Антипсихијатрија

Одговор на отуѓеноста во семејството и општеството

Со општото име на антипсихијатрија опфатени се разните тенденции коишто меѓу 1960 и

1970 се обиделе да ги оспорат сите догми на традиционалната психијатриска наука.
Антипсихијатрија е движење на критичко преиспитување кое ја става под прашање
традиционалната психијатрија и поимот ментална болест. Според Винанд историјата на
антипсихијатрија почнува во 1951, кога Лејнг ја напушта воената неврохируршка единица
и, што е многу интересно сознание, кога излегува Битие и небиднина на Сартр.
Во 1960тите години имало наплив на антипсихијатриски активности од различни групи,
вклучително се истакнати психијатри како РД Лаинг, Теодор Лидс и Силвано Ариети. Сите
тврделе дека психозата е разбирлива како метод за справување со болното општество
или како резултат шизофреногени родители кои им нанесуваат штета на нивните
потомци. Томас Саша е истакнат психијатар кој прогласил дека менталната болест е мит.
Христијанските научници и некои фундаментални протестанти се согласуваат со
тврдењата дека лудилото е морално, а не медицинско прашање.Психоаналитичкиот
третман на психотични нарушувања имаат долга и комплицирана историја поради
историското претпочитање на психоанализата кон невротиката. Како и да е, таа ги
преживува предрасудите на психоаналитичарите и емпириските психијатри и сега влегува
во интердисциплинарна фаза во која психотичната психопатологија се сфаќа како
примарно емоционално нарушување, но исто така мора да се разгледа и од гледна точка
на невробиологија и невропсихологија, како и социологија. Во овој придонес, јас имаме
идејата дека можеби најважниот поттекст во психата на психотикот е она што се нарекува
црна дупка. Овој огромен дефицит на крај се препишува на предвремена абрупција на
физичкото и психичкото присуство на мајката до новороденчето. Феномен кој има
наследни, вродени, перинатални и континуирани развојни ре интерпретативни
елаборации. Психоаналитичкиот третман на психотикот се состои во пресврт на насоката
на неговото катаклизмично спуштање во црната дупка и во исто време, емпатично
олабавување на контролата што ја има заштитното алтерего врз преживеаното јас.
Понатаму, психоналитичкиот третман на примитивните ментални нарушувања, сега често
вклучуваат и интердисциплинарна ориентација и перспектива и избори на
интердисциплинарни модалитети кои се протегаат низ целиот би психосоцијален спектар.