklang kaopisina, nag-send ba naman sa
kanya ng link ng video sa YP--Youp*rn.

Nakakaloko ang naging ngisi ni Channing. "O, bakit ang pula ng pisngi mo? Na-
imagine mo, ano?"

"Bwisit!"

"Ako?"

"Oo! Di mo ako kasing-manyak, ano!"

"Mamatay man?"

"Mamatay ka man!" Letseng lalaki to! Ipapasa pa sa kanya ang pagiging manyak.
Greenminded man siyang mag-isip kung minsan, pero di siya manyak!

Peksman! "Ikaw nga dyan. Halatang suki ng mga s*x scandal. Umamin ka!"

"Hindi ko naman itinatanggi, ah? Pero matagal na akong tumigil sa panonood sa

internet ng p*rn. Nagka-virus kasi ang computer ko noon."

"Ganoon ang napapala!"

"Oo, kaya nagpapapasa na lang ako sa mga pare ko." Kapagkuwan ay malutong na
humalakhak.

She frowned. May pagkamanyakis nga talaga ang tinamaan ng kidlat. "O, sige na. Ikaw
na nga ang mahilig. Pero pwede bang lumayas ka muna sa harapan ko?"

"Pinapalayas mo na ako? Di muna ako love?" nang-aasar na sabi nito.

"Di naman talaga kita love. Naiihi na ako. Alis!" Linagpasan niya ito at
nagmamadaling pumasok sa CR. Pero bago niya maisara ang pinto ng banyo, narinig pa
niya ang sinabi nito.

"Baka gusto mo ng kasama 'dyan? Taga-bantay man lang. Baka kasi may naninilip."

Tuloy nasamid siya ng sariling laway. Letse! Hay, Channing! Ka-gwapo gwapo mo,
saksakan ka naman ng kamanyakan!

HABANG nagluluto si Channing sa kusina, nasa banyo naman siya at naligo. Nakaligo
na siya kaninang umaga at naliligo na ulit siya ngayon. Nahihiya naman siya sa
kasama niya sa bahay kung di siya mabango 'no. Bagong ligo pa man din si Channing.
Preskong presko ang dating at nakakagigil. Sarap hilamusin ang mukha. Wala siyang
nakilalang lalaki na ganoon ang epekto sa kanya.

Dati rati okay lang sa kanya na humarap sa isang lalaki kahit na di pa siya
nakakapagsuklay o kaya di pa nakakapagwisik ng pabango sa leeg. Okay lang din sa
kanya kahit na di pa siya nakakapag-polbo.
 Gusto niyang sabunutan ang sarili. Ano

ba ang nangyayari sa kanya at nahihibang siya sa lalaking iyon? Sa tuwing nakikita

niya ito, parang baliw na baliw sa pagtibok ang puso niya. Kulang na lang magkaroon
na din ng imahe ng pusong lumulundag ang mata niya.

Kung tutuusin naman hindi ito ang uri ng lalaki na matitipuhan niya. Kung sa mukha
ang labanan, oo, panalo na ito. Panalong-panalo pa nga. Labis labis pa kasi bihira
lang siya makakita ng lalaki na hindi nakakasawang titigan. At hindi nakakailang
titigan kahit na mukhang maghapong hindi naligo. Oo, kahit yata galing pa ito sa
pag-aararo, mukhang masarap pa rin ito amuyin na parang baby.

Pero kung sa pagiging Prince Charming ang labanan, hindi siya sigurado kung panalo
ito. Tulad nga ng sinabi niya noon, hindi ito kasingyaman ng mga lalaking
pinapangarap niya. Wala itong pang-mayaman na kotse. Wala din itong pang-mayaman na
relo o kwintas. Hindi rin ito mukhang magalang na maginoo.

Napaismid siya. Hindi nga naman talaga ito ganoong uri ng lalaki. Maginoong bastos
ito at walang pakialam kung maghapon yata itong hindi magsuot ng damit. Tila
gustong-gusto pa nga nitong ipakita ang oh-so-yummy na katawan nito sa madla sa
tuwina. At hindi rin naman niya maipagkakailang nag-eenjoy din siyang makita ang
katawan nito. Hindi lang yata ang pang-itaas ang gusto niyang makita, eh. Pati yata
yung sa baba. Ay, patawarin!

Lumabas na siya sa banyo.

Mayamaya ay tinawag na siya ni Channing. Kakain na daw.

Eh, di kakain. Masama daw tumanggi sa grasya. Kung gusto nitong magpakain, gora
lang.

"ISANG LINGGO tayong magkakasama dito kaya ngayon pa lang

nakikiusap na ako sa 'yo, lagi ka naman magdamit!" pagalit na saad ni Mandy kay
Channing ng makita niya ito sa sala na nakahiga sa sofa at walang pang-itaas.
Mabuti naman sana kung ganoon lang. Kaya naman niyang tiisin ang maakit sa kaakit-
akit naman talaga nitong katawan.

Pero kalabisan na ang makita itong naka-boxer shorts lang! Tila ay nanuyo ang
lalamunan niya at parang mauubusan siya ng hininga ng makita ito sa ganoong suot at
itsura. Dinaig pa niya ang nakakita ng modelong nakasalang sa photo shoot.

Live na live pa!

"Nagdadamit naman ako, ah?" Tumingin lamag ito sa kanya, saglit lang at ibinalik
ang tingin sa TV. Hindi niya alam kung ano ang title ng pinapanood nito, pero alam
niyang American film iyon. Hindi lang niya alam kung action o romance ba.

Kakatapos lang niyang maghugas ng plato na pinagkainan nila. Iyon pala ang usapan.
Ito ang magluluto at maghahanda ng hapunan nila, at sya naman ang maghuhugas ng
pinagkainan. Aba, aba, parang mag-asawa yata ang papel nila ngayon.

Pero wish lang nito 'yon.

Nameywang siya. "Kanina 'yon. Iba ang ngayon!"

"Sus. Para 'yon lang. De, wag ka na lang tumingin sa akin. Panoorin mo na lang
'tong pinapanood ko at huwag ako ang pakatitigan mo. Pero kung gusto mo naman,
magsawa ka ng kakatingin sa akin. Di naman ako nagpapabayad. Walang pay per view.
Kiss per silip lang."

"Tse! Basta sundin mo na lang ako."

"Ano kaya kung iwanan na lang kitang mag-isa dito sa bahay?"

"E, di gawin mo! Hinding-hindi kita tututulan. Happy pa ako."

"Talaga? Magaling.

Kahit hubad pa akong manood sa bahay ko, walang manenermon sa akin. May nabili pa
naman akong X-Rated kanina sa bayan. Mapanood nga."

Napahilamos si Mandy sa mukha. "Wala ka rin kahiya-hiya, ano? Nakukuha mo pang

sabihin sa akin ang mga activities mo. Bakit kaya di mo na lang 'yan i-status 'yan
sa FB?"

"Wala akong FB."

"Ay, oo nga pala. Taga-bundok ka."

"Hindi. Deactivated." sagot nito. Nagsisimulang suotin ang pantalon na nakapatong

sa isang silya. Mukha nga'ng balak nitong lumayas. E, di lumayas. Hindi niya 'to
pipigilan sa gusto nito.

Na-curious siya kung bakit naka-deactivate ito sa FB. "Bakit naman?" tanong niya.

"Hindi ko alam kung paano gamitin, eh."

Nalaglag ang panga niya. Seryoso? "H-hindi ka marunong?"

Ngumisi ito. "Hindi. At saka, ang sasama ng mukha ng mga friends kong babae doon.
May maganda naman, kaso bakla pala. Muntikan pa akong makipagkita. Buti na lang
nalaman ko agad, baka naka-pwet pa ako."

Hindi niya napigilan ang tawa. Kumawala iyon sa bibig niya. "Ha-ha! Baka naman
sadyang type mo rin, ano?"

"Tangina, hindi! Tingin mo sa 'kin, bakla?!"

Umiling siya. "Hindi naman.. Pero malay ba natin, ano? Kung si Ricky Martin nga.."
Hindi niya tinapos ang sinasabi at malutong na humalakhak.

"Oy, wag kang ganyan! Lalaki 'to. Lalaking-lalaki!"

"Gaano ka ka-sure?" nang-aasar na sabi niya. Siguro, hindi naman masama kung
gumanti siya ng pang-aasar sa lalaki. Sa dami ng beses na naasar siya dito, oras na
niya para maghiganti.

Naningkit ang mata ni Channing. Humakbang ito palapit sa kanya. Hindi siya natinag
sa kinatatayuan at pinanood lang niya ito na lumapit. Natatawa pa rin siya at di
niya iyon mapigilan.

"Gusto mong malaman kung gaano ako kasigurado?"

"Hmm..." nag-isip siya ng ilang segundo. "Sige, gusto kong malaman."

"Walang sisihan?" parang naghahamon ang tinig nito.

Muntikan na naman siyang mapahalakhak.

"Walang sisihan." Wala siyang ideya kung ano ang balak gawin ng lalaki. "Ano bang
gagawin mo?" nakangising sabi niya.

Tinapatan nito ang pagngisi niya. "Sabi mo 'yan, ha. Walang sisihan at hindi ka
magagalit."

She rolled her eyes, grinning like a naughty teenage girl. "Hindi nga. Baka ikaw
pa nga dyan ang magalit sa akin."

Ubod ng kapilyuhan na ngumisi ito. '"Oo, tama ka d'yan. Galit na ako."

"Kita mo! Ha-ha!"

"O, tingnan mo nga. Galit na galit na ito." Inunguso nito ang ibabang bahagi ng
katawan.

Nagsalubong ang kilay niya.

Bumaba ang mata niya sa harapan ng pantalon nito at ganoon na lang ang pamimilog
ng mata niya at pagkalaglag ng panga niya ng makitang nakadungaw ang di dapat
nakadungaw.

'Nyeta! At galit na galit nga iyon!

Napatili si Mandy ng wala sa oras.

***

To be continued..

=================

Chapter Fifteen

Chapter Fifteen

GINAWA ni Mandy ang gagawin ng kahit sinong babae na first time makakita ng--Err..
Ano bang pang-wholesome na tawag doon?

Ah, basta! Nagtitili si Mandy at tumakbo pabalik sa kusina. "Ahhh! Bwisit! Letse!
Letse kang lalaki ka! Tamaan ka sana ng kulog!" pagmumura niya dito.

Mala-demonyong tumawa ang binata. "Sabi na sa 'yo, eh. Huwag mo akong hahamunin!
O, ano ka ngayon?" nang-aasar na sabi pa nito.

"Bwisit ka! Hindi naman kita hinamon na magpakita ng talong! Peste ka!"

"Ah, talong ba 'yong nakita mo? Tingnan mo nga ulit kung talong nga."

Napatili siya at narinig niya ang malutong na halakhak nito. Kahit hindi niya
nakikita ang sarili sa salamin ng sandaling 'yon, sigurado siyang pulang-pula na
ang pisngi niya. Ramdam niya ang pag-iinit ng mukha sa pagkapahiya.
 Oo, at siya pa ang nahihiya.

Oh, goodness! Sa buong buhay niya ngayon lang siya nakakita ng ari ng isang lalaki
ng live! Oo nga't nakakita na siya ng mga ganoon sa internet. Pero anak ng pustpa!
Iba pala kapag halos kalapit mo lang. Hindi niya maipaliwanag ang nararamdaman.
Nakakaluwa ng eyeballs, nakakalaglag ng panga at nakakapanindig balahibo. Iyon ang
naramdaman niya ng sandaling makita niya ang nakadungaw sa bukas na zipper ng
pantalon ni Channing.

At nakakatakot ding hawakan.

Baka lalong magalit at makapangagat! Takte!

Hanggang ngayon ay nagtataas-baba pa rin ang dibdib niya at tila tumakbo ng mahigit
isang oras. Pumikit siya at kinalma ang sarili. Inalis niya sa kanyang utak ang
imahe ng "bagay"

na nakita niya ilang minuto lang ang nakakalipas.

Pero hindi iyon maalis-alis sa kanyang utak at sa palagay niya ay mapapanaginipin

pa yata niya iyon!

Dios mio! Burahin mo, Mandy, burahin mo! Tumatak na yata sa isip niya ang laki,
taba at sukat nun.

At dahil hindi niya mapigilan ang mag-imagine, hindi lang ang pisngi niya ang nag-
iinit ngayon. Nahawahan na ang buong katawan niya.

She cursed silently.

"Bakit ka nakapikit dyan? Ini-imagine mo 'yong nakita mo?"

Napamulat siya. Nasa harapan na niya si Channing, may nakakalokong ngisi sa labi
habang nakapamulsa. Disente na ulit ito. May damit na rin. Pero sa paningin niya,
parang hubad pa rin ito.

Nanlaki ang ilong niya sa inis. "Walang-hiya ka. Napaka-walanghiya mo talagang

lalaki ka. Nasaan na ba ang hiya mo?"

"Nasa bulsa? Teka, huhugutin ko lang."

Sinamaan niya ito ng tingin. Nilabanan niya ang pagkaasiwa na nararamdaman. Paanong
di siya maasiwa ngayon sa lalaki, eh, nakita na niya ang "ipinagmamalaki" nito?

"You know what, mas maganda kung umuwi ka na lang. Iwanan mo na lang ako dito.
Ayaw ko na makita ang pagmumukha mo." seryosong saad niya. Titiisin niya ang mag-
isa ngayong gabi. Hindi niya kailangan ng kasama sa bahay na iyon kung si Channing
lang naman.

"Is that final?" tila nang-aasar pa ang lalaki.

Pinandilatan niya ito. "That's final! Ngayon, umalis ka na!"

Ngumisi lang ito. Kapagkuwan ay nagbukas ng ref at kumuha ng isang mansanas.

Nakakaloko ang tingin sa kanya na kinagat nito iyon. Hindi niya alam kung maiiyak
ba siya

sa inis o hindi. Ang lakas lang nito mang-asar. Unti na lamang at magpapadyak na
siya sa sobrang pagkaasar.
 "Channing!" malakas na sigaw niya, para bang wala lang ito sa harap niya.

"O? You want?" anito na tinutukoy ay ang mansanas na kinagatan na nito. Wish niya
lang may lason 'yon at ma-Snow White ito ng wala sa oras. Grrr. Kaasar.

"May pa- "You want-you want" ka pa dyan! Lumayas ka na!" "Bigyan mo muna ako ng
dahilan para lumayas ako ngayon dito. Kasi ang bilin sa akin ni Evans, dito na daw
ako matulog at bantayan kita. Mahirap na kasi sa panahon natin ngayon. Daming
manyak sa paligid."

"Alam mo may tama ka dyan."

"O, di ba? Delikado ngayon kaya dapat mag-ingat ka." tila nagpapayo na sabi nito
habang ngumunguya.

Tumaas ang isang sulok ng labi niya. "I know. Kaya nga kita pinapaalis, di ba?"

Nakita niyang muntikan na itong mabulunan. Tumingin sa kanya, nakakunot-noo.

"Sinasabi mo bang manyak ako?"

"Ay. Hindi ba?"

"Medyo lang." Then, he chuckled like a baby boy.

Hayy! Unting-unti na lang. Nangangati na ang kamay niyang panggigilan ang lalaki.
Hindi niya alam kung bakit nawawala na ulit ang inis niya. Hindi maaari iyon!
Kailangan panindigan niya ang pagkainis dito. At kailangan paalisin niya ito para
matuto ito ng leksyon. Nasasanay na ang mokong sa kanya. Dapat ipakita niya dito na
hindi siya ang uri ng babae na palalagpasin ang ginawa nito.

Oo, masarap ang ulam na niluto nito kanina, pero hindi niya iyon gagawing excuse
para sa kasalanan nito 'no!

"Okay. Wala na akong pake. Basta umalis

ka na."

Umayos na ito ng tayo. Nakangiti pa rin habang hawak ang kinakain nito. "Sige.
Baka di ka pa makatulog mamaya kapag di ako umalis, eh."

Inirapan niya ito. "Hindi talaga ako makakatulog ng matiwasay kung may kasama
akong manyakis at bastos dito sa loob ng bahay."

"Sakit mo naman magsalita."

"At bakit? Hindi ba totoo? Pakitaan mo ba naman ako ng--"

"Hinamon mo ang pagkalalaki ko, ayun ang ginawa ko."

"Pero hindi mo dapat ginawa 'yon!" angil niya.

Nakakaloko ang ngiti na nakaguhit sa labi nito. "Wala ka ng magagawa. Ikaw din ang
nagsabi sa akin, walang sisihan. Ginusto mo 'yon, eh. Bahala ka. Pwede mo namang
kalimutan na lang 'yong nakita mo."

Nawalan siya ng imik.

Naalala niya na sinabi nga pala niya na walang sisihin at walang magagalit. Sa
nangyari, hindi niya napigilan ang baliin ang sinabi. Anong gagawin niya?

That's the first time she saw a p*nis. And she couldn't just stay quiet and calm.
To think na tumatak agad sa isip niya ang hitsura niyon. Ay, naku. Kung pwede nga
lang i-delete niya iyon sa memorya niya, gagawin niya. Pero dahil hindi naman
pwede, siguro hahayaan na lang niya. Iiwasan na lang niya iimagine.

Iniwan siya nito sa kusina at narinig niya ang papalayong yabag nito.

Mayamaya ay tahimik na ang buong bahay. Nakaalis na si Channing at siya na lamang

ang tao doon.

She was alone and it felt so.. So bad. Iyon ang nararamdaman niya kahit sanay
naman siya na nag-iisa sa apartment niya sa Maynila. Sanay naman siya na walang
nakakasama. Mas gusto pa nga niya ang tahimik pag

minsan. Subalit iba ang nararamdaman niyang pag-iisa ngayon. Para bang ang lungkot
ng mapag-isa.

Hindi naman siya nagsisisi na pinaalis niya si Channing. Papanindigan niya iyon.
Bago magtungo sa silid na tinutulugan, tiningnan muna niya kung sarado na ba lahat
ng pinto.

Sarado na.

Naka-lock pa.

Aba, magaling. Hindi na siya ang hinintay nito na gumawa nun. Pinatay na niya ang
ilaw sa sala at pumasok na sa kanyang kwarto. At dahil maghapon siyang nakahila sa
kama, mamaya pa siya dadalawin ng antok.

Kinuha niya ang pocketbook na binabasa noong isang araw at ipinagpatuloy ang
pagbabasa..

SUMILAY ang pilyong ngiti sa labi ni Channing. Ang akala ni Mandy ay umalis na
siya sa rest house nina Evans. Iniwan kasi niyang naka-lock ang mga pinto. Pero ang
totoo, hindi naman talaga siya umalis. Kasama pa rin siya nito sa bahay at nandoon
lang siya sa isang guestroom, nagtatago.

Nagtatago para di nito malaman na nandoon pa rin siya. Alam naman niya na ayaw
siya nitong makita. At nauunawaan niya ang dalaga. Aminado siyang marami na din
siyang nagawang kalokohan dito. Hindi niya maintindihan ang sarili kung bakit niya
iyon ginagawa.

Nagpapapansin pa rin ba siya?

Gusto pa rin ba niyang makuha ang atensyon nito?

Nagkibit-balikat siya. He don't know. Hindi niya alam kung anong isasagot sa
sarili.

Basta hindi niya sinunod ang utos nito na umalis siya at iwanan na lamang ito. He
can't do that. He don't want to leave her alone in this house. Alam naman niyang
magiging safe ito sa bahay, pero siya ang hindi mapapatali kung iiwanan niya ito.
Nang malaman niya kaninang umaga na umalis si Evans kasama ang nobya nito at
magtatagal ang mga ito sa Maynila ng mahigit isang linggo, tinawagan agad niya ang
kaibigan.

Tinawagan niya ito upang magprisinta na sasamahan niya si Mandy sa bahay.

Natatandaan pa niya na tinawanan pa sya ng kaibigan at tinanong kung nagbibiro lang
ba siya.

But he wasn't just joking.

He was serious. Tinanong pa nito kung bakit niya gustong samahan si Mandy sa
bahay. Wala siyang naisagot...

O mas tamang hindi niya kayang isagot sa kaibigan ang sagot na nagmula sa kanyang
dibdib. Pabagsak na humiga siya sa kama. He was smiling like an idiot. Ipinikit
niya ang mga mata at kusang nag-play sa kanyang utak ang mukha ni Mandy, nakangiti
at nang-aakit ang mapulang labi. Kahit ang mga mata nito na ngumingiti din ay nang-
aakit sa kanya.

Ah, makakatulog na naman siya ng mahimbing nito.

***

To be continued..

=================

Chapter Sixteen

Chapter Sixteen

NANDYAN na naman ang bwisit.

Pero hindi tulad noong isang araw, hindi ngayon pinapansin ni Channing si Mandy.
Kanina hindi man lang siya nginitian nito ng makita siya sa labas ng bahay. Dumaan
lang ito na parang walang ibang nakita. Ngayon ay dumaan ulit ito, sakay ng kabayo
nito.

Hindi ni Mandy alam kung saan ba ito pumupunta at kung anong ginagawa ni Channing.
Basta ang ikinakainis lang niya sa lalaki ay ang pagpapakita lagi nito ng katawan.
Lagi na lamang shirtless. Gustong-gusto na talaga niyang isipin na malaki ang galit
nito sa damit.

At mas naiinis siya na hindi man lang siya nito sulyapan sa bawat pagdaan nito.
Ano bang gustong palabasin nito? Na hindi siya nito nakikita? Nakakainis, sa totoo
lang.

Hindi kaya gumaganti ito? Gumaganti sa kanya dahil pinaalis niya ito kagabi. Well,
he deserve that. Dapat lang na pinaalis niya ito kagabi dahil iyon ang parusa nito.
Sumosobra na ito sa kapilyuhan.

And speaking of what happened last night, nakatulog naman siya ng maayos. Hindi na
niya nakuhang tapusin ang binabasa. Maganda naman 'yong binabasa niya. Madrama nga
lang. Kung ano-ano na ang katangahan na ginawa ng mga bida. Away bati.

Seriously? Kung magkakaroon siya ng nobyo, sisiguraduhin niya na maiiwasan ang

masyadong away. Sa totoong buhay kasi may mga couples na hindi alam kung paano
maghandle ng away, lalo na kung problema. Dahil sa sobrang pagiging immature siguro
kaya mas madami 'yong moment na nag-aaway sila kesa sa masaya. Kaya ang nagiging
resulta ng relasyon ay masama. Nauuwi sa hiwalayan.
 She

took a long deep breath. Tinawagan siya kanina ni Yumi, nagtatanong kung kumusta
siya. She said she's okay. Nagbilin sa kanya na kumain ng maayos o kaya ay
magpasama lang kay Channing kung gusto niyang magliwaliw at mamasyal sa kung saan
niya gusto. Iniwasan pa nga ni Mandy ang tanong ni Yumi na kung ano na ang status
nila ni Channing. Nagkunwari na lang siya na nawawalan ng signal doon sa lugar at
nagpaalam na sa kaibigan.

Hindi alam ni Mandy kung papaano sasagutin ang tanong ni Yumi. Ayaw niyang
magbitaw ng mga salita na hindi naman siya masyadong sigurado. Oo, itinuturing niya
na kakilala si Chan. Bagong kakilala. Pero hindi niya ito kaibigan. Nakakailang
sabihin na kaibigan niya ang lalaki.

Parang hindi kayang tanggapin ng dibdib niya. Kaibigan lang? Ano 'yon, friendzone?

No way. She don't want him as a friend. Ah, basta. Mahirap ipaliwanag. Mahirap
intindihan. At lalong mahirap analisahin ang nararamdaman niya para sa lalaki.

Ang nararamdaman niya kay Channing ay maihahalintulad sa buhok ng bruha, magulo.

Muli siyang humugot ng malalim na hininga. Pumasok siya sa loob ng kwarto para
magpalit ng damit. Isinuot niya ang kulay pink na bestida. Hanggang hita niya ang
haba niyon at mas komportable siya sa ganoong get-up. Ipinusod niya ang buhok.
Mainit sa labas at sigurado kapag inilugay niya ang buhok ay mas lalo siyang
maiinitan. Hindi na siya nag-abalang magsuot ng accessories sa katawan. Nag-apply
na lang siya ng light make-up sa mukha. Sanay na sanay kasi si Mandy na may
lipstick sa labi niya tuwing lumalabas siya sa apartment niya. Aba, wala na nga

siyang boyfriend, tapos hindi pa siya magpapaganda? Hindi lang naman ang mga
babaeng may love life ang may karapatang magpaganda. Kahit ang mga single ay may
karapatan din.

Sa kanilang probinsya, sanay na sanay ang mga tao na kapag nakakita ng babaeng
naka-make up tutuksuhin na lang bigla ng, "Uyy, nag-make up si ineng. May boyfriend
na 'yan." o di kaya, "Uyy, nakagayak si ineng. Makikipag-date 'yan."

Nakakatawa lang ang mga linyang ganoon mula sa mga matatanda. Napaghalalataan kasi
na 'yon ang gawain ng mga ito noon.

Tumingin si Mandy sa salamin at pinag-aralan ang ayos niya. Nang masatisfied sa

kanyang itsura, lumabas na ulit siya sa bahay dala ang kanyang kulay pink din na
clutch bag. Pera, lipstick at Iphone lang naman ang laman niyon.

Hindi ni Mandy kinalimutan isara ang mga pinto ng bahay. Nakasalubong pa niya si
Mang Ading habang naglalakad palabas ng gate. "O, ineng, saan naman ang punta mo?"

"Bibili lang po ng boyfriend sa palengke." pagbibiro ni Mandy sa caretaker na

sinundan niya ng mahinang tawa.

"Ala, eh, masama 'yan. Baka dugong ang mabili mo, mahirap na."

"Biro lang, Mang Ading. Mamamasyal lang po ako ng unti. Pagkatapos uuwi din ako."

Nakangiting tumango ito. "Ah, ganoon pala. Nakakabagot nga ang mag-isa dyan sa
bahay. Lalo pa't matagal pa bago dumating sina Sir mula sa Maynila."

"One week lang po silang mag-i-stay doon."

 "Ganoon ba? Madali lang pala sila doon. Teka, may kasama ka ba?"

"Dyan po sa bahay?"

"Hindi, sa pamamasyal. Dapat may kasama ka." suhestyon ng matandang

lalaki. "Mahirap na mag-isa ka lang na aalis. Baka di ka pa masyadong pamilyar dito

sa lugar namin. Mas maganda na may kasama ka para hindi ka maligaw mamaya." dagdag
pa nito.

Napangiti si Mandy. "Salamat po sa concern. Pero kaya ko naman po siguro na mag-

isa."

"Pero tama si Mang Ading. Dapat may kasama ka." Muntikan na siyang mapatalon sa
gulat ng may magsalita sa likod niya.

Nang lumingon siya ay nakita niya si Channing.

And for the first time mula ng makilala niya ang lalaki, ngayon lang ni Mandy
nakitang naka-damit si Channing. He was wearing a light pink shirt. Umangat ang
kilay niya. Aba't bakit magkakulay pa yata sila ng suot? Parang sinadya lang nito
'yon, pero ayaw niyang mag-assume. Hindi niya mapigilan ang matanong ang sarili.

Why pink? Aaminin niya nababaklaan siya sa mga lalaking nagsusuot ng kulay pink na
shirt. Para sa kanya kasi ay pambabae lang ang ganoong kulay at parang nakakabawas
ng pagkalalaki ng isang lalaki ang pagsusuot ng ganoong kulay ng damit.

Ayaw niyang maging unfair. Pero sasabihin ni Mandy na bagay kay Channing ang kulay
ng damit nito. Hindi nakakabawas sa pagkalalaki nito, sa totoo lang. Lalaking-
lalaki pa rin ang dating at parang mas lalo pa yatang naging brusko ito sa paningin
niya. Nahigit niya ang hininga. Channing was the only man that can stole her breath
away every time she see him.

Kung maaari nga ay ayaw niyang ipahalata dito kung gaano siya naaapektuhan ng
presensya nito. Kung alam lang talaga nito kung ano ang ginagawa nito sa damdamin
niya tuwing nagpapakita ito, baka lumaki ang ulo nito.

Bakit

parang double meaning 'yong sinabi niya? tanong niya sa sarili.

Ulo sa taas, Mandy, ha. Hindi sa baba, paalala ng isang bahagi ng utak niya sa
kanya.

"Tapos ka na?" nakangising tanong ni Channing.

Napatanga siya. "Ha?" Sinasabi na niya, eh. Huwag tumitig dito ng matagal para
hindi natatanga.

Lumawak ang ngisi nito. "Tapos ka na bang tumitig sa akin?"

Umismid siya. Pero sa loob -loob niya, nakadama siya ng pagkapahiya. "Hindi naman
kita tinititigan, ah?" Pinagnanasahan lang. Ang gwapo mo kasing bwisit ka. Bakit ba
kasi sa lahat ng gwapong nakilala ko, ikaw ang hayop sa pagkagwapo?

At 'yang katawan mo na laging nakabilad, nagayuma na yata ako. Bwisit!

"Sige. Libre ang pagdedeny." Nakakalokong tumawa ito, pagkatapos ay bumaling nag
tingin kay Mang Ading. "Kumusta ho, tatay?"
 Nanlaki ang mata niya sa binata. "Tatay mo siya? I mean, siya ang ama mo?"

Nagtaka siya ng parehong tumawa ang dalawang lalaki.

"No." tumatawang sagot ni Channing. "Hindi por que tinawag ko siyang tatay, siya
na ang ama ko."

"Ineng, ganoon talaga dito ang tawagan minsan kapag sa nakakatanda." sabi naman ni
Mang Ading.

Tumango na lang siya. "Okay." Umangat ang kilay niya. Nang-iinis pa na tumawa si
Channing. Kung wala lang sa tabi niya si Mang Ading, siguradong nasapak na niya ang
binata. Tawanan ba siya? Kanina nga hindi siya nito pinapansin, eh. Dinadaan-daanan
lang siya. Tse!

Ay, teka, bakit ba ang bitter niya?

Mayamaya ay umuna na si Mang Ading. May gagawin pa daw ito sa hardin. Sila na
lamang

ni Channing ang natira. Nagsimula na ulit siyang maglakad, sinadyang iwanan ito.
Naramdaman niya na sumabay ito sa kanya. "Saan ka ba papunta?" tanong nito. Dumapo
sa ilong ni Mandy ang mabangong hininga nito. Mahabaging Diyos. Hindi bad breath
ang mamang macho. Mabango ang bibig at major turn on niya.

Lahat na ba ng magandang katangian ay nandito na? Gwapo. Matipuno. May six-pack

abs. Mabango ang katawan. Masarap humalik. Isa na lang ang kukumpleto at mababaliw
na yata siya dito. Pero hindi niya muna niya sasabihin. Letse! Iba na naman ang
naiisip niya.

"Uy, sumagot ka naman pag tinatanong kita."

"Ano ba kasi?"

"Saan ka nga papunta? Bigla bigla ka na lang aalis. Sabihan mo naman ako kung may
balak kang umalis dyan sa bahay."

"At bakit naman, aber? Sa huling pagkakatanda ko, close na tayo."

Napatigil siya sa paglalakad at napatingin dito. "Aba, hoy, hoy! Hindi pa tayo
close no."

"Hindi pa ba? Pero nakita mo na kasi ang alaga ko."

Nanlaki ang mata niya. "Channing!"

"Kaya dapat close na tayo. Hindi lahat ng babae pinapakitaan ko, akala mo."

Hindi niya maiwasan ang pag-iinit ng pisngi. "Ilan na ba ang nakakita niyan?"
curious na tanong niya.

"Hmmm.. Di ko na alam, eh."

"Hindi mo na alam sa dami?!" she almost shouted.

"Uhh.. Yes? Basta. Hindi ko na alam kung ilan. It doesn't matter. They really
doesn't matter to me."
At nag-english na naman ang taga-bundok. Napangiwi siya. So, wala din siya para
dito? Oh. Parang ngayon ay alam na niya kung ano lang siya para

sa lalaki.

His past time. Nagiging pang-aliw lang siya sa kawalan nito ng ibang malandi.
Hindi niya alam pero parang hindi niya gusto ang isipin na past time lang siya para
dito. May konting kirot, at di niya maintindihan kung para saan ang kirot na
nararamdaman niya. Ipinagsawalang bahala na lang niya iyon.

"You must be playboy." komento niya, totoo sa kanyang loob.

"Hmm.. Iyon ang sabi ng ibang tao."

Pinaikot niya ang mga mata. Tumigil siya sa paglalakad at hinarap ito. "Baka kasi
totoo. Alam mo kasi, Chan, walang masasabi sa 'yo ang ibang tao kung wala naman
talagang tamang basehan. Kaya nagkakaroon ng opinyon ang iba ay dahil nakikita nila
ang mga gawa mo, nagkakaroon sila ng ideya sa kung anong klase kang tao sa mga
ipinapakita mo. Minsan hindi mo kailangang magsalita para makilala ka ng tao. Ang
mga kilos mo ang nagsasalita para sa 'yong pagkatao."

Napatitig ito sa kanya, nawalan ng imik.

"Okay. Sarili mo 'yan, eh. Mas kilala mo ang sarili mo kesa sa ibang tao. Kaya go
lang."

Ngumiti ito. "Wow." may paghangang tumingin sa kanya.

Napakunot noo siya. "Anong "wow" sa sinabi ko?"

"Wala lang. Ang haba kasi ng sinabi mo. Pero 'yong salitang tao lang ang
naintindihan ko." Malutong na tumawa ito."

Inirapan niya ito. "Bwisit ka. Sayang lang ang laway ko sa pagsasalita. Hindi mo
pala naintindihan?"

"Hindi. Sa mukha mo ako nakatitig. Anong magagawa ko?"

"At bakit ka naman nakatitig sa mukha ko, aber?"

"Dahil maganda ka. At naaakit mo na naman yata ang pagkalalaki ko."

Muntikan na siyang madapa. Mabuti na lamang at madali niyang nakontrol ang sarili
upang hindi tuluyang bumagsak. Umalalay sa kanyang braso si Channing.

"Dahan-dahan sa paglalakad, babe. Okay ka lang?"

Parang napaso na lumayo siya sa lalaki. "Don't babe me!" Bwisit. Nakakadapa pala
ang kilig pag minsan.

Matamis na ngumiti sa kanya ang lalaki. "Sure. Pero pag syota na kita, pwede na
kitang tawaging babe, ha?"

"Ewan ko sa 'yo!" Tumalikod na siya para di na nito makita pa ang pamumula ng

pisngi niya. Pero susme, pati yata ang bagay sa pagitan ng hita niya ay nag-blush
din!

