Apartheid [afrikaans, ‘separacja’, ‘odrębność’, ‘rozróżnienie’] był podstawą polityki władz RPA od

1948, utrwalającą władzę białej mniejszości, opartą na segregacji i dyskryminacji czarnych,

kolorowych i Azjatów zapisanej w ustawach państwowych.
Ustawy zakazywały mieszanych małżeństw, poszczególnym rasom przypisano oddzielne strefy
mieszkaniowe, zniesiono obowiązek szkolny wobec nie-białych, zakazano czarnym kształcenia się
na uniwersytetach dla białych i powołano dla nich osobne uczelnie o obniżonych wymaganiach,
wprowadzono segregacje we wszystkich instytucjach publicznych - kinach, transporcie publicznym,
restauracjach, obiektach sportowych, oddzielono też władze polityczne, jedynie biali mieli prawo
głosu w wyborach do białych władz krajowych
System potępiono w wielu rezolucjach Zgromadzenia Ogólnego ONZ, rezolucją 1966 uznany,
wraz z innymi formami dyskryminacji rasowej, za zbrodnię przeciwko ludzkości, a 1973 objęty
konwencją w sprawie karania zbrodni apartheidu (weszła w życie 1976).

Od 1976 władze RPA modyfikowały politykę apartheidu, odchodząc od jego podstawowych

założeń i likwidując przejawy segregacji i dyskryminacji rasowej; nie oznaczało to jednak
likwidacji systemu apartheidu. Dopiero za prezydentury F.W. de Klerka (1989–94) rozpoczął się
proces upadku systemu apartheidu i zastępowania go systemem demokracji parlamentarnej,
respektującym prawa wszystkich zamieszkujących RPA grup rasowych; 1991 uchylono ostatnie
fundamentalne ustawy apartheidu.
Symbolem walki z apartheidem był Nelson Mandela, który za działalność terrorystyczną i próby
obalenia rządu został skazany w 1962 na dożywotnie więzienie. Po uwolnieniu, razem z F.W. De
Klerkiem w 1993r., został laureatem Nagrody Nobla za działania oraz starania mające na celu
zakończenie apartheidu oraz stworzenia demokratycznego państwa w RPA
W 1994 po pierwszych powszechnych wyborach parlamentarnych w RPA, powstał koalicyjny rząd
z udziałem przedstawicieli białych i rdzennych Afrykanów, pierwszym czarnym prezydentem został
N.R. Mandela.