***
 Itutuloy.

=================

Chapter Seventeen (SPG)

Chapter Seventeen

TINATAPOS basahin ni Mandy ang nobela na hindi pa niya natatapos basahin. Hindi pa
siya makaramdam ng pagkaantok. Kahit maghapon silang namasyal ni Channing sa
palengke ay parang wala siyang pagod na naramdaman.

Dati naman kapag namamasyal siya, pagod na pagod siya pag-uwi at bagsak agad ang
katawan sa kama. But today was different. She can't desribe the feeling she was
feeling until now. Hindi man lang gumuhit ang pagkapagod sa katawan niya. She was
happy and she can't hide the sweet smile on her face.

Oo, nag-aasaran sila, pero parang ang sarap pa rin sa pakiramdam na kaasaran ito.
Naiinis lang siya kapag di siya nakakaganti ng pang-aasar. Ang lakas kasi mang-asar
ng damuhong 'yon.

Tinamad na siyang tapusin ang binabasa niya. Bumaba siya sa kama at lumabas sa
kwarto. Ten-thirty na ng gabi at nag-iisa lamang siya sa bahay. Wala naman siyang
nararamdamang takot.

Ngayon lang ni Mandy na-realize na malabong multuhin siya doon. Ilang araw na
naman mula ng magbakasyon siya doon, pero wala namang nagpaparamdam. Pumunta siya
sa kusina at nagtimpla ng gatas. Siguro naman kapag nakainom na siya ng isang
basong gatas ay makatulog na siya. Ayaw pa man din niya magpuyat, kasira lang ng
beauty niya.

Mga ten minutes yata siyang nandoon sa kusina, hinihigop ang kanyang gatas. Nang
marinig niya ang mga katok sa pinto ng bahay.

Nagsalubong ang kilay ni Mandy. Sino naman ang bibisita sa bahay ng ganoong oras
ng gabi? May isang tao ang pumasok sa isip niya. Mabilis siyang umiling.

Oh, no. Hindi si Channing 'yon. Ang alam niya ay

kasama nito ang mga kaibigan na may pinuntahang kasiyahan. Ipinagsasama pa siya
nito doon pero hindi na siya sumama. Hindi sa ayaw ni Mandy, pero nahihiya naman
siyang sumama lalo na't di naman niya mga kakilala pa ang kaibigan nito. Maliban na
lang kay Sean na nakilala niya ng minsan siya nitong ipasyal.

Iniwanan niya ang baso ng gatas sa lamesa at tinungo ang pintuan. "Sino 'yan?"

Gusto muna niyang malaman kung sino ang kumatok. Baka mamaya masamang tao pala ang
mapagbuksan niya, kung ano pa ang kahayupang gawin sa kanya.

"Mandy.."

Napakunot-noo niya. Lasing ang boses ng nagsalita. At pamilyar sa kanya ang

baritonong boses nito. Sino nga lang ba ang kakilala niyang may ganoong kagwapo na
boses? "Channing?" tawag niya. "Ikaw ba 'yan?"

Maikling tumawa ang lalaki. "Ako nga. Nakalimutan mo na agad ako?" Nakumpirma ni
Mandy na si Channing nga ang tao sa labas.

Silly. Paanong malilimutan agad niya ito. Tila kabisado na nga niya sa kanyang
isip kung ano ang tunog ng tawa nito, o kaya ang paraan nito ng pagsasalita.
Nakakahiya mang aminin pero kahit siguro makausap lang niya ito sa telepono,
pagpapawisan na siya sa pagitan ng hita niya.

Binuksan niya ang pinto. Dumapo agad sa ilong niya ang pinaghalong amoy ng alak at
mabangong hininga ni Channing. Dark, sexy, and dangerous. Iyon ang tatlong salita
na pumasok sa isip niya. Namumungay ang mga mata ni Channing habang nakatitig ito
sa kanya. Nakapamulsa habang nakatayo sa harapan niya. Napansin niya ang suot
nitong long sleeves na bukas ang tatlong butones. Her knees weakened at the sight
of him.

Makita pa lang niya ang matipunong dibdib nito, parang natutunaw na ang puso niya.
Tila hinahaplos ng mainit na sensasyon ang kanyang balat, at dumadaloy ang init sa
mga ugat niya.

"Hi." Oh, goodness. Muntikan na siyang himatayin sa ngiti nito. Iba pala ngumiti
kapag lasing ang isang lalaki. Ubod ng kapilyuhan. Pero bakit ganoon? Kahit naa may
halo na ding kamanyakan ang paraan nito ng pagngiti sa kanya, parang mas lalo
siyang pinanlalambutan ng tuhod? Parang mas lalong nabubuhay ang pagnanasa at apoy
sa pagitan ng hita niya.

Oh, Mandy.. Iba na 'yan. Sabi niya sa sarili. Oo, iba na nga. Umaabot na sa mataas
na level ang nararamdaman niya para dito. Ang kilig na nararamdaman niya ay
nahahaluan na ng pagnanasa, pagnanasang di niya inakala. O baka matagal na siyang
nagnanasa talaga dito? Hirap lang talaga siyang aminin 'yon.

Kahit naman yata sinong babae, mahihirapan na umamin na pinagnanasahan nila ang
isang lalaki.

"H-hi." sagot niya, nanlalambot ang tuhod at kumapit sa pinto para hindi mabuwal.
"W-why are you here?" she asked, her bottom lip quivered. Pasimple niyang inilabas
ang dila at binasa ang labi. Bigla siyang tinuyuan ng labi.

"Dito ako matutulog."

"Dito?"

"Oo. Di ba, sasamahan naman talaga kita dito sa bahay? Wala sina Yumi at Evans
kaya alam ko na kailangan mo ng kasama sa bahay."

"P-pero hindi mo na kailangang gawin 'yon. Thanks, but i will be okay. Nakaya ko
naman kagabi na mag-isa lang ako. And nothing bad happens."

Ngumiti si Channing. Napansin niya na bagay pala dito kapag namumula

ang pisngi nito. Normal naman sa lalaki na mamula ang pisngi kapag lasing.

Pero pisngi lang ba ang namumula sa mga ito kapag lasing?

Argh! Iba na naman 'yang iniisip mo, Mandy!

"But you're not alone last night."

Nagsalubong ang kilay ni Mandy. "Ano?" Pagkatapos ay nakuha agad ang ibig nitong
sabihin. "Are trying to scare me, Chan? Sinasabi mo bang may kasama akong multo
kagabi? Ganoon? Tingin mo sa 'kin, bata?" Mataray na tinaasan niya ito ng kilay. He
laughed.

"Hindi 'yon ang sinasabi ko. Bakit naman kita tatakutin?"

"Ewan ko sa 'yo. Dyan ka naman magaling, di ba? Mang-asar." Inirapan niya ito.

"I'm not scaring you. Para namang matatakot ka kung sasabihin kung may kasama kang
multo. Baka mas matakot pa ang multo sa 'yo." Humagikhik pa ito na parang bata. At
kahit na gustong-gusto niya ang nakikitang tumatawa ang lalaki, naiinis din siya
dahil parang ginagawa siyang nitong pang-aliw nito.

Pinanlakihan niya ng mata si Channing. "Tumigil ka nga! Makapang-inis nito, 'chura

mo naman." Gwapo, dagdag ng isip niya.

"Wala ka bang balak na papasukin ako?"

Umismid siya. "Bakit naman kita papapasukin? Lasing ka na, magaling pa na umuwi
ka."

"Naisip ko nga na umuwi na lang at di na kita samahan na matulog dito. Kasi baka
pagsamantalahan mo ang pagiging lasing ko at mapikot ako ng wala sa oras."

"Hoy! Excuse me! Tingin mo pipikutin kita?"

"Hmmm..." Kumislap ang mata nito sa kapilyuhan. Bahagya siyang kinabahan, pero di
siya nagpahalata. "Pagbasehan natin 'yung mga tingin mo sa katawan ko

kapag alam mong di ako nakatingin."

"Oy, wag kang bintangero, ha!" Nag-init ang pisngi ni Mandy. Nahahalata pala siya
nito? Ah, hindi. Hinuhuli lang siguro siya ni Channing. Pwes hindi siya aamin!

Sumilay ang makahulugang ngiti sa labi ni Channing. "Okay. Pwede mo na ba akong

papasukin?"

Humugot siya ng malalim na hininga. Niluwangan niya ang pinto para makapasok ito.
"O, pasok ka na. Baka umiyak ka pa. Isara mo ang pinto." Umuna na siya dito at
nagtungo sa kusina.

Naramdaman niya ang pagsunod ni Channing sa likod niya. She could feel his breath
against her back. Napakasarap ng pakiramdam na iyon.

"Bakit gising ka pa?" tanong nito sa kanya.

"Di ako makatulog kaya eto, nagpapaantok. Gusto mo ng gatas?"

"Hindi ako umiinom ng gatas."

"Kape, gusto mo? Ipagtitimpla kita. Baka gusto mo lang matikman ang pagtitimpla ko
ng kape." Humarap siya sa binata. Sinalubong nito ang titig niya, ramdam niya ang
init sa pagtutok ng mata nito sa mukha niya.

That heat was obvious. The fire is there and the lust lick her flesh.

"Don't bother. Iba ang gusto kong tikman ngayon." Oh, my.

She swallowed hard. Sinalubong na din niya ang titig nito. "A-ano?"

Naging mabilis ang pangyayari para kay Mandy. Namalayan na lamang niya na
nakasandal siya sa dingding ng kusina, nakapulupot sa kanya ang matipunong braso ni
Channing. That moment she felt his masculine body against her. All of a sudden, the
heat dominated her senses. Tuluyan na siyang nawawalan ng kontrol sa init ng apoy
na namamagitan sa kanilang

mga katawan.

"I want to taste your lips." Hindi siya nito hinintay na sumagot. Mabilis na
lumapat ang labi nito sa labi niya.

Mandy close her eyes when she felt his lips against her, moving gently and giving
her the hottest kiss ever. Oh, God. Iba't ibang damdamin ang bumangon sa dibdib
niya. Gumalaw ang kamay niya at ipinulupot ang braso sa leeg ng binata, hinila ito
palapit upang mas lalong dumiin ang labi nito sa kanya. His lips taste like
marshmallow.

And, oh, god! She was a sucker for marshmallows. Kahit na nalalasahan niya ang
alak sa bibig ng lalaki nito ay parang normal lang iyon. Parang wala lang 'yon sa
kanya.

"Mmm..." ungol ni Mandy sa pagitan ng paghalik ni Channing. Habang tumatagal ay mas

lalong lumalalim ang halik nito. Mas lalong nagiging pang-ahas, marubdob at
mapusok. Namalayan na lamang niya na ipinapasok nito ang dila sa loob ng dibdib
niya at tinutukso ang dila niya. The thought of sucking his tongue made her thighs
wet in need, in desire and lust. Sinalubong ng dila niya ang dila nito at nagtalik
sa isang maharot na ritmo ng tugtugin.

"Channing.." paungol na tawag niya sa pangalan nito. Naramdaman niya ang paggalaw
ng kamay nito papunta sa kanyang dibdib.

Napaliyad si Mandy nang sapuhin nito iyon. Nanigas ang mga dunggot ng dibdib niya
sa paraan ng pagsapo nito, may kasamang diin ang bawat paghimas nito. He was
touching her like he has the right to own her. At mas lalong nagugustuhan niya ang
isipin na minamanipula ni Channing ang katawan niya.

Nang mga sandaling iyon ay tila nababaliw na siya. Nahihibang

sa kung ano ang ipinaparamdam sa kanya ng lalaki. Ubos na ubos na ang kontrol niya
sa sarili. Bumibigay na ang lakas niya, ang tibay ng tuhod niya. Nanlalambot ang
buong sistema ni Mandy sa bawat paggalaw ng labi ni Channing. At mas
nakakapanlambot ay ang mapang-ahas na kamay nito na minamasahe ang dibdib niya.

Parang walang silbi ang mga saplot niya sa katawan. Pakiwari niya ay hubo't hubad
siya at may layang hawakan ang lalaki ang bawat parte ng mahubog niyang katawan.
Mga ilang saglit ay inalis ni Channing ang kamay sa dibdib niya at nagtungo iyon
pababa sa pagitan ng hita niya.

Napasinghap si Mandy. "Oh, God! H-huwag dyan..!"

"Please.. Let me touch you there.." may pagsusumamo sa boses ni Channing.

"Chan, please.." Nag-iinit ang pisngi niya sa hiya.

Tinitigan nito ang mukha niya, humahaplos ang init ng hininga nito sa pisngi niya.
"Ayaw mo?"

"Not that i don't want you to touch me there.. but--" Hindi na niya natapos ang
sasabihin. Muli siyang napasinghap nang mas maging matapang ang kamay ni Channing.
Ipinasok nito ang kamay sa shorts na suot niya at tinumbok ang gitna niya. "C-
Chan... Ohhh!"

Pilyong ngumiti ito. "Ngayon alam ko na kung bakit ayaw mong ipahawak." kumikislap
ang mga mata nito.

Tila tumutok ang spotlight sa mukha niya. She blushed. "Napaka-ano mo..."

"You don't want me to touch you there because you don't want me to know that
you're already wet. Tama ako, di ba?"

Napapikit siya nang humaplos ang kamay nito sa kanyang gitna. Nanunukso ang isang
daliri nito sa bungad ng pagkababae niya at kinailangan niya na humawak sa
matipunong braso ni Channing upang di mabuwal.

"Sumagot ka, Mandy."

Napalunok siya bago magsalita. "O-oo."

"Then, let me touch you. Let me love you tonight. Hindi mo pagsisihin to. Hindi ka
magsisisi." Iminulat niya ang mga mata at tumingin sa mga mata ni Channing. Nakita
niya ang sinseridad doon. Alam niyang nagsasabi ito ng tapat. Nararamdaman niya
iyon sa dibdib niya.

"Pumayag ka lang at handa akong gawin ang lahat para pasayahin kita ngayong gabi."
dagdag nito, kasabay ng pagsilid ng isang daliri nito sa pagkababae niya. Kumawala
ang isang mahinang ungol sa labi niya. Kung ganito ang paraan nito ng pang-aakit
nito sa kanya, hindi niya magagawang makatanggi. Hibang na hibang na siya sa
sariling init na dumadaloy sa kanyang ugat. Magiging ipokrita siya kung sasabihin
niyang di siya nasisiyahan sa nararamdaman.

"Mandy, i need to know your answer. Huwag mo na akong pahirapan pa. Please, i need
you to say yes." halos pabulong na ang pagsasalita nito. Making his voice sexier.

Hinigpitan ni Mandy ang pagkakapulupot ng braso sa leeg niya. She smile

seductively. "Yes."

At sa pagkakataong iyon ay siya na ang humalik dito.

***

=================

Chapter Nineteen (Part 1: SPG)

Chapter Nineteen

NAGISING si Mandy na may kamay na humahaplos sa dibdib niya at pumipisil na tila

pinanggigilan iyon. Imunulat niya ang mga mata at nakita niya si Channing. Gising
na ang binata at panay ang paghaplos sa kanyang dibdib.

Napaungol si Mandy. Oh, God. "Chan.. Ganyan mo ba gisingin ang mga babaeng
nakakatalik mo?" Agang-aga panghihimas ng boobs ng may boobs ang ginagawa nito.

"No. This is my first time."

"To touch a woman's boobs?" Nanlaki ang mata niya nang tumango ito. "I don't
believe you." she said. Sa paraan nito ng pakikipagtalik sa kanya kagabi,
nahuhulaan niya na lagpas na sa sampung babae ang naikama nito. He was an excellent
lover. The way he made love to her last night was incredible. Hindi niya inaasahan
na magiging ganoon kasarap ang unang beses niya. At mas lalong hindi niya inaasahan
ang naging deklarasyon nito kagabi.

"I think i love you." Iyon ang sinabi nito sa kanya kagabi bago niya tuluyang
isuko ang sarili dito. Dapat ba siyang maniwala sa lalaki?

May isang parte ng pagkatao niya ang naniniwala dito. Pero ang ibang parte ng
pagkatao niya ay hindi pa rin masyadong kumbinsido. Paano kung sinabi lang iyon ni
Channing para bolahin at makuha siya?

Tumawa si Channing. Kumikislap ang mata nito, pero hindi sa pagkaaliw. She saw the
fire on his eyes, again. Napakurap siya. Ang apoy na 'yon sa mga mata nito ang
nagpapaalala sa kanya kung paano nilukob ng pagnanasa ang katawan niya kagabi. Kung
paano siya bumigay at kung paano niya isinuko dito ang kanyang pagkabirhen. Pero
kakatwang

wala siyang nararamdamang pagsisisi ngayon.

Infact, she felt so happy. Pinupuno ng kasiyahan ang dibdib niya at sigurado
siyang maliwanag ang mukha niya. Daig pa niya ang babagong nagdadalaga. Diyos ko!

"Promise. This is my first time to touch a boobs like yours."

Napataas ang kilay niya. "At ano naman ho ang ibig sabihin noon, mamang pogi?"

"Hmm.. Huwag kang magagalit sa 'kin. Pero ang dibdib mo ang pinakamaliit na
nahawakan ko."

Nanlaki ang mata ni Mandy. Hindi inasahan ang sinabi ni Channing. Hindi niya alam
kung dapat ba siyang mainsulto o ano sa sinabi ng lalaki. "Sinasabi mo bang maliit
ang boobs ko?!"

"H-hindi! Wala naman akong sinasabi na maliit ang--"

"Tatanggi ka pa?"

Umiling si Channing, seryoso ang mukha. "Hindi ako natanggi. Hindi ko naman talaga
sinabing maliit ang boobs mo, ah?" Umangat pa ang kamay nito at pinisil ang dibdib
niya. "You have the most beautiful br*asts." Nakatitig ito sa mukha niya habang
sinasabi iyon. He was sincere.

And then, his hands flattened on her back and his head lowered to the tight points
of her br*asts. He curled his tongue around one and a soft moan escaped her lips.

"Chan.. Ohhh.."

"I love your nips, baby." Huminga ito ng malalim, itinikom ang bibig at isinubo ang
isang tuktok ng dibdib niya na may kasapang banayad na pagsipsip. Nagkandabuhol-
buhol ang hininga ni Mandy. "Uhhmm.. So sweet, so tight." bulong nito. Gumapang ang
init sa balat niya. Mabilis na namuo ang pagnanasa sa pagitan ng hita niya.

Nasabunutan niya si Channing kasabay ng pag-ungol sa pangalan

nito. Ang paggalaw ng labi nito sa kanyang dibdib ay nagbibigay sa kanya ng

napakasarap na kilabot. Tila nabubuhay na naman ang apoy sa pagitan ng hita niya.
 Bago pa tuluyang matupok ang katawan niya ng init na 'yon, itinulak na niya si
Channing palayo. "S-stop.." tila tumakbo siya ng pagkalayo-layo sa paraan niya ng
paghinga.

Tumigil si Channing. Nagtataka ang tinging ipinukol nito sa kanya. "May problema
ba?"

"Wala. Walang problema." Umiling siya, sunod sunod. Dumistansya siya sa lalaki.
Hinila ang kumot at itinakip sa dibdib niya. Lantad na lantas ang katawan niya sa
lalaki. Kung kanina pa ito gising, nakakasigurado siya na kanina pa itong
nagpipyesta sa katawan niya. Wala pa man din siyang kasuot-suot na ano.

At hindi pa nakatakip sa kanya ang kumot ng magising siya. At siguro, hindi lang
ang mata nito ang nagsawa sa nakahain. Baka pati ang kamay nito'y naglalakbay din
habang siya ay mahimbing na natutulog. Nakaramdaman siya ng pagkainis. Bahagyang
pagkainis.

Ang unfair, nasabi niya sa sarili. Sa susunod, kung mauulit pa ang pagkakataong
'yon, uunahan niya ito sa paggising, at kapag siya ang nauna sa paggising, hindi
lang tingin ang gagawin niya. Kukuhanan din niya ng picture at ise-save sa kanyang
cellphone. Remembrance man lang. O kung aatakihin siya ng pagkapilya, baka i-video
pa niya ang buong katawan nito.

Geez, Mandy! What the hell are you thinking?

"Walang problema? Pero bakit mo ako pinatigil?" tanong ng binata, salubong na

salubong ang kilay nito. Nang sandaling 'yon ay maihahalintulad niya ito sa

isang bata na naagawan ng laruan. Yeah, he exactly looked like that.

Hinarap niya ito. "I think we need to talk, Channing."

"E, di mag-usap."

"Wag mo akong pilosopohin. We really need to talk. Seryosong usapan ang gusto ko,
Channing." Hinigpitan niya ang pagkakahawak sa kumot bilang pantakip sa kahubdan
niya. Nahuhuli kasi niya ang mga mata ng binata na nagtatangkang sumilip sa dibdib
niya.

Pervert. Kulang na lang ay isigaw niya dito. Ang manyak din talaga nito, ano?
Sasabihing ang boobs niya ang pinakamaliit na nakita nito, pero kainaman naman kung
mapisil, mahimas at matitigan. Kulang na lang ay gusto na ulit nitong tikman iyon
na parang isa itong sanggol.

"Stop staring at my boobs, Chan. Look at me." saway niya sa lalaki nang mahuli
niya ang pagtitig nito sa dibdib niya. Nagtaas-baba ang adams apple nito, at nag-
iwas ng tingin sa parteng iyon ng katawan niya.

"Maaari ba na magbihis ka na muna bago ka magsalita?"

"At bakit ko naman 'yon gagawin? Unti lang ang sasabihin ko, pagkatapos pwede ka
ng umalis. Hindi mo naman nakikita na ang katawan ko kaya huwag kang ganyan. Bakit
ba parang di ka mapatali?" she asked him. Inilabas nito ang dila at binasa ang
ibabang labi nito. Hindi naiwasan ni Mandy ang hindi pagmasdan kung paano basain ng
dila nito ang tuyong labi nito. Oh, God. He had the sexiest lips. Natatandaan pa
niya kung gaano kasarap halikan ang labing iyon, kung gaano iyon kalambot at kung
paano siya paligayahin noon.

"Alam mo naman kung ano ang epekto mo sa akin, di ba?"

 "H-ha?" Napatanga

si Mandy. "Hindi kita gets."

"I don't believe you."

"Hindi nga kita---" Bumaba ang tingin niya sa pagitan ng hita nito nang inguso
nito iyon. Her eyes widened in shock and awe when she saw his warrior. Muntikan na
siyang malaglag sa kama ng sumaludo pa iyon sa kanya. Diyos ko. Iba talaga ang
epekto kapag kitang-kita niya iyon sa liwanag. Lalong lalo na at tila sundalong
sumaludo pa 'yon sa kanya.

"Ngayon, naniniwala ka na?"

Nagbukas-sarado ang bibig ni Mandy. Ano ba, Mandy? Parang ngayon mo lang nakita
'yan, ah? saway ng isang bahagi ng utak niya.

Oo nga at hindi iyon ang unang beses na nakita niya ang kahandaan nito. Pero ang
epekto sa kanya ay hindi pa rin nagbabago. Kahit ba na ang bagay na iyon ang kumuha
sa kanyang pagkababae, hindi pa rin siya sanay.

To see that thing in the broad of daylight still shocks her. Kung maliit 'yon baka
nasanay na siya at di pa napapanganga. Pero hindi nga maliit, juice ko.

Tumango si Mandy pagkalipas ng ilang segundo. "N-naniniwala na ako." Totoo nga

yata ang kasabihang, "To see is to believe."

Inay ko!

Tinanguan siya nito, seryoso ang mukha at di niya alam kung ano ang iniisip ni
Channing. Hindi rin niya alam kung galit ba ito sa kanya. Oh, well. Kung ang
pagbabasehan niya ng galit ay 'yong sa baba, galit nga ito. Galit na galit.

Tigil na, Mandy! Juice ko. Iba na naman ang itinatakbo ng isip niya. Hindi siya
makapag-isip ng maayos kapag nakikita niya ang hotdog ng lalaking ito. Nawawala
siya sa tamang katinuan.

"Lalabas na ba ako?" tanong nito.

Mabilis na tumango siya. "Sige, lumabas ka na." Baka kung ano pa ang mangyari sa
kanilang dalawa. Hindi na niya makakayanan ang magpigil ulit, lalo na't nadiskubre
niya sa sarili ang kahinaan niya.

Oo, ang kahinaan niya.

Walang iba kundi si Channing. Iyon ang isang bagay na mas lalong siyang mahihirapan
yata siya aminin sa lalaki. Hindi niya masasabi dito na naging kahinaan na niya ito
hindi lang dahil sa nangyari kagabi. Kundi dahil sa nakilala niya ito at kahit
papaano'y nahuhulog na din yata s'ya.

Lumabas na ng kanyang silid si Channing. Pasimpleng sinulyapan pa ang lalaki habang

naglalakad patungo sa likod. Nakita niya ang mga kalmot at tila pinagbaunan ng kuko
niya sa matipunong likod nito.

Nanlaki ang mata niya at natutop ang bibig.

Grabe, Mandy.. Ganoon ka ka-wild kagabi?

***

How would you describe Channing? Please write your answer. I need to know. Please?

=================

Chapter Nineteen (Part 2)

Chapter Nineteen

MABILIS na nagbihis ng damit si Mandy at bago lumabas ng kwarto ay winisikan niya

ng pabango ang sarili. Tumigil muna siya sa harap ng salamin at napatigil ng ilang
segundo. Tama siya sa sinabi niya kanina. Parang may spotlight na nakatutok sa
kanyang pisngi. Kitang-kita niya ang pamumula niyon. Habang ang mga mata niya ay
tila tubig na kumikislap kapag tinatamaan ng sinag ng araw.

Oh, God. Hindi niya maipagkakaila sa harap ng salamin at sa kanyang sarili ang
katotohanan na nahuhulog na siya kay Channing. Paano niya iyon maipagkakaila kung
ang ebidensya ay nasa kanyang mukha na? Nakakatakot. Maaaring isang tingin lang sa
kanyang mukha, malalaman na ng mga tao kung sino ang lalaking isinisigaw ng puso
niya.

Umalis na si Mandy sa harap salamin at lumabas na sa kanyang silid. Nakita niya si

Channing na nakaupo sa sofa. Nagpapasalamat siya at may saplot na rin ito sa
katawan. Maliban na lang ang pang-itaas nito. Lihim siyang napailing.

Nakaugalian na yata siguro nito ang hubad-baro. Baka nga. Ganoon naman talaga
kapag sa probinsya. Ang kaibahan nga lang ay kaakit-akit si Channing. Actually,
sanay na naman siyang makakita ng lalaking walang pang-itaas. Kahit naman sa
Maynila ay may mga lalaking ganoon. Pero iba nga talaga si Channing. May kung ano
sa lalaking ito na tila nakakapagbukas ng natatagong pagnanasa sa katawan niya
tuwing nakikita niya ang nakabilad na katawan nito.

Napabuntong-hininga siya. Hay, Mandy.. Wala ka na talagang pag-asang babae ka.

Hulog na hulog ka na.

Kasi sa totoo lang, ang nararamdaman niya ngayon ay napakalakas ng epekto sa buong
pagkatao niya. Niyanig

ng estrangherong damdamin ang buong sistema niya. At nakakasigurado siya, hindi

mawawala iyon kahit na matapos na ang maliligayang araw niya sa San Juan. Madadala
niya ang damdaming iyon papunta sa Maynila.

At ang bagay na 'yon ang isa sa labis na ipinapangamba at ikinakatakot niya.

"Channing." tawag niya sa lalaki. Nakatungo kasi ito at tila may malalim na
iniisip. Nang mag-angat ito ng tingin sa kanya, nakita niya sa mukha nito ang kaba.
Kaba para saan? Hindi niya maintindihan.

"Mandy." Humugot ito ng isang malalim at mahabang buntong-hininga. "Mag-usap

tayo."

She nodded. Iyon nga ang gagawin nila. Ang mag-usap. Hindi naman pwedeng hindi nila
pag-usapan ang nangyari kagabi. Kahit matatanda na sila at ginawa nila ang bagay na
'yon, malaking bagay pa rin 'yon na hindi lamang binabalewala.

Tahimik na umupo siya sa tabi ng lalaki. Tahimik lang din ito at nakatingin lang
sa kanya. But she knew he was thinking of something. Because she could see it on
his eyes.

"Ano na?" she asked. "Anong gagawin natin ngayon? Kakalimutan na lang ba natin ang
nangyari kagabi?"

Gusto niyang matawa sa sinabi niya. Kakalimutan? Parang magagawa niya 'yon. Hindi
nga niya magawang ipagwalang bahala ang pagnanasa niya sa lalaki at ang pagkahibang
na nararamdaman niya para dito, ang kalimutan pa kaya ang nangyari kagabi? Ang
namagitan sa kanila ni Channing ay hindi lang basta pagtatalik sa kanya. Hindi lang
s*x na ginawa lang upang maglabas ng pagnanasa. Alam niya sa sarili na may malalim
na dahilan siya kung bakit siya pumayag na may mangyari sa kanila ni Channing. Alam
niya na pag-ibig ang malalim

na dahilan na tinutukoy niya. Hindi na siya magpapaligoy-ligoy pa.

"Gusto mo bang kalimutan kung ano ang nangyari sa atin kagabi, Mandy?"

"Hindi ko alam sa 'yo. That's why i'm asking you. Bakit ibinabalik mo sa akin ang
tanong? Just answer yes or no."

Sinalubong ng mata nito ang mata niya. Hindi siya umiwas ng tingin.

"No. Ayaw kong kalimutan ang nangyari sa atin."

Napalunok si Mandy. Napakurap. "Ba-bakit?"

"Dahil ayaw ko."

"Bigyan mo ako ng dahilan kung bakit ayaw mong kalimutan?" Malakas ang tibok ng
puso ni Mandy at pakiwari niya ay may mga nagliliparang paro-paro sa kanyang
sikmura.

"Hindi ko kayang limutan ang namagitan sa atin kagabi. Tama na bang dahilan iyon?
O baka gusto mo na aminin ko na naman sa 'yo na mahal kita?" Napanganga siya.
"Inamin ko na sa 'yo kagabi kung gaano kita kagusto. Kung uulitin ko na naman 'yon
ngayon, nasaan na ang dignidad ko?"

"At bakit naman nasali dito ang dignidad mo?"

"Alam ko naman na wala kang balak na panagutan ako kaya isinasali ko na 'yon. Para
kahit papaano makonsensya ka."

Napatanga na si Mandy ng tuluyan. Dignidad? Panagutan? Nanlaki ang mata niya. "T-
teka lang, Channing.. Kung makapagsalita ka, parang ikaw itong babae, ah? Sandali,
sino ba sa atin ang virgin kagabi? Huwag mong sasabihin na virgin ka, at baka
mabigwasan kita dyan."

Baka nga high school pa lang ito ay hindi na ito virgin. At di na siya magtataka
kung bakit hindi na. Isang tingin lang dito, baka bigla ng tubuan ng pagnanasa ang
isang babae. Kahit pa matandang dalaga iyon.

Ngumisi

ito. Pagkatapos ay dumais sa kanya. Ano ba naman ang lalaking ito? Seryosong-
seryoso kanina, pagkatapos ay biglang ngingisi ng ganoon?
 Gusto ba talaga nitong baliwin siya?

"Isa lang naman ang gusto kong marinig sa 'yo, Mandy, eh."

"Ano?"

"Ang sagutin mo ako ng oo."

"Oo? Bakit oo? Ano bang tanong mo?" Kinabahan na siya ng lumapit ang mukha nito sa
kanya. May kakaibang ngisi sa labi nito. Ngayon, bumalik na ulit ang pagiging pilyo
nito. Magkakasubukan na naman yata sila.

"Basta sabihin mo na lang na oo at pumapayag ka."

Tensyonadong bumuga siya ng hininga. "Bakit nga ako magsasabi ng oo, eh, di ko
naman alam kung para saan 'yon? May tinatanong ka ba sa akin?"

"Basta mag-oo ka na lang." Dumapo ang makalyong kamay nito sa kanyang binti at
banayad na hinimas ang balat niya. Maikli pa man din ang shorts na suot niya at
lantad ang maputing hita niya.

Napasinghap siya. "Channing!"

"Oo na?" Kinagat pa nito ang ibabang labi at tumitig sa kanya na parang nang-
aakit.

Muntikan na siyang mapamura sa sarap, este inis pala. Kinuha niya ang kamay nito
na humihimas sa legs niya. "Umayos ka nga!" Ngayon lang niya nadiskubre na mahilig
pala talaga tong manghimas. Kagabi, ilang beses nitong ginagawa iyon sa hita niya.
Hawak na may kasamang pagnanasa at panggigigil. Gusto niyang mapahilamos sa
pagkamanyak nito. Buti na lamang at gwapo ito kaya hindi masyadong masama ang
pagiging manyak nito. Pero susme lang, inlove siya sa isang maginoo, pero sobrang
bastos.

Dumistansya siya sa binata. Hindi

dahil sa nagmamaganda siya at umaarte, pero dahil hindi niya gustong madistract.
Gusto niyang makapag-isip at makapag-desisyon ng walang ibang bagay na maglilihis
sa tamang desisyon niya.

Ngumisi ito ng nakakaloko. "Scared?"

"Gago, hindi!"

"Eh, bakit nanginginig ang legs mo?"

Nag-init ang pisngi niya. Oh, God. Ganoon ba siya kahalata? O talagang magaling
lamang itong kumilatis ng kilos ng isang tao?

Napatiim-bagang si Mandy. Sa imbes na patulan niya ang lalaki, pinili na lang

niyang ignorahin ang pagiging pilyo nito ng oras na iyon. "Ano bang tanong mo?
Akala ko ba mag-uusap na tayo ng ayos ngayon?"

"Nag-uusap naman tayo ng ayos ngayon. Gusto ko lang na makuha muna ang oo mo, bago
ulit tayo mag-usap."

"Bakit nga?"
 "Para kung sakali na piliin mo na kalimutan na lang ang nangyari, may
panghahawakan na ako para masabi kong akin ka na."

"H-ha?" Nagsalubong ang kilay niya. "Hindi ko maintindihan ang gusto mong
sabihin."

Lumapit ito sa kanya at muling naglapi ang katawan nila. She can almost feel his
masculine body against her. Tila bumalik sa memorya niya kung paano lumapat ang
hubad na katawan nito sa hubad ding katawan niya, at kung paano pinagsanib ng init
ng apoy ang kanilang mga katawan. She lick her bottom lips. Umangat ang kamay ni
Channing at humaplos sa braso niya. Napakainit ng dampi ng makalyong kamay nito.
Tila may dalang apoy ang bawat haplos ng palad nito.

Pinigilan niyang mahigit ang hininga. Umagang-umaga, pero parang pagpapawisan pa

yata agad siya.

Lumapit ang bibig ni Channing sa kanyang leeg. Nang una ay hindi niya maintindihan
kung ano ang binubulong nito. Nakikiliti kasi siya sa kung paano dumampi ang labi
nito sa leeg niya at kung paanong ang init ng hininga nito ay humalik sa balat
niya. Nakakapanlambot ng tuhod at nakakawala ng katinuan ang ginagawa nito.

Nakakabaliw ang sensasyon na lagi nitong ipinapadama sa kanya. Ang tensyon sa

pagitan nila ay tumataas sa bawat segundo na dumadaan. Kung di pa siya lalayo dito,
baka matupok na naman ng apoy ang katawan niya at kung ano ang mangyari sa kanila
doon sa sala. Ngunit hindi niya kayang lumayo sa lalaki.

Hindi kaya ni Mandy ang dumistansya dito ngayon. Hibang na nga talaga siya. Ayaw
na niyang sundin ang sinasabi ng kanyang isipin. Ang puso at puson niya ang nanaig.

Pero ano ba naman ang masama kung 'yon ang manaig? Dalaga siya at wala naman
siyang ibang masasagasaang tao kung bibigay siya sa kagustuhan ng damdamin niya.
Ipinikit ni Mandy ang mga mata, pilit na inuunawa ang mahinang pagsasalita ni
Channing sa kanyang leeg.

At gayon na lamang ang pagbilis ng puso niya ng labis na maunawaan ang sinasabi
nito.

"Gusto kong maging akin ka na... Akin ka na lang, Mandy."

Itutuloy...

***

Natutuwa ako sa inyong mga nagbabasa ng kwento ko. Ngayong araw na ito, nasa rank
#10 na ng General Fiction ang One Wild Vacation at gusto kong pasalamatan ang lahat
ng readers ko.

Sana mas dumami pa ang comments n'yo sa bawat pagbilis ng update ko. *grin*

=================

Chapter Nineteen (Part 3)

Chapter Twenty

MANDY was speechless. Completely speechless. Nagbukas-sara ang bibig niya, hindi
malaman kung ano ang sasabihin. Napatitig siya sa gwapong mukha ni Channing.
Seryoso ba ito?

"Seryoso ako sa sinabi ko, Mandy." sabi pa nito, tila nabasa ang kanyang isipan.

Mas lalo siyang nawalan ng imik. Nang sandaling 'yon ay parang hindi niya
mapaniwalaan ang sinabi ni Channing. Tumingin siya ng diretso sa mga mata nito at
nakita niya ang sinseridad sa mga mata nito. Diyos ko, seryoso nga ito sa kanya.

Ikinurap ni Mandy ang mga mata. "I don't what to say."

"Just say yes."

Kung ganoon nga lang sana kadali 'yon. Kung ganoon nga lang sana kadali na sagutin
ito ng oo at maging pormal na sana ang relasyon nila, ngunit hindi.

Hindi magiging ganoon kabilis ang lahat. Por que ba may namagitan na sa kanila ni
Channing ay kailangan na agad niya na sagutin ito ng oo?

Ganoon na ba ngayon kabilis ang pakikipa-jowa? Wala ng ligaw-ligaw?

Kasalanan mo 'yan. Ibinaba mo kasi agad panty mo, eh. Sabat ng isang bahagi ng
isipan ni Mandy.

Nakaka-disappoint. Pero sa isang banda, naisip ni Mandy, kailangan pa ba ng

panliligaw kung kusa na naman siyang nagkakagusto sa lalaki?

Bumuntong-hininga si Mandy. "C-channing.. Pwede bang pag-isipan ko muna ang

tungkol sa bagay na 'yan? Hindi pa ako makapag-desisyon ngayon."

"Bakit hindi? May pumipigil ba sa 'yo?"

"Wala."

"Kung ganoon, bakit hindi? May magiging problema ba kung maging tayo?" tanong ng
lalaki, salubong ang kilay nito at hindi malaman ni Mandy

kung ano ang magiging sagot niya. "Mandy, sumagot ka. Mayroon ba? O baka naman kaya
ayaw mo akong sagutin ay dahil may nobyo ka na sa Maynila."

Mabilis ang naging pag-iling niya. "Wala!" maagap na sagot niya. "Sa tingin mo may
mangyayari sa atin kung may nobyo na ako? Anong tingin mo sa akin, unfaithful?"
Nanlalaki ang matang sabi ni Mandy. Hindi pa ba nalinaw dito na wala pa siyang
nobyo hanggang ngayon?

"Wala akong sinabing ganoon, Mandy. I'm just asking you. Ano bang mahirap sa tanong
ko?"

"Mahirap mag-desisyon. Iyon."

Natigilan ito. Kitang-kita sa reaksyon ni Channing kung paano ito natigilan sa

sinabi niya. Mariin siyang napapikit. Ilang sandali ang lumipas. Parehong walang
salita ang mamutawi sa mga labi nila.

Mayamaya ay naramdaman ni Mandy na gumalaw si Channing. Iminulat niya ang mata at

tumingin dito. "Bakit ganyan ka makangiti?" she asked.

"Alam ko kung bakit nahihirapan ka magdesisyon." saad nito, may nanunuksong ngisi
sa labi.
Napakunot-noo si Mandy. "Bakit?"

"Dahil hindi mo pa rin maamin sa akin kung ano ang nararamdaman mo."

"Ano?"

Mas lalong naging pilyo ang ngiti nito. "Ano? Hindi mo pa rin ba kayang aminin?
Aba. May nangyari na sa 'tin, hindi mo pa rin pala kayang aminin na patay na patay
ka sa akin."

Napaatras ang leeg ni Mandy. "Teka. Teka. Teka! Ano bang gusto mong palabasin?"
aniya sa mataray na boses.

Nag-iinit na ang pisngi niya sa hiya.

Paanong hindi? Daig pa niya ang iginigisa sa mainit na mantika ng tinamaan ng

kulog. Pinipigilan lang niya ang magtakip

ng mukha sa sobrang pamumula ng pisngi. Aware si Mandy na kitang-kita ng lalaki ang

pamumula niya.

Kaya nga ganoon na lang ang ngisi nito, eh.

"Gusto ko lang na umamin ka na. Kung ayaw mo akong sagutin ng oo, eh, magaling pa
na magkaaminan na tayo ngayon din. Basta ako, mahal na kita. Ikaw, mahal mo rin ba
ako?" sabi nito, may kasama pang kindat.

Bigla siyang napatayo. Aba'y teka. "Sandali lang, Channing, ha? Naiihi na ako.
Magbabanyo lang ako. Bye!" At nagtatakbo na siya sa banyo.

NAIWANAN si Channing na napapakamot sa ulo. Iniwanan na lang siya bigla ni Mandy.

Napabuntong-hininga siya.

May mga tao talagang hindi mapipilit paaminin lalo na kung wala talagang balak na
umamin. Tulad na lang ng dalaga.

Ngumisi siya at nagtungo sa CR. Nakasarado iyon. Biglang umiral ang kapilyuhan
niya. "Matagal ka pa ba d'yan, babe?"

"Heh! Matagal pa! Wag mo nga muna ako i-babe!"

Taray, ah, sa loob-loob niya. "Sige, mamaya na lang kita tatawaging babe."

"Letse. Wala ka bang balak umuwi sa bahay mo?"

"Wala pa, sa ngayon." Napangisi siya. "Hindi ako uuwi hangga't hindi ka lumalabas
d'yan. Ano pa ba ang ibang ginagawa mo d'yan, babe?"

"Don't babe me!"

"Okay. Pero papasukin mo lang ako kung kailangan mo ng tulong d'yan. Hindi
madaling magsarili kala mo."

Narinig niya ang pagangil ng dalaga at hindi niya mapigilan ang mapahalakhak. Nang
limang minuto na ang lumipas at hindi pa rin ito lumalabas ng banyo, nagpasya na
siyang umalis. May gagawin pa nga pala siya sa

farm. Malapit na din umanak ang mga alagang baboy niya. Mabuti na lang at kahit
papaano ay nakakaya niya ang mag-isa na asikasuhin 'yon.

Kaarawan nga din pala ni Charandara bukas. Sigurado siyang pupuntahan siya nito
mamayang hapon para kumbidahin sa birthday nito. Wala pa siyang regalong naibibili
para sa kapatid. Ano nga kaya ang ireregalo niya dito? Baka magtampo pa kung di
niya ito mareregaluhan kahit panty na tig-bente lang.

Ah, bahala na.

Pwede naman siyang pumunta mamaya sa bayan at tumingin ng mga magagandang damit na
gustong-gusto nitong isuot.

LUMABAS si Mandy sa CR ng maramdaman niya na lumabas na ng bahay si Channing.

Nakahinga siya ng maluwag. Sa totoo lang, wala pa siyang balak na sagutin ito. Oh,
well. May balak naman siya na pumayag na maging nobyo ito, but the thing is she
want to take it easy.

Mabilis na nga ang mga naging pangyayari, pati ba naman ang kanyang pag-oo ay
mabilis din?

Pero kasalanan mo din. Mabilis din kasi pagbababa ng panty mo, mantakin mo 'yon,
Mandy.

She took a long, deep sigh. Nagtungo siya sa kusina at nag-init ng tubig. Kailangan
niyang magkape para pag-isipan ng husto ang nangyari kagabi at naging tanong sa
kanya ni Channing kanina.

Wala naman siyang pinagsisisihan sa nangyari. Siguro lang ay gusto muna niya na
maghinay-hinay bago tuluyang pumasok sa isang relasyon. Oo, lagi niyang sinasabi na
kapag nakita na niya ang lalaking magugustuhan nya, hindi na siya magpapatumpik-
tumpik pa at susunggaban ito. Ngunit iba pala kapag nandyan na. Iba na ang nagiging
takbo ng isip niya kapag nasa harapan mo na 'yong naiisip mo dati na maaaring
mangyari.

Sumulpot sa utak niya ang gwapong mukha ni Channing at di niya namayalan,

napapangiti na pala siya. Hay, naku, Channing. Bakit ka ba ganyan?

Simula ng makilala niya ang lalaki, lagi na lang siyang napapangiti ng walang
tamang rason. Oh, Channing. Why so gwapo kasi?

Itutuloy...

***

RACE: Ang ibang babae talaga napaka-pakipot. Tapos, kinikilig din naman. Letse.

=================

Chapter Twenty

Chapter Twenty

KASALUKUYANG naliligo si Mandy. Pinagwisan kasi siya ng husto sa paglilinis sa

bahay. Alam niyang may ibang tao na ang nakaatas na maglinis sa buong bahay. Pero
nakakahiya naman kung iaasa na lang niya ang paglilinis sa ibang tao kung pwede
naman na gawin din niya ng kusa, di ba? Wala naman siyang nakikitang masama doon at
masaya pa nga siya na maglinis. Kahit papaano ay pinagpawisan naman siya.

At kahit papaano ay maiwasan muna niyang isipin si Channing. Hindi pa rin niya
makuhang makaget-over sa nangyari sa kanila kagabi. Pakiramdam niya nararamdaman pa
rin niya ang binata sa tabi niya. Nararamdaman pa rin niya ang paggalaw nito sa
loob niya habang nasa ibabaw ito.

Hindi niya maiwasang mapapikit kanina habang nasa loob ng banyo. Kahit na patuloy
ang pagbagsak ng tubig sa kanyang katawan ay hindi niyon nahadlangan ang pag-iinit
na biglang lumukob sa kanya. Sumulpot sa imahinasyon niya si Channing, walang kahit
anong saplot sa katawan. Nakakamangha ang kakisigan nito, ang malakas na aura nito
na tila humihila sa kanya palapit dito.

Napasandal si Mandy sa dingding kasabay ng paghugot ng isang malalim na hininga.

Oh, God. Ano ba'ng dapat na gawin niya ngayon?

"Ba't di pa sabihin. Ang hindi mo maamin. Ipapauba ko na lang ba 'to sa hangin.

Wag mong ikatakot ang bulong ng damdamin mo. Naririto ako't nakikinig sa 'yo."

Ikaw lang ang tanging nakakaalam ng dapat mong gawin, Mandy.

Right. Siya lamang ang nakakaalam ng mga dapat niyang gawin. Nasa kanya din ang
desisyon kung ano ang gusto niyang gawin sa sarili,

kung ano ang dapat niyang maging desisyon tungkol sa kanilang dalawa ni Channing.

"Mandy?"

Natigilan ang dalaga sa mga iniisip ng marinig ang baritono at bruskong tinig ni
Channing. Oh, God. Nandito na naman ang mokong 'yon? Ngunit hindi pa rin mapigilan
ni Mandy ang malakas na pintig ng puso nang marinig ang boses nito.

Isang beses pang tumawag si Channing bago niya nagawang tumugon. "Nandito ako sa
banyo." mahinang tugon niya.

"Nagkukulong ka pa rin dyan hanggang ngayon?"

"Gago, hindi!"

"Anong ginagawa mo d'yan?" Narinig niya ang yabag nito palapit sa pintuan ng
banyo. Tila mas lalong lumakas ang tibok ng puso ni Mandy. Nanghina ang tuhod niya
at biglang nanlambot sa isipin na nasa harap lang ito ng pinto. Iyon lamang ang
nagsisilbing harang upang makita siya nito. Sa hindi malamang dahilan, nag-init ang
pisngi niya. Nayakap niya ang sarili.

"Naliligo. Ano pa ba sa tingin mo?"

"Sige. Bilisan mo. May pupuntahan tayo."

Umangat ang isang sulok ng labi ni Mandy. "Tayo?"

"Oo. Tayo."

"Excuse me lang, ha? Pero Chan, walang tayo."

"Meron. Hintayin mo lang ang pagpatak ng gabi at magkakaroon ng tayo."

Kahit di niya kaharap ang lalaki, nakikita niya ang lawak ng ngisi nito. Mas lalong
namula ang pisngi niya. Bigla bigla, iba ang eksenang sumulpot sa utak niya.

Oh, God. Mandy! Huwag ganun!

Marahas na humugot siya ng hininga. Hindi na siya nagsalita. Kapag tumugon siya,
siguradong may itutugon ulit ang lalaki. Magkakabangayan ulit sila at baka kung
saan na naman mapunta

ang usapan nila.

She rolled her eyes. Itinuloy na lang niya ang pagligo, walang imik. Wala na rin
siyang narinig kay Channing maliban sa mahinang pagsipol nito mula sa labas ng
banyo. Mayamaya naman ay narinig niya itong kumanta. Noong una ay hindi
maintindihan ni Mandy kung ano ang kinakanta ni Channing. Hanggang sa maging
malinaw na sa kanya ang lyrics ng inaawit nito..

"Ibinubunyag ka ng iyong mata.. Sumisigaw ng pagsinta.. Ba't di papatulan. Ang

pagsuyong nagkulang. Tayong umaasa. Hilaga't Kanluran. Ikaw ang hantunangan.. At
bilang kanlungan mo. Ako ang sasagip sa 'yo.."

Nanginig ang tuhod ni Mandy sa boses ni Channing. Ngayon lang niya narinig kumanta
ang lalaki ng ganoon, tila may malalim na pinaghuhugutan. Parang mauubusan ng
hininga si Mandy. She didn't know what to say. Bakit? Hindi niya kailanman
naimagine na maganda pala ang boses ni Channing! Hindi pa naman niya ito naririnig
na kumanta ng ganoon kaseryoso.

Narinig niya ang yabag nito palapit ulit sa harap ng pinto ng banyo, at naramdaman
ang pagsandal nito doon.

"Ang bagyo ng tadhana ay dinadala ako sa init ng bisig mo... Bakit di pa sabihin..
Ang di mo maamin. Ipapaubaya na lang ba 'to sa hangin.. Wag mong ikatakot.. Ang
bulong ng damdamin mo.. Naririto ako't nakikinig sa 'yo.."

Napapikit si Mandy. Ang ganda ng tinig ni Channing ay tila lumilipad sa hangin at

yumayakap ang lamig ng boses nito sa balat niya, nagdadala ng kakaibang kiliti sa
kanyang sistema. Saglit na tumigil ito sa pagkanta. Napasandal siya sa likod ng
pinto at parang dinadama ang bawat pagbigkas nito ng salita.

Bakit

pakiramdam niya ay para sa kanya ang kinakanta nito? Bakit pakiwari niya ay siya
ang laman ng isip nito habang kumakanta? Alam ni Mandy na hindi mabuti ang mag-
assume ng mga bagay-bagay. Nagiging dahilan lang iyon upang umasa ang isang tao.
Pero bakit pakiramdam niya ay kinakantahan siya ng lalaki?

Saglit na huminto ito sa pagkanta. Napamulat ng mata si Mandy ng tawagin ni

Channing ang pangalan niya.

"Mandy.."

"A-ano?" Kinagat niya ang ibabang labi. Hindi niya napigilan ang pag-stammer.
Nararamdaman niya ang pangangatal ng labi niya. Palihim siyang napamura. Bakit ba
ganoon na lamang ang panlalambot na nararamdaman niya? At bakit ganoon na lang ang
pagdagundong ng dibdib niya?

"May tanong ako sa 'yo. Pero huwag kang magagalit."

Kinabahan siya. Di pa man niya naririnig ang tanong nito, may ideya na siya kung
ano iyon. Napalunok siya.

"Mamaya ka na magtanong. Naliligo pa ako."

"Bakit ba ayaw mo pang umamin sa akin?"

"A-ano bang sinasabi mo?"

"Alam kong alam mo kung anong sinasabi ko. Nagmamaang-maangan ka pa talaga."

Humalakhak ito.

"Umalis ka na nga!"

"Ayaw ko. Kailangan kasama kitang aalis mamaya."

"Saan mo ba ako balak kaladkadin?"

"Pagkatapos mo maligo, itatanan na kita. Dadalhin kita doon sa kabilang bundok,

'tapos bubuntisin na kita para wala kang choice kundi ang manatili sa akin. Ano,
payag ka?"

Muntikan na siyang madulas sa loob ng banyo dahil sa sinabi nito. Napahawak siya
sa pader, mahigpit. "Channing!"

"Payag ka o hindi? Sabagay,

kung di ka naman papayag, wala ka din namang ibang pagpipilian. Kung hindi ka payag
magpatanan, eh, di kikidnapin na lang kita."

Nahigit ni Mandy ang hininga at nawalan na ng imik.

"O, paano ba 'yan. Silence means yes."

Napahilamos si Mandy sa mukha.

WALA ng nagawa si Mandy. Balak nga yata siyang itanan ng loko. Pagkabihis niya ay
kinaladkad agad siya nito. Ni hindi pa yata siya nakakapagsuklay ng maayos, hindi
pa nakakapagpolbo at nakakapagpabango ng isakay siya nito sa pick-up nito.

"Hoy! Saan mo ba ako dadalhin?"

"Itatanan na nga kita. Kanina ka pang tanong ng tanong. Kanina pa din kita
sinasagot ng maayos."

Hindi na niya napigilan. Nabatukan na niya ito, pero mahina lang. Baka naman mautas
ito at konsensya pa niya iyon.

Kunot-noong tumingin ito sa kanya. "Masakit 'yon, baka kala mo."

Pinandilatan niya ito. "Gago ka, eh. Nasagot ka nga ba ng maayos? Saan mo nga ako
dadalhin?"

"Gusto mo sa langit?"

"Ah, papatayin mo na ako?"

Ngumisi si Channing. "Hindi naman yung literal na papatayin. Alam mo na." Kumindat
ito sa kanya, parang manyak. "Pwede naman kitang dalhin sa langit ng hindi
pinapatay, ano? Pwede namang dumaan tayo dyan sa talahiban..."
 Nanlaki ang mata niya. "A-anong gusto mong sabihin?"

Umiling ito. "Wala, ah. Ano bang iniisip mo? Inosente ako d'yan."

"Bwisit ka talaga. Alam mo, dapat sinasabi ko na ngayon kay Yumi ang mga kalokohan
na ginagawa mo sa akin, eh. Sigurado, magagalit si Evans sa 'yo kapag nalaman
niya." Siya naman ang ngumisi. "Ano nga kaya kung

i-report ko sa kanila ang mga sinasabi mo sa 'kin ngayon? Hmm.. Kinakabahan na ba?"

Nakakalokong tumawa ito. "Sige. Gawin mo 'yan."

"Sinusubukan mo ba ako, Chan?"

"Oo ba. Sige. I-sumbong mo na ako. Ngayon na." nakangisi pang saad nito. Aba, aba,
hinahamon nga siya ng tinamaan ng kulog.

"Now na?" Hindi niya alam kung bakit tila mas gusto pa nito na magsumbong siya sa
kanyang kaibigan. "Hindi ka natatakot?"

"Hindi. Ano namang tingin mo sa akin, duwag?"

"Oo, tapos kakausapin ko din sila at sasabihin ko sa kanila na may nangyari na sa

atin kagabi. Sa tingin mo, sino sa atin ang higit na makikinabang kapag nalaman ni
Yumi at Evans ang nangyari kagabi?"

Nalaglag ang panga niya. Matagumpay na ngumiti ito. "Ano? Magsusumbong ka pa?"

"H-hindi na."

"Good."

"Saan ba talaga tayo pupunta?" tanong nito pagkatapos ng ilang sandali.

"Sasamahan mo ako. Bibili sana ako ng regalo para sa kapatid ko."

"Lalaki?"

"Oo."

"Ah, hindi dapat ako ang ipinagsasama mo kung pang-lalaki ang regalong bibilhin
mo."

"Bakit? Sinabi ko bang panlalaki ang regalong bibilhin ko?"

Nagsalubong ang kilay ni Mandy.

"Eh, ano ba? Ang gulo mo ding kausap, ano? Syempre, pag lalaki ang kapatid mo,
dapat lalaki din ang pang-regalo mo. Alangan namang pang-babae?"

Ngumiti ito. "Anong magagawa mo? Bakla ang kapatid ko."

Nalaglag ang kanyang panga. "Seryoso?"

"Seryoso. Kaya nga kita sinama, para humingi ng suggestion para sa ireregalo ko sa
kanya."

"Ah, okay." Napatango na lang si Mandy.

Mayamaya ay nasa bayan na sila at magkasamang namimili ng ipang-reregalo sa kapatid
nito. Nakahawak pa ang kamay nito sa kanya, at hindi naman niya makuhang ihiwalay
ang kamay dito. Masarap sa pakiramdam. Sebreng sherep!

Mandy, huwag masyadong malandi. Paalala niya sa sarili.

***

70 comments? Keri? Hihi. By the way, sinong naghihintay sa sunod na nag-iinit na

sandali? Haha!

=================

Chapter Twenty One (SPG: Part 1)

Chapter Twenty

GABI na nang umuwi si Mandy at Channing. Kung saan-saan yata sila nagsuot ng lalaki
para bilhin lamang ang regalo na ibibigay nito bukas sa kapatid nitong si
Charandara.

Juicecolored! Pangalan pa lamang, mapaghahalataan ng hindi tunay na babae. Pero

kahit na bakla pala ang kapatid ni Channing, isa naman yata iyon sa pinakamagandang
bakla na nakilala niya sa buong buhay niya.

Kanina ay dumaan muna sila sa parlor ng kapatid ng binata at nagkaroon siya ng

chance na makita ang kapatid nito na pagkaganda-ganda naman pala. Sana'y na kasi
siya na nakakakita ng bakla na di kagandahan. Kung may maganda man ay sa TV o sa
internet lang niya nakikita. Kung tutuusin nga ay pwedeng-pwede ipanglaban sa gay
beauty pageants ang kapatid ni Channing.

Hindi tuloy niya kanina mapigilan ang ma-intimidate sa "kagandahan" ng kapatid ng

boyfriend niya.

Natigilan si Mandy.

Wait. Did she just called Channing as her.. boyfriend? Tumaas ang balahibo sa leeg
ni Mandy nang maramdaman niyang may kamay na dumapo sa kanyang braso. Lumipad ang
tingin niya sa may-ari ng kamay na iyon.

"Chan.."

Nakakunot-noo ang binata.

"Parang isip na isip ka, babe. Tungkol ba saan 'yang iniisip mo?" tanong nito.

Napatitig siya sa gwapong mukha ni Channing. May pag-aalala sa tinig nito at kahit
sa mukha nito ay nakalarawan iyon.

"W-wala." Umiling pa siya, sabay ngiti. "Pagod lang siguro ako."

"Saan ka pagod? Sa pagsama sa akin?"

"Hindi naman ganoon."

 "Saan?"

Hindi rin ni Mandy alam kung bakit siya pagod. Ano

bang ginawa nila ni Channing para mapagod siya? Hindi naman nakakapagod ang
pamimili ng pang-regalo. At kung tutuusin nga ay masaya pa siya. She was happy
being with Channing. Hindi pa niya naranasan ang ganoong saya sa ibang lalaki.

"Gusto mong masahe?" nanunudyong wika nito.

"Ayoko ko nga. Mamanyakin mo lang ako."

Tumaas ang isang sulok ng labi ni Channing. "Mamanyakin agad? Hindi ba pwedeng..."

"Pwedeng..? Ano?" Tumikwas ang kilay ni Mandy. Hindi pa man nito ibinubukas ang
labi ay alam na niya ang sasabihin nito. "Huwag mo sabihing ipagmamalaki mo na
naman 'yang kagwapuhan mong 'yan. Baka masapak lang kita." Inirapan pa niya ito.

Humalakhak ang lalaki. "Ito naman. Basag trip agad. Paano mo nalaman?"

"Kilalang-kilala na kasi kita, at alam na alam ko kung kailan mo gagamitin 'yang

kayabangan mo."

"Kagwapuhan ang tawag doon."

"Ayan ka na naman. Bakit kaya hindi ka pa tinatamaan ng kulog

Pumasok siya sa loob ng bahay. Buhay na ang mga ilaw. Siguro, si Mang Ading na ang
nagbuhay niyon habang wala pa sila ni Channing.

Umupo siya sa sofa at isinandal ang likod. Huminga siya ng malalim at ipinikit ang
mata. Naramdaman niya si Channing na tumabi sa kanya. Ang swabeng amoy ng pabango
nito ay humahagod sa kanyang pan-amoy. Pinigilan niya ang sarili na gumalaw at
isiksik ang sarili sa matipunong dibdib nito.

Matinding pagpipigil ang kailangan niya upang hindi gawin kung ano ang tumatakbo
sa kanyang utak.

Ah, diyos ko, Mandy. Please. Tama na muna ang kalandian, paalala niya sa sarili.

Kung

kailan napipigilan na ni Mandy ang gawin iyon, saka naman umakbay sa kanya si
Channing. Bigla niyang naimulat ang mata at nanlalaki ang matang tumutok sa gwapong
mukha nito.

Walang pagbibiro at kapilyuhan sa mukha nito nang tingnan ni Mandy. Truth was, he
looked so concerned. Nakatutok rin sa mukha niya ang mga mata nito, may pag-aalala
doon, pero ang titig nito ay tila may halong panghihipnotismo.

Hindi niya alam kung ilang segundo o minuto siyang nakatitig sa lalaki. Ngayon,
damang dama niya ang init na nananalaytay sa maskuladong katawan nito. Alam niyang
ilang beses na niyang nasabi na nakakaadik ang mapatabi kay Channing. Oo, nakaka-
adik. Pakiwari niya ay ayaw na niyang umalis pa sa tabi nito.

He was the kind of man that was built like a perfect warrior. 'Yong tipong ligtas
ka na sa kahit anong panganib mapapunta lang sa bisig nito.

Nakagat niya ang ibabang labi nang maramdaman ni Mandy ang pagdampi ng init sa
balat niya at ang pagdaloy ng libo-libong koryente sa kanyang mga ugat.

Nakakakiliti ang masarap na sensasyong na ipinalalasap sa kanya ng init ng katawan

ni Channing. Tuloy hindi niya maiwasang ikumpara ang lalaki sa Nutella

Oo, si Channing ay parang Nutella. Masarap papakin.. at dilaan. Maisip lang niya
ang hitsura ng matipunong dibdib nito at perpektong six-pack abs nito ay parang
gusto na niya iyong dilaan.

Paksyet, Mandy! saway niya sa sarili.

"Huwag mong kagatin 'yan."

"A-ang alin?"

"'Yang labi mo."

Sa halip na sundin ito ay tila umandar pa ang pagkapasaway niya. Muli niyang
kinagat

ang ibabang labi, dahan-dahan at parang inaakit pa ang binata.

Oh, God. Kalandian overload.

"Sinusubukan mo ba ang kaya kong gawin kapag sinuway mo ako, Mandy?"

"Hindi. Natikman ko na ang kaya mong gawin, bakit pa kita susubukan?" Shet. Anak
ng.. Parang gusto niyang magsisi sa sinabi, at gusto niyang bawiin iyon, pero huli
na. Malinaw na narinig ni Channing ang sinabi niya.

Kumislap ang apoy ng pagnanasa sa mata nito. Bago pa niya malaman ang sunod nitong
gagawin ay mabilis na lumapat na ang labi nito sa kanya.

Mainit. Mariin. Mapusok.

Nahigit ni Mandy ang hininga ng agresibong angkinin ni Channing ang labi niya.
Hindi agad siya nakaibo, nakagalaw.. Nakakabigla ang naging pag-angkin nito sa labi
niya. He was kissing her like he owned her, like she was his..

"Ohh.." Napaungol si Mandy nang banayad na kagatin ni Channing ang ibabang labi
nito. Sa halip na masaktan siya ay tila nagdala pa ng kakatwang kilig iyon sa
katawan niya. Mas lalong nag-alab ang apoy na gumuguhit sa balat niya.

Ilang sandali pa ay natagpuan na niya ang sarili na tumutugon sa init ng halik

nito. Nang ilabas nito ang dila nito at ipasok sa bibig niya, buong puso na
tinanggap niya iyon at nagtalik ang kanilang mga dila. Hindi niya lubos na maisip
kung ano ang itsura nila ni Channing nang sandaling iyon.

Ngunit para sa kanya, iyon na ang pinakamasarap na halik na ipinalasap sa kanya ni

Mandy. Oh, goodness. Nakakasigurado siyang wala ng ibang lalaki pa ang
makakapagpalasap sa kanya ng kaligayahang iyon bukod kay Channing.

Ikinawit niya ang kamay sa leeg ng binata at kusang umupo sa kandungan nito.
Naramdaman ni Mandy ang gising na pagkalalaki ni Channing, nagwawala na at tila
gusto ng lumabas sa kinakukublian. Hindi niya napigilan ang idiin ang pang-upo sa
harapan nito.

Dios mio, Mandy. "Ang tigas, Chan.." hindi niya maiwasan na magkomento sa paungol
na boses.
Napangisi si Channing. "Ebidensya 'yan ng tunay na gwapo."

"Hindi ka talaga humble, ano?"

"Hindi talaga ako ganoon. Tanggapin mo na ang katotohanan na hindi ako humble at
hindi ko kayang magkunwari. Pero wag kang mag-alala, mahal naman kita." Tinitigan
siya nito.

Nag-init ang pisngi ni Mandy. Alam niya na hindi siya binobola nito o niloloko
kapag sinasabi nito na mahal siya nito. Dahil alam niya sa sarili na hindi ito
mapagkuwanring tao.

At iyon ang nangungunang dahilan kaya mabilis na nag-iinit ang pisngi niya sa mga
papuri nito.

She kissed him again. And this time, it was wilder..

***

To be continued..

Pabitin muna. May nabitin ba?

=================

Chapter Twenty One (SPG: Part 2)

Chapter Twenty One - Part 2

DARANG na darang na si Mandy sa init na nararamdaman. Inaalipin na ng makamundong

pagnanasa ang kanyang katawan. Bawat haplos ng palad ni Channing sa balat niya ay
tila may dalang nag-aalab na apoy, at bawat galaw ng labi nito sa kanyang labi ay
mas lalong nagpapaigting ng kagustuhan niya na magpaalipin sa sarap na kayang
ibigay sa kanya ng lalaki.

Humiwalay ang labi ni Channing sa kanya, at bumulong sa leeg niya. "I love the
taste of your lips, Mandy.." saad nito habang nagtatanim ng maliliit na halik sa
kanyang leeg. Hindi niya mapigilan ang makiliti. Napakasarap ng paghagod ng labi
nito sa balat niya, napakaswabe.

"Ohh.. Chan. There.."

"Hmm..? May sinasabi ka?"

Kahit nakapikit ang mga mata ni Mandy ay nakikita niya ang nakangising mukha ni
Channing.

"I love it it. Please.." Nananakit na ang puson niya.

"Please.. what?"

Naramdaman niya ang pagdampi ng dila nito sa leeg niya, nanunudyo ang galaw.
"Channing, please.." Parang tinotorture siya nito. Bakit ba kailangang patagalin pa
nito bago tuluyan siya nitong angkinin? She want him now. She want him to make love
to her, and she want to feel his shaft inside her again..
 "Tell me what you want."

"You." walang paligoy-ligoy na sagot niya. Darang na si Mandy. Kung patatagalin pa

ni Channing ang ginagawa nito, mababaliw na siya. "I want you, Channing.. So,
please. Please, make love to me."

Ngumiti si Channing. Hindi ito ngumiti bagkus ay hinalikan siyang muli. Nagpasakop
ang labi niya sa agresibong galaw ng labi nito. Hanggang

sa naging mabilis ang pangyayari. Hindi na namalayan ni Mandy na nadala na siya

nito sa kwarto at naideposita na sa kama.

At sa bilis ng pangyayari, hindi na rin niya namalayan na pareho na silang walang

saplot. Paanong nangyari 'yon? Hibang na hibang na ba talaga siya kaya hindi na
niya namalayan na nahubaran na siya ng binata? Well, maybe. At bakit ba siya
nagtataka pa? Doon rin naman sila papunta ni Channing.

She was willing to be his lover tonight. She wanted him, too. Kung gaano nito
kagustong angkinin siya, ganoon rin ang kagustuhan niya na maangkin nito. Gusto
niya si Channing sa paraan na gusto siya nito. At hindi siya papayag na may ibang
maging hadlang sa kanila..

Nang magsimula na ang binata na angkinin siya ay malakas ang ungol na kumawala sa
labi niya. Puno ng intensidad ang bawat galaw nito, may diin ang bawat paglalabas-
masok ng kahandaan nito sa loob niya at pakiwari niya ay mababaliw siya. Dinadala
siya ng masarap at nakakakiliting sensasyon sa isang lugar na puno ng kaligayahan.
Ang bawat hagod ng matigas na pagkalalaki nito sa loob niya ay walang kapantay na
kahuwaltian.

"Babe, you're so tight.." bulong nito sa kanyang tenga, patuloy ang pagsugod ng
sandata nito. "F-ck, i love f-cking you.."

"Oh, god! Channing! More.. More.."

Saglit na tinitigan siya ni Channing sa mga mata. Halos maluha siya ng makita niya
ang kislap ng pag-ibig sa mga mata nito. Masaya siya. Masaya siya na kahit nito
sabihin ay ipinaparamdam nito sa kanya na siya ang isang babae na dapat pag-alayan
ng pagmamahal. Masaya siya na inaangkin siya ng isang

lalaki hindi lang dahil sa matinding pagnanasa.. Kundi pati na sa pagmamahal.

That night, they made love countless times.

THE NEXT day, nagising si Mandy na wala na sa kanyang tabi si Channing. Pupungas-
pungas na bumangon siya sa kama. Napangiwi siya nang makaramdam ng hapdi sa pagitan
ng hita niya. "Ohh.." Hindi na niya alam kung anong oras sila natulog kagabi ni
Channing--kung gabi pa rin ba sila natulog o madaling araw na.

Napangiti si Mandy nang maalala niya kung paano siya inangkin nito kagabi. Wala
siyang mapagkukumparahan ng ginawa nito dahil wala pa namang ibang lalaki ang
umangkin sa kanya bukod kay Channing. But she was sure that Channing is a great
lover. He was intense. He was amazing.

Ang lahat ng sensuwalidad na ipinadama nito sa kanya kagabi ay mas higit pa sa

unang beses na nag-isa ang kanilang katawan.

Lumipad ang tingin ni Mandy sa pinto ng bumukas iyon.

 "Good morning, babe." Nakangiting wika ni Channing na pumasok sa kwarto niya. He
was wearing a red black t-shirt and basketball shorts. But still, he looked
incredibly sexy. Dumapo agad sa ilong niya ang mabangong amoy ng panlalaking
pabango niya. Awtomatikong naungol siya nang lumapit ito sa tabi niya at yakapin
siya.

Kakaiba sa pakiramdam ang maramdaman ang mainit na yakap nito sa umaga, ang
matipunong braso nito na napalupot sa kanya, ang init na nagmumula sa maskuladong
dibdib nito at paghagod ng kamay nito sa buhok niya ay labis na nagbibigay sa kanya
ng kaligayahan. Pakiwari niya ay isa siyang mamahaling bato na pinaka-iingatan
nito.

"Good

morning, too." bati niya pabalik sa binata, nakayakap pa rin ito sa kanya. Aba,
ayaw yata siyang pakawalan ng kumag. Pero ayos lang kung wala itong balak na
tantanan siya ng yakap. Libre naman ang tsansing. Malay ba niya kung mauwi 'yon
ulit sa tikiman.

Ay, anak ng tinapa! Mandy naman! Mahapdi pa nga 'yang pempem mo sa magdamag na
ginawa n'yo, pahinga muna! sermon ng isang bahagi ng isip niya. Napangiwi siya. Oo
nga pala. Nakalimutan niya agad ang hapdi na nararamdaman niya doon.

"Anong oras ka nagising? Ang aga mo yatang bumangon." sabi na lang niya. Ang labi
ng binata ay nasa noo niya, nagtatanim ng maliliit na halik doon. Pinigilan niya
ang mapangiti na abot hanggang tenga. Baka naman sabihin nito na kilig na kilig
naman siya.

Kahit iyon naman talaga ang totoo. Ano bang magagawa niya? Halik pa lang nito,
masarap na. Sobrang sherep.

Bwisit, Mandy! Ang aga-aga, kalandi mo!

"Hindi na ako natulog." narinig niyang sagot ni Channing. Nagtatakang napahiwalay

siya sa lalaki.

"What do you mean na hindi ka na natulog?" Salubong ang kilay na tanong niya. "You
mean pagkatapos ng nangyari sa 'tin kagabi.. Hindi ka na natulog?"

Tumango ito. "Exactly."

"Di puyat ka!"

"Pareho lang naman tayong puyat, ah? Alas kwatro na ng umaga tayo natulog. Wag
mong sabihin na hindi mo alam na madaling araw na tayong natapos?" Nanunudyo ang
ngising nakaguhit sa labi nito.

Nag-init ang pisngi niya. "Pero nakatulog pa rin ako kahit na madaling araw na
tayong..." Di niya maituloy ang sasabihin. Ang ngising nakaguhit

sa labi nito ay sapat na upang magbigay sa kanya ng pamumula. "Huwag mo akong

ngitian ng ganyan. Nakakaloko na."

"Bakit ba? Ano bang ayaw mo sa ngiti ko? Ganoon naman talaga ang ngiting gwapo."
pang-aasar ng binata.

"Ngiting-gwapo ka dyan. Ngiting malisyoso 'yan, eh!" Kahit hindi magsalita si

Mandy, alam niya na katakot-takot na kapilyuhan ang naglalaro sa utak nito.
Ofcourse, she knew him. Ilang beses na ba niyang nasabi at naulit na kilalang-
kilala na niya si Channing kahit na wala pa naman silang isang buwan na
magkakilala?

"Malisyoso? Ako? Wag ganun. Pinatatamaan mo naman sarili mo, eh."

Sinamaan niya ito ng tingin, pagkatapos ay pinalo sa balikat. "Umalis ka na nga.

Nang-aasar ka lang naman."

"Paano kung ayaw ko?"

"Paano kung gusto kong umalis ka?"

Sinalubong niya ang mga mata nito at sinalubong din nito ang mga mata niya.
Mayamaya ay biglang ngumisi ito. "Ayaw kong umalis. May gusto pa ulit akong marinig
mula sa 'yo."

Muling nagsalubong ang kilay ni Mandy. Marinig ulit? Nagtatakang nagsalita siya.
"Anong gusto mong marinig ulit? Ah, gusto mong marinig ulit na paalisin kita dito
sa kwarto?"

Umiling ito, nakakaloko pa rin ang ngiti sa labi.

"Eh, ano?" nagtataka na talaga niyang tanong. Wala siyang matandaan na sinabing
maganda para gustuhin ulit nito na marinig iyon. "Sabihin mo na nga. Ano ba?"

"Hulaan mo."

"Aba't walanghiya to, gagawin mo pa akong manghuhula?"

"I want you to say it to me, again."

"Aba't nag-english pa ang taga-bundok."

"Taga-bundok man, gwapo at hot pa rin."

Natampal na niya ang noo. "Pwede bang lumabas ka na lang? Naglolokohan pa tayo
dito. Bilis. Magbibihis pa ako."

"Ayaw mo talagang umamin?"

"Ano ba ang aaminin ko?" Nanlaki ang mata niya. "Kung gusto mong aminin ko na
gwapo ka at hot, aba, tutuktukan na talaga kitang lalaki ka." Kahit naman hindi
niya sabihin dito ang bagay na 'yon, alam na alam na nito 'yon. Like seriously?
Pinagkakaguluhan nga ito ng babae o mas tamang sabihin din na pinagpipyestahan
itong titigan ng mga babae.

Sino ba namang eba ang makakatiis na hindi ito tingnan?

Napakalakas ng sex appeal nito. Kahit saan ito pumunta ay siguradong pagtitinginan
ito, mapababae man o lalake.

Oo, kahapon nga ay hindi lang babae ang napapalingon dito. Pati mga lalaki na
mukhang brusko ay napapatingin kapag ito na ang daan. Dios mio, hindi na siya
nagtataka kung bakit malakas ang tiwala nito sa sarili.

"Hindi naman 'yon ang tinutukoy ko." Dinukot nito sa bulsa ang cellphone nito at
may pinagpipindot. Di niya pinansin ang ginagawa nito. Nainis na siya.

"Ano nga? Babatukan na talaga kita kapag---"

 "I love you, Chan.."

Napakurap si Mandy sa narinig mula sa cellphone ng binata. Natigilan siya.

"I love you, Chan.."

Nanlalaki ang matang napatingin siya kay Channing. Maliwang pa sa sikat ng araw na
boses niya ang nagsalita ng "I love you".

Nandoon pa rin sa labi ng binata ang pamanudyong ngiti. "Naparinig mo ba 'yon?"

May kakaibang kislap sa mga mata nito.

Nagbukas-sara ang bibig ni Mandy. Parang gusto niyang lumubog sa kinauupuan.

Papaanong nakapag-record ito ng boses niya nagtatapat ng pagmamahal dito?

***

Medyo wholesome ba si Author ngayon? Haha!

=================

Chapter Twenty Two (Part 1)

Chapter Twenty Two

HINDI mawala ang kislap sa mga mata ni Channing mula noong iparinig nito sa kanya
ang nirecord nito. Sa tuwing napapatingin siya sa mukha nito, nakikita niya ang di
mapigilang ngiti sa labi nito ang kapilyuhang naglalaro sa mga mata nito. At siya
naman, hindi mapigilan ang mag-init ang pisngi.

Pakiramdam ni Mandy ay naisahan siya ng lalaki. Totoo nga talaga ang kasabihan na
matalino man ang matsing, naiisahan din.

Pero napakaganda naman niya para maging matsing, ano? Ang ibig lang niyang sabihin
doon, matalino niyang naitago sa lalaki ang nararamdaman niya. Hindi nga niya
maamin kay Channing kung ano ba talaga ang tunay niyang nararamdaman, pero dadating
din pala sa punto na sa mismong bibig pa niya manggagaling ang katotohanan.

Wala sa sariling napailing si Mandy.

Ano pa nga ba ang magagawa niya? Sigurado naman siya na hindi na niya maitatanggi
sa kumag ang katotohanan. At hindi yata niya kayang basagin ang tila pagdidiwang
nito sa pagkakarinig nito ng pag-amin niya.

Ayun nga at bumili pa ang binata ng chocolate cake sa Goldilocks sa bayan para sa
kanilang dalawa.

Salubong ang kilay ni Mandy na kinompronta ito. "Bakit ka naman bumili ng ganyan?
Para saan at bakit?" Nakapeywang siya habang nakatayo sa tabi nito. Nakangiti lang
si Channing habang hinihiwa nito ang cake. Kahit inis sa lalaki, hindi niya
maiwasan ang matakam sa nakikita niya. Nasabi na ba niyang mahilig siya sa
chocolate cake?

Oh, goodness. Iyon kaya ang isa sa mga kahinaan niya! Pag nakakakita siya ng
ganoong uri ng cake, natatakam
siya. Katulad din ng pagkatakam mo kapag nakikita mong walang damit si Channing..

Letse, hindi naman ganoon! Defensive na wika niya sa sarili.

Oo, aaminin niya na labis siyang naaakit kapag nakikita niya ang matipunong
pangangatawan nito. Sino ba siya para di maakit?

Tao lang siya. Isang babae.

Kung nag-tulo laway man siya dito noon, hindi niya iyon sinasadya. Luh! Kailan ba
naman niya sinadyang patuluin ang sariling laway 'no?

"Oy, Channing!" Kinulbit niya ang lalaki. Hindi pa kasi nito sinasagot ang tanong
niya.

Bumaling ito ng tingin sa kanya. "Bakit, babe?" tila ngumingiti ang mga mata nito
dahil sa pagkislap niyon.

She rolled her eyes.

"Anong bakit? Kanina pa kitang tinanong. Bakit ka bumili niyan?"

"Nakalimutan mo na ba?"

Nagsalubong ang kilay ni Mandy, pinukol ito ng nagtatanong na tingin. "Anong

nakalimutan?" May bagay ba siyang dapat na maalala ngayon?

Ngumuso ito. "Wag mong sabihin na nakalimutan mo na agad. Ganyan ka ba talaga sa

'kin, babe?" Pinalungkot pa nito ang mga mata na halata namang kunwari lamang. Kuu,
kasarap batukan.

Itinaas niya ang kamay. "Teka.. Teka lang, Channing, ha." Naguguluhan na siya sa
pinagsasabi nito. Wala naman talaga siyang bagay na dapat alalahanin. Ano ba'ng
meron ngayon? "Hindi ko talaga alam, Channing. Ano ba'ng meron ngayon?"

"So, nakalimutan mo nga." Sumimangot na humarap ito sa kanya. Nakaramdam siya ng

guilt dahil sa ekspresyon ng mukha nito. Parang disappointed ito sa hindi niya
malamang dahilan.

"Sorry na. Hindi ko naman talaga alam kung ano ang meron

ngayon."

Ngumiti ito. "Okay lang kung di mo maalala. Basta mangako ka na i-celebrate natin
'yong bagay na 'yon ngayon, okay? Iyon naman talaga ang dahilan kung bakit ako
bumili ng cake."

Wala sa loob na tumango na lang siya. "Sige, i-celebrate natin. Pero ano ba'ng
dapat natin i-celebrate ngayon, matanong ko lang." Matamis na ngumiti pa siya.

"5th hoursary natin ngayon."

Napatanga siya. "Ha?"

He grinned, like a teenage boy. "You heard me right, babe. We're celebrating our
5th hoursary at this moment. Five hours na tayo!"

Putangina. Hindi napigilan ni Mandy ang mapamura, pero mabuti na lang at sa isip
lang at hindi lumabas iyon sa kanyang bibig.

"S-seryoso ka?" parang natanga na tanong ni Mandy, nakamulaga pa siya sa lalaki na

malawak ang ngisi. 5th hoursary? What the f-ck. Kailan pa nagkaroon ng hoursary at
sinong nag-imbenta nun?

"Yeah. Mukha ba akong nagbibiro, babe?"

"Kamalayan ko ba?" Natampal niya ang kanyang noo. Diyos ko! Pagkagwapo-gwapong
lalaki, may hibol pa yata.

She heard him laughed. Bumalik ang tingin niya dito.

"Bakit parang di ka yata makapaniwala?" tanong nito. "Hindi ba normal na

pinagdidiwang ng magkasintahan ang hoursary?"

Napailing si Mandy. Abot-abot ang pagpipigil niya na batukan ang lalaki. "Patingin
nga ng ulo mo, Chan."

"Anong ulo?" Ngumisi ito. "'Yong sa ibaba? Sure na sure. Kahit may kasama pang
tikim---"

"Bwisit. 'Yong ulo sa itaas!" She glared at him. Unting-unti na lang talaga at
masasapok na niya ito sa mga kalokohan nito.

"Bakit ba?"

"Titingnan ko lang

baka may lumuwang na turnilyo d'yan sa ulo mo." inis na wika ni Mandy. "Like
seriously? Saan mo napulot 'yang hoursary na 'yan?"

"Kay Mackross?"

"'Yong isa mo pang kaibigan?" Pumalatak siya. Kaya naman pala. Bakit di pa ang mga
ito nag-imbento ng secondsary para masulit ang kalokohan?

"Oo. Siya ang nagsabi sa akin na kailangan na i-celebrate natin ang hoursary natin
bilang magsyota."

"Excuse me?"

"Okay, you're excuse, babe."

Pinandilatan niya ito. "Kailan pa tayo naging magsyota?!"

"Ah.. Hindi pa ba?"

"Hindi pa! At wala pang tayo!"

"Wala pa bang tayo?"

"Wala pa! And what made you think na meron ng "tayo"?"

Napakamot ito sa batok, nakangiti pa rin. "Err.. Nakaka-dalawa na kasi tayo."

"'Yon lang? Channing, that was just---"

"Sex?"
 "Lovemaking!" Kahit in denial pa rin si Mandy, alam niya kung ano ang ipinagkaiba
ng sex at lovemaking. Hindi na siya teenager na hindi pa rin alam ang kaibahan nun.

Aminado si Mandy na hindi niya alam ang kaibahan ng dalawang iyon noon. Wala naman
kasi siya noong karanasan. Nakabase lang siya sa mga bagay na naririnig niya, sa
mga kaklase niyang babae noon na nag-uusap-usap tungkol sa sex.

"Exactly. Iyon na ang tinutukoy ko, Mandy. Bakit wala pa ring tayo gayong may
nangyari na sa atin? At hindi lang naman iyon basta sex. Alam mo kung ano ang
namagitan sa atin. Alam mo na higit pa sa s*x ang nangyari sa atin. Alam mo rin na
alam ko na ang nararamdaman mo sa 'kin. But why do you keep on denying things like
that? Bakit

kailangan mo pa akong pahirapan ng ganito para lang malaman ko kung ano ba talaga
ang nararamdaman mo?"

Nawalan siya ng imik. Biglang hindi niya magamit ang abilidad niya na magsalita sa
kaseryosohan nito. He wasn't smiling or grinning anymore. Tila naglaho na din ang
kislap ng kapilyuhan sa mga mata nito. Napalitan iyon ng hindi niya mapangalanan na
damdamin.

He look so disappointed.

Disappointed and helpless.

Binitawan nito ang hawak nito na ginamit na paghati sa cake. Dumistansya ito sa
kanya ng unti at hinagod ang batok.

"Hindi ako desperadong tao, Mandy. Hindi ko ugaling ipagpilitan ang sarili ko sa
isang babae. Pero pagdating sa 'yo, ginagawa ko ang mga bagay na hindi ko kailanman
ginawa para sa isang babae na nakilala ko lang.."

"B-bakit mo ba 'to ginagawa?"

"Dahil mahal kita. Kahit sa maikling panahon, minahal na agad kita. Sa 'yo ko lang
naramdaman ang ganitong pakiramdam.. Sa 'yo ko lang ginawa ang mga ginagawa ko. At
kahit hindi mo sabihin, alam ko na nagmumukha na akong tanga sa paningin mo."
Ngumiti ito, pero hindi 'yon ang klase ng ngiti na lagi niyang nakikita dito. Ang
ngiting nakaguhit sa labi nito ng sandaling 'yon ay puno ng lungkot at pait.

Biglang kinagat ng guilt ang dibdib niya. Tila gusto niyang bawiin ang mga sinabi
niya kanina.

Marahas na bumuga ito ng hangin. Pagkatapos ay namayani ang katahimikan sa pagitan

nila. Ngunit saglit lang silang naging tahimik.

Binasag agad ni Channing ang katahimikan.

"Sige. Kung wala talagang tayo, tatanggin ko na 'yun ngayon. Kung ayaw mo talagang
magkaroon ng tayo, ibibigay ko sa 'yo ang gusto mo.. Tutal, mukhang di ka naman
mapipilit at nagmumukha lang naman akong niluwangan ng turnilyo sa ulo kung lagi
kitang susuyuin.. Kung lagi akong gagawa ng mga bagay na sa tingin ko magpapasaya
'yo." mahabang litanya nito, pagkatapos ay dumaan sa tabi niya.

Tumigil ito saglit. "Binili ko nga pala ang cake na 'yan para sa 'yo. May nagsabi
sa akin na 'yan ang paborito mo at pag binili ko 'yan at binigay sa 'yo, baka
mayakap mo ako sa tuwa. Pero mukhang mali 'yong nagsabi sa akin. You did nothing."
 Hindi niya magawang mag-angat ng tingin. Parang hindi niya makayang tumingin sa
mga mata nito. She was afraid that if she looked at him, makikita niya ang
malungkot na ngiti sa labi nito. Hindi siya sanay na makita ito na ngumiti ng
ganoon. Sanay siya na ang ngiting ibinibigay nito sa kanya ay pilyo o kaya ay
makapag-pigil hininga.

Wala siyang ibang ginawa kundi ang pakinggan ang papalayong yabag nito, ang
pagbukas at pagsara ng pinto.

Mariing ipinikit niya ang mga mata. What has she done? Nasaktan ba niya ito?

Wala sa sariling lumapit siya sa cake na binili nito. Nahigit niya ang hininga nang
mabasa ang nakasulat doon na ngayon lang niya napansin.

I love you, too, Mandy.

Nakagat niya ang ibabang labi at pinigilan ang maluha.

***

Happy New Year! Ingat sa mga paputok. <3

=================

Chapter Twenty Two (Part 2)

"OH, NASAAN na 'yong girlfriend mo?"

Napa-angat ng tingin si Channing sa tanong na iyon ng kanyaang kapatid na si

Charandara. Naka-pink dress ito at naka-dark make up. Naroon sila sa Bar and
Restaurant ng kaibigan nitong bakla din. Doon kasi nito piniling i-celebrate ang
birthday nito kasama ang mga kaibigan nito. Syempre, kapatid niya ito kaya imbitado
siya kasama ang kanyang mga kaibigan tulad ni Mackross na nasa isang sulok at
nakikipag-tawanan sa isang seksing babae.

Si Tyler at Sean ay mayroon ding kausap na mga bebot. Siya lang talaga ang lonely.
Bullshit.

"Hindi ka ba nababagot na mag-isa lang?" dagdag na tanong ng kapatid niya.

Umiling lang si Channing. "Mas gusto kong mag-isa lang." sagot niya. Kanina pa
siyang mag-isang umiinom ng beer mag-isa bago pa siya puntahan ni Charandara. Sa
tuwing may lumalapit na babae sa kanya, iniiwasan niya ang makipag-usap sa mga ito.

He wanted to be alone. Kung hindi lang kaarawan ng kapatid niya ngayon, nakaalis
na siya sa lugar na 'yon para tuluyang mapag-isa.

Umupo ito sa tabi niya. Ramdam niya ang titig nito sa kanya. "May problema ka?
Kanina ka pang nananahimik dito. Why don't you join the party?"

"Okay na 'ko dito." Pilit na ngumiti siya. Wala siyang gana na magsaya. Paano siya
magiging masaya kung ang isip niya ay nakatuon sa isang babae? Her beautiful face
can't leave his mind. Kanina pang nakatuon ang isip niya sa babaeng 'yon na walang
ibang ginawa kundi ang tanggihan siya.

"Hindi mo pa sinasagot ang tanong ko."

 "Anong tanong?"

"Bakit hindi mo kasama ang girlfriend

mo?"

"Girlfriend?"

Pinaikot nito ang mata. "Si Mandy. Oh, Gawd. Don't tell me hindi mo 'yon
girlfriend? Nakita ko kahapon kung paano kayo mag-hawakan ng kamay at magtinginan."
may halong panunudyo pa sa boses nito.

Pinilit ulit niya ang ngumiti sa kapatid. "Bakit, paano ba kami maghawakan at
magtinginan?" Hindi masabi dito na hindi pa naman niya girlfriend si Mandy. Kung
siya lang ang masusunod, baka gawin nga talaga niyang nobya ang dalaga kahit
nagpapakipot pa ito. Ramdam na ramdam niya kung ano ang nararamdaman nito para sa
kanya, ngunit ayaw lang talagang umamin. O baka ayaw lang talaga nito na maging
mag-nobyo siya nito?

Lihim siyang napasimangot.

"May sparks."

"May sparks? A-ha-ha. Seryoso ka na d'yan, brad?"

"Oo, at huwag mo nga ako ma-brad-brad d'yan. Kita mo'ng nagmamaganda ako, tapos
tatawagin mo 'kong brad? Walangya 'to." Inirapan pa siya nito. "O, ano ba? Bakit
nga hindi mo kasama ngayon?"

"Hindi ko naman 'yon nobya."

Tila hindi makapaniwala na tumingin sa kanya ang kapatid. "Ows? Hindi mo

niligawan?"

"Niligawan. Pero ayaw sa 'kin."

"Baka di ka type? Pero sayang naman kung hindi magiging kayo. Ang ganda pa naman
niya. Kaya nga di na nakakataka kung patay na patay ka doon."

Napatitig siya dito. "Huwag kang tatanggi. Halata ka kaya."

"Tumatanggi ba ako?" Wala siyang balak na itanggi ang bagay na 'yon. Hindi lang
niya gusto si Mandy. Mahal niya ito.

At sa tuwing nakikita niya ito, mas lalong sumisidhi ang kagustuhan niya na
maangkin ito. Hindi lang niya ito gustong maangkin sa kama.

Ang gusto ni Channing ay tuluyan na maging sa kanya si Mandy.

"Kung di mo talaga nobyo at gusto mo, eh, di ligawan mo. Huwag mong tantanan
hangga't di mo napapasagot."

"Paano kung ayaw magpaligaw?"

"Aba, ewan ko na 'sa yo! Pikutin mo, kung desperado ka na talaga. Hindi ka naman
siguro ganoon, ano?"

Napangisi si Channing, tila nagkaroon ng solusyon sa problema niya. "Ano nga kaya
kung pikutin ko?"

Napaatras ang leeg nito.

HINDI makatulog si Mandy dahil sa nararamdamang inis sa sarili. Nakokonsensya din

siya sa mga salitang nabitawan niya kanina kay Channing. Kanina lang din niya
narealize na masyado siyang naging pakipot sa binata. Bakit ba niya ginagawa 'yon?
Bakit niya pinipigilan ang sarili na maging masaya?

Oo, aaminin na talaga niya, she was inlove with him. Sa maikling panahon na
nakilala niya si Channing, minahal na niya ito. Hindi niya maipapaliwanag kung
paano nag-umpisa iyon at kung paano sumibol ang pagmamahal niya sa lalaki. Pero isa
lang ang sigurado, tumitibok ang puso niya para sa binata. Nakakahiyang aminin.
Ngunit iyon ang totoo.

Now, the problem is.. Paano niya 'yon sasabihin sa binata?

Maaaring ayaw na siya nitong kausapin pa. Sa naging reaksyon nito kanina at sa
itsura nito bago umalis sa bahay, mukhang na-disappoint n'ya ito ng sobra. Parang
hindi niya kayang kausapin ito. Baka ito naman ang magtaboy sa kanya palayo. Baka
ito naman ang magpakipot...

Teka, nagpapakipot din ba ang isang lalaki?

Panay ang pag-iisip niya ng mga maaaring gawin niya para makabawi sa binata

hanggang sa lamunin na siya ng antok.

Naalimpungatan na lamang siya ng maramdaman niya na may mainit na bagay na

nakadagan sa kanya. Ilang segundo pa ang lumipas bago niya dumating ang realisasyon
sa utak niya. May nanggagapang sa kanya! Tumindig ang balahibo niya sa katawan at
hinaplos ng takot ang dibdib niya.

"S-sino ka?!" takot at pasigaw na tanong niya sa lalaking nasa ibabaw niya.
Inilagay niya ang kamay sa matipunong dibdib nito. Wala na itong pang-itaas!

Napamura siya.

Someone is trying to rape her!

Paano ito nakapasok sa bahay na tinutuluyan niya?

Bago siya pumasok sa kwarto niya para matulog, sinigurado muna niya na sarado ang
mga pinto at bintana. She shouted a loud curse and pushed him away. Ngunit hindi
makaya ito. The man was built like a strong warrior.

He was a big man. Matipuno ang lalaki. Dama niya ang namumutok sa muscle nito sa
katawan, lalo na ang six-pack abs nito na tulad ng kay Channing.

Oh, God, Mandy! Paano niya nagagawang ilarawan pa ang katawan ng lalaki gayong
pagsasamantalahan siya nito?

Narinig niya ang mahina at bruskong pagtawa nito sa leeg niya. Pamilyar ang tawa
ng lalaki. Ganoon din ang swabeng amoy ng hubad na katawan nito. Her eyes widened
when he speak.

"Relax, baby. This won't hurt you.." Tumama sa kanyang ilong ang amoy alak na
hininga nito. Nahigit niya ang hininga, kasabay ng pagbilis ng tibok ng puso niya.
 "C-Channing? I-ikaw ba 'yan?"

"Sino pa ba?"

Inabot ng isang kamay niya ang lamp shade na nakapatong sa side table at binuhay

iyon. Nagkaroon ng kaunting liwanag sa kwarto at malinaw na nakita niya ang gwapong
mukha ng binata.

Nakangisi ito habang nakatitig sa kanya, kumikislap sa kapilyuhan ang mata nito.
Namumula ang pisngi nito.

Lasing ba ito? Hindi na nito kailangang sumagot. Amoy-alak ang bibig nito at
namumungay ang mga mata tanda na lasing ito.

"Anong ginagawa mo dito?" tanong niya, hindi humupa ang mabilis na pagtibok ng
dibdib niya. Napapalunok siya sa paraan ng pagtitig ni Channing sa kanya. Ang uri
ng ngising nakaukit sa labi nito ay nagbibigay rin sa kanya ng kaba. Maniningil ba
ito sa kanya dahil sa mga sinabi niya dito kanina?

"Hindi ba halata kung ano ang ipinunta ko dito, babe?" Naramdaman niya ang daliri
nito sa pagitan ng hita niya, nanunudyo sa labi ng pagkababae niya. And then,
realization hits her.

Tila dumoble ang panlalaki ng mata ni Mandy. Wala na siyang saplot pang-ibaba!

"What the.. Nasaan na ang shorts at panty ko?"

Pilyong ngumiti ang lalaki sa kanya. "Tinanggal ko na." parang proud pa na sabi
nito.

Marahas na nahigit niya ang hininga. "B-bakit mo ginawa 'yon?" Gumalaw ang isang
daliri nito sa entrada ng pagkababae niya, nagtatangkang pasukin ang isang makipot
na daan. Napatiim-bagang si Mandy. She tried not to make a moan. Pinigilan niya ang
sariling masarapan. Kailangan muna niyang makausap si Channing.

"Dahil gusto ko."

"Dahil gusto mo? Hindi mo man lang inisip na pagsasamantala itong ginagawa mo?"

Nawala ang ngiti nito sa labi. "Naisip ko 'yan. But i'm desperate to have you,
Mandy. I am desperate to make you mine. Kung

kinakailangan na pikutin kita para maging akin ka, gagawin ko."

Napabuka ang bibig ni Mandy sa pagbigla sa sinabi ni Channing. Ilang segundo

siyang hindi nakapagsalita. Walang salitang mamutawi sa bibig niya.

"B-balak mo akong pikutin?"

He nodded. Bumalik ang ngisi sa labi nito. Now, she could see the real Channing
again. Naglalaro ang kapilyuhan sa mga mata nito habang nakatitig sa mukha niya.

With the way he stared at her, parang gusto siya nitong tunawin. Aware ba ang
lalaki na sa tuwing ginagawa nito iyon ay pinag-iinit nito ng husto ang pisngi
niya? Iyon na ang nangyayari sa kanya ngayon.

Namumula na ang pisngi niya. At hindi lang 'yon. Dahil sa mga daliri nitong
nanunudyo sa ibabang bahagi ng katawan niya, unti-unti ng nag-iinit ang katawan
niya. Nararamdaman niya ang paggapang ng init sa balat niya at ang pagdaloy ng
libo-libong koryente sa mga ugat niya.

Dumoble pa ang pagpintig ng puso niya. Pakiwari niya ay lalabas na iyon sa dibdib
niya sa lakas ng pagtibok niyon.

Diyos ko. Daliri pa lang, sapat na.

"Mukha namang wala na akong pag-asa sa 'yo kung liligawan lang kita. Dalawang
beses na nga na may nangyari sa atin, pero paulit-ulit mo pa rin akong itinataboy
at paulit-ulit ka pang tumatanggi."

"At ito na lang ang naisip mong paraan, Chan? May nangyari na din naman sa akin,
bakit sa tingin mo eepekto ang gagawin mo kapag pumunta ka dito sa kwarto ko at
makipagtalik ulit sa akin?"

"Sino ba sa 'yo na 'yon lang ang agenda ko?"

"Eh, ano pa ba?"

"Tototohanin ko na ang sinabi ko sa 'yo noon."

"Ano 'yon?"

"Na bubuntisin kita."

Tumindig ang balahibo niya sa batok.

"You're just kidding.."

Kung gagawin nito 'yon ngayon, malaki ang tsansa na mabuntis na siya. She was
fertile! Hindi lang siya mabubuntis kung gagamit ito ng condom o kaya ay gagamit
ito ng withdrawal method.

Kinabahan siya sa mala-demonyong ngisi ng binata.

"Sorry. But i'm not kidding, babe."

Napatili si Mandy ng punitin ni Channing ang damit niya. At pagkatapos ay parang

bata na isinubo ang isang dunggot ng dibdib niya.

Inay ko po!

***

Kumusta ang update? Mukhang may gapangan na mangyayari. Magkomento lang gamit ang
hashtag #AngPaggapang

=================

Chapter Twenty Three (SPG: Part 1)

ANG APOY ng pagnanasa sa mga mata ni Channing kanina ay mas lalo pang naglagablab
nang lumantad sa mga mata nito ang dibdib ni Mandy. Mabilis ang naging pagsunggab
nito sa harapan niya at agresibong hinalikan ang dunggot ng isang dibdib niya, and
then sucked it inside his mouth.
 Habang ang isang kamay nito ay madaling nakarating sa pagitan ng hita niya,
banayad na humaplos.. Tila tumama ang isang nakakakoryenteng init sa isa sa
sensitibong parte ng pagkababae niya.

Nakagat ni Mandy ang ibabang labi sa pagpipigil na kumawala ang ungol sa kanyang
labi. Ngunit hindi niya tuluyang napigilan iyon. "Oh... Chan.." mahabang ungol
niya, kasabay ng pag-arko ng katawan niya. Naramdaman niya ang pag-ungol ng lalaki
sa dibdib niya, it felt like a soft vibration on her skin. Ipinaikot nito ang dila
sa paligid ng dunggot ng dibdib niya,

And then, she heard him saying, "I love your n ipples, babe."

"Uh.." she let a small moan.

"Masarap.."

"Masarap?"

"Kagat-kagatin.."

Muling kumawala ang ungol sa labi ni Mandy, tuluyan ng inaalipin ng makamundong

init at pagnanasa ang katawan niya. Sa bawat galaw ng bibig ng binata sa kanyang
dibdi ay purong kaligayahan. Hindi niya malaman ang gagawin nang magsimulang bumaba
ang bibig nito patungo sa kanyang tiyan..

Nakakakiliti ang init na taglay ng dila nito. Ang paraan ng panunukso na ginagawa
ng binata sa kanya ay masyadong mapang-akit.. masyadong nakakadala.

"Ahhh!" malakas na pag-ungol ni Mandy nang dumako na ang bibig ni Mandy sa kanyang
kaangkinan. Hindi niya malaman kung ilang beses na ipinaling niya ang

ulo dahil sa masarap at nakakadalang sensasyon na lumulukob sa kanyang pagkatao.

She was panting hard as he continue to lick her wetness. The touch of his lips on
her softness almost stole her breath away.

"Oh, God! Channing, more.. more, please!"

Sinunod siya ng lalaki. Mas naging mapaglaro ang dila nito. Mas lalong naging
agresibo ang paghalik nito sa pagitan ng hita niya, ibinubuka ang labi niyon at
ipinapasok ang dila. Makapag-pigil hininga ang ginagawa ni Channing... Ito ang
nasusunod sa larong ginagawa nito ngayon. Ang tumutol sa kagustuhan nito ay hindi
niya magawa. Kung ano man ang nangyayari ngayon ay labis din niyang nagugustuhan.
Ang bawat galaw ng labi nito sa sentro ng pagkababae niya ay isang senyales na ito
lang ang kayang magbigay sa kanya ng makamundong kaligayahan na iyon..

At nang ipasok nito ang isang daliri sa kaangkinan niya, mas lalo siyang nabaliw.
Mas lalo niyang naramdaman ang nagsisimulang pagbuo ng paparating na orgasmo sa
kanyang puson.

Naramdaman ni Mandy ang pamilyar na pakiramdam tuwing naaabot niya ang

kasukdulan..

"OHHH! Oh, God, Chan! I'm coming! Please.. Move faster, please.."

Hindi maiwasang mapangiti ni Channing habang inilalabas masok niya ang dalawang
daliri sa kaangkinan ng dalaga. Tila nababaliw na ito, hindi maintindihan kung saan
ipapaling ang mukha.
 Hindi niya maiwasan ang maramdaman ang matinding satisfaction. Ang makita ang
sarap na nakalarawan sa mukha ni Mandy ay walang katumbas na kasiyahan.

Mas lalo na ang makita ito na maligaya sa piling niya.

She

is really special. Para sa kanya ay special si Mandy. Kung ano man ang nararamdaman
niya ngayon ay bago pa lang sa pakiramdam niya. It was an unfamiliar feeling that
he couldn't fight. Hindi niya mapigilan ang pagsibol ng pag-ibig sa puso niya sa
tuwing tinitingnan niya ito.

Hindi ni Channing matitiis na hindi niya makita lagi si Mandy. Sa bawat pagdaan ng
araw ay mas lalo siyang naaakit dito. Para itong isang addiction na sa tingin niya
ay mahirap pigilan, mahirap iwasan at mahirap kontrolin.

"Oh, my.. Oh, my..!"

Naramdaman ni Channing sa kanyang daliri ang pagdating ni Mandy sa kasukdulan.

Matindi ang naging pagsabunot nito sa buhok, tila ibinubuhos doon ang buong lakas.

Napangiti siya. It's the time, sabi niya sa sarili. At pagkatapos ay maagap na
pumatong sa dalaga, itinutok ang kahandaan sa pagitan ng hita nito at dahan-dahan
iyong ibinaon. Napaungol ang binata nang balutin siya ng init nito.

He didn't let her to wind down. Pagkatapos ng kasiyahan na ibinigay ng daliri at

bibig niya dito ay siya namang paghalinhin ng kanyang pagkalalaki.

"Ahh.. Babe, you're so tight. God!" saad niya.

Kahit nakapikit siya ay nakita niya ang pagsilay ng pilyang ngiti sa labi ni
Mandy. Malinaw na nagugustuhan na ulit siya nito, na pumapayag ito na may mamagitan
ulit sa kanila. Umahon ang saya sa dibdib niya.

Then, she speak. "Sadya lang talaga na malaki ka, loko!" parang natatawang saad
nito. Hindi naman niya agad nakuha ang ibig nitong sabihin.

"Anong ibig mong sabihin?" Napatigil si Channing sa paggalaw, ngunit hindi

niya inihihiwalay ang sarili sa dalaga. Pinanatili niya ang kanilang posisyon.

"This will be our third time, Chan. This will be the third time that were going to
do this. Kung makaakto ka naman, parang ikaw itong virgin." Bumungisngis ito.

Napakurap ang binata. "Hindi ka na ba galit sa akin?" Tumatawa na ulit ito.

"Bakit ako ang tinatanong mo n'yan? Hindi ba ako ang dapat na magtanong niyan?"

Nagsalubong ang kilay niya. "Ano ang dapat na ikagalit ko sa 'yo? Ikaw itong
inaalala ko. Hindi ba dapat ay nagagalit ka sa akin? I'm so desperate to have you
and to make you mine. Umabot na ako sa puntong ginagawa ko ang hindi dapat na
gawin. Ipinagpipilitin ko na ngayon ang sarili ko sa 'yo kahit na ayaw mo sa akin
at hindi mo ako gusto.."

"Who told you?" sabi nito, "Hindi ko sinabing hindi kita gusto, Chan. At kung may
nasabi man ako, that's not true. Hindi 'yon totoo sa sarili ko at kabaligtaran iyon
ng tunay kong nararamdaman sa 'yo."
 Ngayon ay parang gusto ng maguluhan ng binata. Anong sinasabi nito? Parang mas
gusto niyang mabaliw sa kakaisip kung ano ang gusto nitong sabihin kesa sa init na
ipinararamdam ng katawan nito sa kanya.

Ang pakiramdam na magkakonekta ang mga katawan nila ay masarap sa pakiramdam. Tila
ayaw na niyang mawala sa dalaga, parang ayaw na niyang mawalay ito sa kanya..
magpakailanman.

"I love you, Chan."

Napakurap siya, mas lalong natigilan. Inulit ni Mandy ang sinabi.

"I love you, Chan."

"Uh.. T-totoo ba 'yan?" hindi makapaniwalang saad ng binata. If he's dreaming,

then, it must be his greatest dream. Hindi na niya gugustuhin pa ang magising. He
would stay in his dreams.. forever.

Natatawang pinisil ni Mandy ang mukha niya. "Yes, it's true. Iyon ang katotohanang
itinatago ko sa 'yo." sabi nito, pagkatapos ay sumimangot. "Teka, akala ko ba
nabisto muna ako?"

"Nabisto? 'Yong nirecord ko na sinasabi mong mahal mo ako?"

Kinurot nito ang matipunong braso niya. "Iyon na nga. Ano ka ba. Bakit ang bilis
mong makalimot?"

Nahihiyang ngumiti si Chan. "Ang totoo, hindi ko talaga alam kung iyon ba talaga
ang totoong nararamdaman mo. You're just dreaming when i recorded that."

"Yes, i was dreaming. But that's the truth. Minsan kasi, ang katotohanan ay
nasasabi natin sa mga panaginip natin. At dahil doon.. nabisto mo na nga ako."

Napangisi si Channing. "Bistado ka na, pero tumatanggi ka pa rin."

"Because i want to hide my feelings. Hindi pa ako sigurado kung kaya ko bang
makipagrelasyon sa isang lalaking kakikilala ko lang. Come to think of it, wala pa
tayong isang buwan na magkakilala, pero nahulog na tayo sa isa't isa? Pero ngayon,
hindi ko na iniisip 'yon. Isa na lang ang laman ng isip ko ngayon, Channing."

"Ano 'yon?"

"Mahal kita, at hinding-hindi ko na itatanggi 'yon sa 'yo mula ngayon."

Napangiti ang binata, kumislap sa katuwaan ang mga mata at umahon ang isang
makapangyarihang damdamin sa dibdib niya. Kusang bumaba ang labi niya sa labi ng
dalaga at hinalikan ito, pagkatapos ay masuyong hinaplos ang dibdib.

"Mahal din kita, Mandy. At kahit kailan hindi ko iyon itinanggi. Huwag kang mag-
alala. Kung ano man ang nararamdaman ko sa 'yo, sigurado ako doon. I love you and
that's real." madamdaming sabi niya at nagsimula na ulit na gumalaw sa loob niya.

***

#TeamChanDy

=================
Author's Note for Steamy Love Scenes

Hello, Racers!

Maraming salamat sa mga sumusuporta ng kwentong ito. Hindi ko po gustong mag-

private ng mga steamy chapters, pero kung ip-public ko kasi ang mga iyon malaki ang
chance na maging Rated R ito. Marami na akong stories na napapapunta sa Restricted
List at ayaw kong mapunta na naman ang story kong ito doon kaya nagiging private
yung mga steamy love scenes. Masyado kasi akong inosente kaya nagiging ganoon.
Kaiyak. Hahaha!

Para mabasa n'yo ang mga private chapters, kailangan n'yo na i-follow ako.

At kung na-follow n'yo naman ako at di n'yo pa din nababasa ang mga naka-private,
kailangan n'yo naman siguro na i-remove yung story sa reading list at i-add ulit.
At kapag binabasa n'yo na ang mga love scenes, please...

Kailangang may gabay ng jowa. Haha! Joke lang. Alam kong may hindi pa nakakabasa
ng last chapter na naipost ko noong isang araw, makikita n'yo lang yun kapag
tiningnan talaga. Haha!

Muli, nagpapasalamat ako sa mga reader na matiyagang nagbabasa ng story ko. Ito
ang kauna-unahang story ko na nakatuntong sa Top 10 ng General Fiction.

So, marami talagang salamat!

Also, please like my FB Page. Paki-search na lang ng Race Darwin. Thanks!

=================

Chapter Twenty Four (Part 1)

Chapter Twenty-Four

SUMAMA si Mandy kay Channing sa farm nito nang hapon na iyon. Magpapakain kasi ito
ng mga alaga nitong biik. Malapit lang sa mga Neiderost ang bahay nito. Pero 'yong
farm nito ang malayo. Kinailangan pa nila na sumakay sa kabayo nito para makapunta
doon.

Na-curious ang dalaga kung paano ito mag-alaga ng hayop sa farm nito kaya siya
sumama. Hindi pa kasi niya ito nakikitang ginagawa iyon. Masasabi naman niyang
bagay kay Channing ang farming, pero hindi pa rin niya maiwasan mapaisip kung bakit
mas ginusto nito ang gawin ang bagay na iyon kesa ang maghanap pa ng mas
mapagkakakitaan na hanapbuhay.

Kahit ano yatang trabaho ay angkop sa binata. Matangkad ito, matipuno at malakas
ang dating. Puwede itong pumasok sa pagmomodelo kung gugustuhin nito. Kung ibang
lalaki lang siguro ito, baka sikat na ito ngayon bilang male model. O baka nga mas
sikat pa ito kay Daniel Matsunaga at John Spainhour sa mundong iyon.

Hindi na niya napigilan ang sarili at nakuha na niyang magtanong. "Chan, 'wag ka
sana magalit sa tanong ko, ha?" Napatingala ito sa kanya mula sa ginagawa nitong
paglalagay ng pakain sa baboy sa isang maliit na timba. "Nagtataka lang ako. Bakit
mas gusto mong magtrabaho na lang dito sa farm mo?"
 Umayos ito ng tayo, at nagtatakang tumingin sa mukha niya. "Anong ibig mong
sabihin, babe?" "I mean, bakit hindi ka lumabas ng probinsya at maghanap ng mas
magandang trabaho?" paglilinaw niya sa tanong.

Humawak ang magkabilang-kamay nito sa beywang at mas lalong nagsalubong ang mga
kilay. "Bakit? Hindi mo ba gusto

ang trabaho na meron ako ngayon?"

"Hindi naman sa ganoon. Curious lang akong malaman kung bakit mas gusto mo na
magtrabaho dito sa farm mo. Alam ko naman na malaki din ang kinikita mo dito kasi
hindi biro ang pagbababuyan at mag-alaga pa ng ibang klaseng hayop dito sa farm
tulad ng baka, kambing, kalabaw. Plus, meron ka pang manukan bukod pa dito at
taniman ng gulay. I know hindi madaling trabaho ang farming. Mahirap nga 'yon kung
tutuusin. Pero nagtataka lang ako na mas pinili mo ito kesa ang maghanap ng ibang
trabaho sa Manila?"

Tumungo ito at bumuntong-hininga. "Gusto mong malaman kung bakit?"

Tumango si Mandy, hindi inaalis ang tingin sa mukha ng nobyo.

"Dahil dito ako lumaki." simpleng sagot nito. "Dahil pinalaki ako ng ama ko sa
trabahong ito. Pinag-aral niya kaming magkapatid na itong farm lang ang kabuhayan
niya. Pinalaki niya kami sa simpleng buhay lang at doon na ako nasanay."

"So, kung ano 'yong nakasanayan mo.. Doon ka na lang?"

Channing nodded. "Mas madaling mabuhay sa mga bagay na nakasanayan mo na."

Nagsalubong ang kilay ni Mandy na tumitig sa binata. "Wala ka ng balak na sumubok

ng mga bago? I mean, dito ka na lang sa probinsya? Forever?" may pagkadismaya sa
tono ng boses niya. Paano na pala sila kung kailangan na niyang bumalik sa Maynila?
Ayaw man niyang mag-isip ng negatibo, ngunit hindi niya mapigilan. Anong mangyayari
sa kanila kung mas gusto nito sa probinsya lang tumira? Long distance relationship?

"Yeah. Mas gugustuhin ko lang na dito tumira." tila walang pagdadalawang-isip na

sagot nito. "I just want a simple life."

Napalunok si Mandy. Iba ang dating ng sinabi nito sa kanya. Oo, siguro ay wala
namang ibang kahulugan dito ang huling linya na binitawan nito. Pero para sa kanya
ay meron. Hindi niya alam kung bakit. Siguro ay dahil magkaiba sila ng paningin sa
buhay. She's not contented with a simple life. Gusto rin niyang umangat. That's why
she's working hard. Gusto niyang makapagpundar ng pinapangarap niyang bahay, mabili
ang pinapangarap niyang kotse at makapunta sa mga lugar na gusto niyang puntahan.
Pero paano niya gagawin 'yon kung ang lalaking mahal niya ay isang simpleng buhay
lang ang gusto?

"Babe."

"H-ha?" Bumil ang tingin niya sa mukha ni Channing. May pagtataka sa mukha nito.

"Napatulala ka na. What's the problem?"

"N-nothing." Iniiwas niya ang tingin dito.

"Natigilan ka yata sa sinabi ko." sabi nito.

"H-hindi naman. Naantig lang ako sa sinabi mo." Naantig talaga, Mandy? Like
seriously. Hindi 'yon ang naramdaman mo. You are disappointed.

Napangiti si Channing. "Kung ano-ano pa ang pinag-uusapan natin. Halika nga.

Panoorin mo na lang ako dito."

Kahit may ibang bagay na tumatakbo sa isip niya, sinamahan na niya ito. Ngunit
tila nawalan na siya ng gana. Kung kanina ay excited siya, ngayon ay hindi na.

Tama ba na maging dismayado siya sa kagustuhan ni Channing? Hindi ba dapat ay

hangaan pa nga niya ito dahil hindi tulad ng ibang lalaki, hindi ito nag-aambisyon
ng mas mataas. May sarili itong pananw at mas pinili nito na maging simple lang.

Actually, wala naman problema doon. She should be proud. Dahil ang lalaking mahal
niya ay hindi katulad ng ibang lalaki. Pero bakit bothered siya bigla?

Palihim na humugot si Mandy ng hininga.

Tahimik na pinanood na lang ni Mandy si Channing sa ginagawa nito.

=================

Chapter Twenty Four (Part 2)

Chapter Twenty Four 2

SOMETHING is wrong.

Napansin ni Channing na parang tahimik si Mandy mula pa kanina. Maayos naman sila
kaninang nag-uusap ng dalaga, pero bigla-bigla ay naging matamlay ito. Nagpapatuka
siya ng mga manok nang magsalita ito.

"Chan."

"Bakit, babe?"

"Doon muna ako sa ilalim ng chico. Nangangawit na ako, eh." pagpapaalam nito. Ang
tinutukoy ay ang malapit na puno ng chico na hindi pa siya pinapanganak ay nandoon
na sa farm nila.

He nodded and smiled at her. "Sure. Pupuntahan na lang kita doon kapag natapos na
ako dito. Malapit na din ako matapos."

Maliit lang ang ngiti na ibinigay nito sa kanya at tumalikod na sa kanya. Tinanaw
niya ang nobya hanggang sa makaupo ito sa isang malaki at mababang sanga ng chico.
With the look on her face, he could tell that something is bothering her. Iyon ang
siyang naging palaisipan din ngayon sa binata.

What's wrong? Naglaho ang tuwa sa mukha nito. Salubong ang kilay nito, tikom ang
bibig at naniningkit ang mga mata. Hindi niya mapigilan ang hindi ito titigan sa
kinaroroonan nito. Ang ekspresyon ng mukha nito ngayon ang siyang gumugulo na din
sa kanya.

NANG makauwi na si Mandy at Channing ay pumasok na agad ang dalaga sa kwarto.

Nagpaalam siya na iidlip muna at nagdahilan na sumama ang lasa. Wala siyang ibang
maidahilan sa binata kundi iyon lang. Baka bigla itong magtaka sa inasta niya. Ayaw
naman niya na magtanong pa ito kung anong problema. Nakakasigurado siya na hindi
niya iyon masasagot ng ayos at diretso.

Nang

makahiga na siya sa kama ay saka niya pinakawalan ang isang mahaba at malalim na
buntong-hininga. Ipinikit niya ang mga mata. Hindi niya alam kung ano ang iisipin.

Mula pa noong bata siya ay pinangarap na niya ang yumaman. Yes, she was an
ambitious woman. Hindi niya ikinakaila ang bagay na 'yon. Pangarap nga niya noon
ang makapag-asawa ng isang mayamang lalaki. Dati, gusto niya talaga na magkaroon ng
isang Prince Charming.

Sino ba namang babae ang aayaw sa ganoong tipo ng lalaki, di ba? Sino ba naman ang
hindi mangangarap ng gwapo at mayamang lalaki na makatuluyan mo? Prince Charming is
what every woman wants.

Pero may iba palang plano sa kanya ang tadhana. She fall in love with just a
simple man. Isang lalaki na biniyayaan nga ng angking kakisigan, ngunit may pananaw
na taliwas sa kanyang pananaw.

Imimulat niya ang mga mata at tumitig sa kisame. Dati, tuwing tumitingin siya sa
kisame ay nakikita niya ang magiging buhay niya sa hinaharap kung patuloy niyang
aabutin ang pangarap. But now.. Hindi niya nakikita iyon.

Ang puting kisame lang ang nakikita niya ngayon. Hindi ang mga pangarap niya, ang
magiging buhay niya sa hinaharap. Kung maaari lang sana, maging panaginip na lang
niya ang nangyayari ngayon.

"DADATING na kami ni Evans bukas d'yan. Dapat kanina ay uuwi na kami. Pero sabi ni
Evans, mag-stay muna daw kami ng isa pang araw dito." pag-i-inform sa kanya ni Yumi
nang tumawag ito kinabukasan. Babago pa lang siyang nag-aalmusal ng tumawag ito.
"By the way, kumusta ka na d'yan, Mands?"

"I'm okay." sagot niya sa pinakaswal

na boses. Truth was, she's not okay. Alas-dose na siya kagabi nakatulog. She was
waiting for Channing to come pero hindi ito dumating. Hindi rin ito nagsabi sa
kaniya kung nasaan ito, hindi man lang nagpaalam. Pero sabagay, bakit ba ito
magpapaalam sa kanya? Eh, hindi naman siya magulang nito. She was just his
girlfriend. Or should i say, you are just his lover? sabat ng isang bahagi ng utak
niya.

Hindi agad siya nakatulog kagabi dahil hindi sa pag-iisip niya kung bakit hindi na
pumunta sa bahay si Channing. She tried to call him but there's no answer. Sa isip
na lang niya, baka tulog na rin ito noong oras na tumatawag siya. Malamang.
Kalagitnaan na din naman ng gabi ng tumawag siya sa binata.

"Are you sure? Parang iba ang boses mo ngayon?"

Bahagya siyang napangiti. "Paano mo naman nasabi 'yan, bes? Eh, sa phone lang naman
tayo magkausap." Pero alam niyang kilalang-kilala ni Yumi ang boses niya kapag
nagkakausap sila sa phone. Madali nitong mahahalata ang kaibahan ng boses niya
ngayon sa mga normal nilang pagtsi-tsikahan sa telepono.

"Ano ka ba naman! Syempre, kilala ko na ang boses mo tuwing magkausap tayo."

Tumawa ito. "O, baka naman kaya ganyan ka ay dahil kay Chan baby."

Muntikan na siyang masamid ng sariling laway sa pagkakabanggit nito sa lalaki.

Hindi siya agad nakasagot.
 "O, natahimik ka bigla. So, totoong mayroon na nga?"

"Uhh.."

"'Wag kang mag-alala. Kung mayroon na nga kayong relasyon, wala akong magagawa. If
you're happy with him, then go for it. Hindi mo naman siguro hahayaan na may
humadlang sa kasiyahan mo, di ba?"

"R-Right." Naisip niya ang mga sinabi ni Channing sa kanya kahapon. Ang magkaibang
pananaw nila sa buhay. Hahayaan ba niya na maging hadlang iyon? Hahayaan ba niya na
maging hadlang ang pagiging ambisosya niya para maging masaya sila ng binata?

Definitely not.

Natapos ang pag-uusap nila ni Yumi na nabuo ang isang desisyon sa utak niya.

***

Hindi ko sinasadya na maging maikli lang ang update. Pero sana ay nag-enjoy
kayo. :)

=================

Chapter Twenty Four (Part 3)

Chapter Twenty Four 3

KANINA pang tinatawagan ni Mandy si Channing, pero hindi ito sumasagot sa mga
tawag niya. Hindi na nga niya mabilang ang beses na sinubukan niyang tawagin ito.
Nagri-ring naman ang cellphone nito, pero bakit hindi ito nasagot?

She cursed silently. Nasaan na ba ang mokong na 'yon at hindi na nagpakita? Baka
naman tinakasan na siya nito? Naging biktima na din ba siya ng modus ng mga
palikero na "pagkatapos tikman, tinakbuhan"?

Letse siya! Subukan lang siya nitong takasan. Ay, nako! 'Wag na wag lang siya
nitong takasan. Nagpupuyos ang loob na umupo siya sa sofa. Sinubukan ulit niyang
tawagan si Channing. This time, sumagot na ito. Mabuti naman.

"Hello, Chan. 'Buti naman at may balak ka pang--"

"Sino ka?" pagputol sa sinasabi niya ng tinig ng isang babae sa kabilang linya.

Parang magnet na nagsalubong ang kilay ni Mandy. "E-Excuse me?" Nagkamali ba siya
ng number na tinawagan? Bakit babae ang sumagot sa tawag niya? "Hindi ba number ni
Channing ito?" she asked, her voice was demanding. Pero sa isip-isip niya, paano
siya magkakamali ng number, eh, naka-register na sa kanya ang contact number ng
nobyo.

"Yes. Ito ang cellphone number niya at hawak ko ang cellphone ni Chan. Bakit mo
naitanong, Miss?"

Mas lalong nagsalubong ang kilay niya. Nagkaroon na ng guhit ang noo niya. Miss?
Hindi ba siya nito kilala? Malamang. Nagbabakasyon nga lang siya doon, di ba?
 Pero bakit hawak nito ang cellphone ni Channing?

"Ano ka ba ni Channing at bakit hawak mo ang

cellphone niya?" hindi na niya mapigilang itanong sa babae. Kung kaharap lang
siguro niya ang babae ay baka napagtaasan na niya ito ng kilay.

"Uh, i'm her girlfriend."

Napatanga si Mandy. "G-girlfriend?"

"Yes. You heard right. Sino ka ba?" may halong pagtataray ang boses ng babae sa
kabilang linya. Tila saglit na nawalan siya ng kakayahan na magsalita. Parang ayaw
tanggapin ng utak niya ang narinig. Girlfriend? May girlfriend pa si Chan bukod sa
kanya?

Napalunok siya nang pumitik ang kaba sa dibdib niya. How come?

"I'm Mandy. Ka-kaibigan niya." She tried to control the tears in her eyes.
Pinigilan niya na huwag pumatak kahit isang butil ng luha mula sa mata niya. "A-ano
nga palang pangalan mo?"

"I'm Adrianne." pagpapakilala nito at tinandaan niya sa isip ang pangalan ng

babae. Para kung sakali na makaharap ulit niya si Channing ay hindi siya magkamali
ng pangalan na babanggitin. But it hurts. Para siyang natulos sa kinauupuan. She
didn't know what to think. What to feel. Basta ang alam niya ay tila may maliliit
na kutsilyong tumutusok sa dibdib niya.

"S-sige." Papatayin na sana niya ang tawag nang muli itong magsalita.

"By the way, gusto mo bang makausap si Channing? O mamaya na lang? Natutulog pa
kasi siya. Napagod kasi."

"S-Saan ba siya natutulog? Diyan sa bahay niya?"

"Hindi. Dito sa bahay ko."

Parang bombang sumabog iyon sa pandinig niya. Hindi na niya napigilan. Kahit walang
patunay na may katotohanan ang sinabi ng lalaki ay tumulo na ang luha niya. Bakit
pa ba kailangan ng ebidensya? Isang malinaw

na ebidensya na may katotohanan ang sinabi ng babae na nandoon si Chan dahil sa

cellphone nito.

Nanghihina na napasandal siya sa sofa. Dumulas sa kanyang kamay ang cellphone at

bumagsak iyon sa sahig. Nanginginig ang kamay na itinakip niya iyon sa mukha at
tahimik na umiyak.

Paanong nangyari iyon?

Parang sa isang masamang panaginip lang nangyayari ang bagay na iyon. O kaya sa mga
pelikula lang. Isang masamang panaginip.

Iyon ang nangyayari sa kanya ngayon. Buong akala niya ay siya lang ang nag-iisang
babae sa buhay ngayon ni Channing. Pinatulan niya ito dahil akala niya ay pareho
sila ng nararamdaman. Akala niya ay sa kanya lang ang buong pagmamahal nito.

At ang nalaman na may iba pa itong nobya ay isang matinding dahilan ng pagsisikip
ng dibdib niya. Bakit pa?
 Kung manloloko lang ito, bakit siya pa?

Ang mahinang iyak niya ay lumakas. Hinayaan niyang bumuhos ang luha niya hanggang
sa wala ng matira. Hindi siya ang uri ng babae na basta lang umiiyak sa mga bagay-
bagay. Pero ang malaman na niloko lang siya ng lalaking minahal niya ay sobra-
sobra. Sobra-sobra para umiyak siya..

MASAKIT ang ulo ni Channing na iminulat niya ang mga mata. Parang may sampung
demonyo ang humahalukay doon at parang sumakay siya ng sampung beses sa roller
coster. Tila umiikot ang paningin niya.

Nasapo niya ang ulo. "Holy shit." he cursed. Ano bang ginawa niya kagabi para
sumakit ng ganoon ang ulo niya? Ang natatandaan lang naman niya ay nagkayayaan
silang magkakabarkada na uminom sa isang night bar sa kabilang bayan. Kasama niya
si Mackross, Tyler at Sean

na pumunta doon.

Biglaan lamang iyon kaya hindi na niya naalalang makapagpaalam kay Mandy o
magtext. Nasanay naman kasi siya na hindi siya gumagamit ng cellphone kapag may
pinupuntahan. Basta nakalagay lang iyon sa bulsa ng pantalon niya in case of
emergency.

Nag-angat siya ng tingin ng makarinig ng yabag palapit sa kama niya. "Masakit ba

ang ulo mo?"

Namilog ang mata ng binata ng makita kung sino 'yon. "Adrianne?"

Matamis na ngumiti ang dalaga. "Ako nga."

Ofcourse, he knew her.

She was his ex. Kailan lamang ng maghiwalay sila. "A-anong ginagawa mo dito?"
tanong niya sa dalaga.

"Wrong question. It should be "anong ginagawa ko dito?". Ganoon."

Marahas na napahugot siya ng hininga. Inilibot niya ang mata sa kinaroroonan at

tama ito. Mali ang itinanong niya dahil wala siya sa sariling bahay. "Putangina."
mahina, ngunit madiing mura niya. Tila binuhusan siya ng malamig na tubig.

"Anong ginagawa ko dito?" tanong niya at napababa sa kama ng wala sa oras.

Tumutok ang mata sa ibabang bahagi ng katawan niya at gumuhit ang malanding ngiti
sa labi nito.

"Uh-oh. Your warrior is ready to fuck me again."

Bumaba ang tingin niya sa kanyang katawan at doon lang ni Channing narealize na
wala siyang kahit anong saplot sa katawan! He almost shouted a loud curse. Fuck.

What happened last night? Bakit wala siyang maalala?

Dahan-dahan na lumapit si Adrianne sa kanya. Her hips swaying gracefully as she

walked. Nang makalapit ito sa kanya ay inilapat nito ang kamay sa matipunong dibdib
niya. "Mmm.. Hindi mo ba maalala kung anong nangyari sa atin kagabi, baby boy?" Ang
mga mata nito ay nasa pagkalalaki niya.
 Napatiim-bagang si Channing. "Hindi ko alam kung anong pinagsasabi mo, Adrianne."

"Oh, boy. Don't deny it."

Nagsalubong ang kilay niya. "Wala akong naaalalang nangyari sa atin. And i don't
know why i'm here."

"Well..." Tumaas ang kilay nito. Dumistansya sa kanya at dinampot ang cellphone
nito na nakapatong sa side table. "Kung hindi mo talaga naaalala. Siguro, mas
mabuti kung mapapanood mo kung ano ang nangyari kagabi." Nagpipindot ito sa
cellphone nito at iniharap sa kanya ang screen niyon pagkatapos.

Gayon na lang ang panlalaki ng mata niya ng magplay ang video sa screen ng
cellohone nito!

***

Oh, good lord! Anyare?

=================

Chapter Twenty Five (Part 1)

Chapter Twenty Five

MASAKIT man para kay Mandy ang nalaman, kailangan pa rin niya na komprontahin si
Channing. Kailangan niyang harapin ito kahit na nasasaktan siya sa nangyayari. She
will ask him, ask for his explanations.. for his reasons. Kanina pa siyang umiiyak
doon at kulang na lang ay maubos na ang lahat ng luha na meron siya. Tahimik na
umiiyak lang siya sa isang sulok ng silid niya.

Mabigat sa dibdib niya ang nalaman. Dahil hindi niya kaharap ang binata, sarili na
lang niya ang kausap niya. Bakit nito ginawa iyon? Why did he made her fall for
him? May nobya na naman pala ito, pero bakit kailangan pa siya nitong paibigin?

Tulad lang din ba ito ng ibang lalaki? Hindi makuntento sa isang babae at
naghahanap pa ng bagong putahe? Kung nasa harap lang niya si Channing ay baka
nasampal na niya ito. Ano bang tingin nito sa kanya? Isang ulam na tinikman lang
dahil sawa na ito sa ulam na meron ito ngayon?

Sa kakaiyak niya at kakaisip kay Channing, hindi na niya namalayan na nakatulog na

siya sa puwesto niya. Nagising na lamang siya sa malalakas na katok sa pinto.
Napamulat siya at napatayo.

"Mandy! Buksan mo ang pinto! Please, babe. Mag-usap tayo." malakas na pakiusap ng
lalaki sa labas ng kwarto. "Mandy, i know you're there. Please. Kausapin mo naman
ako."

Nagdadalawang-isip pa ang dalaga kung bubuksan o hindi. Ngunit iyon naman talaga
ang balak niya, di ba? Ang kausapin at komprontahin ito. Ang tanungin ito at hingan
ng dahilan kung bakit at paano nito nagawa ang bagay na iyon sa kanya.

Humugot muna siya ng malalim na hininga at saka binuksan

ang pinto. Mababakas ang sakit at pait sa mukha niya nang makaharap ang lalaki.
 "Mandy.." Napatitig ito sa kanya. Alam niyang madali nitong malalaman na galing
siya sa mahabang pag-iyak. Kahit hindi siya tumingin sa salamin ay alam niyang
namumugto ang mga mata niya. "U-Umiyak ka ba?"

"Nakuha mo pa talagang itanong ang bagay na iyon. Ano sa tingin mo ang ginawa ko
pagkatapos sagutin ng original girlfriend mo ang tawag ko sa iyo kaninang umaga?"
matigas na sabi niya, na binigyang-diin pa ang pagbanggit sa salitang original.

Napakurap ang binata. "T-Tinawagan mo ako?" Nakita niya ang pagtaas-baba ng adam's
apple nito.

"Oo! Tinawagan kita. Tinawagan kita dahil nag-aalala ako sa 'yo. Hindi mo
sinasagot ang tawag ko. At hinihintay kita kagabi na tumawag sa akin.."

"Hindi ko alam. Nagyaya sina Mackross na pumunta kami sa kabilang bayan..."

"Wow. Wow, ha? Ang ganda ng dahilan mo. Idadamay mo pa ang barkada mo sa
kawalanghiyaan mo? Bakit hindi mo pa ako diretsuhin na pinuntahan mo si Adrianne?
Siya naman ang dahilan kung bakit ka hindi nasagot sa tawag ko kaninang umaga, di
ba? At siya siguro ang dahilan kung bakit ka pumunta sa kabilang bayan?"

Nanlaki ang mata nito. "That's not true, babe." pagtanggi nito. "Ikaw lang ang
nobya ko."

"Don't babe me!" sigaw niya dito. "Alam ko na ang totoo, Channing. Huwag mo na
akong lokohin pa at paikutin sa matatamis mong salita! Alam mo ba kung anong
nararamdaman ko ngayon, ha? Alam mo ba?" Nagsimula ulit mamasa ang mata niya, at
hindi niya napigilan ang pagpatak ng luha sa pisngi niya habang nakatitig

sa gwapong mukha nito.

Totoong gwapo ito, nakakaakit at nakakabaliw. Mas lalo siyang nasasaktan ngayon
habang kaharap ito. Nanlalambot ang tuhod niya. Pinipilit lang niyang maging
matatag para sa sarili. Kahit parang gusto na niyang lumuhod sa harapan nito..

"Alam mo ba kung gaano kaliit ang tingin ko sa sarili ngayon?"

"Mandy, please. Huwag kang umiyak." Humakbang ito palapit sa kanya pero
dumistansya siya.

"D'yan ka lang! Huwag na huwag kang lalapit sa akin mula ngayon, Chan. How dare
you? Niloko mo lang ako at pinaniwala na ako lang. Pero sino si Adrienne? Sino siya
sa buhay mo?" Nagawa pa rin niyang itanong iyon kahit na alam na niya ang sagot.
Ofcourse, she's not stupid. Nagpakilala na nga 'yong babae na girlfriend nito.
Hindi naman siguro siya tanga para hindi malaman kung ano ito sa buhay ng nobyo
niya.

Nang sandaling iyon, pakiramdam niya ay isa siyang character sa isang teleserye.
Isang teleseryeng pinamagatan na Two Girlfriends. Mariing napapikit si Mandy.
Parang gusto niyang iuntog ang ulo sa pader. Gulong-gulo ang isipan niya. Gusto na
niyang pigilan ang sariling mag-isip, pero kusang gumagana iyon at nagbibigay sa
kanya ng masasamang pakiramdam.

"Mandy, let me explain. Please, let me just explain for you." nakikiusap na wika
ni Channing.

Nanginginig ang kamay na hinilot niya ang sentido. What? Hahayaan ba niya itong
magpaliwanag?
 Maybe, she need to listen. Iyon din naman kanina ang gusto niyang mangyari. Ang
marinig ang rason nito, ang mga paliwanag nito para maliwanagan ang isip niya. But
she can't deny

the fact that she was still hurting. Masakit. Masakit na masakit ang dibdib niya.
Malakas kasi ang kutob niya na may relasyon si Channing at ang babaeng iyon. At may
hinala siya na may nangyari sa dalawa kagabi.

Pinahid niya ang mga luha at tumango. "O-Okay. I will let you explain."

Tila nabuhayan ng pag-asa ang mukha ni Channing. Pumunta sila sa sala. Umupo doon.
May malaking distansya sa binata. Hangga't hindi ito nakakapagpaliwanag ay hindi
siya lalapit dito. Natatakot siya sa maaaring maging reaksyon ng katawan niya.
Hindi niya kayang itanggi na malakas ang nararamdaman niya para dito.

Yes, she can't deny that the sexual tension between them is strong. Kaya gusto
niyang malayo dito. Iyong hindi niya mararamdaman ang balat nito sa balat niya. Ang
mainit na hininga nito na nagbibigay kiliti sa katawan niya. Iniwasan rin niya ang
titig nito. She don't want to look at his sexy pair of eye.

"Magpaliwanag ka na." she said. "You only have ten minutes to do that, Channing."

"O-Okay." sagot nito, sa mababang boses. "Unang-una, gusto kong linawin na hindi
totoo na girlfriend ko siya. Adrianne was just a part of my past. She was my ex-
FUBU."

Nagsalubong ang kilay niya. "FUBU?"

"Fuck buddy."

Napatiim-bagang siya. "So, you are fucking her?" E, di may nangyari na nga sa mga
ito.

Tumango ito. "Dati."

"Ilang beses?"

"Maraming beses."

"Gaano katagal ang relasyon niyo bilang.." parang nahihirapan siya banggitin 'yong
term na ginamit ng lalaki para tukuyin ang naging relasyon nito sa babae. Kahit may
ideya na siyang malikot ito sa babae noon,

parang di niya matanggap ngayon. "May ilang buwan na naging kayo?"

"Tumagal kami ng dalawang buwan. Pero hindi kami naging mag-on. We didn't become
boyfriend and girlfriend. Hanggang sa kama lang ang naging relasyon namin. At hindi
niya matanggap iyon."

"Tanga ka din pala, eh." biglang sabi niya na ikinagulat nito. Napanganga pa ito.

"Sa tingin mo, sinong babae ang hahangarin na maging pang-kama lang? Wala. Walang
matinong babae ang naghangad na hanggang sa kama lang ang relasyon nila ng lalaking
mahal niya."

"Mandy.."

"Iyan lang ba ang naging relasyon n'yo? Okay, ipagpalagay natin na hiwalay na kayo
ni Adrianne bago maging tayo. Pero sagutin mo ako ng diretso sa itatanong ko."
Tinitigan niya ito ng ilang segundo bago nagtanong. "May nangyari ba sa inyo kagabi
ni Adrianne?"

Napalunok ito, pagkatapos ay umilap ang mga mata. "Nalasing ako kagabi, Mandy.
Totoong kasama ko sina Mackross, Sean at Tyler. Sila ang mga kabarkada ko na
nagyaya sa akin na pumunta sa kabilang bayan."

"Hindi 'yan ang itinanong ko."

Napapikit si Channing. Mariin ang pagkakapikit ng mata nito at tila may pasan na
mabigat na problema. Ilang sandali na hinintay niya ang sagot nito. Purong
katahimikan ang namayani sa kanila. Bumigat ang paghinga niya nang dumaan ang ilan
pang minuto ay hindi ito sumasagot. Nakatungo lang ito.

Nakaramdam na siya ng masama sa dibdib niya. Tila may bumabaon na patalim sa

dibdib niya. By looking at his face, alam na niya ang sagot. Hindi na nito
kailangan pang magsalita at sagutin ang tanong niya.

Muling

pumatak ang mga luha sa mata niya. Sa nanginginig na boses ay nagsalita siya.
"Hindi mo na kailangan sagutin, Chan. Hindi na.. Hindi na kailangan."

"Lasing ako, Mandy. Hindi ko alam ang ginagawa ko kagabi.."

Mas lalo siyang napahikbi. Ang sagot nito.. Ang sagot nito ay siyang kumpirmasyon
na sa sagot sa tanong niya.

Napahilamos ito. "Hindi ko alam kung ano talaga ang nangyari, Mandy. Nagising na
lang ako kanina sa kama ni Adrianne.. At.. At wala akong kahit anong suot."

Hindi na niya nakayanan. Tumayo siya at mabilis na tumakbo papasok sa silid niya.
Naramdaman niyang sinundan siya ni Channing. Sinarado niya ang pinto. Ini-lock para
di ito makapasok.

"Mandy, please. Ayusin natin 'to."

"Umalis ka na!" lumuluhang sigaw niya.

"No. Dito lang ako. Hindi ako aalis hangga't hindi tayo nagkaka-ayos. Mandy,
please. Isang gabi lang 'yon."

Malakas na napamura siya. "How dare you say that! Oo, isang gabi lang iyon, pero
hindi mo alam kung gaano kasakit para sa akin na malaman ang nangyari sa inyo."

"Please, Mandy. Lumabas ka d'yan." Kumatok ito, sunod-sunod. Parang nabibingi siya
sa tunog na ginagawa nito.

"Please, Chan.. Iwanan mo muna ako. Gusto kong mapag-isa. I don't want to see you
here. Please go away. Go. Please."

Bumuntong-hininga ito. "Is that what you want? Gusto mong umalis na ako?"

She didn't answer.

"Okay. If this what you want. Kung ayaw mo akong makita, sige. Di ako magpapakita
sa 'yo." Pagkatapos niyon ay narinig niya ang papalayong yabag nito. Mas lalong
sumakit ang dibdib niya. Parang tinutusok ng mga karayom iyon sa kirot na
nararamdaman niya.
 Oh, God. Please help me remove the pain. Please.

After twenty minutes, tumunog ang cellphone niya. Akala niya ay nag-text ang
kanyang Mama o si Yumi. Ngunit mas lalo siyang pinagbagsakan ng langit ng mabuksan
niya ang message na natanggap mula sa hindi kilalang numero. May litratong kasama
iyon kung saan nakita niya ang pamilyar na hubad na katawan ni Channing habang
nakapatong ito sa isang babae. Malinaw sa larawan na nagtatalik ang dalawa.

Pakiramdam niya ay naputol ang hininga niya sa libo-libong sakit na umatake sa

dibdib niya.

***

Anong masarap gawin pagkatapos basahin ang kabanatang to? Ikomento na yan! Haha!

=================

Chapter Twenty Five (Part 2)

HINDI alam ni Mandy kung paano siya nakatulog kagabi. Hindi rin niya alam kung
paano siya tumigil sa pag-iyak. Hindi nga rin niya alam kung kumain ba siya ng
hapunan.

Para siyang lumulutang, parang naglalakbay sa ibang lugar ang diwa niya at wala sa
kanyang utak. Napapatitig siya sa kisame ng silid niya habang nakahiga pa rin. She
kept on asking herself with one question, what is she going to do now?

Dalawang oras siyang halos hindi tumitinag sa kama habang tulalang nakatitig sa
kawalan nang umagang iyon. Ngunit mga ilang saglit pa ay natagpuan niya ang
sariling nag-iimpake ng mga gamit niya.

Nabuo ang isang desisyon sa utak niya. Kapag dumating na mamaya si Yumi at Evans,
magpapaalam na siya. It's time for her to go back to Manila, to her work. Sa tingin
niya ay hindi makakatulong sa kanya kung mananatili pa siya sa lugar na iyon. Para
siyang wala sa sarili habang nag-iimpake ng mga damit niya.

Tumutulo ang luha niya at kumikirot sa sakit ang dibdib niya. Kapag sumasagi sa
utak niya ang nakitang ebidensya na magpapatunay na may nangyari nga sa pagitan ni
Channing at ni Adrianne, nawawasak ang puso niya.

Ang larawang iyon na yata ang pinakamasakit sa pusong larawan na nakita niya sa
buong buhay niya. Sana ay hindi na lamang niya nakita ang picture na 'yon. Kanina
pa niyang binura sa cellphone niya ang natanggap na message kagabi. Hindi niya kaya
na makita pa ulit iyon.

Pagkatapos niyang mag-impake ay naligo na siya at nagbihis. Naghanda na para sa

kanyang pag-alis.

Mayamaya ay narinig na niya ang paparating na sasakyan at nag-assume

na siyang sina Yumi at Evans na ang sakay niyon. Hindi nga siya nagkamali. Mayamaya
lang ay narinig na niya ang boses ng kaibigan habang papasok ito sa bahay.

"We're back!' masayang anunsyo nito, puno ng buhay ang tinig nito. Walang
dinadalang sakit.
Mapait na napangiti si Mandy. Hindi tuloy niya maiwasang hindi mainggit kay Yumi.
She was happy with Evans. Oo nga't minsan ding sinubok ang relasyon ng dalawa. Pero
madaling nalagpasan ng dalawa ang pagsubok na iyon. Kung ikukumpara sa kanila ni
Channing, mukhang imposibleng malagpasan nila ang pagsubok na iyon. Dahil sa una pa
lang, sumusuko na agad siya sa sakit na nararanasan niya.

Gusto niyang takasan iyon. Gusto niyang burahin agad sa kanyang mga alaala ang
maiksi, ngunit masasayang sandali kasama ang binata.

Pinahid niya ang luhang tumulo sa pisngi niya. Tama na ang pag-iyak. She need to
move on. Makakayanan naman siguro niya na limutin ang sakit na nararamdaman nang
sandaling iyon sa oras na makabalik na siya sa Maynila.

Dala-dala ang malaking bag na naglalaman ng mga gamit niya, sinalubong niya ang
kaibigan at ang nobyo nito.

"Hello, bes---" Napatigil si Yumi nang makita na tila papaalis na siya. "Ay, teka.
Aalis ka na?" di makapaniwalang tanong nito.

"Yes, bessy. Kailangan ko na bumalik sa trabaho, eh. Marami pang kailangang gawin."
She tried to gave her a happy smile. Pero dahil peke nga ang ngiting 'yon, hindi
iyon umabot hanggang sa mata niya.

Tumingin siya kay Evans at nakita niyang tila pinag-aaralan nito ang mukha niya.
Iniwasan niya ang tingin ng lalaki. Pakiramdam niya ay nababasa nito ang mukha

niya at malaman kung bakit siya nagkakaganoon.

"Bakit naman ganoon? Hindi pa naman tapos ang bakasyon mo. 'Wag ka munang umalis.
Kakarating lang namin ni Evans, 'tapos aalis ka naman? Magrequest na lang kaya ako
kay Lolo na huwag ka munang pabalikin sa trabaho?" Bahagyang nanlaki ang mata niya
sa sinabi nito.

"Naku, huwag muna gawin 'yan. Gusto ko na rin naman kasing bumalik sa Manila."

"Bakit?" nagtatakang tanong nito.

"Anong bakit?" sinundan niya iyon ng pagak na tawa. "Wala na naman dahilan para
mag-stay pa ako dito, Yumi. Okay na ako. Satisfied na ako sa pananatili ko dito sa
San Juan. I think it's time to go back to work. Hinahanap na din naman ng katawan
ko ang mga trabaho sa opisina." Muli siyang ngumiti para makumbinse niya ang
kaibigan.

Pero biglang sumabat si Evans.

"Iyon ba talaga ang dahilan?" Magkasabay na bumaling ang tingin nila ni Yumi sa
lalaki.

"Ano'ng ibig mong sabihin, mahal?" tanong ng kaibigan niya sa nobyo nito. Napalunok
siya, biglang kinabahan sa mapanuring tingin ni Evans. Bago pa siya makapagsalita
para gumawa ng dahilan ay naunahan na siya ng lalaki.

"Wala ba kayong naging problema ng kaibigan ko? I mean, sinaktan ka ba niya?"

Napasinghap si Mandy. Umiling siya.

"H-Hindi, ah. At saka, bakit naman kami magkaka-problema? We're just friends."
"Just friends?" bulalas ni Yumi. "Pero hindi ba--Teka, bakit ba namumugto ang mata
mo, bessy? Kanina pa kita napapansin, ah."

"Wala ito, Yumi. Napuyat lang ako sa pinapanood ko kagabi."

"At umiyak ka?"

"Oo. Panoorin n'yo din ni Evans. The Best Of Me ang title."

"Sorry. Hindi kami nanonood ng ganyan." sabi ni Yumi.

"Oo nga. Porn ang---" Maagap na tinakpan ng kaibigan niya ang bibig ni Evans.

"Sssshhh! Secret lang natin 'yon. Loko ka talaga!" Natatawang tiningnan lang ng
lalaki ang kaibigan niya.

Subalit hindi maipagkakaila ang pagmamahal sa mga mata nito. Sa paraan nito ng
pagtingin sa kaibigan niya, parang kaya nitong ialay ang buong buhay nito para sa
babaeng minamahal. Namasa ang mata niya nang maalala si Channing.

Kung sana lang ay...

Humugot siya ng isang malalim na hininga at pagkatapis ay tumingin sa mag-

kasintahan na sa harap pa niya naglalambingan.

"Paano ba 'yan? Aalis na ako." pagpapaalam niya.

Lumungkot ang mukha ni Yumi. "Hindi ka na ba talaga mapipigilan, Mands?" Umiling

siya.

"Kailangan ko 'tong gawin, Yumi. Kailangan ko din naman bumalik sa trabaho ko."

"Sige. Kung 'yan ang desisyon mo, igagalang kita. Magkikita pa din naman tayo sa
Manila, eh."

Nagpaalaman na sila. Nagpapasalamat siya dahil hindi na masyadong nag-usisa si

Yumi. Bagaman nararamdaman niyang may hinala si Evans sa totoong nangyari, hindi na
lang niya ito pinapansin.

Tumikhim si Evans ng akmang sasakay na siya sa tricycle na pinatawag ni Yumi.

"Ah, Mandy. Bago ka umalis, may gusto pala na kumausap sa 'yo." Pumitik ang kaba sa
dibdib niya.

"S-Sino?" Pero kahit di niya itanong 'yon ay malakas na ang hinala niya kung sino
ang tinutukoy ni Evans.

"Ako."

Mariin siyang napapikit ng marinig ang boses ng lalaking laman ng puso niya. Ang
lalaki sa likod ng pinagdadaanan niyang heartache, at ang lalaking dahilan kung
bakit niya ginustong bumalik agad sa Maynila.

***

150 comments for next chapter. 😊

Happy reading.
=================

Chapter Twenty Six (Part 1)

DAHAN-DAHAN siyang lumingon sa pinanggalingan ng boses. Pinilit niyang labanan ang

pagkaduwag na huwag harapin si Channing. Sa totoo lang, ang huling gusto niyang
mangyari bago siya umalis ay ang makita ang binata. Ayaw na niyang makita pa ulit
ang binata. Ayaw niya na mas lalo pa siyang masaktan. Ayaw na niyang umiyak pa.

"So you're leaving me.." may lungkot sa boses nito. He looked haggard. Tulad niya,
parang magdamag itong hindi nakatulog.

Magdamag rin ba siya nitong iniisip?

Ipinilig niya ang ulo. Mali. Hindi siya dapat umaasa na papakaisipin siya nito
magdamag. Tumikhim siya para pagtakpan ang kirot na naramdaman sa dibdib.

"Yes. I'm leaving. Kailangan ko na kasi bumalik sa trabaho."

Hindi ito nagsalita. Ang mga mata nito'y nakapako lang sa kanyang mukha. Nakaramdam
siya ng pagka-asiwa. Bakit ba nito ginagawa 'yon? Ano ba'ng akala nito? May
karapatan pa ito na titigan siya ng ganoon pagkatapos ng ginawa nito?

Nakarinig siya ng tikhim mula sa likod. Galing kay Yumi 'yon. "Ah, siguro
kailangan muna namin na iwanan kayong dalawa." Kinulbit siya ng kaibigan dahilan
para lingunin niya ito at tiningnan ng may pagtatanong.

Nginitian siya nito. "Ayusin n'yo 'yan. Kung ano man ang totoo, kailangan mong
ayusin 'yan. Huwag kang matakot." Pagkasabi niyon ay niyakag na ng kaibigan niya si
Evans papasok ng bahay. Iniwan siya kasama ni Channing.

Napakurap siya, pinigil niya ang mapaluha. Hinarap niya ang lalaki.

"Chan, kailangan ko'ng gawin ito. Kailangan ko na umalis."

"Pero mukhang hindi mo pa naman kailangang umalis. Wala sa mukha

mo na may kailangan kang ayusing trabaho."

"Anong ibig mong sabihin?"

"Gusto mo lang akong takasan. Iyon ang ibig kong sabihin."

Iniiwas niya ang mata sa lalaki. "Nagkakamali ka."

"Don't deny it, Mandy. Kahit hindi ka lantarang umamin, nakikita ko sa mga mata mo
na ako ang dahilan kung bakit gusto mong umalis."

Pumatak ang isang butil ng luha sa pisngi niya. Tumingin siya ng diretso sa mata
nito. "Oo, ikaw ang dahilan kung bakit ako aalis. Itatanong mo pa kung bakit?"

"Mandy..."

"Huwag mo na itanong sa akin kung bakit kailangan kong gawin 'to. Hindi mo ba
nakikita? Naghihirap na ako. Nasasaktan na ako sa nangyayari. At mas nasasaktan ako
kapag sumasagi sa utak ko ang ebidensya ng pagtataksil mo!"
 "E-ebidensya?" Napalunok ito, pagkatapos ay nawalan ng kulay ang mukha. Tila alam
na nito kung ano ang ebidensya na tinutukoy niya. Kung ganoon, hindi na pala niya
kailangan pa na komprontahin ito. Sumakay siya sa nakaparadang tricycle kung saan
nakamaang sa kanila ang driver niyon at tila kanina pang nakikinig ng kadramahan
nila.

"Mandy, wait!" Hinawakan ng lalaki ang braso niya para pigilin siya. "Please.
Ayusin natin 'to. Give me time to explain. Please. Hayaan mo ako na---"

"Enough!" sigaw niya. "Tumigil ka na, Chan! Ayaw ko na! Hindi mo ba naiintindihan?
Aalis ako para kalimutan ka. Para mag-move on. Gusto na kitang alisin sa isip ko.
Gusto na kitang burahin sa mga alaala ko. Huwag mo na akong pigilan dahil suko na
ako sa 'yo."

Natigilan si Channing. "A-Anong sinabi mo?"

"Narinig

mo ang sinabi ko, Channing. Tagalog 'yon para maintindihan mo ng malinaw."

Matinding pagpipigil ang kailangan niyang gawin upang huwag bumuhos ang emosyon sa
harapan nito. Iniwas niya ang mata sa mukha nitong may bahid ng lungkot at sakit.
"Hayaan mo na akong umalis. Pareho na lang natin isipin na hindi natin nakilala ang
isa't isa. Malaya ka na gawin ang mga gusto mo kapag wala na ako. Babalik ka na sa
kung ano ang nakasanayan mong gawin. Kung ano man ang nangyari sa atin, wag kang
mag-alala. Pareho nating makakalimutan 'yon. Hanggang dito na lang tayo. Goodbye,
Chan."

Pagkasabi niyon ay itinuloy na niya ang paghakbang papunta sa nakaparadang

sasakyan. Iniwan niya itong tila naestatwa sa kinatatayuan.

Kahit hindi niya ito lingunin, malakas ang pakiramdam niyang nakasunod pa rin ang
tingin nito sa kanya. At hindi nga siya nagkamali. Nang umaandar na ang tricycle at
medyo malayo na siya ay pasimpleng nilingon niya ang binata. Nakatayo pa rin ito
kung saan niya ito iniwanan. Nakatanaw sa kanya..

Binawi niya ang tingin at hindi niya maiwasan na bumalong ang luha niya.

Oh, God. Sa ngayon, alam niyang tama lang ang ginawa niya. Tama lang na umalis
siya sa lugar na iyon at iwanan ang lalaki kahit hindi 'yon ang nais ng puso niya.
Habang tinatahak niya ang daan palayo sa lugar na 'yon.

Bumalik sa kanyang isip ang unang naging pagkikita nila ni Channing. Iyon din ang
unang beses na lumapat ang labi nito sa labi niya, kung saan naranasan niya ang
pinakamatamis na halik sa buong buhay niya...

Kasabay na bumalik ng mga eksenang iyon ang mga sandali na nag-aasaran sila,
nagtatawanan..

Ikinulong niya ang mukha sa kanyang palad at tuluyang bumuhos ang mga luha na
kanina pa niyang kinikimkim habang kaharap ang binata. Ngayon lang niya narealize
kung gaano kaagad kalaki ang naging parte ni Channing sa buhay niya.

Sa mabilis na panahon, naangkin agad nito ang buong sistema niya. Kung paaanong
minahal agad niya ito sa kabila ng pagkakaiba ng kanilang pananaw.

Lumakas ang paghikbi niya hanggang sa marinig niya ang boses ng tricycle driver.

"Ay, ayos ga lang ho kayo, Miss?"

Umangat ang tingin niya sa pang-uusisa ng driver. "O-oo, Manong. Mag-drive na po
kayo." medyo pagalit ang boses na wika niya.

"Ay, sige ho. Nagtatanong lang ho ako. Baka gusto n'yo lang naman na ibalik ko
kayo.."

"Huwag mong gagawin 'yan, Manong! Parang awa mo na!"

"Naaawa lang naman ho ako sa asawa n'yo. Umiiyak na din ng iwan n'yo."

Napamaang siya. Sinong asawa ang tinutukoy nito? "Manong, wala pa po akong asawa."

"Ano n'yo ga ho 'yong lalaki kanina? Nobyo?"

Napakurap si Mandy.

Si Channing, umiiyak kanina ng iwan n'ya? Parang ayaw niya paniwalaan ang sinabi
ng driver. Pero bakit naman ito gagawa ng kuwento?

Nakuha ng cellphone niya na tumutunog ang kanyang atensyon. May message siyang
natanggap. Hindi niya alam kung kanino. Dali-daling binuksan niya iyon.

Hindi ako papayag na ganoon na lang matatapos ang relasyon natin, Mandy. Susundan
kita at di ako papayag na basta mo na lang ako kalimutan.

Nalaglag ang panga niya sa nabasa. What the hell? Hindi pa ba siya titigilan ni
Channing? Sa inis niya ay pinatay na lang niya ang cellphone at itinago sa kanyang
bag. Mayamaya lang ay nakasakay na siya ng bus pabalik sa Maynila.

***

200 comments for next chapter. :)

=================

Chapter Twenty Six (Part 2)

"WHAT are you going to do now? Sigurado akong kapag nagpumilit ka na kausapin ulit
siya para pakinggan ang side mo, magbibingi-bingihan 'yon at itataboy ka pauwi."

Sinundan ni Evans ng pag-iling ang sinabi. Naroon sila sa kusina ng rest house ng
Lolo nito at kasalukuyan siyang tumatagay ng lambanog kasama ang kaibigan.

Tatawagan pa sana nito si Mackross para pumunta doon pero pinigilan niya ito.
Hangga't maaari ay ayaw niyang may ibang makaalam ng pinagdadaanan niya.

"I know that, pare."

"E, ano na ang gagawin mo ngayon? Gusto mo patulong ka kay Yumi." suhestiyon nito.

Natutulog ang nobya nito ngayon sa kuwarto ng mga ito. Hindi pa niya nakakausap
ito. Pero alam niyang alam nito kung ano ang nangyari sa kanila ni Mandy.

Tuwing tumatawag sa kanya noon si Evans habang nasa Maynila pa ang mga ito,
tinatanong nito sa kanya kung may namamagitan na sa kanila ni Mandy. At hindi niya
itinatanggi kung ano ang totoo.

Napahugot ng malalim na hininga si Channing nang maalala ang mga sinabi sa kanya ni
Mandy kanina.

Hanggang ngayon, parang ayaw pa rin rumehistro sa isipan niya ang mga sinabi nito
sa kanya kanina. Ayaw tanggapin ng utak niya ang sinabi nitong gusto na siya nitong
ibaon sa limot.

He just couldn't accept that. Alam niyang galit ito sa kanya. Pero hindi ba nito
puwedeng bigyan siya ng isa pang pagkakataon? Hindi ba nito kayang pakinggan muna
ang mga gusto niyang sabihin at ipaliwanag?

Gusto niyang magmura ng malakas. Kung alam lang nito nagagalit din siya sa sarili.
He was also confused. Hindi rin niya alam kung ano ba talaga ang nangyari

ng gabing iyon sa pagitan nila ni Adrianne.

Wala siyang maalalang may namagitan sa kanila ng babae. Kahit ngayon ay hindi pa
rin niya alam kung paanong napapunta siya sa bahay nito at nagising siya sa kama
nito na walang saplot sa katawan. It was still a mystery for him.

"Baka magbago ang isip ni Mandy kung kakausapin siya ni Yumi para sa 'yo.
Magkaibigan sila. I'm sure papakinggan ni Mandy ang sasabihin ng girlfriend ko."
Umiling si Channing.

"I don't think so. Oo, magkaibigan sila. Pero ang problemang ito ay sa amin lang ni
Mandy. Baka pati isipin niya, sinulsulan ko ang kaibigan niya para makipagbalikan
sa akin. Baka maging ugat pa 'yon ng alitan nila."

"Baka nga."

"Ako na ang bahala dito. Ang kailangan ko lang naman ay mapatunayan kay Mandy na
wala akong ginawang panloloko sa kanya." Hinagod niya ang batok at tumingin sa
kaibigan.

"Hindi ko siya kayang lokohin, pare. Mahal ko siya. Mahal na mahal ko siya. At
hindi ko siya kayang mawala."

"Alam ko 'yan, pare. Ganyan din ang nararamdaman ko kay Yumi. Noong panahon na may
nagkahiwalay kami, naramdaman ko rin 'yong pakiramdam na hindi ko kaya na mawala
siya sa akin. So pinuntahan ko siya sa Maynila. Nagkaliwanagan kami at nagkabalikan
ulit pagkatapos kong ipaliwanag na hindi totoong buntis si Consuelo at ako ang
ama."

"Sa tingin mo... Magkakaliwanagan pa kami ni Mandy?"

"Oo naman, Pare. Iyon ay kung mapapatunayan mo na hindi mo siya niloko tulad ng
nalaman niya. Alam mo kasi ang mga babae, sa oras na basagin mo ang tiwala nila sa
'yo. Hindi na ulit sila magtitiwala pang muli. Maliban na lang kung mapapatunayan
mo na wala ka talagang kasalanan."

Sa hindi mabilang na pagkakataon, muli siyang humugot ng malalim na hininga. Ininom

niya ang lambanog na nasa maliit na baso. Tinapik siya ni Evans sa balikat.

"Pagsubok lang 'yan, Pare. Pakatatag ka."

Napangiti siya. "Ulol."

"Baka bukas makita ka na lang namin na walang buhay na nakabigti sa puno ng sahig.
Huwag mong gagawin 'yon, ha? Ikahiya mo naman ako."

"Gago." Natatawa na sinuntok niya ito sa braso.

"Kung ano-ano ang naiisip mo. Malabong gawin ko 'yan. Hindi pa ako handang mamatay.
Baka mamaya buntis pala si Mandy---"

"Anong sinabi mo? Buntis? Bakit mabubuntis, eh, wala pa namang..." Natigilan si
Evans at namimilog ang matang napatitig sa mukha.

"Umamin ka. May nangyari na sa inyo?"

"Paulit-ulit."

"Lintik ka! Eh, bakit mo pala hinayaang umalis? May karapatan kang pigilan 'yon
dahil may nangyari na pala sa inyo!"

"Hindi ko siya mapipilit, Evans. Ipinilit ko na sa kanya ang sarili ko."

"At anong nangyari? Nagtagumpay ka naman, di ba? Mahal ka niya. Hindi ibibigay sa
'yo ng isang babae ang sarili niya kung hindi ka talaga niya mahal. Kung ikaw ang
unang lalaki sa buhay niya, malaki ang tsansa na mahal na mahal ka rin nun. At
tulad mo, natatakot din 'yon na mawala ka sa buhay niya."

"Kung ganoon pala bakit niya ako ipinagtatabuyan?"

"Pride. May pride din naman ang mga babae. Iyon siguro ang dahilan kung bakit siya
umalis. Kaya ang gawin mo, bukas na bukas rin ay puntahan mo na siya. Pero bago
'yon, komprontahin mo ang babaeng dahilan kung bakit kayo nagkalabuan ni Mandy.
Alamin mo kung ano ang totoo. Pagkatapos nun, suyuin mo ulit ang nobya mo.
Ipaliwanag mo sa kanya ang totoo."

Tuluyan na siyang napangiti. Gumaan kahit unti ang bigat na nararamdaman niya sa
payo ng kaibigan.

"Salamat, Pare."

***

=================

Chapter Twenty Seven (Part 1)

PAGOD na pagod na humiga si Mandy sa kama ng apartment niya pagka-uwi sa Maynila.

Dinaig pa niya ang kargador na maghapong nagtrabaho sa bigat na nararamdaman niya.
Kung may gamot lang na puwedeng magpawala ng bigat sa dibdib niya malamang ay
bumili na siya.

Ipinikit niya ang mga mata at agad ding iminulat. Gumuhit kaagad ang mukha ni
Channing sa kanyang isip nang ipikit niya ang mata. At kahit nakamulat na siya tila
nakikita pa rin niya ito sa kisame ng kuwarto niya.

Gusto niyang tuktukan ang sarili o kaya sabunutan ang sariling buhok sa sobrang
inis. Hindi naman siya nababaliw, pero bakit lagi na lang si Channing ang naiisip
niya? Buong oras ng pagbyahe niya ay sa lalaki lang umikot ang mundo niya.
Tumatakbo ang isip niya na ito lang ang laman ng kanyang isip.

Nababaliw na yata talaga siya. Hindi ba puwedeng kahit sa isang saglit lang ay
makalimutan niya ang lahat ng tungkol dito?

Maybe not.

Kailangan sigurong hintayin na lang niya na dumating ang panahon na makakalimutan

niya ito. Hihintayin na lang niya na maghilom ang sugat sa puso niya. Siguro sa
panahon na 'yon, saka lang siya makakapag-move on kay Channing.

She took a long, deep sigh. "Hay, buhay pag-ibig nga naman." Dati tinatawanan niya
lang ang mga taong nagiging brokenhearted. Tapos ngayon siya na ang nakakaranas
niyon. Kung alam lang niya na ganoon pala kasakit, sana'y nanatili na lang siya sa
pagiging single.

Duwag, sigaw ng isip niya. Napangiti siya ng mapait.

Duwag nga talaga siya. Sa ginawa niyang pag-alis, parang tumakas lang siya. Dumapa

si Mandy sa kama at dinampot ang cellphone niya.

Then, she called her mother. Bigla ay parang gusto niyang marinig ang boses ng
ina. Ganoon pala talaga 'yon. Sa magulang mo rin ikaw tatakbo sa oras ng
kalungkutan. Naka-ilang ring muna bago ito sumagot.

"O, Mandy, anak.. Napatawag ka?"

"Gusto ko lang po sana kayong kumustahin d'yan sa probinsya. Kumusta na po kayo ni

Papa?" she asked.

"Ayos lang naman kami. Eto nga, katatapos lang namin kumain ng hapunan. Ay, teka,
kumain ka na ba? Baka nagpapalipas ka d'yan ng gutom. Hindi maganda 'yon sa
katawan."

"K-Kumain na po ako, 'Ma." Alam niyang masama ang magsinungaling. Pero kailangan
niyang sabihin iyon para hindi mag-alala sa kanya ang Mama n'ya. Ngayon lang niya
naalala na hindi pa nga pala siya kumakain ng umagahan, tanghalian at hapunan. Nag-
tinapay at tubig lang siya kanina habang nasa byahe. Ano'ng gagawin niya? Hindi
naman siya makaramdam ng gutom.

"Ganoon ba. Kumusta ka na ba d'yan sa pinagbabakasyunan mo? Di ko nakikitang

nagpopost ka ng picture sa Instagram mo."

Napangiti siya. Natatandaan niya na ito ang nag-udyok sa kanya na gumawa ng

Instagram. "Ma, hindi naman kasi ako nakakapag-open doon masyado ng Instagram."

"Ah, okay. Wala tuloy akong manakaw na picture mo para gawing profile picture."

"Ma! Wag kayong poser!"

"Poser agad? Bakit, kanino ka ba nagmana? Sa akin din naman. Kaya wala namang
masama kung gamitin ko ang picture mo. Proud lang ako na ipaglandakan ang itsura ng
anak ko. Ganoon din ako ng kabataan ko, no. Mas maganda pa!"

She

chuckled. Bahagyang naibsan ang bigat na dinadala niya sa dibdib nang makausap ang
ina.
 "Teka, bakit ka ba napatawag anak? May kailangan ka?"

"May itatanong sana po ako."

"Tungkol saan naman?"

"Sa pagmo-move on."

"Sa pagmo-move? Aba'y teka, bakit mo naman natanong 'yan? Nagmahal ka na ba?"

Humugot muna siya ng malalim na hininga at saka sumagot, "Opo."

Narinig niya ang mahinang pagsinghap ng ina niya sa kabilang linya. Alam niyang
nabigla niya ito. Nagpatuloy siya. "Mahal ko siya. Nararamdaman ko na ganoon din
ang nararamdaman niya sa akin. Pero noong magkamali siya sa akin, parang hindi ko
na kayang paniwalaan na mahal niya ako." Pumiyok siya sa sa huling pangungusap na
binitawan.

Natahimik ang ina niya sa kabilang linya. Hindi nakapagsalita.

"Gusto ko na siyang kalimutan. Gusto ko na mag-move on at isipin ko na lang na

hindi ko siya nakilala. But the problema was, i can't forget him. Sa bawat minuto
na dumadaan, siya lang lagi ang naiisip ko. Parang 'yong mukha lang niya ang
nakikita ko sa utak ko. I can't help it. Unti na lang iisipin ko nababaliw ako,
'Ma. Kahit pumikit ako, nandoon siya sa isip ko.. At hindi ko mapigilan ang mga
luha ko kapag naaalala ko siya.." Napahikbi siya, sunod-sunod na pumatak ang luha
niya.

"Mandy, anak.."

Nahihirapan siyang pigilan ang pagbuhos ng emosyon niya. "Ano na ang gagawin ko?
Tama ba ang ginawa ko na iniwan ko na lang siya na hindi kami nagkakalinawan? Tama
ba na nakinig ako sa sinasabi ng isip ko na umalis na lang at piliin na kalimutan
siya?"

Bumuntong-hininga ang mama niya sa kabilang linya. "Anak, hindi ko masasagot ang
tanong mo na 'yan. Alam mo kung bakit?"

"B-Bakit?" tanong niya, pumapatak ang mga luha sa pisngi niya.

"Dahil ang sarili mo lang ang makakasagot ng mga katanungan mo. Hindi ako. Hindi
ang ibang tao ang makakapagbigay sa 'yo ng tamang sagot. Hindi ako ang may-ari ng
puso mo, anak. At ang puso mo lang ang nakakaalam ng sagot na hinahanap mo. Sa
usaping pag-ibig, hindi ang isip mo ang dapat na sinusunod mo. Ang puso ang mas
nakakaalam ng mga desisyon na dapat mong gawin at sundin. Dahil 'yan ang unang
tumibok para mahalin mo ang taong 'yon."

Napakurap si Mandy. "Pero paano ko..."

"Anak, malaki ka na. Alam kong pinalaki kitang matalinong babae. Huwag kang
magpakatanga dahil lang sa nasasaktan ka. Harapin mo 'yan at huwag kang
magpakaduwag. Ang mga taong tumatakas sa heartache ang siyang mga taong hindi
madaling nakaka-move on. Kung mahal mo, bakit di mo ipaglaban? Kung mahal mo, bakit
mo iiwanan? At kung talagang mahal mo, bakit mo di matatanggap ang kamalian na
nagawa niya? Everyone deserves a second chance. Pagbigyan mo muna siya ng isa pang
pagkakataon para maitama niya 'yong kamalian na nagawa niya sa 'yo. Alam kong hindi
madali, pero isa lang 'yan sa mga dapat mong gawin."
 Natahimik si Mandy sa mga sinabi ng ina. Matagal ng wala ito sa kabilang linya,
ngunit ang mga narinig mula sa magulang ang laman ng isip niya. She sighed.

***

200 comments for next chapter. :)

Malapit na siya matapos!

=================

Chapter Twenty Seven (Part 2)

MAAGANG nagpunta si Channing kinabukasan sa bahay ni Adrianne. Kailangang malaman

niya kung ano talaga ang nangyari ng gabing 'yon. Dapat noong isang araw pa niya
'yon ginawa para hindi na humantong sa pag-alis ni Mandy ang nangyari. Huli na para
sisihin pa niya ang sarili. He should make a move right now. Itatama niya kung
anuman ang mali sa mga nangyayari ngayon bago pa makalimutan siya ni Mandy. Hindi
niya hahayaan na limutan na lang siya basta ng dalaga. He love her and he would do
anything for her.

Gagawin niya ang lahat upang bumalik ito sa kanya, pati na ang tiwala nito.

Ipinangko niya sa sariling magiging kanya ulit ang dalaga.

Nakatiim-bagang na tumawag si Channing sa labas ng bahay ng babae. "Adrianne!"

Alam niyang naroon lang ito sa loob ng bahay nito. Nakita niyang naka-park ang
kotse nito sa labas. Bukod doon, may naririnig siyang mahinang tugtog at tawanan sa
loob ng bahay nito. Imposibleng wala ito doon.

"Adrianne! Lumabas ka!" lumakas ang boses niya. Nagsalubong ang kilay niya nang
hindi pa rin siya nito pinagbubuksan ng pinto. Mabilis maubos ang pasensya niya.
Wala pa siyang masyadong tulog kagabi dahil sa labis na pag-iisip kay Mandy. Hindi
siya patulugin ng mga alaala ng dalaga sa utak niya. Wala pang dalawang araw na
hindi niya ito nakikita, parang nangungulila na agad siya sa presensya nito. Hindi
na siya makapaghintay na makasama ulit ito.

Hindi na siya tumawag pa bagkus ay binuksan niya ang pinto ng bahay niya.
Napakunot-noo si Channing. Hindi ba ito nagsasarado ng pinto nito?

Ipinilig niya

ang ulo at pumasok na siya sa loob ng bahay ni Adrianne. Sa kalmadong boses ay

tinawag ulit niya ito.

Hindi ulit ito sumagot.

Doon na siya nagtaka. Ano bang ginagawa nito at hindi ito sumagot-sagot sa kanya?
Nagtungo siya sa kuwarto nito at walang katok-katok na binuksan niya ang pinto.
Kasabay ng pagsasalubong ng kilay niya ay nalaglag ang panga niya sa naabutang
tagpo. Nakatuwad si Adrianne sa kama habang bumabayo sa likod nito ang isang lalaki
na pamilyar sa kanya.

"Ahh.. Ahhh! Sige pa, Sean!" malakas na ungol ng babae habang mahigpit na
nakahawak sa unan sa harap nito. Maririnig sa loob ng kuwarto ang pagsasalubong ng
katawan ng dalawa.

"Oohhh yes, baby! Shit!" Napatingala sa sarap ang lalaki.

"What the hell?" bulalas niya dahilan upang mapalingon sa kanya ang magkatalik.
Napatili si Adrianne. "Oh my gosh! Why are you here?!

Hindi niya pinansin ito. Naningkit ang mata niya nang makilala ang lalaki.

"Sean?"

Napanganga ito. "Chan, ano'ng ginagawa mo dito?" Mabilis na lumayo ito sa babae at
nagsuot ng underwear. "You are not supposed to be here, right?"

"Really? Sa tingin mo wala akong karapatan na pumunta dito pagkatapos ng ginawa ng

babaeng 'yan? And why are you fucking her? May relasyon kayo? Kailan pa?" Inalis
niya ang tingin sa kaibigan at tinapunan ng matalim na titig si Adrianne. "At ikaw,
umamin ka sa akin ano ba talaga ang nangyari ng gabing 'yon? Dahil naniniwala akong
set-up lang ang nangyari. Naniniwala ako na planado ang ginawa mong pagdadala sa
akin dito sa bahay mo pagkatapos kong malasing."

Napalunok

ito, iniiwas ang tingin sa kanya. "T-Totoo na may n-nangyari sa atin ng g-gabing
'yon." nauutal na saad nito. "Nakita mo na naman 'yong video, di ba? Ebidensya na
'yon."

"Talaga lang? Sige, maniniwala ako kung ibibigay mo sa akin ang cellphone mo."
nakatiim-bagang na wika ni Channing. Desidido siyang malaman kung ano ang totoo.

"Teka, ano ba ang kaguluhan na 'to, Pare? Nagseselos ka ba?"

Bumaling ang matalim na tingin niya kay Sean. "Tangina, pare. Huwag kang makialam
dito." Tumingin ulit siya kay Adrianne. May pangamba sa mga mata nito. "Ano? Nasaan
na ang cellphone mo? I need to see it now."

"Bakit ba kailangan mo pang panoorin, Chan? Pinakita ko na naman sa 'yo ang video
na 'yon, di ba?"

He gritted his teeth. "Just give me your cellphone. Kung ayaw mong halughugin ko
ang kuwarto mo para hanapin iyon."

Tila natakot ito sa babala niya at ibinigay na sa kanya ang cellphone nito.
Naguguluhan na nakatingin lang sa kaniya si Sean. "Shit. Makalabas na."

Agad na pinindot naman ni Channing ang cellphone para pumunta sa Gallery,

pagkatapos ay hinanap ang video na sinasabi nitong ebidensya na may nangyari sa
kanila noong isang gabi.

"Ano ba ang kailangan mong makita d'yan, Chan?" nanginginig ang boses ni Adrianne.
May bakas ng pangamba sa tono nito. Mas lalong lumakas ang kutob niya na wala
talagang nangyari. Nang makita ni Channing ang hinahanap na video ay agad niyang
tiningnan ang details niyon.

Marahas na humugot siya ng hininga ng makitang halos isang buwan na ang nakakaraan
mula ng makuha ang video na 'yon. Ibig sabihin

lang, ang video na 'yon ay kinuha nito noong mga panahon na may namamagitan sa
kanila at hindi pa niya nakikilala si Mandy. Malakas na napamura siya. Pagkatapos
ay tumingin kay Adrianne, puno ng galit ang mga mata.

"Kung kaya ko lang manakit ng babae, nasaktan na kita. Pero hindi ako pinalaki na
ganoong uri ng lalaki. Hindi ako marunong manloko ng kapwa ko para sa sarili tulad
ng ginawa mo! One month ago na ang video na nandito sa cellphone mo. Katibayan lang
na walang katotohanan na may nangyari sa atin ng gabing 'yon!"

Nakagat ni Adrianne ang ibabang labi. Tumungo ito, tila natatakot na salubungin
ang matalim na tingin niya.

"Bullshit!" Napailing siya. Gustong-gusto niyang magmura ng sunod-sunod, pero

nagpipigil lang siya. Muli niyang naalala si Mandy, ang mga sinabi nito. Ang
pamumugto ng mata nito na halatang galing sa pag-iyak na napansin niya bago umalis
sa kanya. Gusto niyang manakit nang oras na iyon. Mariin siyang napapikit at
nagtimpi.

Nang bahagya niyang makalma ang sarili ay kinausap niya si Adrianne. "Umamin ka sa
akin. Plinano mo ang lahat ng iyon, di ba? Wala talagang nangyari sa atin.
Tinanggal mo lang ang saplot ko sa katawan at dahil lasing ako wala akong kamalay-
malay sa nangyayari noong gabi na 'yon."

She nodded. Namumula na ang mata nito at kulang na lang ay may tumulong luha sa
mga mata nito. "Yes, ako ang nagplano nun. Infact, ako pa nga ang nagyaya sa mga
kaibigan mo na pumunta sa bar na 'yon para uminom."

Namilog ang mata niya. Nagawa pa nitong ngumisi ng nakakaloko. "You heard it
right, Channing.

Sinabihan ko pa nga sila na pilitin kang sumama. Nagtagumpay naman sila. Nadala ka
nila doon at nalasing ka. At dahil alam ko na hindi ka mabilis malasing, sinadya ko
na ipainom sa 'yo ang klase ng alak na mabilis makalasing."

Naikuyom niya ang kamao. "Kaibigan ko rin ba ang katulong mo na magdala sa akin
dito?"

"Oh, yes. Hindi ko na naman siguro kailangang sabihin. Kilala mo na naman yata."

"Si Sean."

She nodded. Tila hindi na ito natatakot sa kanya. Nakapaskil na sa mukha nito ang
isang mala-demonyong ngiti. Hahakbang na sana siya palabas ng kuwarto nito nang may
naalala siyang itanong.

"Bakit kailangan mo pang gawin 'yon? Hindi mo ba alam kung ano ang idinulot niyon
sa relasyon ko sa nobya ko?"

"Ofcourse, i know. Alam kong mararanasan mo ang sakit na naranasan ko noong iwan
mo ako. At kung ano ang nangyari sa relasyon n'yo ng girlfriend mo, you deserved
it."

Tinalikuran na niya ito at humakbang paalis dala ang cellphone nito.

"Hoy! Ibalik mo ang cellphone ko!" sigaw nito. Hindi niya ito pinansin. Ibinulsa
niya ang cellphone nito. Kakailanganin niya iyon kapag nagpakita na siya kay Mandy.
Kailangan niya iyon bilang ebidensya na walang katotohanan ang impormasyong
ipinakain ni Adrianne sa dalaga.

Nakita niya si Sean na nakatayo sa labas at parang hinihintay na lumabas siya.

Pinukol niya ito ng matalim na tingin. "Traydor," aniya sa lalaki na itinuring
niyang kaibigan.

Lumapit ito sa kanya. "Pare, let me---" Hindi niya pinatapos ito. Umigkas ang
kamao niya sa mukha nito. Sapo ang pisngi, gulat na tumingin ito sa kanya.

"Paano n'yo nagawa 'yon nina Mackross? Kaibigan n'yo ako, pero bakit nagawa n'yo
na ibigay ako kay Adrianne nang gabing 'yon? Hindi n'yo man lang inisip na may
nobya na ako?"

"Pare, hindi naman namin alam na seryoso na ang relasyon mo sa babaeng iyon."

"May pangalan ang babaeng 'yon, Sean." galit na saad niya. "Mandy. Iyon ang
pangalan ng babaeng mahal ko. Pero nanganganib na mawala ng tuluyan sa akin dahil
sa kagagawan mo at ng iba pang itinuring kong kaibigan." Kung hindi siguro ng mga
ito hinayaan na malasing siya at dalhin siya ni Adrianne sa bahay nito, hindi
manganganib ng ganoon ang relasyon niya kay Mandy.

"Pare--"

"Huwag mo na akong ituring na kaibigan ngayon. Dahil kakalimutan ko'ng naging

kaibigan kita. Magsama-sama kayo nina Mackross." Tinalikuran na niya ito at sumakay
sa kanyang kotse. Ngayon na alam na niya ang totoo, may sapat na lakas na siya ng
loob para makapagpaliwanag kay Mandy.

***

200 comments for next chapter! :) Ang sarap magbasa ng mga hugot lines niyo sa
comments! Nakakawala ng pressure. Thank you, readers! Salamat din at bago magtapos
ang kuwentong ito, nakatuntong si Channing sa Top 5 ng General Fiction. <3

=================

Chapter Twenty Eight (Part 1)

"OY, MANDY! Lunch na. Hindi ka pa kakain?"

Nagpaskil siya ng pekeng ngiti sa pisngi bago lumingon kay Donalyn, kasama niya
ito sa trabaho. Mabait naman ito di tulad ng ibang babae sa deparment nila na may
mga attitude problems.

"Mamaya na ako."

"Ay, bakit naman?" nagtatakang tanong nito.

"Diet kasi ako. Alam mo na.. Nagpapa-sexy para makabingwit ng gwapong boylet."
sinundan niya ng mahinang tawa ang sinabi.

Napangiti ito. "Hala ka naman! Ang sexy mo na kaya para mag-diet ka pa. Puwede ka
na nga maging model ng Victoria Secret, girl!"

"Bolera ka talaga. Hindi nga mauna ka na. May tinatapos pa akong report, eh."

"Sige na nga. Wala kasi akong kasama kumain, eh." bahagyang lumungkot ang boses
nito. Hindi niya maiwasang mag-usisa.
 "Bakit naman? Pumasok naman si Marion, ah." aniyang ang tinutukoy na lalaki ay ang
boyfriend nito. "Nakita ko nga lang kanina habang nagmemeryanda ako sa cafeteria."

Malungkot na ngumiti ang babae sa kanya, pagkatapos ay umupo sa tabi niya. "Hiwalay
na kami, Mandy."

"H-ha? Bakit naman? Akala ko ba--"

"Nakipagkalas na ako sa kanya two days ago. Nalaman ko kasi na nakabuntis siya ng
ibang babae. Ang masaklap, 'yong maid pa nila ang nabuntis niya." Namasa ang mata
nito at kinagat ang ibabang-labi. Nagpipigil siguro na mapaiyak.

Umawang ang bibig niya. Ilang segundo siyang halos hindi makapagsalita. "Ah..
Grabe naman 'yan. Ang... Ang saklap." Ang alam kasi niya ay six years na ang
relationship ng dalawa. Sobrang tagal na ng relasyon ng mga ito kung ikukumpara sa
kanila ni

Channing. Kung siya siguro ang nasa katayuan nito, baka hindi niya makayanan ang
sakit. Lalo na't nakabuntis pa pala ang long-time boyfriend nito.

Napailing siya. Tsk. "Konti na lang talaga ang matitinong lalaki sa mundo. May
girlfriend na nga, naghahanap pa ng ibang putahe." Pumalatak siya. "Okay ka lang ba
ngayon?"

Napangiti ito ng mapait. "Okay lang. Pinipilit kong maging masaya. Alam ko naman
na darating 'yong time na makakapag-move on ako sa kanya."

"Nakikipagbalikan ba sa 'yo?"

Tumango ito. "Hindi ko alam kung dapat ba na makipagbalikan ako sa kanya. Mahal ko
pa siya. Pero paano 'yong babae? 'Yong magiging anak niya doon?" Bumuntong-hininga
dito. "Matatanggap ko pa siya kung may nangyari lang sa kanila, 'yong tipong one
night stand lang. Pero ibang usapan na 'yong makabuntis pa siya."

Napatungo si Mandy. Tuloy, hindi niya maiwasan ang makarelate kay Donalyn. Pareho
sila ng nararanasan ngayon. Pareho silang nahihirapan nang dahil sa lalaking
minahal nila. Ngunit masasabi niyang mas matindi ang heartache na nararanasan
ngayon ng katrabaho. Dahil sa itinagal-tagal ng relasyon nito sa long-time
boyfriend nito sa hiwalayan din pala ang punta.

Noon lang niya napatunayan na hindi masusukat ang tatag ng relasyon sa tagal ng
panahon na magkasama kayo. Sa hindi malamang dahilan, bigla na naman sumulpot sa
utak niya si Channing.

Ipinilig niya ang ulo. Pagkatapos ay tumayo mula sa kinauupuan niya. Hinawakan
niya ang kamay ni Donalyn at nginitian. "Tayo na nga mag-lunch. Hindi nakakatulong
sa pagiging brokenhearted ang magpakagutom, eh. Hayaan

mo, makaka-move on din tayo. Di lang sila ang lalaki sa mundo."

"ALAM kong di lang siya ang lalaki sa mundo. Sa totoo lang, maraming mas gwapo,
macho at mayaman sa kanya. But why don't you gave him another chance?"

Mandy rolled her eyes. "Ano ka ba naman, Yumi? Ayoko na nga muna pagtuunan ng
pansin ang buhay pag-ibig. At bakit ba 'yan agad ang pambungad mo sa akin? Ano'ng
pinaglalaban mo?" Kakasagot lang kasi niya ng tawag nito nang bigla-bigla ay
lumitanya ito ng ganoon.

"Tss. Maang-maangan. Alam kong alam mo ang pinaglalaban ko, Mandy."

 Hindi na bago 'yon sa kanya. Kahit di niya sabihin, alam niyang alam na naman nito
ang totoong nangyari. Kaibigan ng nobyo nito si Channing. Hindi na nakakapagtaka.

"Pinag-iisipan ko pa ang bagay na 'yan ng maigi, Yumi. Kailangan ko lang ng

space."

"Space for what? To think if you are doing the right thing o baka gusto mo na lang
talaga siyang takasan at limutin? Ay, naku, Mandy. Ako na mismo ang nagsasabi sa
'yo. Mahirap mag-move lalo na kung hindi ka naman balak na pakawalan siya."

"I know that."

"O, alam mo na naman pala. Bakit di ka na lang ulit bumalik dito?"

"May trabaho ako, Yumi, remember?" pagpapalusot niya. "Alangan naman na iwan ko na
lang ang trabaho ko dito at bumalik d'yan, di ba?"

"Why not? Mag-resign ka na din at magpakasal na kayo."

Muntikan na niyang mabitawan ang cellphone sa sinabi nito. "Yumi! Hindi magandang
joke 'yan."

"Eh, sino bang nagsabi na joke 'yong sinabi ko?"

"Bahala ka nga. May pupuntahan pa kasi ako

ngayon."

"Gabi na. Saan ka pa pupunta?"

"Nagkayayaan kasi ang mga kasamahan ko sa department na pumunta sa night bar

ngayong gabi. So, sumama na ako kesa naman dito lang ako sa apartment ko mag-isa."

"Ah, okay. Umuwi ka na lang ng maaga, ha? Alam mo naman ngayon kung gaano
kadelikado ang panahon."

"Alam ko po 'yan, Mama." pagbibiro niya.

"Sira! Magpapaalam na nga ako. Basta pag-isipan mo 'yong sinabi ko. Malay mo
sundan ka pa niya d'yan."

Ngumuso si Mandy. Imposible. Si Chan, pupunta ng Maynila para sa kanya? No. That's
really impossible.

Pinutol na ni Yumi ang tawag. Siya naman ay ipinagpatuloy na ang pagbibihis.

Pumili siya ng isang magandang damit na angkop para sa pupuntahan nila. Naglagay na
din siya ng kaunting make-up sa mukha. Napangiti siya ng masatisfied siya sa itsura
niya pagkatapos.

Napawi ang ngiting iyon nang marinig niya na muling tumunog ang cellphone.
"Hello?" pagsagot ni Mandy sa tawag na natanggap niya.

"Mandy..."

Awtomatikong namilog ang mata ng dalaga ng marinig ang pamilyar na boses na iyon.
Dalawang araw buhat ng magpaalam siya dito.. Dalawang araw buhat ng pinili niyang
makipaghiwalay sa lalaki at iwan ito para kalimutan na ito. Ngunit tila kahapon
lang mula nangyari ang tagpong iyon. Parang may bumara sa lalamunan ni Mandy. Hindi
agad niya nagawang makapagsalita. Nangilid sa luha ang mata niya.

"Channing.." Tumikhim siya. "B-Bakit ka pa tumawag?"

"Gusto lang kitang kumustahin."

Mapait siyang napangiti. Tumawag lang ito para kumustahin siya? Damn. "I'm doing
good."

"I'm glad to know that."

Bullshit ka! Sigaw ng utak niya. Pero teka, bakit ba niya mumurahin ito? Eh, siya
naman ang nakipagkalas. Siya naman ang sumuko, umiwan at tumakas sa problema na
dapat ay inayos nila na magkasama.

Naramdaman niya ang biglang panlalambot ng tuhod niya. Umupo siya sa sofa.
Nanginginig ang kamay niya habang hawak ang cellphone. Mahigpit na hinawakan niya
iyon sa takot na baka mahulog sa kamay niya.

"W-Wala ka na ba'ng ibang sasabihin? May pupuntahan pa kasi ako." Hindi niya
mapigil ang mag-stammer habang nagsasalita.

"Ah, sige. Papatayin ko na 'to. May iba pa namang pagkakataon para mag-usap tayom"
makahulugang wika nito. "Ingat, babe."

Nagsalubong ang kilay ni Mandy. What the...

Did he just called her babe?

***

Team Channing pa rin ba kayo? O gusto n'yo na may eeksena pa? Mag-komento lang!

=================

Chapter Twenty Eight (Part 2)

NAGKAKASIYAHAN ang mga kasamahan ni Mandy sa bar habang siya ay naroon sa bar
counter, nakapatong ang siko sa ibabaw at marahang tinutungga ang alak sa baso
niya. Sanay na siyang uminom at hindi siya madaling talaban. Kanina pa nga siya
nabubuwisit, eh. Mag-iisang bote na yata ng alak ang naiinom niya, ngunit hindi pa
siya nalalasing.

"Wala ba kayong alak na sa isang lagok pa lang lasing na ako?" tanong niya sa
bartender doon na kanina pa sa kanya nakatingin na para bang hindi na nito maalis
ang tingin sa kanya.

Matamis na ngumiti ito sa kanya. "Malakas na makatama 'yang iniinom mo, Miss.
Nagtataka nga ako kung bakit di ka pa nalalasing."

"Ay, ganoon?"

"Oo. Pero namumula na ang mukha mo. Mas lalo ka pa nga'ng gumaganda sa mata ko."
Kinindatan pa siya ng bartander.

"E-he." Naiilang na nginitian niya ito. Maryosep! Crush pa yata siya ng bartender.
Eh, mukha pa namang teenager ito kahit na matangkad. Sa tantiya niya ay college
student ito base sa gupit ng buhok nito.

Ipinagpatuloy na lang niya ang pagpapakalasing. Sa totoo lang, wala sa plano niya
ang magpakalasing. Ang uminom ng unti, oo. Pero ang lumaklak ng alak para malasing,
hindi. Nagbago lang iyon mula ng makatanggap siya ng tawag kay Channing. Tuloy,
muli niyang narinig ang boses nito. Parang mas lalo yata siyang di makakapag-move
on.

Dahil pagkatapos ng tawag ni Channing, na-realize ni Mandy na miss na miss na niya

ito. Tila gusto niyang makita ang gwapong mukha nito at mayakap ito ng matagal
upang madama ulit niya ang init ng katawan nito. Mas tumindi

ang pangungulila niya sa lalaki ng tawagin siya nito sa endearment na ginagamit

nito sa kanya.

"Hay, nababaliw ka na naman, Mandy." pagkausap niya sa sarili. "Nababaliw ka na

naman sa kakaisip sa lalaking 'yan."

Nagpalagay pa ulit siya sa bartender ng alak sa baso niya. Kailangan niyang

malasing ngayon. Para makatulog siya ng mahimbing pag-uwi at hindi na guluhin pa
ang utak niya ng mga isipin na may kinalaman kay Channing.

Sunod-sunod na nilagok niya ang laman ng baso. And then, she felt someone sit
beside her. Hindi niya ito nilingon. Kahit pa masarap sa pang-amoy niya ang
panlalaking pabango na gamit ng katabi. Para siyang may sariling mundo na
nagpapakalasing, umaasang tatalab iyon sa kanya.

And it did. Naramdaman na niya ang epekto ng alak sa kanyang katawan, dumadaloy sa
mga ugat niya ang init niyon. Ahh.. This feeling is what she needed right now.

Napangiti si Mandy. "Ah, ang sarap.."

Bigla-bigla, nagsalita ang katabi niya. "Mas masarap ako, Miss."

Umalpas ang tawa sa bibig niya, pagkatapos ay namumungay ang mata na tumingin sa
katabi. Dahil madilim doon sa parte nila, hindi niya masyadong makita ang mukha
nito. Pero base sa hugis ng mukha ng katabi, may itsura ito.

"Ha-ha. Nagpapatawa ka ba, Koya?"

"Nakakatawa ba 'yong sinabi ko?" tila naaaliw na sabi nito.

"Yeah. Actually, 'yan ang kailangan ko ngayon.." Tumawa siya. "Ang pagpapapatawa ng
isang tao para makalimutan ko muna 'yong ex ko."

"Ano ba'ng ginawa niya sa 'yo?" pang-uusisa nito.

Kahit nagsisimula na siyang mahilo,

napansin niya na pamilyar ang boses nito. Parang napakinig na niya iyon..

"Niloko lang naman niya ako." Napatiim-bagang siya. "Walangya 'yon. Di naman siya
kagwapuhan. Mukha siyang matsing na binigyan ng machong katawan."

"M-Matsing?" Maikling tumawa ito. "Ang hard nun, ah. Hayop sa hayop."

She nodded. "Ganoon talaga 'pag X. Minsan letra. Minsan hayop."

 Napaubo ang katabi niya. Siya naman ay napailing. Tinamaan na nga siya ng
kalasingan. Kung ano-ano na ang nasasabi niya. Dinaig pa niya ang uminom ng
ampalaya juice at lumalabas ang pagka-bitter niya. Magaling pa siguro kung umuwi na
siya.

Nag-iwan muna siya ng pera sa bar counter bago tumayo at maglakad paalis. "Wait.
Aalis ka na?" tanong ng lalaki.

"Oo." maikling sagot ni Mandy. Nagpaalam muna siya kina Donalyn bago lumabas ng
bar. Pasuray-suray siya sa paglalakad at muntikan na madapa. Buong akala niya ay
makikipaghalikan na siya sa semento, ngunit may sumalo sa kanya.

Hindi alam ni Mandy kung sino 'yon. Ang tanging nararamdaman niya ay ang pamilyar
na init ng katawan nito sa kanya. Sa hindi malamang dahilan ay napayakap siya sa
lalaking sumalo sa kanya. Bahagya niyang iminulat ang mata at tumingin sa mukha
nitong may bakas ng pag-aalala.

At noon lang niya narealize na kahawig ng lalaki ang lalaking labis niyang
minamahal.. Hinaplos niya ang gwapong mukha nito. "You looked like him."

Ngumiti lang ito. "Mukha din ba akong matsing?"

Umiling siya. "Napakagwapo mo para maging mukhang matsing." Kahit lasing siya, alam
niya ang gwapo sa pangit. Pero.. "Kamukha mo talaga siya. Mas gwapo ka pa. Puwede
kayang ikaw na lang ang ipalit ko sa kanya sa puso ko?"

"Puwede rin." sagot nit, hindi niya masabi kung natutuwa ito.

Humagikhik si Mandy. "Talaga? Single ka pa ba? Kung single ka pa, puwedeng tayo na
lang? 'Wag kang mag-alala. Mamahalin kita. Basta huwag mo lang akong lolokohin.
Dalang-dala na ako sa mga two-timer." At naalala na naman niya si Channing. Bwisit
na two-timer 'yon.

"Lasing ka lang. I'm sure hindi mo masasabi 'yan kinabukasan."

Ngumuso siya. "Ayaw mo lang yata sa akin."

"You're a pretty woman. Naniniwala akong kahit sinong lalaki ay magugustuhan ka.
Baka mag-agawan pa sila para makuha ang atensyon mo."

Hindi siya nakaimik.

"Kung naniniwala kang niloko ka ng ex-boyfriend mo, huwag mo munang ibigay ang puso
mo para sa iba. Bigyan mo muna siya ng pangalawang pagkakataon. Para magpaliwanag
sa kasalanan niya sa 'yo. Dahil kahit hayop na siya sa paningin mo, mahal ka pa
nun." Naipikit niya ang mga mata. Naramdaman niya ang pagtulo ng mainit na likido
sa pisngi niya. "Mahal na mahal ka ng lalaking 'yon at handa siyang sundan ka kung
nasaan ka man para suyuin ka ulit."

Isinubsob niya ang mukha sa matipunong dibdib ng estranghero para doon ilabas ang
pagbuhos ng emosyon.. Sana nga lang ay totoo ang sinabi ng lalaki. Sana nga ay
totoong mahal na mahal siya ni Channing..

Bigla niyang naramdaman na parang may humahalukay ng mga kinain niya sa kanyang
sikmura. Napatigil siya at naibuga sa dibdib ng lalaki ang lahat ng nilabas niya.
Pagkatapos niyon ay wala na siyang matandaan..

***
 200 comments for next chapter!

=================

Chapter Twenty Nine (Part 1)

HINDI magawang magmura ni Channing kahit sa isip lang niya. Kaya pa naman niya
magtiis sa matinding amoy ng suka ni Mandy sa damit niya. Hindi tuloy niya
maiwasang isipin na iyon ang parusa sa kanya ni Mandy sa akala nitong "pagtataksil"
niya. Matapos madala sa kanyang kotse ang dalaga, pinasibad niya iyon patungo sa
tinutuluyan nito.

Ibinigay sa kanya ni Yumi ang address nito nang hingin niya. Masuwerte siya at may
tiwala sa kanya ang kaibigan nito. Si Yumi pa ang nag-advice sa kanya na maghintay
muna siya ng dalawang araw pa bago puntahan si Mandy. Syempre, ito ang mas
nakakakilala sa dalaga kaya sinunod niya ang payo nito. He waited for two days
before going to the city. Napag-alaman din niya kung saan ito nagta-trabaho. Hindi
naman naging mahirap para sa kanya ang hanapin ito.

May alam naman siya kahit papaano sa pasikot-sikot sa Kamaynilaan. Doon siya nag-
aral noong college siya. Naranasan na rin niya ang magtrabaho sa isang kompanya,
pero hindi siya nagtagal. Mas gusto niya ang pamumuhay sa probinsya. Mahal niya ang
lugar na pinagmulan niya kaya mas ginusto na lang niya ang manatili sa San Juan.

Kanina pa siya nakasunod kay Mandy. Mula sa pag-alis nito sa trabaho at pag-uwi
nito sa tinutuluyan. Kung siya lang ang masusunod ay baka nalapitan na agad niya
ito at halikan, o kaya ay ikulong sa bisig niya at huwag ng pakawalan pa. Ngunit
ayaw niyang magulat ito kapag bigla na lamang siyang sumulpot sa harapan niya.
Kailangan niyang maghintay ng tamang oras.

Hindi siya nakilala nito kanina sa bar. Isang estranghero at kahawig ng "ex-
boyfriend" nito ang tingin

nito sa kanya. Bahagya siyang napasimangot nang maalala ang sinabi nito..

"Puwede kayang ikaw na lang ang ipalit ko sa kanya sa puso ko?"

"Tss.. Gusto mo talaga akong kalimutan." saglit na bumaling siya kay Mandy. "Malas
mo lang, wala akong balak na ibigay ka sa iba."

Mga ilang saglit pa ay nakarating na siya sa bahay nito.

Nilingon niya ang dalaga. Awtomatikong napangiti siya nang masilayan ang magandang
mukha nito, humihilik pa habang mahimbing na natutulog. May bakas ng natuyong luha
ang pisngi nito at di niya maiwasang makaramdam ng galit.

Alam niya kahit na wala talaga siyang ginawang pagtataksil sa dalaga, siya ang
dahilan ng mga luhang 'yon. Siya ang lalaki sa likod ng paghihirap ng kalooban
nito.

Umangat ang kamay niya upang haplusin ang pisngi nito. "Hindi ka na ulit iiyak,
babe. Ipinapangako ko 'yan sa 'yo." Binuhat na niya ito palabas ng sasakyan.
Ipinasok niya ang dalaga sa kuwarto nito at idineposito sa kama. Siya naman ay
hinubad na ang suot na t-shirt na nasukahan nito. May dala naman siyang damit sa
kotse niya kaya may pampalit pa siya.

Lumabas lang siya saglit upang kunin ang damit sa trunk ng kotse niya. Pagbalik
niya narinig niya na parang nagsasalita si Mandy.

"Chan..." may kalakasan na tawag nito sa kanya.

"Mandy?" Lumapit siya sa kama nito at umupo sa gilid niyon. Hinaplos niya ang
pisngi nito. Nakapikit ito, hindi niya masabi kung nanaginip ito o talagang gising.
Tinawag ulit niya ang pangalan ng dalaga.

Nakapikit ang mga mata, muli itong nagsalita. "Chan! Please.. Huwag mo

akong iwan.. Mahal kita.. Huwag mo 'kong iwan.."

Napangiti ang binata. Matagal na niyang alam na nagsasalita ito pag tulog. At
nagugustuhan niya ang naririnig mula dito kapag natutulog ito.

Humiga siya sa tabi nito at hinalikan ang noo nito. "Ikaw lang naman ang nang-iwan
sa ating dalawa, eh. Ako, hinding-hindi kita iiwan." Bumaba ang halik niya sa ilong
nito, papunta sa matamis na labi ng dalaga. "Mahal kita, Mandy. Mahal na mahal."

Tila narinig ni Mandy ang sinabi niya, at bilang tugon isiniksik nito ang mukha sa
dibdib ni Chan at yumakap sa kanya. Mahigpit na niyakap din niya ito hanggang sa
makatulog na siya sa tabi nito.

"ARUUUUY.." Pakiramdam ni Mandy ay binibiak sa sakit ang ulo niya. Parang gusto
niyang iuntog ang ulo sa pader, baka maibsan agad ang kirot na nararamdaman kung
gawin niya iyon. Pakshet kasi. Bakit ba naisip pa niya ang magpakalasing? Kung
nakipag-sayawan na lang siya sa mga katrabaho niya o kaya naghanap ng gwapo sa bar
na pinuntahan niya kahapon, baka hindi pa nananakit ang ulo niya ngayon.

Naghikab siya at muling humiga sa kama. Magpapagulong-gulong pa sana si Mandy nang

mapansin ang matipunong katawan ng isang lalaki na nakahiga sa tabi niya. Bagaman
hindi naman ito hubad, hindi pa rin niya naiwasan ang pamimilog ng mata.

"Holy shit." Natutop niya ang bibig at pinigilan ang pag-alpas ng tili sa
lalamunan niya. Saglit na hindi malaman ni Mandy ang gagawin. Eh, ano ba ang dapat
niyang gawin? Tanong din niya sa sarili.

Pero hindi ba dapat, ang una niyang itanong ay kung papaanong nangyari na may
isang lalaking natutulog sa kama niya? Tuluyan ba siyang nakapang-lalaki kagabi
habang lasing siya?

Tila mas lalong nakadagdag sa sakit ng ulo niya ang nangyayari ngayon. Gusto
niyang tuktukan ang sarili. Ano ba naman itong nagawa mo sa buhay, Mandy? Bullshit
ka. Bullshit ka! Di ka pa nakaka-move on, naghanap ka na naman ng isa pang sakit ng
ulo?

Mangiyak-ngiyak na tumingin siya sa katabi na hindi pa rin nalalantad ang

pagmumukha. Napadasal siya ng wala sa oras. Panginoon ko! Naku, naku! Huwag naman
sanang mangyari na mukhang shokoy ang katabi ko. Ay, luging-lugi ako pag nagkataon!

Wala talaga siyang natandaan na ginawang kahalayan kagabi. Hindi nga rin niya
natatandaan na pinatulan siya ng lalaking kahawig ni Channing na nakilala niya
kagabi sa bar. Aaminin niyang nilandi niya ang lalaking 'yon. Dala siguro ng
kalasingan ay nagawa niyang makipag-flirt sa isang estranghero. Pero ni-reject
naman ang byuti niya.
 Kumilos ang lalaki sa tabi niya. Napatakip siya ng mata nang iaangat na nito ang
mukha. Oh, God, nooooo!

Bigla-bigla ay naramdaman niyang pumulupot ang matipunong braso nito sa katawan

niya. "Good morning, babe." bati sa kanya ng pamilyar na boses...

What the..

***

Sino kaya 'yon mga beh?

=================

Chapter Twenty Nine (Part 2)

CHANNING? Nakumpirma niya ang hinala ng bumaling siya ng tingin sa lalaking

inakala niyang estranghero. Ngunit hindi naman pala.

Ganoon na lang ang pamimilog ng kanyang mga mata. "A-Anong ginagawa mo dito?"
Napalunok siya, at dumistansya sa lalaki. "Inuulit ko, Channing. Anong ginagawa mo
dito sa bahay ko?"

Bumangon ang lalaki at nagtangkang hawakan siya. "Mandy.."

Umiwas siya. "Don't touch me. I'm asking you. Sagutin mo ako. Papaano ka napapunta
dito?"

Nagsalubong ang kilay ng lalaki. "Hindi mo na maalala? Ako ang naghatid sa 'yo
pauwi. Lasing na lasing ka na kagabi na nagawa mo pa akong sukahan kagabi."

"S-Sinukahan? You mean..." Dumaloy ang mga eksena sa isip niya... Pagkalipas ng
ilang segundo ay namilog ang mga mata niya. "I-Ikaw 'yon?" di makapaniwalang
bulalas ni Mandy.

Tumango ito bilang kumpirmasyon. "Ako ang lalaking nakausap mo sa bar."

"Sh-t." Napahilamos si Mandy. Hindi niya mawari kung ano ang itsura niya nang
sandaling 'yon. Nakakasigurado siya na namumula ang mukha niya sa kahihiyan.

Sh-t, nakakahiya! Paanong hindi siya mahihiya? Sa pag-aakala kasi niyang isang
estranghero ang nakausap niya kagabi sa bar, kung ano-ano ang nasabi niya kagabi.
Natatandaan pa niyang nilait pa niya si Channing at sinabing mukhang matsing!

Goodness, she even flirt with him! Anak ng pitumpu't puto! Sisihin pa sana niya
ang sarili sa pagiging gaga, pero mas dapat yata niyang sisihin ang alak na
lumasing sa kanya!

"Wala ka namang dapat na ikahiya sa akin kung

ano ang nangyari kagabi, Mandy."

"Heh! Tumigil ka d'yan!" singhal niya sa lalaki. "Ano ba kasi ang ginagawa mo
doon?"
 "Sinusundan kita."

"Bakit mo nga ako sinusundan? Hindi pa ba malinaw sa 'yo hanggang ngayon ang
pakikipag-hiwalay ko sa 'yo? Tinapos ko na ang relasyon natin. Umalis na ako sa San
Juan para kalimutan ka! What else do you want?"

"I want you back, Mandy. I want you to be mine again.." madamdaming wika nito at
muntikan na siyang maniwala.

Umiling siya, mangiyak-ngiyak. "That's bullshit!" Bumaba siya sa kama at mabilis

na nagtungo sa labas ng kuwarto. Gusto niyang mapalayo saglit sa lalaki para
makapag-isip ng matino. Umupo siya sa sofa at hinilot ang sentido. Parang mas
lalong sumasakit ang ulo niya. Hindi lang ang ulo niya, kundi ang puso niya.

Bakit kailangan pa nitong magpakita ulit? Hindi ba nito alam na sa ginawa nito
nanariwa lalo ang sakit at kirot na nararamdaman niya sa dibdib?

"I want you back, Mandy. I want you to be mine again.."

Hindi. Imposible 'yon.

Bakit pa siya nito gugustuhin? Hindi ba dapat ay maging masaya na ito at malaya na
ito na makipaglandian kay Adrianne? Kahit buong magdamag pa nitong landiin sa kama
ang babaeng iyon, wala na itong poproblemahin.

Naramdaman ni Mandy ang malalaking yabag ni Channing papunta sa puwesto niya.

Umupo ito doon at humugot ng malalim na buntong-hininga. "Hindi kita niloko,
Mandy."

"Huwag mo na akong loko---"

"I'm telling the truth. Please listen to me. Hindi talaga kita niloko."

Umangat

ang tingin niya sa binata. "Oh, yeah? Paano mo ipapaliwanag 'yong picture na sinend
sa akin ni Adrianne? Sige nga, ipaliwanag mo."

"That's a video actually."

"Walanghiya ka! Proud ka pa talagang ipaalam 'yan sa akin!"

"Pero matagal na ang video na 'yon. Ang ebidensya na tinutukoy niya ay matagal na
mula nang mangyari. Hindi pa tayo nagkakakilala noon. Sinet-up lang niya ako para
makapaghiganti sa akin. Galit siya sa akin at gusto niyang masira ang relasyon
natin. Kaya ginawa pa niyang kasangkapan ang mga kabarkada ko para lasingin ako."

"A-Ano?" Ang mga kaibigan pa talaga nito ang katulong ng babaeng iyon?

Tumango ito. "Tama ang narinig mo. Si Adrianne mismo ang nagsabi sa akin kung
paano niya ako doon nadala. At sinabi niya rin mismo na walang nangyari sa amin.
Kung hindi ko pa nakuha ang cellphone niya, hindi ko malalaman ang date kung kailan
niya kinuha 'yong ebidensya na sinasabi mo." Napailing ito. "Baliw na yata ang
babaeng 'yon. Wala akong kamalay-malay na kinukuhanan niya ng video ang nangyayari
sa amin dati."

Napalunok si Mandy. Parang gusto na niyang maniwala sa binata. Pero kailangan

niyang makasigurado. "Paano mo mapapatunayan sa akin na nagsasabi ka ng totoo?"
 "Dala ko 'yong cellphone ni Adrianne. Nandoon ang ebidensya."

"Nasaan?" Mabilis na tumayo ito at lumabas. Pagbalik ni Channing, may dala na

itong cellphone na siyang iniabot sa kanya. Hinanap niya ang video na sinasabi nito
at madali niya iyong nakita. Hindi niya magawang buksan ang file. Naduduwag siya na
makita si Channing katalik ang isang babae na hindi

siya. At sa tingin niya, wala siyang karapatan na panoorin 'yon. Privacy iyon ng
lalaki at isang baliw si Adrianne para kuhanan pa ang ganoon kaselang bagay.

Ngayon ay parang gusto na niyang maawa kay Channing. Sa ginawa ng kaibigan nito
dito, malinaw na pagta-traydor 'yon. Bakit mo lalasingin ang kaibigan mo para
ibigay sa ibang babae kung alam mong commited na ito sa nobya nito?

Tiningnan niya ang date kung kailan kinunan ang video na 'yon. At tama si
Channing, matagal na nga ang video na 'yon at totoong di pa sila nagkakakilala.
Ngunit hindi alam ni Mandy kung ano ang sumapi sa kanya at napindot niya ang play
button. Hindi na niya nagawang i-exit ang video nang mag-play iyon.

"M-Mandy, what are you doing?" tanong ni Channing. She didn't answer. Hindi niya
ito pinansin. Ang mga mata niya ay namimilog na napatitig sa screen ng cellphone.
Kung virgin pa siya, baka naeskandalo na siya sa eksenang bumungad sa kanya.
Channing was fucking the woman, hard and deep. Hawak ng binata ang beywang ng babae
habang sunod-sunod ang pagpapakawala nito ng masisihdi at madidiing ulos. Malinaw
ang pagkakakuha ng video, tulad ng litratong ipinadala sa kanya ni Adrianne. Kaya
naman kitang-kita ni Mandy ang mukha ni Channing.

At isa lang ang masasabi niya, parang ibang Channing ang nakikita niya. Hindi ito
ang lalaking nakilala niya. With the way he fucked Adrianne, purong lust lang ang
makikita sa mga mata nito. There's no love, no gentleness.

Hindi tulad ng paraan nito kapag siya ang katalik... Malinaw pa rin sa kanyang
alaala ang mga maiinit na gabi kasama ang binata.. Sa tuwing nagtatama ang mga mata
nila habang nag-iisa ang katawan nila, nakikita niya ang nag-uumapaw na pagmamahal
ni Channing sa kanya. Nakikita niya sa mga mata nito na kaya siya nitong ingatan at
kaya nitong iparamdam sa kanya kung gaano siya ka-espesyal para dito.

Nangilid sa luha ang mga mata niya. Kasabay ng pag-agos ng mainit na likido sa
pisngi niya ay ang pagtigil ng video. Channing was right. Wala itong kasalanan sa
kanya. He didn't cheat on her. Ngayon ay naniniwala na siya sa binata---naniniwala
na siya sa pagmamahal nito para sa kanya. Handa na ulit siyang tanggapin ito sa
buhay niya.

Ngunit nang mag-angat siya ng tingin ay wala na si Channing. Iniikot niya ang
tingin sa sala at bumalik sa kuwarto para tingnan kung nandoon ang lalaki. Subalit
wala na doon si Channing. Nasaan na 'yon?

Napatingin siya sa nakabukas na pinto. Bago pa siya makatayo, narinig na niya ang
pag-ugong ng papalayong sasakyan...

***

Ano, team Channing pa rin ba tayo d'yan kahit na.. alam nyo na?

=================
Chapter Thirty (The Wild Ending)

KINATOK agad ng kaba ang dibdib ni Mandy nang marinig niya ang papalayong ugong ng
isang kotse. Agad na inakala niya na umalis na si Chan. Ang unang pumasok sa isip
niya ay ang video na ipinakita nito sa kanya. Marahil ay iniisip ng lalaki na
tuluyan ng nawala ang pag-asa nito na magkabalikan sila.

Namuo ulit ang luha sa kanyang mga mata, kasabay ng mabibilis na paghakbang
patungo sa pinto..

LUMABAS si Channing sa bahay ni Mandy at pumasok sa kotse niya na nakaparada lang

sa may tabi. Hindi niya kaya na naroon siya sa tabi nito habang pinapanood ang
video na alam niyang hindi dapat nito nakikita.

Gusto niyang magalit sa sarili niya.

Gusto niya ring magalit kay Adrianne.

Pero mas lamang ang galit na nararamdaman niya sa sarili.

Kung kaya lang niya na paikutin ang oras at ibalik ang nakaraan, hindi niya
gagawin ang mga ginawa niya kasama si Adrianne. Hindi siya gagamit ng mga babae
para sa kaligayahan lang niya. Subalit huli na para magsisi pa siya. Hindi niya
kailanman maibabalik ang nakaraan dahil normal na tao lang siya.

Siya ang may gawa ng sarili niyang pagkakamali kaya nararapat lang iyon sa kanya.
Parang gustong madurog ng puso niya nang makita na pinapanood ng babae na labis
niyang pinakamamahal ang malaswang video na kinuhanan ni Adrianne ng palihim.
Nanliliit ang tingin niya sa sarili.

Parang wala na siyang mukha pang ihaharap sa dalaga. Naisip niya kung nababagay pa
ba siya dito at dapat pa ba na mahalin siya nito gayong nakita na siya nito na
nakikipagtalik sa ibang babae?

Nag-init

ang mata ni Channing. Ang mas masakit sa lahat, kaya pa ba siyang tanggapin ni
Mandy pagkatapos nito makita ang video na 'yon? Gusto niyang magmura ng marinig ang
negatibong sagot ng isang bahagi ng isip niya.

No, sa kanya lang si Mandy. He love her. And he knew that she love him, too. Ang
narinig niya dito kagabi ay isang malaking katibayan na mahal siya ng dalaga.

Napatigil siya sa iniisip ng may kumatok sa bintana ng kotse niya. Walang iba
kundi si Mandy.

"Channing, lumabas ka d'yan." utos nito. Ibinaba niya ang binata at mapait na
ngumiti sa dalaga.

"Bakit?" tanong niya. "Sasampalin mo ba ako dahil sa nakita mo?" Napansin niya ang
pamumula ng mata nito at ang pisngi nitong may bahid ng luha. Hindi na niya
kailangan magtanong pa para malaman na siya na naman ang dahilan ng pag-iyak nito.

Umiling ito. "No. Hindi ko gagawin 'yon kung lalabas ka agad d'yan."

Bumaba siya sa kotse niya at humarap sa dalaga. At hindi niya inaasahan ang sunod
na ginawa nito.
 Her sweet lips landed on his lips and kissed him gently. Sa sobrang pagkabigla ay
hindi agad siya nakaibo. Ilang segundo ang lumipas bago niya magawang makatugon.
Malas lang niya. Kung kailan tutugunin niya ang mainit at matamis na halik ng
dalaga, saka ito huminto at tumitig sa kanya.

"Mandy.."

"I.. I'm sorry, Chan."

"Wala kang dapat ihingi ng tawad sa akin. Ako ang dapat na gumagawa ng bagay na
'yon dahil ako ang may kasalanan."

Tumutulo ang luha sa pisngi na ikinulong nito ang mukha niya sa palad nito. "Don't
say that now, please. Wala kang kasalanan sa akin,

Chan. Maliwanag na sa akin ang nangyari. You really didn't cheat. Naniwala agad ako
sa kasinungalingan ni Adrianne na may nangyari sa inyo. Nabulag ako sa galit ko sa
'yo dahilan para hindi kita bigyan ng pagkakataon na magpaliwanag. Nakalimutan ko
na dapat sa inyong dalawa ni Adrianne, ikaw ang mas pinaniwalaan ko at
pinagkatiwalaan."

"Oo, inaamin ko na sumuko agad ako sa 'yo. Sumuko ako dahil parang di ko kakayanin
ang sakit. Inisip ko na kung aalis ako at iiwan kita sa San Juan, malaki ang tsansa
na makalimutan din agad kita. Mawawala ka rin sa isip ko, sa puso ko. Pero
nagkamali ako..."

Buong pagmamahal na tumitig sa kanya si Mandy. "Dahil hindi kita kayang ibaon sa
limot, Chan.. Hindi kita kayang alisin sa puso ko dahil sa bawat sandaling gawin ko
'yon, parang mawawalan ako ng hininga. Ikaw ang buhay ko, Chan. Ikaw lang ang kaya
ng puso ko na mahalin at wala ng iba."

Hinaplos ng mga salita ni Mandy ang puso niya at pakiramdam niya ay sasabog siya
sa kagalakan. Umangat ang kamay niya upang pahidin ang mga luhang malayang umaagos
sa pisngi nito.

"Ssshhh. Huwag ka na umiyak. Ayaw kong nakikita kang umiiyak ng ganyan."

"I can't help it. Ngayon ko lang naisip na mas malaki ang pagkakamali ko sa 'yo.
Hindi muna kita pinakinggan, hindi kita pinagkatiwalaan. At nagi-guilty ako ngayon
kasi nag-isip agad ako sa 'yo ng masama gayong wala ka naman pala talagang
kasalanan."

"Please, babe. Huwag ka na umiyak."

Niyakap niya ito, mahigpit at puno ng pagmamahal. "Hindi kita masisisi kung
nagalit ka kaagad sa akin. Ang mahalaga naniniwala ka na ngayon sa akin. Iyon lang
ang

kailangan ko. Ang tiwala at pagmamahal mo. Dahil ayaw ko na ulit na mawala ka pa sa
akin. Ayaw ko nang mahiwalay ka pa ulit sa akin, at iwanan mo ako. Hindi ko
makakaya kung mangyayari pa ulit 'yon."

Kumalas siya sa pagkakayakap sa dalaga at madamdaming tumingin sa mga mata nito.

"Mahal kita, Mandy. Maniwala ka man o hindi, pero ikaw lang ang minahal ko ng
ganito. Ikaw lang ang unang babaeng minahal ko sa buong buhay ko at di ko
gugustuhin na pakawalan.."

Gumuhit ang ngiti sa labi ng dalaga. "Ikaw lang din ang unang lalaking minahal ko
at hindi ko na ulit gugustuhin na lumayo pa sa 'yo, Chan. Dahil alam kong kahit na
anong mangyari, babalik pa rin ako sa 'yo."

Hinawakan niya ang kamay nito at ikinulong sa kanya. "Is that a promise?"

"Yes. That's a promise."

Pinisil nito ang kamay niya at tumawa. Naging hudyat iyon upang siya naman ang
umangkin sa labi nito, at iparamdam kung gaano niya ito kamahal...

Tulad ng epekto ng isang magandang awitin, nahawi ng sayang nararamdaman niya ang
lahat ng pangungulila na naramdaman niya ng umalis si Mandy.

Napangiti si Channing ng maramdaman niya ang mahihinang patak ng ulan kahit na

mataas ang araw..

Cause there'll be no sunlight

If I lose you, baby

There'll be no clear skies

If I lose you, baby

Just like the clouds

My eyes will do the same, if you walk away

Everyday it will rain, rain, rain...

****

MASAYANG pinapanood ni Yumi at Mandy ang paglalaro ni Evans at Channing ng

basketball habang magkatabing nakaupo. Pawisan na ang dalawa ngunit hindi pa rin
tumitigil sa paglalaro. Tinatawag na nga ni Yumi si Evans para punasan ang pawis sa
leeg nito pero tuloy pa rin ito sa paglalaro.

"Hay, naku, Evans ka! Bahala ka na nga. Ang kulit mo!"

Natatawang bumaling si Mandy sa kaibigan niya. "Makulit din naman si Channing ko.
Pero hinahayaan ko na lang. Look at him." Kinikilig na tumingin siya sa nobyo. "Ang
hot niya kapag pinagpapawisan."

Pumalatak si Yumi. "Hay, patay na patay ka din talaga kay Chan, ano?"

"I love him, Yumi. And that's natural. Ikaw ba hindi ganyan kay Evans?"

Pilya itong ngumiti. "Sa umaga, patay na patay ako sa kanya."

"E, sa gabi?"

"Siya naman ang patay na patay sa akin!"

Naghagikhikan sila.

Masaya na ngayon si Mandy sa piling ni Chan. Bagaman nagta-trabaho pa rin siya sa

Manila, bumibisita pa rin siya sa San Juan tuwing walang pasok tulad ng araw na
'yon. Pero hindi na siya nagba-byahe mag-isa. Si Channing mismo ang sumusundo sa
kanya sa Manila at nagba-byahe sila. Oo, nakakapagod mag-byahe. Pero kapag nakikita
niya at nakakasama si Channing, napapawi iyon. Alam na rin ng kanyang magulang ang
tungkol sa binata. Mula ng magkabalikan sila ng binata, hindi na niya inilihim
iyon.

Sa kabilang linggo nga ay nakaplano sila ni Channing na umuwi sa probinsya niya

para makilala nito ang mama at papa niya. Nangungulit kasi ang mama niya na pumunta
sila doon. At dahil gusto rin naman na niyang mabisita ang mga ito, pumayag siya.

Natigilan si Yumi at Mandy sa pagtawa nang mapansin

nila ang tatlong lalaki na papalapit kay Channing at Evans. Napatayo siya. Syempre,
kilala niya ang iba pang kaibigan ng mga ito. Subalit alam niya ang galit ni
Channing sa mga kaibigan na nagtraydor daw dito.

"Anong ginagawa n'yo dito?" galit na tanong ni Channing, parang manunugod na.
Inawat ito ni Evans.

Nagsalita si Sean. "Pare, easy ka lang. Di naman kami makikipag-away."

"Kung ganoon, ano ang ginagawa n'yo dito?" nakatiim-bagang na tanong ni Channing.
Lumapit na siya sa nobyo at humawak sa braso nito.

"Chan.. Kumalma ka."

Nagsalita ang isang lalaki. Sa pagkakaalam ni Mandy, ito si Mackross.

"Chan, pare. Hindi naman kami naghahanap ng away. Gusto lang namin makipag-ayos sa
'yo. Inaamin na naman namin na may kasalanan kaming tatlo sa 'yo. Sana tanggapin mo
na ang sorry namin."

"Bakit ko naman gagawin 'yon?"

"Kasi kaibigan mo pa rin kami. At parang wala tayong pinagsamahan. Mula pa

elementary magkakabarkada na tayo."

Umismid si Channing. "'Yon na nga. Magkakaibigan tayo, magkakababata. Pero nagawa

n'yo pa akong ipahamak."

"Tol naman," si Tyler. "Hindi ka naman namin ipahamak, ah? Kamalayan ko ba na may
nobya ka na noong ipinaubaya ka namin kay Adrianne. Hindi ko naman alam na may mas
maganda ka palang nobya." Tumingin sa kanya ang lalaki at kumindat.

Muntikan ng sapukin 'to ni Channing kung hindi lang niya pinigilan. Ngumiti siya
sa mga kaibigan ni Channing. "Sandali lang, ha? Mag-uusap lang kami." Hinila niya
ang nobyo sa isang sulok at kinausap. "Channing, ano ka ba naman? Halos dalawang
buwan

na mula ng mangyari 'yon. Mag-move on ka na at kalimutan mo na lng 'yong ginawa

nila. Tutal nagsisisi na naman sila at humihingi na sa 'yo ng tawad."

Sumimangot si Channing. "Mag-move on? Muntikan na tayong magkahiwalay dahil sa

ginawa nila, tapos ganoon lang? Nah. Bahala na sila."

"Channing!"

"What do you want me to do? Nakalimutan mo na lang na trinaydor nila ako? Babe,
dahil sa kanila kaya muntikan ka na mawala sa akin. I just can't let go."

She sighed. "But you need to let go. Kailangan mong pakawalan 'yong hinanakit mo
sa mga kaibigan mo. Tandaan mo na bago tayo nagkakilala, sila 'yong mga kaibigan mo
na nandyan para sa 'yo. Naikuwento mo na nga sa akin minsan na mula pa elementary,
kabarkada mo na sila at tulong-tulong kayo lagi sa mga assignment n'yo sa school,
di ba?"

Umiwas ng tingin si Channing. "They deserve another chance. Sabi nga ni Mama sa
akin noong nagkahiwalay tayo, everyone deserves a second chance. Binigyan kita ng
isa pang pagkakataon. For me, bigyan mo rin sila ng isa pang pagkakataon. Isipin
mo, isa lang 'yong pagkakamali na nagawa nila. Huwag mo kakalimutan na mas marami
'yong pagkakataon na may nagawa silang maganda sa 'yo. Iyon ang isipin mo." Umangat
ang kamay niya upang haplusin ang pisngi ng nobyo. "Alam ko na kaibigan pa rin
naman ang turing mo sa kanila, Chan. I know you have a good heart for your
friends."

"You think so?" Hindi na nakasimangot si Channing. Malinaw na rumehistro sa utak

nito ang lahat ng sinabi niya.

Napangiti si Mandy. "Yes, i believe in you, Chan. Ikaw ang uri ng lalaki na
mabait,

mapagbigay, mapag-unawa.. Nasa iyo na ang lahat. And that's why i love you so
much."

Ngumisi si Chan. "Alam ko 'yan, babe. Sa sobrang pagmamahal mo nga sa akin, di mo

na ako pinatulog kagabi."

"Sira!"

"Pero mas mahal kita, Mandy. Tandaan mo na mahal na mahal kita." Lumapat ang labi
nito sa kanya. Mabilis lang iyon, pero tila tumatak sa kanya ang tamis ng labi
nito.

"So, i guess patatawarin mo na sila?"

"Pag-iisipan ko muna."

"Chan! 'Wag ka na mag-isip pa. Sige ka. Kung di mo pa sila patatawarin, sino pa
ang magiging ninong ng baby natin?" Ngumuso siya, at makahulugang ngumiti. Kaninang
umaga lang din niya na-confirm ang hinala niya. At kanina pa siya nangangating
ipaalam sa binata ang magandang balita.

Napakunot-noo si Channing. "Anong ibig mong sabihin?"

Hindi siya sumagot bagkus hinawakan ang tiyan niya, tila nagpapahiwatig. Namilog
ang mga mata ni Channing.

"You mean.. Y-You're pregnant?"

Matamis na ngumiti si Mandy. "Yes, i'm pregnant."

Gayon na lang ang laki ng tuwa nito sa sinabi niya. Napasuntok ito sa hangin,
pagkatapos ay niyakap siya at binuhat, inikot-ikot. "Yes! Magiging tatay na ako!"

Natatawang hinayaan na lang ni Mandy ang binata. Ibinaba siya nito makalipas ang
ilang sandali. Hinila siya ni Channing papunta sa mga kaibigan nito. Maliwanag ang
mukha at nakangiting ipinaalam nito sa mga kaibigan ang magandang balita.

"Mga
pare, magiging tatay na ako!"

"Hala! Naunahan mo pa ako?" namimilog ang matang sabi ni Evans at napatawa naman
si Yumi na katabi nito nang oras na 'yon.

"Di na nakakapagtaka 'yon, pare." sabi ni Mackross kay Evans. "Mas mabagsik naman
talaga si Pareng Channing sa 'yo, eh."

Nagtawanan ang lahat.

"PASENSYA na talaga, pare. Hindi naman namin alam na ganoon pala ang mangyayari.
Wala naman akong nababalitaan na seryoso na pala ang relasyon ni Mandy." paliwanag
ni Mackross kay Channing nang magkausap sila ng sarilinan.

Tumango si Channing. "Naiintindihan ko na, pare. Pasensya din kung nagalit ako sa
inyo nina Sean." Nauna na rin niyang nakausap si Sean. Labis itong humihingi ng
tawad sa kanya. Gayundin si Tyler. Hindi na niya pinahirapan ang mga ito. Dahil
naisip niyang tama si Mandy. Mas marami ang mga nagawang mabuti ng mga kaibigan
niya sa kanya. Kaya dapat lang na patawarin niya ang mga ito.

"Hindi naman kita masisisi. Muntikan na masira ang relasyon n'yo ni Mandy dahil sa
ginawa namin. Pasensya na talaga."

"Ayos na 'yon sa akin ngayon, pare." Nginitian niya ito at tinapik ang balikat.
"Basta ninong ka na. Bawal tumanggi."

Tumawa si Mackross. "Dapat lang, p're. Magtatampo ako kapag di ako naging ninong.
By the way, congrats! Magiging tatay ka na. So.. Kailan ang kasal?"

Ngumisi si Channing. "Pinagpaplanuhan na namin 'yan ni Mandy. Ang mahalaga ngayon,

may kasiguraduhan na akong akin na akin na siya."

"Walangya ka, pare. Tinamaan ka na talaga."

"Ganoon talaga, Mackross. Kapag nagmahal ka, mararamdaman

mo rin kung ano ang nararamdaman ko. Huwag kang mag-alala dahil malapit mo na din
makita ang babaeng makikita mo."

"Chan naman, wag kang nananakot ng ganyan. Di pa ako handa."

Tumawa lang siya at tinapik ang balikat nito. Mayamaya ay nagpaalam na siya dito.
He can't wait to talk to Mandy again. Marami silang dapat na pag-usapan ngayon.
Napangiti siya. Pakiramdam niya ay siya na ang pinaka-maswerteng lalaki nang
sandaling 'yon. Wala ng ibang bagay ang mas kukompleto sa buhay kundi ang makasama
si Mandy at ang magiging anak nila.. Habambuhay.

And he promised to love her until forever. Now he felt like a complete, contented
and alive man. Si Mandy lang pala ang hinihintay niya para magmahal siya ng tunay
at wagas.

Nang gabing iyon ay naroon sila ni Mandy sa pick-up niya habang pinapanood nila
ang pagkislap ng libo-libong bituin sa langit. Hindi niya maipaliwanag ang saya na
lumulukob sa buong pagkatao niya habang nasa bisig niya ang dalaga.

"So, ano bang balak natin ngayon?" she asked.

Napangiti si Channing. "Ano pa ba? E, di papakasalan kita. Pagkatapos nun, di na

kita hahayaan na magtrabaho sa Maynila."
 "Dito na lang ako sa San Juan?"

"Oo. Dito ka na lang sa akin." Nakangising tinitigan niya ang nobya. "At taon-taon
kitang bubuntisin para wala ka ng kawala pa."

Umangat ang isang kilay ni Mandy. "Ah, ganoon? Eh, kung tumakas na lang kaya ako
habang maaga pa?" Umupo ito sa kandungan niya at pinaglaruan sa palad nito ang
pinong balahibo sa hubad na dibdib niya. He felt a rush of heat rise within him.

"No.

You wouldn't do that."

She grinned wickedly. "And why not? Marami namang ibang lalaki d'yan na mas gwapo..
mayaman at macho sa 'yo."

Tinumbasan ng nakakalokong ngisi ang pang-aasar nito. "Oo nga, madaming mas
nakakahigit na lalaki sa akin sa Maynila. Pero ang tanong lang naman dyan, eh...
Maka-move on ka kaya sa akin?"

"Gano'n?!" She slapped his chest playfully. "Nakakainis ka! So,anong pinalalabas
mo? Ako itong patay na patay sa 'yo?"

"Bakit, hindi ba?"

Naiinis na muli nitong sinampal ang dibdib niya. "Nakakainis ka na naman!"

Tumawa si Channing at itinaas ang kamay sa kanyang ulo. "Sige pa, babe.
Panggigilan mo 'ko."

Naningkit ang mga mata ni Mandy. Pagkatapos ay namimilyang kinagat ang labi habang
nagsisimulang iginalaw ang kamay sa dibdib niya, nanunuksong pinisil-pisil ang
masel niya. "Sa tingin ko, dapat kitang parasuhan, Mr. Channing Hidalgo." Hindi na
siya nakapagsalita nang bumaba ang labi nito sa leeg niya at nang-aakit na
pinaglandas nito ang dila doon.

Naramdaman niya ang paggapang ng init sa katawan niya. Malamig ang simoy ng hangin
doon sa talahiban at kung sakali na may mangyari sa kanila, nakakasigurado ang
binata na walang ibang makakakita sa kanila. Pagmamay-ari ng kanyang ina ang lupang
'yon at doon niya binabalak na magpatayo ng bahay nila ng dalaga kapag nakaipon na
siya.

Bumaba ang labi nito sa dibdib at marahang hinalikan nito ang utong niya, ubod ng
init na sinipsip nito iyon. He let out a wild growl. "Ooh, damn, babe. Ang sarap
n'yan.. Ahh!"

Akmang iaangat niya ang katawan sa pagkakahiga

para ito naman ang nasa ilalim. Subalit hindi siya nito hinayaan. Malakas na
itinulak siya nito pahiga. Napasinghap siya ng mabilis na nahubad nito ang pang-
itaas dahilan para lumantad sa kanyang mga mata ang malulusog na dibdib nito.

"Mandy.."

"Who's the boss here?" she asked as she started to move against his manhood. Hindi
na niya napigilan ang dalaga ng buksan nito ang zipper niya at ibaba ang pantalon
niya kasabay ng kanyang panloob. Agad nitong ikinulong ang alaga niya sa palad
nito..
 Mariin siyang napapikit. "Sh-t, Mandy..." Hindi pa siya nakakarecover sa sarap
buhat sa pagpapala ng kamay nito nang maramdaman niya na tumigil ito. Nang imulat
niya ang mata ay gayon na lang ang pamimilog niyon. "What the..."

Ngumisi lamang si Mandy at ikinulong nito ang matigas na pagkalalaki niya sa

pagitan ng malulusog na dibdib nito. Gumuhit ang sarap sa buong katawan niya at
parang gasolina at posporo, mabilis na nagsiklab ang apoy sa buong katawan niya.
Inipit siya ni Mandy sa pagitan ng dibdib nito, marahang gumalaw habang
sinasalubong ng labi nito ang ulo ng alaga niya.

"Aaahhh! F-ck, baby!"

Mabilis na namuo ang tensyon at namalayan na lamang ni Channing na narating na

niya ang kasukdulan. Napatili si Mandy ng tumalsik sa mukha nito ang resulta ng
pag-abot niya sa rurok.

"Channing!"

Hapong-hapo na tiningnan niya ang dalaga. "Bakit?" Napangisi siya ng makita na inis
na pinahid nito ng damit niya ang pisngi.

"Bakit ba hindi ka agad nagsasabi? Ay letse. Parang condesada naman 'to, ang
dami."

Natawa ang binata. "That's your fault. Masyadong masarap ang naging parusa mo sa
akin."

Napangiti na din ang dalaga. "Hmm.. Masarap ba?"

"Oo." Binaligtad niya ang posisyon nila at siya naman ang nasa ibabaw nito.
Puwesto siya sa pagitan ng hita nito. Sa isang mabilis na ulos, naramdaman niya ang
init nito na lumukob sa kanya. Napasinghap ito. "My turn, baby.."

"Wait, Channing."

"Ano 'yon?"

"Di ka ba gagamit ng proteksyon?"

"Bakit naman?"

"Baka kasi.. maging kambal ang anak natin. Alam mo na.. Mabagsik ka pa naman. Baka
malosyang agad ako sa 'yo, ha."

Hinalikan niya ito sa labi. "You don't have to worry about that, Mandy. Kahit na
tumanda pa tayo, mananatili pa rin ang pagmamahal ko sa 'yo. Alam mo na hindi ko
kayang iwan ka. Ako ang mababaliw kapag mawala ka na lang sa akin."

"You love me that much?"

"Yes, i love you very much, Mandy. I will live and die for you. I will always love
you, at kung kailangan.. Handa akong maging alipin mo habangbuhay."

Buong kasiyahan na ngumiti si Mandy at hinaplos ang mukha niya. "I will always
love you, Chan. Ikaw lang din.. Ikaw lang."

And then, he showed her how much he truly loves her...

THE END.

Sino pang may reklamo sa ending? Paki-comment lang. Nakahanda na ang kutsilyo ko
dito. Joke lang, haha!

Abangan n'yo na lang ang special chapters.